Unithoofd Miranda Nienhuis:

Personeelsmagazine van het Martini Ziekenhuis

Nummer 02/2015

Unithoofd Miranda Nienhuis: ‘Ik ben supertrots op deze teamprestatie’

Zorg van A tot Z geregeld 

Verpleegkundigen over POM 

NR op het polsbandje

Gastredacteur

Johan de Groot

unithoofd polikliniek Chirurgie & afdeling Vaatonderzoek

‘(P)OMDENKEN, dat is de zorg van de andere kant bekijken’ Hij werkt 36 jaar in het Martini Ziekenhuis en houdt er niet zo van in de publiciteit te staan. Juist daarom is het bijzonder dat hij deze keer gastredacteur is. ‘Omdat er iets vernieuwends aankomt, waarover ik heel enthousiast ben,’ zegt hij lachend. Hiermee doelt hij op de plannen om op alle poliklinieken te gaan werken met een andere planning.

Deze plannen maken onderdeel uit van de nieuwe manier van werken, die we Procesgericht Organiseren Martini, kortweg POM, noemen. ‘Bij POM kijken we naar een andere organisatie van de kliniek en de polikliniek,’ licht Johan toe. ‘Met als doel dat de patiënt zo voorspelbaar mogelijk en het liefst zonder opstoppingen zijn reis door het ziekenhuis maakt. Dit begint met anders denken, door mij met een knipoog wel (P)OMDENKEN genoemd. Dat is de zorg van de andere kant bekijken, over de muren van je afdeling of taak heen, zodat je beter zich krijgt op alle stappen in het proces. Natuurlijk gaat het hoofdartikel in deze Matrix over POM. Ik laat daarin onder meer mijn collega’s van de polikliniek Orthopedie aan het woord over wat er staat te gebeuren.’ Een afdeling waar al flink gesproken wordt over POM is een van de verpleeg­ afdelingen Chirurgie. ‘Omdat ik benieuwd ben naar wat zij al POM-matig ­aanpakken, staat het team van 3C ook in deze Matrix,’ stelt Johan. ‘Bij alle veranderingen worden we trouwens heel goed ondersteund door de ­data-specialisten. Zij werken meestal onzichtbaar, achter de schermen. Daarom heb ik een van hen, Harm Geert Fennema, uitgenodigd om iets over zichzelf en zijn werk te vertellen.’ ‘Op mijn eigen polikliniek werkt sinds een halfjaar een wereldkampioen korfbal. Haar naam is Diana van der Vorst. Natuurlijk verdient deze doktersassistent in opleiding een plekje in Matrix. Dat geldt ook voor unithoofd Jannetta Roede. ­Samen met haar ben ik in mijn vrije tijd actief in een gemeentelijke werkgroep die zich inzet voor aangepast sporten. Ik doe dit voor judo, Jannetta voor ­voetbal.’ ‘Als deze Matrix uitkomt, heb ik mijn zomervakantie er al op zitten. De collega’s die hun vakantie nog in het vooruitzicht hebben, wens ik een mooie tijd.’

In dit nummer Opgep(r)ikt

Met onder meer wereldkampioen Diana van der Vorst

04

14 Op de bank bij Jeannetta Roede over haar rol als begeleider bij het G-voetbal

06 Hoe blijven we goed en veilig

04

Op de schop!

bereikbaar?

NR op het polsbandje

07

Met de groeten uit Tanzania

08

Twee praktijkervaringen

Reisverslag van Ina Boerma en Ina Schenau van Ingen

Zorg van a tot z gesmeerd laten lopen

15 800 keizersneden onder de loep David van der Ham over de natuurlijke keizersnede

16 Zo doen wij dat! Verpleegkundigen op 3C vertellen hoe zij al bezig zijn met POM

08

17 Dit BEREIKten we in 2015 Resultaten van social media

09

18 ‘Op maandag zit ik in Assen’ Marius Kemler doet spreekuur en operaties in het WZA

Wat gaat er veranderen in de organisatie van ons werk?

18

12 Smakelijk eten is voor patiënten Het verhaal

19 Soms komen dromen uit

Evelien Wieland start met de opleiding Helpende

belangrijk. Waar liggen kansen?

13 Harm Geert Fennema vertaalt data in

20 Mooi man

Kennismaken

managementinformatie

20

Met onder meer het afscheid van verpleegkundige Marian Bakker

Colofon Matrix is het personeelsmagazine van het Martini Ziekenhuis Groningen en verschijnt vier keer per jaar Bladcoördinatie en eindredactie: Hetty Casemier Tekst: stafdienst Communicatie, Tjerk Ykema en Marjan Brouwers. Fotografie: stafdienst Communicatie en Jan Buwalda Vormgeving en opmaak: Henk Jan Meenink Druk (op FSC-verantwoord papier): Zalsman Groningen Als je iets wilt doen met de informatie uit dit blad of suggesties hebt, laat het ons dan weten via [email protected]

M atr i x 02- 20 15    3   M a r t in i Z ie k e n h u is

E Ewout

2015-01 Ewout Dubois.indd 1

Een ‘echte’ nierpatiënt aan de hemodialyse maakte indruk bij de VWO-leerlingen van het Zernike College. Zij bezochten Cardiologie en het Martini Niercentrum voor een workshop over duurzame gezondheid. De fietstest en ergometrie bij de cardioloog en ‘het contact met de echte patiënt’ vielen het meest in de smaak bij de dertienjarigen.

Co

huis! Ze werkt als We hebben een wereldkampioen in kliniek Chirurgie en poli dokters­assistent in opleiding op de nje won ze dit voorOra heet Diana van der Vorst. Met Jong bal. korf r jaar in Norwich de wereldbeker voo

Ben jij al aan het periscopen? Met de app Periscope kun je via je Twitteraccount filmen en dat meteen live zetten via internet. Volgers kunnen ook direct live reageren. Rianne Schuurman, manager van de stafdienst Communicatie, zette dit fenomeen landelijk op de kaart toen ze via Periscope de bommelding bij Jumbo Europoort filmde.

ra Kremer™ fotogr deze donzige moede afeerde rliefde tegenover het Martin i Ziekenhuis.

Minimaal 30 el met de Het is eindelijk zomer! Doe je voorde Harms: zonnige tip van dermatoloog Petra En blijft ‘Smeer je in met minimaal factor 30. ieten in de niet te lang in de zon. Je kunt ook gen hoed. Laat schaduw van een parasol of zomerse is echt heel je in ieder geval niet verbranden. Dat slecht!’

