Reisverslag Midden-Amerika

Reisverslag Midden-Amerika

Laatst aangepast zondag 12 augustus 2012

Reisverslag Midden-Amerika Dag-tot-dagbeschrijving: -

18-08-2005 Amsterdam – New York – San José (vlucht) 19-08-2005 San José – Monteverde 20-08-2005 Monteverde NP 21-08-2005 Monteverde – Rincón de la Vieja 22-08-2005 Rincón de la Vieja 23-08-2005 Rincón de la Vieja – Isla Ometepe 24-08-2005 Isla Ometepe 25-08-2005 Isla Ometepe – Granada 26-08-2005 Granada 27-08-2005 Granada – Masaya NP – Léon 28-08-2005 Léon 29-08-2005 Léon – Roatan 30-08-2005 Roatan 31-08-2005 Roatan 01-09-2005 Roatan – Copán 02-09-2005 Copán 03-09-2005 Copán – Panajachel 04-09-2005 Panajachel (dagtocht Chichicastenango) 05-09-2005 Panajachel – Antigua 06-09-2005 Antigua 07-09-2005 Antigua 08-09-2005 Antigua – Guatamale Stad – Houston – Amsterdam (vlucht) 09-09-2005 Houston – Amsterdam (vlucht)

Amsterdam – New York – San José (vlucht) donderdag 18 augustus 2005

Omdat het vliegtuig al vroeg vertrekt, ben ik bij Luus blijven slapen. Na een snel ontbijtje brengt zij me naar Schiphol. Ik wil mijn tas laten sealen, maar aangezien ik deze dan niet meer kan dragen besluit ik de gok te wagen. Ik check mijn bagage in en ga daarna met Luus een kopje thee drinken. Op dit moment zijn er nog geen andere Djoser-reizigers te ontdekken…

Bij het afscheid beloof ik Luus iets leuks voor de kerstboom mee te nemen. Bij het inchecken wordt ik volledig gefouilleerd. Er wordt echt niks overgeslagen, zelfs mijn BH wordt grondig nagevoeld. Als ik zit te wachten tot we het vliegtuig in kunnen, speur ik de wachtruimte af naar medereizigers. Ergens zit een mannetje met kakoutfit en een Djoser-label aan zijn rugzak, dus besluit ik hem aan te spreken. Het is Sjors, een van de mannelijke singles. Kort daarna voegt

1 / 36



Jeroen, de andere mannelijke vrijgezel, zich bij ons.

Met een half uur vertraging vertrekt de vlucht vanaf Amsterdam naar New York. Het is een lange zit, maar gelukkig heb ik het hele middengedeelte voor mezelf en kan ik lekker een paar uurtjes bijslapen. Het reserveren van een gangplaats heeft zo zijn voordelen! Natuurlijk moet ik eerst een beetje kennismaken met mijn reisgenoten, dus babbel ik er vrolijk op los met Marjan, Gerben en Jeroen.

Bij aankomst op het vliegveld Newark (New York) is de controle bij de immigratie erg streng, zelfs de schoenen moeten uit. Het verloopt allemaal erg rommelig. Bagage doorchecken en dan begint een lange zit. Om te tijd te doden ben ik samen met Marjan, Gerben en Jeroen thee gaan drinken.

Inmiddels hebben we iedereen van de groep weten te traceren, alleen S. Houben (mijn kamergenootje) ontbreekt nog. Er wordt gespeculeerd waar de S voor staat en we zijn erover uit dat het Saskia moet worden. Terwijl we foto’s maken van het uitzicht op het vliegveld (in de verte zien we Manhattan liggen), komt een meisje met Djoserlabel in de buurt zitten. Al snel hebben we de conclusie getrokken dat dit Saskia moet zijn. Na geruime tijd hier grapjes over te hebben gemaakt, neemt Gerben het initiatief en spreekt het meisje aan. Ze heet niet Saskia en ook niet Houben. Ze heeft toevallig nog een Djoserlabel van een vorige reis aan haar tas en reist momenteel alleen naar een andere bestemming. Ze weet er wel de spanning in te houden, die Saskia!

Dan is het tijd om in te checken voor de vlucht met Continental Airlines naar San José. Eindelijk vertrekken we. In de kleinere Boeing 737 heb ik helaas geen drie stoelen ter beschikking, maar toch dommel ik na enige tijd in slaap. Hierdoor mis ik het eten, maar naar wat ik achteraf heb begrepen, was het niet echt een gemis.

Even voor achten komen we aan in San José. Nog even op de bagage wachten en dan zijn we klaar om naar het hotel te vertrekken. Saskia, onze reisleidster, wacht ons op bij de uitgang, maar nog steeds geen spoor van S. Houben. Na een uurtje rijden arriveren we in hotel La Amistad. En daar is ze dan eindelijk… S. blijkt voor Susan te staan. Een enthousiaste, pas afgestudeerde meid, die al een maand in Costa Rica is om Spaans te leren. Ze is 25 en heeft nog nooit eerder een rondreis gemaakt.

2 / 36



Na mijn tas drie verdiepingen (zonder lift) omhoog te hebben gesleept, ben ik aardig moe. Een korte verdere kennismaking met Susan en dan begint toch langzamerhand de lange reis zijn tol te eisen. Het feit dat ik inmiddels meer dan 24 uur op ben, bevorderd de situatie ook niet echt. Ik ga lekker slapen!

Terug naar dag-tot-dagbeschrijving

San José – Monteverde vrijdag 19 augustus 2005

Opstaan en heerlijk gedoucht. De badkamer is heel knus met klapdeurtjes als douchedeur. Vanaf vandaag geldt dat er geen toiletpapier door de wc gespoeld mag worden en dus netjes in het emmertje ernaast gedropt dient te worden. Dat is weer even wennen…

Gezamenlijk ontbijt in het hotel. Als iedereen er is, volgt het voorstelrondje. Onder het

genot van het continental breakfast met vers fruit vertelt Saskia wat we die dag gaan doen en worden een aantal algemene afspraken gemaakt.

We zijn vrij om San José te verkennen. Samen met Susan, Sjors, Jeroen, Marjan en Gerben grijpen we deze kans om te kijken hoe het leven hier uitziet. Al snel blijkt dat Marjan, net als ik, een fototik heeft. Dat komt dus wel goed! We hebben een aantal kathedralen bezocht en het theater bezocht. Dit laatste is tamelijk donker maar erg mooi.

Iedereen heeft de behoefte aan contact met het thuisfront. Helaas hebben de mobiele telefoons geen bereik, dus gaan we op zoek naar telefoonkaarten en publieke telefoons. Deze vinden we op het centrale plein. Even met mam gebeld. Pap is druk aan het klussen bij mij thuis, dus als het goed is, is mijn hutje helemaal klaar als ik thuis kom. Als ik haar laat weten dat het mij goed bevalt en dat de groep heel divers en ontzettend aardig is, is ze weer gerustgesteld. Zoals altijd zijn deze telefoontjes emotioneel. Het is goed om te weten dat er mensen zijn die om je geven.

Rond de middag zijn we terug bij het hotel en moeten we de bagage halen, zodat de bus kan worden ingeladen. Een kwartiertje later vertrekken we richting Monteverde.

3 / 36



Door het koffiegebied vol met erg hobbelige wegen komen we aan bij onze lunchgelegenheid “Cueco”. Ik heb ontzettende trek in junkfood, dus bestel ik een cheeseburger met frites. Een uurtje later rijden we weer verder over het hobbelpad door het tropisch nevelwoud naar Santa Elena. Onderweg maken we nog een korte fotostop om het nevelwoud, met in de verte de zee (die enigszins verhuld ligt in de mist), vast te leggen op de gevoelige plaat.

Aankomst bij hotel Quetzal Inn. Susan en ik hebben mazzel. We hebben kamer 17 en laat deze nu in een apart verblijf zijn, dat een stuk mooier gelegen is dan de overige kamers. Vanuit het raam kijk je recht in een oerwoudachtige omgeving en je hoort constant allemaal dierengeluiden. Dit is echt super! Dan lekker douchen en omkleden.

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0003.jpg{/gallery}Om zeven uur verzamelen we in de lobby om samen te gaan eten. Saskia heeft 2 tafels bij Morpho’s gereserveerd. Als we gaan zitten, blijkt een oude en een jonge tafel te ontstaan. We krijgen een heerlijke fruitpunch aangeboden door Djoser. Je kunt kiezen uit diverse soorten fruit in combinatie met water, melk of yoghurt. Heel simpel, maar echt superlekker en hartstikke gezond.

Het is opvallend dat we niet, zoals we in Nederland gewend zijn, ons eten allemaal tegelijk krijgen. De capaciteit is hier schijnbaar niet op berekend. Als iedereen klaar is met eten (ik heb een heerlijke chicken tortilla gehad), vertrekken we naar het “bruisende” centrum van Santa Elena en lopen we over de plaatselijke kermis. Er heerst een gezellige sfeer en het lijkt alsof iedereen hier gevoel voor ritme heeft. Een genot om naar te kijken en ik kan echt niet stil blijven staan…


Monteverde NP

zaterdag 20 augustus 2005

Pfff, wat is het vroeg. Susan en ik hebben afgesproken dat we ’s avonds douchen, zodat we ’s ochtends langer in bed kunnen blijven liggen. Daar ben ik haar nu al dankbaar voor. Snel ontbijten en dan kunnen we er weer tegenaan.

4 / 36



Om zeven uur vertrekken we richting Monteverde (= groene berg) NP. Hier krijgen we een rondleiding met gids, maar eerst gaan we naar de kolibrie-voederplaats bij het informatiecentrum. Ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten bestonden. Wat zijn ze prachtige en snel. De camera kan nauwelijks scherpstellen of ze zijn alweer weg. De gids moet ons bijna letterlijk wegtrekken bij dit geweldige schouwspel, ik kan er geen genoeg van krijgen.

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0008.jpg{/gallery}Het park doet mysterieus aan door de mistflarden die hier constant hangen. Alles is erg vochtig en er is geen enkele plant die niet met mos bedekt is. De gids geeft heel veel informatie over de planten, het ecosysteem en de problemen van armoede die ook hun uitwerking op de natuur hebben. Het is een heel boeiende rondleiding. Helaas zien we geen van de dieren die we gehoopt hadden te zien (o.a. de quetzal), maar dat maakt de ervaring er niet minder om.

Als de rondleiding voorbij is, loop ik nog even terug met Marjan en Gerben om de hotspots met een andere lens vast te leggen. Omdat het zo vochtig is, hebben we de lenzen tijdens de rondleiding niet kunnen wisselen.

