ZWO Commissie PROTESTANTSE GEMEENTE BARENDRECHT. Predikantenreis China 9-27 oktober 2015

ZWO Commissie PROTESTANTSE GEMEENTE BARENDRECHT

Predikantenreis China 9-27 oktober 2015 Blog zondag 1 november 2015 Twee weken reizen door China in een groep van 22 predikanten uit Nederland was een indrukwekkende ervaring. Natuurlijk was het allereerst kennis maken en kennis verdiepen. Nederlandse predikanten maakten kennis met Chinese kerken en christenen, in de steden en dorpen en de kerkelijke opleidingen die we in China bezochten.

Het was ook een verrijkende ervaring, omdat de antwoorden op de vele vragen over en weer, op al die verschillende plekken, vaak verrassende nieuwe inzichten op leverden. Onze reis eindigde op vertrouwd terrein, in Hong Kong, maar ook hier was de ervaring dat iedere dag, iedere ontmoeting, ieder gesprek, nieuwe inzichten en kennis opleverden. Diversiteit De diversiteit van onze groep was daarbij een belangrijk aspect.. De meeste deelnemende predikanten zijn verbonden aan de Protestantse Kerk in Nederland.

Daarnaast waren we heel dankbaar en blij dat Thomas en Karin Choi bij de groep hoorden. Thomas Choi is predikant van de Chinese Christelijke Gemeente in Nederland, spreekt vier talen (Nederlands, Engels, Mandarijn en Kantonees) en was een onmisbare schakel in al onze gesprekken in China. Karin was onze gedreven dirigent alle keren dat we onze vooraf ingestudeerde Chinese én Nederlandse liederen ten gehore brachten. Ook ds. Rhoïnde Doth hoorde bij de groep. Zij is predikant van de Evangelische Broedergemeente en voorzitter van SKIN, Samen Kerk in Nederland, de vereniging van migrantenkerken in Nederland. In China hoorden we over de miljoenen migranten die nog altijd van het armere westen naar het rijkere oosten van het land trekken, en meestal illegaal zijn. Onze groepsleden Els en Frans Daniëls zijn oorspronkelijk rooms-katholiek en hebben zich aangesloten bij een baptistengemeente. Officieel katholiek, maar betrokken bij de baptisten, dat lijkt wel wat op de situatie van de Chinese kerk: officieel zijn daar de door de overheid erkende of geregistreerde, kerken en zijn er de niet-geregistreerde, onafhankelijke (of vrije, huis-, familie-) kerken. Voor de meeste gewone christenen maakt dat niet zoveel uit. Zij komen op allerlei plekken bij elkaar, officieel erkend of niet, in kleinere groepen, bij mensen thuis, of waar dan ook, om de Bijbel te lezen, om met elkaar te zingen en te bidden en te praten. Zo raakten we onder de indruk van de diversiteit van de kerk in China, en ook wat dat betreft valt er voor Nederland en Nederlandse kerken veel te leren in China. We bezochten heel wat officiële kerkelijke instanties - de provinciale raden van Sichuan, Yunnan, Shanhai, Jiangsu, theologische seminaries in Chengdu, Dali, Shanghai en Nanjing -, we bezochten heel wat lokale gemeenten, en steeds weer opnieuw werden we getroffen door nieuwe inzichten en omstandigheden, door de ruimte voor etnische minderheidsgroepen en door de openheid voor verschillende kerkelijke, al dan niet officiële, tradities. In Hong Kong kwamen de verschillende werelden een beetje bij elkaar, met asielzoekers uit Afrika en domestic helpers uit Indonesië en de Filippijnen. In Hong Kong werd ook duidelijk dat het christendom een ‘factor of political change’ is, terwijl de traditionele godsdiensten hier in Hong Kong (confucianisme, taoïsme, boeddhisme) toch vooral het beeld bepalen... Er is, gelukkig, nog veel aan ervaringen te delen, nog veel te leren – en dat hopen we te doen, met alle blogs en foto’s, alle studieopdrachten, alle vragen en antwoorden die we graag blijven delen, in het verband van onze reisgroep en direct en persoonlijk via deze website. Hong Kong, 1 november 2015, Tjeerd de Boer

ZENDINGSPOST De Classicale Commissie voor Zending en Werelddiaconaat verstuurde in het verleden per post de Zendingspost toe aan de abonnees. Helaas liep de laatste jaren het abonneebestand dramatisch terug. Het is te duur geworden om de Zendingspost in gedrukte vorm uit te blijven geven. Indien u toch op de hoogte gehouden wilt worden van het werk van Zending en Werelddiaconaat in onze classis dan kan de ZWOcommissie ervoor zorgdragen, dat u de Zendingspost u per in het vervolg per e-mail zal worden toegezonden.

Zendingspost Kwartaaluitgave van de Classicale Commissies voor Zending en Werelddiaconaat; Classes Barendrecht en Dordrecht

67ste Jaargang; nummer 2, november 2015

BERICHT VAN FAMILIE ANTHONISSEN maandag 5 oktober 2015Weblog 21, 5-12 oktober 2015 Gisteren was het Israëlzondag, de dag waarop de Protestantse Kerk ieder jaar extra stilstaat bij haar relatie met het Joodse volk. We hebben nog niet gehoord hoe het was in de gemeenten waarmee we een band hebben, maar we hopen dat er mooie dingen zijn gezegd over de onopgeefbare verbondenheid tussen christenen en joden. En wellicht is er ook aandacht geweest voor de Palestijnen in het Heilige Land, in het bijzonder de 200.000 christenen, van wie er 150.000 in Israël zelf wonen, 50.000 in de Westbank en 1500 in Gaza.

Voor ons is het eigenlijk dagelijks Israël(zon)dag. Alles wat we zien, horen en lezen, zet ons aan het denken over Israël. Elke ontmoeting, elke opinie maar ook elk incident roept de vraag op waar dat puzzelstukje past in ons beeld van dit volk en dit gebied waar nog miljoenen anderen leven: moslims, christenen en druzen. En vooral: hoe we de balans bewaren tussen het steunen van onze broeders en zusters in Christus en het liefdevol omgaan met Gods uitverkoren volk. De afgelopen weken was dat nog meer dan anders het geval. Het was namelijk de periode van de Grote Feesten in Israël. Die beginnen met Jom Kippoer, Grote Verzoendag. Veel Joden denken dan na over hun zonden van afgelopen jaar en vasten een hele dag als teken van boetedoening. Daarna wordt Soekot gevierd, waarbij herdacht wordt dat men jarenlang in tenten in de woestijn moest leven na de uittocht uit Egypte. Overal in het land zie je dan tenten op balkons, in tuinen en op straat waar gegeten en geslapen wordt. Gisteravond mondde dit uit in Simchat Thora, de Vreugde der Wet, het feit dat God het Joodse volk de Thora heeft geschonken, de eerste vijf boeken van de Bijbel. Tussen Jom Kippoer en Soekot vierden de Palestijnse moslims dit jaar Eid al-Adha, het Grote Offerfeest, waarbij volgens de Koran Abraham niet Isaak maar Ismaël moest offeren en God ingreep door voor hem een ram in de plaats te leggen. In deze tijd willen moslims dan ook massaal bidden bij de Al-Aqsa Moskee en de Rotskoepel (waar het allemaal zou zijn gebeurd) in Jeruzalem, de voor hen heiligste plaats na Mekka en Medina. Juist rond de feestdagen laait traditioneel het geweld tussen Arabieren en Israëli's op. Onder andere omdat dan de heilige plaatsen, die door beide groepen geclaimd worden, tijdelijk worden gesloten voor één van de partijen. Het resultaat van het tumult van afgelopen weken is ettelijke doden en gewonden aan beide zijden, vaak door aanvallen van individuen op mensen van de andere partij. We hebben geprobeerd zoveel mogelijk weg te blijven bij beruchte brandhaarden als de Tempelberg en een stuk vreedzamere ontmoetingen gehad met mensen van verschillende achtergronden. Een aantal van hun vragen en observaties willen we hieronder graag met je delen:

Een Arabische kerkleider in Jeruzalem vroeg ons : wat moet ik zeggen tegen leden van mijn

gemeente als ze geconfronteerd worden met geweld van Israëlische zijde? Hoe moet ik ze troosten als het huis waarin de familie al generaties woont zomaar illegaal wordt verklaard en op een kwade dag gebulldozerd zonder dat deze mensen Israël ooit persoonlijk benadeeld hebben? Moet ik dan aankomen met de God van Israël die hen liefheeft en bij wie ze troost kunnen zoeken? Ze lopen zo de kerk uit!

Een Palestijnse dominee van een 'traditionele' kerk in Bethlehem zei vanochtend : ik vraag de

kerken in het Westen met ons mee te bidden voor vrede in het Heilige Land. En als mensen een reis naar Israël maken, laten ze dan ook eens bij ons aan de andere kant van de Muur komen en ons leren kennen. Dat bemoedigt ons en zij kunnen gerichter bidden.

In de Duitse dienst in de Redeemer Church werd gisteren gepreekt over het thema 'verzamel geen

schatten op aarde, waar mot en roest ze aanvreten, maar in de hemel’: mensen vechten zichzelf (en anderen) hier soms letterlijk dood om aardse zaken als land en huizen, maar Jezus vraagt ons om ons te richten op geestelijke schatten. Op die dingen die voor God waardevol zijn: geloof, hoop en liefde. Daarna werd gebeden voor degenen die vol haat zitten aan beide zijden, dat ze daarin mogen veranderen, maar ook voor ons als christenen: richten wij ons leven op aarde ‘fijn’ in door alles prachtig voor elkaar te hebben, of durven we een leven met meer materiële onzekerheid aan, maar kunnen we daardoor groeien in vertrouwen op God en liefde voor de naaste?

Een orthodoxe jood vroeg ons, omdat hij ons aanzag voor de zoveelste toeristen, vorige week verbaasd: waarom zijn er zoveel buitenlandse christenen in het land voor de joodse feestdagen? En waarom zijn jullie toch allemaal zo met Israël bezig? De God van Israël is toch ónze God? Kunnen jullie ons niet met rust laten?

Een Joods-christelijke voorganger vertelde ons afgelopen weekend dat hij tijdens Soekot heel wat

Nederlandse christenen had gesproken. Hij was geschrokken van hun bedroevend geringe kennis van de Bijbel en van het feit dat ze niet goed weten wat ze nou precies geloven voor zichzelf en voor de Joden. Het viel hem op dat veel van die mensen zo vervuld waren van Israël, dat ze het in de plaats stelden van Jezus. Of wij dat misschien herkenden vanuit de kerk in Nederland…

Een bevriend Joods stel, volgelingen van Jeshoea (Jezus), nodigde ons gisteravond aan de vooravond van Simchat Thora uit in hun soeka. De man stelde voor om de avond te beginnen met

gebed. Tijdens het bidden zei hij dat het Gods bedoeling was geweest dat de Joden een licht voor de wereld zouden zijn en de heidenen een licht voor Israël. Toen begon hij te huilen en beleed in tranen dat zijn eigen volk zich nu zo weinig een licht voor de volken betoont. En vroeg ons daar vergeving voor – bij hem geen Vreugde der Wet, maar verdriet om het niet kunnen houden van diezelfde wet. Daarna vermande hij zich en sprak de hoop uit dat we onder Jezus’ leiding één kunnen zijn. En dat we door elkaar lief te hebben, hoe verschillend we ook zijn, Gods bedoeling met deze wereld laten zien. Twee dagen later (woensdag 7 oktober) Gisteren en vandaag is in Bethlehem de vlam in de pan geslagen nadat een jongen van 13, met zijn schooltas op de rug, door het Israëlische leger was doodgeschoten bij de Muur ter hoogte van het Bible College. Er zijn nu aan de lopende band demonstraties, waarbij Palestijnse jongeren met stenen gooien en vuilcontainers in brand steken, wat door het leger beantwoord wordt met o.a. traangas en charges. Vanavond waren we te gast bij een Palestijnse evangelische voorganger en hadden het met hem over het geweld van dit moment. Hij vertelde dat hij zijn gemeenteleden stapje voor stapje leert om uit de slachtofferrol te stappen die veel Palestijnen de afgelopen decennia hebben ontwikkeld. Volgens hem worden slachtoffers namelijk aanklagers van 'de ander' in moeilijke situaties. Ze hebben, zoals hij het noemde, geen ‘clean heart’ en kunnen zo niet dichter naar God toegroeien. Hij heeft daarom de visie om in Bethlehem en omstreken mensen uit die put te halen en ze op te richten in hun geloof, hoe ingewikkeld hun bestaan ook is.

