Nieuwsbrief 6 – december 2012
Verwachtingen Soms realistisch, soms niet. U, ik, iedereen heeft verwachtingen. Verwachtingen naar onze kinderen toe, onze partner. Verwachtingen die we hebben ten aanzien van vrienden, het leven, ons werk. Verwachtingen die voortkomen uit onze diepste verlangens, bewust of onbewust. Verwachtingen die we projecteren op de mensen om ons heen, waarbij we er gemakshalve van uit gaan, dat de ander dezelfde verwachtingen omtrent zichzelf heeft. De realiteit pakt meestal anders uit. Ook binnen onze stichting komen we onszelf vaak tegen en moeten we ons plaatje van de toekomst, het beleid, de inzet, de zorg, de plannen, het realiseren daarvan continu bijstellen. Iemand zei ooit tegen mij, dat de meeste energie tijdens het leven gaat zitten in plannen en verwachtingen, die geen doorgang vinden of niet realistisch blijken te zijn. En wij maar die toekomst invullen en maar plannen… Zonde van de tijd. Het leven in het hier en nu heeft genoeg aan zichzelf. We zien het in het werk met terminaal zieke mensen ook sterk terug. We hebben ideeën over hoe wij onszelf voor hen in willen zetten. We hebben ook verwachtingen ten aanzien van hun reactie daarop. Wellicht dankbaarheid, zich verwend voelen? Vult u maar in.
In dit nummer: • Huisvesting • Berichten uit een weblog van Ed V. • “Help, een conflict!” • Loslaten doet pijn • Beursvloer 11 oktober 2012 • Verkorte folder in het Turks en Marokkaans • Pruimenbloesem • Congres van autonomie naar afhankelijkheid • Hoe kunt u ons helpen?
Ook ik heb verwachtingen, natuurlijk! Verwachtingen richting mijn personeel, verwachtingen naar de vrijwilligers toe. De lat leg ik hoog en ik wil u stiekem verklappen, dat zij die verwachtingen steeds opnieuw torenhoog waarmaken. Ik had ook verwachtingen ten aanzien van de acties, die in ons beleidsplan 2009-2012 staan. Sterker nog, met alle mensen die nauw bij het Hospice betrokken zijn, hebben we veel van deze acties kunnen realiseren. We hadden onszelf dan ook realistische doelen gesteld. Toch moet ik u ook melden dat we betreffende de unielocatie verwachtten, dat we op zeer korte termijn een nieuw onderkomen zouden hebben. Niet kant en klaar, maar wel grond en gebouw. Die verwachting hebben we in de werkgroep en in het bestuur bij moeten stellen. Ed van den Berg, onze projectleider zal u hierover op pagina twee berichten. Binnen onze organisatie hadden we verwachtingen met betrekking tot de beursvloer, een paar congressen, een inspiratiedag voor de coördinatoren. We doen hier verslag van in de nieuwsbrief die voor u ligt. Een bijzonder stuk wil ik bij u onder de aandacht brengen: delen van een weblog, geschreven door de partner van een vrouw, die bij ons in het huis in de Gierstraat is gestorven. Het is zo fijn om te kunnen melden, dat wij als stichting hun verwachtingen hebben mogen waarmaken. Tot slot kunt u een verslag lezen van een vrijwilliger in de zorg bij een mevrouw thuis. Ontroerend om te lezen. Zonder verwachting er heen gegaan, zo intens voldaan er van thuisgekomen. Gabriëlle Konings, directeur
“Ik besef, dat hier iets heel bijzonders gebeurt.” Frans Linssen, vrijwilliger in de buitenzorg
1
Huisvesting Een kwestie van volhouden… Voor het traject om nieuwe huisvesting voor ons Hospice te realiseren, blijft de vergelijking met de processie van Echternach in beeld, zij het in een andere verschijningsvorm. Na de forse stappen vooruit, waar wij in de vorige nieuwsbrief melding van maakten, hebben wij helaas pas op de plaats moeten maken. In de afgelopen maanden is hard gewerkt aan de uitwerking van ons plan om de nieuwe huisvesting van ons Hospice te situeren in een uniek gebouw op de grens van gemeente Haarlem en Heemstede. Een weloverwogen investeringsplan ligt aan dit project ten grondslag. Uitgangspunt van het plan is, dat het gemeentelijk monument behouden blijft en dat de