Healing is terugkeer naar welzijn! - een interview met Chris Mogan Wanneer ben je zelf voor het eerst in aanraking gekomen met healing? Voor mij is het met massage begonnen. Ik was begin 30 en had net een rebalancing cursus gedaan. Mensen vroegen mij om hen te masseren. Als ik iemand een massage gaf, verdween de rug- of schouderpijn. Ik wist niet hoe het werkte maar daar maakte ik me ook niet zo druk over. Wat er wel gebeurde was dat ik dan zelf rugpijn kreeg. In die periode was dat drie a vier keer per maand het geval. Een van mijn twee huisgenoten ging in die tijd voor een aurareading. Toen zij terugkwam zag ik in haar ogen een wezenlijke verandering. Ik mediteerde zelf al een paar jaar en wilde perse gaan kijken. Ik heb zelf een reading gekregen en was meteen verkocht. De reader raadde me o.a. aan om mijn helende vermogens en het overnemen van de klachten verder te gaan onderzoeken, en ik ben begonnen met de Zelfhealing (Nu Intuïtie en Energie). Ik voelde al snel: dát is mijn weg, dáár ben ik voor gemaakt! Ik kwam ineens mensen tegen die ik begreep en die mij begrepen; Het gevoel dat ik niet gek was, werd steeds meer bevestigd. Na mijn afstuderen aan de Healingopleiding kreeg ik gelijk cliënten. Nu kan ik me een wereld zonder healing, zonder mogelijkheden tot transformatie, want dat is wat healing is, niet voorstellen. Kun je daar wat meer over uitleggen, over wat healing is? Ik onderscheid verschillende soorten healingenergie; de totaliteit is een breed scala aan mogelijkheden, trillingen, die allemaal healing-informatie bevatten. * Eerst het zelfhelend vermogen, dat dragen wij allemaal in ons, daar worden we mee geboren, als ik bv. een wond heb, gaat een hele chemische fabriek in werking om dat te helen, en zo gaat het in ons hele (emotioneel, mentaal, fysiek én spiritueel) energiesysteem. * Naast het zelfhelend vermogen is er de healingenergie van de kosmos: buiten het aura van de aarde is er een energiesysteem dat constant aan het transformeren en herstellen is, altijd constructief en ten dienste van het geheel, wat er ook gebeurt. * Dan is er healingenergie die de aarde in zich draagt, die altijd transformeert, zichzelf aan het herstellen is. Die energie herstelt en voedt niet alleen de interne werking van de aarde maar alles wat daarmee verbonden is, dus ook ons mensen. Al vereist deze manier van kijken naar het verloop der dingen wel een sprong van het bewustzijn. Neem bijv. een aardbeving. Die lijkt vanuit menselijk perspectief destructief, maar als je er in een groter verband naar kijkt is het gewoon een moment van een transformatie die onze kleine leventjes ver overstijgt. We kunnen terugkijken naar het verleden: in de tijd dat de dinosaurussen de aarde regeerden; als zij niet verdwenen waren, zouden wij nooit zijn ontstaan. Zij vonden het vast niet leuk om uit te sterven, maar net als wij waren zij een stapje in de evolutie. Als de aarde een uur oud was, zijn de dieren 10 minuten oud en bestaat de mens 1/100 van een seconde. Ik ken een man met spierdystrofie, een ziekte die niet omkeerbaar is. Hij heeft cursussen energiewerk, zelfhealing en de readingopleiding gevolgd. Dmv. healing is het proces van zijn ziekte vertraagd, en een gevoel van welzijn gegroeid, ondanks zijn lichamelijke en emotionele situatie. Er is een evenwicht ontstaan, een tevredenheid in en over zichzelf, en een bepaalde destructieve dualiteit heeft zichzelf opgeheven. Als dat optreedt, is voor mij de healing
