ZIeZO-zine #1 Een ontmoeting waar iedereen ‘rijker’ van wordt
Jaargang 1 - editie 1 - 2011
Pater Marc
Achter de schermen van de Benedictijnen
Annemie Struyf
‘Zij en ik’
Jongeren getuigen
‘Eén woord... een verrijking’
In deze editie
Annemie Struyf
Hope en ontmoetingen blz. 5
ZIeZO jongeren
in beeld blz. 7
Jana Meiresonne
Waterpolo, haar hobby
blz. 9
Achter de schermen Getuigenissen van jongeren Voorziening in de kijker Prikbord Boeken-wurm
blz. 6 blz.10-15 blz.16 blz.17 blz.18
ZIeZO-zine is een uitgave van ‘De Broeders van liefde’ Redactie: S. Calant & Steunpunt ZIeZO Fotomateriaal: S.Calant Ontwerp - layout: K.Jappens
2
VOORWOORD ‘De jeugd is opvliegend en tegendraads, de jeugd van tegenwoordig houdt van luxe, heeft slechte manieren en veracht alle gezag. [...] Ze zijn ook medevoelend doordat ze alle mensen voor goed aanzien of voor beter dan ze zijn. Want op grond van hun eigen onschuld beoordelen ze hun naaste: zo komen ze tot de veronderstelling dat zijn lijden onverdiend is.’ Aristoteles
Twee eeuwenoude citaten van dezelfde Griekse wijsheer. Twee nogal tegengestelde ervaringen. Ervaringen die beiden vandaag nog beaamd worden. Met ons project “Zin in Zorg” (ZIeZO) sluiten we ons resoluut aan bij het tweede citaat. De jeugd is medevoelend en ziet het goede in de anderen en deze aangeboren empathie willen we met het project aanscherpen. Het ZIeZO-project heeft als doel jongeren op te roepen tot een vrijwillige en een informele ontmoeting op basis van gelijkwaardigheid. Vanuit deze ontmoeting weet de jongere zich aangesproken door de specifieke noden van de ander. Dankzij de confrontatie met de breekbaarheid en talenten van de ander, leert de jongere zijn eigen talenten ontdekken en zijn eigen breekbaarheid aanvaarden. We hopen dat elke jongere een naaste mag worden van elke medemens. Vanuit de eerste ervaringen met het project stellen we vast dat we met ZIeZO inderdaad beantwoorden aan een onuitgesproken vraag bij de jongeren. We stellen vast dat in de zorgrelatie die ze aangaan heel verdiepende en verrijkende ervaringen ontstaan die mee de basis kunnen leggen voor de keuzes die ze in hun latere leven zullen maken. Je kunt enkele van deze ervaringen zelf lezen in dit magazine, veel leesgenot.
n o r e Br. V Regionale Overste
3
ZIeZO MENTOR tekst: Dirk Beinaert foto: S.Calant Sinds dit schooljaar is ook in het Emmausinstituut in Aalter de “ZIeZOervaring” mogelijk en daar ben ik bijzonder blij om. Ik had natuurlijk al veel eerder van ZIeZO gehoord, maar ik ben nu pas aan mijn 5de schooljaar bezig in het (godsdienst)onderwijs en als beginnend leerkracht had ik zelf nog heel veel te leren over lesgeven en het schoolleven. Na ruim tien jaar zelf in de zorgsector te staan en nog langer met Bloemenstad op weg geweest te zijn, diende ik niet overtuigd te worden van de waarde van een “zorgervaring” voor jonge mensen en van de kostbare mensen die je daar kan ontmoeten. Maar ik had me toch eerst een tijdje op mijn kernopdracht als leerkracht te concentreren tot ik me daar voldoende vast in mijn schoenen kon voelen.
‘Daar moet toch meer mee te doen zijn’ Onze school kent gelukkig een lange traditie van activiteiten om leerlingen kennis te laten maken met mensen met een verstandelijke beperking. Dit begint in het 4de jaar met een integratiedag, waar onze leerlingen elk jaar op school gastheer en gastvrouw zijn voor één dag voor leerlingen uit een type2school van het bijzonder onderwijs. Telkens weer een voor onze leerlingen onvergetelijke en hartverwarmende dag. Het is eigenlijk een collega die me in het enthousiasme van de dag aan het denken zette met de simpele woorden: “Daar moet toch meer mee te doen zijn.” En met “dat” ging het niet alleen over het enthousiasme van de dag, maar ook over de deugd die het doet om onze leerlingen met zoveel toewijding, inzet, betrokkenheid, verantwoordelijkheid en zorg met onze gasten die dag bezig te zien. En niet in het minst van leerlingen waar je het misschien niet van zou verwachten. Aan de slag dus, maar hoe geef je dit een plaats? Met het huidige ruime
4
Leerlingen van het Emmausinstituut te Aalter tijdens het ZIeZO-seminarie
aanbod van vrijetijdsactiviteiten en de verwachtingen die de school nu al stelt is het vandaag niet vanzelfsprekend een naschools aanbod met een ruim engagement van de grond te krijgen. Wanneer dit een meer geïntegreerde plaats in het programma van de school zou krijgen, was wellicht meer mogelijk. Vandaar dat in samenspraak met de directie en de pedagogische raad een wat aangepaste ZIeZOformule een plaats kon krijgen in het aanbod van seminaries voor het 5de jaar ASO. Naast de contactmomenten in de voorzieningen bij de zorgpersonen bestaat het seminarie dan ook uit een kennismaking met verschillende belangrijke thema’s uit de menswetenschappen vanuit het perspectief van zorg en de concrete ervaringen van de leerlingen met hun zorgpersoon.