omliggende bijgebouwen gesloopt worden om er nieuwbouw voor zes gastenkamers te realiseren. Met de belangeloze inzet van het architectenbureau Braaksma en Roos is er allereerst een schetsontwerp gemaakt. Ook de belangeloze inzet van Pré Wonen is het vermelden waard. Pré Wonen heeft ons ondersteund bij het uitwerken en opstellen van het investeringsplan. Wij hebben met de eigenaar van het gebouw overleg gevoerd over de bestemming ervan en inzicht gegeven in het eindplaatje, dat wij voor ons Hospice voor ogen hebben. Gezien de maatschappelijke bestemming, die in het bestemmingsplan staat, past een belangrijke functie van ons Hospice hier uitstekend in. De eigenaar staat positief tegenover het huisvesten van ons Hospice. Nadat wij een bouwkundig keuringsrapport en een onafhankelijke taxatie hebben laten opstellen, zijn wij in gesprek gegaan met de eigenaar over de aankoop van het gebouw. Dit heeft tot op dit moment, tot onze spijt, nog niet tot een bevredigend resultaat geleid. Binnen de financiële ruimte die wij als bestuur van het Hospice hebben en rekening houdend met het taxatierapport en de afspraken met mogelijkheden voor de financiering, hebben wij een verantwoord bod uitgebracht. Helaas moeten wij constateren, dat het verschil tussen de vraagprijs en ons bod dermate groot is dat dit voor ons tot een pas op de plaats geleid heeft. Wij hebben vele stappen vooruit gemaakt zonder dat wij dichter bij ons doel gekomen zijn.
2
De beloofde art-impression blijft op de plank liggen en zal vooralsnog niet wijd verspreid getoond worden, maar het pand blijft bij ons in beeld. Dit hebben wij de eigenaar gemeld. Wij gaan intussen actief op zoek naar andere beschikbare panden om onze droom te verwezenlijken, namelijk een mooie unielocatie voor onze beide Bijna Thuis Huizen. Na deze pas op de plaats gaan wij weer vaart maken. Wij houden u op de hoogte! Ed van den Berg, voorzitter projectgroep unielocatie en bestuurslid
Berichten uit het weblog van Ed V. In het Hospice mag alles en hoeft niets. 6 september Lieve vrienden, Op advies van het ziekenhuis en onze oncologisch ver-
Troostpoes
pleegkundige zijn we woensdagmiddag naar een hospice gebracht midden in het centrum van Haarlem. Heel kleinschalig, ruimte voor drie patiënten met een eigen kamer en natuurlijk veel gezelliger ingericht dan in het ziekenhuis. We zijn hier dus veel meer op ons zelf en mogen letterlijk doen alsof we thuis zijn. Margo heeft daar niet zoveel aan, want die is aan bed gekluisterd en door haar ademtekort is ze aangewezen op constante zuurstof. Maar toch: ze heeft nu uitzicht op de prachtige binnentuin en niet op witte muren. 8 september Zoals we allemaal kunnen constateren gaat het heel erg hard achteruit. Het is bijna niet te bevatten dat we vorige week zaterdag nog in “ons restaurant” hebben gegeten en nu één week later ligt Margo op haar laatste verblijfadres in haar geliefde Haarlem. Vanmorgen lichte consternatie. Margo werd wakker van het miauwen van een kat. Nu heeft ze wel al gemerkt, dat ze door de steeds zwaardere morfinepleisters in haar slaap soms vreemde dingen ziet, maar dit was wel heel dicht bij de werkelijkheid. En ja hoor, de grote witte kat die soms in de tuin rondscharrelt was door het raam naar binnen gekomen en had zichzelf een mooi plekje op Margo’s bed beloofd. 14 september Gisteravond weer zo’n geluksmoment! Onze witte troostpoes stond met zijn voorpoten tegen het raam om aan te geven dat ie wel naar binnen wou. Aan de verzorgers van het hospice ben ik gaan vragen of dit mocht en die gaven aan dat ze “niks gezien” hebben. Ik heb hem binnengelaten en in no-time lag ie bij Margo op bed te kroelen. Moet je haar zien glunderen! Toen we gingen slapen moest ik de kat helaas weer naar buiten brengen, maar zijn bezoek heeft ons beiden heel goed gedaan. Zo’n dier brengt op een of andere manier écht troost!
