Van de redactie. Want lezen maakt het leven leuker

Van de redactie

Want lezen maakt het leven leuker Waar je ook zin in hebt – in korte verhalen of dikke boeken, in romantisch, spannend, ontroerend of lekker steamy… bij Harlequin vind je altijd wat je zoekt – en meer. Harlequin-uitgaven zijn vrijwel overal te koop. Kijk in onze webwinkel op www.harlequin.nl of ga naar het tijdschriftenschap van de supermarkt of (kantoor)boekhandel en ontdek wat Harlequin allemaal voor je heeft. We wensen je veel leesplezier met dit gratis Ontdek Harlequin-probeerboek!

Korte inhoud Daten in stijl ISABEL SHARPE New York: de stad die nooit slaapt… Kay is saai en voorspelbaar – vindt haar ex. Om zijn ongelijk te bewijzen boekt ze een spannend weekje in het Hush Hotel in de Big Apple met een blind date. Hoewel de man in kwestie helaas niet komt opdagen, besluit May in New York te blijven en er het beste van te maken. Dat zoiets nog leuk kan uitpakken, ontdekt ze als ze de beroemde schrijver Beck Desmond tegen het lijf loopt en haar week spannender wordt dan ze ooit had durven hopen. Want niet alleen de stad komt aan slapen niet toe!

Ook van deze auteur Veel te dichtbij (HQN White Silk) Met je ogen dicht (HQN White Silk) Oeps… vergissing! (HQN White Silk)

Colofon Harlequin White Silk © 2005 Muna Shehadi Sill Oorspronkelijke titel: Thrill Me Vertaling: De Vertaalwinkel ISBN 978 94 6170 748 2 Zetwerk e-book: Mat-Zet B.V., Soest Omslag: Véronique Batenburg/Catch/Peter Verwey Beeld: Getty Images/PunchStock; Corbis HQN is een merk van Harlequin Enterprises Ltd. Originele uitgave verschenen bij Harlequin Enterprises Ltd., Don Mills, Canada Deze uitgave is uitgegeven in samenwerking met Harlequin Enterprises II B.V./S.à.r.l. © Nederlandse uitgave: Harlequin Holland Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Alle in dit verhaal voorkomende personen zijn ontleend aan de fantasie van de schrijver. Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval. http://www.harlequin.nl

Hoofdstuk 1 MEMORANDUM Aan: Personeel Van: Janice Foster, General Manager, Hush Hotel Datum: zondag 6 juli Re: Trevor Little Mr. Trevor Little brengt deze week een nieuwe gast mee. We volgen de gebruikelijke routine: maandag bloemen, dinsdag het spabezoek, woensdag de armband, donderdag de lingerie en vrijdag het chocolade beeldhouwwerk. Behandel zijn gast met absolute discretie, laat niet merken dat je Mr. Little eerder hebt gezien. Telefoontjes naar zijn kamer dienen doorverbonden te worden naar zijn voicemail, en mocht er iemand naar hem vragen, dan zeg je dat hij niet in het hotel verblijft. Bericht op het prikbord van de huishoudelijke dienst: Nu mag iemand anders Trevor Little’s kamer schoonmaken. Ik heb het de vorige keer gedaan. Gadver! Als ze het vliegtuig zag als baarmoeder en de slurf op het vliegveld als geboortekanaal, dan stond May Hope Ellison op het punt herboren te worden. Haar eerste symbolische ademteugen zou ze over enkele tientallen meters in de aankomsthal nemen. Vooruit, dat was misschien een tikje overdreven. Eigenlijk had ze op LaGuardia willen landen omdat ze in Manhattan moest zijn, maar Trevor had per se gewild dat ze op Newark landde. Daar was het blijkbaar minder druk. Met een beetje geluk was zijn meeting in New Jersey vroeg afgelopen, zodat ze elkaar al in de trein van halftwaalf naar Penn Station konden treffen. Mays moeder, geboren en getogen in Wisconsin, had voor haar huwelijk een paar jaar in de Big Apple gewoond. Zij had nooit laten vallen dat het zo druk was op LaGuardia. May had uiteraard niets over Trevor gezegd tegen haar moeder. Die dacht dat haar dochter New York samen met haar jeugdvriendin Ginny zou bezoeken. Moeders werden doorgaans niet zo blij van het idee dat hun dochter naar de andere kant van het land vloog om een week seks te hebben in een hotel – met een man die ze nauwelijks kende. Oef, wat een drukte. Wat een lawaai. En wat veel mensen. Dit was niet Milwaukee. En al helemaal niet Oshkosh. Ze had zich niet gerealiseerd dat ze gestopt was met lopen tot iemand tegen haar op botste en iets lelijks mompelde. Dan maar lopen, mee met die stroom, een gang in, de hoek om, en naar de hoofdterminal. Nog meer mensen. Rijen stonden te wachten voor de beveiliging. Ze hield de aanwijzingen van Trevor stevig vast en volgde de borden naar de trein die haar naar de stad zou voeren. Even later telde ze de wagons. In de derde achter de locomotief hadden zij en Trevor afgesproken. Helaas was hij er niet. Nou ja, een beetje opgelucht was ze ook wel. Waar kon je het nou over hebben met iemand die je nauwelijks kende maar met wie je de hele week seks zou hebben? Ze kon zich het gesprek al voorstellen. ‘Ha, hoe gaat het? Warm voor de tijd van het jaar, niet? Zin om me te penetreren?’ Een halfuur later stond May op een warm, donker, ondergronds perron. Haar roltas achter zich aan trekkend liep ze met de stroom passagiers mee naar boven en naar buiten. Op naar haar avontuur. Ze had Trevor een maand geleden ontmoet op een reünie van de faculteit Economie van de universiteit van Wisconsin. Zij werkte daar als secretaresse. Het had direct geklikt tussen hen. Ze waren samen koffie gaan drinken, uit eten gegaan, en daarna had hij haar in zijn hotelkamer uitgenodigd. Dat laatste aanbod had ze afgewezen, al was ze in de verleiding gekomen. Het was lang geleden dat een man zoveel aandacht aan haar had besteed. Nadat hij de stad had verlaten had hij haar ge-e-maild en gebeld. En nog eens gebeld. Hun gesprekjes waren een dagelijkse gewoonte geworden. Een lichtpunt in de afgelopen maanden, die bepaald niet vrolijk waren geweest omdat haar relatie na zes jaar was verbroken. Dan, haar ex, had niet meer tegen de sleur gekund, had de opwinding gemist. Opwinding? Het leven kon toch niet altijd opwindend blijven? Je werkte, kwam thuis, kreeg kinderen, voedde ze op, ging met pensioen en stierf. Onderweg deed je dingen die je leuk vond, zodat je er ook nog van kon genieten. Ze had hem uiteraard niet tegen kunnen houden, maar ergens had ze het gevoel dat Dan, als hij eenmaal had gedaan wat hij moest doen, wel weer bij haar terugkeerde. Ze kende hem beter dan wie ook, hij hield van geordend en overzichtelijk. Het leven was van zichzelf al mooi. Daar had je geen opwinding of adrenalinekicks voor nodig. Oké, zij maakte zich er nu ook schuldig aan. Waarschijnlijk in reactie op wat Dan had gezegd. Saai en voorspelbaar was ze, maar niet deze week. De e-mails en telefoontjes van Trevor waren steeds intiemer geworden. Seksueler. Waarom ook niet? Ze was nog nooit met een andere man naar bed geweest dan met Dan. Eigenlijk was ze ook wel nieuwsgierig. Trevor was zeer aantrekkelijk, en hij moest wel multimiljonair zijn want hij had haar uitgenodigd voor een weekje New York in het Hush Hotel in Manhattan. Toen ze het hotel op Google had opgezocht, was haar mond opgevallen. Eerst door de luxe en ‘discrete’ uitstraling van het oord, daarna door de prijzen. Daar kon een gezin een hele maand van leven. Op zoek naar de uitgang en een taxi. Ze liep naar voren en botste tegen iemand op. ‘Pardon, het spijt me.’ ‘Kijk uit waar je loopt, schat.’ Schat? Ze trok een gezicht, rechtte haar rug en liep naar een willekeurige uitgang. Eenmaal buiten zag ze direct een taxistandplaats. Met een rij van twintig wachtenden voor haar. Ze fronste. Was dat normaal? Zo duurde het uren voor ze een taxi had. In de rij realiseerde ze zich pas hoe warm het was. De vrouw voor haar stond een sigaret te roken, en May trok haar neus op. Zweetdruppeltjes parelden op haar voorhoofd en prikten onder haar oksels. Geweldig. Ze hoopte maar dat ze de kans kreeg om te douchen voor ze Trevor zag. Ze schoof een plek naar voren, en opwinding borrelde in haar op. Ze kon niet geloven dat ze dit echt deed. Ze ging

hem echt weer zien. De week met hem doorbrengen. Seks. Maar naarmate ze verder vooraan stond, maakte de opwinding plaats voor paniek. De vrouw voor haar stak nog een sigaret op. De zon brandde ongenadig op Mays te dikke jasje. Een dronkaard kwam voorbij, iets schreeuwend over Jezus en videospellen en varkensvlees. Toen was May aan de beurt. Ze sleepte haar koffer naar de achterbak en ging zitten. De taxichauffeur keek haar vermoeid aan in het achteruitkijkspiegeltje. ‘Waarheen?’ Ze wierp hem haar meest hooghartige filmsterrenblik toe. ‘Het Hush Hotel.’ Zijn wenkbrauwen schoten omhoog, en de man draaide zich helemaal naar haar om, haar van top tot teen opnemend. In de vijftien minuten die volgden, deed hij zijn uiterste best om hen in een fataal auto-ongeluk te doen belanden. De stad was overweldigend. Hoe konden mensen hier autorijden? Hoe konden ze hier wonen? Geen wonder dat New Yorkers zulke harde mensen waren – ze moesten wel. Eindelijk stopte de auto. ‘Hier is het.’ May rommelde met trillende vingers in haar portemonnee. Hoeveel fooi moest ze geven? Nou ja, ze gaf liever te veel dan te weinig. Ze leefde immers nog. Hij accepteerde de biljetten met een hoofdknik. May haalde diep adem. Drie, twee, een… De deur van de taxi ging open, en een aantrekkelijke man in een zwart uniform met zilveren knopen en de naam van het hotel in roze letters op de linkerborst van zijn jasje, stak zijn hand uit om haar te helpen uitstappen. Ze nam de hand aan en stapte uit in de naar uitlaatgassen ruikende lucht, die zo warm was dat ze het meteen benauwd kreeg. Haar hoofd begon te bonzen. ‘Goedemiddag, ma’am. Welkom in het Hush Hotel.’ Ze knikte koeltjes en knikte ook naar een andere aantrekkelijke man in zwart uniform die haar tas uit de taxi haalde. Moest ze al die mensen een fooi geven? Een derde knappe hotelmedewerker blies op zijn fluitje voor een andere taxi. Iemand riep iets achter haar. Een ambulancesirene werd luider; toeters claxonneerden wanhopig terwijl auto’s uit de weg probeerden te gaan. May liep snel zo snel mogelijk naar de ingang. Een portier met brede schouders kwam naar buiten om de deur voor haar te openen. Ze liep naar binnen en keek vol verwondering rond . Wauw! De receptie was niet overdreven groot en rook kruidig. Er waren mensen aan het inchecken, een paar anderen waren in gesprek met een conciërge met roze haar. Er stonden comfortabel uitziende zwarte en grijze fauteuils. Het heerlijkst van alles vond ze nog dat het er rustig was. Daar was ze enorm dankbaar voor. Ze ontspande meteen, al was ze bang dat iedereen aan haar kon zien dat ze gestrest was. Het weelderige tapijt was zwart, grijs en roze. De incheckbalie was glanzend en zwart. Daarachter hing het Hush-logo in roze neonletters. May gaf haar naam aan de receptioniste, zo verveeld en ongeïnteresseerd als ze maar kon, hopend dat ze niet al te erg bloosde. Hoi. Ik ben May Hope Ellison, ik ben hier om de hele week seks te hebben met iemand die ik niet ken. Natuurlijk had ze zich geen zorgen hoeven maken. Het inchecken verliep snel en plezierig. De lieftallige vrouw achter de balie was professioneel en sympathiek. Werkte hier dan niemand die niet knap was? Met een knikje van haar perfect gekapte hoofd en een echte glimlach wees de vrouw haar de lift, haar een sleutelkaart overhandigend. En daar ging ze, een razend knappe bagagejongen in haar kielzog. Ze liep langs nog meer stoelen, een spiegel en tot haar verbazing ook een zwarte kat met een roze halsbandje. Wachtend op de lift keek ze uitdrukkingsloos voor zich uit, terwijl haar benen trilden. Toen de deuren voor haar neus dicht gleden en de bagagejongen op de knop van de veertiende verdieping drukte, sloeg de paniek toe. Ze had een timeout nodig. Even diep ademhalen. Maar hoe kon ze deze aardige, geduldige en beeldschone koffers dragende Adonis vertellen dat ze bijna flipte? Tien… elf… twaalf… veertien, daar waren ze. Ze stapte de lift uit en staarde zonder iets te zien naar de aanwijzingen op de muur. Zij had kamer 1457. Maar welke kant moest ze op? Ze kon niet meer nadenken. Haar hersens leken wel vloeibaar. Adonis schraapte zijn keel en gebaarde naar links. May bedankte hem opgelucht, blij dat haar stem het niet begaf. Oké, daar ging ze. Bij 1457 gekomen stak ze de kaart in de sleuf. Het groene lampje ging aan. De deur ging open. May stapte naar binnen. Leeg. Ze liep nog wat verder; de badkamerdeur was open. Ook leeg. Gelukkig! In haar opluchting gaf ze Adonis een belachelijk hoge fooi. Hij nam het biljet aan, boog en verliet de kamer. Nu de paniek weg was, bekeek ze de ruimte die deze week haar thuis zou zijn. In een woord: fantastisch. Een kingsize bed met een hemel erboven. Ze ging op het dikke dekbed zitten en liet zich genietend achterover vallen. Tussen alle opwinding door voelde ze ook nog een onverwachtse steek van nerveuze pijn, wegens Dan. Ze legde haar hand op haar borst, op de plek waar zijn grootmoeders medaillon jaren had gehangen. Het voelde nog steeds leeg. Genoeg. Ze stond op en liep naar een bos donkerrode bloemen. Er stond een kaartje bij. ‘Ik kan niet wachten om je te zien. Trevor.’ Glimlachend streek ze met het kaartje langs haar kin. Ze zou Dan deze week achter zich laten. Misschien werd het ooit weer wat, maar deze week bestond hij niet. Wat nu? In een kast ontdekte ze een enorme televisie, een dvd-speler en, in een kastje naast het bed, een videorecorder. Slik. Links van haar stonden op het tafeltje tegen de muur een glanzend dienblad met mooie flessen en glazen erop, een schaal met appels, mandarijnen, kiwi’s en druiven, en een mandje met broodjes en crackers. In de minibar vond ze een verzameling wijnen en sterke drank, lekkere hapjes, kazen, paté en blikjes gerookte oesters.

In de badkamer ontdekte ze een enorm bad, een douche, een toilet en een mand vol lotions, shampoo en zeepjes. Mmm, straks zou ze een lekker lang bad nemen. En mocht Trevor komen, dan kon hij er meteen bij. Glimlachend liep ze weer de kamer in, waar ze op haar telefoon zag dat er een bericht was ingesproken. Ze belde haar voicemail, haar haar lostrekkend. Met de telefoon tussen schouder en oor schudde ze haar lange haar los tot het om haar schouders viel. Het was Trevor. Ze luisterde. Speelde het bericht nogmaals af voor het geval ze het de eerste keer niet goed had begrepen. Maar nee, ze had het goed gehoord. Trevor kwam niet. MEMORANDUM Aan: Personeel Van: Janice Foster, General Manager, Hush Hotel Datum: maandag 7 juli Re: Beck Desmond Jullie zullen al wel weten dat schrijver Beck Desmond op kamer 1217 zit. Ik wil jullie er alleen aan herinneren dat hij niet benaderd mag worden voor handtekeningen of geklets. Hij zal veel door het hotel lopen, in diepe concentratie, en we willen hem niet storen. Het is een eer dat hij ons hotel heeft gekozen als achtergrond voor zijn volgende thriller. Iedereen die hem lastigvalt, wordt direct overgeplaatst naar de afdeling huisdieren, en zal zich aldaar gaan bezighouden met het opruimen van uitwerpselen. Berichtje voor Shandi Fossey, barkeepster Erotique: Kun je een handtekening van Beck voor me regelen? Janice Beck Desmond haalde de telefoon van zijn oor en staarde er geïrriteerd naar. Zijn agent, Alex Barkhauser, praatte aan een stuk door met haar schrille stem. Hij kreeg zin om af en toe met een hoog stemmetje ‘ja, schat’ te zeggen. Alleen was dat waarschijnlijk precies wat ze wilde. Hij haalde een keer diep adem en hield de telefoon weer bij zijn oor. Misschien kon hij maar beter luisteren naar wat ze zei. ‘Je boeken zijn geweldig, dat weet je. Ik ben er dol op. Ik heb alleen het gevoel…’ ‘Ja?’ ‘Dat we iets in handen hebben dat veel groter kan worden.’ ‘Groter?’ Hij had geen idee waar ze naartoe wilde. ‘Sharon en ik vinden dat je moet proberen om meer emotie in je boeken te leggen, meer warmte. Geef Mack een vriendin, maak hem wat zachter. Nu kopen vooral mannen de boeken, maar we willen ook vrouwen. Dat is de volgende grote stap in je carrière.’ Beck leunde achterover in de stoel die hij van thuis had meegenomen. ‘Wat? Moet ik hem een puppy geven?’ Hij hoorde een scherpe klap en wist dat Alex met haar hand op haar bureau had geslagen. ‘Ja! Perfect! Een puppy. Je weet wel, zo een waar alle vrouwen voor stoppen om hem te aaien. Op die manier kan hij ook –’ ‘Dat kun je niet menen, Alex.’ Straks wilde ze nog dat Becks meedogenloze detective hele middagen ging shoppen. ‘Mack is een man.’ ‘Maak dan een man van hem die een vrouw heeft.’ ‘Dat kan niet.’ ‘Waarom niet?’ ‘Hij is een loner, een ruige vent. Zo is hij niet.’ ‘Geef hem dan een vrouw die sterk genoeg voor hem is, die hem kan veranderen.’ ‘Hem ver…’ Beck pakte zijn waterflesje en kneep er hard in. Hem veranderen? De man veranderen die al zeven jaar in Becks verbeelding zat, die meer hachelijke avonturen, bijna-doodervaringen en levensgevaarlijke risico’s had meegemaakt dan een sterfelijk wezen zou kunnen verdragen? De man die het opnam tegen seriemoordenaars, drugsbaronnen en maffiabazen? ‘Ik dacht dat vrouwen wel wisten dat ze niet moeten denken dat ze een man kunnen veranderen.’ ‘Ze kan hem veranderen zonder het te proberen. Gewoon door wie ze is. Hij wordt een beter mens omdat hij van haar houdt.’ ‘Het enige effect dat ik wil dat vrouwen op Mack hebben is dat hij een stijve krijgt. Ik schrijf geen liefdesromans.’ Alex maakte een wanhopig geluidje. ‘Ik vraag je niet om een liefdesroman te schrijven. Alleen om hem wat menselijker te maken.’ Beck zuchtte gefrustreerd. Alex Barkhauser was een fantastische agent en sparringpartner. Maar als het haar uitkwam, kon ze ook een genadeloze tegenstandster zijn. Een pitbull. ‘Sorry, ik kan Mack niet –’ ‘Ik geef je een voorbeeld.’ Hij hoorde bladzijden ritselen. ‘De seksscène met –’ ‘Tamara.’ ‘Juist, Tamara.’ Alex’ stem klonk honend. ‘Echt een naam voor een stripdanseres. Noem haar dan Susie.’ ‘Susie? Susie heeft paardenstaartjes en sandalen aan, geen zwarte lingerie. Vrouwen die Susie heten, masturberen ook niet.’ ‘Nou, geen enkele vrouw masturbeert in elk geval zo.’ ‘Hoe?’ Hij kon niet voorkomen dat hij verdedigend klonk. ‘Als een mannenfantasie uit een pornofilm.’ Beck opende zijn mond om te protesteren. Daarna sloot hij hem weer. Hij had niets te zeggen. Het was namelijk precies waar hij de inspiratie vandaan had gehaald. Een film die hij als tiener ergens stiekem had gekeken en nooit was vergeten. ‘Je gaat me niet vertellen dat jouw vriendinnen het zo doen als ze alleen zijn. Alsof je je helemaal in zo’n kanten

geval hijst, weet je wel hoe oncomfortabel die zitten? En bovendien mag je maar vijftig kilo wegen om er goed in uit te zien, en o ja, op de een of andere manier moet je ook nog enorme borsten hebben. En een dildo van vijfentwintig centimeter? Alsjeblieft, zeg.’ ‘Alex, zullen we het over –’ ‘Je moet het realistischer maken, Beck. Dat bedoel ik. Verder is het een te gek boek. Maar Macks relatie met die vrouw, zijn aandacht voor vrouwen, de seks die hij met ze heeft, dat moet echter. Niet als de natte droom van een tiener.’ Beck kromp ineen. ‘Voor iedere vrouwelijke lezer die je wint, verlies je twee mannelijke.’ ‘Nee. Je verhalen zijn heel goed, Beck, dit verhaal is heel goed. Dat verandert niet. Je zult geen mannen verliezen omdat Mack verliefd wordt. De meeste mannen hebben dat ook wel eens meegemaakt, hoor.’ ‘Maar dit is fantasie. Ze lezen mijn boeken om daar juist aan te ontsnappen.’ ‘Om aan de liefde te ontsnappen?’ Beck sloot zijn ogen. ‘Dat kwam er verkeerd uit.’ Misschien ook wel niet. Wilden de meeste mannen niet af en toe ontsnappen aan de regels die vrouwen oplegden aan hun relaties? Aan relaties moest je werken tot je erbij neerviel. Mannen kregen te horen dat ze dit niet deden, of dat juist wel, altijd waren vrouwen ontevreden. En waar bleef de romantiek? ‘Probeer het gewoon, Beck. Maak de seks wat zachter. Vooral de scène waarin Tamara zichzelf bevredigt, die moet echter. En zorg ervoor dat Mack er ook iets bij voelt als hij het met haar doet.’ ‘Alex…’ Beck zuchtte. Hier was geen beginnen aan. Hij had zijn agent en zijn uitgever tegen zich. Hij streek met zijn hand over zijn pijnlijke hoofd en kaak. ‘Alleen die ene scène met Tamara. Kijken hoe het voelt. Hoe het leest.’ ‘Fijn. Je bent geweldig. Je zult versteld staan als je ziet hoeveel beter het wordt.’ ‘Hm.’ Hij schudde zijn hoofd en hing op, harder dan nodig. Daarna stond hij op om naar het raam te lopen, de transparante gordijnen wegschuivend. Verdorie. Hij had kunnen weten dat dit zou gebeuren. Dit of iets wat erop leek. Hij kende niet één schrijver die nooit in zijn of haar carrière op een bakstenen muur was gestuit. Tot nu toe was Becks reis relatief gemakkelijk geweest. Mackenzie ‘Mack’ Adams had de afgelopen zes jaar in zes boeken de hoofdrol gespeeld. Drie jaar geleden had Beck zijn baan opgezegd om fulltime te kunnen gaan schrijven. De eerste jaren waren zijn boeken niet aan te slepen geweest, maar daarna was de verkoop toch teruggelopen. En nu was hij weer terug bij af, hij moest de correcties van de redacteur slikken. Hij moest Mack, een echte vent, vrouwelijker maken. Nog erger, hij moest de scène herschrijven zoals Alex en de haren hem wilden. Beck zou een vrouw moeten vinden die hem precies wilde vertellen hoe ze masturbeerde. Van alle research die hij had gedaan moest dit de moeilijkste en de leukste tegelijk zijn. Hij wilde niet arrogant doen, maar de vrouwen met wie hij iets had gehad hadden dat niet hoeven doen met hem in de buurt. En om nu aan exvriendinnen te vragen naar hun huidige masturbatietechnieken… Hij zou bij zijn vrienden nooit toegeven dat hij het aan een vrouw moest vragen. Hij had geen vriendinnen die hij het kon vragen. Zijn broers zouden hem er genadeloos mee plagen als hij voorstelde het aan hun wederhelften te vragen. Het liefst zou hij nu een vrouw tegen het lijf lopen, iemand die hij niet kende, die seksueel overal voor in was. Maar dat ging natuurlijk niet gebeuren. Hoewel… als het ergens kon gebeuren was het wel in het Hush. Het was deprimerend. Dadelijk overwoog hij nog een prostituee in te huren. Zijn telefoon ging, en zuchtend keek hij op de display. Hij had geen zin om te praten. O. Zijn moeder. ‘Hoi, mam.’ Hij wreef over zijn voorhoofd, wachtend tot zijn hoofdpijn erger werd. Hij was dol op zijn moeder, op zijn hele familie, maar hij hoefde ze niet elke dag te zien. ‘Hallo, Beck. Hoe gaat het met het schrijven?’ ‘Goed, heel goed.’ Dat vroeg ze elke keer, alleen om beleefd te zijn. En hij antwoordde altijd dat het goed ging. Zijn hele familie zat in de horeca, ze hadden een Italiaans restaurant. Hij was het zwarte schaap. Ze begrepen zijn werk niet, dus meestal nam hij niet de moeite om erover te vertellen. Het leek hem geen goed begin van een gesprek als hij zijn moeder vroeg hoe dat zat met masturberen. ‘Donderdag vieren we de dertigste verjaardag van je broer Jeffrey.’ ‘Dat weet ik.’ Hij kneep zijn ogen dicht, de hoofdpijn werd al erger. Natuurlijk wist hij het, pa had hem twee dagen geleden gebeld om hem eraan te herinneren en zijn moeder de week daarvoor. ‘Ik wil graag komen, maar ik moet vrijdag een stuk inleveren, dus ik weet het niet zeker.’ ‘Kun je dan niet een uurtje komen?’ Hij kon wel proberen uit te leggen dat het niet alleen om dat uurtje ging. Dat het ging om de opbouw, de tijd die hij nodig zou hebben om weer aan het werk te kunnen. Misschien had hij donderdagavond wel een aanval van creativiteit en productiviteit. Dat kon je nooit voorspellen. ‘Ik probeer te komen, mam.’ ‘Oké. Gaat alles goed daar? Zal ik wat eten naar het hotel laten brengen? Echt eten? Je vaders osso bucco?’ ‘Nee, dank je. Het eten is hier prima, hoor.’ ‘Oké, oké, dan hang ik op. Maar iedereen wil je graag zien, we missen je. Je zit maar de hele dag in die kamer te werken. Dat is gewoon niet gezond.’ Hij grinnikte. ‘Ik moet zeker naar buiten?’ ‘Ja, ja.’ Ze lachte. ‘Je bent geen kleine jongen meer. Moeders zijn ook altijd hetzelfde. Maar bel me als je iets nodig hebt.’ ‘Doe ik.’ ‘Ook als je niets nodig hebt. Gewoon om te kletsen. Ja?’ ‘Afgesproken. Lief dat je belde.’ ‘Je bent een goede man, Beck. Ik maak me zorgen om je.’

‘Het gaat prima met me, echt. Dag, mam.’ Beck verbrak de verbinding voor ze alle alleenstaande vrouwen begon op te sommen die ze kende. Hij stelde zich voor hoe ze bezig was in het restaurant, ervoor zorgend dat alles op rolletjes liep, bloemen en kaarsen op de tafels, de menukaarten schoon en netjes gestapeld, de borden met antipasti in de vitrine. Die wereld had van hem kunnen zijn. Soms dacht hij dat hij bij zijn geboorte verwisseld was, dat er ergens een serieus stel leefde, beiden wetenschapper, zich afvragend hoe ze toch aan die luidruchtige, half-Italiaanse kok van een zoon waren gekomen. Hij moest iets drinken. En hij moest weer eens onder de mensen komen. Meestal bleef hij liever op zijn kamer of wandelde hij door het hotel; hij was graag alleen, zoals veel schrijvers. Dat was iets wat zijn uitbundige familie niet kon begrijpen. En wie weet zat er wel een vrouw aan de bar op hem te wachten, een vrouw die klaar was voor een seksueel avontuur.

Hoofdstuk 2 Bericht aan bedienend personeel Exhibit A: Niet bukken in de buurt van man met snor en cowboyhoed die elke avond in Exhibit A is. Hij is net een octopus; overal handen. Jessie In tien stappen liep May van het raam naar de deur van kamer 1457. Het waren er acht van de muur met het bureau naar de muur naast het bed. Van mannen die haar van de andere kant van het land lieten overvliegen maar op het laatste moment met een laf excuus afhaakten, werd ze heel erg boos. Ze had Trevor proberen te bellen, maar zijn voicemail was meteen ingeschakeld. Met gebroken stem had ze een meelijwekkend bericht achtergelaten, hem gevraagd haar te bellen. Dat had hij niet gedaan. En het was al drie uur geleden. Daarna had ze er vreselijk van gebaald dat ze zo gebroken en meelijwekkend had geklonken. En was ze boos geworden. Heel boos. Want wat moest ze nu? O, natuurlijk was hij heel lief geweest toen hij bij haar had ingesproken op de voicemail. Hij had zich zóóó schuldig gevoeld over zijn onverwachte en onvermijdelijke – en vage! – meeting. May mocht de hele week blijven op zijn kosten. Hij hoopte dat ze ervan zou genieten. Ervan uitgaand dat ze gedacht had de hele week seks te zullen hebben, waren een spa, zwembad en daktuin povere substituten. En de dildo’s die ze in een lade had ontdekt, konden haar evenmin bekoren. Ze mochten dan anatomisch kloppend zijn, maar ze hadden het nadeel dat er geen sexy en onderhoudende mannen aan vastzaten. Met de staart tussen haar benen naar huis teruggaan, leek geen optie. Maar ze wilde hier ook niet in haar eentje in deze overweldigende stad zijn, in een hotel vol met gasten die de stoute dingen deden die zij had willen doen. Niet dat het alleen maar om seks had gedraaid. Ergens had ze gehoopt dat het tussen haar en Trevor ook op emotioneel vlak zou klikken. Misschien was ze daarom ook zo boos. Door haar teleurstelling over Trevor had ze nu weer liefdesverdriet om Dan. Ze draaide zich om naar de telefoon, belde Midwest Airlines en kromp ineen toen ze hoorde wat het zou kosten om haar ticket te veranderen. Ze krabbelde de vluchttijden op het notitieblok naast de telefoon, onder de kinderachtige tekening die ze van Trevor als satan had gemaakt . Ze kon maar beter gaan. Hier hoorde ze niet. Als Trevor erbij was geweest, was het leuk geweest. In haar eentje zou het deprimerend zijn. Haar mobiele telefoon ging, en ze griste hem uit haar tas. Trevor? Niet dus. ‘Hoi Ginny.’ ‘Hé, vriendin. Dat je de telefoon opneemt! Waarom klink je niet helemaal buiten adem? Ik wilde alleen maar iets vunzigs inspreken.’ May liet zich op het bed vallen, bang voor de tranen die ze voelde opwellen. ‘Trevor komt niet.’ ‘O. Ben jij al bovenop geweest? In de Cosmo las ik dat mannen die –’ ‘Nee, zo bedoel ik het niet.’ May slikte. ‘Hij is niet komen opdagen. Helemaal niet.’ Toen Ginny naar adem hapte, voelde ze zich al beter. Haar vriendin zou het begrijpen. Ze zou haar zeggen dat ze meteen moest terugkomen naar Wisconsin, dan zouden ze samen veel ijs inslaan en een filmpje huren. ‘Oké, we moeten dus zo snel mogelijk iemand anders voor je vinden.’ Mays mond zakte open. ‘Iemand anders?’ ‘Een andere vent voor de week.’ ‘O, wil je dat ik een advertentie plaats?’ ‘Nee, nee. Je moet gewoon een hippe tent binnenlopen en lief glimlachen, dat is alles. We hebben het over New York! Je zou zomaar een beroemdheid tegen het lijf kunnen lopen.’ ‘Ik wilde eigenlijk gewoon naar huis komen.’ ‘Ik weet dat het een peperduur hotel is, maar je kunt toch wel een paar nachtjes blijven? Of naar een ander hotel gaan?’ ‘Eigenlijk…’ May keek om zich heen. ‘…heeft Trevor gezegd dat hij alles betaalt, ook al is hij er zelf niet bij.’ ‘Wat? En je wilt nog steeds naar huis? Terug naar Oshkosh?’ May zuchtte. ‘Wat moet ik hier de hele week in mijn eentje?’ Aan de andere kant van de lijn klonk een dof geluid. May kromp ineen. Haar vriendin had gevoel voor drama. Ze had vast de telefoon op de grond gegooid om haar iets duidelijk te maken. En vooruit, ergens had ze ook gelijk. May klonk vast als een zeurkous. Een grijze muis. Een naïeveling. Het was een geweldige kans. Maar het voelde verkeerd. Ginny kwam weer aan de telefoon, en May beloofde haar dat ze erover na zou denken. Even later verbrak ze de verbinding. Het was een-nul voor Ginny. Was May echt helemaal naar New York gegaan om niet verder te komen dan het vliegveld, een taxi en een hotelkamer? Ze was niet dapper genoeg om de stad in te gaan, maar de hotelbar was ook goed. Het zou vreemd zijn, omdat er in dit hotel alleen maar stelletjes verbleven. De nadruk lag in het Hush op erotiek, zij het op een smaakvolle manier. Stelletjes dus. Misschien gingen er hier en daar wat wenkbrauwen omhoog als zij als vrouw alleen op pad ging. Maar misschien ook niet. Het personeel was getraind om zich nergens om te verbazen. En de gasten – mensen op huwelijksreis, getrouwde stellen die hun seksleven een oppeppertje wilden geven, mannen en vrouwen die al dan niet in een relatie met elkaar verwikkeld waren – hadden toch alleen oog voor elkaar.

Een wrange glimlach krulde om haar lippen. Het mocht dan niet helemaal het avontuur zijn waarop ze had gehoopt, het was beter dan alleen thuis in haar flat met een diepvriesmaaltijd, en zonder Dan. Mooi. Ze trok haar reiskleding uit en liet de badkuip vollopen. Daarna ging ze heerlijk lang in bad. Ze bediende zich rijkelijk van de lotions en het badzout, en het water geurde heerlijk. Dat hielp, ze voelde zich al stukken beter. Even later ritste ze haar koffer open, en met een zucht trok ze er het kledingstuk uit dat Trevor als eerste van haar lijf had moeten stropen. Het was een zwart topje met spaghettibandjes en een voorgevormde beha waarin haar volle borsten goed uitkwamen. Over het topje trok ze een doorzichtige blouse met een dessin van rode bloemen aan. Vervolgens hulde ze haar benen in een dunne zwarte panty en trok ze een zwart rokje aan. Haar voeten stak ze in zwarte pumps met stilettohakken, waardoor ze bijna een meter tachtig was. In Oshkosh zou ze zich nooit zo kleden. Niet omdat de mensen gechoqueerd zouden reageren op haar outfit, maar omdat ze gechoqueerd zouden reageren op háár. Voorzichtig liep ze naar de spiegel. Eigenlijk schrok ze er zelf ook nogal van. Maar dat gold vast niet voor de New Yorkers, en al helemaal niet voor de clientèle van het Hush. Bovendien had ze geen gewone kleding bij zich, afgezien van haar reiskleding. Lipstick, een beetje oogschaduw, blush. Oké, haar kleding en make-up waren gedaan. Nu haar houding nog. Ze tuitte haar gestifte lippen, deed ze iets van elkaar en zorgde ervoor uitdrukkingsloos, zelfs een beetje hooghartig te kijken. O, dat was goed. Heel goed. Deze meid kwam niet uit Oshkosh. Geen sprake van. Dit was een ontwikkelde, mysterieuze vrouw, een hartstochtelijke vrouw. Een femme fatale. Een vamp. De mannen lagen aan haar voeten. Zij wist welke mannen ze wilde en hoe ze ze kon krijgen. Deze vrouw ging alleen naar de bar in het Hush Hotel in Manhattan, New York. En daar was ze naar op weg. Bij de ingang naar de Erotique Bar aarzelde ze even. Ze opende de deuren en deed alsof ze de ruimte koeltjes in zich opnam, terwijl ze de paniek die in haar opwelde probeerde te onderdrukken. Links een cirkelvormige bar met roze verlichting erboven, daaromheen hoge zwarte krukken. Rechts tafels op zwart tapijt, met lage armstoelen in dezelfde zeegroene kleur als in de receptie. Een aantal lege krukken aan de bar, redelijk wat tafeltjes vrij. Maar ze kon beter aan de bar gaan zitten. Erachter stond een aantrekkelijke jonge vrouw die wel nog langer dan May leek te zijn. Ze ging op een kruk zitten. Daar. Ze had het gedaan. Misschien een of twee nieuwsgierige blikken van het stel rechts van haar, maar meer ook niet. ‘Hallo.’ De barkeepster keek haar glimlachend aan. ‘Alles goed?’ ‘Ja, hoor. Dank je.’ May glimlachte terug, ook al hoorde dat niet helemaal bij haar arrogante houding, maar ze merkte wel dat ze direct ontspande. ‘Wat kan ik voor je inschenken?’ O! Ze kon moeilijk een glaasje fris bestellen. Vooruit, dan maar een nieuw avontuur. ‘Een martini… graag.’ De barkeepster knikte en wachtte. May deed haar best om niet in paniek te raken. Moest ze nog iets zeggen? Shaken, not stirred? Een martini was toch een martini? Zo had haar vader het altijd besteld. De barkeepster stak haar hand onder de bar en haalde een menu te voorschijn van dik wit papier met in roze gedrukt Hush erop. Ze schoof het naar haar toe. ‘Als je iets anders wilt dan een gewone martini met gin of wodka kun je hier iets op uitzoeken. Die met appel zijn erg geliefd, en de Cosmopolitans ook.’ May knikte dankbaar en liet haar blik over het menu glijden. Ze probeerde niet te laten zien dat ze van de prijzen schrok. In Oshkosh kon je uit eten gaan van het bedrag dat je hier voor een drankje neertelde. Maar goed, Trevor betaalde. ‘Dan wil ik graag een Cosmopolitan.’ ‘Komt eraan.’ De barkeepster grinnikte en begon het drankje te maken. ‘Ben je voor het eerst in het hotel?’ ‘Ik ben zelfs voor het eerst in New York.’ ‘Waar kom je dan vandaan?’ May pakte een zwart doosje lucifers, ook met het Hush-logo erop. Wat wilde ze eigenlijk kwijt? ‘Oorspronkelijk kom ik uit Wisconsin.’ ‘Ik uit Oklahoma. Ik ben naar New York gekomen om mijn fortuin te maken als visagiste.’ Ze zette een donkerroze drankje neer voor May. ‘Proef en zeg wat je ervan vindt.’ May nam een slokje en glimlachte. IJskoud, fruitig en zoet, maar niet te. Lekker. ‘Erg lekker.’ ‘Ik dacht wel dat je het lekker zou vinden.’ ‘Dus je wilt visagiste worden? In een salon?’ ‘Nee, nee.’ De barkeepster lachte. ‘Film en televisie. Modereportages en shows. Wat ik maar kan krijgen.’ ‘Hoe ben je daarin verzeild geraakt?’ De barkeepster haalde haar schouders op. ‘Ik vind het heerlijk om van iemand iets te maken wat hij of zij niet is.’ ‘Dat kan ik me voorstellen.’ May betastte het viltje onder haar drankje. ‘Goedenavond.’ ‘Goedenavond. Hoe gaat het?’ De stem van de barkeepster klonk zacht en respectvol, maar May durfde te wedden dat er onder dat respect ook iets van amusement schuilging. May wierp een nieuwsgierige blik op de man naast haar. Ze gokte dat hij halverwege de dertig was. Hij was lang, goed gebouwd, jasje zonder das, gekapt en geschoren, en stond op het punt om twee krukken verderop plaats te nemen. Ze draaide zich weer om naar haar drankje, terwijl ze eigenlijk nog eens wilde kijken. Was hij echt zo knap was als ze meende gezien te hebben? Met wie zou hij hier afgesproken hebben? Vast met de zus van Catharine Zeta-Jones. Vreemd dat hij niet aan een van de tafeltjes was gaan zitten. Of was hij ook alleen? Wat zou Ginny daarvan vinden? ‘Goed, Shandi. En met jou?’ Ze lachte. ‘Even geweldig als altijd, Beck. Wat wil je drinken?’ ‘Martini, je weet hoe.’ ‘Dat weet ik inderdaad.’ Ze pakte een fles. ‘Bombay blue sapphire, een drupje vermouth, goed schudden en met een