‘Een stap in het ongekende’ En daarmee heeft een klein groepje moedige leerlingen als pioniers op school de stap in het toch wel onbekende gewaagd. Ook een aantal ouders reageerden bijzonder positief op dit initiatief. De leerlingen posten hun reacties en reflecties via Dokeos en krijgen daar persoonlijke feed-back. Ze bereiden de contactmomenten zelf ijverig voor en het doet deugd dat ze van meet af aan heel waarderend en met veel deugd over “hun” zorgpersoon en “hun” voorziening schreven en vertelden. Als leerkracht biedt deze formule ook de mogelijkheid om meer persoonsgericht met leerlingen bezig
te zijn dan in een vak in de klas en dat is ook voor mezelf heel boeiend. In de maandelijkse contactmomenten van 2 lesuren is het nog wat zoeken om de vele en interessante dingen die er over zorg te vertellen zijn een zo goed mogelijke plaats te geven en dan nog liefst via de leerlingen zelf.
‘Het is een voorrecht’ De ervaring met de zorgpersonen zelf is sterk genoeg om sociaal-relationele, affectieve en morele vaardigheden van de leerlingen verder te ontwikkelen en dat is zeker ook de bedoeling. Het is een voorrecht hen daar wat in te kunnen proberen begeleiden. Wat zorgen voor mensen met mensen doet is wellicht maar ten volle te begrijpen voor wie in die ervaring gaat staan en daarover reflecteert. Ook de goede en aangename samenwerking met het steunpunt ZIeZO doet goed en maakt dit alles best haalbaar. Dank zij hun goede zorgen kunnen we een mix van ervaringen samenbrengen uit een Rust- en Verzorgingstehuis, een Dienstencentrum voor personen met een verstandelijke beperking, een Psychiatrisch Centrum en iemand met Chronisch Vermoeidheid Syndroom. ZIeZO is hiermee ook bij ons op school gelanceerd. Als eerste jaar heeft dit altijd iets van een experiment en het seminarie kan inhoudelijk en als ervaringsgericht leren nog groeien, maar ik mag hopen dat het verder zal kunnen bloeien en een mooie traditie worden in onze school.
Annemie Struyf tekst & foto: S. Calant Wie over Annemie Struyf hoort vertellen, denkt bijna onmiddellijk terug aan ‘In Godsnaam’, een beklijvende documentairereeks waar Vlaanderen massaal naar heeft gekeken. In deze reeks gaat Annemie op zoek naar de inhoud van de grote wereldgodsdiensten. Ze laat zich hierbij vergezellen door Vlamingen die beslisten een andere wending aan hun leven te geven. Annemie ontdekt heel wat ‘andere’ gewoonten, maar vooral ook dat niet alles is wat het lijkt. Ze houdt rekening met elke mens, die op zich al telkens anders is.
Hope Graag wil ik Annemie als inspirerende vrouw in de kijker zetten in deze eerste ZIeZO-editie. Annemie Struyf is een Vlaamse Journaliste met pedagogische roots, een vrouw met openheid, zorg en een positieve ingesteldheid. Ze is wie ze is en net dat maakt haar een krachtige persoon. Zelf heeft ze 5 kinderen. Misschien zijn er leerlingen die de ‘Hope-volle’ reeks ‘Moeder van mijn dochter of zussen van mijn dochter’ gevolgd hebben? In deze reeks gaat Annemie in Kenia op zoek naar de roots van haar adoptiedochter Hope, de jongste van haar vijf kinderen. Hier merk je vooral hoe ze zorg draagt voor de echtheid van de mens, het zuivere van een kind, de mensen die deel uit maken van Hopes leven. Ze toont de kwetsbaarheid en tegelijkertijd vergankelijkheid van het in - het - leven - staan. Jezelf kunnen zijn en daar andere mensen mee bereiken, is het mooiste wat er is. Het zet aan tot leven, zorg dragen voor anderen.