en heb ik wederom de huisarts gebeld. Wij zijn blij dat we op de valreep bij twee van zulke geweldige huisartsen terecht zijn gekomen, die zelfs in hun vrije weekend er helemaal voor ons zijn. Hetzelfde geldt voor de medewerkers van het hospice. Ik realiseer me nu dat wij daar weinig over gemeld hebben: bij deze alsnog. Het hospice ligt in het centrum van Haarlem, niet ver van ons huis, en is ingericht voor de opvang van drie patiënten. Voor het overgrote deel wordt de verzorging van de patiënten en opvang van bezoek door een grote groep vrijwilligers gedaan, die elkaar om de vier uur aflossen. Van 23.00 u. tot 7.00 u. is er een verpleegkundige en in de ochtend is er iemand van de wijkverpleging die helpt bij het toedienen van medicatie en het wassen en verzorgen van de patiënten. Door de vrijwilligers wordt ook gekookt en het bezoek mag mee-eten als men dat wil. Het verblijf hier voelt als een “warm bad”. Iedereen is zo lief en zorgzaam voor ons. Alles mag, niets hoeft. Ondanks de verdrietige wetenschap dat Margo nooit meer thuis zal komen is het goed dat zij hier haar laatste dagen mag doorbrengen. Thuis had zij de trap niet eens meer op gekund. Maar het was voor mij ook ondoenlijk geweest haar 24 uur te verzorgen, los van het feit dat het medisch gezien onverantwoord zou zijn. Daarnaast zorgen de vrijwilligers voor een gastvrije ontvangst van ons bezoek, waardoor ik mij niet bezig hoef te houden met het aanbieden van koffie en thee. Ik kan al mijn aandacht aan Margo besteden. Kortom: gegeven de situatie een geweldige oplossing. Langs deze weg dus onze grote waardering en dank voor de inzet van onze huisartsen en alle medewerkers van het “Bijna-Thuis-Huis”. 17 september Margo is rond 21.00 uur vredig ingeslapen.
16 september De nacht is op zich wel goed verlopen, maar bij het wakker worden bleek dat het vannacht weer wat slechter ging
3
“Help, een conflict!” Els Verburg en Renée Igel actief op de beursvloer
Inspiratiedag voor coördinatoren De vrijwilligers zijn ons hoogste goed. Zonder vrijwilligers geen Hospice! Dat brengt veel verantwoordelijkheid met zich mee voor de coördinatoren die deze vrijwilligers aannemen, opleiden, begeleiden en alle uren van de dag en avond ondersteunen. Niet alleen voor de vrijwilligers moet goed gezorgd worden, ook de coördinatoren verdienen wel eens een ‘verwendagje’. Het Landelijk Steunpunt Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg organiseert daarom ieder jaar een inspiratiedag voor alle Hospice coördinatoren in het land. Dit jaar was dat op 30 oktober in het Leerhotel “Het Klooster” in Amersfoort. Conflicten in de terminale zorg? Mogen die er wel zijn? Ja, conflicten komen voor, ook in de terminale zorg! Kibbelende familieleden, zieken die in hun frustraties heel lelijk kunnen doen, vrijwilligers die elkaar niet liggen, coördinatoren die net te betuttelend zijn. Samenwerken gaat altijd gepaard met verschillende visies, dilemma’s en soms ook conflicten. Die situaties kunnen veel energie vragen, maar het goed omgaan met conflicten kan juist ook enorm veel helderheid en nieuwe inzichten geven en zelfs plezier en succes opleveren. Aan Drs. Marijke Lingsma de eer om dit thema met de coördinatoren onder de loep te nemen. Zij is Ambassadeur van het Coachen en Coach van het Jaar 2009. Haar missie: met de minst mogelijke moeite zoveel mogelijk (leer)beweging creëren. Zij heeft diverse publicaties op haar naam staan over Teamcoaching, Conflictcoaching en Competentieontwikkeling. Daarnaast ook multimediaproducten over Reflectie, Samenspel in Teams, en Spelen met Conflicten. Met flair, gedegen kennis, inlevingsvermogen en een heerlijk gevoel voor humor zet zij ons die ochtend direct aan het denken en aan het werk. Op luchtige wijze biedt zij ons een andere kijk op conflicten. Zij laat ons kennismaken met verschillende conflictstijlen en onze eigen conflictvaardigheden. Het ochtendprogramma vliegt voorbij als wij geboeid naar haar luisteren. Na een goed verzorgde lunch gaan we in groepen uiteen voor de workshops ‘Spelen met conflicten’ en ‘Remmende overtuigingen’. De openheid, waarmee de coördinatoren
