VERKIEZINGSPROGRAMMA 7 JUNI 2009 Europa Vlaanderen Brussel. Sterker Vlaanderen, sterker Europa, minder crisis

COVER AFRIT R°/V°:Opmaak 1

07-05-2009

20:03

Pagina 1

VERKIEZINGSPROGRAMMA 7 JUNI 2009 Europa Vlaanderen Brussel

Sterker Vlaanderen, sterker Europa, minder crisis

        INHOUDSTAFEL   

VLAANDEREN    I.    II.    2.1  2.2  2.3  2.4  2.5   

  III.     

IN DE ACHTERUITKIJKSPIEGEL 

 

 

 

 

 

4 

STERKER VLAANDEREN, MINDER CRISIS 

 

 

 

 

 

6 

Financiën en fiscaliteit  Economie    Werk      Landbouw    Toerisme   

         

         

         

         

         

6  7  13  16  17 

 

 

 

19 

         

         

 

         

EEN STERKER VLAANDEREN IS BETER BESTUURBAAR 

3.1  3.2  3.3  3.4  3.5 

Binnenlands bestuur              Bestuurszaken                Vlaamse rand                Brussel                  Buitenlands beleid, buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking 

         

         

19  21  22  24  26 

    IV.     

EEN STERKER VLAANDEREN DRAAGT ZORG VOOR IEDEREEN 

 

 

28 

4.1  4.2  4.3  4.4  4.5  4.6  4.7  4.8  4.9 

Gezins‐ en seniorenbeleid     Welzijn en gezondheid      Welzijn voor personen met een handicap  Inburgering        Cultuur, erfgoed en media    Onderwijs        Jeugd          Sport          Vrijwilligers       

                 

                 

28  30  33  34  36  38  41  43  44 

    V.      5.1  5.2  5.3 

                 

                 

                 

                 

EEN STERKER VLAANDEREN IS LEEFBAAR, BEWEEGT EN BRUIST VAN ENERGIE  45  Mobiliteit, verkeersveiligheid en openbare werken    Milieu en energie          Wonen en stedenbeleid         

 

      2

     

     

     

     

45  47  50 

BRUSSEL    I.       Onderwijs                II.          Inburgering                III.     Taalwetgeving               IV.   Werk                   V.  Mobiliteit, verkeersveiligheid en openbare werken     VI.  Milieu en energie              VII.  Wonen en stedenbeleid            VIII.  Veiligheid                 IX.  Binnenlands bestuur              X.  En verder…             

 

 

 

56 

 

 

 

57 

 

 

 

58 

 

 

 

59 

 

 

 

60 

 

 

 

62 

 

 

 

63 

 

 

 

64 

 

 

 

65 

 

 

 

66 

 

 

 

68 

 Een sterker Vlaanderen heeft een eigen stem in Europa   

 

 

69 

 Een sterker Europa heeft sterkere instellingen nodig 

 

 

 

71 

 Een sterker Europa kiest voor verdieping i.p.v. uitbreiding  

 

 

75 

 Een sterker Europa werkt democratischer, transparanter en efficiënter   

77 

 Een sterker Europa treedt krachtig en eensgezind op in de wereld 

 

79 

 Een sterker Europa komt op voor de rechten van mensen en volkeren   

83 

 Een sterker Europa pakt de financiële en economische crisis aan   

 

84 

 Een sterker Europa voert een kordaat asiel‐ en migratiebeleid 

 

 

89 

 Een sterker Europa kiest voor een gezond milieu   

 

 

 

93 

 Een sterker Europa investeert in gezondheid 

 

 

 

 

97 

Een sterker Europa kiest voor groene energie 

 

 

 

 

103 

EUROPA    I.    II.    III.    IV.    V.    VI.    VII.    VIII.    IX.    X.    XI.    XII.  

 Een sterker Vlaanderen in een sterker Europa 

3

 

VLAANDEREN    I.   

IN DE ACHTERUITKIJKSPIEGEL 

  Een  blik  in  de  achteruitkijkspiegel  van  de  Belgische  politiek  stemt  ons  niet  meteen  vrolijk.  Het  voorbije  jaar  heeft  aangetoond  dat  dit  land  niet  meer  werkt.  België  KAN  het  niet.  En  dat  op  een  moment  dat  de  financiële  en  economische  crisis  ongemeen  hard  toeslaan!  Het  is  op  het  federale  niveau  onmogelijk  geworden  om  nog  doortastende  maatregelen  te  nemen  die  onze  welvaart  en  welzijn verzekeren. Daar heeft dit land gewoonweg geen geld meer voor.     Bovendien  is  België  in  een  bestuurlijk  moeras  terechtgekomen  waarbij  Franstaligen  en  Vlamingen  over niets nog overeenstemming kunnen vinden. Dit belet ons om doortastend op te treden om jobs  te behouden en de pensioenen van morgen te garanderen.    Wanneer  een  minderheid  over  eindeloze  middelen  beschikt  om  een  meerderheid  te  blokkeren,  spreken  we  van  een  democratische  crisis.  Met  zes  miljoen  Vlamingen  maken  we  bijna  60%  van  de  Belgische bevolking uit én zorgen we voor driekwart van de welvaart. Toch regeert men dit land met  een Franstalige meerderheid.     De  gevolgen  van  die  impasse  laat  zich  ook  voelen  in  ons  dagdagelijks  leven.  We  betalen  zowat  de  hoogste belastingen, maar krijgen hiervoor de laagste uitkeringen in ruil. We steken steeds meer toe  aan de gezondheidsfactuur, maar de kwaliteit staat onder druk.  We leveren in Vlaanderen enorme  inspanningen  om  nieuwkomers  in  te  burgeren,  maar  België  zet  de  poorten  open  voor  een  ongecontroleerde stroom van migranten en asielzoekers.    Afrit Vlaanderen    Vlaanderen doet er nu al veel aan om de economische crisis te beheersen en de schade te beperken.  In Vlaanderen kan er nog wel bestuurd worden. Kijk maar naar het KBC‐dossier. In Vlaanderen staan  de neuzen in dezelfde richting. Kijk maar naar de aanpak voor de auto‐industrie. In Vlaanderen kijken  we  vooruit.  Als  het  op  zorg  en  bescherming  aankomt,  nemen  we  nu  al  het  heft  in  handen  met  de  Vlaamse zorgverzekering. Vlaanderen WIL het wel, maar MAG niet voluit gaan.    Vandaag  moeten  we  met  de  handrem  op  rijden.  Sinds  juni  2007  hameren  wij  op  de  nood  aan  een  sterker Vlaanderen dat over de hefbomen beschikt om de sociaal‐economische uitdagingen efficiënt  aan  te  pakken.  Het  was  onze  ambitie  om  daar  samen  met  anderen  iets  aan  te  doen.  Om  beter  te  doen.  Om  tot  werkende  afspraken  te  komen.  En  nu  de  crisis  zich  in  volle  hevigheid  manifesteert,  steken de grote partijen de handen in de lucht en leggen ze zich neer bij het Franstalige NON.   De N‐VA legt zich daar niet bij neer.              

4

              Uitrit crisis    De N‐VA laat het er niet bij en zoekt een uitweg uit de crisis. Bij de pakken blijven zitten is geen optie.  Nu al kunnen we met onze autonomie meer doen om te investeren in het belang van onze gezinnen  en  onze  ondernemingen.  We  zoeken  nieuwe  en  creatieve  wegen  op  en  formuleren  blikvangers  waarmee we het verschil maken om uit het economische dal te klimmen en Vlaanderen verder uit te  bouwen tot een moderne zorgstaat.   We  vullen  onze  autonomie  maximaal  in,  maar  zullen  niet  nalaten  erop  te  wijzen  dat  een  sterker  Vlaanderen  alleen  maar  tot  stand  kan  komen  met  een  overheveling  van  bevoegdheden.  Zodat  we  écht werk kunnen maken van zeer concrete vragen die bij de Vlamingen leven.    De  blikvangers  in  dit  programma  zijn  de  pilipili  van  ons  programma  en  vormen  samen  met  onze  andere actiepunten het programma van de N‐VA voor de Vlaamse verkiezingen van 7 juni 2009. Voor  elk thema zijn analyse‐ en visieteksten gemaakt. Voor deze teksten en eventuele bijkomende vragen  of opmerkingen kan u een bericht sturen naar info@n‐va.be.                                          LEESWIJZER!       DIT  PROGRAMMA  IS  GESCHREVEN  UITGAANDE  VAN  EEN  EXPANSIEF  GEBRUIK  VAN  DIE  BEVOEGDHEDEN  DIE  VLAANDEREN  AL  HEEFT.  VEEL  MAATREGELEN  DIE  WIJ  WILLEN  NEMEN  TEN  DIENSTE  VAN  WELZIJN  EN  WELVAART VOOR ZES MILJOEN VLAMINGEN, BEHOREN HELAAS NOG TOT DE BELGISCHE BEVOEGDHEDEN EN  WORDEN DAAR ANDERS EN WEINIG EFFICIËNT INGEVULD.     DE  N‐VA  LAAT  DE  VIJF  VLAAMSE  RESOLUTIES  VAN  HET  VLAAMS  PARLEMENT  NIET  LOS  EN  WIL  BELANGRIJKE  BEVOEGDHEDEN OVERHEVELEN VAN HET FEDERALE NIVEAU NAAR HET VLAAMSE NIVEAU OM TOT EEN BETERE  AANPAK TE KOMEN VAN DE UITDAGINGEN WAARVOOR WE VANDAAG STAAN. 

5

II. 

STERKER VLAANDEREN, MINDER CRISIS 

  2.1  FINANCIËN EN FISCALITEIT    Vlaanderen gebruikt haar autonomie actief en boekt resultaten, dat bleek duidelijk uit een studie van  het Planbureau over arbeidsmarktbeleid. Maar het is evenzeer van toepassing op de uitoefening van  onze  fiscale  bevoegdheden.  Sinds  de  regionalisering  van  de  gewestbelastingen  steeg  de  opbrengst  met gemiddeld 10% per jaar en dit dankzij een actief beleid inzake tariefverlagingen.    Toch  zien  we  dat  de  fiscale  hefbomen  zeer  beperkt  zijn  om  een  doorslaggevende  invloed  uit  te  oefenen  op  onze  economie.  Op  het  gebied  van  de  bedrijfsbelastingen  heeft  Vlaanderen  zelfs  geen  hefbomen.  Vlaanderen  moet  noodgedwongen  zijn  toevlucht  zoeken  tot  suboptimale  instrumenten  zoals subsidies. Dit brengt administratie met zich mee die perfect vermeden zou kunnen worden.    De  N‐VA  geeft  de  voorkeur  aan  transparante  en  competitieve  vennootschapstarieven  boven  fiscale  spitstechnologische  oplossingen.  De  N‐VA  vraagt  een  efficiënte  inning  van  de  personenbelasting  en  wil niet nog eens tien jaar federaal non‐beleid ondergaan. In afwachting van meer fiscale autonomie  moeten  we  waar  mogelijk  met  onze  huidige  instrumenten  inzetten  op  welvaart,  concurrentiekracht  en levenskwaliteit.     Vlaanderen  is  sinds  2008  schuldenvrij,  maar  kan  geen  nieuwe  schulden  aangaan  om  grote  investeringsprojecten aan te vatten. Het Belgisch stabiliteitspact veroordeelt Vlaanderen tot creatieve  technieken (PPS) die vaak niet meer zijn dan ingewikkelde pogingen om de schuldgrendel te omzeilen.  Die PPS‐constructies brengen op deze manier geen meerwaarde met zich mee, enkel hogere kosten.    Nochtans moet de Vlaamse regering voluit kunnen investeren. Niet alleen door schulden aan te gaan,  maar ook door efficiëntie‐inspanningen binnen het huidige budget te leveren. De economische crisis  dwingt de overheid om efficiënter te werken.   

Blikvangers    Vlaanderen zegt het keurslijf van het interne Belgische stabiliteitspact op.    ƒ De  federale  overheid  is  onvoldoende  bij  kas  om  nog  te  investeren  in  basisinfrastructuur.  Vlaanderen  moet  de  rol  overnemen  nu  het  schuldenvrij  is.  Vlaanderen  moet  voluit  kunnen  investeren  en  stapt  uit  het  keurslijf  van  het  interne  Belgische  stabiliteitspact.  In  tegenstelling tot wat nu het geval is, moet het federaal begrotingsbeleid worden afgestemd  op  de  Vlaamse  begroting  en  niet  langer  andersom.  Dat  neemt  niet  weg  dat  de  doelstelling  van een strikt begrotingsevenwicht onverkort van kracht blijft.     ƒ Investeren wel, bodemloze Belgische begrotingsputten vullen niet. Lenen kan om goedkoop  en efficiënt te investeren en economische impulsen te geven aan het Vlaamse bedrijfsleven,  maar  dan  enkel  om  grote  duurzame  investeringen  (bijvoorbeeld  haven‐  en  mobiliteitsinfrastructuur, scholen, ziekenhuizen, hernieuwbare energie, …) te financieren.             

6

Vlaanderen  maakt  werk  van  een  arbeidsvriendelijke  fiscaliteit  en  put  alle  mogelijke  bevoegdheden uit om de loonkost effectief te doen dalen.    ƒ Al  jaren  pleit  de  N‐VA  voor  een  drastische  verlaging  van  de  loonkost,  maar  de  Belgische  regering weigert omdat ze krap bij kas zit. Vlaanderen moet daarom zelf komaf maken met  alle  arbeidsvernietigende  belastingen  (zoals  de  belasting  op  drijfkracht).  Vlaanderen  sluit  een nieuw fiscaal pact met de gemeenten dat leidt tot de afschaffing van deze belastingen  zonder dat de lokale belastingtarieven worden opgetrokken.  ƒ Vlaanderen  verhoogt  de  kortingen  op  de  personenbelasting  voor  de  minst  verdienende  inwoners van het Vlaams Gewest om de werkloosheidsval nog beter aan te pakken.      Andere actiepunten    We  moeten  optimaal  gebruik  maken  van  de  beperkte  mogelijkheden  waarover  we  momenteel  beschikken om de welvaart, concurrentiekracht en levenskwaliteit te verbeteren. In afwachting van  meer fiscale autonomie mag Vlaanderen niet stilzitten.    • De  Vlaamse  belastingdienst  moet  zich  voorbereiden  op  een  belangrijke  overdracht  inzake  inningsbevoegdheid,  zodat  we  de  beloofde  efficiëntiewinst  door  eigen  inning  onmiddellijk  kunnen waarmaken.    • Vlaanderen  moet  de  aanbevelingen  van  Commissie  Efficiënte  en  Effectieve  Overheid  onverkort  uitvoeren,  teneinde  de  nodige  beleidsruimte  te  creëren  voor  investeringen  in  de  Vlaamse  concurrentiekracht.  De  N‐VA  pleit  daarom  in  het  luik  ‘bestuurszaken’  ervoor  dat  de  Vlaamse  Overheid  en  publieke  agentschappen  in  de  komende  vijf  jaar  elk  jaar  minimum  2%  productiviteitswinst realiseren om zo tot 750 miljoen euro te besparen.      2.2 ECONOMIE    Vlaanderen is een welvarende regio. Maar de barometer wijst op storm en het ontbreekt velen aan  een gevoel van “sense of urgency”. Zelfs in tijden van economische crisis blijken weinigen te beseffen  dat we werk moeten maken van welvaart om onze huidige sociale voorzieningen te kunnen behouden  en waar nodig te versterken.  Wie de Vlaamse economie opnieuw vaart wil zien nemen, moet voor een stevige motor zorgen. Eén  enkel  duwtje  in  de  rug  zal  niet  volstaan.  Om  dat  te  bewerkstelligen  zijn  vijf  aspecten  essentieel:  de  ondernemerszin  (‘entrepreneurship’),  de  arbeidsmarkt  (‘human  capital’),  de  fiscaliteit,  een  goede  infrastructuur als drager en innovatie met een openheid voor toekomstige mogelijkheden.    Dit  zijn  de  verborgen  krachten  die  onze  economie  ondersteunen.  Wie  deze  vijf  krachten  kan  mobiliseren en inzetten, die schept de ideale aandrijving voor meer economische groei. Dat is meteen  ook het centrale idee van  het  economisch luik in dit  verkiezingsprogramma: laat ons elk van de vijf  facetten in stelling brengen en we bouwen een vijftrapsraket die de Vlaamse economie opnieuw in de  juiste baan brengt.  De  N‐VA  blijft  erop  hameren  dat  alle  restbevoegdheden  inzake  economisch  beleid  overgeheveld  worden  naar  de  deelstaten.  Het  zullen  de  deelstaten  zijn  die  de  verantwoordelijkheid  moeten  opnemen  om  tot  een  innovatieve  en  concurrentiële  economie  te  komen  die  kan  wedijveren  met  andere succesvolle regio’s in Europa. 

7

 

Blikvangers    Vlaanderen maakt werk van kennis, toegevoegde waarde en dus … jobs    ƒ Door jaarlijks 230 miljoen euro extra te investeren, verdubbelt de Vlaamse overheid haar  budget voor O&O tegen eind 2014. Intensieve samenwerking tussen overheid, kenniscentra,  bedrijfswereld en geavanceerd fundamenteel onderzoek stimuleren, resulteert uiteindelijk in  concrete  innovatieve  toepassingen.  Dit  vullen  we  aan  met  een  sluitend  ondersteuningsaanbod  dat  inzet  op  enkele  speerpuntsectoren.  Zo  bouwen  we  aan  een  Kennishaven Vlaanderen, excellerend centrum voor onderzoek, ontwikkeling en innovatie.  ƒ We  vereenvoudigen  het  huidige  economisch  instrumentarium  en  houden  slechts  twee  premiestelsels over: een innovatiepremie en een loonkostpremie waarmee we zelf het heft  in handen nemen om onze concurrentiepositie te vrijwaren.    Vlaanderen deelt dezelfde economische toekomstvisie    ƒ We  koesteren  en  stimuleren  een  hoogwaardige  Vlaamse  maakindustrie  als  draagvlak  van  een  duurzame  kenniseconomie  voor  een  versterking  van  de  werkgelegenheid,  export  en  welvaartcreatie.  We  zetten  daarbij  in  op  toegevoegde  waarde,  die  garant  staat  voor  meer  jobs.  ƒ Een  duurzame  verankering  van  de  eigen  beslissings‐  en  onderzoekscentra  maakt  een  succesvolle  ontwikkeling  van  de  Vlaamse  economie  mogelijk  en  verzekert  de  Vlaamse  welvaart op lange termijn.  ƒ We gaan voor een slimme logistiek met toegevoegde waarde die naast de mobiliteitslasten  ook lusten, d.w.z. jobs creëert.      Andere actiepunten voor het bevorderen van ondernemerschap    Vlaanderen moet zich profileren als een aantrekkelijke plek voor ondernemers.  Door te investeren in  ondernemingsruimte,  de  nodige  stimuleringsinstrumenten  te  ontwikkelen,  de  administratie  te  vereenvoudigen  en  aan  een  positief  ondernemingsimago  te  werken,  wil  de  N‐VA  de  concurrentiepositie van Vlaanderen versterken.    Ondernemerschap stimuleren    • De  structurele  voortzetting  van  initiatieven  als  de  peterschapsprojecten,  de  oproepen  ondernemerschap  en  de  draaischijf  ondernemerschap  stimuleren  het  zelfstandig  ondernemerschap.    • Het beeld van de ondernemer wordt bijgestuurd, onder meer door het bijbrengen van bepaalde  attitudes  en  waarden  alsook  door  het  ontwikkelen  van  specifieke  vaardigheden  of  kenniselementen. Het onderwijs heeft hier een sleutelpositie.    • Concrete  stappen  worden  gezet  om  de  doorstroming  te  bevorderen  van  personeel  vanuit  de  privé‐sector naar het onderwijs en omgekeerd. Statutaire aanpassingen werpen geen barrière op  die dergelijke overstappen belemmert.    

8

Ook  het  overschakelen  tussen  het  statuut  van  zelfstandigen  en  werknemer  moet  eenvoudiger.  Zelfstandigen hebben bovendien recht op een volwaardig en dus beter sociaal statuut.    •

Startende ondernemers kunnen bij streekgerichte adviescentra terecht voor eerstelijnsadvies of  doorverwijzing naar de betreffende organisaties en diensten. De N‐VA pleit voor een één‐loket‐ systeem. 

  Ondernemerschap ondersteunen    • Startende  en/of  doorstartende  ondernemingen  hebben  niet  alleen  een  vlotte  toegang  tot  risicokapitaal  maar  beschikken  ook  over  een  aanbod  financieringsinstrumenten  op  maat.    Ook  micro‐ondernemingen  zoals  een  dagbladhandel,  een  buurtwinkeltje  of  een  dorpscafé  worden  van het nodige startkapitaal voorzien.    • De  N‐VA  pleit  er  voor  de  wedstrijdformule  of  zogenaamde  ‘oproepen’  zo  veel  mogelijk  af  te  voeren  en  te  vervangen  door  fiscale  instrumenten.  De  bestaande  instrumenten  inzake  financiering worden op regelmatige basis geëvalueerd en bijgestuurd indien nodig of afgeschaft  indien wenselijk.    Duurzaam ondernemen    • Volgens  de  N‐VA  is  het  noodzakelijk  voldoende  aandacht  te  besteden  aan  langetermijndoelstellingen  en  maatschappelijk  verantwoord  ondernemen,  en  dit  zowel  op  ecologisch als op economisch vlak, als op vlak van personeelsbeleid en tewerkstelling.    • De  N‐VA  pleit  in  het  luik  ‘energie’  van  dit  programma  voor  de  oprichting  van  een  nieuw  energiebedrijf dat zich toelegt op de ontwikkeling van hernieuwbare energie. 

  Lokale economie versterken    • Het  project  ‘ondernemersvriendelijke  gemeente’  mag  niet  verzanden  in  een  aantal  losse  projecten of de publicatie van een zoveelste brochure maar moeten uiteindelijk ook resulteren in  een concreet, coherent en slagkrachtig beleid inzake lokale economie.    • De  Vlaamse  overheid  zorgt  voor  een  kwaliteitsvolle  (kennis)ondersteuning  van  de  lokale  besturen en stimuleert hen om een volwaardige dienstverlening voor ondernemers op te starten.    • De  geplande  integratie  van  de  buurtwinkelthematiek  in  het  beleid  ‘ondernemingsvriendelijke  gemeente’ kan een optie zijn maar dient wel te resulteren in een effectief buurtwinkelbeleid.        • De  N‐VA  is  voorstander  van  een  subsidiesysteem  waarbij  de  Vlaamse  overheid  zelfstandige  buurtwinkels  een  subsidie  toekent  om  te  voorzien  in  een  minimaal  aanbod  aan  producten  en  diensten voor de lokale gemeenschap.                 

9

Familiebedrijven    • De overheid informeert kandidaat‐overdragers grondig en begeleidt hen bij het overnameproces.  Dit  kan  bijvoorbeeld  door  het  ontwikkelen  en  ter  beschikking  stellen  van  zogenaamde  overdrachtspakketten voor startende en stoppende ondernemers waarbij de verschillende fasen  van een overdracht, het vinden van een koper, de rol van de adviseur, het behalen van financiële  voordelen en de rol die emoties spelen bij overdracht aan bod komen.    • Er  zijn  geen  aparte  maatregelen  nodig  voor  de  ondersteuning  van  familiebedrijven  maar  de  bestaande  maatregelen  worden  wel  beter  kenbaar  gemaakt.  De  N‐VA  pleit  voor  een  administratieve  en  managementondersteuning  voor  die  bedrijven,  vanuit  externe  bedrijven  en/of  vanuit  de  overheid.  Tevens  wordt  nagedacht  over  sectorspecifieke  informatie  en  sensibilisering, bijvoorbeeld voor de horeca.    Ondernemersvriendelijke overheid    • Er  wordt  versneld  werk  gemaakt  van  de  administratieve  vereenvoudiging.    De  N‐VA  wil  een  vermindering  van  de  administratieve  lasten  met  25%.    Als  hefboom  voor  administratieve  vereenvoudiging  en  kwaliteitsverbetering  moet  e‐government  verder  ontwikkeld  en  gestimuleerd worden.    • De  doorlooptijd  voor  de  toekenning  van  vergunningen  dient  verder  te  worden  gereduceerd,  ondermeer  door  de  beperking  van  de  termijnen,  de  verdere  integratie  van  bouw‐  en  milieuvergunning,  versnelling  van  de  administratieve  afwikkeling  en  de  afstemming  van  de  procedures  met  die  van  de  machtiging  voor  distributiebedrijven.  Als  de  termijn  is  verlopen  waarbinnen  bouwvergunningen  had  afgeleverd  moeten  worden,  wordt  de  vergunning  automatisch verleend (lex silencio‐principe).    • Een gecentraliseerde dienstverlening zorgt er voor dat een bedrijf op één plaats terecht kan voor  alle  bedrijfsgebonden  dienstverlening  en  overheidsinformatie.  Een  duidelijke  structuur  van  het  instrumentarium  (in  het  bijzonder  wat  innovatie  betreft)  en  een  duidelijke  communicatie  is  noodzakelijk om de huidige complexe situatie te vereenvoudigen. De N‐VA vraagt een specifieke  aanpak voor landelijke gemeenten. In landelijke gebieden zijn er vandaag te weinig volwaardige  contactpunten.    • De  overheid  moet  voorzien  in  een  ‘gezaghebbend  advies’  dat  rechtszekerheid  geeft  aan  ondernemingen.    Ruimte voor ondernemen    • Meer aandacht voor het hergebruik van verouderde sites, minder ruime en meer ondergrondse  parkings, meer bouwlagen, meervoudig ruimtegebruik, doorgroeimodules,…     • Op vlak van kwaliteit van de bedrijfsruimte is er oog voor een goede visuele inbedding, creatief  ontwerp,  oog  voor  parkmanagement  en  waar  mogelijk  ook  gebruik  van  duurzame  materialen.  Ruimtelijke kwaliteit gaat voor de N‐VA ook uit van de inschatting van effecten op de mobiliteit  bij de ontwikkeling van nieuwe economische activiteiten.    • De N‐VA is voorstander van een decreet ruimtelijke economie dat het kader moet scheppen van  een ruimtelijk economisch beleid met een eigen planning, doelstelling en instrumentarium.    

10

  Andere actiepunten voor het stimuleren van een kenniseconomie    • De  N‐VA  verankert  de  Vlaamse  welvaart  duurzaam  in  een  Vlaamse  Kennishaven.  Intensieve  samenwerking  tussen  overheid,  universiteiten  en  de  bedrijfswereld  en  een  sluitend  ondersteuningsaanbod  geconcentreerd  op  enkele  speerpuntsectoren  (energie,  (petro)chemie,   informatiewetenschap,  …)  stimuleren  geavanceerd  fundamenteel  onderzoek  en  resulteren  uiteindelijk in concrete innovatietoepassingen. Zo bouwen we aan een Kennishaven Vlaanderen,  excellerend centrum voor onderzoek, ontwikkeling en innovatie.      Onderzoek van onder naar boven…    • Onderzoekers bepalen zelf de inhoud, timing en het samenwerkingsverband. Het Instituut voor  Innovatie  door  Wetenschap  en  Technologie  (IWT),  het  Fonds  Wetenschappelijk  Onderzoek  (FWO) en het Bijzonder Onderzoeksfonds Universiteiten (BOU) versterken hun coördinerende en  stimulerende rol op dit vlak met het oog op de ondersteuning van onderzoeksinitiatieven vanuit  de onderzoeks‐ en bedrijfswereld.    • De N‐VA pleit voor een intensieve samenwerking tussen overheid, universiteiten en hogescholen  en de bedrijfswereld. De Rondetafels (chemie, automobiel, …) met mensen uit het bedrijfsleven,  het  onderwijs  en  de  overheid  moeten  verder  gezet  en  waar  mogelijk  worden  nieuwe  opgezet.  Nieuwe  onderzoeksresultaten  worden  ook  sneller  toegepast  en  leveren  zo  een  wezenlijk  concurrentievoordeel op.    … en van boven naar onder    • De  bestaande  strategische  onderzoekscentra  ‐IBBT  (Interdisciplinair  Instituut  voor  Breedband  Technologie),  IMEC  (nano‐elektronica  en  nanotechnologie),  VIB  (Vlaams  Instituut  voor  biotechnologie) en VITO (Vlaamse Instelling voor Technologisch Onderzoek)‐ en de zogenaamde  competentiepolen  leiden  op  langere  respectievelijk  korte  termijn  tot  concrete  resultaten  en  leveren concrete innovatietoepassingen op.      • Naast  een  projectgerichte  aanpak  is  ook  een  sector‐  en  technologiespecifieke  aanpak  nodig.  Verticaal sturen impliceert dat er keuzes moeten gemaakt worden. In dit kader concentreert het  aanbod aan middelen zich op enkele speerpuntsectoren (top down gerichte interventies). De   N‐VA  doet  enkele  suggesties:  gezondheidszorg,  micro‐electronica,  e‐learning,  milieutechnologie  en logistiek en distributie.    Het Vlaamse WT&I‐instrumentarium    • Het Vlaamse WT&I‐instrumentarium (wetenschap, technologie en innovatie) wordt efficiënter en  doelmatiger ingezet. Hiervoor is een langetermijnvisie nodig én een permanente evaluatie van de  talrijke  instrumenten.  Resultaat  is  optimalisatie  door  een  betere  synergie  en  waar  nodig  rationalisatie. De N‐VA pleit uitdrukkelijk voor een doorgedreven vereenvoudiging.    • De  N‐VA  pleit  uitdrukkelijk  voor  een  doorgedreven  vereenvoudiging  van  het  innovatiesysteem.  Het omstreden Herculesprogramma verdient in dit kader extra aandacht.       

11

•

•

  •

Er  wordt  een  prioriteitsstelling  inzake  WT&I  opgemaakt.  Daarbij  kan  worden  voortgebouwd  op  de  oefening  van  de  Vlaamse  Raad  voor  Wetenschapsbeleid  (VRWB)  waarbij  zes  prioritaire  clusters  van  activiteiten  werden  afgebakend.  Deze  clusters  worden  verder  geconcretiseerd  in  concrete beleidsmaatregelen.      Initiatieven  zoals  ‘De  Subsidiewegwijzer  voor  Ondernemingen’  van  de  Vlaamse  Overheid  (Agentschap Economie) en de brochure ‘Subsidieleidraad voor het bedrijfsleven’ uitgegeven door  VLAO  verdienen  aanbeveling  en  kunnen  een  goede  basis  vormen  ter  verduidelijking  van  het  beschikbare, en aan te passen, instrumentarium.   Alle  schakels  in  het  innovatie‐  en  ontwikkelingstraject  moeten  worden  ondersteund.  Van  het  idee tot het marktrijpe product.   

  Menselijk kapitaal    • Om  onze  concurrentiepositie  te  behouden  en  te  versterken  in  de  zogenaamde  ‘war  on  talent’  groeit  Vlaanderen  uit  tot  een  aantrekkingspool,  niet  enkel  voor  investeerders,  maar  ook  voor  wetenschappelijk talent.    • Kennis is meer dan ooit mobiel. Het fenomeen van de “brain drain” situeert zich met name in het  topsegment van onderzoekers. Een uitstekend onderzoeksklimaat, lage administratieve barrières  en een actief “repatriëringsbeleid” moeten dit fenomeen omdraaien in een “brain gain”.    • De N‐VA pleit de uitbouw van een Kennishaven Vlaanderen en schuift volgende aandachtspunten  naar voor:  o Harmonisatie  van  de  ongelijke  behandeling  van  kortingen  op  bedrijfsvoorheffing  moet  voorkomen dat publieke investeringen private investeringen in kennis verdringen.  o Internationale  uitwisseling  moet  zorgen  voor  een  resultaatsvolle  kruisbestuiving.   Initiatieven  als  Odysseus1  en  Methusalem2  zijn  ter  zake  belangrijke  stappen  die  echter  verder moeten worden versterkt.   o Wiskunde, wetenschappen en technologie worden nog aantrekkelijker gemaakt.   o Meer  aandacht  voor  design  en  vormgeving  van  een  product  als  een  bepalende  factor  voor succes. 

  Een O&O‐beleid op maat van de KMO    • Sensibilisering,  concrete  en  doeltreffende  begeleiding  op  kmo‐maat  en  een  gerichte  campagne  maken  de  mogelijkheden  inzake  IWT  ruimer  en  beter  bekend  bij  de  KMO’s  en  zetten  aan  tot  investeren in O&O.  Ook de verlaging van de administratieve lasten en vereenvoudiging van de  procedures zetten aan tot investeren in O&O.    • Een gesegmenteerde en vraaggedreven aanpak spreekt elk KMO‐segment gericht aan.  Hiervoor  wordt een aanbod ontwikkeld op maat van de sterk verschillende noden met betrekking tot de  realisatie van hun innovatiepotentieel . Voor kleinere niet‐hoogtechnologische bedrijven ligt de  nadruk op de implementatie van bestaande technologieën en niet op nieuwe ontwikkeling.   

1

 Programma dat Vlaamse toponderzoekers terug naar Vlaanderen moet brengen en tegelijkertijd buitenlandse  toponderzoekers aantrekt. 2  Programma dat een langdurige en structurele financiering voor Vlaamse wetenschappers voorziet.

12

•

De  N‐VA  pleit  niet  zozeer  voor  de  creatie  van  nieuwe  instrumenten,  maar  vraagt  daarentegen  een  diversificatie  binnen  het  huidige  instrumentarium  en  een  herziening  van  de  acceptatiecriteria.  Daarbij is ook aandacht nodig voor doorgroeiende spin‐offs en spin‐outs. 

  Een coherent beleid    • De  N‐VA  vraagt  dat  de  bevoegdheden  inzake  wetenschap,  technologie  en  innovatie  en  de  daartoe bestemde middelen gegroepeerd worden op het Vlaamse niveau.      • De  kernbevoegdheden  inzake  ondernemerschap,  economie  en  ontwikkeling  worden  samen  gebracht  bij één Vlaamse superminister voor Werk, Ondernemen en Innoveren.      2.3 WERK    Als ergens zich de noodzaak manifesteert om tot een staatshervorming te komen, dan is het wel op  het  domein  van  de  arbeidsmarktwerking.  Om  een  actief  werkgelegenheidsbeleid  te  voeren,  is  de  overheveling  van  het  volledige  arbeidsmarktbeleid  noodzakelijk  en  moeten  de  gewesten  worden  geresponsabiliseerd.  Overigens,  de  problemen  in  Vlaanderen  en  Wallonië  zijn  niet  gelijklopend  en  verdienen een andere aanpak.    Dat  Vlaanderen  het  beleidsniveau  bij  uitstek  is  om  de  problemen  inzake  werkgelegenheid  aan  te  pakken,  tonen  de  relatief  goede  resultaten  van  het  arbeidsmarktbeleid  van  de  afgelopen  jaren.  Zo  maakten we de keuze voor een activerend arbeidsmarktbeleid. Dit neemt niet weg dat we een tandje  moeten  bijsteken  want  ook  Vlaanderen  scoort  nog  onder  de  Lissabon‐doelstelling  van  70%  werkzaamheidsgraad. Met de economische crisis erbovenop moeten we te allen tijde vermijden dat  de conjuncturele werkloosheid omslaat in een structurele werkloosheid. We moeten blijven inzetten  op  het  langer  actief  houden  van  oudere  werknemers.  En  ook  voor  specifieke  kansengroepen  dringt  zich een versterkte aanpak op. 

  Blikvangers   

Vlaanderen mag de 50‐plussers niet in de steek laten    ƒ Een  doelgroepenbeleid  om  ouderen  aan  het  werk  te  houden  is  cruciaal.  Het  belette  de  federale  regering  niet  om  de  gerichte  loonkostverlaging  voor  50‐plussers  te  schrappen.  Dit  deeltje  van  het  arbeidsmarktbeleid  zou  toch  worden  overgeheveld  naar  de  gewesten.  Een  typisch  staaltje  van  Belgisch  cynisme  want  van  de  overheveling  kwam  niets  in  huis.  Voor  Vlaanderen is oud niet out! Daarom breiden we de sluitende aanpak voor jongeren uit naar  meer ervaren werkzoekenden om de werkzaamheidsgraad te verhogen. Actief, ook als 50‐ plusser:  aansluitend  met  de  uitbreiding  van  de  sluitende  aanpak  maken  we  het  voor  bedrijven interessant om deze mensen aan te werven. Dit betekent dat we de Vlaamse 50+‐ premie verder uitbreiden en promoten.    Vlaanderen werkt armoede weg met jobs    ƒ Het hebben van een job is nog steeds de beste garantie om weg te raken én te blijven uit de  armoede.   De creatie van duurzame werkgelegenheid (sociale werkplaatsen inbegrepen!) en een intensieve  activering en begeleiding naar werk zijn essentieel en moeten Vlaanderen in staat stellen tegen  2014  de  doelstelling  van  de  Lissabonstrategie  inzake  werkzaamheidsgraad  (70%)  te  halen.  Armoede bannen doe je met jobs. 

13

  ƒ

ƒ

We realiseren een gemeenschapsdienst, onder meer door te investeren in intensieve werk‐ welzijnstrajecten voor de ongeveer 15% langdurig werkzoekenden die op dit ogenblik te ver  van de arbeidsmarkt staan.  De  beschutte  en  sociale  werkplaatsen  worden  structureel  ondersteund  in  hun  functie  als  werkgever  van  personen  met  een  arbeidshandicap.  De  klemtoon  ligt  daarbij  op  hun  complementariteit  met  het  reguliere  bedrijfsleven  en  op  het  uitbouwen  van  betere  contacten met het onderwijs. 

  Andere actiepunten     • De  activiteitsgraad  bij  de  zogenaamde  kansengroepen  (ouderen,  jongeren,  allochtonen  en  mensen met een handicap) wordt verhoogd.   o De  maatregelen  uit  het  Meerbanenplan  om  kansengroepen  aan  werk  te  helpen    (zoals  Jobkanaal, IBO, de tewerkstellingspremie, WEP+,… ) worden van nabij opgevolgd met het  oog op mogelijke bijsturing.  o Volgens de N‐VA is jeugdwerkloosheid niet enkel terug te brengen tot een klein aanbod  van arbeid.  Jeugdwerkloosheid heeft ook te maken met een gebrekkige vorming en een  mank lopend activeringsbeleid.  Gezien de uitdagingen die de toekomst ons brengt, is het  noodzakelijk ter zake een daadkrachtig beleid te voeren.  o Bestaande  maatregelen  betreffende  de  tewerkstelling  van  allochtonen  moeten  grondig  worden  geëvalueerd.  Specifiek  richt  het  beleid  zich  op  hooggeschoolde  allochtonen  en  allochtone vrouwen.  o De N‐VA vraagt extra aandacht voor de uitbesteding van begeleiding van werkzoekenden  aan  privébedrijven  of  non‐profitorganisaties  alsook  voor  de  problematiek  van  de  langdurige niet‐werkende werkzoekenden (NWWZ).  o Met het oog op de stijgende vertegenwoordiging van leefloners werkt de VDAB binnen  de lokale werkwinkels nauwer samen met de OCMW’s.    • Om  de  combinatie  gezin‐arbeid  op  een  kwalitatieve  manier  mogelijk  te  maken,  is  het  noodzakelijk  een  volwaardig  en  toekomstgericht  gezinsbeleid  te  voeren.  De  N‐VA  gaat  in  dit  kader  voor  een  substantiële  verhoging  van  de  Vlaamse  aanmoedigingspremie  voor  wie  tijdskrediet opneemt tot maximum 250 euro. Werk en gezin maken we nog beter combineerbaar  voor  eenoudergezinnen  met  kind(eren).  Dienstencheques,  betaalbare  en  voldoende  kinderopvang en telewerken zijn bouwstenen voor dergelijk beleid.    • Leefbaar  werken  betekent  meer  dan  af  en  toe  eens  stoppen  met  werken.    Alternatieven  via  prestatiemanagement,  gekoppeld  aan  het  loon,  zijn  beter  betaalbaar  en  misschien  even  attractief:  enerzijds  hoger  tempo,  resultaten  en  loon  voor  wie  (nog)  wil  en  anderzijds  lager  tempo, resultaten en loon voor wie het op een rustiger manier wil aanpakken.      • Gezien  de  demografische  ontwikkelingen  waarvan  we  de  gevolgen  op  korte  termijn  zullen  voelen, is het belangrijk de nodige maatregelen te nemen om de interregionale arbeidsmobiliteit  te  versterken.  Daarom  moeten  de  bestaande  hindernissen  inzake  mobiliteit  en  taalkennis  efficiënter  worden  aangepakt  en  dient  de  samenwerking  tussen  de  VDAB,  Forem  en  Actiris  versterkt.           

14

  •

  •

  •

  •

  •

  •

  •

Gelet op het hoge aantal faillissementen wil de N‐VA:  o dat  Vlaanderen  kort  op  de  bal  speelt  door  een  krachtdadig  activerend  herstructuringsbeleid te voeren;    o dat  de  opleidingscentra  en  het  beschikbare  instructiepersoneel  van  de  VDAB  optimaal  benut  worden  en  de  samenwerking  met  de  andere  opleidingsaanbieders  wordt  versterkt;  o de  verdere  uitwerking  van  het  spoor  van  de  zogenaamde  ervaringspools  en  de  ondersteuning van de actoren op het terrein ten einde de waardevolle competenties en  ervaring  van  afgedankte  oudere  werknemers  bij  herstructurering  niet  verloren  te  laten  gaan.    Met het oog op de competentieontwikkeling bij zowel werknemers als werkgevers vraagt de   N‐VA:  o om  verder  in  te  zetten  op  het  zichtbaar  maken,  ontwikkelen  en  optimaal  inzetten  van  competenties alsook het beleid inzake loopbaanbegeleiding te versterken;   o de uitwerking van een efficiënt en daadkrachtig EVC‐beleid door een uitbreiding van het  aantal  beroepen  en  testcentra  en  de  realisatie  van  een  algemeen  referentiekader  voor  EVC‐bewijzen en de verdere uitbouw van een Vlaamse kwalificatiestructuur.  o Werkgevers  die  hun  werknemers  ondersteunen  in  het  volgen  van  opleidingen  worden  beloond.  o Er  moet  verder  gestreefd  worden  naar  meer  transparantie  en  doelmatigheid  op  de  opleidingsmarkt.  Het lijkt de N‐VA noodzakelijk een versterkt taalbeleid te voeren en daartoe een sluitend aanbod  van  het  Nederlands  voor  werkzoekenden  en  werknemers  te  ontwikkelen,  zowel  in  taalvoorbereiding als in taalondersteuning. Extra aandacht wordt besteed aan de taalverwerving  van het Nederlands bij anderstalige werkzoekenden in Vlaams‐Brabant en in de Vlaamse Rand in  het bijzonder.  De N‐VA blijft zich verzetten tegen een beleid dat werkloosheid in de hand werkt. Voor sommige  mensen brengt werken niet (veel) meer op dan niet werken. Dat is onaanvaardbaar. Gezien de  wijzingen  op  de  Vlaamse  arbeidsmarkt  lijkt  de  tijd  rijp  voor  een  nieuw  en  aangepast    Vlaams  Actieplan Werkloosheidsvallen.  Flexibiliteit  moet  ook  mogelijk  zijn  voor  zelfstandige  ondernemers.  Dit  kan  door  de  creatie  van  een  ‘pool’  van  vliegende  ondernemers  waardoor  ondernemers  vervangen  kunnen  worden  in  geval van ziekte, vakantie, enz.  Gealfabetiseerde  inburgeraars  blijken  vaker  te  migreren  met  de  bedoeling  te  werken  dan  niet‐ gealfabetiseerden.  In het kader van het inwerkingsdecreet wordt werk gemaakt van een traject  voor analfabeten met een professioneel perspectief dat voldoende is afgestemd op hun moeilijke  situatie.  De  mogelijkheden  en  ontwikkelingen  inzake  outplacement  dienen  te  worden  opgevolgd  en  ondersteund.    Belangrijk  is  dat  de  kwaliteit  kan  worden  gegarandeerd.  De  verplichting  om  outplacement  aan  te  bieden  aan  werknemers  ouder  dan  45  jaar  mag  er  niet  toe  leiden  dat  (kleinere) ondernemingen enkel nog jongeren aanwerven.   