M atr i x 02-20 15    4   M a r t in i Z ie k e n h u is

bedrag retour als je een Via Groningen Bereikbaar krijg je dit woon-werkverkeer e-bike of e-scooter aanschaft voor

Expositie Dubois – Schilderijen juni t/m augustus Begane grond

20-01-15 11:08

€ 250,– Meer informatie bij de Personeelswinkel

De meest kindvriende­lijke verb andwisselkamer van Europa staat in ons ziekenhuis! Het Brandwonden­ centrum bedankt alle collega’s die bijvoorbeeld door het kopen van een koek hebben geholpen om van AU naar BETER te komen. In tota al zijn er namelijk maar liefst 2428 koeken verkocht. WA UW

Martini Thoes Riders De sportieve collega’s van Kindergeneeskunde fietsten als Martini Thoes Riders van Groningen naar Maastricht. Met deze sponsoractie brachten zij ruim 10.000 euro bij elkaar voor het Ronald McDonald Huis.

Geen spelletje… Er wordt sinds kort serieus gegamed op de operatieafdeling. Met een speciaal spel en Wiiremotes kunnen de medewerkers vaardigheden opdoen voor het verrichten van minimaal invasieve chirurgie (kijkbuisoperaties) en hun handmotoriek daarvoor verfijnen. Serious gaming levert daarmee een positieve bijdrage aan het continue verbeteren van de zorg!

Mysterieuze bezoekers… (Bijna) niemand heeft er iets van gemerkt.

En toch zijn in het voorjaar vijf poliklinieken bezocht door mystery guests. Deze professio­ nals waren door het programmateam Service ingehuurd om hun mening te geven over de ontvangst in ons ziekenhuis en het contact aan de telefoon en via de mail. Positieve feedback kregen we op onze vriendelijkheid. In de volgende Matrix meer over wat nog wél aandacht verdient.

Op de vierde verdieping van het renovatiedeel is het een komen en gaan van bouwvakkers. Nog dit jaar nemen we daar een helemaal nieuw Pathologie Laboratorium in gebruik. Dit laboratorium heeft een regionale functie en biedt ook onderdak aan de labmedewerkers van Stichting Samenwerkende Ziekenhuizen Oost Groningen.

Op de

schop

Nog een paar weken en dan zijn de werkzaamheden voor betere doorstroom van verkeer vanaf de A7 afgerond. Ook op het terrein van het ziekenhuis gaat het nodige op de schop. Zo blijven we goed en veilig bereikbaar. Dit is immers een belangrijk onderdeel van onze service.

LAAN CORPUS DEN HOORN Je kunt sinds kort als je vanuit Eelde komt op de Paterswoldseweg linksaf slaan naar Laan Corpus den Hoorn en de A7.

N

VA N

We nemen in het najaar een nieuw parkeerterrein in gebruik. Dit schept ruimte voor onze bezoekers in de parkeergarage.

SW

IE T

E NL A

AN

Met de auto kun je nu in beide richtingen voor het ziekenhuis langsrijden.

Van Swietenlaan Met de komst van een nieuwe fietsen­ stalling bij de hoofdingang kunnen patiënten vanaf 2016 hun tweewieler veilig en droog stallen.

De bouw van een stalling voor bromfietsen en motoren is inmiddels gestart.

In 2016 gaat het voorplein op de schop om het veiliger en overzichtelijker te maken.

Hoofdingang

SW

OL

DS

Uitgang

Ingang Zuid

EW

P

EG

Ingang West

Bij de uitrit van de parkeergarage kun je voortaan alleen nog linksaf slaan. De weg naar rechts is bussluis geworden.

VA N

Hier is een extra fietsen­ stalling voor medewer­ kers gebouwd.

SW

IE

TE

NL

AA

N

M atr i x 02-20 15    6   M a r t in i Z ie k e n h u is

TE PA

R

PATERSWOLDSE WEG

Je kunt de Boerhaave Rotonde omzeilen door de nieuwe rechtsafstrook vanuit de richting A7 te gebruiken.

NR op het polsbandje Patiënten die niet gereanimeerd willen worden, krijgen sinds dit jaar een polsbandje met de afkorting NR. Zo is duidelijk dat in geval van een hartstilstand geen reanimatie mag plaatsvinden. Artsen gaan hierover bij de opname het gesprek aan. Dat is heftig, is de ervaring. Toch moet duidelijk zijn wat er in een acute situatie moet gebeuren. Twee collega’s vertellen hun ervaringen.

Xandra Bodewes, SEH-arts ‘Als patiënten op de Spoedeisende Hulp komen, bespreek ik met hen of ze gere­ animeerd willen worden. Ik vind het soms lastig om die vraag te stellen, omdat het vaak onverwacht aankomt bij mensen. Dan zie ik iemand schrikken. Ik leg dan uit dat we dit aan alle patiënten vragen. Als een patiënt niet aanspreekbaar is, vraag ik het de familie of bel ik de huisarts. Het is belangrijk dat je de wensen van de patiënt ­respecteert. En beter maken betekent niet altijd dat je het leven verlengt. Mensen weten trouwens vaak niet goed wat reanimatie inhoudt. Op tv en in films staan ­patiënten meteen na een reanimatie weer op. In de praktijk is de kans dat de ­kwaliteit van ­leven na reanimatie nog is als voorheen niet zo groot. Zeker als het lang duurt voor je wordt gevonden. Ik vind het belangrijk om hierover te praten, maar dat doe je niet zomaar als je bij oma op bezoek bent. Mede daardoor komt de vraag zo hard aan.’

Tessa Koopman, verpleegkundige 2C ‘Bijna al onze patiënten hebben een behandel­ beperking (afspraken over de grenzen aan een behandeling, red.) en willen niet meer gereanimeerd worden. Het risico is te groot dat ze er niet of veel slechter uitkomen. Patiënten die geen zicht op gene­ zing hebben, willen vaak ook niet worden gereani­ meerd. Dat is anders als patiënten nog maar net weten dat ze kanker hebben. Het is de taak van de arts om de vraag te stellen. Ik verwijs ook naar de arts als de familie er met mij over begint. Het is heel belangrijk dat de informatie op het polsbandje klopt. We moeten immers meteen weten of we wel of niet mogen reanimeren. Dit kan nog wel worden ver­ beterd: bij patiënten die vanuit de Spoedeisende Hulp bij ons komen staat het er niet altijd goed op. Hoe dat komt, is nog onduidelijk. Een betere overdracht zou ook goed zijn. Ik heb nog nooit een reanimatie mee­ gemaakt, wel acute situaties. Dan is het essentieel dat wij kunnen zien of er wel of niet NR op het polsbandje staat. De patiënt is de baas, die bepaalt hoe ver wij gaan. Die wens respecteren we.’