geslaagd. Als de klachten helemaal verdwijnen, is dat nog beter, en dat kan in andere gevallen zeker ook voorkomen. Daarvoor bestaat geen garantie omdat er wezenlijke lessen zijn, die je niet wég kunt healen, die kun je alleen beleven en doorleven. Als een deel van de wezenlijke les is dat een mens lichamelijke pijn heeft, dan blijft die klacht, of verergert zelfs, tot de les geleerd is. Met medicijngebruik zal de pijn verdwijnen zolang het medicijn werkt en daarna terugkomen. Soms ontstaat een ander 'ziektebeeld'. Bijv: Iemand die ik ken had een gescheurde enkelband, zij kreeg een healing en de symptomen verdwenen, die persoon kon veel beter lopen. Maar haar wezenlijke les ging over leren vertragen en grenzen stellen. Zij deed dat niet en een paar dagen later ging ze door haar rug, gedwongen om terug te gaan naar de les die zij aan het leren was. Voor mij zijn healing, wezenlijkheid en spiritualiteit één. Ook bij healers zoals Jomanda ontstaan absoluut wezenlijke veranderingen en niet alleen op lichaamsniveau. Je hoort van de mensen waarbij 'genezing' plaatsvond, dat hun hele leven ingrijpend is verandert, en er ook op wezenlijk niveau, healing en dus transformatie plaats heeft gevonden. Dat brengt me op de relatie healer/healee ( healee is de cliënt die een healing ontvangt). Er zijn healers die geen bewustzijn hebben over hoe het werkt, maar wel de capaciteit, de healer spreekt het zelfhelend vermogen aan. Hij/zij spreekt het vermogen aan in de persoon zelf . Dat is het mooie samenspel. Het is tegelijkertijd een kwetsbaar gebied. Als je kijkt naar hoe ik in het begin klachten overnam, kan het raadzaam zijn om te onderzoeken waardoor dat kan, en hoe je dat kunt leren hanteren en voorkomen. Hoe werkt healing? Uit onderzoeken naar verschillende healers, die werken met allerlei vormen van healing, is gebleken dat alle transformatie plaats vind als de cliënt in de theta fase is, de hersenen een trillingssnelheid/ golfpatroon tussen de 4 en 7 hertz hebben. Ik leer mijn leerlingen om in zichzelf in de theta te komen, een vrij diepe meditatieve staat. Om dat te kunnen bereiken is het nodig om spanning op te heffen, los te kunnen komen van de dagelijks zorgen. Om vervolgens contact te maken met de healee, er ontstaat dan een match, een afstemming, beider hersengolven stemmen zich dan af, de healee komt dan ook in theta. Iedereen is in essentie zoekende zichzelf te helen, alleen doen we dat lang niet altijd. Meestal maken onze belangen , sociaal, emotioneel, financieel, én misschien een van de grootste, relationele belangen, dat we weggaan van de theta. Als we die belangen opzij kunnen zetten, bijvoorbeeld als we alleen zijn, in rust met een zacht muziekje , kopje thee, dan ontstaat er een tevreden ontspanning, dan komen we vanzelf in de theta en kan die afstemming met ons zelfhelend vermogen ontstaan. De healer's rol tijdens de healing is een uitnodigende, de healee op het gemak stellen, laten voelen dat deze mens welkom is, de situatie helemaal veilig is. Op het moment dat al die elementen bij elkaar komen, ontstaat er rust in de hersenen, de hersengolven worden langzamer, en dan begint het. Vanaf dat moment hoeft de healer niet zoveel meer te doen dan uit te nodigen. Zijn of haar intuïtie gebruiken om te focussen op dat bepaalde aspect van de healee wat aandacht vraagt. Dat kan een emotioneel aspect zijn, een fysiek of relationeel aspect. In het contact met het wezen nodigen wij dan uit om te helen en samen met kosmische en/of aarde energie spreken we het zelfhelend vermogen aan. In de theta fase ontstaat dan een focus naar het betreffende gebied, is er herkenning, vervolgens afstand, loslaten van wat los kan en kan transformatie plaatsvinden.