   

15

  2.4 LANDBOUW    De  Vlaamse  landbouw  is  sterk  gespecialiseerd,  bijna  80%  van  de  landbouwbedrijven  concentreren  zich  op  een  welbepaalde  activiteit.  Rundveehouderij  is  de  belangrijkste  specialisatie,  gevolgd  door  tuinbouw en akkerbouw. De laatste tien jaar daalde het aantal arbeidsplaatsen in de landbouw met  gemiddeld  2,5%  per  jaar  tot  62.511  personen  in  2007.  Niettemin  is  de  landbouw  in  Vlaanderen  verantwoordelijk  voor  een  zeer  groot  ruimtegebruik.  Niet  minder  dan  622.133  ha  of  45,4%  van  de  totale oppervlakte van Vlaanderen wordt gebruikt voor de landbouw.    De landbouwsector is een volwaardige economische sector in een sterk concurrentiële omgeving. De  Vlaamse  overheid  moet  binnen  het  kader  van  de  Europese  contouren  een  goed  uitgebouwd  ondersteuningsbeleid  voeren  voor  de  Vlaamse  familiale  land‐  en  tuinbouwbedrijven.  Investeren  in  kwaliteit en duurzaamheid verdienen prioriteit.   En ook hier vraagt de N‐VA dat Vlaanderen met een homogeen bevoegdheidspakket aan de slag kan,  wat betekent dat de bevoegdheid inzake landbouwrampen beter wordt overgeheveld.     

Blikvanger    Innovatieve landbouw    • De  Vlaamse  overheid blijft  investeren  in  wetenschappelijk  onderzoek  en  innovatie  in  de  landbouwsector. Ze  heeft  daarbij  aandacht  voor  de  bijdrage  die  de  landbouw  kan  leveren  tot  de productie  van  hernieuwbare  energie.  Onder  meer  het  onderzoek  naar  het  verbouwen  van  gewassen met een hoge intrinsieke energiewaarde staat hoog op de agenda.       Andere actiepunten    • Naast  hernieuwbare  energie  is  biologische  landbouw  één  van  de  speerpunten  in  het  wetenschappelijk landbouwonderzoek dat de Vlaamse overheid voert. Om de bio‐producten nog  meer te promoten bij de Vlaamse consument, organiseert de Vlaamse overheid (VLAM) geregeld  campagnes  die  biologische  landbouwproducten  van  bij  ons  in  de  verf  zetten.  De  Vlaamse  overheid  geeft  ook  zelf  het  goede  voorbeeld  en  koopt  bio‐producten  aan  voor  de  overheidscatering. Dit is meteen een stimulans voor de verdere vermarkting van de biologische  landbouw in Vlaanderen.    • Ondanks  de  geleverde  inspanningen,  is  het  nitraatgehalte  in  het  Vlaams  grond‐  en  oppervlaktewater  nog  te  hoog.  Het  monitoren  van  de  kwaliteit  van  waterlopen  moet  duidelijkheid  scheppen  over  de  efficiëntie  van  de  huidige  bepalingen  van  het  mestdecreet.  Concreet wil de N‐VA dat:  o de  VLIF‐steun  (Vlaams  Landbouwinvesteringsfonds)  zich  concentreert  op  de  mogelijkheden van innovatieve en duurzame landbouwprojecten;  o dat  via  mestverwerking  nitraten  uit  mest  worden  verwijderd  en  hernieuwbare  energie  wordt geproduceerd;  o Indien  nodig  moeten  bijkomende  maatregelen  worden  genomen  voor  onbemeste  stroken langs waterlopen.     

 

16

•

De  N‐VA  wil  dat  de  landbouwsector  haar  verantwoordelijkheid  mee  opneemt  inzake  natuur.  Plattelandsbeleid en landbouw horen bij één minister ondergebracht te worden. Verder:  o Bosuitbreiding  in  landbouwgebied  moet  voor  de  N‐VA  mogelijk  zijn,  maar  niet  als  instrument om het areaal landbouwgrond te beperken. Uitwisseling van percelen die het  realiseren  van  aaneengesloten  natuurgebieden  mogelijk  maakt  of  zonevreemde  landbouwbedrijven  via  planologische  ruil  opneemt  in  agrarisch  gebied  moet  de  brug  slaan tussen natuur en landbouw.  o Op basis van vrijwilligheid moeten landbouwers aangemoedigd en gestimuleerd worden  natuurwaarden (houtkanten, poelen, broedgelegenheid, …) toe te laten op hun gronden. 

 

  •

  •   •

  •

In de relatie landbouw en waterbeheer wil de N‐VA dat:  o bij  grootschalige  waterwerken  maximale  rechtszekerheid  wordt  geboden  aan  landbouwbedrijven en voldoende flankerende maatregelen worden uitgewerkt;  o dat  er  een  modern  Vlaams  decreet  voor  polders  en  wateringen  wordt  opgesteld  dat  voorziet in adequate beheersstructuren die over voldoende terreinkennis beschikken.  De  Vlaamse  overheid  streeft  naar  een  Europese  erkenning  voor  zo  veel  mogelijk  Vlaamse  streekproducten.  De  N‐VA  wil  GGO’s  toelaten  onder  bepaalde  voorwaarden  maar  stelt  de  keuzevrijheid  van  de  consument  hierbij voorop. De consument  moet steeds een  biologisch of  conventioneel geteeld  product  kunnen  kiezen.  Om  dat  te  bereiken  dienen  de  nodige  voorwaarden  worden  gerespecteerd zodat zowel biologisch, conventionele als GGO‐teelten naast elkaar kunnen blijven  bestaan. Daarnaast moet bij het toelaten van genetisch gewijzigde organismen ook aandacht te  gaan  naar  het  vermijden  van  besmetting  van  wilde  variëteiten,  in  het  bijzonder  in  natuurgebieden. 

Gezien de historische band met de landbouw moet ons levend erfgoed deel uitmaken van en  erkend worden binnen het plattelandsbeleid.

 

• 2.5

De  niet‐productiegerichte  dierhouderij  krijgt  een  plaats  binnen  het  plattelandsbeleid  en  vraagt  ook een ander beleid dan gespecialiseerde landbouw. TOERISME 

  Toerisme wordt – terecht – beschouwd als een volwaardige economische sector. Toerisme zorgt voor  werk  voor  kortgeschoolden  en  is  bovendien  niet  delokaliseerbaar.  2007  was  voor  Vlaanderen  het  meest succesvolle jaar ooit. Liefst 9,5 miljoen toeristen wisten ons te vinden.    Vlaanderen heeft een kwalitatief hoogstaand toeristisch aanbod en moet dat beter durven promoten.  Ook  in  het  niet  zo  nabije  buitenland  moet  Vlaanderen  haar  troeven  verzilveren.  Internationale  groeimarkten  mogen  we  niet  links  laten  liggen.  Maar  evengoed  ontwikkelen  we  toeristische  nicheproducten voor dichter bij huisvakanties.             

  17

Blikvanger   

Economische parels, groene parels    ƒ We  verdubbelen  welvaart  en  tewerkstelling  door  en  met  toerisme  tegen  2020.  We  verhogen de middelen toerisme met 50% (nu 60 mio euro) tegen 2014 en mikken prioritair  op:  (1)  een  verdubbeling  van  onze  inspanningen  en  middelen  voor  de  promotie  van  de  Vlaamse  kunststeden;  (2)  het  opstellen  van  een  breed  actieplan  ‘100  jaar  Groote  Oorlog’  met internationale ambities; (3) de uitbouw van Vlaanderen als congresregio en (4) een nog  sterkere  vernieuwing  en  verbreding  van  het  Vlaams  kusttoerisme  en  het  toerisme  in  de  groene regio’s.        •

  •

  •

  •

Binnen  de  krijtlijnen  van  het  Kunststedenactieplan  moet  de  Vlaamse  overheid,  samen  met  de  private  sector  en  de  kunststeden,  blijven  investeren  in  de  ontwikkeling  van  innovatieve  toeristische  producten  en  de  promotie  van  de  Vlaamse  kunststeden  als  één  internationaal  toeristisch  topproduct.  Vlaanderen  verdubbelt  de  budgettaire  inspanningen  voor  de  internationale promotie van de Vlaamse kunststeden.    De  voorbereidingen  voor  de  herdenking  van  100  jaar  WO  I  krijgen  prioritaire  aandacht  én  middelen. Er komt een uitvoerig actieplan ‘100 jaar Groote Oorlog’ met concrete initiatieven en  investeringen in de Westhoek op het vlak van toeristisch onthaal, toeristische attractiepunten en  musea,  evenementen,  animatie,  educatie  en  culturele  programmering,  logiesfaciliteiten  en  marketingcampagnes  op  de  binnen‐  en  vooral  buitenlandse  markt.  Om  die  buitenlandse  markt  optimaal te benutten sluit Vlaanderen samenwerkingsakkoorden met landen die tijdens WO I in  Vlaanderen  actief  waren,  met  als  doel  om  in  2014‐2018  zo  veel  mogelijk  vredestoeristen  naar  Vlaanderen aan te trekken.   Het MICE‐toerisme (Meetings, Incentives, Conferences & Events) is een markt waar Vlaanderen  nog  veel  te  weinig  op  inspeelt.  Nochtans  is  onze  hoofdstad  Brussel  hierbij  een  onmiskenbare  internationale troef. Tijdens de volgende regeerperiode investeert de Vlaamse overheid meer in  moderne congresfaciliteiten in Vlaanderen die gericht gepromoot worden op het internationale  forum.   De  N‐VA  wil  dat  de  Vlaamse  kust  een  toeristische  topbestemming  in  Vlaanderen  blijft.  Om  de  lichtjes  dalende  trend  van  het  kusttoerisme  in  Vlaanderen  weer  om  te  buigen,  komt  er  een  Masterplan voor de Vlaamse Kust waarbij naast de logiessector ook uitvoerig aandacht besteed  wordt  aan  toerismeflankerende  beleidsdomeinen  als  recreatie,  natuur,  horeca,  ruimtelijke  ordening, mobiliteit, publieke voorzieningen, … 

  Andere actiepunten    • Vlaanderen  blijft  investeren  in  fietsroutes  en  fietsvriendelijke  logies  en  wendt  zijn  wereldberoemd  koerserfgoed,  met  de  Ronde  van  Vlaanderen  op  kop,  maximaal  aan  om  het  fietstoerisme  in  Vlaanderen  internationaal  te  promoten.  Een  ‘Actieplan  Water‐  en  Cruisetoerisme in Vlaanderen’ geeft de aanzet tot de uitbouw van deze vorm van toerisme.    • De tijdens de vorige regeerperiode ingezette inhaalbeweging inzake jeugdverblijfsinfrastructuur  in Vlaanderen wordt onverkort verdergezet.    

18

•

  •

Vlamingen  die  zelf  op  reis  gaan  naar  het  buitenland  of  er  tijdelijk  wonen  of  werken  en  gemeentebesturen  met  jumelages  worden  aangespoord  om  Vlaanderen  internationaal  te  promoten  als  een  unieke  toeristische  bestemming.  Handige  anderstalige  kennismakingspakketten,  die  de  Vlaamse  overheid  gratis  ter  beschikking  stelt  van  particulieren  en  gemeentebesturen  om  ze  uit  te  delen  in  het  buitenland,  kunnen  hiertoe  een  geschikt  hulpmiddel zijn.    De Vlaamse overheid blijft intens samenwerken met de private toeristische ondernemers en de  lokale  besturen,  zodat  in  nauw  overleg  een  kwaliteitsvolle  beleidsvoorbereiding  en  –uitvoering  van het toerismebeleid tot stand kan komen, met een efficiënt beheer van de middelen en een  maximale winst voor de Vlaamse toeristische sector.     

       

III. EEN STERKER VLAANDEREN IS BETER BESTUURBAAR      3.1  BINNENLANDS BESTUUR    De  uitdagingen  voor  de  Vlaamse  steden  en  gemeenten  zijn  er  niet  kleiner  op  geworden  met  een  steeds  maar  complexer  wordende  samenleving.  Tegelijkertijd  eist  de  hogere  overheid  dat  er  bijkomende  taken  worden  opgenomen  of  treffen  ze  maatregelen  die  financiële  repercussies  hebben  op de lokale overheden.    De  N‐VA  wil  dat  ook  in  Vlaanderen  wordt  gewerkt  aan  een  eenvoudige,  doorzichtige  en  democratische  structuur  die  uitgaat  van  een  bestuur  dicht  bij  de  burger.  De  klemtoon  moet  daarbij  liggen  op  sterke  lokale  besturen  dat  daartoe  de  nodige  bevoegdheden  en  middelen  moet  krijgen.  Betutteling moet plaats ruimen voor fiscale autonomie en échte subsidiariteit. De volgende Vlaamse  regering moet een hoofdrol geven aan de gemeenten in het Vlaams binnenlands bestuur.     Ook het decretale kader zal moeten volgen. Zo moet het de ambitie zijn om met een eigen kiesdecreet  te  komen  voor  de  organisatie  van  de  gemeente‐  en  provincieraadsverkiezingen.  Het  decreet  inzake  het gemeentefonds is aan een kritische doorlichting toe met aandacht voor de centrumsteden. En ook  het gemeentedecreet mag best opnieuw bekeken worden.    De  N‐VA  blijft  vanuit  deze  opvatting  pleiten  voor  een  overheveling  van  bevoegdheden  die  lokale  besturen sterker kan maken: de werking van OCMW’s, politie, brandweer en civiele bescherming zijn  beter thuis in Vlaamse handen.    Blikvangers   

Vlaanderen brengt het bestuur dichter bij de burger    ƒ De  volgende  regering  realiseert  een  interne  Vlaamse  staatshervorming.    We  opteren  voor  een  opbouw  van  onderen  uit.    Daarin  staan  sterke  gemeenten  centraal.    Zij  krijgen  meer  bevoegdheden, o.a. inzake onderwijs, kinderopvang, gezondheidszorg, welzijn….     

19

ƒ

In  plaats  van  de  huidige  vierdeling  (gemeenten,  intercommunales/allerlei  andere  tussenniveaus, provincies en Vlaanderen) ligt de klemtoon bij de gemeenten aan de ene kant  en  Vlaanderen  aan  de  andere  kant.  Bij  een  vrijwillige  fusie  van  gemeenten  verleent  de  Vlaamse regering een éénmalige subsidiebonus. 

    Andere actiepunten    • De  N‐VA  is  van  mening  dat  de  gemeentelijke  democratie  nog  kan  verbeterd  worden  door  de  invoering van de constructieve motie van wantrouwen tegen het voltallige college of tegen een  individuele schepen. Op die wijze wordt de onbestuurbaarheid van een gemeente (bv. door een  breuk in de coalitie) opgeheven.    • Gezien  de  toevoeging  van  de  OCMW‐voorzitter  in  het  college  van  Burgemeester  en  schepenen  dient  het  aantal  schepenen  te  verminderen  met  inachtneming  van  een  kritische  ondergrens  voor de werklastverdeling binnen het schepencollege.     Het heeft weinig zin om nog een schepen te belasten met de bevoegdheid van sociale zaken, dat  immers toekomt aan de OCMW‐voorzitter.     • Deze  integratie  (OCMW‐voorzitter  en  schepencollege)  moet  worden  doorgetrokken  tot  op  het  niveau van het ambtenarenkorps van de gemeente en het OCMW. Ook dat maakt deel uit van de  efficiëntieoefening die elke overheid zal moeten doorvoeren.    • De N‐VA meent dat de bevoegdheden en verantwoordelijkheid van burgemeester en schepenen  dermate  groot  is,  dat  zij  alle  baat  hebben  bij  (een  verplichting  tot)  opleiding,  vorming  en  bijscholing.     • Meer  lokale  autonomie  moet  gepaard  gaan  met  het  optrekken  van  de  fiscale  en  financiële  autonomie van dit niveau.    • De verdelingscriteria in de gemeentefonds moeten geëvalueerd en bijgestuurd worden waarbij  voldoende  aandacht  wordt  gegeven  zowel  aan  de  centrumsteden  als  aan  de  andere  steden,  gemeenten en plattelandsgemeenten, rekening houdend met hun specifieke noden.    • Het is absoluut noodzakelijk dat er werk wordt gemaakt van de invoering van het veralgemeend  geautomatiseerd  stemmen.  Voor  alle  verkiezingen  in  Vlaanderen  wil  de  N‐VA  het  geautomatiseerd  stemmen  invoeren  mits  het  gebruikte  systeem  voldoet  aan  voldoende  veiligheidscriteria en er voorzien wordt in een gedrukt afschrift.    • De  N‐VA  wil  een  volwaardig  Vlaams  gemeentekiesdecreet  realiseren.  Vlaanderen  heeft  tot  op  heden enkel een aantal wijzigingen doorgevoerd van de bestaande federale wetgeving, maar is  er  nog  niet  in  geslaagd  een  eigen  volwaardig  kiesdecreet  op  poten  te  zetten.  Tegen  de  gemeenteraadsverkiezingen van 2012 moet dit zeker het geval zijn.     • Van vrije en verantwoordelijke burgers mag men verwachten dat ze minstens deelnemen aan de  democratie  door  hun  stem  te  gaan  uitbrengen  bij  verkiezingen.  De  N‐VA  ziet  er  echter  geen  enkele  meerwaarde  in  hen  hiertoe  te  verplichten.  Ze  pleit  dan  ook  voor  de  afschaffing  van  de  stemplicht en de invoering van het stemrecht vanaf 18 jaar.     

20

3.2  BESTUURSZAKEN    De  Vlaamse  overheid  bestaat  intussen  iets  meer  dan  een  kwarteeuw  en  is  door  opeenvolgende  staatshervormingen uitgegroeid tot een volwaardige administratie van 40.000 voltijdse equivalenten.  Onder impuls van de N‐VA werd de aanhoudende sterke personeelsgroei doorbroken en groeide het  personeelsvolume  nog  slechts  lichtjes  aan  als  gevolg  van  beleidsprioriteiten  (openbaar  vervoer)  en  nieuwe taken (bv. inburgeringsbeleid).    De  N‐VA  beseft  dat  een  efficiënt  werkende  en  transparante  overheidsadministratie  een  essentiële  factor  vormt  voor  de  competitiviteit  van  Vlaanderen.  In  een  globale  wereldeconomie  bepaalt  de  kwaliteit van de overheid onze economische slagkracht.     De Vlaamse overheid moet een overheid “van nu en van u” zijn: een moderne dienstverlener en een  goede  werkgever  die  voortdurend  investeert  in  vereenvoudiging,  efficiëntie  en  kwaliteit  in  haar  relaties met burgers en ondernemingen.    Om een eigen Vlaams  personeels‐  en  wervingsbeleid te  kunnen  voeren, moet zo snel mogelijk werk  worden gemaakt van de afschaffing van het Algemeen Principe Koninklijk Besluit (APKB).   

Blikvanger   

Vlaanderen bespaart door efficiëntie    ƒ De  Vlaamse  overheid  en  publieke  agentschappen  boeken  in  de  komende  vijf  jaar  elk  jaar  minimum 2% productiviteitswinst om zo tot 750 miljoen euro te besparen.      Andere actiepunten    • De Vlaamse overheid besteedt voortaan minder  taken uit en doet maximaal een beroep op de  aanwezige  kennis  en  ervaring  in  de  overheidsdiensten.  Kennisdeling  en  –uitwisseling,  een  doorgedreven  vormingsbeleid  en  het  overschrijdend  inzetten  van  specialisten  over  beleidsdomeinen heen dragen daartoe bij.      • De Vlaamse overheid garandeert de burger dat ze hem ‘niet meer vraagt wat ze al weet’ en geeft  volledige uitvoering aan het principe van de éénmalige gegevensopvraging.     • Personeelsleden  van  lokale  besturen  (gemeenten  en  provincies)  kunnen  probleemloos  en  met  behoud  van  alle  voordelen  overstappen  naar  de  Vlaamse  overheid  en  omgekeerd.  Interne  personeelsmobiliteit binnen de diensten van de Vlaamse overheid is al gerealiseerd. Voor de N‐ VA  is  echter  ook  de  personeelsmobiliteit  tussen  de  Vlaamse  overheid  en  de  lokale  besturen  noodzakelijk.    • 15  november,  Dag  van  de  Dynastie,  wordt  als  vakantiedag  voor  het  personeel  van  de  Vlaamse  overheid  (en  van  publiekrechtelijke  rechtspersonen  die  afhangen  van  de  Vlaamse  overheid)  vervangen door 9 mei, Dag van Europa.    • De  rapportering  van  verschillende  beleidsplannen  door  de  lokale  besturen  aan  de  Vlaamse  overheid  wordt  vervangen  door  een  geïntegreerd  en  vereenvoudigd  plan‐  en  opvolgingsinstrument. 

21

  •   •

•

•

De  Vlaamse  overheid  bundelt  al  zijn  formulieren  voor  de  burger,  onderneming,  non‐ profitorganisatie of lokaal bestuur op een formulierenwebsite.  De  Vlaamse  overheidsdiensten  leggen  per  dienstverleningspakket  of  per  doelgroep  concrete  dienstverleningsnormen in een gebruikershandvest vast.  De Vlaamse overheid sluit, met het oog op het uitwisselen van goede praktijken, internationale  partnerschappen en  investeert in een  goed meetsysteem dat de performantie van de overheid  permanent in kaart brengt en vergelijkt met andere Europese (deel)staten.    De  Vlaamse  overheid  moet  een  traject  starten  waarbij  gesloten  software  ingeruild  wordt  voor  “open source”‐equivalenten als die alternatieven bestaan. De overheid mag niet afhankelijk zijn  van specifieke leveranciers. 

  3.3 VLAAMSE RAND    Dankzij de inbreng van de N‐VA voerde de Vlaamse regering een hele reeks maatregelen uit om de  Vlaamse aanwezigheid in de Vlaamse Rand te versterken. Ook in de faciliteitengemeenten. De N‐VA  wil  het  Nederlandstalig  karakter  van  de  Rand  waarborgen  en  de  levenskwaliteit  bevorderen  op  het  vlak  van  huisvesting,  onderwijs,  welzijn,  cultuur  en  leefmilieu.  Niet  alle  engagementen  werden  uitgevoerd  en  in  2005  gaf  dit  aanleiding  tot  een  aanvullende  verklaring  bij  het  toenmalige  regeerakkoord dat het randbeleid nog verder uitbouwde.    Niettemin  blijft  het  sociaal  weefsel  in  de  Rand  onder  druk  staan.  Sociale  verdringing,  ruimtelijke  wanorde  en  suburbanisatie  vreten  aan  de  groene  en  Vlaamse  Rand.  De  N‐VA  wil  een  aangepast  beleid voor gemeenten die zich voor gelijklopende uitdagingen zien geplaatst.    Dat de Franstaligen  te pas en te  onpas belangenconflicten  en juridische procedures opstarten  t.a.v.  deze initiatieven, kunnen we vanuit Vlaanderen niet verhelpen. Maar van de federale overheid mogen  we wel verwachten dat ze dit beleid niet doorkruist.    Intussen  vraagt  de  N‐VA  dat  het  in  de  commissie  goedgekeurde  wetsvoorstel  tot  splitsing  van  het  kiesarrondissement  Brussel‐Halle‐Vilvoorde  goedgekeurd  wordt  in  de  plenaire  zitting  van  de  Kamer  van Volksvertegenwoordigers. Daarmee wordt een correcte invulling gegeven aan de grondwettelijke  indeling van dit land.   

Blikvangers   

Vlaanderen treedt zelfbewust op in de Vlaamse Rand en Brussel    ƒ Vlaanderen investeert sterk in een groene en Vlaamse Rand.  We roepen de druk van de stad  een  halt  toe  met  o.a.  een  voorrangswoonregeling  voor  inwoners  met  een  band  met  de  gemeente.  ƒ We  breiden  het  werkingsgebied  voor  het  Vlaams  Randbeleid  uit  en  verdubbelen  de  middelen.  ƒ Burgemeesters of schepenen die de wet overtreden, moeten onmiddellijk geschorst worden  én even snel worden berecht. Gedaan met het dralen met tuchtprocedures.     

22

Andere actiepunten    • Een groene Rand. Het groene karakter van de Vlaamse Rand moet gestimuleerd worden via het  Bruegelproject en moet gevrijwaard blijven bij de afbakening van het Vlaams strategisch gebied  rond  Brussel  (VSGB)  en  bij  het  ruimtelijk  ordeningsbeleid.  Uiteraard  past  een  overheveling  en  herwaardering van de Plantentuin van Meise in dit kader.    • Een  Rand  om  in  te  wonen.  Iedereen  moet  kunnen  wonen  in  eigen  streek,  ook  in  de  Vlaamse  rand. Net daarom werkte de N‐VA een voorstel uit waardoor kavels in woonuitbreidingsgebieden  in de Vlaamse rand en in alle andere gebieden waar de woonprijzen de pan uitswingen, worden  voorbehouden  voor  mensen  die  een  band  hebben  met  de  streek.  De  N‐VA  zal  nauwlettend  toezien op de uitvoering van dit voorstel.    • Een  Nederlandstalige  Rand.  Om  in  aanmerkingen  te  komen  voor  een  sociale  woning,  heeft  Vlaanderen het principe van de taalvereiste in de Wooncode ingevoerd. Om het sociale leven in  een  lokale  gemeenschap  mogelijk  te  maken,  is  het  essentieel  dat  men  de  taal  van  die  gemeenschap spreekt.     En het spreekt voor zich dat alle lokale mandatarissen, ook gemeente‐ en OCMW‐raadsleden het  goede  voorbeeld  moeten  geven  en  dus  verplicht  Nederlands  moeten  kennen.  De  Vlaamse  overheid  moet  onverminderd  voortgaan  met  een  beleid  van  rechten  en  plichten.  Ook  de  hefbomen waarover Vlabinvest beschikt moeten uitgebreid worden.    • Een  gezonde  Rand.  De  afgelopen  jaren  leidde  het  falen  van  de  (Franstalige)  medische  urgentiedienstverlening  tot  heel  wat  misverstanden  in  de  regio,  af  en  toe  jammer  genoeg  met  een  dramatisch  afloop.  Onder  druk  van  de  N‐VA  werd  er  in  Halle  alvast  een  Paramedisch  Interventieteam opgericht. De N‐VA blijft echter vechten voor een volwaardige MUG.  Voor de N‐ VA moeten alle zorgzones de taalgrenzen respecteren en dit overal in Vlaanderen.    • Een  leerrijke  Rand.  Blijvende  inspanningen  voor  het  Nederlandstalig  onderwijs  in  de  Rand  zijn  noodzakelijk.  Ook  het  Franstalige  faciliteitenonderwijs  wordt  geïntegreerd  in  het  Vlaams  onderwijsbeleid, zodat dat onderwijs eindelijk gericht wordt op integratie. De N‐VA diende al een  voorstel van decreet in dat momenteel geblokkeerd wordt door Franstalige belangenconflicten.  Voor  de  N‐VA  mag  de  Vlaamse  democratie  zich  niet  langer  laten  blokkeren.  Het  decreet  moet  onmiddellijk gestemd worden.    • Een  mobiele  Rand.  In  en  buiten  het  kader  van  het  START‐project  plant  de  Vlaamse  overheid  allerlei  werken  om  het  verkeersinfarct  in  de  regio  weg  te  werken.  Ook  het  GEN‐project  van  de  NMBS  wil  de  mobiliteit  naar  Brussel  bevorderen  in  samenwerking  met  andere  actoren  en  afgestemd  op  het  ‘Regionet  Brussel‐Brabant’  van  De  Lijn.  De  N‐VA  steunt  deze  initiatieven,  al  mag  dit  niet  leiden  tot  bijkomende  verfransing  van  de  Rand:  eventuele  (Brusselse)  stadsvlucht  kan worden gecounterd door een assertieve maar rechtvaardige taal‐ en onthaalpolitiek.    • Een  werkzame  Rand.  Werkzoekenden  die  geen  gebruik  willen  maken  van  een  kostenloze  taalcursus  Nederlands  moeten  gesanctioneerd  worden.  De  middelen  die  hierdoor  vrijkomen  kunnen  worden  besteed  aan  de  ondersteuning  van  werkzoekenden  die  wél  Nederlands  willen  leren  en  natuurlijk  ook  van  de  Nederlandstalige  werklozen.  Daarnaast  kan  Vlaanderen  met  de  inplanting  van  één  of  meer  Vlaamse  instellingen  met  uitstraling  in  één  van  de  zes  faciliteitengemeenten haar engagementen t.a.v. de Vlaamse Rand nog meer tastbaar maken.   

23

•

 Een  culturele  Rand.  Naast  een  flink  en  ondubbelzinnig  taalbeleid  investeren  we  fors  in  het  culturele aanbod in de Vlaamse Rand. Aan de 7 gemeenschapscentra van vzw De Rand, blijven  we  alle  mogelijkheden  bieden  om  een  evenwichtig  en  wervend  socio‐cultureel  aanbod  uit  te  werken dat ook aantrekkelijk is voor de talrijke internationale en anderstalige inwoners van de  Rand.  Daarnaast  ondersteunen  de  gemeenschapscentra  het  plaatselijk  verenigingsleven  en  de  culturele  raden  logistiek  en  financieel  waarbij  ze  zich  in  het  bijzonder  op  jeugd  en  sport  concentreren.  Ook  voor  de  grotere  cultuurcentra  in  de  brede  Rand  (Vilvoorde,  Dilbeek,  Halle,  Asse) wordt er extra geld vrijgemaakt om er echte ‘culturele vuurtorens’ van te maken.  

    3.4 BRUSSEL    Brussel  is  een  internationale  grootstad  met  enerzijds  typische  grootstedelijke  problemen  die  uitvergroot  worden  door  de  bestuurlijke  inefficiëntie  van  de  Brusselse  instellingen.  Anderzijds  heeft  Brussel tal van troeven die echter onvoldoende worden uitgespeeld.     Brussel  is  geen  hopeloos  geval.  Maar  Brussel  kan  ook  veel  beter.  Brussel  is  vooral  een  stad  die  de  uitstraling van Vlaanderen mee kan bepalen. Daarom loont het de moeite te investeren in de stad en  ze  niet  koudweg  te  laten  vallen.  Het  komt  er  op  aan  dat  Vlaanderen  die  verantwoordelijkheid  opneemt en dat ook duidelijk maakt!    Brussel  is  en  blijft  onze  hoofdstad.  Als  stadsgewest  kan  het  echter  niet  op  gelijke  voet  staan  met  Vlaanderen  en  Wallonië.  Nu  al  vertoont  het  Brussels  model  alle  kenmerken  van  een  waterhoofd.  Belangrijk  is  dat  die  structuren  worden  afgeslankt.  Voor  de  Brusselse  Vlamingen  moeten  de  initiatieven van Vlaanderen toegankelijk zijn via de gemeenschapskeuze.  Intussen moet Vlaanderen  moet zelfbewust optreden en de correcte naleving afdwingen van de taalwetten.    Blikvangers    Vlaanderen zet in op Brussel    ƒ Vlaanderen omarmt zijn hoofdstad en weet haar troeven als venster op de wereld optimaal  uit  te  spelen  in  het  belang  van  de  inwoners  van  Brussel  zelf.  We  zoeken  alle  mogelijke  creatieve  wegen  op  om  sterk  te  investeren  in  de  capaciteitsuitbreiding  van  het  Nederlandstalig  onderwijs,  maar  evengoed  in  het  algemene  woon‐  en  leefklimaat  van  de  stad.  Huisvesting,  mobiliteit,  kinderopvang  en  gezondheidszorg  bepalen  immers  mee  het  imago van onze hoofdstad.    Andere actiepunten    • Vlaanderen heeft er alle belang bij om tegen het 'Wallobrux' van Franstalig België een 'Brussel‐ Vlaanderen‐strategie' uit te stippelen door een tijdelijke (parlementaire) commissie op te richten  die met deze onderzoeksvraag gelast wordt.     • In functie van het institutionele debat moet Vlaanderen berekenen wat de meerwaarde is voor  Brussel van de Vlaamse aanwezigheid.    • De  N‐VA  wil  dat  in  het  kader  van  haar  voorstel  voor  een  uitwisselingsbeleid  tussen  regionale  televisiezenders extra aandacht wordt besteed aan de samenwerking met TV Brussel.     

24

•

  •

  •

De N‐VA wil Brussel niet opgeven en wil verder durven denken dan de (weliswaar broodnodige)  investeringen  in  onderwijs  of  cultuur.  Daarom  wil  de  N‐VA  dat  de  Vlaamse  overheid  zich  ook  uitdrukkelijk manifesteert op domeinen zoals huisvesting, gezondheidszorg, kinderopvang…  o Daarom  moet  de  Vlaamse  overheid  zelf  zorgen  voor  afdoende  Nederlandstalige  kinderopvang, ook op het kleinschaligere niveau van onthaalouders.  o Zoals  de  Vlaamse  Ouderenraad  eist,  moet  de  volgende  Vlaamse  regering  kordaat  optreden  tegen  elke  vorm  van  discriminatie  waarvan  de  Nederlandstalige  Brusselaars  vaak  het  slachtoffer  zijn  in  de  bicommunautaire  verzorgingssector.  In  Brussel  hebben  ouderen het recht om in het Nederlands gebruik te kunnen maken van zorgorganisaties.  o Wat  betreft  gezondheidszorg  verdient  het  initiatief  Zorgnet  meer  ondersteuning.  Eveneens  dient  men  te  zoeken  naar  mogelijkheden  om  het  aantal  Nederlandstalige  artsen  te  vergroten,  bijvoorbeeld  door  de  stagemogelijkheden  hier  uit  te  breiden  en  sensibiliseringscampagnes  opzetten.  N‐VA  pleit  ook  voor  een  tweede  Nederlandstalig  ziekenhuis in Brussel, minstens een poliklinische antenne van het UZ Brussel.   o N‐VA  wil  dat  de  goede  reputatie  van  de  Vlaamse  gezondheidszorg  via  de  aanwezige  expertise van het universitair ziekenhuis in Brussel verder gepromoot wordt. Dit kan door  een  grootscheepse  promotiecampagne  bij  de  in  Brussel  aanwezige  expats  en  voor  het  aantrekken  van  buitenlandse  patiënten,  zonder  verdringingseffect  voor  binnenlandse  patiënten.  o De  Vlaamse  Overheid  kan  een  huisvestingspolitiek  voeren  en  moet  daarom,  zoals  ook  verschillende  Brusselse  gemeenten  doen,  als  privaatrechtelijk  persoon  resoluut  investeren  in  onroerend  goed  en  dit  verhuren  aan  sociale  tarieven  en  naar  eigen  inzichten (taalbereidheid, sociale mix en Vlaamse aanwezigheid).   o De goedbedoelde Vlaamse jobkorting van de laatste legislatuur is een doorn in het oog  van  vele  Brusselse  Vlamingen.  Daarom  vindt  de  N‐VA  dat  de  Vlaamse  Regering  alle  (juridische)  mogelijkheden  moet  onderzoeken  en  uitputten  om  ook  de  Brusselse  Vlamingen te laten mee genieten van deze jobkorting. De N‐VA wil dat mensen met een  Nederlandstalige  identiteitskaart  kunnen  mee  genieten  van  de  jobkorting  of  andere  voorzieningen die de Vlaamse overheid treft voor haar inwoners. Dit is de zogenaamde  subnationaliteit  waardoor  men  rechtstreeks  kan  kiezen  voor  Vlaanderen  (de  gemeenschapskeuze). Tegenover die rechten staan ook plichten. Wie deel wil uitmaken  van de Vlaamse gemeenschap maar geen Nederlandstalige achtergrond heeft, moet een  inburgeringstraject volgen.  o De  middelen  voor  het  Brussels  Onthaalbureau  vzw  (Bon  vzw)  dienen  stelselmatig  te  groeien. De Vlaamse Gemeenschap tracht in functie van deze Brusselse onthaalbureaus  samen te werken met de Brusselse gemeenten, zoals dat reeds gebeurt in Vlaanderen.  o Voor de N‐VA maakt Brussel integraal deel uit van het Vlaams Kunststedenactieplan.  Voor het Nederlandstalig onderwijs in Brussel is een bijzondere rol weggelegd. Het marktaandeel  daarvan  ging  de  jongste  jaren  al  in  sterk  stijgende  lijn.  De  mogelijkheden  op  vlak  van  infrastructuur en personeel moeten bijgevolg prioritair worden uitgebreid. N‐VA wil daarom een  capaciteitsuitbreiding van het Nederlandstalig onderwijs in Brussel met 10% tegen 2015 tot ca.  40.500 plaatsen.   De genoemde capaciteitsuitbreiding  moet dan ook gepaard gaan met flankerende maatregelen  voor het succesvol begeleiden van grote aantallen anderstalige leerlingen en investeringen voor  het aantrekken van Nederlandstalige leerlingen uit de Rand:  o Ten aanzien  van anderstalige kinderen en ouders  moet elke Brusselse Nederlandstalige  school  een  taalbeleid  uitwerken  waar  het  Nederlands  uitdrukkelijk  centraal  staat.  De  engagementsverklaring,  maar  ook  taalvaardigheidstoetsen  die  op  systematische  wijze  worden  afgenomen  op  belangrijke  overgangsmomenten  in  de  schoolloopbaan,  vormen  hiervan  belangrijke  instrumenten.  Bij  het  niet  slagen  van  deze  taalvaardigheidstoetsen 

25

o

o

o

o

o o

moet  de  betrokken  leerling  een  bijkomend  taalpakket  volgen.  Indien  er  onvoldoende  medewerking  is  van  de  leerling  en  de  ouders,  wordt  de  leerling  doorgestuurd  naar  het  Franstalig onderwijs te Brussel.   Kinderen van anderstalige ouders zijn meer dan welkom, maar het kan niet dat kinderen  van Nederlandstalige ouders daardoor in de kou staan. Daarom moet het GOK‐decreet in  Brussel  een  specifieke  invulling  krijgen,  met  een  absolute  voorrangsregeling  voor  kinderen van Nederlandstalige ouders.   Naast  deze  eerder  ‘streng  begeleidende’  maatregelen  dient  Vlaanderen  we  ook  te  positief stimulerend te werk te  gaan,  door Nederlands bij ouders en kind te  associëren  met  aangename  dingen,  bijvoorbeeld  door  het  uitlenen  van  muziek,  DVD’s,  strips,  boeken, spelletjes…  te stimuleren.  Daarnaast  moet  er  massaal  gerekruteerd  worden  bij  de  scholieren  uit  de  Rand  via  campagnes  en  moet  er  een  evenwichtig  aanbod  op  het  niveau  van  het  secundair  onderwijs uitgebouwd worden.  Om  de  ‘brain  drain’  van  jonge  leerkrachten  tegen  te  gaan  pleit  Jong  N‐VA  voor  de  invoering van een substantiële premie voor leerkrachten die in Brussel lesgeven.    Daarnaast wordt elke leerkracht‐stagiair ertoe aangemoedigd om een deel van zijn/haar  stage door te brengen binnen een grootstedelijke context. Zo kan een stagiair die binnen  een straal van 40 km van Brussel woont, een deel van zijn/haar stage lopen in Brussel.  Waar  nodig  (in  functie  van  spijbelbeleid,…)  wordt  samengewerkt  en  overlegd  met  de  Franse Gemeenschap, de Brusselse gemeenten en/of de politiediensten.   in  de  Brusselse  context  pleit  N‐VA  pleit  voor  de  invoering  van  de  schoolkaart.  De  schoolkaart  is  een  soort  identiteitskaart  met  uurrooster,  zodat agenten  kunnen  nagaan  of de leerling spijbelt of niet.  

    3.5  BUITENLANDS BELEID, BUITENLANDSE HANDEL EN ONTWIKKELINGSSAMENWERKING    De ‘verbuitenlandsing’ van het binnenlands beleid en de economie zet zich ook in Vlaanderen verder  door. Vlaanderen moet daarom internationaal voluit durven gaan en handelen. Europa is hiervoor het  prioritaire  kader.  Meer  dan  60  procent  van  de  Vlaamse  regelgeving  is  een  rechtstreeks  gevolg  van  Europese  initiatieven.  Die  EU‐reflex  moeten  we  proactief  inbouwen  binnen  onze  besluitvorming.  Initiatieven  zoals  “Vinger  aan  de  Europese  pols  en  Vleva  verdienen  voortzetting.  De  Vlaamse  stem  klinkt  immers  luider  via  de  Europese  megafoon  dan  door  de  Belgische  microfoon.  Een  ver  doorgedreven strategische communicatie moet dit ondersteunen.    De  Vlaamse  economie  is  sterk  exportgericht  en  dus  is  een  internationaal  gericht  economisch  beleid  zonder  meer  noodzakelijk.  Vlaamse  bedrijven  zoeken  het  nog  te  dicht  bij  huis  en  moeten  aangemoedigd  worden  om  de  internationale  groeimarkten  op  te  zoeken.  Promotie  door  regionale  agentschappen  van  buitenlandse  handel  heeft  haar  meerwaarde  bewezen  en  moet  niet  opnieuw  in  vraag  worden  gesteld.  Het  federaal  Agentschap  voor  Buitenlandse  Handel  heeft  geen  toegevoegde  waarde.    Vandaag  is  de  Vlaamse  ontwikkelingssamenwerking  goed  uitgebouwd  en  gestructureerd.  Onder  impuls van de N‐VA steeg het budget tot 25 miljoen euro in 2008. Thematisch concentreren we ons op  onderwijs, gezondheidszorg en ontwikkeling van kleine ondernemingen. Om het risico te vermijden op  versnippering  van  middelen  wordt  onze  ontwikkelingssamenwerking  het  best  geconcentreerd  op  enkele Afrikaanse landen in zuidelijk Afrika. Initiatieven komen ook van onderuit en ook dat willen we  ondersteunen.       

26

Blikvangers   

Vlaanderen zet zichzelf beter op de kaart    Vlaanderen  verdubbelt  zijn  inspanningen  voor  publieks‐  en  economische  diplomatie  door  (1)  het  budget  voor  internationale  communicatie  en  culturele  promotie  van  Vlaanderen  te  verdubbelen;  (2)  het  werkingsbudget  voor  de  buitenlandse  economische  en  diplomatieke  vertegenwoordigingen met 50% te verhogen (met grotere ondersteuning voor internationaal  actieve KMO’s, ook in de dienstensector); (3) door in de volgende regeerperiode een nieuwe  diplomatieke vertegenwoordiging in Scandinavië en Zuid‐Oost Europa te openen en  (4) door  meer  middelen  vrij  te  maken  om  jonge  Vlamingen  als  stagiair  of  JPO  (Junior  Professional  Officer) naar de VN‐organisaties te leiden.    ƒ Het welvarende Vlaanderen neemt verder zijn verantwoordelijkheid voor het zuiden op  en verhoogt stelselmatig zijn budget ontwikkelingssamenwerking tot 250 miljoen euro  in 2020. Dit is een vertienvoudiging!  ƒ In afwachting dat Vlaanderen een volwaardige Europese lidstaat is, verenigt Vlaanderen  zich  met  een  beperkte  groep  naties  met  grote  autonomie  (Schotland,  Catalonië,  Baskenland….) om rechtstreeks zeggenschap te krijgen in de Europese instellingen.  ƒ Vlaanderen  moet  mee  de  leiding  nemen  van  het  EU‐voorzitterschap  in  2010.    Vlaanderen  grijpt  het  Belgisch  voorzitterschap  aan  om  de  rol  van  de  deelstaten  in  het  Europees beleid in de kijker te zetten en te versterken.      Andere actiepunten voor buitenlands beleid en ontwikkelingssamenwerking    • Vlaanderen  verstevigt  de  samenwerking  met  andere  regio’s  in  Europa  en  sluit  nieuwe  samenwerkingsakkoorden  die  de  uitwisseling  van  kennis  en  ervaring  op  allerlei  vlakken  in  de  praktijk brengen.    • Vlaanderen  onderzoekt  de  opportuniteit  van  nieuwe  grensoverschrijdende  samenwerkingsverbanden.    • De  Vlaamse  overheid  blijft  investeren  in  de  ondersteuning  van  vierde  pijlerinitiatieven  voor  ontwikkelingssamenwerking, met o.a. de verdere uitbouw van de online helpdesk, het uitgeven  van  publicaties  voor  en  door  de  vierde  pijler  en  het  stimuleren  van  vorming  voor  vierde  pijlervrijwilligers.    Andere actiepunten voor buitenlandse handel    • Het Vlaams Agentschap Internationaal Ondernemen (FIT) moet nog verder worden ondersteund  en uitgebreid.    • Ondanks deelname aan EUREKA‐ en ESF‐projecten participeert Vlaanderen onvoldoende aan EU‐ programma’s en doet het dat te veel ad hoc. Zolang er geen interne prioriteitenlijst is, zal er ook  geen externe strategie mogelijk zijn.  Ook voor niet‐Europese landen zijn er nieuwe strategieën  nodig.      • De aanwezigheid van Vlaamse ondernemingen in de zogenaamde BRIC‐landen (Brazilië, Rusland,  India  en  China)  is  noodzakelijk.    Vandaag  gebeurt  ter  zake  nog  onvoldoende.    De  positie  van  Vlaanderen in Oost‐ en Centraal‐ Europa dient te worden versterkt en uitgebouwd.   

