REISVERSLAG
ANBO2014
bladnr.1
Meerdaagse reis naar Limburg van maandag 14 t/m vrijdag 18 april. Standplaats: Grand Hotel Monopole te Valkenburg. Kosten: 399 euro p.p./half pension. Excursies: dagelijks meerdere (in overleg samengesteld door chauffeur Ed v.d. Molen met de groep van 23 deelnemers, waarna een extra bijbetaling van 45 euro p.p. An de ANBO-reiscommissie mee: Leny van Ooijen. ******* maandag 14 april De bedoeling was dat Ed met zijn Eemlandreizen-bus als eerste om acht uur de 6 ANBO-groepsleden uit Marssen zou ophalen. Helaas..... een foutje! Geen bus voor deze mensen, die langzaam maar zeker verkleumden op deze behoorlijk winderige, koude ochtend, staand wachtend met hun koffers bij Bisonspoor A.H. Een verbaasde en geschrokken Ed arriveerde om 8.20 uur bij C&A Overvecht met de opmerking: “Ik heb net een telefoontje van Leny ontvangen waar of ik bleef”. Van Kantoor Eemland had hij echter geen opdracht ontvangen eerst naar Maarssen te gaan. Hij leefde in de veronderstelling dat er dan heel weinig deelnemers - één of misschien twee - uit Maarssen zouden meegaan en dus eigen vervoer hadden geregeld. Hij bekeek nog vlug zijn papieren terwijl Herman van Basten begon met koffers inladen. Conclusie: geen opdracht te vinden inzake acht uur Maarssen. Enfin, wij “aanwezigen” vlug de bus in en op naar Maarssen alwaar de zes wachtenden - na telef. overleg tussen Ed en Leny - binnen in het gebouwencomplex schuildend op ons wachtten. Toen - heel sportief - kwamen zij de bus lachend binnen. Wel mochten wij hun ijskoude handen bevoelen. Bbbrrr.....! “Op naar de wárme koffie en wel zo vlug mogelijk’, beloofde Ed. In de bus was het lekker warm met buiten een waterig zonnetje met soms een spat regen - veel soorten tinten grijs aan het firmament - stevig fris tot koud windje. In de loop van de dag scheen sterker de zon en verdwenen de sporadische buien. Er werd veel onderling gepraat, afgewisseld met een ronddelende zak snoep of een opmerkingen van Ed over het landschap of een andere wetenswaardigheid. In Noord-Brabant tussen ‘s Hertogenbosch en Eindhoven of kleiner aangeduid: tussen Boxtel en Best ligt in het schilderachtige dal van het riviertje De Dommel “Liempde”. Een kransakkerdorp waarbij de boerderijen om een akkercomplex liggen. (Behalve in Noord-Brabant komt dit soort dorpen voor in Drenthe.)
Bladnr.2 Terwijl wij er met de bus langzaam doorheen reden, zagen we dit allervriendelijkst dorpje - rust uitstralend - mooi verzorgd groen - innemende boerderijen en waardige alleenstaande woningen, alles uit vroeger tijd gedateerd. We zagen dat Liempde een gaaf gebleven kransakkerdorp is “waar de tijd heeft stilgestaan”. Later begrepen we dat er ruim 30 rijks- en 20 gemeentelijke monumenten aan huizen en boerderijen staan, waaronder hallenhuizen=oudste boerderijen van Nederland en langgevelboerderijen. Ook zijn er twee beschermde dorpsgezichten en is een vrouwenklooster omgebouwd tot appartementencomplex. En toen kwamen we aan bij Gasterij De Punder in de Dorpstraat van Liempde waar ook de neogotische kerk van St. Jans Onthoofding (!) staat. Beide gebouwen zijn van rond 1860. De Punder bood lekkere en inderdaad wàrme koffie aan en ook thee met een keuze uit kersen- of abrikozenvlaai. Hhhmmm..... Heerlijk! Met warme buikjes doken we de bus weer in voor een toeristische route. Toen door Smalbroek en Ittervoort naar het witte stadje Thorn, dat ooit een mini-vorstendom werd; eerder geleid door een abdis en een klooster met 20 adellijke kloosterdames. Nu is het een historische stad (met ontvangen stadsrechten uit de 13e eeuw) waar straten van kinderkoppen zijn en de witte huizen bezienswaardigheden. De geschiedenis van Thorn begint in de late 10e