Ontmoetingen Uit Annemies ontmoetingen kunnen we veel levenswaarden halen, ze brengt de realiteit dicht(er)bij. Uit haar contact met Magdalena, een hartsvriendin ontstonden vele boeiende zoektochten
naar de zin van het leven, naar de diepere betekenis van het hier en nu. Dit bracht Annemie samen in het boek ‘Zij en ik’. Al vlug opende de ene weg de andere: de zoektocht naar datgene wat er is als alles wegvalt. Annemie draagt zorg voor haar medemens, net zoals jullie op een eigen manier zorg dragen voor jullie zorgpersoon. Dit doe je alleen al maar door er voor die persoon te zijn. Er zijn voor iemand kan voor iedereen anders liggen, maar de nabijheid, de aanwezigheid, het weten dat er iemand voor je is. Dat gevoel mogen voelen, dat wens ik iedereen toe en vooral: genieten van het feit dat we mogen leven. Want zoals vele verhalen ons tonen: morgen kan er helemaal anders uitzien. Graag sluit ik af met enkele waardevolle boekentips en dank ik Annemie voor het delen van deze realistische levensverhalen:
Oprecht en terecht!
BOEKENTIPS De moeite om te lezen! Annemie schreef de afgelopen jaren met fotografe Lieve Blancquaert een aantal maatschappelijk geëngageerde non-fictieboeken, zoals: A la limite Insjallah mevrouw Mijn status is positief, een dagboek in zwart-wit Iemand Zij en ik Ladies First & First Ladies In Godsnaam (nieuw) Ook met Lut Celie schreef Annemie een pareltje: Het kleine sterven Levensechte programma’s: De moeder van mijn dochter In Godsnaam De zussen van mijn dochter
www.hopeforkabondo.org
5
Achter de schermen van de Benedictijnen tekst: M. Loriaux foto: S. Calant
Vaals
Een plaats waar jongeren meer dan enkel een gebouw ontdekken, waar stilte en rust heerst, waar pater Marc je met veel plezier meeneemt achter de schermen van de Benedictijnen.
‘Als ziekenbroeder in onze monnikengemeenschap mag ik nu al bijna 20 jaar voor mijn oudere en zieke medebroeders zorgen. Vroeger dacht ik: als ik de zorg op competente wijze organiseer, de zaken goed plan en die planning dan met veel toewijding ten uitvoer breng, dan ben ik de perfecte ziekenbroeder.’
Dienstbaarheid Afgelopen jaar heeft een dementerende medebroeder me geleerd dat dit slechts het begin is. Deze medebroeder speelde het spel immers lang niet altijd mee. Als ik hem een pilletje wilde geven, tikte hij het me vaak uit handen: “Slik zelf dat pilletje maar!” Of als ik hem met veel toewijding een lekker klaargemaakte maaltijd wilde geven, weigerde hij soms ineens te eten: daar stond ik dan met mijn dienblad. En bovendien stortte ook heel mijn planning als een kaartenhuisje in elkaar. Me boos maken haalde niets uit, integendeel: hij werd alleen maar koppiger! Het heeft even geduurd voordat ik besefte dat hij me de kans gaf te leren wat waarachtige dienstbaarheid is. Ik zag dienstbaarheid nog teveel als iets waaruit ik voldoening moest kunnen halen: ’t ging nog teveel om mij,
6
mijn planning en het verhoopte goede resultaat dat daaruit zou voortkomen en waarop ik groot zou kunnen gaan. Ik ontdekte dat echte dienstbaarheid veel nederigheid en radicale zelveloosheid vereist, de bereidheid om radicaal te gehoorzamen aan de concrete realiteit, de ander tegemoet te komen in zijn hulpeloosheid, maar dan niet persé door de ander te ‘helpen’ zoals ik denk dat hij, vanuit medisch-technisch oogpunt, het beste geholpen wordt.
Loslaten Het loslaten van de controle over de situatie en van de ikkerigheid die daaraan verbonden is, ontspant me wezenlijk in de zorg voor mijn medebroeders en schept ruimte om hen waarachtig nabij te kunnen zijn. Ik hoop dit te kunnen blijven vasthouden!
Ik durf dit te zien als een gehoorzamen aan de Geest.
Z I e ZO Jongeren
YOU CAN DO IT 2
7
In iedere editie zetten we een 5-tal bioscoopfilms in de kijker. Deze kunnen eventueel aan bod komen tijdens de voorzieningen of tijdens klasmomenten. Wil je meer informatie over deze films, surf dan naar google.be en je vindt genoeg informatie alsook de bioscooptrailers.