M atr i x 02- 20 15    7   M a r t in i Z ie k e n h u is

Het Martini Ziekenhuis en Stichting Burns Turiani ondertekenden dit voorjaar een overeenkomst waarin wij ons langdurig verbinden aan het ondersteunen van het Turiani Ziekenhuis in Tanzania. Met als doel de behandeling, verzorging en begeleiding van brandwondenpatiënten in dit ziekenhuis te verbeteren. Ina Boerma en Ina van Ingen Schenau zijn werkzaam op het Brandwondencentrum en bestuurslid van de stichting. In april reisden zij af voor een werkbezoek.

Zaterdag 18 april Tanzania na t Turiani Ziekenhuis in ‘We komen aan bij he van zeven ht oc vlucht en een autot een tien uur durende lijkst.’ rte rha de nonnen is alle uur. De ontvangst door

Vrijdag 24 april egkundigen. groep artsen en verple ‘Een les voor een grote t op de nt met een transplantaa De casus was een patië het beleid protocollen namen we voet. Met de foto’s en en te hoge we het onvoorspelbare door. Daarbij hebben dit tot meer noemd. Hopelijk leidt antibioticagebruik ge leid.’ inzicht en een beter be

Zondag 19 april wennen de komende week en ‘Voorbereidingen voor 35 graden. l we tot chtige warmte aan het klimaat van vo n we oude ete gro be door het dorp Tijdens een wandeling een jongen zit te hit praatjes. In de bekenden en maken we n zowaar zon beschermt met ee die zijn hoofd tegen de Hollandse kerstmuts.’

Dinsdag 21 april g gaat. hoe de wondverzorgin ‘Vandaag meegekeken st doen lief t he sen t we onze les We nemen foto’s omda koppelen. e ori the t wa waaraan we met een actuele casus der de aan­ uw de protocollen on Zo brengen we opnie het infectie­ t me ing een besprek dacht. Ook hebben we preventieteam.’

Woensdag 29 april enwerken er brandwonden en sam ‘Vanmorgen een les ov sen van de bben we de gouden tas gegeven. Na afloop he groot succes, gedeeld. Het was een Martini Kerstmarkt uit d met het r nog een overleg geha veel vrolijkheid! Verde ziekenhuis. en de trainers van het infectiepreventieteam uden. Wat contact met hen te ho We proberen per mail computers.’ is door een gebrek aan trouwens nog moeilijk

Vrijdag 31 april lf jaar, Salaam. Tot over een ha ‘De terugreis via Dar es a!’ kwa heri, asanthe san

M atr i x 02-20 15    8   M a r t in i Z ie k e n h u is

Zorg van A tot Z

gesmeerd laten lopen

Procesgericht Organiseren Martini Ziekenhuis - kortweg POM - lijkt nou niet een onderwerp waar je meteen warm voor loopt. Toch zijn de POM-inloopsessies in juni goed bezocht. Bedoeld als snelle informatieronde bleef een aantal be­ langstellenden het hele uur ‘hangen’ en kwamen sommigen later terug met collega’s. En logisch, want er gaat wel wat veranderen in ons zieken­ huis. Met als doel de zorg van A tot Z gesmeerd te laten lopen. Peter Littooij en Peter Smit leggen uit waarom we hiermee aan de slag gaan. Bas ten Have en Hieke van der Veen geven een doorkijkje naar de praktijk.

M atr i x 02- 20 15    9   M a r t in i Z ie k e n h u is

>>

POM in de praktijk

H

et Martini Ziekenhuis doet het goed. Maar het is net als in de topsport: om goed te blijven, moet je je inzetten om op het hoogste niveau te blijven presteren. Dat zijn de woorden van Peter Smit, voorzitter van de stuurgroep POM en aanjager van proces­ gericht organiseren in ons ziekenhuis. ‘We weten dat patiënten hun behandeling het meest waar­ deren als zij ervaren dat de zorg goed geregeld is en aansluit bij hun wensen en verwachtingen. Daar zetten we dus op in. Rapid Recovery en de Mammapoli zijn goede voorbeelden. In deze zorgtrajecten hebben alle disciplines hun aandeel in het zorgproces goed afgestemd met wat daar­ voor en daarna komt, steeds met de focus op de patiënt. Deze procesgericht manier van denken en werken willen we ziekenhuisbreed invoeren.’

Makkelijker meebewegen ‘Om de zorg van A tot Z goed te regelen, moeten we de organisatie beter stroomlijnen,’ aldus Peter Littooij, lid van de Raad van Bestuur. ‘Dat gaan we doen door de zorg anders te organiseren. Ambitieus, maar beslist noodzakelijk om meer rust en ruimte in het werkproces te krijgen. Op de poliklinieken gaan we werken met een plannings­ horizon van zes tot acht weken in plaats van een jaar. Voor de verpleegafdelingen is het plan om een andere indeling te maken.’ Peter Smit: ‘Alle algemene bedden worden ziekenhuisbedden. Patiënten voor de beschouwende vakken liggen straks bij elkaar, net als de patiënten voor de snijdende vakken. Ook patiënten met kortere of langere opnameduur gaan we - zoveel moge­ lijk per specialisme - clusteren. Hierdoor is wat patiënten nodig hebben beter te organiseren. Verpleegkundigen gaan werken vanuit specia­ listische óf bredere, generalistische vakkennis. Met op elke afdeling een kleine flexibele schil. Zodat je makkelijker kunt meebewegen met de hoeveelheid patiënten.’

Kwaliteit of bezuiniging? In de Kaderbrief 2016 wordt POM in één adem genoemd met een bezuiniging van 6,5 miljoen.

Een stuwmeer aan patiënten. Hollen of stilstaan. Een verpleegafdeling die de ene dag overloopt en waar het de andere dag rustig is. Zo kon het niet langer, vond de maatschap Orthopedie. Ook niet omdat nieuwe patiënten steeds langer moeten wachten. Daarom start de polikliniek Orthopedie op 1 september met een POM-manier van werken. Orthopedisch chirurg Bas ten Have: ‘Patiënten met heup- en knieklachten vormen 80% van ons werk. Wij willen dat nieuwe patiënten met deze klachten binnen twee weken een afspraak hebben.’ Toen bleek dat het ziekenhuis met Hotflo - een tool die inzicht geeft in de verwachtingen van de patiëntenstromen en de effecten van onze planningen - zou gaan werken, is de polikliniek meteen aangehaakt. Samen met medisch manager en orthopedisch chirurg Carina Gerritsma bereidt Bas de overgang op de nieuwe werkwijze voor. ‘We zitten met alle orthopeden om tafel om uit te zoeken hoe de huidige praktijkvoering op de polikliniek werkt, wat de tekortkomingen zijn en hoe we het proces efficiënter kunnen inrichten.’ Carina noemt dat de grootste winst: ‘We zijn met elkaar in gesprek en krijgen meer inzicht. We wisten al dat het spaak liep, maar weten we de oorzaken en wat we eraan kunnen doen?’

