Z
e hoort onderhand bij het interieur van het spelershome van Ajax, grapt Kim Stekelenburg, zo lang speelt haar man Maarten al in Amsterdam. Maar de kans is groot dat, as we speak, buitenlandse clubs op de succesvolle keeper azen. Dus wie weet krijgt het stel binnenkort een heel ander leven. Een mooi moment om terug en vooruit te kijken. TEKST: Moon Saris en Leyla Sinouh | FOTO’S: Samir Saidi | STYLING: Wiam Khatib Alaoui VISAGIE: Tariq Zarin | HAAR: Le Boudoir by Niama
STEKELENBURG
Jack: Burberry Prorsum
Het lijkt me heel gaaf zelf te ervaren wat ik van mijn 'voetbalvriendinnen' allemaal hoor
13 FFM
Kim (27) verschijnt keurig op tijd op de afspraak, ook al lag haar man Maarten gisteren nog op de operatietafel. Zijn in eerste instantie onschuldig lijkende blessure aan zijn duim, opgedaan tijdens een training, bleek toch een breuk en had serieus medische aandacht nodig. Dat betekende einde seizoen, hoe vervelend ook. “Hij heeft geen keus. Bij een keeper zijn z’n handen z’n kapitaal. Gaat hij er nu niet goed mee om, dan krijgt hij er later last van in zijn spel en dat kunnen we niet hebben. Zeker niet nu.” En of zeker niet nu. Een blessure komt zelden goed uit. Maar voor een keeper die internationaal in de belangstelling staat en, eerlijk is eerlijk, best openstaat voor een transfer, is het extra zuur. Hij kan beter niet op de tribune zitten als de scouts van Europese topclubs komen kijken wie ze aan hun teams willen toevoegen. Maar daarover later meer.
Een eigen damesmodezaak Want… we zouden over Kim praten, niet over Maarten. Kim is immers niet alleen de vrouw van, ze heeft ook een eigen leven. “Al moet ik wel oppassen wat ik daarover vertel, want in de tijd dat ik een eigen damesmodezaak had, heb ik tegen een journalist gezegd dat Maarten wel eens kookte als ik rond etenstijd nog aan het werk was en hij thuis. Sindsdien duikt overal op dat hij de aardappels afgiet als ik bel dat ik eraan kom.” Dat is dus onzin? “Hij kookte inderdaad wel eens, maar zeker niet altijd. Nu kook ik trouwens weer bijna altijd, want ik heb die zaak helaas niet meer”, zegt ze een beetje sip. “Het was al jaren mijn grote droom een eigen damesmodezaak te hebben”, legt ze uit. Toen Kim bedrijfseconomie studeerde, had ze een bijbaantje bij Vero Moda. Ze vond het geweldig om met kleding bezig te zijn, om mensen optimaal te
FFM 14
adviseren. Na haar studie werkte ze op een afdeling debiteuren/crediteuren van een groot bedrijf, maar de kleding bleef kriebelen. “Ik wilde graag terug naar de sector, maar lange dagen maken en alles voor een ander doen, daar had ik niet zo’n zin in. Voor mezelf beginnen was de beste optie. Ik kon mijn eigen plan schrijven en heb de financiële achtergrond om mijn eigen begrotingen op te stellen en later mijn eigen boekhouding te doen. Dus ik ben met m’n plan naar de bank gestapt. Dat was heel spannend, maar het ging goed. Ik kreeg groen licht en heb gegild, gehuild, zo blij was ik. Maarten had daar trouwens helemaal niks mee te maken. Hij stond er wel achter, maar het was echt mijn ding, mijn geld ook.”
