Waarom zijn zovele landgenoten ontgoocheld en ongelukkig? Ik heb over dit onderwerp na vele jaren mijn eigen mening over deze vaststelling, die volgens velen juist is. Gedurende generaties was de macht grotendeels in handen van geestelijken en politieke gezagdragers. Maar de tijden veranderen en bij onze vorige generatie begon alles steeds maar sneller te veranderen. Dankzij de zogenaamde camerabewaking kon men steeds méér zaken zien als ooit tevoren. Dankzij het ontcijferen van het DNA kon men méér zaken bewijzen als ooit tevoren het geval was geweest. Dankzij de harde schijven in de computers kon men dankzij het internet allerlei fraudes en wetsovertredingen bewijzen en dit zelfs na meerdere jaren. Enz. enz. Al deze bronnen van informatie hadden als gevolg dat het duidelijk werd dat er zich bij de traditionele gezagdragers een hoop huichelaars bevonden. Van onderpastoors, die werden betrapt op regelmatig bordeelbezoek, tot bisschoppen die kinderen of vrouwen beschouwden als hun persoonlijk bezit en zich aan seksuele uitspattingen te buiten gingen. Van lagere ambtenaren die hun benoeming en verkregen vertrouwenspositie misbruikten om zich op onregelmatige wijze te verrijken tot Ministers die het verschil tussen het mijne en het dijne waren vergeten. Al deze feiten liggen ervan aan de oorzaak dat tijdens de voorbije generatie onze kerken zijn leeggelopen en dat het vertrouwen in de politiekers en hun partijen tot het vriespunt is gezakt. Het is dan ook hoogtijd geworden dat men aan deze nefaste evolutie iets gaat doen. …
Men zou zich als voorbeeld kunnen indenken dat er jaren geleden door de overheid een grote ketel verse en lekker smakende soep werd gemaakt voor de kiezers. De eerste benoemde soepverantwoordelijke wou indruk maken op de kiezers en wist hen te overtuigen dat hij de smaak kon verbeteren en pittiger maken. Hij voegde een grote hoeveelheid zout, peper en kruiden toe. Snel wou zijn opvolger bewijzen dat zijn voorganger in de fout was gegaan en hij kreeg mandaat van de kiezers om er nu wat suiker aan toe te voegen. De volgende in de rij ging het dan oplossen door andere ingrediënten toe te voegen enz. Na verloop van vele jaren is de vroegere lekkere soep alleen nog in het geheugen aanwezig. Maar in de ketel kan men alleen een oneetbare brij vinden die niemand nog lust. Het heeft dus geen enkele zin meer om nog verder te trachten de bestaande soep te verbeteren. De enige oplossing is de hele ketel weg te kieperen en terug lekkere verse soep maken en ervoor te zorgen dat geen enkele verantwoordelijke er nog ooit met zijn tengels mag aankomen. In onze samenleving is dat hetzelfde. De duizenden wetten, reglementen, besluiten, decreten enz. hebben van onze samenleving een chaotisch en onbestuurbaar geheel gemaakt. Het heeft geen zin om aan dat kluwen nog verder tijd en geld te verspillen. De enige oplossing is een totale ommekeer, een drastische en totale verandering en dit op een zeer korte tijd teneinde de fouten uit het verleden weg te gommen en de bevolking terug iets te bieden waarmede ze terug gelukkig kan worden. We komen daar op terug bij onze volgende bijdrage. Men zegge het voort,
21 Juillet, la fête des cons. Daarom dit nummer van Charles Trénet “La mer” (mais pas pour Philippe et ses con-patriottes), gevolgd door Vlaamse poëzie. http://www.youtube.com/watch?v=fd_nopTFuZA
Socialisten zijn niet sociaal en zeker niet democratisch
Lees ik in de gazetten dat de volgevreten en vet doorbetaalde Caroline Gennez heeft verkondigd dat de “Europese sociaaldemocraten de beginselverklaring goed keuren”. De tekst zelf is opgebouwd rond de (nietszeggende nvdr) basiswaarden van de sociaaldemocratie: vrijheid, democratie, gelijkheid, rechtvaardigheid en (vooral veel nvdr) solidariteit. portemonnee.