27

•

  •   •   •

Inzake de Doha‐onderhandelingen blijft nog steeds de N‐VA hopen op een multilateraal akkoord.   Ondertussen  moet  Vlaanderen  wel  blijven  zoeken  naar  buitenlandse  handels‐  en  investeringspartners.  Internationaal  Vlaanderen  maakt  een  inhaalbeweging  inzake  kennistransfer,  valorisatie  van  onderzoek (octrooien) en participatie aan Europese programma’s.  Ondernemingen  moeten  meer  worden  gestimuleerd  om  internationaal  te  ondernemen.  Duurzaamheid en ethisch ondernemen zijn sleutelbegrippen.  Het aangekondigde decreet inzake wapenhandel is er nog steeds niet.  Voor de N‐VA moet hier  dan  ook  prioritair  werk  van  worden  gemaakt.  Dit  decreet  moet  in  een  dubbele  toets  voorzien:  een economische toets én een ethische toets. Rechtszekerheid en respect voor mensenrechten  en  conflictbeheersing  zijn  essentiële  onderdelen  van  een  vergunningsbeleid.  Het  decreet  moet  een uitgebreidere publieke en parlementaire controle mogelijk maken. 

 

IV. EEN STERKER VLAANDEREN DRAAGT BETER ZORG VOOR IEDEREEN    4.1  GEZINS‐ EN SENIORENBELEID    De  N‐VA  blijft  kiezen  voor  gezinnen  en  wil  dat  het  beleid  hetzelfde  doet.  Het  gezin  blijft  een  belangrijke bouwsteen voor een gezonde en hechte maatschappij. Na een jarenlange daling zien we  de laatste vijf jaar opnieuw een toename van het aantal geboortes. Toch blijft het geboortecijfer per  vrouw laag. De reële kosten van een kind worden onvoldoende gedekt door het huidige systeem van  kinderbijslag en ook de combinatie van arbeid en gezin weegt zwaar.    Kiezen voor een gezin, onder welke vorm dan ook, is een persoonlijke keuze maar heeft verstrekkende  maatschappelijke gevolgen. Een goed gezinsbeleid moet die keuze vrijwaren en stimuleren. Gezinnen  moeten  sterker  worden  gemaakt  op  financieel  gebied  om  keuzes  te  kunnen  maken  i.f.v.  arbeid  en  kinderen.  Kinderopvang  hoort  thuis  in  de  korf  van  gemeentelijke  bevoegdheden,  kinderbijslag  moet  een bevoegdheid zijn van de gemeenschappen. De N‐VA wacht niet langer en maakt er zelf werk van  op Vlaams niveau.    Minstens  even  belangrijk  is  de  uitdaging  van  de  vergrijzing  die  op  Vlaanderen  afkomt.  Vlaanderen  mag zich niet beperken tot een voorzieningenbeleid en moet  vooral werk maken van een kwalitatief  beleid  dat  de  nadruk  legt  op  een  rijk  gevulde  en  veilige  ‘oude  dag’  in  een  comfortabele  woonomgeving. Elke vorm van discriminatie op basis van leeftijdsgrenzen  moet weggewerkt worden.    

Blikvangers    Vlaanderen maakt het de gezinnen makkelijker    ƒ We starten met een Vlaamse kinderbijslag met een kindpremie van 500 euro per jaar voor  alle kinderen tot en met 3 jaar.  ƒ Kind & Gezin moet zich verder professionaliseren, maar mag ook niet overmatig reguleren.  Daarom  pleiten  we  –  naar  Deens  model  –  voor  een  gedecentraliseerde  kinderopvang  op  lokaal  vlak  (Steden  en  gemeenten),  zowel  publiek  als  privaat.    Zij  garanderen  opvang  voor  elke  vraag,  ten  laatste  als  het  kind  zes  maand  is.    De  Vlaamse  regering  bepaalt  verder  de  regels en normen. 

28

ƒ

ƒ

Werk  en  gezin  maken  we  nog  beter  combineerbaar  vooral  voor  eenoudergezinnen  met  kind(eren).    Dienstencheques,  betaalbare  en  voldoende  kinderopvang  en  telewerken  zijn  hierin sleutelbegrippen.  Een  substantiële  verhoging  van  de  Vlaamse  aanmoedigingspremie  voor  wie  tijdskrediet  neemt tot maximum 250 euro biedt ondernemingen de mogelijkheid om, ook in tijden van  crisis, hun medewerkers te behouden. 

    Andere actiepunten voor kinderen en gezin    • N‐VA wil dat de onthaalouders die aan een dienst verbonden zijn kunnen kiezen om in het huidig  statuut verder te werken of te opteren voor een volwaardig statuut.     • Voor de toekomst wil de N‐VA een publiek gefinancierde opvang zodat de overheid niet  alleen   kan  toezien  op  de  kwaliteit  maar  al  wie  in  de  kinderopvang  werkt  ook  kan  rekenen  op  een  volwaardig sociaal statuut.     • Bij  de  geboorte  van  tweelingen  wordt  net  zoals  bij  de  geboorte  van  andere  meerlingen  gedurende een bepaalde periode sociale hulp georganiseerd.    • Voor  kinderen  met  een  handicap  wordt,  na  een  globale  en  multidisciplinaire  evaluatie,  in  een  bijzondere‘opvoedingsbijslag’  voorzien.  Een  getrapt  stelsel  in  plaats  van  een  alles‐of‐niets‐ systeem (66 %) is aangewezen.    • De huidige adoptieprocedure wordt opnieuw grondig geëvalueerd door een stuurgroep waar alle  betrokken actoren, ook een vertegenwoordiging van de wensouders, in zetelen en die tot doel  heeft de procedure te vereenvoudigen.    • Vlaanderen onderzoekt de mogelijkheid om samenwerkingsakkoorden rond adoptie aan te gaan  met andere Europese overheden die gelijkaardige garanties naar de kinderen toe bieden als de  hoge Vlaamse standaarden      Andere actiepunten voor senioren    • Een betere financiële en personele ondersteuning van de Vlaamse Ouderenraad is op zijn plaats.    • De steden en gemeenten spelen een belangrijke rol in het aanbod en beleid naar senioren toe.  De Vlaamse overheid moet garanderen dat alle lokale overheden vorm geven aan een kwalitatief  ouderenbeleidsplan en daar ook concrete acties uit afleiden.    • De Vlaamse regering maakt een inventaris op van alle leeftijdsgrenzen in haar beleid waaruit een  verschil in behandeling ressorteert naar senioren toe, zoals de mogelijkheid om gebruik te maken  van bepaalde voorzieningen en diensten. In een stappenplan worden discriminerend werkende  leeftijdsgrenzen, zoals bij de dienstverlening van het Vlaams Agentschap voor Personen met een  Handicap, systematisch weggewerkt.     • De  inspraak  die  nu  reeds  bestaat  binnen  de  rusthuizen  en  RVT’s  moet  uitgebreid  worden  naar  andere  zorgvormen.  Aan  de  inspraak  dient  ook  concreet  gevolg  gegeven  te  worden  via  een  publiek actieplan.    

29

•

  •

  •

  •

  •

Voor  een  autonoom  en  kwaliteitsvol  leven  is  het  van  het  allergrootste  belang  dat  primaire  valpreventie  continu  onder  de  aandacht  blijft  en  elke  oudere  persoon  wordt  aangespoord  alle  principes blijvend vol te houden. Primaire valpreventie dient daarom verankerd te worden in de  reguliere  werking  van  het  Vlaams  Instituut  voor  Gezondheidspromotie  en  Ziektepreventie  (VIGEZ) en de LOGO’s en opgenomen te worden in het opleidingsprogramma van de medische,  paramedische en zorgberoepen.  Gezondheid is fysisch en sociaal welzijn: in die is het zaak onze bejaarden te laten wel‐zijn in hun  thuisomgeving.  Vlaanderen  gaat  onverdroten  verder  op  weg  met  thuiszorg,  thuisverpleging  en  palliatieve thuiszorg.  De  implementatie  van  het  woonzorgdecreet  dient  grondig  opgevolgd  te  worden  en  de  nodige  middelen  dienen  voorzien  te  worden  zodat  Vlaanderen  klaar  is  om  de  vergrijzingsgolf  op  te  vangen.   In  de  residentiële  zorg  moeten  wachtlijsten  verdwijnen.  Een  dringende  hulpvraag  heeft  een  antwoord nodig in de urgente fase, ook in de thuiszorg.     Er is nood aan een globale wachtlijst voor de woon‐ en zorgcentra. Net zoals voor personen met  een handicap dient de individuele keuzevrijheid van de oudere hierbij gewaarborgd te blijven.   Een  duurzaam  en  kwalitatief  sport‐  en  bewegingsaanbod  voor  ouderen  moet  gestimuleerd  en  financieel ondersteund worden. Beweging is de beste valpreventie. 

  4.2  WELZIJN EN GEZONDHEID    We  moeten  ervoor  zorgen  dat  de  gezondheidszorg  betaalbaar  blijft.  Op  Belgisch  niveau  is  dat  niet  langer het geval en treedt een sluipende vorm van privatisering op. Nu al betaalt de patiënt 932 euro  per jaar uit eigen zak voor de gezondheidsfactuur. Stijgende premies in de hospitalisatieverzekeringen  maken deel uit van de problematiek.    Hoog tijd om een eigen gezondheidsbeleid uit  te  stippelen dat inzet op  een decentrale aanpak,  een  stevig  preventiebeleid  en  aandacht  voor  geestelijk  gezondheid.  Maar  vooral  ook  een  beleid  dat  gezondheidszorg  opnieuw  betaalbaar  maakt.  De  N‐VA  wil  met  de  bevoegdheden  die  Vlaanderen  heeft werk maken van een eigen sociaal beschermingsstelsel dat wel adequaat is.   

Blikvangers   

Vlaanderen bouwt een eigen sociale zekerheid uit via de aanvullende zorgverzekering    • De  N‐VA  wil  een  aanvullende  Vlaamse  zorgverzekering  voor  alle  Vlamingen  die  alle  zorgverstrekking  (tot  en  met  de  tweepersoonskamer)  dekt  als  alternatief  voor  de  steeds  duurdere hospitalisatieverzekeringen. In functie van de budgettaire haalbaarheid bepaalt de  Vlaamse  Overheid  haar  aandeel  en  houdt  daarbij  rekening  met  de  draagkracht  voor  de  laagste  inkomens.  Ziekenfondsen  en/of  private  verzekeraars  kunnen  de  Vlaamse  Aanvullende Zorgverzekering aanbieden en worden via een openbare aanbesteding hiertoe  uitgenodigd.         

30

Vlaanderen werkt aan geestelijke gezondheid    ƒ Het  aantal  zelfdodingen  in  Vlaanderen  is  onaanvaardbaar  hoog.  Een  Vlaams  Expertisecentrum Suïcidepreventie (VESP) bundelt alle initiatieven om de zelfdodingscijfers  sneller  te  doen  dalen  bij  alle  risicogroepen.  Tegen  het  einde  van  de  legislatuur  daalt  het  aantal zelfdodingen minstens tot het West‐Europese gemiddelde.    Algemene actiepunten m.b.t. welzijn, gezondheid en ziektepreventie    • Het  relatief  en  absoluut  aandeel  van  Welzijn  in  het  geheel  van  de  Vlaamse  begroting  dient  jaarlijks toe te nemen.    • Het  budget  voor  preventie  moet  omhoog  tot  op  Europees  niveau  (d.i.  ongeveer  3%  van  het  gezondheidsbudget).    • Vlaanderen  zorgt  voor  voldoende  middelen  in  het  VIPA  (Vlaams  Infrastructuurfonds  voor  Persoonsgebonden  Aangelegenheden)  zodat  onze  zorg‐gebouwen  verder  ontwikkeld  kunnen  worden.  Door  net  als  de  Franse  Gemeenschap  in  2008  budgetten  ter  beschikking  te  stellen,  kunnen we versneld investeren voor toekomstige generaties.    • De evolutie van het reservefonds van de Vlaamse zorgverzekering dient nauwlettend in het oog  gehouden  te  worden.  De  twintigers  die  vandaag  bijdragen  mogen  binnen  dertig  jaar  niet  geconfronteerd worden met een leeg fonds.  • De Vlaamse overheid houdt rekening met een goede regionale spreiding inzake normering, ook  op basis van de behoeften van de populatie en het aantal mensen. Men moet in rekening nemen  dat  West‐Vlaanderen  en  Limburg  niet  beschikken  over  een  universitair  ziekenhuis  en  dat  een  klassieke  verdeling  over  de  provincies  in  het  nadeel  speelt  van  beide  excentrisch  gelegen  provincies.      • Om  de  problemen  van  chronisch  zieken  aan  te  pakken,  moet  een  Staten‐generaal  worden  georganiseerd.    • De  Vlaamse  overheid  bouwt  de  bestaande  diensten  infectieziekten  uit  tot  een  volwaardig  epidemiologisch  instituut.  Vlaanderen  blijft  verder  investeren  in  het  Instituut  voor  Tropische  Geneeskunde op voorwaarde dat voldoende cursussen in het Nederlands worden gedoceerd.    • De N‐VA wil dat voor alle beroepen in de welzijnssector (verzorgende, opvoeder, …) een duidelijk  opleidingskader met eindtermen wordt vastgelegd en waarbij eventuele wijzigingen een recht op   bijscholing bestaat.    • De  Vlaamse  overheid  gaat  onverdroten  verder  met  de  projecten  Vla‐health  en  E‐birth.  Ze  kan  zich hiervoor aligneren op het E‐health project.    • Vlaanderen  wil  kwaliteitsvolle  ziekenhuizen.  Patiëntenveiligheid,  infectiecontrole,  kwaliteitsmeting in de zorg, … zijn zaken die verder ontwikkeld zullen worden zonder dat dit leidt  tot  een  administratieve  rompslomp  voor  de  zorginstellingen.  Inspecteurs  worden  adviseurs  en  zijn pas inspecteurs wanneer dit nodig is.         

31

Bijzondere actiepunten m.b.t. welzijn, gezondheid en ziektepreventie    • De N‐VA pleit voor een gedecentraliseerde uitbouw van onze eigen Vlaamse gezondheidszorg. De  LOGO’s  moeten  daarom  verder  worden  uitgebouwd  en  beter  worden  betoelaagd.  Ze  staan  in  voor het maximaal realiseren van de Vlaamse gezondheidsdoelstellingen:  o Middelengebruik  voorkomen:  drugs‐  en  alcoholpreventie  blijft  meer  dan  ooit  een  prioriteit, maar ook tabakspreventie;   o De  bevordering  van  gezonde  voeding  en  het  voorkomen  van  ongezond  en  overmatig  eten moeten worden ondersteund;  o Vaccinatiebeleid: Vlaanderen beslist zelf om nieuwe vaccinatieprogramma’s op te starten  en laat zich niet langer blokkeren door de federale overheid of de Franse Gemeenschap;  o Borstkanker is een belangrijk gezondheidsprobleem. De participatiegraad aan preventief  borstkankeronderzoek  is  gestegen,  maar  blijft  relatief  laag.  De  participatiegraad  moet  omhoog. Een goede aanzet hiertoe vormt de preventiebonus toegekend aan artsen. Dit  experiment moet veralgemeend worden en uitgebreid naar bv. vaccinaties en tot op het  niveau van de individuele huisarts worden doorgetrokken;  o Preventiecampagnes  rond  seksuele  gezondheid,  in  het  bijzonder  voor  doelgroepen  waarbinnen de laatste jaren een stijging van hiv en andere soa’s is vastgesteld;  o Voorkomen van ongevallen;  o Voorkomen van zelfdoding en psychisch lijden.    • Het recent opgerichte VIGEZ (Vlaams Instituut Gezondheidspromotie en Ziektepreventie) wordt  uitgebouwd als een volwaardig expertisecentrum ten dienste van de Logo’s en hun lokale noden.  Het werkt nauw samen met VAD (Vereniging voor Alcohol en Drugpreventie) en met VESP dat de  acties coördineert binnen een bijgewerkt Vlaams Actieplan Suïcidepreventie.    Bijzondere actiepunten m.b.t. geestelijke gezondheid    • De Vlaamse overheid moet de geestelijke gezondheidszorg beter uitbouwen en streven naar een  geïntegreerd  geestelijk  gezondheidsbeleid.  Ze  zal  daarvoor  samen  zitten  met  de  ziekenfondsen  om een uniforme en uitgebreide terugbetaling  van het psychologisch consult mogelijk te maken.  Ook de aanvullende Vlaamse Zorgverzekering kan hierin bijdragen.      • Er  moet  in  de  gespecialiseerde  tweedelijnsvoorzieningen  die  de  Centra  voor  Geestelijke  Gezondheidszorg zijn extra aandacht besteed worden aan de sociaal en financieel zwakkeren.    • Vlaanderen  moet  een  nieuw  Vlaams  Actieplan  Suïcidepreventie  opstellen.  Dit  moet  de  doelstellingen van het huidig actieplan overnemen en waar nodig bijstellen. Het nieuwe Vlaams  Expertisecentrum Suïcidepreventie coördineert de acties binnen dit plan.    • Het  verhogen  van  de  deskundigheid  bij  professionele  internetmoderatoren  en  internetgemeenschapmanagers,  moet  een  snelle  en  accurate  doorstroming  van  suïcidale  personen naar online hulpverlening mogelijk maken.    • De psychische thuiszorg zoals die alleen in Vlaanderen bestaat (Geel) verdient een aanvullende  steun.           

32

4.3  WELZIJN VOOR PERSONEN MET EEN HANDICAP    De  volgende  Vlaamse  regering  zal  belangrijke  keuzes  moeten  maken.  De  economische  crisis  weegt  ook door op het budget van de Vlaamse overheid. Welzijn mag niet het kind van de rekening worden.  Meer zelfs, het relatief en absoluut aandeel van het welzijnsbudget moet omhoog. Zo is er nog steeds  een belangrijke inspanning te leveren om de wachtlijsten weg te werken. De overheid moet ook werk  maken van de automatische toekenning van voordelen zodat niet enkel de best geïnformeerden hun  rechten kunnen laten gelden.    De  N‐VA  wil  voluit  de  kaart  trekken  voor  zorguitbreiding  en  zorgvernieuwing.  Nieuwe  noden  zullen  opduiken  en  vragen  een  passen  antwoord.  Om  de  wachtlijsten  weg  te  werken,  zal  een  ernstige  inspanning  moeten  worden  geleverd  met  de  automatische  toekenning  van  het  persoonsgebonden  budget (PGB) als stok achter de deur. Dit als hefboom om dit instrument op kruissnelheid te brengen.    De  N‐VA  werkte  de  voorbije  jaren  hard  aan  toegankelijkheid  voor  personen  met  een  handicap.  Toegankelijkheid is een begrip dat ruime toepassing verdient.   

Blikvanger    Vlaanderen opent deuren voor personen met een handicap    ƒ Iedereen  met  een  handicap  en  een  urgente  zorgbehoefte  krijgt  na  zes  maanden  op  de  wachtlijst automatisch een persoonsgebonden budget (PGB).  ƒ Wij maken écht werk van integrale toegankelijkheid op alle vlakken: openbare en publieke  gebouwen en ruimtes, media, internet, en openbaar vervoer        Andere actiepunten    • Vlaanderen  maakt  werk  van  de  automatische  toekenning  van  ondersteuningsmaatregelen  voor  personen met een handicap, inclusief de federale ondersteuningsmogelijkheden.    • Ook de wachtlijst voor het persoonlijk assistentiebudget (PAB) dient tegen 2014 weggewerkt te  worden. Bovenop de huidige groei investeert de Vlaamse regering een extra 100 miljoen in het  PAB.    • Aanpassen van de personeelsnormen om tot in het belang van verzorger en zorgbehoevende de  werkdruk te verlagen.     • Mantelzorgers  beter  ondersteunen  door  uitbreiding  van  de  opleidingsmogelijkheden,  tijdelijke  vervangings‐ of opvangmogelijkheden. Waardering voor en erkenning van de belangrijke rol van  de  mantelzorger  betekent  ook  dat  professionele  hulpverleners  hem/haar  niet  over  het  hoofd  zien.    • Doorlichting  van  de  werking  van  het  Vlaams  Agentschap  voor  Personen  met  een  Handicap  (VAPH)  en  betere  ondersteuning  bij  het  indienen  van  aanvragen  met  het  oog  op  vlotte  en  correcte beslissingen met een minimum aan administratieve rompslomp.    • De tussenkomst van het VAPH in het kader van individuele materiële bijstand (IMB) moet beter  aansluiten  bij  de  werkelijke  kostprijs.  Nieuwe  hulpmiddelen  dienen  sneller  opgenomen  te 

33

worden  (cfr.  box  voor  audiovisuele  ondertiteling).  Zowel  het  algemeen  totaal  aantal  gratis  tolkuren  als  het  maximum  aantal  tolkuren  per  persoon,  zowel  voor  welzijn  als  arbeid,  dient  verder uitgebreid te worden.     •

  •

  •

  •

•

Op  alle  niveaus  en  voor  alle  belanghebbenden  en  kwetsbare  groepen  (kinderen,  ouderen,  personen  met  een  handicap  in  de  thuisomgeving  en  voorzieningen)  wil  N‐VA  een  eenduidig  beleid ter preventie van grensoverschrijdend gedrag met één geïntegreerd meldpunt.  Voor arbeidsbeleid moet:  o zowel financieel als personeel de GTB‐werking van de VDAB verbeterd worden  o de  maatregelen  uit  het  Meerbanenplan  om  kansengroepen  aan  werk  te  helpen    (zoals  Jobkanaal,  IBO,  de  tewerkstellingspremie,  WEP+,…  )  dienen  van  nabij  te  worden  opgevolgd  met  het  oog  op  mogelijke  bijsturing.    (kruisverwijzing  programmaonderdeel  Werk)  Wij  maken  écht  werk  van  integrale  toegankelijkheid  op  alle  vlakken:  openbare  en  publieke  gebouwen  en  ruimtes  en  media  (zie  hier  onder).  Maar  ook  internet  (anysurferlabel),  openbaar  vervoer,  ...  moet  er  zijn  voor  iedereen.  Bestaande  toegankelijkheidsnormen  dienen  geactualiseerd  te  worden  en  een  gespecialiseerde  instelling  moet  toezien  op  de  effectieve  toegankelijkheid van publieke gebouwen bij (ver)nieuwbouw.  Binnen de vijf jaar wil de N‐VA een volledige ondertiteling van de commerciële zenders alsook de  introductie  van  Vlaamse  Gebarentaal,  audiobeschrijving  en  auditieve  ondertiteling  op  de  openbare omroep.   Ook in het kader van onderwijsbeleid en sportbeleving moeten personen met een handicap de  nodige aandacht te krijgen (zie verder 4.6 en  4.8) 

4.4           INBURGERING    De  N‐VA  was  de  drijvende  kracht  achter  het  inburgeringsbeleid  van  de  Vlaamse  regering.  Nieuwkomers moeten in Vlaanderen het recht en vaak ook de plicht krijgen om cursussen Nederlands  en maatschappelijke oriëntatie te volgen. Twee derde van de bijna 30.000 nieuwkomers dat vorig jaar  in  Vlaanderen  aankwam,  meldde  zich  aan  bij  een  onthaalbureau  en  een  kleine  helft  sloot  daar  ook  een  inburgeringscontract  af.  Een  kwart  doorliep  het  hele  traject  en  behaalde  uiteindelijk  een  inburgeringsattest.    De resultaten zijn bemoedigend, maar de hoge uitval noopt tot bijkomende maatregelen. De N‐VA wil  het  inburgeringstraject  dwingender  maken.  Daartegenover  staat  een  grotere  maatschappelijke  erkenning van de geleverde inspanningen.    Helaas  is  het  dweilen  met  de  kraan  open  zolang  er  federaal  geen  duidelijk  migratie‐  en  asielbeleid  wordt gevoerd. Vlaanderen werkt een onthaalbeleid uit, maar heeft geen zeggenschap over wie zich  hier mag vestigen. Het is en blijft lastig dansen op één been in het migratiedebat.    Niettemin  weigert  de  N‐VA  de  handdoek  in  de  ring  te  gooien  en  de  problemen  onder  de  mat  te  schuiven. In tegenstelling tot andere partijen dragen we oplossingen aan. Te beginnen met de kennis  van het Nederlands. Want dat is en blijft de hoeksteen van elk inburgeringsbeleid dat nieuwkomers  wil aanzetten tot werken en actief participeren aan onze samenleving.      

34

Blikvanger    Vlaanderen investeert verder in een rechtlijnig maar rechtvaardig inburgeringsbeleid    ƒ De  kennis  van  onze  taal,  wetten  en  gewoonten  is  een  belangrijke  voorwaarde  voor  nieuwkomers  om  zich  hier  definitief  te  vestigen.  De  N‐VA  zette  de  bakens  voor  het  inburgeringsbeleid uit in 2002 en doet dit vandaag opnieuw. We moeten wel, want België zet  de  kraan  open  via  een  ongecontroleerde  migratiepolitiek  die  op  geen  enkele  manier  aansluiting vindt met wat in andere moderne Westerse landen al lang verworven is en wat  Vlaanderen  nu  zelf  uitbouwt:  een  fatsoenlijk  onthaalbeleid  dat  culturele  en  sociaal‐ economische  integratie  mogelijk  maakt.  De  N‐VA  wil  dat  nieuwkomers  in  Vlaanderen  het  Vlaams  burgerschap  kunnen  verwerven  door  een  verplicht,  maar  helpend  en  rechtvaardig  inburgeringsbeleid, ook in het land van herkomst: dé sleutel tot participatie en werk.    Andere actiepunten    • De hervorming van de diversiteitssector belooft een erg moeilijke discussie te worden.  Voor de  N‐VA is het belangrijk dat er een meer centrale aansturing komt.  In dit kader pleit de N‐VA voor  de oprichting van een Vlaams Expertisecentrum voor Inburgering en Diversiteit.    • Vlaanderen voert het waarborg‐ en vergoedingssysteem in als blijkt dat het huidige systeem van  administratieve  boetes  er  niet  in  slaagt  de  afdwingbaarheid  van  de  inburgeringsplicht  te  verzekeren.  Gezien  de  inspanningen  die  Vlaanderen  doet  om  een  kwalitatief  en  professioneel  inburgeringsaanbod  mogelijk  te  maken,  is  het  volgens  de  N‐VA  vanzelfsprekend  dat  van  de  inburgeraar een engagement wordt gevraagd dat men het traject volledig zou beëindigen.        • Een  inburgeringsexamen  toont  aan  of  de  inburgeraar  voldoende  Nederlands  kent  en  in  welke  mate  hij  of  zij  op  de  hoogte  is  van  alle  mogelijkheden,  rechten  én  plichten  die  hij  of  zij  in  Vlaanderen  heeft.    Een  voorwaarde  voor  de  invoering  van  het  examen  is  de  effectieve  en  aanzienlijke verhoging van het civiel effect van het inburgeringsattest.     • De  N‐VA  blijft  ‘concrete  stappen’  vragen  om  het  civiele  effect  van  het  inburgeringsattest  te  verhogen.    Zo  moeten  de  mogelijkheden  inzake  valorisatie  bij  sollicitatieprocedures  worden  onderzocht.  Hiervoor zou een overleg tussen werkgevers en werknemers georganiseerd kunnen  worden.    Het  inburgeringsattest  moet  als  competentiebewijs  een  plaats  krijgen  in  de  kwalificatiestructuur van het Vlaamse competentiebeleid.    • Met het oog op een vlotte integratie voorziet de Vlaamse overheid in een aanbod inburgering in  het land van herkomst en werkt hiertoe een basispakket inburgering uit. Met dit voorstel wil de  N‐VA kandidaat‐inwijkelingen de mogelijkheid geven zich reeds in het land van herkomst voor te  bereiden  op  hun  komst  naar  Vlaanderen  en  zo  hun  integratie  en  inburgering  vlotter  te  laten  verlopen.    • De  Vlaamse  overheid  maakt  werk  van  een  vlotte  overgang  tussen  het  primair  en  secundair  traject alsook van een inhoudelijk goed uitgewerkt secundair traject voor inburgeraars met een  maatschappelijk  of  educatief  doel  verblijven.  Terwijl  het  primair  traject  voor  mensen  met  een  professioneel  perspectief  de  afgelopen  jaren  zorgvuldig  werd  uitgewerkt,  staat  het  secundaire  traject  voor  mensen  met  een  maatschappelijk  of  educatief  perspectief  nog  in  zijn 

35

kinderschoenen.  Nochtans is dat tweede deel van het inburgeringstraject volgens de N‐VA een  belangrijk zoniet essentieel onderdeel van het inburgeringsbeleid.    •

  •

  •

  •

De  N‐VA  wil  inburgeraars  de  mogelijkheid  bieden  tot  zelfstudie.    In  plaats  van  klassikaal  de  cursussen maatschappelijke oriëntatie en NT2 te volgen, neemt de inburgeraar zelfstandig één of  meerdere vormingspakketten van het inburgeringstraject door.  Hij of zij wordt daarbij begeleid  en opgevolgd door het onthaalbureau. De grotere flexibiliteit vergemakkelijkt de combinatie met  een baan, stage of vrijwilligerswerk.  Aandacht  ook  voor  de  implementatie  van  het  registratie‐en  cliëntvolgsysteem  m.b.t.  de  minderjarige anderstalige nieuwkomers (matrix junior).  Daarnaast moet bekeken worden welke  rol lokale besturen en jeugddiensten kunnen spelen bij het stimuleren van vrijetijdsbeleving voor  minderjarige nieuwkomers.  Een consequent oriënteringsbeleid op vlak van vrijwillige terugkeer naar het land van herkomst  moet een essentieel onderdeel worden van het migratie‐ en inburgeringsbeleid.  Volgens de N‐ VA is het noodzakelijk de taboesfeer hier rond te doorbreken en moeten we over een degelijk en  menswaardig  beleid  inzake  vrijwillige  terugkeer  durven  spreken.    Dit  kan  door  de  eerste‐  en  tweedelijnsdiensten te versterken en bijkomende sensibiliseringsacties op poten te zetten.  Vlaanderen voert een brede, maatschappelijke publiciteits‐ en sensibiliseringscampagne over het  belang van het Nederlands als voorwaarde voor participatie. Dit lijkt evident, maar is het niet. 

      4.5 CULTUUR, ERFGOED EN MEDIA    Geen  beleidsdomein  is  zo  veelzijdig  als  cultuurbeleid.  Maatschappelijke  en  technologische  evoluties  spelen in op vormgeving en inhoud. Het beleid richt zich op iedereen en op sommigen, op het lokale  en  op  het  internationale.  Het  cultuurveld  telt  talloze  actoren  in  verschillende  uiteenlopende  disciplines. Interesse voor cultuur begint op jonge leeftijd en moet daar al gestimuleerd worden.    Het  mediabeleid  van  de  volgende  Vlaamse  regering  moet  verder  bouwen  en  inzetten  op  een  sterke  publieke omroep en moet op de kar springen van nieuwe technologische evoluties.   

Blikvanger    Vlaanderen draagt zorg, ook voor cultuur en media    ƒ We  realiseren  een  betere  samenwerking  tussen  onderwijs,  meer  specifiek  kunstonderwijs,  en  de  culturele  sector.  Algemeen  moet  via  het  onderwijs  –  op  alle  niveau’s  en  voor  alle  leeftijden  –  de  culturele  competentie  verbreed  en  versterkt  worden.    Daarbij  geldt  ‘jong  geleerd is oud gedaan’. Een gespecialiseerd voltijds kunstenonderwijs moet daarnaast onze  jonge artiesten op de best mogelijke wijze voorbereiden voor een succesvolle professionele  loopbaan.  ƒ In  het  kunstenbeleid  kiezen  we  resoluut  voor  kwaliteit  –  getoetst  binnen  en  aan  een  nationaal  en  internationaal  referentiekader  –  en  veelzijdigheid.  Hierbij  komen  zowel  vernieuwende, als klassieke aanpakken en repertoires op een correcte wijze aan bod.  ƒ We voeren een internationaal kunstenbeleid dat onze artistieke creativiteit centraal stelt en  de Vlaamse kunstenaars kansen biedt en uitstraling geeft op de voor hen artistiek relevante  buitenlandse podia. 

36

  ƒ

  ƒ

De  komende  vijf  jaren  plukken  de  Vlamingen  volop  de  vruchten  van  de  digitale  media‐ evolutie.  Dat  wil  zeggen:  nog  meer  concurrentie  en  minder  monopolies  inzake  TV‐ distributie.    Digitale  ethertelevisie  groeit  uit  tot  een  goed  uitgebouwd  betaalbaar  omroepplatform, met een breed aanbod aan tv‐zenders. De digitale media‐evolutie zorgt er  ook voor dat je nog meer programma’s kan bekijken op een moment dat je dat zelf wil en op  je pc. Er komt in Vlaanderen eindelijk mobiele TV, via DVB‐H.   We investeren verder in een sterke Vlaamse publieke omroep, die een bron moet zijn van  pluriforme  informatie,  de  grootste  drager  van  de  Nederlandse  cultuur  en  de  Vlaamse  identiteit, de motor van de Vlaamse creatieve media‐industrie. 

    Andere actiepunten voor cultuurbeleid en erfgoed    • De  Vlaamse  overheid  moet  de  eigen  decreten  en  de  culturele  sector  ernstig  nemen.  Dit  wil  zeggen  dat  ook  in  de  volgende  regeerperiode  voldoende  financiële  middelen  voorzien  moeten  worden om de aangegane engagementen en de gecreëerde verwachtingen in te lossen.    • Het taal‐ en letterenbeleid blijft een prioriteit, nu meer dan ooit.    • Cultuur is een ideale ontmoetingsplaats voor Vlamingen met diverse achtergronden en afkomst.  Een  doeltreffend  interculturaliseringsbeleid  legt  de  klemtoon  op  stimulering,  samenwerking  en  duurzaamheid.    • Participatie  blijft  een  werkpunt.  Objectieve  drempels  moeten,  eventueel  met  overheidsondersteuning,  worden  weggewerkt.  Niet  iedere  bevolkingsgroep  moet  evenwel  verhoudingsgewijs participeren. Het doel is hen de kans geven dit te doen.    • De  overheid  moet  erover  waken  dat  het  beleid,  uitgewerkt  door  het  werkveld,  niet  leidt  tot  verschraling  en  groeiende  eentonigheid.  Het  probleem  van  de  participatie  mag  de  vraag  naar  kwaliteit en diversiteit niet doorkruisen.    • Het Taalunieverdrag en het Cultureel Verdrag bepalen dat op het vlak van taal en cultuur nauw  moet  worden  samengewerkt  met  Nederland.  Meer  dan  vandaag  het  geval  is,  moeten  beleidsmensen en ambtenaren zich bij de initiatieven die ze nemen de vraag stellen of niet kan  worden samengewerkt met Nederland en/of daar inspiratie kan gevonden worden.     • Het infrastructuurbeleid moet geobjectiveerd worden. Voor nieuwe initiatieven zijn deskundige,  maar  vooral  objectieve  haalbaarheidsonderzoeken  noodzakelijk.  En  alle  beslissingen  moeten  altijd gekaderd worden in een Vlaamse visie op noodzakelijke infrastructuur op lange termijn.    • De  N‐VA  wil  dat  het  statuut  van  kunstenaars  verder  verfijnd  wordt  en  rekening  houdt  met  het  volatiel verloop van een kunstenaarsloopbaan.    • De  N‐VA  wil  dat  de  fiscale  regeling  voor  audiovisuele  producties  (tax  shelter)  wordt  verruimd  voor andere takken binnen de cultuursector en voor culturele evenementen.         

37

Andere actiepunten voor het mediabeleid    • Vlaanderen  investeert  meer  in  de  ondertiteling  van  tv‐programma’s  op  de  commerciële  en  regionale tv‐omroepen. Toegankelijkheid van de media betekent ook dat er werk moet gemaakt  worden  van  audiodescriptie,  auditieve  ondertiteling,  Vlaamse  Gebarentaal  en  de  toegankelijkheid van de digitale televisiemenu’s voor blinden en slechtzienden.    • De  Vlaamse  Regering  maakt  de  nodige  budgetten  vrij  voor  de  financiering  van  de  digitalisering  van het VRT‐archief. Het gedigitaliseerde VRT‐archief wordt ter beschikking gesteld van scholen,  bibliotheken, culturele organisaties, wetenschappelijke instellingen en particulieren.     • Het budget voor Kranten in de Klas wordt tijdens de volgende regeerperiode nogmaals verhoogd.  •

• •

De Vlaamse overheid versterkt het ondersteuningsbeleid voor de kwaliteitsvolle journalistiek. De  mogelijkheden  voor  het  gratis  ter  beschikking  stellen  van  door  de  VRT‐redactie  verzamelde  nieuwsfeiten en audiovisueel materiaal aan andere nieuwsredacties worden nader onderzocht.    De  N‐VA  wil  de  onderlinge  uitwisseling  en  samenwerking  tussen  regionale  televisiezenders  bevorderen.    De overheid onderzoekt hoe ze een open glasvezelnetwerk kan realiseren waarop ieder die wil  zijn  diensten  kan  aanbieden  en  waardoor  de  burger  toegang  krijgt  tot  een  brede  waaier  van  diensten tegen een aanvaardbare prijs. 

4.6  ONDERWIJS    Onderwijs in Vlaanderen is een breed en boeiend werkterrein. Van het instapklasje voor peuters tot  de  doctorandus  aan  de  universiteit,  van  basiseducatie  tot  de  lerarenopleiding.  Er  valt  veel  over  te  zeggen, bijvoorbeeld dat we over een bijzonder kwaliteitsvol onderwijs beschikken. Vlaanderen doet  het goed wanneer het bevoegd is.    Dat  wil  de  N‐VA  ondersteunen  en  belonen.  Door  te  investeren  in  leraren,  in  schooldirecties  en  infrastructuur. Dat wil de N‐VA verbeteren. Niet door een drastische onderwijshervorming, maar door  zachte bijsturingen die de mensen op het veld vooruit helpen en geen tijd doen verliezen aan debatten  over structuren.    De N‐VA is niet blind voor de nieuwe uitdagingen die op ons onderwijs afkomen. Maar we doen dat  niet door de lat omlaag te leggen, wel door iedereen mee naar boven te trekken. Dat is een enorme  uitdaging, zeker binnen een almaar complexer wordende maatschappij. Een sterk taalbeleid met een  grondige  kennisverwerving  van  het  Nederlands  als  prioriteit  maakt  daar  integraal  en  prioritair  deel  van uit.    In  het  onderwijs  doet  Vlaanderen  het  beter  wanneer  het  sterker  is.  Dat  toont  internationaal  onderzoek van de OESO onomstotelijk aan. Daarom ook vraagt de N‐VA opnieuw om de resterende  federale bevoegdheden inzake onderwijs en vorming over te hevelen. Het betreft de vastlegging van  het begin en het einde van de leerplicht, de minimumvereisten inzake het uitreiken van diploma’s en  de pensioenregeling.   

38

 

Blikvanger    Vlaanderen kiest voor leerlingen, leraren en schooldirecties en niet voor structuren    ƒ Tegen  2020  zijn  er  op  elk  onderwijsniveau  nog  slechts  twee  netten  actief.  In  het  basisonderwijs  zijn  dit  het  vrije  gesubsidieerd  onderwijs  en  het  officieel  gesubsidieerd  onderwijs  (steden  en  gemeenten),  in  het  secundair  onderwijs  het  vrije  gesubsidieerd  onderwijs en het gemeenschapsonderwijs. Tegen 2011 wordt hierover, in samenspraak met  het  hele  onderwijsveld,  een  concreet  stappenplan  uitgewerkt.  Hierin  worden  sluitende  garanties  voor  leerlingen  en  personeel  opgenomen.  De  grondwettelijk  vastgelegde  vrije  keuze van onderwijs zal in ieder geval gegarandeerd blijven.  ƒ Efficiënte  keuzes  stellen  ons  in  staat  om  op  de  eerste  plaats  te  investeren  in  een  betere  ondersteuning en extra middelen voor het basisonderwijs en het hogeschoolonderwijs. Het  dreigende  lerarentekort  moeten  we  opvangen  met  goed  opgeleide  leraren  die  we  kunnen  aantrekken  en  behouden.  Wie  op  latere  leeftijd  geroepen  wordt  door  het  onderwijs,  moet  zijn anciënniteit kunnen meenemen.  ƒ De  volgende  Vlaamse  regering  lanceert  een  grootscheeps  actieplan  ter  promotie  en  verbetering  van  de  taalvaardigheid  Nederlands  in  ons  onderwijs,  van  het  kleuterklasje  tot  het hoger onderwijs. In de Vlaamse Rand verdubbelen we het bedrag voor scholen met meer  dan  10%  anderstalige  leerlingen  vanaf  2010.  Er  komt  een  verplicht  taalbadjaar  voor  anderstalige leerlingen die teveel taalachterstand oplopen.  ƒ Tegen  2015  heeft  minstens  één  student  op  twee  tijdens  zijn  hogere  onderwijsstudies  een  buitenlandse studie‐ervaring opgedaan. Internationale studentenmobiliteit wordt een recht  voor alle studenten.        Andere actiepunten    • Voor  schoolinfrastructuur  realiseren  we  de  absoluut  noodzakelijke  inhaalbeweging.  Om  de  wachtlijsten inzake schoolinfrastructuur aan te pakken wordt de BTW verlaagd van 21% tot 6%.  Scholen krijgen, binnen vooropgestelde kwaliteitsdoelen en –normen, de ruimte om autonoom  en met inspraak van alle betrokken actoren hun kwaliteitsbeleid uit te bouwen.    • De  N‐VA  pleit  voor  het  invoeren,  in  alle  richtingen,  van  een  vak  ‘maatschappelijke  oriëntatie’,  congruent met het vak ‘MO’ dat nieuwkomers in het kader van hun primair inburgeringstraject  krijgen.  Binnen  dat  vak  passen  thema’s  als  sociale  zekerheid,  verkeerseducatie,  duurzaam  vervoer en energie, kennis van de economische en financiële wereld … Ook sensibilisatie inzake  SOA’s, veilig vrijen, holebi’s komt er aan bod.     • Indien de Franstalige politieke wereld zich blijft verzetten tegen de integratie van het Franstalig  faciliteitenonderwijs  in  de  Vlaamse  regelgeving  en  tegen  de  subsidiëring  van  het  Vlaams  schooltje te Komen, moet de geldkraan ondubbelzinnig dichtgedraaid worden.    • De N‐VA blijft zich fors verzetten tegen een eenzijdige en drempelverhogende verengelsing van  ons  hoger  onderwijs.  Het  Nederlands  moet  een  volwaardige  onderwijs‐  en  wetenschapstaal  blijven.    • Het  buitengewoon  onderwijs  wordt  hervormd  met  de  finaliteit  dat  het  gewoon  en  het  buitengewoon onderwijs, elk met hun eigen expertise, moeten blijven bestaan en beide erkend 

39

moeten worden in hun waarde. N‐VA vraagt bij de verdere implementatie van het Leerzorgkader  aandacht voor de omkadering en het statuut van de leerkrachten, voldoende ondersteuning van  de  betrokken  leerlingen,  de  noodzakelijk  infrastructuur  en  de  mogelijkheid  tot  professionalisering.    •

  •   •   •

  •

  •

  • •

De N‐VA wil voor elke leerling een persoonlijk rugzakje waarin 'zijn' of 'haar' ondersteuning zit.  Men neemt deze mee naar de onderwijsinstelling waar men studeert. Afhankelijk van het profiel  wordt per leerling een budget toegekend . Deze budgetten moet de school dan vertalen in extra  ondersteuning (GOn, extra ondersteuning, tolken VGT, hulpmiddelen zoals brailleregels, ...).  We  versterken  de  bestaande  ondersteuning  in  het  regulier  onderwijs  van  leerlingen  met  een  zorgbehoefte en geven specifiek aandacht aan dove leerlingen en leerlingen met autisme.  Grondige herziening van de mate van ondersteuning in het volwassenenonderwijs alsook van de  bureaucratische aanvraagprocedures.  Vlaanderen  wemelt  van  de  regionale  ordeningen  die  bovendien  voor  elk  onderdeel  van  het  onderwijs  verschillend  zijn.  Er  zijn  onderwijszones,  werkingsgebieden,  regionale  consortia,  RESOC‐gebieden,  filialen,  associaties,  LOP‐gebieden  …  De  N‐VA  wil  een  territoriale  visie  uittekenen  die  voor  alle  onderwijsniveaus  op  een  transparante  manier  gevolgd  wordt.  Binnen  één  regionale  omschrijving  moeten  onderwijsterritoria  worden  vastgelegd  waarin  een  volwaardig aanbod voor het leerplichtonderwijs, het deeltijds kunstonderwijs,     het  volwassenenonderwijs  bestaat.  Daarnaast  treedt  deze  regio  faciliterend  op  en  vormt  het  werkterrein  voor  de  centra  voor  leerlingenbegeleiding,  voor  de  RTC’s  en  voor  de  lerarenopleiding. Ook de scholengemeenschappen zouden in deze regio’s moeten passen.  De  lerarenopleiding  moet  een  masteropleiding  worden.  Eenmaal  aan  de  slag,  moet  de  beginnende leerkracht voldoende ondersteund worden door een mentor.     Hiervoor  moet  extra  geld  voorzien  worden.  Daarnaast  moeten  zij‐instromers  gemakkelijker  in  het onderwijs aan de slag kunnen, o.a. door het meenemen van hun volledige anciënniteit. Naast  de  lerarenopleiding  zijn  uiteraard  de  professionalisering  van  leraren,  het  doorbreken  van  de  vlakke loopbaan en hun voortdurende nascholing onmisbaar.   De  directies  van  het  basisonderwijs  moeten  zich  ten  volle  op  hun  veelzijdige  taak  kunnen  toeleggen.  Ze  moeten  ontheven  worden  van  de  taak  ‘lesgeven’,  ze  moeten  dringend  meer  administratief  omkaderd  worden  en  hun  loon  moet  omhoog  getrokken  worden.  Een  noodzakelijke eerste stap is de gelijkschakeling van de wedde van alle directeurs basisonderwijs,  ongeacht de schoolgrootte (barema 464).  Meer uren lichamelijke opvoeding en sport op school is noodzakelijk (zie 4.8 sport).  De  Vlaamse  overheid  maakt  voor  2010  werk  van  een  zesjarige  opleiding  geneeskunde  zoals  in  heel Europa bestaat. 

