TIJDSCHRIFT 2006 Verschijnt jaarlijks Verantwoordelijke Uitgever: Gaston Dillen Alice Nahonstraat 27 - 2580 PUTTE www.adoptiesrilanka.be
PAMUNUGAMA
BELGIE - BELGIQUE 2580 PB Putte 8/6224
wat vele vrienden van onze groep ertoe aanzetten om deze kinderen op de klimrekken, schommels, draaimolens e.d. waar nodig bij te staan, hetgeen de kleuters zich met genoegen lieten welgevallen. Na deze bezigheden kregen wij als dorstigen het sap uit een king kokosnoot te drinken. Met een welgemeende ayubowan, een goed gevoel en veel waardering voor de familie Van Dijck welke dit project ten gunste van deze arme gemeenschap mede mogelijk heeft gemaakt, rijden wij verder naar onze volgende bestemming in dit mooie Sri Lanka.
VOORWOORD
[email protected], 5 mei 2006
Hierbij willen we nogmaals onze dank uitdrukken aan al onze sympathisan-
Dankzij het Solidariteitsfonds Sylvain de Baere uit Oosterzele kreeg onze kleuterschool in Pamunugama een schat aan didactisch materiaal. Meer dan 50 stuks! Dank aan de milde schenkers.
ten, aan al onze sponsors, al onze medewerkers, die in het voorbije jaar aan onze zijde stonden. Wanneer we de resultaten in dit blad lezen en bekijken mogen we allen tevreden zijn, Maar de nood is nog groot. Er blijven nog de gevolgen van de tsunami, de onlusten in het noorden van Sri Lanka kosten enorm veel geld. Er komen weinig toeristen. De werkloosheid is groot. Toch gaat de levensstandaard zeer langzaam vooruit. Wij doen verder met helpen! Kijk naar onze realisaties en dan kunnen we met een glimlach achter ons kijken en hoopvol naar de toekomst. Er is één voorwaarde: “Help ons helpen”.
Gaston Dillen
een uitzondering is in dit land. Zowel de aanwezige leraressen als elk van de kleuters kregen van de “Dillen groep” een pluizen beestje en een snoepje. Na deze verrijking mochten de kleuters in de speeltuin spelen,
Na een mooie rit langs het Hollandkanaal kwamen wij in Pamunugama bij een mooi modern gebouw wat het gemeenschapscentrum “JOHN VAN DIJCK BUILDING” bleek te zijn. Het gebouw met in de voortuin een goed uitgeruste speeltuin is drie verdiepingen hoog. Op het gelijkvloers vonden wij een klas met vrolijke kleuters. De leraressen in hun mooie traditionele gewaden en de kinderen in hun, de een al meer dan de ander versleten, kleurige schooluniformpjes gaven ons een warme ontvangst. Gezien het komend “volle maan feest” was een deel van de kinderen niet aanwezig. Na een eerste ontvangst met de toch aanwezige kinderen, werd er zowel door deze kinderen als door onze groep “vrienden van Sri Lanka” over en weer liedjes gezongen. Tijdens de rondgang van het gebouw kwamen wij naast andere leslokalen in een vergaderzaal, een goed uitgerust computerlokaal en een nog verdere in te richten bibliotheek, hier is nog heel veel werk te doen. Zowel de sanitaire lokalen op de verdieping als op het gelijkvloers zijn naar de normen van dit land goed uitgerust en behoorlijk onderhouden, wat zoals later op de reis zal blijken
PANNENKOEKENNAMIDDAGEN Mensen die graag een gezellige namiddag willen doorbrengen met vrienden en/of familie en daarbij willen genieten van lekkere pannenkoeken met een tas koffie of thee noteren alvast de volgende data in hun agenda:
zondag 22 oktober 2006
in zaal Pronkenborg, Pronkenbergstraat, Kontich van 14u tot 18u
zondag 26 november 2006 in zaal De Krekel, Mechelsesteenweg, Bonheiden van 14u tot 19u
zondag 18 maart 2007
in zaal Wilgenhof, Bruul, Duffel van 14u tot 19u
Tijdens deze namiddagen kan men ook de foto's van de laatste gerealiseerde projecten bekijken en de nodige info verkrijgen voor de financiële adoptie van een arm kind in Sri Lanka. De opbrengsten van deze pannenkoekennamiddagen zullen worden gebruikt voor de aanleg van waterleiding in Sembuwatte. VAN HARTE WELKOM EN ALVAST BEDANKT VOOR JULLIE STEUN!
Linda Stabel
In de computerklas in Pamunugama is het een en al aandacht. 1
BEZOEK AAN PAMUNUGAMA Eind juni bezocht ik Pamunugama, een dorpje in de buurt van Negombo waar vele van onze adoptiekinderen wonen. De meeste mensen leven in erbarmelijke omstandigheden, in houten huisjes zonder comfort. De mannen verdienen meestal de kost als visser, de vrouwen zorgen voor het huishouden en de kinderen. Onze contactpersoon ter plaatse Mr. Cyril Nanyakkara verwelkomde ons zeer hartelijk. Hij bereidde een 30-tal nieuwe adoptiedossiers voor en gaf ons een rondleiding in het communicatiecentrum naast zijn deur. Dit prachtige gebouw geeft onderdak aan een pre-school voor een 75 kinderen die ondergebracht zijn in 5 klasjes. Tijdens de maand juli bracht John Van Dijck, afgevaardigd-bestuurder van Adoptie Sri Lanka, hier een bezoek samen met zijn vrouw Line Houben, zijn schoonbroer en schoonzus van Line. Ze openden een wachtzaal naast het gebouw waar de ouders die hun kinderen komen afhalen kunnen wachten en waar ze in afwachting van het einde van de school kranten kunnen lezen, nieuwtjes kunnen uitwisselen of gewoon maar wat kunnen rusten. Tijdens hun bezoek werd er ook prachtig didactisch materiaal geschonken waar vele scholen alleen maar van kunnen dromen. Veel houten constructiemateriaal, speelgoed, inlegpuzzels, materiaal om rekenbegrippen aan te brengen of om taalbevordering te stimuleren vullen nu de kasten op het gelijkvloers van de school. De leerkrachten en de kinderen genieten van dit prachtige geschenk. Op de eerste verdieping van het gebouw bevindt
WE BEZOEKEN HET MEISJESWEESHUIS IN MATTEGODA. door Christien Moesen.
Tijdens de rondreis van john en Line kregen onze weesmeisjes een nieuwe fiets
zich een klaslokaal waar ‘s namiddags en ‘s avonds lessen Engels worden gegeven. Er is ook ruimte voorzien waar de bibliotheek kan worden ondergebracht. Verder is er nog een bureel. Op de tweede verdieping is er een computerlokaal ondergebracht waar 2 medewerkers de lessen voor die avond aan het voorbereiden waren. Voor het communicatiecentrum bevindt er zich een mooie speeltuin waar de kinderen zich naar hartelust kunnen uitleven. Na ons bezoek aan John Van Dijcks building vergezelde Mr. Nanyakkara ons naar de Gonsalves Maha Viduhala school waar vele adoptiekinderen les volgen. We maakten er kennis met de directeur en kregen een rondleiding in verschillende klaslokalen waar de jongens aan de ene kant en de meisjes aan de andere kant van hetzelfde klaslokaal de lessen volgden. In de bibliotheek waren er vele naslagwerken opgestapeld maar bij gebrek aan kasten was dit nogal vrij onoverzichtelijk. De onderdirecteur wees ons ook op de totaal versleten wereldkaart en andere didactische platen. Bij het verlaten van de school werd door de directeur onze hulp gevraagd voor de aanschaf van sportmateriaal voor de school. Ze willen hier namelijk een cricketploeg samenstellen maar het ontbreekt hen hiervoor aan materiaal. We gingen hierna op bezoek bij een aantal adoptiekinderen. De gezinnen verwelkomden ons hartelijk. Na het afgeven van de meegebrachte brieven en het nemen van foto’s voor de adoptie-ouders in België werd er afscheid genomen.
Op de 25ste maart van dit jaar stopte onze autobus voor het meisjesweeshuis Sal Sevana in Mattegoda. Dit tehuis werd 10 jaar geleden door twee families via Adoptie Sri Lanka vzw gebouwd en op dit ogenblik verblijven er een twintigtal meisjes, ooit slachtoffertjes van de oorlog in het noorden van dit land. Dankzij enkele sponsors zorgt de vzw voor het onderhoud van het gebouw, voor voedsel, kleding en dus al wat de kinderen nodig hebben. Ook voor het personeel. Het tehuis is gelegen in een idyllische omgeving. Een heuvellandschap bezaaid met hoge zwierige palmbomen op minder dan één uur rijden van Mount Lavinia. We zijn aangekondigd. Onder de eerder monumentale poort wachten de meisjes ons op. “Ayubowan”! klinkt het uit de kindermonden. Kindermonden? Ja, zo echt kinderen zijn ze niet allen. De kleinsten doen me denken aan 7 of 8 jaar, de grootsten aan 18 of 19. De oudste studeert voor verpleegster. Hun gezichtjes staan een beetje op “onverschillig” met een beetje weemoed. Zo zei Alice Nahon het in haar “Avondliedeken”. Gaston is benieuwd om de pasbenoemde directrice te zien. Met een glimlach staat ze, samen met de poetsvrouw en de kokkin achter de meisjes. Elk van de weesjes krijgt van ons een grote kleurrijke plastieken bloem met een lachende bloemknop. Maar de kinderhartjes zijn daarmee nog niet ontdooid.