Patiëntenstroom analyseren Unithoofd Hieke van der Veen: ‘We hebben de huidige processen inmiddels met Hotflo geanalyseerd en weten waar het vastloopt. Bij Orthopedie zie je bijvoorbeeld dat er een stuwmeer van nieuwe patiënten ­ontstaat doordat de agenda’s te snel vol-

Is POM dan toch een bezuinigingsmaatregel? Peter Littooij: ‘Feit is dat alle ziekenhuizen met minder geld hetzelfde moeten blijven doen. Wij dus ook. Daar ligt de noodzaak tot bezui­ nigen. We verwachten niet dat we met POM het hele bezuinigingsbedrag gaan realiseren. Wat we met de veranderingen wél bereiken is dat de processen beter stroomlijnen. Dat is echt een verbetering voor de patiënt. Tegelijk halen we daarmee de verspilling uit het proces. En dat scheelt in de kosten.’

M atr i x 02-20 15    10   M a r t in i Z ie k e n h u is

De polikliniek Orthopedie startte eind mei met gesprekken over procesgericht organiseren. Daarvoor is onder meer een nieuwe manier van plannen ingevoerd. Iedereen die werkt op de polikliniek heeft hiermee te maken. Op de foto v.l.n.r. orthopedisch chirurg Bas ten Have, secretaresses Shamila Viotty en Aukje Pranger en unithoofd Hieke van der Veen.

lopen met controlepatiënten en second opinions. Door deze patiën­ten meer gespreid in te plannen, kun je de instroom van nieuwe patiënten stabieler laten verlopen. Daarmee wordt de toestroom naar de OK en de verpleegafdeling ook beter voorspelbaar. Wat hierbij helpt is dat we op de poli nog maar zes tot acht weken vooruit plannen in plaats van een heel jaar. Daarmee zijn we veel flexibeler.’ Het liefst wil de maatschap dat nieuwe patiënten bij de huisarts horen wat ze kunnen verwachten. Zo ontstaat een vloeiend proces voor de polikliniek, OK, verpleegafdeling, Radiologie en paramedische zorg. In de praktijk gaat dat nog niet zo, weet Carina. ‘Het is nog steeds hollen of stilstaan. In de zomer is het rustig, omdat patiënten die nieuwe heup liever na de zomervakantie willen. Met als gevolg dat de OK in september helemaal is volgeboekt. Met Hotflo kunnen we daar straks beter op sturen.’

Afwijkende heupen

lega met dezelfde specialisatie. Deze aanpak betekent dat we moeten afstemmen wie wanneer beschikbaar is. We kunnen niet meer tegelijk op vakantie of samen naar een congres. Als er een stuwmeer van nieuwe patiënten dreigt te ontstaan, springen artsen met andere specialisaties in. Carina is bijvoorbeeld specialist in polsen elleboog-operaties, maar ze voert ook heup- en knieoperaties uit. Zo sturen we in de capaciteit.’ Bas verwacht dat Hotflo voor het hele ziekenhuis goede resultaten oplevert. ‘Je kunt meteen alles goed regelen, ook op het secretariaat en bijvoorbeeld in de afspraken met de röntgenafdeling.’ Hieke ziet vooral winst in het feit dat het hele ziekenhuis hierbij betrokken wordt. ‘Als je dit goed regelt aan de voordeur van de poli, loopt het proces ook beter tot aan de achterdeur en daarna.’ Carina sluit af: ‘Voorop staat dat we hier met z’n allen achter moeten staan, want alleen dan kun je de zorg voor de patiënt echt goed regelen.’

Een andere afspraak is dat nieuwe patiënten terecht kunnen bij een gespecialiseerde arts, niet bij een specifieke dokter. Bas: ‘Ik ben gespecialiseerd in afwijkende heupen. Die patiënten komen dus bij mij of bij een col-

M atr i x 02-20 15    11   M a r t in i Z ie k e n h u is

Het verhaal

Op deze pagina reageren inhoudelijk ­deskundigen op een actueel ‘verhaal’.

Annemieke Roelfsema, diëtist ‘Smakelijk eten draagt bij aan herstel en je lekker voelen. Terecht dus dat we hier veel aandacht aan besteden. We weten dat mensen met meer smaak eten als ze samen aan tafel de maaltijd gebruiken. Deze optie is dus zeker het onderzoeken waard. Daarnaast blijft een goed advies nodig, zeker als mensen een dieet hebben of moeizaam eten door hun ziekte.’

Martje Neef, manager Gastenservice ‘Patiënten kijken uit naar de maaltijden, het is een verwen­ moment dat de dag aangenamer maakt. Daarom kunnen we met de maaltijden onze service echt verbeteren. De stip op de horizon is dat de patiënt zelf kan kiezen wanneer hij wat wil eten en met wie.’

Erik-Jan Monshouwer, projectleider Voeding op Maat ‘Voorwaarde voor een betere maaltijdservice is een voedingssysteem waarmee we alle informatie met één druk op de knop beschikbaar hebben. Nog dit jaar gaan we zo’n systeem invoeren. In het nieuwe systeem kan de patiënt zelf het tijdstip van de maaltijd invoeren en aangeven of een naaste mee-eet. Deze mogelijkheden gaan we nog niet direct benutten, maar we zijn wel klaar voor de toekomst.’

Natuurlijk, een ziekenhuis is geen restaurant, maar smakelijk eten is voor patiënten wel belangrijk. De kwaliteit van onze maaltijden scoort gemiddeld een acht. Daar zijn we trots op! Bijna 90% wil de warme maaltijd wel liever wat later gebruiken. ‘De avond duurt anders wel erg lang,’ is een veelgehoord argument. En 49% verwacht dat de tevredenheid over de warme maaltijden verbetert als de partner kan mee-eten. Wat vinden we hiervan?

Leonie Eshuis, unithoofd 2C ‘Het zou mooi zijn als patiënten op hun eigen tijd kun­ nen eten en de partner kan mee-eten. Ik zie nog wel een paar praktische bezwaren. Want hoe gaan we dit op de afdeling organiseren? Als iedereen op hetzelfde tijdstip eet, hebben we heel veel tafels en stoelen nodig; dat probleem is voor een deel op te lossen als patiënten zelf kunnen bepalen wanneer ze ’s avonds eten. Mis­ schien kunnen we ook gebruik maken van het paviljoen? Laten we in ieder geval eens kijken in andere ziekenhuizen. Als het daar lukt, moet het bij ons ook mogelijk zijn.’

