Tshwa r a n a n g Hospi ce Welfare Registration No 024-331-NPO (2003-02-10) Phone: 011 805 6556 fax: 011 312 2294 Cell: 082 458 9366
P.O.Box 6739 Halfway House 1685 South Africa
Nieuwsbrief, Ivory Park, April 2005 April, de maand dat iedereen in Nederland de blaadjes aan de bomen kijkt, het eerste lammetje voorzichtig ronddartelt en kuikentjes argwanend rond hun moeder drentelen. Ik vertelde daarover aan 3 caregivers die mopperden omdat het regende en de herfst zich aankondigt. De ochtenden en avonden al killer, af en toe een vestje nodig, maar midden op de dag is het heerlijk warm. Herfst in Zuid-Afrika, je merkt verder weinig aan de natuur, alleen het gras is lang met grote zaadpluimen en de droge tijd breekt aan. Als ik denk aan het ritme van een mensenleven en dat zet naast het ritme van de natuur dan denk ik aan geboren worden, jong zijn, ouder worden en in wijsheid en vol levenservaring oudgeworden weten dat sterven deel van leven is. Hier in Ivory Park staat dat levensritme volledig op zijn kop. Het leven lijkt op lente en winter. De zomer en de herfst vallen bij zovelen weg door Hiv/Aids. Het is een ritme van geboren worden en jong sterven. Ik wil in deze nieuwsbrief iets vertellen van dat ritme aan de hand van ervaringen van de afgelopen weken en het vooral toespitsen op het lot van de kinderen.. Aan de hand van concrete gebeurtenissen wil ik jullie vertellen wat er hier met kinderen gebeurt. Met Morwesi bezocht ik een tijdje geleden Diana, een jonge moeder met een tweeling van ongeveer 4 jaar. Haar moeder zorgt voor haar en vertelt tussen neus en lippen door dat ze al een dochter verloor aan die “rotziekte”, dat de zus van Diana die in het huisje op een stoel hangt ook lijdt aan die rotziekte, dat ze overblijft met kleine kinderen en geen inkomsten heeft, dat ze moe is en niet wil dat de buren weten wat er aan de hand is. Een week later is Diana overleden. Als ik denk aan de toekomst van die tweeling......................... Er zijn steeds meer child-headed family’s in Ivory Park. Dat betekent dat wanneer de ouders zijn overleden, meestal aan Aids, dat de achterblijvende kinderen moeten zien te overleven en de oudste als vanzelf de zorg overneemt. Adriaan Backer en Saskia Flipsen van Stop Aids Now, met een regisseur en filmer van BNN bezochten Zuid-Afrika om de kwetsbare situatie van kinderen en jongeren vast te leggen voor een uitzending op 25 Mei op BNN, Warzone. Er zal in deze uitzending ook een deel gewijd zijn aan de situatie in Ivory Park. Zo bezochten we met hen een jonge tiener Tsintswalo, die in een shack, (een huisje van golfplaat, ijzer en kratten) voor haar broertjes en zusjes zorgt. Op het moment dat de filmploeg aankomt heeft ze net haar ‘voortuin’ aangeveegd, het zand vertoond verse harksporen. Ze heeft een vriendin uit haar supportgroup op bezoek en spontaan en als vanzelf raken die 2 vrouwen aan de praat met elkaar over hoe ze het
leven ervaren. Een teenager die eigenlijk uit wil gaan, ontdekken en genieten. Ze heeft nu de zorg voor de kinderen en te dealen met een voortdurend gebrek aan letterlijk alles. Haar vriendin heeft pas haar man verloren aan Aids, is zelf besmet en heeft 4 kinderen. Als gedurende het gesprek bij beide vrouwen de tranen over de wangen lopen zegt de een tegen de ander : “don’t cry”! Ondertussen loopt een dochtertje van haar binnen, die tegen ons zegt dat ze zo trots is op haar Hiv-besmette moeder en die ondanks dat zo goed voor hen zorgt. Dat ze in de support groep heeft geleerd dat er medicijnen zijn om haar moeder langer te laten leven, dat je erover moet praten en dat ze dat doet met haar schoolvriendinnen. (Een support groep biedt plaats aan mensen die bij elkaar komen om ervaringen uit te wisselen, elkaar sterker te maken, om verdriet en toekomst te delen en uit te dragen wat Hiv/Aids is en met je doet) Als ik denk aan het lot van die 4 kinderen en aan Tsintswalo en de kinderen waarvoor zij zorgt....................... We bezoeken Teddy, een jongen van 18 die voor zijn zusjes van 13 en 16 zorgt. Hij wil een echt huisje en vooral naar school. Als ik aan dat drietal denk......................... We bezoeken die dag ook Raesibe, een jonge vrouw van 21 die werkelijk doodziek dezelfde ochtend nog met een taxi naar Midrand is geweest om voor haar zoontje van 1 jaar een grant van 170 rand per maand aan te vragen (ongeveer 22.50 euro). Het is in Zuid Afrika zo geregeld dat je een financiele ondersteuning kunt aanvragen als je bewezen ernstig ziek bent en niet voor je kind kunt zorgen. Je dient in persoon aanwezig te zijn en een geboortebewijs en een identificatie te overleggen. Dit kan niet door anderen worden overgenomen. Dit bezoek heeft me byzonder geraakt. Enerzijds omdat ze zo liefdevol wordt verzorgd door haar moeder en oma, maar vooral omdat ze zo ziek en mager als ze is nog wil zorgen dat haar kind een grant heeft en haar moeder zo kan zorgen voor dit kind. Raesiba is 1 dag later overleden. Als ik denk aan dit kind.......................
