- Numm EXTRA er LU3 maart STR 2009 UMEDITIE - jaargang

Nummer 3 – maart 2009 - EXTRA LUSTRUMEDITIE jaargang 26 2009

VOORWOORD

Verrek! Commissie

Dit jaar was het dan zover: Linea Recta bestaat 30 jaar. Een spetterende lustrumweek werd dan ook georganiseerd door de lustrumcommissie om dit feit te vieren. Een week waarin onze steun en toeverlaat Lieve Lina ontvoerd bleek te zijn. De brutaliteit! Gelukkig had de lucie ervoor gezorgd dat er voldoende activiteiten ondernomen konden worden om Lina te redden uit de klauwen van de criminelen en met succes! Wij als Verrek!commissie we konden het niet laten om alle gebeurtenissen in de lustrumweek vast te leggen en te bundelen in dit mooie boekje wat je nu voor je hebt liggen. Het heeft even geduurt voordat de juiste kleur papier gevonden was om dit boekje op te drukken, maar hier is hij dan toch echt. Op roze papier. Niet dat babykleurtje of dat moderne fluorescerende, maar prachtig mooi Linea Recta roze. Dus zet je schrap en duik in deze Lustrum-Verrek! Zodat je nog eens na kunt genieten van alle activiteiten. Zodat je kunt zien wat je precies gemist hebt, omdat je er niet bij kon zijn. Zodat je aan je kleinkinderen kunt laten zien dat je erbij was. Zodat je tijdens het volgende lustrum de dan piepjonge turners en turnstertjes van Linea Recta kunt laten zien hoe leuk het vroeger allemaal wel niet was!

COLOFON

BESTUUR

Turnvereniging Linea Recta Sportcentrum UT Postbus 217 7500 AE Enschede

Joran Sanders Marcel Otto Lidia Ferrari Joost van Putten Lotte Homan

ABN AMRO: 59.09.63.341 E-mail: [email protected]

VERREK! COMMISSIE [email protected]

Website: www.linearecta.utwente.nl

Christina de Jonge Joost van Putten Marjolein Martens Robin Groenen

COLOFON

Mailinglist: [email protected]

LUSTRUMCOMMISSIE [email protected] Anne Franssens Janneke van Twisk Robin Groenen Lidia Ferrari Floortje Euser

Joran Sanders

In mijn tijd ging het allemaal anders. Vroeger was alles beter. Dat is de strekking van het openingspraatje. Daarom moesten wij jonkies toch maar weer eens proven hoe het er vroeger allemaal aan toe ging in de turnsport, of beter gezegd: gymnastiek. In de tijd van verenigingen als „Houdt Braaf Stand‟ en „Kracht en Vriendschap‟ was je niet zeker van je leven elke keer dat je op de rekstok klom, de brug ongelijk was een herenbrug op ongelijke hoogte, een lange mat kon je net zo goed niet uitrollen en een plank was er om overheen te lopen. Nou ben ik eenentwintig jaar oud, of beter gezegd jong, en toch herken ik deze dubieuze praktijken in de vroegere turnsport. Zo lang geleden is dat helemaal niet, jullie oudjes zijn echt niet zo veel meer ervaren dan ik. Naast antieke turnpraktijken kwam ook het apekooien naar boven, of volgens nieuwe spelling dan apenkooien. Wederom gaan alle goede dingen verloren met de tijd, al is de inhoud al die jaren hetzelfde gebleven. Heerlijk achter elkaar aanjakkeren, klimmen, klauteren, springen en zwaaien. Levensgevaarlijk natuurlijk en dat is juist de charme van het spel. Nadat we de oude praktijken hadden ervaren misten we enkel nog de grote verhalen die daarbij hoorden. En het moment om deze verhalen weer boven tafel te krijgen was natuurlijk ergens op een donkere plek in het bos waar de gemiddelde leeftijd vér boven de dertig lag.

