SAPIENS DE GRANFONDO. reportage

reportage |

DE GRANFONDO

SAPIENS Granfondorenners: noem ze geen wielertoeris­ ten want zodra de start van een granfondo wordt gegeven, dan is het een race tegen de klok. Hun speelterrein? Dat is doorgaans de cols. In tegen­ stelling tot wielertoeristentochten vinden we jammer

genoeg binnen onze landsgrenzen niet ongelooflijk veel granfondo’s terug. Arne Vanden Wijngaert richtte een tweetal jaar geleden Granfondoteam.be op, een team waar cyclorijders hun passie en ge­ drevenheid met elkaar kunnen delen.

› TEKST JONATHAN VANOOTEGHEM › FOTOGRAFIE KOEN BLANCKAERT

> Grinta! | 47

H

et is mooi weer in Remouchamps. Achttien graden en bijna geen wolkje aan de hemel. De thuishaven van Philippe Gilbert wordt overrompeld door fietsen en fietsers. Volgende week passeert hier de laatste klassieker van het voorjaar: Luik-Bastenaken-Luik. Vandaag rijden de beloften hier hun versie van La Doyenne. Het aantal wielerliefhebbers dat momenteel rondrijdt in deze streek is gewoon niet bij te houden. Het zijn gouden weken voor de provincie Luik. Op de parking van het cultureel centrum van Remouchamps heeft de jeugdbeweging net gedaan. Tussen al die jeugd valt mijn oog op enkele heren met blauwe wielertruitjes. Dat zijn ze, de mannen van Granfondo­ team.be. “We hebben er net een tochtje opzitten van drie uur”, vertelt de jongste in het gezelschap. Hij behoort tot de snelste groep. “Zo meteen vertrekken we voor nog een uurtje. De andere groepen zullen zo meteen arriveren.” Hij heeft gelijk, verschillende groepjes draaien de parking op. Bijna allemaal in het blauwe tenue van Granfondo­ team.be. Plots komt er ook een donkere BMW toe. “De patron is daar”, lachen enkelen van de ‘A-groep’.

inschrijvingen, een hotel boeken, bevoorradingen onderweg regelen … We besloten om met enkelen de krachten te bundelen en van het een is het ander gekomen.” “In feite hadden we enkel gezegd: ‘Laten we een kalender maken en enkele uitstappen organiseren.’ We hadden geen naam, geen logo en zeker geen website. We hadden enkel elkaar, allemaal mensen met dezelfde mentaliteit en gedrevenheid. Al snel beseften we dat we een naam nodig hadden. We begonnen te werken met een lidmaatschap en we zorgden voor een uithangbord: kledij, onze blauwe truitjes. Onze website was vooral een manier om te communiceren. Zo konden we andere mensen tonen waar we mee bezig waren.” Naam: Tom Van Loon Leeftijd: 38 Woonplaats: Lille Aantal jaren GF: 4 Favoriete GF: La Vélomediane Claude CriquIelion

Arne Vanden Wijngaert is een van de bezielers van dit project. Samen met hem en drie andere leden (Veronique, Tom en Gino) heb ik een gesprek over hun grote passie: granfondo’s rijden.

Uithangbord

Naam: Arne Vanden Wijngaert Leeftijd: 41 jaar Woonplaats: Zonhoven Aantal jaren GF: 10 Favoriete GF: Maratona Dles Dolomites 48 | Grinta!

We nemen plaats aan een tafel in Brasserie du Cheval Blanc, net achter een regenboogtrui van Gilbert die hij droeg in Milaan-San Remo 2013. “Vandaag fietste ik niet mee”, begint Arne. “Ik speelde pechdienst vandaag. Een van onze leden kon tijdens de rit niet meer verder. Van begin maart tot eind april komen we hier iedere week. De Ardennen zijn een ideale locatie voor ons om wat klimkilometers in de benen te hebben. Het is niet dat we dat het hele jaar door doen hoor, vooral leden uit het Limburgse en zij die dicht bij de taalgrens wonen, komen naar deze groepstrainingen.” Granfondoteam.be heeft nu 125 leden over heel Vlaanderen. Veronique bijvoorbeeld komt uit Brugge, Tom is een Kempenaar, Gino en Arne wonen allebei in de regio van Hasselt. “Ik heb het team opgericht met enkele vrienden waarmee ik samen granfondo’s reed”, verduidelijkt Arne. “Ik kwam altijd dezelfde mensen tegen. Je moet weten, bij een granfondoreis komt heel wat organisatie kijken:

> Bij een granfondoreis komt heel wat organisatie kijken. We besloten om met enkelen de krachten te bundelen en van het een is het ander gekomen. < Arne “Ik ben nog niet zo lang aangesloten bij het team”, pikt Veronique in. “Toen ik nog in het buitenland woonde, reed ik aanvankelijk granfondo’s als individu. Aan de finish van de Granfondo Saint-Tropez stonden er plots twintig mensen met hetzelfde tenue aan: Granfondoteam.be. Ik durfde niet op hen af te stappen. Thuis ben ik stiekem naar de website gesurft en heb ik een mailtje gestuurd naar Arne. De waarden van het team spraken mij meteen aan. Een groep van gelijkgezinden die granfondouitstappen doen: net waar ik naar op zoek was.”

Samen sterk

Samen naar granfondo’s trekken, dat brengt een hele hoop voordelen met zich mee. Daar is iedereen rond de tafel het over eens. Veronique: “Ik ben getrouwd en heb twee kindjes. Het is helemaal niet evident om altijd als koppel naar die wedstrijden in het

buitenland te trekken. Met Granfondoteam.be is dat helemaal anders geworden. Tegenwoordig heb ik nooit meer het gevoel dat ik alleen ben op een granfondo terwijl mijn gezin thuis zit.” “Samen dingen beleven. Zowel tijdens, voor als na de granfondo.” Dat vindt Gino het mooiste aan Granfondoteam. be. “We rijden dan wel voor een tijd, toch is de uitslag minder van belang. Het is helemaal niet erg als je twee uur na de eerste binnenkomt. Iedereen wordt even hartelijk ontvangen. Iedereen heeft een enorme inspanning gedaan en dat wordt altijd geapprecieerd door de leden van ons team. Dat is een sterkte van onze groep.” “Dat groepsgevoel … die sfeer binnen het team komt élke granfondo terug. De mensen die eerst binnenkomen, die wachten aan de finish en moedigen de eerste tot de laatste aan”, vertelt Tom. “De laatste krijgt zelf de meeste aanmoedigingen”, lacht hij. “Sommigen wachten nog voor het podium achteraf, anderen rijden samen naar het hotel om een douche te nemen. Het groepsgevoel komt altijd naar boven want na de wedstrijd begin je automatisch je verhalen en ervaringen van tijdens de koers te vertellen. Al die kleine verhaaltjes maken een groot verhaal. Echt leuk!” Granfondoteam.be is een heel toegankelijk team maar de capaciteit van de uitstappen bepaalt het aantal leden. Veel granfondoverenigingen ondersteunen vaak enkel de toppers in deze discipline. “Wij zijn vrij toegankelijk”, verklaart de patron van het gezelschap. Arne: “Wij zijn helemaal anders. We hebben een bepaalde drempel zodat mensen die graag granfondo’s in groep willen rijden er zich enkel in terug kunnen vinden. Zij kunnen dan ook van voordelen genieten waarvan normaal enkel toppers van een team kunnen profiteren. Toch moet je rekening houden dat wij als vrijwilligers een limiet hebben.”

Carpooling

“Een ander voordeel is het feit dat je kennissenkring veel groter wordt na verloop van tijd”, haalt Gino aan. “Je moet in feite nooit meer alleen naar een granfondo. Je vindt altijd wel iemand om mee te gaan.” Arne: “Ik organiseer alles vanuit een vennootschap en ga altijd mee naar de granfondo’s als organisator, maar er zijn ook ‘mini-initiatieven’. Dat zijn uitstappen die niet door mij worden georganiseerd. Leden gaan vaak op

Naam: Gino Sleger Leeftijd: 46 Woonplaats: Hasselt Aantal jaren GF: 6 Favoriete GF: Maratona Dles Dolomites

eigen houtje en ze nemen vaak andere leden met zich mee.” “Elk jaar organiseren we officieel een stuk of tien uitstappen. We werken enkel met vrijwilligers, dus dat is meer dan genoeg. Technici, soigneurs, bevoorrading … Iedereen wordt op en top verzorgd.

ons voorbereiden op zo’n wedstrijd. Dat is een ander voordeel van ons team: partner en kinderen kunnen vaak meegaan op die uitstappen.” Het hoogtepunt van het granfondoseizoen begint midden april en duurt tot begin juli. “Dat is een heel korte periode”, stelt Gino. “Ik denk dat veel granfondo’s in het leven geroepen zijn om het toerisme in het voor- en najaar te stimuleren. Dat zijn de iets zwakkere vakantieperiodes. In oktober of november moet je niet meer in de bergen zitten met de fiets, dan ga je beter skiën. In de zomervakantie valt de wereld van de granfondo’s echt stil, voor veel mensen is de Marmotte de laatste van het seizoen. Daar stopt het, mensen zijn voor de rest van de zomer minder bezig met sportieve doelen.” “We moeten natuurlijk onze verlofdagen goed spreiden zodat we verschillende granfondo’s op een jaar kunnen doen. Je reisbudget is natuurlijk ook beperkt, je moet gaan werken, je moet veel trainen en je moet de vrouw natuurlijk ook tevreden houden”, lacht Arne. “Ik doe bijvoorbeeld geen stages”, zegt Tom. “Ik wil meer granfondo’s rijden van een weekendje of een vijftal dagen. Rond de kerktoren kan je ook honderd tot tweehonderd kilometer trainen.

> Dat groepsgevoel binnen het team komt élke granfondo terug. De mensen die eerst binnenkomen, wachten aan de finish en moedigen de eerste tot de laatste aan. < Tom Voor het vervoer carpoolen we naar onze bestemming.” Tom pikt in: “Vorige week gingen we wel naar SaintTropez met het vliegtuig. Dat doen we niet zoveel. Mijn partner was mee omdat ik haar eens wou tonen hoe wij

Naam: Veronique Florizoone Leeftijd: 41 Woonplaats: Brugge Aantal jaren GF: 1 Favoriete GF: / > Grinta! | 49

< In de Ardennen kunnen Belgische granfondorenners toch wat klimkilometers opdoen.

Het wedstrijdgebeuren is voor mij heel erg belangrijk. Ik ben lang niet de enige die dat denkt.”

