Shangrila Home v.z.w. SHANGRILA HOME V.Z.W

Antwerpen X  8/4528 

Afgiftekantoor Antwerpen X 3 maandelijks: juli, augustus, september 2006 Verantwoordelijke uitgever: Ingrid Janssen Joost Robijnslei 50 2140 Borgerhout

Projectrekening: 068-2224815-50 Voor informatie: Paul & Ingrid: vrijwilligers, administratie 03/322.57.05

John & May: algemene info 03/288.71.75

Donna: redactie en boekhouding 03/488.74.29

U wil graag deze “Nieuwsbrief” ontvangen? (5 € / jaar) Stuur uw adres dan op naar: Donna Op de Beeck Bles 4 2500 Lier [email protected] of via http://users.pandora.be/shangrila/ Hebt u zelf een artikeltje? Stuur dit naar: Donna Op de Beeck ([email protected])  16 

v.z.w.

Over mensen en pensen 

Juli, augustus, september 2006 

P.B. – P.P. 

Shangrila Home

V.Z.W.

België –  Belgique 

v.z.w 

SHANGRILA HOME

SHANGRILA HOME

‘Nepal  daarboven,  waar  de  mensen  niet  belangrijk  zijn,  en  de  pensen  niet  omvangrijk  zijn.’  Hoe  vaak  hebben  we  de  Vlaamse  variant  van  onze  Raymond  niet  meegebruld  op  feestjes  en  barbecues van vriend en vijand?  Bij ons liggen mensen niet op straat te sterven, tenzij een enkeling  doorflipt  en  zijn  geweer  bovenhaalt.  Bij  ons  zijn  de  pensen  omvangrijk  omdat  het  ergste  dat  ons  gastronomisch  welzijn  komt  verstoren  een  gepeste  vogel  is  die  dan  nogal  snel  overvliegt.  Maar kom, niet geklaagd, de politieke situatie in Nepal gaat bergop  (klinkt als bergtop).  ‘Nu  is  het  afwachten  wat  de  onderhandelingen  tussen  het  nieuwe  parlement  en  het  rebellenleger  gaan  brengen.  Hopelijk  komen  ze  tot  een  goede  overeenkomst.  De  goede  wil  is  er  en  dat  is  al  veel  waard. Bovendien heeft het Nepalese volk gemerkt dat ze echt wel  wat in de pap te brokken hebben en als het moet, doen ze het nog  wel eens over, wordt er fijntjes opgemerkt.’ Woorden van Inge­didi,  verder  in  deze  nieuwsbrief.  Dus  dat  klinkt  inderdaad  alsof  het  er  politiek  in  orde  zou  kunnen  komen,  maar  de  gevolgen  van  zo’n  verbetering  op  direct  concreet  vlak:  voeding,  onderdak,  werk,  opvang  zijn  er  niet  morgen  en  ook  niet  overmorgen,  als  dat  er  al  gevolgen van zullen zijn.  Dus  politiek  of  niet,  hulporganisaties  in  Nepal  moeten  hun  werk  voortzetten.  Want  de  pensen  zijn  er  niet  omvangrijk.  En  dat  blijft  toch  een  van  de  basisbehoeften:  voedsel.  Politiek  is  een  van  die  dingen  waarmee je je  inlaat als je  een zekere vorm van luxe hebt,  zoals  dat  bij  kunst  ook  het  geval  is.  Als  je  moet  vechten  om  een  slaapplaats (de overheid vind je dus niet belangrijk) of een handvol  rijst (je  pens  is dus niet omvangrijk), dan ben je  ondertussen geen  Rembrandt  aan  ’t maken  of  een  wetsvoorstel  aan  ’t  voorbereiden.  Je bent al blij dat je  kan ademen. Dus  blijven hopen voor Nepal is  één  boodschap,  maar  blijven  werken  aan  Nepal  is  een  tweede  en  veel belangrijkere boodschap.  ‘Nooit  genoeg’, schrijft Caro­didi  eveneens in deze nieuwsbrief. Ze  heeft  het  over  engagement  waar  ter  wereld  ook.  Ik  vrees  dat  ze  gelijk heeft.  Ps: Op ons benefietconcert met Hei Pasoep en afterparty met aan  het  moment  aangepaste  sfeermuziek  kan  iedereen  zijn/haar  engagement vorm geven. Hof Ter Lo, vrijdag 20 oktober, 20 uur. 