           

40

4.7  JEUGD    Jeugd  en  jongeren  krijgen  steeds  meer  aandacht  in  onze  samenleving.  Vaak  positief,  soms  ook  negatief.  Een  volwassen  jeugdbeleid  steunt  op  de  mening  van  jongeren.  De  N‐VA  gaat  moeilijke  kwesties niet uit de weg en wil dat jongeren zich beter in hun vel voelen. Allerhande signalen duiden  op het tegendeel en moeten op een coherente manier aangepakt worden.   

Blikvanger   

Vlaanderen en jeugd    ƒ Wij  willen  een  Vlaams  actieplan  jongerenwelzijn.   Een  school  is  een  leeromgeving  én  een  leefomgeving.  Het  sociaal  welzijn  van  jongeren  staat  mee  centraal  in  het  schoolbeleid.  Bestaande  plannen  en  acties  rond  pesten,  spijbelen,  geweld,  drugs,  zelfdoding,  …  worden  gebundeld in een geïntegreerde aanpak rond geestelijke gezondheid.  ƒ Jongeren moeten volwaardig kunnen participeren in het besluitvormingsproces en dat niet  alleen over jeugdthema’s.    Andere actiepunten voor jeugdbeleid  •

De N‐VA hecht veel belang aan de rol die jeugdraden kunnen spelen binnen het gemeentelijk en  provinciaal  beleid.  De  afdwingbare  rol  van  de  jeugdraden  in  het  gemeentelijk  beleid  en  het  stimuleren  van  brede  lokale  jeugdparticipatie  zijn  hierin  kernpunten.  De  N‐VA  wijst  ook  op  het  belang van de Vlaamse Jeugdraad als adviesraad voor de Vlaamse overheid. 

•

De N‐VA is een sterke pleitbezorger voor een ‘geïntegreerd’ jeugdbeleid. Zo moet elke minister  of schepen specifiek aandacht hebben voor jongeren. Het is ondenkbaar in eender welk domein  een beleid te voeren, zonder rekening te houden met één derde van de samenleving. Inspraak en  overleg met jongeren moet een natuurlijke reflex zijn bij beleidsverantwoordelijken. 

•

De  N‐VA  is  resoluut  voorstander  van  een  éénsporenbeleid  in  het  jeugdwerk.  Jongeren  van  allochtone  afkomst  moeten  in  contact  gebracht  worden  met  het  bestaande  aanbod  van  sportclubs, jeugdhuizen, culturele centra, …   Een jeugdhuis dat zich voornamelijk richt op jongeren van allochtone afkomst is perfect mogelijk,  alleen  wordt  van  de  jongerenbegeleiders  verwacht  dat  ze  het  maatschappijbeeld  van  de  jongeren  verruimen.  Samenwerken,  samen  sporten,  samen  leren  is  hierbij  de  leidraad.  Niet  vanuit een bepaalde etnische groep, maar vanuit het samen jong zijn. 

•

De  verantwoordelijkheid  van  ouders  én  van  jongeren  moet  worden  benadrukt.  Ouders  kunnen  de  opvoeding  van  hun  kind  niet  overlaten  aan  het  onderwijs,  welzijnswerkers  en  de  straat.  Jongeren  moeten  voor  hun  verantwoordelijkheid  geplaatst  worden,  maar  hetzelfde  geldt  ook  voor de ouders. Het verhogen van de sociale controle, een grotere betrokkenheid van de ouders  en  veelal  een  goede  beheersing  van  de  taal  kunnen  problematische  opvoedingssituaties  vaak  voorkomen. 

•

De  N‐VA  wil  dat  kinderen  en  jongeren  binnen  het  verenigingsleven  gebruik  kunnen  maken  van  aangepaste  en  veilige  jeugdinfrastructuur.  Met  name  op  vlak  van  brandveiligheid  durven  gemeenten en verenigingen de jeugdlokalen vaak niet te toetsen aan de brandveiligheidsnormen  op  vele  niveaus  uit  vrees  dat  lokalen  niet  voldoen  en  moeten  sluiten.  We  mogen  onze  ogen  evenwel  niet  sluiten  voor  deze  problematiek.  Daarom  wil  de  N‐VA  dat  er  duidelijke  brandveiligheidsnormen  komen  die  vanuit  Vlaanderen  worden  aangestuurd  en  gekoppeld 

41

worden aan de nodige financiële impulsen om op lokaal niveau de problemen aan te pakken en  vooruitgang te boeken.  •

Het  derdebetalersysteem  voor  de  jeugdsector  in  het  kader  van  de  billijke  vergoeding  is  een  goede basis, maar is op vele vlakken niet aangepast aan de noden van de jeugdsector. Om die  reden  wil  de  N‐VA  een  grondige  evaluatie  van  het  systeem  die  de  bestaande  knelpunten  prioritair moet aanpakken. 

•

De  N‐VA  verzet  zich  tegen  een  te  hoge  planlast  en  het  aanmaken  van  nutteloze  of  slechte  regelgeving voor de jeugdsector, en dit op alle beleidsniveaus. 

•

Buiten spelen is in Vlaanderen niet overal even evident meer. Ook iets oudere jongeren worden  vaak  als  overlast  gezien.  Om  die  reden  vindt  N‐VA  het  belangrijk  dat  Vlaanderen  het  lokale  niveau ondersteunt in het uitbouwen van speelgelegenheid en andere plaatsen voor kinderen en  jongeren. 

•

De N‐VA wil tegemoetkomen aan de diverse informatiebehoeften bij jongeren door middel van  doelgroepgerichte campagnes, uitgewerkt met alle actoren, gericht op zowel kinderen, jongeren  als de ouders. Extra aandacht dient te gaan naar kinderen uit gezinnen met een niet‐traditionele  samenstelling, jongeren die werken, zittenblijvers en kinderen met een andere afkomst. 

Andere actiepunten voor jongerenwelzijn    • Preventiestrategieën  gericht  op  jongeren  dienen  bijzondere  aandacht  te  besteden  aan  nieuwe  vormen  van  media  als  chat,  internetgemeenschappen,  internetfora,  …  Het  aanbod  online  hulpverlening dient verder uitgebreid en ondersteund te worden.    • Sleutelfiguren  die  dicht  bij  jongeren  staan,  dienen  gevormd  te  worden  in  preventie  van  geestelijke  gezondheidsproblemen.  Deze  deskundigheidsbevordering  moet  primair  gericht  zijn  op  het  tijdig  (h)erkennen  van  signalen  en  het  bieden  van  een  eerste  opvang.  Scholen  moeten  beschikken over een uitgewerkt draaiboek dat aangeeft hoe er gereageerd moet worden bij een  zelfdoding(spoging).    • De N‐VA wil dat in afwachting van een eigen Vlaams jeugdsanctierecht de Vlaamse overheid alles  in  het  werk  stelt  om  met  haar  federale  collega’s  actuele  knelpunten  zo  spoedig  en  efficiënt  mogelijk  oplost.  Onder  meer  het  gelijk  stellen  van  de  termijn  van  het  vooropgestelde  begeleidingstraject  binnen  de  instelling  met  de  termijn  in  de  beschikking  van  de  jeugdrechter  moet dringend worden gerealiseerd. Het heeft immers geen nut jongeren opnieuw te laten gaan  wanneer de begeleiders het begeleidingstraject niet kunnen voleindigen.  •

Het  hulpaanbod  voor  minderjarigen  in  de  zorg  is  veel  te  beperkt.  De  N‐VA  pleit  voor  een  significante uitbreiding van het aantal beschikbare plaatsen. Binnen de regeerperiode moet een  verdubbeling  van  het  aantal  plaatsen  in  gesloten  instellingen  worden  gerealiseerd  evenals  een  toename  van  25%  in  het  plaatsaanbod  voor  jongeren  met  psychologisch  en/of  verslavingsproblemen. Deze capaciteitsverhoging moet steeds gepaard gaan met het significant  verhogen van kwaliteit van de begeleiding. 

42

4.8 SPORT    Recent onderzoek bevestigde opnieuw dat de algemene fysieke conditie van de Vlamingen en in het  bijzonder  van  jongeren  ondermaats  is.  En  ook  in  het  topsportsegment  blijven  de  prestaties  van  individuele atleten en teamsporters onder de verwachtingen. Nochtans is er de afgelopen jaren sterk  geïnvesteerd in sport.  Het Vlaams sportbudget steeg tijdens deze regeerperiode met maar liefst 76%  tot 124,5 miljoen euro.     De N‐VA wil een tweesporenbeleid uitstippelen dat prioritair wil inzetten op het optimaliseren van het  sportklimaat  d.m.v.  een  planmatig  sportinfrastructuurbeleid  en  het  stimuleren  van  sport  voor  iedereen.  Te  beginnen  bij  de  schoolomgeving.  En  de  N‐VA  wil  optimale  kansen  geven  aan  getalenteerde sporters door een doelmatig beleid dat investeert in sporters, niet in structuren.     

Blikvanger    Vlaanderen en sport  ƒ

ƒ

ƒ

Uiterlijk  in  2011  lanceert  de  Vlaamse  regering  een  nieuwe  ambitieuze  sportpromotiecampagne  in  de  lijn  van  de  succesvolle  “sport  is  tof!”  ‐  &  “Als  het  kriebelt  moet je sporten!”‐campagnes uit het verleden. De Vlamingen moeten meer bewegen.  Het  aantal  gediplomeerde  trainers  neemt  tegen  2015  met  de  helft  toe.    De  Vlaamse  Trainersschool  is  hiertoe  het  gewezen  instrument.  Een  specifiek  statuut  wordt  uitgewerkt.  We  geven  ook  studenten  Lichamelijke  Opvoeding  (L.O).  de  mogelijkheid  om  zich  in  de  sportclubs  in  te  zetten  en  maken  hiertoe  afspraken  tussen  het  onderwijs  en  de  sportclubs.  Sportfederaties  die  een  beroep  doen  op  voldoende  gediplomeerde  trainers  worden  beter  ondersteund.  Tegen 2015 komt er een Liga van de Lage Landen in verschillende sporttakken, zeker inzake  topclubs. 

    Andere actiepunten  •

  •

Het verder verhogen van de beleidserkenning van sport door de Vlaamse overheid door:  o een verdere geleidelijke verhoging van het budget voor sportbeleid en het bundelen van  de verschillende budgetten (Lotto, federale middelen)  o het  oprichten  van  een  Vlaams  Sportinstuut  waar  alle  topatleten  van  alle  sporten,  begeleid door toptrainers, topsportwetenschappers samen werken, trainen en studeren.  o Het  creëren  van  een  Vlaamse  Interfederaal  en  Olympisch  Comité  en  op  termijn  een  fusie van deze Vlaamse Interfederale met de Vlaamse Sport Federatie (VSF)  o Het betrekken van ex‐atleten en topsportexperten bij het topsportbeleid  o Een  wetenschappelijke  onderbouwing  van  het  sportbeleid  via  een  beleidsvoorbereidende  en  ‐evaluerende  cel  binnen  het  Ministerie  van  de  Vlaamse  Gemeenschap  Het voeren van een planmatig sportinfrastructuurbeleid door:  o het  uitwerken  van  een  wetenschappelijk  onderbouwd  sportinfrastructuurbeleid  voor  Vlaanderen;  o een verplichting om de sportinfrastructuur van scholen na de schooluren ter beschikking  te stellen van de sportclubs; 

43

o

•

  •

er  voor  ijveren  dat  sport  op  vlak  van  de  ruimtelijke  ordening  meer  oppervlakte  toegewezen krijgt voor sportaccommodatie.  

  Het stimuleren van meer sport vanuit de schoolomgeving door:  o een  verhoging  van  het  aantal  uren  lichamelijke  opvoeding  voor  alle  kinderen  en  scholieren;  o het verleggen van de klemtoon in de lessen Lichamelijke Opvoeding van het aanleren van  technische  sportieve  vaardigheden,  naar  het  op  peil  brengen  van  de  algemene  fysieke  conditie van de jeugd;   o het  stimuleren  van  leerlingen  uit  het  middelbaar  en  basisonderwijs  om  ook  aan  buitenschoolse  sportactiviteiten  deel  te  nemen.  Scholen  zelf  moeten  aangemoedigd  worden  buiten  de  lesuren  sport  aan  leerlingen  aan  te  bieden  in  overleg  met  de  lokale  sportclubs;  o Het uitbreiden van het "bredeschoolconcept" met een sportaanbod.  Het vrijwaren van de integriteit van de sport door een systeem van spijtoptanten te organiseren 

•

Het verder implementeren van het Topsportactieplan Vlaanderen 2016 met o.a.:  o hogere subsidies aan de topsportfederaties voor voorbereiding en deelname aan  internationale wedstrijden en voor topsportscholen;   o het verder uitbreiden van de pool van voltijdse topsporttrainers en jeugdtrainers. 

•

het prioriteitenbeleid m.b.t. specifieke doelgroepen in het teken stellen van personen met een  handicap. Voldoende personen met een handicap dienen in de bestuursorganen te zitten zodat  het echt representatief is. Ze dienen ook de nodige middelen te krijgen zodat alle sporters met  een handicap die in aanmerking komen ook effectief kunnen deelnemen aan de Deaflympics, de  Special Olympics en de Paralympics.   

•

Het evalueren van het decreet ter ondersteuning van het lokaal en provinciaal sportbeleid en van  het sportbeleid van de VGC (het zogenaamde ‘Sport voor Allen’‐decreet). 

4.9 VRIJWILLIGERS    In Vlaanderen zet ongeveer 1 op 5 mensen zich in  als vrijwilliger. Vrijwilligerswerk is  bij uitstek een  persoonsgebonden  materie  die  aansluit  bij  de  bevoegdheden  van  de  Vlaamse  Gemeenschap.  Momenteel heeft dat beleid nog geen vorm gekregen, laat staan inhoud. De federale vrijwilligerswet  moet dan ook dringend vertaald worden in een kwalitatief ondersteunend beleid. Want vrijwilligers  verdienen meer dan een schouderklopje.   

Blikvanger   

Vrijwillig Vlaanderen    • Vrijwilligerswerk  is  het  cement  van  de  Vlaamse  samenleving.  Het  levert  een  belangeloze  maar  uiterst  belangrijke  bijdrage  aan  de  samenleving.  De  Vlaamse  overheid  erkent  het  belang  van  vrijwilligerswerk  in  de  verschillende  domeinen  en  ondersteunt  het 

44

vrijwilligerswerk in Vlaanderen met een sterk, gecoördineerd beleid. 0mdat vrijwilligerswerk  nooit vrijblijvend is, mag ook het vrijwilligersbeleid niet vrijblijvend zijn. De Vlaamse Regering  en het Vlaams parlement maken daarom werk van een Vlaams Decreet Vrijwilligerswerk.    .

V. EEN STERKER VLAANDEREN IS LEEFBAAR, BEWEEGT EN BRUIST VAN     ENERGIE    5.1  MOBILITEIT,VERKEERSVEILIGHEID EN OPENBARE WERKEN    Bijna  32.000  letselongevallen  in  2006  en  meer  dan  500  verkeersdoden  in  2007.  De  laatste  jaren  telkens tussen de 9 en 10 miljoen uren in de file. Mobiliteit, verkeersveiligheid, economie en leefmilieu  gaan  hand  in  hand.  Die  integrale  benadering  stak  in  het  eerste  Mobiliteitsplan  Vlaanderen  dat  in  2001  werd  opgesteld  door  de  Vlaamse  administratie.  Het  plan  beroept  zich  vaak  op  federale  beleidsmateries  en  instrumenten  om  tot  een  duurzame  mobiliteit  te  komen.  Meest  bekende  voorbeeld  is  de  NMBS  die  nochtans  een  belangrijke  rol  kan  spelen  in  het  publiek  personenvervoer.  Voorstadsnetwerken,  light  rail  en  stationsomgevingen  zijn  sterke  troeven  waarover  Vlaanderen  zeggenschap moet kunnen hebben. Hetzelfde geldt voor bevoegdheden die onze inspanningen op het  gebied  van  fietsinfrastructuur  (onteigeningsbeleid)  en  verkeersveiligheid  (rijopleiding,  …)  kunnen  versterken. De N‐VA blijft ijveren voor een splitsing van de NMBS.    Als  het  over  personenvervoer  gaat,  vertrekt  de  N‐VA  van  het  STOP‐principe.  Eerst  voetgangers,  fietsers en openbaar vervoer, daarna privé‐vervoer. Een belangrijk sturend principe in mobiliteit is dat  de  juiste  prijs  wordt  aangerekend.  Daarom  willen  we  weg  van  de  forfaitaire  autobelastingen  in  de  richting  van  een  meer  groene  autofiscaliteit  die  milieukenmerken  in  rekening  neemt  en  het  gebruik  belast  i.p.v.  het  bezit.  Samen  met  andere  slimme  maatregelen  moet  dat  ervoor  zorgen  dat  onze  wegen beter benut worden. Ook van het openbaar vervoer verwachten we een efficiëntieoefening die  gericht is op daar waar de vraag is en tram en bus minder afhankelijk maakt van subsidies.    Als het over goederenvervoer gaat, blijft de N‐VA hameren op het versterken van andere vervoermodi  dan  de  vrachtwagen.  Ook  daarom  willen  we  mee  kunnen  beslissen  bij  de  NMBS,  zeker  inzake  de  spoorontsluiting  van  onze  Vlaamse  havens.  Maar  ook  andere  modi  als  de  estuaire  vaart,  de  binnenvaart en pijpleidingen kunnen de congestie op onze wegen verminderen en milieuvriendelijke  alternatieven aanreiken.    Logistieke  keuzes  moeten  we  verstandig  maken.  Dat  betekent  in  de  eerste  plaats  een  betere  samenwerking tussen onze zeehavens die gericht is op complementariteit en publieke investeringen  maximaal laten renderen. Slimme logistiek betekent ook dat we toegevoegde waarde moeten geven  aan  de  producten  die  hier  binnenkomen.  Vlaanderen  moet  meer  zijn  dan  een  overslagpunt  naar  de  rest van Europa.   

Blikvanger   

In Vlaanderen is logistiek geen containerbegrip    ƒ Vlaanderen is meer dan een transitland en moet haar logistieke troeven uitspelen door haar  kennis  en  werkkracht  toe  te  voegen  aan  inkomende  goederen.  Dan  pas  creëren  we  jobs  in  Vlaanderen. Kiezen voor slimme logistiek is ook kiezen om opnieuw voeling te krijgen met de  binnenvaart, het spoor en die andere vaak vergeten vervoermodus: pijpleidingen.  Daarom:  weg van de weg.   

45

Kiezen voor sturende autofiscaliteit    ƒ De belasting op inverkeerstelling (BIV) schaffen we af. We vervangen ze door een sturende  kilometerheffing die ervoor zorgt dat onze wegen optimaal worden gebruikt.   Door  écht  publiek‐privaat  samen  te  werken  leveren  we  de  technologie  voor  de  mobiliteitsoplossingen van morgen.    Andere actiepunten    • Het vorige mobiliteitsplan dateert van 2001 met een looptijd tot 2010 en was te vrijblijvend. De  N‐VA pleit daarom voor een nieuw mobiliteitsplan. Zo’n nieuw beleidsplan zou bindend moeten  zijn.    • Ook  een  mobiliteitsdecreet  zou  –  naar  het  model  van  de  Nederlandse  tracéwet  –  op  de  lange  termijn niet te herroepen beslissingen moeten bevatten inzake openbare infrastructuurwerken.  In afwachting daarvan pleit de N‐VA voor een snelle uitvoering van de bekende missing links in  Vlaanderen.    • Vlaanderen  pleit  voor  slimme  logistiek,  en  meer  gebruik  van  de  ondergrondse  ruimte.  In  concreto  denken  we  bijvoorbeeld  aan  het  stimuleren  van  ondergrondse  pijpleidingen,  bijvoorbeeld rond de havens van Antwerpen en Zeebrugge.     • De  N‐VA  is  voorstander  van  proefprojecten  met  ecocombi’s  en  wil  bij  de  aanleg  van   bedrijventerreinen en ontsluitingswegen rekening houden met het gebruik van ecocombi’s.    • De  N‐VA  pleit  voor  eigen  Vlaamse  verkeersongevallenanalyses  en  –statistieken.  Een  systeem  van  gedetailleerde  ongevallenanalyse  is  wenselijk  bij  elk  verkeersongeval  met  doden  en/of  zwaargewonden  en  op  zones  en  trajecten  die  op  basis  van  objectieve  criteria  als  gevaarlijk  worden  beschouwd.  Het  zou  tot  de  standaardprocedures  moeten  behoren  dat  de  oorzaak  opgespoord wordt en er uitgezocht wordt of de verkeerssituatie in de omgeving van het ongeval  onveilig  is,  en  hoe  de  weginrichting  kan  worden  aangepast  opdat  een  gelijksoortig  ongeval  vermeden  kan  worden.  Daarnaast  zouden  de  Vlaamse  studiediensten  inzage  moeten  krijgen  in  het  statistisch  materiaal  van  federale  en  lokale  politiediensten,  de  ziekenhuissector  en  de  gezondheidssector  in  het  algemeen,  en  de  sector  van  verzekeraars.  Op  die  manier  zou  onderregistratie vermeden worden.    • De  N‐VA  pleit  voor  een  technologische  revolutie  in  het  verkeersbeleid:  verkeerslichtenbeïnvloeding  en  groene  golf,  trajectcontrole  …  deze  instrumenten  verhogen  de  capaciteit  op  onze  wegen  zonder  dat  infrastructuurwerken  nodig  zijn.  Investeringen  verdienen  zichzelf als het ware terug. Nederland – maar ook andere landen – kan hier als voorbeeld gelden.    • Het  pilootproject  van  De  Lijn  met  de  waterstofbussen  wordt  onmiddellijk  heropgestart.  Tegen  2020 rijden alle bussen van De Lijn op waterstof.    • De  N‐VA  pleit  voor  overheidsuitgaven  inzake  openbaar  vervoer,  op  voorwaarde  dat  deze  de  externe  kosten  van  het  privé‐vervoer  over  de  weg  verminderen.  De  Lijn  moet  dan  ook  meer  vraaggestuurd  werken  in  plaats  van  aanbodgestuurd.  Daarom  pleit  de  N‐VA  voor  een  kritische  evaluatie  van  de  financiering  van  De  Lijn  en  een  verlegging  van  de  focus  in  het  voordeel  van  netmanagement.   

46

•

  •   •   •   •

  •

In diezelfde lijn pleit de N‐VA voor voorstadsnetten rond onze centrumsteden, in eerste instantie  die van de Vlaamse Ruit (Gent, Leuven, Antwerpen en Brussel). Deze moeten de gemeenten uit  het hinterland met de stad verbinden, maar ook met elkaar.  De  N‐VA  wil  dat  De  Lijn  het  initiatief  neemt  om  in  de  plaats  te  treden  van  de  NMBS  voor  de  uitbouw van interregionale verbindingen via lightrail‐projecten.  De N‐VA pleit daarom ook voor voorstadsnetten voor de fiets. Dat wil zeggen: een doordachte,  globale visie op het fietspadenbeleid.  De  N‐VA  is  sterk  voorstander  van  een  volledige  tariefintegratie  waardoor  één  vervoersbewijs  volstaat voor alle openbare vervoersmodi (De Lijn, MIVB, TEC, NMBS).  Naast de  uitbreiding van  het aanbod is de N‐VA pleitbezorger van het creëren van bijkomende  voorrangsmaatregelen  voor  het  openbaar  vervoer  in  Vlaanderen  (prioriteitstelling  van  het  openbaar  vervoer).  We  denken  hierbij  aan  aparte  beddingen,  busbanen,  verkeerslichtenbeïnvloeding en andere doorstromingsmaatregelen. Dit om de snelheid van het  openbaar vervoer ten opzichte van de auto drastisch te verhogen en de stiptheid te verbeteren.  Vlaanderen moet meer doen om gemeenten te overtuigen van dit verhaal.  De  N‐VA  wil  een  maximaal  toegankelijk  openbaar  vervoer.  Zo  moet  de  persoon  met  een  handicap niet rekenen op speciale en  soms minder flexibele alternatieven. Totdat die optimale  toegankelijkheid gerealiseerd is moet maximaal en flexibel aan het mobiliteitsrecht van personen  met een handicap worden tegemoet gekomen. Er moet snel uitsluitsel komen over de toekomst  van de Diensten Aangepast Vervoer. 

 

5.2 

MILIEU EN ENERGIE 

 

Een  stabiele  en  betaalbare  energiebevoorrading  is  een  cruciale  factor  voor  een  moderne  economie.  De  N‐VA  streeft  naar  een  evenwichtige  energiemix  die  maximaal  rekening  houdt  met  het  milieu,  zekerheid biedt inzake bevoorrading, ons minder afhankelijk maakt van buitenlandse leveranciers en  betaalbaar is voor gezinnen en bedrijven. Om die doelstellingen te bereiken, stuiten we echter op een  federaal non‐beleid dat verantwoordelijk is voor een slechte marktwerking, niet planmatig werkt en  nog  steeds  geen  uitsluitsel  heeft  gegeven  over  de  vraag  of  de  kernuitstap  nu  al  dan  niet  wordt  teruggedraaid.    Daartegenover  staan  de  Vlaamse  initiatieven  om  werk  te  maken  van  rationeel  energiegebruik  en  hernieuwbare  energie.  De  N‐VA  meent  dat  het  energiebeleid  best  naar  de  gewesten  gaat  om  de  keuzes te maken die op Belgisch niveau niet meer mogelijk zijn.    Op  Vlaams  niveau  moeten  meer  inspanningen  worden  geleverd  voor  de  ontwikkeling  van  hernieuwbare  energie.  Door  voorop  te  lopen  verankeren  we  een  belangrijke  strategische  sector  en  creëren we een competitief kader voor andere bedrijven. In dat verband is de Telenet‐operatie in de  jaren ‘90 nog altijd een belangrijk referentiepunt.     In Vlaanderen wonen we met heel wat mensen op een kleine oppervlakte. Milieuproblemen zorgen er  dan  sneller  voor  hinder  voor  alle  sectoren  en  maatschappelijke  geledingen.  Om  die  reden  moet  iedereen  zijn  verantwoordelijkheid  opnemen  om  de  kwaliteit  van  ons  leefmilieu  te  verbeteren.  Ondernemingen,  gezinnen,  weggebruikers  moeten  daartoe  gestimuleerd  en  beloond  worden.  Wie  overlast berokkent, moet ontmoedigd worden.    

47

Duurzaam  omspringen  met  onze  grondstoffen  is  het  begin  van  elke  milieupolitiek  en  plaatst  onze  verantwoordelijkheid in het perspectief van de volgende generaties. Effecten van nieuwe technologie  moeten  goed  bestudeerd  worden.  Ze  kunnen  bijdragen  tot  een  reductie  van  milieuoverlast,  maar  evengoed houden sommige keuzes ook risico’s in.          

Blikvanger    Vlaanderen bindt de strijd aan tegen de opwarming van de aarde    ƒ We voeren op alle vlakken strijd tegen de opwarming van de aarde, ook door een groene  fiscaliteit op auto’s op basis van de EcoScore en door energie efficiënte maatregelen sterker  te ondersteunen.  ƒ We halen de Europese 20/20/20‐regel tegen 2020. De N‐VA wil daarom de Telenet‐operatie  herhalen: in samenwerking met onze Vlaamse kenniscentra – universiteiten en hogescholen  –  maken  we  werk  van  de  Vlaamse  energiemaatschappij  VLENERGIE  die  zich  toelegt  en  concentreert op de ontwikkeling van hernieuwbare energie.  ƒ Binnen het O&O‐beleid nemen we het voortouw in de ontwikkeling van slimme netwerken  (Smart Grids).  ƒ Fossiele  brandstoffen  zullen  verdwijnen  als  energiebron,  we  investeren  massaal  in  hernieuwbare  energie,  in  afwachting  moeten  we  noodzakelijkerwijze  verder  een  beroep  doen op kernenergie, willen we de klimaatopwarming efficiënt tegengaan.  ƒ We  voeren  een  inhaaloperatie  om  op  korte  termijn  het  vastgelegde  areaal  aan  bos‐  en  natuurgebied  te  realiseren.    De  spaarpot  van  het  boscompensatiefonds  wordt  op  korte  termijn ingezet om effectieve bebossingsprojecten uit te werken.      Andere actiepunten m.b.t. energiebeleid    ƒ De  milieuprestaties  van  voertuigen  bepalen  steeds  meer  de  impact  van  onze  mobiliteit  op  de  levenskwaliteit.  De  impact  van  smog,  fijn  stof  en  andere  polluenten  zijn  daarbij  gekende  problemen. Voor de N‐VA is de voertuigenfiscaliteit één van de belangrijke instrumenten om tot  een  groener  wagenpark  te  komen.  Om  die  reden  is  de  omvorming  van  de  huidige  verkeersbelasting naar een belasting waarbij de EcoScore of milieuprestatie van voertuigen een  belangrijke rol speelt, op korte termijn noodzakelijk.     ƒ Technologische vooruitgang geeft tevens kansen aan het beleid om op kostenefficiënte wijze een  aanzienlijke  besparing  aan  energie  en  co2  te  realiseren.  De  zogenaamde  E‐box,  die  bestaande  armaturen  en  lampen  voor  openbare  verlichting  tot  25  %  energiezuiniger  maakt  voor  een  minimale kostprijs, is hier een zeer goed voorbeeld van. De N‐VA pleit dan ook voor het inzetten  van deze technologie om zowel energie te besparen als uitgaven voor energie door de overheid  te beperken.    • De N‐VA steunt volop de strijd van de Europese Gemeenschap tegen de opwarming van de aarde  en  wil  daarom  meer  doen  dan  wat  de  verdeling  van  de  inspanningen  door  de  Europese  Commissie  oplegt:  20%  hernieuwbare  energie,  20%  verhoging  energie‐efficiëntie  en  20%  uitstootvermindering tegen 2020.   

48

•

  •

  •

  •

Fundamenteel onderzoek naar hernieuwbare energie biedt bovendien veel mogelijkheden voor  de  ontwikkeling  van  een  innovatieve  economie  met  bijhorende  tewerkstelling.  Om  tot  een  situatie  te  komen  waarbij  zoveel  mogelijk  hernieuwbare  energie  in  Vlaanderen  zelf  wordt  geproduceerd  is  het  onder  meer  noodzakelijk  dat  de  overheid  de  verantwoordelijkheid  neemt  om  tot  een  stabiel,  competitief  en  rechtszeker  investeringsklimaat  door  snelle  vergunningstermijnen en duidelijke spelregels te voorzien.  Daarnaast is het streven naar een zo hoog mogelijke energie‐efficiëntie een fundamentele pijler  in het energiebeleid.     Niet  alleen  de  industrie,  maar  ook  gezinnen,  personen‐  en  goederenvervoer  moeten  inspanningen leveren. Ook de overheid heeft een voorbeeldfunctie. Want iedere niet verbruikte  kWh is de meest groene kWh.  Vlaanderen  moet  er  daarnaast  op  toezien  dat  de  efficiëntieverbetering  in  de  niet‐ETS  industrie  gelijke  tred  houdt  met  de  vooruitgang  in  de  ETS‐sectoren,  vooral  de  gezinnen.  De  N‐VA  is  een  grote  voorstander  van  de  plannen  van  de  Europese  Commissie  om  de  verdeling  van  de  ETS‐ uitstootrechten per sector en op Europese schaal te organiseren.   Inzake sociale maatregelen meent de N‐VA dat:  o de  verschillende  energiefondsen  samengevoegd  moeten  worden:  het  sociaal  verwarmingsfonds (stookoliefonds), het sociaal fonds voor gas en het sociaal fonds voor  elektriciteit en het Fonds ter reductie van de globale energiekost: N‐VA is voorstandern  van het integreren van deze 2 prijsregulerende fondsen, waarbij de rol van de OCMW’s  wordt versterkt.  o Voor de sociale openbare dienstverplichtingen voor elektriciteit en gas het belangrijk is  dat  de  ongelijkheden  tussen  de  verschillende  energiedragers  worden  weggenomen.  Gezinnen  die  met  stookolie  of  andere  fossiele  brandstoffen  verwarmen  krijgen  immers  een  stuk  minder  bescherming.  De  keuze  voor  het  soort  brandstof  ligt  immers  meestal  niet  bij  de  gezinnen  die  hier  het  meeste  nood  hebben  aan  deze  bescherming  (huurwoningen, investeringskost voor omschakeling).  o de  OCMW’s  de  middelen  moeten  krijgen  om  geval  per  geval  de  meest  effectieve  oplossingen  voor  te  stellen  en  te  laten  uitvoeren.  De  middelen  die  op  dit  moment  verdeeld zitten over de verschillende fondsen moeten dit mogelijk maken. 

  Andere actiepunten m.b.t. milieubeleid    • Het  uitbouwen  van  voldoende  bos‐  en  natuurgebieden  loopt  in  Vlaanderen  sterk  achter  op  schema.  De  N‐VA  wenst  dat  er  extra  werk  wordt  gemaakt  van  het  realiseren  van  de  beloofde  areaal aan bos‐ en natuurgebied. De boscompensatieregeling voorziet dat bij ontbossing er dient  te worden gecompenseerd of dat een vergoeding dient te worden betaald voor het verdwenen  bos. De spaarpot van 13 miljoen euro dient volgens de N‐VA op korte termijn te worden ingezet  om effectieve bebossingsprojecten uit te werken.    • De  N‐VA  pleit  voor  een  snelle  opmaak  van  de  gebiedsdekkende  uitvoeringsplannen  inzake  riolering.  Deze  concretisering  van  de  zoneringsplannen  maakt  duidelijk  aan  alle  actoren  wie  er  verantwoordelijk is voor het realiseren van de zuiveringsinfrastructuur en de termijn waarop dit  dient  te  gebeuren.  Daarbij  moeten  we  ons  ten  zeerste  bewust  zijn  van  het  feit  dat  het  tijdig  realiseren  van  deze  infrastructuur  enkel  mogelijk  is  wanneer  hier  ook  de  nodige  financiële  instrumenten worden aan gekoppeld om op die manier een goede ecologische kwaliteit van onze 

49

waterlopen  te  realiseren  die  wordt  opgelegd  door  de  kaderrichtlijn  water  en  bovendien  broodnodig is voor ons milieu.    •

Daarnaast  mag  naast  het  uitbreiden  van  het  zuiveringsstelsel  ook  de  kwaliteit  van  ons  rioleringsstelsel  niet  uit  het  oog  worden  verloren.  Investeren  in  duurzame  en  kwaliteitsvolle  zuiveringsinfrastructuur zorgt immers voor een maximaal rendement voor het milieu waarbij de  druk op de gemeentelijke financiën tot een aanvaardbaar niveau kan worden beperkt. 

5.3  WONEN EN STEDENBELEID    De N‐VA wil verder inzetten op een beleid dat drempels voor eigendomsverwerving verlaagt. Voor de  N‐VA  is  betaalbaar  wonen  een  recht  voor  iedereen.  De  noodzaak  om  bijkomend  te  investeren  in  sociale huisvesting is en blijft een belangrijke prioriteit. Maatregelen om sociale netwerken intact te  houden en het wonen in eigen streek mogelijk te maken maken daar deel van uit.     Naast de betaalbaarheid blijft de kwaliteit van huisvesting nog te vaak een probleem. Vooral sociaal‐ economisch  zwakkere  groepen  worden  geconfronteerd  met  penibele  leef‐  en  woonsituaties.  Ook  de  steeds grotere groep ouderen willen we niet uit het oog verliezen. In het kader van onze ambitieuze  energiedoelstellingen  moet  Vlaanderen  voor  iedereen  bereikbare  stimuli  creëren  die  de  algemene  woonkwaliteit kan verbeteren. Om een coherent beleid te voeren, willen we een snelle overheveling  van de huurwetgeving.    Wonen en stedenbeleid gaan hand in hand. De stadsvlucht is de voorbije vijf jaar wel gedaald maar  nog  niet  definitief  gekeerd.  Bovendien  herkennen  vele  Vlaamse  gezinnen  de  stad  nog  altijd  niet  als  een biotoop waarbinnen ze hun kinderen groot willen brengen. Voor onze centrumsteden dringen zich  dan ook doortastende maatregelen op.    Maar  stedenbeleid  is  veelvoudig  en  hangt  samen  met  de  vele  functies  die  een  stad  kan  invullen.  Handel  is  daarbij  een  belangrijk  item  waarbij  onze  aandacht  uitgaat  naar  het  belang  van  de  detailhandel  die  buurten  en  stadswijken  sterk  maakt.  Maar  ook  onderwijs,  inburgering  van  nieuwkomers en werkgelegenheid maken deel uit van een beleid dat gericht is op onze steden.    Ronduit  stuitend  is  het  feit  dat  de  armlastige  federale  overheid  zich  op  het  terrein  van  de  Vlaamse  bevoegdheden  begeeft  met  haar  grootstedenbeleid.  Het  doorkruist  onze  inspanningen  en  schept  onduidelijkheid.  De  Vlaamse  regering  moet  voorkomen  dat  de  federale  overheid  de  gewesten  voor  voldongen feiten plaatst door nog  grootstedelijke contracten af  te sluiten. Ook op  andere  terreinen  kunnen  ambitieuze  stadsprojecten  pas  echt  voor  een  doorbraak  zorgen  als  federale  “hinderpalen”  zoals het patrimoniumbeleid van de NMBS, woonfiscaliteit enzovoort worden weggewerkt.   

Blikvanger    Vlaanderen: wonen en stedenbeleid    ƒ Betaalbaar en kwaliteitsvol wonen is een recht voor iedereen.  ƒ Een  verdubbeling  van  het  aanbod  SVK‐verhuur  voorziet  snel  in  goedkope,  kwaliteitsvolle  huurwoningen, zonder dure verkavelingsprojecten op te starten, woningen te onteigenen of  nieuwe bouwgrond aan te snijden.  ƒ We  gaan  de  stadsvlucht  tegen  en  trekken  gezinnen  en  tweeverdieners  aan  naar  de  stad.   Daartoe  maken  we  het  wonen  in  de  stad  fiscaal  aantrekkelijker  door  lagere  registratierechten en een lagere onroerende voorheffing.   

50

Noodzakelijke  en  sociale  voorzieningen  als  scholen,  kinderopvang,  buurtwinkels  en  groene  ruimte maken de stedelijke context opnieuw aantrekkelijk voor (jonge) gezinnen.      Andere actiepunten inzake sociale huisvesting    • De  Vlaamse  overheid  levert  bijkomende  inspanningen  zowel  op  het  vlak  van  sociale  koopwoningen als wat sociale huurwoningen betreft en sluit zo aan bij de Europese top inzake de  verhouding van het aandeel sociale woningen ten opzichte van het totale woonpatrimonium.   • De  N‐VA  wil  een  versnelde  uitvoering  van  de  op  stapel  staande  sociale  huisvestingsprojecten,  waarbij  aandacht  wordt  besteed  aan  betaalbaar,  kwaliteitsvol,  duurzaam‐  en  energiezuinig  bouwen.      • De  Vlaamse  Regering  brengt  de  lopende  pps‐projecten  inzake  sociale  huisvesting  op  korte  termijn  tot  een  goed  einde  maar  evalueert  het  systeem  eerst  grondig  alvorens  nieuwe  pps‐ projecten op te starten.    • Misbruiken,  wanbeleid  bij  de  huisvestingsmaatschappijen  en  politieke  bevoordeling  bij  de  toekenning  van  sociale  woningen  moeten  absoluut  vermeden  worden.    Prestatiemeting,  opvolging en beoordeling van de SHM’s garanderen een efficiënte werking en zorgen voor sterke  sociale huisvestingsmaatschappijen.    • Het  nieuw  sociaal  huurbesluit  wordt  nauwgezet  opgevolgd,  de  toepassing  van  de  taal‐  en  inburgeringsbereidheid in het bijzonder.    • Het  Vlaamse  woon‐  en  huisvestingsbeleid  streeft  naar  een  voldoende  aanwezigheid  van  handelszaken,  buurtwinkels  en  sociale  voorzieningen  in  of  in  de  nabijheid  van  sociale  woonprojecten.    Dit  kan  bijvoorbeeld  door  de  gelijkvloerse  verdiepingen  van  sociale  huisvestingsprojecten  te  verhuren  als  buurtwinkel  of  een  zogenaamde  nabijheidsdienst.    Het  principe van de huisbewaarders verdient in dit kader aanbeveling.    • De  Vlaamse  overheid  en  de  betrokken  actoren  zoeken  permanent  naar  nieuwe  mogelijkheden  om  sociale  huisvesting  te  realiseren  en  bekijken  de  mogelijkheden  om  oude  schoolgebouwen,  fabriekspanden  en  kerkelijk  patrimonium  aan  te  wenden  voor  de  uitbreiding  van  de  sociale  woningbouw.      Andere actiepunten inzake woonbeleid    • De  Vlaamse  overheid  streeft  naar  een  maximale  benutting  van  het  (groot)  potentieel  aan  woningen op de private markt door een uitbreiding van het verhuren van privéwoningen via de  sociale  verhuurkantoren  (SVK)  en  voorziet  zo  snel  in  goedkope  en  kwaliteitsvolle  woningen.  Potentiële eigenaar‐verhuurders worden verder gestimuleerd om hun woning op deze manier te  verhuren. Dit systeem is bovendien een efficiënt instrument tegen leegstand en verkrotting.    • De  Vlaamse  overheid  zet  haar  beleid  van  goedkope  sociale  leningen  verder  en  stimuleert  huurders tot het kopen van de eigen sociale woning. De Vlaamse overheid verbetert de controle  op deze vorm van financiële ondersteuning en ontwikkelt ter zake een éénvormig systeem.  De  sociale lening wordt toegankelijk voor een groter publiek en de bepaling van het bedrag gebeurt  in verhouding tot het inkomen en gezinssituatie.   

51

•

  •

•

  •

  •

  •

  •   •   •

De  drempels  voor  eigendomsverwerving  worden  verder  verlaagd.  In  dit  kader  zet  de  Vlaamse  Regering  het  succesvolle  systeem  van  de  renovatiepremie  verder  en  verdient  de  verzekering  gewaarborgd  wonen  (verzekering  tegen  inkomensverlies  voor  kopers  met  een  hypothecaire  lening) ruimere bekendheid.  De  Vlaamse  overheid  ziet  er  nauwlettend  op  toe  dat  de  mogelijkheden  inzake  de  ontwikkeling  van  een  ‘lokaal  toewijzingsbeleid’  zoals  voorzien  in  het  nieuw  sociaal  huurbesluit  maximaal  worden ingevuld. De gemeentelijke autonomie wordt in deze gegarandeerd en er wordt voorzien  in voldoende begeleiding en ondersteuning van de lokale besturen op het terrein.  Het Vlaamse woonbeleid en de toepassing van de algemene Vlaamse huisvestingsreglementering  vraagt bijzondere aandacht in de Vlaamse Rand.  De Vlaamse overheid ziet toe op de uitvoering  van de doelstellingen van het decreet Demesmaeker zoals die werden opgenomen in het grond‐  en pandendecreet. De N‐VA pleit voor een uitbreiding van het werkingsgebied, de middelen en  het instrumentarium van Vlabinvest.  De  keuzevrijheid  van  senioren  wordt  ook  inzake  wonen  gerespecteerd.  De  overheid  stimuleert  het concept van de "meegroeihuizen" en richt zich ter niet alleen  op ouderen maar ook op jonge  bouwers. De Vlaamse overheid creëert de mogelijkheid om haalbare verbouwingen te realiseren,  nieuwe  woonvormen  te  promoten,  o.a.  het  kangoeroewonen,  duplexwoningen,  individueel  wonen in groep, enz.  Om te beantwoorden aan de grote vraag naar degelijk advies bij woonaanpassing stimuleert en  coördineert de Vlaamse overheid de gemeenten om –waar mogelijk‐ een éénloketsysteem in te  richten. Dit alles gebeurt in samenwerking met de sociale huisvestingsmaatschappijen, de VMSW  en betrokken organisaties zoals o.a. de Vlaamse vereniging van steden en gemeenten.   De Vlaams overheid maakt werk van een doorgedreven bestrijding van huisjesmelkerij en maakt  een  prioriteit    van  de  strijd  tegen  leegstand  en  verkrotting  door  een  heffing  op  leegstand  consequent toe te passen.   Ervaringsdeskundigen  worden  betrokken  en  geïntegreerd  in  de  verschillende  woon‐  en  adviesraden.  Vlaanderen  levert  ingrijpende  inspanningen  ter  bevordering  van  energiezuinig  en  ecologische  verantwoord wonen en haalt zo de Europese doelstellingen inzake energiebesparingen.   De  bestaande  premiesystemen  en  maatregelen  inzake  energiezuinig  en  ecologisch  bouwen  en  wonen, worden goed georganiseerd met het oog op een betere toegankelijkheid en bekendheid.   Efficiëntie  staat  voorop  en  overcompensatie  wordt  vermeden.  Nieuwe  maatregelen  moeten  nieuw of aanvullend zijn en zoveel mogelijk gezinnen over de streep trekken. 