Flinke klappen in de stad Om te zorgen voor een evenwichtige collectie verdiepte ze zich goed in merken en heeft ze er twee uitgezocht, elk voor een ander segment,
Wij zijn geen klef stel en zijn allebei niet van de kaarsjesromantiek
mooi matchend bij elkaar: Saint Tropez en Vila. “Wie ik als personeel wilde, wist ik meteen: mensen die ik door en door kan vertrouwen, namelijk mijn beste vriendin en mijn zus. In 2007 ging Intuition, zo heette de winkel, open. We waren apetrots, ik had mijn droom gerealiseerd.” Maar toen kwam de recessie. DSB, een grote werkgever in Alkmaar, ging over de kop. “Er vielen flinke klappen in onze stad en dat merkten we direct. En toen kwam er ook nog een Vila-winkel in Alkmaar in bijna dezelfde straat.” De omzet kelderde. Ze overwoog nog even een ander merk te gaan voeren, de basis was goed. Maar toen kwam het bericht dat ook Saint Tropez een eigen winkel begon in de stad. “Dat was de genadeklap. Met veel pijn in m’n hart heb ik in 2010 de winkel moeten sluiten. Echt verschrikkelijk, niet in de laatste plaats voor m’n lieve vriendin en zus. Dolblij ben ik dat ze allebei snel een andere baan vonden en goed terecht zijn gekomen, ik voelde me zo schuldig. Het voelde als falen, al weet ik dat er alles aan heb gedaan. De teleurstelling van je droom moeten opgeven, die overheerste. Ons jonge zoontje Sem, geboren in januari 2010, heeft veel mooie dingen en ook afleiding gebracht. Dat maakte heel veel goed.”
Liefde op het zoveelste gezicht Sem was de bezegeling van een lange liefde tussen de twee. Zowel Kim als Maarten zijn opgegroeid in Haarlem, waar Kim woonde van haar geboorte tot haar negentiende en waar Maarten kwam wonen toen hij een jaar of zes was. Hun paden kruisten zich op de volleybalclub, waar Kim speelde en waar Maarten geregeld kwam kijken naar een vriend die daar speelde. Het was niet bepaald liefde op het eerste gezicht. Kim lacht luid. “Ha, nee, ik vond hem arrogant en kapsones hebben en hij vond van mij, zo bleek later, hetzelfde. Maar we
Jurk: D&G | Sandalen: D&G | Bloemoorbellen: Soho Hearts
Ik hou van dansen, hij meer van slap ouwehoeren in de kroeg
15 FFM
FFM 16
T-shirt: Tramontana | Jeans: Citizens of Humanity | Oorbellen: MIPPIES | Sjaal: van Kim zelf
Zo staat hij trouwens in m'n mobiel, niet als 'Maarten', maar als 'grapjas'
kwamen elkaar steeds vaker tegen, op feestjes en zo, en daar liet hij toch wel blijken dat hij me leuk vond.” Kim had vanaf haar vijftiende een relatie met een ander en stond niet echt te springen. Maar hoe vaker ze elkaar spraken, hoe leuker ze hem vond. “Die arrogantie is maar een houding, hij kijkt gewoon de kat uit de boom. Als je hem hebt leren kennen, lult ie je de oren van de kop. En hij is ook heel grappig. Zo staat hij trouwens ook in m’n mobiel, niet als ‘Maarten’, maar als ‘grapjas’. Heb ik ooit zo gedaan en nooit veranderd.” Zijn verschijning, groot, donker haar, lichte ogen, tja, die stond haar altijd wel aan. Dus uiteindelijk, toen het uit was geraakt met haar eerste vriendje, zijn ze toch iets begonnen. “Vooral omdat we elkaar goed aanvullen: hij rustig en gereserveerd, ik heel open en een flapuit. Hij fluit mij wel terug. Maar hij heeft wel echt hard voor me moeten werken, hij kreeg me niet cadeau”, lacht ze haar tanden bloot.
Weten wat je aan elkaar hebt Toen ze elkaar meer dan tien jaar geleden leerden kennen, betekende haar nieuwe liefde Maarten trouwens nog niet zo veel in voetballand. Hij speelde in het tweede, totaal onontdekt, al was hij wel al op z’n dertiende gescout door Ajax. “Hij werd in het diepe gegooid toen in augustus 2002 beide keepers van het eerste niet konden spelen in de wedstrijd om de Johan Cruyff-schaal tegen PSV.” Die won Ajax met 3-1, waarna Stekelenburg geregeld onder de lat stond. Maar het duurde nog jaren voor hij echt de vaste eerste keeper werd, omdat Joey Didulica en Bogdan Lobont de voorkeur kregen. “Hij heeft flink moeten knokken voor die plek. En voor zijn plek in het Nederlands elftal geldt hetzelfde. Edwin van der Sar is nu eenmaal wereldtop, een fantastische keeper, daar was geen tussenkomen aan.” En toen hij er wel tussen kwam, kon
hij zich pas echt gaan bewijzen. Geen makkie met zo’n voorganger. Maar Maarten, zo vertelt Kim, is heel nuchter: iedere wedstrijd is er één, je begint elke keer als mogelijke winnaar en je moet je altijd even hard inzetten, je moet altijd presteren. Met zijn optreden tijdens het WK, hij keepte er zijn beste wedstrijden ooit, heeft hij zichzelf van zijn beste kant laten zien.
Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik ben dat mijn vader ons huwelijk nog heeft mogen meemaken
“Het is trouwens wel fijn dat we elkaar al kenden voor Maarten doorbrak en bekend werd. We weten allang wat we aan elkaar hebben en zijn samen in dit leven gegroeid.” Met voetbal had ze weinig toen ze Maarten leerde kennen. “Ik vond het vreselijk. Pap moest altijd om zeven uur naar Studio Sport kijken, ik had er niks mee. Pap heeft dan ook heel hard gelachen toen ik met Maarten thuiskwam.”
Ziekenhuis in, ziekenhuis uit De beginjaren van hun relatie waren niet bepaald rozengeur en maneschijn. De vader van Kim was ernstig ziek, ging ziekenhuis in en ziekenhuis uit en had alle steun hard nodig. “Ik woonde nog thuis en om mij te steunen, is Maarten bij ons gezin ingetrokken. Hij ging toch al altijd met me mee naar het ziekenhuis, om die reden was hij bijna altijd bij ons thuis. In die tijd was de boel de boel, mijn vader was ons focuspunt.” Ze hebben ruim een jaar samen ingewoond, van daaruit zijn ze gaan samenwonen. “We hebben een hondje genomen om huisje-boompje-beestje te creëren”, grapt ze door haar betraande ogen heen. De periode met haar vader en zijn overlijden grijpen haar nog steeds erg aan. Zeker nu ze er in deze tijd aan herinnerd wordt doordat de moeder van haar beste vriendin plotseling is overleden. “Mijn vriendin is ook 24, net als ik toen mijn vader stierf.” Het is er nu nog te vroeg voor, maar over een tijdje zal Kim tegen haar kunnen zeggen: “Het is hard, de pijn gaat nooit over, maar het leven gaat wel door en zal tal van mooie momenten kennen. Zelfs al kun je die niet delen met je moeder of je vader.”
De perfecte combinatie Zij zelf had een geluk bij een ongeluk: haar vader maakte haar huwelijk nog mee. “Wij zijn geen klef stel en zijn allebei niet van de kaarsjesromantiek. Maarten heeft me gevraagd op een mooie winterse dag tijdens een wandeling met de hond, precies zoals ik me dat had voorgesteld. Toen ik me realiseerde dat het geen grap was, heb ik ja gezegd. Ik kan alles met hem delen en hij met mij, althans: voor zover we dat nodig vinden.” Ze hebben een perfecte combinatie tussen samenleven en alleen leven – allebei gaan ze bijvoorbeeld nog met hun eigen vrienden op stap, naar een festival of op vakantie. “Ik houd van
17 FFM
Maarten heeft flink moeten knokken voor zijn plek bij Ajax. En ook voor die in Oranje
dansen, hij meer van slap ouwehoeren in de kroeg en dat delen we het liefst met mensen met dezelfde stapvoorkeuren.” Met z’n tweeën staken ze de bruiloft in elkaar, al geeft ze toe dat zij het voortouw nam. “Vrouwen zijn daar toch gehaaider in en hebben het beeld ook al jaren voor hun ogen.” Ze trouwden in een ruïnekerkje in Egmond, niet voor de kerk, alleen voor de wet. Het was zoals dat hoort een dag uit duizenden die in sneltreinvaart voorbijging. “En ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik ben dat mijn vader het nog heeft mogen meemaken.” De meeste van hun vrienden waren er ook. Ze kennen ze bijna allemaal van oudsher, slechts een klein deel komt uit voetballand. De ‘oudste’ vriendin kent Kim zelfs nog van de kleuterschool.
