--- R.V. Apenrots Respons --- Amsterdam, augustus 2010 jaargang 9 Nr. 29 RESPONS

--- R.V. Apenrots Respons --Amsterdam, augustus 2010 jaargang 9 Nr. 29

RESPONS Orgaan van de Reünistenvereniging Apenrots, verbonden aan de Oratorische Vereniging Areopagus, opgericht op 10 januari 2001 te Amsterdam.

Inhoud: Persoonsinfo – In Memoriam – Areiopagieten in het buitenland – Theo Ruiter – oproep - XXVIste lustrum NDDD -

Waarde Reünisten, Normaal is de zomer niet de tijd voor spannende politieke momenten. Dit jaar worden we echter wekelijks getrakteerd op een enorm spektakel. Voor wie nog niet op de hoogte was: afgelopen verkiezingen hebben voor een waar slachtveld gezorgd,, en een complete versplintering in het politieke krachtenveld.. Nieuwe spelers zijn op de voorgrond getreden,, zoals onze blondine uit het zuiden. En oude rotten zijn vertrokken, zoals de gereformeerde Vu-man uit het Zeeuwse. De Apenrots weet dat de reünisten van onze oratorische vereniging zowat alle stromingen vertegenwoordigen die het politieke spectrum rijk is. Zo zongen ongen de jonge mannen uit de jaren ja 50 nog over het rode vaandel dat zou overwinnen. In de jaren 70 kwam de gelijkheid van man en vrouw volledig tot zijn recht in het gemengde dispuut. Tot de jaren 80,, toen de mannen van de club met jas en das de liberale stromingen vertegenwoordigde. In all deze decennia waren er altijd wel enkele afstammelingen van bepaalde gereformeerde families die trouw bleven aan de christendemocratie. In de jaren 90 vervlakte bij de meesten de politieke interesse. Maar tegenwoordig? Zouden er PVV stemmers zijn onder er u. Wellicht, wij weten het niet. Misschien moeten we het daar maar niet n teveel over hebben. Het zou ou in ieder geval een spannende debatcompetitie opleveren. Ook belangrijk om te weten: de dieren in Amsterdam zijn vanaf dit jaar goed vertegenwoordigd; vertegenwoordigd door een Areiopagiet.. Zie voor meer informatie de persoonsinfo voor een verdere toelichting. Deze extra dikke zomereditie van Respons is i weer bij u op de mat gevallen en u heeft weer

even ven een moment voor uzelf uzelf. De verhalen van uw vrienden en ervaringen van reünisten van wie u misschien nog nooit gehoord heeft passeren de revue. Om in de zomerstemming te blijven hebben we twee verhalen van reünisten in het buitenland in deze editie opgenomen opgenomen. Verder de toespraak van Jan van der Meulen (1949) die hij heeft gehouden uden bij het graf van Theo Ruiter, de verzetsman uit WOII en ons erelid. De Apenrots penrots bestaat volgend jaar alweer 10 jaar. Een initiatief van toenmalig jonge reünisten, begonnen in 2001. Allereerst voor en door reünisten, om onderling in contact te blijven. Het blad Respons ns valt bij iedereen op de mat, en wij ontvangen veel positieve berichten. De Apenrots geeft ook een goede reden om elkaar te zien en te spreken buiten de lustra van onze club om. De kosten zijn vanwege de inzet van de redactie laag, maar helaas niet nul. Vandaar dat in deze editie een beroep wordt gedaan op uw vrijgevigheid om het initiatief Apenrots voort te kunnen zetten. Steun de Apenrots financieel, en maak uw bijdrage over, op rekening 539 79 51, tnv RV Apenrots, te Amsterdam Zie hiervoor ook verderop in deze editie de inzamelingsactie inzamelingsactie! De septemberborrel komt er weer aan, en ook de groentijd van het Corps/ L.A.N.X. Op 18 september, vanaf 16:00 verwachten wij U in grote getalen in café P’96, Prinsengracht 96 te Amsterdam. Na onze eigen borrel is er de mogelijkheid om rond de klok van 20:00 naar de Willemsparkweg 200 te togen, alwaar de 3e ronde van de KMT 20 2010 zal plaatsvinden. In de hoop U allen te mogen begroeten, De Redactie

R.V. Apenrots, ab actiaat: Singel 38, 1015 AB Amsterdam e--mail: [email protected], giro:5397951


Persoons- en familieberichten Verhuizingen Yves Bontje (2003) Geldersekade 46 1012 BJ Amsterdam

