Vakantie 1998 VRAAG: Wat zal het varen!!! MAANDAG 13/07/1998. 1/4 voor 7 wakker, 7 uur op, eten, offerte VSB terug gebracht, niet acceptabel, de rest wat dat dan ook maar moge zijn, ingepakt, deuren open, auto naar buiten, Alfred kan komen, 1/4 voor acht, Alfred komt, instappen, benzine getankt, (foei!) een Telegraaf gekocht willen toch wel wat lezen over de 2-1 van Oranje en de 3-0 van Frankrijk en voort gaat het richting Denemarken dus bij Groningen links af Delmenhorst recht door. Bij Leer geen rum maar wel twee kanaster diesel en 1 fles gas. De reis gaat voorspoedig 2 uur op 2 uur af? nee 4 want we zijn met drie rijders. Droog weer droge wegen en soms een droge benzine tank kortom een voorbeeldige rustige vaart laat het zo maar de hele vakantie blijven!! En na 726 km. en 71/4 uur rijden arriveren we bij Doverodde. Zoals altijd !! toch nog even weer vervaren, en toen via 2e keer Boddens naar iets beneden, en daar was het water en daar lag dan, als een zwaan in het water, beneden in de zon de Solveig. Zon, droog maar wel een wind 6/7/8/ en 9. Goed dat we tellen geleerd hebben. ZE !! lagen te slapen, want ja die Groningers komen en dan heb je wel wat voorrust nodig. Doverodde is een gehucht met een klein haventje, wat ooit vroeger een overslaghaven voor graan is geweest getuige de nog aanwezige graan silo’s. Deze silo was nu omgetoverd tot een ,voor deze plek, hoge uitkijktoren. Een soort martini toren ,maar dan aan water, en met 161 traptreden naar boven OH en ook weer naar beneden. Een prachtig uitzicht. Voor hartpatiënten en andere minder bedeelden in gezondheid een hele heis. Gegeten, gedronken naar bed goed geslapen. Veel wind 8/9 of iets meer niet minder en veel veel regen. Onze voor-voor vooronder was goed in te slapen. P.S. Oh, ja, die letste Tankstelle ien Deutsland had nog drei rum zu verkaufen. Kassa. liggeld als hij kwam 30 kr. water en elektra gratis douche 10 kr. voor 3 min. 20 sec. je zal maar een dikke hienten hebben. Gevonden, in de graansilo 1 beschadigde isolator.
1
DINSDAG 14/07/1998 08.30 uur dus wakker. Regen, regen und zo weiter en zeer viel wiend. gegeten, Alfred en Peter halen 40 l diesel en om 10.15 vertrekt unzere zoon Alfred, met een doorlopen rood oog, nee, niet van emotie wegens terugreis, maar van allergie van de vogel Stinker, maar wel vol goede moed, nog wel. De reis duurde nein(is negen) stunden wegens regen en wind en viel stau unterweegs. Maar goed hij was weer thuis met, ja met, het is niet zu geloven 1 fles rum. Het niet verwachtte komt, het wordt droog. We nemen de 4 vouwfietsen, pompen onze banden op en we horen een wind gieren, nee toch geen storm? nee het is de wind die uit de voor band van Weike haar fiets loopt, de verkeerde kant op dus lek. Met de fietsen in de bus naar Hurup, boodschappen doen en fietsband repareren. Nieuwe band en reparatie set is 115 Kr.: 3 = ƒ 40,=. Nou ja afgerond, ‘t is toch vakantie. Maar oh, ja, bij de bushalte staan twee Nederlanders van de boot Dresh Com, geheten “Netty”. We bieden onze fietsen aan, met goede voorband, voor later, en wat blijkt ze komen, tenminste dat zeggen ze, uit het Groningse Winsum, beter gezegd Aduarderdiep te Feerwerd werd het toen we verder vraagden nieuwsgierig als we zijn dat mensvolk. Ze wonen op een boot. Hurup, boodschappen, fietsband aan de goede kant weer met lucht en toen een tocht gemaakt, op de fiets en warempel veel paddestoelen gezocht en gevonden en dus ja, ja, ook geplukt. Je zal ze vinden en niet plukken zou het zoeken mooi voor niets zijn geweest we zijn wel met vakantie maar lusten wel een paddestoeltje. Er kwam zon regen, harde wind en weer zon en geen regen en om 16.00 uur, kan iets eerder of later zijn geweest, breekt de zon weer door, letterlijk en ook figuurlijk want om 18.00 uur, dat weet ik zeker, krijgen we 2ier, maken paddestoelen schoon en, jazeker, de stroom valt uit, je vraagt je af wat heeft dat met paddestoelen te maken, toch de kabouters die boos zijn dat we hun huisjes aan het opeten gaan?? Het bleek uiteindelijk een vals contactje te zijn. Over contact gesproken, om ongeveer 18.30 uur vroegen we ons in koor af, waar Alfred zou zijn. Telefoon gepakt, dat kan tegenwoordig 06-53531816, geen gehoor. Maar weer verder gewerkt aan de paddestoelen, uitkijkend naar de kabouters onder de p..stoelen. Om 18.55 uur na piepers jassen schone sla uit Winsum en nog meer p..stoelen gaat om 18.58 de pieper nee een andere pieper dan van het jassen. Alfred is in Winsum veel water,regen dus, veel ongelukken viel stau als unaangeneemheid. maar goed zonder schade in Winsum en oh, ja, met de rum. Maar goed dat hij dit niet wist, nu bleef de fles dicht. Voorheerzage van het weer Duitsebocht, nee niet de rum, storm 9/10 volgens Alfred, via de telefoon. En verder weer met de paddestoelen en verder en verder. Eten, wind en regen en naar bed 22.00 uur. P.S. de Winsumers uit Feerwerd waren weg, nee niet weg maar lagen voor anker uit de wind en volgens Peter en die kent de Groningers uit het bereik van de om geld komende man die op een havenmeester lijkt. DUS LIGGEN GRATIS.
