TIJDSCHRIFT 2004 Verschijnt jaarlijks
Verantwoordelijke Uitgever: Gaston Dillen Alice Nahonstraat 27 2580 PUTTE
BELGIE - BELGIQUE 2580 PB Putte 8/6224
Priyanka Baduwalage. Een verhaal uit het leven gegrepen van één van de eerste adoptiekinderen. Hoe het leven van een arm Srilankaans gezin kan evolueren tot een menswaardig bestaan. Door de inzet van een Belgisch echtpaar Marcel en Julienne De Decker-Roef uit Boom en ook door de wilskracht van het gezin zelf om met de geboden hulp vooruit te komen.
Voorwoord Bij het ter perse gaan van deze "Ayubowan" denk ik speciaal en dankbaar aan de sponsors van de weesmeisjes van ons weeshuis "Sal Sevana". Dankzij hun steun van 25 of 50 € per maand zorgen zij voor alles wat één meisje nodig heeft. Zij beseffen niet wàt zij reeds jaren lang voor die kinderen betekenen. Jammer dat een paar van deze weldoeners onlangs overleden zijn. We zoeken daarom dringend twee mensen van goede wil die een weesmeisje totaal willen onderhouden. Wij sturen hen onmiddellijk een pakketje met foto's en informatie over ons weeshuis. Nu reeds felicitaties en ook vooral dank vanwege al onze weesmeisjes.
In 1988 bezochten Marcel en Julienne voor het eerst Sri Lanka met een groepsreis geleid door Gaston Dillen. Toen deze laatste in 1989 startte met een foster parents plan waren zij er als de eerste bij om een kindje financieel te adopteren. In 1992 besloten ze hun pleegdochter Priyanka te bezoeken. Het was geen gemakkelijke opgave. Het meisje woonde in Koslanda in het bergachtige gebied tussen de theeplantages. De vereniging "vzw Adoptie Sri Lanka" stond nog in de kinderschoenen. Wij hadden nog niet veel benul van afstanden, rijsnelheden en de staat van de wegen in het binnenland. Priyanka en haar moeder werden uitgenodigd om naar het "Grand Hotel" te komen in Nuwara Eliya, ongeveer 103 km ver. Eigen vervoer, daar was geen sprake van. De weg werd gedeeltelijk te voet afgelegd, afgewisseld met openbaar vervoer en soms een stukje liftend. Ze waren een hele dag onderweg om pas tegen 17u aan te komen. Maar Priyanka, haar moeder en een man die als tolk fungeerde waren op hun afspraak!
2004. Marcel en Julienne poseren voor het pasgebouwde huisje, samen met het gezin van Priyanka. Belgische pleegouders. Moeder is weduwe met drie kinderen. Priyanka is de jongste. De oudste broer werkte soms, wanneer hij werk vond. De jongste broer, Wyesundara was 11 jaar en erg misvormd door polio. Hij zat de hele dag op de grond in die armtierige woonst. Zichzelf voortbewegen kon niet, hij was dus altijd afhankelijk van hulp van anderen. Priyanka zorgde na de schooltijd voor haar broers, terwijl moeder voor haar gezin werkte in een fabriek. Priyanka was een intelligent meisje en deed goed haar best op school. Marcel en Julienne onderhielden een regelmatige briefwisseling met Priyanka, met de hulp van de postmeester van Koslanda. Hij vertaalde de Engelse brieven en schreef terug. Zijn dochtertje was klasgenootje van Priyanka. In 1994 trokken onze pleegouders met de groep van Gaston Dillen terug naar Sri Lanka. Voor de tweede maal bezochten ze "ons Priyanka", zoals zijzelf zo liefdevol zeggen. Ze werden er zeer goed ontvangen, ook door de postmeester en zijn vrouw. Deze mensen zorgden voor een uitgebreide maaltijd en er werd gepraat over de bouw van een huisje, wat niet zo eenvoudig scheen te zijn. Priyanka woonde met haar familie nog steeds in dat vieze hok. Onze Belgische weldoeners hadden voor Wyesundara een rolstoel meegebracht. De vreugde van de jongen was met geen woorden te beschrijven. Ontroerend hoe hij met zijn zeer dunne misvormde beentjes plaats nam in de stoel. Voor hem ging er een nieuwe wereld open. Hij was nu niet meer verplicht de hele dag in dat donkere hok te zitten. Een jaartje later werd de postmeester overgeplaatst naar een ander dorp. Hij stelde voor Priyanka op te nemen in zijn gezin en alzo toe te zien en in te staan voor haar verdere schoolse ontwikkeling. Priyanka weigerde. Ze wilde haar familie en vooral haar gehandicapte broer niet in de steek laten. Ondertussen kreeg het meisje financiële steun van haar Belgisch pleeggezin om te studeren. En er kwam schot in het kopen van grond en het bouwen van het huis. Marcel en Julienne probeerden dit zo goed mogelijk op te volgen. In 2000, 2002 en 2004 trokken ze telkens op inspectie. Natuurlijk waren ze afhankelijk van een plaatselijke tolk die zijn taak soms niet objectief uitvoerde. Met de jaren groeide de omvang van het huisje. Nu, in 2004 is dit naar Srilankaanse normen uitgegroeid tot een comfortabel huis. Priyanka en haar familie uitten steeds hun dankbaarheid. Priyanka is nu 22 jaar oud en kan zich voorzichtig uitdrukken in het Engels. Volgens haar lerares kan ze genoeg om als bureelbediende te werken. Ze heeft
Marcel en Julienne zaten de hele dag in spanning uit te kijken naar die eerste ontmoeting. Het was dan ook een zeer ontroerende kennismaking. Het Srilankaans gezin stond er wat onwennig bij. Zulk een luxe van een hotel waren deze eenvoudige mensen niet gewoon. Er werd een tafel gedekt speciaal voor hen en voor hun Belgische foster parents. Na de maaltijd besloten Marcel en Julienne Priyanka terug naar huis te brengen met een taxi! De moeder wilde eerst niet en zei dat ze geen huis hadden. Ze leefden namelijk in een hok van één plaats, zonder vensters en met zwarte muren. Net een oude steenkolenbergplaats. Ze mochten hier tijdelijk "wonen". Marcel en Julienne werden overspoeld door hun emoties. Hun besluit stond vast: "We bouwen een huisje voor Priyanka". Hoe zat het met de gezinssituatie? Priyanka werd geboren op 5/11/81 en als 8-jarig meisje financieel geadopteerd door onze
PANNENKOEKENNAMIDDAGEN Mensen die graag een gezellige namiddag willen doorbrengen met vrienden en/of familie en daarbij willen genieten van lekkere pannenkoeken met een tas koffie of thee noteren alvast de volgende data in hun agenda:
zondag, zondag, 24 oktober 2004 28 november 2004 in zaal Pronkenborg, Pronkenbergstraat, Kontich van 14u tot 18u
in zaal De Krekel, Mechelsesteenweg, Bonheiden van 14u tot 19u
zondag, 13 maart 2005 in zaal Wilgenhof, Bruul, Duffel van 14u tot 19u
Tijdens deze namiddagen kan men ook de foto's van de laatste gerealiseerde projecten bekijken en de nodige info verkrijgen voor de financiële adoptie van een arm kind in Sri Lanka. De opbrengsten van deze pannenkoekennamiddagen zullen worden gebruikt voor de renovatie van het ziekenhuis in Mihintale en voor waterleiding in Rattawatte. VAN HARTE WELKOM EN ALVAST BEDANKT VOOR JULLIE STEUN!
Linda Stabel 1
ook computerlessen gevolgd. Ze kreeg een aanbod om naar Polannaruwa te gaan werken in staatsverband. Maar dit is voor haar onmogelijk. In Sri Lanka kan een jong meisje niet alleen wonen. In afwachting op een nieuw aanbod dichter bij huis, maakt ze handwerkjes die ze verkoopt aan souvenirswinkeltjes. Grote broer is nog altijd afhankelijk van het werkaanbod dat hij krijgt. Maar vooral de gehandicapte broer onderhoudt voor het grootste gedeelte dit gezin! Hij maakte optimaal gebruik van de financiële steun die hij kreeg uit België. Eerst bouwde hij een eenvoudig kraampje langs de grote weg nabij hun huis. Mede dank zij Marcel en Julienne is zijn zaak na negen jaar uitgegroeid tot een serieuze winkel! Hij verkoopt alles wat de plaatseljke bevolking dagelijks nodig heeft. Wyesundara wordt elke morgen door zijn grote broer in de rolstoel gezet. Hij behelpt zich de ganse dag en doet zelfstandig het werk van een belangrijke winkelier! Aangrijpend om te zien hoe hij zijn dankbaarheid betuigt aan Marcel en Julienne. Moeder is nu een stille nederige huisvrouw. Ze gaat niet meer werken in de fabriek en onderhoudt een klein boeddhistisch tempeltje dicht bij het huis. Ze is zeer trots op haar gezin en haar werk. Meermaals mocht ik, samen met Marcel en Julienne dit gezin gaan bezoeken. Ook bij mij hebben ze een speciaal plekje in mijn hart verworven. Ik hoop hen in de toekomst nog te volgen en te bezoeken. Jenny De Bodt.
Adoptiekind Priyanka met haar moeder en grote broer. Ook de gehandicapte broer, Wyesundara, lacht gelukkig in zijn rolstoel die hij zopas heeft gekregen.