Des hommes et des dieux
Een klooster, ergens hoog in de Maghrebijnse bergen tijdens de jaren ‘90. Acht Franse monniken leven er in harmonie met hun islamitische dorpsgenoten. Terreur en geweld nemen echter langzaam maar zeker de bovenhand in de regio. Ondanks het toenemende gevaar dat hen omringt, groeit de vastberadenheid onder de monniken om te blijven. Wanneer ze besluiten om enkele gewonde terroristen te behandelen,reageren de autoriteiten furieus en zetten hen onder druk om terug te keren naar Frankrijk.
Adem
Tom (Stef Aerts) is een pakweg achttienjarige mucopatiënt, die al zo vaak in het ziekenhuis heeft gelegen dat hij een nieuwe verpleger perfect kan uitleggen welke behandeling hij moet krijgen en waar hij naartoe moet. Zijn oudere broer Lucas lijdt ook aan de ziekte, maar bevindt zich al in het stadium waar hij continu een bieper naast zich heeft liggen, die zal afgaan wanneer er donorlongen beschikbaar zijn. Als blik op een leven in het besef dat je wellicht eerder zult sterven dan je ouders, is ‘Adem’ absoluut geslaagd.
Babel
‘Babel’ draait voor een groot deel rond
ouders en hun kinderen, en de verantwoordelijkheid die we tegenover hen voelen. De regisseur suggereert daarbij dat we soms onze geliefden niet kunnen beschermen, en dat dat een angstaanjagende gedachte is waarmee we maar beter kunnen leren leven. Gekoppeld aan dat thema is dat van de verbondenheid tussen mensen. Eén geweerschot heeft gevolgen op drie continenten - iedereen is verbonden met iedereen, als we maar lang genoeg zoeken naar een zekere connectie. Maar ondanks dat feit zijn onbegrip, paranoia en racisme overal.
4 minutes
Duits drama over de relatie tussen een verstokte pianolerares en een rebels meisje dat in de gevangenis wordt klaargestoomd voor een pianoconcours De verbitterde bejaarde Traude Krüger is al vele jaren werkzaam als pianolerares in een vrouwengevangenis. De sleur die zich van haar meester heeft gemaakt lijkt te worden doorbroken door de komst van de opstandige Jenny. Het jonge meisje heeft een duidelijk talent voor klassieke muziek, maar lijkt vooral blues en gospel te willen spelen.
Bella
Het leven van twee mensen, een veelbelovende voetballer en een serveerster, wordt totaal overhoop gegooid door een speling van het lot.
Zelf een filmtip? Laat het ons weten.
8
vd geheel t e h 1 s; -pje n, als de; m - gde opname d cteer tgele (2) vas lden geproje lm fi p o ee ende b che beweg , praktis g in t h c s 1 inli de; m zing aanwij
Film tip
Waterpolo, mijn hobby Tekst & foto: S. Calant
volgt les aan de school Visitatie Mariakerke waar ze ook in het ZIeZO-project gestapt is. Buiten haar uren gaat ze één uur per week vrijwillig een leerling uit de lagere school bezoeken. Daarbuiten heeft Jana nog een interessante hobby ‘Waterpolo’. Ik ging eens mee naar de training van Jana om te zien wat er allemaal bij komt kijken. Waterpolo is zoals het woord het al zegt een sport in het water, een balsport. Deze sport wordt gespeeld door 2 ploegen van 7 spelers. Tijdens de voorbereiding zie je dat de jonge dames heel wat krachtoefeningen doen. Je merkt ook de badmutsen (caps) op. Het is zo dat bij een wedstrijd de thuisploeg een witte cap draagt, de bezoekers blauwe en de keeper een rode.