Met de bus rijden we terug naar het hotel. Onderweg laten wij (Marjan, Gerben en Jeroen) ons afzetten bij Ranario. Hier zijn met name verschillende kikkersoorten te bewonderen. De gids is erg enthousiast, misschien iets te. We hebben namelijk weinig tijd en willen met name even snel een paar mooie plaatjes schieten. We lopen terug naar het hotel, waar we snel even lunchen.

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0013.jpg{/gallery}Dan gaan we terug naar het NP om aan de SkyWalkTour deel te nemen. Dit traject is drie kilometer lang en leidt over diverse (soms erg wiebelige) hangbruggen die door de toppen van het nevelwoud lopen. Vanaf hier heb je dus echt schitterende uitzichten. Vanwege de vocht (ja, het regent al vrij snel), heb ik alleen met de digitale camera foto’s genomen. De indruk die je hier op doet is op geen enkele manier goed vast te leggen, maar dit geeft toch een beetje een idee van al dit moois.

Ik had graag nog een kijkje genomen in de vlindertuin, maar deze is helaas in heropbouw. Door

5 / 36



storm is deze volledig vernield en zijn alle vlinders gevlogen… Op de terugweg zien we brulapen hoog in de bomen.

Aangezien Susan al een tijd in Costa Rica is, heeft zij vandaag haar eigen plan getrokken. Ze heeft me een briefje achtergelaten op de hotelkamer, dat ze naar het internetcafé is. Dit geeft mij de tijd om lekker lang te douchen en mijn dagboek bij te werken.

We verzamelen om samen te eten bij de pizzeria. De pizza suprema smaakt uitstekend! Vanuit de pizzeria vertrek ik met Susan naar de disco. Ze heeft hier met twee Nederlandse jongens afgesproken die zij vandaag tijdens de Canopy Tour heeft ontmoet. Geert en Hans zijn twee neven die samen op de bonnefooi door Costa Rica trekken. Best leuke kerels, maar de muziek is zo oorverdovend hard, dat je nauwelijks een goed gesprek kunt voeren. Al snel gaan we buiten staan kletsen, totdat het begint te regenen. We gaan weer terug naar binnen en wagen ons op de dansvloer.

Ik ben moe en wil terug naar het hotel. Susan kan maar geen afscheid nemen, dus vertrek op een gegeven moment alleen naar het hotel. Toch volgt ze al vrij snel. En nu… lekker slapen!


Monteverde – Rincón de la Vieja zondag 21 augustus 2005

Na het ontbijt vertrekken we naar onze volgende bestemming, Rincón de la Vieja. Rond half negen stoppen we een kwartiertje bij een wegrestaurant voor een kleine versnapering. Daarna hobbelen we vrolijk door over de onverharde wegen in dit geweldige landschap.

Aangezien we voor liggen op schema, hebben we tijd voor een extra stop bij dierenopvang “Las Pumas”. Hier zijn exotische diersoorten te vinden, die om diverse redenen (gevonden, afgedankt, mishandeld) hier terecht zijn gekomen. We mogen hier vrij rondlopen. Er zijn o.a. toekans, apen, vosjes, een panter en poema te vinden.

De poema verstopt zich in zijn hok, maar natuurlijk wil iedereen hem op de foto. Door de tralies

6 / 36



heen proberen we een goede foto te maken. Hier is hij echter niet door gecharmeerd, trekt zijn bek ver open en maakt dreigende geluiden. Net op dat moment maak ik een foto, die helaas (door de lange sluitertijd) mislukt is.

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0025.jpg{/gallery}De achtergrond van de panter is erg triest. Hij is door zijn “baasje” mishandeld. Met een stok zijn alle tanden uit zijn bek gebroken en hebben ze hem bij Las Pumas te koop aangeboden. Hier werken zij echter niet aan mee. Zij hebben deze dierenmishandeling gemeld en op deze manier het beest onder hun hoede gekregen. Hoe wreed kunnen sommige mensen zijn.

Om dit goede doel te steunen wil ik een donatie doen. Er is echter ook een winkeltje dat houten onderzetters verkoopt. De opbrengst hiervan komt het park ook ten goede, dus koop ik er zes voor eigen gebruik.

We rijden door naar onze volgende verblijfplaats, Hotel Hacienda Guachipelin in Rincón de la Vieja.

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0032.jpg{/gallery}We hebben onze bagage achtergelaten in het hotel en gaan met het busje naar het NP. Daar maken we een stevige wandeling langs thermale bronnen, kokende modderpoelen, dampende zwavelbaden en snelstromende beken. Deze laatste zorgen voor spannende momenten. De eerste oversteek trotseer ik met de hulp van een aantal mensen uit diverse wandelgroepen die als steunpilaar (of spreekwoordelijke rots in de branding) fungeren. Doel oversteek: camera en filmrolletjes droog aan de overkant brengen en indien mogelijk zelf ook niet nat worden. Dit is niet vanzelfsprekend!

De tweede oversteek is minder makkelijk. Hier hebben we de keuze uit twee opties. Door het water lopen op een glibberig stenen randje, waarbij je tot je enkels in het water staat en waarschijnlijk snel vanaf valt of een dikke glibberige boomstam beklimmen en vertrouwen op je eigen evenwicht om de overkant te behalen. Hmmm, klinkt sowieso als een uitdaging. Ik kies voor de laatste optie. Gelukkig is er een touw op handhoogte gespannen, waaraan je je kunt vasthouden. Het einde van de boomstam gaat steil omlaag. Volgens Paul (die samen met Jeroen aan het einde staat te wachten om ons op te vangen) kunt je het beste zo ver mogelijk achterover gaan hangen, zodat het touw op spanning komt en dan kun je al hangend naar het

7 / 36



uiteinde glijden. Dit advies volg ik op, maar heb niet in de gaten dat Susan vlak achter mij loopt. Zonder het te weten trek ik haar bijna van de boomstam af, maar gelukkig blijft ze nog net staan en haalt ook zij droog de overkant. Vanaf hier is het nog een relaxt stukje lopen. Al met al was het een vermoeiende, transpirerende, maar vooral erg geweldige tocht, die zeker de moeite waard was.

Aan het eindpunt worden we weer opgepikt door het busje. Nog even snel het verdwaalde neusbeertje bekijken en dan gaan we weer terug naar het hotel.

Het hotel heeft een heerlijk zwembad, waar ik snel nog een half uurtje gebruik van maak. Dan ga ik douchen. Helaas is het warme water op en krijg ik het gevoel dat de elektrische douchekop, ook wel widdowmaker (geeft een geruststellend gevoel zo’n bijnaam) genoemd, ieder moment uit de muur kan knallen.

Het dinerbuffet heeft een keuze uit diverse bekende en minder bekende gerechten. Ik kies uiteindelijk voor de gehaktballen in zoete saus met aardappelpuree, macaroni en als afsluiter een kopje thee. Ze maken thee volgens engelse traditie, namelijk zo sterk dat je een lepeltje rechtop in kunt laten staan. Voor iemand die van slappe thee houdt (zoals ik), is dit toch even wennen. Na het eten wil ik nog even internetten, maar dit is op het moment niet mogelijk. Ik werk mijn dagboek dus maar bij, lees nog een half uurtje voordat ik ga slapen.


Rincón de la Vieja

maandag 22 augustus 2005

Na het ontbijt ga ik snel even internetten. Aangezien ik met het thuisfront heb afgesproken dat ik ze regelmatig via sms op de hoogte hou, wil ik ze laten weten waarom ze nog niks gehoord hebben (smsen gaat hier niet) en natuurlijk op de hoogte stellen van mijn avonturen tot nu toe.

Vandaag is een spannende dag. We gaan namelijk de Canopy Tour doen! Eerst worden we allemaal in tuigjes gepropt. Blijkbaar zijn deze niet gemaakt voor vrouwen met borsten groter dan cup B. Ik krijg een verlengstuk, dat een van de instructeurs heel voorzichtig vast maakt, bang om ze aan te raken. En dan zijn we zo ver. We lopen naar het startpunt van de kabels en krijgen instructie van David. Als ik zo bovenaan die kabelbaan sta en de diepte en lengte van de

8 / 36



oversteek zie, krijg ik toch een beetje kriebels, maar ik weet ook dat ik het geweldig zal vinden als ik eenmaal de eerste stap heb gedaan. Marjan, Gerben en ik hebben afgesproken achter elkaar te gaan, zodat we van elkaar foto’s kunnen nemen.

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0040.jpg{/gallery}Na de eerste sprong heb ik de smaak echt te pakken. Dit is geweldig! We leggen een parcours af van korte en lange oversteken, vrije val, tarzanslinger, klimmen (oef, wat is dat zwaar) en nog veel meer spannende dingen. Halverwege het parcours staan Marjan en ik bij David te wachten tot Gerben naar de overkant is en een van de instructeurs op de kop naar zijn volgende checkpoint gaat. David daagt Marjan uit hetzelfde te doen, en met een beetje geflirt krijgen we hem zo ver dat hij met haar mee gaat als zij dit doet. Dan komt hij erachter dat Marjan getrouwd is met “the tall guy”, dus gaat Marjan alleen (en niet op de kop) naar de overkant.

Bij de laatste oversteek vinden de instructeurs het vooral erg leuk om de dames eens even flink te laten stuiteren. Ze trekken en duwen uit alle macht de kabel op en neer, zodat ik me net een stuiterbal voel. En dan is dit spectaculaire avontuur afgelopen en gaan we weer terug naar de lodge. Ik loop vooraan en bij de lodge aangekomen, begin ik mijn tuigje af te doen. Ik heb niet in de gaten dat David als een speer naar voren komt om mij hiermee te helpen (dit hoor ik achteraf pas van Marjan).

Na de lunch willen we een paardrijdtocht naar de waterval Orupendula en de hot springs (met

modderbad) maken. Vanwege het onweer wordt deze tocht echter een kwartiertje uitgesteld. De lodge heeft haar eigen paarden en ik krijg een mooi bruin exemplaar met iets van goud in de naam toebedeeld.

We zijn nauwelijks vijf minuten onderweg en de regen valt met bakken uit de hemel. Binnen no time zijn we nat tot op onze bikini’s (die we onder onze kleding aan hebben). Toch geeft dit wel een speciaal effect aan deze tocht. Door de heftige regenval is het voor de paarden echter een stuk zwaarder, ze moeten door stromende beekjes met glibberige ondergrond omhoog klimmen. Vanwege onze en hun veiligheid gaan we niet naar de waterval, maar rechtstreeks naar het modderbad.

