Verkeersslachtoffers getuigen in SJB

Blad voor leerlingen, ouders, personeelsleden en vrienden van SJB

St.-Jan Berchmansinstituut Kleine Hemmenweg 4 – 4a 3520 ZONHOVEN Tel.: 011 81 36 83 – 011 81 32 43 Fax: 011 81 71 38 Jaargang 3 nr. 3 - juni 2005 Verantwoordelijke uitgever: Jan Steegmans

[email protected] http://users.skynet.be/sjb.zonhoven

Verkeersslachtoffers getuigen in SJB Op donderdag 26 mei ging in onze school de vierde sessie van het project “Verkeersgetuigen” van start. Dit gebeurde in samenwerking met het Limburgs provinciebestuur, waar het project ontwikkeld werd en dat de financiële ondersteuning kreeg van Vlaams minister van Mobiliteit. Het opzet was en is zeer duidelijk: laatstejaars bij wijze van spreken tweemaal doen nadenken vooraleer zij zich in het verkeer begeven. Onze jongeren werden geconfronteerd et het eerlijke en beklijvende verhaal van een persoon die als jongvolwassene slachtoffer werd van een verkeersongeval. Hoe was het leven voor het ongeval, hoe verwerkt men het gebeuren, op welke wijze wordt gerevalideerd en hoe ziet de toekomst eruit? In 2002 stierven in die leeftijdcategorie 129 Vlaamse jongens en meisjes op de weg en raakten er 1169 zwaargewond. In onze school kwamen in een viertal sessies twee sterke getuigen, slachtoffers, aan het (moeilijke) woord, Sabine Jaeken uit Hasselt en Herlinde Vanbockrijk uit de eigen gemeente Zonhoven. Zij willen, samen met andere slachtoffers, jonge verkeersdeelnemers sensibiliseren voor de gevaren. Tweede doel is de bewustmaking van wat risicogedrag in het verkeer kan veroorzaken: welke zijn de gevolgen van een ongeval voor de slachtoffers en hun omgeving (familie, klasgenoten, vrienden…) en vooral voor zichzelf. Op die manier beoogt het project een positieve beïnvloeding van het verkeersgedrag van jongeren; niet door met het vingertje te wijzen, maar door hen zelf aan het denken te zetten. En dat onze laatstejaars aan het denken werden en worden gezet bewijst het verloop van de sessies: muisstil werd telkens naar het verhaal geluisterd, je kon een speld horen vallen. Het zijn sterke getuigen, Sabine en Herlinde die veel hebben meegemaakt: zware ongevallen met telkens drie tot vier maanden coma, dan de moeizame (niet volledige) revalidatie, de blijvende gevolgen, de impact op de omgeving en het al dan niet berusten in de toestand. Moedige mensen die vertellen, hoe moeizaam ook, over hun gevoelens, hun kijk op het leven die toch zo verschillend is met vroeger, de vragen waar nooit een antwoord op zal komen,… Twee lesuren werden telkens besteed per sessie: alle zesdejaars kregen in dat tweede uur de kans om in gesprek te gaan met Sabine of Herlinde, wat ook in drie van de vier gevallen uitvoerig gebeurde. Boodschappen over concentratie in het verkeer, defensief rijgedrag of m.a.w. rekening houden met fouten van anderen, kwamen geregeld aan bod.

Tijdens de laatste sessie op 26 mei waren de pers en de hogere overheid ook op het appèl, opgetrommeld door het provinciebestuur: Radio 2 , TV- Limburg, VTM en VRT televisie hadden hun camera’s opgesteld in onze mediatheek naast de journalisten van de schrijvende pers. Minister van Mobiliteit Kathleen Van Brempt en gedeputeerde Jules D’Oultremont steunden door hun aanwezigheid ten volle de actie.

SJB is de eerste school die aan bod kwam en diende als pilootschool voor het project. Na de laatste sessie werden ook drie andere verkeersslachtoffers die als getuigen deelnemen aan het project door de minister tijdens de receptie bedankt voor hun moed. Uit de reacties van de leerlingen (en ook leerkrachten) leren wij dat dit wel een juiste manier is om jongeren aan te spreken over de verkeersproblematiek: d.m.v. sterke getuigen het (toekomstig) rijgedrag positief beïnvloeden. De volgende dag blokletterde de grootste Limburgse krant: “Verkeersgetuigenis grijpt leerlingen SJB erg aan.” Dit is dit niet de eerste maal dat wij een verkeersproject op school houden: jaren terug kwam, op initiatief van ons oudercomité, dokter Beaucourt al eens op bezoek met zijn schokkende dia’s van slachtoffers. Volgend schooljaar zullen de vijf verkeersgetuigen op bezoek gaan in de vele Limburgse secundaire scholen om in totaal via 150 spreekbeurten met alle zesdejaars in gesprek te gaan. Wij zullen zeker inschrijven. N.B. In een verdere bijdrage van een zesdejaarsleerling vernemen wij meer over het verhaal van Sabine. Jan Steegmans