1

SPONSORING  Hoe werkt de sponsoring praktisch?  Het is woelig geweest in Nepal... en  spannend... en niks leuk om drie­vier  weken opgesloten te zitten in je eigen  huis... met 100 kinderen om je heen.  Ach ja, dat hebben we dan ook eens  meegemaakt. Ondertussen gaat het  leven verder, de rust is weergekeerd en  we hopen uit de grond van ons hart dat  het nog lang zo mag blijven. Nu is het  afwachten wat de onderhandelingen  tussen het nieuwe parlement en het  rebellenleger gaan brengen. Hopelijk  komen ze tot een goede overeenkomst.  De goede wil is er en dat is al veel  waard. Bovendien heeft het Nepalese  volk gemerkt dat ze echt wel wat in de  pap te brokken hebben en ‘als het moet,  doen ze het nog wel eens over’, wordt er  fijntjes opgemerkt.  Normaal gezien houden wij ons als  project in het kader van Children, a Zone  of Peace volledig buiten de politiek.  Maar dit keer konden we er echt niet  naast kijken. Het waren deze keer Ram  met de Topi en Sita in de Sari die op  straat kwamen om hun ongenoegen te  uiten. De opkomst was massaal en er  zijn slachtoffers gevallen maar dat hield  blijkbaar niemand tegen.  Hier in huis organiseerden we tijdens de  Janandolan­weken sport en spel,  entertainment alom (zie verslag van  onze Caro­didi).  En toen ging het leven verder...  eindelijk zetten de scholen hun poorten  opnieuw open en onze kids vertrokken  goedgezind en opgelucht terug naar  school, college of campus.  En eerlijk gezegd... wij waren ook wel  opvallend goedgemutst, eindelijk weer  2 

een paar uren rust in huis en we konden  zelfs gewoon boodschappen doen. De  kleine dingen des levens waar je niet bij  stilstaat, tot ze je worden afgepakt. Het  werd ook de hoogste tijd want wij  hadden nog 2000 roepies (25 euro) in  huis om meer dan 100 mensen te  voeden. Gedurende de politieke  strubbelingen waren immers ook  banken, winkels, groothandelaars, in  feite alles, pottoe.  Maar kom, genoeg geklaagd...  Met de extra steun voor onze actie  Opgelicht, opgelucht... Power for Kids  kochten we een nieuwe generator. In het  begin heeft dat Indische bakkebeest wel  wat kuren verkocht maar al snel hadden  we hem door. Nu loopt hij prima.  Fantastisch!!! Dat wil zeggen dat we 's  avonds een verlicht huis hebben, dat de  lessen in de computerklas doorgaan, dat  er in het naaiatelier kan gewerkt worden,  dat we water kunnen oppompen... 

In  Nepal  is  “Shangrila  Home”  een  erkende  NGO.  Dat  wil  zeggen  dat  zij  als  hulpproject onder controle staat van de Nepalese regering. Hierdoor bestaat een  strikte  controle  op  alle  inkomsten  en  uitgaven  die  via  een  boekhouding  worden  bijgehouden. In België en Nederland is er een sponsorrekening waarvan het geld  automatisch naar de rekening van de NGO in Nepal wordt doorgestuurd.  Sponsoring per kind:  Vast bedrag  Sponsoring schoolgeld per kind:  Vast bedrag  Algemene sponsoring:  Bedrag kiest u zelf, maar een vast maandelijks bedrag naar keuze  geeft ons een duidelijker overzicht  Eenmalige sponsoring:  Elke gift is van harte welkom en geeft zekerheid voor de moeilijkere  periodes. 