Chaos

“Hoe verder de granfondo van hier ligt, hoe langer we ter plaatse blijven. Voor de Dolomietenmarathon blijven we altijd tien dagen ter plaatse en combineren we twee wedstrijden”, zegt Gino. “Voor Les Trois Ballons in de Vogezen zijn we maar een viertal dagen ter plaatse. We komen donderdag aan, de wedstrijd is op zaterdag en zondag reist iedereen terug naar huis. Het is dan ook maar vijf uur rijden tot daar.” Tom: “Meestal komt iedereen op dezelfde dag aan. De eerste dag nemen we altijd veel tijd om te ontbijten, maar iedereen is daarna vrij om te doen wat hij wil. Er zijn renners 50 | Grinta!

> Je kan een granfondo best vergelijken met een marathon: eerst wil je hem uitlopen, daarna ga je voor een tijd. Je stoot op je fysieke en mentale grenzen en je wilt die grenzen verleggen. < Gino

die echt niks doen de dag voor een wedstrijd. Sommigen willen nog een trainingstochtje doen, anderen willen het parcours verkennen omdat ze er nog maar een of twee keer geweest zijn. Dat is heel belangrijk omdat de start van een granfondo altijd heel chaotisch is. We vertrekken altijd met een heel erg grote groep die samen blijft tot de eerste klim van de dag. Daar gebeurt meestal de eerste schifting.” Arne gaat heel gretig door op zijn collega: “Veel hangt af van het type wedstrijd. In Saint-Tropez stonden we met vierhonderd aan de start van de lange afstand, terwijl we bij de Maratona dles Dolomites met vijfduizend klaar stonden voor de langste afstand. Je ziet meteen het verschil tussen de mensen die voor een topprestatie gaan en renners die

al blij zullen zijn als ze de granfondo kunnen uitrijden. De Marmotte is daar het mooiste voorbeeld van ... hoeveel mensen zijn er niet die naar daar gaan om achteraf te kunnen zeggen: ‘Ik heb hem gereden!’” “In het begin was het ook bij mij puur overleven. Je kan een granfondo best vergelijken met een marathon: eerst wil je hem uitlopen, daarna ga je voor een tijd. Je stoot op je fysieke en mentale grenzen en je wilt die grenzen verleggen. Als je met granfondo’s begint, dan garandeer ik je dat je de limiet wel eens tegen zal komen. Dat is ook waarom we in de winter trainen als halvegaren”, legt Gino uit. “Daardoor kan je die grenzen verleggen. Anders ga je niet alleen op je mountainbike gaan zitten terwijl het vriest, sneeuwt en spekglad is.”

Wielertoerisme

“Granfondo’s zijn echte, volwaardige wedstrijden”, haalt Veronique nog eens aan. “Het verschil met de profs is dat het daar in het begin vaak rustig is. Maar bij ons loopt de tijd nadat de start gegeven is. Er gebeuren ongelooflijk veel ongevallen in de eerste kilometers omdat iedereen bij de snelste groep wil aanpikken. De kans is dan groter dat je een goede tijd gaat rijden omdat de tweede groep zelden bij de kopgroep terugkomt. Het wedstrijdgevoel wordt gecreëerd doordat er ook prijzen zijn voor de eerste drie in elke leeftijdscategorie.” Een granfondo is totaal niet te vergelijken met tochten voor wielertoeristen: er is geen groepsstart, er is vaak geen tijdsregistratie … Maar hoe zit het juist met granfondo in België? “Granfondo wordt in België door

wielertoeristentochten weggejaagd”, vertelt Arne. “Veel regio’s zijn overbelast door die tochten. Ga maar naar de Vlaamse Ardennen bijvoorbeeld. Elke week is er daar iets te doen over hetzelfde parcours. De mensen zijn dat beu, daarom is het niet mogelijk om naast die cyclotochten nog eens granfondo’s te organiseren op hetzelfde parcours.” “Het is heel erg vreemd”, zegt Veronique. “Je krijg voor die wielertoeristen volk op de been voor het praktische en je krijgt zonder problemen vergunningen om mensen een veilige tocht te garanderen. Waarom lukt dat bij granfondo’s niet?” Arne: “De enige manier om een granfondo te organiseren is volgens mij door zelf naar de hogere overheden te stappen en te zeggen: ‘Kijk, dit is een ander discipline dan een simpele wielertoeristentocht.’ Grinta! | 51

>

R U I M E K E U Z E U I T V O L G E N D E M E R K E N: B I A N C H I I C U B E I C O L N A G O I G R A N V I L L E I K U O TA I MERCK X I MERIDA I PINARELLO I RIDLE Y I SCOPPIO I SCOT T I THOMPSON I WILIER I

W U E I N < Dankzij de granfondo’s komen velen op plaatsen waar ze anders nooit zouden komen.

Nu zijn er te veel wedstrijden die het label ‘granfondo’ gebruiken omdat ze het enkel een mooie naam vinden.” “De discipline is in België heel populair maar er zijn totaal geen echte granfondo’s binnen onze landgrenzen. Er is een heel erg groot gat tussen enerzijds de wielertoeristen die puur voor toertochten trainen en dan hebben we anderzijds de mensen die echt competitief op een hoog niveau meedraaien. Daartussen zit een leegte voor mensen die wel het competitieve willen maar dan als hobby omdat ze niet op het allerhoogste niveau kunnen meestrijden.”

Honderd kilogram

“De granfondo’s zijn nochtans heel aantrekkelijk voor de Belgen”, gaat Arne verder. “Heel veel mensen moeten reizen om een granfondo te kunnen rijden, maar dat houdt ze niet tegen. Bij Les Trois Ballons vorig jaar was bijna de helft van de vierduizend deelnemers een Belg! Hier komt onze kern nog eens naar boven. Om die reden zijn we ontstaan. Hier is geen granfondo, dus brengen wij de mensen naar de granfondo.” Volgens Gino is Italië het granfondoparadijs op aarde: “Italië is echt het 52 | Grinta!

Mekka van onze discipline. Alles staat daar in functie van die wedstrijden. Elke week is er wel een granfondo in Italië. Ze hebben heel veel medewerking van de overheid, veel ervaring en de Italianen zijn vaak in staat om een verkeersvrij parcours aan te leggen.

> De waarden van het team spraken mij meteen aan. Een groep van gelijkgezinden die granfondouitstappen doen: net waar ik naar op zoek was. < Veronique Bij veel granfondo’s moeten we als renners rekening houden met de verkeersregels. De lokale bevolking leeft echt in functie van die wedstrijden. Het is bovendien een vakantieregio,

dat werkt als een echte magneet.” Arne: “In Italië en alle andere landen kijken we wel al eens rond ons heen. Het zijn altijd heel erg mooie streken waar we in en door fietsen. Door de granfondo’s komen we op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Het wereldkampioenschap in Slovenië vorig jaar bijvoorbeeld. Dat is een plaats waar je niet meteen naartoe zou trekken, maar kijk … Naast het koersgevoel, de samenhorigheid en onze gedrevenheid zien we af op de fiets in prachtige landschappen en van die uitzichten, daar genieten we enorm van.” “Maar toch”, zegt Gino. “Het meest unieke aan een granfondo is de aankomst. Na al die trainingskilometers en wedstrijdkilometers zie je de vreemdste dingen aan de streep. Veel mensen gaan heel erg diep. Ze zitten stikkapot en als ze na twaalf uur op de fiets toekomen, dan vloeien er vaak wel eens traantjes. Zelfs bij kolossen van honderd kilogram”, lacht hij. Tom beaamt zijn ploeggenoot: “Dit is iets wat je enkel in de sport beleeft. We kunnen nog heel veel babbelen over granfondo, maar het is echt iets wat je moet meemaken om het echt te geloven.” ■ www.granfondoteam.be

GENIET VAN EXTRA VOORDELEN EN KORTINGEN VRAAG UW VAN EYCKGETROUWHEIDSKAART AAN IN ÉÉN VAN ONZE WINKELS OF VIA DE WEBSHOP.

Van Eyck Dadizele Meensesteenweg 168 B, 8890 Dadizele T +32 56 54 04 40 [email protected] Gesloten op dins- en zondag op 200 m van floralux, nabij de grens van Frankrijk

Van Eyck Aalst Gentsesteenweg 89, 9300 Aalst T +32 53 78 12 78 [email protected] Gesloten op zondag

Bezoek onze webshop

WWW.VANEYCKSPORTS.COM dagelijkse aanvulling van nieuwe producten

OUTLETSTORE TE DADIZELE: Ruime keuze aan soldenfietsen en –frames!

Van Eyck Geel Waterstraat 31, 2440 Geel T +32 14 56 08 57 [email protected] Gesloten op dinsdag en zondag

Van Eyck Sint-Pauwels Potterstraat 125, 9170 Sint-Pauwels T +32 3 766 02 72 [email protected] Gesloten op dinsdag en zondag > Op de oude baan van Grinta! | 53 Sint-Niklaas naar Hulst.

NEW

exclusief |

Wim Opbrouck in nieuwe speelfilm ‘Ventoux’

“Zo is er maar

één berg” Acteur, tv-maker, zanger en artistiek duizendpoot Wim Opbrouck heeft een hart voor de koers. Hij bracht ooit al eens een ode aan de koers en de E3 Prijs Harelbeke in een gedicht, speelde mee in de succesvolle televisiereeks ‘De Ronde’ en is nu één van de personages van de dit jaar gelanceerde film ‘Ventoux’, naar de gelijknamige bestseller van Bert Wagendorp. › TEKST FREDERIK BACKELANDT › FOTOGRAFIE SEPTEMBRE FILM VENTOUX 54 | Grinta!

D

e film ‘Ventoux’ is gebaseerd op de roman van Bert Wagendorp uit 2013, is een realisatie van het Nederlandse productiehuis KeyFilm en heeft enkele wielerliefhebbende acterende kleppers aan boord. Zo doen Wilfried de Jong en Wim Opbrouck mee. “Ze wilden iemand in de cast die écht van de koers hield”, glimlacht Opbrouck, die naar eigen zeggen een fenomenale tijd aan de Ventoux beleefde. “De opnames gingen door in september 2014. Althans voor ons, de ‘oude’ cast. De jonge cast moest een maand eerder aan het werk. Terwijl zij te kampen hadden met hevige mistralwinden, kenden wij een zalig weertje. Ik heb een fenomenale tijd beleefd”, aldus Opbrouck. “‘Ik had een fantastisch huis in Malaucène gehuurd. Bij het krieken van de dag vertrok ik daar, met de wagen

weliswaar, naar het base camp bij Chalet Reynard. Het is onwezenlijk mooi om rond vijf uur alleen de Ventoux op te rijden. Wat je dan allemaal ervaart, ziet en hoort ... Everzwijnen, herten, de opkomende zon, het weidse panorama. En dan ‘s avonds, de rit terug ... Geloof me, er zijn ergere plekken om te werken.”

