Vakantieweek Twente naar Trier van 8 tot en met 13 augustus 2011 Een weekje naar Trier met het Rode Kruis.
Frans stelt de vrijwilligers voor
Op maandagochtend zijn we om 10.00 uur vertrokken. Bij het inpakken en het instappen hadden we de paraplu’s wel nodig. Alle gasten en vrijwilligers ontvingen een lunchpakket en zo vertrokken we richting Trier. Ondanks een vervelend piepje gingen we toch op reis. Onderweg hebben we de nodige zware buien gehad, maar in de bus zit je hoog en droog. Bij de Raststätte Ohligserheide zijn we rond het middaguur gestopt. Hier konden we er even uit voor een hapje en een drankje en kon men ook even een sanitaire stop maken. Om half twee werd de reis vervolgd en geleidelijk aan kwam de zon er zelfs door. Rond vier uur kwamen we in Trier aan en het weer was redelijk goed, de paraplu kon dicht blijven.
Aankomst bij het hotel
1
Toen we in het Stadtwald hotel aankwamen stond de koffie klaar, heerlijk na zo’n lange reis. De vrijwilligers brachten de bagage van de gasten naar de kamers en nadat alles gecontroleerd en ingedeeld was konden de koffers uitgepakt worden. Om half zeven konden we aan tafel. Er was een goed buffet klaargezet en zo konden we tafel voor tafel langs het buffet lopen. We begonnen met een aardappel crêmesoep. Vervolgens waren er gekookte aardappels, gemixte groenten en salade met saus , met natuurlijk een lekker stukje vlees met heerlijke jus erbij. Voor de laatste gaatjes kregen we een chocoladevla met slagroom. De maaltijd werd door Frans afgesloten met een welkomstgedicht: WELKOM Voel je hier welkom, voel je hier thuis, hier in het vakantiehuis. Een week van plezier en pret, de zorgen en pijn aan de kant gezet. Samen op vakantie, andere mensen om mij heen, samen alles beleven, niet meer alleen. Samen kwamen wij hier aan, zal alles deze week wel goed gaan? In de kast staat de koffer of de tas, staan je schoenen, hangt je jas. Als het soms wat minder gaat, denk dan terug aan deze raad: kijk iedere morgen in het rond, met een glimlach om je mond. Benieuwd naar wat de dag je brengt, of hij vreugde of verdriet je schenkt. Want wat het ook zal mogen zijn, lachen is de beste medicijn!... De avond kon door een ieder naar eigen keus ingevuld worden. Sommigen waren moe van de reis en zochten al snel het bed op. Anderen legden nog even een kaartje of speelden een potje rummikub. Onder het genot van een kopje koffie en een borreltje had iedereen het naar zijn zin. Tegen elven lagen de meeste gasten in bed. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen die thuis ook gewoon zijn het licht uit te doen, maar tegen twaalf uur lag zo goed als iedereen onder de wol. Dinsdag was iedereen op tijd uit de veren en zaten we al mooi op tijd aan het ontbijt. Vaak is het zo’n eerste ochtend wel even wennen maar het verliep zeer voorspoedig. Tegen tienen stond de bus klaar en Willem, de chauffeur, liet ons vanuit de bus een aantal bezienswaardigheden zien en deed hierbij zijn verhaal. Hij had zijn huiswerk goed gedaan. Ook stuurde hij de bus erg knap door de drukke straten van Trier. Voor tussen de middag stond de lunch gepland in het restaurant Christophel gelegen naast de: Porte Nigra (de zwarte poort). In plaats van broodjes kregen we soep, patat met salade en een half gegrild kippetje. Zo hoefden we de middagwandeling in het centrum van Trier niet met een lege maag te beginnen. Iedereen was na de lunch vrij om op eigen gelegenheid de bezienswaardigheden te bekijken. Er werd een stadswandelroute uitgedeeld die langs de mooiste bezienswaardigheden leidde, zo ook langs de prachtige “DOM”kerk. Wie wilde winkelen ging winkelen, wie op een terras wilde gaan zitten deed dat. Het weer werkte heel goed mee. Er waren nog wel regenjassen uitgedeeld maar gelukkig hadden we ze niet nodig.
2
Proberen of de regencape past!
