Zomaar een leven(2) Auteur Bakie

Zomaar een leven(2)

Auteur Bakie 1

Inhoud opgave De inleiding Uitleg over het vervolg

Midlife tot 42 jaar

Nieuwe start tot 49 jaar

Nog niet gedaan tot 56 jaar

Troisième âge tot 63 jaar

2

De inleiding Ik Hans Bakermans ben geboren op 20 oktober 1948 als jongste zoon uit een gezin met te oude ouders een oude zus van 14 een nog oudere broer van 15 en een broer van 8 jaar oud In deel 2 beschrijf ik teveel mijn vakanties maar het is nu eenmaal zo. Ik heb goede ervaringen met die vakanties en ik hoop dat de lezers er iets aan hebben , hoewel ik besef dat iedereen zijn of haar vakanties anders beleeft . Maar als je op dezelfde manier van geniet als wij hebben gedaan, kun je er toch wel iets aan hebben In deze periode sta ik van mezelf verbaasd dat ik weer heb genoten van allerlei voorstellingen en dingen waar ik lang geen oog voor had, dus voor iedereen die nog vol in het leven staan met hard werken en kinderen opvoeden is er nog veel hoop

3

Midlife

tot 1990

Deze periode is anders maar in zekere zin wel te vergelijken met mijn pubertijd , het gaat van 35 jaar tot 42 jaar , een periode waar voor elke man de Midlife crisis om de hoek komt. En kijk maar naar alle mensen die je kent, ze hebben er allemaal mee te maken ,de een meer en de andere minder maar allemaal, het zal wel een natuurlijke reactie zijn op , het min of meer klaar zijn met opvoeden , zei ik als amateur psycholoog. Achteraf was ik veel te zelfzeker in deze periode.

Familie en omgeving In het begin rond de 35 jaar is alles nog geheel normaal al was ik al veranderd van werk omdat ik alles een beetje te gewoon vond altijd maar op de bouw werken altijd maar met dezelfde vrouw en altijd maar met dezelfde mensen om je heen en luxe betekend dan helemaal niets. En mijn altijd durende vraag wat is de zin van het leven kwam in die periode weer op, en je denkt oplossingen te kunnen vinden. Het werk en inkomen was behoorlijk goed maar bood weinig uitdagingen meer , hoewel ik behoorlijk goed ben in omgang met mensen en kinderen , zit jezelf in een periode van onrust omdat jou kinderen je al minder nodig hebben, mijn gezondheid was redelijk goed maar dat vind je ook normaal , hoewel dat niet zo is als je om je heen kijkt. Al dat gelul in de vorige zinnen zijn een excuus voor mijn handelen in deze periode. Bij het tafeltennis was er een vrouw die mij behoorlijk aanbad , dat is misschien een te groot woord , maar ik was er trainer en kon erg goed met de mensen opschieten en de mensen vonden mij ook een goede trainer, en onbescheiden als ik nu kan zijn was dat ook wel zo. Langzaam maar zeker wordt de band met die vrouw beter en beter ze sluipt mijn leven binnen zonder dat ik er erg in had, maar door de onrust thuis stond ik er wel voor open. Net als tegen mijn collega en team genoot Ed kon ik tegen haar alles kwijt , ze was een luisterend oor voor mij , en ik denk dat ik daar wel behoefte aan had. De band werd steeds sterker en op een gegeven moment werden de gesprekken die ik met haar had omgezet in “liefde”, en ik vond dat erg fijn .

4

Seks is voor mij nooit een probleem geweest ook niet in die periode dus voor Jeanne veranderde niet veel op dat gebied , ik was wel onrustiger en niet erg lief naar Jeanne toe, ik deed alles om bij die ander te zijn . Op vakantie in Italië ging ik naar huis omdat dit voor van Straten nodig was tijdens de bouw van de karpen, je snapt wel dat het de hele week kriebelde, op die ongelukkige momenten denk je aan scheiden en speelt er van alles door je hoofd , maar mijn probleem is altijd geweest in tegenstelling tot mijn familie dat ik te rationeel ben en denk wat ik allemaal achterlaat, met pijn in mijn hart heb ik die periode afgesloten omdat het niet haalbaar was. Jeanne had wel gemerkt en gehoord dat ik iets zou hebben met een ander maar , ik ontkende en Jeanne hield zelf van struisvogel politiek, alles bij elkaar heeft deze onrustige periode lang geduurd en gaat nog verder na mijn 42 jaar, ik kom er nog op terug. Tijdens het schrijven besef ik dat ik mijn gevoelens van die periode moeilijk op papier krijg , of erger nog me ze nog kan herinneren, behalve dan dat het erg spannend was , en dat ik telkens in conflict met mezelf was en soms ook met anderen. Ik heb ook absoluut geen spijt van wat er gebeurt is ik schaam me er ook totaal niet voor , ben er ook niet trots op , ik schaam me wel voor mijn eerste dansjes bij wennars , dat ik meedeed met een soort volks vermaak waar ik zelf niet van hield, maar dit vond ik te leuk om er spijt van te hebben. Ik besef wel dat door dit soort gebeurtenissen tegenwoordig de meeste stellen uit elkaar gaan , dat is gelukkig bij ons niet gebeurt. Jeanne en ik hebben wel maandenlang gesproken met elkaar over onze relatie en besefte dat we langs elkaar heen leefde , en we besloten na lang wikken en wegen een dag in de week iets te doen wat we beiden leuk vonden, ik weet nu niet meer wat dat was , maar het heeft wel gewerkt. In die tijd hebben we ons huis ook verbouwd , want dat werd wel ouderwets en de vloeren waren van hout . We hebben de begane grondvloer eruit gedaan en vloerverwarming aangelegd, dit was nu mode en toen wij bouwden 1973 was dat helemaal niet nodig omdat er nog geen energie crisis was geweest. Op de houten balklaag boven moest een cementdekvloer worden gelegd i.v.m. het geluid , de kinderen maakte wat meer herrie op die leeftijd en het isoleerde ook , en we hebben van het ellendig vaak lekkende platdak een kamer gemaakt . Alles bij elkaar was het een hele ingreep die veel geld kostte , meer als het bouwen toen had gekost, het duurde ook lang omdat ik het na de tijd moest doen, we sliepen op een gegeven moment tussen de kozijnen en omdat we jong waren gaf dat niets. Ik heb ook dingen gedaan die ik beter niet had kunnen doen, de stalen platen (lewis) aanbrengen op de houten balklaag ging erg goed en heb ik dan ook geluidsvrij kunnen maken, en ik dacht dat ik de cementdekvloer zelf zou kunnen leggen, ik had een goede officiële rij die niet te lang was en een spaan zoals de vloerenleggers die ook hebben, ik heb de vloer gesmeerd en dacht dat hij er keurig in lag, en was eigenlijk wel een beetje trots. 5

Toen men de vloerbedekking kwam leggen bleek dat er ik weet niet hoeveel geëgaliseerd moest worden, dat doe ik dus nooit meer. De kinderen werden langzaam maar zeker pubers , en zijn dan volgens velen onhandelbaar, bij ons was dat absoluut niet het geval , en deze psycholoog denkt dat het te maken heeft met de omstandigheden in de jeugd , ik was een vervelende puber en dat is nog een eufemisme, maar mijn omstandigheden waren niet geheel vlekkeloos verlopen. En ik heb het gemerkt op de Smok school dat kinderen die geen vlekkeloze kindertijd hebben gehad lastigere pubers zijn, en ik bedoel met niet vlekkeloos niet dat je uit in woonwagenbewoners milieu komt maar dat er in je gezin ontbrekende factoren ontstaan.

Vakanties Großarl Ik geef nu een samenvatting van 7 jaar van de 25 jaar Großarl. We zijn voor de eerste keer op wintersport geweest in Großarl , dat was vooral tegen mijn zin , om diversen reden , ik vond het zeik wat er naar toe ging, ik zei koud is koud en blijft koud, en tijdens de kerst periode organiseerde ik altijd een of ander toernooi bij het pingpongen . Nukkig zoals ik kan zijn ben ik met frisse tegenzin meegegaan, de reis ernaar toe vind trouwens altijd leuk dus dat was een meevaler, als je dan de eerste sneeuw ziet is het keet in de auto Jeanne word dan bijna hysterisch, en als je dan nog langs rotsen rijdt met ijspegels , dan is de broek nat. Heel erg leuk vond ik het binnen gaan van Großarl, omdat het stijl zeer smal en spannend is, en je weet niet of je de kettingen nodig hebt . En in die tijd was de weg ernaar toe zo smal dat je bij tegenliggers of terug moest of op zo’n inhaal manoeuvre strook moest gaan staan, en de juiste versnelling vinden en af en toe slippen geeft mij wel een kick. De kinderen zijn op klasje gegaan en dat ging erg goed , wij hebben langlauf ski’s gehuurd en een paar dagen geoefend, nu leent het dorp zich niet zo voor langlaufen , sowieso was het hele dorp nog niet echt een ontwikkeld als ski gebied , dus je kon er overal redelijk goed terecht en het was gezellig. We zijn een aantal jaren achter elkaar teruggegaan , maar niet meer naar hotel edelweiss , omdat we leken waren hadden we toch wel wat veel betaald in zo’n hotel, hoewel het er erg gezellig was en de mensen waren gastvrij. In het eerste jaar moesten we van alles ontdekken, en de familie Hettegger van edelweiss was zeer gastvrij ze deden alles om het de mensen naar de zin te maken, zo organiseerde ze een rodel tocht. We gingen met enkele gasten uit het hotel met busjes naar boven, naar een hut bij een oudtante van hun, dronken we wat , en nog wat want Peter zei “anders 6

durf ik niet”, ik had dit nog nooit gedaan en wist dus ook niet wat me te wachten stond. De afdaling ging over de weg aan de noordzijde van de berg want anders lag er geen sneeuw, er lag toch al niet teveel, we lagen met zijn tweeën op de slee, en moesten in de donker de leider volgen, die leider was iemand van de familie Hettegger dus ervaren, nou het was voor mij een kik van jewelste want ik bleef hem ongeveer bij. Maar achter ons vielen de slachtoffers een vrouw was rechtdoor gegaan en had haar arm behoorlijk bezeerd, een andere vrouw was met haar man in de prikkeldraad gekomen en heel de jas kapot. Later werd er wel geklaagd over deze tocht terwijl Peter ons behoorlijk had gewaarschuwd, maar ze waren zelf ook nog jong. De broer van Peter was met een ober en vriend samen naar Amerika geweest, die vriend was een populaire jongen en skileraar , Manfred of wel manni of wel Johnny bordelo, en Hans de broer van Peter was pistolen hans . Het jaar daarna zijn we naar een pension gegaan in het dorp bij Frau promegger, dat was niet gezellig , maar het onderkomen was goed genoeg, tijdens die winter hebben we Willem en Caroline ontmoet, Caroline is de zus van Peer kuiken onze zwager, en het leuke was dat hun 2 snotneuzen hadden die even oud als onze snotneuzen waren , dus dat speelde leuk met elkaar , en je kent het volks gezegde als de kinderen het goed hebben dan hebben de ouders het ook goed , en in dit geval was dat zeker zo . Voor het jaar daarop hebben we afgesproken dat we in unterberg de skistraat van Großarl iets zouden zoeken, dat is ook gelukt wij bij vrouw Rohrmoser en hun bij Seer, jammer dat we niet bij elkaar zaten maar het was minder dan 100 meter van elkaar. In die winter sneeuwde het heel erg veel tijdens de vakantie, zoveel dat de kinderen gangen in de wei konden maken die hoger waren dan hun zelf, dwz de sneeuw lag hoger dan hun lengte en die was toch wel 1,4 meter. Het 4e jaar was het helemaal goed ik had mijn rust gevonden, nee ik wilde zelfs graag gaan, en we lagen samen bij Frau Seer, dus in de avond konden we gezellig kaarten en andere spelletjes doen met de kids , we gingen meestal uit eten bij Roslehen daar was het tussen de middag altijd een drukte van jewelste omdat er een sleepliftje was voor de kinderen en de klasjes kwamen daar altijd samen, we namen altijd het dag menu en dat was altijd genoeg en Oostenrijks goed. Alleen met kerst gingen we naar het ondertussen zeer luxueus verbouwde edelweiss, en je kon dan kiezen tussen 2 menu’s en Willem en Jeanne namen altijd het een en Caroline en ik altijd het andere , en dan waren we net kinderen over welk gerecht nu het lekkerst was, dat van ons natuurlijk. Met Frau Seer kon ik goed praten en we hadden het een keer over gasten van hun die er al 18 jaar kwamen, ik zei toen verbaasd “al 18 jaar” . Zoals ik al eerder zei, schrok ik van de mensen die al 18 jaar daar kwamen, terwijl wij nu in 2009 al 25 jaar naar dezelfde plaats gaan, en met liefde en plezier,bij de familie Seer logeren,hun dochter Barbara was evenals hun oudste 7

zoon Michael ook thuis, de middelste zoon Josef was iets meer werelds en wilde huisarts worden. Großarl had toen weinig inwoners, samen met hutslag ruim 1500, en bezoekers kwamen er toen ook al 2000 tijdens de winter, dus alle zeilen moesten worden bijgezet om iedereen van een natje en een droogje te voorzien. In de skistraat was weinig te doen behalve, druk verkeer van bussen naar de kabelbaan ongeveer 700 meter van ons pension, en mensen die heen en weer liepen naar Edelweiß en iets verder naar Roslehen of daartussen naar nog 3 andere gelegenheden om wat te eten en drinken. In het dorp waren 2 supermarkten en een paar hotels en ook al een bar de Stefan pub, een leuke moderne pub waar we wel enkele leuke avonden hebben gehad, dat komt ook omdat we ondertussen veel inwoners van het dorp kende. Terwijl de kinderen op skiklas zaten of samen met Willem en Caroline gingen skiën , gingen wij meestal wandelen in de sneeuw, en ergens heiße chocolade mit sahne drinken, lekker romantisch door de sneeuw wandelen. Ik weet niet meer wanneer het de eerste keer was dat we naar hutslag gingen, en ontdekte dat daar sledehonden aan het trainen waren, dat was een bijzondere ervaring. De mensen die met die honden werken zijn er helemaal idolaat van ze slapen tussen de honden verwennen ze met aandacht, en zijn er het hele jaar mee bezig, daar waren enkele Nederlanders een paar Belgen en vooral Duitsers bezig. Als je zoiets nog nooit gezien hebt valt je mond open van verbazing, tegenwoordig ziet iedereen al van alles op de tv maar deze tak van sport zie je niet zoveel in onze streek. Je hebt verschillende categorieën er zijn sledes met 1 hond maar ook met 10 honden, tegen de tijd dat ze uit hun kooi komen worden ze aan een paal gebonden , in volgorde van onbelangrijkheid, en als ze voor de slee gespannen worden gaat het ook zo. De slee staat heel erg goed verankerd in de grond want anders gaat hij bij het inspannen van de 1e hond er al vandoor, want ze doen niets als trekken om weg te komen, elke hond word ook nog eens afzonderlijk vast gehouden zo sterk zijn ze , als laatste komt de leider van de roedel aan de beurt , dat is echt ongelofelijk zoals de meute dan tekeer gaat, ze moeten dan ook snel vertrekken want dan zijn ze niet meer te houden. Als ze vertrekken is het net formule 1, ze flitsen werkelijk waar weg, maar na een paar meter zijn ze al onder controle, en als ze eenmaal 500 meter gerend hebben, dan gaat het al een beetje rustiger, als ze terug komen , dan hebben ze een paar km afgelegd , dan is de fut er wel uit. Het is mooi om te zien hoe gek die mensen met hun honden zijn, en hoe de honden(husky’s ) daarna of soms ook voordien, als ze nog niet ruiken dat ze mogen gaan lopen , lekker liggen te zonnen in de sneeuw. We hebben ook nog eens gerodeld met zo’n ouderwetse slee waarmee houtvesters het hout uit de bossen sleepte, dat was een slee waar je met 4 tot 6 man op kon en met een chauffeur (stuurman), dat was gezellig met 4 of 5 van die sleden werden we met een tractor naar een plek gebracht waar je normaal 8

niet mocht komen, boven dronken we wat glühwein , die ik eigenlijk niet zo graag heb , maar ja je doet mee, en vandaar gingen we met een dronken bestuurder naar beneden, er was onderweg geen alcohol controle dus het ging wel goed, niet gevaarlijk overigens want deze snelheid werd met remmen goed laag gehouden, ik denk ook dat als je zo’n slee laat gaan, er geen houden meer aan is. Op een gegeven moment is Caroline staand op de piste onderuit gegaan en heeft haar kruisbanden gescheurd. Dus wij haar geholpen, en toen naar Schwarzach, het specialisten hospitaal, dat was een aparte ervaring , een oud ziekenhuis waar het kei druk was met allerlei ski ongevallen maar ook gewone patiënten, de gang lang vol met kermende mensen en kinderen de een stelde z’n eigen aan en de ander hield zich stoer, het leek wel oorlog, hoewel ik dat alleen van films ken, op een gegeven moment komt er een dokter buiten met een schort zoals ik omschreven heb van die vrouw in Friesland (later in het verhaal), alleen zat er geen stront op maar bloed en pus, het was net een slager. Na een hele tijd mochten we met Caroline weer naar huis, en was die vakantie voorbij, ze is toch wel telkens mee blijven gaan, maar ging met ons wandelen, en al wandelend hadden we daar ondertussen ook al vaste gasten leren kennen uit Waalwijk en meer mensen uit Duitsland die er ook evenals wij elk jaar kwamen. In Hutslag hebben we ook nog een klein cafeetje ontdekt van 2 homo’s (daar ook al) Thomas en huppeldepup, we hebben daar een avond doorgebracht en Thomas was enorm zat, in een stampvolle Stube met volop muziek en drank, hij kon bijna niet meer lopen, maar hij pakte zijn trekzak en speelde alsof hij beroeps muzikant was, de bewondering was natuurlijk ook zo groot omdat ik dacht die speelt geen noot meer. We zijn daar elk jaar wel een keer geweest, maar zo gezellig als toen was het nooit meer, vroeger zei Thomas toen kwamen er tijdens de tros “glijd er eens af”show veel Nederlanders en Imca Marina die kende hij persoonlijk. Tussen de middag gingen we meestal naar Roslehen maar we gingen ook wel steeds meer naar Schützenhof, daar had je de koningsjager van het dorp niet dat hij op koningen joeg maar hij was elk jaar de beste jager van Großarl. Sepp (jozef) was een heel slome man, die sjokte een beetje rond met bier en koffie enz. en lachte altijd zo’n beetje geheimzinnig, hij had bleek achteraf dezelfde humor als de mensen uit Barneveld, in een nog komend verhaal.

9

Sepp (Josef)

Op een keer zaten we met onze nog net geen stoere mannen daar binnen , en hun namen altijd een onschuldig drankje, wij meestal een bier of koffie, toen kwam Sepp met een heel grote pul bier,voor de jongens zei hij, en hij maakte een gebaar van dat ze maar om beurten moesten drinken, wij waren er niet zo blij mee want bier op die leeftijd (mochten wij niet promoten) ik geloof dat Sjef de eerst was die een slok wilde nemen. Dat was de grap dus , Sepp had de pul heel onverschillig op tafel gezet, maar die was niet te tillen , hij zat vol beton of ijzer of in elk geval iets heel zwaars, en maar een beetje bier. Ondanks dat de grap niet heel erg leuk was paste het wel heel erg goed bij ons als gezelschap, we hebben het er toch nog vaak over gehad,hij had nog veel van dat soort dingen in huis maar ze vertrouwden hem nooit meer, dus trapten ze ook nergens meer in. We hebben met Sepp heel rustig een goede band opgebouwd door de jaren heen,hij vertelde vaak over de jacht, en dat zijn hond waldini er zo belangrijk bij was , en dat je heel rustig en stil moest zijn, vroeg uit de veren, en dat er maar 11 herten geschoten mochten worden. Op weg naar Schützenhof, vanuit Seer was is altijd leuk vind ik, omdat het op een oogwenk van Seer aflicht terwijl het toch 120 meter hoger is, de klim erna toe is redelijk stijl en het verbaast me nu nog steeds hoe snel je op 60 meter hoger bent , met relatief weinig inspanning , in vergelijking met een kerktoren beklimmen bijvoorbeeld. Geschiedenis heeft me altijd geboeid en lezen minder, alleen studie boeken heb wel doorgenomen , maar romans etc. boeit me weinig, maar omdat we regelmatig tijd hadden om niks te doen heb ik een boek van Grossarl gelezen van zeker 500 pagina’s , en dat vond ik bijzonder leuk , temeer omdat het ook omschreef wat er overal in Europa gebeurde toen . De gevolgen van de Beeldenstorm de gevolgen van de pest, het was herkenbaar opgeschreven , en ik kon me het leed van de mensen voorstellen , ook werd zij 10

het summier, beschreven dat men in het dal wel een beetje met Adolf H aan papte. Pas op het eind van deze periode hebben we het eind van het dal ontdekt, achteraan in het dal bij hutslag waar een Gasthof is wat in de zomer altijd druk bezocht word , omdat het daar het beste weer is, en omdat het een mooi natuurgebied is waar je mooie wandelingen kunt maken . Vanuit Talschluss in Hutslag kun je nog enkele km heuvelachtig door wandelen tot het punt waar het echt gaat klimmen, we gingen daar naar toe als de sneeuw vers was, ik ben niet gauw onder de indruk maar deze omgeving is dan werkelijk net een sprookje, we zeiden ook altijd we gaan naar het sprookjesbos. In deze periode hebben we ook de muzikale talenten van Maarten ontdekt, ik heb altijd graag muziek willen maken maar kon alleen trommen en bazuin blazen, ik wilde dus (wil elke ouder) dat mijn zoon dit dus wel kon. We hadden hem als op theorieles gestuurd via de lagere school, dat werd algemeen aangeraden, en daarna moest hij als hij verder wilde een instrument kiezen, wij kozen voor hem een blokfluit(meidending maar ja) dan kon hij kijken hoever hij kwam , trouw als altijd ging hij lessen volgen en ik dacht dat hij wel redelijk speelde(omdat ik er niets van ken) in Großarl kwamen we de familie van Heist uit Waalwijk tegen en die hadden een dochter Elsa, en die zat ook op blokfluitles 1 maand en maarten bijna 2 jaar . Elsa speelde een klein stukje , en ik zei tegen maarten je mag er mee ophouden, en er viel een last van zijn schouders.

Zomervakanties In de zomer van ’83 zijn we naar Margy gegaan in Ganges in zuid Frankrijk, Margy was onze oude buurvrouw (niet in leeftijd)

11

Barbecue aan de Hérault met Margy en broer Jeffrey

Dat was een bijzonder vakantie, met allerlei vreemde ervaringen, Margy had een huis met een boomgaard , een beetje onderkomen maar wel groot en niet typisch Frans het was net een notarishuis. We sliepen in lekker koele kamers en de kinderen sliepen in een klein bedje, een soort bedstee, Ganges eigenlijk Laroque is een doorgang village aan de Hérault een snel stromend riviertje , op een mooie dag zijn we met hun en ons gezin gaan barbecueën, we hadden alleen wat vis en merguez worstjes gekocht op de markt, het was eigenlijk een bbq “a la improvise “, en dan blijkt de Indonesische achtergrond van Margy goed van pas te komen. We hadden geen houtskool geen rooster en geen vuur, maar voor Margy was dit allemaal geen probleem, oud hout gesprokkeld een beetje klooien met steen en hout en je hebt vuur, ik kende de theorie wel maar in de praktijk had ik dat nooit gedaan, het hout aangestookt uit laten gaan en je hebt prima houtskool, vlees en vis geroosterd met stenen en stokken, en geweldig. Het is voor mij nog altijd de leukste bbq aller tijden. We zijn ook een keer uit gaan eten aan de doorgaande weg, ik heb daar voor het eerst kikkerbillen gegeten, en je voelt hem al aankomen ik heb ze nooit lekkerder gegeten, als klap op de vuurpijl bestelde ik een fles wijn, ook dit is een inkoppertje, maar ik had op de kaart gekeken en dacht die wijn komt me bekend voor château latour rotchild , en in tegenstelling tot de andere wijn stond de prijs er klein op , een beetje verwarrend. Dus ik bestel de wijn , en hij was werkelijk verrukkelijk, alsof een engeltje je weet wel, ik wilde nog wel een fles bestellen maar Margy wilde terug naar huis, ik moest geld lenen om te betalen want de wijn kostte veel meer als ik gedacht had. Ik had tijdens de geschiedenis van de bouwkunde veel over pont du gard gehoord en gelezen, dus wij Jeanne en ik mochten een keer alleen weg . We hebben toen de hele weg gevolgd van het water, beginnend in Uzes waar de bron was via pont du gard en zo naar Nimes. Het is indrukwekkend wat de Romeinen toen al voor elkaar kregen In de volgende vakantie zijn we met het gezin naar Ameland gefietst, en dat was heel bijzonder, om diversen redenen. De eerste reden was dat Jeroen en Maarten zelf fietste terwijl Jeroen maar net 6 was. Het tweede was dat we telkens bij particulieren zouden slapen, later ging dat vrienden voor de fiets heten en was landelijk georganiseerd, toen was dat nog betrekkelijk nieuw. De eerste etappe was naar Heesch bij Oss, dat was ongeveer 45 km en meteen ook de langste etappe, deze mensen waren niet thuis en we moesten dan ook ergens in de buurt de sleutel gaan halen, deze mensen hadden behoefte aan

12

extra inkomen want de man of vrouw was erg gehandicapt , het hele huis was aangepast, op zich was dat niet zo gezellig. De 2e etappe ging naar de protestantse kippenplaats Barneveld, dit was een mooie route vooral over de rivier bij Rheden was het langzaam klimmen en de omgeving is er erg mooi, het weer was minder we hebben de hele dag een beetje miezerig weer gehad. In Barneveld waren we op zondag en de mensen hadden rondom hun huis in visgraatvorm gegrieseld, en kwamen met de fiets langs om naar de zondagdienst te gaan de vrouwen in oogverblindend zwart met onder hun arm een doorschijnend plastic zak waarin de hoed werd grootgehouden tot in de kerk. Bij de mensen in Barneveld was het ook gezellig ze hadden een kippenhok dat er van buiten uitzag als een vakantie woning, in de ren met daarin een kippenhok in de vorm en aangekleed als een echt huis met gordijntjes en al, er liep een grote haan waar Jeanne schrik van had. De mensen waren echt van die volksmensen die hielden van kleine humor dingetje zoals een glas jenever aanbieden wat je niet kunt drinken of op een scheet kussen gaan zitten , en dan lagen ze werkelijk dubbel. De 3e etappe voerde ons naar Elburg, een vestiging stadje aan de oude Zuiderzee, we reden door Nunspeet, wat bekend stond als opleidingskamp voor militairen , de mensen in Elburg waren zeer vroom, en bijzonder aardig echt een doorsnee brave familie. We hebben wat gewandeld over de muren van het stadje, en zijn op tijd naar bed gegaan. De 4e etappe ging naar mijn favoriete plaatsje Giethoorn, daar wilde een dag rusten, omdat we toch elke dag rond de 40 km reden met die klein mannen, en omdat we in giethoorn leuk een bootje konden huren, we hadden een onderkomen, bij mensen die toeristen gewend zijn dus het was wat onpersoonlijk. Op de rustdag hebben we eerst een bootje gehuurd om over de lage wiede te varen, dat is veilig voor mij want het is maar 1 meter diep, maarten wilde ook het roer eens vast houden, en dat mocht hij, gevolg we vaarden tegen een steiger omhoog. De naam giethoorn is waarschijnlijk afgeleid van de regenbuien, want het regende de hele dag dat het goot, maar ja dan maar nat we moesten varen. We hebben in het paviljoen gegeten en zijn langs café de fanfare gelopen, waar de beste Nederlandse film ooit , naar is genoemd of andersom. De dag na de rustdag begonnen we aan etappe 5 naar Idaard, een klein plaatsje boven Grouw, opvallend was het fietsen in Friesland, terwijl je langs de weilanden fietste zag je opeens een zeil midden door die weilanden gaan, of we moesten naar een bepaald plaatsje zijn, wat je recht voor je zag liggen maar je moest dan een hele omweg maken om er te komen, op zich begrijpelijk maar wij Brabanders waren dat niet gewend. We kwamen in Idaard bij zo,n stolpboerderij en dachten, moeten we hier zijn tussen de mest het vuile water rond de boerderij, dus ben ik maar de erf opgegaan, en daar kwam een vrouw aan met een schort vol stront en smerig. 13

En jawel hoor hier moesten we zijn, we kregen een rondleiding in de boerderij en moesten slapen op de deel, boven de dagverblijven, zo’n stolpboerderij heeft een beperkt woongedeelte aan de voorzijde, en de rest is stal etc. wij sliepen in een houten donkere kamer boven de woonkamer. We waren redelijk vroeg daar omdat het niet zo veel km was , en er lag een roeibootje die we mochten gebruiken. Deze mensen waren de meest gastvrije van allemaal we hebben gezellig gebuurt over van alles en nog wat mevr. was ambtenaar bij de burgerlijke stand in Grouw en mijnheer had de Elfstedentocht vaak gereden, ik weet het niet meer zeker mar ik dacht dat de mensen de Groot heette. Etappe 6 ging recht naar Ameland, dat was niet ver en het was voor de afwisseling eens redelijk weer, de kinderen vonden het met de boot over gaan naar Ness leuk, we zijn een paar nachten daar geweest tot dat we een onheilspellend bericht hoorde, de broer van Jeanne Gied, had iets vreemds aan de hand, maar we en ze wisten niet precies wat. Er werd met het thuisfront afgesproken dat we gewoon door zouden fietsen, omdat het misschien wel mee zou vallen. Dus wij met de boot terug naar het vaste land voor etappe 7 naar Hidaard, het waaide en regende keihard en ik was bang dat Jeroen het niet zou houden, we hebben hem met zijn vieren uit de wind gezet, en het ging bijzonder goed. Deze etappe was geen leuke omdat Jeanne ongerust was, en terecht natuurlijk, tegenwoordig met die mobieltjes is het contact veel directer. In Hidaard kwamen we op een kleine boerderij van jonge mensen die wat bij wilden verdienen, die waren wat afstandelijk maar wij waren ook niet in goeden doen. We besloten om terug naar huis te gaan met de trein vanuit Sneek, de kinderen vonden dat wel spannend. Thuis was de sfeer verschrikkelijk want Gied lag op de intensive care, en aan de beademing , en ze wisten nog niet wat het zou zijn, we hebben enkele spannende dagen gehad want , we dachten dat hij dood zou gaan. Hij is er bovenop gekomen maar alles bij elkaar heeft dat wel een jaar geduurd. In die tijd konden we ook al eens met de kids uit gaan eten bij de chinees , en dat ging redelijk goed , omdat we op kastelen plein gingen en daar konden ze wat rondlopen, achteraf was dat een goede opleiding voor hun terwijl we het voor ons plezier deden, op deze manier leerden ze op een ongedwongen manier dat uit eten leuk kan zijn . Nieuw

We hadden een nieuwe tent de “albatros” daar zijn we eerst een weekend samen met de familie van Vliet waarvan de zoon , ook Maarten bij onze zoon in de klas zat.

14

We zijn naar zeeland gegaan op een camping , en ik werd bijna weer van de camping gestuurd , want de we hadden onze tenten knus tegen elkaar gezet , zodat we de luifels een beetje schuin tegen elkaar konden zetten, maar dat mocht eigenlijk niet van de beheerder , ze moesten van de wind af staan, en hij had daar wel gelijk in (ervaring) maar we mochten voor die 2 nachtjes zo blijven staan, het was kei gezellig . Ik ben altijd tegenstander van een caravan geweest, ik vond dat altijd zo’n gedoe om te kunnen gaan slapen moest de tafel ingeklapt tenminste als je geen enorm grote caravan had, en als je dat niet wilde moest je tenten opzetten voor de kinderen, en mijn ervaringen met tenten was erg goed, lekker de regen op de tent horen, ik vond het romantisch en avontuurlijk tegelijk. We hadden een aanhanger van van Asperdt geleend want daar kon de tent en alles wat erbij hoorde goed in, we wilden naar Tours en naar la reserve een camping onder Bordeaux. We hadden zo’n 650 km gereden en kwamen aan in Tours , maar daar regende het zo verschrikkelijk dat we besloten om nog maar 650 km te rijden naar la reserve, en bij de meeste mensen is dat een probleem met kinderen maar die van ons hebben nooit een probleem gehad met die afstanden. La reserve lag aan een étang onder Dune de Pyla en boven Mimizan vlak bij Gastes, we hebben een keer een bootje gehuurd om naar de overkant van het meer te gaan daar stonden ja knikkers die wilden we gaan bekijken, maar door de harde westen wind en de sterke golven hebben we dat niet gehaald, we zijn op de camping naar stierenvechten geweest, nou stierenvechten het was met een kalf , en niet voor echt. Ook zijn we naar Dune de Pyla gegaan , dat is de hoogste duin van europa(110 m) en die kuiert steeds millimeters per jaar landinwaarts , er lag een bunker uit de oorlog halverwege de duin , die was naar beneden geschoten en lag schuin op het strand , ik en de jong erin, hun hadden nergens last van maar ik kreeg spontaan hoofdpijn(nog nooit gehad) doordat ik mijn oriëntatie kwijt was , je komt in een recht gebouw met een rechte trap maar alles ligt scheef. Ik was best wel veel gewend dacht ik want in “casa magnetica “ heb ik dat al vaak gezien , dat staat in mijn favoriete pretpark fantasialand, waar ik al eens met de buurkinderen Imro en Annelies was geweest. Vandaar zijn we terug gegaan naar tours , en daar was het beter weer intussen , hier hebben we enkelen châteaux bezocht , Chenonceau , Chambord, Chaumont en Cheverny. In Chenonceau stonden we op een kleine camping en van daaruit hebben we die kastelen bezocht, dat was erg leerzaam en leuk in Chambord hebben we de dubbele trap naar boven speels bekeken met de gigantische schoorstenen, en op de andere plaatsen hebben ze ook leuk rondgespeeld , Maarten speelde op de camping met Luca een Italiaans jongetje , en ze verstonden mekaar niet . Vesoul-tour de France

15

We hadden een best wel actieve vakantie in de buurt van Ronchamp, eigenlijk in Vesoul want daar overnachten we met onze tent op een camping, en we hadden een boot gekocht(rubber) waar Maarten en Jeroen een beetje mee konden spelen op het water op de camping, alleen werd Maarten een beetje gepest vanaf de brug gooide jongens iets in de boot, ik weet dat hij het daar moeilijk mee had omdat hij niets terug kon doen. Zoals gezegd zijn we naar Ronchamp gegaan naar een kerkje ontworpen door le Corbusier , deze kerk of kapel wat je het ook wil noemend, kende ik uit de literatuur, en tijdens bouwkunde lessen kwam hij ook altijd aan bod. Als je van licht en moderne architectuur houdt moet je dit gezien hebben, voor mij is dit nog altijd een van de mooiste bouwwerken die ik ken, wat de architect met de lichtinval gedaan heeft is werkelijk onbeschrijfelijk zo mooi, in de kerk op zich zie je niet zoveel ramen, eigenlijk maar een grote partij , en toch is le Corbusier er in geslaagd om de een heldere kerk te maken met Mondriaan achtige ramen en een licht inval via de toren dat werkelijk verbluffend is. Omdat er van allerlei mogelijkheden waren om verstoppertje te spelen vermaakte de kinderen zich er uitstekend. Vanuit Vesoul gingen we naar de Tour de France , naar de Puy de dome, hier hadden we afgesproken met Wil Martens en zijn kinderen, dwz niet op de Puy maar in de buurt van la bourboule, een kuuroord in de buurt van de Puy’s . Wij wisten niet dat dit zo’n populair oord was voor de fransen en dus was er op geen enkele fatsoenlijke camping plaats. Toen hebben we richting Puy de dome een camping gezocht boven op zo’n kraterberg, want deze streek is heel vroeger ontstaan door allerlei uitbarstingen, elke heuvel of berg ligt hoog in een redelijk vlak gebied. Wij hadden daar dan ook een storm meegemaakt, zoals wij die nog nooit hadden meegemaakt onze albatros stond als een rots in de branding overeind maar diversen tenten en caravans waaide om of waren hun tent kwijt,onze tent heeft een middenpaal en daar stond zoveel spanning op dat het net was of je stroom kreeg als je hem aanraakte. Toen naar de tour op de Puy, dat was ook een belevenis,onderweg er na toe zagen we een slang oversteken en dat was paniek bij Jeanne en onze kinderen hoewel Stephan de Zoon van wil al een beetje stoer deed, het was maar een sidderaal maar ja wij zo’n beestje nooit.

16

Wachten op de renners Wil Martens was absoluut geen wielerfan en wist er ook niets van ,hij was van tafeltennis als medeoprichter meer op de hoogte, maar de dames zouden eerst naar de top fietsen van de Puy de Dôme, en daar had ik ook weinig tot geen verstand van en interesse in. De kinderen van Wil Stefan Nicoline en Vincent hebben evenveel genoten als Maarten en Jeroen. Maar de mooiste ervaring heb ik toch gehad aan de dames, want de Puy de Dôme is een begrip in het wielrennen en het dames wielrennen werd populairder met sterren als Janie longo etc. Nadat we de berg iets meer dan halfweg opgelopen waren door de mensen massa, besloten we op een mooi plekje te blijven staan. Er was geen reclame karavaan want boven op de Puy is geen plaats en het is doodlopend, op een gegeven moment hoorde we de voorrijdwagens met sirenes en herrie, en jawel daar kwamen de koploopsters rustig naar boven fietsend en we konden ze goed volgen, na die koploopsters werd het pas echt leuk, dan komen degene die niet kunnen volgen die zagen enorm af zoals dat heet bij het wielrennen.