Vier dagen later (vrijdag 9 oktober) Op het BBC zien we de ontreddering op de gezichten van de medewerkers. Het is nu rustig op straat, maar de afgelopen dagen is het dag en nacht onrustig geweest. Bij elke schreeuw of knal schrikken ze en lopen ze naar de voordeur om te kijken of er weer rellen zijn. Er lopen groepjes kinderen voorbij die vandaag vrij hebben en er kennelijk bij willen zijn als het begint. Sommigen zijn niet veel ouder dan Niels en Marieke. Een vrouwelijke collega zegt: ‘Ik weet uit ervaring wat er allemaal nog kan komen; de Tweede Intifada begon ook zo. Veel jongeren hebben die niet bewust meegemaakt. Ik ben heel erg bang’. Een week later (maandag 12 oktober) In het weekend hebben Palestijnse jongeren in Jeruzalem diverse aanslagen gepleegd, vaak met messen; daarbij zijn nog meer doden gevallen. Steeds vaker zijn burgers het dodelijke slachtoffer, terwijl de daders direct daarna worden doodgeschoten door politie of leger. Daar gaat echter (nog) geen afschrikwekkend effect van uit, want het geweld neemt hand over hand toe. Het is ook onderwerp van gesprek in de kerk. Gisteren waren we bij een gezamenlijke dienst van de Arabischtalige en Engelstalige gemeenten in de Redeemer Church. De Arabische bisschop preekte over het verhaal van de vier mannen die met veel moeite hun verlamde vriend bij Jezus brengen; vreemd genoeg geneest Hij de man niet direct, maar vergeeft hem eerst zijn zonden. De bisschop vergeleek de verlamde met de mensen in dit land, die lamgeslagen zijn door het geweld aan beide zijden en de hele politieke situatie. Met name de Palestijnen onder hen lijden volgens hem inderdaad onder de beknotting van hun vrijheid, maar hebben vooral geestelijke genezing nodig: van de afkeer die ze voelen voor hun buren. Hij vroeg zich af wie vandaag de dag werkelijke helpers zouden kunnen zijn voor dit verlamde land, en zijn antwoord was: niet de politiek en ook niet de media, maar de kerken. Hoe? ‘Door veel te bidden voor het Heilige Land: niet alleen voor vrede en gerechtigheid, maar ook dat de mensen bevrijd worden van de haat jegens de ander. Dat ze de kracht van Jezus' kruis mogen ervaren – de vergeving van zonden en de hoop op een nieuw leven'. We zijn stil van deze hartenkreten. We hopen en bidden dat we in ons werk een bescheiden bijdrage mogen leveren aan Gods ideaal door met Jezus’ ogen naar de mensen om ons heen te blijven kijken, van welke bevolkingsgroep ze ook deel uitmaken. En door ze in woord en daad Zijn liefde te laten zien. Want ‘Jezus is onze vrede, die met Zijn dood de twee werelden één heeft gemaakt en de muur van vijandschap ertussen heeft afgebroken’ (Brief aan de Efeziërs 2:14). PS: van de week zeiden de kinderen voor de zoveelste keer dit jaar dat ze hier ondanks de problemen altijd willen blijven. Ze hebben wel door dat dit nogal wat voeten in de aarde heeft, dus kwam Niels (nog net 7) met het lumineuze idee om met een Joodse vrouw te trouwen: 'dan zijn mijn kinderen meteen ook Joods!' Over onopgeefbaar verbonden gesproken... Bijna anderhalve week later (woensdag 14 oktober) Gisteren is gebeurd waar we al een tijdje bang voor waren: een aanslag op een stadsbus in Jeruzalem. Misschien hebben jullie de beelden op het journaal wel gezien. Voor ons kwam de klap hard aan; het was namelijk de bus waarmee we elke dag de kinderen brengen en halen, bestuurd door één van onze vaste chauffeurs en met allerlei (veelal bejaarde) mensen uit de buurt aan boord. Een vriendin van ons raakte, net als vijftien anderen, ernstig gewond door messteken van een 23-jarige Palestijn. Twee mensen overleefden de aanslag niet. Toen we dat hoorden, waren we kwaad en verdrietig tegelijk: wat bezielt zo’n knul om op weerloze ouderen in te steken die zijn eigen opa of oma zouden kunnen zijn? Nu de adrenaline op is, zijn we alleen nog maar moe. We bidden dat verder bloedvergieten voorkomen wordt, en hopen dat we nieuwe kracht mogen krijgen om een bescheiden bijdrage te leveren aan Gods ideaal – door met Jezus’ ogen naar de mensen om ons heen te blijven kijken, van welke bevolkingsgroep ze ook deel uitmaken. En door ze in woord en daad Zijn liefde te laten zien. Want ‘Jezus is onze vrede, die met Zijn dood de twee werelden één heeft gemaakt en de muur van vijandschap ertussen heeft afgebroken’ (Brief aan de Efeziërs 2:14).

Collecte Kerk in Actie Najaar zendingsweek 2015 Bericht voor het kerkblad In Thailand is slechts 1 procent van de bevolking christen, een kleine minderheid in een overwegend Boeddhistische samenleving. De meeste christenen zijn lid van de presbyteriaanse Church of Christ. Voorgangers van deze kerk worden opgeleid aan de eigen theologische faculteit McGilvary.

Hendrie van Maanen is namens Kerk in Actie uitgezonden naar Thailand om les te geven in de vakken Nieuwe Testament, Kerkgeschiedenis en Christelijke Ethiek. Aan de faculteit McGilvary studeren niet alleen toekomstige predikanten uit Thailand, maar ook uit naburige landen als

Laos, Myanmar, Cambodja, Bhutan of Nepal. Kerk in Actie stelt beurzen beschikbaar voor vijf studenten uit deze buurlanden. Met de opbrengst van de collecte steunt Kerk in Actie het zendingswerk in Thailand en andere zendingsprojecten wereldwijd. Kijk voor meer informatie op www.kerkinactie.nl/thailand.

Werkgroep Zending en Werelddiaconaat Hervormde Wijkgemeente Krispijn Dordrecht "Onze wijkgemeente Krispijn is betrokken bij een aantal zendingswerkers. Maarten en Gerdien Blom verblijven met hun vier kinderen in Albanië, waar ze zich bezig houden met gemeentestichting in de omgeving van Mushqeta. Naast het werk in Mushqeta werkt Gerdien als psycholoog in een kindertehuis. Het gezin is in 2013 uitgezonden door de GZB. Van 26 februari tot 7 maart is Maarten in Nederland geweest voor presentaties. Eind 2012 zijn Eric en Mariëlle de Jong vanuit onze gemeente uitgezonden naar Bonaire. Zij werken voor stichting Krusada, die zich bezighoudt met verslavingszorg. Stichting Krusada is een christelijk opvangcentrum en biedt plek voor maximaal twaalf cliënten. Wat volgt is een compilatie uit de meest recente nieuwsbrieven." Familie Blom, Albanië Afgelopen zomer waren wij bij jullie te gast en nogmaals hartelijk bedankt voor jullie geweldige creatieve bijdrage! Heel mooi dat jullie zo betrokken zijn. De vrouwen vinden het prachtig, al die materialen waarmee ze kunnen werken. We hebben onder andere allerlei kleurrijke vlaggetjes gemaakt van stoffen uit jullie bijdrage en een feestje gegeven voor de vrouwen. Op de foto ziet u het resultaat.