4
“ Soms kunnen we pijn in goede banen leiden”
aan de slag gaan, is treffend en indrukwekkend. Zonder schroom laten we elkaar weten waar we mee zitten of tegenaan lopen. Door die openheid ontstaan talrijke leermomenten. We leren ‘losdenken’ en aan het einde van de dag gaan we naar huis met nieuwe inzichten en vaardigheden, een tas met praktische tools en een glimlach op ons gezicht. In de auto naar huis praten mijn collega en ik na over conflictervaring en hoe wij daar in de toekomst mee om willen gaan. Kortom, het was een leerzame, zinvolle en vooral inspirerende dag. Hartelijk dank aan de VPTZ die ons liet kennismaken met Marijke Lingsma en dank aan alle coördinatoren uit het land, die mij weer enorm geïnspireerd hebben. Renée Igel, coördinator
Loslaten doet pijn Wat een warme ontvangst kan doen Elke dag zijn wij bij mensen, die diepe hechtingen moeten loslaten. Hechting aan waardigheid, zelfstandigheid, pijnvrij zijn, vertrouwde omgeving, geliefden en het leven. Met elkaar kiezen wij ervoor ons steentje bij te dragen om deze pijn te verzachten. Om alle onbekendheid van nieuwe situaties een beetje minder angstig te maken. Soms kunnen we de pijn in goede banen leiden. Zoals vorige week. Een dochter zocht contact met ons. Haar moeder lag in het ziekenhuis en was terminaal ziek. Iedereen was voor opname in het hospice. Behalve moeder zelf. Tijdens mijn bezoek in het ziekenhuis somden twee dochters, een schoondochter en een zoon alle voordelen van het hospice op voor hun moeder. Ik zag het hoofd van hun moeder onder de druk steeds een beetje verder zakken. Ze huilde. Ze wilde zo graag naar huis. Ik zag het eenzame verdriet bij de machteloos kwetsbare, bejaarde moeder. Ik legde de mogelijkheden van de thuiszorg uit aan de kinderen. Medisch gezien was thuiszorg mogelijk. Maar een van de
dochters keek me in paniek aan. Ik begreep heel goed dat ondanks thuiszorg, deze dochter toch de spin in het web zou blijven als mevrouw naar huis ging. Ik begreep ook dat alle kinderen hoopten, dat ik zou helpen moeder over te halen om naar het hospice te gaan. Maar hier speelden grote belangen. Misschien kon moeder eerst komen kijken in het hospice? Dit besluit tot geen besluit deed duidelijk pijn. Ik liet de kinderen en mevrouw in onzekerheid achter. Maar de volgende dag kwamen ze kijken. Moeder schuifelde aan de arm van haar dochter gespannen de hal binnen. Bij de eerste aanblik begon ze meteen te huilen. ‘Wat een vreemde omgeving’ zei ze. Rustig begeleidden we haar naar de keukentafel. Het was gezellig rumoerig en we namen alle tijd voor haar. Anne ‘van de wijk’ kwam zich meteen voorstellen, Sandra liep lekker schoon te maken, Jan was aanwezig voor de klusjes, en een deel van het Dreefteam was in huis voor de maandelijkse koffieochtend. Mevrouw vond al die reuring heerlijk! Ze ontspande en begon te genieten van de koffie, de janhagelkoekjes en van de boterham met ei die Fransje voor haar klaarmaakte. We lieten haar de kamer zien. Ze vond hem ‘lekker fris’. De warme ontvangst had rust gebracht. In opgewekte stemming verlieten moeder en kinderen het huis. ‘s Middags belde de zoon dat moeder wilde komen. Dat het helemaal goed voelde. Ze kwam de dag erna en bij aankomst vloog de dochter mij in de armen. “Ik ben zo blij dat we hier zijn”. Het ‘we’ in haar zin zag ik als een groot compliment. Een zorgvuldig traject van een week had geleid tot alle neuzen dezelfde kant op. Kennis maken met een nieuwe omgeving en alle hartelijkheid had moeder geholpen de pijn van het loslaten van haar huis een klein beetje te verzachten.
