10141_Bikkels
11-10-2010
13:59
Pagina A
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina B
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina C
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina D
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 1
Bikkels en ballenmeisjes
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 2
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 3
Barbara Scholten
Bikkels en ballenmeisjes
Uitgeverij Ploegsma Amsterdam
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 4
Kijk ook op: www.barbarascholten.nl www.ploegsma.nl Word vrienden met Barbara via barbara-scholten.hyves.nl
isbn 978 90 216 6863 5 / nur 283 © Tekst: Barbara Scholten 2010 Omslagontwerp: Annemieke Groenhuijzen Omslagbeeld: Shutterstock © Deze uitgave: Uitgeverij Ploegsma bv, Amsterdam 2010 Alle rechten voorbehouden. Uitgeverij Ploegsma drukt haar boeken op papier met het fsc-keurmerk. Zo helpen we waardevolle oerbossen te behouden.
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 5
Inhoud
112-sms 7 Tips van een stomme vader 11 Ons oplossingenlijstje 16 Piepjestest 20 Ballenmeisje 26 De eerste wedstrijd 30 Ons debuut 34 Een clubje zonder naam 39 Vieze en moeilijke woorden 44 Gepimpt 49 Meneer BvB 54 Vrienden? 58 Bo is goed in… 62 Een ei hoort erbij 66 Bo’s oefen-fanclubdag 70 Beroemd worden is best lastig! 75 Een bal te veel 79 Districtsselectie 84 Interview met Bo 90 Tweede telt niet 93 De eindstand 96
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 6
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 7
112-sms
Op de laatste hockeyloze zaterdag zat ik met mijn hele familie aan de ontbijttafel. Ik liet een warm gekookt ei door mijn handen rollen en twijfelde of ik het ei zou pellen of doormidden zou slaan. Pats, in een keer de kop eraf, of eerst een flinke deuk erin en dan de schil eraf. Uiteindelijk heb ik mijn ei heel en zonder butsen op mijn bord achtergelaten omdat mijn hartsvriendin Jip, op rubberlaarzen en met een jas over haar pyjama heen, ons huis binnenstormde. ‘Bo zit in de problemen. Kom mee.’ Verbaasd keek ik haar aan. Daar wist ik niets van. ‘Goedemorgen, Jip. Alles goed met je?’ vroeg mijn vader. Jip knikte. ‘Kom nou, Fal, jij hebt toch ook een sms van Bo gehad?’ zei ze ongeduldig. ‘Eh, nou, dat weet ik eigenlijk niet.’ Ik keek mijn moeder vragend aan. ‘Weet jij waar mijn mobieltje is, mam?’ Zichtbaar geïrriteerd stond mijn moeder op, liep naar de keuken en pakte mijn telefoon uit de bovenste keukenla waar ook de pleisters en de scharen in liggen. Dat is een rare plek om een telefoon op te ruimen. Zonder iets te zeggen, maar met een diepe zucht, gaf ze het ding aan mij. Die zucht hoorde er waarschijnlijk bij omdat ik mijn spullen altijd achter mijn kont laat slingeren, zoals mijn moeder vaak zegt. Of omdat Jip op woeste wijze ons familieontbijt kwam verstoren, dat kan ook nog. Volgens mijn moeder wordt Jip anders opgevoed dan mijn broertjes en ik. En zoals mijn moeder het woord ‘anders’ uitspreekt, weet ik dat ze het er niet mee eens is. Bij Jip thuis zitten ze nooit met z’n allen aan tafel. Dat kan ook niet want Nelli en Kees, de ouders van Jip, zijn niet meer samen. Sinds de scheiding
7
10141_Bikkels
8
11-10-2010
14:00
Pagina 8