De healing zelf vind altijd in het moment plaats, is een instant gebeuren. De lichamelijke integratie duurt vaak langer. Van het non-stoffelijke naar het stoffelijke neemt tijd. Vaak hoor ik: "Tijdens de healing en op die dag zelf heb ik niks gevoeld maar een dag of week later werd ik emotioneel en wilde niemand zien, onder de dekens kruipen". Dat is dan de tijd waar de healing zich in het lichaam verankert. Dat is niet altijd even gemakkelijk en kan gepaard gaan met ongemak, met emotionele of lichamelijke symptoomverergering. Vaak zie ik bij mijn leerlingen dat de hang naar onmiddellijk resultaat maakt dat ze zelf weggaan van de theta fase. Het mentale krijgt dan de overhand, twijfel slaat toe, de gedachte: "een healing is alleen succesvol als de healee iets voelt op dat moment", en heel vaak is dat niet het geval. Dan komen de studenten in actie in plaats van in rust te zijn, en zie ik aan hun ogen dat ze terug in alfa gaan en de healing stopt, waarop de healee onrustig wordt. Wat wij met onze ogen zien is niet alles wat er is. Wij zien lichamen en lichamen zijn gemaakt uit atomen. Wat wij zien is een bepaalde atomaire structuur met een bepaalde dichtheid en een bepaalde snelheid. Tussen de atomen is nog veel ruimte. Ik weet dat ons lichaam proportioneel meer leegte bevat dan de ruimtes tussen de sterren bij een heldere nacht. Wij bestaan uit meer leegte dan materie, er is meer ruimte dan atomen in ons systeem. Als je daarover doorgaat, dan gaat er een hele wereld open. Tegenwoordig zijn er mensen die én mediteren en psycholoog én kernfysicus zijn, die die leegtes aan het onderzoeken zijn, het zgn. zeropoint-field. In die plekken bestaat er geen verleden of toekomst, én alles is daar aanwezig. Daar is de eenheid van de mensheid. Deze gedachtengang voert heel ver. Meesters zoals Lau Tsu en Boeddha (ik weet niet genoeg van wat Jezus daarover heeft gezegd), die zeggen wij zijn allemaal één. En Kernfysici zeggen nu dat we in het zeropoint-field één zijn. Hier ontmoeten wetenschap en spirituele Meester elkaar. Er komen steeds meer spirituele wetenschappers die een plek geven aan hun gevoel. En zij plaatsen het Weten van de Meester over het spirituele één-zijn wetenschappelijk. Deeprak Chopra heeft daar al veel over geschreven maar de huidige kernfysici zijn nog veel verder. Hier kom je in een hele nieuwe vorm van wetenschap. Het menselijk lichaam wordt niet meer bekeken als bestaande uit losse onderdelen, lever, nieren, hart. Maar bekeken wordt dan: hoe is de moleculaire structuur en waar is daar de storing? Ipv. uit elkaar halen, wordt het dan: naar het geheel kijken, bij elkaar brengen. Ik denk zelf dat met name de russen heel ver zijn in onderzoek naar atomaire genezing. Een van die processen die belangrijk zijn in healing en ook voor de healer, is niet het opheffen van de geschiedenis maar het accepteren van de geschiedenis als een feit, en niet meer als een drama. De emotionaliteit van de geschiedenis te kunnen helen in zichzelf. Er zijn altijd gevallen dat ik denk: dit is zo groot dat het misschien niet kan (in dit leven) maar ik denk wel dat het mogelijk is. Wij zijn goddelijk geboren . Als ik kijk naar een baby dan is die niet blanco bij geboorte maar goddelijk. Er is niks bedachts aan een baby, hij is het leven zelf: heeft hij honger dan gaat hij schreeuwen, is zij moe dan valt ze in slaap, is hij tevreden dan gaat hij lachen, een met zichzelf. De opvoeding begint en daarin leren wij ons aan te passen aan gangbare relationele en maatschappelijke normen. Heel veel normen dienen de maatschappij maar ik weet niet zeker of die normen de mensen dienen. Daar ben ik niet van overtuigd. Ik zie dat we ons aanpassen aan iets van buitenaf en hoe meer we dat doen, hoe meer we weggaan van ons zelf. We krijgen daar ook beloning voor: als we braaf zijn, worden we beloond, al is het met een glimlach, als we iets 'stouts' doen, dan krijgen we straf. Als kind zijn we heel goed in overleven en de beste manier van overleven is ons aanpassen, eerst aan de 2 mensen die ons
