Verslag Parijs - Louvre Ckv 2015
16 juni 2015 VWO 5
Amber Kuilman en Julia van Sluijs
!1
Inhoudsopgave - Algemene gegevens
3
- Verantwoording keuze
4
- Inhoud, vorm en functie
5
- Eigen mening
7
- Recensie + korte mening
8
- Bronnenlijst
10
!2
Algemene gegevens Kunstwerk 1 - Titel: Lady Alston - Maker: Thomas Gainsborough - Jaartal: 1762 - Materiaal/ techniek: olie op canvas - Kunststroming: Rococo
Kunstwerk 2 - Titel: Nozze di Cana - Maker: Paolo Veronese - Jaartal: 1563 - Materiaal/ techniek: olie op canvas - Kunststroming: Renaissance (maniëristische Venetiaanse stijl)
!3
Verantwoording keuze Toen wij door het Louvre liepen waren we al snel opzoek naar de ‘Mona Lisa’. Natuurlijk hebben we deze ook bekeken, maar in de zaal van de ‘Mona Lisa’ hing een ander schilderij wat meer onze aandacht trok: ‘Nozze di Cana’. We waren meteen nieuwsgierig naar het schilderij, vooral doordat het zo’n felle kleuren had en de enorme grootte ervan.
Terwijl we verder liepen door het Louvre kwamen we ‘Lady Alston’ tegen. Ook al zo’n groot schilderij, maar dat was niet waardoor we dit schilderij uit hebben gekozen. Het is heel realistisch geschilderd, en we waren meteen geboeid door de vrouw die is afgebeeld. Hierom hebben wij voor deze twee schilderijen gekozen om de kijkwijzer bij in te vullen.
!4
Inhoud, vorm en functie Kunstwerk 1 is ‘Lady Alston’ van Thomas Gainsborough, kunstwerk 2 is ‘Nozze di Cana’ van Paolo Veronese. Kunstwerk 1 is een figuratief schilderij. In het schilderij is een duidelijke realistische weergave van de werkelijkheid. De vormen en kleuren in het schilderij zijn herkenbaar. Op het schilderij zien we een rijke vrouw afgebeeld, die trots en rijkdom uitstraalt. Ook kunstwerk 2 is een figuratief schilderij. Het is realistisch getekend, waardoor je direct ziet wat er gebeurt op het schilderij.
Bij kunstwerk 1 valt door de compositie en het kleurgebruik het hoofd van de vrouw je meteen op, wanneer je naar het schilderij kijkt gaat daar al je aandacht heen. Door de compositie komt dit omdat de vrouw in het midden staat en haar hoofd en handen op horizontale lijnen van de regel van derden vallen. Door het kleurgebruik wordt je aandacht nog eens extra naar haar hoofd en handen getrokken. De achtergrond van het schilderij is erg donker, terwijl haar huid heel licht is. Door het gebruik van deze beeldaspecten wordt je aandacht naar een bepaald punt getrokken. Bij kunstwerk 2 is het kleurgebruik is erg opvallend. Er worden veel felle kleuren gebruikt. Jezus is extra fel gemaakt met een lichte kleur eromheen waardoor hij er uitspringt. Ook de compositie in het schilderij is belangrijk. De gebouwen en tafelleuningen staan in het schilderij symmetrisch tegenover elkaar, maar toch verbreekt de kerktoren als enige gebouw de symmetrie. Daarnaast staan alle personen door elkaar waardoor het erg druk is. Maar doordat Jezus in het midden is gezet zit hier ook toch een bepaalde vorm van symmetrie in. Ook bij dit schilderij wordt je aandacht dus weer naar een bepaald punt getrokken. ‘Lady Alston’ is niet geëxposeerd in een bijzondere ruimte, de omgeving speelt dan ook geen rol. Het schilderij is opgehangen tegen een effen muur, wat er wel voor zorgt dat het schilderij meer opvalt. Het schilderij hangt in een grote lijst, wat concentratie op het kunstwerk stimuleert. Kunstwerk 2 is gemaakt op een heel groot doek en is daarom erg opvallend. Het is geplaatst op een grote hoge muur zonder schilderijen ernaast. Recht tegenover het schilderij hangt de ‘Mona Lisa’, dit is een erg klein schilderij waardoor “Nozze di Cana” wel extra opvalt door zijn grootte. De omgeving speelt voor de rest niet echt een rol. Bij het maken van het schilderij ‘Lady Alston’ is het materiaal gebruikt zonder persoonlijke expressie. De schilder heeft olieverf gebruikt op een canvas doek, en heeft geprobeerd om (bijvoorbeeld) de jurk zo realistisch mogelijk te maken, zonder dat hij er zelf een ongebruikelijke eigenschappen of sporen in heeft achtergelaten. Hierdoor heeft het kunstwerk een minder persoonlijk karakter.