eeuw. Door de eeuwen heen ontwikkelde Thorn zich tot een klein vorstendom met zijn eigen rechtspraak en munteenheid. Toen in 1790 de Fransen arriveerden vluchtte de aristocratie. De Fransen begonnen belasting te heffen, gebaseerd op de grootte van de ramen. De arme bevolking woonde veelal in de grote huizen die eerst van de rijken waren geweest, maar kon die belasting niet betalen. Daarom metselden ze vele ramen dicht en probeerden hun armoe te verbergen door de bouwsporen = “de littekens van armoe” te verbergen door hun huizen wit te schilderen/kalken. In restaurant Aod Thoear de lunch genuttigd; voedzaam en lekker. Hierna werden we in de gelegenheid gesteld de Abdijkerk of Sint Michaëlskerk van Thorn te bezoeken. Entree drie euro p.p. Eerst - ter oriëntatie - zagen we een videofilm in het Gemeentemuseum naast de kerk. Hoe de Abdij rond 975 was gesticht als benedictinessenklooster door Graaf Ansfried (later bisschop van Utrecht) en zijn echtgenote. Hun dochter Benedicta werd de eerste abdis. In de loop van de 13e eeuw evolueerde het klooster naar een wereldlijke Sticht/Stift voor adellijke vrouwen. De Stift- of Kanunnikessen leefde niet langer gemeenschappelijk maar hadden ieder een eigen huis in de omgeving van de kerk en droegen geen zwarte bovenstuk-kleding meer. Het klooster in Thorn groeide uit tot een wereldlijk klein vorstendom.
Bladnr.3 Vervolgens dwaalden we door de gotische kruisbasiliek met een torenspits die flankerende torentjes heeft. Het oorspronkelijk gotisch interieur is wit geschilderd. De inrichting van de kerk is uitgevoerd in barokstijl = voor Nederland vrij zeldzaam. Eén van de vele pronkstukken is het hoogaltaar. De tweezijdige Marianum, de barokke zij-altaren, een beroemde mummie, de kapittelzaal met kerkschatten. Dit alles en meer is de moeite van het bekijken waard. Weer naar onze vaste plek in de bus = op naar Valkenburg ! Op deze dag hadden we diverse velden asperges gezien waarop mensen aan het werk waren. Netty van Luijn vroeg op een gegeven moment in de bus aan Ed of ons gelegenheid zou worden gegeven in Limburg asperges te kopen voor thuis. Zij wist dat asperges in een natte doek vervoerd moeten worden en vertelde erbij dat asperges in Utrecht 5 à 6 euro de pond kosten. Ed beloofde deze vraag met de hoteleigenaar van “ons” hotel te bespreken. Het beste advies in tenslotte pas goed genoeg voor ons. Begeleid door een lekker zonnetje kwamen we aan bij ons hotel Grand Monopole aan de Nieuweweg 22 te Valkenburg. Het hotel oogt warm, vriendelijk, gastvrij en ligt, behalve centraal, dichtbij het oudste nog in bruik zijnde stationsgebouw van Nederland. We werden hartelijk welkom geheten en mochten direct uit de bus in de lounge plaats nemen. Het personeel zorgde dat onze koffers uit de bus naast de lift kwamen te staan. De lounge was gezellig aangekleed en rose champagne werd geserveerd. De eigenaar Ruud Curvers heette ons welkom en vertelde op innemende wijze zijn huisregels. Daarna toastte hij op een geweldig verblijf voor ons. Onder toeziende oog van zijn echtgenote Marleen Curvers werd ons de kamersleutel overhandigd en konden we wanneer wij wilden met de koffers naar onze kamer gaan. Dit was een relaxte en plezierige aankomst - zo soepeltjes georganiseerd en stressloos. De familie Curvers runt het Grand Hotel Monopole sinds 1993 en is eigenaar. Het gebouw is in 1906 gebouwd, waarna regelmatig herbouw plaats vond. Het diner is vanavond om 18.00 uur. Vanaf vandaag is dit iedere dag zo. Morgen hebben we een vrije ochtend. Suggestie: het centrum in lopen. ‘s Avonds spelletjes gedaan in de gezellige lounge - ansichtkaarten verzonden en gepraat onder het genot van een drankje. Het belooft een fijne tijd te worden !!!!
