12 oktober, in Karystos. Karystos heeft een grote vissershaven. In het midden steekt een grote betonnen pier naar buiten. Die scheidt de haven in een gedeelte voor kleine boten en waar wij liggen voor de grotere schepen. Regelmatig komen er vistrawlers (ongeveer onze bootmaat) binnen. Er staan dan grote koelwagens te wachten en de vis wordt razendsnel gelost. Heel efficiënt voor Grieken.
We liggen midden in het stadsgewoel, met aan de kade een rij cafeetjes en restaurantjes met grote terrassen. Het statussymbool van de Grieken, de auto, is hier volop aanwezig. Ze staan slordig geparkeerd voor onze deur. Maar dat mag de pret niet drukken, het is heel comfortabel om alles bij de hand te hebben. Voor de bakker en de supermarkt ben je vijf minuten onderweg. Dat is een heel verschil met Methana, waar we vorig jaar lagen. Daar moesten we met de bus naar de supermarkt. Er is veel te bekijken als je zo in je stuurhut zit en wij hebben ook veel bekijks. “Nice ship, where do you come from?” Het bevalt tot nu toe uitstekend. ‘Nazomeren’ in Karystos. De maand oktober vliegt voorbij. Het is prachtig weer en ik zwem bijna elke dag nog in zee. Het strand ligt naast de haven. Zelfs Frans gaat mee, maar die zit dan op het terras van de strandtent met zijn e-reader. Heerlijk om in de late zon met een versnapering te genieten van de rust. We zijn vaak de enige bezoekers. Ondertussen plegen we onderhoud aan de boot. Dit is niet altijd vrijwillig, na dit woelige vaarseizoen lijkt alles te zijn verschoven. Zo is er de ‘meur’ in onze badcel. “Doe het raampje eens open als je op de pot zit.” Een paar dagen later ontdekt Frans de echte reden van de onaangename geur: de afvoerslang van de wc is eraf gesprongen. Hij ziet het als hij een handdoek uit het kastje wil pakken. Het afvalwater is langs de achterkant van het kastje gelopen. We zijn wel een hele dag bezig om alles weer schoon- en de boel weer op zijn plaats te krijgen. Toch regelmatig controleren of alle aansluitingen nog vast zitten. Nog een lange lijst af te werken. En we maken de eerste stormen en onweersbuien mee. Tot nu toe geen schade, gelukkig. Luchtvaartmaatschappij Transavia heeft najaarsaanbiedingen en ik besluit om naar Nederland te gaan. Ik vertrek begin november en kom pas de 25ste terug. Dat zijn de goedkoopste vliegdagen. Ik heb alle tijd om familie en vrienden te bezoeken. Het laatste weekend logeer ik in Amsterdam bij Maaike en Jan. Ze fungeren als taxi naar Schiphol. Sinds we varen zijn ze ook al het verzendadres van allerlei spullen voor ons en de boot. Wat is een mens zonder familie! Ik heb overgewicht: drie kilo van mezelf (overal gastvrij onthaald) en een kilo bagage. Maaike en ik zijn de hele dag bezig met overpakken van de bagage. Ik sta steeds met een van de tassen op de weegschaal, doe weer van alles in een andere tas, maar het blijft een kilo te veel, natuurlijk. Maaike komt op het lumineuze idee om twee stukken kaas (precies 1 kilo) in mijn jaszakken te proppen en zo vertrek ik de volgende morgen om 5 uur als een Michelin-mannetje met Jan richting Schiphol. De truc lukt: als ik mijn bagage heb ingecheckt, haal ik achter een pilaar de twee stukken kaas uit mijn jas en doe ze in mijn handbagage. Ik voel me wel een soort van drugskoerier!