twist.’ ‘Perfect.’ May zag Shandi het drankje met vloeiende bewegingen maken, en vroeg zich af wat de man hier alleen deed. Ze voelde dat hij naar haar keek, maar hield haar blik strak voor zich gericht. De ontspanning van zo-even had alweer plaatsgemaakt voor een verse paniekaanval. Misschien moest ze haar drankje maar snel opdrinken en weer naar haar kamer gaan om… Ja, wat eigenlijk? Een beetje te gaan zitten navelstaren? Te deprimerend. Maar ze wilde dat hij iets tegen haar zei, of dat hij ophield met staren. Misschien moest zij het initiatief maar nemen. Ze draaide zich hooghartig naar hem om, maar kreeg daar meteen spijt van. De koelheid die ze pretendeerde te voelen, smolt onder de gloedvolle blik in zijn ongewoon blauwe ogen. ‘Is het een lekker drankje?’ Ze nam de tijd om op adem te komen, maar daarna keek ze nog eens. Ja, tien tellen later was hij ook nog ongelooflijk aantrekkelijk. ‘Heel lekker.’ Oké, dat waren al twee woorden. Geweldig. Het was nu aan haar, bleef ze ijzig doen of knoopte ze een gesprekje met hem aan? Het beeld dat op haar netvlies verscheen, hielp haar bij het nemen van de beslissing: het grote bed, gemaakt om seks in te hebben, May alleen in bed, terwijl ze dezelfde tv-programma’s keek als in Oshkosh. ‘En het jouwe?’ Hij gaf niet meteen antwoord, dus draaide ze zich weer naar hem om. Er lag een scheef glimlachje om zijn mond; ze amuseerde hem. In zijn ogen lag een speculatieve blik. Vroeg hij zich af waarom ze alleen was? ‘Uitstekend.’ Hij hield zijn glas omhoog. ‘Ik heet trouwens Beck.’ ‘Ik heet…’ Ze overwoog een andere naam te geven, maar kon niets verzinnen. ‘May.’ ‘Heb je hier met iemand afgesproken, May?’ ‘Dat was oorspronkelijk wel de bedoeling, ja.’ ‘Maar nu niet meer?’ Ze schudde haar hoofd, tevreden dat ze niet te veel prijsgaf. ‘Hm.’ Hij bracht zijn glas naar zijn mond. ‘Dan zal ik nu wel moeten zeggen dat het me spijt dat te horen.’ ‘Maar het spijt je niet?’ Hij glimlachte. ‘Nee.’ Mays hart begon te bonzen. Ze gaf haar gezicht en lichaam de opdracht om uitdrukkingsloos en bewegingloos te blijven, alsof ze poseerde voor de cover van een tijdschrift. Beck stond op, maar kwam achter haar staan in plaats van naast haar te gaan zitten. ‘Zullen we aan een tafeltje gaan zitten zodat we kunnen praten?’ Toen ze zich omdraaide, keek ze weer in die ogen, zich schrap zettend voor de schok van de aantrekkingskracht zodat ze deze keer minder zichtbaar zou reageren. Hij was erg knap, zelfs van zo dichtbij. Een rechte kaaklijn, een ferme neus, blauwgrijze ogen met zwarte wimpers, een volle, mannelijke mond, donkerblond stevig haar… Maar afgezien daarvan had hij iets gemakkelijks over zich en was hij zelfverzekerd en intens. Mannen als Dan en Trevor zouden maar magertjes bij hem afsteken. Tegelijk voelde het een beetje vreemd dat ze zo met een vreemde stond te babbelen, dat ze zelfs opgewonden van hem raakte, terwijl ze nu eigenlijk had moeten liggen rollebollen met Trevor. Maar die hoefde ze heus niet trouw te zijn. Hij was er niet, hij zou ook niet meer komen, en haar intuïtie vertelde haar dat zijn werk daar niets mee te maken had. ‘Ja? Nee?’ ‘O, sorry.’ Ze weerstond de neiging om zichzelf op het hoofd te slaan. Beck wilde een simpel antwoord op een simpele vraag, en zij zat daar maar alle voor- en nadelen tegen elkaar af te wegen. ‘Graag.’ Mooi. Beslissing genomen. Was dat nou zo moeilijk? Ze liepen naar een tafeltje bij het raam, hun drankjes in de hand. May nam plaats op een van de lederen stoelen met ronde rug, schrikkend toen Beck niet tegenover, maar naast haar ging zitten. Zijn lange benen staken onder de tafel. Ze nam een flinke slok van haar Cosmopolitan, hopend dat ze niet verried hoe zenuwachtig ze was door steeds maar slokjes te nemen. ‘En, May, waar is je prins?’ ‘Welke prins?’ ‘De man met wie je hier had afgesproken.’ Hij verschoof zijn stoel zodat ze iets meer naar elkaar toe zaten. ‘O,’ zei ze koeltjes. ‘Die werd opgehouden door belangrijke staatszaken.’ Hij grijnsde. ‘En zal Zijne Majesteit zich later nog bij je voegen?’ Ze pakte een handje cashewnoten uit het groene schaaltje op de tafel. Als ze nee zei, wist hij meteen dat ze beschikbaar was. ‘Nee.’ Nog een achteloos slokje van haar drankje. Eigenlijk voelde ze zich best lekker. ‘Had je echt een relatie met hem? Is hij je verloofde, of je man?’ Mays kaken spanden zich en ontspanden zich weer. Ze kon niet liegen, en bovendien paste de waarheid naadloos bij haar optreden als vamp. ‘Een man die ik nog niet zo lang ken.’ Ze kon wel juichen. Dat kwam er zo goed uit. Leuk! Dit was leuk! ‘Ik begrijp het.’ En dat was zichtbaar, hij klaarde helemaal op. Nu had hij natuurlijk een heel vunzige voorstelling van haar. Prima, want morgen was ze toch weer weg. ‘Ik zou hier een week blijven, maar nu ga ik morgen terug.’ ‘Wat, verander je anders in een pompoen?’ Ze glimlachte. ‘Iets dergelijks.’ ‘Waar is thuis?’ ‘Waar is jouw thuis?’ ‘Hier in Manhattan.’ Hij leek zich niet bezwaard te voelen dat ze geen antwoord op zijn vraag had gegeven. Ze opende haar mond om te vragen wat hij dan in zo’n duur hotel deed, maar eigenlijk wist ze helemaal niet of hij in dit hotel verbleef. Misschien ging hij wel elke avond in deze bar op zoek naar gestrande vrouwen. ‘Oké.’ ‘Ik heb een boek geschreven dat zich in dit hotel afspeelt.’ Hij knipoogde, en haar maag maakte een sprongetje. ‘In

ruil voor de gratis publiciteit mag ik tijdelijk in een van hun kamers wonen.’ ‘Een goede deal.’ ‘Inderdaad.’ Hij keek haar verwachtingsvol aan. Ze moest met een reactie komen. Beck… boeken… iets klonk haar bekend in de oren. Maar wat? ‘En… waar gaat je boek over?’ ‘Een seriemoordenaar in een hotel.’ ‘Ah.’ Ze liet haar glas tegen het zijne klinken. ‘Gezellig.’ ‘Ja, hè?’ Hij grinnikte. Seriemoordenaar. Beck. Boeken… Haar vader las altijd van die detectives, haar moeder werd er gek van. Was een van zijn favoriete schrijvers niet… ‘Beck Desmond?’ Hij knikte, haar behoedzaam aankijkend. ‘Dat ben ik.’ Ze slaagde erin koeltjes te knikken, maar vanbinnen was ze nogal onrustig. Lieve hemel. Zij, meisje van het platteland, zat in dit kinky hotel in een van de belangrijkste steden ter wereld met een wereldberoemde auteur te praten. ‘Mijn vader leest je boeken.’ ‘O, leuk.’ Hij leek oprecht blij, dat verbaasde haar. ‘En jij niet?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb er een gelezen, maar het werd niets tussen ons.’ Hij keek haar indringend aan met zijn blauwe ogen. Daarna richtte hij zijn blik weer op zijn drankje, alsof hij overwoog om haar een vraag te stellen… iets persoonlijks? Of verbeeldde ze het zich? Haar hart begon te bonzen. ‘Mag ik je vragen waarom je mijn boek niet goed vond? Puur beroepsmatig, niet omdat je mijn ego gekrenkt hebt, hoor.’ Ze pakte haar glas, een beetje teleurgesteld over de vraag. ‘Ik lees liever andere genres.’ ‘Waarom?’ Toen ze hem een blik toewierp, stak hij zijn hand omhoog. ‘Ik wil niet vervelend doen, maar het is belangrijk. Ik wil het echt graag weten.’ ‘Oké.’ May had Engels gestudeerd, dus ze wist precies waarom ze zijn boeken niet las. Maar hoe zei je zoiets als ‘vlakke personages’ tegen een succesvol auteur? ‘Het is persoonlijk en heel subjectief.’ ‘Toch wil ik het graag horen.’ ‘Waarom?’ ‘Omdat je een vrouw bent, May.’ Misschien was het niet zijn bedoeling om dat te laten klinken alsof hij haar naakte wilde zien, maar zo klonk het wel. ‘Ja.’ Ze zweeg even geraffineerd. ‘Ik ben een vrouw.’ ‘En ik heb de mening van een vrouw nodig.’ ‘Oké.’ Ze had een meer sexy reactie verwacht. ‘Nou, ten eerste zijn je boeken nogal gruwelijk.’ ‘Dat klopt. Wat nog meer?’ ‘Hoezo, wat nog meer?’ ‘Je zei “ten eerste”. Wat is het tweede?’ Ze haalde diep adem. Zou hij boos op haar worden? ‘Ik hou van boeken waarin de personages goed uit de verf komen. In jouw boeken is de plot het belangrijkst. Het is gewoon een kwestie van voorkeur.’ Hij fronste zijn wenkbrauwen en leunde daarna zo ver naar voren dat ze bijna naar achteren wilde springen. Alleen zag ze van dichtbij de schaduw van zijn donkere stoppels, zijn sexy mond… Bij nader inzien wilde ze helemaal nergens naartoe. ‘En als ik er nou voor zorg dat mijn held verliefd wordt?’ ‘Mack? Verliefd?’ Hij knikte. ‘Dat willen mijn agent en mijn uitgever. Ze zeggen dat meer mensen, meer vrouwen vooral, mijn boeken dan zullen gaan lezen.’ Ze moest wel glimlachen. ‘En daar ben jij het niet mee eens?’ ‘Het zou niet kloppen. Maar ik denk dat ik geen keuze heb.’ ‘Dus jij vindt verliefd worden niet kloppen?’ Toen hij begon te lachen verscheen er een kuiltje in zijn wang. ‘In dit geval gaat het me alleen om Mack.’ ‘Een vriendelijkere, zachtere detective die nog steeds genadeloos optreedt tegen boeven.’ ‘Precies.’ Hij keek haar veelbetekenend aan en keek daarna om zich heen, alsof hij bang was dat iemand hen kon horen. ‘En ze willen meer emotie in de seksscènes.’ ‘Hm.’ Ze wist echt niet wat ze daarop moest zeggen. Ze was geen schrijfster, maar de seks met Dan was altijd emotioneel geweest, iets anders kon ze zich niet voorstellen. Misschien had ze bij Trevor kunnen ontdekken hoe seks zonder emotie was… ‘Bovendien…’ Beck dronk zijn glas leeg. Voor het eerst sinds ze hem had ontmoet, leek hij niet op zijn gemak. Een man en een vrouw kwamen aan het tafeltje naast hen zitten. Beck gebaarde May dat ze dichterbij moest komen. Ze boog nieuwsgierig voorover. ‘Het heeft wel met seks te maken, vind je dat erg?’ Lieve hemel. ‘Helemaal niet.’ ‘Dus je zal niet gechoqueerd zijn?’ ‘Ik ben nooit gechoqueerd.’ Bijna beet ze op haar tong. Ze hoopte maar dat ze er ook niet gechoqueerd uit zou zien. ‘Gelukkig.’ Hij maakte een grimas en streek met zijn hand langs zijn kin. Oeps. May nam een slokje van haar drankje en probeerde rustig te blijven. ‘Ik zoek een vrouw die me wil vertellen hoe ze zichzelf bevredigt.’ Toen ze naar adem hapte, belandde het slokje alcohol achter in haar keel. En ja hoor, ten overstaan van Beck Desmond, die waarschijnlijk dagelijks over masturbatie praatte, verslikte ze zich. Wat een vernedering! Maar verdorie, waarom moest ze ook zo nodig doen alsof ze alles aankon? Er werd een glas water voor haar neergezet, en ze glimlachte dankbaar naar Shandi. ‘Gedraagt hij zich wel?’ vroeg de vrouw met een vriendelijk spottende blik op Beck. May slaagde erin te knikken en dronk snel wat water.

Beck haalde zijn schouders overdreven op. ‘Als je nou ook al geen mensen meer mag laten verslikken…’ Shandi schoof glimlachend een boek over de tafel. ‘Kun je hier je handtekening in zetten, voor Janice Foster, de manager?’ ‘Natuurlijk.’ Hij haalde een pen uit de zak van zijn jasje. ‘Leest ze mijn boeken?’ ‘Haar broer. Hij heet Jack Foster.’ Beck wierp May een wanhopige blik toe, tekende het boek en gaf het terug aan Shandi, die daarna weer naar de bar liep. ‘Misschien hebben je agent en je uitgever wel gelijk.’ ‘Misschien.’ Hij leunde voorover en raakte haar blote arm aan. ‘Sorry dat ik je liet schrikken.’ May wimpelde zijn bezorgdheid weg. ‘Ik schrok niet, ik verslikte me alleen.’ ‘Vind je het erg als ik je die vraag stel?’ ‘Hoe ik mezelf bevredig?’ Ze had wel kunnen juichen, zo achteloos klonk ze. En ze bloosde niet eens. Eh… ja.’ Hij keek ongemakkelijk. Ha! Ze trok haar linkerwenkbrauw op. ‘Waarom wil je dat weten?’ ‘Voor mijn boek.’ ‘Hoe bevredig jij jezelf?’ Hij lachte, luid en diep, en het stel naast hen keek om. Vreugde borrelde in haar op. Ginny zou zo trots op haar zijn. ‘Die zit. Het was het proberen waard.’ ‘Vragen staat vrij.’ Maar ze hoopte wel dat hij er nu over ophield. Zoiets kon ze onmogelijk vertellen zonder zichzelf te verraden. Ze had het er zelfs nog nooit met Dan over gehad. ‘Moet je morgen echt weg?’ Ze dronk haar glas leeg en zette het neer. ‘Hoezo?’ ‘Dat kun je wel raden.’ ‘Wil je dat ik je al mijn seksuele geheimen verklap?’ Hij stak zijn handen verdedigend omhoog. ‘Het is voor mijn boek.’ Ze lachte. ‘Je blijft het proberen, hè?’ Hij keek haar zo intens aan mijn zijn blauwgrijze ogen dat ze hem veel meer wilde beloven. ‘Ik ben al erg geholpen als je gewoon iets opschrijft en het onder mijn deur doorschuift voor je vertrekt. Ik zit in kamer 1217.’ Ze stond op en hield haar hoofd schuin om hem koeltjes te bestuderen. ‘Ik zal erover nadenken.’ ‘Fijn.’ Hij stak zijn hand uit. ‘Ik hoop dat je blijft. Het zou goed zijn om met iemand als jij te kunnen praten.’ ‘Over seks.’ ‘Over van alles, maar ja, daar ook over. Je zou een waardevolle bron van informatie voor me kunnen zijn, May. Mijn raadgeefster op het gebied van het vrouwelijk perspectief.’ Ze legde haar hand in de zijne. ‘Ik zal erover nadenken.’ ‘Mooi. Welterusten.’ Hij knipoogde. ‘En bel me gerust als je je opeens alleen voelt midden in de nacht.’ Ze trok een wenkbrauw op en schreed de bar uit, terwijl zijn lach naklonk in haar oren. Natuurlijk kon ze niet blijven, maar hemel, ze verlangde nu al naar hem. Alleen zou het haar nooit lukken om deze act de hele week vol te houden. Vroeg of laat zou ze zichzelf verraden. Voor vanavond was het perfect geweest, een perfecte fantasie. Maar als ze er nog langer mee doorging, zou ze het verpesten. Boven op haar kamer pakte ze als eerste een zwart-roze Hush-pen, scheurde ze de dwaze tekening van Trevor als satan uit het blok en schreef ze op een nieuw vel: Beck Desmond, kamer 1217. Voor het geval ze het vergat.

Hoofdstuk 3 Bericht op het mededelingenbord van de spa: Trevors nieuwste schatje was hier vandaag voor een complete behandeling. Vergeet niet dat ze een Brazilian wax wil, geen bikini. En een zoutarme lunch, anders voelt ze zich zo ‘opgeblazen’. Marta (zucht) Om twee uur ’s middags de volgende dag kwam May niet van het vliegveld in Milwaukee, maar uit de spa van het hotel lopen. Oké, dus ze was niet om halftwaalf in het vliegtuig gestapt. Maar hoe ze zich nu voelde… wauw! Wat een ervaring. Een hot stone massage, een manicure, pedicure, een gezichtsbehandeling met kaviaarextract en zeewier, ze was gewaxt, ze had heerlijk geluncht, haar haar was gedaan… Ze was gepoetst, gepolijst, vertroeteld, ontspannen, gevoed – alles was heerlijk geweest, van begin tot eind, behalve misschien dat waxen. Blijkbaar beging geen enkele hippe New Yorkse de fout om daar beneden meer dan een smal strookje schaamhaar te hebben. Niet een. Nergens. Nada. Helemaal rien. Au. Afgezien daarvan had ze genoten. Ze had zelfs het lef gehad om haar haar tot op haar kin te laten afknippen nadat de stylist, Nico, bijna boos was geworden toen ze aanvankelijk had geweigerd. En hij had gelijk; het stond haar geweldig. Een bob met een pony tot vlak boven haar ogen die zo waren opgemaakt dat ze er mysterieus en sexy uitzag. Kon Trevor haar zo maar zien. Verdorie, ze moest Dan een foto faxen! Vanmorgen was ze wakker geworden in het bed dat ze met Trevor had moeten delen, denkend aan Beck Desmond, spijtig dat haar avontuur in het Hush al weer zo snel zou aflopen. Ze had haar spullen willen pakken om naar het vliegveld te gaan, maar toen was die mooie uitnodiging onder haar deur geschoven, met daarop de tijden van haar afspraken in de spa van het hotel. Ze zou wel gek zijn geweest om er geen gebruik van te maken. Dit moest Trevors werk zijn, de schat. Hij maakte zich natuurlijk zorgen, dacht dat ze eenzaam en verloren was. Daarom had hij het hotel gebeld om te regelen dat ze die ochtend eens lekker verwend werd. En zij was nog wel boos geweest omdat hij steeds maar geen contact met haar opnam. Waarschijnlijk had hij het gewoon niet willen verklappen. Dus besloot ze het vliegtuig van halfzes te nemen. Dan kon ze voor die tijd tenminste nog een echt avontuur beleven. Nee, het was geen week vol wilde seks met een charmante, knappe man, maar Dan Thompson kon nu niet meer beweren dat ze saai en voorspelbaar was. In elk geval niet om naar te kijken. Ze zweefde haar kamer in, trok haar reiskleding aan en pakte haar spullen in. Af en toe keek ze in de spiegel. Mooi haar, perfecte nagels, zachte voeten, keurige wenkbrauwen… Wie was die geweldige vrouw? Eigenlijk was het best treurig dat ze weer terug zou gaan naar Oshkosh. Haar spullen zaten in de koffer, en ze keek op de klok. Nog een uur voor haar vertrek. Waarom zou ze hier gaan zitten wachten? Gewapend met haar schetsblok en wat houtskool liep ze de gang op, niet helemaal zeker waar haar voeten haar heen zouden brengen. Maar als ze er zo uitzag, zou het lot zich ermee bemoeien en Beck Desmond op haar pad brengen. Dan had ze een goede reden om de vlucht van halfacht te nemen. Maar het lot deed natuurlijk nooit wat zij wilde. Haar voeten brachten haar naar de lift in de gang, waar ze het woord daktuin op het plaatje naast de bovenste knop zag staan. Perfect. Ze ging helemaal naar boven, loom glimlachend naar de man – helaas niet Beck – die meer dan eens van de vrouw naast hem wegkeek om haar een blik toe te werpen. Op de bovenste verdieping stapte ze uit. Daar vond ze een opvallend mooie en goed onderhouden tuin. Er stonden zuilen en omheiningen en pergola’s, waardoor er een aantal afgescheiden ruimtes waren. Oost-Indische kers en purperwinde hingen over metalen relingen, clematissen en wijnstokken klommen omhoog tegen witte latten aan de muur. Een fruitboom hier, jeneverbes en een weymouthden daar, en overal potten en bakken vol met hangplanten en bloemen. Een schommel. Een rozentuin met een fontein en een standbeeld in het middel. Een gedeeltelijk afgesloten ruimte met een rotstuin en bonsaiboompjes. Ze zou hier gemakkelijk een hele week kunnen zitten met een paar goede boeken. Alleen had het iets vreemds dat je midden in een van de grootste steden ter wereld op een dak in een tuin zat. Als je naar boven keek, werd je overweldigd door de onverbiddelijke geometrische agressie van de omringende gebouwen. Het gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Ze pakte haar schetsblok en het houtskool en begon de harde lijnen van de gebouwen te tekenen, en daarna het wanhopige groen, een satire op de tuin die te midden van uitgestrekte weilanden had moeten liggen. Even later sloot ze het schetsblok, zich al beter voelend. Verderop zat een oudere vrouw neuriënd in een kruidentuin te werken. May liep eropaf. ‘Goedemorgen.’ De vrouw begroette haar alsof ze vriendinnen waren. Er lag een warme, intelligente blik in haar ogen. Daarna ging ze door met het afknippen van takjes rozemarijn, die ze in een mand naast haar deed. ‘Wat een mooie dag.’ ‘Ja.’ May keek verbaasd om zich heen. Waarom had ze dat nog niet opgemerkt? Misschien omdat een mooie dag voor haar betekende dat ze in een vredig landschap stond, bossen en velden, wind die naar de zon rook en niet naar wolkenkrabbers, smog en verkeersgeraas. Het was koeler dan de vorige dag, en er stond een lichte bries. ‘Wat een prachtige tuin.’ ‘Dank je.’ De vrouw trok een van haar gebloemde handschoenen uit en stak haar perfect gemanicuurde hand naar haar uit. ‘Ik ben Clarissa Armstrong.’ ‘May Ellison.’ Ze schudde Clarissa’s sterke, zachte hand. De oudere vrouw was mooi, vroeger was ze waarschijnlijk oogverblindend geweest. Ze droeg een linnen blouse, die smetteloos wit was. ‘De tuin is niet alleen maar mooi. We kweken er kruiden en groenten voor het restaurant. Door de planten blijft de temperatuur van het dak laag, zodat de kosten van de airconditioning laag blijven.’

May bukte en snoof de geur van salie en tijm op. ‘O, dat doet me denken aan de tuin van mijn moeder!’ ‘Waar is die?’ ‘In Wisconsin.’ Ze glimlachte wrang. Nu hoefde ze niet meer te doen alsof ze iemand anders was. ‘Oshkosh.’ ‘Een mooie staat.’ Clarissa wierp May een blik toe en knipte daarna een paar takjes basilicum af. ‘Ben je eerder in New York geweest?’ ‘Nee.’ ‘Wat vind je ervan?’ De vraag werd snel gesteld, alsof ze het niet alleen maar uit beleefdheid vroeg. ‘Heel… anders. Een beetje overweldigend. Maar het hotel is erg mooi.’ ‘Ja, dat is zo.’ Achter Clarissa verscheen een flits zwart met roze uit de tuin; het was de kat die May al in de receptieruimte had gezien. Ze hield haar kopje schuin, alsof ze May stond te beoordelen. Clarissa grinnikte. ‘Daar ben je dan, Eartha.’ ‘Eartha?’ ‘Eartha Kitty.’ Clarissa glimlachte ondeugend. ‘De officiële hotelpoes. Zij is hier de echte baas. Op een dag was ze er gewoon, en ze is nooit meer weggegaan. Ze komt hier vaak op insecten jagen.’ May bukte en stak haar hand uit naar het mooie dier, maar de poes staarde haar alleen maar hooghartig aan. ‘En, ben je al in de bar geweest? In Erotique?’ May wierp Clarissa een snelle blik toe, maar ze leek zich nog steeds op de basilicum te concentreren. ‘Gisteravond.’ ‘Echt?’ Ze klonk iets te nonchalant. ‘Mooi, hè? Shandi maakt heerlijke Cosmopolitans.’ ‘Hoe wist je dat ik –’ Haar mobiele telefoon ging, en ze stond op om hem uit haar tas te halen. ‘Sorry, hoor. Hallo?’ ‘Hai schatje! Hoe was je heerlijke ochtendje?’ ‘Trevor!’ May slaakte een kreetje van verrukking, maar bloosde toen ze eraan dacht welke onthaarde lichaamsdelen van haar hij niet zou zien. Die gedachte werd meteen opgevolgd door een beeld van Beck, die toekeek terwijl zij zichzelf aanraakte. ‘Waarom ben je er niet?’ ‘Ik zou zo graag willen, schatje. Maar het is belachelijk druk op mijn werk. Ik wou dat ik bij je was.’ ‘Ik ook.’ Ze glimlachte, en probeerde er niet aan te denken dat ze eigenlijk helemaal geen ‘schatje’ genoemd wilde worden. Had ze dat maar meteen moeten zeggen toen ze elkaar leerden kennen. ‘Wat ga je vanmiddag doen?’ Ze zuchtte. ‘Ik ga naar huis.’ ‘Wat?’ ‘Ik kan je toch niet zo op kosten jagen, Trevor. Niet als je er zelf niet eens bij bent!’ Ze merkte op dat de vrouw haar een nieuwsgierige blik toe wierp en draaide zich om. ‘Weet je het zeker?’ ‘Ja.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. Zo zeker klonk ze niet. Haar blik viel op de lange atletische gestalte van een man, die achter een latwerk stond. Haar hart begon iets sneller te kloppen, maar toen zag ze dat het Beck niet was. Ze draaide zich weer om naar Clarissa. ‘Wat je wilt. Maar ik blijf je dit weekje schuldig. Als je besluit te blijven is dat goed. We kunnen natuurlijk snel weer afspreken. Denk er maar over na.’ ‘Dank je, Trevor.’ ‘Hé, graag gedaan. Ik wilde alleen –’ Op de achtergrond klonk een vrouwenstem. ‘Ik moet ophangen, schatje, ik heb een meeting. Ik bel je later.’ ‘O. Goed. Ik –’ De verbinding was al verbroken, en May keek met open mond naar de telefoon. Ze was nog helemaal niet uitgesproken. Dat moest wel een belangrijke meeting zijn. Iets klopte niet aan Trevor Little en deze hele situatie. ‘Waarom ben je naar New York gekomen?’ May keek neer op Clarissa, die wat dichterbij aan het werk was en deed alsof ze zojuist helemaal niet had zitten luisteren. Eartha was verdwenen. May wilde eigenlijk zeggen dat het haar niet aanging, maar daar was ze te netjes voor. ‘Ik had hier met een vriend afgesproken.’ ‘Trevor Little?’ Mays mond viel weer open. Ze wist zeker dat ze alleen Trevors voornaam had genoemd. ‘Ken je hem?’ Clarissa veegde een vliegje van haar wang en richtte haar aandacht weer op de tijm. ‘Iedereen van het personeel kent Mr. Little.’ May verstijfde. Een wolk schoof voor de zon, als een dramatische achtergrond voor Clarissa’s verklaring. ‘Is… Is hij soms zakelijk verbonden aan het hotel?’ Misschien? Alsjeblieft? Clarissa zond haar een medelijdende blik. ‘Trevor Little is hier vaak te gast.’ De ietwat scherpe klank van haar stem vertelde May alles wat ze moest weten. Die charmante Trevor kwam hier geregeld met vrouwen, waarschijnlijk steeds een andere, misschien soms zelfs twee tegelijk. Wie weet? Oké, en nu even verstandig. Dat dit nieuw voor haar was, betekende niet dat het dat voor Trevor hoefde te zijn. Hij kwam hier steeds met andere vrouwen? Nou en? Hij had haar toch geen eeuwige trouw beloofd. Zij had toch ook een doos condooms in haar tas zitten? ‘Hoe was het vanmorgen in de spa?’ Takjes met tijm verdwenen in de mand, en Clarissa ging door naar de salie. ‘Hoe wist je dat ik in de spa was?’ ‘De afspraak in de spa is altijd op dinsdagochtend.’ May deed een stap naar haar toe, haar hersens pijnigend. Dinsdag… altijd naar de spa? Voor iedere vrouw die hij met zich meebracht? Dus Trevor had het hotel vanmorgen niet gebeld om die afspraak speciaal voor haar te maken? Hemel, wat was zij naïef. ‘De bloemen op maandag.’ ‘Ik pluk ze altijd zelf.’ May knikte. ‘Twintig rode rozen.’ ‘Mooi zijn ze, hè? Morgen een sieraad en ik geloof lingerie op donderdag. Op vrijdag iets met chocolade.’ May voelde de grond onder haar voeten wegzakken. Ze wilde naar het vliegveld rennen, naar huis vliegen en zich te buiten gaan aan een bak vanille-ijs. Daarna wilde ze wondercrème kopen om haar schaamhaar weer binnen een dag terug te krijgen, zodat het hele fiasco zo snel mogelijk achter de rug zou zijn. Misschien had Dan gelijk, maar saai en

voorspelbaar moest beter zijn dan dit. Clarissa kwam langzaam overeind. ‘Oef, ik word te oud voor dit werk.’ ‘Ik neem hem wel.’ May pakte de mand snel op, zodat Clarissa niet nog eens hoefde te bukken. ‘Dank je, liefje.’ Ze legde haar hand op Mays arm. ‘Je moet niet denken dat ik van roddelen hou. Ik heb het je verteld omdat je niet moet aarzelen om zijn geld zo veel mogelijk te gebruiken. Hij is toch stinkend rijk. Blijf deze week, geniet ervan. Het is een mooi hotel, de stad is onvergetelijk.’ May bukte nog een keer om de heggenschaar op te rapen, die ze aan de vrouw overhandigde. ‘Ik denk niet dat ik dat kan.’ ‘Natuurlijk kun je dat.’ Clarissa stopte de schaar in haar mand en hing hem aan haar arm. ‘Ik heb ooit een man in Parijs ontmoet, in 1958, toen ik aan de Sorbonne studeerde. Hij heette Jean-Jacques. We zouden samen een week naar Corsica gaan, maar hij kwam niet opdagen. In het hotel ontmoette ik een andere man, ene Mr. Wisely, die pas weduwnaar was geworden. Een bijzondere man, een geweldig minnaar. We hebben een heerlijke week gehad, maar ik heb alle rekeningen naar Jean-Jacques gestuurd.’ ‘En betaalde hij die ook?’ ‘Natuurlijk. Hij was me iets verschuldigd.’ Ze knipoogde naar May. ‘Jean-Jacques bleek een vrouw te hebben die die week andere plannen voor hem had. Dat gebeurt nu eenmaal. En vaak ook.’ Ze keek May veelbetekenend aan, en eindelijk viel het kwartje. Natuurlijk. ‘Trevor is getrouwd.’ Clarissa legde haar hand troostend op haar schouder. ‘De meeste van zijn… vriendinnen wisten dat en vonden het niet erg. Maar ik had het gevoel dat dat niet voor jou zou gelden.’ ‘Nee.’ Dat was nog een understatement. ‘Dank je.’ ‘Graag gedaan. Ik ben heel indiscreet, het management zou woest op me zijn als ze dit wisten. Maar wij vrouwen moeten elkaar steunen.’ May glimlachte en deed een stap naar achteren, zich afvragend hoe ze zo snel mogelijk weg kon komen. ‘Ga maar. Ik begrijp het.’ Clarissa wuifde met haar vrije hand. ‘Je zult je beter voelen wanneer je eens lekker hebt kunnen huilen, of wat je nu ook nodig hebt. Daarna sta je weer op en heb je de week van je leven. Geniet ervan.’ ‘Dank je.’ ‘En kom nog eens langs als je wilt.’ Er lag een warme blik in de ogen van de oudere vrouw. May knikte en vluchtte de tuin uit, de lift in, naar beneden en naar haar kamer waar ze zich op het bed wierp. O, wat speciaal was ze! Ze wilde Trevor bellen, naar hem schreeuwen, zijn vrouw vertellen wat voor man ze had. Alleen was het niet aan May om in een huwelijk te stoken, ook al was het slecht. Misschien was zijn vrouw wel even erg. Misschien hadden ze in het hotel wel aan elkaar grenzende kamers met kijkgaten in de muren. Maar wat moest ze doen? Ergens wilde ze graag blijven, zoals Clarissa haar had geadviseerd. Laat Trevor maar betalen voor zijn fouten. Maar was dat niet goedkoop? Verlaagde ze zichzelf daarmee niet tot zijn niveau? Ze had een betere reden nodig om te blijven. Toen ze overeind kwam, ving ze een blik op van haar nieuwe zelf in de spiegel tegenover het bed; haar sexy kapsel, haar grote, zorgelijke ogen, haar verhitte gezicht. Misschien moest ze Beck Desmond bellen om te zeggen dat ze geheel beschikbaar was voor wat hij ook met haar wilde. Gefrustreerd liet ze haar hoofd in haar handen zakken. Zo’n vrouw was ze helemaal niet. Ze was een braverik die het zelfvertrouwen niet had om te blijven, terwijl ze ook niet echt weg wilde… Ze stond op en begon door de kamer te ijsberen tot ze zich realiseerde dat het goed voor haar zou zijn om eens goed te gaan sporten. Ze zou naar het zwembad gaan en haar frustratie eruit zwemmen. Misschien kwam het antwoord dan vanzelf. Met een beetje geluk kwam Beck Desmond ook zwemmen. Briefje op prikbord personeel: Beck Desmond en Trevors wegwerpartikel vorige avond samen gezien in Erotique. Geef het door. Anoniem Beck keek op de klok op zijn laptop en rolde met zijn ogen. De hele ochtend en de halve middag had hij al verknald. May had niet gebeld; waarschijnlijk was ze teruggegaan naar waar ze ook vandaan kwam, terwijl hij had gehoopt dat ze hem zou voorzien van de magie die hij nodig had om zijn schrijfcarrière weer op de rit te krijgen. Tijdens het wachten probeerde hij zich nuttig te maken door te denken aan het soort vrouw op wie zijn held Mack verliefd zou worden. Eerst had hij zich een voorstelling gemaakt van een lief blondje dat Macks ruwe kant zou verzachten. Maar wie kon er nou vierhonderd bladzijden lang geboeid blijven door lief en blond? Tijdens het maken van een karakterschets van mejuffrouw Suikertaart was hij bijna in slaap gevallen. Dus had hij iets anders geprobeerd. Een lange brunette, een vrouw met pit die tegen Mack op kon. Ze had een boeiend karakter – dat vond hij tenminste – maar hij wist niet of zijn vrouwelijke lezers haar zouden mogen. Dus waar bracht hem dat? Terug naar waar hij was begonnen toen hij het gesprek met zijn agent de vorige middag had afgebroken. Alex wilde dat hij het eind deze week had herschreven, verdorie. Als ze de nieuwe benadering van een zachtere, vriendelijkere Mack niet goedkeurden, kon dit zijn laatste contract zijn. En zijn ouders en broers zouden achter zijn rug om ik-wist-het-wel tegen elkaar zeggen. Hij zette zich af tegen het bureau en gooide zijn laatste lege waterflesje in de prullenmand. Daarna stond hij op en pakte hij zijn sleutelkaart. Hij moest hier weg. Een stukje door het hotel lopen zou goed voor hem zijn. Misschien kwam hij een vrouw tegen die aan de beschrijving voldeed, waardoor er iets magisch op zijn plek klikte in zijn brein. Misschien bofte hij echt en hoorde hij dat May er nog was, ook al had ze de avond tevoren nogal stellig gezegd dat ze vandaag zou vertrekken. Waarom hij zijn hoop zo op May gevestigd had, wist hij niet. Het had voorzienigheid geleken dat net toen hij dringend behoefte had aan een seksueel vrije vrouw, zij in Erotique had gezeten. Alleen. Ze leek niet verlegen, maar ook niet het type dat alles al een keer gedaan had. Het kwam natuurlijk goed uit dat ze mooi en bijzonder aantrekkelijk was. Hij liep de gang op en ging met de lift naar de bibliotheek van het hotel, waar de eerste moord in zijn boek

plaatsvond, en waar Mack Tamara ontmoette, de vrouw uit zijn fantasieën, die nu wellicht Susie moest gaan heten, de vrouw van zijn dromen. Alleen niet zijn natste dromen. Misschien kwam hij een van de spraakzamere personeelsleden tegen die hem wilden vertellen of May er nog was. Als zo’n wonder zich voordeed, kon hij zijn hulpvraag aan haar misschien wat subtieler brengen dan aangenaam, hoe masturbeer jij eigenlijk? Nou ja. Lekker constructief om je vast te klampen aan een strohalm. Het frustrerende aan creativiteit was dat je het niet kon dwingen. Misschien was hij te ‘macho’, maar dat Mack zachter moest worden, dat hij verliefd moest worden, voelde alsof Beck een pak aanhad van een man van tweehonderdvijftig kilo, en dat hij ervoor moest zorgen dat het hem nog goed stond ook. Hij liep door de dubbele glazen deuren de grote ruimte in, vol planten en licht. Er stonden comfortabele, crèmekleurige fauteuils en banken met kleurige kussens. Leeslampjes stonden op de tafels en op de beklede voetkrukken naast de banken. In de glanzende boekenkasten stonden klassiekers, naslagwerken en een grote verzameling smaakvolle erotica. Beck tuurde de kamer af en had direct succes. Naast het plafondhoge raam stond de grande dame van Hush, Clarissa Armstrong de ficus te verzorgen. Hij had haar op zijn eerste dag in het hotel ontmoet, bijna drie maanden geleden, en het had direct geklikt. Beiden hielden van oude films, mooie wijn en mensen. Als May er nog was, zou Clarissa het weten. ‘Goedemiddag, Clarissa.’ ‘Beck, hallo. Wat leuk om je weer te zien.’ Ze glimlachte haar mooie glimlach en keek hem aan. ‘Wat kan ik voor je doen?’ ‘Niets.’ Hij probeerde achteloos te glimlachen, want als hij meteen over de ware reden van zijn komst begon, zou er binnen de kortste keren over hem en May geroddeld worden. ‘Je ziet er even mooi uit als altijd.’ Clarissa rolde met haar ogen, maar bloosde wel om zijn compliment. ‘Bewaar dat voor je jongere fans. Trek je van deze oude dame maar niets aan. Wat ben je allemaal aan het doen?’ Hij grinnikte. ‘O, helemaal niets bijzonders. Het is gewoon een mooie dag.’ Ze keek hem scherp aan, maar aan haar geamuseerde blik zag hij dat ze zich niet om de tuin liet leiden. ‘Ja, hè? Wat ben je aan het doen?’ ‘O, ik maak gewoon een wandelingetje. Kijken of ik nog nieuwe ideeën krijg.’ ‘Aha.’ Glimlachend rolde ze de slang weer om de katrol. ‘En lukt dat?’ ‘Niet echt.’ Hij duwde zijn handen in zijn zakken. Hij moest het haar vragen. ‘En, zijn er nog nieuwe interessante gasten aangekomen?’ Clarissa trok haar mooi gevormde grijze wenkbrauwen op. Er verschenen pretlichtjes in haar ogen. ‘Ben je soms geïnteresseerd in verhalen over een dame uit Wisconsin met wie je gisteravond een drankje hebt gedronken?’ Hij moest zijn lippen op elkaar klemmen, anders was zijn mond opengevallen van verbazing. ‘Misschien.’ ‘Dat dacht ik al.’ Hij rolde met zijn ogen en grinnikte. ‘Oké, wat kun je me vertellen?’ ‘Ik ben natuurlijk tegen het verspreiden van roddels, maar ik geloof wel dat de desbetreffende dame uit Wisconsin open staat voor een nieuwe… vriendschap. Haar vriendje is niet komen opdagen.’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij haar minachting proefde. ‘Ken je hem?’ ‘Hij is een bekende in Hush.’ ‘Eens raden… Een rijke, getrouwde playboy die vrouwen hier mee naartoe neemt terwijl hij zogenaamd op zakenreis is.’ Clarissa plukte een vergeeld blaadje van de ficus en tuurde naar de bovenste takken. ‘Dat zijn niet mijn woorden.’ Hij knikte. Hij wist genoeg. Het bevestigde zijn vermoeden dat May de aangewezen vrouw was om hem te helpen bij die lastige scène. Dat hij ergens teleurgesteld was, was iets wat hij niet per se aan een nader onderzoek wilde onderwerpen. Het viel nog te bezien of May voldoende diepgang had om hem te helpen bij de vrouwelijke input van zijn boek. Beck werd niet snel verliefd, maar hij kreeg meestal dan ook niet te maken met vrouwen als May. Voor iemand die het gewoon vond om naar een hotel te gaan en een week seks te hebben met een getrouwde man, betekende seks waarschijnlijk niet veel. Niet dat het hem iets aanging, want hij moest er in de eerste plaats voor zorgen dat ze iets langer bleef. ‘Wil ze echt gaan?’ Clarissa pakte de houten plantenbak beet en draaide hem met verrassende kracht om, zodat de andere kant van de boom in het licht kwam te staan. ‘Ik denk dat je haar wel kunt overhalen om te blijven.’ Beck grinnikte. ‘Ik denk dat ik weet hoe.’ ‘Stoute jongen.’ Ze glimlachte oogverblindend naar hem. ‘Wil je toevallig weten waar ze op dit moment is?’ ‘Goh.’ Hij haalde overdreven nonchalant zijn schouders op. ‘Misschien.’ Ze knipoogde en boog naar hem toe. ‘Ik geloof dat Ms. May Ellison gesignaleerd is toen ze op weg was naar het zwembad.’ Beck schudde zijn hoofd. ‘Hoe weet je dat nu weer?’ ‘Puur toeval, liefje.’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes en tikte hem op zijn schouder. ‘En in dit geval denk ik dat het lot me een handje heeft geholpen.’ Hij lachte ongemakkelijk. Binnen een paar uur zou het personeel van Hush weddenschappen afsluiten over hem en May. Zij wisten dan ook niet dat zijn interesse in haar louter – nou ja, in de eerste plaats dan – beroepsmatig was. Hij wierp Clarissa een kushandje toe, bedankte haar nogmaals en liep de bibliotheek uit, op weg naar zijn kamer en zijn zwembroek. Hij wist in elk geval waar May te vinden was; ze was nog niet vertrokken, en hij had nog een kans om haar over te halen om hem te helpen. Hij was dan geen steenrijke playboy, maar hij mocht er best zijn. Iedereen wilde iets, iedereen kon gekocht worden. Hij moest er alleen achter zien te komen wat May Ellisons prijs was.

