P_006-011 psw 14 chantal
05-04-2007
14:12
Pagina 6
Chantal Janzen ‘NIEMAND IS EENDIMENSIONAAL LIEF’ Ze is lief, vrolijk en schattig en heeft de ogen en sproetjes die daarbij horen. Van zo’n ideaal imago wordt een normaal mens gestoord, zou je zeggen. Niet Chantal Janzen. Op zoek naar een scheurtje in het harnas. tekst HANS VAN DER BEEK foto’s MARK VAN DER ZOUW
Z
e heeft net een vriendelijk handje gegeven en eerst nog eerst keurig haar mond leeggegeten, maar het eerste dat Chantal Janzen zegt is: “Heb ik een spleetje tussen mijn tanden?” Janzen heeft deze middag bezoek gehad van Hugo Camps van Elsevier en daar is ze nog altijd van onder de indruk, vooral dan van zijn afscheidswoorden. Of Janzen wel wist dat ze een spleetje tussen haar tanden heeft en dat dat heel erotisch is. “Heb ik niet. Heb ik dat?” Nu ze het zegt. De kleedkamer van het televisieprogramma Jensen, waar Janzen zo dadelijk de musical Tarzan zal pitchen, heeft een spiegel zo groot als een wand en daar gaat Janzen voor staan, haar neus tegen de spiegel, de voortanden ontbloot. Het spleetje wordt steeds groter. “Ik hoor al altijd: mijn sproetjes zijn zo
C
leuk, mijn rechter flapoor is zo leuk, en nu komt dat spleetje er ook nog eens bij.” Het lijkt een detail, maar voor Chantal Janzen (Tegelen, 1979) is niets een detail. Dit is de vrouw die als tienjarig meisje al precies wist wat ze wilde en dat is ervan gekomen ook: actrice, presentatrice van televisieshows en – vooral dat – musicalster. Haar zesde musical, Tarzan, is een coproductie van Joop van den Ende en Walt Disneyproducties, met muziek van Phil Collins. De kosten, zo’n vijftien miljoen euro, moeten de komende jaren worden terugverdiend in het Scheveningse Circustheater met Chantal Janzen uit Tegelen als enige commercieel grote naam. Een productiemeneer van Jensen komt binnen. Het is de bedoeling dat zo dadelijk eerst Janzen op de bank bij Jensen plaatsneemt. Later zal haar tegenspeler Ron Link aanschuiven, onder het motto: Jane intro-
P_006-011 psw 14 chantal
05-04-2007
14:12
Pagina 7
duceert Tarzan. Janzen is niet blij. Sjoerd van Schooten, die namens Joop van den Ende de promotie van Tarzan beheert, is dat evenmin. Janzen komt hier niet voor Janzen, ze komt voor Tarzan en al die volle zalen in Scheveningen. Het nummer dat Tarzan en Jane aanvankelijk zouden zingen, is ook al opeens geschrapt en dan zul je nu zien dat Tarzan op het laatst even in beeld mag en de rest van het interview gaat over Janzen en haar liefdesleven. De productiemeneer belooft dat Tarzan er na een minuut of twee bij mag.“Het wordt echt heel leuk, geloof me. Het format is nu eenmaal dat altijd eerst de bekendere opkomt en nooit twee gasten tegelijk.” Janzen, terwijl ze haar mascara bijwerkt: “Hoe doe je dat dan met Bassie en Adriaan?” Het klinkt ijzig en vriendelijk tegelijk, wat een prestatie op zich is. Van Schooten neemt zijn verlies: “Niks aan te doen.” Janzen: “Jawel.” Maar de deur uitlopen vindt Van Schooten geen goed idee. Aandacht is aandacht, ook als die minder is dan gehoopt. Er zijn nu al meer dan honderdduizend kaarten verkocht, maar daar kunnen er nog een hoop bij, van Jensenkijkers bijvoorbeeld. FYSIEKE SHOW Bij Janzen komt een sms’je binnen. Of ze morgenvroeg, voor de uitzending van Max & Catherine, een foto wil meenemen van haar overleden tante Mieke en de edelweiss die zij van haar heeft gekregen. De ouderen van Catherine lijken inderdaad een betere doelgroep dan de pubers van Jensen, maar daar is Van Schooten het niet mee eens. Drie miljoen Nederlanders bezoeken jaarlijks een musical en daar zit heus genoeg jeugd tussen. Van Schooten: “Tarzan is een heel fysieke show, met muziek van Phil Collins. Het is hip, snel, poppy. Geen My fair lady, zeg maar.” Intussen haalt Link zijn koffer overhoop. Lipgloss kwijt. Janzen: “Dat zeg je niet straks, hè? Lipgloss is niet echt Tarzan.” Janzen is er melig van geworden. De geluidsman zoekt een plek om de zender van haar microfoon te klemmen, wat nog niet meevalt op de strakke panty van Janzen. Na een tijdje gehannes onder haar jurk, zegt Janzen: “Ik denk dat je hem zult moeten in-
Chantal Janzen in de talkshow Jensen.