Teamsp
irit
Meer informatie over deze sport kan je vinden op de webstek http://www.kgzv.be/waterpolo.php 9
GETUIGENISSEN VAN JONGEREN Ziezo,
ik heb nu officieel een ZIeZO-project. Ik stuurde zonet een e-mailtje naar mijn begeleider in verband met het kennismakingsgesprek. Ik sta te popelen om aan het project te beginnen! Toch speelt er ook enige angst in mij… Toen ik het boekje ontving was ik tegelijkertijd razend enthousiast als een tikkeltje beangstigd… Ik was heel blij dat ik eindelijk kon beginnen met concreet zaken af te spreken en echt te beginnen met het project. Langs de andere kant, het was nu officieel en er rezen ook een heleboel vragen: “Heb ik de juiste keuze gemaakt? Waaraan moet ik me verwachten? Hoe moet ik me gedragen tegenover de persoon die mij zal worden toegewezen? Zal ik het aankunnen?” Ik weet dat het allemaal dingen zijn die zichzelf zullen uitwijzen wanneer ik eenmaal begin met het project. Ik zal er antwoord op krijgen wanneer ik ermee bezig ben en wat betreft die eerste vraag, bestaat “de juiste keuze” wel? Is dat allemaal niet relatief? Ik was zeer tevreden dat ik mijn eerste keuze mocht uitvoeren. Ik kende PC M. vooraf niet, maar ik ging ervan uit dat het een Psychiatrisch Centrum zou zijn, onder meer omdat mijn tweede keuze was om te werken met ouderen en er een rusthuis is in Lier. Mijn keuze was gebaseerd op mijn idee dat ik van alles geprobeerd wil hebben om te weten te komen wat me echt ligt. Ik sta open voor verandering. Ik had eerder al met perso-
nen met een beperking (Bloemenstad) gewerkt en kinderen met leermoeilijkheden helpen doe ik ook al (Leebeekje). Het leek me ook het beste om dat in de buurt van mijn thuisomgeving te doen, ook weer om verschillende redenen. Tijdens de week zou misschien onhaalbaar worden met al het ander schoolwerk dat ’s avonds altijd op mij ligt te wachten. Ik verveel me vaak tijdens het weekend. Ik heb vaak weinig om handen en het leek mij dan het beste dat ik mij zou bezighouden met mijn project wanneer ik thuis ben. Ook heb ik dan als er iets misgaat, of als ik gewoon eens over mijn ervaringen wil praten, mijn ouders nog om op terug te vallen. Ik kijk er enorm naar uit! E.
10
Het eerste bezoek
Vanmiddag bracht ik voor het eerst een bezoek
aan mijn ZIeZO-locatie. Mijn bezoek ging voor af aan veel opzoekingswerk in verband met hoe ik daar precies zou raken. Uiteindelijk bleek de trein het beste idee. Ik zat op de trein met een mengelin g van gevoelens: enthousiasme, spanning en als ik eerlijk ben toch ook een beetje een bang hartj e, niet alleen om wat het zou geven, maar ook omdat ik vreesde dat ik te laat zou komen, ik had nam elijk mijn eerste trein gemist… Aangekomen in M. begeef ik mij richting PC. Ik
treed binnen in gebouw “a” en zeg daar aan de receptie dat ik een afspraak heb met mr. V.H. Ze vertelde me dat hij zetelt op een andere campus en hoe ik daar het makkelijkst raakte. Ik wandel terug naar buiten en zet mijn weg verder naar waar ik heen moet. Ik genoot van de buitenlucht en van de warme gloed van de zon op mijn gezicht. Tiental minuutjes tot een kwartiertje wandelen had de vrouw aan de balie gezegd. Het was toen 20 over twee in de namiddag. Om half 3 had ik een afspraak, moest lukken… mits een stevige tred. Ik volgde het pad en naarmate dat vorderde zag
ik in de verte het gebouw al opdoemen. De span ning die ik had gevoeld bereikte zijn top toen wel. Ik wandelde binnen in het gebouw. Een hal. Helaas voor mij geen balie, waar ik naar inlichtinge n of N. kon vragen. Een hal met enkele zetels. Een gesloten deur met een raam van waarachter iema nd, een bewoner, mij aanstaarde.( Ik verschoot nogal.) Ik speurde ook de gang eventjes rond, maar behalve de man achter de deur was er geen levende ziel te bespeuren. Ik vond het tamelijk onbe leefd om zomaar ergens binnen te wandelen, dus stond daar eventjes vertwijfeld. Ik hoorde een geluid en merkte dat de lift beneden aankwam . Er kwam een vrouw met vuilzakken uit de lift. “Goe demiddag mevrouw” zei ik. Ze reageerde niet meteen. Ik hoopte vurig dat ze Nederlands begr eep en sprak. “Weet u waar mr. V.H. zit?” ging ik verder. Tot mijn groot jolijt sprak en verstond ze Nede rlands en wist ze ook waar hij zat. Ze vertelde me hoe ik daar best raakte. So far so good… Aangekomen op het eerste verdiep, kom ik weer
in een computerspelletjes was gedropt. Level 1:
wandel tot aan het einde van de gang, zoals de
verpleegpost. Er zit een man aan de tafel en ik
terecht in een lege gang. Ik voelde me alsof ik
De juiste campus vinden, level 2: Waar zit N.?,..
vrouw mij had gezegd te doen en kom aan bij
vraag bij hem naar mr. V.H.. “Ah, jij bent E. zeke
golf van opluchting ging door me heen. N. gevo
nden, level 2 voltooid….