Willem Wiltjer, applicatiebeheerder keuken ‘Wij zijn al bezig het nieuwe voedingssysteem te vullen. Als patiënten hun menukeuze straks digitaal invoeren, hebben wij niet meer te maken met zoekgeraakte of niet leesbare formulieren. Dat scheelt foutmeldingen. En boven­ dien een hele berg papier.’

Ineke Meeuwes, voedingsassistent ‘Natuurlijk zien patiënten uit naar de maaltijd. Dat merk ik dagelijks als ik de formulieren voor de menukeuze uitdeel. Als het nieuwe voedingssysteem is ingevoerd, kun­ nen patiënten op het scherm boven het bed hun menukeuze invoeren. Een deel van de patiënten kan dat zelf doen, een ander deel heeft daarbij hulp nodig. Voor de groep die het niet zelf kan invoeren, komen wij langs met een tablet. De overgang van formulieren naar digitaal brengt bij de voedingsassistenten wel de nodige onrust met zich mee, het is wennen. Volgens mij gaat het uiteindelijk wel goed komen.’

Het project Voeding op Maat is onderdeel van het programma Service. Binnen dit programma doen studenten van de Innovatiewerkplaats van de Hanzehogeschool onder meer onderzoek naar de wensen van de patiënt.

M atr i x 02-20 15    12   M a r t in i Z ie k e n h u is

Kennismaken Harm Geert Fennema is functioneel applicatiebeheerder Managementinformatie bij de stafdienst Financiën & Zorgadministratie. Hij noemt zichzelf trouwens liever Business Intelligence-specialist. ‘Ik vertaal een oneindige hoeveelheid data in overzichtelijke managementinformatie.’

Bagage Eerste indruk

‘Na de studies Commerciële Economie en Bedrijfskunde heb ik Groningen verruild voor Hoevelaken. Daar heb ik drie jaar als dataspecialist gewerkt bij een bedrijf dat stuurinfor­ matie voor ziekenhuizen levert. In 2012 kwam ik terug naar Groningen, want ik ben en blijf een Noorderling.’

‘Wie mij ontmoet, merkt dat ik makkelijk in de omgang ben. Ik hou van een grapje, ik ben amicaal en redelijk welbespraakt. In mijn werk ben ik serieus en streef ik naar duidelijke afspraken. Verder ben ik resultaatgericht: wat ik doe, moet altijd ergens toe leiden.’

Tegenvaller

‘Onze afdeling krijgt regelmatig verzoeken voor nieuwe informatieoverzichten, terwijl deze gegevens nog niet goed in de bron zijn vastgelegd of gedefinieerd. Met zo’n vage vraagstelling wordt het lastig.’

Inspiratie

‘Een goede verstandhouding met mijn collega’s is voor mij heel inspirerend. Hetzelfde geldt voor de waardering die we krijgen als nieuwe informatie tot nieuwe inzichten leidt of anderen veel tijd bespaart. Ook mijn geloof reikt handvatten aan voor de omgang met collega’s. Zo probeer ik anderen te behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden.’

Thuis Toekomst Tot slot

‘Ik woon met mijn vrouw in de Oosterparkwijk, vlakbij waar vroeger het voetbalstadion stond. Het is een monumentale, gezellige arbeidersbuurt dichtbij het centrum. Ik neem m’n werk nooit mee naar huis. Als ik de deur van het Martini achter me dichttrek, zet ik de knop om. Werk is werk en thuis is thuis.’

‘Ik verwacht dat onze afdeling zal groeien, want de roep om overzichtelijke en gespecifi­ ceerde managementinformatie wordt steeds groter. Persoonlijk hoop ik op termijn ook door te groeien, bijvoorbeeld richting het strategisch en aansturend niveau. Dat kan zowel binnen als buiten de muren van dit ziekenhuis, ik sluit niets uit.’

‘Hoewel ik in mijn werk weinig stress ervaar, vind ik het fijn om zo nu en dan mijn hoofd leeg te maken. Het amateurvoetbal is voor mij een ideale uitlaatklep. In mijn team sta ik bekend als de verdediger met loopvermogen, een echte bal-afpakker. Bovenal ben ik een teamspeler, zowel op het veld als op de werkvloer.’

M atr i x 02-20 15    13   M a r t in i Z ie k e n h u is

Jannetta Roede unithoofd Recovery

Jannetta Roede is nauw verweven met het amateur­voetbal in haar woonplaats Roden. Als ­tiener vormde ze een belangrijke schakel in het plaatselijke dameselftal. Achttien jaar geleden hing ze haar voetbalschoenen aan de wilgen en sindsdien is ze als vrijwilliger actief. De laatste jaren begeleidt ze jeugd- en seniorenspelers met een beperking. ‘Die coachende rol geeft mij veel voldoening.’ De liefde voor het voetbal kreeg Jannetta met de paplepel ingegoten. Haar ouders waren jarenlang actief binnen voetbalvereniging Oranje Nassau Roden (ONR), zowel bestuurlijk als organisatorisch. Toen ONR in 1981 een dameselftal oprichtte, was Jannetta meteen van de partij. Als centrale verdedi­ ger stond ze zogezegd haar mannetje. ‘Ik liet me niet zomaar aan de kant duwen’, klinkt het veelzeggend. Na ruim vijftien jaar op de grasmat vond ze het wel­ letjes. ‘Het leeftijdsverschil met de jonge garde werd

te groot.’ Daarmee was het ONR-boek niet gesloten: ze bleef actief binnen de activiteitencommissie en het jeugdbestuur. ‘Het verenigingsleven draait op vrijwilligers, daar draag ik graag mijn steentje aan bij.’ Plezier voorop Sinds 2010 begeleidt Jannetta spelers met een ver­ standelijke en/of lichamelijke beperking (G-voetbal). ‘Binnen deze teams staat plezier voorop, de prestatie en het eindresultaat zijn veel minder belangrijk.’ Gewoon lekker voetballen op je eigen niveau, als je maar lol hebt, luidt haar motto. Het uitgangspunt van het G-voetbal is dat iedereen - ongeacht zijn beperking - kan deelnemen. Om dat mogelijk te maken, wordt de lat soms letterlijk lager gelegd. ‘Als onze zittende keeper speelt, verlagen we de doellat. Door te improviseren, krijgt iedereen een kans.’ Het begeleiden van een voetbalteam lijkt in zekere zin wel op haar taken als unithoofd. ‘In beide functies gaat het om organiseren en faciliteren. Die rol past goed bij mij, ik ben een echte regelneef.’

