Van de voorzitster. RPV de Kempen Lichtpuntje 124. RPV de Kempen

RPV de Kempen Lichtpuntje 124


Van de voorzitster Beste leden. Het lijkt wel of we nu echt te maken gaan krijgen met kommer en kwel bij de vergoeding voor fysiotherapie, je kunt geen krant opslaan of er staat: Grote paniek onder Reumapatiënten er worden in 2014 nog maar 40 behandelingen per jaar vergoed, bij mensen die vanwege hun reumaklachten fysiotherapie nodig hebben, ongeacht de aanvullende verzekering. Het Reumafonds heeft daarom met spoed een brief naar Minister Schippers gestuurd om dit onzalig plan van tafel te krijgen. De brief vindt u in dit lp. Laat degenen die hierover de beslissingen moeten nemen a.u.b. goed nadenken. Reumapatiënten zijn gewone burgers, die zoals het in de Grondwet staat: Recht op gezondheidszorg. En het is toch te gek dat voor alle rare bezuinigingsmaatregelen, de rechter er aan te pas moet komen om dit soort maatregelen ongedaan te maken. We volgen de besluitvorming op de voet en we zijn blij dat het Reumafonds heel alert is. Jammer is het dat we de herfstwandeling, en het dagje Arcen niet door hebben laten gaan wegens gebrek aan belangstelling. In de laatste bestuursvergadering hebben we besloten om Arcen helemaal uit het jaarprogramma te halen. Helaas hebben we afscheid moeten nemen van Dhr. vd Berg en Dhr. Peijs Bij alle twee de uitvaarten, is er een vertegenwoordiging van het bestuur geweest. We wensen de beide families dan ook veel sterkte toe. Nu de laatste maand van het jaar met al zijn feestdagen er weer aankomt, wensen wij u ook alle goeds toe voor 2014. En voor onze vereniging een minder rumoerig jaar. Truus Nooijen-Schreurs


Mededeling Tijdens de kerstvakantie zijn er geen oefengroepen Van 23 december 2013- 3 januari 2014. Aanvang van de oefengroepen: Eersel 7 januari Duizel 7 januari Bladel 10 januari

Redactie In ons vorige lichtpuntje 123 was maar 1 oplossing. De oplossing was, kort De winnaar is Maria Hendrikx , een VVV bon komt naar je toe. We blijven op zoek naar nog een redactielid, dus als U iets voelt voor deze functie meld je aan. Het lichtpuntje wordt gemaakt voor , maar ook door leden. Dus schroom niet en vul het persoonlijke verhaal eens in. Of vertel iets wat je meegemaakt hebt en deel het met andere. Ook recepten, gedichten en verdere weetjes en tips zijn van harte welkom. Verder wenst de redactie jullie een fijn en gezellig kerstfeest en een heel goed, gelukkig en gezond 2014!!!! Lichtpuntje is een uitgave van Reumapatiëntenvereniging De Kempen e.o. en staat onder redactie van, Riek Moorman, Greet Romme, Wilma Maas en Jac Rieken stuur al uw post en puzzel voor 10 januari 2014 naar: Redactie Lichtpuntje, Postbus 114, 5530 AC Bladel of geef het af op een van de bijeenkomsten. Mailen kan ook: [email protected]. of [email protected] Maar via de telefoon kan ook 0497-384570 of 0497-517038

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 Aan de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Mw. drs. E.I. Schippers Parnassusplein 5 Postbus 20350 2500 EJ DEN HAAG Datum: 11 november 2013 Contactpersoon: Gertie Korevaar Ons kenmerk: WK13756 E-mail: [email protected] Onderwerp: Fysiotherapie Excellentie, De afgelopen week hebben veel patiënten met ernstige vormen van reuma zich tot het Reumafonds gewend met zorgen over zorgverzekeringspakketten voor 2014 van verschillende zorgverzekeraars en met name over de beperking van vergoedingen voor fysiotherapie in aanvullende verzekeringen. Dit heeft grote gevolgen voor een groep mensen met ernstige gewrichtsschade en functiebeperkingen door reuma die veelal 1 à 2 keer per week fysiotherapie nodig hebben vanwege ernstig vergroeide gewrichten. Zij dreigen in problemen te komen, omdat onvoldoende fysiotherapie voor hen functieverlies betekent. Wij richten ons daarom tot u omdat wij ons zorgen maken over de toegang tot fysiotherapie voor deze groep patiënten en de beperking van hun keuzemogelijkheden voor het afsluiten van aanvullende verzekeringen voor 2014. Toegang tot fysiotherapie wordt verder beperkt Op dit moment zijn alle zorgverzekeraars bezig met het aanpassen van hun zorgpolissen voor 2014 en maken deze binnenkort bekend. Uit een eerste analyse van zorgpakketten door vergelijkingssites en berichten in de media lijkt het erop dat veel zorgverzekeraars zullen snijden in hun aanvullende verzekeringen en dat onbeperkte vergoeding van fysiotherapie wordt geschrapt. Zo heeft Menzis al bekend gemaakt dat zij