Beursvloer 11 oktober 2012 Voor de tweede keer nam onze organisatie deel aan deze bruisende beurs, gehouden in het Figee Innovatie Theater in Haarlem. Het doel van deze beurs is het maken van een match ‘om niet’ tussen vraag van vrijwilligersorganisaties en aanbod van het bedrijfsleven. Dit kan zijn: tuinonderhoud, vergaderlocaties, een jaar lang beddengoed wassen, feestlocaties. De matches worden met verve vastgelegd door de aanwezige notarissen en de contracten worden later door de betrokken partijen uitgewerkt. Van de vele matches (170 !) die er in totaal werden gesloten, haalden coördinator Renée en vrijwilliger Els er in een gedegen concurrentiestrijd met de andere vragende partijen maar liefst zeven binnen: College Hageveld in Heemstede stelt in 2013 5x sfeervolle vergaderruimte ter beschikking.
Het restaurant “Hofje Zonder Zorgen” nodigt 15 vrijwilligers uit voor een luxe ontbijt. In&outdoor activiteitenburo Action Planet biedt ons het gebruik van een vergaderruimte en een teamuitje aan. Het taartenbezorgbedrijf GefeliciTaart stelt 5 grote taarten beschikbaar. Woningcorporatie Pré Wonen stelt zijn vergaderruimtes voor ons beschikbaar. De Gemeente Haarlem heeft 2 bijzondere feestlocaties beschikbaar gesteld. Welke dat zijn zullen wij nog niet verklappen. Hoveniersbedrijf Tuin Totaal heeft de hand over zijn hart gehaald en zal ons ook dit jaar helpen de oprijlaan algenvrij te houden. Zeven mooie contracten, die voornamelijk ten goede zullen komen aan de vrijwilligers van onze organisatie. We zijn alle bedrijven, die ons hiermee in natura steunen, enorm dankbaar! Els Verburg, vrijwilliger
Pauline Jäger, coördinator
5
Verkorte folder van Hospice in het Turks en Marokkaans Een bijdrage tot grotere bekendheid Vanuit de werkgroep diversiteit heb ik vorig jaar contacten gelegd en gesprekken gevoerd met Turkse en Marokkaanse wijkcontactvrouwen in Haarlem. Zij geven allochtone vrouwen advies over onderwijs, gezondheid, opvoeding en werk. Verder verwijzen zij door naar verschillende instanties. Samen met hun coördinator hebben zij een bezoek gebracht aan het Bijna Thuis Huis in de Gierstraat en waren onder de indruk van het werk van onze Hospice. Uit de gesprekken kwam naar voren, dat de meeste allochtone families niet op de hoogte zijn van het bestaan van onze organisatie. Om ook deze mensen te kunnen ondersteunen in de terminale fase is het belangrijk om meer bekendheid aan de Hospice te geven. Verder gaven de wijkcontactvrouwen aan, dat Turken en Marokkanen een familielid zélf willen verzorgen in de laatste fase. Het is volgens de Koran de plicht van kinderen om voor hun ernstig zieke ouder te zorgen. Meestal komt de zorg neer op de schouders van een dochter of schoondochter , die vaak zelf een gezin en werk heeft. Ondersteuning thuis is mogelijk als er weinig familieleden zijn of als de mantelzorg overbelast is. Opname in het Bijna Thuis Huis is geen optie. Het zou betekenen, dat je als Moslim je plicht verzaakt. In de gemeenschap word je dan met de nek aangekeken. We hebben op grond van deze informatie besloten om een verkorte folder voor de Turkse en Marokkaanse gemeenschap te maken, waarbij de nadruk ligt op ondersteuning thuis. De tekst van de landelijke folder van de VPTZ (Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg) hebben we als basis gebruikt en aangepast. De Nederlandse versie is klaar. Het wachten is nu op de vertaling. De Turkse welzijnscoach Feride, die o.a. leiding geeft aan een dagopvang voor Turkse ouderen, gaat de folder in het Turks te vertalen. De Marokkaanse wijkcontactvrouw Saida zorgt voor de Marokkaanse vertaling. Vorige week had ik overleg met haar over de inhoud van de folder. Ze vond de tekst duidelijk en goed leesbaar. De Marokkaans-Arabische tekst van de VPTZ folder, die ik meegestuurd had als mogelijke steun bij de vertaling kon
6
Hospicefolders
ze echter niet lezen! De tekst blijkt informele spreektaal te zijn. Het is te vergelijken met een tekst in plat Amsterdams, die voor de meeste Nederlanders niet te begrijpen is. Het officiële Arabische schrift dat in Marokko op school onderwezen wordt is volgens Saida totaal anders. Gelukkig helpt zij ons ons aan de juiste vertaling. We hopen dat de folder, die als toelichting gevoegd wordt bij de officiële Hospice folder, zal bijdragen tot een grotere bekendheid van de Hospice onder de Turkse en Marokkaanse bevolking. Elly van Linschoten, vrijwilliger en lid van de werkgroep Diversiteit
Pruimenbloesem Een bijzondere ervaring De telefoon gaat, het hospice; een vraag voor een buitenzorg. Zoals het zo vaak gaat wisselen we even kort uit hoe het gaat. Als vrijwilliger in de buitenzorg spreek je de coördinatie niet veelvuldig.
