0.439 Juni RY BOS, nieuwe ärlandsche Jfa-ster. . (

teggen uxttte mm

Persil >v\

.^\N

[Daór kan niemand mij vanj [afbrengen. 24 jaar ben ik [huisvrouw. 24 jaar, dus bijnaj P/i eeuw, bleef Persil mij [trouw met haar niet te evenlaren kwaliteit en lagen prijs.] [En dat wil wat zeggen! Ikj [gebruik Persil voor alles.j [Voor de groote wasch, voor j [wol- en fijngoed en tevens! Ivoor de hygiënische behan-; [deling van ontelbare din-: Igen in mijn huishouding. Erl bestaat voor mij geen anderj Iwaschmiddel dan Persil.j

/c kan zeggen wat je wil Ik gebruik alleen Per si l. Persil wascht vlug en heel voordeelig. Om korf te gaan, Persil is éénig.

mm

mm $Êm 0.439

Persi I blijft Persi I Ked .en Adm. Oalgewater 22 Leiden. Tel. 760 Postrekening 41880

Verschont wekelijks - Prijs per kwartaal f. 1,95.

Juni 1932. RY BOS, nieuwe ärlandsche Jfa-ster.

. (

-

■:.--

^__

HET GEHEIM BEK BLIHBE OOGEH

De gevaarlijke leeftijd voor een vrouw was vroeger de overgang van 29 tot 30 of van 39 tot 40 jaar. Wat deert dit de gesoigneerde dame van heden! Het tijdperk waarin de vrouw in staat is te bekoren wordt door sport, betere lichaamsverpleging en hygiëne aanmerkelijk verlengd. Hierbij speelt het Reform' Damesverband „Camelia" een zeer gewichtige ol. Het dragen hiervan geeft rust en zelfvertrouwen. Door het overwinnen der moeilijkheden wint het uiterlijk aan schoonheid, hetwelk zeer bevorderd wordt door het gebruik van het Reform-Verband „Camelia". ledere dame, welke de Toordeelen van „Camelia" kent, zal met geen namaak tevreden zijn.

HHiV COMPLEET VERHAAL DOOR

UALMARZZ GENIET VAN ZON EN BUITENLUCHT Maar neemt Uw maatregelen want ook in de heerlijke dagen van Mei, wanneer de natuur U lot wandelen en toeren noodt, kan Uw huid een dagelijksche verzorging niet ontberen.

„CAMELIA" vervult alle wenschen. Vtlt lagen fijne lachte „Camclia"watten (uit celstof). daardoor hoog. ite absorbatievermogen- Verwonderlijk zacht en aanpassend. Beschutting in ieder seizoen. Afgeronde hoeken, preciese pasvorm, geen bezwaren bij dunne kleeding. waschbescherming. Wetenschappelijk schitterend beoordeeld. Gefabriceerd in onze moderne, hygienisch ingerichte fabriek. De „CAMELIA ".gordel het volmaaktste in pasvorm, gemakkelijk in het drapen. größte bewecingsvrijheid Men lette op het juiste merk.

Gebruik overdag Pond's Vanishing Cream om Uw huid te beschermen fecMie Love en Pond's Cold Cream M.G.M. voor ge ter ruste gaat VERZORGT om Uw huid te reinigen. UW TEINT

Zijden elastiek t 0.65

Alleen „Camelia" is „Camelia" 1 Sociaal p. doos 1 6 atuks f O.SO 1 Populair per dooi 10 stuks . . f 0.65 Normaal P*t dons 12 stuks . . f 0.95 Extra per doos 12 .-tuks . . f 1.20 Reisverpakkingp.pakie 1 5 stuk. (0.521., |

POND'S

Het ideale Reform Maand verband. Eenvoudige en apoorlooze vernietiging. Gen. Agent: J. ROZENDAAL - Parnaeauawe« 13 - Amsterdam Z.

VANISHING EN COLD CREAM

MONSTERS van beide Creams ontvangt U na inzending van 10 et. porti aan Pond's Extract Co.. Afd.n2 , Amsterdam. Naam

_

Adres

QBJ

HET RESULTAAT VANDEN

Godfried de Groot

MASKERDAG

^an ßuyhenstraat 2a Amsterdam Telef. 28474

ZATERDAG 2 JULI

IS EEN LEVENSBELANG VOOR

DE OWE TOOMEEUSTEN KOOPT DUS BEN

WORDT DONATEUR

Specialiteit in Moderne en'^rtistiebe foto's

INLICHTINGEN:

^en ile de vele reproducties van ons weih In „Het WeefeblacT Cinema A "meater

SECRETARIAAT

AMSTERDAM - NIC. WITSENKADE 2 - TEL. 37591 - 2 —

In het gebied van de zuidelijke zeeën, daar, waar de koraal-eilanden liggen, hangt de zon als een roodgloeiende koperen bal aan den hemel en zendt haar verzengende stralen uit over de verschroeide aarde. In deze streken is geen sprietje gras te bekennen en zelfs het koraal, waar het meerendeel van de eilanden uit bestaat, is er door de zon verbleekt. En toch woonde monsieur Maraux er heel tevreden met zijn vrouw en kind. Want de strandmeren van deze eilanden zijn als het ware schatkisten van de natuur en het was hem gelukt er toegang tot te krijgen. Hij was een van de kundigste parclvisschers mijlen in den omtrek, en daardoor tot rijkdom en welstand gekomen, want in zijn tijd bestond er een bepaling van het Gouvernement, dat iedereen, die parels vond, deze mocht behouden — wat natuurlijk tengevolge had, dat iedere bruine, hersenlöozc inlander, die niet beter wist en ook niet weten kón, de kostbaarste parels voor een appel en een ei verkocht, alleen om zich van de opbrengst te kunnen bedrinken. U hadt monsieur Maraux hier eens over moéten hooren! Maar aan den anderen kant had hij natuurlijk ook weer voordeel van deze bepaling. Hij had een aardig kapitaaltje op de bank van Tahiti staan, en dan waren zijn parels er nog! Ze waren absoluut volmaakt en het was zijn grootste genoegen om 's avonds de deur van zijn safe open te maken, waar ze op een bedje van watten lagen, en ze te liefkoozen op dezelfde manier waarop bij zijn kleine Parijsche vrouw en zijn dochtertje Ninon vertroetelde. „Hm," bromde hij eens op een avond, toen hij weer met zijn tijdverdrijf bezig was, „het idee, dat die bruine nikkers zulke kostbare steenen houden mogen! Dat is nu met recht parels voor de zwijnen gooien I" En hij wierp de deur van de safe met zóó'n slag dicht, dat Ninon naar hem toe kwam rennen om op zijn knie te klauteren gn zijn vrouw verschrikt van haar naaiwerk opkeek. „Het is niets," zei hij glimlachend, in antwoord op haar bezorgden blik. „Alleen dat we binnenkort naar Parijs zullen gaan om daar voorgoed onze tenten op- te slaan. Er is niets waarvoor we langer hier zouden blijven." Mevrouw Maraux keek haar man met ongeloovige oogen aan. Ze had hem al zoo dikwijls zóó hooren praten, maar

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuii

Wat Èebemde ei opeens? My vioei hel zichzelf af met groetende onrust. Er was een parel In zVn hand — hu kon het voelen maar het voorwerp had zich opgelost In een bloedrooden mist. ZUn hoofd deed pijn I En de duikers stonden schuifelend en mompelend om hem heen. Ze droegen hem nu In de kano en roeiden met hem weg. Uil hoorde hun Hemen In het water slaan, maar dat was alles. De rest was een rood iordyn voor zUn oogen . . . iniiimmimiiimiiiiiiniiiiimiiiiliiiliiiMiiiMimHliiimiiiiiiiiimiiiliniimii

nog nooit op zoo'n beslisten toon. Was het mogelijk, dat hij nu eindelijk meende wat hij vroeger zoo luchtig aangetipt had — dat ze in de naaste toekomst in Parijs zouden wonen en een klein, eigen huis zouden hebben in de Rue Voulois, dicht bij de groote winkels en de Opera ? Parijs .... Een flauwe blos kwam op haar wangen en haar handen trilden, terwijl ze zich weer over haar werk boog en luisterde naar hetgeen haar echtgenoot aan Ninon vertelde. „Luister, kleintje, er zijn nog andere plaatsen op de wereld dan deze eilanden. Waar wij naar toe gaan, zijn groote winkels, die allerlei wondermooie dingen voor hun ramen uitgestald hebben en 's nachts, wanneer alle lichten aangestoken zijn, is het precies een sprookjesstad. En soms is het er koud, zóó koud zelfs, dat je bont moet dragen en met een hoepel door den tuin moet hollen om warm te worden.. .." • „Mag bébé ook mee ?" vroeg Ninon. Ze was een ernstig kind voor haari jaren en ze voorzag al, dat ze Bebe, haar lievelingsschildpad, zou moeten achterlaten. Monsieur Maiaux lachte, zette het kind op den grond en wendde zich tot zijn vrouw. „En wat heeft maman te zeggen ?" vroeg hij, terwijl hij zijn sterke handen alvast wreef, in afwachting van haar vreugde. Zijn vrouw keek op en glimlachte. ,,Je zal zooveel moeten missen," zei ze. „Is dat alles?" Hij zette een gezicht als een teleurgestelde schooljongen; toen leunde hij voorover, zoodat zijn gesteven overhemd er van kraakte. „Het is waar dat ik veel zal moeten missen," spotte hij. „De eeuwigdurende hitte bijvoorbeeld of een strook koraal en een paar palmboomen of misschien de overweldigende variëteiten van onze maaltijden: geraspte cocosnoot en eeuwig en altijd visch!" Er kwam een trek van grappige ontzetting op zijn gezicht, die zijn vrouw ondanks zichzelf in een lach deed schieten en haar man vervolgde, verrukt over zijn succes: „Het zijn andere dingen, die ik zal missen en waar ik blij om zal zijn: je zal niet meer zoo bleek zien en niet meer zoo vermoeid zijn. We hebben genoeg geld om van te leven!" „Wanneer gaan we ?" vroeg zijn vrouw. Het was voor den eersten keer,

MAXIMUM GEZINSVERZORGING MINIMUM PREMIE NIEUWSTE TARIEF WAZAIKI

ui

Vraagt vrijblijvend onze prospecti. — 3.

dat ze hem op dit onderwerp zoo'n directe vraag stelde. Haar man leunde in zijn stoel terug en bestudeerde een oogenblik zwijgend de zoldering. „Ik wil nog één keer met de vloot mee!" peinsde hij halfluid. „Er is nog een hoekje van het meer, waar ik het grootste belang in stel. Het is er diep, maar toch zijn er mogelijkheden ... Nog een laatste trip en dan zal ik alles verkoopen aan de Compagnie Maritime, die er al lang zin in heeft en. .. binnen een maand," viel hij zichzelf eensklaps in de rede. „Zou je dan klaar kunnen zijn, met je voonbercidingen en zoo ?"

EEN FOTO-6TUD1E

(Foto Godfried de GrootJ

LEVENSVERZEKERING

IH #vV IB ASCHIEDAM M IK

■

£P.

*x

WM i^^fc

t',**°

igtii

u«

SE

\

^ißl

lötii

„Nauvfelijks," zei mevrouw Maraux, die met het grootste gemak binnen één dag klaar had kunnen zijn, maar de klank van haar stem bevredigde haar echtgenoot niet. „Je bent heelemaal niet blij," beschuldigde hij haar. „Heb je geen zin om naar Parijs te gaan ?" Zijn vrouw glimlachte triest bij de plotselinge impulsiviteit van haar man, die meestal zoo koel en gereserveerd was. Hoe kon ze hem vertellen, dat ze zich al zoo dikwijls verheugd had, wanneer hij het woord „Parijs" had gezegd, en dat telkens die pijnlijke teleurstelling weer was gekomen, omdat ze toch weer niét gingen. Ze kon niet blij zijn, omdat ze wèèr bang was... „Dat is het niet," zei ze vriendelijk. „Ik dacht alleen maar..." „Denken ?" dreunde monsieur Maraux. „Je hebt alleen maar te denken aan de hoeden, die je zult dragen, en hoe Ninon er op de boulevards uit zal zien." „Ik dacht er aan," hield zijn vrouw vol, „of het niet beter zou zijn, als je die laatste trip naar het meer maar niet meemaakte." Haar man keek haar nadenkend aan. „Ik houd niet van die „laatste toch-, ten," verzekerde ze ernstig, waarop haar man in een lach schoot, haar kuste en zijn aandacht aan andere zaken schonk. Den volgenden dag ging hij met de vloot mee en bracht zijn schepen naar een hoek van het meer, waar zijn haviksoogen op grootere diepte dan de duikers ooit onderzocht hadden, schelpen hadden ontdekt. ■ Hoog opgericht stond hij in zijn kariösen vertelde aan de bruine mannen en vrouwen, die om hem heen stonden, dat 'dit hun laatste arbeid in zijn dienst zou zijn. Ze hadden altijd goed voor hem gewerkt en daarvoor wilde hij hun ieder een geschenk geven, voordat hij wegging en hij hoopte dat ze vandaag nog goede resultaten zouden„hebben. • En zoo was het ook. Nooit was het vlot, waarop de groote, oesterschelpen uitgespreid werden, zóó vol beladen geweest en nooit had monsieur Maraux zóó'n haast gehad om de schelpen te laten openen. Het was, zooals hij gedacht had: deze schelpen bevatten wat iedereen op de eilanden zocht: parels van verschillende grootte, kleur en vorm. Sommige waren waardeloos, andere konden er net mee door, maar er was er één bij... rose en van volmaakt zuiveren vorm en, grootte, rustte de parel een oogenblik in de het smeurde palm van monsieur Maraux' hand. Hij onderzocht den steen nauwkeurig en betastte hem aan alle kanten, terwijl hij op het vlot neerknielde. Maar wat gebeurde er- opeens ? Hij vroeg het zichzelf af met groeiende onrust. Er was een parel in zijn hand — hij kon het voelen — maar het voorwerp had zich opgelost in een bloedrooden mist. Zijn hoofd deed pijn — hemel, wat deed zijn hoofd pijnl En de duikers stonden schuifelend en mompelend om hem heen. Ze tilden hem op — de kano in — en ze roeiden hem nu weg; hij hoorde hun riemen in het water slaan en hij voelde

een gezegende koelte na de verzengende hitte, die hem den heelen dag omringd had. Maar dat was alles. De rest was een rood gordijn voor zijn oogen... Toen ze hem uit de kano lichtten en hij als een dronken man het strand opstrompelde, zag hij niets anders dan het roode gordijn en tastend liep hij voorzichtig in de richting van de stem van zijn vrouw, die hem bij zijn naapn, noemde... Vijf jaar later was het nog zoo en het zou zoo blijven tot het einde toe.i Een bekend oogspecialist had hem onderzocht en zijn meening gezegd. Er valt niet te spotten met den invloed van de zon op deze eilanden... Monsieur Maraux had er op aangedrongen, dat ze, ondanks zijn ongeluk, toch naar Parijs zouden vertrekken. Zijn vrouw en Ninon zouden voortaan de plaats van zijn oogen vervangen en hem vertellen hoe alles er uitzag — de nieuwe hoeden van Maman en hoe prettig Ninon in den tuin kon spelen. Het zou heel aardig en prettig wezen. Hij glimlachte, toen hij dit voorstel opperde — een glimlach, die verschillende menschen om den tuin zou leiden, behalve zijn vrouw. Voor häär had hij nooit zijn innerlijke gevoelens kunnen verbergen en dat was ook de reden geweest, waarom ze met hem getrouwd was. En ze wist, dat Parijs op den duur een kwelling voor een man in zijn toestand zou worden. En daarom had ze gezegd, liever op de eilanden te willen blijven ...

