Verslag Kamp Echternach 2008

Verslag Kamp Echternach 2008 Elke dag werd door één vendel een kort verslagje gemaakt van de gebeurtenissen van de dag ervoor. Paul werkte deze aantekeningen verder uit en maakte er een enigszins leesbaar verhaal van. Dit is het verhaal van het seniorenkamp in Echternach. Zaterdag 2 juli: Het is 10 uur in de morgen als die zaterdag een groot aantal jongeren zich rond de Blokhut verzamelen; D-day has come; voor de senioren staat in het kader van het 60-jarig jubileum het begin van het kamp in Echternach op het punt van beginnen. Vluchtig wordt afscheid genomen van enkele ouders, die als pak-ezel hebben gediend (een enkel vluchtig kusje en dat is het dan..) Binnen worden de jongelui getrakteerd op fris met een plakkie cake en worden door Paul en Conrad enkele spelregels van die week doorgenomen. De jongelui laten de speeches gelaten over zich heen komen; het zal zo’n vaart toch wel niet lopen. Om 10.45 uur stapt de eerste groep op de fiets en begeeft zich in zuidelijk richting; de zuidelijkste plaats van Limburg (Eijsden) is die dag het eindpunt; voorwaar geen lichte opgave (ruim 65 km), maar de weergoden lijken ons vooralsnog gunstig gezind. Na een tijdje gefietst te hebben knapte de band van Juul Janissen; hoewel, de band liep niet helemaal leeg en er werd dan ook besloten door te fietsen. Een klein uurtje gebeurde incident nummer 2; Sjors knalde volop tegen een paaltje en viel op de grond; met wat zere ledematen en ribben kon ook hij de reis vervolgen. Ook bij de tweede groep ging de fietsreis verre van optimaal; tot twee keer toe moest via het thuisfront een reservemobiel aangesleept worden om toch met zijn allen verder te kunnen. Opvallend was dat Sjoerd P. tegen hetzelfde paaltje was gefietst als Sjors. Blijkbaar toch een gevaarlijke situatie? Het stalen ros van Sjoerd kwam echter minder goed uit de botsing; het ding was volgens Han rijp voor de sloop. Sjoerd werd op een reservefiets gezet en kon weer verder. Ook Mickey was ongelukkig; in Asselt werd hij al aangehouden door oom agent omdat hij naar oordeel van de pliesie niet aan de kant ging; enige vermanende woorden waren nodig om Mickey van zijn ongelijk te overtuigen. Ondertussen was het weer omgeslagen. En fikse bui teisterde het fietsvolk in en rond Maasbracht. In Roosteren werd een knakworst naar binnen gewerkt en werden de voorraden bij een plaatselijke COOP aangevuld. De weg voerde grotendeels langs het kanaal maar hield plotseling op. Grote werkzaamheden noopten ons om via wat klauter- en klimwerk (gebruik makend van lokale bio boxen) een nieuwe route te zoeken. In Maastricht aangekomen werden we opgevangen door Paul. Er was voor ons nog ruimte om in het plaatselijke zwembad even het zweet af te spoelen; een nadeel, het De Blokpers nr. 181