Dennis Westerburger (2003) Warmoesstraat 81-1 1012 HX Amsterdam

Steven Beukers (2002) Balthasar Floriszstraat 29-1 1071VA Amsterdam

Nathan Bruinink (2002) Haarlemmermeerstraat 164 - 1 1058 KK Amsterdam

Albert-Jan Knol (2000) Singel 38 1015 AB Amsterdam

Gert-Jan Oonk (2001) Mauritskade 100-3 1093RR Amsterdam

Arend-Jan Dijksterhuis (1998) Nieuwe Leliestraat 15B 1015 SH Amsterdam

Jeroen Wulfse (1995) J H van ‘t Hoffweg 1402 VJ Bussum

Martijn de Vries (1994) Jollemanhof 67 1019 GW Amsterdam

Dienstbetrekkingen Na het afronden van zijn studie Economie is Hugo Griffioen (1999) op 1 juni 2010 begonnen als Controler bij het bedrijf CitizenM. Naast zijn (neven)functie als online marketingmanager is Johnas van Lammeren (1993) sinds 11 maart 2010 ook de nieuwe fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren in de gemeenteraad van Amsterdam

Geboorten Pieter Kraan (1995) en zijn vrouw Eveline Keur (Nikh 1996) mogen zich wederom vader en moeder noemen. Op 5 augustus 2010 is hun dochter Jansje Johanna geboren. De apenrots wenst Pieter, Eveline en grote broer Tijn heel veel geluk samen.

Loekie Ruiter overleden Toen de oudere reünisten in november 2007 in Amsterdam nog eens bijeen waren was kort daarvoor Doortje Ruiter, jongste zus van Karel overleden. Doortje, de jongste in het gezin van Theo en Loekie, droeg de naam van haar al heel vroeg gestorven zus Door. Karel’s zus Loekie, naar haar moeder genoemd, kampte de afgelopen jaren met veel lichamelijke problemen. Longkanker en een gezwel in de hersenen. Karel heeft zijn enig overgebleven zus al die tijd

R.V. Apenrots, ab actiaat: Singel 38, 1015 AB Amsterdam e-mail: [email protected], giro:5397951


regelmatig begeleid op de gang naar het ziekenhuis. Veel te repareren was er niet meer, maar heel lang ging het redelijk goed. Donderdag 25 maart is zij, toch nog onverwachts, in haar slaap overleden. Zij laat drie dochters en twee kleinkinderen na. Op 30 maart vond op De Nieuwe Ooster in Amsterdam de crematie plaats. Wij stonden en staan om Karel heen. Job Dienske (1954)

In Memoriam In memoriam Jacob Prins (1952) In Deventer is op 13 mei 2010 overleden, 79 jaar oud, onze mede-Areopagiet Jacob (ook wel bekend als Raymond) Prins. Hoewel hij al heel lang verzorging nodig had, eerst door zijn vrouw Machteld en na haar overlijden in een verpleeghuis, kwam het sterven onverwacht. Wij ontmoetten elkaar in de Aresgelederen, het grote jaar van 1952. Jacob was als aankomend psycholoog, evenals Hotze Kalsbeek als medisch student, een nieuwe verschijning in het dispuut. Maar op zijn bedachtzame manier was hij volledig op zijn plaats tussen theologen, juristen en wat daar verder wemelde. Na zijn studie vertrok hij naar zijn geboorteplaats Deventer. Als klinisch psycholoog was hij verbonden aan de inrichting Brinkgreven. Later werkte hij binnen een team van het St. Geertruydenziekenhuis. Na zijn pensioen was hij actief als psychotherapeut, zelfs nog toen zijn handicap zich aandiende. Werken was niet meer mogelijk, toen zijn leven in niet veel meer bestond dan leven in een rolstoel. Lichamelijk inactief, was hij toch geestelijk nog zeer attent en bij de tijd. Ook de Arestijd was niet uit zijn gedachten weg. Nog vorig jaar hadden wij het erover hoe hij op de Willemsparkweg 200, pas getrouwd, de eerste Aresbewoner was geweest. K. Kuiper (1952)

In memoriam Reinier van Mill (1954) Van Mill Gorinchem is nog steeds Opel-dealer. Het is geen familiebedrijf meer, maar als autobedrijf nog altijd een begrip. Reinier van Mill kwam in 1954 voor studie economie naar de VU. Volijverig student, maar meer een man van de praktijk. Hij verhandelde in zijn studietijd al auto’s en bereed tot genoegen van zijn jaargenoten exclusieve modellen. Omdat de bedrijfsleider plots uitviel moest Reinier zijn studie voortijdig afbreken. Met zijn neef voerde hij de directie van het familiebedrijf. Nadat hij vanwege een zwakke gezondheid zijn werk in het bedrijf (hij was nog geen 50 jaar oud) moest opgeven was hij nog vele jaren actief voor kerk en maatschappij. Kerkenraad, gemeenteraad, sociale functies. Eigenzinnig als hij was liefst voorzitter. Hij onderging een zware hernia-operatie, doch het lopen bleef moeilijk. De laatste jaren waren er ook hart- en longproblemen, maar doktersbehandeling weigerde hij. Toen hij uiteindelijk dit jaar gedwongen naar het ziekenhuis moest was behandeling niet meer mogelijk. 16 juli overleed hij en geheel naar zijn wens werd de, ondanks liefdevolle zorg van zijn vrouw Ineke en de kinderen, eenzaam en moe geworden man in besloten kring begraven. Reinier met zijn lichamelijke problemen was een zakenman met een warm hart. Met name ook voor christelijke politiek. Dat zijn CDA elke glans verloor deed hem pijn. Dat er in moeilijke tijden medewerkers ontslagen moesten worden: het bleef hem dwars zitten. Dat hij zich langzaam aan uitgeschakeld voelde maakte hem verdrietig en boos. Het bezoeken van reünies kon hij niet meer aan. Van Respons genoot hij, want zijn interesse voor het dispuut bleef. Gezang 445 vers 2 stond in de rouwcirculaire. Christus die in jouw eigen leven verrijst. Reinier, met al zijn fysieke mankementen, had bij dat vers een streepje gezet. Ooit zongen wij uit volle borst van het beste jaar (1954) dat nooit verloren gaat. Nu zijn we als jaargenoten wat minder luidruchtig; toch meer de vergankelijkheid beseffend en een streep niet bij maar door dát vers. En we zijn in gedachten, woord en daad dicht bij zijn sterke en lieve Ineke en de kinderen. Job Dienske (1954)