Rekeningnummers  Shangrila Home v.z.w  in Belgie:  068­2224815­50  (Dexia)  in Nederland:  58.18.19.144  (ABN­AMRO) 

in Belgie: 

Contactadres in Nepal:  “SHANGRILA KIDS ACADEMY”  P.O. BOX  7818  Tinchuli ­ Aarubari  Kathmandu  Tel: 00977/1.4478.157 

Studiefonds  833­5548996­78  (Dexia)  Op uitdrukkelijk verzoek vragen we  alle mensen die het Home wensen  te bezoeken op tijd te verwittigen  zodat er geen overrompeling  plaatsvindt.  Dus eerst even bellen of e­mailen  aub… 

E­mail: [email protected] (Inge) of [email protected] (Wim)  GSM: 9851050440 (Inge) – 9851073835 (Wim)  Pardeep zwengelt de  generator aan

15 

En er was ook een extra cent voor een  nieuwe waterput. Want het wordt  alsmaar erger in Kathmandu. De  bevolking van deze Himalayastad (je  mag de term Hindhu Koninkrijk niet meer  gebruiken) is in een paar jaar tijd  verdubbeld. Er is een enorme  bouwboom en mensen pompen meer en  meer grondwater op. Onze oude  waterput kon ons niet meer van  voldoende water voorzien en er werd  een nieuwe gegraven. De oude waterput  dieper maken was te omslachtig, we  gebruiken hem nu als reserve.  Dus... nu hebben we 24 uur op 24 uur  elektriciteit en water. Wat een luxe!  Nog goed nieuws: al onze kids van de  Bal Shrijanalaya mochten een klasje  hoger gaan, van de Shivapuri School  moet er slechts 1 kid zijn jaar overdoen. 

Een ongelooflijk resultaat voor de  jongens van de Shivapuri School die  twee jaar geleden nog op straat moesten  zien te overleven.  Ons SchilderTeam is bijna rond, heel het  huis kreeg een nieuw laagje verf en het  ziet er allemaal pakken vrolijker uit. Ze  zijn nu de laatste kwast aan het leggen  in de eetzaal.  In het Computerlab begon de sleet ook  toe te slaan en wat stuk was werd  vervangen of gewoon genegeerd  wegens oubollig. Elke computer is nu  voorzien van een dvd­writer aangezien  de diskette als ‘voorhistorisch’ wordt  beschouwd.  Met ons gaat alles goed... dankzij u!!!  Inge 

Opgelucht terug naar school…

14 

3 

Naar Nepal vertrekken blijft steeds  een avontuur. Hoewel er dit keer maar  4 maanden tussen zaten, weet je nooit  wat je precies te wachten staat.  Hoewel. Het weerzien met de kids, de  boelekes knuffelen, shiften draaien,  trappen op en af crossen... allemaal erg  vertrouwde dingen. Na een paar uur voel  je je weer thuis en is het alsof je nooit  wegging.  Het is het land zelf dat altijd voor de  nodige climaxen en verrassingen zorgt.  Net voor ik thuis op het vliegtuig stapte  kwam ik nog te weten dat er de dag van  mijn aankomst banda (staking) op til  stond. Die banda bleek van lange duur...  De revolutie die jullie thuis ook via de  televisie, kranten en internet konden  volgen.  De eerste 4 weken hebben we hier  quasi opgesloten in huis doorgebracht.  Welcome to Kathmandu, een stad  slechts zichtbaar vanaf het dakterras van  ons huis. Een erg maf gevoel om je  daarboven zo veilig te wanen, terwijl je  weet wat er zich op de straten allemaal  afspeelt. De beelden op tv logen er niet  om. Het volk was eindelijk opgestaan en  liet van zich horen. De politie en het  leger gingen er schaamteloos tegenin.  Doen  Het laat je niet koud en je krijgt meer dan  zin om mee de straat op te trekken.  Uiteindelijk voel je je betrokken en wil je  ook iets DOEN. Het DOEN hebben we  maar wijselijk gehouden bij het  entertainen van onze kids. Ik hoef  waarschijnlijk niet duidelijk te maken wat  het is om meer dan 3 weken met 100  4 

kinderen binnen te zitten, geen school,  weinig bewegingsruimte.  Maar ze deden het geweldig, natuurlijk!  De groten organiseerden mee  pingpongwedstrijden,  caramoardcompetities (soort Aziatische  mengeling van sjoelbak en schaken) ,  megavoetbaltoernooien op het veldje  naast ons huis… iedereen hielp en de  tijd vloog.  En het land bewoog, de koning moest  zijn topi er bijna letterlijk bij neerleggen.  Zelfs de grootste varkentjes hier konden  bijna niet wachten om opnieuw naar  school te gaan. De dag dat ze met zijn  allen opnieuw in uniform de trappen  afkwamen hing er dan ook een  feeststemming. En echt niet alleen bij de  didi’s en dai’s. 