2
WOENSDAG 15/07/1998 Het weer weer iets aan de beterende hand? Minder wind en regen. Gedoucht, 3 min. en 20 sec. voor twee personen. Zoals al gezegd wij, Weike en Lou dus, hebben kleine hienten en dus kunnen in deze tijd samen douchen moet het wel bij alleen douchen blijven. Boot reize vertig gemaakt water getankt film en foto's gemaakt weg uit Doverodde maar dat dachten we iets te snel want de motor start niet en slaat niet aan, oponthoud ongeveer een helft van een voetbalwedstrijd(45 min). Wat is het euvel nou heel simpel de shoke pal staat verkeerd. Een iemand heeft even zitten pielen met deze pal of is het een onvolkomenheid van de boot. Om een uur gaan we weg en onder zeil richting Thysted ongeveer 40 km varen. Alleen de fok op is voldoende om snelheid te hebben bij 5/6 wind met buien en toch wel best wel hoge golven. Snelheid ongeveer 10 km. of .. knopen diepte gem. 10 meter. Om 1/2 5 liggen we in de haven van Thysted en wat gebeurd, de zon gaat schijnen. Liggeld 60 kr.:3 is F 20,= zonder water en stroom en douche. "Een douche zou later op de reis nog een grote rol gaan spelen tijdens een intellectueel spelletje tussen een mens en een douche kraan". Onderweg trouwens veel natuurschoon, zeehondjes en veel "dode" heuvels en wat opviel soms deden de oevers denken aan Engeland. Wel kreeg Lou van de kou wel erg witte vingers maar zocht en vond een warm plekje bij. wie anders dan Weike. De avond hebben we zeer decadent in de kuip gezeten te eten en te drinken. Veel mensen kwamen langs gluren maar ook veel ongure types, per auto motor oder zu foes oder am die faraath. Op naar morgen omdat de dag van vandaag voorbij is. Hoe jammer ook want het was mooi weer en dat maak je in Deunemörke niet zo oft miet.
3
DONDERDAG 16/07/1998 van Thysted naar Lögstör ’s Morgens vroeg om ongeveer 05.00 uur werden we wakker, we liggen aan de industriehaven en de parkeerplaats wordt gebruikt voor los- en laadplaats voor de vrachtauto's. Als de rust redelijk is weergekeerd komt er om half zeven diezelfde morgen een vlijtige ambtenaar van de gemeente met een veegmachine met veel lawaai de parkeerplaats schoonvegen. Veel lawaai zeg maar heel veel lawaai voor vakantievierende Nederlanders en Duitsers op een boot. Na wat "ochtend gymnastiek" gingen we om 9.00 uur Früstucken. Inkopen gedaan (voor de 35e) en dia's gemaakt van de omgeving en van isolatoren die als reclame object in een etalage stonden. Ook de videocamera heeft weer gesnord o.a. een gezonken boot die zijn diensten onderwater voortzette maar dan meer als verblijfplaats voor de aanwezige vissen. Aan boord waren nog enige niet in mijn bezit zijnde iso’s. Om 11.30 ging de tocht verder naar de 45 km. verder gelegen dorp Lögstör. Zon, westen wind 4/5/6 en gelukkig voldoende water voor de boot alle zeilen bijgezet, soms wat wartaal en onbegrip, en veel verkeerd waarbij bleek dat een helmstok soms makkelijker is dan een niet reagerend roer dus in dit geval liever een Grundel dan een Colin Archer waarbij "Eastwaarts" soms tot enige hilariteit leidde. Maar goed, voor de wind soms te veel voor de wind kwamen we via de GPS en “James” terecht bij een prikkeweg bij Lögstör, alwaar we om 16.30 uur aanmeerden in een kleine (te kleine) haven met veel Swöden, Nören en ook wat Duitsers en Nederlanders. Een gemengd gezelschap maar we hadden geen gezelschap aan elkaar. Tijdens het aanmeren weer veel spraakverwarring net als soms tijdens de tocht. Nee tocht is soms wat anders; zeg maar reis of overtocht. Maar overtocht kan ook zijn: de tocht is over. Dan is het een gaatje die tocht veroorzaakt, dicht gestopt met wat stopmiddelen b.v. purschuim. Au!! na het afmeren en opruimen "James" laten vallen. Had een ramp kunnen zijn. Wat heet je kunt om zo een reis beter soms je vrouw laten vallen dan "JAMES". Maar wat een geluk hij, JAMES, blijkt een harde kop te hebben en dus geen mankementen. JAMES is n.l. onze roerganger en dan wel ook automatische piloot die samen met de GPS, als die tenminste goed is afgesteld (gemodeleerd), en ook een beetje het de kompas, geen stiefkinderen) ons laat komen waar we graag willen komen, en zo geschiedde in die dagen. P.S. James had zelfs geen aspirientje nodig. Daarna na de schrik pilsje andijvie snijden aardappels de jas uit gedaan, vlees braden, etc. etc. en we gaan samen naar de volgende dag. Een fietstrip in het dorp, een museum bezoek en dat was het voor deze dag. P.S. Peter koopt een Zuidwester voor de noord-wester en een broek voor hoog water uit het oosten. En Lou die koopt??? gelukkig geen nieuwe James maar wat dan wel???