VAN DE VOORZITTER

Menig oude lul was het er over eens dat gezelligheid gemeten wordt aan de hoeveelheid geconsumeerd bier. Ik kan mij voorstellen dat naarmate een avond vorderde en de alcohol rijkelijk vloeide het observatievermogen van menig oude lul nadelig werd beïnvloed. Op een moment als dat is het dan meest waarschijnlijk dat geschiedvervalsing zal optreden. De daadwerkelijke gebeurtenissen als met de broek op de enkels, een slijmspoor trekkend, de weg naar het toilet proberen te herinneren worden natuurlijk grootse verhalen van prinsen en prinsessen. Tegenwoordig gaat alles met mate, lekker gemiddeld, hoeveelheden bier volgens de Balkenende norm. Heden ten dage wordt de gezelligheid niet meer gemeten aan de hand van alcohol, maar aan iets wat het beste te omschrijven is als de “knuffelquotiënt”. Gezelligheid veranderd, niet ten goede of ten kwade, maar het is nou eenmaal zo. Voor consistentie door de jaren heen zul je het toch echt moeten zoeken in tradities en gebruiken. Een van de mooist voorbeelden hiervan is toch wel onze eigen lieve Lina. Al sinds mensenheugenis staat Lina de jongens en meisjes van Linea Recta bij in hun toch wel turbulente studententijd. Mocht het nou net zijn dat zij is ontvoerd pro- NSTB liberalen, en dat er een nieuw NSTB bestuur is geëist in ruil voor haar vrijlating. Als ik de Taskforce kidnapping & ontvoeringen moet geloven mag je nooit onderhandelen met terroristen. Nou is het kleine nichtje van Lina, Lili zo lief geweest tijdelijk haar plaats in te nemen aan onze zijde. Maar op een of andere manier heeft zij geen moment de leegte die Lina had achtergelaten opgevuld. Lina is de belichaming van Linea Recta, ons meest waardevolle bezit. Als de NSTB het dan niet voor elkaar krijgt om bij een belangrijk evenement binnen het Nederlandse studenten turnen zoals dit fantastische lustrum aanwezig te zijn, zijn zij een dergelijke promotiestunt niet waard. Desalniettemin is Lina bevrijd uit de greep van de liberalen heeft zij haar plaats weer ingenomen als boegbeeld van deze vereniging, zoals het door de jaren heen altijd al is geweest.

MAANDAG: TRAINING EN TAARTEN BAKKEN

Christina de Jonge

Maandag stond een menigte leden voor de deur van de Houten zaal te trappelen van ongeduld. Binnen in de zaal waren Roy en een andere vreemde man toestellen aan het neerzetten en daar mochten zij zeker niet bij helpen. Uiteindelijk ging de deur dan toch open en menig jong Linea Recta lid stond toch wel vreemd te kijken bij het betreden van de zaal. Waarom ligt er een lange mat op de grond? En wie heeft die herenbrug zo vreemd neergezet? En wie is die vreemde man daar? Een training van Roy en onze oud-trainer en erelid Job. Op toestellen zoals zij gebruikt werden toen zij aan turnen deden. Dus met een lange mat die net zo hard was als de grond en een damesbrug zoals hij hoort: gewoon een ongelijke herenbrug (Ja, niet alle verandering is vooruitgang!) De warming up was een feest der herkenning voor de al wat oudere leden en de oud-leden die naar deze training waren gekomen. Lekker touwtje springen met Job! Daarbij bleek al meteen dat het met de stramme botten van de oud-leden wel meeviel. Hoe Daniel dat gekruiste touwtje springen nu precies deed, snap ik nog steeds niet helemaal. Na de warming up was het tijd voor de grote hobby van Job: mensen over en door elkaar heen laten springen. Na een lesje longvangen op de trampoline was het alweer tijd voor melk en koekjes in de kantine. Ook de Melk en koekjes waren in een feestelijk jasje gegoten: een taartenbakwedstrijd! Onder leiding van Job en Roy bepaalde de jury van oud-leden welke taarten er het mooiste uitzagen en het lekkerste smaakten. Lottes Swarzwalder taart zag eruit alsof ie zo uit de winkel kwam (maar wel zelfgemaakt, en veeel lekkerder) en won deze wedstrijd net voor de mooie Casper-kwarktaart van Marcel 1 en de roze fantasietaart van José. Eervolle vermelding voor de taart van Albert, waar hij volgens de jury zeker al 30 jaar geleden mee begonnen was…

Volgegeten met winnende taart, appeltaart, kwarktaart, aardbeientaart, Apfelstrudel en Soja-fruittaart ging iedereen huiswaarts, gekleed in mooie lustrumkleding (shirt en boxer!) en benieuwd naar de dag van morgen.