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 vanaf 1 januari 2014 via hun aanvullende verzekeringen maximaal 40 fysiotherapiebehandelingen per jaar zullen vergoeden en Agis (Achmea) maximaal 32 behandelingen. Reumapatiënten die zich, vanwege de noodzaak van deze behandelingen voor functiebehoud, verzekerd hebben voor onbeperkte fysiotherapie komen nu in de knel. ‘Lijst Borst’ De toegang tot fysiotherapeutische reumazorg is de laatste jaren al sterk beperkt. Bij de totstandkoming van het huidige zorgverzekeringsstelsel in 2006, stonden zes reumatische aandoeningen1 op de chronische lijst (de zogenaamde ‘lijst Borst’). Hierdoor betaalden mensen met deze reumatische aandoeningen alleen de eerste negen fysiotherapiebehandelingen zelf of via hun aanvullende verzekering. In 2011 werden dit twaalf behandelingen. Per 1 januari 2012 werd reuma echter van deze ‘lijst Borst’ gehaald, waardoor fysiotherapie voor deze groepen reumapatiënten niet 1 Dit waren: wervelfractuur door osteoporose, reumatoïde artritis of chronische reuma, chronische artriden, spondylitis ankylopoetica (morbus Bechterew), reactieve artritis en juveniele (idiopatische) chronische artritis. Pagina 2 meer vanuit de basisverzekering vergoed wordt. Met het toen voor handen zijnde aanbod aan aanvullende verzekeringen zou de toegang tot fysiotherapie gewaarborgd zijn, zo betoogde het College voor zorgverzekeringen (CVZ). Als antwoord op Kamervragen heeft u in januari 2012 aangegeven dat er voldoende keuzemogelijkheden zijn voor degenen die een aanvullende verzekering willen afsluiten. Het Reumafonds betreurt deze beslissing nog steeds om diverse redenen. Uit de uitkomsten van het door ons ingestelde Meldpunt Fysiotherapie in 2012 bleek dat beperking van fysiotherapie grote gevolgen heeft voor mensen met reuma en voor de maatschappij als geheel. De beperkte toegang leidt namelijk niet alleen tot meer klachten en daardoor tot hogere zorgvraag elders. Verlies aan functie leidt ook tot een lagere

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 arbeidsproductiviteit (meer ziekteverzuim en meer arbeidsongeschiktheid) en tot een grotere behoefte aan hulpmiddelen en woningaanpassingen. Ten slotte zijn de vaak al hoge zorgkosten nog verder gestegen voor mensen met reuma. Fysiotherapie wordt onverzekerbaar Ons Meldpunt Fysiotherapie toonde aan dat mensen met reuma gingen bezuinigen op hun zorgkosten en fysiotherapiebehandelingen na de veranderingen in 2012, met alle gevolgen van dien. Mensen met ernstige gewrichtsschade en functiebeperkingen die onbeperkte fysiotherapie nodig hadden én de financiële middelen hadden, waren bereid ervoor te betalen. Ofwel door een hoge premie te betalen voor een aanvullend pakket, ofwel door de fysiotherapiebehandelingen zelf te betalen. Van de 4506 deelnemers aan het Meldpunt Fysiotherapie was 22 procent onbeperkt aanvullend verzekerd en kon daarmee zorg krijgen die nodig is. Nu blijkt dat zelfs in aanvullende verzekeringen de vergoedingen sterk beperkt worden, maakt het Reumafonds zich ernstig zorgen. Wie garandeert nog een adequate behandeling van reumazorg voor deze groep patiënten? Daar komt bij dat overstappen voor veel mensen met ernstige vormen van reuma moeilijk is door een medische acceptatie die een aantal zorgverzekeraars toepast op uitgebreide aanvullende verzekeringspakketten. De keuzemogelijkheden voor het afsluiten van een aanvullende verzekering worden hiermee verder voor hen beperkt. Fysiotherapie is noodzakelijke zorg Wij gaan ervan uit dat u er alles aan doet om mensen met reuma ook in de toekomst de zorg te bieden die zij nodig hebben. Na het schrappen van de zes reumatische aandoeningen van de ‘lijst Borst’, komt nu de toegang tot fysiotherapeutische reumazorg voor mensen met reuma in gevaar door het snijden in de aanvullende verzekeringen. Specifiek voor de groep reumapatiënten met ernstige gewrichtsschade en functiebeperkingen vragen wij u om, samen met de zorgverzekeraars, de toegang tot fysiotherapie



in 2014 en in de toekomst te waarborgen. Om deze noodzakelijke zorg voor hen te garanderen, vragen wij u om uw beslissing om de zes reumatische aandoeningen te schrappen van de ‘lijst Borst’ te heroverwegen. Uiteraard zijn wij graag bereid om mee te denken over de toegankelijkheid van fysiotherapie voor deze groep reumapatiënten. Met vriendelijke groet, Drs. H. J. Lodewijk Ridderbos Alg

Oefeningen

Voor iedereen die graag wat wil bewegen en daarvoor niet de deur uit wil of kan, wat oefeningen die je dagelijks thuis kan doen. Probeer dit elke dag op een vast tijdstip te doen. Je moet natuurlijk voor jezelf kijken wat je wel en niet kan en of je het aantal herhalingen aankan. En anders langzaam opbouwen en dan zal het elke dag beter gaan. Veel succes!!!!!


Voorstellen therapeuten Meras Dinsdagavond Bechterew groep Donksbergen Ruud Huijbregts alleenwonend in Bladel. Werkzaam bij Meras sinds juni 2010. Voor mijn opleiding fysiotherapie heb ik een 4 jarige opleiding gehad op een sportopleiding om diverse lessen en trainingen te kunnen verzorgen. Nu binnen de fysio is dat minder geworden en daarom is het leuk om dat weer op te pakken. Ik ga iedere dinsdagavond met plezier weer naar de groep toe.

Woensdagavond groep Donksbergen Frans List, getrouwd 3 kinderen, 2 jongens van 11 en 16 en een meisje van 18 jaar. Woonplaats : Eersel Werkzaam bij Meras sinds 1998. Voorheen 11 jaar in Dieren ( Gelderland) Ik heb al weer lang geleden ervaring opgedaan met reumazwemmen, maar dat was toen ter tijd met reumapatiënten die duidelijk minder fysieke mogelijkheden hadden dan de groepen waar het nu om gaat. Ervaring met groepstraining heb ik opgedaan door regelmatig groepen van de Dobbers te begeleiden in de zaal op de Donksbergen . Verder heb ik geen ervaring in het lesgeven aan reumagroepen in het water, maar met intern overleg en scholing hierin, denk ik dat we elkaar goed voorbereid hebben om het reuma zwemmen gestalte te kunnen geven. Tot nu toe heb ik het erg naar mijn zin bij het begeleiden van de groep op woensdagavond. Er wordt serieus gewerkt en er is tijd voor een flauwekul Letje. Bij mij bestaat dan ook de indruk dat dit prima bijdraagt aan het fysiek in conditie blijven of om deze conditie verbeteren. Het koffie drinken nadien maakt het geheel compleet en af.

