POK, EEN HONDENLEVEN
© 2010 by Monique Benning
Pok, 9 weken oud
DEEL 1 HET EERSTE JAAR
VOORWOORD Dit is het verhaal van een hond, te beginnen met z'n eerste levensjaar. Op zich niets bijzonders natuurlijk, er zijn zóveel honden. Maar omdat de kennis van en ervaring met roedelgedrag aanmerkelijk gegroeid is in de loop der jaren verwacht ik wel het nodige te kunnen vertellen wat wellicht de moeite waard is om door derden gelezen te worden. Wie weet. Begin 2009 kwamen we op de gedachte dat onze mensen- hondenroedel versterkt moest worden. Het klinkt heftiger dan het is, hoewel.... Onze cairn terriër reu was een aantal malen aangevallen en dat was hem niet in z'n kouwe kleren gaan zitten.... Hij had een vrij dominante aard, maar was te klein van postuur om letterlijk tegen grote, onopgevoede honden op te boksen. Hij leed daaronder. Dat werd erger nadat hij serieus in z'n hals gebeten was door een grote jonge reu, terwijl hij zich overgegeven had (!!). De baas van de aanvallende hond deed niets en ik was maar net op tijd om de aanvaller van mijn cairn af te jagen...! Vandaar de gedachte aan een grote(re), betrouwbare adjudant voor onze cairn en ons. Een hond die door zijn uiterlijk al voor de nodige afstand zorgt en snel en goed reageert op ongeregeldheden. Onze mini bull terriër reu is veel te zachtaardig, ook te klein en daardoor niet bij machte iets te kunnen uitrichten. Een grote(re) hond..., welk type, welk ras...? Al gauw kwam ik op de bouvier. Een oude liefde uit mijn hondentrimtijd. Heb er vele in m'n handen gehad en me vaak verbaasd over hun fijne karakters. Mijn grootste vrienden uit die tijd waren vooral de bouvier reuen.... Ik kon lezen en schrijven met die jongens. Volgende vraag: waar haal je zo'n hond vandaan. Na verschillende websites bezocht te hebben van bouvierfokkers dacht ik, een beetje vertwijfeld: waar is dat oude type boef toch gebleven? De ruwharige werkhonden.... Ik heb de overgang naar het 'showtype' min of meer meegemaakt en vond het jammer dat de bouw en de vacht veranderde. Al dat haar...! Ik zie geen ogen meer, en geen lijf.... Tenslotte kwam ik op een website terecht met de honden die ik zocht! Het oude type, op een Belgische vee boerderij! En de honden doen daar nog waarvoor ze ooit bedoeld waren, helpen op de boerderij! Er werd in mei 2010 een nest geboren bij deze fokkers (Echtenhof) waaruit we een keus hadden. Even daarvoor was onze cairn onverwacht gestorven aan een, vrijwel zeker, aangeboren afwijking.... Maar de bouvier zal een waardige opvolger zijn....
BIJ DE FOKKERS Na uiteraard een afspraak gemaakt te hebben zijn mijn man en ik naar België gereden. Niet ver bij ons vandaan, zo'n 3 kwartier rijden. Een melkvee boerderij, www.echtenhof.be. We hadden de auto geparkeerd net buiten het erf en meteen kwam er na een kort geblaf een bouvier aangedraafd. Een grote ruwharige hond die op een aantal meter afstand bleef staan en ons aandachtig opnam. We bleven ook waar we waren en werden secuur bekeken: wie, wat, waarom...!? Toen draaide hij om, ging de stal weer in en kwam even later terug met z'n baas. Dit gedrag was al helemaal naar onze zin. Het afstand houden, het zelfbewust en rustig z'n taak uitvoeren. Beslist geen hond om meteen op af te lopen (waarom zou je ook...). Hij was indrukwekkend...!! De baas en zijn hond namen ons mee naar achteren. De bazin kwam even later en was een en al hartelijkheid. Baas en hond gingen terug naar het werk in de stal. Eerst een rondje honden. In ruime rennen zaten diverse teven en reuen, samen en apart. Mooie honden, precies wat ik in gedachten had! Daarna hebben we in de keuken koffie gedronken en verteld waarom we aan een bouvier dachten en wat we willen met zo'n hond. Een bouvier van dit 'oude' type is een werkhond. Alleen gezelschapshond zijn is te weinig voor hem. Hij moet werken! Dat betekent dat de baas de hond van alles en nog wat leert zodat ze samen kunnen functioneren. Zoals de reu die we als eerste gezien hadden samen met de boer zorgt dat alles op het bedrijf reilt en zeilt. Als het tijd is om te melken haalt de hond de koeien uit de wei en zorgt dat ze aansluiten in de melkstal. Als de boer een emmer, riek, bezem of iets anders nodig heeft, gaat de hond dat voor hem halen. Hij heeft geleerd wat nodig is om samen te werken met z'n baas! Zo'n type hond heeft dit nodig om volledig tot z'n recht te komen. Het is echt doodzonde als je niets of te weinig met hem doet. Wij hebben geen boerderij en wonen in een stad, niet in het centrum, maar toch. Wat doe je dan met een werkhond.... Dat was allang in beeld: een betrouwbare 'adjudant', een hond die oplettend van aard is, zelfstandig kan reageren als de situatie dat vraagt maar die het vooral in zich heeft een evenwichtige roedelgenoot te worden waar je wat aan over kan laten! In de praktijk betekent het dat je bv. de achterdeur open kan laten. Dat je bij nacht en ontij een flinke wandeling kunt maken (hou ik erg van...!). Dat bij onraad, zoals dreiging van onopgevoede honden of iets anders, hij door zijn postuur en uitstraling al zorgt voor afstand. Hij moet ten alle tijden mee kunnen, overal naar toe. Gewoon, samen met ons, als onderdeel van onze mensen- hondenroedel. Naast de fiets, grote wandelingen, mee boodschappen doen, op bezoek, altijd er bij en altijd betrouwbaar. Om dat allemaal te leren is ook werken. En er is een grote kans dat we een vorm van gebruikshonden training met hem gaan doen.