Anne Franssens

DINSDAG: ACTIVITEIT IN NIJVERDAL

Dinsdag was de eerste dag met een echte activiteit. Als het goed is wist niemand nog wat we gingen doen, alleen dat we naar Nijverdal zouden gaan was wel bekend. We konden uiteindelijk tóch niet genoeg auto's regelen, dus ging een deel met de trein. De rest verzamelde in het sportcentrum, kopje thee erbij, meteen alweer gezellig! Met twee auto's vertrokken we naar Nijverdal. De treiners waren al onderweg. Toen we op het terrein waren, hebben we ze even opgehaald bij het station; 200 meter verderop, maar het gaat om het idee. Iedereen had toen wel door wat we gingen doen; sportief zijn! We werden ontvangen in een mooi houten gebouw, met voor de deur een enorm stalen klimgebeuren. Na wat gedronken te hebben kwam onze begeleidster vertellen wat we gingen doen; Eerst gingen we spelonken. Een schuurtje midden in hun tuin bleek de ingang te zijn naar een gangenstelsel van 100 meter onder de grond. Allemaal vrij ruime rioolbuizen, maar wel compleet in het donker! "Zoek de uitgang maar" was de opdracht. Erg gaaf! Daarna hadden we weer even pauze, bijkletsen! Als tweede gingen we klootschieten. Dit hadden we als commissie gekozen omdat het leuk is, gezellig, en een tijdje duurt. Na een flinke hoosbui konden we van start, maar tijdens het lopen was het weer eigenlijk wel weer prima. We hadden 22x nodig om het parkour af te leggen met onze twee groepen, precies gelijk geëindigd. De andere twee groepen hadden iets langer nodig, maar verschil moet er zijn natuurlijk! Als laatste gingen we touwslingeren. Stel je voor; een stalen toren, met halverwege een plateautje. Een meter of 2 hoog. Daar moest je gaan zitten, met je benen over de rand. Vervolgens kreeg je een touw, met onderaan een stukje rubber waar je tijdens het slingeren op kon staan. Uiteraard kon je daar niet relaxed je voeten opzetten voordat je begon... Vervolgens moest je dan over een watertje slingeren, en op het laatst loslaten om je vast te grijpen in een touwnet. Daarin moest je omhoogklimmen, en dan was je klaar. Het grootste probleem was natuurlijk het loslaten van het touw; deed je dat niet, of niet goed, dan viel je of kwam je met je touw stil te hangen, en werd je nat. Een aantal mensen vielen erin, ik ben Janneke gaan "redden", en zou was in ieder geval de hele Lucie nat. Gelukkig hielden de meesten het wel droog. Christina werd ook nat, maar dat waren alleen haar wangen voordat ze begon. Uiteindelijk heeft ze het toch gedaan; het verdiende respect viel haar ten deel. Ik moet zeggen; het douchen na deze activiteit was de lekkerste douche die ik die week gehad heb. dat vieze stinkende diepe yakkie water-ding was zo ranzig, dat je een uur in de wind stonk; hmmm, douchen!! Uiteindelijk weer geslaagde dag!

naar

huis;

een

Melanie Knufinke

“Time to get in shape” was het onderwerp van woensdag, waar wij het met sportieve wedstrijden de hele dag tegen elkaar op konden nemen. ´s midags rond twee uur betraden de tegenstanders een mysterieuze sportzaal. Overal waren toestellen neergezet die eigenlijk meer op een grote puinhoop leken dan op iets bruikbaars. Maar de Linea Recta leden kwamen er achter: Het was geen puinhoop maar een apenkooi!