bestaansrecht vertegenwoordigen, onze ouders. En op een gegeven moment zijn we dan kwijt wie wij zijn. Ook is er een maatschappelijke vraag, het schoolsysteem wat ons vraagt zich aan te passen: stil zijn, luisteren. Terwijl niet alle lichamen bedoelt zijn om stil te zijn. Kinderen moeten rennen en spelen, maar al heel snel verdwijnt die speelfactor. Op school worden we wéér onderworpen aan de wil van een vrouw of een man en als die niet zuiver is, een slechte nacht heeft gehad etc., dan raken wij steeds verder weg van ons zelf. Wij moeten heel veel stof innemen, presteren, en niet iedereen is daarvoor bedoelt. Het is niet zeker dat het werkelijk iets bijdraagt, want veel kan opgezocht worden, je hoeft niet alles uit je hoofd te leren. Vervolgens wordt er van ons gevraagd om een baan te zoeken, geld te verdienen, te trouwen en kinderen te krijgen. Dan zijn we gesetteld en de vraag is of dat klopt voor die mens. Niet iedereen is gemaakt voor een vaste baan, een gezin, om dingen veel te jong aan te nemen, geen avontuur meer te leven anders dan gangbaar is in de maatschappij. Dan worden we ongelukkig en proberen dat geluk te vinden in materie of aanzien. We raken gefrustreerd. Op een bepaald moment zijn we zover weg van onszelf dat ons systeem niet meer optimaal kan functioneren en dan leven we in een soort grijs gebied, er is geen avontuur meer. Alle dagen beginnen op elkaar te lijken: wij staan op, gaan werken, komen thuis, eten, slapen en we snakken naar vakantie terwijl in feite iedere dag van ons leven vakantie zou kunnen zijn. Wij hoeven niet op vakantie, we kunnen op avontuur. Iedere dag zou een beleving kunnen zijn . Wij vervreemden ook van andere mensen. Als je in sommige gevallen mensen in de ogen kijkt, dan zie je wegkijken. Er is een soort ongemak ingekomen, met daarin een innerlijk weten dat het niet klopt, een innerlijk weten wat we allemaal dragen, de imprint van het goddelijke in ons zelf. Er ontstaat dan een zoektocht om dat gat te gaan vullen. De wens om terug te keren naar het goddelijke. Sommigen doen dat met drugs, alcohol, bezit of voedsel en dat werkt allemaal niet. Het enige wat we kunnen doen is teruggaan naar onszelf. Durven in de stilte te zitten en alléén durven te zijn. Ontdekken hoeveel emoties we dragen in onszelf. Van verdriet, angst, boosheid, tot ontroering, vrolijkheid en lust. Die emoties durven beleven zonder er een verhaal van te hoeven maken, het hoeven koppelen. Nu is het zo dat als we blij of verdrietig zijn we er een reden voor moeten hebben, en dan kijken we naar buiten of de situatie wel kan: kan ik nu verdrietig zijn. Als we vinden dat dat niet kan, terwijl alles van binnen stroomt, blokkeren we onszelf. Om niet te voelen, moeten we heel hard werken. We moeten stoppen met diep ademen, dus de ademhaling wordt hoger. We moeten spieren spannen, de anus en keel spannen zich aan, en op een bepaald moment zijn wij zo gespannen dat wij niet meer kunnen ontspannen en dan wordt het lichaam ziek. Of dat nou RSI is of burn-out, een sms-duim of emotionele ziektes die niet erkend zijn. Dan kunnen we een weg vinden met behulp van yoga, tekenen of beeldhouwen en in sommige gevallen sport. Vaak wordt ook dat een nieuwe verslaving, de zgn. adrenaline junkies. Maar er zijn veel meditatieve wegen om terug te leren komen naar de ontspanning. Ik weet dat het CICO zo'n weg is. Terug naar wie ik ben. Een weg om het drama van de familie en de invloeden van de maatschappij te kunnen loslaten. Herinneren en vinden wat werkelijk bij je past en daarmee een plek in de maatschappij vinden zonder de rest te stoppen. Alleen krijgt alles van de wereld dan een andere waarde: bezit wordt dan niet belangrijk om ongemak te maskeren, maar als een dienaar van de mens. Vervolgens zien we dat we dingen in huis hebben die niet meer dienen en die kunnen we dan weggooien. We hoeven geen wijn meer te