„Ik begrijp het niet," mompelde hij op een keer, toen ze er samen weer over spraken, „ik dacht dat je — voordat hèt gebeurde — zoo graag wilde gaan. Ik hoop, dat je niet voor mij..." „Je herinnert je misschien nóg wel," viel dé kalme stem van zijn vrouw hem zachtjes in de rede, „dat ik toen alt, niet zoo enthousiast was." Monsieur Maraux knikte verheugd. „Maar toch is het vreemd," peinsde hij verder, „dat een vrouw deze eilanden boven Parijs kan verkiezen." „Maar ik bèn vreemd," glimlachte zij zwak. „Luister.. . daar komen de kano's." Het heldere geluid van stemmen klonk over het water en monsieur Maraux zocht tastend zijn weg naar de waranda — hij had er een hekel aan, om geholpen te worden — en stond met zijn lichtlooze oogen in de richting van het strandmeer te staren. „Hoeveel zijn het er ?" vroeg hij gretig. „Veertig," antwoordde zijn vrouw. Zijn gezicht verhelderde. „Aha, de Compagnie Maritime breidt zich uit, hè ? Maar toch durf ik te wedden, dat zij minder schelpen hebben dan ik met de helft van hun aantal kano's meegebracht zou hebben. En geen parels — natuurlijk!" Hij grinnikte, ging in zijn gemakkelijken rieten stoel zitten en luisterde naar de geluiden, die allemaal hun eigen bekenden klank voor hem hadden: het geruisch van den wind door de palnv boomen, Jiet eeuwige bruisen van de

€MS IPUZZILIE-IH€IEIKJIE Nieuwe opgave No. 439. VLECHTMATJE.

m

De oplossingr van deze puzzle en die van onze Wekelijksche Vraag kunnen desgewenscht tegelijk ingezonden worden, doch wij verzoeken onzen abonné's in dat geval iedere oplossing op een apart velletje papier te schrijven, dat duidelijk van volledigen naam en adres voorzien is.

WA

m m

M

Gevraagd met de volgende letters: aa- a-a- d- d- e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e- g- gh-h-l-n-n-n-n-n-n-r-r-s-s-t-t-t-t-t-t horizontaal en verticaal woorden van onderstaande be teekenis te vormen: 1. schouwburg. — 2. een verbond tijdens den oorlog. — 3. raaklijn aan een cirkel. — 4. fabrikaat, maaksel. Wij verloten een prijs van f 2.50 en drie troostprijzen onder hen, die ons vóór 30 Juni (abonné's in overzeesche gewesten vóór 16 Augustus) goede oplossingen zenden aan ons adres: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden; op briefkaart of couvert gelieve men duidelijk te vermelden: „Ons Puzzler hoekje No. 43Q". — 5 -

Oplossing van „Ons Puzzle-hoekje No. 430".

W L E ß F

R M AMT 0 B A A T OBMl G 1 1 E LlinMLO

T 1 E E ß

E L E V EH

■

M ESjlGji KA F G 0 U i IATA ß

E ß KlElßHA V E ß U MUM T W 1"RK T ß De heer C. C. Dutilh te Rotterdam verwierf den hoofdprijs. Mejuffrouw M. Katee te Amsterdam, de heer J. C. Heggers te 's-Gravenhage en de heer J. Bierman te Arnhem kwamen in het bezit van de troostprijzen.

SCÈNE UIT „PEPPINA", een operette in drie bedrijven van Rudolf Oesterreicher met muziek van Robert Stolz, die door het Rotterdamsch Operette Gezelschap op uitstekende wijze over het voetlicht wordt gebracht en daardoor een ondubbelzinnig succes oogst. Op onze foto ziet men geheel links Pola Cortez en Jacq. van Bijlevelt. (Poto Bach)

branding in de baai en het gekrakeel van de vogels. Zoo nu en dan glinv Jachte hij en mevrouw Maraux was er van overtuigd, dat hij dat in Parijs nooit gedaan zou hebben — en zeker niet op die manier. En dan was er nog een andere en allcsbeheerschendo reden om op het koraaleiland te blijven — niets minder dan het faillissement van de Tahiti-bank. De brief, die het nieuws van de tragedie behelsde — de bank was bankroet gegaan door een krach in een van de grootstq katoen-industrieën in het gebied der zuidelijke zeeën — interesseerde mevrouw Maraux heelemaal niet. Wat haar het meeste bezighield en haar voor het grootste gedeelte ondermijnde, was, hoe ze rond moesten komen. En terwijl haar echtgenoot glimlachend over het meer zat te kijken of zich over zijn parels boog, deed zij al haar best om hem onkundig van hun geldverlies te laten en hem niet met geldzorgen lastig te hoeven vallen. En zóó kropen de jaren traag voort. lot ze ziek werd en maanden lang op bed moest blijven. Toen ze het einde steeds meer naderbij voelde komen, riep ze Ninon, die een zestienjarig evenbeeld van haarzelf geworden was, bij baarbed. „Ninon," zei ze angstig, „zul je goed voor hem zorgen ?" „Dat hoeft u toch niet te vragen, maman," zei Ninon verontwaardigd. „Maar waarom doet u zoo. .. zoo ernstig en vreemd ?" Haar moeder glimlachte en streelde de hand van haar dochtertje. „Luister, Ninon. Dit is geen land voor een blanke vrouw. Vergeet dat nooit en vraag Paul, om je zoo spoedig mogelijk ergens anders heen te brengen — zoo gauw het mogelijk is. Begrijp je?" Ninon bloosde, maar knikte gehoorzaam. Ze had er geen idee van gehad, dat haar moeder wist, hoever het tusschen Paul, van de Compagnie Maritime, en haar stond. „Het is een goede jongen," ging

haar moeder verder. „En jij bent een gelukkig kind. Maar niet gelukkiger, dan je moeder geweest is. Bedenk dait ook altijd." Weer knikte Ninon. Spreken kon ze niet. „Let vóór alles op je vader," vervolgde mevrouw Maraux. „Hij is ge makkelijk om mee om te gaan en niet veeleischend. Denk er aan, dat je hem niets van het faillissement van de bank vertelt en alles voor hem verzwijgt, dat hem op kan winden. Je bent verstandig voor je leeftijd en voor je taak berekend." Er klonk een zacht geluid uit de kamer naast die van haar moeder en Ninon stond vlug op om te kijken, maar er was niemand meer. Haar vader stond op de waranda met zijn ernstigen glimlach over het meer te kijken. Ninon voelde opeens de verantwoordelijkheid van haar taak — hij mocht nooit iets weten ... nóóit! Haar moeder stierf al gauw en de zware taak kwam op Ninons jonge schouders. Maar met den tijd werd het al moeilijker om steeds geschikte uitvluchten te vinden, omdat er niets meer van hun kapitaal overgebleven was; behalve dan de kostbare parels, die zeker een klein fortuin vertegenwoordigden en waarmee monsieur Maraux zoo graag zijn tijd doorbracht. Ninon kon geboeid naar zijn telkens wisselende gelaatsuitdrukking kijken, wanneer hij aan tafel met zijn parels bezig was en er een halsketting of een broche of efen ander sieraad van legde en van iedere parel de geschiedenis vertelde. „Ah, hier is die knaap, die alle last en moeite veroorzaakte! Maar is hi} het niet waard ? Kijk eens naar dien glans ... naar den volmaakten vorm ... I" Het was om gek te worden! Het kón niet langer zoo doorgaan! Nfnon hield zich dat geregeld voor, toen het al moeilijker werd om rond te komen en steeds weer klonken haar dan de woorden van haar moeder in de ooren: „Je mag hem niet vertellen, dat do

protesteerde Monnier, terwijl, hij voorover leunde en zijn oogen op Ninons frissche gezichtje vestigde. „Ik zou het heel naar vinden, wanneer u zich daar een oogenblik zorgen ' over maakte." „Dat is vriendelijk van u," zei Ninon dankbaar, en bestelde hetgeen zij noodig had. Ze had zich al omgedraaid om weg te gaan toen er opeens een gedachte bij haar op scheen te komen. „U handelt toch ook in parels?" vroeg ze. Monnier sloeg zijn groote handen met een weidsch gebaar uit elkaar. „Waarom zou ik anders op deze verderfelijke eilanden zijn, mademoiselle ?" „Pipi-parels ?" Hij plukte aan zijn dikke bovenlip en keek naar de zoldering van zijn winkel. „Voor u zou ik pipi-parels koopen, mademoiselle, oflfchoon zij, zooals u waarschijnlijk weten zult, van een andere schelp zijn dan de oesterparels en ook een minder courante waarde hebben." Ninon trok een pruillipje, hetgeen Monnier een alleraardigst gezicht vond. „Het is misschien vreemd," peinsde ze, „maar ik houd het meest van pipi. Ze zijn zoo vol kleuren; soms lijken ze van goud." Monnier grinnikte. „Dat kan uitkomen, mademoiselle, ze lijken alles, behalve parels." „Maar behalve de kleur zijn ze toch precies hetzelfde; gewicht, vorm en schaal." „Toegegeven; het is slechts een kwestie van mode. Op een goeden dag zal Parijs misschien tot de ontdekking komen, dat pipi-parels haute chique zijn. Maar nu," ■— Monnier haalde zijn zware schouders op — „kan ik u niet veel voor uw pipi-parels bieden, mademoiselle." „De mode is dwaas," verklaarde Ninon. „Dwaas maar onverbiddelijk," gaf Monnier toe. „U heeft me verkeerd begrepen," zei Ninon met een ruk van haar hoofd. „Ik heb niets om te vèrkoopen, maar »k wilde ze kóópen voor een halsketting." Monnier staarde haar aan en ze vervolgde: „Ik zou u met echte parels kunnen betalen en zoodoende het verschil in waarde in geld van u krijgen en den halsketting dragen, dien ik het mooist vind, al is het dan geen mode. Is het niet waar, monsieur Monnier ?" Monnier ontkende dit niet. Het was duidelijk wat dit betooverende kind van plan was te doen, want hij kende den toestand waarin de Maraux' leefden, maar al te goed. Ninon ging weg met een keus van vijftig uitgezochte pipi-parels in haar hand en dienzelfden avond wilde ze

bank failliet is gegaan en niets, dat hem op kan winden..." Maar hoe was het mogelijk, om een uitweg uit deze nijpende geldzorgen te vinden... ? Ze zou zich tot Paul kunnen wenden met haar moeilijkheden, maar haar trots verbood haar dat. Het was al erg genoeg voor hem, om een meisje zonder bruidschat te moeten trouwen en dan nog op de strikte voorwaarde, nooit van de eilanden weg te zullen gaan) zoolang haar vader leefde. Ze kon hem niet lastig vallen, vond ze, hoewel hij alles graag voor haar over zou hebben. Ze zat dikwijls bij de baai, met haar handen om de knieën geslagen, terwijl haar haren in den wind wapperden en ze raad aan de branding vroeg. Van kind af aan was ze goede vrienden met het water geweest en op een dag scheen het tot haar te mischen: „... . Neem ze," scheen de branding te brullen, terwijl er een golf in woest schuim uiteenspatte tot honderden kleine diamantjes, schitterend in de zon. „Neem ze — zoolang hij het niet weet...." Zoolang hij het niet weet.... En hij hoefde niet te weten I Die gedachte kwam plotseling tusschen het lawaai der golven bij Ninon op. Ze sprong op en rende aan één stuk over het strand en door de straat tot ze eindelijk, licht hijgend, voor de toonbank van het warenhuis stond. „M'sieur Monnier," zei ze tegen den zwaargebouwden man met de geel-doorloopen oogen achter de toonbank, „het spijt me, maar ik. kan onmogelijk uw rekening betalen vóór de eerstvolgende mail uit Tahiti komt." „Maar dat geeft immers niets,"

ZENUWPIJN VERDWENEN Hoe een dominee verlichting kreeg. „Ik had een acute zenuwpijn in mijn linker-schouder en arm, die ik had opgeloopen door mij te veel aan weer en wind bloot te stellen", schrijft dominee H. E. T. ,,Het was mij onmogelijk den arm op te tillen om mij te kleeden of anderszins te gebruiken en de pijn was natuurlijk ondraaglijk. Alle uitwendige middelen faalden. Maar ik kreeg het weer geheel in orde door de aangetaste deelen warm te houden en eiken dag 's morgens vroeg Kruschen Salts te nemen in een glas warm water. Het duurde bijna een maand, maar toen was ieder spoor van pijn geheel verdwenen." Zenuwpijn is een voorbeeld van wel een dozijn soortgelijke kwalen — sommige minder, andere weer heel ernstig — die alle voortkomen uit onzuiverheden in het bloed. En het is het onzuivere bloed, dat die ondraaglijke pijnen veroorzaakt, doordat het door het geheele lichaam circuleert en de weefsels aantast. Kruschen Salts kunt U gerust vertrouwen : het zal de zaak weer in orde maken. Omdat Kruschen juist datgene bevat wat de natuur noodig heeft om uw inwendige organen weer tot een gezonde, normale werking terug te brengen. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten ä /0.90 en /1.60 per flacon.

BEZOEKT HET

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM

U KUNT ZE INHALEERENÜ

^^^^^^

.L

Sa9P

Zéér geurige en zachte cigar illosSct.

ongemerkt de pipi-parcl tusschen de haar plannetje volvoeren. Het was anderen. noodig om zoo dicht mogelijk bij de „Er is er een gevallen," herhaalde tafel te gaan zitten waar haar vader monsieur Maraux koppig. „Al ben ik als gewoonlijk met zijn speelgoed zat blind, daarom hoef ik nog niet doof en een van de parels met een pipi te zijn!" te verwisselen, die er het meest, wat Hij sprak zelden op dien toon. Maar vorm en gewicht betrof, op leek, zoodra niets kon hem meer boos maken of zijn hand in die richting bewoog, Ninon beheerschte zich, hoewel het bijna boven plezier doen dan zijn parels. Ninon haar krachten ging. Haar vader was begon het gezicht van die ovale en bezig aan een ingewikkeld patroon en ronde steenen te haten, de andere parels lagen over de tafel „Tel ze dan, vader," zei ze vriendcverspreid. Ninon greep er een van en lijk en sloeg zijn tastende vingers met schudde hem met de pipi in de holte een gevoel van wanhopige berusting van haar hand. Toen hield zij ze gade. tusschen vinger en duim en schudde Dit was de proef op de som. Ninons hopeloos haar hoofd. Maar door oefehart stond bijna stil toen hij aan de ning werd ze meer ervaren en plotpipi-parel kwam. Maar hij legde ze seling had ze een parel gevonden, die kalm bij de andere neer en ging verder in niets afweek van de pipi in haar met tellen. Een gevoel van plotselinge hand. Ze kon geen verschil meer doodelijke zwakte overviel haar, maar met het laatste restje van haar zelfvoelen .... absoluut niet meer , beheersching vermande ze zich. „Hè," zuchtte monsieur Maraux, „ver„Wel! Wat heb ik gezegd?" lachte tel me eens, hoe het er uitziet, wat ik ze nerveus en leunde steunend zwaar gemaakt heb, kleintje ?" Hij sprak, terwijl Ninon haar oogen tegen de tafel.. Haar vader antwoordde niet toen hij gesloten hield en al haar aandacht op zijn schatten veilig in de safe achter haar vingertoppen had geconcentreerd. slot en grendel borg, maar toen hij Ze schrok zóó van zijn stem, dat ze terugkwam, greep hij de handen van een parel liet vallen — en het was zijn dochter. niet de pipi.... „Vergeef me, Ninon," zei hij zacht. Met een heel zacht klikkend geluid „Ik begin oud en knorrig te worden. viel ze op den grond, maar monsieur Maar kind, wat ben je koud . . . ." Maraux had het gehoord. Ninon bracht de parel naar Monnier, „Er is er een gevallen!" riep hij die zijn hoofd schudde over de verschilverschrikt. jNeen, neen," protesteerde Ninon om lende — denkbeeldige — fouten en haar verwarring te verbergen en stopte (Uervolé op pagina 12} CAROLIE (LOIMlIBAIRiD, is bij Gary Cooper op bezoek en deze laat haar vol trots zijn fraaien farm in Texas bewonderen.

■

..-:;

''''M

•^

'Lm

■ ^ltf _ä ■

- * is» •• "^^^.^k^^L*. ■•■

'^;,;

''

^

/

"*

.4. ■

a%m

, rfr .<* ■rf

'#.

-; •

■

"

#',;■■

'

iÊk mj

k ■

*

*

,,*-.. ••y',

" -''. fé

*^ -

%

1

— 6 -

■ÜHRB^

"•i

BBRMU^^BT^T^BIIBP

«P

M

.WH

Een bloemlezing van den geestigsten geïllustreerden humor uit de buitenlandsche tijdschriften.

SIGAREN 's-Morgens,

GAD

's Middags,

's Avonds.

EN ZIJN IDEAAL

ChxxrzWvszA „Hoop brengt den mensch over lederen hinderpaal," betoogt een dichter vol overtuiging. — Wij zouden wel eens in de buurt willen zijn, als hij tot de ontdekking komt, dat hij zijn spoorkaartje verloren heeft I

„Ik wil het leven van den vroolijken kant leeren kennen," zei Clark Gable onlangs in 'n interview. „Sinds ik als jongen van zestien jaar de farm van mijn vader in Ohio verliet, heb ik slechts den harden strijd om het bestaan gekend. Ik had slechts één doel: succes op het tooneel. Vele malen bleef ik zonder middelen van bestaan achter in afgelegen plaatsen, doordat een reizend gezelschap, waarmee ik rondtrok, wegens gebrek aan geldmiddelen ontbonden CLARK GABLE, In een van zijn rollen.