WOENSDAG: TIME TO GET IN SHAPE

En zo begon de eerste wedstrijd van de dag. Een pijlsnelle jacht over alle toestellen in het sportcentrum was het resultaat. Na het spelletje, helemaal uitgeput door al die verschillende varianten met meerdere jagers en bevrijders, stond ons al de volgende uitdaging te wachten. Vrij snel werden groepjes van vier gevormd, die meer giechelend dan serieus probeerden een parcours te doorlopen, en dat dan zo snel mogelijk. Alleen; niet door te lopen maar door te huppelen op „skippy-bananen‟. Een supergaaf wedstrijdje. Ook ging het verder met parkoersen, groepen en toestellen, maar deze keer “zonder vloer”. In twee grote groepen probeerden wij zo snel mogelijk de andere kant van de sportzaal te bereiken. Met uitgewerkte strategieën, goede samenwerking van de groepjes en veel te weinig toestellen om op te staan/liggen/hangen namen het de twee groepjes het min of meer eerlijk tegen elkaar op. Er wordt serieus aan broeken getrokken om de groepsgenoot te helpen niet de grond te raken en ook nog een plekje op de grote kast te vinden, waar zich al zes andere mensen bevonden. Voordat het eten klaar stond, speelden we nog een paar rondjes knotsbal. Een leuke afwisseling van de aandacht en accuratesse eisende turnsport. Na drie uur sporten en met een behoorlijk zuurstoftekort gingen wij naar de kantine waar ons lekkere pastasalade te wachten stond, net als vitaminerijke sappen en broodjes. Om zes uur ging het al verder met de gewone training. Of toch niet? Nee... Tjerk heeft een spekjestraining georganiseerd! De spekjes dienden als ruilmiddel en de bedoeling was om er aan het eind van de training zo veel mogelijk te hebben verzameld. Dus NIET opeten! Onder andere kon je spekjes verdienen om wedstrijdjes bijv. in handstand staan te winnen. In totaal was het een heel andere, heel uitdagende en vooral gezellige training.

Verrek! Commissie

De sportieve dag werd ´s avonds met melk en koekjes in de kantine afgerond. Bovendien mocht de winnende Linea Recta taart van de taartwedstrijd gegeten worden. Daarenboven schilderden Linea Recta´s nog een promotie- spandoek voor het lustrumkamp. Later op de avond was er nog de mogelijkheid om met een Pubquiz van de AcCo je eigen turn- en je algemene kennis te testen.

WOENSDAG: UITSLAG PUB-QUIZ

Samenvattend was het een super gezellige en sportieve lustrumdag van Linea Recta, dankzij de Lustrum- commissie! Na de sportmiddag en de spekjes-training van Tjerk was het tijd voor de Acco-activiteit. De Acco had een mooie pub-quiz samengesteld met vragen over sport, muziek, algemene kennis maar natuurlijk ook over turnen en Linea Recta. Dat wijsheid met de jaren komt, blijkt wel uit de uitslag: team 28 2/3, bestaande uit Tjerk, Christina en Stijn behaalde met een groot puntenverschil de overwinning. De naam van het team sloeg overigens op de gemiddelde leeftijd van de teamleden. Een speciale vermelding verdient Marcel 2 die in zijn eentje team JIM2 draaiende hield, omdat zijn teamgenoten meer geïnteresseerd waren in elkaar dan in de wereld om hen heen. Ah, de liefde… Hieronder vind je de uitslag en een aantal antwoorden die het vermelden waard bleken: Uitslag: 1. 28 2/3 2. ALL 3. Hooooly crap on a cracker 4. JIM2 5. MAJO

(Tjerk, Christina en Stijn) (Anne, Lidia en Lotte) (Joran, Robin en Marjolein) (Joost, Inge en Marcel 2) (Marlies, Albert, José en Joris)

Vraag : Hoe lang is het wereldrecord breedtehang in de ringen ? Marlies: 10 meter. Vraag: Waarom heten we Linea Recta?  Het is snel opgericht en Linea Recta hoort natuurlijk bij spanning  Omdat we recht door zee zijn Vraag: Waar komt het logo met Casper vandaan?  Omdat we melk gehaald hebben bij de Kasper  Omdat hij een dondersteen is  Bij een wedstrijd lang geleden was Casper logo  Omdat Tjerk die heeft geïntroduceerd

José de Zeeuw

Moe maar voldaan ben ik net op de bank geploft. Net terug van het kamp en helaas is de geweldige lustrumweek weer voorbij. Bedankt LuCie! Gelukkig hebben we de Verrek! nog met een speciale lustrumeditie en natuurlijk ben ik er weer ingeluisd om een stukje te schrijven. Maar het is een eer om te mogen schrijven over een lustrum dat nog lange tijd herinnerd zal blijven. Behalve erg gaaf, was het kamp ook erg vermoeiend, wat waarschijnlijk wel te merken is aan het ontbreken van samenhang in dit stukje… Maar mijn opdracht was om iets te schrijven over koninginnedag. Na een korte nacht moesten wij ons ‟s morgens melden bij het Saxion. Jammer genoeg is niet iedereen in het bezit van een roze broek of trui en bleef het roze beperkt tot kleine tintjes. Bij het kunstwerk voor het Saxion begon namelijk een leuke speurtocht. De commissie had 48, jawel het waren er echt zoveel, foto‟s gemaakt van plekken die wij moesten vinden. Eenmaal aangekomen op deze plek moesten wij hiervan een foto maken met onszelf er ook op. Hierbij strijdend in drie teams wie de meeste plekken zou vinden.

