Voor Vrienden en familie: de leuke verhalen van Irene

NL Content

Voor Vrienden en familie: de leuke verhalen van Irene. Plannen Onmoeting 93 Feiten Vertrek Juni 1996 Gorinchem Den Bosch vertrek Den Bosch 2 Ravenstein foto galerij Banaan Belgie Sluis Maas op/af Fraude Patat&Olie Ecluse Knul & wijffie Bocuse Lyon-Schade Op Zee Paradijs

file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NLettaContent.htm [9/16/2002 9:52:09 AM]

Plannen

Dit is wat we van plan zijn...en verderop lees je wat we gedaan hebben

Irene & Tom Deze verhalen lijn bestaat uit een aantal pagina’s. Je kunt die eerst laden en dan op je gemak bekijken. Dat doe je

Zoooo ver moeten we nog. Dat zei Irene toen we nog net maar een dag weg waren en nog niet verder dan Gorinchem. Maar lees haar verslag over die eerste tocht maar!!!

achtereendoor volgens alle pagina's aan te klikken. Of je kiest alleen die pagina die je interesseren en na het laden kun je off-line op je gemak alles bekijken. Het regende wel vandaar dat het dek zo nat was en Irene had Succes! nog geen zeebenen maar wel mooie... Hoera! We zijn op 29-6-96 vertrokken uit Dordrecht op weg naar Gorinchem. Alle spullen zijn aan boord en de boot is tjokvol! Alle hoeken en gaten zitten vol met onze spullen en toebehoren. Langzaam zullen we nu naar het zuiden afzakken. Irene heeft haar studie afgerond (ik spreek haar nu aan met U en drs.) en niets houdt ons meer tegen. De reisplanning is als volgt: Eerst door Frankrijk file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL00.htm (1 of 2) [9/16/2002 9:52:13 AM]

Plannen

naar de Zon. Dan een rondje Middellandse Zee. Daar doen we ca 3 jaar over. Dan via de Canarische eilanden naar de Caraïbic, waar we 1 a 2 jaar blijven. Note: Maar we weten intusssen dat dat ietwat kan uitlopen. We liggen hier al ruim een jaar aan de Franse Zuidkust........ Dan de oostkust van de USA op en neer en daarna via de golf van Mexico naar het Panama kanaal. Vervolgens de westkust op en neer en een tijdje in Polynesie en dan richting Nieuw Zeeland en Australie. Tot slot een rondje Australië en dan zien we wel weer..... Maar voorlopig de Middellandse Zee....

file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL00.htm (2 of 2) [9/16/2002 9:52:13 AM]

Boegbeeld

Onmoeting 93

Het is waarlijk een onwaarschijnlijk duo wiens omzwervingen aanleiding tot dit elektronisch verslag heeft mogen geven. Aan hen die volkomen onvoorbereid op deze pagina’s verdwalen is het wellicht van nut, niet alleen het schip, maar ook de opvarenden voor te stellen.Het lijkt het meest voor de hand te liggen het duo te introduceren vanaf het moment dat het een duo werd. So, here goes. Zij, globetrotster eerste klasse, begin dertig en, na twaalf ambachten en dertien ongelukken, zonder biologische gevolgen weten te ontsnappen aan menige relatie.

Hij, directeur in hart en nieren, verweerde veertiger en, met overblijfselen uit de vorige twee, zojuist begonnen aan zijn derde leven.

Met het overblijfsel uit zijn tweede leven, een, ten tijde van de gebeurtenis, 8-jarig meisje, Nicoletta genaamd, ging hij skiën. In Zwitserland. Bij Club Med. Daar werd hij, als gescheidenman-in-goede-doen-op-vakantie-met-zijn-dochter, al gauw belaagd door, eveneens gescheiden, vrouwen die daar ook, met of zonder kinderen en al dan niet in goede doen, aan het wintersporten waren. Wat in dat oord doorging voor wintersport echter, was niet altijd even duidelijk. Club Med leek deze dames namelijk, waarschijnlijk als extra service aan gescheiden moeders, naast de voor dit gebied geëigende skipas, tevens te hebben voorzien van een jachtvergunning. Vanzelfsprekend maakte deze situatie, de toch al niet geheel van arrogantie ontstoken veertiger, zeer defensief. Het feit dat de gescheiden moeders zelfs niet terugdeinsden voor het inzetten van hun kroost als lokaas in de jacht, vereenvoudigde zijn rol als prooi geenszins. Zelfs het achtjarig dochtertje werd onophoudelijk bestookt met vriendschappelijke gestes van kinderen van uiteenlopende leeftijden en wisselend geslacht. Deze onschuldige kinderen werden daartoe schaamteloos door hun moeders aangezet, onder dreiging van straffen of beloften van lekkernijen. file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL01a.htm (1 of 6) [9/16/2002 10:23:07 AM]

Onmoeting 93

Een en ander leidde ertoe dat hij er maar zelden in slaagde de maaltijd alleen in gezelschap van zijn dochtertje te nuttigen. En veelal kwam deze dan, halverwege het diner samen met een skiklasgenootje teruggelopen van het buffet na verloop van tijd gevolgd door de moeder, waarna de maaltijd alsnog in gezelschap van vrouwelijk schoon moest worden doorgebracht. Hij en kleine zij op de ski's bij Club MED in Zwitserland Dat al deze aandacht zijn toch al zeer marginale inzicht in de schone eigenschap 'bescheidenheid' nauwelijks verruimde, behoeft dan ook geen uitleg. Het is dan ook niet verwonderlijk dat mijnheer in de veronderstelling verkeerde dat de succesvolle vakantie formule uitsluitend draaide bij zijn gratie. Waarschijnlijk was het deze houding ten aanzien van het leven die hem de wachtenden aan de bar over het hoofd deed zien. Daar vervoegde hij zich op een avond voor het bestellen van een verfrissing. De zich aldaar eveneens vervoegende heren ontwaarden in hem klaarblijkelijk onverwijld de overduidelijke directeurseigenschappen. En alhoewel zij, als gevolg daarvan, hem gaarne hun plaats in de rij afstonden, was niet iedereen even gezeglijk. Een dame, die zich onder de gelederen der wachtenden bevond, een brunette van begin dertig, snauwde hem, (bijkant van onder zijn oksel vandaan), bits de vraag toe ' . .of hij soms dacht dat zij daar op de bus stond te wachten'. Stomverbaasd moet hij zich gerealiseerd hebben dat hij haar welhaast een kaakslag verkocht moest hebben bij het opheffen van zijn hand om de gewenste dranken te bemachtigen. Althans dat dacht zij. Niets bleek minder waar. Waarschijnlijk in zijn achterdocht voor de her en der opduikende vrouwen, nam hij het haar zelfs bijzonder kwalijk dat zij zich onder zijn oksel bevond. Het was tenslotte zijn oksel en daar had zij naar zijn mening niets te zoeken. Helaas was dat het enige waar zij het over eens konden worden. Ook zij vond dat zijn oksel zich veel te dicht bij haar kruin bevond. Van de inmiddels door de schermutseling getrokken aandacht van de barkeep, maakte zij handig gebruik en gaf onder het bekvechten haar bestelling door. Hij was veel te bezig met haar van repliek te dienen om dit op te merken. Voordat hij het goed en wel in de gaten had, schoof zij, een whisky in de hand, alweer van onder zijn oksel vandaan. Een weinig verbouwereerd troostte hij zich met de gedachten dat hij, het zij niet geheel en al vrijwillig, zich als heer gedragen had door een dame voor te laten gaan (zoals hij nog steeds aan die gebeurtenis terug denkt). Bovendien had hij zich weten in te houden en had hij zich zelfs door de brutaliteit van het wezen niet laten provoceren tot het slaan van een vrouw.

file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL01a.htm (2 of 6) [9/16/2002 10:23:07 AM]

Onmoeting 93

Nog steeds een beetje boos maar tevredener met zichzelf dan ooit, baande hij zich met zijn bestelling een weg terug naar zijn gezelschap van die avond. Zij, toch al niet gecharmeerd van de op Amerikaanse leest geschoeide 'Are we having fun Oh wat een yet' leest, nam zich stellig voor dat dit de laatste lol op club keer was dat zij zich in die bar waagde. Zij hadden elkaar dan ook nooit meer tegen Med hoeven komen, ware het niet dat zij, evenals zijn dochtertje van acht, zich op de 'kinderweide' de grond beginselen van het skiën uit liet leggen. Reeds de volgende dag echter, belandden zij, door een toevallige draai van hem, alweer oog in oog. De schielijkheid van de beweging, was toe te schrijven aan een vluchtpoging van zijn kant, teneinde te ontkomen aan de aandacht van een van zijn aanbidsters. De bar de vorige avond, was maar matig verlicht geweest. Ook had de wel zeer intieme proximiteit hen niet in de gelegenheid gesteld elkaars gelaatstrekken te observeren. Het had dan ook een heel onschuldige ontmoeting kunnen zijn. Tenminste, als het momentum van zijn plotselinge beweging haar niet van haar toch al precaire evenwicht had beroofd. Zijn geschrokken gemompelde 'Oh, pardon' deed bij haar echter de nekharen overeind staan in herkenning van het stemgeluid. Zij kon een opmerking, - iets over 'ook al voordringen op de kinderweide'- dan ook niet meer voor zich houden. Het strekt hem tot eer dat hij het voelde als zijn plicht als heer, haar niet eerder los te laten dan dat zij het evenwicht weer Irene was het enigszins herwonnen had. Bovendien herkende alleen aan het hij, in de op een innige omhelzing lijkende leren hulpactie, het magisch effect wat dit leek te hebben op de naderende aanbidster. Hij hield haar dan ook net iets langer vast dan strikt noodzakelijk. Gezien hun wanverhouding kon een verklaring hieromtrent natuurlijk niet uitblijven. Snel, en welhaast fluisterend bracht hij haar op de hoogte van het voor hem dreigende gevaar. Dit mobiliseerde bij haar, gezien haar sociaal wetenschappelijke achtergrond, natuurlijk onmiddellijk de 'redder in nood'. Zij liet zich dan ook gewillig, (een zeer onkarakteristieke houding voor haar doen) door hem vast houden en versloeg voor hem zelfs de bewegingen van het naderend onheil.


Onmoeting 93

Toen het onderwerp van de zojuist gerapporteerde actie zich bij ons duo voegde, volgde, vanzelfsprekend, de introductie van 'De Toevallig Tegen Het Lijf Gelopen Kennis'. De ex-paramour-in-spe zal nooit weten dat dit ook voor hem de eerste keer was dat hij de naam hoorde van dit schepsel dat hij nog steeds stevig met een arm omklemde. De 'kennis' bleek niet ver bij de amoureuze plaag vandaan te wonen en beiden bleken in de gezondheidszorg te zitten. De een in dit ziekenhuis en de Hoera de vakantie andere in dat. Aangezien zij de rest van de is bijna over.. vakantie niet meer in de ruimten van de Club vertoefde, kon hij haar bij zijn volhardende aanbidster, te pas en te onpas aanvoeren als excuus voor zijn afwezigheid. De rest van de tijd zagen zij elkaar uitsluitend in het voorbijgaan. Dat zijn geheugen ongekend kien kan zijn voor zaken die hij zich wenst te herinneren, bewees het feit dat zij, niet al te lang na terugkeer uit het kuuroord, bestookt werd met zijn telefoontjes. Uit het gesprekje met de aanbidster was bij hem de naam van het ziekenhuis blijven hangen waar zij gezegd had te werken, 's avonds aan de telefoon. Na ontelbare nachtenlange telefoongesprekken besloten zij opnieuw een ontmoeting te riskeren. Op 14 Februari. Valentijnsdag. Als zij zich dat tijdig gerealiseerd had, was zij er niet eens aan begonnen. Iedereen weet dat er op zulke dagen rare dingen staan te gebeuren. Het duurde niet lang of niet alleen zij maar zelfs haar poezen woonden in Papendrecht. Het spreekt natuurlijk voor zich dat er voor de hand liggender manieren moeten zijn om een relatie te beginnen dan maar te gaan hokken met de eerste de beste met wie men woorden krijgt. In een bar. Hoe het ook zij, inmiddels is deze, voorheen soft-ware gigant en vader van twee gezinnen, nu iets in de vijftig, zich aan het voorbereiden op zijn nieuwe leven als kapitein op de grote vaart. En kan zij zich, na zesentwintig banen uiteindelijk als bejaard student op zesendertigjarige leeftijd door een studie psychologie heengeworsteld te hebben, leen-oma noemen voor zijn eerste drie kleinkinderen. Het feit dat zij beiden een onorthodox leven leiden wil echter nog niet zeggen dat zij het eens zijn. Liberaal zijn zij ieder op hun eigen wijze. De discipline van haar studie alleen al, de psychologie als wetenschap, is sinds jaar en dag de bron van menige onenigheid. Hij ziet meer in de wetenschap van logica en heeft broertje dood aan psyche. Zij ziet logica in psychoanalyse. Alhoewel, dat moet men niet bezien in het licht van de oude stempel. Zo ziet zij niets in de 'penisnijd' waar, volgens Freud, de vader van die frats, file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL01a.htm (4 of 6) [9/16/2002 10:23:07 AM]

Onmoeting 93

iedere vrouw in moest verzwelgen. Zij ziet dat duidelijk in een ander perspectief waarin penisnijd meer weg heeft van penis-pleit. Mogelijk wordt die theorie geïnspireerd door jarenlang aandringen van heren, zo'n ding, weliswaar op tijdelijke basis, bij haar te mogen onder brengen. Dit heeft bij haar het vermoeden doen ontstaan, dat het merendeel van de heren geen waar genoegen schept in het bezit ervan. En waarom zou men iets begeren, waar vijftig procent van de bevolking, vrijwel dagelijks juist zijn uiterste best voor doet om van af te komen? Al was het maar voor even. Dat zij een broek zou willen dragen, ja. Maar dan gewoon een broekje, zonder inhoud. En dat komt gewoon voort uit het tomeloze ongenuanceerde onderscheid waartoe het dragen van een rokje immer aanleiding lijkt te moeten geven. Het dragen van een rok lijkt voor veel mensen te suggereren dat de hersenen nog op het nachtkastje liggen. En wellicht hebben zij gelijk. Rokjes lijken de draagsters ervan ontvankelijk te maken voor de aantrekkingskracht van bepaalde huishoudelijke activiteiten die geenszins begerenswaardig zijn. De schrijfster dezes is jaren overtuigd geweest dat er iets betoverends verbonden was aan het dragen van lange broeken. Het leek de dragers ervan bijvoorbeeld te beschermen tegen uitvoerende taken in de huishouding alsmede tegen het krijgen van kinderen. Jarenlang heeft zij dan ook, in een zoektocht naar die magie, geweigerd iets anders dan een broek te dragen. Zo kan zij nu, na uitvoerige proefondervindelijke waarnemingen de volgende conclusies formuleren: De veronderstelling dient voor de helft verwezen te worden naar het rijk der fabelen. Het dragen van een pantalon heeft geen immuniserende werking tegen het schrobben van plees. De effectiviteit tegen het krijgen van kinderen lijkt iets hoger te liggen. Wel moeten dragers in kwestie het kledingstuk onder alle omstandigheden met toewijding dragen. Hij voelt zich beter thuis in de wetten van de quantum mechanica. Of nog mooier, de chaos theorie van Hawkins. Alles kan hij verklaren


Onmoeting 93

van uit dat standpunt. Wijst men hem op een overduidelijke regelmatigheid die men als oplettend burger hier en daar toch wel ontwaren kan, wordt ook dat verklaard als resultaat van chaos. Chaos zou geen chaos zijn zo beweert hij dan met grote stelligheid, als die niet ook zo nu en dan regelmaat zou produceren. De mens als toevalstreffer. Zij is immer op jacht naar het onwaarschijnlijke, het onvoorstelbare en de magie van het leven. Voor hem is dat allemaal grote onzin. Hij kijkt alleen naar, en gelooft alleen in, zaken die zich laten zien, zich laten bewijzen en, bijvoorkeur, zich laten beïnvloeden. Als alles dan toch chaos is, hoe kun je dan verwachten dat alle zaken zichtbaar zijn? Dat zij zich zelfs zouden laten bewijzen? En zaken beïnvloeden zal altijd mogelijk zijn maar het resultaat zal altijd onvoorspelbaar blijven. Hij heeft het er maar moeilijk mee. Geopinieerde, zelfstandige, en dan ook nog eens gestudeerde vrouwen. In zijn mening zijn vrouwen hoofdzakelijk geschapen om het huis, dat door de man wordt aangeleverd, te bevolken en verzorgen. Zowel het een als het ander dient wel op uiterst discrete wijze te geschieden. Zij dient te gaan waar hij gaat, te staan waar hij staat en er vooral geen eigen mening op na te houden want dat geeft maar onduidelijkheid in de machtsverhoudingen. Maar hij leert snel bij, voor zijn leeftijd! Natuurlijk is en blijft het een explosieve situatie. Zo met z'n tweeën op een schip. Zo is ons duo, dat zich twistend moest ontmoeten, nog immer in staat van strijdbare paraatheid. Nergens zijn zij het over eens. Alles grijpen zij aan als onderwerp voor een discussie. Beide zijn zij onwrikbaar overtuigd van de juistheid van hun mening. De ander zit ernaast. Zo komt ons duo aan hun namen. Hij is kapitein 'Know Itall' beter bekend als No, een woord waarmee hij de meeste van zijn zinnen begint en zij op haar beurt, stuur 'Bet Weter.


Feiten

Naam De Motorzeiler "Letta" is genoemd naar de jongste van mijn 3 dochters (Nicoletta) en is gebouwd in 1977 bij Stangate Marine in LittleHampton UK naar Nederlands ontwerp. Er zijn er 7 van gebouwd en toen ging de werf failliet. De boten waren te stevig gebouwd, de kostprijs was te hoog blijkbaar en de werf maakte te weinig winst. De LETTA is bouwnummer 3. En er kan niet anders gezegd worden dat hij zeer stevig en goed gebouwd is. De Letta onder zeil

Ontwerp en Bouw LETTA staat klaar op de wal voor een ingrijpende verbouwing die bijna 1.5 jaar duurde. Het ontwerp is Nederlands en het type is ROGGER. Lengte is 14 meter

(46ft), diepgang 1.60M. Breedte 4.10M. Twee masten, Ketch getuigd. 2 voorzeilen , 1 grootzeil, en 1 bezaan zeil. . Totale hoogte 17 meter boven het water.

Voor de reis door de kanalen van Frankrijk zijn de masten eraf gehaald en per auto verstuurd naar Port Camarque.

Inrichting &Uitrusting Slaapkamer: Twee persoonsbed met kastruimte Badkamer: Douche met wc en wasbak. Warm en Koud stromend water

file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL01b.htm (1 of 3) [9/16/2002 10:46:45 AM]

Feiten

De keuken werd vernieuwd en van alle gemakken voorzien Het tweede toilet is verdwenen en daarvoor in de plaats is een bureax met ruimte voor de computer gekomen. Een complete digital video editing studio is het resultaat..