                     

52

Andere actiepunten inzake stedenbeleid    • Een krachtdadig Vlaams stedenbeleid geeft invulling aan de concrete nood aan voorzieningen op  vlak van wonen, huisvesting en openbare ruimte, versterkt de sociale cohesie en verhoogt zo de  leefbaarheid van de stad.      • Een volwaardig Vlaams stedenbeleid biedt niet alleen een antwoord op de problemen waarmee  de  steden  van  vandaag  mee  worden  geconfronteerd  maar  reikt  ook  oplossingen  en  denkpistes  aan voor een stedenbeleid van morgen.      • Centrale doelstelling voor het Vlaams stedenbeleid blijft het streven naar het tegengaan van de  stadsvlucht  en  het  aantrekken  van  gezinnen  en  tweeverdieners  naar  de  stad.    Dit  moet  resulteren  in  een  veelkleurige,  maar  evenwichtig  samengestelde  stadsbevolking.  De  N‐VA  is  er  voorstander  van  om  het  wonen  in  de  stad  fiscaal  aantrekkelijker  te  maken  door  lagere  registratierechten en een lagere onroerende voorheffing (belasting op het kadastraal inkomen).     • Bij  de  bouw  en  ontwikkeling  van  nieuwe  huisvestingsprojecten  moet  Vlaanderen  durf  tonen.   Stadskankers,  verouderde  gebouwen  en  wijken  worden  verwijderd  en  ruimen  plaats  voor  vernieuwende  en  stadsversterkende  projecten.    Indien  een  functiewijziging  van  de  locatie  zich  opdringt, gebeurt dit met oog voor leefkwaliteit en duurzaamheid.    • Het Vlaamse stedenbeleid zet resoluut in op een betere woonomgeving.   Vlaanderen investeert  in  de  openbare  ruimte  van  hoge  kwaliteit.    De  realisatie  van  meer  groene  ruimte,  sociale  ontmoetingsplaatsen,  recreatievoorzieningen  en  nette  straten  en  wijken  maken  van  de  stad  opnieuw een aantrekkelijke plek om te wonen en te leven.     • Aandachtswijken worden nauwgezet opgevolgd zodat zij aantrekkelijk blijven en de concurrentie  met  nieuwere  wijken  zonder  probleem  aankunnen.    Verkrotting  wordt  actief  bestreden.  Een  detectiesysteem  spoort  stads‐,  wijk‐  en  woonproblemen  vroegtijdig  op  en  voorkomt  zo  een  mogelijke achteruitgang of vroegtijdig afglijden.     • De  aanwezigheid  van  voldoende  vrije  tijdsvoorzieningen,  jeugdinfrastructuur,  en  een  ruim  aanbod  aan  culturele,  sportieve  en  vormende  activiteiten,  sociale  evenementen  en  een  uitgebreid aanbod aan ontspannings‐ en recreatiemogelijkheden versterkt de aantrekkingskracht  van de stad.  Elke stad vertrekt daarbij vanuit haar sterktes en ontwikkelt in een eigen cultureel  stadsprofiel.  Maatwerk is aangewezen.    • Een  versterking  van  de  kleine  detailhandel  draagt  bij  tot  een  kwalitatief  stedelijk  netwerk  en  sterke  buurtwijken.    De  N‐VA  pleit  voor  extra  initiatieven  om  de  kleine  zelfstandige  en  de  buurtwinkel  beter  te  beschermen,  om  hen  meer  ontwikkelingskansen  te  bieden  en  (door)startende  handelszaken  optimaal  te  ondersteunen.  Een  stimulerende  aanpak  maakt  het  wonen boven winkels aantrekkelijker en versterkt zo de leefbaarheid van de stedelijke centra, de  sociale controle en gaat  verkrotting en verwaarlozing tegen.      • Het scheppen van een  bedrijfsvriendelijk klimaat  moet volgens  de N‐VA een prioriteit zijn voor  alle Vlaamse steden en gemeenten. Samenspraak met de lokale KMO’s en middenstand is daarbij  onontbeerlijk.  Een flankerend economisch beleid op lokaal en regionaal vlak ondersteunt kleine  ondernemingen en garandeert een kwaliteitsvolle dienstverlening.  Kennisondersteuning van de  lokale besturen is alvast één van de belangrijkste werkpunten.   

53

•

  •

  •

Een vlotte bereikbaarheid van de steden en van de belangrijkste concentraties van werk zet de  steden  als  investerings‐  en  arbeidsregio  nog  meer  op  de  kaart.  De  Vlaamse  overheid  en  de  sociale  partners  verhogen  de  toegankelijkheid  tot  de  arbeidsmarkt,  in  het  bijzonder  in  de  zogenaamde achterstandswijken.   De N‐VA zet volop in op een verhoging van vaardigheden en taal. Onderwijs en kennisoverdracht  krijgen  opnieuw  een  belangrijke  en  zichtbare  plaats  in  de  stad,  zowel  wat  kleuter‐,  basis‐  als  middelbaar  onderwijs  betreft.    De  N‐VA  wil  de  school  als  sociale  ontmoetingsplaats  en  buurtversterkende factor terug in de wijk en de stad.   Vlaanderen  pakt  de  oorzaken  van  de  sociale  spanningen  en  grote  leefbaarheids‐  en  veiligheidsproblemen  in  de  achterstandwijken  aan  en  tracht  elke  vorm  van  feitelijke  segregatie  van  de  stedelijke  bevolking  te  vermijden  en  te    bestrijden.    Bestaande  tegenstellingen  tussen  wijken en buurten worden weggewerkt.       

54

BRUSSEL

 

  Brussel  is  een  internationale  grootstad  met  enerzijds  typische  grootstedelijke  problemen  die  uitvergroot  worden  door  de  bestuurlijke  inefficiëntie  van  de  Brusselse  instellingen.  Anderzijds  heeft  Brussel tal van troeven die echter onvoldoende worden uitgespeeld.     Brussel  is  geen  hopeloos  geval.  Maar  Brussel  kan  ook  veel  beter.  Brussel  is  vooral  een  stad  die  de  uitstraling van Vlaanderen mee kan bepalen. Daarom loont het de moeite te investeren in de stad en  ze  niet  koudweg  te  laten  vallen.  Het  komt  er  op  aan  dat  Vlaanderen  die  verantwoordelijkheid  opneemt en dat ook duidelijk maakt!    Brussel  is  en  blijft  onze  hoofdstad.  Als  stadsgewest  staat  het  echter  niet  op  gelijke  voet  met  Vlaanderen en Wallonië. Nu al vertoont het Brussels model alle kenmerken van een waterhoofd : een  gewest  met  parlement  en  eigen  regering,  VGC,  GGC  en  COCOF,  19  gemeenten  met  Burgemeesters,  schepenen en raadsleden, 19 OCMW‐structuren, intercommunales,….     Belangrijk  is  dat  die  structuren  worden  afgeslankt  met  de  nadruk  op  een  efficiënt  Brussels  stadsgwest enerzijds, en een ambitieuze Vlaamse en Franse Gemeenschappen anderzijds. Voor de  Brusselse  Vlamingen  moeten  de  initiatieven  van  Vlaanderen  toegankelijk  zijn  via  de  gemeenschapskeuze.  Intussen  moet  Vlaanderen  moet  zelfbewust  optreden  en  de  correcte  naleving  afdwingen van de taalwetten.  Hierbij  vindt  u  enkele  van  onze  belangrijkste  programmapunten,  die  in  Brussel  meer  dan  prioritair  zijn!  Voor  een  aantal  andere  gemeenschapsbevoegdheden  verwijzen  we  u  graag  naar  ons  Vlaams  programma.   

Krachtlijnen: Vlaanderen zet in op Brussel    ƒ   ƒ

  ƒ   ƒ

  ƒ

Vlaanderen omarmt zijn hoofdstad en weet haar troeven als venster op de wereld optimaal  uit te spelen in het belang van de inwoners van Brussel zelf.   Vlaanderen moet dan ook de Vlaamse aanwezigheid in Brussel via zijn instellingen, die een  goede reputatie hebben, verder uitbouwen. Vlaanderen kan op die manier – dankzij o.m. zijn  onderwijs,  zorginstellingen  en  ‐diensten,  theater  –  symbool  staan  voor  ‘kwaliteit’  en  ‘goed  bestuur’, in plaats van voor ‘bekrompenheid’.   We focussen daarbij op onderwijs, maar ook – en daaraan gekoppeld – op inburgering. Onze  Vlaamse succesverhalen zijn ook waardevol in Brussel!  We  zoeken  alle  mogelijke  creatieve  wegen  op  om  sterk  te  investeren  in  de  capaciteitsuitbreiding  van  het  Nederlandstalig  onderwijs,  maar  evengoed  in  het  algemene  woon‐ en leefklimaat van de stad. Huisvesting, mobiliteit, kinderopvang en gezondheidszorg  bepalen immers mee het imago van onze hoofdstad.  Tenslotte  willen  we  de  band  tussen  Brussel  en  zijn  Vlaamse  Rand  niet  verzwakken  maar  integendeel versterken. 

     

55

I. ONDERWIJS     Voor  het  Nederlandstalig  onderwijs  in  Brussel  is  een  bijzondere  rol  weggelegd.  Het  marktaandeel  daarvan ging de jongste jaren al in sterk stijgende lijn. De mogelijkheden op vlak van infrastructuur  en  personeel  moeten  bijgevolg  prioritair  worden  uitgebreid.  De  N‐VA  wil  daarom  een  capaciteitsuitbreiding  van  het  Nederlandstalig  onderwijs  in  Brussel  met  10%  tegen  2015  tot  ca.  40.500 plaatsen. De genoemde capaciteitsuitbreiding moet dan ook gepaard gaan met flankerende  maatregelen voor het succesvol begeleiden van grote aantallen anderstalige leerlingen.    • Kinderen  van  anderstalige  ouders  zijn  meer  dan  welkom,  maar  het  kan  niet  dat  kinderen  van  Nederlandstalige ouders daardoor in de kou staan. Daarom moet het GOK‐decreet in Brussel een  specifieke invulling krijgen, met een absolute voorrangsregeling voor kinderen met minstens één  Nederlandstalige ouder (Nederlandstalig diploma secundair onderwijs   en/of  een  inburgeringstraject volgen of gevolgd hebben en/of de taalkennis kunnen bewijzen door middel  van een taaltest).    • Ten  aanzien  van  anderstalige  kinderen  en  ouders  moet  elke  Brusselse  Nederlandstalige  school  een  taalbeleid  uitwerken  waar  het  Nederlands  uitdrukkelijk  centraal  staat.  Middels  de  engagementsverklaring  verbinden  de  ouders  er  zich  toe    het  contact  met  het  Nederlands  te  stimuleren.  Ook  taalvaardigheidstoetsen  die  op  systematische  wijze  worden  afgenomen  op  belangrijke  overgangsmomenten  in  de  schoolloopbaan,  vormen  belangrijke  instrumenten  in  dit  taalbeleid. Bij het niet slagen van deze taalvaardigheidstoetsen moet de betrokken leerling een  bijkomend  taalpakket  volgen.  Indien  er  onvoldoende  medewerking  is  van  de  leerling  en  de  ouders, wordt de leerling doorgestuurd naar het Franstalig onderwijs te Brussel.     • Naast deze eerder ‘streng begeleidende’ maatregelen dient Vlaanderen ook positief stimulerend  te  werk  te  gaan,  door  Nederlands  bij  ouders  en  kind  te  associëren  met  aangename  dingen,  bijvoorbeeld door het uitlenen van muziek, DVD’s, strips, boeken, spelletjes…  te stimuleren.    • Om de ‘brain drain’ en constante vervanging van jonge leerkrachten tegen te gaan pleit de N‐VA  voor  de  invoering  van  een  substantiële  premie  voor  leerkrachten  die  in  Brussel  lesgeven  (‘Brussel‐premie’). Dit moet de kwaliteit van het Vlaams‐Brussels onderwijs op peil houden.     • Daarnaast  wordt  elke  leerkracht‐stagiair  ertoe  aangemoedigd  om  een  deel  van  zijn/haar  stage  door te brengen binnen een grootstedelijke context. Zo kan een stagiair die binnen een straal van  40 km van Brussel woont, een deel van zijn/haar stage lopen in Brussel.    • Waar  nodig  (in  functie  van  spijbelbeleid,…)  wordt  door  de  Vlaamse  overheid  samengewerkt  en  overlegd met de Franse Gemeenschap, de Brusselse gemeenten en/of de politiediensten.     • In de Brusselse context pleit de N‐VA pleit voor de invoering van de schoolkaart. De schoolkaart  is een soort identiteitskaart met uurrooster, zodat agenten kunnen nagaan of de leerling spijbelt  of niet.    Algemeen kan gesteld worden dat onderwijs in Vlaanderen een breed en boeiend werkterrein is. Van  het  instapklasje  voor  peuters  tot  de  doctorandus  aan  de  universiteit,  van  basiseducatie  tot  de  lerarenopleiding.  Er  valt  veel  over  te  zeggen,  bijvoorbeeld  dat  we  over  een  bijzonder  kwaliteitsvol  onderwijs beschikken. Vlaanderen doet het goed wanneer het bevoegd is.   

56

Dat  wil  de  N‐VA  ondersteunen  en  belonen.  Door  te  investeren  in  leraren,  in  schooldirecties  en  infrastructuur.  Dat  wil  de  N‐VA  verbeteren.  Niet  door  een  drastische  onderwijshervorming,  maar  door zachte bijsturingen:    • Tegen  2015  heeft  minstens  één  student  op  twee  tijdens  zijn  hogere  onderwijsstudies  een  buitenlandse studie‐ervaring opgedaan. Internationale studentenmobiliteit wordt een recht voor  alle studenten.    • De  N‐VA  pleit  voor  het  invoeren,  in  alle  richtingen,  van  een  vak  ‘maatschappelijke  oriëntatie’,  congruent met het vak ‘MO’ dat nieuwkomers in het kader van hun primair inburgeringstraject  krijgen.  Binnen  dat  vak  passen  thema’s  als  sociale  zekerheid,  verkeerseducatie,  duurzaam  vervoer en energie, kennis van de economische en financiële wereld … Ook sensibilisatie inzake  SOA’s, veilig vrijen, holebi’s komt er aan bod.     • De N‐VA blijft zich fors verzetten tegen een eenzijdige en drempelverhogende verengelsing van  ons  hoger  onderwijs.  Het  Nederlands  moet  een  volwaardige  onderwijs‐  en  wetenschapstaal  blijven.    •  De N‐VA wil voor elke leerling een persoonlijk rugzakje waarin 'zijn' of 'haar' ondersteuning zit.  Men neemt deze mee naar de onderwijsinstelling waar men studeert. Afhankelijk van het profiel  wordt per leerling een budget toegekend . Deze budgetten moet de school dan vertalen in extra  ondersteuning (GOn, extra ondersteuning, tolken VGT, hulpmiddelen zoals brailleregels, ...).    •  De  directies  van  het  basisonderwijs  moeten  zich  ten  volle  op  hun  veelzijdige  taak  kunnen  toeleggen.  Ze  moeten  ontheven  worden  van  de  taak  ‘lesgeven’,  ze  moeten  dringend  meer  administratief  omkaderd  worden  en  hun  loon  moet  omhoog  getrokken  worden.  Een  noodzakelijke eerste stap is de gelijkschakeling van de wedde van alle directeurs basisonderwijs,  ongeacht de schoolgrootte (barema 464).      II.  INBURGERING    De N‐VA was de drijvende kracht achter het inburgeringsbeleid van de Vlaamse regering. Twee derde  van de bijna 30.000 nieuwkomers die vorig jaar in Vlaanderen aankwamen, meldde zich aan bij een  onthaalbureau en een kleine helft sloot daar ook een inburgeringscontract af. Een kwart doorliep het  hele traject en behaalde uiteindelijk een inburgeringsattest.     De N‐VA wil dat nieuwkomers het burgerschap kunnen verwerven door een verplicht, maar helpend  en  rechtvaardig  Vlaams  inburgeringsbeleid:  dé  sleutel  tot  participatie  en  werk,  ook  in  Brussel  op  basis van de gemeenschapskeuze.    • De  middelen  voor  het  Brussels  Onthaalbureau  vzw  (Bon  vzw)  dienen  daarom  stelselmatig  te  groeien. De Vlaamse Gemeenschap tracht in functie van deze Brusselse onthaalbureaus samen te  werken met de Brusselse gemeenten, zoals dat reeds gebeurt in Vlaanderen.  • De  N‐VA  pleit  voor  een  brede,  maatschappelijke  publiciteits‐  en  sensibiliseringscampagne  ten  voordele van het Brussels Onthaalbureau en over het het belang van het Nederlands in Brussel.    Om  het  inburgeringsverhaal  uit  de  sfeer  van  de  vrijblijvendheid  te  halen  wil  de  N‐VA  in  Brussel  werken op 3 sporen:     

57

I.

II.

Ten  aanzien  van  anderstalige  kinderen  en  ouders  moet  elke  Brusselse  Nederlandstalige  school,  zoals  hierboven  aangegeven,  een  taalbeleid  uitwerken  waar  het  Nederlands  uitdrukkelijk  centraal staat. De engagementsverklaring dient zo maximaal mogelijk opgevolgd te worden.     Ouders  die  een  inburgeringstraject  volgen  of  gevolgd  hebben  genieten  –  zoals  hierboven  aangehaald  –  van  de  absolute  voorrangsregeling  voor  hun  kinderen  in  de  Nederlandstalige  scholen. Daarom moet het GOK‐decreet in Brussel een specifieke invulling krijgen. 

  III.

Op termijn wil de N‐VA de gemeenschapskeuze introduceren. De lasten (verplichte inburgering)  worden  ruimschoots  gecompenseerd  door  de  lusten:  een  jaarlijkse  aanvullende  Vlaamse  kinderbijslag,    de  Vlaamse  jobkorting,  voorrang  tot  het  Nederlandstalige  onderwijs  en  een  Vlaamse zorgverzekering die de extra medische kosten dekt.     III. TAALWETGEVING    De  N‐VA  houdt  uiteraard  vast  aan  de  tweetaligheid  van  Brussel  én  aan  de  gegarandeerde  vertegenwoordiging  van  de  Vlamingen  in  het  Brussels  Parlement.  Een  alternatief  om  der  (taal)rechten van de Brusselse Vlamingen te verdedigen is er immers niet.   De  toepassing  van  de  taalwetgeving  moet  op  ieder  Brussels  bestuursniveau  doeltreffend  gecontroleerd worden.     • De  N‐VA  houdt  uiteraard  vast  aan  de  toepassing  van  de  taalwetgeving,  uitgaande  van  tweetaligheid van ambtenaren en niet de tweetaligheid van de dienst.  Deze tweetaligheid van  ambtenaren  geldt  daarbij  ook  voor  de  brandweer,  waar  nu  reeds  een  tweetaligheid  van  de  diensten geldt.    • Als het afhangt van de N‐VA worden strafsancties ingevoerd in de taalwet zodat overtredingen,  zoals het uitmaken van een pv in het Frans, echt bestraft worden.     • Daarnaast  wordt  de  vernietigingsbevoegdheid  van  de  Brusselse  hoofdstedelijke  regering  omgekeerd tot een goedkeuringsbevoegdheid: een aanwerving (bv. door een gemeente) kan pas  definitief worden na goedkeuring binnen de Brusselse regering.    • De  schorsingsbevoegdheid  inzake  taalaangelegenheden  van  de  vice‐gouverneur  van  Brussel  wordt uitgebreid tot een vernietigingsbevoegdheid. Het toezicht van de vice‐gouverneur wordt  uitgebreid tot de Brusselse ziekenhuizen.    • Spoeddiensten,  ook  van  privéziekenhuizen  en  universitaire  ziekenhuizen,  vallen  momenteel  reeds  onder  de  taalwet  (in  tegenstelling  tot  de  andere  diensten).  Toch  wordt  deze  wetgeving  vaak  niet  nageleefd.  Daarom  pleit  de  N‐VA  voor  een  betere  afdwingbaarheid:  bij  blijvende  nalatigheid  kan  gedacht  worden  aan  het  intrekken  van  de  vergunning  als  spoeddienst  en  de  toewijzing aan een ander ziekenhuis.    • Een van de voorwaarden voor de uitoefening van een medisch en paramedisch beroep in Brussel  moet  de  taalkennis  worden.  Hierdoor  kunnen  in  Brussel  artsen,  verplegers,  kinesisten,...  hun  beroep  enkel  uitoefenen  wanneer  ze  bewijzen  dat  zij  zowel  Frans  als  Nederlands  kennen.  De  taalcursus  en  het  taalexamen  kunnen  in  Brussel  in  de  medische  opleiding  opgenomen  worden  zodat  wie  afstudeert  als  arts  of  verpleger  tweetalig  is.    Zo  krijgen  we  echt  tweetalige  ziekenhuizen, zowel in de openbare als in de private sector. Hieraan kan een taalpremie worden  gekoppeld.    

58

•

•

De  N‐VA  wil  meer  openbaarheid.  Dit  geldt  voor  het  jaarlijkse  taalrapport,  dat  onmiddellijk  en  zonder aarzeling ter beschikking moet staan van de burger en van de andere politieke niveaus en  parlementen.  Dit  geldt  ook  voor  de  Iris‐ziekenhuizen,  die  momenteel  weigeren  informatie  te  verschaffen over het aantal persooneelsleden dat tweetalig is.    De Taalwetwijzer moet vragen om informatie of advies actiever kan opvolgen, zodat zijn advies‐ verlenende functie wordt uitgebreid tot een vorm van juridische ondersteuning. 

    IV. WERK    Het  hebben  van  een  job  is  nog  steeds  de  beste  garantie  om  weg  te  raken  én  te  blijven  uit  de  armoede.  De  creatie  van  duurzame  werkgelegenheid  (sociale  werkplaatsen  inbegrepen!)  en  een  intensieve  activering  en  begeleiding  naar  werk  zijn  essentieel  en  moeten  Brussel  in  staat  stellen  tegen  2014  de  doelstelling  van  de  Lissabonstrategie  inzake  werkzaamheidsgraad  (70%)  te  halen.  Armoede bannen doe je met jobs.    • Volgens  de  N‐VA  is  jeugdwerkloosheid  niet  enkel  terug  te  brengen  tot  een  klein  aanbod  van  arbeid.    Jeugdwerkloosheid  heeft  ook  te  maken  met  een  gebrekkige  vorming  en  een  mank  lopend activeringsbeleid.  Gezien de uitdagingen die de toekomst ons brengt, is het noodzakelijk  ter zake een daadkrachtig beleid te voeren.    • Een  fundamenteel  probleem  voor  Brussel  blijft  dat  onderwijs/opleiding  er  een  gemeenschapsbevoegdheid  is  terwijl  arbeidsbemiddeling  een  bevoegdheid  van  het  Brussels  Gewest  is.  Een  mogelijke  oplossing  –  zoals  voorgesteld  door  meerdere  specialisten  –,  is  de  arbeidsbemiddeling  over  te  hevelen  naar  de  gemeenschappen.  Dat  zou  VDAB  en  Forem  speelruimte geven in Brussel en zou het probleem van te weinig beschikbare middelen voor de  integratie  van  Brusselse  werkzoekenden  minstens  gedeeltelijk  oplossen.  Het  voorstel  zou  in  Brussel de splitsing tussen bemiddeling en opleiding ongedaan maken.     • Het zou het probleem kunnen oplossen van de gewestgrenzen die nu barrières zijn: de Brusselse  werkzoekenden  zouden  kunnen  profiteren  van  grotere  schaalvoordelen  en  meer  uitgebreide  dienstverlening. N‐VA vindt het belangrijk de nodige maatregelen te nemen om de interregionale  arbeidsmobiliteit te versterken. Daarom moeten de bestaande hindernissen inzake mobiliteit en  taalkennis efficiënter worden aangepakt.    • Het is noodzakelijk voor de N‐VA dat  een versterkt taalbeleid wordt gevoerd en daartoe wordt  voorzien  in  een  aanbod  van  het  Nederlands  voor  werkzoekenden  en  werknemers,  zowel  in  taalvoorbereiding als in taalondersteuning.                           

59

V. MOBILITEIT,VERKEERSVEILIGHEID EN OPENBARE WERKEN    Als  het  over  personenvervoer  gaat,  vertrekt  de  N‐VA  van  het  STOP‐principe.  Eerst  voetgangers,  fietsers  en  openbaar  vervoer,  daarna  privé‐vervoer.  Een  belangrijk  sturend  principe  in  mobiliteit  is  dat  de  juiste  prijs  wordt  aangerekend,  voor  privé‐vervoer  en  voor  openbaar  vervoer.  Samen  met  andere slimme maatregelen moet dat ervoor zorgen dat onze wegen beter benut worden.       Logistiek: geen containerbegrip    • Als  het  over  goederenvervoer  gaat,  blijft  de  N‐VA  hameren  op  het  versterken  van  andere  vervoermodi dan de vrachtwagen. Kiezen voor slimme logistiek is kiezen om opnieuw voeling te  krijgen met de binnenvaart, het spoor en die andere vaak vergeten vervoermodus: pijpleidingen.  Daarom: weg van de weg.    • Vlaanderen  en  Brussel  moeten  meer  zijn  dan  een  overslagpunt  naar  de  rest  van  Europa  en  moeten  hun  logistieke  troeven  uitspelen  door  haar  kennis  en  werkkracht  toe  te  voegen  aan  inkomende goederen. Dan pas creëren we jobs.     In  concreto:  de  N‐VA  steunt  de  aanleg  van  het  distributiecentrum  BILC  (Brussels  International  Logistics  Center),  dat  een  400‐tal  nieuwe  arbeidsplaatsen  kan  creëren,  waarvan  heel  wat  voor  laaggeschoolden.  Schaarbeek‐Vorming  is  geen  alternatief  want  geen  eigendom  van  de  haven,  Carcoke  is  gericht  op  distributie  op  ruimere  schaal.  Er  is  een  uitgebreid  milieueffectenrapport  gemaakt, en verdere studies zorgen enkel voor vertraging.    Kiezen voor sturende autofiscaliteit    ƒ We  willen  weg  van  de  forfaitaire  autobelastingen  in  de  richting  van  een  meer  groene  autofiscaliteit die milieukenmerken in rekening neemt en het gebruik belast i.p.v. het bezit. De  belasting  op  inverkeerstelling  (BIV)  schaffen  we  af.  We  vervangen  ze  door  een  sturende  kilometerheffing die ervoor zorgt dat onze wegen optimaal worden gebruikt. Door écht publiek‐ privaat samen te werken leveren we de technologie voor de mobiliteitsoplossingen van morgen.  Dit  gebeurt  (in  eerste  instantie)  logischerwijs  in  samenwerking  met  Vlaanderen,  Wallonië,  Nederland en Luxemburg.    Andere actiepunten    • De  N‐VA  pleit  voor  een  technologische  revolutie  in  het  verkeersbeleid:  verkeerslichtenbeïnvloeding  en  groene  golf,  trajectcontrole  …  deze  instrumenten  verhogen  de  capaciteit  op  onze  wegen  zonder  dat  infrastructuurwerken  nodig  zijn.  Investeringen  verdienen  zichzelf als het ware terug. Nederland – maar ook andere landen – kan hier als voorbeeld gelden.    • De  N‐VA  pleit  voor  overheidsuitgaven  inzake  openbaar  vervoer,  op  voorwaarde  dat  deze  de  externe kosten van het privé‐vervoer over de weg verminderen.    • Niet  enkel  de  metro  kan  de  concurrentie  met  de  wagen  aan,  ook  de  tram  kan  dat  indien  bijkomende  voorrangsmaatregelen  gecreëerd  worden  (prioriteitstelling  van  het  openbaar  vervoer).  De  tram  kost  bovendien  slechts  ¼  van  het  aanleggen  van  een  metrolijn.  We  denken  hierbij  aan  aparte  beddingen,  busbanen,  verkeerslichtenbeïnvloeding  en  andere  doorstromingsmaatregelen.  Dit  om  de  snelheid  van  het  openbaar  vervoer  ten  opzichte  van  de 

60

auto  drastisch  te  verhogen  en  de  stiptheid  te  verbeteren.  Daarom  pleit  de  N‐VA  voor  de  overheveling van het globale mobiliteitsbeleid naar het Gewest.    •

  •

  •   •

  •

  •   •

  •

Eerder dan megalomane plannen te ontwikkelen voor de metro wil de N‐VA ook enkele details in  het nieuwe beheerscontract van 2012: een snelle evaluatie van de proefprojecten en een snelle  invoering  van  ‘toegangspoortjes’  in  zoveel  mogelijk  metrohaltes,  duidelijker  aanduiding  van  stappen en staan op de roltrappen, duidelijkere tijdssignalisatie van een specifieke (pre)metrolijn  in geheel het  metrostation, …     De N‐VA pleit voor een snelle realisatie van het GEN (Gewestelijk Express Net). Complementair  daaraan moeten NMBS, MIVB en De Lijn samenzitten om het een globale visie te ontwikkelen op  duurzaam  pendelgedrag  van  en  naar  Brussel.  Het  Brussel‐Brabant‐Net,  de  Mobiliteitsvisie  2020  van De Lijn, het nieuwe Beheerscontract tussen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en de MIVB,  …  moeten  gebaseerd  worden  op  dezelfde  behoeftenstudies  en  waar  nodig  uitgaan  van  gelijklopende  plantermijnen.  De  MIVB  –  infrastructuur  (tram  en  metro)  kan  gerust  worden  uitgebreid tot het Vlaams Gewest.  De  N‐VA  is  sterk  voorstander  van  een  volledige  tariefintegratie  waardoor  één  vervoersbewijs  volstaat voor alle openbare vervoersmodi (De Lijn, MIVB, TEC, NMBS).  Brussel  moet  fietsvriendelijker  gemaakt  worden,  zonder  evenwel  naïef  te  werk  te  gaan:  een  fietsstrook in elke straat of laan is niet  mogelijk, niet veilig en dus ook niet wenselijk. De  N‐VA  pleit ook voor een Brussels voorstadsnet voor de fiets. Dat wil zeggen: een doordachte, globale  visie op het fietspadenbeleid.   De  N‐VA  wil  een  maximaal  toegankelijk  openbaar  vervoer.  Zo  moet  de  persoon  met  een  handicap niet rekenen op speciale en  soms minder flexibele alternatieven. Totdat die optimale  toegankelijkheid gerealiseerd is moet maximaal en flexibel aan het mobiliteitsrecht van personen  met een handicap worden tegemoet gekomen. Er moet snel uitsluitsel komen over de toekomst  van de Diensten Aangepast Vervoer.  De  N‐VA  ziet  geen  heil  in  het  rondmaken  van  de  Brusselse  Ring  in  het  Zuiden:  dit  blijkt  geen  enkele of een te verwaarlozen impact te hebben heeft op de mobiliteit rond Brussel.   Het klopt uiteraard dat de regio tussen Brussel (een stad met internationale uitstraling door de  Europese en internationale instellingen en multinationals) en Zaventem uiteraard geschikt is voor  economische bedrijvigheid. Dat geldt in ruimere zin uiteraard voor het verstedelijkte gebied in de  Vlaamse Ruit (Gent‐Leuven‐Antwerpen‐Brussel). Het feit dat de economische activiteiten steeds  meer verschuiven naar de Rand en dat de as Brussel‐Antwerpen verder wordt ontwikkeld, maakt  de verwevenheid van Brussel met de Vlaamse Rand en de Vlaamse Ruit steeds groter en dus ook  zijn  afhankelijkheid  ervan.    Overleg  hierover  kan  door  middel  van  samenwerkingsakkoorden  of  door  middel  van  een  apart  overleg‐  of  beslissingsorgaan.  De  N‐VA  vindt  dat  democratische  inspraak  en  controle  hierover  dan  wel  essentieel  is,  niet  enkel  voor  Regering,  maar  ook  voor  Parlement.  Helaas  stellen  we  vast  dat  dergelijke  intergewestelijke  en  andere  overlegorganen  totnogtoe  niet  steeds  brachten  wat  men  er  kan  van  verwachten  (IMMC,  de  GEN‐organen,  overleg tussen de NMBS en De Lijn,…).  De  N‐VA  pleit  verder  voor  een  Verkeerscentrum  voor  het  verkeer  in  en  rond  Brussel.  N‐VA  is  voorstander van een scheiding van doorgaand en lokaal bestemmingsverkeer (Brussel enerzijds,  luchthavengerelateerd verkeer anderzijds).  

 

61

Verder  wil  de  N‐VA  eerst  een  globaal  onderzoek  naar  de  mogelijkheden  en  gevolgen  van  een  eventuele  verbreding  van  de  ring.  Zo  moet  er  een  maatschappelijke  kosten‐batenanalyse  gemaakt  worden.  De  hele  discussie  moet  dan  ook  verder  gaan  dan  enkel  de  discussie  over  de  verdubbeling  van  het  aantal  rijvakken.  In  dit  onderzoek  moet  ook  aandacht  besteden  aan  eventuele plaatselijke verbreding op knelpunten (bv een bypass om het viaduct van Vilvoorde te  ontlasten).      Tegelijkertijd  moet  ook  nagegaan  worden  op  welke  wijze  het  GEN  een  invloed  zal  hebben  op  de  discussie  over  de  verbreding  van  de  Brusselse  ring.  Zo  bestaan  er  immers  akkoorden  in  het  kader  van  het  GEN  om  ontradingsparkings  te  bouwen  in  de  buurt  van  treinstations in het Vlaams Gewest.      VI.  MILIEU EN ENERGIE    Een stabiele en betaalbare energiebevoorrading is een cruciale factor voor een moderne economie.  De  N‐VA  streeft  naar  een  evenwichtige  energiemix  die  maximaal  rekening  houdt  met  het  milieu,  zekerheid biedt inzake bevoorrading, ons minder afhankelijk maakt van buitenlandse leveranciers en  betaalbaar  is  voor  gezinnen  en  bedrijven.  De  N‐VA  meent  dat  het  energiebeleid  best  naar  de  gewesten gaat om de keuzes te maken die op Belgisch niveau niet meer mogelijk zijn.    • Fossiele brandstoffen zullen verdwijnen als energiebron, we investeren massaal in hernieuwbare  energie, in afwachting moeten we noodzakelijkerwijze verder een beroep doen op kernenergie,  willen we de klimaatopwarming efficiënt tegengaan.    • De  milieuprestaties  van  voertuigen  bepalen  steeds  meer  de  impact  van  onze  mobiliteit  op  de  levenskwaliteit.  De  impact  van  smog,  fijn  stof  en  andere  polluenten  zijn  daarbij  gekende  problemen. Voor de N‐VA is de voertuigenfiscaliteit één van de belangrijke instrumenten om tot  een  groener  wagenpark  te  komen.  Om  die  reden  is  de  omvorming  van  de  huidige  verkeersbelasting naar een belasting waarbij de EcoScore of milieuprestatie van voertuigen een  belangrijke rol speelt, op korte termijn noodzakelijk.     ƒ Technologische vooruitgang geeft tevens kansen aan het beleid om op kostenefficiënte wijze een  aanzienlijke  besparing  aan  energie  en  CO2  te  realiseren.  De  zogenaamde  E‐box,  die  bestaande  armaturen  en  lampen  voor  openbare  verlichting  tot  25  %  energiezuiniger  maakt  voor  een  minimale kostprijs, is hier een zeer goed voorbeeld van. De N‐VA pleit dan ook voor het inzetten  van deze technologie om zowel energie te besparen als uitgaven voor energie door de overheid  te beperken.    • De N‐VA steunt volop de strijd van de Europese Gemeenschap tegen de opwarming van de aarde  en  wil  daarom  meer  doen  dan  wat  de  verdeling  van  de  inspanningen  door  de  Europese  Commissie  oplegt:  20%  hernieuwbare  energie,  20%  verhoging  energie‐efficiëntie  en  20%  uitstootvermindering tegen 2020.    • Inzake sociale maatregelen meent de N‐VA dat:  o de  verschillende  energiefondsen  samengevoegd  moeten  worden:  het  sociaal  verwarmingsfonds (stookoliefonds), het sociaal fonds voor gas en het sociaal fonds voor  elektriciteit  en  het  Fonds  ter  reductie  van  de  globale  energiekost:  N‐VA  is  voorstander  van het integreren van deze 2 prijsregulerende fondsen, waarbij de rol van de OCMW’s  wordt versterkt.  o de  OCMW’s  de  middelen  moeten  krijgen  om  geval  per  geval  de  meest  effectieve  oplossingen  voor  te  stellen  en  te  laten  uitvoeren.  De  middelen  die  op  dit  moment  verdeeld zitten over de verschillende fondsen moeten dit mogelijk maken. 

62

  VII.  WONEN EN STEDENBELEID    De N‐VA wil verder inzetten op een beleid dat drempels voor eigendomsverwerving verlaagt. Voor de  N‐VA  is  betaalbaar  wonen  een  recht  voor  iedereen.  De  noodzaak  om  bijkomend  te  investeren  in  sociale  huisvesting  is  en  blijft  een  belangrijke  prioriteit.  Naast  de  betaalbaarheid  blijft  de  kwaliteit  van  huisvesting  nog  te  vaak  een  probleem.  Vooral  sociaal‐economisch  zwakkere  groepen  worden  geconfronteerd met penibele leef‐ en woonsituaties.     Ook  de  steeds  grotere  groep  ouderen  willen  we  niet  uit  het  oog  verliezen.  In  het  kader  van  onze  ambitieuze energiedoelstellingen moet Vlaanderen voor iedereen bereikbare stimuli creëren die de  algemene  woonkwaliteit  kan  verbeteren.  Om  een  coherent  beleid  te  voeren,  willen  we  een  snelle  overheveling van de huurwetgeving.    Wonen en stedenbeleid gaan hand in hand. De stadsvlucht is de voorbije vijf jaar wel gedaald maar  nog  niet  definitief  gekeerd.  Bovendien  herkennen  vele  Vlaamse  gezinnen  Brussel  nog  altijd  niet  als  een biotoop waarbinnen ze hun kinderen groot willen brengen.      ƒ We gaan de stadsvlucht tegen en trekken gezinnen en tweeverdieners aan naar Brussel.  Daartoe  maken  we  het  wonen  in  de  stad  fiscaal  aantrekkelijker  door  lagere  registratierechten  en  een  lagere  onroerende  voorheffing.    Noodzakelijke  en  sociale  voorzieningen  als  scholen,  kinderopvang, buurtwinkels en groene ruimte maken de stedelijke context opnieuw aantrekkelijk  voor (jonge) gezinnen.    • De  Brusselse  overheid  levert  bijkomende  inspanningen  zowel  op  het  vlak  van  sociale  koopwoningen als wat sociale huurwoningen betreft.    • Misbruiken,  wanbeleid  bij  de  huisvestingsmaatschappijen  en  politieke  bevoordeling  bij  de  toekenning  van  sociale  woningen  moeten  absoluut  vermeden  worden.    Prestatiemeting,  opvolging en beoordeling van de SHM’s garanderen een efficiënte werking en zorgen voor sterke  sociale huisvestingsmaatschappijen.    • Het  Brusselse  woon‐  en  huisvestingsbeleid  streeft  naar  een  voldoende  aanwezigheid  van  handelszaken,  buurtwinkels  en  sociale  voorzieningen  in  of  in  de  nabijheid  van  sociale  woonprojecten.    Dit  kan  bijvoorbeeld  door  de  gelijkvloerse  verdiepingen  van  sociale  huisvestingsprojecten  te  verhuren  als  buurtwinkel  of  een  zogenaamde  nabijheidsdienst.    Het  principe van de huisbewaarders verdient in dit kader aanbeveling.    • De Brusselse overheid en de betrokken actoren zoeken permanent naar nieuwe mogelijkheden  om  sociale  huisvesting  te  realiseren  en  bekijken  de  mogelijkheden  om  oude  schoolgebouwen,  fabriekspanden  en  kerkelijk  patrimonium  aan  te  wenden  voor  de  uitbreiding  van  de  sociale  woningbouw.      • De  keuzevrijheid  van  senioren  wordt  ook  inzake  wonen  gerespecteerd.  De  overheid  stimuleert  het concept van de "meegroeihuizen" en richt zich ter niet alleen  op ouderen maar ook op jonge  bouwers. De Vlaamse overheid creëert de mogelijkheid om haalbare verbouwingen te realiseren,  nieuwe  woonvormen  te  promoten,  o.a.  het  kangoeroewonen,  duplexwoningen,  individueel  wonen in groep, enz.   

63

•

  •

  •

  •

  •

  •

De  overheid  maakt  werk  van  een  doorgedreven  bestrijding  van  huisjesmelkerij  en  maakt  een  prioriteit  van de strijd tegen leegstand en verkrotting door een heffing op leegstand consequent  toe te passen.   Bij de bouw en ontwikkeling van nieuwe huisvestingsprojecten moet de Brusselse overheid durf  tonen.  Stadskankers, verouderde gebouwen en wijken worden verwijderd en ruimen plaats voor  vernieuwende  en  stadsversterkende  projecten.    Indien  een  functiewijziging  van  de  locatie  zich  opdringt, gebeurt dit met oog voor leefkwaliteit en duurzaamheid.  Het  stedenbeleid  zet  resoluut  in  op  een  betere  woonomgeving.      Brussel  investeert  in  de  openbare ruimte van hoge kwaliteit.      De  realisatie  van  meer  groene  ruimte,  sociale  ontmoetingsplaatsen,  verkeersvrije  zones,  recreatievoorzieningen  en  nette  straten  en  wijken  maken  van  de  stad  opnieuw  een  aantrekkelijke plek om te wonen en te leven.   Aandachtswijken worden nauwgezet opgevolgd zodat zij aantrekkelijk blijven en de concurrentie  met  nieuwere  wijken  zonder  probleem  aankunnen.    Verkrotting  wordt  actief  bestreden.  Een  detectiesysteem  spoort  stads‐,  wijk‐  en  woonproblemen  vroegtijdig  op  en  voorkomt  zo  een  mogelijke achteruitgang of vroegtijdig afglijden.   Een  stimulerende  aanpak  maakt  het  wonen  boven  winkels  aantrekkelijker  en  versterkt  zo  de  leefbaarheid van de stedelijke centra, de sociale controle en gaat  verkrotting en verwaarlozing  tegen.    Brussel  pakt  de  oorzaken  van  de  sociale  spanningen  en  grote  leefbaarheids‐  en  veiligheidsproblemen  in  de  achterstandwijken  aan  en  tracht  elke  vorm  van  feitelijke  segregatie  van  de  stedelijke  bevolking  te  vermijden  en  te    bestrijden.    Bestaande  tegenstellingen  tussen  wijken en buurten worden weggewerkt.   

  VIII. VEILIGHEID    Het  recht  op  veiligheid  is  een  mensenrecht.    Aan  onveiligheid  mag  nooit  worden  toegegeven.  Voortdurend moet gezocht worden om de veiligheid te blijven garanderen en efficiënter te maken.   In  bepaalde  Brusselse  wijken  leeft  echter  een  gevoel  van  onveiligheid.    De  prioriteiten  van  de  Brusselse N‐VA zijn de volgende:     • de  fusie  van  de  zes  politiezones  in  Brussel  (Brussel‐West,  Brussel‐Noord,  Brussel  Hoofstad‐ Elsene,  zone  Ukkel,  zone  Brussel‐Zuid  en  zone  Montgomery)  tot  één  Brusselse  zone  om  een  beleid te krijgen dat is afgestemd op het volledige stadsgewest en een verbetering van de aanpak  van  onveiligheid.  De  Brusselse  politiezone  moet  utieraard  werken  met  verschillende  gedecentraliseerde diensten en met voldoende commissariaten die open en beschikbaar zijn.   Zo  is het ook logisch dat agenten van de zone Montgomery niet ingezet worden in randgemeenten  (met FDF‐burgemeesters) maar zich vooral richten op Brusselse problemen.    • Deze fusie moet samengaan met een versterking van de “nabijheidspolitie” in alle wijken, zeker  in  probleemwijken.      Een  verdere  uitbouw  van  de  wijkwerking  met  een  herwaardering  van  de  wijkagent waarop inwoners een beroep kunnen doen bij overlast en die in eerste instantie een  bemiddelend rol kan spelen.      