Linda Stabel
Dat gebeurt wel, even later in de eetzaal. Hier, aan de grote tafel, zet Jenny hen met professionele vaardigheid op een lange rij en tovert een reeks cadeautjes te voorschijn. Voor elk kind een armbandje, een fotoalbum met eigen foto’s genomen bij een vorig bezoek. Je moet er maar aan denken! Hun ogen beginnen te stralen. Iedereen krijgt een notaboekje, een fantasiepotlood, een bic, een ballon, een portemonneetje, een paar poppetjes, een puzzel, haarrekjes en andere hebbedingetjes waaraan meisjes van die leeftijd plezier beleven. Samen met hen, met de nadruk op “samen”, genieten we van meegebrachte koekjes, een frisdrank en een ijsje. Op de tafel worden een reeks boeken uitgestald voor kinderen en opgroeiende meisjes. Deze zijn aangekocht met het geld van een gezamenlijke kas en van een weldoener. Dus hun bibliotheek groeit aan met nieuwe exemplaren. Tijdens de rondleiding beseffen we pas wat voor prachtig weeshuis dit is. We zien de slaapzalen, de keuken en vooral een nieuwgebouwd paviljoen, goed voor nog eens twintig meisjes. Buiten zingen de kinderen 2
voor ons in het Singhalees en in het Engels. Zij luisteren ook met belangstelling naar de prachtige stem van Doortje één van onze medereizigers. Het afscheid verloopt hartelijk en warm. Ze mogen mee in de bus. Dat is een feest! Nu wordt er gezongen, gelachen, geplaagd. De stemming is uitbundig, zoals het kinderen past. We zijn er nu van overtuigd dat we vreugde hebben gebracht in de harten van hen die het niet altijd gemakkelijk hebben. En dat maakt ons blij. Om te sluiten heb ik een “haikoe” geschreven. Dit is een drieledig Japans gedichtje (met een diepere betekenis), dat niet rijmt en uit ongeveer 17 lettergrepen bestaat. Een kunstje apart. “Donkere ogen kijken ons weemoedig aan. Wij lachen hen toe”.
Speelgoed voor Sri Lanka
De kinderen van het personeel IBM Belgium verzamelden oud en nieuw speelgoed voor Sri Lanka. We konden zo ongeveer 1000 stuks, zijnde 600 kg speelgoed, per container naar ginder sturen en verdelen over 6 van onze instellingen. Hierbij zien we hoe een pas aangekomen weesmeisje in ons tehuis " Sal Sevana” uit de handen van Line Van Dijck een prachtige pop in ontvangst neemt en in haar armen sluit, terwijl de andere kinderen goedkeurend en vol verwachting toekijken.
De Raad van Bestuur van vzw Adoptie Sri Lanka
Voorzitter: Gaston Dillen. Ondervoorzitter: Linda Stabel Secretaris: Roger Van Den Bossche Penningmeester: Philippe Hendrick Afgevaardigd-bestuurder: John Van Dijck Ere Penningmeester: Mia Wuyts Met speciale dank aan Guido Tuerlinckx en alle medewerkers van de drukkerij. Lay-out en druk GRAFISCHE GROEP TUERLINCKX Ambachtenlaan 13 3294 Molenstede (Diest) Tel. 013/78 07 90 - Fax 013/77 75 66
DE “ARME WEDUWE IN SIGIRIYA” IS VOOR VELEN EEN BEGRIP GEWORDEN. Door Gaston Dillen.
uitgerafelde broek waarschijnlijk van een tienerjongen en een verschenen T-shirt. Ten slotte belandden we in de keuken. Onze ogen werden hier nog meer geprikkeld door de scherpe rook. In een totaal zwartverbrande omgeving onderscheidden we enkele halfopgebrande takken. Twee schoongeschuurde kookpotten, een stuk boomstam om kruiden op te snijden en een ronde steen om ze te pletten en te malen. Wat ons opviel, er waren direct geen eetwaren te zien. De hoeveelheden waarover zij beschikte waren waarschijnlijk uiterst beperkt. Eens buiten snakten we naar frisse lucht. Velen hadden tranen in de ogen en dit was niet alleen van de rook. Maar we vonden dit een gemakkelijke reden om een zakdoek boven te halen. We stonden een beetje onwennig bij elkaar en wilden danken en afscheid nemen. Eigenlijk kon niemand een woord over de lippen krijgen en verstomde alles in onze gezwollen kelen. De één na de ander greep naar zijn geld. Iedereen drukte de hand van de bewoonster zonder iets te zeggen en stak haar wat toe. Zijzelf keek altijd met diezelfde zachte blik, met diezelfde vochtige ogen vol dankbaarheid. Het was alsof wij elkaar op dat ogenblik niet durfden aankijken. Toen we echter die metalen golfplaat voor onze voeten zagen liggen, die moest dienen als voordeur, toen begon een van onze dames te snikken. Zij was niet alleen, iedereen stond met de tranen in de ogen. Bij het weggaan keken we herhaaldelijk om naar de arme vrouw. Zij stond daar, pal voor het huis. In de ene hand ondersteunde zij haar andere hand met het gekregen geld. Zo zouden we haar de volgende jaren herhaaldelijk terugzien. Steeds met datzelfde kleed, met die zelfde veiligheidsspeld... Toen we later vernamen dat zij een weduwe was met een zoon, noemden we haar altijd “de arme weduwe”. Tientallen en tientallen medereizigers hebben haar met mij bezocht. Steeds kreeg ze wat toegestoken. Een beetje geld of een voedselpakket. Nooit heeft ze iets gevraagd. Van het beetje geld dat ze bekwam wist zij haar huisje een minimum van onderhoud te geven om het niet te laten instorten. Het bleef altijd een hut, een voordeur heeft ze nooit gekend. De
Bij ons eerste bezoek kwam de gastvrouw buiten. Ze hoorde ons spreken en was benieuwd om ons te zien. Ze was gekleed in wat bij ons een slaapkleed zou zijn. Wit met een klein bloempje. Vooraan was dit kleed dichtgemaakt met een veiligheidsspeld. Er lag een droevige glimlach op haar mond en haar onveranderlijke zachte vochtige ogen straalden een rust uit en tevens een aanduiding dat we welkom waren. We probeerden enkele woorden Engels, maar zij verstond er niets van. Met een klein handgebaar nodigde ze ons uit om binnen te komen.
Het moet zowat tien jaar geleden zijn dat we tijdens een wandeling in de jungle van Sigiriya niet zo ver van hotel Sigiriya Village, uitliepen op een bijzonder schamele hut, helemaal verscholen in het groen. De muren waren opgebouwd met gevlochten takken opgevuld met klei. Een versleten dak van palmblaren, hersteld met een paar golfplaten, waarop dan weer enkele dikke takken lagen opdat alles niet zou wegwaaien. Als deuropening was er niet meer of niet minder dan een gat in de muur. Op twee meter vandaar, in het gras lag er een stuk van een golfplaat. Hiertegen was een stok vast geslagen om daaraan vast te pakken. Dát wás de voordeur! ‘s Avonds werd de opening op die manier afgesloten! Ook de kleine vensteropeningen kenden geen raam.