Trots en teleurgesteld Natuurlijk was hun huwelijk één van de mooiste dagen in hun leven, net als
FFM 18
de geboorte van hun zoon. Maar ook de huldiging van het Nederlands elftal na het WK was een dag om nooit te vergeten. “Alle spelers kregen applaus op het Museumplein. En niet omdat het mijn man is, maar bij Maarten hield dat heel lang aan. Ik heb toen wel een traantje weggepinkt. Ik kijk meestal naar het voetbal als alle andere mensen: naar een team, naar een wedstrijd en niet echt naar Maarten. Maar op zo’n moment denk ik wel: dat is mijn mannetje!” Het WK was sowieso een bijzondere belevenis, vindt Kim. De jonge moeder bleef nog heel lang met haar baby in Nederland. Zo zag ze hoe hier alles op z’n kop stond, een enorme euforie. “Bizar gewoon. Ik waarschuwde de meiden: let op, het kookt hier.” “Ik ging pas voor de halve finale naar Zuid-Afrika, het zou toch maar gebeuren… Als ze de finale zouden winnen, zouden ze geschiedenis schrijven. Niemand had zelfs maar rekening gehouden met een halve finale. En toen ze terugkwamen, de finale verloren, werden ze binnengehaald als helden. Ze zijn zich een hoedje geschrokken, dat hadden ze helemaal niet verwacht. Die hele heksenketel in Nederland was totaal aan ze voorbijgegaan. Ze waren wel trots, maar ook ultiem teleurgesteld. Dat volksfeest, het eerbetoon, en ook de visite aan de Koningin was een pleister op de wonde, dat heeft ze wel goed gedaan.”
niet. Met een mogelijke transfer in het verschiet is het geen goed moment om aan iets nieuws te gaan bouwen of een baan te gaan zoeken. “Dat is ook niet fair ten opzichte van een nieuwe baas of nieuwe medewerkers. Maar wat er ook gebeurt, niets omhanden hebben, is niks voor mij, ik heb echt moeten afkicken van de zaak.” Inmiddels heeft ze zich erbij neergelegd dat ze tijdelijk veel vrije tijd heeft. Dus doet ze een thuisstudie kinderpsychologie, in eerste instantie vooral omdat ze het fijn vindt haar zoontje optimaal te kunnen opvoeden. “Het is geweldig om het jonge leven van Sem optimaal mee te maken, ik ben zielsblij met hem. We gaan lekker wandelen, ik hoef niet te rennen, vliegen, stress stress stressen, zoals veel van de mensen om me heen. Maar dat is maar even leuk, ik ben niet alleen moeder, ik ben ook een vrouw met ambities en capaciteiten op werkvlak.” En toch zou het zo maar kunnen dat die ambities nog een paar jaar in de koelkast gaan, want Kim verklapt dat ze met Maarten wel twee, drie en als het allemaal goed gaat misschien wel vier kindjes wil. “Maar onze wensen kunnen zo maar veranderen na de tweede, hoor. Sem is een enorm rustig kindje, je krijgt geen garantie dat de anderen ook zo zijn. En zoals gezegd: veel zal afhangen van waar we heengaan en onder welke voorwaarden.”
Het kan alle kanten op
Engeland, Duitsland, Spanje?
