WAT EEN AFSCHEID!
Er kan in de jaarplanning dan wel staan, dat er ‘afscheid van meester Verduin’ wordt genomen, op de 2e en 3e juli, maar dan er ook nog voor zorgen dat dit perfect geregeld is, is andere ‘koek’. Nou, daar hebben we niet aan getwijfeld, sterker nog, we waren blij verrast, ontroerd, verbaasd, onder de indruk van de manier, waarop dit allemaal tot in de puntjes verzorgd en geregeld was/werd. Het begon allemaal donderdagmorgen 2 juli jl. met een lange stoet leerlingen die op veelal zélf versierde fietsen via de Doelenstraat / Nieuwstraat / Hilstraat naar ons huis in de Emmastraat kwam, voor de deur sHl hield, waarbij alle kinderen, na aangebeld te hebben, ons op het pad voor de garage begonnen toe te zingen. Wij …..”in de gloria”!!! Toen weer allemaal op de fiets, mijn vrouw Hannie en ik op een heuse versierde tandem en zo richHng school!
Daar onder versierde bogen door, vastgehouden door de leerlingen van groep 1 -‐2, gingen we de feestelijk versierde school, of eigenlijk “het Jan-‐Verduin-‐museum” , binnen, waar ons in de aula een groots ontvangst wachRe. De kinderen hadden een lied ingestudeerd, zongen echt alles uit het hoofd (!!!), gevolgd door een lied van de collega – leerkrachten. Om sHl van te worden! Ook bijna al onze eigen kinderen (één was door werk helaas verhinderd) en alle kleinkinderen waren daar bij aanwezig, té mooi om waar te zijn! Na een prachHge bos bloemen voor mijn vrouw Hannie kreeg ik als herinnering een cadeau van alle kinderen / ouders aangeboden. Wie er op zo’n idee komt, verdient een extra pluim! We ontvingen van de leerlingen / ouders een door een kunstenaar gemaakte, ingelijste tekening met daarop de oude school, waar ik desHjds mijn werk in Oude-‐Tonge in 1977 begon ( Op die plaats staat nu de Rabobank ). Daarnaast schiRerend getekend ons schoolhuis, waarin we nu weer al bijna 38 jaar wonen, met de gedenksteen van de 1e steenlegging in 1925 ( door de toen 5 – jarige, nog steeds in leven zijnde, heer Wim van Dis ). Daar nog onder een tekening van onze huidige school, waarin we in het najaar van 1997 onze intrek namen. De a]eeldingen waren tot in detail uitgewerkt! Een schiRerend herinneringscadeau.
1
Na de pauze was het de beurt aan, weer héél verrassend, enkele leden van fanfareorkest “Vooruit”. Tonny ging met de jongste leerlingen ‘trommels versieren’ en Michiel trok zich met de oudere kinderen terug om later met alle leerlingen buiten samen een prachHg concertje te geven. We genoten allemaal!
2
Na een goed verzorgde lunch volgde een prachHg middagprogramma, met vele mooie momenten en ijs (was wel op ’n plaats met dat warme weer!), waarbij zowel de leerlingen, als wij allemaal vooral genoten van de voorstelling van de “Ziezus” – dames. Dat de voorstelling iets uitliep en de school daardoor wat later uitging, deerde niemand.
Na schoolHjd schudden we meerdere kinderen en hun ouders de hand. De dag werd die avond met de collegae groots afgesloten in een van de restaurants in Willemstad. Dat was weer genieten! Vrijdagavond 3 juli jl. was vanaf 19.00 uur een afscheidsrecepHe tot in de puntjes geregeld! Om 10 voor 7 begonnen we met ‘handjes geven’, ‘goede wensen aanhoren’, ‘lieve woorden in ontvangst nemen’ en daarbij – echt té gek voor woorden! -‐ onvoorstelbaar veel cadeaus, aRenHes, flessen wijn, cadeaubonnen, bloemen, kaarten met inhoud, enz. Ondanks het bloedhete weer en de hiRe binnen, genoot iedereen, leek de hele avond één grote reünie van oud-‐leerlingen, oud-‐collegae, zakenrelaHes, vertegenwoordigers van diverse instanHes, collega’s, vrienden, bekenden, familie, noem maar op.
3
!
!
Als ‘klap op de vuurpijl’ volgde er rond de klok van achten een prachHge serenade door musici van fanfareorkest “Vooruit”. Buiten woei gelukkig een lekker windje, zodat iedereen genoot van deze fantasHsche presentaHe. Alle lof aan “de Vooruiters”! Voor de lange rij nog steeds wachtende was het wellicht even ‘slikken’, het handjes geven ging daarna onverminderd door. De avond werd door de voorziRer van het bestuur afgesloten met een welgemeend afscheidswoord, waarna mij/ons ter afsluiHng het lied : “De vrede van God ……….” werd toegezongen. Hartverwarmend! Mede namens Hannie, mijn vrouw, onze kinderen en kleinkinderen wil ik iedereen, die op enigerlei wijze zorg droeg en zich inzeRe voor het welslagen van deze beide dagen en ieder, die door zijn/haar aanwezigheid, inzet, wenskaart, cadeau, bloemenbos of andere aRenHe verraste, hartelijk bedanken! De hiRe van die dag weerhield u en jullie er niet van dit speciale moment met ons te delen. In het bijzonder wil ik toch ook nog even de mensen van de Gemiva noemen, die sinds enkele maanden donderdags bij ons op school hand-‐ en spandiensten verrichten. Jullie afscheidsboekje is “goud”! En uiteraard onze eigen Bron-‐leerlingen, die o.l.v. de leerkrachten, ouders, oudercommissieleden en vele anderen er voor hebben gezorgd, dat deze dagen voor ons als ONVERGETELIJK in herinnering zullen blijven. In een dankwoord heb ik herinneringen ‘boven gehaald’, mooie, fijne, maar ook verdrieHge! Als ouders of collega’s, maar zeker leerlingen je door de dood ontvallen, waardeer je des te meer dat ieder dag ‘een gekregen dag’ is. Ik wil daarom ook de Heere God, mijn hemelse Vader, danken voor “de 43 jaren dienstbaar te hebben mogen zijn in het onderwijs”. Hij gaf de kracht, de spirit, de moed, de gezondheid en de zin om telkens weer een nieuwe dag als een geschenk van Hem te ervaren. Als de merels je ’s morgens vroeg wakker fluiten, vertellen ze je ‘een boodschap’, waarin ze je oproepen om mee te fluiten, blij te zijn, posiHef te blijven, kleine en grote mensen om je heen te sHmuleren, maar ook in moeilijke momenten ‘met gevouwen handen’ de loopbaan te lopen, waarin Hij voorop gaat! We wensen jullie, u allemaal, een gezegende toekomst, zeker (nogmaals) niet in de laatste plaats voor onze school, de Bron in Oude-‐Tonge. Adieu!
Jan Verduin 4
Oude-‐Tonge, juli 2015
!
5
