Yasmin Verschure
1/160
Met een open Hart
MET EEN OPEN HART - Strijd en overgave als wegen naar inzicht, vreugde en liefde -
www.yasminverschure.nl email:
[email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010
Alles uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet en op welke wijze ook, mits vooraf door de uitgever schriftelijk toestemming is verleend.
Yasmin Verschure
2/160
Met een open Hart
Dankwoord: Mijn hart loopt over van dankbaarheid voor alle ondersteunende liefdeslichtjes die ik mocht ontvangen tijdens deze periode van afzondering. Zij vormden de bron van inspiratie waaruit dit boek geboren kon worden.
Yasmin Verschure
3/160
Met een open Hart
MET EEN OPEN HART Strijd en overgave als wegen naar inzicht, vreugde en liefde
door: Yasmin Verschure. Omslag: Rising Soul - Bob Tomanovic: www.spiritual-art.nl Lay-out en omslagontwerp: Gery Engelmoer
Opdracht: Ik draag dit boek op Aan mijn moeder Aan alle moeders Aan de Godin in elke vrouw Aan de Godin in ieder mens.... Aan de onmetelijke Bron van Wijsheid, Kracht en Liefde en aan iedereen die zich door deze Bron wil laten inspireren.
Yasmin Verschure
4/160
Met een open Hart
Transformatie De mens kan zich niet transformeren, zolang hij zich blijft verzetten tegen zijn bestaan op aarde en zolang het zijn ideaal is om niet te lijden. Ik zeg niet dat je geen middelen tegen het lijden moet zoeken, integendeel. Maar in het huidige ontwikkelingsstadium van de aarde en op het punt waarop deze in haar evolutie is gekomen, is het niet mogelijk voor de mens om niet te lijden. De aarde is als een herstellingsoord en tevens een leerschool. Als de mens weet hoe hij naar het lijden moet kijken, brengt hij verborgen krachten in beweging, die een ongelooflijk werk in hem verrichten. Hij die niet geleden heeft blijft arm, hij is als een schilder die geen kleuren heeft om zijn schilderij te maken. Hij die geleden heeft kan daarentegen alle gevoelens die hij doorleefde, gebruiken om kleur, reliëf en diepte aan zijn leven te geven. Allen die in hun leven iets groots hebben gedaan, hadden veel geleden. Zij beschikten over de zwarte inkt en uit die zwarte inkt hebben ze de mooiste kleuren tevoorschijn gehaald. - Omraam Mïkhael Aïvanhov -
Yasmin Verschure
5/160
Met een open Hart
INHOUDSOPGAVE Dankwoord
3
Opdracht
4
Transformatie
5
Voorwoord
8
Met een open Hart
11
Deel 1: Geloof en Vertrouwen Geloof en Vertrouwen
12 13
Hulde aan India, mijn moederland Bombay Ganeshpuri Puna Bangalore en Puttaparthi Madras Pondicherry Turavannamalai Tiruchirapalli – Tamil Nadu Tannirpali – Shantivanan Kodaikanal Madurai Quillon – Kerala Madras Puri Bodhgay Varanasi Nepal
14 15 16 18 19 22 23 24 25 26 29 29 30 33 33 35 37 39
Nawoord
49
Meditatie 1: Loslaten in vertrouwen
51
Deel 2: Met een Open Hart Avontuur Oefening 1: Leren waarnemen Onkruid Met een open hart Oefening 2: Verwen jezelf Liefdevolle aanwezigheid Communicatie Oefening 3: Counselen Vrijheid in relaties Oefening 4: Ervaar je innerlijke ruimte Openheid Oefening 5: Je openheid ervaren Verwondering
52 53 56 57 59 63 64 66 70 71 73 74 76 77
Yasmin Verschure
6/160
Met een open Hart
Deel 2: Met een Open Hart Universele Levensenergie Oefening 6: De aura leren waarnemen Oefening 7: Ritueel reinigen van een ruimte Energie en voeding Oefening 8: Jezelf beschermen Dankbaarheid Een kind van het Universum Vergeving Oefening 9: Vergeving Verbeter de wereld Wijsheid, inspiratie en eenvoud Oefening 10: Geven en ontvangen Egoloos Dansend naar God Oefening 11: Afstemming van je chakra’s Lichtplekje Rechten en plichten Oefening 12: Terugblik Geboorte Ontvangen en vieren Oefening 13: Het openen van je hart Adem is leven Oefening 14: Reinigende ademhaling Oefening 15: Bewust ademen De Godin onder mijn voeten Het middelpunt van de aarde
79 82 82 84 86 87 89 91 93 94 96 98 99 101 104 105 106 112 113 115 118 119 120 120 121 124
Meditatie 2: Ontmoeting met jouw innerlijke kind
126
Deel 3 - Strijd en overgave Strijd en overgave Jobstijding Overgave Met een Open Hart op weg naar het licht
128 129 143 148 151
Meditatie 3: Overgave aan het hogere in jezelf
156
Over de auteur
158
Stichting Shanti
158
Eerder verschenen boeken
159
Yasmin Verschure
7/160
Met een open Hart
VOORWOORD ‘ In het geheim van de dood, ligt het geheim van het leven.’ - Kuki Gallman We leven in een tijd van grote veranderingen die zich voortbeweegt in een enorme stroomversnelling. We staan voor een radicale omwenteling, waarin niet alleen wijzelf zullen transformeren tot lichtwezens, maar we afhankelijk van ons bewustzijn ook de planeet aarde op zullen tillen naar een hogere vibratie. Velen van ons hebben besloten onszelf te zuiveren van oude karmische ballast. Voor het eerst in onze geschiedenis gaan we begrijpen wat het betekent om opnieuw geboren te worden alvorens we het rijk der hemelen binnengaan. Want we passeren de tunnel, we gaan door het geboortekanaal om klaargemaakt te worden, geïnitieerd als nieuwe lichtwezens voor de taak die komen gaat. Alvorens dit proces volledig te kunnen begrijpen zullen we ons vertrouwd moeten maken met het stervensproces. We sterven elke minuut van de dag. Het verleden is niet meer en de toekomst is nog niet daar. Dat wat geweest is komt nooit meer terug. Leven in het hier en nu maakt dat we de angst voor de dood overstijgen. We bereiden ons voor op onze wedergeboorte en de wedergeboorte van onze planeet aarde. Niemand weet precies hoe deze nieuwe omwenteling eruit gaat zien. Alle voorstellingen welke we ons maken kunnen niet schilderen wat er komen gaat. Maar ieder weet, ieder voelt dat er een beweging gaande is welke niet langer te stuiten is, waar we, vrijwillig of niet, deel van uit zullen maken. Niemand ontkomt aan zijn lot. Hoe kunnen we ons voorbereiden om dit proces zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen? We kunnen verlangen naar onze afkomst, we kunnen bidden en ons openen voor de alles omvattende liefde van het universum. Want de hele schepping is paraat om ons te ondersteunen in dit proces van omwenteling. Onszelf openen voor de overvloed en durven ontvangen wat zo liefdevol voorhanden is, dat is één. Geduld en zonder morren onze uitdagingen accepteren is een tweede. Al voelen we ons misschien onthand, we bereiden ons voor op datgene wat komen gaat door aanwezig te zijn in het hier en nu, iedere dag, iedere minuut van de dag. Dit boek is een schepping, het is ontstaan in een tijd van intense uitdagingen en beproevingen. Maar vooral ook in een tijd van intens veel licht. Mijn enthousiasme sleepte me overal doorheen en ik heb nooit geweten dat ik zoveel gevoel voor humor had! Een tijd van diep relativeren, maar ook een tijd van plezier, liefde en genieten. Naarmate ik mijn gehechtheden los laat, blijft er slechts leegte over. Leegte is ruimte! Het voelt als een oude jas welke ik uittrek en ik sta steeds naakter voor mijn Schepper. Meer dan ooit voel ik dat ik een bevoorrecht mens ben die op de een of andere manier vanuit de ongeziene Bron steeds opnieuw de kracht en de moed en het lef krijgt om op te staan en verder te gaan. Verder op mijn weg terug naar het licht. Het fysieke voertuig werd bij tijd en wijle aardig geteisterd. Er waren periodes dat ik het gevoel had het niet te kunnen volbrengen. Pas in mijn diepste pijn en wanhoop kon ik mezelf totaal overgeven. Ik begon te beseffen dat er grenzen zijn aan bereidheid, grenzen aan datgene wat ik in alle menselijkheid aan kan. Het is niet nodig om al het lijden van de mensheid te dragen!
Yasmin Verschure
8/160
Met een open Hart
Hoe dan ook in deze periode van afzondering is mijn evolutie, even als de jouwe, niet stil blijven staan. Want na tijden van de diepste innerlijke conflicten, worden de prachtigste scheppingen geboren. Het verbaasde mij enigszins dat ik over India moest schrijven, de pelgrimstocht die ik eerder heb gemaakt. Zo gek was dat ook weer niet, want verleden en heden hebben alles met elkaar te maken en zijn slechts de voorboden voor datgene wat komen gaat. Blijkbaar was er een diep verlangen om datzelfde geloof en vertrouwen te ervaren wat ik had tijdens mijn zwerftocht door India. Nu, na de nodige strijd, maar vooral ook na zoveel viering en vreugde, kan ik alleen maar zeggen dat mijn geloof en vertrouwen sterker zijn dan ooit tevoren, ja zelfs sterker dan in die tijd. Mijn vertrouwen in de Schepper is onwrikbaar. En de dankbaarheid en de ruimte die ik voel zijn geschenken waar ik van geniet, elke minuut, pijn of geen pijn. Soms kreeg ik verbaasde opmerkingen waarom ik zo kon stralen in tijden van lijden. Dan was mijn antwoord: 'Mijn lichaam lijdt, maar Ik, de Ik Ben in mij die lijdt niet.' En doorgaans was dat zeker waar. Het maakt niet uit wat de lessen zijn die we hebben gekozen te leren. Het gaat om de manier waarop we onze lessen tegemoet treden en er mee omgaan. Soms dreigde mijn ik onderuit te gaan en het lijden te worden. Uiteindelijk blijven we mens zolang we in een stoffelijke voertuig zitten. En al ben ik deze goddelijke tempel nog zo dankbaar, soms ervaar ik mijn lichaam als een gevangenis die te klein en te beperkt is voor mijn geest. Een aantal van mijn lieve vrienden vond dat het thema van dit boek liefde moest zijn, onvoorwaardelijke liefde. Wanneer de liefde er is, dan is er immers geen weg te stijl en geen uitdaging te groot. Het is een diepe vreugde om vanuit dit kleine eigen stekje, vanuit de stilte, de pijn en de leegte, het nieuwe geboren te laten worden. Oordelen verdwijnen meer en meer, wie ben ik om nog te oordelen? Mijn angsten smelten als sneeuw voor de zon. In al mijn behoeften wordt voorzien, naarmate ik meer angsten en gehechtheden loslaat. Overvloed in geest en materie is het antwoord. Als ik nu niet meer geloof dat er een Schepper is die voor me zorgt, hoeveel bewijzen zal ik dan nog moeten hebben om dit te accepteren? Dit boek, in eerste instantie geschreven als uitlaatklep, inmiddels verwerkt en vrijgegeven, gaat zeker niet alleen over pijn en lijden, maar veeleer over het proces van toeschouwen en het overstijgen van pijn en lijden. Het gaat over liefdevolle ontmoetingen en ervaringen in het dagelijks leven. De nadruk ligt dit keer niet op het reizen in de stof, maar op het reizen in de geest en geloof me, de ervaringen waren zeker niet minder intens, integendeel. Liefde bevat in al haar eenvoud de essentie van het Leven. Er is moed voor nodig om standvastig steeds opnieuw de diepte in te gaan om de volgende laag af te pellen. Er is moed voor nodig om geen pijn uit de weg te gaan en de stilte niet te vermijden. Vooral in een maatschappij waarin alles erop gebaseerd is om niet te hoeven voelen, om vooral geen pijn, geen lijden toe te laten. Ja vooral in een maatschappij waarin alles gebaseerd is op uiterlijkheden en op prestatie. Een maatschappij waarin je geen waardering krijgt voor wat jij in wezen bent, maar voor jouw praktisch nut, jouw status. Hoe veilig is het om in de vorm te blijven hangen, om in onze afhankelijkheid te blijven steken. Om anderen de schuld te geven van onze situatie en de verantwoordelijkheid buiten onszelf te leggen? Hoe veilig om te wachten tot een ander de eerste stap neemt? Het wordt ons met de paplepel ingegoten! De tijd is helaas voorbij dat we ons nog
Yasmin Verschure
9/160
Met een open Hart
kunnen verschuilen achter de overtuiging van anderen. We mogen nu gaan staan voor onze eigen overtuiging. We zullen onze stem moeten laten horen, zonder angst om uitgestoten te worden uit de veilige beslotenheid van de massa. We zijn immers allemaal wegbereiders. Lijden is een louteringsproces voor de ziel. En liefde, onvoorwaardelijke liefde, is de enige weg tot genezing. Want hoewel liefde in eerste instantie de duisternis meer zichtbaar maakt en aldus het lijden versterkt, is zij tegelijk het ingrediënt dat we nodig hebben om onszelf te zuiveren en te bevrijden van pijn en lijden. Laten we ophouden met naar anderen te wijzen. Zodra we met onze vinger naar anderen wijzen omdat zij niet zuiver met liefde omgaan, hebben we weer een excuus gevonden om niks te hoeven doen en maken we onszelf onaantastbaar. Makkelijk en veilig, maar we zullen er niet aan groeien. Groeien kun je alleen door je nek uit te steken, fouten te maken, te vallen en weer op te staan in de wetenschap dat je niet alleen een ervaring rijker bent, maar ook weer een stapje dichter bij God, een stapje verder op weg naar het licht. Laat het oordelen maar aan God over. Die doet dat trouwens niet. God verlost ons niet van pijn en lijden die we zelf gecreëerd hebben. Hij ziet als een liefdevolle Vader toe hoe wij daarmee omgaan, wetende dat wij onze lessen niet zullen leren als hij de problemen voor ons op zou lossen. Het is echter niet zijn wens dat we lijden, integendeel! Naarmate we de moed hebben om onszelf meer open te stellen voor de kracht van de zon, de liefde van onze Schepper, zal de uitzuivering vanzelf plaats vinden. Het is niet nodig dat wij ons zorgen maken over het functioneren van anderen. Het is voldoende om onze eigen duisternis onder ogen te zien en te verlichten, zodat we een lichtpuntje kunnen worden voor anderen, zoals anderen in het verleden voor ons zijn geweest. De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Hoe meer we conflicten uit de weg gaan, hoe meer we innerlijk lijden. Er is moed voor nodig om steeds opnieuw liefdevol en met een open hart anderen tegemoet te treden. Het wordt gemakkelijker naarmate we in ieder mens dat onuitwisbare deeltje van onszelf herkennen. Dat eeuwige brandende vonkje God, waarmee we onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Uiteindelijk zijn we allemaal Geest, allemaal afkomstig uit die ene Bron, die ene Zon. Uiteindelijk zijn we allemaal zonen en dochters van God onze Schepper en dus onvermijdelijk broeders en zuster van Christus. Om Shanti Om…. ‘I am that I am’ Ik spreek de wens uit dat deze boodschap van liefde, vreugde en licht moge brengen in een tijd van onzekerheid en angst, die voorafgaat aan een tijdperk van omwenteling en vernieuwing.
Yasmin Verschure
10/160
Met een open Hart
MET EEN OPEN HART
DEEL 1 - GELOOF EN VERTROUWEN Dit is een verslag van mijn eerste grote reis alleen, een zeven maanden durende zwerftocht door India en Nepal. Noem het Parcival die op zoek is naar de Graal...
DEEL 2 - MET EEN OPEN HART Ontmoetingen en ervaringen in het dagelijkse leven, met een Open Hart, gezien vanuit een diepere dimensie en met een onderliggende, spirituele boodschap.
DEEL 3 - STRIJD EN OVERGAVE Dit deel beschrijft een intens proces van innerlijke transformatie, de pijn van het groeien en de vreugde van het helingsproces.
Yasmin Verschure
11/160
Met een open Hart
DEEL I GELOOF EN VERTROUWEN
Yasmin Verschure
12/160
Met een open Hart
GELOOF EN VERTROUWEN Geloof is het loslaten van controle. Het is een sprong in het onbekende vanuit een innerlijk weten dat er achter de zichtbare wereld van illusies een ongeziene werkelijkheid schuil gaat. Naarmate je jezelf kunt overgeven aan de stroom van het leven, zal je pad in alle opzichten geleidt worden.
Yasmin Verschure
13/160
Met een open Hart
HULDE AAN INDIA, MIJN MOEDERLAND Hij legde zijn handen op mijn schouders, keek me aan en zei: 'Waar gaat de reis naar toe?' Het was alsof ik heen en weer geschud werd op mijn grondvesten! Vrij snel borrelde het antwoord in mij omhoog: naar India natuurlijk! India, mijn God, wat haalde ik in mijn hoofd! Nauwelijks genezen van een ernstig ziekbed, met nog altijd datzelfde infectiegevoelige lijf, voorspelde men mij dat zelfs een reis naar Zuid-Frankrijk dodelijk zou kunnen zijn. Op dat moment wist ik met een innerlijke zekerheid: ik ben nu sterk genoeg om het te overleven. En zo begon het allemaal. Nu ik dit diepe verlangen eenmaal naar boven had laten komen, begon het plan snel vorm aan te nemen. De week daarna deed ik een boeddhistische training en had na afloop een persoonlijk onderhoud met de lama. Hij verzekerde me dat ik rustig kon gaan. Mijn gezondheid zou het niet te zwaar te verduren krijgen, maar ik zou problemen krijgen met het verlengen van mijn visum. Hoe waar zou dit laatste blijken te zijn! Wanneer ik eenmaal een beslissing genomen heb, dan gaat de uitvoering altijd erg snel. Ten eerste moest ik Giri vertellen dat ik alleen naar India zou gaan. Pijnlijk, we hadden regelmatig gefantaseerd over een gezamenlijke wereldreis. Ik wist dat ik dit alleen moest doen, zonder wie dan ook. Ik moest de opleiding lichaamstherapie afbreken, dat was niet zo'n probleem, ik kon ten alle tijde weer insteken. (Mijn ‘zijn’ in India leerde mij, dat mijn handen kostbare instrumenten waren die ik op een zachtere manier voor heling moest gaan gebruiken.) Een groter probleem was mijn jongste zoon. Hij ging in september studeren en zou aanvankelijk op kamers gaan wonen. We hadden het zo goed samen dat hij te kennen had gegeven nog een jaartje te willen blijven. Hij was stellig in zijn antwoord: je moet doen wat je wilt doen, als ik later de kans krijg, doe ik het zelf ook. Een ander opstakel waren de cursussen die ik gaf bij een nieuwetijds centrum. Ik deed dit met hart en ziel en mijn cursussen liepen als een trein. Ik stond ingepland voor het nieuwe seizoen, de boekjes waren al uit en het werd mij beslist niet in dank afgenomen dat ik me terugtrok. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Ik zocht iemand om zeven maanden in mijn huis te wonen. Intuïtief pikte ik degene eruit die goed in mijn plaatje en in mijn huisje paste. Toen begonnen de echte voorbereidingen. Ik kreeg vele goed bedoelde adviezen: 'Ga niet alleen naar India, het is een macho land en ze zullen je lastig vallen.' 'Neem een campingstelletje mee zodat je voor jezelf kunt koken, anders krijg je binnen de kortste keren voedselvergiftiging.' 'Drink niets van de straat, koop altijd flessen water en controleer of ze goed afgesloten zijn’. Ik stak alle goede bedoelingen in mijn zak en ging alleen en zonder campingstelletje.... Ik bereidde mezelf zo positief mogelijk voor en werkte consequent met de volgende affirmatie: ik ben gezond en sterk naar lichaam en geest en kom uitsluitend liefdevolle mensen tegen op mijn pad. Op de valreep las ik het boek Autobiografie van een Yogi van Yogananda en ik kreeg mijn eerste Kriya-yoga inwijding vlak voor mijn vertrek. Hoewel het mijn hoofddoel was mezelf te verdiepen in het boeddhisme, was men van mening dat ik reeds boeddhist was en mezelf beter kon toeleggen op het hindoeïsme. Ik onderging de allernoodzakelijkste inentingen en boekte mijn reis. Drie maanden na de genomen beslissing zou ik vertrekken. Dan was het najaar en de plezierigste tijd in India.
Yasmin Verschure
14/160
Met een open Hart
Het moeilijkste proces was het afscheid van mijn drietal. Een van mijn zoons zat in een crisis en ik was zeven maanden niet bereikbaar. Paniek! Wat als er iets ernstigs gebeurde? Toen ik me dit volledig ging realiseren, sloeg de schrik mij om mijn hart. Dat was loslaten op een veel dieper niveau dan in de materie. Als ik al ooit aan aardse dingen gehecht was geweest, dat was dat na mijn ziekteproces wel voorbij. Ik genoot van de plek waar ik sinds mijn scheiding woonde, maar ik was er niet gehecht aan. Dit was echter loslaten van een andere orde waarbij gevoelens naar boven werden gehaald die mij zeer uit mijn evenwicht brachten. Ik moest de controle loslaten in de wetenschap dat ik dit niet langer in de hand had. Niet mijn wil.... Ik zie ons nog zitten op de stoep, mijn oudste zoon en ik. Plotseling stond ik op en haalde mijn knuffelkonijn. Deze heerlijke zachte knuffel had ik van Giri gekregen. Hij was prachtig, maar ik had toen zoiets van: wat moet ik met dat ding, ik ben die leeftijd allang voorbij! Tot mijn verbazing lag hij ineens, na een verdrietige bui, in mijn bed. En de aanraking van dat zachte pluche werkte helend en geruststellend! Dus ik gaf mijn zoon mijn knuffel en zei: 'Die is voor jou, hij is toch te groot voor mijn rugzak. Wanneer je me mist pak je dit konijn en voel je de verbinding tussen jou en mij.' Een paar dagen later kreeg ik van hem een klein konijntje. Lekker zacht en klein genoeg om de hele reis mee te kunnen maken. En dat deed hij en overal kreeg ie een plekje op mijn altaartje. Dan breekt de tijd aan om afscheid te nemen. Op de dag van vertrek brengen mijn dierbaren mij naar Schiphol. Ik heb het heel erg te kwaad wanneer ik door de douane verdwijn. Het mag er zijn, het is niet niks. Bombay Ruim een uur later gaan we de lucht in, richting Bombay. Van daaruit zal ik eerst naar Ganeshpuri gaan. Als we een tussenlanding maken in Frankfurt ontdek ik een groepje vrouwen op weg naar Ganeshpuri. We spreken af om elkaar op de luchthaven te ontmoeten en gezamenlijk een taxi te nemen. Om 6.30 uur landen we in Bombay. Het tijdverschil met Nederland is viereneenhalf uur. Het is kaal en ongezellig op het vliegveld, maar de drukte valt mee. Ik ervaar een vreemde emotie, het voelt als thuiskomen, ik zet mijn voeten op vertrouwde bodem. Het is net of ik dit alles ken, de chaos, het geschreeuw, het oosterse, het voelt zo vertrouwd. Als we de douane gepasseerd zijn, moeten we opletten of we zijn al van onze bagage verlost voor we het in de gaten hebben. De kruiers zijn maar al te bereidwillig. Mijn bagage bestaat uit een rugzak waarin een slaapzak en een paar stevige wandelschoenen voor Nepal, wat extra kleding en noodzakelijke dingetjes. Dus, afblijven, ik sjouw dit zelf wel! De taxi's zijn ongeveer de enige auto's op dat moment in India en het zijn allemaal oude commandeurs. Na het gebruikelijke pingelen bereiken we overeenstemming over de prijs en gaan we op weg. Pingelen, toen men mij vertelde dat dit deel was van het spel en dat je desnoods moet schreeuwen tegen een rickshawdriver en hem eventueel met je rugzak op zijn rug moet slaan om duidelijk te maken dat je zijn spelletjes door hebt, dacht ik grinnikend terug aan de tijd dat mijn moeder nog leefde en ik wel eens met haar naar de markt ging. Als zij probeerde iets van de prijs af te krijgen, schaamde ik me dood! Hier was het deel van het spel. Dat wist ik vanaf het moment dat ik voet zette op Indiase bodem. Ook wist ik hoe ik mijn handen moest gebruiken, de rechtse om te eten, de linkse voor datgene waar wij in onze cultuur closetpapier voor gebruiken. Closetpapier was er niet, maar gelukkig, hoe schaars het water ook was, een kraantje vond je op elk Indiaas toiletgat. Ik ben deze wijze uiteindelijk erg gaan waarderen, zeer hygiënisch!
Yasmin Verschure
15/160
Met een open Hart
Ganeshpuri We gingen dus op weg. Buiten de stad wisselen we van taxi en de nieuwe chauffeur stopt bij de eerste pomp om te tanken. Hij dwingt ons min of meer honderd roepie extra te betalen. Ik vertel hem vriendelijk maar beslist, dat wij van deze spelletjes niet gediend zijn. Mijn reisgenoten zijn verbaasd. Ik ben stellig: dit proberen ze altijd, ik weet dat gewoon. Vier uur later zijn we bij de Shree Gurudev Ashram. Boven de poort staat de volgende tekst: Wij heten u allen welkom met liefde en respect. De ashram is de belichaming van genade. Als je hier met de juiste houding komt, kan elk stofdeeltje je die genade schenken. Wees waakzaam! Wees alert! Onderhoud de discipline, regelmaat en zuiverheid van deze ashram, dan zul je iets groots bereiken door hier te zijn. De energie is duidelijk voelbaar, zelfs al buiten de poort. Binnen de poort gebeurt er van alles met me. Ik ben emotioneel, opstandig, raak in vervoering, kortom, alles wat je bedenken kunt gaat er in korte tijd door mij heen. Het verwart me zeer. Ik voel weerstand en tegelijkertijd aantrekking. De voorbereidingen voor de jaarlijkse nagedachtenis van Muktananda, de voorganger van Guramay, zijn in volle gang en er heerst een enorme bedrijvigheid binnen de ashram. Wij worden ondergebracht in het verblijf voor westerse vrouwen. Dit betekent dat we niet op de grond slapen, maar in een zaal met vijfenzestig ijzeren bedden, inmiddels allemaal bezet. Er is zelfs een wasruimte met kranen, emmers en warm water en dat laatste is absoluut een luxe! En alles is brandschoon. Ik schrijf me in bij de receptie en krijg een programma waar de dagdienst in vermeld staat. Ik word ingedeeld voor seva, ik krijg twee maal daags afwasdienst. De eerste drie dagen krijgt iedere westerse nieuweling even tijd om te wennen. Diezelfde middag doe ik mijn eerste darshan bij Guramay en ik groet haar zoals iedereen: op mijn knieën, buigend naar de aarde. Ik denk er niet over na, het gebeurt vanzelf. Ook dit ken ik en ik ken ook het principe ervan. Ik buig niet voor de mens, het goddelijke in mij buigt zich voor het goddelijke in Guramay. Het is een volkomen vanzelfsprekend iets en een teken van respect voor het onnoembare. Guramay is een opmerkelijke vrouw, jong, gekleed in een eenvoudige dracht van oranjerood, kijkt ze met haar onpersoonlijke blik dwars door je heen. Een goeroe functioneert als een grote transformator. Een kanaal en een tussenpersoon tussen jou en het allerhoogste, waarop je jezelf als mens kunt aansluiten. Die jou vult met een hogere energievibratie wanneer je jezelf daarvoor open stelt. Je evolutieproces komt hierdoor in een stroomversnelling. In de praktijk kan dit betekenen dat je jezelf ter plekke bewust wordt van je minder plezierige kanten. Je wordt gedwongen om datgene onder ogen te zien wat je onbewust verborgen zou willen houden. Oude ziektes kunnen terugkeren. Het is een intens proces van zuivering, je energie wordt opgetild naar een hoger niveau waarop alles wat daar niet op afgestemd is, loslaat en uit jouw systeem gaat verdwijnen, het wordt als het ware uit het systeem getrild. Volgens de oosterse filosofie kun je vele leermeesters hebben, maar slechts één goeroe. Na mijn begroeting zit ik onder een boom tot het einde van de darshan. De goddelijke energie van Guramay voedt mij, voedt ons. Dit wordt een dagelijks terugkerend ritueel. Ik verbaas me over de schoonheid van deze plek. De tuinen zijn weelderig groen en van een schoonheid welke je praktisch in heel India niet tegen komt. Er groeien en bloeien maar liefst meer dan twintig soorten jasmijn! De tempels en meditatieplekken zijn
Yasmin Verschure
16/160
Met een open Hart
schitterend en de hoofdtempel wordt ieder jaar opnieuw geschilderd. Dit jaar met een levensgrote yantra in de top. De schoonheid ervan is adembenemend. Op 30 september wordt de sapta geopend en vanaf dat moment worden er zeven dagen en zeven nachten mantra's gezongen in een van de tempels. Het is overweldigend! Het brengt me in een bepaalde trance die ik op deze manier makkelijker bereik dan via meditatie. Hoewel het mediteren in deze energierijke omgeving ook makkelijker gaat. Waar er twee of meer aanwezig zijn in Zijn naam, wordt energie op een gigantische manier gebundeld en is het gemakkelijker om naar een hoger bewustzijn te gaan. Dagelijks zijn er dertigduizend mensen binnen de ashram. Zij die blijven worden ondergebracht in tenten en gevoed in de hoofdtent. De discipline is ongelofelijk en de soepelheid waarmee dit alles verloopt zal wel altijd een raadsel voor me blijven. Niemand hoeft lang op zijn beurt te wachten en het eten is even heerlijk als altijd. De Indiase bevolking ontbijt niet en daarom is er een kantine waar westerlingen 's morgens terechtkunnen. Mijn ontbijt bestaat uit yoghurt, wat goed is voor de darmflora en uit papaja met een aantal van de bittere pitten. Deze laatste zijn niet lekker maar vormen een perfecte bescherming tegen darminfecties. Daarnaast drink ik het vocht van de kokosnoot, dit bevat de nodige mineralen en vitaminen om fit te blijven in de tropen. Hoewel er voor westerlingen een mogelijkheid is elders te eten, heb ik me vanaf het begin voor de overige maaltijden tussen de Indiase vrouwen gestort. Het voelt heerlijk om tussen mijn Indiase zusters op de grond te eten, van een stalen plaat of, in deze drukke dagen, van een bananenblad. Er wordt niet gesproken, het contact, soms heel intens, vindt plaats zonder woorden. Deze manier van eten en van communicatie zal ik vaker tegenkomen op mijn trek. En het bevalt me uitstekend. De dag begint vroeg. 's Morgens om 3.30 uur worden we gewekt voor de dagelijkse meditatie. Daarna kun je chanten, het zingen van mantra's, in de tempel. Tijd voor chai, de Indiase thee, luisteren naar een tekst uit de Guru Gita en dan: seva, dienstbaarheid door arbeid. Arbeid op een meditatieve manier maakt de weg vrij naar God, ja arbeid adelt! We hebben meer dan vier uur per dag seva in deze drukke tijd. Na de lunch is er een rustperiode, waarna er weer gechant kan worden en dan begint de middagseva. Uiteraard ontbreken het avondprogramma en het diner ook niet. Afijn, je hoeft je niet te vervelen. In deze periode kun je dag en nacht terecht in de tempel. Er hangt een geweldige energie. Wanneer je moe bent, wordt je accu direct weer opgeladen. Mijn seva is zwaar! Twee keer per dag sta ik zo'n twee en een half uur boven grote bakken heet water af te wassen in een weinig comfortabele houding en een Amerikaans tempo bij een buitentemperatuur van zo'n vijfendertig graden. Dit houdt mijn rug uiteindelijk niet vol. Na een paar dagen vraag ik een lichtere seva en mag ik sappen persen. Een fluitje van een cent. Onze kleding moet naar de wasserij. Aangezien deze overbelast is, voel ik me genoodzaakt mijn kleren dagelijks uit te wassen en op de stang van mijn bed te laten drogen. Ik heb nu eenmaal geen koffer vol reserve kleding. Er gebeurt veel met mij. Omdat de energie zo zuiver is, werkt de omgeving als een heldere spiegel, waardoor ik ter plekke al mijn zwakheden voorgeschoteld krijg. Oude weerstanden komen omhoog, maar ook de intentie en het verlangen om daar doorheen te gaan. Frustraties steken de kop op, de behoefte om te oordelen. Ik wil me afzetten tegen alle regels en structuren, tegen de Amerikaanse discipline. Het zijn werelden van verschil die elkaar hier ontmoeten en waarvan ik van beiden ongetwijfeld een tik heb meegekregen. Ik breng menig uurtje door in de grot en in de meditatie tuin. Deze plekken zijn niet alleen geschikt voor mijn meditaties, maar hier werk ik ook mijn dagboek bij. Ik
Yasmin Verschure
17/160
Met een open Hart
probeer objectief naar mezelf te kijken en de lessen te leren en te integreren die naar boven worden gehaald. Roken in de ashram is niet toegestaan, dus ga ik af en toe de straat op om mijn sigaretje te roken. Het is een uitstekend excuus om me af te zonderen van de massa en me terug te trekken in mijn eigen leefruimte. Ik geniet van het straatleven, alle kleurrijke vrouwen met hun prachtige sari's en de mannen in hun doti's. Op een keer zit ik plotseling tussen een groep demonstranten en de politie in. Ik voel me allerminst bedreigd, ben alleen nieuwsgierig. Er wordt gedemonstreerd tegen de lage lonen in de ashram. Ik word van de straat afgehaald, je hoort niet geïnteresseerd te zijn in politiek en dit gebeuren wordt mij allerminst in dank afgenomen! Uiteraard ga ik af en toe naar het dorp en ontmoet de lepralijders en de bedelaars. Zij roepen enerzijds weerzin maar ook medelijden bij me op. Hoe anders zal ik dat beleven wanneer ik een tweede keer in India ben. Dan heb ik inmiddels geleerd door de vorm heen te kijken en kan ik meer genieten van de innerlijke schoonheid, het goddelijk vonkje in ieder mens. Naast haar geestelijke taak neemt de ashram de medische zorg en de voeding voor lepra's en zieken voor haar rekening. Ik vind het heerlijk om op blote voeten door de heilige rivier te waden en een voetbad te nemen in de heetwaterbron, waar altijd sadhu's aan het mediteren zijn. Voor de mahapuja leen ik een sari van een van mijn reisgenoten. In deze speciale puja voor vrouwen wordt het heilige vuur opgedragen aan God. Een sari is dit keer verplicht en het dragen ervan geeft mij een koninklijk gevoel. De puja is indrukwekkend en emotioneel, de tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen. Er vindt een reiniging plaats in alle lagen van mijn zijn. Guramay is overal en nergens. Verbergen kun je jezelf niet, zelfs niet tussen al die mensen. Het grote louterende vuur wordt vijf dagen en nachten brandende gehouden. Het is traditie om honderd en acht rondjes klokswijze rond het vuur te lopen, terwijl je mediteert en je mantra's reciteert of chant. Je kunt dit herhalen zo vaak als je wilt. Het heeft een louterende werking. Je gebruikt een mala, een rozenkrans die honderd en acht kralen bevat, zodat je de tel niet kwijt kunt raken. Het vuur zuivert mij tot in het diepste van mijn wezen. Ik voel een diepe innerlijke rust en tevredenheid. Na drie intense weken sluit ik mijn bezoek af met een vierdaagse meditatiecursus en maak ik me klaar voor vertrek naar Puna.... Puna Mijn interesse voor het spirituele begon vorm te krijgen nadat ik rond mijn zesentwintigste in een crisis raakte en vele onbegrijpelijke lichamelijke klachten ging vertonen. Ik had in die tijd een fantastische huisarts, menselijk genoeg om naar mij te luisteren. Hij adviseerde mij het boek Tantra van Bhagwan. En ik moet zeggen, het was een openbaring en gaf een nieuwe impuls aan mijn spirituele groei. Na mijn ziekbed en de daaruit onvermijdelijk voortvloeiende WAO, leverde ik een enorm gevecht met mijn trots. Ik was niet gewend mijn hand op te houden en het duurde jaren voor ik mezelf deze uitkering kon gunnen en er van kon genieten. Het gaf mij ruimte om mijn honger naar alles wat alternatief was te stillen. Ik deed workshops en spirituele opleidingen en hield me bezig met astrologie, massage en lichaamswerk. Hoewel het me niet aantrok om sannyasin te worden, wilde ik de kans niet voorbij laten gaan de schrijver van dit uitstekende werk te ontmoeten. Gewapend met een verklaring
Yasmin Verschure
18/160
Met een open Hart
dat ik niet aan de gevreesde ziekte aids leed, begaf ik me, samen met een andere avonturier, op weg naar Puna. De bus vertrekt zeer vroeg in de morgen en is afgeladen vol. De mensen zitten op elkaar, op de grond, staan en hangen in de deuropening. Ik geniet, voel me grappig genoeg op geen enkele wijze belemmerd in mijn ruimte. In Vasai Road stappen we over op de trein. We krijgen een vrouwencoupé toegewezen. Ook deze is propvol. We moeten staan, maar de vrouwen zijn reuze aardig en zorgen ervoor dat wij in Bombay de juiste trein weten te bemachtigen. In Puna, een stad met anderhalf miljoen inwoners, is het aanmerkelijk koeler dan in Bombay. De verkeerschaos is er gigantisch. Een straat oversteken tussen al dat gekrioel van scooter-rikshaws is een uitdaging. Puna doet ongetwijfeld haar voordeel met de devoties van Bhagwan. Een kamer blijkt aanmerkelijk duurder, maar het blijft oppassen voor bedluis. Ook hier vind je armoedige krottenwijken aan de rand van de stad. De ashram is klein maar verzorgd. De zentuin is een fijne plek en er zijn dagelijks allerlei sessies. Bhagwan krijg ik niet te zien, hij is ziek! Na vertrek van mijn reisgenote neem ik een goedkoop eenpersoonshok aan de straat, zelfs het slot ontbreekt. Voor het slapen schuif ik een kastje voor de deur, het is wel zo plezierig te weten wanneer er iemand binnenkomt. In die tijd is het Diwali, het Indiase nieuwjaar en dit feest gaat dag en nacht door. Uiteraard hoort daar veel vuurwerk bij. Ik kam de stad uit, bezoek alle plekken die met Ghandi te maken hebben en lees zijn indrukwekkende autobiografie. Ghandi is nog steeds een inspirerend voorbeeld voor velen en zeker ook voor mij. Hij liet zien dat het mogelijk was om vanuit een respectvolle houding te komen tot een enorme beweging, een onstuitbare golf van vrede. Wanneer ik de bergen in ga om een aantal tempeltjes te bezoeken, zie ik de smog als een grijze deken boven de stad hangen. Regelmatig bezoek ik de ashram, werk mee in de bibliotheek en volg meditaties en danssessies. Na een week heb ik het wel gezien en ben ik klaar voor een nieuwe ervaring. Vanwege de afstand neem ik deze keer nog het vliegtuig. Daarna voel ik me zo thuis in India dat ik me het liefst met de meest eenvoudige transportmiddelen verplaats. Het is een klein vliegtuigje, dat wel! Bangalore en Puttaparthi Bij aankomst op het vliegveld laat ik mezelf vervoeren door een devote van Sai Baba die me aflevert in het Geo-hotel. Het hotel is schoon en betaalbaar. Hoewel ik daar slechts een nacht verblijf, zal ik zes jaar later onmiddellijk herkend worden door de liftjongen. Dit gebeurt me een tweede keer in Varanasi, een wonderbaarlijke ervaring! Wanneer ik me die middag in het gewoel stort om een reservering te maken voor de bus, ontmoet ik een andere vrouw. We zullen samen naar Sai Baba gaan. Tot mijn stomme verbazing komt in deze primitieve sfeer mijn buskaartje uit een heuse computer gerold! De volgende dag gaan we samen op weg naar Puttaparthi. De typische Indiase bus heeft houten banken. Na een uur heb je geen kont meer over en de enige toiletstops die we maken liggen in het openbaar langs de weg. Schaamtegevoel is een typisch Westerse aangelegenheid! Het landschap is echter fascinerend en ik kijk mijn ogen uit. De boeren lopen achter houten ploegen, getrokken door hun ossen, op de droge akkers. Vrouwen bewerken met primitieve gereedschappen de aarde. Als er in de dorpjes gestopt wordt, wordt de bus onmiddellijk bestormd door bedelaars en verkopers van chai en
Yasmin Verschure
19/160
Met een open Hart
zoetigheid. Soms zijn de mensen zo verminkt dat dit schokkend voor me is. Ik geniet met volle teugen van de mensen en de activiteit in de bus. Het is zondag, we kunnen dus lekker op schieten en halen een snelheid van vijfendertig kilometer per uur! Buschauffeur zijn is een kunst op zich. Het valt niet mee om alle overstekende mensen, koeien en ossenwagens te passeren of te vermijden. Het is verbazingwekkend dat er niet meer ongelukken gebeuren hier in India. Na ruim zes uur bereiken we Puttaparthi en worden we met fietsrickshaws naar de ashram gebracht. Hier heerst een andere sfeer en het klimaat is totaal anders dan in Puna en Ganeshpuri. Nu, begin november, is het rond de dertig graden en nog redelijk koel, maar in de zomer kan de temperatuur oplopen tot ruim vijftig graden. Dan vlucht zelfs Sai Baba naar zijn ashram in de bergen. Na een lange tijd in de rij gestaan te hebben voor de inschrijving krijgen we een appartementje van een van de devoties van Sai Baba. Geduld is een van de belangrijkste lessen die elke westerling mag leren in India. En geduld was tot voor kort zeker niet mijn sterkste kant. Keer op keer word ik er op aangesproken. Ik leer wonderbaarlijk snel! Het is een aardig stukje voorwerk, deze lessen in geduld, waar ik later de vruchten van zal plukken. De kakkerlakken zijn in groten getale aanwezig in mijn nieuwe onderkomen. Seva is hier niet verplicht, maar het lijkt me zinnig iets te doen, dus ga ik bij Anti in de bakkerij werken. Zij is een schat. 's Morgens en 's middags is het darshan en daarvoor worden we opgesteld in lange rijen. Mannen en vrouwen worden gescheiden. Aan het hoofd van elke rij staat een ordebewaker, in ons geval een vrouw. Zij geeft nummers uit en de mensen uit rij één hebben het voorrecht om als eerste het tempelplein te betreden. Ik adem een aantal keren diep door om niet in de ergernis te gaan, want deze vrouwen zouden ongetwijfeld goede kapiteins in het leger zijn. Zij weten hun ondergeschikten te drillen. Twee centimeter buiten de rij levert een reprimande op. Wonderlijk genoeg lukt het mij me niet te laten meeslepen in uiterlijkheden en mijn doel voor ogen te houden. Ik word verzocht mezelf aan te sluiten bij de Hollandse groep. Een heel proces voor iemand die het liefst alleen haar weg zoekt. Het is goed om gewoontes te doorbreken, weerstanden aan de kant te zetten en te kijken wat deze nieuwe houding oplevert. Elke groep is herkenbaar aan haar eigen kleur sjaal, voor ons wordt dat lichtblauw. Sai Baba geeft zijn interviews aan groepen en niet langer aan individuen. Wanneer ik gewend ben aan de sfeer en de ruimte in de ashram, kan ik me openstellen voor de subtiele uitstraling welke Sai Baba omringt. Sai Baba wordt door velen gezien als de levende avatar van deze nieuwe tijd, deze nieuwe eeuw, het watermantijdperk. Een avatar is een verpersoonlijking van iemand die het goddelijke in zichzelf heeft gerealiseerd. Deze verlichte zielen krijgen eveneens te maken met de onzuiverheid van de materie waar ze in leven. Zo kan ook Sai Baba zijn heup breken. Sai Baba werkt met de energie van het hart. Ik zal deze subtiele, in alles doordringende energie later gaan herkennen in mezelf en in anderen. Het is niet druk in deze periode en dat betekent dat ik meerdere malen de kans krijg om Sai Baba van nabij te aanschouwen. Iets in hem raakt mij diep. Het begint tot me door te dringen dat er altijd een bepaalde geur van hem uitstraalt, wat de geur van petouille blijkt te zijn. Het is fascinerend dat ik hem de ene keer als mannelijk ervaar en de daarop volgende keer als vrouwelijk. Dan zie ik ineens een kind in hem, om hem vervolgens als volkomen geslachtloos te ervaren. Je zou kunnen zeggen dat hij het goddelijke op een dusdanige manier heeft vormgegeven dat de fysieke vorm er niet langer toedoet.
Yasmin Verschure
20/160
Met een open Hart
Ik ben getuige van het manifesteren van bepaalde vormen uit de ether, zoals een ring en de heilige as vibuthi, welke weelderig uit zijn handen stroomt. Deze as heeft een zuiverende werking, je kunt het in- en uitwendig gebruiken. Het geeft bescherming en genezing van allerlei kwalen. Sommige vrouwen worden helemaal hysterisch wanneer Sai Baba naar buiten komt. De Indiase vrouwen willen zijn voeten aanraken, hier in India een gebaar van heilig respect voor het goddelijke. Na een aantal dagen valt ons de eer te beurt om bij hem op audiëntie te mogen komen. Ieder krijgt persoonlijk aandacht. Hij zegent mij als laatste terwijl hij zijn hand op mijn hoofd legt en me vol liefde aankijkt. Nog dagen nadien voel ik die hand op mijn hoofd! Regelmatig ga ik de poort uit om een sigaretje te roken en een chai te drinken. Ik sluit vriendschap met de eigenaar van de chai-shop. Als ik na de darshan binnenkom, heeft mijn vriend zijn ontbijt, bestaande uit idli's bewaard en biedt hij mij de helft aan. Het is het enige wat hij de hele dag eet, maar ik weet dat het een grote belediging is om te weigeren en ondanks mijn weldoorvoede maag, accepteer ik dit liefdevolle gebaar. Wanneer mijn kamergenote vertrekt, word ik ondergebracht in een ander rondhuis bij twee vrouwen. Dit keer is het huisje schoon en zonder kakkerlakken, zelfs de keiharde matrassen zijn schoon, al blijft het slapen op beton toch nog iets waar ik aan moet wennen. Soms heb ik even genoeg van alle mensen om me heen en verlaat ik de ashram om de heuvels in te gaan. Alleen zijn in India lijkt echter een onmogelijkheid. Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar binnen de kortste keren ben ik omringd door nieuwsgierige jonge mensen. 'Hello, where do you come from, are you married, do you have children?' Dit zijn de terugkerende vragen, die ik, soms met opbrenging van mijn laatste stukje geduld probeer te beantwoorden. Ik wil met rust gelaten worden! Ik ontmoet binnen de ashram een aantal prachtige mensen. We doen samen onze eerste inkopen. Mijn oog valt op een dansende Shiva. De prijs die de man vraagt, vind ik te hoog. Ik heb geen zin om te kopen, dus bied ik een kwart van het gevraagde bedrag. Niet, ook goed. Wanneer ik de winkel verlaat, komt hij me achterna: 'Here, take it. You are bargaining too much!' Dan kan ik er niet onderuit en zit, min of meer tegen mijn zin, met mijn eerste aankoop. Shiva wordt door vrienden mee naar Nederland genomen. Ik krijg een prachtige wollen kasjmier shawl cadeau. Het wordt mijn reisgenoot voor jaren. Bedelaars zijn er alom rond de poort. In hun ogen zijn wij immers verschrikkelijk rijk. In materieel opzicht is dat zeker waar. Alleen al het feit dat we hier zijn! Er is een dringend verzoek niets te geven, de ashram voedt ze. Ook zijn er nadrukkelijke voorschriften voor de prijzen van rickshaws. Hoewel ik weet dat het een bescherming is voor de eigen bevolking, is het naar mijn gevoel niet altijd onredelijk om iets meer te betalen. Ik sluit vriendschap met de bloemenmeisjes en zij proberen mij hun zelf gevlochten kransen te verkopen. De meisjes zijn mooi, heel mooi. En dan zijn er de kindertjes. De schooiertjes met hun ongewassen smoeltjes, hun snotneuzen en hun smekende blikken om liefde en genegenheid. Ze stelen zoals altijd mijn hart. Ik kan het niet laten om wat eten voor ze te kopen. Het geven van geld, nee dat is geen goede zaak, dat voel ik zelf ook wel. Daarmee houd ik in stand dat mensen hun kinderen verminken en ze de straat opsturen om te bedelen. Een gehandicapt kind kun je moeilijk negeren. Deze praktijken vinden, hoewel bij de wet verboden, nog veelvuldig plaats, vooral in het zuiden van India.
Yasmin Verschure
21/160
Met een open Hart
Een heel energetisch plekje is de wensboom die boven op een heuvel ligt. Het is een vrij steile klim. Onder die wensboom bevindt zich een grot, waar al jarenlang dezelfde monnik woont. Het is een zalig plekje waar je soms even alleen kunt zijn. Heerlijk! Tegen de tijd dat Sai Baba zijn verjaardag viert, komen er steeds meer mensen naar de ashram en houd ik het voor gezien, dat wordt me veel te druk. Maar bij de voorbereidingen ben ik uitermate betrokken en soms mag ik hem zo dicht naderen, dat ik mijn hand maar uit hoef te steken om hem aan te raken. De laatste avond voor ik ga slapen voel ik spijt dat ik geen mala, een gebedsketting, heb gekocht. Morgen moet ik vertrekken voor de winkels open zijn. Dan wijst mijn kamergenote op een mala die aan de muur hangt, gezegend door Sai Baba persoonlijk en achtergelaten of vergeten door mijn voorganger. Kan dit toeval zijn? Gewapend met dit kostbare kleinood en dankbaar om het voorrecht hier te mogen zijn, dankbaar voor alle mooie ontmoetingen, vertrek ik de volgende morgen, gesterkt door deze goddelijke energie. Na een vermoeide busrit van ruim acht uur vanwege een lekke band, ben ik terug in Bangalore. Mijn vertrek uit Puttaparthi kostte me meer moeite dan ik aanvankelijk wilde bekennen. Ik had er fantastische mensen ontmoet en was ongetwijfeld diep geraakt. Het zat me dit keer niet mee. Bij mijn terugkomst in het hotel kreeg ik geen kamer alvorens te betalen. Ik was volkomen blut en doodmoe als ik was, kon ik onmiddellijk weer een rickshaw nemen. Het duurde eindeloos voor ik een bank gevonden had die mijn travellercheques wilde accepteren. Geluk bij een ongeluk, hoewel al bezig met sluiten, waren zij genegen me te helpen. Zouden ze iets van mijn wanhoop hebben gemerkt? Dat was nog niet alles, daarna stond ik uren in de rij om een treinreservering te maken voor Madras. En die avond zou ik een telefoontje krijgen van het thuisfront. Zelf kon ik niet bellen, dus liet ik hen weten dat ze mij op deze plek konden bereiken. Heerlijk om die twee te horen! Daarna is er een emmerdouche en een heus bed om in te slapen. Vergeten is alle ellende, wat wil een mens nog meer? Madras Het is al donker wanneer ik in Madras aankom. Het is midden in de moessontijd en vooral in de steden brengt dit nogal wat ongemak met zich mee. Dit keer moet ik mijn mannetje staan met de rickshawdriver en het aanbevolen onderkomen is een plek die me helemaal niet bevalt. De volgende dag ga ik mijn post ophalen, een feest op zich. Daarna maak ik een rondtoer door de stad. Ik waai lekker uit aan de Marina beach, maar krijg ruzie over geld met mijn rickshawdriver. Regen, regen en nog eens regen. Binnen de kortste keren ben ik doorweekt. De primitieve riolering kan het water niet verwerken en Madras verandert in een grote modderpoel. Ik besluit die avond mijn biezen te pakken en zo gauw mogelijk te vertrekken. De bus heeft geen ramen, ik heb een laatste plekje op de achterbank en regen en wind hebben vrij spel. Daarbij rijdt de buschauffeur als een idioot en ik kan je zeggen dat het alles behalve een pretje is, deze rit van drieëneenhalf uur naar Pondicherry.
Yasmin Verschure
22/160
Met een open Hart
Pondicherry Na een aantal omzwervingen, vind ik een fantastisch onderkomen aan zee. Ik voel me de koning te rijk. Het is wonderbaarlijk om 's morgens de zon op te zien komen boven zee, want Pondicherry ligt aan het westerse tipje van India. Ik bezoek de ashram van Sri Aurobindo en The Mother. Het is een kleine, goed verzorgde, plek. Bezoekers kunnen hier alle maaltijden gebruiken voor de prijs van tien roepie per dag. We eten bruin brood, een traktatie waar het water me bij in de mond loopt! Er zijn dingen die me schokken, zoals het affiche in de ashram waarop staat: dit eten is voor u en niet voor de bedelaars. Hoe zit het met de zorg voor de bedelaars, waarom ligt die jongen op straat te sterven, overdekt met vliegen en besteedt niemand daar aandacht aan? Allemaal vragen die ik afvuur op Krishnamurti, niet dé Krishnamurti, maar toch een mooi mens die zich opwerpt als mijn persoonlijke begeleider. Ook hij kan mij geen bevredigend antwoord geven en het blijft een worsteling om zoveel leed te zien en niet te weten welke houding ik daar in moet aannemen. Langzaam begin ik te begrijpen dat leven en dood nauw met elkaar verbonden zijn in India. Dat je alleen op de wereld komt en dat je daar meestal in je eentje van vertrekt. Dat dit hier een natuurlijk gegeven is en dat mensen daar absoluut niet door geschokt zijn. Sterven voor een bedelaar betekent een verlossing. Hoe dan ook, graag had ik daar op een andere manier bij betrokken willen zijn. Maar ik wist nog niet hoe ik aanwezig kon zijn zonder iets te moeten, zonder iets te willen. Ik wilde nog zo graag iets veranderen. Het was mijn eigen onvermogen, mijn eigen machteloosheid, waar ik regelmatig mee geconfronteerd werd. Samen met Krishnamurti bezocht ik een aantal schitterende tempels en speciale werkplaatsen, in het leven geroepen door Sri Aurobindo en The Mother, waar jonge mensen een beroepsopleiding krijgen. De producten welke zij maken worden wereldwijd verkocht. Ik ontmoet een andere reisgenote. Deze vrouw gelooft dat alle Indiase mannen seksistisch zijn en je voortdurend lastig vallen. Als we samen naar het strand gaan en een duik nemen in de zee, gebeurt dat uiteraard ook. Althans bij haar. Ze wordt vreselijk boos en heeft niet in de gaten dat ze deze situatie zelf veroorzaakt. Ik zou zeggen dat deze jongens uitermate nieuwsgierig zijn. Maar als ik ze met respect behandel, accepteren ze hun plaats zonder meer. Op samadhidag mediteer ik in de ashram bij de shrine van Sri Aurobindo en The Mother. Ik mis de bezieling die er ongetwijfeld was toen zij er nog waren. Ik geniet meer van het leven rondom de ashram. Al is de armoede schrikbarend, er is ook zoveel moois te zien en te ervaren. Dat zijn voor mij op de eerste plaats de mensen, de goddelijke tempels bij uitstek. Het is heerlijk om naar de markten te gaan, waar de vrouwen hun zelfgemaakte producten, hun groente en hun fruit verkopen. Vrouwen in India zijn bijzonder mooi en krachtig! En onder elkaar ook erg open. Die avond knip ik mijn haar voor de spiegel. De achterkant ziet er redelijk uit, maar mijn vooraanzicht is toch enigszins gehavend! We huren fietsen en fietsen een dagje naar Auroville. Dit project is ontstaan na een visioen van the mother om jonge mensen over de wereld de gelegenheid te geven hier te wonen en te werken en de Indiase cultuur te leren kennen. Ook daar ontmoet ik weer speciale mensen. Na een week ga ik samen met mijn nieuwe reisgenote naar Turavannamalai om de heilige berg Arunachaleswar te bezoeken. Daar in de ashram leefde eens de beroemde goeroe Rama Maharashi.
Yasmin Verschure
23/160
Met een open Hart
Turavannamalai De busrit van drie en een half uur is een belevenis. Het leven in India is zo kleurrijk, dat ik keer op keer mijn ogen uitkijk. Ook al leven deze mensen in armoedige omstandigheden, ze stralen een aangeboren gevoel voor eigenwaarde uit, wat ons vreemd is. Ze nemen het leven zoals het komt. Hun geloof leert hen dat zij deel uitmaken van een voortdurende cyclus, waarin zij steeds opnieuw incarneren om nieuwe ervaringen op te doen. Dit weten maakt dat zij hun levensomstandigheden accepteren, wetende dat wanneer zij dit leven zo goed mogelijk vormgeven, hun ziel weer een stukje heler zal zijn en zij in een volgend leven in een betere situatie terecht zullen komen. Het heeft niet met gelatenheid te maken, zoals wij zo vaak menen te weten, maar met aanvaarding, het is zoals het is. De afwezigheid van sociale voorzieningen, maakt dat de rijken een stukje zorg dragen voor de armen, maar ook dat mensen vreselijk creatief zijn. Je kijkt je ogen uit welke producten zij maken en verkopen om deze energie weer te ruilen voor de broodnodige rijst en dat kleine beetje groente. De meerderheid in India leeft onder de armoedegrens en heeft een besteedbaar inkomen van ongeveer driehonderd roepie, op dit moment € 22,50, per maand. De mensen zijn schoon op hun lichamen. Hoewel water hier kostbaarder is dan goud en mensen soms uren lopen om een kruik water te halen, welke zij vervoeren op hun hoofd, is de wasbeurt een dagelijks ritueel. Wanneer er een rivier of wasplaats in de buurt is, gebeurt het baden daar, de vrouwen en kinderen scheiden zich af van de mannen. De vrouwen baden met sari en al, zij zijn daar vreselijk handig in en nadien wordt dit kledingstuk gewassen en op de kant te drogen gelegd. Ook hun groenten worden gewassen in de rivier. En daar tussendoor spelen de hangbuikzwijnen. De chai-stalletjes hebben meestal maar één emmer water ter beschikking om hun glazen in te spoelen en je moet dus niet vies zijn uitgevallen. Dat ben ik gelukkig niet. Ik leef sterk verbonden met dit land en de mensen en mijn geloof, vertrouwen en optimisme zijn zo groot, dat ik geen angst heb om ziek te worden. Bovendien zijn deze theestalletjes een fantastische manier om mensen te ontmoeten. Het feit dat ik rook maak me aantrekkelijk, want meestal koop ik echte sigaretten. Dat is een overmatige luxe daar waar de meeste mensen uitsluitend bidi's kunnen betalen, een klein soort sigaretje gerold in tabaksblad. Ik heb geprobeerd ze te roken, maar het kostte me te veel moeite om ze brandende te houden. Sigaretten uitdelen betekent vrienden maken, althans onder de mannen, de vrouwen roken niet. Hier deel je alles met elkaar. Als je de trein of de bus neemt, neem je een extra lunchpakket mee verpakt in bananenbladeren en ik heb nooit honger hoeven te lijden onderweg. Nu hoeft dat toch niet, want er wordt veelvuldig gestopt om verkopers de kans te geven hun etenswaar en hun drankjes aan de man te brengen. We nemen een sobere kamer in het dorp en bezoeken de ashram waar we een warme maaltijd krijgen. Er is weinig zorg voor het eten, het wordt op de bananenbladeren gesmeten en het ziet er niet uit. De heilige koeien ontbreken uiteraard niet. Op straat ontmoet ik een cynische Nederlander die zoveel aan te merken heeft op dit prachtige land en haar bewoners, dat ik hem stomverbaasd vraag wat hij hier in godsnaam komt doen. Waarschijnlijk weet hij het zelf ook niet en heeft hij niet in de gaten dat in deze atmosfeer al je negatieve gevoelens en eigenschappen omhoog gehaald worden, steeds opnieuw!