4
VRIJDAG 17/07/1998 Wat opvalt in het dorp Lögstör net als trouwens in alle dorpen is de simpelheid in bouwstijlen. Wat opvalt is ook dat de Denen niet erg spraakzaam zijn, integendeel, ze vertonen symptomen van (doof)stomheid en onvriendelijk. Ook bij het aanleggen zeggen ze niets, helemaal niets. Liggen vast maken en weg. Tussen 02.00 en 04.00 uur ‘s morgens maken ze wel lawaai en hoe. We worden gewekt door een groep lallende en z.g. feestende jongeren die de niet spraakzaamheid van overdag ‘s nachts omzetten in bijna dierlijke geluiden. Van mij mogen ze het omdraaien. Maar ondanks die störing toch nog in bed tot 08.30 uur of dankzij. Daarna douchen. Alles gaat goed totdat Weike in de mannen WC gaat douchen, nou ja wc wel onder de douche. Lou wacht even met al die mannen maar dan weg gaat en niet weet dat Weike problemen heeft met een knop, een witte, die bij goed gebruik warm water oplevert gratis maar dan moet je wel drukken en niet draaien. Koud water is het gevolg. Inkopen gedaan, gefilmd, foto’s gemaakt, water getankt en om 11.30 uur gaan we weg. Nou ja nog niet helemaal want Lou moet ook mee. Boot van de kant, Lou op die kant aan of op de kade. Een grapje van James?? had hij hem maar niet moeten laten vallen gisteren. Maar oh wonder voor al dat lawaai van die zuipende en lallende jonge Denen als compensatie hoefden we niets te betalen voor water, liggen, elektra, douche, etc. een schrale troost. Op dus naar eiland Livó met streepje. Ongeveer 2 uur varen. Dit allemaal volgens berekening van James en de GPS. Om 13.30 uur voor anker bij het eiland. Vlak naast de steen/kei aan de kust op 4.70 meter diep water. Drank en worst was ons deel en rust. Om 14.25 uur gaan met de bijboot aan land, eerst Birgit als kwartiermaakster; Peter haalt ons dus Lou en Weike twee minuten later waardoor we om half drie aan de wandel gaan over door een mooie natuur, veel bessen en daarna een stenen strand. Tijdens de wandeling, die veel energie kostte, vonden we een isolator. Niet te geloven. Tijdens de wandeling later vonden we ook weer veel eetbare bessen en dat was maar goed want we lustten wel wat na de lange wandeling die later tussen koeien door voerde. In het dorp aten we chips en dronken we bier en rusten we een beetje in een mooie dorpje die vroeger dienst deed als opvang voor mensen die voor de buitenwacht verborgen moesten blijven op een (on)bewoond eiland van 10 gezinnen. De opvang huizen van toen worden nu gebruikt door vakantie vierende niet gekken mensen want mooi is het er. Om half zeven gaan we weer te voet richting boot. Eerst de mannen en dan de vrouwtjes. Een mooi eiland, ook op de foto die Birgit had gevonden, die in 4 uur lopen te ronden was, rustig geen autowegen, geen fietspaden alleen maar wandelwegen. Mooi, mooi en aan boord zijnd gaat Weike voor ons koken, gebakken piepers, met spek, sla en varkenshaasje meegenomen van huis niet op het eiland gekaapt. Vooraf dronken we Sangria , waren moe werden moeier en gingen naar/of in de kooi. De boot lag op zijn plaats, wind en golfvrij de steen ver genoeg weg en het beloofde een goede avond en een rustige nacht te worden. Tweehonderd meter van het strand, geen buren, geen lallende jongens, geen gluurders, geen nou vul zelf maar in. ‘s Avonds evalueren we nog even. Het verlaten van de kade bij Lögstör is het enigste punt van de agenda. Lou staat aan de kade, vergeten te springen als Peter dat zegt die OEN of Peter was te snel met afvaren. Om 19.45 uur stel ik vast dat alles nog is goed gekomen. Niemand heeft hoofdpijn. We hebben dus harde koppen. Op naar zaterdag en nog een dag verwijderd van de 19e.
5
ZATERDAG 18 JULI 1998 35 jaar geleden de laatste vrijgezellendag. We varen weg van het eiland Livó (O met een streepje) naar het eiland Fur. Er wordt al voorzichtig gesproken over de terugtocht over de Noordzee. Over de wind, het weer de duur de motor en natuurlijk over de Solveig en James. Te overwegen valt om als het weer goed is en de voorspelling ook om op maandag of uiterlijk dinsdag in Thyborçn te zijn om daar te wachten op goed weer en goede voorspellingen en dan zu verzoegen om in nou zeg wat in 3 dagen en dus 2 nachten via de Noordzee weer in Oostmahorn te arriveren. P.S. Nog even terug naar gisteravond. Je weet wel daar aan dat eilandje voor anker vlak bij die steen. We hebben tot ongeveer kwart voor elf in de kuip gezeten bijkomend van het lekkere eten van de meisjes Weike en Birgit onder het genot van een borrel en gesproken over die mooie wandeling onderweg, die isolator, de lekkere frambozen, de mooie kruisbessen, de overheerlijke rode bessen en de mooie jeneverbessen, maar steeds weer sprekend over de rest, ruimte vlakke zee en geen geruis, dus vooral de RUST. Niet wetend en daarvan op de hoogte zijnd und aug kein anung wat er achter onze rug allemaal werd geregeld zeg maar gebeurde. Die ganze famielje von James was onderweg naar onze boot. James had zijn familie gemobiliseerd om de circus act, die val dus, in de kuip, van James dus, op ons te wreken. Vandaar dat hij steeds zo stil was althans in onze ogen en naar ons idee. Ze, de familie van James dus, plaatste zich om ongeveer 24.00 uur, dus om 00.00 uur, rond ons schip en begonnen aan alle zijden, dus bak- en stuurboord aan te boot te schaukelen, en wat deden ze ? die familie van James dus, ze bootsten windkracht 7/8 na. En het was echt, zeer echt. Omdat het zo echt was begonnen wij te wippen, NEE niet die, maar een andere wip. Ook draaiden ze het schip naar lagerwal waardoor we niet naar het westen maar naar het oosten lagen met onze bleke smoeltjes. De familie James had aan alles gedacht, want ook de sluizen werden boven ons open gezet. Met als resultaat dat het leek alsof alle beschikbare kranen boven bij de engelen open stonden en wijd open met als resultaat veel, heel veel water. En ook de blaasfamilie was aanwezig en die begonnen toch te blazen, zeer hevig windkracht 7/8 nabootsend. En het was 3 uur eerder zoals al gezegd nog zo rustig geweest. Om ongeveer 03.00 uur gingen ze er vandoor net zo stiekem als dat ze waren gekomen en waarheen? niet bekend en komen ze terug? niet bekend althans niet nu achteraf weten we wel beter. Moraal van dit verhaal : LAAT JAMES NOOIT MEER VALLEN. En dus was het weer zaterdagmorgen 18/7 09.00 uur wakker en ontbijten, evalueren, lager wal probleem besproken, tweede anker in de motte ballen gelaten en vort gaan we weer naar Nykobing via Fur. om met een lichte wind 5/6, zon, bewolkt maar droog. Vertrek om 11.30 uur met af en toe een buitje. Een goede overtocht. Om 15.15 uur aan de kade in Nykobing waar Nederlandse toeristen toevallig aan de kade staan, ook Groningers?? en de lijnen aannemen en weer vertrekken. Dat hebben we Denen nooit zien doen. Op de parkeerplaats staat een auto Renault RS-TF-71 ook Nederlanders dus. Zon en warm wind 3/4 en prima afgemeerd. Alles “klapte”, nee niet in de handen maar op zijn Duits de lijnen, en dan klopte het. Trouwens die Nederlanders, kwamen die op onze 35e trouwdag af en was dat een verrassing en wie waren het dan en waar waren ze nu???