Ode aan Suriname

‘Ventoux’ is een verhaal over vriendschap. Vier mannen, vrienden van weleer, beklimmen op hun racefiets de Mont Ventoux, zoals ze dat 30 jaar geleden ook deden. Alles gaat goed. Totdat hun jeugdvriendin, de ravissante Laura, zich meldt en de ‘spoken’ uit het verleden zich aandienen. Maar finaal zal het de vriendschap zijn die overheerst. ‘Een oerboek over

vriendschap’, recenseerde het boekverkoperspanel van De Wereld Draait Door enkele jaren terug de roman van Wagendorp. Opbrouck kende het boek ook. “Ik had de roman enkele jaren terug toegestuurd gekregen van Bert Wagendorp. Dat was net toen ik vertrok op vakantie naar Zuid-Frankijk. Ideale lectuur voor aan het zwembad, leek het me. Ik herinner me nog perfect het tekstje dat Bert op de eerste pagina had geschreven: ‘Wim, je bent David in vlees en in bloed. Liefs, Bert’.” Het enigszins bizarre is dat David, het personage in het boek, een Surinamer is. “En ik een West-Vlaming, nogal een contrast”, lacht Opbrouck. “Ik heb echter het een en het ander gecompenseerd en een kleine ode gebracht aan onze Surinaamse vrienden. In de film is mijn fiets en kledij zwart.”

Korzelige wielertoeristen

De realisatie van het filmproject ging niet over één nacht ijs. “We zijn jaren geleden al begonnen met het brainstormen over een filmproject maar vooraleer alle puzzelstukjes in elkaar vallen, moet er altijd veel water door de zee stromen.

> Het is onwezenlijk mooi om rond vijf uur alleen de Ventoux op te rijden. < Dat was ook nu het geval. Een film realiseren: het is een calvarietocht.” Maar het was het waard, als we Opbrouck mogen geloven. “Het was onvergetelijk.

Je moet weten dat we voor de filmopnames die berg een week voor ons alleen hadden, tot grote ergernis van sommige wielertoeristen die niet wisten wat er aan de hand was. De berg was in Bédoin letterlijk afgesloten. Niemand die door mocht maar nagenoeg niemand die zich eraan hield. (Lacht)” De uitvalsbasis van de filmcrew was Chalet Reynard. “Je begrijpt dat we veel bekijks hadden. Opvallend: de Vlaamse wielertoeristen konden de commotie van de filmset best wel hebben, de Nederlandse fietsers reageerden iets korzeliger, had ik de indruk. ‘Nou, dit is ook onze berg, hoor!’, zo klonk het haast.”

Extra kransje

In de film fietst Opbrouck dertig jaar na dato de Ventoux omhoog met de fietsvrienden van weleer. Kortom: er Grinta! | 55

>

moest dus gefietst worden. En omhoog. Niet echt Wims lievelingsbezigheid. “Laat één ding duidelijk zijn: ik ben géén klimmer. (Lacht) Dalen gaat goed, ook al door mijn ervaring als motorrijder. Vier, vijf jaar geleden had ik nog het plan om te gaan trainen en gewicht te verliezen. De realiteit was anders. Ik had nauwelijks tijd om te trainen, heb nauwelijks op een fiets gezeten. Toch ging het fietsen tijdens de opnames wonderlijk goed. Met name op de Col de la Madeleine, het colletje tussen Malaucène en Bédoin. Gelukkig kon ik ter plekke nog een extra kransje laten monteren want ik fietste blijkbaar rond met een behoorlijk groot verzet. Ik werd begeleid door een Nederlandse fietscoach en die moest me zelfs voortdurend aanmanen om trager te fietsen. Toen we

> Laat één ding duidelijk zijn: ik ben geen klimmer. < een weekje aan het filmen waren, leek het erop alsof ik de Ventoux écht zou kunnen opfietsen. Ik wilde er ook echt op. Maar mijn brandende ambitie werd met de grond gelijk gemaakt toen ik de steilste stroken in het bos voor de wielen kreeg. Het was willen maar niet kunnen. Helaas. Ik ben een koersfan in hart en in nieren maar mijn fietsambities zullen altijd heel beperkt blijven.”

Unieke berg

De regie van ‘Ventoux’ was in handen van Nicole Van Kilsdonk. “Ik ben tevreden over het resultaat”, zegt Opbrouck. “De film volgt zeer goed het boek. Het eerste verhaal, dat zich afspeelt in de jaren tachtig, roept op een zeer rake manier die tijd op. De sfeer zit helemaal goed, alsof je op vakantie bent. Het zit juist, tot in de details. The Cure, The Clash, Herman Brood: ook de soundtrack is een meerwaarde.” Geen wielerberg als de Ventoux die zou kunnen figureren in een film, daar is Opbrouck intussen van overtuigd. “De Ventoux is magisch. Alpe d’Huez en de Tourmalet zijn natuurlijk ook van een zwaar kaliber maar de Ventoux ... (Zucht) Die naam alleen al ... Er is geen vergelijking mogelijk, met geen enkele berg. Weet je, ik fietste tijdens de opnames ook in de omgeving van de Ventoux. De Madeleine dus, de magnifieke gorges: er zijn echt veel mooiere plekjes dan de Mont Ventoux zelf. En toch ... Geen andere berg had voor dit verhaal het decor kunnen zijn.” ■ 56 | Grinta!

op de boekenplank | Het boek is (niet) altijd beter dan de film De film ‘Ventoux’ is helemaal gebaseerd op het gelijknamige boek van Bert Wagendorp, ooit sportverslaggever, later ook medeoprichter van het wielertijdschrift De Muur. De roman verscheen in mei 2013, werd meteen met lof overladen en door het boekenpanel van het tv-programma De Wereld Draait Door uitgeroepen tot ‘Boek van de Maand’, wat in Nederland best wel wat betekent. Mede daardoor gingen binnen datzelfde jaar liefst 100.000 exemplaren van ‘Ventoux’ over de toonbank; intussen is er ook een vertaling in het Duits. Dat een boek amper twee jaar na verschijnen al verfilmd wordt, is hoogst uitzonderlijk en bevestigt alleen maar die juichende kritieken. Met een titel als ‘Ventoux’ is de verleiding groot deze roman te catalogeren bij de betere sportlectuur maar daarmee zou je een boek als dit tekort doen. ‘Ventoux’ is immers zoveel méér, de bekende Kale Berg gebruikt Wagendorp alleen maar als decor. Een symbolisch decor weliswaar en een plek voor loutering ook. De roman gaat immers niet zozeer over wielrennen, maar des te meer over de geheimen (de vreugde, de dramatiek,…) van vriendschap, over jongeren die elkaar na verloop van tijd uit het oog verliezen, maar precies door die (h)echte band ooit toch weer samenkomen. Voornoemd boekenpanel had het over ‘… hét oerboek over vriendschap’. Met ‘Ventoux’ heeft Wagendorp vooral een scherp, ontroerend, bijwijlen ook hilarisch portret van een generatie geschreven. Je leest hoe het was om tijdens de jaren zeventig – De Wondersloffen van Sjakie!, Lynyrd Skynyrd!, Rini Wagtmans! – op te groeien in Zutphen, in de Nederlandse Achterhoek. Vanuit die landelijke omgeving trekken vijf jongens en een meisje op hun achttiende naar Zuid-Frankrijk. Ze beleven er tegelijk het hoogte- en het dieptepunt van hun vriendschap. Want nadat ze de Mont Ventoux hebben beklommen, komt één van hen tijdens de afdaling om het leven. De roman begint weliswaar dertig jaar later. De hoofdpersonages zijn her en der uitgewaaid, enkel David woont nog in Zutphen. Door een samenloop van toevalligheden duiken plots alle vroegere vrienden opnieuw in zijn leven op. Er is ook weer contact met het meisje, dat intussen in Italië woont. Ze is de daaropvolgende zomer in Avignon en nodigt de vrienden uit langs te komen. Nu ze toch van plan zijn naar de Provence te trekken, vatten de vier mannen het plan op om daar opnieuw de Mont Ventoux te beklimmen. Hoewel het niet met zoveel woorden wordt beschreven, is het duidelijk dat niet zozeer hun midlifecrisis of een laatste ultieme fietsuitdaging, maar veeleer een behoefte aan rouwverwerking daarvan de drijfveer is.

Bert WAGENDORP, ‘Ventoux’, Atlas Contact, 2013, 286 blz., 19,99 euro.

Leuk is hoe Wagendorp in een herkenbare mix van hilariteit en weemoed de vier vrienden typeert, anekdotes en dialogen uit zijn pen schudt. Het is een soort tragikomedie die zich uitstrekt van de Achterhoek in de jaren zeventig tot de Provence anno 2012. En ronduit meesterlijk is de manier waarop hij de spanningsboog opbouwt. Als het ware tussen de regels door snap je dat er iets zal gebeuren, een dramatische climax waartoe die confrontatie met hun verleden onvermijdelijk moet leiden. Vooral daardoor heeft ‘Ventoux’ alles van een spannend jongensboek – in positieve zin, want de roman leest als een trein. (PC) Grinta! | 57

flashback |

Progetto

Pordoi

Jaarlijks wordt op de Passo Pordoi, een klim in het hart van de Italiaanse Dolomieten, een klimtijdrit georganiseerd. Het toeleven naar zo’n krachtexplosie op één van de mooiste bergen die er bestaan, blijkt wel heel bijzonder te zijn ... › TEKST FREDERIK BACKELANDT › FOTOGRAFIE MARCO MERTENS, OLYCOM 58 | Grinta!