Hoofdstuk 4 Een fractie van een seconde nadat Beck in het zwembad kwam, zag hij haar al. Nou ja, zo bijzonder was dat ook weer niet, want er was verder bijna niemand. Ze had een ander kapsel, dat haar heel goed stond. Ze droeg een simpel turkooizen badpak. Eigenlijk had hij iets heel anders verwacht. Dat kapsel voldeed aan zijn verwachtingen, maar aan haar lichaam had hij een peperduur, minuscuul bikinitje verwacht. Het simpele badpak flatteerde de elegante, zeer vrouwelijke lijnen van haar lange gestalte. Hij was hier voor zijn werk, maar hij moest toegeven dat zijn gedachten bepaald niet zakelijk waren. Ze had hem niet gezien; ze leek afgeleid of gespannen. Er lag een fronsje op haar gezicht. Zonder om zich heen te kijken liep ze naar de rand van het zwembad. Ze boog voorover en dook soepel in het water. Daarna kwam ze aan de oppervlakte en begon ze met sterke slagen te zwemmen. Toen ze bij de rand kwam, voerde ze een perfecte draai uit en begon terug te zwemmen. Weer een verrassing. Het verbaasde hem niet dat ze zo fit was; ze had vast een trainer om haar kostbare lichaam in vorm te houden voor de miljonair van de week. Maar de vastberadenheid waarmee ze het water beheerste, dat had hij niet verwacht van de lome schoonheid met wie hij de vorige avond had zitten babbelen. Of het feit dat ze er niet moeilijk over deed om haar nieuwe kapsel aan het chloorwater bloot te stellen. Hij gooide zijn handdoek over een van de witte stoelen en ging zitten. Het was genoeg om haar te zien zwemmen. Deze ruimte was een van zijn favoriete van het hotel. Mack hier een floattank ontdekt, een prachtplek voor een akelige verdrinking midden in de nacht. Het zwembad was lang en smal. Eromheen lagen grijze tegels, die zacht glansden in het daglicht dat door een glazen plafond met houten balken viel. De constructie leek op de ruggengraat en de ribben van een enorm geometrisch dier. ’s Avonds wierp het maanlicht witte strepen op de muren, en was het water dankzij de onderwaterlampen helderblauw, terwijl de ruimte in het donker net een zwart-witfilm leek. Op een verhoging achterin stond een jacuzzi te borrelen en te bruisen. Er zat een stel in dat zich totaal niet bewust leek van de wereld om hen heen. Bij het twintigste baantje ging May over op de schoolslag. Na vijfentwintig baantjes vertraagde ze haar slag, en even later hees ze zichzelf soepel uit het water. Ze liep naar de tafel waar haar handdoek op lag. Als hij met haar wilde praten, was dit zijn kans. Ongewoon nerveus stond hij op en slenterde hij op haar af. Ze stond met haar rug naar hem toe, met de handdoek tegen haar gezicht. Haar lichaam en badpak glinsterden. ‘May.’ Ze draaide zich geschrokken om en sloeg de handdoek snel om haar middel. ‘Je laat me schrikken.’ ‘Sorry.’ Het was niet zijn bedoeling, maar hij begon breed te grijnzen. Die grijns had meer te maken met het feit dat hij zo dicht bij haar nagenoeg naakte lichaam stond, dan met zijn boek. Het turkoois van haar badpak paste bij haar huid, niet te fel, niet te mat, en versterkte de kleur van haar ogen. Het diepe decolleté en de brede schouderbanden benadrukten de elegante lijnen van haar sleutelbeenderen en de aanlokkelijke aanzet van haar borsten. Haar natte haar zat achterover door het zwemmen, haar make-uploze gezicht was opvallend fris. Ze zag er helemaal niet uit als een geraffineerde maîtresse, eerder als een boerenmeisje uit het midwesten. Dat maakte haar in zijn ogen tien keer aantrekkelijker. Het boek. Hij moest het over het boek hebben. ‘Lekker gezwommen?’ ‘Ja, heerlijk.’ ‘Je zwemt erg goed.’ ‘O.’ Ze wierp een blik op het zwembad, diep ademhalend. ‘Zwemteam.’ ‘Op de middelbare school of tijdens je studie?’ ‘Beide.’ Hij knikte. Ze had dus gestudeerd. ‘Heb je besloten te blijven?’ ‘Ik…’ Ze hief haar kin op. ‘Ja.’ ‘Hoe lang?’ Ze keek weer opzij. ‘Waarschijnlijk de hele week.’ Hij klemde zijn tanden op elkaar. Ze was afgeleid. Of wilde niet met hem praten. Of beide. Misschien had hij haar de vorige avond laten schrikken met zijn verzoek. Misschien dacht ze dat hij haar probeerde te versieren. Misschien had ze in de tussentijd een nieuwe miljonair gevonden, en wilde ze haar tijd niet langer aan Beck verspillen. Dat kon allemaal waar zijn, maar hij had hulp nodig bij zijn boek en zij… Toen ze naar adem hapte, volgde hij haar blik. Het zwembad was leeg; de twee andere zwemmers waren weggegaan. Het rustig golvende blauwe water weerspiegelde het licht dat door het glazen plafond scheen. Achter het zwembad, een meter of acht bij hen vandaan, zat het stel in de jacuzzi elkaar te kussen. Het was niet zomaar een kus maar een serieuze ik-wil-je-nu-kus. De vrouw, een mooie, donkere brunette, werd opgetild in de armen van haar minnaar, en te oordelen aan de geconcentreerde blik op zijn gezicht waren ze al begonnen. ‘Lieve hemel,’ fluisterde May, maar hij wist niet of ze geschrokken of opgewonden was. De vrouw kreunde zacht en sloot haar ogen. Langzaam begon ze op en neer te bewegen, op haar gezicht lag een uitdrukking van vervoering. De donkere man keek naar May en Beck, maar wendde zijn blik weer af – misschien stoorde hun aanwezigheid hem niet, of vond hij die juist opwindend. Langzaam begon hij het haltertopje van de vrouw los te maken om haar volle borsten te ontbloten. Haar tepels waren groot en donker. Beck haalde diep adem. Hij werd opgewonden, samen met May zat hij gevangen in de intimiteit van wat ze zagen. De man omvatte de mooie borsten van zijn minnares en streek met zijn duimen over haar tepels. Ze liet haar hoofd achterover vallen, haar volle rode lippen waren uiteengeweken. Ze kreunde zacht, en ze versnelde haar bewegingen. May hapte weer naar adem en maakte een onwillekeurige beweging. Wilde ze weggaan? Hij wilde haar smeken om te blijven. Zonder haar zou dit exhibitionisme leeg en vunzig lijken; hij zou zich schamen om er in zijn eentje naar te kijken. Maar met haar aan zijn zijde was het een soort prikkelend erotisch intermezzo. Ze bleef. De vrouw kreunde weer; ze was oogverblindend als een supermodel, maar hij was met zijn aandacht meer

bij May dan bij de filmsterrenperfectie van de vrouw. Haar minnaar duwde haar borsten omhoog, boog voorover en nam een van haar tepels in zijn mond. Ze schreeuwde het uit, zijn hoofd vastklampend, en haar bewegingen werden wilder. May haalde onregelmatig adem. Was ze gechoqueerd of opgewonden? Hij wist het niet en durfde ook niet te kijken. De man liet een van zijn handen onder het water verdwijnen. Opeens tilde hij de vrouw op, het water stroomde van hun lijven. Hij draaide zich om en knielde neer, terwijl hij de vrouw op de rand van het bad zette, met haar lange benen wijd gespreid. Beck deed een stapje naar achteren, trachtend om vanuit zijn ooghoeken een blik van May op te vangen. Hij wilde haar gezicht zien, maar was bang om het te verpesten. Hij voelde dat ze gespannen was, zag dat ze stokstijf stilstond, maar wist niet of ze opgewonden was of ontzet. De man begon in de vrouw te stoten, zijn billen spanden en ontspanden zich. De vrouw boog achterover en steunde op haar handen, haar haar zwaaide heen en weer. Beck draaide zich naar May om, hij had genoeg van de show. ‘May?’ Ze draaide zich meteen naar hem om, alsof zij ook opgelucht was om niet meer te hoeven kijken. ‘Ja?’ Haar ogen waren helder, haar volle lippen glansden, en ze haalde snel adem. Ze was enorm opgewonden. Dat feit wond hem veel meer op dan de liveshow die hij net had mogen aanschouwen. De vrouw kreunde harder, ze hijgde, kreunde weer, bouwde haar kreten op tot een lange schreeuw, die de man in haar korte tijd later herhaalde, maar dan dieper en ruwer. Beck wachtte gespannen. May zou nu achterom kijken, want ze wilde vast de orgastische gelukzaligheid van die pornokerel zien. Maar dat leek niet zo te zijn. Ze hield haar heldere blauwe ogen op de zijne gericht, en de chemie tussen hen vlamde op alsof iemand een lucifer in een plasje benzine wierp. Zijn penis reageerde als eerste, zijn brein volgde, beide waren gevangen in de sensuele macht van May Ellisons ogen. Hoeveel andere mannen hadden daarin gevangen gezeten? Het liefst wilde hij haar badpak van haar lichaam afstropen, haar op de tafel leggen, haar huid roze en stralend tegen het wit geschilderde hout, zichzelf hard in haar slanke, strakke lichaam boren en hen beiden meevoeren naar waar het andere stel net vandaan was gekomen. ‘Mijn kamer of de jouwe?’ De woorden kwamen er zacht en dwingend uit, en zodra hij ze hoorde, wilde hij ze weer terugnemen. May knipperde met haar ogen, alsof ze uit een heerlijke droom was gerukt. ‘Wat?’ Hij sloot zijn ogen. Wat dacht hij? Hij dacht niet. Althans niet met zijn hersens. ‘Niets. Laat maar. Ik… Ik kreeg gewoon het verkeerde signaal.’ ‘O. Ik… Sorry. Ik wilde niet –’ ‘Mijn fout.’ ‘Nee. Nee, het was goed. Alleen ik niet. Ik…’ Ze bracht haar hand omhoog, maar liet hem weer hulpeloos vallen. Ze knikte naar de deur van de dameskleedkamer. ‘Ik moest maar eens gaan.’ Hij wilde iets zeggen om haar tegen te houden, maar besloot dat hij het alleen nog maar erger zou maken. Frustratie overspoelde hem. ‘Blijf je in het hotel?’ ‘Ja.’ Ze liep al van hem weg. Zijn frustratie sloeg om in paniek, zoals op de middelbare school, toen hij Mindy Jacobs had willen uit vragen. Hij had buiten de kantine met haar staan praten, de minuten waren verstreken zonder dat hij haar vroeg, terwijl de druk in zijn keel steeds was toegenomen. Op het laatst was hij nauwelijks nog uit zijn woorden gekomen, en Mindy’s vriendinnetjes waren haar giechelend komen redden. ‘May.’ ‘Ja.’ Ze stond stil. ‘Ben je hier de hele week in je eentje?’ Ze keek naar het stel dat zat na te genieten in de jacuzzi en wendde zich daarna tot Beck. Er lag een rustige blik in haar ogen, haar hoofd was iets schuin waardoor ze er weer uitzag als een sensuele sirene. ‘Ja, hoor.’ ‘Mag ik je bellen?’ ‘Om je met je boek te helpen?’ Hij legde zijn hand in zijn nek. Het boek. Hemel, daar had hij niet eens aan gedacht. ‘En omdat we hier alle twee alleen zijn en het leuk is om gezelschap te hebben.’ De vrouw in de jacuzzi barstte in lachen uit, en Beck kromp ineen. Ja, zijn vriendinnetje op de middelbare school had hem ook al niet zo’n gemakkelijke prater gevonden. May wierp een woedende blik in de richting van de jacuzzi, maar daarna ontspande ze zich. Toen hij zich omdraaide, merkte hij dat May en hij het zich hadden verbeeld. De vrouw lachte niet om hen. Het beviel hem dat ze hem had willen verdedigen. ‘Wat zeg je ervan?’ ‘Dat zou ik leuk vinden.’ Ze glimlachte sexy naar hem, maar tegelijkertijd verspreidde zich een blos over haar wangen. Daarna draaide ze zich om en liep ze nonchalant door de deur naar de dameskleedkamer. Beck staarde haar na, zijn handen rustten op zijn heupen. Hij begreep niet dat ze hem zo fascineerde, niet na twee ontmoetingen, ook al hoorde hij als schrijver gefascineerd te zijn door mensen. Er waren zoveel vrouwen die allerlei signalen uitzonden, groen en rood licht, genietend van de macht die ze hadden, maar welke vrouw zond die signalen nu uit met iets wat leek op pure oprechtheid? Hoe het ook kwam, hoe meer hij van May Ellison zag, hoe interessanter hij haar vond. In haar kamer zag May dat er een nieuwe uitnodiging onder haar deur was geschoven. Geweldig. Wat voor spontaans had Trevor nu bedacht, maanden van tevoren voor elke vrouw die hij hier mee naartoe nam? Dit keer bleek het om een reservering te gaan voor het diner, die avond om acht uur in Amuse Bouche, het hotelrestaurant. Nou, lekker dineren in je eentje. Ze ging nog liever dood van de honger. Ze strekte haar armen uit en liet zich achterover op het kingsize bed vallen. Starend naar het smetteloze plafond bedacht ze dat ze niet kon geloven dat ze had staan toekijken terwijl twee mensen in het openbaar de liefde met elkaar hadden bedreven. Ze kneep haar ogen dicht, haar wangen brandden. Het verbaasde haar dat ze ook nog maar enigszins koel had weten te doen. Enerzijds had het haar verafschuwd.

Anderzijds… Ze draaide zich op haar buik. Anderzijds was ze nog nooit in haar leven zo opgewonden geweest. Niet alleen omdat het stel jong en zeer aantrekkelijk was geweest. Niet alleen omdat hun opwinding zich had uitgestrekt naar Beck en haar. Maar ook omdat ze zich tijdens het kijken zo sterk tot Beck aangetrokken had gevoeld dat het bijna had gevoeld alsof ze seks hadden gehad. Maar dat hadden ze niet en het was haar schuld. Toen ze een zeemeeuw hoorde gillen stond ze op uit bed om naar het raam te lopen. Ze schoof het gordijn opzij en zag de vogel voorbij vliegen. Je vergat gemakkelijk dat Manhattan een eiland was. Op dit moment voelde ze zichzelf een eiland. Een verlaten eiland, midden in een oceaan van vreemdheid. Ze kon dit niet eens uitleggen aan Ginny. Een paar minuten keek ze naar de verkeersdrukte beneden, zich overgevend aan een verlangen naar Dan, naar haar rustige, gecontroleerde, uitgestippelde leventje in Oshkosh. Ze werkte vijf dagen per week van negen tot vijf aan de universiteit. Ze zwom in het zwembad. Thuis at ze iets met Dan of ze ging met Ginny ergens eten. Soms gingen ze naar de film. Ze sliep alleen of met Dan. Het was een prettige routine. Een geruststellende routine. Afgezien van af en toe een paar rusteloze momenten. Heel anders dan New York, waar ze van de ene in de andere verbazing viel. Waar ze vreemden de liefde met elkaar had zien bedrijven. Waar een bekende schrijver toenaderingspogingen had gedaan. En hoe had ze gereageerd op die eerste kans om een avontuur te beleven? Ze had wat tegen Beck gestameld en was zo snel mogelijk weer naar de saaie veiligheid van haar kamer gevlucht. Ze liet het gordijn vallen, pakte haar schetsblok en maakte een tekening van zichzelf, verdrinkend tussen de gebouwen van New York, alsof ze op drijfzand stond. Hij wilde haar. Dat was precies wat ze had gehoopt. Daarvoor zou ze willen blijven. Maar als ze kreeg wat ze wilde, raakte ze in paniek. Misschien moest ze… Ze liet het schetsblok vallen en duwde haar vuisten kreunend tegen haar wangen. Als ze nog een keer ‘misschien moest ze maar naar huis gaan’ zou denken, ging ze gillen. Misschien dit, misschien dat… Ja. Ja, ze bleef. Nee. Nee, ze ging niet naar huis. Ja, het was een vreemde situatie. Daarop had het leven in Oshkosh haar niet voorbereid… Nou ja, zo vaak werd je er ook niet mee geconfronteerd dat een stel seks had in het openbaar. Ja, ze bleef en zou ervoor zorgen dat ze een leuke tijd had. Nee, ze zou zichzelf niet meer zo van haar stuk laten brengen. Ze zou in haar rol blijven. En ja. Als Beck weer vroeg of ze mee wilde naar zijn kamer zou ze ja zeggen. Als hij haar vroeg om hem te vertellen hoe ze masturbeerde, zou ze het doen. Hoe ze mannen oraal bevredigde? Ja. Hoe ze op een dag al voor het ontbijt met zeventien mannen naar bed was geweest? Ja, ja, ja, ze zou ja zeggen zonder te twijfelen. Ze zou Beck zelfs nu al bellen om hem mee uit eten te vragen. Trevor mocht betalen. Ze liep naar de telefoon, drukte de eerste drie nummers van Becks kamer in en gooide de hoorn op de haak. Ze kon zichzelf wel slaan. Misschien… Bij het elegante bureau rukte ze een lade open. Kaartjes met enveloppen. Perfect. Ze pakte de zwarte pen met het roze Hush-logo op en ging op de zachte bekleding van de stoel zitten. Lieve Beck, Ik wil je uitnodigen om vanavond met me in het hotelrestaurant te dineren. Ik heb een reservering voor acht uur. Tot dan. May Glimlachend stopte ze het kaartje in een envelop. Ze vroeg hem niet, ze deelde hem gewoon mee waar en hoe laat. Ze zou het kaartje laten bezorgen. Dat was pas stijlvol. Dan liep ze niet de kans dat Beck haar hoorde en de deur opende terwijl zij nog voorover gebukt stond om het kaartje onder zijn deur door te schuiven. Zo onelegant. Deze keer zou ze het goed aanpakken. Ze zou haar avontuur beleven, in het Hush Hotel, met Beck Desmond. Ze zou zich nergens meer door laten tegenhouden. Vooral niet door zichzelf.

Hoofdstuk 5 Bericht op prikbord Amuse Bouche: Komt Ms. Ellison vanavond Trevors champagne nog opdrinken en neemt ze ook een plaatsvervanger mee? Ik ga er wel vanuit. Jean Het was kwart voor acht ’s avonds. May had haar kleine zwarte jurkje uitgekozen voor het diner met Beck. Ze bestudeerde zichzelf in de spiegel op de badkamerdeur. Ze had die jurk nu al twee jaar, maar het was voor het eerst dat ze hem aanhad. De jurk had dunne bandjes en een diep decolleté waarin de aanzet van haar borsten goed uitkwam, al zag het er wat kaal uit zonder het medaillon van Dans grootmoeder. Maar daar zou ze niet meer aan denken. Het zachte materiaal zat strak om haar lichaam, eronder droeg ze een strapless beha. Het was haar zelfs gelukt om haar haar en make-up bijna te krijgen zoals ze gisteren in de spa had geleerd. Beck had haar opgebeld naar aanleiding van de uitnodiging. May, die zijn telefoontje had zien aankomen, had met zwoele stem opgenomen, een paar keer vrouwelijk gegiecheld en afscheid genomen met een achteloos ‘Ik zie je vanavond’, dat klonk alsof ze nu al heet en naakt was. Dit werd een geweldige avond. Als je met een man uit eten ging, hoefde je vaak alleen maar te knikken en stralend te lachen. Hoe moeilijk kon dat zijn? Ze wilde zelfs zijn vragen over haar seksleven beantwoorden. Dacht ze. Maar eerst… Voor sommige dingen had je een vriendin nodig. Je voorbereiden op een spannende afspraak was daar een van. Ze haastte zich naar haar handtas en haalde haar mobieltje eruit om Ginny te bellen. ‘Hallo?’ ‘Met May.’ ‘May! Je bent toch niet in Oshkosh, hè?’ ‘Nee, ik ben nog in New York.’ ‘Gelukkig! Vertel me alles.’ ‘Nou… ik heb een make-over gekregen.’ Ze draaide een rondje voor de spiegel, genietend van haar nieuwe uiterlijk. ‘Lieve hemel, ik hoop een goede?’ May lachte. ‘Ja, een ongelooflijk goede.’ ‘Niet zoals de gratis behandeling die we kregen in de dorpssalon, waar ze jouw haar verbrandden en het mijne oranje geverfd werd?’ May vertelde haar uitgebreid over de manicure, haar, nagels, huid, lunch, en de Braziliaanse… ‘Au!’ ‘Zeg dat wel, het viel niet mee.’ ‘Ik heb er wel over gelezen, maar…’ Ginny klonk alsof ze rilde. ‘Wat ga je vanavond doen?’ ‘Leuk dat je het vraagt…’ Ginny hapte naar adem. ‘Je hebt een afspraakje! Ik wist wel dat je iemand zou vinden. Wie is het?’ ‘Beck Desmond.’ ‘Nietes. Geen sprake van. Je liegt.’ ‘Ik lieg niet.’ May wendde zich lachend af van de spiegel. ‘Echt niet.’ ‘Lieve hemel, Beck Desmond… Ik zag een foto van hem in het tijdschrift People. Hoe is je dat gelukt?’ ‘Hij schrijft hier een boek.’ ‘Hou op!’ Ginny begon haar helemaal uit te horen, en May vertelde alles, inclusief het schouwspel in de jacuzzi. ‘O, o, o. Wat vind ik dit spannend, waarschijnlijk spannender dan jij. Oké, wat heb je aan?’ ‘Weet je nog, die zwarte jurk die we twee jaar geleden in Boston Store hebben gekocht?’ ‘Ja! Jeetje, hij wordt al opgewonden als hij naar je kijkt. Het is zo’n mooi jurkje! Dan wilde nooit dat je het aantrok.’ May fronste haar wenkbrauwen. ‘Eigenlijk gingen we gewoon nooit naar het soort feestjes waar je zulke jurkjes aan kon.’ ‘Ja, daar heb je ook gelijk in.’ Ginny’s stem klonk scherp. Ze had het Dan nog steeds niet vergeven dat hij Mays hart had gebroken. ‘Maar voor de afspraak die ik vanavond heb, is hij perfect.’ ‘Zeg dat wel. Ik ben zo blij dat je in New York bent gebleven. Ik hoop dat het iets wordt met Beck, al is het maar voor deze week. Je verdient iemand die je geweldig vindt, want dat is wat je bent.’ May glimlachte. ‘Dank je, dat is lief van je. En nu moet ik ophangen.’ ‘Oké, maar beloof me dat je me alles vertelt.’ ‘Afgesproken. Dag.’ Ze verbrak de verbinding, stopte de telefoon weer in haar tas, dankbaar voor Ginny’s aanstekelijke enthousiasme. Na een laatste blik in de spiegel was ze klaar. Vooruit met de geit. Ze haalde diep adem, legde haar hand op de deurknop, opende de deur en liep de koele gang op. Met de lift naar beneden, de ene voet elegant voor de andere, wiegend met haar heupen maar niet te, door de receptieruimte waar Eartha Kitty zich op een van de zwarte stoelen zat te wassen. Toen May langskwam, stopte de poes even met likken om haar hooghartig aan te staren. May knipoogde. ‘Ik weet wat je bedoelt. Wij zijn koninginnen van de wereld, wij hebben niemand nodig. Ik zal het niet vergeten vanavond.’ Bij de ingang naar het restaurant werd ze begroet door een knappe, donkerharige kelner, die vriendelijk naar haar glimlachte. ‘Goedenavond en welkom in Amuse Bouche, Ms. Ellison.’ ‘Goedenavond…’ Haar stem stierf weg. Ze had haar naam willen noemen voor de reservering, maar in plaats daarvan

glimlachte ze naar hem. ‘Uw tafel is klaar, wilt u vast gaan zitten of nog even wachten tot uw gezelschap arriveert?’ Wat was beleefder? Ach, de pot op met die beleefdheid. Wat was aanlokkelijker? Als ze hier wachtte, zag Beck het volle effect van haar jurk. Ze hoopte dat hij die de moeite waard zou vinden. ‘Ik wacht wel. Hij komt vast zo.’ ‘Hij is er al.’ Zijn stem klonk vlak achter haar. ‘Hallo, May.’ Ze nam de perfecte pose aan. Met iets geopende lippen en een sensuele, nonchalante uitdrukking op haar gezicht draaide ze zich om. Maar toen ze hem aankeek, begon ze ondanks alles breed te glimlachen. Ze werd er een beetje giechelig van in die ogen te moeten kijken. Maar glimlachen was goed, zwoele vrouwen glimlachten ook. En gelukkig glimlachte hij al even breed naar haar terug, zodat er een kuiltje in zijn wang verscheen. ‘Hallo, Beck.’ ‘Je ziet er oogverblindend uit.’ ‘Jij mag er ook wezen.’ Daar was geen woord van gelogen. Hij droeg een licht zomers pak, een shirt met een zweem blauw erin en een blauwgrijze stropdas die de kleur van zijn ogen benadrukte. Stijlvol, koel, fris en… onverdraaglijk sexy. Rustig aan, May. Jij hebt de leiding. Ze liepen achter de kelner aan naar het bijna volle restaurant, waar stellen en groepjes bij elkaar aan tafeltjes zaten. De sfeer was ongedwongen maar stijlvol, en dankzij de discrete afscheidingen heerste aan elke tafel een sfeer van intimiteit. Ze kregen een plekje aan een van de knusse tafeltjes bij de muur. Een lange, slanke ober verscheen aan hun tafeltje, luttele seconden nadat de roze servetten op hun schoot lagen. Hij stelde zichzelf voor als George. Kort daarop kwam er een andere ober – o, dat was vast de sommelier, de ‘wijnman’ in haar taal – met een fles champagne en een zilverkleurige ijsemmer. Dat was helemaal fraai. Beck had ze vast gebeld. Een veelbelovend begin. Ze wierp hem een koele blik toe en probeerde niet te blij te kijken, alsof mannen dagelijks flessen dure champagne voor haar lieten aanrukken. Maar er lag een blanco uitdrukking op zijn gezicht. De sommelier bood haar de fles ter goedkeuring aan, dat had hij niet gedaan als Beck hem had besteld. O, nee. Champagne op dinsdag bij het avondeten. Nog een vast onderdeel van Trevors agenda. Ze bestudeerde het etiket zonder ook maar iets te registreren en knikte daarna naar de wijnman alsof ze een echte kenner was. Die maakte het ijzerdraad los, haalde de kurk er met een zachte plop uit en schonk hun glazen vol. Gelukkig hoefde ze niet te proeven. Wat zij van wijn wist, paste in een eencellig organisme. ‘Geniet van uw maaltijd.’ De wijnman glimlachte, plaatste de fles in de ijsemmer en liep weg. May gebaarde naar het kristal. ‘Ik hoop dat je van champagne houdt. Het leek mij een aardig begin van de avond.’ ‘Heel erg.’ Beck grinnikte, en in zijn rechterwang vormde zich een kuiltje, heel verrassend in zo’n mannelijk gezicht. Alsof een stukje van zijn jeugd niet had willen weggaan. ‘En een uitstekende keuze.’ Dat viel alvast mee. Of was hij alleen maar beleefd? ‘Ben je een kenner?’ Hij haalde bescheiden zijn schouders op, wat betekende dat hij waarschijnlijk alles wist wat er over dat onderwerp geschreven was. ‘Ik hou van een glas goede wijn.’ ‘Dan mag jij de wijn bestellen.’ Hoefde zij haar boerenachtergrond tenminste niet te verraden. ‘Graag.’ Hij nam de kaart aan van George, hief zijn champagneglas en keek haar sluw aan over de rand. ‘Ik wil een toost uitbrengen op het feit dat je de hele week blijft.’ ‘Goed idee.’ Ze liet haar glas met het zijne klinken en bracht het naar haar mond. Het kostte haar veel moeite, maar ze wendde haar blik niet af en bleef hem aankijken. De champagne danste over haar tong en in haar keel. O, wat heerlijk. Veel te heerlijk. Met haar zenuwen zou ze haar best moeten doen om de drank niet naar binnen te gieten. ‘En op je nieuwe kapsel.’ ‘Dank je.’ Ze liet hun glazen nog eens klinken en dronk nog wat, hopend dat hij bleef toosten tot ze genoeg had gedronken om zich te kunnen ontspannen. ‘En dat we elkaar maar mogen leren kennen zolang je hier bent.’ May liet haar glas nog eens klinken en nam een extra grote slok, verbaasd dat ze het nu al betreurde dat ze nog maar zo weinig tijd over had. Ze bestudeerde de kaart en probeerde zich niet ongemakkelijk te voelen onder de stilte. Er was veel keuze. Het liefst zou ze hier elke avond komen om alles te proberen. Pankokruimels? Sint-jakobsschelpen? Aragula? Heel wat anders dan braadworst en vissticks. Zou het een opluchting zijn om na zo’n week weer in Oshkosh te zijn, of juist een teleurstelling? ‘Een kwartje voor je gedachten.’ Ze maakte haar ogen met een ruk los van het menu. Vaag vroeg ze zich af hoe zijn dikke korte haar onder haar vingers zou aanvoelen. Hij wilde weten waar ze aan dacht… Hoe kon ze hem dat vertellen? ‘Ik dacht aan thuis.’ ‘Wil je terug, ben je blij dat je er niet bent, of ben je bang dat je het fornuis aan hebt gelaten?’ Ze lachte. ‘Het tweede.’ ‘Kom je vaak in hotels als Hush?’ Slik. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Wat denk je?’ Hij tikte met zijn vinger tegen zijn champagnefluit. ‘Om eerlijk te zijn, ik weet het niet.’ ‘Niet?’ Waarom niet? Had ze ergens een steekje laten vallen? ‘Iets aan jou is anders dan anders.’ ‘Mm.’ Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Haar frisse meisjesuitstraling? Dat ze duidelijk geen vrouw van de wereld was? Rook ze soms naar koeienmest? ‘Interessant.’ ‘Zeg dat wel.’ Ze hief haar kin en keek hem recht aan. ‘Mooi.’ ‘Waarom ben je gebleven?’ Om jou. Ze zou haar mond kunnen openen om het te zeggen. ‘O, om verschillende redenen.’ Shit. ‘Zoals?’ ‘Om jou. Bijvoorbeeld.’ Oké, dat had ze meteen moeten zeggen, maar het was lang niet slecht.

‘Echt?’ Ze liet haar vinger over de rand van het glas glijden, doopte hem in de champagne en zoog de druppels van haar vinger, terwijl ze hem niet aan durfde te kijken. ‘Ja.’ Toen hij iets mompelde, durfde ze hem wel aan te kijken. ‘Wat voor kind was je?’ Die vraag kwam zo onverwacht dat ze niet wist hoe ze hem moest beantwoorden. Welk kind was de vrouw die ze speelde vroeger geweest? Ze kon maar beter de waarheid vertellen. ‘Verlegen. Stil. Een beetje eenzaam.’ ‘Zussen en broers?’ Ze had gedacht dat hij geïnteresseerd was in haar cupmaat. Haar favoriete standje. Hoe ze zichzelf bevredigde. ‘Een broer en een zus, maar die zijn veel ouder. Ze waren al het huis uit toen ik groot genoeg was om het op te merken. Hoezo?’ ‘Gewoon, om je te leren kennen.’ George koos precies dat verschrikkelijk onhandige moment uit om naar hun tafeltje te komen. ‘Hebben jullie al een keuze kunnen maken?’ May glimlachte geforceerd. Ze wilde horen wat Beck te zeggen had, niet wat hij wilde eten. Heel even stelde ze zich voor dat hij zou zeggen: Ik wil alles van je weten, je intrigeert me als geen andere vrouw ooit heeft gedaan. Trouw met me, dan maken we een stel baby’s. En o, wat een May-ding was dat ook weer om te wensen. Ze was hier om een avontuur te beleven, om koel, afstandelijk en zelfstandig te doen, zoals Eartha Kitty. Ze moest hem verblinden met haar vrouwelijkheid. En niet direct willen weten hoe groot de kans was dat ze een echte relatie zouden krijgen. Geen wonder dat Dan zich bij haar verveelde. In de tussentijd wachtten George en Beck beleefd tot ze de glazige uitdrukking op haar gezicht liet varen en haar bestelling doorgaf. ‘Ik wil graag vooraf de tempura van garnalen en de zalmsalade.’ Ze vouwde haar menukaart dicht, hopend dat haar keuze chique genoeg was. Meteen gaf ze zichzelf een innerlijke reprimande. Wat kon het schelen? Ze at waar ze zin in had. De garnalen hadden een jasje van Japanse pankokruimels, wat dat ook waren, dus dat was sowieso chique. George nam Becks bestelling op – steak met salade, waar maakte ze zich druk om? – schonk nog meer champagne in, en vertrok weer. ‘Hoe was jij als kind?’ Ze hield haar hoofd schuin, zodat haar nieuwe coupe langs haar bijna naakte schouder streek. Het was een veel veiliger onderwerp dan waarom hij zo nieuwsgierig naar haar was. ‘Een beetje zoals jij. In een huis met twee atletische broers. Ik was klein, leergierig, introvert.’ ‘Klein?’ Ze bestudeerde zijn brede schouders alsof die haar volgende maaltijd waren. Hij glimlachte sexy. ‘Ik was een laatbloeier.’ ‘En veranderde je imago daardoor?’ ‘Ja, de meisjes begonnen me op te merken.’ ‘Daar kan ik me iets bij voorstellen.’ ‘En jij, de jongens struikelden zeker over elkaar heen om je te leren kennen?’ Ze slaagde erin om niet verbaasd te kijken bij dat idee. In plaats daarvan nam ze een slokje champagne. ‘Nou, nee.’ ‘Niet?’ Ze sperde haar ogen open, schuddend met haar hoofd. ‘Interessant.’ ‘Waarom?’ ‘Omdat je me een vrouw lijkt die genoeg ervaring heeft met mannen.’ Ha! Ze kon wel huilen van geluk. ‘Aha.’ Ze sprak het woordje langzaam uit, en vervulde haar rol van internationale mysterievrouw met verve. ‘Nou, de dingen veranderden.’ ‘Wat gebeurde er dan?’ Ze zette haar glas neer en rechtte haar rug, zodat haar borsten vooruit kwamen. ‘Ik groeide.’ Hij grinnikte; zijn blik dwaalde af naar beneden en gleed daarna weer naar boven. ‘En daardoor veranderde ook je imago?’ ‘Ja, de mannen begonnen mij ook op te merken.’ ‘Dat kan ik me voorstellen.’ Ze zag de blik in zijn ogen eerst warmer en daarna donkerder worden, en zorgde ervoor dat ze hem niet liet zien dat ze ervan schrok dat ze zich zo tot hem aangetrokken voelde. Hij stond op het punt om het te gaan vragen. Dat wist ze zeker. En er lag al een dikke vette ja klaar op haar tong. ‘En je studie?’ ‘Wat is daarmee?’ Het lukte haar maar net om niet wanhopig te klinken. ‘De mannen.’ ‘Je lijkt er geen bezwaar tegen te hebben om me persoonlijke vragen te stellen.’ ‘Dat klopt.’ ‘En?’ ‘Een vriendje.’ ‘Eentje.’ Hij nam niet de moeite om zijn verbazing te verbergen. ‘Vertel eens iets over hem.’ ‘Waarom?’ ‘Omdat ik het wil weten.’ ‘Komt dit in een van je boeken?’ ‘Misschien.’ Ze wendde haar blik af, denkend aan Dan en manieren om hem te beschrijven. Ze hoopte maar dat haar stem niet zou breken of teder zou klinken. ‘Hij was heel energiek en grappig, stond altijd in het middelpunt van de belangstelling. Iedereen mocht Dan.’ Hij hield zijn hoofd schuin. ‘Maar jou natuurlijk ook.’ ‘Ik denk dat er genoeg mensen waren die zich afvroegen wat hij met mij deed.’

Oeps. Dat had ze niet moeten zeggen. Maar hij won haar voor zich met zijn sympathieke en gemakkelijke manier van doen, zodat ze vergat te liegen. ‘Wat dééd hij dan met je?’ Oké, dit kon ze aan. Ze likte langzaam over haar onderlip. ‘Van alles.’ Het glas champagne dat op weg was naar zijn mond bleef halverwege hangen. May dronk het hare leeg. Ze kon niet geloven dat ze zei wat ze zei en zich gedroeg zoals ze deed. Alle trucjes waarvan Dan had gezegd dat een vrouw als zij ze niet hoefde te proberen. Nou, dat was precies wat ze deed. En hoe. George bracht hun eerste gang, en de eerste krokante hap wekte een veelheid aan sensaties op in haar mond. Ze zweeg even, genietend van de intense smaak. O, de chef-kok was een duivelskunstenaar. De garnalen waren sappig en krokant. ‘Lekker?’ ‘Heel lekker.’ Ze glimlachte. Het feit dat ze de geur van het eten opsnoof, zei al genoeg. ‘Vertel eens over de vrouwen in je leven.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik geloof dat ik altijd wel in een relatie verwikkeld ben.’ Ze stopte met eten. Hij had het gezegd alsof het iets stomvervelends was. Had hij nu iemand? Ze had het hem nog niet gevraagd, maar ja, hij kon zomaar getrouwd zijn. Al droeg hij geen ring. ‘Altijd?’ ‘Nou, nu niet.’ Ze richtte haar aandacht weer op haar maaltijd. ‘Je praat over vrouwen alsof ze onderling uitwisselbaar zijn.’ ‘Nee, helemaal niet.’ Hij nam een hapje van de paarse sla en kauwde er bedachtzaam op. Ze wachtte tot hij verderging. Een frons rimpelde zijn voorhoofd. ‘Of de liefde is niet wat iedereen me wil laten geloven, of ik ben er niet voor in de wieg gelegd.’ Ze rolde met haar ogen. ‘Niets zeggen, laat me raden. Jij vindt dat de liefde je elke minuut van je leven een kick moet geven.’ Zijn frons werd sterker, niet alsof hij van streek was door haar woorden, maar alsof hij erover nadacht. ‘Nee, dat vind ik niet. Maar het moet wel meer inhouden dan een vaag gevoel van herkenning.’ Ze at haar laatste garnaal op. Mannen. Hij klonk precies als Dan. Het leven is geen pretpark, boehoe. ‘Misschien heb je de juiste vrouw nog niet ontmoet.’ ‘Misschien.’ Toen hij haar aankeek, schoot de garnaal bijna in haar luchtpijp. Ze legde haar vork op haar lege bord. ‘Dus je gelooft dat er ergens een vrouw rondloopt die je kan geven waar je naar op zoek bent?’ ‘Dat wil ik graag geloven, ja.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Misschien moet je eens beter naar jezelf kijken.’ ‘Dat begrijp ik niet.’ ‘Probeer je er ook voor te zorgen dat háár leven opwindend blijft?’ Hij reageerde niet, maar staarde haar aan alsof ze opeens uit het niets tevoorschijn was gekomen. Oeps. May voelde zichzelf ineenkrimpen. En hij deed precies wat Dan deed als ze iets verkeerd deed. Hij staarde haar aan. ‘Het spijt m –’ ‘Misschien heb je gelijk.’ Ze knipperde met haar ogen. Misschien had ze gelijk? ‘Pardon?’ ‘Ik zei dat je misschien wel gelijk hebt.’ May knipperde weer met haar ogen. Ze probeerde een situatie te bedenken waarin Dan ooit had toegegeven dat hij het bij het verkeerde eind had gehad. ‘Nou, ik bedoelde niet –’ ‘Jawel, dat bedoelde je wel.’ Hij glimlachte breed. ‘Ik begrijp je. Ik had waarschijnlijk meer moeten doen om de spanning erin te houden. Ik weet dat het zo is. De meesten vonden het geen probleem om dat ook te zeggen.’ George haalde hun borden weg, schonk nog wat champagne in en liet hen achter in een ongemakkelijke stilte. Wat nu, dacht May. Een opmerking over het weer? Een achteloze vraag over de staat van zijn boek? Een nonchalante opmerking over de seksspeeltjes in onze kamers, hun nut en werking in tijden van – ‘May.’ ‘Ja?’ Ze zette haar elleboog op tafel en liet haar kin op de rug van haar hand rusten. ‘Heb je er nog over nagedacht of je me met mijn boek wilt helpen?’ Bingo. Daar kwam het. Nu zou ze een serieus konijn uit haar hoed moeten toveren om de avond op de sensuele manier te eindigen waarop ze gehoopt had. ‘Natuurlijk.’ ‘En?’ ‘Ik vraag me één ding af.’ ‘Wat?’ ‘Waarom heb je mij daarvoor nodig?’ Hij keek op van zijn champagne. ‘Laten we het erop houden dat de vrouwen in mijn leven er nooit behoefte aan leken te hebben.’ ‘Aha.’ Ze probeerde eruit te zien alsof ze die informatie kalmpjes verwerkte, terwijl ze zich het liefst wat koelte toe zou wuiven. ‘Dus?’ ‘Ik zou je graag helpen.’ Haar maag kromp ineen, maar ze had de woorden eruit gekregen. Ze keek hem onbeweeglijk aan, pakte haar glas en dronk het voor de helft leeg. Daarna ving ze zijn blik op, die nogal speculatief was. O, nee. ‘Weet je zeker dat je er geen moeite mee hebt?’ ‘Nee, hoezo?’ Zijn wenkbrauwen waren licht gefronst. ‘Ik weet niet, misschien vanwege de witte knokkels van de hand waarmee je je glas vasthoudt.’ Verdorie. Ze zette haar glas neer en maakte een wuivend gebaar. ‘Ik wil het gewoon niet laten vallen.’ ‘Ja. Goed.’ Hij geloofde haar niet. Shit. Ze moest hem zien te overtuigen. Het was zo belangrijk voor haar dat ze ermee wegkwam. Nu ze zo ver was gekomen zou ze het zichzelf nooit vergeven als het haar niet meer zou lukken om iets te

krijgen met deze heerlijke man. ‘Hoe wilde je te werk gaan?’ Ze onderdrukte een kreun. Dat klonk alsof het uit een leerboek kwam. ‘Je kunt je eigen gedachten opschrijven, of…’ ‘Ja?’ ‘Je kunt het me hier vertellen, of…’ Hij keek om zich heen. ‘Ergens waar we meer privacy hebben.’ Dat klonk interessanter. Al voelde ze dat ze direct begon te blozen, waardoor hij haar weer zo kritisch en bezorgd aankeek. Verdorie. Ze moest bewijzen dat ze echt geen provinciaal was. ‘Het zou fijn zijn…’ May deed alsof ze aarzelde. ‘Maar?’ ‘Maar ik vroeg me af…’ Ze leunde voorover om hem een blik in haar decolleté te gunnen. ‘Je vroeg je af?’ Hij keek haar bezorgd aan, en de moed zakte haar in de schoenen. ‘Of ik in plaats van erover te schrijven…’ Ze boog nog iets verder naar hem toe. ‘Ja?’ Nu liet hij zijn blik wel afdwalen. Lang. ‘Over mijn fantasieën…’ ‘Ja?’ Ze trok haar wenkbrauwen onschuldig op. ‘Ik vroeg me af of je niet gewoon naar me wilde kijken.’

Hoofdstuk 6 Bericht op prikbord Exhibit A: Een van de danseressen, Sasha, is gisteravond een oorbel verloren. Een zilveren knopje met daaraan een pareltje. Willen jullie alsjeblieft opletten? Frank May sloot de kamerdeur en liet zich ertegen aan zakken alsof ze op de hielen werd gezeten door boeven die ze nog maar net van zich af had kunnen schudden. Wat had ze gedaan? Had ze tegen Beck gezegd dat ze zich voor zijn neus zou bevredigen? Terwijl hij toekeek? En ook nog aantekeningen maakte? Nee! Zodra ze hem het aanbod had gedaan was zelfs de vamp in haar geschrokken. Ze had haar uiterste best moeten doen om sensueel te blijven kijken, want de angst was haar om het hart geslagen. Maar flirten was niets vergeleken bij wat ze nu beloofd had. In bed had Dan altijd de leiding genomen. Ze had nog nooit zoiets gedaan als ze Beck had voorgesteld. Op de een of andere manier had ze zich door de rest van het heerlijke diner weten te slaan. Het was haar zelfs gelukt om een gesprek te voeren, en gelukkig leek Beck nog geïnteresseerd ook. Ze had naar hem geglimlacht toen de lift bij zijn verdieping kwam en hij uitstapte. Ze moest zich eerst opfrissen, had ze gezegd. Daarna zou ze direct naar zijn kamer komen. Hoe kon ze zich op zoiets voorbereiden? Ze had het gevoel dat haar maaltijd nog in haar maag lag zoals ze hem had doorgeslikt. May liet zich op haar bed zakken, haar armen om zich heen geslagen. O, wat had ze ervoor over om nu veilig in haar gezellige appartementje in Oshkosh te zijn, met Dan naast zich, tv kijkend. Ze stelde zich zijn bruine huid voor, zijn stevige lichaam, de lijnen van zijn sterke spieren die de laatste jaren wat zachter waren geworden doordat hij een paar kilo was aangekomen. Ze kende elke centimeter van dat lichaam. Het verlangen groeide, en ze pakte haar telefoon, toetste het nummer in dat ze zo goed kende en wachtte ademloos af. Dit zou een teken zijn. Als hij thuis was, als hij ook maar enigszins klonk alsof hij haar miste, dan zou ze de masturbatie-les afzeggen en morgen teruggaan naar Oshkosh. Maar als hij – ‘Hallo?’ Een vrouw. May zat meteen doodstil. ‘Is dit 555-5237?’ ‘Ja. Met wie spreek ik?’ Op de achtergrond hoorde ze Dan hetzelfde vragen. ‘Met May, ik bel uit New York. Kan ik Dan even spreken?’ Er klonk wat gekraak en daarna gedempte geluiden, alsof de vrouw haar hand over de hoorn had gelegd. Maar niet helemaal, want May kon het nog steeds verstaan. ‘Het is May. Ze is in New York. Waarom belt ze je?’ ‘Wat doet ze in New York?’ Dans stem klonk nu luider, ongelovig. ‘Geef me die telefoon.’ ‘Dan is nu niet beschikbaar.’ De stem van de vrouw klonk poeslief en venijnig tegelijk. ‘Ik hoor hem wel.’ May kneep in de beddensprei. ‘Met wie spreek ik?’ ‘Met zijn vriendin, Charlene.’ Geschreeuw van Dan, een bijtend repliek van Charlene. May hield haar adem in. Vriendin? Nu al? Dan was zes maanden met May uitgegaan voordat hij haar zo had genoemd. Het bleef rommelig aan de andere kant van de lijn, werd er om de telefoon gestreden? Daarna een woedende kreet van Charlene, wie ze ook mocht zijn, wat betekende dat Dan de strijd gewonnen moest hebben. Gelukkig. ‘May, waar ben je?’ Toen ze zijn vertrouwde stem hoorde, kreeg ze tranen in haar ogen. Wacht even. Tranen? Waarvoor in vredesnaam. Ze knipperde woest met haar ogen. ‘Ik ben in New York.’ ‘Waar in New York? Wat doe je daar?’ Hij klonk opgewonden en boos, en dat was prima. ‘In het Hush Hotel. Zoek maar op. Niet echt een plek om alleen naar toe te gaan.’ May gooide de hoorn op de haak en sprong overeind. Dan had een vriendin. Ze kende niet eens iemand die zo heette… Wacht even. Charlene… Ze balde haar handen tot vuisten. De vrouw met donker haar en megaborsten in een veel te strak T-shirtje dat niet van hem had kunnen afblijven toen ze in februari uit eten waren gegaan. Kort daarna was hij afspraken gaan afzeggen, waren er dagen verstreken zonder dat ze hem had gezien, kwam hij zijn beloftes niet meer na, deed hij ontevreden en afstandelijk. May had gedacht dat hij een soort mini-persoonlijkheidscrisis doormaakte. Maar het leek meer op een D-cupcrisis. Ze had een teken gewild. Nou, dat had ze gekregen. Ze keek niet meer om. Ze zou zich opfrissen, iets anders aantrekken, de martelwerktuigen in de lade naast het bed bekijken en onderzoeken welke geschikt waren voor de seksshow van haar leven. Daarna zou ze naar Becks kamer gaan, de kleren van haar lijf scheuren en zichzelf een superorgasme bezorgen. Beck sloot de deur van zijn kamer en zakte ertegenaan. Hoe moest hij hiermee omgaan? Hoe graag ze hem ook wilde helpen, May was duidelijk in paniek geraakt bij de gedachte aan wat ze per se voor hem wilde doen. Hij keek fronsend naar het kingsize bed. Waarom zou ze het doen als ze zich er niet gemakkelijk onder voelde? Ze leek hem niet het type om een man koste wat kost te willen behagen. Ze leek juist sterk. Eigenlijk had hij het aanbod moeten intrekken toen hij de twijfel op haar gezicht zag. Maar het fascineerde hem ook dat ze vastberaden en ongemakkelijk tegelijk was. En ja, hij wilde ook zien of Alex gelijk had over wat de scène zou verbeteren, en of Beck zijn personages en boeken en lezers beter kende dan zij. Hij hoopte het maar. Hij liep naar de telefoon om de conciërge te bellen.