Dat
laatste
voelen
we
dagelijks
in
onze
“Ik had na mijn voorzitterschap gewoon de nood om even de fundamenten te verfrissen (2011-2014) maar in 2014 ga ik met volle goesting weer de kar trekken en meedoen aan de verkiezingen van volgend jaar. De oude knollen worden van stal gehaald. Drie jaar congés bien payés is werkelijk de socialistische definitie van rechtvaardige democratische vrijheid, de solidariteit kent ook in dit geval geen grenzen en klasse. Zou het geen tijd worden de term “sociaaldemocraten” uit het repertoire te weren. Ze zijn niet sociaal en zeker niet democratisch. Dat woord, die aanduiding voor “socialisten” is de Takiyya van de linkse club om hun programma een democratische inhoud
te geven. Dat ze zelf over gegaan zijn tot naamsverandering bewijst dat hun agenda andere doelstellingen bevat die indruisen tegen hun oorspronkelijk sociaal engagement en enkel dienen om de niet politiek geïnteresseerde kiezer te misleiden.
Het zijn de socialisten en hun vertakkingen via groen en andere linkse obscure partijtjes die de islamieten als hun nieuw kiezerspubliek verwelkomen en met open armen binnenhalen. Ze voorzien hen van alle faciliteiten, verdedigen alles wat ze eisen ten koste van hun oorspronkelijke kiezers, de arbeidende klasse. Door het massaal blijven faciliteren van de immigratie, zeker in deze tijden van crisis, ondermijnen de socialisten de sociale cohesie, en het vertrouwen onder de bevolking. Hun oorspronkelijke kiezers waren te slim geworden en doorzagen hun doelstelling. In de loop der jaren hebben de westerse landen, onder impuls van de socialisten, miljoenen niet-westerse immigranten opgenomen, en door natuurlijke aanwas is die bevolkingsgroep inmiddels overal verdubbeld, het overgrote deel van hen houdt hardnekkig vast aan de zeden en gewoonten uit het thuisland, die vaak haaks staan op wat hier te lande gangbaar is. Zo bezien hebben de socialisten met deze immigranten dus de Derde Wereld geïmporteerd. Dat was/is ook hun bedoeling, logisch dat was ook hun oorspronkelijk kiezerspubliek bij de oprichting van de socialistische partij, nl.de arbeidsklasse, naïef, ongeletterd en geketend aan de godsdienstfanaten, dom gehouden. Het socialisme werd het geloof dat ook centen opbracht. Daarom zijn de mohammedanen voor de socialisten een graag geziene bevolkingsgroep, die hen in staat stelt terug te dromen over de tijd toen zij bijna de absolute macht veroverde met de leuze “alle macht aan de arbeiders”. Het is
ook wederkerig, de miljoenen euro’s die naar de moslimlanden vloeien komen uit de westerse sociale kassen, waarvan de socialisten overal de sleutels claimen. Maar “alle macht aan de moslims” zal hen en daarbij ons, de authentieke bevolking, nog zuur opbreken. Er is nl. onder het islamregime geen aparte kerk die hun nieuw kiezerspubliek dom kan houden, de islam houd ze dom en arm. Als ze alle macht veroverd hebben gaat de “sociaaldemocratie” naar de prullenbak, gevolgd door het vermaledijde “socialisme”. De pest zal de cholera vervangen. Socialisme en islamisme één strijd. Niet democratisch noch sociaal.