Hij moet dus een hoop bevelen leren opvolgen en intelligent genoeg zijn om de opdrachten later naar eigen inzicht te gebruiken op de juiste momenten. Niet slaafs gehoorzamen maar samenwerken. Zelf in de gaten hebben wat de bedoeling is. Zo iets simpels als bv. uit zichzelf 'naast' gaan lopen als er een weg overgestoken moet worden. Mijn ervaring is dat zoiets op een gegeven moment vanzelf gaat als die wil tot samenwerken er is én hij het goed geleerd heeft in z'n jeugd! Dat is dus opvoeden en dat gaat het best met werkhonden. Er zijn genoeg honden die voldoende hebben aan een warm huis, vriendelijke mensen, op tijd eten en 3 keer per dag een blokje om. Ik vind dat te saai en wil meer. Daar moet de hond dus bij passen. Die moet ook meer willen.... Dan krijg je samenwerking en een ijzersterke combinatie baas-hond. Dus, zet ons maar op de lijst! Voor een reu. We hebben een voorkeur voor reuen, dat is in de loop der jaren gebleken, vandaar. De teef waarmee het volgende nest gefokt wordt zal op het eind van de zomer 2009 loops worden. Dan zal ze gedekt worden door de reu die ons welkom heette. Als er een nest van komt zal dat rond de kerst zijn, waarschijnlijk. Ok, we wachten...! Door wat we tijdens het eerste bezoek gezien en gehoord hadden leek het ons helemaal niet zinvol om op zoek te gaan naar andere fokkers van dit type bouvier (dat zijn er maar weinig trouwens). De teef werd loops en gedekt. Maar tot het laatst kon de fokster niet met zekerheid zeggen of er wel pups zouden komen. Tenslotte bleek het een nestje van 2 teefjes te zijn. Jammer voor ons, dan wachten we op een volgend nest.... En jawel, dan komt er bericht dat een teef drachtig is van dezelfde reu! Het wordt spannend, ongeveer in mei 2010 zou het nest er moeten zijn! En dan maar hopen dat er een reu voor ons bij is.... We wachten.... Op 1 mei vonden we onze cairn dood in de tuin.... Hij was een bijzonder fijne hond, zoiets hakt er in, dat komt erg hard aan...! De oorzaak moet een aangeboren defect geweest zijn. Maar hij is toch nog 10 geworden en zonder een lange lijdensweg. Dat is voor de hond het beste.... We denken vaak aan hem.... Op 20 mei wordt bij Echtenhof een nest geboren: 6 reuen en een teefje! Daar moet ie bij zitten! De fokster mailt regelmatig foto's van het nest en zegt dat we gerust mogen komen kijken. Nu is er aan zo'n net geboren nestje nog niet zo veel te zien en ik maak een afspraak om te komen kijken als
het nest 4 weken oud is. We hebben geen auto (we lopen, fietsen en huren af en toe een auto), dat maakt spontane acties op grotere afstand vrijwel onmogelijk. Op een warme dag gaan we voor het eerst kijken. 6 pups liggen op een stapeltje te maffen, 1 zit apart het bezoek te bekijken..., hij valt me daardoor op. Ook het luxe witte 'strikje' op z'n borst valt op. En het feit dat hij en een broertje, in aanleg de echte ruwharige vacht lijken te zullen krijgen. De fokster zet de ren open en roept de pups. Ze scharrelen de ren uit, het gras op. Maar het is echt warm en algauw zoeken ze alleen of in groepjes de schaduw om verder te slapen.
De fokster wil nog niets van een keus horen: 'Ze zijn nog te klein, wacht nog..., als ze 6 weken zijn mogen jullie kiezen! Kom ondertussen gerust kijken'. Maar geen auto voor de deur.... Als het nest 6 weken is zijn we er weer. Het is nog steeds warm maar de pups hebben erg veel ruimte met gras, bomen en struiken. Schaduw en koelte genoeg. We blijken de eerste keus te hebben en dat is wat mij betreft het reutje die me de eerste keer al opgevallen is. Dat is 'm gewoon! Nog steeds.... We zijn het eens. Ook bij dit bezoek, alle pups hebben de ruimte, houdt hij zich wat afzijdig. Hij bekijkt alles met interesse. Volgens de fokster is hij inderdaad niet erg afhankelijk van z'n broers en zus, zelfzeker in z'n gedrag, geen herriemaker. Hij lijkt erg op een broertje met dezelfde vacht. De moeder heeft een deels 'wolharige' erfenis. Dat is te zien bij diverse pups die een iets andere vacht zullen krijgen.
Op de bovenste foto de achterste pup, op de tweede foto de voorste. Dit is Pok! We houden van bomen, we houden van hout. Onze honden hebben 'hardhout' namen. Pok is afgeleid van pokhout, een erg harde, 'zelfsmerende' houtsoort die vroeger gebruikt werd voor o.a. katrollen op zeilschepen. Ik ben er van overtuigd dat al deze pups zich goed kunnen ontwikkelen, de ouders zijn prima honden, de voorouders zijn bekend, de eerste maanden uitstekend wat verzorging en socialisatie betreft. Wat wil je nog meer. Maar kleine gedragingen die opvallen bij een pup kunnen bijdragen aan wat je als toekomstige eigenaar leuk of belangrijk vindt. We gaan er tenslotte van uit dat hij een hondenleven lang met ons gaat optrekken. En hij mag weg als hij 7 weken is! Daar zijn we heel blij mee, want hoe jonger een pup in huis komt, hoe makkelijker de gewenning gaat. Dus een week later gingen we hem halen. Het halsbandje lag al klaar. Geen nieuw maar dat van onze cairn. Ik vermoedde dat het Pok nog wel een week of wat zou passen. (Door alle honden die de revue gepasseerd zijn is er aardig wat 'tuigage' in huis, alle maten en soorten, handig). Het was weer een warme dag. De pups lagen her en der te slapen, maar nergens was onze pup te zien.... Tenslotte vonden we hem in z'n eentje in diepe slaap tussen een heg en een muurtje. Ik moest op de knieën om bij hem te komen, maar ik hád hem! Na koffie, 'buurten', het officiële stukje, het startpakket (brokjes, vlees, speelgoed én een cd-r met foto's van het nest, de ouders en de voorouders + 'raadgevingen voor de koper', erg goed!) hebben we afscheid genomen (we houden contact!) en zijn in de auto gestapt. Pok gewoon op schoot. Op naar huis en Braziel (onze mini bullterriër reu). Het was warm in de auto maar met alle ramen open goed te doen. Pok lag gewoon te slapen, hij heeft niet zo gauw een probleem ergens mee, blijkbaar. Alleen bij extra herrie van een vrachtwagen of zoiets keek hij even op.... Op de snelweg een ander soort kabaal, geeft niet zei Pok en sliep verder. En toen waren we thuis.
THUIS We zetten Pok in de keuken op de grond. Braziel (bijna 8 jaar) is heel wat gewend maar wel erg nieuwsgierig naar deze pup (die net zo groot is als hijzelf). Braziel (van brazielhout ofwel pernambuco, er worden o.a. strijkstokken van gemaakt) is vriendelijk en helemaal niet dominant van aard. Altijd uit op eten, een zacht bed en ook wel graag gezelschap. Hij vindt pups niet lastig of storend. Pok wordt geheel afgesnuffeld: leuk wel, maar wie ben je...?. Pok vindt alles best, hij heeft het warm. Er staat vers water, hij drinkt een sloot(je), krijgt wat te eten (oh, lekker!), loopt de tuin in, doet een plas, komt weer binnen, loopt door naar de bijkeuken (open verbinding en koel), gaat liggen en valt in slaap. Een erg cool hondje....