Hier was het heel donker. Ik liep met mijn knie tegen een kapotte stoel aan en gaf mijn ogen de tijd om zich aan te passen. Er hing een doordringende geur van verbrand hout en kruiden. Een scheefgezakte keukentafel en een houten rekje uit ruwe planken vulden de kapotte stoel aan voor wat de meubels betreft. Op de tafel stonden een paar oude vergeelde foto’s uit betere jaren. Aan de wanden hingen er enkele reusachtige jarenoude kalenders met grote foto’s. Ik herkende de Eifeltoren, een berglandschap ergens in de Alpen, een zittende Boeddha, een dikbuikige Ganesha. Er was ook nog een kalender met publiciteit voor melkpoeder voor de kinderen. Sommige kalenders bedekten delen van brede barsten en gaten in de muur. Oh, ja, er lag ook nog een geweven mat opgerold en enkele grote lappen stof. Samen betekende dit: een bed om op te slapen. Vermits er nauwelijks plaats was voor een drietal mensen, begaven we ons met zeer kleine pasjes om niet te strompelen naar het tweede vertrekje. Hier was het nog even donker, maar we onderscheidden een typisch bed op vier poten, met daarop een soort van matrasje. Daarnaast lag een voorraad gesprokkeld hout, een doos met melkpoeder, een paar plastieken flessen om vloeistoffen in te bewaren, enkele verse rode pepers. In de hoek leunde een stuk boomstam schuin tegen de wand en daarop zo netjes als dat kon, twee of drie kledingstukken. Op de grond, naast elkaar: een paar versleten sportschoenen. Toen onze ogen voorgoed gewend waren aan de duisternis zagen we aan een nagel tegen de andere muur, boven het bed een
3
vrouw werd voor een “mythe”, een menselijk symbool van armoede. En dan kwam februari 2005.... Weer bezochten we met onze groep “de arme weduwe” in diezelfde hut. Toen we die keer afscheid namen waren onze medereizigers Jos en Gilberte met elkaar gaan fezelen. Nadat we ons allen nog eens hadden omgekeerd om haar een laatste keer toe te wuiven kwam Jos naar mij: “Gaston, Gilberte en ik willen voor die vrouw een nieuw huisje bouwen. Kan dat?” Ik kon niet nalaten om ook nog eens om te kijken, om nog eens mijn hand op te steken. Maar toen wist ik dat voor die arme vrouw een nieuwe tijd zou aanbreken. Mijn hart popelde van blijdschap. We zouden hier weer iemand heel gelukkig maken. En zo gebeurde het... Er werden inlichtingen genomen. Er werd gepland. We wilden het huisje inhuldigen in maart 2006. “Wij willen het huisje ook bemeubelen “, vulde Jos aan. Maar Gillertje ging verder:” Op de dag van die inhuldiging mag ze dat kleed met die veiligheidsspeld niet meer dragen. Zijzelf en haar zoon gaan vooraf nieuwe kleren kopen. Het wordt een groot feest.” Ik meende een traantje te zien blinken... Een jaar verliep. En op de 1ste maart 2006 maakte heel de omgeving zich gereed De kleuterschool trad aan met felkleurige uniformen, met trommeltjes, zangertjes en dansertjes. Heel de buurt wilde er bij zijn. Het moest een traditionele ceremonie worden. Een aarden pot vol melk moest op een houtvuurtje worden aan het overkoken gebracht, als teken van overvloed en voorspoed. We zouden deze keer drie nieuwe huisjes openen in dezelfde omgeving. De buurtbewoners keken ons vol respect en vol dankbaarheid aan. De monniken in hun gele pij lazen luid en onverschillig hun gebeden. De melk kookte over onder handgeklap. Er werden korte toespraken gehouden. De bewoners van de nieuwe huizen konden hun geluk niet verbergen. Ze kwamen knielen voor hun weldoeners. Ze waren ontroerd tot wenens toe en probeerden ook in woorden hun dank uit te drukken. Als laatst kwamen we bij de “arme weduwe”. Ook hier was alles versierd met bloemen en gekleurd papier. De gastvrouw droeg een prachtige nieuwe sarie. Zij was nu een dame geworden. Ze straalde eenvoud,waardigheid en dankbaarheid uit. En wij allen stonden er bij en we wisten niet wie het gelukkigste was, zijzelf of wij...
HET NIEUWE GEMEENSCHAPSCENTRUM IN MIRISSA. kaart. Nadien, wanneer het leven zich min of meer herpakt had, kregen de kinderen hun lessen buiten onder de bomen.
De tsunami was een ware ramp voor Sri Lanka. Heel de wereld snelde ter hulp en er is ondertussen heel wat gebeurd. Maar er moet nog veel gebeuren. Dankzij onze sponsors konden wij in 2005 en 2006 drie scholen en vijftig huisje aanbieden aan de geteisterde bevolking. Eén van die scholen bevindt zich in Mirissa, een
Eén van de oudste vrouwenbewegingen in Sri Lanka heet “Lanka Mahila Samithi”. Zij ijvert vooral om de rol van de vrouw in de maatschappij en de levensomstandigheden van de armsten te verbeteren. Voor deze vereniging financierden we een nieuwbouw met een multifunctionele bestemming. Bovendien ook het meubilair en het didactisch materiaal. Het gemeenschapscentrum wordt in de voormiddag gebruikt als kleuterschool voor 30 á 50 kinderen, in de namiddag en tijdens het weekeinde voor volwassenenonderwijs voor 100 tot 150 personen. Hier leren zij talen, werken met de computer, naaien, weven, borduren, kantklossen en allerlei handwerkjes maken die in de handel verkocht worden aan de toeristen. Ook wordt het centrum gebruikt voor de maandelijkse vergaderingen van de “Lanka Mahila Samithi” die ook het gemeenschapscentrum zullen beheren. Kortom, het is een cultureel centrum met een brede waaier van activiteiten.
plaatsje in het zuiden van het land niet ver van Matara, waar ook onze Belgische soldaten destijds heel hard hebben gewerkt. In die omgeving was de aangerichte schade enorm. Talrijke huizen waren totaal verwoest en het aantal doden was schrikwekkend. Ook het schooltje verdween volledig van de
Op 17 juli 2006 werd het gebouw plechtig geopend door Line en John Van Dijck in aanwezigheid van de plaatselijke overheid, de bestuursleden van de vrouwenvereniging en heel wat kinderen en hun ouders. Natuurlijk was het voor heel de dorpsgemeenschap een onvergetelijke dag die besloten werd met de uitdeling van speelgoed.
JEEPSAFARI IN HET YALA NATUURPARK Hotel Rosen Renaissance gelegen in de mooie groene omgeving van Katagarama ligt er nog rustig bij. Het merendeel van de gasten vertoeft nog in dromenland..... Doch wij worden al heel vroeg in de ochtend van dag 10 rond vier uur gewekt. Het wordt een dag voor een onvergetelijk belevenis: met een jeep op safari door het natuurpark van Yala. Met de slaap nog in de ogen haasten we ons naar de hal waar we een tas koffie of thee drinken met een stukje cake. Met de picknick in de rugzak en een warme puil op onze schouders stappen we op de open jeeps van de parkwachters die ons komen ophalen en ons in de nog donkere morgen over stofferige wegen naar het park brengen. Als onze ogen al een beetje verder open gaan komt ook het eerste licht in de lucht voor een alweer zonnige dag. We snuiven de frisse geur van de ontwakende natuur en het alom aanwezige groen op en luisteren naar de eerste vogeltjes die ons met hun zangerig gefluit verwelkomen in hun “tuintje” en ons “ayubowan” toeroepen. Wat moeten we de horizon toch afspeuren en snel links en rechts tussen de bomen kijken want we willen toch geen enkel dier missen. Gelukkig wijst de chauffeur af en toe tussen de struiken want hij kent de typische plekjes waar ze zich schuil houden. We zien de fiere pauw die zijn prachtige staart ten toon spreidt; de herten en reetjes die dartel rondhuppelen, krokodillen die lui naast een waterplas liggen, de waterbuffels die hun ochtenddouche nemen en jakhalzen die als een bliksemschicht voorbij onze jeep scheren en verder achter elkaar aanhollen. En iedereen maar uitkijken naar die grote grijze dikhuiden, maar tot op heden zonder resultaat.
Door al die drukte van kijken en genieten van de pracht van dit wondermooi stuk natuur vergeet je soms je vast te houden in de jeep en val je bijna van de bank als de chauffeur plots uitwijkt voor een diepe put in de zanderige weg. En plots staat hij daar voor ons als we een zijweg inrijden..... een pracht van een olifant die wat takken van een boom heeft getrokken. Met zijn slurf ritst hij rustig de bladeren af want hij heeft meer trek in de jonge twijgen. Het kan hem echt niet storen als we hem van op een paar meter gade slaan, elke beweging kunnen we volgen en tientallen kiekjes nemen. Iedereen wil wel aan zijn vrienden vertellen dat we er zo kort bij waren. Je zou er zo willen naar toe stappen en hem strelen, zo rustig lijkt hij wel. Binnen de kortste tijd staan we daar met vijf zes jeeps en elke chauffeur tracht een goed plaatsje te bemachtigen om zijn passagiers het mooiste zicht te bezorgen. Na enige tijd is de olifant voldaan en stapt hij rustig tussen de struiken verder het bos in. Wij kunnen onze weg vervolgen op zoek naar andere medebewoners van het bos. Wat is dat toch fantastisch zo van op enkele meter afstand die echte wilde dieren te observeren.
Ieder zoekt een plaatsje waar het leuk is om te zitten en om te genieten van de meegekregen boterhammen met kaas, de hard gekookte eitjes en het lekkere fruit waarvoor Sri Lanka zo gekend is. Het wordt wel even wat stiller in de groep en we zien bij enkele zelfs wat waterige oogjes........ als het eigenlijk tot ons doordringt wat we op de herdenkingssteen naast ons lezen. Dan beseffen we pas ten volle dat op 26 december 2004 te 9u20 zevenenveertig Duitse, Japanse en lokale toeristen door de tsunami mee in zee werden gesleurd en er nooit meer levend zijn uitgekomen. Ook zij waren toen, net als wij nu, aan het genieten van deze mooie rustige natuur....., een natuur die plots woest en wild werd en alles langsheen de kust vernielde en vermoordde. Ontnuchterd en geschokt knabbelen we verder aan onze boterhammetjes.
