Passievol dienen met een missie Oost Afrika Willem & Wendy van Amerongen
2006 - 2009
Wie zijn wij Wij zijn Willem en Wendy van Amerongen en we staan op het punt om aan ons leventje een totaal andere invulling te geven en naar het buitenland te gaan als vrijwilliger voor Medair. Deze website is voor familie en vrienden om hen op de hoogte te houden van datgene wat we gaan doen in het buitenland en alle voorbereidingen die daar aan vooraf gaan, maar ook voor iedere andere geinteresseerde. Bedankt voor jullie steun en interesse!
Als je voor langere tijd naar het buitenland wilt, zijn er allerlei dingen die zo’n beslissing tegen kunnen houden. Als je een vaste baan hebt of een huis of huisdieren en zoals voor ons gold… dat we net zo’n beetje alles voor elkaar hadden… We zijn getrouwd in mei 2002, hebben voor die tijd een huis gekocht in Amersfoort, ondertussen alles helemaal opgeknapt, een gemeente gevonden waar we ons thuisvoelen en noem maar op. Toch beseften we allebei: “Als we echt willen, dan moeten we nu de knoop doorhakken. Later doen we het vast niet meer. En eigenlijk was de knoop bij ons toch niet zo groot…”. Na onze reis naar Ecuador via World Servants (werkvakantie voor drie weken in augustusus 2005) waren we zo enthousiast, dat we er ook niet meer omheen konden. Bovendien ervaarden we Gods zegen in de stappen die we toen zetten. We sponsorden drie kinderen via Compassion in de Dominicaanse Republiek en in India, mede hierdoor raakten we steeds meer betrokken bij mensen in nood en wilden we meer doen dan alleen brieven schrijven en bidden. Vooral tijdens onze werkvakantie ontdekten we steeds meer onze behoefte om iets van onszelf te geven aan hen die het heel wat minder luxe hebben getroffen dan wij. Het was zo confronterend om als “rijke” door Quito te lopen en continue kinderen te zien bedelen, schoenen te zien poetsen, in lompen te zien lopen, noem maar op. Overal zag je ze, allerlei dingen proberend om ook maar iets van “de rijke” te ontvangen of zijn/haar aandacht te trekken. En dan te bedenken dat die kinderen het geld weer moeten afdragen aan een volwassene… Het probleem van die armoede en de kloof tussen arm en rijk lieten ons niet meer los. Ook het gevoel van heel dicht bij God te leven, je leven in Zijn hand te leggen omsloot ons hart. Toen we terugkwamen uit Ecuador was ons vuurtje dus enorm aangewakkerd. Hoe konden we gewoon doorgaan met de banen die we nu hadden? Uiteindelijk werkten we allebei voor dat ene commerciele doel… en dat terwijl we weten dat er kinderen op straat zwerven en mensen dood gaan van de honger. En dit verlangen in ons hart ontstond toch niet voor niets? We hadden beiden zelfs hetzelfde verlangen… En met dat verlangen willen we wat doen! In Nederland is ook genoeg te doen, dat zeker en gelukkig beseffen vele anderen dat ook. Maar bij ons ligt het verlangen om uit te trekken, daar hulp te verlenen waar de nood zo hoog is dat mensen er zelf niet meer uitkomen. Op dat moment besloten we de mogelijkheden om in een ontwikkelingsland te gaan werken te gaan onderzoeken. We schreven verschillende organisaties aan en uiteindelijk kwamen we terecht bij Medair. Wat ons aanspreekt bij Medair zijn veel verschillende dingen: het christelijke karakter, het werk dat zich toespitst op noodhulp, de professionele aanpak en de directe hulp aan mensen. Kort nadat we alle informatie van Medair hadden binnengekregen, kregen we de namen door van Arjan en Maaike, een stel wat sinds kort weer in Amersfoort woont, maar daarvoor een jaar via Medair in Oeganda heeft gewerkt. We belden ze op om een afspraak te maken en te vragen of ze hun ervaringen met ons wilden delen. We konden de volgende dag al terecht. Ons enthousiasme werd alleen nog maar meer aangewakkerd en de week die daarop volgde hebben we onze CV en motivatiebrief opgestuurd aan Medair. Medair was enthousiast en we kregen de uitgebreide inschrijvingsformulieren toegestuurd. Nu zijn we definitief toegelaten tot de ROC training in maart. We zijn heel benieuwd wat het met ons en onze verwachtingen gaat doen, of dit soort werk een langere periode in ons leven zal beslaan of dat het zich zal beperken tot een jaar… Dat kunnen we nu allemaal nog niet overzien. Wel weten we dat we het liefst vandaag nog horen dat we zullen worden uitgezonden door Medair om ons met alle energie en enthousiasme die in ons is te kunnen gaan inzetten voor anderen.
Huis te koop 30 december 2005 Donderdag 15 december stond ons huis officieel te koop via Hendriks Makelaardij… Binnen één week hadden we al 4 kijkers, waarvan er eentje zo enthousiast was dat ze gelijk een bod hebben gedaan. Met deze bieder zijn we verder in zee gegaan en jawel, binnen twee weken is ons huis (do. 29 december) verkocht!! Het is natuurlijk nog een mondelinge verkoop, maar wij gaan morgen tekenen en de kopers volgende week vrijdag. We gaan dus pas echt hard juichen wanneer het helemaal definitief is maar toch, dit wilden we jullie niet onthouden…
Happy New Year! 1 januari 2006 Allereerst willen we jullie allemaal een gelukkig, gezond, avontuurlijk en bovenal liefdevol 2006 toewensen! Koester de mooie momenten in je hart! Wij hebben oudjaarsavond voor ‘t eerst met z’n tweetjes gevierd! Voordat we volgend jaar ergens in “Timboektoe” zitten met kweeniehoeveel andere vrijwilligers en hulpverleners, dachten we… waarom niet? En ‘t was een heerlijke avond! Hebben jullie ook teruggeblikt op het afgelopen jaar? Wat waren de hoogtepunten? Wat waren de dieptepunten? Waar heb je ontzettend om kunnen lachen en waarbij heb je je tranen op de vrije loop gelaten? Wij vonden vooral onze keuze om volgend jaar ons leventje op z’n kop te gooien en daar hulp te verlenen waar de nood heel hoog is een hoogtepunt. En de rust die we ervaren, dat is zo apart. Dat zien we als directe zegen van God. Die beslissing nemen, je huis verkopen, je baan opzeggen en eigenlijk je hele leven op z’n kop zetten is niet zomaar iets! Toch ervaren we een enorme rust hierin en dat is zo heerlijk! We kijken uit naar het jaar wat komen gaat! En nemen jullie graag mee op reis in ons avontuur! Mickey & Minnie 9 januari 2006 Nee, niet de muizenfamilie! Maar onze lieve huisdieren… Wegens het verkopen van ons huis en onze plannen om voor minimaal een jaar noodhulpverlening te gaan doen in het buitenland, zoeken wij voor Mickey & Minnie (kater en poes) een nieuw thuis. Ze stellen zich graag zelf even voor:
Hai ik ben Mickey, ik ben vijfeneenhalf en ik voel me nog maar een halve man omdat m’n baasje me een jaar na mijn geboorte heeft laten castreren. Maar goed, het was wel een excuus om even wat rust te nemen, want zij
dacht dat het aan de castratie lag dat ik zo vaak zin had om te slapen en gewoon een beetje lui ben. Vond ik niet erg, mooi excuus! Ik vind het nou eenmaal heerlijk om lekker thuis te zitten en lekker geaaid te worden. Ik hoef niet zo nodig achter de muizen en de vogels aan buiten, het eten wat ik krijg is toch veel lekkerder! Mijn zusje daarentegen die is gek! Heb je die weleens zien rennen en springen? Ik ben op zoek naar een baasje die me regelmatig even lekker wil aaien en tegen me praat. Ik vind het ook heerlijk om ergens bij ‘m in de buurt te liggen en lekker te doezelen terwijl m’n baasje gewoon z’n eigen dingen doet. Enne… ik wil wel bij m’n zusje blijven, want ondanks dat ze gek is, vind ik haar toch ook wel heel lief. Hey dat ben ik… Minnie, ik vind mijn broer dus echt een duf konijn, die zit maar binnen. Ik vind ’t ook heerlijk hoor om in de vensterbank boven de verwarming te liggen als het buiten vriest, maar ik wil zo af en toe ook wel eventjes die beentjes strekken, ik moet toch ook mooi slank blijven? En in de zomer… dan wil je toch alleen maar buiten zijn? Het is heerlijk om dan lekker in ’t zonnetje te liggen en af en toe lekker rond te lopen en op onderzoek uit te gaan. En tsja, de muizen moeten ook uitkijken voor mij! Ik ben op zoek naar een baasje die op z’n tijd een knuffel wil geven, maar niet verwacht dat ik elke dag geknuffeld wil worden. Ik ben wel dol op een beetje aandacht en ik speel ook graag. Enne… m’n broertje mag mee! Ik kan ‘m eigenlijk ook niet missen! Nou… tsja, dat zijn Mickey en Minnie wel ja. Mickey is dus gecastreerd en Minnie is gesteriliseerd. Het zijn beiden wel echte huismussen, al komt Minnie ook wel graag buiten, ze blijft wel altijd in de buurt. Ondanks dat ze twee hele verschillende karakters hebben, zijn ze wel dol op elkaar en daarom willen we ze ook alleen samen weg doen. Het zijn echte schatjes! Daarom zoeken we met pijn in ons hart een goed tehuis voor ze! Mickey en Minnie kunnen met alle toebehoren die we voor ze hebben (etensbak, kattenbak, hangmatjes etc). gratis bij ons worden afgehaald, mits ze een goed tehuis krijgen natuurlijk! Je kunt e-mailen naar
[email protected] voor meer informatie en foto’s! Goed nieuws! 18 januari 2006 Na zo’n 2 maanden in spanning te hebben gezeten hebben we vanmorgen een e-mail ontvangen van Medair: We zijn toegelaten tot de ROC training in maart! Het komt nu echt dichtbij, heel erg gaaf. Ons huis is zo goed als verkocht, de kopers hebben ruim 2 weken geleden alle contracten getekend en alles lijkt goed te zitten. Per 31 maart is de overdracht! De verkoop is echt supersnel gegaan, nadat het huis te koop was gezet zijn er binnen één week vier kijkers geweest waarvan er eentje was die een bod heeft uitgebracht. Na een korte onderhandeling was het contract getekend. Afgelopen zaterdag hebben we Mickey en Minney op Martktplaats.nl aangeboden, (zoals ook hier op onze weblog al eerder te lezen was). Hier zijn tot op heden al zes reacties op geweest. Aanstaande zaterdag brengen we de katjes weg naar een stel in Nijmegen die ze graag wil hebben. Tenminste, als het allemaal goed klikt… Tja, dat zal best een moeilijk moment worden, vooral voor Wen, die heeft ze al vanaf het moment dat ze nog jonkies waren. Wel heel fijn dat we zo snel een ander thuis hebben gevonden! Alles loopt gewoon écht geweldig.. Thank God!
Gemengde gevoelens! 21 januarie 2006 Afscheid nemen is niet fijn Afscheid nemen doet vaak pijn Mickey & Minney niet meer in huis Mickey & Minney een ander thuis Samen brengen we ze naar Nijmegen Samen rijden we door de regen Typerend voor het afscheid dat komt Typerend voor de stilte die straks ons huis verstomt Toch als die deur in Nijmegen open gaat En daar een lief en rustig stelletje staat Zien we Mickey al snel vrolijk heen en weer rennen Zien we Minney nog een beetje wennen Praten we nog even met het stel Weten we nu eigenlijk wel Afscheid nemen is niet fijn Afscheid nemen doet vaak pijn Maar bij dit lieve gezin Is er ook weer een nieuw begin Voor onze twee lieve schatten Voor onze twee lieve katten Met gemengde gevoelens laten we ze gaan Maar nemen we ook in vol vertrouwen aan Dat ze een fijn nieuw thuis hebben gekregen En dat is voor ons een enorme zegen!
Medair - from survival to life! 31 januari 2006 Handbook: “Please read it carefully before coming to the ROC and bring it with you there and later in the field”. M’n hart roffelt nu toch wel ietsje sneller als ik dit handboek van Medair in handen heb! “Medair - from survival to life” staat er op de voorkant. Steeds meer komt nu toch het besef waar wij mee bezig zijn. Onze bewuste keuze krijgt nu langzaam maar zeker vorm en dat voelt bijzonder. Zullen wij straks deel mogen hebben aan datgene waar Medair voor staat? Zullen wij vorm mogen geven aan de verlangens van ons hart? Daadwerkelijk iets mogen betekenen voor “de ander nood”, het avontuur tegemoet gaan, nieuwe culturen mogen leren kennen, nauw mogen samenwerken in teamverbanden, dichtbij God leven, onze gaven en talenten “nuttig” inzetten… en zo zijn er nog veel meer verlangens! Nu we de officiele uitnodiging hebben gehad voor de ROC (training van 18 t/m 25 maart), komt het allemaal steeds dichterbij en kijken we vol verwachting uit naar de tijd die komen gaat! De visie van Medair is: “To respond to human suffering in emergency and disaster situations by implementing multisectorial relief and rehabilitation projects, in a compassionate and serving attitude, inspired by its Christian ethos.” Wat in het Nederlands vrij vertaald wil zeggen: “Medair is erop gericht mensen te helpen die slachtoffer zijn van een oorlog of rampsituatie (met name diegenen die zijn vergeten door de media), door het uitvoeren van verschillende soorten noodhulp- of wederopbouw projecten. De missie van Medair is uitsluitend humanitair en het werk wordt gedaan vanuit een geest van toewijding en solidariteit, geïnspireerd door christelijke waarden.” Daar willen wij heel graag ook onze visie van maken! Wij zijn nu bezig met de voorbereidingen op de training in maart. Alles is straks in het engels, dus dat betekent: films zonder ondertiteling of met engelse ondertiteling, engelse mailtjes naar elkaar, zoveel mogelijk in het engels met elkaar praten, engelse versie van de bijbel lezen, andere engelse boeken lezen… etc. Straks tijdens de training en natuurlijk ook als we daarna eventueel kunnen worden uitgezonden, willen we vloeiend engels kunnen spreken/schrijven. Hoewel we beiden een aardig woordje engels spreken, zijn er hier en daar zeker nog wel verbeterpunten! Iedere dag lezen we samen een stukje uit het handboek van 70 pagina’s om alles goed tot ons door te laten dringen en eventuele vragen te verzamelen. Ondertussen denken we ook hard na over een thuisfrontcommissie, maar daarover binnenkort meer! De enorme rust die we ervaren is heel bijzonder, dat komt niet van onszelf, dat beseffen we ons maar al te goed! Wendy, altijd té nieuwsgierig en ongeduldig, Willem, altijd plannen en plannen. Nu wachtte Wendy rustig af op bericht van Medair en is vol rust over de dingen die komen gaan. Nu verkoopt Willem het huis zonder ook maar iets moeilijk te doen over al de materiele zaken etc. En waar gaan we dan tijdelijk wonen? Dat zien we wel… dat komt wel… huh? Willem? Wendy? Yes, it’s us! We zijn ons bewust van het feit dat we met iets bezig zijn voor God. We willen ons leven in Zijn handen leggen, zoals jullie ook kunnen lezen in het stukje “about us” en als je dat doet, dan gebeuren er zulke bijzondere dingen… heel apart! Zo vinden wij dus bijvoorbeeld ook die rust… Daar kunnen we alleen maar voor danken! Binnenkort ook meer over onze verhuisplannen… 31 maart wordt ons huis immers opgeleverd aan de nieuwe kopers!! We’ll be back, hope to see you too!
Let’s ROC! 1 maart 2006 De training (ROC = Relief/Rehabilitation Orientation Course) komt steeds dichterbij. Afgelopen week hebben wij de laatste brieven ter voorbereiding ontvangen van Medair. Er zijn 31 deelnemers en ze komen overal vandaan… Canada, Frankrijk, Amerika, Engeland, Denemarken, Nederland en zelfs uit Maleisië. Een internationaal gezelschap dus! De kriebels beginnen nu ook wel een beetje te komen… het is toch best spannend allemaal! Alles in het Engels straks, met allemaal mensen die je niet kent. Wat staat ons te wachten? In ieder geval moeten we nu allerlei dingen voorbereiden. Veel lezen ook vooral en vragen beantwoorden… Vragen als: Hoe passen de waarden van Medair in je eigen overtuiging? En waarom wil je eigenlijk noodhulpverlening doen? Of wat betekent het voor je om een “teamplayer” te zijn? En hoe denk je rekening te houden met gezamenlijke belangen en die te stellen voor je eigen belangen? En tjsa… ook niet onbelangrijk - Hoe reageer je op stress-situaties? (druk, conflicten, frustratie…)? Maar ook vragen over een boekje wat we moeten lezen. Daar worden we bijvoorbeeld in hoofdstuk 1 geconfronteerd met de overweldigende taak om te weinig voedsel aan te veel mensen te brengen. Hoe zou je handelen in deze situatie, rekening houdend met de moeilijkheden en uitersten waarmee deze noodhulpverleners in dit boekje te maken kregen. Later in dit hoofdstuk komen we een tegenovergesteld probleem tegen. Je hebt teveel vermogen/hulpmiddelen voor de huidige behoeften. Wat zou jij doen? Hou dan ook nog maar eens rekening met de positie van de donors… Ja… denk daar maar eens over na! Dat doen we nu dus in deze voorbereidingsweken. Nadenken over zulke ethische vragen. Ook krijgen we een simulatie van twee landen gedurende de hele training. We hebben nu al wat informatie over de twee fictieve landen gekregen, maar die informatie wijzigt natuurlijk steeds… en daar moeten we dan mee omgaan en oplossingen voor bedenken. We zitten tijdens de training dus, naast de lezingen en gesprekken van die week, eigenlijk ook middenin een project van Medair. Aan het eind van de week moeten we dan ook (zij het fictief) een “proposal” schrijven voor een noodhulpproject en dit presenteren aan donors om funding te krijgen voor het project. Gelukkig hoeven we dit niet alleen te doen, maar maken we deel uit van een kleine groep (rond de 5/6 mensen) die gevormd wordt. Zo kan Medair natuurlijk ook zien hoe geschikt we zijn voor “teamwork”…. gelukkig vormen wij samen al een perfect team! Dus dat scheelt… we zijn zo blij dat we hier echt met z’n tweeën helemaal voor gaan, dat voelt al zo goed! We zijn echt enorm benieuwd naar wat zich de komende periode af zal gaan spelen. Wie weet, weten we over anderhalve maand al waar we heen gaan en wanneer we gaan. Als jullie vragen hebben… stel ze gerust!!
Eenmaal… Andermaal… Verkocht! 8 maart 2006 En dan nog al die “zooi” uitzoeken en in dozen stoppen…
ROC – part II 27 maart 2006 Het is moeilijk over iets te schrijven waar je eigenlijk niet de juiste woorden voor hebt. Woorden waarin de kern van de ROC gevat zou moeten worden, woorden waarmee je iets meer te weten zou kunnen komen over wat wij hebben beleefd, over hoe wij ons hebben gevoeld en nog steeds voelen, maar juist die woorden, die komen nu niet boven. We komen ze te kort, dingen die we willen zeggen kunnen niet in woorden uitdrukken hoe het was. Misschien door een foto???
Maar wat zegt deze foto? Ons heel veel, maar jou als lezer vast helemaal niets, misschien eerder iets van een stel bizarre mensen bij elkaar! Dan toch maar het hele verhaal? Nee… We mogen hier niet te veel in detail treden op onze website, want tussen de lezers van deze website zitten volgens mij ook wel toekomstige ROCCERS en het nieuwigheidseffect – waardoor je de ROC ten volle kunt beleven en ervaren - moet blijven. Vandaar dat we toch kort blijven. Behalve door toch in een paar woorden te zeggen hoe ’t voor ons was. Intensief, mooi, leerzaam, boeiend, vermoeiend, opbouwend, indrukwekkend…. Dat zijn toch wel een paar woorden die de ROC kenmerken. Maar dan weet ik nog niets zul je zeggen… dat klopt! Maar misschien moet je er daarom ook eens over nadenken om zo’n ROC te gaan volgen, zodat je dit kan ervaren of als je dat echt uitsluit… ons persoonlijk vraagt… we raken er niet over uitgepraat!! Deze achtdaagse cursus van Medair was voor beide partijen een mogelijkheid om een beeld te kunnen vormen. Wij over het werk van Medair en Medair over ons om te zien of wij geschikt zouden kunnen zijn als kandidaten voor in het veld. Geweldig om zoveel mensen te ontmoeten met dezelfde verlangens om het veld in te gaan om God’s doel voor hun leven te zoeken. Zoals ik al zei was het heel intensief, varierend van leerzame lezingen, tot simulaties, teambuilding, gebed en noem maar op.
Tijdens deze ROC kregen wij ook een eindgesprek. Voor ons was dat met Randall (CEO). We hebben anderhalf uur met hem gesproken en Medair wil graag met ons verder en wij met hen… Nu is het afwachten tot Medair een geschikte positie voor ons beiden heeft gevonden, ze zeggen wel eens… geduld is een schone zaak…
Geduld is een schone zaak… maar je moet er wel tijd voor hebben… Geduld is een eigenschap die we bewonderen van de bestuurder achter ons en verafschuwen in de bestuurder in de auto voor ons. Geduldige vondst: Geduld kun je niet kwijtraken door het te verliezen. Hoe meer geduld je hebt, hoe meer de mensen er gebruik van maken. Geduld is nederigheid in actie. Het geheim van geduld: iets anders doen terwijl je aan het wachten bent
Wij gaan ondertussen vrolijk door met het oefenen van geduld! Thuis !? 1 april 2006 Gisteren was het dan zover! Op naar de notaris en de overdracht van ons huis was binnen enkele ogenblikken een feit. Een huis armer… het is heel gek, maar we hebben eigenlijk niet eens echt “afscheid” hoeven nemen van ons huisje. Het is heel normaal, net alsof we onze tijd daar gewoon gehad hebben en dat ’t goed is zo. Geen tranen bij emotionele Wen, geen moeite bij nuchtere Wim. Het is gewoon goed zo! En alles is weer vlekkeloos verlopen! Wij wensen de nieuwe bewoners van de Weg van de Vrede heel veel woonplezier! Het is misschien een beetje vreemd, anno 2006 als getrouwd stel weer bij je ouders intrekken, maar het heeft zo z’n voordelen! Vannacht hebben we hier voor ’t eerst geslapen en dat was heerlijk! Ja, ja… totdat we worden uitgezonden zullen we weer bij m’n ouders wonen, ik kan je vertellen dat dat weer heel anders is, maar zeker lekkerder dan de afgelopen weken “kamperen in ons eigen huis”, dat was echt leeg en oncomfortabel, maar ik denk dat ’t allemaal bijdraagt aan onze tijd straks in verweggistan! Maarre… nu maar even de voordelen op een rij:
Ze zijn wel heel lief hoor, die ouders van ons! Er wordt voor ons gekookt; We kunnen alvast wennen aan weinig privacy (of dat een voordeel is, daar zijn we nog niet helemaal uit… ); We worden heerlijk verwend; Scheelt enorm in de kosten; M’n ouders hebben nu ook internet! We hoeven geen tijd meer vrij te maken om bij ze op “bezoek” te gaan… De was en de boodschappen worden gedaan; We houden ineens tijd over! Waarom hebben we dit eigenlijk niet eerder gedaan??