Vandaag bezochten we Morena, alweer een jonge vrouw met een dochterje dat Toto heet. We vinden haar in een klein donker slaapkamertje. Voor de foto schikt ze nog haar dekens, laat trots haar mooie nachthemd zien. Hoe lang heeft ze nog de moed als je tegelijk de angst ziet, die uit haar grote ogen spreekt?
Als ik aan Toto denk............
Dan naar Gemina. Gemina is er slecht aan toe en heeft veel pijn vooral door doorligwonden. Gemina heeft een zoon Mothlapule, die samen met zijn oom in het keukentje zit. De broer van Gemina vertelt een rauw verhaal. Gemina woonde met haar zoon bij haar zus. Die zus dacht dat Gemina behekst was en liep alle wonderdokters af voor geneesmiddelen die veel geld kosten en niet hielpen. Deze broer nam hen nu in huis en wil zo goed mogelijk voor hen zorgen. Hij vertelde dat hij wil praten over ‘de ziekte’ Hij zal worden uitgenodigd in de support groep. Als je de stigma’s hier kent en vooral de ontkenning en afwezigheid van mannen dan toont deze man de moed en de liefde om zijn zus en neefje te verzorgen en dat raakt ons. Als ik aan Motlapule denk................. De situatie van kinderen zoals hierboven beschreven is in feite een heel kwetsbare. Gevaarlijk ook als er geen goede beschutte en veilige opvang is voor deze kinderen, geen goede zorg, onderwijs en overdracht van waarden en normen. Als verzorgers van deze kinderen geen steun ontvangen, als deze kinderen geen toekomst wordt geboden, dan is het gevaar erg groot dat ze hun heil gaan zoeken in de grote stad met alle gevolgen van dien. Straatkinderen, verslaafd aan lijm en drugs, prostitutie en grote kans te verdwijnen in criminaliteit. Er kan dan een situatie ontstaan waarin kinderen opgroeien zonder geweten. Als ik terug ga naar het begin van deze nieuwsbrief, naar het levensritme van geboren worden, jong zijn, ouder worden en oudgeworden weten dat sterven onderdeel is van leven, dan worstel ik met de vraag of je dat kunt terugzien in het leven van bovenstaande mensen? Is niet het hele perspectief van leven verstoord? Waar halen deze jonge mensen de moed vandaan te glimlachen en te zeggen dat het goed met ze
gaat. Hoe kan ik de moed verstaan van een vrouw die bijna het leven verlaat en toch nog op pad gaat om haar zoon enige toekomst te bieden? Hoe kan ik de ogen vol moed geloven als ik weet dat binnenkort ook dit leven eindigt? Hoe versta ik, ondanks het stigma, de moed en de liefdevolle zorg voor hun naasten van zovelen? Hoe versta ik de lach, de aanhankelijkheid van al die kinderen? Hoe versta ik het eindeloos lijkende geloof van jongeren in een betere toekomst? Mij bekruipt een gevoel van welke God woont in deze mensen. Hoe kan ik waarmaken wat mij/ons gevraagd wordt? Als ik negatief wil interpreteren dan kan ik denken: waarmee zijn we bezig, het helpt toch niet. Maar dat is schijn. De moed van deze mensen kan ik niet goed plaatsen, daar ben ik eerlijk in, maar het zegt me wel door te gaan. Door te gaan met de opzet van een care center/hospice, waar mensen in een veilige omgeving een bed, goede zorg, warme aandacht en waar mogelijk medische hulp kunnen krijgen. Waar ruimte is om aan familie en kinderen aandacht en zorg te bieden. Waar professionele hulp geboden kan worden. Door te gaan als het gaat om zorg voor de kinderen die nog aan hun levensritme beginnen. Ze verdienen kind te mogen zijn. Te spelen, naar school te kunnen, in eigen omgeving op te groeien met alle aandacht, steun en liefde waar kinderen recht op hebben. Een toekomst van lente, zomer, herfst en winter, ofwel een meer compleet levensritme. Door te gaan met wegen te zoeken dit mogelijk te maken, mensen erbij te betrekken en te motiveren de handen met ons in elkaar te slaan. Doorgaan juist omdat zovelen in Nederland en Zuid-Afrika die steun bieden en ons allen hier bij Tshwaranang de moed geven om door te gaan. Baie baie dankie en Tshwaranang, ofwel laten we elkaars handen blijven vasthouden. Lieve groet Trees Stege Kontaktinformatie: Zuid-Afrika Trees Stege PoBox 39207 Moreletapark 0044 South Africa Tel +27 72 37733253 Email
[email protected] Bankdetails Tshwaranang Hospice South Africa Standard Bank Tshwaranang hospice Acc.nr. 202516768 Branche code 001155 (Midrand)
Nederland Kees de Mey, Beurtschippershoek 4, 3981 TB Bunnik telnr. 030 6562270 Email
[email protected]
Nederland Abn/amro o.v.v. Tshwaranang rek.nr. 61 83 00 759 Epe
Extra: een bijlage met een overzicht van de huidige voortgang, acties en ontwikkelingen.