05-04-2007
14:12
FOTO DEEN VAN DER MEER
P_006-011 psw 14 chantal
Pagina 8
brengen.” De geluidsman van Jensen is een stoïcijnse meneer. Hij vertrekt geen spier. De opnames zijn inmiddels begonnen en achter de coulissen wachten Jane en vooral Tarzan op hun beurt. Janzen is inmiddels wat baldadig geworden. Een jongeman komt zich voorstellen: “Ik ben Anton. Ik doe zo direct de deur open.” Fluisterend: “Schrijf even op: hij is Anton, hij doet zo direct de deur open. Ik vraag me dan meteen af hoe dat ’s avonds thuis gaat: hé Anton, hoe was je dag? Nou, ik heb deuren opengedaan. Eén bleef hangen. Iedereen in rep en roer, maar ik niet. Ik bleef heel kalm.” Uit verveling leest ze een kaartje dat ergens op tafel ligt en daarop staat de tekst waarmee Jensen haar zo zal aankondigen: ‘En natuurlijk gaan we haar doorzagen over haar nieuwe vriend. En dat is niet Tarzan.’ “Tijd voor een confrontatie,”zegt Janzen en ze stapt met het kaartje naar de productieman: “Hé, vriend...” Maar dan kondigt Jensen ‘the lovely Chantal Janzen’ aan en bij ‘het liefste meisje van de Nederlandse showbizz’ gaat een knop TARZAN EN JANE De vlinders en bloemen doen wat rek- en strekoefeningen, Jane gaapt. Ze hangt op tien meter hoogte boven het podium in het Scheveningse Circustheater, midden in een spinnenweb. “Heb je geen last van een zware arm?” vraagt ze aan een gifpaarse spin die uit het plafond komt zakken. Janzen hangt wat te hangen en de spin draait rondjes om zijn as, terwijl de technici van Tarzan, de musical naar de juiste belichting zoeken. De spin krijgt van Jane een vriendelijk pootje. De repetities van zo’n musical, zeker eentje waar de Amerikanen van Walt Disney de hand in hebben, worden voorbereid met militaire precisie. Zo is fotograferen ten strengste verboden. Niets van het decor of de kleding van de 35-koppige crew mag uitlekken vóór de première, en die is pas volgende week zondag. De repetitie van vijf minuten van de show duren gerust de hele middag. De decorwissels, belichting en door de lucht vliegende apen, bloemen en planten zijn computergestuurd en tijdens al die tests moeten de acteurs op het podium staan, geschminkt en al. Straks, tijdens de voorstellingen, ziet het er behoorlijk spectaculair uit. Alleen al de openingsscène. Onder de beats van Phil Collins gaat eerst een schip ten onder, dan zinken de vader en moeder van Tarzan naar de bodem van de zee, om vervolgens aan te spoelen aan het strand – gezien vanuit de lucht. Weer even later waant de kijker zich midden in de jungle, compleet met overvliegende apen. Maar voorlopig is het repeteren, minuut na minuut, en dat uren lang. Net zo lang totdat alles perfect loopt. In de studio bij Max & Catherine. 8 PS van de Week 7 april 2007