‘Goedenavond, Mr. Desmond. Wat kan ik voor u doen?’ ‘Ik wil graag een doos kaarsen en een emmer met rozenblaadjes boven. Liefst zo snel mogelijk.’ ‘Het komt er direct aan, sir.’ Hij hing op, glimlachend. Dat kon ook alleen in dit hotel. Ze hadden vast wel vreemdere verzoeken gekregen. Oké, nu ging hij zijn kamer in gereedheid maken. Hij voelde zich aangenaam gespannen toen hij de bonbons van zijn hoofdkussen naar het nachtkastje verplaatste en de met goud doorstikte beddensprei opensloeg. Hij stemde de radio af op een jazzstation. Hij hoopte maar dat May ervan hield, dat had hij haar niet gevraagd. Ze praatte niet makkelijk over zichzelf. Dat vond hij ook sympathiek. Ze antwoordde met simpele feiten of stuurde het gesprek weer zijn kant op. Ze wilde blijkbaar zo anoniem mogelijk blijven, en dat was haar goed recht. Maar hij wilde meer weten. Haar begrijpen. Haar stemmingen peilen, haar innerlijke conflicten doorzien. Hij rolde met zijn ogen. Hij hoorde zich druk te maken over zijn boek, niet over May. Er moest niets tussen zijn concentratie en het schrijven komen. Toen er zacht op de deur werd geklopt, voelde hij de zenuwen oplaaien. Daarna grinnikte hij ongelovig. Wanneer was hij voor het laatst zo zenuwachtig geweest over een vrouw? En dit was niet eens een afspraakje, het was… research. Hij wierp een blik van walging op zichzelf in de spiegel. Niet geloofwaardig. Dat hij haar naakt zou zien terwijl ze zichzelf aanraakte, zou natuurlijk een geheel klinische ervaring zijn. Met een glimlach om zijn mond trok hij de deur open… voor iemand van het personeel met een mandje met kaarsen, een doosje Hush-lucifers en de rozenblaadjes waar hij om gevraagd had. In zijn boek waren ze rood, maar roze zou ook volstaan. Zeker bij Mays huid. De aantrekkelijke jonge vrouw glimlachte naar hem, nam zijn fooi in ontvangst en verdween weer. Haastig zette Beck her en der kaarsen neer, stak ze aan en deed de lampen uit. De bloemblaadjes zou hij voor later bewaren, om over haar ongetwijfeld heerlijke lichaam uit te strooien. Perfect. Hij glimlachte tevreden. De kaarsen verspreidden een warme gloed in de ruimte. Dus Alex vond dat de masturbatiescène in zijn boek rechtstreeks afkomstig leek uit een pornofilm? Hij zou haar ongelijk bewijzen. Alex was gewoon preuts. Weer werd er op de deur geklopt, nu minder zacht. Hij onderdrukte zijn opwinding en deed de deur rustig open. Het belangrijkst was dat May hier geen spijt van kreeg. ‘Hallo, May.’ Ze zag er prachtig uit – wanneer ook niet? – en liep langs hem heen de heen, in haar handen droeg ze een kleine tas. Ze had de sexy zwarte jurk verwisseld voor een al even sexy zwart topje en een rood kort rokje dat strak om haar ronde heupen zat. Research dus. ‘Fijn dat je er bent.’ ‘Graag gedaan. Wat een mooie kaarsen.’ Ze draaide zich naar hem om, en hij zag dat alle onzekerheid van haar gezicht was verdwenen. Nu zag hij begeerte, haar wangen waren verhit, haar ogen helder en vastberaden. Een vrouwelijk kunstwerk. Opeens wist hij niet goed meer wie er op zijn gemak gesteld moest worden. ‘Wil je iets drinken?’ ‘Nee, dank je.’ ‘Helpt het als we eerst gewoon even praten of –’ Ze legde hem het zwijgen op met een handgebaar. ‘Laten we het gewoon doen, Beck.’ Haar zachte woorden maakten hem hard. Hij moest zich concentreren op de scène, op zijn boek. Als dit zo doorging, overleefde hij het niet als ze haar kleren uittrok. ‘Oké.’ Hij gebaarde naar een stoel een paar meter bij het bed vandaan. ‘Vind je het goed als ik daar ga zitten?’ ‘Geen probleem.’ Hij ging zitten en pakte zijn laptop. ‘Vind je het vervelend als ik aantekeningen maak?’ ‘Leef je maar uit.’ Ze stond een ogenblik stil, met haar gezicht naar hem toe, starend naar de grond. Daarna bracht ze haar handen naar de zoom van haar blouse, die ze langzaam omhoog trok tot haar volle, ronde borsten ontbloot werden, gehuld in enkele centimeters zwart kant. Becks handen verstijfden boven het toetsenbord, en ook zijn gedachten stokten. Er klonk een iets sneller nummer, en May wiegde dromerig met haar heupen op de maat van de muziek. Daarna liet ze haar handen langs haar lichaam omhoog glijden, haar borsten omvattend en omhoog stuwend alsof ze ze aan hem aanbood. Hij slaagde erin een paar zinnen te typen. Dit was perfect. Het was precies wat hij al in zijn hoofd had gehad. Waarom had hij ook geen vertrouwen in zichzelf? May stak haar duimen achter de rand van haar rok en begon hem omlaag te schuiven, centimeter voor centimeter. Ze droeg een zwart kanten slipje. Ze gooide de rok opzij, en hij belandde als een rood hoopje op de rand van het zwarte bureau. Perfect. Perfect. Perfect. Hij kon niet wachten om dit aan Alex te vertellen. Hij hoefde geen woord te veranderen. Ze liet zich achterover op het bed vallen, en kronkelde op het bed. ‘Wacht.’ Hij sprong overeind, pakte het emmertje met bloemblaadjes en strooide ze uit over haar lichaam. Ja. Ja! Ze accentueerden haar schoonheid. Hij ging weer zitten, bijna handenwringend van verrukking. May pakte een bloemblaadje op, streek ermee over haar lip, haar borsten, pakte een handjevol en strooide ze uit zodat ze als een roze bloembed tussen haar benen eindigden. Wauw. Het liefst belde hij direct Alex om haar te zeggen dat ze het bij het verkeerde eind had gehad. Sensueel en prikkelend traag stak May haar hand in de tas die ze had meegebracht om er een grote roze dildo uit te halen. Hij kon alleen maar staren. Had ze de scène soms gelezen? Ze streek met de fallus langs haar gezicht, haar mond open alsof ze er het liefst aan wilde zuigen. Haar rechterhand vond zijn weg naar haar beha, ze trok een borst eruit en daarna de andere, kneep ruw in haar tepels tot ze recht overeind stonden. Haar ogen waren groot. Ja. Ja. Ja.

Ze liet haar hand over haar slipje glijden en trok het opzij zodat hij haar kon zien, zacht en roze. O, ja. Ze duwde de dildo naar beneden, maar omdat ze hem niet had ingesmeerd ging hij stroef over haar buik. Toen de bovenkant bij haar opening was, trok ze haar rug hol, kreunde ze luid en dwong ze de enorme namaakpenis naar binnen. Haar gekreun klonk niet goed. Niet oprecht. Ze fronsten tegelijk hun wenkbrauwen. Ze haalde de dildo naar buiten en probeerde het nogmaals. Nu trok ze echt een gezicht. Beck hield op met typen. Ze probeerde het nog een keer met dichtgeknepen ogen. Haar tanden waren op elkaar geklemd. Pijn. Hemel, wat een idioot was hij. Hij zette zijn laptop op de tafel, schoot uit de stoel en trok het speeltje uit haar krampachtige vingers. ‘Stop.’ Geschrokken opende May haar ogen. Daarna trok ze haar slipje met een ruk omhoog. Ze kwam abrupt overeind en duwde haar borsten weer in haar beha. ‘Was dat alles wat je nodig had?’ Wat een dwaas was hij. Ze masturbeerde niet. Ze voerde een show op, de show waarvan ze dacht dat hij die wilde zien. Ze wist niet eens hoe ze die dildo moest insmeren. ‘Doe je het op die manier als je alleen bent?’ vroeg hij zo vriendelijk mogelijk. Ze beet op haar lip, opeens was ze niet meer zo mondain. ‘Nee.’ Er glinsterden tranen in haar ogen, en ze keek snel naar beneden. Nu voelde hij zich nog rotter. Hij schoof een lok haar van haar voorhoofd, die meteen weer naar voren viel. May deinsde terug. Ze wilde zijn medelijden niet, en dat begreep hij. ‘Het was heel sexy.’ Ze glimlachte kort. ‘Iedere man zou gek van je worden, ik meen het.’ Een kort knikje; het was duidelijk dat ze hem niet geloofde. ‘Het was een beetje zoals de scène in mijn boek. De striptease, de kaarsen, rozenblaadjes en speeltjes. Maar ik wil het echte werk zien, May.’ ‘Het echte werk?’ Nu knikte hij. ‘Ik wil de echte May zien.’ Zodra de woorden uit zijn mond waren, realiseerde hij zich met een schok dat ze niet alleen voor haar masturbatietechniek golden. Ze hief haar hoofd op, hem hoopvol aankijkend, alsof hij iets moois en bevrijdends had gezegd. Hij raakte haar wang aan en liet zijn hand zo lang liggen als hij durfde. ‘Denk erover na.’ May haalde beverig adem, starend naar haar verstrengelde vingers. ‘Ik doe het.’ ‘Alleen als je wilt.’ ‘Ik wil het.’ Hij was niet overtuigd. ‘Misschien is een andere –’ ‘Alsjeblieft.’ Ze sprak rustig, haar prachtige blauwe ogen opgeslagen naar de zijne. ‘Ik wil het doen.’ Hij kreeg de opwelling om voorover te buigen en haar te kussen, haar in zijn armen te trekken en met haar in bed in slaap te vallen tot de volgende ochtend. Wat had hij in vredesnaam? ‘Weet je het zeker?’ ‘Heel zeker.’ Ze keek hem verontschuldigend aan. ‘Heel opwindend is het niet.’ Hij grinnikte. ‘Dat zal ik wel beoordelen.’ ‘Oké.’ Ze lachte nerveus. ‘Afgesproken.’ Hij pakte haar hand beet, spelend met haar vingers. ‘Ik wil eerst iets vragen. Waarom deed je het op die andere manier?’ ‘Ik… Omdat ik dacht dat je dat verwachtte.’ ‘Dat deed ik ook.’ Hij gaf een kneepje in haar vingers en liet haar weer los. ‘Maar het was blijkbaar toch niet wat ik wilde.’ Ze haalde haar schouders op, en even leek hij iets van twijfel in haar ogen te zien. Maar voor hij iets had kunnen doen, knipperde ze met haar ogen en rechtte ze haar schouders. ‘Oké, ik ben er klaar voor.’ Hij zwichtte, ging terug naar zijn stoel, zette zijn computer weer op zijn schoot en wachtte. Enerzijds wilde hij de zorgen om zijn boek achter zich kunnen laten, anderzijds maakte hij zich zorgen om May. Ze lag op haar rug, starend naar het plafond, diep ademhalend. Hij zag haar lichaam ontspannen worden, eerst haar voeten, die opzij vielen, daarna de spieren van haar benen, dijen, buik, schouders, kin, tot haar voorhoofd glad werd en haar ogen loom dichtvielen. Langzaam trok ze haar rug hol om haar beha los te haken. Ze liet de bandjes van haar schouders glijden en wierp het kledingstuk op de grond. Daarna lag ze een paar seconden stil. Haar borsten waren prachtig, met kleine, rechtop staande tepels. Hij slikte moeizaam. Er klonk een nieuw nummer, dat langzaam en dromerig was. May bracht haar heupen omhoog om haar kanten slipje over haar prachtige gladde benen naar beneden te schuiven en opzij te gooien. Daarna lag ze weer op haar rug, zonder te bewegen, haar benen losjes van elkaar, een smal strookje krullend haar ertussen, de rest was glad en roze. Hij begon weer hard te worden. Ze was prachtig, bijna onaards zoals ze daar lag, vredig ademhalend, naakt op zijn bed, op het punt om zichzelf een orgasme te schenken… Dat overleefde hij niet. Ze schoof een hand langzaam over haar buik naar haar borsten. Naar beneden en weer naar boven. Elke keer dichter bij haar vrouwelijke plekje. Ze spitste haar tenen en ontspande ze weer. Haar hand gleed weer naar beneden maar stopte nu vlak boven het keurige strookje haar. In gedachten spoorde hij haar aan, de adem inhoudend toen ze haar hand weer naar haar borsten liet glijden om ze zacht te strelen. Een glimlachje krulde om haar mond, haar hand gleed weer naar beneden, aarzelde onder haar navel en glipte toen eindelijk – o, ja – tussen haar benen. Hij schoof naar achteren in de gestoffeerde zwarte stoel, zijn rug was kaarsrecht. May spreidde haar gebogen benen. Beck zette zijn laptop weg. Wat nou, aantekeningen maken? Alsof hij hier ook maar een seconde van zou kunnen vergeten! Ze liet een lange, ranke vinger langs haar schaamlippen naar beneden en weer naar boven glijden, de tijd nemend,

zichzelf plagend. Hij kon nauwelijks stil zitten. Met moeite onderdrukte hij een kreun toen ze haar vinger in zichzelf liet verdwijnen, naar binnen en naar buiten, terwijl hij de glinsterende vochtigheid aanschouwde. Wat een kwelling. Hij probeerde zijn erectie meer ruimte te geven, want die drukte pijnlijk tegen de stof van zijn broek. Tevergeefs. Die wilde wel meer dan alleen ruimte. De vinger op haar clitoris begon zacht rondjes te draaien, Mays neusvleugels gingen op en neer, haar lippen weken vaneen, haar adem ging sneller. Beck verschoof weer, zich schrap zettend voor wat hij te zien zou krijgen, zich amper beheersend. Dit was het. De cirkels stopten; hij slikte een kreun in. Haar hand bewoog weer naar boven om haar borsten te strelen en gleed daarna naar beneden om even langs haar vrouwelijkheid te strijken. Wat had hij zich vergist. Ze bedreef de liefde met zichzelf zoals een vrouw bemind wilde worden. Ze bouwde de spanning langzaam op, ze plaagde, prikkelde, tot haar opwinding een piek had bereikt. Wat hij had opgeschreven was een mannenfantasie, een enorme, hard pompende fallus. Alex had gelijk. May vond haar clitoris weer en begon steviger te wrijven; haar hoofd kwam even van het kussen maar viel daarna weer terug. Haar gezicht was verhit; ze kreunde zacht. Ze kwam in de buurt. Hij zou haar orgasme niet overleven. Gespannen zat hij in zijn stoel, elke vezel van zijn lichaam schreeuwde het uit van verlangen. Hij had er al zijn kracht voor nodig om zich te beheersen. Ze kreunde nog een keer, haar heupen bewogen omhoog, de cirkeltjes die ze met haar vinger om haar clitoris trok, werden groter, harder, sneller. Hij zwichtte, gedeeltelijk althans. Zijn broek los ritsend pakte hij enigszins beschaamd zijn penis beet om zich naar een hoogtepunt te helpen terwijl zij met het hare bezig was. Opeens ontspande ze zich; haar mond opende zich in een stil ‘o’. Haar adem ging naar binnen, naar binnen, naar binnen, daarna kwamen haar heupen van het bed en schreeuwde ze het uit, gespannen, ademloos, hijgend. Hij griste een tissue uit de doos op tafel en meteen daarna werd hij overspoeld door zijn eigen orgasme, golf na golf. Hij rilde en leunde achterover in zijn stoel. May lag stil, slap en verzadigd, haar ogen waren gesloten. Ze haalde snel adem. Hij wist zeker dat ze niet eens wist wat ze hem had laten doen, of dat hij zelfs maar in de kamer was. Na nog een tissue, en nog een, had hij zichzelf schoongemaakt en zijn broek dicht geritst. Met trillende handen en tollend hoofd. Haar ogen gingen open toen ze de rits hoorde; ze glimlachte naar hem. Haar gezicht was verhit, prachtig. ‘Hoe was dat?’ Hij wilde lachen, maar het lukte niet. In plaats daarvan schudde hij zijn hoofd. ‘Ik geloof niet dat ik ooit iets heb gezien wat zo sexy was.’ ‘Niet?’ Ze kwam overeind op een elleboog, hem nieuwsgierig aankijkend. Waarschijnlijk zag hij er even verbluft uit als hij zich voelde. ‘Nee.’ Hij hield haar blik vast, en op dat moment laaide er iets tussen hen op dat de intimiteit zo verdiepte dat het bijna ondraaglijk was. May wendde haar blik af, pakte rustig haar ondergoed en trok het met kalme gebaren aan – eerst haar slipje, daarna de beha, vervolgens haar kleren, even ontspannen en natuurlijk in zijn kamer als ze eerder gespannen en uit haar element was geweest. Ze was een raadsel. ‘Dank je dat je dit hebt gedaan.’ De scène voor zijn boek zou vanavond geschreven worden. Dit was natuurlijk wat Alex bedoeld had, hij had er heel wat voor over om iets te kunnen opschrijven van wat May met hem had gedeeld. ‘Graag gedaan.’ Ze trok de rest van haar kleren aan en liet het roze speeltje weer in haar tas vallen. Hij vroeg zich af of hij haar moest vragen om te blijven, maar ze liep al in de richting van de deur. Daarna stopte ze en draaide ze zich weer om. ‘Mag ik je vragen…’ ‘Natuurlijk.’ Hij deed drie stappen vooruit tot hij nog maar een meter van haar verwijderd was. Dichtbij genoeg om haar aan te raken of te kussen. ‘Vraag maar raak.’ ‘Ben jij klaargekomen?’ Hij grinnikte. ‘Alsof het weken geleden was.’ Ze lachte, sloot haar mond weer alsof ze dat niet mocht doen, maar begon daarna alsnog te lachen. ‘Daar ben ik blij om.’ ‘Waarom?’ ‘Omdat het leuker is met zijn tweeën.’ ‘Dat is waar.’ Laten we het de volgende keer samen doen. Maar om de een of andere reden zei hij dat niet. In plaats daarvan gebaarde hij naar de laptop op het zwarte bureau, waar haar rode rok nog lag. ‘Ik zou je wel een drankje willen aanbieden, maar ik heb genoeg om me vanavond aan de gang te houden, dankzij jou.’ ‘Dat geeft niet.’ Als ze al teleurgesteld was, liet ze het niet merken. ‘Het was een lange dag, ik ga naar bed.’ Hij liep achter haar aan naar de deur, reikte langs haar heen om hem voor haar open te houden. Ergens had hij het gevoel dat er nog iets gezegd of gedaan moest worden om de avond compleet te maken, maar hij wist niet wat. ‘Nou…’ Ze draaide zich glimlachend om. ‘Welterusten dan maar.’ ‘Welterusten.’ Toen ze zijn kamer begon uit te lopen, pakte hij haar arm beet. Ze keek hem vragend aan, en alsof hij er geen controle over had, boog hij voorover om haar te kussen. Haar lippen waren zacht en warm; ze haalde diep adem en stond stil in de deuropening. Toen hij eenmaal was begonnen kon hij niet meer ophouden. Hij kuste haar nogmaals. Nu reageerde ze. Hij liet de deur achter haar dichtvallen, trok haar in zijn armen en genoot van de smaak van haar mond, de geur van haar lichaam, hoe ze aanvoelde. Ze smaakte zoet, naar seks en rozen, het was alsof zijn fantasievrouw tot leven kwam. Daarna liet hij haar los, want waarom stond hij haar nou als een romantische dwaas te kussen? Ze deed een stap naar achteren, er lag een kwetsbare en gelukkige uitdrukking op haar gezicht waar hij van schrok. Hij opende de deur, leunde voorover en kuste haar nog een keer. ‘Welterusten, May. Ik zie je morgen.’

Ze wenste hem fluisterend goedenacht en liep de kamer uit. Hij liet de deur achter haar dichtvallen en staarde ernaar, terwijl hij de kus herbeleefde als een schooljongen die voor het eerst gekust was. Hij begreep niet waarom hij zo vol was van de kus van iemand die hij eigenlijk niet kende, of waarom het zo lang had geduurd voor hij zich had gerealiseerd hoe leeg hij zich daarvoor had gevoeld.

Hoofdstuk 7 Bericht op het prikbord van de conciërge: Krijgt Trevors liefje vandaag juwelen? Ik moet zeggen dat deze me stukken aardiger lijkt dan de anderen. Dat zijn meestal van die snollen. Linda Antwoord op hetzelfde prikbord: We hebben geen tegenbericht ontvangen. En je hebt gelijk, deze vrouw verdient het tenminste. Ze glimlacht, zegt dankjewel en geeft fooien! Maar nu de bofkont met Beck Desmond uit eten is geweest, weet ik niet of ik het haar nog wel gun. Moira (gniffel) May at de laatste kruimels van haar chocoladebroodje op, vond een eenzame dikke framboos onder in haar kommetje met vers fruit, veegde haar mond af aan het linnen servet en dronk het laatste restje van de heerlijke koffie op. Ontbijt op bed zou tot de dagelijkse routine moeten behoren. En dan om tien uur ’s ochtends na zo goed te hebben geslapen en een sappig gesprek met Ginny te hebben gevoerd, die ze wel veel, maar toch ook weer niet alles had verteld. Thuis at ze plichtmatig cornflakes, steeds naar de klok kijkend om niet te laat op haar werk te komen. Ze schoof het dienblad opzij en zwaaide haar benen over de rand van het bed. Daarna ging ze staan om zich eens flink uit te rekken. Aan welke verwennerij zou ze zich vandaag eens overgeven? Er werd op de deur geklopt, en ze hoorde de gedempte stem van iemand van het personeel. Precies op tijd. Wat voor moois werd er nu weer bezorgd? Een glimlachende jonge vrouw overhandigde haar een klein blauw doosje met een blauwe strik die May herkende. Die was van Tiffany & Co, van de juwelen. May bedankte haar en de vrouw vertrok weer. Ze draaide zich om en bekeek het doosje nieuwsgierig. Van Trevor. Dit moest van Trevor zijn. Maar desondanks was ze toch teleurgesteld toen ze het kaartje las. ‘Voor een lieftallige, getalenteerde dame, Trevor.’ Jasses. Ze rolde met haar ogen en hield het doosje een stukje van zich af. Moest ze het wel openmaken? Ze kon het ook in de ‘Trevorkast’ stoppen, bij de andere dozen die stonden te wachten tot ze aan een andere lieftallige en getalenteerde dame werden aangeboden. Maar Tiffany was Tiffany, en dit was Mays avontuur. Trevor had het verdiend om deze prijs te betalen, wat er ook in het doosje zat. Ze trok het lint los en opende het doosje, waar een zilveren slangenarmband in zat. May deed het koele metaal om haar pols en lachte. Zeer toepasselijk. Hij was mooi, maar… Ach, wat kon het schelen? Ze stopte de armband weer in het doosje en deed het deksel erop, waarschijnlijk nam ze het niet eens mee naar huis. Zo’n souvenir wilde ze helemaal niet. Toen ze gisteravond terug was in haar kamer en zich had uitgekleed, was er een bloemblaadje uit haar beha gevallen en op de grond gedwarreld. Ze had het opgepakt en tussen twee tissues bij haar lingerie gestopt. Ze was zich er terdege van bewust dat haar daad op zijn zachtst gezegd sentimenteel was, maar dat kleine bloemblaadje was voor haar veel meer waard dan de armband. Ook al betekende het voor Beck ongeveer evenveel als de armband voor Trevor. Maar… Beck was haar na die erbarmelijke start gisteravond zo lief te hulp geschoten, ze begreep ook niet hoe vrouwen die grote rubberen penissen in zich kregen. Die lieve daad had iets gevaarlijks bij haar opgewekt. Hij had ook nog gezegd dat hij de echte May wilde zien. Een betere zin had hij niet kunnen uitkiezen. Ook al had hij het over seks gehad, haar gevaarlijk sentimentele kant had gehoopt dat hij echt iets om haar gaf. Misschien had hij een glimp van haar ware ik opgevangen en die niet saai gevonden. Soms werd ze gewoon wanhopig van zichzelf. Maar ze had zich wel kunnen ontspannen en iets gedaan waar ze een paar dagen geleden niet eens van had durven dromen. Ze liep naar de badkamer om haar tanden te poetsen. En eigenlijk was ze zich de hele tijd intens bewust van hem gebleven, haar oren spitsend om een geluid van hem op te vangen. Keek hij? Was hij opgewonden? Of zat hij gewoon maar wat te typen? In haar fantasie werd hij helemaal gek van haar. Toen ze bijna klaarkwam, had ze het liefst gewild dat hij was opgestaan om de liefde met haar te komen bedrijven, of om haar gewoon te nemen, tot ze samen zouden komen. Maar dat was natuurlijk een fantasie, en fantasieën kwamen meestal niet uit. Gelukkig was hij voldoende opgewonden geweest om zichzelf te willen bevredigen. Maar hij wilde geen seks, en waarschijnlijk al helemaal geen romantische relatie, liefde, huwelijk, baby’s en meer. Maar… Hoe kon ze dan die kus verklaren? May hief haar hoofd op en staarde naar haar dromerige spiegelbeeld, aangename tintelingen gleden over haar lichaam. Als een man een vrouw zo kuste… Ze spuugde de tandpasta uit. Een gevaarlijke gedachte. In Ginny’s beleving waren May en Beck al bijna verloofd, terwijl May haar niet over de scène in de slaapkamer had verteld. Maar ook al stond ze op het punt om verliefd te worden, er was gewoonweg niet genoeg tijd voor. Wat kon ze doen? Achter hem aan? Zich terugtrekken? Wachten tot hij toenadering zocht? Ginny vond dat ze ervoor moest gaan, maar Ginny begreep niet welk gevaar Mays hart liep. Zuchtend veegde May haar mond af. Haar tandenborstel belandde rinkelend in het glas. Wie hield ze voor de gek? Ze deed alsof het echt iets kon worden. Was ze soms vergeten dat hij dacht dat ze een femme fatale was? Misschien moest ze maar stoppen met analyseren en piekeren, en gewoon gaan leven. Ze douchte, trok een blauw met wit gestreept jurkje aan en deed een beetje make-up op. De stad lonkte. Ergens vond

ze het spannend om alleen eropuit te gaan, maar ze kon moeilijk de hele week in het hotel blijven. Zelfs in een hotel als Hush. Ze was helemaal naar New York gekomen, de stad waar haar moeder haar zoveel over had verteld; en nu ze niet de hele dag met Trevor in bed lag – waar ze dankbaar voor was – had ze tijd om er ook iets van te zien. Ze trok een lichtblauwe katoenen truitje over haar jurk en liep naar de lift. Beneden hield het supermodel dat die dag dienst had als portier de deur voor haar open. Buiten was het veel warmer dan ze had gedacht, en er leek regen op komst. De wind was onaangenaam warm, als de hete adem van een reus. Het was geen dag om eindeloos te gaan wandelen zonder paraplu. Maar een korte wandeling over Madison Avenue kon wel. Gewoon om thuis te kunnen zeggen dat ze het had gedaan. Vanmiddag kon ze haar onderzoek voortzetten. En anders morgen. Vijf minuten later trok ze haar trui uit. Bijna raakte ze een oude man in zijn gezicht. Hoe verdroegen al die mensen het om zo dicht bij elkaar te lopen? Iedereen had haast, ontweek elkaar, botste tegen elkaar op. Dat maakte haar nog benauwder dan de drukkende hitte. Op de hoek van Madison Avenue en East 41st wachtte ze voor het rode licht. Ze liep de straat op maar moest achteruit springen omdat er een taxi toeterend de hoek om scheurde. De chauffeur schreeuwde iets wat niet klonk als een compliment. Enig. Zou ze zich hier ooit thuis kunnen voelen? Hoe had haar moeder het volgehouden? Wat was de aantrekkingskracht? Haar blik viel op een etalage, een kunstwinkel. Na enige aarzeling ging ze naar binnen. Een paar minuten later kwam ze weer naar buiten, met een mooie set kleurpotloden en een lichte, inklapbare ezel in haar handen, veel mooier dan het exemplaar dat ze thuis had. Een stuk vrolijker begon ze verder te lopen op Madison Avenue, maar opeens begon het te stortregenen. Dikke druppels spatten uiteen op het trottoir, en binnen een paar tellen was er geen droog stukje over. May draaide zich om en rende terug naar het hotel. Binnen bleef ze een paar minuten naar de stromende regen en de voorbijkomende voetgangers staan kijken. Daar gingen haar plannen. De liftdeuren gleden dicht op het moment dat haar blik op de knop van de daktuin viel, en ze drukte er automatisch op. Boven kon ze in een tuinhuisje schuilen voor de regen en tekenen. En misschien was Clarissa er; ze zag ernaar uit om haar te zien. Toen ze uitstapte, merkte ze dat het was opgehouden met regenen. De lucht zag nog steeds grijs, maar de wind was een stuk koeler en de geur van verse aarde was aanlokkelijk. Er zat zomaar een roodstaartbuizerd op de rand van het dak, maar toen May hem langzaam naderde, spreidde hij zijn vleugels uit om kalmpjes en klapwiekend weg te vliegen. Dat was wel het laatste wat ze hier had verwacht te zien. Ze zette haar ezel op en maakte een paar schetsen vanuit verschillende hoeken. De eerste van een spalierboom, met een omlijsting van wolkenkrabbers. Daarna een snoeikunstwerk dat in schril contrast stond met de natuurlijke val van een overvolle bak Oost-Indische kers. Tot slot een schets van het deel van de tuin waar de buizerd had gezeten, een bak met blauwe bloemen, een ceder, daglelies, een nog natte, stenen cherubijn overgroeid met mos. Tevreden deed ze het schetsblok dicht en klapte ze de ezel in. Haar aandacht werd getrokken door een pad dat in de richting van een deel van de tuin leidde dat ze eerder niet had gezien. Ze stapte om een paar struiken heen met een beeld van David ertussen, en trof Clarissa aan, onaangedaan door de hevige stortbui, met de snoeischaar in haar handen bij een haagwinde. De takken slingerden zich een weg omhoog langs een ijzeren hekwerk. ‘Hoi.’ May glimlachte naar de oudere vrouw. ‘O, heb je geschilderd?’ ‘Getekend.’ ‘Mag ik het zien?’ ‘O.’ Vertwijfeld keek May naar haar schetsblok; meestal liet ze niemand zien wat ze maakte. ‘Maar ze zijn niet af.’ ‘Dan misschien een volgende keer. Je bent precies op tijd. Ik ben bijna klaar met de haagwinde en daarna heb ik hulp nodig bij het zaaien van de sla. Doe je mee?’ ‘Graag.’ May straalde. Nog iets waar ze mee vertrouwd was. ‘Hoe lukt het je om die haagwinde al zo vroeg te laten bloeien? In Wisconsin bloeien ze pas eind juli of augustus.’ ‘Ik laat ze eerst binnen staan. Ze groeien zo snel.’ Ze knipte de top van een takje af. ‘Wist je dat zoete aardappelen de wortel zijn van een bepaald type haagwinde? ‘Nee, dat wist ik niet.’ May bukte om een paar takjes op te rapen, schudde de druppels eraf en deed ze in het mandje. ‘Verbazingwekkend spul.’ Clarissa keek bewonderend naar een bloesem. ‘Zo mooi. En dat maar voor een dag. Eigenlijk maar een ochtend. Ze moeten er alles uithalen.’ May ving haar zijdelingse blik op. Was dat de les van vandaag? ‘Heel verstandig.’ ‘Zeg dat wel. Ik ben klaar hier. Kom, de aarde staat al klaar.’ Ze liep naar een lang, smal bed vers geharkte aarde, glinsterend bruin na de korte storm, en overhandigde May een paar katoenen handschoenen met rubberen vingertoppen en een pakje slazaadjes, dat ze uit de zak van haar schort met aardbeienprint had gehaald. ‘Ik zaai om de twee weken nieuwe sla voor het restaurant.’ ‘Doe je dat helemaal in je eentje?’ ‘O, nee. Meestal komt Rosa me helpen, maar die is pas getrouwd.’ Clarissa gebaarde met haar hand naar het bed. ‘Hier, dit is jouw stuk. Ik doe dat daar.’ May knikte gehoorzaam en knielde neer op het droge kussen dat Clarissa haar gaf. Voorzichtig liet ze de kleine zaadjes in haar hand vallen en begon ze ze in rijen te zaaien, vijftien centimeter uit elkaar. ‘Nou May, vertel eens hoe je week verloopt zonder Mr. Little.’ May grinnikte om de plompverloren manier waarop Clarissa het haar vroeg, op de een of andere manier vond ze het niet moeilijk om zich open te stellen voor de vrouw die ze nog maar net kende. ‘Waarschijnlijk beter dan als hij er wel was geweest.’ ‘Dat geloof ik direct.’ Clarissa knipoogde glimlachend naar haar. ‘En dan ook nog eens uit eten met de knappe en getalenteerde Beck Desmond.’ ‘Ja.’ May vroeg maar niet hoe Clarissa dat wist. ‘Hij lijkt heel aardig.’

‘Dat is hij ook.’ Clarissa plantte nog meer slazaadjes. ‘En nog een lekkere vent ook.’ May barstte in lachen uit. ‘Zeg dat wel.’ En hij kon kussen als de beste. Ze trok de handschoenen aan, verkruimelde een laag natte aarde over de zaadjes en ging door met de volgende rij, hopend dat ze niet te zichtbaar bloosde. ‘Zitten er nog meer avonturiers in je familie?’ May glimlachte, een beetje opgelucht door de verandering van onderwerp. Misschien had ze Clarissa anders wel verteld wat er zich in Becks slaapkamer had afgespeeld. ‘Mijn moeder verruilde Wisconsin als twintiger voor New York. Ze wilde danseres worden.’ ‘En?’ ‘Ze werd danseres. Een tijdje.’ ‘En toen?’ May glimlachte en drukte de aarde aan. ‘Toen kwam mijn vader, haar ex-vriendje, achter haar aan. Hij kocht een kaartje voor haar show en zat op de voorste rij. Na de voorstelling ging hij backstage en zei hij dat ze haar spullen moest pakken. Dat ze haar avontuur had beleefd, maar dat ze teruggingen naar Wisconsin om te trouwen.’ Clarissa hield een zaadje stil boven de aarde. ‘En dat deed ze?’ May knikte dromerig. Ze maakte zich graag een voorstelling van die gebeurtenissen. Haar vader, stoer en knap, vastberaden en niet op zijn plek in het theater. Haar moeder, jong, lange benen en levendig, die zich realiseerde dat ze een vergissing had begaan en besloot naar huis te gaan voor de liefde. ‘Ze zijn al tweeënvijftig jaar gelukkig getrouwd.’ ‘Wat fijn om te horen.’ Clarissa strooide de zaadjes uit over de bodem; ze keek naar ze maar maakte geen aanstalten om ze met aarde te bedekken. ‘Ik ben eenenveertig jaar getrouwd geweest, ook zeer gelukkig.’ May leunde op haar hurken, niet goed wetend wat ze kon vragen. ‘Hoe heb je je echtgenoot ontmoet?’ ‘Ik was met een ander verloofd, eigenlijk was ik voor die tijd al heel oud, zevenentwintig. Maar tot wanhoop van mijn ouders had ik geen haast om me te settelen.’ ‘Waarom niet?’ ‘Liefde leek me zo’n moeizaam concept. Opwindend in het begin, maar uiteindelijk toch voorspelbaar.’ May kreeg een naar gevoel in haar buik. ‘Moet het per se zo zijn?’ ‘Natuurlijk niet.’ Clarissa wimpelde het idee weg. ‘Het was maar een gedachte. Ik was dus verloofd met een zeer respectabele jonge advocaat, mijn ouders aanbaden hem, maar ik werd hopeloos verliefd op hun tuinier. We liepen samen weg, het was een enorm schandaal. Hij ging rechten studeren en werd zelf ook een goede advocaat. Ik hield aan het eind evenveel van hem als in het begin, waarschijnlijk nog meer.’ May dacht aan Dan, aan de geruststellende vredigheid van hun routine, en hoe ze daarvan genoten had. Maar toch had ze zich bij tijd en wijle ook eenzaam gevoeld, en hadden de twijfels haar bekropen. ‘Dat is een mooi verhaal.’ ‘Ja.’ Clarissa ging snel door met planten. ‘Jim is drie jaar geleden overleden. Ik heb het huis in Connecticut verkocht en ben naar ons appartement in de stad verhuisd. Kom eens thee drinken als je in de buurt bent. Ik schrijf het adres voor je op.’ ‘Dat lijkt me leuk.’ May glimlachte warm, denkend aan alle tijd die ze het liefst met Beck wilde doorbrengen. Maar hij had het druk met zijn werk, zou hij ook bij haar willen zijn? ‘Heeft Beck je weer mee uitgevraagd?’ May keek geschrokken naar Clarissa, die methodisch zaadjes plantte. ‘Vandaag heb ik nog niets van hem gehoord.’ ‘Dat komt nog wel. Er was vandaag iets aan hem.’ ‘Wat bedoel je?’ ‘Hij zag eruit als een man die naar een vrouw verlangt.’ Ze keek May scherp aan, die haar blik blozend afwendde. Die kende de blik van een man die naar een vrouw verlangde. Ze had die blik van Trevor gezien, en vroeger ook van Dan. Het was niet de blik die ze van Beck wilde. Nou ja, die misschien ook. Ze kon het maar beter onder ogen zien; hoe ze zich ook probeerde te distantiëren van al haar verlangens, ze wilde dat die kussen van de vorige avond bedoeld waren voor May, niet voor de femme fatale die ze speelde. En ze wilde dat de kussen iets voor hem hadden betekend. Als Trevor was komen opdagen en alles volgens plan was verlopen, had dit haar allemaal niets kunnen schelen. Moest ze blijven doen alsof ze iemand was die ze niet was? Moest ze riskeren dat Beck viel voor de femme fatale? ‘Had ik je al verteld waarom ik haagwinde zo mooi vind?’ May keek geschrokken op. ‘Dat weet ik niet.’ ‘Haagwinde bloeit maar een keer.’ Ze keek op van de sla, over de paprika en komkommer naar de wijnranken over de reling, een kluwen hartvormige bladeren opgesierd met blauwe, paarse en roze met wit gestreepte bloemen. ‘Maar een ochtend.’ ‘Goh.’ May concentreerde zich op de laatste zaadjes. ‘In de jungle moeten ze pakken wat ze pakken kunnen, zich een pad banen langs de bomen naar boven, zo snel mogelijk naar het zonlicht.’ ‘Ja.’ Ze klopte het laatste hoopje aarde op zijn plek en bleef waar ze was, zich een beetje ongemakkelijk voelend. Waar wilde Clarissa heen? ‘Dus?’ May hief haar hoofd op. De oudere vrouw knielde neer op haar zwarte kussen. Een van haar witte krullen bewoog in de wind. ‘Wat bedoel je?’ ‘Het is eenvoudig.’ Clarissa gebaarde naar de wijnstokken. ‘Beck wil je. Het is een plek om te beginnen. Ga ervoor, zo snel mogelijk in de tijd die je hebt, en zie wat er kan opbloeien.’ ‘Het is briljant.’ Alex slaakte een kreet van verrukking aan de andere kant van de lijn, nog voordat ze elkaar hadden kunnen begroeten. Beck slaakte een zucht van verlichting. Hij had het grootste deel van de nacht aan de scène zitten schrijven. Na een paar uur slapen was hij weer opgestaan om hem nog eens te lezen. Dit waren de dagen, of nachten, waar hij het van moest hebben. Op deze dagen tuimelden de woorden sneller uit zijn brein dan hij ze kon bijhouden op het toetsenbord. Dagen die de vele andere goedmaakten, waarop hij maar nauwelijks een alinea op papier kreeg.