Het materiaal gebruik van ‘Nozze di Cana’ is niet erg bijzonder. Het is geschilderd met olieverf. De bedoeling van de schilder was waarschijnlijk om het schilderij zo realistisch mogelijk te maken. Dat is denken wij ook de reden dat er weinig speciaals is aan het materiaal gebruik. Bij kunstwerk 1 staat waarneming centraal. Het schilderij is een portret van een vrouw, waarbij de werkelijkheid centraal staat. Het was de taak van de schilder om zo natuurgetrouw mogelijk de vrouw weer te geven en dat is dan ook zijn zienswijze geweest. De schilder heeft bij kunstwerk 2 naast waarneming ook fantasie gebruikt bij het schilderen. Het is geschilderd naar een verhaal dat in de bijbel staat. Hij heeft dus goed gekeken naar de informatie die hij had. Toch is er fantasie gebruikt bij het schilderen, want de kunstenaar
!5
is er nooit zelf bij aanwezig geweest en heeft dus het volgens zijn eigen interpretatie en fantasie moeten schilderen. ‘Lady Alston’ heeft een verklarende titel. De naam van het werk was ook de naam van de afgebeelde vrouw, waardoor er geen vragen meer ontstaan over het kunstwerk of de vrouw. Lady Alston vertelt een eigen verhaal. In het schilderij is een vrouw afgebeeld. In de tijd van het maken van dit schilderij was het gebruikelijk voor welgestelde burgers en de adel om zichzelf vast te laten leggen in een schilderij, om hun eigen verhaal te vertellen en na te laten aan volgende generaties.
De titel van kunstwerk 2 verklaart het werk. Het heet “Nozze di Cana”, dit betekent de Bruiloft te Kana. Het is een titel van een verhaal uit de bijbel, en het schilderij verwijst dan ook naar een bekend bijbels verhaal. Het is een (getrouwe) illustratie van een verhaal. Op het schilderij zie je een bruiloft. Volgens het evangelie van Johannes verrichte Jezus tijdens deze bruiloft het eerste van zeven wonderen: hij veranderde water in wijn nadat de wijnvoorraad van de gastheer op was. Het werk ‘Lady Alston’ is bedoeld als decoratie. De echte Lady Alston heeft zichzelf laten vereeuwigen in een schilderij bedoeld om ervoor te zorgen dat iedereen haar welgesteldheid kon zien en men haar niet zou vergeten. Doordat het schilderij een portret is, is de zichtbare werkelijkheid het onderwerp. Het werk ‘Nozze di Cana’ is bedoeld als illustratie. Het is de bedoeling dat het bijbelse verhaal wordt verbeeld op het schilderij.
!6
Eigen mening ‘Nozze di Cana’ vinden wij een mooi schilderij. Toen we door het Louvre liepen viel het meteen op, niet alleen door de grootte, maar ook door de felle en vrolijke kleuren. Het is leuk dat er zoveel te zien is op het schilderij, hierdoor blijf je er lang naar kijken en zie je telkens wat nieuws.