6
P.S. Van Weike of die had gemerkt of gehoord zegt het verhaal niet, dat Peter en Birgit tot 03.00 uur vannacht de wacht hebben gehouden bij het anker, nou ja ze zaten wel in de kombuis, vanwege het slechte weer en tijdens deze wacht hebben ze gelijk de koers maar uitgezet naar Nykobing. Ja, het zijn net echte economen en goede zeelui. Van 18 op 19 juli 1998 in Denemarken. Vannacht veel regen veel klapperende touwen veel plassen c.q. piesen (bier? de Noordzee-verhalen dus toch angst?? Veel jeugd die erg besoffen uit de disco kwamen, en daarbij veel decibels lawaai veroorzaakten met meestal niet erg melodieuze klanken. Althans wij vielen er niet goed bij in slaap. Voorwaar gekken Denen und vremde gewoonten overal en heel vaak. Oh ja en het cadeau???? een "Knotenmesser" van 3 minuten en zonder die 20 seconden.
7
ZONDAG 19 JULI 1998 AL VANAF 1963 DUS 35 JAAR HOERA HOERA. De dag des heeren? neen een beetje maar, voor ons, dat zijn Lou en Weike dus. Wel een andere dag als alle anderen maar met een andere betekenis. Het eiland Livó met een O, was vroeger een eiland voor gekken, mensen die lang bij een baas zijn initiatiefloos, voor mensen lang getrouwd mogen wat ze mij betreft ook een eiland voor zoeken ik wij hebben nog initiatief genoeg. En ik weet mijn "schatsje' ook nog wel. Maar goed wij zitten vandaag op de “Loveboot” 61 km van noord naar zuid, richting “Teeboonsteak” aan de kust. Het weer: Droog, zon met buien en een noord-noordwesten wind 3. Tijdens het ontbijt droegen de "kinderen" een gedichtje voor, in het Nederlands. GEDICHT " Weike en Lou die zijn stets bezig daarom zijn ze hier vandaag ook aanwezig Ze wandelen en fietsen ze zijlen en skien en dat doen ze altijd met ze tween Ze willen alles weeten en ervaren En nu willen ze ook noch de noordzee bevaren je denk toch niet dat zo jonge mensen getraut zijn 35 jaar toch zijn ze een oude huwelijkspaar dat Alfred en Madelon vandag hier niet zijn dat doet ons ook een beetje pein mar niet te lang, dank zij de wein we wensen jullie alles goede en blijft gezond en met frisse moede." Toch goed op zo’n jonge leeftijd dat al te kunnen. Toen, voor Weike, kijk terug naar 16/7, Lou koopt?? ja juist een Knotenmesser en geen James. Een fles champagne van Alfred en Madelon drinken we vanavond op bij het diner. Van de "kinderen" krijgen we een driedelige koperen droogdoekhanger voor op de Benvenuta, toch ook wel een mooie boot. En vort ging het weer, de laatste etappe naar de Noordzee. naar het vissersdorp Thyborón met een O met streepje. 61 km. varen a 8 pro stunde macht zieben stunden. We vertrekken perfect om 1/4 viertel nach halb zeen (09.30 uur) en we arriveren om 16.30 uur. Dus zieben stunden. Unterweegs no problems, veel tonnen groen en geel gelb und groen und zwars und rood., gezeild en gemotord. Zon wind 3/4 maar op de kop dus kruizen nee toch maar de motor. James doet het werk en om 13.00 uur, na gewacht te hebben bij de spoorbrug, gaat het lunchen beginnen, voorbij vogeleiland en de zeehondjes, vol en nee er is daar geen plaats meer voor mensen zoals langgetrouwden lang bij de baas meebie misschien voor gekken, James gaat mee met ons vanavond bruiloften, met champagne vis en pantoffelen, oh nee kartoffelen. We maken ons reize vertig voor de grote overtocht maar eerst nog na het afmeren eten, door Birgit gehaalde schol en afwassen alles wat kan en moet ingepakt zoals bijboot fietsen, blij voor Peter, etc,etc.
8
Na een borrel hebben we als een soort bezweerders over het strand gelopen en de zee "RUST" af proberen te dwingen. Nogmaals bezwerend om de zee rustig te krijgen en te houden vanavond vannacht morgen overmorgen kort en goed de komende drie dagen en twee nachten (hopen we). Hypnose kan man het auch nennen onverschillig lopen en laten blijken of juist wel dat we voor de zee niet bevreesd zijn. Nadien betaald 60 kronen; waypunten in de gps gestopt; en niet verstopt. We kunnen ze weer terug vinden, een borrel al weer en slapen WELTERUSTEN. Dromend naar drie dagen varen ongeveer 450 km met snachts wachtlopen 3 op 3 uur af per twéé helaas we hebben niet meer.