BOUWEN in «VANA MEE KANDA» en «PAMUNUGAMA» Zondagochtend. Wanneer ik na een zalige nachtrust de gordijnen van onze hotelkamer opendoe, kijk ik uit op een prachtige heldere hemel die versierd is met enkele witte drijfwolkjes,
Hier woonden ze tot juli 2004. een parelwit strand en een fantastische Indische Oceaan. Hoewel dit een letterlijke “déjà-vu” is, ben ik toch weer ontroerd door dit ongelooflijk mooie landschap. En nu hoor ik u al vragen: ‘Een letterlijke déjà-vu?’ Welja, deze 16-daagse reis door Sri Lanka maakten we, op 14 dagen na, precies twee jaar geleden ook. Net als toen is Mount Lavinia onze laatste halte. Vandaag staat er een uitstap naar Vana Mee Kanda en Pamunugama op het programma. Hoewel het een uitstekende dag is om lekker te luieren op het prachtige strand, verkies ik toch de twee dorpen te bezoeken want ik weet dat deze de moeite waard zijn. Met drie VW-busjes vertrekken we richting Vana Mee Kanda, waar de inwoners ons rond 9.30u verwachten. Gelukkig is er airco in het busje en verloopt de 75 km lange rit vrij vlot. De ervaren chauffeurs slingeren zich zelfs zo behendig door het drukke verkeer waardoor we te vroeg op de afspraak dreigen aan te komen. Dat kunnen we de dorpelingen niet aandoen want uit ervaring weten we dat zij tot de laatste minuut werken om alles pikfijn in orde te krijgen. We kunnen dus niet anders dan een sanitaire stop en eveneens ook een drinkstop in ons programma in te lassen. Iedereen tevreden natuurlijk. Wanneer we na de lange rit plots een smal zijwegje inslaan en er een volledig groene beboste berg voor ons opduikt, weet ik dat dit het laatste maar moeilijkste traject van onze rit is. Want daarboven op de berg, daar is het dat de bewoners ons staan op te wachten. Vana Mee Kanda is een klein dorpje bewoond door zeer arme mensen die verspreid op de heuveltop wonen. Sommige van hen wonen nog in lemen hutjes. Het is zo’n vergeten dorpje dat ik
“Iemand geeft, terwijl iemand ontvangt. Beide partijen hebben er voordeel aan”. Het is dan ook met een stralende lach dat hij de sleutels overhandigt aan 13 gelukkige bewoners van dit dorp die vanaf nu in een nieuwe woning zullen wonen. Op de receptie die nadien volgt wordt er nog heel wat bijgepraat met de voorzitter, de architect en de leraressen. Het klein vergeten dorpje geraakt stilaan bekend en niet alleen in Vlaanderen. Ook de lokale zakenlui tonen zich geïnteresseerd. En oh ja, wie een Sri Lankaanse receptie nog niet heeft meegemaakt weet niet dat het smullen geblazen is. Er is fruit, gebak , rijstpudding en nog veel ongekende zoete lekkernij die men kan doorspoelen met een tasje echte Ceylon thee of koffie. Hoe gezellig het ook is, we moeten afscheid nemen van al deze lieve mensen. Over een uurtje worden we al verwacht in het dorp Pamunugama. Pamunugama is een kustdorpje dat niet zo ver van het grote vissersdorp Negombo gelegen is. Hier wachten de voorzitter van Susith Sarana Foundation, de heer Cyril Nanayakkara, en de raad van bestuur ons op. Bij de opening van de nieuwe huizen niets dan Ook de parochiepriester is aanwezig, glunderende gezichten in Vana Mee Kanda. want Pamunugama is een christelijk pen, de deur met de sleutel mag openen om als dorp. En natuurlijk ook hier is er een massa volk. eerste de nieuwe woning te betreden. Wanneer we door een kleurrrijke grote inkomDe nieuwe stenen huisjes zijn mooi afgewerkt poort stappen, zien we links van ons plots een en in het wit geschilderd. Ze bestaan uit drie ka- groot nieuw gebouw staan. Het is “JOHN VAN mers, hebben een pannendak, de betonvloer is DIJCK’s BUILDING”. Zo staat het in sierlijke letters
het op nog geen enkele landkaart heb teruggevonden. Volgens betere bronnen is Vana Mee Kanda zelfs geen dorp maar gewoon de naam van de berg. We worden hartelijk onthaald door voorzitter Mr. Gunawardana en de leden van Sri Lanka Association. We naderen de grote inkompoort, die vakkundig gemaakt is van geweven palmbladeren en versierd is met vele bloemen die het woord ‘Welcome’ vormen. Eens de poort gepasseerd, staat ons een kleine tocht bergopwaarts te wachten. Lachende mensen en kleine kinderen begroeten ons verlegen. Twee jaar geleden bezochten we Vana Mee Kanda voor het eerst ter gelegenheid van de plechtige opening van de kleuterschool met volledig uitgeruste speeltuin geschonken door Adoptie Sri Lanka. Dankzij die sponsoring krijgen kinderen iedere dag een glas melk en een warme maaltijd voorgeschoteld die door de moeders zelf wordt bereid. Eveneens wordt er voor schoolbenodigdheden, kleding en schoenen gezorgd. Een maandelijkse financiële bijdrage zorgt ervoor dat 52 studenten elders school kunnen lopen. Dan is er nog een waterpomp en een eerste drinkwatersysteem dat ook door de Belgische vereniging wordt gesponsord. En ook dit jaar heeft ons bezoek een doel. Op korte tijd is hier al heel wat gerealiseerd wat kinderzorg betreft. Maar een groot probleem, dat zich trouwens in alle ontwikkelingslanden stelt, is het schrijnend gebrek aan goede huisvesting. In een krot of bouwvallige hut wonen is geen lachertje, zeker wanneer het een grote familie betreft. Van hygiëne en een goede verzorging van de kinderen blijft er dan bitter weinig over. En aan dit probleem probeerde het echtpaar John en Line Van Dijck iets te doen. Maar zo simpel was dit niet. Volgens John werd er heel wat geschreven, getelefoneerd, gemaild, gefaxt en nagedacht vooraleer hij de eerste plannen van een huisje toegestuurd kreeg. Daarbovenop moet je de mensen met wie je onderhandelt kunnen vertrouwen. Het zijn zij tenslotte die de architect, de aannemer en de materialen kiezen en de werken opvolgen. Maar uiteindelijk is het dan toch allemaal gelukt en vandaag is voor hen dé dag aangebroken. 13 Nieuwe en 12 gerenoveerde huisjes worden officieel geopend!!! De Vlaamse Leeuw, de Sri Lankaanse- en Boeddhistische vlag worden gehesen en gedenkplaten worden onthuld. We wandelen naar het eerste huisje dat door de Boeddhistische monnik wordt ingezegend met een gebed. Nadien is het de beurt aan John die het witte lint mag doorknip-
Een ware verrijking voor het plaatsje Panamugana, nabij Negombo. Het gaat hier om een kleuterschool, een computerklas, een bibliotheek, een vergaderzaal en een speeltuin. glad gestreken en de ramen kunnen met houten luiken afgesloten worden. Er is zelfs een klein terrasje aan de deur voorzien. Een villa in vergelijking met het lemen hutje dat er naast staat en dat de bewoners weldra zullen kunnen inruilen voor hun nieuwe woonst. En niet enkel de opening van de huisjes, maar ook de ingebruikname van een tweede drinkwatersysteem en een sanitair project (nieuw gebouwde toiletten voor 28 gezinnen) worden officieel ingehuldigd. Deze twee laatste projecten kwamen tot stand dankzij de milde steun van twee Vlaamse families nl. Mevr. Aline MichielsMertens en Mr. en Mevr. Ruytjens-Penneman. Spijtig dat deze families niet aanwezig zijn zodat zij zelf kunnen ervaren hoe blij en dankbaar deze mensen wel zijn. Tijdens de toespraken wordt er terecht met veel lof gezwaaid. Er is inderdaad heel wat gepresteerd om tot zulk mooi resultaat te komen. De ene partij kan niet zonder de andere bestaan. Het is zoals John zo mooi in zijn toespraak zei:
In Vana Mee Kanda werden de namen van de sponsors op steen vastgelegd. 2
bovenaan het gebouw vermeld. Ik sta er verwonderd naar te kijken. Het is prachtig!! Na het hijsen van de vlaggen en het doorknippen van het witte lint gaan we het gebouw binnenin bezichtigen. In de ruime en mooi betegelde ontvangstkamer zegent de priester het gebouw in. Er volgt een ritueel dat we nog niet hebben meegemaakt. In het midden van de kamer legt men een houtvuur aan waarop een aarden pot gevuld met melk aan de kook wordt gebracht. Er wordt gestookt tot de melk overkookt, want dit is het teken van rijkdom en overvloed. Dat de bewoners of bezoekers van dit huis het goed mogen hebben, gevrijwaard blijven van grote tegenslagen en vervuld worden van spirituele rijkdom. Het overkoken van de melk laat wel een poosje op zich wachten. Terwijl het buiten 35°C is en in het lokaal vuur gestookt wordt en alle ramen dicht zijn (en airco is er ook niet), dan verzeker ik je dat het overkoken van de melk je geen in-