Hij bood me iets aan om te drinken en belde toen
.Ik
de
r?” een
zijn collega van het benedenverdiep op. Zodra
E., de collega van het benedenverdiep, boven arriv eerde kon het gesprek beginnen. Ze vroegen me om wat meer over mezelf te vertellen en dus deed ik dat. Ook zij vertelden me enkele belangrijke dingen. O.m. dat ze nog maar pas verhuisd ware n naar de campus waar we toen zaten. Ook dat er een verschil is tussen de bewoners van de bene denverdieping en van de bovenverdieping. N. was de verantwoordelijke voor de bovenver dieping en E. voor beneden. Na een gesprek waar bij ze mij vroegen waaraan ik mij verwachtte en ik hen vroeg waar ik me eigenlijk aan kon verwacht en, wat St.-Amadeus te bieden had, leek het ons aang ewezen om met een bewoner van het beneden-
11
verdiep in zee te gaan. Nicky vertelde dat wat de bewoners op het eerste verdiep nogal kenmerkte is dat ze erg teruggetrokken en in zichzelf gekeerd zijn. Een facet van hun schizofrenie. Volgens hen zou ik waarschijnlijk gemakkelijker doordringen tot de mensen van het gelijkvloers, N. en E. meenden dat die bewoners toegankelijker waren. Ik vroeg of ik mijn ZIeZO in het weekend kon doen, omdat het onmogelijk is voor mij in de week. Dat vormde voor hen geen probleem, ze dachten zelfs dat dat wel fijn zou zijn voor
de bewoner, een extra afleiding. Ze zeiden ook dat als ik vragen of problemen had of ergens mee zat, ik gerust naar hen mocht komen. Dat vond ik heel vriendelijk van hen. Verder hebben we vrijdag 5 november afgesproken als datum waarop ik zal kennismaken met de bewoner. De persoon die ze in gedachte hadden heet M.. Er zal die dag ook een psychologe aanwezig zijn bij de kennismaking en ik ga er ook vanuit dat ze mij extra informatie zullen geven over hem. Ik stelde mij ook meteen al kandidaat om te helpen bij de receptie die wordt georganiseerd voor familieleden van de bewoners op 20 november om hun verhuis naar de nieuwe campus te vieren. Op de terugweg stopte er een auto naast mij en pikte een vrouw die ook in die campus werkt mij op en zette ze mij af aan het einde van dat wel eindeloos lang lijkende pad. Ik ging met een goed gevoel terug naar huis. “Ziezo” dacht ik “dat is dan geregeld.”
Gevorderd Hallo,
Ik vind dit een zeer leerrijke en motiverende ervaring die ik iedereen aanraad. Vooral omdat ik al zoveel gevorderd ben met mijn kindje. Eerst begreep ik hem niet zo goed. Nu wel. Hij is blij als hij mij ziet. Ik vind dit een heel leuk gevoel. (K.)
12
Onderwerpen
Beste Vanavond ben ik weer bij J. op bezoek geweest.
Ik vind het niet erg om tijdens de examens te gaan, want het is leuk om eens een uur iets ande rs te doen dan leren. Vandaag is me opgevallen dat J. eigenlijk veel over de dood praat. Elke week heeft ze het over de mensen die die week gestorven zijn. Ik denk dat ze daar veel aan denkt. Ze praat ook veel over de sneeuw die er nu ligt. Dan praat ze over skivakanties die ze vroeger heeft gemaakt. Dat vind ik leuke onderwerpen om over te praten. Alvast een gelukkig kerstfeest! Groetjes E.
Eigenlijk kijk ik er wel naar uit
Beste Ik ben vorige week zaterdag voor de tweede keer
ik vrijdag na school gaan samen met de mensen
naar mijn bejaarde geweest. Normaal ging
van mijn klas. Maar ze gaat meestal kaarten met andere bewoners. Daarom ga ik nu op zater dag, wat voor mij helemaal geen probleem is omdat ik zelf ook in T. woon. Ik keek er eerst een beetje tegen op om vrijdag te gaan. Toen ik vrijdag geweest was, had ze me ook niet herkend. Ik vond het niet erg om opnieuw uit te leggen wat ik kwam doen. En had ik dus zelf voorgest eld om zaterdag te komen, wat voor haar heel goed uitkwam. Toen ik zaterdag terug kwam , had ze toch wel plezant nieuws voor mij. ’s Morgens was ze opgestaan en kon ze terug herin neren dat ik de week voor de vakantie al was geweest. Dat vond ik persoonlijk heel leuk. Nu ga ik zaterdag terug, en eigenlijk kijk ik er wel naar uit. Zeker omdat ze zoveel te vertellen heef t en het heel plezant is. Ik denk dat ik heel het schooljaar met veel zin naar mijn zorgpersoon…
Ik heb nog wel even de tijd…
Er zijn maar niet genoeg woorden om te omschrij
echt geweldig. De juiste woorden bestaan niet,
ven wat het ZIeZO-project is. Maar het is
maar met de tijd leren we meer woorden bij over het ZIeZO-project, dus heb ik nog wel even de tijd. Groetjes J.