Pagina 15

binnenbad lag niet direct op de route en betekende voor onze groep een extraatje van zo’n 10 km (heen- en terug); de andere groep besloot, mede gezien het weer, eieren voor hun geld te kiezen. Ze kozen ervoor om de plaatselijke horeca van Eijsden te verkennen. Om 19.30 uur was de eerste groep op het scoutingterrein in Eijsden; de tweede volgde op ruim een uur. Na het oversteken van Mooder Maas, hadden zij zich in noordelijke richting begeven (op weg naar huis dus!). Blijkbaar had men nog niet voldoende kilometers die dag in de benen. Op het terrein in Eijsden was een groot gedeelte van de tentjes al opgezet en in verschillende groepen werd begonnen aan de warme maaltijd. Paul moest het nog ontgelden omdat hij de hoeveelheid aardappelen verkeerd had ingeschat (te weinig dus!) In het gebouw, waarvan we alleen maar de toiletten gebruikten, was het overigens een groot zooitje. De afdeling was net dat weekend terug gekomen van hun eigen kamp. Beheerder Roel vertelde dat men weggewaaid was in de Ardennen (verplaatsen dus en dat met 100 kids en 15 man leiding!) en vervolgens in de voerstreek was neergestreken en daar met een overvloed aan regen te maken hadden gehad. Sprekend was een radio die ergens in de hal stond; het ding zat helemaal onder de drek. Na het eten ging een ieder de slaapspullen installeren waarna we rond een gezellig kampvuur plaats namen. Een paar uurtjes later gingen we vermoeid naar bed; in de hoop snel in Echternach aan te komen. Zondag 13 juli Na de lange dag van gisteren, stond na de gebruikelijke ochtendrituelen (hoewel gebruikelijk: het was Paul blijkbaar gelukt om de oven in het gebouw van scouting Eijsden aan de praat te krijgen, want er waren afgebakken broodjes). Helaas echter maar voor iedereen maar één….. Hierna stond een korte tocht van circa 6 km op het programma naar het station van Visé. Eenmaal op het station aangekomen, werd de roltrap al snel buiten werking gesteld; een of andere pippo (Jeroen dus) vond het nodig om de noodknop te bedienen en het resultaat is bekend. Om 10.25 uur arriveerde de trein (hoewel het leek een vooroorlogs model, maar alles is beter dan lopen). Een minuut of 20 later arriveerden we in Luik alwaar we de tijd doodden door zo’n 1000x de roltrap op en af te lopen. Vol lol begonnen we in ieder geval aan de lange treinreis van Luik naar Ettelbruck. Deze was best wel leuk; de langer reis werd wat overbrugd met spelletjes en het luisteren naar de MP3 speler. Ondertussen werd ook de wc in de trein door ons allen een keer bezocht. Voor het prachtige landschap (de Ardennen dus) hadden slechts weinigen waardering. In Ettelbruck stapten we voor de laatste keer over naar Diekirch. Er zaten in deze laatste trein trouwens kinderen achter het stuur van de trein; uiteindelijk hebben we ook dit laatste stukje overleefd.

De Blokpers nr. 181

Pagina 16

In Diekirch werden we opgevangen door Paul waarna de groep in tweeën gesplitst werd; de zogenaamde snellen en de iets minder snellen. Door Paul werd een toelichting geven op een wandeling van 13 km die ons te wachten stond; en gezien de bergen (heuvels) die ons omringden beloofden het niet veel goeds; de uitleg van Paul bleek achteraf ook nog niet te kloppen (dae sukkel) waardoor we uiteindelijk een route liepen van circa 18 km. Halverwege werden we echter gewaarschuwd over een bepaalde aanpassing, zodat de meesten onder ons toch flink moesten afzien. Gelukkig hadden sommigen van ons een voldoende hoog vetpercentage om het einde van de dag te halen. We waren redelijk op toen we aankwamen op camping La Plage in Beaufort. Gelukkig konden we hier gebruik maken van een lekkere douche en vervolgens werd op het terras het nodige vocht weer aangevuld. De tweede groep bracht het er minder goed vanaf. Zij bleken na een uurtje of vier gewandeld te hebben een soort rondje te hebben gelopen en waren dus nauwelijks enige afstand opgeschoten. Deze groep werd later die dag met vervoer naar de camping gehaald. Nadat ook zij hun maaltijdje hadden gekookt en naar binnen hadden gewerkt, werd bij de tentjes nog even ‘nagenoten’ van de zware dag; nog eentje en we zijn in Echternach. Maandag 14 juli. De maandag begon redelijk relax. We hadden de tijd; nadat de bus van Ringo vol geladen was, kregen we een uurtje de tijd om het zwembad op de camping uit te proberen; een of andere gek zei nog dat het water redelijk warm was, maar dit was natuurlijk niet het geval: ijskoud dus! Echter de zon scheen behaaglijk zodat de meesten toch de kou van het water opzochten. Om 11.30 uur gingen we naar de bushalte voor de camping (welke bus?); enfin, even later zaten we in de bus naar Grundhof. Omdat de buschauffeur de tijd die het uitdraaien van 26 kaartjes kosten wilde inhalen, scheurden hij aardig door de bochten. Dit leidde zelfs tot een situatie dat enkele auto’s in een bocht moesten terug zetten. In Grundhof (in het dal) moesten we uit de bus, dit terwijl de bus zelf door reed naar Echternach, stom toch……. Lopen dus. Vanaf het begin liep de route alleen maar bergop dus dat was gezien de temperatuur wel even afzien. Boven op de berg had je een prachtig uitzicht over de omgeving. Halverwege stond Paul ons op te wachten met een eier mix die uiteraard goed smaakte. De flessen werden gevuld en de laatste etappe werd aangezet. Om ongeveer 15.00 uur kwamen we op het kampterrein in Echternach aan. Het was De Blokpers nr. 181