drinken om niet meer te voelen en kunnen gewoon genieten van een goed glas wijn. Dit is een grote stap in healing. Toepassing van zelfhelend vermogen . En dat is het begin van alle healing, want wat gebeurt dan? De ‘healee’ healt zichzelf en dat is het mooie samenspel. Toepassing van zelfhelend vermogen is het begin van alle healing. We zijn meer op ons gemak in onszelf en dan kunnen we weer toenadering zoeken naar de ander en durven we te glimlachen, te vragen: Hoe gaat het met u? En dan durven we die vraag ook echt te beantwoorden. Dan houden we op met op een oppervlakkig sociaal niveau te functioneren, en komen op een dieper, wat ik noem, een menselijk niveau. Spiritualiteit is voor mij niet iets groots, ergens ver weg in de kosmos. Het is aanwezig durven te zijn in onszelf met wat er is en dat durven te uiten. Durven te zeggen: het is pijnlijk vandaag, zonder er een drama van te maken en zonder de schuld te geven aan de maatschappij of de moeder. Alleen erkennen wat er is en daarin te durven ademen. Dat is voor mij sociale-, geschiedenis- en emotionele zelfhealing, belangrijk voor elke healer om later healing te kunnen toepassen met behulp van wat technieken. Heel gewoon. De beste manier om uit dit gespannen systeem te komen is durven naar binnen te gaan. Dat is geen gemakkelijk proces, want dan ontmoeten wij alle emoties, dan ontmoeten wij de angst, veelal kunnen we dat niet alleen en hebben we mensen nodig die dat proces ook meegemaakt hebben, leraren of meesters om ons te helpen in healing. Naar binnen durven gaan en in verbinding naar buiten durven zijn. Anders krijg je het beeld van allemaal eilandjes. Ik ben met een vriend 19 dagen lang in de Himalaya rondgetrokken. We zagen heel weinig mensen. Dan is het heel gemakkelijk om stil te zijn. Ook in de Primal Therapy die ik gedaan heb, toen heb ik 21 dagen niemand in de ogen gekeken en niet gepraat. Toen was het heel gemakkelijk om in verbinding te zijn met mezelf, maar het leid nergens naartoe… Dan worden wij het perfecte eiland. Dan ben ik stil in mezelf maar niet meer geconfronteerd met de werkelijkheid van Wij. Ik zeg niet dat het verkeerd is maar als dat permanent is dan is iemand de kluizenaar. Voor sommige mensen is dat hun vervulling, bedoeling. En dan is de healing van de één ook een healing van de wereld. Maar ik wil die rol niet, ik wil delen. Het kan iemands roeping, bedoeling zijn om in een klooster te leven. Maar ik wil te maken hebben met een maatschappij en functioneren naast en met de buren. Ik vind dat healing in de maatschappij toepasbaar moet zijn. Mensen hebben een soort evenwicht gevonden in zichzelf maar durven dat niet te communiceren. Zolang zij alleen zijn dan gaat dat goed, maar één iemand meer in de kamer en alle verlegenheids- en onzekerheidsstukken etc beginnen te spelen. Durven te leven wie je bent, daar zijn veel trauma's. Hoe vaak zijn we afgewezen in wat we gezegd hebben, hoe vaak zijn we helemaal open naar iemand toegegaan en de ander zei: nee! Dan sluiten we. Het probleem van sluiten is dan we denken dat we kunnen sluiten voor de een en open zijn voor de ander, maar er is alleen maar openen en sluiten. Een deur is open of dicht. Daarin is nog een dieper aspect: als we de deur sluiten naar een ander sluiten we ook voor ons zelf. Dat is pijnlijk en de meeste mensen weten dat wanneer ze sluiten, hoe pijnlijk dat is. Soms gaan we bijviirbeeld iemand bellen die we wel mogen en storten ons hart uit over degene die we niet mogen, dan lijkt ons hart gelucht maar of dat ook wezenlijk opener is? Als wij in een maatschappij zouden leven die meer in evenwicht is, met iets anders functionerende scholen, als al deze aspecten meegenomen zouden worden in de opvoeding en organisatie van de maatschappij, zouden we psychologen en psychiaters veel minder nodig hebben. Artsen zouden hele andere functies hebben. In China krijgen artsen niet betaald per patiënt die zij behandelen om te genezen maar per mens die zij gezond houden. Dat vind ik een fantastisch uitgangspunt. Preventief genezend werken.