Intussen hebben we al heel veel gezien en met volle teugen genoten van wat voor velen onder ons een eerste kennismaking is van echt tussen de dieren te staan in hun eigen leefomgeving. Alle dieren hebben intussen hun dagelijks ritueel hernomen en voor ons is het tijd om ons etenszakje te openen. Alle parkwachters komen omstreeks 9u samen met hun passagiers op een open plaats in het park, waar we van aan het strand het zachte ruisen van de golven van de Indische Oceaan kunnen horen.
Na een half uurtje stappen we weer in onze jeep om het vervolg van onze tocht te starten. Tijdens onze kris krasse tocht door het reuze-grote natuurpark horen we het mooie gezang van voor ons veelal ongekende vogels die soms verschrikt wegvliegen om te vluchten tussen het dichte struikgewas. Tussen die mooie groene natuur zien we geregeld verschrikte dieren weglopen maar andere blijven rustig staan of liggen omdat 4
ze al een beetje moe zijn van de drukkende warmte die stilaan komt opzetten. Ook wij zouden het fijn vinden om even luilekker te genieten van een korte siësta onder een schaduwrijke boom, maar daar is nu geen tijd voor. We willen kijken en genieten van wat “Yala” ons te bieden heeft. Enkele aapjes komen ons uitwuiven en de reetjes doen nog een laatste dartel dansje voor ons terwijl de fiere pauw het hemelsblauw van zijn staart nog even ten toon spreidt. Dan is het tijd om terug naar het hotel te rijden waar onze vrienden intussen ook zijn ontwaakt en ons opwachten om te horen wat we hebben beleefd, meegemaakt en gezien. Met een frisse verkwikkende douche spoelen we het stof weg en wrijven we de vaak uit onze ogen en staan alweer klaar om een uitstap te maken naar Hambantota, een typisch vissersdorpje dat zwaar is getroffen door de tsunami, en om er de inhuldiging mee te maken van vijfentwintig huisjes die door Belgische milde schenkers en gemeentebesturen werden betaald. Het was vandaag al heel mooi, maar het wordt verder nog een formidabele en onvergetelijke dag. Theo Broeckhoven
PRIYANKA BADUWALAGE.
KERSTMARKT IN DUFFEL BETEKENT... STEUN VOOR HET NALANDA ZIEKENHUIS IN SRI LANKA. Voor een eerste maal bezochten Theo en ik Sri Lanka. Na vele verhalen van vrienden die er reeds geweest waren, geraakten we vol verwachtingen van dat mooie land.. Een andere grote reden was toch ook wel een bezoek brengen aan ons project in het ziekenhuis van Nalanda.
je knop om te draaien: enerzijds om te genieten van de luxe van de mooie hotels, de pracht van de natuur en de toffe mentaliteit van de groep medereizigers, anderzijds wordt je geconfronteerd met de grote armoede en ellende van de lokale bevolking. Een bevolking van lieve, vriendelijke en vooral dankbare mensen.
Een collega en ik, en met de hulp van nog vele anderen verkochten we kerststukken en allerlei andere zaken op de kerstmarkt “De Kleiput” te Duffel.
Bij het verlaten van het ziekenhuis kregen we stiekem nog een paar adressen toegestoken van verpleegkundigen, misschien met de hoop ooit in ons welstellend België te kunnen komen werken. Het klein beetje hulp dat we hen konden bieden heeft ons allen veel deugd gedaan.
In overleg met Gaston Dillen zouden we met de opbrengst de keuken van het ziekenhuis renoveren. De erbarmelijke toestand van dit ziekenhuis is bij vele lezers van Ayubowan zeker gekend. DAG ZES in ons programma: voor ons een speciale dag. We verlaten die dag de droge zone van het eiland en zien hoe de streek beetje bij beetje vruchtbaarder wordt. Volop genietend van al dat moois komen we in het Nalandahospitaal aan. We konden ons daar niets bij voorstellen, maar zeker niet die grote armoede en primitiviteit. De eerste kennismaking in de open consultruimte met veel wachtende patiënten, allen even geduldig en verpleegkundigen met hagelwitte schorten, viel nog best mee. We deelden alvast knuffeldiertjes uit aan groot en klein, aan lieve dankbare mensen. We hadden ook bruikbare materialen mee, die kreeg ik in het ziekenhuis waar ik werkte; zoals sondes, handschoenen en windels, ook die waren zeker zeer welkom. De hoofdgeneesheer leidde ons naar de gerenoveerde keuken. Binnen het kader van hun mogelijkheden en behoeften, en dan gezien door de ogen van de mensen daar, waren wij blij verrast met wat ze hadden gerealiseerd. Een keukentje van vijf op drie meter was netjes betegeld met witte tegeltjes en de grijze bevloering was mooi uitgevoerd. Ze hadden er een heuse rode houten kast bijgeplaatst. (zie foto)
Een verhaal, uit het leven gegrepen van één van onze eerste adoptiekinderen. Dit is het vervolg op het verhaal in Ayubowan 2004. Hoe het leven van een arm Srilankaans gezin kan evolueren tot een menswaardig bestaan... Zo begon mijn verhaal in 2004. Nu zijn we twee jaar later. Het klinkt als een
Sri Lanka te vermoeiend zijn... Na lang beraad besluit Julienne in maart 2006 voor de negende keer met onze groep mee te gaan en ter plaatse een bezoek te brengen aan Priyanka en Hananda. Van uit Sigiriya werd het voor haar en voor mezelf een tocht van twee uur naar Polonnaruwa.
We zijn blij dat we Gaston Dillen zijn project hebben leren kennen. Sri Lanka heeft een plaatsje gekregen in ons leven en zeker in ons hart. Allen zeer hartelijk welkom op onze kerstmarkt en misschien tot dan. Mia Aerts
soap, maar dat is het helemaal niet. Tijdens mijn bezoek in januari 2004 vernamen Julienne en Mareel ( Priyanka’s Belgische pleegouders) dat Priyanka een werkaanbod had gekregen in het gerechtshof van Polonnaruwa. Haar lerares Engels vertelde ons dat het jonge meisje dit onmogelijk kon aannemen. De afstand KoslandaPolonnaruwa, 250 km, was niet te overbruggen. En ter plaatse wonen? Een meisje van 22 kan in Sri Lanka niet alleen wonen. Julienne en Marcel waren erg teleurgesteld. Dit was nu eens een unieke kans. Kwam er nog wel zo’n tweede, dichter bij huis? Hierover werd er uitvoerig gepraat met Priyanka, haar moeder en haar lerares Engels.
Doodziek zijn en gebruik moeten maken van dit bed en van dit toilet. ... Wat denk je?
Enkele maanden later kwam er nieuws. Priyanka had dan toch het kantoorwerk aan het gerechtshof van Polonnaruwa aanvaard. De lerares had mee gezocht naar een min of meer beschermd wonen, zo ver van huis.
De kokkin was alleszins zeer fier met haar keukentje en wij ook wel een beetje. De riolering was ook vernieuwd en de buitenmuren geschilderd. Tot daar, want daar stopte ook onze sponsering van dit klein project, dat we “project Lut en Mia” noemden.
Het meisje logeert nu in een “boarding home” (pension). Ze heeft daar een kamer en beschermend toezicht. Om de twee maanden kan ze naar huis gaan, wat telkens een hele onderneming is. Ze moet dan drie verschillende lijnbussen nemen en dat duurt van 6 u ‘s morgens tot 6 u ‘s avonds. Ze heeft dan twee dagen vrij om met haar moeder en broers door te brengen. Priyanka is gelukkig. Ze doet haar job graag en haar oversten zijn tevreden.
Het was geen grootse opening, maar we hadden er een goed gevoel bij. Een gevoel van DAAR MOETEN WE MEE DOORGAAN. Bij ons verder bezoek waren we verwonderd en aangegrepen door de verschrikkelijke situaties. Zo zagen we het sanitair van de vrouwen- en mannenafdeling, de douches en wc’s waar we zeker iets willen aan doen. We zullen met de winst die we op de kerstmarkt van dit jaar realiseren dit project verder ondersteunen. Vergeet niet dat de kerstmarkt dit jaar door gaat op 18 en 19 november in de “Kleiput” op het domein van Covabe (klooster) Stationsstraat 22 in Duffel.
Door Jenny De Bodt.
Nog even een foto met de dokters en de verpleegsters van het hospitaal .