Braziel vindt hij vooralsnog een rare gozer, maar ook dat zal allemaal wel.... We laten hem met rust en als hij wakker wordt gaan we verder met de kennismaking. Pok went snel aan Braziel en z'n afwijkende uiterlijk. (Veel honden moeten echt even wennen aan een bullterriër). En Braziel vindt Pok wel plezierig. Hij hoeft niet perse de baas te zijn, liever niet zeg, en honds gezelschap is altijd leuk.
Pok is rustig oplettend: waar ben ik, wie zijn jullie: hond, mensen, tuintje, bomen, vijvertjes (voorlopig even leeggemaakt...), de volière met 3 stokoude maar flink fluitende vogeltjes. Hij bekijkt zijn nieuwe omgeving met aandacht en kijkt je recht aan als je iets tegen hem zegt. En we vertellen hem van alles, want contact is de basis van alles wat er nog komen gaat. We moeten elkaar grondig leren kennen. Nou, dat gaat erg goed! Slapen. 's Nachts heeft hij de woonkeuken met 'zijn' bijkeuken tot z'n beschikking met diverse slaapplaatsen. We hebben nooit een bench gebruikt, ze (de honden) zoeken het zelf maar uit. Uiteraard zorgen we ervoor dat er geen gevaarlijke situaties kunnen ontstaan. (Alleen Braziel moest als pup aan een bench wennen zodat hij geen probleem zou hebben met het reizen naar shows. Hij is bij ons geplaatst door zijn fokkers/eigenaars (www.okeechobees.nl) en heeft een show- en dekcarrière achter de rug). Pok kan op de koele tegels van de bijkeuken, het hout van de keukenvloer, in een mand met lappen of, nog net, in Braziel's bench waarvan het deurtje al jaren zoek is. We leggen kranten bij de achterdeur die we nog even dicht houden 's nachts. Hij heeft alles al bekeken en lijkt het best te vinden.... (Braziel gaat sinds de cairn er niet meer is 's nachts mee naar boven). We hebben hem niet gehoord de eerste nacht! Ik ben altijd vroeg op en had uiteraard haast om beneden te komen. Hij kwam blij kwispelend op me af en bleek een plasje gedaan te hebben, óp de krant. We hebben wat gekroeld en zijn de tuin ingegaan. Daar heeft hij nog een plas gedaan, wat hem alwéér een compliment
opleverde: wat ben je toch een vreselijk goed Pokje!. Alles bij elkaar heeft hij in de eerste week 2 plasjes gedaan in huis en 1 keer gepoept.... Dat is toch bepaald knap, 7 weken oud...! Daarna niets meer en na 2 weken hebben we de kranten weggelaten. Braziel is op dag 2 al helemaal vertrouwd en eigen. Wij ook. Het loopt gesmeerd!
Bovenstaande foto: Braziel liep vlak voor Pok's neus en dat maakte iets in hem wakker. Aangeboren talent (het hoeden)? Vlak na het maken van de foto kneep Pok Braziel in z'n achterwerk. Die reageerde stomverbaasd: wat krijgen we nou...!? Maar hij is te veel terriër om zich om zoiets druk te maken en ach, zo'n jong ventje....
Deze plek komt op veel foto's terug. Een hoek in de keuken, half onder de tafel. Braziel in z'n bench en Pok er voor. Na iedere dut lijkt hij gegroeid. Hij slaapt uiteraard veel dus schiet het groeien erg op.... De houten keukenvloer blijkt wat te glad voor hem. We moeten blessures of erger door uitglijden zien te voorkomen dus ga ik op zoek naar kleedjes. In diverse 2de hands winkels vind ik wollen Iraanse kleden, een oude namaak pers en een Perzisch lopertje. Het ziet er wel knus uit allemaal. Maar het werkt goed, hij maakt
geen schuivers meer. Onder de onderste dwarsbalk van de kloostertafel prop ik een lap die ik vastzet met tie rips. Dit om te voorkomen dat Pok met z'n voeten klem komt te zitten. Het is interessant te merken hoe een pup kan gillen als hij dénkt in gevaar te zijn. Hij is nog niet in staat, want de ervaring ontbreekt, om zichzelf te redden in geval van nood. Dus gilt hij bij het minste geringste. We zijn ons een paar keer een ongeluk geschrokken toen we zaten te lezen aan tafel en Pok, daaronder, dácht klem te zitten...! Vandaar de bovengenoemde oplossing.
Op deze en de vorige foto is hij 8 weken. De rustige, oplettende blik had hij dus al in het nest, dit is de voorloper van de blik van zijn vader...! Behalve lichamelijk groeit hij geestelijk ook snel. Hij kent z'n naam en weet al wat 'Pokje, nee' betekent. Het verbaasd ons dat hij al zo goed oplet. Hij eet als een wolf, snel en gretig. Hij krijgt 3 x per dag een maaltijd waarvan 1 voornamelijk vlees. Hij vindt alles even lekker. Daarnaast komt er nogal eens wat langs wat hij maar moet proeven, want het is wel de bedoeling dat hij het meeste kan verdragen. Dat blijkt het geval te zijn, net als Braziel lijkt hij een betonnen maag- darmstelsel te hebben.