Verslag Italiëreis 2005 Donderdag 24 maart Om half zes was het dan zover, daar stonden we te wachten op de bus die ons naar Italië zou brengen. Iedereen een plekje gezocht, nog even wuiven naar de achtergelaten ouders en liefjes en weg waren we. En zo zouden we nog een heel tijdje blijven zitten (hangen, liggen, wriemelen,…). Misschien even leuk om te melden dat ik een week geleden nog niet eens wist dat ik mee mocht. En dat ik nu overgelukkig ben dat ik er toch bij ben. Vrijdag 25 maart Ja we waren blij dat we in de bus mochten stappen, maar na 16 uur zitten (hangen, liggen, wriemelen,…) waren we toch wel heel erg blij dat we de toren van Pisa in de verte zagen. Eindelijk! Toen we de bus uitstapten konden we al meteen kennis maken met iets wat ons de hele italiereis zou achtervolgen, namelijk verkopers van alle mogelijke nepmerken. Vooraleer we Pisa bezoeken gingen we eerst iets eten. Lekkere lasagna als voorgerecht en varkenslapjes als hoofdgerecht. Na het eten bezochten we de doopkapel en de dom alsook enkele frescos in het Campo Santo. Dan terug de bus op richting Montecatini, waar ons eerste hotel was met lekker gezellige kamertjes. Na het avondmaal hadden waren we vrij en maakte het gezellig op zijn eigen manier. Rond 24 u. laatste bezoek van de begeleiders en dan richting bedje. Zaterdag 26 maart Lekker vroeg op, voor sommige waarschijnlijk een beetje te vroeg, maar ja hoe minder slaap hoe meer je kan genieten van Italië. In Firenze werden we gedropt door Jef (onze buschauffeur), ook hier bezochten we een kapel nl. die van de Medici familie, nadien een bezoekje aan het museo di San Marco. Omdat er een beetje te veel mensen stonden aan te schuiven aan de Accademia, kregen we eerst wat vrije tijd om Firenze op ons eigen tempo te bezichtigen en een hapje te eten. Even later zijn we dan terug naar de afgesproken plaats gegaan om toch nog de echte David van Michelangelo te bezoeken… nu eindelijk in het echt. Daarna was het de beurt aan de echte sportievelingen want we moesten heel wat trapjes bestijgen om dan uiteindelijk een prachtig gezicht te krijgen over Firenze. Na het avondmaal nog even Firenze by night om dan vermoeid terug naar ons hotel te gaan en dan richting bedjes en dromenland. Zondag 27 maart Ringringring, this is your wake-up call. Ja, goeiemorgen dus. Vrolijk pasen! Oooh en kijk eens daar paaseitjes bij het ontbijt. Ik dacht al dat ik de paashaas had zien voorbij rijden en die kwam mij heel erg bekend voor. Dan de koffers in de bus en we hadden al prijs, drupdrupdrupdrup, regen, niet bepaald plezant, maar we overleven het wel. Zeker toen we in de bus de stem van onze lievelingszanger Raffaele hoorden “I need to know….”. In Siena aangekomen gingen we direct eten en daarna bezochten we dit mooie middeleeuwse stadje.. Na nog even te hebben rondgedoold in de smalle straatjes van Siena en een bezoek aan de kerk gingen we terug richting bus, om wat op te drogen en naar Rome te vertrekken. Ook bij het avondeten in ons hotel in Rome ontmoetten we de echte Raffaele. Tof! De kip die we kregen voorgeschoteld smaakte ons heel erg en dan richting (een ander) hotel om onze bedjes in te kruipen (braaf als we zijn). Slaapzacht zou ik zeggen. Maandag 28 maart Zalige morgen, even naar buiten kijken voor het weer, ai ziet er niet echt zonnig uit! Ook al zeggen ze dat het warm wordt toch maar een regenjas meenemen (het moest maar eens een hele dag regenen). Dan lekker ontbijten om daarna op de metro te springen richting Colosseum. Onze eerste kennismaking met het centrum van Rome. Na een wandeling over het forum nog even het Colosseum vanbuiten bezichtigen en dan terug de metro op naar het Sint Pietersplein. Daar kregen we wat tijd om iets te gaan eten, een souveniertje te kopen of een kaartje te sturen. Toen iedereen ter plaatse was mochten we onze rugzak achterlaten onder het wakende oog van ons Moeke en dan konden wij een bezoek brengen aan de Sint Pieterskerk. Amai dat is toch niet te vergelijken met onze kerk, jammer genoeg was er veel te veel volk aan het aanschuiven om de koepel te beklimmen dus hebben we dat jammer genoeg niet kunnen doen. Dan maar terug richting metro die ons veilig en wel afzette aan de Spaanse trappen. Van daaruit mochten we zelf op pad gaan, het was wel de bedoeling dat we het plannetje volgden want wie weet waar we anders zouden zijn uitgekomen. En iedereen heeft dit plannetje ook heel erg goed gevolgd want om 19 u. stonden we allemaal op de juiste plek. En als afwisseling even de tram op om zo bij de metro uit te komen die ons bij de bus afzette om uiteindelijk bij het restaurant te belanden waar het avondmaal op ons stond te wachten. Als ik mij niet vergis hebben we die avond pasta en varkenslapjes gegeten, hmhm!!. Daar had ik nu eens echt zin in. We hebben hier ook even gedacht aan onze lieve klastitularissen, die in België zijn achter gebleven (behalve ééntje !!), ze zullen wel blij zijn geweest met ons kaartje uit het zonnige Italië (de dikke jas bleek achteraf toch niet nodig, integendeel). En dan natuurlijk terug naar het hotel (waar we allemaal direct in slaap vielen of toch bijna). Dinsdag 29 maart Tijd om de koffers te pakken, want het laatste nachtje in ons hotel in Rome zit erop. Koffers de bus in, wij de metro op. Dit keer naar het Vaticaans museum; het was daar wel een beetje druk (de rij stond bijna tot op het Sint Pietersplein) maar ja wij hebben tijd. Na 1 uur en ongeveer 30 minuten stonden wij vooraan in de rij en konden we het museum bezoeken of toch een deel ervan want het is daar echt enorm groot. We zijn enkele belangrijke werken gaan bekijken met als hoogtepunt natuurlijk de Sixtijnse kapel. Amai dat is de moeite waard. Na dit bezoek was het al vrij laat en dus namen we de metro naar het restaurant en raad eens…. het was geen pasta met varkenslapjes neenee we kregen lekkere soep en vis. Daarna de bus op richting Sorrento. Na heel wat scherpe bochten en bergjes op en af kwamen we aan in ons hotel met prachtig uitzicht op zee en een balkon met zicht op de citroenboompjes. En ook hier stond een lekker avondmaal klaar. Na het eten was er voor de vrijwilligers nog een wandeling naar het centrum en voor de anderen gewoon wat vrije tijd. En dan om 12 u. weer allemaal braaf gaan slapen. Want ook morgen is het alweer vroeg dag.

