Reisverslag Roemenië met Romtour, juli 2011 Groep van 6 personen met Roemeense gids Dinsdag 12 juli 2011 We vertrekken met Wizz Air, een Hongaarse luchtvaartmaatschappij, vanuit Weeze (Duitsland) naar Boedapest. We hebben ca. 20 minuten vertraging maar komen toch vrijwel op schema aan. Het is een kleine luchthaven en alles gaat lekker vlot met de bagage. De stemming is goed. Onze chauffeur staat klaar. Daarna met de auto naar Oradea. Dat is net over de grens in Roemenië. De rit met de auto duurt ca. 3 uur. Onderweg zien we enorme velden met zonnebloemen en ook reeën en hazen. Onze chauffeur is pas gescheiden en zoals het vaak in Roemenië gaat, heeft hij al allerlei baantjes gehad. We komen om ca. kwart over tien ’s avonds in Oradea aan. Avondeten staat klaar. We beginnen met een glaasje palinka, een soort schnaps, die ons door de gastgever wordt aangeboden. Ons onderkomen is romantisch. De kamers van het pension liggen aan een binnenplaats. Ze hebben allemaal een driehoekig raam. Het pension is een echt familiebedrijf. Opa en oma doen ook mee.
Woensdag 13 juli 2011 ’s Ochtends na het ontbijt maken we met Mikey, onze Roemeense gids, een wandeling in Oradea. Het is een middeleeuwse vestingstad geweest in de vorm van een pentagon. Wij lopen langs de stadsmuur, het hele complex wordt met geld van de Europese Unie mooi gerestaureerd.
1
Ook bezoeken wij een orthodoxe kerk, de kerk van de maan, waar op dat moment een eredienst aan de gang is. In de kerk maken mensen bij een ingelijst portret van Jezus steeds een paar kruistekens en kussen het glas. Mickey is een ontwikkelde man en weet ons met groot enthousiasme in praktisch perfect Engels veel over Roemenië te vertellen. Je ziet in Oradea ook veel art deco huizen. Daarnaast is er nog echte communistische architectuur te zien. Het is prachtig weer en we drinken ons eerste Roemeense bier. Ook worden de eerste kaarten gekocht. Dan moeten we al terug naar ons pension om van daaruit te vertrekken naar de berghut op het Padis plateau. We hadden makkelijk nog langer in deze prachtige stad kunnen blijven en beschouwen ons korte bezoek als een opwarmertje voor een volgende keer. De tocht naar het Padis plateau leidt ons door kleine dorpjes met ooievaarsnesten. En ook hier velden met zonnebloemen. Het laatste gedeelte van de weg naar Padis gaat in slow motion. De hele weg wordt opnieuw aangelegd, geasfalteerd en verbreed. Overal vrachtwagens en kranen. Die versperren soms de weg. We krijgen niet de indruk dat er erg hard gewerkt wordt. Later horen we dat de aanleg van de weg al jaren duurt. Een gevolg van de alom aanwezige corruptie in Roemenië. Ons onderkomen op het plateau ligt in een kom, op een kruispunt. Ook dit is een familiebedrijf. De dochters in de bediening zijn bijzonder aardige meisjes.
2
’s Avonds maken we met Mickey nog een wandeling in de directe omgeving. Het is een bergachtig gebied met veel bossen en weiden. We komen een kudde koeien tegen, met bellen en een herder. Het lijkt wel Oostenrijk. Af en toe is het flink klimmen. Een beetje conditie is wel vereist. We lopen al puffend naar een heuveltop met een houten hutje en Jezusbeeld. Van daaruit een geweldig uitzicht op de vallei. Donderdag 14 juli 2011 We wandelen door de Ponor vlakte, een typische karstvlakte. Het is een gesloten gebied omgeven door deels beboste hellingen. De bloemenpracht is indrukwekkend, maar ook de vele vlinders en de insecten. Het landschap is afwisselend. Als tip voor een ontmoeting met een bruine beer krijgen we mee: hard schreeuwen en vooral niet weglopen. Opvallend zijn ook de dolinen: begroeide kommen in de grond waaronder zich een enorm ondergronds netwerk van actieve riviertjes bevindt. Het Padis plateau heeft ook wel een beetje het karakter van wild west. Er wordt veel hout gekapt en je krijgt de indruk dat dat niet allemaal zo legaal gaat. Hier hebben mensen decennia lang geleerd hun zaken zelf te regelen, al dan niet met enige gekochte medewerking van de overheid. Vrijdag 15 juli 2011 Vandaag de andere kant op vanuit ons pension. Weer een heerlijke tocht met prachtig natuurschoon, goede humeuren en veel gezelligheid. Na een pauze op het terras van een blokhut naderen we het doel van onze tocht. We waden verschillende keren door het ijskoude water naar de overkant van het hetzelfde meanderende riviertje. Dat betekent voor de meesten van ons schoenen uit.