17

Op een gegeven moment kwamen er Chinese meiden, en die wisten niet of ze nog leefden, die vielen bijna van de berg af, gelukkig werden ze geholpen door het publiek, als je dat ziet denk je aan de laatste schaatsers van de Elfstedentocht. Na een uur ongeveer werd het spannend toen kwamen de heren, dat was een tegenvaller want omdat de aanloop naar de Puy redelijk vlak was en de etappe kort vloog de kopgroep voorbij alsof het een vlakke etappe was, en de rest reed zonder teveel zichtbare inspanningen naar boven, Erich Maechler had gewonnen een bekende renner uit die tijd. Dus achteraf waren we blij dat de dames er passeerde, en Wil Martens was wel onder de indruk van het spektakel, ik weet het niet zeker maar volgens mij is de tour daar nooit meer geëindigd ivm met het gevaar en de te kleine plaats boven. Jura, Italië We zijn in een vakantie naar de Jura geweest waar de familie van Peer stond en Jo met de kiendjes, aan een groot meer stond de familie Kuiken voor het eerst een beetje apart van elkaar want het werd elke keer zo’,n zuip feest en dat wilde men doorbreken. Met Kees de Voogt muzikant in hart en nieren is het normaal dat er gefeest werd , en je hebt in een familie altijd mensen die tot de jaren van verstand komen en dat feesten niet altijd meer willen. Jeanne oplettend als altijd lag met de kiendjes van Jo aan het meer en liet Martijn bijna in het water verdwijnen omdat ze lag te slapen, en ik kan sowieso niet slapen overdag, omdat ik te bang ben iets te missen. Dus ik sloeg alarm en Jeanne werd wakker en haalde Martijn uit het water, we hebben het niet overdreven naar Jo toe want die is tegenstelling tot Jeanne paniekerig. In Italië gingen we naar het lago majorre, naar een camping waarde Kuikens ook vaak kwamen, ik had er vanaf het begin iets tegen, ik vond camping niet leuk, we reden via Frankrijk Italië binnen en we waren de grens nog niet over of de wegen waren al kapot, we hebben met zijn allen aan het lago een bordje spaghetti gegeten en moesten 60 gulden afrekenen, de oplichters, dat was misschien voor mij wel de druppel. Ik had het dus niet naar mijn zin, ook omdat ik onrustig in mijn vel zat, en mijn relatie niet optimaal was, ik was er het liefst uitgestapt, en dan moet ik toch aan Alda Lavrijssen denken die zei altijd, voor een goed huwelijk moet je samen een zak zout op eten, op dat moment was het zout bijna zuur voor mij, komt nog bij dat ik een praat relatie had met een vriendin, en dat lijkt allemaal veel beter dan thuis op zo’n moment. Ik had echt een hekel aan deze vakantie het weer was niet geweldig, zeer zwaar onweer in de bergen, met de boot naar isla magarita, het bloemen eiland, zou leuk moeten zijn maar, het zei me allemaal niets.

18

Kinderarbeid?

Werk Ik ben weer bij van Asperdt gekomen via Frans Keizers daar was ik trainer van bij het tafeltennis en ik had gezegd dat ik in de WW zat na de school periode, en hij zei dat hij me nodig had bij van Asperdt. Heel dat van Asperdt verhaal , lijkt achteraf wel een dwaze droom, Frans had de leiding overgenomen nadat Harrie van Asperdt langs de weg naar Oostenrijk aan een hartaanval was bezweken. Frans bleek een dromer in de ergste van dat soort, hij wilde van Asperdt groot en goed maken en ook nog concurrerend , en dat met de mensen die er al meer dan 25 jaar werkte en het slome tempo gewend waren van het bedrijf , wat in hoofdzaak voor de gemeente en woningbouwverenigingen werkte. Zijn dromen bleken voor de tafeltennis vereniging goed uit te pakken want hij sponsorde de vereniging voor 70.000 gulden voor 3 jaar,hij had al samen met ons het ontwerp gemaakt voor de verbouwing van de tafeltennishal , en de opening was ook memorabel. Frans had bedacht dat er een management team moest komen voor van Asperdt, met 2 directeuren hij en Josef van Asperdt en dan een hoofd administratie, hoofd boekhouding, en hoofd uitvoering , op een bestand van 20 man personeel alleen de uitvoering waar ik dan over ging stelde nog iets voor

19

daar werkte enkele mensen , maar de rest was alleen maar show, voor de buitenwereld. Er kwam een folder uit met de organisatie structuur , en wij moesten allemaal maat kostuums laten maken , een blauw colbert en een grijze broek. We vonden het wel leuk maar tegelijk voelden we ons er ongemakkelijk in , tijdens de opening van de tafeltennishal hield Frans in het kostuum, een speech die ons nog lang zal heugen, zoveel onzin en zweverige lucht had ik nog nooit gehoord , een lid van de vereniging onderbrak hem dan ook , die hebben we netjes de zaal uitgezet. Terug bij van Asperdt, ik zei al na 2 maanden Frans laat mij maar vertrekken want het klikt niet met het personeel, het klikt niet met het werk, het klikt niet met de arbeidsomstandigheden bij van Asperdt, kortom ik kan er niet tegen. Maar Frans vond dat hij me niet kon laten gaan en zei dat het wel goed zou komen, ik moet zeggen ik noemde net wel veel dingen die Frans in mijn ogen niet goed deed maar hij was wel oprecht in zijn bedoelingen en hij werkte hard , kortom het is een goed mens. Iedereen die bij van Asperdt werkte zei “ik kan er wel een boek over schrijven” In die korte tijd dat ik er werkte kan ik dat ook , wat daar allemaal gebeurde is met 10 pennen niet te beschrijven, laat staan dat Frans er met zijn goede bedoelingen een goed bedrijf van zou kunnen maken. Na van Asperdt ben ik bij van Straten gaan werken , ook zo’n raar bedrijf maar dan wel tig keer groter, van Asperdt is ontstaan uit medelijden voor de familie van Asperdt die met een groot gezin het hoofd maar net of soms net niet boven water konden houden, van Straten door de vriendschap van de ouwe van Straten en de familie Philips die ook uit Woudrichem kwamen. Ze hadden al het onderhoud van de gebouwen , en in het begin was dat natuurlijk niet overdreven veel maar met de groei van Philips groeide van Straten mee, en door de jaren heen is de arbeid houding ook met die van Philips mee gegroeid. Daar kreeg ik de leiding over een woning bouw project , en ze wisten van toeten of blazen , ze rommelde maar wat aan, na een tijd is er een andere directeur gekomen en die begon jonge hts’ers en ingenieurs aan te nemen en toen begon de verbetering, hij had ook nog het geluk dat er bij Philips ruim 425 van de 500 mensen weg moesten door reorganisaties dus kon hij bij ongeveer nul beginnen. Ik heb hier toch wel een leuke periode gehad , en voor mezelf geleerd dat het allemaal niet zo strak hoeft als bij mijn Wilma ik heb projecten op de franse baan, de karpen, Geldrop, en Eindhoven gehad . Ook hier werd het werk minder en ik kon kiezen omdat ik het laatst was bijgekomen of WW of naar Woudrichem een molen renoveren , ik zag die molen niet zitten omdat ik geen goede ervaringen had met renovatie, toen is mijn oud collega koos Derks broer van jeugdliefde Loes, er naar toe gegaan. Het jaar daarna was memorabel ik heb toe 6 bazen gehad , zo vertel ik het graag in werkelijkheid waren het er 3, de eerste was de WW, de tweede was een vervanging van een leraar in Roermond de derde was een uitzendbureau , de 20

vierde was Waals en de vijfde was berkbouw, en in het begin werkte ik nog bij van Straten. Hoe zat het nu echt op die mts in Roermond moest ik een leraar vervangen die overspannen was , ik had altijd gedacht dat mts leerlingen voor mij te rustig waren en dat ik er teveel op mijn vakkennis les zou moeten geven. Uiteraard komt het vak meer aan de orde , maar ik had er toch ook hele leuke ervaringen. Ik kwam op die school met 1500 leerlingen , tijdens de lessen binnen , en ik dacht dat ze vrij hadden zo rustig was het er, als er een speld viel was het net of de speekwoordelijk bom afging. Ik moest sterkte leer geven en dat vond ik wel leuk omdat ik er goed in was tijdens mijn opleiding en omdat ik er nooit iets mee gedaan had, maar het viel wel tegen want de formules waren allemaal een beetje aangepast en om 2 uur les te geven moest ik 8 uur voorbereiden, en toch vond ik het leuk om het eindelijk eens een keer toe te passen. Wat ik ook merkte is dat die 2e jaars leerlingen zo weinig wisten van de bouw , en dat de 4e jaars zoveel meer wisten omdat ze een jaar stage hadden gelopen , en dat was nu net de klas waar die leraar overspannen van was geworden, en ik vond het heerlijk om daar les aan te geven . Omdat het maar vervanging was ben ik eerder weggegaan , naar een vastere baan , maar het was leuk geweest in Roermond , en ik had nooit verwacht dat ik achteraf bedankjes van die leerlingen zou krijgen. Ik ging zoals gezegd voor die betere baan , Frans Berkers oud directeur van, van Straten had Waals overgenomen , en die vroeg of ik bij hen hoofduitvoerder wilde worden , in eerste instantie via een uitzendbureau en later in vaste dienst, dus via Multec ben ik naar Waals gegaan. Circus Waals werd er in Heusden (bij asten ) gezegd, het was wel een aardig bedrijf maar ook daar hadden ze problemen , de motor van het bedrijf , een van de broers Waals was overleden , en Frans kwam die vervangen . Nu hadden ze een heel groot project aangenomen van een malafide ontwikkelaar, dus je voelt het al aankomen ze gingen snel failliet . De doorstart werd ook zeer snel gemaakt en toen heette het Berkbouw. Ik had zelf heel erg hard gewerkt aan de doorstart omdat ik in Frans geloofde , hoewel er ander hoofduitvoerders rondliepen die geen knip voor hun neus waard waren, niet als mens en niet als vakman. Hier heb ik werkelijk van alles meegemaakt, ook weer een boek op zich, een voorval, wil wel noemen. Het was bouwvak en we gingen in Asten wat drinken met de stukadoor erbij en nog andere onderaannemers , het was gezellig en toen bijna iedereen naar huis was, wilde de stukadoor nog naar een leuk zaakje in Eindhoven, hij had er wel eens van gehoord zei hij, maar verder wist hij er niets van. We gingen er met zijn drieën naar toe, we kwamen binnen en de uitbaatster zei meteen toen we binnen kwamen “hoi Kees”, dus hij kenden de zaak erg goed.

21

Het was zo’n chique hoerentent op de woenselse markt, we waren erg vroeg en kregen een rondleiding door het bordeel, en dat zag erg leuk hoerig uit, langzaam maar zeker kwamen er meer mensen binnen en wij zaten aan de bar te drinken piccolo’s geloof ik dat ze heette, erg duur bleek achteraf, het was wel gezellig maar mijn maten waren ineens weg, dus zat ik met enkele mannen en hoeren aan de bar. Toen begon er een aan mijn knieën te wrijven, die wilden dat ik ook naar boven ging, daar werd ik een beetje onpasselijk van, niet dat ik heilig ben maar dit is niets voor mij, hoewel ik besef dat ze een maatschappelijke taak vervullen, in tegenstelling tot ambtenaren die net doen alsof ze een iets voor de maatschappij betekenen. Ik heb bij berkbouw alle smerigheid van de maatschappij leren kennen met beleggers onderaannemers en vooral collega’s. We hadden beloofd om de onderaannemers nu snel te betalen binnen 30 dagen omdat ze nogal wat verloren hadden aan Waals, dat ging 3 maanden goed, en toen werd er weer al gesjoemeld , komt nog bij dat de 2 beleggers en Frans elkaar niet meer vertrouwden , dus de sfeer was niet optimaal, en daar kan ik niet tegen. Ik heb me laten ontslaan om via de WW voor mezelf te gaan beginnen.

Hobby Pingpong In deze periode zijn we verhuisd van de heikant naar dekker, met bombarie ofwel een eindhovend showkorps genaamd Sparta, omdat de Veldhovense muziek verenigingen er geen zin in hadden, terwijl we toch wilden betalen, vooral Oerle en Meerveldhoven waren dat toch min of meer aan hun stand verlicht omdat het op hun grond of muziek gebied plaats vond. Ik zat dus nog steeds diep in het tafeltennis wereldje, het is heel gek soms zeg je ik kan er een boek over schrijven, maar dat is bij mij niet het geval, ik heb wel heel veel dingen meegemaakt waarvan ik er enkele zal opsommen, die mij en mijn omgeving hebben gevormd. Ik heb al gezegd dat ik er heel erg veel mee bezig was , misschien wel teveel maar goed, het was zo, verschillende vriendjes van Jeroen waren ook bij het tafeltennis en ook Maarten was er bij. 22

Maarten kon redelijk goed tafeltennissen Jeroen een stuk minder, en Maarten ging al redelijk snel competitie spelen, met mij als coach, ik was daar altijd op tegen omdat ik weet hoe ouders zijn, hun zoon of dochter wordt altijd anders behandeld positief of negatief. Ik had een voorbeeld aan Siep Panjer die had een nagekomen zoon die behoorlijk talentvol was, en Siep was er coach van, en zijn zoon ook deed het was nooit goed en op deze manier had Karel (de zoon) er geen zin meer in, en stopte met tafeltennis . Maar het coachen van Maarten ging redelijk goed, misschien omdat ik me ook wel erg bewust was van de moeilijkheid, ik wilde er toch mee stoppen maar Maarten wilde alleen mij als coach. Op een wedstrijd voor de 1e plaats in sint Michielsgestel, moest Maarten tegen 3 veel beter spelers, veel beter is niet het juiste woord, maar bij tafeltennis drukken ze je sterkte uit in percentages gewonnen wedstrijden en die stonden hoger, en die van hun was wel beter maar niet veel. Maarten was ook in het team de speler met het minste percentage, hoewel de verschillen klein waren, we zijn er niet naar toe gegaan om kampioen te worden, maar het zou bij winst kunnen. Hij speelde op een beslissend moment in de wedstrijd tegen die jongen die een beetje beter was, en ik coachte Maarten in de eerste set naar de overwinning, want Maarten luisterde altijd heel goed, in de 2e set speelde die jonge totaal anders en had ik dus fout geanalyseerd, maar ondanks dat paste Maarten zijn spel perfect aan , en eigenlijk was dat natuurlijk het doel dat ze zelf nadenken, hij speelde volgens mij zijn beste wedstrijd ooit, ik weet niet meer of hij gewonnen heeft. Ik speelde met Ed Blankers en Wil Martens in een team en Rian Adriaans , later speelde ik ook met Ine Meier en Johan van Zwet en Mark Sidler en Wilco van Houtum. Maar Ed en ik waren het basis team, wij moesten ook altijd dubbelen omdat ik daar behoorlijk goed in was vooral tactisch, Ed had een simpel spel maar wel effectief zijn topspin was meestal zo goed dat ik daar het spel op voorbereidde. We waren dan ook beter in het dubbel als in het enkel Ed kon nog wel eens goed uitpakken maar ik was te aarzelend in mijn spel, en speelde meestal rond 60% terwijl Ed de rond de 80 zat. Ik was een echte team speler want op een toernooi voelde ik me niet thuis , als de sfeer tijdens de wedstrijd vijandig was, ging ik er net als meiden in mee, we hebben een keer tegen Bergeijk gespeeld met Wilco van Houtum in ons midden, en tegen Botram , de vader van een van onze topspelers,hij deed nogal onsportief, en ik liet hem uit frustratie winnen, Wilco had hetzelfde aan de hand en Wilco kon nooit winnen van Botram, maar hij werd zo kwaad dat hij hem helemaal van de tafel sloeg, en daarna nooit geen woord meer met hem sprak, terwijl ik het vergeten was, en weer gewoon deed. TWC de Kempen

23

Maarten had genoeg van het tafeltennis en ging naar mijn sport nr. 1 het wielrennen, en gelukkig wilde hij bij TWC de Kempen, dat was de club waar ik trainde in de tijd van het naar Spanje gaan en ook daarvoor. Toen trainde de jeugd van de Kempen in de bossen op een afgemaakt gebied met slagbomen en een gedeelte klinkers aangelegd door vrijwilligers van de kempen in de bossen bij de Achelse kluis. Mijn eerste kennismaking bij de jeugd van de kempen was hartverwarmend ten opzichte van de tafeltennissport, alle ouders waren er altijd tijdens de training aanwezig, dat moest wel want je kunt een kind uit België of Eindhoven moeilijk alleen de bossen insturen. Wel was er veel gepraat over het gerucht dat je bij een andere club tassen kreeg en dat soort dingen, ja als je bij elke training en wedstrijd al die ouders erbij hebt wordt er ook heel wat afgeluld. Ik kon zelf niet teveel tijd aan de club besteden omdat ik nog organisatorisch midden in het tafeltennis stond, met van alles en nog wat. De trainer was een simpele bouwvakker Rien Kums, die geweldig veel oog had voor alle kinderen, hij motiveerde iedereen, en relativeerde elke teleurstelling van alle kinderen,kortom het was de droomtrainer voor de jeugd. Bij een van zijn eerste trainingen waar ik niet bij was valt Maarten een vet gat in zijn kop, met enkele hechtingen, en de andere ouders waren allemaal bezorgd en vroegen aan Maarten hoe het ging enz. en ook “wat zal jullie vader er van zeggen” en hij antwoorden “daar word je hard van”. Jeanne kwam thuis met Maarten , en zei er is iets ergs gebeurt, en Maarten kwam de woonkamer binnen met zijn hoofd in verband en zei dat hij gevallen was en enkele hechtingen had, je raad het al ik zei precies wat hij had voorspeld. Zoals altijd in die periode ging Jeroen ook doen wat Maarten deed, wielrennen, en Rien was een fan van hem want hij was veel sterker als Maarten en erg sociaal, maar wel wat banger in de bochten, dat komt waarschijnlijk door zijn iets beperkte fijne motoriek, die hij altijd heeft gehad, en daardoor dit soort situaties moeilijker kon inschatten. Vanaf het moment dat ze dan allebei wedstrijden rijden moet je als ouder elke week klaar staan om van Groningen tot Limburg te gaan, vooral deze periode was enorm gezellig en leuk, samen met de andere ouders stond je de kinderen aan te moedigen. We hadden in die tijd ook nogal wat renners bij de jeugd die vooraan meereden Roy Sentjes Björn Hoeben en Alain van Katwijk, samen met nog enkele Belgische renners wonnen ze nogal wat wedstrijden en dan is het ook leuk als kempen mensen aanwezig te zijn, de renners onder elkaar waren ook hechter als pingpongers terwijl het allebei individuele sporten zijn, zoals je al gemerkt hebt wil ik altijd alles verklaren, maar dit kan ik niet verklaren. Jeroen was niet zo goed ,maar moest om het team te completeren meedoen aan het NK ploegentijd rijden, samen met Alain van Katwijk v/d Nieuwenhof en een gastrenner ik meen Pascal van Bussel maar het kan ook iemand anders zijn geweest, ze wisten dat Jeroen niet zo goed was dus hadden ze afgesproken Jeroen rijdt 2 ronden zo hard als hij kan op kop en daarna valt hij uit zodat de 24

anderen zich konden sparen, Jeroen is wel een team menneke dus die reed zijn longen uit zijn lijf , en ze werden 2e van Nederland

Mijn muziek uit die tijd

Alan parsons project Duran duran Clouseau Paul Young Murray head Simple minds Cindy lauper sparks

Old and wise reflex Daar gaat ze alles Say it aint so Dont you True colors This town is big enough for the both of us

25

Nog niet gedaan

tot 1997

Deze periode is een voortvloeisel van de Midlife, en gaat van 42 t/m 49 jaar, en eigenlijk moest ik in deze periode de gevolgen dragen van mijn daden uit de vorige tijd, actie is reactie, de meeste mensen zijn bang voor van alles en nog wat, om iets nieuws te beginnen, of om hun pensioen te verliezen, noem het allemaal maar op . Ik hoor ook wel een beetje tot die groep maar ik denk wel altijd ik neem mijn handen en mijn verstand mee en kan overal aarden, hoewel ik veel te lang gehecht heb(laf) aan huisje boompje beestje.

Familie en omgeving

Twijfelachtig was ons huwelijk wel in deze periode Jeanne te druk bezig met brooddeegpopjes maken en verkopen en ik te druk met de tafeltennisclub en mijn werk. Er komt nog bij dat de jongens langzaam maar zeker hun eigen weg gaan en ik denk dat dit een natuurlijke maar moeilijk te aanvaarden weg is. Jeanne en ik hebben een hele tijd langs elkaar geleefd , zonder veel dingen samen te hebben. Ik kan nu goed begrijpen dat in deze periode van het leven veel stellen uit elkaar gaan , je hebt die gezamenlijk dingen van kinderen opvoeden niet meer zo, en kent elke gewoonte van elkaar , en je stoort je aan dingen waar je jarenlang tegenaan keek van leuk dat ze anders is als ik. Maarten ging alleen voor 8 weken naar Curaçao om bij Erik Brouwers in een site walk café te gaan werken , ik vond het een leuk initiatief , maar we waren wel een beetje bezorgd , omdat er een tussenlanding gemaakt moest worden in Miami, en daar werden buiten het vliegveld toeristen vermoord. Uiteindelijk heeft hij daar een leuke periode gehad volgens zijn zeggen. Jeroen ging niet zo goed op school hij had in de mavo periode te weinig gewerkt en dat kwam hij op de mts tegen, hoewel er een leraar was die oneerlijk was tegen hem, en daar kan hij niet tegen. Het erge is dat we die leraar goed kende ,Ad Bone die was zelf erg lui en altijd op persoonlijk gewin uit, hij was de tekening van Jeroen kwijt lijfelijk en op CAD en hij gaf Jeroen de schuld, die moest de tekening opnieuw maken , en koppig als Jeroen is deed hij dat niet,gevolg hij moest van school , uiteraard niet alleen daarom , Jeroen was ook niet de model leerling die we allemaal wensen . Uiteraard was dat niet de enige reden hij had ook nergens zo goede punten. 26

Jeroen ging later 1 jaar naar Australië en ik was daar zeer enthousiast over , omdat je het nu kunt zonder verkering en verplichtingen. Het heeft hem wel veel geld gekost maar hij heeft dan ook erg veel beleefd en gezien, maar ik denk dat hij eigenlijk teveel heeft gezien want vakanties zijn niet echt zijn ding meer , om het maar eens populair te zeggen. Maarten denkt wat hij kan ga ik ook doen ,zijn school ging wel goed en hij moest stage lopen , in Nederland ging dit allemaal gratis , ofwel er moest geld bij , en in London kreeg hij een goede vergoeding. Ook hij heeft een prima tijd gehad daar, Jeanne en Annie Vereggen zijn er nog een keer op bezoek geweest. Maarten had in New York een mooie baan kunnen krijgen , maar hij had intussen dikke verkering met Kim van Herk , een leuke meid uit Luyksgestel, en hij wilde dus niet te ver weg Intussen ben ik failliet gegaan met de zaak en zijn we verhuisd naar de lariksbeek , en Jeroen was daar nog nooit geweest, dus toen die verassend genoeg een paar dagen eerder thuis kwam waren wij en hij verrast . Omdat ik niets meer had dan Jeanne, en ik altijd dacht dat Jeanne geld enorm belangrijk vond , was ik verbaasd dat ze toch nog gewoon verder wilde met me.

Vakanties In de zomer vakanties veranderd er wel veel in deze tijd, normaal gingen we altijd naar mijn geliefde Frankrijk, op het einde van deze periode veranderde dat. We zijn nog een paar keer naar Frankrijk gegaan, maar de jongens wilde wel eens naar Spanje, of in ieder geval naar een land waar iets meer te doen was voor de tieners. Onze 1e vakantie ging via Frankrijk de Loire afgezakt richting Spanje, maar eigenlijk wilde ik niet naar Spanje omdat ik weinig heil zag in zand en zon en meer van die clichés, dus ik wilde naar de cote d’azur, tijdens onze reis richting het zuiden zaten we nog te steggelen waar we heen zouden gaan in onze omgebouwde camper. Dat was wel leuk het was een Mercedes bus 207 verlengd en verhoogd , speciaal voor het werk , maar je kon er maar met 3 voor zitten en we waren met 4 , dus toen hebben we iets illegaals gedaan , wat altijd leuk en spannend is , voor ons brave burgers al hellemaal. We hebben de houten cabine uitgezaagd zodat deze neergeklapt een tafelblad vormde , dan hebben we bij Tinus 2 autostoelen geleend en die vast gezet op de grond zodat onze jongens achterin in een soort camper zaten , dat was kei gezellig. Uiteindelijk viel bij Valance de beslissing we reden naar l’estartit , mede omdat Jos Stoter (een van de beleggers van berkbouw) al zo dikwijls had gezegd dat het daar zo schoon was en niet duur. Zeg nooit nooit dat kwam alweer uit voor mij want , ik heb altijd gezegd, nooit naar Spanje, nooit naar een grote camping, en nooit naar een camping waar ze alleen maar Nederlands praten. 27

Naar Spanje kwam voort uit het vooroordeel dat iedereen altijd maar over het mooie weer sprak, de hitte dus en omdat het over de kust gaat en ik kan en wil niet zwemmen, nooit naar een grote camping omdat ik niet van het massale hou en waar alles zo keurig geregeld is, dat heb ik met mijn werk ook al dus dat voelt niet als vakantie, en geen Nederlands praten sluit aan bij het vakantie gevoel, en iedereen klit dan bij elkaar als je niet oppast. Je voelt hem al komen, we gingen naar de op een na grootste camping van Spanje ofwel ” el delfin verde “en we stonden niet alleen maar tussen Nederlanders maar ook nog eens tussen Eindhovenaren. Toch zijn we er 4 keer terug gegaan en was het erg leuk, ik ben al die tijd niet in het water geweest, maar we hebben elk jaar wel iets gedaan wat we gewend waren tijdens vorige vakaqnties,ofwel we zijn op verschillende plaatsen gaan kijken land inwaarts. We zijn naar het stierenvechten in Gerona geweest, wat volgens de moderne mens niet mag( want die weten alles beter ook voor andere culturen) en Jeroen heeft dat fantastisch vast gelegd op film ook achter de schermen, we hebben cultuur gesnoven in Barcelona , waar we 3 dagen op hotel zijn geweest, we hebben het Dali museum bezocht, we zijn de voor Pyreneeën in gegaan, waar we kleine dorpjes bezochten, we hebben vlakbij de camping in zo’n ultra light vliegtuigje gezeten, kortom we hebben ons nooit verveeld. In l’estartit zelf was het ook leuk, langs de promonade was altijd wat te doen en kon je heerlijk eten en drinken tegen niet al te hoge prijzen, in de buurt van de camping was een beroemd kippen restaurant waar (Hollanders) mensen in de rij stonden om aan de beurt te komen, en het leuke was dat ze alleen maar kip groente(sla) en friet hadden, maar het was altijd vol, daar vlak bij was een restaurant van een hoog nivo, waar Jeanne en ik een paar keer zijn geweest. Dus samengevat waren deze vakanties voor ons en de kinderen toch veel leuker dan ik vooraf had gedacht. Italië Net voor het faillissement , hebben we weer iets gedaan wat je van mij niet zou verwachten, we hebben een bus vakantie genomen , ten eerste was het goedkoop en ten tweede was het een operareis naar Verona. Ik had al veel gehoord over de arena en de opera daar, van een secretaresse van v Straten , en omdat ik als kind ook vaak naar de opera op tv keek (Cyrano de Bergerac )wilde ik deze gelegenheid wel gebruiken om ellende te vergeten voor een korte tijd, en om dit te mee te maken. Het werd een prachtige vakantie die totaal anders dan anders werd, met grote gevolgen. We stappen in de bus en worden voorgesteld aan Pierre de chauffeur en de gids die alles van opera en Italië wist en meisje uit den Bosch , het was een gemêleerd gezelschap alleenstaande bejaarden en jonge koppels.

28

Ik ben gewend om zo’n reis in een keer te doen maar ja dat mag natuurlijk niet met die rijtijden wet , dus de bus stopt na 2 uur op een koffieplek die vooraf was bepaald door de reisorganisatie. We stappen uit en ik had al wat gemopperd over architectuur etc. en dat hadden mensen achter ons gehoord , en die spraken ons aan tijdens de pisstop. Het waren Leny en Wim Arts uit den Bosch , maar niet van oorsprong het waren min of meer Limburgers , de een geboren en getogen en de ander Wim was geboren Oeffelt. Mijn zus ervaren busklant zei dat gebeurt altijd dat je mensen leert kennen en dat je daar iets mee afspreekt en dan houdt het op. We raakte druk aan de praat Jeanne met Leny en ik met Wim , die was journalist voor het Brabants dagblad en kende uiteraard wel wat van de streek , o.a. de burgemeester van Boekel Driek de neef van Jeanne en we hadden veel verhalen uit te wisselen. Ook het feit dat zijn vader aannemer was geweest en failliet was gegaan , en dat was ook meteen de reden voor hun om te vluchten uit Oeffelt naar Geleen. Ik kom hier straks nog op terug. Leny en Jeanne klikte bijzonder goed Leny was erg vrolijk had altijd lol zo leek het toch , en ze vertelde dat ze een ziekte had gehad die wij toch niet kende , het Guillaume bourree syndroom , als je opgelet hebt weet je dat wij daar net veel mee te maken hebben gehad via de broer van Jeanne. Dus wij zijn heel de reis met hun opgetrokken , ik weet dat ik in het begin die pauzes vreselijk vond, maar dat ik er na een tijd naar uit begon te kijken. Zo reed de bus naar München en wij gingen als we naar de wintersport gingen altijd via de noordelijke route , dat is iets om maar we vonden dat prettig rijden, de chauffeur reed de zuidelijke route , ik zou zeggen dat is logisch , maar halverwege nam hij de noordelijke route , en ik denk dat het was om een stop te maken waar ze korting of geld kregen. We overnachten in een klein dorp, 30 km van Verona, in een dito hotel met geen geweldig eten, maar er zaten excursies bij de busreis dus we moesten mee. Onze gids en chauffeur waren echt fantastisch we hebben dan ook leuke dingen gezien zoals het huis waar Rigoletto geleefd heeft , en ander mooie dingen we zjin ook naar Venetië geweest maar daar was ik niet van de indruk omdat ik het al kende en omdat we al veel excursies hadden gehad, dan vervlakt de interesse een beetje. Dan de opera’s we zouden naar 2 gaan n.l. Carmen en Rigoletto. 29

De eerste was Carmen het zou beginnen om 9.00 uur maar omdat we ongenummerde plaatsen hadden moesten we er al om 6.00 uur staan. We waren op tijd en stonden dus een uur lang te wachten totdat de poorten open gingen , we mochten geen glas meenemen wel drank in plastic flessen , en we hadden kussens gehuurd want de banken waren van steen. De porten gingen open en wij naar binnen het was dus aanschuiven in het grote amfibie theater , en we moesten nog 2 uur wachten op de harde en kleine banken met de knieën opgetrokken zaten we daar beetje buurten met omstanders Duitsers etc. Om een lang verhaal kort te maken onze gids had ons uitgelegd dat Bizet de componist was en dat die zelfmoord had gepleegd omdat de opera niet aansloeg bij de critici. Er deden 1500 mensen mee aan de show dwz decor belichting en spelers, het was een spektakelstuk met paarden ezels en bekende en minder bekende stukken als toreador en anderen. Tijdens de pauze zeiden we tegen jonge Duitsers dat we de volgende dag naar Rigoletto gingen , toen zeiden ze “moeten jullie morgen weer” De volgende opera was Rigoletto , dezelfde procedure maar totaal ander publiek Carmen is in het Frans en Rigoletto in het Italiaans, tijdens het wachten hadden we leuke contacten, met doorsnee Italianen deelde we noten en wijn en vise versa . De opera had een karig decor in vergelijking met Carmen, en nu ik het opschrijf krijg ik nog rillingen , de eerste klanken van het orkest klonken en toen wist ik meteen waarom Bizet zelfmoord had gepleegd. Dit is de mooiste muziek ervaring die ik ooit in mijn leven meegemaakt heb , ik kreeg echt rillingen over heel mijn lijf , misschien ook door de prachtige omgeving de Italianen die muisstil waren op een enkeling na die van zijn vrouw zo op zijn sodemieter kreeg omdat hij mee zong. De sobere cast de zangers en zangeressen waren werkelijk in harmonie met de omgeving de muziek en het klonk zo mooi in de open lucht , ik kan het nog niet onder woorden brengen. De terug reis gaat meestal zo dat je belooft om contact te hebben zegt men , maar ik doe dat zelden tot nooit , ik zeg bijna altijd direct daar komt toch niets van. Maar in dit geval wel want we zijn vaak bij elkaar gekomen, ook op hun 25 jarig huwelijk, maar het noodlot sloeg toe Leny kreeg kanker, en besloot er niets aan te laten doen , ze had de prognose van 2 maanden tot 2 jaar, en ze besloot om heerlijk te leven en te genieten van alles wat het leven nog te bieden had. Toen de 2 jaar om waren begon ze toch wat paniekerig te worden , en raakte in een psychose , ze wilde niet meer getrouwd zijn en ging weg . Ze wilde met niemand geen contact meer behalve met ons en haar eigen familie , dat was voor Wim en de kinderen een harde tijd want je weet dat ze ziek is maar niemand zegt dat ze ziek is, dus ze wordt als volledig toerekeningsvatbaar beschouwd , en dat maakt het nog moeilijker. 30

Ze is na een tijd zwerven in Zwalmen gestorven, jammer dat het zo kan aflopen.

Werk Het failliet van Waals zat eigenlijk, aan het begin van deze periode, hierna ben ik ,mezelf in gaan laten schrijven, ik kon met behoud van uitkering voor mezelf beginnen. Ik had natuurlijk weinig tot geen werk want voorheen draaide ik projecten van 7 miljoen gulden, en als net beginnend aannemer moet je blij zijn met elk werk wat een beunhaas normaal doet. Dus begon ik met het Veldhovense weekblad door te lezen naar projecten die aangemeld waren, ik belde die mensen of ze al een aannemer hadden, de meeste hadden die niet nodig omdat er wel altijd ergens een beunhaas te vinden was die dat werk wilden doen. Op een gegeven moment zei iemand, ik ben blij dat je belt want, niemand van de aannemers had er zin in of tijd voor, of ze reageerde niet eens op de aanvraag. Onze eerste 3 projecten hebben we op deze manier verkregen en hebben we ook goedkoop uitgevoerd ,omdat ik gedeeltelijk in de WW zat hoefde ik niet zoveel te rekenen. Als ik elk werk wat we gemaakt hebben moet gaan omschrijven wordt dit boek een encyclopedie, ik pak enkele leuke ervaringen mee, van het begin. Johan van Zwet( die ik van kind af aan getraind bij tafeltennis) heeft van het begin af mee geholpen en was dan ook mijn eerste werknemer, voor dat ik dat geregeld had zijn er maanden overheen gegaan, ik ben overal gaan informeren hoe ik dat nu moest doen, een werknemer in dienst nemen. Dan komt de bureaucratie voor het eerst heel nadelig boven drijven, je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en niemand weet het antwoordt, ze schuiven het allemaal naar een ander omdat het schijnbaar moeilijk is om op alle vragen antwoordt te hebben of om je door te sturen naar de juiste plek. Ik heb al eens toen ik in Veldhoven op school stage liep te maken gehad met een onderwijzer die in curaçao had gewerkt en door omstandigheden daar geen werk meer had, ze hadden tegen hem gezegd toen hij in Nederland kwam, nu zul je eens memaken hoe goed het hier allemaal geregeld is zonder corruptie. Van Dijk hij kwam eigenlijk uit Bergeijk en woonde tijdelijk bij zijn ouders in, hij vertelde hoe moeilijk dat het was om geregistreerd te worden als oorspronkelijke Nederlander omdat hij geen vaste woon en/of verblijfplaats had, en geen inkomen, noem het allemaal maar op. Zijn conclusie was dat de corruptie beter werkt want je betaald een tientje en alles wordt voor je geregeld, terwijl dit veel meer kost en ook nog eens slecht geregeld is met heel veel irritatie.

31

We zijn begonnen met hier en daar een aanbouw, de eerste was voor van Hoof op de zeelberg, liep allemaal gladjes evenals de houten skeletbouw aanbouw bij van Ad Akere en hun buren. Bij de laatste 2 hebben we wel extra lol gehad, het waren identieke huizen en de aanbouw was ook identiek, en toch was er achteraf veel verschil door interieur verschuivingen, maar de buurman van Ad werkte bij de HEMA als bedrijfsleider, en moest vaak laat en veel werken, hij zou het schilderen en dat soort dingen zelf doen, hij was op een keer midden in de nacht opgestaan en gaan schilderen aan de voordeur, hij is met kwast en al in slaap gevallen tijdens het schilderen en werd s’morgens gewekt door zijn kinderen. Tijdens het storten van de beton onder de carport had de lagerschooljeugd een tribune gemaakt om te kunnen kijken naar de betonmixer en het storten van de beton, op woensdag middag. Dat was voor ons nieuw om te werken voor een breed weliswaar jong publiek maar toch. Johan poetst beter dan menig huisvrouw het kan, dus onze bouw was keurig schoon en netjes opgeruimd, op maandag hielden we kliko race we storten dan alle puin en rotzooi in de kliko’s die nog niet vol waren, toen kon dat nog. We gingen ook op de beurs huizen kopen en bouwen staan, dat was erg leuk en leerzaam, en we kregen er veel werk door omdat we ter plekke een begroting maakte, en omdat we nog niet duur waren hoewel we de prijzen aangepast hadden. Tussendoor had ik nog een dag in de week les gegeven op de ruisdaelbaan aan het cvo aan aspirant-gezellen, aan de metselklas dat was een leuke afwisseling maar het kon op den duur niet meer omdat ik teveel werk kreeg. Ook door de beurs kwamen we in aanraking met abc woningen, die vroeg of wij geen huizen voor hem konden bouwen, we hadden net een huis gebouwd voor de familie kuipers in best, geen stuiver aan verdiend maar we stonden wel op de kaart. Abc beloofde dat we 10 tot 20 huizen per jaar konden bouwen voor hun, allemaal loze kreten achteraf maar ja, we hebben gerekend en we konden dat wel aan. Het eerste huis dat we bouwde was voor de familie Kroneburg uit vlijmen, dat ging heel goed, de mensenwaren tevreden en wij ook er was genoeg op verdient, maar abc bleef achter met betalen. Tijdens deze bouw had ik voor de eerste keer gehoord, of eigenlijk was het voor de eerste keer tot me doorgedrongen, bedevaart van Santiago de Compostella, een tante van Mevr. kronenburg zou als ze 65 werd daar na toe lopen, ik dacht die is gek, maar kom er later nog op terug. We gingen van het ene werk naar het andere, maar telkens gingen we er op achteruit wat betalen betreft, en ik had altijd gezegd, dat zal mij niet overkomen, maar je kunt niets, hij belooft en belooft maar er komt steeds minder, terwijl we het ene na het andere huis bouwen, als je stopt ben je ook failliet. Ondertussen konden we het werk niet meer aan en hebben we een uitvoerder en een werkvoorbereider aangenomen.

32

De uitvoerder ging wel maar, er moet meer ipv minder worden gecommuniceerd, dus moet de prijs ook omhoog, terwijl de projecten al lopen , de werkvoorbereider was geen knip voor zijn neus waard, bleek achteraf, die maakte teveel fouten. We hadden een mooi pand midden in Eindhoven gekocht met opslag mogelijkheden en een van binnen opgeknapt kantoor, met nieuwe meubels. Eigenlijk heb ik teveel lessen gehad in deze periode, wat ik als uitvoerder projectleider kon, kun je alleen nog niet, omdat je niet een heel team om je heen hebt, het break even punt is me door de accountant niet tijdig aangegeven, waardoor de prijzen te laag waren, de snelle groei vond ik wel leuk maar besefte te laat dat het veel geld kost, en dan de pech met de ziektewet die afgeschaft werd op het moment dat ik bijna verzekerd was. Dus Hans bouwbedrijf was ter ziele. Na mijn faillissement, heb ik een tia gekregen dwz dat is een bloedpropje in de hersenen, daar ben ik wel redelijk snel van opgeknapt, maar tegelijkertijd is er iets geknapt in mij, omdat ik allerlei pillen moet slikken, wat tegen mijn aard is, ben ik eerder moe. Omdat ik een jaar voor mijn faillissement een bv was begonnen, of eigenlijk drie, en omdat een oplettende stagiaire, me erop gewezen had bij de notaris dat ik de bv Brabant huizen ook als werkmaatschappij moest gebruiken, kon ik verder met die bv. Dan leer je, je vrienden en kennissen kennen zegt men, dat was min of meer wel zo want van al mijn vrienden kennissen en familie hoorde ik weinig tot niets, broer Wil heeft me wel bijgestaan waar hij kon, maar van Jeanne haar kant werd er nooit over gesproken, is geen verwijt want over dat soort dingen werd toch al niet vaak gesproken. Wel hebben op een enkele na alle werknemers me regelmatig gebeld, en dat deed me goed, want de band met het personeel was altijd goed, vond ik.