>

I

k zit op mijn hotelkamer, lig languit op bed, laptop op de schoot. Ik zit/lig op 2.239 meter hoogte. Althans volgens Wikipedia. Volgens de uitbater van de bar/pizzeria beneden is het 2.240 meter. Stanza 102, op de eerste etage van Hotel Savoia, ligt ongetwijfeld op 2.243 meter hoogte. De frisse berglucht waait de kamer binnen. Het is halfelf, om de haverklap hoor ik nu ronkende Harleys en Davidsons de top van de Passo Pordoi overschrijden. En af en toe hoor ik ook een open- of vastklikkend pedaal van een wielertoerist die halt houdt bij de souvenirshop om een T-shirt met daarop ‘PORDOI’ te kopen. Links van me, tegen de kast aan, staat de fiets waarmee het morgen moet gebeuren. Eén brok carbon. Vederlicht. Ge(fine)tuned. Op punt gezet. Een raket. De 6,8 kg-regel van de Internationale Wielerunie netjes met de voeten getreden. Daaraan zal het dus niet liggen. Voor me uit liggen mijn naakte benen. Glad geschoren. Scherp, gespierd, gezond geaderd als een stuk Black Angus Beef, het resultaat van anderhalve week fietsen. Trainen, zouden sommigen het noemen. Zover wil ik niet gaan. Passo Pordoi. Ik heb het altijd al een geweldige alliteratie gevonden. Ik bekijk het profiel van de berg: 9,4 km lang, 637 te overbruggen hoogtemeters, een stijgingspercentage van gemiddeld 6,8% en dat maximaal naar 10% piekt. Morgen moet het gebeuren. Morgenvoormiddag is er de Cronoscalata Arabba-Passo Pordoi. Toen ik enkele weken geleden boven op de Pordoi stopte om er van de Apfelstrudel in een bar te proeven – ik vond het toen leuk om, als een ware Michelin-inspecteur, na te gaan welke de beste plek is op de Sella Ronda om Strudel te eten – zag ik de aankondiging van deze klimtijdrit. 20 juli was D-day, stelde de affiche. Het beeld dat werd gebruikt om het event te promoten, deed het ‘m bij mij. Fausto Coppi prijkte erop. Weliswaar een beeld van Coppi op de Izoard uit de Tour van 1951 maar wat maakte het uit: Progetto Pordoi was geboren, op 20 juli moest en zou ik hier zijn. En ik ben hier. De Pordoi heeft iets met Coppi en omgekeerd. Op de top staat een indrukwekkend monument voor de Campionissimo. Niet onlogisch want Fausto Coppi overschreed hier maar liefst vijf keer als eerste de top in de Giro 60 | Grinta!

d’Italia, doorgaans tijdens één van zijn indrukwekkende solo-ondernemingen. Coppi’s eerste kennismaking met de Pordoi was nochtans niet hartelijk. In de Ronde van Italië van 1940, toen hij als piepjonge rozetruidrager plots in moeilijkheden kwam in de zwaarste Dolomietenetappe, sleurde ploegmaat Gino Bartali hem als het ware over de ondergesneeuwde Pordoi. Het roze stond op het spel en aangezien Bartali de trui toch niet meer kon nemen, toonde vrome Gino zich voor één keer een voorbeeldig gregario. Coppi won die Giro, ondanks de off-day op de Pordoi en dankzij — dat zou de fietsende monnik altijd beweren — de steun van Gino Bartali. Hoe dan ook, na de Tweede Wereldoorlog was Coppi onhoudbaar op de Pordoi. Telkens opnieuw primus op de Pordoi. Dat tonen ook enkele foto’s die aan de wanden van Hotel Savoia hangen.

> Passo Pordoi. Ik heb het altijd al een geweldige alliteratie gevonden. < Het is ergens fenomenaal als je bedenkt dat dit hotel hier ook al in Coppi’s tijd stond. De bewijzen zijn er. Wanneer ik google op ‘Pordoi’ en ‘Coppi’ en doorklik naar ‘afbeeldingen’, vind ik een beeld waarop Coppi net de Pordoi-top heeft overschreden en waarbij Hotel Savoia net achter hem prijkt. Diezelfde foto zie ik op een ingeframede krantenpagina uit 1947 die in de lobby hangt. De uitbaters hier hebben een hart voor de koers. “Alles samenpersen. Heel die carrière nu samenballen, in die ene versnelling, die ene explosie.” Wielerliefhebbers zullen dit commentaar wel herkennen. Het zijn de woorden van Michel Wuyts toen die in 1996 samen met Dirk De Wolf de laatste meters van het wereldkampioenschap wielrennen becommentarieerde. Luttele momenten voor Johan Museeuw zijn medevluchter Mauro Giannetti in Lugano uit het wiel sprintte richting regenboogtrui en eeuwige roem. Morgen heb ik ook zo’n explosie nodig, een explosie die dan 9,4 km duren moet, op de Passo Pordoi. De focus is groot, het verwachtingspatroon bij mezelf ook, al heb ik niet het flauwste benul

van de tegenstanders. The day before zweef ik altijd wel ergens tussen hoop en vrees. Hoop op een knalprestatie – het mag er verdomme eindelijk eens van komen – en vrees voor een vernederende afgang waarbij ik alweer eens een excuus mag zoeken. Wie een berg hard wil opfietsen, moet van die berg houden. Je moet als fietser respect en liefde tonen voor de berg in kwestie. Vloeken op een berg is bijvoorbeeld not done want dat werkt averechts. De berg voelt immers je haat en ergernis en zet het je dan prompt betaald. Enfin, zo denk ik er toch over, zo leeft het tussen mijn oren. Ik hou van de Pordoi. Intens zelfs. Omwille van zijn profiel – je kan goed je ritme houden en de haarspeldjes maken het zo nu en dan boeiend – en omwille van Fausto Coppi. Ik wens me morgen superbenen toe. Coppi-benen dus. Geen loom stel benen waarmee ik gecrispeerd die eerste kilometers vanuit Arabba moet zien door te komen en waarmee ik mezelf dan verder naar boven zal moeten slepen. Geen futloze stelten die me alleen maar in staat stellen te overleven. Nee, morgen mag geen survivaltocht worden. Ik wil een stel frisse, krachtige benen die kunnen pushen en pullen, die 9,4 km lang gas kunnen geven. Benen waarmee je kan blijven gaan. Wielrenners en fervente fietsers weten wat ik bedoel. Het scenario dat ik in mijn hoofd heb? Alles geven, zeker? Verstand op nul, blik op oneindig. Het is een kunst op zich. Maar ergens moet ik toch ook doseren. En mezelf niet laten opnaaien door de andere renners die aan de voet telkens met een interval van dertig seconden zullen vertrekken. Haalt er me eentje in, so be it. Haal ik er één in maar blijft die irritant aan mijn wiel plakken, dan is dat maar zo. Om het met Boonens borsttattoo te zeggen: ‘My Ride. My Fight. My Life’. Dio (als U er ergens bent; in vogelvlucht bent U allicht heel dichtbij), geef me morgen een beetje Coppi. Een heel klein beetje volstaat al. Een tred die licht maar tegelijk krachtig is. Ik wil een vleugje Campionissimo, een streepje hemelsblauw en wit. Voor de rest ken ik mijn plaats wel, in de achterhoede der klimmers. Maar morgen, die ene dag, wil ik alles samenpersen, die hele carrière samenballen in die ene explosie. Volare … sul Passo Pordoi! ■

> Wie een berg hard wil opfietsen, moet van die berg houden. <

> Grinta! | 61

reportage |

X-LITE CRS I WINNAARSBIKE MET VERSTAND VAN ZAKEN Verkrijgbaar vanaf: € 2304,08

TOUR (04/15) I TESTWINNAAR I CIJFER: 8,8

„Hoogwaardige afmontage, zeer licht, voor en achter uitstekende veringswaarden, stabiel, scherpe prijs“ Deze test heeft betrekking op de X-LITE CRS-4000.

DE TOUR VAN Jezelf pijnigen op de fiets in de Alpen, Jura, Vogezen en Ardennen voor het goede doel? Dat is het concept van Tour For Life, een achtdaagse wielerronde ten voordele van ALS Liga België. In een ploeg van vier tot twaalf renners weet je niet waar je aan begint, maar de aankomst ligt sowieso in Geraardsbergen. Erwin Vaesen is één van de dapperen die vorig jaar het avontuur aanging in de tweede editie van TFL ten voordele van Artsen Zonder Grenzen. Dit is zijn verhaal.

KLANTGERICHT I INDIVIDUEEL I COMPETENT

WIJ BOUWEN JOUW DROOMFIETS. Hoofdkantoor: ROSE Bikes GmbH, Schersweide 4, 46395 Bocholt, Germany

Stores:

ROSE BIKETOWN, Werther Straße 44, 46395 Bocholt I ROSE BIKETOWN, im MONA, Pelkovenstraße 143 –147, 80992 München

rosebikes.nl

› SAMENSTELLING ERWIN VAESEN › BEWERKING JONATHAN VANOOTEGHEM

E

en zoekertje op Facebook: ‘We zijn op zoek naar enkele sportievelingen voor een serieuze sportieve uitdaging: Tour For Life!’ Dit berichtje van Werner was het startsein voor onze Tour For Life 2014. Ik was hem twee weken eerder na een ver schoolverleden nog eens

tegengekomen tijdens een benefietfietstocht van 430 km tussen Parijs en Overpelt. We waren vrienden op Facebook geworden en toen verscheen dat berichtje op zijn tijdlijn. Ik dacht: ‘Tiens, toch eens kijken wat die van plan is. Het is misschien een leuk sportief doel voor volgend jaar.

© Ilse Hendrickx

JE LEVEN Nine For Life Op de website van Tour For Life vond ik verschillende video’s over de verschillende stages van TFL 2013. Na twee filmpjes stond mijn besluit vast: ‘Dit is iets voor mij!’ Samen met Johan, een goede vriend en fietser die er hetzelfde over dacht, heb ik een plannetje in elkaar gestoken. We regelden een etentje om de goedkeuring van onze wederhelften los te weken. We bestelden een menu, inclusief wijnen uiteraard. Zoals verwacht gingen onze dames overstag. Groen licht voor Tour For Life! Heel kort daarna zaten we een eerste keer rond de tafel om te vergaderen. We waren toen met negen. Een echte band was er toen nog niet, maar de meesten kenden elkaar via-via. Onze naam werd ‘Nine For Life’. Het eerste doel dat we als team moesten bereiken, was het samenbrengen van Grinta! | 63

>

De organisatie van Tour For Life had een heuse startdag in elkaar gestoken in de buurt van Aywaille: ideaal om kennis te maken met de andere teams. Bovendien kwam Maxime Monfort meefietsen! Het was een tocht van een honderdtal kilometer met behoorlijk wat hoogtemeters. Monfort liet zich tijdens de stukken bergop afzakken in het peloton om een praatje te maken. Toen hij langs mij fietste, kon ik het niet laten om te spieken naar zijn SRMdisplay. Het enige wat ik zag was 152. Mijn hartslag was op dat moment 169. ‘Niet slecht’, dacht ik. ‘Nog geen twintig slagen verschil tussen ons.’ Met enige trots ging ik een gesprek aan: ‘Maxime, trainen jullie enkel op hartslag of werken jullie met andere methodes?’ Dat kon ik nog vragen zonder dat het opviel dat ik op mijn adem aan het trappen was. Maxime Monfort: ‘Hartslag? Nee, dit is mijn vermogen. Ik zal eens kijken.’ Hij drukte op een knopje en plots stond daar 106: ‘Dit is momenteel mijn hartslag.’ ‘Oh amai’, was het enige wat ik nog kon zeggen. ‘Geniet nog van uw training en vooral van TFL’, zei Monfort oprecht en hij flitste weg. Om het groepsgevoel verder aan te scherpen, schreven we ons in voor de 64 | Grinta!

> Op 29 augustus 2014 begon het echte werk: Tour For Life. ‘Nine For Life’ was er klaar voor. < De rit zelf werkten we af in groep aan een stevig tempo. We kwamen ruim voor de vooropgestelde tijd binnen: training geslaagd met onderscheiding! Na deze rit naderde stilaan de start van TFL 2014. De zenuwen stonden stilaan strak gespannen. We trainden de laatste weken hard maar wel voorzichtig. Liefst in kleine groepjes zodat de kans op valpartijen minimaal was.