Pagina 17

een wat ander kampterrein dan we hadden verwacht. Een heuvelachtige grasvlakte die voor de helft (nu) in de zon lag. Nadat we onze kampementen hadden opgebouwd was het tijd om wat te gaan sjweelen. Ondertussen werden de eerste contacten gelegd met de andere bewoners van het terrein (een scoutinggroep uit Gorinchem). Om 19.00 uur werd de eerste warme maaltijd op het kampterrein bereid. Daarna had quizmaster Twan een muziekquiz in elkaar gedraaid; we moesten titels, fragmenten en jaartallen raden. Het team van de leiding (de oude garde) bracht het er het slechtste van af, terwijl onze groep (die van Paul S.) het beste scoorde. Na een versnapering werd het tijd om lekker te gaan slapen; ondertussen werden de contacten met de andere groep verder verdiept, maar dat spreekt voor zich. Dinsdag 15 juli ’s Morgens werden we liefdevol (?) wakker gemaakt door de leiding. Met veel moeite werd opgestaan omdat de afgelopen nacht, zeker voor de jongens, nog lang had geduurd. Na het eten en wat klusjes (opruimen), werd een begin gemaakt met de verkenningstocht naar Echternach. Achter het kampterrein ging de weg direct steil omhoog en ook gedurende de tocht moesten veel trappen worden beklommen. De tocht naar de stad was d.m.v. grappige foto’s van met name poekie uitgezet. In Echternach kregen we op een parkeerplaats een broodje knak waarna we konden beginnen met het eigenlijke verkennen van de plaats zelf. Echternach kent een prachtig historisch centrum met zelfs een ruïne van een Romeinse villa. Het was de bedoeling om gedurende de tocht vragen te beantwoorden; de antwoorden waren goed voor een geldbedrag, waarmee we op het laatst van de tocht onze avondmaaltijd konden kopen. Uiteraard werd er tussen de groepen heel wat informatie uitgewisseld want hoe meer geld, hoe meer mogelijkheden we hadden. Na wat uren zoeken, pijn aan de voeten, kwamen we om 16.30 uur bij de Cactus (supermarkt) bij elkaar. Iedere groep had een zeer ruim budget (zelfs dubbele toetjes konden er bij een enkele groep vanaf). De gekochte spullen waren erg divers, maar gebakken aardappelen waren een veel terugkomend onderdeel van het menu. Terug op het kampterrein, werd begonnen met het bereiden van de gekochte producten; de oudste groep (J, J en P) maakten hun maaltijd klaar op een tafelvuur. Na aanvankelijk veel De Blokpers nr. 181

Pagina 18

rook, kwamen ook uit die hoek een lekkere geur vandaan. Na het eten werd rond het kampvuur begonnen met het zingen van, nee geen kampvuurliedjes, maar een heuse karaokeshow. Uiteraard werden weer de nodige smartlappen ten gehore gebracht. Om 23.00 uur werd onder het keukenzeil nog wat bijgekletst. De dames hadden toen ze de tent in liepen bezoek gekregen van een ongewenste gast; een groene kikker zat verwachtingsvol op een van de slaapzakken te kijken; het spreekt voor zich dat de aanblik van het beest tot een heel hard gekrijs leidde, dat over het gehele terrein te horen was. Het geschreeuw zorgde er ook voor dat de kikker het hazenpad koos en de rust snel weer wederkeerde. Woensdag 16 juli Na het opstaan en ontbijt werden we met auto’s naar Indian Forrest in de plaats Vianden gebracht. Het laatste stuk moesten we lopen; het forrest lag boven op een berg. Helaas mochten we in het bos niet de zwarte route doen omdat we geen van allen 18 jaar waren. De bitch die de uitleg gaf was niet te vermurwen ondanks de aandrang van de leiding. Ondanks dat was het een leuke activiteit. Na een korte lunch liepen we gezamenlijk naar het kasteel van Vianden. Het kasteel is één van de grootste nog intacte zijnde kastelen van heel West-Europa. Het is nog in bezit geweest van de adellijke tak van de oranje van Nassau’s. We kregen twee uur de tijd om door de burcht te zwerven. Dit was eigenlijk iets te lang; in het kasteel kwam je allerlei krempel van de vroegere middeleeuwen tegen; best mooi en interessant maar na een tijdje heb je het wel gezien. Hierna reden we in twee ploegen naar een frituur waar we ons avondeten genoten; een paar mensen waren echter niet blij met hun hamburger (een kale zonder ook maar iets er bij…, blijkbaar hebben ze in Luxemburg nog nooit gehoord van een broodje en uien?) Terug op het kampterrein maakten we ons klaar voor de clash met de scouting groep uit Reuver. In het centrum van Echternach lag een “openbaar sportterrein (voetbal en basketbalveld)” waar we dankbaar gebruik van maakten; echter tijdens het intrappen van de Beeselse teams sneuvelden al beide meegenomen ballen. De ballen waren zo kapot dat verder spelen geen zin meer had. Bij De Blokpers nr. 181

