STOK VRIJWILLIGERS OP DE HAENEN TOER
Het is vandaag perfect weer om een stukje te schrijven over wat mij gisteren is overkomen. Het is vandaag hondenweer, de regen klettert tegen mijn raam, de wind giert en het is donker. De wijnfles binnen handbereik dus dit verhaal gaat zeker lukken. Gisteren, 20 oktober2014 wel andere koek op Golfclub De Haenen, waar wij vrijwilligers in de orde van Golfvereniging De Stok zich mochten uitleven in het edele golfspel. Alles prachtig: de omgeving, het weer, de organisatie, de baan, het restaurant, de koffie en de appelflappen. Zo dat is er allemaal uit. De sfeer is gezet.
Mederedacteur Piet en zijn kompaan Ed (de Muppets) gingen keurig op tijd van huis en ondanks het feit dat Piet wederom niet luisterde naar de dwingende stem van zijn navigatie en dus wat verkeerde afslagen nam, kwamen wij zonder noemenswaardige stress aan op de parkeerplaats van het indrukwekkende complex alwaar het al een hele drukte was met Stok “arrivals”. Allemaal zeer goed gehumeurd.
Voordat we verder gaan even wat korte informatie over De Haenen. Veel historie die de moeite waard is om te weten. Ontstaan uit de Golfbaan De Suijkerberg in 1993 opgericht op een andere locatie, met 9 holes en een bescheiden clubhuis. Door de realisatie van woningen volgens een bestemmingsplan moest er uitgeweken worden naar een andere locatie. Na een gerechtelijke procedure (dat schijnt in Nederland helaas weinig anders te kunnen) kwam er toestemming van een hogere macht om een nieuwe “state of the art” baan aan te leggen op de huidige locatie. Dat was in 2007 en in 2008 kon men zich voor het eerst uitleven op de kersverse 18 holes baan met NGF A-status. Soms lukt het in ons kikkerland toch om iets snel voor elkaar te krijgen met de juiste plannen, mensen en andere hulplijnen in politieke kringen. Ik weet er gelukkig het ware niet van. Hoeft ook niet. De locatie is prachtig. Historische gebouwen, missiehuis, mooie lanen, natuurlijke parkachtige omgeving. Ook voor andersoortige recreanten naast de golfers.
Er is daar in de buurt ook een Lourdes grot zegt het verhaal. Wel handig als je het als golfer niet meer zo ziet zitten en snakt naar wat bovenaardse hulp. Verder zegt de historie dat Prinses Juliana ooit in de Koninklijke vijver zwom (toen er nog geen golfballen in lagen) en er een zwembad was om missionarissen zwemles te geven als basisonderwijs voor uitzending naar ver-weg landen. Het is maar dat jullie dit even toevoegen aan jullie al veel omvattende kennis.
In het mooie clubhuis werden we warm ontvangen door het ijzersterke Masterclass duo Astrid en Ineke die deze dag het “management” in handen hadden (en dit ook onwrikbaar vasthielden). We kregen informatie (plus golfbal, scorekaart en potlood) en gedragsinstructies en mochten ons daarna op de koffie met appelflappen storten. Piet en ik hadden de laatste flight, samen met Jaap Stolk en Ed Bakker, dus de koffie en de flappen moesten door de restaurantbediening regelmatig worden aangevuld. Het werd steeds drukker en gezelliger, maar van onverbiddelijke Ineke moesten we ons strikt aan de starttijden houden, anders werd het een puinhoop en dat moest niet gebeuren. 1e Flight om 12.36 weg, de laatste om 13.32. Dus namen wij nog maar een appelflapje.
Op afslag hole 1 was het een drukte van belang. Opstopping van buggies en trolleys, te veel luidruchtige Stokkers met enig Haen(en)tjes gedrag. Het werd wat rustiger toen onze MarieChristine aan het front verscheen (zij kan ook goed oudere jeugd in de hand houden) en een resolute lokale marshal het allemaal in goede banen ging leiden. Hij riep de namen van de flights in slagorde af en wees de richting aan waarheen wij de bal moesten slaan om (iets) verder te komen. So far, so good en ook ons team vertrok. Het weer bleef goed, wel frisjes en winderig. Maar wie zich voorgaande vrijwilligers jaren nog herinnert waarin de weergoden ons op vreemde golfbanen geselden met striemende regen en meer ellende, waagde het niet ook maar één onvertogen woord over het weer te uiten. Ze luisteren daar boven zeer kritisch! Maar ik zag op De Haenen een in het zwart gehulde pater op een doorkruisend pad langs de baan staan. Roerloos stond hij daar als een zwarte pilaar, afwisselend starend naar de golfers en de onrustige hemel. Van ons golfspel zal hij waarschijnlijk weinig begrepen hebben maar hij heeft ons vast en zeker droog door de middag gepreveld. Ik weet het wel zeker!