om. Stralend loopt ze door de inderdaad vakkundig geopende deur en ze werkt zich professioneel door de ginnegapperij van Jensen. Het gaat maar door, over haar schattige flapoor (leuk om aan te sabbelen, lijkt Jensen, hahaha), haar nieuwe vriendje, en Jensen heeft ook, heel komisch, een Tarzanyell op tape (zo gaat het vast in de slaapkamer van Chantal, hahaha). Een klein kwartier later komt het gesprek dan eindelijk op musicals. Jensen: “Die zijn nooit playback, toch, altijd live?” Janzen: “Daarom is het ook zo link. Hé, Ron Link. Wat een leuke link.” Maar eerst jast Jensen er nog een fragment uit de geflopte film Deuce Bigalow doorheen, waarin Janzen even te zien is als pornoster. (Janzen: “O, hártstikke leuk.”) Ron Link mag de laatste vijf minuten komen opdraven en in het gesprek moet ook nog worden geknipt. Jensen, na afloop tegen het publiek: “Dus dat wordt: welkom Ron, dag Ron.” Terug in de kleedkamer is de productieman benieuwd of zijn goede gevoel over
P_006-011 psw 14 chantal
05-04-2007
14:12
de uitzending gedeeld wordt. Van Schooten: “Het was een beetje teleurstellend.” En om toch nog iets aardigs te zeggen: “Maar het was leuk, daar niet van.” De Jensenman: “Nou, spread the word.” PUPPY-IMAGO De volgende ochtend. Zo kort voor de première op 15 april mag Jane van Joop van den Ende alleen de repetities verlaten om de musical te promoten. Zoals zojuist, bij Max & Catherine. Ook Catherine en haar regisseur hebben ‘een goed gevoel’ overgehouden aan de opname. Wel jammer: toen tante Mieke ter sprake kwam, bleek dat Janzen de edelweiss – oeps – in de kleedkamer had laten liggen. Van Schooten heeft alleen weer te weinig Tarzan teruggehoord in het gesprek. Dat ging over het imago van Janzen als ‘lieve puppy’, over audities doen en haar ex, Johnny de Mol, en ook Janzens nieuwe vriendje kwam weer voorbij: Marco, jeugdvriend, nu 36 jaar, drie kinderen, de liefde is pril, dankuwel. Janzen toonde zich opnieuw een
Pagina 9
uitstekende gesprekspartner, al was ze die edelweiss niet echt vergeten natuurlijk. Sommige dingen zijn zelfs Chantal Janzen te privé. Intussen heeft Van Schooten niets teruggezien van de opnames van de Tarzan-repetitie, fraai gemixt met beelden van de moederproductie op Broadway, die hij op de Max-redactie had achtergelaten. Tijdens de lunch komt de Max-regisseur hem geruststellen.Voor de uitzending van morgen worden nog twintig seconden van de opnames toegevoegd. “Toch mooi,” zegt Van Schooten tegen Janzen.“Twintig seconden.” Het werk hier zit erop en bovendien wacht in Scheveningen het ‘doorpassen’ van Janes Victoriaanse jurken. Janzen neemt plaats op de achterbank van de auto. Ze zit liever niet voorin. “Voorin kan ik niet rustig zitten. Dan bemoei ik me overal mee. Daar word ik zelf gek van en de chauffeur ook.” Het kon wel eens symbolisch zijn voor Janzen. Een controlfreak kan zichzelf lelijk in de weg zitten. De controlfreak die weet
wanneer ze beter even een stapje terug moet zetten, heeft pas echt alles onder controle. Janzen was tien jaar toen ze werd aangenomen op een professionele balletacademie. Drie keer per week, helemaal naar Venlo. “Dat is voor een meisje uit Tegelen toch wel een big deal. Maar bij ons thuis trok de fanfare niet uit en ik heb ook nooit mogen kiezen wat we ’s avonds aten. Misschien omdat het bijna vanzelfsprekend was, of misschien is dat de nuchterheid van mijn familie. Ik denk het laatste.” Op jeugdfoto’s, die Janzen bij zich heeft, is ze als tiener al precies de Chantal die zich tegenwoordig op rode lopers laat fotograferen: dezelfde lach, dezelfde houding. Op haar vijftiende was Chantal Janzen, zo lijkt het althans, al helemaal af.“Ik vind dat een compliment. Want dan ben ik niet veranderd. Ik ben dus niet raar gaan doen.” De jonge Janzen hing dus na schooltijd niet op het schoolplein en kroop niet achterop brommers, maar studeerde ballet aan de vooropleiding voor de Hogeschool voor de Kunsten, en op haar achttiende ging ze echt naar die hogeschool, in het grote,‘enge’ Am-