9 / 36



{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox="none"}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0049.jpg{/gallery}In de stromende regen (want die gaat maar door) komen we aan bij ons beautyarrangement. Eerst gaan we de sauna in (die op een klein vuurtje warm gestookt wordt en dus niet echt warm is). Dan smeren we ons in met modder. Ik dacht dat we ons er echt door zouden kunnen rollen, maar de modder staan in een soort kom klaar. Helemaal ingesmeerd gaan we natuurlijk om de beurt op de foto en laten we het geheel tien minuten intrekken. En dan heerlijk in het thermale bad om weer warm te worden en de modder van ons af te wassen. Dit is genieten. Helaas is het water zo vies van alle modderige kandidaten, dat we ons daarna nog onder de koude douche moeten afspoelen. Brrrr!

Omdat het nog steeds regent, krijgen we de mogelijkheid geboden om met het busje terug naar de lodge te gaan. De meesten maken gebruik van, maar Marjan, Paul, Adrie, Saskia, Mark en ik besluiten om te paard terug te gaan. Wel geef ik mijn bagage mee aan het busje. De paarden zonder berijders ruiken de stal en gaan er als een speer vandoor. Helaas voert dat ook het tempo van onze paarden nogal op en aangezien Marjan en ik geen geroutineerde amazones zijn, zijn we hier niet blij mee. Het begrip paardrijden is hier niet langer meer op z’n plaats, knolhobbelen is een betere omschrijving.

Mijn knol is erg eigenwijs en waarschijnlijk ben ik te bang om hem pijn te doen. Resultaat: hij wijkt af van het pad en rent tussen de bomen door, waardoor ik allemaal zwiepende takken in mijn gezicht krijg. Ook het paard van Marjan voelt haar onervarenheid. We geven bij Saskia aan dat we het tempo lager willen, maar de instructeurs vinden dat wij onze paarden maar onder controle moeten zien te krijgen. Na veel butsen, een blauwe kont en pijnlijk gezicht, komen we dan toch eindelijk aan.

Aan het einde van de rit blijkt de naam van mijn paard niet te kloppen. De vertaling van zijn echte naam is clown. Nu wordt alles ineens duidelijk…

Het groepje mannen dat is gaan tuben ligt al lekker in het zwembad. Ik vergezel ze nog even een kwartiertje en ga dan douchen. De elektriciteit is uitgevallen vanwege de heftige regenval en een kapotte kabel, dus komt mijn hoofdlampje goed van pas. Maakt het douchen opeens wel erg spannend.

Samen met Mark, Monica en Susan drink ik bij kaarslicht een drankje aan de bar.

10 / 36



Martien is morgen jarig, dus ga ik na het diner samen met Saskia de bus versieren met ballonnen (die ik eigenlijk voor kinderen heb meegenomen).

Aangezien het overal donker is en de elektriciteit nog niet hersteld is, ga ik op tijd naar

bed en lees ik nog een uurtje met mijn hoofdlampje. Net als ik wil gaan slapen is de elektriciteit weer gemaakt.


Rincón de la Vieja – Isla Ometepe dinsdag 23 augustus 2005

Opstaan en inpakken. Alles is nat, bah! Als alles in ingepakt ga ik nog even naar het ranchgedeelte om met de honden te spelen.

Na het ontbijt vertrekt het busje. Op naar Isla Ometepe! Ik voel me een beetje verdrietig dat ik dit mooie oord en die spannende momenten achter me moet laten. Wie weet wat ons nog meer te wachten staat…

Via het stadje Liberia rijden bereiken we de grens van Nicaragua. Nicaragua is het grootste, maar ook het armste land van Midden-Amerika. Recentelijk hebben ze 1 uur tijdverschil ingevoerd (het is hier een uur later), zodat ze minder lang elektriciteit voor licht nodig hebben. Weer twee stempels erbij in mijn paspoort.

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0051.jpg{/gallery}Om half drie vertrekken we vanaf San Jorge. Een stelletje lokale jochies dragen onze tassen, terwijl wij genieten van het zonnetje. Met de veerboot varen we over het water van het Lago de Nicaragua naar het eiland Ometepe. Dit eiland is ontstaan uit twee vulkanen, die door uitbarstingen met elkaar zijn samengesmolten. De grootste is de Concepción, deze vulkaan is

11 / 36



nog actief en heeft een hoogte van 1.610 meter. De Madera is niet meer actief en is een stuk kleiner, namelijk 1.394 meter. Het eiland met een stralend blauwe lucht op de achtergrond ziet er schitterend uit.

Op Ometepe zijn geen toeristenbussen, dus staat de lijnbus voor ons ter beschikking. Het eiland kent niet veel wegen, dus verdwalen kun je hier bijna niet.

Aankomst bij ons hotel Villa Paraiso. Een heerlijk knus gebeuren. We hebben allemaal een eigen hutje ter beschikking. Eerlijk gezegd vind ik dat we het mooiste hebben gekregen, volgens mij heeft Saskia dit zo geregeld. Het is een rond gebouwtje met een aangebouwde douche. We hebben binnen maar liefst een tweepersoons en twee eenpersoons bedden ter beschikking staan. Het is wel erg donker binnen en als we de deur opendoen, rent een of ander onbekend snel beest langs de benen van Susan. Brrr, we kunnen ‘m niet meer vinden, dus wordt nog spannend met slapen. Natuurlijk ook hier weer overal gekko’s, maar zo lang ze niet te groot zijn is dat niet zo erg. Je hebt alleen constant het gevoel dat je uitgelachen wordt… Verder is onze hut uitgerust met een hangmat en een schommelstoel op ons eigen kleine terrasje. Heerlijk! Dit is genieten!

Vanaf het hotel is het slechts een steenworp naar het meer en we besluiten dan ook om met z’n allen een frisse duik te nemen. Uiteindelijk ben ik niet verder dan tot de enkels in het water gegaan, want de kleur van het water is erg dubieus en er is een overdaad aan muggen. Niet echt aantrekkelijk. Ik ga eerder terug naar onze kamer om lekker om mijn gemak te gaan douchen en alles beetje op orde te brengen. Daarna nog heerlijk met een goed boek in de hangmat gelegen, dus mij hoor je niet klagen.

Met uitzicht op het meer en vergezeld van een hele zwerm muggen genieten wij van ons avondeten (lekker bief met rijst en groente). Het is veel te veel voor mij en als ik de magere rondwandelende zwerfhonden zie, geef ik hen liever mijn lapje vlees. Er zijn meerderen die er zo over denken, dus word ik gebombardeerd tot zwerfhondenvoedster. Voor mij geen probleem, alleen de eigenaar van het hotel vindt niet zo’n strak plan. Als snel begrijp ik waarom, want het gevecht om een stukje vlees gaat er af en toe wel hard aan toe en ik moet dan ook goed oppassen dat ik niet een stukje vlees van mezelf verlies. Toch heb ik het gevoel dat ik iets goeds heb gedaan.

Martien is vandaag jarig en natuurlijk hoort een (ultra) zoete verjaardagstaart en een liedje erbij. Zo’n 3½ pina colada later, ben ik blij dat ik in bed lig. We hebben lekker airco op de kamer. Niet

12 / 36



alleen goed tegen tropische muggen, maar ook tegen de warmte. Helaas hebben we ook hier last van een stroomstoring en lig ik vanaf 3.15 wakker vanwege de ondraaglijke warmte en een veel te hard matras (ik slaap in het tweepersoons bed). Ach ja, gelukkig ben ik niet alleen, maar kruipen er genoeg gekko’s op te korte afstand rond om me gezelschap te houden. Ik heb zo’n gevoel dat je hier niet met open mond moet slapen, anders zou je onverwacht nog een extra maaltijd binnen kunnen krijgen…


Isla Ometepe

woensdag 24 augustus 2005

Ik ben al vroeg wakker, want vandaag is de grote dag. Susan, Adrie, Jeroen en Saskia gaan vandaag de Madera beklimmen. Een dag lang afzien om vervolgens nul uitzicht te hebben. Puur een lichamelijke uitdaging dus. Erg knap dat ze dit doen, maar ik pas. Ik lummel nog even lekker, maak mijn tas klaar en ga lekker in mijn pyjama in de hangmat liggen lezen totdat het tijd is om te ontbijten.

Als ontbijt heb ik vandaag pancakes gehad, maar de smaak is niet echt om over naar huis te schrijven.

Ik ga lekker genieten door met de rest van de groep (met uitzondering van Mark en Monica die een paardrijtocht gaan doen) een eilandtour, Tour por la Isla, te doen. Het eiland is op het breedste punt bijna 30 km lang. De lokale bevolking leeft in kleine dorpjes en verbouwt maïs, citrusvruchten, bananen, andere gewassen en visvangst. Onze eerste stop is in de “hoofdstad” Altagracia bij het museum. De hoofdstad is zo groot, dat als je een keer knippert met je ogen je de stad gemist hebt. Heeft ook wel iets knus, gezelligs. In de achtertuin van het museum ligt de bibliotheek. Op dit moment wordt de bibliotheek en de patio gebruikt als tandartsenpraktijk. Gewoon in de open air. Over hygiëne maakt men zich hier schijnbaar geen zorgen.

We maken ook een stop bij het dorpje Urbaite. Hier zijn 50 woningen gebouwd door Nederlanders voor de lokale bevolking voor het luttele bedrag van $ 50.000. Bij het bepalen van de locatie is rekening gehouden met mogelijke uitbarstingen van beide vulkanen. Onder normale omstandigheden zal het dorpje bij een uitbarsting niet in de lavastroom terecht komen, maar zal deze aan beide zijden langs het dorp stromen. De mensen hier zijn beetje schuw, maar als ik de kinderen ballonnen geef, willen ze wel op de foto. Tevens zijn hier heel veel vlinders, die helaas te snel zijn om een mooie foto van te maken.

13 / 36



Bij Charco Verde maken we een wandeling van ongeveer 1 uur. We genieten van schildpadden, apen, schitterende uitzichten, maar helaas ook van de vele steekmieren. Aangezien ik op slippers loop, zijn mijn tenen (en zelfs het liefst ertussen) populair doelwit voor deze bezige beestjes. Gedurende onze wandeltocht gaat het steeds slechter met Sjors. Hij heeft voor vertrek een waarschuwing gekregen van zijn specialist, maar daar heeft hij zich niks van aangetrokken. Gezien de intensiteit van zijn klachten en de gevolgen die dit voor hem heeft, had hij beter thuis kunnen blijven. Nu moet iedereen zich aan hem aanpassen.