Hahaha…
Message from HQ! 3 april 2006 Was dat even schrikken vandaag! Totaal onverwachts wordt Willem ineens op z’n werk gebeld door Martina van HQ (Hoofdkantoor van Medair)… Of we voordat we het veld ingaan misschien ook nog 1 tot 3 maandjes op het hoofdkantoor willen werken… Ze hebben grote behoefte aan een IT-er die orde op zaken stelt en ze kunnen ook goed hulp gebruiken op de administratie- en marketingafdeling. Klinkt als geschikte klus voor ons… We zijn verrast door dit snelle telefoontje, tegelijkertijd heel enthousiast, maar ‘t lijkt net of we twee maanden vooruit zijn gesprongen in de tijd, hadden dit nog niet verwacht en zitten ook vol vragen natuurlijk. Wat kan het toch snel gaan opeens! Deze week krijgen we meer informatie, maar we hebben al aangegeven dat we hier zeker voor open staan. Ook gaven ze aan dat ze onze CV’s hebben gestuurd aan de Project Manager in North Sudan met betrekking tot het veldwerk… spannend! Ons hart gaat nu wel roffelen en in onze buik hebben we vlinders. Het wordt steeds concreter allemaal! Spannend! We houden jullie op de hoogte!! Departure to Switzerland 5 april 2006 Ja, je leest het goed. Het is helemaal rond (op het opstellen van de contracten en het tekenen daarvan na dan…), 12 mei vertrekken we naar het hoofdkantoor van Medair in Zwitserland voor een periode van bijna 3 maanden. We hebben flink gelachen om onze collega’s die de primeur kregen van dit nieuws, maar waarbij hun gezichten veranderden van bewondering voor wat we zouden gaan doen ergens in Afrika in primitieve en erbarmelijke omstandigheden om noodhulp te verlenen tot verbazing op hun gezichten over de nieuwe plannen om voor 2,5 maand in Zwitserland te gaan werken, het land wat toch wel bekend staat om haar rijkdom… Er moest natuurlijk even gezegd worden dat we nu toch wel erg decadent bezig waren… Maar goed, al de luxe en gekheid op een stokje… we vinden dit echt heel bijzonder en danken God dat dit allemaal zo speciaal en gezegend verloopt. Het verloopt tot nu toe mooier dan we hadden durven hopen en dromen. Dit is voor ons echt heel gaaf en een uitstekende kans om Medair van heel dichtbij te mogen leren kennen. Daarnaast is het natuurlijk erg goed voor het uitbreiden van ons talenpakket (Duits en Frans was toch wel aardig weggezakt) en het verbeteren van ons Engels. En tenslotte kunnen we al vast wennen aan het lang van huis zijn… welk huis? Wat worden dan onze taken? In eerste instantie zal Wendy de HRM afdeling gaan ondersteunen en daarnaast zal zij Randall (de CEO – Chief Executive Officer) van Medair als personal assistant daar waar nodig gaan bijstaan. Willem gaat helpen bij de implementatie van een Active Directory, een Documentation Management System, en nog veel meer IT-gerelateerde zaken. Afgelopen middag heeft Willem direct zijn baan opgezegd. Na acht jaar voor DHV te hebben gewerkt is het mooi geweest. Wendy’s contract loopt tot eind april dus alles valt weer zo mooi samen. We willen graag afsluiten met een tekst uit de Bijbel (in ’t Engels), we vertelden jullie al eerder dat we alles in Gods handen leggen, dit gaat met ups en downs, want soms denk je het zelf allemaal wel weer te regelen, maar er gebeuren prachtige dingen als je het allemaal aan Hem geeft. De wonderen zijn de wereld nog niet uit! God heeft ze in Zijn hand! “For I know the plans I have for you; declares the Lord, plans to prosper you and not to harm you, plans to give you hope and a future”… Jeremiah 29:11
WE-dag en kers op de taart! 23 april 2006 Gisteren stonden we nog achter de stand van Medair in de Jaarbeurs in Utrecht en hebben we prachtige verhalen gehoord van twee mensen die al eerder met Medair naar het veld zijn geweest, Jiska die naar Angola is geweest en Kees Jan die voor Medair in Kenia/Zuid Soedan heeft gewerkt. Vandaag mochten we weer achter de stand van Medair in onze eigen gemeente! Ons enthousiasme blijft maar groeien en hopelijk was dat vandaag weer te merken in onze gemeente tijdens de WE-dag (WereldEvangelisatiedag). Ook daar mochten we weer met een stand staan en hadden we vijf minuten om iets te vertellen over Medair. Aangezien we al eerder ons verhaal in de gemeente hadden verteld en ook al de DVD van Medair hadden laten zien, besloten we nu om iets interactiefs te doen. Willem was de presentator van de “Medair quiz” en Wendy mocht “Leontien” nadoen (op het bordjes omdraaien na dan…) en mensen uit de spanning halen, door de antwoorden te geven en deze toe te lichten. Met vragen als: Wat is de gemiddelde afstand die vrouwen in Azie en Afrika afleggen om water te halen? en hoeveel mensen zijn chronisch ondervoed op aarde? werden mensen aardig aan het nadenken gezet. Daarnaast schrokken velen toch weer van de hoge cijfers! Nog genoeg te doen in de wereld!
Naast onze “quiz” over Medair en noodhulp waren er nog 11 andere projecten die werden toegelicht. Een mooi geheel en zo bijzonder om de diversiteit van mensen te zien en toch ook zo’n eenheid! Iedereen mag op zijn/haar eigen manier een steentje bijdragen! Ieder mens is uniek! Of je nu thuis, in Nederland blijft, of ergens ver weg gaat… We kunnen allemaal “iets” doen. Heel bijzonder! Na deze presentaties konden we achter onze stand meer uitleg geven over Medair en waar de plannen op dit moment heen leiden… ook waren er verschillende hapjes en speciaal voor deze gelegenheid had ma Floor twee prachtige “Medair-taarten” gemaakt, die ook nog eens heerlijk smaakten! Ook de andere heerlijkheden mogen niet ongenoemd blijven, lekkere broodjes, vruchten, cake’s, appelflappen, gehaktballetjes, pannenkoeken noem maar op! En als kers op de taart heeft het ook nog eens een mooi bedrag voor Medair en de vele andere goede doelen opgeleverd! Nog maar een kleine drie weekjes en dan zitten we al in Zwitserland! Alles gaat nu in een sneltreinvaart! Ontvang je onze nieuwsbrief nog niet, maar zou je die wel graag willen ontvangen, ga dan naar “communicatie” en meld je aan!
M&M 7 mei 2006 Vandaag kregen we ineens onderstaand enthousiast berichtje: Beste Wendy en Willem, Eventjes een berichtje (en 2 foto’s) over de poezen. Ze hebben het prima naar hun zin.Mickey is de grote vriend van onze dochter geworden. Hij kruipt bij haar op schoot om gezellig “voorgelezen” te worden, dus dat zit helemaal goed. Minney heeft het buitenleven helemaal ontdekt…. klimt boven in de bomen en gaat gezellig (overigens is Mickey daar meestal ook wel bij) met je mee op stap als we achter naar het weiland lopen. Kortom, volgens mij hebben ze het hier prima naar hun zin. Ik hoop dat jullie plannen ook allemaal voorspoedig verlopen en dat alles geregeld is voor jullie vertrek naar het buitenland.
Dit maakt ons natuurlijk helemaal blij! Onze lieve M&M hadden volgens ons geen beter thuis kunnen krijgen! Alweer iets wat zo voorspoedig verloopt!
TFC 10 mei 2006 Heerlijk hé..? Weer zo’n afkorting erbij. TFC staat voor ‘Thuis Front Commissie’. La première semaine! 20 mei 2006 Parlez vous Anglais? (= Spreekt u Engels?) Non! Tsja, daar sta je dan na zo’n direct antwoord in een volle videotheek, geen tijd om met handen en voeten te praten, dan maar op m’n beste Frans. En jahoor, uiteindelijk lopen we met een big smile (omdat het is gelukt) en twee dvd’s de deur uit die we maandag weer mogen inleveren… Toch zou een talen-opfriscursus-Frans hier geen kwaad kunnen! Op kantoor spreekt iedereen ook wel Engels (al is het bij sommigen net zo goed als mijn Frans ), maar in de winkels en in de buurt is het toch allemaal Frans en in sommige gevallen Duits. Tsja… Tot nu toe hebben we overigens een prachtige week gehad! We hebben veel kunnen doen. Wendy aan het opzetten van het filingsysteem en Willem heeft heel veel kunnen doen op IT-gebied en gaat volgende week samen met zijn collega Les Cutter alle servers, computers, gebruikers en printers migreren naar Active Directory. Daarnaast mogen we de mensen van kantoor beter leren kennen. Als we willen zouden we iedere avond wel wat kunnen hebben door de uitnodigingen die we krijgen! We hebben dan ook al verschillende etentjes gehad en hebben zelf ook al in onze flat voor de marketing-directeur gekookt. Het is heel bijzonder om precies in het centrum te zitten van daar waar alles gebeurd en we horen bijzondere verhalen uit het veld van dorpen waar eindelijk weer water is te halen uit de putten die zijn geslagen, baby’s die weer voldoende voedsel krijgen, gemeentes die steeds groter worden, maar ook moeilijke verhalen van een “ambush” (= hinderlaag, in dit geval een overval op een auto), gekidnapte locale medewerkers van Medair, budgetten waar nog geld tekort komt. Het is heel bijzonder om daar zo midden in te zitten en ons verlangen om het veld in te gaan groeit alleen maar. We hopen binnenkort een iets specifieker verhaal uit het veld te kunnen vertellen. Pour le moment: it’s time to go! See you next time!
Vlam van hoop! 3 juni 2006 Eén van de verhalen die we horen vanuit het veld. “Tijdens mijn laatste veldtrip naar de Zuid-West route, toen we net Mesterei verlaten hadden, ontdekten we een meisje van ongeveer tien jaar oud die zeven maanden zwanger was nadat ze was verkracht. Toen we dit hoorden waren we er kapot van. Verschrikkelijk. Na mijn eerste tranen ondekte ik al snel dat haar moeder was gestorven toen zij geboren werd en dat haar vader tijdens de crisis in Darfur was vermoord. Ze leefde nu met haar enige famlie, een tante. Het beeld van haar leven bleef maar erger worden toen bleek dat haar tante haar sloeg en haar uithongerde. Als we het meisje hadden achtergelaten in Mesterei zou ze ongetwijfeld zijn gestorven bij de bevalling van haar kind. We moesten haar zo snel mogelijk naar Geneina zien te krijgen. Het probleem was dat ze geen familie of bekenden in Geneina had en dat ze alleen maar de lokale taal “Masalit” sprak. Ik ging terug naar Geneina met de taak en het verlangen om een familie te vinden voor dit kind. Met de hulp van Zacharia vroegen we vele families om hulp, maar niemand wou haar hebben. Uiteindelijk besloten we beiden om onze kok Sadia te vragen. Ik was licht ongerust omdat ik wist dat zeven van Sadia’s broers vermoord waren en dat al haar familieleden bij haar terecht kwamen de voorgaande maanden. Sonja, Zacharia en ik zaten bij Sadia om haar het probleem voor te leggen. Haar gezicht lichtte op uit puur mededogen en ze zei dat ze het kind bij zich zou nemen als haar eigen kind. De tranen stroomden ons allemaal over onze wangen en we prezen God (Zacharia en Sadia zijn beiden Moslims). Het was een bijzonder moment. Het kind, Miriam genoemd, kwam de volgende week bij ons aan, alleen, vies, gekleed in vodden met een klein tasje met wat spulletjes die van haar waren. Sadia kleedde haar uit, wastte haar en we kochten een nieuwe jurk voor haar en een “tope”. Het herinnerde me aan het beeld in Zacharias 3. Afgelopen week is ze naar de gynacologe geweest en er is besloten dat er een keizersnee gepland moet worden in de komende weken. Ze settelt zich goed in Sadia’s familie en speelt met de andere kinderen. We hebben haar zelfs even zien lachen. Ze begrijpt nog steeds niet waarom er iets in haar buik beweegt en in de toekomst zal ze nog veel moeiten en obstakels tegenkomen die ze moet overwinnen, maar we geloven zonder twijfel dat God dit kind bij ons heeft geplaatst om voor haar te kunnen zorgen. We hebben iets dat veel andere organisaties haar niet kunnen geven: een eeuwige hoop en de belofte van genezing en herstel. God is aan het werk in Darfur, Hij verlost van het lijden en overwint de duisternis met Licht”. Eén van de vele moeilijke dingen die we lezen, maar tegelijkertijd ook een verhaal dat ons hoop geeft. De hulp die we straks hopen te gaan geven mag eeuwig zijn. We mogen iets van Gods liefde uitstralen. Ook Miriam hoort er bij, mag leven in het licht, ondanks alle duisternis. Ons hart vult zich met verdriet en liefde als we zo’n verhaal lezen en we kunnen niet wachten tot Medair ook een plek voor ons in het veld heeft… Nieuwe foto’s en projectinformatie 15 juni 2006 We hebben nieuwe foto’s van onze werkomgeving en woonomgeving geplaatst.
Dankbaarheid! 2 juli 2006 We wisten niet in welke wereld we zouden stappen als we ons huis zouden verkopen, als we onze katten bij een ander gezinnetje achterlieten, als we onze familie en vrienden in Nederland zouden laten, als we een stap zouden zetten waar we nu zelf eens geen controle over hadden, maar waarbij alles in Gods handen lag. We wisten het niet… We kregen vragen, heel veel vragen: waarom zou je dat nu doen? Waarom verkoop je je huis en verhuur je het niet? Waarom zou je niet in Nederland iets “anders” gaan doen? Waarom zoveel onzekerheid opzoeken? Waarom noodhulp met alle gevaren van dien? Maar al deze vragen die zoveel onzekerheid zouden kunnen oproepen en nog meer vragen zouden kunnen vormen, vormden bij ons uiteindelijk zekerheid en rust. We voelen ons zo vrij. We voelen ons zo dankbaar, we genieten echt van elke dag! Ik las laatst een uitspraak van Marcus Aurelius. “Because a thing seems difficult for you, do not think it’s impossible”. Die uitspraak sprak me aan. Het heeft misschien best even moeite gekost toen we ons huis te koop zetten, want wat gingen we tegemoet?? Het heeft misschien best even moeite gekost om de zekerheid van een baan in Nederland op te zeggen… Maar het was niet onmogelijk… We weten ook dat Zwitserland waarschijnlijk bijna het tegenovergestelde is van wat we straks in het veld zullen gaan zien en meemaken. (Nu begrijpen we wat ze bedoelen met “Het Zwitserlevengevoel”). We voelen hier zoveel rust, zekerheid, gezelligheid met elkaar, we genieten van de prachtige omgeving, onze collega’s, ons werk, de lieve woorden, mailtjes en kaartjes uit Nederland. We horen ook wel verhalen uit het veld over de vele moeiten die er zijn. En we beseffen dat als iemand zulke stappen zet zoals wij nu hebben gedaan, het niet altijd zo hoeft te gaan, soms kan het met strijd gepaard gaan, heel veel strijd. Daarom zijn wij zo ontzettend dankbaar dat wij ons zo gezegend mogen voelen. Misschien moeten we nog wel heel lang wachten tot er een plekje voor ons vrij komt in het veld. Tot nu toe is er nog geen plekje vrij voor ons. We gaan 10 augustusus terug naar Nederland, dan zitten de drie maanden Zwitserland er al weer op. Wat staat ons dan te wachten? Onzekerheid? Of zekerheid in God, omdat Hij het zal regelen. Dat laatste is een zekerheid voor ons. Echt!! Als je je leven in Zijn handen legt, gebeuren er bijzondere dingen!! Dat hoeft overigens niet persé in een ver land te zijn of in de hulpverlening, dat kan overal… try it! God will make a way Where there seems to be no way He works in ways we cannot see He will make a way for me He will be my guide Hold me closely to His side With love and strength for each new day He will make a way He will make a way By the roadway in the wilderness He’ll lead me And rivers in the desert will I see Heaven and earth will fade But His Word will still remain He will do something new today (from the album: God will make a way – Don Moen – Integrity’s Hosanna! Music)
24 uur per dag samen…! 13 juli 2006 24 uur per dag samen zijn en jezelf niet zomaar even kunnen verstoppen,… Beangstigend? Drukkend? Vragen om moeilijkheden? Nee, het verbindt blijkbaar in ons geval. ‘Samen’ is het sleutelwoord. Samen wakker worden, samen opstaan, samen ontbijten, samen tanden poetsen, samen de deur achter je dicht trekken, samen naar je werk, samen lunchen, samen terug naar huis uit ‘t werk, samen eten, samen filmpje kijken of samen frisbeeen of samen een boekje lezen of samen in een groep… alles samen. Al meer dan 7 weken bijna 24 uur per dag samen, en het gaat fantastisch. We hebben onze uitdagende momenten gehad, waarin we elkaar niet begrepen. We hebben momenten in groepen gehad waarin we elkaar “anders” vonden. Het is niet altijd rozegeur en maneschijn, maar wel altijd een stralende zon na een kleine bui. Dit alles was goed en heeft onze relatie alleen maar versterkt. SAMEN is het sleutelwoord. Ik ken stellen die na een weekend samen uit al weer even een paar dagen “op zichzelf” nodig hebben. Niet dat ik me wil vergelijken met die stellen, of zeg dat je dan geen goede relatie kunt hebben, maar het geeft een heerlijk gevoel dat we nog steeds zoveel van elkaar houden en misschien nog wel een stukje meer nu we 24 uur per dag samen zijn… Switzerland here we come… AGAIN! 31 juli 2006 Onze tijd zit er alweer bijna op in Zwitserland. Maar dat geldt alleen voor de eerste periode, want binnenkort zullen we voor drie weken naar huis gaan, maar daarna zullen we weer voor vier maanden naar Zwitserland vertrekken. Sommigen van jullie weten het al omdat we jullie reeds persoonlijk (via telefoon of e-mail) gesproken hebben, maar… hierbij nog even duidelijk op de website: afgelopen week is duidelijk geworden dat we voorlopig nog niet het veld in kunnen gaan omdat er nog geen posities beschikbaar zijn. “Voorlopig” betekent waarschijnlijk tot het einde van het jaar. (Dat kan ineens veranderen, maar is niet duidelijk). Medair wil ons echter zo graag houden dat ze er alles aan willen doen… er is dus flink vergaderd en gebeden in het Management Team en ze hebben nu gevraagd of we bereid zijn om onder dezelfde omstandigheden (dus in de Medair-flat en met een kleine vergoeding om de kosten te dekken) tot aan het eind van het jaar te blijven. Dit was dus het bericht van afgelopen week. Wij hebben er na dit voorstel een dag en avond over nagedacht en veel voor gebeden. Eerst had Wendy er nog geen rust over, maar nadat we intens gebeden hebben en er met elkaar over hebben gepraat voelden we rust en weten we dat God ons hier wil hebben. We hebben immers niet voor niets ons huis verkocht en dingen opgegeven en bovendien voelen we ons op onze plaats bij Medair… en nog iets heel bijzonders, we kregen beiden op bijna hetzelfde moment een tekst uit Petrus - een boek in de Bijbel - in gedachten die op dat moment erg van toepassing was. Dat hebben we nog niet eerder gehad. Bijzonder. God heeft wat dat betreft ook humor! Willem kreeg namelijk een tekst uit Petrus die ging over de Levende Steen (waarmee Jezus wordt beschreven) en dat we moeten doen wat Hij in Zijn woord zegt. En vervolgens leest Wendy de tekst: Vrouwen, weest uw man trouw en gehoorzaam. Heel bijzonder natuurlijk, want Willem had een heel goed gevoel over de keuze om te blijven en Wendy had er nog geen vrede mee, en nu hadden we ineens antwoord! Willem’s gedachten waren goed en Wendy moest volgen. Weg was de onzekerheid. Dus nadat we rust erover hadden en voelden dat het goed was, hebben we Medair gezegd dat we op het aanbod ingaan. Daarna werd het besproken in het management team voor definitieve toezegging. Dus er was nog een hele kleine kans dat het niet door zou gaan (wij hebben een aantal voorwaarden gesteld), maar donderdag hebben we definitief antwoord gekregen… We blijven nog wat langer op HQ!!! Dit betekent dat we 10 augustusus naar huis gaan voor 3 weekjes en dan weer voor bijna 4 maanden naar Zwitserland vertrekken vanaf 3 september tm 22 december (met de Kerst willen we weer thuis zijn)!! Het mooie is dat ze leuke projecten voor ons hebben waar we samen aan mogen werken! Heel gaaf! Maar daarover later meer!
Natuurlijk hoopten wij dat Medair na deze periode van drie maanden een positie in het veld voor ons zou hebben want dat is nog steeds onze wens. Toch blijkt maar weer dat het allemaal anders kan lopen. Voor nu weten we dat we tot eind december op het HQ blijven en wat er daarna gaat gebeuren, zal God ons vast en zeker duidelijk maken. Nu zijn jullie in ieder geval weer op de hoogte! Helaas zijn we dus maar voor korte tijd in Nederland, dus we zullen niet iedereen kunnen bezoeken, maar we blijven contact in de vorm van kaartjes, briefjes (vooral “echte” post blijft leuk..), mailtjes etc. erg op prijs stellen en proberen ook zoveel mogelijk te reageren! Voor nu willen we jullie alvast heel erg bedanken voor jullie support, we hebben genoten van de kaartjes die we kregen, van de e-mailtjes en noem maar op! Thanks daarvoor!! Bijgevoegd ook een foto van alle post die we hebben gehad en waar we dus heel blij mee zijn. Tot het volgende bericht!
Kijk eens wat vaker in de spiegel van… Kapster Michele! 15 augustus 2006 Wat is het toch geweldig dat we mogen weten dat er mensen zijn die voor ons bidden, aan ons denken, ons missen en zelfs activiteiten opzetten om ons – (en daarmee Medair) – financieel te ondersteunen. Zoals we eerder ook al in onze nieuwsbrief aangaven, kunnen wij het zelf qua kosten redden omdat we hebben gespaard, maar daarnaast kan Medair iedere financiële bijdrage goed gebruiken! En wij zien persoonlijk dat Medair prachtige dingen doet en mensenlevens redt met het geld wat ze ontvangen. Michele Fagundes (die ook in de evangelische gemeente Perspectief komt waar wij bij aangesloten zijn) gaf gehoor aan de oproep in onze nieuwsbrief en aan de verhalen die we over Medair hebben verteld en schreef het volgende berichtje in het gemeenteblaadje wat elke twee maanden uitkomt: “Van mijn beroep ben ik kapster en ik doe graag iets terug voor de evangelische gemeente. Elke dinsdagavond vanaf 19:00 uur stel ik mij beschikbaar om thuis heren en kinderen te knippen. De opbrengst stel ik beschikbaar aan Wendy en Willem. De kosten per persoon zijn € 10,-. Als je meer wilt geven voor het goede doel mag dat natuurlijk ook! Heb je interesse om door mij geknipt te worden en wil je Wendy en Willem steunen, maak dan een telefonische afspraak met mij.“
Vakantie en een nieuwe start! 12 september 2006 Het heeft even geduurd voordat er weer een nieuw verhaal op de website werd geplaatst, sorry voor de stilte op de website! Bedankt dat jullie nog steeds trouw de verhalen lezen en benieuwd zijn naar nieuws! Inmiddels volgen de nieuwe dingen elkaar op… maar: Wij hebben in tussentijd ook genoten van drie weken Nederland, dus daarover nu eerst ons nieuws. Het was hectisch, vol, een hoop geregel, maar tegelijkertijd ook heerlijk! We hebben weer fijn samen kunnen zijn met onze ouders, broers en zus en aanhang. We hebben gevierd dat Willem’s ouders al 35 jaar getrouwd zijn en Wendy’s ouders al 30 jaar. Twee prachtige aantallen natuurlijk, waarvoor we heel dankbaar zijn. Zij die elkaar zo’n tijd geleden al trouw hebben beloofd zijn nog steeds bij elkaar. Het is een bemoediging voor ons op de weg die we samen gaan en we zijn dankbaar voor onze ouders. Daarnaast hebben we goede tijd gedeeld met vrienden en gemeenteleden. Het was bijzonder om weer in onze eigen gemeente te zijn en te genieten van een dienst. De reacties die we van mensen kregen waren overweldigend. Ook de uitnodigingen die we van vrienden, familie en gemeenteleden kregen waren enorm. Bedankt voor al jullie enthousiasme, jullie uitnodigingen en belangstelling! Teveel om op te noemen. We wensten die drie weken lang dat er meer minuten in een uur zaten en meer dagen in een week. Helaas… we konden niet op alle uitnodigingen ingaan, maar hebben er daardoor niet minder van genoten! Nogmaals bedankt! Naast gezellige ontmoetingen zijn we ook druk bezig geweest met de verzekering, want dat is allemaal nog niet zo makkelijk als je je uit laat schrijven uit Nederland en eigenlijk in Zwitserland verzekerd moet zijn, maar dat eigenlijk niet wil. Uiteindelijk hebben we via de EZA (PIEP - reclame…) een uitstekende bemiddelaar gevonden die ons ook heel veel informatie heeft gegeven over het veld en de mogelijkheden die er dan zijn en waar we allemaal aan moeten denken. Daarnaast zijn we ook nog met onze TFC (voor uitleg van de afkorting, zie een van onze eerdere verhalen) bij elkaar gekomen. Het was bemoedigend dat er eigenlijk bijna alleen maar dingen waren om dankbaar over te zijn en dat we dat dan ook grotendeels met elkaar gedeeld hebben!! Het waren drie fijne weken. En nu? Het is weer fijn om in Zwitserland te zijn… op de nierstenen na (zie ons volgende verhaal…) maar die kun je overal krijgen natuurlijk!! We hebben inmiddels te horen gekregen dat we samen aan twee uitdagende projecten mogen gaan werken en daarover zullen we jullie zeer binnenkort meer vertellen!! Caillou de rein… 12 september 2006 Ergens in het veld, ver weg in Uganda in Afrika klinkt een diepe onderdrukte pijnkreet. Iemand krimpt ineen, krijgt de tranen in zijn ogen en moet overgeven van de pijn. Het is niet uit te houden. Hij kan niet staan, niet zitten, niet liggen. Geen enkele houding vermindert de pijn. Hij probeert van alles om de pijn maar iets te kunnen onderdrukken, maar niets helpt. Uiteindelijk kan hij alleen maar stil huilen. Zijn familie en vrienden kijken machteloos toe. Ze willen zo graag helpen, maar elke aanraking wordt afgeweerd omdat dat de pijn ook lijkt te kunnen verergeren. Elke beweging is te veel, maar stilstaan of zitten lukt ook niet. De pijn lijkt alleen maar erger te worden. De tranen biggelen over zijn wangen. Wat moet hij doen? Die pijn is vreselijk, niet weg te denken. Hij heeft het gevoel alsof hij dood gaat, misschien wil hij ook wel dood… Alles beter dan die vreselijke pijn waaraan geen eind komt. Dit kreeg Willem in gedachten met de tranen in zijn ogen toen hij naar buiten liep na een injectie die hij in het ziekenhuis in Lausanne (Zwitserland) van een arts had gekregen. Willem hield het ook niet meer van de pijn. Hij is nog niet eerder in Wendy’s bijzijn zo kort, zo sjaggarijnig, zo bleek en verbeten geweest, hij heeft nog nooit in zoveel posities gestaan. Wat een pijn. Wendy ziet niet vaak tranen in Willem’s ogen, maar dit keer stonden ze te wachten om over zijn wangen naar beneden te rollen. Maar na twee en een half uur (vanaf de start van de pijn), kreeg Willem een injectie en verminderde de pijn al na tien minuten….