Cava op het terras

Op 29 augustus 2014 begon het echte werk: Tour For Life. ‘Nine For Life’ was er klaar voor. Eduard bijvoorbeeld was vijftien kilogram afgevallen tijdens de voorbereiding. Op de retrokalender stond hij nog met vetborstjes te blinken. Volgens hem was het retrotruike gewoon te klein op dat moment, nu stond hij met 64 kg het scherpste van allemaal. Gunther had de volledige stock Etixx opgekocht bij de plaatselijke apotheek. Werner wilde zoals een echte oermens enkel zijn pedalen laten spreken en Johan, die deed op zijn fiets wat hij wou, hoe hard hij wou en zolang hij wou. Op de luchthaven van Charleroi bleek dat verschillende ploegen dezelfde vlucht hadden geboekt richting Turijn. De oversteek van Turijn naar Bardonecchia maakten we per taxi. Onze begeleiders stonden daar op ons te wachten. Zij hadden alles zonder problemen op de startplaats gekregen. Sommige teams sprongen ter plaatse nog eens op hun tweewieler om de spieren los te fietsen, anderen vlogen in de cava op een zonnig terras. Wij waren na een wandeling in een pizzeria beland voor een uitgebreid Italiaans middagmaal.

© Ilse Hendrickx

‘s Avonds was er de eerste briefing van de organisatie. Arne en Melanie legden alles goed uit. Ondanks hun jonge leeftijd verliep de organisatie heel erg goed. Na de briefing was er een eerste avondmaal met het hele peloton. Die avond werd er niet zoveel gezegd tussen de deelnemers. Ik vermoed dat de focus en de bijhorende zenuwen daar voor iets tussen zaten.

Sneeuw in de zomer

30 augustus. Na een onrustige nacht was het zover: de start! Hiervoor had iedere deelnemer maandenlang hard gewerkt. Onder een stralende zon werd TFL op gang getoeterd. Ieder team vertrok apart. Iemand had me aangeraden om de laatste week voor de start niet veel meer te fietsen. Dat zorgt voor supercompensatie. Persoonlijk merkte ik er niks van want de eerste 75 km zag ik af als de beesten. Met Alpe d’Huez in zicht liep het iets beter. Dat dacht ik althans. De aankomst van de eerste rit lag op de top. De eerste bochten zijn de zwaarste had ik me laten vertellen. Ondanks de perfecte weersomstandigheden – het was 30 graden aan de voet – was het echt doorbijten tot aan de top. Die klim bleek achteraf de zwaarste te zijn voor mij tijdens heel Tour For Life.

> Op de tweede dag stond de koninginnenrit op het menu. Wat een decor om door te fietsen met de Col de la Croix-de-Fer en Col de la Madeleine. < Op de tweede dag stond de koninginnenrit op het menu. Wat een decor om door te fietsen! De Col de la Croix-deFer en Col de la Madeleine. Aangezien de benen veel beter waren dan de eerste dag, was het echt genieten geblazen van de eerste tot de laatste meter. Blijkbaar was dat niet het geval bij de andere leden van ‘Nine For Life’ want ’s avonds was het aanschuiven aan de massagetafel. Velen hadden een portie zwarte sneeuw gezien in de zomer. Rit 3: mijn gps gaf de geest. Ik gaf mijn bankkaart mee met de begeleiders die naar de dichtstbijzijnde Garmindealer in Zwitserland trokken voor

© Ilse Hendrickx

Hartslag 169

fietstocht Mendig-Budel: een rit van 230 km met 2000 hoogtemeters begin juni. We vertrokken vrijdagavond zodat we de volgende dag fris aan de start konden verschijnen. Toen we aankwamen in Mendich, gingen we wel nog naar de voetbalmatch Frankrijk–Duitsland kijken in een plaatselijk restaurantje. Er zat weinig volk in het restaurant die avond maar we hebben ons heel goed geamuseerd. Het werd een klein feestje. De groepssfeer was fantastisch ‘s anderendaags.

© Ilse Hendrickx

het startbedrag: 15.000 euro ten voordele van Artsen Zonder Grenzen, een hele hoop geld. Diezelfde week lieten twee jongens weten dat de uitdaging net iets te groot was voor hen. Helaas maar we besloten om onze teamnaam ‘Nine For Life’ te behouden. We wilden het startbedrag zo snel mogelijk bijeen krijgen zodat we nadien enkel de sportieve beslommeringen aan ons hoofd hadden. Ondertussen hadden we ook vier teambegeleiders kunnen vinden. Tijdens onze tocht waren zij heel belangrijk voor het in stand houden van de teamsfeer. We deelden de groep op in twee verschillende teams: ‘team sponsoring’ en ‘team activiteit’. Zonder veel na te denken begonnen we eraan. We hadden gelukkig enkele zelfstandigen in de groep die heel wat contacten in het bedrijfsleven hebben: kledingsponsors hapten redelijk snel toe. We boksten een heuse retrofietskalender in elkaar waarvan we vierhonderd exemplaren verkochten! We hadden een kraampje op verschillende kerstmarkten en ten slotte organiseerden we een zeer geslaagde rollenkoers. Half maart hadden we het startgeld bijeen gesprokkeld als het allereerste Belgische team.

> Grinta! | 65

66 | Grinta!

Shimano cassette + ketting + derailleur Bontrager Race Windshell Het ideale verzet in de bergen? Kies je Climber Kit: Ultegra, 105, Tiagra

Ideaal voor de afdaling | compact op te vouwen

vanaf

59,99

Vredestein Fortezza Senso Superlite Snelle, superlichte band voor topprestaties 195 GRAM

49,95

29,99

28,

95

Hét topmodel van Fizik met carbon rails 199 GRAM

199,-

Trek Emonda ALR 6

Ultralight 300 series aluminium frame | Volledig Shimano Ultegra | Onder de 8 kg!

1999,-

194,25

Herbeleef je beklimmingen en afdalingen

209,-

25%

Fizik Arione 00 350,00

Bril voor de toprenners, geschikt voor alle condities

259,00

50%

59,95

Oakley Radarlock Path Photochromic GoPro HD Hero 3 white

B SANDISK MET GRATIS 16G UGENKAART EXTREME 3 GEHE T.W.V. €30,-

Fulcrum Racing 3

Populaire en betrouwbare wielset 1566 GRAM

599,00

399,

95

HIGH-END ALUMINIUM KOERSFIETS

Giro Aeon

Geweldig draagcomfort, optimale ventilatie en licht 190 GRAM

219,00

119,95

45%

De sfeer aan de laatste ontbijttafel was iets rustiger dan de andere dagen. Iedereen dacht: ‘Die laatste honderd kilometer vandaag zal wel lukken. Kater of geen kater.’ Het zou een zorgeloze en rustige rit worden naar Geraardsbergen, tot de chauffeur van onze supportersbus daar anders over besliste. Hij vergiste zich van uur waardoor onze familie en vrienden onze aankomst zouden missen. Iedereen zat de hele dag met zijn gedachten bij die verdomde autocar. Alhoewel, de brave man maakte zijn foutje goed door zijn voet amper van het gaspedaal te halen. Ze waren net op tijd. Als je dan de Muur van Geraardsbergen oprijdt, aangemoedigd door bekende en onbekende gezichten, dan doet dat echt iets met een renner. Het was de perfecte afsluiter van Tour For Life, of beter gezegd: de tour van je leven. We dachten de eerste dagen na onze sportieve inspanning voorzichtig aan een nieuwe deelname, maar uiteindelijk beslisten we om toch niet deel te nemen aan de volgende editie. Ons avontuur van vorig jaar evenaren is moeilijk, om niet te zeggen: onmogelijk. ■ www.tourforlife.be

Feather light products

33%

Dit jaar is Tour For Life aan zijn derde editie toe. Er wordt geld ingezameld voor ALS Liga België. Het team van Dries Plaetevoet is er sinds juli vorig jaar mee bezig. Toen was het nog niet bekend dat de opbrengst dit jaar naar ALS Liga België zou gaan. ‘En Bloc achter AZG’ had toen al een bedrag bijeen gekregen voor Artsen Zonder Grenzen. Daarom besloten ze om zich niet in te schrijven voor Tour For Life 2015, maar zelf een te organiseren: Tour For Life². “We rijden identiek hetzelfde parcours als TFL”, vertelt Dries. “Maar we vertrekken een week vroeger dan TFL en we eindigen in Brugge in plaats van Geraardsbergen. Het is een grote uitdaging voor ons allemaal. We zijn met acht renners en acht begeleiders die alles in goede banen moeten leiden.” Ondertussen heeft TFL² zijn startbedrag, 15.000 euro, al bereikt. “Maar nieuwe stortingen zijn nog altijd welkom”, haalt Dries aan. Dat kunt u doen op BE53 7320 2523 9653 met als vermelding ‘En Bloc’. www.enblocachterazg.eu.pn www.driesplaetevoet.wordpress.com

> De cafébaas zag zijn weekomzet geëvenaard in een uur tijd! De rest van de etappe, een kleine acht kilometer, reden we uit met dubbelzicht. <

Bikes. Parts. Ride.

43%

TOUR FOR LIFE²

Elke dag konden we rekenen op fantastisch lekker eten: met weinig middelen toverden onze vrijwilligers elke ochtend en avond een stevige maaltijd op onze borden. Het was nodig want iedere avond had iedereen honger als een paard. Dankzij Inge, de vrouw van Ivan, bleven de fysieke ongemakken beperkt want elke avond masseerde ze onze benen. Enkel Stephan stapte vanaf de derde dag uit de mobilhome alsof hij die nacht gecastreerd was met twee kasseien. Gelukkig vergat hij de pijn na een halfuurtje fietsen. Elke dag kwam hij met de eerste renners aan op de camping. Tijdens de zesde etappe kwamen we plots in het zog van het team uit De Panne. Het werd even een echte koers tussen David van De Panne en Werner, onze oermens, op een klein heuveltje. Werner won op een indrukwekkende manier. Enkele uren later belandden we met dat andere team op hetzelfde terras. Ik denk dat we daar zowat alles geconsumeerd hebben behalve sport- en energiedrankjes. De cafébaas zag zijn weekomzet geëvenaard in een uur tijd! De rest van de etappe, een kleine acht kilometer, reden we uit met dubbelzicht. Ondertussen was de voorlaatste dag van TFL aangebroken: een rit van meer dan 230 km, een golvend parcours met aankomst in de Belgische Ardennen. De vraag rees: ‘Hoe zijn de benen na meer dan achthonderd kilometer fietsen op zes dagen tijd?’ Het was natuurlijk ook afwachten hoe ons zitvlak zou reageren en – misschien wel het belangrijkste – hoe zat het juist met de vermoeidheid?