Ook ‘Lady Alston’ vinden wij een mooi schilderij, het is heel anders dan ‘Nozze di Cana’. Het is mooi dat het schilderij zo realistisch is, er zitten veel details in de jurk waardoor het bijna een foto lijkt. Ook is het kleurgebruik goed gedaan, door de donkere achtergrond krijgt de vrouw alle aandacht. Er zitten grote verschillen tussen de twee schilderijen. ‘Nozze di Cana’ is erg vol en druk, er is gebruik gemaakt van veel verschillende kleuren en je ziet veel verschillende dingen gebeuren. ‘Lady Alston’ daarentegen is een rustig schilderij met donkere kleuren. De aandacht wordt heel erg gericht op een persoon. Toch zit er ook een gelijkenis tussen de twee werken. Ze zijn alle twee erg realistisch nagetekend. Lady Alston is wel wat gedetailleerder, maar de schilders hebben beiden de bedoeling gehad om een realistisch en natuurgetrouw schilderij te maken.
!7
Recensie + korte mening De recensie is oorspronkelijk Italiaans, maar met de vertaling erbij was het toch een goed te gebruiken recensie. Hierdoor kunnen er wel wat spelfouten in de vertaling zitten, omdat de recensie automatisch vertaald is. Kijkend naar het werk van Paolo Veronese we begrijpen hoe belangrijk schilders vóór de ontdekking van de fotografie. Een man die in staat zijn om zo perfect portretteren was gezichten, karakters, zou situaties zeker genieten van de overweging dat in onze tijd reserve naar Hollywood acteurs en rocksterren. De rechtbanken als zij betoogd, vrouwen verafgood hen, de workshops van de schilderkunst bloeide simpelweg omdat ze nodig waren als het enige middel van de figuratieve vertegenwoordiging in de wereld, kon een portret of een mooi schilderij worden beschouwd als een magische en misschien als een schilder, een tovenaar van de rest waren en nog steeds zijn. In deze context, 1528-1588 woonde hij Paolo Veronese Renaissance schilder van de Venetiaanse Republiek dat er werkte voor het grootste deel van zijn leven zelfs onder de valse naam in 1555 door Paolo Calliari. De stijl van Veronese in de Veneto, is atypisch. Handhaving van de rijke coloristisch lagune, zeker verwerpt het beleid van de school van Titiaan, dat verhoogt de huidtinten die uit de schaduw, het breken van het ontwerp, het samenvoegen met de achtergrond in de schaduw en richt zich op een ontwerp perfect zichtbare contouren van de cijfers die net dan verfijnt met kastanje glazuren voor schaduwen. De schilderijen van Veronese schijnen voor hun perfectie van detail, poses, heldere kleuren, perspectief en architectonische instellingen rijk en verfijnd. De gezichten zijn onberispelijk, gedetailleerd in het kleinste detail, zodat elk karakter in de meest belangrijk als het is een verborgen portret. De gordijnen zijn het onderwerp van de foto als de wandtapijten en de architectuur als er een overwicht van de behandeling van de personages in vergelijking met achtergronden, alles is geschilderd met een expertise en aandacht die niet op elk punt van de werken doet vervallen. Veronese zocht perfectie en het lijkt erop dat vaak vindt ze. Typische voorstellingen van Veronese zijn de diners, in eerste instantie nam het Evangelie rekeningen van de gebeurtenissen, maar omgezet in de rechtbank, vol glitter, Bacchanten, musici, courtisanes en in luxe paleizen majestueuze architecturen. In "bruiloft te Kana 'van 1563, Veronese heeft al zijn stilistische repertoire transformeren van de bijbelse gebeurtenis in een feest van kleuren, een rechtbank banket waarin Christus aan de top met het hoofd, omringd door de halo lijkt uit de toon met de rest . De door Veronese aangenomen kunstgreep om te kunnen insluiten een christelijke visie op de prestaties die worden gerapporteerd in het kader van een Renaissance rechtbank is functioneel, maar misschien niet genoeg om alles te mengen: de Veronese organiseert een structuur op drie verdiepingen, de bovenkant begrensd door een stevige reling in tegenstelling tot de kolommen die het werk omlijsten, gastheren persoonlijkheden van de mensen, gekleed jammerlijk. Op de tweede verdieping is er de Christus in zijn klassieke iconografie met een eenvoudige rode tuniek en blauw, de zijkanten diners kleden kleren meer geavanceerd als ze uit de buurt van de centrale figuur te verplaatsen.
