Week 5
Zaterdag 29 januari 2011. Vandaag is het de eerste van een reeks zeedagen. Wij vinden dat heerlijk. Je hoeft helemaal niets, je kan doen wat je wil. De lezing over vulkanisme was toch interessant, ondanks dat je denkt daar al veel over te weten. Er zijn 3 soorten vulkanen. Het grote eiland Hawaii bestaat uit 4 vulkanen, die heel uitgestrekt zijn, maar niet hoog. Ze hebben de vorm van een schild van een ridder en zo worden ze ook genoemd. Naast dit eiland komt er onder water een nieuwe vulkaan omhoog. Over heel veel jaar ( 10.000?) wordt dat nieuw land. Onder water spuiten de vulkanen ook magma uit en dat hoopt zich op totdat het aan de oppervlakte komt en een eiland wordt. Zo is de huidige eilandengroep van Hawaii de jongste eilandengroep die door vulkanisme is ontstaan. De 2e soort heeft een cilinder/kegelvorm en ligt op land. De lava komt door het magmakanaal naar boven en spuit dan as en wolken en zeer hete basalt en ander sediment naar buiten. De 3e soort is, als ik de uitleg in het Engels goed begrepen heb, een combinatie van de andere 2 soorten. Hier heb ik verder niet zo veel over te melden. ’s Middags hebben we weer een kaartje gelegd met Elly en Cees. Leuk om te doen en ontspannend. Elke avond eindigt met een show, een film of een beetje gokken aan de slotmachines. De ene keer win je wat en de andere keer verlies je wat. Een paar cocktails aan de bar zijn duurder en dan heb je de volgende dag nog een punthoofd ook. De shows zijn niet zo uitbundig als we op de andere Damschepen gewend zijn. Er zijn maar 2 danseressen en 1 zangeres en 4 zangers. Een beetje vreemde combinatie om een zg. Broadway show mee te maken. Vanavond hebben we een zangoptreden gezien waarin liedjes uit de 60- en 70 er jaren vertolkt werden. Leuk om te horen. Zondag 30 januari 2011. De laatste lezing die ik bij Michael Bickerman gevolgd heb, ging over aardbevingen en tsunami’s. Vooral daar waar 2 aardschollen horizontaal langs elkaar heenschuiven, krijg je aardbevingen. De San Andreaskloof langs de westkust van de VS en Mexico is bekend om het veroorzaken van aardbevingen. In 1946 is er een instituut opgericht om met name in de Grote Oceaan aardbevingen te registreren en de gevolgen voor tsuanmi’s in te schatten. Er komt dan steeds een tsunami waarschuwing. Dit systeem gold niet voor de Indische Oceaan en dus waren in 2004 de gevolgen voor de kust van Sumatra niet te overzien. Als je ziet dat
de zee zich extreem terugtrekt, moet je gaan rennen van de kust af en zo hoog mogelijk zien te komen om de huizenhoge golven te ontlopen. Om half twaalf in de ochtend is Jan samen met Ruud naar een vraag- en antwoordbijeenkomst geweest, op uitnodiging van de Cruisedirector en de hotelmanager. Je kan dan op- en aanmerkingen laten horen die een verbetering voor de komende reizen kunnen zijn. Een ervan is bijvoorbeeld het geven van ondertiteling bij de altijd Engelssprekende films. Dat verstaan de buitenlanders lang niet altijd en de tekst er onder helpt je om snel het verhaal te kunnen volgen. Een andere aanbeveling was om het publiek niet te laten deelnemen, lees gebruiken, in de shows. Jan en ik hebben allebei spannende boeken en we zitten vaak bij het zwembad te lezen. Dat we dat thuis nou nooit eens doen, een hele middag heerlijk gaan zitten lezen. In de winkel heb ik Jan zijn verjaardagscadeautje opgehaald, een mooie fles whisky, een single malt the Balvenie van 12 jaar oud. Hier zonder belasting is die ook nog eens een koopje, vergeleken met zo’n fles bij ons. Vanavond eten we voor het laatst in de diningroom aan de huidige tafel. We hebben om een tafel gevraagd die meer in de zaal ligt. We zitten nu steeds om en om tegen een muur aan te kijken en dat vinden we niet zo leuk. Ook zien we een van onze 2 tafelstewards voor het laatst, hij gaat naar huis na 9 maanden werken. Hij moet 22 uur vliegen naar Djakarta. We hebben nog 2 dagen voor we in San Diego aankomen, maar morgen gaan we in de Pinnacle eten. We hebben allemaal een bon gekregen voor een gratis diner daar, omdat er in de 60 dagen een dubbel zit in de menu’s die