WIL JIJ OOK ‘OP REIS’ IN EEN PERSOONLIJK COACHINGSTRAJECT? Irenka van den Hout (VMC voorzitter en Hoofd Communicatie MVO Nederland) volgt een persoonlijk traject bij Leiderschapscoach Esther van Toledo. In haar blog op de VMC site maakt Irenka VMC leden op openhartige wijze deelgenoot van haar sessies. De blog van Irenka geeft een mooi beeld van de reis die je kunt maken als je een persoonlijk traject volgt bij Esther. De laatste coachingsessie uit een serie van zes vindt zelfs live plaats tijdens de vakbeurs MARCOM13, onder de titel ‘De kracht van kwetsbaarheid’. Onderstaand de eerste drie blogs van Irenka. Veel dank Irenka voor je openhartigheid! Ben je na het lezen van de blogs benieuwd naar wat ik voor jou kan betekenen? Ik nodig je uit om contact met mij op. Je kunt me bellen op 06-‐28915833 of een mailtje sturen
[email protected] Hartelijke groet, Esther van Toledo, MBA www.esthervantoledo.nl
SESSIE 1 -‐ RUIMTEREIS Ik heb zojuist een ruimtereis gemaakt! Anders gezegd: ik heb de onmetelijke ruimte in mezelf ervaren en een glimp opgevangen van hoe het voelt om mezelf te accepteren, met al mijn gebreken èn mijn mooie kanten. Dat smaakt naar meer! Leiderschapscoach Esther van Toledo begeleidde me op mijn reis. Esther helpt mij in zes bijeenkomsten van anderhalf uur mijn behoeftes te leren herkennen, die uit te spreken en daarnaar te handelen zonder mijzelf en mijn omgeving te benadelen. Ik heb namelijk gemerkt dat ik de neiging heb om de verantwoordelijkheid voor impactvolle keuzes in mijn leven bij een ander neer te leggen. Bij een sterke persoon uit mijn omgeving bijvoorbeeld; bij mijn baas, mijn partner, mijn dokter, …. Als ik mijn behoeftes al uit tegenover mijn naasten, dan gebeurt dat meestal op een wat agressieve toon en vind ik het moeilijk om ze bij mezelf te houden. Het is alsof ik mijn ego moet aanspreken om dat wat ik nodig heb ‘out in the open’ te krijgen. Door mijn competitieve energie enerzijds en behoefte aan bevestiging anderzijds lukt het me vaak niet ècht contact te maken en mijn zorgzame kant te tonen. In de sessies met Esther wil leren me vanuit mijn centrum te ontfermen over mijzelf en anderen. “Vanuit het hart dus”, hoor ik haar in gedachten aanvullen. De eerste bijeenkomst begon met een grondingsoefening. Esther vroeg me mijn hooggehakte laarzen uit te trekken, stevig te gaan zitten, mijn ogen te sluiten en vanuit mijn flanken te ademen. Ze nodigde me uit me een horizon voor te stellen, ongeveer op de plaats waar zij tegenover me op de bank zat, en die eerst naar me toe en vervolgens ter hoogte van mijn ogen door me heen te halen. Hetzelfde deed ik ter hoogte van mijn liezen. Van mijn torso maakte ik in gedachten een grote kiezelsteen, die ik in een prachtige poel gooide. Langzaam zakte mijn lijf naar de bodem om daar zacht in het zand te landen. Een golf van rust, liefde en acceptatie stroomde door me heen. Vanuit die sensatie opende ik mijn ogen. Aangemoedigd door Esther speelde ik met mijn energieveld. Ik voelde me een stuk langer; alsof de ruimte tussen mijn ribben was vergroot en engeltjes mijn kruin iets omhoog trokken. Als vanzelf vulde ik de kamer zonder afbreuk te doen aan Esther. Mijn energie kroop tegen de muren op, voor èn achter me. Nog even en het plafond ging omhoog! Esther daagde me uit om te kijken of ik hetzelfde kon terwijl ik mijn thee dronk of me voorstelde dat een familielid de kamer betrad. Dat eerste lukte, het tweede vond ik een stuk moeilijker; ik voelde de energie weglekken. Met het in contact blijven met mijn eigen kracht ga ik de komende weken oefenen. We spraken over mijn behoefte om te zorgen voor een ander, waaraan ik nauwelijks toe durf te geven uit angst uit mezelf te verliezen. Die angst heeft een aantal persoonlijke keuzes beïnvloed die ik hier niet kan bespreken omdat die niet alleen mijzelf betreffen. Ook andere onderwerpen, waar ik fysiek op reageerde als ze voorbij kwamen, bekeken we nader. Behoeftes, waarvan ik niet wist dat ik ze had, kwamen boven. Esther creëerde een sfeer van vertrouwen, waarin ik mijn twijfel en vrees kon uitspreken. Ze toonde me de weg naar de oplossing. Ik kijk er dan ook naar uit die in komende sessies verder te verkennen. Irenka van den Hout