Mooi 

Dwergjes  En dan onze allerkleinste dwergen in  huis. Het schooltumult rond hen liet hen  ook niet  koud. Tara, Deepak en Sara  maakten duidelijk dat ook zij naar school  wilden. Usha nog net te klein en Milan,  ja, dat is een baby.  Ik ga proberen niet al te pathetisch en  persoonlijk te worden, maar toen die 3  de eerste dag naar de nursery gingen  stond ik daar met zo’n krop in mijn keel.  En ik niet alleen. De harde van op ’t  eerste even goed. Drie jaar geleden  kwam Deepak hier als een hoopje  ondervoede ellende binnen. En dan zie  je dat ventje ineens staan stralen in de  kleuterklas, als een gelukkig klein  jongetje.  Alleen voor die blik zou ik de wereld al  willen verzetten. 

Waarom al dit pathetisch gezwets?  Om maar te zeggen dat Nepal zoveel  te bieden heeft, zo onwaarschijnlijk  mooi is, het zou fijn zijn als zijn  landgenoten er ook ten volle van  zouden kunnen genieten. Onlangs  ging ik met een paar vrienden fietsen  in onze Ardennen en genoten van  goed weer, sport en een stukje  Belgische natuur. En terecht natuurlijk.  Ooit gingen Wim en Dinesh met een  aantal van de grote gasten op trekking  in Nepal. Die gasten spreken daar nog  over. En terecht.  Wel, dat is iets waar elke Nepalees  recht op heeft. Ze zijn trots op de  natuur van hun land en Inge  overtuigde me om mijn bewondering  voor de uitgestrekte  13 

Himalaya en zijn natuur niet voor mij te  houden. Meerdere Nepalese ogen zag ik  schitteren van trots toen ik vol lof over  die schoonheid sprak, terwijl ik me wat  ongemakkelijk voelde want ik – met al  mijn westerse centen – kan me dat  permitteren. In de toekomst zal er een  tijd zijn dat er geen kindjeshuizen meer  moeten zijn, een verre toekomst  weliswaar. En in die verre toekomst zie  ik Nepalezen massaal Hun Bergen in  trekken, zoals wij naar Onze Ardennen  trekken. En terecht. Ik hoop dat het geen  science fiction is.  Bart 

[

Drie jaar geleden kwam ik na zeven  maanden reizen door Zuidoost­Azië voor  het eerst in Nepal terecht. Komende van  Darjeeling in India kwamen we over land  de vallei van Kathmandu binnen, een  belevenis op zich. Eens in Kathmandu  hebben Caroline en ik vier maanden in  het kindjeshuis gewoond en gewerkt.  Dat was een nieuw gebeuren voor mij. Ik  die niet echt een verleden van babysitten  en scoutskampen heb. Maar ik ben er  iets verloren, al was het maar de naald  om de voetballen mee op te pompen.  Caroline is er haar hart verloren en gaat  dat sindsdien om de paar maanden  opzoeken. En soms missen we elkaar ja,  maar al bij al gaat tijd vlug. Soit. Het is  een mooi project, wou ik maar zeggen.  Ik heb niets tegen geiten maar heb het  nooit erg met hun sokken gehad. Ik tref  het in Shangrila Home, geen geiten te  bespeuren, laat staan hun sokken.  In oktober vorig jaar trokken we voor ’t  eerst terug samen naar Nepal. De 