Wat een verschil met het eerste verhaal. Wat zijn wij ontzettend gezegend met artsen in onze buurt, met medicijnen en met ziekenhuizen. Willem had een nierstenenaanval en binnen een paar uur was er medicatie om de pijn te verminderen, binnen een paar dagen was er een scan gemaakt en zagen ze
dat het een hele grote steen was van meer dan een cm doorsnee en wisten de artsen dat deze niet “vanzelf” (door de plasbuis – wat zeg ik dat netjes…) zou verdwijnen. Willem kan vrijdag 15 september al behandeld worden door middel van “ultrasound technologie” (klinkt heel technisch en dat is het ook, dus daar ga ik niet verder over uitwijden want ik snap er toch niets van). Wat is het dan fijn om te weten dat organisaties als Medair proberen de pijn van mensen in derde wereldlanden te verlichten, ziekenhuizen dichterbij te brengen en medicatie te geven, maar ook Geloof, Hoop en Liefde te brengen. Want wat moet je met zo’n pijn? Je denkt dat je doodgaat, je weet niet wat het is, kan niet staan, zitten of liggen en voelt je alleen maar beroerd. Als je dan geen plekje in de buurt hebt om heen te gaan, als er geen artsen zijn en er geen medicatie is? Wat moet je dan? Wij zijn blij en dankbaar met de organisatie Medair. We hopen ons snel ook weer fulltime voor hen te kunnen gaan inzetten. Nu brachten de ziekenhuisbezoeken een beetje roet in het eten. We zullen jullie binnenkort meer vertellen over onze nieuwe projecten! Last but not least in dit verhaal is trouwens het wonder van gebed! We hebben de kracht van gebed, of eigenlijk zeg ik dat verkeerd en moet ik zeggen, de kracht van God als wij Hem daarom aanroepen, echt ervaren. Willem is tot zondagmorgen (vroeg) aan medicatie geweest vanwege de pijn die iedere keer opkwam (na de donderdag toen de niersteenaanval voor het eerst op kwam zetten). We wisten dat er al veel mensen voor hem (ons) aan het bidden waren, zondag heeft de gemeente ook gezamenlijk voor ons gebeden, tot twee keer toe en sindsdien… heeft Willem geen medicatie meer hoeven slikken. Dat is een WONDER. De artsen stonden verbaasd dat Willem helemaal geen pijn had, het gaat namelijk om twee nierstenen, waarvan de grootste al in de buis zit die van de nier naar de blaas/plasbuis loopt en eigenlijk een soort obstructie vormt. Dus bij deze,… ook ontzettend bedankt voor jullie gebed! We hopen en bidden dat Willem zich zo goed mag voelen tot en met de behandeling en dat de behandeling zal aanslaan en er geen andere methoden nodig zullen zijn… (die zijn namelijk minder leuk… maar daarover later pas meer als dat nodig mocht blijken…) Wendy is wat dat betreft in ieder geval blij dat ze geen man is… Follow through! 1 oktober 2006 Tijdens onze stille tijd (tijd die we voor God vrijmaken, waarin we bidden, naar Hem luisteren en de Bijbel bestuderen) afgelopen week lazen we een stukje van Glynnis Whitwer, ze vertelde over een jeugd honkbalseizoen. Ze hoorde steeds dezelfde woorden herhaald door de coach, elke keer als één van de jongens probeerde te gaan slaan of aan te gooien hoorde ze de coach zeggen: “Follow Through” (doorzwaaien). Ze moest toegeven dat ze niet kon vertellen wanneer de spelers daaraan nu voldeden en wanneer niet. Zij zag gewoon een paar schattige kleine jongens in stoere uniformen. Hoe dan ook, de arendsogen van de coach zagen gelijk de onjuiste vorm en de onvoldoende resultaten. Nadat ze het al zoveel keer tijdens dat seizoen had gehoord, was ze verbaasd dat de jongens nog steeds niet wisten hoe ze moesten “doorzwaaien” tijdens de wedstrijden. Het werd er wekelijks ingestampt tijdens de trainingen en alsof dat niet genoeg was, hoorden ze het tijdens elke inning. Iedere speler kreeg ergens tijdens de wedstrijd nog steeds hetzelfde advies, zonder uitzondering: follow through. Aangezien ze zelf niet zo sportief was aangelegd, vroeg ze uiteindelijk aan haar man wat “follow through” nu betekende en waarom het zo belangrijk was. Hij legde haar uit dat het betekende dat je de slag of worp helemaal af moest maken, moet voltooien, als je dat doet, dan geeft dat veel meer kracht en nauwkeurigheid aan de bal – twee erg belangrijke componenten, voor welke sport dan ook. Ze leerde ook van hem dat dit heel moeilijk is, dat er de neiging is voor de spelers om nerveus te raken en afgeleid te worden. Ze concentreren zich vaak alleen op het eindresultaat in plaats van op de vorm. Daar komt nog bij dat “follow through” onnatuurlijk aanvoelt, tenzij je het echt tot een gewoonte maakt. Toen ze eenmaal het belang van dit alles in zag, kon ze ook het verschil zien. Een worp die halverwege stopt is zwakker dan een worp die helemaal doorzwaait. Follow through bij de slag betekent het verschil tuusen een kleine loop tot misschien het eerste honk, of een krachtslag die je in het buitenveld slaat en waardoor je binnen bent. Wat wij zo mooi aan dit verhaal vonden is dat ze vervolgens zei dat dit zo makkelijk toe te passen is op bijna elk vlak van ons leven. Of we nu ons huis op orde maken, een project op het werk moeten afronden of de laatste pondjes moeten zien kwijt te raken. Follow Through is moeilijk. Net zoals die honkbalspelers kunnen we soms
afgeleid raken of vergeten we ons te focussen op onze vorm. Het is dan soms makkelijker om te stoppen dan de discipline van een “follow through” te ontwikkelen. Maar als we doorzwaaien en doorgaan tot het eind kunnen we daadwerkelijk verschil in ons leven merken op de punten dat we dat doen. Ookal voelt dat soms niet natuurlijk aan en is het soms moeilijk om iets af te maken waar we aan begonnen zijn, als we iets willen bereiken, dan zullen we toch onze doorzwaai moeten blijven oefenen, in elk deel van ons leven. Voor ons sprak dit enorm aan. Ten eerste natuurlijk op gewoon trouw zijn in alles, als je belooft dat je iets gaat doen, dan moet je dat ook afmaken. Maar ook op andere gebieden, zoals twee keer per week sporten, omdat het gewoon gezond voor je is… de eerste twee weken doe je het met plezier en daarna komt er vaak alweer het slop in omdat andere dingen zoveel leuker en makkelijker zijn… (tenminste bij ons, we kennen mensen die het echt leuk vinden om bijvoorbeeld hard te lopen… In ons geloofsleven is dit ook een heel belangrijk aandachtspunt. Soms beginnen we heel enthousiast weer een week met iedere avond in de Bijbel lezen en het er met elkaar over hebben en dan merken we dat we groeien, naar God toe en naar elkaar. Maar o zo makkelijk laten we die discipline toch weer los en zwaaien we niet door, maar verslappen we en laten we ons afleiden. Daardoor merken we ook dat we minder bereiken en verder van God af staan. We willen die kracht niet kwijtraken. We willen dit keer doorzetten en ons niet af laten leiden. We gaan ervoor, let’s Follow Through. Je (schoon)ouders op bezoek… 1 oktober 2006 Hoewel de website anders doet vermoeden, hebben we niet stil gezeten de afgelopen weken… integendeel eigenlijk. Allereerst waren er natuurlijk die stenen die Willems leven “verzwaarden”, maar toen er ineens veel steentjes tegelijk en pijnloos uitkwamen, was alles veel “lichter”. Maar daarover volgende week meer, want hij moet op 9 oktober terug naar het ziekenhuis om te laten checken of alles eruit is en ’t is wel zo leuk om dan het volledige verhaal te kunnen vertellen… Daarnaast hebben we veel overgewerkt, of laten we het zo zeggen, heeft Willem veel overgewerkt om de migratie naar Exchange, het nieuwe mailsysteem, soepel te laten verlopen (maar ook daarover later meer bij onze projectinformatie). Tenslotte waren ook de afgelopen twee weekenden zeer vermoeiend, in verband met de komst van onze (schoon)ouders Floor… hahaha… ze bewezen ons maar eens te meer dat ze nog ontzettend jong zijn, dus… niet vermoeiend in de zin dat zij vermoeiend zijn, want we hebben genoten van de tijd met elkaar! Maar we hebben flink wat tochtjes afgelegd…. Wauw, wat is het hier (en even verderop, nabij het oudste plaatsje van Zwitserland, Sion) mooi. Bossen met prachtige bomen en struiken, frisse geuren en wat minder frisse geuren door de paddestoelen en zwammen die hun weg tussen de bladeren alweer vinden. Bergen die als kolossen voor je staan, waarbij na iedere top weer een nieuwe top verschijnt, maar waarbij we na vijf uur wandelen toch echt het hoogste punt (wat wij wilden bereiken) bereikt hadden. Uitzichten waar je stil van wordt. Vogelgeluiden waar je vrolijk van wordt. Roofvogels met een spanwijdte van minstens 2,5 meter die boven je zweven. Water wat uit de bergen stroomt in kleine watervallen en wat zowaar gewoon heerlijk schoon, ijskoud en drinkbaar is… (die afgedwaalde geit die daarboven ergens zijn behoefte doet niet meegerekend…). We staan verbaasd als we boven aan de top nog steeds met z’n vieren zijn, die (schoon)ouders van ons, die lijken net veertig joh! Pa zei heel stoer dat ‘ie nog wel zo’n berg wou beklimmen de volgende dag… maar dat hebben we na negen uur wandelen op één dag, toch maar even niet gedaan… Er is nog zoveel meer wat we gezien en beleefd hebben, maar te veel om op te noemen. We hebben in ieder geval twee heerlijke weekenden gehad! En ookal zeggen de foto’s niet half hoe mooi het werkelijk was, ze geven toch een kleine indruk, dus enkele foto’s van de omgeving zijn binnenkort hier te bewonderen. Dag pa en ma, goeie reis naar huis en zullen we over twee maanden de sneeuwbergen trotseren?
Vervuld met liefde! 8 oktober 2006 Je ziet ons nu al zo’n drie weken glunderen van plezier als we denken aan onze (schoon)zus Gerbranda. Natuurlijk moesten we drie weken geleden onze mond nog houden, natuurlijk moesten zij dit geweldige bericht eerst zelf met anderen delen…. maar nu kunnen we het niet meer voor ons houden en willen we het ook graag met de rest van jullie trouwe lezers delen!
GERBRANDA GAAT TROUWEN MET SCHELTE!
Love is patient, love is kind, it does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, and always perseveres. Love never fails. (From: The Bible (NIV) – 1 Corinthians 13:4-7) We genieten met jullie mee en wensen jullie heel veel LIEFDE! Caillou de rein - Part II 10 oktober 2006 Een paar weken geleden hadden we al ‘geblogt’ dat de ultrasound behandeling goed is gegaan. De ‘grote’ niersteen was veranderd in allemaal kleine steentjes die er tijdens het plassen uit zouden moeten komen. (Dit geeft by the way een leuk geluidseffect . Gisteren zijn we voor controle terug gegaan en hebben ze opnieuw een scan gemaakt. Het goede nieuws is dat de grote steen voltooid verleden tijd is en er niets meer van te zien is. Het minder goede nieuws is dat de kleinere steen - die in de nier zat - er nog steeds zit. Tijdens zo’n behandeling aan de vergruizer mag je lichaam maximaal 2500 ultrasound schokken (vraag me verder niet wat het exact betekent en doet) krijgen. Die grote steen had dit aantal al nodig waardoor de kleine steen niet meer kon worden behandeld. Dus.. Mogen we nog een keertje terugkomen. Die Zwitsers zijn trouwens razend snel want komende maandag kunnen we alweer terecht voor een dagje ziekenhuis. Hoe zo’n behandeling verder in elkaar steekt kun je onder andere hier vinden. Het meest intrigerende was wel het effect van de ruggeprik. De prik zelf was gelukkig niet pijnlijk maar het effect was enorm. In tien minuten tijd ben je verlamd van je kleine teen tot je navel. Niets deed het meer, zelfs.. juist ja. To be continued…
Eggishorn & projectinfo 15 oktober 2006 Zoals jullie bij de projectinformatie kunnen lezen, zullen we de komende tijd een lekkere volle agenda hebben bij Medair. Het is heerlijk om dan in de weekenden te kunnen genieten van de prachtige natuur! Zwitserland heeft zulke prachtige bergen, dat is echt geweldig. We mochten de auto van Ina lenen (onze enige NLse collega die een lang weekend naar Engeland ging) en inmiddels werden we uitgenodigd door Lisa (een andere Zwitserse collega) om met haar de bergen in te gaan, zij wist nog wel wat mooie plekjes. Om zes uur ons bedje uit op de vroege zaterdagmorgen en om zeven uur vertrekken. We hebben eerst twee-en-een-half uur gereden om vanaf daar met een kabelbaan naar 3000 meter hoogte te gaan. Het eerste uitzicht wat we daar zagen was prachtig. Sneeuw, ijs, bergen, wolken, zon, allemaal verschillende kleuren die in elkaar overlopen. Wauw, onbeschrijfbaar eerlijk gezegd. Na eerst naar het topje van de Eggishorn te zijn geklommen (waar we een adembenemend uitzicht hadden en uitkeken op drie gletsjers die bij elkaar samenkomen) zijn we daarna grotendeels afgedaald totdat we bij de zijkant van een gletsjer kwamen. Indrukwekkend. Op de foto hieronder kun je zien hoe klein Willem is vergeleken bij de gletsjer en dan te bedenken dat die gletsjer nog wel tientallen meters dieper ligt!
Heel bijzonder, daarna hebben we nog een prachtige tocht langs de gletsjer gemaakt, waarbij we niet konden stoppen met het maken van foto’s maar waarvan er veel toch wel op elkaar lijken, dus we hebben een paar foto’s uitgekozen die jullie hier kunnen bewonderen… Puur genieten zo’n weekendje, maar wel spierpijn voor Wendy de volgende dag. Willem’s bovenbenen zijn toch wel iets meer getraind, of hij doet gewoon stoer… God-inspired delays? 21 oktober 2006 We willen graag weer iets met jullie delen. Een paar weken geleden kregen we namelijk van Medair te horen dat ze op dit moment en waarschijnlijk ook aan het begin van volgend jaar, nog steeds geen plekje in het veld voor ons beschikbaar hebben. Ze vinden het heel jammer en er kan opeens verandering in komen, maar ze willen ons ook niet laten wachten voor iets waarvan ze niet weten wanneer het komt. Moeilijk. Want bij Medair ligt ons hart, maar om heel eerlijk te zijn niet op het hoofdkantoor in Zwitserland… Wat doen we nu? We hadden natuurlijk al over de diverse scenario’s nagedacht, maar tot nu toe liep alles zo mooi in elkaar over, dat we verder niet echt plan B of C hoefden toe te passen. Maar wat nu? We hebben er over gepraat, voor gebeden en uiteindelijk hadden we het nog niet echt duidelijk voor ogen, maar we hebben wel een besluit genomen en dat is dat we naast Medair ook naar andere organisaties gaan kijken. Gewoon om te zien of God deuren opent of sluit. En dat hebben we gedaan! Toen we twee weken geleden op een zaterdag aan het zoeken waren naar nieuwe organisaties kregen we ook een e-mail binnen (we zijn geabboneerd op crosswalk, die sturen ons dagelijks teksten uit de bijbel met daarbij een klein verhaal wat we dan samen behandelen), waarin het volgende stond: God-inspired delays? (De rest van de tekst zal ik voor jullie in t nederlands vertalen, maar de titel wil ik graag houden zoals het is). Vertragingen in ons leven zijn niet altijd makkelijk of te verzoenen met onze eigen gedachten. Vaak, als we vinden dat God niet op tijd antwoord geeft op ons gebed, dan wijzen we naar allerlei eigenschappen van God’s
karakter die suggereren dat het hem niet uitmaakt. Dit was ook het geval met de zussen van Lazarus (zie het verhaal in de Bijbel – Johannes 11), toen Lazarus ziek werd en dood ging. Jezus was een hechte vriend van Lazarus en zijn twee zussen, Maria en Martha. Toen Jezus pas twee dagen later aankwam, beschaamde Martha Hem door te zeggen: “Als je eerder was gekomen, dan zou hij niet dood zijn geweest.” Ze suggereerde dat Jezus niet genoeg om hem gaf omdat hij niet gelijk was gekomen toen daarom werd gevraagd. Het was een zaak van prioriteiten voor Jezus, geen gebrek aan liefde. God moet vaak zijn werk uitstellen om een doel te kunnen bereiken dat alleen maar bereikt kan worden door uitstel. Jezus moest Lazarus wel eerst dood laten gaan, zodat het wonder kon geschieden om het volledige effect te hebben. Als Jezus zomaar een zieke man genas, dan was de impact van dat wonder lang niet zo groot als het opwekken van een man die al vier dagen dood was. Dit is de grootste “public relations-daad” van zijn gehele dienst op aarde. Wat velen zich niet realiseren is dat de sleutel tot dit hele verhaal het volgende hoofdstuk is. Omdat velen hadden gehoord dat Jezus dit grote wonder hadden gedaan, gingen ze uit om hem te ontmoeten en zij kwamen tot geloof. Dus de Farizeeen zeiden tot elkaar: Je ziet dat we niets bereikt hebben, kijk maar, de hele wereld loopt achter hem aan. (Johannes 12:19). Als Jezus Lazarus niet uit de dood had opgewekt, dan was er geen menigte geweest om hem te aanbidden toen hij Jeruzalem binnen kwam rijden op een ezel. God bereid vaak de weg zo, dat Zijn glorie zichtbaar kan worden door de gebeurtenissen die plaatsvinden. Hij deed dit met Mozes en Farao, en stond daar uitstel na uitstel toe voordat hij Israel bevrijdde van Egypte. Hij deed dit met Abraham en Sarah voor het beloofde kind, Isaac. God gaf Sarah een baby, terwijl ze de leeftijd om een baby te kunnen krijgen allang voorbij was om zijn grote kracht te kunnen laten zien. Wij geloven dat God dit alles ook doet in ons leven. Het feit dat er nu nog geen plekje voor ons is, geeft ons de tijd voor de nodige voorbereidingen, hier leren we zelf van, maar ook anderen. God is aan het werk en hij weet waarom dingen nu niet gebeuren, maar later misschien wel. Geef niet op! Ze zijn bedoeld om het doel duidelijker zichtbaar te laten worden, we moeten trouw blijven. Wat zijn nu de dingen die wij achteraf zien, waardoor we heel blij zijn dat we nog niet in het veld zitten, terwijl we voor die tijd teleurgesteld waren dat er nog geen plekje was: Wij hebben heel veel geleerd over onze relatie en zijn nog dichter naar elkaar toegegroeid; Wij hebben heel veel geleerd over het zijn in groepen; We hebben veel geleerd over het hebben van weinig privacy; Wat als Willem met zijn nierstenen in het veld was geweest? We hebben dingen op het hoofdkantoor van Medair mogen doen die echt nodig waren; We hebben mensen mogen ontmoeten die ons leven verrijken; Onze ouders en vrienden en familie kunnen wennen aan het idee dat we weg zijn… En zo is er nog meer op te noemen. We voelen ons bevoorrecht dat wij deze voorbereidingstijd krijgen, dat God ons zo kan vormen om ons te krijgen waar Hij ons wil hebben. We zijn blij dat we worden gekneed en gevormd, zodat we straks optimaal ons werk kunnen doen om anderen Zijn liefde en zijn hoop te kunnen tonen. Caillou de rein - Part III 24 oktober 2006 Ze zijn weg, compleet verdwenen! De behandeling is goed geslaagd! Het is echt een wonder hoe het gegaan is met de nierstenen van Willem. De dokter was zeer tevreden over het resultaat. Precies een week geleden kreeg Willem een tweede behandeling voor zijn nierstenen en nu al was te zien dat de stenen compleet zijn verdwenen. De dokter wenste ons veel plezier in Timboektoe en gaf als advies mee dat Willem liters water moet drinken… Well… deze tip hoefde Willem geen twee keer te horen… Morgen hebben we een “HQ Day out”, we gaan een dagje uit met de medewerkers van Medair op het hoofdkantoor. We zijn heel benieuwd, het gaat om teambuilding, bespreken van strategieen en meer. Binnenkort een update hierover!
HQ day out 25 oktober 2006 We zijn vandaag een dag uit geweest met de medewerkers van het hoofdkantoor van Medair. We gingen naar een prachtig gebied in de Jura, met al die herfstkleuren en het zonnetje krijg je een prachtig effect. Tussen alle bedrijvigheid door was het puur genieten van het uitzicht. Hoe kunnen we de dag omschrijven? Het was: gezellig» opbouwend uitdagend apart heerlijk zonnig leerzaam emotioneel (in verband met afscheid HR-directeur) veel teamwork Kortom, we hebben genoten! Het is toch altijd wel erg leuk om mensen ook buiten kantoor eens te zien, dat is toch een heel andere setting! Erg geslaagd!
Bemoediging 25 oktober 2006 Dit kaartje kregen we laatst van twee hele lieve mensen (via DaySpring) en bemoedigd ons in de hele situatie van wachten, uitzien naar antwoorden, maar ook het vaste vertrouwen dat die antwoorden gaan komen!!!
Nieuwe website! 28 oktober 2006 We zijn er eventjes mee bezig geweest, maar hier is dan het resultaat van een nieuwe website! Misschien dachten jullie: “zit ik wel op de goede website?”, want de look is totaal anders… Maar ja, met onze foto op de startpagina kon het natuurlijk niet missen… In eerste instantie ging het ons met name om de nieuwe mogelijkheden, uiteindelijk hebben we toen gelijk voor een nieuwe look gekozen. Wat zijn nu de nieuwe mogelijkheden:
Er zijn archieven beschikbaar (er worden nu maximaal 10 verhaaltjes op de 1e pagina geplaatst, zo is ons weblog niet meer ellenlang, oudere verhalen kun je terugvinden in het archief) Er is nu een zoekfunctie beschikbaar De foto’s kun je nu in een slideshow bekijken en wij hebben de mogelijkheid om tekst en uitleg bij de foto’s te geven dankzij Flickr Er zijn categorieën toegevoegd waardoor je makkelijk kunt zoeken op een onderwerp dat jou aanspreekt Er zijn links toegevoegd Voor ons zelf is het nu veel makkelijker om van waar ook ter wereld onze website aan te passen
We zijn heel benieuwd wat jullie van de website vinden, laat je een berichtje achter?