13
Ik heb geleerd dat.. Hallo, met mij gaat alles goed. Ik heb geleerd dat ik meer geduld heb dan dat ik dacht en dat ik het kindje kan helpen door mijn ervaringen van mijn lagere schooltijd. Ook dat ik kan luisteren als zij wat te zeggen heeft. Ik heb heel verder geleerd dat niet altijd alles even gemakkelijk is maar door iemand die u kan helpen het wat beter kan gaan. Ik heb ook geleerd hoe goed het voelt om te zien dat ze appreciëren wat doet en hoe goed het voelt om iemand te helpen die hulp nodig heeft.
je
haar Wat mij vooral bij blijft aan het kindje is het zien dat ze begint te lachen als ik eraan kom om tijd te helpen. En hoe ze het apprecieert dat je ze helpt als ze iets niet snapt. Het is een heel leuke te dat uurtje in de week en ik kijk er elke keer weer naar uit om haar te kunnen helpen en met haar kunnen praten. Gr. V.
Ik ben zelfs langer gebleven… Beste
2 Ondanks het weer ben ik toch nog naar mijn bejaarde gegaan. Ik had speciaal voor Sinterklaas chocolade mannetjes meegenomen. Ze was er heel blij mee, maar ze zei wel dat ik het niet moest vond doen. Dat was maar een kleine moeite, maar ik ben wel blij dat ze het leuk vond. Voor de rest ik het weer heel gezellig. Ik kijk er eigenlijk al naar uit om terug te gaan. Ik denk dat ik in de vakantie toch ook eens langs ga, want ik zou het erg vinden als ik zo lang moest wachten. . Met andere woorden, het uur was weer voorbij gevlogen. Ik ben zelfs een beetje langer gebleven Ik kijk er al naar uit om terug te gaan. M.
Eén woord… Beste Het ZIeZO-project is voor mij in 1 woord ‘een verrijking’. Tot binnenkort! K.
14
Een herinnering erbij …
Hallo
De beste herinnering? Er zijn er al zoveel, zove
el kleine details die 1 geheel vormen, maar toch telkens weer anders zijn. Maar de belangrijkste voor mezelf blijft toch de eerste dag dat ik D. zag. Toen ik binnenkwam, wist ik nog niet wie ik had en toe hij mijn naam aan het roepen was en heel hard aan het wuiven was, toen pas wist ik wie hij was. Hij kwam me direct een hele dikke knuffel geven, dit was niet raar maar eerd er plezant. We zijn toen met z’n allen naar de kermis gegaan en ik ben dan met hem in een attra ctie geweest, wat hij super leuk vond. Hij is toen ook heel hoffelijk geweest: deur opendoen , vrouwen eerst, … Maar elke keer dat ik hem zie is een herinnering bij. Groetjes, J.
Stilte… Beste Ik heb vooral geleerd om niet meer bang te zijn
voor een iets langere stilte, vroeger probeerde ik dan nog altijd iets te zeggen, ook al was dit niet gepast of had het niets met het gesprek te maken, dat heb ik nu minder. Het is soms moe ilijk om met een licht dementerende persoon te praten, maar het zorgt voor meer geduld in verb and met oudere mensen. Ik heb nog niet echt het gevoel gehad dat er vooroordelen werden doorprikt, soms hoor je de persoon zeggen: ‘vroeger hé....’ Ik denk dat dat zeer cliché is en moe t ik er zelf een beetje mee lachen. De clichés zijn niet erg, het is juist leuk dat je dat eens in het echt meemaakt. P.
Getuigenis voorziening
Dag
Wij hebben één leerlinge die zich geëngageerd
woonster te doen. Zij doet dit met zoveel plezi
krijgen.