Om half vijf reed Willem de bus weer voor en zo waren we rond vijven weer in het hotel. Wie dat wilde kon voor het eten nog even een uurtje rusten, maar er waren er ook al weer wat bezig met een kaartspelletje. Natuurlijk stond de koffie en thee ook weer klaar. Om half zeven stond het eten in het hotel klaar. Bij het buffet kon men de uitgebreide lunch van tussen de middag nog merken. Menigeen deed het erg rustig aan met het eten, een klein beetje van dit en een klein beetje van dat. De kok had diverse salades gemaakt, gebakken aardappeltjes, diverse soorten groenten en er was een lapje varkensvlees en braadworst. Een lekker vanille- of kwark toetje met besjes en frambozen erin maakte het geheel compleet. Marianne sloot de maaltijd af door de voordracht met een mooi gedicht over de rollator: Ode aan de rollator O rollator, als ik jou niet had, dan kon ik niet meer alleen op pad. O rollator, als ik jou niet bezat, dan lag ik vele keren op mijn gat. O rollator, wat fijn dat je bestaat, je bent mijn steun en toeverlaat. Je gaat overal met mij naar toe. En ben ik onderweg een beetje moe, dan zet ik mij even op jouw plankje neer. En na een poosje rusten gaat het wel weer. Met een zware boodschappentas sjouwen is voorbij, dat vervoer jij gemakkelijk voor mij. Je overheerst het beeld op pleinen en straten, onderweg al rustend even praten. Wel de rem even vast aangetrokken anders komen er zeker brokken. Wil je er even uit, dan hoef je niemand tot last te zijn, dat gevoel van zelfstandigheid is erg fijn.
3
Je hoeft je er echt niet voor te schamen, Iedere gebruiker kan dat beamen. De uitvinding van de rollator, ons aller vriend, heeft de hoogste onderscheiding verdiend. Als je dus niet meer alleen kan gaan en staan, schaf dan de rollator aan, hij verrijkt je bestaan. Het avondprogramma was een muzikaal gebeuren. Een artiest bracht mooie meest Duitse liedjes ten gehore en al snel dansten de eerste vrijwilligers op de dansvloer.
De voetjes van de vloer
Het duurde niet lang of sommigen van de gasten kwamen ook van de stoel. Er werd behoorlijk gedanst, en gezongen. Marianne en Jennie (alias Merie en Jenke) voerden nog een kleine act op in het dialect. Merie had gin bod ehad van een reis van het Rode Kruis naar Trier. De reden ervan was dat ze geen “emaille adres” had. Alles is toch goed gekomen en uiteindelijk zaten ze toch bij het gezelschap in Trier. Dini zorgde nog voor een hapje kaas of worst. Het was al ruim over elven dat de laatste gasten onder zeil gingen en de rust weer gekeerd was Woensdagochtend op tijd op pad dus op tijd uit bed. Na het ontbijt gaat het al snel richting de bus. We gaan vandaag naar het Moezelgebied. Eerst brengt de chauffeur ons via een mooie weg langs de Moezel naar de restanten van een Romeinse villa. Hier kunnen wij even de gerestaureerde ruïne bekijken. Vervolgens gaan we naar het plaatsje: Bernkastel- Kues. Het is een prachtig toeristisch plaatsje waarbij de drukkracht van de vrijwilligers achter de rolstoelen al direct op de proef werd gesteld. Het zijn daar namelijk erg steile straatjes . We kunnen weer naar eigen believen een aantal uren invullen. Het mooie plaatsje bekijken, of even winkelen in het mooie souvenirstraatje of natuurlijk ook op een van de vele terrasjes in de zon genieten van een kopje koffie met of zonder iets lekkers erbij en kijken naar de vele mensen die voorbij komen. Ja , we lezen het goed, in de zon. Het weer is vandaag voortreffelijk, we hebben er een lekker zonnetje bij. Tussen de middag kunnen de gasten op de bankjes langs de Moezel het lunchpakket gebruiken en genieten van het mooie uitzicht over de Moezel.