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 De overgang van de reumagroepen van de collega’s van Maxpo naar de collega’s van MERAS Fysiotherapie is natuurlijk niet zonder emotie verlopen. Toch hoop ik dat we de verwachting die bij reumazwemmers en de Bechterew groep leven kunnen invullen. Ik zal in ieder geval mijn best doen om het voor alle partijen een zinvol en prettig uurtje werken aan vitaliteit te laten zijn.

Vrijdagmiddaggroepen Bladel Annemarie Janssen – Widlak, getrouwd 3 kinderen: Luuk ( 16) Merel (15) en Bente (13). Woonplaats: Knegsel Werkzaam bij Meras sinds 1,5 jaar. In het verleden heb ik in het MMC in Eindhoven gewerkt en daar heb ik gedurende 10 jaar zowel klinisch als poliklinisch gewerkt met reumapatiënten. Reumatische Aandoeningen is een specialisatie die ik altijd met heel veel plezier uitgeoefend heb. Ik vind het daarom ook erg leuk dat ik nu weer mag samenwerken met die patiëntengroep.

Wist u dat Dat het lichtpuntje ook op de website staat. Maar ook veel meer informatie www.rpv-dekempen.nl

Lichtflits Als U de lichtflits wilt ontvangen via de mail, Kunt U dit doormailen aan Marton Meulenbroeks: [email protected]


Puzzel Vul de woorden in horizontale vorm in 1 t/ m 11 en dan krijg je een woord verticaal tussen de driehoekjes en die stuur je op naar redactie .


Adres onbekend Als U gaat verhuizen, geef dit dan schriftelijk aan ons door. U stuurt dan een briefje met Uw oude en nieuwe adres naar ons adres: Postbus 114, 5530 AC te Bladel. Dan kunnen wij het in ons bestand aanpassen. Dan komen de Lichtpuntjes en de Lichtflits op het juiste adres. Als U Uw lidmaatschap wilt opzeggen, moet U dit schriftelijk en 1 maand (dus voor 1 december) voor het volgende kalenderjaar doen. Stuur dit bericht naar ons adres: Postbus 114, 5530 AC te Bladel. Anders bent U voor heel het lopende jaar contributie verschuldigd en eindigt Uw lidmaatschap pas het jaar daarop. Namens het bestuur: Petra van Kemenade 0497 843798

Ziekenbezoek Als er iemand van onze vereniging in het ziekenhuis ligt en/of langere tijd thuis ziek is, willen wij dat graag weten. In principe gaan we niet meer op bezoek in het ziekenhuis, behalve op uitdrukkelijk verzoek en altijd via Francien. We sturen nu voortaan een kaartje naar de zieke. Op dat kaartje staat een beterschap wens met daarbij de vraag of hij/zij er prijs op stelt dat hij/zij een bezoekje krijgt vergezeld van een aardigheidje. Tegenwoordig stelt niet iedereen prijs op persoonlijk bezoek en dat respecteren wij. Mensen liggen nog maar zo kort in het ziekenhuis en hebben dan meestal alleen behoefte aan hun eigen familie. Samenvattend komt het hierop neer: ziek, hoe, of waar dan ook: een berichtje naar Francien 0497 336772


Niet weggooien Als jullie ons lichtpuntje gelezen hebben, gooi het dan niet weg maar leg het neer in de spreekkamer van arts, tandarts, therapeut enz. Ook bij sportverenigingen enz. Kunnen we op deze wijze mensen attent maken op onze vereniging. Bij voorbaat dank voor jullie medewerking.

Telefoon nummers en adressen doktersposten voor 24.00 uur


Recept Stoofpeertjes in bladerdeeg Voor de peertjes:

Voor het taartje:

0900-1232024 Dokterspost VELDHOVEN “De Run 4600 5504 DB Veldhoven Maxima Medisch Centrum 0900-1232024 0900 1232020 Dokterspost EERSEL/BERGEIJK Gebint 1D 5521 WD Eersel (Dolium) 0900 1232022 Dokterspost BLADEL Wielewaal 10 5531 LJ Bladel Regionale Stichting Zorgcentra de Kempen 0900 2049220 Dokterspost VALKENSWAARD Torenstraat 10 5554 NK Valkenswaard Dringend medische hulp nodig buiten de praktijkuren van uw huisarts? Bel dan Huisartsenposten Regio Na 24.00 uur MMC Veldhoven 0900-1232024

500 gr stoofperen, geschild, in vieren 400 ml water 150 gr suiker 1 stukje citroenschil (zonder wit) 1 kaneelstokje 3 kruidnagelen 1 theelepel boter 1 eetlepel bloem 4 à 6 plakjes bladerdeeg 1 eetlepel suiker Mespuntje kaneelpoeder 4 kleine taartvormpjes

Voorbereiden: Zet de peren op met de rest van de ingrediënten en breng aan de kook. Laat de peren met het deksel op de pan 2 uur zachtjes stoven tot ze rood en zacht zijn. Laat ze in het stoofvocht afkoelen. Bereiden: Verwarm de oven voor op 200 graden. Vet de vormpjes in met boter en bestuif ze met bloem. Druk het deeg in de vormpjes en snijd rondom bij. Dep de stukjes peer droog met keukenpapier en verdeel ze over de vormpjes. Bestrooi ze met wat suiker en kaneel. Bak de taartjes in circa 10 min. Mooi bruin. Laat ze iets afkoelen en neem ze dan uit de vormpjes. Lekker met een beetje crème fraiche of slagroom. Smullen maar!!!