Wat hij ook al begint te begrijpen is 'los'. Nogal belangrijk want het is niet de bedoeling dat hij tijdens wandelingen alles opeet wat hij tegenkomt. Veel te gevaarlijk! En als hij dit bevel goed begrepen heeft, kwestie van ervaring, dan eet hij niets (!) zonder eerst even (oog)contact met de baas te hebben gehad. Maar je moet het als baas natuurlijk wél zien! Als onze eerste bull terriër iets kreeg van iemand, dan nam hij het aan met een beleefd gezicht (dank u) en legde het vervolgens naast zich neer. Als ik dan zei dat hij het mocht hebben, nam hij het wel, of niet.... De eerste lessen zijn dus: opletten als Pok z'n naam hoort, dit gaat erg goed. Dan, omdat hij op dat moment alert is, volgt wat we hem dan willen bijbrengen. In willekeurige volgorde en afhankelijk van de situatie is dit 'nee', 'zit' en 'los'. Om mee te beginnen. We vragen hem alles zacht pratend. Een hond hoort zoveel beter dan een mens, het is helemaal niet nodig om een vraag/bevel hard uit te spreken. Wél serieus en als één van de honden bv. iets in de bek heeft wat ik niet vertrouw, dan haal ik het er gewoon uit. Al zit het in z'n keel. Bij Braziel is dat wel eens voorgekomen, hij probeerde, na 'los' gauw een te groot stuk kauwbot door te slikken, maar ik was sneller, deed z'n bek open (lip tussen de kiezen) en ik had het. Spekglad, maar als je perse wilt dan lukt het ook en weet de hond dat je het meent! En daar gaat het om. Als het bevel 'los' geen vervolg heeft en hij het toch door kan slikken, heeft 'los' niet veel waarde. Daarnaast is 'los' natuurlijk ook handig als hij iets vast heeft (speelgoed, stok, een arm of een been) waar we nog iets mee willen en wat niet stuk hoeft...! Een hond heeft een enorme bijtkracht, het snel kunnen lossen is bepaald praktisch. Onze honden kennen het woord 'zachtjes' of 'voorzichtig' ook goed, gewoon omdat het woord nogal vaak automatisch gebruikt wordt bij een terriër en een opgroeiende hond. Maar ieder bevel móet uitgevoerd worden, kan niet schelen hoe! Het mag best een poging tot zijn in het begin, als de wil er maar is! Herinner me onze herderteef, lang geleden, die een keer op het bevel 'los' een beetje zenuwachtig werd, want, bleek even later, wat ze in haar bek had was een stukje hout dat op de tong bleef plakken. Heb 'r toen maar even geholpen en het van haar tong gehaald. En als de hond weet dat je zonder meer met je vingers in de bek gaat zoeken om er iets uit te halen, dan schept dat vertrouwen in de baas. Want de baas móet de baas zijn! Terwijl ik dit schrijf is Pok 6 maanden en vandaag nog, tijdens een wandeling, pakte hij een vogellijkje op. Hij liep een aantal meters, los, voor me uit. Ik zei op gewone toon: Pok, los. Hij spuugde het geroutineerd weer uit en keek er ook niet meer naar. Op conversatietoon zei ik: goed gedaan, jongen. Kwispel van hem. We hadden elkaar begrepen.... Toch is hij nog maar halfwas, wát een potentie heeft zo'n hond! Het is wel erg belangrijk om een pup ook voldoende met rust te laten en niet overal bovenop te zitten. Hij heeft ruimte en tijd nodig om zelf dingen in de gaten te krijgen. Als je teveel van hem eist en hem niet ruimschoots met rust laat krijg je een zenuwlijder!
Dus laat je niet verleiden om, als de pup 'het goed doet', te snel te zijn met vervolgopdrachten. Hou het rustig en gun hem de ruimte om zelf ook nog van alles te ontdekken. Het is zo plezierig om een ontspannen hond te hebben waar je het normale en instinctieve contact mee kan hebben. Spelen. Een pup komt veel te weten via spel. Pok speelt worstel-, sjor- en afpakspelletjes met Braziel en met de baas. Kauwbotten, lappen, stoffers/bezems en ballen zijn bruikbaar om er van alles mee te doen.
Uit de reactie op zijn acties leert hij hoe hij zich het best kan gedragen in diverse omstandigheden. Ook in z'n eentje speelt Pok graag. Hij heeft van alles en nog wat om zich te vermaken en het is leuk te zien hoe hij een keus maakt uit z'n spullen. Soms sleept hij alles naar een plek in de tuin en kiest dan. Hij heeft o.a. een rubber tuut, door de fokster meegegeven en een oud onderdeel van de melkmachine. Hij kan daar geweldig mee door de tuin raggen. Alle springbalsemien heeft hij al omgestruikeld omdat hij ook nog niet zo vast op z'n benen staat. Maar dat geeft niet, komt wel weer op, of niet. Ook stond er ergens in de tuin een plastic lokgans, gewoon een leuk ding. Hij heeft de gans gevonden en bij z'n speelgoed gevoegd. Een stuk groter dan de andere dingen en dus een uitdaging. Fijn om in te bijten, te verslepen en aan te vallen. Allemaal oefening. Als hij niet aan het spelen is of slaapt ligt hij bij voorkeur aan de voet een beetje rond te kijken.
Als Pok 9 weken is (en 22 kg.) wordt hij wat slungelachtig. De groei gaat echt hard! Hij kan al goed zitten op 'bevel' en zoals te zien op deze foto is hij nog steeds rustig oplettend. Z'n lichaamshouding laat zien dat hij oplet zonder spanning. Toen ik deze foto maakte zat ik hem te vertellen dat hij moest zitten en blijven. Hij heeft nog geen weet van het woord 'blijf' maar door het ding in mijn handen (fototoestelletje) en het vrij dringende 'blijf' is hij attent. Waar heeft ze het over, waar gaat het over...?. Mijn 'blijf' gaat automatisch. Ik zie hem zitten en wil dat ie dat even zo houdt! Dus zit hij te bekijken wat ik in vredesnaam aan het doen ben.... Hij gaat inmiddels mee op korte wandelingen om aan de lijn te wennen en de directe omgeving te leren kennen. Hij heeft een gewoon leren halsbandje om en als lijn gebruik ik een halstertouw (voor paarden dus). Die heeft een goede lengte en houdt plezierig vast. Tijdens zo'n rondje komen we van alles tegen: auto's, fietsers, brommers, wandelaars, plotseling geluid, terrasje met mensen, andere honden, kerkklokken en alle mogelijke luchtjes (waar wij geen weet van hebben). Hij is nieuwsgierig en heeft nergens moeite mee. Om de andere dag zo'n rondje is voorlopig genoeg. Rustig aan, hij is erg aan het groeien tenslotte.
'Bekvechten' hoort zeker bij de favoriete bezigheden. Braziel weet uiteraard dat hij met een pup te maken heeft en accepteert nog erg veel van Pok. Braziel zit vol gaatjes.... Naarmate Pok ouder en groter wordt zal Braziel ook ruwer worden in het spel. Kleinzerig zijn ze geen van beiden. En Braziel vindt het ook prima dat Pok bij hem 'op bezoek' komt in z'n bench.