Een jaartje later. Begin 2005. Julienne en Marcel krijgen een heuglijke brief. Priyanka heeft op haar werk een jonge man ontmoet, Hananda. Ze zijn verliefd en willen trouwen. Er wordt een astroloog geraadpleegd om de datum te bepalen. Acht september 2005 wordt hun huwelijksdag. Julienne schrijft een brief waarin ze speciaal de jonge man aanspreekt en hem vraagt om respect en geborgenheid te bieden aan Priyanka. Als pleegouders zijn ze blij, maar ze kunnen Priyanka niet helemaal loslaten. Graag zouden ze de huidige situatie persoonlijk gaan bekijken. Maar voor Marcel zal een reis naar
We zijn weeral een ervaring rijker. Armoede en rijkdom liggen zo dicht bij elkaar. Het was vooral niet eenvoudig om steeds 5
Er was afgesproken aan de poort van het gerechtshof, dat gelegen is buiten de stadskern.De plaats heet “New Town of Polonnaruwa” en is eerder een administratief centrum. Wanneer we daar aankomen zijn we te laat op onze afspraak. We hebben de tijd verkeerd ingeschat. Geen Priyanka te bespeuren. Even spanning. Gaan we haar nu wel vinden? We hebben immers alleen het adres van het gerechtshof. Maar onze trouwe chauffeur lost dat wel op. Hij neemt contact op met de portier en deze belt Priyanka op. Weldra verschijnt er een jonge man op een motorfiets. Het is Hananda. Hij begroet ons schuchter en zal ons de weg wijzen. Na tien minuten stoffige wegen komen we bij een eenvoudig net huisje. Ze wonen in de site die bij het gerechtshof hoort. De huisjes staan telkens met twee tegen elkaar. Priyanka komt ons lachend tegemoet. Ze reageert heel emotioneel bij het weerzien van Julienne en wil haar in de armen nemen. Ze kijkt in de auto en mist Marcel, die er voordien altijd bij was. Ze begint hartverscheurend te huilen:”Waar is vader? Waar is vader?” Julienne probeert haar gerust te stellen. Ze vertelt dat er niets ernstig is gebeurd maar dat hij in België gebleven is omdat hij de reis naar Sri Lanka stilaan te vermoeiend vindt. Priyanka blijft snikken en het duurt een hele tijd eer ze zichzelf terug in de hand heeft. Haar man kijkt onwennig toe. Het gesprek verloopt in het Engels, zelden moet de “driver” helpen. Hananda heeft meer moeite met de taal. Hij is een bescheiden lieve man, zeer innemend en attentievol naar Priyanka toe. We worden ontvangen in een smal vertrekje, precies een gang met stoelen op een rij. We krijgen “king coconut” te drinken. Ondertussen bereiden ze samen een lunch voor ons. Even komen de buren ons groeten. Een echtpaar met kinderen van 9 en 12 jaar. Zij hebben enkele jaren in het Midden-Oosten gewerkt en spreken behoorlijk Engels. De lunch is klaar. Priyanka en Hananda bieden ons een glas water aan om te laten
weten dat we kunnen aan tafel gaan. Dit is de traditie. De genodigden, dus wij, mogen dit glas enkel aanraken en niet uitdrinken. Aanraken betekent dat je de uitnodiging aanvaardt. De woonkamer is gemeubeld met een tafel en vier stoelen, een huistempeltje en een ventilator. Zoals het in dit land past, eten wij alleen en de twee gastheren bedienen ons en slaan ons gade van op een afstand. Ze zorgen er voor dat we niets te kort komen. Zij zullen later eten wanneer wij weg zijn. We zien nadien nog hun slaapkamer, de keuken, het toilet en een tuintje. Ze huren dit huisje van de staat voor 1000 Roepies per maand (ongeveer 8 euro). Er komt wel evenveel bij voor elektriciteit en water. Priyanka meldt ons nog een droevig en een prettig nieuws. Het droevige is dat de lerares op 68-jarige leeftijd is overleden aan een hartaanval. Het prettige: Priyanka is vier maanden zwanger en in augustus zal ze bevallen van haar eerste baby. Daarvoor zal ze weer een tijd bij haar moeder wonen in Koslanda. Terug in Polonnaruwa krijgt ze als staatsbediende tien maanden moederschapverlof. De eerste drie maanden bekomt zij haar loon volledig, de volgende zeven maanden wordt dit de helft. Wie voor de baby zal zorgen als zij haar werk hervat is nog een vraag. Misschien is dit de stof voor een volgend verhaal. Tijd om afscheid te nemen. Emoties. Julienne is heel tevreden, te weten dat haar pleegdochter een nieuw en gelukkig leven is begonnen met haar man Hananda. Eens terug in ons hotel moet ze onmiddellijk vader Marcel in België opbellen om het relaas van dit bezoek te vertellen.
WE BEZOEKEN DRIE KLEUTERSCHOOLTJES!
door Miep De Vry, erekleuterleidster.
voor ons hun repertorium. Het wordt een feest, wanneer ook wij wat zingen voor hen. Hun mond valt open en hun ogen worden nog groter. We hebben knuffeldiertjes en een snoepje meegebracht. Buiten in de tuin worden de kinderen netjes op een rij gezet en het uitdelen begint. Wij genieten van hun dankbare glimlach. We drinken van een verse kokosnoot en dan ... de autobus in en verder.
In maart 2006 staan we aan de poort van de kleuterschool van Pamunugama (nabij Negombo. Deze werd gebouwd door de vzw Adoptie Sri Lanka met de giften van een milde sponsor. De Belgische driekleur heet ons van ver welkom en de kleuters in de speeltuin voor het moderne gebouw begroeten ons spontaan en luidruchtig wuivend.
Doortje één van onze medereizigers was enorm getroffen door dit alles. “Deze kinderen zijn nog heel gewoon, heel gelukkig en vrolijk. Het zijn geen bleke kinderen die steeds binnenzitten en die van kleins af met de computer of een GSM bezig zijn. Dit zijn geen kinderen die een boterham met choco of kaas eisen. Geen kinderen die zeggen: "Mama morgen wil ik mijn rode kousen en overmorgen mijn gele. " Dat alles kán hier ook niet zegt Doortje. “Er is geen keuze." Laat ze kind zijn, gewoon schattig en lief en niet veeleisend. Toevallig belanden we enkele dagen later nog in een ander schooltje. Dit ligt in de volle natuur, in de jungle in Sigiriya. De kinderen waren voordien aanwezig bij de openingsplechtigheid van een huisje. Hun optreden daar deed enkele traantjes blinken in de ogen van onze Belgische bezoekers.
Na een welkomstwoordje van Mr Nanayakkara begint de rondleiding. Op de verdiepingen vinden we een archiefruimte, een klas voor Engelse les voor volwassenen en een computerklas. De kleuters hebben de benedenverdieping ter beschikking. In hun geelgroene uniformen kijken deze prachtige kinderen ons aan met grote verwonderde ogen en toveren hun parelwitte tanden bloot in een warme glimlach. De juf, heel bescheiden en bedeesd, heeft geen moeite om de tucht er in te houden. De kindjes zitten bijna onbeweeglijk en zwijgend zoals heel vroeger in onze streken. Er komt een elektrisch klavier te voorschijn. Ze brengen
De kleuterleidster is in haar klasje heel gedreven en heel de muur hangt vol met kinderwerkjes. De middelen zijn heel beperkt. De resultaten ogen prachtig. Nu we in hun schooltje zijn hebben we gelukkig nog heel wat knuffeldiertjes. Het uitdelen kan beginnen. En er is nog een derde kleuterschooltje. Dit van Galagoda, gebouwd door vzw Adoptie Sri Lanka met gelden van het reisleidercentrum van Gent. Het prachtig gebouw past helemaal in het landschap en biedt aan de kinderen een paar ruime en lichte klaslokalen. Het is echt een voorrecht om hier de kleutertijd door te brengen. De meubeltjes zijn in pastelkleuren. Geen uniformen voor de kinderen, wel voor iedereen een leuk rugzakje. We vallen hier onverwacht binnen. Er wordt voor ons weer gezongen en toneel gespeeld en ook wij doen ons best op het podium. De aankomende moeders die hun “spruit” komen afhalen kijken toe met sympathie. Onze kleine cadeautjes toveren weer diezelfde verrukkelijke glimlach op elke kindermond.
BEZOEK MET ONS HET PARADIJSELIJKE SRI LANKA. Het wordt een exotische ontdekking, een blij weerzien, een ontroerende ontmoeting met uw pleegkind. In 2007 telkens voor 16 dagen: lste reis van 23 februari tot 9 maart. 2de reis vertrek rond kerstmis. Inlichtingen bij Gaston Dillen. (VTB-reisleider) Inschrijvingen en inlichtingen in elk kantoor van Jetair.
6
BEZOEK AAN DE KROTTENWIJK Na een 14 -daagse rondreis door het mooie Sri Lanka waren er enkele dagen voorzien in het koloniale Mount Lavinia Hotel. Een bezoek aan de krottenwijk nabij Mount Lavinia strand stond nog op het programma. Omstreeks 17 u verzamelden we aan de receptie van ons hotel. De meeste waren op post, behalve ik. Die middag had ik samen met mijn moeder een bezoekje gebracht aan een Singhalese vriend en we arriveerden pas terug in ons hotel als de groep net vertrokken was. Op goed geluk trok ik op mijn eentje richting krottenwijk. Gaston had enkele dagen voordien gezegd welke richting we uit moesten en dat het ongeveer 1 km stappen was. Dus, dacht ik bij mezelf: “Ver kan ik niet verkeerd wandelen als ik de kustlijn volg”. Gepakt en gezakt met spulletjes voor de mensen uit de krottenwijk vertrok ik. Tijdens mijn wandeling had ik al vlug heel wat stylo’s, zeepjes, petjes en dergelijke uitgedeeld aan de arme mensen. Algauw sprak een jonge visser mij aan. Na een babbel over het vissersleed vroeg hij me of ik bij de “Belgian Group” behoorde.