Hobby Tafeltennis, was op een veel lager pitje komen staan hoewel we nog enkele sensationele stunten hebben uitgehaald, we hadden door die loterij die we al eens georganiseerd hadden voor de verbouwing veel geld opgehaald nl. 70.000 gulden dat was heel wat, maar we moesten die verbouwing ook zelf betalen, dus er moest nog geld van de club bij. Nu was er weer behoefte om flink wat geld binnen te halen en werden de oude krachten weer aan tafel gezet om er eens over na te denken, ik had bij een klant van mij in Valkenswaard iets gezien van een soort monopolyspel, maar dan met bedrijven erop, georganiseerd door de kiwani’s in Valkenswaard. En wij als sportclub dachten dat het ons ook wel moest lukken in Veldhoven, we hebben contact gezocht met de initiator van dit spel wat landelijk heel

33

gebruikelijk was voor Rotary clubs etc. maar een sportclub was het nog nooit gelukt. Dan heb je een uitdaging, dachten Mark Sidler, Ed Blankers en ik, en we besloten om het door te zetten, met als smoesjes om het meer kans te geven, een bijdragen aan de zustergemeente in polen Jarocin, en die gingen er op hun beurt een oud gebouwtje opkappen om als een soort VVV te gebruiken. Mede omdat we het goede doel erbij hadden betrokken liep de verkoop van het spel en de sponsoring van de bedrijven erg goed, waardoor we toch bruto 30.000 gulden binnen haalden en voor Jarocin hadden we netto 7500 over kunnen maken. Extra mooi was dat Mark en ik het geld symbolisch naar Jarocin gingen brengen, dat was voor mij op dat moment de mooiste ervaring uit mijn leven. Mark noch ik waren ooit in polen geweest, we hadden in het hele traject veel informatie gehad over Jarocin via de gemeente, met ene Smits uit Oirschot die was nogal betrokken met de zustergemeente van Veldhoven. Vol goede moed vertrokken we richting Frankfurt aan de Oder de grensovergang naar polen, onderweg in Duitsland was alles redelijk normaal behalve dan dat het op de snelweg richting Berlijn wemelde van de bouwkranen en er werd overal aan de weg gewerkt, sinds de wende moest alles verbeterd worden, over de oude grens gekomen zag je toch een ander grauw Duitsland dan in het oude westen. Aan de grens wachten ons weer een verassing er stond een file van vrachtwagens niet normaal, die moesten soms drie dagen wachten voor ze de grens over mochten, het wemelde daar dan ook van de mooie gewillige vrouwen, die daar voldoende werkgelegenheid hadden. Wij mochten redelijk snel de grens over omdat we particulieren waren, en reden over de snelweg richting Poznań, snelweg is een mooi woord voor 2 baansweg waar ze met 4 auto’s naast elkaar reden, en hoe dichter bij Poznań hoe slechter op een gegeven moment viel het me op dat de asfalt aan de zijkant wel 25 cm hoog omhoog gekruld was. Vanaf Poznań naar Jarocin lag een veel mooiere weg die niet druk maar wel modern was, dus dat schoot heel goed op, we kwamen in Jarocin aan op de afgesproken plaats in een hotel wat voor ons gereserveerd was Skarbczyk, zo heet het gebouw wat opgeknapt zou worden en ik heb op internet gezien dat het inderdaad opgeknapt is

34

We moesten ons melden bij het gemeente huis en daar kregen we in eerste instantie een hostess toegewezen van Jarocin, die ons het programma overhandigde en het e.e.a uitlegde over de gids de begeleiding etc. Het hotel was een overwegend houten gebouw zoals je ze kent uit zuid Duitsland en Oostenrijk, met een soortgelijk interieur nogal donker omdat het dennenhout door de jaren heen donkerder is geworden, toch was het redelijk modern met tv douche etc. Opvallend was de prijs die was 95 gulden per nacht en als je bedenkt dat de gemiddelde pool uit Jarocin 200 gulden per maand verdiende, kun je wel inschatten dat hotel overnachtingen geen alledaagse bezigheid was van de normale pool. We kregen een druk programma voorgeschoteld, cultureel, zakelijk, vermakelijk, we hadden permanent begeleiding van de loco burgemeester, een oud vermaard motorcrosser die Frans sprak, en een tolk Pierre die alles sprak, en overal geweest was in de wereld. Programma:  Cultureel museum omgeving verkennen  Bezoek aan Poznań  Bijwonen gemeenteraad en rondwandeling  Bezoek aan bedrijven  Radio interview en privé bezoek  Bezoek bij diversen verenigingen en scholen  Terug reis Het culturele museum lag een uur ongeveer van Jarocin, het was de moeite waard omdat Pierre ons een stukje geschiedenis uitlegde en omdat de band met Nederland groter is als wij weten of beseffen. Veel polen hebben hun leven gegeven tijdens de 2e wereldoorlog tijdens de door generaal Macek geleide bevrijding van Breda. Er wonen nu nog altijd heel erg veel mensen van Poolse afkomst in Breda.

35

De loco burgemeester legde uit dat de landbouw moeilijk is te reorganiseren omdat alle landerijen nog in handen zijn van coöperaties uit de communistische tijd , dwz duizenden eigenaren waarvan er enkele zijn die niet mee willen werken aan de verkoop, omdat ze ondanks alle verval denken dat ze er nog wat van kunnen maken(of hopen). Het bezoek aan Poznań was verassend, om 2 redenen, we hadden natuurlijk al een stukje meegemaakt via de snelweg(nou ja) en hadden er geen goede kijk op, om het maar eens twijfelachtig uit te drukken. De oude maar kleine binnenstad had de allure van een oude grote stad , in een vervallen staat, toe aan renovatie. Veel gebouwen zouden na renovatie het grote plein geweldig aantrekkelijk kunnen maken, de loco zei dat men er hard mee bezig was. We zijn door een mooi park gelopen, en het mooie van parken is dat die er al snel redelijk goed uitzien als er onderhoud word gepleegd, en dat was hier wel het geval. Vandaar zijn we naar de roeibaan gegaan, en dat was verassing 2 omdat die geweldig mooi en modern was, daar konden zomaar Olympische wedstrijden organiseren , en de loco was dan ook enorm trots op deze accommodatie. We mochten(moesten) een gemeenteraad bijwonen waar onze bijdrage aan de orde kwam, Pierre vertaalde dat ze een soort VVV van dat gebouw wilden maken, deze keer ging de burgemeester zelf mee met de rondwandeling in het centrum. Het was een doorn in zijn ogen dat er op de hoek van de markt een oud gebouw stond met de allure van vergankelijk roem, een prachtig model pand maar helemaal vervallen , hij zei dat we het voor niks mochten hebben als we het opknapte, op zo`n moment denk je, misschien is het iets. Wat tijdens de rondwandeling voor ons overheerste was, dat een in onze ogen het arme polen en dus ook Jarocin, in vergelijking tot Veldhoven een rijkdom aan historie bezat, waar we jaloers op waren.

Het bezoek aan de diversen bedrijven was alweer een openbaring voor ons. We bezochten samen met Pierre en de loco diversen bedrijven o.a. een meubelfabriek een schoenenwinkel een raar fabriekje en een klein timmerfabriekje . De meubelfabriek zag er Oostblok achtig uit van buiten, erg grauw en ook binnen was het niet bepaald een toonbeeld van een modern bedrijf, de leiding was ook in handen van oud communisten, maar toch had het iets bijzonders. In de eerste plaats werkte er 2000 mensen, ten tweede werkte ze voor Ikea en ten derde waren de machines de modernste die ik ooit gezien had, wij zijn in Nederland gewend om de werk omstandigheden en de accommodatie in verhouding allemaal prima voor elkaar te hebben dat was daar dus veel minder. Achter de schoenwinkel zat een emotioneel verhaal, de eigenaresse, was enorm gedreven om er iets van te maken, het pand waar ze de winkel in had was heel 36

groot zeker 50 meter langs de straat en 3 verdiepingen hoog, het was voor de revolutie van haar opa geweest, en tijdens de revolutie is het ingepikt door de communisten . Nu een generatie later was een gedeelte van het pand weer in bezit gekomen van de kleindochter, en die wilde er met al haar energie iets van maken, het was overigens ook een mooie winkel . Het rare fabriekje wat in de aanhef noemde was van een Duitse Pool die eigenlijk meer handelde, in mijn optiek, hij haalde overal vandaan (west europa)oude machines en rommel, en sloeg dat op in enorme hallen die wel waterdicht waren maar was dan ook alles mee gezegd . Hij had oude inpak machines uit Nederland gehaald die van Persil waren geweest, die had hij opgeknapte zodat ze weer werkten en ging daar mee behanselplak inpakken die hij inkocht van een bekend fabriek en onder een andere naam verkocht, zodoende had hij in die krakkemikkige ruimte toch 10 mensen aan het werk , en ook hij was zeer enthousiast bezig. Tenslotte kwamen we in een timmerwerkplaats waar zeker 6 mensen aan het werken waren aan allerlei meubelstukken, de machines waren oud maar niet aftands en wat mij erg is bijgebleven is, was het feit dat ze met 2 mensen op een stukje hardhout aan het schuren waren van ongeveer 30 cm in het vierkant, het moest erg goed worden maar tegelijkertijd kostte de arbeiders heel weinig dus dat kon nog. We hebben tijdens de rondrit ook nog een bloeiende zaak gezien van de apotheker , die financieel niet echt aan de grond zat, ik vroeg aan de loco waarom de boerderijen er zo verlaten bijlagen. Dat is in polen erg moeilijk zei hij, omdat ze bijna allemaal nog een coöperatie vormen met veel te veel eigenaren die niet willen verkopen , en niet kunnen kopen omdat alle eigenaren het eens moeten zijn, maar het is duidelijk dat er voor de landbouw nog veel potentieel is in die regio. Die avond hebben we ons door de ondernemers lekker laten verwennen met een geweldig goed etentje, wij waren enorm onder de indruk van de mensen die in die ondernemingen bezig waren, het waren in tegenstelling tot bij ons hoger opgeleiden mensen, die enorm geestdriftig bezig waren, wij dachten nog hier zal de ontwikkeling sneller gaan als in Nederland. Deze dag werden we uitgenodigd voor een interview op de regionale radio, wij waren duidelijk opgetogen, maar er was toch wel iets gaande achter de schermen, de journalisten waren niet altijd zeer lovend over de gemeente politiek, en socialisten zijn geen kritiek gewend, ook bij ons niet, want zei hebben de wijsheid in pacht. Dus werd er met hun van te voren besproken waar ze het wel en niet over mochten hebben, dit hoorde wij tussen de bedrijven door, en tijdens het interview werd er angstvallig mee geluisterd door de loco. Het interview ging erg goed ze vroegen aan mij wat me het meeste opgevallen was , mijn antwoord was meteen zonder aarzelen de mooie vrouwen , en aan de grens de vele vrouwen die zich prostitueerde , dat waren allemaal vrouwen uit de 37

Oekraïne volgens hun, en verder ging het over het op te knappen gebouw wat een soort VVV zou gaan worden, maar de journaliste vertrouwde dat zaakje niet helemaal, want daar vroeg ze lang op door, en wij wisten ook niet van de hoed en de rand, en vertouwde dat het goed zou komen. Na het interview kreeg de journaliste een compliment, van de loco en wij ook, het was ook wel leuk. Die middag zijn we met tolk Pierre naar een gezin geweest wat gesponsord werd door mensen uit Knegsel en omgeving o.a. mijn schoonzus Jo had contact met dit gezin. De mensen woonde in een vrijstaand huis van ongeveer 500 m3 met zoals elk huis daar, een stalen omheining en een slecht onderhouden tuin, we belde aan en ze waren duidelijk verrast want we hadden ons bezoek niet aangekondigd. Ze hadden 3 kinderen waarvan de jongste het Daun syndroom had en nog heel veel meer complicaties , en dat kind werd gesteund door Knegsel, omdat die zo vaak naar het ziekenhuis moest, en ook omdat die kosten door de mensen zelf betaald moesten worden. We hadden een doos of wat met speelgoed mee genomen vanuit Knegsel en de familie was enorm blij met die spullen en vroeg zich af waarom wij (hun dus) zo goed voor hun waren, wij kregen die complimenten en die namen we dankbaar aan. Tijdens het thee drinken werden onze vragen beantwoord, en tijdens deze antwoorden werden niet alleen wij maar ook Pierre onze tolk steeds stiller, want de gezondheid zorg was toch wel erg slecht daar. Om even de situatie te schetsen, we hadden in eerste instantie vanuit Veldhoven uit het ziekenhuis een apparaat willen schenken om kijk operaties te doen, ipv de renovatie van het gebouw, op zich zou dit een goed idee zijn maar de randapparatuur die het ziekenhuis in Jarocin er bij moest kopen was te duur voor hun. Als de zoon van die mensen naar het ziekenhuis moest en dat was wel 10 keer per jaar koste dat veel geld want de salarissen van artsen lag hoog, en er waren er te weinig (zaten allemaal in Nederland en Duitsland) verpleging was enorm duur dus de moeder van het kind ging mee als hulp, maar ipv daar een vergoeding voor te krijgen of dank moest ze het overnachten ook nog eens betalen. Omdat de situatie ook nog eens uitzichtloos was qua genezing hadden we toen we terug gingen een raar gevoel, wat we die avond op het terras in Jarocin verdronken hebben samen met Pierre. Dat was erg leuk omdat Pierre leraar Engels was, kende hij veel mooie jonge meiden en die kwamen op ons westerlingen af die ook nog eens Engels spraken ,lekker in de zon met een leuk gezelschap , wat wil je nog meer. De dag erna zijn we naar diversen scholen gegaan, de scholen waren allemaal oude grote scholen met heel veel leerlingen, het was vakantie dus we bezochten lege scholen, kregen wat informatie , en hebben diversen gesprekken gevoerd met directeuren en andere directie leden. 38

Het ging vooral over het feit dat de agrarische sector in die regio goed vertegenwoordigd was en dat we misschien wel stage plakken voor hun konden regelen. Op het gebied van motorvoertuigen waren ze duidelijk zoekende, en we beloofde om ons best te doen om stage plaatsen te vinden, dat hebben we ook gedaan maar in Veldhoven was er weinig tot geen animo, via mijn zwager Tinus die internationale betrekkingen onderhoud voor leerlingen van het mbo nivo hebben we het ook geprobeerd maar buiten de EEG was het toen bijna onmogelijk ivm verzekeringen. We hebben op het laatst nog enkele verenigingen bezocht, ik weet alleen niet meer welke, ik weet wel dat we uitgenodigd waren om samen met zo’n club te eten, en daar kwamen we pas in aanraking met de gewone pool die werkte in de landbouw of als bouwvakker. Die zopen wodka alsof het water was , en ze vertelde sterke verhalen recht van voor de toog, zo is er in Jarocin elk jaar een zuip wedstrijd, en het jaar voor dat wij er waren deed daar ook zo’n ambtenaar uit Veldhoven aan mee. Die ambtenaar kende wij goed omdat die ons had voorbereid op het bezoek aan Jarocin , het was zo’n schraal klein manneke uit Oirschot de heer Smits, een leuke bescheiden man, die had namens Veldhoven wel naam gemaakt want hij had de wedstrijd gewonnen. De wedstrijd is eenvoudig, je drinkt wodka tot je er bij neervalt en de laatste die overblijft is de winnaar, toen wij hem daar in Veldhoven mee confronteerde lachte hij een beetje schuw, en ging over tot de orde van de dag. Het eten was alledaags voor de Polen maar ik vond het afgrijselijk, maar zoals je weet ben ik een bitser, het was allemaal vet in mijn beleving en veel eten was verpakt in een soort aspic, het zag er wel leuk uit maar smaakte voor geen meter, het was wel lachen en gezellig op deze slotavond. De terugreis zijn we aangegaan na veel afscheid van iedereen, en met een blij gevoel. Tot Poznań ging alles weer goed en op de fameuze 2 baan snelweg zijn e nog een keer driedubbel ingehaald wat wel even schrikken was. Het tafeltennis op zich heb ik altijd leuk gevonden, maar om mijn hoogte en diepte punten te gaan omschrijven tijdens de vele wedstrijden en toernooien die ik mee heb gemaakt gaat me te ver, omdat ik ook hierover een boek kan schrijven , wat op zich niet erg sensationeel is voor lezers lijkt mij. Het belangrijkste is dat ik mezelf heb leren kennen en dan vooral in psychisch opzicht , je leert hoe je omgaat met verlies en winst en hoe je daar mee omgaat onder spanning.

39

Wielrennen Het wielrennen kwam eindelijk weer terug in mijn leven door de kinderen, eerst was het vooral tv kijken en volgen van renners die je een beetje kent, en nu was het meeleven met je kinderen en andere leeftijdgenoten. Het is een totaal andere wereld waar je in terecht komt, want wielrenners en de entourage is heel anders dan het tafeltennis volk. Het is wel moeilijk te beschrijven wat het verschil is , maar ik ga het toch proberen. Het zijn in principe allebei individuele sporten, hoewel je toch in een club of team thuis hoort dus daar zit weinig verschil, wel is het zo dat ouders van tafeltennissers vaak hun kinderen droppen en er niet naar om kijken, dat kan bij wielrennen niet omdat ze met de fiets overal naar toegebracht moeten worden. Daardoor is de onderlinge afhankelijkheid bij wielrenners groter men moet socialer zijn of je wil of niet, dan komt er nog bij dat de kinderen regelmatig betrokken zijn bij ongelukjes waardoor er ook al meer saamhorigheid ontstaat. Onze kinderen hebben niet bijzonder goed gefietst maar deden goed mee en hadden het duidelijk wel naar hun zin, de sfeer tussen de kinderen en de ouders was bijna altijd goed en iedereen moedigde iedereen aan, ze hadden bij de Kempen een geweldige trainer Rien Kums die voelde de kinderen aan zoals er maar weinig doen, hij kon ze ook goed motiveren zelfs al was het niks. Als ik nu terug kijk zijn er uit die groepen van toen toch enkele prof wielrenners ontstaan zoals Roy Sentjes, Alain van Katwijk, Piet Rooyakkers, Björn Hoeben, en nog meer maar dit waren de renners waar we het meest mee te maken hadden in die tijd. Tijdens een van de wedstrijden voor nieuwelingen zakte de moeder van Paul Dieks in elkaar, het was in Woensel, en ze is kort daarna ook overleden, dit maakte op ons allemaal en mij in het bijzonder een diepe indruk omdat Paul een goede maat was van de jongens en omdat we Marij goed kende en ook omdat het voor mij de eerste keer was dat ik op een crematorium was waar John Denver gedraaid werd tijdens de dienst. Vooral bij de dienst in het crematorium kwamen er allerlei gevoelens naar boven waar ik moeite mee had ik kan het ook moeilijk beschrijven, ik voelde me er niet op mijn gemak omdat er populaire muziek werd gedraaid terwijl het een droevige aangelegenheid was, de omgeving had niks van een begrafenis, een crematorium is niets voor mij misschien ook wel door mijn verleden ik weet het niet. In het begin toen we naar de trainingen gingen reed ik voorop naar de Achelse kluis want daar in de bossen lag ons training parcours, een paar jaar later toen ik minder getraind had ging ik ook wel eens mee vanuit Veldhoven met de fiets naar de kluis, maar dan reed ik niet meer alleen op kop dan reden hun al wel eens op kop. Op een zekermoment ik weet nog waar het was in Valkenswaard net voor de dommelseweg, kwam Jeroen langs mij rijden en vroeg “gaat het pap” ik had hem wel tegen zijn gezicht kunnen slaan, tja de werkelijkheid komt hard aan. 40

Later zijn we nog eens een lang weekend naar Vaals geweest en ik was best redelijk in vorm, we zouden de Vaalser berg gaan beklimmen want dat deden we wel vaker, ze reden als slakken naar boven en ik dacht ik zal ze eens laten zien wat klimmen is want daar was ik altijd redelijk goed in, ik fietste ze te hard voorbij en na 100 meter moest ik langs de kant, ik had me geforceerd en dacht ik sterf hier ter plaatse en dat is nog eufemistisch uitgedrukt want ik heb daarna nooit meer durven forceren . Carnaval De carnaval heb ik heel erg intens meegemaakt in deze periode, zo’n hekel dat ik er aan had als tiener zo leuk vond ik het nu. Vroeger kwamen de ouderen naar de kers waar wij normaal altijd waren , en zij in er mijn beleving niet thuis hoorde. Nu was het heel anders bij Union fraternelle in Zeelst was normaal niemand thuis , geen ouderen geen jongeren , daar kwam iedereen alleen maar met kermis en carnaval. Daar kwam nog eens bij dat ik als trainer bij ttvv veel bekende tegenkwam en dat gaf meteen een thuis gevoel. De zilster kapel speelde daar meestal Zuid-Amerikaanse muziek en de diskjockey die hun afwisselde draaide pop muziek, dus ik kon me helemaal laten gaan in het dansen. Met de familie van Jeanne Emiel, Martijn en vrienden deden we het jaar daarna voor het eerst aan de optocht mee, ook dat vond ik heel erg leuk, want tijdens zo’n optocht waar ik altijd een rol speelde kwam ik zoveel bekende tegen en hadden we tijdens en vooraf zoveel lol , voor ons startte de carnaval ook al een maand eerder met het maken en voorbereiden van de optocht. We hebben ook een keer de 1e prijs gehaald met een van onze creaties, later werd de groep die meedeed iets kleiner tot Emiel en ik alleen overbleven, we noemde ons de familie uhh omdat we niet als van de Pas mee wilden doen. De onderwerpen die aan de orde kwamen waren altijd actueel en soms te ver gezocht , dan begrepen de mensen niet waar het over ging . Vrijdag avond gingen we altijd naar het una bal dat was iets minder leuk omdat er dan een orkest zat, maar het was een warming up, en we leerde er mensen kennen uit de voetbal wereld ook leuk. We gingen bijna altijd met ons optocht groepje , maar altijd met Emiel de neef van Jeanne , wij waren onafscheidelijk, terwijl wij op een totaal andere manier carnaval vierden, ik moest dansen en nog eens dansen en Emiel moest buurten en nog eens buurten , en dat ging geweldig goed samen, op deze manier hadden we allebei afwisseling . In de begin periode gingen er nog wel anderen van onze groep van de ene zaal naar de andere maar dat werd steeds minder, dus bleven wij over. Ik danste elke carnaval wel met een vrouwtje vaak gewoon door toeval, zo ook met Ineke Verwimp die lag net in scheiding met haar Jeroen en die was duidelijk op zoek, en omdat ik haar trainer ben geweest en ook omdat ik haar wel mocht en zij mij ook was het wel leuk die avonden . 41

Maar toen we naar Emiel zijn huis gingen om eieren te gaan bakken wilde ze toch wel verder gaan als ik van plan was , en ik wil in principe alles op dat gebied maar zal nooit misbruik maken van iemand die een beetje labiel is op zo’n moment. Toch was het gezellig bij Emiel , want daar kon alles iedereen ging mee en het werd met het eieren bakken etc. ook nog laat. Een paar jaar later heb ik vaak met een vrouwtje gedanst van een advocaat , daar kreeg ik vaak complimentjes van , over mijn manier van carnaval vieren zonder bijbedoelingen en lekker dansen ,ik ging dan ook vaak kletsnat naar huis. Jeanne wilde eigenlijk nooit mee omdat ze weinig mensen kenden en omdat ze het maar niks vond, ze zag van Meurs sjansen met andere vrouwen , kortom ze zag dingen die ik niet zag maar die er wel degelijk waren. Een keer is ze toch eens goed meegegaan , en dat heb ik geweten , ze was zo zat en ziek toen we thuis kwamen , dat ze heel de badkamer ondergekotst en gescheten had , het was een puinhoop onvoorstelbaar. Ze is nooit meer meegegaan, en omdat ik altijd nat van het zweten was en zelden dronken , mede door het dansen, wilde ik niet met de fiets naar huis maar met een taxi, als ons Jeanne het woord taxi hoort dan slaat ze op tilt , want dat is mondain en duur, dus kwam ze me altijd halen na afloop van de avond. Terug naar dat vrouwtje van die advocaat , Emiel buurtte vaak met van Gastel dat was haar man en die had una ook geholpen met een rechtszaak, op een gegeven moment, na een paar jaar, toen de muziek afgelopen was hebben we wat langer dan gewoonlijk gepraat, en toen bleek dat zijn vrouw een oud buurmeisje van mij was ofwel de dochter van Lies en Jan Bonen , van de centra winkel van mijn eerste diefstal. Leuk vond ik ook dat ik verschillende vrouwen alleen maar tegenkwam tijdens de carnaval zoals die zussen van Tabak die alleen maar terug uit Amsterdam kwamen om in Zeelst carnaval te vieren

Mijn muziek uit die tijd

Boom boom boom Nothing compaires Liefde voor muziek alles Cotton eye joe Conquest of paradise Banger hart Wicked game

Venga boys Sinead o Connor Raymond van het Groenewoud Guns and roses rednex vangelis Rob de Nijs Chris isaak

42

Nieuwe start

tot 2004

Deze periode bevat de leeftijd van 49 t/m 56 jaar en is eigenlijk een periode waar iedereen een beetje rust neemt , in de zin van het zal mijn tijd wel duren. Maar eigenwijs als ik ben zit deze tijd vol vernieuwingen en rare wendingen, zodat ik nu wel kan zeggen dat ik hoewel behoudend van aard ben er in deze periode veel verassingen zitten. Ik weet ook zeker dat dit de gelukkigste periode is van mijn leven tot nu toe, maar waarom weet ik niet.

Gezin en omgeving Kort na mijn faillissement kreeg ik een TIA , dat is een soort klontertje in het bloed wat je tijdelijk , verlamd dat kan kort maar ook lang duren, en naar gelang de tijd zijn de gevolgen ook groter, bij mij was dat gelukkig kort. Ik zat bij tafeltennis aan tafel en kon in een keer mijn glas, in dit geval geen bier, niet oppakken met mijn rechterhand. Ik ben onmiddellijk naar huis gegaan, en ging daar overdreven telkens iets oppakken onder begeleiding van mijn linkerhand en dat ging weer goed , dit alles zonder iets tegen Jeanne te zeggen, maar ik had wel hevige koppijn , iets wat ik heel mijn leven nog nooit gehad had. Ik heb het toch maar gezegd tegen Jeanne en ben de dag erna naar de dokter gegaan, want als ik iets heb wat ik niet ken doe ik dat altijd bijna onmiddellijk. Die zei onmiddellijk ik denk dat het een TIA is, dus die gaf me pillen mee en maakte een afspraak met de neuroloog, en mijn bloeddruk was met die pillen 160 , volgens van Eijndhoven onze arts was dat goed. De dag voordat ik naar de neuroloog moest werd mijn bloeddruk opgemeten en die was nog goed blijkbaar, een dag later ga ik naar het ziekenhuis , en de neuroloog neemt mijn bloeddruk op en wil me daar houden. Hij zei je klapt dadelijk uit elkaar , ik zeg nog net niet doe gewoon, maar ik was verbaasd want ik voelde niets , achteraf blijkt dat ondanks dat je het niet voelt , de spanning bij die neuroloog erg hoog was , want toen hij klaar was met zijn onderzoek was de druk acceptabel, en een dag later bij van Eijndhoven was hij weer gewoon 160. Ik zei dat ik die TIA niet had aan voelen komen , maar dat is niet helemaal waar want ik had al wel eens blixemschichten gezien terwijl die er volgens Jeanne niet waren . Ondertussen waren er allerlei kleine ontwikkelingen in ons gezin , die gevolgen hebben over het hoe en waarom we zo met elkaar omgaan. Tijdens een van onze vrienden weekends gingen we fietsen in de buurt van Bert en Mieke ofwel in Linschoten en omgeving, we hadden lekker gefietst en in een 43

haakse bocht val ik vrij zachtjes over het losse grind wat er lag, ik was nog nooit echt gevallen met de fiets dus ik denk het valt wel mee. Maar het deed toch wel erg zeer en Jeanne fietste gewoon door en mopperde en vroeg of de fiets nog heel was. In datzelfde weekend zaten we zoals altijd ergens op een terras wat te zeveren , en openhartig , maar niet luidruchtig zoals ik meestal ben vertelde ik dat ik door mijn TIA de rest van mijn leven pillen zou moeten slikken en dat ik daar nogal tegen was, maar het moest. Ik dacht dat ik uniek was in de vriendengroep, maar dat bleek dus niet waar , zo zie je maar dat buurten ofwel zeveren toch ook net als roddelen een functie heeft in de maatschappij, ik voelde me niet meer zo alleen . Iets wat ik ook in de laatste periode in Veldhoven heb gekregen zijn tieten, tja inderdaad , ook nu was ik die eigenlijk iemand die niet zo aan het leven hecht(denk ik)bang dat ik iets had wat niet goed was. Ik ben naar de dokter gegaan met het idee dat ik borst kanker had , en vroeg me tegelijk af of dat wel kon bij mannen. Ik kom bij de dokter en zei dat ik last had niet overdreven veel maar wel een beetje van een raar gevoel in mijn borststreek , en uitte mijn gedachte , hij moest nog net niet lachen maar het scheelde niet veel. Hij zei dat door de hormonen wijziging bij oudere mannen (dank u) dit vaak voorkomt , mannen krijgen minder testosteron en worden milder en krijgen vaak tieten. Vroeger dacht ik als nu tieten zou hebben zou ik er elke dag mee spelen, maar nu heb ik ze en vind er niks aan, zelfs niet als mijn vrouw er aan zit terwijl vrouwen dat vaak wel leuk vinden, en er van in de stress raken als ze er een missen, ik besef dat is iets heel anders. Ik heb al een eerder gezegd je krijgt je hele leven van alles over je heen , en misschien word je wel voor al die dingen gewaarschuwd , maar sla je er geen acht op , zo van wie dan leeft … Wonderlijk hoeveel kleine tegenslagen ik in deze periode heb gehad. We woonden als gezin zonder Jeroen tijdelijk in een huurhuis aan de lariksbeek, op zich is er niets mis mee zeker niet als je niets hebt. Maar huren is toch iets wat me altijd tegenstaat zeker omdat we 1250 gulden huur moesten betalen , en we weer eens na lange tijd directe buren vast aan ons huis hadden. Op een dag of eigenlijk nacht zei Jeanne dat ze iets hoorde , inbrekers of zo, dus ik moest gaan kijken , ik besefte dat als dat echt zo zou zijn ik ze beter kon verjagen , dus ik maakte veel geluid om daarna naar beneden te gaan, en je kunt het al raden er was niets, de jongens van de buren kwamen wat laat thuis, en wij waren niets meer gewend. Eigenlijk hebben we er niet slecht gewoond, maar ons nieuwe huis was net zo duur als dat huur huis dus snel weg. e

44

Heel bijzonder is het dat we naar België zijn verhuisd, omdat we vanuit het faillissement in Nederland niets konden want ik kon geen grond kopen met mijn nep salaris. Mijn accountants de Groof en partners hebben toen een vals loon opgegeven, waardoor ik een hypotheek kon krijgen om die grond te kunnen kopen. Mijn accountant voelde zich een beetje schuldig aan mijn faillissement en daarom deden ze dat, ze hebben me trouwens ook goed geholpen met de afhandeling van het proces. Tijdens het faillissement waren er veel spanningen vooral bij mij als binnen vetter, maar dat heb ik al min of meer besproken in het vorige deel . De nieuwe start was net zo onzeker als in het begin toen we trouwden en niet wisten of we het wel zouden redden, met dit verschil dat we het nu als een berekende kans zagen , en alles of niets was. Ik heb het huis gedeeltelijk zelf gebouwd en gedeeltelijk door Belgen laten maken omdat we de Belgische manier van bouwen niet kenden en omdat we weinig mogelijkheden hadden. Ik wilde 3 kavels kopen maar dat ging financieel net niet, dus we kochten 2 kavels of loten zoals ze dat in België noemen, de een op onze naam de ander op Maarten zijn naam en dachten als we nog wat kopen dan op Jeroen zijn naam. Want Jeroen zat in Australië toen we die beslissing namen en hij moest zelf tekenen, dus hij kon het eerst kavel niet op zijn naam hebben Je zou zeggen waarom zo moeilijk maar dat moest want anders moest je belasting betalen als projectontwikkelaar, dus daarom maar verdelen. Peter Claes was de metselaar , en dat gaat totaal anders als in Nederland want de timmerman doet tijdens de ruwbouw helemaal niets die komt pas als alle metselwerk klaar is . Ik ben nog naar de gemeente gegaan om te vragen wie komt er de drukvastheid prikken als we beton gaan storten, dom want het antwoord van Monique Gerrits was , hoezo prikken al stort je er zand ik dat kan ons niets schelen het is jouw huis. Onze bedoeling was om te bouwen en het meteen te koop te zetten, en dan verder aan het onze te gaan bouwen zodat we de winst konden gebruiken voor ons huis. Het huis werd redelijk snel verkocht aan Mark v/d Graaf en Marianne Braeken een jong stel uit dommelen waarvan de ouders in dommelen en hier in Neerpelt woonde. Ze zeggen dat in België alles kan , nou mooi niet want je moet een boekhouding bijhouden van alle materialen en kosten van je huis, en ingevoerde materialen. Van de ingevoerde materialen hoef je geen btw te betalen maar moet je bij de btw zegels gaan plakken , ofwel zo betaal je de btw. Dus ik naar Hermans van de btw , die zij dat komt later wel, ik denk das goed , maar dat was het niet een jaar later moest ik de btw en de boete betalen over die btw , omdat er 10 dagen waren verstreken toen ik bij de btw was, wist ik veel.

45

Ze zeggen ooit met niets begonnen, voor ons gold dat ook weer, we gingen verhuizen en zaten letterlijk op de betonvloer, en zonder keuken . Ik wilde zo snel van die huur af dat we een week zonder keuken hebben geleefd en met tuinmeubels en zonder houten vloer, gordijnen enz. Langzaam maar zeker hebben we het huis ingericht inclusief de tuin , en uiteindelijk hadden we na 2 jaar een klein paradijsje. Aan Mark en Marianne hebben we de beste buren aller tijden gehad , ze waren en zijn nog steeds erg spontaan niet opdringerig en waren er altijd als je ze nodig had, omgekeerd uiteraard ook. Bijkomend is dat we met de ouders van Mark uit Neerpelt bevriend raakte moeder Nanny kwam wel uit een vijandig dorp voor mij maar daar ben ik overheen gestapt, Ad de vader kende ik al vaag van schilders bedrijf van tour de groot uit Eindhoven. Nog leuker werd het toen onze buren een kind kregen, omdat onze kinderen teveel lol willen maken en nog niet aan kinderen dachten vond ik dat wel leuk en Jeanne ook. In de buizerdstraat onze straat toen was een leuke sfeer , er werd een keer per jaar een bbq georganiseerd midden op straat , en je kon bij de gemeente hekken halen om de straat af te sluiten, Vlaanderen had besloten om buurt en straat feesten te stimuleren om zo de bevolking dichter bij elkaar te laten komen, omdat het ouderwetse nabuurschap een beetje verloren is gegaan. Op zich een leuk idee , maar ik denk dat armoede de mensen dichter bij elkaar brengt en dat luxe de mensen uit elkaar drijft. Ik kan dit psychologisch best verklaren , maar dat zou een boek op zich worden en ik heb met dit al genoeg te doen. Maarten was gescheiden van Kim van Herk en kwam weer thuis wonen, Jeanne had er moeilijk mee , en wilde contact met Kim houden , ik niet ik vond kim erg leuk maar je moet dit volgens mij gescheiden houden. Maarten woonde bij ons boven in zijn min of meer eigen huis , maar we hadden op papier bij de notaris verklaard dat het niet zijn huis was etc., dit om mogelijke latere vriendinnen niet op rare ideeën te brengen. Maarten is niet de gezelligste in huis d.w.z. hij is niet moeilijk of zo maar hij kwam thuis en ging naar zijn kamer zijn ding doen, hij had al enkele jaren samen met Kim op zichzelf gewoond en dan is het moeilijk om met je ouders te leven. In tegenstelling tot Jeroen die wel altijd gezellig naar beneden kwam om te buurten en tv te kijken en zeker als er bezoek was kon hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Jeroen had ook vaak contact met onze buren , niet alleen met Mark en Marianne maar ook met onze Belgische buren. Die Belgische buren waren Vital en Simone , leuk is het hoe dat contact verliep, in het begin zeiden ze goedendag en weinig meer , we hadden ze al een keer uitgenodigd en zeiden ja dat doen we wel eens , na een jaar hebben we het nog eens gevraagd en het antwoord was ongeveer gelijk.

46

Na 2 jaar zeiden ze tja we moeten dat maar eens doen, en ze kwamen op de koffie , ze hadden dat nog nooit gedaan bij buren op de koffie gaan. In België gaan de mensen niet bij elkaar op de koffie maar ontmoeten elkaar in het café zelfs zussen gaan ergens koffie drinken ipv bij iemand thuis op de koffie te gaan . Zo vieren ze ook in kleine kring verjaardag en zeker niet zo uitbundig als in Nederland, daar staat tegenover dat ze een communie feest heel erg uitbundig vieren als een pre bruiloft. Langzaam maar zeker is het contact super geworden en kwam Simone bij ons helpen een keer in de week , en Vital deed de tuin toen die goed was aangelegd door Frank Schoone. En we kwamen vaak bij elkaar op bezoek, en ook hun kinderen en kleinkinderen. We zijn ook al op een 25 jarige en 50 jarige bruiloft geweest van Belgen uit de buurt, ook daar zie je een andere cultuur , natuurlijk is zo’n feest in grote lijnen hetzelfde als in Nederland , alleen de gebruiken en volgorde is wat anders, de buurt zorgt voor de versiering van het huis en betaald de koffietafel of broodjes,en verzorgt ook het feest, en ze komen van tevoren rond om geld op te halen voor het feest. Men komt binnen en begint aan bier of wijn of iets anders en na een tijdje komt er vlaai bij het bier in allerlei smaken en liefst 2 stukken, uiteraard is er muziek en zijn er voordrachten, op het einde krijg je koffie en gaat ieder zijns weegs, niet schokkend anders en misschien is dit wel typisch Limburgs en doen ze het in Antwerpen wel weer anders. We hebben wel iets meer afstand genomen letterlijk en figuurlijk van de oude buurt in Veldhoven , deels door ons en deels door hun , met Toon Verspaandonk heb ik nog vaak contact en af en toe met de familie Henst omdat Jeanne dikwijls met Joos gaat zwemmen in Veldhoven en dat combineert met het bezoek aan oma in de merenfelt. Het lied van Henk Westbroek , zelfs je naam is mooi heeft enorm veel indruk op me gemaakt , ik vind het nummer het beste wat ooit in de Nederlandse taal is gemaakt en sloeg ook ons Jeanne en mijn kijk op haar op dat moment.