Pok heeft geluk dat Braziel niet dominant is en pups lollig vindt. Naarmate Pok ouder wordt en eenmaal volwassen, zal Braziel zonder meer weer de onderste plaats innemen in de roedelorde. Braziel staat wel op z'n strepen als het om bepaalde spelletjes of eten gaat, maar de baas willen zijn zit niet in z'n aard. Toen Braziel als pup bij ons geplaatst werd was de cairn 2 ½ jaar. Onze cairn was wél dominant van aard en hij had niet veel op met pups. Braziel trok zich daar niets van aan en heeft lol genoeg gehad en veel gespeeld, maar nu is het echt genieten voor hem. Zo'n fijne grote pup die hem aldoor opzoekt! Een hoop bezoekers die de honden samen zien roepen vertederd dat het 'echte vriendjes' zijn. Maar zo is het niet precies. Braziel hoort al 8 jaar in onze roedel. Toen Eik (van eikenhout, de cairn dus) dood was, heeft Braziel hem behoorlijk gemist. Niet omdat ze 'vriendjes' waren maar omdat er een gat in de roedel ontstaan was. Hij was ineens 'hond alleen' en dat niet gewend.... Hij had geen honds contact meer. Er was ineens een hoop onderling roedelgedrag verdwenen...! Braziel heeft Pok gewoon op z'n bordje gekregen en daar wij de baas zijn, had hij dat maar te accepteren! En daar heeft hij dus geen moeite mee, gelukkig. Een leuke bijkomstigheid is, dat Braziel zich inmiddels aan Pok optrekt als we in het park andere honden tegenkomen. Nu, naarmate Pok groter wordt, gedragen honden, die we tegenkomen in het park, zich voorzichtiger! Dat is wel eens anders geweest. Eik ging niet aan de kant voor andere reuen, hoewel hij nooit als eerste in de aanval ging. Maar de ervaring had hem, helaas, geleerd dat hij, door geen onderdanig gedrag te tonen, kans liep gepakt te worden. En als z'n opponent een stuk groter was dan hij, had hij geen schijn van kans. Braziel heeft dat van nabij diverse malen meegemaakt en was erg voorzichtig geworden. Hij had niets in te brengen als kleine en zachtaardige hond. Als baas ben je ook steeds meer alert op agressief en niet gecorrigeerd gedrag van loslopende honden.... Maar dankzij de steeds grotere zwarte Pok voelt Braziel zich heel wat zekerder en hoeven wij niet meer zo erg op te letten! Maar voorlopig zijn we in het verhaal nog bij de Pok van 10 weken.
Braziel en de baas zitten vol gaatjes. Ze spelen ruwere spelletjes met z'n 3en dan ik. Waarschijnlijk instinctief wil ik perse niet dat Pok me bijt, al is het nog zo speels bedoeld (wat het is), en dat doet hij dus niet. Ik kan hem knuffelen, wat hij fijn vindt, zonder dat er meteen een wild spelletje op volgt. Hij is dus ook heel goed in staat om dat onderscheid te maken. Dat is interessant uit roedel oogpunt: de dominante baas leert hem andere dingen dan de dominante bazin (dominant betekent de leiding hebben). De baas laat hem z'n spieren gebruiken, snelheid in handelen, z'n tanden en gewicht proberen en dergelijke. De bazin is meer actief waar het de verzorging betreft (tanden, oren, voeten nakijken en eventuele plakrommel uit de vacht halen) en dat moet hij gewoon toelaten. Rustig blijven zitten en het ondergaan. Hij doet dat al goed mits het niet te lang duurt.... Daarnaast leert hij hierdoor 'zitten' en 'blijven', en dus zich gedragen.... Braziel is trouwens een maniak waar het de verzorging betreft: een schram moet grondig onderzocht worden, schoongemaakt en keer op keer nagekeken! Wat Pok van mij zonder meer accepteert en rustig toelaat, kan hij niet hebben van Braziel (nu doe ik ook lang niet zo moeilijk...). Hij wordt helemaal akelig van het gesop van Braziel aan een wondje. Nog vreselijker is het als Braziel vindt dat Pok's oren eens goed schoongemaakt moeten worden.... Je ziet de gruwel in z'n ogen groeien! We grijpen niet in, veel te leuk om te zien hoe hij onder die zorg uit probeert te komen. Toen Pok begon met wisselen zat Braziel regelmatig met z'n neus in Pok's bek om te onderzoeken wat er loos was...! Een dag op stap. Alles is nog kleinschalig. De omgeving is omlijnd en duidelijk. Maar dan hebben we de beschikking over een auto. Dat is leuk! We gaan wat verder weg. Pok is nu 11 weken en we gaan naar de zee. Het strand, zon en water. We zijn benieuwd.... We laden Braziel en Pok samen achterin de auto (stationcar). Braziel vindt autorijden (gereden worden) bijzonder fijn en Pok heeft sinds zijn komst niet meer in een auto gezeten, dus we zullen zien.... We zetten Pok in de auto als zijnde de gewoonste zaak van de wereld en dan ís het dus ook de gewoonste zaak van de wereld.... Onderweg geen centje pijn! Braziel ligt te slapen en Pok kijkt met interesse naar wat we voorbijrijden en de mede-weggebruikers. Tussendoor doet hij nu en dan een dutje. Dan zijn we waar we wezen willen. Strandje, dijk, zeeschepen en een friettent.... Eerst de honden uit de auto en vers water. Daarna even lopen en een hapje van het één of ander.... Braziel vindt het fijn en Pok kijkt z'n ogen uit: ruimte..., water..., wij met z'n 4en.... De roedel op stap! Hij kan daar gewoon los lopen en kijkt aanhoudend wie waar is. Braziel vindt strand fijn en is in voor van alles en nog wat: achter stokken aan, afkoelen in het water, alles is goed. Pok volgt hem op de voet want een pup doet ook ervaring op door een oudere hond in de gaten te houden en te zien wat ie doet en waarom. Dat is altijd weer leuk om te zien.
Spelen, uitrusten, rondkijken en op z'n tijd (drink)water en een hap eten. Pok is nog een pup, hij moet niet oververmoeid raken. Dat is het voordeel van de kleinschaligheid van deze plek. Beetje scharrelen, genoeg rust en ook nog veel te zien want de zeeschepen varen vlak langs! Op de terugweg hebben ze voornamelijk geslapen en thuis hadden ze ook niet veel meer te vertellen. Het
was echt een ouderwets dagje strand. Een dag of wat later kwam een professionele bomenkenner snoeien en zagen in ons stadstuintje. De bomen kunnen hier niet hun gang gaan zoals we wel zouden willen.... Weer een nieuwe ervaring: kettingzaag, gewone zaag, de man hoog in de berk en overal grote en kleine takken, bladeren en stukken stam. Pok heeft goed geholpen.
Het was weer een interessante dag. En iedere keer doet hij nieuwe ervaringen op terwijl andere dingen, zoals het blokje om, gewoon worden. Daar hij op alles rustig reageert en nooit zenuwachtig wordt, gaat het leren dus in een voor hem passend tempo. Niet teveel, niet te weinig. Slopen doet hij trouwens ook niet. Af en toe haalde hij in het begin de papierdoos leeg, maar ach, dan ruimen we het weer op en dat is dat. We gaan ook een keer naar 'de plas', een uitgraving waar in de weekends en op zomeravonden modelbootjesliefhebbers en jetskiërs een hoop herrie maken, maar gelegen achter het motorcross terrein en het vliegveld mag dat. Als wij er zijn is het regenachtig en doodstil. Een beetje strand en lekker veel modder, ook leuk. Een stuk hout was een mooie reden om elkaar achterna te zitten door zand en moddersporen, donker en ook behoorlijk diep zodat vooral Pok nogal eens een buiteling maakte met als gevolg een erg vieze hond.... Maar met wat regen erbij spoelt de boel wel weer schoon. Braziel heeft door zijn bouw een laag zwaartepunt, hij raakt zelden uit balans. Voor we weer naar de auto gaan probeer ik ze allebei even in de plas te krijgen om wat extra modder weg te spoelen, maar Pok ziet dat nog niet zitten. Ach, dan niet, modder wordt zand en dat valt er wel uit, vroeg of laat.