■

■ f

' .

^1 Ä1

-• :

1 1

'1

* J&! ' ^-

^>

T

^

%P -

*,.

1

t

|

I^^^SBI V ■

,

4

J W^^M lm*'

um

,y : X

!

■

:

\' ■..'.■'■.;■:

.

■

(

,:

''///il i -■ ;.

■■

..

•■

11

Roekelooze automobilist: „Ben je verzekerd? De zenuwachtige passagier: „N-n-nee!" ^X^-Äo^Xnc'wel- bij zes verschillende courantenl" (Weekly Telegraph)

Volgens, zekeren romanschrijver geeft het meisje, dat thuis blijft en dassen en pull-overs breit voor haar verloofde, een groot bewijs van haar liefde voor hem. — En als hij de dingen draagt, bewijst hij zijn liefde voor haèrl

©©Fa IFirsiatl©

werd. Dikwijls werden rollen, die ik zeker dacht te krijgen, op het laatste moment aan een ander gegeven. Nu hoop ik ook een andere zijde van het leven te leeren kennen, vrij van de zorgen van een zwervend tooneelspelersbestaan." In korten tijd heeft Gable de ladder van het succes in filmland bestegen. Hij speelde met Greta Garbo, Joan Crawford, Norma Shearer, Barbara Stanwyck en Marion Davies in verschillende films, die over eenigen tijd ook in Holland zullen worden uitgebracht. De eerste in Holland uitgebrachte film, waarin Clark Gable een belangrijke rol vervult, is een Duitschsprekende met Joan Crawford, getiteld „Op dwaalwegen", waarin hij als een Amerikaansche bendeleider optreedt. Wat is de oorzaak van Gable's plotseling succes ? Het voornaamste is ongetwijfeld, dat hij een krachtig mannelijk type uitbeeldt in een tijd, waarin dit soort uitbeelding het meest populair is. Ramon Novarro zegt van hem: „Clark Gable is een man, dien het publiek graag in de hoofdrollen ziet." Ook Joan Crawford was enthousiast over hem: „Let op Clark," zei ze. „Die jongen zal het ver brengen." Intusschen laat Gable zijn hoofd niet op hol brengen door het succes, hij heeft er te Jang en te hard voor moeten werken. Hij is een eenvoudige jongen gebleven en wenscht niets liever dan te kunnen reizen en meer van de wereld te zien, want in zijn jeugd moest hij tè hard werken om van het leven te kunnen genieten. Wat aan Clark Gable het meest opvalt, zijn z'n oogen. Deze zijn diepgrijs en hebben op sommige momenten een eigenaardige wreede uitdrukking, terwijl ze even later een — 8 -

diepe sympathie kunnen uitdrukken. „Het eigenaardigste van mijn succes bij de film," 2egt Clark Gable, „is dat ik meestal joiige rollen te vervullen krijg. Ik had gedacht karakterrollen te zullen uitbeelden en hoopte hiermee een redelijk succes te zullen hebben, als ik eenmaal een kans kreeg. Ik had mezelf nooit beschouwd als geschikt voor jonge hoofdrollen. Ik ben echter zeer gelukkig geweest te mogen werken met beroemde actrices als tegenspeelsters. In Hollywood was iedereen vriendelijk en hulpvaardig. Vooral Wallace Beery is steeds een goede vriend voor mij geweest. Niet alleen heeft hij mij verscheidene malen goeden raad gegeven, maar hij nam me ook dikwijls mee voor uitstapjes met zijn vliegtuig. Iedereen noemt Beery „een geschikte vent" en dat is hij inderdaad!" Clark Gable heeft bij verschillende reizende gezelschappen, waar hij allerlei rollen te vervullen kreeg, een harde, maar nuttige leerschool doorgemaakt. Toch was hij in Hollywood onbekend, tot hij in Los Angeles optrad in het tooneelstuk „The Last Mile". De uitbeelding van zijn rol in dit stuk was oorzaak, dat hij een contract bij MetroGoldwyn-Mayer kreeg. „Soms," zegt Gable, „kan ik het zelf nog niet gelooven, en ben ik bang te zullen ontwaken om te merken, dat alles slechts een droom was!"

Een jongedame, die zeer veel aan muziek doet, bekent ons, dat zij niets aantrekkelijker vindt dan een flinke koper-band. — Zelfs niet een massief gouden?

Wij lezen, dat in Madrid een jongedame haar danspartner met een dolk trachtte te doorboren, omdat hij op haar teenen trapte. — In onze streken zou een meisje er zich toe hebben bepaald, den jongeling met blikken te doorboren I „Waar vindt men tegenwoordig het meisje, dat er tevreden mee is, om uren thuis te zitten?" vraagt een ouderwetsche schrijver. — Op het pianostoeltje hij de buren I „Kus me niet voor de maan achter de wolken is. Dat gezicht lijkt zoo op vader!"

Ben practisch idee. (The Humorist)

(Der Lustige Sachse)

Een ornitholoog schrijft ons: „Uilen weten wat het is, om aan zenuwen te lijden." — Dat is hun eigen schuld; dan moeten zij ook maar niet zoo laat opblijven! Voor de rechtbank verklaarde dezer dagen een man, dat zijn vrouw een ervaren buikspreekster was. — Hij is dikwijls zeer verbaasd, wanneer hij zichzelf hoort beweren, dat zij wel eens een nieuwen hoed mag koopen.

For the fastidious smoker:

3

m ^M

cent

cent

^\j Hoofd-en Kiespi MUNHARDTS POEDERS Doos A-5ct. Per stuk 8 et. Bij Uw drogist.

3

V/irc^intd arettes

The ROYAL Cigarettel De nieuwe marconist: „Eh — neem me niet kwalijk, kapitein, maar hoe spel je: itieke situatie?" (Tit-Bits) critieke 9 —

■■"■■"-

DE KUNSTSCHILDER LEO GESTEL EN ZIJN WERK DOOR

GUUS BETLEM Jr.

DEIERSCHE WOUD. (Teeüening.) BEIERSCHE WOUD. (Olieverf.; Een onverzettelijke wil, een volHet zijn de proefstukken van den hardende energie en een nimmer schilder, die er niet voor terugdeinst, falende werklust, dit zijn de drie om, teneinde zich van één onderwerp eigenschappen van den schilder Gestel, volkomen op de hoogte te stellen, het die mede hebben gearbeid aan de ontin diverse schilderstukken te verwerwikkeling van zijn talent, die mede hebken ... van schets tot olie, steeds beter ben geholpen aan den opbouw van zijn en beter, met telkens frisscheren, door levenstaak. hem volmaakter gedachten streek. Zoo Of dit uit zijn werken is op te maken ? vinden we er portretten in diverse Zeker, zéér zeker I Meer dan eenig perioden gemaakt; portretten van éénander werk van eenig anderen schilder zelfden persoon, die duidelijk wijzen op heeft dät van Leo Gestel zich in stijde voortdurende ontwikkeling van het gende lijn ontwikkeld, is het gegroeid talent, op den voortdifrenden groei van met de jaren... jaren van onvcrmoeizijn kunst. den arbeid. Evenals bij de schilders Sluyters Waaraan dit te merken is? en Colnot (over wie wij reeds Wel, wij vinden in zijn werken allerin „Het Weekblad" schreven) is eerst de verschillende perioden, die het onderwerp op zichzelf voor voortdurend beteren arbeid geven te den schilder slechts van ondergezien, maar daarnaast vinden wij (bij schikt belang; hèm beheerscht alleen de een bezoek aan zijn atelier) vele weruiting der geestelijke gedachte, nu eens ken van één onderwerp, één gedachte. naar voren gebracht door een sterke ZELFPORTRET. kleurencompositie, dän weer door vorm of model. En hoewel zijn werken tot de zoogenaamd „moderne" behooren, er althans toe gerekend mogen worden, staat Gestel volkomen zuiver tegenover het naturalisme en verliest geenszins de voor de schilderkunst zoo noodzakelijke visie op het wérkelijke, waarachtige in natuur of model uit het oog. Dit komt bijvoorbeeld prachtig tot uiting in zijn schilderij „Beiersche Woud", een door hem in 1923 gemaakt olieverfschilderij, waarin Gestel ook nääst de geestelijke weergave geen moment de aanraking met de natuur heeft vergeten, of zelfs maar verwaarloosd. En hetzelfde vinden we terug in een, in dienzelfden tijd gemaakt werk „Twee houthakkers", een bijzonder frappant stuk, forsch en krachtig van lijn, téér en gevoelig van uitdrukking. Hoe prachtig zijn hier de beide markante koppen geschetst; hoe meesterlijk is door den schilder aangevoeld het wezen van deze, naar het uiterlijk althans zoo ernstige, stugge menschen met de karakteristieke prachtkoppen en hoe zielvol — met völ, heerlijk leven bezield — is de uitbeelding er van! Dat Leo Gestel, naast een knap land-'

TWEE HOUTHAKKERS. - 10 -

Hierboven: Kalveren In den Deemater Hiernaast: Boerderij In den Beemater. schapschilder, ook een voortreffelijk figuurschilder is, bewijst, behalve dit stuk, wel z'n „Zelfportret" — een bijzonder kranig aquarel — en „Vrouwekop", het laatste een werk van later datum (naar ik meen uit 1929), terwijl ik van een der oudere werken van den schilder bij voorkeur nog noem het portret van een „Spaansche Vrouw", als een der beste. Van de landschappen noemde ik o.m. reeds het „Beiersche Woud" als olieverfschilderij, ook maakte de schilder er nog een teekening van, die ons een typisch overzicht geeft, zooals dit door PAARDEN AAN ZEE. Gestel werd gezien tijdens zijn verblijf wezenlijk zal aandoen door de onwaaraldaar. schijnlijke weergave der boomengroep Héél goed vind ik ook de beide stuk(men moet moderne schilderijen ken, gemaakt tijdens een vacantie in den „lééren" zien!), verdient toch het Beemster, en wel „Boerderij, Beemster" stuk aandacht en waardeering. en „Kalveren, Beemster". Vooral het Als een der laatste werken van den laatste is een aantrekkelijk geheel, en schilder Gestel geven wij nog een reprohoewel het sommigen wellicht wat onductie van het werk „Paarden aan zee". Gestel werd geboren te Woerden, waar hij een paar jaar bij zijn vader werkte alsschildersleerling. Hij leerde er de verftechniek, doch waar z'n vader in zijn vrije uren ook veel schilderde en teekende — hij was decoratieschilder — schonk deze hem naast deze technische kennis reeds vroeg belangstelling voor de beeldende kunsten. VROUW EKOP. - 11 —

Na aanvankelijk middelbaar onderwijs te hebben genoten, legde de jonge Gestel met goed gevolg het examen af voor de Rijksnormaalschool voor teekenonderwijs te Amsterdam, waarna hij zelfstandig begon met illustreeren van boeken en het werken voor reclamedoeleinden. Daarnaast ontwikkelde hij zijn schilderstalent en in z'n vrijen tijd oefende hij zich naar hartelust op landschappen en figuurstukken. Zóó ontwikkelde zich gestadig, met onverzettelijke energie, de kunstschilder Leo Gestel...

SPAANSCHE VROUW.

FttM-ENTHOUSIASTEN J. S. fe HOORN. HeÉ bedoelde blad is uiéverkocht. J. H. is nog nie£ in heé land £erug. Deze ióio's versérekken wij alleen graüs aan abonné's. L. B. £e "s-GRAVENHAGE. Uw brief aan Doroébea Wieck zal zeker aan haar adres ée Berlijn doorgezonden zijn. Wij zouden in Uw plaaés ruséig afwachten. J. F. v. L. £e AMSTERDAM. Iedere abonné kan desgewensché gratis twee film. foto's ontvangen. Voor de rubriek Filmenthousiasten mag U iedere week drie vragen stellen. A. v. R. te RIJSWIJK. Het adres van Wolf Albach-Retty is Prager Platz, Prager Haus, Berlijn. Om twee foto's te ont' vangen, is het wenschelijk zes antwoordcoupons in te sluiten.

DE BEKENDE PARAMOUNT-STER FRANCIS DEE ALS BRUID.

[VeTvolé van pagina 7] haar de helft van de waarde uitbetaalde. Ze nam het aan. Het leek haar een enorme som — genoeg om maanden lang lekkere dure dingen van te kunnen koopen. Dien avond zong ze zacfttjes boven haar naaiwerk en ging met een lichter en blijmoediger hart naar Paul. Maar Monnier was niet tevreden en hij liet het merken. Wat had hij aan één parel? Hij moest er zeker nog twintig van dezelfde soort hebben, dan kon hij ze naar Parijs zenden. „Maar ik wil geen twintig parels verkoopen," protesteerde Ninon. „Ik dacht, dat u een halssnoer van pipi-parcls wilde hebben, mademoiselle ?" Van achter de toonbank staarde Monnier haar onverbiddelijk aan. „Eén pipi maakt nog geen ketting, zou ik zeggen." Een plotselinge angst maakte zich van Ninon meester. Wat zou hij bedoelen en hoeveel zou hij vermoeden van de waarheid ? „Wanneer ik er nog meer wensch te ruilen, zal ik het u laten weten," zei ze koel. Monnier knikte. „Zooals u wilt. Maar, ongelukkig genoeg, kan ik op die wijze niet met u onderhandelen." „Dan zal ik ergens anders naar toe gaan." Ze had de deur al bereikt, toen Monniers stem haar stil deed staan. „Dat kunt u natuurlijk doen, maar ik zou het u niet aanraden," zei hij. „Waarom niet ?" Ze keerde zich om en keek hem open aan. Eén oogenblik scheen het of Monnier achter de toonbank vandaan zou komen, maar toen bedacht hij zich. „U zult toch waarschijnlijk niet graag willen, dat anderen hier iets van te weten komen," veronderstelde hij en met een akelig wee gevoel wist Ninon, dat de man vermoedde hoe de zaken stonden. Maar haar stem was kalm en vast toen ze antwoordde: „Ik zal de zaak in overweging nemen en het u laten weten. Monsieur Monnier." „Dat is werkelijk het verstandigste.

wat u doen kunt. Het is heusch niet om u tegen uw wil tot iets te dwingen maar zaken zijn nu eenmaal zaken, zelfs met zoo'n charmante klant als u. En als u alles overwogen heeft, vergeet u dan niet te bedenken, dat ik voor uw parels betaal op het moment." En daarmee bedoelde hij dat, als ze nog langer tegenstribbelde, hij haar wel eens kon dwingen de parels zonder betaling aan hem te geven. De toon van walgelijke vriendelijkheid, waarop hij gesproken had, achtervolgde Ninon in de hitte buiten en echo'de in haar ooren toen ze als een blinde naar huis liep en haar gezicht in de kussens van haar bed drukte. Ze had niet geweten, dat er zooiets gemeens bestaan kon. Hoe was het mogelijk, dat „zaken", zooals Monnier het genoemd had, van een mart zoo'n beest konden maken ... Misschien waren alle mannen zoo ... misschien zelfs Paul... Ze huiverde ... ze was alleen — alleen in een nieuwe wereld, waarvan ze het bestaan geen oogenblik vermoed had en die haar met schrik en ontzetting vervulde. En na een oneindigheid van zielepijn en verdriet en moeite kwamen de parels in Monniers bezit. Het scheen Ninon de eenige uitweg: nu kreeg ze er tenminste nog geld voor en in de toekomst misschien niet eens meer ... En monsieur Maraux' speelgoed was een bonte verzameling geworden, een ergernis om te zien en zoo goed als waardeloos. Meer dan eens scheen het Ninon, dat "haar vader met achterdocht de parels betastte en het was zeker, dat hij er minder dan vroeger mee speelde. Zou hij eindelijk genoeg krijgen van dit tijdverdrijf? Ninon hoopte het maar. Maar op een dag, ongeveer twee weken later, werden alle gedachten aan het verleden en aan de toekomst uit haar hersens weggevaagd door een gebeurtenis in Monniers winkel. Ze was er op zijn verzoek naar toe gegaan — doodsbenauwd voor het gesprek, dat komen zou — terwijl ze toch den moed niet had gehad om weg te blijven. „Wilde u om de rest van de parels

C. d. Z. te EINDHOVEN. Dergelijke vragen beantwoorden wij alleen onder de rubriek Film-enthousiasten. Niet meer dan drie vragen tegeliik s.v.p. Hierbij de gevraagde adressen: Greta Garbo, Grace Moore, Nora Gregor, Gwen Lee, Raquel Torres en Anita Page, p.a. Metro-GoldwynMayer Studios, Culver-City, Californië. Het adres van Bhgitte Helm is Schorlemer Allee 12, Berlijn. A. v. R. te ROTTERDAM. Willy Fritsch gaat niet naar Hollywood. Lilian Harvey wel. Het bericht betreffende de trouwplannen was onjuist. i A. B. te AMSTERDAM. Dorothea Wieck en Hertha Thiele zijn geen familie van elkaar. Ze wonen thans te Berlün op hetzelfde adres. Beiden beantwoorden hun brieven zelf. K. K. te GRONINGEN. Het adres van Willy Fritsch is Bitterstrasse 8—12, Berlijn. Bedankt voor Uw aardig briefje. C. K. te ROTTERDAM. De echtgenoot van Käthe von Nagy was de filmregisseur Constantin David. Zij liet zich na een zeer korf huwelijk van hem scheiden. Lilian Harvey heeft geen oneenigheid met Willy Fritsch gehad. Zij zijn nog de beste vrienden. Wij hopen binnenkort weer eens een groote foto van Wolf Albach-Retty te plaatsen. G. v. d. N. te 's-GRAVENHAGE. Het adres van Silvia Sidney is Paramount Studios, Hollywood. Gary Cooper kunt U schrijven Metro-Goldwyn-Mayer Studios, Culver-City, Californië. Deze rol werd vertolkt door Franz Nicklisch. Rolverdeeling van films plaatsen wij in deze rubriek niet. W. B. te 's-GRAVENHAGE. Wij plaatsen in deze rubriek alleen inlichtingen omtrent filmsterren. A. d. G. te LEIDEN. U gelieve ons op te geven welke twee sterren U als abonné gratis wenscht te ontvangen. J. F. te AMSTERDAM. Het adres -van Richard Tauber is Hotel Adlon, Berlijn. Hij is gescheiden ; beantwoordt zijn brieven zelf. Niet vergeten antwoord-coupon in te sluiten I

HAflcP DE OVEPWinriAAP KOMT

vragen?" vroeg ze met ijskoude stem. „Neen," zei Monnier met een glimlach. „Ik heb je gevraagd hier te komen omdat ik alles wat ik bezit, wil ruilen tegen — tegen de zeldzaamste parel uit monsieur.„Märaux' verzameling." Ninons oogen keken hem vragendonderzoekend aan. „U bedoelt degeen, die hij van zijn laatstg trip meegebracht heeft ?" „Ik bedoel uzelf, mademoiselle." Ninon keek hem aan met een uitdrukking van afschuw op haar gezicht, die lederen anderen man tot in het diepst van zijn ziel gekwetst zou hebben. Daarop kwam haar zelfbeheersching terug en een flauwe glimlach verscheen om haar bleeke lippen.