Stuurhut: Zithoek. Kaartentafel. Stuurstand. Wind instrumenten. Navigatie laptop computer. Kaarten op CD rom. dubbele GPS navigatie equipment. Radar met MARPA. Fishfinder dieptemeter en vooruitkijkende sonar.. Autopilot. Weerkaarten ontvanger. Weersateliet foto ontvanger. Navigatie telex. Marifoon. GSM telefoon en Fax. E-Mail software via GSM. Internet aansluiting. Zithoek en Keuken: Ronde zithoek met tafel welke als slaapplaats gebruikt kan worden voor 2 personen. Keuken: Elektrisch fornuis. Combi oven (mikro,hetelucht en grill). Cyclojet oven (die van de TV reclame!) Broodbak-machine. Diverse keuken apparatuur. Dubbele afwasbak. Verzonken koelkast en verzonken diepvries. Wasmachine. Werkplaats met alle electrische tools die je kunt bedenken. Inclusief Electrisch ARC lassen en draaibank. De werkplaats wordt ook als slaapplaats gebruikt voor de 2 gasten.

Speel dingen

De gehele elektrische bedrading is vernieuwd en dat heeft Tom zelf gedaan, zodat hij precies weet waar alles zit en hoe het werkt.

Desk: Desktop computer 15inch screen. Digital Video editing equipment. 30 GB diskruimte. 200 Mhz Intel MMX Printer. CD-Rom. Extensive film library on S-VHS tapes. Photo album on DAT-Tape. Overige: Bijboot met BB motor30 Pk en kleine van 2 PK. Waterski uitrusting. Duikuitrusting met compresor. Fietsen. Camera. Kampeer uitrusting. Reddingsvlot met satelliet baken KANAD 406


Feiten

Motor en Energie De Machinekamer staat werkelijk Tjokvol met apparatuur.

Machine kamer : 100 PK Perkins Diesel. 2 Generatoren een grote voor 14KW 220V and 380V krachtstroomt en de tweede kleine van 2.5 KW 24 V DC gelijkstroom voor opladen accu's . 340 AH GEL Accu's. Inverter :2 KW 24/220V. Watermaker 90 liter/hour. 2000 liter Diesel. 1500 liter drinking water. Compressor om duikflessen te vullen. Sunpanels 6 Amp 24 Volt. Energie voorziening. We hebben alleen Diesel olie nodig. Elektra zowel 220 V als 24 volt verzorgen we zelf, de kachel loopt op dieselolie en water kunnen we zelf maken. De kleine generator houdt automatisch de akku's vol en verzorgt daardoor automatisch de 220 V voorziening.

Kortom we komen echt niets te kort.......


Vertrek Juni 1996

Irene's Insights.... Irene in haar "bruine" periode ze is nu blond...

..In de starthouding voor de verre reis...

Voor het nageslacht .... Zo, de eerste 'manche' zit erop, helemaal van Dordrecht naar Gorinchem. En zo lag ze altijd op het balkon Waar we allebei erg naar uitgekeken hadden, was langs ons oude huis varen. Huysde Merwede. Sinds gister niet meer van ons trouwens, maar van de familie Schuil. Op een goed moment ontwaarde ik, door de regenvlagen, rechts van de boot een energie centrale die erg leek op die tegenover ons huis staat. Ik wees Tom daarop. 'Kijk, dat is net zo'n centrale als bij ons voor de deur' zei ik. 'Goh ja,' zei Tom, 'En daar ligt ook nog zo'n vluchtelingen boot zoals er bij ons . . .Papendrecht. Dit lieten we achter, we hadden er bijna 6 jaar gewoond. Dat was wel wat erg toevallig. En ja,snel naar links kijkend konden we nog net een glimps opvangen van wat de afgelopen jaren ons huis was geweest. Drie buien en wat regen later liepen we Gorinchem binnen. .


Vertrek Juni 1996

Dordrecht was de Laatste haven waar de Letta in gereedheid gebracht werd. (Dachten we....) Dat werd de eerste aanvaring tussen boot, brug, kaptein en maatje. Ondanks het feit dat we de masten van boord hebben gehaald en voor kapitalen aan zware apparatuur aan boord gesjouwd hebben, lagen we niet diep genoeg om zonder problemen onder de historische bruggen van het oude centrum door te drijven. Uit mijn ooghoeken zag ik een aantal corpulente dames en heren die, gezeten op het zonnedekje aan boord van hun sloepjes, met argusogen onze vorderingen volgden. Iedereen had door, of hoopte in ieder geval van ganser harte, dat we vast zouden lopen. Met een beproefde psychologische techniek, - die van; maak van ons probleem hun probleem en het lachen zal ze wel vergaan,- in het achterhoofd, had ik het idee opgevat om gebruik te maken van de beschikbare corpulentie. Door vier of vijf man aan boord te noden, zouden we toch gauw zo'n vijf, zeshonderd kilo zwaarder zijn en naar mijn berekening net die paar milimeter dieper liggen die we nodig hadden om de brug onbeschadigd achter ons te laten. Irene oefent haar zeebenen alvast voor ze aan boord gaat Tom deelt mijn sociale instelling niet en, selfsupporting als hij is, lost hij zijn problemen liever zelf op. De boot werd ter plekke aangepast en daartoe diende er nog het een en ander van het dek verwijderd te worden. Eerst moest de antenne eraan geloven. Toen moest ook het zoeklicht het ontgelden en werd er in grote haast af geschroefd. We hadden toen nog maar een probleem over. De (bezaan) mast voet. Zonder bijl kan je nu eenmaal weinig aan de hoogte van die voet doen, en dat leek zelfs Tom wat drastisch. Met wat omzichtigheid en op het juiste moment gasgeven en jeujeuen, is de schade beperkt gebleven. Wel heeft de "Letta", met behulp van de kapitein, met grof geweld haar initialen in de onderkant van de brug gekrast. Voor het nageslacht......

Poezen Deze schatten van poezen lieten we ook met pijn in het hart achter in de zorg van een vriend..


Vertrek Juni 1996

Dit uitzicht lieten we zonder spijt achter, maar er waren ook moeilijker momenten...


Gorinchem

Hoe het verder ging met Kapitein N.O.Itall en eerste stuur B. Weter..... Door haar initialen onder op de brug in Gorinchem te krassen, had de Letta getracht duidelijk te maken niet langer een naamloos vehikel te willen zijn voor twee aspirant wereldreizigers. Omdat deze boodschap in Gorinchem nog niet meteen opgepakt werd,heeft zij een andere manier gezocht en gevonden om zich te verzekeren van een rol in dit reisverslag. Vanaf de Waal naar de Lek kwamen we lang slot Loevestein tegen een typische Hollandse wolkenlucht.

Vlak voor de Engelensluis (bij Engelen!) viel het Kapitein N.O. Itall (No, voor intimi) op, dat de accu's niet voldoende bijlaadden. Een blik op de V snaren maakte duidelijk dat hij even goed hadden kunnen proberen de dynamo aan het werk te krijgen met goed doorgekookte spaghetti. Daar moest dus iets aan gebeuren. In zijn oneindige wijsheid liet No het natuurlijk niet bij simpelweg aanspannen van de boosdoener. Beide snaren moesten geloven aan een complete 'overhaul'. Nog geen zestig kilometer van huis en bezig aan de eerste reparatie. HOERA, DE REIS IS BEGONNEN!!! Zithoek

Na dit oponthoud waarin No, op zijn eigen vakkundige wijze, het euvel verholpen had, bevonden zij zich korte tijd later in de gekanaliseerde Dieze, 5 kilometer buiten DenBosch. Met dit voorlopig doel in zicht besloot Letta dat zij niet tevreden kon zijn met dit summiere gerommel aan haar snaren. Met een rood signaallicht op het dashboard, liet zij weten in de markt te zijn voor nog meer aandacht. Wellicht is dit een goed moment om wat nader kennis te maken met Captain No Itall en zijn eigenaardigheden. Behalve dat hij een bedreven monteur is, heeft hij ook nog gevoel voor esthetiek. Juist dit gevoel voor schoonheid file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL03.htm (1 of 2) [9/16/2002 11:07:34 AM]

Gorinchem

en balans dreef hem er, bij de reparatie van de V - snaren toe, ze van links naar rechts te monteren. Een V- snaar gemonteerd van rechts naar links vond hij maar niets. In de machine kamer staat het hart van de boot de 110 PK 6 cylinder Diesel

Helaas deelt Perkins, een onmisbaar onderdeel van Letta, -zonder welk ze overigens nog geen meter van huis zouden zijn geweest, aangezien ze voor een zeilboot bijzonder weinig mast aan boord hebben -, deze voorkeur voor uiterlijke schoonheid niet. Wat in zijn wiek geschoten door de eigengereidheid waarmee Captain No de snaren, zonder aanzien van functionaliteit, had omgedraaid, wist Perkins, binnen vijf minuten ongedaan te maken waar No een half uur aan had zitten sleutelen. Perkins verdient overigens ook nog een introductie. Perkins is voorlopig althans, letterlijk de stuwende kracht van deze wereldreis. Het is een 100 pk dieselmotor die, aangezien de masten ook wel eens een stukje asfalt wilden zien, de Letta van een fier kajuit zeiljacht, tot een ordinaire motorboot reduceert. Alhoewel Perkins en Captain No het over het algemeen bijzonder goed kunnen vinden en zij een uitstekende verstandhouding hebben met veel wederzijds respect, voelt Captain No zich toch enigszins 'ontmast' en schikt zich slechts met moeite in zijn rol van 'burger kapitein'. Maar goed, vlak na de sluis dus maar een provisorische ankerplaats gezocht om nog eens te kijken naar de snaren. Met wat minder aandacht voor schoonheid en wat meer lettend op de aanwijzingen van Perkins, was de klus zo voor elkaar. Zo liep Letta niet al te lang daarna, zonder verdere problemen, de gemeente haven van Den Bosch binnen. De havenmeester heeft nog geprobeerd hen een nette ligplaats toe te wijzen, midden tussen de andere motor jachten. Nog worstelend met het nieuwe minderwaardigheidsgevoel over het gemis van masten, gaven zij echter de voorkeur aan een eenzame ligplaats vlak bij de brug. Al snel hadden zij door waarom de havenmeester ze liever ergens anders gezien had. Hun ligplaats in de gemeentelijke haven, bevond zich namelijk pal tegenover het gemeentelijk hotel voor de geoefende zwerver. Onder het troostrijk lommer van een aantal oude, alles verhullende treurwilgen,was wat de plaatselijke junkenbevolking 'thuis' noemden. Uitzicht vanuit de Junken hoek naar de Letta


Den Bosch vertrek

Het Verdere Verblijf In Den Bosch Van Kapitein No En 1ste Stuur Bet En Waarom Watersporten (Soms) Bijzonder Onplezierig Kan Zijn. Dat watersporten niet een en al plezier en jolijt kan zijn, werd ons uitgelegd door een gemotoriseerde badkuip met wastafel die pal voor ons afgemeerd lag aan de gemeentelijke kade. De reden voor deze uitleg behoeft wellicht enige nadere explicatie. Dat Bet te boek staat als 1ste stuur is namelijk uitsluitend te danken aan personeelsgebrek en allerminst aan welke vorm van kennis van zaken dan ook. Zo is zij vanuit hetzelfde principe ondermeer chef kok, zeilmaakster, alsmede cargadoor. De laatst genoemde functie is overigens de enige baan waarvoor zij zich kan beroepen op enige kwalificatie, zij is namelijk geboren als vrouw. En iedereen weet dat vrouwen leven om te winkelen. Maar ik dwaal af..... De dag ervoor had Kapitein No in zijn wijsheid, de compleet lege kade van dat moment aangegrepen als een unieke kans om de algehele onkunde van Bet te tillen naar een wat acceptabeler niveau. Onder zijn wakend oog (en vloekende lippen) hadden zij uren lang rondjes gevaren, diverse malen afgemeerd en ettelijke andere capriolen uitgehaald, net zolang totdat Bet het verschil wist tussen voor en achteruit varen. Dat op de meeste schepen een rem


Den Bosch vertrek

ontbreekt, is een van die onontbeerlijke weetjes die hij verzuimd had met haar te delen. Dit stukje ontbrekende kennis zou zich, reeds de volgende dag, op niet mis te verstane wijze, wreken. Maar, voor ik verder inga op hun onfortuinlijke afvaart, nog even over de aanvaring die zij hadden met de zwaartekracht. Stuur Bet. Een vermoeiende oefening in het aanleggen was gepland voor de

voorlaatste dag met alle gevolgen vandien....

Wie oplettend naar de foto van de Letta kijkt, zal het opvallen dat zich, aan het achterdek twee, uit de kluiten gewassen, winkelhaken bevinden. Dit nu, zijn de Davits. De dubieuze taak van deze dingen is, voorzover Bet dit kan overzien, te voorkomen dat het bijbootje 's nachts nat wordt, en niet, zoals zij aanvankelijk dacht, om de was aan te drogen. (Hiervoor hebben zij sinds kort, zeer tot ongenoegen van Kapitein No, een heuse droogmolen aan boord). Om een droge nacht voor het bijbootje te garanderen wordt dit, als een soort kleine walvis, in twee banden geleid, die vervolgens, met staalkabels, door de Davits worden binnen 'gelierd'. Om te voorkomen dat de kleine uit het lood hangt bij het hijsen, - God verhoedde dat zij een ongemakkelijke nachtrust zou hebben - wordt Bet dan in het bootje geplaatst om met haar schamele 50 kilo het gewicht van de enorme buitenboord motor te compenseren. De Davits hadden klaarblijkelijk een slechte dag, en hadden verzuimd dit bij de reisleiding te melden. De motor en Bet bleek van Davit Rechts te veel inspanning te vergen. Hij zakte dan ook zwierig uit de voor hem normale haakse hoek, en stulpte zich op artistieke wijze rond Bets schouders in een innige omarming.Het was overduidelijk dat Kapitein N.O. Itall en 1ste stuur Bet Weter (op nu wel 70 kilometer van huis), toe waren aan reparatief oponthoud nummer 2. In alle commotie over de innige omarming - No heeft niet graag dat iemand, buiten hemzelf, de onkundige Bet omarmd, - greep het bootje de kans te gaan genieten van een nooit eerder geproefde vrijheid. Aangezien zij kon gaan en staan waar zij wilde, koos zij onmiddellijk voor het midden van het water. Onbemand en dus onbelast, dobberde zij daar naar hartelust in de rondte en slaagde er steeds weer in, de meesterlijk geworpen touwen van No te ontwijken. NO breit de davits. Veel geruk en getrek aan de Davit gevn een redelijk resultaat

Bets sociale inborst noopte haar er onmiddellijk toe bijstand te zoeken bij de direct voor hen afgemeerde gemotoriseerde badkuip. Haar plan bestond uit het vorderen van de wastafel van de badkuip, om daarmee de afstand tussen haar en het genietende bootje te verkleinen. Dat dit geen


Den Bosch vertrek

goed plan was, vertelt de rest van het verhaal, waarmee dit relaas begon. Doorkijkje. Een mooi plaatje in Den Bosch Vertrouwend op zijn, in zijn ogen grenzeloze, didactische vaardigheden, was No ervan overtuigd dat Bet, na de inspannende lessen van de vorige dag, wel in staat zou zijn zelfstandig het roer in handen te nemen bij de afvaart. De inmiddels aanzwellende bries, was niet voldoende om dit vertrouwen te ontkrachten. Zo kwam het dat Bet, de titel van haar functie eer aandoend, zich, ten tijde van het vertrek, achter het stuurwiel bevond. Na van Bet een volwassen dot gas gekregen te hebben, stevende Letta even later, met haar volle 20.000 + kilos, lijnrecht af op de wastafel, die was afgebonden aan bakboord van de badkuip. Na een schrille kreet die No ertoe moest bewegen de serie door haar gemaakte fouten in rap tempo te herstellen, snelde Bet hulpvaardig op de bedreigde wastafel af. Met vaardige vingers ontwarde zij in luttele seconden waar Mijnheer en Mevrouw Watersporter zich, even daarvoor, ruim de tijd voor hadden gegeven, om wat zij hun bijbootje noemden, te zekeren tegen diefstal. Krijsend echter maakte Mevrouw Watersporter haar ongenoegen kenbaar over zo'n blatante poging tot ontvreemding op klaarlichte dag. Briesend griste zij het touw uit Bets handen teneinde de wastafel te een plaats tussen de rompen van haar badkuip en die van Letta, te gunnen. Stuur in bootje. Terug kijkend op een verbazigwekkend echtpaar met een badkuip

en een vreselijke mentalitei

Terwijl Mijnheer Watersporter zich op hield met het schreeuwen van, volkomen overbodige orders, hoe Kapitein N.O. Itall zich uit deze benarde positie moest bevrijden, kraakte de wastafel vervaarlijk onder Letta's overtollige kilos. Het spreekt voor zich dat No Letta binnen de kortste keren uit haar benarde positie had ontzet. Zonder verdere averij, dat wil zeggen op Bets gekneusde ego na- voeren Bet en No af uit Den Bosch onderwijl genoeglijk wederzijdse verwensingen uitwisselend met de achterblijvende Mevrouw en Mijnheer Watersporter.


Den Bosch 2

Kapitein No En Stuur Bet In De Stad Van Zoete Lieve Gerritje. BinnenDieze. Prachtig

Er is een aspect van Den Bosch waar vrijwel iedereen wel van gehoord heeft. De meeste mensen hebben er zelfs wel eens van geproefd; De Bossche Bol. Wellicht heeft U zich weleens afgevraagd waarom de Bossche Bol 'Bossche Bol' genoemd wordt. De lezer waarvoor dit geldt, heeft waarschijnlijk de stad nog nooit een behoorlijk bezoek gebracht. Ware dit wel het geval, zou U namelijk weten waarom. Voor diegene die de stad niet bezocht hebben, (of wel bezocht hebben maar waarbij het muntje niet gevallen is), zal ik hieronder, de oorsprong van deze benaming uit de doeken doen.

plaatje in de wateren van Den Bosch

Een rondvaartje door

Als ware toeristen in eigen land, lieten No en Bet zich rondvaren over de de Binnen Dieze is iets wat aan te bevel is. Binnen Dieze, door een schipper die daarvoor van de gemeente licentie verkregen had. De Dieze is een water dat buiten vrolijk de grote rivier uithangt, maar op het moment dat zij de stad binnenloopt, zoals een ieder die een stad binnenloopt, taken en plichten toegewezen krijgt. Zo is (was) het de schone taak van de Binnen Dieze, de stad te bevoorraden, alsmede de zelfde voorraden, eenmaal bewerkt door de ijverige Bosschenaar, weer af te voeren. Het water loopt dwars door, onder en achter de huizen langs. (Dat er zoveel boeken verschenen zijn over Jezus, die éémaal gepresteerd heeft, wat voor de gemiddelde Bosschenaar een dagelijkse bezigheid is, zal ik nooit begrijpen. Heel Den Bosch loopt al eeuwen op water en daar kraait geen haan naar.) We konden niet de

Varen op de Binnen Dieze is een wonderlijke ervaring. Voor het merendeel LETTA onder deze bruggen door krijgen is het water overdekt door bruggen, huizen, bomen en zelfs door hele dus namen we een straten. Hier en daar zie je even buitenlicht als er een trappetje in zicht rondvaart bootje komt waar in vroeger tijden voorraden gelost werden. Minder zichtbaar zijn de gaten in de muur die, een halve meter boven ooghoogte, je als donkere ogen, onheilspellend aanstaren. Dat dit gevoel van onbehagen niet geheel en al onterecht is zal de file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL04.htm (1 of 2) [9/16/2002 11:40:05 AM]

Den Bosch 2

oplettende lezer al wel begrepen hebben. Jawel, dit zijn de kanalen waarlangs de bewerkte voorraden, weer uit Den Bosch werden afgevoerd. En dat, lieve lezer, is nu precies waar de oorsprong ligt van de benaming 'Bossche Bol'. Als men namelijk het jammerlijk toeval trof, onder zo'n boosaardig oog door te varen, juist op een moment dat een ijverige Bosschenaar doende was zijn bewerkte voorraden te lozen . . . . U moet toegeven, de gelijkenis is treffend. Op zich houd ik niet van imitatie maar mijn persoonlijke voorkeur gaat toch uit naar kunstig met chocolade geglaceerde soezen boven het met andermans drek bedekte hoofd van een Bossche zondags-vaarder.