“Zonder iets op voorhand af te spreken, kwamen enkele teams bij elkaar tijdens de rit. We vormden een mooi peloton waarin niemand het kopwerk schuwde. Op die manier bereikten we de Belgische grens en de aankomst van de rit zonder ongelofelijk veel energieverspilling. We waren ruim op tijd binnen om ons klaar te maken voor een denderend feest! Wie dacht dat we na zeven dagen fietsen futloos met de kippen op stok zouden gaan, was helemaal verkeerd. Dankzij de goede plaatjes van de deejay ging iedereen uit de bol. Geen last meer van pijnlijke hamstrings of knieën. Het motto van het feest was hetzelfde als overdag: alles geven.

52%

Twee kasseien

Busje komt zo

42%

een nieuwe gps. Het kan altijd erger: iemand uit een ander team viel heel erg zwaar in de vijfde rit. Zijn windjack was in zijn achterwiel gedraaid aan hoge snelheid. Wonder boven wonder hield hij er enkel schaafwonden en een pijnlijke schouder aan over. Zijn fiets was er veel erger aan toe: total loss. Na de rit zijn ze naar een Decathlon gereden om een nieuwe koersfiets aan te schaffen. Het doel heiligt alle middelen tijdens TFL.

Stevens Aspin

Triple Butted Aluminium | Volledig Shimano Ultegra | Fulcrum Racing 7 wielset

1599,-

BIJ AANKOOP VAN EEN VAN DEZE FIETSEN ACCESSOIRES UITZOEKEN T.W.V. 200,-

NEW GRATIS BEZORGING Bij bestellingen boven €50,-

VOOR 20.00 BESTELD overmorgen in huis

9,3 KLANTENBEOORDELING uit 1300+ beoordelingen

30 DAGEN

bedenktermijn

CONTACTEER ONS

bel +32 59 28 01 21 | [email protected]

prijs- en drukfouten onder voorbehoud. acties geldig van 01- 06 -’15 t/m 31 - 06 -’15, zolang de voorraad strekt.

focus |

Fietsers en motorrijders in de bergen

De bergen

zijn groot genoeg voor iedereen De voorbije zomer viel er op de redacties van Grinta! en Motoren & Toerisme een opvallende parallel te noteren. Nogal wat fietsers klaagden bij Grinta! over het aantal motorrijders in de bergen en hun rijstijl terwijl de redactie van Motoren & Toerisme meerdere lezersbrieven kreeg over fietsers die het in de bergen opvallend bont maakten. Vandaar het idee om — zonder iemand ook maar een beetje schuld in de schoenen te schuiven — toch eens een artikel te maken over de manier waarop motorrijders en fietsers tijdens hun bergvakanties vriendjes kunnen blijven. › TEKST BART DE SCHAMPHELEIRE › FOTOGRAFIE DAVID STOCKMAN › ILLUSTRATIES MOTOREN & TOERISME

> Grinta! | 69

A

ls fietsers een vakantiebestemming uitkiezen, dan doen ze dat vaak in functie van hun hobby. En waar kom je dan al snel uit? Juist, in de bergen. Motorrijders volgen exact hetzelfde denkpatroon en om dezelfde redenen als de fietsers zijn ze ’s zomers vaak in de bergen te vinden. Motorrijden en fietsen in de bergen geeft je een gevoel van vrijheid, de opeenvolging van bochtjes is een pak leuker dan eindeloos rechtdoor banjeren en de vergezichten in de bergen maken het plaatje af. Maar net zoals het in de Vlaamse Ardennen op een zonnige voorjaarsdag te druk kan zijn, zo komt op een Alpen- of Pyreneeëncol in de zomer de verzadigingsgrens akelig dichtbij. Te veel fietsers, te veel motoren, te veel bussen, te veel auto’s, te veel kampeerwagens ... Kortom: te veel verkeer.

> Het grootste probleem wat de samenleving van motorrijders en fietsers in de bergen betreft is het grote snelheidsverschil, zeker bergop. < Rekening houden met mekaar is dus van essentieel belang. In dit stuk probeer ik als motor- en fietsjournalist vooral de fietsers wat uitleg te geven bij wat precies de moeilijkheden zijn waarmee een motorrijder in de bergen geconfronteerd wordt. Eind vorig jaar verscheen in Motoren & Toerisme al een gelijkaardig artikel waarin ik motorrijders wat tips gaf om fietsers en hun gedrag in de bergen beter in te schatten. Met wat tips er bovenop om mekaar beter te begrijpen moet het uiteindelijk tussen die vakantiefietsers en motorrijders wel goed komen.

Snelheid

Het grootste probleem wat de samenleving van motorrijders en fietsers in de bergen betreft is het grote snelheidsverschil tussen een motorrijder en een fietser, zeker bergop. Terwijl je als fietser soms aan minder dan tien kilometer per uur aan het zwoegen bent om een col op te rijden, hoeft die motorrijder slechts aan het 70 | Grinta!

gashendel te draaien om zijn machine aan tachtig kilometer per uur of meer de berg op te sturen. Motorrijders heb ik in het Motoren & Toerisme-verhaal aangeraden om bij het passeren van de fietser minstens één meter vrije ruimte te laten, voor fietsers is het belangrijk dat ze netjes aan de kant van de weg blijven rijden als ze een achteropkomende motor horen. Het laatste woordje van die vorige zin is heel belangrijk: horen. Een flink percentage fietsers luistert tijdens een beklimming naar muziek om de cadans te ondersteunen. Staat die muziek te luid, dan worden de omgevingsgeluiden te sterk gedempt, hoor je de achteropkomende motorrijder niet aankomen en schrik je je een beroerte als die man of vrouw in leder voorbij komt sjezen. Geen muziek of het volume laag houden, is dan ook beter voor je gemoedsrust. Vertrouw ook op je gehoor en kijk vooral niet achterom als je een motor hoort aankomen. Bergop rij je traag en kan je door achterom te kijken gemakkelijk uit balans geraken, bergaf rij je snel en moet je gefocust blijven op wat zich voor jou afspeelt. Als je in alle omstandigheden voor je

blijft kijken, zal je je rijlijn beter aanhouden en de motorrijder niet verrast worden door een bruusk manoeuvre.

Te snel of te traag

Net zoals je naast fitte wielrenners ook vakantiefietsers met hun halve huisraad op de fiets aantreft op een bergweg, zo zit er ook een grote diversiteit in de motorrijders. Sportieve rijders die de snelheidsregels nogal ruim interpreteren en die met een krach-

tige sportmotor van haarspeld naar haarspeld knallen, maar evengoed meneer en mevrouw die samen op een grote toermotor met volle zijkoffers een weekje van een motorreis genieten. Weet dat elk type motor andere vaardigheden van zijn bestuurder vereist en zo zijn specifieke rijeigenschappen heeft. Een dikke toermotor kan samen met de bestuurder, de passagier en de bagage wel vijfhonderd kilogram wegen. Als je zo’n slagschip door een krappe haarspeld moet loodsen, dan heb je daar toch wel wat rijervaring en inzicht voor nodig. Probeer als fietser vooral in krappe bochten dan ook aan de zijkant van de weg te blijven, zo blijft er voldoende ruimte voor de motorrijder over om een bocht met een zo groot mogelijke radius te rijden. Op je racefiets ben jij wendbaarder dan dat koppel op hun toermotor, geef ze dan ook een beetje ruimte.

> Zowel voor motorrijders als voor fietsers is het belangrijk om geen bochten af te snijden en zeker geen blinde bochten te couperen. < Verkijk je bij de beoordeling van een motorrijder niet op het snelheidsverschil. Als jij aan tien kilometer per uur bergop aan het pompen bent en er komt je een motor aan tachtig kilometer per uur voorbij, dan heb je al snel de neiging om die motorrijder een snelheidsduivel te noemen. Weet dat een berg omhoog rijden voor een motorrijder gemakkelijker is dan een berg afdalen. Bij het klimmen word je immers als vanzelf afgeremd door de helling waardoor je minder op de remmen van je motor moet terugvallen. Afdalen is voor een motorrijder iets moeilijker omdat hij bij het aanremmen naar een bocht rekening moet houden met het gewicht van zijn machine. Toch blijft dalen op de motor gemakkelijker dan dalen met een fiets omdat de bredere motorbanden veel meer grip bieden en de remmen veel krachtiger zijn. Daarenboven kan een motorrijder na

een krappe bocht veel vlotter uitaccelereren dan een fietser. Dus als jij aan zestig kilometer per uur aan het dalen bent en ingehaald wordt door een motorrijder, dan hoeft die man of vrouw daarvoor geen extreme risico’s te nemen. Probeer tijdens de afdaling trouwens te blijven luisteren. Met muziek in je oren en de windruis van een afdaling er bovenop is de kans reëel dat je die achteropkomende motorrijder niet hoort aankomen.

zorgen want je fietst mooi aan de buitenkant van de bocht, bij een rechterbocht beland je op de linker rijstrook opnieuw in de gevarenzone waar een motorrijder sneller kan opduiken dan je verwachtte. ■

Rij de randjes er niet af

Zowel voor motorrijders als voor fietsers is het belangrijk om geen bochten af te snijden en zeker geen blinde bochten te couperen. In een opeenvolging van bochten (links, rechts, links, rechts) kan je soms dwars door al die bochten een min of meer rechte lijn zien. En dan is het verleidelijk om je motor of fiets gewoon rechtdoor te sturen. NIET doen want de kans dat er een fiets, motor of auto opduikt van achter één van de blinde hoeken is reëel en op dat moment zijn de uitwijkmogelijkheden zo goed als onbestaande. Fitte renners willen in een haarspeldbocht soms het steilste stuk van de bocht opzoeken om wat meters te winnen. In een rechterbocht is dat geen probleem want dan fietsen ze netjes aan de rechterkant van de weg, in een linkerbocht is dat wel problematisch want dan beland je op de linker weghelft. En dat zal precies de plek zijn waar een motorrijder zich in de afdaling bij het insturen voor de haarspeldbocht (voor hem is dat een haarspeld naar rechts) bevindt. Toerfietsers en/of vakantiefietsers met een iets mindere conditie hebben dan weer de neiging om in beklimmingen zo vaak als mogelijk de vlakkere buitenkanten van de bochten op te zoeken. Hier zal een linkerbocht niet voor problemen

Besluit Finaal is het een zaak van anticiperen en mekaar het plezier van zijn hobby gunnen. Als motorrijders en fietsers zich bewust zijn van de beperkingen en specifieke noden van hun vervoermiddelen, dan schieten we daar al een flink eind mee op. Als fietser is het belangrijk om je oren te spitsen, je te focussen op hetgeen voor je gebeurt en een zo voorspelbaar mogelijke rijlijn aan te houden waarbij je in de eerste plaats op de juiste weghelft blijft. Als de motorrijders ook op hun weghelft blijven en hun verstand er bij houden, dan wordt het voor alle tweewielerliefhebbers (met of zonder motor) een mooie zomer in de bergen! Grinta! | 71