64

•

  •

  •

Overlast  door  nachtlawaai,  druggebruik,  rondhanggedrag,…en  lichte  vormen  van  jeugdcriminaliteit kunnen aangepakt worden met éénvoudige administratieve sancties, die niet  via  gerechtelijke  weg  worden  ingevorderd  maar  op  administratieve  wijze.    Wie  overlast  veroorzaakt, wordt geverbaliseerd en uiteindelijk gesanctioneerd met een geldboete.   De  N‐VA  pleit  voor  echte  en  doorleefde  tweetaligheid  bij  alle  politiediensten.    Wie  in    Brussel  niet  kan  instaan  voor  tweetalige  dienstverlening  (opstellen  processen‐verbaal,  verhoren,  vaststellen van misdrijven…) hoort niet thuis bij de Brusselse politie.  In de politieopleiding moet  dan ook meer aandacht worden besteed aan de talenkennis.     Spijbelgedrag bij leerlingen is daadwerkelijk een probleem, en is soms het ‘begin van het einde’  voor Brusselse jongeren. De N‐VA is voorstander van de invoering van een ‘schoolkaart’.     Deze schoolkaart is een soort identiteitskaart met uurrooster  zodat agenten kunnen nagaan of  een leerling al dan niet spijbelt.  

    IX. BINNENLANDS BESTUUR    Een  Brussels  gevoel  (identiteit)  wordt  graag  aangehaald  om  Brussel  tegenover  Vlaanderen  en  Wallonië te positioneren, maar wordt graag vergeten wanneer het erover gaat de 19 gemeenten te  rationaliseren en/of te fuseren. Brussel bestaat nog steeds uit 19 verschillende gemeenten, elk met  hun eigen structuren en ambtenarijen.    Uiteraard  is  Brussel  niet  te  vergelijken  met  een  modale  Vlaamse  gemeente  of  centrumstad.  Het  is  een stad met meer dan een miljoen inwoners, en verschillende gemeenten hebben meer inwoners  dan de gemiddelde Vlaamse centrumstad. Anderzijds zijn deze gemeenten in de praktijk verstrengeld  en  loopt  men  van  de  ene  in  de  andere  gemeente  zonder  dat  men  dit  merkt.  Coherent  en  sturend  beleid wordt zo heel moeilijk.     • De  N‐VA  pleit  daarom  voor  een  interne  Brusselse  staatshervorming:  de  veelheid  en  het  ondoorzichtig  kluwen  van  structuren  vereist  een  fusie  van  de  gemeenten  tot  4  of  6  grote  gemeenten. Men kan zich daarbij baseren op de zes huidige politiezones.     • Deze zes gemeenten behouden hun strikt lokale bevoegdheden en hebben een administratieve  loketfunctie. Andere gemeentelijke bevoegdheden worden overgeheveld naar het (stads)gewest.  Zij blijven uiteraard bestuurd door een lokale gemeenteraad en een College van Burgemeester en  Schepenen.  Ook  het  OCMW  behoudt  zijn  taak  om  een  lokaal  sociaal  beleid  per  gemeente  te  voeren, maar dit in samenwerking met de betrokken gemeenschappen.     • Deze  fusionering  gaat  gepaard  met  een  functionele  decentralisatie  via  de  invoering  van  bestuurlijke districten, zoals reeds het geval is in Antwerpen. Deze districten komen overeen met  wijken en zullen echt dicht bij zijn bewoners staan.    • De hervorming van de politiezones kan worden verder gezet, tot men tot één politiezone komt  (met een decentralisatie in districten).           

65

10. EN VERDER    • Vlaanderen heeft er alle belang bij om tegen het 'Wallobrux' van Franstalig België een 'Brussel‐ Vlaanderen‐strategie' uit te stippelen door een tijdelijke (parlementaire) commissie op te richten  die met deze onderzoeksvraag gelast wordt.     • De  aanwezigheid  van  de  Vlaamse  administratie  in  Brussel  zorgt  voor  een  en  stimuleert  de  tweetaligheid  bij  de  horeca.  In  functie  van  het  institutionele  debat  moet  de  Vlaamse  Overheid  laten berekenen wat de meerwaarde is voor Brussel van de Vlaamse aanwezigheid.    • De  N‐VA  wil  dat  in  het  kader  van  haar  voorstel  voor  een  uitwisselingsbeleid  tussen  regionale  televisiezenders  (Ring‐TV,  Rob‐TV,  ATV,…)  extra  aandacht  wordt  besteed  aan  de  samenwerking  met TV Brussel. TV Brussel moet ook kunnen ontvangen worden door (digitale) antenne‐kijkers.    De  N‐VA  zal  Brussel  nooit  opgeven  en  wil  verder  durven  denken  dan  de  (weliswaar  broodnodige)  investeringen  in  onderwijs  of  cultuur.  Daarom  wil  de  N‐VA  dat  de  Vlaamse  overheid  zich  ook  uitdrukkelijk manifesteert op domeinen zoals huisvesting, gezondheidszorg, kinderopvang…    • Daarom  moet  de  Vlaamse  overheid  zelf  zorgen  voor  afdoende  Nederlandstalige  kinderopvang,  ook op het kleinschaligere niveau van onthaalouders.    • Zoals de Vlaamse Ouderenraad eist, moet de volgende Vlaamse regering kordaat optreden tegen  elke vorm van discriminatie waarvan de Nederlandstalige Brusselaars vaak het slachtoffer zijn in  de  bicommunautaire  verzorgingssector.  In  Brussel  hebben  ouderen  het  recht  om  in  het  Nederlands gebruik te kunnen maken van zorgorganisaties.    • Wat betreft gezondheidszorg verdient het initiatief Zorgnet meer ondersteuning. Eveneens dient  men  te  zoeken  naar  mogelijkheden  om  het  aantal  Nederlandstalige  artsen  te  vergroten,  bijvoorbeeld  door  de  stagemogelijkheden  hier  uit  te  breiden  en  sensibiliseringscampagnes  opzetten.  N‐VA  pleit  ook  voor  een  tweede  Nederlandstalig  ziekenhuis  in  Brussel,  minstens  een  poliklinische antenne van het UZ Brussel.     • N‐VA wil dat de goede reputatie van de Vlaamse gezondheidszorg via de aanwezige expertise van  het universitair ziekenhuis in Brussel verder gepromoot wordt. Dit kan door een grootscheepse  promotiecampagne bij de in Brussel aanwezige expats en voor het aantrekken van buitenlandse  patiënten, zonder verdringingseffect voor binnenlandse patiënten.    • De  Vlaamse  Overheid  kan  een  huisvestingspolitiek  voeren  en  moet  daarom,  zoals  ook  verschillende  Brusselse  gemeenten  doen,  als  privaatrechtelijk  persoon  resoluut  investeren  in  onroerend  goed  en  dit  verhuren  aan  sociale  tarieven  en  naar  eigen  inzichten  (taalbereidheid,  sociale mix en Vlaamse aanwezigheid).     • De goedbedoelde Vlaamse jobkorting van de laatste legislatuur is een doorn in het oog van vele  Brusselse  Vlamingen.  Daarom  vindt  de  N‐VA  dat  de  Vlaamse  Regering  alle  (juridische)  mogelijkheden  moet  onderzoeken  en  uitputten  om  ook  de  Brusselse  Vlamingen  te  laten  mee  genieten van deze jobkorting.     • Voor de N‐VA maakt Brussel integraal deel uit van het Vlaams Kunststedenactieplan.   

66

 

67

EUROPA     

I. Een sterker Vlaanderen in een sterker Europa    Globalisering en lokalisering gaan hand in hand    Vaak wordt gezegd dat Vlaanderen te klein zou zijn in een alsmaar groter wordend Europa. Die  opvatting getuigt echter van een denkfout, door een tegenstelling te poneren tussen  schaalvergroting (globalisering) en schaalverkleining (lokalisering). Beide processen zijn niet  tegengesteld maar complementair: de globalisering moedigt de lokalisering juist aan. Men heeft  immers geen grote multinationale staten nodig om doeltreffend aan het wereldgebeuren deel te  nemen. Dit is de paradox van de zogeheten "glokalisering". De professoren Alesina en Spolaore  schreven hierover het boek The Size of Nations. Ze waren de eersten om in economische  theorievorming de bestaande staten niet langer als vaststaande gegevens te beschouwen maar als  wijzigbare parameters.    Wat als we dit toepassen op België? In een geglobaliseerde wereld komen er steeds meer  uitdagingen op ons af die op supranationaal niveau aangepakt moeten worden. Het macroniveau is  voor ons daarom de Europese Unie. Bevoegdheden die een supranationale aanpak vereisen, moeten  dan ook naar het Europese niveau overgeheveld worden, zoals de munt, defensie, migratie, interne  markt, energie etc. Bevoegdheden die dichter bij de mensen uitgeoefend moeten worden, moeten  naar Vlaanderen overgeheveld worden. Vlaanderen is voor de N‐VA het meest geschikte  microniveau.      Schaalvoordelen en heterogeniteitskosten    De leidraad in de keuze van het juiste microniveau (in ons geval: Vlaanderen als lidstaat van de EU)  moet de afweging zijn tussen schaalvoordelen en heterogeniteitskosten. Het kan interessant zijn om  dingen samen te doen vanwege de schaalvoordelen. De VS hebben bijvoorbeeld het sterkste leger  dankzij 300 miljoen inwoners die allemaal betalen voor hetzelfde leger. De EU heeft 27 verschillende  legers en nauwelijks slagkracht: hier is het evident dat Europa zou moeten proberen zijn  heterogeniteit te overwinnen gezien de evidente schaalvoordelen van één Europese defensiemacht.  Die moet dan ook inzetbaar zijn vanuit een duidelijke visie die kadert in een algemeen Europees  defensiebeleid.     Als we deze logica toepassen op België, dan zien we dat het land nauwelijks schaalvoordelen biedt  wegens heel klein, maar dat het enorme heterogeniteitskosten heeft door de voortdurende  optelsom die gemaakt moet worden tussen de Vlaamse en de Franstalige democratie. Daarom  kiest de N‐VA resoluut voor Vlaanderen en Europa als de twee belangrijkste bevoegdheidsniveaus  boven het lokale niveau. Bevoegdheden waarbij de schaalvoordelen groter zijn dan de  heterogeniteitskosten, moeten door de EU uitgeoefend worden, terwijl bevoegdheden waarbij de  heterogeniteitskosten te groot zijn, door Vlaanderen uitgeoefend moeten worden.    Terloops: in de top‐10 van de meest welvarende landen ter wereld staat er maar één met meer  inwoners dan Vlaanderen, namelijk de VS. Kleine schaal hoeft dus geen probleem te zijn, als men  maar open en doeltreffend aan de globalisering deelneemt. 

  68

        Welk Europa wil de N‐VA?    De N‐VA is altijd al een sterk pro‐Europese partij geweest en dat blijft zo. Niet toevallig is de  baseline van de partij “Nodig in Vlaanderen, nuttig in Europa”. De N‐VA is dan ook de enige echte  Vlaams‐Europese partij in dit land.     De Europese Unie heeft historische verdiensten die soms nog altijd te weinig naar waarde geschat  worden. Tegelijk zijn wij niet blind voor de tekortkomingen van de Europese Unie. Zeker in  economische en financiële crisistijden zoals deze komt dat gebrek aan slagkracht helaas duidelijker  naar de oppervlakte. De N‐VA grijpt die echter niet aan om een populistisch anti‐Europa‐verhaal te  brengen. Integendeel, de huidige crisis grijpen wij aan om meer dan ooit een pleidooi te voeren  voor een sterker Europa, net zoals we een sterker Vlaanderen nodig hebben.    De N‐VA oordeelt dat er verder moet worden gewerkt aan een structuur waarbinnen de Europese  burgers naar elkaar kunnen toegroeien. De N‐VA ziet de toekomst van Europa zeker niet als één  superstaat, waar alles ver boven de hoofden van de mensen wordt beslist. De Europese Unie is een  confederale constructie sui generis waarbij de leden van deze Unie een deel van hun soevereiniteit  afstaan via verdragen. Lidstaten beslissen zelf of die verdragen aan de bevolking worden voorgelegd  ter goedkeuring.    Sommige lidstaten van de Europese Unie hebben een andere finaliteit voor de EU voor ogen. Zij zien  de EU liever evolueren in de richting van een louter economische unie, als een zo groot mogelijke  vrijhandelszone, maar zonder een verdere politieke integratie. Dat is niet onze visie. De N‐VA wil een  sterker Europa, dat niet alleen economisch maar ook politiek alsmaar sterker en eendrachtiger  wordt. Europa moet zo veel mogelijk aan één zeel trekken, zowel binnen de EU als op het  wereldtoneel. Vele uitdagingen van de toekomst kunnen we niet aan op het niveau van de lidstaten  afzonderlijk. Daarvoor hebben we een sterk Europa nodig.    De N‐VA kiest voor een democratische Unie, die niet alleen op louter economische fundamenten  rust, maar een hechte politieke Unie vormt. Een Unie die op basis van het subsidiariteitsbeginsel, de  identiteit en culturele verscheidenheid van de binnen haar grenzen levende volkeren eerbiedigt en  bevordert. Een Unie die uitdrukking geeft aan de gemeenschappelijke waarden van die volkeren en  geleid door die waarden haar verantwoordelijkheid opneemt in de wereld.     

II. Een sterker Vlaanderen heeft een eigen stem in Europa    In tegenstelling tot wat veel mensen denken en het beeld dat we via media en andere berichtgeving  voorgeschoteld krijgen, hebben de Europese instellingen een grote invloed op ons dagelijkse doen en  laten.  Afhankelijk  van  de  berekeningen  komt  70  tot  90%  van  onze  wetgeving  rechtstreeks  of  onrechtstreeks  van  Europa.  Het  is  erg  moeilijk  om  nog  regelgeving  te  vinden  die  niet  op  één  of  andere manier beïnvloed is door de EU. Maar de Europese Unie hangt af van de individuele lidstaten  voor de uitvoering van die regelgeving. Daardoor komt de burger weinig rechtstreeks in contact met  Europa. Nationale of regionale overheden gebruiken de EU als zondebok voor moeilijke maatregelen.  Populaire maatregelen worden dan weer op het conto van de nationale overheid geschreven, ook al  werden zij beslist door Europa.   

69

Vlaanderen  ligt  geografisch  in  het  hart  van  Europa.  Maar  ook  op  commercieel,  cultureel,  politiek,  sociaaleconomisch en heel wat andere domeinen hebben wij een belangrijke rol te vervullen samen  met  onze  partners  in  de  Unie.  De  toekomst  van  Vlaanderen  is  onontwarbaar  verweven  met  de  toekomst  van  Europa.  Vlaanderen  heeft  een  eeuwenoude  traditie  van  internationale  handel  en  ondernemerschap,  we  bouwden  hiermee  een  stevige  reputatie  op.  Qua  bevolking,  BNP,  sociaaleconomische  inbreng  in  Europa  en  bijdrage  in  de  Europese  raamcultuur  is  Vlaanderen  minstens even belangrijk als heel wat huidige en toekomstige lidstaten van de Unie.    Toch heeft Vlaanderen nog steeds geen eigen stem op het Europese forum. Ook niet over de  materies waarvoor het exclusief bevoegd is. De Europese Unie houdt immers vooralsnog enkel  rekening met staten en dus kan enkel België aan de Europese tafel aanschuiven. Nochtans is de  Vlaamse overheid sinds de staatshervorming van 1993 zelf bevoegd voor haar internationale  betrekkingen. Dit steunt op twee principes. Het eerste is het 'in foro interno, in foro externo' principe.  Dit houdt in dat de overheid die in het binnenland bevoegd is voor een bepaald onderwerp, ook de  bevoegdheid heeft om met betrekking tot dat onderwerp internationaal op te treden. De Vlaamse  overheid is dus bevoegd om internationale verdragen te sluiten over haar bevoegdheden. Het  tweede principe is de fundamentele gelijkwaardigheid van de federale en deelstatelijke overheden  met betrekking tot hun bevoegdheden. Maar heel wat bevoegdheden worden gedeeld tussen de  verschillende overheden. Voor deze gevallen werd de ICBB (Interministeriële Conferentie voor het  Buitenlands Beleid) opgericht.    Om de Vlaamse belangen in Europa goed te kunnen verdedigen moet Vlaanderen een eigen stem  hebben binnen de EU en rechtstreeks kunnen deelnemen aan de Europese besluitvorming. Vaak  hebben Vlaanderen en Franstalig België immers uiteenlopende belangen bij en/of visies over  bepaalde Europese dossiers. Het gevolg is dat de Belgische vertegenwoordiger of minister zich moet  onthouden of niet aan de gesprekken deelneemt.    Enkele voorbeelden:    • Genetisch gewijzigde organismen (GGO’s): Vlamingen zijn pro, Franstaligen contra =>  Franstalige minister stemt contra (zelfs een onthouding bleek te veel gevraagd);  • Asiel en migratie: Vlaanderen zit op de Europese lijn, Franstaligen niet => Milquet onthoudt  zich voortdurend, waardoor we bij die gesprekken aan de kant gezet worden;  • Dienstenrichtlijn: meeste partijen zijn pro, Franstalige socialisten contra => oud‐minister  Verwilghen ging vaak niet naar de ministerraad omdat hij geen standpunt mocht innemen.          Op deze manier dreigt een deel van de autonomie die Vlaanderen reeds verworven heeft, door het  Belgische compromis uitgehold te worden. Als onafhankelijke lidstaat daarentegen kan Vlaanderen  echt opkomen voor zijn eigen belangen binnen de EU. In de tussentijd moet de Europese Unie alvast  een voorstel uitwerken zodat constitutionele regio’s kunnen mee beslissen, zeker wanneer het over  hun exclusieve bevoegdheden gaat.   

70

III. Een sterker Europa heeft sterkere instellingen nodig    Met bijna een half miljard inwoners en 23 officiële talen is de Europese Unie het grootste  democratische project van internationale samenwerking dat de wereld ooit zag. De Europese Unie is  geen nieuwe staat die in de plaats komt van de bestaande staten, maar verschilt wel van alle andere  internationale organisaties. Niemand zal ontkennen dat dit Europees eenwordingsproces een  positieve ontwikkeling is en onmiskenbaar bijdraagt tot vrede, stabiliteit en welvaart op het Europese  continent. Maar dit betekent niet dat de structuur, besluitvorming en het beleid geen  tekortkomingen vertonen. Er moet nog een lange weg worden afgelegd alvorens we kunnen spreken  van een volwaardige Europese Unie.    Op weg naar Lissabon    Stap voor stap, verdrag voor verdrag wordt er meer en beter samengewerkt. Er is echter geen  eensgezindheid over de finaliteit van de Europese Unie. Het is steeds weer een zoeken naar wat  haalbaar is. Voor elke stap naar meer samenwerking is er goedkeuring nodig van elke lidstaat. Hoe  meer lidstaten, hoe moeilijker dit uiteraard verloopt. De N‐VA betreurt dan ook dat de noodzakelijke  institutionele hervormingen niet zijn gebeurd vóór de uitbreiding naar Centraal‐ en Oost‐Europa,  toen de EU nog maar uit 15 lidstaten bestond.    Het gebrek aan een omvattende visie voor de toekomst van de Europese Unie geeft sinds lang  aanleiding tot het in vraag stellen van de bestaande institutionele structuur van de Unie. In een  poging om hieraan te verhelpen werd in 2004 de zogenaamde Europese Grondwet voorgesteld.  Maar uit de negatieve uitslag van de referenda in Frankrijk en Nederland bleek een dieper  ongenoegen tegenover de Europese instellingen. Na een bezinningsperiode werd in plaats van de  Grondwet een hervormingsverdrag voorgesteld: het Verdrag van Lissabon. Maar ook deze poging  werd vooralsnog onderuit gehaald door de afkeuring van het Verdrag van Lissabon in een Iers  referendum.     De moeilijke weg die het Lissabon‐verdrag aflegt, bewijst voor de N‐VA dat Europa, wil het slagen,  ook van onderen uit gesteund moet worden. Zonder die steun kan Europa geen kernspeler worden in  het creëren van een sterkere economie, een betere levenskwaliteit en een ruimte van veiligheid en  zekerheid. De inwoners van Europa vragen terecht dat beleidsverantwoordelijken iets in handen  hebben om aan mondiale uitdagingen als globalisering, klimaatverandering, veiligheid en energie het  hoofd te bieden. Het Verdrag van Lissabon is het Europese antwoord op de uitdagingen van de 21ste  eeuw. Het Verdrag is misschien niet perfect, maar volgens de N‐VA tegelijk wel het beste antwoord  dat we vandaag kunnen bieden op die uitdagingen. Het Verdrag van Lissabon geeft Europa méér  instrumenten om aan de verwachtingen van de Europese burgers tegemoet te komen.    Lissabon: een bank vooruit…    De N‐VA heeft het Verdrag van Lissabon dan ook gesteund. Het Verdrag mag dan al een light‐versie  zijn van de oorspronkelijke Europese Grondwet, toch is het ook voor Vlaanderen een stap in de  goede richting.     Het Verdrag vertoont immers heel wat positieve aspecten. De inspraak van de nationale en regionale  parlementen in het Europese besluitvormingsproces wordt volgens het Lissabon‐verdrag aanzienlijk  versterkt. In de eerste plaats zullen de nationale parlementen zich laten informeren door de  instellingen van de Unie.   Ten tweede moeten de nationale parlementen, inclusief de deelstaatparlementen, evalueren of  Europa wel het geschikte niveau is waarop problemen aangepakt moeten worden (controle van en 

71

inspraak bij het subsidiariteitsbeginsel). Voorts nemen ze deel aan de evaluatie van het beleid van de  Unie in het kader van de ruimte van vrijheid, veiligheid en rechtvaardigheid, alsook aan de  procedures voor de herziening van de Verdragen. Ze worden tevens op de hoogte gesteld van  verzoeken om toetreding tot de Unie. En ten slotte nemen ze deel aan de interparlementaire  samenwerking met het Europees Parlement.     Kortom, het Verdrag verplicht aan de instellingen van de Unie om het nodige respect op te brengen  voor de interne bevoegdheidsverdeling en de constitutionele structuur van de lidstaten met inbegrip  van het respect voor lokaal en regionaal zelfbestuur. De N‐VA pleit er daarom voor dat vanuit de  Vlaamse regering en het Vlaams Parlement meer aandacht wordt besteed aan Europese regelgeving.  Zij moeten gebruik maken van hun nieuw toegekende bevoegdheden en bijgevolg proactief optreden  om invloed te kunnen uitoefenen op de Europese politiek.     Het Lissabon‐verdrag draagt ook bij tot een betere Europese Unie op de volgende, voor de N‐VA van  belang zijnde, punten:    9 de bevordering van territoriale samenhang als een van de doelstellingen van de Unie en de  eerbied voor de verscheidenheid van taal en cultuur als een van haar centrale  uitgangspunten;  9 de versterking van de werking van het Comité van de Regio’s. De adviesbevoegdheid van het  Comité wordt uitgebreid en het Comité krijgt rechtstoegang tot het Hof van Justitie om zijn  voorrechten te verdedigen. Regionale belangen zullen hierdoor binnen de Unie meer  aandacht krijgen. Deze ontwikkeling is van belang om ook als regio een eigen stem te hebben  in Europa op het moment dat verschillende standpunten aan de Europese  onderhandelingstafel aan bod komen. Evenzeer moet dit een stimulans zijn   voor de  Europese regio’s om te blijven ijveren voor meer zelfstandigheid om zo op termijn als  zelfstandige lidstaten een plaats te kunnen innemen in Europa;  9 de uitbreiding van het aantal gebieden dat in aanmerking komt voor een gekwalificeerde  meerderheid en de aanpassing van het systeem van gekwalificeerde meerderheidsstemming;  9 de vereenvoudiging van het huidige systeem van de bestaande wetgevingsprocedures. De  medebeslissingsprocedure wordt de algemene regel. Op die manier wordt de wetgevende  rol van het Europees Parlement flink versterkt: op enkele uitzonderingen na dienen alle  Europese wetgevende   akten door de Raad én het Parlement goedgekeurd worden. Ook op  begrotingsvlak verwerft het Parlement volledige inspraak;  9 de verankering van de Europese Unie als een gemeenschap van waarden. Het Handvest van  de Grondrechten wordt dezelfde rechtskracht toebedeeld als de   bestaande Verdragen.  Mensenrechten verwerven zodoende een centrale plek in het Europese integratieproces.     Het moge duidelijk zijn: op het vlak van waarden, bevoegdheden en besluitvorming zet de Europese  Unie met het Lissabon‐verdrag grote stappen vooruit. De institutionele en procedurele hervormingen  zullen op termijn de efficiëntie van de besluitvorming ten goede komen.      …maar nog geen eindstation    Toch lost het Lissabon‐verdrag niet alles op. Een aantal nieuwigheden baren de N‐VA zorgen. Hoe zal  de toekomstige permanente voorzitter van de Europese Raad zich verhouden tot de voorzitter van  de Commissie of de hoge vertegenwoordiger op vlak van het externe optreden van de Unie? Wat is  de taakverdeling tussen de permanente voorzitter en de zesmaandelijkse voorzitterschappen?      Europa moet ook meer aandacht hebben voor de rol van andere politieke entiteiten dan de lidstaten.  De N‐VA pleit er immers al jaren voor dat ook de Gemeenschappen en de Gewesten rechtstreeks 

72

toegang krijgen tot het Hof van Justitie en dat ze omgekeerd rechtstreeks door dat Hof kunnen  worden aangesproken. Het bestaande systeem van Europese besluitvorming waarin enkel met staten  rekening wordt gehouden, is onvoldoende aangepast aan de structuur van sommige lidstaten van de  Unie. De N‐VA vindt dat België daarin het voortouw moet nemen voor die regio’s die met  gelijkaardige problemen kampen, maar onvoldoende gesteund worden door hun nationale  regeringen.    Ook op andere terreinen is er volgens de N‐VA nog progressie te boeken. De invoering door Lissabon  van de ‘dubbele meerderheid’ en de afschaffing van de stemmenweging vereenvoudigt de Europese  besluitvormingsprocedure. Maar tegelijkertijd bemoeilijkt dit het streven naar een zogenaamde ‘split  vote’. De N‐VA betreurt dan ook dat met het Verdrag van Lissabon opnieuw niet is ingegaan op de  legitieme vraag voor het invoeren van dergelijk instrument: deelstaten van lidstaten met wetgevende  bevoegdheden moeten rechtstreeks kunnen meepraten in Europa over de materies waarvoor zij  bevoegd zijn. Helaas zal er in de toekomst nog steeds één stem per lidstaat gereserveerd worden, die  niet gesplitst kan worden over de deelstaten. De Gemeenschappen en Gewesten blijven dus verplicht  om samen moeizaam tot standpunten te komen over materies waarvoor de Gemeenschappen en de  Gewesten bevoegd zijn. Deze situatie tast ontegensprekelijk de verworven autonomie van de  Gemeenschappen en de Gewesten aan. Wanneer een vergelijk niet mogelijk is, dan rest er voor  België en de onderscheiden landsdelen alleen nog de optie om zich te onthouden. Vlaanderen kan op  die manier niet ten volle zijn belangen verdedigen. De N‐VA zal blijven ijveren voor een oplossing ter  zake.    Daarenboven kan het niet zijn dat bij stemmingen in de EU‐organen het alleen de uitvoerende macht  is die nationale standpunten bepaalt. Regeringen zijn verantwoording verschuldigd aan hun nationaal  parlement en mogen het door dit parlement bepaald mandaat niet te buiten gaan.   Tenslotte moet ook de coördinatie van het regionaal beleid op Europees niveau sterker verankerd  worden. Zo is de erkenning van het Comité van de Regio’s als volwaardige instelling niet opgenomen  in het Verdrag van Lissabon; het Comité blijft nu slechts een adviesorgaan. Dit is een gemiste kans.      De N‐VA wil een sterke Europese Commissie en een sterk Europees Parlement    De institutionele ontwikkeling van Europa houdt niet op na het Lissabon‐verdrag. Voor de N‐VA is het  Verdrag slechts een stap; het huis dat we Europa noemen, is niet af. Zelfs al mocht het Verdrag van  Lissabon ingang vinden, dan nog zal de Europese Unie vooralsnog niet voldoen aan de vereisten van  een klassieke staat, die is opgebouwd volgens de leer van de trias politica (wetgevende, uitvoerende  en rechterlijke macht). De EU is en blijft een constructie met een complexe, unieke verdeling van de  macht tussen de drie belangrijkste instellingen (Commissie, Europees Parlement, Raad). Het is,  kortom, een internationale organisatie apart van alle andere internationale organisaties.     Voor de N‐VA blijft het de Commissie die als belangrijkste Europese instelling de rol van  uitvoerende macht op zich moet nemen. Zij moet de bevoegdheid blijven bewaren om, naast het  initiatiefrecht dat ze heeft om Europese wetgeving op te starten, de naleving en omzetting van die  wetgeving door de lidstaten te controleren en eventueel aan te vechten. Wat de werking van de  Commissie zelf betreft, vindt de N‐VA het ongelukkig dat, na de afwijzing van het Verdrag van  Lissabon door Ierland, de beperking van het aantal Eurocommissarissen is uitgesteld. Het niet  afstappen van het principe van “één lidstaat, één commissaris” komt de besluitvorming immers niet  ten goede. Diversiteit in de Europese Unie is belangrijk, maar de organisatie moet werkzaam blijven.  Een evenwicht in de vertegenwoordiging van Eurocommissarissen uit grote en kleine lidstaten en het  hanteren van een billijke geografische spreiding daarbij is wel aangewezen. In die context worden er  het best afspraken gemaakt in het kader van de Benelux.   

73

Net zoals de Commissie de hoeder is van het Europees belang, zo moet voor de N‐VA ook het  Europees Parlement dat belang in de totstandkoming van Europese wetgeving ten volle kunnen  verdedigen. Tot nu toe haalde de intergouvernementele methode echter nog te vaak de bovenhand  op de communautaire methode. De N‐VA vindt het dan ook een goede zaak dat met de goedkeuring  van het Verdrag van Lissabon 95% van de Europese wetgeving volgens de  medebeslissingsprocedure zal verlopen. Het is immers in deze procedure dat het Parlement op  gelijke voet staat met de Raad en zelfs het laatste woord heeft. Maar niet alles is perfect: met de  invoering door het Lissabon‐verdrag van het compromis van Ioaninna, waarbij er in bepaalde  omstandigheden gezocht moet worden naar een grotere consensus binnen de Raad, is een  blokkering van de besluitvorming nooit ver weg.     Tenslotte is het Hof van Justitie min of meer geschapen naar het beeld van de klassieke rechterlijke  macht. Het moet de hoeksteen en ultieme bewaker blijven van de Europese orde.       Nood aan een sterke Commissievoorzitter als “gezicht” voor Europa    De N‐VA pleit voor een rechtstreekse Europese verkiezing van de Commissievoorzitter. Onderzoek  wijst immers uit dat tweederde van de Vlamingen nood heeft aan een “gezicht” voor Europa,  wellicht naar het voorbeeld van Obama in de VS. Die vergelijking gaat echter niet op, want noch de  voorzitter van de Europese Raad noch de Commissievoorzitter heeft in Europa zo veel macht als de  president van de VS. Desalniettemin gelooft de N‐VA in het belang van zo’n Europees “gezicht”:  iemand die de leiding neemt op het Europese politieke toneel alsook in de wereld. Dat vereist echter  ook dat mensen kunnen stemmen voor die persoon. Nu wordt de Commissievoorzitter gekozen als  het resultaat van een compromis onder de staatshoofden, regeringsleiders en politieke fracties in het  Europees parlement. Het spreekt echter voor zich dat dit het gevaar inhoudt dat die voorzitter de  handpop wordt van de (grote) lidstaten. Om dat gevaar te vermijden zou de Commissievoorzitter  rechtstreeks door het Europese volk verkozen moeten worden, net zoals alle Amerikanen kunnen  kiezen wie hun president wordt. Deze verkiezing zou tegelijk de democratische legitimiteit van de  EU verhogen. Het is daarom essentieel dat de samenstelling van de Commissie en de aanduiding van  de Commissievoorzitter niet langer het resultaat zijn van politiek gemarchandeer.    Een rechtstreekse verkiezing van de Commissievoorzitter is uiteraard pas mogelijk bij de volgende  Europese verkiezingen in 2014. Voor de aanstaande ambtsperiode zal de Commissievoorzitter nog op  de oude manier aangeduid worden. De N‐VA hoopt dat er opnieuw, zoals in de tijd van Jacques  Delors, een sterke figuur aan het hoofd van de Commissie wordt aangeduid, iemand die in elk geval  niet naar de pijpen van de (grote) lidstaten danst. De EU kan immers alleen maar sterker worden met  een sterke Commissie en een sterke Commissievoorzitter.    De N‐VA is blij dat het halfjaarlijks roterende voorzitterschap van de Raad nu vervangen wordt door  een vaste voorzitter gedurende 2,5 jaar. Dat garandeert meer continuïteit en minder  profileringsdrang vanwege individuele lidstaten. De N‐VA is anderzijds geen voorstander van een  Europese president als voorzitter van de Europese Raad. De Raad vertegenwoordigt immers de  belangen van de individuele lidstaten. De kans is dan ook reëel dat de voorzitter van die Raad onder  immense druk zal staan van de grote lidstaten, ten nadele van de kleinere lidstaten maar ook van de  Commissie en dus van het algemeen Europees belang. Niet de voorzitter van de Europese Raad  maar de Commissievoorzitter moet het “gezicht” voor Europa worden.   

74

IV. Een sterker Europa kiest voor verdieping i.p.v. uitbreiding    Europa in de toekomst: geen superstaat, wel een sui generis model     Ook na de goedkeuring van het Verdrag van Lissabon is er nog altijd een reëel gevaar dat de Unie zal  begeven onder druk van de ongebreidelde uitbreiding en haar logge procedurele en institutionele  structuur. En de huidige financiële en economische crisis geeft aan wat de enorme uitdagingen zijn  waarvoor Europa de komende maanden en jaren staat. Daarenboven is de uitbreiding van 15 naar 27  lidstaten nog lang niet verwerkt. Er is nood aan duidelijkheid over de concrete werking van de  Europese Unie en haar instellingen, en daarbij moet de Europese gedachte van solidariteit en  samenwerking centraal staan.     De N‐VA kiest voor een democratische Unie, die niet alleen op louter economische fundamenten  rust, maar een hechte politieke Unie vormt. Een Unie die op basis van het subsidiariteitsbeginsel, de  identiteit en culturele verscheidenheid van de binnen haar grenzen levende volkeren eerbiedigt en  bevordert. Een Unie die uitdrukking geeft aan de gemeenschappelijke waarden van die volkeren en  geleid door die waarden haar verantwoordelijkheid opneemt in de wereld.    De N‐VA oordeelt dat aan de hand van deze voorwaarden verder moet worden gewerkt aan een  structuur waarbinnen de Europese burgers naar elkaar kunnen toegroeien. De N‐VA ziet de  toekomst van Europa zeker niet als één superstaat, waar alles ver boven de hoofden van de mensen  wordt beslist. De Europese Unie is een confederale constructie sui generis waarbij de leden van deze  Unie een deel van hun soevereiniteit afstaan via verdragen. Lidstaten beslissen zelf of die verdragen  aan de bevolking worden voorgelegd ter goedkeuring.    De N‐VA gelooft daarbij in de representatieve democratie om een correcte inschatting en  beoordeling te maken van de soms ingewikkelde verdragen. Deze moeten niet noodzakelijk in een  referendum aan de bevolking worden voorgelegd. De bevolking moet zich wel kunnen uitspreken in  verkiezingen via een dubbele goedkeuringsprocedure naar het voorbeeld van de procedure voor de  herziening van de Grondwet. Daarbij is ook een tweederde meerderheid nodig in zowel het federaal  Parlement als in de Parlementen van de deelstaten.      Bevoegdheidsverdeling: subsidiariteitsbeginsel    Als basisprincipe voor de bevoegdheidsverdeling tussen de Unie en de lidstaten dient te worden  gesteund op het subsidiariteitsbeginsel. Daarenboven ligt de verdeling van de bevoegdheden tussen  de EU en de lidstaten bij de lidstaten en niet bij de Unie zelf. Bevoegdheden kunnen enkel via  verdragen naar de EU worden overgeheveld. Dit impliceert dat geen enkele lidstaat door de anderen  kan worden gedwongen om bevoegdheden af te staan.     Als pro‐Europa‐partij is de N‐VA wel voorstander van het verkennen van de mogelijkheden tot  “versterkte samenwerking”, zodat één lidstaat of enkele lidstaten een akkoord van de overigen niet  blokkeren.    Versterkte samenwerking: een BeNe‐leger als voorhoede van een Europese defensie    Het Verdrag van Lissabon voorziet reeds dat de Hoge Vertegenwoordiger voor het Buitenlands Beleid  in de toekomst de Raad van ministers van Buitenlandse Zaken zal voorzitten én tegelijk als vice‐ voorzitter zal zetelen in de Europese Commissie.  

75

Dat moet zorgen voor meer samenhang in het buitenlands optreden van de EU. Daarnaast geeft het  Verdrag ook de mogelijkheid aan landen die dat wensen, om een gestructureerde samenwerking op  te starten op het vlak van defensie, wat later kan evolueren in de richting van een Europese  defensiemacht.    Als concreet voorbeeld van zo’n versterkte samenwerking breekt de N‐VA een lans voor een  verregaande integratie van de Belgische met de Nederlandse strijdkrachten tot een BeNe‐leger  (naar het voorbeeld van de BeNe‐liga in het voetbal). Dat kan immers op zijn beurt de voorhoede zijn  van een echte Europese defensie waar Europa nood aan heeft. Nu hebben we 27 verschillende legers  maar nauwelijks slagkracht. Samen spenderen we een gigantisch budget aan defensie, maar in  tegenstelling tot de VS slagen we er niet in om die middelen om te zetten in voldoende militaire  macht. De schaalvoordelen zijn hier zodanig groot dat we dringend de krachten moeten bundelen en  de middelen efficiënter spenderen.    We spreken hier uiteraard wel over een verregaande integratie van de militaire capaciteiten van  België en Nederland. De politieke beslissing om al dan niet aan bepaalde militaire operaties deel te  nemen, blijft vooralsnog de exclusieve bevoegdheid van elk land afzonderlijk, in samenhang met het  gevoerde buitenlands beleid.     Dit BeNe‐leger vervult een laboratoriumfunctie voor de rest van Europa. Het doel is een nieuwe  stap te zetten in de evolutie naar steeds verdere integratie op Europees vlak, wat bij uitstek een  geleidelijk proces is.      Verdieping versus uitbreiding    Alle 'Europese landen' die de beginselen van vrijheid, democratie, eerbiediging van de rechten van de  mens en de fundamentele vrijheden en van de rechtstaat eerbiedigen, kunnen in principe lid worden  van de Europese Unie. Zij moeten daarvoor enkel voldoen aan de vier voorwaarden die in 1993  werden vastgelegd in de zogenaamde ‘criteria van Kopenhagen’. Maar wat is 'een Europees land'?  Tot waar leiden de grenzen van Europa? Op dit moment werden drie landen erkend als kandidaat‐ lidstaten: Turkije, Kroatië en de voormalige Joegoslavische republiek Macedonië. Daarnaast kijken er  nog heel wat andere buurlanden hoopvol in de richting van Europa: de Balkanstaten (Albanië,  Bosnië‐Herzegovina, Kosovo, Montenegro en Servië), Georgië en Oekraïne.     De kern van de discussie over de toekomst van de Unie zal de afweging zijn van verdieping tegenover  uitbreiding. De N‐VA is resoluut voor een verdere verdieping van het Europees politiek project.  Zonder een verdieping zal Europa verworden tot een Unie zonder slagkracht en ziel, verlamd door  interne tegenstellingen. De structuur van de Unie moet worden aangepast aan deze verdieping,  waarbij de onderlinge afhankelijkheid van de drie traditionele staatsmachten centraal moet staan.     Verdere uitbreidingen van de Unie moeten worden afgewogen tegen de achtergrond van deze  verdieping. Het is cruciaal dat de EU meer is dan een louter economisch samenwerkingsverband: ze  moet uitgroeien tot een hechte politieke Unie. Een uitbreiding met nieuwe lidstaten moet dan ook  bestudeerd worden in functie van de absorptiecapaciteit: kan de EU die uitbreiding aan op  financieel en institutioneel vlak? Tegen deze achtergrond acht de N‐VA een fundamenteel debat over  de geografische grenzen van Europa dringend en noodzakelijk.    Om deze reden is de N‐VA tegen een toetreding van Turkije tot de Europese Unie. De toetreding van  Turkije is een debat over de vraag welke Europese Unie we willen. De N‐VA geeft prioriteit aan de  verdere verdieping en kwaliteitsvolle uitbouw van de huidige Europese instellingen wat aansluit bij  de vraag van de Europese burgers.  

76

In de aanpak van de huidige economische crisis merken we trouwens dat die oefening broodnodig is  en dat de EU nog steeds op zoek is naar een nieuw evenwicht.    Nu al blijkt het bijzonder moeilijk om tot een gecoördineerde aanpak te komen die protectionistische  maatregelen van de grote Europese landen uitsluit. Wanneer een bijzonder groot land als Turkije  (met economische kenmerken die sterk verschillen van de EU) tot deze Unie wil toetreden, zal dit  sowieso gepaard gaan met een nog verdere afzwakking van een coherent optreden.    Een verdere uitbreiding van de Europese Unie dreigt de uitbouw van een politiek‐economische unie  te hypothekeren. Een Turks lidmaatschap zou de Unie immers herleiden tot één grote handelszone  en dat strookt allerminst met de finaliteit die de N‐VA met Europa voor ogen heeft. De EU heeft  onvoldoende absorptiecapaciteit, zowel institutioneel als financieel, om Turkije in haar rangen op te  nemen. Eerst moet de vorige uitbreiding van 2004 en 2007 nog verwerkt worden, toen de Centraal‐  en Oost‐Europese landen tot de EU zijn toegetreden.    De N‐VA is wel voorstander van een bevoorrecht partnerschap tussen de EU en Turkije, op  voorwaarde dat Turkije vooruitgang boekt in een aantal zeer heikele dossiers die cruciaal zijn voor  een goed nabuurschap met onder meer de Grieken (de kwestie Cyprus), de Armenen (erkenning van  de Armeense genocide) en het optreden in Noord‐Irak (de Koerdische kwestie). Ook intern kampt  Turkije nog met heel wat problemen, niet alleen met de Koerdische kwestie, maar ook op het vlak  van mensenrechten, persvrijheid en recht op vrije meningsuiting.   

V. Een sterker Europa werkt democratischer, transparanter en efficiënter    Democratisch deficit    Vaak wordt de democratische legitimiteit van de EU in vraag gesteld, voornamelijk door mensen en  partijen die het niet zo goed voor hebben met Europa. Euroscepticisme en populisme gaan immers  vaak hand in hand. Maar ook ministers en regeringsleiders gebruiken Europa soms als zondebok  wanneer het fout gaat, terwijl ze ‘vergeten’ de verdiensten van Europa te onderstrepen wanneer het  goed gaat.    Dit alles neemt echter niet weg dat de EU inderdaad nood heeft aan meer democratische  legitimiteit. Met een rechtstreekse Europese verkiezing van de Commissievoorzitter zou de EU op dit  vlak al een mooie stap vooruit zetten. Maar dat volstaat niet. Het is essentieel dat de mensen beter  geïnformeerd worden over Europa, zodat ze beter kunnen inschatten wat Europa hen allemaal biedt  en waar het nog tekort schiet.      Nederlands moet officiële taal blijven    Daarom herhaalt de N‐VA haar pleidooi dat alle officiële talen in de EU, en dus ook het Nederlands, in  alle omstandigheden gehanteerd moeten kunnen worden in de Europese instellingen. De Vlamingen  hebben het recht om in hun eigen taal te kunnen communiceren met de EU en in hun eigen taal te  kunnen lezen wat er allemaal beslist wordt op Europees niveau. Dat zijn voor de N‐VA essentiële  democratische rechten. Met 23 officiële talen in de EU heeft dit uiteraard een prijskaartje, maar dat  weegt niet op tegen dit cruciale democratische beginsel. Die kostprijs mag dan al hoog lijken in  absolute bedragen, in realiteit valt dat nog erg goed mee: 1% van de totale Europese begroting ofwel  2,28 euro per persoon per jaar (cijfers voor 2006).     

