2014 TOBLACH (DOBBIACO) in het HOCH PUSTERTAL Zoals gebruikelijk de laatste jaren hebben we de heenreis in twee dagen gedaan. Dit jaar zijn we de eerste dag pas tegen de middag vertrokken en hebben we kwartier gevonden in Ottobeuren (Bayern, 60 km van de Oostenrijkse grens), toch al zo’n 700 km ver. De tweede dag waren we al tegen de middag in Toblach (Dobbiaco) zodat we in de namiddag tijd zat hadden om ons te installeren, eens naar de ‘Tourist-Info’ te gaan, de kaarten van enkele restaurants te gaan bekijken en bij Marlen een overheerlijk ijsje te gaan eten. In Süd-Tirol zit je met een klein taalprobleem (Duits-Italiaans). Teneinde de wil van de plaatselijke bevolking te respecteren heb ik gekozen voor de Duitse benamingen met tussen haakjes, hier en daar, de Italiaanse naam. Dag 1: donderdag 26 juni 2014 PLÄTZWIESE (1975 m) – STRUDELKOPF (2307 m) – PLÄTWIESE (1975 m)
Van hier nog zo’n 25 minuten en we zijn boven. Eerste wandeling, dus de schoenen wat inlopen en aan de hoogte gewennen. Eenvoudige wandeling met van op de top prachtige zichten op het Haunold- en Rotwand massief. Bedoeling was tevens de Knolkopf te bewandelen doch de wegaanduiding ontbrak volledig. Toen we een ander koppel zagen afdalen hebben
wij ons bij hen bevraagd en je wordt inderdaad aan je lot overgelaten wat de wegkeuze betreft. Wij hebben de Knolkopf dan ook letterlijk links laten liggen. Dag 2: vrijdag 27 juni 2014 PLÄTWIESE (1975 m) – GAISELE (2445 m) - ROSSALM (2212m) – PRAGSER WILDSEE (1494 m)
Prachtig wandelweer! Laat je niet misleiden door de donkere wolken want dat zijn gewoon optrekkende nevelslierten. Door onze centrale locatie konden we de allereerste bus nemen zodat we in alle friste van start konden gaan. Het pad liep volledig in het gebergte en je geraakte gewoon niet uitgekeken op de honderden meters hoge rotswanden. Bij de afdaling naar de Rossalm was er wel een stuk van zo’n 500 meter waar er van pad nog weinig sprake was en waar je vasthouden aan de stalen draad en niet naar beneden kijken aangewezen waren. Ook waren enkele kleine sneeuwplekken waar je het zonder draad moest stellen. We waren juist aan het laatste stukje slechte ‘weg’ bezig toen we bijgehaald werden door een man die we al een tijdje zien naderen hadden. Het bleek om de ‘Wirt’ te gaan van de Rossalm (zelf voegde hij er aan toe dat hij ‘de oude’ was). Toen we hem vertelden dat het een zeer mooie wandeling was maar dat het laatste stukje toch wel iets had moest hij lachen en zei hij:’ Ja een zeer mooie wandeling.’
Toen keek hij even achterom en terwijl hij naar de bewuste strook knikte voegde hij er aan toe:’Maar ik zou ze niet aan iedereen aanbevelen!’ Dat laatste konden we alleen maar beamen. Blijkbaar deed hij geregeld deze wandeling, gewoon om te zien of je er effectief nog over kon. Tijdens de korte rustpauze op de Rossalm zagen we plots het bordje ‘Pragser Wildsee 2h’. Door ons vroege vertrek hadden we nu eigenlijk nog tijd over en we wisten dat we ook van de Pragser Wildsee met de bus naar Toblach konden geraken. Dus even op de kaart gekeken, even bevraagd bij onze Wirt… geen probleem, nog 20 minuten wat bergop en dan gaat tot aan de See bergaf. Maar als de krachten stilaan beginnen te verdwijnen worden 2 uren er vlug 3, want ja, ook bergaf blijft het een ruw landschap en vooral de knieën krijgen voortdurend zware schokken te verwerken. Misschien was het voor de 2de dag wel iets te veel geweest zijn want uiteindelijk duurde deze uitstap bijna 9 uren. Deze wandeling zou wel zijn sporen nalaten de komende dagen!
Dag 3: zaterdag 28 juni 2014 WAHLEN (1360 m) – SILVESTERALM (1800 m) – REHFUNKEL (1870 m) – INNICHEN (1175 m)
Om nog even te bekomen van gisteren, een iets rustiger wandeling. Wel wat hoogtemeters maar wel minder stenig en steil. Enkel de afdaling naar Innichen (San Candido) was op bepaalde plaatsen niet van de poes en de spierpijn van de vorige dag liet zich weer gevoelen.