we in de diningroom aangeboden krijgen. En dat etentje kan op de 1e of de laatste dag van een cruise ( 30 dagen ) gebruikt worden. Dus dat doen we morgen, meteen een leuk uitje voor Jan zijn verjaardag. Zijn echte etentje komt later in de maand. Maar vanavond is het een Farewell menu en later op de avond het buffet Extravaganza. Dat kan je je weer rond eten met allerlei gebak, speciaal brood en ijs. Daar zijn we toch maar weer heen gegaan om daar ons toetje te eten. We ontmoetten nog een groep van 8 Canadezen van Nederlandse afkomst. Ze waren allemaal in Canada geboren, maar spraken allemaal nog behoorlijk Nederlands. Ze komen regelmatig in Nederland, een stel logeert dan bij bakker Beemsterboer in Waarland. Zo klein is de wereld. Ze hebben ook
een spel bij zich dat rechtstreeks uit West-Friesland komt, het keezspel. Het is een combinatie van Mens erger je niet en pesten. Morgen ga ik het bij ze spelen om het te leren. De hele groep zit steeds bij het zwembad en zit te klaverjassen of een ander spelletje te doen. Na een leuk en gezellige babbel met elkaar was het toch tijd om naar bed te gaan. Morgen nog een luie dag en dan kunnen we weer aan de wal gaan denken. We stellen alvast een boodschappenlijst op. Maandag 31 januari 2011. Dit is een zeedag waar ik weinig over te melden heb. Wel zien we op CNN, dat kunnen we weer krijgen, de volksoproer in Egypte. Dat gaat aardig uit de hand lopen. En ook in Yemen en andere staten in het Midden-Oosten begint het onrustig te worden. Men ziet het succes in Tunesië en dat smaakt naar meer. We kunnen aan tafel heel wel met elkaar discussiëren over politiek zonder dat het lastig of pijnlijk wordt. En ook de boeken die we lezen, geven we aan elkaar door. We hebben ook wat dat betreft dezelfde belangstelling. En dat schept een band. Dinsdag 1 februari 2011. Er is er een jarig hoera hoera, dat kan je wel zien dat is hij!!!!!! Jan is vandaag 63 geworden, van harte proficiat. Hij heeft heel veel felicitaties via Facebook, Hyves en sms gekregen, dat doet hem natuurlijk goed. Verder is hij vanmorgen door Ruud en Wil en door Cees en Elly ook gefeliciteerd. Vanavond zijn ze voor een borrel voorafgaand aan het diner uitgenodigd. En het diner vindt ook nog eens in het speciale restaurant The Pinnacle plaats. Dan ga je zogenaamd op het schip uit eten. De mannen zijn van plan een Porterhouse te nemen. Dat is een klein uitgevallen stuk koe dat je op je bord krijgt. De dames nemen bescheiden een filet Mignon van 7 ounce. Alles is hier in Amerikaanse maten en gewichten, daar moeten we nog steeds aan wennen. De Canadezen zijn over gegaan, al jaren geleden, op het metrieke stelsel en graden Celsius, dat is voor ons een stuk makkelijker. Het gaat zelfs zover dat als de temperatuur omgeroepen wordt ( zoals elke dag gebeurt) , de temperatuur in Fahrenheit en in Canadien i.p.v. Celsius wordt vermeld. Daar hebben we bezwaar tegen gemaakt. De Europeanen zijn er ook nog. Nu gaat alles weer in Celsius en Fahrenheit uiteraard. Maar dit allemaal terzijde. Verder hebben we het vandaag helemaal kalm aan gedaan. Het weer was slecht voor hier, bewolkt, koud en onstuimig. Goed om een rustig plekje op te zoeken en lekker in je boek te lezen. Ik ben gisteren begonnen in een boek over het ware verhaal van een ontsnapping van een Marokkaanse familie uit een gevangenschap in Marokko. Het boek heet “De gevangene” en is geschreven door Malika Oufkir. Het is haar eigen geschiedenis. Het is een ongelooflijk verhaal, niet alleen vanwege de spectaculaire ontsnapping, maar zeker ook over de gang van