LUSTRUMKAMP

Mijn team bestond uit Joost, Christina, Lotte en ik. Drie campus / Twekbewoners met een stadsbewoner in de hoop dat hij de stad uit zijn hoofd kent. Na een tacktisch overleg om te bepalen welke foto‟s we herkenden en wat een logische volgorde was, gingen we op weg. De eerste plekken waren snel gevonden, maar in de toekomst moeten we vaker om ons heen kijken als we in de stad fietsen of lopen. Er bleken allemaal dingen te zijn op plaatsen waar we vaak genoeg langskomen, maar die we toch nog nooit gezien hadden. De eerste foto‟s gingen prima en er was genoeg creativiteit voor leuke foto‟s. Op een gegeven moment kwam echter de lantaarnpaalfrustratie. Op zoek naar een of ander atelierachtig iets, belandden we in de creatieve wijk van enschede. En hier stonden ook de lantaarnpalen zoals op de foto. De plek zelf was echter niet te vinden, hoeveel rondjes we ook liepen en hoe gefrustreerd we ook werden. Later kwamen we steeds meer dezelfde lantaarnpalen tegen, die dus toch iets meer voorkomend waren in Enschede als we dachten. En ver weg gestopt achter de kerk vonden we dan eindelijk het atelier. Tijdens de lunch bleek dat de andere groep nog maar 7 foto‟s moest, terwijl onze teller op nog 20 foto‟s te gaan stond. We moesten dus opschieten. We hoorden nu ook het slechte nieuws over wat er in Apeldoorn was gebeurd, waardoor de stemming een stuk minder vrolijk werd. Gelukkig waren er van niemand familieleden bij het ongeluk betrokken. Uiteindelijk gingen we maar weer op weg om ook de rest van de foto‟s te vinden, ook al was de moed ons een beetje in de schoenen gezakt bij de verre achterstand. Het derde groepje was een beetje uit elkaar gevallen, met falende mensen die naar huis moesten.

José de Zeeuw

In de middag werd de creativiteit van de foto‟s al een stuk minder. We hadden achterstand en dus haast en dat was te merken. Natuurlijk hadden we nog wel tijd over om te kissebissen over welk verkeersbord het nou moest zijn, zelfs al stond er maar een minireepje van de achtergrond op de foto… Maar uiteindelijk werd de goede gevonden en konden we weer verder. Helaas waren alle winkels gesloten, dus konden we niet gaan klimmen bij Perry Sport. Misschien maar goed ook, anders hadden we vast bij het politiebureau opgehaald moeten worden. Nu bleef het bij een aanvaring met de bediening van Van der Poel die vond dat we de organisatie flink moesten afstraffen voor de opdracht om in de tuin een foto te maken.