Graf Theo Ruiter aan Zorgvlied overgedragen Theo Ruiter: onze onvergetelijke kroegbaas en buitengewoon erelid. Overleden in 1965. Zijn graf op Zorgvlied in Amsterdam is 30 mei dit jaar door de familie aan Zorgvlied overgedragen. Het graf wordt een monument, en zal opgenomen worden in een wandelroute langs bekende Amsterdammers. Voor zoon Karel een bijzondere gebeurtenis. Een aantal reünisten van ons was erbij. Jan van der Meulen (1949) heeft in een korte toespraak heel knap de bijzondere rol van Theo Ruiter als verzetsman in WO ll geschetst. Nooit eerder heeft iemand dat zo exact gedaan. De tekst van die toespraak staat hieronder.

Theo Ruiter en het verzet Dat ik bij deze gelegenheid iets ga zeggen over Theo Ruiter en het verzet in de oorlogstijd is op verzoek van Karel Ruiter, die net als zijn vader een nauwe band heeft met het dispuut Areopagus waar ik reünist van ben, het dispuut dat net als het dispuut Hades juist in de oorlogstijd zo nauwe banden kreeg met Loekie's Bodega aan de Rozengracht. Ik kwam als lid aan in 1949, toen was Theo inmiddels buitengewoon erelid van ons dispuut. Ik hoor dus niet meer tot de generatie die de oorlogstijd op deze manier heeft beleefd. Onder de namen van hen voor wie dat wel gold vond ik die van Jan Hoogteijling. Nog kort geleden hebben we hem hier op Zorgvlied begraven. Theo Ruiter, dat betekent heel veel heel bijzondere verhalen. Ze staan in het boek dat Yves van Domber ervan heeft samengesteld. Theo en het verzet, ook dat is een verhaal apart. Yves van Domber heeft hemzelf sprekend ingevoerd. Hij laat hem in het begin een keer zeggen: "In het verzet heb ik geen enkele rol gespeeld". Dat is in zoverre waar: hij zat niet in een verzetsgroep, deed zelf niet mee aan gewapende acties e.d. Maar er zal nauwelijks iemand zijn geweest die zulke nauwe banden had met het verzet en aan wie zoveel verzetsmensen zoveel te danken hadden als hij. Hij was een hele grote verzetsheld maar hij was het op zijn eigen manier. Het begon op 20 april 1942. Ik moet een typerend verhaal kort houden: Theo haalde in Haarlem een Duitse onderofficier, Otto Fries, uit het water van de Spaarne. Met heel veel moeite, met levensgevaar, ten koste van zijn eigen gezondheid. Typisch voor Theo. De Duitsers waren diep onder de indruk. Het was eenàusserordentliche Leistung` en beloofd werd dat die àusserordentlich belohnt` zou worden. Op welke manier, dat deed zich vanzelf een keer voor: twee jonge mannen van een verzetsgroep waren ter dood veroordeeld. Theo beriep zich op zijn àusser-ordentliche Leistung` en kreeg gedaan dat ze alleen vrijheidsstraf zouden krijgen. Twee van dankbaarheid huilende moeders. Kort daarna werden ze toch gefusilleerd. Maar de trend was gezet en ook deze teleurstelling en zijn verontwaardiging erover werd een van de wapenen die Theo gebruikte voor zijn werk: mensen redden uit de klauwen van de SD, ze voor de doodstraf wegslepen. Wat waren zijn wapens? Dat was dat document. Dat was zijn gezondheid: die was echt zwaar beschadigd, maar die schade werd ook wel in stand gehouden, terwille van de zaak. Dat was zijn eigen persoonlijkheid. Daar hadden mensen al zo vaak niet van terug. Hij wist altijd en ook hierin wegen te vinden die niemand voor mogelijk hield. Het was zijn houding als kastelein. Dat waren de persoonlijke contacten die hij n.b. wist te leggen met Duitse leidende figuren. Als je de namen leest: Christiaanse, Seys Inquart, Blumenthal, Lages, Rauter, Theo wist ze in te palmen, hij kon op vriendschappelijke voet met ze omgaan, hij kon op hun gemoed werken hen en anderen ook ompraten met zijn geschonden gezondheid en omkopen met Hollandse Schnaps. Dat is weer een verhaal apart. Ik heb wel eens gezegd: dit was de achterkant van de verzetsgeschiedenis: de Duitsers die zich lieten omkopen en ompraten, die daar gevoelig voor waren, die het ook helemaal niet