De derde verdieping bestaat uit een rijk versierde figuren: musici, gasten, bedienden gewaden glinsterende tot de rijke fijn gebeiteld marmeren vloer waar twee honden samen voor kragen vervelen, je de hele vervreemden.
!8
Op de tweede verdieping is er de Christus in zijn klassieke iconografie met een eenvoudige rode tuniek en blauw, de zijkanten diners kleden kleren meer geavanceerd als ze uit de buurt van de centrale figuur te verplaatsen. De derde verdieping bestaat uit een rijk versierde figuren: musici, gasten, bedienden gewaden glinsterende tot de rijke fijn gebeiteld marmeren vloer waar twee honden samen voor kragen vervelen, je de hele vervreemden. De allegorische interpretatie van het schilderij is paradoxaal, de armen staan bovenaan, bedienden en muzikanten naar beneden, maar beheerst de scène grootte en de heldere kleur van de kleding, de bruid en bruidegom op de links staan voor het licht dat ze meer vaag verlicht. De protagonisten van het huwelijk lijken daadwerkelijk de Christus is en dat zijn zijde wordt aangenomen dat de Madonna, in het midden van het beeld. Tenslotte, de basis van het schilderij: is de twee honden elkaar gebonden dat ze als vertegenwoordiging van de emotionele toestand van een verbinding gezocht. Onvermijdelijk, de scène op rechts, waar een nobele kijken glas wijn met achterdocht, terwijl de knecht giet continu van amforen, is nog steeds de vertegenwoordiging van de bruiloft in Kana. Laatste creatieve fase in Veronese manifesteert een nieuwe picturale stijl waarin de kleur levendig en scherpe patroon worden verzacht en zoals de traditie Venetiaanse, is de schaduw van de cijfers en tonale modulatie schetsen om volumes te vergroten. Maar de Veronese, die zijn klanten om chromatische pracht van eerdere meesterwerken had gebruikt, kan niet de beoordelingen van kritiek te vinden. Zijn schilderijen is dat de jaren daarvoor, majestueus, het leven, perfect. Deze recensie gaat over het schilderij ‘Nozze di Cana’ van Paolo Veronese, de schrijver van de recensie is onbekend. Wij zijn het eens met de schrijver van de recensie, hij is erg lovend over het schilderij en wij vonden ‘Nozze di Cana’ ook een erg mooi schilderij. Vooral het gehighlightte deel van de tekst konden wij ons erg in vinden. ‘Nozze di Cana’ is ondanks dat het een enorm schilderij is, ontzettend gedetailleerd. Hierdoor bleven wij kijken naar het schilderij, omdat telkens als we nog een keer keken, nieuwe dingen ons weer opvielen aan het schilderij. Dat alleen al is al bewonderenswaardig. Ook delen wij de mening met de recensie over de details en de natuurgetrouwe waarheid van de gezichten van de personen in het schilderij. Wij vinden dit erg mooi. De recensent noemt het schilderij magisch, dat vinden wij dan toch weer een beetje overdreven, maar het is zeker een heel mooi schilderij!
!9
Bronnenlijst - http://mcarte.altervista.org/perfezione-veronese-nozze-cana-1563/
!10