Prachtige plaatjes in Den Bosch

Ravenstein

Ravenstein Augustus 1996. Na een tocht zonder noemenswaardige incidenten, behalve een spectaculaire sluis met wel vijf meter verval, kwam het tweetal aan in Ravenstein. Daar stond aan de wal reeds het duo dat hen bij diverse veerponten al ijverig bezwaaid had, Bets vader en zijn vriendin. Deze, op de hoogte van de vaarroute van die dag, hadden zich aldaar gepositioneerd met het oogmerk het tweetal van dienst te zijn bij het vervoer naar het station. De eerste sluis van 5 meter verval werd nog als hoog beschouwd an het begin van de Trip. De hoogste van RUIM 30 meter moest nog komen

Gezien het prille stadium van de reis namelijk, is het tweetal wat terughoudend met het geheel en al afzweren van gemotoriseerd vervoer over de weg. Zo hebben zij sinds het vertrek uit Dordrecht in ieder haven die zij aandoen, minimaal één vervoermiddel klaarstaan. Dat ene vervoermiddel gebruiken zij dan weer om het andere op te halen en neer te zetten bij het volgende reisdoel. Zo blijft een mens bezig. Het geval wilde echter dat Ravenstein de eerste haven was waar deze regelmaat onderbroken zou worden. Hier stond niets. Geen motor. Geen auto. Zij hadden dit moeilijk slechter kunnen plannen. Lopen naar het boemeltje van Ravenstein had minstens drie kwartier van hun kostbare tijd geëist en niemand, maar dan ook niemand, heeft zo'n aangeboren afkeer van wandelen als Captain No. Dat hun dankbaarheid grenzeloos was voor deze onverwachte bijstand, behoeft bijgevolg geen betoog. Motor aan de wal.Een vervoers middel was niet altijd aanwezig alhoewel we erg ons best deden motor of auto in de buurt te hebben.

Wel werd het de vreemdste treinreis die zij ooit gemaakt hadden. Om vanuit het station in Oss, waar zij heen gereden waren, in Den Bosch te geraken, moest toch een peulenschil schil zijn. Welnu, dat waren dan taaie peulen! Zonder moeite lokaliseerden zij de trein, die hen naar Den Bosch moest gaan vervoeren. Dat wil zeggen, op de zijkant van de trein stond weliswaar dat hij naar Nijmegen zou gaan, maar hij stopte voor het perron waar de trein naar Den Bosch diende te verschijnen; de omroep installatie van de N.S. had luidkeels blijk gegeven van de intentie van die trein, om naar Den file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/NL06.htm (1 of 2) [9/16/2002 11:44:38 AM]

Ravenstein

Bosch te rijden; bovendien had de conducteur die zich op het perron bevond hen verzekerd, dat juist deze trein naar Den Bosch zou vertrekken.Aldus verzekerd van hun reisdoel namen zij plaats. Zij installeerden zich, comfortabel met een net gekocht kopje koffie en wat leesvoer, en haalden de kaarten tevoorschijn om het reisdoel van de volgende dag vast door te nemen. Dit vond de reisleiding van de N.S. te veel comfort. Opnieuw kwam de omroepinstallatie van het genoemde bedrijf in actie. "Dames en heren U bevind zich in de trein die zich over enkele minuten zal begeven in de richting Nijme . . . ", de rest van het verhaal ging verloren in de commotie die ontstond doordat alle reizigers inderhaast hun eigendommen bij elkaar graaiden en de trein verlieten, om te voorkomen dat ze met gezwinde spoed, compleet de verkeerde kant uit zouden razen. Besluiteloos stonden zij, daar als een kudde in de war gemaakte schapen elkaar schaapachtig aan te gapen en hoopten op een verlossend woord van een, op het perron staande conducteur. Deze stond echter al even schaapachtig te kijken in zijn povere pogingen de massa ervan te overtuigen, dat deze trein toch heus richting Den Bosch zou vertrekken. De machinist was de enige die het nog niet wist. Verder was iedereen op de hoogte. Terug in Ravenstein gingen zij eten in het restaurant aan de haven. Een prachtig restaurant op een unieke locatie. Met terras. Op zich niet het beschrijven waard, ware het niet dat de kwaliteit van het eten en de snelheid van de bediening ieder ander restaurant met gezwinde spoed op de rand van faillissement gebracht zou hebben. Deze eetgelegenheid dankt zijn bestaansrecht kennelijk aan een Prachtig Pand Op Een Unieke Locatie, Met Terras Aan Het Water. Maar misschien lag het aan hen. Waren Bet en No te laat. Of te vroeg. Of buiten het seizoen. Wellicht waren ze helemaal niet open . . . . De volgende pleisterplaats werd het Leukermeer. Even alle open deuren latend voor wat zij zijn, was het een mooi ankerplaatsje. Het enige minpuntje aan deze jachthaven is dat zij bijna Bets, bijkant 20 jaar oude Ford Taunus, weg hadden laten slepen, omdat zij dachten dat hij gestolen was. Nou vraag ik je ! Als je dan de moeite neemt . . . Maar goed. Leuk is anders. Op deze plek kwam Mejuffrouw L. Ens aan boord. Dit is No's jongste telg van de eerste lichting. Deze werd onmiddellijk gestrikt in No's Eeuwig Durende Kruistocht Tegen Het Roken. Zij kreeg, zonder daar zelf erg in te hebben, een computertje aangemeten met de titel 'life saver', die haar onverwijld van haar slechte gewoonte moet genezen. Sindsdien is zij de slaaf, niet alleen van de nicotine, maar ook van de computer. Als het ding niet piept, wil zij roken, als het ding wel piept moet zij roken. We zullen zien...... Twee zussen aan boord


Foto Galerij

Impressie Vierdaagse Nijmegen 1996


Foto Galerij

Foto Collage Den Bosch


Banaan

Over De Ontmoeting Die Letta Had Met De 'Merkwaardige Banaan' Van Zweedse Makelij. Het Leukermeer achter zich latend, keerden zij terug naar de Maas om de tocht voor te zetten. Veel was er niet te beleven. Dus toen er een kanariegele kano in zicht kwam, met een jonge Viking aan de peddels, stond de voltallige bemanning zich te vergapen aan de reling. Vooral een, op die afstand moeilijk te identificeren, object wat op de punt van de kano was aangebracht, trok de aandacht. Toen zij wat dichterbij waren, begon ook de tekst, die aan de zijkant van de kajak was aangebracht, te intrigeren. "Sweden - Africa" was daar te lezen.

Sweden-Africa !!Het was wel een verre tocht die de zweed gepland had. Daar moesten zij meer van weten en zij maakten aanstalten de kano te enteren. Om hun nieuwsgierigheid te rechtvaardigen, boden zij de jonge Noorse god een lift aan. Dankbaar greep hij een handvat van het bijbootje, dat aan een korte lijn achter de Letta aanliep.

Zweet Touwtje.Maar hij wou best een eindje meevaren. Ja, hij kwam uit Zweden, en ja hij was op weg naar Afrika. Globetrotters onder elkaar konden zij het meteen goed met elkaar vinden en korte tijd later hing de kajak in de walvis banden waar anders het bijbootje overnacht.


Banaan

Zweet Handje. Hij begon het steeds leuker te vinden. De eerste nacht heeft de jonge Zweed nog, pro forma, zijn tentje opgezet. De rest van de week sliep hij gewoon aan boord, in het riante dubbelbed, wat hem daartoe ter beschikking werd gesteld. Bij het uitpakken van zijn kajak was in eerste instantie de verbazing niet van de lucht. Hij bleek door zijn sponsors te zijn uitgerust met, onder meer, een digitale GSM zaktelefoon van Nokia, een draagbare computer van Toshiba en een onderwater camera van Sony.

Zweet Tentje. Een tentje had hij ook bij zich. Maar hij sliep toch liever bij ons aan boord. De wondere wereld van de zwervende Zweed, bestond uit het bedenken van zijn avonturen en vervolgens het zoeken van kapitaalkrachtige sponsors, die dat avontuur mogelijk zouden kunnen maken. Eenmaal op reis schrijft hij dan zijn verhalen op zijn lap top, faxt die per GSM aan het thuisfront en legt zijn vorderingen vast met de Sony. Eenmaal thuis plakt hij de film die hij gemaakt heeft aan elkaar, schrijft daar zijn eigen muziek bij en geeft lezingen over wedervaren. 4 Augustus word hij 28. Me dunkt, hij heeft het leuk voor elkaar. Zoals gezegd konden de Globetrotters het goed vinden met elkaar. Alras zaten zij gebroederlijk, zij aan zij op het achterdek, ieder aan hun eigen lap top, te werken. No leidde de Scandinavische held rond in het walhalla van de elektronica fanaat, dat Letta is. De zweed begon allengs te kwijlen en aan het einde van de toer riep hij verrukt; 'Mijn God, wat een uitrusting. Het enige, maar dan ook werkelijk het enige wat ik hier aan boord zou missen is een piano" Hij donderde van verbazing bijna overboord toen No zijn full size keyboard tevoorschijn haalde. De rest van de avond heeft eenieder op en rond de plas kunnen genieten van een concert, door Johann Nilson, life vanaf de Letta.


Belgie Sluis

Hoe No en Bet Erachter Komen Dat België Eigenlijk Eén Grote Sluis Is.

September 1996 Bet kijkt of de sluis hoog genoeg is Bij het binnenvaren van België, verwerft de Letta zich het recht, door middel van betaling van een éénmalige leges van 35 Bf, om zich iedere 5 meter op te laten houden door een keur aan Belgische sluiswachters. De sluizen op zich zijn al geen sinecure. Per sluis wordt er van de Letta verwacht dat zij een meter of drie omhoog komt. Aangezien zelfs onze zuiderburen door hebben dat een, tot motorboot omgebouwd zeilschip, dit hoogteverschil niet zonder assistentie kan overbruggen, is men haar behulpzaam door wat extra water onder de romp te pompen. Wel dient de bemanning tijdens een dergelijke operatie ervoor zorg te dragen dat zij enigszins de haar toegewezen plek bewaart. Hiertoe zijn er op de sluiskaden bolders aangebracht, waar één van

file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B01.htm (1 of 5) [9/16/2002 12:05:45 PM]

Belgie Sluis

de bootslieden, na een halsbrekende klimpartij over een hoogte van een meter of tien, langs groen slijmerige traptreden, een lijntje kan gooien. Voor de goede orde dient hier aan toegevoegd te worden, dat er bij sommige sluizen behulpzame sluiswachters klaarstaan, om een dergelijk lijntje aan te nemen en zo de kans op fatale ongelukken aanzienlijk verkleinen. Deze sluis lijkt zeker hoog genoeg

Als dit lijntje eenmaal is aangebracht, dient het hiervoor aangewezen bootslid, (meestal stuur Bet), weer naar beneden te klauteren om met de 'sluisvergunning' dezelfde route nog eenmaal te herhalen. Met deze sluisvergunning dient zij zich dan te vervoegen ten kantore van de, al dan niet behulpzame, sluiswachter. Deze pent dan, met groot plichtsbesef, alle op de sluisvergunning vermeldde personalia over op een grote foliant. In dit Grote Boek Dat Iedere Sluis Wachter Dient Bij Te Houden, staan alle gegevens van schepen van meer dan drie ton, keurig voorzien van tijd van aankomst in de sluis, het exacte tonnage, een overzicht van de zich aan boord bevindende goederen, naam van de eigenaar, en een keur aan andere onontbeerlijke informatie. Als bewijs van goed gedrag, alsook van de ijver van de sluiswachter, wordt vervolgens het Carnet van een stempel voorzien. En dit alles om te voorkomen dat kwaadwillige kapiteins de kans krijgen zich te drukken van de verplichting de 35 Bf (oftewel Fl.. 1,85) aan de ijverige sluiswachters te voldoen. Met de 17 aantal sluizen die men op de 'Meuse' tegenkomt en de gemiddelde tijdsinvestering van 5 minuten, (deze tijdsschatting is natuurlijk afhankelijk van de vakbekwaamheid van de sluiswachter) van iedere ambtenaar ter plaatse, kost het de Belgische belastingbetaler al gauw een kleine 2 manuren om de schamele bf 35, zeker te stellen.


Belgie Sluis

Markies de Frasca Ter hoogte van sluis nummer vijf vond Perkins dat er wel voldoende aandacht was uitgegaan naar de sluizen en eiste hij een stukje voor zichzelf. Markies de Frasca, de even gewaardeerde als hooggeplaatste buurman van het waterduo, had even tevoren nog de aandacht van de kapitein trachten te vestigen op een, door hem, onbegrepen eigenschap van Letta's uitlaat. 'Heb jij een droge uitlaat . . .?', had hij No gevraagd. Deze had hem toen omstandig uitgelegd, dat de uitlaat zich op dat moment onder de waterlijn bevond, en dat zodoende het uitvloeiende koelwater aan het oog onttrokken werd. Vlak voor sluis nummer vijf noopte een licht ranzige lucht No toch op nader onderzoek uit te gaan. Het eerste stuitte hij op een fel rood brandend lampje die aangaf dat Perkins het te warm had voor de tijd van het jaar. Dat probleem kende de bemanning. IJlings werden de V-snaren gecontroleerd. Die stonden echter strak genoeg gespannen om 'La Coucharacha op te kunnen tokkelen, en konden derhalve niet de oorzaak van het probleem zijn. No hield een onderonsje met Perkins, waarin hij hem uitlegde dat er niets mis was met zijn snaren, en hem vriendelijk doch dringend verzocht om de Letta toch nog de enkele meters, die hen restte tot de ander zijde van de sluis, voort te stuwen. Gelukkig ging Perkins akkoord, met als voorwaarde dat hij, direct na de sluis geserviced zou worden en bovendien, bij wijze van bonus, in Dinant voorzien zou worden van verse Diesel. Zo gezegd, zo gedaan. Na de gebruikelijke klauter-, slip- en stempel-partij in de sluis, meerden zij wederom af, nu aan de zuid zijde van de sluis. Daar moest de belofte aan Perkins worden ingelost. In een zoektocht naar het werkelijke euvel, diende allereerst de machinekamer 'sleutelklaar' gemaakt te worden. Hiertoe moest ze echter eerst van haar nevenfunctie als opslagruimte ontheven worden. Zo vonden de reserveonderdelen als afvoerslangen, bussen verf en lijm, de hogedrukspuit, een steekwagentje, een hele verzameling lege flessen, twee fietsen, een zaagtafel, een complete frees inrichting en een workmate, een tijdelijk onderkomen elders aan boord. En maar rennen met de papieren Met grote voortvarendheid begon No aan het losschroeven van een, naar zijn idee, veel te soepel draaiend vliegwieltje. In haar vooropleiding tot stuurvrouw heeft Bet enkele jaren in een ziekenhuis gewerkt, waar zij enige ervaring heeft opgedaan in het assisteren. Zodoende was zij file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B01.htm (3 of 5) [9/16/2002 12:05:45 PM]

Belgie Sluis

in staat, No op het goede moment van de juiste materialen te voorzien om de kregel van de schrobschroef te lossen. Met een vaardig aangereikt dreveltje scheidde hij het huis van haar vatsel, waarna zich een warme, groene brij uit het binnenste van Perkins losmaakte, die zich stilletjes een weg naar buiten baande. Deze constante stroom beviel No minder goed dan hij had voorzien, en met grote spoed eiste hij de, even te voren aan Bet afgestane bouten, weer op. Na wat koortsachtige schroefbewegingen, moest de groene stroom zich uiteindelijk, gewonnen geven en trok zich terug in zijn duistere schuilplaats. Dit betekende natuurlijk geenszins het einde van de analyse van Perkins anatomie. De verdere speurtocht naar de mogelijke oorzaak van Perkins' onwelbevinden, leverde een even bijzonder, als onverwacht inzicht in de ziele roerselen van een dieselmotor. De psyche van een 100 PK zal wel immer een mysterie blijven, maar het bewijs is geleverd; Perkins had last van een eetstoornis. In zijn ongenoegen had hij zich met grote overgave door een rubber schoepenwieltje heen gevreten. Die delen die hij onverteerbaar had bevonden, hadden een veilig heenkomen gevonden in zijn darmenstelsel, alwaar zij de afvoer naar buiten danig constiperen. tijdje

De maas stroomde door Huy en daar bleven we maar een

No's taak bestond uit het purgeren van Perkins' darmen. Dit deed hij met behulp van een aantal tangen en lieve woordjes en paaide hem tenslotte met een spiksplinternieuw ribbenrubbertje. De laatste bout zat nog maar krapjes op zijn plek toen een onhelder, Frans gebrabbel tot de sleutelende waterlieden doordrong. Bet, die zich in haar vooropleiding eveneens een, zij het marginale, greep op de Franse taal heeft verschaft, werd gedetacheerd om uit te zoeken waartoe dat gereutel diende. even uitrusten van het ge-ren. Het was de sluiswachter. Er werd die middag een waterski wedstrijd gegleden, even verder op het drabbige water van de 'Meuse', zoals de Belgen plegen te zeggen als ze de Maas bedoelen. Nog vijf minuten gaf de goede man het tweetal om weg te komen, alvorens de Meuse voor de rest van de middag onbegaanbaar zou worden verklaard voor eenieder zonder lange latten. En, alhoewel No en sinds kort zelfs Bet, niet totaal ongeschoold zijn in deze schone, natte, glijdkunst, is het Perkins nog niet gelukt om de Letta boven de 9 knopen uit te tillen. Meedingen naar een plaats in het ereklassement konden zij dus wel schudden. En, zoals veel zaken waarin No niet kan excelleren, zag hij af van de competitie en prefereerde hij een gezwinde afvaart. file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B01.htm (4 of 5) [9/16/2002 12:05:45 PM]

Belgie Sluis

Filmen,aanleggen en rennen. Afzien! Het was dus een spannend moment. Zou Perkins tevreden zijn? Zouden No en Bet zich nog tijdig door het skiënde Zondagsvolk weten te wurmen? Terwijl Bet, met een grenzeloos vertrouwen in No's sleutelkunsten, reeds de landvasten loste, draaide No de sleutel om. En, jawel, Perkins liet zich verleiden tot het produceren van machinegeluiden. En af vaart ons tweetal, op naar de volgende sluis om zich verder te bekwamen in het klauteren, glijden en stempelen.