‘Dank je, Alex.’ ‘Dit was precies wat ik bedoelde. Het is echt, zij is echt, de scène is opwindend. Lieve hemel, ik moest mezelf echt koelte toewuiven toen ik het las.’ ‘Dank je,’ zei hij vlak. Op de een of andere manier kon hij toch niet blij zijn met het compliment. ‘Er zit zelfs wat tederheid in aan het eind, toen hij haar kuste. Ik dacht: wauw, dus Mack heeft een hart! De vrouwen zullen vreselijk verliefd worden op deze vent, Beck, en de mannen zullen zich met hem identificeren. Dit is wat we willen.’ ‘Daar ben ik blij om.’ Hij liep naar het raam, schoof het gordijn opzij en keek fronsend naar de regen die op de stad neer striemde. Verdorie. Hij had buiten het hotel willen lunchen. ‘Oké…’ ‘Ja?’ Zuchtend liet hij het gordijn vallen. Ze wilden altijd meer. ‘Nu wil ik meer. Ik wil dat hij verliefd wordt op die vrouw. Je hebt een geweldig begin gemaakt, Mack heeft al die ongemakkelijke, nieuwe gevoelens. Verwerk dat maar in de rest van het plot. Aan het eind moet hij haar redden. Zijn hart staat op het spel, maar ook zijn vrouw. Volg je me?’ ‘Ik volg je.’ Ze lachte haar hese lach, die hij soms grappig en andere keren ronduit irritant vond. ‘Ik ben echt overdonderd, Beck. Wat heb je gedaan, een vrouw ingehuurd om een demonstratie te geven?’ ‘Jezus, Alex.’ ‘Sorry, ik maak een grapje. Maar waarom heb je me dit nooit eerder laten zien?’ Omdat ik niet wist dat ik het in me had. ‘Het leek me niet bij het personage passen.’ ‘Nou, dat doet het wel. Het past bij hem, de lezers zullen het merken. O, en die vrouw moet een nieuwe naam krijgen, ik vind Susie toch niet zo goed.’ ‘Gelukkig!’ ‘Noem jij eens een naam.’ ‘April? June?’ ‘Waarom niet May?’ Hij kromp ineen. ‘Nee, niet May.’ ‘Ik vind May wel mooi. Maar blijf denken… Ik moet een telefoontje aannemen, Beck. Ik vind het prachtig, je bent geweldig. Spreek je later.’ Beck drukte zijn telefoon uit. Ja, hij was geweldig. Als hij het tenminste overleefde. De woorden waren gisteravond uit hem gestroomd, de adrenaline was door zijn lijf gegierd, maar daarna had hij nauwelijks kunnen slapen. Natuurlijk schreef hij gedeeltelijk vanuit zijn eigen ervaring; geen enkele auteur kon ontsnappen aan wie hij was. En hoe dieper je in een karakter groef, hoe dieper je in je eigen psyche bleek te graven. Maar het stuk waar Mack de vrouw kuste – hoe ze ook mocht heten, maar zeker geen May – was een van de moeilijkste van zijn schrijfcarrière geweest. Erna had hij zich leeg en uitgeput en naakt en kwetsbaar gevoeld. Een machofantasie schrijven was stukken eenvoudiger. Nu wilde Alex dus meer. Ze wilde dat Mack helemaal verliefd werd. Het probleem? Beck wist niet eens zeker of hij zelf ooit echt van een vrouw had gehouden. Of ertoe in staat was. Hoe kon hij weten of de manier waarop hij de liefde beschreef ook zou aanslaan? Als hij iets met een vrouw kreeg, golden dezelfde regels. Hij voelde zich tot haar aangetrokken, was charmant en zelfverzekerd, de vrouwen vielen voor hem, hij genoot, was even een beetje verliefd tot de relatie gewoon gezellig en comfortabel was. Voor hem was dat prima, voor de vrouwen was het na verloop van tijd meestal een reden geweest om de relatie te verbreken. Tegen die tijd had hij er ook wel genoeg van steeds maar te moeten aanhoren dat hij niet romantisch was. Hij was altijd wel blij om weer vrij te zijn. Tot hij de volgende ontmoette en alles weer van voren af aan begon. Hij had nog geen vrouw ontmoet die hem in beslag had genomen zoals hij zich voorstelde dat de lezeressen erover wilden lezen. Zoals in de romannetjes die hij op aanraden van een vriendin had gelezen. Daar had hij vrede mee gesloten. Tot hij May ontmoette, want de keren dat hij haar had gezien, waren alle patronen doorbroken waaraan hij zo gewend was geraakt. Wat maakte haar zo anders? Hij genoot van haar, zoals hij van de andere vrouwen had genoten, maar gisteravond had hij iets gevoeld wat hij nooit eerder bij een vrouw had gevoeld. Kwetsbaarheid. Onrust. Zelfs een soort verdriet als hij aan haar vertrek dacht. Bij het schrijven verplaatste hij zich in Mack, die gedachten had waarvan hij zich vaag bewust was dat ze te angstaanjagend waren om bij zichzelf te erkennen. Wat nu? Hij had tegen May gezegd dat hij haar vandaag zou zien. Hij wilde haar zien, en ook weer niet. Instinctief wist hij dat hij met haar geen relatie kon aangaan waarbij hij de controle had over zichzelf en zijn emoties. Moest hij dit doen om te begrijpen wat Mack zou doormaken? Betekende dit dat hij nu verliefd ging worden? Hij streek met zijn handen over de stoppels op zijn gezicht. Het was niets voor hem om zo sentimenteel te doen. Het kwam vast doordat hij te weinig had geslapen, en door de hartstocht waarmee hij de scène de vorige avond had aangepakt. May was een prachtige vrouw. Hij begon te vermoeden dat ze heel anders was dan ze zich voordeed. Na twee dagen kon hij nog niet verliefd zijn. Mack wel, maar hij niet. Hij moest die twee scheiden. De een had vast de ander aangestoken. De telefoon ging, en hij dook eropaf in de hoop dat het May was. ‘Mr. Desmond? Het spijt me dat ik u stoor, maar er is ene Jeffrey Desmond voor u. Uw broer?’ ‘Ja.’ Hij ging meteen staan. Wat deed Jeffrey hier in vredesnaam? ‘Stuur hem maar naar boven.’ Hij trok een ander shirt aan, wensend dat hij tijd had om te douchen, trok het dekbed recht en maakte een paar stapeltjes van de papieren. Niet dat het zijn broer iets kon schelen. Maar als zijn moeder hoorde dat hij woonde en eruitzag als een slons, zou ze zich nog meer zorgen maken dan ze al deed. Zijn broer klopte op de deur, en Beck liet hem binnen. Ze grijnsden naar elkaar. Hij en Jeffrey leken totaal niet op elkaar, maar ze waren erg dol op elkaar. ‘Hé, Beck. Wat zie jij eruit, wat is er aan de hand? Heb je dit jaar überhaupt wel zon gezien?’ Jeffrey was de langste, donkerste en knapste van de drie broers, hij was ook trouw, beminnelijk en bijzonder irritant. ‘Ik heb de hele nacht zitten schrijven.’

Jeffrey fronste zijn wenkbrauwen. ‘Op jouw leeftijd zou de hele nacht met vrouwen bezig moeten zijn, liefst tweelingen.’ Beck dacht aan May en onderdrukte een glimlach. ‘Ja. Aan jou zal ik wel nooit kunnen tippen. Wat brengt je eigenlijk hier? Je bent zeker door moeder gestuurd om me over te halen om donderdag naar je verjaardag te komen?’ Jeffrey lachte. ‘Nee, ik wilde je vertellen dat ik me ga verloven.’ ‘Je meent het!’ Beck stak zijn hand uit, maar trok hem weer terug om zijn broer mannelijk op de rug te kloppen. Hij probeerde zijn verbazing te verbergen. Jeffrey stond erom bekend dat hij zich niet kon binden. ‘Wie is de gelukkige?’ ‘Herinner je je Mary Costanzas nog?’ ‘Mary?’ Die herinnerde hij zich wel. Een klein ding met de grootste mond van de buurt en een hart van goud. ‘Is die wel meerderjarig?’ Jeffrey rolde met zijn ogen. ‘Jij zit al te lang in deze kamer opgesloten, man!’ ‘Het is een grapje. Ik ben blij voor je.’ ‘Ik ook.’ Zijn blik verzachtte. ‘Ze is echt bijzonder. Ze heeft in mei haar opleiding afgerond en kwam op een avond het restaurant in lopen, recht naar de keuken, om mij te zien. Ik keek op van de kalfslapjes en beng! Ik was gelijk verkocht.’ ‘Zo snel?’ Moest hij nodig zeggen. ‘Meer had ik er niet voor nodig, professor. Jij zou het vast eerst maanden moeten analyseren en erover willen schrijven.’ Beck grinnikte. Die zat! Maar zijn methoden boden meer garantie op succes op de lange termijn. ‘Ja, zo ben ik wel.’ Jeffrey liep achteruit naar de deur. ‘Ik moet gaan, ik wilde het je van Mary en mij vertellen voor het geval je aanstaande donderdag niet kunt komen. Eigenlijk ben ik op weg naar de bibliotheek, naar Mary, maar opeens zit jij hier in je sekspaleis. Maar als je het mij vraagt, is het gewoon een duur bordeel.’ Beck lachte. Zijn broer kon de dingen soms treffend beschrijven. ‘Zeg maar tegen mama dat ik er donderdag probeer te zijn.’ Hij hield de deur open. ‘Ik wil Mary graag nog eens zien en erbij zijn als jullie de officiële aankondiging doen. Ik weet alleen niet –’ ‘Ik weet het, ik weet het. Je moet dat verhaal even oppeppen.’ Beck schudde zijn hoofd. ‘Iets dergelijks.’ ‘Hé, we zijn echt wel trots op wat je doet, hoor.’ Jeffrey sloeg op zijn rug. ‘We vinden je een beetje eng, maar trots zijn we wel. Zelfs pa.’ ‘Dank je.’ Beck grinnikte. ‘Denk ik.’ ‘Nou, dan zie ik je misschien donderdag.’ Op de gang liep een oogverblindend kamermeisje achter Jeffrey langs, lief glimlachend naar Beck. ‘Goedemorgen, Mr. Desmond.’ ‘Goedemorgen.’ Jeffrey keek haar na. ‘Wauw. Jij stelt hier echt wat voor, hè? Waarom breng je donderdag niet iemand mee? We beginnen zo onderhand te denken dat je op mannen valt.’ Beck zuchtte en onderdrukte een beeld van May, helemaal overdonderd door zijn familie. ‘Wees maar niet bang, ik werk gewoon te hard. Maar dat is vrijdag voorbij. Althans, een tijdje.’ ‘Fijn. Nou als je donderdag niet kunt komen, ga van het weekend dan even langs bij het restaurant. Mary springt even bij zodat mam een paar dagen vrij kan nemen.’ ‘Dat lijkt me een goed plan.’ Hij nam afscheid van zijn broer, kreeg een onhandige omhelzing en sloot de deur. Hij was al een tijdje niet meer in het restaurant geweest, en even miste hij het met terugwerkende kracht. De vrolijke inrichting, de slechte muziek, de overweldigende porties lekker eten. Mensen waren er dol op, al meer dan een generatie. Maar Jeffreys bezoek had eigenlijk alleen maar benadrukt hoe ongemakkelijk hij zich bij zijn eigen familie voelde. Hij zag er niet alleen anders uit – hij leek op de zus van zijn vader – hij wás ook anders. In gedachten zag hij May, rustig en beschaafd… maar de afgelopen dagen had hij sowieso aan weinig anders gedacht. Nu zijn broer langs was geweest werden Becks redenen om haar te ontwijken opeens genadeloos ontmaskerd. Hij was gewoon laf, vooral in de door testosteron gestuurde ogen van zijn broer. Als Jeff op slag verliefd kon worden, kon Beck op zijn minst nog een keer met haar uitgaan. Als hij durfde.

Hoofdstuk 8 Briefje op prikbord Exhibit A: Beck Desmond komt vanavond naar Exhibit A. Dames, wees braaf alsjeblieft. Frank Briefje daaronder: Braaf is maar braaf. Stout is veel leuker! Anoniem Een beetje bezorgd daalde May af naar de kelderverdieping van Hush. Becks uitnodiging om elkaar te treffen in een ruimte die Exhibit A heette, was gekomen in de vorm van een telefoontje, nadat ze na de lunch was gaan zwemmen en voor een heerlijk middagdutje. Ze hadden even gekletst, maar tot haar teleurstelling was het niet persoonlijk geworden. Na gisteravond had ze op meer gehoopt. Maar hij was waarschijnlijk aan het werk, en wat had ze eigenlijk verwacht, dat hij ging hijgen? Het was haar tijdens het gesprek in elk geval gelukt vrolijk te klinken, en ze had de uitnodiging opgewonden en opgelucht aangenomen. Opwinding omdat ze hem weer zou zien. Opluchting omdat… ze hem weer zou zien. En omdat ze daarmee weer een kans kreeg uit te dokteren wat ze voor hem voelde. Ze had tijdens het zwemmen besloten dat Clarissa met haar haagwinde wel eens gelijk kon hebben. Vanavond zou ze niet de vamp uithangen. Ze zou Beck de echte May geven, eens kijken hoe hij reageerde. Als alles goed ging, dan… De liftdeuren gleden open; ze liep een smalle, witte gang in met een laag plafond. Op de tegenoverliggende muur was een naar links wijzende zwarte pijl geschilderd met erboven: exhibit a. Wat was dit voor iets? Waarom wilde hij haar hier ontmoeten? Hij had iets gemompeld over meer research, maar hij kon moeilijk van haar verwachten dat ze haar optreden van gisteravond nog eens in het openbaar herhaalde. Zelfs de folders van het hotel waren vaag. Iets over gedempt licht en privacy en smaakvolle livemuziek. Als ze mocht afgaan op het stelletje in de jacuzzi, gebeurde er van alles wat het daglicht niet kon verdragen. Vijftien meter verderop zag ze een zwarte deur met de witte letters exhibit a erop. May legde haar hand op de deur. Ze hoorde gedempte muziek, een lusteloze vrouwenstem die maar net boven de beat uitkwam. Het beviel haar niet dat ze verder niemand zag. Maar als Beck er was, ging ze ervoor. Aarzelend duwde ze tegen de draaideur; die gaf direct mee. Haar eerste indruk: koele lucht, halfdonker, gedempte blauwe verlichting die een onaardse gloed uitstraalde, en rook. Even was ze bang dat het sigarettenrook was, maar kennelijk was het een rookmachine. Langs de muren stonden tafels en banken, sommige waren leeg, andere bezet. Ze tuurde om zich heen, zoekend naar Beck, maar hij was er nog niet. De muziek leek haar te omhullen, de omfloerste stem, woorden die ze niet verstond, en daaronder de aanhoudende beat die de maat van haar hartslag volgde. Midden in de ruimte was een podium, of eigenlijk een kleine verhoging, met een paar spotlights erop gericht. Op het podium stonden een man en een vrouw, beiden met kort, achterover gekamd haar, onbeweeglijke gezichten. Twee perfecte lichamen met alleen een g-string aan, en verder niets. Ze poseerden tegenover elkaar, de vrouw rechts, de man links. Ze omhelsden elkaar en bootsten liefkozingen na, zonder elkaar echt aan te raken. May keek toe. Het was mooi en erotisch, vreemd en hypnotiserend tegelijk. Maar waar was Beck? Precies op dat moment zag ze hem. Hij was naar haar op weg, glimlachend. Haar hart sloeg een slag over. ‘Hallo, May.’ Zelfs in dit spookachtig blauwe licht zag hij er sexy uit. Ze glimlachte terug, hopend dat het blauw haar ook flatteerde. Hij pakte haar hand beet om haar naar een tafeltje te leiden; ze liep met hem mee, kijkend naar zijn dan weer blauwblonde, dan weer blauwbruine haar. Ze namen plaats op een bankje met hoge zijkanten, waardoor ze aan weerszijden aan het zicht onttrokken waren, maar alles op het podium goed konden volgen. Het tafeltje voor hen was hoog, en er hing een lang kleed voor. May kreeg een idee van waar deze ruimte voor bedoeld was. Seks in het openbaar. Exhibit A voor exhibitionisme? Ze zette zich schrap, bang om in paniek te raken, maar eigenlijk merkte ze dat ze eerder opgewonden werd dan angstig. Kwam dat doordat Beck bij haar was? Ze ging op de bank zitten, en het kon haar niet schelen dat haar gele minirok omhoog schoof. Eigenlijk had ze iets ingetogens willen dragen, passend bij haar make-up, iets wat beter paste bij de echte May. Maar uiteindelijk vond ze zichzelf te saai en had ze besloten het gele rokje aan te trekken, gecombineerd met een wit gebreid topje met een dubbele laag stof over haar borsten die als ingebouwde beha diende. Op weg naar buiten had ze zich impulsief omgedraaid om haar slipje uit te trekken. Daarna was ze haastig de kamer uit gegaan voor het geval ze zich zou bedenken. Ze had besloten dat zij de enige zou zijn die het wist. Als May, als zichzelf, zou ze niet snel in Becks kamer belanden, tenzij hij echt een relatie met haar wilde. Maar nu… vanavond… hier, in deze opwindende omgeving… zou ze haar geheimpje misschien wel met Beck willen delen. En hoe kwam het dat ze niet in paniek raakte bij die gedachte? ‘Je ziet er prachtig uit. Maar ja, dat doe je eigenlijk altijd.’ May glimlachte genietend, eigenlijk wilde ze hem vertellen dat ze zich mooi voelde omdat ze bij hem was. En waarom zou ze dat ook niet zeggen. ‘Bij jou voel ik me mooi.’ In plaats van te gaan stralen en nog meer complimenten te geven, kneep hij zijn ogen tot spleetjes. ‘Is dat een nieuwe ervaring voor je?’ Op dat moment drong het tot haar door dat Dan inderdaad altijd eerder kritiek leverde op haar uiterlijk dan dat hij

haar ermee complimenteerde. Vreemd dat ze dat gewoon was gaan vinden. ‘Hai, ik ben Jessie. Ik ben uw serveerster vanavond. Kan ik iets voor u halen?’ Een oogverblindende brunette met lange benen in een blauwwit mini-jurkje nam een perfecte pose voor hen aan, haar volle lippen tuitend, Beck verslindend met haar ogen. Grr. May liet een van haar belachelijk hoog gehakte, gele pumps van haar voet vallen en haakte die om Becks kuit. Ze verplaatste haar hand naar de kraag van zijn overhemd en haar vinger vond een van de krulletjes boven aan zijn borst. ‘Wat wil jij?’ Bijna had ze hem liefje genoemd, maar ze wilde het ook weer niet overdrijven. Beck keek haar geamuseerd aan. ‘Heb je ooit mojito gedronken?’ Moehiewat? ‘Nee.’ ‘Twee mojitos, graag.’ Hij haalde zijn ogen niet van May, en dat vond ze prima. Jessie knikte en liep bevallig weg, haar nederlaag accepterend. ‘Een mojito?’ Ze trok haar arm terug. ‘Wat heb ik me op de hals gehaald?’ ‘Rum, munt, suikerstroop en limoen.’ ‘Hm, klinkt gevaarlijk.’ Opeens hoorde ze zichzelf weer praten als de femme fatale. Ze knipperde met haar ogen, het leek wel vanzelf te gaan. ‘Dat kan het ook zijn.’ Hij liet een vinger van haar knie naar haar blote teen glijden. Als een andere man haar zo aanraakte, zou ze beleefd glimlachen. Maar onder Becks aanraking leek het of haar scheenbeen over een g-spot beschikte. ‘Daarom is het ook zo lekker.’ ‘Ik heb er zin in.’ Waar was ze mee bezig? Ze schraapte haar keel en ging rechtop zitten. ‘Ben je hier eerder geweest?’ ‘Nee. Ik heb bijna het hele hotel gezien. Maar deze plek leek me beter geschikt om af te spreken.’ Weer die glimlach. ‘Ik ben blij dat ik je heb leren kennen.’ Hij zei de woorden heel ontspannen maar keek haar nauwlettend aan, ze werd er nerveus van. Hoe moest ze reageren? Blij? Ingetogen? ‘Ik ben ook blij.’ Tot haar afgrijzen klonk haar stem verstikt. Alsjeblieft, bad ze, laat de muziek hard genoeg zijn om het bewijs van idiote verliefdheid te maskeren. Als ze zoveel van May onthulde, hield hij het niet lang bij haar uit. Omdat ze wanhopig graag van onderwerp wilde veranderen, gebaarde ze naar de dansers. De vrouw stond half naar achteren gebogen, en de man boog over haar heen, zijn gezicht slechts een paar centimeter van haar borsten verwijderd. De vrouw had haar ogen gesloten, haar oogschaduw glinsterde in het felle licht. Haar donkere haar glansde, haar borsten gingen omhoog en omlaag door haar overdreven opgewonden ademhaling. De muziek zwol aan. Voor ze realiseerde wat ze deed, duwde May haar borsten naar voren. Ze wilde zien dat de man zijn mond op een van de kleine, perfecte borsten drukte, ze wilde de onbeweeglijke uitdrukking van de vrouw zien veranderen in passie. Wat deed dit hotel met haar? ‘Kijk naar ze.’ Becks stem klonk dichtbij. ‘Heel sexy.’ Ze rook zijn lichaamsgeur. Het liefst draaide ze zich nu naar hem om, hem haar mond aanbiedend, met haar vingers door zijn korte haar woelen, zijn hoofd naar haar borsten trekken. ‘Ja. Het is… prachtig.’ Prachtig? Heet, sensueel, opwindend. Ze wendde haar blik af van het stel, en toen ze Beck aankeek, realiseerde ze zich wat mensen bedoelden als ze het hadden over verdrinken in iemands ogen. Hoe kwam het dat hij zo’n invloed op haar had? Lust? Sfeer? Had het te maken met wie ze wilde zijn, of met wie hij was? Hij keek naar haar mond, en zijn blik raakte haar als een kus. Haar lippen tintelden; haar tepels drukten tegen de binnenkant van haar topje. Zijn ogen gleden naar beneden, waardoor het tintelen zich nog verder verspreidde. Ze verlangde naar hem. Ze wilde hem, daar, op dat moment, waar iedereen bij was. Wat was er verdorie met haar aan de hand? ‘Alsjeblieft.’ Jessie zette twee hoge glazen voor hen neer met een wolkachtige vloeistof erin, limoenpartjes op de bodem en muntblaadjes die op het oppervlak dreven. ‘Op Hush.’ May liet haar glas klinken met dat van Beck en nam haar eerste slokje van de sprankelende, muntachtige, iets zoete drank. ‘Heerlijk.’ Hij viste een blaadje munt uit zijn drank, leunde voorover en streek ermee langs haar lippen voordat hij het in haar mond stopte. Ze nam het hapje aan en liet haar tong langs zijn vingers glijden. Het liefst had ze een van zijn vingers haar mond in gezogen. Maar in plaats daarvan ging ze rechtop zitten, zodat zijn hand haar niet meer aanraakte. Hij trok zijn hand terug. ‘Ik heb mojitos leren drinken tijdens een reis naar Miami.’ ‘Reis je veel?’ Ze feliciteerde zichzelf. Dat was een vraag die niets met seks te maken had. ‘Redelijk. Dit is het eerste boek dat ik in mijn eigen stad laat spelen. Je kunt een plek niet goed beschrijven als je er niet woont.’ Hij pakte nog een muntblaadje en gebruikte het als penseel om haar lippen te verven met rum en limoen. Daarna liet hij het haar tussen haar tanden nemen. ‘Je moet schrijven over dingen die je kent.’ Ze ging dood. Ze stond in brand. Ze wilde dat hij haar weer aanraakte, keer op keer, overal. ‘Waarom heb je New York nooit eerder gebruikt?’ Hij leek terug te deinzen voor haar vraag, want hij pakte geen nieuw muntblaadje, hij raakte haar niet aan, en ze was teleurgesteld. ‘Ik weet het niet. Misschien omdat ik hier woon, het voelde niet exotisch genoeg. Niet een plek uit een fictief boek.’ ‘Dus dit boek is echter voor je?’ Hij hield op met drinken, het glas nog tegen zijn sexy mond gedrukt. Daarna bracht hij het naar beneden en hield hij het met beide handen tussen zijn knieën. ‘Zo had ik er niet over nagedacht. Misschien… eindigt het zo.’ Ze knikte beleefd, maar hij had de laatste zin langzaam uitgesproken, naar haar kijkend alsof hij haar nog nooit eerder had gezien. Iets aan zijn blik maakte dat haar hart een sprongetje maakte. Waarom zou dit boek realistischer zijn? Had dat iets met haar te maken? ‘Heb jij veel gereisd?’ Hij vroeg het op een beleefde toon, waardoor May verlangend terugdacht aan de muntblaadjes. ‘O…’ Ze was er zo aan gewend om May te verbergen – of ze schaamde zich gewoon voor haar – dat het haar moeite kostte om eerlijk antwoord te geven. ‘Nee, niet echt. Ik zou dat graag nog eens doen.’ ‘Waar zou je naartoe willen?’

Waar niet? ‘Parijs, om te beginnen.’ ‘De stad van de liefde.’ ‘Ja.’ Ze nipte van haar mojito, paniekerig zoekend naar een ander gespreksonderwerp, terwijl ze stiekem hoopte dat hij haar de volgende week zou meenemen naar Parijs. Er werd een langzaam en zwoel nummer opgezet. Verse rook kringelde op rond de dansers. De vrouw boog langzaam achterover tot ze een hand op de grond had en de andere in de lucht. Haar hoofd hing naar beneden. Haar partner steunde haar met een arm in haar rug, zijn andere arm had hij naar het plafond uitgestoken. Ze stonden een paar ogenblikken stil. May pakte haar glas stevig beet, gespannen afwachtend. Naast haar verroerde Beck geen vin. De hele bar leek te verstijven, wachtend op wat er ging gebeuren. Langzaam, bijna onmerkbaar, bewoog de man zijn bekken naar voren, tussen de gespreide benen van de vrouw in. De spotlight werd verschoven en het licht kleurde blauw. Het ritme van de muziek versnelde. May ademde langzaam in, kijkend naar het nauwelijks bedekte kruis van de man dat steeds dichter bij dat van de vrouw kwam. Het duizelde haar. Ze nam een grote slok en zette het glas op de tafel, de neiging onderdrukkend om haar hand langs Becks been naar boven te laten glijden om te onderzoeken of hij er net zo van genoot als zij. De muziek werd luider, het licht werd gedimd. Het indrukwekkend bolle kruis van de man raakte het smalle strookje wit van het slipje van zijn partner. Een donker verlangen groeide in May. Waarom had ze zich nooit zo bij Dan gevoeld? Becks vingers raakten haar knie op het moment dat haar hand zijn linnen broek raakte. Dan was direct vergeten. Ze spreidde haar benen iets, wetend dat ze achter de tafel zaten. ‘Heb je me daarom hier laten komen?’ Zijn hand schoof over haar bovenbeen naar boven, tegelijk met de hare op zijn bovenbeen. ‘Niet helemaal.’ ‘O?’ Ze fluisterde, ernaar verlangend dat zijn hand de reis zou voltooien. ‘Ik ben een scène aan het herschrijven. Exhibit A leek me een veelbelovende plaats voor een nieuw idee.’ ‘Welk idee?’ ‘Het gebruikelijke.’ Hij fluisterde ook, en zijn ademhaling leek sneller te gaan. ‘Leek me een goede plek om iemand te vermoorden.’ May kromp ineen. ‘Je wil toch niet dat ik dat probeer?’ Nee.’ Hij liet zijn blik over haar blote been glijden, waardoor ze het liefst haar benen zou spreiden om hem te laten zien wat ze niet droeg. ‘Maar nu ik hier beneden ben met jou, heb ik weer wat andere ideeën opgedaan.’ ‘Echt?’ Ze knipperde liefjes met haar ogen. ‘Over een moord?’ ‘Niet echt.’ ‘Zelfmoord?’ ‘Nee.’ ‘Een smaakvolle slachtpartij?’ ‘Niets met geweld.’ ‘Vertel.’ ‘Ik laat het je liever zien.’ ‘Ga je gang.’ Ze schrok van hoe heet en wanhopig ze klonk. Ze was nu al gek. Hij of het hotel leken haar seksueel te hypnotiseren. Of misschien hing ze nu al weer zo lang de femme fatale uit dat ze niet meer terug kon. Ze zou altijd zo blijven. Als ze maandagochtend weer naar haar werk ging, zou ze meteen de halve campus proberen te versieren. De gedachte weer aan het werk te gaan stond haar zo tegen dat ze hem weer zo snel mogelijk verbande. Ze wilde zich concentreren op Beck, die voorover leunde, met zijn hand nog op haar bovenbeen, en een kaartje van de tafel pakte dat hij tegen zijn glas zette. ‘Wat is dat?’ Hij draaide zich naar haar toe, ondeugend grijzend. ‘Niet storen.’ ‘Dat klinkt goed.’ ‘Vind ik ook.’ De muziek vertraagde. Het mannelijke model begon rustig te wiegen, hij golfde met zijn lichaam tegen de vrouw aan. May leunde tegen de harde spieren van Becks lichaam en liet zich meevoeren door de opwinding. Ze liet haar hand langzaam over zijn bovenbeen naar boven glijden en voelde dat zijn warme hand langzaam over het hare streek. Ze was nu al nat; ze verlangde zo naar zijn aanrakingen. Het was al zo opwindend geweest om op zijn bed te liggen, fantaserend over hem… Dit was tien keer spannender. Prikkelend, erotisch, gevaarlijk. May zou nooit zoiets doen. En daar zat ze dan, ze was er klaar voor. Het blauwe licht maakte plaats voor een snel stroboscopisch licht, flitsend in de ruimte. Ze vond zijn hardheid; zijn vingers vonden haar, en ze slaakte een kreetje van genot. Hij kreunde, en zijn penis richtte zich op tegen haar hand. ‘Je hebt geen slipje aan.’ ‘Nee.’ ‘Dat was bijna mijn dood.’ Zijn stem klonk zacht naast haar oor, ze draaide haar hoofd om tot hun lippen enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Het licht gaf een vreemd visueel effect, alleen de aanrakingen waren reëel. Hij voelde groot en reëel tegen haar hand. ‘Daar heb je je moordscène,’ mompelde ze. De adem stokte in haar keel toen zijn vingers haar spreidden en haar onderzochten. ‘Dood wegens gebrek aan slipje.’ ‘O, dat lijkt me een gelukkige dood.’ De serveerster, Jessie, liep voorbij, en May verstijfde en kneep haar knieën automatisch tegen elkaar aan. ‘Ontspan je. Ze zijn erop getraind om niet te kijken,’ fluisterde hij. Zijn adem streek langs haar haar. ‘Ik wilde je zo graag aanraken toen je op mijn bed lag.’ ‘Waarom deed je dat dan niet?’ Ze streelde hem door zijn broek heen en voelde dat hij langer en harder werd. Ze wilde hem echt aanraken. ‘Omdat je in je eentje zo goed was.’ Hij vond haar clitoris en begon haar ritmisch te strelen. Ze opende zijn gulp, hopend dat haar aanraking net zo lekker zou zijn. Toen de rits eenmaal open was, stak ze haar vingers onderzoekend in zijn broek, ontdekkend dat hij net zo min ondergoed droeg. De harde mannelijke hitte voelde perfect, glad, uitnodigend. Even wenste ze dat ze alleen in een kamer waren, de zijne of de hare, op een groot bed, zodat ze hem kon proeven, hem in zich kon voelen. De volgende seconde was ze weer dankbaar dat ze dat niet waren. Hoe erg zou ze niet voor hem vallen als ze hem zo dichtbij liet komen? Vrouwen als May konden niet hartstochtelijk de

liefde bedrijven en net zo gemakkelijk afscheid nemen. Zo was het beter, in het openbaar en gecontroleerd. Het stel op het podium paste hun bewegingen aan aan het versnelde tempo van de muziek. De man stootte harder, zijn partner elke keer omhoog duwend. Daarna liet hij haar weer zakken, zijn lichaam golfde en zijn torso glom van de transpiratie. May spreidde haar benen nog verder uit elkaar, schopte haar andere schoen uit en drukte haar voeten tegen elkaar, elk verlangen om ergens alleen te zijn met hem ging verloren in de passie en de opwinding in en om haar heen. Becks vingers bewogen in haar op de maat van de muziek, rook kringelde omhoog, het stel draaide in hun nagespeelde seksdans. Haar hand sloot zich om Becks penis; ze voelde druppeltjes vocht en gebruikte ze om de beweging soepeler te laten lopen. Genietend voelde ze dat zijn lichaam verstijfde, zijn vingers maakten een paar onwillekeurige bewegingen. De muziek dreunde, vulde de ruimte, maakte het onmogelijk om een gesprek te voeren; de bewegingen van het stel leken minder op een dans en werden dierlijker. May wendde zich van hen af omdat ze naar Beck wilde kijken, ze wilde zijn genot voelen en het hare met hem delen. Hij keek haar aan, en de combinatie van het stroboscopische licht, zijn harde penis in haar hand, zijn vingers in haar, en vooral de hete blik in zijn ogen, maakte dat ze overspoeld werd door de behoefte om klaar te komen. Zijn naam lag op haar lippen toen ze voorover boog om hem op zijn mond te kussen. Op dat moment tuimelde ze over de rand in een vrije val, en even later voelde ze zijn vocht op haar hand, warme druppels genot die het hare verlengden omdat ze een diepe, onverwachtse vreugde voelde om het delen van de extase. Zo hoorde het te zijn. Dit was – Dit was seks in het openbaar. En ze viel voor hem, als de gemakkelijk te intimideren, kwetsbare boerenmeid die ze was. Het geluid en het knipperlicht werden haar te veel. Opeens kreeg ze een benauwd gevoel, het teken dat er tranen onderweg waren. Nee. Dat kon niet. Ze probeerde sexy naar hem te glimlachen, maar had het gevoel dat ze hem in plaats daarvan smachtend aankeek. Dat was helemaal niet volgens plan, het was nog erger dan snikken. O, nee. Ze mocht dit niet bederven door nu May te zijn. De avond was zo perfect verlopen, ook al was ze weer helemaal niet zichzelf geweest. Maar ze had de behoefte om te weten of hij ook zulke diepe, overweldigende gevoelens voor haar had. ‘May.’ Hij kuste haar voorzichtig, genietend van haar lippen alsof ze het lekkerste waren dat hij ooit had geproefd. Hij verbrak de kus, en de stroboscooplamp ging uit. Er werd een rustig nummer opgezet. ‘Je verbaast me. Of eigenlijk, ben ik vooral verbaasd om ons.’ ‘Om ons?’ Natuurlijk probeerde ze niet hoopvol te kijken. Natuurlijk slaagde ze daar niet in. En natuurlijk zei Beck niet ‘Ja, je bent de liefde van mijn leven,’ maar keek hij gewoon onzeker, waarna hij zichzelf begon schoon te maken en zijn broek dicht ritste. Tijd om zich terug te trekken. ‘Je bedoelt dat door ons deze bank bijna is gesmolten?’ ‘Ja.’ Hij glimlachte. ‘Ik denk niet dat ik eerder zoiets experimenteels heb gedaan.’ ‘O?’ O? Dat gold namelijk ook voor haar. Misschien was ze niet de enige? Misschien hoefde ze niet zo angstig te doen en het risico nemen om toe te geven wat ze voelde. ‘Ik ook niet. Het is echt… speciaal.’ Hij glimlachte kort en pakte zijn drankje. Bijna liet ze haar hoofd kreunend in haar handen vallen. Ze hadden elkaar zojuist in het openbaar bevredigd, en zij noemde dat speciaal? Eigenlijk was het dat ook. De opwinding in haar lichaam had iets veel diepers in haar hart getriggerd, ook al waren de omstandigheden niet bepaald romantisch op de klassieke manier. Maar waarop was het gebaseerd? Ze hadden slechts enkele gesprekken gevoerd. Een sterke seksuele aantrekkingskracht kon moeilijk een solide basis vormen voor een relatie. Al was het eigenlijk nogal een originele plek om te beginnen. Zij en Dan hadden veel meer gehad. Dezelfde smaak. Dezelfde vrienden, gewoontes, normen en waarden. Wat wist ze eigenlijk van Beck behalve dat hij haar opwond? Ze moest terugdeinzen voor die overweldigende emotie voor ze haar mond opende en iets dwaas zei. ‘Speciaal’ was al erg genoeg. ‘En, lukt het een beetje om Mack wat romantischer te maken?’ Haar stem kwam er te hoog uit, te opgewekt, en de vraag leek niet op zijn plek. Beck wierp haar een blik toe, maar ze wist niet of hij blij was dat ze van onderwerp veranderde of niet. ‘De scène waar jij me mee hebt geholpen, loopt nu als een trein. De redactrice met wie ik werk vond het geweldig, en ze vertelde dat dat ook voor de uitgever gold.’ ‘Lieve hemel.’ Ze glimlachte, vreemd opgewekt. ‘Fijn dat ik iets kon doen.’ ‘Dat vond ik ook fijn.’ Hij dronk zijn glas leeg en zette het neer. Er viel een stilte. ‘Kun je nagaan.’ Haar lachje klonk stom. ‘Op een bepaalde manier zullen miljoenen lezers er getuige van zijn dat ik mezelf bevredig. Grappig.’ Hij knikte afwezig, kijkend naar zijn lege glas. Probeerde hij iets te bedenken om zich van haar los te maken? Misschien moest ze hem voor zijn. Ze wilde net haar glas pakken, maar hij pakte haar hand beet en hield hem losjes vast, haar vingers strelend met zijn duim. Het leek niet iets wat een man die zichzelf wilde afleiden zou doen. Mmm, fijn. Ze kon daar wel de hele avond hand in hand met die man zitten. ‘Hoe gaat het met de rest van het boek?’ Haar stem klonk dromerig. ‘Ik weet het nog niet zo goed.’ ‘Waarom niet?’ Hij bracht haar hand naar zijn lippen en kuste elke vinger, langzaam en voorzichtig. Ze gleed bijna van de bank. ‘Mack moet verliefd worden.’ ‘En?’ O, als hij niet stopte met dat heerlijke romantisch gedrag van hem zou ze verliefder worden dan Mack ooit had durven dromen. Hij liet haar hand zakken en kneep er zacht in. ‘Mack is nog nooit verliefd geweest. En ik… Ik begin me te realiseren dat dat ook voor mij geldt.’ ‘Je begint te denken?’

Nee! Wat zei ze nou? Ze kon zichzelf wel wurgen! Wat nu, moest ze verlangend naar hem knipperen met haar ogen, tot het zo ongemakkelijk werd dat ze er geen van beiden meer tegen konden? Een van zijn mondhoeken ging omhoog in een grijns, helaas aan de kant zonder kuiltje. ‘Misschien zijn Mack… en ik… gewoon steeds bij de verkeerde vrouwen geweest.’ Kwam het door die neprook dat ze moeite had om adem te halen? Of was haar hart opgehouden met bonzen? Zei hij echt de dingen die ze hem zo graag wilde horen zeggen? Maar… Er was een probleem. Er was ook altijd een probleem. Tot vanavond had ze gedaan alsof ze iemand anders was. zelfs nu nog had ze hem niet het plattelandsmeisje laten zien dat ze echt was. Hij wist bijna niets van haar. Als hij iets voor haar ging voelen… als dat zo was… gold het voor een fantasie. En toch… Ze was altijd al optimistisch van aard. ‘Misschien heeft Mack vrouwen gehad die te perfect waren, te New York, te seksueel. Misschien heeft hij iemand nodig die het tegenovergestelde is. Een meisje uit… een dorp. Misschien uit…’ Ze maakte een gebaar, terwijl haar hersenen haar waarschuwden om geen Wisconsin te zeggen. ‘…Iowa.’ Beck fronste. ‘Misschien.’ Misschien. Dat was goed. Beter dan: geen sprake van. ‘Misschien iemand met een gewone kantoorbaan, niet zo werelds, maar eerlijk en aardig en…’ Hemel, wat klonk dat saai. ‘Hm.’ Hij wreef over zijn kin. ‘Leuk idee. Maar hoe moet zo’n vrouw Macks belangstelling vasthouden?’ Haar mooie fantasie ging in vlammen op. Ze kon Macks belangstelling niet vasthouden. En dus ook die van Beck niet. Hoe naïef kon ze zijn? Kennelijk heel erg. Ze nam een grote slok van haar drankje en zette het glas iets te hard weer op het tafeltje. Genoeg. Ze was uitgeput, ze wilde weg uit deze gekke, luidruchtige, kinky plek. Ze hoorde hier niet thuis. ‘Ben je klaar met je research?’ ‘Pardon?’ ‘Heb je wat je wilde?’ Ze maakte een gebaar. ‘Professioneel?’ Hij schudde zijn hoofd, fronsend. ‘Dat was ik niet aan het doen.’ ‘Maar je zei –’ ‘Daar gaat dit niet over, May.’ ‘Waar gaat het dan over?’ Hij keek perplex, en ze zou haar mond wel willen houden maar daarvoor voelde ze zich gekwetst. ‘Ik weet het niet. Maar het gaat over veel meer dan research. En veel meer dan… seks.’ ‘O?’ Ze wist precies waarom. Omdat de vrouw die ze hem had laten zien honderd keer opwindender was dan zij. Alle mannen zouden dat vinden. Ze had alleen niets met May te maken. Hij pakte haar schouders beet, trok haar naar zich toe en kuste haar ogen, haar slapen. Daarna liet hij zijn voorhoofd tegen het hare rusten. ‘Ik wil zo veel mogelijk van je zien, May. Ik wil dat je hier veel langer blijft dan een week, want ik heb dit nog nooit voor iemand gevoeld, zeker niet al na drie dagen.’ Daar. Daar was het, alles. Alles wat ze voor hem voelde, alles wat zij had willen zeggen, woord voor woord. Er was alleen één probleempje.