M atr i x 01 -2015    14   M a r t in i Z ie k e n h u is

Onder de Achthonderd keizersneden Tweeënhalf jaar geleden werd in het Martini Ziekenhuis voor het eerst een kind geboren via de natuurlijke keizersnee. Inmiddels gaan bijna alle keizersneden op deze manier. Gynaecoloog David van der Ham heeft samen met collega’s de effecten onderzocht van wat hij zelf de huid-op-huid keizersnee noemt. De uitkomst van dit onderzoek is inmiddels vastgelegd in een wetenschappelijk artikel én gepresenteerd op een congres in San Diego.

‘Direct nadat we de snee hebben gezet, laten we de baby langzaam geboren worden,’ vertelt David. ‘De baarmoeder begint samen te trekken en duwt het kind naar buiten. Vroeger haalden we het kind dan in een vloeiende beweging eruit, knipten we de navelstreng door en gaven het aan de kinderarts. Nu halen we eerst de operatiedoeken naar beneden, zodat de moeder en haar partner kunnen meekijken hoe hun kind wordt geboren. Zodra we het kind uit de buik hebben gehaald, geven we het over het operatiedoek heen aan de moeder zodat zij het meteen op haar borst kan leggen. Daarna maken we de operatie af. Ondertussen is de kinderarts wel paraat.’ Kritische vragen Hoewel alle betrokkenen enthousiast zijn over deze aanpak, werden er ook kritische vragen gesteld. Bijvoorbeeld over het risico op infectie. En of de moeder geen extra bloedverlies lijdt omdat de keizersnede langer duurt. Samen met gynaecologen Fleurisca Korteweg en Marinus van der Ploeg, arts-assistent Selina Posthuma, ­kinderarts Hannah Buiter en anesthesist Hans de Boer zette David daarom onderzoek in gang. David: ‘Op basis van achthonderd keizersneden hebben we de effecten vergeleken met de ouderwetse keizersnee. De uitkomst laat zien dat er geen sprake is van meer infecties van moeder of kind of extra bloedverlies bij de moeders. Verder blijkt dat de baby’s minder vaak worden opgenomen op de kinderafdeling. En dat de opnameduur van de moeders vaker niet langer is dan drie dagen.’

Verzoek van de patiënt De moeders zelf waarderen het enorm dat de keizersnee op deze manier wordt uitgevoerd. ‘Niet voor niets zijn we dit gaan doen op verzoek van een patiënt. Tijdens de operatie merk ik al het verschil: vrouwen hadden vroeger vaker last van misselijkheid en pijn zodra het kindje was weggehaald; dat komt nu veel minder vaak voor.’

‘Het allermooiste vind ik dat de moeder bij de natuurlijke keizersnede haar kind geboren kan zien worden en de baby direct na de geboorte bij zich krijgt. Dat eerste huidcontact is van groot belang voor de hechting en het op gang brengen van de borstvoeding. Ons vervolgonderzoek richt zich op deze beleving.’

M atr i x 01 - 20 15    15   M a r t in i Z ie k e n h u is

‘Praktijkprofessor’ Joost Keers Joost Keers, hoofd van ons eigen Wetenschapsinstituut, is eind juni benoemd als lector bij de Hanzehogeschool. Een lector doet en begeleidt onderzoek om daarmee de verbinding tussen wetenschap, onderwijs en de beroepspraktijk te leggen. Een soort ‘praktijkprofessor’ dus. Bij zijn benoeming presenteerde Joost zijn onderzoekslijn naar zelfmanagement van somatische patiënten in ziekenhuizen. ‘Met zelfmanagement doel ik op de inspanningen die de patiënt zélf doet voor zijn kwaliteit van leven. Neem een patiënt met diabetes. Kan en durft deze patiënt zelf keuzes maken over zijn behandeling op basis van bijvoorbeeld zelf gemeten bloedsuikerwaarden? Zelfmanagement van patiënten in het ziekenhuis is nog flink onderbelicht. We weten dat het bijdraagt aan het succes van de behandeling en daarmee aan de kwaliteit en efficiëntie in de zorg. Wat we nog niet goed weten is hoe we het zelfmanagement kunnen verbeteren. Met mijn lectoraat kunnen we hier gericht onderzoek naar doen.’ Wie ideeën heeft voor onderzoek of gewoon meer wil weten over dit thema, is van harte uitgenodigd contact op te nemen met het Wetenschapsinstituut.

Het team van 3C buigt zich over de ‘drie gouden POM-vragen’: wat is hier POM aan, wat kan hier POM-mer en welke POM-afspraak maken we? Links vooraan staat unithoofd Anneke Tol. De tweede van rechts is zorgcoördinator Arlette Terhave.

Verpleegkundigen over POM Op een van de verpleegafdelingen Chirurgie (3C) werken ervaren verpleegkundigen die de zorg voor de patiënt zo goed mogelijk willen regelen. Hoe kan POM daarbij helpen? Unithoofd Anneke Tol vindt dat POM aansluit bij het werk van de verpleegkundigen. ‘Volgens mij is POM is niet meer of minder dan een middel om het werk zo goed mogelijk voor en met de patiënt te organiseren. Daarover zijn wij op onze afdeling goed met elkaar in gesprek. Wat kunnen we zélf in de organisatie van ons werk anders doen zodat we meer regie krijgen en de werkdruk verminderen? Het gaat daarbij om dage­lijkse dingen die we in kleine stapjes veranderen.’ Zo’n stapje is bijvoorbeeld het terugdringen van verstoringen tijdens het werk, zegt zorgcoördinator Arlette Terhave. ’Dan ben je een patiënt aan het was­ sen en blijft de telefoon maar gaan. Dat is vervelend voor jezelf, maar vooral voor de patiënt. Die krijgt het gevoel dat je geen tijd voor hem hebt.’ Het bleek eenvoudig om hier iets aan te doen: secretaresses ver­ binden niet meer door tijdens het spitsuur en vragen familieleden om pas na halfelf te bellen. Collega’s van andere disciplines bellen minder vaak, maar komen even langs en wachten tot een verpleegkundige klaar is met een patiënt.’

