Pils for Pills Bijna 9 maanden nadat ik ben weggegaan en ruim een jaar nadat het eerste idee is ontstaan, is het hoog tijd meer te vertellen over het grootste project (van mij én Stichting VSH) waar ik me mee bezig houd. Tijd voor Pils for Pills. Het begon allemaal een jaar geleden toen ik aan het filosoferen was over wat ik zou kunnen bijdragen in Sengerema als tropenarts. Mede dankzij onze relatief lange en intensieve betrokkenheid (in vijf jaar tijd zijn ik en Laura zes keer in Sengerema geweest) was mij opgevallen dat het ziekenhuis heel veel van hun medicatie bij één apotheek kochten. Niet gehinderd door enige kennis op het gebied van inkoopbeleid, voorraadbeheer of überhaupt de organisatie in Tanzania bedacht ik: “Dat kan vast beter, daar is vast geld te besparen!” Op ons jaarlijkse hutje op de hei weekend (in het pittoreske Uitgeest, in mijn eigen woonkamer) bracht ik mijn idee ter sprake. Samen met het idee om een feest te geven een krat bier en wat flessen wijn werden dingen plots dingen samengevoegd en ontstond het idee; We geven een feest en we noemen het “Pillen voor pillen”. Hoewel deze naam erg tot de verbeelding sprak, leek het ons toch lastig om een locatie te vinden die akkoord zou gaan met zo’n naam en maakten we ons toch ook wat zorgen over het publiek we daarmee zouden aantrekken. Dus filosofeerden (dronken) we nog even verder en werd plots de naam “Pils for Pills” geboren. Vanaf dat moment was er geen weg meer terug en moest zowel het feest als het project doorgaan. Over het feest maakte ik me geen zorgen, daarvoor hebben we Hilde. Hilde heeft samen met haar netwerk het vorige feest (Drink voor water, 2,5 jaar geleden) fantastisch georganiseerd en ook dit jaar was zij na een halve zin alweer overtuigd van het doel en begon zij met plannen voordat ik was uitgesproken. Behalve dat zij het feest organiseert gaat zij mij volgend jaar ook opvolgen in Sengerema als tropenarts!!!
Het project Aan mij de taak om legitimiteit te geven aan onze reden voor een feestje. Nadat ik in Sengerema was aangekomen en aangaf dat ik mij graag daarmee bezig wou houden, moest ik voor de zoveelste keren denken aan een quote van Paulo Coelho uit de alchemist: “Je eigen legende waarmaken is de enige verplichting van de mens. Alles is één. En als je iets wilt, spant het hele universum samen om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt” Nadat ik van ons plan had verteld werd ik namelijk direct uitgenodigd om onderdeel te worden van de procurement committee en de pharmaceutical
committee. En daarnaast bleek ook dat zij al de eerste (voorzichtige) stappen hadden gezet om het inkoopbeleid te wijzigen.
Voordat ik verder ga is het goed om uit te leggen hoe de situatie de afgelopen jaren was in Sengerema. Want ondanks dat er goede redenen zijn om van inkoopbeleid te veranderen, waren er ook (dwingende) redenen om niet te veranderen. Het ziekenhuis in Sengerema is net al veel andere ziekenhuizen flink geraakt door de financiële crisis. Door onaangekondigde bezuinigingen, afgenomen ontwikkelingshulp en een groeiende vraag verkeert het ziekenhuis al jaren in zwaar weer. De steun van officiële overheidsfondsen komt standaard te laat waardoor het ziekenhuis het vaak maanden zonder hulp van buitenaf moet doen. Dit in combinatie met dat de helft of meer van alle patiënten via overheidsregels uitgezonderd zijn van betaling omdat ze tot een groep van kwetsbare patiënten horen (o.a. zwangere vrouwen, kinderen onder de vijf, HIV en Tuberculose patiënten), heeft ervoor gezorgd dat het ziekenhuis zich regelmatig diep in de schulden moest steken om te zorgen dat zij zorg konden blijven leveren.