4
Lunch op de kade van de Moezel
Na de lunch stappen we om twee uur op een rondvaartboot en via een prachtige tocht van bijna twee uur stappen we weer in Traben Trarbach aan wal. Inmiddels staat Willem, de buschauffeur, al met de bus voor ons klaar en rijdt hij ons via eenprachtige route, uiteraard vergezeld met zijn verhaal over een aantal geschiedkundige wetenswaardigheden, naar het Hotel waar de koffie klaar staat en we daarna aan tafel kunnen. Een lekker soepje vooraf, vervolgens een goede “Duitse “schnitzel, tenminste Duits qua grootte, want we zitten natuurlijk wel in Duitsland en daar hebben ze over het algemeen grotere maten dan in Nederland. Wel waren er lekkere Hollandse frieten bij met de welbekende mayonaise. Een lekker toetje ( ook weer van een fors formaat) completeerde het geheel. Jenny sloot de maaltijd af met een leuk gedicht over het spiegeltje: Het spiegeltje Der was es een heel’n heel’n zet terugge den boertje met een kromme rugge Hé was nit meer zo jong van joare en wurde al dun in de hoaren. An weelde was e niet e’wend en een spiegel had e nooit e’kend Mar, toen hé eens an ’t spitten was toen vond hé zo’n mooi stukkien glas. ’t Zat onder ’t zand…. hé nam ’t in zien warkmanhand hé veegd’n ’t zand af an de broek en kek een zettie niet zo kloek “dat is mien va” fluusterde hé devoot mar, dent is al joaren dood… Hé stak het twiefelend in zien zak en bekeek het thuus op zien gemak.
5
“Mien va.., Mien va den goeien man” hé is ’t vast, want he kik mien an En altied mos héd’r noa kieken hé vond m zo sprekend lieken. Maar, toen begon hé te overleggen wat zien vrouw der van zol zeggen Zé was een baas, een hellig wief, en mangs een betjen aggressief. En, omdat hé bange veur d’r was verstopten hé het biezundere glas En, alle oavonden keek hé dan nog even “.. Mien va…”da’k dat nog mag beleven. Totdat zien vrouw argwaan kreeg, en markten dat hé iets verzweeg. En, toen hé ’n keer de deur uut was zoch zé ens goed… en vond ’t glas.. Zé dreiden ’t umme en keek…. En keek en… raakten toen finaal van streek! “Zie’je noe wel… ik dacht ’t wel der is een andere vrouw in ’t spel Mien man, den hef geen hatte in ’t lief moar… hoe kump hé an zo’n lillik wief?” Het avondprogramma wordt gevuld met de Bingo die verzorgd wordt door Johan en Herman. Voor iedereen was er een prijsje.
BINGO
Donderdag, de week schiet al aardig op. Vandaag gaan we naar de Saarschleife. Voor dat we op pad gaan, staat er nog een gezamenlijk koffiedrinken op het programma. We worden verrast met een stuk Schwarzwalder kirschtorte, natuurlijk weer op Duits formaat.
6
Vervolgens gaan we tegen elven de bus in, waar Willem ons via een prachtige rit langs de Moezel en de Saar naar de Saarschleife brengt. De bus wordt zo dicht mogelijk bij het mooiste uitkijkpunt gereden zodat we maar een klein stukje hoeven te lopen. Dit is maar goed ook, want ook al is het maar een klein stukje, er moet toch nog redelijk gedaald en geklommen worden. Met extra trekbandjes aan de rolstoelen gaat het klimmen en dalen toch een stuk beter. Op het uitkijkpunt is er een prachtig uitzicht over de Saar, we kunnen zien hoe de Saar tussen de bergen door kruipt en een haarspeldbocht maakt.
De mooie Saarschleife
Het weer is ook weer perfect, we hebben geen jas nodig en de zonnebril is geen luxe. Er werden prachtige foto’s van de vergezichten en natuurlijk ook van onszelf gemaakt. Hierna gaan we aan de picknick. Er is een goed verzorgde maaltijd meegebracht die we in de openlucht op kunnen eten.
Genieten van het uitzicht en de lunch
De wespen hadden dit ook snel in de gaten en zonder dat we ze geroepen hadden dienden zij zich in grote getale aan, dat was natuurlijk minder prettig. Ook hebben we met de Ter Beek bus op de achtergrond nog ( weer) een groepsfoto gemaakt, dit kon omdat de weersomstandigheden, en dan met name het licht , hier perfect waren.