Kerstverhaal Gelukkig geen plaats in de herberg Dat in het jaar 1945 de 24e december op een donderdag viel, dát wist ik niet meer, dus dat heb ik moeten nazoeken. Maar voor de rest herinner ik me het verloop van die dag nog heel goed, - vooral omdat hij al zo vroeg begon. De directie van het Capucijnen-seminarie in Voorschoten had geen risico willen nemen om te zorgen dat we allemaal die dag zeker nog thuis zouden aanlanden voor onze kerstvakantie. Daarom had de slaapzaal-bel die dag inplaats van om kwart voor zes nog eens een half uur vróeger geklonken. Nog aardedonker en koud was het buiten, dat zag je al wel als je door de ruiten keek. Of liever: náar de ruiten , want de weelderige laag ijsbloemen die erop zat verhinderde wel dat je daar nu in het donker ook echt doorheen kon kijken. Hier op de slaapzaal werd de verwarming ondanks de vorst maar laag gestookt, en de verzamelde adem van de ruim zestig jongens in de drie aaneengeschakelde ruimten produceerde natuurlijk ondanks de afvoer-ventilators een grootschalige laag ijscondens op de ramen. Moeizaam kropen we op het gelui ons lekker warme bed uit, en stommelden we naar de waslokalen, waar het gelukkig wel een beetje warmer was. Maar de wetenschap dat we straks eindelijk weer naar huis mochten vergoedde veel. Al herinnerde ik me eigenlijk niet dat ik thuis ooit zo lekker geslapen had als tegenwoordig hier in de langwerpige kuil die langzamerhand in mijn strozak-matras ontstaan was.

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 Ruim drie maanden waren we nu al hier, en we verlangden echt wel naar thuis. Dit eerste trimester in Voorschoten, op het grote landgoed Beresteijn, was door het laatste oorlogsjaar extra-laat begonnen: half september pas. Eerstens omdat we de eerste klas, zo kort na de Bevrijding, sterk verkort hadden moeten doorlopen : van maart tot eind augustus, in het noodseminarie in de Militaire Vereniging in Tilburg En tweedens omdat het tot achter in augustus geduurd had voor we dit leegstaande vroegere school-internaat-voorkinderen-van-bemiddelde-ouders hadden kunnen pachten. De Nederland-helft boven de rivieren was immers pas na de capitulatie op 5 mei vanuit het Zuiden bereikbaar geworden. En hoewel de kerstvakantie in andere jaren al een paar dagen v’oor kerstmis placht te beginnen , was nu gewacht tot de allerlaatste dag omdat de verwachting was dat de treinenloop dan meer vrije ruimte zou laten. Maar dan nóg kon een treinreis, door de nog érg gebrekkige toestand van de Spoorwegen, overdag vele uren langer duren dan je zou verwachten, dus was vroeg vertrekken de boodschap. Toen we drie maanden geleden hierheen gekomen waren hadden we er zelfs méer dan acht uur over gedaan. Toen bestond de helft van de wagons nog uit goederen-wagens met lange rijen houten banken erin, en we wisten niet hoe we dat nu zouden aantreffen. En dan nog zouden we misschien een flink deel van de reis moeten staan; en al hadden we jonge benen, zoveel uren was toch wel erg lang. Bovendien: de Moerdijkbrug was nog steeds stuk. De Maas moest je dus overvaren met een soort pont, en dan aan de overkant, in Lage Zwaluwe, weer op een andere trein stappen.


Onze eerste gang na de slaapzaal was altijd naar de kapel – door de buiten-kou. Onze gebouwen hier waren voor onze beleving bepaald heel plezierig, maar ze lagen wel allemaal los van elkaar, in paviljoensvorm. Dus je moest steeds oversteken van het ene naar het andere, - ook als het regende, of zoals nu: koud was. En een beetje mistig vandaag ook, zo te zien. En buitengekomen merkte je dat het zelfs een beetje sneeuwde. Maar hoe vroeg het ook was: de tram reed al, dat merkte je aan het felle groene vonken dat telkens weerlichtte als er een voorbijreed, vóor het hoofdgebouw door, een paar honderd meter verder. Sinds we, in de tweede klas nu, ook natuurkunde kregen in ons vakkenpakket wisten we dat dat groene licht kwam door het koper in de bovenleiding, telkens als de stroom-voeler bovenop de tram even losraakte door ijs of sneeuw op de draden, en direct daarna weer pakte. Een prachtig gezicht was het in ieder geval was, dat felle heldere kleurige kerstlicht dat dat opleverde, vér verspreid door de mist. Ik had mijn groen-witte sjaal omgeslagen om mijn hals warm te houden, toen ik de kou instapte en overstak naar de kapel voor de vroegmis, en een half uur later, een stuk verder lopen, naar de refter, de eetzaal. Voor het ontbijt, maar ook, merkten we daar, voor het klaarmaken van een flink aantal boterhammen voor onderweg, want de reis kon wel een tijdje aanlopen. We kwetterden honderduit, maar je kon toch merken dat sommigen alweer een deel van hun aandacht bij thuis hadden. Ook figuurlijk stond de poort voor velen ineens weer meer naar buiten open , nadat we het hele trimester helemaal en altijd hier op ons eigen terrein hadden geleefd. Zelf voelde ik me een

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 beetje dubbel: ik ging graag naar huis, maar ik wist nu al dat ik de jongens al gauw ook weer erg zou missen. Je raakte hier erg op je vrienden aangewezen. Vanaf ons eigen paviljoen, de " Kleine Cour", zouden we zo dadelijk afmarcheren naar de halte van de Blauwe Tram. En dan naar Den Haag, daar op de trein naar RotterdamDordrecht, tot de Moerdijk, en zo verder : een hele expeditie. Maar we hadden er wel de hele dag de tijd voor. Althans: dat meende ik toen nog. Terwijl onze drie surveillanten ons even later uitzwaaiden bij onze tramhalte vonkten de draden boven onze tram fel en feestelijk bij het optrekken. Want het was nog steeds donker, en de tram leek al net zo nerveus als wijzelf. Met z'n honderddertigen hadden we vandaag een heel tramstel van vier rijtuigen voor onszelf, daar was blijkbaar een afspraak over gemaakt. Dat mocht ook wel, want alleen al het inladen van al die zware koffers vergde al veel meer tijd dan een normale tram kon hebben op dit uur. Mijn eigen koffer was nog een geval apart. Mijn vader had het zelf maar gemaakt, want koffers waren een artikel dat je vrijwel niet nieuw kon krijgen in het laatste oorlogsjaar. Het was van stevige houten planken geconstrueerd, en dus eigenlijk eerder een kist in koffervorm, maar wel met een degelijk handvat plus sloten en riemen. Alleen voelde het door al die degelijkheid wél al zwaar als het nog leeg was, het was eigenlijk meer opgevat als een soort hutkoffer. Door de systematische indeling van binnen was ik in het alledaags gebruik, met dat ding als kastje onder mijn bed, wel in het voordeel, maar dat verkeerde op reis al gauw in zijn tegendeel. En ik moest onderweg ook altijd nog