nerlijke verlichting maar wel een innerlijke opluchting bezorgt. Het gebouw is drie verdiepingen hoog. Aan sommige vensters zijn er buitenbalkons. Alle lokalen zijn ruim en licht. Het is mooi afgewerkt en er valt op het eerste gezicht niets af te keuren behalve de ijzeren trapleuning. Deze is wel mooi geschilderd maar niet veilig. Kleine kinderen kunnen er zo onder doorlopen. Maar dit probleem gaat men zo spoedig mogelijk oplossen, belooft men ons. Het was Cyril Nanayakkara’s droom om een kindertuin en een speelpark op te richten voor de behoeftige kinderen van Pamunugama. Maar dit arme dorp kon zijn droom niet waarmaken. Daarom zocht hij contact met John en Line die zich bereid verklaarden een gemeenschapscentrum op te richten. Hulp kunnen bieden aan een minder fortuinlijke gemeenschap is een prachtige ervaring, vinden John en Line. Het is trouwens een project dat het hele dorp ten goede komt. Het centrum bestaat uit een kindertuin, een vakafdeling, een bibliotheek en een kantoor voor de vereniging. Buiten is een volledig uitgerust kinderpark voorzien. Het is eveneens de bedoeling dat de ruimten worden benut voor dorpsvergaderingen en andere sociale activiteiten, zoals bv. volwassenopleiding inzake hygiëne en ziektebestrijding. Maar het kan ook gebruikt worden als feestruimte en als ontmoetingsplaats bij belangrijke dorpsevenementen. Het is een mooi initiatief en het is tot hiertoe perfect gelukt. Als je weet dat de werken slechts in december 2003 konden starten en dat het gebouw in juli op enkele kleine werken na af is, dan mag men aannemen dat er een enorm werk is verricht door zowel vaklui als door de voorzitter. Mr. Nanayakkara is een gelukkig man. Hij heeft zijn droom werkelijkheid zien worden dank zij de steun van John en Line. Het is nu te hopen dat hij het centrum in handen kan geven van plaatselijke medewerkers en zakenmensen die het kunnen laten uitgroeien tot een groot en bekend gemeenschapscentrum, tot over de dorpsgrenzen heen. Dat er in Pamunugama veel arme, vooral oude mensen wonen was me al twee jaar geleden opgevallen. Toen mochten de armste mensen een enveloppe met wat geld in ontvangst nemen. Vele van die vrouwtjes droegen bloezen die op de draad versleten waren en die met veiligheidsspelden werden dichtgeknoopt. Het was een aangrijpend moment dat ik niet vlug zal vergeten. Toen ik later op de hoogte werd gesteld dat dit een project zou worden, hebben mijn vrouw Lieve en ik niet geaarzeld om dit te sponsoren. Ook vandaag zijn deze arme mensen aanwezig. Mijn vrouw Lieve en ik worden door de voorzitter vriendelijk uitgenodigd om aan deze arme mensen een pakket te overhandigen. Met 60 zijn ze, zowel mannen als vrouwen. De vrouwen krijgen een rok en een bloesje, de mannen een hemd. Met de handen tegen elkaar en een diepe buiging nemen ze dankbaar en gelukkig hun pakket in ontvangst. Het is een mooi, maar eveneens een emotioneel moment voor ons beide. Wat zei John ook weer : “Iemand geeft, terwijl iemand ontvangt. Beide partijen hebben er voordeel bij “. Hij heeft groot gelijk! Na de receptie is het tijd om afscheid te nemen. Alle dorpelingen mogen nog gratis een cola drinken. Buiten de omheining ligt er een enorme colafles waar binnenin iemand een tapinstallatie bedient en via een luik de drankbekertjes aan de mensen uitdeelt. Allemaal blije en lachende mensen. Het doet deugd om dat te zien. Dag mensen van Vana Mee Kanda, dag mensen van Pamunugama. Jullie hebben mij en de ganse groep weer een ongelooflijke mooie dag bezorgd. Een dag die we niet vlug zullen vergeten. Dag vriendelijke mensen van Sri Lanka. We hopen dat jullie ongeacht kaste, ras, godsdienst of welke andere verschillen dan ook, mogen leven in vrede, harmonie en wederzijdse verstandhouding. Moge God U allen zegenen. Paul Verspeelt
«HOROWPOTHANE» HOSPITAAL
BEZOEK AAN ENKELE KLEINE BERGDORPJES
Op maandag, 9 augustus had ik een afspraak met Mr. Jayawardana en zijn vrouw. Om 9u werd ik verwacht in hun huis in Udatenna. Toen ik daar aankwam vertelde de man mij dat we een uitstap van een hele dag mochten verwachten en dat we best onze lunch meenamen.
Tijdens mijn verblijf in juli-augustus van dit jaar bracht ik een bezoek aan het staatshospitaal in Horowpothane. De dokter gaf me in het verleden een lijstje van noodzakelijke materialen die tot op heden ontbraken in het ziekenhuis. Met de opbrengst van de voorbije pannenkoekennamiddagen kon ik deze keer het hospitaal: een ijskast, een aerosolapparaat en een steriliseerketel schenken zodat ze hun medische instrumenten na gebruik weer steriel kunnen maken. Ook had ik een paar dozen plastieken wegwerphandschoenen, crèpewindels en tensoplast meegenomen. Dokter Ranaweera was dan ook uiterst tevreden en zeer dankbaar. Hij sprak de hoop uit ook in de toekomst op onze hulp te mogen rekenen. Linda Stabel
Terwijl zijn vrouw aan het werk ging in de keuken kon ik naar een videofilm kijken. Gedurende 35 minuten kon ik minutieus een keizersnede volgen uitgevoerd door een dokter in het ziekenhuis in Pollonaruwa. De dokter, die aanwezig was gaf graag de nodige commentaar. Ondertussen werden er zoete koekjes, bananen en thee geserveerd. Na het bekijken van de video was de vrouw ook klaar in de keuken, werd de lunch verpakt en konden wij met de bestelwagen van Mr. Jayawardane vertrekken. Eerst ging de tocht naar Elkaduwa en daarna naar Sembuwatte. Van een rode aarden weg werd de tocht verdergezet over niet bestaande wegen. De rit verliep uiterst traag. We verplaatsten ons met een snelheid van 10 km/u en schokten van hier naar daar. Mr. Jayawardane bleek een uitstekend chauffeur te zijn die de rit zo’n tweemaal per week ondernam. Hij vertelde me dat er geen vervoer naar het dorp voorhanden is en dat de inwoners van Sembuwatte te voet de helling op en af moeten. Wanneer ze toch beroep op een voertuig moeten doen is de driewieler het aangewezen vervoermiddel doch dat is haast voor deze zeer arme mensen niet te betalen. Eén rit kost algauw 350 roepie. Als je dan bedenkt dat de mannen uit dit dorp slechts 130 roepie per dag verdienen en de vrouwen 80 roepie dan weet je haast zeker dat een rit onhaalbaar is. De aankomst van een blanke vrouw in het dorp veroorzaakte heel wat opschudding onder de plaatselijke bevolking. Het was immers de eerste keer dat ze dit meemaakten. Algauw was ik omgeven door nieuwsgierige kinderen die soms aarzelend dichterbij kwamen. Enkele mannen en vrouwen herkenden dadelijk Mr. Jayawardane en zijn vrouw en we kwamen al vlug tot de kern van de zaak. Ik werd te voet zo’n 2 km verder geleid naar een kleine plas water waar
ADOPTIE SRI LANKA vzw HEEFT BINNENKORT OOK EIGEN WEBSTEK!
het hele dorp zich aan moest bevoorraden. Door de grote droogte van de laatste maanden was er haast geen water meer voor handen. Het dorp had ook geen waterleiding en de bestaande toiletten hadden geen watervoorzieningen. Hierdoor waren de sanitaire voorzieningen onbruikbaar. Sri Lankaanse toiletten zonder water is als een toilet zonder toiletpapier. De plannen om het dorp van waterleiding te voorzien werden bovengehaald en op hun haalbaarheid besproken.De mannen bevestigden dat dit een zeer grote vooruitgang voor de hele dorpsgemeenschap zou betekenen en dat de volgende generaties hier ook nog dankbaar gebruik zouden van kunnen maken. Ik beloofde de plannen mee naar België te nemen en ze in de volgende bestuursvergadering ter sprake te brengen. Na het bezoek aan de plaatselijke kinderkribbe waarbij de uitgedeelde ballonnen het enige speelgoed bleek te zijn, nam ik afscheid van deze zeer gastvrije en vriendelijke mensen. De lunch werd daarna genomen aan een praktisch uitgedroogd meer. Tijdens de maaltijd werd er uitgebreid gepraat over de Belgische politiek, economie, religie en onderwijs. Na een uurtje zetten we onze hobbelige weg verder naar het volgende bergdorpje. De huisjes waren hier nog armzaliger. Ze bestaan uit één kamer waar dikwijls alle meubels in ontbreken
en waar soms 6 tot 8 mensen een onderkomen in vinden. De toiletten bleken ook geen watervoorziening te hebben en de leidingen naar de sceptische putten bleken doorgebroken. De stank was dan ook niet te harden en een zwerm vliegen hing in de buurt. Ook hier werden de plannen voor watervoorziening bovengehaald en besproken. Met de belofte om later nog eens terug te komen namen we afscheid. Rond 18u kwamen we terug in Udatenna. Mr. Jayawardane maakte van de plannen en de prijsoffertes de nodige fotokopies in een plaatselijke kopiezaak zodat ik ze kon meebrengen naar België. Zo zou er geen tijd verloren gaan om de plannen te bespreken. We namen afscheid en vertrokken moe maar gelukkig naar huis. Linda Stabel
MIHINTALE HOSPITAAL Tijdens mijn bezoek aan het staatshospitaal in Mihintale vroeg de tandarts mij om foto’s te maken van de toiletten om de erbarmelijke staat waarin de toiletten zich bevinden te kunnen aantonen. Hij vroeg mij of het niet mogelijk zou zijn om de patiëntenzalen met nieuwe sanitaire voorzieningen uit te rusten. Ook liet hij verstaan dat het ziekenhuis dringend nieuwe schilderwerken moest laten uitvoeren maar dat daarvoor de nodige financiële middelen ontbraken. Hij stelde dan ook voor om hiervoor een aantal pannenkoekendagen te organiseren zodat bij mijn volgend bezoek in april 2005 de nodige verf kan aangeschaft worden. Dat het hele ziekenhuis niet in een keer kan gerenoveerd worden spreekt voor zich. Er zullen meerdere jaren nodig zijn om dit grote werk te laten uitvoeren. Ook voor dit project vragen wij uw hulp. In-
www.adoptiesrilanka.be Tegen eind 2004 beschikt onze vereniging over haar eigen webstek www.adoptiesrilanka.be. Onze verwezenlijkingen tot nog toe en vooral onze nieuwe projecten zullen uitgebreid aan bod komen. Natuurlijk ook wetenswaardigheden en mooie foto's over dit prachtige eiland en zijn vriendelijke, maar doodarme bevolking die wij allen zo in ons hart dragen.