77

VRT moet participeren in EuroNews    Bovendien wil de N‐VA dat de VRT gaat participeren in de Europese publieke omroep EuroNews.  Gezien de grote budgettaire impact van zo’n participatie zal ze dit moeten doen samen met de  Nederlandse publieke omroep. Deze Europese publieke zender brengt voornamelijk informatie over  de Europese Unie en zendt over heel Europa identieke programma’s uit in 8 verschillende talen.  Helaas niet in het Nederlands, omdat de VRT noch de Nederlandse publieke omroep in EuroNews  participeren. De RTBF doet dat wel, als partner van de Franse omroepen, waardoor nieuwsitems over  Belgische onderwerpen vaak vanuit een sterk gekleurde Franstalige bril bekeken worden. Voor het  imago van Vlaanderen in Europa is dat geen goede zaak.    EuroNews wordt trouwens door de EU gesubsidieerd, dus is het jammer dat de Vlamingen hier niet  op dezelfde manier van kunnen genieten. Vlaanderen mist bovendien de kans om zich als  welvarende regio beter kenbaar te maken in Europa en zo zijn imago in het buitenland te versterken.    Schaf maandelijkse verhuis naar Straatsburg af    Europees parlement moet permanent in Brussel zetelen    De N‐VA stelt voor om het Europees Parlement voortaan alleen nog in Brussel te laten vergaderen. Er  moet een eind komen aan de maandelijkse verhuis naar Straatsburg die bergen geld kost en nadelig  is voor het milieu.    Elke maand reizen alle Europese parlementsleden voor één week naar Straatsburg, met in hun  kielzog duizenden medewerkers, ambtenaren, lobbyisten en persmensen. Hoewel de zetel  Straatsburg verdedigbaar is vanuit historisch perspectief, lokt de maandelijkse verhuis terecht heel  wat protest uit. Om te beginnen is de budgettaire impact immens: het rondreizende circus kost het  Parlement naar schatting 200 miljoen euro per jaar, wat neerkomt op maar liefst 15% van het  werkingsbudget van het Parlement. In crisistijden moet ook Europa de tering naar de nering zetten,  vindt de N‐VA. De maandelijkse verhuis heeft ook belangrijke ecologische gevolgen: 20.000 ton extra  CO2‐uitstoot per jaar. Ook dat zou vermeden moeten worden.    90% van de parlementsleden ijvert voor één zetel en 82% wil dat die zetel volledig in Brussel komt.  Samen met hen ook meer dan 1,2 miljoen burgers die de Europese petitie www.oneseat.eu  tekenden. Het zijn echter niet de parlementsleden zelf die deze kwestie kunnen beslechten. De  zetelverdeling is immers verankerd in een Protocol dat toegevoegd is aan het Verdrag dat enkel  gewijzigd kan worden met unanimiteit van de 27 lidstaten. De N‐VA roept de Belgische regering op  om het Belgische voorzitterschap van de EU in 2010 te gebruiken om deze besparingsoperatie  goedgekeurd te krijgen.      Comité van de Regio’s en Ecosoc naar Straatsburg    Gezien de vereiste unanimiteit moeten ook de Franse belangen in rekening gebracht worden. Europa  is voor Straatsburg en voor de hele Elzas immers ook economisch belangrijk. Daarom stelt de N‐VA  voor om het Comité van de Regio’s, samen met het Economisch en Sociaal Comité (Ecosoc), over te  brengen naar Straatsburg.    De leden van beide adviescomités werken immers vooral in hun thuisland, ofwel als lokale of  regionale verkozenen ofwel als vertegenwoordiger van het maatschappelijke middenveld. Hun  lidmaatschap van deze comités is een mandaat waarvoor ze op bepaalde tijdstippen vergaderen in 

78

Brussel of elders in Europa. Zij hebben bijgevolg geen vaste stek. Een fundamenteel verschil met de  Europese parlementsleden, die hun functie als hoofdtaak uitoefenen.    De aanwezige infrastructuur zou bovendien beter benut worden. De gebouwen in Straatsburg  hebben een capaciteit voor 785 Europese parlementsleden. Ruim voldoende voor de leden van beide  comités (twee keer 344) die de gebouwen het hele jaar door kunnen benutten voor al hun  vergaderingen. Als het Europees Parlement in Straatsburg blijft vergaderen, staan de gebouwen  maar liefst 40 weken per jaar leeg. In Brussel liggen de gebouwen van de beide comités midden in  de Europese wijk, waardoor ze beter gebruikt kunnen worden door de andere EU‐instellingen.    Het voorstel van de N‐VA erkent ook de historische rol van Straatsburg. De clustering van de Raad  van Europa, het Europese Hof voor de Rechten van de Mens samen met de beide comités, kan de  Elzas heel wat economische troeven bieden.    Maar bovenal zal dit voorstel leiden tot een betere samenhang tussen de instellingen. Ten eerste zal  de samenwerking tussen de Commissie, het Parlement en de Raad versterkt worden.   Vandaag moeten de leden van de Commissie en de Raad noodgedwongen overvliegen naar  Straatsburg om deel te nemen aan het plenaire debat. Dit is inefficiënt en werkt verlammend voor  het Parlement. Ten tweede, als kers op de taart kan het Comité van de Regio's nauwere banden  aanhalen met de Raad van Europa, die nu al gevestigd is in Straatsburg. Sommige leden van het  Comité zijn immers ook lid van de Raad van Europa of van het Congres van lokale en regionale  overheden, een onderdeel van de Raad van Europa.   

VI. Een sterker Europa treedt krachtig en eensgezind op in de wereld    De internationale rol van de Europese Unie is de laatste jaren sterker geworden, mede dankzij de  integratie van nieuwe landen. Met ongeveer 500 miljoen inwoners heeft de Unie na China en India  de grootste bevolking ter wereld. De EU vormt het grootste handelsblok ter wereld en verstrekt ook  het meest hulp aan ontwikkelingslanden.     Omvang samen met economische macht houden verantwoordelijkheid in. Na het Verdrag van  Maastricht van 1992 ontwikkelde de Europese Unie dan ook een gemeenschappelijk buitenlands en  veiligheidsbeleid. De N‐VA vindt het van bijzonder belang dat Europa zijn verantwoordelijkheid in  de wereld opneemt. Om haar huidige koppositie in de wereld te behouden, moet de Europese Unie  haar huidige proactieve buitenlands en veiligheidsbeleid voortzetten. Dit biedt de mogelijkheid taken  met de klemtoon op conflictpreventie, crisisbeheersing en vredeshandhaving uit te voeren, wat  uiteindelijk ook de EU ten goede komt. Het uitdragen van de universele mensenrechten en de  basisbeginselen van de democratische rechtsstaat moeten het hart vormen van het Europees  buitenlands beleid. De Europese ontwikkelingssamenwerking en humanitaire hulp speelt daarin een  belangrijke rol en moet voortgezet worden.     De EU moet zich ook steeds loyaal blijven opstellen tegenover haar internationale partners. Ook in  de strijd tegen terrorisme, hoewel dit niet mag leiden tot enige afbreuk aan de verworven  mensenrechten in de Europese samenleving.    Wil de EU een politieke rol van betekenis spelen, en daar is de N‐VA zich van bewust, dan moet een  gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid tot stand gebracht worden, aangevuld met een  gemeenschappelijk defensiebeleid. Een defensiebeleid dat doeltreffend en efficiënt wil zijn, kan  immers enkel verder worden uitgebouwd op het niveau van de Europese Unie. Hetzelfde geldt voor  het handelsbeleid. De afbouw van handelsbarrières in twee richtingen, zowel voor de EU als voor 

79

haar handelspartners, blijft de beste manier voor het verhogen van de welvaart, ook in de huidige  economische tijden. Protectionisme toepassen is verleidelijk, maar uit den boze.     Het valt echter niet te ontkennen dat de ontwikkeling van een gemeenschappelijk buitenlands en  veiligheidsbeleid slechts langzaam vordert. In een multipolaire wereld moeten de EU‐lidstaten met  één stem spreken als zij willen dat hun stem wordt gehoord. De meningsverschillen tussen  atlantisten en europeanisten hinderen de besluitvorming. Het Verdrag van Lissabon laat na de  manier waarop besluiten inzake het gemeenschappelijk buitenlands beleid worden genomen, te  stroomlijnen. De N‐VA betreurt deze evolutie. De noodzaak van unanimiteit in het Europees extern  beleid blijft een grote belemmering voor een krachtdadige aanpak.       Verenigde Naties    Van oudsher zijn de Verenigde Naties de beschermer geweest van mensenrechten en de drijfveer  achter de ontplooiing van volkeren door conflicten te voorkomen of een halt proberen toe te roepen  via VN‐vredesmachten. In het kader van VN‐acties dient Europa te overwegen zijn eigen middelen  in te zetten om daaraan ten volle mee te werken. De welvaart en veiligheid van Europa verzekeren in  een interdependente wereld is niet enkel een zaak van anderen. Ook Europa heeft daartoe zijn eigen  verantwoordelijkheid te nemen. In het kader van VN‐acties moet dit alleszins mogelijk zijn. 

    Een Europese defensie    Na het einde van de Koude Oorlog zijn veel Europese landen, waaronder ook België, drastisch  beginnen te besparen op hun defensie‐uitgaven, aangezien de dreiging uit het Oosten als minder  groot ervaren werd. Het leger van die landen is daardoor minder performant geworden, waardoor de  behoefte aan multilaterale samenwerking alleen maar toegenomen is.    Tegelijk zijn multilaterale instellingen als de EU en de NAVO, als gevolg van de nieuwe internationale  situatie en de dreiging van het terrorisme, zich geleidelijk aan gaan herpositioneren. De NAVO is  uitgebreid met heel wat landen uit het vroegere Oostblok en heeft zijn actieterrein verlegd tot ver  buiten de grenzen van de westerse wereld. Ook de aard van de NAVO‐interventies is veranderd, in  die zin dat de NAVO nu ook meer vredeshandhavings‐ en vredesafdwingingsoperaties onderneemt.  De EU volgt een gelijkaardige evolutie.     Tegen deze achtergrond wenst de N‐VA de Belgische defensie te organiseren in een Europese  internationale alliantie, in eerste instantie gericht op de gezamenlijke verdediging van de leden.  Deze Europese defensiemacht moet compact zijn en efficiënt kunnen optreden, in het bijzonder voor  gevallen van vredeshandhaving en vredesafdwinging. Dat laatste mag echter nooit lichtzinnig  gebeuren: eerst moet er gewerkt worden aan een degelijke Europese politiek van conflictpreventie.  Militair ingrijpen kan maar overwogen worden als alle middelen daarvan gefaald hebben.     De N‐VA vindt het positief dat het Verdrag van Lissabon, via het mechanisme van de permanente  gestructureerde samenwerking, het mogelijk maakt om militair samen te werken tussen de EU‐ lidstaten, zonder dat dit evenwel een absolute verplichting voor de verschillende lidstaten wordt.  Toetreden tot en uittreden uit de samenwerking blijven altijd mogelijk. De Unie krijgt met het  Lissabon‐verdrag voor de eerste keer een soepel instrument aangereikt voor de uitbouw van een  Europees defensiebeleid. De EU komt daarmee nog meer dan voorheen in de unieke positie waarbij  zij, in tegenstelling tot de NAVO, beleidsinstrumenten voor zowel interne als externe veiligheid  combineert.    

80

Op termijn moet Europese samenwerking leiden tot een Europees leger. De integratie van alle legers  in de EU leidt tot meer efficiëntie en een grotere Europese stem binnen de NAVO. Het laat ook toe  om de middelen voor defensie onder controle te houden en gericht in te zetten. De uitgespaarde  middelen kunnen worden aangewend voor investeringen die het economische herstelbeleid ten  goede komen. Dit Europees leger is uiteraard slechts op lange termijn haalbaar. Maar omdat ze als  pro‐Europa‐partij wel akkoord gaat met een versterkte samenwerking van een aantal lidstaten, pleit  de N‐VA als eerste stap tot een Europees leger voor een verregaande integratie van het Belgische en  het Nederlandse leger tot een BeNe‐leger.    Voor de N‐VA staat het vast dat een gezamenlijk Europees defensiebeleid ten dienste moet staan van  en slechts complementair is tegenover het Europees buitenlandbeleid en de Europese diplomatie.  Zonder naïef te zijn, staat de N‐VA een verantwoord pacifisme voor.   De Europese defensie is er niet voor gemaakt om te worden ingezet uit puur economische of  geopolitieke overwegingen. De nadruk van de Europese defensie dient eerder te liggen bij  humanitaire hulpverlening en conflictpreventie. 

    NAVO    De N‐VA beseft dat er echter rekening gehouden moet worden met de context waarin een  eengemaakte Europese defensie moet functioneren. De ontwikkeling van een Europese defensie is  niet los te zien van de relatie tot de NAVO, sinds jaar en dag onze garantie op collectieve veiligheid.  De verhouding met de Alliantie moet daarom goed afgebakend worden.     De N‐VA is voorstander van een gezamenlijke uitgebouwde Europese defensiemacht, ingebed in de  structuur van, maar tegelijk ook onafhankelijk opererend van de NAVO. De Europese pijler binnen  de NAVO moet daarbij aan cohesie winnen. Niet zozeer als concurrent van de NAVO, maar als een  partner. Een pragmatische benadering is daarbij de beste: welke instantie kan het meest efficiënt  worden ingezet (EU, NAVO, VN in ruimer kader)? Voor de N‐VA moet de Europese reflex echter altijd  de eerste zijn bij de keuze van de meest geschikte organisatie. De EU dienst zich immers steeds  bewust te zijn van de eigen belangen en prioriteiten.    Deze pragmatische houding impliceert dat de uitbouw van een Europese defensie aan de toekomst  van de NAVO gebonden is, en in dat kader ook met de evolutie van het transatlantisch  veiligheidsconcept. Volgens de N‐VA moet de NAVO voor de Europese Unie, naast een militaire  organisatie, ook een politiek overlegorgaan blijven. De Alliantie moet voor de EU meer zijn dan een  soort gereedschapskist, te gebruiken wanneer het uitkomt. Het delen van de lasten tussen de EU‐ lidstaten, ook tussen hen onderling, en de overige NAVO‐landen moet hierbij centraal staan, maar  Europa moet de morele reflex behouden. Europa heeft als taak om met één stem de overige NAVO‐ landen (die geen deel uitmaken van de EU) met die morele overwegingen te confronteren.     In dat kader pleit de N‐VA al lang voor een fundamenteel debat over nucleaire ontwapening. Binnen  de EU en de NAVO moet een discussie op gang komen over een algehele terugtrekking van  kernwapens uit Europa. Ook de NAVO moet het forum worden van politiek‐militaire  onderhandelingen over nucleaire ontwapening. Het doel is Europa om te vormen tot een grote  kernwapenvrije zone (zoals in Afrika, Centraal‐Azië, Zuidoost‐Azië en Zuid‐ en Centraal‐Amerika). Op  termijn moet dit leiden tot een wereldwijde nucleaire ontwapening. De EU moet ook hierin een  voortrekkersrol spelen.          

81

Rusland    Rusland is de laatste tijd opnieuw een wereldspeler geworden. Het heeft, na het ineenvallen van de  Sovjet‐Unie, opnieuw van zich doen horen. Het heeft daar ook alle kansen toe. Met zijn voor Europa  levensnoodzakelijke olie‐ en gasreserves kan het een krachtig wapen inzetten. Ook de  gebeurtenissen in Georgië bewijzen dat de Europese Unie, en zelfs de NAVO, weinig kan doen in de  achtertuin van Rusland. Desalniettemin moet de Europese Unie zich niet afzijdig houden om de  dialoog met Rusland aan te gaan, dit zou contraproductief zijn. Ook Rusland heeft de EU nodig.     Verenigde Staten    Met het aantreden van de nieuwe Amerikaanse president Obama zullen de banden met de  Verenigde Staten een prominentere rol gaan spelen in de externe betrekkingen van de Europese  Unie. Voor de N‐VA biedt dit kansen. Niet alleen zijn er de zeer belangrijke transatlantische handels‐  en investeringsstromen: de EU en de VS hebben ook gezamenlijke waarden en soms ook  gezamenlijke belangen. Het is dus van belang de betrekkingen tussen de EU en de Amerikaanse  regering weer op te waarderen. 

      In het licht van de transatlantische betrekkingen tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten, is  het ook belangrijk te beseffen dat de NAVO niet meer binnen dezelfde context optreedt als 60 jaar  geleden bij haar oprichting. Belangrijk hierin is dat de NAVO steeds minder wordt beschouwd als het  forum waar het politieke debat wordt gevoerd. Het politieke zwaartepunt is immers al enige tijd aan  het verschuiven van de NAVO naar respectievelijk de Europese Unie en de Verenigde Staten en de te  bespreken thema’s beperken zich niet enkel tot veiligheidskwesties. Wezenlijke aanpassingen zijn  daarom nodig aan de manier waarop de transatlantische betrekkingen in het algemeen  georganiseerd zijn.     Om die reden kan men volgens de N‐VA niet volstaan met het louter verbeteren van de NAVO‐EU‐ relatie, maar moet ook de rechtstreekse dialoog EU‐VS verder uitgebreid en uitgediept worden. De  EU en de VS zijn immers allebei actoren die een volledig buitenlands beleid voeren, niet beperkt tot  veiligheid. Zij moeten dan ook rechtstreekse gesprekken aangaan, op voet van gelijkheid en ieder  met één stem.     De NAVO verwordt echter in dat scenario tot niet meer dan een technisch vehikel dat van dienst kan  zijn wanneer het past. Binnen het kader van de transatlantische dialoog en ook binnen de NAVO  moet er daarom volgens de N‐VA gedacht worden aan een nieuw transatlantisch concept en  misschien zelfs een nieuw NAVO‐verdrag. Het oude verdrag over een defensieve organisatie van het  Noord‐Atlantisch gedeelte van de wereld, is achterhaald. De EU moet in dit debat het voortouw  nemen.                   

82

VII.

Een sterker Europa komt op voor de rechten van mensen en  volkeren 

  Recht op zelfbeschikking    De internationale rol van Europa is de laatste jaren onmiskenbaar sterker geworden. De Europese  Unie moet die groeiende invloed gebruiken om de universele mensenrechten en de basisbeginselen  van de democratische rechtsstaat uit te dragen. Zij moeten het hart vormen van het Europees  buitenlands beleid. De N‐VA vindt het van bijzonder belang dat Europa zijn verantwoordelijkheid in  de wereld opneemt.    Al lang pleit de N‐VA voor een sterker Vlaanderen in een sterker Europa. Vanuit die instelling willen  wij niet achterblijven als het gaat om het versterken van de autonomie en het zelfbeschikkingsrecht  van ook andere volkeren en gemeenschappen.    Overal ter wereld leven volkeren en regio’s in verdrukking. Zij hebben recht op steun en erkenning,  ook van Europa. Het recht op zelfbeschikking is opgenomen in het handvest van de Verenigde Naties  en verdient prioritaire aandacht. Zelfbeschikking betekent voor de N‐VA dat elk volk het recht heeft  zelf te bepalen hoe ruim het zijn autonomie wenst in te vullen. Het is aan de Europese Unie om dat  recht te verdedigen en te pleiten voor een omzetting ervan in de praktijk. Volkeren voor wie dat kan  en moet gebeuren, zijn bijvoorbeeld de Palestijnen, de Tibetanen en de Koerden.       Midden‐Oosten    De gespannen verhoudingen in het Midden‐Oosten, en dan in de eerste plaats het Israëlisch‐ Palestijns conflict, zijn op zijn zachtst gezegd iets te complex om in zwart‐witverhoudingen te  schetsen. Zowel de volkeren van Israël als Palestina hebben recht op zelfbeschikking. Niemand  twijfelt ook aan het recht op zelfverdediging en veiligheid van Israël. Maar de vele activiteiten die  Israël op het terrein ontplooit (uitbreiding nederzettingen, bouw van Muur, checkpoints, inpalmen  van grond op W. Jordaanoever en O. Jeruzalem,...) laten geen twijfel bestaan over de aanwending  van dat onmiskenbaar recht om het Palestijnse volk en economie in een wurggreep te houden.    Redelijkheid zal des te meer kracht geven aan de evidente waarheden die moeten worden gehoord:  Israël is na 60 jaar strijd onmiskenbaar de overheerser; de toestand van het Palestijnse volk is  onaanvaardbaar en draagt enorm bij tot het antiwesters woedekapitaal in heel de islamitische  wereld. Het buitenlands beleid in de regio moet daarom gericht zijn op de enige duurzame oplossing  die er is: de wederzijdse erkenning van Israël en een leefbare Palestijnse staat. Voor dat laatste zal  Israël de heilloze militaire logica moeten verlaten en enorme toegevingen moeten doen zoals de  eerbiediging van eerder gesloten akkoorden en VN‐resoluties. Wellicht wordt dat pas mogelijk als de  Verenigde Staten het land daartoe zwaar onder druk zetten.    De Europese Unie van haar kant moet alles in het werk zetten om het vredesproces in het Midden‐ Oosten te stimuleren. De Europese Unie moet niet zomaar achter de Verenigde Staten aanhollen,  maar een onafhankelijke bemiddelaarsrol aannemen en actief een tweestaten‐oplossing steunen.  Europa moet daartoe, onder (bege‐) leiding van de nieuwe Amerikaanse regering, de nieuwe  Israëlische regering en Palestijnse overheid aanzetten verdere constructieve onderhandelingen aan  te knopen die leiden tot een rechtvaardige en duurzame vrede.     Tegelijk kan een oplossing voor het Israëlisch‐Palestijns conflict ook tot een betere verstandhouding  met Iran leiden in het nucleair dossier.  

83

Het is een publiek geheim dat Israël over nucleaire capaciteiten beschikt. De wens van Iran om ook  over een kernwapen te beschikken, kan misschien wel tot een evenwichtigere balans leiden op  geopolitieke gronden, een veiligere wereld zullen we er niet mee krijgen. Ook in dat dossier moet de  Europese Unie actief optreden en zoeken naar een aanvaardbare oplossing voor alle partijen. Dit zou  de hele regio ten goede komen.            Tibet    De mensenrechtensituatie van de Tibetanen is voor de N‐VA al jaren een grote bekommernis. In de  aanloop naar de Olympische Spelen van 2008 in China heeft de hele wereld uitgebreid kennis kunnen  nemen van de wil van het Tibetaanse volk om onder de overheersing van de Chinese overheid uit te  komen.   Het neerslaan van de vreedzame Tibetaanse demonstraties in maart 2008 maakte duidelijk dat  daarvan niks in huis komt. De N‐VA zal er dan ook voor blijven ijveren dat Europa er bij de Chinese  overheid op aandringt meer respect op te brengen voor het streven naar meer culturele  autonomie en zelfbestuur van de Tibetanen.       Koerdistan    Ook dichter bij huis, in de achtertuin van Europa, leveren de Koerden al jarenlang slag voor meer  zelfbeschikking. Dit gebeurt niet enkel in Turkije, maar ook in Irak, Iran en Syrië. De situatie van de  Koerden mag de laatste jaren dan wel verbeterd zijn, dit belet niet dat rapporten van  mensenrechtenorganisaties nog dagelijks schendingen vaststellen.    De N‐VA steunt het streven naar Koerdische ontvoogding. Zij zal zich op Europees niveau blijven  inzetten voor een democratische en vreedzame oplossing voor de Koerdische kwestie waarbij er  geïnvesteerd wordt in de sociaal‐economische ontwikkeling van de Koerden en een efficiënt  gedecentraliseerd bestuur tot stand komt.     

VIII. Een sterker Europa pakt de financiële en economische crisis aan    A. Financiële crisis    Een Europees controlerend kader    In september 2008 werd de wereld overspoeld door een financiële vertrouwenscrisis die het  bankensysteem op zijn grondvesten deed daveren. Het is duidelijk geworden dat het huidige  financiële systeem een aantal structurele gebreken kent. Banken zijn per definitie multinationale  spelers. Om gecoördineerd op te treden, is een Europese en internationale aanpak noodzakelijk.     Volgende maatregelen zijn noodzakelijk:    • Een Europese toezichthouder voor grote ‘systemische’ banken en financiële groepen: deze  toezichthouder moet het grensoverschrijdende toezicht op belangrijke financiële groepen  uitvoeren en kan zelf maatregelen opleggen. 

84

•

•

Europese basisregels voor controle op niet‐systemische banken: De controle zelf voor niet‐ systemische banken zou volgens het subsidiariteitsprincipe best in handen blijven van de  nationale controle‐instantie, maar door uniforme basisregels te voorzien vermijden we  conflicten tussen nationale toezichthouders.   Oprichting van een Hoge Raad voor Macro‐economische Risicoanalyse: dit is een van de  voorstellen uit het verslag De Larosière. De Europese lidstaten hebben vooral oog voor de  micro‐economische risico’s van individuele banken. De Hoge Raad moet dit gebrek aan  macro‐economisch toezicht herstellen, macro‐economische problemen opsporen,  analyseren en bij de lidstaten aandringen de nodige maatregelen te nemen. 

    Rol van de Europese Centrale Bank    Minstens even belangrijk is het tegengaan van speculatie tegen kleinere landen in tijden van  financiële crisis. Ook nu moet de blootstelling van kleine landen afgedekt worden d.m.v. een  Europese krachtenbundeling met een centrale rol voor de Europese Centrale Bank.    • De Europese Centrale Bank als ultieme verstrekker van liquiditeiten voor systeembanken:  Doordat in sommige kleine Europese lidstaten grote banken huizen, kan er bij dreigende  liquiditeitsproblemen te weinig vertrouwen zijn in de capaciteit van de betrokken lidstaat om  noodliquiditeiten te verstrekken. Daarom moet de Europese Centrale Bank voor de grote  systemische banken de ultieme verstrekker van noodliquiditeiten worden. Zo kunnen  beleggers en andere landen niet langer speculeren op het onvermogen van kleine lidstaten  om hun banken te ondersteunen. Deze bevoegdheid niet bij de ECB leggen, is immers  aanvaarden dat kleine landen geen grote banken kunnen huizen. Zolang het huidige systeem  van nationale verstrekking van noodliquiditeiten van kracht is, moet België zich prioritair  richten op het garanderen van de binnenlandse activiteiten van banken in moeilijkheden  (zogenaamde ‘ring fencing’).   • Een strikter liquiditeitsbeleid van de Europese Centrale Bank: De ECB moet haar  liquiditeitsbeleid explicieter richten op het vermijden van bubbels. De basisregel stelt dat de  geldhoeveelheid niet meer mag toenemen dan de economische groei vermeerderd met de  inflatie. Op een bepaald moment liet de ECB evenwel een grote opbouw van liquiditeiten toe  door de ‘margin requirements’ sterk te versoepelen. Een te grote liquiditeit leidt automatisch  tot het opbouwen van bubbels.       Aanpak van de ratingbureaus    Een grote verantwoordelijkheid voor de zware financiële crisis ligt bij de ratingbureaus. Zij gaven zeer  gunstige ratings aan onderliggend risicovolle producten en plaatsten zo een bom onder het  internationale financiële systeem. Nochtans zijn het niet zij die zware verliezen of zelfs het  faillissement hebben moeten slikken. Voor de toekomst zijn volgende maatregelen aangewezen:    • Onmiddellijke oprichting van een Europees ratingbureau, voor de helft met kapitaal van de  Europese Commissie, voor de helft met privékapitaal.  • Europese controle op de organisatie en het beleid van ratingbureaus door een nieuw  European System of Financial Supervision (zie rapport De Larosière). Dit ESFS moet een  aantal duidelijke criteria vastleggen op basis waarvan vergunning worden toegekend aan  ratingbureaus.  • Enkel ratings van ratingbureaus met een Europese vergunning mogen in aanmerking  worden genomen. 

85

• •

Financiering van de Europese ratingbureaus door middel van een Europese beurstaks, om  belangenconflicten tussen productuitgevers en ratingbureaus te vermijden.  Een afdwingbare internationale aansprakelijkheidsregeling voor zware nalatigheid of fouten  van ratingbureaus. 

            B. Economische crisis  De hele Europese constructie heeft sedert 1950 nog nooit zo’n economische storm meegemaakt. De  druk op de Europese Unie om oplossingen aan te reiken, is dan ook enorm groot.     Het optreden van de Europese Unie stond aan kritiek bloot, al is die kritiek soms ook ingegeven door  eigenbelang. Een mooi voorbeeld hiervan is het optreden van de Franse president Nicolas Sarkozy  die als eerste regeringsleider scherp uitviel richting Europa (dat nauwlettend toekeek op al te  protectionistische maatregelen van diezelfde Franse president in de auto‐industrie).  Ook in ons land  gingen eurokritische stemmen op waarbij Europa optrad als handige zondebok om intern non‐beleid  te verdoezelen. Minister‐president Kris Peeters deed ook zijn duit in het zakje, wellicht eerder voor  binnenlands gebruik. Zijn kritiek had hij dan ook beter opgespaard voor het Belgische niveau dat er  in de aanpak van de economische crisis helemaal niets van bakt.    Hoe beoordeelt de N‐VA het optreden van de Europese Unie?    Op één punt snijdt die kritiek hout. Europa had doortastender mogen optreden in het stabiliseren  van de financiële markten. De Europese Unie had een snelle verbetering van de regelgeving en het  toezicht op de internationale kredietmarkten op de agenda moeten plaatsen, onder meer in het  overleg met de Verenigde Staten.    Wellicht spelen ook enkele specifieke tijdsgebonden omstandigheden mee. Het Tsjechische  voorzitterschap staat niet positief t.a.v. het Europese integratieproject. De commissievoorzitter José  Manuel Barroso maakte geen al te sterke indruk en de Europese bureaucratie miste een gebrek aan  leiding om het geweer van schouder te veranderen en de focus te verleggen van speelgoednormen,  voedseletiketten en andere consumentgerichte maatregelen naar een meer economisch gerichte  politiek.     Toch is het te makkelijk om mee te stappen in eenzijdig kritische bedenkingen over het optreden van  de EU gedurende de voorbije maanden. Critici gaan voorbij aan het feit dat ook de nationale staten  hun huiswerk niet goed hebben gedaan. Ook en net vooral inzake het bankentoezicht. Denk maar  aan de rol van de CBFA in België.    Tegenover de eerder zwakke indruk van Barroso staat bijvoorbeeld het energieke optreden van  harde tante Neelie Kroes. Nochtans kan men niet ontkennen dat zij zich zeer flexibel heeft opgesteld  de voorbije maanden t.a.v. de diverse steunmaatregelen. Net zoals het feit dat diezelfde Kroes  vandaag de niet zo dankbare rol opneemt om protectionisme binnen de EU te weren en een rem zet  op het opwerpen van nationale barrières.    Men gaat ook voorbij aan de complexe verdeling van macht tussen Brussel, de lidstaten en de  instellingen van de Europese Unie. Een verdeling waarvoor de afzonderlijke lidstaten vaak zelf  verantwoordelijk zijn.   

86

De vraag stellen naar hoe de Europese Unie de crisis moet aanpakken is de vraag stellen naar de  manier waarop diezelfde Unie is georganiseerd en of ze over voldoende bevoegdheden en middelen  beschikt om op het voorplan te treden. In afgeleide orde komt daarbij de vraag naar sterk  leiderschap.    Is men bereid om Europa sterker te maken, d.w.z. meer bevoegdheden te geven en meer middelen?  Is men bereid de regels van de interne eenheidsmarkt te respecteren en te verdedigen?        Visie N‐VA    Het Belgische dak lekt en moet vervangen worden door een stevig Europees dak boven ons hoofd.  Daarbij moet Europa zich in eerste instantie concentreren op haar kerntaken: schaalvoordelen  maximaal inzetten door krachtig de regels van de interne markt te verdedigen en uit te bouwen en  daarbij gelijke spelregels voor iedereen op te leggen.    Wat kan Europa betekenen voor Vlaanderen in moeilijke economische tijden? Die vraag wordt  grotendeels bepaald door onze ligging en onze relatie tot de grotere omliggende economieën. Men  kan niet om de vaststelling heen dat een gemeenschappelijke Europese aanpak een aantal  voordelen heeft die van belang zijn nu het Belgische dak boven ons hoofd het laat afweten.    Europa biedt schaalvoordelen die Vlaanderen op zich nooit zou kunnen realiseren. De Vlaamse  thuismarkt is niet groot en Vlaamse ondernemers moeten het hebben van de export naar de  Europese markt van bijna 500 miljoen consumenten. Als de Europese Unie erin slaagt de neuzen in  dezelfde richting te krijgen, halen we daar ons voordeel bij.     Een gemeenschappelijk optreden met Nederland biedt daartoe een stevig opstapje. In kopgroepen  met gelijkgezinde Europese landen streven we naar een drastische vereenvoudiging van het BTW‐ systeem, de invoering van een gezamenlijk patent en de invoering van een gemeenschappelijke  grondslag voor de vennootschapsbelasting.    Ondanks het feit dat met de komst van de Oost‐Europese landen de Unie meer heterogeen is  geworden, is die Unie er relatief snel in geslaagd om een gezamenlijk pakket maatregelen vast te  leggen.     Niet onbelangrijk als je weet dat in de periode 1999‐2007 de uitvoer van de eurozone naar andere  EU‐lidstaten met 83% toenam. Ook omgekeerd is die vervlechting van onze Europese economie  volop bezig.  Ongeveer 80% van het BBP van landen als Hongarije, Tsjechië en Slowakije wordt uit  export naar West‐Europa gehaald. Dichter bij huis denken we aan de KBC die een tweede thuismarkt  creëerde in Oost‐Europa.     Nu het wat moeilijker gaat, mogen we deze landen niet loslaten. Elk van deze lidstaten heeft zich in  het recente verleden sterk ingespannen om de voorwaarden voor een succesvolle economische  integratie – vrijhandel in goederen en kapitaal – mogelijk te maken Omgekeerd dragen de ‘oude’  lidstaten nog steeds het grootste deel van het Europese budget. Op termijn moeten we de vruchten  kunnen plukken van die inspanningen.           

87

De Vlaamse economie heeft alle belang bij een Europese scheidsrechter    We hebben er alle baat bij in Vlaanderen. Als kleine regio zijn we erg kwetsbaar voor maatregelen  met een protectionistische inslag. Zeker als die in onze buurlanden worden genomen. Het  omgekeerde geldt evenzeer. Kijk maar naar het effect van de Duitse schrootpremie op de  tewerkstelling bij Audi in Vorst.    De Europese Unie moet in eerste instantie als scheidsrechter optreden voor nationale  relanceplannen, keurt nationale maatregelen goed en coördineert nationale actieplannen. Ze moet  als bewaker optreden voor de bestaande regels voor de interne markt en duidelijke richtlijnen  opstellen inzake staatssteun.    Europa mag intern geen protectionisme toelaten, maar mag dit ook niet organiseren op grotere  schaal tussen de verschillende handelsblokken. De N‐VA wil dat Europa veel assertiever optreedt  t.a.v. andere handelsblokken en net zoals in het klimaatbeleid het voortouw neemt in de regulering  en het toezicht op de financiële markten (zie boven).      Concrete maatregelen    Maar de N‐VA wil dat Europa meer doet en zelf maatregelen neemt in het kader van een globaal  Europees relanceplan. Dat vereist dan wel dat ze over meer eigen middelen moet beschikken en dat  we de nationale dotaties vervangen door een Europese belasting. Net zoals we de deelstaten in  België willen responsabiliseren, willen we ook dat Europa verantwoording aflegt. In een politiek  Europa moet de beroemde uitspraak “No taxation without representation” in beide richtingen  gelezen kunnen worden.    Voor de N‐VA moet de focus liggen op de heroriëntatie van nationale economieën naar  toekomstgerichte, duurzame toepassingen die bijdragen aan de vergroening en technologische  vernieuwing van de economie. Dit betekent ook dat er een verschuiving moet optreden binnen het  Europees budget in het voordeel van de ondersteuning van een duurzame industrie. De huidige  landbouwbudgetten moeten in dat licht geëvalueerd worden en in evenwicht worden gebracht met  het economisch gewicht van de sector.    In lijn met haar Vlaams verkiezingsprogramma wil de N‐VA dat :    • Europa investeringsuitgaven expliciet erkent en via een transparant systeem van een  buitengewone boekhouding toelaat dat nationale lidstaten investeren en netto‐investeringen  over de tijd heen kunnen afschrijven in plaats van volledig zoals nu het geval is in het jaar van de  investeringsuitgaven.   Overheidsbudgetten zullen transparanter worden en overheden zullen zich niet verplicht voelen  om zich te wenden tot ondoorzichtelijke PPS‐constructies om de huidige ESR‐regels te omzeilen  (en uiteindelijk gedekt zullen worden door overheidswaarborgen). Dit leidt tot meer  investeringen zonder dat we begrotingstekorten opnieuw laten oplopen. Aan de  onafhankelijkheid van de Europese Centrale Bank (ECB) mag niet worden getornd.    • Europa zet de inspanningen in het kader van het Europees globalisatiefonds verder en maakt het  mogelijk om de gevolgen op te vangen van sectoren die in transitie zijn. Begeleiding en opleiding  zorgen ervoor dat mensen inzetbaar zijn voor nieuwe sectoren.   

88

•

Europa optreedt als “verzamelaar” van relatief kleine projecten die geen private investeerders  vinden en te klein zijn om voor de Europese Investeringsbank in aanmerking te komen. Europa  focust zich hierbij op: 

  o

o

o

  •

de oprichting van een Europees agentschap voor hernieuwbare energie dat (naast het  bestaande Euratom voor kernenergie) ook kleine landen stimuleert om het maximum te  puren uit hernieuwbare energiebronnen en;  een gecoördineerde aanpak van de autofiscaliteit dat de aanzet geeft tot een  milieuvriendelijke (vracht)wagenvloot en fiscaliteit verschuift van bezit naar gebruik. Dit  moet technologische toepassingen stimuleren die tot een betere en meer intelligente  benutting van onze infrastructuur kan leiden.   Investeringen in onderzoek & ontwikkeling die Europese ondernemingen een  concurrentieel voordeel opleveren t.a.v. hun Amerikaanse en andere globale  concurrenten. 

Specifiek voor de auto‐industrie wordt een Europees reconversieplan opgesteld dat de  overcapaciteit in de sector op geleidelijke wijze redigeert naar een productie met hoge  toegevoegde waarde op het gebied van veiligheids‐ en milieutechnologie. 

 

IX. Een sterker Europa voert een kordaat asiel‐ en migratiebeleid    Migratie is een van de grootste uitdagingen van de 21ste eeuw. Europa is een welvarend en politiek  stabiel werelddeel. Mede daarom proberen jaarlijks tienduizenden mensen uit andere werelddelen  zich in Europa te vestigen. Alle lidstaten van de Europese Unie krijgen te maken met dit fenomeen  van internationale migratie.     Daarenboven kunnen mensen binnen de Europese Unie vrij reizen van het ene naar het andere land.  Daarom moeten afspraken worden gemaakt over de toelating van vreemdelingen. Want als één land  daar veel soepeler in is, kan een immigrant vanuit dat land zonder grenscontrole naar andere EU‐ landen.    Zich ervan bewust dat een gemeenschappelijke benadering onontbeerlijk is om migratie in goede  banen te leiden, beslisten de lidstaten van de EU in 1999 een gemeenschappelijk immigratiebeleid uit  te bouwen. Men zou de bestaande nationale wetgevingen inzake immigratie harmoniseren. Op die  manier wil men de migratiestromen onder controle krijgen rekening houdend met de behoeften van  de Europese economie en het vermogen van de EU om nieuwe immigranten op te nemen en te  integreren in de samenleving.    Voor de N‐VA kan immigratie een positieve en noodzakelijke bijdrage leveren aan de Europese  economische prestaties met het zicht op het verwezenlijken van de Lissabon‐doelstellingen. Maar  deze mogelijkheden  kunnen alleen ten volle worden benut als er een goede integratie is van  migranten en illegale immigratie kordaat wordt aangepakt.     Voor de N‐VA is het duidelijk dat enkel de lidstaten bevoegd zijn voor het bepalen hoeveel  migranten worden toegelaten om zich te vestigen binnen hun grenzen. Enkel de lidstaat kan immers  bepalen wat het absorptievermogen is van de eigen samenleving en wat de noden zijn op de  arbeidsmarkt. Op die manier kunnen zij vraag en aanbod op elkaar afstemmen.    De N‐VA pleit voor de goedkeuring van het Verdrag van Lissabon zodat de besluitvorming rond asiel  en migratie vlotter wordt en onderworpen wordt aan meer democratische controle.  

89

Op dit moment leidt de besluitvorming bij unanimiteit in de Raad ertoe dat er slechts regelgeving  over de kleinste gemene deler tot stand komt. De Europese toegevoegde waarde is dan veel te  gering.       Illegale immigratie kordaat aanpakken    Het valt moeilijk in te schatten hoeveel illegale immigranten in de Europese Unie aanwezig zijn.  Zowel afgewezen asielzoekers als vreemdelingen die nooit asiel hebben aangevraagd, verblijven hier  illegaal. Niet enkel ondermijnen zij de asielprocedure. Zij liggen ook mee aan de basis van het  negatieve beeld dat sommige mensen hebben over nieuwkomers. Daarenboven hebben de illegalen  zelf geen enkel recht op sociaal of arbeidsrechtelijk vlak.    De N‐VA gelooft dat er enkel een maatschappelijk draagvlak kan worden gecreëerd voor  economische migratie als er een consequent beleid tegen illegale immigratie wordt gevoerd. Het is  ook oneerlijk om strenge criteria op te leggen aan migranten die zich aan de regels houden en  daarnaast een oogje dicht te knijpen voor migranten die de regels aan hun laars lappen.    De terugkeerrichtlijn die in 2008 werd aangenomen is een eerste stap waarmee duidelijk wordt  gesteld dat de Europese Unie geen illegale immigratie duldt.   Daarbij werd terecht veel belang gehecht aan het respecteren van de mensenrechten. De N‐VA  rekent erop dat de lidstaten de omzetting van deze richtlijn correct doorvoeren. Enkel op die manier  kan het ontradingseffect zijn werk doen. Acties die gericht zijn op een betere controle van de  buitengrenzen of de effectieve terugkeer van illegalen naar hun land van herkomst kunnen volgens  de N‐VA niet los worden gezien van een systematische dialoog met niet‐Europese landen over een  gericht migratiebeheer. Het gaat dan zowel over de oorsprongslanden, de transitlanden als de  bestemmingslanden.     De EU moet hiervoor in de eerste plaats overname‐overeenkomsten sluiten met de herkomstlanden.  De betrokken landen moeten actief meewerken aan het terugkeerbeleid. Die dialoog moet  uitgroeien tot een hecht partnerschap. De N‐VA wil steunmaatregelen van de EU laten afhangen  van de bereidwilligheid van die landen om mee te werken aan dergelijke overeenkomsten. Het  Aeneas‐programma moet hiervoor de nodige middelen voorzien. In combinatie met legale  immigratie zouden er ‘quotapaketten voor legale toegang’ kunnen worden aangeboden aan derde  landen in ruil voor inspanningen van deze landen voor een betere indamming van illegale immigratie  en terugname van uitgezette illegalen.    De landen die de buitengrenzen vormen van de Europese Unie krijgen meer migranten te verwerken  dan andere lidstaten. Dat is met name het geval voor Afrikaanse vluchtelingen die per boot landen  als Malta, Italië of Spanje bereiken. Velen van die vluchtelingen laten daarbij jammerlijk het leven.  Deze landen moeten actief worden bijgestaan door de Europese Unie voor het opvangen en  verwerken van deze vluchtelingenstromen. Het Frontex‐agentschap moet daarvoor worden  uitgebouwd en meer middelen krijgen. Daarnaast moeten snelle interventiegroepen worden  opgericht en de hoge risicozones zouden permanent moeten worden bewaakt.    Om een efficiënte controle uit te bouwen moet volgens de N‐VA worden gewerkt aan een Europees  systeem van verhoogde veiligheid van reis‐ en identiteitsdocumenten. Daarvoor moet gebruik  worden gemaakt van biometrische technieken. Deze data moet worden uitgewisseld tussen de  lidstaten om asieltoerisme tegen te gaan, maar met het nodige respect voor de  gegevensbescherming. Het SIS II systeem dat hiervoor moest zorgen, kostte reeds handen vol geld.  Maar om bureaucratische redenen lijkt het maar niet te lukken om dit systeem op poten te krijgen.    