Een mooie auto en een mooie vrouw moet je aan je vrienden gunnen. Dan kun je d'r van profiteeren, zonder dat je de kosten en lasten ervan behoeft te dragen. Nauwelijks had ik deze, uit levenservaring geboren, wijsheid neergeschreven, of het bleek me, dat m'n vrouw weer over m'n schouders loerde en las wat ik schreef. Het signaal onveilig klonk met een woord: Petrus! Ja liefste? Wat schrijf jij daar? Wat denk jij? Weet je- dan niet dat de Pruttelaars menschen zijn zonder slechte gedachten? ' ■ •l "•.., Hm, zei ze. En dat ,,Hm" ergerde me. Doch ik laat me er niet door van mijn apropos brengen. Dus schrijf ik verder: M'n vriend Lammers heeft een mooien auto. De vorige week heb ik ervan geprofiteerd. We hebben een tochtje naar Düsseldorf gemaakt. (Voor alle zekerheid voeg ik er bij, dat z'n vrouw niet van het gezelschap was). Düsseldorf is een mooie stad. 't Wijntje smaakt, 't Rijntje is eenig en van de malaise kun je in de plaatsen van vermaak niets merken. Wc hebben natuurlijk een bioscoop bezocht. En het toeval wil, dat een van de spelers van het witte doek in levenden lijve op het podium kwam. Het publiek leek razend. Vooral het vrouwelijke. En na afloop heb ik me geërgerd. Als gekken liepen die wijven (Weiber is een net-duitsch woord, dat je in dit geval niet beter dan met den hier gebruikten oud-hollandschen term kunt vertalen) den armen kunstenaar na. Ze moesten, ze zouwen een handteekening van hem hebben. J't Was geen vertooning. De Schupo kwam er bij te pas. En weet je waarover ik me in alle stilte het meest geërgerd heb? Niemand dacht er aan om mij een handteekening te vragen. En toch ben ik, de eenige, de echte, de welbekende PETRUS PRUTTELAAR.

„WIENER BLUT" Van links naar rechts: Lotte Carola, Peter Hoenselaers en Martha Salm in „Wiener Blut", een aardige operette, waarmee de Wiener Operette in den Stadsschouwburg te 's-Gravenhage veel bijval oogstte. (Foto w. Coret)

besluit dan hij gewoon was te wachten. „Ik ben bang, dat ik u zal moeten Hij zag haar dikwijls uit haar huis teleurstellen, monsieur Monnier," zei komen, maar door taal noch teeken gaf ze. „Ik ben verloofd." ze te kennen, dat ze iets met hem „Verloofd," spotte hij, ,,zoo'n kalveruit te staan had. Dit uitstel maakte liefde! Wat heeft dat te beteekenen hem woedend en verwonderde hem naast mijn aanbod... ik heb genoeg tegelijkertijd. om van te leven, een goeden naam, en En eindelijk ging hij naar haar huis, er zal een eind aan je zorgen komen." half en half verwachtend bij de deur Met een paar stappen was hij naast door een overwonnen en meegaande haar. „Jou wil ik, Ninon, ik heb je Ninon opgewacht te worden, maar het van den tijd, dat je als klein kind in was Ninons vader die hem hoorde het zand speelde, gadegeslagen. Ik wil komen en hem de huiskamer binnenjou en niemand anders en wat ik wil, krijg ik meestal ook," zei hij met een leidde. „Dat is Monnier, als ik me niet verheffing van zijn heesche stem, toen vergis," was zjyn opgewekte begroeting. zij in elkaar kromp. „Ik heb je een „Juist," zei de ander. „Maar hoe ter prachtig aanbod gedaan. Denk er over I" wereld weet u dat ?" Het bloed was uit haar gezicht wegDe oude man schudde wijs het hoofd. getrokken en ze stond doodstil en wit „Ik ben niet zoo hulpeloos als men voor zich uit te kijken. geneigd is te denken. Ik heb mijn ge„Ik dank u voor uw aanzoek," zei zicht ergens anders dan in mijn oogen ze eindelijk met een vreemde, zachte — dat is alles." stem. „Maar ik heb me al bedacht. Als „In uw ooren, misschien." u het weten wilt, zeg ik u, dat ik liever „Ja, en nog op verschillende andere doodga dan het aan te nemen!" plaatsen. Maar het is vriendelijk van Zelfs Monnier was onder den indruk je, om me op te komen zoeken, Monvan de ijskoude vastberadenheid, die nier. Ga zitten — ik ben heelemaal uit haar stem klonk. Een moment zei alleen thuis." hij- niets, toen lachte hij zachtjes. Er was iets geheimzinnigs in het „Dus staan de zaken zóó ? U vleit doen en laten van den ouden man en me, mademoiselle. En wat zal uw vader Monnier voelde zich dan ook niet heelevan zulke krachdgwerkende middelen maal op zijn gemak. moeten denken ?" „Ik heb u een verzoek te doen," „U bedoelt..." flapte hij er opeens uit. „Ik bedoel, dat hij al oud is. Hoe Monsieur Maraux maakte een kleine zal hij, denkt u, op zijn leeftijd en in beleefde buiging. zijn toestand, het nieuws opnemen, dat „Zeg maar, wat je op je hart hebt," al dien tijd voor hem verborgen is zei hij vriendelijk. gehouden ?" „Ik kom u om de hand van uw Een zachte kreet ontsnapte Ninon dochter Ninon vragen," zei Monnier. en haar kweller knikte wijsgeerig met „U kent me, monsieur, en ik wilde zijn hoofd. u zeggen dat ik, lang vóór ieder ander, „Denk u er dus nog eens over, van haar gehouden heb. Heeft u tegenmademoiselle. Ik vertrouw er op, dat werpingen ?" u er nog eens over zult denken." Monsieur Maraux leunde in zijn stoel Ninon keek wild om zich heen als achterover en legde zijn beenen over een dier, dat in een brandende kooi elkander. opgesloten zit; toen keerde ze zich om „Dat is jammer," zei hij eindelijk. en vluchtte den winkel uit, — in den, „Je bent te laat, mijn beste Monnier. zonneschijn — over een strook zandig Ninon is verloofd." koraal tusschen de palmen door naar „Die jongen is nog niet meer dan de baai, waar de branding haar doneen kind, zonder toekomst," viel Monderend verwelkomde. {Vervolg op pagina 24} Monnier wachtte langer op Ninons - 13 -

ALS HET LEVEN EEN NEDERLAAG WORDT DE QUINCEY. DE OPIUM-SCHUIVER Het leven heeft hem zonderling verzoening met zijn familie, waarna hij Men kan zich haast geen treuriger beeld behandeld: faam plaatste hem Ann geheel uit het oog verloor. Hoedenken, dan deze vrouw, geknield bij onder de schitterende sterren zeer hij haar echter vereerde, weten wij zijn bed liggend, ademloos luisterend aan het firmament der literatuur; zijn uit de prachtige beschrijving, die hij naar zijn smartelijk ijlen, om het, als zwakke wil maakte hem tot een schipvan haar gaf, nadat zij hem in een het tenslotte niets menscheljjks meer breukeling op de levenszee ... van zijn opiumdroomen was verschenen. had, zelf aan uiterste wanhoop ten De Quincey werd te Manchester in Hij werd nu naar het Worcester Colprooi, uit te schreeuwen: „O, lieve, het jaar 1785 geboren. Hij stamde van lege te Oxford gezonden, terwijl hij een lieve, wat zie je dan toch? Wat is het een oude, bekende familie, terwijl zijn jaargeld kreeg van honderd pond. Hoedan, dat je ziet ?" vader „een koopman van aanzien met wel dit voor dien tijd ruim voldoende 'Wat hij zag, heeft hij op waarlijk litteraire begaafdheid was". Als knaap was, viel hij echter spoedig opnieuw in meesterlijke wijze beschreven in zijn had hij een zwakke gezondheid, waaruit handen van woekeraars. In Oxford on„Confessions". lederen avond scheen hij, misschien zijn afkeer voor schoolgaan derscheidde hij zich door zijn buitenniet in overdrachtelijken, doch in lettfe verklaren valt. Nadat zijn moeder, die gewoon vlug verstand, maar. zijn geterlijken zin, in een peilloozen, stikvroeg weduwe was geworden, naar Bath drag was van dien aard, „dat de auto- donkeren afgrond te zinken, waar tijd was verhuisd', ging hij daar op de L^riteiten er niet veel behagen in konden een begrip zonder eenige beteekenis tijnsche School, die hij echter spoedig scheppen." was geworden. Soms was het hem, als moest verlaten, omdat een klap, dien de Op 2 4-jarigen leeftijd huurde hij in hij tot bezinning kwam, alsof hij in één portier hem had gegeven, tot een ernde omgeving van Grasmere, waar zijn stige zenuwaandoening leidde, die zijn vrienden woonden, tot wie hij ook den nacht zeventig, ja honderd jaar geleefd verstandelijke vermogens bedreigde. Te bekenden dichter Wordsworth mocht had! Groote gebouwen rezen voor hem op en schenen tot aan de sterren te Bath genoot hij een uitstekende repurekenen, een landhuisje, dat hij van reiken, en enorme poelen water vloeitatie voor het groote gemak, waarmee onder tot boven met boeken vulde en den weg in zeeën en oceanen. Dan verhij Latijnsche verzen kon schrijven, terwaar hij, toen hij een en dertig jaar anderden de zeeën en oceanen, die hem wijl hij op zijn dertiende jaar reeds was, huwde met Margaret Simpson. rust en vrede hadden kunnen brengen, Grieksch kon schrijven, in welke taal hij Laten we echter, alvorens zijn levensin gezichten, in ' een wereld van getrouwens op zijn vijftiende vloeiend kon loop verder te volgen, hier eerst vijf zichten, die alle kenteekenen van de converseeren. jaar terugkeeren. Het was een Zondag- meest verdorven passies droegen, duiNog steeds onhandelbaar door zijn namiddag in den herfst van het jaar zenden, myriaden gezichten — uit alle slechte gezondheid, werd hij door zijn 1804, en De Quincey studeerde nog eeuwen... voogden naar de Latijnsche School te te Oxford. Hij wandelde door de straEindelijk drong het besef tot hem Manchester gezonden, waar hij het nog ten van Londen, terwijl hij door hevige door, dat zijn verslaafdheid aan opium geen jaar uithield en in een opstandige zenuwpijnen werd gekweld. Toevallig bui wegliep. Te voet begaf hij zich naar ontmoette hij een vriend, die hem als zijn dood zou beteekenen, indien hij Chester, waarna hij maanden lang in de geneesmiddel opium aanbeval. Dien er niet in slaagde zijn afschuwelijke gewoonte te overmeesteren. Hij begon buurt van Welsh rondzwierf, meestenmiddag, zoo vertelt De Quincey ons, de in waarheid wanhopige worsteling tijds des nachts slapend in de open was het regenachtig, somber weer, „en en slaagde er in de zege te behalen. lucht, en etend en drinkend bij wel- een somberder schouwspel heeft onze Eindelijk had hij-ftet zoover gebracht, dadige boerenfamilies, waar hij zich ver- aarde niet te toonen dan een regendat hij nog maar zes korrels opium dienstelijk maakte door liefdes- en achtigen Zondag in Londen." per dag gebruikte. „Maar," zoo vertelt zakenbrieven te schrijven. Zijn weg terug leidde hem door hij ons, „ik heb daarvoor alle kwelDaar het verlangen naar beschaafOxford Street, en daar, ongeveer bij lingen moeten meemaken van eèn deren omgang hem op den duur te het Pantheon, ontdekte hij een drogismensch, die van het eene bestaan in machtig werd, begaf hij zich naar Lonterij. Zonder aarzelen ging hij naar den, in de hoop, daar tweehonderd pond binnen. De drogist was nóg somberder het andere overgaat." En zelfs toen te kunnen leenen, die hem in staat dan het weer, en toen de jongeman hem hij zichzelf genezen had, bleef hij nog zwak en geagiteerd en w^s zijn slaap moesten stellen op eigen beenen te om opium vroeg, gaf hij het hem alsof nog één lange nachtmerrie, waarin de staan tot hij meerderjarig was. Wat het tandpoeder was ... gezichten hem bleven kwellen. „Men daarna gebeurde wordt op boeiende Wie deze drogist geweest is, kon moet meester van zijn lot blijven," wijze beschreven in de meeslepende De Quincey later nooit te weten komen. schrijft hij in dit verband, „want inhoofdstukken van zijn „De bekentenissen Vandaar "dat hij wel eens meende, dat dien men zijn greep op het leven eenvan een Engelschen opiumschuiver". het een soort toovenaar was, een geesmaal heeft verloren, is het zeer moei(Confessions of an English Opiumtenbezweerder, die alleen dien Zondaglijk het weer in zijn macht te krijgen." Eater"). middag maar achter de toonbank van De Quirrcey triomfeerde, ofschoon hij Hij slaagde er inderdaad in van een de drogisterij was verschenen, om hem naar eigen getuigenis een verschrikgeldschieter een bedrag te leenen, maar in zijn ongeluk te storten. Inderdaad kehjken prijs betaalde en hij nimmer hij had het weldra geheel uitgegeven bleek de man later als van den aardmeer volkomen normaal is geworden. en mocht toen slapen in een huis in bodem verdwenen, want De Quincey Voor de rest van zijn leven was hij een Greek Street, Soho, dat het eigendom heeft hem nooit meer kunnen vinden. gebroken man, die bij vlagen nauwewas van een beruchten, maar niet onMaar hij had opium gevonden, en als vriendelijken procureur, een zekeren zoovelen anderen zou dit giftige kruid lijks toerekeningsvatbaar was. Soms leefde hij met zijn familie, soms verBrunell, die als agent voor geldschieook hèm ten verderve zijn. liet hij voor längeren tijd vrouw en ters optrad. De Quincey overnachtte Sinds dien fatalen Zondagmiddag kinderen zonder één enkele reden op er met als eenig gezelschap een verbleek zijn zwakke wil niet meer bete geven. Orde op zijn zaken kon hij waarloosd kind, terwijl hij overdag stand tegen de valsche verlokkingen, niet stellen; zijn papieren hoopten zich door de parken en straten van de die het opium-schuiven met zich brengt. om hem op tot een waren chaos, waarhoofdstad doolde. Hij maakte er DenDagelijks nam hij meer en meer, tot hij, uit hij geen wijs meer kon worden. Dan nis met het uitvaagsel van de maatin l8l3. 34° korrels per dag nam! sloot hij de deur en ging ergens anders schappij, waaronder er echter waren, Door bovenmenschelijke inspanning wist wonen. Thuis, in zijn goede momenten, die het zeer goed met hem meenden, hij het gebruik tot veertig korrels per was hij „een vriendelijke huisgenoot", vooral een meisje, Ann geheeten, dat dag te verminderen. Dit was drie jaar al liet hij zijn kinderen herhaaldelijk eens haar laatste shilling uitgaf om later, toen hij Margaret Simpson huwde. erg schrikken, doordat hij, terwijl hij een glas wijn voor hem te koopen, toen Zijn slechte gewoonte had echter spoezat te lezen, zijn haar in brand stak. hij dreigde flauw te vallen. Tenslotte dig opnieuw weer de overhand op zijn Hij stierf op 74-jarigen leeftijd, in ontmoette hij een ouden vriend van zijn wil gekregen en opende nu een afhet jaar 1859. De literaire roem, dien vader, die hem tien pond gaf. Een schuwelijk hoofdstuk van zijn leven. hij zich met zijn „Confe&sions" veronverklaard toeval leidde daarop tot Zijn vrouw werd zijn verpleegster. wierf, maakte zijn naam onsterfelijk. - 14 -