Daarna volgt kort de situatie, die ik aan zal treffen op het adres waar ik zorg mag gaan geven. De betreffende mevrouw op leeftijd woont alleen, heeft nauwelijks familie en is gewend alles zelf te regelen. Ze heeft dit nog heel lang gedaan, ook toen ze ziek werd. Ze is nu zo ziek, dat ze niet meer uit bed kan komen. Twee dagen geleden heeft ze eindelijk toestemming gegeven om haar bed “in te ruilen” voor een hooglaag bed. Omdat mevrouw op bed ligt en er verder niemand is, haal ik de volgende dag de sleutel op in het hospice. Als ik binnenkom tref ik een huis aan met een plankenvloer zonder enige vloerbedekking. In de keuken lijkt de tijd te hebben stil gestaan. Ik klop zachtjes op de deur en ga op goed geluk de kamer binnen Mevrouw kijkt me vragend aan. Ik leg uit dat ik een vrijwilliger van het hospice ben en dat ik haar deze middag kom helpen. Ze knikt en reikt met haar hand naar een tuitbeker op het tafeltje naast haar. Ik kom meteen van pas, want de beker valt uit haar bevende hand. Na wat kleine slokjes zakt mevrouw terug in haar kussens en valt in slaap. Ik kijk rond en zie op tafeltjes en in de vensterbank bruinverdorde boeketten hortensia’s, op de schoorsteen een foto van mevrouw in goede tijden. Het gordijn voor de openslaande deuren naar de tuin is half open. De tuin gunt mij een blik op een grote, witgebloesemde pruimenboom. Met het zonnetje zo door de gordijnen is het een vredig tafereel. Opeens wordt mevrouw wakker en haar heldere ogen kijken me verbaasd aan. Weet u nog ik ben hier om u te helpen? Mevrouw wil nog iets drinken en zoekt met haar hand naar de papegaai, ze lijkt benauwd. Ik zet haar hoofdeinde wat hoger en ik zie dat ze dat fijn vindt. Wat later wordt mevrouw onrustig, ze grijpt nu met beide handen naar de papegaai , kijkt me angstig aan en grijpt mijn hand. Ik probeer haar gerust te stellen, maar de onrust blijft. Intuïtief begin ik: “Mevrouw B, we gaan wandelen door een prachtig bos met lichtgroene blaadjes aan de bomen en de zon schijnt op uw gezicht.( in werkelijkheid valt de zon ook op haar gezicht door de halfopen gordijnen) De wind waait zachtjes door uw haar. Wat is het heerlijk zo in het bos te lopen; daar word je blij van.” Ik zie mevrouw ontspannen, ik doe het hoofdeinde iets
lager en vertel al “wandelend” verder. Ik besef dat hier iets heel bijzonders gebeurt. Een minuut later hoor ik, dat mevrouw ( heel zacht en rustig) haar laatste adem de kamer inblaast. Als de wijkverpleegkundige er is verzorgen we mevrouw. Ik pluk uit de tuin een paar takken heerlijk geurende pruimenbloesem en zet die op een tafel naast haar. Ik ga naar huis met grote voldoening en fiets op wolken. Frans Linssen, vrijwilliger in de buitenzorg
