De Jungfrau-Marathon en ik ……….Dit is weer zo’n verhaal.
Voor de 11e keer wil de marathon lopen op de verjaardag van de 20E Jungfrau-Marathon. Tot dit jaar heb ik onafgebroken elk jaar (10x) deze wedstrijd gelopen, maar het ziek zijn in mijn vakantie tijdens de belangrijkste voorbereidingsperiode bracht de 11e keer in gevaar. Na de vakantie herstelde ik snel en de arts gaf groen licht voor deze “mooiste en meest culinaire” Jungfrau-Marathon. De inspanningen van één week trainen ben ik snel vergeten want ik wil mijn 11e marathon in het unieke majestueuze berglandschap van de wereldberoemde Eiger, Mönch en Jungfrau niet missen. Het bergmarathon rennen is mijn grote hobby. Na een tussenstop in de Elzas werden wij (Corry en ik) weer hartelijk ontvangen in Zwitserland door onze vrienden Riek en Wim welke ons gedurende het verblijf in Zwitserland geheel verzorgde terwijl Wim ook mijn privé chauffeur was. Rondom de Jungfrau-Marathon is er geweldig programma samengesteld voor de 8000 deelnemers. Een Tournee-theater in “Das Zelt” met het optreden van o.a. DJ Ötzi, in een andere grote tent wordt de pastaparty aangeboden, het startnummer opgehaald, en er is een tentoonstellingsruimte met de jubileumtentoonstelling en een zeer grote sportbeurs. De vrijdag voor de wedstrijd werden er vele hardloopwedstrijden gehouden van zeer jong tot en met atleten van wereldniveau op de korte afstand. Dit jaar wordt het Wold Mountain Championships voor de lange afstand gehouden. Zoals elk jaar, vlak voor de start, zijn er de Alphen-hoorn-blazers met vendelzwaaiers welke de bijzonder sfeer van de Jungfrau brengen. De voorzijde van het feodale Victoria Jungfrau Hotel kan niet ontsnappen aan de vele lopers en publiek welke allen voorzien werden, om ons aan te moedigen, van de Zwitserse vlag en een ratel.
Na het oorverdovend vuurwerk begint de Jungfrau-Marathon met het triomfantelijke lopen door Interlaken. Alles wat benen heeft staat langs de kant. De winkels en restaurants zijn verlaten, al het keukenpersoneel staan met deksels en pannen langs de weg. Luide Guggenmusik (dweilorkest), koebellen en juichend publiek is het typisch Jungfrau geluid. Na 3 km passeren we nog één keer de startstreep. Al het publiek blijft ons aanmoedigen totdat de laatste loper gepasseerd is. We gaan op weg naar het Meer van Brienz en Böningen. Na de tunnel (5km) de eerste verzorgingspost, dat was bij deze warmte zeer welkom. Er werd bij de start al, in alle talen, aangedrongen om goed te drinken. In Böningen in een ruste hoek met een uitzicht over het meer, met op de achtergrond de reusachtige bergen, word deze beleving versterkt door een fantastisch klassiek fanfare orkest. Dit meer is het schoonste van Zwitserland maar ook met de minste voedingsstoffen. Dus is de witvis kleiner dan elders, maar wel met meer smaak. Direct om de hoek, juichend publiek met kleine tot enorm grote koebellen. Deze bellen worden niet gegoten, maar gehamerd van plaatwerk. Anders zouden deze veel te zwaar worden. Het indringende geluid van deze klokken blijft lang in je hoofd rondzoemen. Over een vlakke weg vervolgen wij de wedstrijd naar het Lütschinental. Het asfalt is door de hitte zacht onder schoenen en verhinderd een hoog looptempo. Maar ik had me al voorgenomen, in verband met mijn voorbereiding, het tempo van de wedstrijd laag te houden. Enkele lopers (heren senioren), welke op de zondag starten, hadden geklaagd bij de organisatie dat de heren veteranen (Lahmärsche) op zaterdag met de dames (Knackkärsche) hun WK mochten lopen. Ik vond deze combinatie wel gezellig. Tot na Wilderswil (10 km) heb ik lekker kunnen draven (11,5 km/uur) maar na het passeren van de houten antieke brug krijgen we de eerste serieuze klim, we moeten tenslotte toch vroeg of laat de hoogte in.
Gsteigweiller is een klein, gezellig dorpje met prachtige oude huizen en met veel bloemen in de tuinen. Elders is er veel herrie en muziek en publiek, er zijn hier veel meer mensen als in de wijde omtrek kunnen wonen! We lopen nu snel bergafwaarts over een onverharde weg “De Promilleweg” het is hier echt stoffig. De Zwarte Lütschine uit Grinderwald en de Witte Lütschine uit Lauterbrunnen komen samen in de Zweilütschinen (15 km). De sporen van de zware regenval in de Alpen in 2005 zijn hier nog duidelijk zichtbaar. Het doorgaan van de Jungfrau-Marathon was in dat jaar heel onzeker. De bevolking heeft met enorme inspanning gewerkt aan het parcours. De renners bedankten de bevolking en de bevolking bedankte de renners dat ze gekomen waren en voor hun steun. Oude spandoeken met “Welkom Runners” herinnert ons elk jaar aan deze alles vernietigende overstroming. In die tijd werd het geheim van de Jungfrau-Marathon duidelijk. Hij is namelijk diep geworteld in de regio èn de bewolking. Deze zomer moet in de bergen vrij vochtig zijn geweest, als je de Lütschine passeert welke nu met veel water en geraas naar beneden komt. Ik ren zo dicht mogelijk bij het water, want het is aangenaam koel langs het water op deze schaduwrijke weg. Na een paar kilometer bereiken we Lauterbrunnen welke geheel gesloten is voor alle verkeer. De stemming en sfeer in dit dorp is een van de “hoogte” punten van de Jungfrau-Marathon. We lopen een stukje verderop de vallei in, het is licht vals plat en ik heb het tempo er nu goed in. Tussen de bergen viel mijn GPS enkele keren uit dus ik liep volgens de registratie met wisselende tempo’s. Aan het begin van “De Muur” van Wengen is een verzorgingspost waar velen de gelegenheid namen om schoenen te wisselen door trailschoenen. Bij het begin van de steile weg wordt in mijn omgeving door iedereen in een stevig tempo naar boven gemarcheerd. Het is zo steil dat mijn kuitspieren begonnen te schreeuwen. Ik begon direct met mijn pas te verkleinen en mijn frequentie te verhogen. De pijn verdween en kon goed met de meute meekomen. Veel lopers kregen hevige stuiptrekkingen en krampen, ik vrees dan ook vele uitvallers op deze Muur. “Another Brick in the Wall” klinkt het uit vele speakers van boven. Geen toeval, want de muur telt 26 haarspeld bochten. Boven ben je bij 28 km, daarna ga je via smalle paden met matige stijgingen naar Wengen 30 km. Zelfs in de zomer bij deze tropische omstandigheden wordt er in het autovrije Wengen carnaval gevierd! Na een vrij gemakkelijk stuk gaat het bij Allmend (33km) steil omhoog. Daar brengen de “Guggen Motzer” met kracht hun geluid over de groene alpenweiden. De fysio’s in Hanegg Bridge hebben hun handen vol. Ik zou aan een bekertje water al genoeg hebben, maar het water is schaars. Gelukkig was de helikopter met water en warme bouillon al in zicht, dus ik mocht drinken zoveel als ik wilde. Het eten in de Jungfrau-Marathon is een verhaal op zich. Op de 15 drank- en eetgelegenheden is er water, Iso, cola, bars, gels, fruit, zout, magnesium, enz. de locatie en de plaatsing zijn goed doordacht niets is willekeurig of “gewoon zo”. De Jungfrau-
Marathon is een van weinige wedstrijden waar ik zonder voedsel en of drank vertrek. De gelopen afstand wordt perfect elke kilometer aangegeven en na 26 km zelfs om de 250 meter met de coördinaten en alarmnummer.
De vrij brede bosweg naar Mettlenalp en verder naar de Wixi is niet al te steil, maar na de gelopen kilometers toch erg zwaar. Na mijn “rustige” begin kon ik hier hele stukken hardlopen en zo haalde ik vele marcherende lopers en mijn achterstand in. Groen, wit en blauw zijn de kleuren van het paradijs. Groen van de weilanden, wit van de sneeuw op de bergtoppen en blauw van de wolkeloze hemel. Ik ben in het paradijs en mag hier (hard)lopen! Allereerst is er de Jungfrau (4158 m) die zich krachtig toont, bekroond met sneeuw en gletsjers, daarnaast de Mönch (4107 m) en de Eiger (3970 m). Hier heeft de mens de juiste maat, klein en onbeduidend. Spreken is nu zinloos en onbelangrijk. Het laatste stuk wordt klimmend afgelegd naar de Morene. Zonder deze steenriggel geen Jungfrau omdat de Morene de kroon is van deze marathon. Bij de eerste JungfrauMarathon was deze Morene door een sneeuwstorm onbegaanbaar en moest via een alternatief route naar de finish gelopen worden Van de Wixi kan men op twee manieren naar de Morene, dit om de drukte op de geitenpaden te spreiden. Ik werd geleid naar de alternatieve route. Dit is een steenachtige, natte, drassige, steile alpenweide zonder pad. Het tempo wordt vanaf nu bepaald door de vrouw/man voor je, want passeren is er niet meer bij. Op de Haaregg (2000 m) heb je een fantastisch uitzicht over een droomomgeving met op de achtergrond de 14 Alpenhoornblazers en 7 vendeliers. De Heli “One” vliegt vlak over mij heen om de twee nog te passeren verzorgingsposten te voorzien van water en cola. Het inschrijfgeld van deze marathon is zeker geen koopje, maar zeker niet duur als je de 2750 vrijwilligers, langs de gehele route fysio,
overcomplete verzorgingsposten, helikopters, gratis treinreis, en herinneringen berekend. Het steile geiten pad wordt stap voor stap beklommen, met de handen op de heupen, het bovenlichaam ver naar voren om je omhoog te werken. Het zweet stroomt vrij. Er wordt niet (meer) gesproken. Je hoort in de verte nog de Alpenhoorns en verder is het volledig stil. De stilte wordt onderbroken door doedelzakmuziek als teken dat het hoogste punt is bereikt ( 2205 m). Oorspronkelijk was daar altijd onze Käslin welke helaas in 2010 overleed. Een waardige opvolger is onze doedelzakbespeler Seppli. Naast hem het gedenkteken van marathonloopster Franziska Rochat-Moser welke NY en de Frankfurt marathon won, maar hier in 2002 is omgekomen tijdens een lawine.
Tot de overgang naar de Loucherfleu loopt het pad licht naar beneden. Traditioneel krijgt men eerst Zwitserse chocolade om vervolgens ondersteund door helpers van drie hoge rotsen naar beneden te gaan. Naar beneden lopend passeren we het met helder blauw grondwater gevulde reservoir. Nog even een laatste blik op de machtige EigerNoordwand, welke in het Schreckhom meer weerspiegeld. En plotseling had ik nog maar één ding in gedachte, “de finish op de Kleine Scheidegg”. Wie wil er nu niet sprinten voor het juichend publiek met nog maar 400 meter bergaf te gaan? Vlak voor de finish stopte ik, keek naar het publiek, telde hard tot drie en stak mijn armen in de lucht, waarna ik onder luid applaus en aanmoedigingen finish passeerde. Eindtijd 5:45:05 (vorig jaar 5:45:04) één seconde langzamer! (Maar ook één jaar ouder!) Wereldkampioenschap 60+ ; 110 plaats. Overal Rang; deelnemers. Verdeeld over twee dagen 8000 lopers.
1162. Totaal 4000+
Winnaar vrouwen: Stevie Kremer USA 3:22:49 Winnaar mannen: Markus Hohenwarter AT 2:59:42 (Onder de 3 uur!!!)
Versierd met een medaille en voorzien van sportdrank en (alcoholvrij) bier en prachtige multifunctionele originele Mountain Wold Champion rugzak, ging ik mijn sporttas afhalen in de hangar om daarna heerlijk onder de warme douche in een tent op 2100 m bij te komen. Na de douche wordt, na alle soorten dranken en voeding , het tandrad treintje opgezocht. Ik had geluk dat ik de eerste in de trein was, dus ik kon de beste plaats uitkiezen. Deze loop is een reclame voor Zwitserland betreffende het marathonlopen in de bergen. Deze Jungfrau Marathon is het beste wat je kan overkomen, sporten in een prachtige gezonde omgeving.
In Lauterbrunnen overstappen in een sneltrein welke mij naar Interlaken bracht. Daar werd ik opgewacht door en Corry en onze vrienden Riek en Wim, In het park speelden alle orkesten welke deze dag langs het parkoers hadden gestaan gezamenlijk een vrolijke taptoe. In de sporttent werd mijn Finisher diploma afgedrukt en dan snel naar……. HOOTERS. Een prachtig ervaring welke ik alleen maar kon volbrengen met steun van; Corry, Trainer Huub, Masseur Theo, Run2Day Almere, Wim & Riek en loopgroep Runmedical.
Kees Sosef
Foto’s: http://www3.marathon-photos.com/scripts/event.py?event=Sports/GKDE/2012/Jungfrau%20Marathon&match=547 Slide show: http://www.liveimageticker.ch/#jungfrau2012 Finisher Clip: http://www.migros.ch/generation-m/de/gesundheit/finisher-clip/jungfrau-marathon-2012.html#fc_2006_547