7
Op de terugweg zijn we nog even aangeland in het plaatsje Metlach, dit plaatsje is erg bekend omdat hier de Villeroy en Boch producten vandaan komen. Dit was ook aan de winkels te zien want overal was er servieswerk en wat al niet meer van Villeroy en Boch te koop. Natuurlijk werden de terrasjes ook weer aangedaan voor een lekkere kop koffie of Cappuccino of iets fris met of zonder iets lekkers erbij. Hier en daar werden nog wat souvenirs gekocht voor de thuisblijvers. Tegen vijven reden we terug naar Trier en bij menigeen viel hier en daar al een oogje dicht, de oorzaak hiervan is natuurlijk dat men de vermoeidheid van zo’n week begint te voelen en dan met zo’n zonnetje erbij maakt het je al snel vermoeid. Maar dat geeft niet, even een paar minuten de accu opladen is niet verkeerd, want de dag is nog niet om. Om half zeven gaan we aan tafel en we beginnen voor de verandering met lekkere gebonden wortelsoep die beter smaakte dan de naam doet denken. Vervolgens kregen we een stuk kipfilet met rijst en kerriesaus, gecompleteerd met een mix van groente. De ijsliefhebbers kwamen ook aan hun trekken met drie bolletjes waarbij de meerdere opmerkingen werden geplaatst dat twee bolletjes ook meer dan genoeg waren geweest. Johanna sluit de maaltijd af met een gedicht over vriendschap: Wat brengt ons mensen bij elkaar, naast vreugde en verdriet. Het samen kunnen delen, als je het soms eventjes niet ziet. Wat heerlijk is de liefde, wat fijn een luisterend oor. Een momentje van genieten, daar doen wij het allemaal voor. Als je even uit de sleur bent, van je dagelijks bestaan Kun je met frisse moed, de volgende dag weer aan. Te mogen helpen dragen hier en daar, verzacht de pijn. U hoeft geen kracht te vragen het zal u gegeven zijn. En komt de onmacht soms voorbij, heus u hoeft geen dag te vrezen. Liefde en licht is aan jullie zij, en het koestert jullie wezen. Dank u wel voor al uw liefde, voor uw lach uw openheid. Voor het delen van emotie, en voor de gezelligheid. Blijf altijd positief, zie van het leven het wonderschone in. Vertrouw maar op je kracht, want elke dag is een nieuw begin.
Na het eten even tijd om ons op te frissen en een kopje koffie te nuttigen, de Duitsers kennen dit laatste niet, maar de Nederlanders moeten ’s avonds altijd koffie hebben, een rare gewoonte volgens onze Duitse gastheer. Om negen uur gaan we met z’n allen naar de bus voor een verrassingstocht. Willem rijdt ons in de bus door Trier bij avond, een heel ander gezicht dan overdag. De hele stad is verlicht. Aan het einde
8
van de rondrit rijden we de Petrisberg op. Er moeten een paar flinke haarspeldbochten genomen worden en aan de bus kun je horen dat ie er echt wat voor moet doen om boven te komen. Op het hoogste punt is een uitkijkpunt over de stad. Voordat we de bus uitgaan draagt Frans een gedicht voor. Vervolgens wordt champagne ontkurkt en iedereen kan met champagne of voor de liefhebbers van druivendrank toosten op een mooie en goede week met de wens dat de week verder ook goed mag gaan. Het is al donker geworden als we ook nog even uit de bus kunnen. We hebben een prachtig zicht over Trier en het is aan ons om te ontdekken waar we geweest zijn en of we de bezienswaardigheden kunnen herkennen. Tegen half elf zijn we weer in het hotel en de meeste gasten gaan linea recta naar de kazematten. Een enkeling praat nog even onder het genot van een drankje door maar laat wordt het niet deze avond. Ook de vrijwilligers maken het niet te laat en zo is het ruim voor twaalven dat alles in ruste is en kan men vast dromen over wat de vrijdag ons brengen zal. Vrijdag Bij het openen van de gordijnen zagen we dat , wat we al dachten te horen, het regende.
3 kleine kleutertjes.........?
De kleding werd op het weer aangepast en zo gingen we na het ontbijt met de bus op weg naar Luxemburg. We werden midden in de plaats Luxemburg uit de bus gezet en konden op eigen gelegenheid de stad bekijken. De hele groep ging toch eerst langs de Dom ( kerk). Hier was een Nederlandse studente kunstgeschiedenis die op vrijwillige basis ons iets ( in het Nederlands) over de kerk kon vertellen. Dit is toch altijd leuker dan gewoon maar wat rondkijken, een beetje achtergrond geschiedenis geeft toch weer een andere kijk op het geheel. Na het bezoek aan de kerk liepen we eerst langs het paleis van de groothertog van Luxemburg. Ondanks dat Frans nog even gebeld had of hij thuis zou zijn, was hij helaas niet thuis. Tenminste de vlag die zijn aanwezigheid moet aangeven was niet in top, ook de wachters waren er dus niet. Enkelen van de vrijwilligers en van de gasten poseerden nog even als wachter voort de poortwachtershuisjes.