kinderen vierden het tienjarig bestaan  van het Huis en dat wilden we niet  missen. We gingen echter niet om te  werken ditmaal, maar om er even samen  tussen uit te zijn en het land te bekijken.  Ik had vier maanden in Nepal gezeten  maar nog niets van het land gezien (wat  veel meer over mij zegt dan over Nepal).  We reisden dus door het land van de  glimlach, zoals ik het toch graag blijf  omschrijven voor mezelf. En we trokken  met ons tweeën de Himalaya in en  genoten 12 dagen van rust en natuur. Ik  ga niet proberen dat te omschrijven. Het  is heel begrijpelijk dat we in een  beeldcultuur leven.  Eén blik over die uitgestrekte  bergengroep is een bibliotheek bij  elkaar. Ooit wil ik er in slagen om dat  neergeschreven te krijgen, maar dat zal  nog een tijdje moeten sudderen,  ondertussen doe ik het met de beelden  in mijn hoofd en raad ik iedereen aan het  gewoon te doen: rugzak, stapschoenen  en vertrekken maar. 

Everest en Lhotse bij zonsopgang

12 

Tara, Deepak en Sarah: de eerste dag naar school 

En voor de twee meisjes van ‘t zelfde.  En zo is na 10 uur 's ochtends de rust in  huis bijna helemaal compleet geworden.  Milan doet zijn dutje, Usha speelt met  wat ze vindt, de Ghokarna­boys krijgen  les, de grootsten studeren of zijn naar de  college. Onze SLC­studenten wachten  nog geduldig op hun uitslag, maar blijven  ondertussen niet bij de pakken zitten.  Palma en Tara volgen een  voorbereidende cursus op de  verpleegstersstudies, Passang volgt een  cursus website­design en Kalpana is aan  haar opleiding tot  schoonheidsspecialiste begonnen.  Geweldig te zien hoe gedreven ze  allemaal zijn.  En feest. Elk kind houdt van feest, ook in  Nepal. Voor Inge's verjaardag werd er  een heus programma in elkaar gestoken.  Zowel de allergrootsten als de aller­ 

kleinsten stonden op het podium.  Ambiance, zingen en dansen. Het was  prachtig!  Burcht tegen wil en dank  Maar niet altijd feest. De veranderde  toestand in Nepal na de Janan Dolan II  had ook een aantal neveneffecten.  Straatbendes en maffiosi wilden van de  situatie profiteren en mogelijk nog meer  onrust zaaien. In naam van de Maoïsten  vallen ze her en der binnen om hun slag  te slaan en er met veel centen vandoor  te gaan. Niet alleen banken werden het  slachtoffer, ook ngo's en organisaties  zoals de onze. Toen op een nacht 15  gewapende mannen een Canadese  organisatie hier vlak bij binnendrongen,  de mensen met messen en andere  wapens overvielen en er met een hoop  geld vandoor gingen, kregen wij het ØØ  5 

hier ook warm en koud. Terecht. De  volgende nacht kregen we zowel op ons  vast toestel hier in huis, als Dilu (de  social worker van de YRP) op zijn gsm  bedreigingen binnen. Wij zouden de  volgende zijn... De telefoonlijn bleek de  volgende morgen doorgesneden te zijn  en 30 meter was missing. Je kan dan  wel vreselijk kwaad worden dat  organisaties zoals de onze hier  slachtoffer van worden en het niet gaat  om de bende van Robin Hood, maar je  staat wel volledig machteloos en dat is  een heel beangstigend gevoel. Je wil  kinderen een thuis geven en dat  betekent ook veiligheid. Plots komt die  volledig in het gedrang.  De nacht na de bedreigingen deden  onze grote jongens spontaan shiften om  de wacht te houden. Alles wat stevig en  bruikbaar was werd uit elkaar gehaald  en er werden slagbouten van gemaakt.  Op het dak werd er om de halve meter  een baksteen gelegd om mee te gooien  moest dat nodig zijn. We leken wel een  burcht, in staat van oorlog, maar er was  dan ook wel reden toe.  Enerzijds fijn dat al die groten dat  spontaan doen; hun thuis en elkaar  beschermen. Anderzijds compleet niet  oké, want ook zij zijn kids met het recht  op die veiligheid en rust. En niet zomaar  kids; kids met vaak een straatverleden  van geweld. Kids die je net weg wil uit  die wereld. En dan verandert ook in hun  nieuwe thuis de situatie plots en moeten  ze zich weer gaan verdedigen. Mag niet,  kan niet.  De volgende dag werd er dan ook een  professionele security firma  ingeschakeld. De voorbije maand  leefden we dus steeds met 10 man  security extra; 7 bleven er hier, 3 gingen  's nachts waken in het aangrenzende  YRP­huis.  Het gaf een heel veilig gevoel. En toch...  Je privacy is aangetast en er hangt een 