SESSIE 2 -‐ BELLENBLAAS Redelijk gestresst kom ik bij Esther aan; ik voel me overvraagd, zowel privé als op het werk. Ik merk dat ik op beide fronten een terugtrekkende beweging aan het maken ben. Van mijn coach wil ik horen of dat terecht is. Heb ik de situatie goed ingeschat of moet ik de confrontatie aangaan? Esther heeft mijn gemoedstoestand goed aangevoeld. We ontmoeten elkaar deze keer niet op de Rotterdamse flexplek HNK, maar in Centrum Djoj. De zolder van deze spirituele locatie leent zich goed voor lichaamswerk. Voordat we beginnen met een grondingsoefening, vraagt Esther me om mezelf te tekenen. Naast de gebruikelijke bos met krullen komt er een poppetje met enorm lange armen op papier te staan, langer dan haar lijf, die tot ver onder haar voetzolen reiken. Op de schouders rust zo veel druk dat ze een beetje zijn ingedeukt. De beentjes zijn kort maar energiek. Klaar om (weg) te rennen. Per lichaamsdeel geef ik het spanningsniveau aan. Stemming: weemoedig. Met begeleiding van Esther op mijn reis naar binnen, concentrerend op mijn lichaam, komt er als vanzelf speelsheid los. Ik merk dat er meer speelsheid in mij zit dan ik had gedacht. In mijn lijf komt een soort bruisend gevoel los, een lach verschijnt op mijn gezicht, en ik laat mijn zorgen achter me. Beelden komen op, zonder dat Esther deze benoemd, ik ben op reis in mijzelf. Ik word deel van de zolder in plaats van dat ik me ín de ruimte bevindt. Denkend aan mijn lievelingsboom adem ik rust en ruimte in en laat ik me vullen met warmte en kracht. Tijdens een compassie-‐oefening krijg ik een 180 graden ander perspectief op mijn gestelde zorg dan ik van tevoren dacht. Ik ervaar ik dat ik voldoende liefde in me heb om de mensen om me heen te helpen, en voel ik ook waar momenteel mijn grenzen liggen. Ik leer hoe ik mijn onhandigheid op hulpverleningsvlak onder woorden kan brengen. Wat een opluchting! Met als motto ‘spelen helpt!’ krijg ik een buisje bellenblaas mee naar huis. Esther legt uit waarom: “Bij het blazen van bellen openen de longen en de rug zich, zakt de buik en komt de amygdala tot rust. Dat is het deel van je hersenen dat je angst reguleert.” Een paar dagen na deze coachingssessie breng ik een weekeinde als vrijwilliger door in het Mappa Mondo huis in Waalre. Een liefdevolle plaats waar ernstig zieke kinderen -‐ te goed voor het ziekenhuis, maar te ziek om thuis te wonen -‐ worden opgevangen. Ik mag zorgen voor het driejarige jongetje Z. Als ik hem ’s morgens in bad doe, wijst hij gebiedend naar de bellenblaas. Mentaal een groetje naar Esther sturend, blaas ik met hem mee. Pff, even een ander perspectief. Niet de wereld is het probleem, maar mijn staat van zijn. En dan stroomt het weer. De vraag die ik had aan het begin van de coachingssessie, wilde Esther trouwens niet beantwoorden. Maar heb ik zelf beantwoord gekregen, vanuit mezelf en de rest komt naar me toe dat vertrouwen heb ik nu. Ze nodigde me uit om ze aan mijn hart te stellen. En terecht. Dat weet wat ik moet doen ;-‐) Irenka van den Hout
SESSIE 3 -‐ ONTWIKKELDRANG ‘Wil ik nog wel gedreven worden door de wens me continu intellectueel te ontwikkelen?’ Met die recent opgekomen vraag begin ik wat verwonderd over mezelf aan de derde coachingssessie bij Esther van Toledo. Verwacht ik nog langer van een baan, mijn partner en mijn netwerk dat ze me verder helpen op de weg naar … Ja waarheen, eigenlijk? Kan ik me niet beter concentreren op het inzetten van mijn talenten en het verrijken van mijn gevoelsleven in het hier en nu in plaats van toe te werken naar een toekomstige maatschappelijke positie, waarvan ik niet eens weet hoe die er precies uitziet? Leergierig is de competentie die ik jaren lang met trots op mezelf heb geplakt. De ene opleiding na de andere heb ik afgerond. Maar was de drijfveer wel zo positief? Kwam die niet deels voort uit een gevoel van schaamte over mezelf. Uit onzekerheid over mijn verstandelijke capaciteiten? Aan wiens verwachtingen wil ik eigenlijk nog voldoen? Wanneer is het genoeg? Tijdens een somatische meditatie met als thema zelfcompassie ervaar ik hoe afhankelijk ik me opstel van anderen in mijn omgeving. Daar waar