Verder zijn weer gestart met een nieuw seizoen Engelse les voor tieners. We hadden de eerste keer al 20 deelnemers! De lessen geven we omdat veel tieners met Engels meer kansen maken op de arbeidsmarkt en voor ons een goede gelegenheid om contacten te leggen. Afgelopen week hadden we een ontmoeting met Albanese christenen die een dorp verder vanaf Mushqeta kerkplanting doen. Helaas was de ontmoeting niet zo inspirerend. Zij werken al langer in dit gebied, maar organiseren weinig. Kerkdiensten houden ze niet en erg enthousiast waren ze ook niet over onze komst. Jammer genoeg zijn er maar al te veel kerken en zendelingen die anderen als concurrentie beschouwen. Het is niet nieuw dat kerken en zendelingen elkaar onderling bestrijden. Ook in Albanië. Jammer. Gelukkig zijn er ook genoeg voorbeelden in andere gebieden waar kerken samenwerken. Hoe meer kerken enthousiast worden om zending te gaan bedrijven, hoe beter! En met elkaar bouwen we aan hetzelfde koninkrijk! Gebedspunten Wij danken.. …voor de mogelijkheid Engelse les te geven ...voor de grote opkomst tijdens de eerste les Wij bidden.. ..dat er nog meer tieners les mogen krijgen ..dat het contact met de Albanese christenen verbeterd Familie de Jong, Bonaire Bon tardi, Hoe gaat het met jullie? Hier met ons gaat het goed. Bij Krusada hebben we de week afgesloten met een bezoek van acht burgemeesters uit Nederland die een bezoek kwamen brengen aan het project Krusada. Leuk om hen rond te leiden en te vertellen over het werk en het waarom van het werk. Voordat ze kwamen bad ik God om een woord te mogen delen over het waarom van dit werk. Er was ruimte om te vertellen dat we dit werk doen om de liefde van Jezus door te geven. God de Vader heeft deze wereld zo lief en kijkt met verdrietige ogen naar wat er allemaal gaande is en hoe er omgegaan wordt met mensen. Maar Hij zond Zijn Zoon voor deze wereld. Voor jou, voor mij, in Nederland, op Bonaire. Mooi om dit door te mogen geven aan anderen. De meiden (Nienke en Norah Grace) hebben vakantie gehad afgelopen week. Dat was leuk voor hen en druk voor huize De Jong :-). Maar wel heel gezellige week geweest. Veel geknutseld, gespeeld, gebakken en gezwommen. Leuk om te zien hoe Joel hierin zijn weg vindt. We zijn dankbaar met elkaar. De vrouw van de pastor (zo heet hier een dominee) is afgelopen week teruggekomen na een operatie op Aruba. We zijn blij dat de pastor en pastora weer in onze gemeente zijn om ons ook a.s. zondag weer voor te gaan. We hopen dat jullie een fijne dienst hebben a.s. zondag. Gebedspunten Wij danken.. .. voor het bezoek uit Nederland aan Krusada ..voor God’s onbegrensde liefde Wij bidden..

..dat er voldoende vrijwilligers aanmelden om de nieuwe werkplaats klaar voor gebruik te maken ..dat veel ex-verslaafden en ex-gedetineerden in deze werkplaats een vak leren en zo een nieuw leven mogen opbouwen

Hervormde gemeente Oud Beijerland: Heeft contact met de familie van den Boogaard in Malawi Begin deze maand was het 7 jaar geleden dat we in Ekwendeni aankwamen. We keken als gezin de foto's terug. Ook toen bloeiden de Jacaranda's met hun prachtige paarse bloemen. Wat waren de kinderen nog klein. We herinneren ons die tijd nog levendig. Voor ons gevoel is het geen 7 jaar geleden. "Nog maar een paar maandjes..." Die uitspraak viel deze week even terloops in een gesprek. Het ging over onze plannen voor de komende tijd. Ik realiseerde me ineens dat voor anderen ons vertrek heel dichtbij is. Voor ons eigen gevoel is het "pas volgend jaar". Tussen 3 oktober 2008 en 3 oktober 2015 schreven we 164 blog-berichten. In de eerste 4 jaar gemiddeld 30 per jaar. Daarna zakte het naar zo'n 10 per jaar. We hebben ons voorgenomen om op een veel hoger gemiddelde te eindigen. We willen proberen jullie weer regelmatig mee te nemen in ons leven en werken hier. Om te beginnen daarom een inhaal-foto-blog van de afgelopen maanden. Eind maart 2015. Een zondagse wandeling net buiten Ekwendeni. Doen we niet zo vaak meer als andere jaren. Het is regentijd, alles is prachtig groen. De maïs staat er mooi bij. We wisten toen alleen nog niet dat de regentijd al definitief voor bij zou blijken te zijn. Veel te vroeg: er viel in Ekwendeni 30% minder regen dan het jaar ervoor. Het seizoen begon laat en eindigde vroeg. We hoorden afgelopen week al de eerste berichten dat in sommige plekken mensen nu al aangewezen zijn op mango's als ontbijt, lunch en avondeten. Normaal gebeurt dat pas eind december.

Palmzondag, het begin van de lijdensweek die uitloopt op Pasen. In Noord-Malawi is Pasen het grootste kerkelijke feest. In alle gemeenten is er een soort gemeenteweekend met verschillende kerkdiensten, dopen, belijdenis, lezingen, drama, film, koren, etc. De zondagsschool deed dit jaar volop mee.

Goede Vrijdag. Martijn werd bevestigd als ouderling. Met alle andere 80(!) te bevestigen ouderlingen en diakenen lopen we in optocht de kerk binnen. Vooraf krijgen we nog wat korte instructies van de dominee. Dat geeft mij de gelegenheid snel een foto te maken.

11 april 2015. Internationale dag voor het straatkind. Martijn is als bestuurslid betrokken bij God Cares, een organisatie die in Mzuzu werkt met straatkinderen. Dit jaar deed God Cares voor het eerst mee met de internationale viering. Eén van de hoogtepunten van de dag was een voetbalwedstrijd tussen twee teams van straatkinderen samen met twee spelers van het Malawiaanse nationale voetbalteam.

14 april 2015. Evaluatie van de uitvoering van het strategisch plan van de kerk over de periode 2010-2014 (waar Martijn leiding aan geeft). Met de kerkleiding, alle projectteams, alle afdelingshoofden en vertegenwoordigers vanuit de gemeenten (in totaal zo'n 60 mensen) zijn we tweeënhalve dag bij elkaar in Ekwendeni om te kijken naar de resultaten van de afgelopen 5 jaar. Om vervolgens plannen te maken voor de komende jaren. De voorbereiding was intens. De dagen zelf ook. Maar het is ontzettend mooi om te zien wat er allemaal in gang is gezet en wat het betekent voor mensen in de gemeenten. 17 april 2015. Vrijdag. Ik breng de kinderen naar school. Ik kijk nog even naar ze als ze aan de assembly beginnen. #trotsevader

18 mei 2015. Ruth gaat voor het eerst van naar Nederlandse school. Ze genoot en deed het prima.

19 mei 2015. Terwijl de kinderen op school waren gaven wij een presentatie over het HIV-werk van de kerk en de nieuwe HIV-kliniek in Oud-Beijerland. 's Avond waren we daar ook te gast op een gemeenteavond. Naast Oud-Beijerland presenteerden we ook nog in Delft en in Heiligerlee-Westerlee.