Beleving van tijd De verpleegkundigen kijken ook kritisch naar de werkzaamheden die ze uitvoeren. Is het bijvoorbeeld echt nodig om elke dag alle bedden te verschonen? Ook voor patiënten die niet de hele dag in bed liggen? Anneke: ‘Vaak kunnen patiënten ook meer zelf doen dan we denken. Niet op de eerste dag, maar daarna wel. Aankleden, naar de wc gaan of wassen. Het is voor patiënten bovendien veel fijner om meer eigen regie te krijgen. Dan voelen ze zich zekerder als ze naar huis gaan.’ Tijdens een congres leerde Arlette veel over de beleving van tijd. ‘Als je rustig werkt, ervaart de patiënt dat je tijd voor hem maakt. Hij zal je daarna minder vaak storen als je met een andere patiënt bezig bent. Een andere tip is je werk per handeling te doen in plaats van per patiënt. Als patiënten je vaker even zien, voelen ze zich geruster en bellen ze minder vaak dan wanneer je per patiënt alle handelingen achter elkaar uitvoert. Dan zien ze je namelijk langere tijd achter elkaar niet.’ Volgens Anneke betekent POM niet dat iedereen op dezelfde manier moet gaan werken. ‘Het gaat erom dat je inzicht krijgt in jouw bijdrage aan de organisatie van de zorg en hoe je dat afstemt op de bijdrage van col­ lega’s. Daarom is het belangrijk dat het hele ziekenhuis meedoet. Alleen samen kunnen we het nog beter regelen voor de patiënt.’

M atr i x 02-20 15    16   M a r t in i Z ie k e n h u is

De column van Hans Toegevoegde waarde in de zorg

Daarnaast - Porter is natuurlijk niet voor niets econoom - gaat het bij waardegebaseerde zorg om de relatie tussen de kwaliteitsverbetering en de te maken kosten. Ervaring overal ter wereld leert dat het continu vergelijken en leren leidt tot een beter en efficiënter zorgpad voor de ­patiënt met lagere kosten als nevenuitkomst.

Een ontwikkeling die veel medici en zorg­ bestuurders, inclusief mijzelf, aan het denken heeft gezet, is Value Based Health Care ofte­ wel waardegebaseerde zorg. Dit gedachte­ goed van Porter, een Amerikaanse ­marketing­goeroe en econoom, richt zich op de uitkomsten, waarde én kosten van een ­behandeling.

Ik ben van mening dat deze ontwikkeling ook voor ons ziekenhuis belangrijk is. We gaan daarom in een aantal opzichten een andere weg inslaan, samen met onze Santeon col­ lega’s. ­Voor onze speerpunten - Oncologie, Brandwondenzorg, Moeder & Kind, Houding & Beweging en Hart & Vaten - gaan we de lat hoger leggen, dat betekent dat we gaan voor de allerbeste behandeling. Met toegewijde teams die zoeken naar steeds betere zorg voor hun patiën­ ten. De principes van Value Based Health Care gaan ons daarbij ­helpen. Zo ligt er voor het Mar­ tini een prachtige t­ oekomst in het verschiet.

Porter gelooft dat concurrentie in de zorg op basis van kwaliteit moet plaats­ vinden en niet op basis van budget. Wie levert de meeste toegevoegde waarde aan de behandeling van een patiënt? Met andere woorden, waar zijn de sterftecijfers het laagst, waar zijn de complicaties het geringst en waar heeft de patiënt het meeste baat bij. Om dat te kunnen bepalen, is het van belang om cruciale gegevens rondom de behandeling te ver­ zamelen. Daar begint het mee. Om daarna deze gegevens op niveau van de individuele specialist te vergelijken met die van collega’s, binnen en buiten het ziekenhuis. Dit continu leren van el­ kaar is een van de belangrijkste ­manieren om tot verbetering te komen.

Hans Feenstra, voorzitter Raad van Bestuur NB V  an harte uitgenodigd om te reageren op deze column via [email protected]

Dit BEREIKten we in 2015 Twitter@MartiniHospital

Facebook/MartiniZiekenhuis YouTube/MartiniZiekenhuis

50

8.500

Bereik per maand

60.000

Volgers

Gerard Kemkers bij Martini Inspiration Opening verbandwisselkamer

2

Gemiddeld posts per maand

2.715

Tips voor nachtdienst

video’s online

Bereik per post

2.000

Fans

331

Patiëntje bakt taart

2

1 3

Gift moestuintjes

M atr i x 02-20 15    17   M a r t in i Z ie k e n h u is

Bereik per maand

25.000

abonnees

Opening verbandwisselkamer

1 3

88

8

Gemiddeld tweets per maand

Avonturen Mart & Tini Bevallen in het Martini Ziekenhuis

2

1 3

Live heupoperatie

Hartelijk dank voor je vraag. Ik leg eerst even uit wat de achtergrond van de herinneringsmail is. Al langere tijd signaleerden we dat een flink aantal patiënten per jaar de poliafspraak vergeet of gewoonweg niet komt opdagen. De tijd die voor deze no show patiënten is gereserveerd, kunnen we niet inzetten voor andere patiënten. Dat is jammer en geeft veel onrust op de poli’s. Tijdens de pilot bleek dat we de no show met 50% konden terugbrengen door een week voor de afspraak Thea van Wijk, spreekuurassistent polikliniek KNO een herinneringsbrief te sturen. Patiënten waardeerden deze brief bovendien als een mooie service. Het kost inderdaad extra tijd om het mailadres te vragen en in te voeren. Maar no show kost nog veel meer tijd. Denk maar aan contact opnemen met de patiënt, een nieuwe afspraak plannen en de nieuwe brief versturen. Per saldo denken we dat het minder tijd gaat kosten. Grote winst is dat we de service voor de patiënt kunnen verbeteren. Vanaf augustus krijgen alle polipatiënten een week voor hun afspraak via de mail een herinnering. Dat is natuurlijk een hartstikke mooie service, maar het kost wel extra tijd om de patiënt te vragen naar het mailadres en dit in te voeren. Ik vraag mij daarbij af wat deze extra werkzaamheden het ziekenhuis opleveren.

Mijn vraag aan

!

Patrick Wennekes, projectleider

‘Op maandag zit ik in Assen’ Marius Kemler, plastisch chirurg

‘Ik ga elke maandag naar het Wilhelmina Ziekenhuis Assen (WZA) voor spreekuur en operaties. Daarmee hebben patiënten in hun eigen regio toegang tot Plastische Chirurgie. Deze uitwisseling past bij wat het Martini en het WZA willen bereiken met hun samenwerking, namelijk de juiste zorg op de juiste plek. Ik merk dat de collega’s in Assen heel geïnteresseerd zijn in mijn vak, dat nieuw is in hun ziekenhuis. Dat is hartstikke leuk.’ WZA-chirurg Johan Groote doet samen met Marius borst­ reconstructies na borstkanker. ‘Door zijn inbreng worden we gewezen op technieken die we zelf niet zouden hebben bedacht, simpelweg omdat we die expertise niet in huis hebben. Daar ben ik blij mee. Het klikt bovendien goed met ons team.’ Wat Marius in Assen opvalt is dat het secretariaat het spreekuur voorbe­ reidt en de DBC’s controleert op fouten. ‘Dat is een luxe die ik in het Martini niet gewend ben.’