Frans haalt me op in Marmaris, van de pont. Hij heeft me vast gemist! 29 november. Er staat een Nederlands echtpaar voor onze boot. We worden uitgenodigd om morgenavond naar een lezing te komen van een fysicus over zijn beroep. In de lobby van hotel Galaxy. (Toeval?) “In het Engels”, spreekt de man streng. Nou, dat is geen probleem, maar het onderwerp trekt me helemaal niet! Maar we zijn dan echter wel in de gelegenheid om de expats van Karystos te ontmoeten. Nu we toch de winter hier blijven is dat eigenlijk wel interessant. We beloven te komen: om acht uur koffie, de lezing begint om half negen. 30 november. De koffie is niet te drinken, de lezing is moeilijk te volgen en dat ligt niet aan het Engels! Newton komt voorbij en Einstein en nog vele anderen, die ik niet onthouden heb. Frank, onze spreker, vertelt ook hoe wetenschappers te werk gaan: ieder heeft zijn eigen theorie en rekent zich suf. Ook om voor de universiteiten subsidies binnen te krijgen, zodat ze weer door kunnen met hun formules. Dat kan ik wel volgen maar zodra de formules en splitsingen aan bod komen, haak ik af. Ik kijk in een zwart gat, maar dat schijnen de wetenschappers ook te doen: in het zwarte gat kijken……. We worden daarna uitgenodigd om nog een drankje te ‘doen’ in een restaurant aan de kade, precies tegenover Pietje. Daar waren we eigenlijk voor gekomen. We maken kennis met een Amerikaans echtpaar, een Franse schrijver en de Belgische spreker met zijn vrouw. De Amerikaanse vertelt me welke plaatsen hier een bezoek waard zijn en dat zijn er veel! Ondertussen krabbelt ze de namen op een servetje. Ze wonen hier al een jaar of zeven. Ik moet wel een goede wegenkaart hebben, anders kunnen we het niet vinden, denkt ze. Ik mag haar bellen voor meer info, haar nummer staat op de achterkant. Ze moet wel even aan haar echtgenoot vragen, of ze haar telefoonnummer wel mag geven….…? De informatie rolt over me heen. Ik moet meteen denken aan een andere ontmoeting met een Amerikaanse, jaren geleden in Florence. Daar kreeg ik ook zo’n stroom ‘info’ te verwerken. Ze zat naast me op een terras van een pizzeria. Ik had alle tijd om rustig te genieten van mijn allereerste pizza! Frans is ondertussen geanimeerd in gesprek met Dominique, de wederhelft van onze spreker van vanavond. We zijn nog de laatste bezoekers in de kroeg en bij het afscheid krijg ik van haar een dikke kus. Die twee zullen we nog wel zien. Mission completed! 1 december. De maand begint goed. We zitten in een noorderstorm. Van over de Oxie-berg, die zijn naam ontleent aan het ‘nee’ tegen de Italiaanse overheersers, komen de loeiers naar beneden. Ik word er ’s nachts wakker van, met een onrustig gevoel. Houden de lijnen het wel? Het is even windstil en dan ineens zo’n harde vlaag, echt ‘sneaky’! Pietje ligt te stampen en alles kraakt. De rolfok gaat zo tekeer dat het hele schip rammelt bij zo’n vlaag. Frans wordt wakker als ik op het dek rommel. “Wat doe je?” “Ja, wat denk je, ik voel me onveilig, dus komt er een extra lijn!” Even later zitten we samen in de stuurhut. We drinken voor de verandering maar thee en zitten de storm uit. Zo hard heeft het nog niet gewaaid. De buurman komt steeds in zo’n loeier op ons af.
Sinds begin oktober passen we op de catamaran die naast ons ligt, een Lagoon Power 43. De eigenaar is een nerveuze Duitser, die ons min of meer overviel met een aanbod: jullie passen op voor 100 euro in de maand. Hij vertrok ook direct. We hebben pas later per mail kunnen vastleggen dat we niet verantwoordelijk zijn voor eventuele schade. Kareltje neemt de taak heel serieus, hij is er vaak, maar nu ligt hij toch bij ons. Het waait ook voor hem te hard. We liggen met de kont op de storm, niet handig. Je huis moet toch een veilige haven zijn? Morgen maar actie ondernemen voor wat meer zekerheid. Als de ergste loeiers uit de lucht zijn gaan we weer te kooi. Het slaapt wel lekker, nu Pietje alleen nog maar wiegelt. De volgende dag gaan we op pad: we halen plasticslang tegen het schavielen en ketting om over de bolders te doen. Ik ben verder de hele dag bezig om alle lijnen weer goed te leggen en met stukken slang de lijnen te behoeden voor schavielen. Aan de voorkant komt een extra meerlijn. De lijnen van de buurman worden aangetrokken en Frans brengt een tweede anker uit aan zijn voorkant. Zo, nu de volgende storm maar afwachten. 3 december.