Zomer in Amman De thermometer tikt al een paar dagen de veertig graden aan. Het is duidelijk zomer in Amman! Op dit moment is het ook voor Jordaanse begrippen wel erg warm. Gelukkig valt het binnen de dikke muren van ons huis wel mee en doen de ventilatoren wonderen. Drie maanden geleden kwamen we hier aan. Sindsdien is er van alles gebeurd, we hebben nieuwe ervaringen opgedaan en Amman is steeds meer een thuis aan het worden. In deze Vissersleven vertellen we waar we zoal mee bezig zijn geweest. Vluchtelingen De camera's zijn inmiddels weg, maar de oorlog in Syrië gaat onverminderd door. Het land is een warboel van een regeringsleger en allerlei oppositiegroepen die elkaar en de regering bevechten. Iedere dag vallen er nieuwe slachtoffers. Aan de grens tussen Syrie en Jordanië wachten duizenden Syriërs tot ze Jordanië kunnen invluchten, maar de grens zit potdicht. De Jordaanse overheid zit met de handen in het haar hoe ze met de vluchtelingenproblematiek moet omgaan. Voor de vluchtelingen die al in Jordanië zijn, betekent het dat ze voorlopig niet terug kunnen naar hun thuisland. Tenminste, tenzij de situatie in Jordanië onhoudbaar wordt voor ze. Meer en meer donoren trekken zich terug. Er zijn veel minder fondsen beschikbaar dan voorheen.. Het Wereld Voedsel Programma kampt met enorme tekorten, waardoor ze de steun aan vluchtelingen vanaf augustus moet halveren (zie het artikel hierover op nu.nl).

Een krabbel van Aron Lieve mensen, Ik praat al een beetje Engels en Arabisch, heb schildpadden geaaid, ben op een ezel een berg op gereden, speel vaak in de zandbak, heb een zwembad met een palmboom erboven en ik ga naar school... Er is dus best een hoop gebeurd in korte tijd! Soms denk ik nog wel aan Nederland. Bijvoorbeeld als er iemand op de computer belt. Dan

mis ik jullie wel een beetje. Maar meestal heb ik er niet zo'n erg in, want ik heb erg veel te doen hier. Iedere dag is weer anders. Soms ga ik met papa en mama de stad uit om andere mooie dingen in het land te zien. Maar ook hier in de stad gebeurt er van alles.

Er wonen honderdduizenden Syrische vluchtelingen

Iedere week schrijf ik wel wat op mijn blog. Het is fijn om alle

in Jordanië. Om te overleven zijn ze afhankelijk van

belevenissen van je af te

humanitaire hulp

schrijven. Dus als je wilt weten hoe het echt met mij (en ook een beetje met mijn papa en mama) gaat, kijk dan regelmatig even op:

Het Medair programma kan gelukkig nog doorgaan. Ook wij hebben te maken met geldtekort en een groot deel van Edwin's tijd gaat op aan het vinden van nieuwe donoren. Dat valt niet mee, maar gelukkig zijn er ook

botrosblogt.blogspot.com. Bye bye (soms zeg ik ook: byeeeeeeeeeeeeee. met zo'n mooi boogje naar beneden),

positieve ontwikkelingen en lukt het ons tot nu toe om het programma draaiend te houden.

Aron Visser

Op dit moment kent het programma twee belangrijke onderdelen: 1. Gezondheidszorg voor de vluchtelingen en dan met name kinderen en zwangere vrouwen 2. Financiële support voor de armste en meest kwetsbare Syrische gezinnen. Zij gebruiken het geld vooral om de huur van hun onderkomen te betalen. Door de enorme toestroom van vluchtelingen zijn de prijzen van de huizen hard gestegen. In de afgelopen maanden heb ik (Edwin) heel wat vluchtelingen bezocht. Achter elke voordeur zit een uniek verhaal, maar de gemene deler is dat het altijd trieste en hartverscheurende verhalen zijn. Mensen die het vroeger heel goed hadden, zijn in een klap alles

Op bezoek bij Syrische vluchtelingen in het noorden van het land.

kwijt geraakt en leven nu een straatarm vluchtelingenbestaan. (zie ook het verhaal hieronder van Um Ahmed) Al is de internationale aandacht dan helaas wat weggeëbd, de noodzaak om ons werk voort te zetten is duidelijk. Het einde van de oorlog is nog lang niet in zicht. En dus zullen we ons blijven inzetten om deze vluchtelingen een enigszins menswaardig bestaan te kunnen geven. Werk Lianne Lianne is de afgelopen weken met Medair in gesprek geweest over mogelijkheden voor werk. Aron gaat inmiddels 3 dagen per week naar een 'preschool', en dus heeft Lianne ook wat meer haar handen vrij om aan de slag te gaan. Medair heeft haar gevraagd om 'gezondheidscoördinator' te worden voor het MiddenOosten. Haar taak is vooral om kritisch mee te denken met de diverse gezondheidszorg programma's, mee te werken aan voorstellen en rapportages naar donoren, trainingen te faciliteren en samen met andere lokale en

Klaar om naar school te gaan.

internationale staf te werken aan kwaliteitsverbetering en vernieuwing in de programma's. Lianne is heel blij dat ze hiermee de mogelijkheid heeft om zich met haar achtergrond en ervaring in te zetten voor deze regio. Aron Aron is inmiddels 20 maanden oud. Vanaf het moment dat hij 's morgens wakker wordt begint hij te praten en dat houdt eigenlijk niet op tot we hem 's avonds weer op bed leggen. Op zijn kamer heeft hij veel foto's hangen van familie in Nederland. En voor hij gaat slapen moet hij eerst door het ritueel om ze allemaal iets goeds toe te wensen. 'Doei opa', 'doei doei oma', 'bye bye oma' en als je vraagt wie zijn vriend is, is het antwoord nog altijd 'tanja', de samenvatting van zijn

Aron laat zijn creativiteit botvieren op het balkon

grote neef Matthanja in Nederland. Drie maanden geleden kon hij nog niet lopen, maar inmiddels rent hij door het huis. Vorige week besloot hij op reis te gaan. Hij pakte een plastic tas, deed daar zijn slab en zijn beker in en stapte de voordeur uit, klaar om in de lift te stappen. Toen we hem vertelden dat dat toch echt niet kon, was hij flink beledigd. Als we met hem naar de winkels in de buurt gaan,

Het verhaal van Um Ahmed Er staat verdriet in de ogen van Um Ahmed. Ze woont in een klein flatgebouw, waar ze 1 kamer heeft gehuurd voor haar gezin. Ze heeft 2 kinderen. De oudste is 4 en heet Ahmed, de jongste is 7 maanden en heet Amir. Vroeger had ze ook nog een

loopt hij graag mee. Hij kan best snel lopen, maar het probleem is dat hij elke paar seconden wel een reden heeft om te stoppen. Een poes op een muurtje, een rolluik van een winkel waar je flink aan kunt rammelen, of een trapje waar je even rustig op kunt zitten om uit te rusten. Eenmaal in de winkel aangekomen krijgt hij met zijn blonde haren en altijd innemende glimlach volop aandacht van iedereen en dat laat hij maar al te

dochter.

graag gebeuren. We gaan op de grond zitten en Um Sinds een paar weken gaat Aron naar een preschool.