vreemde sfeer.  Na een maand lijkt de toestand wat  gekalmeerd en werd er besloten we om  voorlopig met de helft van de security  verder te gaan. Een gulden middenweg  en kijken hoe het verder loopt.  En zo is er hier altijd wel iets. De tijd  vliegt en bijna dagelijks krijg je een  nieuwe boterham te verteren. Maar vaak  ook heel lekkere boterhammetjes hoor!  Het blijft geweldig hier met die gasten te  werken. Je ziet ze groeien en  openbloeien. Je ziet ze ook vechten met  zichzelf, hun twijfels en problemen.  En dan heel de bende kleintjes  natuurlijk, die constant om aandacht  schreeuwen zoals elk gezond klein kind.  Ook dat straalt en vecht. We organiseren  spelletjes, watergevechten, uitstapjes...  en wat mij betreft kan het nooit genoeg  zijn.  Nee, wat mij betreft kan het waar ook ter  wereld nooit genoeg zijn!  Caro­didi 

6 

even mis gaat met het lezen, maar ze  boeken allemaal stilaan vooruitgang.  Stemmen worden krachtiger tijdens het  lezen, zinnen komen vlotter en hun  enthousiasme neemt toe.  Soms zit ik met mijn handen in mijn  haar. Dan lijkt het of ze twee stappen  achteruit deden in plaats van vooruit.  Een andere keer gaat het plots weer  veel beter dan verwacht. Het kan ook  heel hard en moeilijk zijn, als Sita  didi bijvoorbeeld vertelt dat ze niet heeft  kunnen oefenen want dat ze niet mag  van haar man. Erg jammer want ze wil  zo graag en ze kan de oefening wel  gebruiken.  Soms is het grappig als Vishnu volledig  uit de lucht lijkt te vallen en net dat  (verkeerde) antwoord geeft dat niemand  verwacht.  Soms is het ook enorm boeiend; als ik  plots dingen te weten kom die ik van  deze dames niet wist. Soms verlies ik  bijna mijn geduld omdat ze het weer  verkeerd deden of mijn hulpmiddelen  niet gebruikten. Maar dan probeer ik 

weer te denken waarom ik dit doe: niet  perse omdat ik wil dat ze goed Engels  kunnen. Mijn Engels is immers verre van  perfect en iemand als Meena didi, Dakhi  didi en Vishnu didi redden zich best met  het mondje Engels dat ze spreken.  EIGENWAARDE  Ik doe het gewoon omdat ze er plezier  aan zouden beleven, hopelijk wat  zelfzekerder zouden worden en om hun  eigenwaarde wat op te krikken. Ze  krijgen nu ook een kans om te studeren,  toch iets waar iedereen recht op zou  moeten hebben, niet?  Nu ben ik nieuwe lessen aan het  voorbereiden want ik ga voor anderhalve  maand terug naar België. Als zij willen,  starten we gewoon opnieuw als ik terug  ben: good morning en how are you...  We zien wel waar we eindigen… Maar  het is zeker met veel lol en een brede  glimlach op hun gezichten en een heel  goed gevoel.  Valerie didi

11 

‘How are you?’  Vandaag vroeg Tara didi me hoe het met  me ging. Op zich geen  wereldschokkende gebeurtenis, maar  toch schrok ik me een ongeluk. Ik had  deze werkster van Shangrila Home nog  nooit een woord Engels horen praten.  Een glimlach speelt rond mijn lippen en  ik barst bijna uit mijn voegen van fierheid  als ik haar woorden hoor. Tara didi! Die  stille, onzekere... Het was  een zonnige  Nepalese morgen.  TAAL IS COMMUNICATIE  Eind november deed Lies me het  verhaal dat ze het zo jammer vond dat  een jonge vrouw (30) als Sumitra geen  Engels kon. Ze zou zo graag in de  naaiklas met haar willen communiceren  en ze had het gevoel dat deze jonge  dame ook graag dingen wou zeggen  maar er geen taal voor had. 