Vakanties etc. Vakanties worden totaal anders omdat onze kinderen niet of niet vaak meer meegaan, we gaan vaak fietsen en doen allerlei andere dingen die wel leuk zijn. Welke vakanties hebben allemaal gedaan en welke uitsapjes? Dat zijn er stiekem toch veel vooral de uitjes te voet of met de fiets komen vaak voor. Voor Jeanne en mij zijn deze vakanties en uitstapjes veel belangrijker geworden omdat de kinderen je niet meer nodig hebben, en omdat we dat allebei leuk vonden ik pik er een paar uit Vakanties :peniscola, Grossarl Ernie en Bert, 47

Uitstapjes alden biezen, elastiek,theater op de markt,wandelen en fietsen op diversen plaatsen. De vakantie naar peniscola was wel de aller-slechtste die we ooit gehad hebben, het begon redelijk goed door Frankrijk zijn we tot aan de voet van de Pyreneeën gereden en hebben we overnacht in een soort motel , we waren met de Opel vivaro gegaan en hadden de Imperial eraf gehaald zodat hij minder herrie maakte en minder diesel zou drinken. Goed overnacht gingen we via Andorra Spanje binnen op weg naar Valencia , we reden door een prachtig landschap over de Pyreneeën richting Valencia door Barcelona en via de snelweg naar het zuiden , we zouden een keer op een parkeerterrein stoppen omdat het anders wel vermoeiend zou worden . We zetten de bus op een vrij groot terrein en willen de stoelen uit de bus pakken dus ik sta achter de bus met de deur open en Jeanne doet haar deur open en loopt naar mij toe . Toen komt er een keurige jongen naar ons toe en die vraagt in gebrekkig Engels hoe ver het nog is naar Benidorm, ik geef hem antwoord maar hij was er niet echt in geïnteresseerd want hij had het maar half verstaan en vond het al genoeg , Jeanne loopt terug naar de bus waar de deur van open stond , en zag dat de tas was weggehaald. Hier begon de ellende, Jeanne helemaal over de toeren, ik heb rustig naar Maarten gebeld om het e.e.a. te regelen , want er zaten pasjes geld en een dure bril in de tas , dus de pasjes moesten zo snel mogelijk geblokkeerd worden. Dat lukt vrij aardig behalve de kbc want die hadden middag pauze, maar direct na de pauze werd het geregeld . Jeanne was in alle staten , wat op zich goedkoop is , maar de politie werd gebeld die kwamen maar we moesten naar een post rijden en daar aangifte doen en tijdelijke papieren regelen want zonder ausweis is het lastig , ook in Spanje. De guardia civiel was niet erg onder de indruk want het is aan de orde van de dag, en ik heb de indruk dat ze het toelaten , omdat je met eenvoudige camera bewaking deze jongens wel kunt traceren. Kortom een lange tijd hebben we moeten wachten op onze tijdelijke papieren en konden daarna weer verder, maar Jeanne had het niet meer , we reden verder richting Valencia , maar de omgeving nodigde niet uit om verder te reizen, temeer omdat we al zo laat waren dus toen zijn we langs de kust gaan kijken voor een camping , maar dat was ook al niets . We besloten terug te gaan naar het meer toeristische gebied en kwamen in peniscola , een mooie plaats met een prachtige boulevard . Daar hebben we een camping gevonden met alleraardigste mensen en heel veel Spanjaarden. Jeanne was gelukkig nog een beetje van de kaart , want ze wist niet dat dit de plaats was waar we beroofd zijn weliswaar op de parking van de snelweg. Ze was bang dat de bus gestolen zou worden, en dat ze ons nog kwamen opzoeken, terwijl de politie had uitgelegd hoe ze werkten, wist ik dat dit zeker niet zou gebeuren.

48

Deze hele vakantie had eigenlijk ondanks alles leuk kunnen zijn maar omdat Jeanne continu die spanning en kwaadheid bij zich droeg , was de sfeer niet leuk ik moest ze steeds maar geruststellen. Terug in België bleek in die korte tijd dat de kbc bank niet bereikbaar was , dat er ruim voor 400 euro gekocht was op die parkeerplaats winkel, dus iedereen vaart er wel bij behalve de toerist en ik denk en hoop dat het op den duur mis gaat met dat toerisme, omdat ze er niets aan doen. Overigens hebben we het geld van de kbc teruggekregen, maar een nieuwe bril , pas rijbewijs etc. , kost toch veel kruim en ergernis en geld. Beter was de vakantie in ons vertrouwde en veilige Oostenrijk,deze keer gingen we met Jeroen die apart reed omdat hij nog bij Léon langs wilde gaan op een andere plaats als Grossarl . Normaal stoppen we tegenwoordig na 2 of 3 uur rijden dus nu ook, dan doen we gebruikelijke lunch of ontbijt net zoals je het wil noemen, deze keer ook , dus wij in de sneeuw want dat lag er al heel wat op een bankje, de eieren koffie en broodjes uitgepakt, toen Jeroen zei mijn vrienden eten ook mee. Komt ie met de poppen Ernie en Bert op de proppen , en die behandeld hij als echte gasten, keileuk. Ik geloof dat Jeroen die ze op de piste en overal mee naar toe nam wel gescoord heeft zoals ze dat noemen , bij jong en oud was hij popie op de piste en in de kroeg of bij Roshlehen, dat komt ook omdat hij consequent zijn 2 kids meenam

Ik wil ook bier Uitstapjes maken we nu veel meer als vroeger naar elastiek bijvoorbeeld, dat is een muziek festival van folk en straattheater en daar houden we allebei van . Elastiek is een festival wat ontstaan is in de jaren 60 maar toen heette het anders , door het succes heeft men het toen afgeblazen, het was bijna niet meer te behappen en nu dreigt hetzelfde want het was er enorm druk. Geweldige optredens waren er van Gerard van Maasakkers en Toets Tielemans die op 84 jarige leeftijd zijn orkestleden nog opzweepte, en Gerard vond het raar dat hij pas na zoveel jaren werd uitgenodigd voor dit festival, en dat terwijl jong en oud zijn liedjes meezong .

49

Fietsen en wandelen zijn we op zoveel verschillende plaatsen in Nederland en België gaan doen , ik noem er een paar. We hebben zo'n kaart gekocht met diversen routes in Nederland en die moeten dus gefietst worden , en meestal met Jan Vereggen en Annie Schellekens, en dikwijls in noord Holland , de mooiste route vind ik nog altijd de pondjes route in ten westen van Purmerend. We fietsten door de polders en weiden en langs diversen riviertjes en kanaaltjes, en het leuke was dat je telkens een pondje tegenkwam waar je mee over moest steken , zo'n pondje noemen ze een voetveer. De bedoeling is dat je op eigen kracht naar de andere kant komt door of trekken aan een kabel of door draaien met een hendel zodat je met 2 of 4 mensen op een wankel bakje aan de overkant kwam. Wandelen deden en doen we nog vaak in Limburg zowel in België als Nederlands, in de buurt van borgloon hebben we fruit wandelingen gedaan vanuit het stadhuis gingen we dan met een gids die van alles over de natuur etc. verteld. Normaal geef ik niets om de natuur maar als zo'n gids daar enthousiast over verteld is dat toch wel leuk, het meeste is mij bij gebleven dat we ergens(bij Borgloon) koffie met vlaai gingen eten op zo'n typisch Limburgs hoeve binnenplaatsje. Het was leuk ingericht geheel gerestaureerd in de min of meer oorspronkelijke stijl zodat je de eiken balken goed zag en de hoge vliering waar vroeger hooi of stro op lag , en waar je nostalgisch aan denkt , als je het boerenleven wilt romantiseren . Maar de vrouw des huize had zelf vlaai gebakken, en normaal ben ik niet zo;n groot liefhebber van die huisvlijt maar ik heb 2 stukken genomen van de lekkerst vlaai die ik ooit gehad heb , daarvoor was het de vlaai van de Wilma in Heerlen. Nog een wandeling die eruit sprong door de beleving, we zijn aangemoedigd door de diversen gidsen die we hebben gehad naar Zonhoven gegaan. Ik had gelezen dat er ergens een natuurwandeling was die om 6 uur s'morgens zou beginnen met een gids, dat werd dus aan de vijvers in Zonhoven. Wij met de auto naar de plaats waar het zou beginnen, we waren de eerste die in de lente stonden te wachten , al redelijk snel kwamen er meer, het bleek al gauw dat het amateur biologen waren of in ieder geval vergeleken met ons. Ze hoorde een specht terwijl we daar nog aan het wachten waren, ik heb al vaak een specht gehoord in mijn leven maar nog nooit een gezien, en hun konden mij feilloos wijzen waard die zat. Langzaam maar zeker was de groep compleet geraakt met een gids die ons door de dauw over het gras en paden liet lopen , er waren mensen bij die zelf gids waren over vogels of amfibieën en mensen die alles wat ze zagen noteerden en of boekjes bij hadden om te analyseren welke libel ze zagen. Ik vond dat geweldig , zoals al gezegd geef ik weinig om de natuur maar meer om mensen te ontmoeten die zulke voor rare hobby's hebben , of er zo ver in gaan als deze mensen. Ik heb er vele vogels gezien maar ook dooie vissen in een van die natuurlijke vijvers , en op een gegeven moment kwam er een man uit het struikgewas met 50

een enorme lens op zijn foto toestel en allerlei rand apparatuur, en de hele groep kende die man, die bekend was om zijn natuur foto,s. We hebben op de rustplaats bruin brood met spek gegeten ik heb vogels herkent uit mijn jeugd zoals de wielewaal, kortom het was een geweldige ervaring

Werk Zoals gezegd ging ik verder met Brabant huizen bv en kwam in contact met Frank Robben via Johan. Daar hebben we onze mooiste villa voor gebouwd en Frank heeft me geholpen in de afwerking van mijn faillissement. Vol energie heb ik me gestort op de ontwikkeling van het bedrijf en had besloten om niemand in loondienst te nemen. Dus ging ik met onderaannemers werken , sommigen hadden al voor mij gewerkt en anderen waren nieuw. We hebben verschillende nieuwbouw en verbouwingen gerealiseerd o.a. een kantoor gebouw in Uden , ook via Frank. Een woning in Sittard wat via de folder van ons als project verkocht is , hier heb ik zelf pech gehad omdat de onderaannemer Frank van Herk failliet ging en ik dus ook wat schade had bovendien waren dat de eerste onbetrouwbare klanten die ik heb gehad, ze wilden meerwerk waar ze me opdracht voor hadden gegeven niet betalen. Het waren Limburgers, en vaak hebben Brabanders iets tegen de Limburgers , ik niet want ik heb vaak met en voor ze gewerkt, en dat was bijna altijd leuk , deze familie was die ene die de vooroordelen bevestigde, maar daar kun je geen volk op veroordelen. Op zich is dat allemaal nog niet zo erg maar zoals ik vaak zeg recht bestaat nog altijd niet ,regels zijn er om te spelen . En omdat Nederland een semi socialistisch land is zijn de wetten aan de kant van de klant want die worden z.g. altijd benadeelt. Even slikken en maar weer verder, intussen hebben we ook een villa uitgerekend in Eindhoven voor een klant van ons . Het is een huis naar mijn hart met moeilijke constructies die bijna geen enkele kleine aannemer durft te maken . Deze woning hebben we prima opgeleverd. In België hebben we ons tot dan toe grootste huis gebouwd in pastorie stijl, voor Mark onze buurman. Ondertussen zijn we in België ook een bedrijf gestart , ons voorgaande huis mocht nog onder Nederlandse vlag bebouwd worden maar daarna mocht dat niet meer. In België hebben we alleen maar voor Nederlanders gebouwd en gewoon via mond op mond reclame. 51

Bij verbouwingen in België kom je dingen tegen die je in Nederland niet ziet , omdat de methode van bouwen helemaal anders is , natuurlijk metsel je de ene steen op de andere en is hout hetzelfde als in Nederland, maar de manier van aanbrengen is naders en de namen zijn ook helemaal anders . Details zal ik besparen maar een chambrant is een architraaf, en een poutrelle is een stalen balk remorque is een aanhanger en een badge is een dekzeil . We hebben vaak hele leuke klanten gehad maar ook enkele zeer slechte onredelijke wanbetalers, daar word je wel eens ziek van. Het mooie van klanten is dat het mensen zijn en onvoorspelbaar voorspelbaar zijn, zoals mijn vader vaak zei als ze tegen hem zeiden , “das ne goeie mens” heb je er al mee gedeeld, was dan zijn opmerking, want dan veranderen ook veel goeie mensen in minder goeie of zelfs monsters. Een van die wanbetalers en slechte klanten was een nicht van Jeanne Annemieke Cox getrouwd met slaaf Peter Houtkamp. Ze is de slechtste klant die ik ooit gehad heb, zo wantrouwend als de nacht en niets is goed genoeg ook al is het normaal of volgens de regels. Ze had een inspecteur ingehuurd (zwart) een jonge die niet overdreven veel van de bouw wist maar toch wel een echte bouwman, op een gegeven moment heeft ze die buiten gezet omdat hij het teveel met mij eens was , telkens als er iemand kwam met een of andere opmerking ergens over moesten we dat aanpassen terwijl elke bouwvakker weet dat iedereen wel iets heeft aan te merken op wat je maakt. Ik geef toe dat we wel eens iets fout hebben gedaan maar dat had ik zelf al gezien en veranderd, uiteindelijk betaalde ze niet meer omdat er ergens een schroef niet in een balkdrager was aangedraaid, en toen sloegen bij mij de stoppen door en hebben we de steiger afgebroken en zijn vertrokken. Het onderdeel werk wordt in deze autobiografie wel kleiner , ik weet niet of dat komt door afbouwen, of door de routine die ik ondertussen heb, of omdat ik met het verstrijken der jaren werken minder leuk vind wat eigenlijk tegen mijn uitspraken van al de vooraf gaande jaren is.

Hobby Omdat we verhuisd waren naar België werd de afstand naar Veldhoven te groot om nog competitie te spelen en moest ik elke keer naar huis rijden na 24.00 uur , dus ik kon nooit een pilsje pakken. Tafeltennis heb ik nog een jaar in België gedaan en toen gestopt, omdat het er te fanatiek aan toe ging en er aan de bar niks te beleven viel, men dronk spavla , dat was sprite met een beetje bier . Ook het carnaval heb ik vaarwel gezegd , ik had dat al aangekondigd , ik zou stoppen als ik 50 werd , nou ben ik nog wel een jaar langer doorgegaan op halve kracht , ik vond en vind dat je jezelf niet meer zo moet laten gaan als je ouder 52

wordt , ik was altijd nat van het dansen tot op het bot en tussen die jongeren vond ik dat niet meer geweldig, er waren zat ouderen als ik maar die zopen en buurten wat af in die herrie en dat was niet mijn ding, populair gezegd. In die tijd heb ik me gestort op mijn favoriete sport en bij mijn favoriete club , Wielrennen bij TWC de Kempen. Ik ben naar het bestuur gegaan en gevraag of ze nog een bestuurslid konden gebruiken. Meestal word je gewoon lid en kijkt of je dan in het bestuur wil, maar ik was vrij zeker omdat ik de club wel wat schuldig was . Onze kinderen hebben er altijd gefietst en in die tijd had ik geen tijd om iets te doen voor de club . Ik was wel verbaasd over wat ik aantrof in het bestuur , leuke mensen maar structuurloos , een lid kwam zelden of nooit , er waren geen notulen of agenda punten en men sprak alleen over wedstrijden en renners. Daar heb ik snel verandering ingebracht ik maakte de notulen, en we hadden vaste punten op de agenda staan die de gehele vereniging behelsde of er nu iets aan de hand was of niet. Langzaam maar zeker hebben we gestructureerde bestuurders gekregen en allerlei plannen gemaakt die we nu ook uitvoerden. En kon ik eindelijk doenwaar ik zelf vind dat ik goed in ben , ideeën spuien plannen maken en mensen motiveren om daar aan mee te doen, ik vind van mezelf dat ik altijd onrustig ben , maar ik heb een engelen geduld als het aankomt om mijn ideeën te verwezenlijken. Bij tafeltennis vereniging Veldhoven als bij TWC de Kempen word de historie slecht of niet bijgehouden, ik vind dat jammer maar ga er nu zelf nog niet mee aan de slag, zeker de kempen heeft een rijke historie, en het zou leuk zijn als dat in een kroniek of uitgebreid canon zou worden beschreven.

School Op een of ander manier kan ik het niet laten om naar school te gaan, ik heb me altijd erg goed gevoeld bij alle school activiteiten behalve dan de laatste jaren van de basisschool. Ik weet wel waarom ik me zo goed voel op school , daar kan ik de kleine komiek uithangen , terwijl ik bijna altijd serieus ben ook in de school. Men zegt wel eens als ik thuis ben dan ben ik eindelijk mezelf , ik weet zeker dat het niet zo is , de een wel meer dan de ander maar je speelt altijd een rol of je ontspant van die rol, maar wanneer ik me het meest op mijn gemak voel kun je min of meer beschrijven als jezelf zijn, en dat is in een klas. Het komt ook omdat er allemaal mensen in zitten die min of meer dezelfde belangstelling hebben of van hetzelfde milieu en dat trekt me wel erg aan. Dus ben ik franse les gaan volgen omdat ik dat al eens eerder geprobeerd heb en omdat Frankrijk mijn geïdealiseerd land is. 53

We begonnen met ongeveer 21 mensen aan de 1e les en er vielen er snel een paar af , Veronique onze lerares was jong en onervaren maar ik vond ze erg leuk Ik genoot ook erg van ons schoolreisje eigenlijk net als vroeger toen we met de lts naar Rotterdam gingen, we gingen in afwijking van normaal naar Rijssel ofwel Lille , terwijl we altijd naar Parijs gingen. Mede door het schrijven van dit 1e verslag is bij mij de kriebel ontstaan om te gaan schrijven. Ik wil dit volledig laten(fragmenten althans) staan omdat het mijn eerste verslag van een vakantie is , en omdat ik me hierna geroepen voelde om te gaan schrijven ,verderop zal ik vakanties korter samenvatten en de essentie ervan benoemen, zoals sfeer en aparte momenten

La classe supérieure en Week-end de France Lille ofwel Rijssel 2006 Te vroeg uit bed, gaan de jonge mensen de bus in met Peter, wat later een uitstekende chauffeur blijkt te zijn. Na dat de kou wat weggetrokken was begon het gezel(lig)schap te ontdooien goed en wel Overpelt uit bleek Monique niet in de bus te zitten na enige navraag bleek ze ziek te zijn , maar ook Marlyse was er niet , iedereen in paniek maar ook hier was een reden voor ze stapt pas in zonhoven op .Lekker in de bus door Brussel terwijl het buiten kou was regen sneeuw en wind, maar voorbij Waterloo hadden we onze eerste stop in Arth, de kindjes mochten plassen en drinken waarna we snel verder moesten naar het beloofde land .En jawel Lille is al een aantal jaren Frankrijk,we stoppen op place de la Republique om zo het op een na grootste museum van Frankrijk te gaan bezichtigen , de tijd die we hadden om cultuur te snuiven was niet erg groot maar Marlyse zei ons dat we in de middag nog terug konden met hetzelfde kaartje en het moet ook een stimulans zijn om eventueel een keer terug te gaan .Als je in detail alles wil zien moet je inderdaad minstens een halve dag nemen, wil je dan nog met kenners alles bespreken pak je er gerust nog een halve dag bij. We hebben palais de beaux arts bezocht waar werk stond van Auguste Bodart de 3 aapjes horen zien en zwijgen, hij is de beroemde beeldhouwer van de denker ( le penser) S avonds hadden we een diner spectacle, we wisten niet wat we moesten verwachten , maar het spectacle begon al met de bustocht er naar toe sowieso had de chauffeur de onduidelijke route aanduiding gemist , dus keren en draaien en terug iets later konden we een straatje indraaien zo smal dat een 2cv er bijna niet in kon , iets verder moesten we afdraaien langs sloten en smalle wegen dat de chauffeur hulp nodig had om te navigeren , en wij doodsangsten uitstonden , maar hier bewees onze Peter dat hij een zeer goede chauffeur is. Het diner vond plaats in een soort oude boerderij “la ferme aux chansons”, we werden verwelkomd met een drankje naar keuze, en daarna het diner een goed voorgerecht en een hoofdgerecht, na het hoofdgerecht begon de muziek te 54

spelen, intussen kregen we mappen met Frans chansons, althans teksten, want muziek lezen krijgen we later in de cursus. Het programma zag er in hoofdzaak als volgt uit het menu, muziek van de 2 muziekanten met een zangeres die disco muziek speelden afgewisseld door de vermoedelijke zaakvoerder die de chansons uit het boek zong , wij zongen die uiteraard met ons beste Frans mee. We hadden ook nog een derdejaars mee Jan die de trekzak heel goed bediende, en zodoende de zang van onze chanchonnier nog beter uit liet komen. De gids heeft ons veel verteld over de geschiedenis en waarom men zich in Lille meer Vlaming voelt dan fransman en dat de verschillende bouwstijlen te maken hebben met de inzichten van Vlamingen en Fransen . Rond 17.00 uur hebben we de terugreis ingezet met nog een stop onderweg tijdens de terug reis was het tijd om iedereen te bedanken Peter de chauffeur maar vooral Marlyse, de chauffeur zei nog eens hoeveel werk het is om zo’n reis met zo’n budget rond te krijgen . Eigenlijk zou de school subsidie moeten krijgen van de Franse overheid want je steekt enorm veel op van zo’n weekend. Marlyse heeft een perfecte reis geregeld en ons overal erg goed begeleid zodat we nergens te laat of te vroeg waren, alle mensen waren dan ook vol lof over de trip naar Lille, ik zie nu al uit naar het volgende uitstapje.

Parijs 1 2007 In het 2e jaar waren er heel veel mensen afgevallen niet in gewicht maar voor de les , op zich jammer maar onze klas kreeg wel meer vorm en het was gemotiveerder, alleen werd ik hierdoor wat slechter, ofwel viel het iets meer op dat ik niet zo goed was. Op weg naar het veel belovende Parijs , waren de leerlingen tamelijk rustig, ze moesten waarschijnlijk nog wakker worden, intussen stelde de chauffeur van Carolus zich voor als Dennis en vertelde vol trots over zijn splinter nieuwe bus

55

over de kotszakken de diversen handels en veiligheid gordels etc. In Zonhoven stapte Marlyse op en in Diest de gids Lou Uiteindelijk in parijs aangekomen vraagt men zich af waar al die mensen van af komen, het zag er letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen op diversen marktjes en in de drukke straten, winkeltje na winkeltje en die verdienen waarschijnlijk allemaal de kost. Terwijl Lou verteld dat er 8 miljoen mensen in wonen denk je , er groeit hier geen aardappel of een stukje fruit, dus alles moet met vrachtwagen of trein of vliegtuig dagelijks aangevoerd worden, dat is bijna ongelooflijk. Vanaf onderaan de trappen van de Sacre Coeur begint ons avontuur in Parijs en na een lange busrit is het wel weer eens goed om de benen te strekken, maar het waren best veel treden. Boven aan gekomen, heb je wel een prachtig uitzicht over Parijs, Lou blijft aan het praten over alle beroemde inwoners die Parijs had en nog heeft, het is echt ongelooflijk hoeveel hij er van weet en met welk elan hij er over verteld. Lou verteld over de bekende schilders die daar leefden over Dalida, en vooral over het losbandige bestaan dat veel van die beroemdheden geleid hebben. Hierna gingen we naar het bekendste warenhuis Lafayette , We stopte nabij de opera omdat het daar voor de chauffeur mogelijk was om kort te stoppen, het moet voor hem ook erg moeilijk zijn door Parijs te rijden met al die korte draaiingen. Als je van Architectuur houd kun je uiteraard in Parijs aan je trekken komen en de koepel in Lafayette is van uitzonderlijke schoonheid

Nadat we in het hotel (tryp)waren geïnstalleerd namen we een korte pauze om ons te verfrissen wat make up aan te brengen en verleidingswater over ons heen

56

te sprenkelen,daarna gingen we naar het restaurant Les Balcons gelegen in het hart van Parijs en omdat Diana en Bert zo snel waren hadden we de beste plaatsen aan het raam met een prachtig uitzicht over het plein .Het was net of we buiten op een terras zaten en op de 1e verdieping is het uitzicht nog beter.

Effen bidden voor het eten

Niet gek dat Marlyse niets heeft gemerkt van het flamberen

Na het diner heeft de gele bus van Carolus ons weer opgehaald, en er werd nog nagedronken in de bus .We zagen de Eiffeltoren in de verte in volle glorie staan schitteren net of het een grote diamant was. Ik had dat nog nooit gezien en omdat ik zo van verlichting hou vond ik het heel erg mooi , jammer of juist niet dat die schittering maar 10 minuten duurt en om het uur aangaat. We zijn naar een museum geweest aan de Seine met een prachtige klok waar je van binnenuit naar buiten kunt kijken door de wijzer heen de klok is ongeveer 5 meter doorsnee Op de 5e etage was de tentoonstelling van de impressionisten zoals, v Gogh, Renoir maar voor mij is de beste Monet en extra leuk is dat we die behandeld hebben in de les. Gelukkig hadden we genoeg tijd om deze tentoonstelling met belangstelling te bekijken, uiteraard was de tijd te kort om heel het “Musée d’ORSAY” te zien .We hebben in elk geval een impressie van de impressionisten te gekregen en we zijn ook nog in een prachtige zaal met beelden geweest. Terug bij het verzamel punt van de vrouwelijke piramide in de parkeergarage van het Louvre,, waarover Lou alweer allerlei suggestieve verhalen bij verteld had , ging de meute via de bus naar de laatste halte. 57

Het pantheon is een wonderschoon gebouw waarin weinig te beleven valt, maar het heeft een geschiedenis, waar je meerdere boeken over vol kunt schrijven, oorspronkelijk was het een kerk maar nu is het een begraafplaats van vooral beroemde Fransen. bijzondere emoties tijdens deze reis Deze trip was voor mij heel bijzonder , ik was aan de late kant de zaterdag van het vertrek , iets wat niks voor mij is maar Jeanne dacht het is nog tijd zat,mede door de schuld van Jeanne zat mijn klas al op zijn plaats in de bus en moest ik langs een wild vreemde vrouw gaan zitten. Over het algemeen heb ik daar geen moeite mee , en langzaam maar zeker kwamen we in gesprek met elkaar, hele diepgaande gesprekken en het klikte zo goed dat ik er bang van werd. Zei ook wel want ze was aan het scheiden met een hoop problemen, en dat duurde al jaren, ik hoorde haar verhaal maar ik heb altijd (vroeger niet) het idee het is natuurlijk maar een kant van het verhaal, maar hoe dan ook Bernadine Follon was ook in oktober jarig op dezelfde dag als Toon Lavrijssen en dus ook hetzelfde sterrenbeeld als ik. Ik weet dat heel veel mensen dat onzin vinden maar ik weet zeker dat er een kleine kern van waarheid in zit, dat dezelfde sterrenbeelden iets gezamenlijk hebben . Ik eindig mijn verslag dan ook met ik kon wel janken , en dat had te maken met Bernadine , want ik was echt smoor verliefd , en ik wist dat dit niets mocht worden. Misschien was ik wel verliefd op het idee dat er iemand zoveel op mij leek , en dus op mezelf ik weet het niet. Ik worstel nu nog altijd met het idee of het ooit iets zou kunnen worden met iemand die zoveel op jezelf lijkt. Ik ben altijd nog bevriend met Bernadine en haar tegenwoordige partner , maar gelukkig is de kriebel weg. Bert Looten had ongeveer dezelfde emotie toen met een Vietnamese waar hij veel sms berichten van kreeg tijdens onze reis.

Mijn muziek uit die tijd

Veel C’est mon bateaux Double enfance Stapel op jou Zelfs je naam is mooi 1000 maal belogen Rehab etc. You're beautiful

Gerard van Maasakkers Jo lemaire Julien clere Jan Smit Henk Westbroek Ik weet nie wie Amy winehouse James blunt 58

Troisième âge

tot 2011 als ik het haal

Deze periode gaat zoals de fransen het noemen over de 3e leeftijd d.w.z. vanaf de 60 jaar en daar zit ik al in , ik omschrijf de periode tot mijn hartaanval of zo, eigenlijk beschrijf ik vanaf 56 jaar en tot 63 jaar. Ik hoop dat ik het overleef de verhuizing naar Nederland maar ik zie het echt niet zitten dat ik alweer Jeanne zijn zin moet geven en eigenlijk ben ik dat zat. Ik heb de 63 jaar bereikt terwijl ik vooraf altijd zei ik wordt niet ouder als mijn vader ofwel 62,5 jaar, maar mijn inzichten en elan is verandert in deze periode en zal daar later op terug komen. In deze periode is werk minder belangrijk en omschrijf in onze vakanties wel wat teveel voor een autobiografie , maar ik vind dat nu eenmaal leuk. Ik heb besloten om mijn autobiografie te beëindigen op 63 jarige leeftijd , maar misschien maak ik nog wel een vervolg, als ik 70 ben of zo.

Vakanties

Ik beschrijf nu enkele vakanties en uitstapjes aan de hand van verslagen die ik gemaakt heb , en die verslagen waren openbaar dus heb ik me niet altijd correct uitgedrukt op het eind van elk verslag zal ik een paar regels besteden aan mijn gevoelens en ervaringen over die vakanties

Vakantie 2006 Seillans en France Vertrek ‘s’morgens om 6 uur 14 juli Naar Seillans naar Jos leurs en Madonna

59

De bedoeling was om in 2 etappes naar Seillans te rijden. Ik wilde eigenlijk doorrijden want het ging zo goed , uiteindelijk zijn we toch, wel met mijn tegenzin, gestopt in Tournus. Daar vonden we redelijk snel het motel wat hun ons hadden aanbevolen , na ons ook alweer redelijk vlot hadden genesteld gingen we het dorp verkennen .Het is een mooi dorp met een Romaanse kerk zoals je er maar weinig ziet in Frankrijk ,echt in die wat sobere stijl maar wel met een prachtige binnenplaats. Terwijl we daar zaten kregen we nog een vervelend telefoontje van Petra , we hadden afgesproken om samen een keer te gaan barbecueën tijdens de vakantie , maar zij waren naar huis gegaan omdat ze herpes of zoiets aan haar oog had, “c’est la vie “ Na een tijd in Tournus te hebben rondgeslenterd wilden we wel eens weten wat er die avond te doen zou zijn , het was immers 14 juli, maar we kwamen niet verder .Dus toen zijn we maar wat met de auto gaan kijken in de omgeving zoekend naar avontuur , een hopeloze missie normaal , maar wij slaagden toch min of meer. Zoekend naar een kasteeltje wat aangekondigd stond langs de route daar zou misschien wel iets te doen zijn, kwamen we langs een plaatsje waar een klein feestje was , een buurtfeest of zo dachten we dus reden verder naar het kasteeltje , maar daar was niets te doen. Dan maar weer terug en we zagen vlak bij het naar onze gedachten buurtfeestje in Boyer een bordje met daarop Fête, dus dan gaan we daar maar heen, en jawel we waren welkom op het vuurwerk feestje met bbq , sandwiches wijn en bier naar keuze. We waren de enige buitenlanders , dus pret verzekerd als je er middenin gaat zitten , en dat deden we met flessen witte en rode wijn , kortom mijn gebrekkige Frans werd elk uur beter, en zo kreeg ik de indruk dat ik tijdens de lessen Frans van afgelopen jaren wel iets geleerd had. Het was een verassend gezellig feest in een gehucht waar ongeveer 200 mensen woonde maar waar de kinderen die ergens anders werkten Genève Toulouse etc. hun jaarlijkse feestdag vierden 60

De dag erna reden we naar Seillans,ongeveer om 15.00 uur waren we op de plaats van bestemming, we werden vriendelijk welkom geheten door Jos en Madonna Leurs, en na de introductie koffie hadden we ons eerste feest van herkenning al achter de rug omdat Jos een oud wielrenner van de Kempen was. De zondag is het markt in Le Muy daar moesten we naar toe , Opvallend was wel dat je er veel Nederlands en Engels hoorde praten, de markt is verder wel riekend, met de geur van kip aan het spit en rijpe meloenen die nogal in de aanbieding waren .Wij kochten net zoals echte Nederlanders niet veel maar keken lang naar van alles en nog wat, potten en pannen De volgende ochtend hadden we qua ontbijt hetzelfde ritueel als de dag ervoor , alleen nu waren we wat sneller omdat we een route gingen rijden .Route nummer 9 uit een of ander boekje van Jeanne , het was de zogenaamde wijnroute , dit was een grote route die vlak bij ons verblijf starten. Hij zou lopen via allerlei châteaux en druivenvelden , zoals omschreven via idyllische plaatsen en glooiende landschappen. Met de routeplanner de weg volgen is niet altijd evident dus we reden regelmatig kleine stukjes verkeerd , of we hadden niet logisch nagedacht , kortom het liep niet zoals het zou moeten . dus we besloten om onze eigenwijze weg maar te volgen en naar de mooiste plekjes te gaan die omschreven stonden uiteindelijk kwamen we in Lorques, een mooi plaatjes maar minder mooi als we uit de omschrijving dachten te lezen. Achteraf hebben we gelezen dat er wel veel Nederlanders komen om truffels te eten bij Bruno.We besloten om via de route planner toch maar weer richting Seillans te rijden, tot ik plotsklaps het plaatje tourtour aangegeven zag, drie keer rond het rond punt gereden en die richting heen gegaan , want Gerrit Simons had verteld “ ge moet naar tourtour das mooi”, ik zei nog daar komen we waarschijnlijk niet. Alleen al de rit er naar toe was al mooier dan die hele wijn streek , vlak bij het hoog gelegen tourtour wilden we naar het châteaux maar dat was afgesloten , later hoorden we dat Sean Connery hier woonde, een paar km verder kwamen we op de parkeerplaats van ons plaatsje. En vaak is wat iemand mooi vind net iets anders dan wat jij mooi vind , maar in dit geval was het nog mooier dan wat ik me had voorgesteld. Het is een sprookjesachtig klein hoog gelegen dorpje , wat duidelijk goed gerestaureerd is met een mooie kerk in de typische Provence stijl met een buiten 61

klok waaromheen een traliewerk zit .De smalle steile straatjes zijn mooi geplaveid met op marmer lijkende kasseinen , er liggen diversen piepkleine terrasjes en er zijn diversen fonteintjes met “eau potable” en boven zijn kleine betaalbare restaurantjes , waarvan sommigen met een terras waar je over de dalen heen kunt kijken . Toeval was dat er ook nog een klein dorps feestje was met een draailier en een tinnen fluitje ofwel traditionele muziek, het bleek om een uitwisseling ontmoeting te gaan met een zustergemeente uit Griekenland. We hadden weinig tijd om daar lang te blijven omdat we nog een vrij lange weg terug moesten gaan, en ook de terug weg was alweer een belevenis voor mij want het waren weer van die kronkelende wegen door allerlei mooie plaatsjes, hoewel we er door de invallende avond niet veel van konden zien .

Gisteren hadden we al besloten om naar Nice en Cannes te gaan, dus zijn we vroeg vertrokken, na een snel ontbijt . Via Grass en op allerlei kleine en minder kleine wegen komen we in de buurt van Cannes de A8 op en alweer tol betalen alleen nu op een manier die we nog niet kenden , als een soort korfbal speler gooi je een paar knaken in zo’n mandje en dan mag je door, leuk maar ff wennen,een dure auto valt amper op in Cannes ,en je kunt er vrij onopvallend flaneren. Er lagen verschillende dure jachten in de haven en het duurste jacht van de middellandse zee heeft hier zijn ligplaats, de” lady Maura” is van de adviseur van de koning van saudie arabie . In de haven zie je meer poetsers aan en op de boten dan eigenaren, er zijn boten bij die blinken zodat de zon ervan verbleekt, en nog zijn ze die aan het poetsen met man en macht. Een leuke bijkomstigheid was dat er op dat moment film opname werden gemaakt van de nieuwste film van mister Bean , een hele heisa geeft dat want je mocht niet fotograferen de gehele dag werden er audities gedaan om als figurant mee te mogen doen in die scènes, we hebben een tijdje gekeven maar voordat er iets gebeurd kun je al een keer naar de kapper zijn geweest. Iedereen die Cannes en Nice kent of van gehoord heeft denkt aan een aantal clichés en inderdaad die kloppen , voor mij is dit geen feestje.

62

De volgende is de route door de provence de gorges Zo indrukwekkend en zo groots en klein tegelijkertijd, ik zal proberen het kort te omschrijven. We zijn begonnen in Comps hier konden we kiezen tussen links om of rechtsom we hebben gekozen voor de route rechtsom , nadat we een provisorisch ontbijt hadden genuttigd aldaar . Het begin van deze route was een beetje kaal en hoewel we langzaam naar de 1000 meter hoogte reden merkte je dat niet het eerste mooie uitzicht was in de buurt van “ corniche subliem “ wat inderdaad een subliem uitzicht was met afgronden om je bij een minder psychische bui zo in te storten. Hierna gingen we een brug over de Verdon naar ik aanneem, maar wat zo diep lag dat het wel een klein slootje leek, na nog tig van deze mooie uitzichten tunneltjes en doorkijkjes kwamen we vlak bij het stuwmeer “ lac de sainte croix” hierop was volop waterpret met zeilbootjes en waterfietsen , het leek ons ook wel leuk met dit hete weer , maar we konden de verleiding weerstaan. Verder doorrijden maakten we nog een gepland rondje bij “gorge de guègues”al deze uitzichten waren wonderschoon en tussendoor zagen we nog enkele lavendelvelden in heerlijk Dela paars.

Terug richting Castellane waren er hele mooie overhellende kliffen en was de Verdon een helse rivier waarop veel watersport bedreven werd , en dan niet simpel met een kano ,maar meer raften en wildwater varen . Rabarbervelden denk ik

63

Ook was er nog een motorrijder de bocht uitgevlogen tegen een auto aan , de man werd gereanimeerd en het leek wel goed te komen, wij hoefden geen hulp te bieden want het was er druk genoeg. Castellane het plaatsje wat bruist van de watersport activiteiten heeft mooie terrassen en is prachtig gelegen in dit ruige landschap. De volgende dag was een beetje rustig aan Met rustig aan bedoelen we geen 100 km autorijden maar we zijn in het dorpje gebleven , we hebben er rond gewandeld nadat we de toeristische informatie hadden bezocht, waar overigens niemand binnen was. Overdag hebben we wat gelezen en ik wat Frans geleerd Jeanne heeft wat gezwommen dus een relaxte dag , en we zijn tussendoor nog naar frejus geweest, . We hebben een rondleiding meegenomen uit een boekje wat we hadden liggen, en hebben de village bezichtigd , dat was meer de moeite waard dan we in eerste instantie dachten , er staan mooie middeleeuwse gebouwen en de straatjes zijn schoon en veelal gerestaureerd , er is een plein vernoemd naar een voor mij beroemde Belg Fred de Bruyne , en hij is hier ook gecremeerd, naar zijn urnplaats zijn we ook gaan kijken .

