WEL & WEE van Pinokio

WEL & WEE van ‘Pinokio’

Stichting Kindertehuis ´Pinokio´ Murraijstraat 21 2291 PZ WATERINGEN Telefoon: 0174-221386 ING Bank: rek.nr. 67.57.72.559 Postbank: rek.nr. 529223 Website: http://www.pinokio.nl

-2– Juni 2007 Nr. 26 Inhoudsopgave

VOORWOORD TERUGBLIK OP 15 JAAR PINOKIO ONDERWIJS OP PINOKIO BOUWACTIVITEITEN DE RECHTELIJKE MACHT ACHTERGROND VAN DE KINDEREN ZOMAAR WAT GEDACHTEN OVER DE WEBSITE VAN DE PENNINGMEESTER IMPRESSIES VAN VRIJWILLIGER PIETER SPONSOR-DINER IN LAREN FINANCIEEL VERSLAG OVER 2006 UW GIFT EN DE FISCUS BESTUURSLEDEN IN NEDERLAND

3 4 6 7 11 12 14 15 16 18 21 22 23 24

-3– Juni 2007 Nr. 26 VOORWOORD Voor u ligt weer een stevige Wel & Wee. Het is dan ook een jubileumnummer: de Stichting Kindertehuis Pinokio bestaat dit jaar 15 jaar! Daarom vindt u in dit nummer allereerst een leuke “Terugblik op 15 jaar Pinokio” van de hand van oprichtster en grote trekker van het geheel: Lucia Schulman. In “Zomaar een paar gedachten” probeert Jan Wittebrood zijn band met Pinokio in woorden te vatten, gevolgd door “Impressies van vrijwilliger Pieter” uit België die vertelt over zijn ervaringen in Brazilië eerder dit jaar. In “Sponsor-diner in Laren” wordt u uitgenodigd het lustrum-sponsor-diner mee te maken dat in november wordt gehouden. Tenslotte volgen een tweetal stukjes over de financiën: allereerst het “Financiële Jaarverslag over 2006”, gevolgd door “Uw gift en de fiscus” waarin wordt uitgelegd dat het voordelig kan zijn uw gift te doen in de vorm van een lijfrente. Zoals in het Financiële Jaarverslag wordt voorgerekend sluit de voorlopige begroting voor dit jaar met een tekort van ruim € 50.000. Wij hopen van harte dat u wilt meehelpen dit tekort te dekken, ook door anderen op het goede werk van Pinokio te attenderen: wie wil niet graag kinderen helpen die echt niet zonder onze hulp kunnen indien die hulp zo is georganiseerd dat er echt niets van de gift verloren gaat aan overheadkosten? Wij wensen u veel leesplezier en een fijne zomer! Aad Cooiman

-4– Juni 2007 Nr. 26 TERUGBLIK OP 15 JAAR PINOKIO De tijd vliegt en als je dan even bij stil staat dat onze Stichting nu 15 jaar bestaat is dat haast niet voor te stellen. Velen van U kennen onze geschiedenis vanaf dag 1 maar de nieuwe vrienden van Pinokio nog niet. Dit jubileum jaar is dan het juiste moment om even een blik terug te werpen. Van jongs af aan droomde ik er al van om later wat voor de meest arme kinderen in Brazilië te kunnen doen. In 1992 zijn de eerste stappen genomen om deze oude droom van mij tot werkelijkheid te doen komen. Welgemoed toog ik naar een notaris om de eerste statuten van de Stichting te laten maken. De eerste 3 jaren zijn in Nederland gebruikt om voorbereidingen te treffen, concretere plannen te maken, inzamelen van een deel van het benodigde geld om het tehuis te bouwen, bouwtekeningen maken, kleding, kleine huisraad en speelgoed voor onze toekomstige kinderen inzamelen etc. Lucia ca. 13 jaar

Om aan geld te komen hebben wij huis aan huis gecollecteerd, oude kranten en vodden verkocht, handwerkjes gemaakt en verkocht, op braderieën gestaan met geschonken spullen die wij niet naar Brazilië konden vervoeren, bedelbrieven en zelfgemaakt folders verspreid. Vele folders en brieven hebben wij gratis mogen kopiëren op het kantoor van het Waterleiding Bedrijf PWN in Laren. Het is ons gelukt de aandacht van het tijdschrift Margriet te krijgen dat een mooi artikel over onze Stichting heeft gepubliceerd en hierdoor hebben wij meer bekendheid gekregen die ten gevolge had dat er vele donaties zijn gekomen.. Ook Charles Groenhuizen die toentertijd presentator van het programma Nova was heeft mij de kans gegeven om op de televisie onze plannen te komen uitleggen en binnen een week hebben wij 600 giro‟s binnen gekregen als gevolg van het 10 minuten durende interview. Jeroen Boekel, een stijldanser, heeft een dans Marathon van 24 uur gehouden ten bate van Pinokio. Iedereen kon hem voor elk willekeurig bedrag per uur sponsoren. Dit is een prachtig evenement geworden! Kunt U zich voorstellen: iemand die 24 uur achter elkaar, met verschillende partners natuurlijk, vol enthousiasme stijldanst? Hij mocht iedere 2 uur 10 minuten pauzeren om iets te drinken en naar het toilet te gaan. Hij heeft de medewerking gekregen van een dansschool, van verschillende partners en heeft het die 24 uur volgehouden met het gevolg dat hij fl. 20.000,00 bij elkaar heeft gedanst.

-5– Juni 2007 Nr. 26 Wat de bouwplannen betreft denk ik met veel liefde en dankbaarheid terug aan Engel Stam (toen ook werkzaam bij het PWN) die meer dan 600 uren heeft besteed om het tehuis, met alle details te ontwerpen en tekenen. Ik ben in contact met hem gekomen via Jan Wittebrood die ik opzocht om raad te krijgen over het zuiveren van drinkwater. Jan raakte zo enthousiast over onze plannen dat hij onmiddellijk een belangrijke plaats ging innemen in de verwezenlijking van ons project. Een maand nadat hij met pensioen was gegaan is hij dan ook naar Brazilië vertrokken om samen met Rob aan de bouw te beginnen. Hij heeft bij elkaar ruim 2 volle jaren van zijn leven besteed om dit prachtig bouwwerk te realiseren. Beiden werkten zij dagelijks met de plaatselijke metselaars, van 8 uur „s morgens tot 5 uur ‟s middags. Zes dagen in de week, of de zon scheen of dat de regen met bakken uit de hemel kwam vallen: zij waren aanwezig en staken zij hun handen uit de mouwen! Zonder die twee was het huis NOOIT klaar gekomen want in mijn onschuld had ik nooit beseft wat een huis bouwen inhield, laat staan een van dit formaat. Mijn dank en hulde gaat natuurlijk ook naar Anneke Wittebrood die telkens 3 maanden haar man aan ons uitleende. Jan werkte 3 maanden non-stop in Brazilië en ging 3 maanden terug naar zijn gezin en dat gedurende 3 jaar. Daarna kon hij het iets rustiger aandoen en wat minder vaak komen. In zijn enorme kielzog trok hij nog een andere PWN-er mee en wel Henk Brouwer, die ik al kende van het station Laren. Henk is een echte technicus die o.a. de generatoren heeft aangesloten en het elektrische gedeelte van onze watertoren en pomp regulatie heeft gedaan. Hij is vele malen terug geweest voor onderhoudsklussen aan o.a. aan de generatoren. Alles wat kapot is kan Henk repareren, van kinderfietsjes tot generators en wasmachines. November 1995 is de eerste spade in de grond gegaan. 12 oktober (de dag van het kind) 1998 zijn Rob en ik met 31 kinderen die wij inmiddels hadden opgenomen, naar ons nieuw onderkomen verhuisd. Het tehuis was nog niet helemaal klaar maar wij konden onze verhuizing niet langer uitstellen want wij hadden echt geen enkele ruimte meer over in het huis waarin wij onze intrek hadden genomen tijdens de bouw. Na de verhuizing is het tehuis verder afgemaakt en sindsdien leven wij met veel plezier in dit prachtig onderkomen. Jan is nooit meer weggeweest uit ons leven. Ieder jaar komt hij 6 weken echt werken. Iedere keer is er weer iets dat dringend gemaakt of gerepareerd moet worden en hij heeft ons ook later voorgesteld aan Peter Hoogsteder die meerdere keren met hem naar Brazilië is gekomen om ons met veel bouw- en verbouwprojecten te helpen. Peter Hoogsteder heeft geholpen o.a. aan de bouw van ons overdekte speelplaats en alle meubeltjes voor de kamers van de grote meisjes op zolder heeft hij samen met Jan gemaakt. Iedereen, van groot tot klein verheugt zich telkens weer op de komst van deze heren. Zij doen niet alleen geweldig goed werk maar brengen ook een boel gezelligheid met zich mee.

-6– Juni 2007 Nr. 26 ONDERWIJS OP PINOKIO Na het voltooien van het tehuis zijn er plannen gemaakt voor het bouwen van een school aangezien de enige school die Guriri rijk was veel te klein is voor alle kinderen die erbij zijn gekomen. Daarbij kwam het feit dat wij kinderen krijgen van verschillende leeftijden met een enorme leerachterstand. Een aantal van hen heeft zelfs nog nooit een school van binnen gezin. Sommige kinderen, afkomstig van publieke scholen, blijken uit een derde klas te komen maar kunnen geen letter lezen en moeten dan terug gezet worden naar een eerste klas. In een eigen school is dat terugzetten wel mogelijk, maar in een openbare school absoluut niet. Een kind dat niet kan lezen móet op de openbare scholen doorstromen naar de volgende klas waar hij of zij hierdoor helaas verder ook niets leert. Wat heeft het voor zin hen door te laten gaan naar hogere klassen? Uit zeer recente onderzoeken is gebleken dat de Staat Rio de Janeiro het slechtste openbaar onderwijs van heel Brazilië heeft, iets dat wij al heel lang wisten. Wij zijn van mening dat Pinokio niet tevreden mag zijn met alleen de kinderen liefdevol te ontvangen en te verzorgen. Als wij hen niet klaar stomen voor een redelijke toekomst zijn wij maar half bezig. Wij hebben ons bestuur in Nederland bericht over de noodzaak van een eigen school en zij zijn aan de slag gegaan om fondsen hiervoor te werven, en met de giften van vele Nederlanders welke werden verdubbeld door een overheidssubsidie via de NCDO is de school er dan ook gekomen. Het is een prachtige school geworden waar de kinderen met plezier naar toe gaan. Ruim, luchtig en licht met 4 klaslokalen, een keuken, 2 toilet blokken, een kantoortje en een voorraadkamer voor de vele schoolmaterialen. Boven de school zijn slaapkamers en badkamers gebouwd die gebruikt worden door de vrijwilligers die gedurende al die jaren ons zijn komen helpen. De kamers zijn sober maar doeltreffend ingericht. Onze school gezien vanaf het huis

De school bouwen was niet eens zo moeilijk nadat het bestuur voor de nodige centjes had gezorgd. Voor de leraren en leraressen hadden wij een keurige overeenkomst gesloten met de gemeente: wij zouden gratis het gebouw en inrichting leveren en zij zouden leerkrachten, gas, en elektra betalen. Het ging zeggen en schrijven 1 jaar goed. Toen heeft de gemeente het contract opgezegd. Wat nu te doen?? De enige oplossing die snel voorhanden was, was onze kinderen naar een Staatsschool te zenden bijna 20 km verderop.

-7– Juni 2007 Nr. 26 Na veel gesprekken en overleg bleef er voor ons maar één conclusie over: wij zouden onze eigen school als particuliere school moeten heropenen. Wij vonden Tim Bitter en zijn vrouw Corrie bereid om het werven van fondsen voor onze school op zich te nemen. Één van de acties die hij onderneemt is een jaarlijks diner dat gehouden wordt op het College de Brink in Laren. De directie, de leraren en de aankomende koks en obers stellen zich belangeloos ter beschikking, iedere jaar weer, om een prachtige maaltijd klaar te maken en aan betalende gasten te serveren. Tim weet al de benodigde ingre-diënten tot aan de wijn toe cadeau te krijgen, wat inhoud dat de verkoop van de couverts geheel ten bate van onze school komt. Wij, de kinderen en de leerkrachten, die met veel zorg zijn uitgekozen en hun uiterste best doen, zijn bijzonder blij met de school. De kinderen gaan met plezier naar school en de resultaten zijn al heel duidelijk zichtbaar. Onze school heeft 6 klassen, de kleuterklas, de C.A dat een voorbereidende klas is waar de kinderen leren lezen, dan van de 1ste t/m 4de klas van de lagere school. Daarna gaan zij naar een openbare Staatsschool en het blijkt dat onze kinderen veel beter zijn voorbereid op de tweede deel van de lagere school en veel meer weten dan de kinderen die daar vanaf het begin van hun schoolloopbaan op zitten. BOUWACTIVITEITEN Na de bouw van de school dachten wij klaar te zijn met bouwen, maar helaas bleek dat niet zo te zijn. Het tehuis dat voor 60 kinderen was gebouwd bleek al snel te klein te zijn. Wij hadden inmiddels meer dan 80 kinderen onder onze hoede en de verwachting was dat er velen meer zouden komen. Vol is vol zou je denken maar helaas: niets is minder waar. Wij zijn het enige kindertehuis in de wijde omgeving en het is haast onmogelijk om nee te zeggen als de Raad van de Kinderbescherming of leden van de Rechterlijke Macht voor je deur staan met één of meerdere kinderen die zij uit een noodsituatie hebben gehaald. Wij weten dat er absoluut geen andere opvangmogelijkheid is en weten ook dat deze instanties geen kinderen van hun ouders weg halen als de situatie niet echt dringend en ernstig is. Hoe kan je dan weigeren deze kinderen op te nemen? Dus besloten wij een deel van de zolder te gaan verbouwen tot 3 grote slaapkamers met dakkapellen naar Nederlands model (zie foto).

-8– Juni 2007 Nr. 26 Natuurlijk werd ook een grote badkamer gemaakt en nu slapen daar 20 van de grotere meisjes. Het is heel mooi en gezellig geworden met houten balken en de droom van alle meisjes, die nog beneden slapen, is zich zodanig te gedragen dat zij ook naar boven mogen verhuizen. Boven kunnen alle meisjes slapen die zelfstandig kunnen functioneren en goed voor hun spullen en zichzelf kunnen zorgen. Daar boven komt er geen personeel aan te pas, zij moeten alles zelf schoonmaken en onderhouden en het gaat redelijk goed, al moet ik ze zo nu een dan even toespreken. Rob en ik hebben ook boven een slaapkamer met badkamer gekregen zodat wij daar toezicht op kunnen houden. Tevens kwam daardoor een extra kamer vrij beneden. In de loop van de jaren was het ons heel duidelijk geworden dat het gedurende de heetste vier zomermaanden heel gevaarlijk was voor de kinderen om onbeschermd de hele dag buiten te spelen. De zon is dan veel te sterk en de lichtste kinderen liepen verbrandingen op. Dus een overdekte speelplaats was noodzakelijk en met de hulp van Jan Wittebrood en Peter Hoogsteder plus plaatselijke arbeiders werd dit nieuwe project gerealiseerd. De overkapping, speeltoestellen en zandbak

De ruimte is helemaal open en daardoor bijzondere koel in de zomer en wordt nu niet alleen voor spelen benut maar ook voor alle schoolfestiviteiten en verjaardagsfeesten. Echt weer een grote aanwinst voor ons tehuis! Jan en Peter in top tijdens de bouw van de speelruimte

Kinderen bleven binnen stromen en het tehuis was wat leefruimte betreft ook al klein geworden. Slaapproblemen waren opgelost door boven op zolder extra slaap ruimte te creëren maar alle andere vertrekken waren ook te klein geworden voor het aantal kinderen. Wij hadden binnenshuis een werkplaats waar alles wat gemaakt en gerepareerd moest worden gedaan werd. Dus de oplossing om meer leefruimte te creëren was die werkplaats naar buiten te verplaatsen zodat deze grote ruimte voor andere doeleinden gebruikt kon worden. Zo gezegd, zo gedaan, en er werd weer een actie gestart om geld bij elkaar te krijgen voor een nieuwe werkplaats. Achter die werkplaats werd ook een ruimte gecreëerd om de vele fietsen te bewaren. Toen die gereed was kon de interne verhuizing beginnen.

-9– Juni 2007 Nr. 26 De oude werkplaats werd naaikamer. Het is een geweldige ruimte geworden waar de naaister haar hoek heeft gekregen met haar vele verstel goed en nieuwe materialen waar zij de kinderkleertjes van maakt. Misschien leuk om te weten dat het grootste gedeelte van alles wat de kinderen dragen en gebruiken hier in het tehuis wordt gemaakt zoals bovenkleding, pyjama‟s en zelfs de schooluniformen en ook beddenen tafellakens. Wij kopen betrekkelijk weinig kleding voor de kinderen: in feite eigenlijk vrijwel alleen ondergoed, zwembroekjes, sokken en schoenen. Wij krijgen ook regelmatig kleding uit Nederland, maar natuurlijk nooit genoeg om al die kinderen aan te kleden. Wij zijn bijzonder blij met de warme kleding die wij uit Nederland krijgen zoals jacks en jasjes die hier ook nodig zijn in de winter. Maria heeft daar ook haar eigen hoekje gekregen. Zij is diegene die bijhoudt welke kinderen nieuwe kleding nodig hebben en die dan bij de naaister bestelt. Zij is ook diegene die de kleding die te klein is geworden voor Jantje doorspeelt aan Keesje. Zij verdeelt alle kleding die vervolgens een geborduurde naamlabel krijgt zodat ieder kind zijn eigen kleding kan herkennen. Jamilia en ik hebben het achterste deel toegewezen gekregen dat tevens als leslokaal dient voor de grote meisjes die daar leren haken, breien en borduren. Deze lessen gebeuren meestal tijdens de schoolvakanties omdat daar gedurende het jaar weinig tijd voor is, want de meisjes hebben, naast hun school en huiswerk, ook een taak in het huishouden. En natuurlijk hebben zij ook vrije tijd nodig voor ontspanning. De oude naaikamer wordt bibliotheek. Een deel van de boeken is al overgebracht en voor de andere worden nu nieuwe boekenkasten gemaakt. In de loop van de jaren hebben wij heel veel boeken bij gekregen of gekocht. De bibliotheek wordt ook intensief gebruikt door de grotere kinderen die ‟s avonds of in het weekend hun huiswerk moeten maken. De oude bibliotheek wordt dan een extra huiskamer zodat de kinderen verdeeld kunnen worden in twee groepen, want de bestaande huiskamer, al is die groot, is het toch niet groot genoeg om alle kinderen tegelijk te herbergen. Als voorlopig laatste (hopen wij) bouwklus is dan een extra wasruimte gemaakt naast de al bestaande wasserij. Daar komen nu onze nieuwste aanwinsten: een professionele wasmachine, een centrifuge en een droger.

Onze wasvrouwen nog op de oude manier aan het werk

- 10 – Juni 2007 Nr. 26 De twee wasvrouwen hebben 12 jaar lang met gebrekkige en zeer eenvoudige wasmachientjes die met de hand gevuld moesten worden met water, en die niet spoelen of centrifugeren en een was beurt van 5 minuten geven, alle kleding van het hele tehuis moeten wassen. Al die jaren hebben Rob en ik diepe bewondering gevoeld voor beide vrouwen die iedere dag opnieuw een titanen klus lachend klaarden. Nu krijgen zij een echte industriële wasmachine, een centrifuge en voor de regenachtige dagen een droger. In het regenseizoen is het altijd een ware ramp geweest om theedoeken, luiers en schooluniformen op tijd droog te krijgen. Nu is dit probleem opgelost. Dagelijkse was aan de lijn We hopen nu echt klaar te zijn met bouwen. Rob heeft langzamerhand een fobie gekregen voor alles dat met nieuwbouw te maken heeft. Laatst kreeg ik een enorme snauw toen ik opperde dat een garage ook heel goed zou zijn om de nieuwe auto die wij net hebben gekocht, te beschermen tegen de corrosie en de zon. Sinds het begin hebben wij intussen 262 kinderen bij ons gehad. Een deel van hen is nog steeds bij ons. Een aantal kon naar een langere of kortere periode terug naar hun familie die zich inmiddels had geherstructureerd, en een aantal was al volwassen genoeg om hun eigen leven te gaan leiden. Drie meisjes zijn geadopteerd, maar helaas zijn twee van hen weer teruggebracht vanwege aanpassingsproblemen. Een aantal meisjes is al getrouwd en moeder. Gelukkig blijken zij goed voor hun kinderen te zorgen. Twee jongens en twee meisjes zijn bij ons in dienst getreden. Eber is de klusjesman (Rob‟s rechterhand), Carlos werkt op de boerderij (bij de boerin Nina), Vânia en Tatiane zijn kindermeisjes. Geen van de kinderen die bij ons zijn geweest is op het slechte pad gegaan. Met de meeste van hen hebben wij nog regelmatig contact. Sommigen bellen regelmatig en anderen komen op bezoek of zelfs logeren. Het is niet altijd makkelijk om al de kinderen die bij ons aankomen een nieuw levensperspectief mee te geven, maar tot nu toe lijkt het wel te lukken en wij hopen dat het zo zal blijven.

- 11 – Juni 2007 Nr. 26 Op het ogenblik hebben wij 110 kinderen onder onze hoede plus 14 kinderen van inwonend personeel die gewoon mee draaien met het geheel. Dus totaal 124 kinderen. Iedereen zit op school, wij hebben vier jongelui, twee meisjes en twee jongens tussen de 16 en 18 jaar die naast het gewone middelbare onderwijs ook een beroepsopleiding volgen in Campos. Deze opleiding is hen aangeboden door Petrobras: Braziliaanse Olie Mij. Deze vier jongelui gaan 's morgens om half zeven de deur uit en komen pas om en nabij negen uur ‟s avonds terug, 5 dagen in de week. Wij hebben diepe bewondering voor hun doorzettingsvermogen. Het huis is meer dan vol en wij zijn laatst naar de kinderrechter gegaan om hem mede te delen dat wij graag de kinderen willen blijven opvangen die onze hulp nodig hebben maar dat wij niet kunnen blijven groeien zonder hulp van de plaatselijke instanties. Hij beloofde er werk van te gaan maken en wij zijn heel benieuwd wat er uit zal komen. Wat hij inmiddels heeft gedaan: iedereen die een boete heeft gekregen laat hij dat bedrag in levensmiddelen omzetten die zij bij ons moeten bezorgen. Van ons krijgen zij dan een bewijs die zij aan de rechter moeten presenteren. DE RECHTELIJKE MACHT Sinds kort zijn alle leden van de Rechterlijke Macht bij ons in de Gemeente weer eens gewisseld. Meteen na hun intrede hebben zij een bezoek aan ons gebracht en zij waren vol lof over ons werk en beloofden, stuk voor stuk, hun steun en hulp. Natuurlijk waren hun opmerkingen niet aan dovemans oren gericht en wij hebben hen duidelijk gemaakt wat voor hulp wij nodig hebben. Om te beginnen wilden wij heel graag dat de Gemeente “verplicht” wordt aan haar verplichtingen te voldoen die ook inhouden dat zij zorgt voor het onderhoud van kindertehuizen of in ieder geval participeert in de kosten van bestaande kindertehuizen. Ik zeg “verplichten” want al jaren probeer ik hen te overtuigen dat Pinokio niet alleen de verantwoording voor alle kinderen kan blijven dragen. Helaas is echter mijn overredingskracht niet groot genoeg gebleken. Zij komen altijd met smoesjes waarom zij niet aan mijn verzoeken kunnen voldoen. Als overreding niet helpt dan maar verplichten. Maar hiervoor hebben wij wel de medewerking nodig van mensen die in staat zijn iets van de gemeente te eisen en dat is wat tot nu toe ontbrak. Een tijdelijk vervangende rechter heeft wel de gemeente verplicht ons een Maatschappelijk Werkster en Psycholoog ter beschikking te stellen nadat wij hen hadden bericht niet over de middelen te beschikken om deze professionele krachten te betalen incl. alle bijkomende sociale lasten.Het hebben van een Maatschappelijk Werkster en Psycholoog is een wettelijke verplichting.

- 12 – Juni 2007 Nr. 26 Het probleem “schijnt” te zijn dat het om contant geld gaat. Ik heb daar tegenover gesteld dat wij geen contant geld hoeven te ontvangen, de gemeente kan gewoon levensmiddelen naar ons sturen. Ik ben benieuwd of ik nu de smoes heb ontzenuwd en er inderdaad hulp komt. Tot nu toe is de toezegging gekomen dat wij zeer binnenkort een kinderarts, één keer per week, op bezoek gaan krijgen. Dat gaat ons in ieder geval aan tijd schelen, want de wachttijden bij de plaatselijk medische post zijn erg lang. Hopelijk zal hij ook voor de nodige medicijnen zorgen want dat scheelt enorm in de kosten. Wij hebben een jongen van acht jaar met een zeer ernstige geestelijke handicap die heel moeilijk hanteerbaar is tussen de andere kinderen. Voor hem hebben wij dan ook om vervoer gevraagd zodat hij iedere dag naar een speciale opvang gebracht kan worden. Wij hebben ook om een extra leerkracht gevraagd voor de kinderen met ernstige leerproblemen. Wij hebben een aantal van deze kinderen op onze school die de normale gang van zaken ernstig vertragen. Een extra leerkracht zal dan de oplossing kunnen brengen. Dit verzoek bleek een iets moeilijker opgave te zijn voor de rechtbank want de gemeente zal dan iemand moeten aannemen om aan ons ter beschikking te stellen, maar wij blijven hoopvol. ACHTERGROND VAN DE KINDEREN De kinderen die aan ons worden toegewezen zijn allemaal slachtoffers van verwaarlozing, mishandeling, seksueel misbruik of werden in de steek gelaten. Onze gemeente is de armste van de 92 gemeentes die de Staat Rio de Janeiro telt. De ontwikkeling van de mensen staat op een zeer laag niveau, werk is schaars en de inkomsten zijn navenant laag. Onder deze trieste levensomstandigheden zoeken veel ouders troost in de alcohol met alle gevolgen van dien voor hun kinderen. Alle kinderen die bij ons terechtkomen worden met open armen ontvangen en na een zeer korte tijd draaien zij gewoon mee in de dagelijkse gang van zaken. Het is verwonderlijk hoe weerbaar en flexibel deze kinderen zijn. Hun aanpassingsperiode is heel kort. Iedereen gaat naar school, iedereen vanaf 8 jaar heeft een taak, afhankelijk van hun aanleg of kunnen. De meisjes worden bij de huishouding betrokken en de jongens bij het onderhoud van de tuinen en het werk op de boerderij. Wij proberen hen zo vroeg mogelijk bij te brengen dat voor niets alleen de zon opkomt. Iedereen moet beseffen dat als je iets in het leven wilt bereiken dat je dan je handjes uit de mouwen moet steken.

- 13 – Juni 2007 Nr. 26 Een terugblik blijft natuurlijk altijd beperkt tot die gebeurtenissen die je het meeste bij zijn gebleven en is verre van compleet. Indien ik alles zou willen opschrijven over de afgelopen 15 jaar wordt het een boek vol en is het toch nog een selectie geworden. Deze terugblik zou niet compleet zijn zonder een absolute hulde aan U allen, vrienden van Pinokio, die dit alles mogelijk hebben gemaakt en thans in stand houden. Zonder uw onontbeerlijke steun zou ik dit werk nooit hebben kunnen beginnen en kunnen blijven doen. Ook al is ons werk wellicht maar een druppel op de gloeiende plaat, ik weet heel zeker dat voor een aantal kinderen die bij ons waren en/of nog zijn, hun verblijf bij ons hun levensbehoud betekende. Sommigen kwamen zo ondervoed of ziek bij ons, dat wij regelmatig vreesden voor hun prille leven. Met al deze kinderen gaat het nu gelukkig geweldig goed. Hier wil ik ook de vele vrijwilligers bedanken die ons in de loop der jaren zijn komen bijstaan. Sommigen van hen zijn 3 maanden geweest, anderen zijn langer gebleven en zelfs vaak teruggekomen. Hier denk ik heel speciaal aan Jumy, Cathelijne, Daphne en Julienne. De laatste twee zijn onderwijzeressen en hebben een rekenmethode ontwikkeld voor onze kinderen die moeite hadden met de bestaande methode die hier wordt gebruikt. Dit is een zeer langdurig project geweest dat zij naast hun werk in Nederland hebben uitgewerkt. Zij hebben ook voor het nodige materiaal gezorgd dat bij deze methode hoort en nu volop op onze school in gebruik is. De resultaten zijn al zichtbaar. Een woord van heel speciale dank gaat uit naar onze bestuursleden in Nederland, zowel de huidige als hun voorgangers die samen met mij Pinokio hebben gemaakt tot wat het nu is en betekent voor vele kinderen. Als wij onze krachten niet samen met vele donateurs hadden gebundeld waren deze 262 kinderen nooit geholpen. Wie weet wat met hen gebeurd zou zijn? De Koninklijke Onderscheiding die ik verleden jaar heb mogen ontvangen is dan ook in wezen aan ons allen samen gegeven. Ik zou deze terugblik graag willen afsluiten met – hoe kan het ook anders - een vraag. Onze Stichting heeft absoluut meer vaste donateurs nodig. Een bredere basis geeft veel meer zekerheid voor de toekomst van onze kinderen. Vertel uw vrienden en kennissen eens over onze Stichting en wat U zoal voor ons doet en attendeer hen op onze website waar heel veel foto‟s en verhalen zijn te vinden. Lucia Schulman

- 14 – Juni 2007 Nr. 26 ZOMAAR WAT GEDACHTEN Wanneer ik in Nederland ben, gaan mijn gedachten vrijwel dagelijks even naar het huis "Pinokio" in Brazilië. Gedachten leggen die afstand van 10.000 km. binnen een honderdste tel van een seconden af. Hoe anders is de werkelijkheid, met een reis van 2 dagen. Maar toch is het voor mijn gevoel of Guriri op loopafstand van mijn huis ligt. Zo duidelijk kan ik mij de gehele samenleving voor de geest halen, Lucia en Rob, het huis, de school, de kinderen, het personeel, het dorp Guriri en Barra. Twaalf jaar heen en weer reizen, werken en leven hebben dit alles onuitwisbaar in mijn gedachten opgeslagen. Na twaalf jaar intensief samenwerken met Lucia en Rob, is mijn bewondering voor deze twee, eigenlijk moet ik zeggen drie mensen, want Maria mag ik zeker niet vergeten, alleen maar toegenomen. Voeg bij deze bewondering de vreugde en aanhankelijkheid van de kinderen, die ik iedere keer weer ontmoet en mijn motivatie om door te gaan en hen te blijven steunen is weer volledig aanwezig. Ook het plezier en de levensvreugde die ik zelf aan mijn werk daar in Brazilië beleef, maken voor mij iedere reis weer tot een feest. Wanneer ik, aan het begin van mijn 6 weken, mijn kamer in het gastverblijf boven de school weer betrek voelt het iedere keer weer alsof ik een beetje thuis kom. Dit gevoel wordt nog versterkt als ik van Rob de sleutel van mijn kamer krijg, met daaraan de label "kamer Jan". Ook in Barra, waar ik de eerste drie jaar woonde toen we met de bouw van het huis bezig waren, voel ik altijd de vriendschap onder de dorpsbewoners die er in al die jaren gegroeid is. Het is fijn om dit te ervaren en ook weer een aanleiding om er weer terug te komen. Het huis is als een kind voor mij geworden, ik heb mee mogen helpen het groot en volwassen te maken. Zoals alle echte kinderen van Pinokio zal ook dit "Kind" altijd in mijn gedachten blijven. Jan Wittebrood.

- 15 – Juni 2007 Nr. 26

M A C H T I G I N G S K A A R T Naam

:

Straat + Nr.

:

Postcode + Plaats : Datum

:

□ Eenmalig

□ Per Kwartaal

□ Per Jaar

□ Per Maand

Bankrekening

:

Girorekening

:

Handtekening

:

Bedrag €

OVER DE WEBSITE Om u regelmatig op de hoogte te stellen over de ontwikkelingen van ons kindertehuis, zouden wij graag uw e-mail adres ontvangen. Uw e-mail adres is op onze website door te geven via de knop Contact. De verhalen welke in de afgelopen jaren in de Wel & Wee hebben gestaan, zijn allemaal terug te vinden op onze website. Naast verhalen staan er ook bijna 40 pagina‟s met foto‟s op een prachtige documentaire over het kindertehuis. Adres website: http://www.pinokio.nl Marco Luyendijk Webmaster E-mail: [email protected]

- 16 – Juni 2007 Nr. 26 Tevens wil ik u erop attenderen dat de e-mail adressen van de bestuursleden in Nederland onlangs zijn gewijzigd. Deze nieuwe e-mail adressen worden op bladzijde 23 van deze Wel & Wee vermeld.

MACHTIGINGSKAART IN EEN GEFRANKEERDE ENVELOP OPSTUREN NAAR:

Stichting Kindertehuis ´Pinokio´ Murraijstraat 21 2291 PZ WATERINGEN

VAN DE PENNINGMEESTER Zoals u weet sturen wij met de Wel & Wee ook altijd een acceptgirokaart mee. Veel mensen maken van deze kaart gebruik om geld op de Pinokio rekening te storten. Dit gaat altijd via de Postbank en tot nu toe kregen wij de kopieën van deze acceptgiro‟s altijd bij het bankafschrift. Aan de hand van deze kopieën konden wij dan vaak de, soms ontbrekende, naam en adres achterhalen. Met ingang van 2007 geeft de bank geen kopie van de acceptgiro meer bij het bankafschrift. Daarom wil ik u vriendelijk verzoeken om toch vooral uw naam en adres op de daarvoor bestemde ruimte van de acceptgiro te schrijven zodat de naam dan op het afschrift kan worden vermeld.

- 17 – Juni 2007 Nr. 26 Voor uw bijdragen en medewerking wil ik u hartelijk bedanken. Baukje Smeeman-Spiessens

- 18 – Juni 2007 Nr. 26 IMPRESSIES VAN VRIJWILLIGER PIETER Ruim een jaar geleden leerde ik de “Stichting Kindertehuis Pinokio” kennen. Via Google was ik op zoek naar vrijwilligerswerk bij een organisatie die met Braziliaanse straatkinderen werkte. Ik contacteerde verschillende Belgische en Nederlandse organisaties. Slechts enkele gaven een positief antwoord. Bij Lucia en Robert was ik welkom, en wel omwille van mijn computer- en zwemkennis. Mijn bijdrage zou uit twee onderdelen bestaan. Enerzijds het herstellen van oude computers en geven van computerklassen, en anderzijds het geven van zwemlessen in zee. Vele maanden werd informatie uitgewisseld zonder elkaar te zien. Maar op 2 januari 2007 was het eindelijk zover. Na ruim 5 uren in de bus had ik, vanuit Rio de Janeiro, Barra do Itabapoana bereikt. Robert kwam me daar ophalen en al spoedig begon ik vol nieuwsgierigheid en spanning mijn eerste vragen af te vuren… Een kwartiertje later, na de o zo typische verkeersdrempels die een gouden zaak zijn voor de vele bandenverkopers, herkende ik de Pinokio gebouwen van de foto‟s op internet. Het was ongeveer 13 uur, met als gevolg dat er een 100tal oogjes me zaten aan te kijken toen ik, met een bonzend hart, mijn intrede maakte in de eetzaal. De ontvangst was heel hartelijk. Onmiddellijk kwamen enkele kinderen naar me toe om hun naam te vertellen, om te vragen hoe ik heette en of ik uit Nederland kwam. Veel moeite moest ik doen om hen, in mijn beginnersportugees dat ik had opgedaan door vooraf al een maand rond te trekken in Brazilië, uit te leggen dat ik niet in Nederland woonde maar wel van het buurland “Belgica”. Nog meer moeite moest ik echter doen om al die Braziliaanse namen te onthouden, gaande van Carlos, Pedro,… tot Andréia, Priscila en Gabriela. Ook dacht ik eerst dat de kinderen mijn naam niet konden uitspreken, namelijk “tsjoepietchie”, maar achteraf bleek dit dan “tio Pieter” te zijn, ome Pieter letterlijk vertaald. Een rondleiding bracht me door het hele hoofdgebouw en het viel me direct op hoe ordelijk alles was. Ik had me een vervallen gebouw voorgesteld zoals je er zovele ziet in Brazilië. Maar dit was geen Braziliaanse favela, integendeel! Ook de maaltijden waren verrassend lekker en gevarieerd, en niet enkel de typische rijst met bruine bonen. De kookgewoonten hadden er Nederlandse invloeden ondergaan, waardoor er een rijk aanbod was aan groentes. Ook choco en hagelslag hadden hun intrede gemaakt op de zelfgemaakte pistolets ‟s avonds. Ja ja, het kindertehuis was, in vergelijking met zijn omgeving, een paradijs. Water van de beste kwaliteit werd voorzien door de eigen watertoren, en terwijl de omwonenden af en toe zonder elektriciteit zaten, schoot in kindertehuis Pinokio de noodgenerator in actie. Communicatie werd vergemakkelijkt door satellieten die zorgden voor internet, telefoon en televisie. Enkel op vlak van vrijheid waren de kinderen wat beperkt; om alles in goede banen te leiden zijn er regels die gerespecteerd moeten worden.

- 19 – Juni 2007 Nr. 26 De eerste weken in Pinokio waren een grote verkenningstocht voor mij. Ik leerde de regels en gewoontes kennen, maar ook de spelletjes en karakters van de kinderen. In januari, mijn eerste maand, hadden alle kinderen nog vakantie. Er was gepland om met een grote groep te gaan kamperen. Helaas strooiden zware regenbuien roet in het eten. Bovendien zorgde de instorting van een belangrijke toegangsbrug in Campos voor een gedeeltelijke isolatie. Bij het spelen van “tussen-twee-vuren”, het knikkeren en het vliegeren moest ik terugdenken aan mijn kindertijd. Het viel me op hoe snel de kinderen daar gelukkig zijn. Terwijl de kinderen hier soms nog ontevreden zijn bij het krijgen van een playstation als verjaardagsgeschenk, zijn de kinderen daar al superblij met een simpele “pirulito” - een lolly. Na een paar weken werden, in samenspraak met Lucia en Rob, twee groepjes van vier 12-jarigen samengesteld voor de zwemlessen. Dagelijks ging ik met het ene groepje in de voormiddag, en het andere groepje in de namiddag, naar het strand. Het was geen eenvoudige taak om zwemles te geven in de zee. Wind en stroming maakten elke zwemles anders. We maakten een vlag om de verandering in windkracht en windrichting beter waar te nemen. Ook knutselden we een ankertje in elkaar met touw, een zware steen en een lege fles. Dit werd dan gebruikt als mikpunt om naar te zwemmen. Na het aanleren van de arm- en beenbewegingen op het droge gingen we dan in het water oefenen met drijvende staven en zelf gemaakte piepschuim plankjes. Mijn eerste zwemstudentjes waren iets ouder, en twee kinderen hadden ook al zwemles gekregen van Janet, wat het ook wel gemakkelijker maakte. De echte uitdaging kwam er pas vanaf midden februari, toen het aantal studentjes werd uitgebreid van 8 naar 31. In de voormiddag ging ik toen telkens met vijf 6-jarigen naar het strand, en over de namiddag verspreid telkens twee groepen van ongeveer vijf 12-jarigen. Eind maart ontwikkelde ik dan een evaluatiesysteem met verschillende diploma‟s: zeepaardje, schildpad, dolfijn en haai. Naarmate de kinderen over een grotere afstand en sneller konden zwemmen kregen ze een beter diploma, net zoals dit in België het geval is. Van de 31 studentjes vielen wel nog vijf 6-jarige jongens weg (omdat ze niet wilden meewerken), zodat ik uiteindelijk 26 diploma‟s kon uitreiken. De grootste groep was uiteindelijk dolfijn en haai. Misschien kunnen zij dan in de toekomst de zeepaardjes en schildpadjes bijscholen tot dolfijn of haai. Wegens tijdsgebrek kon lang niet aan alle kinderen zwemles gegeven worden. Dus, als een nieuwe vrijwilliger zich geroepen voelt, er staan nog genoeg kinderen te popelen om zwemles te krijgen!

- 20 – Juni 2007 Nr. 26 Tussen het geven van de zwemlessen door, of op regenachtige dagen en ‟s avonds, probeerde ik de oude computers te herstellen. Deze computers zijn ooit nog geschonken door een Braziliaans bedrijf, maar de meeste zijn stuk. Het werd dus knutselen met computeronderdelen zoals moederborden, grafische kaarten,… waarbij tientallen harde schijven, die ik liet opsturen vanuit België, ook van pas kwamen. Zelfs op ebay werden computeronderdelen aangekocht, maar zonder veel succes. Uit alle onderdelen kon ik uiteindelijk slechts één computer samenstellen, waarvan jammer genoeg de muis niet wilde werken. De computerklassen bleven dan ook beperkt tot enkele kinderen die werden toegelaten tot het bureau van Lucia en Rob. Ook hiervoor zou, na het aankopen van een paar nieuwe computers, een andere vrijwilliger kunnen terugkeren om computerklassen te geven aan de rest van de kinderen. Mijn verblijf in kindertehuis Pinokio was natuurlijk veel meer dan die zwem- en computerlessen. De band die je met die kinderen opbouwt is gewoonweg fantastisch. Elk kind is ook uniek, wat uiterlijk betreft (blank – indiaans – afrikaans) en wat karakter betreft. Het is onbeschrijflijk hoe het voelt als je ‟s morgens opstaat en op weg naar de eetzaal spontaan een knuffel krijgt van die kleintjes! En bij het bovenhalen van mijn fototoestel toverde ik meestal een brede glimlach op de vele kindergezichtjes, wat fantastische foto‟s opleverde, een mooie herinnering aan mijn prachtige ervaring in kindertehuis Pinokio. De laatste weken van mijn verblijf in Pinokio leerde ik nog Jan en Henk kennen, die mij verschillende keren meenamen naar leuke plekjes in de omgeving en waarmee mijn, ondertussen kwijt gespeelde bierbuikje, toch weer iets in volume steeg. Toen ik 1 april jammer genoeg afscheid moest nemen, was het verdriet bij enkele kleintjes zichtbaar. Ik had dan ook de tranen in de ogen bij het verlaten van de eetzaal. Maar ooit, ooit, zal ik terugkeren, om te zien hoe deze kinderen uitgegroeid zijn tot echte zwemkampioenen en computerdeskundigen! Vele groetjes uit België, Tio Pieter Deconinck

- 21 – Juni 2007 Nr. 26 SPONSOR-DINER IN LAREN Op 28 november as. wordt voor de 5e keer door ons bestuurslid Tim Bitter een sponsordiner georganiseerd in samenwerking met het College De Brink in Laren, dat ook al voor de 5e keer geheel belangeloos zowel zijn restaurant ter beschikking stelt als staf en leerlingen levert voor de bereiding en bediening . Het wordt i.v.m. het lustrum een bijzonder feestelijk diner. Ook Lucia en Rob zullen aanwezig zijn. "Ik hoop dat we hen dan iets bijzonders kunnen overhandigen, wat past bij zo'n lustrum", aldus Tim. Er is plaats voor 150 mensen en er hebben zich al zo'n 75 opgegeven. Bijzonder dit jaar is ook dat burgemeester Roest van Laren met vrouw Kiki en enkele wethouders vanwege het speciale jubileum toegezegd hebben te komen. "Ik ben daar blij mee", zegt Tim Bitter. "Het betekent dat binnen de gemeente het initiatief van één van zijn oud-ingezetenen van harte wordt ondersteund!" Belangstellenden die willen deelnemen aan het diner - kosten: € 100 per persoon voor het 4 gangendiner incl. drankjes - worden gevraagd zich aan te melden bij Tim Bitter: Naarderstraat 36 1251 BD LAREN (NH) Telefoon: 035-5330404 E-mail : [email protected]

Tim Bitter tijdens het diner

- 22 – Juni 2007 Nr. 26 FINANCIEEL VERSLAG OVER 2006 Zoals intussen gebruikelijk vermelden we hierna de belangrijkste cijfers uit ons financiële jaarverslag over het afgelopen jaar: De kosten in 2006 Kosten in Brazilië -Normale exploitatiekosten kinderhuis (voeding, kleding, onderhoud gebouwen, salarissen e.d.) -Exploitatiekosten school -Kosten investeringsprojecten Kosten in Nederland -Bank- en girokosten -Kamer van Koophandel -Kantoorbehoeften -Portikosten (3 mailings aan donateurs) -Notariskosten -Kosten website Totale kosten De baten in 2006 Opbrengst van vermogen per saldo Ontvangen voor projecten Giften voor exploitatie tehuis Giften specifiek voor exploitatie school Onttrokken aan Reserve exploitatiekosten school Exploitatieoverschot 2006

€ 149.686 30.314 44.610 579 22 95 1.217 298 422 € 227.243 7.156 44.610 152.016 9.510 20.804 € 234.096 € 6.853 =======

Enkele toelichtingen: - De kosten in Nederland zijn laag -circa 2%- omdat het bestuur bestaat uit vrijwilligers die de door hen gemaakte kosten niet aan de stichting in rekening brengen maar beschouwen als gift. Verder worden de vermenigvuldigingskosten van de Wel & Wee vrijwel geheel gedragen door een sponsor. - In de inkomsten voor dekking van de exploitatiekosten zijn een drietal omvangrijke incidentele giften begrepen van totaal € 64.000. - De exploitatiekosten van de school, voor 2007 begroot op € 23.000 kunnen de komende circa 1,5 jaar worden gedekt uit de daarvoor gevormde bestemmingsreserve.

- 23 – Juni 2007 Nr. 26 Voorlopige begroting 2007 Baten: - rente op banktegoed - giften voor exploitatiekosten van het tehuis rekening houdend met het wegvallen van de incidentele giften in 2006 Lasten: - Geschatte exploitatiekosten tehuis op basis van een geschatte koers van de Real van €1= 2,76 Realen - Kosten in Nederland Voorlopig begroot tekort 2007

€

8.000

__88.000 € 96.000 ======= € 147.000 ___2.500 € 149.500 ======= € 53.500 =======

Namens het bestuur, Baukje Smeeman UW GIFT EN DE FISCUS De stichting is door de belastingdienst erkend als een Algemeen Nut Beogende Instelling. Dit betekent dat over giften en legaten aan onze stichting geen schenkings- of successierecht verschuldigd is en dat giften aftrekbaar zijn voor de inkomstenbelasting. De giftenregeling voor de inkomsten- belasting komt er op neer dat giften voorzover deze zowel € 60 als 1% van het (verzamel)inkomen te boven gaan aftrekbaar zijn van het progressief belaste zogenaamde box 1-inkomen. De aftrek bedraagt maximaal 10% van dat inkomen. Wanneer u de stichting op een regelmatige basis wilt ondersteunen kan het fiscaal aantrekkelijk zijn dit te doen in de vorm van de schenking van een lijfrente. Dat is een periodieke uitkering die wordt toegezegd bij notariële akte voor een periode van tenminste 5 jaar en die eindigt bij het overlijden van de schenker. Het voordeel daarvan is dat de hierboven genoemde grenzen van 1% en 10% dan niet gelden: de uitkering is dan per definitie volledig aftrekbaar! Indien u aan Pinokio zo‟n lijfrente wilt toezeggen dan bedragen de kosten van de daarvoor benodigde notariële akte via de “Pinokio-notaris” slechts € 150. Bij lijfrentes van € 250 per jaar en meer neemt Pinokio deze kosten voor haar rekening. Het bezoeken van deze notaris is niet nodig: indien u ons even belt sturen we u graag een concept-volmacht toe. Wèl dient u dan uw handtekening op de volmacht te laten legaliseren door een notaris bij u in de buurt. Hans & Baukje Smeeman, tel: 0174-221386

- 24 – Juni 2007 Nr. 26 BESTUURSLEDEN IN NEDERLAND Voorzitter Heer A. Cooiman (Aad) „s-Gravenweg 83c 2911 CE NIEUWERKERK ad IJSSEL Telefoon: 0180-313981 E-mail: [email protected] Secretaris

Heer H. Smeeman (Hans) Murraijstraat 21 2291 PZ WATERINGEN Telefoon: 0174-221386 E-mail: [email protected]

Penningmeester: Mevrouw B. Smeeman-Spiessens (Baukje) E-mail: [email protected] Public Relations:Heer J. Wittebrood (Jan) Hagelingerweg 237 2071 CG SANTPOORT-NOORD Telefoon: 023-5370672 E-mail: [email protected] Redactie

: Mevrouw J. Brouwer van Sluijs (Jacqueline) : Heer M. Brouwer (Marcel) Zuidkadering 31 2741 JM WADDINXVEEN Telefoon: 0182-612285 E-mail: [email protected]

Postbank ING-bank K.v.K.

: 52.92.23 Hilversum t.n.v. Stichting Pinokio : 67.57.72.559 Hilversum t.n.v. Stichting Pinokio : Gooi- en Eemland 41194236

Postadres Pinokio Brazilië Instituto da Criança Pinokio Rua Alberto Andrade Simoes 24 Barra do Itabapoana (R.J.) CEP 282.30000 Brazilië Internet: www.pinokio.nl E-mail: [email protected]

- 25 – Juni 2007 Nr. 26