leuk vonden om goede en fijne jonge mannen te moeten fusilleren. En graag zogenaamde argumenten hadden om dat niet te laten gebeuren. Die je ook tegen elkaar kon uitspelen. Je zou kunnen vragen of de Duitsers nooit zelf door de mooie verhalen heenkeken die hun werden opgedist. Ze waren niet op hun achterhoofd gevallen En dan waren er natuurlijk de dingen die je in normale omstandigheden gewoon niet doet, maar die toen wel moesten gebeuren. En daarvoor was er een netwerk van helpers: de Schiedammer leverancier van de jenever,Louter Kabouter!, de juristen die heel mooi valse en meelijwekkende verklaringen konden opstellen, bekwame vervalsers van documenten enz. Er moest tegen de klippen op gelogen en bedrogen worden. Zodat Theo vertelde dat het na de oorlog zo moeilijk was om gewoon de waarheid te vertellen. Je kunt dingen noemen. En het is een avontuurlijk verhaal. Wat je niet beschrijven kunt is de onvoorstelbare spanning, gewoon de angst die dit alles meebracht. Voor Theo geldt net als voor zoveel anderen: hij wist van het gevaar en hij was bang. Hij wist ook dat mensen hem vaak voor een moffenvriend aanzagen. Begrijpelijk En er was grote pijn als het niet lukte en jonge mensen wel om het leven kwamen. Het waren vreselijke jaren. Maar hij was een held: de dingen moesten evengoed gebeuren en dus deed hij ze. En het is uitgezocht: 83 mensen werden door hem van de doodstraf gered. Behalve dat er mensen moeten zijn die nooit begrepen hebben wie hen nog net uit de groep vandaan haalde die doodgeschoten zou worden. Tegen het einde van de oorlog waren er ook de Duitse militairen die deserteerden en zich meldden in de kroeg en door Theo een veilig onderdak vonden. En na de oorlog waren er de onschuldige of nauwelijks schuldige NSB’ers, die in handen vielen van hen die nog tijdig voor de bevrijding bij het verzet waren gegaan. Er was dat meisje dat een verhouding had gehad met een Duitse militair en dat kaalgeschoren en besmeurd en mishandeld werd. Theo ziet het, hij sleurt haar onder de handen van haar beulen vandaan, neemt haar mee naar zijn kroeg. Loekie en hij ontfermen zich over haar. Alweer: Theo Ruiter ten voeten uit. En ook zo een verzetsheld. Jan van de Meulen (1949)

Areiopagiet in het Buitenland Kees Broertjes (2000) Arts Artsen Zonder Grenzen Op 16 mei 2009 sprak president Rajapaksa van Sri Lanka in een televisietoespraak de volgende woorden: Ik kan u met trots mededelen dat mijn regering, met de totale toewijding van onze strijdkrachten, de Tamiltijgers eindelijk militair heeft verslagen. Internationaal heeft de LTTE (Liberation Tigers of Tamil Eelam) lang de reputatie genoten van meest gewelddadige terreurorganisatie ter wereld. Sinds de jaren ’70 streden zij met zelfmoordacties en bomaanslagen voor een onafhankelijk Tamilland in Noord Sri Lanka. Het zijn lange decaden geweest en de bloedige apotheose volgde vorig jaar toen het Sri Lankese leger een groot offensief inzette met als doel de totale vernietiging van de LTTE. Dit lukte uiteindelijk in mei 2009, maar de gevolgen voor de burgerbevolking waren enorm en mensonterend. Zo’n 20.000 geschatte doden en meer dan 250.000 vluchtelingen en allemaal met hun eigen verhaal, trauma’s en verwondingen. Artsen Zonder Grenzen biedt sinds 1986 medische hulp aan in Sri Lanka. Tijdens het laatste offensief werden er in een tijdsbestek van 3 maanden duizenden gewonden behandeld en geopereerd. Velen hadden botbreuken opgelopen en niet zelden volgden er amputaties.