Sandra Aerts
Hij wist me te vertellen dat deze mensen in het huis van Lalith waren. ‘Lalith’, dat was een naam die bekend in mijn oren klonk. Met deze tip en wat hulp van de visserjongen trok ik verder en kwam ten slotte bij de groep terecht. Eens aangekomen bij de groep en tevens het huis van Lalith stonden vrouwen en kinderen in rij aan te schuiven om een kledingstuk en bonbon te krijgen. Mia en Doortje zorgden ervoor dat elk kindje een kledingstuk op maat kreeg. Alles verliep zeer vlot. Er werd ons ook een kopje thee aangeboden. Zij tevreden met hun gekregen cadeautjes, wij tevreden over hun gastvrijheid en hun glimlach. Tijdens onze strandwandeling terug naar het hotel, kwam ik weer de visserjongen tegen die me op weg had geholpen. Hij wandelde een eindje met ons mee tot op een bepaald punt. Daar vertelde hij ons dat hij niet meer verder mocht. Hier begon het privé-strand van het hotel. Op korte tijd en afstand werden we weer maar eens geconfronteerd met de kloof tussen armoede en rijkdom! Het was niet mijn eerste bezoek aan Sri Lanka, maar wel de eerste keer dat het zo’n indruk op mij heeft gemaakt.
wachten in hun beste kleren. Ze hadden een enorme boog gemaakt met daarop, in grote letters, “WELCOME” en dat was het woord dat ik de hele dag kon voelen. Met bloemen, betelbladeren, wierook en jasmijnwater werden we getooid en gereinigd. Na dit ritueel mochten Linda, Upali, Bruno, de familie van Jayawardane, enkele genodigden en ik via die boog naar de opening van het waterleidings- en zuiveringsstation. Voorop liep een groepje muzikanten en iedereen in stoet, heupwiegend, erachteraan. Onderweg, in de verte, zagen we de waterpompen en -putten waaruit het water meters diep opgepompt werd. Na een klim van honderden meters kwamen we aan het waterreservoir met filter, waar het opgepompte water gezuiverd werd en door de leidingen naar het dorpje beneden geleid werd. Deze filter kunnen de mensen zelf gemakkelijk reinigen. Enkele mensen zijn ervoor verantwoordelijk. Na nog een Hindoeceremonie met wierook, vuur en gebeden, mocht Linda Stabel het lint doorknippen en de gedenksteen onthullen. We kregen nog een fles buffelmelk. Na hiervan een slokje te hebben gedronken, moesten we een geutje in het waterreservoir gieten. Onder veel applaus en met muziek vertrokken we terug naar beneden om het eerste kraantje te openen en de tweede gedenksteen te onthullen, met dank aan “Adoptie Sri Lanka”. Daar werden die twee vlaggen gehesen, de Belgische broederlijk naast de Srilankaanse. Na een dik uur verscheidene “speeches”, kregen we thee met lekkere hapjes. Linda heeft die dag heel wat werk geleverd, maar het loonde de moeite, de vreugde van de mensen was enorm. Ik werd er echt verlegen van. Elke twee huisjes hebben nu een waterkraan met wasbakje. Nu hoeven de mensen geen twee kilometer meer te lopen om een beetje water te halen. De huisjes zijn echt heel klein en donker, met hier en daar een bed of iets dat ervoor moet doorgaan. Verder een rokerig keukentje met enkele potten. Dat zijn hun bezittingen. Geen tafel, noch stoelen, wel hier en daar een plankje met enkele spulletjes, en dat was het dan. De allerarmsten zaten nog in hun huisje en liepen dan met ons mee naar een pleintje bij een kleuterschooltje en een soort peu-
EEN REISVERSLAG:
OPENING WATERLEIDING GOURADIE Vandaag, 21 juli, nationale feestdag van België, hebben we hoog in de bergen de Belgische vlag gehesen naast de Srilankaanse. We vertrokken uit Elkaduwa, de bergen in, langs smalle paden, soms op stukken asfalt, over slechte verharde grond of rotsblokken die te groot waren om erover te rijden; dan maar te voet. Zo kwamen we na twee en half uur aan in Guradie, een godvergeten dorp, hoog in de bergen, tussen theeplantages. We waren bij de ‘Tamils” of theeplukkers. De natuur is hier prachtig, maar vochtig. Een enorme rijkdom aan bloemen en bomen, maar het dorpje is zo arm dat ik
een gevoel van machteloosheid kreeg, bij zoveel tegenstellingen tussen rijk en arm. De mensen zijn straatarm. De weg eindigt in het dorp. Bijna niemand aan de voet van de berg kent dit dorpje Gouradie. De weg heeft geen verbinding met een ander dorp, geen winkels, geen bus, geen nutsvoorzieningen, niets. Tweemaal per week rijdt M. Jayawardane naar het dorp met eten en het noodzakelijke, zodat de mensen kunnen overleven. Overleven is hier een “werkwoord” geworden. De verwelkoming was heel hartelijk en plechtig. De inwoners stonden ons op te 7
tertuin of crèche. De mensen waren echt blij met ons bezoek. Elk gezin kreeg nog een voedselpakketje en een stapeltje kleren. Enkele slechtziende mensen mochten een bril passen uit de verzameling die Linda had meegebracht uit België. Die blikken zal ik nooit vergeten. De vreugde om terug te kunnen lezen of ver te zien was enorm. Ik denk dat we niet kunnen inschatten wat die mensen die dag meegemaakt hebben. Dit is voor hen niet alleen een fysieke verbetering, ook godsdienstig betekent het veel. In de Hindoegodsdienst is elke materiële verbetering in dit leven een stap hoger als ze na de dood reïncarneren naar een volgend leven. Dus, moreel is dit een hele stap en krijgen ze zo veel moed om het in dit leven beter te doen en later een beter mens te worden. Wat ze nu nog beter kunnen doen weet ik niet, want zij werken nu al als slaven, voor een hongerloon. Alleen al de aandacht voor hun problemen is een hele stap in de goede richting. Het dorp dat vergeten is zou ongelooflijk veranderen met 2 km meer weg, een weg die over de bergkam loopt, naar een ander dorp met een kliniek en een winkel. Nu moeten ze met de auto - als er een is, wel te verstaan - twee en half uur rijden naar de voet van de berg om medische behandelingen. Met die 2 km. weg meer is het maar 15 minuten naar het andere dorp, een tijdsbesparing die mensenlevens kan redden. Misschien is dit een project om over na te denken, of kunnen we de regering bewegen om dit probleem aan te pakken? Wie kan het weten. Goedkoop zal deze weg niet zijn. Na een lange dag, met gemengde gevoelens, zijn we stil maar tevreden terug gereden naar Matale om onze toer verder te zetten, naar andere projecten en gezinnen. Wat we zeker weten is dat Adoptie Sri Lanka heel veel goed werk verricht met onze giften. Doe zo voort, mensen, het is echt de moeite waard, al dat vrijwilligerswerk en dankjewel dat ik dit heb kunnen meemaken. Een vermoeide, maar tevreden reisgenote, Greet.
OPENING VAN 25 “TSUNAMI”HUISJES IN SIRIBOPURA, HAMBANTOTA, SRI LANKA 26 december 2004: de tsunami raast over de streek van Hambantota. Een vloedgolf verwoest het leven van vele Srilankanen. Zovelen blijven achter zonder woonst of enige bezitting. Onnoemelijk menselijk leed om nog maar te zwijgen van de vele dorpjes die gewoon van de kaart zijn geveegd. Maar zoals de feniks uit zijn as is verrezen, staan de overlevende Srilankanen nu voor de grote uitdaging om hun leven terug in handen te nemen. Met buitenlandse hulp worden projecten opgezet om hen een nieuwe kans te geven. 20 maart 2006: vandaag gebeurt de officiële opening van een 25-tal huisjes in Siribopura, Hambantota. Deze huisjes zijn er gekomen door sponsoring van Belgische donoren. Voorlopig zijn er 12 naamplaten aan de huisjes vastgehecht. Bij aankomst worden wij opgewacht door een muziek- en dansgroep voorafgegaan door een majorette. In stoet gaat het dan naar het eerste huisje, waar het lint wordt doorgeknipt door de heer Gaston Dillen voor Adoptie Sri Lanka. Zoals de traditie het wil worden door de genodigden de kaarsjes onder de haan aangestoken. Nadien prevelen twee Boeddhistische monniken hun gebeden. Na het overhandigen van de traditionele geschenken aan de monniken en een gedenktrofee aan Gaston Dillen, overhandigd door Mahen Kariyawasan, is een typische buffet voorbereid met traditionele
hapjes en drank. Doortje van onze groep met de prachtige stem zingt een ontroerend Ave Maria. Nadien wordt de bouwwerf bezocht. In sommige huisjes is men nog bezig met het schilderen van de vloeren, het inzetten van ramen en deuren en het plaatsen van de toiletten. De gelig bepleisterde huisjes hebben een overdekte inkom, een woonkamer, twee slaapkamers, een keuken, een toilet en een rood pannendak. Hierbij een beeld van onze huisjes in Sirobopura, een nieuwe stad nabij Hambantota. Dankzij onze sponsors konden we na de tsunami 50 huisjes en 3 scholen bouwen. Bijna alle huisjes zijn bewoond. In ons volgend nummer volgt een artikel over de tsunami-slachtoffers die hier een nieuwe woonst vonden.