Zuid Soedan 31 oktober 2006 Gebeden zijn verhoord, verlangens worden ingevuld. Medair heeft een plek voor ons in Zuid Soedan. Malakal om precies te zijn. Als alles goed gaat dan vertrekken we ergens halverwege of eind januari al. We hebben dit bericht gisteren pas gehoord, dus zullen binnenkort met meer informatie komen, maar we konden het niet laten om onze blijdschap alvast met jullie te delen… Waarom Zuid Soedan? De oorlog is voorbij, maar ookal is de oorlog nu eindelijk voorbij, het jarenlange conflict in Soedan heeft duizenden slachtoffers geeist en heeft het land in onvoorstelbare ellende gestort. De situatie is verschrikkelijk en nieuw onheil dreigt, nu tienduizenden vluchtelingen en verdrevenen naar hun “thuis” terugkeren met “niets”. Het sanitair en de hygiene in deze situatie en overbevolkte dorpen zijn een regelrechte ramp. Schoon drinkwater is nauwelijks te vinden. Vaak is het water verontreinigd en worden de waterbronnen een broedplaats voor dodelijke epidemieen. Medair doet er alles aan om levens te redden en de bevolking te helpen hun bestaan weer op te bouwen. Wat Medair precies doet en wat wij precies gaan doen, zullen jullie over een tijdje kunnen lezen in onze projectinformatie. Wij zijn erg blij dat wij onze bijdrage hierin mogen gaan leveren en hopen echt een hulp te zijn voor het team en de bevolking in Zuid Soedan.
De tijd vliegt! 11 november 2006 Omdat de tijd nu vliegt, we veel vragen krijgen, er veel te weinig dagen in een maand zitten om nog maar te zwijgen over de minuten in een uur, dachten we dat het goed was om alvast iets meer informatie te zoeken over het land Zuid Soedan, maar ook over de werkzaamheden van Medair in Zuid Soedan. Wat kan Medair betekenen voor een land verscheurd door burgeroorlogen en voor de grote stroom van terugkerende vluchtelingen? Zoals je zult lezen in deze projectinformatie brengt Medair de belang-rijkste hulp in nood en probeert daarnaast ook een stukje van de liefde en hoop uit te stralen die Jezus heeft voor een ieder van ons.
Klaas van Mill de “deputy country director” van Medair Zuid Soedan is deze week in Malakal om de bouwwerkzaamheden te coordineren en heeft ons wat foto’s gestuurd van het teamhuis. Zie bovenstaand plaatje… Naast dit huis worden er nog zo’n 4 tot 6 tukuls (een tukul is een traditionele hut, vaak gemaakt van stokken en modder) gebouwd als accomodatie voor alle staf. Wij krijgen óf een eigen tukul óf een eigen kamer in het huis.
Ook zie je hier een plaatje van een werkende V-sat installatie, dus we zullen straks toch met redelijk hoge snelheid met de buitenwereld kunnen worden verbonden…
Wij krijgen steeds meer kriebels! En kijken enorm uit naar de tijd die komen gaat! Spannend! Heel bijzonder dat datgene waar we al zo lang naar uit hebben gekeken, nu daadwerkelijk vorm gaat krijgen! Nog maar iets meer dan twee maanden en dan vertrekken we al… niet voor te stellen nu eerlijk gezegd! De tijd vliegt!
Vaccinaties! 14 november 2006 Onze lichamen zijn vandaag wat vloeistoffen rijker. De vaccinaties die nodig zijn voor Zuid Soedan zijn niet mis: Gele koorts, DTP, Hepatitis A, Hepatitis B (2x), Meningitis en Rabiës (3x). Gelukkig hadden we al een DTP vaccinatie van onze reis naar Ecuador die nog 9 jaar geldig is, maar desondanks moesten we toch nog een forse hoeveelheid prikken gaan halen! De eerste serie prikken hebben we vandaag gehaald, dit was voor Gele koorts, Hepatitus A+B (in één prik), Meningitis en de eerste prik tegen Rabiës – twee in de ene arm en twee in de andere. Dan moeten we volgende week terug voor de tweede ronde Rabiës en over vier weken voor ons tweede shot voor Hepatitus B en 3e shot voor Rabiës. Daarnaast moeten we ook Lariam gaan slikken tegen Malaria, maar dat hoeft pas één a twee weken van tevoren en die medicatie krijgen we van Medair in Nairobi. En we moeten ook nog wat halen tegen buiktyfus. En nu maar bidden en hopen dat we dan ook daadwerkelijk tegen al die nare ziektes bestand zijn… Je kunt je nauwelijks voorstellen waar al die arme mensen daar mee te maken krijgen; zij hebben helemaal geen toegang tot vaccinaties… maar wel een supergrote kans op al die ziektes door slechte hygiëne, eentonig voedsel, bevuild drinkwater en noem maar op. Wat zijn wij toch bevoorrecht… die stijve arm die we nu een beetje hebben, doet ons dat maar weer ten volle beseffen!!!
Bureaucratie (de ~ (v.)) 23 november 2006 1). Toestand waarin alles volgens de regels en met papieren en formulieren geregeld wordt => de ambtelijke molen, parafencultuur Lees hier waarom “Van Dale” wederom gelijk heeft… ambtelijke molen, alles volgens de regels, met papieren en formulieren… helemaal waar! Vanochtend ging onze wekker al vroeg om vervolgens op de trein te stappen naar Bern, waar we in het centrum pasfoto’s hebben laten maken om daarna bij de Nederlandse Ambassade, 20 minuten verderop, een tweede paspoort aan te vragen. We hebben een tweede paspoort nodig als we een visum aan moeten gaan vragen voor Zuid Soedan, omdat je dan je paspoort moet inleveren. Het kan soms wel even duren voordat je die terugkrijgt en we hebben 22e december wel weer een reisdocument nodig als we teruggaan naar NL… Eenmaal bij de ambassade in Bern aangekomen, riep de dame achter de balie ons na dertig seconden al bij het loket. Zij gaf gelijk aan dat een tweede paspoort alleen bij hoge uitzonderingen werd uitgegeven en zelfs de prachtige brief van Medair in het engels en met handtekeningen en stempels mocht niet baten. Toch kwam ze met een lumineus ander voorstel – waarom hadden we daar zelf nog niet aan gedacht? – en dat was een IDkaart…. die kun je immers gewoon naast je paspoort aanvragen… Helemaal geen 2e paspoort nodig… Dus wij vullen al het papierwerk in en halen vervolgens met glunderende gezichten onze gloednieuwe pasfoto’s tevoorschijn. Niet dat ze mooi zijn, we lijken wel zo uit de gevangenis gestapt met onze strakke gezichten, maar ze zijn wel speciaal gemaakt bij Foto Dany (een fotograaf die ons een paar dagen daarvoor door de NLse ambassade was aangeraden omdat er met de invoering van de Fotomatrix heel wat voorschriften zijn)… En ja hoor, tevreden glimlachend meet de vriendelijke dame achter de balie de maten van de foto van Willem op. Hij lacht niet, check, hij kijkt netjes streng, check, de achtergrond is grijs, check, en ja, z’n gezicht past tussen de lijntjes, check, en de ooraanzet is ook goed, check. Maar dan zie ik de vriendelijke dame plotseling nee schudden… ik zie dat ze mijn foto in haar hand heeft en ik hoor haar zeggen: “Je kijkt te veel omhoog.” “Wat? O, nee, hoe kan dat, niet goed? Maar de foto is gemaakt bij Foto Dany.” Alsof dat enige indruk zou maken. “En je voorhoofd en haaraanzet zit te hoog, je hebt een lang slank gezicht (dat vleidde me dan wel weer…) en dat is moeilijk foto’s maken, maar het moet echt anders.” Vervolgens
legt ze de foto weer onder het rode transparant, de maatvoering voor het fotomatrixmodel 2006 en liet het mij ook nog eens zien. Ja, dat is duidelijk, mijn gezicht past niet tussen de lijntjes… Het heeft allemaal te maken met een chip in het nieuwe paspoort waarin een gezichtsopname is opgeslagen. Aan de foto die men hiervoor gebruikt worden strenge eisen gesteld en die eisen kan men vinden in de Fotomatrix. Dus wij maar weer terug naar de andere kant van de stad om nieuwe foto’s te laten maken. Vastbesloten dat we niet gaan betalen voor de nieuwe set foto’s en allerlei scenario’s bedenkend hoe we haar dat duidelijk gaan maken, arriveren we bij Foto Dany. Daar komt de dame al op ons aflopen, als ze ons ziet hapert ze… Was, was ist passiert? In ons beste Duits leggen we uit dat de foto van mij niet goed is en dat ‘ie over moet. De hele scenario’s kunnen we vervolgens uit ons hoofd zetten, want met 100.000 excuses maakt ze gewoon vier nieuwe foto’s en kunnen we opgelucht weer naar de ambassade vertrekken. Enigszins triomfantelijk leggen we evenlater mijn nieuwe foto’s op de balie. Toch kijkt haar gezicht nog steeds bedenkelijk. Het vertrouwen zinkt me naar de schoenen en ik heb genoeg bureaucratie gehad voor vandaag. Willem heeft tijdens de wandelingen het positieve in me naar boven gebracht en het negatieve eruit gepraat, dus toch blijf ik lachen en die lach wordt evenlater dan toch beloond… Ze zijn goed! We zijn weer een stap verder! Die ID-kaarten komen er wel en wij hebben weer een ochtendje een hele andere kant van Zwitserland gezien. De reis erheen was prachtig! Vervolg: Bureaucratie 27 november 2006 Zaterdagochtend openen wij onze brievenbus. Altijd leuk, post. Wat zeg ik? Bijna altijd leuk, post. Dit keer iets minder… afzender: de Nederlandse ambassade uit Zwitserland. Zouden de ID-kaarten nu al klaar zijn? Lijkt ons niet. We openen de enveloppe en een sjaggarijnige Wendy (tsja, we mochten echt niet lachen…) staart ons aan. De foto is teruggestuurd en blijkt toch niet goed!! Hoofd is iets gekanteld, schouders staan niet recht en er wordt niet helemaal recht in de camera gekeken. Is dat systeem eigenlijk voorbereid op mensen die scheel zijn of waarvan de schouders niet helemaal gelijk lopen? Quote uit het vorige bericht: “We zijn weer een stap verder! Die ID-kaarten komen er wel en wij hebben weer een ochtendje een hele andere kant van Zwitserland gezien. De reis erheen was prachtig“ We klampen ons maar vast aan het laatste deel van dit bericht, want die ID-kaarten komen er toch niet…! Aangezien het nu allemaal veel te kort dag is, we geen zin hebben om nogmaals naar Bern te reizen en het nog steeds niet zeker is of we wel een visum nodig hebben voor Zuid Soedan, hebben we besloten de hele aanvraag terug te draaien… Keep on smiling (behalve op de pasfoto’s…)!!
Veiligheidssituatie Malakal 29 november 2006 Gisteren en eergisteren zijn er gevechten uitgebroken in Malakal tussen de SPLA (Sudan peoples liberation army) en de militie onder leiding van majoor generaal Gabriel Tang die in verband staat met de Sudanese gewapende troepen (SAF). De informatie die we gisteren kregen is dat Gabriel Tang’s troepen twee SPLA soldaten hebben aangevallen en dat een soldaat gedood is en de andere gewond. In reactie daarop namen SPLA troepen gelijk actie en hebben het huis van Gabriel Tang in bezit genomen. Het aantal slachtoffers aan beide kanten is niet bekend. Om de veiligheid te verzekeren van de UN en alle humanitaire personeel in Malakal, heeft de UN iedereen naar een andere locatie gebracht. De medewerkers van Medair (op dit moment alleen nog maar 3 Keniaanse stafleden omdat de basis in Malakal nog in opbouw is), zaten midden in de situatie waar de gevechten plaatsvonden. Het goede bericht van een uur geleden is dat het inmiddels weer wat rustiger is geworden in Malakal en dat de 3 stafleden van Medair uit Kenia, die ter plaatse waren in Malakal, inmiddels veilig zijn geevacueerd naar Juba tijdens een overeengekomen staakt het vuren waarbij er vliegtuigen konden landen om de hulporganisaties in veiligheid te brengen. Andere staf van Medair uit de Upper Nile regio (de regio die we vanuit Malakal gaan ondersteunen en die nu nog vanuit Lokichoggio worden ondersteund) zijn voor alle veiligheid ook geevacueerd naar Lokichoggio in Kenia. Tot zover de update over de situatie in Malakal. we danken God dat de staf veilig is. Zouden jullie met ons mee willen bidden voor een veilige situatie in Malakal? Officiele bronnen: Medair en Reliefweb 28 november 2006 – Report – UN Mission in Sidan Southern Sudan: fighting breaks in Malakal A heavy exchange of fire erupted yesterday late in the afternoon in the Southern Sector of Malakal town between the SPLA component of the Joint Integrated Unit (JIU) deployed in Malakal and forces under the command of Maj. Gen. Gabriel Tang who is aligned to the Sudanese Armed Forces (SAF). Information available indicates that Maj. Gen. Gabriel Tang's forces reportedly attacked two SPLA soldiers One Soldier was killed the other one was injured. In retaliation, the JIU Commander with SPLA troops attacked Maj. Gen. Gabriel Tang's house and have occupied it. The number of casualties on both sides is not known. An UNMIS Sudanese driver caught in the cross fire is being treated at UNMIS hospital in Malakal. All UN, UNMIS included, and NGOs staff were relocated by UNMIS Military to UNMIS premises (a total of 240 staff members) According to UNMIS mandate stipulated in resolution 1590 (2005) of the UN Security Council, UNMIS Sector Commander in Malakal ordered the deployment of Force Protection Elements in Armed Personnel Carriers (APCs) to ensure the safety of UN and humanitarian personnel and assets. It is worth mentioning that the mere sight of UNMIS APCs in the town of Malakal contributed to appeasing tensions in the town where the situation is reported to be calm today. Furthermore, an emergency Area Joint Monitoring Committee is meting this morning address the issue. The Ceasefire Joint Monitoring Committee is also meeting today in Juba and will consider the incident in Malakal. UNMIS Force Commander is also planning to visit Malakal together with CJMC senior members in order to meet the stakeholders involved in maintaining security in the area. Principal Deputy Special Representative of the Secretary-General for Sudan meets with Dr. Salim Ahmed Salim, the Special Envoy AU Commission Chairperson In the context of the follow-up to the Conclusions of the Addis Ababa High Level Consultation on Darfur, specifically the one on the need to re-energize the political process, PDSRSG Tayé-Brook Zerihoun met
yesterday at UNMIS Headquarter in Khartoum Dr. Salim Ahmed Salim, the Special Envoy of President Alpha Omar Konaré, Chairperson of the AU Commission. The two officials discussed and agreed on steps to be taken to prepare for a meeting with DPA signatories and non-signatories. They also agreed on initial steps towards bringing all efforts being currently undertaken by individual countries and groups of countries under the umbrella of the AU and the UN as indicated in the Addis Ababa Conclusions. The two officials agreed to meet again in Khartoum after the AU Peace and Security Council Summit to be held tomorrow in the Nigerian Capital, Abuja. Contact: UNMIS Headquarters P.O Box 69,Garden City, Burri, Khartoum, Tel.(+249) 187 794013/14/15 or 17, Fax (+249) 187 086200
Medair staakt activiteiten in Malakal 30 november 2006 Zoals jullie gisteren hebben kunnen lezen is er flinke onrust gaande geweest in Malakal. Drie stafleden van Medair zijn geevacueerd en de activiteiten zijn noodgedwongen stop gezet nadat er maandagavond heftige geweerschoten klonken en er een hevige strijd gaande was in de straten van Malakal. De Medair medewerkers konden onderduiken in een compound van de UN voordat ze geschokt, maar niet gewond, konden worden overgevlogen naar Lokichoggio in Kenia. UN Secretaris-Generaal Kofi Annan is diep bezorgd over deze zaken. Hij omschrijft het als een ernstige schending van de veiligheidsmaatregelen van het vredesverdrag. Kofi Annan verzoekt de regering van Nationale Eenheid en de regering van Zuid Soedan om al het mogelijke te doen om de situatie, die nu relatief kalm is, te handhaven. En hij drukt de hoop uit dat enige verschillen in dit gebied vreedzaam zullen worden opgelost. Het aantal slachtoffers in Malakal is nog niet bekend. Rapporten lopen uiteen van tenminste twaalf doden tot honderden doden. Laten we hopen dat de eerstgenoemde rapporten dichter bij het aantal zitten. Malakal is een belangrijke logistieke basis voor Medair, zoals we al eerder hebben gemeld op de website. Het biedt transport en hulp aan Medair’s projecten in Melut en Payuer. Medair werkt al meer dan tien jaar in deze afgelegen gebieden en biedt daar eerste hulp, gezondheidscentra en schoon water bronnen, om deze projecten te continueren en te behouden traint Medair daarnaast de lokale staf. Medair heeft voor 2007 in de planning om deze vitale services uit te breiden in de omgeving van Melut door het openen van drie eerstelijnsgezondheidszorgunits en een eerstelijnsgezondheids-zorgkliniek. Medair is diep bezorgd over de recente vijandigheden in Malakal, maar blijft toegewijd om het lijden in deze gebieden te verminderen en te stoppen en hoopt snel deze levensreddende projecten te kunnen hervatten. Op dit moment kan er nog niets gezegd worden over ons vertrek naar Malakal in januari. In zes weken kan er veel gebeuren. We zijn ons er nu nog meer van bewust dat situaties in korte tijd totaal kunnen veranderen in Soedan. Ondertussen worden we hier op het hoofdkantoor in ieder geval goed op de hoogte gehouden en is het een kwestie van afwachten hoe de zaken zich verder gaan ontwikkelen. Medair stelt de veiligheid van eigen medewerkers voorop. Wij bidden en hopen dat de situatie zal veranderen en de rust en vrede in Malakal zal terugkeren, zodat we de mensen die het zo hard nodig hebben kunnen gaan dienen. Andere bronnen: Reliefweb & Reuters
Wie is Sinterklaas? 5 december 2006 Zeer verrast werden wij deze ochtend met een Nederlands gedicht op ons bureau en allerlei lekkere versnaperingen… Bedankt Sinterklaas!!! Wil de echte Sinterklaas zich bekend maken? Wie o wie heeft aan het Sinterklaasfeest gedacht en heeft ons verrast met volgend gedicht:
Wendy en Willem Sinterklaas heeft dit jaar wel moeten zoeken in alle gaten en hoeken Want waar waren Willem & Wendy nu gebleven En waarom hadden ze de sint niet even een briefje geschreven Gelukkig was er een van de pieten zo bijdehand Die ging eens zoeken in het internetland En gelukkig vond hij daar heel snel www.willem-wendy.nl Zo kon Sint lezen dat jullie naar Zwitserland waren vertrokken En inmiddels erg bij het werk van Medair betrokken Niet alleen dat, maar ook dat jullie straks gaan Voor het grote avontuur in het zuiden van Soedan Sint vindt het heel dapper van jullie en hoopt Dat jullie blijven schrijven zodat hij kan lezen hoe het allemaal loopt Heel veel succes en sterkte daar in het verre land Met alle muggen, buikloop en kogels bij de hand Al denkt Sint wel dat het toch allemaal wel goed zal komen en jullie ergens een plekje in Sudan zullen gaan bewonen waar het goed en veilig toeven is en waar je kunt ervaren de locale cultuur, de mensen, het eten en de gebaren want arabisch is niet makkelijk te leren dus in het begin zal het niet zo eenvoudig converseren Sint wenst jullie een hele goede tijd in Soedan En geniet nog even van een aardigheidje voor dat jullie gaan. Sint en Piet
HQ Briefing 9 december 2006 Altijd al willen weten… …wat het geheim van de bananen is? …hoe je cijfers in budgetten op een andere manier kunt zien? …Wat je moet doen als je in een mijnenveld terecht komt? …hoe je om moet gaan met stress? …hoe een proposal in elkaar zit en wat een logframe is? …wat de SAF en de SPLA in Soedan doen? …wat het gedragsreglement van het Rode Kruis inhoudt? …wat R&R betekent en hoe vaak je daar mee te maken krijgt? …wat YIPPs zijn in de geestelijke zin van het woord? …wat er allemaal kan gebeuren door gebed? …hoe de omgeving van Malakal er uit ziet op een kaart? Afgelopen week hebben we een driedaagse HQ briefing gehad en antwoord gekregen op zulk soort vragen. Deze drie dagen hebben wij als zeer waardevol ervaren en een goede voorbereiding op het veld. We hadden de briefing samen met nog zes anderen, drie daarvan gaan ook naar het veld (twee naar de Nuba Mountains in Noord Soedan en één naar Oeganda) en drie anderen komen op het hoofdkantoor te werken. We hebben de laatste avond gezellig afgesloten met een paar echte Zwitserse maaltijden in “Les Brasseurs” (http://www.lesbrasseurs.ch/e/lausanne/index.htm)
Winterwonderland 10 december 2006 Onze huisgroep (een groep waarmee we één keer in de twee weken bijbelstudie hebben gedaan) was uitgenodigd door Elaine om bij haar te komen eten. De reis naar Elaine was een heel avontuur… Jérôme en Nadia kwamen ons halen, onderweg kregen we in één keer een weersverandering: sneeuw & de daarbij behorende file. We besloten om vanaf Montreux per trein verder te gaan want Elaine vertelde ons dat we echt sneeuwkettingen nodig hadden om bij haar te komen. Onderweg in de antieke regiotrein (de deur moet je zelf nog opendraaien met een draaimechanisme) merkten we nog niet veel van het sneeuwkettingenverhaal, behalve wat zepige sneeuw op de wegen en wat getik tegen het raam van hagel, maar toen we aankwamen in Les Avants lag er een dik pak sneeuw en een sneeuwballengevecht was onvermijdelijk.
Met tintelende handen en een verfrist gezicht kwamen we vervolgens in het gezellige “museum” van Elaine. We zeggen museum omdat er overal wel wat te zien viel. Een antieke kalender, een antieke bank, een boom als lamp, een karaf zo groot als een biervat maar dan bedoeld voor wijn, allerlei potjes, prachtige bloemen op het balkon, een bemoedigend vers aan de muur, beschilderde chinese wijnglazen en noem maar op… Na een aperitief met wijn uit Pennsylvania (waar zij geboren en getogen is), werden we uitgenodigd om aan tafel te komen… daar stond een “Mongolese hot-pot“, nog nooit van gehoord en van gegeten, maar zó gezellig en lekker. Je hebt een pot met een bijna kokende bouillon, daar worden allerlei groenten ingedaan en dan pak je je “visnetje”, daar doe je wat zalm in of kipfilet (of lam, dat gaat er van origine in) of wat dan ook en koken maar… vervolgens vis je er wat groenten bij en je hebt een heerlijke maaltijd!
Toen we uiteindelijk onze laatste trein gemist hadden en om 2 uur ’s ochtends weggingen om door Elaine naar Montreux gebracht te worden (waar de auto van Nadia en Jérôme stond) lag er minstens 40 centimeter sneeuw. We moesten de auto van Elaine uitgraven en duwen om uit de prachtige witte laag te komen. Wat een avontuur. Zoveel sneeuw hadden we nog niet gezien in Zwitserland. Geweldig!
Watsan-team Medair in Malakal 16 december 2006 Nadat Medair op 29 november haar staf uit Malakal had geëvacueerd is Medair nu toch, ondanks de aanhoudende veiligheidsproblemen, teruggekeerd naar Malakal met een emergency Watsan-team (water en sanitatie). De 200.000 inwoners lopen momenteel een verhoogd risico op een grote cholera uitbraak. Samen met Unicef heeft Medair het plan om twee mobiele watersystemen op te zetten, die in staat zijn om tot 80.000 liter schoon water te leveren.