Op dit moment geeft Arsten Zonder Grenzen orthopedische nazorg aan deze patiënten. Daarnaast is er een kliniek buiten Vavuniya waar revalidatie plaatsvindt van patiënten met een dwarslaesie ten gevolge van het oorlogsgeweld. Voor de periode van 9 maanden ben ik aangesteld als Medical Doctor in Vavuniya en ben ik medisch verantwoordelijk voor beide projecten. NEXT PATIENT, PLEASE! Omdat de polikliniek over 10 minuten start, heeft dokter Miquel – de orthopedisch chirurg uit Honduras – nogal haast. Uit mijn eerdere observaties heb ik kunnen opmaken dat hij er prijs op stelt eerst zijn stoel schoon te kloppen, zijn reflexhamer op het bureau te leggen, zijn vlekkeloos witte Médécins Sans Frontiers hesje aan te trekken en tot slot de lichtbak aan te zetten voordat hij de eerste patiënten ziet. Maar zijn irritatie over het feit dat de spreekkamer zich in de tijd die hij hiervoor nodig heeft in rap tempo vult met kreupel lopende mannen, vrouwen en kinderen, kan hij altijd moeilijk verbergen en ik ben inmiddels zeer vertrouwd geraakt met zijn zucht als de eerste patiënt zich schichtig op het krukje naast zijn troon vleit. En het is dan ook deze zucht die ik hoor als onze chauffeur vaart mindert op de doorgaande weg richting het ziekenhuis, maar al gauw begrijpen wij zijn beweegreden om de voet van het gaspedaal te halen. Voor het eerst sinds ik hier ben zie ik een olifant! Het is een kleintje, want de chauffeur roept al naar achter “baby elephant!”. Het beestje ligt op zijn zij in het bruine stof naast het asfalt en een politieagent inspecteert het voorzichtig alsof het een landmijn betreft. Mensen stappen van hun fiets en een enkele vrouw heeft haar hand naar de opengesperde mond gebracht. Naast de slappe slurf liggen glasscherven en als we de vrachtwagen aan de kant van de weg zien staan, is ook voor ons de reconstructie duidelijk: het dier is aangereden en heeft het niet overleefd. Ietwat bedremmeld lopen we de trap op naar de 1e verdieping waar zich altijd al een gigantische menigte heeft verzameld die zich steevast als een Rode Zee openspert als ze ons zien komen aanlopen. Niet zelden ligt er in deze hal van het ziekenhuis tevens een lichaam op een stretcher, anoniem gemaakt door een doek vol vlekken over het hoofd, maar dat blijft ons deze middag bespaard. We volgen ieder ons eigen patroon. We zijn met zijn vieren en dokter Miquel is een ritueel man, want ik kan geen verrassingen waarnemen in zijn voorbereidingen voor de poli. De vertaler zit geduldig naast mij te wachten en kijkt nog even snel op zijn mobiele telefoon of hij wel echt uitstaat en Jena, de vrouw die de administratie voor het programma bijhoudt, zet patiënten in de gereed staande stoelen en inspecteert hun paperassen. “Next patient please!”. Hij is 18 jaar en komt uit Jaffna, de havenstad helemaal in het noorden van Sri Lanka, en hij heeft ongeveer 6 uur met de bus gereisd om hier gezien te worden. De vertaler vertelt mij het verhaal, maar dokter Miquel heeft de man al de röntgenfoto’s uit zijn hand gegrist en staat deze peinzend te bestuderen. Ik luister naar de vertaler: “He had a shell blast injury, and now he has headache.” Wanneer is dit gebeurd. “It was happened in February 2009”. Het merendeel van de patiënten heeft zijn verwondingen opgelopen tussen januari en april 2009, toen het Sri Lankese leger de overwinning rook en een allesvernietigend bombardement op de Tamil Tijgers en de Tamil burgerbevolking lanceerde. “Also he says he cannot move left side of his body and that he has fits. He has medications but they don’t work”, en de patient praat weer verder. “No he want to know if you can remove foreign body”. Aha, het corpus alienum! In Nederland zijn dit de knikkers in het neusgat, splinters in de vinger, de roze dildo’s in rectums maar oorlog brengt pas echt opwindende vreemde lichamen in het lichaam. “Yes Kees”, hoor ik dokter Miquel zeggen en met zijn wijsvinger wijst hij naar een centimeter grote witte vlek op de röntgenfoto.