Het leven op de almen en berghutten is over het algemeen zeer zwaar en de bewoners proberen dan ook dikwijls met alle mogelijke middelen toch iets bij te verdienen. Soms is het wel echt aandoenlijk!
Boteren: 5 liter room, 1 uur draaien om ongeveer 1 kg boter te bekomen. Maar dit is dan ook Boter! Nu ja, als ik deze jonde dame bekijk moet ik concluderen dat zij niet alleen al veel boter gemaakt heeft maar er ook al veel naar binnen geslagen heeft!
Dag 4: zondag 29 juni 2014 Vandaag is het een regendag. ’s Morgens nog even geluk en tussen enkele druppels door toch nog wat in het Innerfeldtal rond gelopen op zoek naar materiaal voor het bloemschikken.
Innerfeldtal. Daar we onze bus terug juist kwijt waren toch maar verder naar Innichen (San Candido) gelopen om daar een uurtje later de volgende bus naar Toblach (Dobbiaco) te nemen. Na de middag de aangekondigde regen en verplichte rust. Tijd om de tocht voor morgen (grondig) voor te bereiden. Toch nog even geluk want we konden van een langere opklaring gebruik maken om toch nog even de benen te strekken.
Dag 5: maandag 30 juni 2014 Even naar buiten kijken en, ja hoor, er was zoals aangekondigd verse sneeuw zichtbaar op de hoogste toppen. Het voorziene programma moest direct bijgestuurd worden. DÜRRENSEE (1406 m) – RIENZTAL (1600 m) – VAL DE RINBIANCO (1800 m) – LAGO DE ANTERNO (1880 m) Mooie gemoedelijke wandeling tot we op een bepaald ogenblik de hoofdbaan moesten verlaten en de rivier (Rienza) oversteken. Het had in de voorbije nacht stevig geregend en de rivier stond gezwollen. Even op en af gezocht naar een oversteekplaats maar tevergeefs. Gelukkig hebben wij altijd de nodige uitrusting mee, in dit geval een handdoek.
Dus schoenen en kousen uit en weg waren we. Iets verderop hadden andere wandelaars (die wel op de hoofdbaan bleven) wat gratis animatie door ons gade te slaan. De stroming was, op de iets diepere plaatsen, wel veel sterker dan ik gedacht had maar we kwamen droog over. Het vervolg was een zeer aangename wandeling in de eenzaamheid. Uiteraard hebben we geen levende ziel meer gezien want ja, wie heeft er nu een handdoek mee…ikke.
Dag 6: dinsdag 1 juli 2014 AURONZO (2320 m) – RIF. LAVAREDO (2344 m) – DREIZINNENHÜTTE (2405 m) – RIENZBODEN (2192 m) – LANGALMHÜTTE (2270 m) – COL DI MEZZO (2315 m) – AURONZO
Ja, het gebied van de ‘Tre Cime’ of ‘Drei Zinnen’ (ja, ik keer hier even het taalgebruik om want dit gebied behoort niet meer tot Süd-Tirol maar tot de provincie Belluno) een must voor iedereen die naar dit gebied komt. Enig probleem is wel het weer. Zelden kun je in optimale omstandigheden hier rondwandelen. Vroeg opstaan is de boodschap. Niet alleen is het hier dan nog ietwat rustig maar in de vroege namiddag ben je hier beter weg. Om het even van waar de wind komt, hij voelt hier steeds koud aan. Regenwolken worden zo te zien met een magneet aangetrokken. Als je dit leest denk je misschien ‘blijf er dan weg’ maar wie hier ooit is geweest wordt er, net als de regenwolken, naar toe getrokken. Het is dan ook een imposant gebied waarbij je constant 360° in het rond kijkt naar die indrukwekkende steenmassa’s. Ik probeer steeds enkele foto’s te nemen maar deze beelden kunnen onmogelijk weergeven wat een mens voelt als je hier staat.
Fris voor de tijd van het jaar! Gelukkig hebben ze het pad sneeuwvrij gemaakt! Ook dit jaar moesten we afrekenen met ijzige temperaturen, veel nevel en lage wolken. Pas op het einde van de wandeling kregen we enkele druppels over ons heen. Om te wandelen is bewolkt weer hier zelfs aangewezen want gezien de hoogte is het een open gebied en hier 4 à 5 uren rondtoeren (en het is hier niet plat hé) in volle zon is ook niet aan te bevelen. Dus zoals ik al zei, optimale omstandigheden zijn hier eerder uitzondering. Wij genoten eens te meer van een prachtige dag, ook al bleven de toppen van de ‘Tre Cime’ de hele dag verstoken in nevelslierten.
Rifugio A. Locatelli (Dreizinnenhütte).
Rifugio Lavaredo (Lavaredohütte).