Maas op/af

Maas Op Maas Af september 1996 Maar goed, steeds verder de Maas af. Of op, dat ligt eraan hoe je het bekijkt. Qua windrichting ging het naar beneden dat wil zeggen, zuidwaarts. Ten opzichte van de zeespiegel echter, ging het omhoog. En niet zo zuinig ook! In het totaal zou de motorsailer met al haar twintig ton zo'n kleine 500 meter moeten klimmen. En aangezien er nog geen ingenieur in geslaagd is, water te overtuigen zelfstandig tegen de berg op te stromen, wordt de Maas hier en daar flink in de maling genomen. In een xtal afgesloten stukken rivierbedding wordt het hoogte verschil overbrugd door een aantal malende technische hoogstandjes. Een en ander gebeurd vanzelfsprekend achter gesloten deuren, teneinde de waardigheid van het water niet aan te tasten en haar innige relatie met de zwaartekracht al te zeer op de proef te stellen. Waar de natuur uitsluitend haar beloop kan hebben zonder menselijke inmenging kan de techniek daar juist niet buiten. En, geloof me, die versluierende sluisdeuren hebben heel wat menselijke inmenging nodig! Zowel om de reis te bespoedigen als om de plaatselijke sluiswachters gunstig te stemmen, hebben No en Bet heel wat deurtjes gedraaid. Deze hulp bekortte de sluis-deur-draai-tijd met minstens de helft, aangezien de sluis-draai-deur-wachter na het open draaien van de ene deur, de gehele lengte van de sluis tweemaal te voet af moest leggen. Dit omdat hij met het open draaien van die ene deur, telkens het overpad naar de andere deur afsloot. Al deze oefening maakt ieder bezoek aan fitness scholen overbodig. Met al dit geklauter tegen de kade op, gevolgd door een looppasje naar de sluisdeur waarna een stiefkwartiertje draaien afgesloten wordt met een sprintje terug naar het schip, beginnen zowel No als Bet, zo halverwege België, Popeye proporties te ontwikkelen. Vaak was de gedachte bij hen opgekomen dat zij wat laat in het seizoen aan deze reis begonnen waren. Maar die gedachte kwam voort uit het geloei van de kachel, waartoe zij liever geen aanleiding gezien zouden hebben. Hoe verder het seizoen vorderde echter, (zij wenden aan de twee paar sokken, een dikke jas en zo af en toe een parapluutje) hoe meer zij hun ongelukkig file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B02.htm (1 of 3) [9/16/2002 2:50:33 PM]

Maas op/af

gesternte dankten die hen gedwongen hadden hun vertrek zolang uit te stellen. De rust op het water viel duidelijk buiten het vaarseizoen van het 'peesgajes'. Deze lieden hebben immer de nare gewoonte zich in de zomer om te scholen tot peesmatroos, om zich vervolgens met alles wat maar drijven wil, op het water te begeven. Als het maar knalt. Knalhard varen. Of knalhard knallen. Als het maar knalt. Daarbij zijn de oevers van de rivier, zo in de natte herfstmaanden, ongetwijfeld op z'n mooist. Doordat lichte mistsluiers de kleuren van de in verschillende tinten verschietende loofbomen zacht in elkaar doen overvloeien, ontstaan de meest adembenemende composities. En dat alles tweemaal. In het spiegelgladde oppervlak van de rivier werd alles wat zich boven het water afspeelde, tot in de details herhaald.

Dat beide opvarenden niet de eerste waren die de betovering van het natuurschoon op waarde schatte, viel af te leiden uit het grote aantal ongetwijfeld edele lieden, dat hier in een grijs verleden residentie had verkozen. Middels fraaie architectuur, uitgevoerd in alle mogelijke materialen, waren zij de uitdaging van de natuur aangegaan om haar in schoonheid te evenaren. Van natuursteen in originele formatie, oude en nieuwe baksteen, hout en iedere andere bouwstof dat enigszins weerstand zou kunnen bieden aan het soms gure klimaat, had men zich door de eeuwen heen woonsteden gewrocht. Op sommige plaatsen hadden zij zelfs de omgeving weten te verleiden tot verfraaiing van hun droomkasteel, door deze in de vorm van schone parken om hun bouwsels heen te plooien. Genietend van de kleurschakeringen en hautain het ene na het andere paleisje afwijzend als mogelijke domicilie, zaten No en Bet kwijlend op het achterdek. Van het ene onderkomen was file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B02.htm (2 of 3) [9/16/2002 2:50:33 PM]

Maas op/af

de tuin niet fraai genoeg aangelegd, het andere moest een zwembad ontberen en het derde moest het stellen zonder de ronde ontbijttoren, waar Bet op bleef staan, hoe adembenemend de rest van het paleis ook wezen mocht. Voor warmte zaten zij stevig tegen elkaar aangedrukt. Samen schuilend onder het 'zonnedak' tegen de neerdrenzende motregen, met de zuidwester ferm over de oren getrokken. Een of tweemaal vingen zij een glimp op van hun eigen droompaleis. Aan alle hooggestelde eisen leek te zijn voldaan, de ronde ontbijttoren was zelfs voorzien van een balkonnetje. Heel hard hebben zij moeten zoeken naar een mogelijk defect in de ogenschijnlijke perfectie om het naar eer en geweten te kunnen diskwalificeren. Toch, vrijwel gelijktijdig, hadden zij uiteindelijk iets gevonden; Herfst duurt tenslotte niet eeuwig en na de herfst volgt de winter. 'De winters zullen hier wel bar zijn', had No opgelucht gebromd. 'Niet te verwarmen als het koud is', was Bet's nuchtere aanvulling geweest. Waarschijnlijk hadden zij gelijk. In de winter zou men daar wel eens flink geïsoleerd kunnen zitten. Ingesneeuwd zonder contact met de buitenwereld. De elektriciteit zou dan wel uitvallen en wat moest je dan zo in the middle of nowhere? Veel mensen laten zich door dit soort natuur taferelen inspireren tot het beoefenen van de schone kunsten. Sommigen zouden zoiets het liefst willen kunnen schilderen, fotograferen tot dichtsel omvormen of zelfs, het vangen in de noten van een muziekstuk.

schoonheid aanleiding heeft mogen zijn.


Niet Bet. Die voelde plots de schier onstuitbare drang tot het weven van tapijten. Gezien de geringe ruimte aan boord van de Letta, heeft zij die neiging gelukkig weten te onderdrukken. Enige aanslagen op de laptop vormen de eenzame vrucht waartoe de beschreven

Fraude

Fraude september 1996 Huizen

Voor eenieder die de homepage van No en Bet met enige regelmaat inkijkt, zal het duidelijk zijn dat er een immens gat gevallen is na de laatste berichten uit België. Zonder de indruk te willen wekken dat er een voornemen zou bestaan dit soort lacunes in de toekomst te voorkomen, volgen hier toch enige woorden van uitleg.

Kleinschalige fraude Iedereen die zich ooit getracht heeft te bekwamen in het over balken smijten van al dan niet grote geldsommen, zal zich realiseren dat men daar financieel zelden op vooruit gaat. Er zijn echter ook mensen die zich met voorzichtigheid en overleg, ja soms zelfs met een licht naar fraude riekende prudentie van hun pecunia ontdoen. Dat zijn doorgaans de mensen die met geïnteresseerde betrokkenheid de financiële pagina's van de krant napluizen. Dit deel van het reisverslag wordt geschreven in het voorzichtige vertrouwen dat een verjaringstermijn van een jaar voldoende moet zijn voor kleine vergrijpen. Na de, voor ons onwaarschijnlijke waterduo gebruikelijke vervoers polonaise zetten zij vanuit Namur koers naar Dinant. (Voor niet ingelezenen: Deze polonaise bestaat uit het vooruit brengen van auto's en/of motor naar de volgende havenplaats. Daar worden zij gestald teneinde ter plaatse niet alleen de water- maar ook de verharde wegen onveilig te kunnen maken. Dan met de trein weer terug. Om vervolgens met de boot het hele parcours nogmaals af te leggen en tot slot nog een keer om het achtergelaten vervoersmiddel te halen)


Fraude

Als men België zo vanaf de waterwegen binnen loopt, dan begint het vermoeden te rijzen dat zij (de Belgen) iets heel bijzonders te verbergen moeten hebben. Dat is althans de indruk die men krijgt als men, tegen de toch al onneembare bergmassieven, de nog eens extra beveiligde vestingmuren van de enorme verdedigingswerken ontwaart. Kwaadwilligen zou de moed al gauw in de schoenen zakken. Goed beschermd Stel dat men zich bijvoorbeeld heeft trachten te onttrekken aan het betalen van de aldaar geheven vaarbelasting (a raison fl. 1,85). Men zou dan dus, in feite, als crimineel daar binnen lopen. Voor de plaatselijke autoriteiten zou het een koud kunstje zijn, een dergelijk vaartuig vanuit de trotse vestingen tot staan, dat wil zeggen, tot zinken te brengen. Aangezien No en Bet echter aan de hun gestelde verplichtingen op dit punt voldaan hadden, liepen zij stilletjes en met een zuiver geweten de stad binnen. Vol ontzag starend naar de geweldige bouwwerken die schijnbaar moeiteloos op het randje van de afgrond balanceren. Overdag worden de scherpe contouren van de gevechtsinstellingen verzacht door de voor dit jaargetijde gebruikelijke donzige mistflarden. s' Avonds worden zij op feeërieke wijze verlicht en waant men zich in Disney-land. Ieder moment verwacht je dan heraldiek trompetgeschal. Waarna zich een stoet van ridders uit de stadspoorten zou spoeden om de eer van een in sluiers gehulde jonkvrouw te verdedigen. Het sprookje is echter op gierige wijze verbonden aan een tijdklok. Om twaalf uur gaat het licht uit. Deze verstandige wijze van omgaan met gemeenschapsgeld uit zich ook in minder in het ooglopende bezuinigingen. Sprookjesachtig Ongetwijfeld als gevolg van ook in België onontbeerlijke reorganisaties, heeft men de functie van havenmeester wegbezuinigd. Alhoewel dit evengoed kan gelden als voorbeeld van misbruik van belastinggelden. Dit is natuurlijk een geschikte therapeutische werkomgeving bij uitstek, voor een, elders in overheidsdienst overspannen geraakte ambtenaar. Bij afwezigheid van deze functie zal deze zijn heenkomen echter moeten zoeken in de ziektewet wat de gedane bezuinigingen weer teniet doet. Alle filosofische overpeinzingen daargelaten, heeft een en ander tot gevolg gehad dat een boot in Dinant op eenzelfde behandeldeling kan rekenen als een gemiddelde auto. Bij een niet discriminerende parkeerautomaat dient men daar, na het afmeren, een kaartje te kopen. Keurig file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B03.htm (2 of 4) [9/16/2002 2:50:53 PM]

Fraude

en zonder onderscheid des voertuigs distribueert het apparaat bonnetjes wat auto's het recht gaf op-, en boten aan de kade, af te meren. Alhoewel, een klein onderscheid is er wel; voor 300 Belgische franken per nacht verwerft een boot, in tegenstelling tot een auto, het recht elektriciteit af te tappen van daartoe aangelegde kastjes.

HendrikJan, Visite op de Maas Wat men in de geslepenheid van de reorganisatie over het hoofd heeft gezien echter, is dat, als men een boot van elektra voorziet, men ook computers (en printers!) gelegenheid voor bedrijvigheid geeft. En hier volgt dan het beschamende relaas wat voor ons waterduo de aanleiding vormde een vol jaar onder te duiken. Iedereen die deze pagina's leest, weet van de affiniteit die No heeft ten aanzien van computers. Van hoe hij met zijn expertise op het gebied van de inwendige processen van die grijze kastjes zijn fortuin vergaarde en hoe hij na verloop van tijd 'soold his kompenie' wat hem in staat stelde de huidige omzwervingen aan te vangen. Dat niet al zijn investeringen in aandelen, bevriende ondernemingen, lucratief lijkende schatduik-expedities en excursies naar het voormalig Oostblok, achteraf even prudent zijn gebleken. Ook daarvan is de gemiddelde lezer waarschijnlijk op de hoogte. Toch, dat voorgaand beschreven ervaringen, aanleiding hebben kunnen geven tot de hieronder te beschrijven verregaande zuinigheid, zal zelfs voor de meest ingewijde lezer als verrassing komen. Of de oorzaak voor dit misdrijf nu te zoeken is in de gedrevenheid, de bij de voornoemde avonturen gemaakte onkosten in te lopen, of voortkwam uit de noodzaak vaardigheden te oefenen teneinde verval ervan te voorkomen, zullen we nooit weten. In ieder geval was het betalen van 15 gld liggeld No kennelijk te brat en sloeg hij aan het frauderen. De bonnetjes die de parkeermeter uitspuwde waren simpel van opstelling. Met een eenvoudige matrixprinter werden ze voorzien van datum en soort voertuig. Zo kon de dienstdoende parkeerwacht op doeltreffende wijze aflezen tot welk tijdstip de leges waren voldaan. Het dupliceren van een dergelijk simpel stukje printwerk was voor een software-genie als No een natuurlijk fluitje van een cent. Na het eerste uit de parkeermeter getrokken bonnetje te hebben 'gescand' werd de zodoende in de computer ingelezen informatie kunstig gemanipuleerd. 10 September werd al snel 11 en 12 en 13 september volgden alras. Dan nog vijf minuutjes Fröbelen met een schaar en de parkeerkaartjes lagen voor een week klaar. file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B03.htm (3 of 4) [9/16/2002 2:50:53 PM]

Fraude

Zo heeft de man, die slechts daags daarvoor, een slordige 4 ton voor zijn riverside condominium ving, zich toch al gauw fl. 90 aan liggelden weten te besparen! Zouden ze het merken? Ter zijner verdediging dient hier ook No's versie van de verklaring voor zijn frauduleuze gedrag vermeld te worden: De parkeermeter bleek alleen in staat bonnetjes per dag uit te geven. Deze beperking van de automaat voorzag aldus niet in de behoefte van welwillende betalers een week in het vooruit te dokken. Aangezien ons duo die week elders dringende bezigheden had, zou het schip het een aantal dagen zonder zijn verzorgers moeten stellen. En zo, aldus No, was de noodzaak voor zijn frauduleuze gedrag geboren.


Patat&Olie

Patat, Bolder en Olie september 1996 Geen bezoek aan België zou compleet genoemd mogen worden zonder op z'n minst eenmaal frieten gegeten te hebben. Helaas overviel ons waterduo deze onweerstaanbare aandrang voor frieten terwijl zij in de regen, zonder aanlegsteiger in zicht, midden op de maas ronddobberden. Toch, België zou België niet zijn als er niet binnen een half uur na het ontstaan van deze hunkering, een frietkraam aan de oever opdoemde. Geen dorp, geen steiger, alleen een friteskraam. Diegene onder de lezers, met zelfs het meest marginale inzicht in de psyche van ons waterduo, zal begrijpen dat hun smachting zich niet zou laten weerhouden door zoiets mondains als de afwezigheid van een lullig steigertje. Precair manoeuvrerend zocht No de oever af naar een stukje waar hij Bet met boodschappentas op de trek kon zetten. Met inachtneming van Letta's toch niet onbescheiden diepgang was dit geenszins een eenvoudige opgaaf. Patat om de hoek.

Bungelend aan de boegspriet liet Bet zich vervolgens vallen, juist op het moment dat de dieptemeter, die al geruime tijd middels schrille piepsignalen zijn diepgaande bezwaren kenbaar had gemaakt, over ging op vol alarm. Slechts een voet vond houvast. Na het evenwicht hersteld te hebben met behulp van een kwijnend polletje gras en een twijg van een overlijdende struik, krabbelde zij tegen de oever op en meldde zich bij de friteskraam. De hele goegemeente had vanzelfsprekend het gebeuren met grote interesse gadegeslagen en begon te vermoeden dat 'hun' friteskraam waarschijnlijk sinds kort een Michelin vermelding in de wacht had gesleept. Men begon, overduidelijk met hernieuwde aandacht, in de frites te happen. Ook de fritesbakster zelf begon weer vertrouwen te krijgen in haar kookkunst. Wellicht zag zij in een flits een gouden toekomst voor zich, waarin zij beschikte over uitgebreide aanlegsteigers waaraan de mega-jachten zich zouden verdringen om haar bakkunsten te komen proeven. Onder de discreet afgewende blikken van de toehoorders, onderwierp zij Bet aan een uitgebreid interview. De weg terug naar het schip verliep even moeizaam als de heenweg maar aangezien ook deze zich kon beroepen op een even voorspoedige afloop zal ik de lezer het stap voor stap relaas besparen. Uit de automatische hebberigheid die Bet steevast overvalt bij het betreden van een friteskraam, had zij naast de verlangde frites nog een aantal vettige versnaperingen opgepikt in de vorm van een tweetal gehaktballen en een setje gefrituurde worstjes. Na een minuut of wat na aanvang va de maaltijd maakte de beschreven hebberigheid plaats voor een frisse tegenzin. Halverwege de door de neerzingende motregen en krimpende bries vlot afkoelende frites, was de ergste honger snel gestild. Voorts werd na een hap uit de gummibal en wat geknaag aan de ranzige worstjes unaniem besloten dat wat Michelin niet weet, Michelin ook niet deren kan.


Patat&Olie

Vlak bij de grens Met al hun gedraai en geklauter hadden Popeye en Olijfje zich uiteindelijk met minimale schade door België heen gewerkt. De toch geleden averij was marginaal en bestond uit een afknappen van een toch al door de tand des tijds aangetaste bolder. Dat zij die af hadden moeten staan aan een sluis in x. was ongetwijfeld te wijten aan Bets onkunde. Een grove nalatigheid.

Haar enige, heilige taak aan boord, althans ten tijde van schutting in een sluis, bestaat uit het, middels de middenbolder zekeren van het schip. Nuttige informatie tijdens de schutting is of het schip zich stroom op- of afwaarts aan het begeven is. In het ene geval dient zij ervoor te zorgen dat er meer touw beschikbaar komt al naar gelang de behoefte van het schip, in het andere geval dient zij het overtollige touw een goed heenkomen te kunnen bieden. Nu zou men, als men al te dom is te onthouden wat de waterkaart daarover meldt, ook naar de sporen op de sluis zelf kunnen kijken of deze vaker vol dan leeg is, of vice versa. Wellicht was Bet op dat moment met grote intellectuele vraagstukken als 'trek ik twee of drie paar sokken aan als ik naar buiten ga' doende geweest of luidde de prangende vraag of zij zich in haar zwarte (waterdichte) jas zou hullen of dat een trui zou kunnen volstaan. Wat de oorzaak ook geweest mag zijn, zij had verzuimd zich van de nodige informatie te voorzien om te kunnen voorspellen welke kan de reis op ging. De rest laat zich gemakkelijk raden. Bootje naar beneden. Touwtje te kort. Knap....... Dat kwam haar vanzelfsprekend te staan op een schier eindeloos college van kapitein No met de titel "de principes van het schutten in zijn algemeenheid en de gehoorzaamheid van bemanning in het bijzonder". De opgezwollen monoloog eindigde na verloop van tijd in de zelfkwellende observatie dat het leven van een kapitein een aaneenschakeling is van verantwoordelijkheden en plichten en dat het uitvoerend personeel in wezen geen enkele blaam treft aangezien er bij fouten overduidelijk sprake is van een falende supervisie. Het was een goede dag voor Kapitein No Itall. Vreugde op zijn pad. De weggeslagen middenbolder bood de kapitein niet alleen de voldoening van het tentoonspreiden van zijn didactische kwaliteiten, maar gaf hem tevens de kans te laten zien hoe wel beslagen hij wel niet ter (r)eis gekomen was. Bij de eerste de beste aanleg mogelijkheid - voor eenmaal het schip aan bakboord afmerend in plaats van de geprefereerde stuurboord zijde - trok hij na wat gerommel in de bakskisten, niet een maar twee verse middenbolders tussen de overige reserveonderdelen vandaan. Een aantal ferme mokerslagen luidde voor een van beide het werkzame leven in.