Dit heeft geleid tot een neerwaartse spiraal waarbij het ziekenhuis gedwongen was om te kopen bij de leverancier waar zij het meeste krediet konden krijgen in plaats van de plek waar de medicatie het goedkoopst was. Als je eenmaal een flinke schuld hebt opgebouwd is het bijna onmogelijk om uit deze neerwaartse spiraal te ontsnappen, omdat er nooit genoeg geld is om de schulden af te lossen. In de praktijk heeft dit ervoor gezorgd dat er een continue schuld was en dat veel essentiële medicatie en zaken zoals infuusvloeistoffen gedurende 3-5 maanden per jaar nauwelijks te verkrijgen waren. In de maanden die volgden heb ik mij verdiept in wat er zoal gekocht was en heb ik de betaalde prijzen vergeleken met de prijzen van andere apotheken. Uit deze analyse bleek dat er 36,7% bespaard kon worden op medicatie als het slimmer werd ingekocht. Per jaar zou dit zo’n €100.000 (!!!) kunnen schelen. Nadat ik dit aan het management en de andere comités had gepresenteerd spande het universum weer samen (dank je universum). Want juist op dit moment kwam er een aantal grote bedragen tegelijk binnen, waardoor de schuld werd gereduceerd tot “slechts” €25.000. Deze relatief lage schuld in combinatie met de beloofde steun van stichting VSH creëerde zowel mentaal als fysiek de ruimte om over andere inkoop-strategieën na te denken. In de maanden die volgden heb ik het volledig vertrouwen en medewerking gekregen van iedereen in het ziekenhuis en heb ik bijna de vrije hand gekregen om te bestellen wat er nodig was op de plek waarvan ik dacht dat we het best konden halen. Natuurlijk flink ondersteund en geholpen door alle mensen hier. Dit heeft er toe geleid dat er al 5 maanden geen tekort is geweest aan de meest essentiële medicatie en gebruiksartikelen zoals handschoenen. De besparing op alles wat we in deze periode hebben gekocht is meer dan €50.000 (vergeleken met wanneer we dezelfde spullen voor de prijzen
van vorig jaar hadden gekocht) en afdelingen draaien een stuk beter. Tot slot zijn de uitgaven per maand van ruim € 30.000 per maand omlaag gegaan naar minder dan € 20.000 per maand. Wat mij betreft indrukwekkende prestaties die we met het team bereikt hebben en waar ik stiekem ook wel een beetje trots op ben. Desondanks zijn de schulden opgelopen naar zo’n €65.000. Dit lijkt dramatisch, maar gelukkig valt het relatief mee. Als je alle achterstallige betalingen vanuit de overheid, verzekering en andere hoeken mee zou tellen is de schuld in feite gereduceerd tot zo’n €15.000. Helaas hebben wij aan dat soort relativeringen helemaal niets wanneer onze leveranciers weigeren om te leveren omdat de schulden te hoog zijn. Ondanks de successen blijft de continuïteit van deze vooruitgang bedreigd door de onregelmatige inkomsten. Gelukkig kon stichting VSH te hulp schieten met een donatie waardoor de continuïteit weer twee maanden gewaarborgd is.
De uitvoering en de doelen Dat ondanks de grote winsten die we hebben geboekt de schulden toch op zijn gelopen, laat zien hoe kwetsbaar het systeem is. Het ziekenhuis is op dit moment nog altijd erg afhankelijk van onregelmatige inkomsten en het is ondanks de besparingen een enorm gevecht om te waarborgen dat zorg geleverd kan worden. En daarom is het zo belangrijk dat wij ons hiervoor inzetten. Met deze eenmalige steun voor medicatie en andere veranderingen slaan wij de brug die nodig is om te zorgen dat het ziekenhuis in de toekomst zelfstandig op een goed niveau kan functioneren. Met het feest en (hopelijk) via andere kanalen zamelen we geld in om schulden te reduceren, een buffer van drie maanden op te bouwen, logistiek en organisatie te verbeteren. Dit alles heeft tot doel dat de continuïteit van dit project gewaarborgd wordt. Met als doel dat het ziekenhuis nooit meer in de intrieste situatie komt waarbij de familie van patiënten weggestuurd worden om medicatie, infusen of handschoenen te kopen. Als wij het voor elkaar krijgen om dit project goed van de grond te krijgen • • • • • •
Besparen we €50.000 per jaar Maken we het werk van alle mensen in het ziekenhuis een stuk makkelijker en leuker Garanderen we continue beschikbaarheid van medicatie en dus continuïteit van zorg Maken we het ziekenhuis een stuk onafhankelijker van overheid en leveranciers Geven we het ziekenhuis de mogelijkheid om tijdig te reageren op veranderingen Maken we vooral heel veel mensen blij en beter voor veel minder geld
Zelf heb ik al toegezegd dat ik de komende jaren over het project zal waken en dat ik de mensen hier zal blijven ondersteunen om de organisatie goed op orde te krijgen/houden.
Tot slot: een oproep Zoals iedereen wel zal begrijpen is dit een project wat me enorm aan het hart ligt. Eindeloos veel uren en energie heb ik al gestoken in het aan analyseren, berekenen, onderzoek doen en het aan elkaar knopen van de eindjes. En zoals Felix van Lammeren (chirurg van het Slingeland die in September is geweest) al zei; “De eindjes zijn hier heel kort”. Ik ben trots op wat we tot nu toe bereikt hebben; op alle mensen hier, die ondanks alle uitdagingen mij het vertrouwen en de medewerking geven die ik nodig heb. En op onze stichting, die in tijden van nood precies datgene doet waarvoor we de stichting ooit begonnen zijn; met een kritische blik bekijken wat er nodig is en dan zorgen dat het kan gebeuren. Voor dit project kunnen we alle hulp gebruiken die we kunnen krijgen. Er is veel gebeurd, maar er moet nog veel gebeuren. En ik hoop dat we daar veel hulp bij gaan krijgen. Dus mijn oproep: •
• •
Kom naar Pils 4 Pills en meld je aan via
[email protected] Naast de op de poster vermelde kaarten zijn er ook sponsorkaarten van €100 voor diegenen die extra willen sponsoren. Zorg dat je vrienden, familie en collega’s meekomen naar Pils 4 Pills. Als je zelf niet kunt, mogen ze ook alleen komen. Word donateur van Stichting Vrienden Sengerema Hospital en draag structureel bij om de mensen in Sengerema menswaardige zorg te geven. (Voor het gemak heb ik het incassoformulier bijgevoegd ;-) )