3
dien u hiervoor uw steun wil verlenen kan u uw bijdragen storten op rekeningnummer: 750-9482764-08 met vermelding van Mihintale hospitaal. Alvast bedankt! Linda Stabel
HET «GOVERNMENT HOSPITAL» VAN «NALANDA» in FEBRUARI 2004
Je moet het maar combineren toerisme en ontwikkelingshulp. Maar het bestaat. De deelnemers aan de Sri Lankareis februari 2004 van Gaston Dillen kunnen er van getuigen. Volgens de reisklapper reisden we dag 6 van Sigiriya naar Kandy met bezoeken aan een kruidentuin, een atelier van edelsteenverwerking en een stadsbezoek. Maar de verrassing van de dag was toch het bezoek aan het hospitaal van Nalanda. We werden er geconfronteerd met een stukje écht Sri Lanka, meer bepaald met de ontoereikende gezondheidszorg. Tegenslag met de gezondheid is daardoor voor vele Sri Lankanen het begin of de voortzetting van armoede en miserie. Het is echter een verdienste van Gaston dat we met onze Sri Lankagroepen, niet zozeer als toeristen zijn gaan kijken naar de armzaligheid van hun hospitaal en hun ellende, maar dat we hen een riem onder het hart kwamen steken voor de inspanningen die zij met eigen middelen doen en met de middelen waarvoor we hen financieel steunen. Hoe verliep ons bezoek dan? Onze bus stopte langs de kant van de weg. Van een grote parkeerruimte was er natuurlijk geen sprake. Als
ANNA’S ROLSTOEL VOOR LALITH’S DOCHTER
Anna verblijft sinds meerdere jaren in België in een home en verplaatst zich met een rolstoel. Met haar blije lach en haar optimisme is ze daar de zon in huis. Enkele maanden geleden kocht ze een nieuwe rolstoel en werd de oude opzij gezet. Die mocht mee naar Sri Lanka. Hier kennen we sinds vele jaren Lalith, de vriendelijke man, die buiten aan hotel Mount Lavina zeeschelpen verkoopt. Hij is een harde werker en bouwde voor zijn gezin in de krottenwijk een stenen huis. Zes kinderen, waarbij één zwaargehandicapte dochter. Tien jaar geleden kreeg zij van ons een rolstoel, maar de vochtige zeelucht heeft die helemaal verroest. Daarom kreeg het jonge meisje Anna’s rolstoel. Nu kan zij weer met broers of zussen naar buiten. Ze hoeft niet altijd in huis te blijven. We zien haar hier in haar nieuwe stoel.
alles sprak vooral één houding: ze wilden uit dankbaarheid iets terug doen. Soms meende ik in hun ogen ook iets van machteloosheid en onderdanigheid te bespeuren. Zijn wij in hun ogen misschien toch niet wat ‘goden’ die in welwillendheid ‘beschikken’ over hen? Wij hebben ons best gedaan om zeker niet als zodanig over te komen. We hebben smakelijk gegeten en gedronken en met gemeende interesse de rondleiding vervolgd. Tijdens de rondleiding kregen we een beeld van wat zo’n staatshospitaal voorstelt. We wandelden er door drie zalen, van elkaar gescheiden, met voldoende ruimte voor een 12 tal bedden, genoemd volgens de eenvoudige indeling: mannen-, vrouwen- en kinderzaal. De bedden vertoonden geen ander comfort dan een internaatsbed van de jaren 1930, de muren waren eenvoudig geschilderd en de open vensters zorgden voor de verluchting. De grote mensen en de kinderen die we er zagen leken niet stervens ziek. Dat kon ook niet, leerden we tijdens de rondleiding. De functie van een staatshospitaal, maar dus ook zijn mogelijkheden gaan niet veel verder dan consultatie, medicijntoediening en observatie van allerlei klachten (voor een leek als ik, raadde ik ademhalings- maag- en darmproblemen, soms ook verzorging van ernstige verwondingen). Want als je echt iets mankeert dan moet het staatshospitaal passen en de zieke doorsturen. Dit betekent voor veel mensen, geen verzorging meer wegens geldgebrek. Op deze breuklijn van nog wel of geen verzorging meer, probeert nu juist het ‘PROJEKT HOSPITAAL NALANDA’ in te spelen. De financiële sponsoring van de inrichting van een verloskamer was zo’n objectief. We zijn die kamer dan ook gaan bekijken. Misschien wat teleurstellend voor een hyperverwende vlaming als ik, die zelf nog wel thuis geboren is (1942) maar in zijn jeugdjaren zovele heldenverhalen hoorde over moeders, die hun kindje onderweg naar het moederhuis kregen en ik die er nooit bij gedacht heeft ‘dat kindje had
we ons naar het gebouw begaven zagen we al vlug een rij wachtende mensen onder het afdak: moeders met kinderen, mannen en vrouwen van alle leeftijden. Het was niet onmiddellijk te zien waarom zij naar hier waren gekomen, maar dat hun lot was, wachten tot zij aan de beurt kwamen, was wel te zien. De rij was lang. De meesten waren te voet gekomen, soms al heel vroeg in de morgen vertrokken. Anderen hadden er een lange busrit op zitten. Onze verschijning wekte wel verwondering maar we waren verwacht!! De wachtenden in de rij maakten zich geen zorgen over hoelang hun beurt zou uitgesteld worden. De verantwoordelijke arts ontving ons zeer vriendelijk en het personeel kwam van alle kanten toe. Wij waren verwacht en dat zal je geweten hebben in Sri Lanka. Daags voor onze komst hadden een hondertal mensen uit Nalanda geholpen om het hospitaal een grondige beurt te geven. En nu werden we getrakteerd op het beste van het beste: allerlei zoetigheden en het frisse vocht uit de zelf vast-te-houden en door-te-geven kingcoconut met sprietje en al. Voor het personeel een bedrijvigheid van jewelste, erg zenuwachtig en chaotisch. Maar uit
veel beter thuis kunnen geboren worden’.Hoe vanzelfsprekend vinden we onze dure gezondheidszorg niet!! Wat teleurstellend, zei ik, maar die indruk gaf de hoofdgeneesheer niet in zijn betoog. Nu had hij tenminste een bed met de nodige beugels voor de moeder bij wie zich een moeilijke bevalling aankondigde. Andere dan moeilijke bevallingen kwamen er natuurlijk niet voor in zijn ziekenhuis. Voor hoeveel kinderen en moeders was het gebrek aan zo’n bed al niet het einde geweest van verzorging en het begin van ellende, handicap of dood? Een andere voorname functie van het staatshospitaal is de consultatie en de medcijnverdeling. Vandaar ook die lange rij wachtenden bij onze aankomst. Onze groep had met Gaston de fondsen bij voor het volgende projekt: de uitbouw van consultatieruimtes zodat met twee dokters of verpleegkundigen de consultaties kunnen doorgaan. En bij consultatie hoort aangepaste medicatietoediening. Eerder toevallig heb ik de ruimte gefotografeerd waar ‘de apotheker’ de medicatie aan het verdelen was (zie foto). Ik heb getwijfeld om de foto te nemen omdat ik dacht ‘die ruimte is zo .....klein. Maar door de lens kijkend, drong het ineens tot me door dat ik in één foto de HELE APOTHEEK van het GOVERNMENT HOSPITAL NALANDA gevat kreeg, met apotheker en klant gratis er bij. Laat ons hopen dat de reisgroep van juli 2004 andere foto’s kan maken binnen een ruimere consultatieafdeling waarvoor onze groep de fondsen bij had. Laat me eerlijkheidshalve nog zeggen dat wij als groep niet zoveel verdiensten hebben gehad aan het bijeenbrengen van de gelden. Dat was het resultaat van het feest ‘Gaston 70’ aug. 2003. Onze nederige en onwetende bijdrage bestond uit de inschrijving voor de Sri-Lankareis febr. 2004. We hebben er veel voor teruggekregen. Jef en Tineke Joostens-Moons Genk.
EEN NIEUWE VLEUGEL IN HET DAGHOSPITAAL VAN «NALANDA». Op 24 augustus 2003 waren zestig mensen samen in feestzaal Familia te Putte om een verjaardag te vieren. De feesteling wilde geen geschenken, maar een projectje in Sri Lanka zou wel plezier doen. En zo gebeurde het. De aanwezigen brachten 200.000 oude Belgische franken samen en de wagen ging aan het rollen. Het zou een nieuwe vleugel worden in het noodlijdende ziekenhuis van Nalanda. Een plaats waar je doorrijdt op de weg van Dambulla even vooraleer je Matale bereikt. Sinds lang helpt Linda Stabel deze schamele instelling met een deel van de opbrengst van haar pannenkoekendagen. Maar nu werd het menens. Een jaar nadien, in juli 2004 mochten we met een groep toeristen de plechtige opening bijwonen van de kleine nieuwbouw met o.a. een wachtzaal, twee dokterskabinetten en een apotheek. Echt waar, het hospitaal van Nalanda kreeg hierbij een nieuw aanzien. Op die stralende zomerdag waren enkele honderden mensen uit het dorp samengekomen met de nodige vaandels en dansers. Een glunderende hoofdgeneesheer, zijn staf en een schare dankbare dorpsgenoten beleefden een ware hoogdag. Zoals altijd waren er de onvermijdelijke toespraken en daarna een receptie met allerlei thuisbereide Srilankaanse lekkernijen en fruit. In zijn toespraak dankte Gaston Dillen speciaal al de vrienden die gesponsord hebben en sprak de hoop uit, dat zij hier ooit getuige zouden zijn van het prachtige werk dat zij mogelijk maakten.