Afscheid en Verrassing!!! 16 december 2006 Zoals je aan de gezichten kunt zien hebben we gisteren voor een ultieme verrassing gezorgd… We zouden 22 december naar Nederland terugkomen, maar dit hebben we verzet naar een week eerder, echter wel zonder onze ouders en broers te informeren. Gerbranda & Schelte zaten in het complot! Zij hadden hen uitgenodigd om bij hen te komen eten en vervolgens te praten over ons afscheidsfeestje op 12 januari. Wij waren ondertussen opgehaald van het vliegveld en zaten verstopt in de gangkast en toen iedereen gearriveerd was (na 45 min. in de gangkast te hebben gezeten…) belden we aan, we hoorden Gerbranda zeggen: “Dat zal de chinees wel zijn”… maar ondertussen kwamen wij dus heel grappig binnen lopen en klikten we deze foto af. Dat zorgde voor hilarische kreten, traantjes van emotie en stevige knuffels. Dit hadden ze nooit verwacht! Maar we zijn er echt weer!!!
Na de afgelopen weken allerlei afscheidsetentjes te hebben gehad, was het donderdag tijd voor een apéro (afscheidsborrel). Bijna iedereen kon aanwezig zijn, heel bijzonder. Bij Medair is het gebruikelijk dat degene die weggaat de borrel regelt in plaats van andersom, dus wij zijn flink aan de slag gegaan, zo hadden we onder andere gehaktballetjes met satesaus gemaakt (dat kennen ze daar echt niet en vonden ze o, zo lekker!), allerlei soorten fruit, pepernoten en noem maar op. Ook hadden we een gedicht gemaakt die we hebben voorgedragen. We kregen een mooie speech van de CEO, waar we dankbaar aan terugdenken en konden zo onze tijd bij Medair in stijl en gezelligheid afsluiten. Daarna werden we door Jérôme en Nadia nog getrakteerd bij een bomvol, maar uiterst knus Mexicaans restaurant en ’s avonds in bed mijmerden we nog even na over de afgelopen zeven maanden die als in een stroomversnelling voorbij zijn gegaan. We zijn klaar voor een periode van rust, tijd nemen voor familie en vrienden en afscheid nemen in Nederland en kijken uit naar wat komen gaat in Zuid-Soedan!
Goodbye our friends… The past seven months did go bye very fast but the memories will last Thank you all for these memories The laughter and the tears We will keep them in our heart Especially after we have to part our first time at the Relief Orientation Course opened some brand new doors God had started a new desire and put our heart for Medair on fire although there was no field position in the beginning for us this turned out to be “winning” because we were able to start at HQ and start to get to know all of you all the things we were able to do alone or in teamwork together with you Exchange, Active Directory and the HR database It left us all a smile on our face The Medair lunches inside or outside depending of the weather the Monday morning times of worship together We think of the games of volleyball the going out or dinner times we had with most of you all the chats that we had during a break the serious talks & the jokes that you make The different nationalities and habits to that living and sleeping in the Medair flat We learned so much through all of this and all these things we are really going to miss But we will still have all these memories to treasure in our heart and to make another start in a country far away but with you here to stay in touch we hope to hear from you and treasure the friendship and family feeling we have too My friends we have to say goodbye at the end of this day so for now all that we want to say Is to God we will pray That He will guide you in all you do and that we were thankful for the time we had with you We hope to stay in touch Thanks again, very much!!!
Wij wensen jullie… 22 december 2006
Of in het Soedanees: Wilujeng Natal Sareng Warsa Enggal! Of in het Arabisch: I’D Miilad Said ous Sana Saida! We danken God voor wat Hij ons heeft gegeven… Afscheidsfeestje 28 december 2006 Graag nodigen wij je uit voor ons afscheidsfeestje op 12 januari 2007 (4 dagen voor vertrek naar Zuid Soedan). Als je ook komt, mail dan even naar
[email protected]. TFC 11 januari 2007 In ons bericht van 10 mei 2006 hebben we uitgelegd waar deze afkorting voor staat. Inmiddels heeft de TFC al veel voor ons kunnen betekenen tijdens onze tijd in Zwitserland, met name op het gebied van gebed en bemoediging. Daarnaast zijn we heel blij dat ze dit voor ons blijven doen als we straks in Soedan zitten. We hebben afscheid genomen van Philip & Jeannet die een sabbatical year hebben, maar mochten ook twee nieuwe leden verwelkomen en wel Marco (broer van Wendy) en Nel (oudste uit onze gemeente). Lees hier meer over waarom ze bij de TFC zijn gekomen. Afgelopen zondag 7 januari hebben we een fijne tijd gehad met elkaar waarin we terugblikten op onze tijd in Zwitserland, vooruitkeken naar onze tijd in Soedan en met elkaar gebeden hebben. TFC… Bedankt!
Genieten 11 januari 2007 We zijn nu alweer een paar weekjes terug en genieten van de tijd die we met onze beide ouders hebben. We worden regelmatig gevraagd of we zin hebben om nog even langs te komen of een hapje komen eten. Dit vinden we superleuk en gezellig, maar we hebben bewust niet zoveel afspraken ingepland om ook echt even dingen te kunnen regelen, tijd met onze ouders te hebben, maar ook tijd met elkaar, want privacy zal het komende jaar op een laag pitje staan. We vinden het natuurlijk het moeilijkste dat we straks een jaar onze familie en vrienden moeten missen, maar het heeft ook zo z’n voordelen op familiegebied. Zo willen bijvoorbeeld onze ouders ons nog even extra goed laten weten dat ze van ons houden en dat we het bij hen altijd heel goed hebben gehad en nog steeds hebben! We worden dus volgestopt met al onze lievelingskostjes, de was wordt gedaan, de boodschappen worden gedaan… noem maar op! Wij maken hier natuurlijk dankbaar gebruik van! Ook zijn we nog een paar weekendjes weg geweest. Allereerst zijn we tijdens het weekend van Oud en Nieuw heerlijk een weekendje naar een hotel in Zutphen geweest samen met Guido en Karin. Lekker (tafel)tennissen, zwemmen, hartenjagen, rummicuppen (?), kletsen, eten, genieten van het vuurwerk en goede momenten delen. Het was heerlijk! Het weekend erna zijn we naar Delft geweest, waar we in de watten werden gelegd door Schelte en Gerbranda! Ook hier was het alleen maar gezelligheid en lekker eten en ondertussen konden we eens even de stad Delft gaan verkennen waar onze zus straks na haar trouwerij in mei zal gaan wonen. Echt even een avondje uit met beide ouders, niet hoeven koken en gezellig bijkletsen, dat hebben we laatst gedaan bij O’ Sole Mio. Wij hebben genoten van de gastvrijheid van onze gastheer Antonio in dit restaurant. Als klap op de vuurpijl had hij champagne geregeld omdat hij wist dat we niet lang meer in Nederland zouden zijn en bracht hij een toost uit op onze tijd in Soedan. Antonio bedankt! Wij hebben elkaar de afgelopen tijd, maar ook in Zwitserland, erg veel gezien, toch waren we weinig met z’n tweeën. Daarom zijn we afgelopen woensdag eens even heerlijk met z’n tweetjes naar het Sanadome in Nijmegen geweest. Puur genieten van elkaar, de diepe en gezellige gesprekken, de sauna, het stoombad, de verschillende whirlpools, het verwarmde buitenbad, de douches met scrubzout en na afloop een heerlijk zacht huidje! Ook al komen we dus dagen en weken te kort om met iedereen af te spreken. We hopen jullie te zien tijdens ons afscheidsfeest en dan zijn we wat ons betreft… klaar om naar Soedan te gaan! Afscheid 20 januari 2007 Vrijdagavond was het dan zo ver, tijd om afscheid te nemen. Het woord “feest” was daardoor misschien niet helemaal op zijn plaats, maar we hebben een prachtige avond gehad. Er waren zoveel mensen gekomen en daarvoor zijn we heel dankbaar. Ook jullie overweldigende support voor Medair is fantastisch! Honderden euro’s werden gedoneerd aan Medair Zuid Soedan… waarvoor heel erg bedankt! Daarnaast natuurlijk bedankt voor al jullie bemoedigingen, lieve woorden, mooie boekjes en noem maar op. Het was uiteindelijk echt een feest, wel een met traantjes, maar dat hoort er bij. Afgelopen zondag hadden we een afscheidsdienst in onze gemeente. Ook dit liep zo mooi! Er werd voor ons gebeden en met Psalm 21 in ons achterhoofd kunnen we dinsdag met een gerust hart op weg naar Nairobi…
Nairobi 20 januari 2007 … maar na afscheid te hebben genomen van onze familie duurde de reis naar Nairobi langer dan verwacht! De reis naar London Heathrow begon met een vertraging van 10 minuten, niets aan de hand dachten we nog, maar uiteindelijk waren er ook op Heathrow geen bussen beschikbaar om ons naar de terminal te brengen, wat resulteerde in een vertraging van 45 minuten. Toch werden we aangemoedigd om hard te gaan rennen naar de gate om onze vlucht alsnog te halen, maar helaas… de gate was al gesloten en we mochten niet meer naar binnen! Om een lang verhaal kort te maken kwamen we uiteindelijk in een fancy hotel terecht op kosten van British Airways en konden we de volgende morgen om 10.05 uur alsnog vertrekken. Daar genoten deze noodhulpverleners van Business Class… ooit zulke “luxe” noodhulpverleners gezien? Door alle vertraging waren we opgewaardeerd… de vlucht naar Nairobi verliep perfect. ’s Avonds werden we opgepikt door twee Medairmedewerkers en konden we om 0.30 uur lekker ons bedje induiken. De volgende ochtend was het weer vroeg op voor een tweedaagse security training… deze training ging van informatie over mijnen en andere explosieven tot kennis maken met de bevolking en bewustwording van gevaren tot het maken van een tekening. Perfect om dit te hebben voordat we naar Malakal gaan. Nu heerlijk weekend vieren met een zonnetje, vogels, apen in de tuin en… tsja… nu is het nog puur genieten moeten we zeggen. Net een soort vakantie.
Vanaf maandag hebben we een briefing over Nairobi, dan vliegen we vrijdag waarschijnlijk naar Lokichoggio om daar een gedetailleerde briefing over Malakal te krijgen en te starten met de eerste werkzaamheden…
Lokichoggio 28 januari 2007 Het lijkt net alsof we in een droom zitten, misschien een film zijn binnengestapt, de wereld van The Constant Gardener, maar ook alle herinneringen van onze training met Medair (ROC) komen weer boven. Het is onbeschrijfelijk. Datgene wat we hebben uitgesproken tijdens onze presentatie en wat steeds in onze gedachten is geweest wordt nu werkelijkheid. Maar we hebben ons nog zoveel minder kunnen voorstellen dan we nu daadwerkelijk beleven. Lokichoggio is een aparte plaats, die eigenlijk alleen maar bestaat vanwege de hulporganisaties. Hoe klein Lokichoggio ook is, het heeft een internationale luchthaven waar vliegtuigen volgeladen met hulpgoederen constant landen en opstijgen. Op onze reis naar deze luchthaven zien we dat het regenseizoen al weer lang achter de rug is en de zon haar sporen nalaat. Het is dor en droog, hier en daar wat struiken sieren het toneel, afgewisseld door stenen en verder eigenlijk niets. Pas als we daadwerkelijk vlakbij de luchthaven aankomen zien we tukuls, geiten, de rivier en mensen. Toeristen zie je hier niet of nauwelijks, de Lonely Planet vond het dan ook niet nodig haar naam te noemen. Het feit dat hier mensen leven en niet alleen op doorreis zijn schokt me. Je ziet allerlei kreten op hun bouwsels staan met de bedoeling om iets te verkopen, maar wat ze nu precies doen… buiten de paar herders die je echt een kudde geiten ziet hoeden… ik weet het niet! Ik denk dat het woord overleven hier meer van toepassing is dan leven! Sommige mensen dragen de traditionele kledij en dit is fantastisch, er gaat een soort trots uit van de Turkana (dat is de naam van de stam waarvandaan de meeste mensen komen). De vrouwen dragen zoveel mogelijk kettingen om hun nek en soms vraag je je echt af hoe ze deze kettingen er allemaal om hebben gekregen. Sommige mannen dragen een groot laken om zich heen en houden traditioneel een stok in hun hand, met een uitsparing aan het eind die soms ook als stoel kan dienen. Voor de vrouwen misschien niet toegestaan, maar de mannen dragen het wel… een minirok! Het zijn bijzondere, maar ook prachtige mensen, ik hoop dat we de mogelijkheid krijgen om ze een keer te “spreken”. De eerste woorden swahili zijn geleerd, maar het schijnt dat de Turkana ook nog hun eigen taal hebben. we hopen binnenkort zelf een keer rond te lopen in het dorp, overdag is dit niet gevaarlijk en kan dat gewoon, al ben je als blanke constant een punt van aandacht en wordt er Mzungu, mzungu (wat “blanke” betekent) geroepen. Vanochtend zijn we naar een kerkdienst geweest. Er zijn hier tientallen verschillende diensten, de een meer traditioneel, de ander wat charismatischer, weer een ander een combinatie van verschillende invloeden. Wij zijn naar een traditionele Anglicaanse kerk geweest, samen met twee van onze Keniaanse collega’s van Medair. Het was een fijne dienst. 70% in het engels en 30% in Swahili. Een klein meisje was zeer onder de indruk van Willem en had haar handje al aan het begin van de dienst in de zijne geklemd. De dienst ging over de roeping van de discipelen en het feit dat ze alles achterlieten om Jezus te volgen. Vol passie werd er gesproken over wat dat voor ons betekent. Wij zijn er vol van en hopen de liefde die God diep in ons legt, te mogen uitstralen naar de mensen hier en straks in Soedan. We zijn inmiddels met ons werk begonnen. Er liggen veel, heel veel uitdagingen op ons te wachten. Onze werkdagen zijn in ieder geval de komende maanden volledig gevuld en we hoeven ons niet te vervelen, dat is duidelijk. Van IT-processen stroomlijnen, tot rapporten voorbereiden, opslagplaatsen bezoeken, T-shirts laten bedrukken met Medair logo en ‘t werk wat we doen daarmee “samenvatten”, verhalen schrijven, e-mailmogelijkheden verbeteren en noem maar op. Binnenkort zullen we ook hier wat meer van vertellen. ’s Ochtends gaan we rond een uur of 6.30 uur ons bed uit. Dan is het hopen dat er een klein beetje druk op de douche staat, want het komt ook wel eens voor dat je je heerlijk ingezeept hebt en ineens de druppels minder worden en de douche er vervolgens gewoon mee stopt. Dan hoor ik in het “mannengedeelte” nog zacht wat water lopen en denk ik… tsja, we kunnen niet altijd allemaal tegelijk water krijgen… Geduldig wacht ik in mijn hokje op wat volgende druppels water, want wij hebben tenminste nog stromend water hier en dat ervaar ik als een enorme luxe. Soms klettert het water er ook achter elkaar uit en denk je: dit is mijn mogelijkheid om mijn haar te wassen en daar maak je dan ook dankbaar gelijk gebruik van. Warm of koud water is niet te kiezen, maar als je ’s avonds gaat heb je kans dat je warm water krijgt omdat het aardig heeft staan op te warmen en als je ’s ochtends gaat, dan hoor je verschillende mensen jodelen omdat het ineens toch wel voelt als een aardige koude douche. Maar het verfrist beiden en daar gaat het om, want zweten doe je hier, liters! Vandaag is het een warme dag, meer dan 50 graden (in de zon dan wel… maar toch…) wordt gezegd, ik geloof ze meteen. Wij hebben gelukkig
aardig wat aan de temperatuur mogen wennen en hij ging geleidelijk aan omhoog. Vandaag staan er nauwelijks wolken aan de lucht en is binnenzitten de enige echte mogelijkheid om een stukje koelte van de “ventilatoren” mee te pikken. In de “ERT” (gezamenlijke woonkamer zeg maar) is er zelfs airconditioning en daar zit ik nu dan ook heerlijk met mijn laptopje dit verhaal te typen. Ons eten staat drie keer per dag klaar in een van de restaurants voor de NGO’s. We kunnen kiezen uit drie verschillende restaurants en wisselen dat dan ook af, de “doorgewinterde Medair-medewerkers” weten precies op welke dag we waar moeten zijn en we volgen hen dan ook trouw. Er is iedere dag van de week iets anders, maar dan week in, week uit hetzelfde. Dus de eerste week heb je veel afwisseling, maar na een paar weken wordt het wel wat eentoniger, maar voorlopig zijn wij nog heel blij met deze luxe en genieten wij ten volle van deze maaltijden! We ontbijten voordat we om kwart over acht samen met “devotions & worship” starten. Het ontbijt kan bestaan uit fruit en amerikaanse pannenkoeken, maar ook uit een (het zij blauw - pa en ma, hier komt die eierkoker wel goed van pas) gekookt eitje, corn flakes, aparte broodjes of salade. Persoonlijk doe ik hier aan hoe we in Nederland zouden moeten eten, (Ontbijten als een keizer, lunchen als een koning en avondeten als een bedelaar). Dit gaat niet in alle gevallen op, want soms heb je een barbecue of pizza en dan gaat er ook ’s avonds lekker wat in! Maar over het algemeen neem ik ’s middags en ’s avonds meestal alleen wat groenten, aardappeltjes of rijst en laat ik het vlees voor wat het is. Ons is verteld dat het eten in Malakal echt grotendeels bestaat uit rijst met bonen (ik wou dat dat m’n lievelingskostje was), dus ook hier genieten we weer met volle teugen van de variatie die we nu nog hebben. Gisteravond gingen we eten in een restaurant dat net buiten ons kamp in een ander kamp zit, onderweg kwamen we de eerste vormen van armoede weer tegen. Verschillende kinderen roepen “hello, hello, mzungu, I’m hungry, do you have shillings for a banana?” Dat is iets wat ik heel moeilijk vind en wat echt nog een plekje moet krijgen van hoe te reageren. Ik geef ze antwoord, maar ik weet ook dat ik ze nu niets aan geld of goederen kan geven omdat er de volgende keer dan 45 kinderen zullen staan en ik niet aan hun wensen kan voldoen. Maar ik kan ze aandacht geven en dat doe ik dan ook. Sommigen negeren ze omdat ze anders mee blijven lopen en “nee” is natuurlijk “nee”, maar dat hebben ze nog niet zo goed begrepen. Dit is iets wat ik het allermoeilijkste vind, dat we ze niet allemaal kunnen helpen. En het mededogen die ik voel als ik ze zo zie lopen in hun vieze kloffie en met hun bonige lijfjes. Dat heeft tijd nodig en het nare gevoel zal denk ik nooit helemaal verdwijnen, maar daarom zijn we immers ook hier… We zien vogels in de meest bijzondere kleuren, af en toe zit er een verdwaalde aap in een boom. Sprinkhanen springen, of eerder gezegd vliegen voor je uit als je over de dorre grond loopt. Je moet goed kijken waar je loopt, niet zozeer voor het aantal enge beesten wat hier zit (dat valt wel mee), maar meer omdat hier heel veel doornenbomen staan en ik kan je vertellen, dat zijn andere dorens dan ik in Nederland gewend ben! Dit zijn gewoon vlijmscherpe naalden die dwars door de bodem van je schoenzolen heen gaan! Ik ben gewaarschuwd toen een doorn op een haartje na dwars door m’n slippers heen, m’n kleine teen net miste. We zullen waarschijnlijk nog wel een paar weken in Lokichoggio blijven, Francis (onze teamleider) gaat dinsdag naar Malakal om daar verdere voorbereidingen te treffen. De VN heeft aangegeven dat er nog meer veiligheidsmaatregelen moeten worden genomen voordat er meer dan 2 a 3 mensen de Medair compound mogen bewonen. Dat gaat Francis dus samen met twee Keniaanse medewerkers verzorgen. We kunnen in principe ons werk ook vanaf elke lokatie doen, dus dat is geen probleem, maar we kijken er wel naar uit om straks ook uiteindelijk in Malakal terecht te komen. Het is een lange blog geworden, met veel over de omgeving, onze gevoelens en minder over wat we hier daadwerkelijk doen, maar dit omdat we jullie ook willen laten kennismaken en een beetje een gevoel willen geven wat het is. Het is fantastisch, soms ook moeilijk, maar een beleving die we niet willen missen! Foto’s volgen binnen een paar dagen…
Hagedis of een… 1 februari 2007 In onze vorige post vertelden we dat we tijdens het wandelen goed moeten uitkijken voor de vlijmscherpe doorns want met de enge beesten valt het wel mee. Tenminste, dat dachten we… Nog diezelfde avond lopen we na een lekkere maaltijd vrolijk terug naar ons slaapvertrek over een zanderige onverlichte weg. Net voordat Wendy de volgende stap zet ziet ze voor haar voet een hagedis op de grond. Ach, hagedissen zijn hier volop aanwezig dus zonder er bij na te denken lopen we door. Toch steekt de twijfel op “Het was een lange slanke hagedis, wacht eens, Was dit niet een ….”. We kijken achterom en ja hoor, we zien een kleine slang, zo’n dertig centimeter lang. Uiteraard willen we die even van iets dichterbij bekijken, niet te dichtbij natuurlijk want we weten dat er veel gevaarlijke slangen in Afrika leven. Het dier voelt zich bedreigt en begint enorm te sissen en aanvalspogingen te doen. Tijdens onze security training is ons geleerd om slangen altijd te doden en vervolgens te verbranden (mochten er eitjes aanwezig zijn). Ik zoek een grote steen uit en mik deze precies op z’n kop. Na drie keer gegooid te hebben en nadat de stuiptrekkingen volledig gestopt zijn doen we de slang in een zakje en laten hem aan onze teamgenoten zien. Wat blijkt, Dit was een baby Puff Adder, een van de dodelijkste slangen in Afrika waar geen tegengif voor beschikbaar is. En waar een baby Puff Adder is, is ook een big mama aanwezig. Wij lopen in het vervolg elke avond met een zaklamp in de hand en dragen gesloten schoenen. PS. We hebben ook al wat foto’s geplaatst op de site. Helaas staan sommige foto’s er dubbel op, wat komt vanwege de trage internet verbinding die regelmatig time-outs geeft. Jaja, een leuke uitdaging voor Willem inderdaad Lesje Swahili 9 februari 2007 Iedere morgen leren we weer een nieuw woord in Swahili, althans,… we krijgen een nieuw woord te horen en proberen het te onthouden. Over een half jaar zijn hier ook een aantal Kenianen die een aardig woordje Nederlands spreken, want het is een uitwisseling van woorden. Een swahili-woord in ruil voor een Nederlands woord… We willen jullie deze prachtige taal (waarbij je de dingen schrijft zoals je ze zegt) niet onthouden en willen onze pas geleerde woorden graag met jullie delen… Als je iemand tegen komt zeg je “habari” (hallo), je krijgt dan meestal als antwoord “nzuri” (goed). Je kunt ook vragen “hujambo?” (hoe gaat het?), dan krijg je meestal als antwoord “sijambo” (het gaat goed), je kunt vervolgens vragen: “Je wewe, hujambo?” (En jij? Hoe gaat het met jou?). Een woord wat we hier vaak horen is “sawa” (oke) en als je iemand bedankt zeg je “asante sana” (heel erg bedankt). Ja en nee is respectievelijk ndio en hapana. Tot zover de taalles voor vandaag. Morgen overhoring! Nou oke, nog eentje dan om het rijtje nog even op een mooie manier af te sluiten… Mungu akubariki (Gods zegen).