ik het ene moment de wortels uit mijn voeten voel schieten en als een huis sta, verlies ik het contact met de grond en mijn eigen kracht op het moment dat de ander in beweging komt. Van die zelf geconstrueerde afhankelijkheid wil ik af. Ik wil vrij zijn. Vrij van schuldgevoel en vrij van – al dan niet zelf ingevulde -‐ verwachtingen van derden. Vrij om mijn eigen behoeften als uitgangspunt te nemen. Vrij om me te ontwikkelen vanuit het hart in plaats van voortgedreven te worden door wilskracht. Een andere oefening maakt duidelijk dat alles wat ik nodig heb om dat te bereiken al in mij aanwezig is. Esther laat me mijn hand bewegen terwijl ik die volg met mijn blik. Vervolgens vraagt ze me hetzelfde te doen met mijn ogen dicht, waarna ze me uitdaagt mijn hand te zíjn. Het contrast tussen mechanisch een opdracht aan mijn hand geven en van binnenuit een beweging laten ontstaan, is enorm. Dat wat eerst een houterige beweging was, wordt een vloeiende lijn. En dat alleen maar omdat mijn wil en mijn hand één zijn. Ik ben mijn hand. Ik ben de ruimte. Ik ben de ander. Het maakt niet uit wat de sterke persoonlijkheden in mijn omgeving doen en waar zij zich bewegen. Mijn vrijheid hoef ik niet langer te definiëren ten opzichte van hen; ik ben voortaan mijn eigen ijkpunt en ga me vloeiend door het leven bewegen. Net zoals mijn hand. Dat betekent wel dat ik anderen niet de schuld kan geven als het misgaat. Ik draag zelf de verantwoordelijkheid voor mijn keuzes. En zo hoort het ook. Ik voel me al een stuk rustiger dan een maand geleden. Maar spannend en wat onwennig is het wel, om steeds minder over te hellen en de ruimte in mezelf te ervaren. Ben benieuwd of het mijn schrijfstijl zal beïnvloeden! Irenka van den Hout
SESSIE 4 – EEN DOGMA ARMER Hoera! Ik ben weer een dogma armer; die van ‘afspraak is afspraak’. Zowel zakelijk als privé heb ik die overtuiging de afgelopen weken laten varen. Voor nieuwe inzichten is altijd ruimte en voor de waarheid is het nooit te vroeg. Ook nooit te laat, trouwens. Het resultaat? Nieuwe mogelijkheden werden mij aangereikt. Alles ligt nu open. Natuurlijk schiet ik nog af en toe in de (keuze)stress, maar dankzij de door coach Esther van Toledo aangereikte oefeningen kan ik vrij snel mijn natuurlijke staat bereiken, in alle opties iets moois ontdekken en de tijd zijn werk laten doen. Even wat energie tekort? Een paar minuten schudden met mijn hele lijf terwijl ik uit mijn onderbuik een lach laat opborrelen, en ik kan er weer helemaal tegenaan. Geïnspireerd door de TED talk van Brene Brown besprak ik met Esther de kracht van kwetsbaarheid. In het Engels van deze Amerikaanse wetenschapper klinkt het niet alleen stoer maar lijkt het ook logisch dat je je moet openstellen: “Vulnerability sounds like truth and feels like courage. Truth and courage aren't always comfortable, but they're never weakness. […] Vulnerability is the birthplace of love, belonging, joy, courage, empathy, and creativity. It is the source of hope, accountability and authenticity. If we want greater clarity in our purpose or deeper and more meaningful spiritual lives, vulnerability is the path.” Ik heb ervaren dat Brene gelijk heeft; door open te zijn over mijn grenzen en behoeftes heb ik een voller leven. Ik geniet met volle teugen. Toen de gelegenheid zich voordeed om tijdens MARCOM13 in de speakers corner op een zeepkist te gaan staan, twijfelde ik geen moment; over leiderschap vanuit het hart moest het gaan. Hoe dat beter illustreren dan mijn laatste coachingssessie met Esther live te doen? Dat wordt vast oncomfortabel, maar ik ga ervoor. Als voorzitter van VMC, een netwerk voor vrouwen in Marketing en Communicatie, wil ik mijn vakgenoten graag laten zien hoe coaching je kan helpen eigenaar te worden van je leven, zowel in je carrière als privé. Daarom hebben wij VMC Coaching opgericht. Wil jij ook het verschil ervaren tussen een drive op basis van wilskracht en een drive vanuit je hart? In contact komen met je natuurlijke staat? Kom dan op woensdag 12 juni naar de RAI in Amsterdam. Om 14.45 uur geef ik je een kijkje in mijn coachingstraject in het vertrouwen dat je er zorgvuldig mee om zult gaan. Irenka van den Hout