Een medewerker van Jensen probeert het microfoontje aan de kleding te bevestigen. PS van de Week 7 april 2007
9
P_006-011 psw 14 chantal
05-04-2007
14:12
Pagina 10
2000-2001: 42nd Street, musical 2000: Soetelieve Beurs voor aanstormend musical talent 2001-2003: Saturday night fever, musical 2002: John Kraaijkamp Musical Award 2002 voor aanstormend talent 2002: Volle maan, film 2002, 2004, 2006: musicals in Ahoy’ 2003-2004: Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?, musical 2003: Loverboy, film 2004-2005: Crazy for you, musical 2004: Fighting fish, film 2004: Feestje, film 2004: De Dominee, film 2005-2007: Beauty and the Beast, musical 2005: Winnaar Musical Award, beste vrouwelijke bijrol 2005-2005: Deuce Bigalow: European Gigolo, film 2005-2006: Staatsloterij € 100.000 Show, presentatie 2005-2006: Idols III, presentatie 2006-2007: Ranking the stars Vanaf 2007: Tarzan, musical 2007: Kicks, film 2007: Alles is liefde, film
sterdam, omdat ze daar behalve dansen ook kon zingen en acteren. Maar kom bij Janzen niet aan met: als je maar wilt, dan lukt het ook.“Heel veel ouders zeggen dat tegen hun kinderen. En tot hun achtste snap ik dat wel, maar daarna denk ik: dat is niet zo. Je hebt ook talent nodig. En je moet natuurlijk ook de juiste mensen op de juiste plaats tegenkomen.” Ook daar begon Janzen al vroeg mee.Vanaf haar elfde wachtte ze jaarlijks Huub Stapel in de kroeg op, als die weer terug op het oude nest kwam om carnaval te vieren.
Vroeger noemde ze Stapel ‘mijn boysband’, maar inmiddels ziet ze dat genuanceerder. “Huub was het bewijs dat het kan lukken. En hij was de enige. Misschien niet zo leuk voor Huub, maar als er tien mensen uit Tegelen waren doorgebroken, was ik ze alle tien afgegaan.” Je ziet het voor je. Een elfjarig mopje, sproetjes, grote blauwe ogen, dat jaar in jaar uit bovenop die arme Huub Stapel duikt. “Ik was geen hysterisch kind. Het was gewoon even praten en dan was het ook weer klaar. Huub zegt achteraf dat hij het nog geloofde ook. Omdat ik al heel vroeg bezig was met lessen. Hij zag: dit is niet zo’n losse flodder.” Vanaf haar vijftiende zocht ze Stapel ook niet meer op.“Toen kwam het besef dat ik niet bij hem moest zijn om te bereiken wat ik wilde.” SATERDAY NIGHT FEVER Ze ging naar Amsterdam, waar ze aanvankelijk geregeld huilend in bed lag van eenzaamheid, maar ze zette door. Tijdens haar studie al kreeg ze een rol in 42nd Street, meteen als understudy voor hoofdrolspeelster Angela Schijf. Drie maanden later had ze haar eerste hoofdrol, in Saturday night fever. Haar diploma moest ze nog krijgen. Van Limburgse bescheidenheid heeft ze geen last. Haar credo: bluffen totdat je kont er vanaf valt. Dus als ze de ster moet zijn, is
Erwin van Lambaart, directeur van Joop van den Ende Theaterproducties, heeft iets op zijn wang.