4
DOVEN- EN BLINDENSCHOOL IN ANURADHAPURA Reeds gedurende vele jaren hebben we de nodige fondsen verzameld om de infrastructuur van de doven- en blindenschool in Anuradhapura te verbeteren. Eerst werden er bedden en matrassen aangeschaft zodat de kinderen niet langer op de grond moesten slapen. Daarna werd er een watertoren gebouwd, gevolgd door de bouw van twee toiletblokken: elk met vier toiletten en voorzien van stromend water. Er werden ook douches voorzien. De school kreeg een speeltuin voor de kin-
deren, een bibliotheek met brailleboeken, gewone leesboeken en een fotokopieerapparaat. Er werd een nieuwe vleugel met twee verdiepingen bijgebouwd waar plaats is voor vijftig
HET PROJECT VAN DE SCHOOLGAANDE JEUGD.
kinderen. Voor de infrastructuur werd op de V.Z.W. Adoptie Sri Lanka een beroep gedaan. Met de opbrengst van verschillende pannenkoekennamiddagen en met verscheidene giften werden er vijftig bedden, matrassen, lakens, kussens, nachtkastjes, stoelen, kledingrekken en muskietennetten gekocht. Onlangs kreeg de school een tucktuck cadeau. Met dit driewielig autootje kunnen nu de zieke kinderen naar het dichtsbijzijnde staatshospitaal vervoerd worden en kunnen ze ook inkopen doen. De directeur, het personeel en de kinderen van de school zijn ons daarvoor enorm dankbaar. Vele kinderen werden reeds financieel geadopteerd. Indien men ook graag een gehandicapt kind voor 5 jaar wil helpen kan men jaarlijks de som van € 47 of eenmalig € 235 overmaken op rekeningnummer 7509482764-08 van V.Z.W. Adoptie Sri Lanka. Hiervoor ontvangt men een fiscaal attest. Men krijgt een adoptiedossier met alle gegeTijdens onze reis naar Sri Lanka in juli 2004 hadden we het genoegen drie jonge mensen in de groep te hebben. Er was Joke Puts, een jongedame van 17 uit Keerbergen en er waren de14 jarige Suranga en zijn zus de 11 jarige Sakura Panagamuwa Gamage uit Edegem. Deze laatsten hadden een Vlaamse mama en een Srilankaanse papa en deden met ons de rondrit. In Sigiriya bezochten we verschillende arme families,
vens van het kind. Misschien heeft u wel de mogelijkheid om ook uw kind eens te gaan opzoeken en om zo kennis te maken met zijn/ haar leefomstandigheden. Linda Stabel
waarvan één ons meer dan de andere heeft getroffen. Een ziekelijke vader woonde met zijn gezin in een grote hut. Zij waren christen en de pastoor was enkele tijd geleden voor hen begonnen met de bouw van een stenen huisje, maar dit werk was stopgezet en er was absoluut geen geld meer. Onze drie jonge vrienden, die nu allen op de schoolbanken zitten, waren diep onder de indruk. Het werd voor hen een uitdaging. Met veel en-
thousiasme en gedrevenheid willen ze nu, elk in hun school en in hun omgeving een actie ondernemen om het nodige geld bijeen te brengen om dit huisje af te werken. Zodat deze familie op een menselijke manier kan wonen. Dit wordt een project van jonge mensen! Hierbij een foto met het huisje, de arme familie en natuurlijk ook onze drie ondernemende jongeren.
HIP HIP HOERA! EEN NIEUW HUIS! door Gaston Dillen.
Februari 2004. Als reisleider doe ik met een groep toeristen weer eens de klassieke toer doorheen Sri Lanka. In Sigiriya, een historische plaats met de ruïnes van een koninklijk paleis boven op de rots, ontmoeten we een straatarme familie. Vader heeft geen vast werk. De zorgzame moeder heeft het druk met haar vijf kinderen. Vier dochtertjes trekken dagelijks in hun witte uniform naar de school. De gehandicapte zoon baart haar zorgen. Zal hij, met zijn gebrekkelijke voet, later zijn brood kunnen verdienen? Bovendien is er een ander probleem. Ze wonen met hun zeven in een hut, ja een echte hut met muren in leem en een dak bedekt met golfplaten en stro. Wanneer we worden uitgenodigd om binnen te komen vallen er traantjes. Zoiets kunnen veel mensen van bij ons zich niet voorstellen. De lemen muren vertonen gaten. Het is binnen vunzig en donker. Slapen doen ze op de grond. Tussen de muren en het platen
om het plechtig te openen. De feestklokken luiden in ons hart. De autobus brengt ons ter plaatse niet ver van “de rots”. Heel de buurt is er samengekomen. Fiere mannen, die de vorige maanden samen hebben gewerkt om de woning op te trekken. Hun vrouwen willen dit niet missen, er is immers maar zelden iets te doen in hun dorp. De kinderen staan op ons te wachten samen met onderwijzers. Ze vormen de haag en zwaaien met vlaggetjes. Schattig zijn de kleinsten met trommels en trompetten. De groteren begeleiden ons al dansend naar de wachtende mensen rondom het huis. Blij verrast zijn we allen, te vernemen dat al die kinderen dagelijks naar een school lopen die jaren geleden werd gebouwd door onze organisatie, toen “de Belgische-Srilankaanse Vriendschapsvereniging”.
dak zien we de lucht. Deuren en ramen? Geen sprake van. Weldra staan we weer buiten. De bewoners kijken ons aan met grote vragende ogen. Zonder één woord. De directeur van Sigiriya Village hotel weet ons te vertellen dat de mensen uit het dorp zodanig onder de indruk zijn van al deze mizerie, dat zij hebben voorgesteld samen zelf een huisje te bouwen, indien iemand kan zorgen voor de materialen... En daar staan we dan. Maar niet voor lang. De tongen komen los. Wij, ja wij samen kunnen daarvoor zorgen. Ik wil sponsoren. Ik wil wafels bakken en verkopen in de vrouwenvereniging. En ik doe dat in de fanfare van ons dorp. En ik in de school van mijn kinderen. En ik bij onze wandelclub... Iedereen doet mee. Ongelooflijk hoe holderdebolder onze plannen worden gesmeed.
Juli 2004. Het huisje is voltooid. Met de groep die me nu vergezelt in juli vertrekken we ‘s morgens 5
Al de ingrediënten van de opening van een woning aanwezig. Muziek en kandydansen. Toespraken. Overkoken van de melk als symbool voor overvloed in het gezin. De inzegening door de boeddhistische priesters. Het is een klein huis met voor de mensen van Sri Lanka alle comfort. De familie is natuurlijk heel gelukkig. ‘s Avonds in het hotel komt er onverwacht een man op me af, hij knielt neer, hij raakt met zijn twee handen mijn voeten aan en legt zijn hoofd erop. De vader. Hij komt speciaal om zijn dank uit te drukken aan al de mensen die hebben gesponsord. Ik heb een krop in de keel en denk terug aan al de medereizigers van februari. Hun foto en de namenlijst hangen nu in de woonkamer van het nieuwe huis, waarrond heel de familie elke avond, geknield een gebed zegt voor hun weldoeners...
ONZE REIS NAAR HET AARDS PARADIJS.
HET “KANDY-PROJECT.”
Het weeshuis van Belungala. Via de Lions club van Kandy kregen we in 1999 een smekende oproep om iets te doen aan de erbarmelijke situatie van het weeshuis in Belungala. Hier was men bezig een oude
theefabriek om te bouwen tot een opvanghuis voor oorlogskinderen die één van de twee of beide ouders verloren. Tijdens ons bezoek waren we zodanig onder de indruk dat we onmiddellijk besloten om hier te helpen. En zo gebeurde het. De aanpassingswerken aan de elektriciteitsleidingen, de watervoorziening en de sanitaire inrichtingen, alsook aan de ramen en het dak waren voltooid midden 2004. We konden ons zelf vergewissen van de degelijkheid van het geleverde werk. Ook de kinderen zijn niet meer dezelfden, ze voelen zich vandaag veel beter in deze gezonde en aangename omgeving. Er komt weer een glans in hun ogen, ze kunnen weer lachen dank zij onze sponsors...
Sri Lanka, eind januari - begin februari 2004 We waren goed voorbereid door de voorafgaande vergadering die we in Heist op den Berg mochten bijwonen. Het was voor ons een uitstekende gelegenheid om kennis te maken met onze medereizigers en onze (toen nog onbekende) uitstekende lieve gids. Op korte tijd konden we beschikken over alle gegevens die nodig waren om onze reis te doen slagen. Vier uur in de morgen, koud en nog niet uitgeslapen. Toch vertrokken we vol moed door het witte sneeuwlandschap naar Zaventem. Van Zaventem met de bus naar de luchthaven ‘Charles de Gaule’ in Parijs. Het was heel stil op de bus, iedereen die kon slapen, sliep want we hadden een lange dag voor de boeg. Eens aangekomen te Parijs hadden we tijd om elkaar wat beter te leren kennen, al vlug werden er vriendschappen gesmeed en werden we een hechte groep. Ondertussen zorgde Gaston voor al het nodige om de reis zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. We vertrokken van het winterse Parijs, via een zeer goede vlucht, naar het warme Abu
WAT EEN FEEST ! De kinderen van ons meisjesweeshuis "Sal Sevena" of "Sinha Sal Sevana" kregen op 26 juli een fiets, een computer en een printer. Het was voor hen een feestelijke dag.
“HET ARME DORP ALUTHWATTE”.