Nog effe tanke in België Voordelig tanken bij de zuiderburen (die weldra onze noorderburen zullen zijn) is bij Nederlanders legendarisch (wat weldra historisch en daarmee verleden tijd zal zijn). In ieder geval wilde ons duo dit buitenkansje, als laatste werkelijk Nederlandse daad, niet laten liggen. Dus werd er, vlak voor de grens met Frankrijk, ook al was slechts een van Letta's beide tanks (half) leeg, getankt. Zorgvuldig aan bakboord afgemeerd, lagen zij enige tijd geduldig te wachten op de eigenaar van de pomp. In zijn dubbelfunctie van supermarkthouder vertoefde deze ten tijde van hun aankomst nog achter de kassa. Na van zijn ene dienst gebruik gemaakt te hebben, hobbelde ons tweetal, wankelend onder de zwaar beladen tassen en dozen, achter de vrolijk met zijn armen zwaaiende pompbediende aan naar zijn andere nering. file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/B04.htm (2 of 3) [9/16/2002 2:51:10 PM]

Patat&Olie

Is dat mooi....

Nog nauwelijks had de geoefende pompier de spuit van de slang in de tank gehangen - hem was verzekerd dat hij zeker 500 liter brandstof aan het schip kwijt kon en hij had dus de toevoer flink opengedraaid - of het bleek dat de hardwerkende tweeverdiener in de maling genomen werd. De zwaar riekende diesel vloeide rijkelijk over het ongelakte gangboord om zich via de toch al zwaar vervuilde romp bij het nog goordere Maaswater te voegen Amechtig vloekend sjorde de bruinverbrande Belg verbolgen het brandstofpistool uit het overduidelijk niet ontvankelijke reservoir en eiste uitleg. Die was te vinden in het feit dat de zware verantwoordelijkheden van kapiteinstaken zelfs van de stressbestendige No hun tol begonnen te eisen. Dit uitte zich in een (tijdelijke) verwarring van baken stuurboord. of is dat mooi?

De hoeveelheid overboordspoelende olie zou voldoende zijn geweest om de meest ruwe zee tot kalmte te dwingen en verspreidde zich naar hartelust in grote, regenboogkleurige vlekken over de zwarte rivier. Nog steeds vloekend en met een gezicht op zeven dagen onweer, begon de Belg, overduidelijk zeer tegen zijn zin en zonder de benodigde overtuiging, aan het op zijn eigen wijze naleven van de vereiste milieuregels. Soepel sprong hij op de kade en greep van naast de pomp, een fles tot aan de rand gevuld met een niet nader te definiëren chemische rotzooi. Deze spoot hij kwistig achter de vluchtende olievlekken aan, die hierdoor onmiddellijk hun iridescentie verloren. Bet, immer leergierig vorste bij de Belg naar uitleg van zijn daden. Zij kreeg te horen dat de vlekken, eenmaal ontdaan van hun regenboogkleuren, minder snel ontdekt werden door milieuactivisten. Dat hij overigens weinig ophad met die zogenaamde groene rakkers bleek uit zijn, ongevraagde verdere toelichting. Het zou hier voornamelijk gaan om klikkende vissers die bij overtreding onmiddellijk de natuurpolitie inlichtten. En echt niet ter behoud van de omgeving voor het nageslacht. Nee, zij baalden als er olie aan hun lijnen kwam. Met deze vrolijke noot nam ons duo afscheid van België. LETTA aan de steiger


Ecluse

Franse Sluizen september 1996 Wat vaarvergunningen betreft heeft Frankrijk een meer realistische kijk op de pecunia dan hun noorderburen. Zij hanteren een tarievenstelsel dat afhankelijk van de lengte en het tonnage van de boot varieert tussen veel geld, een boel en erg duur. Dat wil zeggen een een dertig dagen kaart, een seizoenskaart en een jaarvaarvergunning. Die dertig dagen kaart is verreweg de meest economische oplossing alhoewel men voor werkelijk profijt van deze constructie wel over enige (eventueel latente) frauduleuze intenties moet beschikken. Men wordt daarbij namelijk zelf verantwoordelijk gehouden voor het bijhouden van de vaarbewegingen. Want, alhoewel de vaarvergunning in kostbaarheid die van hun noorderburen een veelvoud overtreft, wenst de Franse sluiswachter daar geen seconde schrijverskramp aan over te houden.

Voor, in Letta's geval, FF.1275-, mag er op dertig dagen gevaren worden. Deze dagen hoeven niet aaneengesloten te worden opgenomen, noch wordt er verlangd dat deze dagen allen in een maand zouden vallen. Van de vaarder zelf wordt dan verlangd dat op het voor dat bedrag geleverde vaarkaartje de datum van de beweging bijgekrabbeld wordt. Wordt men bewegend door de waterpolitie aangetroffen zonder dat de juiste datum op het kaartje prijkt, is men de penis. In dat geval wordt er alsnog een volle seizoenskaart in rekening gebracht.

file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR01.htm (1 of 4) [9/16/2002 2:51:23 PM]

Ecluse

De verkopende sluiswachter wist Bet echter te vertellen dat een en ander zo'n vaart niet zou lopen. In de eerste plaats was er bijna geen waterpolitie - allemaal wegbezuinigd verklaarde hij deze afwezigheid zurig - bovendien waren diegene die nog over waren echt niet op hun achterhoofd gevallen. Die wisten heus wel dat de gemiddelde vakantieganger het juiste perspectief van tijd en plaats op den duur wat uit het oog verloor. Kennelijk is het water een van de meest geliefde bezuinigings posten van de Fransen. Niet lang na het binnenvaren van dit schone land werd ons duo al geconfronteerd met de andere gevolgen van deze budgettering in de vorm van een automatische sluis. Uit het hier en daar hilarische werkje dat voor waterkaart van deze regionen door moest gaan hadden No en Bet de illusie opgedaan dat zij wisten wat hen te wachten stond. Daar stond immers nauwkeurig beschreven dat een boot, mits voorzien van een adequate radarreflector opgemerkt zou worden door een aan de kant opgestelde kamera c.q. detector. Deze zou -ijs, weder en tegen-verkeer dienende-, zorg dragen voor het in gereedheid brengen van de sluis. Of het schip al dan niet opgemerkt zou zijn door de kamera c.q. detector zou op te maken zijn uit een lichtsignaal dat iets verder langs de oever opgesteld stond. Rond het middaguur naderde ons tweetal zo de eerste automatische sluis van hun leven. No, wiens vertrouwen in de techniek uitsluitend onder doet voor zijn vertrouwen in zijn eigen stuurmanskunsten, minderde amper snelheid. - Middels intricate berekeningen waarbij de snelheid van elektronische signalen, de stuwing van het schip en de kracht van het water gemiddeld werden, deze vervolgens gedeeld door het aantal liter vloeistof dat uit de sluis gepompt diende te worden met eventueel tegen verkeer als grote onbekende - was No op deze snelheid uitgekomen. Het was dan ook zeer tot zijn ongenoegen dat er bij aankomst bij de sluis nog geen enkel teken van bedrijvigheid te bespeuren was. Ook het lichtsignaal dat doorgaans, bij de ingang van de sluis, het te schutten schip vertelt dat aan haar ontvangst gewerkt wordt, zweeg in alle talen. Kortom, de Letta werd totaal genegeerd. file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR01.htm (2 of 4) [9/16/2002 2:51:23 PM]

Ecluse

Zonder een aanlegmogelijkheid in zicht dobberde ons tweetal enige tijd doelloos rond in de kolking van de tegen de sluisdeuren opstuwende stroom. Na verloop van tijd voelde No zich gedwongen tot de, voor hem zeer onplezierige conclusie, dat mogelijk de techniek hier gefaald had. Terugvallend op zijn ongeëvenaarde vaarkunsten koerste hij de Letta wederom in de richting vanwaar zij gekomen waren. Nogmaals volgde hij de instructies van de vaarkaart tot op de letter en voer, ditmaal de kamera detector op slechts drie haren na missend, het parcours van voren af aan. Met aangepaste rekenkundige grootheden berekende hij een nieuwe kruissnelheid en koerste, ditmaal bijkans stapvoets, opnieuw op de sluisdeuren af. Al weer zonder resultaat. Nadat ook de derde en de vierde poging verstoken bleven het gewenste resultaat was het Bets beurt. Deze zweert, bij gebrek aan statistisch inzicht en aangeboren afkeer van alles wat met cijfers te maken heeft, bij de persoonlijke aanpak. Naast de afwezigheid van aanlegmogelijkheden bij deze sluis, bleken ook de oevers hier bijzonder ontoegankelijk. Dus, met Bet in de voor haar inmiddels bekende positie, bungelend aan de boegspriet, stuurde No de Letta onverschrokken tot vlak bij de sluismuren. Als een ware geveltoerist boorde Bet haar gemanicuurde tentakels in het halfvergane gesteente en wist zich daarmee ternauwernood houvast te verschaffen aan de bijkant verticale muur. Met de vasthoudendheid van een berggeit maar helaas zonder bijbehorende elegantie, sjorde zij zich naar hoger sferen. Boven aangekomen trof zij een kompleet verlaten sluiswachtershuisje. De sluis leek inderdaad volautomatisch, zelfs zonder de mogelijkheid hem, in geval van nood, handmatig te kunnen bedienen. Naar binnen turend door de vuile ramen ontwaarde zij wel een aantal knoppen. Bij vorige sluis bezoeken had zij deze wel bediend zien worden door minder door afwezigheid schitterende sluiswachters. Ook ontwaarde zij een telefoon die mogelijk zou kunnen dienen mocht zij onverhoopt toch niet de juiste volgorde van de knoppen in het hoofd hebben. Het snode plan om dan maar eigen sluisrechter te spelen, was geboren. Na wat onvruchtbaar gemorrel aan de deur verlegde zij na enige tijd haar aandacht naar een klein raampje. Zij stond juist met zichzelf te overleggen hoe zij dit het beste van het glaswerk kon ontdoen, toen zij een R-viertje over de dijk aan hoorde knorren. Zich wel bewust van het feit dat inbraak pas geldt als misdaad indien men betrapt wordt, wendde zij, gemaakt ontspannen, de schuldbewuste blik in de richting van het naderende voertuig. In afwachting van zijn passeren veegde zij zich wat vuilresten van de schoenen en liep, de naderende passant de rug toekerend, nogmaals de lengte van de sluis. Haar door criminele intenties gespitste gehoor maakte haar attent op het feit dat de auto vlak achter het sluishuisje tot stiltand moest zijn gekomen. file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR01.htm (3 of 4) [9/16/2002 2:51:23 PM]

Ecluse

De sluiswachter. Zijn lunchpauze zat erop. Sluis automatisch? Ja, dat was men wel van plan geweest maar daar was men nog niet aan toegekomen. Hij was als sluiswachter daarentegen wel belast met het uitgeven van de afstandsbedieningen die toegang moest geven voor de automatische sluizen die verderop wel degelijk in de vaarroute waren op genomen. Heel simpel. Bij het naderen van de sluis richt men de afstandbediening op de daartoe aan de oever opgestelde kamera-detector. Deze geeft het signaal door aan de sluis, die zich op dit commando begint te ontledigen, waarna de deuren zich openen. Eenmaal in de sluis trekt een der opvarende dan aan een blauwe stang, waarna de deuren zich sluiten en de sluis zich vult met water. Bij het verlaten van de sluis dient men wederom aan de blauwe stang te trekken teneinde de sluis ontvankelijk te maken voor het volgende signaal. Aan alles lijkt gedacht Bij het opstellen van deze constructie is echter toch een klein detail over het hoofd gezien. Men heeft, bij voorbeeld, verzuimd zwanen van een afstandsbediening te voorzien. Dit had tot gevolg dat, bij de eerste de beste werkelijk automatische schutting, de Letta door twee zwanen bijna de sluis ingeduwd werd. De dieren werden, waarschijnlijk door het schaarse vaarverkeer in dit seizoen, klaarblijkelijk verstoken van een door hen zeer gewaardeerde lekkernij. Hun gourmet maaltijd bestond uit de begroeiing van de sluismuren. Slechts door de, voor schutting noodzakelijke, tijdelijke lediging van de sluis, werd hun waterige versie van Paul Bocuse toegankelijk.

Zich er overduidelijk van bewust dat hun restaurant er beperkte openingstijden op nahield, graasden zij driftig snavelend, ijlings de sluismuren af. Men kon, als men goed oplette, hen zachtjes hun drijfvermogen horen vervloeken wat er verantwoordelijk voor was dat zij het vederlichte achterlijf niet onder het wateroppervlak konden dwingen. Dit had tot gevolg dat op een gegeven moment hun halzen tekort werden voor de maaltijd, waarna zij geduldig ronddobberden tot de deuren zich weer zouden openen. Tegelijk met de Letta, stoomden zij de sluis weer uit.


Knul & wijffie

Knul En Wijfie november 1996 Een Binnenschip als Bijboot Als bij autopsie zou blijken, dat de hersenen van iedere watersporter enigszins aangetast zijn, zou dat niemand mogen verbazen. Het zou slechts bevestigen wat menig landrot sinds lang vermoedt en voor de watersporters zelf sinds mensenheugenis als vaststaand feit ervaren wordt. Mocht dit heugelijke feit U als lezer toch onverhoeds verassen, behoeft U voor confirmatie van deze waarheid slechts een willekeurig maandblad voor watersporters op te slaan. Het bewijs hiervoor valt trouwens ook af te leiden uit de meest karakteristieke bezigheden van de doorsnee watersporter. Zeg nu zelf, zou iemand van wie de hersenen niet op het punt staan te desintegreren het in zijn hoofd halen om zich vrijwillig nat en koud te laten worden, om tegen enorme kosten, heel langzaam nergens heen te gaan? Wat begon als een dag als alle andere, bleek binnen afzienbare tijd ook een dag als alle anderen te worden. Met als enig verschil de snelheid van het water. Het water van de Saone was al enige tijd doende de vriendschap van de Perkins voor zich te winnen. Zij nam hem aanhoudend bij de hand en stond hem terzijde bij het kwijten van zijn taak. Perkins, niet gewend aan dit soort tedere gebaren, liet zich deze met grote gewilligheid aan leunen. Met immer stijgende snelheid stuwde dit nieuwe liefdespaar de Letta langs de oevers. Zo'n tien minuten na het vertrek van de prachtige aanlegplaats in Trevoux deed een doffe knal uit het binnenste van onze hooggewaardeerde Perkins ons tweetal echter bevroeden dat hij, zoals wel vaker de laatste tijd, zijn tanden in een V-snaar had gezet. Eén blik in de machinekamer bevestigde dit redelijk voor de hand liggende vermoeden. Waar onze varensgezellen niet van op de hoogte waren was dat dit een logisch gevolg was van de zich verdiepende passie tussen de twee geliefden. Zij weten de intense hitte van de Perkins slechts aan een simpel technisch mankement. Normaal gesproken draait Captain No voor dit klusje zijn hand niet om en klaart hij het in volle vaart. Alhoewel No en Bet het object van haar hartstocht op dat moment nog niet onderkenden, was ook hun duidelijk dat het water, gezwollen in haar file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR02.htm (1 of 4) [9/16/2002 3:02:38 PM]

Knul & wijffie

passie, niet zo volgzaam was als anders. In dit geval leek het hen dan ook raadzaam de snelheid uit het schip te halen totdat Perkins weer op adem was. Routineus gingen No en Bet op zoek naar een geschikte plek om het euvel volle aandacht te kunnen geven. Een op het oog zeer geschikte plek diende zich spoedig aan. Hoewel de steiger op het eerste gezicht een wat gammele aanblik bood leek zij ons duo voldoende houvast te kunnen bieden voor een oponthoudt dat hooguit vijf minuten zou behoeven te duren. Terwijl No met vaardige hand de Letta richting de gewezen steiger stuurde, stond Bet even bedreven met een landvastje als No met de stuurinrichting, klaar om af te meren. Niet ver daarvandaan echter, zaten de bewoners van een tot doorzonwoning omgebouwd binnenvaartschip, hun verrichtingen met argusogen te aanschouwen. Toen de bedoeling van ons aanleggend tweetal tot de familie Doorzon doordrong, stelden zij alles in het werk hen daarvan te weerhouden. Met een waterval aan onbekende Franse termen, voorzien van weidse gebaren ondersteund door akoestische effecten, werd ons tweetal duidelijk gemaakt dat de restanten van de steiger niet bestand zouden zijn tegen hun tonnage. Vrijwel zeker zouden deze met donderend geraas bezwijken en zou zo de wereldreis een uiterst onbevredigende wending nemen. Deze dramatische raad ter harte nemend, werd uitgezien naar een acceptabel alternatief. Door de bereidwilligheid van de bewoners en ook omdat de verbouwing de robuustheid van het binnenvaartschip niet had kunnen verhullen, was het pleit snel beslist. De doorzon woning zou uitkomst kunnen bieden. Nadere inspectie van de nieuwe (tijdelijke) buurboot leverde een naar decadentie riekend schouwspel. Het eens zo trotse, (van origine Nederlandse) binnenvaartschip was inderdaad op kunstige wijze tot drijvend condominium omgebouwd. Kompleet met kunstgras op het achterdek waar als enige concessie tot het schipperswezen een teakhouten dektafel figureerde. Wel werd deze bijkant aan het zicht onttrokken door een rijke voorraad schitterend geslepen kristallen glazen welke in aantal alleen overtroffen werden door het aantal flessen met de meest uiteenlopende exotische dranken. De zich voor zeelieden uitgevende bewoners bleken even gastvrij als dat zij behulpzaam waren geweest en noodde ons tweetal aan boord voor een aperitief.