De huumoo en story (+ dag allemaal) Exclusief bij Nageltjes. Eenenvijftig jaar na haar dood, is Marilyn Monroe nog steeds de meest iconische filmster aller
tijden. Afgelopen zondag (9 juni 2013), publiceerde de London Daily Mail een verhaal met de kop: “Ik beluisterde Marilyn’s sterven.” De dochter van een beroemde Hollywood privé-detective, Fred Otash (1922-1992), vond onlangs elf dozen met dossiers en notities van haar vader in een opslagruimte. De dossiers onthulden dat Otash was ingehuurd door Howard Hughes om het huis van Marilyn Monroe af te luisteren. Otash’s aantekeningen zeggen dat op 5 augustus 1962 ze een heftige ruzie had met Bobby Kennedy en Peter Lawford (Bobby’s schoonbroer), schreeuwend dat ze was “doorgegeven als een stuk vlees” door de gebroeders Kennedy (Bobby, Teddy, en JFK). De notities vervolgen: “Ze was echt aan het schreeuwen en ze probeerden om haar rustig te maken. Ze is in de slaapkamer en
Bobby krijgt het kussen en hij dumpt haar op het bed om te voorkomen dat de buren het zouden horen. Ze werd uiteindelijk rustig en dan was hij speurend om daar vandaan te komen.” Dat wordt gevolgd door de opmerking: “Ik beluisterde het sterven van Marilyn Monroe.” De tape is nooit gevonden. Marilyn Monroe overleed op 5 augustus 1962. Otash sprak noch schreef ooit iets gepubliceerd over dit. Zijn privé-notities lijken te bevestigen wat velen hebben vermoed door de jaren heen: dat Bobby Kennedy Marilyn Monroe vermoorde. Bron: http://www.tothepointnews.com/ Het moet niet alle dagen zaterdag zijn, nietoewaar? Wij brengen graag dit verhaal over de Amerikaanse sossen die ook ons, tijdens onze eigen naïeve periode, in hun greep kregen met boekskes zoals “Profielen in moed“! Een amerikaans burgermanifest, Quoi? Nikske Freya, nikske eigen werk, nikske Gie Verafstoodt, maar wél allemaal bedrog om ons te misleiden en geschreven door anderen. Op naar Bartje die een normale procedure van schrapping uit de registers van inwoners, op laat blazen tot een buitengewone heldendaad. Quod non! Niks van aan. Woestijnvis-trukjes en gewokte zeewier. Meer is dat niet waard. Zum kotzen!
Het liegebeest van het VTMjournaal Amper een volle week nadat journalist Stef Wauters had bewezen totaal niet bij machte te zijn om simultaan van het Arabisch
naar het Nederlands te vertalen en op het 7-uur journaal een flagrante islamofiele leugen vertelde als ware het écht en geen vals nieuws, liet hij zich gisteren op 29 mei terug opmerken door een nieuwe flagrante leugen over een ander
onderwerp. De hoofdredacteur en dirigent van de VTM-nieuwsdienst Hoflack Bij zijn commentaar over het eerste zgn. homo-huwelijk dat plaatsgreep in het Franse Montpellier wist hij te vertellen dat daar tegen vorige zondag (in Parijs) een “gewelddadige“ betoging had plaatsgevonden. Weerom een gigantische pusbult van een leugen! De door de Franse media en politie onder de mat geveegde betoging (waarvoor wij bij Nageltjes overigens weinig of geen enthousiasme kunnen opbrengen) verliep immers geweldloos maar werd, zoals in Frankrijk en ook elders nà ontbinding meer en meer gebruikelijk, gevolgd door relletjes en opstootjes veroorzaakt door hooligans om niet te zeggen steevast linkse herrieschoppers, al dan niet gesponsord door de partij van President Hollande in Frankrijk “casseurs” genoemd, die absoluut helemaal niets de deze betoging te maken hadden. Toch vond dit liegebeest van het VTM journaal het nodig om het adjectief “gewelddadig” als toelichting en ‘epitheton ornans’ voor deze manifestatie te moeten uitspreken, in een programma dat deontologisch geacht wordt de realiteit en de waarheid te