Hoofdstuk 9 Bericht op prikbord personeel Exhibit A: Hoi Jessie, ik neem je dienst vanavond graag over. Zou Beck weer komen? Misschien lukt het mij wel om hem van zijn nieuwe vlam af te kapen, ha! Ciao, Sarah Bericht op prikbord personeel Exhibit A: Dank je, Sarah! Je bent een held. Nou, veel succes met Beck. Hij had alleen maar ogen voor Ms. Ellison! Ik denk dat de huishoudelijke dienst vanmorgen maar een bed voor hen hoefde te verschonen! Jessie ‘Taxi, mevrouw?’ May glimlachte naar de knappe portier van de dag, schudde haar hoofd en bedankte hem. Geen taxi. In haar ene hand had ze een briefje met aanwijzingen hoe ze met de bus bij Clarissa moest komen. In de andere hield ze een tas vast met haar schetsblok en tekeningen. De oudere vrouw leek het echt te menen dat ze haar tekeningen wilde zien toen ze de afspraak om thee te drinken over de telefoon bevestigde. Vanmorgen had May na het openen van Trevors cadeau van de dag – een lingeriesetje, afgezet met een randje oranje bont – besloten Ginny niet terug te bellen. De situatie met Beck was gecompliceerd, Mays gevoelens waren gecompliceerd, en ze was niet in de stemming voor Ginny’s al te romantische interpretatie of adviezen. Op weg naar Fifth Avenue deed ze zich zelfverzekerder voor dan ze zich voelde, lopend tussen de menigte. Het hielp in elk geval dat ze een concrete bestemming had en wist hoe ze er moest komen. De bus stopte net bij de halte die Clarissa haar had gewezen. May stond samen met een vermoeid uitziende moeder van een peutertweeling te wachten. Nadat ze de moeder met haar jongens en tassen had helpen instappen, koos May een plek naast een oudere vrouw en liet zich opgelucht op haar stoel zakken. Fase een was voltooid. De bus reed langzaam zuidwaarts, van halte naar halte. Tieners, forenzen, gezinnen, stelletjes en bejaarden stapten in en uit. De moeder met de peutertweeling verliet de bus bij Broadway, een paar mensen hielpen haar met de kinderwagen en haar bagage toen een van de jongens midden in het gangpad ging zitten en weigerde in beweging te komen. De buschauffeur grinnikte en merkte op dat hij blij was dat zijn eigen kinderen volwassen waren, en verschillende passagiers knikten glimlachend. Daarna was het Mays beurt om uit te stappen, vol bewondering opkijkend naar de mooi onderhouden, gele bakstenen appartementengebouwen. Mensen wandelden op de stoep met bekers koffie in hun handen en kranten onder hun arm. Dit was het echte New York, of een deel daarvan, hier zag ze de mensen die er echt woonden. De stad voelde zo anders vanuit dit perspectief. May stond stil op de stoep, starend naar Washington Square Park voor haar, met de triomfboog. Haar eigen leven in Wisconsin zou na deze week een enorme anticlimax zijn; het begon nu pas tot haar door te dringen hoe moeilijk ze het zou vinden, nog los van Beck en wat er ook tussen hen was. Ja, het zou ook vast een soort opluchting zijn – elke dag een nieuw avontuur was best uitputtend – maar voor de eerste keer zag ze hoe de weken en jaren van haar leven thuis zich voor haar uitstrekten, zonder daarbij de bekende gevoelens van veiligheid en tevredenheid te hebben. Het voelde eerder claustrofobisch. Haar hand ging naar de plek waar het medaillon van Dans grootmoeder altijd had gehangen. Had Dan zich zo gevoeld? Een weerstand om je op te sluiten in de beperkte ruimte van altijd weten wat je kunt verwachten? Had May hem echt verveeld, of kwam het door de routine die ze als stel hadden gehad? Vergiste ze zich door te denken dat het leven niet spannender kon worden dan ze het had gepland? Beck leek te denken van wel. En ze had in een week al meer opwinding ervaren dan ooit tevoren. Misschien gebeurde dit alles met een reden. Misschien was ze aan het veranderen door deze trip. Dan kon ze teruggaan naar Wisconsin en haar leven wat meer jeu geven. Misschien kon ze Dan zelfs terugkrijgen… Ze zette er stevig de pas in. Zelfs als ze ervan uitging dat Dans affaire snel over was, kon ze nog naar hem terug? Na wat ze hier had meegemaakt? Na wat ze in deze korte tijd voor Beck was gaan voelen? Gisteravond was ze lang genoeg in Exhibit A gebleven om haar vertrek niet overhaast te doen lijken. Ze was bang geweest dat Beck haar zou uitnodigen om mee te gaan naar zijn kamer, maar eigenlijk had ze daar ook weer vurig op gehoopt. Toen hij dat niet had gedaan, had ze zich opgelucht en ellendig tegelijk gevoeld. Zo was ze. Nooit de kans voorbij laten gaan om zo veel mogelijk angst en onrust in een bepaalde situatie te stoppen. Misschien gaf ze er daarom de voorkeur aan haar leven rustig te laten verlopen. Vandaag had ze haar kamer gemeden; Beck moest toch werken, en ze wilde zich vermaken, niet gaan zitten wachten tot hij belde, bang dat hij niet belde. Maar toen ze terugging om een andere jurk aan te trekken vond ze een bericht van hem, hij wilde haar die avond zien. Ze had nog niet geantwoord; dat kon ze doen wanneer ze terugkwam. Eigenlijk wist ze ook nog niet of ze wel moest gaan. Haar gevoelens waren zo ingewikkeld, haar hart te kwetsbaar en verward… maar de aantrekkingskracht was onmiskenbaar. Daarom keek ze erg uit naar de afleiding van haar bezoek aan Clarissa. Ze kwam bij de ingang van Clarissa’s appartement, liep de ontvangsthal binnen, waar een glimmende kroonluchter prijkte, en gaf haar naam aan de portier. Die belde naar boven om haar naam door te geven. ‘4B.’ Hij wees haar de weg naar de lift, door een gang met crèmekleurige vloerbedekking en impressionistische posters aan de muur. Ze drukte op de juiste knop en de krakende antieke lift ging naar de vierde verdieping, waar de deur van Clarissa’s appartement openstond en een heerlijke kaneelgeur May tegemoetkwam. ‘Hallo, May. Wat leuk dat je er bent.’ Clarissa verwelkomde haar in een smetteloze gang, er lag een warme blik in

haar blauwe ogen. Ze droeg een citroengele jurk. ‘Wat zie je er mooi uit. Die lichte make-up staat je nog beter.’ ‘Dank je.’ May glimlachte. ‘Kom binnen.’ Clarissa’s appartement was groot en zonnig met een hoog plafond en een prachtige inrichting. Een notenhouten koffietafel, een boekenkast met glazen deuren, Afrikaanse maskers, Balinese draken, godinnen uit Thailand en overal planten. ‘Wat een mooi appartement.’ ‘Dank je. Jim en ik hebben veel gereisd en af en toe wat spullen mee naar huis genomen, zoals je ziet. Er zit niet echt een lijn in, maar daar hou ik juist van.’ ‘Ik ook.’ ‘Kom, ga zitten. De thee staat net te trekken, die is zo klaar.’ ‘Graag.’ May ging op een zachte fauteuil zitten. Clarissa liep naar de keuken en kwam terug met meer eten dan May op een dag op kon. Kleine sandwiches, koekjes, amandelen en aardbeien, scones met jam en honing en een schaal met iets wat op crème fraîche leek. ‘Clarissa, wat heerlijk! Je hoeft toch niet al die moeite te doen.’ ‘O, maar het was helemaal geen moeite. Echt niet. Er zit hier een fantastische bakker om de hoek. De scones heb ik zelf gemaakt, maar die waren zo gemakkelijk. In New York heb je nooit een excuus om slecht te eten, en altijd een excuus om niet te hoeven koken.’ May dacht aan de afhaalmogelijkheden in Oshkosh en voelde een steek van jaloezie. Clarissa kwam met het theeservies, schattige witte kopjes met roze bloemen en groene bladeren erop. ‘Ik zie dat je je schetsen hebt meegebracht, wat fijn.’ Ze haalde het deksel van de pot en roerde in de thee. ‘Mag ik ze zien?’ May knikte verlegen en haalde haar tekeningen uit de tas. In een smaakvol huis als dit huis, met al die prachtige schilderijen, zouden haar schetsen maar amateuristisch lijken. En dat waren ze ook, ook al zou Clarissa vast iets aardigs zeggen. ‘Een ogenblikje.’ Clarissa haalde een bril uit haar kersenhouten secretaire en liep terug naar haar plek op de donkerrode bank. ‘Eens kijken.’ Ze hield de schetsen op armlengte van zich af, ze bestuderend, van de haastige schetsen die May de eerste dag in de tuin had gemaakt, naar de zorgvuldigere kleurenstudie met de havik die ze die ochtend had gemaakt. ‘Ze zijn goed.’ Clarissa maakte een stapel van de tekeningen en gaf ze terug. ‘Het lijken me de schetsen van een jonge vrouw die bezig is verliefd te worden.’ May moest haar best doen om de papieren niet van schrik te kreuken. Ja, Clarissa leek wel over een extra zintuig te beschikken, maar hoe zag ze nou welke gevoelens er bij May speelden in de tekeningen van een daktuin? ‘Wat bedoel je?’ ‘De eerste schetsen zijn hoekig, gehaast, ze leggen de nadruk op het beton en het cement en zijn claustrofobisch. De latere…’ Ze gebaarde elegant naar de stapel. ‘Die zijn zachter en kleurrijker. Ze tonen een groter begrip van en waardering voor je omgeving. Ik dacht wel dat je ervoor zou vallen.’ ‘Maar ik ken hem nauwelijks.’ De woorden tuimelden uit haar mond. ‘Drie dagen. Dat is niet lang genoeg.’ Zelfs in haar eigen oren klonk haar protest eerder bang dan oprecht. ‘Tja.’ Clarissa keek haar aan boven het montuur van haar bril. Daarna zette ze haar bril af en klapte hem dicht. ‘Ik bedoelde eigenlijk dat ik dacht dat je voor New York zou vallen.’ Wat een afgang. Blozend deed May alsof ze weer helemaal verdiept was in haar schetsen. ‘Thee?’ Toen ze opkeek, zag ze dat Clarissa de theepot omhooghield. ‘Graag.’ ‘Het is Darjeeling. Ik haal de blaadjes bij een mooie winkel aan Christopher Street. Ze hebben ook goede koffie.’ May knikte. Tot haar afgrijzen dreigden tranen haar vernedering volmaakt te maken. ‘Ik kan heel goed luisteren, hoor. En ook al ben ik dol op roddelen, geheimen zijn veilig bij me.’ Een traan rolde uit Mays rechteroog, over haar wang naar haar kin, en belandde met een plopje in haar thee. ‘Sorry, het is allemaal een beetje verwarrend.’ ‘Liefde is altijd verwarrend, liefje. Liefde is sterk, mysterieus en vaak ook stomvervelend. Hier, een koekje.’ May lachte, veegde de restanten van de traan weg en pakte een koekje. ‘Ik ben niet de vrouw die hij denkt dat ik ben. Ik doe al de hele week alsof ik heel mondain en ervaren ben, maar dat ben ik helemaal niet.’ ‘O, ik begrijp het.’ Clarissa nipte van haar thee. ‘Nou, ik ben dus wel mondain en ervaren, maar ik kan je vertellen dat je toch niet kunt doen alsof je iets bent wat je niet bent.’ ‘Maar ik heb nooit iets gedaan, ik ben nergens geweest. Ik heb nooit zo proberen te zijn.’ ‘En nu wel. En als hij contact met je blijft zoeken, heb je het erg goed gedaan, kind. Als je iets doet wat echt tegen je aard indruist, dan werkt het niet voor jou en ook niet voor hem.’ ‘Maar ik ben niet –’ ‘Heb je vanmorgen het cadeau van Trevor gekregen?’ Ze trok een gezicht. ‘Met een bontrandje? Oranje?’ ‘Bingo.’ Clarissa kraakte een paar noten. ‘Ga je het vanavond aan Beck laten zien?’ ‘Geen sprake van.’ ‘Mooi. Het is toch niet je stijl, of wel soms?’ May zuchtte. ‘Nee, en ik zie er hier wel redelijk hip uit, maar je zou me eens in Wisconsin moeten zien. Ik had al zeven jaar hetzelfde kapsel.’ Clarissa keek haar even peinzend aan. ‘Misschien vergis ik me, maar ik denk dat je je ware aard heel lang hebt onderdrukt. Dat die er nu pas uit begint te komen. Is dat de schuld van je ex?’ ‘Dan?’ May lachte, hoewel ze het niet echt grappig vond. Het verbaasde haar ook dat ze zo’n haast had om haar exvriend te verdedigen. ‘Hij was niet dominant, of zo. Maar hij was – is – een heel aantrekkelijke en dynamische man, en ik…’ Ze had willen zeggen ‘en ik niet’ maar zweeg toen Clarissa haar ogen tot spleetjes kneep. Nu ze erover nadacht, waarom sprak ze over zichzelf alsof ze saai was? Ja, Dan had het met zoveel woorden gezegd, maar ze was het er niet mee eens geweest, en sinds ze Trevor had ontmoet, was haar gedrag ook niet bepaald saai of voorspelbaar geweest.

Ze fronste haar wenkbrauwen. Of was haar transformatie al eerder begonnen? Direct nadat zij en Dan uit elkaar waren gegaan? ‘Wat ik wil weten, liefje, is waarom je zo wanhopig vasthoudt aan dat oude idee van jezelf in plaats van het nieuwe te omhelzen, terwijl dat zo goed bij je past?’ May legde haar koekje op het schoteltje, denkend aan de avond tevoren in Exhibit A, hoe ze haar best had gedaan om zichzelf te zijn, zoals ze zichzelf zag in Wisconsin. Het was haar niet gelukt. ‘Jeetje,’ mompelde ze. ‘Ik heb een voorstel voor je.’ May pakte haar koekje weer op en stopte het in haar mond. ‘Wat dan?’ ‘Het kost me steeds meer moeite om mijn werk met hetzelfde enthousiasme te doen als vroeger. Ik zou meer tijd willen hebben om van de stad te genieten, misschien nog wat reizen maken nu ik nog gezond ben. Waarom blijf je niet in New York, dan neem ik je aan als assistent en dan kun jij zien wat er met jou en Beck gebeurt.’ May pakte haar theekopje op, nam een slokje, zette het kopje weer voorzichtig op het schoteltje en pakte een sandwich. Zalm en waterkers. Ze kon Clarissa’s woorden maar moeilijk bevatten. Het was een beetje te veel allemaal. En toch… ze had ook niet het gevoel dat ze direct nee moest zeggen. Wilde ze dan… ‘Zelfs als… Ik bedoel… Nou, om te beginnen… Dat zou ik nooit kunnen betalen.’ ‘Je zou een tijdje bij mij kunnen wonen, er is genoeg ruimte. Hush betaalt best goed, je zou het prima doen.’ De sandwich was verrukkelijk, stevig brood, zalm, roomkaas met dille en pittige waterkers. May probeerde zich op alle smaken te concentreren, op het kauwen en slikken, maar merkte dat haar gedachten afdwaalden. In haar fantasie zag ze zich al in New York wonen, de tuin op het dak van Hush verzorgen, en bij Beck in bed stappen. Mmm. De zalm schoot bijna in het verkeerde keelgat, en ze nam een flinke slok thee om de hap door te spoelen. Een abrupt einde aan haar fantasie. Was dat een teken? Dat moest het wel zijn. Het was een aardige droom, maar thuis had ze een baan, ze was er nog niet in geslaagd haar beeld van een leven met Dan voorgoed te vergeten. Misschien kon ze hun relatie nieuw leven inblazen met de dingen die ze hier had geleerd. Misschien vond hij haar nu wel opwindend. Ze legde haar hand op haar borst en schraapte haar keel. ‘Weet je, mijn moeder leefde nogal impulsief, maar ze kwam er toch achter dat het niet de impulsen waren die het leven de moeite waard maakten. Ik heb hetzelfde geprobeerd met Trevor en kijk eens hoe dat is afgelopen. Deze week met Beck is heel bijzonder, maar Hush Hotel is niet de realiteit. Ik zou hier dezelfde problemen hebben als in Oshkosh, het zou alleen duurder zijn.’ ‘O ja, je moeder wilde beroemd worden maar ging met je vader mee terug naar Wisconsin.’ Clarissa boog glimlachend naar voren. ‘Ik denk dat je daar ook een les kunt leren. Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik denk dat je je vergist.’ May hield het laatste hapje van haar sandwich voor haar mond. ‘Wat bedoel je?’ ‘Probeer het zo te zien. Misschien ging je moeder het avontuur achterna toen ze terugging naar Wisconsin met je vader, en niet toen ze naar New York ging om beroemd te worden.’ Beck schoof zijn stoel naar achteren, hij zat aan het bureau in zijn kamer. Hoofdstuk zeven. De cursor stond nog precies op dezelfde plek te knipperen als twee uur geleden. Verdorie, zo ging het al de hele dag. Hij kon niets verzinnen. In de zeven jaar dat hij al schreef, had hij dat nog niet eerder meegemaakt. Dag en nacht was hij met Mack bezig geweest, plotten en beelden en personages waren in hem opgekomen. Zodra hij ging zitten, waren de woorden en scènes als vanzelf gekomen. Soms snel, soms langzaam, maar hij had altijd iets kunnen verzinnen. De vorige avond was hij teruggekomen van zijn avond met May in Exhibit A en had hij weer als een bezetene zitten schrijven. Macks scène met de vrouw die dus geen Susie ging heten – Beck kon haar de naam geven die hij wilde – vloeide uit zijn vingers. Mack was vol zelfvertrouwen, de seks was opwindend en bevredigend. Maar toen de heldin haar lippen op die van Mack had gedrukt, was hij verloren. Welke emotionele afstand Becks held ook altijd had weten te bewaren, die was voorgoed verloren. De woorden en beelden waren sterk, mannelijk en oneindig teder geweest; ze waren moeiteloos gekomen, net zoals toen May zich had bevredigd in zijn kamer. May was een geweldige muze, die hem de ogen opende voor de gevoelens die zijn held moest voelen. Hij had de pagina’s naar Alex gefaxt, en in haar telefoontje naar hem van die ochtend had ze zichzelf praktisch een orgasme bezorgd. Vandaag was weer het andere uiterste. Vandaag wilde Beck een scène schrijven waarin Mack begon toe te geven, aan zichzelf en aan hoe ze ook ging heten, dat hij verliefd was. En… niets. Geen woord kreeg hij op papier. Alles leek een cliché, slecht opgeschreven, ongeïnspireerd. Op deze manier zou Beck de correcties niet doorstaan. Het sprankelende begin zou uitdoven in een weinig overtuigende scène waarin Mack zou uitbarsten: ‘Ik… Ik… Ik hou van jou.’ Lezers over de hele wereld zouden het uitkreunen. Het ergste? Hij had de woorden in zich om het te schrijven, om het goed te doen, hij had de woorden en de emoties. Hij wist het zeker. Ze waren alleen net buiten zijn bereik; wat hij wilde zeggen, zat als een gretige pup te blaffen om uit zijn afgesloten bench te mogen. Waarom die deur eigenlijk op slot zat… Tja, als hij dat wist… Eigenlijk vond hij het nogal angstaanjagend. Hij liep naar het raam en keek naar de stralende hemel, zich als een gevangene voelend die nog een keer naar de vrijheid mocht kijken. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kon hij alleen maar aan May denken. Sinds wanneer had een vrouw zoveel aantrekkingskracht op hem uitgeoefend dat hij er niet door kon werken? Verdorie, hij kon zelfs midden in een druk treinstation werken, met overal mensen om zich heen die liepen te bellen. Als hij echt in een verhaal zat, kon hij op het terras van een café werken, met getoeter op de achtergrond, stromen voetgangers in zijn blikveld en obers die tegen zijn stoel botsten. Hij had zelfs een keer gewerkt tijdens een afspraakje met een vriendinnetje, omdat hij toen een idee had gehad dat hij niet van zich af had kunnen zetten. Zijn vriendinnetje had het minder leuk gevonden… May Ellison was als het personage van een bestseller die nog geschreven moest worden. Hij kon haar niet uit zijn

hoofd zetten. Vooral niet de herinnering aan hoe ze in het licht van de stroboscoop naar het dansende paar had zitten kijken, haar lippen uiteengeweken, haar blik glazig, haar hand om zijn penis. Hij had haar twee keer gebeld vandaag, de tweede keer had hij een bericht ingesproken om te vragen of ze elkaar die avond weer konden zien. Hij had vandaag zo weinig gedaan dat hij net zo goed de hele dag met haar had kunnen doorbrengen. Dan had hij haar New York kunnen laten zien; ze hadden uit eten kunnen gaan, een echt afspraakje in plaats van kinky seks in het hotel. Niet dat hij dat had willen missen. Alleen had ze niet teruggebeld, en dat zat hem niet lekker. Gisteravond had ze van streek geleken, misschien had hij iets verkeerds gezegd, al kon hij niet bedenken wat. Misschien was ze geschrokken van zijn onhandige pogingen om zijn gevoelens te verwoorden. Misschien deelde ze die gevoelens gewoon niet. En toch… Zoals ze naar hem had gekeken en hem had gekust… Hij durfde te hopen. Ze was fascinerend, een combinatie van verleidelijk en onschuldig. Gevaarlijk aantrekkelijk. Hij zette zijn handen tegen het raam en keek naar buiten. Door haar kon hij niet meer helder nadenken, maar tegelijk kon hij zijn boek door haar ook een nieuwe diepte geven… en zichzelf. En als een kind dat van een stukje taart heeft mogen proeven en nog wat wil, en daarna nog wat, en daarna het hele stuk, hunkerde hij naar haar, om meer te weten te komen over Mack, en meer over zichzelf. Aan de overkant van de straat liep een slanke blondine in een witte jurk met bloemenprint. Zijn hart sloeg een slag over. Ze liep langzaam, elegant, en af en toe stond ze stil om in een etalage te kijken. Een man draaide zich naar haar om in het voorbijgaan. Beck balde zijn vuisten, zich hard afzettend tegen het glas. Zonder na te denken pakte hij zijn sleutelkaart en zijn portemonnee, gooide hij de deur open en beende hij de gang op.

Hoofdstuk 10 Bericht op prikbord huishoudelijke dienst: Degene die 1457 schoonmaakt, móét even kijken naar de schets van de daktuin. Prachtig! Kunnen we hem niet stiekem meenemen, dan kunnen we er hier naar kijken. May stond voor een etalage met een verleidelijke uitstalling van handtassen en schoenen, die zo duur waren dat er geen prijskaartjes bij stonden. In Oshkosh zou ze er waarschijnlijk maanden van kunnen leven. Ze aarzelde, starend naar een paar helderrode pumps. Niet dat ze die nou zo graag wilde hebben, maar ze aarzelde om terug te gaan naar het hotel. Haar bezoek aan Clarissa had iets van de avonturierster in haar losgemaakt, en ze wilde meer van New York zien. Meer doen. Het hotel betekende veiligheid, maar vandaag… vandaag was het na al die dagen een beetje benauwend gaan voelen. Wat kon ze gaan doen? Zou ze de stad in haar eentje in durven? Of Beck vragen of hij met haar mee ging? Dat klonk goed. Nee, eigenlijk klonk het zelfs geweldig. Maar als ze Beck zag, werd ze weer herinnerd aan haar gevoelens, wie ze was, moest ze keuzes maken, beslissingen nemen… Ze draaide zich om en botste bijna tegen Beck op. ‘May.’ Hij zei haar naam op een ernstige, intense manier, alsof haar op straat tegenkomen het beste was wat hij ooit had meegemaakt. Haar hart bonsde, en ze begon als een idioot te grijnzen; kennelijk was het voor haar ook het beste wat ze ooit had meegemaakt. Hoezo had ze rust nodig? Ze wist het niet. En ze had geen zin meer om nog te proberen het uit te vogelen. ‘Ben je aan het shoppen?’ Hij gebaarde naar een paar schoenen met pijnlijk spitse punten. ‘Niet echt. Ik ben bij Clarissa geweest.’ ‘O, leuk.’ Hij keek haar verrast aan. ‘En nu ga je weer naar het hotel?’ May glimlachte schuldbewust. ‘Eigenlijk probeer ik het juist te ontwijken.’ ‘Probeer je mij te ontwijken?’ Dat was wel het geval, maar nu hij zo groot en zelfverzekerd voor haar stond – een warme blik in zijn ogen, zijn haar als een tarweveld waar de wind doorheen blies – leken haar aarzelingen geforceerd. ‘Jou niet. Ik wilde gewoon eens buiten zijn voor de verandering.’ Hij grinnikte en strekte zijn arm uit om haar haar aan te raken. ‘Heb je zin om je door mij mee te laten nemen, Ms. Ellison?’ Ze lachte. Natuurlijk had ze daar zin in! Ze wilde niets liever. Het was haar laatste avond in New York, haar enige kans om nog iets van de stad te zien. ‘Heel graag.’ ‘Dan gaan we.’ ‘Nu?’ Maar ze was niet gekleed op een avondje uit, en haar – ‘Of heb je soms een andere belangrijke afspraak?’ Ze lachte. Waarom liet ze zich niet gewoon gaan? ‘Nee, hoor. Ik ben er alleen niet op gekleed.’ ‘Je ziet er prachtig uit.’ Prachtig? Ze had maar een fractie van de make-up op die ze deze week had geprobeerd. De lipstick was er allang af, haar haar zat in de war. ‘Nou, bedankt.’ ‘Ik zag je vanuit mijn raam.’ Hij boog voorover en mompelde in haar oor: ‘Alle mannen draaiden zich om.’ Ze deed een stap naar achteren, stralend, ook al wist ze dat hij overdreef. ‘Echt niet.’ ‘Waarom denk je anders dat ik hier ben?’ Hij hield zijn handen in een vragend gebaar omhoog. ‘Ik was bang dat een van hen je een beter voorstel zou doen.’ ‘Er is geen beter voorstel.’ Toen hij grijnsde, verscheen het ondeugende, jongensachtige kuiltje weer in zijn wang. ‘Oké dan.’ Hij draaide haar om en pakte haar bij de hand. ‘We gaan alle goede restaurants bellen om te kijken of iemand zijn reservering heeft afgezegd.’ ‘Wat een goed idee.’ Ze liep naast hem, terwijl ze hem hoorde spreken tegen het personeel van een paar van de beste restaurants van de stad. Le Bernardin, Nougatine en uiteindelijk… ‘Bingo, een afzegging bij Nobu. We kunnen gaan.’ ‘Nobu?’ ‘Houd je van vis? Sushi?’ ‘Ik heb het maar een keer gegeten, en toen vond ik het lekker.’ Hij wierp haar een nieuwsgierige blik toe, waardoor ze zich realiseerde dat ze steeds minder geloofwaardig werd als femme fatale, maar wat kon het schelen? Morgen ging ze naar huis, ze had toch niets te verliezen. ‘Het is een geweldig restaurant. En ik weet waar we eerst iets kunnen gaan drinken.’ Ze keek glimlachend naar hem op. ‘Ik heb het wel getroffen met jou.’ ‘Dat kan ik alleen maar beamen.’ Ze slenterden naar Fifth Avenue, ontspannen babbelend. Daar leerde hij haar hoe ze in New York een taxi moest aanhouden. Stap de straat op. Breng je arm omhoog. Kijk nonchalant, niet hoopvol. Ze voelde zich maar een klein beetje zelfbewust en onhandig toen ze bij haar tweede poging een mooie gele taxi wist aan te houden. Die nam hen mee naar het zuiden, steeds verder, tot het verkeer rustiger werd en Beck naar het Empire State Building wees. Een paar uur geleden had ze ongeveer dezelfde route afgelegd, op weg naar Clarissa, maar toen had ze het gebouw gemist. Waarom was ze niet uitgestapt? Waarom was ze niet naar het theaterdistrict op Broadway gegaan? Wat was er aan de hand met haar? Dit was New York! En zoals eerder vandaag leken de mensen haar vriendelijk en was het niet vies op straat. Was ze aan deze stad aan het wennen? Viel ze ervoor, zoals Clarissa had gezegd? Of werd haar eerdere vermoeden bevestigd, dat de wereld heerlijk

was met Beck aan haar zijde? Even later kwam het Washington Square Park in zicht. De taxi sloeg eerst linksaf, en daarna rechtsaf Broadway op. Beck vertelde haar dat ze in Soho waren, met antiekwinkels en kerken, nog meer chique winkels, lange knappe vrouwen die eruit zagen als supermodellen met winkeltassen in de handen. Even later arriveerden ze op de plaats van bestemming: een groene luifel hing boven de entree naar een plaats die… ‘De Bubble Lounge?’ Beck grinnikte en betaalde de taxichauffeur. ‘Een erg stijlvolle wasserette. Het leek me wel rustgevend om lekker met je naar die draaiende wastrommels te kijken. Je weet wel, om vast in de stemming te komen.’ May barstte in lachen uit toen ze uit de taxi stapte. ‘O, ik kan niet wachten!’ Hij liep achter haar aan, pakte haar hand beet en draaide die zacht achter haar rug, zodat ze tegen hem aan kwam te staan. Hij boog zich naar haar toe, en ze hapte naar adem toen ze zijn aftershave rook. ‘Ik wil je de tijd van je leven bezorgen, May. En daarna wil ik alleen met je zijn en je een nog betere tijd bezorgen. Geen shows, geen publiek, geen speeltjes. Oké?’ Oké. Ze merkte dat er geen woord uit haar mond kwam. Haar ogen waren gevangen in de zijne, haar lichaam licht, sprankelend van energie. Daarna kuste hij haar, gewoon op de stoep, terwijl half New York langsliep. Het was niet eens een tedere kus, maar een hete, wilde kus. Ze wilde haar armen om hem heen slaan en hem terug kussen, zonder er iets om te geven dat mensen hen zagen. En dat deed ze. ‘Hé, ga een kamer boeken!’ Het gelach dat erop volgde, was genoeg om de kus te verbreken. En dat was maar goed ook, ze had op het punt gestaan om tegen hem aan te gaan rijden. Ze herkende zichzelf bijna niet meer, maar ze mocht de nieuwe, brutalere en sensuelere persoon die ze bij Beck was. Hij liet haar los, en ze liepen de Bubble Lounge in. Het was geen wasserette. Hoge plafonds, gedempt licht, aardewerk tegels op de vloer; de naam deed kitscherig aan, maar het interieur was smaakvol. Ze zochten een rode bank uit bij een van de grote ramen. Uit driehonderd soorten champagne kozen ze er een uit, en even later stonden er twee glazen voor hen op de lage tafel. ‘Op New York. En op onze ontmoeting.’ Glimlachend nam ze een slokje, genietend van de nootachtige, frisse smaak. Opeens kon ze het niet verdragen dat ze zich de hele week anders had voorgedaan dan ze was. ‘Fijn om eens uit het hotel te zijn.’ ‘Zeg dat wel.’ ‘Ik ben daar te veel blijven hangen. Eigenlijk…’ Ze wilde haar champagne weer neerzetten, maar besloot hem toch dicht bij zich te houden. ‘Ik durfde niet goed in mijn eentje naar buiten.’ Hij fronste zijn wenkbrauwen, en ze zette zich schrap voor een kritische vraag. ‘Had het aan mij gevraagd, ik had het heel leuk gevonden om je rond te leiden.’ Was hij gewoon beleefd? ‘Jij was aan het werk.’ ‘Ik had je adressen en tips kunnen geven, je in een taxi naar een museum of winkel of monument kunnen sturen en daar later met je af kunnen spreken. Trouwens, ik kan overal werken.’ Hij keek gekweld, alsof hij zich schuldig voelde dat ze zolang binnen had gezeten. Dat was helemaal niet wat ze had verwacht. ‘Nee, het is mijn schuld dat ik zo angstig ben.’ ‘New York is ook nogal overdonderend.’ Hij nam nog een slok. ‘Totaal anders dan Wisconsin.’ ‘Hoe is het daar?’ ‘Veel rustiger, langzamer, minder… nou ja, minder opwindend eigenlijk. Ik woon in een dorp. We lopen nogal achter, denk ik. Jij zou het er maar saai vinden.’ ‘Vind jij het er saai?’ ‘Tja, dat merk ik wel als ik er weer ben.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Tot vorige week niet. Maar hier lijk ik wel iemand anders.’ ‘Echt?’ Hij trok een wenkbrauw op en boog naar haar toe. ‘Waarom blijf je niet wat langer in New York, twee weken of nee, een maand. Dan kun je de stad leren kennen, kijken of je het er leuk vindt. Alle plaatsen bezoeken waar je deze week niet bent geweest. Kijken wat voor iemand je dan bent.’ ‘Dan zou ik… mijn baan verliezen.’ ‘Neem ontslag en kom hier wonen.’ Ze probeerde te lachen, ze wist dat hij het niet meende, maar hoopte eigenlijk dat dat wel zo was. ‘Mijn hele leven oppakken en na vier dagen ingeburgerd zijn?’ ‘Tuurlijk.’ Hij grijnsde, maar daarna keek hij weer serieus. ‘Je kunt bij mij wonen tot je je eigen plek hebt.’ Ze verborg haar verwarring door een grote slok champagne te nemen. Dat moest een grap zijn. ‘Je bent de tweede die me dat aanbod vandaag doet. Clarissa zei ook dat ik naar New York moest verhuizen. Ze bood me haar baan zelfs aan.’ ‘Mooi, dat is dan geregeld.’ May glimlachte naar hem, en hij glimlachte terug. De glimlach ging te lang door en er bloeide iets warms tussen hen op, heel warm. Tussen een beroemde schrijver en een eenvoudige meid uit Oshkosh, ze moest het zich verbeelden. Ze sloeg haar blik neer en dronk meer champagne, opgewonden over de gedachte in New York te gaan wonen. ‘Er is een ding wat ik echt van je wil weten, May.’ Beck zette zijn champagneglas op de tafel. O jee. Ze probeerde niet te kijken als een verschrikt hert. ‘Eentje maar?’ ‘Hoe zit het met die kerel die je eigenlijk in Hush zou ontmoeten?’ Ze haalde diep adem. Als ze hem eerlijk antwoord gaf, kon ze nooit meer doen alsof ze een femme fatale was, dan kende hij het echte verhaal. Maar ze voelde al te veel voor hem om niet de waarheid te vertellen. ‘O, dat was gewoon een stomme actie van me.’ ‘Wat dan?’ ‘Iemand die voor zijn werk naar Wisconsin kwam, waar ik werk als secretaresse op de faculteit economie. Het klikte, en hij nodigde me uit om naar New York te komen. Ik was net gedumpt door mijn vriend, na zes jaar. Ik was boos en gekwetst, het was een rare tijd.’ ‘Dat kan ik me voorstellen.’ Ze durfde te wedden dat hij nog nooit gedumpt was. ‘Dus spraken we af samen een week in Hush te gaan zitten. Hij

kwam alleen niet opdagen, en via Clarissa kwam ik erachter dat hij getrouwd was. Al met al was ik dus blij dat hij niet kwam opdagen, ik voelde me belachelijk en naïef dat ik er zo was ingetuind. Einde.’ Daar. Ze keek voorzichtig naar hem op, en zag dat hij tevreden naar haar zat te kijken, alsof hij zojuist een moeilijke puzzel had opgelost. Was hij niet verbaasd dat zij, de femme fatale, zo’n kerel als Trevor niet meteen door had gehad? ‘Klinkt alsof je aan een vakantie toe was.’ ‘Dat was ook zo, maar laf was het wel.’ Hij hield zijn hoofd scheef. ‘Waarom?’ ‘Omdat ik voor de pijn wegrende in plaats van –’ ‘Volgens mij wilde je gewoon opnieuw beginnen.’ ‘Met een getrouwde man?’ ‘Maar dat wist je toch niet? Waarom ben je zo hard voor jezelf?’ Hij pakte haar glas uit haar hand en zette het op tafel. Daarna nam hij haar beide handen tussen de zijne. ‘Je had verdriet. In plaats van thuis op de bank te gaan zitten nam je een risico en ging je op zoek naar nieuw geluk, ook al was dat tijdelijk. Ik vind dat juist heel dapper.’ ‘Ik zou het eerder onverantwoordelijk noemen.’ ‘Alleen omdat het niet goed afliep. En als je naar New York was gekomen op mijn uitnodiging?’ Ze glimlachte, een warm gevoel verspreidde zich door haar lichaam. ‘Dat was veel slimmer geweest.’ ‘Zie je nou wel?’ ‘Maar toch zou ook dat een bokkensprong zijn geweest.’ ‘Hm.’ Hij bestudeerde haar. ‘Waarom?’ ‘Ik ben niet impulsief, ik neem geen risico’s. Ook op seksueel gebied niet.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Eh…’ Ze bloosde. ‘Ik bedoel meestal. Deze week was anders dan anders. In Oshkosh ben ik heel normaal en voorspelbaar en –’ ‘Waarom vind ik je dan de spannendste vrouw die ik ooit heb ontmoet?’ Haar mond zakte open, ze deed hem snel weer dicht. Wat zei hij nou? ‘Omdat ik… Ik ben deze week niet mezelf geweest.’ ‘Wie was je dan?’ Toen ze geen antwoord gaf, verstevigde hij zijn grip om haar handen; hij leunde voorover en keek haar bijna boos aan. ‘De dingen die ik je deze week heb zien doen, waren niet bepaald voorspelbaar. En als je teruggaat naar Wisconsin naar dat vriendje bij wie je je saai en voorspelbaar voelde, zou dat eeuwig zonde zijn.’ Zijn knipoog haalde iets weg van de intensiteit van de woorden, en May grinnikte een beetje nerveus. Hoe kwamen hij en Clarissa er toch bij dat Dan er op de een of andere manier voor had gezorgd dat ze niet zichzelf had kunnen zijn? Zo had ze zich bij hem nooit gevoeld. Beschermd en bemind, dat wel… ‘Dat klinkt ook triest.’ ‘Het zou ook triest zijn. En zonde, zonde van zo’n geweldige vrouw.’ Hij liet haar handen los, maar zocht haar voeten meteen met de zijne op. ‘Ik weet dat ik je niet kan overtuigen, dus hoop ik op champagne en een beetje tijd met je alleen. Ik zorg dat je zo heet en ademloos bent, dat ik je van alles kan laten beloven.’ ‘Ik denk niet… Ik…’ ‘Vertel eens hoe een doorsnee dag er voor jou in Wisconsin uitziet?’ ‘Oshkosh.’ ‘Vertel eens over een gewone dag in Oshkosh.’ Ze knikte. Goed idee. Dan zou hij begrijpen wat ze bedoelde. ‘Ik word wakker en ga naar mijn werk –’ ‘Ontbijt?’ ‘Wil je weten wat ik voor ontbijt heb?’ ‘Ja.’ ‘Oké, ik eet cornflakes.’ ‘Zoete?’ Ze trok een gezicht. ‘Beslist niet. Volkoren, met melk.’ ‘Volle of halfvolle?’ Ze lachte. ‘Halfvolle. ’s Zomers doe ik er ook fruit bij. Dan ga ik onder de douche. Ik smeer brood voor de lunch…’ Ze hield haar hand omhoog, want hij wilde weer iets zeggen. ‘Brood, een slaatje, fruit en een koekje. Ik rijd naar mijn werk. Ik werk. Ik zwem in het zwembad van de universiteit, ’s middags of na het werk. Ik ga naar huis, eet avondeten, lees, soms huur ik een film en dan ga ik naar bed. De volgende dag doe ik hetzelfde. In het weekend maak ik mijn huis schoon, lees ik of ga ik uit met vrienden.’ Daar. Ze wachtte tot hij zich van afschuw in zijn champagne zou verslikken. ‘Oké.’ Hij dronk zijn glas leeg en zette het neer, wreef in zijn handen, alsof hij een uitdaging aannam. ‘En zo ziet mijn dag eruit als wilde en mondaine New Yorker. Ik sta op en ga onder de douche. Ik eet twee bruine boterhammen – een met pindakaas en een met jam – soms met een eitje erbij. Op zondag haal ik een croissant bij de bakker een paar straten verderop. Ik schrijf ’s ochtends. Dan maak ik een wandeling. Ik koop een broodje bij de lunchzaak op de hoek. Ik kom thuis, schrijf ’s middags, ga naar de sportclub, kook het avondeten, lees, kijk televisie en ga naar bed. Soms eet ik bij mijn familie of ga ik met een vriend naar de film. Komt dat je bekend voor?’ Ze knikte, spelend met haar glas, kijkend naar de bubbels die elkaar achterna leken te zitten om aan de oppervlakte te komen. Hij legde zijn hand op haar vrije hand. ‘We wonen in andere steden, maar we leiden ongeveer hetzelfde leven. Ik twijfel er niet aan dat je in New York zou kunnen aarden.’ Ze keek hem aan, en iets wat veel meer was dan lust ging tussen hen heen en weer. Dat hij haar zo vertrouwde, maakte dat ze zich sterk voelde… alsof ze echt een femme fatale was. ‘Ik knijp onder in de tandpastatube.’ Hij kromp ineen. ‘In het midden.’ ‘De toiletrol hangt niet zo…’ Ze gebaarde. ‘…maar zo.’ ‘Mee eens.’ Ze slaakte een overdreven zucht. ‘Ik heb een hekel aan vieze doucheputjes, maar rondslingerende schoenen laten me koud.’

‘Het aanrecht moet altijd brandschoon, maar de keukenvloer dweil ik pas als hij grijs ziet.’ ‘Ik kom maar een paar keer per jaar met de stofzuiger onder de bank.’ ‘Etensrestjes bewaar ik in de ijskast, tot ze gaan schimmelen. Dan gooi ik ze weg.’ Ze begon te giechelen. ‘Ramen lappen doe ik nooit.’ ‘Mijn werkplek is smetteloos.’ ‘Mijn kleren zijn netjes opgevouwen.’ ‘Rekeningen betaal ik op tijd.’ ‘Rekeningen betaal ik op tijd.’ ‘Ik praat nooit met vrouwen over mijn gevoelens.’ May fronste haar wenkbrauwen. ‘Meestal –’ ‘May, je moet niet weggaan voordat we erachter zijn wat er tussen ons is,’ onderbrak hij haar. ‘Dit is anders dan alles wat ik ooit heb gevoeld, en ik wil weten waarom.’ Ze knipperde met haar ogen. ‘En je zei net dat je nooit met vrouwen praatte over –’ ‘Dat weet ik.’ Hij trok zachtjes aan een lok van haar haar. ‘Daarom wil ik ook dat je niet gaat.’ Haar mond zakte een stukje open, maar ze sloot hem snel weer. Wilde hij echt dat ze in New York ging wonen? Zelfs nu ze niet langer deed alsof ze een vamp was? Betekende dat… Wat betékende het eigenlijk? ‘Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ ‘Denk er maar gewoon over na, dat is genoeg.’ Ze knikte. De ober kwam, en Beck kneep in haar hand, keek op zijn horloge, betaalde ondanks haar protesten en begeleidde haar naar de uitgang. Ze liepen het korte stukje naar Nobu. Overal waar ze keek, zag ze eettentjes, bakkers, exotische restaurants, delicatessenzaken. Hoe bleef iedereen in deze stad zo dun? Ze kwamen bij het restaurant en gingen naar binnen. Daar leek het wel een geometrisch bos; regelmatig van elkaar geplaatste ‘bomen’, compleet met takken, die op uitgeklapte paraplu’s leken. De vloeren, muren en plafonds waren van een lichte houtsoort, de donkere stoelen staken er mooi tegen af. Het rook er heerlijk, en May tuurde rechts en links naar de gerechten op de tafels waar ze langs liepen, die er heerlijk uitzagen. Ze gingen aan hun tafel zitten en bestelden meer champagne. Beck bracht weer een toost op haar uit, zijn blauwgrijze ogen waren haar nu zo dierbaar dat ze niet wist of ze wel afscheid van hem kon nemen. ‘Hier zou ik best een gewoonte van kunnen maken, en jij?’ ‘Gemakkelijk.’ Ze liet hun glazen klinken, terwijl ze de opkomende droefheid probeerde te onderdrukken. Hij boog over de tafel om haar te kussen, en met zijn tong volgde hij een zacht spoor langs haar onderlip. Daarna leunde hij weer achterover, naar haar kijkend alsof ze de Mona Lisa was. Het sombere gevoel verdween meteen dankzij de golf van blijdschap en warmte die haar overspoelde. Er ging niets boven dit, behalve misschien zijn naakte lichaam tegen het hare onder de lakens. Was ze soms gek dat ze de kans opgaf om iets met deze man op te bouwen? ‘Middelste naam?’ Ze knipperde met haar ogen, maar toen wist ze wat hij bedoelde. ‘Hope. En de jouwe?’ ‘Hope.’ ‘Je middelste naam? Ook Hope?’ Hij lachte. ‘Nee, ik lachte om de jouwe. May Hope Ellison. Wat leuk.’ ‘Dank je.’ Uit zijn mond klonk haar naam sowieso beter. Ze trok haar wenkbrauwen vragend op. ‘En de jouwe?’ ‘Charles.’ ‘O, zo heet mijn broer.’ ‘Echt? Wat is je favoriete filmkus?’ ‘Die is gemakkelijk. Spencer Tracey en Katherine Hepburn in Woman of the Year.’ ‘De scène waar ze hem vraagt om mee te gaan naar het vliegveld?’ May zuchtte dramatisch en citeerde: ‘I was sort of hoping you would kiss me goodbye. En de jouwe?’ ‘Harrison Ford en Kelly McGillis die op elkaar afrennen in Witness. Ik was dertien en vond haar zo’n stuk.’ May lachte en werd met terugwerkende kracht jaloers op de actrice. ‘Je favoriete eten?’ ‘Pindakaas. Dat kan ik elke dag wel eten. Misschien doe ik dat ook wel. En het jouwe?’ ‘Chocolate chip cookies.’ ‘Toch wel met nootjes?’ ‘Uiteraard.’ ‘Eet je ze elke dag?’ Ze schudde lachend haar hoofd. ‘Kon dat maar!’ ‘Wat doe je als het regent?’ ‘Hm. Dat hangt ervan af.’ Hij trok een wenkbrauw op en wierp haar een lome en sexy blik toe. ‘Ben jij er dan ook bij?’ ‘Doe maar wel.’ Hij leunde voorover, en de lucht leek wel te zinderen van sensualiteit. ‘Dan zou ik je kleren heel langzaam uittrekken… een voor een. Ik zou elke centimeter van je huid proeven en de liefde met je bedrijven tot je het niet langer volhield, ik zou je zo vaak laten klaarkomen dat je niet meer zou kunnen.’ May slikte de champagne door die ze tijdens het luisteren in haar mond had gehouden, wetend dat ze alleen maar kon fluisteren. ‘Dat zou prima zijn.’ ‘Ik weet niet of ik wel de hele avond kan wachten voor ik in je ben, May.’ O, hemel. Ze had nog nooit, nog nooit iets gevoeld als deze gevaarlijke opwinding. Een opwinding die haar in het hart raakte. ‘Echt?’ ‘Het zal lastig zijn. Mijn overlevingskans is –’ ‘Goedenavond en welkom in Nobu.’ De serveerster boog iets. ‘Hebt u vragen over het menu?’ Beck ging meteen rechtop zitten, een beetje geschrokken, en begon hun bestelling door te geven. Het eten was subliem. De ene heerlijke gang na de andere, combinaties waar May nog nooit van had gehoord. Het was het lekkerste dat ze ooit had gegeten, maar dat kwam niet alleen door het eten.