Woensdag 30 maart Goedemorgen, even tot het besef komen dat we al over de helft van de reis zitten …. jammer. Maar toch zal het vandaag een mooie dag worden, de zon schijnt en we hebben allemaal een supergoed humeur. Lekker ontbijt en dan wandelen naar de boot richting Capri. Zalig zo ‘s morgens een boottochtje. Op capri de lift ( = funicolare) in en hup naar boven. Daar aangekomen krijgen we de keuze: je mag de hele dag vrij rondlopen of je kan mee gaan met een wandeling op het eiland. Ik heb gekozen voor het laatste en het was prachtig. Trapjes op trapjes af, berg op, bergje af. Picknicken op rotsen in de zee, een half uurtje zonnen op een mooie rots … echt zalig. Het vakantiegevoel komt hier echt naar boven. Veel geluk gehad met het weer. En ohoh er is er morgen eentje jarig, dat moet gevierd worden. Een beetje tegen de zin van “meneer de hotelman” kregen we dan toch de bar voor een spetterend optreden van als vrouw verklede mannen, dit alles speciaal voor de jarige Inge. Het was nog geen 12 u. dus konden we nog gezellig wat babbelen over van alles en nog wat. Nu ja het was een prachtige dag die gerust heel wat langer had mogen duren. Maar ook nu moesten we op een schappelijk uur gaan slapen Donderdag 31 maart Jammer, het is al donderdag, nog 3 keer slapen en we zijn terug thuis. Vandaag weer een hele tijd op de bus, maar eerst nog even een bezoekje aan Pompei, heel verrassend want je verwacht niet dat er nog zoveel van een stad kan overblijven na een vulkaanuitbarsting. Ook de 13 gipsen “lijken” die we zagen vond ik raar … maar waar. Na ons tochtje door Pompei is het tijd voor ons middagmaal. Tijdens het eten werden we vermaakt door een gitarist, vrij romantisch. Na het eten terug de bus op voor een hele tijd richting Asissi. Na het eten gingen we met de bus naar het centrum waar we konden wandelen door de gezellige straatjes en als afsluiter dronken we een lekkere cappuccino en dan was het jammer genoeg weer tijd om terug te keren naar ons hotel. Vrijdag 1 april Koffers in de bus en vertrekken richting Ravenna. Het was een lange rit maar het bezoek aan de mooie mozaïeken van de San Vitale was zeker de moeite waard. Na het middagmaal vertrekken we naar ons laatste hotel in Italië nl. in lido de Jesolo. Ons hotel lag op 20 meter van het strand. Ideaal gelegen om ‘s avonds de beentjes te strekken en ’s morgens een mooie strandwandeling te maken. Zaterdag 2 april Onze laatste dag is aangebroken. Maar het is zonnig en wij gaan naar Venetië dus eigenlijk is het zo erg nog niet. Koffers pakken, ontbijten, even tv kijken en horen dat de paus is overleden. Daarna nemen we de bus die ons tot de boot richting Venetië brengt. Venetië ziet er echt mooi uit, na wat inleidende informatie over het stadje wandelen we richting San Marcoplein. Dan kriskras door de vele steegjes op zoek naar Ponte Rialto, waar uiteindelijk ons verzamelpunt zal zijn, nog even wat goede raad wat te doen indien we verloren zouden lopen, en dan worden we losgelaten. Het was heel plezant Venetië te mogen verkennen op ons eigen tempo. Daarna terug de boot op richting busparking (= Tronchetto) om jammer genoeg de bus te nemen die ons naar huis gaat brengen. Maar er is natuurlijk nog een tussenhalte, in Oostenrijk. Een heel erg gezellig echt Oostenrijks hotel, met mooie grote kamers en heel erg vriendelijke mensen. Ook het eten was hier super, eindelijk nog eens soep, rijst, kip en yoghurt. Na ons laat(ste) avondmaal (het is ondertussen al na tienen) mag iedereen zich gaan optutten (voor diegene die daar zin in hebben) wij maken hier gebruik van de tijd om onze stembanden te smeren en ons zelfgeschreven romeliedje te oefenen. En dan vanavond in premiere, Hanne, Hilke, Dorien, Ellen, Jona, Soultana, Nele en Nele met hun eigen romelied. Dit was een mooie afsluiter van een super, fantastische, enorme, - vul zelf aan- italiëreis. Om 1 uur bedjes in en echt voor de laatste keer napraten over wat we allemaal hebben beleefd. En dan oogjes dicht en dromen dat het eigenlijk nog niet gedaan is. Zondag 3 april Dit is nu wel echt de laatste dag dat we samen op reis zijn, over een aantal uren zijn we terug in Zonhoven. Maar dan toch nog even genieten van een supergoed Oostenrijks ontbijt. Dan nog maar eens de bus instappen en vertrekken voor een lange rit richting “belgenlandje”. De verveling in de bus neemt toe, er wordt film gekeken, geknutseld, gekleurd en op de parkings zelfs “tikkertje” gespeeld. Het was misschien niet altijd even leuk in de bus, maar toch waren er heel erg veel grappige momenten. En dan ongeveer 1 uur en 20 minuten later dan de afgesproken tijd rijden wij Zonhoven binnen, voor de laatste keer Raffaele nog eens “loeihard” door de luidsprekers, nog een extra rondje rond het ronde punt en dan de bus uit om mamie en papie te knuffelen, afscheid te nemen van je kamergenootjes die er vanavond niet zullen bijliggen en van al de rest die gewoon zorgden voor een keigoede sfeer. Jammer we zijn weer terug, maar toch ga ik met een fijn gevoel naar huis want ik weet ondertussen dat dit een unieke ervaring was die me voor de rest van mijn leven zal bijblijven. Nele Metten (klas 6.5)

Keulen woensdag 2005-05-11 Het was vroeg, heel vroeg, toen we moesten opstaan, want er stond een drukke dag op ons te wachten. Om kwart over zeven moesten we al in het station van Hasselt staan met onze koffers.De trein naar Luik vertrok om 7.45 uur, dus babbelden we allemaal een beetje, nog half slapend, terwijl sommige meisjes de kiosk plunderden. Onze begeleiders waren mevrouw. Degros van Latijn en Kaatje (die je wel kent van op de speelplaats). Onze directeur, de heer Clauwers, en zijn vrouw, mevrouw Thuwis, zouden iets later komen. Onderweg naar Luik - in het gezelschap van een nogal enge conducteur - hadden we een halfuur vertraging omdat het spoor moest worden vrijgemaakt. Dat was even spannend, want we zouden de trein naar Keulen nu nog maar nipt halen! Gelukkig waren we nog net op tijd…En zo op weg naar Keulen met de Thalys. Dat is nogal iets anders dan die ‘gewone’ treinen, waar op elke stoel is gekliederd, hoor!