vertellen en niets anders. Om uw geheugen niet al te zeer te belasten de vorige keer ging het over de commentaar van mooie Stef over de onthoofding in Zuid-Londen becommentarieerd op http://nageltjes.be/wp/?p=4616 Nu hebben wij helemaal niets tegen homo’s en verkiezen de smoel van een mooie jongen zoals Stef Wauters ver uit boven de griezels die het journaal presenteren op de 0000staatstelevisie (voor de nieuwkomers, dat staat voor Overbodige Onvlaamse Openbare Omroep), maar er zijn grenzen! Zodra ze het nieuws brengen worden ze verondersteld onpartijdig + objectief te zijn en zich volledig te schikken naar de journalistieke deontologie, want anders wordt niet alleen onze intelligentie beledigd maar ook met alle recht en reden onze verontwaardiging ontketend. Als niemand die leugens zou aanklagen noch reageren maakt Stef ons morgen wijs wat hij wil, zonder daarvoor op de vingers getikt te worden. Daarom doen wij het maar. Het is met die andere van de staatstelevisie overgelopen papperige beursgoeroe die niet eens het verschil kent tussen een florijn en een dukaat, al erg genoeg gesteld met de nieuwsgaring op de Vodden Tel en vieze Maatschappij. Ik persoonlijk vind dat Stefke zich openbaar moet verontschuldigen voor zijn leugens overeenkomstig de regels die gesteld worden voor een recht op antwoord. Tijdens het 7 uur journaal en even veel keren als hij oorspronkelijk gelogen heeft. Alleen zo leert Stefke het af om ons schaamteloos te beliegen en te bedriegen. Openbaar, even ijskoud en zonder homofiele krokodillentranen a.u.b. ! De hersenspoeling en indoctrinatie van de geesten van onze kinderen en kleinkinderen, van de héle bevolking met name, moet nu maar eens en voorgoed gestopt worden. Als de raad van bestuur van de Vodden Tel en vieze Maatschappij noch haar
hoofdredacteur of personeelsdirecteur nù niet ingrijpt is het niet denkbeeldig dat iemand enkele Wahhabieten (en geen Salafisten want die krijgen van alles de schuld terwijl ze er niks mee te maken hebben) op stap stuurt om Stefke zijn gebit te laten vervangen door een kunststoffen. Dat is ook een adjectief. J’Accuse, le Beau Meaulnes confessera. Zo niet wacht hem composiet in zijn collectivistische smoel en talrijke andere lichamelijke ongemakken zoals 72 monogame maagden zonder objectief vermelde leeftijd in zijn hiernamaals. Of denk jij het monopolie manipuleren, Stefke?
te
bezitten
om
mensen
te
Voor de verontrusten onder Ullah, Boussu-dour-komt-niet-naarhet-kiel Is dat ff een opluchting! Bedankt Barthje!
Wereldpolitiek, het verhaal van de koffie en de vlieg
De Italiaan – gooit de koffie met de vlieg weg in razernij. De Fransman – vist de vlieg eruit en drinkt de koffie. De Hollander – vist de vlieg eruit, chagrijnt een tijdje tot de koffie koud is en drinkt hem tenslotte toch. De Chinees – eet de vlieg en gooit de koffie weg. De Rus – drinkt de koffie met de vlieg. De Israëliër – verkoopt de koffie aan de Fransman, de vlieg aan de Chinees en met de opbrengst ontwikkelt hij een handig dingetje dat verhindert dat er vliegen in de koffie vallen. De Palestijn ….. De palestijn….. beschuldigt Israël ervan een vlieg in zijn koffie te hebben gedaan, probeert deze agressie bij de VN veroordeeld te krijgen en eist van de VN subsidie om een nieuw kopje koffie te kunnen kopen, maar gebruikt dat geld om explosieven aan te schaffen. Vervolgens blaast de Palestijn het café op, waar de Italiaan, de Fransman, de Chinees en de Rus net bezig waren de Israëliër uit te leggen dat het beter zou zijn als hij zijn kopje koffie aan de Palestijn zou geven.