Nu ze zich niet meer anders voor hoefde te doen, praatten zij en Beck ontspannen over van alles en nog wat. Hij vertelde haar over zijn jeugd in New York, zijn familie en het restaurant, over de moeite die het gekost had een uitgever te vinden en dat hij die dag nog geen letter op papier had gekregen. Zij vertelde hem over haar geïsoleerde jeugd, haar dagdromen, de oude films die ze keek, hoe zij en Dan elkaar hadden ontmoet en hij zoveel jaren het middelpunt van haar bestaan was geweest. Ze vertelde over het avontuur dat haar moeder in New York had beleefd en dat haar vader haar was komen ‘redden’. Het verbaasde haar dat de verhalen over haar jeugd hem zo interesseerden. Ze had het gevoel dat Beck echt luisterde, dat hij zich een beeld van haar wilde vormen. En terwijl het beeld zich vormde, maakte hij geen aanstalten om zich terug te trekken, hij keek niet op zijn horloge, gluurde niet naar de veel mooiere vrouwen in het restaurant, zoals Dan altijd deed. Waarom had ze er zolang mee gewacht om haar ware ik aan hem te tonen? Waarom was ze er automatisch vanuit gegaan dat ze niet interessant genoeg was? ‘Goed.’ Ze schoof haar theekop aan de kant en plantte haar ellebogen op de tafel. ‘Vertel eens meer over jezelf. Ik ben al veel te lang aan het woord.’ ‘Maar het is interessant.’ ‘Jouw verhaal is tien keer interessanter. Vertel eens over het schrijven. Het proces.’ Er verscheen een gloed in zijn ogen, ongeveer zoals een kind dat een cadeau mocht openmaken. ‘Fictie schrijven is het mooiste beroep van de wereld.’ ‘Is er geen keerzijde?’ ‘Natuurlijk is het soms langdradig en frustrerend, vandaag had ik zo’n dag, maar zodra je de spijker op zijn kop slaat voor een scène, of het beste deel schrijft, of een manuscript inlevert waar je tevreden over bent, dat zijn de beste momenten. Het hoort bij me. En als het goed is en de mensen reageren positief, dan is het een compliment voor wie ik ben, niet alleen voor wat ik heb gedaan.’ May knikte enthousiast. ‘Ja, dat voel ik ook bij het tekenen.’ ‘Je tekent?’ ‘O. Nou… ja. Het stelt niet veel voor.’ Ze kromp ineen. Waarom had ze dat gezegd? Ze zat bij lange na niet op zijn niveau wat creativiteit betrof. ‘Had ik je al verteld dat ik vandaag bij Clarissa ben geweest?’ Hij keek haar indringend aan, een flauw lachje speelde om zijn mond. ‘Ja, dat heb je al verteld. Ze is een boeiende persoonlijkheid.’ ‘Ze had van die heerlijke thee.’ ‘En ze zei dat je bij haar in kon trekken en haar baan mocht overnemen?’ ‘Nou ja, ze wil met pensioen of parttime gaan werken, en haar assistente is net verhuisd.’ ‘Het is het lot, May. Clarissa’s baan. Ik.’ Hij knipoogde. ‘Dit is wat je hoort te doen.’ Ze rolde met haar ogen en glimlachte, maar vanbinnen kolkte ze van opwinding. Het idee dat deze fantasie nog langer zou kunnen duren… Zou ze morgen echt naar huis gaan? Maar waarom zou ze blijven? Kon ze niet beter vertrekken nu de verliefdheid zijn glans nog niet had verloren? Wat moest ze opgeven om hier te komen wonen en waar zou ze mee blijven zitten als Beck eenmaal genoeg van haar had? ‘Zeg dat je blijft!’ ‘Beck, dat kan ik toch niet doen?’ ‘Zeg dan dat je het graag zou willen, in theorie.’ Ze glimlachte. Dat kon ze aan. ‘In theorie zou ik het zeker graag willen.’ ‘Daar neem ik voorlopig genoegen mee.’ De serveerster kwam met de rekening en bleef bij de tafel dralen met een nerveuze blik op Beck, die zijn handtekening zette. ‘Pardon, ik zag uw naam. Zou u… Mag ik uw handtekening voor mijn vriend? Voor John?’ Beck knikte vriendelijk en hield zijn pen omhoog. ‘Waar wil je dat ik mijn handtekening op zet?’ ‘O.’ Ze keek om zich heen. ‘Ik heb papier.’ May stak haar hand in de tas om haar schetsblok te pakken en trok er een blanco vel uit. ‘Alsjeblieft.’ Ze gaf het aan Beck; hij zette zijn handtekening en overhandigde het vel papier aan de serveerster. Toen die blozend was vertrokken, richtte hij zijn volle aandacht weer op May. ‘Oké, May. En nu wil ik het weten: zijn dat jouw schetsen?’ Ze knikte met tegenzin. ‘Clarissa wilde dat ik ze meenam.’ ‘Ik begrijp het.’ Hij gebaarde gebiedend met zijn hand. ‘Geef eens.’ Ze trok haar neus op, maar gehoorzaamde. Ineenkrimpend zag ze hem naar haar werk kijken. Ze vouwde haar servet op, nam een slokje water en wachtte op zijn oordeel. ‘May, deze zijn heel goed.’ Hij gaf haar het schetsblok terug en keek haar met een mengeling van bewondering en wanhoop aan. ‘Waarom in vredesnaam dacht je toch dat je saai en voorspelbaar was?’ Ze staarde naar de tafel. Dan had het als eerste gezegd… maar zo had ze zich toch altijd gevoeld? Ze probeerde naar Beck op te kijken, maar kwam niet verder dan zijn kin. ‘Bij jou voel ik me saai noch voorspelbaar.’ Hij strekte zijn arm uit over de tafel en tilde haar kin op, zodat ze hem toch aan moest kijken. ‘En wat zegt dat je?’ Ze wist wat ze wilde horen en wat ze wilde dat hij voelde. Dat ze voor elkaar bestemd waren. Dat hij na deze opwindende start niet door zou gaan naar een andere affaire, maar liefde, een huwelijk, baby’s en voor de rest van hun leven voor hun toekomst zag. ‘Ik weet het niet. Vertel eens wat meer over jezelf.’ ‘Goed.’ Hij streek met zijn duim over haar onderlip, het liefst had ze even met haar tong over zijn huid gelikt, om hem te proeven… en dus deed ze dat; zijn huid was glad en een beetje zout door de sojasaus. ‘Wat wil je weten?’ ‘Alles.’ Hij begon te glimlachen, maar zijn grijns verdween weer abrupt. May hield haar adem in. ‘Wat is er?’ ‘Ik heb een idee.’ Hij trok zijn hand terug. ‘Als je echt meer over me wilt weten…’ ‘Ja. Ja, dat wil ik.’ Hij lachte hoofdschuddend. ‘Ik kan niet geloven dat ik dit zelfs overweeg.’ ‘Wat?’ Ze lachte ook, deels van de zenuwen, deels omdat ze ervan genoot bij hem te zijn.

‘May Hope Ellison.’ Hij klemde zijn handen ineen en leunde over de tafel. ‘Zou je mee willen naar de verjaardag van mijn kleine broertje?’

Hoofdstuk 11 May stapte na Beck uit de taxi, niet wetend wat ze kon verwachten. Het was toch niet hetzelfde als mee naar zijn huis gaan om zijn ouders te ontmoeten? En toch ook weer wel. Ze zou zijn ouders, zijn broers en andere familieleden en vrienden ontmoeten. Ze waren vast allemaal even literair en ontwikkeld als Beck. Hoe moest ze zich gedragen? Precies het soort vrouw waarop we gehoopt hadden. Studie en achtergrond zijn helemaal niet belangrijk. We zijn heel blij dat je met een secretaresse uit Oshkosh komt aanzetten. Het liefst zou ze nu Ginny bellen. Beck had in de taxi nauwelijks gesproken. Ze zag dat hij nerveus was, misschien had hij wel spijt van zijn uitnodiging. Dat hij nerveus was, maakte het voor haar nog erger. Zou hij zich voor haar schamen? Nou ja, ze zou er gauw genoeg achter komen, want ze liepen het restaurant, Cucina d’Amore, al binnen. Gelukkig was het niet zo’n opgeklopte tent, niet overdreven netjes, niet overdreven hip. De gasten zaten aan de bar achterin, en ook dat gaf haar weer opluchting, ze zagen er niet trendy of heel duur gekleed uit. Gelukkig was het ook niet heel druk, er waren een stuk of tien, vijftien mensen. Een van de donkere hoofden draaiden zich naar hen om. ‘Hé, het is Beck!’ Opeens steeg er een luid gejoel op uit het groepje mensen, en May struikelde bijna van schrik. Dat klonk niet als de begroeting van een gezelschap van intellectuelen. Beck kneep even geruststellend in haar hand. Daarna werd ze aan iedereen voorgesteld en onderging alle nieuwsgierige, maar vriendelijke blikken. Er werden grapjes gemaakt over de verloren zoon. Wat was hij groot geworden! In welke klas zat hij nu? Beck zag zijn familie zeker niet heel vaak. Althans, niet vaak genoeg naar hun smaak. Maar waarom had hij haar dan meegebracht? Uit de chaos van nieuwe gezichten wist ze zijn moeder te pikken, die haar zoon minstens drie minuten lang omhelsde. Ze was een kleine, mollige vrouw met een licht Italiaans accent, warme ogen, een bleke huid en inktzwart haar. Haar echtgenoot, enorm lang en dun en met donkerblond haar, leek een man van weinig woorden, al toonde hij veel genegenheid voor Beck. Beck moest meer op hem lijken, want hij zag er minder mediterraans uit dan zijn broers Jeffrey en Zachary, die kleiner, donkerder en steviger waren. Ze had zich iedereen totaal anders voorgesteld. ‘Goh Beck, wat is er gebeurd dat je toch bent gekomen?’ vroeg Zachary, die een groene, korte broek droeg met daarop een schreeuwerig Hawaïaans shirt met parkietenprint. ‘Is het hotel afgebrand?’ ‘Nee.’ Hij grinnikte, duidelijk gewend aan plagerijtjes. ‘Jij ziet er feestelijk uit.’ ‘Ja, staat me goed, hè?’ ‘En? Hoe zit het nou precies?’ Een vrouw van wie May vermoedde dat ze Zachary’s echtgenote was, kwam er bij staan. ‘Ben je al klaar met je boek? ‘Nog niet.’ ‘Waarom ben je dan hier?’ Beck maakte een hulpeloos gebaar. ‘Ik heb een blokkade.’ ‘Moet je vezelrijk eten,’ riep iemand vanachter de bar. Beck rolde met zijn ogen en lachte met iedereen mee. De spanning waar hij eerder last van had gehad, was duidelijk aan het verdwijnen. ‘Oké, iedereen nu zijn mond houden.’ Jeffrey, de jarige verloofde, stond ietwat onvast op en hief zijn glas. ‘Ik wil een toost uitbrengen op de beste broer van mijn leven. En hem feliciteren dat hij een vrouw bij zich heeft die bijna even lekker is als mijn toekomstige vrouw.’ Nu ging er een afkeurend gebrul op. ‘Ga zitten, jij nietsnut!’ ‘Hé! Een zoon van mij praat niet op die manier tegen een dame.’ Mrs. Desmond greep Jeffrey bij zijn oor en begon hem naar de uitgang te trekken. Een kleine vrouw genaamd Mary, Jeffreys verloofde, sprong van haar stoel. ‘Hou daarmee op!’ Ze legde haar hand op die van Mrs. Desmond. Het werd stil. Kennelijk was het niet gewoon om de Italiaanse mama uit te dagen. ‘Dat is nu mijn taak,’ zei Mary met een brede grijns. Ze pakte Jeffrey zelf bij een oor en leidde hem uit onder luid gejoel de ruimte uit. May lachte mee, opmerkend dat Beck grinnikend op haar neerkeek. ‘Had je dit verwacht?’ ‘Eh, nee.’ Ze grinnikte weer. ‘Het is een mooie boel.’ ‘Zeg dat wel.’ Hij liet zijn arm om haar heen glijden en boog voorover, mompelend in haar haar: ‘Denk je nog steeds dat je niet kunt aarden in New York?’ Een warm gevoel verspreidde zich in haar. ‘Je hebt me meegenomen om te bewijzen dat ik me thuis kan voelen?’ fluisterde ze. ‘Ook.’ Hij drukte een kus op haar slaap, zijn lippen waren warm en eh… perfect. ‘En omdat ik het als broer en zoon te vaak laat afweten.’ ‘Dank je. Dat is lief van je.’ ‘Ik kan nog veel meer lieve dingen voor je doen.’ Ze moest haar best doen om niet ter plekke te smelten. Niemand had ooit zo zijn best voor haar gedaan. Zou hij al die moeite doen als hij alleen maar een paar weken seks wilde? Het leek niet waarschijnlijk. ‘Hé, Beck.’ Een of andere neef, ze wist niet meer precies wie. Mark? Joe? ‘Ik heb een geweldig idee voor een verhaal.’ May glimlachte om de glazige uitdrukking op Becks gezicht. Mark of Joe werd gevolgd door een paar anderen, en daarna nog een paar, allemaal vriendelijk, allemaal vol belangstelling voor May. Ze wilden graag bijpraten met Beck. Toen het eindelijk rustiger leek te worden, vervlocht hij zijn vingers met de hare. ‘Zullen we gaan?’ Ze knikte, hopend dat de avond nog wat in petto had, iets wat alleen hen betrof en een kamer. Met een bed erin. ‘Ik moet even naar de wc.’

Hij wees naar een deur achter in, en ze ging erheen. Toen ze haar handen stond te wassen met geurige lavendelzeep kwam er een andere vrouw naar binnen, een lange, oogverblindende brunette met knalrode lipstick en bijpassende nagels. ‘Jij bent toch May?’ May knikte, niet wetend hoe de vrouw heette, maar ze hoorde vast thuis in de categorie ‘vrienden van de familie’. ‘Ik ben Angie.’ ‘O ja, Angie.’ ‘Geeft niet, hoor. Je moet al zoveel namen onthouden.’ De vrouw haalde een kam uit haar tas en begon haar haar te kammen. ‘Dus jij bent Becks nieuwste verovering?’ May wist niet wat ze daarop moest antwoorden. ‘Eh, ja.’ ‘Ik was het drie vriendinnen geleden.’ May draaide de kraan dicht en schudde de druppels van haar handen. Ze had hier een slecht gevoel over. Aangezien Angie geen aanstalten maakte om naar de wc te gaan, moest ze speciaal zijn gekomen om met May te praten. Heel fijn. Ze had nog maar net een veilig en warm gevoel bij Beck en wilde niet dat een verbitterde brunette roet in het eten gooide. ‘Echt?’ Ze gooide het papier in de prullenbak en vroeg zich af of het erg onbeleefd was als ze nu gewoon naar buiten liep. ‘Hoelang hebben jullie al iets?’ May stond stil. ‘Vier dagen.’ Angie draaide zich om tot ze haar aankeek met haar zwaar opgemaakte ogen. ‘Vier dagen? Nou, geniet ervan nu het nog leuk is. Hij neemt je overal mee naartoe, loopt met je te pronken. Heerlijk, nietwaar?’ ‘O, verandert hij om twaalf uur ’s nachts dan in een pompoen?’ ‘Zoiets.’ Ze draaide zich weer om naar de spiegel en begon haar haar te doen. ‘Ik ben bevriend geraakt met zijn familie, daarom zie ik hem nog af en toe. Met de vriendinnen die hij de afgelopen jaren heeft gehad. Hij is zo voorspelbaar.’ ‘Eigenlijk wil ik dit helemaal niet horen.’ Angie pakte May’s arm beet. ‘Ik weet dat je me een secreet vindt, maar het zou niet goed voelen als ik niet waarschuwde.’ ‘Goed.’ May trok haar arm los uit de greep met de rode nagels. ‘Ik luister.’ ‘Begrijp me niet verkeerd, hij is een geweldige vent, maar geen blijvertje. Eerst is het leuk, maar als de kick ervan af is, ga je je voelen als de vuilniszak van vorige week.’ Ze schudde haar hoofd, maar haar rijkelijk met haarlak bewerkte haar bewoog nauwelijks mee. ‘Dan gaat je opvallen dat hij zijn emoties nooit toont. Dat hij doet wat hij wil en jij je moet aanpassen. Dat hij niet luistert als je praat. Dat hij altijd bij jou komt. Het duurde een halfjaar voor ik erachter kwam waar hij woonde.’ ‘Ik moet gaan.’ May haastte zich naar de deur, maar niet snel genoeg. Angie was duidelijk nog niet klaar; ze verhief haar stem. ‘We hadden drie jaar iets, maar hij zei nooit dat hij van me hield. Wil je trouwen? Kinderen? Dan moet je niet bij hem zijn. Geloof me.’ De deur viel dicht, en May liep terug naar Beck. Oké, die vrouw was bitter, maar misschien had ze wel gelijk. ‘Zullen we?’ Beck glimlachte warm naar haar, hij keek alsof ze een reddingsboei was in een zee van vreemden. ‘Ja.’ Ze wilde graag weg. Nadat ze afscheid hadden genomen, stapten ze weer de frisse buitenlucht in. Beck hield een taxi aan, een blik over zijn schouder werpend. ‘Ben je moe?’ ‘Een beetje.’ Ze was niet moe. Maar hij had het opgepikt. Toch? Angie zei… Als ze steeds bleef denken aan wat Angie had gezegd, zou ze stapelgek van worden. Toen een taxi stopte, stapte ze in en keek ze naar buiten zonder veel te zien. Beck sloeg zijn arm om haar heen, ze draaide zich om en zag dat hij haar bezorgd aankeek. Op dat moment nam ze in gedachten voorgoed afscheid van het spook Angie. ‘Ik hoop dat het niet te overdonderend voor je was.’ ‘Nee, het was juist leuk.’ ‘Soms lijkt het of ik ontvoerd ben door buitenaardse wezens en bij deze familie ben gedropt.’ Hij grinnikte, en Mays hart sloeg een slag over. Hij klonk helemaal niet als de man over wie Angie het had gehad. ‘Maar je hebt een erg leuke familie; ze zijn duidelijk heel trots op je.’ ‘Ja.’ Hij keek verbaasd, alsof hij zich dat nu pas realiseerde. ‘Ik vond het ook heel leuk, en het betekende veel voor me dat jij erbij was, May.’ Ze fluisterde ‘Voor mij ook’, en er kwamen dwaze vrouwelijke tranen in haar ogen op. Snel boog ze haar hoofd en knipperde ze weg. Hij hief haar kin op, trok haar naar zich toe en staarde haar lang aan. Daarna kuste hij haar. En kuste hij haar. En kuste hij haar. Het waren lange, lome kussen waarvan haar hoofd ging tollen. De ene keer oefende hij veel druk uit, de andere juist niet. Hij gebruikte zijn tong en zijn lippen tot ze een trillend hoopje was. En weer voelde ze die diepe verbondenheid met hem en een zoete, maar bijna ondraaglijke pijn, al wist ze niet waarom ze verdrietig zou zijn. ‘Ik kan niet wachten om met je alleen te zijn.’ ‘Ik ook niet.’ Ze overwoog of het mogelijk was om te sterven van geluk. Wat er de volgende dag ook gebeurde, vanavond was voor haar en Beck alleen in zijn kamer in het Hush. De taxi stopte bij een gebouw in een rustige straat met appartementen. May keek afwezig uit het raam, maar begon toen te fronsen. Dit zag er niet uit als het Hush. ‘Waar zijn we?’ ‘Bij mijn huis.’ ‘Echt?’ ‘Vind je het erg?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Helemaal niet.’ Daar werd het alleen maar nog echter van, alsof hij haar ook in zijn leven wilde, en niet alleen in zijn bed. En Angie had er nog wel zes maanden over gedaan om erachter te komen waar hij woonde!

De portier begroette hen, duidelijk verbaasd – en aangenaam verrast – om Beck te zien. Ze gingen met de lift naar de zesde verdieping en kwamen op een gang. Beck liep naar de deur links en stak zijn sleutel in het slot. Oké, ze gaf toe dat ze overweldigd was door begeerte en gevoelens voor hem, maar ze kon niet wachten om zijn appartement te zien. Hij opende de deur en hield hem voor haar open. En even later stond ze in een woonkamer met hoge ramen, met uitzicht op Central Park aan de ene kant, en aan de andere op een Russisch orthodoxe kerk met uivormige koepel. Het meubilair was comfortabel, de kunst aan de muren kleurrijk en modern. Een ingelijste boekenkaft – van zijn eerste boek? – bezette een ereplaats boven een bijzettafel. Het appartement was stijlvol, comfortabel en mannelijk, maar niet te. Beck opende een paar ramen om de muffe lucht te verdrijven. Gretig en verlegen liep ze achter hem aan naar de slaapkamer. ‘Wat woon je mooi.’ ‘Dank je.’ Hij liep naar de parkkant van de kamer en deed de rolluiken omlaag. ‘Ik woon hier al bijna tien jaar, maar de eerste jaren woonde ik in een studio op de zevende verdieping. Het leven als schrijver is zo onzeker, dus ik durfde geen hoge hypotheek te nemen.’ ‘Daar kan ik me iets bij voorstellen.’ Ze stond in het midden van de kamer en nam het interieur in zich op. De hardhouten vloer, de oosterse tapijten, de blauw met bordeauxrode beddensprei. En opeens voelde ze een alles verterend verlangen om zijn kamer even goed te kennen al hij. Kon ze hiernaartoe verhuizen? Hij liep op haar af en bleef iets voor haar staan. ‘Gaat het?’ Ze glimlachte dapper. ‘Ja hoor.’ ‘Fijn. Ik wilde je mijn appartement laten zien, want stel dat je besluit naar New York te verhuizen… Mocht je willen, ik heb zelfs een extra slaapkamer.’ Dat idee stond hem zichtbaar tegen. Lachend liet ze haar handen over zijn schouders, borst, buik en de snel groeiende bolling in zijn broek glijden. ‘Ik denk dat ik bij jou zou willen slapen.’ ‘Dat lijkt mij ook een veel beter idee.’ Hij bracht zijn hand naar de rits op haar rug en trok hem open, schoof de bandjes van haar schouders en keek toe terwijl de jurk in een hoopje aan haar voeten belandde. Ze stapte eruit, schopte haar platte schoenen uit en stond rustig stil in haar beha en slipje van wit kant, kwetsbaar en nerveus onder de onderzoekende blik die hij over haar lichaam liet glijden. ‘Je bent zo mooi.’ Hij kwam dicht bij haar staan en legde zijn handen bijna eerbiedig op haar borsten. ‘Een fantasie die tot leven komt.’ Ze kromp ineen. Ze wilde geen fantasie zijn. Ze wilde – ‘Houd daarmee op,’ mompelde hij zacht, terwijl hij zijn warme handen naar haar rug liet glijden en haar behabandje begon los te maken. ‘Waarmee?’ fluisterde ze. Hij streelde haar borsten, zijn handen voelden warm in de koele bries die door de kamer stroomde. ‘Dat van die fantasie bedoel ik als compliment. Je bent echter voor me dan alle vrouwen die ik ooit heb gekend.’ Ze knikte, niet in staat om te praten. Hij streelde haar en haakte zijn duimen achter het zachte katoen van haar slipje om het uit te trekken. Gretig knoopte ze zijn shirt los en hielp hem het uit te trekken. Daarna hielp ze hem met zijn broek tot hij even naakt was als zij. En o, hemeltje, over fantasieën gesproken. Zijn lichaam was perfect: hard en mannelijk, niet te mager, niet te gespierd. En wat een man hoorde erbij. Kon ze hiernaartoe verhuizen? Hij legde zijn handen in haar middel en trok haar zachtjes mee naar zijn bed; ze ging erop liggen in de verwachting dat hij naast haar zou komen liggen, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan stond hij bij het voeteneinde naar haar te kijken. ‘Weet je wel hoe ongelooflijk je eruitziet, naakt op mijn bed?’ May fronste. ‘Als een scène in je boek?’ Grinnikend kwam hij als een prooidier op haar afgeslopen. Hij plantte zijn handen op het matras en hing drie tellen later boven haar. ‘Nee, dit gaat niet over mijn boek. Dit gaat alleen maar over ons.’ ‘Gelukkig.’ Ze streelde zijn gespierde armen; hij fluisterde haar naam en keek op haar neer. Op de een of andere manier begreep ze het en opende ze haar benen voor hem. Dit gaat alleen maar over ons. Hij voelde wat zij voelde. Hij kwam langzaam omlaag tot hij op haar lag, en zijn erectie heet tegen haar vrouwelijkheid en buik drukte. Niets kon beter voelen dan Beck Desmond naakt tegen haar aan. Ze haakte haar benen om zijn kuiten en sloeg haar armen om zijn sterke rug, genietend van zijn warmte. Kon ze hiernaartoe verhuizen? Natuurlijk kon ze dat! Hij verplaatste zijn gewicht iets en streek met zijn erectie langs haar clitoris; ze liet haar handen naar beneden glijden en omvatte zijn billen, die zich aanspanden en weer ontspanden. Ze wilde elke centimeter van zijn lichaam onderzoeken, uitgebreid en op haar gemak. Hij tilde haar nog iets verder op en vond haar clitoris met zijn vingers. Ze hield hem tegen. Ze wilde geen voorspel, het kon haar niet schelen of ze klaarkwam of niet. Daar ging het niet om, althans niet voor haar. ‘Ik wil je.’ ‘Weet je het zeker?’ Haar mond verbreedde zich tot een glimlach. ‘O ja, ik weet het zeker.’ Hij kuste haar en pakte toen een condoom uit het laatje van zijn nachtkastje. Die deed hij om voordat hij weer boven haar kwam. Ze spreidde haar benen, ernaar verlangend hem het genot te geven waar hij naar hunkerde. Maar hij wachtte, wreef zijn wang langs de hare, en keek haar aan met een blik die zo vol warmte was dat ze het gevoel had te gloeien van geluk. ‘May.’ ‘Ja.’ Haar stem klonk laag en hees, net als de zijne. ‘Als je morgen weggaat, neem je een stuk van mij mee.’ Daarna gleed hij in haar en verloor ze zich. De tijd leek te stoppen, het was zo’n cliché, maar ze had geen idee hoe

lang ze daar lagen, de liefde bedrijvend. Hij fluisterde haar naam en veranderde het tempo, cirkelbewegingen met zijn heupen makend en daarna weer terug naar het lome heen en weer. En uit die heerlijk vredige gloed van begeerte ontstond een grotere opwinding. Haar bewegingen werden koortsachtig; ze zette zich af tegen zijn lome cirkels en haar clitoris reageerde op de extra prikkel. Ook Becks bewegingen kregen iets dringends. Zijn stoten werden harder en dieper, zijn cirkels gingen sneller tot de opwinding omsloeg in de zekerheid dat ze ging klaarkomen. De golf spoelde door haar heen, twee keer zo intens als ze gewend was. En bijna werden de emoties haar te veel. Ze wist dat als ze nu niets deed, ze hem over een paar tellen huilend zou opbiechten dat ze van hem hield. ‘Beck.’ Haar stem was luid en schor, ze klampte zich vast aan zijn schouders. ‘Doe het… harder. Meer.’ Hij liet zijn adem ontsnappen en gehoorzaamde. Ze trok haar knieën op; hij kwam overeind op zijn armen en gebruikte de kracht van zijn onderlichaam om zijn erectie steeds weer in haar te stoten, tot hij opeens verstijfde, zijn ogen sluitend, een kreet slakend. Daarna vertraagden zijn bewegingen en liet hij zich langzaam op haar neerzakken. Hij haalde een paar keer diep adem en hief daarna zijn hoofd op. In plaats van een triomfantelijke glimlach lag er een ernstige, intense, bijna eerbiedige uitdrukking op zijn gezicht; precies hoe zij zich voelde. ‘May.’ Hij fluisterde haar naam en zweeg, alsof hij iets moeilijks ging zeggen. ‘Zoiets… heb ik nog nooit meegemaakt. Dit niet, deze hele week met jou.’ Ze knikte, niet in staat om iets te zeggen. Voorzichtig ging hij uit haar om op zijn zij tegen haar aan te gaan liggen. Hij trok haar tegen zich aan. Haar hoofd paste precies onder zijn kin, en ze drukte haar gezicht op zijn huid. ‘Je hebt een paar keer gezegd dat je anders bent bij mij. Ik ben ook anders bij jou. Ik ben voorzichtiger, zorgzamer. Ik vind het heel belangrijk hoe jij je voelt.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Eigenlijk was ik gewoon een egoïstische zak. Dat zeiden mijn vriendinnen tenminste. En mijn familie waarschijnlijk ook.’ Ze kon niets uitbrengen. Het waren de mooiste woorden die ze ooit had gehoord. Dit moest wel liefde zijn. ‘Ik weet niet hoe dit is gebeurd. Het is totaal onverwachts, zeker voor een oude, kille kerel als ik.’ Hij trok haar tegen zich aan en drukte een kus op haar haar. ‘En laat ik je nog wat zeggen, May.’ ‘Ja?’ Ze trok haar hoofd terug om hem aan te kunnen kijken. ‘Je bent de eerste vrouw…’ Waar ik ooit van heb gehouden. Ze wachtte ongeduldig op dat ene zinnetje. Dat had ze nodig om hier naartoe te verhuizen. Hij kuste haar loom. ‘Je bent de eerste vrouw naar wie ik zo erg verlang.’ Toen ze wakker werd, voelde May twee heerlijk warme en sterke armen om zich heen en een warm, sterk lichaam tegen haar rug. Mmm. Zo zou ze elke dag wel wakker willen worden. En dat kon ook, de keuze was aan haar. Maar ze had de hele nacht liggen piekeren, zonder ergens te komen. Na wat er de vorige avond en nacht tussen hen was gebeurd, wist ze dat ze Beck wilde. En hij wilde haar ook, dat had hij op vele, heerlijke manieren laten zien en horen. Hij had ook gezegd dat hij bij haar een beter mens was. Maar naar de andere kant van het land verhuizen terwijl ze hem maar vier dagen kende – oké, inmiddels waren het er vijf – dat was waanzin. Als het niets tussen hen werd, dan zou die hele verhuizing voor niets zijn geweest. Moest ze dan met hangende pootjes weer terug naar Oshkosh? Haar oude leventje weer oppakken? Ergens had ze het gevoel dat ze niet terug kon. Zou ze dan in New York blijven en daar een nieuw leven opbouwen? Dat klonk eenzaam en angstaanjagend. Aan de andere kant werd het misschien wel wat tussen hen. Misschien betekende het iets dat haar gevoelens zo intens waren, ook al kenden ze elkaar nog maar net. Misschien zou ze met Beck gelukkiger worden dan met iedere andere man. Was ze het niet aan zichzelf verschuldigd om het te proberen? ‘Goedemorgen.’ Het warme lichaam achter haar bewoog, een hand gleed over haar naakte arm naar haar heup en de voorkant van haar lichaam. Begeerte laaide in haar op. ‘Goedemorgen.’ Ze draaide zich op haar rug, strekte haar hand uit en voelde dat hij ook weer opgewonden was. ‘Heb je lekker geslapen?’ ‘Redelijk.’ Zijn zeer getalenteerde hand deed andere dingen, waardoor het moeilijk voor haar werd om zich te concentreren op de dingen die haar hand deed. ‘Ik heb nog een paar uur zitten schrijven.’ ‘Mmm, ik herinner me nog goed hoe leuk het werd toen je weer in bed kwam.’ Met een overdreven zucht versnelde ze het tempo van haar hand om zijn erectie. ‘Ik ga toch maar even door met mijn onderzoek.’ ‘Wat een geweldige onderzoekster ben je.’ Hij boog voorover om haar in haar nek te kussen. ‘Moet je vandaag nog schrijven?’ ‘Ja, maar ik zou liever de hele dag met je in bed blijven.’ Ze verstevigde haar grip. ‘Wil je nu werken?’ ‘Hm.’ Hij stootte omhoog in haar hand. ‘Niet, eh… Niet per se.’ Giechelend kwam ze overeind om schrijlings op hem te gaan zitten, wrijvend over zijn erectie. ‘Weet je het zeker?’ Hij greep haar heupen beet en duwde zich tegen haar aan. ‘Heel zeker.’ ‘Ik wil best gaan, hoor. Dan kun jij werken.’ ‘Nee.’ Hij pakte weer een condoom van het nachtkastje. ‘Je mag nog even blijven.’ ‘Echt?’ Ze boog voorover om zacht in zijn tepel te bijten. ‘Echt,’ zei hij, zacht hijgend met gesloten ogen. Ze voelde vrouwelijke macht en tederheid tegelijk in zich opkomen. Kon ze teruggaan naar Oshkosh en riskeren dat ze zich nooit meer zo zou voelen? Kon ze het risico nemen dat ze nooit zou weten of dit kon uitgroeien tot liefde? Ze pakte het condoom van hem af en scheurde de verpakking open. Rolde het over zijn erectie en liet zich langzaam

op hem zakken. Ze bereed hem met de kracht van haar heupen en dijen. Hij kreunde, zijn ogen sluitend, zijn lippen iets geopend. Ze kreeg zin om hem te tekenen, zo mooi, woest en gepassioneerd zag hij eruit. In plaats daarvan bewoog ze haar dijen harder op en neer; hij bewoog zijn hand van haar heup naar de plek tussen haar benen om haar clitoris te stimuleren terwijl zij hem bereed. Ze kreunde en ging nog sneller, gevangen in de opwinding en meegevoerd naar een hogere passie, waar niets er nog toedeed behalve hun verbinding; haar wens om hem genot te schenken, die even sterk was als haar eigen behoefte om een hoogtepunt te bereiken. Enkele seconden eerder dan hij bereikte ze haar climax, die door haar heen golfde en even later weer wegebde tot ze zich helemaal verzadigd voelde. Hoe zou ze hem kunnen verlaten? Ze zeeg neer op zijn borst, voelde dat hij zijn armen direct om haar heen sloeg. Zwijgend lagen ze bij elkaar. Wat dacht hij? Wat voelde hij? Waarom durfde ze het hem niet te vragen? Ze voelde dat hij zijn borst aanspande en hoorde hem zuchten. ‘Moet je nu gaan werken?’ Ze hief haar hoofd op en glimlachte om de berusting op zijn gezicht. ‘Ja dus.’ ‘Sorry, ik moet vandaag iets inleveren. Mijn agent vertrekt –’ ‘Sst.’ Ze legde haar vinger op zijn lippen. ‘Het geeft niet. Je moet schrijven.’ ‘En jij moet terug naar het Hush om je spullen te pakken.’ Ze wist dat ze er terneergeslagen uitzag. ‘Ja.’ ‘Je kunt hier komen wonen tot je je eigen plek vindt.’ Hij schoof het haar uit haar gezicht, ondeugend grijzend. Ze lachte en boog naar achteren, wensend dat ze gewoon ja kon zeggen. Was dit de laatste keer dat ze de liefde hadden bedreven of zouden er nog vele keren volgen? Zou ze teruggaan naar haar kamer en meteen terugkomen, of naar Clarissa gaan? Ze wist het niet, ze kon geen beslissing nemen, het was niets voor haar. Meestal wist ze instinctief wat ze moest doen, welk pad ze wilde volgen. Maar nu had May uit Oshkosh te maken met de vamp uit New York, en geen van beiden leek de strijd op te willen geven. ‘Waarom neem je geen beslissing, May?’ ‘Meervoudige persoonlijkheidsstoornis.’ Ze lag naast hem. ‘Ik in Oshkosh tegen ik in New York.’ Lachend trok hij haar tegen zich aan. ‘Goed. Wat is er in Oshkosh wat je zo moeilijk achter kunt laten?’ Goede vraag. Was het veiligheid? ‘Mijn baan.’ ‘Is die van Clarissa niet leuker?’ Ze trok een gezicht. ‘Familie dan?’ ‘Daar heb je vliegtuigen voor.’ Zijn glimlach stierf weg. ‘En je ex? Aarzel je ook vanwege hem?’ Opeens zag ze Dan voor zich. Lachend, teder, ernstig. Ze hield van Dan. Op een rustige, veilige manier. Niet zoals de wilde, hartstochtelijke gevoelens die ze voor Beck koesterde. Maar wat was echter? ‘Ik weet het niet. Misschien. En dat is stom, want hij heeft het uitgemaakt met mij.’ ‘Houd eens op met jezelf zo af te kammen.’ Hij pakte haar hand. ‘Emoties zijn zelden rationeel. Maar als je je bij hem minder dan oogverblindend, opwindend en ongelooflijk voelde, moet je niet naar hem teruggaan.’ Ze knikte, hoewel ze bedacht dat niemand altijd oogverblindend, opwindend en ongelooflijk kon zijn. ‘Misschien heb je wel gelijk.’ ‘Dus je blijft?’ Hij keek zo gretig dat ze begon te lachen. ‘Misschien moet ik eerst even terug, om af te koelen, en daarna weer verder zien.’ ‘Afkoelen?’ Hij keek haar aan alsof ze hem voorstelde een vreemd ritueel uit te voeren. ‘Je hebt de hele nacht bij me in bed gelegen en je denkt dat je kunt afkoelen?’ Ze trok haar neus op. ‘Nee, het zal wel niet.’ Hij had gelijk. Of ze ging naar huis en had vrede met die beslissing, of ze ging in New York wonen en nam het risico. Ze moest kiezen. Dus. ‘Die beslissing moet ik nemen als ik niet in jouw opwindende en magnetische nabijheid verkeer, Mr. Desmond.’ Ze ging rechtop zitten en zwaaide haar benen over de rand van het bed. ‘En jij moet sowieso werken.’ ‘Dat is waar.’ Zuchtend streek hij met zijn warme hand over haar rug. ‘Ik zal de portier even bellen dat hij een taxi voor je aanhoudt.’ ‘Hoe laat is die vlucht die je niet neemt?’ Ze lachte. ‘Halfzes.’ ‘Ik kom rond lunchtijd naar het hotel. Mag ik je naar het vliegveld brengen als je besluit te gaan?’ ‘Graag.’ Ze stond op om haar kleren aan te trekken, met een knoop in haar maag. Haar tweede schoen zat net aan haar voet toen de portier belde om te zeggen dat de taxi stond te wachten. Was dit het eind van het avontuur, of was het het begin? Ze kuste Beck bij de deur, en even later stond ze buiten in de vroege ochtendzon. Zou ze hier ooit terugkomen? Binnenkort? Zou ze het risico nemen en een totaal ander leven beginnen? Ze haalde haar telefoon uit haar tas en toetste een nummer in. ‘Ginny, met May.’ ‘May, wat bel je vroeg! Is er iets mis? Je klinkt niet blij.’ ‘Ik ben ook niet blij, en toch ook weer wel.’ Ze bracht haar vriendin op de hoogte: Beck, Clarissa, Beck, etentje, Beck, Becks familie, Beck, Beck, Beck… ‘En nu weet ik dus niet wat ik moet doen.’ ‘Dat weet je wel.’ ‘O?’ vroeg May hoopvol. ‘Hallo? Je bent verliefd op hem, May. En hij is stapel op jou.’ ‘Maar Angie –’ ‘Angie kan de pot op, die is gewoon bitter. Luister, ik weet waar ik het over heb. Je gaat vandaag met hem lunchen, zegt tegen hem dat je in New York blijft en bij hem intrekt, want anders wordt tante Ginny heel boos.’

May giechelde, lichtelijk hysterisch. ‘Ik weet niet eens of –’ ‘Hij zal op zijn knieën vallen en je een aanzoek doen.’ ‘En hoe kom jij aan die wijsheid?’ ‘Hij heeft je alle tekenen gegeven.’ Opeens klonk Ginny ongewoon serieus. ‘Hij heeft je aan zijn ouders voorgesteld, hij heeft je meegenomen naar zijn huis, ook al zei dat mens dat hij dat nooit zou doen. Hij geeft om je, hij houdt van je, dat laat hij op alle manieren merken.’ ‘Jemig, Ginny.’ May begon te huilen en zocht een tissue in haar tas. ‘Je hebt gelijk.’ ‘Natuurlijk heb ik gelijk.’ Ginny grinnikte. ‘Ik ben zo blij voor je. Je hebt het verdiend. Bel me als het achter de rug is, want ik wil horen hoe groot die ring is.’ May lachte door haar tranen heen, bedankte haar vriendin uit de grond van haar hart, en hing op. Fijn dat ze haar had gesproken. Natuurlijk wist May wat ze wilde. Ze had alleen maar een duwtje in de rug nodig. De taxi zette haar af bij het hotel. Ze betaalde en liet zich door de gespierde portiers van Hush naar de receptie begeleiden… Daar zat Dan in een van de zwarte art-decostoelen, uitgeput en ongeschoren en met een spinnende Eartha Kitty op zijn schoot.