Dhabi. Na drie kwartier wachten in de transit -zone vertrok ons vliegtuig met bestemming Colombo. Juist geland te Colombo werden we hartelijk ontvangen met bloemenkransen en genoten we van het spektakel van de Kandydansers. Aangekomen in hotel ‘Taj Samudra’ - moe van de reis - wensten we iedereen een goede nacht en al vlug waren we in dromenland. De 2de dag kon de reis echt beginnen. We waren in onze nopjes en de goede sfeer in de groep werd er steeds beter op. Bij aankomst in ons hotel te Sigiriya werden we (in naam van Gaston) presidentieel ontvangen. Onze president Gaston werd in de koets geholpen, 1994. De directeur van hotel Suisse, voorzitter van de Lions club van Kandy, vroeg ons om samen een tripje te maken naar Aluthwatte. Dit was een dorp dat onlangs was verplaatst. Door het bouwen van de Victoriadam om een reusachtig kunstmatig meer te vormen, kwamen alle woningen totaal onder het water terecht. De bevolking bestond uit straatarme Tamils. Waar moesten ze nu naartoe? Op de rand van het gevormde meer werden met alle mogelijke materialen hutten ineengesmeten om zich te beschutten tegen de brandende zon en de regen. Zo ontstond een nieuw Aluthwatte. De situatie van de dorpelingen was hier zo schrijnend dat sommigen van ons het moeilijk hadden om niet te wenen. Dergelijke hutten en dergelijke lompenmensen hadden we in Sri Lanka nog niet gezien. Normaal hebben de Srilankanen hagelwitte tanden. Hier zagen die zwart. Hun handen en hun vingers waren gezwollen. Ze kwamen ons dat tonen en vertelden ons dat hun grondwater daarvan de oorzaak was. Een paar vrouwen toonden hun ziekelijke baby en een oude kreupele man sukkelde met ons mee met behulp van een stok. Hij zag rood van inspanning en hij piepte geweldig terwijl zijn bovenlichaam zich krampachtig samentrok om naar adem te happen. Hij keek ons smekend aan met grote uitpuilende ogen.
wij volgden en begeleid door muziek en dans trok de stoet naar het hotel. Een onvergetelijk moment !! Gaston werd letterlijk en figuurlijk naar het aards paradijs gebracht (zo noemen we ons verblijf in Sigirya).
De assistentie van Gaston werd al vlug ingeroepen, bijgestaan door Jenny en de kruidendokter, die alles tot een goed einde brachten (bevalling geslaagd!). Onze oprechte dank voor dit goede team. We genoten van de prachtige omgeving in de botanische tuin van ‘Sigirya village’. In de directe omgeving bezochten we een paar lokale families waar de armoede schrijnend was. Ook een bezoek aan de kliniek in Nalanda. Dit was een initiatief van onze gids, dank Gaston dat we dit mochten aanschouwen, dit bracht ons tot nadenken. Tijdens een bezoek aan de theefabriek waar de echte ceylonthee verwerkt wordt, gaf je ons een goede tip : thee verkopen met onze yogavereniging. We hebben dit met overtuiging aanvaard en hopen daarmee ook ons steentje bij te dragen in het daadwerkelijk project dat jullie daar steunen, met name “Huisje Gaston Sigirya”. Dat ze uw directe financiële steun aan de minder begoede bevolking van Sri Lanka echt waarderen hebben we aan de lijve ondervonden. Bij ontvangst in de hotels werd U, Gaston, op handen gedragen. Ik vind dat dit eens gezegd moet worden : wat jij voor dit prachtige maar ook arme land hebt verwezenlijkt !!! Onze oprechte dank voor die vele mooie, maar ook emotionele momenten die we samen met onze groep beleefden, waar een bijzondere sfeer heerste, waar ook U voor een groot stuk verantwoordelijk voor was. Dit alles mogen meemaken, was voor ons iets enigs. We zien dan ook in volle verwachting uit naar de volgende bijeenkomst met de groep. Dankbare groetjes van Julien en Lilian (EkeNazareth). Gaston, dank je wel !!!
Ergens in onze groep kregen de tranen vrije loop. Het werd hen te veel.
OP SAFARI IN SRI LANKA door Edith Maes-Suetens.
Hier moesten we iets doen. Maar wat? Waarmee beginnen? Enkele huizen bouwen in vervanging van die hutten? Neen, dan genoten er slechts enkele families van. Een paar boten kopen om meer vis te vangen? Wie zou de eigenaar worden van die boten? Zorgen voor gezond drinkwater? Ja, dàt was het! Tegen een volgend bezoek hadden we drie grote vergaarbakken laten bouwen en elke week vulde men die met drinkbaar water. Bovendien zorgden we voor twee diepe putten, die de voorziening aanvulden. We zouden kinderen financieel adopteren. We kochten enorme steenblokken, die door de bevolking tot kleine stukjes werden gekapt voor wegenbouw. Hiermee kregen enkele bewoners een betaald werk. In het jaar 2000 besloten we om het dorp aan te sluiten op de publieke waterleiding. Dat zou het waterprobleem definitief oplossen. Er werd zwaar geïnvesteerd. Uiteindelijk, in maart 2004 was dit werk af. Bijna tweehonderd families kunnen uiteindelijk aansluiten op dit net.
wilden immers graag dikhuiden zien. Maar het park was zelf reeds het bezoeken waard. In een wereld van stilte reden we over zandduinen, graspartijen, meertjes. Tot aan de Indische Oceaan. Hier spraken we ons lunchpakket aan en kregen gezelschap van een bende kraaien die probeerden de kaas van ons brood te halen. Tijdens onze verdere speurtocht naar de olifanten ontdekten we kleurrijke paradijsvogels, colibri’s, ijsvogels, flamingo’s, ibissen en marabou’s. Ook vliegende wilde pauwen vonden we gewoon prachtig. Sommige bomen waren bevolkt met apenfamilies. Deze schelmen hielden elk van onze bewegingen goed in het oog. Plots verschenen er vlak voor ons drie olifanten. Opwindend. Indrukwekkend. Fotogeniek. Ze stoorden zich in het geheel niet aan ons en aten rustig verder. En wij maar filmen van vlakbij... Na de middag trokken de dieren zich terug in de schaduw onder bomen. Wij verlieten het park en onze jeeps brachten ons in korte tijd terug bij de mensen in het comfort en de luxe van het Rosen Renaissance Hotel.
Op dag tien van onze reis doorheen het wondermooie Sri Lanka arriveerden we in het bedevaartoord Kataragama, gelegen aan het Yala Nationaal Park. ‘s Avonds bezochten we de tempel van Skanda en offerden bloemen. We vroegen de goden om vrede, rust en voorspoed voor dit prachtige land en zijn vriendelijke bewoners. De volgende morgen vertrokken we heel vroeg per jeep naar het wildpark. Bij zonsopgang hebben we geluisterd naar het eerste vogelgezang en stonden bij groepen grasetende dieren, herten, buffels, wilde zwijnen. Drie grote krokodillen lagen in het slijk bij de oever van het meertje, dat bevolkt was met honderden watervogels. We ontdekten sporen van olifanten: grote hopen mest en pootafdrukken in het slijk. De spanning steeg. We
Weer eens mooi werk, dank zij onze sponsors! 6
EEN IMPRESSIE VAN MIJN EERSTE REIS NAAR SRI LANKA. ze bezitten nu vier balpennen in verschillende kleuren! Hun geluk kan niet op. Op een bepaald ogenblik is Gaston, samen met de directeur en met de onderwijzeressen apart in de “leraarszaal” en hij ziet een beweging achter zich. De directeur steekt triomfantelijk zijn twee armen in de lucht. “Wat betekent dit”, vraagt Gaston. “I am so happy!” (ik ben zo gelukkig!) fluistert de directeur en zijn personeel in kleurrijke saries. Even later nemen we afscheid. Joelende kinderen volgen ons langsheen de afspanning. Ook het personeel staat van blijdschap te springen wanneer de bus zich in beweging zet. Wij moeten even bekomen van de emotie. Dit was weer eens een onuitwisbare bladzijde in de geschiedenis van deze prachtige reis.
De voorreisvergadering betekende een eerste ontmoeting met de groep waarmee we vijftien dagen lang zouden op stap gaan. Het verliep vlot. Het informatieve gedeelte gaf een duidelijk inzicht in het te volgen programma. De sfeer was ontspannend. Ik voelde me onmiddellijk thuis. We vertrokken met 9 “trouwe bezoekers van Sri Lanka” en 12 nieuwkomers. Tijdens onze busrit naar Parijs en onze vluchten van Parijs naar Abu Dhabi en Colombo leerden we ons op elkaar afstemmen. Bij de aankomst op de luchthaven werden we vergast op muziek en Kandydansen en kregen ondertussen een bloemenkrans rond de hals, wat ons prinselijke gevoelens gaf. Dit zou meermaals worden herhaald in verschillende hotels. Vriendelijkheid is zowat het visitekaartje van de Srilankanen. Na enkele uren rust en een lichte lunch in het hotel begonnen we onze stadsrondrit. Zo was de eigenlijke reis begonnen. Plaatselijke gids Hetty en reisleider Gaston overlaadden ons met allerlei gegevens. We genoten van elke dag, van elk uur van deze onvergetelijke reis. Af en toe verdween iemand voor enkele uren. Dit voor een bezoek aan een adoptiekind. De spanning vooraf maakte nadien plaats voor emotionele verhalen. Iedereen leefde mee en precies dat gaf een bijzonder goed gevoel.
HIERBIJ ENKELE HOOGTEPUNTEN VAN MIJN REIS. DE ARME FAMILIE IN SIGIRIYA. Vanuit ons hotel Sigiriya Village rijden we op uitnodiging van Gaston naar een zeer arme familie niet ver van de rots. Een werkloze vader, moeder, vier dochtertjes en een gehandicapte zoon huizen samen in een hut aan de rand van het woud. Het dak is gedeeltelijk bedekt met golfplaten. Een schrijnende toestand waarbij je stil wordt. Je maag krimpt samen. Hier en daar wordt er een traantje weggepinkt. Vindingrijk als Joske is, neemt ze op papier de maat van al de kindervoeten. De passende schoenen zullen later worden bezorgd. Er wordt ons ook medegedeeld dat deze familie de sympathie geniet van heel de omgeving. De buren hebben al meermalen het voornemen uitgedrukt om samen een huisje te bouwen voor deze mensen, maar er moeten materialen zijn. Dus... wat doen we? We besluiten daar samen voor te zorgen. Iedereen van ons zal zijn steentje bijdragen. Wanneer Gaston in juli terugkomt met de volgende toeristen zal het nieuwe huisje worden ingehuldigd! We zullen ook nakijken of er voor de misvormde voet van de jongen iets kan worden gedaan. Wanneer we afscheid nemen weegt ons hart zwaar, maar er is een lichtpunt. We kunnen
IN HET PLAATSELIJK HOSPITAAL.
helpen, en dat maakt ons gelukkig... Uitkijken nu naar de volgende “Ayubowan”, waarin we zonder twijfel een reportage zullen vinden over het nieuwe huisje in Sigiriya.