Meditatie zou een grote plek kunnen innemen. Kijken naar wat iemand nodig heeft in de totaliteit. Bij pijn in je lever niet alleen een pilletje of gelijk een operatie maar naar alles kijken, atomair, emotioneel, sociaal en wezenlijk, alles zou meegenomen worden, en dan zou de healing plaatsvinden, dat zou geen genezing meer zijn dat zou heling zijn, Wel Zijn. Misschien utopisch van mij om dat te denken, maar alle aspecten die ervoor nodig zijn omdat te realiseren zijn nu aanwezig in de wereld, zijn nu toepasbaar in de praktijk. Er zijn genoeg instituten gericht op meditatie, kunsten, en die ervaren zijn met heling, dat zou dan meegenomen kunnen worden. En als je dat dan doortrekt naar het ontvangen van een nieuwgeboren kind in een gezin? Vraagt dat dan ook niet om te kijken naar wat het wezenlijk nodig heeft? Sterker nog, daarvoor al, als mensen zwanger zijn, en ik praat nadrukkelijk niet alleen over vrouwen maar over mannen en vrouwen! Als het kind nog in de buik zit en daarvoor al bij het vrijen het aspect van het contact er laten zijn. Meer dan over neuken en zaadlozing of over een kind maken, zou het gaan over contact en verbinding maken, wezenlijke ontmoeting van lichaam, hart en gevoel, seks en energie. Als de vrouw zwanger wordt, zou er al contact met het wezen kunnen zijn, met gevoel, muziek en woorden en healing. Aan het wezen vragen wat het nodig heeft, en als de baby geboren wordt, wordt het welkom geheten, liefdevol, met massage en al die andere mogelijkheden.Zodat we de schaamte en de schuld niet hoeven te (leren) dragen. Gelukkig leven we nu in een maatschappij waar het vrijer is, als je kijkt naar de jaren 60 hoeveel schaamte over het lichaam en schuldgevoelens er toen waren, hoeveel onwetendheid over seks. Maar nu nog wordt er in de klas wel over piemels uitgelegd, maar niet over werkelijk contact, over liefde. Uiteindelijk is liefde het antwoord. Liefdevolheid begint bij jezelf. Als iemand zichzelf niet liefdevol kan benaderen, is het heel moeilijk om een ander liefdevol te verwelkomen, ontmoeten. Nu zien we vaak een soort winkeliers mentaliteit; ik geef jou dát, maar dan moet ik dát hebben van jou! Het onvoorwaardelijke is er dan niet. Uiteindelijk kan liefdevolheid alleen onvoorwaardelijk zijn. Ik kan me niet indenken dat ik een relatie zou hebben waarin ik de kwaliteiten die ik fijn vind in iemand aanneem en de kwaliteiten die ik niet fijn vind afwijs. Ik kan me dat niet voorstellen. Het is het hele pakket of niks. Daar zouden we dan ook meer naar toegaan. Zonder een perfectiebeeld na te streven natuurlijk. Falen is oké. Het leidt nergens toe om je schuldig te voelen over falen. Erkennen van het falen, ja! Als het nodig is aan de ander zeggen: "het spijt mij, ik had dat niet willen doen", en dan doorgaan met het leven. Zeggen tegen jezelf: "Oké, deze keer heb ik het fout gedaan en volgende keer beter". Zo naar het perfectioneren van het systeem te gaan zonder hardnekkig in de perfectie van het beeld te gaan staan. Wij zijn perfect in onze imperfectie. Wij zijn constant veranderlijk, dat is onvermijdelijk. Als het mooi weer is zeggen ze: "Wat een mooi weer". Als het regent zeggen ze: "Wat is het slecht weer vandaag". Wat is er slecht in regen wat is er mooi in zon? Toen het 35 graden was afgelopen zomer, zeiden veel mensen: "Wat een prachtige zomer". Maar vaak was de hitte ongemakkelijk en alles in de natuur droogde uit. Heel warm zegt niks over mooi of niet mooi. Dat is subjectief. Met regen zeggen we algauw: slecht weer, terwijl de aarde dan vaak jubelt. Ook dat kan soms weer erg veel worden. Vanuit een groter perspectief weten we niet waar het heen gaat dus kunnen we ook niet beoordelen. Dan kom ik terug bij de dinosaurussen, die vonden het vast niet leuk om uit te sterven, maar anders waren wij er niet geweest. In denken over healing kun je veel maatschappelijk aspecten meenemen. Wij leven in een systeem waarin verdedigen centraal staat. Individueel denken we dat we onze wonden en trauma's moeten verdedigen en dat is juist de enige manier waarop wij ze niet kunnen helen.