En dan komen we in het Parcul Natural Apuseni, een beschermd natuurgebied. Het heeft een moerasachtige structuur. We beleven de sensatie op blote voeten, voelen het water, zakken lichtelijk in de bodem die, als je je voet verzet, weer terugveert. Het roept een magisch gevoel op waar je heel stil van wordt. In het gebied zijn enkele donkere bijna zwarte poelen. Prachtige libelles tekenen zich mooi af tegen de zwarte achtergrond. Ook groeien er kleine vleesetende plantjes. Geel, groen, rood, goudachtig glanzend. De natuurlijke kleurenpracht is
3
welhaast verstillend. We zijn helemaal alleen met ons wandelgroep en onze gids Mickey. Hij is een echt plantenmens, die ook even helemaal van de wereld lijkt en als gebiologeerd zijn opnames maakt, hurkend, liggend. Hij kruipt nog net niet in zijn objecten.
Zaterdag 16 juli 2011 We vertrekken naar onze volgende bestemming: Casa de Piatra. Onze bagage gaat ons vooruit met paard en wagen. Flinke tocht over een forse berg. Onderweg allerlei kuddes: koeien, schapen en zelfs paarden. Herders met honden. We fotograferen veel. De foto met de koeien op de helling wordt de nieuwe achtergrond voor mijn computerscherm.
Mickey laat ons het meest bijzondere, soms verscholen natuurschoon zien. Hij kent het gebied op zijn duimpje en deelt zijn kennis graag. We worden overvallen door een korte maar
4
fikse onweersbui. We zien een oud boerenvrouwtje dat twee koeien naar huis, naar de schuur drijft. Haar wereld is nog helemaal in orde. Casa de Piatra is een gehucht waar de meeste huizen van hout gemaakt zijn en waar de karakteristieke architectuur van het landelijke Roemenië nog intact gebleven is. Als we het dorp naderen, zien we de traditionele hooiruiters. Het hooi wordt nog met de hooivork opgetast. Alsof de tijd heeft stilgestaan.
Na een gezellige en smakelijke lunch bezoeken we een grot in de buurt, waarschijnlijk de Coiba Mica. Er gaat een flinke wandeling door het bos, bergopwaarts, aan vooraf. Het is vochtig en de stenen zijn glibberig. In de grot is het donker, dus iedereen krijgt een zaklantaarn mee. Het blijft erg uitkijken met lopen, niet iedereen neemt deze toch wel enigszins moeizame klauterpartij op zich. Onze pensionhoudster, Dorika, is een opgeruimde, daadkrachtige vrouw die het haar gasten graag naar de zin maakt. We genieten van haar culinaire specialiteiten en we “proeven” ook haar bosbessenlikeur die erg lekker is. ’s Avonds tijdens het natafelen komt de lange waldhoorn tevoorschijn. Dorika weet er mooi tonen op te blazen en Hans, uit ons gezelschap, voelt zich uitgedaagd en weet ook zeer krachtige geluiden aan het instrument te ontlokken. De waldhoorn werd vroeger als communicatiemiddel tussen de dorpen gebruikt.
Zondag 17 juli 2011 Vanaf Casa de Piatra leggen we het eerste stuk met paard en wagen af langs de Garda Seaca rivier naar Gard de Sus. Een fraai traject met prachtige vergezichten op de Bihor bergen, die de schoonheid en charme van het Apuseni landschap in dit seizoen onthullen. Het tweede deel van ons traject, te voet, gaat in eerste instantie behoorlijk steil omhoog. Onze inspanningen worden beloond: we komen uit op een sprookjesachtige bergweide. Vooral de prachtige vlinders en bloemen zijn een blijvende herinnering.
5
We verblijven twee nachten in een mooi, rustiek pension, omringd door het landelijk leven. . De twee omaatjes van de familie hebben ieder een eigen hutje op het terrein en werken nog de hele dag mee op de boerderij. Hun wereld is ogenschijnlijk onveranderd gebleven. Als zij niet meer kunnen werken liggen ze waarschijnlijk ook meteen in het graf. Aan het einde van de middag wandelen we nog naar een ijsgrot. We dalen via een lange trap naar beneden. Het biedt een indrukwekkend schouwspel. Je ziet overigens wel door de klimaatverandering dat de ijsmassa langzaam afneemt. Maandag 19 juli 2011 In de ochtend gaan we op bezoek bij een oud echtpaar waarvan de man zich heeft toegelegd op houtbewerking. Op ambachtelijke wijze, volledig met de hand en oude gereedschappen, vervaardigt hij houten kuipen. Ook de hoepels zijn van hout. Het is een tanig mannetje dat nog volop in het leven staat. Dat het gezelschap ook uit vrouwen bestaat ontgaat hem niet. Vol overtuiging demonstreert hij ons zijn kunsten. Na aankoop van een aantal herinneringen van hout besluiten we de ochtend met een bezoek aan een plaatselijk terras. De middag brengen we op de bonnefooi door in de omgeving. Ook hier weer veel groen in allerlei schakeringen. En wat een rust! Dinsdag 20 juli 2011 Met moeite nemen wij afscheid van Roemenië, van de overweldigende natuur, die bij vlagen adembenemend was. Met moeite nemen we afscheid van het rustige levenstempo en van de plaatselijke bevolking: uitblinkend in eenvoud en hartelijkheid. Al onze werkbeslommeringen lijken hier onbelangrijk. Graag komen we nog eens terug. Wandelen in het Apuseni-gebergte is onthaasten, is je één voelen met de natuur. We gunnen Roemenië een gezonde economische ontwikkeling maar stiekem zijn we bang dat die ten koste zal gaan van al het oorspronkelijks dat tijdens deze week op ons pad is gekomen. Gerard en Marie-José
6
7