LUSTRUMKAMP

Ondertussen werd het steeds drukker in de stad en moesten we ons echt overal doorheen wurmen. De tacktiek om ‟s morgens de plekken die ver weg buiten het centrum lagen te doen, begon een beetje tegen te werken. De mensen wilden maar niet voor ons opzij… Gelukkig werden we weer wat opgevrolijkt toen we een gedicht over de klanderij vonden. Dit hing niet in de klanderij, maar vlak voor het podium voor de optredens en was bijna niet te zien. De andere groep liep dan ook gefrustreerd rond op zoek naar het bordje. Voor de zekerheid kocht Lotte nog maar een bak heerlijke suikerspin om eventueel de organisatie om te kopen. Uiteindelijk moesten we nog maar twee foto‟s. Eén van de plekken was te ver weg om nog op tijd te gaan vinden en werd dus als hopeloos bestempeld. De andere foto was de gaafste foto en moest en zou gevonden worden. Dit ging om een bordje met 30 jaar erop, dus perfect voor het lustrum. Na heel de stad rondgelopen te zijn, gingen we op zoek naar een politieagent, in de hoop dat deze de stad goed zou kennen. We kwamen terecht bij de politiepoffertjeskraam (geen idee waarom ze een poffertjeskraam hadden en iets te veel haast om het uit te zoeken, maar het zal wel iets te maken hebben met vriendjes worden met het volk). Afin, na iedereen van de kraam ondervraagd te hebben, waren we nog niets opgeschoten. Inmiddels was het bijna tijd, maar haddem Christina en Lotte een vermoeden dat we op weg naar de lunch vlak langs het bordje waren gekomen. En jawel, daar was dan eindelijk het veel gezochte bordje! De ideale plaats om een mooie afsluitende foto te maken. Uitgeput eindigden we bij het Saxion, waar de rest al op ons lag te wachten. Uiteindelijk bleek al onze moeite niet voor niets geweest; we hadden gewonnen en zijn nu alle vier de eigenaar van een lief knuffeltje met geluid. Na heerlijk in de zon gelegen te hebben, was het tijd om iets te gaan eten. Aangezien er niets meer te beleven was in Enschede en het erg druk was, werd besloten bij Joran Chinees te gaan eten. Na een goede maaltijd buiten in de zon op de bank en Joran nog even toegelachten te hebben in zijn paardrij-outfit was het tijd om weer naar huis te gaan, zodat we de volgende dag fris en uitgerust naar het kamp konden gaan.

José de Zeeuw

Het kamp begon met de reis naar Beekbergen. Veel leden komen met de trein en de bus aan. Oud-leden komen vooral met de auto, maar dat wil niet zeggen dat de trein ongezellig was. Door de oud-leden werd erg positief gereageerd op het weerzien van andere oud-leden en het kennismaken met de huidige leden. Na aankomst staat de koffie en thee al klaar. Het wachten is alleen nog op de officiële opening van het kamp. Om negen uur is het zo ver. De Lucie opent het Lustrumkamp. Vervolgens feliciteert het bestuur de vereniging en biedt een cadeau aan alle leden aan. Dit is een “Linea Recta (verkeers)-bord” om het zo maar te noemen. Het is in elk geval roze met Casper erop. ‟s Avonds wordt er in het bos achter de heuvel een soort smokkelspel gespeeld. Twee teams moeten proberen om zoveel mogelijk lichtgevende staafjes in te wisselen voor varkens, terwijl het bestuur probeert iedereen te pakken en het smokkelwaar in te nemen. Het team van Stijn heeft gewonnen. Daarna nog lekker bij het kampvuur zitten kletsen en oude verhalen ophalen.

LUSTRUMKAMP

Nadat de „wekker‟ weer op tijd ging, stond het ontbijt al klaar. Na een rustig ontbijt en lekker in het zonnetje genieten van het mooie weer was het weer tijd voor een spel. Dit keer levend slagbal. In plaats van het wegslaan van een bal, gaat een persoon het veld in rennen. Deze persoon moet worden opgetild om te voorkomen dat de tegenpartij punten kan scoren. Een ander loopt van honk naar honk om punten binnen te halen. Het is nogal lastig om het duidelijk uit te leggen, dus mocht je het nog niet helemaal begrijpen, dan moet je het gewoon maar een keer spelen. Vervolgens was het alweer lunchtijd. Daarna zijn de leden van de andere studententurnverenigingen op de kamplocatie ontvangen. Deze ochtend kwam er ook nog een andere groep die een stukje verder op op het terrein verbleven. Zij deden aan vechtsport en werden door menigeen ninja‟s genoemd wat wel toepasselijk was voor hun outfits. Met de hele groep hebben wel ons begeven naar de turnhal, maar daar zal ik verder niet op in gaan. Na de training helaas geen melk en koekjes, maar de bbq voor het avondeten werd al wel klaargemaakt.