Na een heerlijk koel drankje gaan we terug naar het hotel voor de lunch. Sjors laten we hier achter. We willen allemaal graag een kijkje nemen in het schooltje dat gesticht is door de eigenaresse van het hotel. Marjan en Gerben delen pennen uit en de kinderen zijn hartstikke dankbaar.

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0055.jpg{/gallery}We gaan verder met deel 2 van de eilandtour. In Magdalena vinden we petrogliefen. Van hieruit kunnen we nog verder naar de koffieplantage. Linny blijft achter bij de locals. Opa van 87 samen met zijn kleindochter en achterkleinkinderen. Een meisje van 7 en een jongetje van 2. In eerste instantie wil ik met de rest mee, maar krijg al snel last van mijn enkel, door het lopen over de grote losse keien. Ik ga terug en probeer contact te leggen met de luitjes. Het is erg jammer dat zowel Linny als ik de taal niet spreken, waardoor een gesprek bijna onmogelijk is, maar toch weten wij ons goed te vermaken. Linny laat de opnames van onze canopytour zien. Volgens mij is het voor opa voor het eerst dat hij dergelijke hightech apparatuur ziet en hij kan er zijn ogen niet vanaf houden. Het achterkleindochtertje is ook in de ban van de opname, maar vindt mijn oranje ballonnen ook erg interessant, evenals poseren voor de camera.

Op de terugweg naar het hotel begint het te regenen. Tot die tijd is het eigenlijk constant erg zonnig en warm geweest. Als ik de was probeer veilig te stellen voor de bui, komen onze bikkels ook terug. Ze hebben het alle vier succesvol afgesloten, maar zien er wel erg afgeleefd en modderig uit.

Er staat inmiddels een aardig windje met als positief gevolg dat we weinig last hebben van muggen en andere insecten. Nadat mijn buikje vol is van de spaghetti bolognese betaal ik al de rekening en ga ik mijn tas inpakken.

14 / 36



Vanavond besluit ik in het andere eenpersoons bed te gaan slapen. Deze matras is een stuk beter. Na nog een uurtje gelezen te hebben, slaap ik aan een stuk door tot de volgende ochtend. Heerlijk! Daar was ik aan toe.


Isla Ometepe – Granada donderdag 25 augustus 2005

En alweer gaat de wekker erg vroeg… Ontbijten en klaarmaken voor het vervolg van ons avontuur.

We vertrekken richting de ferry. Een uur later komen we aan bij de “vertrekhal”. Het is één grote chaos. Overal mensen, hutje mutje en natuurlijk een drukte van jewelste. Bagage goed in de gaten houden dus! Ben benieuwd hoe betrouwbaar de ferry is.

Om negen uur start de terugreis naar het vasteland. De schipper is een jonge knul, die duidelijk snel onder de indruk is als je een vrouw met blond haar bent. Ach ja, zorgt voor nog wat extra pret op deze toch al zo fijne overtocht.

Anderhalf uur laten komen we aan op het vasteland in San Jorge. Bagage afhalen (nog meer chaos dan bij vertrek). Het lijkt wel alsof alles voor niks is, zo wordt er gedrongen. Dan de bagage in de bus dumpen en we rijden weer vrolijk verder. Nog even een korte pipistop bij het tankstation en off we go…

Langs de oever van het meer rijdend komen we in Granada. We arriveren bij ons hotel Alhambra, schitterend gelegen aan het centrale plein. Snel de bagage op de kamer gedumpt en samen met Sjors en Jeroen de stad gaan verkennen. Het centrum is uitgeroepen tot beschermd monument. Je ziet de Spaanse invloed terug in pastelkleurige huisjes. Vandaag slaan we de lunch maar een keertje over. Eerst even een internetcafé opgezocht om iedereen via mail op de hoogte te houden van de vorderingen van mijn reis. Ook wordt het tijd om de achterblijvers een kaartje van mijn vakantieadres te sturen, dus ga ik op zoek naar leuke kaarten en bestel ik de postzegels bij de winkel van het hotel. In de stad zijn weinig fotomomenten, maar nadat we een tip van Mark en Monica hebben gekregen, bezoeken we een kerk waar we op verzoek de toren mogen beklimmen. Dit was een gouden tip. Het uitzicht vanaf de kerktoren is echt geweldig.

15 / 36



Vanaf hier kun je echt de mooiste foto’s van Granada maken.

Even later komen we Marjan en Gerben tegen en verkennen we met z’n 5-en verder de stad. We bezoeken nog een lokale markt en gaan daarna weer terug naar het hotel.

Lekker zwemmen in het hotel en de befaamde watervalfoto gemaakt. Na een uurtje ga ik nog even met Marjan shoppen en haal ik mijn postzegelbestelling op. We zien een aantal leuke truitjes, maar blijkbaar hebben de midden-amerikaanse vrouwen smallere schouders en kleinere borsten, want geen enkel model truitje past ons (ongeacht de maat).

We zijn weer terug in het hotel. Ik heb welgeteld nog een kwartiertje om te douchen en om te kleden en dan worden we al in de lobby verwacht. Daar drinken we nog gezellig een welkomstdrankje en worden tegen betaling van $ 5 drie liedjes voor ons gespeeld.

Op aanraden van Saskia gaan we eten bij Mediterranes. Ik neem een russian salad met tapas en scrimps with garlic and fried calamaris. Het klinkt allemaal geweldig, maar helaas ben ik een beetje misselijk van de salade en heb daardoor van de rest niet veel kunnen eten. Ik ben blij als ik eindelijk weer in het hotel ben en lekker kan gaan slapen. Hopelijk voel ik me morgen beter…


Granada

vrijdag 26 augustus 2005

Samen met Gerben, Marjan, Susan, Paul, Linda en Jeroen vertrek ik na het ontbijt richting onze vulkanentocht. Na ongeveer een uur rijden in bus en 4W-drive kunnen we te voet verder. We maken een wandeling van +/- twee uur rond de krater van de vulkaan Monbacho. Het is wonderbaarlijk hoe snel de boel hier kan betrekken. Het ene moment hebben we nog uitzicht op de eilandjes, het andere zien we alleen nog maar mist.

Om twaalf uur zijn we terug van de tocht en hebben even de tijd voor de lunch. Snel wegwerken en bikini aan voor de boottocht van vanmiddag langs las Isletas, meer dan 360 eilandjes.

16 / 36



Voor het hotel staat een hele rij paard en wagens. Daar moet natuurlijk een foto van gemaakt worden. Sjors loopt nog even in de weg, maar ook dat is snel opgelost. Iedereen behalve Paul en Linda gaan mee en het is een heerlijk relaxt tochtje. De eilandjes waar we nu tussen varen, zijn dezelfde die we vanochtend vanaf de vulkaan konden zien. Hier leven nog een aantal oorspronkelijke bewoners zeer arme mensen, die werken als visser of als kok van de rijken. De meeste trekken steeds meer naar het vasteland om beter in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. De meeste eilanden zijn echter in het bezit van de crème de la crème. Vanaf zo’n $ 50.000 kun je hier je eigen eilandje kopen. Je moet het dan wel nog bebouwen en waarschijnlijk een aantal overbodige bomen kappen, maar dan heb je ook wat. Zo’n eilandje van de rijken ziet er echt geweldig uit. Buiten het feit dat je geen stromend water hebt, heb je hier alles wat je hartje begeert. We meren nog bij een van de eilandjes aan om wat te drinken en degene die er behoefte aan hebben kunnen ook een frisse duik maken. Niemand van de groep voelt zich hiertoe geroepen, dus kijken we hoe de lokale kinderen zich amuseren.

Met het busje gaan we terug naar het hotel. Een kwartier later zijn we er al. Ik ga nog even de armbandjes kopen die ik al eerder had gezien en een sleutelhanger, zodat ik die aan de hotelsleutel kan hangen en de oorspronkelijke kan meenemen. Zo, dat hebben we ook weer geregeld. Nu zwemmen en kaarten schrijven.

Helemaal losgeweekt, ga ik ook nog maar lekker onder de douche. Elektriciteit is op deze reis niet het sterkte punt, want ook hier valt deze weer uit. Met mijn leeslampje op mijn hoofd (altijd charmant) schrijf ik de resterende kaarten nog en herpak ik mijn tas.

Als het tijd is om een hapje te gaan eten, regent het pijpenstelen. Het enige wijze besluit op dit moment is niet naar een restaurant te gaan, maar in het hotel te eten en dat doen we dan ook. De Tortellini kaas pomodoro smaakt goed.

Na het eten ga ik met Gerben, Marjan, Mark, Monica, Adrie, Linny, Sjors, Jeroen en Saskia naar de bar El Club. Deze bar is het bezit van een Nederlands stel en is vrij modern van interieur. De kalua colada bevalt me wel. Na een paar van deze overheerlijke drankje, ga ik terug naar het hotel.

Nog de laatste dingetjes inpakken en nog geen half uurtje later lig ik lekker te pitten.

17 / 36




Granada – Masaya NP – Léon zaterdag 27 augustus 2005

Opstaan en half uurtje later ontbijten bij El Club. Deze ziet er heel anders uit in het ochtendlicht. We zitten buiten te ontbijten op de patio. Het is een knus sfeertje en het eten is voortreffelijk. Na dit goede begin van de dag vertrekken we naar Léon. Het is een relatief korte rit, maar onderweg maken we nog verschillende stops.

We doen een lokale markt aan. De markt bestaat uit twee gedeelten, een toeristengedeelte en het gedeelte waar de locals hun inkopen doen. Hier ga ik met Susan op zoek naar souveniertjes. Voor Susanne vind ik een leuke houten “bananen”onderzetter, en voor mezelf een mooie handbewerkte (denk ik tenminste?) vaas en een waaier (om tijdens de hete dagen een beetje koelte toe te wuiven). Ook het locale gedeelte bezoeken we, maar dat is duidelijk minder luxe.