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 extra uitkijken bij het neerzetten. Want wee degene die het op zijn tenen kreeg, er gaf niks aan mee. We waren het reizen met de tram wel gewend, wekelijks gingen we zwemmen in Leiden. Maar dat was de andere kant op, en lang niet zo ver als Den Haag, waar we nú heen moesten. Dit ging wel een langere tijd duren. Eerst keek je, in het langzaam opkomende daglicht, nog wel wat naar buiten, over de verse sneeuwvelden, maar na het eerste kwartier vormden zich kletsgroepjes, met als onderwerpen moppen, sterke verhalen, of rijm-improvisaties. Al gauw was je alleen nog met je toevallige eigen groepje bezig. Ikzelf was daarbij aan de praat gekomen met een paar jongens die het er allebei net over hadden om straks in Den Haag eerst even langs te gaan bij een familielid waar ze anders vrijwel nooit kwamen: een oma van de een, en een tante voor de ander. Reizen was nog een buitenkansje in die dagen, en de gelegenheid voor een ver bezoek was een kans die je niet moest laten lopen. Tijd genoeg immers, dat was een voordeel van het vroeg vertrekken. Frans vroeg daarom of ik soms zin had om met hem mee te gaan, dat was ook gezelliger daarna, voor het vervolg van de reis, en zijn tante zou het alleen maar aardig vinden. En Propolingo – we noemden Ton nooit anders – zou Arnold vergezellen naar diens oma. Als ze tenminste allebei de adressen vinden konden in zo'n grote stad! Ik had me echter niet gerealiseerd dat meegaan wél betekende: meezeulen van mijn zware koffer, overal heen – en we wisten nog niet of er veel lopen aan te pas zou komen. Maar optimistisch als ik was ging ik in mijn gedachten , denk ik,

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 simpelweg uit van "eerst de goeie tram uitzoeken , en dan gewoon zoveel mogelijk voor de deur van die tante uitstappen". Toen ik dat koffergewicht wat terloops noemde tegenover Frans reageerde ook die laconiek en onbezorgd in de geest van : "Dan wisselen we onderweg toch gewoon een paar keer?" We deden aldus, maar hij heeft het wél geweten! Om dit stuk van een lang verhaal hier kort te maken: het zoeken viel weliswaar tegen en - ondanks het wisselen - het dragen nog meer; maar we vonden die tante uiteindelijk toch wél, en die bleek zeer enthousiast over het onverwachte bezoek : ze hadden elkaar al in ruim twee jaar niet gezien. De oorlog was voorbij! We moesten beslist mee lunchen toen het zover was, ze wisselden uitgebreid hun beider oorlogservaringen uit, en pas tegen vier uur - toen zij ineens geschrokken doorkreeg dat ik nog naar Tilburg moest - liet ze ons gaan, omdat ze bezorgd was dat er vanavond niet veel treinen zouden rijden. En pas toen ook realiseerde ik me ook zelf dat Frans maar naar Rotterdam hoefde, maar dat ikzelf daarna nog heel wat kilometers verder moest, - alleen! Ik begon ineens haast krijgen. Ook stadslijn-trams reden er in die dagen lang niet zoveel als nu. Dus het was uiteindelijk pas om tien voor vijf dat we het station bereikten, en kwart over vijf dat er een trein naar het Zuiden bleek te gaan. Van Den Haag naar Rotterdam kost tegenwoordig niet veel meer dan een half uur, maar dat was in die dagen wel anders. Het was bijna half zeven toen we op zijn eindstation afscheid namen van elkaar, en al meer dan een half uur later dat mijn trein langskwam naar Dordrecht richting Moerdijk en Lage Zwaluwe.

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 Zodoende kon ik pas rond acht uur met de pont de Maas oversteken en dan moest ik nog dat hele eind lopen met mijn zware koffer naar het station in Lage Zwaluwe, - en nu wél alleen en zonder wisselen. Ik deed daar, met snel toenemende rugpijn, al meer dan een half uur over; en daar hoorde ik dat er die avond alleen nog een trein ging naar Roosendaal. Naar Breda was om kwart over acht de laatste trein vertrokken. Er zou alleen nog een laatste bus gaan, maar pas om tien uur, met Breda als eindpunt. Maar om nog in Tilburg te komen had ik daar niets aan. Ik had ook vrijwel geen geld bij me voor eventuele verdere voorzieningen, zoals een taxi of zoiets. Ik begon hem nu toch wel wat te knijpen, en ik kon me niet eens een oplossingsmogelijkheid voorstellen. Ik had gewoon zonder nadenken alle reservetijd van de dag opgebruikt, en daar zat ik nou. Zodoende klopte ik schoorvoetend aan bij het kantoortje van de stationschef. Daar vertelde ik benepen mijn verhaal, ergens nog in de vage hoop dat die goed zou zijn voor een onverwachte simpele oplossing, of anders zou kunnen opperen waar ik zou kunnen overnachten als ik zou moeten wachten tot de volgende dag. Want dat zag ik al bijna aankomen. Maar waar kon je nou, zonder geld en op kerstavond, nog een overnachtingsmogelijkheid vinden, en dan notabene midden in het bijna onbewoonde plattelandsgebied van zo'n dorp als Lage Zwaluwe? Op wrange wijze ervoer ik me typisch in de positie van Maria en Josef, maar dan wel helemaal door eigen schuld, en zonder dat er eigenlijk enige reden was voor medelijden.