Hoofdstuk 12 May verstijfde. Dan kwam voor haar. Hij wilde haar mee terugnemen naar Wisconsin. Precies zoals haar vader haar moeder was komen halen. Toen hij zeker wist dat ze ongelukkig zat te wezen in een stad waar ze niet hoorde. De droom om naar New York te verhuizen en met Beck te trouwen werd ruw verstoord. Dan zag er zo dierbaar en vertrouwd uit, een beetje ongemakkelijk en niet op zijn plaats. Hoe had ze ook maar kunnen overwegen om al die jaren zomaar op te geven? Haar eerste opwelling was naar hem toe rennen om zich in zijn armen te storten. Maar direct herinnerde ze zich Charlene met haar D-cup. Dus liep ze langzaam naar hem toe, trillend over haar hele lichaam. Dan en Eartha Kitty keken tegelijk op. Eartha wierp haar een groene afblijven-hij-is-van-mij-blik toe en keek daarna vol aanbidding op naar Dan. Dan keek haar alleen maar aan. May slikte moeizaam. Waarschijnlijk stond het op haar gezicht geschreven dat ze die nacht met iemand anders naar bed was geweest. Eartha miauwde vol ergernis toen ze van Dans schoot moest springen omdat hij opstond, nog steeds starend naar May. Hij zag er vreselijk uit, alsof hij al dagen niet sliep. Hij had zich duidelijk niet geschoren, en onder zijn ogen lagen donkere kringen. Ze onderdrukte een moederlijk en teder gevoel van medelijden. Hij kwam op haar af, bijna struikelend over Eartha. ‘Waar ben je geweest, May? Ik heb hier de hele nacht gezeten.’ ‘In de receptie?’ Ze staarde hem aan. ‘De hele nacht?’ Hij knikte boos. ‘Je was er niet. Ik wist niet waar ik anders naartoe kon. Ik dacht steeds dat je wel terug moest komen, en ik was zeker niet van plan om zo’n dure kamer te boeken.’ ‘Nee.’ Ze gebaarde naar de lift. Dan wilde niet eens de volle prijs voor een doos cornflakes betalen. ‘Kom, dan gaan we naar mijn kamer.’ Ze liepen de lift in met een ander stel, en een pijnlijke stilte daalde neer tot ze op de veertiende verdieping uitstapten. May wist niet wat ze moest denken of voelen. Dan? Beck? Blijven? Naar huis gaan? ‘We zijn er.’ Daar stond ze dan met haar ex-vriend voor de kamer die ze met Trevor had willen delen, na een nacht met Beck te hebben doorgebracht. Nee. Saai en voorspelbaar was ze zeker niet. Niet meer, en misschien zou ze dat ook nooit meer zijn. Maar een beetje minder extreem zou wel fijn zijn. Ze opende de deur en liet Dan binnen. ‘Welkom in het Hush.’ Hij wierp haar een zure blik toe. ‘Bedankt.’ Ze liep achter hem aan naar binnen. Dan staarde met gebalde vuisten naar het bed. Ze rolde met haar ogen. Ja Dan, een bed. In hotelkamers stond meestal een bed. Toen ze een stap opzij deed, zag ze pas waar hij naar had staan staren. Lieve hemel. Ze barstte in lachen uit. De situatie kon niet gekker worden. Wat op het bed stond was waarschijnlijk Trevors traditionele afscheidscadeau. Een veel groter dan levensechte fallus van chocolade, compleet met testikels. Het was verpakt in veelkleurig cellofaan en stak omhoog als een raket die ieder moment gelanceerd kon worden. May wierp een blik op Dans kaarsrechte rug en wist zich te bedwingen. ‘Wat een enig cadeau.’ Dan draaide zich met een ruk om, duidelijk niet geamuseerd. ‘Van wie heb je dat… ding?’ Ze liep kalmpjes naar het bed om de envelop op te pakken die tegen de fallus aan stond. ‘Waarschijnlijk van Trevor.’ ‘Wie is Trevor?’ Ze opende de envelop en haalde er een kaart uit. Dank je voor de beste week van mijn leven. Hier een klein – of eigenlijk groot – aandenken. Laten we het snel weer doen. Trevor O, hoe speciaal. Ze duwde de kaart weer in de envelop en deed haar best om niet weer te gaan giechelen. Dat had Dan niet verdiend. ‘Trevor is de man die ik hier zou ontmoeten.’ ‘Zou?’ Zijn stem klonk hoopvol. ‘Hij bleek een andere afspraak te hebben waar hij niet onder uitkwam, met zijn echtgenote.’ ‘Is hij getrouwd?’ ‘Ja, maar dat wist ik niet.’ ‘Wat doe je hier dan?’ Ze gooide de envelop in de prullenbak en draaide zich naar Dan om. ‘Dat wilde ik eigenlijk aan jou vragen.’ ‘Ik kom je halen. Ik wil me verontschuldigen, voor alles. Ik heb de hele nacht op je zitten wachten… Waar was je eigenlijk?’ Aan de trek om zijn mond zag ze dat hij een verklaring wilde. ‘Ik was bij Beck Desmond.’ ‘Beck Desmond?’ Hij keek haar ongelovig aan. ‘De schrijver?’ Ze knikte en schopte haar schoenen uit. ‘We zijn de afgelopen week veel samen geweest.’ Hij lachte nerveus. ‘Kom op, May.’ ‘Wat?’ Ze stroopte haar panty van haar benen en gooide hem op de stoel bij het bureau. Daarna keek ze hem rustig aan. Hij geloofde haar natuurlijk niet. Zij zou hem ook niet geloven als hij zei dat hij de hele week bij Cameron Diaz was geweest. ‘Beck Desmond?’ ‘Hij verblijft ook in het hotel, om research te doen voor een nieuw boek.’ ‘En jij hebt deze week met hem doorgebracht.’ ‘Ja.’ ‘Hoe moet ik me dat voorstellen?’ ‘Ik denk ongeveer zoals wat jij met Charlene hebt gedaan.’

Zijn gezicht werd donkerder; hij beende om het bed heen en kwam dicht bij haar staan, haar onderzoekend aankijkend alsof hij hoopte dat hij de May zou zien die hij had gekend. ‘Oké.’ Zijn trekken verzachtten zich, hij wreef over zijn stoppels. ‘Op jou kan ik niet boos worden. Ik begrijp waar je mee bezig was. Ik deed hetzelfde.’ ‘Wat dan?’ ‘Ik ging op zoek naar iets meer dan wat wij met elkaar hadden. Ik zocht iets nieuws en opwindends.’ Hij pakte haar bij haar schouders en boog voorover om haar te kussen, een warme, vertrouwde kus. ‘Maar het is niet echt, May. Het is een fantasie.’ Ze voelde zich misselijk worden. ‘Charlene was niet wat ik wilde. Ik wil jou.’ Hij praatte zacht en geruststellend. Vroeger had ze zich zo veilig bij hem gevoeld, maar nu voelde ze zich verward en onrustig. Hij vond het stijve plekje onder aan haar nek en begon haar te masseren. ‘Het spijt me dat ik je zoveel pijn heb gedaan dat je naar… zo’n plek bent gegaan.’ May keek om zich heen. ‘Eh, Dan. Dit is een geweldig hotel, hoor.’ ‘Je weet wat ik bedoel.’ Ze staarde hem aan, en hij staarde terug. Ze hoorde te zeggen: Ja Dan, natuurlijk weet ik wat je bedoelt. Maar in plaats daarvan zei ze: ‘Nee, dat weet ik niet.’ Hij leek te schrikken. Had ze hem dan nooit iets gevraagd? ‘Je hoort hier niet thuis.’ ‘Waarom niet?’ ‘May…’ Hij verstevigde zijn grip, en ze kreeg de indruk dat hij haar het liefst door elkaar zou schudden. ‘Zeg het dan, Dan. Wat is het? Ben ik niet sensueel genoeg? Niet ontwikkeld genoeg? Niet sexy genoeg?’ ‘Ja.’ ‘Ja?’ ‘Al die dingen. Je hoort hier niet, May. Je hoort in Oshkosh bij mij. Als je meer opwinding wilt, dan moeten we dat samen vinden.’ Ze klemde haar tanden op elkaar. Had hij gelijk? Moest je niet gewoon je best doen voor je relatie? Hoe vaak kwam je nou iemand tegen als Dan. Dan hield van haar. Beck… Beck zei dat hij naar haar verlangde. ‘Ga je spullen maar pakken.’ Dan kuste haar op haar neus. ‘We praten in het vliegtuig wel verder.’ May maakte zich los. Nu haar spullen pakken? Hij klonk verdorie als haar vader! Hij nam haar niet eens serieus, hij vroeg niet hoe ze zich voelde, waarom ze hier was. ‘Mijn vlucht is pas om halfzes en –’ ‘Er zijn nog plaatsen over in mijn vliegtuig.’ ‘ – en ik wil misschien blijven.’ De zelfverzekerde glimlach verdween van zijn gezicht. ‘Blijven? Je bedoelt dat je nog een weekje vakantie wilt opnemen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik wil naar New York verhuizen.’ ‘Wat?’ Dan lachte schamper. ‘Vanwege die Beck?’ Ze knikte aarzelend. ‘Wees eerlijk, May. Als je hem nou in Oshkosh had ontmoet…’ Hij wachtte tot ze haar hoofd weer ontkennend schudde. ‘Je kent die man vier dagen. Vier dagen! Hoeveel vrouwen denk je dat zo’n man heeft?’ Haar maag draaide zich bijna om. ‘Geen.’ ‘O, denk je dat hij dat zou toegeven? Denk je dat beroemde schrijvers binnen vier dagen verliefd worden? Natuurlijk doen ze dat. Maar dan wel steeds op een andere vrouw. Word wakker, May. Je bent er ingetrapt.’ O hemel, nu had hij haar. Hij had haar diepste angst gevonden en buitte die genadeloos uit. Helaas was de kans groot dat hij gelijk had. ‘Zo is het niet.’ ‘O, hij heeft tegen je gezegd dat hij zoiets nog nooit heeft gevoeld.’ Ze kromp ineen, ze kon er niets aan doen. Dan zag het gebeuren. En in een moment van afgrijzen realiseerde ze zich dat hij dat ook zou gebruiken. Ze begon dezelfde wanhopige paniek te voelen als alle andere keren dat ze met elkaar gediscussieerd hadden. Alsof alles wat ze geloofde en voelde en wist, langzaam en systematisch van haar werd afgenomen. ‘Heeft hij tegen je gezegd dat hij van je houdt?’ ‘Nee…’ ‘Dus je gaat je hele leven veranderen voor iemand die goed is in bed?’ ‘Het is meer dan dat.’ Ze hoorde haar eigen stem. Schril en bang, als een tienermeisje dat volhield dat de aanvoerder van het footballteam het écht met haar over filosofie wilde hebben, op de achterbank van de auto. ‘May…’ Dan trok haar tegen zich aan. ‘Zie je niet waar je mee bezig bent?’ ‘Waar ben ik dan mee bezig?’ Waarom vroeg ze dat aan hem? Wist ze het zelf soms niet? ‘Je doet je moeder na. Je gaat een avontuur achterna dat niet bestaat. Ik ben hier. Ik ben echt. Ik ben als je vader, ik wil niet dat je iets probeert te zijn wat je niet bent. Deze man vreet je op en daarna spuugt hij je weer uit. Ik wil niet dat je gekwetst wordt.’ Opeens zag ze zichzelf weer alleen in haar appartement, snikkend. ‘Behalve door jou?’ Zijn lichaam verstijfde: een-nul voor team Ellison. ‘Ik weet niet wat ik dacht, May. Ik werd op een dag wakker en voelde me te jong om mijn hele leven uitgestippeld te hebben.’ Hij legde zijn handen op haar slapen om haar gezicht te kantelen. De blik in zijn donkere ogen was helder en eerlijk en ongecompliceerd. ‘Ik zal er de rest van mijn leven spijt van hebben. Zolang jij maar bij me bent. Ik heb je nodig, May. Ik hou van je.’ Zijn stem klonk verstikt en emotioneel. Hij hield van haar. Hij wilde met haar door. Was dat niet wat ze wilde horen? ‘Je hoort niet thuis in deze stad, May. Je kunt het tempo en de stress helemaal niet aan. Je bent niet uit het juiste hout gesneden.’ Je hoort niet. Je kunt niet. Je bent niet. Hij had niet een keer gevraagd hoe ze zich voelde. Wat ze wilde en waarom. ‘Je hoort bij mij, May.’ Opeens lag zijn grootmoeders medaillon in zijn handen; hij deed het over haar hoofd, waar het zwaar aanvoelde nadat ze het zoveel maanden niet had gedragen. ‘Ik weet dat even zeker als ik weet dat je nog steeds

van me houdt.’ Weer een kus; ze proefde tranen, waren het de zijne of de hare? De kus was lang en hartstochtelijk, en opeens wist May met zekerheid dat ze afscheid aan het nemen was. Bijna had ze weer elk woord geloofd dat hij zei. Misschien had Dan gelijk over Beck, misschien had Angie ook gelijk, misschien was May naïef. De tijd zou het leren. Maar ze ging zeker niet terug om meer hiervan te horen. May Hope Ellison ging naar New York verhuizen. Niet voor Beck. Niet om aan Dan te ontsnappen. Maar voor zichzelf. Voor de persoon die ze hier kon worden, de persoon die ze al was. Ze opende haar mond om te spreken; hij legde zijn vinger op haar mond. ‘Ik weet wat je denkt en voelt. Je hoeft het niet eens te zeggen. Ik ken je zo goed, May.’ ‘O, Dan.’ Ze deed de ketting af en legde hem voorzichtig op het bed. Daarna nam ze zijn gezicht tussen haar handen om een kus op zijn voorhoofd te drukken. Teder, alsof hij haar favoriete zoon was. ‘Het spijt me zo. Maar ik denk dat je me helemaal niet kent.’ Klaar. Beck strekte zijn verkrampte schouder- en nekspieren en wierp een blik op de klok. Bijna lunchtijd. May was om een uur of zeven weggegaan en hij had sinds die tijd als een bezetene zitten werken. Bijna vijf uur achter elkaar. Meestal nam hij wel pauze na een uur of twee, drie. Hij stond op uit zijn stoel – jammer dat zijn favoriete in het Hush stond – en rekte zich nog wat verder uit. Hij moest de laatste bladzijden naar Alex faxen, en daarna May bellen om een lunchafspraak te maken. Snel verzamelde hij de A-viertjes die de printer had uitgebraakt. Hij stopte het stapeltje in de fax, toetste Alex’ kantoornummer in en drukte op verzenden. Halleluja. Klaar. Nu hoefde hij alleen maar op Alex’ reactie te wachten. Een enorm verschil tussen de eerste en de laatste versie. Hij had de liefdesscène tussen Mack en zijn heldin herschreven, of eigenlijk had hij een hele andere scène geschreven. Ze heette Hope. Beck grijnsde. Hope was een vrouw met een lieve buitenkant en een sensuele binnenkant, waardoor Beck de rest van zijn schrijvende leven bij haar zou terug blijven komen. In de eerste versie was seks voor Mack geweest wat het altijd voor Beck was geweest. Erotisch en bijzonder prettig. Vanuit zijn nieuwe perspectief voelde die eerste versie nogal vlak en emotieloos, in de woorden van een interessante vrouw die hij kende ‘saai en voorspelbaar’. De nieuwe scène was een weerspiegeling van alles wat hij de vorige avond met May had gevoeld; hij was wakker geschud, als schrijver en als man. Hoe had hij kunnen denken dat Mack minder mannelijk zou worden als hij verliefd werd? Becks lichaam had die ochtend gegierd van de testosteron. Hij had zich maar net kunnen inhouden om zich niet luid brullend op de borst te trommelen. Het enige wat hem daarvan weerhield, behalve dat hij de buren niet wilde storen, was de angst dat May ervoor zou kiezen om terug te gaan naar Wisconsin. Dat vijf dagen niet genoeg zouden zijn om haar ervan te overtuigen dat ze zichzelf tekort deed. Dat de veiligheid van die Dan haar lokte, en dat het een te groot risico leek om naar New York te verhuizen. Natuurlijk was het een risico. Een enorm risico. In haar positie… In haar positie zou hij, zoals hij zich nu voelde, de sprong wagen. Deze week had hij zich gevoeld alsof hij uit een cocon van routine en emotionele onderdrukking was gestapt, en alsof hij zijn enorme vlindervleugels had gespreid. Hij had zin om al zijn ex-vriendinnen te bellen om zich te verontschuldigen. Nu begreep hij pas waarover ze hadden geklaagd. May had hem laten zien dat hij het wel in zich had om verliefd te worden, als hij maar bij de juiste vrouw was. Vooruit, hij had haar nog niet gezegd dat hij van haar hield. Daarvoor had hij zich toch te kwetsbaar gevoeld. In plaats daarvan had hij haar op zo veel mogelijk andere manieren en met zo veel mogelijk andere woorden laten merken dat hij het voelde. Wat de toekomst betrof, hij wist zeker dat zij ook meer voor hem voelde dan alleen aantrekkingskracht. En nu ze zijn familie had ontmoet en hadden ervaren hoe geweldig ze in bed ook bij elkaar pasten, moest dat gevoel alleen maar sterker zijn geworden. Ze bleef echter fascinerend raadselachtig, alsof ze zelf ook nog uit een cocon moest stappen. Als ze deze brutalere erotische kant van zichzelf nu pas ontdekte, wilde ze zich misschien nog niet binden. Misschien wilde ze eerst nog wat onderzoeken met Dan of met andere mannen… Hij goot het restant van zijn water in de gootsteen en zette het glas zo hard op het aanrecht dat het hem verbaasde dat het niet brak. Daarna beende hij terug naar zijn kamer, belde het Hush vanaf zijn mobiele telefoon zodat Alex hem op zijn vaste lijn kon bereiken, en vroeg naar Mays kamer. ‘O, hoi.’ Hij verstijfde. Ze klonk zenuwachtig en ongemakkelijk… Dus ze ging naar huis. ‘Hoi, May. Ik ben bijna klaar hier, ik wacht alleen tot mijn agent de tekst heeft gelezen.’ Zijn stem klonk vlak en gespannen. ‘Gaan we zo lunchen?’ ‘O, nou…’ Hij liet zich op zijn bed zakken. ‘Wat is er, May?’ Het verbaasde hem dat hij rustig klonk. ‘Dan is er.’ Dan. Beck balde zijn vuisten. Dan was er. Hij kwam haar halen, zoals in het sprookje waar ze zich zo aan vastklampte; haar vader die haar moeder uit New York was komen ophalen. ‘Misschien wil hij wel mee.’ Zijn stem droop van het sarcasme. Ze giechelde. ‘Ik denk van niet.’ Goed, giechelen was goed. Maar ze zei nog steeds niet wat hij wilde horen. ‘Wat betekent dit, May?’ ‘Beck… Dit… Dit is een beetje ongemakkelijk.’ ‘Juist.’ Hij sloot zijn ogen, diep ademhalend. ‘Gaat onze lunch nog door?’ ‘Ik weet niet of… Wacht.’ Hij hoorde haar gedempt praten en een zware stem daarna. Hij werd gek van het idee dat er een andere man bij haar op de kamer was, een kamer met een bed, ook al deden ze er niets behalve praten. ‘Ik wil je graag zien.’ Nu praatte ze weer tegen hem, zachter, alsof ze Dan had weggestuurd maar nog steeds bang was dat hij haar hoorde. ‘Maar hij is nu hier…’

Zijn telefoon begon te rinkelen. Verdorie. Dat was Alex met haar reactie op zijn laatste wijzigingen; hij moest haar vandaag spreken. ‘May, ik moet een telefoontje aannemen. Het is mijn agent. Kan ik je zo terugbellen?’ ‘Ja. Goed,’ zei ze, overweldigd klinkend. Hij nam afscheid en griste de hoorn van de vaste telefoon van de haak. ‘Hallo?’ ‘Je bent een genie!’ Opgelucht sloot hij zijn ogen. Vandaag hoefde hij dus geen correcties meer in te voeren. ‘Beck, die scène is geweldig. Hij is teder, sexy, hartstochtelijk en, jeetje, de emoties lopen zo hoog op dat zelfs deze vijftigjarige vrouw ervan smelt. Ik meen het, waar heb je dit zolang verborgen gehouden?’ ‘Het is voor mij ook nieuw.’ ‘Heb je iemand ontmoet?’ Hij klemde zijn kaken op elkaar. Eigenlijk vertelde hij nooit iets over zijn privéleven. ‘Ja.’ ‘Ha! Ik wist wel dat je uiteindelijk voor iemand zou vallen. Nou, je boek is je dankbaar, je redacteur zal je dankbaar zijn en het leespubliek zal vol aanbidding voor je neerknielen.’ Hij kromp ineen. ‘Bedanken lijkt me genoeg.’ ‘Het is te gek. Het einde is perfect. Vooral als Mack Hope wil vertellen dat hij van haar houdt, maar het niet doet. Dat was briljant. Nu blijft ze in het ongewisse.’ Hij fronste. ‘Ze blijft in het ongewisse? Komt dat zo over?’ ‘Ja, en dat vind ik ook zo mooi. Nu blijft Mack toch de rauwe bikkel.’ Beck stond abrupt op. ‘Denk je niet dat ze weet dat hij van haar houdt?’ Alex maakte een ongelovig geluidje. ‘Hoe dan? Omdat hij meer dan een keer met haar naar bed is geweest?’ Hij draaide zich om en begon te ijsberen. ‘Maar hij zegt toch tegen haar dat hij dit nog nooit heeft gevoeld, hij vraagt haar om in New York te blijven en –’ ‘Jij hebt nog nooit iets met een man gehad, Beck.’ ‘Wat?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Nee.’ ‘Je weet niet half wat vrouwen moeten doorstaan. Alle onzin die we moeten aanhoren. Het is bedoeld om ons in bed te krijgen of om te voorkomen dat we moordwapens kopen. Maar “ik hou van je” kun je niet zeggen als je het niet meent. Ik heb de man nog niet ontmoet die het risico neemt om zo’n antwoord te geven.’ Beck stond stil. Een van zijn gigantische vlindervleugels zat waarschijnlijk nog vast in de cocon van mannelijke onwetendheid. Hij moest nu naar het hotel. Nu. ‘Dus het is allemaal goed?’ ‘Het is allemaal goed, schat. Je gaat het weer helemaal maken met dit boek. Heb je al gedacht aan het volgende? Wil je dat Mack en Hope uit elkaar gaan? Wil je Hope laten doodgaan, zodat Mack in een diepe rouw wegzakt en in de tussentijd betekenisloze seks heeft?’ Hij grinnikte. ‘Ik denk dat ze moeten trouwen en kinderen krijgen. Dan kunnen ze gaan sparen voor hun pensioen.’ ‘Wauw, je hebt het goed te pakken. Oké, daar hebben we het nog wel eens over. Ik wens je een heel goed weekend en bedankt, die veranderingen zijn te gek.’ ‘Graag gedaan.’ Hij verbrak de verbinding en rende meteen naar de voordeur. Mack kon de pot op. Dan kon de pot op. Hij en May hoorden bij elkaar. Hij hield van haar. En welke beslissing ze ook nam, hij ging ervoor zorgen dat ze dat wist.

Hoofdstuk 13 May nam nog een plichtmatige hap van haar ongetwijfeld heerlijke broodje kalkoen, maar nu proefde ze niets. Tegenover haar aan de tafel in haar kamer zat Dan, boos kijkend naar zijn excentrieke broodje, duidelijk verlangend naar een witte boterham met ham, kaas en mayonaise. Toen Beck haar niet had teruggebeld, en die arme Dan had toegegeven dat hij honger had, had May besloten maar te gaan lunchen. Daar zaten ze dan. Dan had niet ergens buiten willen eten, zeggend dat de reis van het vliegveld naar het hotel en terug meer dan genoeg was van deze afschuwelijke stad. Hoe kon ze überhaupt overwegen om hier naartoe te verhuizen? Je kon hier geen adem halen. Er groeide niets wat niet geplant was. Het lawaai, de stress, de drukte, de vervuiling, de… Ze had zijn tirade doorstaan door aan de daktuin te denken, zou die ooit van haar zijn? Dat zou geweldig zijn. Het stukje groen dat haar in de warme maanden met de natuur zou verbinden. En er was nog een reden om hier naartoe te verhuizen: er waren meer warme maanden in New York dan in Wisconsin. En natuurlijk dacht ze aan Beck… die nog niet had teruggebeld. Waarom niet? Duurde dat gesprek met zijn agent echt drie kwartier? Ze vermaande zichzelf. Waarschijnlijk wel. Wist zij veel hoe de uitgeverswereld in elkaar stak? Ze werd alleen ongemakkelijk van Dans woorden en had behoefte aan de geruststelling van Beck dat ze niet zijn nieuwste verovering was. Ze wilde gewoon dat hij er was, zodat ze hem het nieuws kon vertellen, ook al viel hij niet direct op zijn knieën om beloften te doen over de eeuwigheid. Bovendien was ze gewoon aan pauze toe. Zij en Dan hadden de hele ochtend zitten praten, nou vooruit, ruziën, op de paar minuten na waarin ze had gedoucht. Zelfs dat had ze eigenlijk vooral uit schuldgevoel gedaan, omdat ze met Dan had staan praten met de geur van Beck nog op haar lichaam. Mr. Oshkosh kon of wilde zich niet neerleggen bij haar beslissing. Hij wist wat goed voor haar was. Hij was niet onder de indruk van de redenen die ze gaf. Hij ging niet in op haar pogingen om haar nieuwe ervaringen en gevoelens met hem te delen. Hoe anders was het om met Beck te praten. Dan nam een paar grote slokken van zijn melk. May slikte moeizaam. Het was moeilijk om iets op te geven wat vertrouwd en dierbaar was, maar ze hoopte dat ze ergens de kracht vandaan kon halen om door te zetten. Hij zette het glas neer en betrapte haar erop dat ze hem had zitten bekijken. Snel zocht ze naar een onderwerp om de stilte te doorbreken. ‘Hoe laat denk je dat je vertrekt?’ Ze kromp ineen toen ze de gekwelde blik in zijn ogen zag. Ze had niet zo gretig willen klinken. ‘Ik wil graag douchen, daarna zal ik gaan.’ Hij sprak rustig, en het zware gevoel in haar maag werd zwaarder. ‘Goed.’ Wat kon ze anders zeggen? Hij dacht dat ze nog wel van gedachten zou veranderen, maar zij wist wel beter. Ze zou even teruggaan naar Wisconsin om de verhuizing te regelen, maar daarna zou ze meteen weer vertrekken. Als het niets werd met New York en Beck, dan kwam er wel wat anders op haar pad. Het was alleen geen Oshkosh, niet voordat ze had onderzocht wie ze was en wat ze kon bereiken. Daarna? Wie weet. Misschien zou ze met de jaren alsnog besluiten dat Oshkosh haar plek was. Misschien kreeg ze genoeg van de grote stad en wilde ze weer terug. Misschien wanneer er kinderen kwamen. Alleen niet nu. Dan verdween in de badkamer. De douche ging aan, en May liep naar het raam, schoof de gordijnen opzij en keek omhoog naar de blauwe hemel en de dunne wolken daarboven. Daarna keek ze naar de straat beneden, bruisend van energie en levendigheid. New York, New York, wat een stad! Ze vond het vreselijk om in deze kamer te zijn; ze wilde naar buiten. Maar eerst… Ze draaide zich om en keek verlangend naar de telefoon. Hij zei dat hij zou bellen… In plaats daarvan werd de douchekraan dichtgedraaid en op de deur geklopt. Zuchtend liep ze eropaf om open te doen. Na de chocolade erectie wist ze niet of ze nog wel iets van Trevor wilde. ‘Hoi.’ ‘Hoi!’ Haar stem klonk hoog en ademloos. Beck. Stukken beter dan een chocolade erectie. Ze keek op in zijn warme blauwgrijze ogen en beng! – het drong tot haar door. Ze hield van hem. Echt, diep en voor altijd. En omdat ze May was, betekende echt, diep en voor altijd dat er weer een laag angst en kwetsbaarheid werd aangeboord. Maar goed… Een man die klaar was om door te gaan naar het volgende lieve ding van de week zou niet zo vol aanbidding naar het huidige lieve ding van de week staan te staren, of wel? Hemel, ze hoopte van niet. ‘Kom binnen.’ ‘Is Dan er nog?’ ‘Ja!’ Dans stem klonk vanuit de badkamer. May kromp ineen en vormde ‘sorry’ met haar mond. Beck knikte. Hij zette zijn handen in zijn zij, de warmte in zijn ogen maakte plaats voor wantrouwen. Dan koos precies dat moment om naar buiten te komen, met slechts een handdoek om zijn middel, zijn brede borst bedekt met vochtig haar. ‘Jij moet Beck Desmond zijn.’ Hij strekte zijn hand uit, glimlachend naar de langere man, vol zelfvertrouwen en zogenaamd ontspannen voor iedereen die niet wist dat zijn lippen meestal niet zo dun waren. Alles was bedoeld om één ding over te brengen: Terug jij, ze heeft het leuk met je gehad, maar ze is van mij en ik heb haar net een beurt gegeven om het te bewijzen. Beck kneep zijn ogen tot spleetjes, en daarna richtte hij zijn blik weer op May. Hij nam Dans hand niet aan. ‘Nee!’ Ze stak haar hand op. ‘Denk dat niet. Hij heeft vannacht in de receptie zitten wachten en moest zich opfrissen. We hebben de hele ochtend zitten praten. Dat is alles.’ ‘Ik kom haar halen.’ Beck wierp Dan een vernietigende blik toe. ‘Wil ze dat ook?’ Hij knikte. ‘Ze weet het nog niet, maar het is wel zo.’

Becks lippen plooiden zich in een glimlach. ‘Dus ze weet het nog niet.’ ‘Nee.’ Dans nek begon rood te worden, en zijn oren volgden al snel; kennelijk realiseerde hij zich hoe hij klonk. ‘Ik probeer haar te sparen voor de pijn op de lange termijn. Ze is verblind. Ze hoort niet thuis in New York. En ze hoort niet bij jou.’ ‘Heeft ze dat gezegd?’ Hij werd nog roder. ‘Ze realiseert het zich nog niet. Maar dat komt wel.’ Beck richtte zijn bitter geamuseerde blik op May. ‘Klopt dat, May?’ ‘Ik…’ Ze voelde dat haar gezicht even rood werd als Dans oren. Ze wilde dolgraag geloven dat ze bij Beck hoorde. Maar hoe kon ze het zeker weten? Ze hield van hem, maar hij had alleen maar gezegd dat hij naar haar verlangde. ‘Je zult haar hart breken.’ ‘O. Dus als ik het goed begrijp, weet je niet alleen precies wat May voelt, maar ook hoe ik in elkaar steek?’ ‘Ik bedoel alleen dat je het verkeerde idee van haar hebt.’ Beck sloeg zijn armen over elkaar. ‘Is dat zo?’ ‘Dit…’ Dan gebaarde om zich heen. ‘…is allemaal een reactie op het verbreken van onze relatie.’ May kromp ineen. Het ging allemaal om hem. Hoe had ze dat al die jaren kunnen missen? ‘Ze probeert iets te zijn wat ze niet is omdat ik iets stoms heb gezegd wat meer met mij te maken heeft dan met haar.’ Ik. Ik. Mij. Mij. Alles draaide om hem. En nu was het genoeg. Ze zou haar gevoelens niet laten beïnvloeden door zijn woorden. In gedachten drukte ze haar handen tegen haar oren en begon ze heel hard te zingen om maar niets te hoeven horen. Wat er ook tussen haar en Beck was, ze kon er alleen samen met Beck achter komen, en Dan had er niets mee te maken. ‘Je valt op de nepversie.’ Dan maakte een gefrustreerd gebaar naar May. ‘Dat houdt ze niet lang vol. Mannen als jij –’ Beck stak zijn hand in de lucht, en het werkte ook nog. ‘Het zal je misschien vreemd in de oren klinken, Dan, maar eigenlijk wil ik graag horen wat May hierover te zeggen heeft. Bovendien, “mannen als jij” verkeren niet in de positie om “mannen als ik” te beoordelen, want je weet helemaal niets van me.’ De mannen stonden als kemphanen tegenover elkaar en draaiden zich daarna tegelijk naar May om, Dan verdedigend en stijfjes, Beck aanmoedigend maar op zijn hoede. May stond moeizaam op. Het was alsof ze in haar eigen klucht optrad, alleen was de humor ver te zoeken. ‘Dan, ik denk dat je beter naar het vliegveld kunt gaan.’ Dan staarde haar gefrustreerd aan, maar griste daarna zijn kleren uit zijn weekendtas en verdween naar de badkamer. Beck en May staarden elkaar zwijgend aan. Ze hadden elkaar zoveel te zeggen… Maar niet voordat Dan weg was. Dan denderde weer naar buiten, nu helemaal gekleed. Hij propte zijn gedragen kleren in zijn tas en hees die over zijn schouder. ‘Ik neem de vlucht van halfzes, May.’ Ze zuchtte. Hij deed maar. Hij kon wachten tot hij een ons woog. ‘Goede reis, Dan.’ ‘Ja.’ Hij sprak met de hoon van een man die dingen begreep die zijn domme ex-vriendinnetje nooit zou begrijpen. En op dat moment zag May wie hij was; een verloren, beperkte, lieve man. Ze had medelijden met hem. En Charlene’s borsten was ze verschrikkelijk dankbaar voor de afleiding en het mede mogelijk maken van haar ontsnapping. Dan trok haar naar zich toe, kuste haar ruw en beende de kamer uit. May keek naar Beck, die terugkeek, en het gewicht van alles wat gezegd was en wat nog gezegd moest worden, drukte zwaar op haar. Beck wees naar het bed. ‘Mooie chocolade penis.’ Ze barstte in lachen uit, drukte haar handen tegen haar mond en liet de tranen rollen. Zijn armen kwamen om haar heen, en ze giechelde en hikte onaantrekkelijk tot ze niet meer kon lachen. Daarna liet ze zich tegen hem aanleunen, haar ogen gesloten, hopend dat hij voor haar voelde wat zij voor hem voelde. ‘Wil je hier ook zo graag weg?’ Door haar tranen heen glimlachte ze naar hem. ‘Heel graag.’ Ze gingen met de lift naar de receptie en liepen vanuit de koele airconditioned ruimte de opwindende warmte van New York in. May hield Becks hand stevig vast, terwijl ze over zijn boek praatten, over zijn agent, gebouwen die ze passeerden. Wanneer het moment daar was, zouden ze praten over de dingen die echt belangrijk waren. Ze wist dat hij naar haar zou luisteren. ‘Daar heb je Rockefeller Center.’ Hij gebaarde naar de overkant van de straat. ‘Hebben ze daar met Kerstmis een boom en een ijsbaan?’ ‘Ja, op Fifth Avenue. Ik ga elk jaar kijken als ze de lampjes aandoen.’ Hij kneep even in haar hand. ‘Zullen we samen gaan in december?’ Zijn toon was luchtig en plagerig, maar ze voelde dat hij gespannen was en hoorde de vraag die hij eigenlijk wilde stellen. Ze begon breed te glimlachen. ‘Heel erg graag.’ Beck stond stil en draaide haar om tot ze tegen zijn borst stond. Hij liep samen met haar naar het gebouw achter haar toe, zodat ze de stroom voetgangers niet zouden blokkeren. ‘Kom je dan over vanuit Wisconsin?’ Ze schudde haar hoofd. De liefde die ze voelde, deed haar ogen stralen. ‘Ik bel je vanuit mijn appartement in New York om te zeggen: “Schat, ik pik je over een uur op”.’ ‘Echt?’ Hij keek haar zo indringend aan dat de lach om haar mond verdween. ‘Als jij dat ook wilt tenminste…’ ‘May.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Ik ben Dan niet, wat wil jij?’ ‘Jou.’ Ze haalde zo voorzichtig mogelijk adem, zich herinnerend dat ze dit voor zichzelf deed. Maar het zou natuurlijk prettig zijn om dat ene kleine zinnetje te horen, dat echt zou betekenen dat hij zich aan haar verbond. In plaats daarvan deed hij iets wat bijna even goed was, hij zei haar naam en kuste haar met zoveel vreugde en passie en iets wat op opluchting leek, dat ze diep vanbinnen wist dat er volgende week geen nieuw lief jong ding zou zijn, en de week daarna en de week daarna ook niet… Dat moest goed zijn. Zeker na vijf dagen. Ze kon niet verwachten – ‘Ik hou van je.’

Een auto claxonneerde; voetgangers liepen voorbij. Hoe konden ze dat doen terwijl haar wereld stilstond? ‘Beck.’ Ze snikte en lachte tegelijk. Tranen welden op in haar ogen, en ze knipperde verwoed, grinnikend als een bezetene. ‘Ik hou ook van jou.’ Hij omvatte haar gezicht met beide handen en streek met zijn duimen over haar jukbeenderen. ‘Ik geloofde niet dat je al na vijf dagen van iemand kon houden. Ik geloofde sowieso niet dat de liefde voor mij was weggelegd, maar het is toch gebeurd. Je bent de ongelooflijkste vrouw die ik –’ ‘Nee, nee, ik ben saai, verlegen, voorspelbaar…’ ‘O ja, dat was ik vergeten.’ Lachend kuste hij haar, en ze had het gevoel dat haar hart zou barsten van vreugde. ‘Dan ben ik het ook.’ ‘Echt niet.’ Ze sloeg haar armen om hem heen, en hij tilde haar op en draaide een rondje. Over zijn schouder zag ze Radio City Music Hall. Weer lachte ze, de liefde van haar leven kussend. ‘Ik weet zeker dat we ons geen moment zullen vervelen, de rest van ons leven.’ *** Je hebt net een verhaal gelezen uit onze reeks WHITE SILK. Lekkere steamy liefdesstory’s, die net even anders zijn dan alle andere. Want verliefd worden kan ook wild zijn, zinderend erotisch, en totaal onverwacht. En… als je je laat verleiden door de ware, ook nog eens superromantisch.

WHITE SILK: wild, steamy & fun – liefde zoals die ook kan zijn. Iedere 4 weken 2 nieuwe uitgaven in webwinkel en tijdschriftenschap.

Volg Harlequin op Facebook www.facebook.com/harlequin.boeken

Overzicht Harlequin-uitgaven

Want lezen maakt het leven leuker Maak kennis met de vele uitgaven van Harlequin. Van superromantisch tot bloedstollend spannend en alles daartussenin.

ROMANTISCHE REEKSEN

BOUQUET

BOUQUET: De oudste en bekendste reeks, met de echte, onvervalst romantische liefdesverhalen waar Harlequin beroemd mee is geworden. Laat je meevoeren naar een wereld vol glamour en weelde, waarin heftige emoties regeren… maar liefde altijd overwint. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

ROMANTISCHE REEKSEN

INTIEM

INTIEM: Zoveel kleuren, zoveel zinnen, en in deze reeks beleef je het allemaal. Vrolijke flirts, meeslepende romances en opwindende hartstocht. Met meiden die voor niets staan en mannen die aan alle romantische fantasieën beantwoorden. En… met elke keer weer een happy end. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

ROMANTISCHE REEKSEN

DOKTERSROMAN

DOKTERSROMAN: De onverwoestbare romantiek van de wereld van de witte jassen – vertaald naar verhalen van nu. Waar drama, hoogspanning en nieuw leven een boeiend decor vormen voor de liefde, maar verantwoordelijkheid ook offers vraagt. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

ROMANTISCHE REEKSEN

WHITE SILK

WHITE SILK: Lekkere steamy liefdesstory’s, die net even anders zijn dan alle andere. Want verliefd worden kan ook wild zijn, zinderend erotisch, en totaal onverwacht. En… als je je laat verleiden door de ware, ook nog eens superromantisch. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

ROMANTISCHE REEKSEN

PRELUDE

PRELUDE: Meeslepend romantische, maar ook realistische en vaak ontroerende verhalen van auteurs met een eigen stem. Waarin liefde niet uit de hemel valt maar veroverd moet worden, en geluk is weggelegd voor wie het durft te grijpen. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

ROMANS

HQN ROMAN

HQN ROMAN: Een bijzondere selectie heerlijk dikke romans en romantische romans van Amerikaanse bestsellerauteurs als Robyn Carr, Susan Mallery, Linda Lael Miller en Sherryl Woods. Goed voor urenlang gegarandeerd lekker lezen. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

ROMANS

NORA ROBERTS

NORA ROBERTS: Eerste of nieuwe Nederlandse uitgaven van Nora Roberts, een van de meest gelezen auteurs ter wereld. Vooral geliefd om haar kleurrijke en warm getekende personages, die zich een plaats weten te verwerven in ieders hart en de lezer moeiteloos meeslepen in het verhaal, hoe spannend of grimmig dit soms ook wordt. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

THRILLERS EN SPANNING

BLACK ROSE

BLACK ROSE: Spannende thrillerverhalen met een opwindend romantisch accent. Omdat gevaar twee mensen heel dicht bij elkaar kan brengen en angst zich kan ontladen in heftige hartstocht. Lezen met het hart in de keel… Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

THRILLERS EN SPANNING

IBS THRILLER

IBS THRILLER: Een spannende selectie thrillers en literaire thrillers van Amerikaanse bestsellerauteurs als Amanda Stevens, Pamela Callow, Brenda Novak en J.T. Ellison.Meeslepend spannend, huiveringwekkend of gewoon bloedstollend eng… Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

THRILLERS EN SPANNING

TESS GERRITSEN THRILLERS

TESS GERRITSEN THRILLER: Aantrekkelijk vormgegeven pocketreeks met de acht romantische thrillers waarmee het succes van Tess Gerritsen begon. Voor fans, voor verzamelaars én voor iedereen die houdt van spanning met net genoeg romantiek. ‘Ik hoop dat u ervan geniet!’ TESS GERRITSEN Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

THRILLERS EN SPANNING

ALEX KAVA THRILLERS

ALEX KAVA THRILLER: Strak vormgegeven pocketreeks met alle Maggie O’Dell-thrillers van bestsellerauteur Alex Kava. Stuk voor stuk ‘pageturners van jewelste’, zoals crimezone.nl terecht schreef. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

FANTASY EN DARK ROMANCE

BLACK MOON

BLACK MOON: Verhalen uit de spannendste Dark Romance-series van de beste auteurs van dit moment. Met verleidelijke vampiers in Wings in the Night van Maggie Shayne, sexy demonen in The Lords of the Underworld van Gena Showalter en de flitsende Partholon-fantasy van P.C. Cast. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

FANTASY EN DARK ROMANCE

HARLEQUIN YOUNG ADULT

HARLEQUIN YOUNG ADULT: Bijzondere boeken voor jonge mensen, van auteurs die op de drempel van een internationale doorbraak staan. Met Julie Kagawa en haar meeslepende fantasy-reeks Iron Fey, Maria V. Snyder en haar spannende dystopia-tweeluik Inside Out/Outside In en Aimée Carters geheel eigen versie van de Griekse mythologie. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

SPECIALE UITGAVEN

HARLEQUIN SPECIAL

HARLEQUIN SPECIAL: Veelverkochte seizoensbundels met heerlijk romantische korte verhalen, zoals de Zomerspecial, de Kerstspecial en de Winterspecial. Voor op het strand of bij de open haard, altijd het lezen waard. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

SPECIALE UITGAVEN

VERZAMELBUNDELS

VERZAMELBUNDEL: Mooi vormgegeven volledige uitgaven van bijzondere miniseries van bijzondere auteurs. Romantisch, sexy, spannend of alle drie tegelijk, maar altijd boeiend tot de laatste bladzijde. Collector's edities voor wie het verhaal graag compleet heeft. Deze en andere Harlequin-uitgaven vind je op www.harlequin.nl, in webwinkels en in het tijdschriftenschap van de meeste supermarkten en (kantoor)boekhandels.

Want lezen maakt het leven leuker