We brengen een aan Masaya NP. Hier bevinden zich twee vulkanen, de Masaya en Nindiri, die samen vijf kraters hebben. Een van deze kraters, de Santiago-krater, is nog steeds erg actief en spuugt grote zwavelwolken uit. De krater is 200 m diep en de temperatuur onder de korst bedraagt +/- 850 °C. Masaya = “waar het gas brandt”. We worden met de bus tot bijna boven gebracht en kunnen hier vervolgens een uurtje rondlopen. Volgens een oude indianenlegende werden maagden hier geofferd om de vulkaan gunstig te stemmen. Tja, het is maar goed dat die tijden voorbij zijn. Niet dat ik aan de eisen voor offering voldoe…

We gaan weer verder met onze rit en gaan op zoek naar een goede lunchgelegenheid. Na een kwartier vinden we deze. We moeten wel even wachten voor we ons eten krijgen. Ook hier blijkt weer dat de keukens niet voorbereid zijn op grote groepen, want het eten komt in etappes. Terwijl we op het eten zitten te wachten valt er een gigantische plensbui met onweer. Els is bij het maken van een foto op de lava (afgekoeld hoor) van de Masaya gevallen en tijdens de lunch schrikken we van het resultaat van haar val. Een gigantische, nogal eng ogende knobbel ter grote van een grote knikker op haar elleboog. Ze wil niet naar een dokter, dus krijgt ze een drukverbandje. Het is waarschijnlijk alleen maar vocht, maar ziet er niet prettig uit. De lunch is overigens wel heerlijk, maar ook erg heavy (tortilla aztec special).

18 / 36



Via de hoofdstad Managua rijden we verder. Het was de bedoeling dat we hier zouden stoppen, maar vanwege de heftige regen bekijken we de stad vanuit de bus. Onderweg stoppen we wel nog even om foto’s te maken van de vulkaan aan het meer van Managua.

Aankomst in ons hotel in Leon. Ik heb geen zin om nog iets te eten, dus installeer ik me in de buitenwoonkamer van het hotel en ga helemaal op in de spanning van het boek van Iris Johansen. Zoals gebruikelijk kan ik weer niet stoppen (wat weet deze schrijfster mij toch altijd te boeien) en lees ik het boek in een ruk uit.

Ik verruil de makkelijke bank voor mijn bedje en ga lekker slapen.


Léon

zondag 28 augustus 2005

Léon samen met Susan verkend en foto’s gemaakt. Wat mij betreft hadden we deze vieze stad over kunnen slaan, want de bezienswaardigheden kunnen niet tippen aan Granada. De kathedraal is wel de moeite waard. Deze is niet voor niks de grootste in Midden-Amerika. Verder lopen we nog even een supermarkt binnen (Susan wil graag vergelijkend warenonderzoek doen ter voorbereiding op haar eerste baan) en doen nog enkele boodschappen.

Om kwart voor tien zijn we alweer terug in het hotel. Aangezien het alweer regent, begin ik aan mijn volgende boek… De meesten gaan op excursie naar een dorpje dat tot stand is gekomen door samenwerking met Utrecht (achteraf zal blijken dat de steun vanuit Utrecht is stopgezet en alles wat ze vantevoren hebben opgebouwd alweer teniet gedaan is).

Het is half drie. De tropische bui is inmiddels al weer even voorbij en samen met Mark, Monica en Susan besluiten we dat we de gok wel willen wagen om naar het strand van Poneloya te gaan. Hiervoor regelen we een taxi. Ik weet niet of onze chauffeur maatstaf is voor de gemiddelde taxichauffeur in deze streek. Als dat zo is, dan is dat niet zo mooi. De snelheidsbegrenzer werkt alleen op de teller (deze gaat niet verder dan 50 km/uur, hoe hard we ook rijden), berg af rijdt onze vriend in de vrij en verder is het gewoon een snelheidsduivel met een gore, stinkende en plaatselijk vochtige auto.

19 / 36



Het stand is heerlijk en we hebben de luxe dat we het nagenoeg voor ons zelf hebben. Vriend Mark is zo slim geweest om een ananas mee te nemen, die hij liefjes (en met heel veel moeite) voor ons schilt (met een klein zakmesje, dus erg snel gaat het niet). Schelpen geraapt en met de voeten door het water gelopen. De temperatuur van het water is erg aangenaam. Er staan flinke golven. Als we de gewenste foto’s genomen hebben, vinden we het tijd voor een “royale” friet. Heerlijk, wat kan dat toch goed smaken! Als we zitten te eten, komt een jongetje met ontzettend mooie schelpen, die helaas illegaal zijn.

Het mooie is dat de chauffeur gedurende de hele tijd op ons gewacht heeft. En dat voor het luttele bedrag van C$ 200 (in onze termen een “habbekrats”). Weer bij het hotel aangekomen heb ik me lekker gedoucht, de schelpen geselecteerd en gewassen en mijn tas weer ingepakt.

Vanavond eten we bij El Sesteo (taco frito met beef). Ook nu wordt ons etentje weer geserveerd met flinke buien.


Léon – Roatan

maandag 29 augustus 2005

Oké, dit is dus echt afzien. We moeten om kwart over vier ’s ochtends (of beter gezegd ’s nachts) al opstaan. Om vijf uur vertrekken we richting Roatan. Vandaag wordt een lange reisdag. Omdat het nog zo vroeg is, wordt het licht in de bus uitgeschakeld en kunnen we nog even verder slapen. Mijn ontbijtje (dat ik in de bus moet nuttigen) bestaat uit yoghurt met muesli. Erg gezond, zou ik thuis ook vaker moeten doen… De bagage is voor het eerst op de bus gestapeld onder een dubieus zeiltje. Ik hoop dat het niet te hard gaat regenen, want anders ben ik toch bang dat alles nat is. Ik heb de Da Vinci Code bij de hand om de tijd door te komen.

Om zes uur (zeven uur Nicaraguaanse tijd) komen we aan bij de grensovergang. Saskia neemt onze paspoorten in en regelt alles bij de grenspost (in tegenstelling tot eerder, is nu wel alles op één plek). Een half uurtje later kunnen we Honduras in en stoppen we onderweg bij Bonanza voor een laat ontbijtje. Aangezien ik mijn gezonde muesli toch een beetje weinig vond, neem ik een americo breakfast.

20 / 36



Weer onderweg maken we nog enkele foto’s langs de weg in Buenos Aires (jawel, ook daar komen we met Djoser!). Na de hobbelwegen in Nicaragua zijn de wegen hier een verademing. Het is wel af en toe flink klimmen. De omgeving is ook compleet anders, andere begroeiing en minder hoge luchtvochtigheid. Alsof zelf het klimaat weet dat we in een ander land zijn aangekomen. In plaats van de politieke kleuren op palen (zoals in Nicaragua), beschildert men hier de vlakke stukken in rotspartijen met politieke leuzen om zieltjes te werven.

Om kwart over elf komen we aan in de hoofdstad Tegucigalpa. Aangezien we nog tijd genoeg hebben, maken we met de bus een toer door de stad. Ook hier merk je een gigantisch verschil met de hoofdstad van Nicaragua. Hier leven ongeveer 1 miljoen inwoners en de stad doet erg amerikaans aan.

Mijn blaas staat letterlijk op springen en na veel te lang geknepen te hebben, vraag ik Saskia toch maar om de chauffeur nog even ergens te laten stoppen, zodat ik kan bewijzen dat ik kampioen snelplassen ben (met dank aan de toiletten van de Burger King).

Het is tijd om in te checken bij het vliegveld. Het is duidelijk een klein vliegveldje en alles loopt ook anders dan gebruikelijk. Er vindt geen paspoortcontrole plaats, de bagage wordt als groep ingecheckt, de boardingpass is een met plakband geplastificeerd kartonnetje (wordt ook weer gerecycled) en de plaatsen zijn vrij. Schiphol eat your heart out!

Door de gate. De schoenen moeten weer uit ter controle. Als we op het vliegveld moeten we nog even wachten, ga ik samen met Susan de winkeltjes op het vliegveld ontdekken. Het zijn er niet zo heel erg veel, maar wel geslaagde winkeltjes. Bij het souvenirwinkeltje koop ik een tweetal houten onderzetters en bij de parfumerie een oranje Benettontas. Tijdens het wachten besluit ik om alvast een adreslijst te maken.

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0061.jpg{/gallery}Drie kwartier later dan gepland vertrekt dan toch ons vliegtuig. Ik ben niet snel bang in een vliegtuig, maar eerlijk gezegd voel ik me nu toch niet echt veilig. Het is een krakkemikkig klein propellervliegtuigje. Ik heb het gevoel dat er iemand moment een onderdeel stuk gaat of eraf valt. Een van de beelden die door mijn hoofd flits is dat ik uit het raam kijk en de propeller omlaag zie vallen. Hmmm, maar niet aan denken. Atlantic Airlines, da’s avontuurlijk vliegen!

21 / 36



Na zo’n veertig minuten vliegen in deze geweldige Fokker F27 (500 serie) maken we een tussenstop in La Ceiba. Het is vooraf nog niet duidelijk of we kunnen blijven zitten of dat de ellende opnieuw begint… Het vliegtuig wordt bijgetankt en uit veiligheidsoverweging moeten wij tijdens dit gebeuren het vliegtuig verlaten. Eigenlijk is het ongelofelijk dat het vliegtuig moet bijtanken, want we hoeven nog maar een kwartiertje te vliegen.

Eindelijk mogen we weer instappen in hetzelfde vliegtuigje en gaan we hopelijk vertrekken… Ja hoor, eindelijk is het zo ver, we stijgen weer op. Al snel naderen we de kust van Roatan. Het lijkt alsof we op het water (dat overigens schitterend is met al dat koraal en die mooie heldere kleur) landen. Vanuit het vliegtuig zien we (Susan en ik) ook dolfijnen springen. De heren zijn het niet met ons eens, maar Saskia geeft aan dat het goed mogelijk is.

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0063.jpg{/gallery}Na een busrit langs enkele mooie panden komen aan in ons hotel. Een schattig roze pipi langkoushotel (Hotel West End Inn). Dit eiland is echt schitterend! Nog snel even zwemmen voordat we gaan eten. Dichtbij ons hotel vinden we het krabbeneiland. Heel veel krabben hebben hier hun holletje gemaakt en alleen als je stil bent, kun je ze eruit zien komen. Dat ga ik in elk geval nog proberen vast te leggen op de gevoelige plaat. Zal nog een hele uitdaging worden.

Als ik me wil omkleden, knapt mijn bh-bandje. Dat was dus niet de bedoeling. Gelukkig heeft Marjan net doorzichtige losse bandjes gekocht en mag ik er eentje van haar lenen. Daarna gaan we lekker een hapje eten en na afloop drink ik een lekkere sex on the beach. Eindelijk weer bekende muziek, heerlijk relaxt! Het is hier tot laat tropisch warm en tot nu toe nog steeds geen regen gehad. Dit is echt een perfect pauzemoment in deze vakantie.