“This patient has a foreign body in the brain!”. Hij heeft niets gehoord van de vertaling, zijn Engels is daarvoor te armzalig, maar gelukkig hebben we de foto’s nog! “Kees, what happened to this patient?” en met zijn linker vinger wijst hij naar de jongeman, die nu met grote bruine ogen van mij naar de vertaler kijkt. “Scrapnel after shell blast”, is mijn antwoord. “He has no epilepsy?”, vraagt dokter Miquel verbaasd en nu is het mijn tijd om te zuchten. Ik sta op en voel met mijn vingers over de schedel. Net boven zijn slaap is een groot gat palpabel dat aanvoelt als de fontanel bij een pasgeboren kind. “What does he want?”, wil dokter Miquel nu van mij weten en ik vertel dat de patiënt graag de metaalscherf in een potje op het nachtkastje wil hebben in plaats van vlak boven de hypofyse. “No, cannot do. I am no neurosurgeon! Next patient!”. Een kreupele man gaat op het groene plastic krukje zitten en op het gezicht van dokter Efraim verschijnt een kleine glimlach. “Good afternoon”, knik ik naar hem maar tijd om mij aan te kijken heeft hij niet want hij voelt de handen van dokter Miquel in zijn tasje gaan om de röntgenfoto’s eruit te vissen. “You are mister Anatharuthalam?”, probeer ik mijn Tamil maar ik moet mijn aandacht verplaatsen naar dokter Miquel. “Yes Kees, non-union of the midshaft of tibia! This is not very good alignment. We will do corrective osteotomy with bone graft from the hip and external fixation because bone is too small for intramedullary locking nail. Plan for surgery in 4 weeks. Next patient!”. En dus probeer ik nog wat extra informatie van de man in te winnen over de aard en de tijdstip van het trauma en zijn huidige functioneren voordat hij de weer de busreis naar de vluchtelingenkamp aanvangt, maar dokter Miquel wil voor her donker thuis zijn. “Yes Kees, next patient please!”. “Aha, this is not good amputation stump!”, en dokter Miquel kijkt mij serieus aan terwijl hij met zijn linkerhand de stomp betast waar ooit een bovenbeen moet hebben gezeten. De eigenaresse van de “notso-good-ampuatation” stomp houdt zich vast aan het bureau terwijl de dokter blijft knijpen alsof het een meloen op de markt betreft. Naast de rode stip op haar voorhoofd hebben zich rimpels gevormd en sissend ademt ze in. “Does she have pain in the stump when I touch? ”, vraagt dokter Miquel aan de vertaler en ik kom tot de conclusive dat observeren niet het sterkste punt is van dokter Miquel. “Ok, we will do revision. Plan for surgery in 2 weeks”. En zo zien we 16 patiënten in 2 uur en gaat dokter Miquel als een tevreden man op huis aan. Als we onze spullen pakken en de verpleegkundigen in het maagdelijk wit groeten, is de wachtkamer nog altijd bomvol maar heeft er zich ook een man bijgevoegd die levenloos op een stretcher ligt. Inderdaad anoniem gemaakt met hetzelfde schmützige laken over zijn hoofd. Kees Broertjes, Ares 2000



Areiopagiet in het Buitenland Rob de Lange (1963) Heer in de Thee Econoom en Ondernemer. Tijdens een reis door Java, Indonesia, begin dit jaar ontmoette Leo Biesheuvel (1962) Rob de Lange (1963), en had voor Respons een gesprek met hem over zijn belevenissen. Rob is van het jaar 1963 en en studeerde af in de bedrijfseconomie aan de VU in jan. 1970. Van zijn studietijd kan hij zich nog veel herinneren. Was aktief in dispuut en Corps. In okt 1965 werd hij voor een jaar preases van het sociëteitsbestuur. “De installatie was een half uur na een toespraak door Maarten Luther King.” Dat was in een tijd dat de stijl veranderde. De mores kon niet worden gehandhaafd in de overgang van een besloten club naar meer openheid.” Voor een stage was Rob een half jaar in Zuid-Afrika. “Daar heb ik gezien dat apartheid niet deugt” Vanaf jan 67 werd het dispuutshuis bewoond. Samen met Herman Hartkamp op de 1e etage na het vertrek van het echtpaar Hans en Tinke Reyders. Was een half jaar rector en in 1968 lid van de lustrumcommissie van het dispuut. Ontmoette op de kandidaatsborrel van jaargenoot Dirk Hogervorst, Fia Kal en trouwde een half jaar later, waarna zij ook bij Rob introk op de Willemsparkweg. Na de afronding van de studie was Rob enige tijd werkzaam in Arnhem bij AKZO. Maar dat beviel niet erg. Vervolgens wist Rob in 1972 een aanstelling te verkrijgen bij de U.v.A. als hoofd medewerker van Prof. Dr. A.C.R Dreesmann. De bekende Anton, voorzitter van het Vendex concern. Het kennismakingsbezoek was een soort ontgroening. Werd thuis uitgenodigd en eerst binnengelaten in een bibliotheek met alleen maar kunstboeken. Daarna toegelaten in een ander vertrek vol met econ. vakliteratuur. “Ik kreeg toen de opdracht een lijst te maken van de boeken die nog ontbraken.” Een andere anecdote is het telefoontje om 8.30 vm met het bericht dat de Prof nog in Seatle zit en het college van 9:15 niet meer haalde en Rob het over moest nemen. Rob had een goede verstandhouding met de Prof. Alles privé en zakelijk werd Rob over geïnformeerd. Rob: “We trokken samen op”. Het vakterrein, Externe organisatie, beviel Rob goed. “De extreme kanten van de economische groei” en “Business cycles” . “Vindt het nog steeds een leuk vak” Dat Rob privé later zelf ook te maken kreeg met extreme economische situatie zal nog blijken. In 1981 verliet Rob de U.v.A. met een relatief hoog salaris verdubbeld en netto “omdat ik in een ontwikkelingsgebied ging werken.” Van 1982 – 1987 bij de Centrale Bank Indonesia in Jakarta. Als adviseur kleine krediet systemen. Een Wereldbank project met financiele steun van Nederland. (Een Maxima project toen al. lmb) Door deze functie en zijn aanwezigheid in Indonesia werd Rob vervolgens betrokken bij “Zonne- energie aktiviteiten van de Shell “ aldaar. Het werd algemeen directeur van een nieuw bedrijf voor de ontwikkeling, fabricage en toepassing van zonnepanelen. Dit gaf toen de mogelijkheid in vele kleine afgelegen dorpen in Indonesia te beschikken over enige vorm van electriciteit. Een hoogtepunt was het bezoek van President Suharto aan een dorp waar in 200 huizen systemen waren geplaatst met financiele steun van Nederland. Rob: “Iederéén die een beetje meetelde in Nederland kwam op bezoek” In dit dorp ca 100 km ten Zuiden van Jakarta mocht Rob een buitenhuis bouwen dat is gelegen aan de rand van de theetuinen, waar Hella Haasse haar roman situeerde: “Heren van de Thee”. Het huis geheel opgetrokken in donker hout met omlopende overdekte waranda en is ontworpen door Ben van Berkel, dezelfde van de Erasmusbrug in Rotterdam. De tropische tuin is nu na 20 jaar tot volle ontwikkeling gekomen en is van een adembenemende schoonheid. (“Zeker geïnspireerd door de Wintertuin van Kras, waar we als student wel eens kwamen, voor bijzondere evenementen” lmb) Zomer 1993 stopte Shell alle aktiviteiten met zonne-energie. Rob greep zijn kans en na vele lastige en moeilijke onderhandelingen werd hij per 1 jan 1994 enige eigenaar van het bedrijf. Bouwde een nieuwe assemblage lijn aan de rand van het marktgebied waar geen electriciteit was. Dat was gelegen nabij de Wijnkoopsbaai ca 200 km ten Zuiden van Jakarta. In de 4 jaar die volgde bouwde het bedrijf met succes ca 30.000 systemen met ca 300 werknemers.