9
Ik houd de wacht
Vervolgens ging de groep uit elkaar en kon men op eigen gelegenheid weer aan het winkelen en ervaren en zien hoe duur het leven in Luxemburg is. Na een goede kop koffie liepen we tegen half één richting de naald waar we ook uitgestapt waren. Net voordat de bus arriveerde kregen we nog een klein regenbuitje over een ons heen. Tijdens de rondwandeling aan Luxemburg was het gelukkig droog gebleven. In de bus kregen we een lunchpakket, bestaande uit een dubbele boterham met ham kaas ei en sla, een gezonde hap met daarbij een heerlijk stuk gevulde koek, een stuk chocolade, fruit en drinken. Vervolgens bracht Willem ons naar Echternach. Onderweg er naar toe reden we door het Müllertal, we zijn nog even uit de bus geweest bij de “preekstoel” een rots in de vorm van een preekstoel, je moet natuurlijk wel enige fantasie hebben om dit te bedenken, maar voor de zekerheid is er ook een bordje geplaatst met de tekst “Predigstühl”erop. Enkelen van de groep zijn via de gladde stenen trap naar boven geklommen om even op de preekstoel te staan. In Echternach konden we genieten van de vele winkels met aanbiedingen en van de terrasjes en het alsnog mooie weer. Om half vijf reden we terug en verbaasden sommigen zich over een ontzettend hoge brug waar we onder door reden. Willem vertelde voor de volledigheid nog even dat we op de heenweg hier over heen gereden waren. Dit was dus niet opgemerkt door de meesten. Tijdens de busreizen werden herhaaldelijk getrakteerd op wat snoep. We arriveerden rond vijven bij het hotel. De “rolstoelvrijwilligers” hebben al vast weer voorbereidingen getroffen voor de terugreis en de geleende rolstoelen al weer in het kleine rode kruis busje gedaan zodat in de grote bus weer ruimte is voor de bagage die er morgen in moet. Rond half zes keerden we terug in het hotel en verdwenen de meeste gasten naar hun kamer voor een rustuurtje en om zich te verkleden voor het laatste feestelijk diner.
10
Het afscheidsdiner
Het diner begon rond zeven uur en vond plaats in de andere hotel ( feest) zaal. De tafels waren exclusief gedekt en de algehele entourage was perfect voor elkaar en het zag er gezellig uit. Ook de gasten hadden zich voor dit feestelijk diner in hun beste pak gehesen. De eerste gang van het diner was een lekkere soep, bij de Duitsers moet je je altijd afvragen en goed proeven wat voor soort soep het is, wat het was is mij niet bekend maar het smaakte best. Josephien las na de soep een leuk gedicht voor, het verhaalde over wat de mensen de mensen bij elkaar brengt: Zo kostbaar Vriendschap is een kostbaar iets. Zonder dat heb je niets. Echte vriendschap is vol van blijheid. En soms een beetje gekkigheid. Een lach en een traan. Ze kunnen naast elkaar bestaan. Het echt in elkaar geïnteresseerd zijn. Is net als een glas goede oude wijn. Een vriend is er op de achtergrond. Maar vandaag plaats ik je op de voorgrond. Zonder vriendschap is het leven zwaar. Met vriendschap is er altijd weer dat gebaar. Soms heeft een mens veel te verduren. Vriendschap mag van mij heel lang duren.