Die kondigt zich snel aan! Nu uit een andere hoek. Met die extra lijnen voel ik me een stuk beter. We krijgen Dominique en Frank op bezoek. Ze nodigen ons uit om samen te gaan lunchen aan de kade. Dat zie ik wel zitten, even zonder al die stiekeme loeiers. We drinken daarna koffie aan boord. Pietje gaat nog steeds tekeer, maar ik word afgeleid door een levendig gesprek. Ze zijn net vertrokken als het begint te regenen. De koekoeken lekken, ook dat nog. De zon heeft het hout doen krimpen. Maar overal pannetjes neerzetten. Deze storm duurt voor de verandering twee dagen en we krijgen er wel genoeg van: regen, wind en kou. Dan even rust en weer storm uit het noorden. Het tocht ontzettend door de deur en de patrijspoort van Karel. Moeten we het schip toch niet omkeren? Het waait vaak uit deze richting. Gelukkig is er dan geen deining in de haven. Maar de wind is wel heel koud. We krijgen het maar net warm. 9 december. Naar de markt. Ik ga op maandagmorgen met Nany naar de markt in Rafina. Dan vaart er een extra pont naar de overkant. Eerst met de bus naar Marmaris, koffie bij Nany en Jochen en dan met de pont door naar Rafina. Wat een uitje: even vaste vloer onder je voeten. De enige dissonant is weer het weer. Nog steeds nat en koud. We verkleumen een beetje op de groentemarkt. Gelukkig is er een kraam met kleding. Voor zes euro kopen we allebei een winddicht jack. Heerlijk warm. Bepakt en beladen nemen we de Lidl nog even mee en dan zitten we even later met een biertje te wachten op de pont. Terug naar Mamaris. Ik ga meteen door naar huis. De bus staat al te wachten. Onderweg zit ik na te genieten van dit dagje uit. De regen is vertrokken en een mager zonnetje laat zich nog even zien. “Ben je er al?” zegt Frans.
Geen besef van de tijd, hij heeft de hele dag achter zijn laptop gezeten met een nieuwe opdracht: de bouw van Pietje verslaan. Het weer blijft van slag. Af en toe een prachtige dag, maar overwegend kou, regen en wind. Tussen de buien door halen we de rolfok weg en maak ik snert. Jochen en Nany komen die helpen opeten. Nu moeten we Pietje nog omdraaien, dat staat ook op het programma. Als we bezig zijn, komen ze er al aan, precies op tijd! Met zijn vieren is het een makkie om Pietje bij kop en kont te pakken en haar te draaien. De zon schijnt in de kuip en van louter vreugde stel ik voor om een borrel te halen op het terras aan de overkant. Dat is iets te enthousiast, het weer is niet echt wat het lijkt. We drinken de glazen snel leeg en gaan gauw weer aan boord. Daar is het heerlijk warm, nu we met de neus naar de wind liggen. De snert verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ook december vliegt aan ons voorbij. Nou vliegen is een groot woord. We hebben de afgelopen tijd elke dag achter de laptops gezeten. Frans heeft het verslag van de bouw van Pietje af gemaakt en ik heb alle plaatjes erin geplakt. Voor de verandering ben ik ook de eindredacteur. Het zijn twaalf hoofdstukken geworden. Een tijdrovend werkje en dat is niet altijd even leuk! Frans is op zijn fanatieke manier bezig en ik moet meedoen. Maar ja, anders was ons schip ook nooit afgekomen, denk ik maar. We ontdekken weer eens dat we heel anders in elkaar steken. Er gaat veel tijd verloren aan discussies en getob over hoe het er allemaal in moet. We rommelen heen en weer met stickies en ik heb het idee, dat ik sommige afleveringen wel drie keer onder mijn neus krijg. Dat helpt niet voor een snelle afwikkeling. Bovendien vind ik dat ik mijn reisverhaal wel erg laat stikken… Maar nu is het af, hoera! Eerste Kerstdag, een rustige ochtend.