Gedurende een geweldigen veldslag op het Westelijk front komt Paul, een jong Fransch soldaat, tegenover een nauwelijks den kinderschoenen ontwassen Duitscher te staan, dien hij met e^en bajonetsteek doodt. Onmiddellijk heeft hij berouw van zijn daad. Hij beseft met afschuw, dat hij een jongen gedood heeft, die hem nimmer iets gedaan heeft, en dien hij zelfs niet kende. Op het lijk van zijn „vijaod" vindt hij brieven, die de jongen bij den aanvang van den slag aan zijn verloofde geschreven heeft, en zoodoende komt hij achter den naam van zijn slachtoffer. Het is het jaar na den wapenstilstand, en de groote dag wordt gevierd met parade's en dankmissen in alle kerken. Maar het „Vrede op aarde" brengt geen rust in de ziel van den jongen soldaat. Hij kan niet vergeten, dat hij een mensch gedood heeft — zonder reden. Hij besluit naar Duitschland te gaan om de moeder van den gedooden Duitscher om vergiffenis te smeeken. Dokter Hölderlin, de vader van den gesneuvelde, is geneesheer in een klein dorp, waar hij woont met zijn vrouw en met Elsa, de verloofde van den gevallene. Dokter Holderlins haat tegen de Franschen kent geen grenzen. Voor hem is iedere Franschman de moordenaar van zijn zoon, en het heelc dorp is één met hem in zijn haat tegen alles wat Fransch is. Pauls eerste daad bij zijn aankomst in het plaatsje is bloemen te leggen op het graf van zijn slachtoffer. Elsa ziet hem op het kerkhof, en is verbaasd een vreemdeling bij het graf van haar verloofde te zien. Een doodgraver vertelt haar, dat de vreemdeling een Franschman is. Paul begeeft zich naar Dokter Hölderlin. Deze ontvangt den vreemdeling vriendelijk, doch wanneer hij verneemt, dat deze een Franschman is, wijst hij

Een dramatisch oogfenblik.

hem de deur. Paul barst in tranen uit en smeekt den ouden man, hem te woord te staan. Elsa treedt binnen, en herkent Paul als de vreemdeling, dien zij op het kerkhof gezien heeft. Wanneer de dokter en zijn vrouw vernemen, dat Paul uit Frankrijk gekomen is om bloemen op het graf van hun zoon te leggen, ontstaat er eenige toenadering. Paul zint op woorden om zijn verschrikkelijke bekentenis te doen, doch de oude menschen meenen, dat hij een vriend van hun zoon was, en smeeken hem alles te vertellen wat hij van hun jongen weet. Hun blijdschap belet hem om de waarheid te zeggen. 15 -

Dr. Hölderlin toont Paul het portret van zijn gesneuvelden zoon.

if «spt-" • ■ ■

Paul wordt een geregeld bezoeker, en de familie heet hem van harte wdkom. In het dorp doen allerlei praatjes de ronde over Dokter Hölderlin, die een Franschman in zijn huis duldt, en over Elsa, die op den Franschman verliefd is. De oude vrienden van den dokter bejegenen hem met koelheid, en nummer één om hem zijn gedrag te verwijten is Schultz, een winkelier, die met Elsa hoopt te kunnen trouwen als hij er in slaagt den Franschman te verjagen. Dokter Hölderlin beseft de dwaasheid van hun chauvinisme, en hij verwijt zijn vrienden hun bekrompenheid. De komst van Paul heeft hem duidelijk gemaakt dat ook de Fransche soldaten vaders en moeders hadden. „Wie heeft onze jongens in den dood gestuurd?" roept hij uit. „Wij! Wij, de vaders! Wie gaf ze gas en kogels en bajonetten? Wij! De vaders! Wij zijn verantwoordelijk I"' „Toen duizenden zonen van anderen gedood werden, noemden wij dat overwinning en vierden het met bier! Toen duizenden van onze zonen gedood werden, noemden zij het overwinning en vierden het met wijn! Vaders die drinken op den dood van zoons! Ik stond voor dit hotel toen mijn zoon naar zijn dood marcheerde — en ik juichte!" Zijn woorden missen hun uitwerking niet. Ook de andere vaders, die hun jongens op het slagveld moesten laten, zijn tot nadenken gebracht. Paul heeft den moed niet zijn verblijf nog langer te rekken. Hij begeeft zich naar Dokter Holderlins huis om afscheid te nemen. Elsa bekent hem dat zij hem liefheeft. Zij weet dat ook hij haar liefheeft, en zij meent dat hij niet durft spreken, omdat haar vroegere verloofde gedood werd. Zij brengt hem Walters laatsten brief, waarin hij schrijft, dat zijn einde haar geluk niet in den weg mag staan. Wanneer hij de woorden hoort die hij eens in de loopgraven gelezen heeft, kan Paul zich niet langer goed houden. Snikkend doet hij haar zijn bekentenis. Hij gaat naar de ouders van den jongen, en wil ook hun bekennen wat hem tot hen gedreven heeft. Elsa echter valt hem in de rede. Zij vertelt den ouden menschen, dat Paul bij hen ^AlTzif^kenTiinlSfekt Paul haar J ^Z\ i 7 „'T?ecK1t ^aui Ilaar hem te laten gaan. Hij zal de oudjes nimmer meer onder de oogen kunnen

Dr. Hölderlin (staand) aan de stamtafel met zijn vrienden.

Frau Hölderlin vertelt Paul van haar zoon. tTT^Ï* ^^ ^ fchter' dat geüjk heeft. Verücht, nu het vreeselijke het lafheid zou zijn om hen alleen ' treheim dat hem bezwaarde van 7,,-n J g e1™' v^dt hTvrS en teluk ^n hit le ^^ nu zij hem als een zoon heb. J vreae en uk :in het Dcn lie/p-ekreo-en ben u • van • den J ,. ^ , iietgeKregen. Hii hlij hpariiot begrijpt, A** dat *,'; zij huis man, dien hij doodde.

ELSA EN PAUL IN EEN DRIETAL AANDOENLIJKE SCÈNES. — 16 -

——=

mtmmmm»^^*^^. ww^

yam

Eentwee -

/

drie geen ••"« haren meer!

y

Deurwaarder: „Hebt u eenig geld in huis?" Huurder: „O ja." Deurwaarder: „Hoeveel ongeveer ?" Huurder: „Da"t kan ik u niet verteUen." Deurwaarder: „Wilt u daarmee zeggen, dat u niet weet hoeveel geld u heeft ?" Huurder: „Juist, het zit in den gasmeter, ziet u!"

MIJN NEEF JANSSEN had op zekeren avond een vriend op bezoek. „Waar is die papegaai gebleven, dien je laatst gekocht hebt en die zoo rad praten kon?" vroeg de vriend. „Gestorven," antwoordde mijn neef. „Hé, waaraan ?" informeerde de vriend. „Van verdriet — hij kon niet tegen mijn vrouw op." ,,Er is nog nooit iemand van hard werken gestorven,'' betoogde de ijverige vader. ,Ja, maar dat is het juist," meende de zoon. „Ik wil iets, waar avontuur en gevaar in zit !" „Kellner, ik heb twaalf oesters besteld, maar je hebt er mij maar elf gebracht." „Ik dacht, dat u misschien niet graag met z'n dertienen aan tafel zoudt zijn!" Rechter: ■ „Je bent al negenmaal veroordeeld wegens zakkenrollen. Hoeveel heb je den laatsten keer gekregen ?" Beklaagde: „Twee dubbeltjes en een sleutel, Edelachtbare." „Wat voor soort man is Petersen ?" „Ja, hoe zal ik dat nu zeggen ? Als je twee mannen op den hoek van een straat ziet staan praten en een van die twee gaapt verschrikkelijk, dan is de ander meestal Petersen." „Mijn vader is een groot musicus. Als hij fluit, blijven honderden menschen stilstaan om naar hem te luisteren." „Als mijn vader fluit, laten duizenden menschen hun werk in den steek." „Dat geloof ik niet." „Toch is 't zoo. Hij laat de fabrieksfluit paan."

ONZE WEKELIJKSCHE PRIJSVRAAG Vraag honderd zeven en zeventig. Wat is een kenmerkend verschijnsel van de Gothische bouwkunst ? Onder hen, die vóór 6 Juli (abonné's in overzeesche gewesten vóór 6 September) goede oplossingen inzenden, verloten wij een prijs van f2.50 en vijf troostprijzen. Adresseeren aan: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden en op enveloppe of briefkaart a. u. b. duidelijk vermelden: Vraag 177.

Verwacht MATA-HARI met ORETA OARBO en RAMON NOVARRO

„Pardon mijnheer, hebt u hier misschien een politie-agent in de buurt gezien?" „Neen, het spijt me, ik heb er nergens een gezien." „Prachtig! Geeft u mij dan maar even uw horloge en portefeuille, en gauw een beetje!" Schrijver: „Je bent te laat; mijn stuk is al een half uur geleden begonnen. Loop op je teenen, alsjeblieft." Vriend: „Wat? Slaapt iedereen al?" Aanbidder: „Wijs mij niet af, Johanna, want dan verlies ik mijn verstand." Zij: „Doe dat asjeblieft niet — die kleine pruldingen kun je meestal zoo lastig weer vinden!" „Ben je ook blij, dat je een broertje hebt gekregen?" vroeg oma aan Kareltje. „Nee oma, ik had veel liever een hondje gehad!" Schilder: „Zal ik u in rok-costuum schilderen, mijnheer ?" Mijnheer Pasrijk: „O, doet u geen moeite. Houdt u gerust uw werkjas aan!" „Als u niet ophoudt met rooken en drinken en laat naar bed gaan, hebt u geen jaar meer te leven," verklaarde de dokter met klem. „Datzelfde hebt u mij vóór vijf jaar ook al gezegd," antwoordde de patiënt spottend. „Wacht maar!" hield de dokter vol. „Vroeg of laat krijg ik nog wel eens gelijk." Mijnheer Pantoffelheid keek erg sip. „Wat is er met jou?" vroeg zijn vriend. „Mijn vrouw," klonk het sombere antwoord. „Ik vroeg haar, waarom ze weeleen nieuwen mantel moest hebben." „En wat antwoordde ze?" vroeg de vriend. „Om er een nieuwen hoed bij te kunnen koopen," , zei Pantoffelheld bedrukt. Een heer had geluncht in een klein restaurant en toen hij klaar was, riep hij het meisje dat hem had bediend. „Hoeveel moet ik betalen?" vn>eg hij. Het meisje glimlachte. „Ja, kijkt u eens, dat kan ik niet weten," zei ze. „Maar hier hoeft u slechts twee gulden vijf en zeventig te betalen." — 18 -

V1^1-1-"

Zelfs wanneer de tijd nog zoo beperkt Is, kort voor 't bad, kort voor sport, spel of dans, kan iedere vrouw nog vlug haar uiterlijk met "Dulmin" ontharingscrème verfraaien. Een, twee, drie verwijdert "Dulmin" grondig alle lastige en overtollige haren op de beenen, op den onderarm, in de okselholten, in 't gelaat en in den nek.

„Had jij nog erger de mazelen dan Bobby Pietersen ?" „O ja, tante, veel erger. Ik had het in de vacantiel" Francine: „Ik kan mijn verloofde lezen als een open boek." Frieda: „Je doet beter een paar hoofdstukken over te slaan. Ik ken hem!"

mm

Jaloersche jongedame (tot vriendin, die zij ontmoet aan den arm van een bij uitstek mageren jongeman): „Dag Truusje! Ik zie, dat je plannen hebt voor een nieuwen verloofde ?" Truusje: „Waarom plannen ?" Jaloersche jongedame: „Nu, je hebt immers het geraamte al!" Mijnheer Meijer had zijn vrouw voor haar verjaardag een prachtig zes-lamps radio-toestel cadeau gegeven. Toen hij den volgenden dag thuiskwam, zocht hij echter vergeefs naar het nieuwe toestel. „Ik heb het terug laten halen, man," verklaarde mevrouw Meijer. „De muziek was heel goed, maar je kunt- bij de lampen geen regel lezen!"

DE OPLOSSING Vraag honderd drie en zeventig. Het Diëng-plateau is een bergachtig plateau op Midden-Java (^ 2000 M. hoog); het is bekend om zijn zeer vele Hindoe-oudheden en de z.g. Doodenvallei, een masette (koolzuurbron), waarvan de bodem bezaaid is met de overblijfselen van de daarin gestikte dieren. De hoofdprijs werd verworven door den heer B. v. Berkel te Rotterdam. Een troostprijs ontving mejuffrouw C. Verwey, Rotterdam; mejuffrouw K. van Heffen, 's Gravenhage; den heer Frans Goossens, Venlo; de heer F. A. Lindemans, Amsterdam; de heer L. Clowting, Den Helder.

de mysterleuse koningin van

OntharingsCrème

F e WALE NEPEBL DAMSKAIMPOOEMSOflAP II®32

FILMA

AMSTERDAM

I*' ««*• %**.v*

v*«* Tab« f 1.- «n 1.75 Proef tube f-.40 Overal verkrijgbaar!

4e jaariüksche competitie voor amateurs onder auspiciën der Nederiandsche Amateur Dancers Ciub TANQO - SLOW-FOX - QUICK-STEP - WALTZ

vn DR M. ALBERSHEIM, FRANKFURT A. D. M., PARIS EN LONDEN GeneroBlvertegenwoordiging -. J Winkel Jzn., Den Haag, Merwedettraot 47,Tel.772595

op Zaterdag 2 Juli 1932 In het Concertgebouw te Amsterdam (groote zaal) des avonds 8 uur. Als speciale attractie verkiezing van Miss Holland 1932. Internat. Jury. Inschry vingen voor deelname kunnen geschieden tot uiterltyk 1 Juli a.s. by den wedstrydlelder COR KLINKERT Stadhouderskade 152 - Telefoon 24232 " Amsterdam

TOEOANOSKAARTEN è f. L* pi. r. aan het Concertgebouw

KOMT

BRIGITTE HELM

"Dulmin" Is geen vloeistof, maar een witte, weeke soepele crème - gemakkelijk aan r r te brengen, zonder zich op r andere plaatsen der huid te r r verpreiden. Zij is haast zonder 'bij-reuk en zoo zacht, dat men haar zonder bezwaar kan gebruiken. "Dulmin" ontharingscrème werkt vlug, pijnloos en verwijdert de haren in 3-5 minuten. Zij is het meest betrouwbare ontharingsmiddel van den tegenwoordfgen tijd.

Voorverkoop en bespreking Vrtydag en Zaterdag 10-3 uur Concertgebouw Amsterdam.

„Drie maanden in de grevangenis," zei de veroordeelde. „Dat is prachtig" „Waarom vind je dat prachtig?" vroeg de rechter gestreng. „Mijn vrouw heeft me al zóó vaak gevraagd, Waar we van den zomer heen gaan, dat ik er akelig van ben, maar nu is het dan besloten." De volmaakte kleermaker „Is het waar, dat mijn zoon een pak, dat u vier jaar geleden voor hebt hem gemaakt, nog niet betaald heeft?" „Ja. Komt u het betalen?" „Neen, ik wou, dat u mij een pak maakte."