In Keulen aangekomen gingen we meteen naar ons hotel Callas am Dom in de Hohe Strasse (Hoge straat) om de bagage op de kamers te deponeren. Het was er heel chique, er was zelfs tv! Het hotel was gelegen in de belangrijkste straat, de winkelstraat! Daar was nu echter geen tijd voor, eerst eten en dan naar het Römisch-Germanisches Museum, waar een paar groepjes leerlingen uitleg moesten geven over de prachtige grafstenen, over de raeda (een gereconstrueerde koets) en nog veel meer. Daarna bezochten we de Dom: een indrukwekkend gebouw van wel 157,38 m hoog. We bekeken de buitenkant en de binnenkant, die werkelijk adembenemend zijn. Tot etenstijd mochten we vervolgens op eigen houtje de winkelstraat even verkennen. We aten in het restaurant Alt Köln, waar we champignonsoep, tagliatelli met stukjes kalkoen (Putengeschnetzeltes) en als dessert vanille-ijs met chocoladestukjes en aardbeiencoulis kregen. Wij persoonlijk vonden het wel redelijk lekker, maar sommigen dachten er wat anders over… We hielden ook een eersteklas-concert – toegegeven, het was één matig gezongen liedje maaaaar het is het gebaar dat telt - naar aanleiding van de verjaardag van mevrouw Degros. Later op de avond maakten we nog een wandeling door de Altstadt en werden getrakteerd door mevrouw Degros in een café waar volgens de uitbater “music, cocktails and everything” was… we dronken er allemaal een frisdrank. Het had nog wel tot wat dieper in de nacht mogen duren, maar we moesten terug naar het hotel. Om 23:30 uur moesten de lichten uit, de oogjes dicht en snaveltjes toe donderdag 2005-05-12 De tweede dag begon al vroeg. We moesten al om 7.00 uur opstaan, want om 8.00 uur hadden de jongens ontbijt. Intussen mochten de meisjes hun koffers pakken. Het ontbijt viel trouwens aardig mee. Terwijl de meisjes om 8.30 uur gingen ontbijten, zochten de jongens hun spullen weer bij elkaar. Toen de koffers allemaal op de kamer van mevrouw Degros stonden, konden we rond 9.15 uur vertrekken naar de schatkamer, met Kaat op kop en de rest van de bende er achteraan. Toen bleek dat de rijkdommen pas vanaf 10.00 uur te bezichtigen waren, beklommen we eerst de Dom. Het is me wat: 509 treden, pijnlijke knieën en een hele hoop gezucht en geklaag! Maar het uitzicht is prachtig! Je zag bijna de hele stad! En raad eens: toen moesten we die 509 trappen ook weer naar beneden… Dan gingen we op weg naar de schatkamer van de Dom. De voorwerpen die daar lagen, waren ongelooflijk om te zien! Edelstenen! Goud! Zilver! Daarna volgde een boottocht op de Rijn. We zochten direct een plaatsje op het bovendek. Daar konden we rustig genieten van het zonnetje. Na een 20-tal minuten bracht een serveerster als verrassing een echte Duitse … worst! Er waren er niet zoveel die dit lustten! Toen stond het chocolademuseum op het programma, waar we een rondleiding kregen van twee van onze leerlingen. We mochten er ook proeven van een fontein met gouden cacaobonen waar chocolade uit stroomde. Wie graag nog een stuk chocolade wou kopen, kon dat doen in het winkeltje in het museum. Rond 13.30 uur was het bezoek aan het chocolademuseum afgelopen en konden we de stad Keulen verkennen. Je kon natuurlijk ook de Rijn oversteken of gewoon lui zonnen en in het gras liggen. Maar aan alles komt een einde en dus ook aan dit reisje. Om kwart over zes vertrok onze trein via Luik naar Hasselt. Aan de ene kant wilde iedereen best nog wat langer blijven, maar aan de andere kant is ‘Oost West thuis best!’ Bedankt om deze reis voor ons in mekaar te steken, Ilse Gerrits, Jolien Bijnens, Christophe Loix, Sam Reymen (klas 3.4)

Uitstapje naar Luik, 23 mei 2005

We gingen met de beroepsklassen 4.9, 4.10 en 4.11 met mevrouw Verstraeten en onze leerkrachten Frans: mevrouw Vanstraelen en mevrouw Dalemans een dagje naar Luik. We moesten allemaal om 8.30 uur aan het station van Hasselt zijn. Om 8.45 uur was onze trein er en vertrokken we! We waren 45 min. onderweg. Het was al 9.30 uur toen we arriveerden in Luik. We gingen eerst naar het Justitiepaleis, waar we op de binnenkoer stonden en de verschillende zuilen konden zien. Toen vertrokken we naar een hoger punt, een oude toren, voor een mooi uitzicht . Daarna beklommen we de trappen van Montagne de Bueren . Het zijn meer dan 375 trappen en als je boven bent, heb je een prachtig uitzicht op Luik.

Na een wandeling door kleine steegjes zijn we aan de Maas beland, waar we over een brug naar de andere kant van de stad Luik trokken.Na verschillende binnenstraatjes en pleinen zijn we bij een dierenwinkel aangekomen. Ze hadden er verschillende soorten dieren van honden tot muizen. Jammer dat we geen dieren mochten kopen! Toen zijn we naar onze ontmoetingsplaats gewandeld, een fontein. We kregen tot 14.30 uur vrij. We zijn toen gaan eten en gaan shoppen – in het Frans !! Na de pauze hadden we nog juist genoeg tijd voor de kathedraal en het bezoek aan het stadhuis. We waren juist op tijd terug aan het station van Luik. Iedereen rustte in de trein uit na een lange dag stappen!! In Hasselt aangekomen kon iedereen op eigen houtje naar huis. Emine Mavili en Dana Jacobs (klas 4.9)

Verkeersveiligheid Op hun achttiende verjaardag kunnen de meesten onder ons niet wachten om hun rijbewijs te behalen. Toch staan we vaak onvoldoende stil bij het begrip verkeersveiligheid. Hiervan getuigen onder andere de vele weekendongevallen met jongeren. Op dinsdag 17 mei werden wij geconfronteerd met de gevolgen van een verkeersongeval. Sabine, een jonge vrouw, kwam ons vertellen hoe haar leven op haar negentiende plots was veranderd. Tot dan liep alles perfect: ze had een druk leventje als model en had een vaste vriend. Toen ze echter op een bepaalde dag met de auto op weg was naar een vriendin, veranderde haar leven in een fractie van een seconde. Ze werd langs de passagierskant aangereden en haar wagen ging hierbij 5 maal over de kop. Eenmaal in het ziekenhuis van Hasselt aangekomen, bleek er, op een paar

schrammetjes na, uiterlijk niets aan de hand te zijn. Maar plots zag een verpleegster dat haar pupillen niet meedraaiden. Ze waarschuwde de dokters en Sabine werd overgebracht naar het ziekenhuis van Genk, omdat daar de nodige CT-scanners aanwezig waren voor een goede beeldvorming van het probleem. Haar toestand verergerde echter zeer snel en toen de scan gemaakt was, was haar toestand al zeer kritiek.

Ze had immers een hersenbloeding gekregen. Ze werd onmiddellijk geopereerd, maar belandde hierna in een coma. Honderd dagen lag ze in coma. Toen ze wakker werd, wilde ze iets zeggen, maar kon dit niet. Ze kon niet meer praten, niet meer lopen, niet meer schrijven,… Dit was het begin van een was het begin van een lange revalidatie. De eerste vier maanden verbleef ze in het ziekenhuis. Hier leerde ze stap voor stap opnieuw zitten, lopen, eten,… Ze was eigenlijk een grote baby. Alles moest ze opnieuw leren. Toen ze dit redelijk kon, begon ze aan de spierversterking. Haar vader wilde ondertussen niets liever dan dat ze naar huis kwam. De dokters raadden het hem af, maar toch deed hij het. Ze konden Sabine niet langer in het ziekenhuis houden. Haar papa deed alles om van Sabine weer de oude te maken. Hij richtte een kamer voor haar in, waar ze haar oefeningen kon doen. Doordat ze zoveel moed had om door te zetten, was alles na deze revalidatieperiode terug redelijk goed in orde, maar toch… De gevolgen van het ongeluk bleven zichtbaar. Sabine zou nooit meer model kunnen worden, want ze was verdikt door de langdurige coma en de medicatie. Ook zou ze nooit meer auto kunnen rijden, want haar reacties waren veel te traag geworden. Na een paar tests kreeg ze toch toestemming om opnieuw met de wagen te rijden. Ze kreeg echter zelf enkele ongevallen onder andere doordat ze niet snel genoeg kon reageren om te remmen. Hierna werd ze opnieuw getest en mocht ze nooit meer met de auto rijden. Samen met andere comapatiënten richtte ze een comavereniging op waar ze veel hulp en steun van krijgt. Nu heeft ze nog steeds geen werk kunnen vinden, maar ze geniet wel meer van haar leven dan tevoren. Door zo een verhaal te horen, besef je toch dat je in het verkeer altijd zeer oplettend moet zijn. Ik vond het heel fijn en moedig van haar dat ze zo over haar ongeluk kon vertellen, want het moet zeker niet gemakkelijk zijn geweest. Bedankt hiervoor! Dorien De Raeve (klas 6.5)