Pok is nu 3 maanden en groeit gestaag. Braziel lijkt steeds kleiner..., nog even en hij kan in een luciferdoosje...! En we gaan nog een keer naar het strand. Dezelfde plek. Pok is weer iets ouder, benieuwd hoe hij het nu ervaart.
Hij loopt makkelijk het water in, alles went. Gelukkig heeft hij ook geen last van het zeewater. Het is niet te voorkomen dat ze water binnen krijgen, maar 1 keer 'de dunne' en dat is alles. Heb dat wel eens anders meegemaakt.... Deze 2 hebben er weinig last van.
Samengevat kan hij nu dus met z'n 3 maanden: opletten als het gevraagd wordt, fatsoenlijk aan de riem lopen, autorijden als een ervaren passagier, zitten en lossen op 'bevel', loslopen in het park en gewoon komen als het moet (graag zelfs). Hij maakt trouwens goed contact met andere honden (niet opdringerig of te voorzichtig). Hij is bekend met alle mogelijke geluiden op straat en kijkt nergens van op. Regelmatig komt er bezoek voor hem. Bij mensen die hij de eerste keer ziet is hij afstandelijk. Hij blaft een keer en laat zich beslist niet meteen aanhalen. Om hem duidelijk te maken dat als wij iemand binnenlaten, het volgens ons goed volk is (als we ons vergissen mag hij het uiteraard vertellen, we vertrouwen op zijn instinct), krijgen de ons bekende binnenkomers een koekje om hem te geven. Dat neemt hij dan aan met reserve maar na een minuut of 10 is het goed en laat hij zich ook wel aaien. Maar bij voorkeur ligt hij bij de baas of bij mij aan de voet het bezoek te bekijken. Braziel houdt bepaald van bezoek omdat het extra aandacht betekent en er meestal wel een hapje van het één of ander aanhangt. Maar Pok is niet om te kopen. Dat hoort bij de aard van de bouvier die hij is. Erg plezierig! Konrad Lorenz (de etholoog) zegt ergens in zijn boek 'Mens en Hond': een hond die me gestolen kan worden, kan me gestolen worden.... Bezoekers die hij kent worden vriendelijk begroet. Hij blijft een zekere reserve houden maar is zeker niet onvriendelijk. Ook in het park komen we regelmatig mensen tegen die hem best wel even willen aaien. Geen schijn van kans, hij reageert gewoon niet op lokkende en vriendelijke geluiden van mensen die hij niet kent. En als ze naar hem toelopen komt hij naar mij toe. Maar hij is nog steeds een pup, de pubertijd moet nog komen. Daarom is het nogal belangrijk dat hij al veel weet en kan, want daar kan je mee verder als het zover is. En als hij straks uit puberale dwarsheid ineens niet wil komen bv., terwijl hij dat al goed deed, hoeft de baas zich geen zorgen te maken of de hond het wel snapt en staat dus steviger in zijn schoenen. En dat kan nodig zijn!
Maar met z'n 3 maanden is hij vrij en vrolijk en zitten er nog geen hormonen in de weg. En dat hij geen nerveus type is blijkt ook uit het feit dat hij vaak op z'n rug ligt te slapen. Het is al wel duidelijk dat hij vrij snel onder de indruk is als je bars tegen hem praat, wat wel eens voorkomt natuurlijk. Dáár kan hij wel van schrikken of zich beledigd door voelen. Je ziet dan in z'n houding wat je zou kunnen vertalen als: nóu zeg, pfffff...!, en als hij schrikt laat hij alles hangen (kop, oren, staart) en gaat hij gauw zitten.... Dat is 1 keer gebeurd. Het is niet erg als zoiets een keer voorkomt maar het geeft wel zijn gevoeligheid aan waar zeker rekening mee gehouden moet worden! Hij mag best eens schrikken als hij een duidelijke correctie krijgt en dus leren dat er ook ongewenst gedrag bestaat.... Maar niet te vaak, want dan doe je het als baas niet goed! Ook bij trekken aan de riem is een duidelijke correctie, die hij meteen snapt, van veel meer waarde dan het eindeloos terug trekken door de baas. Dat is niet meer dan aan z'n kop zeuren en de hond reageert tenslotte nergens meer op! De baas heeft geen overwicht en de hond gaat zelf uitmaken hoe en wat. Nou, dan kan de pubertijd een ramp worden.... En hij groeit als kool. Gelukkig heeft hij niet de behoefte te slopen of te stelen, want hij kan bijna overal bij.
Als hij iets ruikt op het aanrecht wat hij graag zou willen hebben, staat hij de lucht ervan te bestuderen en gaat dan maar met een hoopvol gezicht zitten wachten of dat met die lekkere lucht misschien wel zijn kant opkomt. Je kan rustig even weglopen, hij probeert er niet bij te komen. Toen hij jonger was en net in de gaten had dat hij kon springen en op zijn achterbenen staan, heeft hij 1 keer geprobeerd tegen het aanrecht op te springen, wat hem een streng: Pok, néé! opleverde. Dat doet hij dan maar niet meer. Uiteraard ligt er geen eten op het aanrecht als er niemand in de buurt is. Dus is er de kans dat hij wat krijgt als iemand bezig is aan het aanrecht. Dat gebeurt meestal ook wel: kaaskorstje, stukje brood. Met 4 maanden is hij al zo groot dat hij, terwijl hij gewoon doorloopt, tot zijn eigen stomme verbazing, zomaar ergens terecht kan komen. In een stoel bv. Op een morgen tegen 7 uur hoor ik iets achter me, ik kijk om en zie Pok in de stoel! Ter vergelijking onze cairn in dezelfde stoel.
Pas geleden probeerde Pok het stoeltje nog eens en was verbaasd dat het niet meer ging. Hij is even aan het hannesen geweest of hij z'n achterwerk er in kon passen, maar nee, niet meer mogelijk. Hij krijgt nu gewone adult brokken en iedere dag een bakje vlees. Hij mag niet té hard groeien en zeker niet te dik worden, dit om problemen met heupen, ellebogen en andere gewrichten te vermijden. Rustig aan. Maar hij is topfit en ziet er prima uit, dus het gaat allemaal goed.