Het Europese Monster en de Financiële Verwarring ten Top Blijkbaar geraken niet alleen de burger, de spaarder, maar ook de diverse overheden en zelfs de regering Di Rupo de tel kwijt bij wat nu het officiële standpunt van de EU zou zijn bij het aanslaan van een groot gedeelte van het gewoon sparen. Officieel blijft dit beperkt tot de tegoeden boven 100.000 euri, maar in de praktijk laten zich eveneens afwijkende meningen en geruchten horen die het spaargeld onder dat bedrag zoals dat reeds het geval is met aandelen en obligaties bij de redding van het bankwezen willen betrekken. Spaarders met een tegoed boven de hogergenoemde limiet worden op dit ogenblik vogelvrij verklaard, terwijl degenen onder deze grens ondanks de voorziene waarborg op termijn op dezelfde manier geschoren dreigen te worden. Eigenlijk komt deze politiek neer op wat reeds meermaals in de blog van Angeltjes en deze van Nageltjes ter sprake kwam, met name een offensief tegen het vermogen in het algemeen en de financiële activa in het bijzonder. In deze optiek wordt het eigendom als de uitkomst van financiële speculatie beschouwd, of het nu het resultaat is van arbeidsinspanningen of het goed beheer van het patrimonium. Hoe absurd dit alles is wordt o.m. door het volgende voorbeeld aangetoond. Zoals men weet werd reeds jaren terug de tweede pensioenpijler door de wetgeving en fiscale tegemoetkomingen gestimuleerd met de idee dat het wettelijk pensioen in de toekomst onvoldoende ging zijn om de behaalde levensstandaard te behouden. Wanneer de begunstigde vervolgens zijn voorziene pensioenleeftijd bereikte kon hij meestal kiezen tussen de uitkering van een rente ofwel van het kapitaal. Koos hij voor een kapitaaluitkering dan was het bedrag in veel gevallen hoger dan 100.000 euri. Werden deze gelden op een spaar-of depositorekening belegd dan valt het ganse gedeelte boven de
limiet en kan het in beslag genomen worden ondanks de vaststelling dat het zoals de uitgekeerde rente pensioengeld is. Zo zijn er talloze andere voorbeelden van wat een”grote” spaarder is. Denken we maar aan het bedrag van een hypothecaire lening dat op een spaarboekje in afwachting van de aanwending gestort wordt of een rekening van een KMO waar de lonen en wedden ingelegd worden met het oog op de uitbetaling van lonen en wedden. Officieel is de bedoeling van deze politiek voornamelijk wanneer een systemische bank, d.w.z.een bank met globale impact op de economie van een gans land, in moeilijkheden verkeert, niet langer op de belastingbetaler, maar wel respectievelijk op de aandeelhouder, de obligatiehouder en de “grote” spaarder een beroep te doen om de bank voor een faillissement via de genoemde bail-in te behoeden.(dixit Olli Rehn , Karel De Gucht en minister van financiën Koen Geens) Om deze situaties te voorkomen werd er een europese bankenunie voorop gesteld, doch deze schijnt volgens de jongste berichten lood in de vleugels te hebben omdat in Duitsland de vrees bestaat dat de Duitse banken de herfinanciering van de financiële instellingen in Zuid-Europa voor hun rekening zullen moeten nemen. Deze bankenunie voorziet immers een centraal toezicht op de banken via de ECB gepaard gaande met een geünificeerde regelgeving. In feite is het werkelijk opzet van deze politiek niet zozeer de redding van de systemische banken, maar in de eerste plaats de afbouw van de schuldenberg van de overheid, de gezinnen en de ondernemingen. Dit blijkt duidelijk uit de analyse van de Boston Consulting Group met als naam “Back to Mesopotamia” die we in eerdere bijdragen in Nageltjes behandelden. Tot nu toe wordt er door de diverse nationale en europese overheden en de slaafse media zedig over de band tussen de jongste voorstellen inzake de inbeslagname van spaargeld, zelfs onder de 100.000 euri , en de BCG gezwegen.Waarschijnlijk omdat deze voorstellen eveneens drastische maatregelen voorzien in het