Eén uit duizend…

Groot nieuws in onze PAG-groep: een leerling uit het derde jaar wil lid worden. En wat voor één! Ze bruist van ideeën, is altijd optimistisch, en kan bovendien ook nog een aardige noot muziek spelen. Wat wil je nog meer? Haar enthousiasme werkt bovendien aanstekelijk voor de hele groep. De zeldzame keren dat ze op het appèl ontbrak, was ze elders in touw, meestal bij de milieuraad. Voor leuke teksten, een origineel idee of de oplossing van een praktisch probleem, was je bij haar aan het juiste adres. Maar na 4 jaar zit haar SJB-carrière erop. We zullen je missen, Nele. Je was één uit duizend! Bedankt, en het ga je goed! Amuseer je en denk aan ons in Keulen. En mocht het heimwee erg beginnen knagen, je bent bij ons nog altijd welkom. Je vrienden van de PAG

Memoires van een zesdejaars Ondertussen is het al een hele tijd geleden dat ik hier voor het eerst binnenkwam. Ik vond alles zo enorm groot dat ik dacht dat ik nooit mijn weg zou kunnen vinden en elke dag verloren zou lopen. Om eerlijk te zijn dacht ik ook dat ik mij hier nooit thuis zou voelen. En om heel eerlijk te zijn was dat het eerste jaar ook niet het geval. Ik vond het saai en verveelde mij, vooral tijdens de speeltijd. Maar via via maakte ik kennis met de PAG en de milieuraad en ik voelde me al meteen een flink stuk beter. Het derde jaar vloog om voor mij. En dan kwam ik in het vierde in een super plezante klas. Het gezelschap van 18 toffe madammen en ook de leerkrachten vielen heel erg mee. Al vanaf 1 september had ik het gevoel dat dit een geweldig jaar zou worden. En dat werd het ook. Het begon al eind september met onze trip naar Parijs. Wij waren het eerste jaar dat twee dagen mocht blijven en het werd echt een onvergetelijke reis. Maar dat jaar waren er nog dingen waarnaar we konden uitkijken. Zo was er Fiesta Latina, een mooie leerrijke werelddag, georganiseerd door PAG en de milieuraad. En ook niet te vergeten: ons ijssalon waarvoor iedereen keihard zijn best heeft gedaan om er een geslaagde dag van te maken. En voor we het goed en wel beseften was het ook nu weer snel 30 juni en dus weer tijd om afscheid te nemen want we werden gepromoveerd tot vijfdejaars. Eindelijk mogen we nu op die andere speelplaats . Van ons klasje van 18 bleven er jammer genoeg nog maar 13 brave meisjes over. Maar dit kon de pret niet drukken. We maakten kennis met vele nieuwe leerkrachten en er werden al plannetjes gesmeed om ook van dit jaar een fijn jaar te maken. En ik denk wel dat we daarin zijn geslaagd. Om het kort te houden ook dit jaar vloog om en was het alweer tijd voor vakantie. Jammer genoeg werden enkelen onder ons opgezadeld met herexamens, die niet voor iedereen zo goed zijn afgelopen. En dan 30 augustus 2004, wij werden op SJB verwacht om onze boeken af te halen en dan kregen we opeens slecht nieuws (vonden we toen). Onze 2 klassen STW werden één grote klas . “Oh nee, wij moeten met die van 5.7 samen zitten” was onze eerste reactie en dat was ook te merken aan ons gedrag op 1 september. Maar al gauw waren deze spanningen verdwenen en vormden we een hechte klasgroep. Ja, en bij een zesde jaar hoort natuurlijk X-mos. Hierover zou ik

pagina’s vol kunnen over schrijven, maar ik ga het hier kort houden (mooier dan in het vorige SJB’tje zou ik het toch niet gezegd krijgen). Het was uniek, overweldigend en ik zou het meteen willen overdoen. En wat hoort nog bij een zesdejaar op SJB? De romereis natuurlijk! Aanvankelijk zou ik niet meegaan, maar door een gelukkig toeval kwam er een plaatsje vrij en kreeg ik de eer dat plaatsje op te vullen. En dit heb ik mij niet beklaagd! Die tien dagen Italië waren heel speciaal. Je leerde iedereen op een totaal andere manier kennen zowel je vrienden als je leerkrachten. Je smeedt hechte vriendschapsbanden voor het leven. En zo eindigde ook de paasvakantie. De laatste loodjes wegen het zwaarst: GIP, eindwerken en natuurlijk…examens. Nu het aftellen is begonnen, vind ik het helemaal niet meer zo fijn, want over enkele dagen zit onze SJB-carrière erop. En als ik heel eerlijk mag zijn, dan vind ik dat jammer. Ik mag dan regelmatig eens hebben gevloekt op een of andere leerkracht omdat we alweer eens een grote test hadden, of omdat ik totaal geen goesting had om naar school te komen. Deze 4 jaren op SJB zitten voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik heb hier zoveel vrienden leren kennen, beter leren kennen of op een andere manier leren kennen. En het waren niet alleen die vrienden die deze 4 jaren zo mooi hebben gemaakt. Ook de leerkrachten speelden hierin een belangrijke rol. De meeste waren niet zo streng als ze eruitzagen en ergens achter die meneer of mevrouw schuilde een helpende hand of een luisterend oor. En dat maakt een leerkracht heel bijzonder… Nele Metten (klas 6.5)

www.keulen2005.be Dinsdag 17 mei 10.20 uur: De ‘promotiestunt’ voor de wereldjongerendagen wordt opgezet. Een vierpersoonstent wordt opgebouwd in het midden van de speelplaats voor de derde graad. Affiches en wegwijzers verschijnen op beide speelplaatsen. 11.55 uur: de eerste leerlingen komen naar buiten. Verbazing alom. Wat doet een tent op onze speelplaats? Donderdag 19 mei 11.05 uur: een camionette van wereldjongerendagen, vlaggen en zeteltjes in de kleur van het logo vergezellen de tent. In de lessen godsdienst wordt het opzet van de wereldjongerendagen nog eens toegelicht. 15 – 21 augustus: het zal donderen in Keulen! Men verwacht 1 200 000 jongeren. En tenminste één van hen komt uit SJB. Verslag volgt.