- 19 -

GEMEENTEWERKEN

ARNHEM De Directeur van Gemeentewerken te Arnhem verzoekt prijsaanbieding voor den verkoop van: 20 Klapstoelen,

163 Fauteuils, afkomstig uit den Schouwburg alhier, alle in goeden staat verkeerende. De stoelen zijn met bruin zeildoek bekleed. -> Inlichtingen dagelijks tusschen 9-12, bureau Gemeentewerken, Ooststraat 1 - Aanbiedingen worden ingewacht vóór 1 Juli a.s.

■■■1

■ i

JEfiV SCHAF VAM LECTUUR.... MmWÊ BIJNA VOOR METS a,--««*

a^v mm

Voor oeze lezers stellen mij biljg
Zendt postw/ssel aan de Administratie van Het Weekblad Cinema & Theater, Galgewater 22, Leiden of stort op postrekening 41.88 O. No. 1. De Dubbelganger 2. Het Aas van den Duivel 3. De Witte Muizen 4. Het Huisje in het Ravijn 5. Het Huis der Verspieders 6. Het Geheim der Zee 7. Om de Vrijheid 8. Koning Spar 9. Een Vriendendienst 10. De Beer van Tobolsk 11. Blauw Bloed 12. Bucky o'Conor

Dl BEER^ TOBOLSK OOOR

pCNr^ÖNNä

■

■

i — 20 -

■L

/^reéa Garbo heef£ Hollywood verlaten en bevindé zicb ^^ reeds eenige weken in haar vaderland Zweden. Het staat nog niet vast, wat baar toekomstplannen zijn, boewei de mogelijkbeid zeer groot is, dat zij een film voor de Ufa zal gaan spelen. Haar plan zou zijn om daarna weer naar Hollywood terug te keeren, teneinde een filmcontract te accep. teeren. Men beeft baar een gage van 15.000 dollar per week aangeboden en zelfs Greta scbijnt zicb de weelde niet te kunnen veroorloven, een dergelijk aanbod te weigeren. In ieder geval is zij niet meer voornemens de film vaarwel te zeggen, iets wat baar vele vriendinnen en vrienden stellig veel pleizier zal doen.

21

^->*.c-

1. De prins komt. 2. Emma Wacker, sergeantmajoor Krause en Diestelbeck. 3. Diestelbeck wordt door majoor Schering gesnapt. 4. Emma Wacker, Diestelbeck en sergeant-majoor Krause. 5. Diestelbeck verkeert tegenover Vera in een onaangename situatie. 6. Majoor Schering en onderofficier Knoll

^

tenant Gernsbach sneller heeft doen Hep/hJfc van het Deutsche Lichtspiel-Synd ippen. Gernsbach, die met de dochter iruitgebracht door de-N.V. Ufa Fred Film 8a M ' .uen verloofd is, is wu wil dp (ien majoor maioor veriooia lappij te Amsterdam Regle ae atie met Vera verbreken, maar heeft PERSONEN: . ongeluk op dat oogenblik door zijn AtrrS^wa;zenbechèrAd.0V^0ehnbB loonvader in spe te worden betrapt. Martini, een lakei . . . Ferdinand von A ( gevolg daarvan is een conflict met ÄTchä-ing: : : : : : Ar steeienrb i verloofde en haar familie. Luitenant Gernsbach . . . .Viktor de K( Ook voor Gustav is deze dag een Sergeant-majoor .Fritz Kamt pluus(ja„ jaar Sergeant SchmidtKrause . . Gerhard Biei ?jCiuKsuag, uaar dp ae maioor majoor pr er top10eOnderofficier Knoll Rudolf PI lig getuige van is, dat hij voor zijn 0 Musketier . . Heinz Rühm 'Tieraaen f'j-- .::„ „nPHpiirpn imiteert. ^müport Musketier Diestelbeck Lange . . .. Heinz Förster-Lud zijn esuperieuren Musketier Baum .... Herbert Nussbi or straf krijgt hij drie dagen corvee. DÄÜude?^ l l : i .ArthÄli W & reeds overgelukkig, Gustav Vera, een cabaret-artiste. . . Trude Beri tr te kunnen kwellen, maar zijn Gertrud, de dochter van den majoor Ilse Kors J • -i--!.,.- vc.n v^rf^n Aiutr Emma Wacker Christi Mard Ugae IS Slecnts van korten Ouur, ut denzelfden avond nog ontvangt de Vrijwilliger Gustav Diéstcl joor een brief van den hofmaarschalk, heeft van sergeant-majoor Kr; »nn deze het aanstaande bezoek van die zich steeds aan hem or i chef van het regiment, prins Williveel te verduren Een van de \ d, aankondigt en tevens meedeelt, naamste oorzaken van de antipathie de prins een liefhebber is van diletde machtige „moeder der compag tentooneel. De majoor herinnert zich iegens Diestelbeck koestert, is wal buitengewone imitaties van Diestellegen in het feit, dat zoowel Kr k en belast hem met de leiding als Gustav een oogje hebben op Er i 't tooneel. Alle onderofficieren, en een slagersdochter, die meer gor i ook Krause, moeten z'ich naar hem schijnt, haar gunsten aan Diest *gen en deze gelegenheid grijpt Dieste schenken. Gustav moet echu r )eck aan, om zich grondig voor alle kens bij de taptoe het veld voor angenaamheden, die hij te verduren sergeant-majoor ruimen, daar hj ft gehad, te wreken. groote dag is aangebroken. De zijn slaapstede moet opzoeken. Op een avond geraakt hij da ii oawagen van prins Willibald is van zoodanig in woede, dat hij het gai r. trein losgeraakt, welk incident den van Grenzhausen alarmeert. Maar '>, die tegen alle festiviteiten opziet, welkom is. Zijn eerste minister spoedig komt aan het licht, d t alarm valsch is. De verbolgen 1 it hem echter te bewegen, op den atweg een voertuig aan te houden jonscommandant staat juist op he Diestelbeck voor diens euvelda n charmede de reis voort te zetten. De komt hierdoor in gezelschap van bestraffen, als het alarmsignas dame, die juist van Grenzhausen de tweede maal weerklinkt. Dit en de cabaret-artiste Vera blijkt het echt. De commandeerende g- i heeft het te Grenzhausen garnizoo rijn. Incognito verschijnt hij in het dende bataljon op de proef wille el van het plaatsje en ziet in de hall len. En als hij de binnenplaats a Ulanenofficier, dien hij op grond diens vlotte optreden tot zijn adkazerne betreedt, ziet hij, dat he' bataljon reeds marschvaardig st?i aut benoemt. Die Ulanenofficier is gesteld. Deze wonderbaarlijke pi«1 lind anders dan Diestelbeck, die daar toevallig in zijn tooneelimponeert den generaal buiteng« brm bevond. De prins geeft zijn en de . majoor krijgt evenaj officieren en alle manschappo i udant instructies, om voor Vera een >er te reserveeren en een souper met hoogsten lof toegezwaaid Gustav Diestelbeck is door zij \ t te arrangeeren. Diestelbeck, die jongensstreek redder van de situ;11 in zijn verbouwereerdheid als von worden, waarvoor hij tot oppassei tl-bach — zijn tooneelnaam — heeft luitenant Gernsbach wordt aanf,e gesteld, raakt van de eene verwikbij wien hij zich verdienstelijk * Hg in de andere, doch komt na een Vooral in de aangelegenheid met assende ontknooping in de veilige een cabaret-artiste, die het hart fa van zijn Emma terecht.

.*' 3?

/^"i

^7^

\ \*

i #

r

^s

.m-m\

/ ^ im\

A *

1 X^Ê^F*

^1

f.

i 4

* •

1. Tijdens de opvoering van het tooneelstukje voor den prins. 2. Diestelbeck imiteert zijn superieuren. 3. Van links naar rechts: Majoor Schering, Diestelbeck en luitenant Gernsbach. 4. Aan het hof van prins Willibald. 5. Diestelbeck heeft een minder prettig onderhoud met luitenant Gernsbach. 6. Vera en luitenant Gernsbach.

P8^

sy m

^w"—""—-

■-"

(üervolè van pa&na 13) nier hem in de rede. „Zooiets kunt u toch niet voor ernst opvatten." „Ik?" Monsieur Maraux trok zijn wenkbrauwen 'op. ,',Ik ben niet iiv een toestand om daar invloed op uit te oefenen. Het ligt geheel in Ninons handen en ik geloof, dat zij het wèl ernstig opvat:." Met een ongeduldige beweging veranderde Monnier van houding. „Ik ben er van overtuigd, dat ik haar tot andere gedachten kan brengen," zei hij kort. „Heb ik uw toestemming om dat te probeeren ?" Monsieur Maraux glimlachte en slingerde zijn eenen voet heen en weer. „Toestemming ?" zei hij. „De tijden zijn veranderd, Monnier. Het is aan Ninon om te besluiten." „Uitstekend," snauwde Monnier en sprong op om heen te gaan. „Wacht even," zei monsieur Maraux kalm. „Het is niet meer dan natuurlijk dat iemand, die belang in Ninon stelt, op de hoogte is van de grootte van haar bruidschat." „Dat kan me absoluut niet schelen," zei Monnier. „Niet?" Monsieur Maraux sprong op en wierp de deur van de safe open om een afschuwelijk leelijke collectie bontgekleurde pipi-parels te laten zien. „Je bent toch een expert, Monnier, en wou je beweren, dat je je hiervoor niet interesseert ?" Hij legde een vinger tegen zijn neus en ging fluisterend verder: „Ze zullen allemaal van Ninon zijn — allemaal I Let eens op den glans, op de zachtheid van tint! De echtgenoot van mijn Ninon zal een rijk man zijn!" „Ze zijn werkelijk schitterend!" riep Monnier uit, niet in staat om iets anders te zeggen en alsof ze een onthulling voor hem geweest waren, gooide Ninons vader de deur van de safe met een klap dicht en viel weer in zijn stoel terug. In dat ééne oogenblik scheen hij jaren ouder geworden te zijn. De lijnen in zijn gezicht waren dieper geworden. Zijn lichtlooze, niets-ziende oogen waren met een angstaanjagende vastheid op den muur tegenover hem gericht. Hij dacht zooals alleen een blinde denken kan, geluiden en gevoelens van het verleden aan elkaar passend tot hij een geestelijk beeld had gevormd van gebeurtenissen, die hij nooit had gezien. Een vage schrik greep Monnier aan. Geluidloos bewoog hij zich in de richting van de deur, toen de stem van den ouden man, met een lagen, vastbesloten, vreemden klank er in, de stilte verbrak. „Nog niet, Monnier, ga nu nog niet weg. Je bent of vriendelijk of... Laat me even denken en ga weer zitten."

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAMMA'S

Ondanks zichzelf gehoorzaamde Monnier aan het bevel. „Ik begrijp het niet," zei hij met geveinsde onbevangenheid. „Je begrijpt het niet," herhaalde Maraux grimmig. „Maar dat is vanzelfsprekend. Laat me het je verklaren, door je een vraag te stellen. Hoe kwam je er toe, om me te bedriegen? Enkel en alleen uit een oogpunt van medelijden voor me ?" „Bedriegen ?" „Ja, want je moet toch zeker net zoo duidelijk met je oogen gezien hebben als ik met mijn gevoel, dat deze parels niet degenen zijn, waarvoor jij en ik ze gehouden hebben?" „Dus u wèèt het!" Onwillekeurig werden de woorden uit Monniers keel gewrongen. „Weten? Van het begin af heb ik het geweten," verklaarde monsieur Maraux. „Dacht je werkelijk, dat ik dien rommel in de safe niet van echte parels kon onderscheiden?" „En waarom vindt u het dan goed, om nog verder bedrogen te worden?" „Dat is een familiekwestie." Maraux glimlachte peinzend. „Misschien kun je mijn redeneering volgen en me helpen een besluit te nemen en daarom is het beter, als ik je alles vertel. Ik het alles over mijn kant gaan ter wille van een belofte, die Ninon jaren geleden gedaan heeft. Een belofte aan een sterfbed — en ongelukkigerwijze luisterde ik die af. Ik mocht nooit iets weten van het faillissement van de bank — je zult het je nog wel herinneren — nooit! En Ninon zou het zichzelf nooit vergeven, als ze er achter kwam dat ik het toch wist. En door deze belofte is ze er toe gedreven om mijn parels tegen dezen rommel te verwisselen — om in ons onderhoud te kunnen voorzien, Monnier. Als ik liet merken, dat ik wist van het verwisselen der parels, zou zij nooit rekenschap af kunnen leggen zonder uit te laten komen, dat we geen cent bezitten en dan zou ze haar belofte gebroken hebben. Daarom ging ik voort met mijn parels te spelen — hoewel het me dikwijls moeite genoeg gekost heeft."

Wilt

U

in

badcostuum bewondering wekken?

?

Denkt er dan aan, dat het badcostuum het figuur verraad! Telt Uw lichaamsgewicht „overtollige kilo's" — zorgt dan dat U zich daarvan bevrijdt nu het nog tijd is! Duizenden vrouwen hebben reeds kunnen bemerken, dat Facil geleidelijk maar zeker slank maakt zonder di«et, zonder de minste last of eenig nadeelig gevolg. Hoort slechts naar het volgende: Zendt mij s.v.p. nog een buis Facil van 100 stuks want ik ben bang. dat ik weer in gewicht zal toenemen. Ik heb reeds een paar buizen gebruikt en ben nu zóó slank, dat al mijn vriendinnen mij mijn slanke lijn benijden. Zonder dat ik mij ook maar in het minst vermoeid of onprettig heb gevoeld, heb ik in den loop van een maand 4 kilo aan gewicht verloren. Hoogachtend. B. I. Facil is verkrijgbaar in Apotheken en drogisterijen a f3.— per buis van 100 stuks voor een vermageringskuur van 3 weken.

Hij zweeg en leunde met een verrassende vlugheid opeens voorover. „Nog geen twee weken nadat de eerste verwisseld was, miste ik opeens twintig parels tegelijk en toen begreep ik, dat er iets achter moest steken. Die eene parel had ze verkocht om in ons levensonderhoud te kunnen voorzien en waar kon het geld in dien korten tijd gebleven zijn zoodat er opeens twintig parels tegelijk verkocht moesten worden? Wij hebben niet veel noodig om te kunnen leven, Monnier. Er moest 'de een of ander zijn, die van haar onschuld voordeel trachtte te trekken. En het moet een schurk geweest zijn."

LIE3TE OP HET FILMBÄL. Blonde Liesje was aanwezig Op een filmbal in Berlijn; Blonde Liesje vond het zalig, Op dit feest present te zijn. Niemand droeg zóó'n chique toilet je, Niemand zulk een lokkentooi,Géén droeg zulk een kostbaar halssnoer Niemand was zóó lief, zóó mooi. Liesje smulde er voortref f'lijk: Kreeft, champagne, caviaar; Chaplin zat ter rechter zijde, Willy Fritsch zat links van haar; Liesje danste op het rhythme

24 -

Eener mischende muziek Met Jack Holt en Harry Liedtke Lenig, gracieus en kwiek ... Met Hans Albers, onder palmen, Had z' een hoogst charmant dis[cours... Lil Dagover en Lien -Deyers Keken lichtelijk jaloersch ... „Liesje, Liesje, wordt toch wakker!" Schreeuwde moe aan Liesje's oor; „Uit je bed nu, anders kom je Straks te laat weer "op kantoor!" H. W.

De Juichende zomer heeft zijn intrede gedaan; al wat adem heeft

verzadigt zich aan licht en lucht Stelt U zelf in staat zonder gevaar van deze feestgaven der natuur te genieten door, ter voorkoming van zonnebrand, Uw huid met „Zlj"-Crême in te wrijven. In prijzen van 20—30—45 en 75 cent.