woont Nelli beneden in het huis en Kees boven. Jip woont beneden of boven. Als Nelli aan Jip vraagt of ze ’s avonds mee-eet en Jip ziet dat er bloemkool in de koelkast ligt, zegt ze snel dat ze al met Kees heeft afgesproken. Zo lost Jip haar eigen problemen op. Maar Jip woont ook heel vaak beneden, want Nelli is een leuke moeder. Zo’n moeder die tenminste normaal doet. Als ik met mijn moeder naar de stad ga om boodschappen te doen, fiets ik het liefst tien meter achter haar, omdat ze altijd zo achterlijk fluit. Daar hoor ik mooi niet bij! Ik heb ook liever niet dat ze komt kijken bij mijn hockeywedstrijden, omdat ze altijd van die rare dingen roept. Zoals ‘Sla die bal naar voren’, terwijl de tegenstander de bal heeft en in de aanval is. Ik drukte op de knoppen van mijn mobieltje en boven in het scherm knipperde een envelopje. ‘Kom je nog?’ Jip had de klink van de achterdeur al in haar hand. Ik pakte mijn jas van de kapstok – die had ik namelijk niet achter mijn kont laten slingeren – mompelde sorry en kreeg van mijn vader een goedkeurende blik. Mijn vader is niet zo moeilijk ’s ochtends vroeg. ‘Wat stond er dan in die sms van Bo?’ gilde ik opgewonden tegen Jip, toen ik de achterdeur eenmaal achter me had dichtgedaan. ‘112,’ antwoordde Jip. Ik begreep meteen waarom Jip zei dat Bo in de problemen zat. 112 is het nummer dat mensen bellen als hun huis in de fik staat, als twee auto’s botsen of als je tas met portemonnee en andere belangrijke dingen erin wordt gejat. Dan komen de hulpdiensten supersnel naar je toe om te kijken of ze iets voor je kunnen doen. Maar je kan ook problemen hebben die de brandweer niet kan oplossen. En je hartsvriendinnen wel, omdat die je begrijpen. Dat proberen ze in ieder geval. Daarom hebben Jip, Bo, Lola
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 9
en ik afgesproken dat we elkaar een 112-sms mogen sturen in noodsituaties. De anderen moeten dan zo snel mogelijk komen. Dat is regel drie. Wel een beetje raar dat ik met de derde regel begin, maar de eerste twee vertel ik zo. Speciaal voor deze situaties heb ik een telefoon gevraagd voor mijn verjaardag en gekregen. Jip, Bo en Lola hadden al een telefoon, zo’n mooie met touchscreen. Zo een wilde ik ook graag, maar dat had ik mijn moeder niet verteld omdat je toch zou denken dat moeders zulke dingen weten. Nou, mooi niet! Mijn moeder had bedacht dat ik haar oude mobiel, die al maanden in de kast lag, wel mocht hebben. Dan kon ik ook nog een echt leuk cadeau voor mijn verjaardag vragen. Dus nu heb ik zo’n lelijk groot ding dat niet eens in de borstzak van mijn spijkerjack past. ‘112? Wat zou er gebeurd zijn?’ Jip haalde haar schouders op. We holden de straat uit richting de plek van de ramp, het huis van Bo. Toen we ergens vorig jaar die afspraak maakten, dacht ik dat Lola de eerste zou zijn die ons een noodoproep zou sturen, ook al had ze geen probleem. Lola houdt namelijk van aandacht en voor Lola is het belangrijk dat anderen naar haar luisteren. En het met haar eens zijn, want Lola heeft altijd gelijk. ‘Zou Bo’s sms iets met hockey te maken hebben, Jip?’ Jip wist het niet. ‘Misschien is het uit met Bart.’ ‘Of ze kan niet kiezen wat ze aan moet trekken,’ zei ik hijgend. ‘Ik hoop niet dat ze me daarvoor laat komen, dat is toch geen noodsituatie.’ Voor Jip niet, maar Bo vindt het erg belangrijk hoe ze eruitziet. Bo wil namelijk beroemd worden, en zij zou nooit net als Jip in haar pyjama de straat op gaan. Jip drukte de deurbel in en we hoorden Bo roepen: ‘Dat is voor mij, mam.’ De voordeur vloog open en ik riep luid dat de hulptroepen waren gearriveerd.