José de Zeeuw

LUSTRUMKAMP

Nadat alle worstjes en hamburgers gebakken waren en het al een beetje donker begon te worden, was het tijd voor opnieuw een leuk spel. Lina was ontvoerd en er moest in groepjes worden gezocht naar de plaats en de dader door middel van verschillende aanwijzingen. Vervolgens weer lekker bij het warme kampvuur zitten om de rest van de avond/nacht door te brengen. En ik moet zeggen dat dat erg gezellig was. En ja, de oud-leden en externe leden maakten het wel laat. Veel leden van LR haakten toch af om naar hun warme bedje te gaan, maar zij hadden er tenslotte ook al een week met leuke activiteiten op zitten. De volgende ochtend was het veel te vroeg dat we wakker moesten worden, maar we mogen van geluk spreken dat de ninja‟s ons niet al eerder hebben gewekt. Dan nog een spel waar Roy gek op is: vlasjoelen, sjoelen met perziken over een laagje vla heen. Daarna moesten de spullen alweer ingepakt worden en was het tijd om huiswaarts te keren. Kortom, wat mij betreft was het een geslaagd kamp en ik hoop iedereen het met mij eens is, maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan!

OUD-LEDEN OP LUSTRUMKAMP

WIST JE DAT…                          

Linea Recta op 12 april dit jaar 30 is geworden? Je wel onder een steen geleefd moet hebben als je dit nu nog steeds niet weet? We tijdens de lustrumweek bezoek hebben gehad van veel oud-leden? Yvette in bed springt met een halve draai op Daniel? De Acco naar Amsterdam ging en alles werd afgelast? Woensdag niet zoveel koekjes werden gegeten na de training? Iedereen al misselijk was van de spekjes? Claudia met Peter is? Claudia en Marcel 2 gingen hardlopen? Albert zich afvroeg of ze dat tegenwoordig hardlopen noemt? Claudia daarna maar met zichzelf ging hardlopen, omdat Jan niet mee wilde? Claudia en Marcel 2 van stapelen houden? Joran volgens Lidia wel een beetje beter zijn best mag doen voor Lidia? Marcel 2 in de eerste lustrumkampnacht in de tent gekotst heeft? Marjolein iets vloeibaars haar kant op voelde komen? Vieux alleen voor oud-leden is? De huidige leden een stuk braver zijn dan die van vroeger? Marcel net 3 keer sex heeft gehad? Volgens Nienke met zichzelf? Joran niet door, maar om het vuur gaat voor Christina? Robin‟s duim in Pascal‟s mond is geweest? Pascal voor Marcel 2 op zijn knieën ging? Lidia alles hard vind bij Jan? Claudia iets aardigs zei? Janneke honger heeft? Marcel 2 daarop vroeg of ze single is?

QUOTES: Joran: “ Hé, dat is mijn danshomo!

WIST JE DAT …

Claudia: “Ja, maar Anne doet het met iedereen!” Pascal: “Ik vecht niet, ik ben een turner” Joran: “Kom, we doen het hier” Christina: “Nee is nee!” Joris tegen Nienke: “ Kom je mee mijn slaapzak opwarmen?” Marcel 2: “Wie wil er nog koekjes als iedereen al spekjes heeft?”

Lina

Lieve Lina, Zwaar geschokt waren we, toen we er achter kwamen dat u ontvoerd was. Wat zouden we zonder u moeten? Waar zouden we nog oplossingen vinden voor onze problemen? Gelukkig bent u weer terug en kan ik mijn problemen weer bij u kwijt. Want een probleem, dat is precies wat ik heb. Ik ben een zeer tevreden Linea Recta lid, altijd graag bij activiteiten, draag mijn steentje bij in een commissie, train lekker en geniet daarna van melk en koekjes. Kortom, ik heb het prima naar mijn zin. Of beter gezegd: ik hád het prima naar mijn zin. Want sinds het lustrumkamp heb ik last van een naar gevoel: ik voel mij saai en braafjes. Al die verhalen van oud leden over wilde nachten, enorme zuippartijen en sex in het toestellenhok. Ja echt, “waar die dikke matten al niet goed voor zijn.” Nou, sex in het toestellenhok dat is mij nog niet overkomen, sex in zijn algemeenheid is alweer een flinke tijd geleden, maar dat geheel terzijde. Zou het dan toch waar zijn, Lina? Zou vroeger echt alles beter zijn geweest en wordt ons leven daardoor nooit zo goed als dat van hen? Lina, wat vindt u als oude, maar nog steeds zeer aantrekkelijke, rot? Groeten, Bijna depressief LineaRecta-lid