Van autonomie naar afhankelijkheid Congres Palliatieve zorg Op 10 september bezochten coördinatoren Renée en Pauline een landelijk congres over terminale zorg aan mensen met dementie of een verstandelijke beperking. Het is een groep mensen, die wij in ons hospice met regelmaat ontmoeten. Heel graag willen wij onze zorg afstemmen op de mens die gaat sterven. Maar wat als deze afstemming niet (meer) mogelijk is? Door middel van lezingen en workshops werd aandacht besteed aan communicatie, anticiperen op onbegrepen gedrag, spiritualiteit, ethische dilemma’s zoals zelfbeschikking en samenwerking. Het was een veelzijdig programma waarin verschillende disciplines uit de palliatieve sector elkaar hebben ontmoet, bijgeschoold en geïnspireerd. Pauline Jäger, coördinator
7
Hoe kunt u ons helpen? Adres Stichting Hospice Groep Haarlem e.o. Telefoon (023) 532 00 30 of (023) 547 76 17 Beide nummers te bereiken onder kantoortijden. Na kantoortijden inspreken op het antwoordapparaat. U wordt zo snel mogelijk, ook ’s avonds en in het weekend, teruggebeld. Website www.hospicehaarlemeo.nl E-mail
[email protected] Bijna Thuis Huis Haarlem Gierstraat 14 2011 GD Haarlem Tel: (023) 532 99 17 ’t Tweede Huis Heemstede Heemsteedse Dreef 287 2101 KJ Heemstede Tel: (023) 547 41 99 De stichting heeft een ANBI status KvK nummer 41224742
Spreekt het werk van de Hospice Groep Haarlem e.o. u aan? En bent u bereid ons werk te ondersteunen? U kunt ons op twee manieren helpen: • U kunt ons eenmalig een bedrag schenken. Alle giften, schenkingen en legaten zijn van harte welkom op bankrekening AbnAmro 56.01.99.996 t.n.v. Steunfonds Hospice Groep Haarlem. • U kunt zich opgeven als vriend/donateur van Stichting Hospice Groep Haarlem e.o.. U kunt uw donatie (minimaal €25,- per jaar) overmaken op bankrekening AbnAmro 56.01.99.996 t.n.v. Steunfonds Hospice Groep Haarlem. Desgewenst sturen we u elk jaar in het voorjaar een acceptgiro kaart toe. Voor uw opgave kunt u gebruik maken van onderstaande antwoordkaart. Bij voorbaat hartelijk dank voor uw steun. De kosten van de stichting De stichting heeft de volgende kosten: • huur, vaste lasten en onderhoud van de Bijna Thuis Huizen • salarissen van de coördinatoren • opleiding van de vrijwilligers • reiskosten van de vrijwilligers • voedingskosten van de gasten in de huizen • kantoorbenodigdheden Ter bestrijding van deze kosten ontvangt de stichting een aantal vergoedingen. Zo vragen wij voor een verblijf in een Bijna Thuis Huis een wekelijkse vergoeding. Van het ministerie van VWS ontvangen wij een bijdrage in de salariskosten van de coördinatie en een tegemoetkoming in de huisvestingskosten. Dit is echter niet voldoende om al onze kosten te dekken. Vandaar dat wij een beroep doen op vrijwillige bijdragen van particulieren en bedrijven.
Colofon Redactie Gabriëlle Konings, Anja Roelofs, Anne de Wit Zuidema Beeld Gabriëlle Konings, Anja Roelofs, Ed Versteeg
Ik wil graag de stichting Hospice Groep Haarlem e.o. steunen. Noteert u mij daarom als vriend/donateur van Stichting Hospice Groep Haarlem e.o. ❍ wilt u mij een acceptgirokaart sturen ❍ ik zal zelf mijn donatie overmaken Naam: Mevr/Dhr:
Vormgeving Annelot Storm, www.stormenvorm.nl Druk Damen Grafia, Haarlem
Adres: Postcode: Plaats: Telefoon:
Deze kaart kan worden verstuurd naar
Stichting Hospice Groep Haarlem e.o. Heemsteedse Dreef 287 2101 KJ Heemstede