Ik heb een zwaar hoofd. Gisteren hebben we, uitgenodigd door Dominique en Frank, Kerstavond ‘gevierd’ in een bruine kroeg met nog een stel gelijkgestemden: allemaal buitenlanders die op de of andere manier hier verzeild zijn geraakt, al is dat niet met een boot, zoals wij. Een Griekse avond, met veel drank en een late maaltijd. Dat is voor Frans nog funester dan voor mij, hij is dan ook nog diep in dromenland.
We hebben Frank en Dominique de afgelopen tijd regelmatig gezien. Ze zijn aangenaam gezelschap, inmiddels weten we al het nodige van elkaars leven. Ik overdenk hoe belangrijk het is mensen om je heen te hebben, ver weg of dichtbij. Ik word daar heel gelukkig van, al is het maar een gevoel. We hebben de laatste tijd kleine rampjes gehad: de wc verstopt, de kachel uitgevallen, lek in de waterleiding, vuilwatertank verstopt, lekkende koekoeken. Vervelend, maar het verstoorde niet de rust van ons kabbelende bestaan. Griekenland is goed voor ons. Maar we zien ook de andere kant van dit land in crisis: via Nany hebben we kennisgemaakt met Olga, een Griekse. Ze ondergaat trots haar armoe, ze werkt alleen in het seizoen in een hotel en wordt in de winter aan haar lot overgelaten, ze krijgt nauwelijks een uitkering. Ze is niet de enige die zo in Griekenland moet overleven. Van haar horen we wat voor een zooitje het eigenlijk is voor de gemiddelde Griek: salarissen en pensioenen voor de helft gekort, weinig werk. En wat er aan werk is wordt opgevuld door vriendjes. Er zijn hier veel commissies, maar niemand kijkt of het wel volgens het boekje gaat. Ze komt hier niet vandaan, ze staat onderaan de lijst. We hebben haar een beetje geadopteerd: ze doet de was voor ons en op Tweede Kerstdag komt ze met Jochen en Nany bij ons dineren. Ik voel me soms gegeneerd als ik eraan denk hoe goed wij het hebben. Reden te meer om elkaar lief te hebben, al heb ik daar vast een beetje moeite mee als Frans straks zijn bedje uitkomt.
Zo zit ik vredig te kijken naar de stad, die langzaam ontwaakt. Op het terras zitten drie oude mannen achter hun koffietje. Aan hun gebaren te zien, hebben ze het over iets belangrijks. Hier en daar een halve familie op de kade. ‘Moeders’ heeft pa en de kinderen vast naar buiten gestuurd, er moet gekookt worden. Kareltje loopt aan de rand van die kade richting ‘brokjes’ thuis. Een vredige start van de Kerstdagen. Tweede Kerstdag. De rust duurt niet lang. We zijn de hele dag bezig het maal voor te bereiden. Dat kunnen we wel goed samen. Het gaat in pais en vree. Het is ’s avonds heel gezellig en Nany en Jochen blijven logeren. In de nacht steekt er weer een storm op, uit het zuiden. Nany en ik worden er wakker van. Ik controleer alle lijnen en we gaan maar weer naar bed. De volgende ochtend is de wind gaan liggen. Als ze willen vertrekken barst de regen los. De auto staat vlak voor onze deur, maar ze worden kletsnat. Wij hebben weer lekkende koekoeken. We kunnen de plekken wel goed traceren, want het blijft maar regenen. De kitspuit komt er de volgende dag bij en nu maar afwachten of het droog blijft. De weersvoorspelling belooft ons nog een paar natte dagen. Tot zover het Griekse weer van de afgelopen maand.