Hij lag graag onder de tafel. Daar er tegen de muur ook nog een kerkbank staat, de zitting is net te zien, was dit een favoriete slaapplek, een soort hol. Hij is nu inmiddels ook te groot voor deze plaats. Dit plaatje roept ook nogal eens vertedering op bij mensen: oh, wat schattig, wat lief...! Maar ook hier geldt: honden zijn altijd uit op eigen voordeel, als ze geen last van elkaar hebben, kunnen ze tegen elkaar liggen. En Braziel houdt Pok niet liefdevol vast maar kan z'n poot nergens anders kwijt.... Nog zo'n foto:
Braziel lag al in die stoel en Pok wilde er bij. En door het gewicht van Pok haalde Braziel z'n poot er maar tussenuit omdat die knel zat.... Maar het ziet er leuk uit, toegegeven! Zo zijn er overal van zulke vertederende plaatjes te zien die vaak alleen maar sentimenteel vertaald worden. Dat is eigenlijk wel jammer want er is veel meer informatie uit zulke foto's te halen. Bijvoorbeeld dat als 2 reuen ontspannen samen in een stoel liggen dit eenvoudigweg betekent dat de roedel goed geregeld is, de honden hun plaats kennen en ze de vrijheid hebben om op hun niveau (de lagere regionen van de roedel) te regelen zoals hun instinct dat aangeeft. Als Pok Braziel in z'n onhandigheid 'pijn' doet, krijgt hij op z'n donder van Braziel. Die zet, als Pok te ver gaat met uitdagen of lomp gedrag echt wel z'n tanden ergens in. Maar alleen als een grens bereikt is. En duidelijk, zodat Pok de volgende keer wel uitkijkt! Dat gebeurt gewoon af en toe, en dat laten we gebeuren. Het is geen vechten maar corrigeren. Laatst nog, 's morgens vroeg: Braziel lag te slapen en Pok was al erg wakker en probeerde Braziel uit te dagen door in een poot, bil of wat ook te knijpen. Ik hoorde het wel, maar bemoeide me er niet mee. Toen hoorde ik een serieuze pijnkreet van Pok. Hij zal ergens een schram hebben, eigen schuld...! Ik ga niet eens kijken. Dat is Braziel's hulp bij de opvoeding van deze grote pup. Prima, hij doet het vast goed. Anders zouden ze niet samen in een stoel liggen, of pal naast elkaar eten. Knokken in huis mag niet van ons, wij zijn de baas en verder zien ze maar en dat doen ze dus. Leerzaam om dit, zonder bemoeienis, te volgen. Soms kunnen ze samen flink (en lang) herrie maken, maar dan is er een leuke afleiding: ik gooi een handje brokken op de tegels in de tuin. Erg geconcentreerd zoeken ze de brokjes die vrijwel onzichtbaar zijn op die grindtegels. Ze moeten ze vinden met hun neus. Ze zoeken zich gehaast een ongeluk. Braziel zoekt en vindt ook onder Pok, die dan tussen z'n poten kijkt van: heb ik wat gemist...?! Het is een mooie manier om een te lawaaiig spel te stoppen. Verder gebruiken we nooit brokjes om te belonen of zo. We belonen met een aai of een vriendelijk woord. Een opdracht uitvoeren met als beloning iets lekkers is vanuit het roedelgedrag eigenlijk raar. Onderling belonen ze met toegevend, vriendelijk gedrag en corrigeren met dominant gedrag! Gewoon, op het moment ván. Daardoor is het altijd duidelijk wat de bedoeling is en waarom. Het grote voordeel is dan dat een jonge hond de correctie begrijpt. Hij snapt meteen wat de bedoeling is! Want als je zelf direct en duidelijk (dus honds en instinctief) reageert, zonder eerst te bedenken wat de actie van de hond betekent en hoe je er op gaat reageren (wat veel te lang duurt en daardoor half of niet uit de verf komt), reageer je zoals een roedelleider hoort te reageren. Als ik Pok 's avonds na de wandeling aan het begin van onze straat z'n halsband af doe (waaraan de riem uiteraard) en hij dus helemaal los is, haalt hij altijd even blij m'n hand door z'n bek, vaak meerdere keren. Hij vindt het erg tof dat hij de verantwoordelijkheid krijgt helemaal los mee te lopen. Ik weet het zeker! Veel mensen, vind ik, gaan met dieren/honden om alsof ze letterlijk 'te stom zijn om los te lopen'.... De controle is eindeloos én vaak nutteloos, want niet logisch vanuit honds gedrag...! We kunnen zoveel van ze
leren qua actie/reactie/inzicht dat de menselijke arrogantie me nogal eens verbijstert. Wij doen niet altijd de goeie dingen met onze hersens (vind ik...). Maar goed. We proberen onze jonge Pok op een hondse wijze duidelijk te maken wat hij moet weten en kunnen om ook in onze mensenmaatschappij te kunnen functioneren. Het zal hem allemaal worst (oh, lekker!) zijn zolang we contact hebben. En dat gaat goed. We gaan zo honds mogelijk met hem om, van woest spel tot zachtjes neus aan neus, van correctie tot vriendelijke mensenkwispel (aai, knuffel, blik van verstandhouding) en z'n vertrouwen is totaal. Dat is mooi.
Tussendoor: We waren aan de wandel en het was tijd voor een korte pauze. Ik zat op een graspol terwijl Pok libellen aan het achtervolgen was en Braziel zat te niksen. De grassprieten waren van het soort dat ik altijd gebruikte om op te blazen als Eik 'op jacht' was en het lang begon te duren (ik ben hier, kom je?!). Met een goeie grasspriet kan je een mooie heldere fluittoon maken die ver en duidelijk te horen is (Eik kon snel uit beeld verdwijnen en reageerde, meestal, goed op het schelle fluitje). Maar nu plukte ik dus zo'n spriet en blies er op. Pok keek als door de bliksem getroffen op en zat binnen een tel stijf tegen me aan. Wat wás dat...!?!. Hij is groot en zwaar inmiddels en hij had me bijna omgeduwd.... Maar om hem te laten zien dat het een trucje van mij was, blies ik nog maar eens op de spriet. Jesses, hoe doe je dat...?!. Heb hem de grasspriet laten zien en verteld hoe dat gaat en nog een keer geblazen.