“Safari Rally Driver” 11 februari 2007 Gisteren was het de dag van mijn rijtest… maar je had je rijbewijs toch al? Ja, maar als je naar een vreemd land gaat en aan de verkeerde kant van de weg moet rijden en je te maken hebt met een gebied waar niet zoveel asfalt-wegen zijn, maar wel heel veel kuilen, stenen, zand, modder, stof etc., moet leren “off-road-rijden” zeg maar… dan kan een rijtest geen kwaad!! Helemaal niet als het voor kan komen dat je in het veld in een grote Toyota Hilux 4×4 van Medair moet rijden! Dus, daar ging ik dan! Ondanks dat Willem me al een paar dingen had verteld, omdat hij vorige week de rijtest al had gehad en met vlag en wimpel is geslaagd, vond ik het toch best spannend! Na wat checks van de wagen, stap ik uiteindelijk wat onzeker in de auto. Mijn twee (!) Keniaanse leraren (Lynus & Emmanuel) zijn super, dus daar ligt het niet aan! De eerste kuilen en hobbels bevinden zich al binnen ons kamp, maar als ik merk hoe makkelijk het bakbeest die “obstakels” neemt, begin ik me al veel gemakkelijker te voelen, nu nog door de gate… ze openen altijd maar een kant van het hek en dit bakbeest past er met zo’n 10cm speling, maar net tussendoor. Dat gaat goed, ik voel me steeds meer op m’n gemak en het links rijden gaat eigenlijk ook als vanzelf… Onderweg raak ik onder de indruk van wat ik zie en ik voel me meer en meer ontspannen. Ik doe een rijtest, maar ondertussen geniet ik zo van de plek waar ik ben. Ik ben uit het kamp (weer in de “echte wereld”), bevind me midden tussen de locals die “mzungu” naar me roepen en ons nakijken. Ik voel me goed tussen deze mensen, dit is echt de plek waar we moeten zijn. Ik voel wederom een enorm mededogen, zoals ik al in een eerder verhaal aangaf en mijn hart springt op als ik evenlater vraag wat die grote menigte niet ver van ons vandaan aan het doen is. Lynus legt uit dat er een voedseldistributie gaande is. Ik ben heel blij om te zien, dat ook hier in dit gebied hulp wordt geboden. De kinderen die langs de weg lopen, zijn zo enthousiast als ze een Mzungu zien, als je stapvoets rijdt, komen ze met je mee gelopen en stellen ze je allerlei vragen als: Who are you? Where you come from? Hello, hello… Het liefst was ik even gestopt om met ze te praten, maar goed, dat doe je niet onder een rijtest, dus ik zwaai naar ze en groet ze in Swahili en rij weer verder. Na veel kuilen, hobbels, heuvels en stenen vragen Lynus en Emmanuel me te stoppen. Ze gaan zelf uit de auto en laten me een fourwheeldrive-test doen. Wauw, wat een systeem. Daarna zeggen ze me dat ik even een stukje alleen moet rijden, dan moet omkeren en even lekker gas moet geven en dan op het moment dat zij stop zeggen, moet ik accuut stoppen. Geen probleem. Dat was gaaf, dat wil ik nog een keer. Zij vinden het best en dit keer rij ik de andere kant op. Alleen was ik een klein beetje vergeten dat er een kleine bocht in de weg zit, waar een kuil in zit, waar ik dus met vol gas doorheen rij. Spinnende banden, de auto draait van links naar rechts en weer terug en na verschillende manoevres kom ik uiteindelijk dwars op de weg te staan… Een zucht ontsnapt m’n keel, maar ik voel me eigenlijk heel ontspannen, het ging ook te snel om me druk te maken, ik was meer bezig om de auto een beetje op de weg te houden en nu ik uiteindelijk nog steeds op vier wielen op de weg sta, ben ik gewoon blij en opgelucht. Lynus & Emmanuel zijn blij dat ik rustig ben gebleven en op de een of andere manier de auto op de weg heb weten te houden. Vanaf nu noemen ze me de “Safari Rally Driver”… geslaagd, dat wel! Als “perfect female driver”, ik weet niet of dat nu een compliment is of ik nu perfect in het plaatje pas van “vrouwelijke rijstijl”…
Ray en zijn dorp… 11 februari 2007 Vandaag zijn we gaan wandelen buiten het kamp, we besloten om linksaf te gaan, rechts uit het kamp ga je “downtown Loki” in, links kom je langs een paar andere kleine dorpjes en kampen. Rechts loop je grotendeels over een asfaltweg, die niet lijkt te passen in de rest van het straatbeeld. Wij kiezen dus links, de weg van stof, scheuren in de grond, dorens, kuilen, hobbels en struiken. We zien de meest mooie mensen voorbij komen. Als je ze groet in hun eigen taal, zijn ze onder de indruk en groeten ze je vriendelijk terug. Ze staren je na omdat je blank bent en opeens zijn we weer het middelpunt van belangstelling. We staan af en toe stil om een foto van de omgeving te maken en dan staan er al snel meer mensen om ons heen. Toch kunnen we niet makkelijk foto’s van mensen maken, met name de mannen willen niet dat ze op de foto worden gezet en wij weerhouden ons er dan ook van omdat we de waardigheid van deze mensen in ere willen houden. Verderop wordt de weg steeds minder goed en het land uitgestrekter, de geuren die ons tegemoet komen spreken boekdelen. Hier zijn geen toiletten, maar doen de mensen hun behoeftes langs de kant van de weg, vermengd met de verzengende hitte doet het ons nadenken over de situatie waarin deze mensen leven. We lopen verder en stoppen net bij de rivier (die nu nog droog staat), voor een dorpje wat later Lopiding blijkt te heten. Daar ontmoeten we heel veel kinderen, eerst nog een beetje verlegen, onwennig, maar wel heel nieuwsgierig. Wij wisten zelf ook niet zo goed wat we met de situatie aan moesten, we zagen hun vieze kleren, de omgeving waarin ze liepen en kwamen daar ineens binnenwandelen als twee mzungu’s. We raakten vol van wat we zagen, we konden hier niet zomaar doorlopen, we moesten daar even gaan zitten. We hadden dan wel niets bij ons aan materialen of aan eten wat we uit konden delen, maar we hebben wel onze liefde, tijd en aandacht die we kunnen geven, dus dat was wat we deden. We gaven ze de aandacht die ze zo graag willen. Ze vinden het geweldig om onze blanke huid aan te raken, om te kijken of ze die gekke kleur er af kunnen wrijven. Lachen om de foto’s op onze digitale camera die wij van ze hebben gemaakt. Ze kunnen minutenlang naar deze foto’s kijken en er over praten en met hun vingertjes het scherm aanraken om te kijken of ze het aan kunnen raken. Ze praten met ons in hun eigen taal, ze zitten op onze schoot en houden onze hand vast.
Een jongen van acht, zijn naam is Ray, begint met Willem te praten, hij had engels op school geleerd en hij klinkt erg wijs voor zijn leeftijd. Hij is bezorgd om het dorp waar hij woont en spreekt daarover met ons. Hij wil dat we foto’s nemen om deze aan de buitenwereld te laten zien, om ze om hulp te vragen. Dit is een roep om hulp, niet voor hem alleen, maar voor zijn dorp. Zijn dorp, waar een ziekenhuis is, maar waar de meeste mensen niet heen kunnen omdat je daarvoor moet betalen, waardoor veel mensen uit zijn dorp nog steeds doodgaan aan ziektes die met medicijnen makkelijk te bestrijden zijn. Er zijn nog steeds veel kinderen in zijn dorp die niet naar school kunnen omdat ze inschrijfgeld moeten betalen, maar dat geld niet hebben. Zijn verhaal raakt ons en we bidden voor Ray en het dorp waarin hij woont, dat God tegemoet zal komen aan hun nood en dat wij de kleine dingen die we hebben mogen geven, onze compassie, onze tijd en onze liefde…
Parcels! 19 februari 2007 We werden verrast met een “parcel” (pakketje) afgelopen week vanaf het hoofdkantoor Zwisterland. Sandra (Marketing HQ) en Annemarie (kantoor NL) hadden iets heel leuks samengesteld. We kregen satesaus om de bonen en de rijst in Malakal straks af en toe een Nederlands smaakje te kunnen geven voor de afwisseling. We kregen lieve kaartjes met een leuke groet en stickers, balonnen en snoepjes om uit te delen aan de kinderen. Hier hebben we vandaag gelijk gebruik van gemaakt… lees ons verhaal van ons tweede bezoek aan Ray en het dorpje Lopiding en bekijk de prachtige foto’s. Veel van de kinderen in Lopiding lopen nu trots met prachtige “glimplaatjes-oorbellen” (leuke stickers, die je daarvoor kunt gebruiken) rond. Sandra & Annemarie bedankt! Dit was een echte verrassing! Werk, hobbies en weekend… 19 februari 2007 Er zit alweer een werkweek op. De tijd gaat zo snel, dat we ons soms afvragen of hier wel evenveel minuten in een uur zitten of evenveel seconden in een minuut. Het is hier twee uur later dan in Nederland, maar verder lijkt de tijd toch gewoon echt hetzelfde weg te tikken. Er is zoveel werk te doen en ook zoveel leuk werk dat de tijd voorbij vliegt. We zijn zo gezegend! De taken die we krijgen zijn op ons lijf geschreven en het is net alsof we dagelijks onze hobby op grote schaal kunnen uitvoeren. Willem heeft afgelopen week de eerste procedures geschreven en is bezig met een e-mailmigratie, verder krijgt hij dagelijks allerlei “ad-hoc” uitdagingen, waar hij blij van wordt! Wendy heeft alweer verschillende rapportages uitgewerkt, een interne nieuwsbrief in elkaar gedraaid, die vanaf nu maandelijks gaat uitkomen en is bezig met verschillende visibility-projecten. Kortom… genoeg te doen. Het weekend (van 1 dag) besteden we graag aan het bezoeken van de lokale bevolking, en/of het bezoeken van een kerk en een beetje uitrusten. We zijn vandaag weer naar Ray geweest in Lopiding, zijn dorp. Ray was eerst nergens te bekennen dus begonnen we een “gesprek” met wat “lokale dames”, het is bijzonder te merken hoe innovatief je wordt met dingen uitbeelden. Ze wilden eerst helemaal niet op de foto, maar toen we wat verder hadden gepraat en wat balonnen hadden uitgedeeld aan de kinderen, kwamen ze wat losser en hebben we weer heel wat mooie foto’s kunnen maken, die je uiteraard weer kunt bewonderen… We hadden ook wat zeepjes meegenomen en als je ziet hoe blij ze daarmee zijn… dat is geweldig! Dus… sparen maar mensen!! In mei, als we terug naar Nederland komen, hopen we een hoop spulletjes (zoals zeepjes, pennen, kleurpotloden, gummetjes, stickers etc. etc.) mee te kunnen nemen vanuit Nederland. Het zou geweldig zijn als jullie hier ook aan mee kunnen werken en dingen kunnen verzamelen! We mogen beiden 40 kilo mee, dus dat zit wel goed… Evenlater hadden we wat uitgeprinte foto’s aan wat kinderen laten zien en een van hen herkende Ray en wist wel waar hij was, dus hij toonde ons de weg en ja hoor, daar kwam Ray al aangelopen, met een big smile op zijn gezicht omdat we waren teruggekomen. Wat een beetje liefde en aandacht al niet kan doen. Hij vroeg ons of we met de mensen van Medair hadden gepraat over de nood die ze ook in Lopiding kennen, we antwoordden dat we dat inderdaad hadden gedaan, maar dat Medair niet overal tegelijk kan zijn en op zoek gaat naar de meest vergeten gebieden in nood. Hij vroeg wat we in Soedan deden en heel begrijpelijk knikte hij toen “ja”… (net alsof hij wou zeggen… die nood klinkt nog hoger). En hij antwoordde dat we inderdaad niet overal tegelijk konden zijn, maar dat hij het wel fijn zouden vinden als we aan zijn dorp bleven denken en dat we proberen te doen wat we kunnen. Het is zo fijn dat hij engels heeft geleerd en nog aan het leren is, zo konden we naast met hem praten, ook wat contact krijgen met de andere kinderen… toen de kinderen hoorden dat we uit Nederland kwamen begonnen ze allemaal legendes uit de voetbalwereld te noemen… Cruijff, Van Basten, Koeman, Van Nistelrooy, Van der Sar en noem maar op… geweldig! Toen ik zei dat Van der Sar een goeie keeper was en ik een beetje nadeed wat een keeper doet, moesten ze heel hard lachen. Van der Sar staat toch iets hoger in het vaandel, dan mijn pogingen om iets uit te beelden… maar wat is er mooier dan van die twinkelende oogjes en lachende gezichtjes? Daaarvoor wil ik mezelf wel even voor schut zetten… Een duidelijk cultuurverschil is het feit dat tieners, die een stukje met je mee teruglopen, gewoon ineens je hand pakken en dan hand in hand met je verder lopen… dat voelt heel erg tegen onze eigen natuur in, wat dat betreft
zijn we maar “afstandelijke Hollanders”. Je doet dat in Nederland wel met jonge kinderen, maar zodra ze de 8 gepasseerd zijn voelen ze zich daar veel te “groot” voor! In Nederland doen we dat eigenlijk alleen als je een “stel” bent, als vriendinnen onder elkaar of moeder dochter geef je elkaar wel eens een arm, maar hand in hand… eigenlijk nooit. Heel bijzonder, maar daar moesten we dus wel even aan wennen, vooral toen een van de tieners dat bij Wendy deed, dat voelt gewoon raar tegenover Willem… snappen jullie dat gevoel wat we in Nederland daarbij zouden kunnen hebben? Maar het volgende moment heeft hij mijn hand weer losgelaten en pakt hij Willem’s hand vast en loopt hij zo met hem… ik denk dat het bij hen meer zoiets is van… ik voel me op m’n gemak bij jou! Je bent mijn vriend. Verschillende culturen… zooo interessant! We gaan a.s. dinsdag naar Payuer in een klein vliegtuigje van de MAF. We vertrekken al heel vroeg, zo rond 7.00 uur en zullen daar waarschijnlijk rond de middag aankomen. In Payuer hebben we naar alle waarschijnlijkheid geen internetverbinding (er zijn wel Bgans, waarmee je e-mail kunt binnenhalen, maar dit is alleen bedoeld voor zakelijk gebruik of noodgevallen). We blijven hier als alles goed loopt met de verdere veiligheidsvoorzieningen in Malakal, een week en zullen dan met de boot naar Malakal reizen. Er zijn op dit moment weer “spanningen” in Malakal en wij hopen dat dit weer snel een positieve wending mag krijgen. Willen jullie bidden voor vrede en rust in Malakal, zodat Medair daar een veilige logistieke basis kan hebben en wij onze werkzaamheden op een goede manier kunnen uitvoeren? We denken dat we maar weer eens moeten stoppen met ons verhaal, we kunnen nog een heel boekwerk volschrijven, maar we laten jullie nu maar lekker genieten van de foto’s, die ook boekdelen spreken… Payuer 28 februari 2007 Het is lastig om uit te leggen waar we zijn als we in Payuer aankomen. We hebben foto’s laten zien tijdens ons afscheidsfeest en beseffen nu dat die foto’s niet half kunnen uitleggen van wat we hier zien en meemaken. Dus hoe gaan we jullie uitleggen wat Payuer is…?? We gaan ons best doen! Allereerst is het al een hele belevenis om in Payuer te komen… we zijn hier namelijk gekomen via een klein “MAF-vliegtuigje”, met maar 8 stoelen voor passagiers en verder ruimte voor bagage, wij zaten gelijk achter de piloot… imagine… landen op een landingsbaan van stof, zand en stenen… met een heel dorp wat op je wacht en helpt de spullen naar de compound te brengen, kinderen die je aangapen omdat je zo blank bent en je huid willen aanraken of gewoon heel bang zijn vanwege je huidskleur. Dat is amazing!
Payuer is een dorpje, of datgene wat je dorpje mag noemen… We weten niet wat de definitie van dorp is, maar we gaan heel, heel ver terug in de tijd als we dit “dorpje” zien. we kunnen haast niet geloven dat Medair echt op deze plek zit. We kunnen onze ogen bijna niet geloven als we de compound binnen stappen, de geuren ruiken, de mensen spreken, de primitiviteit zien… nu gaat Payuer echt leven. we dachten dat we al veel armoede hadden gezien en dat hebben we ook, maar als we dit vergelijken met het dorpje Lopiding in Kenia, dan hebben de mensen hier nog minder. Ze leven echt in modderhutjes (tukuls) en alles is stof en zand en stro. Geen ziekenhuis in de wijde omtrek van minstens een paar dagen lopen (voordat Medair arriveerde). Geen auto’s. Geen telefoons. Geen computers. Geen stroom. Als we eenmaal in de compound staan dan moeten we bij alle hutjes die we binnen gaan bukken, want de ingangen zijn heel laag. In de hut zelf kun je wel gewoon rechtop staan. Er is een hut als kantoor, als eetplaats, als keukentje, als opslag, als radiokamer en als “toilet” (beter gezegd… gat in de grond)… een hutje bestaat uit modder en stro en een paar houten palen. We slapen niet in een tukul, maar in een klein tentje. Na een vermoeiende, lange, maar goede eerste dag, vallen we uitgeput in slaap om de volgende ochtend gelijk een grote taak te hebben want er komt een “buffalo”, dat is een groot vliegtuig van de UN met daarin 7 ton aan goederen voor Medair. Wat voor goederen? Goederen die gebruikt worden voor het werk wat Medair hier doet. In Payuer worden putten gegraven en pompen geplaatst zodat de mensen schoon drinkwater krijgen, daar zijn veel materialen voor nodig. De overige materialen zijn voor de kliniek die Medair aan het opzetten is in Melut (ongeveer 2 uur met de boot vanaf Payuer). Medair biedt hier dus zowel medische hulp als hulp op het gebied van water en sanitatie. Deze goederen moeten worden uitgeladen, vervolgens weer op een auto geladen en naar de plekken van bestemming worden gereden of per boot worden vervoerd.
Wij hebben deze dagen geholpen als chauffeur, als logistiek medewerker, klein beetje IT, we hebben interviews gehouden, foto’s gemaakt, tenten opgezet, veel mensen gesproken, gevoetbald, veel kinderen blijgemaakt door foto’s van hen te maken en balonnen uit te delen etc. We hadden wel internetverbinding, maar dit gaat allemaal via een BGAN en om e-mails binnen te halen kost dat 7 dollar per MB en dat is een beetje te duur om je persoonlijke e-mails binnen te halen. Eigenlijk is het allemaal veel te veel om op te noemen wat we hebben meegemaakt… hieronder nog enkele dingen die we heel bijzonder vonden… Sommige kinderen blijven je aan kijken omdat je gewoon heel apart bent met je blanke huid. Sommigen zijn bang voor je en rennen weg, anderen willen je juist aanraken en proberen je huid er af te wrijven. Weer andere denken dat je huid er helemaal af is en dat dit is wat er onder zit… Balonnen zijn geweldig en zichzelf bekijken in de spiegels van de auto is goed voor vele lachende gezichten (en je spiegels onder het stof en vingerprints…:-). Het eten en drinken in Payuer… Het water smaakt hier naar “modder” of “modder met een smaakje” (dit laatste als je er thee van maakt of ranja)… het water wordt allemaal gefilterd en nog eens gefilterd, maar komt rechtstreeks uit de Nijl… Het eten bestaat voornamelijk uit rijst met bonen of pasta met bonen en af en toe een paar verse tomaten en uien er bij. Soms vis en soms vlees, maar vaak ook gewoon vegetarisch… de satesaus die we hadden meegenomen in een zakje was errug welkom, een goeie afwisseling!! Het is overigens ook heel bijzonder om te merken hoe handig je wordt met je handen en voeten als je de taal niet spreekt. Gebaren zijn echt een uitkomst! Oke, we kunnen nog veel en veel meer schrijven, maar we denken dat dit genoeg is voor nu…
Verbroken stilte in de nacht 28 februari 2007 Iets over twaalven schrik ik ineens wakker… ik word wakker van de hoeveelheid geluiden die ik hoor. Ik hoor veel geblaf van honden, maar ook een soort van gegil en gekrijs. Waar komt al dat geluid vandaan? Vanuit het dorpje? Het komt allemaal steeds dichterbij, het wordt luider en luider. Hier zit ik dan… in m’n tent, een stukje doek en een hek van riet verwijderd van die afgrijselijke geluiden. Ik hoor nog geen beweging komen in de andere tenten. Zal ik Willem wakker maken? Of zal ik zelf gaan kijken wat het is? Nu maakt het me toch echt bang. Het geblaf en gegil wordt steeds luider en het gestommel op de grond ook. M’n hart begint als een idioot te bonzen en ik besef dat ik voor het eerst echt een beetje bang ben in Payuer. Ik kan dit niet meer voor mezelf houden en maak Willem wakker. Hij zit meteen rechtop in z’n bed en hij is ook wel een beetje verontrust over de geluiden. Ik zeg… “het lijkt wel of er mensen worden vermoord, zo’n gegil en het is zo dichtbij… ze zijn bijna in de compound”. Ik kijk Willem aan en zeg dat we moeten bidden, dat het geluid mag verstommen, maar vooral dat datgene wat voor ons onbekend is weg mag gaan en dat er geen gewonden mogen vallen en dat we veilig zijn met ons team in de compound. Verschrikkelijk, wat kunnen we nog meer doen? Het geluid lijkt weer iets minder te worden, maar dan ineens komt het toch weer terug en wordt het heftiger. Willem beseft dat we waarschijnlijk al lang wakker waren gemaakt door onze Soedanese collega’s als het echt iets ernstigs is en besluit toch naar buiten te gaan en te gaan kijken. Ondertussen bid ik verder en hou ik m’n hart vast. Toen Willem naar buiten ging werd het geluid toch wel weer minder. Gelukkig, het gaat weer de andere kant op. Als Willem terug komt heeft hij een van de “guards” gesproken, maar die spreken niet echt goed engels, dus het komt er op neer dat het “honden” waren.. maar waar kwam dat gegil dan vandaan??? We proberen weer te gaan slapen, maar horen af en toe het geluid weer iets sterker worden, toch komt het niet meer terug in de mate die wij eerder hebben gehoord.
Er schoten echt beelden van “shooting dogs” door m’n hoofd… een indrukwekkende film die we nog geen week geleden hebben gezien over Rwanda. Ik heb misschien wel teveel van dat soort films gezien denk ik, maar toch… we zijn in Afrika, waar zulk soort dingen nog steeds gebeuren… Het duurt een hele tijd voordat ik uiteindelijk weer in slaap val. Als ik de volgende ochtend wakker word, denk ik gelijk weer aan de geluiden die we vannacht hebben gehoord. Aan de eettafel is het onderwerp van gesprek, want behalve Joseph (die er dwars doorheen is geslapen) is iedereen wakker geworden van de geluiden. Maar onze bange vermoedens van krijsende en gillende mensen, worden snel weggenomen, want het waren dus honden en hyena’s. In de val gelopen honden (ze plaatsen hier soms vallen omdat de honden ziekten veroorzaken en voedsel stelen) om ze vervolgens te doden en in dit geval waren er ook hyena’s bij en die kunnen gillen… enorm!! Het leken echt net mensen en dan zo verschrikkelijk dichtbij in een nacht waar je zonder die geluiden een speld kunt horen vallen en je collega’s in de andere tenten kunt horen ademen… Gelukkig bracht het gebed afgelopen nacht wel gelijk een soort van rust, God geeft rust en met dat in ons achterhoofd en de wetenschap dat we die honden nog wel vaker zullen horen, zal het ons een volgende keer niet meer bang maken…
Lief he? 28 februari 2007
Vind je niet? Dit kleine kindje, lekker water aan het drinken met een zelfgemaakt rietje Maar stel je eens voor… Dit is de rivier de Nijl Waar mensen hun kleren wassen zichzelf wassen en hun behoeftes doen Beeld je dit in… Kijk nu nog eens naar deze foto Met een nieuwe blik…
Welkom Nathan! 2 maart 2007 Het is jammer dat we dit niet persoonlijk kunnen meemaken en het nieuwe wonder niet in onze armen kunnen nemen, maar op afstand zijn wij geweldig blij met het bericht van de geboorte van een zoon bij onze vrienden Guido & Karin! Nathan, welkom! We zijn heel dankbaar dat de bevalling goed is verlopen en dat jullie nu gezond en wel met z’n drietjes zijn! We willen graag alle details horen en foto’s zien… maar voor nu: geniet lekker met elkaar en van de aandacht van familie en vrienden om jullie heen!