Pagina 19

een plaatselijk tankstation werd door Ringo een hagelnieuwe bal geritseld. Na wat onderlinge wedstrijdjes kwam ook de reuverse groep aangescheurd (letterlijk). Nadat de auto’s op een veilige plaats waren geparkeerd, werd een wedstrijd Beesel-Reuver gespeeld en op het ander veld een Beesels onderonsje. De Reuvernaren hadden in de eerste wedstrijden moeite met de concentratie (ze kwamen dan ook net uit een restaurant, smoesje..) maar allengs kwamen zij beter in hun spel. De onderlinge confrontaties eindigden gelijk, zodat besloten werd het geheel af te sluiten met een basketbalwedstrijd tussen de leiding van beide partijen. Bij ons betraden de krasse knarren Hans en Paul onder andere het veld. De veel jongere Reuvernaren waren bij voorbaat overtuigd van hun overwinning. De oudjes aan de overzijde maakten volgens hun geen schijn van kans. Echter het liep volledig anders; de Beeselnaren overklasten de medespelers volledig; Hub maakte die Ruiverse nog wijs dat Paul vroeger nog in het eerste van BSW Weert (eredivisie) had gebasketbald. Kortom, hierdoor ging de totale overwinning naar Beesel. Omdat de duisternis inviel was verder spelen daarna onmogelijk en werd terug gelopen naar het kampterrein. Hier werd het zweet afgespoeld en nog even nagebabbeld onder het genot van een drankje. Daarna zocht een ieder de tenten op en was het nog lang onrustig. Donderdag 17 juli Na het opstaan en het ontbijt werd in twee groepen vertrokken naar Dillingen. Vanuit deze plaats stond een 14 km lange kanotocht op het programma over de Sure terug naar Echternach. Het kanoën was erg vet, er stond voldoende water er waren stroomversnellingen voldoende; toch koste het veel moeite om Claire überhaupt de boot in te krijgen. Enkele geruststellende woorden van Maai waren echter voldoende om haar uiteindelijk toch de boot in te krijgen. Toch moest je op sommige plaatsen goed uitkijken zodat je niet vast kwam te zitten op de stenen. Er viel gelukkig niemand om maar op het laatst stonden Jeroen en Jordy wel in het water; maar dit had meer te maken met een watergevecht met Juul J en Juul R.. Onder de brug in Echternach kregen we boterhammen met spek en ei. Daarna werd terug gelopen naar het terrein en werd door de meesten een warme douche opgezocht. Het verdere middagprogramma mochten we zelf kiezen. Een tweetal vendels koos voor het binnenzwembad en wij gingen midgetgolfen. Wederom dus weer naar Echternach. Het was uiteraard erg gezellig. De zwembadders kwamen daarentegen van een koude kermis thuis; ze mochten niet het zwembad in; je mocht alleen maar zwemmen in een bepaalde aangepaste zwembroek (!) die wij uiteraard niet hadden. Vreemd dit hadden we nooit mee gemaakt. Besloten werd om het voetbalveldje dan maar op te zoeken. Contact werd gelegd met het kampterrein om even een bal te brengen. Toen iedereen terug was, werd begonnen met de warme maaltijd en daarna stond een quizje nog op het programma. De vragen waren soms wel erg moeilijk maar met de hulp van sommige