vlak van het afromen van de levensverzekeringen, onroerend bezit en andere vermogensvormen. Op die manier hoopt men het publiek en de spaarder langzaam in slaap te wiegen en toe te slaan op het gepaste ogenblik. In afwachting van dit ogenblik bereidt de regering Di Rupo in alle stilte via een budgetaire aanzet het ogenblik voor waarop ze het vermogen onder het mom van een verlichting van de loonkosten zwaar kan belasten. Was het trouwens Leterme niet die in een vorig leven liet weten dat de schulden van België tegen het patrimonium van zijn burgers moesten uitgezet worden? Paradoxaal genoeg schijnt er met betrekking tot deze materie enige onenigheid in de regering te bestaan tussen CDNV en VLD enerzijds en” baby Tobback” anderzijds. Waarschijnlijk beseft deze laatste dat dit alles hem electoraal zwaar zal aangerekend worden door de “kleine man” terwijl de genoemde anderen niet weten wat aan te vangen met deze voorstellen waar technocraat en eurofiel Koen Geens helemaal achter staat. In alle stilte hopen ze evenwel schijnheilig dat hun kiespubliek het signaal goed geïnterpreteerd heeft en zijn schaapjes tijdig op het droge brengt. Gezien de samenstelling van hun electoraat zou dit wel eens een ijdele hoop kunnen zijn. Wie in heel dit debat zielig achterwege blijft met klare en duidelijke standpunten hieromtrent is de Nv-A die tegen heug en meug de belangen van de Vlaamse spaarder verwaarloost en blijft hopen op een denkbeeldige verdamping van België. Oorzaken van de Schuldcrisis Om te begrijpen hoe we de jongste decennia tot de grootste economische en financiële crisis sinds de jaren dertig kwamen is het wellicht nuttig even in te gaan op de oorzaken van de schuldcrisis. Hiervoor dienen we te starten bij het einde van de tweede wereldoorlog en de lancering van het Marshallplan door de VSA met het oog europa te helpen uit de belabberde economische toestand te komen en een dam tegen het communisme op te werpen. Het Marshallplan betekende niet alleen materiële hulp in de vorm van uitrustingsgoederen, maar ook financiële
hulp met een transfert van amerikaanse dollars naar europa om de benodigde likwiditeiten te bezorgen voor het opstarten van het internationaal betalingsverkeer. Op die manier kreeg de dollar hoe langer, hoe meer de functie van internationale reservemunt ten nadele van het britse pond sterling dat in de loop van de jaren ging wegdeemsteren. Wat België betreft was de rol van het Marshallplan evenwel beperkt omwille van de intact gebleven industriële-en verkeersinfrastructuur, vooral de haven van Antwerpen. Bovendien was België een bevoorrecht partner van de VSA omwille van de levering van het Congolese uranium. Wanneer de economische conjunctuur hernam vanaf de jaren vijftig ging er echter een tekort aan internationale likwiditeiten ontstaan voor de ontplooiing van de wereldhandel. Het tekort aan dollars was manifest mede door de vaste koppeling van deze munt in het kader van het IMF door de akkoorden van Bretton Woods aan de goudprijs. In feite was er een verkapte goudstandaard tot stand gekomen die de expansie van de geldvoorraad strak aan banden legde. Aan deze precaire toestand ging een einde komen door de naoorlogse politieke ontwikkelingen, meer bepaald het ontstaan en intensifiëren van de koude oorlog en de daarmee gepaard gaande vrees voor de Sovjet-Unie en het communisme. De noodzaak van een veilige haven deed zich meer en meer gevoelen en de amerikaanse dollar voldeed aan dit criterium. De rol van internationale reservemunt werd hierdoor beklemtoond, terwijl het amerikaans interventionisme o.m. door de oorlog in Vietnam een destabiliserende stroom aan dollars teweegbracht. De landen die in het bezit kwamen van deze dollars wisselden ze echter niet uit en behielden ze als reservemunt. Het nadeel hiervan was dat ze als basis fungeerden van geld-en kredietcreatie en op die manier het internationaal monetair systeem onder druk zetten. Dit alles werd nog versterkt door de politiek van president Nixon die in 1971 de inwisselbaarheid van dollars tegen goud ophief en op die manier de monetaire basis in bijkomende mate verruimde. Deze tendens werd nog versterkt door de inleg van petrodollars bij de westerse banken als gevolg van de oliecrisis en de overeenkomsten met de