Van onze “Country Director” 3 maart 2007 Onze country director had een stuk geschreven in de interne nieuwsbrief, die we hierbij voor jullie vertaald hebben omdat we dit stuk graag met jullie willen delen. Het was een enorme bemoediging voor ons. Dienen met passie! Er zijn me twee dingen geleerd en verteld. Ten eerste: “Doe geen ontwikkelingsprojecten in een oorlogsgebied” en ten tweede “Ga niet jaar in jaar uit door met noodhulp programma’s in hetzelfde gebied.” Mij is nooit verteld wat te doen in een situatie zoals in Zuid Soedan waar de oorlog twee decennia lang zo’n grote regio heeft verwoest en in onstabiliteit heeft gebracht en waar noodhulp dagelijks zo nodig was en is in zo’n uitgestrekte, immense oppervlakte voor duizenden mensen, jaar in jaar uit. We staan aan het begin van 2007 en we gaan alweer het 13e jaar in, dat Medair betrokken is bij gezondheidszorg, Water en sanitatie en Capacity building activiteiten in Zuid Soedan. Terwijl we het derde jaar ingaan van een “getekende vrede” en ons 13e jaar van noodhulp projecten in Zuid Soedan, moeten we nadenken over onze activiteiten en stilstaan bij wat we doen, ons geweten onderzoeken. Niet alleen om ons af te vragen waarom we deze activiteiten doen, maar ook of deze activiteiten nog steeds de moeite waard zijn. Dit zijn moeilijke vragen die we niet zomaar kunnen verdoezelen. We zouden in staat moeten zijn om een cynisch persoon of scepticus te beantwoorden, in staat zijn om hen te zeggen of Medair echt een verschil heeft gemaakt in de afgelopen twaalf jaar en we zouden andere moeilijke vragen moeten kunnen beantwoorden zoals of we over twaalf jaar nog steeds noodhulpprojecten in Soedan doen of dat we dan al vertrokken zijn. Jeffrey Sachs schreef onlangs “Het einde van de armoede”. Hierin schetst hij de millenium ontwikkelingsdoelen tesamen met andere plannen, hoe extreme armoede kan worden uitgeroeid in de komende 20 tot 50 jaar. Dit leidt ons dan naar de volgende vraag; zal hulp, als arbeid, nog steeds nodig zijn over zo’n 20 tot 50 jaar? De Bijbel zegt: “Want de armen zullen altijd bij jullie zijn…” Mattheus 26:11a. Dit betekent niet dat we met onze handen in het haar moeten gaan zitten. In plaats daarvan gaan we de uitdaging aan van het laatste oordeel van Mattheus 25. We voeden de hongerigen, we geven de dorstigen te drinken, we kleden de naakten en we bezoeken de zieken en gevangenen. We nemen het voorbeeld van Jezus en we focussen onszelf op het individu. In de twaalf jaar dat Medair werkzaam is geweest in Zuid Soedan, nemen we nu de tijd om na te denken over de individuele levens die zijn aangeraakt, beinvloedt, verbeterd en gered. Dit is waarvoor we geroepen zijn. Dit is waarom we doen wat we doen. Dit is waarom we de verzekering hebben na twaalf jaar, dat we het goede doen en dat we datgene doen wat nodig is. Dit is ook waarom ik persoonlijk trots ben om deel te zijn van het Medair team. Weet dat het werk wat een ieder van jullie doet belangrijk is, dat we een team zijn en dat we een verschil maken. We raken mensen, we beinvloeden hun levens, we verbeteren ze en we zijn levens aan het redden. De noden zijn groot en we kunnen geen organisatie zijn die alles doet, of overal naar toe gaat. We hebben wijsheid nodig om waar en hoe te reageren, te werken en projecten te implementeren. De taak is overweldigend maar God geeft ons kracht en Hij zal ons helpen om vol te houden.
Zullen we nog steeds hier in Zuid Soedan zijn over twaalf jaar? Ik bid dat het antwoord nee is. Ik bid dat het niet nodig zal zijn dat Medair nog steeds in Zuid Soedan werkt over twaalf jaar. Ik bid voor de dag dat noodhulp projecten niet langer nodig zijn. Maar, totdat die dag komt, moeten we ons voortdurend blijven focussen op het individu. We moeten tijd nemen met de mensen waarmee we werken, tijd nemen om hun namen te leren, ze te leren kennen en bij ze te zijn. Hou vol. Ga door, dien met passie!
Meer nieuws over Nathan! 3 maart 2007
Wauw wat een prachtkind! Inmiddels hebben we lekker veel details via de mail gekregen en die willen we jullie niet onthouden, want we zijn superblij dat Guido en Karin nu zo’n mooi wonder in hun midden hebben en dat alles zo goed verlopen is!! We kregen zelfs een filmpje van het feit dat de kleine net een uur oud was en foto’s!! De details: Om 3.29 geboren op 28 februari 2007 Hij weegt 3860 gram Zesenvijftig centimeter lang Nathan betekent “geschenk van God” en dat is hij… En we willen graag nog even wat woorden uit hun e-mail citeren: “…Nou ik moet zeggen dan voel je je wel heel rijk gezegend. In een land waar alles geregeld is en waar je alles kunt halen. En waar voldoende zorg is. En ook dat je zo’n mooi wonder in je armen mag houden, dan wordt de naam Schepper echt, echt! Zoiets moois kan geen mens bedenken en creëren…” Ik heb hun mail met tranen in m’n ogen gelezen. Tranen van blijdschap, tranen van verwondering, tranen van liefde, tranen van de wetenschap dat hier in Soedan zoveel kindjes op een andere manier geboren geworden, tranen omdat we met Medair echt een verschil daarin mogen maken, tranen omdat God ons dat allemaal geeft en omdat Hij het allemaal perfect bedacht heeft. Lieve Guido en Karin. Geniet van ALLE MOOIE MOMENTEN met volle teugen! Wij genieten op afstand met jullie mee!!
Succesvolle actie van Medair 9 maart 2007 Een van Wendy’s taken is om verhalen (nieuws-, achtergrond- en persberichten) te schrijven voor de website van Medair. Dit keer heeft ze in samenwerking met haar collega’s een nieuwsbericht geplaatst op de medair.org website, die gaat over de snelle reactie van Medair op de mogelijke cholera-uitbraak in Malakal afgelopen november/december. Zelf had Wendy het verhaal liever iets anders geschreven, dit is wat meer in persberichtenstijl, maar aangezien dit een van de dingen is die Medair succesvol heeft afgerond in Malakal, kan ze jullie de vertaling niet onthouden… Medair’s succesvolle reactie op een urgente crisis in Malakal Soedan (Zuid Soedan) - Hevige gevechten in de stad veroorzaakten een mogelijke uitbraak van cholera in Malakal in november. Een team van Medair installeerde twee nood-water-behandelingssystemen, die duizenden inwoners elke dag van schoon water voorzien. Toen het geweld voor het eerst losbarstte tussen zuidelijke troepen en gouvernementele strijdkrachten in Malakal op 29 november 2006, werd Medair gedwongen haar medewerkers uit de stad te halen. Alle drie de medewerkers van Medair die op dat moment in Malakal waren, kwamen via Juba en Lokichoggio, gelukkig veilig terug in Nairobi (zie ons eerdere verhaal). Toch werd Medair snel na deze verplaatsing, gevraagd om terug te keren naar Malakal om te helpen een mogelijke uitbraak van cholera te voorkomen. Het risico op cholera kwam door het gebruik van bevuild drinkwater, wat gepaard ging met berichten over bevuiling van de rivier doordat er als gevolg van de gevechten lijken in de rivier terecht zijn gekomen. Cholera veroorzaakt snelle uitdroging, wat tot de dood kan leiden. De ziekte verspreid zich heel snel, met name in hechte (dichte) bevolkingsgroepen, zoals in Malakal. Na een eerste vaststelling van de veiligheidssituatie, werd besloten om een noodhulpteam te sturen op het gebied van water en sanitatie om twee mobiele watersystemen te plaatsen (EMWTS). Deze systemen maken gebruik van een zuiveringsproces van de waterbron in twee stappen. De eerste fase verwijderd deeltjes uit het water en de tweede fase maakt het water chemisch schoon. Het water wordt vervolgens gedistribueerd door publieke leidingen en kranen. De bevolking gebruikt jerrycans om het water te verzamelen en mee te nemen naar huis. Medair moest vechten tegen de tijd om een uitbraak en spreiding van cholera te voorkomen en in samenwerking met UNICEF heeft het team twee systemen geinstalleerd in maar vijf dagen. Deze snelle voltooiing van beide systemen was alleen maar mogelijk vanwege het harde werk en door het creatief denken van het team. Unicef speelde hierbij ook een vitale rol, door een voertuig en andere noodzakelijke items ter beschikking te stellen. Ondanks de moeilijke en nog steeds onveilige situatie, kreeg het team van Medair het voor elkaar om de bevolking te voorzien van maar liefst 80.000 liter schoon water per dag. Deze twee systemen voorzien duizenden inwoners van Malakal iedere dag van schoon water. Met behulp van de lokale staf, voorzien door het Ministerie van Waterstaat, hoopt Medair door te kunnen gaan met haar support, zodat ze in de hulp bij de noden van de mensen in Malakal kan blijven voorzien. De lokale staf wordt getraind om zo de twee systemen te kunnen onderhouden als Medair weggaat uit Malakal.
Bedankt! 11 maart 2007 Wij hebben dan misschien de stap gezet om weg te gaan met Medair, om daar te helpen waar de mensen het zo hard nodig hebben. Maar hoe zouden we het doen zonder al jullie support? Het is zo fijn om te weten dat we dit absoluut niet alleen hoeven doen! We zijn zo blij met jullie support! Bedankt daarvoor. De TFC die samen komt, voor ons bidt en aan ons denkt, de gemeente die achter ons staat, alle vrienden en familie die voor ons bidden, kaartjes sturen, de mailtjes met bemoedigende woorden die we ontvangen, de berichtjes in ons gastenboek, het vrijwilligerswerk wat spontaan voor Medair wordt gedaan, het enthousiasme wat in andere (eigen) gemeentes wordt gewekt, het Medair kantoor in Nederland wat ons bemoedigt en met ons meedenkt en alle andere dingen die we nog vergeten zijn! Het is fantastisch om dit zo “samen” te mogen doen! Tussen opstaan en slapen gaan… 13 maart 2007 Aangezien we al bijna twee weken in Malakal zitten, willen we jullie een dagje Malakal laten “proeven”. Eerst willen we even iets meer over de omgeving en de situatie vertellen (zie ook de foto’s om een beeld te krijgen). Stel je voor, ’s ochtends als je rond 7 uur wakker wordt, is de temperatuur rond de 25 graden (heerlijk, nadat je bijna de hele nacht in je bed hebt liggen zweten), maar dat loopt al snel op naar zo’n 35 a 40 graden. Niet zo heet als we het in Loki hadden dus, maar wel erg droog en stoffig. Malakal is een bijzondere stad. Groot, arabisch, aardig druk, vol met halve huizen, tukuls, zandwegen (in het regenseizoen modderpoelen), een paar verharde wegen, ezels, geiten, een enkeling heeft paard en wagen, katten, mensen, karren en de enige auto’s die je hier ziet die zijn van andere NGO’s en van de UN. Autorijden in de 4×4 is opletten geblazen, want mensen en dieren houden niet echt rekening met auto’s… Een enkeling spreekt Engels, maar het grootste gedeelte spreekt Arabisch of Dinka of nog een heel ander dialect. Iedereen kijkt je na omdat je blank bent. Er lopen ook best veel soldaten rond in de stad, maar gelukkig zijn ze nagenoeg allemaal ongewapend, wat natuurlijk erg positief is. We hopen en bidden dat dit zo mag blijven. Momenteel wordt er veel gebouwd op de compound omdat het allemaal in opbouw is. Om 7.30 uur heeft Wendy “radio-dienst” en is Willem alvast naar de markt om brood te halen. Een van onze andere collega’s zorgt dat er voldoende water in flessen zit en in de koelkast staan en kookt vast water voor de thee. De radiodienst bestaat uit het contact leggen met Loki en Nairobi via de radio en je geeft dan je “sierra lima” door (security level) en met hoeveel mensen je op dat moment op de compound bent. Er kunnen ook nog meer berichten worden doorgegeven, maar in Malakal gebeurt dat erg weinig omdat we ook over een goede internetverbinding beschikken en de verbinding over de radio soms erg slecht is. Je spreekt ook in codetaal over de radio omdat iedereen kan meeluisteren, maar het kan een heel handig middel zijn, vooral in de afgelegen gebieden is het vaak een van de weinige manieren om contact met de buitenwereld te leggen. In Malakal moeten we dit drie keer per dag doen omdat we Security Level 3 hebben (1 is het veiligst, 5 is zo onveilig dat je niet eens meer kunt evacueren en dat je plat op de grond moet gaan liggen). Een van de guards (we hebben overdag twee bewakers en ’s nachts twee bewakers) opent de “gate” voor Willem, zodat hij naar de markt kan gaan om brood te halen. Als je buiten de compound gaat, moet je altijd zorgen dat je je “runbag” (daar zullen we in een volgende post nog wat meer over vertellen) bij je hebt, een radio en minstens 1 liter water. Just in case. Het brood wat we meestal voor ontbijt halen, lijkt een beetje op “pitabrood” alleen dan net iets dikker en meer afgebakken. Dit gaat met gebaren, want engels verstaan ze niet echt goed. Ze zeggen wel: how are you? Maar als je dan zegt: I’m fine and you, dan weten ze daar niet meer op te reageren. Een beetje zoals ons Arabisch… Op de markt zijn ze heel vriendelijk, het liefst willen ze allemaal wat aan je verkopen, maar ze zijn niet opdringerig. Om een uurtje of acht gaan we dan (meestal gezamenlijk) ontbijten en daarna bidden we met elkaar, besteden we tijd aan een stukje lezen in de bijbel en zingen we met elkaar en vervolgens nemen we de dag door. Niet dat er vaak heel veel van die planning terecht komt, want vaak zijn er weer veel andere “ad-hoc-zaken” tussendoor of vertragingen door een ander “tempo” van werken. Deze dag worden we veel betrokken bij de hele setup van de compound.
Wendy doet samen met Francis de onderhandelingen met de guards en de kook-en wasvrouwen over hun contracten en gaat daarvoor ook naar het bureau van Arbeid om een en ander te bespreken over rechten en plichten in contracten. De besprekingen met de mensen gaat iets anders dan in Nederland, allereerst is er een taalbarriere, wat we door middel van een vertaler nagenoeg oplossen, daarnaast is er de cultuurbarriere, wat soms erg lastig is. Ze verwachten dit keer een hoger salaris. Uiteindelijk komen we er uit dat we dit keer nog het afgesproken salaris betalen en dat we naar het bureau van arbeid zullen gaan en met andere NGO’s zullen gaan praten om te kijken wat een goed salaris is en of we daar een beetje gelijk mee staan. Willem moet een inventory doen en uitzoeken wie de beste leveranciers zijn en wat de prijzen zijn. Daarnaast is hij ook deputy (plaatsvervangend) security officer en houdt hij de financien bij. Tijdens de inventory moeten er ook boodschappen gedaan worden. Er is een supermarkt van ongeveer vier bij zes meter en dat voor een stad van bijna 250.000 inwoners. En het gaat niet zoals in Nederland kunnen we je vertellen. Geen kassa, geen mandje, geen lange wachtrijen. Nee, je komt binnen en maakt eerst even een praatje met Ensif (de verkoper) die je daarna gelijk wat te drinken geeft, een snicker en een pakje sigaretten aanbiedt. Vervolgens loop je na veel uitleg, nog meer gepraat en onderhandelingen over prijzen met een enorme lading aan blikgroenten, rijst, pasta en drinken de winkel uit. Na de boodschappen zou Willem even naar het pakhuis rijden omdat Unicef daar 400 IDP kits (soort van overlevingspakketten om uit te delen aan mensen in “vergeten gebieden”) te brengen… na twee uur wachten kwamen ze aan, vervolgens is je middag alweer bijna voorbij. In Nederland zou je na tien minuten al weggegaan zijn, maar dat is hier niet gebruikelijk, je wacht gewoon rustig af, al is het een halve dag. Medair heeft al geadviseerd om op trips altijd een boek mee te nemen of extra werk. Ondertussen heeft Wendy nog wat rapporten afgewerkt op kantoor en is ze begonnen met het schrijven van een verhaal voor de website van Medair.org. Ergens tussendoor hebben we ook nog geluncht. Een lunch bestaat meestal uit bonen/mais, rijst/pasta/aardappelen, een soort van soepje met vlees (stew)/soms vis. ’s Avonds rond een uurtje of zeven a acht krijgen we dan meestal dezelfde samenstelling als diner. Vervolgens werken we meestal nog door tot een uurtje of tien (Willem op IT en logistiek gebied, Wendy op rapportgebied en marketinggebied) en dan gaan we meestal “douchen”. Douchen bestaat hier uit water halen in een emmer, vervolgens in het douchehokje staan, waar een afvoerputje is gemaakt. Een lege fles pakken (die je bovenaan open hebt gesneden), die je als cup gebruikt waarmee je het water over je heen giet. Toch wel erg fijn als je dan een goeie washand bij je hebt waarmee je je vieze bezwete lijf goed kunt afsoppen. De persoon die als laatste naar bed gaat zet de generator uit. Af en toe hebben we stadsenergie maar meestal werkt dat niet en moeten we de stroom uit onze generator halen die we elke dag bijvullen met 10 liter brandstof. Daarna bidden we meestal nog met elkaar, nog even knuffelen en rond een uurtje of 22.30 uur val je dan uitgeput in slaap… Weer een dag vol met afwisseling bij Medair!
Jaartje ouder 14 maart 2007 Mijn eerste verjaardag in Soedan! Afgezien van alle familie en vrienden die ik natuurlijk heb gemist op mijn verjaardag, was deze verjaardag supergeslaagd! Ik werd eerst middernacht door Willem gezoend, toen werd ik vanochtend verrast met oranje ballonnen op m’n werkplek, lekker vers “brood” van de markt en thee die gezet was door de “mannen” en ik heb inmiddels veel felicitaties via de e-mail gehad en kaartjes per post en ben gebeld via skype. Helemaal goed dus! Normaal is een verjaardag hier in plaats van een birthday een “bathday” en dat betekent dat de jarige nat wordt. Soms wordt er een hele emmer water over je heengegooid, soms gooien ze je in het water (maar aangezien de Nijl heel smerig is en enge beesten heeft, zullen ze me vast niet in de Nijl gooien… ) dus ik was benieuwd hoe de dag vandaag zou verlopen…
Maar dit gebeurde niet op het heetst van de dag… nee, ik kreeg eerst nog twee mooie “overjurken”, van die traditionele Sudanese omslagdoeken die de vrouwen “over” hun jurk of T-shirt met rok dragen. Willem heeft me echt verwend! Daarnaast hebben we (Willem en ik) van Koang, onze logistiek medewerker uit Soedan twee prachtige lakens gehad, met daarop een handgemaakt borduursel. Echt super mooi. Ik schaamde me gewoon een beetje dat hij daar mee aan kwam zetten. Hij werkt hier pas twee weken, (net zo lang als wij in Malakal ongeveer) en van het weinige wat hij en zijn familie waarschijnlijk heeft… geeft hij ons zo iets moois!
Willem heeft de mensen hier het Nederlandse “Lang zal ze leven” geleerd, dus dat was erg leuk! Ik kreeg vandaag “snickers” als taart (konden ze hier ergens vinden) en daar heb ik echt van genoten… ’s avonds zijn we met de groep wat gaan drinken bij de Nijl, iemand had nog blueberrypancakes gebakken als een “taartje”, er werd nog een keer gezongen en verder hebben we heerlijk zitten kletsen en naar de zonsondergang gekeken. Natuurlijk kreeg ik op een onverwacht moment de volle lading van Willem… zeiknat! Anders zou het geen Medair birthday… euhm bathday zijn! Een geslaagd feest…!
Een sprong naar het onbekende 16 maart 2007 Zo’n vier maanden geleden werden we gevraagd om vier keer een artikel te schrijven voor het blad Zending Nu over onze “missie” naar en in Zuid Soedan. Daar hoefden we niet lang over na te denken. Het eerste exemplaar is inmiddels uitgegeven! In Zending Nu staan interessante artikelen over zending en alles wat daarmee verband houdt. Wil je ook een exemplaar dan kun je met het reactieformulier op de site van EZA een gratis proefexemplaar aanvragen. Cement stelpt bloeden! 19 maart 2007 Hoe kun je het bloeden van een gapende wond, waarbij het vlees erbij hangt stelpen?? Je bent op een werkplaats en daar hebben ze cement,… dat helpt! Zomaar weer een van de tekenen van armoede hier in Soedan… een gebeurtenis vandaag bij ons op de compound, een van de bouwvakkers die zijn knokkels opensnijdt aan ijzeren sheets en niet weet hoe hij daarmee om moet gaan. Iemand zegt dat hij er cement op moet doen omdat het bloeden stelpt en dat gebeurd dan vervolgens ook… Je ziet dan weer dat kinderen die niet naar school kunnen (of konden vanwege de oorlog en armoede), geen onderwijs hebben gehad, nauwelijks bewust zijn van hygiene… Daardoor is er geen benul wat er gedaan kan worden met wonden en ontstaan ziektes die voorkomen kunnen worden. Weer een teken dat het zo fijn is dat we echt een verschil kunnen maken met Medair. En wat waren we blij dat we hier verplegend personeel hebben sinds vandaag vanwege kwartaalbesprekingen, want ik denk niet dat wij iets met die wond hadden kunnen beginnen…
Runbag 20 maart 2007 Aangezien we level 3 hebben (zie eerdere posts voor uitleg wat dat betekent) in Malakal moeten we overal(!) waar we gaan onze runbag bij ons hebben. Een runbag is een tas waarmee je kunt “rennen” als er iets fout is en je moet verplaatsen of evacueren. Hier zitten de eerste noodgoederen in die je nodig zou kunnen hebben. Onder andere: Guinea worm filterdoekje - guinea worm filter pijp - waterzuiveringstabletten - reddingsdeken - plastic regenjack zonnebrandcreme factor 30 - lippenbalsem - antimuggenspray - zaklamp - batterijen - kaarsen - kompas notitieblok - pen - watervaste lucifers - zaagje - dextro energy - pen - vishaak, lijn en een zinker - nylon touw (20mtr) - zakmes - overlevingsgids - naald en draad - condoom - huidcreme - veiligheidsspeld - naamkaartje antibiotica - antimalariatabletten - en nog heel veel andere medicijnen - 3 liter water (in de praktijk komt dit meestal neer op 1 a 1,5 liter water) - radio
Nieuw thuis 21 maart 2007 Over ongeveer twee weken zal ons nieuwe “thuis” af zijn… We krijgen een eigen tukul, een huisje wat bestaat uit modder/klei, hout en stro (de daken van onze tukuls worden gemaakt van ijzeren platen)… zie hier het eerste resultaat! We zijn zooo benieuwd naar het eindresultaat! Je kunt je voorstellen dat we erg blij zijn met ons eigen plekje waar we in ieder geval het komende jaar zullen wonen!
Emoties 23 maart 2007 Gisteren hadden we een stuk of vier ballonnen aan een van onze bewakers gegeven, voor zijn kinderen. Vandaag vroeg ik hoe ze het vonden… prachtig zei hij, ze vonden het geweldig en hij had een prachtige grote glimlach op z’n gezicht en z’n ogen begonnen te stralen. Maar… ging hij verder… de kinderen van m’n broer en zus moesten huilen omdat ik er niet genoeg had en dat vond ik zo erg… Wham… Dat raakte ons, diep van binnen voelden we het borrelen en werden we aan het denken gezet! We dachten na over hoe het voor hem moet zijn om voor een keertje een “extraatje” (zo simpel als een ballon) aan z’n kinderen te kunnen geven. We dachten na over het feit dat Medair er ook niet voor iedereen kan zijn. Maar betekent dat dat we dan maar moeten stoppen met de dingen die we doen? In nieuwsbrief nummer twee schreef ik over de zeester die gered werd en vele duizenden die stierven op het strand. Maakte het verschil dat die ene werd gered terwijl zoveel duizenden stierven? Ja, dat deed het! Voor die ene zeester maakte dat een levensgroot verschil! Die ballonnen, zijn woorden, zijn lach en de blik in zijn ogen waren voor ons weer zo’n bevestiging dat God ons hier zegent, dat we dankbaar zijn dat we hier zijn, dat we elk klein moment moeten aangrijpen om iemand blij te maken. Die ballonnen voor de kinderen van zijn broer en zus komen er wel… daar ben ik van overtuigd… jullie stoppen vanaf nu toch allemaal een paar ballonnen bij de post die we krijgen?? En vanaf nu genieten we van elk mooie moment dat we iemand zien stralen en zien we teleurstellingen als nieuwe kansen om daarmee aan de slag te gaan!