Knul & wijffie

Even zelden als No zich ooit heeft laten weerhouden van een klus die diende te gebeuren heeft Bet zo’n uitnodiging ooit afgeslagen. Zo zat zij even later met tuterende oren tussen een viertal kwetterende Fransen. Het duurde even voordat het haar opviel dat dit gekwetter eigenlijk slechts uitging van één van de dames, maar die produceerde dan ook voldoende conversatie om de rest van deze sociale verplichting te verschonen. Tijdens het gekwetter speelde deze dame het ook nog klaar om de meest exquise hapjes tevoorschijn te toveren. Waar zich het ene moment een in krokant gebakken spek gewikkelde dadel bevond, lag het volgende moment een zacht geroosterd toastje met gerookte zalm. Zo bekroop Bet, via een lichte salade met warme geitenkaas en onder het genot van een glas champagne, de indruk dat zij deze mensen al jaaaren kende. Nog voordat No aan boord kwam om zijn deel van de lekkernijen voor zich op te eisen, kon Bet hem in steno op de hoogte brengen van antwoorden op de meest prangende vragen; Zij heette Nana (wat in het Frans zoveel betekent als ‘wijfie’), hij Guy (in het Engels het woord voor ‘knul’). Zij was vijftien jaar zijn junior en hij was op 120 dagen na gepensioneerd (but who’s counting?!), na een vruchtbaar werkzaam leven in de bestuurlijke kant van het onderwijs; zij secretaresse in het PR gebeuren van het vakbondswezen. Niet dat No dat allemaal interesseerde maar anders zou ze hem dat allemaal toch nogmaals uit gaan leggen. No wekte niet de indruk dat hij bestand zou zijn tegen een dergelijke spraakwaterval. Toen No en Bet, even vrij in het delen van hun toekomst plannen als Knul en Wijfie met hun ‘apero’s’ (zoals de Franse aperatief liefkozend wordt afgekort) vertelden dat zij op weg waren naar Lyon om daar de Letta een week lang aan haar lot over te laten, onstond opnieuw een lichte paniek. ‘Ja’, zij zagen ook wel dat de Letta een volwassen schip was. ‘Ja’, zij zagen ook wel in dat zij bijkant oud genoeg was om te stemmen. Maar dat was voor hen nog geen reden om zo’n schone dame een week lang in de verdorvenheid van de grote stad de vrije teugel te laten. Het gajes wat daar rond liep zou haar ongetwijfeld weten te verleiden tot vreemdgaan. En bij gebrek daaraan zou toch zeker bij onze terugkomst wel meer aan het schip ontstolen blijken dan haar maagdelijkheid alleen. Met deze en andere steekhoudende argumenten en met een nimmer aflatende vloed van eeuwig stromende apero’s, wisten Knul en Wijfie ons tweetal voor deze misstap te behoeden. Al snel werd overeengekomen, dat de ligplaats die ons duo zo opportuun in de schoot geworpen werd, stellig verkiesbaar was boven alle onheil van de metropool. file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR02.htm (3 of 4) [9/16/2002 3:02:38 PM]

Knul & wijffie

Zoals voor iedere zich ontwikkelende relatie geldt, deze gedijen het beste als men ze met rust laat. In de dagen dat Perkins vrijaf had intensiveerde zich de ontluikende liefde tussen hem en de Saone dan ook ongebreideld.. Het water werd steeds onstuimiger in haar liefdesuitingen. Menigmaal trachtte zij de geketende Letta, in wiens ingewanden haar geliefde zich bevond, los te scheuren van de ligplaats om hem in de armen te kunnen sluiten. Al gauw bereikte het water snelheden van wel 8 knopen en zelfs meer louter en alleen om dit doel te kunnen bereiken. Als bekende in de omgeving had zij de beschikking over allerlei soorten hulptroepen en schroomde niet deze in te zetten. Hele bomen sleurde zij mee om haar bij te staan in het bepleiten van haar zaak. Daar ons varensduo inmiddels wel begrepen had dat tegen dergelijke begeerte geen kruid gewassen is hadden zij besloten het heetst van de passie rustig af te wachten. Zo liep het oponthoud wat in het logboek gepland stond voor vijf minuten, al gauw uit tot een week of drie. Zoals later zou blijken zou dit eerste uitlopen van de planning van dagen tot weken herhaald worden met weken die zouden groeien tot maanden. Dat maanden zelfs uit zouden kunnen lopen tot jaren had echter zelfs dit trage tweetal niet voorzien.


Bocuse

Bocuse november 1996

Bocuse, of het Culinaire Circus Het oponthoud genoten aan de zijde van de doorzon woning liep, zoals gezegd uit van vijf minuten tot wel drie weken. Niet dat dit als ergerlijk werd ervaren. Dit bood ons varenduo de gelegenheid de gastronomische geneugten van de omgeving aan een nader onderzoek te onderwerpen. Zo wordt het al oude familie restaurant van meesterkok Paul Bocuse aangeprezen als hebbende een eigen aanlegsteiger en bejubelt de Michelin gids de gerenommeerde eetgelegenheid met wel drie sterren en vier ‘couvertjes’ in beide categorieën de hoogst mogelijke lof. De eerste aanbeveling houdt in dat de keuken zeer verfijnd is (en tevens dat per couvert tussen de 500 en 1000 francs uitgetrokken dient te worden. De tweede dat het hier een restaurant ‘tres agréable’ betreft. Om de door Knul en Wijfie geboden gastvrijheid te vergoeden, alsmede hun eigen nieuwsgierigheid naar een dergelijk etablissement te kunnen bevredigen, werd besloten gevieren dit gastronomisch onthaal te ondergaan bij wijze van afscheid. In voor ‘boaties’ ongebruikelijk nette kleding gehesen ondernam het kwartet de korte reis naar het culinaire circus. Wijfie vooral genoot er zichtbaar van haar wederhelft weer eens in het net gestoken te zien. Voor de gelegenheid had zij zelfs zijn zeldzame witte overhemd opgraven en ook gestreken. Waarom zij het zelden opbracht om hem daarin te hullen lichtte zij bij stukje en beetje toe. Het bleef zelden langer dan vijf minuten wit hield zij vol. No en Bet dachten nog; ‘Dat zal bij een volwassen vent toch zo’n vaart niet lopen?!’ Bereids bij het voorgerecht konden zij echter de waarheid van Wijfie's stelling getuigen. Wat voor menig genieter slechts een onschuldige ‘chaussee’ in een saus van zacht in verse kruiden gesmoorde tomaten was, ontaardde in een voor het witte overhemd maar al te bekend drama. Nog voordat de eerste hap de weg naar de lippen had voltooid, plofte de hele ‘chaussee’ die, onopgemerkt door de gulzige eter, aan de vork was blijven kleven, terug in de achtergebleven tomaten brei. De tomatenbrij duidelijk onvoorbereid op deze plotselinge terugkeer, schrok hier file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR03.htm (1 of 2) [9/16/2002 3:06:54 PM]

Bocuse

klaarblijkelijk dermate van, dat het zich een goed heenkomen zocht. Het sprong de eter dan ook om de hals en kleefde zich daar stevig vast aan het geboden hagelwitte oppervlak. Haastig toesnellende obers gewapend met grote servetten en flessen spuitwater ten spijt, werd onze disgenoot gedwongen tot het dragen van een zacht rood overhemd. Met alle oefening die het verleden hem en zijn wederhelft reeds geboden had, legden zij zich spoedig bij de gegevenheden neer. In de rust dat het kwaad nu toch bereids geschied was, verliep de rest van de maaltijd in een gepaste sfeer van ontspannen genot. Dit genieten betrof overigens eerder het circus dan de maaltijd. Het eten getuigde ontegenzeggelijk van een besliste kwaliteit. Zij hadden zich bij het bepalen van hun keuze laten leiden door de suggesties van de chef zelf. Deze prees echter met grote stelligheid een ‘voilaille de Bresse’ aan, wat bij nadere inspectie niets anders bleek te zijn dan kip in een zout jasje.

En kip is kip tenslotte. Maar het circus eromheen maakte de belevenis meer dan de moeite waard. De chef zelf, in ijselijk wit keuken uniform kompleet met een halve meter hoge ‘toque’, maakte regelmatig zijn ere ronde door de zaak. Zo vaak was hij tussen zijn gasten te vinden dat het vermoeden rees dat de prestaties uit de keuken niet uitsluitend zijn eigen verdienste betrof. Een lichtelijk verdwaasde blik in zijn ogen deden een beginnende dementie vermoeden. Waarschijnlijk was dat dan ook de aanleiding dat hij zich zo vaak in de eetzaal en zo weinig in de keuken bevond. Met een beetje fantasie ziet men dat zo voor zich. Wellicht overtuigt het keuken personeel hem er iedere keer dat hij zijn voormalig werkterrein betreed, van dat het hoogtijd wordt ‘eens een rondje door de zaak te maken’. Goedmoedig accepteert de oude baas deze suggestie als een goed idee. Wollig draait hij zich dan om en begint weer van voren af aan met het schudden van handen, in ontvangst nemen en geven van complimenten. Maar, het was waarlijk een bijzondere avond.


Lyon-Schade

Lyon / het Schaamteloze Schip November 1996Na het vorige gastronomisch intermezzo bleek de maand oktober alweer bijna voorbij. De tijd was dus gekomen dat ons reizend duo besloot dat de twee geliefden voldoende tijd voor zich alleen genoten hadden. Door de gevestigde orde in de relatie leek het vaarwater zo op het oog inderdaad een weinig gekalmeerd. Zij besloten dan ook de reis eens voort te gaan zetten en koersten richting Lyon. Dat de liefde bekoeld zou zijn bleek echter slechts een tijdelijke schijn. De Saone was meer dan verheugd haar minnaar opnieuw te mogen begroeten. Zij genoot er zichtbaar van haar golven weer gekieteld te voelen door de krachtige schroef gestuwd door haar geliefde. Waarschijnlijk uit jalousie dat Perkins een geliefde had en de Letta zelf het zonder moest stellen besloot ook het schip een romance te initiëren. Nu moet de lezer weten dat de Letta valt op kades, meer dan op haar soortgenoten. Dit blijkt duidelijk uit het feit dat, terwijl zij toch een innige vriendschap had ontwikkeld met het noeste binnenvaartschip van Knul en Wijfie het nimmer verder gegaan was dan dat. Dat was slechts een vriendschap en die vriendschap was en bleef platonisch. Logica dicteerde dan ook dat zij voor het botvieren van haar lusten een robuuste kade uit zou zoeken. Waarschijnlijk opgewonden door de passie die zij in haar binnenste ontwaarde viel haar blik al snel op een in haar ogen begeerlijk object. Nog geen tien minuten in de richting van Lyon bevindt zich een doorgaans zeer aimabele sluis. Dat deze waterhoogteoverbrugging ons tweetal problemen opleverde was dan ook de sluis op zich niet aan te rekenen. Daarvoor waren een tweetal andere boosdoeners aan te wijzen. Enerzijds was daar de nog steeds oplaaiende passie


Lyon-Schade

tussen Perkins en het water van de Saone die met zijn tweeën voor een ongekende aantal knopen zorgden. Anderzijds was daar een niet al te attente sluiswachter die op het moment van aankomst een discrete radio stilte betrachtte. Besloten werd dan ook het schip voor enkele minuten af te meren om zo de sluiswachter in de gelegenheid te stellen zijn keel te schrapen en ons tweetal van repliek te dienen. Zoals immer besloot No daarvoor de rechterkade aan te doen. (Stuurboord voor de varende lezer). In eerste instantie leek dat nog een acceptabel streven. Wat echter door de hoge waterstand aan het oog onttrokken werd, was dat het water niet alleen met oorverdovende snelheid langs, maar zelfs onder de kade door spoelde. De verwachtte luwte waar No op rekende bij het afmeren schitterde dan ook in zijn afwezigheid. Dit was kennelijk de kans waarop de nu bijkant hitsige Letta gewacht had. Met een heftig, bijkant orgastisch gekreun stortte de Letta zich op de robuuste, plaatstalen kade, als ware hij een lang verloren gewaande geliefde. In vervoering gebracht door haar enthousiasme, deed de roestige kade op zijn beurt, verwoedde pogingen de blanke romp van de Letta in haar geheel te omarmen. In zijn honger haar totaal te bezitten, scheurde hij haar gedeeltelijk de stootrand van het lijf en schaafde hij op diverse plaatsen, met zijn ongepolijste oppervlak, de satijnglans van haar huid. Perkins ondertussen, heel wel wetend dat deze liefde gedoemd was tot falen, streed uit alle macht de afstand tussen de twee onwaarschijnlijke aanbidders te vergroten. Zijn eigen liefdes relatie met de Saone deed op dat moment weinig om de situatie te verbeteren. De Saone namelijk, koos op dat ogenblik duidelijk de zijde van de kade. Het water deed haar uiterste best het intieme moment van de twee minnaars zo lang mogelijk te laten duren. Uiteindelijk was de overwinning, weliswaar met de grootst mogelijke moeite, voor Perkins. Hij wist de Letta ternauwernood te bevrijden uit de houdgreep die de verliefde kade op haar had en manoeuvreerde haar met de grootste krachtsinspanning terug naar het midden van de sluis.

De Letta als Speedboat De sluiswachter had reeds snel na zijn ontwaken de penibele situatie van het schip ontwaard en had zich gehaast de sluisdeuren te openen. Eenmaal in het midden van de vaart liep de ranke romp van onze dierbare Letta minder gevaar en droeg zij ons tweetal gewillig verder op de stroom. Na het verlaten van de sluis had het eerste liefdespaar de vrije hand en droeg het ons varensduo met grote spoed richting wereldstad.


Lyon-Schade

Zelfs Kapitein No met al zijn zee ervaring was nog nimmer met een vergelijkbare snelheid ergens heen getransporteerd. Het hoge water liet alom duidelijke sporen achter. Huizen die voorheen beschikten over eigen aanlegsteigers zagen zich genoodzaakt zich nu van een roeiboot te bedienen om de voorraadkelders te kunnen bezoeken. Menig vakantiehuis had natte voeten en van de bomen aan de waterkant was slechts de kruin als struik nog zichtbaar. Zo ijlde onze Letta wiens topvermogen tot op dat moment was vastgesteld op hooguit 8, met een snelheid van wel 16 knopen richting metropool. Zij flitste onder bruggen door. Een ‘en passant’ gepasseerde parkeergarage die nog vorige maand wel drie verdiepingen had geteld, had er nu nog maar eentje ter beschikking. De rest deed dienst als balzaal voor de vissen. De Saone leek in haar verliefdheid wel bijzonder bezitterig te worden. Zij deed haar uiterste best te voorkomen dat haar geliefde weer aan de ketting zou worden geslagen. De anders overvloedig aanwezige aanleg- en wandelkades die de rivier gewoonlijk sierde werden door het door passie gewassen water geheel aan het oog onttrokken. Veel van dit al ontging onze opvarenden echter ten ene male door de ongebruikelijke snelheid alsmede de onbekendheid van het terrein. Eén seconde waanden zij zich in een eeuw geleden toen zij plots een bediende in middeleeuwse kledij een immens tapijt zagen luchten over het balkon van een hoekpand ergens midden in de stad. Eén verdieping lager stond een jongeling met lange haren en ballon shorts met opgeheven hand iets te verhalen aan een voor de kijker verborgen persoon. Het een zowel als het ander bleek alras een mirage van het zuiverste water. Eén van de beroemde ‘trompe l’oeil’(s)’ waar Lyon zich op kan beroepen. Voor diegene die Lyon uitsluitend kennen van de opstoppingen die het biedt richting de meer zuidelijke Franse steden; laat je auto in de file (een Nederlands voertuig kan dat tenslotte wel alleen af, hij heeft oefening genoeg!) en bezoek de stad! Het is werkelijk meer dan de moeite waard. Neem Bet, toch een doorgewinterde Parsienne bij uitstek zou bijna wensen destijds niet Parijs maar Lyon te hebben aangedaan. Buiten de in werkelijkheid niet bestaande vergezichtjes op de gevels, telt de stad een rijk Romeins erfgoed. Zo bevindt zich op de rechteroever van de Saone een zeer goed geconserveerd restant van een Romeins theater. Destijds gebouwd voor 8.000 man en reeds een weinig later aangepast om een kleine 23.000 gasten te kunnen zetelen, is het heden ten dagen nog steeds een indrukwekkend bouwwerk om file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR04.htm (3 of 6) [9/16/2002 3:18:49 PM]

Lyon-Schade

te zien. Wat ook onvergetelijk is om mee te maken is de intrede van de derde rivier. Lyon, zo zeggen de Lyonesen, wordt doorkruist door wel drie rivieren. De Saone die van boven komt, de Rhone die zich vanuit het oosten bij haar voegt en vervolgens de Beaujolais, die midden in Lyon ontspringt. Eenmaal per jaar zo halverwege de maand November wordt zij aangevuld met de vruchten van een nieuwe oogst en laat zij haar drank rijkelijk vloeien. Deze laatst genoemde stroom bepaalt zich echter niet uitsluitend tot de daartoe vervaardigde kanalen. Even overvloedig gutst zij door de straten die op andere momenten van het jaar slechts aan auto’s, motoren en voetgangers zijn voorbehouden. Het is zo’n dag waarop de ook in Lyon veelvuldig aanwezige clochards met zijn allen een thuiswedstrijdje spelen. Overal staan stalletjes met Noveau, Village en Primeur ??** en alom muziek en jolijt. Niet dat deze muziek zich door iets anders zou laten leiden dan door zuiver enthousiasme. Van enige harmonie in de muziek kan dan ook niet gesproken worden, echter van harmonie onder de mensen des te meer. Drank verbroedert, dat weet een ieder. Dan is er ook nog ‘la fête de la lumière’ waarbij de communale straatverlichting het in stedelijke samenzwering af laat weten en de stad verlicht wordt door de bewoners zelf. Dit ter ere van een wonder dat de stad bijna een eeuw geleden bezocht. Men heeft toen gebeden om verlichting van de zwarte pest. Eenmaal verleend had men belooft, zou men kaarsen branden voor het raam om uiting te geven aan de onmetelijke dankbaarheid. De huidige bevolking van Lyon lost nog steeds trouw ieder jaar weer de belofte van hun voorvaderen in. Het is, vooral vanaf het water, een betoverende aangelegenheid. En er is nog iets wat de stad uniek en eigen maakt. De ‘traboules’. Lyon, van oudsher de zijdestad van het continent, liet het vervoer van haar kostbaarheden niet zomaar aan het toeval over. De eenmaal geweven stoffen die tussen de ‘quartiers’ getransporteerd moesten te worden verdienden de grootst mogelijke voorzichtigheid. Zo zijn overdekte passages ontwikkeld die, alhoewel vaak aan huizen vast gebouwd en zich aldus soms op privé bezit bevindend, nog steeds deel uitmaken van de openbare weg. Deze passages dienden de kostbare stoffen te beschermen tegen de verkleurende elementen van de meedogenloze zon alsmede file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR04.htm (4 of 6) [9/16/2002 3:18:49 PM]

Lyon-Schade

dekking te verschaffen tegen de ook daar zo af en toe neerdrensende regendroppels.