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 Gelukkig kon ik me groothouden, al stond het huilen me nader dan het lachen. De stationschef krabde zich zorgelijk onder zijn fraaie rode pet. Hij zat er kennelijk nogal mee, maar dat betekende voor mij vooral dat er blijkbaar inderdaad geen oplossing voorhanden was. Toen hij wat geïrriteerd informeerde hoe oud ik eigenlijk was schoot me te binnen wat ik de hele dag al nauwelijks beseft had: dat ik toevallig op deze onmogelijk dag jarig was, en dus net vandaag veertien was geworden. Hij grinnikte wat zuur, maar hij leek wel ineens licht te zien, al kon ik niet schatten wát dan wel. "Wel, zei hij, dan kan ik je misschien een cadeautje aanbieden namens de NS. Je weet wel, Vlug, Veilig en Voordelig. Even wachten, dan kijk ik of dat lukken wil. Hij ging naar de oude morse-telegraaf die in die dagen nog voor de meeste verbindingen zorgde tussen de stations, en tikte met de seinsleutel in snel tempo een bericht in. Ik zat gespannen te kijken naar de korte en lange inktstreepjes die nu voorbijkwamen op de smalle papierstrook. Ik had er geen idee van waaraan hij dacht en wat hij daarover getelegrafeerd had. Ik twijfelde er wel over of het over een echt stoffelijk presentje zou gaan,- waar ik op dat moment echt niet veel belangstelling voor had -, of dat hij toch misschien een of andere oplossing op het spoor was, al kon ik me niet voorstellen wát dan wel. Even later ging er een belletje, en de papierstrook van het apparaat begon nu uit zichzelf weer te lopen, met daarop weer allemaal die punten en strepen. De man leek het te kunnen lezen alsof het letters waren, maar grijnsde toen, kennelijk óok opgelucht. "Ja, zei hij, het kan. Er staat hier een goederentrein geparkeerd die vandaag geladen is, en die vannacht door moet naar de grens. Daarvoor komt er straks een machinist mee, met een

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 andere trein die vannacht hier blijft staan voor morgenvroeg. Hij wil je wel meenemen en in Tilburg afzetten. Maar je moet dan wel in het conducteurshokje blijven, want je mag natuurlijk niet op de machine". Van mijn oom die hoofdconducteur was wist ik dat ze daarmee de locomotief bedoelden. Maar ik begreep vooral dat ik zowaar gered was. Ik kon nog weg. Hij zag natuurlijk de opluchting op mijn gezicht, en ik begreep wel dat hij zelf óók wel opgelucht was dat hij van dit gekke probleem af was. En toen glimlachend: "Nog gefeliciteerd trouwens met je verjaardag. Een verjaardagstaart hebben we hier niet altijd klaarstaan, maar als je soms koffie wilt en een paar wafels, dan kan dat wel, - want je zult nog twintig minuten moeten wachten vóor jouw particuliere trein voorkomt. We rijden hier maar zelden met treinen met maar één passagier". Gek genoeg kreeg ik ineens een brok in mijn keel nu het probleem opgelost leek, en wat me de hele dag nog niet te binnen geschoten was viel ineens over me heen: thuis wisten ze nog helemaal van niks, die zaten misschien nog wel veel harder in de zenuwen dan ik Toen hij blijkbaar aan de onverwachte wolk op mijn gezicht zag dat er nog iets was, vertelde ik hem dat, ineens weer bezorgd. O! Hebben jullie telefoon? vroeg hij . Terwijl ik nee knikte, realiseerde ik me ineens dat ze dat bij de buren wél hadden, en dat hij dat nummer misschien in de telefoongids kon vinden, als ze tenminste een gids van heel Nederland hadden. Maar dat hadden ze, zei hij, en pakte meteen een dikke gids uit de reeks van wel vijftien of twintig die op een plank vóor hem stonden. En nog geen tien minuten later begreep ik dat ze thuis nu óok wisten dat ik er niks ergs aan de hand was en dat ik er toch aan kwam, - en zelfs ook hoe laat ongeveer, zodat ze me zouden

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 kunnen ophalen. Alles was weer goed. Ik zou - bij wijze van spreken - meteen door kunnen naar de Nachtmis. "Alleen moet ik nu wel even nóg een paar dingen regelen", zei de Chef. Ik hoorde hem bellen, en begreep even later dat hij gezorgd had dat ik er op het Tilburgse station ook uit zou kunnen als we aankwamen, omdat daar 's nachts ook deuren op slot gingen. Toen hoorde ik de harde bellen buiten aankondigen dat er een trein in aantocht was: voor mij dus dé trein, met die wisselmachinist. In de tussentijd zou de stationschef, zei hij, me even meenemen naar die goederentrein die verderop klaarstond , om me alvast even mijn "particuliere coupé" te laten zien. Ik begreep dat dezelfde locomotief die daar nu ginds al aan kwam stomen , ook deze trein straks zou trekken, de omgekeerde richting uit , en voor mij: naar huis. Met een zaklantaarn liep de chef met me langs de goederentrein tot aan de groene conducteurswagen die als achterste wagon was aangekoppeld. Achtertegen zat daar een wat verhoogd uitbouwtje aan, met een raampje naar voren ook, zodat de conducteur over de hele trein heen kon kijken. De chef maakte de deur open met een gekke sleutel, en knipte binnen twee lampen aan. Hij liet me zien hoe het bouwsel inderdaad een soort coupé was met een stoel en een houten bank erin, en met in een hoekje een ouderwetse telefoon. Daarmee kon je alleen spreken met de machinist voor op de locomotief, verder niet. Dit zou dus straks mijn verblijf zijn tijdens de rit naar Tilburg, weliswaar alleen, maar wel met contactmogelijkheid met de bestuurder.