Nu weet hij dat als hij zo'n fluitje hoort, ik het ben. Zal voor hem niet nodig zijn want hij houdt aldoor in de gaten waar we zijn..., maar je weet nooit. In een mail aan de fokkers: De honden kregen vandaag ieder een knook (geit, kop dijbeen). Braziel had 'm snel gekraakt en op, maar Pok had veel langer werk met z'n melkkiesjes. Tenslotte vonden we dat Braziel Pok's restant mocht hebben en ik zei: Pokje, los. Hij keek me aan met een gezicht van: ik heb toch niets.... En liep de tuin in. Toch ook op, blijkbaar.... Pok pakte een stokje en liep weer naar binnen, zo van: ik ga wat op deze stok kluiven. Maar ik zag hem z'n staart erg overeind zetten toen hij Braziel voorbij liep. Ik dacht nog: wel een wat overdreven dominant gebaar voor 4 maanden oud.... Even later hoorden we een geluid van bot op de houten vloer. Ik ging naar hem toe en zei zacht maar erg serieus: Pok, los! En hij liet het stukje bot vallen. Vandaar die staart omhoog: ik heb wat en jij krijgt het niet! Geweldig! Hij had het in z'n mond gehouden en voor de schijn een stukje hout gepakt (kan het me bijna niet voorstellen, maar denk echt dat hij het zo bedoelde. Met een botje in je mond pak je toch geen stuk hout erbij, tenzij met een reden...?). Hij was z'n botje kwijt (want 'los' was de oorzaak van zijn gedrag) maar ik heb hem danig geprezen voor deze actie! En honden kunnen niet denken...? Hier móet een gedachte aan vooraf gegaan zijn.... Inmiddels heb ik de grootste (kunststof) mand gekocht die er is zodat Pok 's nachts languit daarin kan slapen. Of opgerold, of samen met Braziel. En de bovenkant van Braziel's bench is er af. Als Pok op z'n vaste plek voor de bench lag te slapen kon Braziel er niet meer in of uit.... Nu weer wel, via de zijkant.
5 maanden is hij nu. Het valt op dat hij een geweldige kijk-hond is. Hij ziet werkelijk alles! Het kleinste spinnetje, ergens een mees in de struiken, alles! Vooral vogels, met name kraaien hebben zijn speciale aandacht. Hij zou graag
kraaienvanger worden.... (als hij het maar laat, zulke fantastische vogels!). Maar duiven en eksters vindt hij ook leuk om te besluipen en de lucht in te jagen. Zo, daar horen jullie! Op de volgende foto keek hij een vliegtuigje na. Hij moest er even bij gaan zitten, dit had hij nog nooit gezien, zo'n brommend ding in de lucht.... Het verdween in de verte, hij keek over de akkers naar de horizon....
Hij kan zich lang concentreren op iets. Vind ik ook wel bijzonder voor zo'n jonge hond. We doen op z'n tijd ook wat moeilijker dingen: het spoor, de stad, de bank, een lift, een lange brede trap op en af, de stationshal, een voetgangersbrug over een 4-baans weg. Zo af en toe een dergelijke actie, hij moet het allemaal kunnen. Waar hij tot nu toe de meeste moeite mee had was de voetgangersbrug over de 4-baans rondweg. Dat was niet te begrijpen, hoe al dat verkeer onder hem door kon. Dus zijn we, een beetje aan de kant, er maar even
bij gaan zitten. Na een aantal minuten was Pok niet meer zo geobsedeerd door al die auto's en begon om zich heen te kijken. Hé, een kraai daar beneden op een paal, en een fietser, ook beneden.... De treinen die achter hem langs op de spoordijk voorbij kwamen vond ie best. Hij heeft de eerste die langs kwam goed bekeken en dat was verder oke. De vrij hoge brede trap naar de ingang van de bank was ook geen grote hindernis. De draaideur vond ie vreemd, zo'n klein hokje en dan toch moeten lopen..., maar we waren samen en dan is het wel goed. De trap weer af was voor hem zeker geen punt, maar voor mij wel! Hij is met 3 sprongen beneden, ik niet...! Dus oefenen in het rustig een trap aflopen.... Dat snapte hij ook wel na enig corrigeren. Al met al is het erg leuk om zo met je jonge hond op stap te zijn.
Hij krijgt zachtjesaan ook een echte hondenkop! De pup is aan het verdwijnen.... Z'n lijf wordt harder en hij begint in balans te komen. Soms zie ik ineens even de lange vlakke draf die er zo prachtig moeiteloos uitziet (de 'wolvendraf' die lang volgehouden kan worden). Hij zit goed in elkaar.... Hij beweegt zich makkelijk, soepel en kan behoorlijk snel zijn. Maakt in het park kennis met andere honden, reuen en teven. Hij komt regelmatig honden tegen die hij al redelijk kent. Zo ook een vrij dominante rottweiler reu die de neiging heeft naar Pok uit te vallen. Hij wordt wel gecorrigeerd door z'n baas, maar Pok maakt er geen punt van, is (nog) niet onder de indruk (z'n staart zakt geen millimeter!) en gaat na een huppelend zijsprongetje gewoon door met lol maken. Hij is cool! Ook leuk: nu de achterdeur niet meer meestal op de haak staat maar dicht is moeten de honden als ze in de tuin zijn en naar binnen willen ons dat laten weten. Braziel heeft een driftig blafje voor die gelegenheid. Eik krabbelde aan de deur (z'n sporen zijn aanwezig). Pok heeft zelf iets verzonnen: hij rammelt met de haak! En we zijn, Pok en ik, met z'n 2en op bezoek geweest bij een vriendin. Met de auto naar Rotterdam, klein huis, ook een mini bull terriër reu en 3 katten. Hij heeft zich weer perfect gedragen. Hij mocht rondlopen en verkennen. Op 3 plaatsen kwam hij een
blazende kat tegen en reageerde met een rustig: pardon, ik zal u niet verder storen.... Hij had al een plattegrondje in z'n hoofd, blijkbaar: daar, daar en daar moet ik niet komen, ze vinden dat niet zo fijn. De bull terriër was qua type vertrouwd en ze konden het meteen goed vinden samen. Op het eind van de ochtend kreeg hij z'n brokken in het tuintje en ik was benieuwd wat hij zou doen als hij klaar was en weer naar binnen wilde. Hier geen haak om mee te rammelen.... En wat had hij nu verzonnen?...: hij klapperde met het kattenluik...!
5 ½ maand en bijna 70 cm schofthoogte. Geen idee hoe zwaar hij inmiddels is. Hij begint minder te plassen per keer en staat dan wat schever. Nog even en hij tilt z'n poot op. De pubertijd begint te komen. Maar we zien wel wat het wordt.... Het wordt ook tijd om hem voor het eerst te plukken. De harde bovenvacht zit goed los. Benieuwd hoe hij dat gaat vinden. Ook niet echt een probleem dus. Voor mij meer dan voor hem (heb hem op de grond geplukt, is toch zwaar en ongemakkelijk..., spierpijn...). Maar hij heeft een prima plukvacht, denk de volgende keer niet langer nodig te hebben dan 1 ½ uur. Met Eik was ik vaak 2 tot 3 uur bezig (een minder goede plukvacht...).
Net na het plukken, voor de eerste keer vind ik het genoeg zo.
En dan is Pok een ½ jaar. Een grote hond met een open en eerlijk karakter maar niet flauw! En we hebben hem nog nooit horen grommen, anders dan tijdens een spel. We zijn blij met hem!