Bladnr.4 dinsdag 15 april 2014 Wat een goed hotel is dit zeg! Alles is prima. De kamer, het personeel, het interieur, het gemak, het eten, de bediening, de gemoedelijke sfeer. Vanmorgen elkaar in de eetzaal weer ontmoet. Super ontbijtbuffet qua aanbod, versheid, diversiteit, aankleding. Verhalen met elkaar uitgewisseld over hoe de nacht van een ieder was verlopen. Op naar het centrum van Valkenburg. De wegen zijn natuurlijk - ook in de stad glooiend. Mooie, statige, hoge huizen van ons hotel naar het centrum. Het weer was zoals gisteren = wat wind, ietsje minder koud, veel grijs in de lucht met blauw en zon. Ik durf haar naam niet te noemen, maar de vrouw van Herman was een tube tandpasta vergeten mee te nemen uit Utrecht. Hoe dom kan iemand zijn ! Gelukkig kent Valkenburg een Hema met volop tandpasta en men schenkt er ook heerlijke koffie. Met een deel van de groep een kuierwandeling door het centum gemaakt. Hierbij viel ons de Wilhelminatoren op = uitzichttoren van 30 meter hoog, gebouwd op de Heunsberg in 1906; bereikbaar via kabelbaan/wandeling. Last hadden we van verbouwingen aan de Geul. Om 13.15 uur vertrokken we per bus met doel: Klein Zwitserland. Ed gaf eerst een ritje Valkenburg met uitleg. Mede door het prachtige landschap rondom Valkenburg wordt deze stad ook Het Toscane Aan De Geul genoemd. De stad kent 23 kerken waarvan er altijd 2 gebruikt worden. De overige zijn voornamelijk culturele bezienswaardigheden. En over de Amstel Gold Race van dit komend weekend wist Ed o.a. te vertellen, dat zaterdag de 13e Tourversie plaats vindt en zondag 20 april de 49 ste editie van de Wedstrijdversie. Zo’n 250.000 bezoekers verwacht men. Over de reeds door ons gesignaleerde verbouw in de stad vertelde Ed dat deze nu al twee jaar duurt. Er is zelfs een Noodwinkelstraat i.v.m. de verbouwingen in het leven geroepen. Tip van Ed: “Bij Oase kun je echte en lekkere Limburgse vlaaien kopen.” Hij wil ze voor ons bestellen om mee naar huis te nemen als daar belangstelling voor is. (En die was er natuurlijk.) Ed heeft met hoteleignaar Ruud - tevens kok - afgesproken dat er bij het diner vanavond een voorgerecht geserveerd wordt met asperges. Kunnen we proeven en eventueel asperges bestellen om mee te nemen naar huis. Ruud geeft ze dan geseald mee. Ze komen van zijn kweker. “Mooi geregeld Ed”.