Een dag later zouden we naar”Bagnols en Foret” gaan omdat daar zo als ik gelezen had een feest zou zijn met troubadours etc. Op route naar onze troubadours, dat viel een bietje tegen in eerste instantie , want in de annonce stond dat er de gehele dag wat te doen zou zijn , dat was ook wel maar heel beperkt. We hebben rond gelopen het gekke bakkertje “Chez Robert”ontmoet en ermee gelachen in zijn stokoude bakkerij, mijn prinses kreeg voor een kusje gratis bier en croissants die nog over waren van die dag . We zijn daarna op een terras gaan zitten waar Spaanse muziek werd gedraaid alles in het teken van europa als ik me niet vergis, op het terras hebben we genoten van de verschillende taferelen die mij deden denken aan de beroemde franse regisseur Jacques Tati. Even later kwamen er toch troubadours , een groep met draailier doedelzak fluit danseres etc., nadat we het terras bezocht

64

hadden zijn we nog naar oud franse kinderspelen voornamelijk uit de Provence gaan kijken en naar een tentoonstelling van een Duitse schilderes.

We hadden besloten om naar St Paul in de buurt van Vence te gaan , de weg ernaar toe werd voor ons al een beetje bekend via Fayence en Grasse en vanaf daar richting St Paul. Onderweg zijn we moeten stoppen om onze nieuwsgierigheid te bevredigen ,omdat we een plaatsje tegen kwamen .volgens onze gegevens een kunstenaarsdorpje , maar welk dorpje is dat niet in de Provence, in ieder geval lag het geweldig mooi het leek tegen de rotsen gegooid en daarna in klei geboetseerd . We hebben er lang gepauzeerd en rondgewandeld want Tourettes st Loup is bijzonder mooi en gezellig met een jeu de boules plaats die erg druk bezet was en een klein restaurantje wat uitpuilde, dus het moest er wel goed zijn .Daarna zijn we doorgereden naar St Paul ook al weer een artiesten plaats , het is zo dicht bij Nice gelegen dat het er barst van de bekende en bemiddelde wereldburgers , bij het stamcafé van Willem Duys hebben we een pintje gedronken. St Paul is heel mooi maar erg toeristisch en de ene galerie na de andere kun je vinden in de nauwe straatjes. Vanmorgen vroeg(nou) op want we gaan naar St Tropez., we hebben een Frans ontbijtje genomen de rest doen we wel onderweg. Via Le Muy naar Ste Maxime om zo met de boot over te steken naar het beloofde land. In Ste Maxime konden we de auto moeilijk kwijt dus dan maar iets verder van het centrum , de boottochten vertrokken al snel naar St Tropez , maar Jeanne wilden voor 1 euro meer liever 20 minuten langer op de boot zitten , en die boot vetrok pas om 10.00 uur . Wat wel leuk was om te zien het verschil tussen Cannes en hier op de jachten, hier lieten de mensen zich meer zien en de schepen vertrokken ook zo af en toe, op deze boten werd meer geleefd of geshowd, ook zijn er leuke kunstenaars aan het schilderen of aan het proberen te verkopen van hun of andermans schilderijen. Deze avond gingen we eten bij Le Glorie de mon père, in Seillans dat was nu gemakkelijk omdat Madonna voor ons had gereserveerd, het eten was er geweldig de bediening correct en vriendelijk en het was niet duur, het laatste is voor Nederlanders een pre . Alweer een dag dichter bij het vertrek die dag gingen we naar Draguignan een kleine stad met 30000 inwoners, de route er naar toe was redelijk vlak richting le Muy en dan een beetje verder , dus je bent er zo .Het binnenrijden is anders dan in de meeste van deze steden omdat je van boven komt , heel mooi ligt de stad aan je voeten in een dal , en je daalt langzaam naar Centre ville , deze stad is niet typisch Provençaals uiteraard zijn er verschillende klein straatjes die omhoog naar het kerkje gaan of naar place d’horloge , maar het straalt iets bijzonders uit met een hele brede boulevard waaraan winkeltjes zijn. 65

Er is wel een leuk plein en er zijn mooie winkelstraatjes , maar wat ik in de hele streek nog niet gezien had , er waren erg veel net uitziende bedelaars die verder ook niets deden, terwijl er in sommige andere plaatsen wel clochards waren of mensen die als een soort artiest iets probeerde bij te verdienen. De stad heeft een geheimzinnige sfeer buiten de winkelstraten, zo van dadelijk barst er ergens een of andere vechtpartij uit, duidelijk niet onze stad, hoewel ik hier mijn eerste in de Franse les aangekondigde menthe a l’eau heb gedronken een frissen ranja achtige mint drank met een prettige nasmaak .De avond kwam al weer met rasse stappen dichterbij en we verheugden ons alweer op een lekker diner bij Madonna, zo erg zelfs dat we veel te vroeg naar huis gingen, daarom hebben we nog een bliksem bezoek gebracht aan Claviers, vlak bij Seillans de asfalt weg ernaar toe was pas opgeknapt en de taluds waren angstig diep en stijl .Ook weer, het wordt saai maar als een oase lag het daar prachtig tegen de bergen aan, het kleine dorpje met misschien 150 inwoners maar wel 2 restaurants en een dorpskroeg etc. Eigenlijk jammer dat we er niet eerder geweest waren want er waren verschillende dorpsfeesten geweest, maar ik kon het plaatsje eerst niet vinden op de kaart en dacht dat het wel ver weg zou liggen.

De laatste actieve dag moesten we toch nog naar Grasse mede omdat de juf van de franse les gezegd had dat Grasse zo mooi was en dat het er naar parfum rook, nou moet je toch wel een sterke geur hebben wil je de parfum door de uitlaatgassen heen ruiken, maar ja. Via de voor ons onderhand bekende weg kwamen we in Grasse aan en reden recht naar Molinard, een van die parfum fabrieken, om ertegenover de auto te parkeren.

Een tas vol parfum We kregen een gratis rondleiding in het Frans , en af en toe verstond ik er best wat van en kon op sommige vragen antwoord geven, iets wat vorig jaar nog

66

ondenkbaar was dus ik heb al bijgeleerd of het moet zijn dat ik enorm veel geluk had met de vragen Des morgens om 6.00 uur zijn we vertrokken en precies zoals belooft zwaaide Madonna ons nog uit . Samenvattend was de vakantie zo leuk door Jos en Madonna maar ook door de omgeving en het weer en sfeer, ik zou er zo kunnen wonen.

Lourdes 2009 Hierna volgt mijn verslag van de fietstocht naar Lourdes uiteraard ingekort want het was nogal lang , bijna net zo lang als de tocht. ik hoop dat je er iets aan hebt als je deze tocht zou willen maken.

67

De fietstocht De 1e dag Weert- Wepion

Tussenstops in Helchteren, Bevingen, en Bierwart. Het was een rustige dag hoewel het vanaf Bierwart stevig klimmen was en op de plek van bestemming erg stijl De 2e dag Wepion - Saulces Monclin

In de afdalingen ging het te lekker en kreeg ik weer dat jongens gevoel , maar dat bleek overschatting want in een afdaling reed ik met 70 per/uur in een putje in een goot van de weg wat 2 cm lager stond dan die goot . Gevolg kapotte band en een val , met schade aan de knie arm en hoofd, en een woedende Rien die alles bij elkaar vloekte . De 2 hebben me uitstekend geholpen Theu als ervaren EHBO man en Rien als zenuwachtige mecanicien heeft mijn band vervangen en de rem rechtgezet. Ik kon naar mijn idee de rit gewoon voortzetten weliswaar met flinke beschadigingen en vooral mijn hand voelde niet echt lekker. We hebben de dames gebeld dat we een kapotte band hadden en dus iets later zouden zijn. Theu zei “ik heb wel 100 wees gegroetjes gebeden”. Op de 2e rust plaats kreeg ik lekker alle aandacht, om de wond te verzorgen en om me reis klaar te maken. Tussenstops in Hermeton Sur Meuse, Montherme,Barbe en Croc De 3e dag Saulces Monclin – Villiers Saint Georges De dag begon al niet geweldig goed want het regende , gelukkig niet hard en het was ook snel over. Tussen de papavervelden was onze 1e stop en leek alles nog redelijk goed het weer was eigenlijk heel erg goed niet te heet en niet te koud, kortom goed fiets weer. Tussenstops in Poilcourt-Sydney,Pierry,Orbais,Orbais,Morsains De 4e Dag Villiers Saint Georges – le mothe aux aulnaies Theu was wel erg onzeker over de keuze van de weg en vroeg soms meer als nodig was waardoor we wel eens heen en weer moesten fietsen. Vlak voor de boerderij werden we allemaal wel onzeker want ze stuurde ons naar een fabriek of naar het einde van de wereld zo leek het , maar op een boerderij 68

wisten ze het we moesten 2 stalen bruggen over via een onverharde weg zouden we bij de boerderij komen. We hadden ook via de doorwaadbare rivier kunnen gaan , want daar was ook een spoor van auto’s volgens Rien . We zijn de bruggen overgegaan , en hebben daar jammer genoeg geen foto van want het waren bruggen waar veldrijders het moeilijk mee zouden hebben. Maar we zijn er gekomen nadat we enkele keren gebeld hebben naar Marga want we bleven onzeker. En ja hoor in de middle of nowhere kwamen we op de boerderij aan , en ja ze hadden ons verwacht . Tussenstops Bray sur Seine,Savigny sur Clairis,Montcorbow De 5e Dag le mothe aux aulnaies- le grand entrevin Dit was weer een grote etappe van 144 km maar de praktijk is dat we er telkens 10% meer doen door het fout rijden . Onze achterwerken zijn weer verzorgd op ieder zijn eigen wijze , de mijne door uierzalf en s’avonds na het douchen talkpoeder erop en de kleine wonden die ik had zijn helemaal weg. Tussenstops Sainte-Genevieve-des-Bois.Argent-sur Sauldre,Vouzeron,Somme De 6e Dag le grand entrevin – moutier malcard Deze dag begon redelijk rustig met natuurlijk klimmen maar niet al te stijl . En omdat het een korte etappe zou zijn beschouwde het als een halve rustdag. Uiteraard is dat dan niet het geval zoals gezegd begon het rustig, en kwamen we door het gebied waar ik 25 jaar geleden gewerkt heb en veel plezier heb gehad net onder la Chatre. Tussenstops Ambrault,la Chaume Blanche. De 7e Dag Moutier malcard – Saint germain les vergnes Voor aanvang werden met Ron cadeaus uitgewisseld 3 lolly’s tegen een petje van de Rabobank. Deze tocht zou neerkomen met de ervaring die we hebben opgedaan op 170 km en dat is veel met mijn tempo, maar we zijn eraan begonnen. Hij verbood Rien wel om in de zaak te roken, maar ja het was geen sigaret maar een stokje van zijn lolly wat hij in zijn mond had. Het laatste stuk heb ik weer meegefietst en toen kreeg Rien tot overmaat van ramp ook nog een lekke band, maar we waren redelijk op tijd , hoewel het vrouwtje al zenuwachtig werd. Tussenstops Gueret,Bourganeuf,Eyemoutiers,Treinac,Saint Clement. De 8e dag Saint germain les vergnes – Vire sur Lot 69

Deze dag leek op papier redelijk eenvoudig, omdat de man van de chambre d’hotes gezegd had dat het vlak zou zijn . Het ging redelijk op en neer maar de afdaling naar Brive was een van de mooiste die we gehad hebben, maar ik moest van onze Jeroen niet meer doen als of ik 18 was dus heb ik rustig afgedaald zeer tegen mijn zin. Zo mooi als het er bij lag zo lastig bleek het om er de goede weg te vinden. Ik vroeg de weg aan een nette dame die verstaanbaar Frans sprak en die legde mij de weg heel goed uit, richting Toulouse. We hebben die weg gevolgd maar die ging richting route National , niet dat het erg is want die wegen hebben we al meer gehad , maar onze dames zouden ergens aan een D weg staan . Dus toen nog maar eens gevraagd en toen bleek dat we 5 km terug moesten, na een paar honderd meter hebben we het aan een motorrijder gevraagd , en die is ons zeker 4 km voor gereden . Achteraf hadden we de andere weg beter kunnen nemen omdat onze vrouwen een heel eind verder stonden en de route genomen hadden die wij ingeslagen waren. Tussenstops Peyre Levade Cafan,le Vigan-Gourdon,Frayssinet-le Gelat. De 9e dag Vire sur lot – Roquefort We schieten al op maar ik had na die heel goeie dag een groot probleem , ik had de hele nacht last van diaree, dus ik was slap en bang dat ik niet verder zou kunnen. Maar het ontbijt bleef er goed in en eigenlijk viel de schade dus mee, en we reden met schrik in de broek s,morgens richting Roquefort, eerst nog wat foto’s maken voor Vlassak en toen verder. Tussenstops Saint Antoine(Peyrecave),Fleurance. De 10e Dag Roquefort – Lourdes Op naar ons doel, eigenlijk is het ondanks allerlei kleine strubbelingen redelijk snel gegaan. Ik was ook die dag nog niet geheel fris, het ging allemaal wel maar ik merkte wel dat ik nog erg zwak was, want zelfs korte klimmetjes waar ik normaal weinig moeite mee had waren zwaar voor mij, terwijl ik me goed voelde. Op weg naar de tour etappe in Tarbes , hier had ik vooraf heel erg naar uitgekeken , omdat Piet Rooyakkers van TWC de Kempen met de Skil formatie meedeed. Maar helaas was hij gevallen in een van de eerste etappes , dus de reden om de tour te zien was iets minder geworden.

70

Tussenstops Barran,Trie sur Baise, Tarbes(tour) De klimmen waren in totaal meer dan 10 km hoog dwz dat we ruim 350 km geklommen hebben. En de gemiddelde snelheid was 19,97 km/uur Hoogste snelheid 76 km/uur Laagste snelheid 6 km/uur De gemiddelde snelheid hadden we vooraf zo ingeschat

De chambre d’hôtes Dit onderdeel vond ik het leukst van de trip en ik geef alleen maar een korte impressie omdat ik ander ga overdrijven en dat heb ik ook beschreven in het grote verslag van de trip

le beu vallon in Wepion De 1e chambres d’hote hadden we al 2 keer bezocht Jeanne en ik om het te zoeken en Theu en ik om het traject te verkennen. We waren al vrij zeker dat het een goed adres was , we werden erg gastvrij onthaald met een drankje.

71

Les sources in saulces monclin De 2e chambre d'hotes was een verassing, de mensen hadden via mail leuk gereageerd , maar waren niet erg blij met het feit dat we laat waren(door mijn val) ze aten met ons mee wat ik op zich wel waardeer, en het eten was wel binnen te houden, het was voldoende maar erg eenvoudig. Het ontbijt was nog franser met veel eigengemaakte confituren, het was wel goed er was voldoende brood etc., maar ze wilden ons graag weg hebben in de morgen, misschien omdat het zondag was.

Villiers st Georges van Brigitte morisseau De 3e chambre d’hotes was minder aangenaam door de omstandig heden, de vrouw Brigitte was zelf als hospitant in Lourdes en de zoon moest de zaak runnen. De omstandigheden waren minder omdat we zelf moesten koken, en omdat de sfeer minder was door het overlijden van Theu zijn broer.

La Mothe aux aulnaies van Dominique Ackermann de 4e chambre d’hotes lag niet eens in een dorp , het was een gehucht wat op de meeste kaarten niet opstaat net voor Charny. We werden ontvangen door Dominique alsof we de tour gewonnen hadden, ze was werkelijk enorm gastvrij . De boerderij was oud en ouderwets ze hadden volgens mij een gemengd bedrijf , met 47 koeien kippen etc.

72

Het eten was boerachtig met patrijs en alles uit een pot opscheppen maar dat is ook leuk, Dominique bleef bij ons eten en was heel erg gezellig. Het ontbijt was erg goed veel en net als overal eigengemaakte confiture, en altijd crème brulée, het afscheid was hartelijk. Ik vond het geweldig.

La Maison de Philomène in le grand entrevin De 5e chambre d’hotes was gelegen in een klein plaatsje midden in een akkerbouwgebied en het landschap is een beetje saai. De ligging was enorm leuk in een soort hofje waar de ouders van hem ook woonde het was net iets te koud om van het zwembad te genieten. ,

VEI LOU QUERI in Moutier Malcard De 6e chambre d’hotes was van Nederlanders die ervan moesten leven, ze hadden ook 2 gites(appartementen). Het was gelegen in een klein gehucht wat wel leuk in de bergen verborgen lag, je zou het normaal nooit vinden of zoeken .Ik had het erg naar mijn zin met die

73

fransen we praatte over Jacques Tati en diversen franse zangers o.a. brassens.

Jeanne vond de douche cabine met allerlei verstralers fijn en we hebben goed geslapen.

Domaine de la clauzade in st germain-les-vergnes De 7e chambre d’hotes lag in een mooi dal aan een vrij groot ven, het was een opgeknapt groot huis wat jaren hat leeggestaan .de mensen hadden veel ruzie samen, de sfeer was dus minder goed.

La Croze in Vire sur lot De 8e chambre d’hotes is gelegen aan de Lot , dit is werkelijk een juweel alles is hier perfect de ligging aan een oude sluis tegen de lot aan een huis zo perfect ingericht de tuin met het zwembad was ook al juweel.

74

Hier kan ik niets bedenken wat ik niet zou willen, ik kan de inrichting wel schetsen maar dan denkt iedereen dat is zwets.

Moulin de roquefort in Roquefort De laatste chambre d’hotes was een oude watermolen met vriendelijke mensen de inrichting was een beetje ouderwets Frans maar wel leuk en het voldeed prima.

Mijn mening over de chambre d'hotes Plaats ligging Wepion 8 Saulces monclin 7 Villier st Georges 6 La mothe 7 Le grand entrevin 8 Moutie malcard 7 St germain l v 7 Vire sur lot 9 roquefort 7

gastvrij 8 6 7 10 7 7 6 9 7

eten 8 5 7 6 7 7 7 10 7

totaal 24 18 20 23 22 21 20 28 21

75

Lourdes Je kunt op Lourdes alle vooroordelen loslaten ze kloppen allemaal als je wil, en als je niet wil niet. Is het commercieel? Waar niet waar veel mensen samenkomen Zijn gelovige naïef? Dat is maar net hoe je er naar kijkt Barst het van de hotels? Waar moet je anders slapen Is het opgebouwd met geld van de armen? Ook maar die vonden daardoor troost. Gebeuren daar wonderen? Voor de een wel voor de ander niet Is er nog hoop ? als je de vele jongeren en vrijwilligers ziet zeker weten. Is het volksverlakkerij? Volgens mij doe je dat zelf Verschuilen gelovigen zich achter de werkelijkheid? Voor vele geeft dat troost. Een ding weet ik zeker er hangt een speciale sfeer, tijdens de lichtprocessie of tijdens de sacrament processie , word je toch wel een beetje stil van de liefde waarmee veel vrijwilligers hun tijd en geld besteden aan de medemens. De eerste keer dat een brok in mijn keel kreeg was bij de kaars van de in 1995 omgekomen wielrenners Fabio Casartelli, en zo zal iedereen wel getroffen orden door emoties , want die zijn er bij bakken. Opvallend is de drukte die erg rustig verloopt waarschijnlijk omdat er veel oude mensen zijn en omdat de jeugd of nog druk bezig is, of nog niet aan het stappen is, overigens kon ik de eerste avond pas laat in slaap komen omdat de jeugd zo tekeer ging. En met tekeer gaan bedoel ik keileuk samen allerlei liederen zingen , uit de pop muziek , ook dat vergeten ze nooit meer. In de middag zijn we met de sacrament processie meegelopen , en dat was mijn 2e moment dat ik een brok in mijn keel kreeg zoveel toewijding van die vrijwilligers greep me aan. Ik vond de mis in de ondergrondse kerk ook heel erg goed , hij duurde wel lang omdat alles in tig talen werd afgewerkt, zelf vond ik het leuk om weer eens ouderwets mee te kunnen zingen in het Latijn. Als alle missen in het Latijn zouden zijn , zou het denk ik veel duidelijker zijn, maar ja de tijd is veranderd, Rien zij dat hij dat niet kon maar achteraf bleek het hem toch wel weer te binnen te schieten.

76

In de winkeltjes kon Rien eindelijk zijn droom realiseren , het kopen van een wandelstok, en hij ging er parmantig mee om. De 14 juli is de nationale feestdag in Frankrijk en het leek veel drukker als anders , hoewel ik de indruk had dat er veel meer Italianen waren . Vroeg in de morgen ging Jeanne en Theu op pad om een koud bad te nemen in Lourdes bij de grot, voor Theu was het een gebruikelijk ritueel maar voor Jeanne was het erg emotioneel mede omdat haar vader dat 30 jaar geleden ook had gedaan. Marga heeft ons rondgeleid in het ziekenverblijf van Lourdes, en verteld hoe streng dat het er aan toe gaat, logisch denk ik want bijna alle hulp is vrijwillig

Terugreis S’morgens direct na het ontbijt zijn we de bus gaan halen en gaan inpakken dat vereist wel wat kunst en vliegwerk van Rien maar het ging er uiteindelijk allemaal in. Van het vriendelijk personeel hebben we afscheid genomen , en richting Nevers vertrokken , een afslag fout gedaan maar dat scheelde precies 500 m volgens de routeplanner dus niet erg. Jeanne zou de 1e kilometers rijden omdat ze ervaring had samen met Marga en ik voorop, omdat Theu graag paniek zaait onderweg hebben we daarvoor gekozen .

Achteraf Een prachtige reis met 6 verschillende mensen die hun verschillen hebben gesmeed tot een voortreffelijk team. Ik ben heel erg blij dat we met ons team zoals het nu was samengesteld zijn gegaan , want het klopte allemaal zoals je kunt zien in het verslag. Ik ben al eens een keer door Frankrijk gefietst, en ik weet dat deze indrukken bij ons allemaal erg lang als zeer positief ervaren zullen blijven. Rien zou zeggen “ik ben zo blij dat ik dit allemaal nog mag meemaken” Theu en ik zijn daar wat nuchter in maar hij heeft helemaal gelijk. Het prachtige afwisselende landschap, de enorm behulpzame mensen, zijn tijdens de tocht een verademing geweest. Alle strubbelingen en pech die we hebben gehad horen ook bij zo’n avontuur, en het is nooit zo erg geweest dat we de reis moesten stopzetten, dus hebben de kaarsen in Weert zijn werk gedaan. Van Lourdes had ik totaal geen verwachting behalve dat onze Wil gezegd had daar moet je een keer naar toe , en hij was er toen kapot van. Kapot ben ik er niet van, maar wel erg van onder de indruk, de mensen massa de jeugd , de geestelijke, alles heeft wel een onuitwisbare indruk achtergelaten. 77

Gelukkig hebben we ook een dankbaarheids kaars ontstoken in Weert Ik ben Theu heel dankbaar voor zijn initiatief , en dank mijn mede kompanen voor deze onvergetelijke reis. Deze vakantie was absoluut de beste die ik ooit gehad heb , het was een combinatie van dingen die ik leuk vind , fietsen , Frankrijk,avontuur, bij mensen in huis,en een goed gezelschap. Vooraf had ik ingeschat dat de vrouwen het niet zo leuk zouden vinden, en had ook gedacht dat ze onderweg wel ergens iets zouden gaan drinken op de talloze terrasjes onderweg, maar daar hadden ze geen behoefte aan en geen tijd voor .

Camper vakantie 2010

Voor het eerst hebben we een camper gehuurd , dat is zo'n ding wat er uit ziet als een caravan maar dan met een motor die zelf kan rijden.

Dag 1 Bouillon Ik kende Bouillon nog van 30 jaar geleden toen Henny van Breugel en ik er met de fiets waren tijdens onze reis naar Spanje, toen regende het en werden we zeer vriendelijk onthaald maar hadden weinig oog voor de plaats zelf. Ik wist nog wel hoe het lag en dat het mooi was maar nu met de stralende zon , zag het er allemaal nog mooier uit , de ligging tegen een bijna 100 meter hoge rotspartij aan, uitkijkend naar de burcht van Godfried van Bouillon, is werkelijk prachtig, ik ben s' avonds nog een wandelingetje gaan maken, en raakte ontroerd door de weemoedige sfeer die de feeëriek verlichte burcht uitstraalde, het deed me denken aan mijn jeugd hoewel daar geen bergen aan te pas kwamen. We besloten we na enig omzwerven via allerlei camperplaatsen om door te rijden naar Beaunne de hoofdstad van de Bourgondische wijnstreek met het bekende hotel deu . De dag erop was ik nog vroeger wakker, en Jeanne besloot om ergens in de wijnvelden te gaan staan om daar te ontbijten, we waren al eerder in Pommard geweest dus dat kende we een beetje , we hebben bij een typisch klein en zeer vriendelijk bakkertje brood gehaald , en na wat rond dwalen zijn we midden tussen de wijnranken gaan staan . Jeanne was duidelijk in haar nopjes , om midden in de velden om 8 uur te ontbijten ,voor haar was dat een orgastisch genoegen het uitzicht was prachtig over de champs de vin en lekker rustig, er kwam een enkele hardloper en een wijnboer langs meer niet. 78

Daarna naar Annecy Voor mij was Annecy een openbaring omdat ik er wel eens geweest was maar toen was het regen en nog eens regen en toen hebben we weinig gezien van de omgeving, ik weet wel dat ik het toen ook al een mooi meer vond met wegen op meer nivo .de zus van Jeanne Joke en haar man Peter (peer)staan daar al jaren op een camping en omdat Peter van wielrennen houdt kan hij zich daar perfect vermaken, na dat we bij hun koffie hadden gedronken en op verkenning waren geweest in Annecy vertrokken we. Treffort Dus wij naar een volgend niet gepland adres richting castelane, Jeanne had een plaats uitgezocht ergens 100 km zuidelijker treffort ook aan een meer. Toen werd duidelijk dat we de raad van rob onze camperverhuurde beter niet altijd op moeten volgen , want hij zei dat je de Tom Tom gewoon altijd kunt volgen. terwijl we via kleine rot en moeilijk begaanbare wegen de camping plaats vonden die niet erg leuk was het was in een verlaten gebied met weinig tot geen toeristen en of mogelijkheden tot vertier , op zich was de omgeving aardig bergachtig maar veel oog hadden we er niet voor , omdat we geconcentreerd moesten zoeken naar het meer en de camping. Castelane Castelane kenden we van een van onze eerdere vakanties het is mooi gelegen met een kleine kern die iets uitstraalt van zo'n typisch Provence plaatsje en het begin van de rivier du verdon waarnaar de gorges zijn genoemd. We hebben die avond gezellig in een kroeg naar het Nederlands elftal gekeken en in die kroeg hadden we in de middag ook de tour de France gezien, gezellig tussen de Engelsen die over hun 11 tal nogal kritisch waren en terecht op 79

merkten, dat er in hun competitie teveel buitenlanders spelen zodat er te weinig Engelse spelers zijn met internationale ervaring. Six-fours We besloten om niet naar het geplande kleine plaatsje te gaan omdat het volgens ons niet mooi lag, en gingen naar Six-fours een strandplaats met een groot zandstrand en betrekkelijk rustig voor zo'n toeristenplaats, de weg ernaar toe was een groot python belevenis voor Jeanne want de wegen waren zo smal dat je bang was er af te vallen laat staan als er een tegenligger aan zou komen , ik vond het wel leuk alleen in de python kun je niet in een ravijn vallen en hier wel, via Draguignan zijn we naar de volgende plaats gegaan, maar Draguignan was ook een belevenis want ik raakte een spiegel van een auto die onze camper een beetje beschadigde (rubber op de zijkant)en in die stad was een maand ervoor een gigantische overstroming geweest met dodelijke gevolgen, en in de rivier beddingen was de puinhoop nog goed te zien. De camper stond op advies van de toeristische info op een parkeerplaats in een rustige straat, we konden lopen naar het strand, maar besloten om de fiets te nemen, zo bleek pas hoe groot deze kustlijn was met een waterwin gebied waar ze osmose maakte. De andere kant heen Rechts) lag direct aan onze village het meer mondaine Sanary , dat was veel levendiger en drukker en er was s avonds een kunstmarkt met optredens van dans en muziek groepen, en met een levendige vissershaven'. We besloten om daar een dag langer te blijven, als een soort rustdag Jeanne kon gaan zwemmen ik niksen en een beetje buurten met wat fransen, we gingen s'avonds uit eten in Sanary in een klein toeristisch restaurantje, het was erg leuk daar en we zagen weinig tot geen buitenlanders, het was er voornamelijk Frans. Palava-les-flots Op naar de volgende ongeplande plaats richting Pyreneeën, aan de kust bij Montpellier kwamen we in het plaatjes Palava-les-flots , het is gelegen tussen meren en de middellandse zee, het is opgedeeld in rive gauche en rive droite het en daar tussen loopt een rivier met enkele bruggen erover plus een kabelbaantje van 100 jaar oud. Gauche is het gebied van de campings en het grote vermaak en droite is het gebied van de jachthavens en camperplaats, het is net blankenbergen maar dan aan de middellandse zee. Heel leuk was het niet maar als je van Scheveningen en Blankenbergen en tatoe`s houdt dan is dit de plek om er te zijn. Lourdes

80

De volgende dag op naar carcassone, ik had al op de kaart en op Street view gekeken en de omgeving leek me niks maar de burcht van de cathare moest ik zien, en die was de moeite waard, hier zijn we als zap toeristen doorgelopen hebben binnenstad ervan bewonderd, en ik denk dan altijd aan de geschiedenis van zo'n stadje.

Het is er zelden rustig geweest en men beschermde zich tegen terroristen en andere misdeelde mensen, soms kwam er een of andere koning die niet genoeg geld kreeg van de kasteelheer, en die versloeg dan weer zo'n stad en moorden de bevolking uit , echt lang was het er nooit rustig. We hebben er niet overnacht omdat we anders ons schema niet haalde en omdat het er niet leuk was de omgeving was eerder saai en tamelijk vlak. Het was wel een lange weg omdat we via de bergen wilden rijden maar in Lourdes kende we ook de plek waar we konden staan en we hebben de dag erna wat rond gefietst San Sebastian We hadden besloten om niet naar Bilbao te gaan maar naar San Sebastiaan en om niet teveel tijd te verliezen gingen we over de tolweg , nu is het daar op die tolwegen niet best je moet er te vaak klein geld betalen voor een te klein stukje , ofwel er zijn teveel tolstations. We hebben een aardige plek gevonden voor onze kar in San Sebastian wat in het baskisch onostia, hert baskisch is een aparte moeilijk te volgen taal die voor ons nergens op leek zo heet Frankrijk Irun onvoorstelbare namen . Die avond was de finale Nederland Spanje dus wij denken er zal wel ergens een groot scherm hangen op een plein , na een tijd tevergeefs zoeken zijn we maar naar ons kroegje gegaan waar we in de middag ook de tour gezien hadden en waar het erg gezellig was, de sfeer was wel anders want het kaarten voor 81

knopen was voorbij wat men die middag deed , en iedereen keek naar het voetbal. In ons koude kikkerland kunnen ze toch niet op tegen die Spanjaarden, sowieso was het verslag al veel geestdriftiger als in de lage landen en dan leefde men helemaal mee met de wedstrijd, die van onze kant wel erg Spaans hard was , na afloop hebben we iedereen gefeliciteerd en dat werd erg gewaardeerd, met kussen etc. Toen we in de stiefregen naar huis fietste was er toch wel wat te doen op straat mensen toeterde met alles wat ze in huis of auto hadden en er verzamelde zich veel mensen, en politie sloot wat wegen af, blij van de avond vol spanning en plezier ondanks het resultaat sliepen we snel. Bergerac De dag erna richting noorden en toen kwamen we langs de arena en een giga mooi sportcomplex, het was druilerig weer en we besloten om richting Bergerac te gaan. De weg ernaar toe is erg saai zeker als het weer ook nog een beetje troosteloos is , we reden over de tolweg om op te schieten en het landschap was weinig heuvelachtig en vooral bosrijk, wat we hier ook wel kennen alleen duurt de weg dan niet zo lang. In bergerac viel niet veel te beleven , sterker nog langs het water was het wel leuk en de binnenstad had enkel leuke gebouwen maar we hadden ons er meer van voorgesteld, maar het geheel was een klein openlucht museum . Frontevfraud l'ábbaye Die dag( 14 juli) gingen we naar een plaatsje in de buurt van de Loire na lang zoeken wat we telkens deden tijdens het rijden kwamen we op een onbekend plaatjes uit bij een wijnboer volgens het boek kon je daar met de camper staan, in Montsoreau mocht je dus niet staan en die wijn boer had niet eens een parkeerplaats, dan maar weer een plaatsje terug in Frontevfraud l'ábbaye . Een perfecte parkeerplaats in een nieuwbouw , waar we rustig stonden maar daar was dan ook alles mee gezegd. We hebben met de fiets de plaats verkend en er stond een prachtige abdij die de naam Royal droeg dus het zal wel bijzonder zijn geweest, het was al tegen de avond en er was dan ook nog weinig te doen. De harmonie (fanfare achtig ) die we al eerder richting brug hadden gezien ,kwam weer terug nu met tientallen kinderen en ouders met lampionnen, en dat was bijzonder sfeervol, er waren zelfs Ieren die daar speciaal voor gekomen waren , en om 22.30 begon het vuurwerk, als je Neerpelt gewend bent valt alle vuurwerk tegen, maar zo op het water is het toch altijd leuk, stiekem was er veel volk toegestroomd en was het gezellig op het pleintje we dronken wat wijn en er werd gedanst .

82

We zijn in het donker 6 km terug gefietst, en toen bleek pas hoeveel mensen er uit de regio er naar dat vuurwerk waren gekomen. Dieppe Lekker rustig geslapen vertrokken we richting Dieppe bij de bakker hadden we vers brood ondanks het fijt dat het 14 juli was, we hebben onderweg gezellig aan de Loire of een zijrivier ontbeten, volgens mij is er niets franser dan dat, ik vind dat ook leuker als in de wijnvelden, zo heeft ieder zijn zin. Op de camperplaats in Dieppe stonden veel Nederlanders en zo'n typische kampeerman stond al te wachten tot hij een praatje kon maken met iemand, hij kwam uit Twente en werkte bij het spoor en had een mooie camper, zo'n grijze van weet ik veel welk merk.

Het mooie van al die campermannen en vrouwen is dat ze het allemaal een beetje verschillend doen, wij als beginners hebben veel km per dag gemaakt anderen hebben zoveel tijd dat ze 20 tot 50 km per dag maken en deze man stond het liefst op een camping voor de contacten. De een heeft alles globaal gepland zoals wij de ander alles precies met uitreksels van de omgeving en weer een ander doet zomaar wat. We waren in dieppe op de nationale feestdag maar er was geen flikker te doen, het was een beetje druilerig weer en we hebben mosselen gegeten, want vis kon je zoveel eten als je wou, als vissershaven was het er volgens mij redelijk actief. Opvallend was de ferry plaats naar Engeland, die was zo goed beveiligd dat je dacht ik ben in een James bond film terecht gekomen of ergens in noord Korea. Ieper De dag later gingen we richting het beloofde land en wel naar Iieper, nadat we die irritante wc weer geleegd hadden zijn we via saaie wegen gereden richting Lille , ondanks het prachtige station en de moderne gebouwen die we zagen

83

liggen zijn we toch doorgereden, dat moois hebben we letterlijk en figuurlijk links laten liggen(eigenlijk rechts) . We reden via het moderne europa geruisloos de grens over richting Iieper, en ik dacht nog wat zal dat geven want de omgeving was niet veel, we komen vervolgens Ieper binnen en we kwamen ogen te kort en moesten onze mond dicht houden van verbazing. Giga mooie gebouwen een prachtig plein met een enorme lakenhal, dus maar gauw een plaats gezocht om de camper te parkeren om met de fiets Iieper te verkennen. Het was mooi weer het bulkte van de Engelse (school) toeristen er was een klassiek jeugd orkest moderne stukken aan het spelen, kortom het was er gezellig druk op het grote plein, waar de terrasjes volop in de karige zon druk bezet waren. We zijn de stad rond gereden en als ik het in bergerac al over een openlucht museum had dit was een groot museum , we hebben wat gedronken op een terras Jeanne heeft iets voor oma gekocht want die was vroeger ook in Iieper geweest tijdens de bekende katten optocht. We moesten helaas verder want in Iieper was geen mogelijkheid tot overnachten, dus toen naar Poperinge 11 km verderop die plek vonden we meteen via onze Tom en nadat we gegeten hadden ben ik daar wat gaan lopen en zag borden staan dat er de volgende dag markt was, en Jeanne wou daar graag heen, alleen wij stonden midden op die markt en het was dan ook verboden om er te staan. Dus toen maar verderop een plaatsje gezocht en we kwamen bij een sportcomplex uit in Harelbeke tegen Kortrijk, een aardige plaats lekker rustig, maar op een of andere manier voel je dat de vakantie voorbij is en ik had eigenlijk net zo goed naar huis gewild. De dag later zijn we via boom om daar nog eens te fourageren en te eten naar Neerpelt gereden Jeanne wilde nog wel overal gaan kijken of fietsen maar ik wilde naar huis. We hebben bij Ad en Nanny onze camper van binnen uitgeveegd en geprobeerd de streep eraf te halen wat gedeeltelijk lukte, en zijn zaterdag naar umans geweest om de camper van buiten te wassen. In Aalst (deelgemeente van Waalre) aangekomen, hebben we onze schade doorgenomen met Rob, en die deed er laconiek over, we hebben hem toch een bedrag gegeven voor de lampjes die kapot waren, en weg waren we. Resumé We hebben volgens velen teveel km gemaakt, maar wij vonden van niet omdat we geen hekel aan rijden hebben en omdat we zoals uit het verslag moet blijken veel gezien en meegemaakt hebben. We hebben beiden onze oohs en aahs momenten gehad, en ons nooit verveeld en ook nooit het idee gehad dat we gestrest waren.

84

Een verschil van mening hebben we wel over de camper ik vind het overnachten niet geweldig omdat ik met toch een beetje claustrofobisch voel, daarom wilde ik ook nooit een caravan, en ik had een enorme hekel aan die wc. Jeanne daarentegen vond het juist geweldig de douche wc en koelkast en alles bij de hand, ik moet wel zeggen dat alles goed werkte en ook alles goed doordacht is aan zo'n camper. En Jeanne houd alles financieel goed bij en de kosten vielen ook best mee. Het was de moeite waard en een leuke vakantie.