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 Toen nam hij me weer mee terug naar zijn kantoortje, in afwachting van de machinist die zich bij hem zou melden. Toen de trein binnen was en de machinist op de deur klopte, was dat een al wat oudere man met een borstelige snor en een grijze kroeskop. Ze begroetten elkaar opvallend hartelijk Uit hun conversatie maakte ik op dat op een avond als deze vooral alleenwonende spoormannen vrijwillig dienst deden, die thuis niet gemist werden. En die zich daardoor dan meer nuttig dan eenzaam konden voelen, vulde ik voor mijzelf in. Hij monsterde me even, feliciteerde me met mijn verjaardag ( dat had hij kennelijk van de chef gehoord) en wilde toen wel weten hoe het kón dat ik nog zo laat op pad was. Niet helemaal zonder gêne vertelde ik kort de toedracht en hoe ik die vooral aan mezelf te wijten had. Maar dat scheen hij wel te waarderen. Hij grinnikte en bood mij een sigaret aan, "nou ik toch al veertien was geworden", - maar die hoefde ik niet. Hij was heel vriendelijk voor me, en leek wel een beetje te begrijpen dat ik een paar onaangename uren achter de rug had. Als ik dadelijk op het bankje binnen bleef zitten mocht ik wel een klein stukje mee op de locomotief als hij die vóor de andere trein ging zetten. Die tien minuten maakten weer veel goed, mijn hart klopte opgewonden van emotie. Er gebeurde in korte tijd zoveel dat ik er thuis dubbel zo lang over zou kunnen vertellen. Van die dingen aan die enorme locomotief, die al je zintuigen tegelijk op scherp zetten, dat sissen en al die doordringende geluiden en felle geuren, al dat blinkende koper en die signaallichten buiten en binnen, en het besef van die ontzaglijke kracht die daar vlak voor je loskwam. Het leek wel of je in een raket zat die gelanceerd ging worden.

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 Veel te gauw moest ik er weer uit, en met hem naar mijn eigen plekje helemaal achteraan. Even later sloot hij mijn groene coupédeur achter mij. Ik kon hem in zijn eentje langs de trein terug naar voren zien lopen, en even later voelde ik me bijna écht gelanceerd toen we optrokken en snel vaart maakten. Ik verwachtte daar een hele tijd uit te moeten zitten, ik had niets te lezen bij me, en ik wilde natuurlijk voor geen prijs in slaap vallen. Maar sloom van weggevallen spanning naar buiten kijkend was ik blijkbaar zó bezig met in gedachten opnieuw die locomotief van binnen aan het werk te zien, dat we tot mijn verbazing al Tilburg binnen bleken te rijden zonder dat ik de reis eigenlijk echt opgemerkt had. Ik zal trouwens ook wel gewoon erg moe geweest zijn. De machinist belde mij ineens via die antieke telefoon om te zeggen wat ik doen moest om eruit te komen, maar ook dat ik niet naar voren moest komen naar de locomotief, want hij stond al buiten het station. We wensten elkaar dus maar over de telefoon een fijne Kerstmis en een goed Nieuwjaar, toen ik hem hartelijk bedankt had. Buiten in het donker zwaaide ik naar hem in zijn locomotief zodra ik op het station onder een lamp doorliep, zodat hij me zou kunnen zien. En hij antwoordde zowaar met twee korte felle stoten op de stoomfluit, wat ik heel echt vond. Dan trok zijn trein weer op, en verdween hij in de nacht. Toen pas zag bij de uitgang mijn vader die daar stond te wachten. Ik was toch weer thuis. Ed Dalderop.


Menories


Beweeggroepen

Herinner mij, maar niet in sombere dagen. Herinner mij in stralende zon, hoe ik was toen ik alles nog kon. Wim Pijs Bladel, 4 oktober 2013 In de stilte als ik de weg kwijt ben In mijn denken bid ik tot U of U mij hulp en leiding schenken wilt bij al mijn bange vragen soms ben ik het spoor bijster roep ik U in stilte aan voel me rustig worden weet me als een kind gedragen. Bert van den Berg Bergeijk, 11 oktober 2013

Maandag: Sporthal ‘tSpant er, Annie MG Schmidtlaan, Bladel, Tai-chi Van 10.30 - 11.30 Contactpersoon: Petra v.Kemenade, tel. 0497-843798 e-mail: [email protected] Dinsdag: Zwembad de Albatros, Postakkers, Eersel, Van 11.45 - 12.45 12.30 - 13.30 Contactpersoon: Marianne Vanhoutte, tel. 0497-541595 e-mail: [email protected] Zwembad/sporthal Lunetzorg, locatie Donksbergen, Duizel, Bechterew Van 19.15 - 21.15 Contactpersoon: Frans Jaspers, tel. 040-2351659 e-mail: [email protected] Woensdag: Zwembad Lunetzorg, locatie Donksbergen, Duizel van 20.00 - 20.45 Contactpersoon: Wilma Maas, tel. 0497-517038 e-mail: [email protected] Donderdag: Gymzaal Pius X, Bladel, Badminton Van 19.15 - 21.15 Contactpersoon: Peter Coopal tel: 0497-681380 Vrijdag: Zwembad de Smagtenbocht, Bossingel, Bladel Van 13.45 - 14.45 14.30 - 15.30 Contactpersoon: Peter v.Eekert, tel. 0497-843522 e-mail: [email protected] Wilt u gaan deelnemen aan een van bovenstaande groepen, kunt u ook contact opnemen met desbetreffende contactpersoon.


R.P.V. De Kempen activiteiten 2014 Alle activiteiten worden gehouden in het ontmoetingscentrum Eikenburg, Eikenburg 10, 5521HZ Eersel. Mits anders is aangegeven. Inlichtingen over deze activiteiten gaarne richten bij de voorzitster, Truus Nooijen tel. 0497-514257 14 januari 26 januari 11 februari 20 februari

● bestuursvergadering ● snertwandeling met I.V.N.gids ● bestuursvergadering ● Jaarlijkse algemene ledenvergadering

Gedicht Een ziekte met een naam, maar zonder gezicht. Van buiten is niet te zien, wat het in je heeft aan gericht. De vermoeidheid, de wanhoop, het verdriet en de pijn. Worden niet begrepen in een wereld waar alles te zien moet zijn. Je lacht, doet vrolijk, niet altijd even oprecht. Het sloopte je van binnen , het is een lang en eenzaam gevecht. Je bent niet meer, wie je ooit eens was. Je kunt niet meer wat je ooit kon. Maar ook voor jou schijnt nog steeds de warme levenszon. Je hebt familie en lieve vrienden. Ze kennen jouw enige wens. Ze luisteren en beschouwen jou niet als een zieke maar als een mens.