Joué l’andouille Al dit betoverende openbaarde zich niet in één dag aan ons varend duo. Die dag dat zij de stad binnen voeren was al dit moois en zelfs de gedachte daaraan verre van hen. Zoals gezegd waren zij de ene kant van de stad binnen gescheurd als waren zij passagiers op een wedstrijdboot. De aanleg plaats bij uitstek die No had uitgezocht bevond zich echter aan de andere. Zo hebben zij eerst de stad doorkruist en kwamen toen aan het ontmoetingspunt waar de mannelijke Rhone zich bij de vrouwelijke Saone voegt. De Rhone, zo had No besloten, moesten zij halverwege opvaren om een geschikte afmeerplaats te kunnen veroveren. Een ieder die ook maar een half verstand heeft kan op zijn vingers natellen dat als de top snelheid van de Letta normaal gesproken acht knopen bedraagt en zij met wel zestien knopen binnenliep, dit weinig ruimte liet voor manoeuvreren. Toch, eigenwijs, de Rhone opgedraaid. Op volle kracht lieten zij de arme Perkins draaien. Toch al enigszins uit het lood door zijn nog verse romance met de Saone had de arme motor daar een zware dobber aan. No vroeg het uiterste van zijn krachten en Perkins gaf alles wat hij had. Vol gas stoomden zij de Rhone op. Perkins werkte zich in ’t zweet. Slechts een halve knoop vooruitgang boekten zij afgemeten over land. Een paar maal initieerden zij een aanleg manoeuvre. Iedere keer weer werden zij terug gefloten door de diepte meter. Wat later pas zou blijken trachtten zij keer op keer aan te leggen aan een onlangs onder water gelopen wandelkade. Een uit het niets opdoemende patrouille boot bood uitkomst. Een rubberboot met een tweetal in strak uniform gestoken jongelingen kwam ons tweetal vragen wat er van hun dienst was. Bet, zoals gewoonlijk de woordvoerster bij uitstek lij hen voor dat het einde van de dag toch ras nader schreed en dat zij beiden met hun vaartuig een goed heenkomen zochten voor de nacht. In rap Frans werd haar toen uitgelegd dat er een keur aan toeristische aanlegplaatsen op de Saone voorhanden was en dat zij toch werkelijk rechtsomkeert dienden te maken. Opeens faalden Bet alle Franse woorden. Van wat de Heren daar vertelden begreep zij toch werkelijk geen woord. Door de gure wind toch al enigszins ontmoedigd probeerden zij het nog een keer. Als zij dan toch maar één nachtje dachten te blijven zouden zij kunnen vragen of zij aan de beroepsschepen iets verder op af zouden mogen meren. Ook die woorden begreep Bet niet. Ten einde raad (ze wilden echt naar binnen, het was bitter koud!) zeiden zij toen hen maar te volgen. Even verderop vonden zij voor hen een kade: een koning waardig. De tot op de dag van vandaag ongeïdentificeerde patrouille boot was met de krachtige motor file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR04.htm (5 of 6) [9/16/2002 3:18:49 PM]

Lyon-Schade

reeds vooruit gesneld. Op de kade stonden beide heren klaar een trosje in ontvangst te nemen. Met deze vaardige hulp vakkundig afgemeerd gaven zij de opvarenden enige uitleg. Deze kade was bestemd voor rondvaartboten maar aangezien deze met een dergelijke stroom toch niet uitvoeren kon ons tweetal hier, wat hun betrof, rustig even liggen. Met een zwaar Duits accent mompelde Bet ‘Wie, Wie!’ en pruttelde daarna nog iets over een motor storing. Zodra die opgelost zou zijn waren ze weg. De heren haalden berustend de schouders op. Zij hadden zich keurig van hun taak gekweten en vonden het allang best. Diegene die morgen hier dienst zou hebben moest het verder maar bekijken. Voor vandaag zat hun taak erop en hadden zij hun chocolademelk eerlijk verdiend. Wat ons betreft dronken ze een glas champagne! De kade was zo’n vijftig meter breed. Met een monumentale trap naar boven gaf zij toegang tot een royaal plein, waarop een fontein, uitsluitend voor hun genoegen en vermaak, water spoot. Dan hoog en dan weer laag. Beneden aan de kade was een privé deur voor een lift zodat de arme sloebers de trap niet op behoefden te sjouwen. Of af, met proviand. Ook was er een ingang naar een parkeergarage. Helemaal voor hen alleen. Dat de een buiten gebruik was en de andere gesloten deed niet ter zake. Het is het gebaar wat telt, nietwaar? Een eenmaal aangesproken straatveger bleek met alle plezier van de wereld bereid het huisvuil van de boot op te halen. Hem betalen voor zijn diensten was hem zijn eer te na. Zwaar beledigd liet hij de zak weer zakken. Als het zo moest. . .! dan maar niet. Zij behoefden voortaan uitsluitend het huisvuil zichtbaar voor hem neer te zetten. Hij zou het dan naar boven vervoeren en het naar behoren verder transporteren. Hadden zij maar naar hem geluisterd! Te benepen echter in de ‘voor wat hoort wat’ mentaliteit zagen zij zich ondanks het royale aanbod van de gemeentewerker genoodzaakt zich zelfstandig van hun huisvuil te ontdoen. Met alle gevolgen van dien!Een van de weinige eigenschappen die No en Bet delen is hun vaardigheid in het op een hoop of stapel vegen van een bende rotzooi en vervolgens tevreden vol kunnen houden dat het netjes is aan boord.


Op Zee

Eerste Dagen Op Zee april 1998 Afscheid van Rien & Margo Zo, we zijn net binnen gelopen in Carry le Rouet. De eerste dag op volle zee zou je kunnen zeggen. De overtocht van Le Grau du Roi naar Sainte Marie de la Mer stelde niet veel voor in vergelijking. Dat was kinderspel. Dat was een heerlijke dag, zonnetje, windje en een zeer kalme zee. Vandaag heeft men besloten Bet eens kennis te laten maken met de ware aard van zeilen. Met uitvaren was er al een behoorlijke wind waardoor No ruimschoots zijn favoriete bezigheid kon aanvangen: schreeuwen tegen Bet. De reden die er op dat specifieke moment aanleiding toe geeft is dat de storm van de afgelopen dagen zijn weerklank nog vindt in de zee. Dus, eenmaal buiten gaat de Letta flink tekeer. Zij springt en danst als een jong veulen. Zij lijkt als een kind op het strand te proberen ‘onder de golven door te duiken’. Allengs begint Bet te begrijpen, toegegeven zij is wat traag van begrip, waarom zo weinig van het vrouwvolk zich laat overhalen tot het lijden van een zeemans bestaan. Want nog nauwelijks zijn de landvastjes gelost of iedere kapitein vind ergens wel een aanleiding om te schreeuwen. Althans, iedere kapitein van ieder schip waar zich een vrouw aan boord bevindt. Let maar eens op in sluizen of bij het in en uit varen van havens. (Bij ankeren gaat het er waarschijnlijk net zo aan toe, maar is men, wellicht vanwege de over het algemeen grotere afstand, minder in de gelegenheid dit malle mannetjes gedrag nauwkeurig waar te nemen.) Maar als u goed oplet, zult u het zien; overal waar zich één of meerdere vrouwen aan boord bevinden, wordt geschreeuwd. Of het nu dochters zijn of echtgenotes, moeders of vriendinnen de kapitein zet het op een brullen. Misschien is dat de reden waarom men steeds meer boten ziet verschijnen met uitsluitend mannen aan boord. Gister nog lagen wij naast een boot met wel vijf gedisciplineerde Duitsers. Geen onvertogen woord.


Op Zee

Niet dat men tegen mannen niet zou kunnen schreeuwen, maar voor een kapitein is het zo veel minder dankbaar om te doen. Mannen beginnen namelijk niet onbegrijpend te stotteren, hulpbehoevend rond te kijken of, nog meer eer van je geschreeuw, te huilen. Mannen halen in het algemeen gewoon hun schouders op en gaan door waarmee ze bezig waren. Die gaan geen koffie aanslepen of boterhammen klaarmaken in een poging de kapitein weer op hun hand te krijgen. Evenmin zul je ze bezig zien in een kombuis, om bij vijftig graden slagzij een hartige tosti met gebakken spek, gesmolten kaas en een tomaatje voor de broodnodige vitamientjes in elkaar te bakken. Ze kijken wel linker uit! Hun zorg zou zich beperken tot het uit de voorraadkast grijpen van het eerste het beste blik (meestal witte bonen in tomatensaus) welk zij vervolgens onopgewarmd de kapitein in de schoot zullen werpen. De werkelijk service gevoelige matroos doet er een blikopener bij. Maar toch, bij het aanleggen in een vreemde haven is het wel het allermooist. Vooral als je in de gelegenheid bent getuige te zijn van een Nederlands paar dat tracht af te meren in een franse haven. In het geval van aanvaren over zee gaat zoiets als volgt. Het aanvaren vangt reeds aan op volle zee. Als de haven al uren in zicht is gaat zij op een gegeven moment in de start blokken zitten. Op de nonchalante vraag Hoe lang denk je dat het nog duurt voor we er zijn? antwoordt hij met een termijn van een uurtje. Zij kijkt het nog even aan, en steekt een sigaret op. Hij besluit vervolgens haar heel even dat genot te gunnen. Hij staat haar het eerste trekje toe en zelfs de aanzet tot een tweede. Midden in die tweede haal zegt hij dan plotseling; Ik denk dat ik toch maar vast zeil x naar binnen haal. In eerste instantie neemt zij dit voor kennisgeving aan en haalt verder. Daar blijkt de kapitein dan niet tegen bestand. Als jij de koers nu even zo houdt’ klinkt het even bevelend als ongeduldig. Zo? Welke koers is dat? Vraagt zij zich vervolgens enigszins benauwd af. Neem maar een punt op de horizon. Dat klinkt haar bijzonder onnauwkeurig. Welk punt? Vraagt zij dan ook. Maakt niet uit, houdt hem recht. Recht? Wat is recht? Recht voor wat? Vraagt zij dan weer. Blijkt dat hij heel duidelijk een eilanden groep op het oog heeft, waar hij wil dat zij hem heen stuurt terwijl hij zich van zijn edele taak kwijt. Die eilandengroep? Daar zal het toch wel niet om gaan. Het zal wel iets met wind of water te maken hebben denkt zij nog. Later, als zij rustig zitten vraagt zij dan verder. Je moet de boot gewoon recht houden zodat de zeilen klapperen dan kan ik ze binnen halen. Prevelt hij volkomen uitgeput. Ja maar waar moet ik dan op letten? Heeft dat iets met de golven te maken? Nee dat heeft niets met de golven te maken maar met de wind. Als je dwars op de golven ligt dan slingert het voordek en kan ik daar niet rustig lopen. .....Dus toch de golven denk zij berustend.


Op Zee

En dan volgt daar het binnenlopen in de vreemde haven. Zij is in zo’n geval al vier keer van het kastje naar de muur gestuurd. Eerst zouden zij zoals gebruikelijk aanleggen met de achtersteven naar de wal. Dat besluit wordt herzien, de bijboot hangt dan in de weg. Ze zullen met de neus aan leggen. Dan wordt er besloten toch maar de gasten-steiger te verkiezen, waarvoor een midden bolder nodig is. Zij van het stel dient hiervoor de nodige landvastjes en fenders in gereedheid te hebben dus raast als een dolle over het dek. Eerst voelt zij dan nog met enige opluchting het kalmeren van de zee. Ook de wind gaat vermoeid liggen tegen de beschutting van de zeewering. Dan doemt er plotseling een nieuw gevaar. Een havenmeester. Nog zo iemand die iets van varen weet. Nog een man die een vrouw ziet om tegen te schreeuwen. Van twee kanten wordt zij nu belaagd. Van twee kanten krijgt zij orders. Vooral omdat hij van het stel hem van de haven niet begrijpt vanwege een kleine taal barrière, voelt zij zich geroepen de orders van de havenmeesters te vertalen. Hij ziet daar niets in, en vrouw die orders geeft al is het slechts een vertaling. Hij van de boot negeert die orders dan ook prompt. Waardoor hij van de haven het natuurlijk gewoon iets harder gaat herhalen. Hij van de haven schreeuwt en hij op de boot schreeuwt, en ongetwijfeld is het haar schuld als met een doffe klap het touw in de schroef schiet. Zet die motor af schreeuwt hij van de haven Zet die motor af herhaalt zij in de veronderstelling dat er iets vreselijks gebeurd is. Aan het gezicht van hem op de kade te zien staan zij op het punt te verzuipen. Geeft uw seifdyqlu! Schreeuwt hij van de haven volkomen overspannen. Wat? roept zij nog. Uw seifdyqlu! Herhaalt hij zo hard als hij kan. In ieder lettergreep legt hij al het mannelijk gezag wat hij beschikbaar heeft. Zij van de boot geeft het op. Eén schreeuwende kerel is haar méér dan genoeg. Bot valt zij van de boot tegen hem op de kade uit. Het volume van wat u zegt verhogen zal mij het woord niet doen begrijpen! Ik hoor u wel maar weet niet wat dat woord betekent! Het hout!!! Roept hij van de haven tenslotte op de rand van hysterie druk gesticulerend in de richting van het roer. Dat begrijpt zij. Denkt zij. Hij van de haven wil dat je het roer om gooit! Doet zij een poging tot vertalen. Wat hij van de haven daarmee hoopt te bereiken is haar, mede omdat zij geen enkel idee heeft wat zijn bedoeling is niet helemaal duidelijk. Wat hij wilde was een pikhaak. Dat was het wat zij niet begreep. Na enig gepoer en geprik met eerst één en dan twee pikhaken, geeft hij van de haven het op. Hij van de haven wil een mes. Het in de schroef gedraaide touw dient zijns inziens doorgesneden te worden om erger te file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR05.htm (3 of 5) [9/16/2002 3:27:09 PM]

Op Zee

voorkomen. Hij van de boot ziet daar niets in. Ik kan toch net zo makkelijk mijn duikpak aantrekken en de zaak bij de wortel aanpakken. Hij van de boot is grondig Een mes! Schreeuwt hij van de kade weer nabij razernij. Duikpak bromt hij van de boot. Zij haalt haar schouders op en vertaalt de opmerkingen van de één aan de ander. Mes! Houdt de kade vol. Duikpak! Bet vindt het welletjes. U beide schreeuwende heren bekijkt het maar. Hij wil duiken jij wil een mes. Ik houd dit landvastje in mijn handen tot dat ik zinnige orders hoor. Jullie zien maar. En dan vinden ze het gek dat je weinig vrouwen ziet aan boord. Wat natuurlijk ook zou kunnen bijdragen tot het ontbreken van permanent vrouwelijk schoon op het water, is de bewerkelijkheid van de interieurverzorging van een boot. Dames, als u in uw comfortabele huizen wel eens opziet tegen de vervanging van het beddengoed, denk dan eens aan ons, arme zeevrouwen. Het in gebruik nemen van dekbedden was destijds de uitvinding voor de huisvrouw. Beddenopmaken behoorde tot de verleden tijd. Ha! Die dekbedden zijn gevuld met de zachte veren van een gans. Tegenwoordig is de gans reeds uit de veren verwijderd. Voor het gemak van de huisvrouw naar men zegt. Maar is dat wel zo handig? Was het niet simpeler geweest als men die gans gewoon had laten zitten? Dan zou men kunnen volstaan met een handje lekkers onder in de hoes. Ganzen kropen er dan vanzelf wel in. Knoopjes dicht en klaar is Kees! Nee, nu staat men uren lang te kloten met een paar vierkante meter stof en een stapel losse ganzen kleren! Thuis kunt u tenminste ruim om de stede heen stappen. Een losgewoeld dekbed ligt dan al snel weer in het gareel. Op zee is die taak iets minder simpel. Ten eerste bevind zich daar de stede bijna altijd op schouder hoogte. Het uit de losse pols uitdelen van een ordenende zwiep aan een goed gevuld gevaarte van 2 x 2 is op die hoogte al iets minder eenvoudig. Het vervangen van de dekbedhoes is echter een opgave die grenst aan het onmogelijke. Als u wilt weten hoe dat voelt, kunt u de uitdaging aardig benaderen door u met een tweepersoonsdekbed en een schone hoes op het toilet terug te trekken. Na het sluiten van de deur klimt u vervolgens op de pot –sluit u eerst de deksel want zoveel realisme dat u ook nog natte voeten krijgt valt af te raden bij een eerste poging- zodat u met de ellebogen gemakkelijk het plafond raakt. Dan kan het feest beginnen. Prop en schud. Vooral goed proppen en schudden. Wurm en duw dan nog wat, totdat u in alle vier de hoeken van de hoes een deel van het dekbed vermoedt. Bevrijdt u zelf vervolgens uit uw benarde positie en klim op handen en voeten boven op uw slaapplaats. Spreid dan het dekbed uit over het bed zodat alle vier de hoeken van de matras bedekt zijn. (Vergeet daarbij niet dat u op uw knieën dient te zitten en file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR05.htm (4 of 5) [9/16/2002 3:27:09 PM]

Op Zee

houd vooral het hoofd gebogen. Boven het bed heeft u immers slechts hooguit één meter ruimte ter beschikking!) Als het dekbed dan recht in de hoes ligt en niet met één of zelfs twee draaien halverwege, zou het goed kunnen dat u gebouwd bent uit het juiste materiaal om als zeevrouw te fungeren. Als u voor die eerste proef geslaagd bent, raad ik u aan om voor de zekerheid nog een tweede te ondernemen. Het tweede tentamen bestaat uit het doen van de was. Aangezien ik een zeer bevoorrecht zeevrouw ben mag u voor deze oefening uw wasmachine gebruiken. Om de situatie zo natuurgetrouw mogelijk na te bootsen zoekt u de kleinste kast die u in uw huis kunt vinden. Plaats hierin uw wasmachine. Stapel zoveel mogelijk rotzooi voor de deur van die kast zodat de deur net niet halverwege openkan. (Mocht de kast onverhoeds groter zijn dan uw toilet zult u toch daar weer op terug moeten vallen.) Aangezien de kast niet groot is zult u het moeten stellen met een machine die net twee en een halve kilo wasgoed aan kan. Met een beetje stouwen krijgt u er dan best dat dekbedovertrek en twee slopen in en, OK we zullen ruig doen, twee onderbroeken en een paar sokken proppen we er ook bij. Alhoewel u wel goed na moet denken bij het bepalen van de keuze wat u wassen wilt, want water is niet overal vrijelijk verkrijgbaar. Dus maak uw keuze welbewust! Als de was klaar is prutst u hem uit de machine en stopt hem in het kleinste teiltje dat u vinden kunt in huis. (U heeft tenslotte niet onbeperkt de ruimte om grote wasmanden te kunnen bergen.) Met het teiltje stevig onder een arm geklemd gaat u twee trapjes op (vier-tredige keuken trapjes voldoen daartoe uitstekend!) en klimt u uit het raam. U vervolgt uw weg via de dakgoot en zoekt een enigszins plat stuk dak op. (Voor de best voorspellende werking van deze test kunt u het beste wachten op een dag met windkracht 5 tot 6.) Op dat dak heeft u tevoren een lijntje gespannen tussen vier of vijf op stagen gelijkende, enigszins verende verticale elementen. (Ouderwetse televisie antennes zouden bijzonder geschikt zijn voor dit doel!) Die zaken tussen het wasgoed die bijvoorbeeld mouwen hebben of anderszins voorzien zijn van twee gaten, kunt u het best aan de waslijn ‘rijgen’, vooral als u gesteld bent op het behoud ervan. Ook hier geldt; als u meer dan vijftig procent van uw was weer droog naar binnen krijgt, maakt u een goede kans van slagen in de schipperswereld!