Onze golftrip verliep verder “van eigens”. We hielden goed tempo en af en toe leek het echt op golf. Maar mooie slagen worden per definitie altijd opgevolgd door minder mooie en steeds zijn er die “net niet”putjes met die rottige randjes welke je zelfbeheersing danig op de proef stelden. Maar ik praat voor mijzelf hoor! Mijn maten deden het gewoon beter en bij onverwachte miskleunen hadden ze altijd wel een goede smoes in hun mouw zitten. Daar ben ik nu eenmaal niet handig in. Jaap was onze Grote Leider en wij volgden hem gedwee en in blind vertrouwen.
We moesten wel, want hij zat in een buggie en gaf steeds een peut gas zodat wij wel moesten mee draven. Soms zag hij de vlag op de green (om de hoek) eerder dan wij iets
zagen en sloegen dan de bal op goed geluk in de richting van zijn coördinaten. Het bleek wel eens de vlag op een andere hole te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken.
Soms zochten wij ons rot naar en bal waarboven Jaap zijn pausmobiel had geparkeerd. Foutje, Japie bedankt! We trotseerden bunkers, water en kamelengras. Piet maakte tussendoor foto’s om dit verhaal wat op-te-leuken.
Piet en ik stopten na 9 holes aangezien onze persoonlijke handicaps fatsoenlijk golfen vaak in de weg staan. Verder geen probleem. We compenseren dat wel op een andere manier. We gingen na een kleine opfrisbeurt naar het clubhuis en nuttigden op het terras een wijntje of tig en een bak nootjes. Gezellig! De beide flight kompanen Jaap en Ed waren samen verder gegaan. Hoe laat die binnenkwamen weet ik niet. Voor donker? Echte bikkels!
Ik ontmoette beiden weer op De Stok in de Brasserie en toen was het echt pikkedonker en stonden de meeste vrijwilligers al een tijdje met het glas in de hand. Het was gezellig en de Brasserieploeg rende zich rot. Aan tafel! Petje af voor de professionele en altijd vriendelijke bediening van Sabine en Henri.
Het eten was- als verwacht en volgens traditie- voortreffelijk, welke keuze een ieder ook gemaakt had. Chapeau voor kok Marcel en zijn hulptroepen. Veel bijgerechten en alles rijkelijk vergezeld van de nodige flessen edel vocht.
Er werden de nodige sterke verhalen, met een niet te achterhalen waarheidsgehalte, uitgewisseld. Traditiegetrouw had Eduard het eerste en laatste woord en zo heurt het ook als Minister President van de Golfvereniging!
De vrijwilligers werden bedankt, het toppers duo Astrid en Ineke kregen veel waardering voor de organisatie van de dag, alsmede Dorien voor haar inzet en kwaliteit als penningmeester.
En natuurlijk het hele Brasserieteam voor de voortreffelijke verzorging van ons heerlijk avondje eten. Er werden fruitmanden uitgedeeld en een prijs voor de “longest”-winnaar Bjorn.
en ook de schrijver van dit verhaal (onderstaande foto)
werd bedankt voor zijn 10 jaar redactiewerk. Velen zullen een zucht van verlichting geslaakt hebben. Eindelijk rust in de tent. Voor de goede orde en om onverhoopte verwarring voor te zijn: Ik blijf golfen op De Stok als toetredend lid van de Stichting Holland Golft met de status van niet-clubgebonden golfer.
Jullie zullen me dus op gezette tijden als vrije vogel wel mijn 9-holes rondjes zien lopen om mijn vele handicaps op peil te houden. Ik zal het nog wel eens uitleggen aan een ieder die het echt wil snappen. Dus als mogelijke hinder in de baan kunnen jullie me nog wel eens tegenkomen. De rest is historie. Geen verenigingslid meer en geen redactiemuskiet. Af en toe zal ik de redactie nog wel eens een kletsverhaal onder pseudoniem mailen. Mijn schrijfstijl verraad me toch wel. Uit handen van Eduard ontving ik als waardering voor verrichte diensten een prachtige doos professionele golfballen. Als jullie straks ballen ophengelen en daar een grote E op staat, dan graag weer bij mij inleveren. Afgesproken?
Het bleef nog lang gezellig, maar uiteindelijk tikte het klokje van gehoorzaamheid mij naar de uitgang, alwaar mijn EGA ongeduldig met de huistaxi stond te wachten om mij veilig achter de voordeur te krijgen.
Gute Nacht Freunde, enz. Tot horen, zien en schrijven. Ed Luymes Met dank aan: Peter Schoenmakers, tekst-, beeld- en websitebewerking Piet Wulffraat, foto’s, algehele ondersteuning en mijn redactiebuddy. Diverse vrijwilligers die de vele foto’s ingezonden hebben.