Ahmed vertelt hoe ze 2 jaar geleden

Dat is zoiets als een kinderdagverblijf, maar met een

zijn gevlucht uit Syrië. Er vielen

educatief programma. We zijn blij dat hij hierdoor met

raketten op hun huis, waardoor ze

leeftijdsgenoten kan spelen en gezien wordt als

moesten vluchten. Hun dochtertje

'gewoon' in plaats van het blondje jongetje in een

Hadeen werd getroffen door de

Arabisch land. Op school draait hij mee als ieder ander

raketaanval en overleefde het niet. Um

kind. Hij heeft het naar zijn zin, maar vindt het op z'n

Ahmed laat een foto zien van het

tijd ook spannend en als mama weggaat rollen er soms wel wat tranen. Maar hij komt ook blij thuis met zelfgemaakte hoeden, tekeningen en een muis die is

meisje. Haar gezicht is linksbovenaan opgereten door de raketaanval en overal zit bloed.

ingekleurd met vingerverf. Op school wordt er Engels en Arabisch gepraat. Tot nu toe is Arons nietNederlandse woordenschat beperkt tot een paar

‘We hebben Hadeen niet kunnen begraven‘, vertelt ze, ‘want we moesten

woorden, maar dat gaat waarschijnlijk wel veranderen.

direct vluchten. Onze familieleden

''Bye bye' en 'thank you' zijn inmiddels al ingeburgerd!

hebben haar later begraven.‘ Ze kijkt me aan. Haar ogen weerspiegelen een wereld van verdriet. ‘Toen we Ahmed

Ons leven We zijn erg dankbaar dat we hier kunnen wonen en werken. Het werk is mooi en zinvol en we genieten van het leven in de stad Amman. Met onze Medair teamgenoten kunnen we het het heel goed vinden en 's avonds en in de weekenden worden er heel wat spelletjes gespeeld en films gekeken. Op het moment dat we dit schrijven, zijn we binnengekomen van een lange middag en avond in de tuin met teamgenoten. Aron vermaakte zich in de zandbak, terwijl wij onder de appelboom genoten van gezelligheid en goede gesprekken. Op vrijdagmorgen gaan we naar de Sudanese International Church. Deze kerk wordt geleid door een dominee uit het uit Nubagebergte, waar we ons werk bij Medair ooit zijn begonnen. De kerk is een bonte mengeling van allerlei nationaliteiten en talen. De dienst is in het Arabisch en wordt vertaald naar het Engels. Zo veel verschillen, maar verbonden in ons geloof in Jezus Christus. Aron gaat ook iedere week mee. In de tweede helft van de dienst houdt hij het meestal niet meer uit om stil te zijn en dan gaat een van ons met hem naar buiten. Op het plein rond de kerk zijn meestal genoeg andere kinderen met wie hij kan spelen totdat de dienst is afgelopen.

vonden onder het puin, dachten we dat hij ook dood zou zijn, maar hij heeft het overleefd. Hij heeft wel een oog verloren. En mijn vader verloor zijn been in de aanval. Hij is met ons mee gevlucht naar Jordanië‘. Ahmed zit naast me. Hij vindt dit onverwachte bezoek wel interessant. Met zijn linkeroog blijft hij naar me kijken. Aan de rechterkant zitten littekens om een lege oogkas. Hij vraagt of hij met mijn telefoon een foto mag maken van zijn broertje Amir die op een kussen in de kamer ligt te slapen. Zijn moeder vertelt dat ze het vroeger in Syrië goed hadden. Haar man had een kleine supermarkt, die voldoende inkomen opleverde. Hun huis en hun winkel zijn door de raketten verwoest. Hier in Jordanië mag haar man niet werken. Als hij dat toch doet en de Jordaanse overheid komt erachter, wordt hij gedeporteerd naar Syrië en overgeleverd aan het leger daar. ‘Ahmed praat veel over zijn zusje en hij mist haar erg. Maar hij is ook blij met Amir. Amir is 7 maanden geleden geboren,‘ vertelt Um Ahmed. Ahmed blijft intussen maar foto’s maken van de slapende Amir. Um Ahmed kijkt naar haar twee kinderen. Ze loopt naar hen toe en

Een indruk van een dienst in de Sudanese kerk.

pakt Amir in haar armen. ‘Hij lijkt op Hadeen‘, zegt ze. En heel even komt er op haar gezicht een kleine

glimlach. We hopen dat we zo weer even iets hebben kunnen doorgeven van het leven hier. Bedankt voor al jullie meeleven. We genieten erg van de apps, telefoontje, kaarten enz. Nog even ter herinnering: als je wilt bellen, kun je gewoon een Nederlands nummer gebruiken. Dat komt hier automatisch binnen in onze woonkamer en kost je niets extra. Het nummer is 085 0020272. Een hartelijke groet van ons drieën!

Edwin, Lianne en Aron Copyright © 2015 Edwin en Lianne, Je staat in onze adreslijst. Als je wilt, kun je je hieronder afmelden. Onze e-mailadressen zijn: [email protected] en [email protected]

Zending in de regio Ridderkerk - Zwijndrecht Op zondag 13 september jl. heeft in de Oude Kerk van Zwijndrecht de uitzenddienst plaatsgevonden van Cora Theunisse. Cora zal in Zuid-Afrika de school/training volgen aan de Child'ren at Riks school in Muizenberg van jeugd met een Opdracht. De eerste 3 maanden staan in het teken van onderwijs. Hierop volgt een stageperiode in Zuid-Afrika. Na een periode van verlof zijn Rik en Machteld Lubbers al weer enkele maanden terug in Kosovo. Rik en Machteld zijn uitgezonden namens de GZB vanuit de Singelkerk van Ridderkerk. Op gezette tijden heeft de zendingscommissie van de Singelkerk een Skype-verbinding met hen, waarbij zij ook vernemen van hun situatie. Rik vertelde o.a. dat hij zich nu terugtrekt uit het tienerwerk. Een Kosovaars echtpaar neemt dit over. Dit is de bedoeling wat een zendeling voor ogen heeft. Rik gaat nu iets opzetten voor jonge mannen. De zendingscommissie van de Singelkerk heeft op 3 oktober ook weer een kinderkledingbeurs gehouden. Deze bracht € 420,-- op voor het werk van de familie Lubbers. De Bethelkerk van Zwijndrecht houdt op DV 6 november a.s. weer een diner op het Struweel. Het zal in het teken staan van de herfst. Dit alles ten bate van de ZWO-projecten