Bladnr.5 We reden vervolgens de Cauberg op langs Therma 2000 met z’n 25 jaar oude pyramidepunten en het Holland Casino. We zagen de plaatsjes Vilt - Stibbe - Margraten; reden door Bruisenbosch. Er staan in dit gebied - her en der verspreid - een hok op palen bij boomgaard/ bebouwd land. Zo’n hok is bestemd voor een valkenechtpaar = eet zeer veel muizen. Door Herkenrade reden we; door Mheer = 17e eeuws kasteel en grote kerk - ook vakwerkhuizen. Dit gebied heet Klein Zwitserland. Door Noorbeek reden we = daar staat de mooiste kerk uit de omgeving, gebouwd in 632. Op de 2e zaterdag na Pasen wordt een heel grote den uit het bos voor de kerk neergezet. Noorbeek kent prachtige vergezichten. Route door Mergelland - door ‘t Gulpdal naar Slenaken. Veel kapelletjes langs de wegen met ieder zijn eigen heilige-verering. Ed had enkele behoorlijke haarspeldbochten te nemen. Door Heijenrath, over de Eperheide naar Epen = het meest toeristische stadje van Limburg. Voor het hotel “Ons Krijtland” in Epen een busstop gemaakt. “Dit is de mooiste plek van Klein Zwitserland”, vertelde Ed terwijl we vanaf hoogte het vergezicht bewonderden. Het weer werkte goed mee om deze dag geslaagd te laten zijn. Helder en zonnig. Ed ging verder: “Op 2e Paasdag is er altijd een bloesemwandeling”. En: “Het Eperbos kent vele soorten loofbomen; is 621 ha groot”. In Vijlen - hoog op de Vijlerberg - zagen we groots de R.K. kerk staan. Op naar Bocholtz. Na een tocht van anderhalf uur stapten we uit bij Hoeve Scholbissenhof in Bocholtz. Een 500 jaar oude carréhoeve omgebouwd tot horeca met winkeltje en vakwerkhuizen-tentoonstelling “Klein Limburg”. We gebruiken thee, koffie, warme wafels, eigengemaakt gebak, bekeken de tentoonstelling en snuffelden in het winkeltje. Heerlijke Engelse drop werd er gekocht en uitgedeeld in de bus door “onze” Jaap. Bij het verlaten van de boerderij liepen we langs de spreuk: “Herinner je gisteren Droom van morgen Maar leef vandaag” Om half vier togen we naar Margraten om nu de begraafplaats op Amerikaanse grondgebied te betreden. Die hadden we op deze tocht alleen van een afstand bezien met wapperende Amerikaanse vlag aan het einde van de gravenrijen. De begraafplaats is 26.5 ha groot en ligt tussen Margraten en Cadier en Keer aan de N278. Het is een monument ter nagedachtenis aan de overleden Amerikaanse soldaten ten tijde van de Strijd in Zuid-Limburg, het Ardennenoffensief en in het Roergebied gedurende de Tweede Wereld Oorlog. De namen van de slachtoffers staan aan de weerszijden op witte muren van het Ereplein.
Bladnr.6 In totaal zijn er 8.301 Amerikaanse graven. Officieren en soldaten liggen door elkaar en alle kruizen op de graven zijn identiek: een ieder is in de dood gelijk. Het groen kortgeknipt gras en de witte kruizen, het witte monument en de witte stenen geven net en statig aanzien. De begraafplaats achter het Ereplein is in 16 vakken A t/m P verdeeld. Rondom de begraafplaats staan roze rododendons = bloeien uitbundig omstreeks Memorial Day in mei = kranslegging en straaljagers brengen saluut in een “the missing man” -formatie. De toegangsweg naar de begraafplaats leidt naar het Ereplein. Voor de 30 m. hoge toren staat het gedenkteken in brons = een rouwende moeder met verbrijzelde boomstam naast zich waaruit toch een loot met blad groeit en drie vliegende vogels rechts van haar schouders. Voor haar een vijver waarin zich dit alles weersiegelt. Een ieder was onder de indruk van Margraten’s Memorial Place. Zo eerbiedwardig, zo duidelijk de boodschap overbrengend. Wat een verzorgd Amerikaans stuk grondgebied. 250 Vrijwilligers onderhouden het terrein. Engelstalig personeel geeft inlichtingen en verleent assistentie. Een schitterend eerbetoon aan de jonge Amerikaanse gesneuvelden. En door de schijnbare eenvoud van opzet ook ontroerend. We vertrokken naar “ons” hotel. Arriveerden omstreeks vijf uur. Om 18.00 uur dineren met als voorgerecht de beloofde asperges met ham en ei. ‘t Was overheerlijk. Daarna varkenshaas met spek, spinazie en aardappelpuree. IJs en koffie toe. Een koningsmaal proefden wij ! Om 20.00 uur ging de groep in de lounge “pion werpen”, bedacht door Netty. Herman moest van haar assisteren en Anita moest de namen van de spelers omroepen plus hun behaalde punten bijhouden. Op een krant 4 pionnen met elk zijn waardegetal. Met 4 ringe moesten de spelers om beurt de pionnen raken danwel de ring om de pion werpen. Een eenvoudig simpel spel met alle ruimte voor grap en grol. Er werd dan ook veel gelachten en gejuichd bij geslaagde worpen. ‘t Werkte sfeerverhogend - ook door de nootjes en drankjes erbij. Netty had drie ANBO-bekers als prijs gemaakt. Won Martha vorig jaar de poedelprijs, nu had ze de hoofdprijs te pakken en won Betty de poedelprijs. Zij was er dolblij mee en sprak er nog vaak over de volgende dag. Vooral tegen Ineke, die dan stil werd. Maar als Ineke het echt niet meer zou zien zitten, zo sprak Betty met warme stem, dan zou Ineke gerust de beker een week lang in bruikleen kunnen krijgen. De beker staat immers voor positieve energie-overdracht ! Deze avond trok een ieder rond 10.00 uur naar de slaapkamer; een enkeling al wat eerder. Want het was een vermoeiende dag geweest. Maar uiterst interessant, leuk en leerzaam.
Bladnr.7 woensdag 16 april Om 9.00 uur - na het uitgebreide en goed verzorgde ontbijtbuffet - op naar Monschau via de A79 richting Heerlen/Aken over op de A76 Aken/Kerkrade. We reden Duitsland in = Noordrijn-Westfalen. Om Aken heen richting Monschau = 26 km. Door Roetgen = “De Venen”op naar Konzen. In Monschau op de parkeerplaats voor het stadstreintje een koffiestop vanuit de bus gehouden. Om half elf met het stadstreintje een rondrit door Monschau = de parel van de Eifel. Kleine, smalle, zicht kronkelende winkelstraatjes, kleurrijke vakwerkhuizen, gebouwd in vroeger tijd om je tegen de strenge winters te beschermen. Nu ogen ze als een sprookje in de smalle en diepe vallei van de Roer. Ed attendeerde ons al op de vele beukenhagen hier in de omgeving = ideale weer- en windvangers. We treinde langs het “Rode Huis”, een voormalig woonhuis en kantoor van een belangrijke doekmakers-familie in deze weefstad. Het huis bestaat uit 2 delen: het huis van de zwaan en het huis van de pelikaan. Een stop op de Burcht vanwaar uitzicht over de stad en de Hallenruimte maakte heel duidelijk dat Monschau alleen voor zeer goed ter been zijnden belopen kan worden. (Hoogte ongeveer 420 meter.) Het stadstreintje had ons een goede indruk van de stad en zijn omgeving gegeven. Nog een groot winkelpand bij de bushalte in geweest met o.a. veel expositieruimte van de aldaar gevestigde glasblazerij. We vervolgde het rijden met een tocht Monschau - Vaals = 40 km, voor de lunch. Het merendeel van onze groep was al op de Wilhelminatoren geweest (reis L’bourg) maar een enkeling ging toch weer de lift in om op deze opnieuw heldere dag van het sensationele uitzicht te genieten na de lunch in de Brasserie. Zij die niet de toren ingingen genoten op het terras van onze warme ster. Vooruit, weer in de benen! Op naar een boottocht over de Maas. Via Vaals, door Lemiers, Nijswiller, Wahlwiller, Gulpen, Margraten, Cadier en Keer naar Maastricht = A2 = bouw tunnel door de stad heen. Iets over drie uur gingen we aan boord van een van de vijf schepen van Rederij Stiphout vanaf de Maaspromenade. De Maas - 1000 km lang - is een regenrivier en ontspringt in Frankrijk, schalmde een luidspreker. En: Maastricht is al meer dan 2500 jaar oud en begon als kleine nederzetting aan de oevers van de Maas. Eén deel lag aan de westelijke oever (=nu het centrum) en het oostelijke deel ...... Jawel: aan de overkant. De eerste brug, door de Romeinen gebouwd bestond 1000 jaar. In 1275 stortte deze brug in. 200 Meter verderop bouwde men een nieuwe brug= de Sint Servaasbrug.