Rob: “Ik dacht dat ik alles onder controle had”. “Ik werkte me kapot, was zeer gedreven en dacht dat het ging lukken” .Tot januari 1998 de Aziatische Valutacrisis kwam. Dat deed hem de das om. “In enkele maanden glipte het bedrijf financieel uit m’n handen”. In mei ’98 stond Jakarta in brand en trad Suharto af. In juli ’98 brandde de fabriek af. Het commentaar op deze dramatiek wordt door Rob verwoord in een levensspreuk waar Rob zich toe voelt aangetrokken: “ Het gaat niet om de padi (rijst) die je oogst, maar om de padi die je oogst en zelf gezaaid hebt.” (naar analogie uit Àanspraak aan de Hoofden van Lebak`, Multatuli) Het bedrijf had als naam: Sudimara. (Ik wil graag komen als ik welkom ben. Javaans) De naam stamde van een gelijknamige rubber plantage uit de voorouderlijke familie van echtgenote Fia Kal. In 1998 na de fabrieksbrand was de keuze “Terug naar Nederland als leraar Economie in Delfzijl “ of blijven en iets anders beginnen. Het werd blijven. Rondom hun toenmalig huis besloten Rob samen met Fia een vakantie resort te ontwikkelen dat als de beste kan doorgaan aan de Zuidkust van West Java. Ze oriënteerden zich eerst o.a. op Bali ca. een half jaar, hoe dat moest. In dec ’99 gingen ze open met het resort “Kuda Laut” (Zeepaardje), met villa’s geheel in lokale stijlvolle sfeer. Het restaurant, in een verbouwd vissershuisje, is pal gelegen aan het strand, een paar meter naast de waterlijn. Het resort telt nu 20 villa’s en 75 bedden. Veel klandizie komt van de buitenlandse gemeenschap in Jakarta. Om een indruk te krijgen wordt verwezen naar de website: www.kudalautresort.com . Een paar jaar later liet Rob een huis bouwen zo’n 5 km verderop boven op de helling van een schiereiland met uitzicht op het resort en de Wijnkoopsbaai. Omdaar te komen liet hij een 2 km weg aanleggen, uitgehakt langs de berghelling omhoog. Water moest uit het dal komen met pijpen en drukpompen. De grandeur van het huis is een bevestiging van zijn inspanningen om kansen te pakken. Het huis was nog maar net klaar in 2006 of een nieuwe slag trof Rob. Z’n Fia kwam plotseling te overlijden. Fia had zich ook altijd sociaal ingespannen voor de lokale samenleving. Ter nagedachtenis is een Stichting opgericht Ibu Fia, (Mevr Fia) voor een kleuterschool, dat (ongebruikelijk) kosteloos toegankelijk is. De school “De diamantjes” is er gekomen en draait nu met 50 kinderen en 5 docenten. Alle operationele kosten, onderhoud en de docenten wordt betaald. Weer stond Rob voor het dilemma terug naar Nederland en de boel achterlaten of niet. Een paar keer kwam hij over om zich te beraden maar koos toch weer voor blijven. Hij hertrouwde later met de 32 jaar jongere, Indonesische secretaresse Ima, die al sinds de zonnepanelen fabriek bij hun werkzaam was. Ibu Ima heeft nu de dagelijkse toezicht en leiding van het Resort, met 25 employe’s. Hiernaast zijn nog 15 personen werkzaam in en om hun schiereiland huis en het buitenhuis in de Thee. Rob inmiddels dit jaar 65 jaar is een 3e project begonnen: Houtbouw. Van de 100 ha grond waar Rob over beschikt wordt op de helft teak en mahonie boomplantjes gepoot. Dit jaar alleen al 10 000 stekken. Opbrengst pas over 10-12 jaar. Bijna 30 jaar woont Rob nu in Indonesia. En als het aan hem ligt zal hij daar wel blijven. Vind het leven “plezierig als éénling in een (compleet lmb) andere samenleving.” “Ben een echte einzelganger” Iedere dag ‘s morgens vroeg loopt Rob met de hond zo’n 1 ½ uur door de bossen en heuvels. Aan het slot van het gesprek laat Rob weten dat iederéén welkom is. “De afstand Amsterdam- Kuda Laut is maar 20 uur reizen” !!!!! Dus Aresreunisten wellicht een idee voor een volgende vakantie. Leo Biesheuvel (1962) (lmb) Augustus 2010