Ze zou Wim vragen of Sumitra Engelse  les mocht volgen met de Gokarna­ of de  YRP­boys.  Hmmm, ik zag mijn kans schoon. Ik was  immers al langer aan het overwegen  ergens wat Engelse les te geven; dat  leek me wel leuk. Toen ik tegen Lies zei  dat ik dat wel op mij wou nemen en dat  de andere didi’s ook welkom waren,  volgde er een kort overleg met Inge en  voor ik het goed en wel besefte had ik  geen viertal dames in de les, maar  stonden alle tien didi's met potlood en  schriftje voor mijn neus. Hun eerste les  kon beginnen.  Aarzelend kwamen de eerste vragen: ik  ging hen toch wel het alfabet leren want  dat konden ze niet allemaal. En lezen, ja  daar waren ze geen van allen sterk in of  dat konden ze niet. En schrijven, of ze  dat zouden kunnen leren?  ENTHOUSIASME EN PLEZIER  Met veel enthousiasme zijn we  begonnen, en al snel deelde ik de groep  in twee omwille van het niveauverschil.  Sumitra, Dakhi didi, Meena didi en  Sailee didi in een groep en Dolma didi,  Vishnu didi, Kalpana didi, Goma didi,  Sita didi en Tara didi in een andere. Ik  dacht dat eens het nieuwe eraf zou zijn  die groepen wel zouden uitdunnen. Maar  de dames bleven komen. Ze missen wel  eens een enkele les maar blijven nooit  lang weg. Ze gibberen wat af en lachen  hun tanden bloot, deze volwassen  vrouwen; en het woordje Aloe (Ik keer  wel  terug naar mijn aardappel in de  keuken?) valt regelmatig als het weer 

Tara didi

10 

Wat als we niet grappig zijn?  Ik ben zenuwachtig. Wat heb ik me in  mijn hoofd gehaald? Ik hou niet er niet  van in de kijker te staan, veel ogen  gericht op mij maken me zenuwachtig en  verlegen.  Hmm, er wordt vijfhonderd man  verwacht; dat zijn dan duizend ogen,  duizend oren, vijfhonderd monden,  vijfhonderd  stemmen en vijfhonderd  meningen. Wat als ze niet lachen? Gaan  we dan af als een gieter (een uitspraak  van mijn nonkel)? En wat als ik me niet  kan herinneren wat ik moet doen, staat  er dan iemand achter de gordijn om me  te helpen? Verdorie, ik voel me net  opnieuw tien jaar oud. Toen wou ik  steeds de hoofdrol spelen tijdens de  maandelijkse schooloptredens. Hoe  overwon ik toen mijn plankenkoorts? Ik  herinner me dat we op een mooie dag  een circus organiseerden en dat ik daar  met mijn benen in de knoop over het  podium moest rollen. Dus jaja, ik kan dat  allemaal. Maar wacht eens! Toen was ik  tien en nu ben ik ruim dertig, toch net  iets anders. 

geschater en gegniffel; ik ben zo blij dat  we anderen plezier konden schenken.  En ik voel dankbaarheid omdat  Shangrila er is en bestaat en ons de  kans geeft om zoveel plezier en vreugde  te beleven en te geven, samen met en  voor al die kinderen.  En ik voel met zekerheid dat deze twintig  minuten rondrennen in een clownspak  voor altijd in mijn geheugen gegrift  staan. Als ik de filmpjes en de foto’s zie  dan krijg ik kippenvel.  Valerie didi 

I 

Zo voelde ik me dagen voor het grote  feest van Tien Jaar Shangrila en de  clownsact van The Crazy Crackers.  Nu voel ik fierheid, veel fierheid. Op  mezelf, maar ook op Lies met haar  muziek, op Tom en Evy met hun  jongleerballen en de kleine Dilay met zijn  guitige streken. Fier omdat we dit  spektakel aandurfden en er ons volledig  voor gaven  En ik voel blijheid, veel blijheid om al die  lachende gezichten; kleine en grote, om  het gegrinnik en het gebulder, het  7 