NIEUWS UIT DE STUDIOS

D'

e Aafa zal Paul Abrahams succesoperette „Die Blume von Hawai", welke onder regie van Richard Oswald is opgenomen, in roulatie brengen. Adolph Menjou zal in eenige films in de B.I.P. studios te Elstree bij Londen filmen. Florence Vidor, de echtgenoote van den bekenden violist Jascha Heifetz, heeft zich geheel uit het filmleven teruggetrokken. Johannes Riemann is naar Luzern vertrokken waar de buitenopnamen voor de toonfilm „Het millioenen-testament" gedraaid worden. Louis Graveure en Hans Brausewetter zijn voor de Pax-Film „Eerlijk duurt het langst" geëngageerd. Regie voert Heinz Hilpert. Friedl Haerlin, Paul Otto, Hilde Boenich, Harry Frank en Olaf Fjord spelen de hoofdrollen, onder regie van Romano Mengen, in de Duitsche toonfilm „Kavaliere am Kurfürstendamm". De bekende tenor Jan Kiepura heeft een contract geteekend, waarbij hij zich verplicht in een tijdsverloop van twee jaar drie films voor de Ufa te vervaardigen. Michael van Newlinski is voor de Duitsche en Fransche versie van de Ozepfilm „Parijsche nachten" geëngageerd. De regisseur Paul Czinncr is te Joinville bij Parijs met de opnamen voor de Elisabeth Bergner-film „Der traumende Mund" begonnen. Rudolf Forster speelt de mannelijke hoofdrol. Conrad Veidt zal in de Ufa-film „Der schwarze Husar" de hoofdrol spelen. Willy Schur is voor de toonfilm „Sieg der Jugend" geëngageerd. De regisseur Karl Lamac speelt in een Tschechische toonfilm, getiteld „Kantor Ideal", de hoofdrol. Zijn collega Mac Fric voert regie. Mary Pickford maakt thans bekend, dat zij haar filmloopbaan wil opgeven. Zij neemt op 't oogenblik les bij een beeldhouwer. Martha Eggerth heeft een contract voor een jaar bij de Aafa afgesloten. De regisseur Gerhard Lamprecht is bij de Ufa geëngageerd. Douglas Fairbanks zal het leven van Robinson Crusoe verfilmen. Al Jölson zal een tooneeltournée maken en heeft zijn contract met Londen afgesloten. Het historische drama „Freiherr von der Trenck" zal verfilmd worden. Wilhelm Dieterle zal voor de First National een film regisseeren. Douglas Fairbanks Jr. zal de mannelijke hoofdrol spelen. Dorothea Wieck zal in een nieuwe Ufafilm de partnerin van Hans Albers zijn. Else Ward, de bekende actrice, is door Kurt Gerron voor een film geëngageerd. De opnamen voor de nieuwe Harry Pielfilm „Jonny steelt Europa" zijn in vollen gangCecil B. de Mille, de bekende regisseur, is bij de Paramount geëngageerd.

Met gebalde vuist sloeg hij op de tafel. „Ik zoek naar dien man, Monnier 1" Monnier bevochtigde zijn lippen. Niet voor de eerste maal tijdens dit vreemde onderhoud was hij zich bewust van iets angstaanjagends, iets dreigends, dat in de lucjit hing. De volkomen logica van de gevolgtrekkingen van den ouden man, gaven den indruk alsof deze met een gave van helderziendheid begiftigd was. „En wat zult u doen, als u hem gevonden heeft ?" informeerde hij sarcastisch. Monsieur Maraux hief zijn vuist weer op maar liet ze toen weer zakken. „Niets," zei hij. „Dat hoeft ook niet. Ik zou graag willen weten, wie de man is, die tot het eind van zijn leven door het ongeluk achtervolgd zal worden. Dat is alles." „En waarom door het ongeluk?" Monnier dwong zich tot een luchtigen toon in zijn stem. „Je kan zoo'n vraag toch niet ernstig meenem" zei Maraux. „Ik Ben volkomen ernstig, dat verzeker ik u." „Dus je bent niet. bijgeloovig ?" „Niet in het minst." „Dan ben je te benijden. De meesten van ons zijn het wèl, hoewel niet iedereen het toe wil geven. Maar werkelijk, Monnier, het spijt me aan den eenen kant voor dien man. Hij weet niet, hij kän niet weten, wat dengeen te wachten staat, die voordeel uit de blindheid van een ander probeert te trekken." Monnier verstijfde. Wat de oude man zei, werd overal op het eiland als een vaststaande waarheid aangenomen en hij had er geen moment aan gedacht... Het volgende oogenblik vermande hij zich. Bah ... wat een idiote nonsens!...

- 25 -

Hij stond op en ging naar de deur; de oude man lag in elkaar geschrompeld in zijn stoel en staarde, staarde op niets.... „Au revoir, monsieur Maraux," zei Monnier. „Veel geluk met uw verder onderzoek." Maar monsieur Maraux hoefde niet verder te zoeken. Hij had den dader gevonden.... , Wat er gedurende de volgende week in Monniers winkel gebeurde, weet niemand, maar de deur was op slot. De eilanden zijn een vreemd gebied en de menschen zijn er sterk bijgeloovig. En het is heel moeilijk, om niet aan „voorteekens" te hechten, wanneer men heelemaal alleen te midden van zoo'n bijgeloovige omgeving leeft met enkel als gezelschap sterken drank. Toen de autoriteiten eindelijk de deur openbraken, vonden ze het trillende lichaam van een gebogen, oudgeworden man, waarin ze met moeite Monnier herkenden, die niets meer kon doen dan hun een pakje met parels in hun handen stoppen en wartaal brabbelen over de oogen van monsieur Maraux ... Wat er met hem gebeurd was, weet men heden ten dage nóg niet. Men heeft hem in een gesticht opgenomen, waar hij plotseling doodstil, met doodsangst in zijn oogen, naar den muur kan staren en iets over blinde oogen mompelt. De parels zijn weer in het bezit van monsieur Maraux gekomen, zonder dat Ninon het weet, terwijl hij nog lederen avond met de pipi-parels zit te spelen. Alleen Paul weet de heele toedracht der zaak, maar hij heeft monsieur Maraux moeten beloven niets tegen Ninon te zullen zeggen, vóór haar vader gestorven is

wmmm

m

MV-

"

—

i^^^r^^^

DE BERDE MUZE ZOMERTIJD - VACANTIETIJD?

DE WREKENDE GOD

Leeravonden voor nieuivelingen! e groote vacantie is voor ons amateurtooneel aangebroken, maar zooals wij in onze jeugd met een uitbundig lawaai de schooldeur op den laatsten dag vóór de vacantie achter ons dichtsmeten en uit louter vreugde boeken, tasschen en uitgediende agenda's tot projectielen maakten voor een straatgevecht als laatste kwajongensstreek — zoo weemoedig zullen vele amateurs in hart en nieren bepeinzen, dat er nu in verscheidene maanden geen repetities meer zullen zijn. Kijk. als dat het geval is, dan is dät je ware! Weg die heerlijke avonden van leerrijk genot! ? Is datnoodig? Immers neen! Juist in de zomermaanden kunt u veel voor het amateur-tooneel doen, nog meer echter voor u zélf! En een verstandig regisseur zal hier een dankbaar gebruik van weten te maken. Niet alleen met het oog op de bestaande tooneelkrachten eener vereeniging, maar vooral ook om nieuwe krachten te vinden of te kweeken; om dus een zoo groot mogelijken werkenden kring te vormen, waardoor vele stukken, die anders terzijde gelegd moeten worden, dan in studie genomen kunnen worden. Men kan dit vooral doen door de analyse van een stuk. Neem bijvoorbeeld een moeilijker stuk dan u gewoon bent te spelen; laat ons zeggen Pygmalion van Shaw. Neem dan dit stuk tot onderwerp van een reeks avonden, die zeer leerrijk zullen zijn indien een vereeniging daarvoor een geschikten leider bezit. Men kan eerst een inleiding over het stuk houden, waarbij ik vooral aanraad de voor- en narede aan een diepgaande studie te onderwerpen. Laat de leider dan het geheele stuk zélf voorlezen en bij elke passage waarover hij iets vertellen wil (en dat zal verschillende malen voorkomen!) dit doen. Indien dit geschied is, kan men een avond besteden aan het analyseeren van elke rol. Dan kan men eenige malen het stuk, waarbij iedereen een rol toebedeeld krijgt, gaan lezen; de rollen kunnen geruild worden, er kan gedebatteerd worden over van elkaar afwijkende opvattingen, verschillende scènes er uit kunnen tenslotte gespeeld worden, enzoovoort. U zult eens zien hoe leerrijk dit is, hoe men vooral juist dan op het gesproken woord kan letten en de uitspraak zuiverder maken. Zoo kan men in de zomermaanden verschillende stukken doornemen (die later al of niet gespeeld zullen worden, wat in dit verband van geen belang is) en daardoor vooral de talenten van de bestaande krachten verdiepen en zuiveren, hun literaire en algemeene kennis ontwikkelen en bovendien de „nieuwelingen" peilen en hen doordringen van het feit, hoe moeilijk het is om iets te bereiken bij het Amateur-Tooneel. Een zomer op deze wijze besteed noem ik toch. een vacantie, maar dan één waar het nuttige met het aangename vereenigd werd. Tot voordeel van uzelf en uw verC. J. PIETERS. eniging!

e onlangs ppgerichte Haagsche Tooneelvereeniging V.I.V.A. heeft haar eerste groote uitvoering gegeven in de Seinpost, waarbü ten tooneele gebracht werd het detectievestuk ,,De Wrekende God". De opvoering van dit spannende, vlot en geestig geschreven werk heeft voor de toekomst ongetwijfeld beloften ingehouden. Het vrij moeilijke stuk werd in een smaakvol decor onder regie van Henk Schregel verdienstelijk gebracht. Van het groot aantal medewerkenden bestond de helft ongetwijfeld uit debutanten, of zij waren niet gewend aan een groot tooneel. Men zocht nog te veel naar de plaatsen door den regisseur aangegeven, men was nog wat stijf, maar niemand heeft de opvoering bedorven. Van de oude bekenden noem ik het eerst mevrouw Gretha Leiirs, die ik nimmer zoo goed zag, als de Duchess. Goed van grime en rap van tong. Theo Leurs was een flink inspecteur, die de dader spoedig vindt. Ook Martin Duinstee-bracht heel knap ^ïaikuffo, hij zag er goed uit en wist sfeer te scheppen. Will Staal was een hulpvaardig inspecteur. Van de nieuwe tooneelkrachten in het rijk der dilettanten moet ik vermelden mejuffrouw Elly- Teunisse en Nico Gerards. Eerstgenoemde was de ongelukkige Mabelly; wanneer de intonatie beter was geweest (somtijds), zou dit aan de geheele uitbeelding ten goede zija gekomen, want zij wist met sentiment te spelen en was vaak verdienstelijk, evenals Nico Gerards als Cecil, die climax in zijn spel wist te leggen. Daar ik van de andere vertolkers(sters) noch slecht, noch goed kan schrijven, wil ik volstaan met er op te wijzen vooral aan de „handen" te denken, niet alleen te „spelen" wanneer men zelf aan het woord is, "doch ook mede te leven op de andere oogenblikken. Men moet er doorloopend „in" zijn. De grime, uitspraak en rolkennis waren naar behooren, alleen de Souffleuse moet voortaan niet zoo hinderlijk luid spreken. Het was duidelijk, dat aan de geheele opvoering veel zorg was besteed. Regisseur Schregel mag over deze eerste Viva-uitvoering niet ontevreden zijn! HENRI A. VAN EYSDEN Jr.

D'

B'

een eeresaluut is hier voor zijn uitbeelding zeker op zijn plaats. Zulke dilettanten zien wij maar weinig op de planken. Dat was knap werk! Steeds even eenvoudig en natuurlijk, zonder nadruk te leggen op de flauwe moppen of verkeerd uitgesproken woorden, maakte hij van den graaf-kruidenier een creatie. Uitstekend werd hij terzijde gestaan door mevrouw A. Knuyver-Hofman, die als zijn eenvoudige vrouw een waardige tegenspeelster was. Toch heeft zij op de verkeerd uitgesproken woorden wel een weinig te veel nadruk gelegd. Mevrouw Wafelman, de dame zonder geld, werd door mevrouw C. Kuipers-Hardenberg gebracht en haar dochter door mevrouw K. van Gent-Bouwmeester; beiden waren natuurlijk uitstekend. Mevrouw Leenders-Keemink was als de zangeres heel verdienstelijk, terwijl W. Leenders van den vreemden heer Dortel maakte wat mogelijk was Wat hij in III deed was knap. Aardig was Th. Andriessen als de z.g. Engelsche toerist P. Faber, een kappersbediende zóó uit den salon weggeloopen, en D. de Goedezen hielden hun rol zeer goed vol. A. Fiolet maakte er maar wat van, zijn entree en weerzien had heel wat natuurlijker kunnen zijn. Nog een extra compliment voor mejuffrouw F. Becker, die van Mad. Scholt du Nève een alleraardigste vertolking gaf. Wat ging haar dat goed af! Heerlijk rap klonk de mooie Fransche taal uit haar mond! Het decor met de hoteldeuren op den achtergrond was goed gekozen. Alles liep vlot van stapel, het geheel was een aardige voorstelling, door W. de Vletter goed geleid. HENRI A. VAN EYSDEN Jr.

DE hOLLÄNDSCHE TREKVOGELS

Pierre P^n Een dezer dagen streek een zeldzame trekvogel in ons redactie kantoor neer. Het was geen zwaluw, geen ooievaar... maar Tilly Perin, de lieftallige echtgenoote van den acteur Pierre Perin. Zes jaar geleden verliet zij het vaderland om onze land-

naar Indië om er tooneel te spelen, nadat ik in ons land bij Royaards drie jaar lang kleine rollen vertolkt had. In Indië kreeg ik eindelijk een goede kans. Mijn collega Marta Walden verliet plotseling het ensemble Brondgeest en mijn directeur zat met zijn handen in 't haar. Toen heb ik bewezen, dat ik ook tooneel kon spelen; ik nam Marta's rollen over en zonder onbescheiden te zijn kan ik, geloof ik, beweren, dat niemand er spijt van gehad heeft. Nadat de tournee met Brondgeest afgeloopen was, volgde een korte reis door de Oost met een gezelschap onder leiding van Caroline van Dommelen. Daarna gingen Gerard Vrolik, Karel Stoete en ik op reis als „Het Vroolijke Trio". We waren na dagenlange reizen in de binnenlanden wel eens minder vroolijk, maar het publiek heeft daar nooit iets van gemerkt.

ONTVANGEN BOEKEN Bij de fa.. Scherl te Berlijn is een nieuwe serie van „Illustrierte Filmbücher" verschenen. Zij zijn gewijd aan Renate Müller, Gustav Fröhlich, Käthe von Nagy, Lil Dagover. Keurig gecartonneerd kosten deze aantrekkelijke monografieën, met een groot aantal foto's, slechts i Mark per stuk. Scherl heeft zoowel met de keuze der „sterren" als met die der foto's en den begeleidcnden tekst een gelukkige greep gedaan. L. E. KOS.

T

''"y Per; nn

Perin als „De Hollandsche trekvogels" met een cabaret-programma een reis -van drie jaren ging maken. We speelden één-acters en ik zong liedjes, die mijn man componeerde en aan den vleugel begeleidde. We zijn overal opgetreden, niet alleen in de groote steden, maar ook b.v. op de meest afgelegen ondernemingen in Zuid- en WestSumatra. Vaak was de „Soos" te klein en stonden de menschen op straat te luisteren. Een tijdlang speelden we voor de B. P. M., op alle plaatsen waar boorterreinen zijn. Maar al is Indië nóg zoo mooi en al gingen de zaken nóg zoo goed, het vaderland lokt, ook voor ons trekvogels, en zoo zijn we nu weer hier neergestreken. Onze plannen? Het tooneelspelen zit me in het bloed en- het zal daarom wel niet lang duren of we zullen ook hier weer op de planken staan. En nu hoop ik maar, dat de Nederlanders ons niet vergeten zullen zijn ..." Voor het hardwerkende echtpaar is het inderdaad te hopen, dat zij ook hier de waardeering zullen vinden, die ze ten volle verdienen!

Tilly en Pierre Perin in „De huwelijks-advertentie".

genooten in de verre Dost met haar kunst te verblijden en laten wij er direct aan toevoegen, dat zij zoowel als Pierre hierin • volkomen geslaagd is. Wat ze ons vertelde? „Ik vertrok in 1926 met het ensemble 'van wijlen Henri Brondgeest

Na deze tournee werkte ik nog met Mevrouw Spoor—Carelsen en daarna met Anna Klaassen. Door mijn vele reizen en trekken door Indië ken ik de eilanden natuurlijk op mijn duimpje en dat kwam me later goed van pas toen ik met mijn echtgenoot Pierre

DE KLIMGEIT Cor Bruyn, Teun Dammers. Uitgave G. B. van Goor Zonen, Den Haag, Tot sluiting van het speelseizoen gaf prijs geb. f 2.50, ingenaaid f 1.50. de Haagsche Tooneelvereeniging. De schrijver geeft in dit boek een levenA.D.O.—D.V.S. een opvoering van bovengenoemd blijspel — volgens den schrij- dige beschrijving van het boerenleven. In ver een vroolijk spel van zomertoerismc — Dammers typeert hij den vooruitstrevenden eigengereiden boer, die van zijn eigen superiovan Joh. Broedelet. Over het stuk, dat door het Schouw- riteit overtuigd.is. Teun is een goedhartige tooneel twee maanden achtereen werd ver- kerel, een heerscher in zijn kleine omgeving, toond (hoe is het mogelijk!), zal ik maar met alle deugden en fouten van zijn soort. weinig zeggen. Het publiek heeft geschaterd Goed is de beschrijving van zijn strijd met het paard „Jonge Zwart". Twee eigenzinom de vele vrij onbenullige geestigheden. Het stuk werd vlot gespeeld — in den nigen, die eikaars krachten meten. Ook de aanvang echter te langzaam — en het goede beschrijving van den brand is heel goed. Jelle Troelstra teekende voor dit boek spel der vertolkers droeg veel tot het suceen omslag in kleur, een portret van den ces bij. C. Natzyl heeft het stuk gedragen, en schrijver en nog enkele andere illustraties. -26-

Tilly en Pierre Perin in „De huwelijksadvertentie".