>

flashback |

“Mijn grootste klimprestatie in de cols.” Zo omschrijft Eddy Merckx zijn raid tijdens de Ronde van Italië van 1968 op de genadeloze Dolomietencol Tre Cime di Lavaredo. Dan leek het ons maar logisch om tijdens Merckx’ feestjaar – Eddy wordt er 70 op 17 juni – het verhaal van Tre Cime di Lavaredo opnieuw te vertellen. En Eddy Merckx krijgt, zoals dat hoort, het laatste woord. In zijn ode aan de bergen en in het bijzonder aan Tre Cime ... › TEKST FREDERIK BACKELANDT › FOTOGRAFIE OLYCOM

O

p 11 juni 1967 scherpen de journalisten van La Gazzetta dello Sport hun pen. De roze Italiaanse sportkrant zalft én jent tegelijk door de piepjonge Eddy Merckx in één adem op te hemelen én fel te onderschatten na zijn Girodebuut. Merckx had vele bewonderende blikken geoogst in de rit naar Block Haus. Op die moordklim had hij Italo ‘Coppino’ Zilioli van zich afgegooid. Merckx was het jonge geweld, de flitsend klimmende Belg. Maar door ziekte bleef een goed Giroklassement uit. La stampa was bijgevolg niet overtuigd. Sportjournalist Bruno Raschi schrijft na afloop van de Giro 1967 dat hij in Merckx “de nieuwe heerser van de wielrennerij” ziet maar, voegt hij er fijntjes aan toe, “hij zal niet heersen in de grote rittenwedstrijden”. Een inschattingsfout van formaat die Raschi jarenlang zal achtervolgen. Merckx is in zijn trots gekrenkt.

Merckx en TRE CIME

Eén jaar later keert Eddy Merckx als wereldkampioen en als kopman van de Italiaanse formatie Faema terug naar de Ronde van Italië. De nog altijd maar 22-jarige Merckx heeft een roze droom. Een rendez-vous dat hij niet zal missen. Het actieterrein is de Dolomieten, de rit van Gorizia naar Tre Cime di Lavaredo. De ‘Tre Cime’ of ‘Drei Zinnen’ is genoemd naar een driepuntige rotsformatie die boven alles uittorent. Geen onbekend terrein voor Merckx die in 1967 als tweede was gefinisht in de rit naar Tre Cime di Lavaredo, na Felice Gimondi. Een etappe om snel te vergeten, aangezien de Italiaanse tifosi én motards hun wielerhelden letterlijk een duwtje in de rug hadden gegeven. Het ontlokte Dino Zandegu, die enkele maanden eerder winnaar van de Ronde van Vlaanderen was geworden, de legendarische uitspraak: “Ik werd slechts één keer geduwd. Maar dan wel van beneden

tot boven.” Merckx, in 1967 in Franse Peugeot-trui, had géén duwtjes gekregen. Hoewel de ‘etappe van de schande’ werd geannuleerd, zou de kennismaking met het corrupte Italië bij Merckx blijven hangen. De incidenten van 1967 moeten Merckx ongetwijfeld geprikkeld hebben om in 1968 snoeihard uit te pakken op weg naar Tre Cime di Lavaredo. Samen met alle andere Girofavorieten staat Merckx op 1 juni aan de start in Gorizia. Het is bewolkt maar vrij warm. De Italiaanse radio heeft verontrustende weersvoorspellingen rondgestrooid maar geen renner die ze voor waar aanneemt.

> Merckx’ ploegmaat Adorni stamelde op de top: “Eddy leek wel een brommer.” < Na tachtig kilometer begint het te regenen. Het sein voor het peloton om de rangen te sluiten en een vluchtersgroep van twaalf vrijgeleide te geven. Onder hen Galera, Favero, Bitossi en Polidori. Naarmate de renners hoogtemeters winnen, wordt het weer almaar slechter. Het peloton lijkt wel te staken, alsof het de strijd zolang mogelijk wil uitstellen. Twee mannen denken aan aanvallen en doen dat ook. Het zijn Willy Vanneste en Eddy Merckx. Na 136 km volgen ze op 6’30” van de twaalf leiders. Nauwelijks een kilometer later rijdt Merckx lek en wordt hij opnieuw opgeslokt door het peloton. Het is geen afstel, het is louter uitstel van de explosie die onvermijdelijk zou volgen.

Merckx geeft op 17 kilometer van de finish het sein aan zijn ploegmaats het tempo op te voeren. Het is Martin Vandenbossche die als laatste pion in Merckx’ schaakspel strak ment. Aan de voet van de Tre Croci parkeert Vandenbossche. Merckx demarreert. Zilioli en Gimondi klampen aan. Althans: dat proberen ze. Vergeefs. Enkel ploegmaat en ex-Girowinnaar Vittorio Adorni houdt nog het wiel van de ontketende wereldkampioen. Wat zich dan afspeelt is één van de meest opzienbarende staaltjes klimwerk die Merckx ooit zou etaleren. Hij raapt alle vroege vluchters op, één voor één. Adorni sterft in Merckx’ wiel en ziet datzelfde wiel op drie kilometer van de top almaar kleiner worden. De laatste overblijver van de kopgroep is neoprof Giancarlo Polidori, op weg naar wat de grootste zege uit zijn carrière zou gaan worden. Het mag niet zijn. Het wielrennen is onverbiddelijk. Merckx is onverbiddelijk. Op 200 meter van de streep laat Merckx ook hem achter. ‘Arriva Merckx!’, scanderen de tifosi. Daar doemt hij op uit de mist en de sneeuw. Als een hongerige Yeti, gehuld in de regenboogtrui en met dikke, grote, zwarte handschoenen, alsof hij net een boksmatch heeft afgewerkt en iedereen KO heeft geslagen. In twaalf kilometer heeft hij meer dan negen minuten goed gemaakt op de koplopers. Zoiets heeft men niet meer gezien sinds de hoogdagen van Fausto Coppi. Het slagveld is niet te overzien. De drietand van de Tre Cime is getemd. Meer nog: vandaag heeft Merckx de drietand uit de handen van Neptunus gerukt om er eigenhandig de roze zeepbel van de Italiaanse Girofavorieten mee te doorprikken. “Hij heeft ze allemaal belachelijk gemaakt”, glimt Merckx’ ploegleider Lomme Driessens. Zilioli, Motta, Gimondi: ze zijn allemaal weggeblazen, op minuten gereden. 111 zielen op twee wielen, meer dood dan levend, bereiken de top. Ze zijn een hoopje ellende. Ook Merckx heeft afgezien. Maar de triomf verhult zijn lijden. Niemand die het meesterschap van de jonge Belg betwist. Ook Adorni niet, tweede in de stand. “Eddy leek wel een brommer”, klappertandt hij meteen na de aankomst. Maar het is Merckx zelf die bescheiden blijft als altijd. “De Giro is nog niet gedaan”, verklaart hij terwijl hij zijn half bevroren tenen in een warm voetbad stopt. Merckx wint elf dagen later de Giro, zijn eerste van vijf. Grinta! | 73

>

“

Een berg. Een berg is het mooiste wat er is.

Als ge samen naar een berg rijdt, dan wordt het stil in het peloton. Voor ons, renners, jaagt het de schrik op ons lijf. Ge hoort elkaar ademen. Zo stil is het. De schrik. De angst dat het niet goed gaat gaan.

Daarboven wacht de meet. Niemand weet wat er onderweg gaat gebeuren. Ga ik erop geraken? Ga ik goed zijn? Ga ik slecht zijn? Dat speelt allemaal in uwen kop. Tegen een berg kunt ge geen toneel spelen. Die staat daar. Hij wacht u op. Ge ziet ‘m daar staan en ge moet erop. Onderweg op den berg kijkt ge elkaar in de ogen. Ge luistert naar uw tegenstanders of ze nog fris zijn. Als ze rapper beginnen te ademen, dan is het moment om een tandje bij te steken, ze pijn te doen, ze eraf rijden. In het dal hebt ge nog bescherming van al die bomen. Maar stilaan zijn ze met minder en worden ze dunner… kleiner. Hoe hoger het gaat, hoe kaler de berg. Tot er boven nog enkel stenen zijn. En nog hoger, de eeuwige sneeuw. Daarboven tussen die rotsen wordt de lucht dunner en dunner. De zuurstof verdwijnt. Ge snakt naar adem. Ge krijgt uw longen niet meer gevuld. Uw verstand kan soms niet meer volgen door de inspanning omdat die pijn zodanig groot is. Ik ga niet meer naar boven geraken. Ik ga moeten de voeten op de grond zetten. Hij gaat me vermoorden. Wanneer is het gedaan? Hoe lang nog? Hoeveel kilometers nog? Hoeveel meters nog? En al dat lawaai, al dat geroep, al dat geschreeuw. Ge wilt er vanaf zijn. Ge wilt rust. Rust. Ik ben er. Dat, dat is het mooiste. Als ge boven zijt, dan zijt ge bijna in den hemel. Ik heb nooit schrik gehad van een afdaling. Als ge angst hebt, dan remt ge altijd en dan verliest ge terrein. Ge moet u laten gaan met de zwaartekracht. Geconcentreerd en met de ogen op de weg. Als ge niet oplet, is het gedaan. Eén fout en ge zijt in de kant. Voor sommigen is dat de dood geweest. Ge weet nooit wat achter den volgenden bocht wacht: de dood of de roem. Het is soms maar een millimeter verschil. Den berg zegt: ik heb geen compassie. Met niemand. Hij is onverbiddelijk. Nen berg is eeuwig. Maar een mens wordt oud en een renner verslijt. De Tre Cime is goed voor me geweest maar hij geeft geen geschenken. Ge moet ‘m verdienen. Den berg deed me pijn maar de anderen nog meer. Hij maakte anderen kapot. En gij zijt nog goed. Het is één van de mooiste beklimmingen in mijn leven geweest. Hij ziet me graag. En ik zie de Tre Cime ook graag. Het is wederzijdse liefde. Den berg staat er om u te tonen dat hij de sterkste is. Hij blijft er staan en gij moet terugkeren. Ge zijt nooit meester van den berg. Pas beneden in het dal, kunt ge zeggen; ‘oef, ik ben er, we hebben het weer gehad’. Tot de volgende keer. Arrivederci.

— Eddy Merckx — Grinta! | 75

COMPACT VS TRIPLE

WAAROM DE TRIPLE VERDWIJNT Voorbladen (chainrings)

ADVERTORIAL

DE TRIPLE VERDWIJNT NAAR DE ACHTERGROND. OMDAT WE NIET

VS

WILLEN DAT JE MET KNIKKENDE KNIEËN NAAR DE ALPEN AFREIST, HEBBEN WE EEN COMPACT MET BERGCASSETTE (11-32) AFGEZET TEGEN EEN TRIPLE MET EEN TEN SPEED (11-28) CASSETTE. DE CONCLUSIE IS SIMPEL: AAN DE VERSNELLING GAAT HET NIET LIGGEN.