Dus of ze nu wil of niet: ze is Kim, maar ze is ook de vrouw van een inmiddels wereldberoemde keeper. Haar toekomst is mede afhankelijk van wat er met hem gebeurt. “Natuurlijk, Maartens carrière is nu leidend, dat mag duidelijk zijn. Ik heb mijn zaak niet meer, dus kan alle kanten op. Welke kant dat wordt, laat ik inderdaad afhangen van de ontwikkelingen rond mijn man.” Dat ze zelf ook weer werk zal oppakken, ligt voor de hand. Maar nu even
Tijdens het interview is er nog weinig bekend over welke clubs op de keeper van Ajax en Oranje azen. En of dat überhaupt wel aan de hand is. Want precies op het moment dat de ‘markt’ zich gaat oriënteren voorafgaand aan de transferperiode, staat de topkeeper niet tussen de palen. “Maar op het WK heeft hij zich wel in de kijker gespeeld, dat zijn de clubs heus nog niet vergeten”, stelt Kim. Het heeft dus weinig zin om te speculeren. Maar een beetje dromen, dat
Het is geweldig om het jonge leven van Sem optimaal mee te maken, ik ben zielsblij met hem 19 FFM
Top: Wi-Am Designs | Jeans: D&G FFM 20
Ik was best een beetje nerveus m’n eerste keer bij Oranje
IN HET KORT Kim Kallenbach werd in 1983 in Haarlem geboren. Ze studeerde bedrijfseconomie en had enkele jaren een eigen damesmodezaak, tot de recessie roet in het eten gooide. Op 10 juni 2005, ze waren toen veertig maanden samen, trouwde ze met Maarten Stekelenburg. In januari 2010 kregen ze hun zoon, Sem. Ze wonen nu zeven jaar in Limmen, niet ver van Egmond. Vlak bij hun beider roots, waar ze inmiddels ‘een oude gribus van een bungalow’ hebben gesloopt om een droomhuis te bouwen.
kan wel. Wij zijn vooral nieuwsgierig waar Kim het liefst heen zou gaan. “Nou, in ieder geval wacht hij wat mij betreft op een aanbod van een topclub. Anders blijft hij gewoon bij Ajax, dat is al een topclub en daar heeft hij het enorm naar zijn zin. Ze willen hem ook graag houden. Maarten zit al veertien jaar bij Ajax, hij heeft alles aan die club te danken. Maar hij is wel toe aan een nieuwe stap, liefst nadat hij op een mooie manier afscheid heeft kunnen nemen van Amsterdam.” Heeft ze zelf dan geen wensen? “Natuurlijk wel, maar de keus is aan Maarten. Zelfs al weet ik zeker dat hij goed met me zal overleggen. Hij heeft al aangegeven: ‘Als jij ergens geen goed gevoel bij hebt, doen we het niet. Dan komt er wel een keer een andere club.’ Zowel voor hem als voor mij is familie het belangrijkste wat er is. Maar als ik het echt moet zeggen: ik ben erg fan van Engeland
als voetballand en als land om te leven. Dat vergt geen heel grote aanpassing qua taal en cultuur, dus het zou een mooie volgende stap zijn. Duitsland zie ik ook wel zitten. Spanje, dat zou heel anders zijn dan die twee, maar heeft als positieve kant het klimaat, het buitenleven. Daar zou ik ook wel aan kunnen wennen”, glimlacht ze.
Nog meer een team zijn Het buitenland, een stevige stap. “We hebben al die tijd dat hij voetbalt de familie en vrienden bij de hand gehad. Daar hechten we ook veel waarde aan. In het buitenland zal dat anders zijn en zullen we deels opnieuw moeten beginnen. Maar sportief gezien is Maarten er echt aan toe en ik gun hem dan ook van harte dat hij wordt gebeld door een club waar hij graag zou spelen. Natuurlijk omdat het ook z’n positieve kanten heeft: je
krijgt een bijzondere kans een taal te leren en van een andere cultuur te proeven. Het lijkt me heel gaaf zelf te ervaren wat ik van mijn ‘voetbalvriendinnen’ allemaal hoor. We zullen met z’n drieën op elkaar aangewezen zijn en nog meer een team moeten vormen, dat vind ik ook interessant. ”Weg uit Amsterdam… “Nou, dat zal wat zijn. Ik hoor echt bij het interieur van het spelershome. Ik ben op dit moment de ‘oude’ vrouw tussen al die jonge meiden, de ervaren spelersvrouw die weet van de hoed en de rand. Bij de nieuwe club zal ik de nieuwe vrouw zijn, zoals ik er al velen heb zien komen bij Ajax. Ik heb het natuurlijk al een beetje meegemaakt bij Oranje. Al die grote namen, kom ik aan! Ik was best een beetje nerveus. Maar ik stap gewoon op ze af, zeg ‘Hoi, ik ben Kim’ en van daaruit zien we wel verder.”
21 FFM