M atr i x 02-20 15    18   M a r t in i Z ie k e n h u is

Soms komen dromen uit Evelien Wieland start in september met de opleiding Helpende. Daarmee komt een jarenlange droom uit. ‘Ik ben 52 jaar en doe eindelijk waar mijn hart ligt: iets betekenen voor mensen die ziek zijn.’ Evelien komt uit een huisartsengezin en heeft altijd affiniteit gehad met de zorg. ‘Toch koos ik na de mid­ delbare school voor de kappersopleiding,’ vertelt ze. ‘Toen de kinderen groter werden, ben ik in een admini­ stratieve baan bij Menzis - toen nog Regionaal Zieken­ fonds Groningen - gerold. Daar ben ik later trainer op het callcenter geworden. Deze functie kwam drie jaar geleden te vervallen, waardoor ik werkeloos dreigde te worden. Via een vriendin hoorde ik dat het Martini Ziekenhuis afdelingsassistenten op oproepbasis zocht. Ik ben aangenomen en heb elke dienst gedraaid die ik aangeboden kreeg. Als ik patiëntenvervoer deed, liep ik soms twintig kilometer op een dag. Natuurlijk kom je daar moe van thuis, maar het geeft ook zoveel energie. Ik voel me fitter dan toen ik nog achter een bureau werkte.’ Inmiddels heeft Evelien als afdelingsassistent een vaste baan op de verpleegafdeling Verloskunde (2A). ‘Daar ben ik heel blij mee,’ benadrukt ze. ‘Toch bleef het ver­ langen om écht aan het bed te werken. Daarom ben ik gaan informeren naar de opleiding Helpende. Ik heb met verschillende mensen een afspraak gemaakt om de mogelijkheden te onderzoeken. Uiteindelijk heeft

mijn eigen afdelingshoofd mij geholpen door mijn opleiding te betalen. Ik volg de wekelijkse lesdag in eigen tijd. Dat geldt ook voor de leerdoelen waarvoor ik stage moet lopen op een andere afdeling. Mijn tip voor anderen? Als je iets heel graag wilt, laat dan je motivatie zien en bijt je erin vast. Met een beetje geluk is het ook jou gegund.’

STERK IN JE WERK Misschien heb je net als Evelien ook een droom als het gaat om je werk. Het jaargesprek is een mooi moment om daar bij stil te staan. Weet je bijvoorbeeld wat jij belangrijk vindt in je werk en waar jouw kwaliteiten liggen? Wat zou je graag anders willen als het gaat om uitdaging of balans? De informatie en inspiratie op het STERK IN JE WERK portal kan je helpen om met deze vragen aan de slag te gaan. Het portal is ook vanuit huis bereikbaar via https://extranet.mzh.nl/ sites/sterkinjewerk. Alvast drie tips om je jaargesprek voor te bereiden: • Vraag feedback aan collega’s via de e-tool Jaargesprekken. • Gebruik het portal om actiepunten voor jezelf te bepalen. • Bedenk wat jij nodig hebt om sterk in jouw werk te staan.

M atr i x 02-20 15    19   M a r t in i Z ie k e n h u is

Mooi man Welverdiend! Verpleegkundige Marian Bakker gaat genieten van haar welverdiende pensioen: ze werkte maar liefst 47 jaar in ons ziekenhuis, waarvan 45 jaar op de ver­ pleegafdeling Pasgeborenen. Marian: ‘Ik wil iedereen bedanken voor de fijne samenwerking. Ik neem met pijn in mijn hart afscheid. Met plezier en liefde heb ik altijd mijn werk gedaan, het ga jullie allemaal goed.‘ Unithoofd Gerda van Bergen: ‘Marian was een gewaardeerde collega. Ze was altijd collegiaal. Als je haar belde of ze kon werken, was ze beschikbaar. Ze werkte graag in de nacht en was echt ‘onze nacht­ zuster. We wensen Marian alle geluk en gezondheid voor de toekomst.’

Koperen jubileum Palliatief Team

V.l.n.r. Gertruud van der Werff, Ruurd van der Water, Annette van der Velden, Annerike Govers en Ankie van der Veen.

Het Palliatief Team bestaat 12,5 jaar. Dat is bijzonder, want met dit team zijn wij een van de eerste ziekenhuizen in Neder­ land met gerichte aandacht voor de complexe problematiek rondom de laatste levensfase en overlijden. Verpleegkundig specialist Gertruud van der Werff is er vanaf het allereerste begin bij: ‘Toen ik begon, was er helemaal niets georganiseerd rondom palliatieve zorg. Nu hebben we een prachtig multi­ disciplinair team en 24/7 beschikbaarheid voor vragen.‘ Het team is op dit moment bezig de indicaties voor de inzet van het team intern onder de aandacht te brengen. ‘Het be­ gint met twee simpele vragen: Heeft mijn patiënt te maken met een ongeneeslijke of levensbedreigende ziekte? of Zou ik verrast zijn als mijn patiënt binnen een jaar is overleden? Als je deze vragen met ja beantwoordt, is er een goede reden om ons in te schakelen.’

Taart voor de beste VIM-teams Kinderarts Wil Geven reikte 30 juni taart uit aan de beste VIMteams van 2014. Hij deed dat namens de ziekenhuisbrede VIM-commissie. ‘Wij hebben alle teams beoordeeld op hun analyses en verbetermaatregelen. Verpleegafdeling 4C (Neuro­ chirurgie) en de polikliniek Chirurgie vielen in de prijzen.’ Wil benadrukt dat een incident bijna nooit het gevolg is van individueel falen. ‘De oorzaken hebben vaak te maken met de organisatie van het werk, de werkwijze of de hulpmiddelen. En soms is gewoon sprake van pure pech. Door oorzaken te analyseren, kunnen wel structurele verbeteringen in gang worden gezet. Dat is waar we het voor doen.’ Op de foto nemen Miranda Nienhuis, Nienke van Gurp en Carolien Ensing (4C) en Bertie Jansen, Esther de Vries en Petra van de Ploeg (polikliniek Chirurgie) de taart in ontvangst.

Volg ons

via social media