10 PS van de Week 7 april 2007
ze de ster. De lolita? Ook goed. En paparazzi, daarvan maakt ze gewoon gebruik. Zodra een première in zicht komt, is het ‘mooie jurk, borsten vooruit en knip me maar even’. Dat er dan geregeld een onzinverhaal bij die foto staat, hoort nu eenmaal bij de deal. Een rollenspel is het. “Dat is niet zo schizofreen als het lijkt. Je weet dat het nodig is, dat heeft Joop me geleerd. Je hebt niet alleen van je hobby je beroep gemaakt – dansen, zingen, spelen – maar je moet het ook verkopen. Er moeten hier wel elke avond 1900 mensen binnen zitten.” En zo heeft Janzen voor zichzelf een kreukvrij imago geschapen, een harnas bijna; dat van vrolijk en vooral lief meisje, het imago dat ook het best bij haar uiterlijk past. “Het is beter dan het imago van bitch. Aardig, dat is toch fijn? En het klopt ook nog, grotendeels. Ik vind het belangrijk dat je een beetje een oké mens bent.” “En ik merk dat mensen altijd denken dat ik juist niet zo lief ben als ik lijk. Ze denken juist andersom: ze ziet er wel lief uit, maar ze is helemaal niet lief. Maar dat ben ik wél. Ik laat niet over me lopen, maar ik laat wel veel gebeuren. Het duurt lang voordat ik iemand een duw teruggeef.” Janzen heeft er vrede mee. De tijd is voorbij dat ze overal en nergens riep dat ze goed kan boeren. En het verhaal dat ze eens, na veel te veel Martini, de gootsteen, de kledingkast en de brievenbus volkotste – ze was zestien – vertelt ze ook al met veel minder plezier dan vroeger. “Het lijkt af en toe een sport recalcitrant te zijn, stoer te doen. Nu denk ik: waarom vertel ik dat nou? Juist dat is stoerdoenerij: denk maar niet dat ik altijd lief ben.” “Dat snappen mensen toch ook wel. Niemand is eendimensionaal lief. Net zoals Willibrord Fréquin niet alleen maar een lul is. Die man is ook vader.” Maar toch. Zodra Janzen iets doet buiten de geplaveide showbizzstal van Van den Ende of Idols, hebben haar rollen wel degelijk een rafelrandje. In Volle maan was haar rol dan wel bikiniproof, maar ze speelde een behoorlijke bitch. In Deuce Bigalow was ze een pornoster en in De Dominee een harde tante, de echte schurk in de film zelfs, met een blootscène bovendien. Ook deed ze met plezier mee aan Ranking the stars, het programma met Paul de Leeuw, die de vaderlandse showvrouwen geregeld tot een vermakelijke bitchfight op-
P_006-011 psw 14 chantal
05-04-2007
14:12
Pagina 11
‘Na ‘Ranking the stars’ schreef iemand: wanneer is de grappige Chantal Janzen opgestaan? Die is er altijd geweest, maar ik ga niet de clown uithangen.’ stookte. Wie zou nooit vreemdgaan? Janzen scoorde prompt hoog. Wie is de ideale presidentsvrouw? Janzen moest alleen Leontien Borsato voorlaten. GRAPPIG “Natuurlijk moet ik dan wel eens diep zuchten,”zegt Janzen, maar niemand praat haar een imagoprobleem aan. “Ik werd een paar jaar geleden gekozen tot Babe of the year. Toen zeiden mensen: vind je dat niet erg? Nee!? Wat is daar nou erg aan. Ik heb ook de musical-award, ik sta met hoofdrollen in goede shows, alles gaat goed. Als je alleen maar babe van het jaar bent, en je komt uit het Big brother-huis en je kunt verder niks, dan wel. Maar het is toch geweldig als je talent hebt en je doet het werk dat je wilt, en je wordt daarnaast ook nog uitgeroepen tot een lekker wijf.” “Joop heeft zo’n uitspraak: ‘Alle grappige
vrouwen zijn lelijk, behalve jij.’ En na Ranking the stars schreef iemand: wanneer is de grappige Chantal Janzen opgestaan? Die is er altijd geweest, maar ik ga niet de clown uithangen. Je moet ook weten wanneer het kan.” Gaat ze daarom ook liever achterin zitten in de auto? Is daar dan eindelijk de ware aard van Chantal Janzen: alles perfect onder controle; haar pr, haar imago, op het ijzige af, vooral omdat ze weet wanneer ze even een stapje opzij moet maken, de perfecte zelfbeheersing, kortom? “Ik vind het heel erg voor je, maar dat is dus niet zo. Er zijn weinig grotere dromers dan ik. Als ik niet hoef te presteren, zit ik het liefst in mijn eigen wereldje en dan praat ik niet graag. Dat vind ik dan niet leuk voor die ander. Het is niet gezellig en ook niet zo netjes naast iemand te zitten en dan niks te zeggen. Dat is het gewoon.” ADVERTENTIE
Op de foto met fans in Scheveningen.
In de kleedkamer bij Tarzan.