Paradijs

Paradijs (spannend en een brandweerman) mei 1998 calanque d’En Vau Zonder de pijn en moeite die het doorgaans kost om te sterven en de onzekerheid die daarop volgt of men de hemel wel zal mogen betreden hebben Bet en No de afgelopen weken in het paradijs doorgebracht.Een week lang hebben zij in de rumoerige haven van Marseille een storm afgewacht die maar niet komen wilde. Uiteindelijk zijn zij op een, wederom windstille, dag afgevaren richting de veelbesproken ‘calanques’ die zich rondom deze havenstad, die ouder is dan onze jaartelling, bevinden. Aangezien de Letta van de natuur minstens zes knopen wind verwacht alvorens zich zelfstandig te willen verplaatsen werd er wederom een beroep gedaan op de trouwe motor Perkins. De ‘wachtdagen’ die het schip in de haven lag heeft ons tweetal zich de tijd gegeven de omgeving uitvoerig te verkennen. Zo hebben zij zich toegang weten te verschaffen tot de pittoreske visserdorpjes die, goed verschanst tussen onherbergzaam gebergte doorgaans slechts te bereiken zijn middels het door No zo verafschuwde ‘wandelen’. Zij wisten zich hierin bijgestaan door de beide gebroeders Honda, die hen onvermoeibaar eerste de berg op sjouwden, om hen vervolgens in de allerkleinste versnelling weer de ontelbare haarspeld bochten naar beneden te sturen. Zo hebben zij haventjes kunnen bezoeken waar Letta zich gevoeld zou hebben als een te dikke dame in bikini. De mooiste calanques bevinden zich ten oosten van Marseille. Calanques zijn diep in de rotsen uitgesleten riviermondingen file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR06.htm (1 of 7) [9/16/2002 3:45:29 PM]

Paradijs

en die aldus omgeven worden door soms vrijwel verticale rotswanden. De rivieren die deze klus geklaard hebben werken daar al aan sinds de tijd dat tijd als concept nog niet bestond. En waarlijk, zij kunnen trots zijn op de gedane arbeid. Het resultaat is een natuurgetrouwe nabootsing van het paradijs die alle verwachtingen die men hier mogelijk van zou kunnen koesteren, benadert zo niet overtreft. De kleine calanque d’En Vau was een van de magnifiekere voorbeelden van hun meesterwerken. Met diep, kristalhelder water, wit zand op de bodem met hier en daar een schijnbaar achteloos neergeworpen, van zeewier geweven kleed. Een sterveling kan slechts hopen dat zijn dromen van deze schoonheid zijn.De rotsmuren die deze afgelegen kust valei omringen zijn vrijwel verticaal en vormen daarmee voor menig klimmer de onweerstaanbare uitdaging om en poging te wagen op elegante wijze het leven te laten. Vaak zaten No en Bet omringd door het comfort van hun eigen thuis de halsbrekende toeren van deze geveltoeristen te aanschouwen. Zij vroegen zich dan af wat deze lieden in vredesnaam bezielden om de top te willen bereiken zich daarbij bedienend van houvastjes die zelfs voor een mier nog ontoereikend zouden zijn. Op hetzelfde moment waren de gedachten van de klimmers bijna hoorbaar. Daarin verbaasden zij zich op hun beurt wat in de wereld iemand zou kunnen inspireren om op een plaats van een dergelijke uitzonderlijke schoonheid aan boord van een drijvend condo te willen verblijven in plaats van lekker de bergen in te gaan. Ieder z’n meug. Er was maar een klein nadeel verbonden aan dit aardse paradijs. De heldere doorzichtigheid van het water stelde de toeschouwer in staat alles onder het wateroppervlak, nauwkeurig en tot in de kleinste details, te onderscheiden. Van de patronen op de badmode van de rondzwemmende vakantieganger tot aan de strepen en de stippen op een vissen pak. De baai was als een tot zwembad omgebouwd aquarium. En wat moet een bootbewoner in zo’n geval doen met het meer banale afval van alledag zoals de spaghetti van gisteravond die na lange omzwervingen door donkere kanalen opnieuw het daglicht zoekt? Op zich vonden de vissen de onverwachte bijvoeding geen enkel probleem. Toch had ons varend tweetal wat moeite de baders te belasten met het rondspartelen in hun riool. Met enige moeite schoolde het duo hun ingewanden enigszins, de ontlasting van dit stelsel uit te kunnen stellen tot het daglicht wat vervaagd was. Met enige darm-gymnastische oefening gelukte het ons duo deze ontlastende beweging uitte stellen tot het vallen van de nacht waarin file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR06.htm (2 of 7) [9/16/2002 3:45:29 PM]

Paradijs

die zwemmers die zich nog in het water mochten bevinden niet belast werden met de identificatie van de ronddrijvende fragmenten. En No is bezig de vuil water tank aan te sluiten zodat we weer vrijheid van stoelgang hebben. Zoals diegene die het walhalla de rug toekeren, na er vertoeft te hebben, toekomt, was de volgende ankerplaats een nachtmerrie in vergelijking. Terugkerend op hun schreden dus richting Marseille ditmaal, meerden zij rond het middaguur af in de veel ruimere calanque ‘de Sourmiou. De lucht daar was bezwangerd met kwalijke voortekens maar helaas besteedden zij daar niet voldoende aandacht aan.Nog maar krapjes had de Letta zich geankerd of een jongeling meldde zich al zwemmend langszij. Beleefd verzocht hij de kapitein permissie zijn schip als duikplank te mogen gebruiken. Eenmaal verzekerd wetend van diens toestemming, hees hij zich aan boord. Nog voor zijn linker voet zich bij de rechter voegde krioelde het water rond de Letta plots van de nog niet stemgerechtigden. Met veel gesteun en krachtsinspanning hees de voltallige meute zich een voor een op tot het gangboord om zich even later genoeglijk op het voordek te installeren voor de middag. Alhoewel zij in het geheel niet lastig waren en men hen hun bivak niet verbood, voelde Bet herhaaldelijk een zacht verwijtende blik op zich gericht. Die blikken maakten onmiskenbaar duidelijk dat wat eigenlijk verwachtten te worden voorzien van verfrissende spijs en drank. Deze schendig van de hun omringende serene rust liep nog geenszins op zijn eind voor de volgende inbreuk zich reeds meldde. Luidkeels kondigde hij zich aan door volgas op zijn gemotoriseerde hobbelpaard door te haven heen te scheuren. Alhoewel in jaren meer volwassen dan de ongenode gasten op het schip, dwaalde het geestelijke vermogen van dit jongmens, als hij zich daar überhaupt op mocht beroepen, ongetwijfeld nog in de puberale fase rond. Alhoewel waterscooters in dit gebied ten strengste verboden zijn gingen zelfs de symbolen de borden, doorgaans toerijkend om dat soort zaken zelfs voor debielen inzichtelijk te maken, hem ver boven het verstand. Roekloos jakkerde hij met grote snelheid tussen de mensenhoofden door, hen slechts die aandacht gevend van een skiër voor een slalom. Bet roept in zo’n geval om haar handtasje wat zij vervolgens, althans in gedachten, vult met bakstenen en op de hoofden ramt. Gewoonlijk krijgt Bet met No aan de stok als zij zich geroepen voelt zich te mengen in die zaken waarmee zij, naar zijn gevoel, niets te zoeken heeft. Ditmaal echter leek het No te raken op een zeer persoonlijk niveau. Mogelijk was het te wijten aan een even plotselinge als heftige stijging van de hormoonspiegel in het bloed. Het is tenslotte niet ondenkbaar dat zoals de cyclus van een file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR06.htm (3 of 7) [9/16/2002 3:45:29 PM]

Paradijs

vrouw, invloed heeft op die van een andere, het hoge gehalte aan testosteron van de jonge jager dat van No meesleepte tot ongekende hoogte. Hoe dan ook binnen de kortste keren hing No met beide handen op de misthoorn met als doel zo de aandacht van het rondjachtende jochie op zich te vestigen. Toen hij uiteindelijk in zijn opzet geslaagd was en de knaap zich langszij bevond trok hij van leer daarbij gebruikmakend van alle handen en voeten aangevuld met een handvol welluidende Nederlandse volzinnen. Toen de slungel, als enig antwoord, No een handgebaar van eigen makelei toewierp waren de rapen helemaal gaar. No stikte zowat in de zich in zijn bloed almaar ophopende testosteron en greep in blinde woede naar de pikhaak. Hiermee haalde hij dreigend uit richting het in zijn ogen delinquente manspersoon onderwijl steeds nieuwe, nog steeds Nederlandse, verwensingen verzinnend. Het kan overbodig zijn om melding van te maken maar het gedrag van beide heren gaf weinig aanleiding tot het voeren van een vruchtbare dialoog. Toen zij uiteindelijk afscheid van elkaar namen was het begrip van elkanders standpunt dan ook nauwelijks toegenomen. Alhoewel hier wel aan toegevoegd moet worden dat na dit onderhoud junior zijn gas handel iets beter onder controle leek te hebben dan voordien. Of dit met No’s pedagogische kwaliteiten te maken had of meer een resultaat was van zijn pantomime waarin hij een gesprek met de politie uitbeeldde, zal immer een raadsel blijven. Pas ver na vieren werd ons tweetal van hun babysit functie ontheven en konden zij, zoals de planning was geweest vóór de aankomst van de ongenode gasten, de nederzetting nader gaan bekijken. De meeste zonder een woord te zeggen waren de scheeps-krakers één voor één overboord gedruppeld en terug gezwommen naar de kust waar zij werden opgewacht door hun kornuiten. Hen volgend met de ogen zagen No en Bet deze hereniging met enige dankbaarheid aan – zich realiserend dat een invasie van de voltallige bende hen bespaard was gebleven. Even later klauterden zij struikelend over een nagenoeg onbegaanbaar rotspad. No al briesend en grommend uiting gevend aan zijn ongenoegen, zoals immer wanneer hij door omstandigheden gedwongen wordt zijn voeten te gebruiken terwijl hij liever, zoals anders, zich zou verlaten op zijn hoofd. Denken is tenslotte in zijn ogen een veel nuttiger bezigheid dan lopen. Bet drentelde ondertussen als een uitgelaten hondje heen en weer No op plantjes en bloemen wijzen waarmee zij hem allengs tot waanzin dreef. Na een koud biertje te hebben genoten op een terrasje op het hoogste punt constateerden zij geschrokken dat de sleutel van de bijboot, net als zij even tevoren, de benen genomen had. Nogmaals struinde het tweetal, ditmaal de ogen strak op de grond gericht, de reeds gelopen file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR06.htm (4 of 7) [9/16/2002 3:45:29 PM]

Paradijs

paden vanzelfsprekend zonder resultaat. No Itall zou No Itall niet wezen als hij niet overal aan dacht. Eenmaal teruggekomen bij de bijboot trok hij, nog wat nabrommend over de inmiddels afgelegde afstand, uit het opblaasbarevooronder een voorraadzakje reserveonderdelen in het zicht. Hieruit produceerde hij na wat moedeloos gewroet, triomfantelijk het reservesleuteltje. Het behoeft waarschijnlijk geen betoog dat Bet, niet minder dan No zelf, bijzonder ingenomen was met haar kapitein. Zij hadden het verwenste ding echter even goed in het zakje kunnen laten aangezien de motor met of zonder sleuteltje van iedere intentie bleek ontstoken om te starten. Met Bet sturend aan de peddels rukte No onvermoeibaar aan het startkoord. Al peddelend en zwengelend werd het opgeblazen vervoersmiddels met iedere krachtige ruk weer een paar meter vooruit gedwongen en geraakte ons tweetal uiteindelijk weer aan boord. Alwaar, dat spreekt voor zich, No de resterende uren daglicht benutte voor het tot de orde roepen van het onwillig apparaat. Al sleutelend en trekkend kwam het geen seconde in hem op de brui eraan te geven voor het ding weer liep. De zon was nog maar nauwelijks aan de andere kant van de berg neergestreken om bij te komen van alweer een dag hard schijnen, of ons tweetal werd door de inmiddels getemde motor gewillig naar de wal vervoerd. Daar lag een restaurantje wat in tegenstelling tot wat de in grote letters op de muur geschilderde woorden zouden doen vermoeden, ook ’s avonds open was. Le Lunch was een eetgelegenheid die hen, al meer dan een jaar geleden, warm aanbevolen werd, door het elders op deze home pagina reeds genoemde koppel uit Lyon. Wel hadden zij hen op het hart gedrukt, toch vooral niet minder dan drie weken van te voren, hun komst aan te kondigen om van een plaats te zijn verzekerd. Echter zonder acht te hebben geslagen op deze wijze raad dreven zij thans op de bonnefooi langzaam richting de steiger waarachter drie werkeloze obers, nutteloos op een uitgestorven terras rondlummelden. Daar dineerden zij echter zoals beloofd uitgelezen verstoken van de zwoele avondlucht, zacht getint door de sluimerende zon, in een met perplex beglaasde serre. Ondanks de vele glazen wijn, die hun uitstekend was bevallen, konden zij niet om de constatering heen, dat de weergoden hun tevredenheid geenszins leken te delen. De eerder die avond zoetjes afgemeerde bijboot huppelde nu als een dolle op hoge golven in de straffe zeebries. Het kostte ons tweetal dan ook twee paar natte voeten, een doorweekte jurk alsmede een paar schaafwonden alvorens zij zich knokkend tegen de niet aflatende golven geconfronteerd zagen met de volgende uitdaging. Het aan boord geraken van het schip, terwijl het plastic huppelkutje al slingerend zich almaar weer daarvan verwijdert om zich kort daarna weer in volle vaart op de hoge romp te storten, bleek een vaardigheid te vergen die zij niet bezaten.


Paradijs

Na enige mislukte pogingen uiteindelijk toch aan boord geraakt zochten beide bootslieden een punt om zich ervan te vergewissen dat het anker deed als een anker betaamt namelijk het in positie houden van het schip. Letta’s tonnage in combinatie met de aan boord gesjouwde balast en nog verergert door de wind plus de zware zeegang bleek echter te veel van het eenzame anker te vragen. Dus werd alras besloten tot het trainen van nog een ongeoefende vaardigheid, waarover zij tot op dat moment slechts hadden gesproken, het uitbrengen van een tweede anker. Maar dan wel "ge-kat" dwz achter elkaar! Midden in de nacht werd er een beroep gedaan op Perkins hen bij te staan in het ontwijken van de weinig meegaande oevers hoog opgemetseld uit massieve steen. De door No op de tast kunstig in elkaar geknutselde kontraptie vond na een klein uur zijn weg in het inktzwarte water. No was bijzonder in zijn nopjes om zijn in de grijze cellen ontwikkelde theorie, de praktijk test te zien doorstaan. ‘Het schip lag als een huis’, zou men bijna kunnen zeggen als het niet zo’n onzin was, maar kon natuurlijk op geen manier het bokken en rollen van het schip voorkomen. Terwijl de stuur zich na gedane arbeid tevreden in haar bedje rolde en zich naar hartelust in slaap liet wiegen, liep No het grootste deel van de resterende donkere uren rond op het achterdek. Het was niet alleen het schip dat hij bewaakte maar ook de inhoud van zijn maag voor het geval één of beide, tegen zijn uitdrukkelijke wens, zouden kiezen voor het ruime sop. De ochtendzon trof hen de volgende morgen krachtig in het ietwat katerig gelaat. Na zich zolang mogelijk vastgeklampt te hebben aan de bedstee vond Letta het kennelijk de hoogste tijd en wipte beide zonder moeite of pardon uit het leger op de grond. Gelaten en ongracieuze acceptatie besloten zij maar op te staan. Het toch al niet onverdeeld genoegen dat het duo schiep in het verblijf in Sourmiou had plots alle glans verloren. En alhoewel de forse wind het rustig ankeren verbood, leende hij zich tezelfdertijd uitstekend als voorstuwende kracht voor een zeilboot. Met het gangboord in het water scheurde Letta even later trots met wel zeven knopen terug richting Marseille, of Massalia zoals de bruid heette waarnaar de havenstad vernoemd werd. Rond halfvijf liepen zij voor de wind de haven van Isle de Frioul binnen. Dit eiland, voorheen twee, maar sinds lange tijd door een haven muur in de echt verbonden, heeft een lange roerige geschiedenis. Op dit moment verkeert het in een van zijn minder roemruchte perioden en doet het dienst als mislukte badplaats. In de jaren zeventig heeft ooit een ambitieuze dwaas verzonnen dat hij in dit eiland een in potentie mondaine badplaats had ontdekt. Onverwijld sloeg hij aan het plannen en was ongetwijfeld een beter verkoper dan planoloog, want al snel had hij zijn idee verkocht aan kapitaalkrachtige patsers wiens centen zijn visie body moesten geven. Helaas zijn vele van de appartementen nooit voorzien van ruiten of zelfs maar van kozijnen, wat een troosteloze aanblik geeft. Verder hebben winkeliers het vertikt zich hier te vestigen, heeft de in zijn planning opgenomen duikschool zijn eigen eilandje gekocht en kwamen de voorziene 15.000 dagelijkse bezoekers ook maar mondjes maat. De haven die twee file:///D|/My%20Webs.GS/Letta/NL/FR06.htm (6 of 7) [9/16/2002 3:45:29 PM]

Paradijs

hectare groter is dan die van Marseille zelf, geeft slechts aan een handvol boten schutting. Al deze informatie werd onze varensgezellen meegedeeld door de plaatselijke ’Pompier’. Alhoewel dit als men het in een woordenboek opzoekt vertaald wordt met brandweerman, lijkt hun werk hier iets meer omvattend. Politie is er niet op het eiland, nog een dokter of een vroedvrouw. Ook zijn er geen psychologen, geen rechters of juristen, geen natuurbeschermers of muzikanten waardoor al deze schone taken op de goed ontwikkelde schouders van de plaatselijke Pompiers rusten die zich daar vol overgave en enthousiasme op storten. Bet had er een paar van aan boord weten te lokken en met Pastis gelijmd toen deze met het oog op de dagelijkse controle van de bodem van de baai, twee collegae in het water gedonderd hadden. Terwijl de twee duikers al borrelend en bellenblazend de haven afschuimden naar oude scherven en andere interessante bullen, en passant ook zinnige zaken controlerend vertelde Jacques hen zijn verhaal. En Jacques vertelde graag. Zo graag, dat hij hen al snel wist te verleiden tot een tour van zijn domein. Na zijn werk kwam hij ze halen in het busje van de zaak en reed hen over de enige weg die het eiland rijk is naar het hoogste punt. En Jacques vertelde. De meest recente glorietijd van het eiland had het te danken aan de Duitsers. Die hadden zich op de meest strategische punten gevestigd in de afgelopen oorlog om een oogje op Marseille’s zeilen te houden en deze zelfs zonodig te kunnen perforeren. De eerste interessante stop was dan ook in de ‘Duitse dorpje’ wat hooggelegen onderdak had geboden aan de ingekwartierde heren. In een van deze onderkomens, wat gezien de ruimte voor de hogere officieren bestemt moet zijn geweest, waren twee niet onverdienstelijke muurschilderingen te bewonderen. Een daarvan beeldde een angstaanjagend luchtgevecht uit van een aanval op Marseille, een grimmig woest tableau dat doorklieft werd door felle zoeklichten. Misschien geschilderd op Vrijdag 18 augustus 1944 een dag waarop vele mensen en de haven zware averij opliepen. Een grimmige weergave van een zwarte dag. De ander was veel zoeter van intentie. Twee geliefden in een boot naakt verstrengeld in elkanders armen......


Voor Vrienden en familie: de leuke verhalen van Irene

Recommend Documents