zaken aan het Marokkaanse hof van af de jaren 50 tot in de jaren 90, en eigenlijk denk ik dat er nog steeds niets veranderd is. Het lijkt sterk op de verhalen van Sheherazade. Nu is het moment om wat cijfers te geven over de afgelopen 30 dagen. We hebben een afstand afgelegd van 9458 nautical miles, dus vermenigvuldigd met 1,8….. zo’n 17.000 km totaal. Per dag verbruiken we 600.000 liter drinkwater, wat dus heel veel is. Er zit een zoetwatertank onder in het schip van 700.000 liter water. Dat betekent dat men op het schip dus zelf in staat is om drinkwater aan te maken. Het water smaakt naar zoals vroeger in Rotterdam het water smaakte, naar chloor. Er zitten 1330 gasten aan boord en er zijn 580 personeelsleden. De maximumsnelheid van de Rotterdam is 25 knopen, dus 25 nautical mijl. De lengte van het schip is 780 voet en de breedte is 106 voet. Dat moet je door ongeveer 3 delen voor de maat in meters. De kapitein heet Robert-Jan Kan en komt uit Wormerveer. De hotelmanager heet Hans Dernison en komt van Texel. Beide wonen niet meer in Nederland. Ook de hoofdwerktuigbouwkundige, de hwtk, is een Nederlander, Willem Zuidema. Verder lopen er veel jonge jongens rond als aankomend officieren. De kapitein heeft er de sokken ingezet. Hij wil vanavond nog in San Diego aankomen en dat gaat hem lukken ook. We varen hard, wel 20 à 21 knopen. Leuk hoor! Woensdag 2 februari 2011. We liggen dus al vanaf gisteravond half elf hier aan de kade, maar niemand mag van boord. We moeten eerst allemaal langs de immigratie en dan pas wordt het schip vrijgegeven en kunnen we van boord. Om 9 uur worden de laatste passagiers die zich nog niet gemeld hebben, opgeroepen zich als de gesmeerde bliksem te melden met hun paspoort. De mensen die al snel een vliegtuig moeten hebben, zitten zich te verbijten om zoveel nonchalance. Maar goed, even later mogen we toch van boord, dat wordt dan wel na tienen inmiddels en gaan we bij Cees en Elly langs. We gaan samen naar het winkelcentrum, Hortonplaza, want we hebben een lijstje boodschappen dat we moeten afwerken. In het winkelcentrum laten we Jan in een internet café achter en gaan Cees en Elly en ik ieder ons weegs voor wat we te doen hebben. Om half een verzamelen we ons weer bij Jan en gaan we samen het Gaslightdistrict verkennen. Deze wijk ligt vlak achter Hortonplaza en is van oorsprong een van de oudere wijken. De gebouwen zijn allemaal mooi gerestaureerd en nu is het een uitgaanswijk geworden met leuke restaurantjes. Hier waren we ook om de verjaardag van Willy te vieren. Dat Italiaanse restaurant, Pivolano, hebben we teruggevonden en dat nodigde natuurlijk uit voor een lunch. Ik had er toen een heerlijke calamaris frites en dat wilde ik wel weer. Zo gezegd, zo gedaan. En met een flesje witte wijn, aangeboden door Cees erbij, was het genieten geblazen. Daarna als de donder naar de CVS, de Amerikaanse versie van Het Kruidvat, voor de medicijnen en de wijnen. Gepakt en gezakt terug naar het schip waar we toch nog ruimschoots op tijd aankwamen. De sloepenrol die altijd voor vertrek gehouden dient te worden, wordt nu uitgesteld tot morgen. Er zijn op dek 3, het sloependek, nog werkzaamheden bezig. Bij een van de vorige tenderhavens is een reddingssloep uit zijn kabels geschoten, zonder passagiers, en met een vaart in het water terecht gekomen. Dat is een ernstig incident en daarom waren we ook al gisteravond om half elf aangekomen in plaats van vanmorgen om 7 uur. De kapitein heeft de afgelopen dagen heel hard gevaren, 21 knopen in plaats van 16 knopen, om tijd te hebben
voor de scheepvaartinspectie, de verzekering en uiteraard de reparaties. Er liggen meerdere rollen kabel klaar op de kade. Toch zat de gebroken kabel er pas om. Er is geen sprake van nalatigheid. Maar de rest zal uitgezocht worden. Donderdag 3 februari 2011. De vaartocht van San Diego naar Cabo San Lucas is behoorlijk ver en we hebben dus, zoals altijd na een nieuwe start, een zeedag. Het is vanavond meteen formal en we trekken dus weer onze mooie kleren aan. Maar eerst doen we het rustig aan. Ikzelf heb een enrome behoefte aan uitslapen ( hoe kan het met zo’n luie reis). Ik sta dan ook pas om 11.00 uur op. Jan heeft dan allang ontbeten en is zelfs terug in de hut geweest om zijn e-reader te halen. Het 1e deel van de Millenniumtrilogie heeft hij bijna uit en het is ongelooflijk spannend. Ik ben meteen naar de lezing over de eerste 2 havens gegaan, zodat ik weet wat er te doen is en hoe we waar moeten komen ( shuttlebus of taxi of zo ). Om 13.00 uur had ik een afspraak met de kapster hier aan boord. Ze heeft me goed