Valerie in actie op het Shangrila Home  feest in november 2005 

Het ging er de laatste maanden best  woelig aan toe in het YRP huis, maar  wees gerust, het draait nog steeds op  volle toeren. Vrij veel jongens zijn  gekomen en veel te snel weer gegaan.  En dat is niet altijd hun schuld, want wat  gaat er allemaal om in het hoofd van  iemand die al een hele tijd bezig is met  helemaal in z’n eentje knokken om het  hoofd boven water te houden. Zo  iemand is natuurlijk in eerste instantie blij  een dak boven z’n hoofd te krijgen en  kan z’n geluk niet op wanneer blijkt dat  er vanaf nu wel degelijk voor hem gaat  gezorgd worden. Maar het vreedzaam  samenleven met anderen blijkt al gauw  niet zo simpel te zijn. Onze jongens  begrijpen mekaar, herkennen mekaar en  voelen mekaar snel aan maar er is ook  nog de argwaan, de agressie, het gebrek  aan vertrouwen. Dingen uitpraten is  moeilijk en voor sommigen té moeilijk.  Een klein probleempje kan zich in een  mum van tijd ontwikkelen tot iets  onoverkomelijks en weglopen lijkt op  zo’n moment het enige alternatief. In  zulke gevallen slagen Dinesh en Amrit er  meestal wel in de jongen in kwestie  terug te vinden en hem uiteindelijk te  doen inzien dat het probleem wel  degelijk kan opgelost worden.  Een probleem dat moeilijker op te lossen  lijkt, is familie, raar maar waar. Onze  YRP jongens leefden op straat en  hadden niets of niemand. Maar op één  of andere duistere manier komen er  vaak familieleden op de proppen die, nu  het hun zoon (of broer of neef) goed  8 

gaat, hem weten te vinden en ook weten  te overtuigen om weer naar huis te  komen.  Heel verwarrend voor zo’n  jongen natuurlijk, want waar is het  uiteindelijk beter dan thuis, bij je eigen  familie. Sommigen zwichten en geven  hun training op, soms zelfs een paar  weken voor hun eindexamens. Het  probleem is dat het vaak voorkomt dat  iemand hoort dat z’n zoon of broer het  goed stelt, geen straatboef meer is en  dus geschikt om mee te oogsten of  andere karweien te doen. Vele van de  jongens die weer mee met een familielid  zijn gegaan, duiken een paar weken  later weer op in de shelter van CPCS  omdat er voor hen thuis uiteindelijk niks  veranderd was en ze plots weer  geconfronteerd werden met de redenen  waarom ze in de eerste plaats waren  weggelopen. 

gaan we hen niet onmiddellijk op training  sturen. We gaan hen een aantal  maanden de tijd geven. Soms ging het in  het verleden wat te snel en wist zo’n  jongen niet wat hem allemaal overkwam.  Nu gaan we hen rustig de tijd geven om  uit te vissen wat hun eigen interesses en  capaciteiten zijn. Ze kunnen rustig op  hun plooi komen en krijgen ondertussen  informeel onderwijs. En tegen de tijd dat  hun cursus van start gaat, staan ze al  een pak sterker in hun schoenen. 

Er zijn onlangs zes nieuwe jongens  toegekomen, en we hopen dat ze  allemaal in augustus aan een cursus  kunnen beginnen. Ik houd jullie op de  hoogte…  Groetjes,  Wim 

\ 

Maar er zijn gelukkig nog een hele boel  jongeren die het ontzettend goed stellen,  zich vol overgave op hun training  hebben gestort en echt tot rust gekomen  zijn.  Het doet goed om in hun rustige  ogen te kijken. Zij zijn vastberaden en  maken ons zonder woorden duidelijk dat  we ons over hen geen zorgen meer  hoeven te maken. En op zo’n momenten  kom je tot de ontdekking dat het goed  gaat ondanks alle moeilijkheden en  frustraties.  Nu we de problematiek van het  weglopen beter begrijpen, zijn we de  zaken ook anders gaan aanpakken.  Wanneer er nieuwelingen toekomen, 

Eerst tot rust komen in het YRP­huis

9