9
MAANDAG 20- 07-1998 na 35 jaar eerste huwelijksnachten in herhaling. 08.00 uur op, iedereen is wel een wat beetje serveus. Peter wil dan om 11.00 uur weg dan weer om 12.00 uur dan weer om 10.00 uur dan weer 10.30 uur, geen nood de meisjes doen boodschappen. Peter en Lou halen op de vouwfietsen nog wat diesel we zouden eens dorst kunnen krijgen onderweg. Bij het ontbijt stellen we geen vragen maar stellen we wel vast dat Birgit warm water in de douche niet, lees goed, niet kon vinden, en dus koud heeft gedouchet. Waar hebben we dat meer gehoord. Ze, Birgit dus is nerveus want ze dekt de ontbijttafel ook weer voor James, dus voor 5 personen terwijl ze kon weten dat hij niet aan het ontbijt meedoet. Hij is aan het vermageren al de hele tocht, niet uit boosheid, maar vrijwillig, die goeierd. In de haven liggen inmiddels een schip uit Oostmahorn en uit Cornwerderzand en een Pools schip met een kapotte fok. Waarom liggen die Nederlanders er? schade? storm? of bang voor wat komen gaat en wij dat nog niet weten? Om 11.30 uur is alles gereed en we vertrekken met allemaal de kriebels in ’t bloed, de buik, etc. én hier en daar zweet- en/of vreugde tranen? het regende n.l. niet. Om 19.15 uur pak ik de pen weer op om mijn dagboek te vervolgen en omdat de meisjes slapen en we inmiddels een 8 uur varen en 50 hele mooie kilometers achter de boeg hebben gelaten. Werkelijk fantastisch. Er is redelijk veel wind en er zijn golven ook redelijk veel, er is veel water, maar op de goede plaats. Om het beter uit te drukken: wind is ¾, redelijke te accepteren golven en het schip schaukelt goed. Snelheid ervaren we soms 8 dan weer 6 en dan weer 4 km. pro stunde en om 19.10 uur is/was de snelheid zo goed als 0. De afgelopen week was de James-familie paraat om ons te bewegen nu zijn ze natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen, absent dus. De Arabieren kwamen ons nu goed van pas. De motor aan. We hadden ja diesel en de snelheid was weer gauw 11 km per uur met1200 toeren. Om 20.00 uur, we varen S 2091/2 graad en er waren ons reeds 3 vissersboten voorbij gevaren, een vrachtschip en er passeerde ons een lege Spaanse olietanker. Het weer wordt deze avond mooier de zon schijnt het wordt warmer aan boord de radio trompettert Duitsland 37 graden + Nederland 32 graden + en wij? wij hebben een goede 16 graden nog wel in de plus. Verschil moet er zijn. De afspraak was dat de mannetjes gaan wacht lopen, zitten, staan, liggen, maakt niet uit als er maar wordt gewaakt tijdens de wacht. Wat was de orde? 18.00-21.00 uur meisjes slapen jongetjes wakker; 21.00-24.00 uurjongetjes slapen meisjes doen maar wat; de warme rijst is lekker.
10
DINSDAG 21- 07-1998 00.00-03.00 uur meisjes naar bed jongetjes gaan sterren kijken 03.00-06.00 uur jongetjes oogjes toe meisjes zijn niet meer moe 06.00-09.00 uur meisjes naar bed jongetjes aan dek en zo gaat het verder de rest zullen we wel merken. Vanaf deze 09.00 uur is het nog 2 uur tot 11.00 uur om de neue zee wetter beriegte aan zu hören von die Duitse radio. (het programma is van die zeewetter berichtte) We voelen aan ons water en merken het aan ons hoofd al wat de radio ons laat horen we krijgen zuid/west 9 à 10 en ruimend naar zuid oost 9 à 10. Wij roepen nog het mag wel een onsje minder zijn maar de voorspeller was al weer naar een andere luisteraar. Onze wenkbrauwen fronsten zich ja ja van ons allen, onze spieren spanden zich onze zenuwen werkten hard en onze zintuigen gaan alle op stresss, spanning en de andrealine stroomt gezwind door onze aderen. Bloed geven nu zou vermoedelijk niet gaan wegens een te grote druk. De wind spant aan, de golven nemen Alpenhoogten aan en onze ogen zien wat we haast niet willen geloven maar wel moeten geloven. Om zo ongeveer 19.00 uur op deze dinsdagavond merken we wat een zee kan, een boot kan, en wij merken wat we als recht geaarde landrotten niet kunnen n.l. ons aanpassen aan de bonkige zee omstandigheden. James werkt, de besturing piept en werkt en gaat en werkt en de vogel kraait dat het een lieve lust is en wij? wij de opvarenden dus, werken minder en piepen meer uit angst? De motor houdt het, de zeilen houden het de zeilen houden ons op koers en de motor draait 1500 toeren en de scheepsbel klingeld dan weer bakboord dan weer stuurboord dat moet ook wel anders klingelde hij ook niet. Wat later besluit Peter om de boot, de boot te laten. De zeilen te strijken en de motor op 0 te zetten en alleen de Besaan te latn staan. Lou en Birgit op wacht en Weike en Peter gaan slapen nou ja iens bed. Om ongeveer 21.00 uur zijn we ongeveer 2 km. terug gedreven de wind zeker niet minder en de golven zeker niet minder hoog, integendeel. Hoogte golfslag 3 tot 4 meter. Polsslag 200 en dat in ruststand. Er komt een boot aan wij drijven en daarom de Kapitein van ons schip geroepen, besluit: motor aan Peter aan zeil, James aan het roer en Lou.… ja Lou ziet alles wel gebeuren maar of de ernst wel tot hem doordringt is niet te zeggen maar vraagtekens rondom zijn functioneren doen de ronde onder de andere bemanningsleden, die ook lijden. Om goed 22.30 uur breekt de hel pas echt goed los. Dus gereefd grootzeil omlaag, Peter en Lou naar voren, het pijl nadert tot een broek zakkerig niveau bij Lou. Het gevaar ligt op de loer temeer als Peter in het netje moet om de fok te redden die inmiddels was los geslagen. Moreel en moraal dalen en de angst stijgt en de symptomen van zeeziekte nemen bij Lou een grote meerwaarde aan. Het weinige genuttigde eten, zoals daar was thee en chocoladesnikkers met pinda’s zien vanuit de maag opnieuw weer het daglicht het chocola verdwijnt in een daarvoor gereed gehangen emmer de pinda’s verdwijnen ernaast wegens een net aanwezige golfbreker en de afdaling van een z.g. alpenhoogte golf. Kortom voor de schrijver dezes verkeert in een rampzalig dramatische toestand en is helemaal op zich zelf aangewezen omdat de andere opvarenden genoeg aan zichzelf hebben.