Roatan

dinsdag 30 augustus 2005

Susan is al vroeg op en gaat een wandeling maken naar West Bay. Aangezien ik geen zin heb om zonder ontbijt te gaan, sta ik wel op en lummel ik een beetje op de kamer.

22 / 36



Ik besluit een ontbijtje te gaan eten. Dit kan niet bij het hotel. Onderweg kom ik Adrie en Linny tegen en ga ik samen met hen ontbijten bij de Bakery (Rudy’s had ik wel willen proberen, maar deze was dicht). Vantevoren nog even snorkelspullen geregeld en een leuke tropische outfit (koopje: $ 20 i.p.v. $ 70 door goede onderhandelingen en een foutje van de eigenaar) gescoord. Als ik samen met het dynamische duo zit te ontbijten, worden we vergezeld door een kolibrie, die zich tegoed doet aan de heerlijke bloemen. Op de weg naar het hotel maak ik een fotowandeling in mijn eentje. Dit eiland met uitzicht op de Caraïbische Zee is zo prachtig, dat je kunt blijven genieten!

En dan is het grote moment aangebroken… we vertrekken richting het Maritiem Onderzoekscentrum (RIMS) om met DOLFIJNEN TE ZWEMMEN!!! Een uurtje later komen we aan en wordt de groep in tweeën gesplitst. Ik zit bij Martien, Els, Kees, Carla, Adrie, Linny en Sjors ingedeeld. Saskia heb ik mijn camera gegeven om van iedereen (maar voornamelijk mij) foto’s te maken. Nu maar hopen dat ze er gevoel voor heeft.

De dolfijnentrainer heet Eddie en is aardig nieuwsgierig naar mij (of ik op huwelijksreis ben en of ik een man heb). Ik zou gek zijn als ik hier geen gebruik van maak, zodat ik wat extra momenten met dolfijn Mika (vrouwtje van drie jaar oud) kan hebben. Wat blijven het toch geweldige beesten! Eerst krijgen we uitleg van Eddie over dolfijnen en net op het moment dat hij ons aangeeft waar het poepertje van de dolfijn zich bevindt, demonstreert deze dame de werking hiervan live. Over een unieke ervaring gesproken!

Na de uitleg over de anatomie van de dolfijn, laat Eddie haar enkele kunstjes uitvoeren en vertelt hij over zijn werk. Hier in het onderzoekscentrum heeft iedere dolfijn zijn/haar eigen begeleider, die verantwoordelijk voor zijn dolfijn is en traint. In mijn ogen een droombaan! Toch weer iets anders dan werken bij een bank…

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0069.jpg{/gallery}Tot slot mogen we het laatste half uur nog snorkelen met de dolfijnen. Je moet het geluk hebben dat de dolfijnen naar je toe komen, maar je kunt het lot natuurlijk ook een beetje beïnvloeden. In de buurt van de begeleider blijven en zeewier verzamelen om met ze te spelen lijkt de beste truc. Op een gegeven moment heb ik de aandacht van een dolfijn, die erg ongeduldig wordt als ik niet snel genoeg het volgende sliertje zeewier naar hem gooi (zodat hij dit weer kan teruggooien). Hij komt zo dichtbij, dat ik zelfs een kopstoot tegen mijn duikbril van dit beestje krijg. Hopelijk is de foto die Gerben hiervan gemaakt heeft gelukt.

23 / 36



De foto’s die gedurende het eerste gedeelte door de professionele fotograaf zijn gemaakt, kunnen we kopen (op cd-rom) en iedereen is erg nieuwsgierig naar het resultaat. Nou, er zitten zeker een aantal mooie tussen. Ze zijn hier minder commercieel dan in Mexico, want een video maken ze hier niet en de prijs van de foto’s is ook een stuk lager. Mij hoor je niet klagen…

Uiteraard is het ook deze keer weer veel te snel afgelopen, maar wederom een droom die uitkomt. We gaan met het busje weer terug naar het hotel, waar we snel onze spullen droppen.

Met de watertaxi ga ik naar West Bay samen met Paul, Linda, Mark, Monica, Gerben, Marjan, Susan, Jeroen, Adrie en Linny. Daar gaan we nog even snorkelen en natuurlijk relaxen. De stroming is redelijk sterk, waardoor het zicht niet optimaal is en je moet oppassen dat je niet tegen het scherpe koraal aan botst.

We eten vanavond een hapje bij Pinokkio en gaan na afloop nog even naar de bar de Twisted Tucan.


Roatan

woensdag 31 augustus 2005

Vanochtend kan ik lekker tot half negen uitslapen. Daarna een ontbijtje bij de Bakery en hier even geïnternet. Dan nog “snel” een smoothie to go bij Rudy’s gehaald. Absoluut een aanrader, maar wel erg veel.

Saskia heeft geregeld dat we met maximaal 10 personen (Mark, Monica, Marjan, Gerben, Susan, Linda, Paul, Linny en Adrie) mee kunnen op de zeilboot van captain Dusty en zijn hulpje Stacy (man). Als we nog maar net zijn vertrokken wordt Marjan al zeeziek en maken we een stop om haar aan wal af te zetten. Na een tijdje gezeild te hebben, gooit Dusty het anker uit. Tijd om onze snorkelgear aan te trekken. Roatan ligt omringd door het grootste koraalrif van het westelijk halfrond. Stacy weet precies de mooie plekjes te vinden. Wat is dit schitterend! Het ene stukje onderwaterwereld is nog indrukwekkender dan het andere. Al dat koraal en tropische vissen. Geweldig! Je hebt gewoon geen besef van tijd als je zo in het water ligt te genieten. Alles is zo adembenemend mooi en rustgevend. Volgens mij kun je dagen op deze manier doorbrengen…

24 / 36



Om drie uur zijn we helaas weer terug aan wal. Die $ 40 voor dit tochtje was het absoluut meer dan waard. Dusty heeft nog zijn eigen flessenkoelers in de verkoop en ik koop een flitsend oranje exemplaar. Kan altijd van pas komen.

Eenmaal in het hotel spoel ik het zoute zeewater van mij af, laat ik Marjan een foto van mij bij het hotel maken, pak ik mijn tas helaas weer in en werk ik mijn dagboek bij.

We eten gezellig bij The Lighthouse (tuna met wassabi). Linny is vandaag jarig!


Roatan – Copán

donderdag 01 september 2005

Deze morgen is er geen tijd voor ontbijt, want om zes uur vertrekken we al met de bus richting de ferry.

We verlaten het eiland Roatan met een moderne ferry en varen in twee uur naar La Ceiba. De bagage moet je hier met je kaartje in een depot ophalen. Organisatie is duidelijk niet hun sterkste kant, dit is een grote puinzooi, echte veemarkt, verschrikkelijk. Ik ben blij als ik mijn tas kan bemachtigen. Op naar de bus. De grootste die we deze reis ter beschikking hebben gehad. Geen airco, maar voor de rest perfect.

We stoppen ongeveer drie kwartier bij een soort mall om te ontbijten en inkopen te doen. Het is nog niet zo makkelijk om thee te krijgen, want zelfs al bestel ik dit in mijn beste Spaans (en dat is nu eenmaal niet echt geweldig), dan krijg ik nog koffie. Ik blijf erbij dat het meer aan de serveerster ligt, want bij anderen gaat het ook niet echt goed.

Daarna gaan we weer verder en haal ik mijn achterstallige uurtjes slaap in.

25 / 36



De akro heeft tot gevolg dat ik met een nogal knoperig kapsel aan de lunch kan beginnen. Ook is mijn hoofd een beetje gebutst van het gehobbel. We lunchen bij El Progresso. De lunch is in buffetvorm, maar ik heb niet echt honger. Misschien een fruithapje dan? Helaas hebben ze dat hier niet, alleen maar zware kost, dus voor vandaag maar geen lunch. Het toilet is hier trouwens echt ontzettend goor. Overal staat water (ik hoop tenminste dat het water is), het stinkt en er is geen toiletpapier. Dus hoe ernstig ik ook moet, ik knijp nog wel… Na drie kwartier rijden we weer verder.

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0073.jpg{/gallery}We doen een koffieplantage aan en krijgen een rondleiding en uitleg over het proces. In het winkeltje van de plantage koop ik een zakje koffie, die volgens de kenners erg goed smaakt, als souvenir voor pap en mam.

Om half zes komen we aan bij ons hotel La Posada in Copán. Ik moet dringend pinnen, want heb bijna geen cash geld meer. Helaas geeft de automaat limpira’s i.p.v. dollars en kan ik deze niet meer wisselen, want de bank is net dicht.

Weer terug in het hotel ga ik me lekker douchen. Als ik onder de douche uit kom, staren twee ogen mij aan. Het is een gruwelijke kakkerlak, die precies tussen de douche en mijn stapeltje kleren zit. Afgrijselijk, dadelijk springt dat beest op me. Wat nu? Ik weet dat je deze beesten eigenlijk niet dood mag slaan, maar moet verbranden om de eitjes in hun lichaam te verbranden. Laat ik nu net vergeten zijn de aansteker mee te nemen onder de douche… Ik gok het er maar op (morgen gaan we toch weer verder en in de tussentijd zullen de eitjes nog wel niet uitkomen) en sla de kakkerlak met mijn slipper dood. Goed inpakken en slipper goed afspoelen en het komt allemaal goed.

Zoals gebruikelijk regent het als we een hapje gaan eten. We rennen de pizzeria binnen. Ik deel met Suus een pizza everything. In het restaurant (we zitten buiten onder een afdak) staat de tv aan met nieuws over orkaan Katrina. Ik ben benieuwd of we op de terugreis met tussenstop in Houston iets zullen merken van de evacuatie of gevolgen van de orkaan.


Copán

26 / 36



vrijdag 02 september 2005 Opstaan en een kwartier later ontbijt in het dorp bij Vamos a Ver.

Om kwart over acht verzamelen we voor onze voettocht naar de ruïnes van Copan. Onze gids komt ons bij het hotel halen en loopt met ons mee. Het is een mooi park, maar niet te vergelijken met Tikal. Wat wel uniek is, is de trap met hiërogliefen. Deze is normaal afgedekt onder een zeil zodat de weersinvloeden minder invloed hebben op dit stukje historie. Nu zijn de zeilen echter vannacht door de wind losgeraakt en moeten deze hersteld worden. Alleen voor vandaag kunnen er foto’s gemaakt worden zonder het zeil. Tja, af en toe zit het mee…

Onze gids is trouwens een erg beweeglijke kerel. Hij staat geen moment stil en zwaait veel met z’n armen. Enthousiast is hij zeker. Nog even kort de video van het museum bekeken. Dat is op dit moment dicht.