Vakantie in Andalusië 2011 Samen met Jan Vereggen en zijn vriendin Annie Schellekens hadden we afgesproken om naar Andalusië te gaan , ook omdat ze daar kind aan huis zijn, en omdat wij er nog nooit waren geweest. Als je verteld tegen leeftijdgenoten dat je naar Andalusië gaat , ben je bang dat je ze allemaal tegen komt. De eerste dag zijn we naar enkele witte dorpjes gegaan en onderweg kreeg Jeanne orgastische neigingen met de ene oh na de andere ahh. Ik moet zeggen ondanks dat ik de drijver was heb ik toch nog veel kunnen zien , terwijl ik van Annie niet rond mocht kijken en niet harder dan 50km/uur mocht. Om kort te zijn als wij dit dorpje(Frigiliana) zelf ontdekt hadden, hadden we het waarschijnlijk de hemel in geprezen want tegen de helling aan is het wel mooi gelegen , maar het heeft iets vergelijkbaar met Volendam , daar komen hordes mensen naar toe en hoeveel is er eigenlijk te zien. Overal stond vermeld dat je hier niet na de middag moet komen want dan is het onhoudbaar druk, gelukkig waren we voor de drukte weg . Nadat ik mijn zonnekap van het foto apparaat een uur heb lopen zoeken zijn we verder gereden richting Granada. Annie staat bekend bij intimi als bang in de auto , in het hotel aangekomen nadat we weer ruzie hadden met mis Mia(Tom Tom) , komt er een boy die de auto wel eens in de parkeer garage zou zetten , ik dacht laat ik nou maar meegaan, nou ik zweette peentjes , want de garage was smal en bochtig en de boy reed flink door , op het voor hem bekende terrein. Het hotel was oud lux en lag in het centrum , dus zo konden we die namiddag makkelijk iets gaan eten , maar de dames vinden niet alles even goed, dus lopen we de beste zaakjes voorbij en komen we op een mooi plein waar we nog konden eten. Ons doel was het Alhambra en ik wilde daar zeker naar toe want ik kende de geschiedenis en de diversen plaatjes al vanaf mijn jeugd , dus dat moet je zien. We zijn gaan kijken of we die dag nog kaartjes konden kopen voor het Alhambra dat lukte dus niet, we zijn toen rond gaan lopen op zoek naar de joodse en de zigeunerwijk albaicin en sacromonte . De wandeling rond het Alhambra was werkelijk prachtig, de stijle paden en hoge muren gaven een goede indruk van het geheel , bleek achteraf, je krijgt telkens opnieuw respect voor de mensen uit die oudheid als je ziet wat ze presteerde 85

zonder al onze moderne technologie, sceptici zeggen dan ja maar ze lieten slaven het werk doen, wat is het verschil met nu dan. Via nauwe straatjes zijn we naar het hoogste punt gelopen in de joodse wijk , ik vind dat deze wijk meer verdient dan alleen maar een benoeming van wijkje want er zijn Spaanse dorpjes die lang zo mooi en leuk niet zijn, toegegeven de stenen liggen er niet zo netjes bij als in het mooiste dorp maar aan de sfeer voel je dat het leeft. We hebben boven bij de zigeuners op een marktje iets gedronken en op dat marktje was het druk en gezellig met allerlei kraampjes waar Jeanne en Annie hun ogen uit keken , omdat ze al zolang van winkels verstoken waren gebleven. We besloten om verder te gaan en om daar in ieder geval nog terug te komen, tijdens de afdaling richting centrum kwamen we een leuk zaakje tegen en daar hebben we iets gegeten , dat was gezellig met een beetje zang en gitaarspel van Rolf de ex van Jacqueline Lavrijssen. Ik vind Granada wel erg leuk het heeft iets moderns de mensen zijn goed verzorgd ogenschijnlijk, en de pleinen en straten zijn schoon de gebouwen zijn groots maar nooit overdonderend . Weer een dag verder en nog later aan het ontbijt want Jeanne was jarig(24 mei) en dat hebben we eerst intiem gevierd. Het is voor Jeanne wel een speciale dag heel de familie belt vanuit Amerika tot het verre Nuenen, alleen houden ze wel een geheim achter , oma blijkt te zijn gevallen en lag in het ziekenhuis, we zijn er toch achter gekomen , hierover later. Bij het Alhambra staat elke dag een rij wachtende en je moet kaartjes kopen en op die kaartjes staat hoe laat je naar binnen mag die dag, dus pas je schema maar aan want strak plannen kun je niet. Jan en Annie hadden het gebouw op zich al vaak gezien en die gingen niet mee , maar als je van tuinen houdt is er volop te zien . Het is zo, als je het 8e wereldwonder denkt te zien klopt dat, maar voor mij viel het iets tegen omdat ik me er teveel van had voorgesteld, de vergezichten die ik op plaatjes had gezien waren heel mooi en dat zijn ze uiteraard nog, en het is ook heel mooi , met mooie tuinen , maar ik vond de gebouwen wat somber war kleurstelling betreft , terwijl de versieringen ware kunstwerken zijn. Het is werkelijk prachtig maar het hoofdgebouw is redelijk klein ( voor mijn gedachten) we zijn er doorheen gelopen achter een groep met een gids en we waren in een uur precies klaar, maar als je de tuinen en bijgebouwen alles bij elkaar grondig gaat bekijken heb je wel een hele dag nodig. Maar wij moderne ouderen zijn al zappen gewend, dus op naar het volgende, intussen was Jeanne een beetje bezorgd dat oma niet had gebeld dus ze belt naar het opvang huis voor ouderen en kreeg te horen dat oma in het ziekenhuis lag , nadat ze enkele telefoontjes had gepleegd , bleek de toestand stabiel en kon Jeanne rustig ademhalen.

86

Een ding zat haar dwars zoon 2 had nog niet gebeld , dus ik denk wacht maar even dan bel ik hem wel , maar nee moeder kan niet wachten dus ze belt zelf, zodoende kon ik de eer van Jeroen niet redden. We hebben ons verfrist in het hotel en zijn op pad gegaan voor het eten, zoals gezegd zijn we terug naar de zigeunerwijk gegaan .

Dit is mijn ding , zeggen ze tegenwoordig, tijdens de beklimming klonk er al ergens een of ander volks orkest of fanfare in Spaanse stijl en daar wil ik eigenlijk al naar toe maar ik kon me inhouden, op het plein hadden we nog net een tafel en konden we eten bestellen bij een erg drukke maar vriendelijke ober . Aan de kant zaten zigeuner vrouwen en die hebben iets bazig over zich , lijkt me moeilijk temmen , rond het plein komen mensen met motors en auto,s kortom het is er erg levendig . Dan komt er nog een straat zigeuner zanger en die zong een onverstaanbaar lied met een stemgeluid en een passie om rillingen van te krijgen. Het eten was niet slecht de sfeer was enorm , maar het tijdstip was aan de late kant, tijdens de afdaling naar het hotel zagen we het prachtig verlichte Alhambra liggen helaas kon je de sneeuw op de achtergrond van de siërra nevada nu niet zien. Op naar Cordoba het stadje wat Annie niet leuk vond op voorhand, en je voelt het al aankomen wat mijn ervaringen zullen zijn. Onderweg zijn we nog via la Subbetica gereden want vanuit daar zou je een olijf molen kunnen zien staan, het was een beetje een druilige dag het regende af en toe ietsje , we hebben daar gezocht naar die molen maar niet van harte, en we hebben daar iets gezocht om te eten maar ook niet van harte , het was er stil rond het uur dat wij daar waren terwijl er toch wel toeristische activiteiten plaats vinden want er zijn prehistorische tekeningen en zeldzame vleermuizen, zoals later bleek. Bij een restaurantje op het pleintje bij een historisch Arabisch torentje wilden we wel iets eten , maar dat duurde te lang toen zijn we stervend van de honger verder gereden , het geluid van de knorrende magen was werkelijk niet om aan te horen in de auto. 87

Stervend van de honger konden we een restaurant vinden waar we tapas maar ook uitgebreid konden eten , de ober kwam snel want die zag wel dat we het niet lang meer zouden maken, hier zijn we voor het eerst verstandig geweest en keken welke tapas andere mensen namen en we vroegen dat ook gewoon , en hebben stiekem wat van een ander bord genomen.

Ondank onze Belgische reisleidster zijn we redelijk snel in Cordoba aangekomen , van het hotel was bekend dat het niet 25 sterren had , maar het viel toch nog meer tegen dus Annie had al een stukje gelijk, we hadden 2 nachten geboekt maar konden een nacht opzeggen We zijn naar ons doel gaan zoeken en dat was op loop afstand van ons prachtige hotel , de mooie brug was volgens Jan gerestaureerd sinds hij daar was geweest , en die was ook sfeervol druk over een mooi oude rivier met veel tegen stroomopwaarts zwemmende vissen, het soort weet ik niet ik denk jack russels. Vanaf ver kon je de mezquita al zien liggen , maar heel bijzonder zag het er niet uit , ik vind het altijd wel mooi als je zo van de overkant van een brede rivier naar een stad kijkt.

Tijdens onze oversteek hadden we al veel mensen in traditionele (denk ik) kleren zijn lopen en Jan snapte niet dat het zo rustig was in en rond de binnenstad, we hadden wat informatie opgehaald en de mevrouw van de info antwoordde op onze vraag of er ergens iets met flamenco dansen was, op het feria terrein aan de andere kant van de rivier daar is genoeg te doen. Toen we terug liepen zagen we wel een groot reuzenrad op de achtergrond met nog van allerlei kermis dingen zoals de hooggaatie, we besloten om daar toch maar heen te gaan . Verassing en nog eens verassing , dat kun je niet met droge ogen een feest noemen , dit was enorm ik heb ook nog niet zoveel gezien in mijn leven. Het terrein heb ik na gemeten en het zal ongeveer 1 km2 groot zijn er stonden tenten die allemaal ingericht waren als danstenten of als disco of flamenco of 88

allerlei grote nee heel grote feest tenten , de meeste hadden een naam van een streek of land , en al die tenten waren boordevol feestende mensen, ongeveer de helft van de vrouwen was in traditionele klederdracht en hadden vaak prachtige jurken die bijna over de grond sleepte . De kermis was zo groot als die van Tilburg in het kwadraat en ik kan niet schatten hoeveel volk er op de been was, het was indrukwekkend. Jammer en nog eens jammer dat we ons in die korte tijd niet konden mengen tussen het feestende volk met hun vaak specifieke hapjes en drankjes, maar ja je kunt niet alles meemaken. Na een redelijke nachtrust in dat hotel wat niet zoveel sterren had gingen we ontbijten in dat hotel , het was karig maar het zat ook niet in de prijs en onze buiken waren toch goed gevuld. Op naar de mezquita , want voor 10 .00 uur mocht je voor niets binnen, en dan zijn ze der vroeg bij de Nederlanders en wij waren de eerste . Nou mijn bek viel open , dit was zo mooi dat woorden te kort schieten , het gebouw is van ongeveer 700 na christus en zo geweldig mooi gemaakt met zoveel herhalingen erin door all die verschillende bogen die toch allemaal dezelfde stijl hebben . Rond 1500 heeft Karel 5 opdracht gegeven om een kathedraal te bouwen in Cordoba , hij heeft hem zelf pas gezien toen het klaar was , en hij was not amused , hij zei een kathedraal zie je overal maar zo'n mooie moskee is uniek. De architect had de kathedraal midden in de moskee gebouwd, Uniek is nu achteraf deze constructie met die kathedraal in het midden , zeker met zo'n gek als Wilders gaat hier een prachtige symboliek vanuit een geweldige symbiose van bouwstijlen en geloof . Dit vind ik samen met het station in luik het mooiste gebouw wat ik ooit heb gezien . We zijn nog wat rond gaan wandelen , ik dacht nog een paleis te gaan zien maar dat was ondertussen een school of zo , dus terug naar de auto en onderweg naar urbanisatie torre palma . Dat is ook al een avontuur op zich punt 1 bracht onze vriendin Mia ons op wegen die niet bestonden en er waren plaatsen bij waar we met de auto door moesten volgens haar, terwijl er amper 2 fietsen door konden en dan kreeg Jan de schuld van Annie terwijl Mia dat had gezegd, en Annie stapte voor de 2e keer uit de auto, maar eigenlijk was dat zo gek nog niet want voor ons was een politie busje en de hoofdcommissaris moest aanwijzingen krijgen van zijn assistent anders kon hij ook niet door de nauwe straatjes Bijna op de plaats waar we moesten zijn geloofden we onze ogen niet en reed ik gewoon door , terug en die weg in , het leek wel 20 km lang maar in werkelijkheid was het maar 5 of zo , ik woon in België en daar kennen ze echt wel iets van slechte wegen , maar hier kunnen ze nog op les . De urbication is volledig afgemaakt met hekken uit wo1 en je waant je rijden door en over de zandpaden, in een land uit films waar beschaving is uitgestorven , je ziet hekken heggen schuttingen en af en toe staat daar een huis of een villa achter echt angst aanjagend, terwijl ik niet bang ben. 89

Uiteindelijk hebben we het in de middag gevonden en omdat we in de avond pas terecht konden wisten we nu alvast waar het was want we hadden afgesproken dat we om 21.00 uur daar zouden zijn dus zo konden we het vinden in de duisternis. Even naar Sevilla om alvast de stad te verkennen dat lukte nadat we moeilijk een plek konden vinden omdat Mia ons wel wilde helpen maar we wisten niet waar naar toe, we vonden een perfecte parkeerplaats , wat overigens niet moeilijk is in Sevilla , en we hebben de bus toeristica genomen nadat Annie flink had onderhandeld over de prijs. Na de eerste kennismaking met Sevilla gingen we naar ons verblijf in finka de luz van Luc en Martine 2 Belgen die ons waren aangeraden door Frans en Tonnie Lavrijssen. De ontvangst was hartelijk na die koude ontvangsten in hotels was dat een verademing, het huis wat achter die smerige hekken verborgen lag was heel mooi in Spaanse stijl verbouwden ze hadden een gasten verblijf gebouwd waar normaal 10 mensen konden verblijven. Omdat het toch achteraf is en er niet zoveel drukte heerst slaap je toch langer we waren maar net op tijd voor het ontbijt , wat overigens erg karig was , na al die overvloed in hotels met tig sterren. De mensen waren bijzonder aardig en ze moesten leven van het gasten huis , terwijl ze allebei goede banen hadden opgegeven in België. Nadat ze enkele tips hadden gegeven en omdat Annie goed geslapen had en we het er ondanks de povere omgeving wel leuk vonden hebben we het hotel in Sevilla afgezegd ten voordele en met hulp van Luc. We zijn die dag Sevilla ingegaan en hebben de auto op ongeveer dezelfde plaats kunnen neerzetten , het was heet die dag de 36 graden zijn gehaald , en volgens Jan is het plaza de espane volledig gerestaureerd , en wel heel erg mooi met ceramiek zuilen en versierselen het leek wel delfts blauw allemaal erg stijlvol. Daarna zijn we de binnenstad in gegaan allemaal op loopafstand , dus gemakkelijk te doen want Jan zit met zijn versleten heup niet altijd even fris. Ik vind Sevilla iets van Madrid hebben bombastisch en weinig sfeer in de stad , als je toeristen en terrasjes sfeervol vind dan is het wel goed. Maar we hebben de mooie gebouwen en de kroegen en typisch Spaanse tenten niet bezocht en dan kan die indruk wel anders worden voor mij. Wat ik in al de steden die we tot nu toe gezien hebben erg leuk vind is die sfeervolle binnenplaatsjes in veel van die huizen , als je binnen kijkt zie je meestal een mooi hekwerk met mooie kleuren wanden en in stijl aangebrachte bloemen en planten en vaak een stenen of metalen trap naar boven. We zijn ook nog op een markt geweest op zo'n stoffig terrein , maar een markt is een markt kortom daar zie je mensen in hun normale doen en op zich is dat wel leuk . Luc en Martine hadden ons een flamenco show aanbevolen in Sevilla, daar konden we 5% korting krijgen via hun , en zij kregen er ook wel een paar procenten van (denk ik) 90

We namen de show van 21.00 uur en daar konden we vooraf ook eten , dat was erg goed en volgens Luc krijg je het toetje ongeveer tegelijk met het begin van de show , als je de show van 22.00 uur neemt eet je tijdens de show en dat wilden we niet. Nou we waren blij dat we naar de show zijn geweest want dat was indrukwekkend , het zijn echte professionals die hun vak met passie uitoefenen , we hadden al een paar van die danseressen gezien en waren erg onder de indruk , toen kwam er een kerel die erg lelijk keek en vol passie rustig aan begon , maar langzaam maar zeker voerde hij het tempo op en af en tijdens het hoogtepunt van zijn kunnen was heel de zaal muisstil en kompleet overdondert , Michel flatley en die van Jackson konden hier een puntje aan zuigen. Het was een geweldige avond goed eten en een goede show, Luc had voor Jan zijn verjaardag een extra fles wijn geregeld tijdens het diner , dus dat was extra leuk . Afscheid genomen van Luc en Martine en op naar Torremolinos via allerlei plaatsjes en Ronda want dat moet je gezien hebben. Onze Belgische dame stuurde ons weer eens de verkeerde kant op zodat we 70 km om gereden hebben , en Annie stapt voor de 3e keer uit de auto in een klein dorpje (tijdens het rijden)het weer was niet geheel droog maar wel aangenaam . We reden best een mooie route door een natuurpark om vervolgens in Ronda uit te komen . Ronda is een normaal Spaans stadje niets bijzonders behalve de kloof tussen arm en rijk , die was meer dan het omrijden waard , ik had het wel leuk gevonden als die kloof in Waalre had gelegen tussen Aalst en Waalre in .

Rustig aan verder richting Torremolinos door Marbella over prachtige berg hellingen en langs mooie golf terreinen, komen we in het pensioenstadje aan Dit zijn niet mijn hotels en Torremolinos is niet mijn ding(modern taal gebruik)maar we hebben een hectische week achter de rug en dan is het wel lekker om even rust te namen in dit senioren stadje , met enorm uitgestrekte boulevards waar niets te doen was uitgestorven leek het wel . Het was een geweldig goede en gezellige en af en toe avontuurlijke vakantie . Maar er hing wel een gespannen sfeer omdat Jeanne en ik niet gelijk gestemd waren door het geval met een vriendin in Neerpelt. Die spanning was voor mij wel heel voelbaar terwijl hun er niet veel van merkten. 91

Werk We hebben ook heel wat gewerkt Jeanne vooral en alleen maar bij de Dela en ik altijd nog als aannemer in Nederland en België. Ik heb belooft dat ik nog op Wim arts terug zou komen. Viola bij deze we hadden een klant via Grensland Ad en Martine Dekkers. Hij was een beetje overwerkt naar België gekomen omdat zijn zaken niet liepen zoals hij verwacht had . 2 medewerkers hadden klanten opgelicht en hij had heel wat problemen met grond verkoop in de plaats waar hij vandaan kwam Oeffelt , de geboorteplaats van Wim. Omdat ik altijd en overal zo zever, vertelt hij honderd uit over zijn heden en verleden. Hij had een werkelijk prachtige zaak in Oeffelt in het oude gemeente huis en het toeval wil dat de vader van Wim hieraan failliet is gegaan en Ad dus ook niet het geluk vond op deze prachtige locatie. Paranormale mensen zouden hier meteen iets in zien , en ik denk dan misschien is het ook wel zo, maar ik geloof niet veel van dat soort dingen, maar……….. Hoe ben ik aan Wim van Leuken van Grensland geraakt ? Eigenlijk is dit een stukje familie etc. onze Jeroen en ik wilde een huisje kopen aan de kluizerdijk in Achel, dat stond openbaar te koop en lag ongeveer aan het parcours van de wielertrainingen “de Kluis” dus ideaal op vele fronten. Het werd openbaar verkocht in een café te Achel , er waren 2 koopdagen en telkens zijn er 3 bied rondes, de notaris laat mensen bieden en dan is er tussentijds overleg wat de klant ermee doet . Tijdens al die biedingen hadden wij het grootste woord en ergens op een tafel zat een man rustig de krant te lezen en koffie te drinken, ik dacht (wist ik veel) een man van de belasting. De 2e koopdag is dus ook echt de koopdag, of de verkoper moet zich terug trekken, we hadden weer telkens het bod tot de 3e en beslissende ronde in die pauze hadden we een gesprekje met een andere potentiële koper . Wij hadden onder elkaar afgesproken dat we tot 175 000 euro zouden gaan maar we hadden een bod staan van 180 000 dus we wilden eigenlijk niet verder gaan. Onze tegenpartij bood ons 1000 euro als we niet verder zouden bieden, en dat hebben we aanvaard , achteraf niet onze beste zet maar onze mogelijkheden waren beperkt. Ook nu zat onze belasting controleur weer koffie te drinken en krant te lezen. Het was bleek later Wim van Grensland , en die zat daar omdat hij ernaast dat huis van Dekkers te koop had en wel eens wilde controleren hoe dat huis in de markt lag. Mijn secretaresse Ellen heb ik nog nergens beschreven , maar ze is al jaren voor mij aan het werk, eerst op een kamertje in de geelgieter daarna op kantoor in de vondellaan en tussentijds ook nog in de lariksbeek, uiteindelijk is ze ook met de

92

verhuiswagen mee naar België gegaan eerst in de buizerdstraat en nu nog in de klaverstraat en in de Nieuwstraat. Met Ellen klikte het ook vanaf het begin en dat had niets te maken met een sterrenbeeld of zo , maar ze was ook open en ik kon er eerlijk tegen zijn. Mooi is dat ze ook relatie problemen heeft gekregen , natuurlijk is dat niet mooi maar zoals ik al eerder heb omschreven is dat normaal. Wat ik verder redelijk knap van mezelf vind is dat ik al haar komende problemen heb voorspeld , terwijl ze bij hoog en laag beweerde dat haar dat niet zou overkomen. Wat ik jammer vind is dat ze beiden hebben besloten om uit elkaar te gaan, want Ellen en ik weten beiden dat het altijd slecht is voor de kinderen , al is het nog zo goed geregeld. Uiteindelijk zal ze er wel goed uit komen, daar zijn we allebei zeker van. We hebben ondertussen al veel huizen gebouwd in België om precies te zijn 7 en veel verbouwingen voornamelijk via Wim van leuken, eigenlijk zijn er weinig problemen geweest op enkele vervelende kwesties na en die gaan me wel erg tegen zitten, ik denk dat het door mijn leeftijd komt omdat ik dat ook van vele leeftijdgenoten hoor. Ik ben nog op vele terreinen actief en wil toch nog van alles zo ben ik met Peter Lieberwirth een webbedrijfje begonnen dus het hosten ofwel het verschaffen van onderdak voor mensen die een site hebben op internet en het maken van web sites. Peter heb ik via de twc de Kempen leren kennen en ik was erg ontevreden over de dan bestaande website, ik was het enige bestuurslid die zich daar iets van aantrok maar , wij zijn een nieuwe site begonnen voor de kempen en hadden al meteen succes . Voorheen kreeg de site 7 bezoekers per week , en kort na onze start waren dat er al 60 per dag. We doen dat nog wel maar voor de kempen is een ander gevonden dus hebben we meer ruimte voor anderen o.a. mijn nieuwe site in open sources joomla , die biedt veel mogelijkheden. We bouwen nog best veel in België en Nederland maar om eerlijk te zijn had Frans Willems de loodgieter me al gewaarschuwd, in een keer gaat de zin over , en kun je niet meer tegen alle problemen die mensen maken om niks in jou ogen , ze betalen laat of niet en dat is niet in verhouding met wat er soms fout is , en dat is nog niet het ergste maar zoals ik altijd zeg recht bestaat niet , ons recht al helemaal niet de klant wint altijd . Een spreekwoord uit woldere, rechten om een koe kost een koe. Om niet helemaal negatief te zijn we hebben wel enkele fijne werken en klanten gehad , maar de negatieve ervaringen wegen extra zwaar op mijn leeftijd blijkbaar.

93

Hobby Momenteel ben ik nog steeds bestuurslid bij TWC de Kempen en ben nu aan het kijken of we verjonging kunnen doorvoeren, want wij zijn bijna allemaal 60 of ouder. Bovendien heb ik bereikt wat ik wilde toen in daar begon, wielrennen vind ik nog altijd de mooiste sport ondanks alle doping beschuldigingen , maar ga maar eens met 4 mensen aan tafel een potje kaarten en kijk eens hoeveel er vals spelen, dus dat is net als bij het wielrennen menselijk, het leuke is omdat te doorzien , te veroordelen , of te bewonderen of om over te discussiëren. Deze reisjes zijn in principe geen echte hobby’s(of toch) maar ze volgen uit mijn hobby franse les . Als je mijn autobiografie goed hebt gelezen vraag je jezelf misschien af waarom is hij nooit in Frankrijk gaan wonen, maar als je de autobiografie een beetje begrepen hebt , zie je ook dat ik laf ben anders was ik gegaan . En om met opa Lavrijssen (waarvan 4 kinderen naar canada zijn geëmigreerd)te spreken als je hier brood hebt waarom zou je dan ergens anders beleg halen. En ik weet zeker dat het gezegde waar is “bezit van de zaak is het einde van vermaak” en dat geld ook voor vrouwen of relaties. Balans is het moeilijkste van het leven. (einde filosofie)

Parijs 2 La classe supérieure a Paris(Napoléon)2007 Deze keer hadden we liedjes ingestudeerd om Lou te verwelkomen .Van Gerard Lenorman si j’étais president en van Edith Piaf Je Ne regret rien , en ik moet zeggen de andere klassen konden dit jaar ook meezingen.

Later veranderen we water in wijn, dus zijn we echte katholieken

94

Het eerste wat op het programma stond was de tour panoramic Het gaat echt te ver om alles wat we gezien hebben en waar Lou iets over gezegd heeft , te reproduceren want dan wordt het verslag veel te lang. Het viel erg op dat met het mooie weer de natuur hier verder was als bij ons en ook opvallend was de enorme massa mensen die op de terrassen zat en paradeerden door de straten van . We stopte bij de prachtige opera waarvan de beelden met bladgoud opgepoetst waren en blonken in de zon, deze plek is een terug kerend punt in onze reis omdat we er zo leuk kunnen parkeren en vlak bij de warenhuizen zijn. Na deze rondgang zijn we naar ons hotel gegaan voor het inchecken en opfrissen voor het restaurant les balcons Omdat wij bekend waren in dit etablissement werd er een vooruit gestuurd om plaatsen te reserveren bij het raam zodat je uit kon kijken op” place de Clichy “.

We hebben ons enorm goed geamuseerd tijdens het diner , we vergaten alle zorgen van vandaag en morgen ,en er was volop ambiance, de accordeonist speelde op verzoek te Lourdes in de bergen De bus maakte nog een pitstop aan de Eiffeltoren waar al de vrouwen van mijn klas uitstapte, ik was blij dat ik een keer niet die gehele verantwoording hoefde dragen en bleef lekker in de bus, die vertrok naar het hotel.

DAG 2 95

Op naar malmaison Via het mondaine Saint Clou waar mensen als le Pen wonen en waar Lou vlakbij heeft gewoond (hij hoeft niet te klagen)zijn we langs het militaire kerkhof gelegen op een hoge plek in Parijs , van waar de helden uit de oorlog die Frankrijk mee bevrijd hadden een mooi uitzicht over de stad zouden hebben. Via La défense met zijn vele zakenpanden die er altijd te rustig bij liggen voor toeristen, zijn we richting centrum gereden , omkijkend zagen we nog de mooie GRANDE ARC , waar het eindpunt is volgens de lijn van de vrijmetselarij die begint bij de piramide voor het Louvre. We gingen naar Malmaison het vroegere huis van Josephine en Napoleon, in de stralende zon deed Lou een lang voorspel ,we konden weer voldoende cultuur snuiven. Van buiten is het zeker geen mooi en groot kasteel , maar misschien mocht dit na de uitspattingen van de vroegere koningen niet meer. Op zich was het voor ons allemaal groot genoeg , de hal deed erg modern aan met mooi marmeren zuilen , en vandaar kon je links naar napoleon zijn werkruimte en rechts naar de ruimten van Josephine , het geheel was erg stijlvol aangekleed en je kon zien aan de schilderijen dat alles in oorspronkelijk staat was gebracht. Boven waren de slaapkamers die men andere jaren niet te zien kreeg en nu wel, er was de garderobe van Josephine. Buiten aangekomen in de stralende voorjaarszon had Marlyse nog een verrassing die Lou al verraden had , een heerlijk lekker koel glas witte wijn wat ons allemaal goed deed , Marlyse schok de wijn in stijl in voor ons, gekleed in een short van de vinologen.

Alles ziet er beter uit als de zon schijnt

96

Hierna zijn we naar de parkeergarage gegaan bij het Louvre , na enig gevloek door de portier konden we binnen met een op tijd toegestane ticketje .Vanaf de omgekeerde vruchtbaarheid piramide kon je kiezen of eten of winkelen , enkelen dames en een heer kozen voor het laatste , wij voor eten. Het eten in het restaurant was erg veelzijdig er was keuze uit diversen soorten van keukens 15 verschillende en tegen democratische prijzen, er was maar een nadeel, het was er onbegaanbaar druk maar we konden toch nog een paar geschikte plaatsjes bemachtigen. Hierna zijn we naar het graf van napoleon gegaan wat in een bestaande kerk is geplaatst, dome des invalides"" en als je het graf wil zien moet je nog altijd buigen voor napoleon omdat hij diep in de kelder staat. Erg imposant , de centrale ruimte order de koepel wordt helemaal ingenomen door de crypte met het graf van Napoleon. En inderdaad die is erg mooi, zeker met dit prachtige weer, je voelt je als mens zo klein op het immens grote plein met al die kolossale gebouwen, die in periodes gebouwd zijn dat er nog geen bouwkranen waren en alles met het handje naar zijn plaats moest worden gebracht. Opnieuw on route naar de laatste bestemming in voor het weekend een reisje op de Rijn (Seine)We hadden pech want we waren 5 minuten te laat voor de boottocht van 16.00 uur en dat betekende wachten,maar in de zon was het geen straf. Het was een mooie maar lange tocht van pont l’alma via diversen bruggen onder de voor zo bekende of beruchte of nachtmerries veroorzakende pont neuf. Pont neuf is de mooiste brug van volgens mij en is gelegen op een van de mooiste plaatsen over het eiland in de Seine en vlakbij de” Notre Dame en “Hotel de ville”.We hebben nog enkele kiekjes gemaakt , van mooie bruggen en uitzichten tijdens dit prachtige weekend maar op het einde werd het toch een Moe maar voldaan kwamen we maandag morgen(00,10 uur) thuis om die avond weer paraat te zijn voor de les.

Parijs 3

La classe supérieure a Paris(secret)2008

Deze keer vertrokken we om 8.00 uur omdat we anders niet met de strenge rijtijden uitkwamen, de ene keer is het de verslaggever de andere keer de 97

chauffeur deze keer kwam er een schoon madam te laat , maar ja die moest zich nog mooier maken en dat duurt altijd langer dan verwacht. De chauffeur was deze keer Ivo omdat Peter al lang van tevoren volzet was, enfin te laat reden we richting met een min of meer maar vooral meer geheim programma. Ik denk dat Marlyse dat heeft gedaan omdat ze graag wil dat we nog meer naar haar verlangen als we al doen, en wij net als jonge honden verlangen naar het weerzien van Marlyse op de carpoolplaats in Houthalen. Vandaar traditioneel naar Diest om Lou op te halen, Marlyse geleerd van het verleden dacht ik zal intussen het programma maar bekend maken want als Lou instapt kom ik er niet meer tussen.  Lunch op een of andere locatie langs de snelweg  Het graf van Vincent van Gogh en broer Theo bezoeken inclusief Wandeling in het dorpje  Instaleren in het hotel  Diner op Montmartre  Show in de Moulin Rouge ( voor elite)  Overnachten in Hotel  Ontbijt  Bezoek aan de Eiffeltoren  Pauze na nabij het Louvre  Bezoek aan de grote begraafplaats

Lou stapt in en is nog niet in de bus of hij heeft al duidelijk gemaakt dat hij in vorm was, en wij hopen hier ons voordeel mee te doen. Vandaar weer on route naar de sterf en laatste verblijfplaats van Vincent van Gogh in Auvers sur Oise .Van Gogh verbleef er maar een zeer korte periode, maar was er op artistiek vlak uitzonderlijk productief. Hij maakte er niet minder dan 70 schilderijen waarvan sommige tot de belangrijkste van zijn hele oeuvre worden gerekend.

In de Petit et pittoresk village staan overal waar hij geweest is kopieën van schilderwerken die hij op die plaats heeft gemaakt, leuk om te zien en een mooie korte wandeling , en toeval of niet (omdat Joris ook net is getrouwd) er was een

98

bruiloft aan de gang met een mooi bruidje en 2 zotten die op de foto wilden bij een paarse Peugeot, maar wel lachen.

Op zich is het erg de moeite waard om op Montmartre te gaan eten omdat je barst van de honger als je al die trappen op bent geklauterd , ik vind het ook nog altijd prachtig om in het donker over Parijs te kijken , buiten dat ademen de mensen altijd een sfeer uit van bewondering en romantiek, toeval of niet maar er stonden ook nog 2 artiesten te spelen die erg goed waren en nummers van Berts vriend Bob Dylan te gehore brachten. Ok na het een en ander gingen we naar de oudste Bistro ter wereld op place du tetre, waar ons een zangeres beloofd was in de stijl van Piaf en een pianist .Nadat we ons gezeten hadden achter de rood geblokte blouse kleden kwam het eten vrij snel evenals de wijn, de sfeer was erg goed en in de soep zat ook veel water , het is voor ons wel een beetje wennen dat de sla er tussen door komt , wij laten normaal het konijn de sla op eten en dan eten wij het konijn op , maar ja ieder zijn cultuur. De pianist speelde een beetje jazzy en de zangeres was inderdaad erg goed , en werd dan ook flink mee gelald op zijn Frans. Het einde was iets te overhaast , enkele hadden hun koffie nog niet gehad Dianne had haar fles wijn nog niet op en Irene zat nog op de wc, en dat was nog niet het ergste we moesten met een volle maag helemaal naar beneden en zoeken naar de volgende attractie de moulin rouge.

De Moulin Rouge: je komt binnen in een prachtig theater waar 1000 mensen in kunnen, het ademt een historische sfeer uit hoewel het zeker en vast dikwijls is aangepast aan de moderne tijd, er staan overal tafeltjes met rustgevende schemerlampen en geen roodwitte tafelkleden , voor zover ik kon zien was het zicht naar het podium overal erg goed en je zat er ook vrij dicht bij op verschillende niveaus . Op elke tafel stond een champagne houder met ijs en champagne , omdat er een halve fles in de prijs inbegrepen was .De show heette feeërie , maar volgens mij kun er elke naam aan geven , hoewel de makers daar wel anders over zullen denken Als ik terug kijk dan had ik vooraf niet erg veel zin in de show , maar 99

achteraf is het meer dan de moeite waard , het is een flitsende show met 100 medewerkers en individuele artiesten, die stuk voor stuk goed gesoigneerd en goed getraind zijn , dat veraste me veel maar niet het meest , ik vond het decor en de decors wisselingen spectaculair mooi. Ik heb ook een beetje naar het publiek gekeken , en de bewondering en verwondering was op de gezichten af te lezen. Ik heb ook nog overlegd met onze financieel deskundige Bertie en we zijn samen tot de conclusie gekomen , het moet een goede zaak zijn, ruim 200.000 euro omzet in 5 uur tijd. Ik zeg nu iedereen na, tegen mijn zin , je moet er geweest zijn.

Dag 2 We zijn ruim een uur van tevoren opgestaan want wij moesten ons goed verzorgen allerlei spray gebruiken en onze kleren met de gum schoon maken. Op naar de Tour Eifel per luxe touringcar opnieuw en goed verzorgd met veel beenruimte etc. Jan Haalde zijn trekzak weer tevoorschijn omdat hij de dag ervoor weinig kans had gehad door het geklets van Lou, ambiance volop , tijdens onze hele reis werd de muziek steeds aangepast aan het onderwerp tijdstip of de omgeving .Eigenlijk doen we al die jaren al een soort van alternatieve route door Parijs , iets wat ik ook zou doen moest ik het regelen, deze keer was het een beetje traditioneler, en ook zeker de moeite. Daarom alleen al blijft Parijs de moeite , zelfs al zou alles wat Lou vertelt gelogen zijn , wij geloven het omdat het zo mooi verteld word. In de bus hadden we van Marlyse een glas witte wijn gehad (lekker) en we moesten het glas bij ons houden , om onder de Eiffeltoren nadien romantisch gezamenlijk een glas te drinken , maar in plaats van over mij te dromen had ze dit gedroomd. We mochten geen glas mee naar boven nemen en moesten het onder laten staan, bovenop de Eifel toren kijk je nog een keer over en met de uitleg van Lou overzie je alles nog een keer , het was overigens wel windering en ik was dan ook bang dat hij om zou waaien. Het is indrukwekkend dat ze in 1800 in 2 jaar tijd deze enorme staalconstructie hebben neergezet en dat er maar 1 dode gevallen is tijdens de bouw. De liften terug waren evenals heen erg druk , en naar boven was het nog een beetje geordend, naar beneden moest je maar zien. Dus we Bea en Janine en ik zijn lopend gegaan over de trappen , dat leek maar een klein eindje , maar was meer als we dachten , het is goed dat het omlaag gaat want anders warende rampen niet te overzien . Beneden aangekomen liepen we Marlyse etc. tegen het lijf en wilden we onze glazen gaan halen , zonder succes want die waren allemaal kapot volgens 100

Marlyse, dus dan maar naar de bus. We reden naar inmiddels traditionele busparking bij het Louvre zodat we onze gang konden gaan en Hollands konden gaan eten(goedkop dus).Het toeval wil dat de 1e zondag van de maand het Louvre vrij toegankelijk is voor publiek, dus besloot onze culturele klas om daar maar gebruik van te maken, wat opviel is dat er toch wel veel Hollanders in de wereld zijn want het was er bomvol. We hadden weinig tijd dus redelijk snel naar , hoe heet ze ook alweer( geena Lisa? ) en weer terug naar het restaurant .Ik was toch wel onder de indruk en het is zeker en de moeite om een keer terug te gaan en een studie vooraf te maken van alle meesters , zodat je beslagen ten ijs komt alles cultuur , en de venus van shocking bleu etc. kunt gaan bekijken. Het restaurant is bekend terrein snel, goedkoop ,diversen keukens, en weinig plaats, maar goed. Snel terug naar de bus want we moeten nog naar een stel dooien , onderweg hebben we nog een paar clochards geld gegeven , maar die wilden het niet “oké dan niet” Onderweg op een plein, waar normaal volgens Lou de start is van alle demonstraties, wel gemakkelijk kun je politie enzovoort altijd bij de hand hebben, was een heftige demonstratie van Serven denk ik tegen de verzelfstandiging van Kosovo,of net andersom .De enkele demonstranten die we zagen waren wit van woede , dus wij waren gelukkig snel weg Op père lachaise is een hele geschiedenis te vertellen en als je het aan Lou overlaat doet hij dat ook, gelukkig kon hij zich onder druk van Marlyse een beetje inhouden, een kleine verassing was er toch nog wel,want de kort daarvoor op 90 jarige leeftijd was een zanger maar vooral entertainer gestorven, Henri Salvador was de buurman van Edith Piaf en het graf was net gedelfd. Ik kan die verhalen wel herhalen maar kan Lou niet evenaren laat staan reproduceren , ik weet wel dat er elke dag thematische excursies zijn op père lachaise en dat de website erg goed is met enorm veel informatie , ook over de Montparnasse en Montmartre. Terug de warme bus in van Ivo en naar huis met een tussen stop , na de tussenstop kregen we een slaapverwekkende film te zien , tenminste dat is wat ik zag als ik rond me heen keek. Het was een boeiend verhaal over het leven van Edith Piaf alleen wat rommelig in de uitvoering , naar mijn mening teveel flash backs in teveel tijdslijnen, maar leerzaam. Na de film kwam de stemming er weer in, en op verzoek van Ivo moest Lou zijn mond houden voor onze trekzakman , en jan speelde er lustig op los .