Bladnr.8 Verder verhaalde de luidspreker o.a. over de nieuwe stadswijk Céramique met het Bonnefantenmuseum en Gouvernementsgebouw alwaar het Verdrag van Maastricht is getekend. Ook over het wel en wee van de Sint Pietersberg en de ernaast gelegen ENCI Eerste Nederlandse Cement Industrie, gesticht in 1926. We naderden in de verte de drie sluizen van Ternaaien met z’n 15 meter waterverval en keerden terug naar ons startpunt. De vaartocht had een vijtig minuten geduurd. Met een extra verrassing van Ed reden we naar de Wilhelminatoren - nu te Valkenburg. (Vanuit Sibbe kan deze toren ook per autoweg bereikt worden via de Heunsbergerweg). We stapten opzij van de toren uit, een deels neogotisch bouwerk van Limburgs mergel uit 1906. Het kruis bovenop de toren is wit en als het donker is rood van licht. Ed organiseerde voor een zeer redelijk tarief dat zij die dat wilden met de kabelbaan een enkeltje naar beneden konden maken. Met de “niet-willenden” reed hij met de bus naar beneden en ving de “willende” ongeschonden op bij de eigenlijke entree van de kabelbaan. Geweldig. Mooi beleving. Het diner - uiteraad om zes uur - bestond uit: carpaccio aspergesoep kippenborst - friets en groente toetje/koffie donderdag 17 april Ontbijt om 8.00 uur - vertrek om 9.00 uur. We startten de dag met een blauwe lucht en stralende zon. ‘t Zou plusminus 16 graden worden volgens de t.v. weersverwachting. Op naar chocoladefabriek Jacques te Eupen. Via Sibbe, Margraten, Ter Linde, Hoogcruts, Schilberg naar Belare. De streek heet Voeren. Hier worden in de provincie Limburg 3 talen gesproken = Ned., Frans, Duits (voertaal). Langs Amerikaanse begraafplaats, de Henri Chapelle door Matzen naar Eupen = nog 8 km. Door Welkenraedt (grote plaats) aan de buitenrand in het veld koffie uit de bus gedronken. Op naar Eupen = universiteitsstad. In Jacques’ Chocolaterie rondleiding door de fabriek met uitleg gekregen. Daarna in bijbehorende winkel voor weinig geld heel veel chocolade kunnen kopen. Ed deelde zijn gekregen repen chocolade uit in de bus op de terugtocht. Best erg lekker. Van Eupen naar Einruhr = lunchen (hier ware enigen van de groep al eerder geweest op een andere vakantie) Daarna reden we door de Belgische Hoge Venen = natuurgebied, circa 4500 ha groot - er valt veel neerslag onder invloed van de Atlantische Ocean.