Kerk in Actie inspiratieavond. Geloven in Delen (juist nu!) Vrijdagavond 13 november 2015 in Utrecht "Samen zijn we de kerk in actie” Geïnspireerd door Jezus Christus, willen we delen wat ons gegeven is. Om in Nederland en wereldwijd mensen hoop te bieden en tot hun recht te laten komen. Beste diakenen en leden van zendings- en ZWO-commissies, Het nieuwe seizoen is weer begonnen. En dan komt vaak ook de vraag: hoe betrekt u de gemeente bij uw werk? Wat kunnen wij doen voor vluchtelingen nu de problemen zo urgent zijn? En hoe gaan we aan het werk in het komende seizoen? Daarom nodigen we u uit voor de inspiratieavonden van Kerk in Actie: Geloven in delen (juist nul). U bent van harte welkom op vrijdag 13 november 2015 vanaf 19.30 uur in het Johannescentrum. Moezeldreef 400 3561 GD te Utrecht Overvecht. We starten de avond om 20.00 uur. Interactieve avond met workshops Het wordt een interactieve avond om met andere diakenen, ZWO- en zendingscommissieleden van gedachten te wisselen. Samen nadenken over manieren om gemeenteleden bij het zendings- en (wereld)diaconale werk te betrekken. Samen de 40dagentijdcampagne invullen én manieren ontdekken om ook op andere manieren in actie te komen. Dit doen we onder andere via een aantal workshops: 1. "Concrete hulp aan vluchtelingen" Geesje Werkman, beleidsmedewerker Vluchtelingen in Nederland van Kerk in Actie 2. "Aan de slag met de 40dagentijd 2016" Linda Zuidhof, campagneleider 40dagentijd van Kerk in Actie 3. "De gemeente betrekken bij een themajaar" Mieke Weeda en Ellen van Amerongen, Protestantse gemeente Driebergen 4. "Diaconaat ingebed in de kerkdienst" Rian Binnendijk, pianist en hoofd Communicatie 9 Fondsenwerving van Kerk in Actie. Meer informatie over de workshops vindt u op pagina twee. Aanmelden Opgeven voor deze avond kan via http://www.kerkinactie.nl/inspiratieavond of een mailtje aan ondergetekenden. Uiteraard geldt deze uitnodiging ook voor andere commissieleden en belangstellenden in uw omgeving. Stuur het gerust door en neem ze mee. Voor een routebeschrijving: http://wp.johannescentrum.nl/route/ We zien ernaar uit u te ontmoeten op deze avond!

Met hartelijke groet, Karel Jungheim [email protected], 06-15179361 Tom Kolsters [email protected], 06 -11537672 NAJAARSZENDINGSCOLLECTE GZB DE BIJBEL VOOR EGYPTE In Egypte mogen christenen niet evangeliseren. Het Woord van God klinkt alleen in de kerk. Maar voor een moslim is de drempel om daar binnen te gaan heel erg hoog. Daarom heeft het Egyptisch Bijbelgenootschap twaalf boekwinkels verspreid over het hele land. Daar komen mensen wel naar binnen. Een gesluierde vrouw stapte een boekwinkel binnen en kocht een Bijbel. Op het bonnetje dat zij kreeg, zag ze dat er op de achterkant een bijbeltekst stond: ‘Hij is getrouw en rechtvaardig om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid.’ “Geldt deze tekst ook voor mij?” vroeg ze. De verkoper vertelde haar dat dit bijbelvers een belofte is van God, de Enige die al onze zonden kan vergeven. Het is in Egypte verboden om Bijbels gratis weg te geven. Met de steun van de GZB kan de prijs echter heel laag worden gehouden, zodat het voor de meeste Egyptenaren mogelijk is om een Bijbel te kopen. In 2013, toen er in Egypte veel kerken in brand werden gestoken, zijn er ook twee boekwinkels verwoest. Tegelijkertijd zijn er in dat jaar meer dan 175.000 Bijbels verkocht! Met een gift van € 20 maakt u het mogelijk dat de boekwinkels vijf Bijbels voor een lage prijs kunnen verkopen. Doet u mee? Geef aan de collecte of maak uw gift over op NL91 INGB 0690.7624.45 t.n.v. GZB, Driebergen o.v.v. ‘Najaarscollecte’. Alvast hartelijk dank voor uw bijdrage.

Missionaire gemeenteavond Nieuw- Beijerland 14 oktober 2015 Op woensdagavond 14 oktober 2015 was er een missionaire gemeenteavond in de Hoeksteen (Nieuw- Beijerland). Aan het begin van de avond stonden we stil bij de ontmoeting van Jezus Christus met de Samaritaanse vrouw bij de waterput. Jezus weet deze vrouw te raken op haar diepste behoeften. Tijdens deze ontmoeting wordt het evangelie dan ook werkelijk Goed Nieuws voor deze vrouw. Zo wilden we ook deze avond nadenken over de diepere behoeften van het dorp en de mensen die er wonen. Tijdens de avond stonden drie vragen centraal: -

Hoe kijken de randkerkelijke en niet-kerkelijke mensen naar het dorp?

Wat speelt er aan de oppervlakte aan zorgen / wensen? Wat zijn de diepere behoeften van mensen in het dorp? -

Hoe kijken de randkerkelijke en niet-kerkelijke naar de hervormde kerk?

Wat weten ze van de gemeente? Wat is hun beeldvorming? Wat verwachten ze van de kerk? -

Hoe kijken we als kerkelijke gemeente naar het dorp?

Hoe zijn we als gemeente bij het dorp betrokken? Hoe zouden we meer betrokken kunnen zijn? Verschillende mensen gaven aan dat het stellen van deze vragen hen hielp om op een andere manier te gaan kijken naar wie we zijn en wat we doen. De antwoorden en de gesprekken die ontstonden waren soms verrassend en soms voorspelbaar. Mensen maken zich onder meer zorgen over de beperkte voorzieningen in het dorp, over medeleven / zorg voor ouderen en hoe de kerkelijkheid van het dorp het onderlinge contact vaak lijkt te begrenzen.

Er liggen volop mogelijkheden om meer betrokken te raken bij het dorp. Het dorp lijkt daar ook open voor te staan. Daarbij zijn de verwachtingen vanuit het dorp niet overspannen. Een positieve aanwezigheid van de kerk in het dorp wordt gewaardeerd. Mensen willen vooral gekend en erkend worden. Vriendelijkheid en respect voor iedereen geeft daarvoor een belangrijke basis. Als gemeente willen we graag leren hoe we er meer op uit kunne gaan. Nu verwachten we vooral dat mensen wel naar ons toe zullen komen. Ook tijdens deze avond bleek dat deze houding behoorlijk diep zit. Een volgende stap is dan ook om met een aantal mensen uit de gemeente praktisch één of enkele activiteiten te organiseren waarmee we concreet iets voor het dorp betekenen. Onze ontdekkingsreis wordt vervolgd! Voor meer informatie neem contact op met Hendrik Klaver, 06 46954046 of [email protected].