9
10141_Bikkels
10
11-10-2010
14:00
Pagina 10
‘Hoi Fal, hoi Jip, het crisisoverleg is op mijn slaapkamer. Lola is er al.’ Bo zag er niet uit alsof ze in grote problemen zat. Ze zag eruit zoals ze er elke dag uitziet: lange blonde haren in een paardenstaart, roze T-shirt met lange mouwen, een strakke spijkerbroek en grote oorbellen. Ik wil ook graag oorbellen, al heel lang, maar dat mag niet van mijn moeder, want gaatjes in je oren zijn ordinair. Volgens mijn moeder zijn dus bijna alle meisjes, in ieder geval een heleboel die ik ken, ordinair. Ik ben benieuwd of al die meisjes het wel met mijn moeder eens zijn. Bo loodste ons de brede houten trap op naar boven. We hadden voor het eerst een echte vergadering, een crisisoverleg. Mijn vader heeft soms de hele dag vergaderingen, maar die zijn vast niet zo spannend als die van ons. ‘Mooi, we zijn compleet,’ riep Lola toen we binnenkwamen. ‘Vertel, Bo.’ Ik ging naast Lola op bed zitten en Jip plofte op de kussens in de hoek van Bo’s slaapkamer. ‘Het moet wel iets heel ergs zijn,’ zei Jip. Erg moest het zeker zijn, want anders mag je geen 112-sms versturen. Dat was de eerste regel die we bedacht hadden. De tweede regel was dat je het probleem echt niet alleen kon oplossen. Regel drie was dus dat de anderen meteen moesten komen en over de vierde regel waren we het nooit eens geworden, namelijk dat als er een oplossing bedacht werd, je deze ook moest uitvoeren. Jip had de vierde regel verzonnen, Bo en ik waren het er mee eens maar Lola niet. Ze was bang dat als zij een probleem had, wij een heel rare oplossing zouden verzinnen om haar te helpen. En dat ging zij dan dus mooi niet doen.
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 11
Tips van een stomme vader ‘Het is heel ernstig, het gaat over mijn hockeytoekomst,’ zei Bo giechelend. Dat klinkt raar, maar Bo giechelt als ze zenuwachtig is of zich ongemakkelijk voelt. Bo en een hockeytoekomst, dat klonk als een moeilijk raadsel. Dat was hetzelfde als dat ik precies wist wat ik wilde en nooit twijfelde. Ik begreep meteen waarom Bo ons die 112-sms had gestuurd. Dit raadsel kon je niet alleen oplossen. Zelfs niet als je Bo heette en de slimste van de klas was. Bo komt uit een bekende hockeyfamilie, de familie Bruyns van Boetselaer. Dat kan heel leuk zijn, maar niet voor Bo, want Bo is niet zo goed in hockey. Ze is ook niet slecht, maar ze vindt hockey niet het aller-allerbelangrijkst. Het kan haar niet schelen of ze wint of verliest. Vaak weet ze na de wedstrijd niet eens hoeveel het geworden is. Bo vertelde ons dat haar vader de avond ervoor tijdens het eten had gezegd wat hij de tweede helft van het hockeyseizoen van haar broers verwachtte. Haar drie broers kunnen allemaal wel goed hockeyen, twee zitten er zelfs in het districtsteam. Het was een heel saai verhaal geweest en Bo wilde net van tafel gaan, toen haar moeder haar had gevraagd om te blijven zitten totdat iedereen klaar was met eten. Dat had Bo beter niet kunnen doen. Meneer Bruyns van Boetselaer, die ik de rest van dit verhaal meneer BvB noem omdat het veel te veel werk is om zijn hele achternaam telkens voluit te schrijven, zei dat Bo beter haar best moest doen met hockey en dat ze dan net als ik, ook in meisjes d1 zou komen. Aan het begin van het seizoen hadden we namelijk een selectietraining gehad, waardoor Bo en Lola in meisjes d2 kwamen en Jip en ik in meisjes d1. Dat Jip in d1 zat duurde