Nalanda ligt vlakbij Matale, de plaats met de kruidentuinen. In het kleine staatshospitaaltje schijnt Gaston thuis. Bij vorige reizen is hij hier ook geweest met de groep en ze kochten spontaan een reeks muskietennetten. Deze keer is ons bezoek aangekondigd en dus verwacht men ons. Buiten voor het gebouw staan enkele tientallen patiënten, wachtend op een onderzoek. De lachende hoofddokter verschijnt. Hij is jong, heel knap en de begroeting is hartelijk. Omwille van ons bezoek hebben tientallen mensen van het dorp een volle dag gewerkt aan het proper maken van het hospitaal! En omwille van twee opeenvolgende feestdagen zijn de meeste patiënten tot morgen naar huis. Jammer voor ons. Maar we kunnen nu gemakkelijk alle lokalen bezoeken onder leiding van de dokter en enkele verpleegsters. De wachtenden kennen ons niet, maar weten wie we zijn. Zij begroeten ons vol eerbied. Hier en daar is er een zieke in zijn bed. Hij wordt door ons bedacht met een klein cadeautje. Een koekje, een snoepje, een stuk speelgoed voor de kinderen... We bezoeken alle plaatsen en onze verbijstering groeit. Zo
MET JOSKE OP STAP NAAR EEN ADOPTIEKIND. Een vroege lunch in het hotel om tijdig aan te komen. Er wacht ons buiten een verrassing. Gids Hetty heeft alles geregeld. De moeder en haar kinderen staan hier op ons te wachten! Warme omhelzingen en tranen drukken de emotie uit van het weerzien. Dan met zijn allen de taxi in. Eerst halen we voedselpakketten op, “dat is beter dan geld geven” beweert Joske. Nu naar het armzalige huisje dat keurig in orde is. Alles wordt getoond. De rondleiding duurt maar een paar minuutjes. Bij het openen van de voedselpaketten glunderen de oogjes. Rijst, suiker, melkpoeder, gedroogde vis, linzen, kruiden, zout, ... alles wordt zorgvuldig opgeborgen. Hun ogen spreken boekdelen. De oudste dochter is gehuwd en komt ons begroeten. Ze heeft een kindje op de arm. Na een hartelijk gesprek, waarbij de lichaamstaal een hulp is, besluiten we hen mee te nemen voor een etentje in een lokaal restaurant. Wat voor ons spotgoedkoop is. Het is een lust om te zien hoe ze toehappen en van alles genieten. Joske straalt. Bij het afscheid komen al de familieleden uit respect knielend onze voeten aanraken. Hun dankbaarheid en hun vriendschap kennen geen grenzen. Het verloopt emotioneel en weer komen er tranen bij te pas. Dit scenario zal waarschijnlijk bij de andere adoptieouders gelijkaardig verlopen. Het was voor mijzelf een onvergetelijke belevenis.
zijn vrienden herbouwt hij hier een deel van dit hospitaal en zorgt volgend jaar voor twee consultatieplaatsen voor specialisten, voor een apotheek en voor een wachtzaal. Daar zullen we later meer van horen. Wij worden tenslotte vergast op een, ja, op een Srilankaanse receptie met tal van zelfgebakken lekkernijen. Tijd voor verbroedering... Een hartelijk bijna emotioneel afscheid volgt. En daarna beseffen en waarderen we beter wat wij in België allemaal bezitten.
HET WEESHUIS Natuurlijk willen we er allen bijzijn. Ook al staat dit bezoek facultatief op het programma. Het is één uurtje rijden van uit het hotel Mount Lavinia. Onderweg stoppen we een paar keren om cadeautjes te kopen voor de kinderen. Onder andere voor elk een parapluutje, zowel tegen de regen als tegen de zon. Bij de verdeling zal Jenny, één van de Srilankafans, de uitdeling mee organiseren. De gebouwen van “Sinha Salsevana Childrens Home” liggen in een idyllische omgeving, midden hoge palmbomen. Er verblijven een twintigtal meisjes van vijf tot zeventien jaar. Ze staan allen halsreikend te kijken bij de verwelkoming door de directrice en haar twee vrouwelijke assistenten. Gewoonlijk nemen de kinderen onmiddellijk de hand van de bezoekende dames en laten die niet meer los. Ze willen even door volwassenen geknuffeld worden. Deze keer echter zijn ze meer bedeesd en afstandelijk. Ze komen niet los. Bij het uitdelen van de pakjes met geschenkjes glunderen hun oogjes. Toch stelden ‘mijn voelsprieten’ iets vast wat ik niet kon verklaren. Ik werd er stil van. Ik verwachtte meer spontane reacties. Zo graag had ik in hun binnenste willen kijken en die lieve snoetjes leren begrijpen. Helpen. Wat gaat er om in deze kinderhoofdjes? Wat verwachten ze van een bezoek als dit? Vind ik hier een ingehouden vreugde of is het kinderverdriet? Kon ik maar iets doen!
IN HET SCHOOLTJE Enkele zeer eenvoudige maar toch moderne schoolgebouwen langs de weg. We stoppen en Gaston gaat vragen of we de school mogen bezoeken. Na een kort gesprek met de directeur wenkt hij ons. Hier zitten, midden in de brousse, enkele honderden kinderen samen in deze lagere school. Een jonge directeur en een achttal onderwijzeressen. Voor hen is het een feest, een groep vreemde toeristen te mogen ontvangen. We worden in elke klas onthaald op handengeklap. Even de les volgen. Vragen stellen. Balpennen uitdelen. De kinderen zingen een liedje en wijzelf beantwoorden dit. De oogjes glinsteren. Allen kijken naar ons als komen we van een andere planeet. Nooit stoppen er hier toeristen. Nooit zagen zij die blanke mensen van zo dichtbij. Wat zullen ze thuis aan papa en mama moeten vertellen! En ze mochten die vreemde madammen een hand geven! en
iets konden we ons niet voorstellen. Niet alleen het primitieve, maar meer nog verouderde en tot op de draad versleten materiaal deed ons stil worden. Als verpleegster vergeleek ik met hospitalen in ons land. Onvoorstelbaar! Versleten bedden zonder enig spoor van verf, platgedrukte en sinds jaren gebruikte vieze matrassen, afgetakelde kasten, die bij ons absoluut niet te vinden zijn in de kringloopwinkels, uitgebrokkelde en vuile muren, onuitwisbare vlekken op de vloeren,... En toch deden de dokters en de verpleegsters mooi werk. In dergelijke omstandigheden kunnen we van hen leren. Hun creativiteit en hun aanpassing aan de omstandigheden is te bewonderen. En... hun geduld! Ook hier brengt Gaston verbetering. Dank zij 7
Na een drankje, aangeboden door de directrice en opgediend door de meisjes, worden we hartelijk uitgewuifd tot de bus uit het zicht verdwenen is. Met een krop in de keel komen sommige gedachten steeds terug. Wie geeft deze kinderen de nodige menselijke warmte, geborgenheid, liefde? Dat alles kunnen we niet in een doosje stoppen en zo aanbieden. Maar wat kunnen we wél doen? Wanneer we na vijftien dagen weer thuis komen blijft deze Sri-Lanka-reis nazinderen. Ze betekent werkelijk een mijlpaal in mijn leven.
FEBRUARI EN AUGUSTUS 2005 BEZOEK MET ONS SRI LANKA, HET AARDS PARADIJS. DIT WORDT BESLIST EEN EXOTISCHE ONTDEKKING OF EEN BLIJ WEERZIEN. vruchtbaarder wordt tot we aankomen in Matale, gezegend met een microklimaat dat zorgt voor een overdadige begroeiing en een reeks kruidentuinen. Al wat we in de keuken kennen van in onze kinderjaren groeit hier! Koffie, thee, peper, kaneel, kruidnagel, nootmuskaat, vanille, cacao,... te veel om op te noemen! Tegen de middag aan arriveren we in de culturele hoofdstad van het land. We leren meer over allerlei edelstenen, hoe ze worden gevonden en bewerkt en doen een oriëntatietocht doorheen de stad. 's Avonds zijn we gefascineerd door de Kandy-dansen. We logeren in hotel Mahawela Beach.
ER ZIJN ZOVELE REDENEN OM MEE TE GAAN: -
Het is één van de mooiste landen van heel de wereld. Nergens zijn de mensen zo vriendelijk als daar. Nergens hebben we meer contacten met de plaatselijke bevolking Tijdens de reis van 15 dagen, is er een rondrit van 10 dagen, die zeer evenwichtig is opgebouwd, niet vermoeiend en vol afwisseling. Elke dag betekent een hoogtepunt. Wij verblijven in luxueuze hotels waar wij reeds jaren thuis zijn. Indien u dat wilt kunt u steeds Europees eten. Er is de mogelijkheid om uw adoptiekind te ontmoeten en zijn thuis te leren kennen. Dit wordt het hoogtepunt van uw reis. Wie in Sri Lanka geweest is wil er steeds terugkeren! Velen gingen herhaaldelijk. Reist u alleen en wilt u de kamer delen, dan zoeken wij mee naar een kamergeno(o)t(e). Alles verloopt volledig in het Nederlands. Dit wordt beslist de mooiste reis van uw leven!