Bladnr.9 En toen kwamen we aan bij Gerardo in Vaals! De charmante, Italiaanse watervlugge glasblazer Gerardo Cardinale, die in 1995 is uitgeroepen tot de beste glasblazer van Europa. Hij demonstreerde hoe vanuit een stuk vloeibaar kristal plots een kristallen schaal in kleur tevoorschijn werd getoverd, een steigerend paard, een lieflijke eend. Gerardo stelde steeds: in de glasblazerij is draaien het belangrijkste. En: je blaast in het glas zoals jij je adem normaal uitblaast. Hij gebruikt beuken- of perenhout komgereedschap om te koelen met water. Ook koelt en vormt hij al draaiend met kranten, gedrenkt in water. Reeds 36 jaar is hij glasblazer, komend uit Milaan. Hij heeft 2 leerlingen in opleiding = 3 jaar basistechnieken waarna het echte werken geleerd moet worden. De technieken zijn niet wezenlijk gewijzigd vanaf de Romeinen. In zijn winkel konden wij datgene kopen wat zijn handen zo kunstig hadden gemaakt. Weer thuis in “ons” hotel heerlijk gedineerd (natuurlijk). Hierna een demo asperge-schillen gekregen van Ruud Curvers in de eetzaal. Heel belangrijk ! Hoe asperges koken kwam toen uitebreid aan bod. Wij bleven maar vragen stellen. Later zei Ruud tegen Ed dat hij door ons enthousiasme van plan is in de toekomst asperge-workshops te gaan geven. Hoe een appeltje kan vallen! ‘s Avonds in leuke sfeer een gezellige lounge-bijeenkomst met muziek, dans en meezing-liedjes. vrijdag 18 april Laatste dag alweer. Op het programma: weekmarkt in Maastricht, een lunch in Velden, een bezoek aan De Weistaar te Maarsbergen, afscheidsdiner in Scherpenzeel. Mooi maar koud weer vandaag. Om 9.15 uur iedereen in de bus. De gesealde asperges mee, de Limburgse vlaaien ook in de bus. Het echtaar Ruud en Marleen Curvers spraken om beurt een afscheidswoord en bedankten ieder persoonlijk met een handdruk in de bus. Ons werd succes gewenst met het bereiden van de asperges en Leny werd bedankt met een tas Limburgse souveniers voor haar werkzaamheden. 13 km naar Maastricht. Op naar de grootste weekmarkt (circa 375 kramen) van Nederland in Maastricht, waar de koplieden Nederlands, Frans, Duits en dialect spreken en vooral de vismarktafdeling grote bekendheid geniet in met name Frankrijk. Op de Boschstraat bij Sphinx uit de bus gestapt = rechtdoor weekmarkt rond Gemeentehuis en als je dan links af gaat kom je op het Vrijthof. Simpel. Ieder koos in kleine groep zijn eigen snuffelroute. Uiteraard trokken de asperges/ spargels de aandacht. “Mooier dan de onze?” “Welke prijs t.o.v. de onze?” Slotconclusie: Wij zijn uitermate tevreden met ons goud, liggend in Ed’s bus.
Bladnr.10 In de bus via de A73 - Ruhrtunnel door; op A67 naar Venlo. Vandaar op de N271 naar Velden. Gelegen aan de ... jawel: Markt 15 is Hostellerie De Maasduinen. Bij de voordeur het bronzen beeld “Trienke” als eerbetoon aan alle vrouwen van Velden. De lunch was netjes verzorgd en voedzaam. Via Lottem =rozenkwekerijen en Arcen = kasteel, tuinen langs de Maas gereden. Bij Nijmegen de brug over naar Maarsbergen = kaasmuseum en partyboerderij. Enkelen van ons hebben hier in het verleden met familie/vrienden feest gevierd in De Weistaar. In de vallei-landwinkel konden we streekgebonden kwaliteitsprodukten kopen - uiteraard ook kazen en was er gelegenheid iets te nuttigen. Vervolgens reed Ed een prachtige route binnendoor en vertelde over huizen, steden, geschiedenissen. Kortom: markante vertellingen en bezienswaardige landschappen, voor ons zo dichtbij huis. En dat een uur lang. Een mooi kado. En toen was er de rollade in Scherpenzeel, Restaurant Boschzicht. Het afscheidsdiner. Netty sprak namens de groep een dankwoord voor Leny met als slot de overhandiging van een enveloppe waar Trudy voor de inhoud had zorggedragen. Hierop bedankte Leny ons voor de gift en verzocht ons Ed een warme handdruk te geven . Daar werd onmiddellijk aan voldaan. Weer in de bus bestelde Leny voor hen die dat wensten een taxi en bedankte vervolgens Ed voor zijn voortreffelijke leiding. Ed kreeg het laatste woord en vertelde dat we deze 5 dagen zo’n 1000 km hadden gereden. Ook hij had het naar zijn zin gehad met ons. Eerst vertrok Maarssen uit de bus; vervolgens Utrecht. We kunnen terugkijken op een fijne vakantie ! Anita van Basten april 2014