De Blokpers nr. 181

Pagina 20

leiding kwamen er toch steeds meer partjes in elk rad. Winnaar werd uiteindelijk het team van Twan. Tegen twaalven werd het tijd om de tenten op te zoeken. Vrijdag 18 juli De vrijdagmorgen werd na de gebruikelijke taferelen gebruikt om het voorbereiden van de persoonlijke weddenschappen. Het thema voor de kampvuuravond was ‘ik wed dat ik het kan’. Een ieder moest een persoonlijke weddenschap verder uit werken onder het motto oefening baart kunst’. De bedoeling was om zelf een weddenschap zo hoog mogelijk in te zetten zodat het verbreken door iemand anders zo moeilijk mogelijk werd. Hierna begonnen met Poekies Highland-games. We deden aan aantal spellen waaronder auto trekken, paal werpen, kogel stoten, jerry-can slepen, waarmee als je als team punten kon verdienen. De games werden afgesloten met het bekende touwtrekken boven het badje aan het begin van het kampterrein. Helaas niemand kwam uiteindelijk in het water terecht. Het vendel van Twan won de high-land-games; ere wie ere toekomt. Hierna werd al begonnen met het opruimen van enige bagage en wat keukenzeilen zodat we morgen wat meer tijd hadden. De vrije tijd werd benut om in Echternach nog onze laatste centen aan de nodige drank en chips/ijsje te besteden al kozen sommigen er ook voor om op het kampterrein te blijven sjweelen. Hoewel sjweelen… een kleine meute was bezig geweest met het verzamelen van enig hout voor een kuubs kampvuur; en kuubs was het! Een halve bos lag zowat verzameld op het middenterrein. Terugkomend op het terrein blijkt dan dat de super grote houtstapel ook nog eens spontaan was gaan branden. Iedereen was van het hout afgebleven en toch kwam er opeens rook onder uit de stapel vandaan. It’s a mirakel! Om half 6 begonnen we met de barbecue en de kampvuuravond. Elke weddenschap die lukte leverde punten op voor het team. Elk ander vendel kan proberen de weddenschap te verbreken wat ook weer een punt kan opleveren. Ondertussen mochten we een aantal keren langs het buffet lopen en lekker eten. Paul had ook nog enkele forellen ingekocht die tussendoor ook nog in de gloed van het vuur werden gaar gemaakt. Echter de helft van de groep was niet echt gecharmeerd van een dode vis waar kop en staart nog aan zaten. Enfin, een groep leiding liet zich dit geen twee keer zeggen en verorberden de visjes met veel plezier. Rond 22.30 uur werden de laatste De Blokpers nr. 181

Pagina 21

weddenschappen naar voren gebracht en werden de punten opgeteld. De groep van Paul was de winnaar geworden. Zij werden door Ringo getrakteerd op een H&H-petje en een doos celebrations. Ook de vendels van Poekie (dae duit de aafwas) en Kaak 3 kregen als gezamenlijke nummer 2 een kleine attentie. Na nog een drankje (cola en wat erin) en wat gekletst werd voor de laatste keer de tent opgezocht. Goed uitrusten voor de lange treinreis van morgen was het motto. Zaterdag 19 juli. Enige haast was die morgen geboden. Toch ging het opruimen (mede door het voorwerk op vrijdag) zeer voorspoedig. Het scheelde ook dat we in de week eigenlijk niet meer dan een paar druppels regen hadden gehad, zodat alles al goed droog was. Reeds om 09.30 uur (!) lag alles in de bus of op de aanhanger. Zoveel vlijt had zelfs de leiding van ons niet verwacht zodat we nog ruim de tijd hadden om even te gaan liggen. Tegen tienen liepen we met z’n allen naar het busstation om aldaar de bus naar Wasserbillig te nemen. De buschauffeur werd tijdens de rit zelfs nog op alcohol gecontroleerd (ook nog nooit meegemaakt). In Wasserbillig hadden we enkele minuten de tijd om over te stappen op de trein richting Trier. Van daaruit ging de reis in noordelijke richting. Met name de het stuk langs de Rijn was prachtig al hadden de meesten daar weinig oog voor (snurken geblazen dus). Vanuit Koblenz volgde een nieuwe treinreis naar Mg. Gladbach. Hier ging het mis; de volgende trein kwam tenminste met twintig minuten vertraging of misschien wel helemaal niet, schalde het door het treinstation (maar dan in het Duits). Euvel bleek de love-parade in Dortmund te zijn waarvan onze trein vandaan moest komen. In allerijl werd contact gezocht met leiding, die met de auto’s waren terug gegaan. Vanwege de onzekere situatie werd besloten dat de ouders ons zouden oppikken in Gladbach. Van daaruit kwamen we om circa 18.30 uur in het Beeselse aan. We kunnen met zijn allen terugkijken op een superleuk en zeer geslaagd kamp!

De Blokpers nr. 181

Pagina 22