7de dag: Kandy - Pinnawela - Kandy. We ervaren weer eens dat Sri Lanka één grote botanische tuin is. In Pinnawela werd er meerdere jaren geleden een baby-olifantenfarm opgestart. Kleine olifantjes, die in het wild leven en hun ouders verliezen, worden hier samengebracht en elke morgen gevoed met een papfles van wel 7 liter! Op dit ogenblik verblijven er een 60-tal dikhuiden van alle leeftijden. We volgen de kudde in een indrukwekkend landschap en zien ze samen baden in de rivier. Unieke momenten voor de fotografen. Na de middag bezoeken we het stadscentrum en de Tempel van de Tand. 's Avonds wonen we de dagelijkse ceremonie bij, waar gongslagen, tromgeroffel en trompetgeschal de gebeden van de gelovigen onderstrepen. Overnachting in Mahaweli Beach.
ENKELE INLICHTINGEN: - Reisleider: Gaston Dillen, die reeds meer dan 20X die reis begeleidde. - Klimaat: normale temperaturen tussen de 25 en de 30°C. - Neem contact op met het TTC-kantoor in uw nabijgelegen stad. Doe het liefst onmiddellijk. - Inlichtingen: aarzel niet te telefoneren naar Gaston Dillen, reisleider VTB, telefoonnummer 015/76.20.08, of u draait 015/41 74 54 van Greet Paridaens, ook zij weet er alles over.
SRI LANKA: DE KLASSIEKE RONDREIS. 1ste dag: Vertrek in Brussel, richting Colombo. 2de dag: Colombo. In de vroege morgen aankomst in Colombo. Ontvangst met bloemen. Transfert naar hotel Lanka Oberoi. In de voormiddag slapen we uit en daarna bezoeken we de hoofdstad en de Tempel van Kalaniya, de mooiste van het land. 3de dag: Colombo - Negombo - Sigiriya. Na het ontbijt trekken we noordwaarts en volgen het schilderachtig "Hollands Kanaal" tot Negombo. Hier zijn fotostops voorzien bij idyllische plekjes, bij verschillende typen van visserssloepen, op het strand waar de vangst wordt gedroogd en verkocht tussen de primitieve hutten. Er zijn zowel moskees als christelijke kerken, er zijn tempels voor hindoes en voor boe- dhisten. De Engelse koloniale tijd snuiven we op in het "resthouse" en vervolgen daarna onze weg naar Kurunegala, dat we bereiken langsheen rijstvelden en plantages met honderdduizenden palmbomen. Uiteindelijk bereiken we Sigiriya, gelegen in het hart van Sri Lanka. In een batikatelier volgen we stap na stap het proces van het kleuren van deze stoffen. Tenslotte nemen we onze intrek in Hotel Sigiriya Village, gelegen in een botanische tuin met zicht op de fameuze rots.
4de dag: Sigiriya - Dambulla - Polonnaruwa Sigiriya. Na het ontbijt bezoek aan de grotten van Dambulla waar de Singhalese koningen zich rond de jaren honderd na Christus verscholen hielden voor invallende Tamils. Daarna hebben ze die eeuwenlang verfraaid met schilderwerken, fresco's en honderden boedhabeelden. Vervolgens trekken we naar Polonnaruwa, gesticht in de 9de eeuw, ooit de hoofdstad van het toen zeer machtige Singhalese Rijk. We zien de resten van de stadswallen, het koninklijk paleis, de Tempel van de Tand, meerdere dagoba's en het monumentale Gal Vihare. Tot besluit bezoeken we een atelier voor houtsnijwerk. Overnachting in hotel Sigiriya Village.
8ste dag: Kandy - Nuwara Ellya. Van wat ooit de privé-domeinen waren van de Singhalese koningen wisten de Engelsen één van de mooiste botanische tuinen van de wereld te maken. Prachtig. Na de middag kiezen we voor de bergen, richting Nuwara Eliya. We krijgen totaal andere vergezichten: berglandschappen, watervallen, theeplantages met vlijtige Tamilvrouwen, de theepluksters. We volgen in een fabriek de verschillende stadia van blaadje tot een kop heerlijke Ceylonthee. In de late namiddag komen we aan in Nuwara Eliya, eens het buitenverblijf van de Britse kolonisten. Talrijke parken, golfclubs en landhuizen getuigen hiervan. We slapen in de koloniale stijl in Grand Hotel of in Hotel Bandarawela.
5de dag. Sigiriya. Ook dit was even de hoofdstad. De historische rots waarop ooit het koninklijk paleis stond is een ware uitdaging. De beloning van de klimmers: de ruïnes, unieke fresco's en een schitterend uitzicht over de jungle. Na de middag wacht ons een opwindende fietstocht (de eigenaar ervan geven we een fooi). De bewoners komen naar de straat gelopen om ons toe te wuiven. Ofwel kiezen we voor ‘n geleide wandeling in een pastorale omgeving en een bezoek aan een paar families. In het hotel zelf is er elke avond een gratis spektakel.
9de dag: Nuwara Eliya - Hambantota. Weer wat anders. We gaan nu bergaf en geraken niet uitgekeken op de landbouwter-
rassen. Het is zonder meer fascinerend. Langzamerhand naderen we weer drogere gebieden en stoppen bij een heveaplantage, waar men het sap uit de schors opvangt om rubber te vervaardigen. In Hambantota nemen we onze intrek in Hotel Rosen Renaissance. Na de middag zijn we vrij en kunnen genieten van de zon, het strand, het zwembad of een wandeling langs de zee. 10de dag - Kataragama. Die morgen kunnen we deelnemen aan een boeiende safari op zoek naar o.a. wilde olifanten. In de namiddag bezoeken we het fameuze hindoeheiligdom van Skanda. Hier wacht ons een vreemde wereld waar honderden gelovigen hun goden vereren op de vreemdste manieren. 's Avonds keren we terug naar hotel Rosen Renaissance. 11de dag: Kataragama - HambantotaGalle. In Hambantota halen de fotografen hun hart op. Honderden vissers komen na een nacht op zee hier hun boten op het strand trekken, hun netten leegmaken en herstellen. Langs een prachtige kuststreek bereiken we de Hollandse stad Galle. Hier bleef de tijd stilstaan. De stad is als een openluchtmuseum. We bezoeken ook een fabriek en volgen het proces vanaf het kweken van zijderupsen tot de afgewerkte zijde. We overnachten in hotel Lighthouse. 12de dag: Galle-Mount Lavinia. Langsheen de mooiste stranden van Sri Lanka bereiken we de schildpaddenfarm. Hier worden de eieren van de schildpadden uitgebroed in het zand. Na drie dagen worden de jonge diertjes aan de zee toevertrouwd. Verder wacht ons nog een prachtige boottocht en tenslotte komen we aan in hotel Mount Lavinia. 13de dag: Mount Lavinia. Rust- en strandgenoegens. 14de dag: Mount-Lavinia. Facultatieve uitstap per driewieler naar Piliyandale en verder per boot naar het eiland San Michel. 15de dag: Mount Lavinia Uitstap naar ons meisjeweeshuis (1u rijden) 16de dag: weer naar huis.
AYUBOWAN een uitgave van: VZW ADOPTIE SRI-LANKA Alice Nahonstraat 27, B2580 Putte
6de dag: Sigiriya - Matale - Kandy. We verlaten de droge zone van het land en zien kilometer na kilometer hoe de streek
SEVANA SERANA FOSTER PARENT SCHEME
We sincerely thank the personalities responsible for our projects in Sri Lanka :
ENKELE MEDEWERKERS DIE U MISSCHIEN NODIG HEBT.
Algemene inlichtingen bekomt u bij Gaston Dillen, Alice Nahonstraat 27, 2580 Putte. Tel. 015/ 76 20 08.
Mr. Lasantha De Fonseka of the Lions' Club of Kandy, Mr. Amaradasa Gunawardena, president of Sri Lanka-Belgium Association, Mr. Mahen Kariyawasan, founder trustee of Sinha Sal Sevana Children's Home, Mrs. Geethanee Korakakhagoda, chairperson of Matale Elders Benevolent Society, Mr. Cyril Nanayakkara, Administrator of Susith Sarana Foundation, Mrs Thilaka Perera, chairperson of Lanka Mahila Samithi, Mr. Sunil Samaraweera, Commissioner of Probation and Child Care Services.
Voor alles i.v.m. de financiële adoptie, boekhouding én het fiscaal attest: Mia Wuyts, Waversesteenweg 108, 2580 Putte. Tel. 015/ 75 42 76. Voor alles i.v.m. het Kandyproject: (arme dorp, hospitaal Dambulla, enz.) Roger Van den Bossche, H. de Sagherstr. 3 9031 Drongen. Tel. 09/ 226 09 29.
We also appreciate the moral support of : His Excellency the Hon. C.R. Jayasinghe, Ambassador of Sri Lanka in Brussels, The Hon. P.D. Fernando, Consul general of Sri Lanka in the United Arabic Emirates. 8
Voor alles i.v.m. de school voor blinden en doven in Anuradhapura, de hospitalen en mentaal gehandicapten : Linda Stabel, Leopoldstraat 83, 2570 Duffel. Tel. 015/ 31 43 55. Om het adres van uw kind te situeren op de kaart van Sri Lanka: Jenny De Bodt, De Berlaimontstr. 32, 2100 Deurne Tel. 03/ 325 54 04. Geld of postzegels van Sri Lanka om naar uw adoptiekind te zenden: Linda Stabel, Leopoldstraat 83, 2570 Duffel. Tel. 015/ 31 43 55.
Alles i.v.m. onze reizen weet Greet Paridaens Tel. 015/ 41 74 54 en elk VTB-kantoor. Lay-out en druk GRAFISCHE GROEP TUERLINCKX Ambachtenlaan 13 3294 Molenstede (Diest) Tel. 013/78 07 90 - Fax 013/77 75 66