geknipt, het is weer lekker kort. Om 2 uur hebben we onze leesmanie onderbroken voor een partijtje bridge, wat toch ook erg ontspannend is. De sloepenrol wordt weer uitgesteld, nu in verband met het roerige weer. De zee is onstuimig en je moet er niet aan denken dat een van de, toch wel oude, passagiers tegen de vlakte gaat. We houden hem nu morgen vlak voor vertrek. Met deze eerste formal night, dus eten in smoking en het lang, bestaat het menu uit het Captain’s diner. We kiezen bijna alle zes als hoofdgerecht Thermidor, dat is een kreeftenstaart en een filet Mignon, een heerlijke combinatie. En na afloop, als dessert, kwam de verjaardagstaart voor Jan op tafel. Er wordt natuurlijk ook voor hem gezongen, een grappige traditie. In het theater stelt de kapitein aan de passagiers zijn officieren voor en dat gaat gepaard met een drankje. Dat pikken we nog mee en dan genieten we van een optreden van een Iers stel met viool en gitaar. Ze kunnen, zoals zoveel Ieren, lekker zingen en wij vinden het weer helemaal goed. The wild Rover en Molly Malone gaat er altijd in. Morgen komen we in onze eerste Mexicaanse haven aan. Hopelijk is het weer beter en vooral warmer dan vandaag. Vrijdag 4 februari 2011. Vandaag zijn we in de eerste haven in Mexico aangekomen, Cabo San Lucas. Eigenlijk heet het hier Los Dos Cabos, want hier een klein stukje vandaan ligt Cabo San José. Dat is een vissersplaats gebleven, maar Cabo San Lucas is een echte toeristenhaven en dito badplaats geworden. De stranden vlak om de hoek zijn breed en van mooi zand voorzien. Pal aan het strand ligt een gigahotel van de keten RIU, prachtig. Als je hier zit, hoef je er helemaal niet meer af. Maar wij zijn niet zo ver gekomen, want rond de haven liggen allemaal terrassen en een paar schitterende winkelcentra.
En natuurlijk voor de bling bling vind je hier ook de mooiste juwelierszaken met diamanten, horloges van alle dure merken en de modehuizen, zoals Cartier en Bulgari. Ik heb een diamanten ring van 7 karaat gepast voor slechts 27.000 dollar, echt een koopje. Hier kon ik echt mijn lachen niet houden, als je zag hoe ik er uitzag met mijn zonneklep op en zo. Ik snap niet hoe die zaken allemaal kunnen bestaan met al dat personeel er in dat werkelijk niets te doen heeft. Maar de prijzen zullen we een keer of 4 over de kop gaan. Dan kan er best wel een korting van 70% (!) af, ook zo iets onbegrijpelijks. Ik heb het aanbod maar gelaten voor wat het was, dat kan iedereen begrijpen, toch?
Natuurlijk hebben we een terrasje gepikt en daar onze 1e Margherita van deze reis gedronken. Het werden er meteen 3 voor Jan en 2 voor mij. En natuurlijk hoort daar een bak nacho’s bij met Guacemole, een soort avocadodip. Dat kunnen we ook elke dag hier aan boord krijgen bij de bar bij het zwembad en even lekker, maar zo aan de wal heeft het toch wat anders. We hebben ook een paar open sandalen gekocht allebei. In de loop van de vakantie kwam ik er toch achter dat ik die echt wel nodig had en Jan ook met zijn nog steeds licht ontstoken teen. We zijn er allebei erg blij mee. Deze stop duurde niet zo lang, maar van 10 tot 4 uur en er moest nog getenderd worden ook, waarbij de excursies altijd voor gaan. Het is dan wel duidelijk dat we het bij een wandeling en wat shopping gelaten hebben. Het zonnetje scheen heerlijk en we hebben genoten. Terug op het schip hebben we op het
achterdek een kopje thee gedronken en zelfs nog een paar walvissen gezien vanuit de verte en ook een paar vliegende vissen. In de haven wemelde het van de pelikanen en er zwommen ook een paar zeehonden rond. Die beesten volgen gewoon de jachten die binnenkomen. Waarschijnlijk gooien die hun overgebleven proviand overboord en weten de dieren dat. Nadat we de zon in de zee hebben zien zakken, was het tijd om naar de hut te gaan en ons te gaan omkleden voor het avondeten. Ook moet de website afgemaakt worden, want er is alweer een week voorbij en dan moet de tekst op de site geplaatst worden. Morgen hebben we weer een haven, dan komen we aan in Puerto Vallarta, maar daar over meer in de volgende week.