101

In Diest namen we afscheid van Lou onder applaus en met begeleiding van Jan, tja en dan volgt de engel van Vlaanderen Marlyse ook hier weer hetzelfde ritueel

Parijs 5 2009 Geen classe superieur meer maar een nieuwe klas want ik was teruggegaan naar de 3e klas , in de hoop dat Lou daar les zou geven , het was een tegenvaller want ze hadden helemaal geen leraar of lerares het begin was een strubbeling , uiteindelijk kwam Suzy , ze was nieuw en iedereen in de klas moest er erg aan wennen, want onder Lau was het dolle pret en leren was er niet bij , hij gaf les zoals hij gids speelde , veel lachen en anekdotes vertellen. Na een tijdje begon de klas te wennen aan de nieuwe lerares en vise versa, Suzy is een talen knobbel en erg relaxt, en ik had het bijzonder naar mijn zin bij haar , en veel klas genoten begonnen ook in te zien dat ze niets geleerd hadden bij Lou en begonnen haar erg te waarderen. Omdat ik enkele jaren terug ben gegaan in de tijd, of nee in leerjaren ken ik nu meer dan de helft van de busgangers goed van gezicht. Wij van de 2e klas waren samen met Suzy onze lerares met 9 mensen Cristel, Monique,Anke Carla,Lisette, John, Dirk en ik.

102

Mooi op tijd zelfs van degene die normaal altijd laat zijn, zaten we in de bus, met onze vaste chauffeur Peter, ik weet dat Marlyse al haar charmes en financiële mogelijkheden bovenhaalt om Peter te strikken. Het leuke van zo’n schoolreisje is dat iedereen weer kind lijkt te worden, net in de bus komt de muziek niet boven het gekakel uit, ook omdat iedereen vol spanning wacht op de intrede van zijne Koninklijke hoogheid Marlyse met haar aanhang te Zonhoven. En telkens komt het goed , deze keer was Marlyse niet alleen ze bracht vriend en collega Lou mee en onze lerares Suzy. Marlyse zat nog maar amper in de bus, en snelde naar de micro om ons allen welkom te heten, zodoende kwam ze aan het woord voordat Lou zijn favoriete plek innam. Op naar de eerste stop nog net in België, John die niet veel gewend is, merkte op dat we wel erg vlug stopte, maar ja rijtijden wet is in ons aller belang en in het belang van Limburg, ik zou evenals John in een ruk doorrijden naar Parijs. Na de stop vroegen de onervaren klasgenoten van de 1e klas of we een plaats naar achter wilden schuiven zodat die 1e klas lieden als een eenheid overkwamen , Anke en ik zijn toen naar achter verhuisd en zo kwam ik naast mijn oud klas genoten te zitten, en ik heb geen ruzie gemaakt . De inleiding van Lou was zo lang , dat hij er zelf een beetje van schrok en bijna het verhaal van Waterloo was vergeten, ik zeg bijna want Lou en iets vergeten te zeggen is niet hetzelfde. Intussen was de rust in de bus al een beetje op toktok niveau dus geen gekakel meer, en ik kon nu ook iedereen weer verstaan, en heb ik met mij oud klasgenoten nieuwtjes uitgewisseld over o.a. de operatie van Dianne en het zoeken van een Griekse vriend voor Berthy, en allerlei andere dingen die we gezamenlijk hebben. Al zal ik nooit Frans leren, tijdens de franse lessen leer je in elk geval mensen kennen en deel je ervaringen met elkaar , dus Frans leren is bij uitstek sociaal en goed voor de geest, die je scherp moet houden.

Terug naar het kinderfeestje , als we in Parijs aankomen valt de duur van de reis toch mee omdat we al pratend en luisterend de tijd verdrijven, het was mooi droog weer de zon scheen af en toe eens door de wolken en het was niet overdreven druk. En om de tijd te doden hadden Cristel en Anke witte en rode wijn meegebracht voor onderweg (zeggen ze iets van Nederlanders) Een verschil met andere jaren was dat de krokussen wel in bloei stonden, omdat we later waren dit jaar, eind maart was dat bij ons ook zo, dus viel het niet zo op.

103

Bij de schitterende opera met zijn mooie verguld blinkende beelden op het dak die door de schrale zon mooi aangelicht werden, stopte we om een verassing manoeuvre uit te halen, ofwel het bezoeken van een parfum museum. De gids kon natuurlijk niet tippen aan Lou maar vertelde haar dagelijkse verhaaltje op een attractieve maar moeilijk te verstane manier, gelukkig was ik ooit in Grasse geweest bij de parfum fabriek van moulinière, dus ik wist een beetje waar het over ging. Het komt er in het kort op neer dat je menselijke geurtjes wil verbergen, om op die manier toekomstige partners te verleiden iets met jou aan te gaan, maar als de stank van binnen zit duurt zo’n relatie nooit lang. Extra leuk was dat dit een huis was van de vroegere rijken zodat je kon zien hoe die woonden, en voor Lou dat hij mooi parfum kon kopen voor Marlyse. Ik zou als vrouw beledigd zijn als ik parfum kreeg , maar vrouwen zien dat toch anders. Het weer was toch een beetje twijfelachtig ik had mijn trui al veel keer uit en aan gehad, want binnen werd er toch nog gestookt en buiten was het in de schaduw een beetje fris, Carla lette niet zo goed op die was nog onder de indruk van het verhaal van Lou over de smartjes.(dat ging over publieke vrouwen die in een smartje klanten oppikte) Vandaar gingen we naar de “story of paris “ een presentatie in vogelvlucht over het ontstaan en verloop van de geschiedenis van Parijs . Mister Bean (look a like)die zijn vrouw in de rolstoel door Parijs sleurde, had hier moeite om de lift te laten functioneren, het verhaal werd door een virtuele Victor Hugo( geen familie van Victor Noir ) uit de geschiedenis verteld, en volgens mij vond iedereen het wel leuk, mede omdat het niet te lang duurde. Wij van klas 2 zijn toen achter Lafayette ergens iets gaan drinken , dat was gezellig en niet goedkoop , de conversatie ging vooral over de gebeurtenis dat Dirk en ik die avond voor het eerst met elkaar naar bed zouden gaan. Een stukje kakofonie uit de café Ik denk dat ik grimbergen pak,is dat rugby, garçon, nee dat mag je niet zeggen, dat is Frankrijk tegen Wales, hoe lang duurt dat met die smarts, 20 minuten, ik heb dat in Australië gezien daar gaat dat hard, rijden die vrouwen dan zelf, ze hebben geen grimberg, ik pak Perrier, ik ook, dan maar bier, ik pak koffie, is dat koffie au lait, ik pak een echte,zo’n sterke zeker, die ober heeft alleen deze kant opgenomen, un Pelforth brune svp, wa is da. Om kwart na weet ik veel moesten we bij de bus zijn om het hotel onveilig te gaan maken, het hotel stond nog altijd op dezelfde plaats en als altijd moesten we voort maken om ons te prepareren voor het avond programma. Normaal doe ik ook verleiding water op maar omdat het van die goedkope was durfde ik niet, want de dames waren nu kenners. 104

Het avond programma was ook alweer anders dan anders , we werden door Peter afgezet in de buurt van les halles , en moesten maar zien hoe we thuis kwamen, lekker spannend dus. We gingen eerst langs het plein van Centre Pompidou, waar allerlei activiteiten aan de gang waren waar wij hongerige wolven geen oog voor hadden, een beetje links en rechts en zo kwamen we bij de bistro Romain. De bistro hoorde bij een keten , en wij hebben de zwarte medemens aan werk geholpen, en ik moet zeggen ze deden het erg goed , spraken goed verstaanbaar Frans en waren zeer snel met de tafel opruimen, het eten was ook goed binnen te houden, maar” les balcons” geniet nog altijd mijn voorkeur. Zo’n 17 mensen hebben hun eten opgeschrokt omdat ze naar “paradis latin” gingen , dat is een van de vele shows die er in worden gegeven, wij konden op ons gemak het zoete dessert op lepelen . Tijdens het eten heeft Monique onze persoonlijkheden verklaard(spiritueel), en net toen het interessant werd moest ze volgens mij naar de wc. Om niet te verdwalen hebben we het zekere voor het onzekere gedaan, en Lou en Marlyse gevolgd door het overdrukke quartier latin, allerlei winkeltjes en eettentjes, en cafeetjes waren er open kortom er was volop ontspanning. We zijn met de metro terug naar ons hotel gegaan, en dat is ook al iets wat we met de school nog nooit hadden gedaan, het was een gemakkelijke verbinding zonder overstappen en naar de laatste halte van lijn 10 st clou.

Dirk en ik waren zo opgewonden dat we eigenlijk nog niet naar het hotel wilden, maar in Billancourt is zo laat niets meer open , dus we moesten wel naar de hotelbar. David onze zwarte barman had eigenlijk niet zoveel zin om ons van drank te voorzien , dus heeft Marlyse haar beste beentjes en verbaal geweld gebruikt zodat we geen dorst moesten hebben. De bar was vorig jaar nog klein en ongezellig ,maar die was vergroot en met de vleugel erbij , die onmiddellijk door Lisette werd bespeeld, het een aardige plaats om te vertoeven met verschillende cursisten van andere klassen. Ik weet niet meer hoe laat, maar zeker 12 show gangers kwamen er ook nog bij zodat het een gezellige bedoening was , zei die het vorig jaar in de moulin rouge waren geweest vonden de show niet zo goed, de anderen waren natuurlijk door hun verhaal beïnvloed en waren ook niet super enthousiast over paradis latin. Langzaam maar zeker dropen de meeste mensen af naar hun of iemand anders kamer, maar de echte (diehards) die gaan door , de 1e en de 2e klas mensen hadden zich samengevoegd, en wij hebben echt niet op hun neergekeken. Dag 2 Dirk en ik hebben besloten om niet in te gaan op ons slaapkamer avontuur dus houden we het op het wakker worden, om 8 uur stonden we de marseillaise te 105

zingen op het balkon, terwijl er aan de overkant iemand riep silence , maar omdat ons Frans niet zo vloeiend meer was als avond daarvoor wisten we niet wat ze riepen en ben ik de 2e strofe gaan zingen, toen ze kwaad weer riepen hadden we weer een woordje Frans geleerd en zijn we gestopt. De campari’s en de wijn hadden we ogenschijnlijk goed verteerd , ik heb mijn jas en trui opgehaald in de bar, en we konden naar de eetzaal, het ontbijt was goed Ondertussen waren die van 1e klas ook aan het ontbijt begonnen , maar die waren niet zo luidruchtig meer als de avond ervoor, ook Rudi, Diana en Irene mijn oud klasgenoten waren redelijk stil en net terug uit het nachtleven. Inpakken en wegwezen, on route naar de volgende leermomenten in , Peter hielp iedereen weer fantastisch in de bus met koffers en rolstoel inladen. We gingen weer naar ile de France , en wel naar de conciergerie , de plaats waar Marie Antoinette haar laatste dagen heeft doorgebracht voor dat haar hoofd in het guillotine mandje lag. De bus werd in de buurt van de Sorbonne neergezet en wij stapte uit, en omdat Lou hier jaren heeft gestudeerd moest hij natuurlijk het een en ander vertellen, hoewel hij van Marlyse zijn stem een beetje moest sparen , maar ja dat kan hij niet . Het mooie van de verhalen van Lou is, dat ik ze me telkens als ik in ben of iets op tv zie van , ze me in grote lijnen die verhalen herinner, ik doe dit niet in mijn verslag want anders wordt het een boek. Via de jardin médiéval zijn we in de stralende zon langs de Notre dame gelopen , naar de conciergerie, de verhalen zijn luguber over de manier van terechtstellen uit die tijd , en als je bedenkt dat het laatste guillotine slachtoffer in 1978 is gevallen, lopen de rillingen nog over je lijf. De wandeling terug naar de bus ging via een andere straat nog steeds in de stralende zon en mede daardoor in het overvolle Parijs . De bus(peter) heeft ons uitgelaten bij een gebouw”wat ik met mijn pompie doe” rare naam maar het is niet anders, we hadden dit ook wel kunnen lopen vanuit ile de France maar Peter moet ook bezig blijven , anders voelt hij zich zo eenzaam. We hadden de gelegenheid om iets te gaan eten, wij zijn met onze klas samen gebleven en hebben een leuk restaurant gevonden met vriendelijk personeel , alles in stijl , later zei Lou dat hij met Marlyse was gaan eten en dat het 100 euro kostte , nu dat van ons 110 dus Lou niet stoeffen . Na het eten verzamelde we ons bij de bus voor de tocht naar onze Calvarieberg, voor de niet christenen, Montmartre, dat doen we elk jaar, maar deze keer was wat mij betreft de beste . De zon scheen al de gehele dag volluit , en dat was te zien op Montmartre, zoals je wel eens in natuurfilms aapjes ziet genieten in de zon, zo zaten, lagen, en 106

sprongen mensen tegen op en onder elkaar van genot op de helling van deze mooie heuvel . Lou deed nog een stukje van de rondleiding op Montmartre, en intussen was ik de groep kwijt, ben ik mooi vanaf dacht ik nog. Maar beneden naar de opstapplaats voor onze bus kwam ik Carla alweer tegen die stapte uit een smart, en zei niet waar ze geweest was, ik ben gewoon nieuwsgierig. En dan begint de ellende Anke vroeg nog blij dat je naar huis mag, de vraag is gemakkelijk maar het antwoord niet.

Ondanks dat Marlyse gezien wordt als chaotisch, klopt daar volgens mij niets van, ze doet misschien wel zo, maar als je telkens een zo mooi programma in elkaar kunt steken kun je niet chaotisch zijn, elk jaar anders elk jaar verassend soms traditioneel, altijd cultureel ,nooit saai ik vind het geweldig, en als iemand dat zegt die niet zo erg complimenteus is , kun je dat gerust aannemen.

Parijs 6 2010 Het was weer zover de franse les en heel wat aanhang ging deze keer wat laat in het jaar , naar , dwz dat we lang hebben moeten wachten op ons jaarlijks uitstapje.Maar lang wachten , voert de spanning extra op , je merkte aan de ervaren aanbidders dat ze tegen een burn out aan zaten .Dus waren ze gelukkig allemaal op tijd op de parking van school, alleen Lizette was aan de late kant , ze zou met de Porsche komen maar die startte niet, dus werd het een polo. Bien installeert reden we naar de car poule strook in houthalen, om daar de organisatie op te halen , samen onze juf Suzy .Er was wel wat veranderd , wij wisten dat via het roddel circuit al een hele tijd , maar Lou kon niet wachten (smachten) om het mede te delen. Marlyse en Lou heette ons op de gebruikele manier welkom Marlyse zakelijk en Lou wat losser, dus zoals ik al zei er was iets veranderd, Lou zei meteen tijdens zijn welkoms woord dat hij met Marlyse samen woonde en uiteraard moest hij dus ook vertellen dat ze samen sliepen(gelukkig kregen we geen details) trots al een hond met….. vertelde hij dat ze vanaf september een samenlevingscontract hadden . Op zich verbaasde mij dat niets want vier jaar ervoor kondigde ik het al aan in mijn verslag. Dus Lou en Marlyse gefeliciteerd , ik denk dat Julie elkaar wel aanvullen, en cultureel heel goed op een lijn zitten. Het leek wel of Lou nu ook niet zoveel last van zijn testosteron had want hij vertelde voor het eerst in jaren niets over de leeuw in Waterloo.

107

Na de eerste stop waar we een sjat koffie hebben gedronken met een stuk vlaai , meegebracht door onze debutant Nancy , dat was goed gezien van haar want wij als klas zijn verslaafd geraakt aan de vlaai die haar man Dominique elke week voor ons bakt, normaal hebben we elke week een smoes om vlaai te eten iemand jarig geweest of iemand niet ziek geweest of de eerst dag dat men zijn loon binnen heeft het is altijd wel iets . Deze keer was een van die keren dat het een echte reden had behalve dat Nancy debutant schoolbus klant was, was ze ook nog jarig geweest ,” gefeliciteerd “.

Net weg van de stopplaats moesten we alweer stoppen want er mankeerde iets aan de bus , ik weet niet wat , ik denk dat de wielen los zaten of het stuur was afgebroken ik had nergens iets van gemerkt, maar volgens Ludo de politieman die ons aanhield tijdens een algehele controle was het heel ernstig, en Lou maakte zich ook al boos omdat de bus niet in orde was en peter onze vaste chauffeur die zou dat toch moeten weten.Er kan natuurlijk altijd iets mis zijn met zo’n splinternieuwe bus , maar vond dit toch ook wel heel ernstig, het bleek n.l. dat er een sticker op moet staan met het aantal sterren dat de bus heeft, en dat is een heel belangrijk gegeven in Wallonië, verder nergens in de wereld , dus Peter heeft de minister van financiën, landbouw en mobiliteit gebeld en nadat ze telefonisch een bedrag aan Reijnders hadden overgemaakt mochten we na een half uur door. C’est bon pour le moral werd opgezet en de stemming was al weer snel bon, Anja had net als vorig jaar weer een uitbreidde documentatie gemaakt over Parijs en de doelen die we wilden bereiken. Het was deze keer nog uitvoeriger als vorig jaar , prachtig gedocumenteerd met bronvermeldingen en web adressen. Onze eerste verassing qua bezoek dan toch, was het idyllische châteaux van chantilly, het dankt zijn naam aan de vele slagroom die daar werd gegeten of zoiets.

108

Chantilly ligt in een prachtige omgeving en heeft een van de oudste renbanen en paarden stoeterijen van Frankrijk. Het kasteel zelf konden we niet bezoeken door tijdsgebrek, en omdat de natuur een achterstand had stond er ook nog weinig in bloei , anders is het er nog mooier, Lou vertelde dat daar veel films zijn opgenomen over de 3 musketiers die met zijn vieren zijn . Nadat we daar wat blikken hadden geworpen witte wijn hadden gedronken en Carla extra stokbrood had ingenomen gingen we richting Parijs. Omdat we door Ludo wat vertraging hadden opgelopen was de tour door Parijs iets korter, en reden we recht op ons doel af de opera van garnier, het parkeren daar is altijd een crime want het is gelegen in een keidruk gebied, maar peter blijft rustig en het lukt dan ook weer voortreffelijk. Ik heb veel gelezen over de bouw van de opera en Anja had een goede bijlage gemaakt , ik denk maar weet niet zeker , dat het bezoek door toeristen meer oplevert als tijdens de echte vorstellingen. Het is een prachtig gebouw opgetrokken met veel staal en marmer en vooral de trappen hebben een internationale bekendheid, wat me opvalt is dat de zaal op zich heel mooi maar iets intiems heeft terwijl het randgebeuren(wandelgangen) een heel groot gebied omhelst. Het enige klassieke van deze toer was het vrije bezoek in de buurt van de opera, en dat wil zeggen als je met veel vrouwen op stap bent moet je gaan winkelen (meestal kijken) in Lafayette met zijn prachtige koepel en dure spullen, deze keer was ook anders dan anders , we gingen echt winkelen . Nancy was op zoek naar een parfum voor haar man , omdat het de eerste keer was haar dat ze alleen op stap was wilde ze die parfum (ik weet het merk niet meer) kopen , maar ze hadden hem ook niet, dirk slaagde echter wel hij kocht een parfum van 250 euro incl. btw en verpakking, Suzy heeft denk ik nog duurdere gekocht want die was verdwenen.

109

We hebben nog naar brillen en hoedjes gekeken en op mijn aandrang zijn we iets gaan drinken in de etablissement dat le opera heet. Opvallend is dat er ondertussen toch veel Belgisch bier te koop is in we dronken Leffe Afligem en nog een slap drankje , en het leek wel of Suzy heel Lafayette aan het leeg kopen was want ze bleef maar weg , en ja hoor daar was ze toen we moesten opstappen. Vandaar gingen we naar het hotel in Billancourt ons vertrouwde kyriad hotel, voor dirk en mij was het spannend welke kamer zouden we deze keer krijgen en is die goed voorzien om aan al onze behoeften te voeldoen. Et viola, nous avions bien été installés , terug beneden begint Dirk aan zijn bekende spelleke , tegen Lou en Suzy en hij probeert het ook bij Carla en Lisette, hij schept dan een beetje op over onze kamer. Tegen hun zegt hij onder andere “ het is goede gerenoveerd het hotel , we hebben een mooi nieuw bed en een bad en een douche” dan zie je die anderen verwonderd kijken want zij hebben dat niet, even later zegt Dirk ik heb dat nagevraagd maar er is pas 1 kamer op elke verdieping , en wij hebben die toevallig , “kom maar eens kijken als je het niet gelooft” Zo die zijn nieuwsgierig gemaakt , nu kunnen we naar de champs Élysée om daar te gaan dineren. Met de bus maken we een tour panoramique en laat Lou nog een horen wat hij allemaal weet van Parijs en Nancy raakt in extase als ze de diamantjes van de Eifel toren ziet , maar is tegelijk daarna depri omdat het maar zo kort duurt, om het uur of zo gaat die extra verlichting aan , maar ja ze had het toch gezien , volgens mij doen ze dat bewust om mensen te laten verlangen naar die déjà vu. We rijden langs allerlei winkels met dure namen , en je ziet bij veel dames het zweet al op hun voorhoofd staan , ik verdenk er Lou van dat hij procenten krijgt van alle aankopen die onze reizigers doen want hij kan redelijk precies vertellen wie waar zit en waar we later in de buurt komen zodat men er kan kopen, maar goed zo’n goeie gids mag van mij wel een extraatje hebben. We lopen langs de champs Élysée op zoek naar ons hongerstil adres het lag in een binnenhofje wat uit kwam op een andere straat bien situe met een mooie open binnen plaats waar je ook buiten kon eten, dat deden we niet omdat het fris was en omdat het een beetje regende. Wij als petite klas spraken af om vanaf dat moment Frans te praten , net zoals we ook vaak oefeningen doen doorheen de klas , en dat was voor het eerst in jaren dat ik dat meemaakte, ik vond dat heel plezant, en als we iets niet zeker wisten zat Lou vlak bij om te vragen, en leuk is dan dat er ook wel eens discussie kwam omdat een gek meer kan vragen als 10 profesoren kunnen beantwoorden . Het eten was gewoon goed , zoals Marlyse altijd zegt eerst een salade dan het hoofdgerecht dan kaas met salade en dan het dessert , het was geen hoogstaand

110

menu maar wel goed en in het hart van Parijs , en ieder zijn honger was gestild zelfs die van Carla ze hoefde geen extra brood. Van daaruit gingen we lopen met de groep tot aan het Lido en de bedoeling was dat we dan met Lou en Marlyse onder de place de la concorde door zouden lopen , volgens Lou is dat romantisch. Tijdens het wachten in de regen bij het Lido kwam er nog een zwerver (clochard) langs bij de Mercedes garage maar hij kreeg er geen mee , en kreeg ook weinig geld , ik doe er ook niet aan mee terwijl ik er toch wel moeite mee heb, iedereen weet dat hij of zij daar onmiddellijk bier voor gaan kopen, en dat veroordelen we maar tegelijkertijd is dat ook zijn eten. We zijn op de champs elysees iets gaan drinken terwijl de regen met kruiwagens naar beneden viel, in zo’n aanbouw terrasje is het ook allemaal niet zo degelijk gemaakt dus op een tafel stond champagne koeler , maar die werd gebruikt om het lek te dichten, Lisette vond in ieder geval dat we daar lekker zaten, we dronken dure champagne en hele dure cognac , of was het bier met de prijs van eerder genoemde. Hierna zijn we de hoek om naar een klein cafeetje gegaan, met een nog kleiner dansvloertje. Het was er super gezellig de taal van de muziekstukken was dan weer Engels dan weer Frans of een of andere Arabische taal, ik heb Paul Severs aangevraagd want die had ik bij op mijn usb stick , maar daar zat die beat niet op , jammer ik had graag gedanst op “geen wonder dat ik ween “met een moderne beat. We hebben heel de nacht gedanst of wat ervoor doorging en ze hadden zelfs mijn favoriete bier la chouffe , en de prijzen waren weliswaar niet dorps maar vielen alleszins mee voor Parijs , dat kwam ook omdat men regelmatig organisatorische fouten maakten. Een extra leuke bijkomstigheid was dat , Liset die we in het begin van het jaar bij de les hebben moeten sleuren , omdat haar man was verongelukt, ontspannen meedanste en zei dat ze voor het eerst een echtte leuke avond had. dag2 Ik had de wekker op 7.30 uur gezet omdat we graag op tijd aan het ontbijt wilde zitten, maar zowel Dirk als ik waren om 7 uur wakker. Dus hebben we ons van onze lichaam resten ontdaan door eens flink te douchen zodat we weer onmenselijk fris roken. Het aan de franse taal gerelateerde gezelschap was beduidend stiller als de dag ervoor , en het weer was ook nog niet erg hoopgevend, met die wetenschap reden we naar rolland garros. Het was nog wel een beetje fris maar wel droog , we werden in 2 groepen opgedeeld en kregen een franse jonge gids mee .

111

De gids was voortreffelijk te verstaan hij sprak duidelijk en niet te snel , we begrepen dan ook werkelijk alles, ook omdat hij af en toe een vraagje stelde of een grapje maakte hield hij de groep scherp, als je bedenkt dat er toch tijdens zo’n rondleiding er nogal wat technische termen ter sprake komen dan is het des te opmerkelijker dat we (bijna) alles begrepen. Een van de leuke details die de gids vertelde was het feit dat spelers vanuit hun wachtruimte reizen kunnen bestellen shows kunnen reserveren en voor die shows hoeven ze niet te betalen en zitten op de beste plaatsen. Ook is er een opleidingscentrum verbonden aan rolland garros en sommigen gaan intern op het centrum. Het was bijzonder leuk om daar eens rond te lopen en te horen en zien wat er tijdens zo’n toernooi allemaal aan de hand is, op het einde is er de gebruikelijke shop voor souvenirs.. Op naar de plek waar we kunnen lunchen, met een hele korte wandeling door “ jardin du luxembourg” de tijd voor lunchen en parc bezoeken was eigenlijk wat kort. Het eten was binnen te houden maar meer ook niet, want het mandje met pain kwam voor onze Carla wat laat , maar voor Carla Baguette is het nooit te laat. We hadden honger dus dan is alles goed , maar rustig zaten we daar niet dus we wilden zo snel mogelijk weg en vroegen om de rekening, dat was helemaal een afgang we waren nog aan het tellen en hadden enkele briefjes neergelegd en de ober graaiden het al bijna weg, maar Suzy werd bijna wit van boosheid , en dat maakte indruk , ik denk dat Suzy enkele franse schelwoorden naar zijn hoofd slingerde die wij nog niet geleerd hadden , maar die voor de sociale weerbaarheid misschien toch van belang kunnen zijn. Hierna zijn we richting pantheon gelopen daar was een ijssalon met het lekkerste ijs wat ik sinds mijn jeugd gehad heb een hemelse traktatie van hazelnoot ijs .Suzy was ook helemaal in de wolken , dus mijn opmerking van hemels klopt tot zover wel, ze nam op de terugweg nog snel nog ene crème. De bus stond weer keurig op de afgesproken plaats , je vind het maar heel normaal , maar ik geef 112

het je te doen in zo’n drukke stad. Op naar de laatste excursie Stade de France , dat is een multifunctioneel stadion waar allerlei festiviteiten kunnen worden gehouden , en wat gebouwd is naar aanleiding van een groot voetbal toernooi, het wordt het meest gebruikt voor rugby en de avond ervoor was er een wedstrijd tussen Frankrijk en Engeland die door Frankrijk was gewonnen. De bus in richting Overpelt, dan wordt iedereen stil, zelfs Lou die 2 films klaar had een documentatie over Parijs die wel leuk was , maar als je van onze reizen telkens een film verslag had gemaakt was die toch veel beter, en dat is de verdienste van Man Lou en vooral vrouw Marlyse.

Parijs 7 2011 26 maart s'morgens vroeg, slecht geslapen van de zenuwen en vroeg op omdat ik 20 minuten moest lopen naar school . Op het plein was bijna de gehele klas aanwezig op Nancy na , die was nog brood aan het bakken. Gelukkig had peter al een voorwoordje gedaan, hij moest snel zijn want daarna komt ie niet meer aan het woord. Marlyse doet enkele organisatorische mededelingen , en deelt de info die Anja gemaakt heeft over de reis uit, jammer dat er weinig mensen interesse hebben voor dit uitstekend verzorgd boekje, gelukkig lezen sommigen het tijdens de reis, en ik thuis. Lou verteld bijna elk jaar het verhaal van Waterloo en Napoleon, hij is net als hele volkstammen een bewonderaar van Napoleon, met zijn aardbeien uit Wepion die ik zelf ook al eens heb gegeten. Gek maar als de mensen uit zo'n bus iets gegeten hebben is het toch iets stiller ook omdat Parijs nadert en omdat Lou zoveel te vertellen heeft over de vlooien markt helemaal vooraan in de banlieue etc. Het was druk op de peripherique ofwel de rondweg, we hebben een zeer lange tour panoramique gedaan en alle bijbehorende verhalen aangehoord maar nieuw voor mij waren enkele plaatsen waar ik nog nooit in die 6 jaar was geweest . We liepen op een stalen brug de Seine over in de stralende zon en aan de railing zaten allemaal hangsloten, ik denk wat is dat nou weer dus ik ga naar de allesweter en die wist het ook niet , maar onze Duitse vriendin Diana wist het, het zijn hangsloten die verliefde mensen daar neer hangen en gooien dan 113

symbolische de sleutels weg, een Duitse slagersgroep heeft dat ook in hun repertoire alleen zingen die op het einde dat ze nog een reserve sleutel hebben, dat past precies in Lou zijn kraampje. Het Louvre gaan we bezoeken in een bliksemschicht als een razende Willy lopen we naar een paar kunstwerken zoals de venus van Mierlo en de"" madonna with the big boobies"". Nadat we 20 minuten voor onszelf hadden in de kelder van het Louvre met al die mooie winkeltjes en de ruim 15 verschillende fastfoodkeukens gingen we met de bus naar het vertrouwde hotel.

Opgemaakt voor het diner in Les Balcons, sommige hebben daar een uur voor nodig anderen 1 minuut, stapte we in de bus op naar place clichy . Nadat we 2 jaar geleden een slechte ervaring hadden op place du tetre en vorig jaar was het ook al niet geweldig zijn we terug waar we al 2 keer eerder zijn geweest in een zaakje aan een druk plein maar op de 1e verdieping en met een prachtig uitzicht op het plein, binnen stelt het interieur niet veel voor maar het is ook niet slecht. Ik geloof niet dat er iemand iets had aan te merken op het eten dat was goed , echter er loopt daar meestal een accordeonist rond voor sfeer muziek, en wij vonden dat in eerste instantie wel leuk, maar John niet en die vond dat steeds erger , de trekzakenman was oud grijs en had de witte huidskleur van de stad John had een plattelandskleur maar werd steeds witter, tegenover zat een jongen met rood haar en die ongeveer dezelfde ervaring, dus we hebben de man maar wat verder op laten spelen . Alles bij elkaar was les balcons toch weer de moeite waard, de sfeer is er altijd bijzonder, van daaruit zijn we naar de moulin rouge gelopen .

114

Omdat ik die show al gezien had ben ik met de harde kern meegegaan naar een café op place Pigalle. Voor die harde kern lijkt het wel een stamcafé want ze kende iedereen de buitenduwer de eigenaar de ober de muzikant en ga zo maar door. Het is een leuk cafeetje en de muziekmaker is erg goed, speelt met gitaar orgel etc. en zingt een internationaal genre, afgewisseld met het draaien van cd's . Wat later in de nacht komt er ook nog een vriendin van Diana binnen , die speelt in bars jazz muziek. Ze heet Claire Richard en wil graag beter leren zingen ze speelt nu hoofdzakelijk piano in restaurants etc. Het was er erg gezellig en het was dan ook snel later als ik erg in had, Jean wilde naar het hotel dus besloten we te gaan, en omdat het uur verzet was weet ik echt niet meer hoe laat het was 5 uur (paris se veille) of 6 uur. In het hotel aangekomen wist ik ons kamer nummer niet , maar gelukkig wist de nachtwacht dat wel, en dirk had keurig een papiertje tussen de deur gedaan.

Dag 2 Die kwam sneller dan mijn slaap uit was, Dirk zei dat hij s'avonds op de deur gebonkt had omdat hij dacht dat ik er al in lag. Na een goed ontbijt dat Diana net uit de taxi kon halen, konden we de reis verder doorzetten. Alles ingepakt weinig vergeten (altijd wel iemand of iets)vertrokken we richting place des vosges , wat ik thuis al virtueel via streetview had bekeken, geen sensationeel plein maar er waren wel mooie kunstwinkels en een park met het standbeeld van Eddy merkxs te paard .

115

Vandaar met de bus naar de gezellige rue mouffetard waar op straat gedanst werd , die straat heeft iets van de rue de bouchard in Brussel, volop restaurantjes aan betaalbare prijzen en markt kraampjes, zeker het eerste stuk was moeilijk begaanbaar i.v.m. de drukte . Opvallend leuk was het dansen op straat door oudere mensen en lesbische vrouwen , op accordeonmuziek, het viel wel op dat John op afstand bleef staan. Carla (die altijd honger heeft)wilde snel een restaurant zoeken evenals Lisette, maar vooraan was het erg druk(achteraf te begrijpen) op een rustiger plaatsje zijn we een restaurant binnen gegaan , we zaten mooi bij elkaar op en overzichtelijke plek, hoopvol bestelde we ons eten ,wat al snel op tafel werd gesmeten. Restaurant is een eufemisme want een frietkot heeft betere kwaliteit , sterker nog een slecht frietkot is nog beter, Carla had honger en zei heeft als enige alles in haar kies gestopt, mijn entrecote was goed maar de puree was net gele moddertaart en smaakte naar oud papier, de friet van Nancy was niet gebakken en erg weinig, kortom niemand was tevreden. Met een lege maag gevoel zijn we op zoek gegaan naar de crème zaak amorino, waar we vorig jaar ook zijn geweest en waar ze orgastisch ijs verkopen, helemaal verdwaasd liepen we nogal ver via het pantheon daar naar toe. Het toetje deed ons de ellende vergeten van het restkot, Benny en John hadden het ijs snel op Suzy en ik waren wat trager terug via de rue mouffetard bleek er op het einde van die straat ook een Amorino zaak te zitten We waren net (nou) op tijd in de bus waar Dirk Nancy en Lisette al zaten want die waren winkels gaan kijken. 116

Vandaar naar de laatste attractie Versailles . Versailles is bombastisch, en ik weet niet hoeveel bezoekers er jaarlijks komen maar het leek wel of ze er allemaal waren vandaag, veel te druk om binnen enige uitleg te krijgen van Lou want het barste er van de geelhuiden met allemaal oortjes in die de uci verboden heeft. De tuinen zijn enorm heen zijn mooi , maar ik was snel iedereen kwijt ook mijn interesse , ik heb nog wat foto's gemaakt en ben terug gegaan naar de bus. Terug naar Overpelt, iedereen is een beetje moe behalve nachtbraker Diana die blijft wakker Lou heeft een film opgezet waar niemand zich voor interesseerde, want het was eindelijk een keer stil in de bus, oogjes dicht en snaveltjes toe. Omdat we goed op tijdschema zaten hadden we deze keer tijd genoeg om tijdens de stop iets te eten , wat goed bevallen was ik zei tegen Benny erg dat een wegrestaurant betere kwaliteit heeft dan het restaurant in reu mouffetard. In de bus bleek iedereen weer bijgekomen en het gekakel begon weer, de film die Lou nu na enige aarzeling aan de gang kreeg met steve martin werd goed bekeken .

117

Van boven naar onder Dirk Plas uit Neerpelt Suzy Lutsch uit Zonhoven lerares Benny Hendrikx uit Overpelt Diana Claes uit Achel

Liset Kusters uit Lommel John Minnen uit Kronenburg (NL) Nancy Boonen uit Kleine Brogel Carla Daris uit Bergeijk (NL)

118

Mij rest om mijn mede cursisten en reisgezelschap te bedanken voor de geweldige ambiance.

Bedankt Marlyse voor al die jaren

Familie en omgeving Het is moeilijk om iets zinnig te beschrijven over wat nog maar net is gebeurt, omdat je kijk dan nog zo vers is dat het bijna niet beschouwelijk kan zijn , nu is de vraag of dat moet , maar ik doe dat graag, dus ik doe mijn best. Ik kan heel moeilijk vatten of mijn kinderen gelukkig zijn, laat staan dat ik er enig invloed op kan hebben. Ikzelf ben heel gelukkig in België maar het mag van mij morgen de Ardennen of Frankrijk worden. Wat ik moeilijk kan omschrijven is het feit waarom ik zo gelukkig ben in België, misschien is het dorpsgevoel van Waalre hier nog meer aanwezig of misschien heeft het niets met België te maken maar meer met het feit , dat we bewuster op vakantie gaan en dat ik er ontspannender mee omga, zeker heel erg leuk vind ik de franse les , ik zal het nooit leren maar ik heb iets met school en het gedrag wat ik daarbij vertoon. Op een of andere manier ben ik altijd populair in een klas, 119

ik voel me ook altijd redelijk vrij, en breek vaak de spanning met gevatte grappige opmerkingen als het moeilijk word. Ik hou ook van België en de levenshouding van de Belgen, het is waar dat men hier in Limburg een beetje wantrouwend is en een hekel aan Hollanders heeft die druk praten en alles beter weten, maar dat was vroeger in Waalre ook . Het leven hier heeft iets mystieks, er zijn net zoals overal regels maar je kan ze met vrienden en relaties een beetje omzeilen, ook zoals vroeger in Waalre. Als voorbeeld, ik had een probleem met mijn auto verzekering, ik was verhuisd van de buizerdstraat naar de klaverstraat, en kreeg de post nog daar terwijl ik het aan de verzekering had doorgegeven. Op een gegeven moment kreeg ik een aanmaning met administratieve kosten en die wilde ik uiteraard niet betalen, de rekening wel maar niet die extra kosten want in mijn oordeel was het hun fout . Het duurde een tijd en ik was naar de kbc gegaan om me daar te gaan verzekeren bij Hubert Fransen een schepen van Neerpelt, dus ik dacht hier heb ik 1200 euro verdiend ,niet dus want ik moest toch nog iets betalen aan de andere verzekering ik geloof 300 euro dus 800 euro winst dacht ik. Nu wil het toeval dat ik op de weg naar Valkenswaard in België word aangehouden en bleek dat ik 1 maand niet verzekerd was , dat was een misverstand tussen kbc en mij , ik moest onmiddellijk de auto laten staan en hij zou weggesleept worden en mocht zeker 2 weken niet met die auto rijden, en met een eigen zaak is dat niet te doen. Ik leg aan die politie uit Neerpelt en omgeving uit hoe het gegaan is en dat ik dacht dat mijn verzekering geregeld was, overigens kende ik 3 mensen van het korps goed omdat ik ermee fietsten en het hoofdcommissaris Rudi van de franse les. Ik mocht van hun een tijdelijke groene kaart binnen 1 uur laten zien van de kbc verzekering, dus ik bel naar Hubert de schepen en die was zo bereidwillig om die kaart te maken en te brengen . Alles geregeld maar ze moesten me toch verbaliseren , en ik zou er iets van horen via het gerecht, daar heb ik ook nog 300 euro boete gehad , dus het resultaat was financieel nog altijd positief. Op grote schaal gebeurt dat in elk land maar hier kan dat op kleine schaal ook geregeld worden, en dat bedoel ik met Waalre van vroeger waar mijn vader goed kon opschieten met mister Biemans etc. Ik vroeg laatst aan Gert de nieuwe eega van Ria wat nou het verschil was met Ria en zijn oude relatie , en toen gaf hij voor mijn gevoel een totaal fout antwoord, hoewel het denk wel eerlijk was , hij zij op deze leeftijd is het makkelijker om gelukkig te zijn zonder kinderen enz. , we kunnen allerlei leuke dingen doen. Ik heb tegen hem gezegd dat ik dat niet wilde horen maar hij begreep er niets van , het mooie is dat ik met hem over het algemeen de beste gesprekken heb en dat we elkaar daar meestal heel goed begrijpen. Wat ik wel had willen horen laat ik aan de fantasie van jullie de lezers over. 120

Ik denk dat hun samen wel gelukkig zijn en dat Ria doet wat ze graag wil en de schade van het huwelijk met Han aan het inhalen is, hoewel ik wel eens twijfelde toen Gert een beetje ziek werd en Ria daarover mopperde, ik had toen de gedachte die Gert nu bevestigde. Ondanks alle zwart wit standpunten die ik vaak verkondig , de laatste jaren zelden overigens, ben ik een romanticus en denk over relaties niet zo zakelijk, ik heb al eerder laten blijken dat ik niet vreemd kan gaan als ik geen gevoel voor iemand heb,en dat is natuurlijk veel gevaarlijker dan een min of meer zakelijke relatie. Dat zie je aan onze Maarten eenmaal,verliefd is er geen houden aan, en volg je het gevoel. Als je jong bent vraag in verwondering af waarom iemand zo handelt als hij handelt , als je ouder wordt doe je dat nog steeds alleen dan denk je eerder die is een beetje raar. En raar zijn zit meer bij jezelf dan bij die mensen want voor hun is dat niet raar of gek , en jij moet het maar accepteren. Ik ga mensen omschrijven die helemaal nier raar zijn maar anders handelen als de meeste mensen , en dus mysterieuzer zijn. We hebben het meest contact met Nederlanders die hier wonen en met enkele Belgen , Toon en Marjo is een stel dat al jaren in België woont allebei uit een 2e huwelijk en geen kinderen ,Toon is automonteur en Marjo een zenuwachtig vrouwtje wat mishandeld is tijdens haar huwelijk , je kunt alleen maar aan de buitenkant kijken maar volgens mij hebben ze een goed huwelijk nu . Maar ze doen behalve roken werken en de hond uitlaten niets , ze hebben een mooie bewerkelijke tuin , en kunnen het redelijk vinden met de Belgen zoals ik het zag, maar als je in discussie met Toon raakt heeft hij een hekel aan Belgen , want die worden nooit je vrienden zijn achterbaks en onbetrouwbaar, dan denk ik raar want dan bleef ik geen dag in België. Peter en Astrid Vossen wonen nu naast Mark , ik moet eerst nog zeggen dat Mark en Marianne door mij een nieuw huis hebben laten bouwen, die 2 zijn best aardig en met Astrid kun je een goed gesprek voeren , ze hebben ook een half jaar bij mij op franse les gezeten, maar ze vonden het te langzaam gaan terwijl ze zeker niet goed waren. Hun hadden 2 jongens van rond de 11 jaar en Astrid werd zwanger , en dat was niet gepland , als je 40 bent wil je dat meestal niet meer maar dat kan en mag natuurlijk altijd , maar het verliep niet geheel zoals gepland de kans dat het kind het syndroom van down zou hebben was 50 % maar ze wilde dat blijkbaar niet weten en lieten alles gewoon doorgaan. Ik zou zeggen waar bemoeit iedereen zich mee, moeten ze helemaal zelf weten, maar bij de geboorte bleek dat het allemaal nog veel erger was het kind zou maar 1 jaar leven. Ik heb het dan moeilijk om ze te feliciteren, ik heb het trouwens altijd moeilijk met feliciteren of condoleren omdat ik dat zo dicht bij elkaar vind , niet het resultaat maar de handeling.

121

Maar Astrid deed van elk levensteken of verwachting vol levenstekens verslag , en ik vind dat werkelijk bizar bijna horror . Een andere ontwikkeling waar ik zelf niet zo graag aan meedoe zijn de verjaardagen bij Mark, we worden daar altijd uitgenodigd op de verjaardagen van hun en de kinderen, en ik zeg wel dat ik daar niet zo graag aan mee doe maar dat is eigenlijk een grote leugen want ik vind dat keileuk maar ik voel me dan bezwaard omdat we alleen maar buren waren en gelukkig tegenwoordig heel goed bevriend met de ouders van mark. We hebben ook een nieuw huis gebouwd in de klaverstraat , een juweel met een geweldig uitzicht naar de weilanden achter ons . Het is gebouwd met de bedoeling om te verkopen en later de opbrengst als pensioen te gebruiken , we hebben er dan ook een redelijk hoge hypotheek op die we ook nog eens aflossen in tegenstelling tot de buizerdstraat. Hier woonde we tussen de Belgen aan een kant de oudere mensen van de Waele en aan de andere kant Kums , en achter woonde Pierre Stevens en Pierre Lenders, en tegenover woonde Nederlanders , we hadden met iedereen goed contact maar met de familie Kums klikte het wel bijzonder . Dat waren mensen zoals wij hij was leraar en zij was werkzaam op een kantoor, Hebben een dochter die lesbisch is en een zoon die een eigen zaak heeft waar Gerard vaak werkt en hoe meer tijd hij krijgt met zijn pensioen hoe meer tijd hij aan die zaak spendeert . De familie Kums gaat vaak op vakantie en zo zijn ze in 2006 ook op de bijna catastrofale tsunami vakantie geweest in Sri Lanka , ze hebben de ramp bewust meegemaakt en zijn daar aan de dood ontsnapt . Sindsdien hebben ze een project opgestart om het dorp waar ze toen waren te helpen , en hebben ook tamil tijger slachtoffers mee naar België genomen en vooruit geholpen. Hun project heet " toeristen zonder vakantie" , zoals de naam al doet vermoeden gaan ze er vaak op vakantie , maar dat is dan een werk vakantie , ze verzamelen geld en middelen in voor de opbouw van het dorp en de mensen, als voorbeeld er is een water put gegraven waar 2 mensen ruim een week aan gewerkt hebben en dat kost 95 euro . Ik geef nooit aan goede doelen om mijn geweten af te kopen, maar in dit geval doe ik altijd mee bij elke actie die ze doen, je weet zo behoorlijk zeker dat de middelen goed en op de juiste plek worden besteed. Er zijn acties die we in Nederland niet kennen maar in België heel gewoon zijn , ik weet niet of dat door de wetten komt of omdat het zomaar een traditie is, men doet hier aan eetfeesten als sponsoring , het eten wordt ingekocht tegen democratische prijzen of wordt geschonken, en kennissen of belangstellenden kunnen dan komen eten in het gemeenschap huis of voetbal kantine of welke andere goedkope ruimte. Deze manier van sponsoren levert toch all gauw 2000,- euro op , en de voetbal doet dit en andere sportverenigingen en goede doelen zoals die van Kums, ander vormen die wij niet kennen is verkoop van spullen , ze komen met toilet papier aan de deur en die is dan duurder dan in de winkel of de sint Maarten vuren wat 122

een drinkfeest is bij ons op de grote heide, maar ook in andere Limburgse gemeenschappen en buurten. Dat is altijd kei gezellig en stelt niets voor, in de wei staat tegenwoordig een redelijk grote tent , en op gepaste afstand is een brandstapel die aangestookt wordt en als het niet regent nog dagen nabrand. Je kunt er drank kopen tegen gereduceerde prijzen en de opbrengst is voor de jeugd carnaval, om het op zijn Bels te zeggen meer moet dat niet zijn, maar import en buurtbewoners komen op deze openlucht café af en wisselen de laatste nieuwtjes uit , hoeven niet te rijden dus je snapt al hoe die naar huis gaan. Dit is een vorm van integratie die overal zou moeten worden toepast, jong en oud leert elkaar beter kennen op een ontspannen manier. Nu iets wat we al jaren doen sinds we in België wonen, we bezoeken theater op de markt. Dat is ondertussen verandert maar dat is begonnen als cultuur stimulans voor en door de provincie Limburgs en georganiseerd vanuit de dommelhof in Neerpelt. In diversen plaatsen en steden in Limburg is dan zo'n weekend waar straat theater te zien is , het eerste wat we gezien hebben viel samen met het muziekfestival wat elk jaar door de muziekschool en Neerpelt wordt georganiseerd in Neerpelt, dat is een jeugd festival wat zijn weerga niet kent in de wereld , het ene jaar zijn het jeugd koren vanuit de gehele wereld en het andere jaar jeugd orkesten vanuit de gehele wereld. De diversen straat theater groepen uit diversen landen waren verassend goed en het afsluitende vuurwerk was spectaculair uitgevoerd door de franse wereldkampioenen vuurwerk maken. Als voorbeeld er was een franse muziek groep bij die een beetje door de straten trok en via balkons zag je af en toe een trombonist spelen of een drummer die op een verhoging klom en steeds bleven ze de muziek doorzetten, het was mei en gelukkig redelijk mooi weer. Ze kwamen op het plein en met eenvoudige middelen creëerden ze een sfeer van een danstent in de openlucht en de internationale jeugd en wij vermaakte ons kostelijk. Gegrepen door die sfeer zijn we daarna nog naar verschillende weekends gegaan in Overpelt of Lommel of Tongeren of sint Truiden en meer van die plaatsen, overal was het goed en het nivo werd steeds beter zeker het telkens terugkerende vuurwerk was geweldig. Maar een act moet ik er toch uitlichten want Jan en Annie gingen ook vaak met ons mee , en die spraken er samen met ons nog maanden over en dan begonnen we steeds spontaan te lachen. De groep was Nederlands en de productie was van dommelhof het optreden was in sint Truiden en de groep heet "" stijle want "" ". Er stond een houden tent van 4 bij 5 meter net zo'n ouderwetse bouwkeet met een oranje puntdak van zeil , aan de ingang links stonden 2 mannen de zaak op 123

te naaien over hoe gevaarlijk de show wel niet was en dat je geen tasje mee naar binnen mocht nemen etc. er stond een redelijk lange rij te wachten want je mocht maar met 8 mensen naar binnen, en alle mensen die buiten kwamen zeiden niets maar moesten allemaal lachen, dus onze nieuwsgierigheid was gewekt. En na best een lange tijd te hebben moeten wachten mochten we naar binnen, eerst een gang van 1 bij 4 meter en dan via een deur naar binnen, en dat ging zo snel dat je overbluft werd , binnen was een rand van 4 cm ongeveer met traanplaten van aluminium of roest vrij staal die iets verhoogd waren de bodem was van stalen platen en er lagen binnenbanden van tractoren denk ik op de grond, 4 stuks het plafond was een gaas net zoals in de botsauto,s en dat moest het ook voorstellen. We moesten met 2 in zo'n binnen band kruipen en die band tot je middel omhoog trekken je kreeg een rubberen cirkel in je hand dat het stuurtje moest voorstellen en de ander kreeg een antenne die hij of zij tegen het net moest houden zodat je contact maakte . Er was muziek discolicht en de man van de organisatie gaf je een zet en het botsen ging vanzelf, telkens als ik dit vertel geniet ik nog van de simpelheid waarmee ze ons te pakken kregen. Van dat moment zijn we fan van deze groep, hoewel we nog veel meer gezien hebben in die jaren wat ook erg goed was.

Theater op de markt heeft een andere vorm gekregen het is nu een keer in de 2 jaar 4 dagen in Hasselt de hoofdstad van Limburg, afgelopen jaar in 2010 zijn we 2 dagen geweest , en in tegenstelling tot boulevard in den Bosch is het meeste gratis , je kunt in 2 dagen te weinig zien van wat er allemaal te doen is, er zijn ruim 50 optredens die geheel gratis zijn . In mijn aanvang ergens heb ik omschreven dat de mooiste ervaring uit mijn leven op gebied van amusement het koorddansen tegen de kerk van Waalre, op en ik heb daarbij ook nog vermeld dat ik dacht dat ik nooit nog zoiets zou beleven. Die voorspelling is gelukkig niet uitgekomen, tijdens de 4 dagen durende theater op de markt in Hasselt waren van allerlei acts die bijzonder mooi en goed waren 124

o.a. stijle want en dompteur phonétique , maar een voorstelling stak er met kop en schouders bovenuit. En werd als volgt aangekondigd Theater Tol is een bont gezelschap van beeldhouwers, ontwerpers, muzikanten, zangers en acteurs. Dat zorgt voor poëtische openluchtvoorstellingen die gebruik maken van een originele visuele taal, van hoogte, muziek, filmische beelden en dans. ‘Luce’, hun nieuwste visuele muziektheatervoorstelling, gaat over de strijd tussen twee wielrenners, geïnspireerd op Fausto Coppi en Gino Bartali. Deze strijd gaat verder dan de fiets… Ook hier blijkt dat ik enorm van dit soort spektakels hou, kunstzinnig met de juiste muziek in de lucht met film (caleidoscoop) over hoofden heen en dan ook nog over de legendarische Coppi en Bartali. Misschien moet ik het hier de rest van mijn leven wel mee doen, gelukkig leven de beelden in mijn hoofd nog steeds. Deze avond staat nu voor mij op de 1e plaats, het is moeilijk te beschrijven als iets een onuitwisbare indruk achterlaat waarom dat zo is, en op mij heeft het die indruk achtergelaten op een ander misschien helemaal niet. We stonden en zaten op kartonnen doosjes van de kbc bank al een uur van tevoren klaar en ik had eigenlijk vuurwerk verwacht omdat ik dat(slecht ) gelezen had. Het thema was wielrennen, en als je mijn verhaal hebt gelezen dan kan dat al niet meer stuk, maar dit ging over Fausto Coppi en Gino Bartali 2 Italiaanse helden uit het verleden , die vaak onderlinge strijd leverden en ook in het privé leven , met geld en vrouwen. Om mijn emoties te begrijpen is het misschien goed om te vertellen dat ik net die week ervoor in Holland sport een interview gezien had met Gino Bartali , en van die oude nog fitte man was ik ook al onder de indruk, omdat ik die naam kende uit mijn jeugd (nooit meegemaakt) hij vertelde ook over zijn ervaringen met Coppi, en die waren beter als de media doet geloven. Er stond een bouwkraan van 50 meter hoog denk ik klaar , en ik had wel begrepen dat die de voorstelling zou begeleiden. Het was een dans met licht en muziek voorstelling met veel symboliek en specialer effecten die net niet te modern waren om te overheersen. De show begon met een engel die door de lucht ging onder begeleiding van prachtige Italiaanse muziek en die ging over de hoofden van de mensen heen , en omdat het nogal donker was door de dreigende regen was het effect geweldig , daarna gingen er op rolsteigers figuren door het publiek en allemaal begeleid

125

door muziek en in de volle schijnwerpers op vele fronten afgewisseld door figuren die de roem en vergankelijkheid moesten symboliseren. Daarna kwamen Coppi en Bartalie hangend aan de kraan naast elkaar op een fiets door de lucht een wedstrijd rijden , met als winnaar Coppi uiteraard , die kreeg de meeste roem en de vrouwtjes stonden in een rij , zelfs die van Bartali. Tussentijds komen bekende liedjes uit het verleden naar voren die precies passen in het tijdsbeeld of bij het stuk. Dan wordt er een ronde cirkel opgehesen van ongeveer 30 meter doorsnede , met een wit doek wat ongeveer 2 meter hoog is , het ziet er uit als een caleidoscoop van vroeger en daaraan hingen danseres op fietsen etc. op het doek werd tegelijkertijd een film uit het verleden van Coppi en Bartali gedraaid , en dat alles draaide boven de mensen . Ik heb geprobeerd om de show te beschrijven maar snap dat ik tekort schiet om mijn emoties hierbij te laten voelen .ik heb ook allerlei recensies gelezen van deze show maar kon nergens een bevredigend verhaal vinden wat bij mijn gevoel past. Ik heb ook al eens beschreven dat ik les miserables gezien heb van een amateur gezelschap uit Helmond en dat dit het mooist optreden ooit van een toneel cq muzikale uitvoering vond, en ik bedoel daarmee in een theater. Nu zijn we met Jan en Annie naar een zus van Annie op de (voorheen) boerderij geweest , naar een voorstelling van min of meer experimenteel theater , of althans toch de locatie , want deze groep trok door het land naar alternatieve plekken om te spelen, op zich lijkt me dat voor de spelers leuk en voor het publiek ook . Jos en Riek onze gast heer en vrouw van die avond zijn een speciaal koppel, Riek is redelijk normaal (voor zover dat iemand kan zijn) maar heeft wel kanker(onder controle op dat moment) Jos is zeer bijzonder , ik ken hem van feestjes bij Jan en Annie , en daar zegt hij werkelijk niets de hele avond of middag niet "Jos wil je koffie"en dan knikt Jos, het is op het irritante af. Maar tijdens , of voor de voorstelling ondergaat Jos een metamorfose , we komen via zijn prachtig grote en biologische tuin binnen en hij heet ons welkom alsof we zijn beste vrienden waren. Hans dit en hans zo, hij legt alles van zijn tuin en de kunst die er staat uit en praat honderd uit, hij heeft een buitenlucht badkuip die hij stookt met hout etc. voor de voorstelling verteld Jos iets over het project vrienden van de schuur en het alternatieve traject voor theater wat door Nederweert gesteund word. Het stuk heet "de helaasheid der dingen "van Dimitri Verhulst ik had er al van gehoord via de Belgische media , maar kende de groep "afrit Eindhoven"niet. Het decor was werkelijk verbluffend, in de schuur was plaats voor 100 mensen , en ze speelde het stuk binnen en buiten en op de zolder van de schuur. Er werd fantastisch ingespeeld op de mogelijkheden van dat moment want omdat de schuur een beetje verbouwd werd maakte ze gebruik van die doorgang naar buiten om dat als achtergrond te gebruiken.

126

De helaasheid der dingen is een op waarheid berustend stuk uit het leven van Dimitri en zijn familie , een van die familie leden(Petrol)heeft nog geprobeerd een proces aan te spannen omdat hij er slecht werd afgeschilderd, uiteraard zonder resultaat want de schrijver beroept zich op zijn auteurs rechten. Het gaat over een familie die aan de onderkant van de samenleving leeft en vooral veel drinkt en neukt , met alle randproblemen die dat met zich mee brengt. Deze voorstelling overtrof die van Helmond ruimschoots, en voldeed aan mijn idee van zo'n familie, later heb ik ook de film gezien, en dan besef je nog meer hoe goed dat de 5 acteurs dit stuk hebben neergezet want een film heeft veel meer personages en meer mogelijkheden om iets weer te geven, en toch had ik niets gemist in het boerderij stuk. Veranderingen In onze omgeving in België gaat het minder goed, Jeanne wil terug naar Nederland en Mark en Marianne staan op scheiden, en dat kost hun veel kruim net zoals mijn nichtje Willy die haar ex alimentatie moet betalen terwijl hij zwart werkt . Het probleem met de exodus uit België is voor mij natuurlijk veel erger dan elk ander probleem van een ander, het is niet zo dat het een ramp is maar ik vind het helemaal niet leuk. Op dit moment hebben we getekend voor een woning in een project te Waalre , omdat ik als ik dan toch terug moet liever naar Waalre ga, het is een leuke woning op zich en op een aardige locatie, maar het nooit tippen aan de grote heide waar ik me echt thuis voel zoals ik me nooit ergens heb gevoeld, ik weet dat dit aanstellerij is maar toch. Het gevolg van dit alles is dat ik me de laatste tijd erg unheimisch voel en dat hadden klasgenoten in de franse les al tegen me gezegd en ik voel dat ook zo, ik had besloten om te stoppen met de franse les en Nancy een klasgenote, met de bakkerij , en tijdens ons afscheid etentje zaten we allebei bijna te janken. Ik heb wel besloten om franse conversatie te gaan volgen om wat we geleerd hebben in de praktijk te blijven oefenen. Wat gebeurt er een dag of wat later ik loop om de hoek naar de markt en bots letterlijk tegen Bernadine aan , en dat ligt gevoelig niet vanwege de zachte huid maar ik had ze altijd gemeden als de ziekte vanwege mijn gevoel. Nu het zo moeilijk is met de verhuis naar Waalre ben ik natuurlijk extra gevoelig voor deze ontmoeting, we spraken af om wat te gaan drinken die zaterdag , en ja verkocht. We deden geen gekke dingen maar spreken vaak af of wat te gaan drinken en veel praten omdat we zoveel gemeen hebben, hoe dit af gaat lopen weet ik niet terwijl ik dit schrijf. Ik heb intussen 25 franse liedjes geschreven een over haar uiteraard , Dianne Bergs en ik willen Claire uit Parijs uitnodigen om de juiste vertaalslag te maken, om beter aan te sluiten bij het moderne Frans en niet bij het schoolse. 127

Als je mijn verhaal gelezen hebt dan ben je misschien wel tot de conclusie gekomen dat ik moeilijk ben. Er zijn mensen die door het leven fladderen en er zijn er die er zich doorheen worstelen, bij de laatste groep behoor ik, van een kant leef ik niet graag maar van de andere kant weer wel, het schrijven van mijn autobiografie vind ik het leukste wat ik in mijn leven gedaan heb, maar ik besef dat je daarvoor wel geleefd moet hebben. Bernadine ontmoet ik te vaak eigenlijk, en Jeanne heeft daar moeite mee , mede daarom spreken we af op tijden dat Jeanne niet in de buurt is , maar wel op openbaren gelegenheden zodat we niets verkeerd kunnen doen. Het is wonderbaarlijk dat er iemand is die dezelfde twijfels heeft en dezelfde psyche , en in beginsel dezelfde hobby,s nu ben ik nogal veelzijdig geïnteresseerd en heb van alles gedaan , maar heel niet fanatiek. Men zegt in een relatie altijd ik hou van jou , maar men bedoeld ik hou van mij met jou erbij want als je van iemand houd dan gun je die alles wat hij of zij wil of doet , maar zo zit het niet in elkaar want wat ik met Bernadine allemaal bespreek zou ik wel met Jan Vereggen mogen maar niet met een vrouw, ik mag ze ook niet ontmoeten terwijl we niks doen dan kletsen en gevoelens delen. Ik weet dat dit eigenlijk erger is dan seks , want wat ik met Bernadine heb, heb ik nog nooit met iemand gehad, ik kan eigenlijk geen dag zonder haar en slaap heel slecht terwijl ik normaal altijd goed slaap. Iemand anders zal zeggen je bent verliefd , en ik denk dat ook waar is , maar het verstand zegt niet doen . Ik zou een heel verhaal over Bernadine kunnen vertellen, over wat die allemaal meegemaakt heeft in haar huwelijk, en de filosofie er achter verklaren dan schrikt elke vent en vrouw daarvan. Niet dat haar ex een crimineel of sadist was , maar een macho wel denk ik. Ik heb ook een goede band met een man Léon van Dijk die werkt bij pelthout, maar die woont verder weg en zodoende kun je daar moeilijk een koffie mee gaan drinken , hij heeft al eens gezegd dat we bij hem in Peer eens aan moeten komen, maar Jeanne vind Belgen anders en heeft geen gevoel voor de Belgen. Ik geef toe dat ik dat met Jeanne te weinig doe maar dat komt omdat ik anders denk als zei , ze veel meer ongecompliceerde levensvreugde als ik, maar tegelijk ook egoïstischer, en dat moet je waarschijnlijk ook zijn in het leven. Momenteel zoek ik hulp van buiten om te kijken wat ik zal doen want ik praat wel veel over mijn problemen met anderen maar dat zijn allemaal gelijkgezinden, ik vind dat ik mijn hele leven alles voor iedereen gedaan heb en altijd met gevoelens van anderen rekening heb gehouden , me altijd ingezet voor de samenleving en me tot op zekere hoogte weggecijferd heb voor het algemeen belang , en dat ben ik nu kei zat. Mijn grote probleem is terug naar Waalre terwijl ik naar Frankrijk zou willen, zeker niet terug naar Nederland, en ik heb met mijn volle verstand ingestemd om daar een huis te kopen. Ik ben bang dat ik daar snel dood zal zijn omdat de uitdagingen weg zijn , en iedereen vind dat belachelijk , maar ik zit er wel mee, daar komt nog bij dat we 128

weer een hypotheek hebben die als een zware last op mijn schouders rust, terwijl we in België nieuw gebouwd hadden kunnen hebben en nog geld over hadden kunnen houden . Ik heb een België een vriendenkring opgebouwd van vrouwen en mannen die er voor mij toe doen en in Waalre dreigen we terug te vallen op oude relaties die ik al lang ken en die niks nieuws aan mijn leven toevoegen, alleen ouwe zever. En ik weet wel dat je dat ook min of meer zelf in de hand hebt maar voor mij is dat toch een berg als de Mount Everest . De houding van Jeanne naar mij toe vond ik nogal veranderd , we sliepen niet meer lepeltje lepeltje, ik had speciaal voor haar een gedicht gemaakt , waar ze afstandelijk op reageerde , en ik kreeg teveel van dat soort tekenen , over geld etc. Het doet elke dag pijn als ik Bernadine niet zie of spreek , ik ben naar zo'n spiritueel mens geweest in Maastricht en wonder boven wonder heeft die me de goede kant op gewezen ik moet gaan scheiden om niet iedereen pijn te doen maar vooral mezelf. Het is niet zo dat Regina uit Maastricht gezegd heeft dat ik moet gaan scheiden , maar ze zegt wel je moet een keuze maken en niet twijfelen want daar gaat iedereen aan kapot op den duur. En als ik dat besproken heb met Jeanne en in de familie barst de hel los, van alle kanten mijn kinderen zeggen me dat ik de laatste tijd ( 2 jaar)mezelf niet was anderen zagen aan mij dat ik ongelukkig was en weer anderen hebben totaal geen begrip voor mijn situatie. Iedereen heeft wel medelijden met Jeanne en dat vind ik terecht want die heeft deze situatie niet gewild. Ik twijfel of ik nu mijn emoties op een duidelijke rij kan zetten maar mij lijkt van wel dus ga ik het proberen. Eerst even psychologie van de platte grond, ik denk dat elke vrouw onbewust een partner kiest voor een doel, en als je jonger bent kies je een sterke man die goed de kost verdient of waarin je iemand ziet die goed voor jou en je toekomstige gezin is ,en een man kiest voor een in zijn ogen zorgzame vrouw die mooie kinderen kan baren en waar hij seksueel goed zijn sperma kwijt kan. Als je het over leven hebt , net voor de vakantie van Ger van Dooren in juni 2011 heb ik met hem , zoals gebruikelijk een goed gesprek gehad over wielrennen en dat Albert onze voorzitter een goed mens maar erbarmelijk slechte voorzitter is en dat wij hieronder niet kunnen functioneren(kunnen ons ei niet kwijt) . En over gehandicapt zijn en Ger zei "ik wil dood als ik zo zou moeten leven" Ik ben het roerend met hem eens maar spreek dat soort dingen niet zo vaak uit. Nu het ergste ik kijk op facebook en zie bij Rik (zijn zoon)dat pa een ernstig ongeluk heeft gehad tijdens een afdaling ik Frankrijk , hij heeft een dwarslaesie opgelopen en wordt in coma gehouden. Binnenkort mag hij maar matig bij kennis terug naar België vervoerd worden, en dan krijg je een vreselijk dilemma hij kan zelf niet beslissen over zijn leven want

129

praten is er maar matig bij , misschien wil hij toch nu niet dood en de familie wil hem zeker behouden. Conclusie je hebt niets te zeggen over je eigen leven behalve als je Herman Brood heet of zo . Dan ben ik naar de begrafenis van Teun Velter geweest de zoon van Piet , die heeft op 33 jarige leeftijd een hartstilstand gekregen, ook vreselijk erg voor Piet en Ine uit onze vriendenclub. Net zo erg of voor mij erger is het dat Rien Kums een van onze lourdesgangers longkanker heeft die ongeneselijk is , ik ben er geweest direct nadat ik het gehoord had , en hij blijft er erg rustig onder ,hij zegt ik heb een mooi leven gehad met veel kruiwagens zoals jij en Theu en vele anderen. Hij woont in het ouderlijk huis waar 16 kinderen zijn opgegroeid en het leek wel of het huis daaraan gewend was , want in het kleine keukentje was het stampvol van vrienden bekenden en familie. Terug naar nu ik bijna 63 oud ben en een einde aan mijn autobiografie maak misschien later nog een vervolg dat ligt eraan hoe oud ik word en of het zin heeft. Emotioneel is dit de ergste periode uit mijn leven omdat; 1. Ik een andere richting op wil. 2. Ik voor het eerst mijn eigen zin doordrijf 3. Jeanne het nu beseft dat ze me eerder had moeten steunen 4. Ik verliefd ben op een ander 5. En omdat ik een duidelijk doel voor ogen heb 6. Dit is mijn laatste strohalm om mijn leven in te vullen zoals ik wil Deze crisis heb ik veroorzaakt en heeft uiteraard niet zo`n groot gevolg als mijn jeugd ervaringen , maar het wordt mijn dood of leven. Welke richting wil ik op; Ik heb altijd volgens regels geleefd en ben nooit een kind geweest in de emotionele zin , het is niet zo dat ik nu kind wil worden maar wel iets terug halen van dat kind wat ik had moeten zijn. Bijvoorbeeld iets doen wat misschien niet mag maar je denkt niet na over de gevolgen , normaal geeft je moeder je dan op je sodemieter, nu denk ik dat ik volwassen als ik ben de gevolgen niet kan overzien maar wel kan dragen. Tijdens mijn sessie met Regina florack is me duidelijk gemaakt dat ik spirituele gave heb, nu moet ik dat nog zien, maar dat durf ik aan te gaan. Ze heeft me voorspellingen gedaan over wat me te gebeuren staat en die komen tot nu toe allemaal uit op het moment nauwkeurig. Ik drijf voor het eerst mijn eigen zin door; Ik moet vaak denken aan het liedje van Jo Lemaire cést mon bateaux vertaald door Gerard van Maasakkers als een bootje van krantenpapier. 130

Dat gaat over emigreren naar ergens en wat moet je daar allemaal gaan doen , ofwel mensen durven niet buiten de boot te stappen of risico's te nemen. Ik heb dat vaak gewild maar Jeanne hield me telkens tegen, en dat was natuurlijk laf van mij ik had het toen allemaal al door moeten zetten . Ik heb altijd naar een Franstalig gebied gewild vraag me niet waarom want dat weet ik niet, maar Frankrijk en wel midden Frankrijk was wel ideaal, leek mij. Ik ben telkens door de rede tegen gehouden , van wat moet je daar doen en hoe zul je daar de kost verdienen en is het daar dan beter als hier, precies zoals in het liedje.

Jeanne beseft dat ze eerder had moeten kiezen Nu zegt Jeanne dat ze naar alles en overal met me naar toe wil gaan , maar dat komt als mosterd na de maaltijd . en ze meent er ook niets van. Want als ze dat zou menen gaan we nu nog bouwen in de grote heide, of met me naar de Ardennen gaan, maar dat wil ze niet. Bernadine is mijn liefde maar ik besef dat dit maar pril is en net als verliefd zijn in je jeugd kan dit zomaar ineens over zijn om allerlei redenen. Ik ben ook niet zomaar verliefd maar omdat het thuis niet meer echt was ofwel de liefde van Jeanne naar mij was weg , tenminste dat voel ik zo en mijn gevoel begint zich steeds meer te ontwikkelen ten opzichte van mijn verstand. Misschien voelt Jeanne dat ook en is daarom de liefde over. Bernadine praat met me alsof ik tegen mezelf praat en Regina heeft dat ook gezegd dat het van mij binnen uit zo voelt, alsof ik een maatje gevonden heb. Bernadine zegt ook telkens en zo voel ik het ook dit is meer dan liefde , het is een bevrijding voor ons allebei, ik van mijn lafheid en zij van haar gevangenschap.We hebben geen seks gehad , maar dat gelooft niemand , ik vind het wel mooi dat we dat kunnen, terwijl ze al 10 jaar geen seks meer heeft gehad. Ik heb een doel Nooit in mijn leven heb ik zo'n duidelijk doel gehad als nu, ik heb altijd maar gedaan wat er kwam en nooit gericht gezocht naar carrière of zo. Nu heb ik door Regina wat handreikingen gekregen die me aanspreken en die kant wil ik op gaan. Regina zegt dat ik spirituele gaven heb om mensen beter te maken te helpen etc., door middel van schrijven . Als ik vrij van alles ben en mijn hoofd is leeg van emoties die me nu belasten dan kan ik volgens haar hetzelfde doen als zij maar dan met schrijven. Ik ben daar erg nieuwsgierig naar en wil me open stellen voor die spirituele kant, hoewel ik er sceptisch tegenover sta.

131

Ik weet zeker dat Regina bijzondere gave heeft en als ik die bij mezelf kan ontwikkelen wil ik dat graag doen , het geeft mij de mogelijkheid om een extra leven aan te vangen. Laatste strohalm

Ik heb altijd gezegd dat ik niet ouder als 62,5 jaar wilde worden omdat ons vader ook zo oud werd en ik het niet zag zitten om een oude man te worden. Nu ben ik al ouder en door deze ontwikkelingen heb ik weer elan om verder te gaan , ik bruis van energie en wil nu wel 100 worden als ik met die spirituele gave verder kan. Gaat dat mislukken dan word ik niet veel ouder daar ben ik zeker van, en Jeanne zou nu ook het liefst hebben dat ik dood was. En daar kan ik me iets bij voorstellen ik heb dat zelf ook regelmatig gedacht.

Even over de ontwikkeling van de kinderen en de rest van de familie. Wat zal ik van Jeroen zeggen op een of andere manier denk ik dat hij mij als voorbeeld ziet , en het rare is dat ik zelf nooit als voorbeeld heb willen dienen omdat ik vaak somber over het leven ben, en zeker over de mensheid, ik vind wel van mezelf dat ik een heldere kijk op het leven en de samenleving heb. Ik weet bijna zeker dat hij dezelfde levenshouding heeft als mijn lieve vrouw, maar denk ook dat hij een trouwe levensgezel nodig heeft die zijn fratsen kan aanvaarden. Ik zeg vaak dat hij op iemand lijkt die hij niet zo graag ziet, ome gied maar ik denk ook dat hij wel iets heeft van mijn carnaval vriend Emiel , op zijn tijd feesten als de beesten en ook op zijn tijd hard zakelijk , ik ben wel benieuwd naar zijn toekomst, ik denk dat hij veel geld zal gaan verdienen. Intussen werkt hij vaker zelfstandig dus zonder mij , en dat is ook beter voor hem en mij want de ergernissen die vader en zoon vaak hebben volgens de boeken , zijn op ons van toepassing, ik heb ook altijd gezegd dat als een zoon de zaak van vader overneemt hij hem eruit moet vechten, dan pas kan het succesvol zijn. Maarten is zoals ik alleen hoop ik dat hij een betere levenshouding heeft, hij doet niet zo moeilijk over zaken als Jeroen maar is ook gevoeliger, over zaken die hem raken, momenteel heeft hij een relatie met Danielle en die lijkt stabiel dwz ze is mooi en een moderne vrouw , ofwel geen huishoudster maar een meer luxe type en dat bevalt maarten wel. Maarten zal misschien tijdens de Midlife wel rare dingen doen want nu vind hij alles wel mooi zo. Ondertussen heb ik Danielle beter leren kennen, en ze lijkt op vele vlakken op Jeanne , ze kan enorm werken houd ook van tierelantijntjes, en reageert ook 132

vaak snel en fel, ik dacht altijd dat Jeroen op zoek was naar zo'n type vrouw maar niet blijkbaar. Ik heb ze beter leren kennen omdat ze een huis op een voor hun favoriete plek hebben gekocht , het brugplein in Eindhoven ofwel het witte dorp, en dat hebben ze grondig verbouwd met hulp van mij en Jeroen etc. Ik wil nog een onderdeel van mijn autobiografie besteden aan oma, want er zijn weinig vrouwen die ik zo bewonder. Haar levenshouding vind ik geweldig, hier kan ik een heel boek aan wijden, maar het wordt een klein stukje, Rien Kums zei mij al eens zoals jij over jou schoonmoeder praat dat vind ik geweldig, ik doe dat schijnbaar onbewust. In het begin van mijn verhaal heb ik al gezegd dat ik zoveel moeders gehad heb , maar mijn schoonmoeder en ik hebben een bijzondere band. Dat is natuurlijk al gebleken uit diversen kleine details maar waarom aanbid ik haar, niet als eventuele relatie dat uiteraard niet maar wel door een levenshouding, die ik niet heb. Ze kan met iedereen opschieten, omdat ze iedereen gelijk geeft tot op zekere hoogte, en als het ijs gebroken is en dan vraagt ze zich af of jij wel gelijk hebt, en altijd zoals in de bijbel met een of andere gelijkenis. Ze heeft de psychologie van de platte grond en dat raakt mij nog het meeste, en ze verteld mij meer geheimen dan aan haar eigen kinderen. Ze is net als Jeanne erg zorgzaam geweest , ook liefdevol maar meer plicht en zorgbewust. Ik eindig een beetje raar dat besef ik dat komt omdat mijn leven nog niet ten einde is en omdat ik nu wel ouder als 63 wil worden met mijn nieuwe inzichten en ik zal de moeilijkste periode op het einde van deze cyclus later aan bod komt in een applicatie van deze autobiografie.

Mijn muziek uit die tijd

Le traivaille cést la sante Love generation 9 millions bicycles Alles ongeveer van New soul Chasing pavements Me and my gitar Bernadine

Henri Salvador Bob sinclair Katie Melua Arno Yael naim adele Tom dice hans

133

Einde van de autobiografie tot 63 jaar Voor de mensen die mijn autobiografie lezen of gelezen hebben is het niet zo evident maar voor mezelf is het mijn mooiste project wat ik ooit gemaakt heb 134

Omdat ik vind dat ik veel begrepen heb van het leven , heel erg veel heb onthouden en ik heb de indruk dat mijn leven in elk geval iets heeft bijgedragen aan het menselijk bestaan. Ik wil dit natuurlijk niet overdrijven maar vooraf heb ik altijd vele twijfels gehad over het eerste gebod van de catechismus "waartoe zijn wij op aarde" Als er iemand is die ik op een of andere manier gekwetst zou hebben dan is dat een groot misverstand en ook zeker nooit mijn bedoeling maar alles heeft zijn doel in het leven van de mensheid . De vorm die ik gekozen heb is orthodox omdat ik nog nooit een autobiografie heb gelezen en dus zomaar mijn stijl heb gekozen, je mag er kritiek op hebben maar ik heb het nu eenmaal zo gedaan Hans Bakermans

135