Met Poldi Reift in „Clarette, pas op je hart". -27

(iPlPRS oezoeK

„Maar ik word uitsluitend geleid door het vurige verlangen, u onaangenaamheden te besparen en u te beschermen tegen menschen, waarmee u onder geen voorwaarde in aanraking mag komen. Ik zal u uitleggen, waarom ik mij als een slecht opgevoede schooljongen tegenover u heb gedragen en waarom ik op dit onvormelijke onderhoud heb aangedrongen, maar ik smeek u, antwoordt u mij eerst op mijn vraag!" De hartelijkheid en de warmte van zijn toon lieten niet na indruk op haar te maken. Het duurde nog even, eer ze haar aarzeling geheel overwonnen had; toen stiet ze heesch uit: „Ja — ik heb hem gekend." Hij had geen ander bescheid verwacht en liet thans alle terughouding varen. „En u bent bij hem geweest?" „Ja, ik ben ook bij hem geweest. Maar ik zeg u verder niets, voordat u mij een uitlegging van uw gedrag gegeven hebt. In welk opzicht kunnen deze dingen u interesseeren en hoe is het mogelijk, dat u er iets van weet?" Nu het hooge woord er eindelijk uit was, werd het rustiger in zijn binnenste. Hij was er thans nog slechts op bedacht, haar haar verklaring zoo gemakkelijk mogelijk te maken, ieder woord te vermijden, waardoor hij haar zou kunnen krenken of afstooten. Onder zijn eigen schoone illusies had hij een streep gezet en hoe haar mededeelingen ook mochten uitvallen, hemzelf

zouden ze niets anders kunnen brengen dan licht in de duisternis, waarin hij nog steeds rondtastte en de mogelijkheid een vriend en helper voor Traute te zijn. „Ik weet er van," beantwoordde hij haar vraag, terwijl zij verder liepen, „omdat ik zelf u bij Beiersdorf gezien heb — dat was dr oorzaak van mijn eigenaardige houding tegenover u. Ik stond voor een onoplosbaar raadsel, maar ik zou mij nooit het recht aangematigd hebben, mij in deze zaak te mengen of er met u over te spreken, " zoolang ik kon aannemen, dat ik de eenige was, die van uw bezoek bij Beiersdorf wist. Maar ik vrees thans, dat ook anderen er van op de hoogte zijn, lieden, die ik tot alle laagheid in staat acht." Haar verwarring en radeloosheid schenen steeds grooter te worden. Het was duidelijk, dat de beteekenis van zijn toespelingen niet tot haar doordrong en zijn woorden wonden haar zoo op, dat het haar zichtbaar moeite kostte om niet in snikken uit te barsten. „Ik wilde, dat ik u begreep!" zuchtte ze. „Het is onmogelijk, dat u mij bij Beiersdcrf gezien hebt, ten eenen male onmogelijk!" „En tóch is het zoo, juffrouw Falkenhayn!" hield Erich Roggenbach vol. „Ik was in de kamer er naast, zonder dat u mijn aanwezigheid opmerkte — het'is uitgesloten, dat ik mij in dit opzicht vergis. Maar ik- herhaal, dat ik er tegen u met geen woord over zou hebben gerept, als

vEen „pakkende" opname van de populaire sterren Charles Rogers en Peggy Shannon.

de omstandigheden mij er niet toe dwongen. Men heeft de schandelijkste bedreigingen tegen mij geuit en ik kan alleen met kans op succes optreden tegen het gespuis, dat mij over deze raadselachtige geschiedenis lastig valt, wanneer u er mij toe in staat stelt. U moet mij zeggen, welke reden u hadt, om Beiersdorf een bezoek te brengen." „Maar dat kan ik niet!" riep ze heftig. „Mijn hemel, waarom pijnigt u mij zoo? Als u mij werkelijk gezien hebt, dan moet u toch weten, waarom ik bij hem was. Wanneer hebt u mij dan gezien? En wat hebt u gehoord?" Er klonk diepe vertwijfeling in haar stem en het had er veel van, of ze in haar opgewondenheid nauwelijks wist, wat ze zei. En Erich Roggenbach zocht naar behoedzame woorden, om haar zooveel mogelijk te ontzien. „Ik heb niets gehoord van wat er gesproken is. Ik zag u maar een kort moment; u stond gebogen over Beiersdorfs sterfbed en toen ik even later de kamer binnenkwam, was u verdwenen. Beiersdorf kon ik niets meer vragen, die was gestorven." Met een hulpeloos gebaar bracht zij de hand aan het voorhoofd. „Ik begrijp u niet — niets, niets begrijp ik van wat u zegt. Ik heb niet aan Beiersdorfs sterfbed gestaan; ik heb pas een dag na zijn dood gehoord, dat hij overleden was U moet u vergist hebben en zoo u iemand gezien hebt, ben ik het in ieder geval niet geweest." Hij was overtuigd, dat zij op dit oogenblik niet de waarheid sprak, maar hoe groot zijn afkeer van leugenachtigheid anders ook was, hij kon het haar niet zoo heel kwalijk nemen. Mocht hij verlangen, dat zij hem zonder aarzelen haar vertrou- ' wen zou schenken — zoo vroeg hij zich af — terwijl ze hem toch niet anders dan oppervlakkig kende en hij zich de weinige malen, dat zij elkaar ontmoet hadden, zeker niet van zijn voordeeligsten kant had laten zien? Maar hoe dan ook, hij moest er in slagen haar verklaarbaren schroom voor een openhartige bekentenis te overwinnen en daarom deed hij, alsof hij- haar ontkenning niet gehoord had. „De deur tusschen de beide kamers stond wijd open," hernam hij. „Een vergissing is buitengesloten. Maar misschien was u niet alleen," veronderstelde hij voorzichtig. „Misschien had u iemand bij u, die ik niet zog." De uitwerking van zijn woorden was geheel anders dan hij gedacht had. Hij had haar, in een zoo weinig kwetsenden vorm, als de omstandigheden toelietenj op de nutteloosheid van haar leugen willen wijzen. Maar wat hij nu las in den donkeren gloed van haar oogen en den diepen blos, die plotseling haar wangen kleurde, kon hij niet anders uitleggen, dan als fel-opInaiende verontwaardiging. „Ik heb u gezegd, dat ik op den tijd dien

\

u noemde, niet in de woning van mijnheer Beiersdorf ben geweest," verklaarde ze scherp, „en dat ik ook niet aan zijn sterfbed heb gestaan. Ik was daar toen noch alleen, noch in gezelschap van iemand anders. Hoe komt u er bij, mijnheer Roggenbach, om de waarheid van mijn woorden in twijfel te trekken?" Deze onverwachte hardnekkigheid, die zich, naar hij meende, achter gehuichelden toorn zocht te verbergen, bracht Erich Roggenbach een oogenblik van zijn stuk. Als zij in die nadrukkelijke ontkenning bleef volharden, was de beproeving, die zij beiden het laatste half uur hadden doorstaan, tevergeefsch geweest. Neen, hij mocht voor geen middel terugschrikken oin haar van zijn goede bedoelingen te overtuigen. „Maar begrijpt u dan toch, juffrouw Falkenhayn," pleitte hij, „dat u zonder angst of terughouding tegen mij spreken kunt, je, dat u het in uw eigen belang doen moet. Het zou er allemaal geen zier op aankomen, als niemand behalve ik van uw bezoek op de hoogte was, dat heb ik u straks al onder het oog trachten te brengen. In idat geval behoefden wij er verder geen f woord over te verspillen. Maar het is helaas niet uitgesloten, dat ook anderen zullen lü/sn de identiteit van die gebeimzin"^nachtelijke bezoekster vast te stellen t u het slachtoffer zult worden van aadwillige, grove, op sensatie beluste En ik weet zeker, dat ik dit zal verhinderen, wanneer u mij maar ■rouwen wilt schenken.'. fes oogen vulden zich met tranen, kaar houding werd steeds hooghar^ de klank van haar stem steeds meer koel-afwijzend. „Ik zou niet weten, wat ik u zou moeten toevertrouwen! En wie kunnen die anderen zijn waarop u telkens zinspeelt?" „Misschien een niets ontziende afperser, juffrouw Palkenhayn, misschien echter ook de politie en de justitie. In den nacht, dat Beiersdorf stierf, zou hem iets — zou er epn misdaad gepleegd zijn, die wellicht tot . ip» gerechtelijk onderzoek aanleiding zal feVen. Voor mij zelf heb ik de rotsvaste èytrtuiging, dat u met deze misdaad niets 4iebt uit te staan, maar ik kan u niet de garantie geven, dat het opgeworpen vuil t>bk niet u bespatten zal. Daarom smeek ik u nogmaals uit den grond van mijn hart, fctelt u mij in de gelegenheid u daartegen te beschermen!" r „Ik heb niemands bescherming noodig," klonk het trotsch, „want ik heb mij aan hjets schuldig gemaakt, dat ik in het uiterfefe geval niet zou kunnen verantwoorden. 'En als ik straf verdien voor hetgeen ik heb 'fedaan, dan zal ik die straf weten te äragen."

Zij was nu heel kalm en de harde, afwijzende klank in haar woorden was zoo onaangenaam-duidelijk, dat het hem een gewaarwording gaf, alsof hij een slag in het gezicht had gekregen. Hij bleef staan en noodzaakte haar daardoor hetzelfde te doen. „U hebt mijn hulp geweigerd, juffrouw Palkenhayn," zei hij smartelijk,, „en ik heb niet het recht, u mijn bescherming tegen uw wil op te dringen. Ik zou het als een groot voorrecht beschouwd hebben, indien ik er in geslaagd was uw vertrouwen te winnen, maar nu het anders is uitgevallen dan ik gehoopt had, rest alleen nog één vraag: wanneer u mij uw vertrouwen niet wenscht te schenken, zoudt u dan misschien bereid zijn u tegenover een andei uit te spreken?" Onthutst zocht haar blik zijn gezicht. „Wat bedoelt u daarmee? Ik heb u toch gezegd, dat ik verder niets mee te deelen heb." „Ook niet als mijnheer Gerard Meuven u om een verklaring vroeg?" Het was of er een priem door zijn hart ging, toen hij dezen naam uitsprak. Uit haar wangen was de laatste druppel bloed verdwenen; zij stak haar handen uit als om iets af te weren en alle koppig verzet, alle trots, en alle koelheid vielen van haar af als een slechts met moeite vastgehouden masker. „Ook dat nog — ook dèt —I" hijgde ze. „Goede hemel, weet u dan alles? Wie heeft u dat verraden?" Het was het bitterste uur van zijn leven; nooit eerder had hij zulk een schrijnend, hopeloos verdriet gehad. Maar hij stond kaarsrecht en geen trilling of weifeling was er in zijn stem toen hij antwoordde: „Er is mij verteld, dat er een intieme verstandhouding tusschen u en mijnheer Meuven bestaat en ik zie niet in, welke aanleiding er kan zijn, dat dit voor mij verborgen moest blijven. Zal ik me tot hem wenden, juffrouw Palkenhayn? Wilt u, dat ik hem verzoek u voor moeilijkheden te behoeden?" Met een ruk hief ze haar donkere hoofd op en keek hem uitdagend aan. Haar oogen schoten vuur en uit den klank van haar stem sprak de trots van de tot in 't diepst van haar wezen beleedigde vrouw. „Neen, dat wil ik niet!" Onbarmhartig werden de woorden hem in zijn gezicht geslingerd. „En ik ontzeg u het recht, u verder met mijn zaken te bemoeien," ging ze op denzelfden toon van beleedigde majesteit voort. „Wij hebben niets meer met elkaar te bespreken, mijnheer Roggenbach, niets. En ik verzoek u, mij nu alleen te laten." Hij deed een stap achteruit en nam zwijgend zijn hoed af. Zij beantwoordde zijn

groet niet en met vlugge passen, schichtig als een opgejaagd hert, spoedde zij zich voort langs de bladerlooze boomen, met den triesten, grijzen wintermiddag als een kleed van droefenis om haar pathetischeenzaam figuurtje. HOOPDSTUK XIII. „Hallo, u spreekt met dokter Römhild. Met wie?" „Met Lizzy; ben je alleen?" „Ja, wat is er?" „Je moet zoo gauw je kunt hier komen. Neem een zenuwstillend middel mee!" „Voor wie. Toch niet voor Traute?" „Ja, voor haar. Ze ligt al zoowat een kwartier in een huilkramp, zooals ik nog nooit bijgewoond heb. „Hoe komt ze, in vredesnaam daaraan? En waar zit je eigenlijk op het oogenblik? Als je thuis bent, vind ik je manier van spreken nogal onvoorzichtig." „Zie je me nu voor heelfemaal mal aan? Ik zit in de telefooncel van ons wijkpostkantoor. Traute zou het bovendien absoluut niet hebben toegestaan, dat ik je opbelde." „Zoo! — En hoe komt het, dat ze zoo overstuur is? Is er soms weer iets met dien Meuven?" „Neen, ik ben overtuigd, dat die al lang bij haar heeft afgedaan. Dat was maar een bevlieging; geen werkelijke liefde; Neen, het is iets veel bedenkelijkers. Ze heeft vanmiddag met dien Roggenbach een samenkomst gehad in de Tiergarten." „Weet je dat zéker? Heeft ze je dat zelf verteld?" „Neen, het bedenkelijke is juist, dat ze dat niet heeft gedaan. Ze begint geheimen voor mij te hebben. Maar toen ze weg was, vond ik zijn brief in haar schrijfbureau. Hij schrijft, dat hij haar mededeelingen van het grootste gewicht heeft te doen en bezweert haar letterlijk te komen. Nu, wij tweeën kunnen ons wel zoowat voorstellen, wat dat voor gewichtige mededeeHngen zijn, die die idioot op het hart heeft." „Ja, maar dat is nu niet bepaald een onderwerp voor een telefoongesprek! Zij heeft dus gehoor gegeven aan zijn uitnoodiging? En na haar thuiskomst kreeg ze een huilaanval?" „Ja, het moet grappig toegegaan zijn tusschen die twee gelieven. Zij zag er uit als een wandelend lijk en wilde alleen blij(Wordt vervolg-d). Dat zou ik ook wel eens willen zien!

- 28 —

^^L^j

*

"^^^^™^^

Woorden van ANNIE DE HOOG-NOOIJ

VKOUWEN

©

Muziek van CHARLENRIJ

Vrij voordragen fe^

§ P J^ j I J> i Ze

^^^^^^^

zijn er. die mooi zijn. Char - mant en co-quet Dat zijn de vrouwen Waar ie - der op let Ze goed zijn. maar lee - lijk. Door nie-mand verwend. . Dat zijn de vrouwen Die wor-den mis-kend Ge-

.•-S3

===

J—

a ftp

3ü J>I 30 n^

^v i

P^f

-

f

ê —J^

<^-

ff

r

ÏF^

f

^* ^

*T

^

1

V

$

Eenvoudig t-enwuaig

f i! Jijill M 1 ^ hM ! | ' 'ui l'l \ I iTl! Ii ^i i f z«a er, e«. - vou^ig. Op ■ recht en ver - trouwd. Dae zl|n de

vrouwen. Waar-mee men graag trouwt.

MAISON ODIOT Tï LACE DE LA MADELEINE. PARIJS Fabriek van Artistiek Zilverwerk Gevestigd w 7690

Specialiteit voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

A

GROOTE KEUZE m KUNSTVOQRWBRPBN UITGBVOBRD NAAR ONTWERPEN UIT BLKB STULPBRIODB Hed .en

RALPH AR THUR RC*ER TS

(POTO UFA)

L

Adm.

Oalaewater 22 Lelden. Tel. 760 Postrekeninq 41880

^^^m^^^^m^^^^^

— 31 _

Verschönt wekel^Ks — Pr^s per kwartaal f. 1.95.

^

Wasch en Vaat en al wat vuil is Kijk ik vroolijk lachend aan,

Als PersM, IMI en ATA Bii mii on mijn aanrecht staan .,,.,.

:

: