RESPONS. Amsterdam, mei 2009 jaargang 9 Nr. 25

RESPONS Amsterdam, mei 2009 jaargang 9 Nr. 25 Orgaan van de Reünistenvereniging Apenrots, verbonden aan de Oratorische Vereniging Areopagus, opgericht op 10 januari 2001 te Amsterdam.

IN DEZE RESPONS: Persoonsinfo - De jaren ´70 – Het kantoor – De Willemsparkweg Waarde Reünisten, Economische crisis! De media raakt er niet over uitgeschreven. Zal ons verzadigde Nederland langzaam belanden in een diep dal? We gaan naar een afgrond vol economische ellende, bagger en financiële debacles en bonussen. Het zou in tijden niet zo erg zijn geweest, er worden vergelijkingen gemaakt met de crisis jaren, de jaren ’30. Nou hebben we praktisch geen reünisten meer onder ons die die tijd als jong en werkzoekend reünist hebben meegemaakt. De beurskrach van 1929 is ook voor ons historie geworden. Maar de verhalen uit die tijd kennen we wel. Armoede, geen werk, bossen aanleggen. En de politiek die zich verhard, onrust bij de buren. In deze huidige crisistijd worden vergelijkingen gemaakt met die tijd van toen. De politiek verhardt nu ook. Populistisch rechts is terug, en menig hardwerkend jong reünist zoekt zich een ongeluk naar werk, of heeft zijn baan inmiddels alweer verloren, naar wij vernomen hebben. En toch maken wij ons (nog) geen zorgen. Europa is veilig: Duitsland is onderdeel van de praatindustrie, en niet meer van de wapenindustrie. Het rode gevaar uit Moskou is niet langer. En het enige rode uit China wat wij zien zijn de schepen vol rode containers. Het zoeken naar werk is vaker niet altijd makkelijk geweest. Dat is niets nieuws. Ook de studenten uit de jaren ‘70 kwamen na hun studie in een tijd dat banen niet voor het oprapen lagen. Na de babyboomers uit de jaren ‘60 kwam de generatie X uit de jaren ‘70. En nadat deze generatie toch nog wat werkende arbeid heeft mogen verrichten en bijna aan pensioen toe is wordt het waarschijnlijk langer doorwerken. Hoe was eigenlijk hun studententijd? Was die echt heel anders? Velen weten het niet. Het huidige actieve smaldeel kent de jaren ‘70 alleen uit de almanak. Actief contact is er niet. Dat mag veranderen. De banden met de studenten uit de jaren ‘70 zouden best eens mogen worden aangehaald. Mede daarom is de redactie samen met onze eigen apenrots historicus Job Dienske op pad geweest. Wij kwamen terecht bij het kloppend hart van het gemengde Areiopagos. Resultaat: een goed gesprek en heerlijke drank en spijzen in huize Koenen. Het verslag vindt u verderop in deze respons. Verder kunt U lezen over het hoe en waarom de Willemsparkweg 200 ons dispuutshuis is geworden. Wie waren de eersten, en hoe kwamen zij daar terecht? Verder het verhaal over kantoor Schut. Wat hadden de jongens daar te zoeken in de jaren ‘50? U leest er alles over in deze Respons! Wij hopen dat u allen weer met veel plezier de Respons zult lezen. De komende reünie zal plaatsvinden op zaterdag 23 mei vanaf 16:00 in Café P’96, Prinsengracht 96 te Amsterdam. In het bijzonder willen we deze borrel de mannen en vrouwen van de jaren ‘70 uitnodigen om langs te komen. Maar natuurlijk is iedereen zoals altijd even welkom. We hopen u in groten getale te mogen begroeten. De Redactie

R.V. Apenrots, ab actiaat: Eerste Helmerstraat 176-I, 1054 EK Amsterdam e-mail: [email protected], giro:5397951

Persoons- en familieberichten Verhuizingen Rogier van Hamburg (2002) Waalstraat 71-2 1079DP Amsterdam Simon van der Wiel (1993) Stoopendaalweg 8 3632 JD Loenen a/d Vecht Sven Herpers (1990) Funenpark 346 1018 AK Amsterdam Wim B. van Muiswinkel (1960) Schansweg 4, 1791 LK Den Burg telefoon 0222 - 365 869

Dienstbetrekkingen Sebastiaan Biesheuvel (’01) heeft zijn mastertitels in het strafrecht en het privaatrecht behaald en is per 1 maart begonnen als advocaat bij De Brauw Blackstone Westbroek


De Jaren 70! Interview over de seventies bij Liesbeth Koenen ( 1977) De mannen van het VU-Corps NDDD fuseerden in 1970 met de vrouwen van de VVSVU tot IAN. Institutio Amicitiae Nostra. Wel Latijn, maar bewust geen Deo Duce meer. De gereformeerde grondslag was al geschrapt. Doelstelling was niet meer de bevordering van de oratorische talenten, maar van de ontwikkeling en ervaring van studenten. De meeste disputen waren nadien gemengd, ook Areiopagos. Dat heeft zo’n 15 jaar geduurd. Gemengd Areiopagos in de jaren ‘70. Voor de meesten van ons een onbekende periode. Reünisten uit die tijd zie je niet op (apen)borrels en lustrumvieringen. De vorige keer portretteerden wij Siebold Hartkamp en met hem de omwenteling die zich rond 1960 voltrok. De VU en het introverte corps voortaan naar buiten gericht. Vanuit een christelijke achtergrond maatschappelijk geëngageerd. Wereldwijd. Nu willen wij iets weten over die onbekende gemengde jaren ’70. Kwamen terecht bij Liesbeth Koenen. Ze studeerde Nederlands en algemene taalwetenschap aan de UvA. In Florence Italiaans. Begon als hoofdcaissière bij de Citybioscoop. Nu freelance wetenschapsjournalist en auteur. Specialiteit: taal en hersenen. Schrijft boeken maar vooral interviews. Op het moment elke dinsdag in de NRC te lezen. Meer weten? Toets haar naam op Google. Liesbeth organiseerde vorig jaar een reünie van de Aresvrouwen en -mannen uit die tijd. Typeerde ooit tijdgenoot Jan Peter Balkenende als het Pascal-lulletje dat nu de koers van het land bepaalt. Zij kwam aan in 1977. Het jaar dat Amsterdam de metrolijn naar de Bijlmer opende. De legionellabacterie werd ontdekt. Molukse jongeren bij Wijster een trein kaapten. Elvis Prestly en Bing Crosby overleden. En bij Tenerife de grootste vliegramp ooit plaats vond. Bij ons gesprek waren aanwezig Alies Buijse (1975) en Fred Los (1971). Zij is secretaresse van het sportcentrum van het Jan van Breemen Instituut (reuma- en revalidatiecentrum) in Amsterdam. Hij studeerde psychologie, werkt als fysiotherapeut en is ook nog suppoost (een verhaal apart!) bij het Concertgebouw. Boeiende gesprekspartners. Als link naar de jongere garde viel ook Jaap Biesheuvel (1999) binnen. Net terug van de wintersport. De witte wijn uit Italië was schuimend en inspirerend.

Het dispuut in jullie tijd? Liesbeth zit strijdbaar breeduit in kleermakerszit op het puntje van haar sofa. Breekt los. Dispuutsleden studeerden aan de VU of de UvA. Het waren de wilde, anarchistische, gemengde jaren ’70. Provo was al verleden tijd. We waren vrolijk, informeel, maatschappij-kritisch, onkerkelijk, slabakkend, ons zelf ontplooiend. De gedemocratiseerde wereld in ’t klein. De anarchie, maar niet losgeslagen. Wel linksachtig. Vrouwen geëmancipeerd, niet gestigmatiseerd en gelijkgesteld aan mannen – dat was essentieel en zo hebben we het beleefd. We voelden ons de stoere meiden en zo was het ook. Vrouwen en mannen: ’t was echt gelijkgesteld, zeggen ook de anderen. Ook bij verkiezing voor functies. Natuurlijk werd er gefraudeerd. Zonodig dubbele functies. De mannen wel grotere bekken. Daar leerde je van. Maar echt oratorisch: nee, dat was out. Er waren de lange haren en slordige outfits, maar ook de corpsballen met driedelige pakken. Alles kon en mocht. Maar het was wel degelijk ook een leerschool hoe met je vrijheid om te gaan. Areiopagieten droegen in die tijd geen piemeltje. Seks was gewoon en er waren de stelletjes en de (meer dan) vrijages. Soms leidend tot jaloezieën. De pil bekend, aids nog niet. Hasj? Als meiden


onder elkaar had je de hasjtaart en waar nodig was er de eerste hulp van de VU. Strip-poker; vonden de jongens ook leuk. Enkele relaties uit die tijd hebben tot een huwelijk geleid. Bij ’t groenen vaak wel aan de orde hoe een leuk meisje binnen te halen. Gelukkig was er altijd wel een serieuze vóórgroener. Zoals er ook de samenbindende figuren waren. Alies Buijse, rector in 1980, wordt genoemd. Bevestigt haar rol bescheiden. Probeerde allen er steeds bij betrokken te houden. Ondanks de wilde jaren was het dispuut van vrouwen en mannen een hechte en goede club. Dinsdags de wekelijkse reünie, niet in de kroeg van Karel Ruiter (die was tijdelijk uit beeld), daarna de soos. Het dispuutshuis de rumoerige thuishaven. Frequent etentjes bij dispuutsgenoten thuis. En waar bij de talloze feesten uitbundig gedanst en (daarna) gevreeën werd waren er tevens de plechtige rituelen bij vergaderingen en dies-vieringen. Gezongen werd er, zeker. Over de pittige penis en Olga. Uiteraard schalden luidkeels ook de bekende Ares-klassiekers. Lustra werden gevierd, minder uitbundig en kostbaar dan nu. Op de lustrumfoto van 1978 prijkt de altoos aanwezige Jan Wolfert (1945), bij wie alle jaars moesten kennis maken. Het 10-jaar gemengd werd opgeluisterd door een poezencabaret. Met veel plezier worden oude foto’s bekeken, onthullend wat geen geheimen zijn. Beelden van een uitbundig studentenleven voor altijd vereeuwigd.

Was er maatschappelijke betrokkenheid? Heeft het dispuut bijgedragen aan je vorming? Betrokken bij wat gebeurde: zelf was je dat wel; het dispuut niet. Je was vooral kritisch en gericht op veranderingen. Anti-autoritair. Belangstelling voor het corps was er niet en Areiopagos heeft in die periode geen functionarissen geleverd. Liesbeth wil wel kwijt dat Areiopagieten uit die tijd (er worden namen genoemd) heus goed in de maatschappij terecht gekomen zijn. Vorming door ’t dispuut? Liesbeth helt vol overtuiging voorover. You bet, reken maar! ’t Opkomen voor jezelf, weten hoe je vrijheid gebruikt. Je mening geven en niet bang zijn voor de grote bek van een ander. Ook de combinatie van feest, sfeer en stijl. ’t Driedelig costuum naast de slobbertrui: de tolerantie. ’t Gaat erom wie je bent. Er zijn ook vele banden gebleven. Vergane liefdes, maar nog steeds goede contacten. Fred beaamt het, knipoog richting Liesbeth. Zo kan het dus ook. God verdween uit Jorwerd; de vrouw na 1980 uit Ares. Waarom? Er worden namen genoemd, maar er zijn geen verwijten. De jaren ’70 vormen een een eigen en specifieke periode en er zijn bij de reünisten uit die tijd, zo blijkt, goede herinneringen. Maar hoe ging het daarna in de jaren ’80? Wanneer en hoe veranderde het dispuut wederom? Begin jaren 90 bezon het dispuut zich op de eigen stijl, de draad met het verleden werd weer opgepakt, de band met de reünisten wordt aangehaald. De jaren 70 zijn tot op de dag van vandaag een eigen hoofdstuk in onze geschiedenis. Jaap Biesheuvel vertelt dat het Areiopagos anno 2009 nog steeds een actief en gewaardeerd corpsdispuut is. Het beste. Zonder vrouwen, dat wel; maar geen feestje zonder dames. Jaap verlaat als laatste Liesbeth rond 3.30 uur in de nacht dat de zomertijd ingaat. Ja, woont op loopafstand. Anders dan samensteller dezes, die op tijd kruk-gesteund de bus huiswaarts pakte. Maar die weet intussen wel waar hij zijn volgende slachtoffer moet zoeken: in de jaren ‘80. Job Dienske


Het Kantoor Aan de Amstelveenseweg, niet ver van het VU-complex, is een nieuw pand van het advocatenkantoor Schut en Grosheide. Er is allang geen vennoot meer van die naam aan verbonden. Het vorige gebouw stond, meen ik aan de Jan Luykenstraat, en het zou zo maar kunnen dat niemand meer weet dat het kantoor oorspronkelijk huisde op Keizersgracht 168. Jarenlang vonden in dat pand de vergaderingen van de Oratorische Vereniging Areiopagos plaats, en wel in het vertrek van Mr. D.W.O.A.Schut. Dat was best goedkoop, en ik denk dat wij niet al te zorgvuldig rondsprongen met de inventaris, want er werd wel degelijk gedronken en gerookt tijdens de vergadering. Er was ook niet erg veel ‘oratorisch’ aan te bespeuren, behalve dat wij als feuten werden gedwongen tot een improvisatie. Niet om aan te horen, en wat mijzelf betreft, een bron van angsten. Hoe wij daar terecht kwamen? Genoemde heer Schut was nota bene erelid van OV FORUM! Maar hij gewon zonen en dochteren , respectievelijk 7 en 5. En het geviel dat de oudste, Daniel Schut, werd aangetrokken door onze club. Van de andere zonen zijn Henk, Henri, Frans en Bert bij ons ingelijfd, en ik mag wel zeggen, ze hebben actief hun bijdrage geleverd. Ik herinner me nog dat Frans 5e-jaars was toen ik aankwam en hij wist alles van de vereniging en regelde ook allerlei zaken. Volgens mij heeft hij nog geregeld dat ik in het societeitsbestuur moest. Overigens heeft hij niet lang geleefd en heeft zijn studie niet kunnen afmaken. Een ernstige complicatie bij suikerziekte was dodelijk, na een maandenlang ziekbed ook nog. Inmiddels zijn trouwens alle zeven zonen Schut overleden, en twee dochters. Een van de dochters is mijn echtgenote, en die is nog erg levendig! Wij hadden ook groenbijeenkomsten in het huis van Schut aan de Vondelstraat 31, en soms zelfs in de mooie zaal boven! Vader Schut heeft ook nog een keer een buitengewoon grote doos sigaren gekregen van een lid van Areiopagos, namelijk Edo Hansma. En veel van die sigaren werden weer aan ons aangeboden en zijn opgerookt in het zelfde pand door clubleden. Hele beste sigaren. Wat was het geval? Edo moest in dienst, maar hij had daar erg weinig trek in. Een andere advocaat had al geprobeerd hem vrij te krijgen wegens het feit dat Edo’s broer gestorven was in militaire dienst. Maar dat was hem niet gelukt. Toen Schut ervan hoorde, wilde hij het nog eens proberen. Die broer was namelijk gestorven aan een infectie in de buik toen hij dienst deed in toenmalig Ned. Indië, en dat zou geen reden zijn voor vrijstelling van een ander lid van de familie. Maar Schut betoogde dat hij aan die infectie was overleden omdat het aan de dienst te wijten was dat hij niet fatsoenlijk kon worden behandeld, en dus was gestorven niet alleen in doch ook als gevolg van de dienst!. In ieder geval: Hansma heeft geen dienst gedaan, dus ook niet bij de tanks waar hij was ingedeeld bij en doodsbang voor. Voor de volledigheid meld ik nog dat Henk predikant is geworden, Henri jurist/hoogleraar/rechter, en Bert econoom/personeelsmanager. Alle vijf hadden ook aan de VU gestudeerd. Kees Bos/1953


ARES, EN WILLEMSPARKWEG 200 De Amsterdamse Willemsparkweg, genoemd naar het aangrenzende Willems Park – het latere Vondelpark – was, zoals de hele Concertgebouw- en Vondelparkbuurt, tot in de jaren zestig nog overwegend een woonstraat voor de gegoede burgerij. De eerste ontwikkeling naar commerciële dienstverlening, kunsthandel en meubeldesign kondigde de zich aan. De huizen waren gebouwd in het begin van de 20e eeuw met de voor die bouwperiode kenmerkende ornamentiek en tierelantijnen. Lijn 2 liep door de straat, op de kruisingen met de Jacob Obrechtstraat en de Cornelis Schuytstraat zat wat middenstand: een bakker, een visboer, de VANA of de Spar, Gall en Gall, een kiosk. Bij de sigarenboer kon je terecht voor de Amsterdamse Gemeentegiro. Op het Obrechtplein zat het enige café, toen café Gruter. Op 200 woonde de familie Zeilinga; hij was vermoedelijk een gepensioneerde kapitein van een lijnboot die op de koloniën voer. Ik heb nog jaren een dekstoel bezeten met opschrift “Zeilinga” die ik daar ooit op de zolder vond. Het was mij wel duidelijk dat de passagiers en het zeevolk niet in zijn stoel moest gaan zitten. De Zeilinga’s verhuurden het souterrain en de bel-etage en bewoonden zelf de rest. Nou ja ‘bewoonden’: ze zaten grote delen van het jaar in een appartement in Nice of Menton of in een Hotel in de Haagse Passage, het pand waar nu Boekhandel Verwijs en Stam is gevestigd. Areopagiet 1 De eerste verdieping verhuurden ze aan Jacob Prins en daarmee zette de eerste Areopagiet zijn voet tussen de deur van WP 200. Dat zou grote gevolgen krijgen. Prins ( Ares 1952) was psycholoog en begon zijn huwelijk met Machteld op de WP. Hij was een van de ouderejaars waarmee Wybe Taekema ( Ares,1957) goede contacten had en toen het echtpaar Prins naar Diepenheim vertrok beval Prins bij de Zeilinga’s Taekema als nieuwe huurder aan. Wybe en ik (Ares, ’57) bewoonden toen een huisje in de Jordaan. Onze partners Gezien en Toos waren eveneens dispuutsgenotes (Atalanta 1958, resp 1956) en woonden samen om de hoek aan de Prinsengracht. Areopagiet 2 De aanbeveling van Jacob Prins had succes; in oktober ’62 trouwde Wybe – het waren tijden waarin zoal niet de ouders dan toch in ieder geval de huisbaas verlangde dat je gehuwd een huis betrok – en de Taekema’s verhuisden naar de bel-etage van WP 200. In februari ’63 verhuisde het echtpaar dat in het souterrain woonde – hij was journalist bij het Algemeen Handelsblad, naar een woonark in Vreeland en het spel herhaalde zich: Taekema deelde de huisbaas mee dat hij nog een voortreffelijk stel wist voor het souterrain. Areopagiet 3 Daarop zorgde ik ook dat ik als de hazen getrouwd was en Toos en ik betrokken de tuinverdieping van WP 200. Door de waterstanden achter de Willemsparkweg voelden de eenden zich overigens meer op hun gemak in die tuin dan de rozen. We studeerden allemaal achtereenvolgens vanuit dat pand af en gingen in dienst, Wybe eerst – ik een half jaar later. We werden beiden als vaandrig voor juridische klusjes op het Ministerie van Defensie geplaatst en pendelden dagelijks van de WP naar de Haagse Kalvermarkt. Een betere huisbaas konden wij moeilijk bedenken: Hij was er nooit. De Zeilinga’s waren intussen zo oud dat ze tussen hun hotelverblijf aan de Riviera en Den Haag alleen nog op de Willemsparkweg verschenen om halfjaarlijks van garderobe te wisselen. Vooral onze vrouwen zorgden ervoor dat het huis op die dagen een zeer verzorgde indruk maakten en wij gingen