Sportdag 12 mei 2005: wandelen in de Maasvallei We wilden op deze sportdag iets heel anders doen dan andere jaren. Daarom hadden we wandelen gekozen. We dachten dat het niet veel inspanning zou kosten , maar daar hebben we ons serieus in vergist !

We vertrokken aan school met 3 fijne leerkrachten, die ons goed hebben aangemoedigd. Toen we aankwamen, zagen we ‘bergen’! Allez, eigenlijk heuvels en een helderblauwe ‘zee’! Prachtig om te zien. Het wandelen verliep heel goed . Buiten enkele valpartijtjes op de steile berg. We hebben samen fijn gepicknickt, dichtbij het water. Toen hebben we onze wandeltocht voortgezet. Enkele jongens amuseerden zich met kikkers te vangen en op ons te gooien! De leerkrachten hebben ons goed geholpen als het even niet meer ging! Toen we eindelijk onze 13,5 km hadden gewandeld, zagen we dat het redelijk vroeg was.

De leerkrachten besloten ons op een drankje te trakteren op een terrasje aan de MM-Shopping. Het was echt gezellig in het zonnetje! We willen alvast de leerlingen overtuigen om volgend jaar ook eens te gaan wandelen. Wij hebben alleszins genoten van een fijne sportdag. Jolien Thuwis en Stefanie Lenskens (klas 6.7)

SVS(Stichting Vlaamse Schoolsport)-activiteiten 3de trimester Tennistornooi voor de klassementen vanaf C +30/2 t.e.m. B +2/6

Deelnemers jongens (Meulenberg): Jef Fastré(klas 6.1), Joël Coolen(6.5), Onno Drenth(4.4), Maarten Poelmans(4.4 )Uitslagen: 2de plaats Joël Coolen, 3de plaats Jef Fastré

Deelnemers meisjes (Basvelden): Silke Martens(4.7), Laura Maurissen(3.2), Caroline Peeters(4.6), Anneleen Cleuren(6.2)

Uitslagen: 2de plaats: Anneleen Cleuren, 4de plaats: Caroline Peeters Proficiat! De sportbegeleiders

Avonturentrophy voor scholen Op woensdag 27 april had de avonturentrophy voor scholen plaats in Genk. Onze school nam deel met twee meisjesteams en een jongensteam. Meisjesteams : Astrid Pallen (4.1), Eline Vandeput (4.1), Katleen Welkenhuysen (4.2), Sofie Zeelmaekers (4.5), Leen Simons (4.2) en Katrien Buntinx (4.5); Lise Welkenhuysen (6.2), Nadia Wouters (6.2), Annelies Clerix (6.2), Lore Langendries (5.7), Deborah Maes (5.7), en Kim Geybels (5.7). Jongensteam : Kenneth Bielen (6.6), Andy Vaes (6.6), Alessandro Schillaci (6.6), Tim Brouwers (4.7), Dominique Adamczyk (5.6) en Levi Calcagnile (5.6). Uitslag Bij de meisjes namen er 16 scholen deel. We behaalden met onze twee teams de 13de en de 16de plaats. De jongensploeg werd 12de van de 18 deelnemende scholen. Verslag - meisjes Daar gingen we dan met ons zessen! Het meest geflipte meidenteam van SJB 100% gemotiveerd en met een conditie van 15%. Het was een soort Road-card in Kattevenia Genk, georganiseerd door een stelletje sportievelingen van de Stichting Vlaamse Schoolsport. We gaan even terug naar een miezerige dinsdagnamiddag in “de ballon” = sporthal van SJB, tijdens onze les L.O. Daar doet mevrouw Baeten een poging om ons iedere week om te vormen tot echte conditiekanonnen. Ze sprak over een sportnamiddag in Genk waar je als team bestaande uit 6 personen aan kon deel nemen. Ik was laaiend enthousiast: wij waren net met 6 vriendinnen. Dus ik schreef ons onmiddellijk in met een grote tandpastasmile. Woensdag 27 april was een zonnige dag en de sfeer zat er al goed in: na een zoektocht in het dorp naar krachtvoer, zaten we te wachten op de bus. Onze school nam deel met 3 teams: een jongensteam dat er zeer gevaarlijk en sportief uitzag, een meisjesteam dat er nog beter uitzag dan Sporty-Spice en WIJ: een zot stel bij elkaar die zich op zeer amateuristische wijze wilden bewijzen in gezelschap van 3 zeer sportieve volwassenen nl. onze L.O.leerkrachten. Toen we na een zeer lange rit aan kwamen, begon het al goed: ons borstnummer was 13! Typisch! We kregen uitleg over de 5 sportproeven die we in team zo goed mogelijk moesten proberen uit te voeren. We waren een beetje ontmoedigd toen we hoorden dat we moesten beginnen met de oriëntatieloop. Het doel was een oriëntatieparcours afleggen binnen de tijd van 25 minuten. Met de kaart moesten we verschillende punten zoeken over een afstand van 4 km. Met een tijd van 23 minuten en 35 seconden was mevrouw Baeten helemaal van de kaart: ze dacht dat we er zeker 30 minuten over zouden doen. Het boogschieten bij een van de posten, kostte ons heel wat moeite. De pijlen vlogen overal in het rond, behalve richting schietschijf. Alleen Eline schoot op een Robin Hoodachtige wijze direct raak. Go Eline! Het 2de onderdeel was een hindernissenparcours met wel wat hoogte. Hier een pluim voor onze Leen die het aan durfde ondanks haar hoogtevrees! In plaats van ons aan te moedigen, begon mevrouw Baeten ons uit onze concentratie te halen door Sofie te plagen met haar krultang ttz stijftang. Het op 1 na ergste onderdeel was het “mountainbikeparcours”. Met onze roze Barbiehelm en een fiets die mij 5 jaar te klein was, begon ik aan het modderige parcours. Nadat ik merkte dat de fiets die wij gekozen hadden niet vooruitging, begon ik maar te lopen. Uitgeput en na verschillende keren onze schoenen verloren te hebben onderweg, was het einde van die nachtmerrie voorbij. Nog 2 sportactiviteiten te gaan en het zat erop! Om 15.45 u mochten we beginnen aan een parcours waarbij we met 6 aan de enkels met elkaar verbonden waren, om onze snelheid te minderen, en op de koop toe met een boomstam in onze handen die de grond niet mocht raken. Volgens onze coach het onderdeel waar wij met onze teamspirit het beste konden scoren. Helaas doordat Fie en Trien afgeleid werden door een worstehond, genaamd Poukie, werd de race geen succes: we bleven overal haken en de boomstam was veel te zwaar. Zeker omdat Eline en ik hem alleen moesten torsen. Eline hield er een grote schram op haar rechterbil aan over. Mijn competitiviteit irriteerde me toen ik hoorde dat we de slechtste tijd hadden. Het was stomme, lelijke “Poukie” zijn fout! De laatste proef bestond uit muurklimmen en speleobox: Katleentje en Trien gingen zich wurgen door de kleine gaatjes van de speleobox en Fie, Eline en ik gingen klimmen. Natuurlijk kreeg ik de moeilijkste klimroute en na 4 m gaf ik het al op: mijn beveiliger was teveel naar iets anders aan het kijken! Na ons omgekleed te hebben wachtten we op de uitslag. Ik was in de zevende hemel: zoveel mannelijk gespierd volk rond mij! Mevrouw Baeten was heel trots op ons en zei dat we het heel goed gedaan hadden. We waren opgewonden toen de voorzitter begon te vertellen over het “Ardennen” dat je kon winnen. We stonden vlug met onze voeten terug op de grond, toen werd afgeroepen: “Op de laatste plaats: SJB Zonhoven nummer 13!” Vol verbazing en schaamte durfden we onze prijs niet te gaan afhalen: ”Flozepolsbandjes”. Ondanks ons verlies was het weer een fantastisch moment in het leven van de “ALL STARS”. Astrid Pallen (klas 4.1)