Samen met Kees, Carla, Martien, Els en Susan verlaat ik het park. Bij de uitgang staat een local, die net een slang van de grond heeft geplukt. Hmmm, die hadden we nog niet gezien…

Boodschappen gedaan voor de lunch (abrikozenyoghurt) en gekeken of de foto-cd gekopieerd kan worden. Helaas is dat laatste niet gelukt. Na de mislukte pinactie, wil ik de traveller cheques inwisselen tegen dollars. Blijkt dat de bank geen dollars heeft. Dat bestaat toch niet? Ik zou beter moeten weten. Het is nu eenmaal geen Nederland. Ik kijk wel of het ergens anders lukt.

Om half twee verzamelen om naar de warmwaterbronnen te gaan. We (Adrie, Linny, Kees, Carla en ik) moeten in de bak van een pick-up truck klimmen. Doet me denken aan de “schapenbak” in Afrika. Na een spannende rit (onze chauffeur kan het gaspedaal goed vinden) van ongeveer drie kwartier komen we op onze bestemming aan. Eerst gaan we op ontdekkingstocht door de oerwouden naar de natuurlijke warmwaterbronnen. Ik had mijn tas bij het bad laten staan, maar onze vriendelijke chauffeur heeft deze voor me meegenomen. Een erg vriendelijke man, jammer dat hij geen woord Engels spreekt.

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0078.jpg{/gallery}Na deze korte ontdekkingsreis gaan we lekker badderen. Natuurlijk eerst even een foto maken.

27 / 36



Gezellig met Kees zitten kletsen. Dit is echt genieten. Mooie omgeving, prachtige bloemen, warm water en een heerlijk zonnetje op mijn gezicht. Er zijn ergere dingen in het leven…

Als we uitgebadderd zijn, douchen we met koud water (is even diep ademhalen). We bezegelen deze geslaagde middag met koekjes en cola. Dan gaan we terug richting het hotel. Tijdens de rit voel ik me net de koningin, iedereen zwaait naar me.

Terug in het hotel regel ik een extra handdoek en neem een lekkere warme douche.

Deze keer gaan we naar Carnita’s om te eten en bestel ik een spies met bief en gigantische uien en een overheerlijke frute punch. Van de andere hoor ik hun avonturen van die dag. Omdat Saskia me eigenlijk heeft ontmoedigd om naar de watervallen te gaan vanwege gevaarlijke klimstukken ben ik niet met hen meegegaan. Als ik het nu achteraf hoor, heeft ze het heftiger voorgesteld dan het daadwerkelijk was en had ik goed kunnen meegaan. Ondanks dat ik een leuke middag heb gehad, baal ik hier wel een beetje van. Gerben heeft wel last van zijn knie gekregen. Ik geef hem straks mijn bandage.


Copán – Panajachel

zaterdag 03 september 2005

Ontbijten bij Via Via. Heerlijk uitgebreid ontbijtje, maar wel erg veel. Dan is het tijd om te vertrekken richting de grens met Guatemala. Na een kwartier zijn we er al. Vanaf dan is het vooral veel in de bus hangen…

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0081.jpg{/gallery}Rond twee uur stoppen we ruim een uur om te lunchen. Ik neem een ham and cheese sandwich. Nog even snuffelen bij de kraampjes voor het restaurant en gaan we weer verder. Onderweg stoppen we nog bij het meer met drie vulkanen, maar vanwege de mist hebben we een slecht uitzicht. Bijna bij onze eindbestemming zien we Maya’s in traditionele klederdracht. Eigenlijk mogen we geen foto’s van hen maken. Zij geloven namelijk dat het maken van een foto een stukje van de ziel steelt. Sneaky vanuit het open raam van de bus maken we toch enkele foto’s.

28 / 36



We zijn er. Ons schattige hotel Posada K’amol B’ey in Panajachel. De groep van Shoestring die we de laatste tijd al vaker zijn tegengekomen slaapt helaas in hetzelfde hotel. Ben benieuwd of we er veel last van hebben. Als dit het gebruikelijke gezelschap is, ben ik niet van plan ooit een reis met Shoestring te maken.

De eigenaar van het hotel heeft twee schattige honden. Een pup en zijn papa, wat een snoepjes! Ik ben meteen verkocht en grijp iedere kans aan om met dit moppie te knuffelen.

Ik ga nog even de stad in om te pinnen. Dat is nog niet zo makkelijk als gedacht. Ik kan alles tot en met pincode invoeren, maar als hij moet betalen, functioneert de automaat niet. Aangezien de instructies in het Spaans zijn, hoop ik maar dat er nu geen dubieuze transacties hebben plaatsgevonden.

Na een frisse douche ben ik klaar voor het avondeten. Wat eten we vandaag? Pasta Pesto.


Panajachel (dagtocht Chichicastenango) zondag 04 september 2005

Het is half vier en life just doesn’t get any better! Kraaiende hanen op dit vroege tijdstip.

Om kwart voor zeven is het tijd om op te staan. Ontbijten (omelet mixte met thé) bij Los Alpes, om de hoek bij het hotel.

Vertrek richting de markt Chichicastenango. Omdat de markt alleen op zondag en donderdag is gaan we vandaag naar de markt en wordt de bootreis tot morgen uitgesteld. Hopelijk kan ik nog een paar mooie maskers kopen en uiteraard moet de foto-cd nog gekopieerd worden. Na ongeveer anderhalf uur rijden komen we bij de markt aan. Onderweg hebben we nog een korte stop gemaakt om een foto te maken van het meer en van enkele locale meisjes.

29 / 36



{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0085.jpg{/gallery}De markt is echt super. Je ziet hier veel fleurig en traditioneel geklede indianenfamilies die hun waren verkopen. Ik heb veel souveniertjes gekocht. Sjaaltje, kussenhoezen, tas, vingerhoed voor Margriet (dat was nog niet zo makkelijk, slechts bij een winkeltje te kopen en tamelijk duur (Q 75), maar toch gekocht voor onze verzamelaarster), ovenwanten, servetten en placemats, cd’s en een geweldig masker. Als dit masker geen geluk breng, weet ik het ook niet meer. De Quetzal, het nationale symbool van Guatemala, zit erin verwerkt samen met een katachtige die het huis beschermd en de maya van het fortuna (= geluk). Alles handgemaakt natuurlijk en niets kopen zonder af te dingen. Soms voel je je schuldig dat je moet afdingen, omdat het in onze begrippen al een koopje is. Ding je niet af, dan beledig je de mensen, en dat is nu ook weer niet de bedoeling.

De mensen komen van heinde en verre naar deze markt om hun spullen te verkopen. Aangezien de meeste te voet komen, willen ze met zo weinig mogelijk spullen naar huis. Er is trouwens ook een kleine varkensmarkt, waar we even een kijkje nemen. Een heel apart gezicht.

We zijn inmiddels uitgewinkeld en gaan weer terug naar ons hotel. Onderweg foto gemaakt van een zeer kleurrijk kerkhof. Waarschijnlijk van de rijken.

Om half vier zijn we weer terug in het hotel. Helaas was het niet mogelijk om de foto-cd te kopiëren, de winkel was dicht. Dat moeten we later nog eens proberen. Bij het hotel lopen enkele locale jochies die voor $ 1 per stuk een pen op naam maken. Eerst wil ik dit niet doen, maar vervolgens bedenk ik dat dit wel een leuke attentie is voor mijn team. Ik haal nog even wat chips en water en ga via internet het thuisfront weer op de hoogte stellen van mijn avonturen tot nu toe. Daarna nog even buurten bij Adrie totdat Linny en Sjors terugkomen. Zij zijn nog even in het dorpje gaan winkelen en showen nu hun aankopen. Sjors heeft twee Nancy’s gekocht. Ja, je ziet het goed, zelfs in dit verre land is mijn naam bekend. Het is een kledingmerk.

Voordat Suus terug is, wil ik nog snel even douchen. Net te laat. Als ik eronder wil stappen komt ze net terug. Ik duik er toch onder en daarna ga ik toch maar de uitdaging aan om alle souveniertjes in een toch al volle tas te pakken. Na een uur puzzelen is het dan toch gelukt. Pfff!

30 / 36



Eten bij Sunset. Gevulde paprika’s met beef en andere dingen. Wel lekker!


Panajachel – Antigua

maandag 05 september 2005

Half drie ’s nachts en daar zijn ze weer… Ook vandaag laten de kraaiende hanen ons niet in de steek. Jammer dat ze hun kraaitijdstip niet aanpassen op de alarmtijd van onze wekker.

Voordat we richting boottocht vertrekken, levert iedereen de bagage bij onze kamer af. Met twee bootjes varen we over het Lago Atitlan. We meren aan bij Santa Cruz en lopen via een “ontspannen” wandeling naar Jaibalito. Daar bezoeken we een schooltje. De leraar is heel gastvrij en de kinderen zingen braaf liedjes voor ons. Natuurlijk kunnen we dit niet aan ons voorbij laten gaan en zingen we “vader Jacob” in canon. Klinkt best aardig, al zeg ik het zelf. Daarna varen we weer verder naar Santiago Atitlan. En bezoeken we de kerk la Iglesia de Santiago Atitlan. Voor deze kerk zijn ze druk aan het oefenen voor de nationale feestdag. Ook brengen wij een bezoek aan Maximon. Dit is een mayagod die in de vorm van een pop ieder jaar bij een gezin wordt ondergebracht, hetgeen een grote eer is. Wij vinden het weinig indrukwekkend en de Q 12 die we hiervoor betaald hebben echt te veel. Wel koop ik in de buurt nog een leuke ring, gemaakt uit allemaal kleine kraaltjes.

We lunchen in San Pedro, waar we uitzicht hebben op de drie vulkanen: Jodo San Pedro, Toliman en Atitlan. Een heerlijke lunch in de vorm van een soort broodjes buffet. Dit is relaxt.

Als we terugvaren, begint het flink te regenen, de zijflappen gaan af, zodat we beschermd van de regen zitten. Helaas geldt dat laatste niet helemaal, of beter gezegd helemaal niet, voor mij. Ik zit vooraan in de boot en krijg de volle laag door de regen en het klotsende meer. Op zich vind ik dit ook wel iets hebben, maar al snel voelt het wel koud en trek ik toch maar een poncho aan om mijn lichaamswarmte vast te houden. Een voordeel: ik hoef in elk geval niet meer te douchen…

We zijn weer terug bij het hotel. Snel de spullen pakken en met de bus naar ons volgende hotel in Atigua. Een half uurtje later vertrekken we.