op de thee bij de Zeilinga’s, die ons ongetwijfeld keurige en sympathieke jongemannen vonden. Daar zouden hun kinderen nog heel anders over gaan denken. In ’65 overleden de Zeilinga’s kort na elkaar. De erven wilden het huis verkopen en zegden, teneinde het leeg te kunnen opleveren, ons de huur op. Nu bleek dat wij onze studententijd nuttig besteed hadden: Taekema wist alles van het huurrecht en ik had veel verstand van de Vrije Universiteit. Wybe legde de erven Zeilinga in een stevig schrijven uit dat wij rechtsreeks van de eigenaar hadden gehuurd en ons dus op huurbescherming konden beroepen en dat ook deden. Intussen ontvingen wij aspirant-kopers allercharmantst en legden hen, op de vraag wanneer wij zouden vertrekken, vriendelijk uit dat die vraag op een misverstand berustte. Dit pand beviel ons prima tot in lengte van jaren. Intussen zocht ik contact met de ontluikende Stichting Studenten Huisvesting aan de Vrije Universiteit en legde hen uit dat wij een geschikt pand voor hen te koop wisten, dat leeg werd opgeleverd. Weliswaar woonden wij daar nog even maar wij behoorden tot hun oorspronkelijke doelgroep en waren voornemens binnen afzienbare tijd te vertrekken. Wij zegden voorts alle medewerking toe bij de aankoop en verbouwing onder de voowaarde dat in de toekomst alleen woonruimte kon worden toegewezen aan leden van de Oratorische Vereniging Areopagus. De VU ging akkoord, kocht het pand voor een prijs die intussen aanzienlijk was gezakt en verbouwde het ingrijpend, met name op de bovenste verdieping waar vier kamers bijkwamen. Met het bestuur van Ares spraken wij af dat het huis zolang wij er woonden zou dienen als huisvesting voor Areopagieten en niet als pand voor dispuutsevenementen – wij waren intussen 8e jaars, getrouwd en hadden geen zin meer in slemppartijen anders dan door ons zelf belegd. Areopagiet 4,5,6,7,8 en volgende Rond de dies van ‘65 (zie voetnoot) werd Willemsparkweg 200 door staatssecretaris van Onderwijs en Wetenschappen in het Kabinet-Cals Hans Grosheide (Ares 1948) officieel geopend. We lieten hem door een papieren deur springen. Ik herinner me dat hij zich er nog even van vergewiste – hij kende zijn pappenheimers – of daar geen houten deur achter zat. Hans en Tineke Reijnders (Ares 1956) gingen op de eerste verdieping wonen. De kamers 2hoog werden betrokken door Chris van den Hoogen (1957), Wieger Nieuwenhuis (1961), Geert Jan Geerligs en Leo Biesheuvel (1962). Er zouden er nog velen volgen. In ‘67 vertrok eerst Wybe naar Den Haag en vervolgens ik naar Den Bosch. We verlieten WP 200 met weemoed maar ook een beetje met het gevoel dat we, naast een hoop geouwehoer en geklier, het dispuut iets wezenlijks hadden nagelaten. Het pand van de zeekapitein zou zich ontwikkelen tot het episch centrum van Ares en vele tientallen Areopagieten huisvesten.

Misschien moesten we volgend jaar, bij het 45-jarig bestaan, maar eens een bijeenkomst beleggen van ieder die daar ooit gewoond heeft en een mooie plaquette achterlaten met onze namen. Siebold Hartkamp (Ares ’57)

voetnoot Voordat iemand dit over tien jaar gaat citeren en er geschiedvervalsing ontstaat:deze datum heb ik verzonnen, maar het zou best zo kunnen wezen.sjh bronnen: geheugen, PONS en duim


Almanak 2008 Deze is nog verkrijgbaar. Hoe het huidige dispuut zich daarin manifesteert is niet geweldig. In deze almanak staat wel een zorgvuldig bijgewerkte ledenlijst met veel gegevens over de jaren vanaf het begin. Daarvoor is veel speurwerk verricht . Ook staan er interessante artikelen in over de geschiedenis van Ares. De historie tot 1960. De zestiger jaren. De perioden daarna. Bestellen: [email protected] . Kosten € 30.-. Of bel mij. Job Dienske, tel 0297 564986

Data Reünie Voor twee reünies, welke na de borrel van september aanstaande plaatsvinden, hebben wij de data vastgelegd. Er zal een reünie plaatsvinden op: -

23 mei 2009 (voorjaarborrel) .. september 2009 (aansluitend 3de ronde groentijd L.A.N.X./ Studentencorps)

Noteer deze in uw (zak)agenda, PDA of mobiele telefoon, zodat u ze niet kan missen!

Postadres Voor tips, (email)adreswijzigingen, persoons- en familieberichten en/of roddels kunt u uiteraard nog steeds naar ons schrijven. De oplage van de Respons wordt inmiddels verstuurd naar 268 adressen. Wij horen positieven geluiden van het ‘leesfront’ en het ontvangen van de Respons wordt zeer gewaardeerd. Op onderstaand postadres kunt u ons schrijven:

R.V. Apenrots T.a.v. A.J. Knol Eerste Helmerstraat 176-I 1054 EK Amsterdam Wilt u liever mailen, we zijn nog steeds per e-mail bereikbaar op: [email protected] Tot 23 mei !!!

Jaap Biesheuvel Albert Jan Knol Reinout Kellermann Slotemaker Robert Rinnooy Kan

   

06-24557695 06-47828730 06-47786537 06-47126986


RESPONS. Amsterdam, mei 2009 jaargang 9 Nr. 25

Recommend Documents