90

De N‐VA is absoluut voorstander van een strenge aanpak van mensenhandel en mensensmokkel.  Daarbij moet de focus liggen op de aanpak van de smokkelaars en moeten de slachtoffers worden  beschermd. Via samenwerking van de nationale politiële en justitiële diensten moeten de daders snel  kunnen worden opgespoord en voor het gerecht gebracht worden.      Legale migratie    Verschillende studies tonen aan dat de EU immigratie nodig heeft om de effecten van de  demografische terugval en de vergrijzing op te vangen. Tegen 2020 zouden er 20 miljoen  arbeidskrachten minder zijn. De N‐VA pleit voor economische migratie om in de eerste plaats  knelpuntvacatures in te vullen. Het is daarbij de exclusieve verantwoordelijkheid van de lidstaat om  te bepalen hoeveel economische migranten ze toelaat. De N‐VA is er steevast van overtuigd dat  Europa niet mag toelaten dat economische migratie wordt gebruikt als vorm van algehele  regularisatie zoals men in het zuiden van ons land voorstaat. Economische migratie moet volledig  worden afgestemd op de noden van de arbeidsmarkt.    Het moet duidelijk zijn dat economische migratie slechts een aanvullende techniek is voor het  opvangen van deze demografische uitdagingen. De N‐VA staat dan ook voor het ‘beginsel van de  communautaire preferentie’. Dit betekent dat er enkel immigranten uit derde landen worden  aangenomen, indien de vacatures niet kunnen worden ingevuld door nationale, communautaire of  niet‐communautaire arbeidskrachten die reeds legaal in Europa verblijven. Daarnaast moet in de  eerste plaats meer werk worden gemaakt van de intra‐Europese arbeidsmobiliteit. Het is dan ook  onaanvaardbaar dat de uitzondering op het vrij verkeer van personen voor mensen uit de nieuwe  lidstaten van de EU zou worden verlengd.     De N‐VA is van mening dat er vooral moet worden gewerkt rond circulaire migratie. Migranten  kunnen daarbij voor relatief korte tijd in Europa komen werken en worden dan verondersteld geld en  kennis naar huis mee te nemen om daar weer aan de slag te gaan. Later zouden ze dan zonder veel  omhaal weer voor korte opdrachten naar de EU moeten kunnen vertrekken. Het systeem zou het  ook in de EU ingeburgerde migranten mogelijk maken tijdelijk weer in eigen land te gaan werken.  Met dit systeem wordt ook het gevreesde fenomeen van ‘brain drain’ opgevangen.    Met de ‘Blue Card’ neemt de EU een eerste omvattend initiatief om actief hoogopgeleide migranten  aan te trekken. Dit is een soort arbeidsvergunning die ook een verblijfsvergunning omvat. Met dit  instrument moet de EU de strijd aangaan met de VS in de concurrentie voor het aantrekken van  talentvolle werknemers. Tot nog toe migreerden 85% van de ongeschoolde arbeidskrachten naar de  EU en slechts 5% naar de VS. Terwijl 55% van de geschoolde arbeidskrachten naar de VS trekken en  slechts 5% naar de EU. Aangezien er op de arbeidsmarkt ook een gebrek aan ongeschoolde  arbeidskrachten dreigt, pleit de N‐VA ook voor hen voor een gelijkaardig systeem. Denk maar aan de  sectoren van de persoonlijke dienstverlening, de horeca en de bouw.    In het kader van de partnerschapsakkoorden met de landen van oorsprong moet ook de  overdraagbaarheid van sociale zekerheidsrechten worden opgenomen. Immigranten die een  periode in de EU hebben gewerkt moeten immers de mogelijkheid hebben om hun opgebouwde  sociale zekerheidsrechten ook in hun land van herkomst af te dwingen. Dit is volgens de N‐VA een  cruciale voorwaarde om circulaire migratie te doen werken.    De N‐VA is ervan overtuigd dat het cruciaal is dat het systeem voldoende flexibel is. In tijden van  economische crisis, zoals we die vandaag doormaken, moeten in de eerste plaats de bestaande  arbeidskrachten aan het werk worden gehouden. Op die momenten moet het mogelijk zijn om  tijdelijk geen nieuwe arbeidskrachten toe te laten. 

91

    Asiel    Steeds meer mensen vragen asiel aan binnen de Europese Unie. Ze vluchten voor oorlogen,  vervolgingen, natuurrampen of armoede. De Conventie van Genève verplicht de deelnemende  landen bescherming te bieden aan iedereen die als ‘vluchteling’ wordt beschouwd. Om deze vorm  van immigratie beter te kunnen verwerken, ontwikkelen de lidstaten van de EU gezamenlijke criteria  en procedures.        Het toekennen van het statuut van vluchteling moet onverkort een nationale bevoegdheid blijven.  De N‐VA is wel vragende partij om gemeenschappelijke criteria, gelijklopende procedures en  gezamenlijke minimumnormen op te stellen voor de hele EU. Om asieltoerisme tegen te gaan is het  van cruciaal belang om informatie uit te wisselen tussen de bevoegde autoriteiten van de lidstaten.    De Europese Unie werkt hiervoor met het Dublin‐systeem. Dat houdt in dat het land waar de  asielzoeker het eerst zijn aanvraag indiende, verantwoordelijk is voor de afhandeling ervan. Omdat  sommige landen verhoudingsgewijs veel meer aanvragen krijgen dan andere, moet er worden  gezocht naar methodes om het aantal nieuwe asielzoekers evenwichtig te spreiden over de EU.   Met dit systeem moet het onmogelijk zijn voor asielzoekers om een tweede keer asiel aan te vragen  in een land van de EU.     De N‐VA steunt dit Dublin‐systeem. Maar volgens recente evaluaties zitten er heel wat gaten in de  tenuitvoerlegging. De N‐VA eist dan ook een omvattende evaluatie van dit centraal systeem in het  Europese asielbeleid. Op basis van deze evaluatie dienen initiatieven te worden genomen om het  principe goed toe te passen.      Integratie    De integratie van migranten in de samenleving van de lidstaten is zonder twijfel de grootste  uitdaging voor het gemeenschappelijk migratiebeleid. Het is dan ook een sleutelfactor voor de  bevordering van de economische en sociale cohesie in de EU. Het slechte beleid dat op dit gebied de  laatste jaren werd gevoerd in verschillende landen, waaronder in België, heeft geleid tot een erg  negatief beeld over immigratie.     Integratie is hoofdzakelijk een bevoegdheid van de lidstaten. Zij kunnen het best oordelen over het  absorptievermogen van hun samenleving. Europa kan enkel een algemeen kader schetsen  waarbinnen de lidstaten hun eigen beleid uitstippelen.     Voor een efficiënte integratie is op Europees niveau een doorgedreven samenwerking met de  landen van oorsprong nodig. Dit moet kaderen in het partnerschap dat moet worden gesloten dat  ook illegale immigratie en het terugname beleid omvat. In Mali werd in 2008 een centrum geopend  dat zich zal toespitsen op het voorbereiden van kandidaat‐immigranten naar de EU. Zij zullen worden  wegwijs gemaakt in de EU‐wetgeving en arbeidsmogelijkheden en kunnen taalcursussen volgen.    Het Europees integratiefonds, dat beschikt over één miljard euro, werd opgericht door de EU om de  inspanningen van de lidstaten te vergemakkelijken om onderdanen van derde landen de kans te  geven om te voldoen aan de voorwaarden voor verblijf en hun integratie in de Europese  samenleving.  

92

 

X. Een sterker Europa kiest voor een gezond milieu    Belangrijke stappen in de strijd tegen klimaatsverandering     Milieubeleid is een Europese materie bij uitstek: milieuproblemen stoppen immers niet aan de grens.  Enkel door samen te werken kunnen lidstaten een antwoord formuleren op de gezamenlijke  uitdagingen. Op wereldvlak profileert de EU zich als een voortrekker inzake milieunormen. De EU  gelooft sterk in strenge milieunormen om de levenskwaliteit van haar 492 miljoen burgers en de  toekomstige generaties te handhaven en te verhogen. Daarnaast kan een ambitieuze  milieuwetgeving ook de innovatie van Europese bedrijven aanmoedigen en tewerkstelling genereren.  De belangrijkste uitdaging die de EU dan ook vooropstelt is duurzame economische en sociale  vooruitgang verzoenen met een gezond leefmilieu.    Tijdens de voorbije legislatuur vormde de strijd tegen klimaatsverandering onmiskenbaar de  belangrijkste pijler van het milieubeleid.  De opwarming van de aarde door de broeikasgassen  afkomstig van fossiele brandstoffen, is vandaag al waarneembaar, o.a. door de stijging van het  zeepeil en het smelten van ijs en sneeuw. Het vierde rapport van het Intergouvernementele Panel  tegen Klimaatsverandering van de Verenigde Naties (2007) voorspelde dat zonder verdere acties de  temperatuur tijdens deze eeuw met 1,8 tot 4°C zou stijgen, in het slechtste geval zelfs met 6,4°C.  Zonder dringende maatregelen zal de grens van +2°C ten opzichte van pre‐industriële temperaturen,  dus zo goed als zeker worden overschreden. Deze grens wordt beschouwd als het punt waarop de  klimaatsverandering onomkeerbaar wordt en de gevolgen niet te overzien.     Op de lentetop van de Europese Raad in 2007 kwam de strijd tegen klimaatsverandering in een  stroomversnelling. De Unie engageerde zich om tegen 2020 de zogeheten 20‐20‐20 doelstellingen  te bereiken: 20% minder uitstoot van broeikasgassen, 20% hernieuwbare energie en 20% meer  energie‐efficiëntie. Om deze doelstelling in praktijk te brengen, werd een ambitieus Klimaat‐ en  Energiepakket voorgesteld met volgende hoofddelen:   • Een herziening van het emissiehandelssysteem (ETS)  • Lastenverdeling tussen de lidstaten bij de reductie van broeikasgassen in de non‐ETS  sectoren zoals transport, bouw, huishoudens, landbouw, afvalverwerking.   • Bindende doelstellingen voor hernieuwbare energie per lidstaat.   • Het mogelijk maken van afvangen en ondergronds opslaan van CO2 ("CCS ‐ carbon capture  and storage").   • Het verminderen van de CO2‐uitstoot van nieuwe wagens.   • Strengere kwaliteitsnormen voor brandstof.     De N‐VA verwelkomt en ondersteunt de 20‐20‐20 doelstelling en de bijhorende maatregelen. Bij de  behandeling van de voorstellen in het Europees Parlement beklemtoont de N‐VA de volgende  punten:    • Wetenschappelijke gegevens tonen aan dat actie absoluut noodzakelijk is en dat verder  uitstel niet mogelijk is. De N‐VA verzet zich dan ook tegen het feit dat de financieel‐ economische crisis als afleidingsmanoeuvre wordt gebruikt. De huidige moeilijkheden  moeten net een stimulans bieden voor verandering. Nu niets doen zou de volgende  generaties immers opzadelen met enorme kosten. O.a. het befaamde Stern verslag toont  aan dat wanneer nu niets wordt ondernomen in 2050 niet minder dan 20% van het mondiale  BNP nodig zal zijn om de gevolgen van de klimaatverandering op te vangen. Als we nu  reageren, zal dit kunnen worden beperkt tot 1% in 2050. 

93

•

•

•

De N‐VA gelooft sterk dat ambitieuze milieuwetgeving creativiteit en innovatie kan  aansporen. Bovendien geven prognoses van het Federaal Planbureau uit december 2008 aan  dat de voorstellen voor Vlaanderen ambitieus maar haalbaar zijn: ze brengen kosten mee  maar bieden tegelijk ook kansen.   De N‐VA verwelkomt de inspanningen van de EU om op de VN‐Conferentie in Kopenhagen  (december 2009) een breed internationaal akkoord af te sluiten samen met andere partners  zoals de Verenigde Staten en China, in opvolging van het Kyoto Protocol. Enkel een globaal  akkoord kan immers de opwarming van de aarde tegengaan en mogelijke  concurrentieproblemen door "carbon leakage" van de baan helpen.      Tenslotte benadrukt de N‐VA dat het democratisch draagvlak voor maatregelen in de strijd  tegen klimaatsverandering bijzonder groot is. Uit een speciale editie van Eurobarometer  blijkt dat niet minder dan 62% van de Europese burgers klimaatsverandering beschouwt als  de belangrijkste uitdaging waar de wereld vandaag voor staat, naast armoede.  

  Na de finale goedkeuring van het Klimaat‐ en Energiepakket in december 2008 is de balans voor de  N‐VA overwegend positief:     • De emissiehandel wordt georganiseerd op Europees vlak en niet langer op niveau van de  lidstaten. Deze schaalvergroting biedt tal van mogelijkheden.   • De vrije toewijzing van emissierechten aan de industrie gebeurt via een ambitieuze  benchmark per sector, op basis van de 10 meest efficiënte installaties in Europa. In  afwachting van een internationaal akkoord, krijgen de industrieën die worden blootgesteld  aan "carbon leakage" gratis rechten.   • 50% "earmarking" van de veilingopbrengsten uit de emissiehandel. Deze middelen worden  o.a. besteed aan initiatieven voor meer energie‐efficiëntie, onderzoek en ontwikkeling en  maatregelen tegen ontbossing.   • 300 miljoen emissierechten (9 miljard EURO op basis van een koolstofprijs van 30 EURO per  ton) worden voorzien voor de financiering van demonstratieprojecten voor koolstofafvang  en ‐opslag en innovatieve projecten voor hernieuwbare energie.   • Voor nieuwe wagens worden de vrijwillige afspraken over uitstootreductie voor het eerst  vervangen door een wettelijk bindende norm.   • Uitstoot wordt ook verminderd via strengere normen voor brandstofkwaliteit en meer  hernieuwbare energie. De duurzaamheidscriteria voor biobrandstoffen vormen hierbij een  sleutelelement.     Toch had het voor de N‐VA op bepaalde punten meer mogen zijn. Zo betreurt de N‐VA voornamelijk  dat:     • Het principe van veiling in het emissiehandelssysteem slechts in 2027 volledig wordt  gehanteerd. Volgens de N‐VA is veiling de formule die de eenvoud, efficiëntie  en transparantie van het handelssysteem het best waarborgt en de overgang naar een  duurzame economie aanmoedigt. Door rechten te veilen wordt het principe dat "de  vervuiler betaalt" in praktijk gebracht en wordt het maken van ongerechtvaardigde winsten  ("windfall profits") voorkomen (in het verleden rekenden sommige sectoren/bedrijven hun  klanten immers uitgaven aan voor rechten die ze zelf gratis hadden gekregen). De N‐VA  vreest dat vooral de ontwikkelingslanden in de kou komen te staan door het kleinere aandeel  van veiling. Door hoofdzakelijk gratis rechten toe te kennen aan de industrie zal de opbrengst  van de veiling aanzienlijk dalen waardoor veel minder geld geïnvesteerd kan worden in  innovatieve projecten in derde landen.  

94

•

  Daarnaast betreurt de N‐VA het dat bij de lastenverdeling tussen de lidstaten ruim 70% van  de reductie‐inspanningen buiten Europa gerealiseerd mag worden, via de zogeheten schone  ontwikkelingsprojecten. De N‐VA is niet principieel gekant tegen CO2‐verminderingen via  technologische transfers naar derde landen, maar vindt het aandeel zoals nu is voorzien, veel  te hoog. Europa stelt zo de noodzakelijke overgang naar een koolstofarme economie uit.   

      Hoewel de maatregelen tegen klimaatsverandering ontegensprekelijk het belangrijkste facet vormen  van het Europese milieubeleid van de voorbije legislatuur, werd ook op andere vlakken aanzienlijke  vooruitgang geboekt in de bescherming van het milieu. De N‐VA wil in het bijzonder volgende zaken  aanstippen, die ook voor Vlaanderen van groot belang zijn:   • De herziening van de kaderrichtlijn afval.   • Het akkoord over strengere normen voor luchtkwaliteit.   • De richtlijn voor de kwaliteit van oppervlaktewater.   • Het uitdrukkelijke standpunt van het Europees Parlement dat een Europese aanpak inzake  bodembescherming noodzakelijk is.     • De goedkeuring van de ambitieuze REACH‐wetgeving over de registratie, evaluatie en  toelating van chemische stoffen.  • Nieuwe regels voor een verminderd en duurzaam gebruik van gewasbeschermingsmiddelen.   • De herziening van de richtlijn voor industriële emissies.         Actiepunten voor de komende Europese legislatuur     Ook in de volgende legislatuur wil de N‐VA resoluut de kaart trekken van de verstandige ecologische  politiek. Het klimaat‐ en energiepakket moet zijn concrete uitwerking krijgen in de regio's en  lidstaten en verdere  initiatieven inzake milieubescherming dringen zich op.     Concreet stelt de N‐VA volgende 10 prioriteiten voorop:     1. Een nieuw internationaal akkoord   • De N‐VA pleit voor een ambitieus internationaal akkoord dit jaar in Kopenhagen. Mits een  goed globaal kader wordt afgesproken, moet de Europese Unie zich houden aan haar belofte  tegen 2020 de uitstoot van broeikasgassen met ‐30% terug te dringen, in plaats van ‐20% in  het geval geen akkoord wordt bereikt.     2. Energie‐efficiëntie   • De N‐VA vindt meer maatregelen voor energie‐efficiëntie cruciaal. De meest groene kWh is  immers de kWh die niet wordt gebruikt. Europa moet fors bijkomend investeren in energie‐ efficiëntie en ook bindende maatregelen terzake voorstellen.   • De N‐VA vindt het prioritair om de energie‐efficiëntie van onze gebouwen te verbeteren.  Inzake isolatie van gebouwen hinkt Vlaanderen achter op de buurlanden, hier is marge voor  verbetering.          

95

3. Schone wagens en duurzaam transport   • Structurele maatregelen zijn dringend aan de orde om het gebruik van schone wagens aan te  moedigen: zo is de elektrische wagen geen toekomstmuziek meer, maar is Vlaanderen  absoluut niet klaar voor deze evolutie. Zo ontbreekt het ons bijvoorbeeld aan een netwerk  met laadpunten. De N‐VA pleit ervoor dat de Vlaamse overheid het goede voorbeeld geeft  en proefprojecten uitwerkt.   Inspiratie kan worden gezocht bij het Nederlandse "Mobile Smart Grid" en pilootprojecten in  ander Europese landen (Frankrijk, Spanje, Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Denemarken).  Europa biedt het ideale platform om ervaringen en beste praktijken uit te wisselen.   • Andere vormen van transport (o.a. openbaar vervoer, binnenvaart) moeten worden  gestimuleerd. De N‐VA pleit in dit kader voor een slimme kilometerheffing voor  vrachtwagens en personenauto's, volgens het principe "de vervuiler betaalt".     4. Hernieuwbare energie   • Tegen 2020 moet 13% van ons energiegebruik afkomstig zijn van hernieuwbare energie. Er is  nog een lange weg te gaan om deze doelstelling te bereiken. Daarom pleit de N‐VA ervoor  een Vlaamse Energiemaatschappij VLENERGIE op te richten die zich toelegt en concentreert  op de ontwikkeling van hernieuwbare energie.   • De Europese Unie moet onderzoek stimuleren naar de productie van biobrandstoffen van de  2de en 3de generatie. De naleving van de duurzaamheidscriteria bij de productie van  biobrandstoffen is een conditio sine qua non.     5. Een duurzame Europese begroting   • Bij de herziening van het huidige Europees financieel meerjarenplan (2007‐2013) en het  voorbereiden van het nieuwe kader, pleit de N‐VA voor een duurzame Europese begroting.  Dit impliceert dat de EU haar begroting aanpast aan de nieuwe uitdagingen en de gekozen  beleidsopties, in het bijzonder de strijd tegen klimaatsverandering.     6. Groene openbare aanbesteding   • De N‐VA is ervan overtuigd dat overheden een katalysatorfunctie kunnen vervullen in het  bereiken van de klimaatdoelstellingen, zeker gezien hun centrale rol in openbare  aanbestedingen. Uit een onderzoek van de Europese Commissie blijkt dat enkel Oostenrijk,  Denemarken, Finland, Nederland, Zweden, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland positief te  scoren op vlak van groene openbare aanbesteding. De Europese Commissie wil hier  verandering in brengen. De N‐VA is voorstander van Europese doelstellingen en criteria op  dit vlak.     7. Biodiversiteit en tegengaan van ontbossing   • In 2001 werd de campagne "Countdown 2010" gestart, met als doel het verlies aan  biodiversiteit tegen 2010 een halt toe te roepen. De N‐VA heeft deze campagne actief  ondersteund. Jammer genoeg is het weinig waarschijnlijk dat de vooropgestelde doelstelling  wordt bereikt. De N‐VA hoopt dat in het licht van het internationale jaar van de biodiversiteit  2010, de doelstellingen een hernieuwd elan krijgen en pleit voor bijkomende maatregelen.   • Een belangrijk aandachtspunt hierbij is het tegengaan van ontbossing. De N‐VA vindt het  voorstel van de Europese Commissie tegen illegale houtkap een eerste stap en zal de verdere  bespreking van dit voorstel tijdens de volgende legislatuur nauwgezet opvolgen.       8. Groenboek bioafval   • De Europese Commissie publiceerde onlangs een groenboek over het management van  bioafval in Europa. Dit Groenboek zal tijdens de nieuwe zittingsperiode van het Europees 

96

Parlement worden behandeld. De N‐VA vindt dit een belangrijk voorstel en wil hierbij graag  het voortouw nemen. Vlaanderen heeft op vlak van sorteren en hergebruiken van bioafval al  heel wat expertise vergaard die we slim en handig moeten inzetten wanneer Europese regels  worden uitgewerkt.       9. Bodemrichtlijn   • Hoewel het Europees Parlement groen licht gaf voor Europese wetgeving inzake  bodembescherming, zit het dossier volledig geblokkeerd bij de Raad van Ministers. De N‐VA  blijft voorstander van een flexibele Europese bodemrichtlijn: Vlaanderen heeft één van de  meest vooruitstrevende bodemwetgevingen in Europa. Een gelijk Europees speelveld  creëren is dan ook noodzakelijk om de concurrentiekracht van Vlaanderen te waarborgen.     10. Milieu en gezondheid   • 90% van de Europeanen blijkt bezorgd over een mogelijke negatieve impact van het milieu  op de gezondheid. De N‐VA neemt deze bezorgdheid ter harte en ijvert voor verdere  doorgedreven samenwerking tussen de beleidsdomeinen milieu, volksgezondheid en  onderzoek. Het huidige Actieplan milieu en gezondheid 2004‐2010 ontgoochelt. Het  Europees Parlement heeft de Commissie via een resolutie op 4 september 2008 opgeroepen  het plan bij te sturen. De N‐VA pleit voor een verscherping van het Actieplan en zal van nabij  opvolgen of de Commissie de wijzigingsvoorstellen van het Parlement opneemt.    

XI. Een sterker Europa investeert in gezondheid    Europa en volksgezondheid: een beleidsdomein in beweging    Een goede gezondheid belangt iedereen aan. Ook Europa kan hierbij een belangrijke meerwaarde  bieden. De EU‐lidstaten staan immers voor een aantal levensgrote gemeenschappelijke uitdagingen.  Samen moet een antwoord worden gezocht op de vergrijzing. De Europese bevolking wordt ook  geconfronteerd met ziekten veroorzaakt door vervuiling, roken of slechte voeding. Andere  besmettelijke ziekten stoppen niet aan de grens en vergen een gezamenlijke aanpak. Daarenboven  vraagt de verhoogde mobiliteit van patiënten en gezondheidswerkers in de Europese interne markt  om meer samenwerking. Burgers verwachten terecht ook meer initiatieven van Europa op vlak van  volksgezondheid.    Hoewel lidstaten verantwoordelijk blijven voor de organisatie van de gezondheidszorg, heeft de  Europese Unie sinds het Verdrag van Amsterdam (in voege sinds 1999) een grotere bevoegdheid om  een hoog niveau van bescherming van de volksgezondheid van haar burgers te verzekeren en  samenwerking tussen lidstaten te stimuleren.    Volksgezondheid neemt dan ook een steeds prominentere plaats in op de Europese agenda. De N‐VA  gelooft sterk dat de Europese bijdrage op vlak van volksgezondheid een verschil kan maken: door het  identificeren en uitwisselen van beste praktijken en gegevens kunnen lidstaten hun beleid inderdaad  efficiënter maken. Ook op vlak van preventie, sensibilisering en promotie van een gezonde levensstijl  kan de EU een belangrijke en zinvolle aanvulling bieden op de inspanningen die Vlaanderen al levert.  Door het bundelen van de middelen voor onderzoek kunnen betere resultaten worden bereikt.     De N‐VA gaf met Europees parlementslid Frieda Brepoels de voorbije vijf jaar uitdrukkelijk  prioriteit aan volksgezondheid in Europa en vindt dat op de volgende 5 punten in het bijzonder,  essentiële vooruitgang werd geboekt:    

97

1. Grensoverschrijdende gezondheidszorg en patiëntenmobiliteit    • Wanneer heeft een patiënt die er zelf voor kiest een medische behandeling te ondergaan in  een andere EU‐lidstaat recht op terugbetaling in de lidstaat waarin hij/zij verzekerd is? Heeft  de patiënt een toestemming vooraf nodig van zijn/haar ziekenfonds/verzekeraar? Hoe kan  de patiënt aan correcte informatie komen over de kwaliteit en de veiligheid van medische  zorg in andere lidstaten?   • Over deze vragen wordt in Europa al geruime tijd gediscussieerd. Hoewel het Europese Hof  van Justitie de voorbije 10 jaar een aantal uitspraken deed waarin het principe van  patiëntenmobiliteit steeds opnieuw werd bevestigd, belemmeren tal van juridische  onduidelijkheden een vlotte toepassing van het principe in de praktijk.   • De N‐VA verwelkomt dan ook het voorstel inzake grensoverschrijdende gezondheidszorg van  de Europese Commissie en onderlijnt de voordelen die schaalvergroting kan meebrengen,  ook voor de patiënt: door samenwerking tussen de lidstaten te stimuleren, o.a. door de  oprichting van Europese referentienetwerken, kan expertise worden gebundeld en zullen  o.a. patiënten met zeldzame of moeilijk te behandelen ziekten sneller kunnen worden  geholpen.   • Tegelijk realiseert de N‐VA zich dat dit voorstel grote uitdagingen inhoudt voor een regio als  Vlaanderen, die bekend staat om zijn snelle, relatief goedkope en goede gezondheidszorg.  De hoge kwaliteit en toegankelijkheid van ons zorgsysteem, ook voor patiënten uit  buurlanden, mag er niet voor zorgen dat ons zorgsysteem onder druk komt te staan.   De N‐VA heeft daarom amendementen ingediend opdat ziekenhuizen de mogelijkheid  zouden hebben om een patiënt uit een andere EU‐lidstaat te weigeren, indien het risico  bestaat dat eigen patiënten met dezelfde noden anders op een wachtlijst zouden komen te  staan.    2. Orgaandonatie en –transplantatie    • Transplantaties redden dagelijks mensenlevens in Europa. Door het tekort aan donoren,  sterven jaarlijks duizenden Europeanen op de wachtlijst. De uitdaging bestaat er dan ook in  het aantal donoren op een veilige manier te verhogen. Europese samenwerking kan hierbij  een essentiële rol spelen.  • Door verschillende initiatieven zette de N‐VA orgaandonatie en ‐transplantatie hoog op de  Europese agenda (wetenschappelijke studies, workshops, werkbezoek aan Madrid, ...). De N‐ VA riep de Europese Commissie ook herhaaldelijk op om concrete maatregelen inzake  orgaandonatie en ‐transplantatie voor te stellen. De partij nam de leiding in de behandeling  van de voorstellen in het Europees Parlement. Een belangrijk resultaat hiervan is de  erkenning van de belangrijke rol voor transplantcoördinatoren in ziekenhuizen om het aantal  donoren te verhogen.     3. Onderzoek     • In de periode 2007‐2013 wordt in het Zevende Kaderprogramma voor onderzoek 6 miljard  euro uitgetrokken voor medisch onderzoek. De EU beoogt hiermee in de eerste plaats de  gezondheid van haar burgers te verbeteren, maar wil ook het innovatievermogen van de  Europese bedrijven in de gezondheidssector stimuleren.    4. Bewustwording, preventie, screening, vroegtijdige diagnose en behandeling    • Voor tal van aandoeningen zijn bewustwording, preventie en screening essentieel. De N‐VA  verwelkomt de inspanningen die de EU op dit vlak levert.  

98

•

Europa werkt immers aanvullend op het Vlaamse beleid terzake en het helpt ook de  coördinatie te verzekeren tussen het beleid in de lidstaten. De N‐VA steunde ook in het  bijzonder acties op volgende punten:   o de bestrijding van zwaarlijvigheid en obesitas  o preventie van roken en schadelijk alcoholgebruik  o preventie en screening van kanker  o mentale gezondheid   Daarnaast gaf de N‐VA zijn actieve steun en medewerking aan acties inzake diabetes,  cardiovasculaire ziekten, osteoporose, hepatitis, ...   

      5. Minder blootstelling aan giftige stoffen    • De voorbije legislatuur nam Europa belangrijke wetgevende beslissingen om de menselijke  blootstelling aan gevaarlijke chemische stoffen te vermijden, te beperken en te controleren.  Zo trad de REACH‐wetgeving (registratie, evaluatie en toelating van chemische stoffen) in  voege en werden strengere regels opgesteld voor het gebruik en het op de markt brengen  van gewasbeschermingsmiddelen.   • De N‐VA heeft in deze complexe dossiers telkens het delicate evenwicht gezocht tussen de  bescherming van de volksgezondheid en het milieu enerzijds, en de concurrentiekracht van  de industrie en landbouw anderzijds. De N‐VA steunt ook voluit onderzoek naar alternatieve,  minder schadelijke chemische stoffen.     De voorbije 5 jaar werden belangrijke stappen gezet. Dit neemt niet weg dat er nog heel wat werk  aan de winkel is en dat volksgezondheid ook in de komende legislatuur een absolute prioriteit blijft.  Het beleidsdomein zal zelfs nog aan belang winnen door 3 tendensen:     • de vergrijzing van de bevolking: tegen 2050 zal de EU 70% meer 65‐plussers kennen. De  zorgsystemen moeten hierop verder worden afgestemd.   • de patiënt wordt zorgconsument: patiënten worden mondiger, veeleisender, zijn beter  voorgelicht en hebben hoge verwachtingen. Patiëntenorganisaties in Europa winnen aan  belang, willen inspraak in het beleid.   • door medische innovatie worden meer therapieën beschikbaar. Dit vraagt uiteraard ook  meer middelen.     Ook het duidelijk verband tussen een gezonde bevolking en een gezonde economie is in dit opzicht  belangrijk. Bovendien is de gezondheidssector zelf goed voor 10% van het BBP in de EU en telt de  sector belangrijke werkgevers.      Europa en volksgezondheid: wat brengt de toekomst?     Op vlak van volksgezondheid blijven bijzonder grote verschillen bestaan tussen de lidstaten en de  regio's, alsook in de lidstaten en regio's zelf. De verwachting van het aantal gezonde levensjaren ligt  in Malta bijvoorbeeld op 70 jaar, terwijl dit in Estland maar 52 jaar bedraagt. De uitdaging bestaat  erin de doelstelling van gelijke toegang tot hoogwaardige zorg in de hele EU dichterbij te brengen.  De N‐VA wil zich hiervoor tijdens de komende legislatuur ten volle inzetten. Toegankelijkheid,  betaalbaarheid, kwaliteit en veiligheid van zorg zijn daarbij essentieel.      

99

De N‐VA stelt daarbij volgende 10 actiepunten voorop:     1. Naar een Vlaams gezondheidszorgsysteem    • Uit een studie van de "Euro Health Consumer Index" (een jaarlijkse ranglijst van de nationale  gezondheidszorgsystemen in 31 landen) uit 2008 bleek dat de gezondheidszorg in België  slechts op de twaalfde plaats staat in Europa. Jaar na jaar boekt België slechtere resultaten.  • De N‐VA wil dit tij keren en pleit voor een kwalitatief hoogstaande, betaalbare en  toekomstgerichte Vlaamse gezondheidszorg die zo dicht als mogelijk bij de patiënt wordt  georganiseerd. De huidige bevoegdheidsverdelingen werken niet. In België bestaat immers  duidelijk een zorggrens: Vlaanderen legt heel andere klemtonen dan Wallonië. Waar  Vlaanderen al jarenlang resoluut kiest voor de huisarts als centrale figuur in de  gezondheidszorg en vertrouwen heeft in thuiszorg, preventie, palliatieve zorg, beschut  wonen, … opteert Franstalig België voor een aanpak waarbij het ziekenhuis en de  specialistengeneeskunde een centrale rol spelen. Dit model is niet alleen fors duurder dan  het Vlaamse, maar levert ook geen betere resultaten op. Ook in functie van de  betaalbaarheid van het zorgsysteem lijkt een eigen Vlaamse gezondheidszorg dus  noodzakelijk. De N‐VA pleit er dan ook voor om de structuren aan te passen aan de  werkelijkheid.  • Deze responsabilisering sluit allerminst solidariteit uit. De N‐VA pleit voor solidariteit op  Europees niveau op basis van objectieve criteria.   • Een eigen Vlaams zorgsysteem zal Vlaanderen veel beter in staat stellen aansluiting te vinden  op de Europese initiatieven inzake volksgezondheid.       2. Grensoverschrijdende gezondheidszorg    • De voorstellen inzake grensoverschrijdende gezondheidszorg zullen verder worden  behandeld tijdens de volgende legislatuur. De N‐VA engageert zich om het principe van  patiëntenmobiliteit ook in de toekomst voluit te ondersteunen. De N‐VA zal haar  aandachtspunten in dit dossier blijven verdedigen:   o belang van patiëntenmobiliteit en samenwerking tussen de lidstaten, in het  bijzonder voor patiënten met zeldzame of moeilijk te behandelen ziektes.  o het belang van dit voorstel voor de grensregio's. De N‐VA zou graag zien dat  grensregio's als proefgebieden worden erkend voor innovatieve projecten rond  grensoverschrijdende gezondheidszorg.   o de patiënt heeft recht op duidelijke en begrijpbare informatie. Aangezien niet van  zorgverstrekkers kan worden verwacht dat zij de 23 officiële talen van de EU  beheersen, pleit de N‐VA ervoor dat de patiënt bijstand krijgt om de informatie te  verstaan (vb. d.m.v. tolk, vertaling, ...).  o het vermijden van medisch toerisme en wachtlijsten voor de eigen burgers.   • De N‐VA is er bovendien van overtuigd dat het principe van patiëntenmobiliteit een eigen  Vlaams zorgsysteem dichterbij brengt. "Patiënten zullen meer en meer zorg halen waar deze  het goedkoopst is. Het Europees recht laat niet toe aan buitenlandse patiënten meer aan te  rekenen dan aan Belgische. Het is dan ook niet langer houdbaar dat de zorgverstrekkers en  vooral de zorginstellingen niet de werkelijke kostprijs aanrekenen, met inbegrip van alle  investerings‐ en apparatuurkosten. De financieringsstroom van de ziekenfondsen naar de  instellingen zal dus kostendekkend moeten zijn. De interpretatie van de Europese verdragen  in de arresten Decker en Kohl zal in heel Europa op termijn haast onvermijdelijk leiden naar  een loskoppeling van tarifering van de gezondheidszorgen en terugbetalingstarieven. (...) 

100

Het Europees recht maakt nu een splitsing van de gezondheidszorgverzekering een stuk  gemakkelijker. Wanneer de publieke verzekeraars van de lidstaten vaste  terugbetalingstarieven moeten hanteren, ongeacht waar in Europa de prestaties zijn  verstrekt, dan kunnen in België gemakkelijk meerdere stelsels van  gezondheidszorgverzekering naast elkaar bestaan. Zij kunnen elk hun eigen  verstrekkingenpakket hebben en hun eigen terugbetalingstarieven." Zo besloten Matthias  Storme en Steven Vansteenkiste al in 1998 in een artikel "Luxemburgs brilletje splitst  Belgische ziekteverzekering" in De Standaard.      3. Mobiliteit van gezondheidswerkers    • Niet alleen de patiënten, maar ook de gezondheidswerkers zelf worden meer en meer  mobiel. De Europese Commissie lanceerde eind 2008 een Groenboek terzake. De  behandeling van dit voorstel wordt een aandachtspunt tijdens de volgende legislatuur.   • Een aandachtspunt voor de N‐VA is de erkenning van beroepen en beroepskwalificaties.       4. Geestelijke gezondheid     • In aansluiting met het Vlaamse verkiezingsprogramma staat geestelijke gezondheid ook in  het Europese programma met stip genoteerd.   • De N‐VA zal de concrete implementatie van het Europees Pact voor geestelijke gezondheid  en welzijn en de 5 prioriteiten (preventie van depressie en zelfmoord, geestelijke gezondheid  bij jongeren, ouderen, op de werkplek en voorkomen van stigma en sociale uitsluiting)  nauwgezet opvolgen.     5. Orgaandonatie en –transplantatie    • De N‐VA wil dit thema verder opnemen als prioriteit en denkt hierbij in het bijzonder aan de  Richtlijn voor kwaliteit en veiligheid van organen waarvoor de N‐VA het rapporteurschap  kreeg in de Commissie Volkgezondheid van het Europees Parlement. De basis voor de  behandeling van de richtlijn werd gelegd, verdere afwerking gebeurt tijdens de volgende  legislatuur.   • Ook het 10‐punten Actieplan van versterkte samenwerking tussen de lidstaten zal tijdens de  volgende zittingsperiode centraal staan. Dit Actieplan heeft als doel het aantal donoren in  Europa op een veilige manier te verhogen.     6. Hart‐ en vaatziekten en chronische aandoeningen    • Hart‐ en vaatziekten zijn de eerste doodsoorzaak in Europa, met jaarlijks 2 miljoen  overlijdens in de 27 lidstaten. De N‐VA neemt actief deel aan de Europese "Hartgroep" en  wil tijdens de volgende legislatuur meewerken aan een Europese aanpak van  cardiovasculaire aandoeningen, net zoals eerder voor kanker werd gedaan. Concreet wordt  gedacht aan een Aanbeveling van de Raad over de preventie, screening, tijdige diagnose en  behandeling van hart‐ en vaatziekten.   • Deze Aanbeveling kan ook gekoppeld worden aan een strategie tegen andere chronische  aandoeningen die verband houden met hart‐ en vaatziekten, zoals hoge bloeddruk,  chronische nierziekte en diabetes.   • Tenslotte wil de N‐VA de problematiek van mensen die lijden aan onverklaarbare  lichamelijke klachten hoog op de Europese agenda houden.  

101

  7. Preventie, uitwisseling beste praktijken en onderzoek     • De N‐VA pleit voor een verdere doorgedreven samenwerking tussen de lidstaten, in het  bijzonder op vlak van onderzoek, en het uitwisselen van beste praktijken en sensibilisering.      • Speerpuntacties:   o De N‐VA zal ijveren voor een Europese sensibiliseringsdag voor glaucoom.   o De N‐VA vraagt meer aandacht voor thuiszorg, de inzet van medische technologie in  dit kader en e‐health. De N‐VA gelooft sterk dat Europese samenwerking en  uitwisseling van beste praktijken het Vlaamse beleid op dit vlak nog kunnen  versterken.       8. Middelen     • De N‐VA pleit ervoor meer middelen uit te trekken voor volksgezondheid in Europa en beter  gebruik te maken van de bestaande middelen. Daarmee samenhangend is de N‐VA  voorstander van duidelijke, concrete en kwantificeerbare doelstellingen. Vanuit deze optiek  zal de N‐VA de uitvoering van het Programma Volksgezondheid 2007‐2013 nauwgezet  opvolgen.      9. Milieu en gezondheid     • De N‐VA meent dat de (mogelijke) impact van bepaalde milieufactoren (vb. vervuiling) op de  volksgezondheid moet worden erkend en is voorstander van het hanteren van het  voorzorgsprincipe (vb. in geval van nanotechnologie, elektromagnetische straling).     10. Standaarden voor kwaliteit en veiligheid    • De N‐VA gelooft sterk dat Europese acties inzake volksgezondheid niet leiden tot een  afzwakking van de eigen kwaliteits‐ en veiligheidsstandaarden. Wel integendeel, de  bedoeling is precies een opwaartse spiraal van kwaliteit en veiligheid te creëren. Vlaanderen  zit daarbij in de kop van de Europese groep. Het zijn in het bijzonder de nieuwere lidstaten  die moeten bijbenen: zij kunnen veel leren van andere lidstaten, ook van de Vlaamse  expertise.   • Op termijn zou de N‐VA graag zien dat de Europese Commissie gemeenschappelijke  standaarden voor veiligheid en kwaliteit voorstelt.                        

102

XII.

Een sterker Europa kiest voor groene energie 

  De Europese Unie is in de steigers gezet om gepaste antwoorden te formuleren op problemen die de  nationale grenzen overstijgen. Het energiebeleid is precies zo’n dossier waarin een volledig continent  met dezelfde problematiek kampt die de mogelijkheden van de individuele lidstaten vaak te boven  gaan. De Europese Commissie heeft het belang van het energiedossier tijdig ingezien en heeft de  afgelopen jaren de bakens uitgezet voor een duurzaam en bevoorradingszeker energiebeleid op  middellange en lange termijn. Net als de N‐VA kiest Europa de weg van een optimale energiemix,  met zo veel mogelijk diversificatie van energiebronnen en maximale inspanningen voor eigen  groene energievoorziening en klimaatbeheersing.      Het Europees energiepakket bevat volgende pijlers:    • Duurzame energie: 20% hernieuwbare energie, 20% vermindering van broeikasgassen en  20% verhoogde energie‐efficiëntie tegen 2020;  • Zekere energie door te diversifiëren: zo veel mogelijk verschillende energiebronnen uit zo  veel mogelijk verschillende landen aanspreken, olie‐ en gasvoorraden opbouwen en  scenario’s opstellen voor wanneer politieke instabiliteit tot een plotse vermindering van het  aanbod leidt;  • Solidaire energie: mechanismen ontwikkelen om energiesolidariteit tussen Europese staten  onderling mogelijk te maken;  • Europese energie: Europa moet als collectief onderhandelen met buitenlandse leveranciers  en het Europese energienetwerk moet verder geïntegreerd worden.    De N‐VA schrijft zich volledig in in dit Europese beleid: met een blik op de toekomst moeten we  vandaag initiatieven nemen die ons morgen een zekere en duurzame energievoorziening geven.  Binnen deze globale strategie schuift de N‐VA nog enkele specifieke aandachtspunten naar voren.    1. Een ‘slim’ elektriciteitsnetwerk aangepast aan nieuwe energiebronnen     Het Europese elektriciteitsnetwerk is toe aan een grondige renovatie en uitbreiding. Het draagt de  stempel van de geschiedenis en is als dusdanig nog te veel een lappendeken van nationale  netwerken, waar energiestromen niet altijd de meest logische weg volgen en de  verbindingscapaciteit tussen verschillende landen niet optimaal wordt benut. Een grondige renovatie  van het elektriciteitsnetwerk is dus aangewezen.    Deze hervormingen moeten van het Europees netwerk ook een slim energienetwerk maken, dat is  aangepast aan grote velden van hernieuwbare energie, die tot grote schommelingen in het netwerk  zullen leiden: windenergie in de Noordzee, zonenergie rond de Middellandse zee (de Middellandse  Energiering), enz. Dit slimme netwerk moet ook optimaal kunnen omgaan met gedecentraliseerde  energieproductie, bijvoorbeeld door zonnepanelen op private huizen.                    

103

2. Een goed gespreide uitbouw van het gasnetwerk    De recente problemen met de Russische gasbevoorrading hebben ons met de neus op de feiten  gedrukt: de gasbevoorrading van Europa is zeer kwetsbaar. De intra‐Europese voorraden uit  Noorwegen en Nederland hebben hun verzadigingspunt bereikt en de grootste gekende gasreserves  liggen in relatief onstabiele landen: 30% ligt in Rusland, 40% in het Midden Oosten (vooral Iran en  Qatar). Iets minder dan 10% van de wereldgasvoorraad ligt in Afrika. Het komt er dus op aan de  gasbevoorrading zo goed mogelijk te spreiden.   Zowel de Nord Stream (gepland voor 2012) als de South Stream (2013?) of de Nabucco‐lijn door  Turkije (2012) moeten dus worden gerealiseerd, maar ook de Galsi‐lijn vanuit Tunesië moet er  komen. Door een dergelijke regionale spreiding van de bevoorrading komt geen enkele leverancier in  de verleiding het Europese continent te chanteren door de gaskraan dicht te draaien.    3. Een Europese dynamiek voor een Europese hernieuwbare energiesector    50 jaar geleden toonde Europa de weg inzake kernenergie door de oprichting van Euratom, een  Europese Gemeenschap voor Atoomenergie. De dynamiek van dit ‘Europese programma voor de  vreedzame toepassing van kernenergie’ voelen we tot vandaag, met de ontwikkeling van het  European Research Area for Experimental Reactors (ERAER), waartoe ook het Kempense Myhhra‐ project behoort.    De N‐VA pleit voor een gelijkaardige Europese dynamiek op het vlak van hernieuwbare energie, met  een bundeling van de Europese onderzoekscapaciteit en de vorming van Europese kennisclusters. De  grote Vlaamse onderneming voor hernieuwbare energie VLENERGIE die de N‐VA voorstelt, kan een  belangrijke rol spelen in dit Europese verhaal.   

           

104

COVER AFRIT R°/V°:Opmaak 1

07-05-2009

20:03

Pagina 2

De Barricade Liefdadigheidsstraat 39 1210 Brussel T. 02 219 49 30 Fax 02 217 35 10 www.n-va.be