Verslag - jongens De sfeer zat er al in voor dat we vertrokken. En in de bus was het volle ambiance en het vertrouwen om voor de eeste plaats te gaan. Het team bestond uit de captain Dominique Adamczyk(klas 5.6), Levi Calcagnili(5.6), Alessandro Schillaci(6.6), Andy Vaes(6.6), Kenneth Bielen(6.6) en Tim Broeders(4.7) die insprong voor een ziek geworden Panagiotis Kamitidis(6.2). Eens aangekomen en in uniform, met het mooie nummero 15, waren we klaar om de strijd aan te gaan. Het begon uitstekend met een tweede plaats bij het muurklimmen. Maar dan de oriëntatieloop. We waren goed vertrokken met een hoog tempo. Maar toen we op een kruispunt kwamen stond er een man die zei dat we rechts moesten nemen. Zonder te controleren gingen we rechts en na een tijdje kwam de misleidng ons ter ogen. Gevolg: meer dan 1 km omweg en 5 minuten tijdverlies. We kwamen aan in 26 minuten. En de beste tijden zaten rond de 20 minuten. Leuk detail is dat er nog 5 groepen na ons waren. Maar toen was de eerste plaats al verloren. Toen kwam het hindernissenparcour en daarna het mountainbiken, waar we gemiddeld op scoorden. En dan de laatste proef: allemaal met een touw verbonden aan de enkels en een balk dragend moesten we voorbij allerlei hindernissen. Dit gedeelte verliep echter niet zo vlot. Uiteindelijk was het een plezante dag geweest en kwamen we terug met een zestiende plaats. Dominique Adamczyk (klas 5.6)

Initiatiesessie rugby Deelnemers: Nele Metten(6.5), Tim Broeders(4.7), Levi Calcagnilie(5.6), Joeri Ottenburgs(3.4), Arne Bungeneers(3.4), Michiel Indeherberg (3.4), Alessandro Schillaci(6.6), Jef Fasté(6.1), Joël Coolen(6.5) en Dominique Adamczyk(5.6)

Op 3 juni stonden wij met zijn allen klaar op de Basvelden voor een initiatieles rugby. Het feit dat het vrijdagavond half vijf was, maakte voor ons niet zoveel uit want we hadden er echt zin in. Aangezien onze rugbytrainer uit Lummen vastzit in de file, deden wij het onder de deskundige leiding van de heer Van Praet en de heer Vandeweerdt. Jammer genoeg deden deze heren zelf niet mee, wat ook wou zeggen dat we hen niet mochten tackelen.

Na heel wat heen en weer geloop door het zand, onze passen oefenen en leren hoe je een correcte tackle moet doen, werd het tijd voor een echt spel. En het ging er toch wel vrij wild aan toe, iedereen werd wel eens goed getackeld. Er werden mooie touch-downs gescoord en na vijf minuten waren wij allemaal kapot (op zand lopen is veel vermoeiender dan je denkt hoor). Tegen zes uur hadden wij besloten om te eindigen en samen nog ene te gaan drinken en ook al heeft het spel zelf maar heel erg kort geduurd, toch was het een hele toffe ervaring. Nele Metten (klas 6.5)

Klassencompetite voetbal in SJB weer groot succes 46 of 64 : what’s in the number Maar liefst 14 ploegen streden mee om de felbegeerde wisseltrofee, beste klas voetbal (schooljaar 2004-2005), in de wacht te slepen. Na een dertigtal spannende wedstrijden, verspreid over de drie trimesters, waren de uiteindelijke winnaars bekend. winnaar 2de graad werd klas 4(6)handel winnaar 3de graad werd klas 6(4)handel Zij mochten uit de handen van de respectievelijke directeurs de wisselbeker in ontvangst nemen. Proficiat aan alle deelnemende klassen, scheidsrechters en ook in het bijzonder aan de begeleidende leerlingen: Jef Fastré (6.1) en Joël Coolen (6.5). Alle wedstrijden werden in een goede fair-play geest afgehandeld, waarvoor hartelijk dank. Geïnteresseerde leerlingen om volgend jaar deze competitie mee te ondersteunen op organisatorisch vlak, kunnen zich melden bij de L.O.leerkrachten.

Wist je dat… - SJB aan gebiedsuitbreiding toe is: immers het stuk weiland in de Kantoorweg dat grenst aan de school is door de VZW Secundair Onderwijs Zonhoven aangekocht. Wij zijn van plan om de leerlingen op dit terrein te laten sporten, waardoor een aantal verplaatsingen naar de Basvelden niet meer nodig zullen zijn; - wij voortdurend de leerlingen moeten aansporen om hun fietsen te sluiten in de rekken maar dat velen dat nog altijd niet doen; gevolg is dat af en toe een fiets verdwijnt…Het terugvinden van de fiets en het opsporen van de dader(s) kost de school veel tijd en energie; - ons oudercomité momenteel werkt aan een gespreksavond in oktober-november over drugs i.s.m. CAD, politie, school, …; dit is de eerste in een reeks van vier avonden. Het jaarthema luidt: “Een gezonde leerling in een gezonde school”. - wij dit jaar twee gaststudenten hebben: Felipe Costa (Brazilië) en Milagros Muñoz (Argentinië) en dat wij volgend schooljaar weer een

gaststudent zullen verwelkomen afkomstig uit Ecuador: Isidro Ponce; - de meisjes van 3 ASO op bedrijfsbezoek gingen bij IBM in het kader van het onderzoeksproject “meisjes en informatica”; - wij op 12 mei weer een geweldige sportdag achter de rug hebben; op zovele locaties waren weer 700 leerlingen en leerkrachten actief; dit gebeurde in samenwerking met de gemeente Zonhoven waarvoor dank; - onze leerlingen van 3 en 4 BSO ondertussen gediplomeerde militairen zijn; - wij ons nu al beginnen voorbereiden op de viering van SJB-50: in 2007 bestaat SJB inderdaad een halve eeuw.