Door de toekomstige bewoners is alleen nog te voorzien in de aansluiting aan de hoofdleiding van het water om de installatie mogelijk te maken van een aftapkraan voor water buiten de woning evenals een doucheplaats. Wanneer hier binnen onafzienbare tijd een deel groenbeplanting zal bijkomen en er weer kindergelach zal gehoord worden, zal het leven weer een nieuwe start kunnen nemen voor vele gezinnen. Wij zijn er zeer dankbaar voor dat wij dit mee hebben kunnen verwezenlijken. Het verleden is een bittere herinnering, de toekomst moet weer leefbaar worden. De nieuwe huisjes moeten de overwinning op de natuur uitbeelden, een nieuwe leefgemeenschap, een nieuwe hoop voor een geteisterd volk. Wij gunnen het de gezinnen die deze huisjes zullen betrekken van harte!
Christiane Hellemans
VASTE MEDEWERKERS KOMEN EN GAAN, OOK BIJ ONS IS DAT ZO. Tijdens de eerste jaren van het bestaan van onze vereniging nam de stichter, Gaston Dillen zowat alle taken waar. Hij stond er alleen voor. Maar toen reeds kon hij rekenen op fantastische medehelpers. Nadien, in 1989 verzorgde Eddy Liekenszaliger uit Putte de boekhouding. En het was 1994 toen dit werk werd overgenomen door Mia Wuyts, zij was eveneens uit Putte. Jarenlang, tot in 2006 heeft zij de taak van penningmeester met een bewonderenswaardige inzet uitgevoerd. Sommigen zien haar nog achter haar computer zitten op onze Srilankadagen in Putte in de gemeentelijke feesthallen. Dit is meer dan tien jaar geleden. Op alle vragen in verband met in- en uitgaven wist ze onmiddellijk te antwoorden. Zelden moest ze het scherm raadplegen. Ook de dossiers van de financiële adopties volgde ze op, dag na dag. Het versturen van de fiscale attesten betekende voor haar jaarlijks een zeer drukke periode. Op Mia konden we steeds rekenen. Niets was haar te veel. Een paar maanden geleden vroeg ze ons om de fakkel door te geven. Voor ons was dat een probleem. Een moeilijke opgave. Iemand vinden die dat werk aankan en die bereid is om zoveel vrije tijd op te offeren voor de goede zaak is in onze tijd niet gemakkelijk. Gelukkig konden we Philippe Hendrick uit Kontich “op de kop tikken”. Hij was eigenlijk op zoek om zich belangeloos in te zetten voor een goed werk. Hij is een
man met uitzonderlijke kwaliteiten. We hadden niet beter kunnen dromen. Tijdens de daaropvolgende vergadering van de Raad van Bestuur werd Mia in de bloempjes gezet en werd zij ere penningmeester. Hierbij nog eens onze welgemeende dank en een proficiat voor al wat zij jarenlang heeft gedaan. En Philippe begroeten we met een hartelijk welkom. Onmiddellijk heeft hij ons volledig vertrouwen gewonnen. Onze ploeg is weer compleet. Er is nog een andere vaste medewerker van het toneel verdwenen. Zijn verdiensten zijn eveneens onschatbaar. Joop De Booij uit Antwerpen heeft jarenlang onze adressenbestanden bijgehouden op de computer. Ook hij heeft zijn taak al die tijd onbaatzuchtig en met de grootste precisie verricht. Om gemakkelijk te werken hebben we het werk gecentraliseerd. We hebben de adressenbestanden vanaf nu gekoppeld aan de taak van de penningmeester. Hierbij onze hartelijke dank aan Joop en we hopen hem terug te zien op onze pannenkoekendagen.
We sincerely thank the personalities responsible for our projects in Sri Lanka : Mr. Lasantha De Fonseka of the Lions' Club of Kandy, Mr. Amaradasa Gunawardana, president of Sri Lanka-Belgium Association, Mr. Mahen Kariyawasan, faunder trustee of Sinha Sal Sevana Children's Home, Mrs. Geethanee Korakahagoda, chairperson of Matale Elders Benevolent Society, Mr. Cyril Nanayakkara, Administrator of Susith Sarana Foundation, Mrs Ranee Herath, chairperson of Lanka Mahila Samithi, Mr. Sunil Samaraweera, Commissioner of Probation and Child Care Services. Mr. Marius, G.M., Sigiriya Village Hotel.
Wie we zullen missen op de pannenkoekendagen is Louis Adriaenssens. Jarenlang zat hij aan de kassa terwijl zijn echtgenote Leni bij de loterij stond. Louis ontviel ons op 3 augustus. Aan Leni onze oprechte deelneming en dank voor alles.
We also appreciate the moral support of : His Excellency the Hon. C.R. Jayasinghe, Ambassador of Sri Lanka in Brussels, The Hon. P.D. Fernando, Consul general of Sri Lanka in the United Arabic Emirates.
8
HELLO Jarenlang heeft Mia WUYTS de taak van penningmeester nauwgezet uitgevoerd. Om familiale redenen heeft zij begin van dit jaar aangekondigd dat zij dit niet langer kon doen. Het is dan ook met spijt en dankbaarheid dat onze vereniging haar ontslag heeft aanvaard. Uit erkenning voor de trouwe inzet werd Mia tot erepenningmeester aangesteld. Vanaf april wordt haar taak nu waargenomen door ondergetekende, Philippe HENDRICK. Dank zij de ruggesteun van Mia, die nog enige tijd achter de schermen actief blijft, zal ik mij voortaan inzetten om dat zo goed mogelijk te doen. Onze nieuwe penningmeester woont in Kontich en is bereikbaar op het telefoonnummer 03/457 88 04 of via mail
[email protected] voor praktische en administratieve vragen rond adopties en schenkingen. Wij willen van deze gelegenheid gebruik maken om jullie enkele praktische puntjes in herinnering te brengen. 1. gelieve bij wijziging van adres of gezinssamenstelling dit zodra mogelijk door te
geven (zie hierboven), 2. indien u (twee of meer) zendingen voor hetzelfde gezin heeft ontvangen,dan kan u ons dit ook laten weten. Zo kunnen we in de toekomst overbodige kosten vermijden en deze efficiënter besteden. 3 vanaf dit jaar hebben wij ook het beheer van de verzending overgenomen van Joop DE BOOIJ die dit jarenlang trouw heeft gedaan, Om dit optimaal te blijven opvolgen, verzoeken wij u het adresetiket goed na te zien en ons eventuele fouten of onvolledigheden in de naam te melden a.u.b. 4, een ander aandachtspunt is ons rekeningnummer. Om kosten te besparen en om reden van vereenvoudiging zouden we graag in een nabije toekomst nog slechts met één enkele bankrekening willen werken, te weten de rekening nr, 733-2291195-85, die veruit het meest wordt gebruikt. In de mate van het mogelijke willen we u vragen om de eventuele doorlopende orders/bestendige opdrachten bij uw bank in die zin te laten aanpassen waarvoor onze welgemeende dank,
KERSTMARKT IN DUFFEL. 18 en 19 november
Wij blijven alles in het werk stellen om uw giften zo goed mogelijk aan te wenden en u zo correct mogelijk op de hoogte te brengen en/of te houden.
van 11 tot 18 uur in de “kleiput” klooster in Duffel Stationsstraat 22.
Met oprechte groeten Philippe Hendrick.
BLOEMSTUKKEN
DANK AAN DE VELE VRIJWILLIGE MEDEWERKERS! Om fondsen in te zamelen voor de realisatie van waterprojecten in arme tamildorpen in het bergachtige gebied van Elkaduwa, organiseren we jaarlijks 3 pannenkoekendagen. Weken op voorhand worden er allerlei prijzen ingezameld voor de tombola. We hebben er een heleboel nodig want wie een lotje koopt, heeft altijd prijs. Er worden omslagen met nummertjes en dankbriefjes gemaakt en er worden nummers op de prijzen geplakt. Alles wordt netjes in dozen geschikt om het uitstallen te vergemakkelijken. Er zijn ook steeds een vijfentwintigtal vrijwilligers nodig om te helpen op de pannenkoekendagen zelf. Zij worden een maand op voorhand opgebeld om te zien of ze zich die dag kunnen vrijmaken om te komen bakken, te bedienen, af te wassen, de toog en de kassa te bevolken, koffie en thee te maken, lotjes te verkopen en de prijzen uit te delen. Eén week voor de pannenkoekendag worden er inkopen gedaan: bloem, eieren, suiker, siroop, servetten, tafelpapier. Er worden bloemen en melk besteld. Enkele dagen voordien wordt het tafelpapier geknipt, het bestek ingerold en de suikerpotjes gevuld. Het deeg wordt een dag op voorhand klaargemaakt. Op de pannenkoekendag zelf is er van ‘s morgens al grote bedrijvigheid in de zaal. Enkele vrijwilligers komen een handje toesteken om de zaal klaar te zetten: tafels te versieren, tombola uit te stallen, de bediening voor te bereiden enz. Wanneer om 14u de deuren opengaan moet de zaal er piekfijn uitzien. De bezoekers komen uit alle delen van het land: van aan zee tot in Limburg, van de Nederlandse grens tot in de Ardennen.
van Mia en Lut worden verkocht . De opbrengst gaat naar nieuwe toiletten in het hospitaaltje van Nalanda.
