Kris Het huis staat op zijn kop als ik bij Kris binnenkom. Overal liggen boeken en tijdschriften. “Ik ben alle ballast aan het buitengooien,” zegt Kris laconiek. “Ik had drieduizend boeken, stuk voor stuk mijn vrienden. Nu zoek ik er nieuwe baasjes voor.” Dat die boeken geen decoratiestukken zijn, merk ik als ik met Kris in gesprek ga. Wat een schat aan kennis! Wat een enorme ketel aan wijsheid en ervaring zit er in die vrouw vervat! Maar haar wijsheid kreeg ze niet uitsluitend uit boeken. Dat leerde het leven haar zelf.
W
at direct opvalt bij Kris, is haar gulle lach. Ze vertelt de zware beproevingen uit haar leven ontdaan van zelfmedelijden en sentiment. Kris combineert gezond verstand en intuïtie met kennis van zaken en zoekt haar eigen weg. “In ’95 kreeg ik kanker, in ’98 ben ik uit mijn relatie gestapt. De dokter had gezegd: het is er uit stappen of weer ziek worden;” Mijn ex en zijn moeder hadden een groothandel in groenten en fruit. Ik heb jarenlang roofbouw op mezelf gepleegd, eerst door als verpleegster nachtdiensten te kloppen, later door er de vroegmarkt en mijn praktijk
bij te nemen. 25 jaar al ben ik psychotherapeut, gespecialiseerd in Bach bloesems en alles wat met begeleiding van ziekte op natuurlijke wijze te maken heeft.” Naast het zware werk, vertelt Kris, had ze ook een zwaar huwelijk, waar niet veel plaats was voor liefde of respect. “Op een avond ben ik fecaal* beginnen braken. Ik kroop op mijn knieën tot bij zijn bed: “Theo, ik kan niet meer.” En hij zei: “Wat doet gij ons moeder aan? Nu moet zij naar de vroegmarkt in uw plaats.” Hij zette me in het ziekenhuis af en vertrok prompt naar de veiling. Dat heb ik hem nooit vergeven.” Ze denkt even na. “Enfin, dat heb ik hem ondertussen wel vergeven, nu
kan ik immers denken: hij wist niet beter. Maar het heeft wel jaren pijn gedaan.” Kris vertelt hoe ze, na een brute rectoscopie en een gevoelloze mededeling van de diagnose, naar huis ging om de dingen op een rijtje te zetten. Ze moest beslissingen nemen en baseerde die op intuïtie en kennis. In overleg met haar huisarts liet ze zich in een ander ziekenhuis opereren, waar men zachtaardiger met de mensen omging. Kris kreeg gedaan van de dokter daar dat tijdens de operatie een koptelefoon met subliminale tapes van Steven Helpern op haar oren werd gezet. Ze wilde dit om te voorkomen dat ondoordachte uitspraken van het operatieteam zoals ‘dit is ongenee-
(*) Fecaal braken : als de stoelgang geen doorgang meer vindt via het darmkanaal en zich een uitweg zoekt via de slokdarm.