Langenalpehütte
Dag 7:woensdag 2 juli 2014 Het weer ziet er niet al te best uit, maar dat kan ons weinig storen want we hebben andere plannen. Het is vandaag de laatste dag van onze openbaar vervoer kaart (in Süd-Tirol kun je voor 28 € p.p. gedurende 7 opeenvolgende dagen onbeperkt gebruik maken van trein en bus) en traditiegetrouw proberen we die dan ook ten volle te benutten. We gaan met de trein naar Bozen (Bolzano). Ongeveer halfweg, in Franzensfeste (Fortezza) moeten we overstappen. Bij aankomst even gekeken en hebben bijna tien minuten om naar een ander spoor te gaan. Terwijl we de trap afgaan roept er ons plots iemand toe dat niet alleen onze trein maar ook de volgende afgeschaft zijn. We moeten dus ruim 2 uur wachten op een trein die misschien komt. Het zijn deze Italiaanse toestanden die ook bij ons meer en meer toegepast worden. Leuk is anders. De trein die ons naar hier bracht stond er nog en ging terug naar Toblach (Dobbiaco). Wij dus terug mee. Op de terugweg besloten we toch even halt te maken in Bruneck (Brunico). Toen we daar aankwamen en richting centrum gingen passeerden we het busstation. Toch even kijken. Waarom niet, een uitstapje naar Brixen (Bressannone) kon ook nog, dus wij mee. Brixen op zich is en mooie stad maar na een paar uren heb je het gezien en dus terug met de bus naar Bruneck (Brunico). In Bruneck (Brunico) kwamen met net voor 15u aan, het uur dat alle winkels terug open gaan. Dus ook hier nog even wat rondgelopen en tegen 17u de bus naar Toblach (Dobbiaco). Daarmee zat onze dag er weer eens op en hadden we energie opgeladen voor de volgende dag.
Dag 8: donderdag 3 juli 2014 PRAGSER WILDSEE (1494 m) – GRÜNWALDALM (1590 m) – ALTER KASER (1751 m) – HOCHALPENHÛTTEN (2114 m) – LAPADURESJOCH (2252 m) – FLATSCHKOFELSCHARTE (2223 m) – PRAGSER FURKEL ( 2225 m) – KASERHÜTEN (1937 m) - PRAGSER WILDSEE (1494 m) In de loop van de nacht was het weerbeeld totaal omgeslagen en mochten we ons aan een schitterende dag verwachten. Dit was onze laatste wandeldag en het mocht dus iets meer zijn. Uiteindelijk werd het heel veel meer, maar ja, dat overkomt ons wel meer.
Bedoeling was te wandelen naar de Hochalpensee maar toen we bij de Hochalpenhütten kwamen maakte we een pauze en spraken met de dames die het zaakje daar runden. Deze hutten zijn zeer afgelegen (slechts een goede twee en een halve maand open in de zomer) en ik denk niet dat men daar dagelijks meer dan 10 klanten krijgt. In ieder geval : één van hen wees er ons op dat de wandeling verder naar de Hochalpensee wel mooi was maar zij vond terugkeren via dezelfde weg maar niets. Daarom stelde zij voor in de pikken op een andere wandeling, zeker nu het weer zo prachtig en stabiel was.
Even de situatie bestuderen op de kaart en pas dan een besluit nemen. Ja we hadden onze les van enkele dagen geleden goed onthouden! De conditie was goed, we zaten al op een behoorlijke hoogte en dus waren we gewonnen voor het voorstel. We waren er ons van bewust dat het een zware onderneming ging worden maar in de wetenschap dat het morgen toch gedaan was waagden we het.
Hochalpenhütte. Toen ik deze foto nam was ik er mij nog niet van bewust dat we daar achteraan nog helemaal naar boven moesten. Het ‘pad’ liep daarboven op de kam echt helemaal van links naar rechts.
Het werd een prachtwandeling van zo’n 8 uren met een hoogteverschil van ruim 1000 meter. Deze kilometer moesten we uiteraard ook weer naar beneden maar zie, ook de afdaling viel best mee. Op het einde waren we uiteraard moe maar zeker niet uitgeput. Voor 100% tevreden namen we de bus naar Toblach (Dobbiaco).
Dag 9: vrijdag 4 juli 2014 LIENZ (Oostenrijk)
Ja, dit is onze klassieke afsluiter. Even de grens over naar het prachtige stadje Lienz (uit te spreken met de klemtoon op Li en niet te verwarren met het meer in het noorden gelegen Linz). Tijd voor wat shopping en uitrusten voor de reisdag van morgen… Het was goed en we keren volledig voldaan huiswaarts maar… dromen nu al van volgend jaar! Het is onze gewoonte om ter plaatse al een eerste voorbereiding te maken voor het komende jaar. We vonden twee kleinere dalen (Antholz en Gsies) die vanuit onze locatie in Toblach (Dobbiaco) eveneens met het openbaar vervoer gemakkelijk te bereiken zijn.
ERIK