11
Ieder van de opvarenden had wel wat maar niemand zegt iets, alleen dat het erg is, hoog is en soms weer laag is, dat de reis daartussen soms merkwaardige posities vertoond aan dek. Dan is het weer schokkend, dan weer bakboord aan boord dan weer stuurboord aan boord maar soms ook niet eens, want dan wordt dit ritme wreed verstoord en onafgemaakt omdat een roller het ritme dus verstoord van de boot maar zeker ook van de bemanning, nou ja de bemensing. Ieder lid van de bemanning zegt niets maar veel later zal blijken uit gesprekken en bekentenissen dat de onuitgesproken gedachten wel zeker aan de orde zijn en wel hevig van minuut tot uur en weerom. Het is nog zo lang varen stoempen en steunen. Van dinsdagavond 23.00 uur tot de volgende dag ongeveer 18.00 uur is nog 19 uur stampen,stoempen steunen stutten staren stamelen en ternauwernood nog mentaal op aarde. We hopen het te halen, we geloven soms erger. Maar kom op "kop der veur" er gaat niets boven Groningen zegt een Groninger en nicht verzagen zegt een Duitser; maar Lou, alle opbeurende toeschreeuwingen ten spijt, knapt af en wel ganz. Om middernacht wordt hij lichtte kooi patiënt, zeekrank. Hij , Lou ik, dus ligt in een kooi nou ja ligt? vliegt in de kooi van stuurboord naar bak.... van onder naar boven en is soms even los van de matras in de kooi in afwachting waar op aarde te zullen terugkeren, juist wel in die kooi maar op een andere plek. Van hoofd naar been en van been naar hoofdplaats. Opgesnoven geurtjes zijn niet te traceren. Tijdens schemeringen tussen de oren wordt gedacht aan al die verhalen, van met man en muis vergaan, gered door een moedige Helipiloot. Wat neem ik mee, wie gaat er eerst, en wat doet dan de boot met de achterblijvers? Dan weer slapen en "dromen" van mooie witte stranden met veel zon geen wind, Weike naast me als filmster in de tv serie Bay Watch, dan weer geluid denk je aan een overkomende vliegtuig op de stranden van Hawaï maar nee, dan ben je weer wakker en dringt de werkelijkheid weer tot je door. De papagaai valt van zijn stok en stamelt "nou, nou" en klimt als een volleerde trapeze werker weer op zijn stok.
Maar goed schrijver dezes valt uit en wel totaal en ligt in de kooi tot de volgende dag ‘s middags 12.00 uur, slapend, wakker, wakend, pissend, poepend, spugend, stompend, stampend en als stumper alles ervaren en ergeren dat juist mij doet nu moet overkomen en de verantwoordelijkheid op het schip overlatend aan de kapitein en zijn andere mede opvarenden. De rest van de bemanning moet het werk en de wacht doen: Peter alleen. Weike en Birgit samen. Uitgevallen en daardoor niet tot schrijven in staat , staat een reserve schrijfster op: vandaar het volgende!
12
DINSDAG 21-07-98: 23.30 uur. Birgit, Peter en Weike in de kuip Lou uitgeteld in bed. Om 00.00 uur de meisjes naar bed. Peter blijft heel alleen achter in diezelfde kuip. Weike vraagt nog even of ze bij Peter zal blijven. Nee hoeft niet. Flinke schipper hoor? Alleen en ook nog om de 2 uur lekker het koelwater met de mond afzuigen. Toch een kleine verslaving? Elke 3 uur gaat Peter uitrekenen of we nog wel op koers zitten. Volgens hem gaat het goed maar het GPSje zegt dat wij een haakse bocht varen. Varen we toch nog verder van het land af. Peter zegt dat het veiliger is. Nou dan zal hij het weten en de bemanning vertrouwd op de kapitein. 03.00 uur Birgit en Weike nemen de wacht van Peter over. De golven zijn nog altijd hoog, zeer hoog, en komen van alle kanten. bak- stuur -steven en boegzijde. Weike begint eraan te wennen, denkt ze, maar als het schip erg overhelt dan worden haar ogen wel heeeeeel groot. Toch angst? Peter komt weer met zijn hoofd uit de kajuit. Vraagt: "Meisjes alles oké? Jazeker schipper, welterusten schipper. We kijken om de 5 minuten de zee rond op zoek naar boten. In de wacht van de meisjes komen er 5 in het zicht allemaal wel op een veilige afstand passerend, gelukkig. Birgit geeft met regelmaat twei strich bakboord aan de graden stick en kompas. Het duurt 6 uur voor we de stand 174 km. weer hebben bereikt richting Nederland, nadat we, de jongens de boot hebben laten drijven zonder zeil en onder moter. Om 06.00 uur komt Peter ons meisjes weer aflossen. Pissen, poepen in de plastic zakken, afgeven aan Peter en naar de kooien. Weike neemt voor alle zekerheid een tablet tegen zeekrankheid, klemt zich vast aan de kooi, al was het een isoleercel in een gehandicapten inrichting, maar dat ter zijde, wie zal zeggen wat op dat moment het beste zou zijn. De houding kan vergeleken worden met die van Stinker. Maar Weike probeert in de kooi te blijven liggen want van twee hoog vallen is ook geen pretje. Birgit ligt wie ein schone slaapster op de rug in bed, ze heeft zeker 1 heel uur geslapen. En Lou die ligt, en ligt en ligt. Om 08.00 uur denkt Weike dat Birgit alweer buiten zit en dus gaat die Weike trouw als ze is en niet uitgeslapen uit de kooi. Doch die Birgit liegt nog iemer ien die kooi. Hup Weike weer in de kooi, haar kooi tot 09.00 uur. Peter gaat ab und zoe een uurtje plat onder hypnose verklaart hij later, toch koelvloeistof? En Lou die slaapt, nou nee, op dit moment moet hij piesen. Wel in de plastiek zak Lou! Toch moeilijk hoor, zo op zee en in zo’n conditie. Dus gaat het van in het zakje, naast het zakje, < ZAK>! De eerste dag gingen we nog tandjes poetsen en het gezicht fris maken met water. Nu kan het niet en het kan ons ook niets meer schelen ook. De pies en poep en kots geven we ook aan diegene die het dichtst bij zit en het aanpakt. Macht kein flous meer aus. Een totale ontreddering maakt zich van ons meester, overleven is het motto en hoe dat iest niet meer wiechtieg. Wek miet die drek. De motor maakt 1500 toeren, de temperatuur 80 graden, 40 meter onder de kiel en ongeveer 10 km (3,15 knopen) snelheid. Nederland here we come! als James tenminste zijn werk goed blijft doen en wel samen met sein Neffe GPS. Er zijn al heel wat rondjes voor de zaak gegeven. Want de scheepsbel klingelt regelmazieg. Gek wordt je ervan. Maar la capitano haalt de bel weg. Naar later bleek voor definitief. Rust, althans van de bel. James kreunt door en zingt als een tweestemmig nonnenkoor. Of zijn het toch de Selvera’s met hun twee reebruine ogen. Hoe kom je erop op deze plaats. Hier blijkt weer dat in tijden van nood de gedachten terug gaan naar mooie golfvrije perioden uit je jeugd. Dit was zo een moment.
13
We krijgen geen trek maar gaan ons toch te buiten aan melk, appelsap en droge biscuit. Bah, drie maal bah. De wacht van 3 uur is niet meer echt punktlich uitgevoerd. De meisjes kijken uit naar andere schepen en hopen heimliech auf braune jongens. Lou komt om 12.15 uur uit zijn kooi. Krijgt van Weike en tabletje en ze neemt er zelf ook een. We hebben nog 40 km te gaan. Hiep hoi! Steeds hopen we en we lijken het ook te zien dat de golven lager worden maar dan ineens worden Weikes ogen weer groot. Nou dan weten we wel weer wie speet het iest. Birgit geht slaven. 15.30 uur de luchttoerm schier komt in zicht. De golven? die zijn nog 3 tot 4 meter. Schier meldt aan een passant 3 meter hoge golven in het Westgat en op de Noordzee 4 tot 6 meter hoge golven en daar kwamen wij vandaan! Peter meldt zich in keurig Nederlands bij de toren en de toren reageert terug in keurig Deuts. Sjaize Birgit fungeert nu weer als uitkijktoren om de goed boeien te vinden. James doet de rest. Op het Wad krijgt Peter een opruim woede. Alles moet daar waar het hoort. Ordnung moes sein. We varen het Westgat binnen, toch wel een beetje emotioneel. Bij de sluis van Lauwersoog is het rustig. Een klein zeilbootje, die niet op de hoogte is van onze ervaringen, we zeggen ook maar niks en gelukkig, zij vragen niks. We gaan stuurboord aanleggen volgens afspraak, alles ligt ervoor klaar. Nee, nee bakboord, dus hoogvast maken, nee laag vast maken. We zijn hiermee nog schun bescheftiegd en dus nog niet vertiech als de sluisdeuren al weer open gaan. Het rustige water van Lauwersmeer glinstert ons tegemoet alsof het wil zeggen. "Ik wist het toch? was maar hier gebleven". We roepen bijna allen in koor Oostmahorn, Oostmahorn we komen eraan. geen golven geen wind geen? nou ja, vul zelf maar in. Aaanleggen?! Nee er ligt een boot, een Duitser op de plek van de Solveig. Non de Ju. Dan maar aan de steiger bij de dieseltank van de haven. Peter Marrek wil schijnbaar nieuwe stiefeln haben und schmeist die iem wasser. Iest er doooof Ja siger. De champagne van Alfred en Madelon smaakt. Eindelijk rust. En de scheepsbel? Nooit meer terug op zijn oude stek aan boord. Tot zo ver de reserve schone schrijfster.
14
WOENSDAG 22 JULI ONGEVEER 54 KM VANAF WESTGAT SCHIER TIME: 12.25 UUR. Na ongeveer 12 uur, lees wel twaalf uur, horizontaal te hebben gebivakkeerd, nou ja horizontaal, te hebben gedobberd kreeg ik de zoveelste heup zwaai, het moet bij judo ook zo ongeveer worden uitgevoerd maar dan wel door iemand zonder ervaring. Wat is mijn hobby geworden zo vroeg ik mij mijzelf af. Nou ja, op dat moment dacht ik dat valbreken ervoor in aanmerking kon komen. Als ik zou omschrijven wat ik zoal meegemaakt heb in al die bezopen uren, dan zou dit schriftje te klein zijn. Je zou een boek kunnen schrijven een liedje kunnen componeren en ook voor een scheepsbouwer een wensenlijstje met aanpassingen kunnen maken van hier tot gunder voor het schip over b.v.: geluiddichte ruimten aan boord of ruimten met schokwerende stoffen en schotten waardoor blauwe plekken minder tot de standaarduitrusting van een in zeezieke in nood verkerende amateurzeiler op de Noordzee zou gaan behoren. Of b.v. afzuigroosters voor kotsende opvarenden om over poep en pies afzuigroosters maar te zwijgen. Maar goed 12 uur op een mensenleven is niets, een bagatel, dus waar klagen we nog over, en over twee dagen zeiden we tegen elkaar, weten we bijna, nou ja bijna, nergens meer het fijne van, vandaar dit geschrift….toch? Ogen dus open, benen gestrekt kruipend uit mijn schuilkooi(hut) , toch jammer hier weg te moeten, je kweekt toch een band, toch wel, met je kussen, je slaapzak of wat daar voor door moet gaan, de wanden die steeds op je af kwamen en die je ook op je plaats hielden samen met de pyjama van Weike en een handdoek, het bed boven je, die ervoor zorgde dat je niet totaal werd gelanceerd. De twee witte zakken die als een slinger van de klok bleven slingeren, en naar de inhoudt van die zakken ik 12 uur heb liggen gissen. En ook, zoals reeds gezegd de twee pyjama’s die dienst deden als schokbrekers voor knie en arm zal ik "missen" en die handdoek, ja waarvoor diende die ook al weer, nou ja soms als prop in de oren en/of voor het verwijderen van de opgedroogde mondiale uitwerpselen ook die zal ik missen. Het monotone geluid van motor, wind en golven hebben in mijn leven van 12 uur een grote plaats ingenomen en gaven toch wel iets vertrouwds aan het aanwezig zijn op een schip met bemanning die in moeilijke omstandigheden verkeerden. Kortom ik zal het/ze missen wat ik niet mis is de werkelijkheid aan dek in de kuip, 3 hotsende nog niet kotsende opvarenden ongewassen ongeschoond in een kuip, die wel enige schoonmaakwerkzaamheden heeft verdiend en een boot die het goed doet en in full speed opstoomt maar dan wel op diesel, dus opstomen is niet het goede woord, naar Westgat Schier. Een schier ondefinieerbaar gevoel van vreugde en een stille juichkreet maakt zich van iedereen meester en er zwelgt een aan spontane vreugde uiting aan als om 15.30 uur matroos twee of drie een vuurtoren meent te ontwaren aan de horizon, maar welke? Borkum? Schier? Ameland? of toch Hull in Great Britten. Toen er ook de vief piepen van een boortoren-eiland uit de golven op doken of opstegen wisten we het bijna zeker, zucht, zucht het was SCHIERMONNIKOOG NEDERLAND. We vonden het maar wat schier en toch ontstond er al een vorm van onverschilligheid zo in de trant van "DAT is TOCH ook NORMAAL? Toch is het dan nog 30 km. Dus 3 uren krossen op de golven van naar later bleek 3 ½ meter hoog, en ja als het nog drie uur is en 30 km. dan varen we dus nog ...... uur. Ja kinderen goed geraden en door naar de volgende vraag.
15
Kustwacht zijn stem klinkt als muziek in de oren, als we die horen, in de trant van Strauss en wel als zwoele harpmuziek c.q. vioolmuziek. Ietwat emotioneel en bijna zo mooi om er bijna een vreugde traantje bij weg te pinken. Dat hij bevestigt dat het nog 3 1/2 km is en op 3 ½ meter hoge golven dobberen mag de zeemans pet niet drukken 6 meter is toch nog hoger en daar zijn we ook doorheen gekomen. Zo hoog , net een hoge c van welke mooie operazangeres dan ook. We zijn er rond de klok van zes (18.00uur). Dus Oost West(gat) Schier best. Van Westgat naar Noord ingang sluis Lauwersoog is de route al besproken "gedrag" van de opvarenden en de kapitein.
ook het
Dat men op momenten van opperste rust, na zon reis, de grijze massa nog niet weer op orde heeft, zeg maar op land niveau, is volkomen begrijpelijk en daar zeuren we dan ook maar niet verder over, gaat wel over(geven) ook. Sluis door dus, Lauwersmeer op, wat er dan over je heen komt is van zo een onbeschrijfelijke schoonheid, dat ik het dan ook maar onbeschreven laat. Maar mooi was het. We zongen alle vier spontaan uit volle borst liederen waarvan we het bestaan niet eens wisten laat staan de toonhoogte. Haven Oostmahorn we waren er om 18.40 uur op woensdag 22 JULI 1998 na 55 uur varen voor sommigen onder ons volledig bewust, een enkele opvarende deed er bewust 12 uur minder over. Dat de vaste ligplaats van de Solveig bezet was, dat de havenmeester vreemd deed, zijn naam ben ik even kwijt, dat doet niet meer ter zake. De champagne smaakt. Bij Weike smaakte de wal niet. Zeeziek bestaat bij haar niet of nauwelijks. Walziekte hoeft niet meer uitgevonden te worden zij , Weike dus, zij had het! De waterslang bracht uitkomst voordat ze alsnog onder(zeil) uit ging. Pils, champagne en buurman die opdringerig nieuwsgierig naar onze reis was, het mocht ons niet meer deren, we waren thuis. Maar dus goed beter best We waren door Schier gat West Weer heel wel thuis In Oostmahorn is alles pluis Van golven naar vlakte Het was Stinker die van vreugde kakte We weten niet wat we over ons kregen Allen zeiden, toch maar niet Noorwegen. Wel een volgende keer het IJsselmeer Zo horen jullie het ook eens van een ander.
16
De vraag was : Wat zal het varen nou blij dat we in Danmark waren maar maar maar we hebben het voor elkaar namelijk we weten en daar hebben we wel over ingezeten schoenmaker aan land blijf bij je leest dit, en zo is het mooi geweest. Voor jullie drie, van die ene.
17