slijk’, in haar onbewuste ingeprent zouden worden. Dat heeft namelijk een enorm effect op het geloof van het lichaam om te kunnen genezen. Na de operatie stelde de oncoloog voor zo snel mogelijk met chemo te starten. Kris weigerde. Als verpleegster, heel bij de pinken, had zij het operatieverslag opgevraagd. Met een door Hepatitis aangetaste lever zou ze chemo
En als mensen me kwetsten, deed ik in essentie hetzelfde van mijn vader: de kop in het zand steken niet aankunnen, wist ze. Bovendien waren haar lymfeklieren niet aangetast. “Toen ging ik op zoek naar alternatieven. Eerst bij een arts in Sint Niklaas. Een pracht van een dokter, zowel alternatief als klassiek geschoold, maar volgens de testen die hij uitvoerde had ik 28 producten nodig, een hele beautycase vol! De rekening was navenant: 23 000 frank. Ik had een dagtaak aan die behandeling: dan een pil, dan een spuitje, dan eten….en ik herstelde niet. Ik begreep intuïtief dat een lichaam met een laag energieniveau dat bombardement van al die producten niet aankan. Het is best mogelijk dat ik al die producten nodig had, maar ik wist
dat het nog belangrijker was om te zien wat ik éérst nodig had.” Via een bevriende arts van 72 jaar, meneer Beck, kwam Kris in Bonn, terecht, waar ze naast voedingsadvies twee keer per jaar, twee keer pet week inspuitingen met thymusextracten kreeg. Dit bleek de juiste zorg: haar weerstand versterkte. Tegelijk begon Kris aan zichzelf te werken. “Ik zeg zelf tegen mijn cliënten: “kijk naar waar je manier van functioneren, kijk naar waar je mee bezig bent. Toen moest ik zelf gaan kijken.” (bulderlach) “Ik heb dezelfde kanker als mijn vader, wat heb ik nog meer gemeen met hem? Daar ben ik toen intens mee aan de slag gegaan en er kwamen verrassende zaken naar boven. Mijn vader was een fijne mens, maar hij kon niet goed voor zichzelf opkomen en hij trok zich dikwijls in zichzelf terug. Op het eerste zicht had ik niet zoveel gemeen met hem, want ik ben sociaal en ik kan goed praten…maar slecht toto op een bepaald niveau. Dan trek ik me ook terug. Ik praatte nooit echte over het diepste van mezelf, zag ik in. En als mensen me kwetsten, deed ik in essentie hetzelfde van mijn vader: de kop in het zand steken. Dat allemaal doorwerken kostte bloed, zweet en tranen. Ik heb Gestalttherapie gedaan en met bloesems en gesprektherapie gewerkt. Ik ben bij Eric Schneider met NLP therapie aan de slag gegaan, en nog veel meer. Ook de Hamer methode bij Dr. Denis
verhelderde veel. Bij de Hamer methode gaat men van de veronderstelling uit, dat de tumor zich ergens in het lichaam manifesteert die verband houdt met het moment waar de grond emotioneel onder je voeten wegzakt. IK moest geen twee keer nadenken welk moment dat bij mijn was geweest. Mijn schoonmoeder, die mijn bloed kon drinken, had kort voor ik ziek werd o ons huis een hypotheek genomen om een financieel tekort in de zaak te dekken. Ik stond daar compleet machteloos tegenover, mijn ex echtgenoot koos altijd de zijde van zijn moeder. Als mijn Ex thuiskwam, moest hij eerst bij zijn moeder langs voor hij naar huis mocht. Dat was een heel verwrongen situatie. Ik had in mijn huwelijk nooit een gevoel van veiligheid of geborgenheid. Ten slotte, na drie jaar ploeteren, ben ik er weggegaan. De scheiding heeft nog zes jaar aangesleept. Hoewel onschuldig, heb ik die verloren, ik heb niets van het huis of van de grond gekregen, noch alimentatie. De griffier van Dendermonde was een persoonlijke vriend van Theo….Ik had echt niets meer. Theo heeft zelfs mijn zoon tegen mij laten getuigen. Hij werkte in Theo zijn bedrijf, zie je….Toen heb ik mijn zoon twee jaar niet gehoord of gezien, hij ontweek het contact. Gelukkig is dat nu weer goed gekomen. Het waren heel moeilijke jaren die heel veel van mijn krachten hebben gevergd. Het heeft zeer lang geduurd voor ik na de
kanker weer een beetje op een normaal energieniveau kwam.” Hoe ben je daar bovenop gekomen? “Ik ben in Meerhout in een boswachtershuis gaan wonen, te midden van een natuurgebied, ver van alles en iedereen, om mijn wonden te likken. Het was er prachtig, in de zomer was het er een aards paradijs, met vossen en reeën in de bossen om me heen. Daar heb ik mijn praktijk verder uitgebreid. Helaas kreeg ik in de winter het huisje nooit voldoende verwarmd. Ik werd voortdurend ziek en moest er na vijf jaar spijtig genoeg weg. Als alleenstaande is het niet altijd gemakkelijk, financieel. Maar ik heb een fantastische arbeidsgeneesheer die me de kans geeft om deeltijds inva-
Het is heel belangrijk om de juiste keuzes op de juiste momenten te maken. liditeitsuitkering te genieten en deeltijds zelfstandige te zijn. Ik mag vier uren per dag werken. Drie keer per jaar geef ik groepsbegeleiding in het VLK en ik ga vaak naar Sol e Via, waar met lesgeeft in natuurgeneeskunde. Daar heb ik veel geleerd over tincturen, over hoe je met natuurgeneesmiddelen heel veel kan doen. Zonder de regulie-
re geneeskunde uit te schakelen, uiteraard. Want dat wil ik nooit, je gaat toch ook niet met een gebroken been naar een psychiater? Het is heel belangrijk om de juiste keuzes op de juiste momenten te maken. Je hebt altijd wetenschappelijke gegevens nodig en dan kan je intuïtief kiezen wat je te doen staat. Ook in mijn praktijk is dat, mede door mijn achtergrond als verpleegster, mijn sterke punt: ik weet wanneer mijn kunde niets vermag en ik moet doorverwijzen naar een arts. Ieder heeft zijn stuk van de puzzel.” Ze pauzeert even nadenkend. “Een mens is een puzzel op zich. Je moet goed kijken wie wat heeft doorgemaakt. Wat ik heb doorgemaakt en daaraan heb gedaan, past daarvoor niet voor een ander. Ik stimuleer mensen altijd positief te blijven. Dat wil niet zeggen dat ze zich zelf iets moeten wijsmaken. Als mensen me antwoorden: ‘ik zal het proberen’, dan zeg ik: ‘neen, je moet niet proberen, want dan weet je in je achterhoofd dat je zult falen. Je doet het, of je doet het niet. Zo simpel is het.” Ben je nooit bang geweest? Getwijfeld over je beslissing om geen chemo of bestralingen te nemen? “O ja, ik heb heel veel angsten gehad! En soms komt de twijfel nog opzetten. Als ik mensen met darmkanker die hervallen ontmoet, dan moet
Dan komt de twijfel en als ik daar niks aan doe, dan komt de angst. ik opletten. En bij mij is het al van in 95 geleden, moet je nagaan. Dan komt de twijfel en als ik daar niets aan doe, dan komt de angst. Ik moet ingrijpen op het moment dat ik twijfel.” Hoe doe je dat? Ik geef de angst nu een plek door ze te erkennen. Want wat is de grootste les bij een kankerverleden? Dat er nooit zekerheid is in het leven.” Ik denk dat het gesprek is afgelopen en sta al op, maar dan zegt Kris: “Eigenlijk had ik het moeten zien. Als je nu kijkt, al die signalen… Eigenlijk had ik het moeten zien.” Wat had je dan moeten zien? “Dat er iets niet juist zat. Ik kan dat nu zeggen, met al mijn ervaring: dat je duidelijke signalen krijgt als er iets niet juist zit in je leven. Ik was tijdens mijn huwelijk bijvoorbeeld een klem geraakt in het trapgat en ik hing daar hulpeloos te bengelen, als de gehangene in de tarot kaarten. Dat was een duidelijk teken.” En Kris mijmert: al wat in mijn leven niet juist zat, al die moeilijkheden maken dat ik
Wat is de grootste les die je hebt getrokken? “Dat ik dicht bij mezelf moet blijven en mijn intuïtie moet volgen in plaats van altijd gewoon mee te gaan met de energie van een ander. Vooral in relaties. Ik ging vroeger liever vijf straten om dat een conflictsituatie aan te gaan, ik
Ik heb het op die manier overleefd, maar het heeft tegelijk een stuk bijgedragen aan mijn kanker. Al die roofbouw… wrong me in duizend bochten om ruzie te vermijden, maar dit ging ten koste van mezelf. En dat wil niet zeg-
gen dat je je partner moet afsnauwen of zo, maar wel dat je het van bij het begin zegt als iets je niet gaat. En dat je afspraken maakt. Je moet in communicatie gaan. Met de juiste partner kan dat in warmte en respect. Is het de juiste partner niet, ja, dan breekt het. Dat moet je willen zien. En de gevolgen moet je willen dragen. Het gevolg van mijn beslissing was dat ik onder meer op beton heb geslapen. Maar ik kies niet om te overleven. Ik kies om te leven, wat de consequenties ook zijn.
Gedrukt op gerecycleerd papier
ben wie ik nu ben. Ik heb vele wateren doorzwommen. Ik moffelde alles weg en dat was mijn bescherming. Ik heb het op die manier overleefd; maar het heeft tegelijk een stuk bijgedragen aan mijn kanker. Al die roofbouw…”