olieproducerende landen wat een bijkomende stimulans voor de schuldenproblematiek betekende. De overvloed aan petrodollars in het bankwezen leidde tot een trendmatige daling van de rentevoeten met als gevolg een verslapping van de begrotingsdiscipline, maar ook van de principes van een gezond financieel beleid in de banksector die op grote schaal de kredietsluizen opende voor de gezinnen ,de ondernemingen en de diverse overheden. Bovendien verkocht het bankwezen de toegekende kredieten als herverpakte producten onder de vorm van effecten. Maar vanaf het ogenblik dat de centrale banken hun rentevoeten gingen optrekken om de kredietvraag af te remmen ontstond er een spiraalvormige kettingreactie aan faillissementen van gezinnen en ondernemingen. De gedwongen verkoop van gehypothekeerd vastgoed had in een volgend stadium een staking van betalingen tot gevolg van insolvabele gezinnen, vervolgens van veel lokale overheden en ondernemingen. Dit alles veroorzaakte een spectaculaire verhoging van de werkloosheid, het begrotingsdeficit, de overheidsschuld en de grote terugval in de inkomsten van zovelen. Waar dit verschijnsel eerst de kop opstak in de VSA werd nadien de hele wereld meegetrokken door de herverpakking en effectisering van de kredieten in deze financiële draaikolk. Om de banken te behoeden voor een faling met de teloorgang van de deposito’s van zovelen en de sociale onrust niet in de hand te werken was de financiële interventie van de diverse staten noodzakelijk. Wanneer vervolgens ook voor de staten de faling dreigde werd de verarming aan de bevolking opgedrongen. Uit wanhoop om de revolte van de bevolking te bedwingen en om de pil te vergulden wordt om de haverklap het einde van de crisis aangekondigd. Maar spijtig genoeg ontbreken daartoe de ideeën en de middelen. Integendeel men wakkert de onrust nog aan door een inbeslagname van het spaargeld voorop te stellen. Wat te denken over de Volkslening?
Een zogezegd nieuw idee ontsproot aan de grote strategen van de regering Di Rupo, meer bepaald de lancering van de volkslening om bepaalde projecten van algemeen nut zoals de bouw van scholen, de medische en andere infrastructuur te financieren. De modaliteiten dienen op dit ogenblik nog vastgelegd te worden. Een bedenking is dat deze volkslening in een klimaat gelanceerd wordt dat voor grote onzekerheid zorgt. Normaal als men de financieringsdoeleinden beschouwt is het de overheid en niet de individuele spaarder die voor de nodige financiering moet zorgen. Maar hoe langer, hoe meer schijnt de regering er van uit te gaan dat het spaargeld van Jan Modaal niet hemzelf, maar wel de overheid toebehoort die er goedschiks, kwaadschiks naar believen kan over beschikken. Daarom dient men bij een eventuele omschakeling van het gewoon sparen naar een risicobelegging toch de nodige voorzichtigheid aan de dag te leggen om niet voor onaangename verrassingen komen te staan. Bij de beoordeling van een belegging dient men normaal een aantal criteria in acht te nemen om na te gaan of ze interessant is of niet. Vooreerst welk soort belegger is men? Dit kan men nagaan bij de bank op basis van de MIFIDclassificatie die verplicht is voor iedere belegger en het individuele risicoprofiel vastlegt. Vervolgens zijn er nog een aantal andere elementen die doorslaggevend kunnen zijn bij de keuze van de belegging. Het gaat hier meer bepaald over het rendement, de termijn, het risico en de likwiditeit van de belegging. Mijns inziens zal het rendement van de lening die bij de banken kan onderschreven worden onder de vorm van kasbons slechts in een geringe mate verschillen van de gewone kasbons. De fundamentele vraag is dan ook met hoeveel de inflatie in de toekomst zal oplopen om hier een interessante belegging van te maken. Met wat we nu kunnen verwachten is de kans erg klein. De termijn van de belegging zou naar verluid ofwel vijf of