We denken dat we ons gezin moeten verdedigen, bouwen muren om ons heen, we verdedigen onze straat en onze stad, kijk naar de agressie rond voetbal, bijv. Feyenoord-Ajax etc. In nog groter verband kopen we wapens, zgn. ter afschrikking, terwijl we weten dat er een moment komt dat we ze gaan gebruiken. Waar komt dat gevoel van moeten verdedigen vandaan? Dat is al heel oud, wij zijn genetisch gezien het zwakste schepsel wat bestaat . In ons DNA zijn dingen geschreven die resten uit de oertijd. En we leven nu nog steeds vanuit die waarden. Wij waren zwak, moesten ons verdedigen. Eerst met een stok en later ontdekten we het vuur. De winters waren lang, de zomers kort. We moesten iets tegen de dieren die groter waren dan wij verzinnen. Het heeft iets aangezet in ons systeem waardoor onze hersenen groter zijn gaan worden en daarmee meer vermogen hebben ontwikkeld. Ik zeg heel bewust geen intelligentie maar vermógen! Tegelijkertijd hebben we die drang van verdedigen verinnerlijkt. Wij waren heel bang, er gebeurden veel dingen buiten ons die veel groter waren dan wij. Toen heeft de mens de eerste God gecreëerd. Allereerst waarschijnlijk de zon en de aarde, omdat de zon verdween achter de horizon, soms voor 6 of 8 maanden. Wij hoopten dat hij terugkwam en waren blij als dat het geval was. We hebben een God buiten ons uitgevonden, in tegenstelling tot het goddelijke waar wij deel van uitmaken, buiten onszelf gezocht vanuit angst. Zolang het natuurgoden waren, was dat nog geen ramp. Als je kijkt naar de Amerikaanse indianen die nog steeds Moeder Aarde vereren, Vader Zon en de grote geest Wakantanka, dat is in verbinding met Al Wat Is. Toen we in abstracties zijn gaan denken en God een sekse gegeven hebben en vervolgens hebben misbruik voor macht, ja toen is het helemaal scheef gegaan. Als je alle dogma's die gecreëerd zijn, weghaalt, en het bidden en eren en meditatie overhoud, dan ben je terug. Terug bij religie en verbinding. Er is zoveel politieke macht gecreëerd die scheve en misplaatste dingen heeft veroorzaakt. Ik ken de Katholieke wereld, ben erin geboren en zij hebben het perfecte wapen gecreëerd: "Je bent geboren in zonde"! Je moet heel veel dingen doen en laten en dan heel misschien ga je na je dood naar de hemel. Geen genieten tijdens het leven. En dan beslissen mensen wat jij moet doen en laten om dat te bereiken/verdienen. Niet goden, maar mensen bepalen de maatstaf. Het grootste psychologische wapen aller tijden. Eerst schep je schuld, -je bent geboren in zonde, en dan de angst voor na de dood en ondertussen manipulatie. Heel moeilijk om daar iets van evenwicht in te brengen. Transcenderen van de godsdienstige dogma's en trauma's is heel moeilijk. Ik weet dat mijn zienswijze beperkt is. Misschien heb ik het verkeerd. Ik heb alleen de voorbeelden die ik ken. Ik ben bereid mij te openen voor de waarheid, wat het ook is, en ik hoef niet te hangen aan mijn gelijk. Dat is de grootste essentiële factor van de zoektocht naar spiritualiteit, naar welzijn in wezenlijkheid.