11
10141_Bikkels
12
11-10-2010
14:00
Pagina 12
niet lang, omdat ze de coach niet aardig vond en besloot bij Lola en Bo in d2 te gaan hockeyen. Daar was ik het natuurlijk niet mee eens, maar ze deed het toch. ‘Je moet gewoon doen waar je zelf zin in hebt en je niets aantrekken van je vader,’ riep Jip toen Bo een stilte liet vallen. ‘Dat werkt echt, ik kan het weten.’ Jip kan dat makkelijk zeggen, zij mag alles van haar ouders. En als het van Nelli een keer niet mag, dan gaat ze naar Kees. ‘Maar het verhaal is nog niet klaar, Jip. Mijn vader heeft een lijstje gemaakt met tips,’ zei Bo. Dat was aardig van meneer BvB, dat hij haar probeerde te helpen. Ik was benieuwd wat zijn tips waren, misschien had ik er ook nog iets aan. Meneer BvB heeft namelijk in het Nederlands elftal gespeeld. ‘Ik mag voorlezen, hè?’ Ongeduldig wapperde Lola met een papiertje in haar hand. Bo probeerde Lola streng aan te kijken. ‘Alleen als je belooft om niet te lachen.’ ‘Dat beloof ik.’ Lola streek het papiertje glad en begon met voorlezen. 1 Ga elke zondag naar de wedstrijd van Dames I kijken, daar steek je iets van op; 2 Zorg dat je opvalt, door bijvoorbeeld vaker te scoren; ‘Dat opvallen kan ik je wel leren,’ giechelde Lola. ‘Je zou je haar groen kunnen verven of een enorme tattoo kunnen laten zetten.’ ‘Dit is niet om te lachen, Lola. Dit is heel serieus,’ zei Bo kattig. ‘Ga verder.’ Lola knikte en zette haar ernstige gezicht op. 3 Als je iets graag wilt, moet je je daar op richten, zorg voor zo min mogelijk afleiding. Minder tijd doorbrengen met die jongen betekent meer tijd om te trainen;
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 13
‘Wat bedoelt je vader eigenlijk, Bo? Bedoelt hij nu dat je je verkering met Bart moet uitmaken?’ gilde Lola vol ongeloof. Lola heeft me geleerd dat er twee soorten verkeringen zijn. Meestal heb je eerst hoi-verkering, dan zeg je elkaar dus gedag, bijvoorbeeld op het schoolplein of op het hockeyveld. Na een tijdje kan dat een zoen-verkering worden (getver, zo ver laat ik het denk ik nooit komen!). Lola heeft al wel acht hoi-verkeringen gehad en Bo heeft een zoen-verkering. Elke jongen is verliefd op Bo, maar zij vindt Bart de leukste. Waarom weet ik eigenlijk niet. Zelf heb ik geen verkering. Er is wel een jongen die ik leuk vind, Tibbe, de beste vriend van Jip, maar ik denk niet dat dat iets wordt. Laatst waren we met zijn drieën buiten op het trapveldje, en toen vond hij dat ik ontzettend hard kon rennen. Zo hard, dat hij dacht dat ik sneller was dan hij. Ik had toen natuurlijk iets aardigs kunnen zeggen, zoals ‘Jij bent vast ook heel snel.’ Of ik had hem uit kunnen dagen voor een wedstrijdje. Maar bij mij kropen eerst de rode vlekken uit mijn T-shirt omhoog naar mijn nek en daarna zei ik dat hij dan vast een slome slak was. Volgens mij zijn er dus drie soorten verkeringen: hoi-verkering, zoen-verkering en geen-verkering. Lola vindt dat die laatste niet telt, maar ik ben het niet met haar eens. Lola ging verder met de tips van meneer BvB: 4 Meer trainen; 5 Samen oefenen is leuker dan alleen, Falderie zou een goed trainingsmaatje voor je zijn; Ik voelde dat ik bloosde toen Lola die laatste tip voorlas en vond het heel aardig van meneer BvB dat hij mijn naam noemde. Ik dacht dat het lijstje klaar was, maar er kwam nog een nummer zes. Meneer BvB had echt enorm zijn best gedaan om Bo te
13
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 14
helpen. Mijn moeder geeft me meestal één tip en daar moet ik het dan maar mee doen. 6 Om je eigen spel te verbeteren, heb je meer coaching nodig. Ik zal elke wedstrijd langs de lijn staan om je aanwijzingen te geven. 14 ‘Dat was alles.’ Lola verfrommelde het papier en gooide de prop naast de prullenbak die onder het bureau van Bo stond. ‘Wat een stomme vader heb jij,’ zei Jip. ‘Hij snapt echt niets van jou, hè,’ voegde Lola eraan toe. ‘Hij lijkt mijn moeder wel.’ De moeder van Lola beweert namelijk dat Lola de laatste tijd onhandelbaar thuis is. Lola beweert het tegenovergestelde, volgens haar is haar moeder niet goed snik en Lola heeft altijd gelijk. ‘Ik wil best samen met je oefenen, Bo,’ zei ik. ‘Als ik je daarmee kan helpen.’ ‘Maar daar gaat het toch niet om, Fal.’ Lola gaf me een por in mijn zij. ‘Bo wil helemaal niet goed worden in hockey.’ ‘Precies. Ik wil beroemd worden, dat is heel iets anders,’ snoof Bo. ‘Wat moet ik nou doen?’ Ze keek ons vragend, bijna smekend aan en ik vond het echt rot voor haar, omdat ik heel goed weet hoe het voelt als je niet weet wat je moet doen. Ik twijfelde aan het begin van dit hockeyseizoen echt wat ik het beste kon doen: bij Jip, Bo en Lola in meisjes d2 hockeyen of alleen in meisjes d1. Na veel gedoe ben ik toch in d1 gebleven, en achteraf ben ik daar blij om. Sindsdien zijn er gelukkig geen hobbels meer op mijn pad gekomen. Omdat niemand direct antwoord gaf op de vraag van Bo, ging ze naar beneden om thee te zetten, dan konden wij vast nadenken wat zij moest doen. Mijn hersenen draaiden op volle toeren want ik wilde Bo graag helpen. Ik denk dat zij ook echt wel beroemd kan worden, zo ziet ze er gewoon uit. Mijn oma zegt dat
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 15
het belangrijk is dat je jezelf blijft en je niet anders voordoet dan je bent. Volgens mijn oma moest Bo dus gewoon tegen meneer BvB zeggen dat ze niet goed in hockey is, het niet wil worden en het ook niet belangrijk vindt. Maar als de oplossing voor het probleem van Bo zo simpel was, bestond dit boek maar uit twee hoofdstukken en dat kan natuurlijk niet.