Oproep: Steun de Apenrots! Ook financieel!! Het initiatief Apenrots kan niet leven zonder uw financiële steun! Wij proberen altijd met een goed gereformeerd verstand onze onkosten zo laag mogelijk te houden, maar op dit moment is de bodem van de kas bereikt. Het is alweer enkele jaren geleden dat wij een beroep hebben gedaan op uw vrijgevigheid.



Toch kan uw Respons niet gemaakt en verstuurd worden zonder uw vernieuwde financiële impuls. Wij vragen u dan ook vriendelijke, maar nadrukkelijk om een gift over te maken. Elk bedrag is welkom. Wilt u de Respons blijven ontvangen? Steun dan de Apenrots en maak dit weekend nog uw bedrag over naar:

RV Apenrots, rekeningnummer 539

79 51, te Amsterdam.

Namens alle reünisten, en uzelf: Dank u wel!

Komend Lustrum van het Corps/ IAN/ L.A.N.X. Het reünistenbestuur van ons mooie Corps heeft de Apenrots benaderd in verband me het komende ste lustrum. Voor wie het nog niet weet: dit jaar viert NDDD haar 26 lustrum. Dit zal wederom groots gevierd worden met een uitgebreid programma. De vereniging wil graag contact met u, vandaar onderstaande oproep. Wij hebben ons email bestand eenmalig ter beschikking gesteld, zodat u ook via de mail benaderd zult worden. Waarde Areiopagieten, De reünistenstichting L.A.N.X., de belangenorganisatie van oud-leden van het Studentencorps aan de Vrije Universiteit, de V.V.S.V.U. , het I.A.N., het VU-Corps en L.A.N.X. is alweer druk bezig met de voorbereidingen voor de lustrumreünistendag in 2010, welke zal plaatsvinden op zaterdag 25 september 2010 vanaf 15:00 uur in Grand Cafe de Kroon te Amsterdam. Voor donateurs van de reünistenstichting is deze dag geheel gratis. Komt allen op deze dag! U kunt zich aanmelden op www.lanx.nl/reunisten

Het Reünistenbestuur

Data Reünie De komende reünie zal plaatsvinden op: -

18 september 2010 (aansluitend voor de liefhebbers: derde ronde groentijd Ares op de WP200) 15 januari 2010 23 april 2010

Noteer deze in uw (zak)agenda, PDA of mobiele telefoon, zodat u ze niet kan missen!

Postadres gewijzigd Op onderstaand postadres kunt u ons schrijven: R.V. Apenrots T.a.v. A.J. Knol Singel 38 1015 AB Amsterdam Wilt u liever mailen, we blijven per e-mail bereikbaar op: [email protected]

Jaap Biesheuvel Albert-Jan Knol Robert Rinnooy Kan Rogier van Hamburg

06-24557695 06-47828730 06-81427175 06-43214817


--- R.V. Apenrots Respons --- Amsterdam, augustus 2010 jaargang 9 Nr. 29 RESPONS

Recommend Documents