11
Hierna kregen we een lekker pasteitje, we hadden ons al afgevraagd wat we met al het bestek moesten maar ook hier waren mes en vork nodig. Van te voren was er gevraagd of men vis of vlees als hoofdgerecht wilde eten. Dit werd opgediend met aardappelkroketjes en groente. Mevrouw Klaver bracht als gast het gedicht over het Rode kruis. Het geheel werd afgesloten met een kopje koffie met hoe kan het ook anders een stuk taart erbij. De taart werd met oplichtend en spuitend vuurwerk binnengebracht. De bakker of de kok had er op gespoten “bedankt voor uw bezoek”. Hierna deed Dini nog een laatste gedicht dat ging over “Vrijwilligers: Ode aan onze vrijwilligers. VRIJWILLIGERS, DAN DENK JE AAN: Samenwerken Discussiëren Koffie drinken Begrip De balen hebben Schouders er onder Emoties Respect Humor Uniek in zijn soort Ieder in zijn eigen eigenaardigheden Dat zijn wij vrijwilligers Dat is de kracht van het Rode Kruis Houd dit vast, ook in toekomst Want dat maakt ons zo bijzonder. Want: “Het Rode Kruis Helpt Onvoorwaardelijk” Vrijwilligers bedankt.
Tot slot sprak Frans nog enige woorden. Hij keek even met ons terug op een geslaagde week en per dag resumeerde hij nog even wat we gedaan hadden die dag. Ook bedankte hij iedereen, het hotelpersoneel werd bedankt voor de goede zorgen, de gasten voor hun komst en hun medewerking aan alles en de vrijwilligers voor hun daden en de tijd die ze er toch altijd maar weer voor beschikbaar stellen en natuurlijk onze Willem die ons steeds weer veilig naar het hotel bracht. Er was er nog één die niet bedankt was en dat was Frans zelf. Marianne nam dat voor haar rekening, ze bedankte Frans voor de goede organisatie en voor alle voorbereidingen die hij samen met zijn vrouw Dini gedaan hebben.
Het Rode Kruis! Een week vakantie, weg van huis. Voor dieken, gehandicapten en bejaarden, Daarvoor zorgt het Rode Kruis. Op dat gebied van grote waarde. Wat ze wil in dit soms saaie leven, wat kleur en fleur aan ons geven. Maar het Rode Kruis alleen, kan geen ijzer met handen breken. Dan zijn er gelukkig vrijwilligers, die de handen uit de mouwen steken. Met veel liefde en geduld worden onze hartenwensen vervuld.
12
Een leuke middag organiseren, ’n dagtocht met de bus of boot, daar zal echt niets aan mankeren. Als is de groep nog zo groot, want weet je: samen staan ze sterk. Vrijwilliger zijn is liefdewerk. Wat zou de heer Henry Dunant, als hij nog eens terug zou komen, trots zijn met deze helpende hand. Dat had hij nooit durven dromen, nu ziet hij vanuit de hemelpoort, mijn mooie liefdewerk leeft voort! Ans den Brok-Daanen
Na even een moment van stilte , dat overigens voor en na elke maaltijd even genomen werd, konden de gasten of naar hun kamers of ze konden ook nog even in de hotelzaal blijven zitten om na te kletsen en / of om nog even wat te drinken. De meeste gasten hadden zowel het eten maar ook hun energie op en gingen daarom het bed maar opzoeken. Toen de meeste gasten ( op twee na) in bed lagen hebben de vrijwilligers en die twee gasten nog even gezellig na gepraat en geborreld. Voor twaalven lag iedereen in bed. Zaterdag, de dag dat we aan de thuisreis beginnen. Het is dan weer een hele volksverhuizing. De koffers moeten ingepakt zijn en uit de kamers gehaald worden. Alles wordt gekeken en gecontroleerd of we niets vergeten zijn, maar het liep allemaal heel gesmeerd.
Alles inpakken voor de thuisreis
Om negen uur zaten we eigenlijk al kant en klaar. En in plaats van om tien uur te vertrekken zaten we al om half tien in de bus. Alles liep heel voorspoedig tot er bij een tegemoetkomende auto een wiel van de aanhanger liep en dat, op onze rijbaan ,ons met hoge snelheid tegemoet kwam en met een behoorlijk knal tegen de voorkant van onze bus aan knalde. Willem zette de bus aan de kant, Gerrit en Jan deed hun verkeersjas aan en regelden het verkeer, de weg werd afgezet en de schade werd bekeken. Ondanks dat het een aardige deuk was kon de bus er zonder problemen meer doorrijden.