15
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 16
Ons oplossingenlijstje
16
Bo kwam binnen met een theepot, vier bekers en een rol koekjes. Van die lekkere dubbele biscuitjes met wit zacht spul ertussen. Jip stond op, raapte de prop papier van de grond en zei dat het tijd voor actie was. Ik weet niet of er een beroep bestaat dat ‘probleemoplosser’ heet, maar als het bestaat wordt Jip dat later. Zij bedenkt voor elk probleem oplossingen. Slimme oplossingen, rare oplossingen, oplossingen die je niet wilt horen en oplossingen die niet kunnen. En geen-oplossingen, omdat sommige problemen zichzelf oplossen volgens Jip. Ook deze keer schreef ze allemaal dingen op waarvan ze de helft meteen weer doorstreepte. Ze trok pijlen, nummerde haar krabbels en de frons boven haar wenkbrauwen werd steeds dieper. Zelf had Bo bedacht dat als ze beroemd zou worden, haar vader alsnog trots op haar zou zijn en dat hockey niet meer zo belangrijk was. Een uur later, twee potten thee en heel veel ‘ja-maaren’ verder, zag ons oplossingenlijstje er zo uit: • Bo en Falderie worden op zondag ballenmeisje bij Dames I; Jip had een berichtje op de website van de hockeyclub gezien dat ze meisjes zochten die elk weekend beschikbaar waren. Bo wilde wel ballenmeisje worden, maar niet alleen. Jip wilde niet meedoen, zij ging liever zelf hockeyen dan naar anderen kijken. Lola had geen zin om andermans ballen klaar te leggen, maar ze wilde ons wel komen aanmoedigen. Ik wist niet of ik wel of niet
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 17
wilde, en toen ik het wist was ik te laat. Jip had mijn naam al genoteerd bij oplossing één. • Lola helpt Bo bij het opvallen; Lola vond dat je ook kan opvallen door juist niet te scoren, iets raars te doen tijdens de wedstrijd of door er opvallend uit te zien. Ze zou een paar goede tips verzinnen en die dan aan Bo geven. • Bo wil graag beroemd worden, daar gaat ze zich op richten en Bart blijft; Ik dacht dat je er niets aan kon doen als je verliefd was, dat overkomt je gewoon. Daar was iedereen het mee eens, vooral Lola. Lola is namelijk elke week op iemand anders verliefd. En Bo dacht dat het zelfs zou kunnen helpen als je verliefd bent, want dan ben je vrolijk en gaat alles vanzelf. Omdat ik nog nooit echt verliefd ben geweest, weet ik niet of Bo gelijk heeft. • Meer trainen is een vraagteken; ‘Wat is meer?’ vroeg Jip zich af. Is dat één keer, twee keer, elke week een keer of elke maand een keer? Telt een kwartier met de bal in de tuin pielen ook mee? Mag stoephockey ook? Of kon meer trainen alleen op het hockeyveld? Dat waren moeilijke vragen van Jip, waar ze zelf ook nog geen antwoord op had. Ze gaat dit aan Nelli, die coach is van meisjes d2, vragen. Nelli heeft niet zo veel verstand van hockey, maar ze zegt altijd iets aardigs na de wedstrijd, ook al heeft d2 verloren. • Samen dingen doen is inderdaad leuker dan alleen, we moeten elkaar nog vaker zien; • Falderie helpt de vader van Bo bij het coachen.
17
10141_Bikkels
18
11-10-2010
14:00
Pagina 18
Het laatste punt was wel lastig, omdat we meneer BvB niet konden verbieden om tijdens de wedstrijd van Bo langs de lijn te staan. Omdat ik als enige in een ander team speel, opperde Bo dat als ik niet op dezelfde tijd als d2 moest hockeyen, ik naast haar vader kon gaan staan en hem kon bestoken met vragen over zijn hockeycarrière. Als je vragen moet beantwoorden, kan je namelijk niet tegelijkertijd je dochter aanmoedigen. Eigenlijk vond ik dat een beetje een eng plan waar ik het niet mee eens was, maar mijn naam stond wel bij de zesde oplossing. Jips naam stond bij geen enkele oplossing, en dat kon echt niet volgens Lola. Maar ook daar had Jip wel een oplossing voor: ze zou ons regelmatig een nieuwsbrief sturen om te laten weten hoe ver we waren. Of Bo al was opgevallen, hoe het was om ballenmeisje te zijn, dat soort dingen. Bo was ontzettend blij met al deze goede oplossingen en ze wist zeker dat we op deze manier haar vader tevreden konden stellen en dat zij beroemd ging worden. Ik twijfelde nog, maar dat doe ik wel vaker. Daarom staat mijn naam ook bij de eerste en zesde oplossing. Bo wilde meteen een mail sturen over dat ballenmeisjesgedoe en trok me mee naar de computer. Jip had geen zin om nog langer binnen te zitten en vertrok, en Lola moest naar huis want haar oma kwam langs. Bo typte de website van onze club (HockeyClubStickVast) in en bij de nieuwsberichten vonden we de volgende oproep: Ballenmeisjes gezocht voor de wedstrijden van Dames 1 Voor de tweede helft van het seizoen zijn wij op zoek naar meisjes (min. C-leeftijd) die willen helpen bij de wedstrijden van Dames 1 en/of Heren 1. Ben jij enthousiast en elke zondag beschikbaar, stuur dan een mail naar
[email protected].
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 19
Ik ben tien bijna elf, te jong om ballenmeisje te worden, maar Bo dacht daar heel anders over. Als we onze paardenstaart uit deden en een beetje oogschaduw op, dan zagen we er volgens haar minstens uit als iemand van dertien jaar. Dat ga ik dus echt niet doen! Ik doe alleen make-up op als ik een verkleedfeestje heb, en niet naar hockey. ‘Kan Lola niet in plaats van mij ballenmeisje worden, Bo?’ vroeg ik hoopvol. ‘Ik bedoel, Lola is de langste van ons vier. Zij lijkt echt dertien.’ Bo keek me aan en schudde haar hoofd. ‘Lola wil niet.’ Dat ik ook niet wilde maakte niets uit. En zo gebeurde het dat Bo, ook namens mij, een mail verstuurde om ons aan te melden als ballenmeisjes. Bo bedacht dat zij langs de lijn misschien haar eerste stappen richting de status van BN’er kon zetten. Het zou zomaar kunnen dat een fotograaf een foto maakte van een duel, waarop zij op de achtergrond te zien was. Op maandag zou haar vader dan de krant openslaan en daar stond Bo, glimlachend met een bal in haar hand. Of nog beter, ze zou op tv komen. Heel soms, bij een heel spannende wedstrijd, is er een cameraploeg aanwezig. Op zondagavond, als haar hele familie met het bord op schoot voor de tv zat om sport te kijken, zou zij in beeld komen. Ze zou zomaar ontdekt kunnen worden en misschien zou iemand haar vragen om in een tv-commercial te spelen, net als Fatima met de moeilijke achternaam. Bo wist het zeker, dit was een geweldig idee.
19
10141_Bikkels
11-10-2010
14:00
Pagina 20
Piepjestest
20
De velden zijn heel lang bevroren geweest en daardoor werden alle hockeytrainingen week na week afgelast. Pas toen de eerste krokussen tussen de grassprieten omhoog kropen, was het veld voor het eerst weer bespeelbaar. Een week daarvoor had ik mijn hockeystick al uit de paraplubak gehaald en naast mijn hockeyschoenen klaargezet bij de achterdeur. Ik had mijn schoenen ook in mijn kast, onder mijn bed of in mijn sporttas kunnen opbergen, maar misschien zou ik ze dan niet kunnen vinden. Op deze plek kwam ik mijn schoenen zeker tegen als ik naar training ging. Kon niet missen. Mijn moeder heeft mijn hockeykleren gewassen en mijn oma heeft alles gestreken. Elke week komt mijn oma van tweeënzeventig een middag in de week om mijn moeder te helpen met de was. Mijn moeder is netjes, maar mijn oma – ja, die van ‘wees maar jezelf, dan ben je goed genoeg’ – is echt verschrikkelijk keurig. Ze vouwt al mijn T-shirts opnieuw op en legt ze dan op volgorde van de regenboogkleuren in mijn klerenkast. Ik begrijp echt niet waar dat goed voor is. Op dinsdagmiddag, een half uur voor de eerste training, zat ik op mijn knieën in een gestreken trainingspak op de parketvloer bij de achterdeur. Ik wist zeker dat ik ze hier had neergezet. Ik was toch niet gek? Zondag had ik ze nog zien staan en nu waren ze weg. Ik zocht achter de prullenbak, naast de wasmachine en in de voorraadkast, maar mijn hockeyschoenen waren spoorloos verdwenen. Mijn moeder was niet thuis, dus haar kon ik ook niet vragen of zij ze had gezien. Boven mijn hoofd klonk getik en Jips brede grijns plakte tegen het raam van de achterdeur.