Hoi Bijna depressief LineaRecta-lid,

LIEVE LINA

Ik kan me goed voorstellen dat je je zo neerslachtig voelt, LR-lid. Het is ook niet niks om al die legendarische oud-leden van LineaRecta te ontmoeten. Het zijn iconen en dat zijn ze niet zomaar geworden! Daarvoor hebben ze enorme zuip- en feestprestaties geleverd. Maar, kop op, ook jij zult over een paar jaar tot het roemruchte Linea Recta verleden behoren. Er is nog alle tijd om zelf in legendarische verhalen genoemd te worden, je moet ze alleen wel zelf creeren. Feest mee bij alle wedstrijden, integreer er lustig op los, laat je gaan! En mocht dat allemaal niet werken, dan kun je natuurlijk zelf de geschiedenis herschrijven: ga in de Verrek! Of in het bestuur en zorg voor wat creatief geschreven archiefstukken, de jongens en meisjes die over vijf jaar de vereniging bevolken zullen versteld staan! Overigens, die dikke matten worden nog steeds door Linea Recta gebruikt, misschien kun je als je toch in het bestuur plaatsneemt, die ook eens laten vervangen.... Groeten, Lina

Lustrumcommissie

Het was een groot feest, Linea Recta 30 jaar! En wij zijn er trots op dat wij dit hebben mogen organiseren. Het was zwaar, want naast de lustrumorganisatie moest er ook nog gestudeerd en gewerkt worden, maar volgens ons een groot succes! En dat is waar het eigenlijk om gaat. We hebben ons tijdens de organisatie ook prima vermaakt (en enorm gelachen) en we hopen dat iedereen zich dit lustrum nog lang zal herinneren! Onder andere dankzij de enorme bloemen die het bestuur ons geschonken heeft, zullen wij het in ieder geval niet snel vergeten… Een van de moeilijkste dingen om te regelen was om, naast de huidige leden, ook de oud-leden van Linea Recta uit te nodigen. En dit bleek toch lastiger dan we hadden verwacht. We hadden wel een oud-ledenlijst ter beschikking, maar veel adressen klopten niet meer. Vooral dankzij Roy is een groot aantal adressen bekend geworden. Een tip voor alle huidige leden: als je in de toekomst uitgenodigd wilt worden voor een lustrum en andere activiteiten, zorg dat je het juiste adres doorgeeft!

DE LUCIE BLIKT TERUG

Ook voor de activiteiten was nogal wat werk vereist, maar niet alleen van ons. Op de meeste activiteiten hebben de deelnemers zelf hard moeten werken! De training op maandag, de taartbak wedstrijd, het uitstapje naar activiteitenpark Wilgenweard, de „spekjestraining‟ en de speurtocht door Enschede zijn hier goede voorbeelden van. Natuurlijk was er ook nog het kamp! En hoewel ook dit nogal wat voorbereidingen vereiste (hierbij moeten we zeggen: gelukkig hadden we Janneke bij ons!), was dit uiterst geslaagd! Oud-leden die zich weer jong voelen (en Vieux dronken), een prachtige turnhal, een heerlijke barbecue en elke avond een uiterst gezellig kampvuur! En hoewel het de eerste nacht wel erg koud was, waren er achteraf een aantal spannende kampavonturen te vertellen. En tja, beschadigde tanden, koude wind en „s nachts bij het binnenkomen van je tent op je tandenborstel gaan staan, hoort er nou eenmaal bij! Al met al kijken wij dus zeker positief op het lustrum terug, we gaan natuurlijk allemaal proberen er over 5 jaar weer bij te zijn, zodat we kunnen zien wat de volgende commissie er van gebakken heeft! Het is natuurlijk heel leuk om jezelf op te hemelen (want wat hebben wij dit toch allemaal goed geregeld…), maar zonder enthousiaste deelnemers en helpers kan een lustrum niets worden. We willen dan ook alle mensen die hebben meegedaan en hebben bijgedragen aan het lustrum hartelijk bedanken! Alle trainers, alle vrijwilligers bij het koken en sjouwen, alle deelnemers en alle anderen, hartstikke bedankt!

Deze lustrumeditie van de Verrek! kon alleen gemaakt worden met de hulp van: Joran Sanders Anne Franssens Melanie Knufinke José de Zeeuw Albert op de Hoek De Lucie

BEDANKT!

Bedankt daarvoor!