Yasmin Verschure
24/160
Met een open Hart
De heilige berg, waar de grot zich bevindt waar Rama Maharashi zich jaren in stilte heeft teruggetrokken, is een ongelooflijk krachtplek. Ik zal dan ook meerdere malen deze berg beklimmen en mezelf helemaal volzuigen met deze helende energie. We bezoeken verschillende tempelcomplexen en een aantal forten, deze laatste zijn bovenop de bergen gelegen. Ik ontmoet een mooie swami. Hij heeft twaalf jaar lang in stilte op deze berg geleefd. Hij is een plaatje, zes en zeventig jaar jong, en straalt zoveel subtiele warmte en schoonheid uit dat het heerlijk is om mezelf daarmee te laten omringen. Samen lopen we rond de heilige berg, een afstand van ongeveer twaalf kilometer. Op een gegeven moment zak ik bijna tot mijn knieën in de drek. Maar dat is niet de eerste en zeker niet de laatste keer hier. Het hoort er allemaal bij! Tiruchirapalli - Tamil Nadu Zeer vroeg in de morgen ga ik met mijn reisgenote op een fiets-rickshaw naar Turavannamalai. Hier scheiden onze wegen zich. Ik neem de bus naar Trichy. Ik heb een partij bananen bij me, een fantastische voedingsbron, goedkoop en overal te krijgen. Maar ik heb ze niet nodig, mijn lieve buurman staat erop om zijn ontbijt met mij te delen. Ik heb me vaak diep beschaamd gevoeld tegenover deze mensen. Beschaamd over mijn gevoel van 'mijn en dijn', mijn westerse diep gewortelde angst voor gebrek. Een van de belangrijkste geschenken die ik mezelf eigen maakte in India is ongetwijfeld het feit dat ik veel meer heb leren delen met anderen, zonder nog langer het gevoel te hebben dat ik iets te kort zou komen. Het tegendeel blijkt waar te zijn! Het maakt niet uit of het veel of weinig is wat we te delen hebben, het maakt zelfs niet uit wat we te delen hebben, het is een geschenk om samen te mogen delen. En hoe meer energie ik laat stromen, des te meer er terugstroomt naar mijzelf. Ook wordt hier in India mijn armoedebewustzijn aangeraakt. Door het zien van al die materiele armoede, was het net of ik regelmatig in een spiegel keek en mezelf bewust werd van mijn eigen armoede. Ik voelde dat ik mijn armoede altijd gekoesterd had. Gekoesterd, omdat het me de kans gaf om met een beschuldigende vinger te wijzen naar hen die materieel rijker waren dan ikzelf. Ongetwijfeld heb ik toen het besluit genomen om mijn zelfmedelijden los te laten en nooit meer in dezelfde materiele armoede te belanden waarin ik tot nu toe zo vaak had verkeerd. Ik begon steeds meer de innerlijke rijkdom te zien in India, welke zich weerspiegelde in de ogen van de mensen. Ik leerde beter om te gaan met bedelaars. Wanneer ik geld gaf, leken ze uit het niets op te duiken en na verloop van tijd was ik helemaal doorgedraaid. Ik besloot dit te blijven doen, maar begon me te richten op het ondersteunen van kleine projecten. Het was maar een druppel, maar toch! Vijf uur later kwam ik aan in Trichy en hoewel mijn rickshawdriver me vertelde dat hij een betere plek wist dan de toeristenbungalow, vertrouwde ik voor de laatste keer op de Lonely Planet. De kamer was echter zó vies en stonk zó, dat zelfs ik me daar inmiddels te goed voor voelde. Dus liet ik me alsnog afleveren bij de aanbevolen plek. Een echt Indiaas hotelletje, waar ik gastvrij ontvangen werd en goedkoper een eenvoudige schone kamer had. De kamerjongens hadden geen enkele gêne en kwamen gezellig op
Yasmin Verschure
25/160
Met een open Hart
bed zitten, lekker dicht tegen me aan. Ze vroegen de oren van mijn hoofd. Even blijmoedig gingen ze de straat op om een kop chai halen. Een roepie fooi gaf hen het gevoel dat ze de honderdduizend gewonnen hadden. Dienstbaarheid staat in het zuiden hoog in het vaandel. Vlakbij Trichy ligt het grootste tempelcomplex van India. Het dateert van 1400 jaar voor Christus en is van zo'n omvang dat je een paar dagen nodig zou hebben om de hele tempel te bekijken. Ik ontmoet een aardige gids die bereid is, tegen betaling uiteraard, voor niets gaat ook hier alleen de zon op, me de tempel te laten zien. Er komen zoveel indrukken op me af dat ik na een paar uur verzadigd ben en mezelf voor neem om later nog eens terug te komen. Al die verschillende tempelingangen, de beelden en pilaren zijn zo overweldigend dat het teveel is om in één keer te consumeren. Natuurlijk ontbreekt de tempelolifant ook hier niet. Het is een levende uitdrukking van de olifantengod Ganesha, als symbool voor voorspoed, geluk, kracht en succes. Ik hou van de hindoetempels in India. Het zijn ontmoetingsplaatsen waar mensen komen om hun puja te brengen aan de goden en hun tika te halen bij de priester, om zich daarna ergens in een hoekje, meestal gezeten op de grond, gezellig met elkaar te onderhouden. De mensen zijn zo heerlijk nieuwsgierig. Ik geniet ervan om puja te doen en een tika te krijgen. Er liggen schatten aan goud en juwelen verborgen onder deze tempels, maar niemand zal het in zijn hoofd halen om daarvoor een tempel af te breken. De warmte in het zuiden is constant. De temperatuur schommelt tussen de vierentwintig graden 's nachts en vijfendertig graden overdag. Het is een andere warmte dan in Nederland. De atmosfeer is hier droger en het water loopt dan ook de hele dag met straaltjes langs mijn lijf, waardoor ik het niet benauwd heb. Gezien al het stof wat er omhoog gegooid wordt op de onverharde wegen en paden, is het 'emmerbadwater' zwart na mijn dagelijkse wasbeurt. Ik bezoek de indrukwekkende Rockfort-tempel op de berg. Je moet maar liefst meer dan vierhonderd, in de rotsen uitgehouwen, treden beklimmen om boven te komen. De speciale hindoetempel is uitsluitend geopend voor hindoe's. Later valt me het voorrecht ten deel om daar toch naar binnen te mogen. Vanaf het topje van de heuvel heb ik een schitterend uitzicht over Trichy, dat ommuurd is door het hele tempelcomplex. Na een paar dagen vervolg ik mijn reisdoel en begeef me op weg naar de ashram van Father Bede Griffiths. Ik ben nieuwsgierig hoe ik hem zal aantreffen. Onderweg hoorde ik dat hij gestorven was en uit een andere bron dat hij ernstig ziek zou zijn. Tannirpali - Shantivanan Ashram Je vindt in het zuiden geen Engelse opschriften op de bussen, het is dus een hele klus om de juiste bus te vinden, want de busstations zijn gigantisch. Gelukkig is er altijd wel iemand bereid om te helpen en voor ik het weet zit ik in de juiste bus. Openbaar vervoer is hier het belangrijkste vervoersmiddel van plaats naar plaats en vaak beter geregeld dan bij ons. Binnen de bebouwde kom zijn er verschillende mogelijkheden om jezelf te verplaatsen, de rickshaw is de goedkoopste. Een aardige meneer waarschuwt wanneer ik uit moet stappen, dat is zomaar ergens langs de weg. Ik let even niet op en mijn rugzak ligt al buiten de bus voor ikzelf over de bagage en de mensen geklauterd ben. Een handige poorter maakt hier dankbaar gebruik van en ik gun hem dit plezier, uiteindelijk moet hij ook leven. Ik volg hem over het onverharde pad naar de kleine ashram. Het is een heerlijk plekje, gelegen aan de
Yasmin Verschure
26/160
Met een open Hart
heilige Cauvery rivier, dezelfde rivier die ook langs Trichy loopt. Tot mijn grote vreugde is Father Bede kerngezond. Father Bede is een schat van een man. Ik word getroffen door de eenvoud die hij uitstraalt. Eenvoud is naar mijn gevoel de essentie van waar geloof, welke alle uiterlijke opsmuk laat verdwijnen. Ik krijg een sobere hut toebedeeld, die ik deel met een Italiaans meisje. Father Bede is in al zijn eenvoud een bijzondere mens. Hij is benedictijner monnik en werd jaren geleden uitgezonden naar India. Hij heeft ongetwijfeld, even als ikzelf, zijn oude wortels teruggevonden. Hij heeft een groot en liefdevol hart en integreerde het christendom met het hindoeïsme op een opmerkelijke en schitterende manier. Zijn liefdevolle aanwezigheid heeft een aura van licht rond deze plek gelegd, waarin een ieder zich kan laven. In het eenvoudige kerkje vind je sporen van beide religies. De kerkdiensten vinden plaats in het gregoriaans, sanskriet en tamil. Er worden mantra's en bhajans gezongen. Hij is omringd door Indiase mensen, welke hem, zonder een spoor van verering, op handen dragen. Hoewel op de eerste plaats hun geestelijke vader, is hij vooral één van hen. En hij pretendeert allerminst alles te weten. Hij geeft volmondig toe dat mediteren een klus is, waar je steeds opnieuw zonder verwachtingen in moet stappen. Hij vertelde dat het hem hielp om steeds dezelfde mantra te reciteren en vooral heel veel geduld te hebben, geloof en vertrouwen. En hij gaf op zijn eigen eenvoudige wijze in woord en daad het voorbeeld. Hij at met ons in de eenvoudige eetruimte, waar we, in een kring op de grond gezeten, genoten van het simpele voedsel. Als er niet zoveel liefde in de bereiding had gezeten, zou het ongetwijfeld hebben geleid tot allerlei tekorten 's Morgens bestond het ontbijt uit idli's. Ik ben nooit dol geweest op deze gestoomde, pittig gekruide rijstballen, maar hier werd het haast een lekkernij. Die enkele keer dat ik naar het dorp ging, vormde ik een object voor veel bekijks en voor ik het wist had ik scharen met kinderen om me heen. Ook kinderen zijn hier heerlijk schaamteloos. Menig uurtje breng ik door aan de Cauvery rivier. Een heerlijke plek van waaruit ik de zonsopgang en de zonsondergang kon gadeslaan tijdens mijn dagelijkse meditaties. Ik ontmoet fantastische mensen: waaronder Michael, een Engelsman en broeder in de orde van moeder Teresa. Met hem voer ik menige diepgaande discussie daar aan die heilige rivier. Dolly en Kenneth uit Sri Lanka, en Leo uit Tamil, drie studenten die hun vrije tijd in de ashram doorbrengen. Vanwege de oorlog tussen Sri Lanka en Tamil Nadu zijn Kenneth en Dolly jarenlang niet in hun geboorteland geweest. Een aantal jaren na onze ontmoeting wagen zij, samen met vier anderen, de overtocht met een particuliere boot. Alle zes inzittenden worden doodgeschoten. Ik ben geschokt wanneer ik dit bericht van Leo te horen krijg….. De ashram is klein, er heerst een intieme sfeer. Tijdens de ochtend-seva, waarin we gezamenlijk groenten schoonmaken, wordt belangrijke informatie uitgewisseld. Zo kom ik te weten wanneer de tiendaagse vipassana in Bodhgaya plaats zal vinden. Na een aantal dagen op deze goddelijke plek, neem ik afscheid van alle lieve mensen en van Father Bede. Later zal blijken hoe sterk ik met deze plek verworteld ben. Toen ik terug in Nederland een meditatie deed en daarbij naar mijn 'thuisplek' ging, zat ik opnieuw aan de Cauvery rivier.
Yasmin Verschure
27/160
Met een open Hart
Wanneer ik jaren later met Giri terugga naar India, wil ik niet naar de ashram, ik wil de herinnering op geen enkele manier bezoedelen. Maar het is een wonderlijke ervaring om later in Sydney oog in oog te staan met een video van Father Bede, opgenomen kort voor zijn overlijden. Zo wordt ook deze vraag beantwoord: Father Bede is heengegaan. Natuurlijk koop ik deze video. Hij was nog mooier geworden. Samen met Leo ga ik terug naar Trichy en ik laat mijn bagage achter op zijn kamer. We nemen de bus naar de Srinagam tempel waar we Kenneth en Dolly weer ontmoeten. Opnieuw krijg ik een fantastische rondleiding en onderricht in de symbolieken. We lachen wat af, genieten van een heerlijke maaltijd en drinken ijskoffie, werkelijk een verrukkelijk drankje. Kenneth vertelt vertrouwelijk dat, wanneer hij ooit trouwt, hij een meisje wil zoals ik. Deze jongens zijn hun leeftijd ver vooruit en het is heerlijk om in hun gezelschap te verkeren. Samen bezoeken we opnieuw de Rockforttempel en deze keer krijg ik een speciale rondleiding in de prachtige Ganeshtempel. Wanneer Larry en Dolly vertrekken word ik, zeer ongebruikelijk, uitgebreid op straat gekust! Er ligt een uitnodiging te wachten van Swamy Premananda en nadat we mijn rugzak hebben opgepikt, zet Leo me op de bus. Wanneer ik uren later aankom in Fatrimanagar is daar geen enkele rickshaw en ik sleep mezelf en mijn bagage door de tropische warmte en het mulle zand naar de ashram, om daar te horen dat Premananda in State Bank Colony is, vlakbij Trichy! Ik loop terug naar de weg en wacht op de bus, terwijl het halve dorp zich om me heen verzamelt. Er passeren een paar bussen, maar niemand spreekt of verstaat Engels, dus ik vertrouw erop dat er weer een engel op mijn pad zal komen. En dat gebeurt natuurlijk ook! Deze man reist met dezelfde bus, maar hij mag niet naast me zitten, mannen en vrouwen zitten, hier in het zuiden, gescheiden in de bus. De man waakt over mij, dus kan ik met een gerust hart een beetje uitrusten tot hij een seintje geeft dat ik uit moet stappen. Om 19.00 uur ben ik eindelijk in State Bank Colony. Moe, smerig en hongerig, maar net op tijd voor de puja van Premananda. Eenmaal in zijn huis zitten we allemaal te wachten op zijn komst. Ik vraag me meerdere malen af waar ik het geduld vandaan haal. Twee uur later, komt hij binnen. Het hele gebeuren duurt een andere twee uur en hoewel ik uitgenodigd ben om zolang te blijven als ik wil, heb ik inmiddels besloten dat dit niet de plek is waar ik hoor te zijn. Ongetwijfeld is hij integer en ben ik gewoon te ongeduldig. De wonderen die aan deze man worden toegeschreven doen zeker niet onder voor die welke Sai Baba verricht. Maar misschien ben ik niet op zoek naar wonderen. Na afloop wissel ik een paar woorden met hem. Hij is verbaasd dat ik op dit late uur wil vertrekken, maar mijn besluit staat vast. Wonder boven wonder vind ik een rickshaw aan de weg, die mij onbeschadigd aflevert bij het Indiase Sevana Hotel in Trichy. Het voelt als thuiskomen. De eigenaars zijn zo blij dat ik terug ben, dat geen moeite teveel is. Met dezelfde blijheid versieren ze midden in de nacht een melkkoffie op straat. Ik zie er niet uit, er is geen warm water en ik schrob mezelf zo goed en zo kwaad als het gaat met koud water. Mijn kleren gaan in dezelfde emmer, je leert hier wel zuinig te zijn. 's Morgens ga ik de straat op voor een fel begeerd ontbijt bestaande uit sneetjes witte toast en echte koffie. Het is zo ongeveer het lekkerste wat ik me voor kan stellen, want het is een luxe die zelden voorhanden is. Daarna ga ik met de bus naar de andere kant van de stad en haal Leo uit zijn bed, de luiwammes. Hij is blij verrast me te zien en neemt vier dagen vrij van college. In die dagen trekken we samen op en dat is een feest. Hij laat me veel bijzondere plekjes zien en neemt me mee naar een echte Tamil film. Er zijn duizend bezette plaatsen in de bioscoop, dertig worden er ingenomen door vrouwen, waaronder één blanke, ik dus. Het is niet direct het type film waar ik warm voor loop, maar de ervaring is zeker de moeite waard. Groepen studenten, ook de
Yasmin Verschure
28/160
Met een open Hart
vrouwelijke, scharen zich om me heen en willen alles van me weten. Onbevangen en kinderlijk nieuwsgierig zijn ze, heerlijk! De volgende dag zitten we in een theestalletje, als daar paniek uitbreekt: er is een slang binnen. Voor we beseffen wat er gebeurt, is de slang al onschadelijk gemaakt. Ook dit fenomeen zal ik nog vaker meemaken. Trouwens in zo'n theestalletje, open en bloot op straat, heb je toch geen gebrek aan gezelschap. De muizen spelen gezellig met elkaar onder je bankje. Gelukkig is mijn angst voor muizen inmiddels verdwenen! Op advies van Leo vervolg ik mijn weg naar Kodaikanal, een bergstation op vijftienhonderd meter, waar het volgens zijn zeggen heerlijk koel is. Dat is het afscheid van mijn dierbare vriend Leo. We blijven elkaar met tussenpozen schrijven. Op de een of andere wonderbaarlijke manier ziet hij in mij een leermeester. Wanneer ik voor de tweede keer in India ben, kan ik hem met niet bereiken. Later schrijft hij dat hij getrouwd is en vader wordt. Wanneer we terugkomen uit Spanje schrijft hij dat hij, achtentwintig jaar jong, seropositief is. Er spreekt wanhoop en een diepe eenzaamheid uit deze brief. Ik heb twee dagen gehuild, gehuild om het leed van de wereld, gehuild om het leed van mijn dierbare India. Mijn eerste impuls was om het vliegtuig te nemen. Ook dit keer was het mijn lijf dat daar een stokje voor stak. Uiteindelijk zal ik hem niet terug zien in de stof. Ik krijg een onverwachte mogelijkheid om hem via e-mail de laatste maanden op zijn sterfbed te mogen begeleiden. En dan verlaat ook hij zijn lichaam en wordt deel van mijn ondersteuningsteam aan gene zijde…..
Kodaikanal Leo heeft gelijk. Het is aanmerkelijk koeler in Kodaikanal en de regen valt zelfs met bakken uit de hemel. Binnen een mum van tijd is mijn rugzak met alles erin totaal doorweekt! Mijn onderkomen is smerig en vochtig. En ondanks mijn sokken en mijn slaapzak, weet ik niet hoe ik warm moet worden. Bij het ochtendgloren is het wonderlijk genoeg droog. Ik maak een ochtendwandeling door de schitterende omgeving en zie de mist langzaam optrekken. Het is sprookjesachtig en ik geniet met volle teugen van de bergen, de meertjes en de watervallen, de bloemen en niet te vergeten.... de bedelaars! God weerspiegelt zich in alles en iedereen. Het lijkt me niet gek om hier een paar dagen te blijven en even bij te komen van alle intense ervaringen. Even stilte, even alleen in de natuur zijn, even een deeltje natuur zijn. Mooi niet! In de loop van de namiddag zie ik de lucht opnieuw dichttrekken en ik weet niet hoe snel ik mijn natte plunje in de rugzak moet stoppen. Voor ik het weet zit ik in de bus naar Madurai. Madurai Ondanks de stromende regen geniet ik van de prachtige rit. Wanneer ik aankom, ga ik te voet naar hotel Tamil Nadu. De kamer is redelijk en droog. Ik span een waslijntje en de hele inhoud van mijn rugzak komt daar aan te hangen. Zelfs de hoes van mijn camera is kletsnat. Het restaurantje is fantastisch en de mensen zijn uitermate vriendelijk. Ik heb in weken niet zo lekker gegeten en doe me te goed aan dosai masala en kokosrijst. Wat een verwennerij na alle dal-bhat. Ik ben inmiddels twee en een halve maand in India en het wordt tijd om mijn visum te verlengen. Madurai schijnt daar een goede plek voor te zijn, maar ik krijg te horen dat dit binnen een week niet zal lukken. Het goede eten en de mooie tempels ten spijt, alle bedelaars, zwart geld handelaren en opdringerige shopkeepers beginnen mij dusdanig de keel uit te hangen dat ik er niet voor kies om hier nog een week te blijven rondhangen.
Yasmin Verschure
29/160
Met een open Hart
Wanneer ik die middag van de schoonheid in het paleis loop te genieten, word ik plotseling bestormd door een klas scholieren, die stuk voor stuk met 'dat vreemde mens' op de foto willen. Van dit soort attracties kan ik wel genieten. Quillon – Kerala Als ik een treinreservering wil maken voor Quillon, hoor ik dat dit niet nodig is. Stom dat ik dit zonder meer aanneem, want het betekent dat ik uren moet staan in de overvolle trein. De aanwezigheid van een schitterend Indiaas echtpaar maakt veel goed. De man koopt bij elke stop wat te eten voor me. Ze zijn trots op hun land en hun cultuur en willen niets liever dan dit alles met mij delen. Ze nodigen mij uit in hun huis, maar ik heb me voorgenomen om een paar dagen toeristje te spelen. Nadat ze uitgestapt zijn, ontdek ik dat ik in de verkeerde coupé zit. Snel overstappen en mezelf op een ijzeren bankje wurmen te midden van tien mannen, direct naast de stinkende WC. Niet iets om over naar huis te schrijven. Acht uur later kom ik min of meer geradbraakt aan in Quillon. Eerst maak ik een treinreservering voor Madras. Ik zal daar proberen mijn visum te verlengen en uiteindelijk reis ik via Madras naar Puri. Het hele station in Quillon ligt vol slapende mensen. Zij liggen hutje bij mutje tegen elkaar, gewoon op de betonnen grond, volwassenen en kinderen. Stations zijn plaatsen waar daklozen schuilen voor de nacht. In het noorden om zichzelf te beschermen voor de koude nachten in najaar en winter, hier in het zuiden om zich te beschermen tegen de moesson. 's Morgens blijven er altijd een paar dood liggen. Deze lijken worden verzameld in open laadbakken en aangezien het de laagste kaste betreft, veelal gedumpt in de rivier. Op dit vlak lijkt het soms alsof ik ongevoelig begin te worden. Dat is absoluut niet waar, het is eerder bescherming. Als ik alle pijn en lijden in al haar volheid zou toelaten, zou het leven voor mij hier onmogelijk zijn. Het laat me zeker niet onverschillig, maar vreemd genoeg, hoezeer het me enerzijds ook raakt, voelt deze manier van leven tegelijkertijd heel natuurlijk en vertrouwd. Hoeveel levens heb ik hier al geleefd? Deze simpele zielen hebben een natuurlijke zuiverheid die ze in spiritueel opzicht ver uittilt boven de beter bedeelde mens. Het leven zonder enige materie geeft een zorgeloos bestaan, wat ik op bepaalde hoogte begin te herkennen. Hoewel mijn manier van leven een luxe is in vergelijking met waar zij over beschikken, ervaar ik het leven met als enige bezit mijn rugzak, als zorgeloos. Het is eenvoudig om in het hier en nu te leven, mijn energie wordt niet vertroebeld door zorgen over rekeningen, afspraken die ik na moet komen, structuren waar ik aan moet voldoen en noem maar op. Ik zie hun innerlijke rijkdom waar wij zover van afstaan. Leven, werken en sterven, het gebeurt allemaal op die ene plek. De totaliteit van het leven wordt niet uit elkaar getrokken en in hokjes verdeeld en niets wordt verborgen achter de schermen. Alles is zichtbaar. Niets wordt verspild. De vuilnisbelten worden tot het absurde toe uitgekamd en alles wat enigszins bruikbaar is wordt hergebruikt of gegeten. Hoe zouden deze mensen zich verbazen over alles wat er bij ons op de vuilnisbelt terechtkomt! Wat niet eetbaar is voor de mens, wordt gegeten door de heilige koeien of de schurftige honden. Vreemd genoeg vind ik deze laatste dieren erbarmelijker dan de bedelaars. Wanneer ik jaren later terugkeer naar India, lijkt het verlost van de plagen van ratten, muizen en de schurftige honden.
Yasmin Verschure
30/160
Met een open Hart
In de treinen wordt alles wat overblijft van de maaltijden het raam uitgegooid. Dit leverde tot nu toe geen problemen op. Het verpakkingsmateriaal bestond uit kranten en bananenbladeren. Met de komst van het plastic wordt dit een probleem, de koeien kennen het verschil niet, zij verteren het plastic niet en zullen er uiteindelijk aan sterven. In Quillon neem ik een rickshaw naar het paleishotel. Geen gesjacher over de prijs, wat een wonder mag heten. Meestal proberen ze het dubbele tot het drievoudige te vragen. Hoewel nog steeds heel weinig, is het belangrijk om de gangbare prijs een beetje in het oog te houden. Anders wordt vervoer voor de plaatselijke bevolking onbetaalbaar. Ik behandel mensen met respect en humor en dat werkt meestal verrassend. Zo worden zij door de rijke Indiër zeker niet altijd behandeld, integendeel. Het is soms schokkend om te zien hoe de beter bedeelde mens met minachting op zijn minder bedeelde broeder kan neerkijken. Ongetwijfeld een negatief gevolg van het kastensysteem. Ik kom op een prachtige plek en krijg een schitterende kamer. De mensen zijn allerliefst. De volgende morgen geef ik mijn bagage in bewaring en neem alleen wat handbagage mee, bestaande uit mijn dagboekje, camera, toiletspullen en wat extra ondergoed. Ik heb een nieuwe panjabi en de sjaal daarvan heeft allerlei functies. Ik gebruik haar als handdoek, strandjurk, als laken in de trein en ter bescherming voor de vliegen. Allereerst vertrek ik met de bus naar Allepey om me daar in te schepen op de beroemde backwater-trip. Ik schrik me wezenloos van alle toeristen die ik ineens tegenkom. Hoewel er westerlingen zijn in ashrams, ben ik ze nooit in deze getale tegengekomen. Ik kies ervoor om zoveel mogelijk in de energie van de lokale bevolking te zijn, al is de conversatie nog zo simpel. Goed, ik wilde even toeristje spelen, dus neem ik dit voor lief en op de houten boot geniet ik volop van alles wat er de komende uren aan mij voorbijtrekt. Ik deel een kamer met twee Deense meisjes en met een van hen ga ik de volgende dag naar Trivandrum. Samen genieten we van de rust en een laatste maaltijd, waarna ik mijn trip alleen vervolg naar het meest zuidelijke puntje van India, Caap Comerin. Ik vind een kamer in een Indiaas hotel en het is lekker rustig. Die nacht word ik echter wakker van al het rumoer en ik begrijp absoluut niet wat er gebeurt. 's Morgens ontdek ik tot mijn stomme verbazing dat het hele hotel is volgestroomd met Indiase pelgrimsgangers. Caap Comerin is een van de zeven heilige plaatsen in India en ik vergat even dat het zondag was. En geloof me, ze kunnen er wat van. Een nacht in een hotel met Indiase mensen betekent een rumoerige, slapeloze nacht, daar kun je zeker van zijn. Ik trek er vroeg op uit en bezoek met de boot het Vivekananda- en het Gandhi Memorial. Overal zie ik mensen picknicken en plezier hebben. Ik breng tijd door met een groepje vriendelijke Maleisiërs, die mij uitnodigen hun prachtige land te bezoeken. Op het uiterste puntje India bevindt zich het 'openbare toilet'. Mannen en vrouwen zitten gescheiden en de stank wordt door de wind kilometers ver meegenomen. Jonge stelletjes, uitgehuwelijkt aan iemand die ze nooit gezien hebben, hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om er met hun echte geliefde tussenuit te knijpen. Zij vragen het hemd van mijn lijf over deze situatie bij ons. In dat opzicht zijn wij enorm bevoorrecht. De meeste onder hen zullen uiteindelijk trouwen met degene waar ze aan uitgehuwelijkt zijn. Het weigeren van zo'n georganiseerde verbintenis betekent onherroepelijk dat je uitgestoten wordt uit de familie. En dat is niet niks in India, dat komt ongeveerd neer op het tekenen van je eigen doodvonnis.
Yasmin Verschure
31/160
Met een open Hart
Gelukkig begint het in bepaalde kringen wat te veranderen en komt er meer ruimte voor liefdesrelaties. Wat niet wil zeggen dat die relaties beter zijn. Integendeel, het is mijn ervaring dat de georganiseerde huwelijken vaak beter voldoen, omdat de achtergrond van beiden partijen door astrologen zorgvuldig wordt uitgezocht. Bovendien is zo’n relatie vrij van verwachtingen en heeft daarom de mogelijkheid in zich om te groeien naar respect en naar liefde, terwijl een relatie gebaseerd op verliefdheid vaak een inzinking krijgt wanneer de verliefdheid over is. Het betalen van een bruidsschat is door de regering verboden, maar komt nog veelvuldig voor, ook in de betere kringen. Dat brengt regelmatig ongekende drama's met zich mee. De status van weduwen is nog steeds slecht. Zij zijn te herkennen doordat ze geen topje onder hun sari dragen en zijn meestal overgeleverd aan de willekeur van de familie. Wanneer ze kinderen hebben dan valt dat doorgaans nog mee. Indien dit niet zo is dan is de schoonfamilie meestal niet bereid hen te onderhouden. Het gebeurt nog steeds, al is het bij de wet verboden, dat weduwen tegelijk met hun man levend verbrand worden op de brandstapel. In de tijd dat ik er was viel dit lot een zestienjarig meisje ten deel. Ze verloor haar man na de huwelijksceremonie, nog voor de dag dat zij met hem mocht samenleven. Het voelt machteloos om hiermee geconfronteerd te worden. Diezelfde middag ga ik naar Kovalam beach. Ik heb dit niet gepland, dus heb ik geen badpak bij me. Ik word bij de bus opgevangen door de 'kolonel' en ondergebracht in een hutje achter zijn huis. Ik vraag hoe ik het probleem badpak op kan lossen, zijn dochter heeft wel iets voor mij. Even later komt hij aandragen met haar onderbroek. Nou, die heb ik gelukkig zelf ook! Dus in onderbroek en met mijn sjaal als strandjurk ben ik binnen de kortste keren bij het schitterende strand, waar het turkooise water me zo lokt dat ik mijn sjaal op het strand wil gooien om er meteen in te duiken. Ik struikel bijna over een van mijn cursisten uit Nederland. De wereld is klein! We groeten elkaar alsof dit de normaalste zaak van de wereld is en dan ga ik eerst die duik nemen. Het water is heerlijk, ik geniet zolang het kan. De kust en het gebeuren langs de kust, de palmbomen, de vissershutjes, het is een sprookje. Ik was alle vermoeidheid en het stof van me af. 's Avonds gaan we uit eten, gezellig en intens. Het eten is een heerlijk, er is vis in overvloed en er zijn allerlei soorten vers fruit. De volgende morgen ben ik in alle vroegte op het strand om nog even van de zee te genieten. Diezelfde middag reis ik terug naar Quillon. Eerst neem ik de bus naar Trivandrum om daarna in een overvolle, gevaarlijk overhellende bus naar Quillon te gaan. Het valt niet mee om mijn evenwicht te bewaren, staande in het middenpad, helemaal ingeklemd tussen de mannen. Wanneer de bussen dienst doen als lokale bussen, is de vering inmiddels wel versleten. Bovendien lijkt de chauffeur weinig waarde te hechten aan dit aardse bestaan! Totaal verdwaasd arriveer ik vier uur later in Quillon. Ik doe eerst wat inkopen voor ik me naar het oude paleis laat brengen. Daar word ik warm ontvangen door mijn Indiase kamerjongen en ik krijg de beschikking over een hele suite met balkon en ligbad, een enorme luxe. Hij laat zelfs het bad vollopen, helaas is het warme water op nadat het bad voor een kwart is gevuld. Maar goed, alleen de gedachte op zich was al een luxe. Ik krijg mijn maaltijd geserveerd op het immense balkon, waar ik een schitterend uitzicht heb over het meer. Niets is teveel en langzaam maar zeker begin ik bij te komen. Helaas, van slapen komt niet veel, ik heb niet aan een muskietennet gedacht. Storen wil ik niet en dit betekent dat ik de hele nacht door muggen word gestoken.
Yasmin Verschure
32/160
Met een open Hart
Madras Die middag gaat mijn trein. Ik deel mijn coupé met een Indiase vader en zijn dochter die hun voedsel delen en mij vertellen over het Indiase middenklas gezinsleven. Dit meisje is in de luxe omstandigheden dat ze mag studeren. De relatie tussen vader en dochter is aandoenlijk. Tegen de tijd dat iedereen aan slapen toe is worden de bankjes uitgeklapt en slapen we met zessen in deze ruimte. Ik slaap niet slecht en we arriveren twintig uur later in Madras. Ik beland in een chaotische situatie, wat ongetwijfeld ook te maken heeft met mijn ongeduld, ik wil niet langer dan strikt nodig is in deze stad verblijven. Niet zo objectief, gezien mijn eerste ervaring, maar in het algemeen houd ik niet van grote steden. De wachtkamer is vol, ik neem dus een rickshaw naar het YWCA, de vrouwelijke jeugdherberg, die door christenen wordt gerund, om daar te horen dat ik vier uur later maar terug moet komen! Zelfs mijn bagage mag ik niet achterlaten en ik stap opnieuw met mijn rugzak de overvolle bus in, terug naar het centraal station. Na vele problemen en massa's geduld lijkt het nog uren te duren voor ik aan de beurt zal zijn om een treinreservering te maken voor Puri. Ik kom een aardig stel medereizigers tegen, die ook moeten wachten op hun reservering. Zij ontfermen zich over mijn bagage zodat ik mijn handen vrij heb om mijn post op te halen. Dit koppel zal zich in Bodhgaya een tweede keer over mij ontfermen en zijn dan, nog meer dan nu, ware reddende engelen. Ik was me zo goed mogelijk op het station en trek wat schoons aan. Neem een rickshaw en vind het juiste postkantoor. Terug op het station blijkt dat ik nog minstens een uur moet wachten. Maar ineens is er een wisseling van de wacht en binnen twee minuten heb ik mijn kaartje! Ik neem voor de tweede keer die dag een rickshaw naar het YWCA, krijg een bed op de slaapzaal, dump mijn bagage, rust een half uurtje en begeef me op weg naar het buitenlandse toeristenbureau. Hier, hebben ze mij verteld, is het krijgen van een visum zo gepiept. Dit keer dus niet, ik mag over twee dagen terug komen. Ik heb reeds mijn reservering voor Puri en ik denk voor de tweede maal aan de wijze woorden van de lama en aan mijn eigen ongeduld. Het wordt tijd dat ik leer dat ik niet in Nederland ben en deze dingen niet altijd naar mijn hand kan zetten! Madras is geliefd bij muziekliefhebbers en medische studenten en 's avonds ga ik met een paar studenten uit eten. Wanneer ik 's morgens om zes uur vertrek, is er geen ontbijt voor mij. Ik ervaar deze christelijke gemeenschap als uitermate liefdeloos en heb daarna geen behoefte om nog binnen deze organisatie te slapen. Liever een minder schone kamer met oprechte welgemeende warmte. Puri De afstand naar Puri bedraagt twaalfhonderd kilometer en de trein zal er twintig uur over doen. Ik krijg een vrouwencoupé en ontmoet een alles verwarmende liefde. De vrouwen delen hun idli's met mij en ik voel me volkomen thuis. Al die tijd is er dat kleine meisje wat zich uitstekend vermaakt met een of ander tijdschrift. Je hoort haar geen moment zeuren. Wanneer ik om vier uur de volgende morgen in Bhubaneswar aankom, kus ik babu ten afscheid. Op het station staat Ganesha en we drinken samen koffie. We nemen een rickshaw naar het busstation, ik mag absoluut niet betalen. Voor zonsopgang vertrekt de bus naar Puri. Ik heb er niet op gerekend dat het hier zo koud is en lijd daar meer van als goed voor me is.
Yasmin Verschure
33/160
Met een open Hart
Eindelijk ben ik vlak bij het hoofddoel van mijn reis. Hier zal ik Swami Harikananda ontmoeten. Er wordt zwaar gepingeld voordat ik tevreden ben over de prijs van de rickshaw die me naar de ashram zal brengen. Daar zullen ze mij helpen bij het zoeken van een kamer. Uren later besluit ik zelf op zoek te gaan en neem een vrij dure kamer in de toeristenbungalow. De kamer kost € 5,--. Dat is het dubbele van wat ik gewend ben te betalen. Het leven in het noorden is duurder en de service stukken minder. Ik krijg een hele emmer warm water, waarmee ik mezelf van top tot teen was. Na al die tijd voel ik me lekker fris en schoon. Puri zit vol Indiase vakantiegangers, doorgaans uit Calcutta. Deze heilige stad is geliefd bij de lokale bevolking. Ik vind een schitterend restaurantje waar ik aardige jongens ontmoet en waar het eten goed smaakt. Als eerste actie besluit ik mijn visum te verlengen. Na een hoop bureaucratisch gedoe en het nodige smeergeld sleep ik er slechts vijfenveertig dagen uit in plaats van de beoogde drie maanden. India is bezig zichzelf te kuisen van onwelkome buitenlanders. Er zijn toeristen die hun visum lieten verlopen en in India zijn gebleven. Tot nu toe vormde dit geen enkel probleem, maar nu vluchten ze voortdurend van de ene ashram naar de andere. Terug in de ashram krijg ik te horen dat Harikananda ziek geworden is en nog enige tijd in Amerika moet blijven voor herstel. Een diepe teleurstelling waarvan de gevolgen niet uit zullen blijven. Zonder hem voelt de ashram onbezield, ook al is hier de samadhiplaats van Sri Yukteswar, de grote leermeester van Yogananda. Sri Yukteswar had een gigantische kennis over astrologie, welke in onze tijd opnieuw ter beschikking komt. Ik ontmoet een Nederlander in de ashram die zijn kamer wel wil afstaan. Hoewel wat verder weg, is de prijs goedkoop. Hij vergeet te vertellen, dat de vaste bezoeker een rat is, wat ik de dag daarop ontdek als mijn dagboek half is opgevreten! Gelukkig zit er een muskietennet over mijn bed! Ik breng mijn tijd door met mediteren in de ashram, de specifieke kriya-meditatie, die reinigend werkt op de endocriene klieren. Het vissersdorp ligt aan het strand op weg naar mijn kamer. Ik geniet van de vissers, fascinerend de kracht te zien van deze mensen met hun houten bootjes. Zwemmen kunnen ze niet, ze halen gezamenlijk de zware netten binnen. Hun onderkomens zijn armoedig, de mensen zijn 'primitief', maar mooi. De kinderen zijn puur en niet verpest. Ik geniet van mijn nieuwe vrienden en samen met Rob breng ik menig uurtje door op het marktplein, waar we temidden van de sadhu's de heilige hasjpijp delen. Mijn tasje wordt tijdens de meditatie in de ashram gestolen. Gelukkig zit er alleen wat klein geld in. Ik ben minder geschokt dan de caretakers. Ik vind mijn eigen chai-stalletje, waar ik geholpen word door de achtjarige kleine Bai. Hij laat mij trots zijn kerngezonde pup zien. Het is een schattig hondje en hij is er dolgelukkig mee. Het is de enige gezonde hond die ik in die tijd in India tegen kom. Er zijn veel bedelaars in Puri en er is een grote leprakolonie. De leprozen worden dagelijks als bezienswaardigheid op de markt geïnstalleerd om hun kostje bijeen te scharrelen. Want het bedelen verdient niet slecht in India. Ik kies voor een dagje sightseeing en beland in een bus temidden van Indiase mensen en een video. Nu dat is wel het laatste waar ik behoefte aan heb, dus word ik naast de chauffeur geïnstalleerd en geniet volop van het schitterende landschap. Wanneer ik door het raampje kijk, moet ik grinniken om al die hongerige gezichten die zich aan de film vergapen. We bezoeken de schitterende zonnetempel in Konarak en de Udkayagirigrotten. Hoewel ik niet van deze manier van consumeren houd, ervaar ik dit als een prima dag.
Yasmin Verschure
34/160
Met een open Hart
Tegen Kerst ben ik behoorlijk ziek. Inmiddels drie maanden in India, doorgaans op straat geleefd, gegeten en gedronken, zelden een fles water gekocht, heb ik het nu echt te pakken. Ik haal de nachtmis nog, maar lig daarna met behoorlijke koorts in bed. Het hotel viert feest en dat is niet bepaald rustig. Ik voel me miserabel, eenzaam en verlaten en begin deze plek beu te worden. Het wordt tijd om naar Bodhgaya te gaan. Ik verlang ernaar een mens te ontmoeten waarmee ik mijn diepere gevoelens kan delen en ik weet dat Michael daar op me wacht. Bovendien start begin januari de tiendaagse vipassana. Kerstmis breng ik grotendeels in bed door, ik ben inmiddels flink aan de diarree. Maar de dag erna voel ik me goed genoeg om de trein te nemen naar Bodhgaya. Bodhgaya Er heerst een nare sfeer in de trein naar Gaya. Dit heeft te maken met de explosieve situatie in Punjab. De trein is bezaaid met militairen en je breekt je nek over de bagage en de geweren. Ik voel me een half mens en neem elke gelegenheid waar om even te gaan liggen. Maar steeds wanneer er een nieuwe reiziger instapt, is dat weer afgelopen. Om 4.00 uur 's morgens komen we aan in Gaya. Men heeft mij tevoren voor deze situatie gewaarschuwd. Het station ligt vol slapende mensen, de sfeer is uitermate onvriendelijk, ja zelfs bedreigend en er is niemand die Engels spreekt. Als ik eindelijk het busstation weet te bereiken, krijg ik te horen dat er vandaag geen bus zal rijden. Van pure ellende kies ik de enige overblijvende rampzalige oplossing: een tocht van twaalf kilometer achter op een fietsrickshaw. Koud en ellendig kom ik eindelijk aan in Bodhgaya en krijg een gedeelde kamer in het Burmese Vihar Tibetaanse klooster, waar ik Michael ontmoet. Hij is blij om mij te zien en ik niet minder, maar al gauw blijkt dat hij bepaalde verwachtingen heeft die ik niet wens te beantwoorden. Dat zet een domper op ons weerzien. Het maakt dat ik me dubbel ellendig en eenzaam voel, want ik heb een enorme behoefte om alles wat ik meegemaakt heb, te delen. Ik voel me ellendig en breng een aantal dagen en nachten grotendeels in bed door. Ben koortsig, heb diarree en het enige toilet, of wat daar voor door moet gaan, is buiten. Het is winter en een opgave om steeds mijn bed uit te komen en de kou in te gaan. We proberen elders een plekje te vinden, maar alles zit vol tegen oud en nieuw. De derde dag neemt Michael me mee naar de grotten van Boeddha. Hier trok Boeddha zich voor lange tijd terug om te mediteren en te onderwijzen. Hoe beroerd ik me ook voel, op dat moment gebeurt er iets met me. Er neemt een kracht bezit van mij die sterker is dan ikzelf. We lopen drie uur door uitgestrekte vlakten voor we de grotten bereiken. Een opgave die ik op eigen kracht nooit had kunnen volbrengen. Maar ik voel me goed, het lijkt wel alsof ik word gedragen. En dat is natuurlijk ook zo. Wanneer we bij de stupa aankomen ga ik klokswijze rond de stupa lopen alsof ik nooit anders heb gedaan. Het is een wonderbaarlijke ervaring en ik voel dat ik hier eerder moet zijn geweest. Opgeladen met hernieuwde energie gaan we op weg naar huis. Opnieuw drie uur lopen. Als we door een klein dorpje komen, moet ik even gaan zitten en tranen van vermoeidheid, zwakte en ontroering stromen onophoudelijk over mijn gezicht. Het hele dorp verzamelt zich stilzwijgend om mij heen. Ik voel begrip en medeleven. Uiteindelijk, na gegroet te hebben met het magische Namaste, vervolgen we onze weg. Eenmaal thuis ben ik even ver als voorheen, even beroerd en koortsig. De energie die me bezielde, trekt zich terug. Na een ruzie met Michael en twee ellendige dagen, waarin ik zelfs met extra dekens niet meer warm word, laat ik mezelf naar het toeristenhotel brengen. Het is een plek die ik eerder gezien heb, maar zo ongezellig en onverzorgd dat
Yasmin Verschure
35/160
Met een open Hart
ik er aanvankelijk niet wilde logeren. Nu vind ik alles goed, als er maar een toilet is en water om me een keertje te kunnen wassen. Bij het hotel krijg ik te horen dat alle kamers vol zijn en dat er alleen nog plaats is op de slaapzaal. Achteraf blijkt dit een pertinente leugen, ze zijn gewoon te lamlendig om een kamer in orde te maken. Ik breng een ellendige en eenzame jaarswisseling door op die ongezellige, onbezielde slaapzaal. Er is een toilet in de buurt met lekkende leidingen. Als ik er heen moet, wat regelmatig het geval is, word ik helemaal nat gespoten. 's Morgens ben ik murw. Wanneer er geen kamer vrij is, blijft er niets anders over dan terug te gaan naar het klooster. Alles is beter dan deze liefdeloze en onverzorgde toestand. Dan ben ik genoeg op de proef gesteld. Bij de receptie ontmoet ik een familie uit Calcutta die zich verontschuldigen voor deze afschuwelijke situatie en me uitnodigen voor het ontbijt. Ze hopen dat ik niet de indruk krijg dat heel India zo is en nodigen me uit om mee naar Calcutta te gaan. Ik ben echter hier om deel te nemen aan de tiendaagse vipassana. Maar ik voel me weer een stuk lichter en opgewekter. En dan gebeurt er een wonder. Voor de tweede keer kom ik Gabrielle en Boman tegen. Zij waren mijn reddende engelen in Madras, zij worden het ook deze keer. Ze zijn verrast om mij te zien en bieden me een bed en verzorging aan op hun vierpersoonskamer. Er is een douche met warm water en een toilet. En zo wordt het begin van het nieuwe jaar toch nog een feest! Ik hoef niet langer de straat op om drinken en fruit te halen, er wordt voor mij gezorgd. Vlak voor de tiendaagse vipassana bezoek ik een Tibetaans klooster. Ik loop naar de bibliotheek en tot mijn stomme verbazing ligt daar, opengeslagen op tafel, het boek Je kunt je leven helen van Louise Hay. Er wordt me duidelijk een spiegel voorgehouden! Al die tijd leefde ik vanuit een dusdanig geloof en vertrouwen, dat zelfs het vervuilde water mijn infectiegevoelige lijf niet aan kon tasten. Ik raakte dat onwrikbare vertrouwen kwijt. Ik raakte het kwijt op het moment dat ik in Puri te horen kreeg dat Harikananda nog in Amerika was. Wat had ik me afhankelijk gemaakt. Voor de zoveelste keer kreeg ik voorgespiegeld dat ik moest vertrouwen op mijn eigen innerlijke leiding. De teleurstelling was zo groot dat ik dat emotioneel niet kon verwerken en mijn lijf reageerde acuut door uit balans te raken. Wat een toeval om dat boek tegen te komen. Nee, natuurlijk geen toeval, een liefdevol knipoogje van boven om me terug te brengen naar die kracht. Vol goede voornemens en zonder muskietennet begeef ik me naar een ander Tibetaans klooster. Dit keer om opnieuw een bijzonder mens te ontmoeten en tien dagen de stilte in te gaan om te mediteren. Diegenen onder jullie die dit gedaan hebben, weten dat je van alles tegen gaat komen, dat dit een ware beproeving kan zijn. En dat overkwam mij natuurlijk ook. Je zit steeds een half uur in lotushouding of kleermakerszit, zonder jezelf te bewegen. Met 'geloken ogen' kijk je ongeveer een meter voor je. Je bent in de wereld en toch niet van de wereld. Je gaat met je aandacht naar je hara of ki-punt en volgt je adem. Na ieder half uur loop je tien minuten meditatief en daarna ga je weer zitten. In totaal mediteer je zo'n tien uur per dag en kom je van alles tegen. Je lijf doet pijn op de meest krankzinnige plaatsen, verborgen emoties komen omhoog en het enige wat je doet is observeren en loslaten. We krijgen twee maaltijden per dag. Het ontbijt bestaat uit pap en 's middags is er een heerlijke lunch van groenten en rijst. En dat is het voor die dag, maar dat went snel. De stilte is voor mij geen probleem, ik geniet daarvan.
Yasmin Verschure
36/160
Met een open Hart
In het begin heb ik regelmatig het gevoel dat ik een masochist moet zijn om mezelf zo te pijnigen, en nog vrijwillig ook! Daarbij ben ik de enige zonder muskietennet, waardoor alle muskieten zich op mij concentreren. Dat is werkelijk hoogst onaangenaam. De weg naar verlichting gaat blijkbaar via pijn en lijden! Eén keer sta ik op het punt mijn biezen te pakken en op te stappen. Wanhoop, vertwijfeling, eenzaamheid, kortom, niets blijft me bespaard. Maar iets weerhoudt me om weg te lopen en dan komt uiteindelijk de ommekeer. Op dat moment stijg ik uit boven pijn en lijden en dat is een wonderlijke ervaring. Dat is zo groots dat alle ellende vergeten is, er is alleen vreugde en heelheid. Ik werp een blik achter de zichtbare werkelijkheid, in de Totaliteit, in mijn eigen totaliteit en ik beleef een al-een zijn. Maar ook deze ervaring moet ik vergeten, want zodra je zo'n ervaring vast wilt houden, ben je hem al kwijt. De keer daarna is even zwaar als al die vorige keren. Maar ik weet nu wat er achter pijn en lijden schuil gaat en dat is voldoende om door te gaan. Het zijn van Cristopher is als een deken van liefde die ons allemaal omvat en doordrenkt. Zijn dagelijks uurtje onderricht is enerverend en doordrongen van eenvoud. Als de tien dagen voorbij zijn voel ik me geworteld in mijn essentie en opnieuw doordrongen van een sterk geloof en vertrouwen. Ik vind het jammer dat de stilte voorbij is en dat iedereen blijkbaar op dit moment heeft zitten wachten. Wat mij betreft hadden we in stilte mogen vertrekken. Varanasi Ik ontmoet Suvi uit Finland. Samen gaan we in een overvolle scooter-rickshaw naar Gaya, waar we de trein nemen naar Varanasi, ofwel Benares, de heilige stad bij uitstek. Ik voel me als een rots in de branding. Laat me niet afsnauwen door de onvriendelijke man op het perron. Met betaling van smeergeld krijgen we alsnog plaatsen in de avondtrein, zij het in verschillende coupés. Corruptie is hier een typisch fenomeen waar je niet altijd onderuit kunt. Wanneer ik bij mijn coupé arriveer, krijg ik het zwaar te verduren. Vijf welgestelde moslims uit Punjab hebben breeduit alle plaatsen ingenomen en kijken me zo minachtend aan dat ik ervan moet slikken. Maar ik heb al heel wat klussen geklaard. Ik zend een schietgebedje omhoog dat ik niet bij deze heren wens te overnachten en eis, zonder met mijn ogen te knipperen, mijn betaalde plaats op. Met tegenzin schuiven ze een stukje op en ik zit ogenschijnlijk onaangetast in hun midden. Wanneer de conducteur langs komt heeft hij de situatie snel overzien. Hij brengt mij onmiddellijk naar de vrouwencoupé. Ik word daar gastvrij ontvangen en het bovenste bed is nog vrij. Ik stuur een dankgebedje naar boven en geniet van mijn rust. Om halfdrie word ik door mijn zusters gewekt, we zijn in Varanasi. Omdat er rond deze tijd weinig hotels open zijn, laten Suvi en ik ons naar de toeristenbungalow brengen. Op het kaartje heb ik gezien dat de afstand niet groot is, maar onze rickshaw-man blijft fietsen en fietsen in de hoop dat we zullen geloven dat het verder is als wij dachten. Deze grapjes ken ik inmiddels, het is gewoon deel van het spel. Ik kan daar met humor mee omgaan, maar Suvi wordt kwaad. En eerlijk gezegd werkt dat weer op mijn lachspieren. De volgende morgen gaan we naar een lodge aan de Ganges. De kamer is een ongezellig hok, maar het uitzicht op de heilige rivier is bijzonder. Ik zwerf een aantal dagen langs de Ganges en door de smalle steegjes, waar zóveel heilige koeien zijn, dat je op moet letten waar je je voeten neerzet. Dat niet alleen, afstand houden is aan te bevelen, anders spetteren ze gewoon in je ogen. Er zijn tientallen kleine winkeltjes en theeshopjes, waar ik de nodige chai zal drinken.
Yasmin Verschure
37/160
Met een open Hart
Maar vooral het fascinerende schouwspel aan de Ganges raakt me diep. Al deze mensen met hun indrukwekkende rituelen, die zich baden, mediteren, de was doen, hun groente schoonmaken. Het is een indrukwekkend en fascinerend schouwspel dat mij vervult met een heilig ontzag en een diepe eerbied. Al deze pelgrims die van heinde en ver komen om een stukje verlichting te vinden in deze van oudsher heilige stad. Voor het eerst in mijn leven ben ik getuige van het verbranden van lijken. Het is een schouwspel wat een diepe zuiverende werking op mij heeft en dat ik urenlang zal gadeslaan. Het is of ik materie zie transformeren in geest. Ik ontmoet Chandra. Chandra is spiritueel en weet alles van Varanasi en van India, van yoga, van tabla's en van meditatie. Hij neemt mij onder zijn hoede en we trekken samen op. Samen met Suvi en Ramas gaan we naar Sarnath. Daar koken Chandra en Ramas een heerlijke maaltijd voor ons in een kleipot op het open vuur en we ontmoeten een fantastische swami. We zijn te laat om een treinkaartje te kopen, dus reizen we zonder kaartje terug naar Varanasi. We staan in de derde klas, een ervaring op zich. Kinderen en volwassenen liggen te slapen op de ijzeren bankjes, de hele vloer is volgepakt met mensen, dieren, voedsel, rotzooi en kakkerlakken. Als je vies bent uitgevallen of bang bent, moet je zeker nooit alleen door India gaan reizen. Ik krijg een onbepaald gevoel over Chandra en Ramas, daarom nemen Suvi en ik een fietsrickshaw naar onze lodge. Het wordt een waanzinnige rit, zo gevaarlijk dat Suvi haar laatste zelfbeheersing verliest en onze fietser begint te slaan! En ik, grappig, ik ben niet bang, ik moet alleen maar lachen. Nadat Suvi vertrokken is, praat ik met Chandra. Hij vertelt me dat Ramas en hij hun geld verdienen met het bezighouden van vrouwelijke toeristen en dan vooral in bed. Ik bedank Chandra voor de eer en vertel hem dat hij aan het verkeerde adres is. Hij wist dit al, maar wil mij graag als vriend het een en ander laten zien. Dat aanbod neem ik graag aan en in ruil voor het betalen van zijn maaltijden bezorgt hij me een fantastische week die ik nimmer zal vergeten. Eerst gaan we naar de muziekschool. Ik ontmoet een prachtige leraar, krijg mijn eerste muzieklessen en koop tabla's nadat hij mij heeft verzekerd dat ik ook in Nepal lessen kan krijgen. Voor de tweede keer gaan we naar Sarnath, dit keer om de Dalai Lama te ontmoeten. Hoewel de Dalai Lama uitsluitend in het Pali spreekt, ervaar ik zijn zijn en zijn energie als enerverend. Deze Godmens is onthecht van aardse materie. Hij is juist dat en vervult me met blijheid en eenvoud. Ik voel een diepe rust en vrede, wat alles heeft te maken met zijn en niets meer met doen. We maken een rondvaart op de Ganges en huren een boot met bootsman voor een hele dag. We steken de Ganges over en gezeten op een fietsrickshaw tussen beide heren in, gaan we naar de markt om groenten en rijst te kopen. We bezoeken de indrukwekkende tempels en vinden een heerlijk plekje aan de ghats. De beide heren bereiden een verrukkelijke maaltijd. Ondertussen geniet ik uren van het baden van de vrouwen en van de spelende kinderen. Op respectvolle afstand weliswaar. Dit zijn de tafereeltjes die mij bijzonder raken, de gratie en de handigheid van de vrouwen, de puurheid van de kinderen. Mensen blijven de meest fascinerende tempels. Tijdens het baden krijg je geen stukje bloot te zien en toch hebben ze een schone sari aan wanneer ze klaar zijn. Die weliswaar ook weer nat is, want de was moest nog gedaan worden. Ze zijn mooi en waardig de vrouwen van India. En hoewel in onze ogen niet geëmancipeerd, stralen ze meer gevoel voor eigenwaarde uit dan menige westerse vrouw. Ze weten waar ze voor leven en ze leven dat volledig. De vrouwen onder elkaar hebben zoveel plezier dat er van eenzaamheid geen sprake is. Er wordt niet bepaald zachtzinnig met de kinderen omgegaan, ze worden van top tot teen geschrobd en menigeen zet het op een blèren.
Yasmin Verschure
38/160
Met een open Hart
De rust die ik heb opgebouwd in de vipassana blijft me bezielen. Hoewel we in typische Indiase restaurantjes eten, waar uitsluitend mannen komen, word ik overal met respect behandeld. We eten dosa in alle variëteiten, spotgoedkoop maar heerlijk. We drinken rijstbier langs de Ganges en roken de pijp in gezelschap van swami's en sadhu's. We bezoeken tempels en het spelen op de tabla’s begint me te fascineren. Maar de energie van India is zo intens en vraagt zoveel van me dat het ineens op is. Ik heb tijd nodig om dit alles te laten bezinken en te integreren. Dus besluit ik mijn visa niet te verlengen en laat mijn plannen voor Darmsala varen. Ook omdat het daar intens koud is rond deze tijd van het jaar. Van het ene op het andere moment besluit ik rechtstreeks naar Nepal te gaan! Nepal Na een verblijf van ruim vier maanden in India vertrek ik vandaag naar Nepal. Chandra brengt me naar de bus, die me tot Sunauli aan de Nepalese grens zal brengen. Chandra, dank je voor je inspiratie, voor je zijn. Ik zal deze tijd met jou als een kostbaar kleinood in mijn hart bewaren, je bent een prachtig mens. De afstand naar de grens is slechts 230 kilometer, maar we doen er bijna tien uur over. De volgende dag ga ik met de propvolle lokale bus naar Pokhara. We zitten ruim tien uur opgesloten, met z'n drieën op een klein bankje en ik deel mijn voedsel met mijn Nepalese buren. Mensen worden ziek en geven over in de overvolle gangpaden. De stank is overweldigend. Er begint zich een vreemde emotie bij mij op te dringen. Een alles verterend verlangen maakt zich van mij meester. Het is heimwee, ik herken het van de tijd dat mijn moeder hertrouwde en ik mijn vertrouwde omgeving moest verlaten om naar het zuiden des land te gaan. Het is een alles verterend verlangen, een verlangen naar India. Het is vreemd en onverklaarbaar. Na een schitterende maar uiterst vermoeiende rit komen we tegen de avond in Pokhara. Er is geen taxi, geen rickshaw, helemaal niets. Dit keer ben ik zwaar beladen, de tabla's zijn niet bepaald licht. Doodmoe vind ik eindelijk een lodge. 's Morgens zie ik dat ik een fantastisch uitzicht heb op de besneeuwde toppen van de Anna Purna en de Vistail. Het is als het sprookje van duizend en een nacht. Ik begin Pokhara te verkennen. Ben lichtelijk geschokt door de vele toeristen die hier ronddwalen. En dan ontmoet ik voor de derde keer Gabrielle en Boman, wat een welkome verrassing! We drinken koffie in de Hungry Eyes. Voor het eerst is dat echte koffie, fantastische koffie, ze hebben zelfs appeltaart, een luxe die ik in maanden niet gezien heb. En wat voor appeltaart, de beste van de hele wereld! Ik zoek een tablaleraar, maar vind er geen. Met een gehuurde fiets verken ik de omgeving en fiets naar het Tibetan Refugee Camp. De Tibetanen verdienen hun kost met het weven en verkopen van kleden. Wat de Kasjmiri vertegenwoordigen in India, vertegenwoordigen de Tibetanen hier, het zijn handige zakenlieden en harde werkers. Op een avond met specifieke Nepalese dansen, ontmoet ik vele aardige mensen. Nepalesen zijn ongelooflijk aardig en bescheiden, in tegenstelling met vele Indiërs. Geen geschreeuw; er straalt rust van ze uit. Mijn hoofd vertelt me dat ik me gelukkig moet voelen, maar het heimwee blijft. Ik kan inmiddels goed sjacheren en koop mijn eerste souvenirs voor thuis. Wanneer ik een aardige jongen ontmoet die wil fungeren als mijn gids, verhuis ik naar zijn lodge. We trekken samen een week de bergen in. We kiezen de Annapurna-trek. En zodra we het toerisme achter ons laten en de bergen ingaan, voel ik me weer in balans. Elke dag lopen en klimmen we acht uur of meer. 's
Yasmin Verschure
39/160
Met een open Hart
Avonds overnachten we in eenvoudige onderkomens in de simpele dorpjes, waar je voor twee roepie, ofwel vijf eurocent, een bed hebt. Het hele dorp beschikt over één houten toilethokje, ergens tegen een berg aangebouwd. Een simpel houten hok, met gewoon een groot of klein, dat varieert, gat in de bodem. Het is opletten geblazen om niet met je hele hebben en houwen het gat in te donderen. De natuur is ruig, oer en adembenemend. Wilde rivieren, besneeuwde toppen van de Himalaya's, rododendrons die volop in bloei staan. Het is ongetwijfeld het mooiste aan natuur wat ik ooit heb mogen beleven. Overdag lopen we in een bloesje, maar 's nachts is het koud en naarmate we hoger komen wordt het kouder en kouder. Het is gezellig in de dorpjes. De dorpsbewoners maken muziek en ik dans menig keer op een dorpspleintje. Het eten is eenvoudig, er is alleen dal bhat of gebakken rijst, maar de weinige groenten komen vers uit eigen tuin en je wordt er niet ziek van. Waar je op moet letten is dat het drinkwater gekookt en gefilterd is. Nepal is een van de armste landen ter wereld. De kindersterfte is hoog. Hoofdoorzaak is het zwaar besmette water dat voor alles gebruikt wordt. Regen neemt alle uitwerpselen van mens en dier mee de rivieren en de beken in. Artsen zonder Grenzen zijn druk doende met een voorlichtingsprogramma. Maar het valt niet mee de mensen in de bergen te bereiken. Zij leven geïsoleerd en de enige mogelijkheid om de bergen in te gaan is te voet of gezeten op een ezel. Het is ongelooflijk welke lasten deze kleine, tanige, mensen op hun rug sjouwen. Vrouwen dragen de dingen meestal op hun hoofd en kinderen leren al jong om mee te helpen. De mensen lopen op blote voeten, schoenen zijn een luxe en hun voeten zijn vaak met zweren bedekt. Ze zien in mij een medicijnvrouw, niet zo vreemd misschien, het zit ongetwijfeld nog in mijn bloed! Gelukkig heb ik een tasje met wat verbandspulletjes en wat natuurlijke medicijnen bij mij. Ik verbind wondjes en geef liefdevolle aandacht. De dankbaarheid die uit hun ogen straalt kent geen grenzen. Hier voel ik me thuis, hier valt dat alles verterende verlangen weg. Hier ben ik, gewoon elke uur, elke minuut in het hier en nu, genietend van alle schoonheid, maar vooral geniet ik van deze prachtige mensentempels. Het kost me geen enkele moeite om van ze te houden. We slapen een nacht in een gurkha-gezin. Moeder kookt eten in de simpele ruimte op het klei-oventje. Ze zit daarbij op haar hurken en Tikaram fungeert als tolk. Ik vertel haar hoe mooi ik haar vind en dat komt recht uit mijn hart. Het is een feestdag, ze heeft een vogel gevangen in het bos. Deze wordt geplukt en met alles erin gekookt. Ze maakt er curry van en mij valt de eer te beurt om als eerste van deze lekkernij te proeven. Het smaakt heerlijk! We slapen in een hokje aan de voorkant. Er wonen minstens vijftien mensen in dit eenvoudige houten huis, ouders, broers en zussen en kinderen. Het is een gezellige bedoening. De helft van de nacht wordt er gekletst en vooral veel gelachen. En lachen kunnen ze, die Nepalesen. Van slapen komt dus weinig, maar ik geniet van dit samenzijn. Wij zijn ongetwijfeld de restanten hiervan kwijtgeraakt na de introductie van de televisie. Een toilet is er niet, als je moet ga je gewoon door de deur, de enige opening die er is, naar buiten. En water om je te wassen is er ook niet. Mensen staan op bij het ochtendgloren om hun drinkwater, soms kilometers ver, te halen. De dorpjes hebben een centrale pomp, daar kun je jezelf wassen, dat doet iedereen. Hoe hoger we komen, hoe kouder het 's nachts wordt. We drinken raxy, een zelfgestookte rijstbrandewijn om ons een beetje warm te houden 's nachts en we eten batta, geroosterde sojabonen, als lekkernij. Ik heb een verbazingwekkende goede conditie. De natuur, de sobere levensstijl en de zuiverheid van de lucht hebben een
Yasmin Verschure
40/160
Met een open Hart
helende werking op mij. Onderweg zijn we vaak met zijn tweetjes en ik geniet van de schoonheid en de stilte. We zien het bloeiende laligras en jasmijn, zoveel jasmijn. De hasj groeit hier in de achtertuin. Dat is een van de redenen dat Nepal al jaren in trek is bij individuele trekkers en toeristen. Het resultaat is dat het gebruiken en verhandelen van hasj nu verboden is. En de straffen zijn niet mis! Jammer, deze keerzijde van de medaille overal waar toeristen komen. Zij brengen een stukje welvaart en dat is goed, maar zij maken ook dat heel natuurlijke gebruiken uit hun verband worden gerukt. We zien veel apen, doorkruizen watervallen en lopen over hangbruggetjes waar geen enkele leuning aan zit. Doodeng! Ik had nooit gedacht dat ik dit zou durven, maar nu moet ik wel! Ik leer wat Nepalees van Tikaram. De mensen vinden het schitterend wanneer ik hen begroet en ook nog wat aardigs kan zeggen. Kinderen, ja, kinderen, ze zijn zo mooi. Uren spelend in de modder, totaal opgaand in het niets, in het alles. Volkomen tevreden en in harmonie. Zo goddelijk, zo verbonden nog met hun oorsprong. De kleintjes worden in draagdoeken op de heupen gedragen. Zieken en oude mensen worden vervoerd in manden op de rug. Soms dragen mensen zo'n mand aan een stok op de schouders tussen hen in. Lang niet iedereen heeft de luxe een ezel te bezitten. Ook jezelf wassen is een luxe die alleen voor westerlingen belangrijk lijkt te zijn. Hier kun je beter niet vragen hoe vaak mensen dat doen. Twee keer per jaar is al aardig wat. Toch is dat extra laagje op het lichaam geen luxe als je niet beschikt over een verwarmd huis. De enige warmte vind je rond de kookplek. Maar geloof me, stinken doen deze mensen niet, ze hebben een bepaald geurtje, maar dat is zeker niet onaangenaam. Eenmaal terug in Pokhara doe ik me tegoed aan de geneugten van het leven die ze speciaal hebben uitgevonden voor toeristen. De lodge heeft een echte douche en vierentwintig uur warm water, een luxe die me niet eerder ten deel is gevallen. Na mezelf van boven tot onder te hebben geschrobd, doe ik mijn was. Buiten is een kraan, ik heb iets wat op zeeppoeder lijkt. Heerlijk om met je blote voeten in een bak was te stampen, het wordt er redelijk schoon van. Minder schoon dan in de 'wasserij' die je aan de kant van het meer vindt. Hier wordt de was in het meer gewassen en schoongeslagen op stenen. Doeltreffend, maar je kleding gaat minder lang mee. Mijn panjabi's vinden ze ronduit belachelijk en ik ruil ze, met een licht gevoel van spijt, voor Nepalese kleding. Eén sjaal houd ik in mijn bezit, hij zal me nog jaren dienen. Ik heb mijn restaurantje gevonden en weiger met een lepel te eten. Ik heb vier maanden met mijn handen gegeten en wil dat blijven doen, evenals de mensen hier. Mijn vrienden vinden dat fantastisch en het afspoelen van mijn handen verheffen ze tot een ritueel. Ik leer wat eenvoudige Nepalese woorden, dit wordt uitermate gewaardeerd en gestimuleerd. Dagelijks ontmoet ik mijn vriend de bedelaar. Hij kan niet lopen en zit de hele dag op de grond langs de weg. Zijn uitstraling is er een van pure liefde en het is heerlijk om even in stilte in zijn aura te zitten en mezelf op te laden. Maar, hoe lief de mensen ook zijn, dit is mijn leven niet, geef mij maar de soberheid. Ik laat mijn tabla's achter, neem afscheid en vertrek naar Chitwan, de Sahara in het hart van Nepal. Met de lokale overvolle bus, op wegen die slechter zijn dan in India, begeef ik me op pad. De lokale bus is overvol en de stahoogte is niet berekend op westerlingen. Met pijn in mijn knieën arriveer ik in Tandi Bazar, waar het lokale vervoer al staat te wachten om me naar een lodge te brengen. Deze houten kar, met houten wielen en getrokken door een os wordt eerbiedwaardig helikopter genoemd. De rit duurt anderhalf uur. De lodges zijn eenvoudige lemen hutjes met rieten daken. Hoewel het er netjes uitziet, krijg ik die nacht bezoek van een rat.
Yasmin Verschure
41/160
Met een open Hart
De volgende dag ontmoet ik nieuwe vrienden, Vincent en Kumar en ik verhuis naar de Tiger-lodge. Ik zit nu direct aan de rivier. We maken samen een junglewandeling en observeren de neushoorns. Fascinerende dieren. De jongens nemen me ook mee om vogels te observeren en ik geniet met volle teugen. De andere kant van de medaille is dat ze hasj verhandelen. Mijn wens om daarin met rust gelaten te worden, wordt zondermeer gerespecteerd. Hoewel je ze ziet denken: gekke toerist, geen hasj, zelfs geen biertje wil ze. Het kan me niet schelen. Ruim een week later vertrek ik naar Kathmandu, de oude hoofdstad van Nepal. Dat wordt opnieuw een ritje met de helikopter. Ik heb eieren voor mijn geld gekozen en een plaats in een speciale bus gereserveerd. Maar helaas komt de speciale bus niet opdagen. Er blijft niets anders over dan mezelf in de propvolle lokale bus te wurmen. Dit keer worden de mensen werkelijk aangestampt. En frisse lucht is er niet, ze hebben waarachtig raampjes in deze bus. Nadat we goed en wel vertrokken zijn, stopt de bus en de conducteur kondigt aan dat degenen die dat willen naar het dak mogen verhuizen. Ik hoef me geen moment te bedenken, ik zit op het dak voor ik me realiseer wat ik doe! Ik probeer me angstvallig vast te houden en hou mijn ogen stijf dicht. Als ik na verloop van tijd de moed heb om ze open te doen, word ik zo gegrepen door het prachtige berglandschap, dat ik besluit toch maar voorzichtig te blijven kijken. De weg is uitermate slecht en de bus van een onbestemde ouderdom. Maar we komen heelhuids bij Kathmandu. Daar moeten we ons opnieuw in de bus proppen, want op deze manier reizen mag zelfs hier niet! In Katmandu ga ik eerst naar een restaurantje, een uitermate geschikte gelegenheid om onderdak te vinden. En dat lukt, hoewel niet echt naar tevredenheid. De volgende morgen vind ik iets anders, wat wel naar mijn zin is. Na een douche ga ik fris en schoon de stad verkennen. Katmandu is zeer de moeite waard met al haar oude tempels en stupa’s. Vooral de levendige handel op Durbar Square is een trekpleister. Aan de rand van de stad vind je de armoede, bittere armoede. Daarnaast zijn er restaurantjes van zoveel verschillende nationaliteiten dat je er van duizelt. Dit is de valkuil voor elke reiziger, zeker wanneer je van India of uit de bergen komt. Voor minder dan twee gulden kun je een luxe maaltijd krijgen met salade en alles erop en eraan. En het is die salade die maakt dat je binnen de kortste keren aan de diarree bent! Ik ga mijn post ophalen en het onbepaalde gevoel dat ik sinds een aantal weken heb, wordt bewaarheid: mijn ex-man heeft een hartinfarct gehad. Die lieve jongens wilden mij niet ongerust maken en schreven pas nadat het gevaar geweken was. Dat maakte dat ik weken rondliep met een onbepaald gevoel, ik wist dat er iets gebeurd was. En de post, ja, dat duurt nu eenmaal een poosje. Ik krijg menig huwelijksaanzoek. Westerlingen zijn, vooral voor gidsen, de sherpa's uit de bergen, een aantrekkelijke partij. Wij betekenen rijkdom in hun ogen, want jeans en walkmans daar zijn ze gek op. Ja, ook het gevoel van tekort en begeerte hebben wij toeristen hier geïntroduceerd. Geld wisselen op de zwarte markt, ook daar ben ik inmiddels handig in. Hoewel het natuurlijk oppassen blijft om niet gepakt te worden. Ik bezoek de Swoyambhu Stupa, die een half uurtje buiten Kathmandu ligt. Maar pas in Pashupatinath kom ik helemaal thuis. Het is voor mij klein India. Hier vind ik de ghats en de lijkenverbrandingen terug en de plek zit vol Indiase mensen, chaistalletjes en restaurantjes. Eindelijk weer helemaal thuis! Hier vier ik de geboortedag van Shiva. Het is een fenomenaal gebeuren. Sadhu's, goeroe's en swami's vanuit India en Nepal komen hier
Yasmin Verschure
42/160
Met een open Hart
tezamen. Sommigen zijn twee jaar onderweg geweest om hier te kunnen zijn. Voor een aantal dagen is het roken van hasj oogluikend toegestaan. Overal zitten groepen bontgeklede, rokende mensen rond grote houtvuren. Ons groepje wordt uitgenodigd om mee te vieren. Mijn beurs wordt gestolen, een naar gevoel omdat ik weet wie het gedaan heeft. Bewijzen kan ik het niet, dus kies ik ervoor om mijn mond te houden. Ik ben blij dat ik mijn hele hebben en houwen op mijn kamer heb achtergelaten. Iets wat niet wordt aanbevolen, maar het is mij al die tijd goed bevallen. Vele sadhu's dragen uitsluitend een lendendoek. Haar en schilderingen zijn de rest van hun aankleding. Soms zijn ze misvormd en vergroeid door dagen, wekenlang in dezelfde yogahouding te zitten. Vaak zijn ze van top tot teen onder het as gesmeerd, een teken van onthechting en zuiverheid. Zij hebben aan belangstelling niet te klagen en de gemeenschap onderhoudt hen. Ik ontmoet deze dagen vele fascinerende, boeiende, spirituele mensen. Het enige openbare toilet dat Pashupatinath rijk is, kan het niet langer verwerken en de drek stroomt gewoon de straat op. De mensen weten niet hoe ze deze dingen moeten gebruiken, laat staan dat ze vol raken, ze zijn het gewoon niet gewend! De lijkenverbranding gaat dag en nacht door. De mannen maken deel uit van het ritueel en de vrouwen slaan dit gade vanaf de overkant van de rivier. Het blijft me fascineren. Hoewel er nauwelijks water in de rivier te vinden is, worden de restanten er gewoon in gegooid. Tussen de spelende hangbuikzwijnen wassen de vrouwen hun groente en hun kleding. Jammer dat ik niet de tempel binnen mag. Gelukkig kan ik een oogje op Nandi werpen, de kolossale gouden stier en het rijdier van Shiva. Ik zwerf dagen door Pashupatinath en de heuvels rondom. Het stikt van de apen, ze zijn allerminst schuw. In Bodnath ontmoet ik nieuwe vrienden. Ik zoek een kamer bij een Tibetaans gezin. Mijn ontbijt bestaat nu uit noedel-soep. De stupa, de grootste ter wereld, is kolossaal en heel energetisch. Daar ontmoet ik Dominique en ik bied aan mijn kamer met haar te delen, ze is dolgelukkig. We vieren Tibetaans nieuwjaar en dansen temidden van een cirkel Tibetanen op het plein. De tempels zijn schitterend. Als we de heuvels intrekken, komen we prachtige vrouwen tegen. Zij karen hun eigen wol en nodigen ons uit op chai en popcorn. Leuk om mezelf wat verstaanbaar te kunnen maken, het geeft een gevoel van zusterschap. We worden als eregasten uitgenodigd op een bruiloft. Er wordt veel gelachen, gezongen en gedanst en het ontbreekt ons aan niets. We gaan naar de sherpafeesten, maar dat kan me niet bekoren. De Tibetanen zijn een nijver volkje, we spelen ook carambole met ze. De kloosters zijn prachtig en geven bijna allemaal boeddhistisch onderricht. Ik wil naar de Kopan monastery in de bergen. Ook hier kun je boeddhistisch onderricht krijgen, maar dat is helaas nu niet het geval. Wel kan ik een aantal dagen verblijven, de eer van bedluizen valt me ten deel, je moet niet te nauw kijken! Het verblijf is plezierig en ik ontmoet monniken in de leeftijd van zes tot zestig jaar. Ik drink de beruchte boterthee, die tijdens de diensten wordt rondgedeeld en geniet van de blijheid van de monniken. Ze spelen als kinderen in de puja en zitten vol plagerijtjes, zoals de ballonnen met water die boven de deuren worden gelegd. Als je er intrapt en dus lekker nat wordt, moeten ze enorm lachen. Hier is religie een feest voor jong en oud, je ziet overal blijmoedigheid. Zouden wij iets van kunnen leren, wij zijn veel te serieus! God is geen ernstige zaak, God is vreugde en blijheid die ons totale wezen vervult als we onszelf daarvoor open kunnen stellen. Wanneer ik na een aantal dagen naar Bhaktapur vertrek, ben ik inmiddels behoorlijk aan de diarree. Ik zoek daarom een kamer dichtbij het plein. Het is Holy Festival en dat betekent dat ze elkaar met gekleurde poeder bestoken. Ook ik kom er niet ongekleurd
Yasmin Verschure
43/160
Met een open Hart
vanaf! Ik ben getuige van een bruiloft en een handlezer wil me de toekomst voorspellen. Maar het hoogtepunt in dit prachtige oude stadje zijn de Newari dansen. Alle tempels rondom het plein zijn versierd met heuse kaarsen, een machtig gezicht, en een avond lang word ik onthaald op allerlei uitbundige en minder uitbundige, maar zeker niet minder fascinerende religieuze dansen. Schitterend! Een Nepalese jongen probeert me te versieren, we drinken rijstbrandewijn en eten taai buffelvlees. Niet direct mijn favoriete lekkernij, maar je moet proeven, of je wilt of niet. De heilige koeien mogen niet geslacht worden. De buffels wel, maar dat gebeurd pas wanneer ze geen melk meer geven en oud en taai zijn. Van de melk maken ze verrukkelijke curd en lassi, die is hier smakelijker dan waar dan ook. Nergens zag ik kinderen die er zo onverzorgd uitzien. Hun kleren zijn in maanden niet gewassen, zijzelf uiteraard ook niet, en ze hebben lange groene snottebellen. Ze bedelen en we gaan wat te eten kopen. Daarna doen we allerlei spelletjes, hun eigen spelletjes, maar ik leer ze ook hinkelen. Ze vinden het prachtig. Vanaf die tijd zijn we dikke maatjes. Ik bezoek tempels en de pottenbakkers op het plein. De winkels zijn niet interessant, veel te duur. Ingericht voor de groepstoeristen, die hier met de bus doorheen komen. Na een aantal dagen me zeer vermaakt te hebben, ga ik weer de bergen in. Ik ben nog even hard aan de diarree. Het is een angstige rit van meer dan drie uur. Een oude open truck brengt ons over akelige, steile, onverharde bergweggetjes naar Nagarkot. Het dak zit zo vol dat het doorbuigt. Nee, echt veilig voel ik me niet, integendeel, ik probeer me met handen en voeten vast te houden. Ik vind een fijne kamer met toilet, geen luxe nu, en heb een schitterend uitzicht op de besneeuwde toppen van de Mount Everest. Ik heb weinig energie en geniet overdag in het zonnetje met Bai, terwijl ik aan mijn mandala werk. Na mezelf een aantal dagen in deze voedende atmosfeer te koesteren, voel ik me weer enigszins mens worden. Ik ben er niet happig op opnieuw met een truck te reizen, dus besluit ik dat ik me sterk genoeg voel om het pad naar Sankhu te lopen. Ik loop bijna vier uur door een adembenemende atmosfeer van rijstvelden en geniet van de schitterende vergezichten op het Himalaya-gebergte. Het is een stralend dag en ik voel me alsof ik door het paradijs wandel, dat zal er ongetwijfeld ook zo prachtig uitzien. Ik raak eenmaal de weg kwijt, dat is even spannend, maar ik vind hem gelukkig terug. Op het moment dat ik zo moe ben dat ik eigenlijk geen stap meer kan verzetten, zie ik als in een fata-morgana Sankhu liggen. Daar neem ik de bus naar Bodnath in de hoop daar een kamer te zullen vinden. Helaas, alles is volgeboekt. Ik sleep me verder naar Pashupashunath en neem een rustpauze aan de ghats, waar ik door de weldadige energie mezelf weer een beetje tot leven voel komen. Het kost me mijn laatste reserve om een hotelletje te vinden. Daar word ik zo liefdevol ontvangen, dat ik mezelf na een lauwe douche en een dal bhat weer mens begin te voelen. De volgende morgen voel ik me als een slaapwandelaar en het begint tot me door te dringen dat ik nu echt een dokter nodig heb. Daarom besluit ik terug te gaan naar mijn vertrouwde plekje in Kathmandu. Bai is volkomen uitgelaten wanneer hij mij ziet en mijn oude kamer is nog vrij. Ik neem de tijd om me op te frissen en duik de verdere dag lekker mijn bed in. De volgende dag ga ik naar de ayurvedische kliniek. Het lijkt meer op een kazerne dan op een ziekenhuis. De mensen hebben de beschikking over een bed en dat is dan ook alles. Trouwens, in het ziekenhuis kun je beter niet terechtkomen, want als je niets mocht mankeren, dan zul je er zeker wat krijgen. De patiënten worden verzorgd door eigen familieleden. Ze kampen in Nepal met tekorten op alle fronten. Wat zijn wij een
Yasmin Verschure
44/160
Met een open Hart
verwend volkje! En wat vinden we al onze overmatige voorzieningen toch vanzelfsprekend! Ik krijg ayurvedische medicijnen voorgeschreven die ik 's middags op Durbar Square op moet halen. Ik moet bijna twee uur wachten en breng die tijd door in een koffieshop waar ik een boeiende man ontmoet. Hij werkt in Kathmandu en wil me die middag meenemen naar een van zijn projecten. Wanneer hij me komt halen, voel ik me te ellendig om mee te gaan. Terwijl hij nog op mijn kamer is breekt het noodweer los. Lichtstralen doorklieven de donkere lucht. Donderslagen en bliksem! In vijf minuten staat mijn kamer helemaal blank. Bomen met een omvang van enkele meters worden zo uit de grond gerukt. In een mum van tijd zit Kathmandu zonder water en zonder stroom. Het is een indrukwekkend schouwspel wat zich voor onze ogen afspeelt. Het gebeurt allemaal met zo’n snelheid dat ik totaal geen angst voel, alleen maar een ongelooflijke verbazing. De grootste schok krijgen we die avond te horen. Op het moment van de ramp vond er een voetbalwedstrijd plaats. Als het noodweer losbreekt probeert iedereen de enige uitgang te bereiken. In paniek drukken en slaan de mensen elkaar letterlijk dood. Zesennegentig jonge mensen in de leeftijd van zestien tot twintig jaar verliezen hierbij hun leven. Er heerst rouw in Kathmandu. Ook ik ben aangeslagen. De komende dagen zit ik regelmatig bij de lijkenverbranding aan de ghats. Het raakt me diep en zuivert me tegelijkertijd. Het vuur en de energie brengen rust teweeg in mijn lichaam en in mijn geest en ik voel me wat sterker. En dan is het zover, Giri komt de laatste vier weken van mijn reis over. Ik heb hem geschreven dat hij alles mee moet nemen wat hij enigszins sjouwen kan aan jeans, Tshirts en schoenen. Vol verwachting begeef ik me die morgen naar het vliegveld. Ik schrik even wanneer ik hem zie. De westerse levensstijl en de stress zijn duidelijk zichtbaar. Ik zie zijn gespannenheid onmiddellijk, hij weet ongetwijfeld dat ik niet meer degene ben die een halfjaar geleden vertrokken is. We zullen opnieuw aan elkaar moeten wennen en ik neem hem mee naar een klein restaurantje waar we heerlijk kunnen eten en bij kunnen praten. De volgende dag laat ik hem het straatleven in Kathmandu zien. Hij maakt kennis met mijn kleine vriendjes, we kopen wat souvenirs en ik toon hem mijn nieuwe manier van zakendoen. Ja, daar ben ik reuze handig in geworden, wie had dat in Godsnaam ooit kunnen bedenken! Ik heb de toeristenbus georganiseerd naar Pokhara. Het is de eerste keer dat ik zo luxe reis, maar het lijkt me voor Giri beter om langzaam te wennen. We hebben de luxe van een eigen zitplaats en doen er slechts zeven uur over. Dit keer voelt het fijn om terug te komen in Pokhara. Ik ontmoet er nu vele oude vrienden. We nemen een paar dagen rust, zodat Giri kan acclimatiseren. Als we ons voldoende uitgerust voelen voor de trek, besluiten we toch maar even langs de dokter te gaan. De schitterende arts adviseert mij niet de bergen in te gaan. Ik heb niet alleen een darminfectie, maar ook opnieuw een nierbekkenontsteking. We zoeken daarom een kamer met toilet en vinden zo'n onderdak bij een oud vriendje van mij. Dat toilet blijkt geen overbodige luxe, want Giri wil niet voor mij onderdoen en raakt onmiddellijk aan de diarree. Er zijn kleren voor Tikaram en Jire, een radio voor Dharma en nog vele andere geschenken. Wat heerlijk om al die blijde gezichten te zien. Het wordt een weekje van rusten, veel water drinken en gewoon even opnieuw aan elkaar wennen en van elkaar genieten.
Yasmin Verschure
45/160
Met een open Hart
Wetende dat de atmosfeer in de bergen en de frisse lucht ons ongetwijfeld goed zullen doen, besluiten we na vijf dagen om de trek te wagen. We nemen geen gids, kiezen voor een alternatieve Annapurna-trek en nemen daar een ruimere tijd voor. Vanaf het beginpunt van de trek worden we met een jeep weggebracht tot het punt waar geen auto's meer kunnen komen. Het is een woeste rit over hobbelige paden en door de rivier. We klimmen een paar uur en eten dan dal-bhat op mijn oude stek. Het is een feest om de mensen terug te zien, vergeten doen ze je hier niet. We vervolgen onze klim naar Khare, op ruim 1600 meter hoogte. Voor vandaag is het genoeg geweest. Veel te verhapstukken hebben we nog geen van beiden. De volgende dag bereiken we Chandrakot. We genieten van de prachtige omgeving en zitten vol overgave langs de kant om de dragers gade te slaan. We proberen in te schatten wie onze maat schoenen heeft, niet gemakkelijk! Omdat de meeste Nepalesen op blote voeten lopen, zijn hun voeten breed en lijken zij groter, maar maat éénenveertig blijft enorm voor deze kleine mensen. Wanneer we denken dat de maat klopt, worden de schoenen uitgedeeld. Ik weet niet wie er harder straalt, zij of wij, dit is echt leuk. We delen T-shirts uit onder de boom waar de koelies pauzeren. Hun oude kloffie wordt onmiddellijk weggegooid en stralend trekken ze een heel en schoon T-shirt aan. En weer speel ik medicijnvrouw. De derde dag blijven we in Birethanti aan de Khala rivier. We genieten van de zon en het water. De dag daarop hebben we een pittige klim voor de boeg, eigenlijk is dat nu te veel voor ons allebei. Maar als we eenmaal in Ghandrung zijn, is het leed weer snel geleden. We wassen ons aan de pomp en de kinderen plukken handen vol bloemen voor ons. We voelen ons de koning te rijk met al die prachtige smoeltjes om ons heen. Hoewel het al voorjaar is, kan het 's nachts nog behoorlijk fris zijn. De rododendrons zijn er nog, nu zijn ze praktisch uitgebloeid. Zelfs het laligras vind ik terug. En dan die uitzichten, die ongelooflijke betoverende uitzichten op de besneeuwde toppen van de Himalaya's. De vijfde dag nemen we een rustdag. We hebben geen haast en geen gids die zo nodig op een bepaalde tijd terug moet zijn. De lodge in Banthanthi is vies, donker en koud. Dus gaan we niet uit de kleren, een fenomeen waar ik inmiddels aardig aan gewend ben. Maar de mensen zijn weer prachtig. De tocht naar Gorepani, op 2900 meter, wordt een opgave. Hier vind ik mijn laatste vertrouwde adres. We zijn erg welkom, maar het is koud, Giri krijgt behoorlijke hoge koorts en ik heb diarree. En dat is geen lolletje wanneer het enige toilet op een loopafstand van vijf minuten ligt! Ik neem snel een besluit, ziek of niet, we moeten naar beneden, naar een warmere plek. Ik huur voor die dag een poorter en terwijl hij onze bagage draagt proberen wij op de been te blijven. Ik voel me nog alleszins redelijk, Giri is er beroerder aan toe. Hij mist de 'tropenimmuniteit', die ik inmiddels heb opgedaan. We boffen toch een beetje, ons pad gaat naar beneden, nou ja, min of meer. Eindelijk zien we weer een sadhu, hij is op de terugweg naar Muktinath. We passeren prachtige rijstvelden, vele kleine dorpjes, mooie mensen, meer sadhu's. En deze laatste zijn niet tevreden met alleen een sigaret. Naarmate de energie van Giri afneemt, neemt de mijne toe. Ik sleep hem al pratend, over de laatste zware loodjes heen. Onze poorter is een schat. Als beloning geef ik hem mijn horloge en hij is de koning te rijk. We ontmoeten schatten van mensen en wat ik gehoopt had, blijkt waar te zijn. Er is een arts hier in Tatapani en een hele goeie ook. Deze plek ligt op 1200 meter en is uitstekende geschikt voor bronchitispatiënten, omdat het overdag warmer is en de nachten behaaglijker zijn. Het is een prima plek om uit te zieken en dat doen we dan ook. Er groeien sinaasappelen en er zijn heetwaterbronnen. Het blijkt een heilige plek, vandaar ook dat we opnieuw de nodige sadhu's tegenkomen. Bovendien is dit het
Yasmin Verschure
46/160
Met een open Hart
moment om onze plannen te herzien: niet naar Muktinath, niets meer hoeven, alleen maar genieten. Na vijf dagen gaan we uitgerust op pad en we nemen een alternatieve route. Omdat we langs de rivier gaan, is er aanzienlijk minder klimwerk. Het landschap is anders, maar niettemin betoverend. Ook vandaag is er weer spanning genoeg. Op zeker moment is het pad weggeslagen en we hangen als het ware tegen een berghelling aan, een angstig moment. Gelukkig hebben twee sadhu's ons gezien en ze trekken ons met man en macht het hoger gelegen pad op. Ik moet bijkomen, maar voel me al snel erg opgelucht. Ons redders zijn uitermate aangenaam gezelschap. Het is bloedheet overdag en we komen maar weinig chai-shops tegen. We slapen die nacht bij een gezin, dat voelt lang niet slecht! Op weg naar Kushma komen we allerlei wandelende strobalen tegen, waar mensen onder blijken te zitten. Moeders laten vol trots hun kinderen zien, wat zijn ze mooi. En dan die lachende smoeltjes van de jonge kinderen, nog geen pubers zelfs, die al met zware vrachten op hun ruggetjes sjouwen. Deze trek is niet in bij toeristen. Dat betekent dat we nog meer gastvrijheid ervaren en meerdere malen de eer hebben om met de dorpsbewoners onder de tamarindeboom te zitten, de heilige plek en speciale ontmoetingsplaats van het dorp. Ik verbind wondjes van vrouwen en kinderen en deel sigaretten uit aan de mannen. Ze zijn er zo blij mee. De kinderen hebben liever snoep en ook daar is voor gezorgd. Wanneer we verder trekken, worden we uitgezwaaid door het hele dorp. Het landschap verandert voortdurend en blijft ons boeien. Op naar het volgende gehuchtje. Het leven op het land is charmant om te zien, de vrouwen doen de vaat met water en zand, het alom beproefde schuurmiddel, de mannen bewerken de grond met hun ossen en houten ploegen. Wat is er voor een kind heerlijker dan met blote billen in de modder te spelen? De oogst wordt binnengehaald en de rijst wordt gezeefd achter de stal waar de buffel staat. Wanneer we chai drinken bij een oude man, wil hij de bril van Giri uitproberen. De glazen zijn dusdanig sterk dat ik me voor kan stellen dat hij daar geen steek door ziet! Die van mij zijn aanzienlijk minder sterk, ik heb ze laten kleuren voor de zon. Dus geef ik hem lachend de mijne. Verwonderd kijkt hij me aan, zijn wereld ziet er sinds lange tijd weer helder uit. Bij zoveel blijheid zeur je toch niet over het gemis van een zonnebril? Lodges zijn hier nauwelijks en we slapen meestal bij families, dit keer een luidruchtige familie. Als ik me ga wassen bij de pomp, kom ik een oude vriend van onderweg tegen. Een hele mooie, deze sadhu. Het begint tropisch warm te worden. De brug is ingezakt en mensen dragen elkaar op hun schouders naar de overkant. Met zoveel zorg en liefde! De dorpskapper doet zijn werk op straat, hij knipt niet alleen vakkundig, maar is vooral goedlachs. Overal pasgeboren nieuw leven, dit keer in de vorm van een kalfje. Cactussen bloeien tussen het groen. Bij een propere dame drinken we chai en ze bakt een heerlijke omelet voor ons. Giri raakt verslaafd aan het spelen van carambole. Het is een mooie manier om contact te maken met de mensen op straat. Geschooierd wordt er niet in de bergen, ondanks alle armoede. Vriendschap sluiten met de vrouwen gaat gemakkelijk, ze vertrouwen zonder blikken of blozen hun kinderen aan mij toe. Als we in Kushma aankomen worden we vriendelijk ontvangen in het Friendly Hotel. De kleine Nalo met zijn lieve lach zorgt dat het ons aan niets ontbreekt. We blijven een dagje hangen en ontmoeten in de tempel opnieuw onze sadhu-vrienden. Na afloop van de puja ontkomen we er niet aan, we zitten genoeglijk tussen alle heiligheid in en er
Yasmin Verschure
47/160
Met een open Hart
wordt stevig hasj gerookt. Het pakt me harder aan dan ik aanvankelijk vermoedde en ik weet nauwelijks hoe we die avond de afdaling langs dat enge bergpad hebben gemaakt. We waren in een verheven staat, dat is een ding wat zeker is en ongetwijfeld hebben de goden ons in bescherming genomen. De volgende dag zijn we helder genoeg om ons pad te vervolgen. Met een topi op zijn hoofd, die we kochten in Kushma, is Giri razend populair, vooral bij de kinderen. Na een dag vol speelplezier slapen we die nacht in het Lucky Hotel in Karkeneta. Dat betekent weer eens dat de familie buiten slaapt om ons een kamer te geven. De negentiende dag beginnen we aan de laatste dag van deze trek. Opnieuw zijn we verbaasd over al die sjouwende mensen op paadjes die nauwelijks die naam nog verdienen. Helaas zijn onze schoenen nu toch echt op. De zon is warm en de rivier staat droog. De bergen kleuren zich prachtig rood. Kinderen worden heerlijk gevlooid voor hun huisjes en ze genieten daarvan. Het eenvoudige leven speelt zich hier voornamelijk buiten af, wat een heerlijkheid! We zijn twee uur lopen verwijderd van Naudanda wanneer we de eerste auto in al die tijd tegenkomen, een vrachtwagen wel te verstaan. Alles wat we niet langer nodig menen te hebben, geven we alsnog weg, tot en met onze wandelschoenen. Niet zo'n slimme zet zal later blijken, want het wordt nog een hele kluif, twee uur worstelen op sandalen op de mulle zandpaden en door de rivier voordat we in Naudanda aankomen. Daar nemen we de bus naar Pokhara. Bagage hebben we nauwelijks meer. We slepen ons doodmoe maar zeer tevreden naar de lodge, dezelfde waar we onze souvenirs en tabla's hebben achtergelaten. De volgende dag nemen we afscheid van alle lievelingsplekjes, waaronder mijn meditatieplekje bij het tempeltje aan het meer. We nemen afscheid van onze vrienden en doen ons nog even tegoed aan alle geneugten die deze plek ook biedt na het sobere leven in de bergen. Met pijn in mijn maag, maar dat hoeft niet perse van het afscheid te zijn, het kan ook van de overmatige dal-bhat komen, nemen we de nachtbus. We arriveren om vijf uur 's morgens in Katmandu. Bai is opnieuw blij om me te zien, ook al moet hij voor ons zijn bed uit. Er komt echter geen kamer vrij en we moeten een andere lodge gaan zoeken. Nadat we die hebben gevonden, neem ik Giri mee naar mijn lievelingsplekken Bodnath en Pashupashunath en neem daar afscheid van mijn vrienden. Die laatste dag in Kathmandu lopen we allebei nog een voedselvergiftiging op en ik mag wel zeggen dat we ons tamelijk beroerd voelen wanneer we op het vliegtuig stappen. We maken een tussenstop in Dacca. We moeten vrij lang wachten, ik val in slaap en we missen de aankondiging van vertrek. Tegen de tijd dat we door de douane willen gaan, worden we haastig een auto ingesleurd die ons met gillende banden bij het vliegtuig afgeleverd, wat inmiddels een uur vertraging heeft opgelopen. Beroerd of niet beroerd, ik schaam me dood! Via Bombay, Dubai en Athene vliegen we naar Schiphol, waar we de volgende morgen rond tienen aankomen. Na een periode van zeven maanden zie ik mijn zoons terug, twee grote sterke kerels met sterke, stevige armen die me bijna dooddrukken. Gemist? Nou niet echt hoor, maar toch wel heel erg fijn dat je er weer bent....
Yasmin Verschure
48/160
Met een open Hart
NAWOORD Het alles verscheurende heimwee naar India, dat me overviel vanaf het moment dat ik de grens met Nepal passeerde, komt in alle hevigheid opnieuw opzetten wanneer ik terug ben in Nederland. Het verscheurt me volledig en belet me te functioneren. Niets interesseert me nog, er is maar één verlangen, India. Mijn rug zit volledig vast, mijn handen kunnen niet verder dan tot mijn knieën. Ik wil weten wat de achterliggende oorzaak is en besluit een regressie te doen. Ik zie mezelf terug in tientallen levens in India, Nepal en Tibet. Levens in de sloppen, op straat, in hogere kasten, in vele religieuze levens. Na deze sessie komt er meer innerlijke rust. Ik besef dat ik een bepaalde staat van bewustzijn heb gehad die er nog steeds moet zijn. Het is aan mijzelf of ik dat bewustzijn opnieuw manifest wil laten worden. Deze ervaring zal me nog iets anders geven: ik krijg meer begrip voor mensen in bepaalde situaties. In de wetenschap dat niets afschuwelijks mij vreemd is, hoef ik me boven niemand verheven te voelen. Dit alles wat ik was ben ik nu op dit moment. Er is geen verleden en geen toekomst, er is alleen het eeuwige nu. Het is onzin te blijven praten over vorige levens en het hoge bewustzijn van die tijd. Nu op dit moment hebben we toegang tot het allerhoogste bewustzijn. De les van dit alles is dat ik mijn verworvenheden en spirituele waarden opnieuw vorm mag gaan geven. De bereidheid wordt groter en duidelijker. Misschien omdat ik beter begrijp waarom er voor mij nooit die ene goeroe was, hoezeer ik daar ook naar verlangde. Ik heb een andere weg te gaan, de weg van het hart. Ik geef mezelf op voor een Reikicursus, een wonderbaarlijke ervaring. Het verlost me van mijn heimwee en na dat weekend kan ik weer met mijn handen aan de grond. Het is precies de energie die ik op dat moment nodig heb om mezelf verder te ontplooien. Vanaf dat moment ga ik meer loslaten en richt me steeds meer op Reiki, ook al neem ik aanvankelijk mijn oude werk weer op. Mijn meesterinwijding is een intense ervaring van thuiskomen bij mezelf. Ik voel dat ik mijn energie wil vrijmaken en me volledig wil richten op dit werk, om dit zo totaal mogelijk vorm te geven. En zo gebeurde het. Het is nu duidelijk dat verleden en heden alles met elkaar te maken hebben. Ik besef volledig dat India de bakermat is geweest, de vuurdoop, de baarmoeder waaruit het nieuwe geboren kon worden. De basis waarop het zaad verder kon groeien. Mijn zwerftocht was een initiatie die mijn verdere leven en mijn zijn elke dag opnieuw zullen bepalen. Het diepe geloof en vertrouwen wat in India vrucht ging dragen zal jaren later in alle hevigheid weer op haar grondvesten schudden, wanneer me gevraagd word of ik bereid ben ook dit prachtige Reikipad, mijn nieuwe priesterschap in dit leven, los te laten en erop te vertrouwen dat er uiteindelijk geen enkele structuur meer nodig zal zijn. Liefde is Liefde, welke zich voortdurend uitdrukt in andere vormen.
Yasmin Verschure
49/160
Met een open Hart
Er is geen einde aan de diepte waarin een mens gaan kan! Maar na elke beproeving en de daaropvolgende wederopstanding blijkt het geloof en vertrouwen een nog steviger fundament te krijgen in het eeuwige Hier en Nu.
‘ In het geheim van de dood,ligt het geheim van het leven. - Kuki Gallman -
Yasmin Verschure
50/160
Met een open Hart
MEDITATIE I LOSLATEN IN VERTROUWEN Je kunt deze meditatie op een bandje inspreken of aan iemand vragen de meditatie aan je voor te lezen. Lukt dit niet, lees dan eerst de tekst een aantal malen rustig door en volg dan zelf de meditatie van binnen uit. Als je dat prettig vindt, kun je een stemmig achtergrondmuziekje draaien. *
Ga op een stoel zitten of op een kussen op de grond. Begin met je nek wat los te draaien zodat de energie gemakkelijk kan doorstromen. Sluit je ogen en verbind jezelf via denkbeeldige wortels aan je voeten of via het verlengen van je staartbeentje met de grond. Adem een aantal malen diep in en volledig uit en stel jezelf voor dat je bekken een schaal is waarin jezelf rust. Geef je in volledig vertrouwen over aan de energie van de aarde. Weet dat zij je draagt. Laat je adem zijn natuurlijke ritme verkrijgen maar blijf je adem concentreren in je hara, zo'n twee centimeter onder je navel. Voel dat de energie zich vanuit je bekken langzaam maar zeker door je lichaam verspreidt. Volg tot zover je ademstroom.
*
Stel je nu voor dat er op de hoogte van je zonnevlecht een beker zit, een bokaal. Maak hem zo mooi als jezelf wilt en probeer elk detail te visualiseren.
*
Schrijf nu de namen van al diegenen waarover je jezelf zorgen maakt of waarmee jij jezelf emotioneel gebonden voelt in de binnenkant van de beker. Neem daar rustig alle tijd voor.
*
Breng de beker via je zonnevlecht naar buiten en neem hem tussen je beide handen. Sta op en loop rustig naar een plek waar water is. Een meer, een rivier of de zee. Kies zelf maar welke plek het beste bij je past. Ga op je hurken aan de rand van het water zitten en was de beker helemaal schoon in het water. Laat het water alle emoties zuiveren, meenemen en afvoeren en houd alleen een schone beker over.
*
Sta nu rustig op. Loop naar een andere plek waar zoet water is. Een meer, een waterval of een bron. Kies zelf maar wat het beste voelt. Vul de beker tot de rand met helder zoet water en zet de beker aan je lippen en drink....
*
Zie, hoeveel je ook drinkt, de beker blijft altijd gevuld. Berg de beker nu op in je hartchakra en weet dat hij daar altijd is. Als je dorstig bent, laat de beker dan naar buiten komen en drink....
*
Neem rustig de tijd om weer terug te komen in je lichaam en verwelkom de nieuwe dag die voor je ligt met vreugde in je hart.
Zodra je voelt dat je je energie aan het verkwanselen bent of het verkeerd gebruikt, neem dan een ogenblik voor jezelf en laat de beker tevoorschijn komen. Drink zoveel als je wilt en voel dat er overvloed is en dat de Bron, jouw Bron, nooit zal opdrogen.
Yasmin Verschure
51/160
Met een open Hart
DEEL II MET EEN OPEN HART
Yasmin Verschure
52/160
Met een open Hart
AVONTUUR ‘Geloof niet wat je ogen je vertellen, alles wat je ziet is begrensd......’ - Jonathan de Zeemeeuw Wanneer ik denk aan avontuur, dan denk ik onmiddellijk aan het beeld van de dwaas in de tarot. De dwaas trekt de wijde wereld in. Zijn enige bezit is een stok met een doek en wat schamele bezittingen. De dwaas vertegenwoordigt het getal nul, de heilige cirkel, het begin zonder einde, de totaliteit. Het symbool van het oneindige, het goddelijke. In India kom je dit beeld dagelijks tegen: het is de sadhu die het land doortrekt. Zijn enige bezit is wat schamel eetgerei, gevat in zo'n zelfde doek en de kleding die hij draagt. Zijn thuis is de plaats waar hij is op dat moment. In het westen is het Parcival die op zoek is naar de graal. Zij hebben gemeenschappelijk dat zij op ontdekkingsreis zijn, maar niet in deze uiterlijke wereld, maar in hun innerlijke wereld. Zij zijn op zoek naar God in zichzelf. Zij zijn bezig geest te laten indalen in de stof, zichzelf in de stof te ont-dekken en te vergeestelijken. En dat op zich is een eindeloos avontuur. Richard Bach beschrijft in zijn boekje Jonathan de zeemeeuw op ontroerende wijze hoe Jonathan weigert de beperkingen van het aardse meeuwenbestaan te accepteren en besluit elke uitdaging aan te gaan om de uiterlijke grenzen van het meeuw zijn te doorbreken en te overstijgen. In dit proces van vallen en opstaan ontdekt hij steeds nieuwe mogelijkheden en verlegt hij voortdurend zijn grenzen. Hij leert zichzelf steeds hoger te vliegen en niet alleen steeds hoger, hij leert elke dag opnieuw, door middel van oefening en volharding zijn beperkingen te doorbreken, zijn grenzen te verleggen. Hierdoor komt hij tenslotte niet alleen tot ‘stuntvliegen’, maar bereikt hij uiteindelijk ongekende hoogten. Hij doorbreekt grenzen, die in de meeuwenwereld voor onmogelijk worden gehouden. Je zou zeggen dat hij bij de overige meeuwen bewondering zou oogsten en op zijn minst hen zou inspireren en stimuleren om deze zelfde uitdaging aan te gaan. Niets is minder waar. Hij stuit op enorme weerstanden in de groep, wat er uiteindelijk toe leidt dat hij wordt veroordeeld en uitgestoten uit zijn familie. Een pijnlijk en onbegrijpelijk proces. Maar onverschrokken en trouw aan zichzelf gaat hij zijn eenzame weg. Meer en meer verovert hij zijn goddelijk erfdeel en krijgt hij opnieuw de beschikking over alle vermogens die hij in het verre verleden reeds in zichzelf had gerealiseerd. En uiteindelijk is daar de beloning van boven in de vorm van die ‘vleugel’ die hem toegestoken wordt en die hij dan durft toe te laten, omdat hij inmiddels al zovele angsten in zichzelf heeft overwonnen. Maar voordat hij zo ver is, is hij door diepe dalen van eenzaamheid, van angst en onzekerheid gegaan. Jonathan is een uitgesproken voorbeeld van een zoeker naar waarheid. Jonathan staat symbool voor ieder mens die voelt dat er meer moet zijn dan de zichtbare werkelijkheid. Jonathan staat voor ieder mens die besluit deze aardse beperkingen te overstijgen, omdat hij diep van binnen weet dat hij geest is, dat hij er altijd al was en er altijd, in welke vorm dan ook, zal zijn. Die weet dat er geen begin en geen einde is, dat hij deel uitmaakt van alles en iedereen. Dat er diep in hemzelf dat onsterfelijke goddelijk vonkje brandt wat deel uitmaakt van de eeuwige totaliteit die ene onsterfelijke goddelijk vonk.
Yasmin Verschure
53/160
Met een open Hart
Omdat ieder van ons in essentie deel uitmaakt van deze totaliteit, zal op het moment dat de herinnering aan die eenheid weer levendig wordt, het verlangen wakker worden om die eenheid opnieuw vorm te geven. En dan ga je opnieuw op pad, op zoek naar het licht. En die weg kan bij tijd en wijlen eenzaam en duister zijn, die weg zal heus niet altijd makkelijk zijn, maar voor de doorzetters onder ons, de stugge volhouders die de moed hebben elke dag opnieuw te beginnen is er uiteindelijk in het diepste van het diepe ineens die hand die uitgestoken wordt en een stem die zegt: kom maar, je hoeft het niet alleen te doen, ik ben hier, ik ben zal je dragen. En je hoeft die hand alleen maar te pakken. Vanaf dat moment zal je weg niet langer eenzaam zijn, al blijven er mensen die zich van je af zullen keren, omdat je nu eenmaal te bedreigend voor ze bent. In essentie zij we allemaal één. We zullen allemaal vandaag of morgen, over tien jaar of in een volgend leven, de aandrang voelen die ons aanspoort om op pad te gaan. Het gereedschap dat we daarbij gebruiken zal verschillend zijn. Ook al ligt het ware gereedschap in ieder van ons verborgen, aanvankelijk zullen we via spiegels buiten onszelf, zoals workshops, boeken en ontmoetingen in contact gebracht worden met deze aspecten, die ons bemoedigen om op pad te gaan. En dan word je een tweede Jonathan, je gaat op ontdekkingsreis in jezelf. Een schat van mogelijkheden zul je tegenkomen. Plezierige en ook minder plezierige. Je bent nu een tuinman die zijn eigen tuin bewerkt. En je stoot ongetwijfeld op ‘onkruid’. Datgene wat verwijdert moet worden om de zaden uit te laten groeien tot grote stevige planten die uiteindelijk, wanneer je volhardend bent, tot volle bloei zullen komen. En vooral in het begin zal de angst je soms letterlijk verlammen. De angst om het ‘onkruid’ met wortel en al uit te roeien, zodat nieuwe zeldzame planten wortel kunnen gaan schieten. Want al heb je er last van, het is oud en vertrouwd en ook veilig, hoe raar het ook mag klinken. Maar dit keer dring je jouw angst niet langer weg, nee je stapt er helemaal in en waarachtig, ineens heb je de moed om dat eerste stukje onkruid tot in haar diepe essentie te doorvorsen. Laten we zeggen dat bij dit stukje onkruid de emotie jaloezie hoort. Je verwelkomt deze emotie en je bedankt dit stukje ‘onkruid’ voor het feit dat je het nodig had, maar je neemt je nu voor om het op te ruimen en wel met wortel en al. En je doet dit met geduld en liefde en veroordeelt jezelf niet als het weer de kop opsteekt, maar je werkt er aan. En dan wordt het kompost en je strooit het over de frisse aarde en zie: de blaadjes komen reeds tevoorschijn. Je bent er met heel je aandacht bij, je geeft het liefde en water en ziet het plantje elke dag steviger worden en uitgroeien tot een prachtige stevige plant en vol verwachting wacht je af, maar dit keer geduldig, hoe de bloem er uit zal zien. En dat is elke keer opnieuw een adembenemend avontuur. In het begin van je reis zul je jezelf vaak eenzaam en alleen voelen. Je voelt je onbegrepen en hebt het gevoel dat jij de enige ‘dwaas’ bent op de hele wereld. Maar net als Jonathan zul je uiteindelijk beloond worden voor je stugge volhouden. Elke keer als je iets nieuws tot bloei hebt gebracht, wacht er weer een ander stukje dat opgeruimd wil worden. Nee, dat verandert niet, dat houdt nooit op, want elke keer open je weer een deur naar een laagje dieper, een ander universum. Ja elke keer ga je dieper in het onbekende. Dus laat je niet ontmoedigen en wees vooral niet ongeduldig, want er bestaat geen tijd in de eeuwigheid. Er is echter een verschil met de eerste keer. Ook al worden de uitdagingen groter, het spitten gaat steeds makkelijker, het nieuwe komt sneller, naarmate jij je weerstanden los laat en niet meer vecht tegen….., ja waar vocht je nou eigenlijk tegen? Je hebt het vechten losgelaten en de energie die je vroeger nodig had om jezelf te
Yasmin Verschure
54/160
Met een open Hart
bewijzen, om jezelf en anderen onderuit te halen, komt ter beschikking voor dit grote avontuur, het omspitten en exploreren van je eigen tuin. Vol ontroering kijk je naar elke nieuwe plant, de vogels die zich nestelen, de insecten die op zoek zijn naar honing. Je bent vol verwondering over alle mogelijkheden die er in je zijn. Al datgene waar je geen notie van had en wanneer je het niet langer verwacht, komt uiteindelijk de beloning. Je voelt je één met het grote geheel. Je voelt jezelf deel uitmaken van alles en iedereen en in ieder mens zie je de weerspiegeling van jouw eigen vonkje God. Je voelt je niet langer eenzaam, want je weet en ervaart dat je geholpen wordt door de onzichtbare wereld. Die hulp was er altijd al, maar nu ervaar je hem ook. Je kijkt meer om je heen en je herkent die zielen die net als jij bezig zijn met hetzelfde avontuur, die deel uitmaken van jouw nieuwe familie. En je voelt je intens dankbaar, verbonden en blij. Je voelt je als Jonathan. Regelrecht vlieg je de enige, echte, ware vrijheid tegemoet....... Ik herinner me als de dag van gisteren wanneer dit grote avontuur bewust voor mezelf begon. Het is een lange tijd geleden, na een ernstige ziekteperiode. Op dat moment maakte ik de keuze om niet langer de verantwoordelijkheid voor mijn eigen lijf uit handen te geven aan ‘deskundigen’. Dat betekende op dat moment dat ik niet in mijn lijf liet snijden en op mijn eigen alternatieve wijze koos voor een intens, diep proces van beter worden. Toen ik weer naar buiten kon, voelde ik me als een pasgeboren baby die de wereld ontdekt. Ik zag wondertjes om me heen, bloemen open bloeien, bladeren aan de bomen, het spel van het pasgeboren kalfje in de wei. Ik zag het nu echt, met mijn innerlijke ogen en op dat moment wist ik met een onwankelbare zekerheid en een diep vertrouwen dat er werkelijk een God bestaat, een kracht die alles, maar dan ook alles tot in perfectie regelt. Ik realiseerde me dat ik nooit geleefd had, ik was geprogrammeerd als een robot, ieder minuut was ingedeeld. Dat had weinig met leven te maken, het was overleven. Nu ik daadwerkelijk overleefd had, voelde ik het leven als een kostbaar geschenk, een groot avontuur en nam me voor het op een andere manier vorm te geven. Een proces dat ik door de jaren heen met vallen en opstaan heb neergezet. Een proces waarin ik me regelmatig heb uitgestoten uit mijn groep, omdat dit de enige manier leek om mijn pad te gaan. In de beginne voelde ik me vaak eenzaam en verlaten. Ik voelde me de enige dwaas, de enige Jonathan. Op die momenten dat ik andere dwazen ontmoette, volgden periodes dat ik me opnieuw moest losmaken om alleen door te gaan, omdat ook zij mijn ‘rariteiten’ niet konden volgen. En toen was er opeens die hand en die stem die zei: ‘Kom maar, Ik ben er altijd, ik zal je dragen wanneer dat nodig is.’ En ik pakte die hand en wist dat ik niet langer in diezelfde zin eenzaam zou zijn. En soms zijn er veel mensen om me heen, veel Jonathans in de dop en dan ineens is het weer stil en ga ik alleen maar niet alleen verder. Want mijn makkers, zichtbaar en onzichtbaar, zij zijn er altijd.
Yasmin Verschure
55/160
Met een open Hart
Oefening 1. Leren waarnemen Dit is een oefening om beter te leren waarnemen en je avontuurlijke innerlijk reis te ondersteunen: *
Trek makkelijke schoenen aan en ga naar het bos of een andere plek in de natuur, waar je ongestoord kunt zijn. Loop tien minuten zoals je dat gewend bent.
*
Sta dan stil, sluit je ogen en ga met al je aandacht naar je voeten. Wortel jezelf in de aarde alsof je een stevige plant of boom bent. Ga nu bewust lopen. Wikkel je voeten van hiel tot tenen af en blijf met je aandacht in je buik en je voeten.
*
Je zult verbaasd zijn over het resultaat! Je zult een hele wereld ontdekken in je zelf en rondom! Neem hier minstens een half uur in stilte de tijd voor en schrijf je ervaringen op.
*
Neem je voor om vanaf nu niet langer haast te hebben en probeer deze houding door te voeren in je dagelijkse bezigheden. In het begin een half uurtje, later zul je het automatisch doen omdat het zo goed voelt.
Het resultaat is verbluffend. Je doet minstens evenveel in dezelfde tijd, maar nu vanuit rust. Een fantastisch nevenbijkomstigheid is dat je jezelf op deze manier prima afschermt voor de chaos rondom je in de drukte, bijv. in de stad.
Yasmin Verschure
56/160
Met een open Hart
ONKRUID ‘De tweede geboorte in de geest, betekent de dood van het ego’. Het leven is een leerschool en te vergelijken met een boer die zijn eigen akker onder beheer heeft. Hij bewerkt het land zodat de akker het zaad kan ontvangen. Vroeger deed hij dit met de hand, nu heeft hij moderne machines, waardoor hij in staat is in dezelfde tijd meer land te bewerken. En dan is het zover. De akker ligt te wachten op het zaad. En de boer, hij zaait. Daarna komt de tijd van wachten. Want het zaad heeft tijd nodig om te kiemen en te ontspruiten. Wat een kracht vereist dat, wat een gevecht voor dat tere plantje om zijn kwetsbare blaadjes boven de aarde te brengen. Als de boer enthousiast is en verbonden met datgene wat hij doet, zul je hem elke dag op zijn akker zien en dan kijkt hij als het ware met zijn zorg en zijn liefde de plantjes uit de grond. En jawel, daar zijn ze dan, die eerste tere plantjes. Wat denk je? Kan de boer nu lekker op zijn kont gaan zitten en wachten tot de oogst rijp is? Nee, ten eerste is hij afhankelijk van het weer. Wanneer het te droog is zullen de plantjes verdrogen. Met onze moderne sprinklerinstallaties is dat geen probleem. Maar hij moet er wel bij blijven, hij moet voortdurend wakker zijn en alert. Het mag ook niet te hard regenen, niet te nat zijn, dan zullen de jonge loten de grond uitspoelen. Een ander probleem, het meest hardnekkige, is het onkruid. Dat groeit naarmate het gewas groeit, en minstens even weelderig. En het gevecht met het onkruid begint. Naarmate de boer dit gevecht wint, zal hij de akker meer en meer onder controle hebben en zullen de plantjes naar hartelust groeien. En dan wordt het wachten op de oogst. Is nu alle gevaar geweken? Nee, hij is er nog lang niet. Een vreselijke ziekte kan toeslaan en de oogst in één klap ruïneren. En daar sta je dan, moe en verdrietig van al het harde werk en er blijft niets anders over dan vol goede moed opnieuw te beginnen. Vergeet echter niet dat je niet helemaal hoeft te beginnen zoals die allereerste keer. Je hebt immers de ervaring van de mislukking en daardoor nieuw gereedschap tot je beschikking..... Er zijn ook vruchtbare jaren. De oogst zal zeker niet altijd mislukken, integendeel, met de moderne middelen die onze boeren ter beschikking staan, zullen zij regelmatig een rijke oogst binnenhalen... Zo is het ook met onze persoonlijke ‘akker’. We komen naar de aarde met onze eigen specifieke blauwdruk. Je zou kunnen zeggen dat dit onze opdracht is. Hierin staat vermeld wat onze ziel verkozen heeft te leren in dit leven en welke uitdagingen daarbij horen. Je kunt dus zeggen dat dit alles is voorbestemd. In wezen ontstaat iedere schepping in eerste instantie als een gedachte, een plan, wat zich in de stof gaat materialiseren, stap voor stap vorm gaat aannemen. Je kunt dat vergelijken met het bouwen van een huis. Eerst is daar de gedachte, het plan. Stap voor stap wordt deze gedachte uitgewerkt en uiteindelijk is daar het eindresultaat; het gematerialiseerde huis. We zoeken een ideale situatie om onze blauwdruk te kunnen verwezenlijken, om onszelf uit te drukken in de stof, als een aspect van God, zijnde een van zijn hoedanigheden. Zijnde een cel in het orgaan dat deel uitmaakt van het lichaam mens. In totaliteit vormen al deze verschillende lichamen onze schepping. Om datgene te verwezenlijken waarvoor we gekomen zijn hebben we bepaalde weerstanden nodig. Als ik me in alle opzichten veilig en geborgen had gevoeld in mijn familie, zou er geen uitdaging zijn geweest om te groeien, om me los te maken van mijn
Yasmin Verschure
57/160
Met een open Hart
verleden en mijn eigenheid te gaan leven. We leven in een tijd dat velen gekozen hebben om versneld karma op te ruimen, om klaar te zijn voor de grote ingrijpende veranderingen welke nu plaatsvinden. Toen Giri en ik dit huisje kregen, was de tuin overwoekerd met een bepaald soort onkruid, wat maakte dat de rest van de planten geen kans kregen om groot en sterk te worden. Om de tuin te zuiveren van dit onkruid, heb ik er dagen achtereen in gewerkt. Na een week was dat karwei ogenschijnlijk geklaard. Daar waar ik begonnen was, begon het al weer aardig terug te keren. Maar gelukkig wat minder dan in het begin. Na een aantal weken leek het onkruid aardig onder controle. Het bleef een kwestie van alert blijven, mijn aandacht niet laten verslappen. En zie, de tuin groeide en bloeide. Toen ging ik naar het ziekenhuis en was lange tijd niet in staat om in de tuin te werken. En wat denk je? Juist, ik kon opnieuw beginnen. Maar dat was slechts ten dele waar. Hoewel de tuin absoluut bewerkt moest worden, was dit specifieke onkruid niet terug gekomen. Ik had het met wortel en al uitgeroeid. Datgene dat er nu was, was van een ander kaliber. Het vormde geen bedreiging voor de rest van de planten. Naarmate ik elke nieuwe uitdaging in mijn tuin aanga, zal de levenskracht van de planten toenemen, zullen zij zich duidelijker kunnen manifesteren. Het blijft alert zijn en hard werken, maar het resultaat zal een streling zijn voor het oog. En zo is ons leven een voortdurende cyclus van steeds opnieuw beginnen. Steeds met je aandacht er bij blijven en kijken. Er is geen stap die we over kunnen slaan, alles zal stapje voor stapje neer gezet moeten worden, stevig geplant. Naarmate we steeds opnieuw door dit proces heen gaan, krijgen we meer gereedschap ter beschikking. Maar we moeten ook dieper graven, het lijkt wel of het onkruid hardnekkiger wordt. En dat is ook zo, want wij zijn sterker, kunnen meer aan, kunnen meer van onze grond bewerken. Liefde voor onszelf en voor alles wat er is, is het geschenk, is het gereedschap om onze grond te bewerken. We kunnen hierdoor meer van onze akker bewerken, dieper gaan. Maar naarmate we de eerste lagen schijnbaar moeiteloos opgeruimd hebben, veel verschillende soorten onkruid hebben gewied en we meer verworvenheden tot onze beschikking krijgen, zullen we dieper moeten graven, wordt het onkruid steeds hardnekkiger. En dan worden we ongeduldig, dan gaat het soms niet snel genoeg. Dan denken we dat, naarmate we meer boeken lezen, naarmate we meer cursussen doen, we sneller zullen groeien. Niets lijkt minder waar. Het resultaat werkt hetzelfde als overbemesting. De plantjes zullen snel groeien, maar het wortelstelsel blijkt niet stevig genoeg, de stengel wordt lang, iel en slap en het plantje sterft alvorens het groot en sterk is. Onze impuls sterft alvorens het een nieuwe verworvenheid is geworden, omdat we vergeten zijn hoe belangrijk en vruchtbaar de tijd van ‘wachten’ is. En we kunnen opnieuw beginnen. Maar gelukkig, niet helemaal, we hebben toch geleerd. Al is het maar wat meer geduld en wat meer begrip. En langzaam maar zeker leren we dat er geen tijd bestaat in de eeuwigheid en dat we ons niet hoeven te haasten, ja dat er zelfs een hele hoop dingen zijn die wij zelf niet kunnen regelen, die we gewoon moeten overlaten tot het juiste moment er rijp voor is. Kijk maar naar een eikenboom. Voel het verschil tussen een jong en kwetsbaar boompje en die stevige dikke eik, waar je zo lekker tegenaan kunt leunen en die zoveel veiligheid en kracht geeft. Zou je tegen dat jonge boompje niet moeten doen, dan zou het gewoon omvallen! Vroeg of laat zul je beseffen dat het niets uitmaakt of je hard rent of niet. Maar als je na de zoveelste verwachting de verlichting buiten jezelf te vinden, eindelijk de moed hebt gevonden om naar binnen te gaan, zul je daar de mooiste tuin ontdekken die je maar kunt voorstellen, resultaat van levenslange verworvenheden.....
Yasmin Verschure
58/160
Met een open Hart
MET EEN OPEN HART ‘Wanneer we met een open hart die ander tegemoet treden worden woorden overbodig’. Ik kwam je tegen in het nieuwetijds centrum waar ik cursussen gaf. Je was een junkie en zat in een ‘opvoedingstehuis’ als laatste fase van je afkick project. Daar hoorde ook bij dat je een aantal uren per week buitenshuis moest werken, om de stap naar terugstroming in deze maatschappij wat soepeler te doen verlopen. Je stond achter de bar toen ik, samen met mijn cursisten, uit onze werkruimte kwam. Ik zette Barend, mijn knuffelbeer, die in die tijd altijd met me mee mocht, op een barkruk. Hoewel de meeste volwassenen het kinderachtig vinden, is een knuffel met de zachtheid van Barend in staat om bruggen te slaan. Mensen bij wie, door vroegere ervaringen, de angst voor aanraking huizenhoog kan zijn, kunnen via zo'n knuffel stapje voor stapje hun angst overwinnen. Een knuffel maakt de tastzin open, helpt om de pijn van het afgewezen zijn los te laten en je opnieuw te openen voor diepgaande liefdevolle aanraking. Barend is veilig, vraagt niets van mensen en verricht wondertjes. Ja hoeveel verdriet Barend inmiddels getransformeerd heeft. Je was die dag begonnen achter de bar en raakte gefascineerd door dit schouwspel. Ik bestelde een kopje koffie en bekeek je nieuwsgierig en aandachtig. Klein, breed in de schouders, stevige armen, flink getatoeëerd. Je keek me aan met een onbevangenheid die typerend voor je was. En achter dat stoere uiterlijk zag ik een mens die vooral kwetsbaar was en hunkerde naar een beetje liefde, begrip en genegenheid. Ik mocht je vanaf dat eerste moment. Je had iets onbevangens, iets onbedorvens wat me is bij gebleven. We maakten een praatje en vanaf dat moment begon ik naar je uit te kijken. Je had iets verfrissends, zat niet gevangen in bepaalde ideeën of structuren. Op een morgen kwam ik op het centrum en hoorde dat je het tehuis uit geknikkerd was, omdat je jezelf niet aan de gedragscode had gehouden. Je zocht onderdak, je kon nog niet alleen zijn. Je was veel te bang in contact te komen met oude vrienden en terug te vallen in je verslavingsgedrag. Ik hoefde niet zolang na te denken. Bood je onderdak aan in mijn huis, totdat je jezelf sterk genoeg zou voelen om die stap te kunnen maken. Je kwam en kreeg de beschikking over de zolderkamer. Ik leefde samen met Giri en hoewel ons plekje niet groot was, voelde het niet als een probleem onze ruimte met jou te delen. Want ook al nam je jouw ruimte in, je nam niets van ons af. In overleg werden je wat taken toebedeeld, want verveling is een probleem voor verslaafden. En je deed elk karweitje met liefde en toewijding. Je vereerde me meer dan ik in de gaten had. En je maakte dat op allerlei manieren duidelijk. Ik moest tien dagen naar een opleiding, dat vond je moeilijk. Toen ik terug kwam had je de kamer versierd. Dat niet alleen, je had de tafel gedekt met lekkernijen en leuke dingetjes die je zelf gemaakt had. En daartussen stond een prachtig boeddhabeeldje dat je voor me gekocht had op een rommelmarkt. Je keek me met zoveel verwachting aan, ik moest je wel prijzen. Je had een grenzeloze behoefte aan waardering. En die kreeg je uiteraard, want ik genoot volledig van die liefdevolle verwennerij. Toen kwam de tijd dat je dacht het leven weer aan te kunnen en je ging op zoek naar een eigen kamer. We hielpen je met inrichten en je vond zelfs een baantje. Maar op de een of andere manier werd de eenzaamheid je al snel te veel. Het volgende telefoontje kwam nadat je was opgepakt voor diefstal. Je was teruggevallen in je oude verslaving. En je zat weer vast voor een week of zes. Moeilijk te accepteren, ook voor mij. Toen je vrij kwam belde je begeleider om te vragen of je terug kon komen. Ik realiseerde me dat dit geen oplossing was. Na alle warmte die je bij ons had gekregen, was de stap terug naar de
Yasmin Verschure
59/160
Met een open Hart
samenleving, die zo bedreigend voor je was, groter dan ooit tevoren. En dat zou bij herhaling alleen maar versterken. Ik liet je los, zij het met pijn in mijn hart. Ik moest accepteren dat ik niet in staat was alle problemen van de wereld op te lossen. Het enige wat ik nog van je hoorde was dat je weer een baantje gevonden had. Daarna ben je uit ons leven verdwenen. Ik hoop dat je het goed maakt, dat je het verlangen naar drugs, wat uiteindelijk een verlangen is naar eenheid in jezelf, naar eenheid met God, op een bepaalde manier vorm hebt kunnen geven. Want je was mooi, spiritueel en heel gevoelig. Te gevoelig voor deze harde wereld, waarin geen plaats schijnt te zijn voor mensen zoals jij. Je verdient het om rust en vrede te vinden. Je bent het meer dan waard. Jaren later…… Een van mijn voormalige ‘Reikikindertjes’ organiseert enthousiast een lezing in het zuiden des land. Hoewel de opkomst ronduit beroerd te noemen is, weet ik dat dit een reden heeft opdat er iets bijzonders kan gebeuren…. Er klopt een man aan de deur. Volgens hem loopt er een jonge man voor de zaak met een bos bloemen. Hij wil die aanbieden aan een bijzondere vrouw die hij jaren geleden voor het laatst heeft gezien. Giri komt even later terug met een zwerver, vies en ongeschoren. Ik herken je onmiddellijk lieve Ferdie en sla mijn armen om je heen om je te knuffelen. Een brede, tandeloze, grijns is mijn beloning! Je stinkt, constateer ik, en niet zo’n klein beetje ook. Tegelijkertijd ben je dezelfde mooie ziel die je was toen ik jou, zolang geleden, ontmoette. Je vertelt over je leven op straat. Je speelt gitaar, helaas zijn je identiteitskaart en je gitaar gestolen. Mijn eerste reactie, hoe natuurlijk, is je geld te willen geven voor een nieuwe kaart. Iets weerhoudt me. In plaats daarvan lees ik jouw verhaal voor. Je kent het, je hebt zelfs het boek gelezen! In die tijd constateerde ik met pijn in mijn hart dat ik niet in staat bleek om de hele wereld te kunnen redden…… Ik kijk naar je op een andere manier, mijn hart vol van liefde. Ik weet dat het goed is zoals het is. Nu, op dit moment, is er geen enkele behoefte om de wereld te willen redden of te verbeteren. Ik weet uit ervaring dat die wereld perfect is. Mijn manier van kijken is enigszins veranderd! Er is zelfs geen aandrang om jouw situatie te willen veranderen. Dit, lieve Ferdie, ben jij en dit is blijkbaar wat jouw ziel wil ervaren omdat jij hiervan, bewust of onbewust, iets wenst te leren. En wanneer je dit geleerd hebt en deze ervaring niet langer meer nodig zult hebben, zul jij dit leven ongetwijfeld loslaten om nieuwe ervaringen op te doen….. Wanneer we later naar de auto lopen, loopt er een zwerver voor ons. Hij geeft zichzelf een shot voor de nacht. ‘Dag lieve Ferdie, dank je wel voor je prachtige rozen en pas goed op jezelf!’ ‘Daag lieve Yasmin, dat zal ik zeker doen!’ Het is diep in de nacht wanneer we thuiskomen. Alles aan mijn lijf jeukt. Ik neem een douche en schrob mezelf van hoofd tot voeten. Mijn kleren gaan direct de wasmachine in. Dan stap ik, met een innig tevreden gevoel, in bed en kruip diep onder mijn wollen dekbed. Hoewel het winter is en ik weet dat Ferdie ergens in een portiek ligt te slapen, voel ik me uitermate gelukkig. Ik ben vrij van enig schuldgevoel en verbonden met alles wat is. En dat, lieve Ferdie, is jouw onbetaalbare cadeautje aan mij!
Yasmin Verschure
60/160
Met een open Hart
Verslavingen Mensen met extreme verslavingen (we hebben allemaal min of meer onze verslavingen) hebben meestal een sterke invloed in hun horoscoop van vissen, van neptunus of van het twaalfde huis. Zij zijn uitermate gevoelig en beschikken vaak over mediamieke gaven, maar weten niet hoe daar mee om te gaan. Er is een groot, onbewust verlangen om de verbinding met het goddelijke te ervaren, om grenzen te overstijgen. Drugs werken verruimend en geven het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Ze halen je uit de aardeverbinding en op het moment van stoned zijn vallen alle beperkingen even weg. Softdrugs zijn niet verslavend en vormen, bij normaal gebruik, geen bedreiging voor de gezondheid. Je wordt er zelfs niet agressief van, wat bijv. bij alcohol een probleem kan zijn. Het gevaar schuilt erin dat het een opstapje is naar harddrugs en eenmaal daaraan verslaafd is dat proces moeilijk te keren. Omdat de handel illegaal is, worden de prijzen opgevoerd en wordt het spul versneden. Vooral dat laatste is een bedreiging voor de gezondheid. Diefstal is een automatisch gevolg om het spul te kunnen kopen. Toen ik massagecursussen gaf en een massage demonstreerde bij een verslaafd meisje, schrok ik van het feit hoe extreem haar kruinchakra open stond. Het probleem werd me in één klap duidelijk. Geen wonder dat ze niet geaard was. Met haar voetjes op de aarde staan zou betekenen dat ze het leven met al haar beperkingen zou ervaren en dat wilde ze niet. Ze wist onbewust haar afkomst en wilde eigenlijk helemaal niet hier zijn. Dit is een probleem wat je regelmatig bij jonge mensen tegenkomt. Ik heb haar geleerd hoe ze haar kruinchakra af kon sluiten en beschermen en ik heb haar letterlijk geadviseerd iets op haar hoofd te dragen. Het werkte! Alcohol geeft het gevoel dat je vrij bent van beperkingen en dat je alles zonder schaamte en vooral ook zonder angst aan kunt. Ineens durf je dingen te zeggen die je anders niet durft, neem je stappen die je nooit neemt, omdat het denken daarover je al verlamde van angst. Jongeren die nog niet de kroeg leeftijd hebben, snuiven lijm en andere goedkope middelen welke hun gezondheid verpesten. Allemaal mogelijkheden om even te vluchten uit een wereld die als hard en onrechtvaardig wordt gevoeld. Alcohol heeft de nare bijwerking dat het agressief kan maken. Je hoeft maar te denken aan de voetbalrellen, maar ook aan de slachtoffers die het maakt in het verkeer. Omdat het drinken van een borrel echter valt onder onze sociale en gezelligheidscode en omdat er heel wat zaken worden geregeld onder het genot van een drankje, tilt de massa hier niet zo zwaar aan. Naar mijn gevoel zitten de gevangenissen en psychiatrische klinieken vol met mensen die overgevoelig zijn en het leven in onze huidige maatschappij niet aankunnen. Mensen, die een vrij sterke verbinding hebben met de kosmische wereld, maar zichzelf dat niet bewust zijn en vluchten in vergetelheid. In onze samenleving, waar alles gebaseerd is op prestatie en efficiëntie, is er weinig ruimte voor overgevoelige mensen. Dat is jammer, want zij beschikken over een aantal kwaliteiten die we heel goed zouden kunnen gebruiken. Het gevolg is dat zij buiten de samenleving vallen en eerder dan diegenen, die zich wel aan kunnen passen, in aanraking komen met de psychiatrie of het gevangeniswezen. Laten we het maar niet hebben over het afschuwelijke effect van het medicijngebruik op deze gevoeligheid! Hoewel ik zelden televisie kijk, keek ik onlangs naar het journaal. Daarin werden beelden getoond van een staat in de Verenigde Staten die gebruik maakte van het straffen oude stijl. Gevangen werden aan kettingen gelegd en te werk gesteld langs de openbare weg, zodat zij een afschrikkend voorbeeld vormden voor andere ‘zwakkeren’,
Yasmin Verschure
61/160
Met een open Hart
maar vooral ook om kiezers te laten zien hoe serieus de toenemende criminaliteit werd aangepakt. Het heeft me uitermate geschokt. Zozeer dat ik weer eens lijfelijk voelde hoe vervuilend dit alles op mij en mijn energiesysteem werkt. Geen wonder dat ik dit soort communicatiemiddelen ben gaan vermijden. Goed, even terug naar die beelden. Omdat wij denken dat zwarten het kwaad vertegenwoordigen, waren het uiteraard voornamelijk zwarten die op deze manier te werk gesteld werden en, vergeef me, ik werd getroffen door de openheid en de schoonheid van deze mensen. Zij keken onbevangen in de camera en beantwoordden de gestelde vragen zonder gene. De bewakers daarentegen, in dit geval van het superieure blanke ras, bewapend met geweren en pistolen, straalden zoveel agressie en haat uit, dat ik er huiverig van werd. Het was niet moeilijk om te zien hoezeer die bewakers van hun taak genoten. En ik vroeg me voor de zoveelste maal af wie de criminelen zijn. Ik pretendeer niet om een oplossing aan te dragen voor deze enorme problemen: de verslaving, het toenemende geweld, de agressie en de criminaliteit. Naar mijn mening zijn we voortdurend bezig de gevolgen te bestrijden en komen daardoor niet bij de oorzaak. We proberen situaties van buitenaf te veranderen. Naar mijn gevoel is er maar een manier om dingen te veranderen en dat is van binnen uit. Dus denk ik dat het voor ieder van ons zinnig is om te kijken hoeveel ruimte we zelf hebben voor iemand die ‘anders’ is en anders denkt, hoe we met communicatie omgaan en met respect. Zijn we bereid ons open te stellen voor de denkwijze van die ander? Zijn we bereid tot open communicatie, waarbij we onze vooroordelen even aan de kant kunnen zetten? Want vooroordelen hebben met angst te maken. Angst om ook zo te zijn, angst om anders te zijn en niet bij de ‘groep’ te horen. En daarom houden we al deze verschijnselen angstvallig buiten ons zelf. En we vergeten dat het alles met onszelf te maken heeft. Met onze eigen verslavingen, onze eigen depressies...... Ik denk niet dat je geweld oplost met geweld. Ik denk ook niet dat het iets uithaalt om een steeds groter leger in te zetten, een steeds grotere politiemacht. Maar wat dan wel? Ik probeer te kijken wat ik kan veranderen in mezelf en in mijn eigen omgeving en ik wil me zeker niet laten meeslepen door de angst die dit alles losmaakt en die als een grauwe deken over onze aarde hangt en deze erger vervuilt dan welke nucleaire afval dan ook. Ik probeer open te zijn en open te blijven kijken. En op de een of andere manier kom ik weinig in contact met agressie en geweld. Ik heb dat zelf aardig opgeruimd en vermijd, indien mogelijk, de gelegenheden en de communicatiemiddelen die dit op kunnen roepen. Wat verslavingen betreft, geloof me, ik ben er niet vrij van. Stoppen met roken betekent niet dat we niet langer verslaafd zijn. Zolang we gehecht zijn aan roken, aan seks, aan drank, aan eten, noem maar op, zijn we verslaafd. En zullen spiegels van buiten dit laten zien en ons een mogelijkheid geven om onze verslavingen te blijven koesteren of los te laten. Het is naar mijn gevoel nutteloos om dingen te verbieden, wat sommige spirituele stromingen doen. Het verbieden van roken, drank, drugs, seks en het eten van vlees betekent niet dat je verlost bent van deze verslaving, integendeel. Alles wat je onderdrukt zal zich uiteindelijk wreken. En je verslavingen zullen in alle heftigheid de kop op gaan steken, in welke vorm dan ook. Naarmate je bewuster met je leven omgaat, zullen dingen vanzelf veranderen. Je zult steeds meer in harmonie komen met de behoefte van je stoffelijk voertuig. Na jaren vegetarisch gegeten te hebben, eet ik af en toe wat vis, wanneer mijn lichaam daar om vraagt. Er is naar mijn idee niets op tegen om vlees en vis te eten, zolang je dit met liefde
Yasmin Verschure
62/160
Met een open Hart
en respect doet en je kop niet in het zand stopt voor de manier waarop wij met onze dieren omgaan. Wanneer je wilt weten waar het voedsel dat je eet vandaan komt, ben je bewust bezig met jouw voedsel. Straf jezelf niet voor dingen die je nog nodig hebt. Je bent mens en er is niets op tegen dat jij geniet van alles wat de natuur jou biedt. Mits ze jou niet beheersen en jij de baas bent over je verslavingen hoef je jezelf niet ongerust te maken! Wanneer je rookt, probeer dit zo bewust mogelijk te doen en geniet van elke sigaret. Wanneer je probeert te stoppen met roken vanuit wilskracht zal dat niet lukken. Het roken zal jou loslaten wanneer je het niet langer nodig hebt. Tot die tijd, geniet ervan! Maar neem zelf de verantwoordelijkheid voor het feit dat je rookt en stel niet de sigarettenfabrikant aansprakelijk! Laat je niet van de wijs brengen door al diegenen die anderen zo nodig willen veroordelen. Trouwens degene die jou veroordeeld ben je meestal zelf. Daarnaast blijven er altijd mensen die er op uit schijnen te zijn hun ongenoegen op anderen af te reageren. Jij kunt ervoor kiezen hun spel niet langer mee te spelen!
Oefening 2. Verwen jezelf Wanneer je moeite hebt met warmte en intimiteit, heeft dat vaak met je verleden te maken. Ga naar de winkel en trakteer jezelf op een heel mooi knuffelbeest. Let er wel op dat het zacht is. Als je denkt dat anderen dat gek vinden, dan vind je het dus eigenlijk zelf gek. Maak je niet druk om wat anderen van je vinden, er zullen altijd mensen blijven die er genoegen in scheppen anderen te bekritiseren. Voel mededogen met hun, zij hebben ongetwijfeld veel liefde gemist in hun leven, maar speel hun spel niet mee! Het kind in jou voelt zich veilig en geborgen als jij zijn wensen serieus neemt. En geloof me, je bent nooit te oud om kind te zijn. Nog sterker, een levend en liefdevol mens is altijd in contact met het innerlijk kind in zichzelf. Trakteer jezelf eens op iets wat je gemakkelijk voor anderen koopt, een mooie roos, een lekkere badolie. Kortom vraag je innerlijk kind wat hij of zij nodig heeft op dit moment.
Yasmin Verschure
63/160
Met een open Hart
LIEFDEVOLLE AANWEZIGHEID ‘Een vogel gooit haar jongen uit het nest als ze groot genoeg zijn om te leren vliegen. Zij staat ze pas toe terug te keren in het nest op het moment dat zij de kunst van het vliegen meester zijn’. - Ramala Liefdevolle ouders geven hun kinderen ruimte om hun eigenheid te ontdekken. Naarmate ouders zichzelf meer hebben vormgegeven, hebben zij daadwerkelijk meer ruimte en zullen zij er voor waken dat zij hun kinderen niet afhankelijk maken. Zij weten dat kinderen je te leen worden gegeven om een poosje hun pad te mogen begeleiden, om aan elkaar te leren en van elkaar te groeien. Je mag je kinderen leren vliegen, maar op het moment dat ze daar aan toe zijn, zul je ze liefdevol los moeten laten. Ze moeten uitvliegen om eigen grenzen te leren kennen, om fouten te maken, hun neus te stoten en hun eigen wereld te ontdekken. Wanneer je jouw kinderen opvoedt vanuit de wetenschap dat zij goddelijke tempels zijn, dan geef je ze ongetwijfeld waardevolle bagage mee op hun vlucht naar onafhankelijkheid. Ongetwijfeld gaat de tijd komen dat je kinderen op hun eigen benen gaan staan. Hoe goed je daar ook op bent voorbereid, het doorknippen van de draden waarmee ouders en kinderen met elkaar verbonden zijn is vaak een pijnlijk proces voor beide partijen. Hebben de ouders die ruimte inmiddels gecreëerd, dan is er vaak de angst bij de kinderen om uit te vliegen, of andersom. Het incarneren op aarde is een schokervaring voor de ziel en even moeilijk te accepteren als het stervensproces aan het einde van dit leven in de stof. Veel kinderen voelen zich onbegrepen, eenzaam en verlaten. Diep van binnen is daar die herinnering aan volmaaktheid, aan hun afkomst, de essentie van het bestaan. Kunnen wij als ouders onze kinderen hiervoor behoeden? Nee, dat kunnen we niet en zelfs al hebben we nog zo hard gewerkt, we zullen nooit helemaal begrijpen welke les onze kinderen gekozen hebben. We kunnen echter liefde geven en een klimaat scheppen van ruimte, naarmate we zelf deze kwaliteiten hebben verworven. Dan nog, ieder zieltje zal door haar eigen weerstanden heen moeten en dat gaat nu eenmaal niet zonder pijn. Maar naarmate wijzelf onze uitdagingen aangaan, kunnen wij onze kinderen bemoedigen om te groeien, te vallen, op te staan en opnieuw te beginnen. Steeds opnieuw, het is een eindeloos proces. Opvoeden vereist een houding van liefdevolle aandacht en aanwezigheid. Steeds opnieuw alert zijn om niet in elkaars valkuilen te vallen. Want de opperste daad van liefde, ook naar je kinderen, is loslaten en niet proberen te claimen. Niet proberen om steeds zelf de kastanjes uit het vuur te halen, maar naarmate de kinderen groter worden ze meer verantwoordelijkheid laten dragen, zodat ze goed beslagen ten ijs komen. Maar geldt dat niet voor iedere relatie? Op het moment dat een van de partners zijn eigenheid verloren heeft, ben je een verlengstuk van elkaar geworden en is het ongetwijfeld zo dat een van de twee de kar aan het trekken is. Een relatie die heel bevredigend kan zijn, maar niet voedend, voor geen van beiden. Dan wordt het tijd dat een van de twee in liefde loslaat, waarbij hij de ander ruimte geeft om zijn eigenheid te vinden. En hetzij gescheiden, hetzij in een vernieuwde vorm verder te gaan. We moeten iedere dag onze trouwbelofte vernieuwen!
Yasmin Verschure
64/160
Met een open Hart
Soortgelijke processen vind je terug in relaties tussen leermeesters en leerlingen, tussen goeroes en discipelen. Een goede leermeester zal zijn leerlingen het nest uit gooien op het moment dat de tijd rijp is om te leren vliegen. Een proces dat meestal door de leerling niet in dank wordt afgenomen. Maar willen zij de kans krijgen het geleerde in de praktijk te brengen, dan moet die afstand er zijn, dan moet iedereen vroeg of laat teruggeworpen worden op zichzelf. Pas in de leegte en de stilte kun je jouw ware essentie ontdekken. De leermeester is een middel en mag nooit het doel worden. Het doel van dit proces is om je eigen leermeester te worden, om in contact te komen met jouw goddelijk kern en van daaruit te gaan leven. Op dat moment heb je geen meester in de stof meer nodig, maar ben jijzelf de spiegel geworden waar anderen zich aan kunnen scherpen. Dat is meestal het moment waarop je terug kunt keren naar je nest omdat je vanuit gelijkwaardigheid met elkaar kunt gaan delen. Maar voor je zover bent heb je al heel wat processen achter de rug....
Yasmin Verschure
65/160
Met een open Hart
COMMUNICATIE ‘Zie in elke ontmoeting het vonkje God achter de uiterlijke verschijningsvorm en luister met een open hart welke verborgen boodschap die ander voor jou heeft’. In ons huisje hebben we geen communicatiemiddelen als televisie en krant. Maar afgelopen week in de koffieshop las ik een artikel over drie Nederlandse vrouwen die op beestachtige wijze waren verkracht en mishandeld in Turkije. Het raakte mij tot diep in mijn ziel. Misschien is verkrachting wel datgene wat de meeste weerzin in me oproept, je kunt immers niet respectlozer worden aangetast in datgene wat het meeste kwetsbare is, je vrouw zijn. Eén van de slachtoffers had het niet overleefd. Ik voelde deernis met de vrouwen, die zo verminkt hun weg moeten vinden in deze harde wereld. Al weet ik dat alles een rede heeft, soms heb ik even moeite om dit allemaal te begrijpen Ik voel ook mededogen met de daders en met het, in dit geval, Turkse volk. Een volk wat Giri en ik hebben leren kennen als het meest gastvrije ter wereld. Het was een ongekende vreugde om daar te zijn en ons te laten overladen met hun vriendelijke gastvrijheid, het heerlijke eten en de onverwachte uitstapjes. Ze wilden ons dolgraag de schoonheid van hun land laten zien. Ik voel deernis. We zullen dit voorval ongetwijfeld aangrijpen om onze racistische gevoelens te versterken. Dat kan Turkije niet gebruiken, wie wel? Daar wil ik niet aan mee doen, ik voel geen haat naar, alleen een groot medeleven. Wat in godsnaam brengt mensen tot dergelijke daden en welke gruwelijke straf staat de daders te wachten! En wat zullen hun familieleden moeten ondergaan aan vernederingen en onbegrip. Zij allen zijn verdoemd voor het leven door ons, menselijke rechters, die menen recht te kunnen spreken over anderen. En uiteindelijk leidt dit alles tot nog meer haat... Wie zijn wij dat we menen te kunnen oordelen over anderen. Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen... Natuurlijk, we wonen in een materiele wereld. We moeten ingrijpen in deze situaties. Maar aangezien we zelf met zoveel onverwerkte agressie zitten is het moeilijk om de juiste houding te vinden waarin we onbevooroordeeld anderen een passende straf kunnen opleggen. Een ‘straf’ die mogelijkheden in zich draagt om te leren en te groeien van misvattingen, zodat daders uiteindelijk als volwaardige burgers in deze maatschappij kunnen terugkeren. Naarmate wij onszelf zuiveren, zullen wij begrijpen dat in ieder mens, een goddelijke essentie schuil gaat. Zelfs de grootste misstap maakt niet dat wij voor eeuwig verdoemd zijn. Integendeel, de grootste heiligen waren eens de grootste zondaars. Laten wij beginnen vanuit ons verworven inzicht liefde te sturen in plaats van haat. Waarschijnlijk is dat de meest effectieve manier om criminaliteit te bestrijden. Laten we ons openen voor een gezonde communicatie. Met respect voor alle verscheidenheid in onszelf en in anderen. Andere culturen brengen andere problemen mee, maar ook andere waarden. Waarden, die misschien niet altijd de onze zullen zijn, maar die we op zijn minst mogen proberen te begrijpen. Wederzijds begrip en respect zullen leiden tot flexibiliteit en veelzijdigheid in ons wezen en in onze samenleving. Dit betekent meer kleur en nog meer vreugde.
Yasmin Verschure
66/160
Met een open Hart
Machtsmisbruik Hoe komt het dat we elkaar voortdurend onze wil proberen op te leggen, zowel in persoonlijke relaties als in politieke betrekkingen? Dit heeft alles te maken met angst en onzekerheid, met gebrek aan begrip en de juiste communicatie. We treden anderen niet met openheid tegemoet, we proberen hen onmiddellijk te overtuigen van ons gelijk. Zo doen regeringsfunctionarissen het, zo doen wij het zelf. Kijk maar hoe wij communiceren in onze relaties. Je staat versteld van het spel van macht en onderdrukking. Daarachter zit een enorme angst, angst om controle over de situatie te verliezen, angst om de controle over die persoon te verliezen. Dus om dit alles maar niet te voelen proberen we voortdurend onze wil op te leggen aan anderen. We vinden dat onze partners moeten veranderen en beschuldigen elkaar van alles en nog wat. Ook ik heb me hier behoorlijk schuldig aan gemaakt en het gebeurt me af en toe nog. Ik ben allerminst een heilige! Het verschil is dat ik het nu eerder in de gaten heb, durf toe te geven en meestal hartelijk kan lachen om mijn eigen arrogantie. Dan kan ik ook zeggen: sorry, dit heeft niets met jou te maken. Persoonlijke relaties Laten we eens kijken hoe wij met elkaar communiceren. De meeste oorlogen spelen zich immers af in persoonlijke relaties, omdat we in deze relaties, duidelijker dan elders, gespiegeld worden met onszelf. Bovendien voelen we ons daarin veilig genoeg om confrontaties aan te gaan, dus veel agressie elders opgelopen wordt afgereageerd in onze persoonlijke relaties! Dit spel begint reeds wanneer we verliefd worden. Ogenschijnlijk worden we verliefd op die bewuste persoon, omdat hij of zij in onze ogen mooi is, sterk of kwetsbaar, kortom, al die aspecten waar we lyrisch van worden. Maar dat is niet het enige, die persoon bezit op zijn minst een kwaliteit die wij bewonderen en graag in onszelf willen ontwikkelen. Het feit dat we die kwaliteit kunnen zien, betekent dat die kwaliteit reeds sluimerend in ons aanwezig is. Laten we zeggen, we worden verliefd op iemand met leiderskwaliteiten. Zolang we in de fase zijn dat onze geliefde deze kwaliteit sterker bezit dan wijzelf, levert dit geen problemen op binnen onze relatie, integendeel. Dan komt het moment dat we besluiten ons eigen leiderschap te gaan vormgeven. We vinden dat we lang genoeg volgzaam zijn geweest. In deze tijd beginnen de machtsspelletjes. Wat we eerst in die ander bewonderden, roept nu verzet op. We beginnen ons te ergeren en de verwijten vliegen heen en weer. Althans, zo gaat het meestal wanneer er sprake is van een onbewuste houding. De communicatie kan anders verlopen wanneer we voldoende zelfvertrouwen hebben. Wanneer we weten dat we bij elkaar zijn om van elkaar te leren en aan elkaar te groeien en wanneer we bereid zijn om liefdevol met elkaar om te gaan. We laten onszelf niet langer gek maken door alles wat we menen te moeten en reserveren een vaste avond voor elkaar, waar niemand tussen kan komen. Geen televisie, geen werk, geen telefoon, geen klok, geen afspraakjes. We geven elkaar de ruimte om te delen in welke vorm dan ook en zijn bereid om naar elkaar te luisteren en elkaar in liefde te ondersteunen. Dat noem ik communicatie vanuit het hart. Wonderbaarlijk, we begrijpen elkaar ineens helemaal. Het is goed om ondersteuning te vragen in jouw groeiproces, in dit geval de weg naar leiderschap.
Yasmin Verschure
67/160
Met een open Hart
Wanneer we, dankzij onze openheid en de spiegeling van die ander, de kwaliteit van leiderschap in onszelf hebben vormgegeven ervaren we een periode van rust en harmonie binnen onze relatie. Ongetwijfeld ligt er iets anders te wachten om aan te werken, dat houdt het leven lekker spannend en daar groeien we immers van. Samen counselen is een goede manier om naar elkaar te leren luisteren. Ik gebruik deze methode in mijn werk wanneer de groepen te groot zijn, zodat persoonlijke rondjes teveel tijd kosten. Ik zie hoe moeilijk het is om naar elkaar te luisteren, maar ook hoe onzeker mensen worden wanneer ze volledige aandacht krijgen. Lichaamstaal is een belangrijke manier van communicatie. Je kunt, wanneer je de taal van het lichaam een beetje kunt lezen, zien of het gezegde in overeenstemming is met datgene wat de persoon voelt. Het komt regelmatig voor dat die twee kanten niet met elkaar in harmonie zijn! Mensen op het spirituele pad vinden dat zij liefdevol moeten zijn. Wat ze meestal verwarren met: je moet alles tolereren. Al zijn we in wezen goddelijke perfectie, soms laat ons gedrag te wensen over. Wanneer we zien dat gedrag niet altijd iets zegt over onze essentie, dan kunnen we de persoon in zijn wezen accepteren, terwijl we zijn gedrag niet tolereren. Dan kun je hem zonder afwijzing liefdevol een spiegel voorhouden en voelt die ander zich niet aangevallen. Opbouwende kritiek is liefdevolle ondersteuning welke je geeft aan mensen die je de moeite waard vind. Zou je anders al die moeite doen? En je groeit er allebei aan! Wees eerlijk wanneer je een relatie wilt en zie je eigen angsten onder ogen. Kijk naar je zelf, liefdevol en eerlijk, maar niet meedogenloos. Soms zie ik mensen tijdens een conflict elkaar omhelzen, terwijl ik denk: hier klopt geen barst van, eerst opruimen, eerst samen de confrontatie aangaan, dan komt de ruimte voor een welgemeende knuffel. Communicatie biedt ongekende mogelijkheden maar kan ook destructief zijn. Als wij die ander tegemoet treden met een open hart, zonder vooroordelen, dan zal dat ongetwijfeld bijdragen tot wederzijds begrip en tot verrijking van onszelf. Wanneer wij het goede voorbeeld geven, dan komt het ongetwijfeld een keer zover dat er op alle niveaus nieuwe manieren van communicatie ontstaan. Dan hoeven we andere culturen niet langer te onderdrukken uit angst dat zij ons onder de voet zullen gaan lopen, letterlijk of economisch. Dan zal iedere persoon, iedere cultuur, ieder land, een bijdrage leveren aan een ruimere visie. We krijgen een totaler beeld van volledig menszijn. We zijn niet langer inwoners van Nederland, we zijn ware wereldburgers geworden..... Ongetwijfeld zal dit begrip en deze vernieuwde communicatie leiden tot meer ruimte voor ieder individu in onze samenleving, hetzij blank, zwart, gehandicapt, dik, dun, oud, jong, geschift of normaal..... Communicatie met God Wanneer ik het over communicatie heb, dan kan ik dit aspect niet overslaan. Ik ben me uitermate bewust dat ik vanuit mezelf niets ben. Dat ik bij alles wat ik doe gesteund word door de kosmische wereld. Sinds ik mijn strijd met God heb uitgevochten gebruik ik voor deze verbinding met mijn ware zelf de naam God. Ik heb geen behoefte om dit nog anders te benoemen. Maar jij kunt het noemen zoals je wilt. Realiseer jezelf dat het benoemen van datgene wat in wezen onbenoembaar is, al een beperking vormt! In de stof hebben wij het echter nodig om dingen te benoemen.
Yasmin Verschure
68/160
Met een open Hart
Het is fijn om God te bedanken voor de afgelopen dag en Hem ‘s morgens in mijn leven te verwelkomen met het voornemen om van deze dag een, vreugdevolle dag te maken. Los van datgene wat gisteren en misschien afgelopen nacht is voorgevallen. Deze vorm van communicatie zou ik het gebed willen noemen. Voor velen is het gebed een fantastische manier van communiceren, zeker als je de woorden spontaan laat opwellen uit je hart. God houdt niet zo van vaste structuren en gebeden, de intentie daar gaat hem om. Als ik over iets twijfel, dan zoek ik dat stilteplekje in mezelf, dat punt midden in mijn hartchakra, waar altijd rust en vrede is, zelfs in tijden van chaos. Steeds sneller borrelen de antwoorden dan omhoog. Meditatie is een fijne manier om onszelf te verbinden met onze goddelijke essentie. Je zoekt een plekje waar je jezelf goed voelt en waar je de leegte de leegte kunt laten zijn. Stil zijn valt niet altijd mee, er kan aardig wat onrust naar boven komen. Bovendien kunnen zich dingen aandienen waar je allerminst blij mee kunt zijn! Als je rustig vanuit je hara ofwel je ki-punt blijft ademen, terwijl je zonder oordelen alles wat komt verwelkomt, dan kom je uiteindelijk bij dat punt waar denken en voelen elkaar ontmoeten en waar rust en vrede is. Er zijn vele vormen van meditatie. Kies datgene wat bij je past. Zen-meditatie helpt je in het hier en nu te zijn en die verbinding te maken met de aarde, welke nodig is om het spirituele te laten wortelen. Het hart als middelpunt, als de verbinding tussen hemel en aarde is ook een fijne manier. Je stelt je voor dat je hart de zon is die in grootte en kracht toeneemt bij iedere in en uitademing. Wanneer meditatie er toe leidt dat je de dingen gaat ontvluchten, dan kun je beter kijken waar je mee bezig bent en of de vorm die je gekozen hebt wel voedend voor jou is. De natuur en communicatie Er zijn vele manieren om je met God ofwel je wareZelf te verbinden. Uiteraard is het zijn in de natuur een fantastische manier van communicatie en uitstekend geschikt voor diegenen die het moeilijk vinden om langere tijd stil te zitten. Een wandeling met aandacht, je laten aanraken door de bomen, de bloemen, de vlinders, de vogels en de lucht, zuiveren je hartchakra en brengen je onmiddellijk naar het plekje in jezelf waar je helemaal thuis kunt zijn…… Je energieveld wordt gezuiverd en je laadt je accu onmiddellijk weer op.
Yasmin Verschure
69/160
Met een open Hart
Oefening 3. Counselen *
Ga tegenover elkaar zitten en zorg dat je zo comfortabel mogelijk zit. Kies een onderwerp en spreek de tijd af. Niet langer dan tien tot vijftien minuten per persoon. Diegene die als eerste luistert houdt de tijd in de gaten. Geef aan wanneer je partner nog een minuut heeft, dan geef je hem tijd om af te sluiten. Wees consequent met de tijd! Tijd is tijd!
*
Het is belangrijk om in de ik vorm te spreken. Je zult merken dat je daarmee de beleving en de emoties direct en ter plekke beleeft en dat is een wezenlijk verschil. Heel veel mensen praten ‘over zichzelf’ en doen dat in de jij vorm. Voel het verschil eens! Na de afgesproken tijd worden de rollen gewisseld.
*
Als je deze oefening beëindigd hebt, ga dan niet in de fout om er over door te gaan malen. Spreek af dat je na afloop iets non-verbaals doet. Je kunt iets liefs voor elkaar doen, elkaar een behandeling of een massage geven. Doe wat jullie allebei plezierig vinden. Veel plezier!
Yasmin Verschure
70/160
Met een open Hart
VRIJHEID IN RELATIES En een redenaar sprak tot hem: spreek tot ons over vrijheid. En hij zeide: ‘Je kunt enkel vrij zijn, wanneer zelfs het verlangen vrijheid te zoeken een harnas voor je wordt en wanneer je niet langer over vrijheid spreekt als een doel of een vervulling.’ - Kahlil Gibran Op het moment dat de Christus indaalde in de mens Jezus, werd hij totaal bevrijd van aardse beperkingen. Dit gebeurde tijdens de doop door Johannes in de rivier de Jordaan. Tot die tijd was zijn leven eveneens een strijd, te vergelijken met die van ieder mens die op weg gaat naar het licht. Weliswaar beschikte hij reeds bij zijn geboorte over magische krachten, maar het was, ook voor hem, een intense strijd om deze krachten te leren hanteren. Op het moment van de doop daalde geest in de materie, ofwel verbond de kracht van de hemel zich met de kracht van de aarde. Jezus realiseerde hiermee een gigantische opdracht, vanaf dat moment werden wij bevrijd van ‘zonden’. Christus gaf ons het vermogen het Christusbewustzijn in onszelf te realiseren door onze identificatie met materie los te laten en onszelf te herinneren wie we in wezen zijn. Hierdoor werd het mogelijk op weg te gaan naar ons rechtmatig erfdeel, die goddelijke eenheid, waaruit we zijn ontstaan en waarnaar we, vroeg of laat, terug zullen keren. Dit was de reden waarom Christus niet tot materiele koning gekroond kon worden. Zijn rijk kon niet van deze aarde zijn, omdat hij alleen verantwoording schuldig was aan die Ene, zijn vader in de hemel. De Christus is niet gestorven aan het kruis, de Christus vertegenwoordigt de ziel in ieder mens en is verbonden met onsterfelijke geest. Het was het aardse voertuig, de mens Jezus die stierf. Tijdens de opstanding maakte hij naar alle waarschijnlijkheid gebruik van een gematerialiseerd lichaam, zodat zijn volgelingen hem konden waarnemen. Een verschijnsel waar grote geesten heden ten dage nog steeds gebruik van maken. Op het moment dat de versmelting tussen ziel en geest plaatsvindt, wordt de mens uitgetild boven zijn gehechtheid aan de materie. Dan verdwijnt de angst voor de dood en kan het leven in al haar volheid worden toegelaten. De mens Jezus heeft ook na deze realisatie nog regelmatig geleden, het is een opgave voor het materiele lichaam om een dusdanige kracht te dragen. Relaties en verbindingen In onze persoonlijke relaties liggen onze grootste uitdagingen. We vinden het moeilijk om wezenlijke relaties aan te gaan en creëren steeds meer afstand. Hadden we vroeger een relatie met de pastoor, de dokter en de kruidenier, die tijd is voorbij. Burenhulp is overgenomen door betaalde, onpersoonlijke instanties, waardoor we onze privacy kunnen behouden. Een ‘goede morgen’ op straat kan er nauwelijks meer af. We bouwen steeds hogere muren om onszelf te beschermen en niet te veel te worden aangeraakt door alles wat op ons afkomt. Niemand heeft er een moer mee te maken wat er zich binnen onze muren afspeelt. Kortom, we vervreemden steeds meer van onszelf en van onze omgeving. Van de relaties die we vroeger opbouwden met onze genezers, een sjamaan en later onze huisarts, is niet veel meer over. We zijn als de dood voor inbreuk in onze privacy. Hoewel onze genezing iets is waar een ander uiteindelijk geen invloed op uit kan oefenen, omdat
Yasmin Verschure
71/160
Met een open Hart
iedere ziel dit voor zichzelf bepaalt, is een dergelijke relatie als spiegel en ondersteuning van wezenlijk belang. Waarom zijn we zo bang om relaties aan te gaan? De reden is dat we bang zijn om afhankelijk te worden, om onze vrijheid te verliezen. Toch is het aangaan van een relatie onontkoombaar wanneer ik innerlijke wil groeien. De mensen om me heen zijn de spiegeltjes waar ik mezelf in kan zien en waar ik, naar keuze, aan kan groeien. Naar eigen keuze. Ik kan er altijd voor kiezen om met mijn ogen dicht door het leven te gaan. De angst voor relaties is typerend voor onze westerse cultuur, waarin we zo gehecht zijn aan allerlei vormen van bezit. Door deze gehechtheid moeten we steeds opnieuw de pijn van het verlies ervaren. Verlies van een partner door scheiding, verlies van een ouder, een kind, het sterven van een vriend. Verlies van een eigen huis, je gezondheid, noem maar op. Wanneer we bereid zijn onze gehechtheden los te laten, kunnen we zonder angst een relatie aangaan. Ofwel naarmate ons bewustzijn groeit, kunnen we onszelf opnieuw verbinden met alles en iedereen om ons heen. Zullen we mogen voelen dat jij en ik in wezen één zijn, dat die verbinding er altijd is, of we dat onder ogen willen zien of niet. Maar die verbinding heeft niets te maken met claimen of verwachtingen. Die verbinding is een opperste vorm van liefde en kan alleen bestaan in totale vrijheid. Zo gauw er een vorm van claimen bijkomt dan handel je vanuit angst om iets te verliezen. Maar hoe kun je in godsnaam iets verliezen wat je nooit bezeten hebt? Mensen op het spirituele pad schermen graag dat de enige verbinding die zij beogen, de verbinding is met God. Enerzijds hebben zij gelijk, anderzijds vergeten zij dat God zich weerspiegelt in ieder mens. Is er een andere manier om God te leren kennen dan het goddelijke te leren zien in al zijn verschijningsvormen? Naarmate ik mijn angst loslaat en mezelf durf te verbinden, verbind ik mij opnieuw met mijn goddelijk essentie. En dan maakt het niet meer uit of jij morgen nog in mijn leven zult zijn. Als ik daar bang voor ben dan kan ik onmogelijk van dit moment genieten. En in dit ene moment is alles vervat, er bestaat geen ander moment. Wanneer ik jou durf te ontmoeten en toe te laten in al je schoonheid, dan zal deze ontmoeting een blijvende indruk vestigen in mijn ziel, waardoor ik nog meer liefde zal uitstralen dan voorheen. Wanneer ik weet dat Liefde alle afstanden overbrugt, hoef ik niet langer voortdurend in jouw aanwezigheid te zijn en kan ik in absolute vrijheid genieten van datgene wat er is en wat er altijd zal zijn. Het leven is eenvoudig. Ga naar binnen en ontdek je eigen kern. Laat het lichtje in jou uitgroeien tot een krachtige lichtbundel en je zult een lichtje zijn overal waar je komt, overal waar je gaat. En samen, ja samen zullen wij vanuit volledige vrijheid de hele wereld verlichten......
Yasmin Verschure
72/160
Met een open Hart
Oefening 4. Ervaar je innerlijke ruimte Ga lekker ontspannen liggen of zitten. Laat het in jezelf ademen totdat je voelt dat je rustig wordt. Stel je voor dat je bij elke uitademing een stukje spanning laat wegstromen door je voeten of wanneer je ligt, door de achterkant van je lichaam, de grond in. *
Maak een voorstelling van jouw beeld voor vrijheid.
*
Ga met je aandacht naar je zonnevlecht en doorvoel tot in de diepte en de leegte, welke angst jou blokkeert om dat beeld te verwezenlijken.
*
Voel in hoeverre je bereid bent deze angst los te laten en adem je angst uit je lijf - laat het gebeuren.
*
Ga met je aandacht in het centrum van je hart en voel dat daar alleen rust, stilte en vrede is. Daar is geen enkele angst of beperking.
*
Ga terug naar jouw beeld voor vrijheid en visualiseer het in al haar perfectie.
*
Geef het in alle vertrouwen aan de kosmos en laat het los in de wetenschap dat het zich reeds in jou aan het manifesteren is.
*
Herhaal deze oefening in het begin elke dag en breng het stapje voor stapje in de praktijk.
Yasmin Verschure
73/160
Met een open Hart
OPENHEID Wat is het leven anders dan de kracht van God in Beweging? - Ramala Ik ontmoette je toen ik opkrabbelde van een langdurig ziekbed. Ik besloot weer naar het klooster te gaan. Toentertijd een fantastische plek voor mij om tot bezinning te komen. Jij was een van de gasten. Tijdens de maaltijd keek je me aan met een blik van: wat een heilig zootje hè? Je had het uiterlijk van een monnik. Rond koppie en kaal. Je straalde een onbevangenheid en een openheid uit die mij direct aansprak. En we werden goede maatjes. God, wat heb ik met je gelachen! Het voelde soms gênant op die plek. Je had een grote bek en was van het kaliber dat mensen je mochten of een hekel aan je hadden. Ik hoorde bij de eerste categorie, die overigens ver in de minderheid was. Ik deed iets wat ik zelden doe, ik gaf je mijn adres. En een paar weken later stond je op de stoep. En als vanzelfsprekend nam je bezit van mijn huis. Je was een zwerver en had letterlijk geen draad meer aan je lijf. Je was die dwaas, de zot, die zich geen moer aantrekt van de uiterlijke wereld. Bezit had je niet. Af en toe ging je voor een paar dagen weg om je kinderen op te zoeken en dan gaf ik je bijv. een paar spijkerbroeken mee. Maar geheid dat je in de trein wel een arme sloeber ontdekte die het nog beroerder had dan jij. Dus kwam je weer terug zoals je vertrokken was, in hetzelfde kloffie. Je was er niet op uit om mij te versieren, alsof je voelde dat ik daar niet aan toe was. Je was gewoon mijn trouwe makker, mijn kameraad. Je nam als vanzelfsprekend een aantal taken op je. Je hield ervan om in de tuin te werken. En dat deed je met zoveel toewijding, verbondenheid en overgave dat ik daar intens van kon genieten. Het leek wel alsof je één was met die aarde. Dank zij jou opende ik mijzelf nog meer voor het wonder dat leven heet. Je was antroposoof en we hebben uren samen geschilderd en gefilosofeerd. En dat alles deed je op dezelfde manier, ingetogen en puur. Ik zie je nog zitten, tegenover me aan de tafel. Je was helemaal één met alles wat je deed. Dat gegeven op zich was voldoende inspiratie voor mij om me te openen voor een stukje creativiteit, waarvan ik voorheen niet vermoedde dat het in me was. Ik weet nog dat ik op een middag lag te rusten en dat je me uit bed kwam halen. Ik moest achter op de fiets. Een koddig gezicht, jij met je kale koppie, je korte lijf en je dikke beentjes. Je fietste naar het weiland zoals je in de tuin werkte en schilderde, even intens. En daar zaten we samen, in het gras, handen om de knieën geslagen naar het pasgeboren kalfje te kijken, ontroerend… Je kon heerlijk vegetarisch koken en je zorg was hartverwarmend. Ik weet nog dat je mijn jeugdfoto's had bekeken. Je kwam er mee naar mijn kamer en vroeg wie dat waren. Het waren foto's van mijn stiefvader en mijn moeder, hun trouwdag. Ik reageerde hysterisch, scheurde ze razend uit het album, verscheurde ze en stak de fik erin. Daar lag nog een diep onverwerkt trauma. Bij jou kon dat, ik kon totaal mezelf zijn. Ik kon woedend zijn en janken, je vond niets gek en hebt me fantastisch geholpen in dat proces van loslaten en vergeving.
Yasmin Verschure
74/160
Met een open Hart
Toen kwam ik een poosje na mijn verjaardag in de voorraadkast en ontdekte dat de aanzienlijke drankvoorraad was verdwenen. En ik wist op hetzelfde moment met een verrassende helderheid dat je alcoholist was. En ik dacht: stom, dat had ik als maatschappelijk werkster toch moeten herkennen, uiteindelijk had ik er in mijn werk ook wel eens eentje ontmoet! Ik voelde me niet boos, niet teleurgesteld, het was slechts een feit dat ik constateerde. Ik sprak er over, je zei dat het wel meeviel en daar bleef het bij. We genoten evenzeer als voorheen. Maar op een morgen kwam ik beneden en je was verdwenen. Zelfs geen briefje had je achtergelaten. Alleen mijn laatste geld had je meegenomen. Het huis voelde vreemd en leeg zonder jouw blijheid en je humor. Een paar weken later kreeg ik een brief waarin je schreef dat je het leven zonder mij niet zag zitten, dat je van plan was zelfmoord te plegen. Ik denk dat ik tot op dat moment nooit serieus overwogen had dat je wel eens verliefd op me zou kunnen zijn! Je maakte het voor mij wel erg moeilijk. Want ik zat nog in het proces waarin ik de verantwoordelijkheid voor anderen op mijn nek nam. Dat had ik mijn hele leven gedaan en waarom was ik anders maatschappelijk werkster geworden? Na een gevecht met mezelf ging ik overstag en spoorde je op. Je zat weer in een klooster, een ander weliswaar, want je had de laatste keer niet betaald. Ik wilde je niet langer in huis, maar was bereid om samen met jou een oplossing te zoeken. Je kwam naar mijn huis en we zochten naar mogelijkheden, dat werd uiteindelijk een tehuis voor daklozen. Maar jij moest zelf die stap maken, jij moest bellen. En dat deed je, waarop ik jou diezelfde avond nog daarheen bracht. Het voelde pijnlijk om je achter te laten, maar ik had geen andere keuze. Al spoedig was je ook daar het zonnetje in huis. Een vader bij wie de jongeren voor advies kwamen. Een lichtje door je openheid en onbevangenheid. Je werd belast met de zorg van de keuken, wat je voortreffelijk deed. Af en toe kwam ik je opzoeken en mocht ik blijven eten. Ik voelde me thuis tussen, wat wij geneigd zijn, het uitschot van de maatschappij te noemen... Ook daar ben je niet lang gebleven. Je moest vrij zijn en zwerven, zoals de sadhu's in India. Ik verloor je een tijdje uit het oog tot je me enthousiast belde. Je had geld en wilde me mee uit eten nemen in het chicste restaurant van het dorp. Maar eerst haalde je alle kwartjesautomaten leeg en stopte mijn handen vol met plastic frutseltjes. En ik genoot weer met volle teugen. Je had heel wat te vertellen in dat restaurant en dat deed je ook niet al te zachtjes. Bescheidenheid was nu eenmaal niet je sterkste kant. Ik voelde dat het koppel achter ons zich danig zat te ergeren, maar je stoorde mij niet, integendeel. Toen je, onder het roken van een sjekkie, luidruchtig te kennen gaf dat dit een perfecte gelegenheid was om een taxi te laten voorrijden, had ik het niet meer. Ik kreeg de slappe lach, we zaten tien minuten lopen van mijn huis. Toen de vrouw achter ons naar het toilet ging, kon meneer zich niet langer beheersen. Hij begon een scheldkanonnade over ‘dat tuig van de bijstand’, waar ik me overigens niet door aangesproken voelde. Jij ook niet, want je vroeg ongestoord de serveerster om een taxi te bellen. Ik moet zeggen dat ik de zelfbeheersing van het personeel uitermate bewonderde, ze gaven geen krimp! En jij bezorgde me een onvergetelijke middag, zoals elk samenzijn met jou zijn stempel bij mensen achterliet, positief of negatief. Want door je onbeschaamde openheid haalde je ter plekke het ‘beest in de mens’ omhoog.
Yasmin Verschure
75/160
Met een open Hart
Tijden later stond je weer op de stoep. Ik leefde al samen met mijn huidige partner. Je bleef een aantal dagen, maar kon het blijkbaar niet verkroppen dat jouw wens om je leven met mij te delen niet in vervulling was gegaan. En je verdween zoals je al eerder deed, voor dag en dauw, zonder een briefje achter te laten. Slechts je voetstappen in de sneeuw gaven te kennen dat dit alles niet een droom was geweest. Maar je hebt nog steeds dat warme plekje in mijn hart. En als je in mijn gedachten komt, wat regelmatig gebeurt dan weet ik dat ik beter moet kijken, meer mag genieten. Dan herinner je mij eraan dat ik even was vergeten mezelf te openen voor de schoonheid in en om me heen.... Oefening 5. Je openheid ervaren Zoek een rustig plekje, binnen of buiten. Je kunt gaan liggen of zitten. Als het weer het toelaat ga dan lekker op de grond ergens in het gras zitten. Doe je ogen dicht en voel dat je ruggenwervels recht boven elkaar zitten en stel jezelf voor dat je staartbeentje zich een stukje verlengt de aarde in. Laat de energie van moeder aarde door je staartbeentje via je ruggengraat door je lichaam stromen, heen en terug en vul elke cel in je lichaam met die aarde-energie. *
Wanneer het rustig in jou ademt ga je met je aandacht naar je hart en stel je jezelf voor dat daar een roos is. Je gaat met al je aandacht in jouw roos en laat de blaadjes zich een voor een openen. Ga dan in het hart van de roos, het punt van rust en stilte en blijf daar zolang je dat prettig vindt.
*
Neem de tijd om rustig terug te komen, blijf nog even met half geloken ogen zitten en aanschouw het wonder van leven in en om je heen.
Yasmin Verschure
76/160
Met een open Hart
VERWONDERING ‘Denk positief, spreek positief, leef positief’. - Zoreaster Nadat we ons liefelijke plekje in het bakhuisje in Utrecht moeten verlaten, omdat de bewoners gaan emigreren, kunnen we geen andere woonruimte vinden in Nederland. We zoeken voor langere tijd onze toevlucht in een spiritueel centrum in het zuiden van Frankrijk. We krijgen een piepklein plekje tot onze beschikking en Giri kan zijn energie volledig laten stromen in de bouwactiviteiten. Ik help een paar uurtjes per dag in de huishouding. Elk karweitje, hoe onbenullig en saai het ook mag lijken, probeer ik met liefde en aandacht te doen. Een mooie meditatie op zich. In de weekeinden kammen we samen het Katharengebied uit. De Katharen zijn een sekte waar ik me nauw mee verbonden voel. Het waren naar mijn gevoel christenen die de ware leer van Christus in haar zuivere vorm uitdroegen. Dit deden zij in alle eenvoud en in verbinding met het gewone volk. Hierdoor vormden zij een dusdanige bedreiging voor de kerk dat zij zich jaren moesten verbergen. Zij werden gesteund door de elite en trokken zich terug in burchten, waarvan de Montsegur een van hun laatste bolwerken was. Uiteindelijk moesten zij zich overgeven en werden zij in groten getale uitgeroeid. De parfaits, de priesters, gingen zingend de brandstapel op. Om de weg van het priesterschap te kunnen gaan, leefden zij celibatair. Zij aten geen vlees en ondergingen een indrukwekkende inwijdingsweg waarvan de Bethlehemgrot een onderdeel vormde. Toen we deze grot gingen bezoeken werd ik diep aangeraakt en volgde ik automatisch de inwijdingweg. Later, voor de grot gezeten werd ik getroffen door de verschijning van Christus, welke zich duidelijk manifesteerde in de rotsen aan de overzijde. Adembenemend en indrukkwekkend! De priesters, ofwel de parfaits, waren levende getuigen van Christus. Zij stonden in dienst van het gewone volk en gebruikten naast hun geestelijke wijsheid eenvoudige methodes van genezing. Indien nodig initieerden zij de mensen op hun sterfbed om de overgang naar het onstoffelijke zo geleidelijk mogelijk te laten verlopen. Zij stichtten geen kerken en waren tegen uiterlijk vertoon. In alle eenvoud vervulde ieder haar taak. Tijdens een van deze vrije weekeinden gaan we een dagje naar Albi. Na een prachtige rit en een aantal boeiende onderbrekingen langs de prachtige rivier de Tarn, belanden we zo'n tweeëneenhalf uur later in een luxe theehuis in Albi. Ik schrik in eerste instantie van de prijs van een kopje koffie, maar goed het is vandaag zondag en we zitten hier letterlijk als God in Frankrijk. Wanneer de koffie echter geserveerd wordt, begint mijn verwondering. Dit is geen gewone koffie, dit is aangeklede koffie, geserveerd met liefde en aandacht….. Ik voel een diepe vreemdsoortige ontroering. We zitten voor het raam en mijn blik wordt gevangen door een schitterend tafereeltje buiten op de stoep. Ik zie een hummel van een jaar of drie. Het is me niet duidelijk of het een jongen of een meisje is, maar dat is van minder belang. Ik zit met mijn kin gesteund in mijn handen dit kind te observeren en raak volkomen in de ban. Het is of binnen en buiten één worden, ik ben het kind en het kind wordt mij. Totaal onbedorven is dat schepseltje daarbuiten en zich volledig onbewust van datgene wat zich rondom hem
Yasmin Verschure
77/160
Met een open Hart
afspeelt. Zo vol-ledig opgaand in zijn spel, zo vol-ledig in het hier en nu. Volkomen onschuldig en onbedorven. Ik kan mijn blik niet losmaken en kom in een soort bovennatuurlijke toestand terecht. Ik weet niet hoe lang het duurt voor de moeder opstaat en samen met haar kind uit mijn blikveld verdwijnt. Ergens van verre hoor ik Giri zeggen dat hij de jassen uit de auto gaat halen, omdat het toch koeler lijkt als we aanvankelijk dachten. Ik ben nog steeds niet helemaal terug op deze planeet, ergens op de achtergrond hoor ik Russische kerkmuziek, die me onmiddellijk mee sleept naar nog hogere sferen... Ik voel me vervuld, verlicht en volmaakt. Volledig aanwezig in het hier en nu en los van aardse beperkingen. Compleet verbonden met het eeuwig aanwezige goddelijke kind in mijzelf.
Yasmin Verschure
78/160
Met een open Hart
UNIVERSELE LEVENSENERGIE Jezus ziet en Jezus voelt. Jezus voelt de krachten die vrijkomen bij de offerdienst, zowel van de Joden als van de omringende heidense volkeren. Hij voelt de krachten, in die tijd sprak men graag van demonen, die kleven aan bepaalde plaatsen waar mensen samenkomen. Hij voelt als het ware lichamelijk de pijn van de mensen rondom hem. - Jacob Slavenburg: ‘Een ander testament’ – Energie is aanwezig in alles en iedereen. Alles bestaat uit energie. Er bestaat geen dode materie, alle materie is bezield. Wanneer we praten over energie in de vorm van elektriciteit kun je dat zichtbaar maken. Wanneer we het hebben over universele of kosmische energie dan blijft dit een moeilijk begrip omdat het meestal niet tastbaar en voelbaar is. Maar dat is het uiteindelijk wel! Stel je voor dat je een ruimte binnen komt. Je voelt je prettig, neutraal en soms ervaar je een duidelijk afkeer, je krijgt de neiging om weg te lopen. Hoe komt het dat je jezelf bij die ene persoon uitermate op je gemak voelt en bij die andere de impuls voelt om hard weg te lopen? Op dat moment neem je deze subtiele energie waar en reageer je daar op. De weg naar bewustwording maakt je gevoeliger en je gaat dingen ervaren en waarnemen die voorheen langs je heen gingen. Een proces wat ook minder plezierige kanten kent, want je kunt er danig wat last van ondervinden voor je dit leert hanteren! Je etherisch veld zit op een afstand van ongeveer tien centimeter van je lichaam. Uit deze laag is je fysieke lichaam opgebouwd. Het gladstrijken van de aura na een energiebehandeling of massage wordt daarom ervaren als een subtiele, liefdevolle aanraking in het lichaam. Het emotionele centrum verbonden met het tweede chakra zit zo'n zeventig centimeter tot een meter van het lichaam. Het is verbonden met je emoties, je vreugde, je scheppingsdrang en je seksualiteit. In dit gebied voel je, naarmate je gevoeligheid gaat toenemen, de emoties van anderen. In het begin heel verwarrend, want je snapt niet waarom je stemming in één klap kan veranderen wanneer er iemand te dicht in je buurt komt. Het is dus van belang om respectvol met de ruimte van anderen om te gaan. Benader anderen met respect, zodat je niet als een boemerang over andermans grenzen heen walst. Ieder mens heeft recht op zijn eigen ruimte. Nu kun je jezelf voorstellen wat er gebeurt wanneer je ruzie hebt en je zit te dicht op elkaar. Je gooit je woede in het emotionele veld van die ander en dat roept zo'n weerstand op, dat die persoon niets anders kan dan terug kafferen en niet snapt wat hem overkomt. Nu begrijp je ook waarom de meest liefdevolle mensen wanneer zij temidden van oorlog en geweld leven kunnen veranderen in beesten. Geweld roept geweld op! Je mentale veld is aanmerkelijk groter en verbonden met je lagere denken, met macht en angst. Dus op grotere afstand neem je de angst waar van anderen. Ik zeg soms voor de grap, maar het is geen grapje, dat ik de angst van anderen kan ruiken. Jouw invloed op je omgeving is aanmerkelijk groter dan je jezelf bewust bent. Misschien worden oude patronen en machtsspelletjes in je omgeving je nu duidelijk. Misschien had je het gevoel dat je er in gevangen zat, er niet uit kon breken en dat is letterlijk waar. Als je jezelf weer gevangen voelt, neem dan afstand. Ga bij voorkeur naar buiten, de natuur in, omdat
Yasmin Verschure
79/160
Met een open Hart
emoties daar minder blijven hangen. Voel wat van jou is en wat van die ander. Meer en meer zul je het vermogen ontwikkelen om niet langer in deze spelletjes mee te gaan. Mijn gevoeligheid is sterk toegenomen nadat ik me op het spirituele pad begaf. Een intermediair zijn is niet alleen een hele verantwoordelijkheid, maar is ook een behoorlijke aanslag op het fysieke voertuig. Aanvankelijk lijkt het of materie en geest nog verder uit elkaar worden getrokken. Het kost tijd en uitzuivering om dit proces neer te zetten in het fysieke lichaam. De trilling van het materiele voertuig moet zich voortdurend verhogen en materie is nu eenmaal trager dan geest. Vandaar dat velen van ons zich regelmatig moeten terugtrekken om het nieuwe evenwicht te herstellen, het vernieuwde evenwicht tussen geven en ontvangen. Zelfs Christus trok zichzelf regelmatig terug in de woestijn. Eerdergenoemde tekst van Jacob van Slavenburg is een openbaring: een ieder moet dit proces doorleven om het te leren herkennen en hanteren. Je kunt jezelf er niet voor afsluiten, want dan kan de rotzooi er ook niet uit. Je kunt jezelf er in meer of mindere mate voor beschermen, zorgen dat je jouw eigen emoties opruimt, waardoor je steeds meer een lichtje kunt zijn in de duisternis en het duister minder vat op je krijgt. De laatste jaren ben ik meerdere malen op plaatsen geweest waar de energie me totaal verlamde. Waar ik geblokkeerd raakte en me zwaar en depressief begon te voelen. Ik begreep niet waarom anderen daar geen last van hadden, integendeel zich daar lekker in schenen te voelen. Nu begrijp ik dat je omgeving je innerlijk weerspiegelt. Als je veel zwaarte in je hebt, zul je jezelf uitstekend op je gemak voelen op een plek waar die emotie aanwezig is. Want vrolijkheid en lichtheid zouden je alleen maar laten ervaren dat jij jezelf eigenlijk depressief voelt. Waarom in godsnaam deze gevoeligheid? Eigenlijk heel logisch. Tijdens je spirituele groei, daalt er steeds meer licht in, neemt je trilling toe. Alles wat niet langer resoneert op die nieuwe trilling, alles wat er staat tussen jou en je hoogste goed, wil zich uitzuiveren. Steeds meer van je oorspronkelijke zijn daalt in in elke cel van je materie, het proces van verlichting. Je fysieke lichaam moet zich aanpassen, uitzuiveren om mee te kunnen trillen op die verhoogde trilling en dat gaat soms gepaard met pijn en lijden. Er vindt bewustwordingsverruiming plaats, waardoor je meer gaat waarnemen. Dat kan in de vorm van zien, maar meestal wordt je heldervoelendheid versterkt. Je kunt pijnen en emoties van anderen gaan ervaren. Wil je iets voor anderen betekenen, dan moet eerst zuiver leren waarnemen, zonder te oordelen. Neem de pijn van anderen niet op je nek. Dat is meelijden en daar help je niemand mee. Jezelf het allerminst. De grootste les die we mogen leren is medelijden te transformeren naar mededogen, naar zijn zonder oordelen. Want niemand kent het zielenplan van die ander. Het proces van spirituele groei is te vergelijken met het proces wat zich tussen leermeesters en studenten plaats vindt. Laat ons daarom eens een kijkje gaan nemen in India. Een goeroe heeft veel of weinig volgelingen, welke naar de ashram komen om daar ogenschijnlijk alleen maar te zijn... Maar wat gebeurt er nu precies? Je zou kunnen zeggen dat deze goeroe een grote accu vertegenwoordigt en dat al zijn volgelingen kleine accu’s zijn. Door in de aanwezigheid te zijn van zo'n goeroe laadt je jouw eigen accu op en wordt jouw accu, lees aura, groter, sterker en gevoeliger. Je kunt je ter plekke bewust worden van onderdrukte emoties en gevoelens. Deze goeroe kan zelfs bepaalde processen voor jou transformeren, maar hij zal dat nooit doen wanneer dat ten koste gaat van jouw leersituatie. Deze goeroe of leermeester is naar de aarde gekomen, niet zozeer omdat hijzelf wat uit te werken had, maar evenals Jezus en Boeddha, om anderen te ondersteunen op hun pad naar verlichting.
Yasmin Verschure
80/160
Met een open Hart
Voordat de goeroe of leermeester kan beschikken over zijn totaliteit, zal hij opnieuw door het proces van de materie moeten gaan. Op het moment dat zijn geest volledig is ingedaald in de stof, is het bereik van zijn energieveld, zijn aura, zo groot dat mensen die daar open voor zijn dit op kilometers afstand zullen ervaren. Dat ook bepaalde plaatsen zo'n sterk energieveld bezitten, ervoer ik toen ik jaren geleden naar Findhorn ging. Findhorn is een spirituele gemeenschap in het noorden van Schotland, waar een aantal mensen in de vijftiger jaren vanuit spirituele beginselen gingen leven en werken. Zij laadden deze plek zo krachtig op met hun positieve daden en gedachten, dat er uiteindelijk bloemkolen groeiden groter dan waar ter wereld, op grond die voorheen onvruchtbaar was. Findhorn functioneert nu als centrum waar mensen van de hele wereld elkaar kunnen ontmoeten om samen te groeien. Soortgelijke ervaringen heb ik meerdere malen in India gehad. Met name in Ganeshpuri, waar ik deze scheppende energie al gewaar werd ver buiten de ashram. Gelukzaligheid en weerstanden wisselden elkaar af. Want de kracht van de energie die je op zo'n plek en bij zo'n goeroe ervaart, werken als spiegels en maken je duidelijk waar het duister in jezelf nog aanwezig is. Vandaar dat we soms schrikken van een dergelijke manifestatie van energie en daarvoor weg willen lopen. Energie is energie en in wezen neutraal. Afhankelijk van de situatie kan het een positieve maar ook een negatieve uitwerking hebben. Een aantal jaren geleden kregen we een flat in een verpauperde buurt. Ik doorleefde letterlijk wat daar gebeurd was en dat was allerminst leuk. Het ging zover dat ik van het balkon wilde springen. Ik voelde me volledig gevangen in de emoties van generaties voor mij. Deze afschuwelijke ervaring sloopte me binnen de kortste keren. Begrijpelijk waarom mensen hier niet bleven wonen en waarom er zoveel criminaliteit was. Toeval bestaat niet, we waren hier niet voor niets. We hebben deze plek energetisch en ceremonieel gereinigd, tot de ‘demonen’ buiten de deur bleven en het leefbaar was voor minder gevoelige personen. Toen konden wij vertrekken en niet eerder! Je kunt jouw woonplek energetisch reinigen, maar doe dit niet bij anderen zonder toestemming. Je hebt het recht niet om anderen hun leerproces te ontnemen en het is geen toeval dat mensen op dergelijke plekken leven. Zij hebben die ervaring nodig voor hun ontwikkeling, tot ze dit proces in zichzelf herkennen. Dan ontstaat de behoefte vanzelf om het innerlijke huis en de ruimte daaromheen te zuiveren. Zorg echter wel dat de situatie voor jezelf leefbaar blijft! Je kunt in situaties terechtkomen waar het niet specifiek om mensen gaat en waar je wel hulp kunt bieden. Eens in Jakarta, kwamen we in een goedkope, gore hotelkamer terecht. De kamer zat vol angsten en ik wist meteen dat daar meerdere verloren zielen ronddwaalden. We waren te laat om een andere kamer te zoeken, dus ik besloot de angst geen vat op mezelf te laten krijgen, een uitdaging op zich. Vanuit mijn bed begon ik deze zielen licht te sturen. Ik maakte hen duidelijk dat zij niet meer in hun lichaam zaten en door moesten gaan naar het licht. 's Morgens voelde het een stuk aangenamer. Giri droomde die nacht over zwarte katten die over zijn bed sprongen en door de deur naar buiten vluchtten. Voor mensen die onverwacht sterven is de dood een schokervaring voor de ziel, die zich niet realiseert dat hij niet langer in het lichaam is. Deze ziel probeert soms wanhopig contact te maken met diegenen die hem dierbaar zijn. Hij doolt rond in het astrale veld wat doorspekt is van emoties en zal eerst helderheid moeten krijgen over zijn situatie. Die helderheid kunnen wij brengen.
Yasmin Verschure
81/160
Met een open Hart
Dit is een belangrijk stuk werk in deze tijd, waarin er vele zielen verlaten en gedesoriënteerd sterven. De emotionele of astrale laag rond de aarde wordt vervuild door deze ronddolende zielen. Dat heeft invloed, vooral op gevoelige mensen. Laat je niet afschrikken, stuur liefde en licht, wees duidelijk en laat je niet overspoelen door angsten. Het houdt dus risico's in om geesten op te roepen. Meestal zijn het lagere astrale zielen die je aantrekt. Hun energie is niet voedend voor jouw spirituele groei. Wanneer de tijd rijp is, zal je ware zelf zich door jou gaan openbaren op een manier die duidelijk en hanteerbaar is. Blijf kritisch, want jij alleen bent verantwoordelijk voor jouw groeiproces, geef je macht niet uit handen. Weet echter dat je begeleid wordt en dat licht, liefde of God zich manifesteren in vele vormen. Weet ook dat naarmate jij groeit ze je daarboven meer en meer los zullen laten omdat jij de verantwoordelijkheid te dragen krijgt die je aankunt, niet meer maar zeker ook niet minder. De laatste initiatie om totale eenheid te bereiken vindt niet door mensenhanden plaats, maar gebeurt wanneer je kleine ik en je grote Ik samensmelten, oftewel wanneer geest volledig indaalt in de materie. Op dit moment wordt de Christus in jou geboren en ben je een goddelijk mens geworden.... Oefening 6. De aura leren waarnemen *
Sta in tweetallen tegenover elkaar. Ga ongeveer vijf meter van je partner af staan. Gebruik je rechterhand als antenne en voel de energie. Loop langzaam in de richting van je partner. Als je op een laag van de aura stuit dan voel je dit als weerstand in je hand. Je kunt het ook ervaren als prikkelingen of warmte.
*
De eerste drie lagen kun je vrij gemakkelijk voelen Lukt dat aardig dan kun je proberen alle zeven lagen te voelen. Begin dan op een afstand van ongeveer tien meter.
*
Wanneer je de emotionele laag bij elkaar gevoeld hebt, welke dus zo'n zeventig centimeter van het lichaam zit, probeer dan eens of je de overgang in je eigen lichaam kunt voelen wanneer je het emotionele veld van die ander binnengaat en hoe het voelt als die ander bij jou binnenkomt. Vertel elkaar hoe je dit ervaart. Begrijp je nu hoe belangrijk het is om respectvol met elkaars ruimte om te gaan?
Oefening 7. Ritueel reinigen van een ruimte Neem gedroogde salie en lavendel. Salie heeft een sterke reinigende werking en lavendel heeft een wijdende werking en heft de minder plezierige geur van salie op. Indianen gebruiken een mengsel van witte salie en citroengras. Dat kun je kopen in speciale gelegenheden. Je kunt ook takjes van de thujaboom toevoegen, ook wel levensboom genoemd, dit laadt de kracht op. Een mengsel van gedroogde salie en lavendel voldoet perfect. Meng dit alles in een schaal en steek dit mengsel aan. Je hebt hier geduld voor nodig! Wanneer je kruiden het toelaten gebruik je een veer, anders, al is blazen niet de manier, blaas je zachtjes om de rookontwikkeling op gang te houden. Neem de schaal tussen beide handen en ga door het hele huis, waarbij je vooral alle openingen naar buiten, zoals deuren en ramen, met extra aandacht behandelt. Je kunt kaarsen en wierook neerzetten in de hoeken van elke ruimte. Het is een fantastische en effectieve manier.
Yasmin Verschure
82/160
Met een open Hart
Maak er een mooi ritueel van, wat je kunt openen en sluiten met een gebed, mantra of welke vorm jij daarvoor wilt gebruiken. *
In sommige culturen vraagt men toestemming aan de aarde om op die plek een huis te mogen bouwen. Een fantastische methode en waarschijnlijk loop je minder risico op aardstralen terecht te komen. Aardstralen in huis kunnen verstorend werken. Plaats een piramide in het centrum van de ruimte.
*
Een overweging: vraag toestemming aan bomen voor je ze kapt. Doe hetzelfde met bloemen die je wilt plukken. Toon respect voor alles wat leeft en jou steeds opnieuw leven geeft!
*
Het branden van salie-essence en lavendel in een olielampje werkt uitstekend om je aura te reinigen en op te laden. Het is aan te bevelen voor mensen die veel met energie werken.
*
Spoel altijd je handen af onder de koude kraan nadat je behandelingen hebt gegeven. Het afslaan van handen werkt volgens de Maori’s vervuilend op je omgeving, je gooit de rotzooi immers ergens anders neer! Het is beter om de energie op te dragen, of tijdens de behandeling een bakje water in de buurt te hebben.
*
Ga nooit slapen zonder je zelf te douchen en stel je voor dat alles wat niet in jouw aura thuishoort door het putje wegstroomt.
*
Tot mijn verbazing zijn veel mensen op het spirituele pad zich niet bewust van de samenhang tussen spiritualiteit en materie. Alles is energie en alle materie is bezield. Zorgvuldig met energie omgaan, betekent bewust omgaan met alle materie en met energiebronnen zoals water en elektriciteit. Vooral in een maatschappij waarin we nauwelijks nog gevoel hebben voor de relatie met onze energiebronnen omdat alles zo vanzelfsprekend voorhanden is!
Yasmin Verschure
83/160
Met een open Hart
ENERGIE EN VOEDING En Jezus zei tot hen: Als jullie vasten (alleen omdat het in de wet staat), zullen jullie zonden voor jezelf voortbrengen; en als jullie bidden (alleen omdat het zo hoort), zullen jullie worden veroordeeld; en als jullie aalmoezen geven (omdat het een verplichting is), zullen jullie je geest schaden. Als jullie naar een land gaan en door de streken reist, en als men jullie ontvangt: eet dan wat zij jullie voorzetten en geneest de zieken onder hen. Want wat jullie mond ingaat zal jullie niet onrein maken, Maar wat jullie mond uitgaat - dat zal jullie onrein maken. - Jacob Slavenburg, ‘ Een ander testament’ – Jezus waarschuwt voor het feit dat wanneer we te fanatiek met eten omgaan, we vergeten dat onze woorden en gedachten meer kunnen vervuilen dan om het even welk voedsel. Neemt niet weg dat voedsel via hedendaagse productiesystemen behoorlijk uitgemergeld is en dat de stress waar we onder leven een aanslag is voor ons fysieke lichaam. Kant en klare maaltijden, de magnetron, geraffineerde producten en junkfood zijn uit den boze voor een gezond en bewust organisme. Maar vers voedsel met aandacht klaargemaakt en met liefde gegeten, zal ons geen schade doen. Wanneer we het voedsel bereiden met aandacht en liefde zal het ons alles geven wat we nodig hebben. Yogananda laat zijn vrienden zien dat hij bedorven voedsel kan eten en demonstreert hiermee dat je de kracht van het denken niet moet onderschatten. Yogi's halen de prana, de levensenergie, direct uit de kosmos en transformeren hun voedsel ter plekke. Al ben ik overwegend vegetarisch, ik geniet van alle voedsel wat in liefde voor mij is klaargemaakt. Ik dank voor elke maaltijd. Het is voor mij niet langer vanzelfsprekend dat ik elke dag overvloedig te eten heb, ik weet dat dit voor velen niet zo is. Vroeger aten we uitsluitend producten van eigen bodem. Na de winter volgde een veertig dagen durende vastenperiode. Deze tijd maakte ons bewust van onze onsterfelijkheid en het was een prachtige voorbereiding op onze transformatie, onze geboorte in de geest. We lieten de tijd van inkeer en afsterven achter ons en werden opnieuw geboren in het licht van de lente. We reinigden onze cellen van de slakken van de winter zodat zij deze lichtere energie beter konden dragen. Daar hoorde ook de voorjaarschoonmaak bij! Door ons zwerversbestaan waren Giri en ik niet altijd in staat te eten volgens onze eigen normen. Daardoor kwam mijn behoefte om te vasten terug en ik deed dat een aantal keren veertig dagen voor Pasen. Nadien voelde ik me herboren! Wanneer we praten over vervuiling dan hebben we het meestal over zichtbare vervuiling. Natuurlijk is het belangrijk om te kijken hoe we anders met energie om kunnen gaan. Maar misschien is jullie nu een beetje duidelijk geworden wat het effect is van onze emoties, woorden en gedachten op het energieveld rond de aarde en op onze omgeving. Ik durf te zeggen dat onze emotionele en mentale vervuiling minstens van even grote invloed
Yasmin Verschure
84/160
Met een open Hart
zijn op onze planeet aarde en het functioneren van de mensheid dan welke zichtbare vervuiling ook. Natuurlijk kun je wachten tot een ander daar iets aan gaat doen. Maar jouw inbreng is vele malen groter dan jij denkt. Dus kijk maar welke steen jij kunt bijdragen. Werk aan acceptatie van jezelf en het transformeren van je emoties en gedachten en het effect hiervan zal zichtbaar worden in jouw omgeving. De mensen om je heen hebben ieder op zich ook weer een eigen bereik, en zo rolt het steentje verder. Inzicht is de eerste stap op weg naar verandering. Weet dat jij elke dag datgene in jouw aura aantrekt wat belangrijk is voor jouw leerproces. Dat is jouw lot. Geen noodlot maar datgene wat jouw ziel heeft gekozen om tijdens deze incarnatie uit te werken. Het grote elektrische magnetische veld om je heen trekt datgene aan wat correspondeert met jouw blauwdruk. De manier waarop jij met de dingen omgaat is het enige wat werkelijk van belang is voor jouw groei. Zie je jezelf als slachtoffer en denk je dat al hetgeen jou overkomt toeval is of ben jij degene die het spel leidt en de verantwoordelijkheid durft te nemen voor elke situatie, ook al lijkt die op dat moment nog zo onbegrijpelijk? Richt jezelf nooit op de duisternis, maar op het licht. Want wat is duisternis anders dan het ontbreken van licht? Uiteindelijk verdrijft het licht alle duisternis. Dus je hoeft alleen maar je licht te laten schijnen op elke situatie, niet meer en niet minder. Ook planten en dieren hebben hun eigen energievelden. Bomen zijn grote transformatoren van de oppervlaktevervuiling maar ook uitstekend in staat om jouw geblokkeerde energie op te lossen en je aura weer op te laden. Elke boom heeft zijn eigen typische energie. Kracht hoort bij de eik. Een beuk daarentegen zal je meer het gevoel van helderheid geven. Zijn energie werkt op andere lagen. We hebben de planten, dieren en mineralenwereld nodig om te leven en te overleven, al beseffen we dat helaas nog te weinig. Vooral in grote steden en op plaatsen waar de leefruimte beperkt is, staat er een enorme druk op het transformerende vermogen van de natuur. Daarom is het broodnodig om haar een handje te helpen door de verbinding met onszelf en de natuur te herstellen. Ik voel soms in de bossen het verdriet van de natuur. Geloof me, dat is geen onzin! Dat is een van de redenen waarom het sjamanisme zo populair is in deze tijd. Indianen leerden al als baby te communiceren met planten en dieren, waardoor ze uitstekend waren afgestemd op de behoeften van moeder aarde. Voor hun genezingswerk werkten zij met de krachten van de natuur. We hoeven niet terug naar die tijd, we hebben energetisch nu een andere trilling en groeien naar een nieuw bewustzijn, een hernieuwde aarde. We evolueren voortdurend. Het is daarbij van groot belang dat we onze relatie met de natuur herstellen. De positieve les is dat we leren hoe onze gevoeligheid in te zetten voor het grote geheel, als werktuigen in Gods handen. Zo kunnen we de taak van de Schepper verlichten in plaats van te verlangen dat hij dit alles voor ons opknapt! De andere kant is dat we door onze communicatie met de natuur, leren hoe we ons kunnen beschermen tegen invloeden van buiten. De bomen vertellen mij wanneer ik mijn energie naar binnen moet trekken en mezelf beter moet aarden! Dat levenskracht ongelofelijk sterk is kun je o.a. waarnemen in een eikel. Hij ligt daar op de grond en in het voorjaar wortelt hij zich in de aarde, de harde buitenkant verdwijnt, het vruchtbeginsel blijft over en hij groeit, aanvankelijk in het donker, en zoekt zijn weg naar het licht....
Yasmin Verschure
85/160
Met een open Hart
Is het niet wonderbaarlijk om te bedenken dat in die ene kleine eikel de hele potentie aanwezig is voor die reusachtige eikenboom? Als je dit in alle volheid tot je door laat dringen kun je alleen maar stil worden, stil voor het wonder van de natuur, het wonder van de schepping..... Oefening 8. Jezelf beschermen Soms ben je in situaties waarin je helemaal open bent en je chakra's dus behoorlijk open zullen staan, omdat je jezelf veilig voelt. Voordat je terug keert naar die andere realiteit kun je deze oefening doen. Ook nuttig wanneer je de stad ingaat en naarmate je gevoeliger wordt kun je hem vaker gebruiken. Naarmate je hartchakra verder open gaat, zal je natuurlijke bescherming groeien. Er komt ongetwijfeld een tijd dat die bescherming zo sterk is, dat je deze oefening niet langer nodig hebt. *
Ga met je aandacht naar je kruinchakra, stel je deze voor als een lotus en vouw de bladeren langzaam dicht.
*
Doe ditzelfde vervolgens met je derde oog, je keelchakra, je hartchakra en niet te vergeten je zonnevlecht en je hara, want hier haal je de energie van anderen naar binnen. Open je eerste chakra daarentegen zo ver mogelijk.
*
Plaats nu denkbeeldig een schaal met indigo vloeistof op je hoofd en laat die langzaam omvallen, waardoor er vanaf je kruin tot onder je voeten, over je hele lijf een laag van ongeveer een cm indigo ontstaat.
*
Plaats jezelf nu in een aura van wit licht.
Dit is een oefening ter bescherming. Je sluit je dus niet af. Dit laatste zou niet werken, omdat je dan niets meer af kunt voeren. Maar na deze oefening zul je jezelf absoluut beter voelen. Het helpt ook om jouw bewustzijn in jezelf, in je hara, terug te trekken en vanuit dat punt te lopen en te zijn. Je bent dan minder kwetsbaar!
Yasmin Verschure
86/160
Met een open Hart
DANKBAARHEID God is aanwezig in alle dingen. Om God te ervaren hoef ik niet in een kerk te zijn voor dat ene uurtje per week, maar is het belangrijk dat ik zijn gezicht herken in de schepping, elke minuut van de dag. Het is nog bijna donker wanneer ik opsta. Als ik mijn hoofd buiten het raam steek zie ik dat het sneeuwt. Wouw! Het is natte sneeuw, maar toch, alles kleedt zich in een maagdelijke witte deken. Na mijn ochtendmeditatie besluit ik mijn programma om te gooien. Ik ga nu naar het bos. Stel niet uit tot morgen....... Wat een fantastisch gevoel om de eerste stappen in het verse dunne laagje sneeuw te zetten. Het hele bos ademt onschuld uit, maagdelijke onschuld. Ik adem zuiverheid in tot in elke cel van mijn lijf. Wat ben ik een bevoorrecht mens dat ik zomaar hier mag zijn! Het is glibberig, vooral op de ongebaande paden. Maar dat is meestal wanneer je van het rechte pad afwijkt, dat is opletten geblazen. Letten op onverwachte gebeurtenissen, want niets is meer zeker als je het vertrouwde verlaat........ Ik nader de plaats waar ik contact kan maken met mijn reeën. Eenmaal aangekomen op deze plek, zie ik ze echter niet. Mijn eerste reactie is teleurstelling. Onzin Yasmin, ook zonder herten is er voldoende te genieten. Wat te denken van al die dennen die zich tooien in hun witte jasje op deze vooravond van Kerst? Het is sprookjesachtig, het hele bos is een sprookje. Ik vervolg mijn pad door de sloot, glibberig en nat. Ga naar de magische cirkel. Breng een groet aan de zon, ook al laat hij zich niet zien, hij is er natuurlijk altijd. Dat is een van de weinige dingen die ik inmiddels zeker weet: de zon is er altijd...... Ik verbind me met de vier windstreken en hun elementen, aarde, water, vuur en lucht. Ik loop tussen het licht en het donker door: het mannelijke loofbos en het vrouwelijke dennenbos. Aan het einde van het pad wil ik naar rechts, maar een sterke impuls dwingt mij om linksaf te slaan. En dan kan ik het niet langer ophouden, ik moet echt heel nodig...... Natte sneeuwvlokken dwarrelen op mijn hoofd, dus ik zoek beschutting. Kijk speurend rechts het dennenbos in en..... daar staan ze te grazen, drie reeën. Ze kijken me aan met hun bruine, onschuldige ogen en grazen vervolgens rustig door. Althans twee van hen, de derde kiest het reeënpad. Ik hou mijn adem in. Hier heb ik ze nooit eerder gezien, had ik nooit ontdekt als.... Een diep gevoel van dankbaarheid trekt door me heen. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens! Gisteren belde een lieve vriendin. Zij vertelde me dat een hert in het christendom voor de universele Christus stond. Ik hield mijn adem in: natuurlijk, daarom staat het hert bij de indianen voor liefdevolle vriendelijkheid, onverschrokkenheid en een open hart. En hier sta ik dan, bijna oog in oog met jullie, mijn reeën. Dankbaar voor het feit dat ik hier mag zijn op dit moment om van jullie schoonheid te genieten en open voor de boodschap die jullie mij te vertellen hebben. Dankbaar dat ik mens ben en leef in deze ongelooflijke tijd. Oude vormen verdwijnen, nieuwe worden geboren. De lucht trilt van de veranderingen. We weten het allemaal, we voelen het allemaal, bewust of onbewust. De confrontaties in relaties, tussen mensen nemen toe. De overgang van Vissentijdperk naar Waterman vraagt om een andere energie, een nieuwe benadering. Het is de vrouwelijke kracht die opnieuw haar plaats op gaat eisen, de godin in ons mag terug op haar voetstuk en intuïtie zal een gelijkwaardige plaats naast intelligentie in gaan nemen. Een boeiend proces voor mannen zowel als voor vrouwen.
Yasmin Verschure
87/160
Met een open Hart
Mijn cellen worden steeds lichter, steeds gevoeliger. Het is een pittig proces voor mijn lijf, de ijlere energie moet letterlijk geaard worden. En waar kan ik dat beter doen dan op deze oeroude plek? De reeën vervolgen hun weg en ik de mijne. Nog helemaal vol van deze liefdeservaring en intens genietend van de reinheid, de zuiverheid van het bos in haar witte kleed, loop ik verder naar mijn boom en na onze begroeting ga ik met mijn rug tegen haar stam zitten. Ik sluit mijn ogen en stem me af op de innerlijke kracht en stroming. Ga in gedachten terug naar een vervelende situatie van een paar weken geleden: ik liep door het bos in een totaal ander bewustzijn, toen ineens al mijn voelhorens overeind gingen staan. Ik rook onheil, hield angstvallig het pad in de gaten en zag een man aankomen die ik voor geen meter vertrouwde. Ik groette hem terwijl ik probeerde het nare gevoel geen vat op mezelf te laten krijgen. Later wilde ik een pad inslaan en kreeg onmiddellijk datzelfde gevoel, de neiging om te vluchten. Maar nee, vluchten zou niet helpen, ongetwijfeld was hij sneller dan ik. In mijn rust blijven, de confrontatie niet uit de weg gaan en proberen liefde uit te stralen. Want waarom zijn er mensen die anderen willen onderdrukken, verkrachten en desnoods vermoorden? Zij zijn ongetwijfeld eenzaam en voelen zich afgescheiden van de Bron. Liefde is de enige remedie. Ik kijk de man recht in zijn ogen, al kan ik een lichte huivering niet onderdrukken en groet met een hart zo open als op dat moment mogelijk is…… In de periode daarna betrap ik mezelf erop dat ik een stuk van mijn onbezorgdheid kwijt ben. Ik ben waakzaam, al wil ik me niet laten bepalen door angst. Ik wil de vrijheid die ik vanbinnen voel niet door mijn omgeving in laten perken en tegelijkertijd wil ik het lot niet uitdagen, maar mijn eigen plek innemen met liefde en respect. Afgelopen week, dit keer was ik niet alleen, kwam ik deze persoon weer tegen en geloof me, er leek daadwerkelijk iets veranderd in zijn energie. Er was meer stroming, wat meer openheid. Zou dit het resultaat zijn van mijn liefdevolle houding? Laat ik het op zijn minst geloven! Vandaag, terwijl ik hier met mijn rug tegen mijn boom zit, voel ik opeens dat ik al weer een aantal dagen onbelemmerd door het bos zwerf, onbezorgd als vanouds. Ik voel me beschermd, meer nog dan tevoren, niet alleen door de onzichtbare wereld, maar vooral ook hier in de stof. Het is geen reden om niet waakzaam te blijven, uiteindelijk heb ik mijn gezonde verstand niet voor niets gekregen, maar toch...... Ik neem afscheid van mijn boom en loop verder. Ineens voel ik de aanwezigheid van mijn vader. Hij wandelt met me mee deze morgen. Hoewel ik een kind was, toen hij verongelukte, is het de eerste keer dat ik dit ervaar. Hij geniet van mij, ik voel dat duidelijk. Geeft me een knipoog en ik voel onze verwantschap. Ik zie hem terug tussen zijn paarden. Hij was een paardenvriend en kon met ze communiceren, ik weet het zeker. Hoe onbeholpen hij soms kon zijn met mensen, met paarden had hij daar geen last van. Dieren zijn trouw, dieren nemen je zoals je bent, dieren hebben geen oordeel, dat is een wezenlijk verschil. Ongetwijfeld heb ik een bepaalde gave van je geërfd lieve pa en daar ben ik blij mee. Je laat me tegelijkertijd weten dat je jouw weg daar gevonden hebt en dat het goed met je gaat. Wat een heerlijk gevoel! Tijd om naar huis te gaan, zin in koffie en mijn voeten zijn koud geworden in de laarzen. Het is opgehouden met sneeuwen als ik thuis kom en tegen de tijd dat ik aan de koffie toe ben is de sneeuw bijna verdwenen, maar het maagdelijk plaatje van deze morgen dat zit in mijn hart, in elke cel van mijn lijf en dat pakt niemand me meer af.
Yasmin Verschure
88/160
Met een open Hart
KIND VAN HET UNIVERSUM Er zijn vele feiten, maar slechts één Waarheid. De feiten kunnen onder woorden gebracht worden, de Waarheid niet. - Inayat Khan Ik werk op mijn blote voeten in de tuin en geniet van alles wat ik aanraak. Het is voorjaar en elke dag laat zich iets nieuws aan me zien. Plots is daar die jonge merel in de jasmijnstruik. Hij kijkt me hulpeloos aan met zijn scheve koppie. Ik blijf stil zitten en begin in gedachten tegen hem te praten. Dan waagt hij het, hij verplaatst zich naar de volgende struik. Er gaan minuten over heen. Mussen maken elkaar het hof, bijtjes zoeken naar honing. De theebloem ruikt heerlijker dan ooit. Ik Ben een kind van het universum en accepteer mijn goddelijke afkomst en erfenis. Ik neem volledig de verantwoordelijkheid voor mijn zijn op deze aarde en voor mijn goddelijke vonk. Beperkingen zijn uitdagingen die ik vreugdevol accepteer, om vervolgens te zien op welke manier ik ze kan overstijgen. Elke grens die ik verleg brengt me dichter bij mijn Schepper. In een vorige incarnatie zou ik allang naar gene zijde zijn vertrokken om het proces van transmutatie en transformatie waar ik de laatste jaren doorheen ben gegaan in de onzichtbare wereld te laten plaatsvinden. Maar aangezien mijn ziel het belang van deze tijd kent, heeft zij ervoor gekozen om dwars door pijn, lijden en dood dit alchemistische proces: het opvoeren van de vibratie en het aanpassen van het centrale zenuwstelsel, ter plekke in mijn lichaam te laten plaatsvinden, zodat God dieper kan indalen in elke cel van mijn lichaam. Dit is dus de creatie van het lichtlichaam. Het is nu mogelijk om meerdere incarnaties in één leven te beleven. Ik ben volgens mij begonnen aan mijn derde geboorte, dit keer in de geest. We zijn geestelijke wezens met een materiele ervaring. We ondergaan dit leven als leerervaring en leren onze grenzen drastisch te verleggen. We maken een bewustzijnsverruiming door, waarin we de beperkingen van de derde dimensie voorgoed achter ons laten. We overschrijden de poort naar de volgende dimensie. Via de manifestatie van de Christus in onszelf zetten we een flinke stap voorwaarts, terug naar de eenheid met God. Ik voel een diepe vreugde en een intense dankbaarheid voor alle ondersteuning die ik deze jaren vanuit de kosmos ontvangen heb. Sinds ik mijn zelf in handen van de Allerhoogste heb gegeven, wordt mijn leven op wonderbaarlijke manier geleid. Elke stap op mijn pad naar heelheid is me aangereikt. Ik leef bij de genade van God. Vreugde is een teken van de verbinding met de Bron, mijn Bron. Ik voel me opgenomen in een intens gevoel van heelheid en vreugde. De beperking van plaats bestaat niet langer. Ik ben uit de beschermende begrenzing van mijn tribe gestoten, om uiteindelijk, na pijn en verlatenheid, het gevoel van diepe bevrijding te ervaren en te ontdekken dat de wereld mijn thuis is en dat mijn familie wisselt naargelang mijn bewustzijn verruimt! Tijd en ruimte worden betrekkelijker. Aangezien we ziekte en ouderdom zelf creëren door onszelf in de tijd te plaatsen, heb ik neergezet dat mijn lichaam zich voortdurend verjongd en vernieuwd. Onsterfelijkheid en eeuwige jeugd zijn een goddelijke erfenis, waar ik aanspraak op maak.
Yasmin Verschure
89/160
Met een open Hart
Het is tijd om ook de nieuwe verworvenheden los te laten en te vertrouwen op de kracht van het hart. Het werken met gidsen en andere krachten buiten onszelf is voorbij. Het enige wat van belang is in deze nieuwe tijd, is de verbinding met onze Ik Ben aanwezigheid, ons ware zelf: het activeren van het Christusbewustzijn in ieder mens. Christus is niet toebedeeld aan Christenen, maar is simpelweg een bewustzijn welke nu beschikbaar komt voor iedereen. ‘Laat Liefde voor zichzelf spreken’. De poort waar we in deze tijd doorheen gaan is een poort waar we nooit eerder doorgegaan zijn. Niemand weet hoe dit proces er daadwerkelijk uit gaat zien, het blijft gissen. Voor mezelf is volkomen duidelijk dat Hemelvaart een proces is wat zich in mijn lichaam afspeelt en niet ergens in een spaceshuttle. Maar datgene wat je gelooft zal zich ongetwijfeld manifesteren. We hebben het vermogen om er een dramatische tijd van te maken. Als we onze goddelijke essentie accepteren, zijn we ook machtig genoeg om deze omwenteling op een liefdevolle en vreugdevolle manier te laten plaatsvinden. Dus laten we dat samen manifesteren. Universele waarheid veroudert nooit en is in essentie de eenvoud zelf! Universele waarheid gaat uit van eenheid en niet van afgescheidenheid. Er zijn geen bevoorrechten en niemand wordt verdoemd. Laat je door niemand opzadelen met angst. Werk aan jezelf, aan het licht, de Christus in jezelf. Maak je innerlijke zon zo krachtig dat je licht gaat uitstralen en jouw omgeving transformeert. We weten niet half hoe krachtig we zijn, hoe groot ons bereik is. Onze gedachten scheppen de wereld, positief of negatief. Er is niets mis met de schepping. Gods schepping is goddelijke perfectie. Er is iets mis met de manier, de materiele manier waarop wij naar de schepping kijken en daar mee omgaan. Als we geen respect hebben voor onszelf, voor onze goddelijkheid, hoe kunnen we dan God zien in alles en iedereen, hoe kunnen we dan eenheid zien achter alle dingen? Dat is eenvoudigweg niet mogelijk. Dus respecteer je eigen goddelijkheid en vertrouw op je eigen wijsheid. Laat je door niemand iets aanpraten. Zolang het niet resoneert in jouw hart, is het niet jouw waarheid en kun je het rustig loslaten. Er is geen enkele meester die zijn leerlingen van zich afhankelijk zal maken, integendeel. Iedere echte meester zal jou de meester in jezelf laten ontdekken. Geniet van de lichtheid van je bestaan. Schrap woorden als moeilijk, zwaar en ik kan niet voorgoed uit je woordenboek. Accepteer alles wat op je pad komt. Het een kan niet zonder het andere. En zelfs het grootste lijden wordt dragelijk wanneer je verbonden bent met je innerlijke Bron. Dan ben je geen slachtoffer, maar wordt je toeschouwer. Je bent de Schepper van je eigen leven!
Yasmin Verschure
90/160
Met een open Hart
VERGEVING Wanneer je in staat bent je verleden te vergeven en je gehechtheden aan oude pijn los kunt laten, bevrijd je jezelf en anderen van oeroude patronen en ben je werkelijk vrij. Vergeving is een thema waar ik me regelmatig mee bezig houd. Ik begin de dag met oefeningen en meditatie en steevast het thema vergeving: liefdevol vergeef ik alle negatieve ervaringen en weerstanden uit het verleden en heden, ik laat mijn angsten los, ik ben vrij en gezond. Ik vergeef mezelf voor die keren dat ik niet positief en niet liefdevol was en laat het los, zonder me verder schuldig te voelen. Vandaag is een nieuwe dag. Waarom zoveel aandacht voor dit thema? Volgens mij is volledige vergeving noodzakelijk om mezelf te bevrijden van alle ballast uit verleden en heden. En hoewel ik heel wat los gelaten en vergeven heb, blijven er regelmatig dingetjes komen waar ik weer even de mist in ga, vandaar...... Verbazingwekkend hoe moeilijk het voor ons is om te vergeven. Hoe zou dat toch komen? Waarom voelen we onszelf zo snel gekwetst? Ego, niets anders dan ego. Datgene wat we zijn, onze ware essentie, is onkwetsbaar. Maar wij, onze materiele kant, is o zo gevoelig, zo bang om afgewezen te worden, zo bang om te worden gekwetst. Dat is één kant. De andere kant is dat we graag onze boosheid en wrok koesteren. We hebben een verbazingwekkend goed geheugen wat dat betreft en herinneren ons feilloos de pijn die de ander ons ‘aangedaan’ heeft. Dat wij meestal zelf niet vrijuit gaan, ach dat vergeten we maar liever. Hoe raar het ook mag klinken, uiteindelijk kan ik niemand in zijn of haar essentie kwetsen. Het is het ego, onze aardgebonden persoonlijkheid, die zich gekwetst voelt. Kijk zelf maar: Ik geef een lezing en doe een uitspraak waarop iemand gekwetst reageert. Ik vraag anderen of zij zich eveneens gekwetst voelen. Het antwoord is nee. Dus, is het je ego. Iets in jou heeft als kind pijn opgelopen. Bijv: je bent door je moeder in de steek gelaten en hebt de pijn niet verwerkt. Je krijgt een vriendje en wanneer hij alleen naar een feestje wil, voel je jezelf in de steek gelaten. Je bent boos, verdrietig, voelt jezelf afgewezen en je voelt wrok omdat hij dit niet begrijpt. Maar hoe kan hij dit in godsnaam begrijpen wanneer hij deze ervaring niet heeft doorgemaakt? Hij is de spiegel die jou in contact brengt met dit oude stukje zeer, zodat je het kunt herkennen en vervolgens los kunt laten. En niet te vergeten: je mag je moeder vergeven. Geloof me, ze is zich absoluut niet meer bewust van het feit dat ze jou dit heeft aangedaan en zij kan er in die zin ook niets meer mee. Maar jij, jij hebt jezelf een stukje bevrijd, want wrok houdt je gevangen... Je zit tegenover me aan tafel en al ben je niet een van de jongste, je bruist van energie. Je vertelt in geuren en kleuren een verhaal over je neef en zijn vrouw. Dat ‘mens’ is gaan werken als postsorteerster. Ze mag blij zijn dat ze zo’n baan gekregen heeft, want met alleen maar huishoudschool is ze te dom om iets anders te doen..... Je hebt niet in de gaten dat je even een heel gevoelige knop indrukt. Hoe kun je dat weten? Je komt zelf uit een totaal ander nest. Het heeft geen zin om uit te leggen dat wijsheid niets met kennis te maken heeft. Je zou het nu niet begrijpen. Misschien later. Ik adem diep door en laat de oude pijn die nog even subtiel de kop opstak los. Dit heeft niets met mij te maken! Ik vergeef je in stilte en ben dankbaar dat je me hebt geholpen weer een stukje los te laten.....
Yasmin Verschure
91/160
Met een open Hart
Jij en ik, we doen een oefening zonder te praten. Het is een relatieoefening met behulp van een tekening. Ik trek een cirkel. Ieder van ons mag aan weerskanten van deze cirkel haar eigen kern neerzetten. Jij maakt een open spiraal. Moeilijk voor mij om daar iets mee te kunnen. Als ik een verbinding maak van mijn kern naar jouw spiraal, wat het nodige respect vereist, kom jij ook naar mij. Tot mijn stomme verbazing ga je als een razende door het midden van ons heelal en dat niet alleen, je dringt zonder pardon en zonder respect mijn kern binnen. Ik ben volkomen geschokt. Het voelt alsof iemand een mes in mijn hart steekt. Ik voel woede en verdriet. Ik ben totaal open weet je, niet bedacht dat dit zou kunnen gebeuren. Ik adem diep door en laat mijn pijn en gekwetstheid los. Weet dat het niet jouw bedoeling was om mij te kwetsen. Dan vertel ik je rustig wat ik voelde, maar dat hoeft al niet meer. Je hebt mijn pijn in al je vezels gevoeld. Met dit patroon liep je in het verleden veel weerstanden op bij anderen. Deze oefening is fantastisch, want nu weet je hoe je het kunt veranderen! Na een intense huilbui starten we met een nieuw vel, nieuwe kansen. Dit keer vanuit harmonie, liefde en respect. Voorzichtig ontstaat een steeds vrijer spel van geven en nemen..... Jij met je gevoeligheid had al die weerstanden nodig om niet voortdurend gekwetst te worden. Anders had je eenvoudig niet kunnen overleven, nooit het werk kunnen doen wat je deed. Wat je echter met je houding opriep bij anderen werd je jezelf nu in één klap bewust. Na de eerste schrik volgde het loslaten, vergeving en de nieuwe start in het hier en nu. Je zult voortaan op een andere manier mensen tegemoet treden, want je hebt letterlijk een laag van je ui, van je ego, afgepeld. Ik voel me goed genoeg om even uit mijn kluizenaarsbestaan te stappen. Dus verstuur ik uitnodigingen voor een kerstviering. En dan zijn ze er weer, die paar ‘plakkers’ die het niet willen begrijpen. De eerste poging is een brief van twee kantjes. Bellen is te duur, schrijf je. Of er kruidenthee kan zijn en suikervrij gebak en of ik ook even vervoer voor je kan regelen. Ik ben boos! Denk: je kunt de pot op, dat regel je zelf maar. Ik bel niet! Stom, ik blijf er mee rondlopen en regelmatig neem jij van mijn kostbare energie. Tot ik de telefoon pak en je vertel dat ik boos was en dat ik niet van plan ben om dit spelletje mee te spelen. Als je slachtoffer wil zijn, prima, maar niet meer bij mij. Dit gedrag pik ik niet van een kanjer als jij. Ik voel je hoopvol opleven wanneer ik dit laatste tegen je zeg. En ik meen het. Jij bent een kanjer, maar dat gedrag, jakkie, kijk er maar naar! Jij en ik, we kunnen hier wat van leren. Ik voel me opgelucht en schoon. Volgende keer meteen bellen, geen uren wachten, opruimen. Ik vergeef je en bedank je voor je les...... De post valt binnen. Een brief van een van mijn gevorderde studenten. Ze heeft me in het verleden veelvuldig gebruikt om zichzelf te scherpen, maar ik heb dit nooit persoonlijk ervaren. De brief begint vol verwijten. Dan verandert de toon en neemt ze de verantwoordelijkheid voor haar eigen proces. Maar waarom dan toch deze brief verstuurt? Mijn eerste impuls is om hem inclusief de mooie verpakking terug te sturen. Dan ga ik weer in het ‘eeuwige begrip’: terugsturen zou pijnlijk kunnen zijn voor de afzender. De volgende morgen stop ik de brief in de envelop met een kort berichtje: ik heb me voorgenomen me niet langer te laten gebruiken als vuilnisbak voor de rotzooi van anderen, al is die nog zo mooi verpakt. Het voelt goed, mijn energie gaat weer stromen. Heb dit te vaak laten gebeuren en dat is betutteling, heeft niks met liefde te maken. Net alsof ik geen gevoel heb! Nu kan de persoon in kwestie hier iets van leren, zoals ik dank zij haar weer een lesje mocht leren in vergeving. En zo groeien we voortdurend via liefdevolle confrontatie!
Yasmin Verschure
92/160
Met een open Hart
Vergeven. Het wordt zoveel makkelijker naarmate ik mezelf beter leer kennen. Naarmate ik weet dat ik in essentie een lichtpuntje ben. En dat alles en iedereen verbonden is met dezelfde Bron van alle leven. Vanuit deze verbondenheid is het zoveel gemakkelijker om door de vorm heen te kijken en te weten dat jij alleen maar vanuit jouw angst kwetsend bent, maar achter die angst daar zit JIJ, achter dat kwetsende gedrag daar zit jouw onpersoonlijke ware zelf, jouw eeuwige lichtbron. Oefening 9. Vergeving Ga ontspannen liggen of zitten. Stel je voor dat je op een berg staat met je gezicht naar een poort. Bestudeer aandachtig al de details van jouw poort. Draai nu je rug naar de poort. Je kijkt uit over een prachtig dal. Je ziet je verleden als in een film aan jezelf voorbij trekken. Je bent toeschouwer en je vergeeft je verleden en zegent het in dankbaarheid voor alle lessen die je mocht leren en die je nodig had om te komen tot het punt waar je nu staat. Draai nu bewust je rug naar je verleden en stap met je volle bewustzijn door de poort naar je vernieuwde zelf.
Yasmin Verschure
93/160
Met een open Hart
VERBETER DE WERELD Het Koninkrijk Gods bevindt zich achter de duisternis van jouw gesloten ogen En jouw innerlijke vrede opent de eerste poort - Paramahansa Yogananda Verbeter de wereld en begin met jezelf. Zo eenvoudig is het en tegelijkertijd zo moeilijk. Want wat is gemakkelijker dan te wachten tot de veranderingen buiten jezelf plaatsvinden? Wat is er eenvoudiger dan te bedenken dat jouw kleine ikje zo onbeduidend is dat dit niet wezenlijk van belang is op de gebeurtenissen in de wereld. Eigenlijk, zeg ik altijd tegen mijn cursisten, hoef je maar een ding te doen en dat is gewoon aan jezelf werken. Lekker egoïstisch, hoor ik jullie denken. De wereld gaat ten onder en moet gered worden. Als ik het niet doe, wie doet het dan wel? Dus zijn we doorgaans bezig met het omgekeerde van deze slogan: verbeter jezelf en begin met de wereld. We staan op de barricades voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen. We voeren strijd voor het behoud van de regenwouden. We staan op de bres voor onze walvissen. En schuwen desnoods het geweld niet. En dan kun je natuurlijk zeggen dat we sommige zaken gewonnen hebben of zelfs de hele oorlog, maar is er iets in het bewustzijn van de mensheid veranderd? Want dat is waar het uiteindelijk toch om gaat……. Ik blijf dus steevast zeggen, voelen en werken aan: verbeter de wereld en begin bij jezelf. Wetende dat wij deel uitmaken van een groot lichaam dat mens heet, weten jij en ik inmiddels hopelijk ook dat het van groot belang is dat wij werken aan ons eigen bewustzijn. Door te werken aan mijn eigen bewustzijn, raak ik immers het hele bewustzijn in het lichaam mens aan. Het wordt tijd dat jij en ik ophouden met denken dat wij afgescheiden zijn van anderen. Meer en meer ervaar ik dat ik wezenlijk deel uitmaak van alles en iedereen om me heen. Ik maak deel uit van de mineralenwereld, de planten en de dierenwereld en niet te vergeten de mensenwereld. Door het wezen van de planten te verwelkomen en me daar op af te stemmen, heb ik opnieuw leren communiceren met planten. Door mezelf in harmonie te brengen met het bos, vertonen reeën zich zonder angst aan mij. Ik voel dat ik iets met hun uitwissel, dat ik met hen communiceer. Het is een vermogen dat ik altijd al had, dat wij altijd gehad hebben en dat in deze tijd opnieuw manifest kan worden. Hoe kan ik beter de noden van de planten en dierenwereld begrijpen, dan vanuit innerlijke afstemming? Wil ik iets veranderen in mijn buitenwereld, dan zal deze verandering eerst binnen in mijzelf moeten plaatsvinden. Er is geen wezenlijk verschil tussen jou en mij. Alles, ook jij en ik, komen voort uit die ene, altijd aanwezige, eeuwige, onsterfelijke Bron. Wanneer je God of het universum kunt zien als bewustzijn, licht of energie, dan kun je jezelf ook voorstellen dat deze energie in alles doordringt, ja dat alles ‘doordrenkt’ is van deze energie. Je zou de verschillende rijken kunnen zien als zelfstandig lichamen. En dan zou je jezelf kunnen voorstellen dat wij allemaal cellen zijn in dat ene rijk, dat grote lichaam wat mens heet. Net zoals jouw eigen lichaam is opgebouwd uit verschillende cellen die met elkaar in verbinding staan: zo binnen zo buiten. Naarmate jij en ik werken aan ons bewustzijn, verandert dus het bewustzijn van de wereld. Zo eenvoudig is het.
Yasmin Verschure
94/160
Met een open Hart
Een groot meester in de stof is in staat om het bewustzijn van de mensheid te veranderen. Zie de meester Jezus, Boeddha en in onze tijd meesters als Sai Baba. Ik hoor je al zeggen: ja maar..... En dat laatste, dat is ego, dat mag je loslaten. Je mag gaan staan voor jouw eigen unieke goddelijk kern. Wanneer je naar binnen gaat en jezelf in al jouw hoedanigheden verwelkomt, je licht zowel als je donker, dan ben je bezig om het donker om te vormen. Niet te vernietigen, niet te ontkennen, nee, je vormt het om tot bruikbare, vruchtbare kompost. Jouw kompost voor innerlijke groei en ontwikkeling. Licht is sterker dan duisternis. Besteedt geen aandacht aan de duisternis, maar richt jezelf op het licht. Naarmate jouw innerlijk licht sterker gaat schijnen, zal het een groter bereik gaan krijgen in jouw wereld en zal een ieder die in jouw aura komt, aangeraakt worden door jouw licht. En dat is jouw bijdrage, dat is onze bijdrage aan een nieuwe wereld, aan een nieuwe aarde.
Yasmin Verschure
95/160
Met een open Hart
WIJSHEID, INSPIRATIE EN EENVOUD Je kunt de fysieke wereld niet eerder verwerpen dan op het moment dat je meester bent over de materie.... Er viel een brief in de bus: kom naar St. Maarten. We weten dat je ziek bent en verzorging nodig hebt. Hier ben je welkom, we willen graag voor je zorgen. De zon en de zee zullen je helen. En, ik ben klaar, klaar voor mijn meesterschap. Ik weet nu met een innerlijke zekerheid dat jij diegene bent die mij in mag wijden. Heb ik in mijn meditatie gezien! Ontroering, tranen. Jij, die zoveel weerstand had, zoveel verzet. Het is waar: hoe meer weerstand, hoe meer vermogens. Hoe een groter beest..….. Tegen alle adviezen in ging ik. Adviezen heb ik altijd aangehoord, maar eigenwijs, ja dat ben ik altijd al geweest. Ik voelde dat het tijd werd om af te sluiten daar op de Antillen en hoewel ik mezelf goed in acht moest nemen, zouden de zon en de zee inderdaad geweldige bronnen zijn voor mijn genezingsproces. We hadden een fantastische tijd samen. Vol liefde, rust, harmonie, zon, zee en warmte. Met heel veel inspiratie, yoga, meditatie en vooral heel veel Reiki. Na drie heerlijke weken met jou vloog ik naar Curaçao om daar af te sluiten met mijn studenten. Ik verbleef tien dagen aan een vissersbaaitje en ging door met mijn gezondheidsprogramma. Dit keer sliep ik niet in het huis van mijn zuster aldaar, mijn eigen ruimte was nu heel belangrijk. Het was geen gemakkelijke tijd op Curaçao. Er waren voor het eerst nogal wat confrontaties. Het had alles te maken met loslaten. Meestal gaan confrontaties vooraf aan een periode van veranderingen, een periode van groei. De bereidheid om elkaar te ontmoeten was groot en de uiteindelijke afronding was goed. Ik vertrok heel en tevreden naar Aruba. Wijsheid en eenvoud Ook daar op Aruba werd ik opgewacht door mijn engelen. Het was heerlijk om elkaar weer te zien en er wachtte mij een speciale verrassing, want ik mocht jou ontmoeten. Deze ontmoeting was mogelijk omdat ik je prachtige dochter had leren kennen. Ze had ervoor gekozen tijdelijk terug naar Aruba te gaan om jou te verzorgen op je laatste reis. Ik vroeg haar hoe het met jou was en kreeg op hetzelfde moment een inspirerende gedachte: zou het niet fantastisch zijn om jou in te wijden als ondersteuning op jouw weg naar het licht? Je dochter vond het een fantastisch idee, maar uiteraard moest jijzelf toestemming geven. En jij accepteerde dit geschenk met beide handen. Ik zie mezelf nog binnenkomen in jullie huis. Daar zat je, vijf en tachtig jaar jong en mooi, zelden heb ik een mens aanschouwd met een uitstraling zoals jij. Je was een prachtige neger met een bronzen huidskleur en spierwit kroeshaar. En ik hield van je, vanaf het eerste moment dat ik je zag en dat was gelukkig wederzijds! Het was alsof ik je altijd had gekend en op zielenniveau was dat natuurlijk ook zo. We hadden weinig woorden nodig, we begrepen elkaar vol-ledig. Je voertuig stond op het punt om het af te laten weten, je hart had het zwaar te verduren en je lichaam begon vocht vast te houden. Er mankeerde echter niets aan je geest. Integendeel, die was even levendig als hij altijd moet zijn geweest. We spraken over de werking van energie, maar eigenlijk hoefde ik je niets uit te leggen. Je wist alles al. Je had de onschuld, de zuiverheid, de eenvoud, maar ook de ondeugd van een
Yasmin Verschure
96/160
Met een open Hart
kind. Ik vroeg je of je in het voortbestaan van het leven geloofde. Je keek me aan terwijl je ogen ondeugend begonnen te twinkelen. Je vertelde dat je er wel in moest geloven. Een jaar na het heengaan van je vrouw, verscheen ze ineens aan je bed. Je voelde haar aanwezigheid en haar liefde. Jullie moeten een prachtig koppel zijn geweest. Een voorbeeld van onbaatzuchtigheid en liefde, wat duidelijk zichtbaar is in die mooie dochter van je, die ik mijn zuster noem. Ik zag dat je nog ergens mee worstelde. Iets belemmerde je om jezelf over te geven aan dit stervensproces, hoewel je daar verder in alle opzichten klaar voor was. Je was bezig met een timmeropdracht, die niet meer klaar zou komen en het was niets voor jou om afspraken niet na te komen. Door erover te praten, begreep je dat er situaties zijn die boven je macht gaan. Je wilde niet lastig zijn en vond het vervelend om dingen te moeten vragen aan je dochter, die jou verzorgde naast haar zware baan. Ik heb jullie bij elkaar gezet en jou je zorg laten uitspreken. Zij kon vertellen dat het voor haar makkelijker zou zijn wanneer je de dingen vroeg en de hulp accepteerde die je nodig had. Ze wilde die met liefde geven. Op dat moment kon je los laten en jezelf overgeven. Dit was de eerste en de laatste keer dat ik je nog in je kleren zag. Je mocht nu toegeven aan de behoefte van je lichaam. Dat was moe en wilde er gewoon bij gaan liggen. De eerste inwijding was een ontroerend moment. Dankbaarheid vervulde mijn wezen omdat God mij had uitverkoren om bij zoveel schoonheid te mogen zijn. We zaten daarna rustig bij elkaar, aten wat en ik ging om diezelfde avond terug te komen. De volgende dag vonden de overige inwijdingen plaats en je werd zo mogelijk nog mooier. Soms zaten we even op de veranda en ik vond het heerlijk om je aan te raken, even over je arm te strelen, meer was niet nodig. Er werden weinig woorden gewisseld, maar uit je blik sprak zoveel liefde. Toen ik afscheid van je nam, vroeg je wanneer ik terug zou komen naar Aruba. Ik zei dat ik dat niet wist, maar als God dit wilde, zou het ongetwijfeld gebeuren. Je zei dat je me dan dolgraag wilde ontmoeten. Ik keek je aan en we wisten beiden dat we elkaar in de stof niet terug zouden zien. Maar ik bleef in je hart en jij bleef in het mijne en ik nam je overal met me mee nadat mijn werk op Aruba was beëindigd. Ik gaf je een speciaal steentje, dat uitdrukking gaf aan de verbinding die ertussen ons was en vroeg je dit bij je te dragen, als je dat wilde. En dat deed je! Bijna twee maanden later, ik was net terug van een waakperiode aan het sterfbed van mijn broeder Everhard, kreeg ik een telefoontje van je dochter. Ze vertelde dat je was overgegaan en dat je dat op een prachtige manier had gedaan. Hoe kon het ook anders? Het proces tussen jullie beiden had zich, zo mogelijk, nog verdiept. Je had rust en vrede in jezelf gevonden en je volledig over gegeven. Mijn steentje droeg je steeds bij je, 's nachts lag het in je bed en als je op was zat het in je pyjamajasje. Jouw heengaan werd op passende wijze gevierd, met een prachtige kerkdienst waar alle mensen die van je hielden aanwezig waren en als afsluiting een feestelijk Arubaans etentje in jullie huis. Inmiddels een jaar later, mocht ik je prachtige dochter inwijden. En al die tijd waren jullie, jij en Everhard, haast tastbaar aanwezig..... Het ga je goed, ik weet dat het goed met je gaat en ik dank je voor jouw leiding, jouw wijsheid, maar vooral ook voor jouw eenvoud en jouw bron van inspiratie op mijn pad.
Yasmin Verschure
97/160
Met een open Hart
Oefening 10. Geven en ontvangen *
Sta in spreidstand met je voeten geworteld in de aarde en je knieën licht gebogen, zodat je energie in je buik, je hara is. Stel jezelf voor dat er een zilveren draadje vanaf je kruin de hemel in loopt.
*
Breng met een inademing je handen naar je hart en met een uitademing laat je ze uiteen gaan in een gebaar van geven. Hierbij laat je de ruimte tussen je handen aangeven hoeveel jij op dit moment kunt geven. Als het niet goed voelt, als je meer geeft dan je eigenlijk hebt, dan zul je pijn voelen tussen je schouderbladen. Luister hier naar, forceer niets en ga niet over je grenzen.
*
Stop na een minuut of tien en voel een paar minuten na met gesloten ogen en je handen op je hart. Ga dan door met het ontvangen. Bij de inademing spreid je beide armen uit zover als jij voelt dat je in jezelf op durft te nemen en je brengt je handen met een uitademing naar je hart, de palmen zijn naar je hart gericht. Ook nu, goed blijven voelen wat je kunt toelaten en jezelf niet forceren.
*
Stop ook nu na een minuut of tien en voel met je handen op je hart of geven en nemen in harmonie zijn...
Yasmin Verschure
98/160
Met een open Hart
EGOLOOS ‘ De vrucht valt pas dan van de boom wanneer hij tot volle wasdom is gekomen......’ Het is lange tijd geleden dat ik mezelf begaf op het pad van de yoga. Hatha yoga wel te verstaan. Het pad naar verlichting via het lichaam. Een van de dingen die ik leerde, naast de intensieve ademhalings- en lichaamsoefeningen, was dat ik mijn ego los moest laten. Ego, eerlijk ik wist niet eens wat het was. Laat staan dat ik wist wat ik los moest laten... Eén ding is me inmiddels duidelijk geworden. Yoga is een schitterende weg. Maar het is een oosterse weg, net als vele andere filosofieën en methodes die in deze jaren gestadig onze cultuur binnen druppelen. En het loslaten van het ego op deze manier, daar heb ik nog steeds mijn vragen bij. Naast ons persoonlijk karma, opgebouwd in het verleden, wat onze ziel in dit leven wenst uit te werken, is er ook zoiets als het karma van de groep, het land. Kortom de plek waar ik gekozen heb te incarneren. In het westen hebben we voor een andere les gekozen dan de mensen in het Oosten. Op de een of andere manier zitten wij in het proces van individualisering. Het proces van het ontdekken wie we zijn. Het proces van de afgescheidenheid. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, iets los te laten wat je niet bezeten hebt, niet doorvoeld hebt tot in elke cel van je wezen. Alles wat je vroegtijdig loslaat, wat je afzweert voordat het doorleefd en doorwerkt is, zal voortdurend de kop op blijven steken. Je ego wil gezien worden, hoe dan ook. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Aangezien we in het verleden onze verantwoordelijkheid uit handen gaven aan kerken en leraren zijn we er van doordrongen dat we het ‘kwaad’ moeten bestrijden. Denk maar aan het verhaal van Sint Joris en de draak. Sint Joris vernietigt uiteindelijk de draak. Jammer, want deze draak is niet alleen een heilig dier, maar vertegenwoordigt ook onze kompost voor groei. Het is ons ego, onze persoonlijkheid die keer op keer de kop opsteekt en gezien wil worden. Het is onze vuurkracht, onze scheppingsdrang. We kunnen deze kracht beleven door seksualiteit, door creativiteit, door onszelf te manifesteren. Hoe dan ook, we kunnen die kracht niet wegstoppen. Er is geen goed en geen kwaad, er is alleen maar ervaring. Je kunt in wezen niet verkeerd handelen. Je kunt alleen maar handelen vanuit jouw bewustzijn, vanuit jouw gevoel voor zuiverheid, naar eer en geweten. We zijn naar deze aarde gekomen om de lessen te leren welke onze ziel gekozen heeft om te leren. En wat is nu een betere plek dan de aarde, daar waar alles uit polariteiten bestaat. Waar, in godsnaam, kun je nog meer ervaring opdoen? En hoe kun je leren wanneer je geen ‘fouten’ mag maken. Hoe kun je leren als je barstensvol zit met oordelen naar jezelf en dus ook naar je buitenwereld? Nee, we moeten onze draak niet vernietigen. We moeten hem liefdevol tegemoet treden en temmen. We moeten hem temmen door eerlijk en open te luisteren en te voelen wat het vuur in ons nodig heeft. Als het nodig is jezelf te manifesteren, omdat je het nodig hebt om gezien te worden, zorg dan dat je jezelf manifesteert, zorg dat je gezien wordt. En wees je bewust van datgene waar je mee bezig bent. Want dat laatste is wel belangrijk. Zonder kritisch maar liefdevol te kijken naar jezelf, kun je niet groeien. Zo eenvoudig is het. Je kunt pas iets loslaten als je het bezeten hebt. Je kunt je huis en haard niet achterlaten als je niet volledig hebt doorvoeld wat het is om een eigen plek te hebben. Je kunt je carrière niet opgeven, als je nooit een carrière hebt gemaakt. Je kunt jezelf niet losmaken van de materie, als je niet tot op de bodem in die materie bent gegaan. Als je niet tot op de bodem
Yasmin Verschure
99/160
Met een open Hart
je gehechtheid aan de materie doorvoeld en doorleefd hebt. Want dan, en niet eerder kun je zien hoe betrekkelijk alles is. Dan en niet eerder, kun je jouw draak gaan omvormen en mennen zonder teugels. Dan en niet eerder ben je zover gekomen dat jij de baas bent over je draak en de draak niet langer over jou. En dan en niet eerder kun je gaan voelen wat jouw goddelijke bestemming is. Dan kun je bij elke actie die je onderneemt jezelf afvragen: dien ik hiermee mijn hoogste goed en het hoogste goed van die ander, of ben ik nog steeds bezig mijn ego te bevredigen? En zo ja, kijk er naar en lach erom. Maak er geen drama van. Je kunt het leven zien als zwaar, je kunt het zien als een uitdaging. Dat laatste maakt een enorm verschil! Geloof me, de weg die je gaat ligt min of meer al vast. Die heeft jouw al ziel gekozen voor je in dit leven incarneerde. De enige keuze die je kunt maken is of je jouw weg wenst te gaan in een voertuig met vering of zonder vering. In het ene geval zul je alle hobbels van de weg voelen, in het andere geval voel je geen enkele hobbel. De enige keuze die je dus hebt is dat je jouw weg kunt gaan vanuit weerstand of met vreugde. Vreugde omdat je weet dat pijn en lijden je zullen zuiveren en louteren en zullen doen groeien naar een hoger bewustzijn. Een bewustzijn waarin pijn en lijden jouw leven niet langer bepalen, omdat je toeschouwer bent geworden. Je weet dat dit alles niet langer met jou te maken heeft. Vanaf dat moment zul je al datgene wat op jouw pad komt omarmen zonder enige beperking. Want jij bent geest en tot geest zul je wederkeren. Je bent eeuwig. Niets, maar dan ook niets van jouw bewustzijn zal ooit verloren gaan. Het enige wat je achterlaat is je voertuig. Dat is slechts een tijdelijk onderkomen voor je ziel, opgebouwd uit klei of stof en zal dus in die zin ook weer terugkeren tot stof. Jij, jouw onpersoonlijke IK is eeuwig en altijd aanwezig. Offer je ego in het vuur van je wezen wanneer de vrucht volkomen rijp is. En niet eerder dan dat! Je kunt geen stappen overslaan, geen enkele....
Yasmin Verschure
100/160
Met een open Hart
DANSEND NAAR GOD God werd nooit onstoffelijk gezien en zijn verschijning in de vrouw is de meest volmaakte van alle - Muhyi-d-din Ibn Arabi Ik buig me voorover om je een zoen te geven en ik denk: hou je van dansen? En jij zegt: ‘Ik heb de hele week met je gedanst.’ En je staat op, spreidt je armen uit en draait rond als een volleerd soefidanser. Ik houd mijn adem in. Het is bijna twee jaar geleden dat ik je voor het laatst zag. Kort na Kerst was het. Ik vergeet dat nooit. Weet je nog dat ik op die bewuste kerstviering afscheid van jullie nam. In mijn diepste wezen deed ik dat ook van het aardse bestaan. Het was tijdens die kerstviering dat ik Everhard inwijdde als Reikimeester. Everhard, die inmiddels zijn licht over ons laat schijnen van gene zijde. Ik zei dat ik niets meer te geven had, dat mensen welkom waren als ze iets te brengen hadden. Vanaf dat moment begon het stil te worden om me heen... Jij negeerde dit alles en stond ineens voor de deur van onze vrienden om mij te zien. Ik zat even in een dilemma, liet je toch binnenkomen. Ik zie mezelf nog zitten, ik had net een of andere fluwelen creatie met spiegeltjes gekocht. En ik was bezig de spiegeltjes opnieuw te bevestigen. Mijn lijf was fragiel en kwetsbaar, maar IK, het hart in mijzelf, voelde zich goed, blij en tevreden. Je zat tegenover mij en op de een of andere manier haalde mijn zijn ter plekke al jouw rottigheid omhoog. Geloof me, je bent helaas niet de enige bij wie dat gebeurt en het was ook niet de eerste keer dat jou dit overkwam! Afijn, als blikken konden doden, dan had je me ongetwijfeld dood gekeken. Het raakte me niet, ik voelde me onaantastbaar voor jou boze blikken. Uiteindelijk ging je weg. Dat was goed en ik had het gevoel dat je me nu met rust zou laten. Dat deed je aanvankelijk. Toen begon je weer kaartjes te sturen. De eerste voelde goed, dus ik dacht: oké, laat maar. De tweede voelde allerminst goed en ik besloot voorgoed een einde te maken aan ons contact. Ik stuurde dit kaartje terug met de boodschap dat je mij met rust moest laten. Kon ik bevroeden wat ik daarmee aan zou richten? Nee, totaal niet. Het was een daad van liefde, onvoorwaardelijke liefde. Het maakte de vuurkracht opnieuw in je wakker die je zo broodnodig had om te leven. Te overleven en de beslissingen te nemen en ten uitvoer te brengen die je moest nemen. Want zoals je al zei: jij en ik, we doen geen van beiden iets half. En nu, bijna twee jaar later, lag daar opeens jouw kaartje in onze brievenbus, doorgestuurd via ons logeeradres. Je wist niet eens waar ik was, waar ik woonde, of ik überhaupt nog wel in Nederland woonde. Je was er van overtuigd dat je me zou bereiken. Ik zie de afzender en ondanks het feit dat je nu je meisjesnaam gebruikt, wist ik dat jij de zender was. Mijn eerste opwelling was om de envelop ongeopend de vuilnisbak in te gooien. Terwijl ik hem vastpak voel ik de energie en laat ik de intentie tot mij doordringen. En het voelt goed, heel goed, dus besluit ik om te kijken wat jij wilt delen. Ik haal een prachtige kaart uit de envelop, waar maar één zin op staat: wil je me inwijden als Reikimeester? Mijn adem stokt in mijn keel, ik had alles verwacht, maar niet direct dit. Ik zet de kaart beduusd voor me neer, kijk en voel, kijk en voel. En het voelt goed, heel goed...
Yasmin Verschure
101/160
Met een open Hart
En ik denk: ik moet bellen, ik moet in ieder geval gewoon bellen om een afspraak te maken en te zien wat je me te vertellen hebt. En dan kunnen we altijd nog een beslissing nemen. Die middag bel ik en krijg je meteen aan de telefoon. Het wordt een kort en krachtig gesprek. Je zegt: ‘Ik wist het, ik wist dat deze kaart jou zou bereiken en dat het goed was.’ En het voelde goed, heel goed. Het duurde nog vier dagen voor ik je zou zien, maar elke dag verscheen je in een of andere vorm en dat voelde als licht, dat voelde als liefde, dat voelde als zusterschap, als lid van het nieuwe verbond. Ik trek een medicijnkaart op jouw eventuele meesterschap. Het is de korhoen. De korhoen is verbonden met de heilige spiraal en staat symbool voor de dansende derwisjen. In Turkije, in Konya ligt het centrum van hun bestaan. Jaren geleden las ik het verrukkelijke boekje Dansend naar God van Reshad Field. Ik gaf me onmiddellijk op voor een cursus soefidansen en ervoer de staat van extase, van één zijn met God tijdens de dans. En jij, jij bracht de dans van de heilige spiraal terug in mijn leven...... Daar stond je, als een geboren derwisj, en ik vertelde je het verhaal van het korhoen. We praatten over alles wat jou deze afgelopen jaren met jezelf in het reine had gebracht. Het werk wat je losliet, je man die je losliet, omdat er voor jou maar één weg mogelijk was. Omdat er maar één trouwbelofte mogelijk was. Zoals je zei, als je twijfel is doorwerkt en je eenmaal weet welke weg je moet gaan, dan ga je hem ook, met alle pijn en vreugde die erbij hoort. Maar niet half, nee, voor de volle honderd procent. Je vertelde over je strijd met mij. De spiegel die ik je steeds voorhield. De Christus die je in me zag, was het zo'n drie jaar geleden? Ongetwijfeld was het op het moment dat jouw hart zich opende voor deze liefdesenergie. En daarna de duivel, ja je zag de duivel in mij. En natuurlijk had je gelijk. Ongetwijfeld heb ik beide aspecten in mezelf vertegenwoordigd, evenals jij toch? Weet je nog het beeldje wat ik voor je meenam uit Guatemala? Het haalde ter plekke al je verborgen agressie omhoog. Eerlijk, ik had het nooit kunnen bedenken toen ik het voor je kocht, maar het was midden in de roos. Glimlachend haalden we herinneringen terug van het moment dat ik jou inwijdde in de tweede graad, bijna vier jaar geleden. Jij zag ons samen in Peru in de tijd van de Inca's. Ik stond op de brandstapel om geofferd te worden en jij zou de volgende zijn. Ook toen was je boos op mij omdat ik zei dat het schitterend was al die vorige levens. Maar dat we toevallig wel in het hier en nu leefden en het nu op onze eigentijdse wijze moesten vormgeven. Later werd je de symboliek van dit alles duidelijk: je zag mij reeds in het vuur van loutering staan, waarvan je onbewust wist dat ook jij daar doorheen zou moeten gaan om tot uitzuivering te komen. Je wist nu waarom je zo kwaad op me was destijds na die bewuste kerstviering. Je zag dat ik ook jouw lijden symboliseerde en dat dit ongetwijfeld eens jouw weg zou zijn. En dat wilde je niet, toen nog niet. Hoe kon ik zover gaan! Toen je deze strijd had gestreden kwam de heftigste confrontatie: de strijd om de materie. Mijn God, ben je gek om een dusdanig godsgeschenk te koppelen aan geld? Opnieuw kwam alle rotzooi in jou omhoog. En je zuiverde uit en zuiverde uit tot er niets meer van je ego over was om je achter te verbergen. Tot er niets meer was om je af te houden van de weg die jij wilde gaan. En toen was het er allemaal, de materie, het licht en de liefde, alles uit diezelfde Bron. Ik voelde dat ik niets meer van je verlangde, dat je naar mijn gevoel klaar was. Wat kon ik jou nog vragen, jij die in alle diepte bereid was om de weg te gaan. En zo keek je me ook aan: ‘Ik ben klaar Yasmin.’
Yasmin Verschure
102/160
Met een open Hart
Ik voelde me lichtelijk opgewonden en zei: ‘Vandaag is er iets om te vieren, vandaag wil ik een sigaartje bij de koffie.’ ‘Dat is goed,’ zei jij, ‘geef mij er ook maar een.’ Je had in dit leven niet eerder gerookt. En daar zaten we als vanouds..... Ik had grappig genoeg al tegen Giri gezegd dat ik het donkerbruine vermoeden had dat ik je nog dit jaar in zou wijden. En tegenwoordig zijn deze impulsen tamelijk trefzeker... Alvorens daar over te praten, wilde ik je eerst mijn plekje laten zien. Mijn heksenbos, met haar reeën en haar bijzondere energetische plekken. Oer en uitermate geschikt voor inwijdingen, heb ik ontdekt. Dus neem ik je mee naar deze bijzondere plek. En je voelt wat ik voel, want je houdt op met praten en we wandelen voornamelijk in stilte. Jij en ik, we hebben geen woorden meer nodig. Wanneer je de energie van ‘mijn boom’ voelt, worden de emoties je teveel. En je laat je tranen stromen. Ik laat je, ieder mens heeft recht op zijn eigen tranen, of ze nu van vreugde zijn of van verdriet. En dat vind jij fijn, heel bijzonder en tegelijkertijd ook heel gewoon. Vanuit de cirkel waar altijd licht binnen valt, gaan we naar het verborgen watertje. Terwijl ik op mijn hurken mijmerend de torren bestudeer, welke op kleine schildpadjes lijken, denk ik: goh, dit zou een fantastische plek zijn om jou in te wijden. En jij zegt: ‘Dit zou een fantastische plek zijn voor de inwijding.....’ We gaan naar huis en eten een hapje. Je zegt dat je jezelf zo thuis voelt, zo welkom hier. En dat is waar. Oké, meisje, het is goed, ik voel dat het goed is. Dus vertel maar welke datum jij in je hoofd hebt, want daar heb je ongetwijfeld over nagedacht. Ik doe mijn ogen dicht en denk: Kerst, Kerst is een prachtige tijd voor een nieuwe geboorte……. Ja, natuurlijk heb je daar over nagedacht! Je vader, je belangrijkste gids, is overleden op negen november. Je zou graag op die dag worden ingewijd, als het voor mij geen bezwaar is. Mijn God, ik moet even slikken, negen november, dat is morgen, dat is wel heel snel. Stel niet uit tot morgen......... Oké, vrijdag, uitstekend. Alleen de inwijding, niet meer en niet minder. Er is geen tijd om me voor te bereiden, dus laten we het simpel houden. De rest zien we later wel. Er komt een diepe rust over mij. De volgende morgen haal ik jou op in het huis van mijn zus. Je hebt haar lange tijd niet gezien, maar zij hoort er ongetwijfeld ook bij. Afgelopen nacht was het volle maan en de opwinding van deze energie heeft er voor gezorgd dat ik geen oog dicht heb gedaan. Ik laat mijn voornemen om in stilte terug te rijden ook maar los. Ja zelfs het mediteren wordt losgelaten. Het wordt gezellig kneuteren met een kopje koffie en een sigaartje. We trekken een engelenkaartje. Flexibel, dat moeten we zijn, ik geloof dat me dat steeds beter af gaat. Natuurlijk draag ik mijn creatie met de spiegeltjes, op de een of andere manier hoort dat bij jou. En op het moment dat ik een van mijn ‘spiegeltjes’ verlies, geef ik dat spontaan aan jou. Je zult het bewaren als een kostbaar kleinood. Toch maar even wat spulletjes klaarzetten om mee te nemen naar het bos. Wat aankleding, kaarsen, wierook, de fotocamera en een kussen voor jou om op te zitten. Ik zet het zo neer dat ik het niet over het hoofd kan zien. Vijf minuten van huis stop ik de auto en kijk je aan: vergeten, ik vergat de tas met spullen. Het is duidelijk, het zijn gewoon uiterlijkheden, hebben wij niet meer nodig. Eenvoud moet het zijn. Niet omkeren, maar gewoon doorrijden. Op naar het bos, het gewijde bos. Drie vrouwen, drie oude indianen, heksen, wijze vrouwen, gaan het bos in. Op dat moment is daar die stilte, is daar die afstemming, het gebed, de communicatie met God. Is er een plek te bedenken waar je beter de aanwezigheid kunt voelen van deze scheppende kracht? In stilte, onze voeten in laarzen en verbonden met de aarde, lopen we langzaam, bewust van iedere stap, bewust van alles om ons heen, door het bos. Hoewel later in de herfst, is er nog een veelvoud aan kleur. We
Yasmin Verschure
103/160
Met een open Hart
zien zelfs hier en daar nog een late paddestoel. Dwars door het bos gaande, waan ik mezelf in het oerwoud. De eerste optie is mijn boom, mijn eik, mijn heilige eik inmiddels. We zitten in een intense stilte tegen haar stam en na verloop van tijd verkeer ik in een andere wereld. Ik vraag jou om tabak te offeren aan mijn boom, onze boom. Als dank voor haar energie, voor haar kracht. Ik bedank mijn boom met een Om Shanti groet en dan gaan we in stilte verder. Een stilte die jij en ik niet willen, niet kunnen doorbreken, zelfs niet om te zingen. Aangekomen op de open cirkel draaien we eenentwintig keer om onze as. De derwisjdans in haar eenvoudige vorm. Een prima oefening om alle chakra's en dus ook alle endocriene klieren op elkaar af te stemmen. Daar doen we het vandaag niet voor. Dan komen we bij de put, het watertje. Ik trek mijn jack uit en spreid hem met een stille uitnodiging voor je uit. Ik verbind mezelf met het middelpunt van de aarde terwijl ik je inwijd en dat is diep, geloof me. Ontroerend diep, ontroerend hoog, want die andere kant is er ook, de opgaande spiraal. We laten de stilte achter ons en zijn drie opgewonden meiden. Onze zus wil delen in onze omhelzing en schuift letterlijk de modder in! We gieren van het lachen. Ik offer voor deze speciale gelegenheid tabak in de put. Bedank het water en al het leven dat in haar is voor haar helende, genezende werking. Want uit het water komt immers al het leven voort... We gaan op weg naar huis. Tijd voor een glas wijn en een sigaartje! Jij en ik we drinken zelden, nou dat zul je weten ook. In één klap ben je gevloerd, maar voor die tijd dans je de dans van de derwisjen. En hoewel je nog wat bij mag leren in uithoudingsvermogen, is je houding de perfecte houding van een echte onvervalste derwisj. Terwijl jij ligt te rusten op de bank, neem ik het van je over. Hoewel het lange tijd geleden is, zit ik er helemaal in en dans de dans der derwisjen, die mij niet vreemd is, niet nu en niet in vroegere tijden. En ik beleef weer min of meer dat volledige moment van zijn, van extase. En Giri, Giri kookt de meest eenvoudige, de meest verrukkelijke maaltijd. Want ook de inwendige mens moet versterkt worden. Oefening 11. Afstemming van je chakra’s a.
Sta met je armen horizontaal uitgestrekt. De linker palm naar de hemel en de rechter palm naar de aarde. Zo breng je de hemelenergie naar de aarde. Roteer eenentwintig keer rond je as. Doe het langzaam en blijf kijken op ooghoogte. Kruis je armen over elkaar voor je hart als je stopt en geef jezelf de tijd om de energie in je op te nemen.
Deze oefening is geschikt om alle chakra's en dus ook de endocriene klieren op elkaar af te stemmen en met elkaar in harmonie te brengen. b.
Sta met je voeten goed geworteld en verbonden in de aarde. Stel je voor dat er, te beginnen bij je voeten een beweging ontstaat van een opwaartse spiraal die de hele ruimte van je aura bestrijkt en zich langzaam tot ver boven je hoofd beweegt. Laat de spiraal terugspiralen tot aan de grond. Herhaal dit een aantal keren.
Yasmin Verschure
104/160
Met een open Hart
LICHTPLEKJE IJdelheid op het juiste moment is een grote deugd, op het onjuiste moment is zij een grote zonde. - Inayat Khan Je zit tegenover mij en zegt: ‘Kijk dit is een plek waar ik thuis hoor. Hier is liefde en licht. Ik hoor niet meer in een sfeer zoals die is bij mij thuis. Begrijp je dat?’ Het duurt even voordat dit volledig tot me doordringt. Dan geef ik je het volgende antwoord: ‘Zodra jij licht en liefde bent, zal elke plek waar je zult zijn licht en liefde zijn, omdat jij dat zult creëren. Begrijp je dat deze plek niet uit zichzelf een lichtplekje is geworden? Het heeft te maken met datgene wat wij in onszelf neerzetten en daardoor uitstralen op deze plek.’ Een plekje vol liefde en licht. Ja, daar begint het aardig op te lijken. Na nogal wat puin geruimd te hebben is ons huisje, ons eerste eigen plekje na vier jaar, aan binnen en buitenkant lichter en lieflijker dan voorheen. De oude sfeer is verdwenen, het donker is weg en na deze uiterlijke verschoning heb ik ons plekje ingewijd en tot ons eigen plekje gemaakt. Het zijn op de eigen plek maakt meteen dat allerlei symptomen nu door kunnen breken en ik zit opnieuw maanden opgesloten. In het begin omdat het niet anders kan. Daarna voel ik geen behoefte om uit dit sfeertje te breken. Ik moet me voorbereiden op een nieuwe periode waarin ik langere tijd aan huis gebonden zal zijn. Waar kan ik dit beter doen dan hier in de stilte van mijn eigen zijn? Slechts een enkeling is op de hoogte van onze terugkomst in Nederland, van ons verblijf op deze plek. Bewust of onbewust hebben we de ruimte gecreëerd die we beiden nodig hadden. Ook al kom ik zelden buiten de deur, weer zijn er mensen die deze plek weten te vinden, die hier willen zijn. Ze komen iets brengen en tegelijkertijd iets halen. Het is een wisselwerking, even opladen om vernieuwd en gesterkt hun weg te kunnen gaan. Wondertjes van licht en liefde, wondertjes van aanraking vinden hier in dit liefelijke plekje plaats. Zo af en toe druppelt er een nieuw wondertje binnen. Zielenmaatjes zijn het, altijd gekend. Herkenning vindt plaats, uitwisseling. Het voelt zo vertrouwd, zo eigen. Men wil mij verwennen, iets voor me doen. Heerlijk, ik kan het steeds beter toelaten. Tegelijkertijd moet ik voorzichtig zijn. Opletten dat ik mijn eigen stukje bewaak. Dat ik ervoor blijf zorgen regelmatig alleen te kunnen zijn, want dat heb ik, nu er zoveel gebeurt, heel hard nodig. Het is een openbaring om steeds meer het resultaat te gaan voelen van een verandering die van binnenuit plaats vindt. Het lijkt niet langer nodig naar buiten te treden om energie te laten stromen. Het gebeurt gewoon in stilte, ver weg van elke activiteit. Naarmate Giri en ik meer liefde neerzetten in onszelf, in ons innerlijke huis, in onze relatie en daardoor in ons huisje, stroomt deze liefde door de muren naar buiten en vangt af en toe een buitenstaander daar een straaltje van op. Ieder mens, gezond of ziek, goed ter been of gehandicapt kan op zijn of haar manier een lichtje laten schijnen. Want energie is onbegrensd, energie gaat door alle muren. Hoe meer licht van binnen, hoe meer licht aan de buitenkant. Laat maar zijn, laat maar stromen jouw energie, jouw licht. En geniet van jouw stroom, want al deze stroompjes tezamen worden een grote overweldigende liefdesstroom.
Yasmin Verschure
105/160
Met een open Hart
RECHTEN EN PLICHTEN Het echte volk kent geen vrees. Vrees is een emotie uit het dierenrijk. Als mensen weten dat er een goddelijke eenheid is en begrijpen dat het heelal niet toevallig is ontstaan, kunnen ze geen angst hebben. Je hebt of vertrouwen of vrees. Niet allebei. Bezit wekt angst op. Bij het Echte volk is dankbaarheid aangeboren. Zij staan 's morgens al dankbaar op. Zij eren de aarde uit dankbaarheid voor het voedsel en alle ervaringen die de aarde geeft. Zij geloven niet dat dood door ziekte of een ongeval natuurlijk is. De ziel is eeuwig en kun je niet doden. Als zij voelen dat hun tijd gekomen is om terug te keren naar de eeuwigheid, vragen zij toestemming aan de eenheid en maken daar een feestelijk gebeuren van. Bij de geboorte krijgt ieder zieltje het volgende te horen: ‘We houden van je en staan je bij op je reis’. Bij de viering van het einde wordt degene die gaat vertrekken door iedereen omhelsd en krijgt hij dezelfde boodschap mee. Dan gaat hij in het zand zitten en sluit zijn lichaamsfuncties af. Binnen twee minuten is hij weg, terug naar het licht. - Marlo Morgan Vanuit ons lieve eigen plekje wil ik iets met jullie delen waar ik regelmatig mee geconfronteerd word als ik in Nederland ben en wat blijkbaar voor velen een vanzelfsprekend gegeven is. Wij in Nederland zijn het meest bevoorrechte volkje wat er momenteel op aarde bestaat. Heb je daar wel eens over na gedacht? Wij hebben niet de dreiging van oorlog. Niemand in Nederland lijdt honger. We zijn vrij om onze mening naar buiten te brengen zonder dat we meteen verbannen worden of achter de tralies verdwijnen. We zijn een echt ‘verzorgend’ landje geworden. Binnen een straal van tien kilometer kun je alles kopen wat je maar kunt bedenken. Eten en drinken, kleding, luxe, zo gek kun je het niet verzinnen, het is er allemaal. Ja overal is aan gedacht, alles is inmiddels voor ons geregeld. De zorg rond de geboorte, de jong volwassene, de zieke, de gehandicapte, de ouder wordende mens, de stervende. Nergens ter wereld is dat zo optimaal als bij ons. Zelfs niet in Amerika. We hebben zelfs het recht om te beslissen over leven en dood. We kunnen vrij kiezen voor abortus wanneer er iets niet in orde is met de vrucht. En ook dat wordt vergoed. Allemaal bij de wet geregeld! Beslissingen over leven of dood zijn echter beslissingen die naar mijn gevoel nooit wettelijk vastgelegd kunnen worden. Het is steeds opnieuw een gewetensvolle beslissing, die voor iedereen anders ligt. Het is van belang voor die bewuste ziel, om te kijken welke beslissing in zijn situatie van belang is en daar volledig de verantwoordelijkheid voor te nemen. Het krijgen van een gehandicapt kind zal voor de één een straf zijn, maar voor de ander een geschenk, een mogelijkheid om een zelfgekozen les te leren. Ieder heeft het recht om zelf te beslissen wanneer hij dit leven verlaat en dat op een manier te doen die bij hem of haar past. Iedereen heeft eveneens het recht om te weigeren daar aan mee te werken! Je bent heel gespannen en vol weerstand binnen gekomen. Je wil maar één ding en dat is rust. Ik vraag je wat er speelt rondom je moeder en je vertelt dat zij ongeneeslijk ziek is en vermoedelijk vrij snel gaat sterven. Ze wil er zelf een einde aan maken, ze vindt dat ze voldoende heeft geleden. En daar heb jij enorm veel moeite mee. Dat kan immers niet, niemand heeft het recht om een einde te maken aan zijn leven! Ik doe een stap achteruit en kijk je aan: ‘Toen jij en ik bij de aboriginals leefden, trokken we onszelf terug in de woestijn als we voelden dat onze tijd gekomen was. Toen jij en ik
Yasmin Verschure
106/160
Met een open Hart
bij de indianen leefden trokken we ons terug in onze tipi om te sterven, weet je nog? In deze maatschappij is alles erop gericht om tegen elke verdrukking in het voertuig in leven te houden. Er is geen sprake meer van een natuurlijke overgang. Je moeder heeft groot gelijk. Genoeg is genoeg en op is op. Alleen zij kan bepalen wanneer het de juiste tijd is en niemand anders. En ze heeft er recht op dat jij dat op zijn minst respecteert!’ Stomverbaasd kijk je me aan. ‘Je bedoelt dat....’ ‘Ja dat bedoel ik.’ Er valt een enorme last van je af. Als je aan het einde van het weekend naar huis gaat, voel je jezelf als herboren. Het zorgsysteem in onze samenleving is indrukwekkend. En alles is ongelooflijk goed op elkaar afgestemd. Dat is schepping en creativiteit van de eerste orde. Daar zit een perfect brein achter, dat kun je wel zeggen. Laten we eens kijken naar de kleine dagelijkse dingetjes. Hoeveel mensen zijn er niet in de weer om te zorgen dat wij zo comfortabel mogelijk kunnen leven? Neem nou het afval. Hoeveel mensen zijn er niet bezig om onze vuilnis op te ruimen en te verwerken? De straten, wie houdt de straten schoon, de dorpen en de steden? Wat te denken van al die moeders die steeds opnieuw aanwezig zijn om onze kinderen veilig de straat over te laten steken? De post. Heb je er wel eens over na gedacht wat er allemaal aan vooraf gaat voordat jij jouw post in de brievenbus hebt? In hoeveel handen jouw brief inmiddels is geweest? De weg die jouw bos bloemen heeft afgelegd alvorens ze bij jou in de kamer staan. Kortom, de weg die jouw dagelijkse boodschappen hebben afgelegd voordat ze bij jou in huis belanden: peultjes uit Egypte, kiwi's uit Nieuw Zeeland. Alle voorzieningen om het winkelen zo aangenaam mogelijk te maken: de koffieshops, de eethuisjes, de attracties voor de kinderen. Voorzieningen zoals bijstand, ziektewet, WAO en AOW. Iedereen die niet kan werken in Nederland wordt verzorgd. Is dat niet fantastisch? Aan het begin van het nieuwe seizoen staan de vakbonden klaar om te onderhandelen over kortere werktijden tegen hogere lonen en proberen zij nog meer arbeidsplaatsen te creëren. Want we hebben recht op arbeid en onze koopkracht moet gehandhaafd blijven. Simpel, we moeten onze fabrieken draaiende houden. Al gaat het nu niet zozeer over het product, dat is allang achterhaald. Wat te doen met al die werklozen als we een fabriek moeten sluiten? Dus produceren we de meest onzinnige dingen om mensen aan het werk te houden en verzinnen we de meest onzinnige reclames om de mensen deze onzinnige producten te laten kopen. Alles is geoorloofd zolang het geld opbrengt. Wat te denken van al die mensen die voortdurend bezig zijn om te zorgen dat wij ons kunnen vermaken in onze vrije tijd. Ja, die er voor zorgen dat wij onszelf vooral niet vervelen. En wat ze zoal weten te verzinnen, kortom ik neem daar mijn petje voor af, val soms echt van verbazing achterover. Een van die fenomenen is de laserquest. Je krijgt een passend pak en een pistool. Je kunt via een beeldscherm heerlijk je agressie botvieren door in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk mensen om zeep te helpen. Reuze lol! Helaas het is maar al te waar, we sterven van de ingehouden agressie die we toch ergens kwijt zullen moeten...... Hoe dan ook, als je onze luxe en welvaart ziet dan zou je denken dat wij, het meest begunstigde volk ter wereld, ook het meest tevreden volk ter wereld zouden zijn. Ja dat de blijheid en de dankbaarheid van ons af zouden stralen. Of niet soms? Nou geloof me, niets is minder waar. Mis, helemaal mis! In plaats van dankbaar te zijn en het als een voorrecht te zien dat we het zo goed hebben met zijn allen, vinden we dat we
Yasmin Verschure
107/160
Met een open Hart
recht hebben op dit alles. We betalen er toch immers voor! We vinden het vanzelfsprekend. We eisen het zonder meer. Jammer, daardoor degenereren we dit alles tot het niveau van begeerte. We verwachten dat anderen voortdurend achter ons aan lopen om onze rotzooi op te ruimen. Al staat er elke tien meter een vuilnisbak, we moeten ons niet te veel hoeven te vermoeien. We donderen onze rotzooi gewoon op de straat of in het bos. Uiteindelijk betalen we toch reinigingsrechten of niet soms? Hoe zit het met onze gezamenlijke zorg voor ons gezamenlijk huis, onze moeder aarde. We doen dit in ons eigen huis toch ook niet zo? Het is zelfs zover gekomen of we zijn zover afgezakt dat het mogelijk is in Nederland om de boel van anderen in elkaar te slaan, zonder dat je dat iets ‘kost’. Heb je immers een verzekering voor? Zo niet en heb je geen geld, dan draait de gemeenschap, wij dus, ervoor op. In het ergste geval krijg je nog een tijdje gratis kost en inwoning met recht om gelucht te worden, kleurentelevisie en behoudt van uitkering. Hoe zit het echter met onze eigen verantwoordelijkheid? Zou het niet logisch zijn om de dingen die we zelf vernielen ook weer zelf te herstellen? Zou het niet vanzelfsprekend zijn om de energie en de creatie van anderen te respecteren? Zou het niet vanzelfsprekend zijn dat we onze regering die we zelf kiezen en die een fantastische afspiegeling vormt van ons allen, in liefde ondersteunen, zodat zij hun, zeker niet lichte taak, vanuit liefde en licht vorm kunnen geven? Hoe komt het dat we zo onverdraagzaam geworden zijn naar elkaar. Dat we zomaar ineens de oorlog verklaren aan alle rokers, bij gebrek aan een andere vijand. Ja moderne heksenjachten ontketenen terwijl we misschien zelf ook wel, aardig fanatiek zelfs, gerookt hebben? Hoe komt het dat er ineens geen plaats meer schijnt te zijn voor allebei, zij het eventueel met een paar duidelijke volwassen afspraken daarover? Ja waarom willen we zo graag alles regelen, elkaar zo lekker betuttelen, zogenaamd beschermen? Wat te denken van de vervuiling die al onze negatieve gedachten teweegbrengen en die werkelijk als een grote gifsluier over de aarde hangen. Is deze negativiteit geen prima vijand om de oorlog aan te verklaren? We hebben recht om te studeren. We kunnen alles worden wat we maar willen en de staat spendeert kolossale bedragen aan onze opleiding. Kennis is immers macht! Handenarbeid, ach dat is alleen nog voor de domme. Vakmanschap iets van vroeger. Het begrip werkstudent is wel een heel ouderwets begrip geworden. Het leven van een student is immers al zwaar genoeg? En dan ben je afgestudeerd en heb je recht op een baan. Een baan op niveau wel te verstaan. Want als ingenieur kun je niet achter de lopende band gaan staan. Daar heb je zeker toch niet voor gestudeerd? Rare, kromme maatschappij!! Rare ik en jij! Ieder werk, alle arbeid is immers even belangrijk in de ogen van God? Zou het niet logisch zijn om onder aan de ladder te beginnen, zodat we alle leerervaringen kunnen doorlopen op weg naar de top. Wanneer we op die manier de top bereiken hebben we begrip en invoelingsvermogen voor diegenen die nu aan het begin van de ladder staan… Wat is de reden dat we zo ondankbaar, zo ontevreden zijn met al deze zorg? Zou het misschien kunnen dat er teveel zorg is. Dat er geen enkele ruimte meer is voor eigen initiatief en we helemaal verstikken in de zorg?
Yasmin Verschure
108/160
Met een open Hart
Is het mogelijk dat we te veel vrije tijd hebben? Plannen we zoveel uit angst, angst voor de leegte, de leegte in onszelf? Hoe komt het dat we zo'n behoefte hebben aan zekerheid. Ja, dat we elke onzekere factor al bij voorbaat uit ons leven willen bannen? De enige zekerheid die we met zekerheid hebben, is dat er een einde komt aan dit leven in de stof en dat we niets van deze uiterlijkheden mee kunnen nemen naar het hiernamaals. Bezit brengt angst teweeg. Hoe meer je bezit, hoe groter de angst voor verlies. Hoe groter ook de angst dat een ander nog meer bezit dan jij. In plaats van ons te verheugen over de voorspoed van anderen, komt er jaloezie omhoog. De drang tot schepping, die in ieder mens aanwezig is, wordt een drang tot vernietiging. Werk zou op de eerste plaats vreugde moeten zijn. We zouden onszelf verbonden moeten voelen met het product wat we produceren, met het bedrijf waar we werken. We zouden het gevoel moeten hebben dat het zinvol is wat we doen, dat wij een belangrijke schakel vormen in het geheel. Dan werken we met vreugde en zullen we ons verantwoordelijk voelen voor het bedrijf. Wetende dat wanneer het slecht gaat met het bedrijf, het ook slecht gaat met ons. We zouden ons gezamenlijk verantwoordelijk voelen en niet lopen te zeuren over dat ene onbetaalde kwartiertje. Of wel soms? Ik kan me voorstellen dat veel lopende bandwerk zo zinloos is dat het moeilijk is om jezelf daarbij betrokken te voelen. Dat de energie dodelijk is voor ons groeiproces en dat we zoveel herrie moeten produceren om vooral niet te voelen waar we mee bezig zijn. Waarom houden we deze dingen in godsnaam in stand? Waarom stapelen we ons huis vol met allerlei ‘tijdbesparende’ apparaten en zitten we vervolgens onszelf stierlijk te vervelen achter de televisie omdat we bij God niet weten hoe we met elkaar kunnen communiceren. Hoe komt het dat we zo bang zijn voor contact? We vertalen onze leegte met een hang naar nog meer geld, met nog meer consumptie. Zoals we onze kinderen volstoppen met surrogaat liefde: snoep en speelgoed. Om ze maar vooral niet lastig te laten zijn. Om vervolgens te ontdekken dat ze lastiger en ontevredener zijn als wij ooit op die leeftijd zijn geweest. Er zou toch een belletje moeten gaan rinkelen. Blijkbaar verlangen zij iets anders dan wij vinden dat zij nodig hebben. Seksualiteit is verworden tot handelswaar waarmee we onze leegte proberen te vullen. We zijn vergeten dat seksualiteit de hoogste vorm van schepping is. We mogen haar dan ook met de grootste zorgvuldigheid bewaken. Het is een uitingsvorm die verbonden zou moeten zijn met ware liefde en zeker niet alleen om onszelf te bevredigen. Het is triest dat zoveel jonge mensen geen nee durven zeggen tegen seksuele gemeenschap, omdat zij het gevoel hebben er niet langer bij te horen. Het wordt tijd dat we ons realiseren dat we scheppers zijn. Dat elke gedachte, elk woord en elke daad positieve of negatieve scheppingen creëert. Hoe anders zullen we met deze gave omgaan, wanneer we streven naar de hoogste zuiverheid van schepping. Hoe anders zou het voorbeeld zijn wat we onze kinderen zouden meegeven. Liefde kun je niet ‘bedrijven’. Liefde is er of is er niet, zo eenvoudig is het. En als die liefde er is, is daar als vanzelfsprekend ook dat wederzijdse respect. Over opwinding gesproken. Wat te denken van onze sportieve jagers die momenteel elke zaterdag de wildstand in het bos op peil brengen. Zo kunnen zij hun agressie kwijt en zorgen ze er voor dat wij, verwend publiek, kunnen kiezen uit minstens vijftig soorten vis, vlees en gevogelte op ons menu. Vrolijk Kerstfeest! En we kunnen dit wel veroordelen, maar het zou er niet zijn als wij hier geen gebruik van zouden maken. Zolang wij alles willen en zo weinig mogelijk willen betalen, zullen er batterijkippen, boxkalveren en angstige varkens zijn op weg naar het slachthuis.
Yasmin Verschure
109/160
Met een open Hart
Het lijkt erop dat we onszelf min of meer rot vervelen. Van gekkigheid niet weten wat we kunnen verzinnen om onszelf te amuseren, bezig te houden, waardoor we zeker niet hoeven te voelen en te denken. Natuurlijk snap ik dat we van ons teveel aan energie af moeten nu we onze creativiteit niet meer kwijt kunnen en onze krachten niet meer op een natuurlijke, sportieve, manier met elkaar kunnen meten. Want scheppingsdrang wordt vernietiging als het onderdrukt wordt. Er moet toch een nieuwe, een andere manier zijn die we ongetwijfeld nog mogen ontdekken? In deze tussentijd neem ik af en toe een moment van stilte om me te realiseren hoe fantastisch het is dat de vuilnisman langskomt om mijn rotzooi op te halen. Dan zet ik de mensen die de hele dag bezig zijn om te zorgen dat ik alles op de juiste tijd en de juiste plaats heb even in het licht. En dan bedank ik God en de vuilnisman dat zij beiden zo goed voor mij zorgen. Verveling, ongetwijfeld de andere kant van onze verzorgingsmaatschappij. Van verveling eten we ons ziek, denken we onszelf ziek. We vinden het ouderwets om te genieten van de dagelijkse karweitjes en vergeten dat het een vreugde kan zijn om te koken, te poetsen of de afwas te doen. Dat het een sport kan zijn om met weinig middelen rond te komen omdat dat ongetwijfeld een stukje creativiteit losmaakt en ons van een hoop verveling en overbodige ballast verlost. We zijn bang voor verantwoordelijkheid en bergen alles op in systemen en hokjes, waardoor onze kinderen niet meer weten dat melk van een koe afkomstig is en niet uit de fabriek. Zij hebben geen notie van gehandicapten en weten niet hoe het is om rekening te houden met ouderen in hun directe leefomgeving. Allemaal netjes opgeborgen. Uit verveling ontstaat er een hoop rotzooi. Want creativiteit moet stromen, het komt vanuit onze buik, onze KI. Daar waar het centrum ligt van onze levensenergie. Niet stromen betekent hetzelfde als niet leven. Niet stromen betekent vernietigen in plaats van scheppen. Als we onszelf, onze eigenheid al vernietigen, dan komen we misschien ook zover dat we buiten onszelf vernietiging gaan zaaien. In het rijke westen worden mensen afgedankt op hun werk op een leeftijd dat ze misschien fysiek niet meer tot de hoogste prestaties in staat zijn, maar op andere niveaus op de top van hun zijn kunnen gaan functioneren. Pas na het vijftigste levensjaar krijgen wij de beschikking over wijsheid en zouden wij een fantastische bijdrage kunnen leveren aan een efficiënte, liefdevolle maatschappij. Regelmatig ben ik in het oosten mensen van hoge leeftijd tegengekomen die een vitaliteit uitstraalden waar wij nauwelijks van kunnen dromen. Mager en tanig, geen grammetje teveel, maar ook niets te kort, geen vitaminepreparaten nodig hebbende, delen zij hun wijsheid met kinderen en kleinkinderen en worden zij gerespecteerd door de gemeenschap. Misschien kunnen we voorzichtig beginnen met het besef dat als je rechten hebt, dat er ook ergens ‘plichten’ tegenover moeten staan. Zelfs al heb je ervoor betaald blijft er nog zoiets als respect en ethiek. Misschien is het goed om te beseffen dat het niet vanzelfsprekend is dat een ander je rotzooi opruimt. Misschien kun je de toiletjuffrouw naast het verplichte muntje ook eens oprecht bedanken voor haar zorg. En misschien is er geen andere mogelijkheid dan die uitkering, maar kunnen we toch uit dankbaarheid iets terug doen voor het grote geheel. Ons eigen creatieve lichtje laten stralen. Ik noem maar een zijstraat. Het is niet zo vanzelfsprekend dat we van al onze voorzieningen gebruik maken. Het is een voorrecht waar we dankbaar voor mogen zijn. En laten we dat ook zijn, dankbaar en bereid om onze overvloed met anderen te delen. Ik begrijp heel goed dat we met z'n allen op een beperkte ruimte leven. Dat we hierdoor steeds minder geneigd zijn om onze deuren open te zetten voor mensen die minder bedeeld zijn dan wijzelf. En dat de onderliggende boodschap angst is, dat begrijp ik ook.
Yasmin Verschure
110/160
Met een open Hart
Want een mens heeft ruimte nodig om zichzelf terug te kunnen trekken en zijn eigenheid te leren kennen. Deze angst lossen we niet op door onze verantwoordelijkheden af te schuiven op de maatschappij. We lossen deze angst op door haar volledig te willen voelen, tot in elke vezel van ons wezen. We komen er nu eenmaal niet onderuit dat we met steeds meer mensen van verschillende culturen op dit kleine plekje zullen leven. Wanneer we die ander kunnen ontvangen met een open hart, dan openen we onszelf voor het geschenk wat een dergelijke kleurrijke samenleving ook bezit. Onze grootste angst blijft de confrontatie met onszelf. Angst om onze eigen leegte te doorvoelen. En daarom vluchten we voortdurend in activiteit. We hebben het allemaal zo verschrikkelijk druk, vooral in onze vrije tijd, dat we minstens veertien dagen van tevoren afspraakjes moeten maken om iemand ‘spontaan’ te kunnen ontmoeten. En als het dan zover is hebben we vaak zoveel muren om ons heen waardoor we die ander niet echt kunnen ontmoeten. Ook op het spirituele vlak is er eindeloos veel te consumeren, op onze honger wordt handig ingespeeld. Fantastisch enerzijds. We hebben nog nooit in zo'n gigantische tijd geleefd, waarin zoveel mogelijk was. Laten we dankbaar zijn dat we er allemaal gebruik van kunnen maken. Zolang het middel niet tot doel verheven wordt zullen we ongetwijfeld een manier vinden om deze kennis te integreren tot in de kleinste details. We zijn op aarde om onszelf in alle diepte te leren kennen. Om het licht en de liefde in ieder van ons opnieuw gestalte te geven. En daarvoor moeten we door heel veel duisternis. Anders zouden we het licht in onszelf nooit ontdekken, noch in iedere zuster en broeder om ons heen. Nee, ik ben niet pessimistisch. Om het licht te kunnen zien moeten we eerst tot in alle diepte door onze eigen duisternis. Moeten we eerst het beest in onszelf in alle volheid ervaren en leren temmen. Zo binnen, zo buiten. We zijn ver gezonken, maar misschien moeten we nog dieper gaan voordat we de omwenteling die de komende jaren van ons gevraagd wordt, kunnen maken. We zullen die omwenteling maken, bewust of onbewust. We zullen ons verheffen van aardse materiele wezens tot goddelijke lichtwezens. Alle cellen in ons lichaam zijn zich aan het voorbereiden. We gaan van een tijd van diepe duisternis naar een tijd van licht. Vandaar dat velen van ons zoveel uit werken in zo'n korte tijd. Er is geen tijd te verspillen. We moeten ons klaarmaken, bereid zijn. Ook al weet in werkelijkheid niemand wat er precies gaat gebeuren. Het is een kwestie van geloof en vertrouwen. En daarvoor is dit gebeuren om ons heen ook nodig. Om te leren zien en te leren herkennen. Het zou kunnen betekenen dat we veel van onze uiterlijke ‘zekerheden’ verliezen. We zullen die niet langer nodig hebben. Daarvoor in de plaats zal de innerlijke zekerheid, de wetenschap dat wij goddelijk zijn en in die zin onsterfelijk, onwrikbaar in ons verankerd worden. Dan weten we dat ons enige leerdoel op aarde is om ons ‘voertuig’ te vervolmaken, opdat we een beter voertuig meenemen wanneer we deze aarde verlaten. Dat met dat voertuig niet ons sterfelijke lichaam bedoeld wordt, mag inmiddels duidelijk zijn. Wat niet wil zeggen dat we zorgeloos met ons tijdelijke voertuig om moeten gaan. Het is onze tempel, waarin onze ziel zichzelf kan vervolmaken. Al kan dit proces diep lichamelijk lijden teweeg brengen, door toeschouwer te worden, door ons niet langer te identificeren met ons fysieke voertuig, weten we dat dit lijden niets te maken heeft met onze goddelijke essentie welke eeuwig is en onaantastbaar.
Yasmin Verschure
111/160
Met een open Hart
Laten we blijven oefenen als voorbereiding op datgene wat komen gaat. Laten we dankbaar zijn voor datgene wat we hebben. Voor alles wat zich elke dag in en om ons heen voltrekt, al is het niet altijd makkelijk te begrijpen. Mogen we achter alles het vonkje licht zien wat er altijd is en mogen we het vonkje God in onszelf en in anderen leren herkennen. Want de zon schijnt altijd, ook al zien we hem niet....... Oefening 12. Terugblik *
Loop, voor je gaat slapen de dag van achter naar voren nog eenmaal door. Bedank God of het universum voor deze dag die nu achter je ligt met alles erop en eraan. Ook al leken er negatieve ervaringen te zijn, je zult merken dat deze ervaringen juist de leerpunten waren voor je ziel. Stuur jouw innerlijk licht over de aarde en zegen al diegenen die minder bedeeld zijn dan jij bent. Als je wakker wordt, verwelkom dan in vreugde en dankbaarheid de nieuwe dag die voor je ligt.
*
Open jezelf voor de overvloed en de liefde die de kosmos deze dag voor jou in petto heeft. Laat dat wat gisteren was helemaal los. Leef in het hier en nu en open jezelf voor deze nieuwe dag met alles erop en eraan. Zegen de nieuwe dag en de nieuwe aarde.
Je kunt de omstandigheden niet veranderen, je kunt wel jouw kijk op de omstandigheden veranderen.
Yasmin Verschure
112/160
Met een open Hart
GEBOORTE Seksuele energie is onze goddelijke scheppingskracht die we op vele manieren tot uitdrukking kunnen brengen. De hoogste uitdrukking is de verwekking van een kind dat voortkomt uit onvoorwaardelijke liefde. Waarin de goddelijke mannelijke kracht en de goddelijke vrouwelijke wijsheid samensmelten als eerbetoon en uitdrukking van onze Schepper. Het verwekken van een kind is niet iets wat we altijd onder controle kunnen hebben, al denken we dat. Er zijn vele zielen die wachten om op het juiste moment te incarneren en er is altijd die hogere macht die door ons heen schept. Als we luisteren naar de stem van ons hart zullen we met respect deze goddelijke schepping gebruiken. Wanneer we geen kinderen kunnen krijgen is het blijkbaar de bedoeling dat we onze creativiteit op een andere manier vorm geven. We kunnen ons veel pijn en lijden besparen als we dat beseffen. Wanneer we niet alles naar onze hand willen zetten, zal onze ziel ongetwijfeld haar juiste bedoeling aan ons openbaren: de reden dat we op aarde zijn en de les die we in dit leven hebben te leren. Niets is toeval! Kinderen zijn goddelijke tempels, de steunpilaren van onze toekomst, vruchten van de zaden die wij gezaaid hebben. We moeten onze kinderen leren zien als goddelijke creaties en mogen hen nooit of te nimmer gebruiken voor onze eigen egoïstische doeleinden. Zij hebben ruimte en respect nodig om op te kunnen groeien in hun eigenheid, los van verwachtingen die ontstaan zijn vanuit onze angst en onzekerheid. Kinderen hebben onze liefdevolle leiding nodig. Het is van groot belang dat zij opgroeien in een liefdevolle omgeving waar zowel het mannelijk aspect van het intellect als de vrouwelijke intuïtie aanwezig is. Beide hoedanigheden zijn nodig om een evenwichtig en harmonieus klimaat te scheppen, waarin een kind zich geborgen en veilig kan voelen en alle ruimte krijgt om zijn eigenheid te ontdekken. Los van alle verwachtingen van de ouders. Ons onderwijs zou mogen aansluiten op deze nieuwe tijd en een perfecte harmonie moeten voortbrengen tussen het mannelijke denken en de vrouwelijke intuïtie. Het huidige onderwijs is een product van ons materialistische denken. Het sluit niet meer aan bij de behoefte van de zielen die op dit moment incarneren. Vele zieltjes vallen uit de boot. Een bepaalde mate van competitie blijft gezond, maar het moet een spel blijven. We mogen ophouden met onze gemiste kansen te projecteren op onze kinderen. Het is onze behoefte om onze angst en onzekerheid te vertalen in steeds grotere materiele zekerheden, maar er is geen enkel kind dat daarom vraagt. Kinderen zijn de vruchten van het zaad van onze vrede of onvrede en de verloedering onder onze jongeren, is als zodanig het zaad wat wij hebben gezaaid. Scheppen in gedachte, woord en daad is een enorme verantwoordelijkheid. De vrouwelijke intuïtieve kracht is nodig om de harmonie en het evenwicht te herstellen wat we zo nodig hebben om onszelf en de planeet aarde te redden van haar vernietiging. Het heeft geen zin om de gevolgen van onze schepping te veranderen. We moeten ons bewustzijn veranderen en we zullen andere vormen van schepping voortbrengen. Als we beseffen dat niet wij de scheppers zijn maar dat onze Schepper ons gebruikt om zijn perfecte vorm tot uitdrukking te brengen, zullen we streven naar een zo hoog mogelijke vorm van goddelijke perfectie in al onze scheppingen. Het is een paar dagen voor Kerst als de telefoon gaat. Een timide stemmetje zegt: ‘Ik ben echt zwanger, wist je dat?’ En ineens zit ik weer in de meditatie van deze morgen waarin ik het beeld zag van Maria en het kind, jij dus. Want dat je zwanger was, dat wist ik al met zekerheid. En vanmorgen in het bos was je zomaar in mijn gedachten. Je zegt: ‘Mijn
Yasmin Verschure
113/160
Met een open Hart
man wil het niet en ik weet niet wat ik moet doen. Yasmin, wat moet ik doen? Als hij het niet wil, dan wil ik het ook niet’. Lieve meid, vanaf nu is het jouw verantwoordelijkheid, want het zit in jouw schoot, niet in de zijne. En al is je verlangen nog zo groot om dat kind samen te krijgen, ook dat mag je loslaten. Misschien hebben ze boven wel iets anders voor jou in petto. Jij kunt denken dat het een ongelukje was, maar daarboven maken ze geen ongelukjes, weet je. Dit kind wil incarneren en zou het een mooiere moeder uit hebben kunnen zoeken als jij bent? Ja, ik begrijp het allemaal best. Al je toekomstplannen, ze liggen weer aan scherven. De toekomst is niet morgen, die is NU, vandaag. Jij met je zwangerschap, jij bent de toekomst. Keer maar naar binnen en probeer te voelen wat de bedoeling is van dit geschenk. Probeer jouw wil te verruilen voor de universele wil. En als je het moeilijk hebt, je weet het, laten we samen een beetje zwanger zijn. Is er een mooiere tijd om zwanger te zijn van het nieuwe als nu in deze donkere dagen voor Kerst? Nee toch!
Yasmin Verschure
114/160
Met een open Hart
ONTVANGEN EN VIEREN Voor blanken is het moeilijk een definitie van God te geven, omdat zij alleen in vormen kunnen denken. God is de eenheid van afmetingen, vormen en gewicht. Eenheid is essentie, creativiteit, zuiverheid, liefde en onbegrensde, onbeperkte energie. - Marlo Morgan Celebrate, celebrate, celebrate. Dat was de boodschap van mijn ‘vriend’ van gene zijde, toen ik hem die eerste keer ontmoette. Receive, receive, receive. Tot op de dag van vandaag is het mijn intentie om me open te stellen voor de overvloed van het leven. We zijn veel te serieus hier in het westen. Ik grijp dan ook elke gelegenheid aan om iets te vieren, hoe klein die ook mag zijn. De aboriginals vieren niet hun verjaardag, zij vieren feest wanneer zij vinden dat zij een beter mens zijn geworden, getuige het boek: Op blote voeten door Australië. Ouder worden gaat vanzelf redeneren zij, dat is geen voorrecht, want je hoeft er geen moeite voor te doen. Wil je een beter mens worden dan zul je jezelf voortdurend bewust moeten zijn van jouw actie en reactie. Wanneer vier je dat je een beter mens bent geworden? Dat bepaal jij zelf, dat kan geen ander voor jou doen. Op dat moment is iedereen bereid om samen met jou te delen in deze vreugde. In onze cultuur krijgt diegene die de meeste knikkers heeft, het meeste aanzien. Vele volkeren, vooral die volkeren die wij zo graag primitief noemen, hechten geen waarde aan bezit. Zij zien het als een vorm van egoïsme. Nog sterker, vinden het gek dat er mensen zijn die meer goederen verzamelen dan zij voor eigen gebruik nodig hebben. In hun cultuur is het een eer om van je bezit te delen en kun je er geen status aan ontlenen. Integendeel, land kan nooit persoonlijk eigendom zijn, omdat alles wat de Schepper geschapen heeft er is voor het heil van iedereen. In deze culturen wordt hij geëerd die pas in zijn eigen behoefte voorziet, wanneer de behoefte van de hele groep vervuld is. De zwakkeren, de armen en de ouderen worden geëerd. Ongetwijfeld een ethische code die uitgangspunt is geweest voor onze sociale voorzieningen! Al het leven wordt gerespecteerd, omdat voor iedereen duidelijk is dat wij niet kunnen leven zonder de aarde, de stenen, het water, de lucht, de zon, de maan en de sterren. We kunnen niet leven zonder de plantenwereld die ons van voedsel voorziet en de dierenwereld die zich vrijwillig voor ons offert, wanneer wij hen met respect behandelen. Deze morgen voel ik me intens blij en dankbaar. Ik wil deze dankbaarheid om het leven zelf, om de liefde in me zelf, met jullie delen. Al wekenlang druppelen hier geschenkjes binnen die zo intens zijn, zo totaal en zo bijzonder, dat ik me elke dag verwonder over de wondertjes die hier plaatsvinden. Zou het zaad dat we zaaien pas ontkiemen en tot bloei komen in een periode van loslaten, terugtrekken, van rust en geduld? Op zijn minst heb ik nu alle tijd en aandacht om het te kunnen zien, te kunnen ontvangen en er intens van te genieten. Vandaag wil ik uitbundig vieren dat ik weer een beter mens ben dan gisteren. Dat ik langzaam, maar ongetwijfeld zeker, leer wat onvoorwaardelijke liefde is. Dat ik meer en meer kan geven vanuit mijn hart, zonder iets terug te verlangen. Dat er tot mijn stomme verbazing en grote vreugde uit alle hoekjes geschenken komen. En ik ontvang, ontvang, ontvang en vier en vier en vier.
Yasmin Verschure
115/160
Met een open Hart
Vandaag voel ik me nauw verbonden met het ‘primitieve’ volk. Ik zou het willen omdraaien. Ik vind ons, moderne westerlingen soms erg primitief. We zijn ver verwijderd van onze innerlijke essentie, onze goddelijke kern. Hierdoor raakten we ons gevoel van eigenwaarde kwijt en het gevolg is dat wij alleen maar kunnen bestaan via de wet van de competitie. Vanaf dat moment zijn we begonnen ons te presenteren vanuit uiterlijkheden. Niet ons zijn is belangrijk, maar ons huis, onze auto, onze carrière, de hoogte van ons banksaldo en onze pensioenverzekering. De eerste stap op weg terug naar dat gevoel voor eigenwaarde is het opheffen van ons moderne ‘kastensysteem’. Dat zou betekenen een gelijke waardering voor zowel de toiletjuffrouw als de directeur van de grootste olieraffinaderij. Met waardering wil ik niet zeggen dat zij allebei hetzelfde salaris moeten verdienen. Veeleer de waardering die zij van mens tot mens voor elkaar mogen hebben. Status betekent niet automatisch dat je een goed mens bent. Integendeel, als iemand zijn identiteit ophangt aan zijn functie, dan heeft hij nog een hele weg te gaan in zijn mens zijn. Op zich is het vreemd dat we elkaar in hokjes hebben gestopt. Zoals de bakker zonder meel geen brood kan bakken, is de secretaresse voor haar baas van onschatbare waarde. Ik propagandeer niet dat we terug moeten naar vroeger, dat we opnieuw de gebruiken van de aboriginals en van de indianen moeten introduceren. Ik ben de laatste om hiervoor te pleiten. We leven in deze tijd en in deze maatschappij en daar is niks mis mee. We moeten niet terug naar het verleden, we moeten een sprong maken naar een hoger bewustzijn. Naar een nieuwe tijd die onze verbeelding ver te boven gaat. Ja, waar we ons zelfs nog geen voorstelling van kunnen maken. Een tijd waarin we de ontwikkelingsgraad van Atlantis zullen overstijgen. Alles is ons te leen gegeven om te leren gebruiken. Bij dit nieuwe watermantijdperk horen de vliegtuigen en de computers. Alles zal versneld worden en afstanden en grenzen zullen verdwijnen. Uiteindelijk letterlijk, want tegen de tijd dat wij onze vleugels weer kunnen gebruiken, zullen we zelfs geen vliegtuig meer nodig hebben! Er is niets op tegen om al deze vormen van creativiteit en schepping te gebruiken. Wanneer we dit doen met respect dan zullen we niemand schaden. Dan zullen wij innerlijk weten wat we nodig hebben. Hoe we de producten van onze welvaartsmaatschappij kunnen aanwenden tot het heil van iedereen. Alles in de stof heeft een polariteit. Wij bepalen of we de dingen voor scheppende of vernietigende doeleinden gebruiken. In die zin wordt kernenergie, ontdaan van de angst die er omheen hangt, een energie die we kunnen aanwenden voor het heil van de mensheid of voor de vernietiging ervan. Goed, vandaag wil ik dus met jullie delen dat ik een beter mens geworden ben. Dat ik meer en meer mijn angsten loslaat en mezelf respecteer. Dat ik daardoor steeds meer mijn broeders en zusters rondom mij kan zien zoals zij werkelijk zijn. Dat ik niet langer bang ben dat mij iets afgenomen wordt. Dat ik voel dat door al deze verscheidenheid er iets aan mij wordt toegevoegd. Ik vind het boeiend mezelf steeds vaker omringd te voelen door universele liefde, onbegrensd en onvoorwaardelijk. Kabouters, deva's en elfjes Was het pas gisteren lieve tuinkabouter dat jij mij met een bezoek kwam vereren? Ik had me er al tijden op verheugd om jou in ons kabouterhuisje te mogen ontvangen en samen met jou mijn bos te exploreren. Tenslotte was jij degene die de informatie over deze gewijde plek aan mij gaf. Ik ken je al een aantal jaren. In die tijd volgde je bij mij cursussen
Yasmin Verschure
116/160
Met een open Hart
lijfwerk. Je was toen al een kanjer met een groot vermogen. Tegelijkertijd was je verschrikkelijk bang voor je eigen kracht, overigens heel herkenbaar. Je kon absoluut niet ontvangen. Je gaf graag en met volle overtuiging. Je was niet alleen een fantastische, altijd beschikbare moeder, maar ook het ‘kruidenvrouwtje’. Je wist verbazingwekkend veel over kruiden en stelde die kennis ter beschikking van velen. Daarnaast was jij een van de weinigen die mij onvoorwaardelijk ondersteunde in deze uitdagende tijd. Ja, die mij serieus nam in mijn twijfel, mijn onzekerheid en mijn verdriet. Ik heb dat enorm gewaardeerd lieve tuinkabouter! Ik op mijn beurt heb jou mogen openen op een ander front. Ik mocht jou helpen om te leren ontvangen, nadat ik dit uiteraard eerst zelf had mogen leren. Het is zo'n jaar of vijf jaar geleden dat jij de eerste graad in Reiki deed. Er waren verschillende momenten dat je besloot om de tweede graad te doen, maar steeds kwam er een kink in de kabel. Je kon het jezelf niet gunnen, je kon jezelf er niet voor openen. De energie die je bij elkaar kreeg, moest steeds op het laatste moment anders besteed worden. Je had een enorme weerstand tegen het feit dat je zoveel geld moest betalen voor iets ‘wat je toch al had’. En dat laatste ontkende ik niet, in die zin had je de tweede graad niet nodig. Nee om andere mensen te helpen, daarvoor had je genoeg bagage. Maar als gift voor jezelf, om jezelf in jouw ware essentie te accepteren, in al jouw schoonheid en kracht, dat was een ander hoofdstuk. Daar mankeerde nogal wat aan. Je had moeite om te ontvangen, moeite om jezelf een dergelijk geschenk te gunnen. Na een liefdevolle confrontatie veranderde dit. Ik voelde dat je begon toe te laten dat je een fantastisch mens bent. Letterlijk hoorde ik het je aan de andere kant van de telefoon naar binnen ademen en voorzichtig opnemen in elke cel van je wezen, wanneer ik je een complimentje gaf. Je liet het meer en meer toe. De energie tussen ons ging steeds vrijer stromen, nu het niet meer door zoveel lagen van weerstanden moest. Het is tegen mijn principes om mensen in te wijden zonder passende energie-uitwisseling. In het westen is dat meestal een betaling in geld. Geld is hier geassocieerd met energie en het loslaten ervan betekent letterlijk ‘door alle shit’ heengaan, alvorens wij ons daadwerkelijk kunnen openen om te ontvangen. Daags voor jouw komst kreeg ik ‘toestemming’ om jou in te wijden, mits jij dit geschenk in alle volheid kon ontvangen. Ik heb je tevoren niet ingelicht, ik wist dat je dan absoluut zou weigeren. Ik had ook niets voorbereid, het zou gaan zoals het moest gaan. Jij zou bepalen of het zou gebeuren, niet ik. Je stond stralend in de deuropening. Ik zag in jouw ogen de lichtjes van het ondeugende kind wat je ongetwijfeld eens was geweest. Dat kind kan in haar volle omvang in jou ontwaken nu je jezelf vol vertrouwen overgeeft aan het kosmische spel van geven en ontvangen. Je bent mooier dan ooit tevoren! Ik sloeg mijn armen om je heen, feliciteerde je met je verjaardag en zei dat ik een origineel cadeautje voor je had: je inwijding in de tweede graad. Ik vertelde je dat je mij niets verschuldigd was, maar dat je jouw gift, jouw energie, op een voor jou passende wijze mocht doorgeven. Je hield je adem in. Wonderbaarlijk genoeg voelde ik dat je het helemaal toeliet, tot in elke vezel van je lijf. Dat verklaarde dus waarom alle tekenen van deze morgen wezen op een bijzondere dag. En het werd een bijzondere dag. Vandaag beperk ik me tot de inwijding. Neem je daarvoor mee naar mijn bos met al haar bijzondere energieplekken. We zitten in stilte te mijmeren tegen mijn boom. Ik voel dat ik steeds minder hoef te doen, steeds meer alleen maar hoef te zijn. Bij de vijver wijd ik je in. Tot mijn grote vreugde worden we omringd door de deva's en kabouters van deze plek. Ik mag hun boodschap voor jou vertolken: het is jouw opdracht
Yasmin Verschure
117/160
Met een open Hart
om samen te werken met de deva's van de plantenwereld en op die manier jouw steentje bij te dragen aan de genezing van moeder aarde. Het ontroert mij diep. Dit is de eerste keer dat ik hun aanwezigheid zo duidelijk ervaar. Ik vraag jou of je eerder contact hebt gehad met deva's en kabouters. Je vertelt dat ze bij je op de kamer kwamen toen je nog een kind was…. Thuis wil jij even in stilte zijn en ik maak wat eten voor ons klaar. Terwijl ik bedenk dat jij de eerste ingewijde bent die zonder roos naar huis zal gaan, komt Giri binnenvallen met die bewuste roos. Je straalt als een mooie vogel die staat te popelen om haar vleugels uit te slaan… Vlieg mooie vogel, temidden van deva's en kabouters. Vlieg in al jouw eigenheid, jouw weg naar het licht. Dat je dit alleen op jouw manier kon werd me de volgende morgen duidelijk. Voor je naar huis ging gaf ik je de symbolen en mantra's. Het voelde alsof je ze niet mee wilde nemen. Deze morgen belde je. Je vertelde dat je blij was met het geschenk van de inwijding. Dat je dat volledig in je had opgenomen en dat de liefde je erg aangeraakt had. Maar dat je niets kon met de symbolen en de mantra's. Dat ze wezensvreemd voor je waren en dat je nog duidelijker wist welke weg je te gaan had. Dat jij het alleen op jouw manier kon met de symbolen en de mantra's die jij vanuit jouw katholieke traditie had meegekregen. Je was bang dat ik me gekwetst zou voelen. Integendeel, intense blijheid en een diep respect maakten zich van mij meester. Blijheid om het feit dat jij jouw eigenheid hebt gevonden. Blijheid om het feit dat je het geschenk van de inwijding in al haar volheid kon accepteren. Ongetwijfeld zal dit geschenk bijdragen tot het feit dat jij jouw kracht nog meer naar buiten kunt laten stromen. Het afpellen van weerstanden zal doorgaan omdat je ze nu durft te verwelkomen. En wat ik in je zie is al zo mooi, tuinkabouter! Wat er nog in jou verborgen ligt en wacht om geëxploreerd te worden, mijn God, je bent een gift voor de mensheid! Dus, lieve tuinkabouter vier ik vandaag het feit dat ik een beter mens ben geworden. Dat ik me dat nog meer bewust werd dankzij jou. Dat ik niet langer vanuit angst bezig ben mensen te overtuigen van mijn gelijk. Dat ik in vrijheid en ruimte mensen kan laten zijn in hun eigenheid. In hun totaliteit, waardoor ik aan jou mag groeien, zoals jij aan mij groeit. Is dat geen reden om te vieren, om dankbaar te zijn? Oefening 13. Het openen van je hart *
Ga op je rug liggen en zet je voeten plat op de grond, zodat je knieën gebogen zijn. Leg je handen uitgestrekt naast je neer en adem rustig vanuit je basis. Laat je spanning bij elke uitademing de aarde invloeien en ben aanwezig in je lichaam. Breng met je inademing heel rustig je rechterhand tot vlak boven je hart. De palm is naar je hart gericht. Breng hem bij de uitademing weer terug. Het is geen kwestie van wilskracht, je arm wordt als het ware bewogen door de energie zelf, heel langzaam.
*
Ga hier ongeveer vijf minuten mee door. Wissel van arm en doe hetzelfde met je linkerarm. De laatste vijf minuten breng je eerst je rechterarm en daarna je linkerarm boven je hart. Speel met beide handen boven je hart en ervaart de ruimte in jezelf.
*
Beëindig de oefening door je handen op je hart te laten rusten en minsten tien minuten in deze staat van totaliteit te blijven.
Yasmin Verschure
118/160
Met een open Hart
ADEM IS LEVEN Wat is duisternis anders dan de afwezigheid van licht? Ik adem diep in. Elke cel in mijn lichaam vult zich met lucht, vult zich met zuurstof, vult zich met leven. Ik adem diep in, Gods heilige adem. Ik stel me voor dat de hele potentie van de schepping, ofwel mijn Schepper is vertegenwoordigd in de zon en laat haar stralen één voor één mijn huid betasten. Dat niet alleen, voorzichtig, heel voorzichtig laat ik straaltje voor straaltje binnen komen en vul ik mezelf op met licht, goddelijk licht. En ik stel me voor dat elke cel zich vult en dat het licht de duisternis verdrijft. Want wat is licht anders dan omgevormde duisternis? Wat is adem anders dan het Leven wat zich door mij heen ademt? In en uit in een eeuwigdurend ritme. Ik open mijzelf en ontvang, ontvang, ontvang. En naarmate ik mezelf meer kan openen kan ik meer geven en geven en geven. Geven en nemen, geven en nemen. En uiteindelijk wordt geven ontvangen en ontvangen geven. Uiteindelijk word ik één met de Bron, ben ik de Bron zelf. Het feit dat ik hier ben op deze aarde, het feit dat ik in de stof ben, wil niet zeggen dat ik Leef. Misschien ben ik op aarde, maar mezelf totaal niet bewust wie ik in wezen ben. Misschien denk ik wel dat ik mijn lichaam ben en dat ik na verloop van tijd niet langer zal bestaan. Misschien vergeet ik om te ademen omdat ik bang ben het leven in al haar volheid toe te laten. Want ademen is leven, ademen is toelaten, ontvangen, ervaren en uiteindelijk zijn. Ik adem in mijn pijn. Ik word mijn pijn. Ik adem door mijn pijn en overstijg mijn pijn. Als ik niet adem hoef ik geen pijn te voelen, dus waarom zou ik ademen? Het is zoveel veiliger om niet te ademen, zo heel veel veiliger..... Maar als ik geen pijn wil voelen, kan ik niet groeien, kan ik niet uitdijen. Als ik niet adem, kan ik beter dood zijn. Wil ik dat, wil ik dat werkelijk? Diep in mij is een verlangen, een heftig verlangen..... Maar als ik echt ga ademen dan gaat al het oude op zijn kop. Dan moet ik mijn controle loslaten en mezelf overgeven aan de stroom. Dan weet ik niet meer waar ik ben, waar ik heen ga. Wil ik dat? Niet ademen is zoveel veiliger, zoveel zekerder. Ik weet wat ik heb....... Hier in het westen ademen we meestal alleen maar ‘boven de gordel’. Het is de mannelijke manier van ademen, onze bewuste actieve kant. De pool die schept en controleert. En in die mate waarin we onze maatschappij vorm hebben gegeven ook heel functioneel. Want het is de enige manier om ons te manifesteren op de manier waarop we onszelf manifesteren: vanuit gebondenheid aan de materie en vergeten zijnde dat we geest zijn, eeuwigdurende geest. Voelen is een vervelende zaak in deze tijd. Als ik ga voelen waar ik mee bezig ben, dan kom ik misschien tot de schrikbarende ontdekking dat ik niet langer kan functioneren op de manier waarop ik bezig ben. Dan kom ik misschien wel tot de schrikbarende ontdekking dat het imperium dat ik met zoveel zorg heb opgebouwd, een leeg kaartenhuis blijkt te zijn. Dat alles waarvan ik dacht dat het zekerheid was, een illusie blijkt te zijn. Dan zie ik tot mijn grote schrik alles wat veilig is onder mijn voeten vandaan glippen. En de angst, de angst knijpt letterlijk mijn keel dicht.
Yasmin Verschure
119/160
Met een open Hart
Ademen is leven. Ademen is voelen, is weten. Weten dat jij en ik één zijn, weten dat ik in de Schepper ben en de Schepper in mij is. Weten dat ik in mijn diepste wezen een vonkje God ben. Weten en voelen en verantwoordelijkheid dragen voor dat vonkje God in mezelf. Er voor gaan staan, niet tegenstaande wat die ander van me vindt. Er voor gaan staan zonder angst, in de overtuiging dat het enige wat wezenlijk is in mijn leven, dat innerlijk vonkje is. Het vonkje dat, naarmate ik het durf te verbinden via mijn adem met de oneindige vonk van mijn Schepper zal uitdijen en uitdijen…….. Ik adem. Ik adem diep in en laat de goddelijke adem via mijn wortels door mijn voeten mijn buik in stromen. Elke cel in mijn lichaam vult zich met adem, goddelijke adem. Via mijn buik gaat mijn adem onder het middenrif door en vult elke cel. Elke cel. Ik voel en ervaar, ik voel en ervaar. Ik voel mijn blokkades, daar waar ik nog weerstand heb. Stukje bij beetje en met liefde kan ik steeds meer toelaten, kan ik steeds meer liefde toelaten. Kan ik steeds meer de pijn toelaten, de pijn die ik zolang verborgen heb uit angst. Angst waarvoor? Ik weet het niet meer. Mijn angst verdwijnt naarmate ik adem, echt adem in alle cellen van mijn lijf. Mijn angst verdwijnt als sneeuw voor de zon. En daarvoor in de plaats, breekt de zon door, kan ik de vreugde toelaten. De vreugde van het weten dat jij en ik één zijn. Oefening 14. Reinigende ademhaling *
*
Sluit je rechter neusgat met je duim af en zet je wijsvinger op je derde oog. Adem door je linker neusgat acht tellen in. Houd je adem even vast en sluit met je middelvinger je linker neusgat af – laat je duim los en adem acht tellen uit. Een korte pauze en weer inademen. Doe de oefening afwisselend links en rechts - drie keer. Uitbreiding: adem vier tellen in, houd zestien tellen vast, adem acht tellen uit.
Oefening 15. Bewust ademen *
Probeer een aantal keren per dag heel bewust je adem te voelen en te volgen. Begin met je buik in te ademen tot aan de toppen van je sleutelbeenderen. Houd even vast en adem weer langzaam uit, te beginnen met het intrekken van je buik.
*
Stel je voor dat alles wat je lichaam nodig heeft tot je komt via je ademhaling.
Yasmin Verschure
120/160
Met een open Hart
DE GODIN ONDER MIJN VOETEN Want als de liefde er is, is er geen weg te stijl, geen uitdaging te groot en geen beproeving te zwaar..... Alle oude volken bezaten van nature de wijsheid die wij lange tijd vergeten waren, ontkend hebben. Of het nu de aboriginals waren, de indianen, of de druïden. Ieder volk vereerde op haar eigen wijze de moeder energie, het ontvankelijke, levengevende aspect in ieder van ons. Als symbool daarvoor gebruikten zij de aarde met al haar aspecten, waaronder de heilige eik. Niet zomaar een symbool, zij wisten vanuit een natuurlijke verbondenheid dat het de aarde is die leven geeft, die ons voedt en beschermt. Met respect en in volledige afstemming gebruikten zij de overvloed die de aarde in al haar vruchtbaarheid hen schonk. Daarbij echter nooit uit het oog verliezend dat er na hen anderen zouden komen die eveneens hun leerprocessen wensten uit te werken op deze planeet. Alleen datgene werd genomen wat noodzakelijk was. Een plant werd nooit met wortel en al uitgeroeid, datgene werd achtergelaten wat noodzakelijk was om de voortplanting te verzekeren. Dieren werden zorgvuldig uitgezocht, zodat de soort kon blijven voortbestaan. Het vlees werd gegeten, de huid gebruikt voor kleding, de botten voor wapens. Niets werd verspild. Dit alles gebeurde in volledige afstemming, vanuit onze natuurlijk instincten. De planten en dieren werden ritueel om toestemming gevraagd en zij waren bereid zich te offeren voor ons leven, onze groei. Zij erkenden ons als de beheerders van moeder aarde. De vruchtbaarheid van onze moeder werd uitbundig gevierd en geëerd tijdens de oogstfeesten en de maanrituelen. Respectvolle rituelen om de aarde te bedanken voor haar levengevende energie. Kortom, er waren tijden, niet eens zo lang geleden, dat we in harmonie waren met de getijden en stromingen in en om ons heen. Dat we ons bewust waren van het feit dat de aarde ons alleen kan dienen vanuit gelijkwaardigheid en respect. Dat we doordrongen waren van onze afhankelijkheid van moeder aarde en wisten dat het leven in de stof zonder haar onmogelijk was. Met de komst van het christendom zijn deze gebruiken veroordeeld en afgedaan als heidens en barbaars. Op vele rituele plaatsen werden kerken gebouwd om de heidense verering uit te bannen en vaak staan deze kerken dan ook op oude krachtplekken. Onze voorouders gebruikten deze krachtplekken om hun rituelen te bezielen. Zij herkenden deze plaatsen vanuit innerlijke afstemming. Zij vroegen de aarde toestemming om te bouwen en toenmalige woonplekken kwamen nooit op negatieve energiepunten terecht. Deze oude kennis komt weer tot onze beschikking, nu we opnieuw verantwoordelijkheid willen dragen voor ons bestaan en ons minder wetten van buitenaf laten opleggen. We gaan begrijpen dat we niet langer door kunnen gaan met de respectloze manier waarop we onze aarde hebben uitgebuit. Met de ontkenning van moeder aarde, de godin in onszelf, zijn we begonnen het vrouwelijke te ontkennen en ondergeschikt te zien aan het mannelijke. Deze laatste tweeduizend jaren hebben geleid tot het uitbannen van vrouwelijke intuïtie, vrouwelijke wijsheid en ons gebracht tot overwaardering van onze ratio. Moederschap is verworden tot een tweederangs bezigheid. Een vrouw die kiest voor haar moederschap zonder baan buitenshuis, wordt in het westen gezien als ouderwets en ‘afgestompt’. Hoe kort geleden nog was moederschap de hoogste status welke een vrouw kon bezitten? Hoe kort geleden was ieder van ons ervan doordrongen dat vrouwen godinnen waren, waaruit het nieuwe leven voortkwam als eerbetoon aan onze goddelijke Vader?
Yasmin Verschure
121/160
Met een open Hart
Dankzij dit proces van ontkenning komen we nu tot het besef dat we zo niet door kunnen gaan. De schepping heeft ons het beheer gegeven over moeder aarde. Moeder aarde, de godin onder onze voeten, geeft ons de ruimte om onze lessen te leren voor onze innerlijke groei en ontwikkeling. Zij ziet toe als een lieve begripsvolle moeder hoe wij die lessen leren en is eindeloos geduldig. Mensen worden wakker. We zijn zo diep afgedaald in de materie, dat langzaam maar zeker dat andere verlangen opnieuw wordt aangeraakt. Onze vrouwelijkheid, onze verzorgingsdrang, onze intuïtie en ons gevoelsleven, het laat zich niet langer klakkeloos onder de gordel wegstoppen. Na een periode van overwaardering voor onze mannelijke kwaliteiten, komt nu de tijd dat onze vernieuwde vrouwelijkheid haar plaats vraagt in de schepping. Geen macht door onderdrukking, geen macht die de baas wil spelen over anderen, nee vrouwelijke macht. Niet langer heersen over anderen, maar heer en meester zijn over onszelf. Niet langer een proces buiten onszelf, waarin wij onze waardering halen met het onderdrukken van anderen, maar een innerlijk proces, waarvan het resultaat ongetwijfeld vroeg of laat naar buiten zal stromen. Harmonie tussen boven en beneden, tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Respect voor ons eigen wezen. Het eren van onze vruchtbaarheid, onze scheppingsdrang, op welke manier zij dan ook tot uitdrukking mag komen. Het eren van de moeder, de godin in onszelf, in ieder van ons, man of vrouw. Er zijn vele oproepen om wakker te worden, om de aarde te redden. Geloof me, ik krijg daar de kriebels van. Zij komen voort uit angst en angst is nog nooit een goede raadgever geweest. Wat een arrogantie om te bedenken dat wij de aarde moeten redden! Dezelfde arrogantie waarmee we de arme mensen moesten redden. Zieltjes moesten bekeren in ruil voor wat eten, ze ondergeschikt meenden te moeten maken aan onze macht. Alsof wij de beheerders zijn van de overvloed die moeder aarde ons schenkt. Alsof God verschil zou maken tussen blank en zwart, katholiek of atheïst. Alsof moeder aarde haar voedsel niet geeft, onvoorwaardelijk, aan al haar kinderen. Wij met onze arrogantie zijn machteloos wanneer moeder aarde besluit dat het genoeg is geweest. Nee, wij kunnen haar niet vernietigen, dat zal ze nooit toestaan. Als we onze lessen niet vrijwillig leren dan zal zij ingrijpen. Steeds indringender, om het leerproces en de ontwikkeling van de aarde doorgang te doen vinden. Want ook zij moet evolueren. Nee het is niet vanuit schuldgevoel en plichtsbesef dat we de aarde moeten ‘redden’. Het is vanuit gezamenlijke verantwoordelijkheid, vanuit liefde, onvoorwaardelijk liefde. Vanuit respect en dankbaarheid voor haar onuitputtelijke, nooit aflatende dienstbaarheid. En dat respect kan alleen maar beginnen bij onszelf. We mogen onszelf leren kennen in al onze hoedanigheden, de mannelijk zowel als de vrouwelijke. Onszelf opnieuw bewust worden van de getijden die door ons heen stromen. Van waaruit onze persoonlijkheid in al haar vezels is verbonden met moeder aarde. Verbonden met de verschillende rijken waar wij over mogen heersen, waar wij deel van uitmaken. Vanuit het herkennen van ons eigen ritme zullen we de ritmes om ons heen gaan herkennen en respecteren. Dan weten we dat geven en nemen met elkaar in harmonie moeten zijn. Dan kunnen we, ieder voor zich, op onze eigen wijze, terug gaan geven wat we van haar genomen hebben. Vanaf dat moment treden we de aarde tegemoet vanuit liefde en respect. Vanaf dat moment zullen we ons weer gaan afstemmen en teruggeven in liefde wat we lange tijd onwetend van haar genomen hebben. Niet uit schuldgevoel, in godsnaam nee. Hiermee zullen we een nieuwe karmische schuld creëren. Nee, uit liefde en respect.
Yasmin Verschure
122/160
Met een open Hart
Dan zijn we bezig om de hemel op aarde neer te zetten. Om het onsterfelijke deel in onszelf, geest, vader God en ons mannelijke scheppende principe, de zon, in te laten dalen in de materie, moeder aarde, het ontvankelijke vruchtbare principe. Bij het sluiten van dit heilige huwelijk wordt het goddelijk kind, de Christus in ons geboren als symbool voor de onvoorwaardelijke liefde en het eeuwige leven. En dat heeft God niet voorbestemd voor ons christenen. Het is een voorrecht dat ieder mens vroeg of laat zal verwerven op zijn weg terug naar zijn ware afkomst. Op zijn weg terug naar het licht.
Yasmin Verschure
123/160
Met een open Hart
HET MIDDELPUNT VAN DE AARDE Naarmate het hart zich verruimt, wordt de horizon wijder en vindt men een steeds grotere ruimte voor het bouwen van het Koninkrijk Gods. - Inayat Khan Deze ochtend, terwijl ik zat te mediteren, bevond ik me ineens in het middelpunt van de aarde. Dat realiseerde ik me pas later volledig toen ik door ‘mijn’ heilige gewijde bos liep. Al lopende verbond ik mezelf met de aarde onder mijn voeten. Ik liet de energie helemaal in mezelf toe. De energie op deze plek voelt oer, heel oer. Geen wonder, eens was hier een oude Keltische inwijdingsplek voor vrouwen en de energielijnen die daar mee verbonden zijn hebben haar uitlopers in dit gebied. Het is een wonderlijke kracht, een haast zeldzaam fenomeen hier in Nederland. Ineens was het terug, de ervaring tijdens de meditatie en een diepe ontroering maakte zich van mij meester. Het middelpunt, jazeker ik ben het middelpunt van de aarde en van daaruit verbonden met alles en iedereen om me heen. Hoewel het niet mogelijk is om te reizen in de stof zwerf ik dagelijks op deze plek. En op het moment dat ik het bos betreed is het net of er een ander bewustzijn in mij komt. Ik ga anders lopen, anders voelen, anders observeren. Groen, het middelpunt van de aarde heb ik als groen ervaren. Prachtig levengevend helder lentegroen. Het groen van het voorjaar, het gras in de wei. Vanuit dat middelpunt voelde ik allerlei stroompjes en adertjes om me heen. Het is een wonderbaarlijke ontdekking en tegelijkertijd heel gewoon. Ik heb altijd het gevoel gehad dat wij de dingen omgekeerd, achterstevoren, ondersteboven aanpakken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het niet klopt om de dingen van buitenaf te veranderen. En dat gevoel is deze laatste jaren alleen maar versterkt. Hoe kunnen we in godsnaam de natuur redden als we onszelf niet kunnen verbinden met de natuur. Als we ons niet bewust worden dat wij deel uitmaken van de natuur, van elk minuscuul stukje mineraal, elke plant, elke boom, elk dier. Pas als we ten volle begrijpen dat er niets buiten ons bestaat, maar dat alles dat buiten is ook binnen ons is. Wanneer we dit in elke cel kunnen voelen, dan zijn we zover dat we de situatie die we vanuit onwetendheid hebben gecreëerd, kunnen veranderen. Dan zal ik vanuit respect voor mezelf ook respect kunnen hebben voor alles wat ik buiten mezelf ervaar. Wie zorgt er voor zuurstof in de lucht? Wie zorgt dat ik te eten heb, me kleden kan? Waar is de tafel van gemaakt waar ik achter zit te schrijven? Je kunt dat weten met je hoofd en dan zal het je koud laten. Dan zul je onbewust je maaltijd naar binnenwerken. Er absoluut niet bij stilstaan dat zich daar op jouw bord een offerande bevindt uit het planten en het dierenrijk. Dan zul je vergeten te danken en te zegenen en zal het voedsel onbewust door jou heengaan en niet getransformeerd terugkeren tot stof. Naarmate je jezelf verbindt met de natuur, naarmate je jezelf realiseert en voelt dat alles ademt, dat alles bewustzijn heeft, dat alles kan voelen en pijn kan ervaren, naarmate we dit wezenlijk in onszelf toelaten, dan en niet eerder zijn we zover dat we de aarde kunnen helen van al het onrecht wat wij haar hebben aangedaan. En geloof maar niet dat wij zo machtig zijn dat wij de aarde kunnen vernietigen. Dat zal onze godin, onze moeder aarde nooit toelaten. Liefdevol heeft zij toegestaan dat wij onze lessen kunnen leren op haar bodem. Liefdevol en zonder oordeel ziet zij toe hoe we haar teisteren en de harmonie verstoren. Regelmatig geeft ze ons een waarschuwing, dan
Yasmin Verschure
124/160
Met een open Hart
spuugt ze ineens vuur, of haar water stroomt over onze oevers. Niet om te straffen, maar veeleer om ons wakker te schudden en te laten zien waar we mee bezig zijn. Want dat dit niet kan voortduren, dat weten we inmiddels, bewust of onbewust, allemaal. Ik loop door het bos, door het woud, door de sloot. Met mijn staf. Is het een sjamanenstaf of is het een herdersstaf? De nacht nadat ik hem kreeg droomde ik dat ik mijn staf op de grond legde en dat deze veranderde in een slang. Transmutatie, omvorming van het oude. Vanaf het moment dat ik mezelf tot in elke vezel van mijn lijf ging verbinden met de aarde, het bos, de planten en de dieren, beleef ik elke dag opnieuw intense avonturen. Ik kan mezelf inmiddels afstemmen op de reeën en regelmatig laten zij zich aan mij zien. Reeën vertegenwoordigen bij de indianen het medicijn van de vriendelijkheid. Onverschrokken gaan ze hun weg naar de grote geest en laten zich niet afschrikken door de monsters die op hun weg komen. Zij vormen het kwaad om met liefde, niet met geweld. Want geen enkel kwaad is bestand tegen liefde, er is geen duisternis welke het licht kan verdragen. Het begon voorzichtig met één ree. Inmiddels weet ik tot mijn grote verbazing dat er minstens negen reeën leven in dit kleine gebied. Negen reeën die zich aan mij toonden, ja een hele voorstelling opvoerden. Kun je voorstellen wat er op die momenten door me heen gaat? Elke dag opnieuw bezoek ik mijn eikenboom, geef hem van mijn liefde en open mezelf voor haar kracht en haar wijsheid. Het is een liefdesuitwisseling zonder enige verwachting. Gewoon zijn, niet meer en niet minder. ‘Trek je energie naar binnen’ hoorde ik haar zeggen toen ik even in de stad moest zijn. En bats, het gebeurde ter plekke. Want ik ben nu te open om onbeschermd door de stad te slenteren. Maar waarom zou ik in de stad slenteren als er een magische plek bestaat waar ik mezelf elke dag opnieuw kan laven en opladen. Waar ik nieuwe energie op kan doen, een nieuwe, diepere vorm van bewustzijn. Ongetwijfeld, omdat er weer een tijd zal komen waarin ik me opnieuw tussen de mensen zal begeven. Dan zal dit gebeuren met nog meer rijkdom dan voorheen, met nog meer verbondenheid. Tot die tijd geniet ik elke dag opnieuw van mijn kluizenaarsbestaan. Van mijn verbondenheid met het middelpunt van de aarde, met de natuur en van al het mooie in mezelf en om me heen. En ik stuur mijn liefde naar deze plek en herstel de oude kracht in ere. In de wetenschap dat de enige manier om de natuur en dus de aarde te helen, is te stoppen met haar van mijn kant uit te buiten en te beginnen haar terug te geven alles wat ik van haar genomen heb. Het is een vreugde om dat steeds opnieuw te mogen beleven. Want zij geeft en ontvang met verve, zonder voorwaarden, vanuit haar liefdevolle aanwezigheid.
Yasmin Verschure
125/160
Met een open Hart
MEDITATIE II ONTMOETING MET JOUW INNERLIJKE KIND Je kunt de tekst van deze meditatie opnemen op een bandje of iemand vragen hem aan je voor te lezen. Neem minstens 20 – 30 minuten voor de hele meditatie. Je kunt de tekst ook eerst lezen en stapsgewijze door de meditatie gaan. Draai stemmige achtergrondmuziek als je dat prettig vindt. * Ga rustig zitten en sluit je ogen. Adem een aantal malen diep in en uit en geef datgene wat je vrij maakt in vol vertrouwen af aan moeder aarde. Laat dit proces in alle rust plaatsvinden. * Stel je nu voor dat er een zilveren draadje van je kruin de hemel inloopt en laat de energie van de hemel je totale lichaam opvullen, elke cel in je lijf. * Als je voelt dat je aandacht helemaal naar binnen is gekeerd, ga je naar je hartchakra. Stel je voor dat je daar naar binnen gaat..... * Je komt nu in een ruimte. Deze ruimte kan elke vorm hebben. Hij kan rond zijn of vierkant. Het kan een gebouw zijn of een landschap. Neem rustig ‘jouw’ ruimte in je op en laat vooral ook de sfeer tot je doordringen. De kleuren. Wat voor kleuren heeft jouw ruimte? * Wandel rustig rond in jouw ruimte......... Dan ineens ontdek je in een hoekje of ergens langs de kant een kind..... En dat kind dat ben jij. Vol openheid en aandacht neem je het kind in je op en je laat tot je doordringen wat het kind in jou nodig heeft. * Neem nu de tijd om hier vorm aan te geven en laat je door niets beperken. Alles is mogelijk en niets is gek. Je zou kunnen spelen, knuffelen, kijk wat jullie beiden nodig hebben. Geef jezelf de tijd om je helemaal uit te leven.... * Ga nu midden in ‘jouw’ ruimte op de grond zitten en trek je ‘kind’ tussen je knieën en houd het stevig vast. Stel je nu voor dat er vanaf je hart tot je staartbeentje een glijbaan is die langs je ruggenwervels loopt. Je roetsjt samen langs deze glijbaan naar beneden. Maak deze glijbaan zo lang als jij in je fantasie nodig hebt. Je komt nu op een trampoline en samen met je ‘kind’ leef je je daar volledig uit. En neem daar weer rustig de tijd voor.... * Neem nu samen een laatste sprong en je bent weer terug in de ruimte in je hart. Alvorens je afscheid neemt van je ‘kind’, loop je samen door de ruimte. Kijk wat er veranderd is in de vorm, in de sfeer en in de kleuren. Laat dit goed tot je doordringen. * Geef nu je ‘kind’ een ereplaats midden in de ruimte en vertel hem of haar dat je er altijd zult zijn als hij of zij je nodig heeft. Neem nu afscheid in de wetenschap dat er nooit een afscheid meer zal zijn..... * Neem alle tijd om rustig terug te keren in je lichaam. Ga langzaam weer bewust ademen en wanneer je helemaal hier bent, strek je dan lekker uit naar alle kanten en probeer te gapen. Je ervaringen kunnen emotioneel zijn, maar de meditatie is helend.
Yasmin Verschure
126/160
Met een open Hart
Als het mogelijk is, deel dan je ervaringen met een partner of vriend. Zo niet schrijf ze op in je dagboekje. Wanneer je niet weet wat je wilt, ga dan de ruimte in je hart binnen en maak contact met je innerlijke kind. Het kind in jou weet altijd wat het nodig heeft en is niet te bescheiden om dat aan te geven! Gun jezelf de ruimte om te spelen. Het is helend voor je ziel! Aan het einde van de meditatie zal de ruimte ongetwijfeld veranderd zijn. Zeker wat kleur en sfeer betreft. Meestal is het lichter en prettiger. Door deze meditatie ruim je diepe gevoelens van afgescheidenheid op. Doe hem zo vaak als het nodig is. Het kind in jou zal sterk en gezond worden. Probeer je ouders en de situatie te vergeven. We hebben allemaal onze klappen gehad. Je ouders deden binnen hun vermogen wat zij konden. Sta jezelf, alvorens te vergeven, ook die andere gevoelens toe. Je kunt immers pas echt vergeven als je de pijn, de boosheid en de angst hebt gevoeld. Het is niet mogelijk om de situatie te veranderen. Wel kun je jezelf het geschenk geven om anders tegen de situatie aan te gaan kijken. En dat op zich betekent een enorme bevrijding.
Yasmin Verschure
127/160
Met een open Hart
DEEL III STRIJD EN OVERGAVE
Yasmin Verschure
128/160
Met een open Hart
STRIJD EN OVERGAVE Pas in de leegte en de stilte, waarin je aanvankelijk overspoeld zult worden door al je menselijke tekortkomingen, zul je in contact komen met de 'ik ben' in jezelf. En als je verscheurd wordt door twijfel en onzekerheid, weet dan dat je dicht bij de bron, dicht bij jouw bron bent. Tot mijn verbazing is er op geen enkele wijze bericht over een eventueel eigen plekje in Nederland tegen de tijd dat we Spanje moeten verlaten. Ik voel me krachtig en gezond, opgeladen door de energie van de zon en zoveel liefde en volledig genezen van mijn hernia. Ook Giri straalt licht en vertrouwen uit. Hij is een fantastische verpleger geweest, hij nam als vanzelfsprekend de dagelijkse dingetjes en mijn verzorging op zich, zodat ik kon vasten, mediteren en tekenen. Uren heb ik getekend, wat een gift deze hernieuwde stimulans. Dankbaar ben ik, dat ik de impuls volgde om een oude vriendin in Spanje te bellen, nadat ik onverwacht een hernia kreeg en ons verblijf in het centrum in Frankrijk niet langer verantwoord was. Mijn vriendin en haar man namen ons liefdevol op in hun huis totdat we daar een eigen stekje vonden. Het was een gezegende tijd voor ons alle vier. We hebben samen heel wat doorgewerkt en ik leerde nieuwe tekentechnieken waarmee ik mijn proces uitstekend kon ondersteunen. Het was de zachtste winter in jaren, zodat we ons dagelijks konden koesteren in de helende kracht van de zon, de genezer bij uitstek. We voelen ons vernieuwd en opgeladen, door zon en zee! Hoeveel lichter en vrolijker zijn de mensen hier in Spanje dan in Frankrijk en bij ons in Nederland. Hun levensstijl, de familiebanden, het straatleven en de gezelligheid doen haast oosters aan. We voelden ons hier helemaal thuis, ook al was ik door mijn fysieke conditie weinig mobiel. Nu ligt die periode achter ons, we zijn klaar voor het feest van Pasen, de nieuwe geboorte in het licht. Ik probeerde deze schitterende periode in alle opzichten positief te besteden en was dagelijks bezig om een broodnodig eigen plekje te creëren. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het er nog steeds niet is. Was ik misschien teveel bezig vanuit mijn persoonlijkheid, vanuit mijn wil? Ben ik vergeten dat dit niet langer werkt? Ik wil de teleurstelling niet toelaten. Er zal ongetwijfeld een goede reden zijn waarom het plekje er nog niet is. Misschien is het niet de juiste tijd of misschien ben ik niet duidelijk geweest in wat ik wil, wat goed zou zijn voor ons allebei. En dat laatste zou wel eens waar kunnen zijn, want in alle eerlijkheid weet ik niet precies wat ik wil. Zullen we in Nederland blijven of niet, niets is meer duidelijk. Moeilijk om iets te creëren vanuit zoveel onzekerheid. Hoewel, of we onszelf uiteindelijk in Nederland zullen vestigen of niet, een eigen plekje is nu bittere noodzaak, dat is inmiddels wel duidelijk. Op de terugrit naar huis begint zo'n eigen plekje een wat duidelijkere vorm aan te nemen. Het hoeft niet perse een zelfde plekje te zijn ergens op het erf van anderen, zoals we hadden voor ons vertrek naar Frankrijk. Het zou ook een eigen huisje mogen zijn ergens in een of ander gehuchtje. Alle praktische bezwaren die daaraan kleven mag ik loslaten, die lossen zich te zijner tijd wel op.
Yasmin Verschure
129/160
Met een open Hart
We brengen de Paasdagen door met mijn jongens in een gehuurde caravan op een liefelijk plekje in de natuur. We kunnen de caravan eventueel voor langere tijd huren. Mijn gevoeligheid spreekt boekdelen. Na een paar dagen weet ik dat mijn lichaam het absoluut niet waardeert om langere tijd opgesloten te zitten in een luchtdichte container. Al is de plek waar hij staat nog zo fantastisch. Tja, door mijn toenemende gevoeligheid, word ik een steeds moeilijker mens. We gaan dus gewoon terug naar ons logeeradres. Ik begin me voor te bereiden op de komende cursus. En op de week die ik samen met mijn aanstaande nieuwe Reikimeester in Drenthe zal doorbrengen. Daags voor mijn vertrek komt er een brief van de woningbouwvereniging. Niets vermoedend scheur ik de envelop open en kan mijn ogen nauwelijks geloven: we krijgen een huisje aangeboden! Ik bel de woningbouwvereniging om meer informatie te krijgen. Nee, het is geen hoekhuis, het is in een rijtje, maar er is wel een grote tuin bij. En het staat in een gehucht wat vlak bij een bos ligt. Helemaal door het dolle heen stappen we in de auto om een kijkje te gaan nemen. Want dit keer laat ik het niet over aan anderen, ik wil de plek zelf voelen. Dat heb ik inmiddels door schade en schande wel geleerd! Hoe dan ook, ze hebben het daarboven zoals altijd weer fantastisch geregeld. Alles komt op de juiste tijd en de juiste plaats. Hoe vaak heb ik dat al mogen ervaren? Als ik mijn wil los kan laten en mijn problemen kan overgeven in de overtuiging dat al hetgeen wat goed voor mij is er ook zal zijn. Hoe goed dit zal blijken te zijn, kan ik pas later bevroeden! Als we de betreffende straat inrijden, zie ik drie schattige blokjes van twee met rode dakpannen, net kabouterhuisjes. Zo eentje zou ik wel willen, maar die kunnen het niet zijn, het is immers in een rijtje heeft de meneer aan de telefoon gezegd. Het nummer klopt wel, zitten we dan toch in de verkeerde straat? Maar aan het einde staat een bord met onze straatnaam. Opgewonden rijden we terug. Jammer, er wordt niet opengedaan op ons bellen. Misschien is de poort open. En jawel, hij is open en wanneer ik er doorheen kijk is het eerste dat ik zie twee bloeiende kersenbomen. Daar hoort een hangmat tussen, ongetwijfeld! Ik ben verkocht, totaal. Ik ben helemaal lyrisch en kan niet wachten totdat we daar kunnen gaan wonen. Helaas duurt het nog minstens zes weken voor we de sleutel zullen krijgen, want er moet het een en ander gerenoveerd worden. Moeilijk om zolang te moeten wachten. Echter met zo'n vooruitzicht zullen we dat wel op kunnen brengen. We beginnen onmiddellijk onze plannen voor een spoedig vertrek uit Nederland los te laten. Onze vrienden gaan in deze periode met vakantie en we krijgen de beschikking over het hele huis. Zei ik niet dat alles perfect geregeld was? We eigenen ons min of meer het recht toe om zoveel mogelijk in onze toekomstige tuin te werken. De voormalige bewoners hebben zowel binnen als buiten een enorme bende achtergelaten. Gelukkig zijn we inmiddels wel gewend om puin te ruimen. Kortgeleden had ik nog die acute hernia, nu kondigt zich een ontsteking aan in mijn linkerarm. Ik maak er grapjes over tegen mijn huisgenoten. Blijkbaar moet ik leren om nog meer uit handen te geven, hoewel ik daar afgelopen jaren naar mijn gevoel aardig in geoefend ben. Tja, dat is slechts mijn gevoel nietwaar? Misschien ben ik nog niet nederig genoeg. Misschien moet ik leren vragen of jullie 's morgens mijn fruit voor me schillen. Afijn, zolang ik het zelf nog kan.... Mijn meesterkandidaat Ilse kan geen auto besturen. Giri brengt me die morgen tot haar huis. We zitten dan reeds op de helft en de rest van de afstand kan ik met
Yasmin Verschure
130/160
Met een open Hart
onderbrekingen zelf overbruggen. Over een week moet ik die tweedegraads Reikiklas geven voor nieuwelingen en herhalers. Er hebben zich bijna twintig mensen opgegeven. De plek in Brabant is tweehonderd en vijftig kilometer verwijderd van de plaats waar we deze week door zullen brengen. Op dit moment heb ik het volste vertrouwen dat ik daar zal kunnen zijn. Als het niet de bedoeling was, dan zou de klas niet doorgegaan zijn. Zo werken nu eenmaal de wetten van het universum, weet ik inmiddels uit talloze ervaringen. Ik spreek met Ilse af, die ik tijdens deze week mijn Keniase zuster zal noemen, dat ik deze week ook in praktische zin voor haar zal zorgen, zodat zij alle ruimte heeft voor haar eigen proces. Mocht dit niet lukken, dan zal ik dat aangeven. Nu kan ze in ieder geval haar zorg over mij loslaten. Een van haar eerste opdrachten is dat ze niet langer haast hoeft te hebben. Wanneer we samen het bos ingaan gebeurt dit in stilte, we lopen meditatief, zodat we op andere niveaus gaan waarnemen. Het is een openbaring voor haar, het haalt haar uit een jarenlange sleur. Het is onvermijdelijk dat we oude gewoontes, hoe onbenullig ze ons ook mogen toeschijnen, moeten veranderen en doorbreken, voordat we in staat zijn om het nieuwe in onszelf vorm te geven. Je kunt geen water gieten in een volle emmer. Het is heerlijk om samen te zijn. We houden beiden van onze eigen ruimte en kunnen elkaar de nodige ruimte geven. Hierdoor voelen we ons geen van tweeën ook maar één moment belemmerd. We hebben een fantastische week en het weer is stralend. Naarmate we de avond van de inwijding naderen, worden alle obstakels verwijderd. Er is voldoende tijd voor plezier, we zingen hard en vals, soms zelfs mooi en maken een stuk cabaret voor de komende cursus. Het gaat goed met mijn arm, tot de dag na de inwijding. Die middag poetsen we het huis volgens de gebruiken van haar cultuur: we beginnen in de hoeken, brengen het stof naar het midden, om het daarna te verwijderen. Hierna volgt de rituele reiniging. Als ook dat karwei geklaard is, nemen we een bad en smudgen we elkaar met een mengsel van salie en lavendel. Na een eenvoudige maaltijd begin ik met het eigenlijke ritueel. Ik heb gekozen voor een ceremonie waarin alle vier de elementen vertegenwoordigd zijn: aarde, water, vuur en lucht. Zelfs de ether ontbreekt niet. Het is ontroerend om gedurende het hele ritueel sterk de nabijheid te ervaren van onze vrienden aan gene zijde: mijn broeder Everhard en haar lieve vader die ik vorig jaar op Aruba in mocht wijden op zijn sterfbed. Ik zie het gezicht van Ilse tijdens deze avond voortdurend veranderen. Soms lijkt ze ineens die neger uit Kenia en dan is ze weer op en top vrouwelijk. Hoe dan ook, ze wordt steeds mooier, steeds zachter. De volgende dag kan ik dus echt geen fruit meer schillen en geen eten meer koken. Zoals altijd versterkt de liefdesenergie van Reiki de dingen, het genezingsproces is in een hogere versnelling gegooid. Zonder schuldgevoelens worden de rollen omgedraaid, vanaf dat moment word ik verzorgd. Over twee dagen moet ik tweehonderd en vijftig kilometer rijden en dat niet alleen, er moeten dat weekend nieuwe mensen ingewijd worden. Wanneer ik mijn denken loslaat en mijn energie naar de ruimte in mijn hart breng, is daar een volledig vertrouwen en geen enkele twijfel over het feit of de cursus door zal gaan. Ilse behandelt regelmatig mijn arm en ik visualiseer dat ik hem moeiteloos kan bewegen. In weet dat ik Giri kan bellen om ons op te halen, maar ik maak er geen gebruik van.
Yasmin Verschure
131/160
Met een open Hart
Die morgen gaan we vroeg op weg. Mijn arm voelt stukken beter, we nemen de tijd voor een aantal tussenstops en zijn ruim op tijd op de plaats van bestemming. Op het moment dat de cursus van start gaan, komt mijn energiestroom onmiddellijk op gang. Iedereen accepteert het feit van mijn arm met een zelfde vanzelfsprekendheid als waarmee ik dat doe. Twee prachtige jonge mensen, voormalige kinderen uit mijn kinderklassen, draaien als herhalers mee. Ik heb beiden het afgelopen jaar individueel ingewijd in de tweede graad. Zij introduceren een frisse wind van wijsheid. Dit keer verbetert mijn arm zich naarmate ik bezig ben met de inwijdingen. Het gaat perfect. Het is in alle opzichten een bijzonder weekend, de afsluiting van een periode van bijna zes jaar meesterschap. Op dit moment zet ik een definitieve streep onder een periode van werken binnen een stichting. We hebben die opgeheven afgelopen Kerst, drie maanden na het beëindigen van mijn lidmaatschap met de Reiki-alliance. Binnen in mij wil zich iets nieuws gaan openbaren, een nieuwe uitdrukking van mijn meesterschap. Daarvoor moet de oude vorm opnieuw worden losgelaten. Ik voel met een diepe innerlijke zekerheid dat er nu hele andere lagen in mij afgepeld gaan worden. Dit gevoel kan ik niet in woorden uitdrukken en het is daarom niet uit te leggen aan de buitenwereld. Het is voor velen uitermate bedreigend dat ik datgene waarin ik gekend word, waarin ik in hun ogen succesvol ben, vrijwillig lijk op te geven. Mensen, studenten, broeders en zusters die me jaren zeer nabij waren, trekken zich nu terug. Ik kan slechts raden wat de reden is. Maakt mijn ‘zijn’ onbewust teveel angsten los? Het doet pijn, geloof me, maar het is tegelijkertijd een deel van het proces dat voortkomt uit een innerlijk weten, een diep zielsverlangen. De enige weg daarnaar toe is mijn bereidheid alle ideeën, alles wat ik eens leerde als waarheid, alles waar ik enigszins gehecht aan zou kunnen zijn, steeds opnieuw weer los te laten. Het is de bereidheid om alle obstakels in mijzelf en op mijn pad op te ruimen. Het is de bereidwilligheid om de impulsen te volgen die boven komen borrelen. Ook al lijken zij nog zo waanzinnig en weet ik zelf allerminst waar dit allemaal heen gaat. Ik voel dat datgene wat tot nu toe gepasseerd is, alleen maar het voorspel was. Op dit punt waar ik nu sta is er niemand die een hint kan geven wat te doen en welke kant uit te gaan. Ook al heb ik soms waanzinnig behoefte aan een goede raadgever die zou kunnen 'bevestigen' dat ik niet helemaal geschift ben. Helaas, zo werkt het niet langer. Vanaf dit punt is het uitsluitend een kwestie van het versterken van mijn geloof en mijn vertrouwen in de wetten van het universum. Mezelf onwrikbaar gaan verbinden met mijn goddelijke kern, ofwel mijn ware zelf. In de wetenschap dat ik het niet meer ben die de boel regelt. Dat het een kwestie is van volledige overgave, probeer ik me innerlijk te laten leiden. Dat gaat heus niet altijd zonder strijd. Werkelijke groei gaat nu eenmaal gepaard met pijn en weerstanden, zonder dat dit betekent dat ik me slachtoffer moet voelen, dat het me allemaal overkomt. Dat gevoel had ik vroeger en daarom ervoer ik mijn leven als lijden. Nu ik mij minder associeer met mijn fysieke werkelijkheid en mezelf meer open om te leven vanuit mijn zielenbewustzijn, gaat het doorgaans zeer goed met mij, ook al gaat mijn lichaam veelvuldig door fysieke pijnen. Maar al ervaar ik die pijn, ik ben de pijn niet meer, dat is het verschil. Ik sta aan de kant en ik word meer en meer toeschouwer. Ik weet dat ik elk moment klaar moet zijn, opdat wanneer de tijd rijp is voor de volgende stap, ik niet alleen de impulsen zal horen, maar ook de ruimte zal hebben om er volledig ja op te zeggen. Steeds opnieuw loslaten, het is stil om mij heen, erg stil.
Yasmin Verschure
132/160
Met een open Hart
Vermoedelijk heb ik de stilte op dit moment nodig. En god zij dank ben ik niet langer bang voor de stilte, integendeel, ik heb de stilte lief als mijzelf. Moet ik wel verder met Reiki en zo ja op welke manier? Allemaal vragen die ikzelf nog niet kan beantwoorden. Hoewel ik innerlijk al weet dat ik de uiterlijke vorm zal moeten loslaten. Energie kun je immers niet inperken, energie kun je niet structureren. Liefde kent geen enkele vorm en is tegelijkertijd alle vormen. De plannen voor Zuid Afrika liggen voorlopig in de ijskast. Hoewel ik het gevoel heb dat dit onze volgende stap moet zijn, is het blijkbaar nog niet de juiste tijd. Andere dingen zijn nu belangrijker, het creëren van een basisplekje vanwaar uit we kunnen vertrekken en waar we ook weer thuis kunnen komen. Een soort van ankerpunt, opdat we niet altijd vanuit onze rugzak hoeven te leven. Dat broodnodige plekje om bij te tanken en de rust te kunnen nemen die mijn lichaam en mijn geest zo bitter hard nodig hebben. Wat ogenschijnlijk voor de argeloze toeschouwer een periode van tijdverspilling en luieren lijkt te zijn, is voor de ziel het juiste klimaat om te kunnen evolueren op topsnelheid.... Hoe idioot het ook lijkt in een maatschappij waar we van zekerheden aan elkaar hangen, op de een of andere manier is het mij in dit leven niet veroorloofd mezelf vast te klampen aan zekerheden. Sterker nog, ik mag leren leven zonder uiterlijke zekerheden. Geen gemakkelijke, maar zonder meer een boeiende uitdaging. Voor onze reis begon was ik een succesvol Reikimeester. Ik had een 'zekere' WAOuitkering, Giri die fantastische baan met uitzicht op een waardevast pensioen. We hadden een eigen plek met zelfs meer spulletjes dan we nodig hadden. Niets is er inmiddels over van dit alles. We staan opnieuw met lege handen en ogenschijnlijk zijn ze leger dan ooit. Voor de buitenwereld zijn we er ongetwijfeld op achteruit gegaan. Dat mag dan zo lijken, geloof me, diep in mijn hart is daar die kolossale rijkdom. Er is een nieuwe kracht latent aanwezig die wacht op het moment van ontplooiing. De tijd is er nu rijp voor. Velen van ons ontwaken en zijn bereid om ingezet te worden bij het voorwerk dat nodig is om de aarde en haar bewoners te evolueren naar een hoger plan. Dit betekent dat er eerst een enorme uitzuivering zal plaatsvinden. Een persoonlijke zuivering natuurlijk, maar zoals altijd: zo binnen, zo buiten. Dus zal er ook een kolossale zuivering om ons heen gaan plaatsvinden. Decennia lang werd er vanuit de lichtsferen aan dit plan gewerkt. Wij waren ons dat niet bewust, wij sliepen nog, we associeerden onszelf met de stof. Ja, we waren onze afkomst totaal vergeten. En dat was goed, dat was de weg die we op dat moment moesten gaan. We moesten door alle gradaties van licht en donker om te leren dat alle ervaringen even waardevol zijn. Het doel hiervan was om onszelf klaar te maken, sterk en bereidwillig voor onze taak. Nu is het tijd dat we gaan samenwerken met onze hogere aspecten, zodat wij kosmische instrumenten kunnen worden, terwijl we nog in de stof zijn. Ja we worden ons weer bewust dat we vonkjes zijn, Godsvonkjes wel te verstaan en medescheppers van dat Ene principe. Hierdoor geven we ook onze vrienden aan gene zijde de gelegenheid om door te gaan op hun evolutieweg. Want God is schepping en eeuwigdurende verandering in beweging.
Yasmin Verschure
133/160
Met een open Hart
Geloof me, je hoeft jezelf niet druk te maken wat je in godsnaam zult moeten 'doen'. De tijd van het 'doen' is langzaam maar zeker voorbij. De tijd van het 'zijn' breekt aan. Wat jij bent, weerspiegelt zich in je omgeving. Wat jij uitstraalt zal andere zielen aanraken en deze zielen de mogelijkheid geven om hun eigen lichtje te vinden en te laten schijnen. We krijgen de sleutel begin juni, aanmerkelijk later dan verwacht. We hebben ons in het hoofd gezet in ons nieuwe stulpje te zitten voor onze vrienden terug zijn van vakantie. En kiezen min of meer voor een stress situatie. Zeg nou zelf! Iets in mij zegt dat het van levensbelang is om zo snel mogelijk op dat eigen stekkie te zitten. En dat gevoel is er niet ten onrechte. Het is een vieze bende die we aantreffen. De wondertjes beginnen zich al meteen te manifesteren. Er komt van alle kanten ondersteuning, liefdevolle ondersteuning in de vorm van vele helpende handjes, wat kan ik nog meer verlangen? Het is alsof er een witte tornado door het huis gaat. Er wordt keihard gewerkt: muren, plafonds en deuren worden gewassen, het houtwerk wordt geschuurd, stofzuigerzakken vol met troep worden opgezogen. Er wordt behangen, geschilderd en vooral veel gelachen. De sfeer is uitermate positief en ik zie met verbazing hoe helend fysieke arbeid is wanneer dit in een sfeer van liefde gebeurt. Mijn been bezorgt me veel last. Wanneer ik een paar dagen later onder de douche sta, schrik ik heftig, het is bijna twee maal zo dik als normaal. De volgende dag ga ik toch maar even naar de dokter. Die constateert een aderontsteking en schrijft me absolute rust voor. En die goeie man denkt dat ik temidden van deze puinhoop op mijn lauweren kan gaan rusten! Nou mooi niet dus. Ik sjoemel min of meer met 'boven', vraag om begeleiding en blijf volop aan het werk. Giri draait volledig door en vraagt het uiterste van ons geduld. Shiva is volledig aanwezig in al zijn volheid: schepping en vernietiging wisselen elkaar af. Waar is de rust en de harmonie gebleven die we beiden hadden toen we in Spanje waren? Er waren reeds een aantal aanvaringen in de tuin. Ik ging een aantal keren door het rode lint en zag mezelf als een viswijf tegen hem te keer gaan. En terwijl ik niet kon stoppen, schreeuwde ik in mijn wanhoop: 'Ben je me nu alleen maar aan het uitdagen om op je donder te krijgen of hoe zit het? Ben je nu werkelijk zo onhandig, of wil je me laten geloven dat je zo onhandig bent? En rustiger door dit verhelderende inzicht: ik geloof er niets van dat je zo onhandig bent! De uiteindelijke conclusie is dat het goed is om hulp te vragen als je niet weet hoe je bepaalde dingen in het vat moet gieten. Giri is van alle markten thuis, wanneer hij inziet hoe bepaalde dingen moeten gebeuren. Eenvoudig gezegd, zet je trots aan de kant en vraag wat je nodig hebt. Deze week probeert hij van alle kanten mij te ontlasten, wat zijn onhandigheid slechts aanwakkert. Dit vraagt van de weeromstuit het uiterste van mij wat begrip en geduld betreft! Later, als ik weer met liefde naar je kan kijken, bedank ik je voor het feit dat jij op dit moment mijn belangrijkste leermeester bent. Hoe zou ik mijn grootste valkuilen in dit leven kunnen overwinnen en hoe zou ik geduld en begrip kunnen beoefenen zonder jou? Regen, rampenweek en toch, het werk vordert gestaag, we geven de moed niet op. Een week later trekken we de deur op ons logeeradres achter ons dicht en zullen we voor de eerste keer op ons nieuwe stekkie overnachten. Nog een laatste maal worden we tot het uiterste op de proef gesteld. Ineens zijn er die reddende engelen die de situatie in één klap overzien en alles willen doen om de laatste obstakels te verwijderen. Kosten nog
Yasmin Verschure
134/160
Met een open Hart
moeite worden gespaard om de vloer dusdanig te bewerken dat de vloerbedekking diezelfde dag nog gelegd kan worden. En het karwei wordt afgemaakt, ook al is het inmiddels ver na werktijd. Intens dankbaar val ik die avond, na een heerlijk warm bad, in bed. Dat weekend blijf ik nog doorsjouwen om de verhuisboel zoveel mogelijk op haar plaats te krijgen. En dan is het helemaal op, dan kan ik nog nauwelijks op mijn benen staan. Goed, ik geef me over, het kan nu ook. Hoewel het niet mee valt om alles uit handen te geven. Ik doe het liever zelf, dat is een kant en de andere kant is dat ik de dingen graag wil hebben zoals ik ze wil. Wat een leerproces! Het blijft niet bij mijn been alleen. De oorzaak blijkt een ernstige verzakking te zijn, een feit wat ik een paar weken later onder ogen moet zien. Op weg naar de dokter, weet ik met verrassende zekerheid: dit keer ontkom ik niet aan een operatie. Dit eigen plekje was dus van levensbelang om de ruimte te hebben dit hele proces aan te kunnen gaan. Stilzitten is moeilijk, vooral wanneer er nog zoveel werk gedaan moet worden. Op de een of andere manier moet het klaar zodat ik, eenmaal thuis uit het ziekenhuis, in een opgeruimde omgeving kan zijn. De tuin is een zegen, ik kan in de tuin gaan werken. Het onkruid tiert welig en al kan ik niet lang op mijn benen staan, ik kan gewoon op moeder aarde zitten. Moeder aarde, godin van de wijsheid, levengevend en mij dwingend om alle ellende binnenin mijzelf te voelen. En of ik het voel! Er komt een enorme strijd naar boven van het kaliber dat ik in jaren niet heb ervaren. Mijn God, wat kleven er nog vele smetten aan mijn ziel! Waarom, o waarom moest ik zo nodig uit die WAO. Moet ik koste wat het kost mezelf bewijzen? We zouden het nu uitermate goed kunnen gebruiken. Al twee jaar ben ik nauwelijks in staat om te werken. Het is Giri niet gelukt een baan te vinden, niet blijvend, niet tijdelijk. We hebben geen bron van inkomsten en kunnen niet in het ziekenfonds omdat we geen uitkering willen. Dus zijn we particulier verzekerd met een flink eigen risico. Ik word gek van het denken. Hoe komt het dat ik me ineens zo druk maak over zekerheden? Werd ik niet jarenlang gevoed? Had ik niet al die tijd te eten en te drinken? Zijn er niet voortdurend wondertjes op ons pad verschenen? Werd er niet steeds voorzien in datgene wat we nodig hadden? Opeens komt het verlossende inzicht: we zijn terug in Nederland. Het leven, de energie hier vraagt om zekerheden. Nog sterker, alles is hier opgebouwd uit 'zekerheden'. We hebben inmiddels een eigen voordeur en zitten dus weer in het 'systeem'. Oké, dat is nu duidelijk. Ik kan altijd een keuze maken om mijn WAO-uitkering terug te vragen. Niemand zal beweren dat het een luxe is. Naarmate de dagen voorbij gaan en het proces vordert, voel ik mijn angsten wegvloeien in de aarde. Het antwoord blijft voorlopig even nee. Wat gebeurt er met mijn innerlijke krachtbron van geloof en vertrouwen als ik nu kies voor zekerheid? Heb ik vandaag niet te eten, te drinken en een dak boven mijn hoofd? Wordt er niet verschrikkelijk goed voor mij gezorgd? Waarom zou ik toegeven aan de angst dat die zorg een eindigheid in zich houdt. Vandaag heb ik te eten en morgen, nou dat zien we morgen dan wel weer.
Yasmin Verschure
135/160
Met een open Hart
Wat is angst anders dan een gebrek aan geloof en vertrouwen? Ben ik niet degene die Giri aanmoedigt niet terug te gaan in zijn oude baan. Tijd te nemen voor zijn proces, zodat iets nieuws zich kan manifesteren als de tijd rijp is? Tegelijkertijd is daar die eeuwige dualiteit, is daar de hoop en het verlangen dat hij voor mij gaat zorgen, zodat ik kan loslaten. Na opnieuw een mislukte sollicitatie, waar ik aanvankelijk vreselijk kwaad over ben, laat ik ook dat verlangen los. Waar haal ik het recht vandaan om Giri te vragen verantwoordelijkheid voor mij te dragen? Ik kan hem alleen maar vragen zijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. Hier blijft het niet bij. Bij alle lichamelijke pijn en onzekerheden komt ook onze relatie in een crisis. Er komt een moment dat ik me realiseer dat ik op mag houden om begrip te hebben, om te willen beschermen en te moederen. Ik stel in liefde mijn grenzen en realiseer me dat ik nog steeds gehechtheden naar jou heb. Ik begin mijn gehechtheden los te laten en doorleef een vergelijkbaar rouwproces als ik doormaakte voor het sterven van Everhard. Ik ga naar het bos en zing de bevrijdende a-klank, ik voel de pijn en de eenzaamheid van een denkbeeldige scheiding. Tenslotte geef ik alles uit handen, ik geef jou terug aan het universum en laat mijn angst volledig los. Het gaat er niet langer om wat ik graag zou willen, ik ben bereid, wat er ook van mij gevraagd gaat worden. Realiseer me dat wanneer ik echt, onvoorwaardelijk van je houd, ik je in geen enkel opzicht mag vasthouden. Je in geen enkel opzicht mag proberen te veranderen. En ik laat los en voel dat het beide mogelijk is, alleen of samen, het maakt niet meer uit. Binnen in mij is daar die kracht die alles doordringende liefde. Die verbinding met het allerhoogste, waardoor ik niet langer eenzaam kan zijn, wat er ook gebeurt. Een fijne relatie is echter net dat stukje extra, dat stukje meer. En het wonder gebeurt! Door mijn grenzen duidelijker te laten zien en mijn eigen verwachtingen en gehechtheden los te laten, geef ik jou in liefde jouw verantwoordelijkheid terug en de ruimte die je nodig hebt. En je gaat nu echt voor jezelf staan. Je krijgt helderheid over de weg die je moet gaan en onze liefde, onze relatie, wordt vernieuwd. Meer en meer groeien we in de richting van spirituele partnerschap. Het heeft weinig of niets meer te maken met seksuele liefde, we krijgen een sensuele relatie. Want liefde is niet iets wat je kunt 'bedrijven', liefde is er of is er niet, zo simpel is het. En onze liefde is er, dat is buiten kijf. En ik geniet, wij genieten, nog intenser dan voorheen en vooral ook gelijkwaardiger dan tevoren. Steeds opnieuw is liefdevolle confrontatie nodig om naar een dieper gevoel van vrede en innerlijke harmonie te gaan. En het maakt niet uit waar het schip strandt. Het hier en nu is immers het enige wat telt. Dus vandaag gaan we samen verder. Het is heerlijk om naar je te kijken en van je te genieten wanneer je jezelf durft te zijn en ophoudt aan mijn verwachtingen te voldoen, maar vooral wanneer je ophoudt zulke idiote eisen aan jezelf te stellen. Begin maar te ademen. Laat het leven in je toe, zodat je hart kan zegevieren over je verstand. Dan komt de rest vanzelf wanneer de tijd daar rijp voor is, ook die passende baan. Door eerlijk te zijn, door datgene wat me belemmert uit te spreken, maak ik zelf weer ruimte. En dat gaat gelukkig steeds sneller. Wanneer het inzicht er is, kan ik ter plekke loslaten wat er gisteren gebeurde en fris aan 'een nieuwe dag' beginnen. Dan kom ik bij mijn diepste pijn. Ik heb gefaald! Ik, die jaren geleden besloot om nooit meer een mes in mijn lijf te willen, heb gefaald. Waar ben ik in godsnaam de mist ingegaan? Ik terg mezelf mateloos, voel me verschrikkelijk schuldig, een oude valkuil bij uitstek. Het helpt ineens niet meer dat ik mezelf volledig heel kan voelen met hernia, aderontsteking en noem maar op. Ik voel me nu machteloos tekort geschoten.
Yasmin Verschure
136/160
Met een open Hart
En ineens is daar dat verlichtende antwoord: ‘Ego, Yasmin, allemaal ego. Jij dacht dat jij het allemaal op jouw manier kon regelen. Jij maakte onderscheid en dacht dat het ene beter was dan het andere. Nou dat is mooi niet zo, jij regelt dus niets. Je kunt meegaan in het doemdenken en dit alles zien als een straf van God of je kunt het zien als een vernieuwde mogelijkheid. Je geeft je over en je accepteert de situatie of je kunt blijven vechten zoals je vroeger deed, weet je nog?’ ‘Ja maar, waarom moet mij in godsnaam dit allemaal overkomen, heb ik nog niet genoeg..….’ Nee, die weg wil ik niet langer bewandelen. Er zal ongetwijfeld een reden zijn waarom ik deze uitdaging naar me toegeschoven krijg. Het enige wat belangrijk is, is het feit hoe ik hiermee om wens te gaan. Wat ik hiervan kan leren en hoe ik misschien een voorbeeld kan zijn voor anderen in de manier waarop ik hiermee omga. Zo eenvoudig is het. Groei gaat nu eenmaal gepaard met pijn en weerstanden. Het innerlijke conflict tot harmonie brengen, dat is onze weg tot groei. Dat is ook de keuze die mijn ziel maakte, voordat zij deze keer naar de aarde kwam. Geen tijd om te luieren, er moet gewerkt worden. Dan hoor ik een stem in mijzelf: Gebruik pijn en lijden om jezelf te transformeren naar Liefde. In elke nederlaag ligt de kiem voor transformatie. Omarm je nederlagen en vier je overwinningen, dat is levenskunst! Natuurlijk, realiseer ik mezelf plotseling, zo leef ik immers al jaren. Hoe negatief het ogenschijnlijk mag lijken, ik weet er altijd iets positiefs uit te halen. Als dat geen levensvreugde is! Laat me dus opnieuw dit proces aangaan als een uitdaging en laat me er een mooie ervaring van maken! Weet je, de tijd is nu rijp om het oude los te laten, het heeft haar dienst gedaan. Jaren geleden ging je een eenzame, onbegrepen weg, maar diep van binnen wist je met een ijzeren zekerheid dat je die weg moest gaan. Ten eerste, wanneer je jezelf had laten opereren had dat woekeringproces ongetwijfeld een andere uitweg gezocht. Ten tweede mocht je eerst nog leren om van jezelf te gaan houden, je vrouw zijn te eren en te respecteren. Je mocht leren de godin in jezelf te leven. Je mocht leren luisteren naar je voertuig om het de liefde en de ondersteuning te kunnen geven die het nodig had, na alle veronachtzaming. Dit hele proces maakte je ongelooflijk sterk. Je leerde te genieten van het fenomeen dat leven heet. Het deed het kind in jezelf ontwaken, het speelse en het ondeugende kind. Op dat moment heb je een keuze gemaakt, je zei volledig ja tegen het leven, met alles, ja alles wat er bij hoort. Als je geen pijn wilt ervaren in je leven, dan leef je niet, je bent gevoelsmatig dood. Dan zul je ook nooit de intensiteit van vreugde en innerlijke vrede ervaren, de intense vreugde van de totaliteit van het’ zijn’. De situatie lijkt nu dezelfde, maar de woekeringen zijn weg, het proces is doorleefd en rond, het nieuwe mag geboren worden. Je mag nu in liefde afscheid nemen en loslaten. Zie het als een nieuwe geboorte Yasmin. Een nieuwe geboorte, daar hoort beschuit met muisjes bij. Roze, ik heb altijd al een meisje gewild. Ik begin me positief op de operatie voor te bereiden. Ik leef zoveel mogelijk buiten en loop voortdurend op blote voeten. Dat bezorgt me de nodige wespensteken, maar de behoefte om het gras en de grond onder mijn voeten te voelen is groter dan ooit. Regelmatig lig ik op het grasveldje en adem de energie van moeder aarde in alle cellen van mijn lichaam.
Yasmin Verschure
137/160
Met een open Hart
Moeder aarde, waaruit al het stoffelijk leven voortkomt en waartoe al de stof weer terug zal keren. Het is een gigantisch wonder om te beseffen hoe groot haar kracht en haar bereik is. Op zijn minst mag ik haar met liefde en respect tegemoet treden. Ik behandel mezelf regelmatig. Begin mijn baarmoeder te bedanken en neem afscheid van dit bijzondere orgaan, waarmee ik twee prachtige zonen heb mogen baren. Wat een voorrecht, hoevelen zullen me daarom benijden. Ik probeer de energie van mijn baarmoeder een plek te geven in mijn systeem, zodat deze energie er ook na de operatie nog zal zijn. Ben dankbaar voor het feit dat ik kinderen mocht baren, dat ik me, zeker de laatste jaren, zo optimaal vrouw mocht voelen. Ik begin de mensen om me heen, die op de een of andere manier nog iets van me schijnen te willen, los te laten. Ik stuur ze in liefde energie, zonder verwachting, zij mogen zelf bepalen wat ze ermee willen doen. Ik verzoek ze vriendelijk om uit mijn energieveld te verdwijnen en te vertrouwen op hun eigen kracht. Ik probeer mijn verwachtingen los te laten naar allen waarmee ik mezelf zo verbonden voelde en die er nu ineens niet meer zijn. Ik bevrijd mezelf van alle ballast die teveel energie kost, energie die nu zo broodnodig is voor mijn genezingsproces. Ik laat mijn zorgen naar anderen los. Ik geef ze over in handen van Hem die dit zoveel beter kan zonder daar maar enigszins van te lijden. Hoeveel pijn en lijden heb ik bewust en ongetwijfeld ook onbewust voor anderen op me genomen! Wat een arrogantie om te denken dat ik het lijden van de wereld op me kon nemen! Iedere ziel heeft haar eigen leerervaring gekozen, iedere ziel heeft recht op haar eigen karma. Ik mag meeleven, mededogen voelen, maar het is niet nodig om mee te lijden. Rust en vrede komen over mij, diep en intens. Het lijkt wel of er weer diepere lagen van angst worden afgepeld en ik voel me sterker en zorgelozer dan voorheen. Giri vindt een baantje in een fabriek. Hij kan voorlopig twintig uur werken, zodat hij voldoende tijd overhoudt om mij te verzorgen. Hij verdient minder dan een uitkering, maar het lijkt ineens niet meer van belang. Vandaag maak ik me geen zorgen. Ik onderga diverse onderzoeken. Het is wonderbaarlijk dat de mensen welke ik tref zonder enige uitzondering geweldig zijn. Ik kan inmiddels mijn waardering rechtstreeks uitspreken en ik voel me dankbaar voor zoveel zorg. Ik bouw een open en eerlijke verhouding op met mijn gynaecoloog, hij is gelukkig nog dezelfde als voorheen. Het wordt een gecompliceerde en zware ingreep, dus mijn wens om zonder narcose geholpen te worden mag ik loslaten. Op zijn minst kan ik me goed voorbereiden en zorgen dat het vergif zo snel mogelijk mijn lichaam kan verlaten. Ik vraag toestemming om, zoveel als mogelijk is, mijn eigen weg te bewandelen. Hij geeft mij die ruimte. Ik vertel dat ik mezelf positief zal voorbereiden en vraag hem zijn gedachten positief te laten zijn tijdens de operatie. Verder wil ik een bandje mantramuziek beluisteren. Veertien dagen voor de operatie begin ik energie neer te zetten in het ziekenhuis. Ik begin het hele gebouw op te vullen met genezende liefdevolle energie. Ik schets de situatie zo levendig mogelijk. Het is tijd om te stoppen met roken en zo zuiver mogelijk te eten zodat mijn lijf kracht op kan doen. Ik mediteer in deze tijd heel veel. In mijn felbegeerde hangmat lig ik heel wat uurtjes te filosoferen. Met mijn blik op de vijver, die wonderbaarlijk genoeg de vorm van een baarmoeder lijkt te hebben, voel ik
Yasmin Verschure
138/160
Met een open Hart
me opnieuw in de energie van de baarmoeder. Het voelt goed, ik ben klaar en ik ben nergens meer bang voor. Dan is het ineens zover, koffertje pakken en naar het ziekenhuis. Giri brengt me weg. Zo'n eerste dag hang je maar wat rond. Meer dan een intakegesprek, een paar vluchtige onderzoeken en een gesprek met de narcotiseur vinden er niet plaats. Ik krijg een vierpersoonskamer. De afdeling is gecombineerd met de kraamafdeling en dat betekent doorlopend bezoek en telefoontjes, niet bepaalt rustig. Ik voel me innerlijk rustig en dat wil ik graag zo houden. De mevrouw tegenover mij heeft gevoel voor drama en begint steeds opnieuw haar sappige verhaal te vertellen. Iets wat ik voorheen niet durfde doe ik nu, ik vraag haar om mij met rust te laten. Dat voelt ongelooflijk goed! Ik deel kruidensigaretten uit in de rookkamer. Het stinkt als een ziekte en een verpleger komt nieuwsgierig vragen of we aan het blowen zijn. Een jonge kraamvrouw vraagt of ik haar terug wil brengen naar haar kamer. Ze begint zonder enige aanleiding over Reiki te praten. Verwonderd vertel ik haar over mijn boek, ze wil het dolgraag lezen. Later vertelt ze dat deze ontmoeting voor haar een doorbraak is geweest. Die nacht krijgt ze een visioen. De volgende dag neemt ze de beslissing dat ze met haar baby naar huis zal gaan, wat de specialist daar ook van mag vinden. Moedig! Wanneer ze opnieuw in mijn leven verschijnt, mag ik haar en haar vriendinnen inwijden in het geschenk van Reiki. De verpleging heeft beslist dat het goed is om een slaappil te nemen, dan hoef ik me vooral niet ongerust te maken. (En hebben zij ook weinig last van mij.) Ik voel wat ik zelf daarin wil. Al maak ik me niet ongerust, gezien de onrust op deze kamer kies ik voor een goede nachtrust. Ik zal mijn reserve hard nodig hebben. Vanaf middernacht moet ik nuchter blijven om ‘s morgens rond elf uur geholpen te kunnen worden. Dat is laat, maar het is nu eenmaal zo. Ik blijf zoveel mogelijk in bed en luister naar mijn muziek. Lieve vrienden zullen me energie sturen. Rond negen uur voel ik golven van licht en liefde over me heen spoelen, het geeft me een gelukzalig gevoel. Ondertussen luister ik naar mantramuziek. Voor de omstanders lijkt het naar alle waarschijnlijkheid of ik slaap. Dat is ongetwijfeld de reden waarom niemand komt vertellen dat het schema behoorlijk uitloopt. Het wordt 13.00 uur, maar ik ben nog steeds volkomen rustig. Achteraf hoor ik dat ik op dat moment een polsslag had van vijfenvijftig slagen per minuut. Dat is uitzonderlijk weinig en komt uitsluitend voor bij sportmensen of bij mensen die veel mediteren. Als ik op de operatiekamer kom, heb ik mijn walkman met het Om Nama Shivaya op mijn hoofd. Mijn chirurg geeft de narcotiseur opdracht om het bandje om te draaien wanneer het afgelopen is. Ik voel zijn positieve houding en realiseer me verwonderd dat ik nog steeds geen spoortje spanning voel. Er is een volledig vertrouwen en een volkomen overgave. Hoe anders voel ik me dan die eerste keer, nu jaren geleden, toen ik dacht dat ik niet terug zou keren uit de narcose! Na de operatie ben ik alweer bij mijn positieven voordat ik terug ben op de kamer. Ik ben klaarwakker en voel me ongelooflijk helder. Dit is ongetwijfeld een gevolg van alle lichtjes welke ik mocht ontvangen. De operatie heeft lang geduurd, maar dat wisten we van tevoren. Het is heerlijk om Giri te zien. Na een liefdevolle begroeting schuift hij een hand onder mijn rug en legt zijn andere hand even boven mijn buik, op mijn zonnevlecht. Het helpt geweldig tegen de pijn. Het is bijna half elf wanneer hij naar huis gaat. Niemand zegt er iets van, dat is echt te gek.
Yasmin Verschure
139/160
Met een open Hart
Ik ben die nacht klaarwakker en heb vrij veel pijn. De nachtzuster komt regelmatig mijn infuus controleren. Zou ze me niet een keertje aankijken, even naast me komen zitten, mijn hand vasthouden of iets dergelijks? Haar blik glijdt ongeïnteresseerd over me heen. Jammer, ik geloof dat ik een aai over mijn bol zeker zo hard nodig heb als dat infuus. De ingreep is gelukkig achter de rug en ik kan weer aan de opbouw beginnen. Iedere dag een stapje vooruit, dat is mijn focus, pijn of geen pijn. En natuurlijk is er weer die speciale engel, waardoor ik me toch bevoorrecht voel. Niet alleen de lichamelijke verzorging laat niets te wensen over, hij heeft ook dat speciale, waar ieder mens in deze situatie zoveel behoefte aan heeft. Pure bezieling dus! Ik geniet van de manier waarop hij zijn werk doet. Wanneer hij de kamer binnen komt, komt er een extra lichtje mee. Het maakt niet uit wie hij verzorgt, jong of oud, mooi of lelijk. Hij heeft voor iedereen een stukje liefdevolle aandacht, waardoor je even vergeet dat je in het ziekenhuis bent. Niet dat de anderen het niet goed doen. Iedereen voegt op haar eigen speciale wijze iets toe. Helaas ligt de nadruk toch op de lichamelijke verzorging. Er zijn niet zoveel mensen die weten dat ik hier lig, er komen dus geen horden bezoek. En dat voelt, vooral die eerste dagen, ook prima. Ik heb behoefte aan rust. Vind het heerlijk wanneer Giri of iemand anders naast me zit en mijn hand vasthoudt zonder dat ik iets hoef. Niet dat ik hier veel rust krijg. Daags na mijn operatie is het een kompleet gekkenhuis met nieuwe opnames en een spoedgeval. De telefoon staat niet stil, het is te gek om over te praten. Stilte en rust zijn immers de belangrijkste ingrediënten in een helingsproces. Ik heb mijn homeopathische medicijnen meegebracht en een speciale zalf voor de wond. Verder heb ik kruidenthee bij me en er staat een kaarsje op mijn nachtkastje. Elke dag haal ik een steentje uit mijn stenenzakje. Ik leg dat op mijn altaartje samen met mijn engelenkaartje voor die dag. Ik luister naar meditatieve muziek en behandel mezelf zoveel als mogelijk is. Het is een prima manier om mijn eigen energie te creëren en mezelf af te sluiten van de buitenwereld. Ik geniet bijzonder van alle post die ik krijg. Hoe goed ik er ook uitzag voor de operatie, wanneer ik twee dagen daarna in de spiegel kijk, voel ik me tachtig en zie ik er uit als vijfenzestig. Goed, dat kan alleen maar beter worden. Na vier dagen mag ik weer alles eten. Het lijkt mij verstandig om dat een beetje binnen de perken te houden. Ik maak mijn eigen kruidenthee. Er is een uitgebreide menukaart, waarop zilvervliesrijst en een vegetarische schotel niet ontbreken. Er is het een en ander veranderd in die jaren! De reacties welke mijn nachtkastje oproept zijn overwegend positief. Af en toe wil iemand het naadje van de kous weten en dat levert boeiende gesprekken op. Mijn 'engel' heeft gehoord dat ik een boek geschreven heb. Ik beloof hem een exemplaar te sturen zodra ik thuis ben. Het heeft hem verbaasd hoe rustig ik naar de operatiezaal ging. Hij is verwonderd over de manier waarop ik dit hele proces onderga, dat zou hij ook willen leren. Ik vertel hem dat ik hem reeds een lichtje vind en hoezeer ik geniet van de manier waarop hij zijn werk doet. De vijfde dag komt hij afscheid nemen. Ik geef hem een zoen en bedank hem voor de fantastische verzorging. Ik vind het jammer dat hij vrij is, hoewel ik hem dat uiteraard van harte gun. Tegelijkertijd voel ik me bevoorrecht dat hij er was in deze eerste, moeilijke dagen. Er zijn meerdere lichtjes om me heen. De meisjes die het eten serveren, niets is hen teveel. Zij zetten mijn bed omhoog, halen het gewenste theezakje uit mijn kastje. Het gebeurt allemaal met een zelfde blijheid. Steeds vertel ik hoe ik dit waardeer en ik vergeet nooit om te bedanken. Zoals meestal ontmoet ik uitsluitend vriendelijkheid.
Yasmin Verschure
140/160
Met een open Hart
Bijna uitsluitend, de zuster van die eerste nacht, nu werkzaam in de dagdienst, schijnt mij niet te mogen. Ik voel haar weerstand wanneer ze in mijn buurt komt. Hoewel we nauwelijks een woord gewisseld hebben, was die weerstand er vanaf die eerste nacht. Daags voor mijn vertrek heb ik mijn 'huildag’. Ik heb een verstopping en dat is pijnlijk en vervelend. Ik zit op het toilet zoals ik dat thuis ook zou doen. Ik geef uiting aan mijn ongenoegen, met geluid wel te verstaan! Zo’n twintig minuten later kom ik met een stralend gezicht de kamer in. Je had die gezichten moeten zien! Iemand stuurde me een bandje prachtige mantramuziek en ik lig hier lekker op te zwijmelen. Dan krijg ik ineens een enorme huilbui. De verpleegkundigen laten onmiddellijk alles uit hun handen vallen en komen mijn handje vasthouden, ik heb nog nooit zoveel aandacht gehad! Ik maak ze duidelijk dat ik me prima voel, zodat ze rustig door kunnen gaan met hun werk. Ik trek mijn bedgordijnen dicht, ga gewoon door met zingen en huil eens lekker uit. Het voelt heus niet alleen als verdriet wat er allemaal naar buiten komt! Wanneer ik opgelucht naar het toilet ga, word ik meewarig bekeken. Geloof me of niet, ik voel me inmiddels weer prima! Hoewel ik van mijn verblijf iets positiefs probeer te maken, wil ik toch zo snel mogelijk naar huis. Ziekenhuizen, de naam zegt het al, om beter te worden moet je er gewoon niet zijn. Zodra de hechtingen eruit gaan, gaat Yasmin er dus ook uit. Giri heeft zijn uren voor die week reeds vooruit gewerkt en komt me die middag ophalen. Hij heeft Barend, mijn knuffelbeer, meegenomen en dat betekent ter plekke een partijtje waterlanders. Ik neem geen afscheid dat heb ik op mijn manier al gedaan. Wanneer we thuiskomen gaat de poort open en wordt de auto de versierde tuin ingereden. Nieuwe waterlanders! Na een aantal koele dagen is het ineens wat warmer en ik lig diezelfde middag in een ligstoel in de tuin. Eerst wil ik even met mijn lijf op moeder aarde liggen, zodat haar helende energie door mijn geteisterde lichaam kan stromen. Ik kan niet vertellen hoe dat voelt, die heerlijke zon op mijn gezicht en dat frisse gras onder mijn handen. Wat een gift dit plekje, deze tuin. Dank je wel, dank je wel. Wat is het allemaal fantastisch geregeld en weer zo precies op tijd. Wat weet U toch altijd goed wat ik nodig heb. Waarom zou ik daar überhaupt nog ooit aan twijfelen? Mijn ‘broer en zus’ zijn er en dat voelt goed en liefdevol. De eerste beschuiten met muisjes worden gesmeerd. Wat een mooie traditie is dat toch. En zo voel ik het ook, er is iets nieuws geboren en het zal ongetwijfeld vrucht gaan dragen. Hoe, dat zullen we wel zien. De volgende dag is het koud en nat en moet ik binnen blijven. En dan voel ik hoezeer ik een buitenmens ben geworden. Ik voel me opgesloten die eerste dagen, het grijpt me haast naar de keel. Voel dat het huisje erg klein is. Ik verlang ook zo naar de zon. God, alsjeblieft, stuur me nog wat zon. Zou hij weten hoe verschrikkelijk hard ik het nodig heb? Een paar dagen later is die zon er weer. Soms is het maar een half uurtje dat ik buiten kan zijn, soms ook de hele dag. Ik slurp ze op, alle zonnestraaltjes. Lieve zon, bron van energie en kracht, je laadt mijn accu weer een beetje op en dat is o zo hard nodig. Gij, die de bron bent van alle kracht wiens stralen de hele wereld verlichten verlicht ook mijn hart opdat ik ook jouw werk mag doen.
Yasmin Verschure
141/160
Met een open Hart
Keltisch zonnegebed Het verbaast me hoe soepel ik alweer ben. Ik kan met gemak in de hangmat. Het wordt mijn lievelingsplekje om te rusten, te mediteren, te mijmeren en mezelf te behandelen. Ik geniet van elke vooruitgang die ik maak, de ongemakken wegen daar niet tegenop. Trouwens, die worden elke dag minder. Ik vind het geen probleem dat ik al bijna vier maanden 'opgesloten' zit op deze plek. Ik kan me op dit moment nauwelijks een betere plek voorstellen. Het enige waar ik aan moest wennen was de herrie van de straat, de brommers en op zonnige weekeinden de radio's in de tuin. Dat laatste is nu minder en aan het eerste ben ik inmiddels gewend geraakt. En door de week, vooral overdag, is er ook heel veel stilte. En ik heb de stilte o zo lief. Zodra mijn lijf het toelaat neemt Giri me mee naar het bos. Ik geniet intens van de eerste herfstkleuren en vooral van de paddestoelen. Wat zijn er veel dit jaar, ongelooflijk! Ook geniet ik van het feit dat ik elke dag meer afstand kan overbruggen. Voor het eerst in vier maanden kan ik weer redelijk lopen, al is de doorstroming in mijn benen nog verre van goed. Dit is een fantastische vooruitgang. Er komt weinig bezoek, ook dat is perfect. Na een week gaat Giri weer voor halve dagen werken en geniet ik bijzonder van die uurtjes alleen. Buiten in de tuin praat ik met de plantjes en de vogels. Soms komt er een vlinder op mijn arm zitten en dat geeft me een hemels gevoel. Hoe kan het anders, de vlinder past precies bij het proces waar ik zit. De vlinder is het symbool van de eeuwigdurende cyclus van zelftransformatie. Het eitje symboliseert de geboorte van een nieuwe gedachte, het begin van elke scheppingsdaad. De larve is het stadium waarin beslist wordt of je het idee of de gedachte gaat uitvoeren, gaat manifesteren in de stof. Tijdens de coconfase is er die periode van inkeer, waarin we onderzoeken op welke manier dit nieuwe ten uitvoer gebracht moet worden. Hoe dit alles weer een plek kan krijgen in ons totale wezen. En dan volgt de nieuwe geboorte, het vlinderstadium. We kunnen ons nieuwe zijn gaan delen met anderen. Ik voel mezelf een bevoorrecht mens. Heb het gevoel dat ik meer kan genieten dan voorheen. Het genieten heeft een diepere dimensie gekregen. Dat kan ook niet anders, alles krijgt immers een diepere dimensie wanneer je bewust leeft…… Vanaf het moment dat ikzelf auto kan rijden, ga ik alleen naar het bos. Wanneer ik alleen ben kijk en geniet ik dieper, intenser. Ik heb deze momenten van stilte heel erg nodig en vooral ook de kracht van Moeder Aarde. Het bos brengt nieuw evenwicht tussen de kluizenaar en de hogepriesteres in mij. Nooit tevoren voelde ik me zo verbonden met moeder aarde. Ik moet haar voelen, haar aanraken, haar ruiken. Geen wonder, het is haar energie die ik nodig heb voor mijn genezingsproces.
Yasmin Verschure
142/160
Met een open Hart
JOBSTIJDING Het is zes weken na de operatie en het herstel gaat voorspoedig. Ik geniet elke dag van de vooruitgang die ik maak, slurp elk zonnestraaltje op in de tuin. Lig indien mogelijk in de hangmat en heb dan het gevoel dat ik weer terug ben in de baarmoeder. En ik voel me heel en innig tevreden. Ik mediteer consequent twee maal per dag en het voelt niet alleen goed, ik heb het nodig. 's Morgens begin ik de dag met ademhalings- en lichaamsoefeningen om mijn lijf zoveel mogelijk te ondersteunen. Ik behandel mezelf dagelijks en sinds Giri zich weer in harmonie voelt, geeft hij mij regelmatig behandelingen. Ontroerend die liefdevolle ondersteuning en het mes snijdt aan twee kanten! Ik ga inmiddels alleen naar het bos en ik kan alweer een aardig stukje lopen. Vandaag ga ik voor de eerste keer op de fiets. Wat een zegen dat het bos zo dichtbij is! Ik heb me voorgenomen om 'mijn boom' te vinden en in te wijden. Ik weet waar hij ongeveer moet staan en ben nu in staat om die afstand te overbruggen. Ik voel me heel en compleet terwijl ik door het bos loop. Het is een gift om na zo'n lange tijd weer zo te kunnen lopen! Ik daag mijn grenzen uit. Heb het gevoel dat het belangrijk is dat ik mijn conditie weer op een hoger peil ga brengen. De herfst is een seizoen waar ik eindeloos veel van houd. Het weer is uitzonderlijk mooi en dat zal voorlopig zo blijven want afgelopen volle maan was het schitterend en helder weer. Dat betekent meestal dat het mooi blijft tot de volgende volle maan. Het is voor het eerst in jaren dat ik in Nederland ben gedurende de herfstperiode. Dat is ongetwijfeld een van de redenen waarom ik nog intenser geniet dan voorheen. De herfstkleuren zijn prachtig, als een bont palet. Ik heb het gevoel dat ik nog nooit zoveel verschillende paddestoelen heb gezien. Het is ontroerend te zien dat alles wat sterft doorgaat in een nieuwe vorm. Waar vind je de meeste paddestoelen? Op en rondom afgezaagde boomstronken en op het ogenschijnlijke dode hout. Ook het licht is rond deze tijd bijzonder. Bovendien hou ik van de verstilling van de natuur. De energie die naar binnen gaat voor de winter begint, voor het proces van afsterven begint. Dit proces van stilte en inkeer voel ik intens in mezelf. Ik ben graag alleen en heb weinig behoefte aan mensen om me heen, zelfs niet na deze vier maanden retraite. Ik zoek de paden op welke niet tot de wandelroute behoren. Daar is meer rust en de energie voelt anders. Na verloop van tijd loopt het pad precies tussen het dennen en het loofbos in. Het geeft een volmaakt beeld. Rechts vind je het dennenbos, het vrouwelijke en ontvankelijke, het mystieke en het donkere. Links is het loofbos, het mannelijke aspect. Kracht met zijn open karakter naar boven waar het licht van de zon door het prachtige herfstige bladerendak valt. Volmaakt! En precies in het midden loop ik, op dit moment aardig in harmonie met het licht en donker in mezelf, naar mijn gevoel. Jammer dat het te koud is om op blote voeten te lopen, ik vind het heerlijk om de aarde onder mijn voeten te voelen. Ik beleef het principe van de drie-eenheid. Het principe van de drievoudige macht die zich openbaart in volmaakte kracht, volmaakte wijsheid en volmaakte liefde of anders gezegd in licht, warmte en energie. Bij mijn boom aangekomen sla ik mijn armen om haar heen. Het lukt niet helemaal ze is te dik. Ze zal zo'n kleine veertig jaar jong zijn, schat ik. Ik voel haar kracht in mijn buik stromen. Dan geef ik me over aan haar ademhaling. Grappig, die voelt anders dan
Yasmin Verschure
143/160
Met een open Hart
de mijne, de uitademing duurt langer dan de inademing. Zij is een gever. Het is een gezonde en sterke boom. Er ligt een tapijt van mos aan haar wortels waarop ik, heerlijk gezeten, mijn pijnlijke rug tegen haar stam kan laten rusten. Ik laad mezelf helemaal op. En wanneer het genoeg is, bedank ik de boom voor haar levengevende energie. Wanneer ik thuis kom trakteer ik mezelf op de laatste beschuit met muisjes. Ik heb er nu genoeg gehad, het wordt tijd om de realiteit onder ogen te zien. Hoe goed ik mezelf in mijn essentie ook voel, ik weet inmiddels maar al te goed dat er met mijn lijf nog steeds iets mis is. Ik kan mezelf blijven wijsmaken dat het met de operatie te maken heeft, maar diep van binnen weet ik wel beter. De volgende dag gaan Giri en ik opnieuw naar de huisarts. En die bevestigt wat ik al vermoedde, er is meer aan de hand en dat betekent naar alle waarschijnlijkheid een tweede operatie. Ik ben blij dat ik niet alleen ben! Voor het zover is moet mijn lijf echter zoveel mogelijk helen en de kracht opdoen om een volgende ingreep aan te kunnen. Mijn verdriet mag er gewoon zijn. En daar tussendoor zijn er vele goede momenten. De volgende dag sta ik echter op met een intense innerlijke onrust. Ik weet dat ik hier weer alleen doorheen zal moeten en ik neem me voor dit opnieuw zo positief mogelijk te doen. Ik doe mijn oefeningen en na mijn meditatie ga ik naar het bos. Ik zoek een plek waar ik mezelf kan laten gaan en begin te ademen en te zingen. Huilen, ademen, zingen en er steeds volledig bij blijven. Steeds opnieuw ademen naar mijn buik, de a-klank zingen en met alle aandacht het proces blijven volgen. Het is op dit moment de beste therapie die ik me kan bedenken. Ik voel een diepe wanhoop en smeek om hulp. God, help me, wat is de zin van dit alles? Plotseling hoor ik geritsel en ik open mijn ogen. Ik stop met zingen en kijk verbaasd om me heen. Tientallen blaadjes in prachtige herfstkleuren zweven naar beneden en in het heldere licht vormt dat een sprookjesachtig gezicht. Ik voel me een stuk lichter. Voor het eerst in maanden sta ik mezelf toe om de nabijheid van Everhard, mijn lieve broeder Everhard, die zo liefdevol op me neerkijkt van genezijde, helemaal te ervaren. Ik zing ons lied voor hem. Ik voel me kwetsbaar, maar sterk genoeg om verder te gaan op weg naar mijn boom. Het voelt zo goed lieve eikenboom, om tegen jou aan te staan, om samen te ademen en om jouw energie in mij te voelen. Te voelen dat jij mij bent en ik jou. Dit keer heb ik niet veel te geven, maar het doet er niet toe. Voor jou geen ruilhandel: ik geef jou dit als jij dat voor mij doet. Jij geeft gewoon. Je geeft van je overvloed en het is nooit op. Hoe meer je geeft, hoe meer er is om te geven. Is dat geen mooi liefdesprincipe? Hoe meer liefde ik geef, hoe meer er is om te geven. Hoe meer ik laat stromen, hoe meer er naar mij toestroomt. Dank je wel boom, ik zie je morgen weer. En morgen neem ik tabak voor je mee in mijn buideltje, want ik voel een intense behoefte om je te bedanken en dat te doen op de manier waarop ik dat in het verleden waarschijnlijk ook al deed. En verleden en heden vallen steeds meer samen, vandaar. Jammer dat ik niet meer rook, de behoefte steekt nu soms de kop op, maar ik denk niet dat dit zo’n gunstige tijd is. Misschien kan ik zo nu en dan een sigaartje roken, dat past op dit moment wel aardig. We zullen wel zien. Het belangrijkste is dat ik geniet. In ieder geval wil ik elke dag het bos in. Het is nu een levensbehoefte om buiten te zijn en de betrekkelijke stilte van het bos te ervaren. Ik heb wonderlijke ontmoetingen. Ik loop een afgelegen pad in, als ik een man op een slede met wel twaalf honden ervoor zie aankomen. Ik aarzel en houd mijn pas in. Wil ik deze confrontatie aangaan, of zal ik besluiten om terug te lopen. Zo'n held ben ik niet wat honden betreft, althans niet zoveel. Ik kies ervoor om door te lopen. De man stopt onmiddellijk zijn slede en begint zijn honden toe te spreken. Als ik dichter in zijn buurt
Yasmin Verschure
144/160
Met een open Hart
kom, neemt hij zijn plaats weer in op de slede en geeft een commando waarop zij vertrekken. Wanneer zij mij passeren, kijkt de man me aan met de trotse en fiere blik van een Noorse God. Schitterend, wat een span! Niet alleen de man, ook de husky’s zijn heel mooi. Een paar dagen later ga ik op de fiets en val in slaap op een weitje naast de koeien. Later, tegen mijn boom, dut ik opnieuw in. Het is laat wanneer ik terugkom bij mijn fiets. Ik word daar vrolijk begroet door een jonge man die een Afrikaanse trommel aan het maken is. We krijgen een boeiend gesprek over muziek en trommels. Over dit bijzondere bos, waar de grootste variatie aan bomen, planten, vogels en paddestoelen van deze streek te vinden is. Ik vraag of hij voor mij wil spelen en dit doet hij met veel plezier. Ik voel me uitgelaten wanneer ik naar mijn huisje fiets. Er is een reden waarom ik hier woon, hier in dit lieve kleine huisje. Zo dicht bij dit fantastische bos met die prima sfeer, zo dicht bij die oude inwijdingsplek voor vrouwen. Ben ik daar misschien al eerder geweest? Ach wat doet het er ook toe. Het is gewoon heel symbolisch, nu er opnieuw een andere laag in mezelf wordt aangeraakt en vrijgemaakt. Onder het fietsen begint de boodschap van een vriendin langzaam tot me door te dringen. De naam van onze woonplaats en van het bos betekent gewijd bos en in mijn straat was in het verleden een inwijdingsplek voor vrouwen. Ik wist onmiddellijk welke plek ze bedoelde. We gingen samen kijken. Helaas is de boerderij inmiddels afgebroken, maar de leilijn ligt er nog steeds en zal positieve dingen blijven aantrekken. Ik wist meteen dat het een oude Keltische plek moest zijn en ik bekijk dit straatje nu met andere ogen. Het is een lief straatje, hoe dan ook. Ik kom het weekend redelijk door, maar binnen in mij blijft het malen: had de gynaecoloog dit kunnen weten, is hij onzorgvuldig geweest? Ik hoop het niet, maar ik denk het wel. Wanneer ik mijn verdriet hierover wil delen, krijg ik het advies om 'er iets mee te doen'. Een gemakkelijke en gevoelloze oplossing die mij mateloos irriteert. Ik heb niet eens in die richting gedacht en ben zeker niet van plan om die weg in te slaan. De dingen gebeuren nu eenmaal zoals ze gebeuren. En al begrijp ik de achterliggende bedoeling nog niet helemaal, het is ongetwijfeld niet voor niets dat mij dit overkomt. Ik voel niet de behoefte om rechter te spelen. Dat laat ik liever aan God over. Hij is de meest liefdevolle rechter die er bestaat! Het karwei is blijkbaar nog niet klaar. Niet dat het karwei ooit klaar zal zijn, maar deze ontwikkeling had ik niet verwacht. Ze hebben daarboven altijd wel een aantal onvoorziene verrassingen in petto. In een droom wordt mij duidelijk dat een operatie noodzakelijk is. Het maakt mij in en in verdrietig en ik ontdek dat een aantal vrienden moeite hebben wanneer ik mijn verdriet laat zien. Ik moet positief zijn, dat ben ik immers altijd! Dat waarachtig verdriet iets is wat ik nooit liet verdringen, maar altijd stimuleerde in mijn cursussen, zijn een aantal mensen vergeten nu het mijzelf betreft. Ik reageer fel. Realiseer me dat deze kontakten niets met gelijkwaardig te maken hebben, dat is simpel een illusie. Ik mag niet menselijk zijn, ik moet nog steeds God zijn. Hoewel ik natuurlijk een goddelijk mens ben, net als ieder ander, gaat dit me toch een stap te ver!
Yasmin Verschure
145/160
Met een open Hart
Een ogenblik later zweefde Jonathans lichaam in de lucht, werd wazig, en begon doorzichtig te worden. ‘Laat ze geen gekke dingen over me gaan vertellen, of een God van me maken. O.K. Freek? Ik ben een zeemeeuw. Hoogstens hou ik een beetje meer van vliegen.’ - Jonathan Livingston Zeemeeuw Zo, ik heb me uitgesproken en dat was, evenals als mijn tranen, balsem voor mijn ziel. Ook voor deze ervaring zeg ik dank je wel. Want mijn vuurkracht werd aangeraakt en mijn energie is weer gaan stromen. De volgende dag voel ik me stukken beter en realiseer ik me dat het uiteindelijk allemaal niets uitmaakt. Dat zeg ik al jaren, dat voel ik al jaren, dat leef ik al jaren. Het leven gaat uitsluitend om ervaring. Ieder mens trekt als een magneet die lessen naar zich toe die voor zijn ziel belangrijk zijn. De vrije keuze die het individu heeft is hoe hij met deze lessen omgaat. Ervaart hij het leven als lijden, ervaart hij zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden? Of beseft hij dat de functie van het lijden het proces van evolutie is van geest welke indaalt in de materie. Een proces vrijwillig door de ziel gekozen voor haar incarnatie. Met dit inzicht is het mogelijk jezelf te verplaatsen in de rol van toeschouwer en het lijden als zodanig te overstijgen. Het gaat er om in dit proces te staan zonder schuldgevoelens, zonder oordelen. Kan ik van deze vernedering weer iets positiefs maken, zodat er een viering uit kan ontstaan? Het begint in mij te kriebelen. Ik barst, op een bepaald niveau, van energie. En dat moet ik toch ergens in kwijt. Het is naar mijn gevoel niet de juiste tijd om mensen in te wijden. Eigenaardig genoeg was er een aantal maanden geleden ineens een volle Reikiklas. Hoewel ik op geen enkele manier naar buiten treed, kwamen de mensen gewoon uit de lucht vallen. De huiskamer werd te klein, maar nog diezelfde dag was daar ineens een interne ruimte. Een eigenaardig fenomeen, aangezien je deze dingen meestal lange tijd van tevoren moet regelen. En hoewel ik twee dagen voordien nog nauwelijks op mijn benen kon staan, ging het weekend door. Tussen elke inwijding moest ik een kleine rustpauze inlassen, maar het werd een bijzondere fijne en intense ervaring voor iedereen. Niemand heeft moeite met mijn fysieke situatie, omdat ik dit zelf als vanzelfsprekend accepteer. Sinds die tijd stonden er vijf mensen op de wachtlijst die persé door mij ingewijd wilden worden. Er kwamen geen nieuwe mensen bij, een teken op zich. Energie kun je niet dwingen, energie zoekt haar eigen weg. Daar ben ik al heel lang van overtuigd. Ik vroeg Giri om de uitnodigingen te versturen. Wat denk je, twee van de vijf meldden zich af. Iets wat voorheen nooit gebeurde! Nou duidelijker kunnen ze toch niet vertellen dat het niet de juiste tijd is om mensen in te wijden, of wel dan? Nee, ze willen daarboven simpel dat ik me nog een tijdje rustig houd. En dan blijft er niet veel anders over dan dit maar gewoon te accepteren. Vervelen doe ik me overigens niet, geen moment. Ik slaap al lange tijd erg weinig, maar deze nacht doe ik nauwelijks een oog dicht, ik barst gewoon van de energie. Ik sta die morgen op met een gevoel van vernieuwde kracht. Ja, ik heb het gevoel of ik de hele wereld aan kan. Het is maanden geleden dat ik zoveel energie had en toch, het voelt anders! Ik trek een medicijnkaart. Het is de adelaar en nog wel rechtop. De adelaar staat symbool voor 'geest'. Het betekent dat je het vermogen bezit om boven alles uit te stijgen en het perfecte overzicht hebt over het geheel. Een gave die je uitsluitend kunt verwerven wanneer je geleerd hebt zowel de diepten als de hoogten in je leven te
Yasmin Verschure
146/160
Met een open Hart
verwelkomen. Zonder onderscheid te maken tussen goed en kwaad. Beiden komen uit dezelfde Bron en zijn uitsluitend een testcase om te kijken hoe sterk je staat in je vertrouwen naar de grote Geest. Meer dan voorheen heb ik het gevoel dat ik hier ben om vele, vele lessen te leren. En meer dan voorheen heb ik het gevoel dat ik leer! Het is gemakkelijk om geloof en vertrouwen te hebben als alles van een leien dakje gaat. Maar ondanks alle beproevingen, beter gezegd dankzij alle beproevingen in mijn leven, en vlak de laatste jaren niet uit, is mijn geloof en vertrouwen zo sterk als het nu is! Dank je grote Geest. Ik ga door, ik geef de moed niet op. Ik wil vliegen als de adelaar. Het is immers niet voor niets dat jij in mijn dromen verscheen. Maanden geleden, toen ik net terug was in Nederland, bezocht ik een sjamanistische bijeenkomst. Iemand daar aanwezig verkocht trommels. Op een van die trommels stond de afbeelding van de adelaar. Ik wist meteen dat die voor mij was. Waar ik ook stond, ik voelde de energie van de trommel overal. Toen ik eindelijk overstag ging en hem kocht, vroeg de eigenaar of ik niet eerst de verschillende klanken van de andere trommels wilde horen. Nee, niet nodig, het moet ongetwijfeld deze zijn. Ik had geen behoefte om het uit te leggen! Lieve trommel, je bent een poosje ontstemd geweest. Vandaag ben je weer helemaal jezelf en je geluid is diep en prachtig, het is de roep van het hart. Naarmate de dagen vorderen en ik meer in harmonie kom met mezelf, begint het bos zich aan mij te openbaren. Na een aantal weken zie ik mijn eerste ree. En vanaf die dag vertonen zij zich regelmatig aan mij, zelfs midden op de dag. En het blijft niet bij één ree, het worden er zelfs zeven. Een paar weken later verschijnen er zeven reeën op mijn pad. Hoe kan ik de intense vreugde en rijkdom beschrijven van een dergelijke ervaring? Hoe kan ik jullie laten delen in het diepe weten dat ik steeds meer deel ga uitmaken van alles en alles om me heen.
Yasmin Verschure
147/160
Met een open Hart
OVERGAVE Ik word de operatiezaal binnengereden en kijk in de lachende ogen van mijn chirurg. We kennen elkaar al lange tijd. Jaren geleden koos ik voor een alternatieve weg en hij was de enige die dit toen volledig durfde te ondersteunen. Nu is dat niet langer mogelijk, de tijd is rijp om de erfenissen uit het verleden op te ruimen. Onze relatie is gebaseerd op wederzijds respect. Dit heeft te maken met het feit dat ikzelf op voet van gelijkwaardigheid ben gaan staan. Dat was in die tijd absoluut ondenkbaar voor mij. Het is de tweede keer in korte tijd dat ik hier binnengereden word. God zij dank, heb ik niet vooraf kunnen bedenken dat dit zou gebeuren, anders zou ik nooit de moed hebben gehad om dit te ondergaan. Maar nu, nu het moment daar is, lig ik hier weer met dezelfde intentie als een aantal weken geleden. Zonder een spoor van angst, volkomen voorbereid op datgene wat komen gaat. Anders dan die eerste keer, dat wel, maar dat is begrijpelijk. Toch is er geen enkele rancune, geen enkel verwijt meer over na dat eerste gevoel van verslagenheid toen ik hoorde dat ik opnieuw geopereerd moest worden. Weer heb ik hetzelfde bandje muziek op mijn hoofd en net als vorige keer mag ik het ophouden tijdens de operatie. Dr. Jansen wil weten wat er op het bandje staat. Om Nama Shivaya, antwoord ik. 'En wat mag dat dan wel betekenen?' Ik beantwoord zijn lach en zeg: 'Ik geef me over in de handen van dokter Jansen in het volste vertrouwen dat hij er iets goeds van maakt.' Zijn lach breekt nu helemaal door en hij knijpt even geruststellend in mijn hand: 'Aan mij zal het niet liggen'. En ik weet dat hij alles zal doen wat binnen zijn kunnen ligt om ook dit karwei tot een goed einde te brengen. De narcose begint te werken. Ik geef me over in zijn handen als symbool voor de handen van God in het volledige vertrouwen dat alle krachten in het universum samenwerken om datgene wat moet gebeuren zo goed mogelijk te laten gebeuren. En dokter Jansen zal het niet alleen hoeven te doen, of hij zich daar nu bewust van is of niet. Wanneer ik weken later op controle kom, vertelt hij trots en nog steeds lichtelijk verbaast dat hij nooit eerder met zoveel gemak en in zo'n korte tijd een dergelijke operatie heeft uitgevoerd. Eenmaal terug op mijn kamer ontwaak ik snel uit de narcose en ben onmiddellijk volkomen helder. Ik voel diepe dankbaarheid dat ook dit 'karwei' achter de rug is. Dat mijn lichaam na al die maanden, na al die jaren eindelijk kan beginnen aan wederopbouw, een stuk nieuwe vitaliteit. Als ik mezelf twee dagen later in de spiegel zie, ben ik verbaasd dat de sporen van pijn en lijden, die zo diep waren ingesleten, zeker na die afschuwelijke ingreep in mijn kaak, in één klap zijn verdwenen. Ja die kaak, dat is nog een verhaal apart. Hoe had ik in godsnaam kunnen bedenken dat mijn lijf zich zonder slag of stoot zou overgeven aan lichaamsvreemde implantaten. Terwijl mijn lichaam reeds als kind zelfs geen zilveren oorbelletjes accepteerde. Alles wat lichaamsvreemd was verdreef ik uit mijn lijf, lang voordat ik bewust met energieën ging werken. Wat mijn kaak betreft was er geen andere keuze. Ik kon het ook niet langer voor me uitschuiven, dus bereidde ik mezelf ook hier zo goed mogelijk op voor. Hoe dan ook, op een onbewust niveau was er ongetwijfeld die afkeer, het niet accepteren en de gevolgen waren vreselijk. Aangezichtspijnen en ontstekingen, maandenlang. Kon ik inmiddels vrij gemakkelijk pijn toelaten, me er niet langer door laten beïnvloeden. Dit was van een kaliber dat het me tot de rand van de wanhoop dreef. Steeds bewust de pijn en de wanhoop toelaten, steeds opnieuw trachten los te
Yasmin Verschure
148/160
Met een open Hart
laten, overstijgen en blijven hopen dat er een wonder zou gebeuren. Hoe optimistisch ik ook mag zijn, soms moest ik het uit mijn tenen halen, had ik er simpelweg even schoon genoeg was. En dan riep ik opperste wanhoop naar boven dat ze me wel genoeg getergd hadden, om eenmaal uitgeraasd weer met vernieuwde moed verder te gaan. Dat wonder waarop ik hoopte zou uiteindelijk toch plaatsvinden, zij het met wat hulp van buitenaf. Mijn lichaam zat na de operaties en die afschuwelijke ingreep in mijn kaak vol met gif en kon het niet langer op eigen kracht bolwerken. Door liefdevolle ondersteuning van buiten kon er een intense ontgifting plaatsvinden en toen kwam ook de genezing van mijn been langzaam op gang, maar dat alles zou nog maanden gaan duren.... Ook dat bleek nog niet het einde van de lijdensweg. Toen dit allemaal achter de rug leek te zijn en ik het gevoel had dat de hemel weer voor me openlag, hadden de teken uit mijn dierbare bos reeds hun vernietigende werk gedaan. Godzijdank, daar wist ik gelukkig op dit moment nog niets van, dat kwam pas veel en veel later….. ‘Hoezo ziekte van lyme. Ze hebben je in mootjes gehakt zodat je alles los kon laten wat je niet langer nodig hebt’. Geduld, zei ik niet dat ik geduld moest leren in dit leven… In het hier en nu eist iets anders mijn aandacht volledig op. Zozeer dat zelfs de ellende met mijn kaak even naar de achtergrond is verschoven. Op dit moment lig ik immers opnieuw in het ziekenhuis en voel ik me opgelucht dat ook deze operatie achter de rug is. Nee, gelukkig weet ik nog niet wat er allemaal boven mijn hoofd hangt. En dat het nog maanden gaat duren voor ik weer enigszins in staat zal zijn om het bos in te gaan. Gelukkig maar! Op dit moment schitteren mijn ogen als sterren en dat is ongetwijfeld een goed teken. Er begint zelfs een nieuwe energie in mij te borrelen. Een vernieuwde kracht, scheppingsdrang zou ik het willen noemen. Het voelt alsof de tijd van inkeer voorbij is en mijn energie weer naar buiten wil gaan stromen. Het is een geweldig gevoel en het enige dat nu belangrijk is, is dat ik zo snel mogelijk het ziekenhuis wil verlaten. Deze kamer die we met zessen delen. Zonder enige privacy. Waar mensen er blijkbaar genoegen in scheppen om tot in den treure het verhaal van hun ziekte te vertellen. Dit is niet bepaald bevorderlijk voor mijn genezing. Toch ben ik er opnieuw in geslaagd om ook hier mijn eigen sfeer te creëren door een onzichtbare koepel van wit licht om me heen te vormen. En natuurlijk is daar weer mijn eigen altaartje met roos, stenen, kaarsje, engeltjes en een stukje van mijn dierbare bos. Waar ik voorlopig niet kan vertoeven. Het bos, een dagelijks terugkerend ritueel, waar ik meer en meer die oude heks in mezelf heb teruggevonden die ik altijd al was. Zwervend door de wouden op zoek naar kruiden, pratend met planten en bomen, vogels en reeën. Deze keer vanuit een hernieuwde verbondenheid met de oeroude moederenergie die ik zo nodig had om lichaam en geest voor te bereiden op de beproeving van een volgende operatie. Er ligt, temidden van de levende stukjes bos, een klein hertje op mijn altaar. Een symbool voor mijn dierbare vriendjes. Gelukkig ben ik zover dat ik de energie van mijn boom, de energie van het bos naar me toe kan halen terwijl ik hier op bed lig. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en loop zo het bos in. Sta stil bij de krachtplekken, zit tegen mijn eik met mijn gezicht in de zon en voel haar levengevende energiestroom. Het is een winter zoals we die nog zelden meemaken. Droog en koud, maar o zo goed. Ik stuur liefde en licht naar mijn vriendjes en de vogels en hoop dat zij voldoende voedsel zullen vinden om deze barre tijd te overleven. Ook dat zijn de wetten van de
Yasmin Verschure
149/160
Met een open Hart
natuur. Vele vogels en kleine diersoorten zullen deze kou niet overleven en mijn vriendjes zullen het zwaar te verduren krijgen. Niets gaat ooit verloren en alle energie zal terugkeren naar de Bron, vroeg of laat. Bijna komt het tot een conflict met de zaalarts. Hij wil mij niet naar huis laten gaan. Het is te snel en er zijn complicaties. Te riskant naar zijn mening. Wie kent mijn lichaam echter beter dan ikzelf? Ik pas nu eenmaal niet in 'gemiddelden' en weiger mee te werken aan, naar mijn mening, nutteloze onderzoeken. Tenslotte krijg ik mijn eigen chirurg aan de lijn en die geeft persoonlijk toestemming. Ik moet beloven me onmiddellijk bij hem te vervoegen als er iets mis mocht gaan. Hij kent mijn eigenaardigheden, respecteert dat als geen ander en weet dat ikzelf de verantwoordelijkheid neem voor deze beslissing en niemand daarvoor aansprakelijk zal stellen. Natuurlijk kan ik zonder toestemming vertrekken, maar dit voelt als een overwinning. Waar kan ik beter zijn dan thuis waar iedereen mij liefdevol wil helpen? Met een lijf vol pijn, maar een intens gevoel van vreugde en dankbaar voor de verzorging, maak ik me klaar om naar huis te gaan waar ik kan werken aan een verder herstel van mijn fysieke voertuig. Ik ben mij volledig bewust dat ik nu, zoveel jaren later, een verbinding heb gemaakt met beide werelden. De traditionele zowel als de alternatieve, het ene niet langer hoef te ontkennen voor het andere. Beide polen, mits bewust en met liefde gebruikt, kunnen even belangrijk zijn. Zodra we dit onderkennen hoeven we elkaar niet langer te bekritiseren. Dan kunnen we ons openen voor een integratie van beide werelden. Er is nog een hoop werk te doen! Eerst moeten we bereid zijn onze angst voor verandering en vernieuwing los te laten. Eerst moeten we ontdekken dat we niets kwijtraken door andere ideeën toe te laten. Integendeel, daardoor openen we een nieuwe stroom. Dokter Jansen heeft een gezond gevoel van eigenwaarde en is daarom bereid wat verder te kijken dan zijn mes lang is. Ikzelf heb inmiddels geleerd wat mijn vermogens en wat mijn beperkingen zijn en ben daardoor meer open dan voorheen. Wie weet, misschien hebben wij samen, deels nog onbewust misschien, een aanzet gegeven voor een bredere en totalere kijk op het mysterie mens en gezondheid. En als onze bereidheid er toe bijdraagt dat wij mensen elkaar in liefde kunnen ondersteunen, dan is er hoop voor een nieuwe en bredere gedachtegang. Misschien krijgen we uiteindelijk gezondheidscentra in plaats van ziekenhuizen.
Yasmin Verschure
150/160
Met een open Hart
MET EEN OPEN HART OP WEG NAAR HET LICHT En het licht daalde af in de duisternis. En de duisternis ontving het niet. Toen werd het licht tijdelijk de duisternis zelf, om haar van binnenuit te kunnen verlichten. En het licht verdrijft uiteindelijk alle duisternis.... We leven in een maatschappij waar de kwaliteit van het hoofd meer gewaardeerd wordt dan de kwaliteit van het hart. We proberen alles onder controle te krijgen en naar ons beeld te scheppen. Ziek zijn is iets waar niet langer plaats voor is. Vanuit het christendom was ziekte een straf van God. Sinds we God hebben afgeschaft spelen we zelf voor rechters en hebben we het gewoon aan onszelf te danken, zelf gecreëerd. Eigen schuld, dikke bult. Allebei manieren om onszelf boven anderen te stellen om vooral de pijn en het lijden van die ander niet te hoeven voelen. Om dat te kunnen moet je immers goed geworteld zijn in de aarde, moet je jezelf veilig voelen en volkomen thuis zijn bij jezelf. Je moet ongetwijfeld zelf door heel wat lijden zijn heengegaan. Ieder mens lijdt op zijn eigen manier. De manier waarop jouw ziel gekozen heeft de dingen uit te werken en zich te louteren. Lijden is een gevolg van een diepe wens om al datgene wat tussen jou en de Waarheid ligt op te ruimen. Het lijkt alsof het lijden verhevigt naarmate mensen bewuster gaan leven. Het heeft alles te maken met het toelaten, het niet langer verdringen en onderstoppen. Vanaf dat moment is er een bewuste keuze om de zelfgekozen lessen daadwerkelijk te willen leren. Ieder mens lijdt, rijk of arm, jong of oud. Dat is nu eenmaal de les van de dualiteit. Je kunt lijden niet voorkomen door het weg te drukken. Je kunt het overstijgen door het te verwelkomen en te voelen. In het doorvorsen van het lijden ligt de vreugde van het zijn besloten. Pijn is geen straf, de dood is geen mislukking zoals wij menen te denken en het leven is evenmin een beloning. Ieder mens krijgt datgene te dragen wat hij aankan en wat hij zelf gekozen heeft, niet meer en niet minder. Naarmate we onszelf associëren met ons lichaam, zullen we onszelf associëren met lijden en wordt het leven een last. Naarmate we weten dat onze uiterlijke verschijningsvorm een illusie is, dat datgene wat we werkelijk zijn onzichtbaar en onsterfelijk is, zullen we onszelf meer en meer met ons ware zelf vereenzelvigen en krijgt het lijden een andere betekenis. Dat betekent niet dat we ons lichaam niet goed moeten verzorgen. Integendeel, dit tijdelijke voertuig geeft ons de mogelijkheid om onze lessen te leren die in elke cel geprogrammeerd zijn. Dus respecteer het en zorg er liefdevol voor. Hoewel lijden nooit uitsluitend fysiek, emotioneel, mentaal of spiritueel is, ligt het accent meestal op een van deze niveaus. Soms is het niet-lichamelijke lijden minder zichtbaar, maar het hoeft zeker niet minder zwaar te zijn, integendeel. Iemand die ziek is heeft doorgaans geen behoefte aan medelijden, maar aan medeleven. Medeleven of mededogen is een kwaliteit van het hart en zij neemt de situatie zoals die is. We laten de pijn van anderen in alle volheid door ons heen stromen, zonder het lijden te willen overnemen of veranderen. Het betekent dat we, vanuit een diep respect voor het leven zelf, volledig aanwezig kunnen zijn, zonder iets te willen doen. Het voelt ondersteunend voor anderen en niet betuttelend of kleinerend. Medelijden is een
Yasmin Verschure
151/160
Met een open Hart
emotie waarin je de pijn van anderen met jouw angst tegemoet treedt. Je wilt de situatie niet ervaren maar vanuit jouw wil veranderen. Probeer aanwezig te zijn zonder te oordelen. Oordelen heeft met angst en onzekerheid te maken. Met angst voor de dood. Door te oordelen kun je pijn en lijden buiten jezelf neerzetten. Ongetwijfeld heb ik me hier ook schuldig aan gemaakt. En dat spijt me zeer want dat was liefdeloos. Maar ik heb er van geleerd. Nu durf ik mijn angst toe te laten. Ik durf er in te zakken, boos te zijn en te schreeuwen. Ik durf het verdriet en de pijn te voelen, mijn machteloosheid, mijn ongeduld en mijn wanhoop. En pas wanneer ik dit doorvoel, kan ik het transformeren en niet eerder. Het is een opgave om onszelf te bevrijden van oude schuldgevoelens en een ingeworteld gevoel van imperfectie. We zijn er mee geboren of we kregen het met de paplepel ingegoten. Het is datgene waar we onszelf steeds opnieuw mee onderuit halen. Ik kijk ernaar, ik voel en ik leer. We zijn opgevoed met het gevoel dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn. We zijn steeds bezig iets te willen zijn, iets te willen bereiken. Daardoor leven we nooit in het hier en nu. We zijn nooit simpelweg blij met datgene wat we zijn, we kijken altijd naar datgene wat we missen, of op zijn minst denken te missen. Schuldgevoel is liefdeloos en dodelijk voor de ziel. Het is van groot belang om onszelf te bevrijden van schuld en boete welke ons zijn aangepraat door kerken en opvoeders en door betweterige mensen. Onze geest is eeuwig en perfect. Naarmate we onszelf opnieuw met geest verbinden stralen we die perfectie uit, of ons fysieke lichaam nu gezond is of niet. Ieder van ons heeft het perfecte onzichtbare lichaam als een spiegel voor haar ziel. Ik hoef daarbij maar aan Everhard te denken. Everhard was een voorbeeld van heelheid. Ik zou haast zeggen, naarmate zijn lichaam meer wegteerde, straalde hij meer heelheid uit. Ieder van ons heeft soortgelijke ervaringen. De nabijheid van zo iemand heeft een genezend effect als je jezelf open kunt stellen voor het lijden en de schoonheid van die bewuste persoon. Het is heerlijk om bij zo iemand in de buurt te zijn, het lijkt wel alsof je jezelf totaler kunt voelen. Omdat de liefde in zo'n wezen iets in jou opent, iets in jou aanraakt wat boven de zichtbare werkelijkheid uitstijgt. Het lijkt wel of zo'n wezen licht uitstraalt. En dat is ook zo. Ziek zijn, in welke vorm dan ook, is beter worden. Je bent nooit meer dezelfde als je bewust door een proces van ziekte, wat een proces is van loslaten en van onthechting, heengegaan bent. Het slaat dus nergens op om mensen toe te wensen maar 'snel de oude' te worden. Ten alle tijde, maar vooral in tijden van lijden helpt het enorm om jezelf te verbinden met het lijden van de mensheid. Dan voel je dat jij niet de enige bent die lijdt. Jouw lijden is tegelijk het lijden van de mensheid. Mits bewust doorleefd is het een proces van zuivering en transformatie voor jezelf en voor anderen. Bovendien helpt het om te ontdekken wat je allemaal nog kunt doen met je beperkingen, in plaats van te kijken wat je niet meer kan. Kijk hoe je jouw energie kunt laten stromen. Jouw goddelijke bijdrage kan geven aan diegenen die misschien wel lichamelijk gezond zijn, maar op andere manieren lijden. Er zijn altijd situaties te bedenken die me blij laten zijn met datgene wat ik heb en die me laten voelen hoe bevoorrecht ik ben. Transformatie is niet het uitbannen van ziekte en leed, het is het accepteren van ziekte, lijden en de dood van het materiele lichaam. Naarmate de vibratie van het licht zich verhoogt, zal alles wat niet op die vibratie meetrilt, zich los gaan trillen. Dat kan zich uiten in de vorm van allerlei ziektebeelden. Bewuste zielen kiezen voor een leven van kwaliteit in plaats van kwantiteit. Vandaar dat er kinderen geboren worden die maar korte tijd op deze planeet verblijven. De keuze die hun ziel maakte was om kort maar heftig een aantal dingen uit te werken.
Yasmin Verschure
152/160
Met een open Hart
In dit geval niet alleen voor zichzelf, maar ongetwijfeld voor het hele gezin. Mensen die hen lijden bewust beleven, transformeren daarmee ook karma voor hun omgeving. Kijk maar naar het lijden van Christus. Nu begrijp je misschien dat hij wist wat hij op zich genomen had en toch volledig en zonder angst kon leven. Hij leefde volledig in het hier en nu. Dat betekent dat we ons elk moment bewust zijn van onze sterfelijkheid en onze onsterfelijkheid. De symboliek van het sterven aan het kruis maakt ons bewust van de tijdelijkheid en de sterfelijkheid van het materiele lichaam. En van de nieuwe geboorte ofwel de onsterfelijkheid van de geest. We moeten eerst opnieuw geboren worden om het rijk der hemelen binnen te kunnen gaan. Licht daalt af in de duisternis. Het mannelijke principe geest daalt af en wordt ontvangen door het vrouwelijke principe materie. We brengen de hemel naar de aarde, net als Christus deed. Ook na onze verlichting ervaren we evengoed nog pijn en lijden. Het verschil is dat pijn en lijden ons leven niet langer bepalen. Simpel omdat je jezelf niet meer identificeert met pijn en lijden. Het werken voor je eigen verlichting maakt plaats voor het werken voor de verlichting van de totale mensheid, de hele planeet aarde. Zelfs het streven naar verlichting mogen we loslaten. Verlichting die we moeten 'bereiken' is immers geen verlichting. We hoeven alleen maar te accepteren dat we reeds in het licht leven. In feite doen we in ons leven niets anders dan ons bevrijden van overbodige conditioneringen. Afleren wat we hebben aangeleerd en worden wat we in wezen zijn. We bedanken God voor alle goede dingen die ons overkomen. We vergeten te bedanken voor de zogenaamde 'slechte' dingen. En daar maken we een vergissing, het één kan immers niet zonder het ander. Laten we God bedanken voor alles wat naar ons toekomt, zonder enig onderscheid. Vanaf dat moment beginnen we vriendschap te sluiten met alles wat is. Dan beginnen we ons te identificeren met het Al, met het Zelf. We voelen ons niet langer slachtoffer, maar worden onpartijdige waarnemers. Door vriendschap te sluiten met de dood, sluiten we vriendschap met onze grootste leermeester en gaan we ons rechtstreeks verbinden met de Bron. De dood in deze ‘werkelijkheid’ is immers niets anders dan een nieuwe geboorte in die andere dimensie. Het is een kunst om positief te zijn, positief te denken en niet gehecht te zijn aan het resultaat. Verwelkom zowel het licht als het donker, het komt beide uit dezelfde Bron. Overgave heeft alles te maken met het loslaten van het resultaat. Ik laat los, Ik laat God. Niet mijn wil geschiedde, maar de Uwe. Moeilijk voor ons westerlingen die alles naar onze hand willen zetten en inmiddels denken dat wij alles zelf kunnen regelen. Het maakt niet uit wat we denken, we leren het wel, God is uitermate geduldig. We kunnen geen genezing afdwingen. Ook het sterven in het stoffelijke lichaam kan genezing zijn, genezing van ons spirituele lichaam, onze enige realiteit. We kunnen streven om onze angst en onze controle los te laten en de dingen te nemen zoals ze zijn. Actief omgaan met alles wat op ons pad komt als een uitdaging om te groeien. Slachtoffer zijn is een identificatie met het stoffelijk lichaam. We hebben confrontaties nodig om te groeien, harmonie is stilstand. Hoewel er diep binnenin onszelf, ver voorbij de dualiteit, altijd een staat van vrede en harmonie is. Als we de moeite nemen onszelf te verbinden met geest dan zullen we die harmonie door alle uiterlijke stormen heen uiteindelijk kunnen ervaren. Gezondheid heeft naar mijn gevoel te maken met vitaliteit en levensvreugde. Een fenomeen dat mij mateloos boeide in India. Ik noem dit het verschil tussen leven en overleven. Leven is het leven omarmen met al haar uitdagingen en risico's. Er steeds opnieuw fris en onbevooroordeeld in te kunnen stappen. Dat is wat je aantreft in landen als India en dan voornamelijk onder de arme bevolking. Overleven is een
Yasmin Verschure
153/160
Met een open Hart
typisch westerse aangelegenheid. Het betekent dat we onszelf uit voorzorg willen beschermen voor denkbare risico's. Dit doen we in de vorm van emotionele afweersystemen, onderdrukkende medicijnen, verzekeringen en andere vormen van beveiligingssystemen. Afschermen dus, niet ervaren. Totaal menszijn betekent dat we alles, maar dan ook alles, aanvaarden als een geschenk van God. Niet passief, maar actief. Ik bepaal hoe ik met mijn lijden omga. Met een lach en met humor of boos en opstandig. Innerlijke vreugde heeft niets te maken met de conditie van je lijf. Integendeel zou ik haast zeggen. Naarmate we meer angsten afpellen, blijkt vreugde even besmettelijk te zijn als griep in de winter. Er is geen overgave zonder strijd, geen gezondheid zonder ziekte, geen licht zonder donker. Door actief in het proces van elke nieuwe dag te staan heb ik ontdekt dat er een God is. In het diepste van mijn wezen voel ik me verbonden met mijn oorsprong. En dat is het enige wat is, wat Ik Ben en wat ik altijd zal zijn. Ik geniet van het leven wetende dat de kwaliteit van het leven de kwaliteit van het sterven bepaalt. Naarmate mensen bewust kunnen sterven kunnen zij bewust doorstromen naar hun oorspronkelijke goddelijke vorm. Mijn geloof en vertrouwen zijn sterker dan voorheen. Dat is een proces wat ik in eerste instantie doorleefde in India. Wat zich nu cyclisch heeft herhaald en op een dieper niveau heeft neergezet. Angst voor tekort lijkt iets uit een ver verleden. Er is overvloed, voor iedereen die zichzelf durft te verbinden met zijn ware afkomst. Er is overvloed ook voor mij. Ik hoef niet voor de toekomst te zorgen. De toekomst is vandaag. Nu! Op die manier kan ik de schoonheid van het leven vergelijken met een relatie in de stof. Als ik verliefd word op iemands buitenkant en daarin blijf hangen, dan zal mijn liefde snel overgaan. Want verliefdheid zal niet eeuwig duren. De buitenkant is aan verval onderhevig en ik zal steeds opnieuw een nieuwe verliefdheid opzoeken, een andere buitenkant willen, een nieuwe sensatie. Als ik echter verliefd word op het wezen van die persoon en bereid ben mijn gehechtheden en mijn angst om in de steek gelaten te worden los te laten, als ik bereid ben de uitdaging van de lessen die deze persoon mij spiegelt te ondergaan, zal ik mezelf leren accepteren en zal ik gaan houden van deze persoon in haar ware essentie. Dan begint mijn relatie waar de meeste anderen ophouden. Dan wordt mijn relatie een steeds opnieuw 'ontdekken' van de veelzijdigheid van het onderwerp van mijn liefde. Dan vormen wij samen een eenheid in verscheidenheid en zullen wij uiteindelijk alle dualiteit overstijgen. Dan gaan we begrijpen wat wordt bedoeld met: wanneer er twee of meer in mijn naam aanwezig zijn: wanneer het mannelijke en het vrouwelijke elkaar ontmoeten in het hart, wordt de Christus geboren. Want daar woont God, daar woont liefde, daar is vrede en het bewustzijn van je afkomst. Lieve Everhard. Het is niet langer nodig om over jou te praten. Je bent er immers altijd. Ik heb je uiteindelijk nooit gemist. Jij en ik, wij waren één vanaf het moment dat ik jou ontmoette. Ook al doe je jouw werk nu daar en ik het mijne hier, we werken samen voor hetzelfde doel. Soms laat je me even duidelijk merken dat je aanwezig bent. Jij hebt mij geleerd onvoorwaardelijke liefde toe te laten. Weet je nog de moeite die ik had in Spanje om de veelheid toe te laten van jouw liefde voor mij? Nu kan ik het helemaal toelaten, me er volledig mee laten doordringen. Je aanwezigheid is steeds subtieler, maar soms sta je er letterlijk op dat ik me even met jou onderhoud. En dat doe ik dan ook. Er vindt geen inwijding plaats zonder dat jij er bij bent. Daar zorg je wel voor. Je zit er letterlijk met je grote neus tussen! Ik moet eerlijk zeggen, ik vind het niet erg, integendeel, het zou niet anders kunnen.
Yasmin Verschure
154/160
Met een open Hart
Op het moment van je sterven bevrijdde je ziel zichzelf van pijn en lijden. Op dat moment stond jij oog in oog met je ware wezen, jouw goddelijke afkomst. Mensen met aids worden gedwongen om bewust hun sterfelijkheid onder ogen te zien en krijgen de mogelijkheid om in korte tijd hun karma te zuiveren. Niet alleen voor zichzelf, maar voor hun hele omgeving. In de manier waarop jij met je ziekte omging, was je een lichtend voorbeeld voor velen. Want iedereen die zijn oordelen los kon laten en zich in al zijn kwetsbaarheid aan jou durfde te tonen heb je diep geraakt en verrijkt. Je transformeerde in die korte tijd niet alleen je eigen lijden, maar bovendien het lijden van velen om je heen. Het gaat er immers niet om wat we gekozen hebben om uit te werken. Het gaat om de manier waarop wij de dingen uitwerken, de manier waarop wij met onze processen omgaan. Durf ik volledig de verantwoordelijkheid voor mijn lijden op mijn eigen schouders te nemen, zonder daar wie dan ook de schuld van te geven? Zelfs al heb ik soms lijden van anderen overgenomen dan deed ik dit onbewust of vrijwillig, als leerproces of als een keuze. Het is zinloos om daar anderen de schuld van te geven. Ik kan er hooguit van leren wat ik wel en wat ik niet toe wens te laten. Hoe dan ook, wanneer ik mijn duistere kanten verwelkom, de draak in mijzelf omarm, vrede sluit met de dood, dan kan ik mijn duisternis transformeren naar licht en een lichtje zijn in mijn directe omgeving. Want in mijn eigen lijden herken ik het lijden van de mensheid, ontmoet ik de levende Christus in ieder mens. De lucht is zwanger van hoop en verwachting. De winterperiode van inkeer en afsterven is voorbij en begint plaats te maken voor het voorjaar. De vogels kondigen luidkeels de geboorte van het nieuwe leven aan en de eerste lammetjes dartelen in de wei. De zon neemt dagelijks toe aan kracht en zendt haar genezende stralen uit waar wij ons vermoeide en geteisterde lichaam in kunnen koesteren. In perioden van diepe duisternis worden meestal de mooiste scheppingen geboren. Alles wat in deze periode is gegroeid zal nu in al haar volheid naar buiten kunnen treden om tot volle bloei te komen. Het zaad barst open en de jonge loten steken speels boven de aarde uit. De bomen vormen nieuwe knoppen, aankondiging van de nieuwe vrucht. De dagen worden langer, het licht verdrijft langzaam maar zeker alle duisternis. Het wordt Pasen. Feest van hoop en verwachting. Feest van onsterfelijkheid. We maken ons allemaal klaar om opnieuw geboren te worden in het licht. Na weken zet ik opnieuw voorzichtig mijn eerste voetstappen in het bos. Ik laat het nieuwe vol vreugde in me toe. Ik voel het als een voorrecht om te leven te midden van alle veranderingen die nu in een stroomversnelling plaatsvinden als voorbode van de nieuwe tijd. Ons fysieke voertuig wordt klaargemaakt, gezuiverd en opgetild naar een niveau om het trillingsgetal van onze nieuwe lichtcellen te kunnen dragen. Geen geringe opgave. Wat velen onder ons als een periode van diepe duisternis ervaren is slechts een voorbode van een tijd waarin het licht zo sterk zal zijn dat we ons daar zelfs in onze stoutste dromen geen voorstelling van kunnen maken. De sluiers tussen de zichtbare en de onzichtbare wereld zullen meer en meer gaan verdwijnen. We zijn bezig te ontwaken en worden ons opnieuw bewust van onze ware afkomst. We zijn allen medescheppers, broeders en zusters van Christus, kinderen van God. Om shanti om
Yasmin Verschure
155/160
Met een open Hart
MEDITATIE III OVERGAVE AAN HET HOGERE IN JEZELF Je kunt de tekst van deze meditatie inspreken op een bandje of vragen of iemand hem aan je voorleest. Lukt dit niet, lees dan de tekst een aantal malen zorgvuldig door en probeer de tekst stap voor stap te volgen.... *
Ga rustig zitten of liggen en ontspan je volledig. Laat bij elke uitademing wat meer van je spanning los. Laat je bewustzijn van je fysieke lichaam los.... Je bent meer dan je lichaam....
*
Laat je emoties los.... Je bent meer dan je emoties....
*
Laat je gedachten los.... Je bent meer dan je gedachten....
*
Stel je voor dat je in een groene wei ligt temidden van een overvloed aan madeliefjes. Een heel veld met witte madeliefjes met gele hartjes.... Misschien wil je wel een krans vlechten voor in je haar....
*
Sta langzaam op en loop rustig door de wei.... Je komt nu aan een beek.... Je trekt je kleren uit en legt die op de oever.... Voorzichtig daal je af tot de bodem van de beek en je laat je zelf een aantal malen helemaal in het heerlijke, heldere verfrissende water zakken.... Je laat je vermoeidheid en je emoties wegspoelen door het water....
*
Aan de andere kant klim je op de oever en je laat jezelf drogen door de zon. Voel elke zonnestraal op je huid en vul elke cel in je lichaam met de genezende zonneenergie....
*
Je wandelt rustig naar de voet van de heuvel die je voor je ziet en begint langzaam naar boven te klimmen....
*
Je passeert hele velden met rode klaprozen.... Je laat de kleur rood door elke cel in je lichaam gaan....
*
Dan kom je bij een volgend veld. Dit keer zijn het oranje goudsbloemen, een overvloed aan oranje bloemen....
*
Geel, hele velden zonnebloemen zie je nu en weer vul je jezelf op, dit keer met geel....
*
Het tere zachte groen van het gras, de bladeren. Laat het door elke cel van je wezen gaan. Drink het als het ware in....
*
Richt je blik omhoog naar de prachtige blauwe hemel en vul al je cellen op met hemelsblauw.
*
Hele velden met blauwpaarse bloemen. Je hebt ze nooit eerder gezien. De bloemen zijn prachtig....
*
Violet, mooier dan je in je dromen kunt voorstellen....
Yasmin Verschure
156/160
Met een open Hart
*
En dan, is daar een groot vuur. Je moet er wel doorheen en je stapt er onbevreesd middenin. Het vuur tast je niet aan, het loutert je, zuivert alle diep ingesleten emoties. Laat het maar bewust gebeuren....
*
Wanneer je jezelf schoon en gezuiverd voelt, stap je uit het vuur en loop je rustig het laatste stukje naar de top.... Eenmaal boven heb je het mooiste uitzicht wat je jezelf maar kunt voorstellen.... Je gaat rustig zitten.... Misschien is daar zelfs wel een wit kapelletje of iets dergelijks waar jij naar binnen kunt gaan.... Voel je verbonden vanuit je hart en laat datgene gebeuren wat gebeuren moet.
*
Ineens verschijnt er iemand voor je geestesoog in de vorm van een engel. Je voelt jezelf vervult van een stralend wit licht. Het is jouw andere zelf, jouw hogere zelf. De engel geeft je een geschenk in gedachte, woord of gebaar. Laat het doordringen tot diep in je hart....
*
Je engel lost weer op in de onzichtbare wereld en langzaam maar zeker keer jij terug naar jouw wereld. Je staat op en daalt de berg af. Het vuur is inmiddels uit. Je passeert de verschillende velden: violet, indigo, blauw, groen, geel, oranje en rood en staat weer aan de voet van de heuvel.
*
Je loopt verder naar de beek en gaat door het water naar de overkant. Daar liggen je kleren en je trekt ze aan alvorens je verder loopt naar de wei....
*
Adem een aantal keren diep door totdat je bewustzijn weer terugkeert in je lichaam. Strek jezelf lekker uit en kom helemaal terug in het hier en nu.
Bespreek je ervaring met een vriend of partner of schrijf het op in je dagboek. Deze meditatie helpt je om je chakra’s te reinigen en opnieuw op te laden en jezelf te ontdoen van je gehechtheden van dit moment. Bovendien ga je door de vijf elementen: aarde, water, vuur, lucht en ether. Het geschenk wat je engel je geeft heeft ongetwijfeld een sleutel in zich die je kunt gebruiken in je proces van overgave aan jouw innerlijk bron.
Yasmin Verschure
157/160
Met een open Hart
OVER DE AUTEUR ‘Mijn leven is mijn boodschap’ - Gandhi -
Yasmin laat zich leiden door haar innerlijke impulsen. In het verleden was zij als maatschappelijk werkster, daarna gaf ze cursussen lichaamswerk en massage en werkte twaalf jaar wereldwijd als Reikimeester. Na een ingrijpende innerlijke transformatie liet zij uiterlijke etiketten los en ging meer en meer de weg van de Eenvoud. Haar boodschap van Wijsheid en Liefde draagt zij uit in haar leven, in haar boeken en in haar beelden. In haar workshops en lezingen voelen mensen zich herkend en gezien, zij gaan vernieuwd en herboren naar huis…. ‘Ik Ben die ik Ben’ Op verzoek geeft zij lezingen en workshops.
STICHTING SHANTI Yasmin Verschure en Giri Rikkers vormen het fundament van Stichting Shanti. Zij zaaien zaadjes van liefde waar ze ook komen. De Stichting ondersteunt het kleinschalige aidsproject van Zr. Mary in Zuid Afrika en staat open voor donaties. Op de website vind je vele bronnen van inspiratie en informatie over activiteiten, lezingen en workshops: www.yasminverschure.nl
Yasmin Verschure
158/160
Met een open Hart
EERDER VERSCHENEN VAN YASMIN VERSCHURE: Weg naar het Licht Pelgrimstocht van een Reikimeester. Een integer verslag ter verduidelijking van de Universele Levenskracht. ‘Weg naar het Licht’ is in alle bescheidenheid een unieke en inspirerende getuigenis van een mens die zich vol vertrouwen overgeeft aan de stroom van het Leven. Yasmin beschrijft op een fijngevoelige, maar steeds reële manier de ingrijpende bewustzijnsveranderingen op haar weg en de daarmee gepaard gaande diepte- en hoogtepunten. Het boek ademt een intieme sfeer, waarin nauwelijks plaats is voor verstandelijke overwegingen. Tegelijkertijd beschrijft ze ragfijn de wonderen op haar pad van innerlijke transformatie: de ziel die ontwaakt en zich op weg begeeft naar het licht. Ik hou van Reiki omdat het de weg is van pure eenvoud. Ze pelt je af totdat alleen je ware kern overblijft. Reiki of Liefde geeft ons ons geboorterecht terug, het recht van iedere mens om te kiezen voor een leven van vreugde en innerlijke vrede, ook al gaat dit niet altijd zonder pijn. Het boek bestaat uit vier delen: 1. Haar eigen proces van ontwaken 2. De innerlijke weg van Reiki 3. Het leven en sterven van Everhard 4. Wereldreis: met een rugzak vol liefde de wereld door
Liefde is ‘Al Wat Is’ Het derde boek van Yasmin verhaalt over haar driemaandelijkse verblijf in Zuid-Afrika. Het gaat over de kracht van onvoorwaardelijke liefde en het ontwaken van het Christusbewustzijn in ieder mens. Het belicht de innerlijke strijd tussen licht en donker, welke zo mooi wordt gesymboliseerd door de uiterlijke strijd in de stof tussen blank en zwart. Onvoorwaardelijke Liefde is datgene wat overblijft wanneer we door het vuur van loutering zijn gegaan. We openen ons hart voor de liefdesvibratie, de CHRISTUS in onszelf, leggen het kleed der afgescheidenheid af en ontwaken in onze ware realiteit. Vanaf dat moment ervaren we onszelf en anderen als goddelijke wezens, er bestaat niet langer een IK en een JIJ. We zoeken voortdurend vervulling voor deze Liefde buiten onszelf en vergeten dat wijzelf de BRON zijn van waaruit ALLES ontspringt. Wanneer we in deze Liefde ontwaken vervult ons zielsverlangen zich, materiele begeerten verdwijnen naar de achtergrond: Ons mededogen en onze aanwezigheid worden de instrumenten waardoor de wonderen van het universum zich kunnen ontvouwen.
Yasmin Verschure
159/160
Met een open Hart
Meesterschap voorbij de dood Het leven en sterven van Everhard…. In deze tijd waarin de dood haar plek begint op te eisen kunnen we er niet langer omheen: ieder bewust levend mens raakt geïnteresseerd in het stervensproces. Je zult uiteindelijk eerst moeten sterven voor je opnieuw geboren kunt worden, nietwaar? Sterven is nog steeds een taboe in onze samenleving. Bij een materieel ingesteld leven hoort niet de eindigheid van de dood. Toch is dat de enige zekerheid die we hebben. Eens komt de dag dat ons fysieke voertuig haar taak hier op aarde vervuld heeft. De vlinder kruipt uit haar cocon en vliegt de weg terug naar het Licht. Sterven in de stof doen we allemaal, maar onze ziel is eeuwig. Het is van groot belang dat we beseffen dat de kwaliteit van ons sterven de kwaliteit van het hiernamaals bepaalt. Laat ons evenals Everhard Meester worden in het sterven, Meester worden voorbij de dood.
www.yasminverschure.nl email:
[email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010
Yasmin Verschure
160/160
Met een open Hart