BERGOP RIJDEN

Q-FACTOR

Veel wielrenners vragen er nog steeds naar: een triple. Omdat

Een extra voordeel van een compact: de kans op knieproble-

ze bang zijn dat ze anders de top van een steile heuvel of hoge

men is minder. Dat komt door de kleinere afstand tussen de

berg niet halen. Een misvatting. Met een compact crankstel kan

pedalen, de zogeheten Q-factor. De voeten en benen komen

je extreem licht schakelen en pas je je versnelling aan je eigen

dichter bij het frame. Naast lichamelijke, heeft dit ook aero-

24

voorkeur aan. Kijk maar: met de versnelling 30-28 (triple) leg je

dynamische voordelen, omdat het oppervlak dat weerstand

22

per omwenteling net zoveel meter af als met 34-32 (compact):

ondervindt, kleiner wordt. Op de MTB is de Q-waarde over

20

2,2 meter. Weten hoeveel meter je per omwenteling aflegt

het algemeen groter dan op een racefiets, bijvoorbeeld

19

met welke versnelling? Wij rekenden het voor je uit.

door de bredere banden die daar worden gebruikt.

Tandwielen cassette (sprockets)

Meters per crankomwenteling

32 28 25

21

18 17

2

4 3 8 8, 4 9, 0 9, 9

7,

7,

6,

5,

TRIPLE 10-SPEED Voor

52

39

3,4

Compact 34/50

Overlap Compact met Triple 76 | Grinta!

Achter

28

32

30 ------ X 67,3 X π 28

=

2,2

Meters per crankomwenteling

34 ------ X 67,3 X π 32

=

2,2

Meters per crankomwenteling

Q-factor Compact: 146,6 mm Triple: 154,8 mm

POPULAIRE VERZETTEN

3,9

2,9

39

34

0 4,

4,3

Triple 30/39/52

50

30

5

2, 9 2, 5 2, 2

4,8

3, 2

5,5

3, 6

5,8

4,

5

6

6,3

6, 5 5, 9 5, 5 5, 0

5 9, 7 8, 0 8,

7, 6,

2 4, 7 3, 3 3,

8 4,

2 5,

8

5,

7,4

Q-FACTOR

Voor

Achter

6,8

COMPACT 11-SPEED

7

3, 2 4, 5 4, 8 4, 2 5, 7 5,

11

3

12

7

4,

5

9 3,

5,

3,

13

0

3,

14

6

2,

15

2

2,

16

53/39

52/36

LICHTER

Met een combinatie 53/39 kom je in

Een compact crank hoeft niet per se

Een fiets met een compact is lichter

de polder zeker uit de voeten. Dankzij

te bestaan uit kettingbladen met 50

dan met een triple omdat cranks met

Compact bergcassette:

de Shimano 11-speed kun je er met

en 34 tandwielen. Variatie is mogelijk,

twee kettingbladen nu eenmaal minder

11-12-13-14-16-18-20-22-25-28-32

de cassette voor zorgen dat je ook

bijvoorbeeld met een 52/36 uit de

wegen dan met drie. Bij een cassette

Triple 10 speed cassette:

in de heuvels en bergen soepel naar

Ultegra serie, waarmee je nét dat

met een 32 is een langere kooi in de

11-12-13-14-15-17-19-21-24-28

boven rijdt.

beetje zwaarder kunt trappen.

derailleur nodig.

Kijk voor alle componenten van Shimano op www.bikegear.cc

wedstrijd |

1 ANTWOORDSTROOK Col Nummer

Herken de

10 COLS

en win! We grasduinden in ons beeldarchief en selecteerden tien beelden uit de bergen. Tien verschillende beklimmingen die het predikaat ‘col’ verdienen. De ene klim is al wat legendarischer, beruchter of bekender dan de andere ... Aan jou om de juiste nummers te plaatsen achter de juiste beklimming. Wie 10 keer het juiste beeld bij de juiste naam weet te matchen en ook nog eens zo dicht mogelijk het juiste antwoord op de schiftingsvraag beantwoord, maakt kans op een Garmin Edge 500 fiets-gps ter waarde van 199 euro!

Alpe d’Huez



Col d’Aspin



Col d’Aubisque



Col de la Bonette



Col de la Croix-de-Fer



Col de la Madeleine



Col du Galibier



Col du Lautaret



Col du Peyresourde



Col du Tourmalet



Colle Fauniera



Cormet de Roselend



Grossglockner



Le Grand Ballon



Monte Zoncolan



Passo dello Stelvio



Passo di Gavia



Passo Giau



Passo Pordoi



Timmelsjoch



2

Schiftingsvraag: hoeveel correcte antwoorden zullen we bereiken?

3 Knip de antwoordstrook uit en stuur ons deze toe vóór 31 oktober 2015 (poststempel geldt als bewijs) Wedstrijdadres: Grinta! Publicaties Wedstrijd Special Cols Bruggestraat 105 - 8700 Tielt Wedstrijdreglement: één deelname per lezer.

Antwoord schiftingsvraag____________________________________ Naam+voornaam___________________________________________ Straat+nr__________________________________________________ Postcode+gemeente________________________________________ Tel_____________________E-mail______________________________

 Mijn gegevens mogen niet gebruikt worden door Grinta! publicaties voor publicitaire doeleinden. Wij aanvaarden enkele originele biljetten. Reglement verkrijgbaar op aanvraag. Actie zonder aankoopverplichting. Grinta! publicaties, bvba Bruggestrat 105, 8700 Tielt

78 | Grinta!

Grinta! | 79

4

8 Grinta! Special is een uitgave van Grinta! Publicaties bvba, Bruggestraat 105, 8700 Tielt België. Lezersservice Brieven aan de redactie Post: Bruggestraat 105 8700 Tielt België [email protected] of via www.grinta.be Redactie bvba Grinta! Publicaties Bruggestraat 105, 8700 Tielt België T 0032 (0)51 40 43 12 F 0032 (0)51 40 14 39 E [email protected] Hoofd- en eindredactie: Frederik Backelandt E [email protected]

5

6

9

Werkten mee aan dit nummer: Koen Blanckaert, Patrick Cornillie, Bart De Schampheleire, David Stockman, Jonathan Vanooteghem, Roel van Schalen. Cartoons: Leo Van de Velde www.leocartoons.be Correctie: Yves Deschout Artdirector: Cathy Schaubroeck Vormgeving: Mieke Deroo Realisatie: Kliek Creatieve Communicatie www.kliek.be

7

10

Reclameregie: Colette Wielfaert Daphne Derammelaere Bruggestraat 105, 8700 Tielt M 0032 (0)475 74 51 86 F 0032 (0)51 40 14 39 E [email protected] [email protected] Uitgever: Wim Wullaert Distributie België: AMP, Brussel Distributie Nederland: Betapress, Gilze Dit magazine is auteursrechtelijk be­ schermd. Wenst u artikels te scannen, digitaal op te slaan, meermaals te kopiëren of commercieel te gebruiken? Meer info op www.presscopyrights.be

Lid van de Unie van de uitgevers van de Periodieke Pers vzw

www.grinta.be 80 | Grinta!

Grinta! | 81

Abonneer je nu op Grinta!

57 2 jaar

€

12 nummers

+ GRATIS MicroSafe BBL-10 fietsslot

MICROSAFE BBL-10 fietsslot (t.w.v. € 9,95) Je fiets is je oogappel. En dus laat je ‘m niet zomaar achter wanneer je tijdens je fietsrit een koffiestop maakt. En dus heb je heel wat aan dit fietsslot van fietsonderdelen- en accessoirefabrikant BBB. Het is alles wat je verwacht van een slot dat je best wel in je achterzak wil meenemen: het is klein, extra compact en licht. Het werkt met een cijfercode en is dankzij het gebruik van een sterke en duurzame stalen kabel buitengewoon veilig ondanks de geringe diameter van de kabel. Wil je je fiets even parkeren, dan is dit BBB-fietsslot helemaal jouw ding.

JA,

Abonneer je nu op Grinta! en maak kans op deze Garmin Edge 810! Exclusief aanbod

+ GRATIS

Iedereen die een abonnement neemt tussen 1 januari 2015 en 31 oktober 2015, maakt kans om deze Garmin Edge 810 te winnen. De Garmin wordt verloot bij lottrekking onder de ingeschreven abonnees.

84 3 jaar

€

X-Bionic s helmmut

Garmin Edge 810 t.w.v. € 529

18 nummers

Actie geldig t.e.m. 31 oktober 2015

X-BIONIC helmmuts (t.w.v. € 30) Deze helmmuts van X-Bionic draag je onder je fietshelm maar is méér dan een accessoire. Door het gebruik van de gepatenteerde 3D BionicSphere-technologie is dit een ‘slimme’ helmmuts geworden: ze regelt immers de temperatuur! De helmmuts koelt af wanneer je zweet en warmt op wanneer je het koud begint te krijgen. Door deze ingenieuze thermoregulatie wordt van je lichaam minder energie gevraagd en kan je gewoonweg optimaler sporten. Een musthave dus en een mooie gift voor al wie zich voor drie jaar abonneert op Grinta!.

ik neem een abonnement op Grinta! (aankruisen wat past)  s 57 voor 12 nummers (2 jaar) + GRATIS MICROSAFE BBL-10 fietsslot t.w.v. € 9,95*  s 84 voor 18 nummers (3 jaar) + GRATIS X-BIONIC helmmuts t.w.v. € 30*

Abonneerbon

*Als nieuwe abonnee ontvang ik gratis mijn geschenk (zolang de voorraad strekt).

Naam:

Voornaam:



Straat: Postnr.:

Nr.:

Bus:

Gemeente:



Land:

Tel.:

E-mail:



 Via pc-banking, onze gegevens zijn de volgende: 121-3405014-04 IBAN: BE10 1213 4050 1404  Overschrijving: voor de betaling wacht ik op het overschrijvingsformulier. Datum:



BIC: BKCPBEB1BKB

Handtekening:

Aanbod geldig tot en met 31/10/2015. Grinta! respecteert uw privacy. Uw gegevens gebruiken we voor onze abonnementenadministratie en e-mailing nieuwsbrief. Checkt u graag wat er over uzelf in ons bestand zit? Of wilt u dat we uw adres schrappen? Neem dan contact op met Grinta! Publicaties, Bruggestraat 105, 8700 Tielt. Soms geven wij adressen door aan bedrijven of organisaties. Wilt u dat liever niet? Kruis dan dit vakje aan 

Nederlandse abonnees:  € 63 voor 12 nummers (2 jaar)  € 92 voor 18 nummers (3 jaar)