Welke namen van personeelsleden zitten in volgende zinnen verborgen? 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

“De beste eg, man, staat in de stal” zei de boer. Huilen om het decor! Nel is sentimenteel geworden, vind je niet? Bravo! Jullie zijn een ijverige en stille klas! Hoor je niet goed, Marc? Lauw, er staat “lauw” in de bereiding! Ouf! C’est lourd aux jambes! Heb je in die la vignetten gelegd ? Denk eens aan je lijn en eet wat minder! Mevrouw Judith, u wist toch dat we vrijaf hadden! Hang dat schilderij op, Marco, op manshoogte. In het labo staat de juf proeven te doen. Drie senioren zijn al flauwgevallen! Zijn er in Borlo ossen te zien?

Kruiswoordraadsel

Horizontaal 1. sportartikel - Fr. nagel

Vertikaal 1. Linda of Leo ................ - lerares huishoudkunde - beroep

2. nodig bij aardrijkskunde - bescherming van cd

2. leraar L.O. - Eng. Paus

3. klas 5.8 ging ernaar toe 4. dubbele klinker - het vierde jaar gaat naar .... 5. sommige lln. vegen er de speelplaats mee schoon - er zijn er veel in het informaticalokaal 6. einde - kwaad 7. Eminentie - leraar Frans 8. vlug - luitenant - familielid 9. vis - oosterlengte

3. groente - seizoen - hij zit op het secretariaat (voornaam) 4. vloerkleed - vod - jongensnaam

6. daar - hakwerktuig - Fr. voegwoord 7. feest van de zesdejaars - Fr. lidwoord 8. lerares informatica - deel van de bijbel - melaatsenziekte 9. uitroep van pijn - post scriptum - legt de kip - blind dier

10. zit op het secretariaat (initialen) - Europeaan

10.ons (Eng.) - maken de lln dikwijls gebruik van - mini-onderneming

11. voorzetsel - niet te realiseren droom 12. Eng. snelheid - senior 13. Fr. lengtemaat (mv) - Fr. vriend 14. Duits telwoord - oudercomité 15. voornaam van leraar godsdienst - niet weinig

5. godsdienst - van een edel metaal

Vul de aangegeven letters in en je vindt 2 woorden! Margriet Flemings

Afscheidnemende laatstejaars schooljaar 2004-2005

Klas 6.1 EM-MWE-EW

Klas 6.2 WW

Klas 6.3 LW-LM

Hanne BAMMENS

An BIELEN

Astrid De SCHRYVER

Wesley CERCHI

Annelies CLERIX

Liesbeth INDEHERBERGE

Tanya FESTJENS

Anneleen CLEUREN

Katrien KNIPPENBERG

Elke HOEKX

Frederik DE ROECK

Katrien SPELKENS

Sara ILSEN

Mieke EEVERS

Jef VAN OVERDIJN

Lindy REEKMANS

Ellen FEYEN

Seher AVCI

Ine SCHUURMANS

Ann GOMMERS

Joris BOONEN

Jesper SMEETS

Michel INDEHERBERGE

Steffi BOUSSE

An VANDERSPIKKEN

Panagiotis KAMITIDIS

Peter HUYBRECHTS

Robbe ZEELMAEKERS

Jan L’HOMME

Elisa MARTENS

Glenn EVENS

Toon NACKAERTS

Christiaan MOMMEYER

Jef FASTRE

Liesbeth SCHUERMANS

Ward MUNTERS

Katrien GIELEN

Mirjam SLENDERS

Bart PUSSIG

Geert HENRAAT

Ward STEENACKERS

Gijs VANDERHOYDONK

Lotte HULSMANS

Ine THIJS

Tom VANDERSPIKKEN

Frederik KERFS

Kevin VANBOCKRYCK

Manuel VANGOITSENHOVEN

Annelien NYS

Stijn VANBRIEL

Jens VOORTMANS

Kathleen VANDAEL

Kim VAN KERCKHOVE

Karen WELKENHUYSEN

Melissa BEX

Lise WELKENHUYSEN

Neeltje KOUWEN

Nadia WOUTERS

Kelly PHILTJENS Cindy SCHROOTEN Wendy VANDENDRIES Nele VASTMANS

Klas 6.4 H

Klas 6.5 ST

Klas 6.6 KA

Nicky BAS

Gwendolyne BERDEN

Kenneth BIELEN

Tatjana BREPOELS

Joël COOLEN

Kelly DEFERME

Kim BRIERS

Dorien DE RAEVE

Renée DE RUYTER

Kenneth BUELEN

Anniek GIELEN

Jessica GAUWELOOSE

Niels BYLOOS

Nathalie HENSEN

Aline KELCHTERMANS

Ruben DANIELS

Margot INDESTEEGE

Nathalie REEKMANS

Kris DRIES

Nele JANS

Loes REEMERS

Thomas GERARD

Katrien JANSSENS

Wendy SCHUERMANS

Geert LAVEREN

Hilke KIPPERS

Andy VAES

Inge LEMPENS

Lore LAMERS

Sofie VAN BEVER

Evy MENTENS

Nele METTEN

Sylvie VANDER LINDEN

Jan MEUWIS

Deborah MEYNEN

Kim MISSOTTEN

Ben NEYENS

Lyndsey VAN HOUT Sylvie VANNITSEM

Philippe ORNOWSKI

Birgit OBIEGLO

Eveline VANSTREELS

Peter POLLARIS

Marianne PEETERS

Sarina VLEUGELS

Alexandra PUT

Lindsy PUT

Stefanie WELKENHUYSEN

Robin ROSIUS

Gwendy REIJNDERS

Yves SCHRAEPEN

Ine SMEETS

Stefanie SMEETS

Hanne SOURBRON

Nele VANDEKERKHOF

Nathalie STRUGALA

Sarina VANRUSSELT

Sanne TIPS

Carmen VRANKEN

Soultana TSANAKTSIDIS

Angie WOUTERS Klas 6.7 VZ

Klas 6.8 VZ

Inge GORIS Annelien HOUBEN Hanne JAMBON Stefanie LENSKENS Jolien THUWIS

Kelly ARNOLS Belinda DELLA PELLE Dorine GELDERS Nikka GROENEN Jolien HOUBEN

Bianca TIMMERS Kelly VANBOCKRYCK

Tanja IWASIUK Nathalie LETEN

Sarah VANBOCKRYCK

Ellen MAES

Evelien VANHERLE

Dana RAMAEKERS Derya SENAL Debbie WINTERS

Prettige vakantie! Jean-Pierre Clauwers, Jos Lourdaux, Jan Steegmans Directieteam SJB