Bestuur Reuma patiënten vereniging “ de Kempen e.o.” Voorzitter: Truus Nooijen Voortseweg 48 5521 JD Eersel. Tel. 0497- 514257 1 secretaresse reet Romme Frater Romboutsstraat 12 5571 KZ Bergeijk. Tel. 0497- 571173 2 secretaresse: Jo Hendrikx Lokbossen 27 5541 TJ Reusel. Tel 0497- 642810 1 penningmeester etra van emenade Marktstaete 52 5531 BP Bladel. Tel. 0497- 843798 [email protected] Bestuurslid: Marton Meulenbroeks Arnold van Rodelaan 23 5527 BS Hapert. Tel 0497- 382105 Postadres: R.P.V de Kempen e.o. Postbus 114 5530 AC Bladel. Rabobank: nl74rabo107519925 Website: www.rpv-dekempen.nl


Kerst wens


Recept Vis - Zalm met wittewijnsaus

Ik wens je een zalige kerst Weer zijn er 365 dagen voorbij, sterretjes aan de hemel staan op een rij. De sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden, het is weer een jaartje geleden. Dat de zon voor jou mag schijnen, en donkere wolken langzaam verdwijnen. Ik wens je een warme, zalige kerst, en een gelukkig nieuwjaar. Dat we er zijn voor elkaar.

Mopjes De Kerstman en Sinterklaas zitten gezamenlijk aan de bar. Zegt Sinterklaas tegen de Kerstman: "Doe mij eens een biertje." Waarop de Kerstman zegt: "Ik ben Sinterklaas niet!"

Een man wordt beschuldigd van diefstal en moet voor de rechter komen. Rechter: "Hoe komt u aan al die nieuwe kerstspullen?" Verdachte: "Ik heb heel vroeg kerstinkopen gedaan, edelachtbare!" Rechter: "Hoe vroeg dan?" Verdachte: "Een uur voordat de winkel openging!"

Ingrediënten: - 1 sjalot, gesnipperd - 2 takjes verse peterselie (zakje a 30 g) - 1/2 fles droge witte wijn - 200 ml vis fond (pot a 380 ml) - 250 ml slagroom - 25 g boter, gesmolten - 4 zalmfilets, van 150 g per stuk Materialen: - grillpan Bereidingswijze: Voorbereiden Schep de sjalot en de peterselie in een wijde pan en schenk de wijn en de fond erbij. Bewaar wat peterselie voor de garnering. Breng dit aan de kook en laat het vocht inkoken tot er nog ongeveer 100 ml over is. Zeef dit boven een andere pan en roer de room erdoor. Laat de saus opnieuw inkoken tot hij iets dikker wordt. Breng op smaak met zout en peper. De saus kan ca. 2 dagen bewaard worden. Warm hem op voor gebruik. Bereiden Bestrijk de zalmfilets aan beide kanten met gesmolten boter. Leg de filets in een hete grillpan en bak ze in 6-8 minuten op middelhoog vuur tot er mooi bruine strepen ontstaan, keer ze halverwege de baktijd. Schep de wijnsaus op 4 warme borden en leg de zalmfilet erin. Bestrooi met de achtergehouden peterselie. Probeer het maar eens uit.


Kerstverhaal Stille nacht, tovernacht Het was koud, die nacht. Een ijzige wind joeg de sneeuw op en de mensen die nog buiten waren haastten zich. Thuis brandde het vuur in de haard. De tafel was gedekt, de kaarsen waren aangestoken. Het was kerstnacht. Nog maar één enkele man liep door de verlichte straten. Zijn rug was gebogen en hij liep maar voort door de sneeuw en de kou, zonder zelf te weten waarheen hij ging. Niemand wachtte op hem. Riton had geen familie en geen thuis. De mensen keken naar hem als hij voorbij ging. Hij lette er niet op. Zonder achterom te kijken, vervolgde hij zijn weg. Hij floot zachtjes voor zich heen en de sneeuwvlokken bleven in zijn baard hangen. Toch was hij niet alleen in die ijzige nacht... Een hondje liep achter hem aan. Waar kwam hij vandaan? Om zijn nek had hij een halsband met een ster.

RPV de Kempen Lichtpuntje 124 Ze zaten daar een hele poos, lekker warm in het stro. Toen klonk er opeens een stem: "Schrik niet en luister. Ik ben geen hond. Ik ben een tovenaar." "Jij? Een tovenaar?" zei de oude man verbaasd. "Vanavond heb ik mezelf in een hond veranderd, omdat ik degene die goed voor me zou zijn wilde belonen," zei de tovenaar. "En jij bent de enige die goed voor me was. Om je te bedanken zal ik je liefste wens vervullen. Vertel me wat die wens is." "Ik wil geen grote dingen en ik heb niets nodig," zei Riton. "Maar ik heb altijd al een hond gewild." De tovenaar dacht lang na. Was dat Ritons liefste wens? Toen besloot hij dat hij graag de beste vriend van de oude man wilde zijn. En hij gaf voorgoed zijn toverkracht op. Heel vroeg de volgende ochtend verliet de oude man de hut om verder te trekken. En zijn vriend, de hond, volgde hem.

Toen Riton het hondje zag, begonnen zijn ogen te stralen. "Ben je verdwaald? Dan kunnen we beter bij elkaar blijven." De hond keek hem aan.

Dominique Marchand. Vertaald uit het Duits door Albrecht Rissler.

Beschut onder de takken van een grote spar pakte Riton een stuk brood uit zijn rugzak en sneed het in tweeën. "Hier!" zei hij met een glimlach. "Het is een mager maaltje voor een avond als deze, maar meer heb ik niet."

De redactie is op zoek naar persoonlijke verhalen,

Omdat het Kerstmis was vertelde hij een verhaal dat hij als kind heel mooi had gevonden. Daarna floot hij nog wat. Ook de wind floot. Steeds luider en luider, steeds kouder en kouder. "Kom," zei Riton. Hij zette de kraag van zijn oude, versleten winterjas op. "Laten we schuilen in die hut."

om in ons Lichtpuntje te plaatsen, want die missen wij en onze lezers in dit blad. Daarom doen wij een persoonlijke oproep aan iedereen, U kunt mailen of telefoneren naar, Wilma Maas of Jac Rieken zie bij redactie. Dank U.

Van de voorzitster. RPV de Kempen Lichtpuntje 124. RPV de Kempen

Recommend Documents