FAMILIE KROESBERGEN IN ZAMBIA – CONTACT STRIJEN Wij waren er niet bij, maar afgelopen mei studeerden veertien van onze theologie-studenten af aan Justo Mwale University. Voor het eerst een diploma uitreiking niet meer als 'university college', maar als officiële, zelfstandige universiteit. Het was een feestelijke gelegenheid, waar Zendingspost

Mei 2015

19

onze collega's Dustin en Sherri Ellington verslag van hebben gedaan in een rondzendbrief. Hier een vertaling van hun impressies. “Onze studenten hebben hun laatste lessen in oktober, maar studeren officieel pas af in mei. Voor ons een mooie gelegenheid om studenten opnieuw te ontmoeten nadat ze hun eerste ervaringen in de gemeente hebben opgedaan. Naomi is predikant in een dorp op het platteland. Er kwamen meer dan 900 mensen naar haar paasdiensten. Ik vind het vooral leuk om dit te horen omdat Naomi in mijn wekelijkse preekklas zat. De afgelopen jaren heb ik regelmatig preken met haar besproken. Geweldig dat haar woorden nu honderden mensen weten te raken. Een andere jonge dominee, Moses, vertelde dat hij predikant is in een gemeente met 21 kerkgebouwen of ontmoetingsplekken. De gemiddelde locatie heeft honderd volwassen leden, kinderen niet meegeteld. In een land waar 50% van de bevolking jonger is dan 16, en waar families vaak zes of zeven kinderen hebben, betekent dat een enorme gemeente voor een net afgestudeerde dominee. Ik weet dat deze mensen het goed zullen hebben met Moses; Sherri en ik hebben hem leren kennen als een oprecht Christen met een goed hart. Een Presbyteriaanse kerk uit North Carolina heeft geld gedoneerd om fietsen te kunnen kopen voor hem en de andere afgestudeerde predikanten. Je had Moses' glimlach moeten zien! Het is nu veel gemakkelijker voor hem om rond te reizen tussen de 21 ontmoetingsplekken in zijn gemeente. Het is best lastig om beginnend predikant te zijn. Eén van de grootste uitdagingen is de druk om te prediken dat Jezus werkt zoals de amuletten en magie die de Afrikaanse gelovigen achter zich laten – alleen dan wel machtiger. Christus is de beste en snelste manier om te krijgen wat je wilt: gezondheid en succes voor jou en je familie. Volgens deze visie is het Christendom de kortse weg naar aards geluk. Deze boodschap is niet helemaal verkeerd, maar tijdens hun studie leren de studenten er genuanceerd over te denken. En toch is het moeilijk voor hen om iets te preken dat niet klinkt zoals dit welvaartsevangelie. Deze week nog zei een student tegen me dat hij begrijpt dat het gaat om Gods instemming, niet om wat de mensen van je denken. Toen vroeg hij: “Maar wat moet ik tegen mijn familie zeggen als de gemeente mij niet betaalt?” Ik weet van veel studenten en afgestudeerde predikanten dat ze alleen door hun gemeente betaald worden als ze preken over welvaart; of tenminste dat ze veel minder betaald krijgen als ze niet zeggen dat rijkdom en zegeningen op magische wijze door Jezus geleverd worden. De kerk in zuidelijk Afrika zit vol leven, groei en belofte, maar er is ook kwetsbaarheid en gevaar. Bid met ons voor onze studenten en de al afgestudeerde predikanten. Bid voor onderscheidingsvermogen zodat ze de waarheid van Jezus Christus mogen kennen, in deze waarheid mogen leven, en voor de moed om het ware evangelie ook te prediken.”

Zendingspost

Mei 2015

20

De wind van voren: In Nieuw- Beijerland is er op 18 oktober een welkomstdienst gehouden. Aan de dienst is, ten opzichte van reguliere diensten, extra ruchtbaarheid gegeven door middel van flyers, persoonlijke uitnodigingen en lokale media. Muzikale medewerking werd verleend door Christian Verwoerd. Het thema van de dienst was “de wind van voren”. Dominee Post stond in deze dienst stil bij Psalm 24. Daarin wordt onder andere verteld over de zegen van de Heere. Hoe fijn is het als je in letterlijk of figuurlijk opzicht de wind in de rug hebt; of schuin in de rug. Als je aan het fietsen bent trapt dat lekker door. En wat te denken van een zeilboot. Zo mogen we ons gesterkt weten door de Heere; hij is al de wind in onze rug. Hoe anders is dat als de wind van voren komt. Dan voelt het als tegenslag; het zit dan niet mee. Maar ook of juist dan mogen we vertrouwen op de Heer; Hij strijd voor ons en heeft voor ons gestreden. De liedjes van Christian Verwoerd sloten mooi aan bij het thema met teksten als: “Want zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo is de trouw van God voor mij”. En “Zoals de wind die zo krachtig om mij heen slaat met snelheid door de bomen jaagt. Zoals een golf, die vanuit de zee omhoog komt en buldert als hij overslaat; zo is ook Uw grenzeloze kracht. Heel Uw schepping laat iets zien van wie U bent.” We kijken terug op een mooie en gezegende dienst. En we hopen uiteraard dat de dienst door welk woord of lied dan ook op een christelijke manier invloed heeft bij de aanwezigen. Zodat weer duidelijk mag zijn door Wie, tot Wie en in Wie alle dingen zijn. Wie is die Vorst, zo groot in eer? 't Is God, d' almachtig, Opperheer…..

Vanuit de redactie: Onderstaande bijdrage heeft ook in de vorige editie gestaan, maar heeft als bedoeling om nogmaals aandacht te vragen voor de Zendingspost. Het blad de Zendingspost is een uitgave van de classicale commissies voor Zending en Werelddiaconaat van de classes Barendrecht en Dordrecht. In het blad komen berichten over contacten en activiteiten die in onze classes plaats vinden. Van oudsher kwamen er de nieuwsbrieven in die de uitgezonden zendingswerkers schreven. De laatste tijd werden dat meer korte berichten uit de breedte van de kerk in onze classes. De bedoeling is steeds geweest om aandacht te vragen voor het werk van Zending en Werelddiaconaat. De Zendingspost is in een beperkte oplage verstuurd naar gemeenten die dit blad wilde verspreiden in de eigen gemeenten. De laatste tijd staat de oplage onder druk door het opzeggen van de afname van het blad. Een kleinere oplage betekent kosten verhogend en van enkele gemeenten kwamen berichten om te bezuinigen. Als classicale commissies voor Zending en Werelddiaconaat van de classes Barendrecht en Dordrecht hebben we besloten om over te gaan naar een digitale uitgave. Er verschijnen telkens twee versies, een kleine om na vermenigvuldiging te verspreiden en een uitgebreide versie om op de website van uw kerkgemeente te plaatsen. Zendingspost

Mei 2015

21

We denken ook het bereik van het blad te vergroten omdat nu niet alle gemeenten de Zendingspost ontvingen. Als commissies hechten we eraan om een blad dat al zevenenzestig jaargangen bestaat te laten voort bestaan. Daarom doen we een beroep op u allen om medewerking en zorgen voor verspreiding, digitaal of gedrukt (gestencild). In de kleine uitgave staan korte berichten die in de grote uitgave uitgebreider terug komen. Graag willen wij in de komende tijd in een contact met plaatselijke commissies in gesprek gaan over de nieuwe vorm van de Zendingspost. Voor de volgende uitgave, die verschijnt eind februari 2016, kan de kopij gestuurd worden, per mail [email protected] of per post Kortestraat 7, 3295 BH ’s-Gravendeel

Vriendelijke groeten ZWOcommissie

Zendingspost

Mei 2015

22