tien jaar bedragen wat gezien de mogelijke inflatoire tendenzen die de kop beginnen op te steken weinig mogelijkheid tot verschuiving en aanpassing van de belegging inhoudt. Het risico van de belegging is bijzonder groot vooral omdat men geen kennis heeft van de bedoelingen van een wispelturige overheid die voortdurend de spelregels verandert. Wat tenslotte de likwiditeit van deze belegging betreft kan men er geen kanten mee uit voor de vervaldag tenzij men op de secundaire markt verkoopt. Tot besluit van deze volkslening kunnen we vooropstellen dat een dergelijke belegging gezien alle mogelijke economische en politieke ontwikkelingen weinig interessant is wil men niet in moeilijke situaties terecht komen. Dan nog beter bij het spaar-en depositoboekje blijven wil men nog tijdig een goed beheer van zijn spaarcenten waarnemen. Besluit De huidige situatie is ernstig.Sommigen trekken de parallel met het pre-revolutionaire Frankrijk van Lodewijk XVI : “Om de hoge staatsschuld te temperen, stelde de fysiocraat Turgot voor om de adel te belasten. De reactie van de kant van de adel was toen zo heftig dat de koning het idee niet durfde uitvoeren. Enkele jaren later brak de Franse revolutie uit die zowel de koning als de adel hun hoofd kostte”. Een vergelijking van de adel met politieke klasse met hun europese technocraten met hun misprijzen voor dan frappant. Mogen ze hier de nodige
de thans profiterende evenknie en de talloze de gewone burger is meer lessen uit trekken.
Een Vlaams Ultimatum voor de Nv-A Eerlijk gezegd kan men zich de vraag stellen of de N-VA op dit ogenblik door het lint gaat met een Bourgeois die zweert bij quasi-volledige autonomie van Vlaanderen en een opvallende gooi naar het minister-presidentschap doet, met onmiddellijk daarna afzwakkende reacties van Weyts en Jambon die hun carrièreplanning en hun eerdere stellingnamen ten voordele van het confederalisme verstoord zien. Ook magere Bart kon zich in dit gekrakeel niet onbetuigd laten en sprak plechtig ex cathedra op zijn preekstoel gezeten” voor de vijfentwintigduizendste keer: we streven geen revolutie na maar een evolutie en België zal vanzelf oplossen, tot op termijn nog enkel Vlaanderen en Europa overblijven”. De onzin die van al deze verklaringen afdruipt is manifest. Vooreerst zijn ze in de Nv-A in het geheel niet geïnteresseerd in de onafhankelijkheid van Vlaanderen, maar wel louter en alleen in de term confederalisme waarbij ze op grote schaal aan begripsvervalsing doen om er later als puntje bij paaltje komt er alle richtingen mee te kunnen uitgaan. Waar ze wel in geïnteresseerd zijn is naar analogie met de CSU in Beieren een conservatieve volkspartij uit te bouwen en ofwel te dromen van een fuseren met CD&V en Open VLD.Vandaar de oproepen aan die vlaamsvijandige partijen om op basis van het confederalisme samen te werken omdat hun federalisme ook het zijne en dit van zijn partij is dixit Bourgeois . Kortom de enige bedoeling van het Nv-A is zich aan te schurken tegen het belgicistisch en europees establishment en gezien de jongste ontwikkelingen op europees vlak tegen de belangen van de gewone Vlaming, spaarder en middenklasse in te gaan; Tegen een dergelijke dubbelzinnigheid en schijnheiligheid is
er maar één enkel antwoord, met name dat alle rechtgeaarde en onafhankelijke Vlamingen zich rond de schildwachten van Vlaanderen scharen en de Nv-A door het sturen van een ultimatum tot klare stellingnamen verplichten om achter het rookgordijn vandaan te komen waarachter ze zich verschuilt.