Dankzij de inzet van vele vrijwilligers konden wij in het verleden al verschillende projecten financieren: o.a. waterleiding in Ratwatte en in Guradie, watertoren in school voor mentaal gehandicapten in Thanamalwila en aankoop van allerlei materiaal voor verschillende ziekenhuizen en scholen in Sri Lanka. Zonder de hulp van de vrijwilligers zou het niet mogelijk zijn een pannenkoekendag te realiseren en zouden er geen fondsen voor de verschillende projecten kunnen verworven worden. Een gemeend dank je wel aan alle bereidwillige medewerkers en de bezoekers. Op donderdag, 3 augustus 2006 overleed één van onze trouwe medewerkers: Louis Adriaenssens. Samen met zijn echtgenote kwam hij gedurende vele jaren uit Brasschaat om zich onbaatzuchtig in te zetten. Hij zat aan de kassa om de verkoop van de betaalbonnetjes vlot te laten verlopen terwijl zijn echtgenote de prijzen bedeelde. Wij zijn hem dankbaar en we zullen nog vaak aan hem denken. Linda Stabel
9
FINANCIËLE ADOPTIE
2. Ik wil graag ons kind bezoeken. Hoe kan dat? Indien u met ons meereist doen wij beslist al het nodige. Honderden adoptie-ouders bezochten hun kind en velen gaan één of meer keren terug. Reist u zonder ons, dan helpen we u eveneens. Hiervoor contacteert u Jenny De Bodt, De Berlaimontstraat 32, 2100 Deurne. Tel. 03/325.54.04.
U betaalt voor een arm kind zoals hiernaast is aangegeven. U wordt meteen zijn Belgische vader en moeder. U bekomt zijn adres en kunt alzo vaststellen of hij alles ontvangt. U bekomt nadien een fiscaal attest voor belastingvermindering.
3 Mijn kind schrijft me en vraagt geld. Wat moet ik doen? Er zijn zovele redenen om geld te vragen. Zij zijn arm en de nood is groot. Het kind vraagt misschien een boekentas, een fiets, een blokfluit voor de school, geld voor Engelse lessen, voor dokterskosten, voor een huisje... Denk eraan dat alle buitenlanders voor hen "schatrijk" zijn en als een sinterklaas worden aanzien. Laat nooit blijken dat u rijk bent of dat u zich veel kunt veroorloven. Schrijf het kind dat u hard moet werken en sparen om het te helpen. Laat u niet direct beïnvloeden door wat het kind vraagt. Soms wordt die vraag ingefluisterd door anderen. En eens dat u zomaar geeft, blijft het kind vragen... Natuurlijk, geld voor Engelse lessen is heel belangrijk. Geld voor dokterskosten is erg nodig. Helpen is natuurlijk altijd mooi!
Wat kan een arm kind doen met die kleine som geld? Héél veel ! Alles is daar veel goedkoper. U moet weten dat die kinderen uit heel arme gezinnen komen. Vaak is de moeder weduwe en uitkeringen zoals bij ons kent men niet in Sri Lanka. Veel kinderen doen hun lagere school niet uit. Officieel is onderwijs gratis maar er blijven enkele tientallen EURO’S te betalen per jaar. Er is ook een boekentas nodig en dit is voor velen reeds onbetaalbaar. En wie zal de arts betalen als het kind ziek is ? Wat wanneer het water door het dak sijpelt ? Wat wanneer vader in het hospitaal ligt of wanneer broertje zijn been breekt ? Er zijn zovele momenten dat uw financiële hulp redding brengt!
U bekomt een dossier met daarin:
{
4. Stuur nooit veel geld of nooit dure geschenken op! Zovele enveloppen en pakjes gaan verloren. Indien u geld opstuurt, verberg het dan in zilverpapier. Pakjes opsturen is duur. Koop hier geen nieuwe kleren om die te verzenden, kleren zijn ter plaatse veel goedkoper. Natuurlijk kunt u het kind heel blij maken met een briefje en enkele euro's, met Srilankaanse roepies of met een pakje ter gelegenheid van zijn verjaardag. Maar overdrijf nooit!
- de naam van het kind : - een foto, - het volledig adres, - de geboortedatum, - het adres van de school, - het adres van de adoptie-organisatie, - de samenstelling van het gezin, - het beroep van vader, - de inkomsten van het gezin.
5. Mijn kind wil naar België komen, of zijn vader vraagt werk bij ons. Denk er nooit aan om uw adoptiekind naar België in vakantie te laten komen. Het kind zou hier al de luxe zien en er misschien vlug aan wennen. Dan terug gaan naar de armoede zou extra zwaar zijn. Bovendien, met het geld dat dit zou kosten, kunt u het kind veel beter helpen op een andere manier. Wanneer vader, moeder of een huisgenoot werk vraagt in België, geef dan geen valse hoop. Beloof niets! Het is zo goed als onmogelijk! Begin er niet aan!!
U kan met het kind corresponderen. U, uw familie of uw vrienden kunnen bij een eventueel bezoek aan Sri Lanka het kind en zijn ouders leren kennen. Dit wordt dan hét mooiste moment van die reis. De adoptie gebeurt over een periode van 5 jaar en u betaalt ofwel per jaar ofwel betaalt u voor 5 jaar ineens.
6. Ik wil mijn kind extra geld sturen, maar niet in een enveloppe. Dat doet u best met een internationaal postmandaat. Sommige kinderen sturen regelmatig een brief, anderen zelden. Dat hangt af van de aard maar veel meer nog van de mogelijkheden van het kind.
Enkele antwoorden op veel voorkomende vragen van onze adoptie-ouders. 1. Ons kind schrijft ons niet. Ik wil toch graag nieuws, wat moet ik doen? 1ste stap: het kind nogmaals een brief schrijven en enkele weken wachten. 2de stap: schrijf naar de school van het kind. 3de stap: in uw dossier vindt u de naam en het adres van de adoptievereniging in Sri Lanka. Schrijf naar dat adres. 4de stap: verwittig ons. In de mate van het mogelijke, helpen we u.
Voor verder inlichtingen aangaande een financiële adoptie, neemt u contact op met Philippe Hendrick, 03/457 88 04
Een gouden raad: misschien is het moeilijk voor uw kind om aan enveloppes voor luchtpost en postzegels te geraken. Interessant is zelf een paar omslagen met uw adres erop en, indien mogelijk, Srilankaanse postzegels naar uw kind te sturen. Voor zover wij postzegels en roepies hebben, zullen we u daaraan helpen. Daarvoor contacteert u Linda Stabel, Leopoldstraat 83, 2570 Duffel. Tel. 015/31 43 55.
Pour les francophones : Annette Colet, tél. 064/66 57 29
ONTVANGT U BRIEVEN IN SINGHALEES? VERTALEN KAN BIJ DHARMA DHARMASENA 0031-118 46 99 44 INSCHRIJVINGSFORMULIER FINANCIËLE ADOPTIE
IK STEUN OP EEN ANDERE MANIER!
te sturen naar Gaston DILLEN, Alice Nahonstraat 27, 2580 Putte
NAAM: ......
IK ZORG FINANCIEEL VOOR EEN ARM KIND ! ❏ € 47 per jaar (gedurende 5 jaar) voor ❏ € 235 voor 5 jaar
ADRES: .....
{
GEMEENTE:
....................................................................................................................�
GEBOORTEDATUM: (voor fiscaal attest) .................................../..................................../ ....................................................................
NAAM: ......
TELEFOON NR:
ADRES: .....
E-MAILADRES: ........................................................................................................�
GEMEENTE:
Ik stortte reeds
....................................................................................................................�
GEBOORTEDATUM: (voor fiscaal attest) .................................../..................................../ .................................................................... TELEFOON NR:
..................................................................................................................
euro op rek.nr. 733-2291195-85
Schrijf hier waarvoor uw gestorte geld moet dienen:
........................................................................................................�
..................................
E-MAILADRES: ........................................................................................................�
..................................
Ik stortte reeds .................................................................................................................. euro op rek.nr. 733-2291195-85 Omkader in de twee vakjes wat voor u past:
.................................. ..................................
• ik heb liefst een meisje • ik heb liefst een jongen • ik heb liefst een kind uit de doven- en blindenschool • ik heb liefst een mentaal gehandicapt kind uit Thanamalwila
!
Zo bekomt u zo snel mogelijk een dossier met: • de naam en het adres van het kind • een foto van het kind • de samenstelling van het gezin
........................................................................................................�
• het beroep van vader (of moeder) • het adres van zijn school • het inkomen van het gezin
10
VOER UW BESLISSING VANDAAG NOG UIT, MORGEN ZULT U HET MISSCHIEN VERGETEN.
!!
!
!