13
Geluk bij een ongeluk
De ünfallverursacher” (ongevalveroorzaker) meldde zich en er werd besloten om de eerste en beste gelegenheid de B51 even af te gaan om het papierwerk te regelen. Bij de eerste afslag gingen we van de weg af en daar zagen een witte Volkswagen Polo staan die blijkbaar ook pech had. Bij nader inzien bleek dat een wielmoer in de voorruit geslagen was, de voorruit was deels versplinterd een jonge dame die voor in de Polo zat had glassplinters in haar bovenbeen gekregen. Gelukkig hadden wij rode kruisers aan boord voor de eerste hulp. De Polo had dus een wielmoer en wij hadden het wiel van dezelfde aanhanger opgevangen. De eigenaar van de aanhanger schrok behoorlijk toen hij de voorruit van de Polo zag, het wiel had hij uiteraard wel gezien maar de moer vanzelfsprekend niet. De politie van Trier kwam er ook bij. Toen alle gegevens uitgewisseld waren, konden we de reis hervatten. In plaats van een half uur eerder op schema waren we nu bijna een half uur later op het reisschema. Tegen enen was er de middagpauze voor een hapje of een drankje in de Ohligser heide raststätte. Toen we na de pauze weer gingen rijden waren we door andere Nederlanders al gewaarschuwd dat we in de file zouden komen, het “Oberhauser Kreuz”was in verband met werkzaamheden afgesloten en dat resulteerde in tientallen kilometers file.
Herman en Johan voor vertrek
14
Johan en Herman waren al vooruit gereden om zo eerder in Denekamp te zijn en alvast met het uitladen van het busje te kunnen beginnen. Per telefoon hoorden wij dat zij inmiddels de file ook hadden ontdekt en dat ze muurvast stonden. Willem ging daarom van de snelweg af en via vele binnenwegen en met behulp van de Tom Tom konden wij de file mijden. We kregen wel heel veel verkeerslichten te zien (en die meestal op rood staan) maar toch konden we redelijk doorrijden. In de bus vermaakten de passagiers zich door met z’n allen bekende liedjes te zingen of aan te horen. Willem gaf ons nog een puzzel op die ons de nodige hoofdbrekens kostte maar uiteindelijk kregen we de oplossing ook. Frans las in de bus nog het afscheidsgedicht voor: AFSCHEIDSGEDICHT Van overal naar hier bent u gekomen voor de week van uw en onze dromen. Samen hielden wij hier vakantie, ieder kwam met zijn verhaal. Vriendschap werd geboren in mensen om ons heen, in zieken en gezonden, in u en mij en iedereen. In enkele dagen kwamen wij nader, werden vrienden van elkaar. Door praten en door zingen en vele andere dingen, ontstond contact in woord en gebaar Vriendschap werd geboren in mensen om ons heen, in zieken en gezonden, in u en mij en iedereen. Vandaag en morgen zijn wij nog samen en dan worden wij weer thuis verwacht. Maar u moet weten en niet vergeten wat ons hier heeft saam gebracht. Vriendschap voor elkander, liefde voor elkaar, een hand op die andere, alles ligt in dit gebaar. Dank voor deze mooie dagen, dank voor deze mooie tijd, dank dat wij hier samen waren, dank voor uw aanwezigheid. In plaats van de vier uur volgens het reisschema waren we tegen vijf uur “al”in Denekamp. Het geduld van de ophalers was op de proef gesteld maar de Rode Kruisers van Denekamp hadden wel voor koffie gezorgd. Alle vrijwilligers kregen van Frans een roos als dank voor hun inzet, de vrijwilligsters kregen er uiteraard ook een zoen bij. Van Johan en Herman hoorden we dat het wel acht uur kon worden voor zij in Denekamp zouden zijn. Voor de gasten was dit niet zo erg maar voor de vrijwilligers betekende dit dat zij niet naar huis konden omdat hun bagage in het busje zat. De vrijwilligers uit Rijssen besloten dan maar zonder koffers naar huis te gaan want de twee gasten die met hun mee moesten naar Rijssen konden daar niet op wachten. Om half acht zijn Gerrit en Gerrit uit Rijssen nogmaals naar Denekamp gereden om de koffers op te halen en deze in Wierden, Ypelo, Markelo en Rijssen bij de vrijwilligers te bezorgen. Voor hun beiden was het half elf voordat de Trier week er op zat.
15
Ondanks de pech op de terugweg mogen en kunnen we al met al op een heel geslaagde Trier week terugkijken. Gerrit en Marianne Dannenberg
16