31 / 36



Om vijf uur komen we aan bij ons hotel Posada del Hermano Pedro in Atigua. Suus en ik gaan nog even naar het bakkertje en een delicatessewinkel om eten voor morgen te kopen.

Eten bij la Escudilla (spaghetti carbonare en banana con leche met cola).


Antigua

dinsdag 06 september 2005

Vandaag is de dag van de grote uitdaging! Om zes uur vertrekken we met de bus naar de vulkaan Pacaya.

Start van de wandeling. Onze gids Rolando zal ons feilloos naar de top begeleiden, hij doet dit werk al jaren. Al vrij snel merk ik dat ik licht in mijn hoofd word en vraag ik of het paard verder mee gaat in de begeleiding. Ik wil namelijk de top bereiken en het zou zonde zijn als ik door energiegebrek op het eerste gedeelte, niet eens verder kom. Na ongeveer een half uur stap ik dan toch maar op het paard, want als ik het nu niet doe, gaat hij terug. En het komt niet alleen mezelf ten goede. Het laatste stuk voor het ontbijt, ruil ik van plek met Monica, die het steilste stuk tot dan toe op de rug van het paard doorbrengt. Ik klauter met Els verder omhoog.

Om tien uur zijn we op onze ontbijtplek aangekomen. Een groene vlakte aan de voet van het tweede gedeelte van de tocht. Vanaf deze plek zien we de top (die nog ver weg is) en zijn we al getuige van de activiteit van de vulkaan. Als je goed kijkt met je verrekijker zie je namelijk dat de vulkaan stenen uitspuugt.

En dan begint het echte werk, de laatste klim wordt ingezet. Het is echt gruwelijk afzien. Een hellingsgraad van naar schatting zo’n 60% over los lavagruis. Na een uur doorzetten bereik ik de top. De emoties nemen op dat moment even de overhand. Het laatste stuk was het al moeilijk adem halen, gecombineerd met de inspanning, ben ik zo blij dat ik deze uitdaging overwonnen heb, dat de tranen even moeten vloeien. Na even rustig zitten, kom ik weer op adem.

32 / 36



{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0090.jpg{/gallery}We kunnen nog op de top rondlopen. Eerst linksom, daar zien we zwavel uit de spleten in de berg komen. Vervolgens geeft Ronaldo aan dat we rechtsom moeten lopen, nog een kleine laatste klim, en daar zien we de bevestiging van het feit dat de vulkaan echt actief is. Hij spuugt lava en het is adembenemend spectaculair en ongelofelijk hoe dichtbij we kunnen komen. Ronaldo houdt alles goed in de gaten en zorgt voor onze veiligheid. Hij komt hier toch al heel wat jaartjes, maar zo actief als nu hebben zowel Ronaldo als Saskia al lang niet meer gezien.

Vrij snel begint het te betrekken en beginnen we aan de afdaling. Na al twee keer te zijn gevallen en mijn broek te hebben gescheurd, durf ik niet meer verder. Het is zo steil en je glijdt zo ver door naar onder, dat ik de hulp van Ronaldo inroep. Het enige wat hij doet is voor de lopen en zijn schouder als mogelijke steun aanbieden. Dat is al voldoende en binnen no time zijn we beneden. Eerste een paar kilo lavagruis uit mijn schoenen halen.

We zijn weer terug in het hotel na onze spannende enerverende tocht. Geweldig! Jezelf overwinnen en zoiets indrukwekkends van dichtbij zien. Een fantastisch avontuur! En nu… douchen!

Eens kijken of ik een massage kan scoren. Ja hoor, ik ga heerlijk genieten van een massage (eucalyptus) van een uur voor het bedrag van $ 20 (koopje!). Maria neemt me onder handen. Daarna voel ik me helemaal rozig en herboren. Doet goed, zeker na zo’n inspannend dagje.

Een uurtje met Suus rondgesnuffeld en frietjes gaan eten bij onze vertrouwde vriend Mc Donalds.

Iedereen verzamelt zich rond de gebruikelijke tijd om te gaan eten, maar ik heb geen zin, dus blijf ik op de hotelkamer, orden mijn tas en de vele folders die ik inmiddels verzameld heb, kijk tv (CSI en Will & Grace) en eet chips als avondeten. Na dit vermoeiende dagje ga ik lekker op tijd slapen.


33 / 36



Antigua

woensdag 07 september 2005

Opstaan. Suus is al naar de masseuse. Ik heb met haar afgesproken te gaan ontbijten als ze klaar is. Ben benieuwd hoe ze het vindt. Om de tijd te doden, loop ik door het stadje en maak al enkele foto’s.

{gallery layout=flow alignment=left-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0099.jpg{/gallery}Ik ontmoet Susan bij het bakkertje. Ontbijtje gescoord. We snuffelen wat rond in het dorp, maken wat foto’s en brengen een bezoek aan de juwelier die Mark en Monica ons aangeraden hebben. Na lang dubben bestel ik een speciaal voor mij gemaakte sieradenset (armbandje, ketting, oorbellen en ring) van goud gecombineerd met donker groene jade. Het echte werk! Ik kan de set na vijven afhalen.

Verzamelen voor de salsales. Jeroen, Mark, Monica, Adrie, Linny, Kees, Carla, Els en Saskia zijn van de partij. Ik heb er zin in! Gedurende een uur krijgen we salsa- en meringueles van Carmen. Geweldig wat die meid en ook haar broer een gevoel voor muziek hebben. Het is een verademing om hen te zien dansen. Onze dansles verloopt iets minder elegant (voor sommigen in elk geval) en met wisselende contacten, maar zeker niet zonder plezier. Het is erg warm en ik dans op blote voeten. Voel me echt een local.

Snel de sieradenset ophalen. Het resultaat is absoluut naar wens. Terug bij het hotel heb ik een korte meet & greet bij Martien en Els op de kamer. Martien heeft nog steeds last van zijn rug. Ik show mijn nieuwste aanwinst en ook hier valt deze in de smaak.

Vanavond is het etentje bij Las Palmas (steak Las Palmas). Hier krijgt Saskia haar afscheidscadeautje (een boekje gemaakt van bananenpapier, waarin iedereen een persoonlijke boodschap geschreven heeft). Ze is er duidelijk heel blij mee.


Antigua – Guatamale Stad – Houston – Amsterdam (vlucht) donderdag 08 september 2005

34 / 36



De laatste keer opstaan in Midden Amerika. Even lekker douchen en dan bananen en gezonde repen als ontbijt. Koffers nogmaals checken en kijken of niks achterblijft in de hotelkamer.

{gallery layout=flow alignment=right-float crop=0 labels=filename lightbox:contextmenu=0 captions=boxplus.caption}midden-amerika/reisverslag/Midden Amerika 0000.jpg{/gallery}Verzamelen op het dakterras voor de groepsfoto (die hadden we nog niet). Natuurlijk wil iedereen een exemplaar met zijn eigen camera, dus na een korte demonstratie is de hostess meteen deskundige op het gebied van fotografie. Voor de zekerheid kies ik mijn digitale camera (kan ik tenminste meteen kijken of ie gelukt is en indien nodig snel opnieuw foto laten maken). De zon komt en gaat, maar gelukkig op het moment dat mijn camera aan de beurt is, straalt het zonnetje en is het resultaat naar wens. Tja, zo’n gezellige reis met een leuke enthousiaste groep moet toch vastgelegd worden…

Na de topspeed fotoshoot moeten we snel de bus in richting het vliegveld in Guatemala Stad.

In Guatemala Stad is het erg druk. Nog voordat we bij het vliegveld zijn hou ik het niet meer. Ik moet toch wel zo gigantisch plassen, dat ik vraag voor een noodstop bij de BurgerKing. Snelheidsrecord plassen gebroken en dan weer snel verder. Natuurlijk zijn we nog op tijd voor ons vliegtuig.

De controle op het vliegveld is wel erg primitief. Alle tassen worden handmatig doorzocht. Ik was zo blij dat ik alles passend in de tas kreeg, dat ik de bui al zag hangen. Maar… ik heb geluk. Net alle slotjes van de tas gehaald, mag ik zonder controle doorlopen. Wat een beetje lief lachen en meewerkende instelling toch al niet kan doen. Jippie!!!

Uiteraard vertrekt het toestel niet op geplande tijd (daar leer je in dit soort landen al snel rekening mee houden), maar met +/- een half uurtje vertraging.

In de wachtruimte is het een drukte en ergens zit een moeder met een krijsend kind, dat maar niet stil is te krijgen. Na het boarden in het relatief klein vliegtuigje blijk ik het “geluk” te hebben dat de eerder genoemde moeder met krijsend kind in dezelfde rij zit. In de wachtruimte niet stil te krijgen en nu ook gedurende de gehele vlucht niet. Pff, wat moet dat kind een longinhoud hebben! Heb ik dat?! Als snel trekken wij de conclusie dat moederlief niet de biologische moeder is van het kindje en waarschijnlijk zo blij met haar aanwinst, dat zij het kind niet durft toe

35 / 36



te spreken. Nou ja, beter nu dan op de echte lange vlucht. Ik ben blij als ik eindelijk het vliegtuigje kan verlaten.

Om vier uur komen we aan in Houston Texas. Na een kort oponthoud stappen we hier over op onze volgende vlucht naar Schiphol.


Houston – Amsterdam (vlucht) vrijdag 09 september 2005

Na een lange vlucht ben ik weer eindelijk weer op Nederlandse bodem. Bagage ophalen, afscheid nemen (valt toch altijd weer zwaar, maar gelukkig hoef ik deze keer niet te huilen) en dan snel de trein naar huis. Mam gebeld dat ik goed ben aangekomen en ik ze ’s avonds verwacht voor het eten.

Thuis wacht mij een fijne verrassing. Pap en mam hebben tijdens mijn vakantie goed doorgewerkt en mijn huisje is dan ook helemaal klaar en gepoetst! En schatten als ze zijn hebben ze ook een klein cadeautje achtergelaten en Suus een bloemetje. Op momenten als deze voel je je als mens toch intens gelukkig!

Pap, mam en Suus komen een hapje eten. Aangezien ik moe ben en het weer niet echt meewerkt, gaat de geplande BBQ niet door. Alternatief: frietjes! Hmmm, die heb ik al lang niet meer gehad en ze smaken dan ook voortreffelijk. Na mijn avonturen in geuren en kleuren verteld te hebben, ga ik lekker op tijd naar bed.


36 / 36

Reisverslag Midden-Amerika

Recommend Documents