heeft om heel regelmatig iets met een be-
er en overgave dat we het er zelf warm van
Vriendelijke groeten, K. Dinneweth (Den Dries)
15
Voorziening in de kijker
Beschut wonen Delta Wonen v.z.w., een beschutte woonvorm in de stad, wil er zijn voor mensen met beperkingen ten gevolge van een psychiatrische problematiek die op zoek zijn naar een combinatie van wonen en begeleiding. De begeleiding is gericht op ieders mogelijkheden. Samen met de bewoner wil men er naar streven die mogelijkheden te behouden en/of verder te ontwikkelen met een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven. Men biedt geen behandeling, hiervoor verwijst men door naar bevoegde diensten (vb. CGGZ, psychiatrie, huisarts). Delta Wonen vzw biedt 6 groepswoningen, 1 tussenhuis, 4 studio’s, 4 plaatsen individueel beschut wonen en een ontmoetingshuis Villa Voortman. Bij de groepswoningen ligt het accent op contact en gedeelde verantwoordelijkheid. Bij de studio’s en het individuele beschut wonen, staat de autonomie centraler. Het tussenhuis is er dankzij de samenwerking met PVT Hortus. Het is bedoeld voor mensen die meer omkadering nodig hebben ‘Beschut Wonen’ biedt, maar minder dan de 24-uurszorg van een PVT. Villa Voortman Villa Voortman ligt op wandelafstand van de woningen. Voor de bewoners is Villa Voortman een ontmoetingshuis. Er is een beperkt aanbod aan activiteiten. Net als de beschutte woonvorm, is het een veilige plek. Secretariaat Villa Voortman Vogelenzang 23 9000 GENT Coördinator: Janne Vermeire Tel. 09 269 09 70
[email protected] Coördinerend geneesheer Dr. Jan Coessens, psychiater Bereikbaar in het PC Sint-Jan de Deo Fratersplein 9 9000 GENT
Delta Wonen vzw bestaat dankzij de samenwerking van zijn partners: PC Sint-Jan de Deo vzw Netwerk Hiëronymus vzw Eclips vzw 16
Prik maar op het bord
17
BOEKEN-WURM ?
LAAT ZE NIET SCHIETEN Adriaenssens P.
NIEMAND WEET DAT IK EEN MENS BEN
Geef de grens een plaats in het leven van jongeren. Probleemgedrag bij jongeren, vooral bij jongens, neemt alsmaar toe. Onze opvoeding lijkt te falen; praten alleen helpt niet meer. De roep om een strengere aanpak klinkt steeds luider. Bootcamps voor delinquente jongeren, nultolerantie, meer jeugdgevangenissen, ... Maar is dat de juiste oplossing? Peter Adriaenssens brengt een vlijmscherpe analyse van wat er vandaag fout loopt met onze jongeren. Hij roept ons daarbij allemaal ter verantwoording.
Mortier E.
OVER LEVEN EN DOOD Baseler M.
Minderjarige vluchtelingen en hun verhaal
Een boek voor jongeren over afscheid nemen en loslaten Het verlies van een naaste is in ieders leven een ingrijpende gebeurtenis. Hoe kom je daar ooit overheen? Jongeren hebben het vaak extra moeilijk. Zij zitten in een fase van hun leven waarin al veel gebeurt.
Romanschrijver Erwin Mortier en fotografe Lieve Blancquaert zochten een aantal minderjarige vluchtelingen op in opvangcentra – meisjes en jongens uit hun vaderland verdreven, zonder familie, zonder vrienden en kennissen. (2010) - De Bezige Bij
(2010)- The house of books
(2010) - Uitgeverij Lannoo
MARC, IK WAS JE MET MIJN TRANEN Br. dr. René Stockman, Generale overste Broeders van Liefde.
ZIJ EN IK Struyf A.
Een verhaal van vriendschap, ontmoeten en ontdekken Het intieme verhaal van een jarenlange vriendschap tussen Annemie Struyf en haar hartsvriendin Magdalena. Ondanks een terminale ziekte, besluiten ze om van Magdalena’s laatste jaar meteen ook het mooiste van haar leven te maken. Jaren geleden gingen beide vriendinnen op tocht: op zoek naar wijsheid, naar God. Onderweg, op de grens tussen wijsheid en waanzin, botsen ze op valse profeten. Maar de tocht is de moeite waard, want ze schrijven een verhaal en hebben veel plezier. (2010) - Lannoo
18
VERDER ZONDER JOU Westerink D.
Jongeren over de de dood van iemand die ze lief is
Je bent jong en iemand die je lief is, overlijdt. Alles is ineens anders. Mensen in je omgeving weten niet altijd hoe ze met je moeten omgaan. En zelf aangeven wat je nodig hebt is ook niet makkelijk. Hoe ga je dan verder? (2010)- Lannoo
Marc is een jongen die na een hersenvliesontsteking als baby zwaar mentaal gehandicapt raakt. Hij beweegt normaal, maar praat niet en reageert niet op de mensen rondom hem. Dertien hoofdstukken beschrijven dertien momenten uit zijn leven, vanuit het standpunt van zijn moeder. “Marc heeft bestaan, maar er zijn veel mensen die leven en sterven zoals hij”, schrijft Stockman. “Meestal wordt over hen niet geschreven, alsof ze niet bestaan, alsof de wereld er zonder hen beter toe zou zijn. De ontmoeting met Marc bracht me tot een ander inzicht. Daarom wilde ik over hem schrijven.”
Uitgeverij Halewijn
19
20