Zo anders… 25 maart 2007 Vanmorgen werd ik volledig bezweet wakker.. Nee, niet vanwege nare dromen die door Lariam (anti-malaria) worden veroorzaakt maar door de hitte die momenteel 24 uur per dag aanwezig is. Afgelopen week is ruim vijftig graden gemeten. Dit betekent drinken en zweten en natuurlijk gewoon doorgaan Volgende week hebben we onze eerste R&R (een weekje “bijkomen” in Nairobi). Na onze R&R gaan we beginnen met het leren van Arabisch, Want als je hier twee jaar zit dan is het toch wel fijn om met elkaar te kunnen praten in plaats van alleen gebaren uit te beelden. Twee jaar zei je? Inderdaad, je leest het goed. In goed overleg hebben we na een goed gesprek met elkaar en in gebed besloten om te tekenen voor een twee-jarig contract. Waarschijnlijk zullen we deze twee jaren ook grotendeels wonen in Malakal. Op zich viel de beslissing best wel mee.. Het eerste jaar leer je gewoon ontzettend veel en het tweede jaar kan je daardoor veel meer van jezelf geven aan de mensen hier. Ook het opbouwen van relaties gaat niet automatisch. Daarin moet je investeren, je wilt de mensen en de cultuur leren begrijpen. Je wilt leren wat goed is om te verbeteren en wat je zo moet laten. Waarom pakken mensen geen schoon drinkwater terwijl Medair bronnen heeft gemaakt maar halen veel mensen het nog steeds uit de vervuilde Nijl? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat het leven niet ophoudt bij hun vijftigste levensjaar wat voor velen zo is. Hoe kan je mensen leren om hun behoefte niet zomaar in het wilde weg te doen of de straat niet als vuilnisbak te zien. Hoe kunnen we Gods liefde laten zien? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat is het gaaf om te zien dat Medair hierin investeert en dat wij hier ook een klein deel van mogen uitmaken. En ander leuk voordeel is dat we na een jaar voor een maand naar huis gaan voor een contractbreak zodat we kunnen bijtanken en weer heerlijk mogen bijbeppen met onze vrienden en familie. In onze compound wordt momenteel hard gewerkt aan de afronding van de tukuls en keuken. Hierna zullen er nog nieuwe tukels bij worden gebouwd. Ook zal binnenkort gestart worden met de bouw van onze opslagplaats waarin voornamelijk watsan materialen zullen worden opgeslagen. De lokale bouwvakkers leveren goed werk. Ze doen hard hun best en het resultaat is er dan ook zeker naar. Wel merk je dat ze anders omgaan met dingen als bevoorrading. Laat ik als voorbeeld water nemen. Het werkwater (voor de klei en cement) wordt uit de Nijl gehaald en vandaaruit in een grote ton op een kar voortgetrokken door een ezel. Wanneer het water bijna op is hoor je niet “William, the water is almost finished” of zoiets. Nee, waneer je uit je kantoortje naar buiten gaat om te kijken hoe het gaat zie je 5 mensen op de grond zitten. Je vraagt vervolgens wat er aan de hand is en dan hoor je dat het water op is. “oh…” Het drinkwater moet altijd worden gefilterd. Soms hebben we stadswater in kleine hoeveelheden maar meestal worden we gedwongen om met 3 tonnen van ongeveer 200 liter inhoud naar de waterpompen te rijden en het water jerrycan voor jerrycan in de tonnen te gieten. Eenmaal volgeladen dien je heel voorzichtig terug te rijden want de wegen zitten vol met (val)kuilen en dat kan de tonnen enorm doen schudden waardoor je.. precies, alles kan verliezen. Eenmaal terug in het compound, plaatsen we het water in grote 40 liter emmers waarin 4 waterfilters zitten. Vandaaruit wordt het water gefilterd en komt schoondrinkwater via een slangetje in een andere emmer terecht. Houd je lekker bezig, onnie?
Als geslepen messen… 30 maart 2007 Laatst mocht ik een ochtend van devotions leiden. Ik had het over Spreuken 27:17 (naar aanleiding van een stukje wat ik had gelezen van Glynnis Whitwer), dit wil ik graag met jullie delen. Elke kok weet dat een bot mes gevaarlijker kan zijn dan een scherp mes. Hoewel het eigenlijk tegenovergesteld zou lijken, kan een bot mes vaak nog meer schade bij de kok aanrichten dan bij het eten! Daarom is een bod mes ook veel moeilijker om te gebruiken. Het kost niet alleen meer kracht om iets te snijden, maar het is ook moeilijker om controle over het mes te hebben. Daarom kan een bot mes sneller in een vinger snijden dan in een tomaat, en daarom besteden chef-koks honderden euro’s aan een goed mes. Elk mes wordt ooit een keer bot als je het veel gebruikt. De scherpe kant wordt vanzelf botter en het mes kan niet uit zichzelf weer scherper worden. Dat is het eerste feit over het slijpen van ijzer: een mes kan zichzelf niet slijpen. Noch kan iets zwakker dan ijzer, ijzer slijpen. Spreuken 27:17 gebruikt een practisch feit over het slijpen van ijzer, om ons een geestelijke waarheid te leren over onze relatie met anderen. Je gebruikt ijzer om ijzer te slijpen en je kunt een vriend aanscherpen of hem gebruiken jou aan te scherpen. We hebben allemaal wel ervaringen gehad met vrienden die ons inspireren om beter te zijn dan we zijn en vrienden die dat niet doen. Een goede Christelijke vriend kan je “aanscherpen” op gebieden waar zij sterk in zijn. Een paar voorbeelden: een wijze vriend kan je wijzer maken. Een liefdevolle vriend kan je vermogen tot liefhebben vergroten. Een vriend die de Bijbel goed kent, kan je begrip van Bijbelteksten vergroten. Als we denken aan het slijpen van een mes, of het aanscherpen van onszelf, dan is dit altijd met een doel. Een chef-kok slijpt z’n mes niet omdat het er beter uitziet als het in de keukenla ligt. Het slijpen wordt gedaan om het mes effectiever en efficienter te maken. Als we een mes slijpen en het nooit gebruiken, zal het mes voor niets geslepen zijn… Dit is net als bij onszelf. We moeten aangescherpt worden, en we moeten anderen aanscherpen. Of we nu praten over een mes, een zwaard of onszelf, aanscherpen wordt niet gedaan om passief te zijn. Een mes wordt geslepen om een doel te bereiken. Een reden waarom Christenen verscherpt moeten worden is om effectief te zijn in de geestelijke strijd tegen de zonde om ons heen. Groeien is belangrijk. Vrienden die ons daarin verscherpen zijn een praktische manier om te groeien. God heeft ons zo gemaakt dat we elkaar nodig hebben. We willen je aanmoedigen om te kijken hoe je elkaar kunt bemoedigen en aanscherpen. En eenmaal aangescherpt… gebruik die gescherpte kant ten volle!
R&R 30 maart 2007 Wij genieten op dit moment heerlijk van een R&R (rust en herstel) in Nairobi! We zijn 1 week in Nairobi geweest en daarna negen weken in het veld, eerst Loki, toen Payuer en tenslotte Malakal. Dat betekent dat we nu recht hebben op negen dagen R&R. Wat is R&R voor ons? Het betekent dat we weer een douche of bad kunnen nemen, zelfs met warm water! Het bad liet wel zien dat we het eerst steeds met een halve emmer moesten doen, maar… we voelen ons nu weer schoon! We hebben yoghurt en melk, we kunnen koffie zetten met een koffiezetapparaat, we kunnen heerlijk uit eten gaan en weer allerlei soorten verse groenten en fruit eten. Naar een “echte” supermarkt. Van een koud biertje of wijntje genieten. We kunnen weer zitten als we een grote boodschap moeten doen in plaats van hangen boven een gat in de grond! Het is apart hoe erg je dat kunt waarderen! We hebben elektriciteit zonder dat we een generator aan of uit moeten zetten. We hebben een heerlijke bank waarin we kunnen “hangen”. We hoeven ’s ochtends geen brood te halen, dat ligt gewoon al voor ons klaar. Ons bed was opgemaakt toen we aankwamen, schone handdoeken lagen klaar en we hebben weer een tweepersoonsbed… Alle tijd voor en met elkaar, voor en met God, voor een goed boek, om verhalen te schrijven, filmpjes te kijken en uit te gaan: Puur genieten dus!
Aapjes kijken 9 april 2007
En dat gewoon in de tuin in Nairobi, bij ons teamhuis…. en als je niet uitkijkt, dan stelen ze zelfs de mango’s uit de voorraadkast in huis… dus ramen dicht en deuren gesloten als ze in de buurt zijn…
Gezegende Pasen! 9 april 2007 We hopen dat jullie allemaal fijne Pasen hebben gehad. Of misschien zelfs een vrolijk Pasen, zoals vrienden het noemden… Vrolijk omdat het een feestelijk feest is! Jezus is niet alleen voor ons aan het kruis gegaan, Hij is ook weer opgestaan! Wij hebben Pasen met de groep gevierd die op dit moment in het teamhuis is, in totaal negen mensen, eerst hebben we een fijne dienst bijgewoond die speciaal voor kinderen bedoelt was, maar daardoor voor ons ook erg leerzaam en bemoedigend was! Wat een geloof hebben die kleine kinderen en wat een enthousiasme! Geweldig ook om allerlei nationaliteiten bij elkaar te zien. Als zo’n klein wit handje in een klein bruin handje geklemd is en we ze ademloos naar het verhaal zien luisteren wat wordt verteld, dan smelt ons hart en is dat zo lief om te zien. Dood betekende in het geval van Pasen ook Nieuw Leven en als we dan al die kinderen voorin de dienst zien, dan gaat dat nog meer leven! Na de dienst zijn we door een prachtige tuin gelopen met allemaal mooie bomen en bloemen en hebben we vervolgens samen met de Medair-groep genoten van een heerlijke lunch. Een fijne, vrolijke en gezegende Pasen… hopelijk was dat ook het geval voor jullie! Wij zitten inmiddels alweer in Loki en morgenochtend hebben we een hele vroege vlucht naar Malakal! Back to work… nog even hard aan de slag, voordat we in mei de bruiloft hebben van Gerbranda en Schelte! We zijn weer thuis!! 10 april 2007 Ja, zo voelt het nu toch wel een beetje als we weer door de straten van Malakal rijden en lopen. We zijn vandaag weer veilig aangekomen en kregen zo’n ontzettend warme ontvangst met name van de nationale staf, dat we ons gelijk welkom voelden. De eerste regens zijn begonnen en dat voelt iets minder thuis… sjonge wat kan het regenen en wat een blubberboel krijg je dan! Voordeel is, dat het dan weer een stuk koeler is! Ziekenbezoek 15 april 2007 De afgelopen dagen zijn we verschillende keren op ziekenbezoek geweest bij Koang, onze logistiek medewerker. Hij had zijn arm uit de kom, nadat hij een epileptische aanval had gehad en was gevallen. Hij heeft daar gewoon twee dagen mee rondgelopen en had alleen wat gezegd van het feit dat hij gevallen was en ziek was, maar nooit iets van z’n arm. Totdat we hem het eerste bezoekje brachten en wij al dachten dat hij een zwakke hand gaf en zijn arm iets ondersteunde, de volgende dag kwamen we er dus achter dat hij z’n arm uit de kom had en die moest worden teruggezet in het ziekenhuis de volgende ochtend. De avond voordat hij naar het ziekenhuis zou gaan zijn we nog even bij hem geweest om hem wat te geven tegen de pijn en toen hebben we samen gebeden. Het was zo fijn dat we dat mochten doen, z’n hele familie, broers, zussen en kinderen waren erbij… een mooie getuigenis en eenheid. Hij voelt zich vandaag (nadat hij gisteren behandeld is) alweer stukken beter!
Kraambezoek 16 april 2007 We zijn zondagmiddag op kraambezoek geweest bij John Hot (een van onze bewakers) die een prachtige dochter heeft gekregen, haar naam is Guong. John had blijkbaar al een en ander over ons verteld en we hadden een keertje ballonnen voor z’n kinderen meegegeven, want de kinderen begonnen helemaal te juichen toen we aankwamen… het is heel bijzonder om bij zo’n familie op bezoek te gaan, ze stellen het zo op prijs dat je bij hen thuis komt.
Ze bieden je de beste zitplek aan (een van hun beste bedden) en dan zeggen ze nog: sorry dat we geen goeie stoel hebben. Dan vragen ze wat we willen drinken “Stim” (soort van appelsap dat je hier in een flesje kunt krijgen) of “Cola”, ze weten dat we niet het water kunnen drinken wat zij ook drinken, dus willen ze flesjes drinken voor ons gaan halen. Terwijl we weten dat ze datgene geven wat ze eigenlijk niet hebben (soms heeft John niet eens twee keer eten per dag voor zijn gezin), zeggen we dat we eigenlijk net wat hebben gedronken en dat ze geen moeite hoeven te doen om dat te halen. Dan zien we de kleine baby liggen. Ze ziet er goed uit, dat doet ons goed. We zien dat Rebecca (de moeder) er alles aan doet het babytje zo goed mogelijk te verzorgen en de baby is het schoonst van allemaal! Als ik vraag of ik haar vast mag houden, is dat geen probleem en de baby ruikt helemaal lekker naar zeep (zouden ze de zeep die we een tijdje terug gegeven hadden bewaard hebben voor de geboorte van de baby??) in tegenstelling tot de andere twee jonge kinderen, die duidelijk nog niet zindelijk zijn en lekker in de modder hadden lopen drentelen. Ik geniet ten volle van dit bezoekje en Willem maakt mooie filmopnamen. We geven de kinderen een paar schriftjes en schrijfgerei en dat vinden ze helemaal geweldig. Als ik een tekening heb gemaakt in een van de schriftjes met een huis en een zon en een jongetje met een ballon in z’n hand, dan moet ik dat natuurlijk gelijk ook in alle andere schriftjes doen… John leert z’n kinderen engels, want ze weten wat huis is in het engels en zeggen me dat ook. Gaaf! John leeft op een kleine oppervlakte, samen met z’n zus en haar gezin en met een tante en haar gezin. Hij heeft zelf een hele kleine tukul met plastic als dak (wat lekt en gemaakt moet worden voordat het regenseizoen begint). Hij heeft hier twee bedden staan en leeft hier met zijn vrouw en drie kinderen. Ik was blij en verrast om te zien dat het zo netjes was in zijn kleine ruimte! Zo te zien houden ze dat goed schoon. Ons bezoekje was namelijk niet geheel aangekondigd, dus het was fijn om dat te zien! We weten ook dat dat anders kan!
Vol van nieuwe indrukken, en verwondering over de gastvrijheid die deze mensen in zich hebben na jaren in oorlog te hebben geleefd, gaan we terug naar onze compound, waar we dankbaar beseffen dat we maar wat rijk zijn, rijk omdat we zulke mensen mogen ontmoeten, rijk omdat we hier kunnen zijn, rijk omdat we zoveel hebben!
Drukke dag 17 april 2007 Gisteren was hectisch, maar aan het eind van de dag voelden we ons zeer voldaan. Onze Base manager is met R&R en wij nemen zijn functie waar. Willem mag zich nu de “big boss” van Malakal Medair compound of Base Manager noemen en zorgt voor alles wat daar bij komt kijken, Wendy is HR Manager en zorgt voor gastvrijheid en dat alles op orde is voor de mensen die in Malakal komen. Samen proberen we alles zo goed mogelijk te laten lopen op de compound en binnen het team. Na een hele fijne tijd van devotions & worship met ons team konden de werkzaamheden beginnen. Dit gaat van mensen ophalen die met de boot in Malakal zijn aangekomen vanuit Melut, tot boodschappen doen (omdat onze logistiek medewerker nog steeds ziek is), tot de hele veranda leegruimen, die nog vol met spulletjes lag met medische spullen en spullen voor Watsan, tot complimentjes geven aan de bewakers die zo goed meewerkten, tot briefings geven, tot foto’s maken, tot Ministerie van Gezondheid te woord staan, tot het maken van een inventaris, tot het schrijven van een nieuwsbrief, tot ziekenbezoek Koang, tot… ja, het was een drukke dag, maar we gaan voldaan en moe ons bed in!
Samen 18 april 2007 Veel mensen vragen hoe het met ons “samen” gaat in het veld, dus hierbij een update daarover! Het gaat heel goed. Voordat we weggingen was dat een van de issues die toch wel bij ons naar boven kwam, zouden we het wel kunnen? Ons leven delen in de groep? In Nederland hadden we immers ons eigen huisje en heel veel privacy. Hier is dat totaal anders. We hebben verschillende gesprekken gehad met stellen die al in het veld waren geweest, voordat we het veld in gingen om te vragen hoe het voor hen was, wat de moeilijkheden waren als stel etc. En hoewel het voor ieder stel anders is, kregen we toch wel de tip mee om echt duidelijk aan te geven aan de groep wanneer we tijd voor onszelf willen, het uitspreken. Met dat in ons achterhoofd en in gebed zijn we gegaan. We eten samen met alle anderen, terwijl we dat thuis juist vaak als tijd echt samen hadden. En als je een of twee avonden in de week de tijd voor elkaar wilt nemen en je afzondert in je kamertje, dan vindt het team dat prima, maar er kunnen altijd weer dingen tussendoor komen, zoals lokaal personeel die met je wil praten, mailtjes die toch echt nog even verzonden moeten worden, financien die toch echt op orde moeten zijn en zo kunnen we nog wel een paar dingetjes noemen. Toch voelen we ons hier rijk gezegend. Zonder God hadden we dit nooit gekund, maar we weten dat Hij ons in onze beslissingen zegent en we voelen ons, ondanks dat we weinig tijd echt samen hebben, dichter bij elkaar dan ooit. Het lijkt wel alsof we door dit alles nog meer van elkaar gaan houden. we zien ook dat we elkaar nodig hebben, we vullen elkaar aan, zijn daardoor een eenheid en mogen dat ook uitstralen naar buiten.
Van overleven naar leven 19 april 2007 Ik heb een verhaal vertaald van Engels naar Nederlands van een van onze projecten. Het verhaal van Ramadan, dit verhaal is op de Nederlandse website van Medair geplaatst en een deel ervan in hun nieuwsbrief. Ramadan en zijn familie zijn een voorbeeld van de grote noden die er nog steeds zijn in Zuid Soedan en op hetzelfde moment een groot voorbeeld van hoe Medair reageert op deze noden. Wonderen 21 april 2007 God toonde ons deze morgen wederom op een bijzondere wijze Zijn macht en liefde! Naast dat we hopen op en bidden voor een wonder voor een baby die te vroeg geboren is, mogen we nu dankbaar zijn omdat een ander wonder is gebeurd! Roger (dat is onze Country Director) en David zouden vandaag terug gaan met een vlucht naar Nairobi. Roger moest ook echt terug want zijn vrouw Rebecca zou vanmiddag naar het ziekenhuis moeten, dus hij wou bij haar en de kinderen zijn. Maar toen werd deze morgen de vlucht gecancelled vanwege technische problemen. Nadat we dat hoorden, hoorden we ook dat de eerste vlucht waarschijnlijk pas zondag zou zijn. Te laat voor Roger daar hij had beloofd aan Rebecca om zaterdag thuis te komen, zodat hij met haar mee naar het ziekenhuis kon en voor hun andere twee kinderen Jacob & Andrew kon zorgen. Nadat we dit hoorden hadden we om acht uur onze tijd van devotions met het team. We gingen samen in gebed en baden voor een wonder, dat er een vlucht zou komen. Nog geen vijftien minuten na ons gebed, worden we gebeld vanuit Loki, dat er op dat moment een vlucht voor ons klaar staat op het vliegveld in Malakal, als we heel snel zijn, dan konden Roger en David mee op die vlucht… Er waren ook nog twee zendelingen op het vliegveld die ook deze morgen hadden gebeden omdat de vlucht van hen ook gecancelled was, zij mochten ook mee op dezelfde vlucht… GEWELDIG toch? Dus blijf moed en geloof houden in wonderen en heel erg bedankt voor jullie gebeden!
Angelina 22 april 2007 Angelina is een van onze lokale stafleden, ze kookt, wast en houdt onze kamers schoon. Ze was een paar dagen ziek, maar is nu weer terug. Ze vertelde gisteren dat ze een aanbod van een andere organisatie had gehad om voor hen te komen werken en ook haar vroegere werkgever heeft haar weer terug gevraagd. De eerste organisatie biedt haar het dubbele salaris van wat Medair haar biedt en kan bieden. We zouden niet raar opkijken als ze op het aanbod in zou gaan… de mensen hebben immers zo weinig hier en Malakal is een dure stad om te leven, ook voor de lokale bevolking. Na lang praten komt Peninah (onze collega die een aardig woordje arabisch spreekt) er achter dat Angelina zelf graag bij Medair wil blijven, maar dat haar zoons haar bijna dwingen om bij die andere organisatie te gaan werken, zodat ze meer geld hebben en kunnen gaan studeren. Ze zegt dat ze bij Medair blijft en dat ze hoopt dat het salaris in de toekomst omhoog gaat. Wij zeggen dat we dat niet kunnen garanderen, maar dat we natuurlijk heel blij zijn met haar besluit! We vragen haar waarom ze heeft besloten te blijven. Ze zegt: omdat ik zie dat jullie om me geven, ik merk dat jullie goed voor me zijn en jullie zeggen altijd ’s ochtends “salam” en ik krijg een hand en persoonlijke aandacht. Ik hoorde ook van de bewakers dat jullie me wilden opzoeken toen ik ziek was, maar niet wisten waar ik precies woonde, en ik hoorde ook dat jullie voor me bidden tijdens de ochtend devotions, dus ik weet dat God me zal zegenen… Wauw! Dat mogen we dus uitstralen. Wij weten zelf wel waarvoor we voor Medair hebben gekozen, maar als de lokale staf dan een stukje liefde mag ervaren en Angelina juist die dingen noemt waarvoor ze blijft, dan zijn wij blij dat we daar een kleine schakel in mogen zijn!
Drieling 28 april 2007 Nyankor, een zwangere vrouw, wordt na acht maanden zwangerschap vanuit Melut doorverwezen naar Malakal om daar te bevallen. Het lijkt er op dat ze een tweeling krijgt. Eenmaal bevallen in het ziekenhuis in Malakal, blijkt het een drieling te zijn. Dit horen we anderhalve dag nadat de kindjes geboren zijn. Ngor, de stuurman van onze boot, komt ons vertellen dat de babies en hun moeder inmiddels in Bam zijn bij mensen die ze kennen (Bam ligt op 20 minuten met de auto afstand van onze compound in Malakal). We krijgen het bericht dat de babies zwak zijn en dat de moeder geen melk heeft om borstvoeding te geven. Er zijn geen Medair-verplegers in Malakal op dat moment, twee zusters zijn die ochtend nog met het vliegtuig naar Juba vertrokken, dus samen met Willem en Koang (die wederom een geweldige hulp en vertaler blijkt te zijn - wat zouden we zonder hem moeten??) ga ik na instructies via de e-mail van Hannah, onze dokter in Melut, op pad om de babies te halen. Voordat we gaan zien we ook John (onze bewaker) terug in de compound die al een paar dagen ziek is, hij ziet er echt heel beroerd uit, hij heeft een infectie aan z’n urinebuis, maar wij zijn persoonlijk ook een beetje bang voor z’n nieren omdat hij ook klaagt over pijn in z’n rug en buik en hij moet overgeven. Dus voordat we de moeder en de babies gaan halen, zetten we hem eerst af bij het ziekenhuis voor de injecties die hij krijgt. In de auto probeer ik een overzicht te maken van alle vragen die ik de moeder straks wil stellen en vervolgens zullen we ze naar het voedingscentrum moeten brengen, waar ze extra melk zouden moeten krijgen. Eenmaal aangekomen in werkelijk “the middle of nowhere” zien we hutjes staan waarvan we ons afvragen of die het regenseizoen wel zullen overleven, we worden snel naar de moeder geleid, die in een van die hutjes - die er gelukkig nog wel aardig uit ziet - op de grond zit, met haar babies naast haar, twee in een soort van baby-achtig muggennet eentje daarbuiten. Ongelofelijk, drie wondertjes op een rijtje, uit de buik van een zo te zien gezonde moeder. De laatstgeborene (een jongetje) is erg klein en je kan zien dat hij moet vechten! Z’n twee zussen zien er wat sterker en gezonder uit. Na verschillende vragen gesteld te hebben, leg ik de moeder uit dat we haar en de babies graag mee zouden willen nemen naar het voedingscentrum om te kijken wat ze daar voor haar en de babies kunnen betekenen. In de auto heb ik een van de babies op schoot en ik kan niet anders dan bidden voor dit kleine wondertje. Ik weet dat we met Medair mensen in nood helpen, maar nu komt het wel heel schokkend dichtbij, een van de mensen in nood ligt op m’n schoot. Ik weet dat ze veilig is in Gods handen, wat er ook gebeurd, maar toch bid ik vurig dat ze in leven mag blijven, evenals haar zus en broertje. Eenmaal aangekomen in het voedingscentrum worden we van hot naar her verwezen en uiteindelijk als we in verschillende kamers zijn geweest, we intussen voor de familie hardop hebben gebeden, op verschillende houten bankjes hebben gezeten en heel veel moeders met babies hebben gezien krijgen we te horen dat ze geen voedingsprogramma hebben voor babies jonger dan drie maanden. Dat de man “in charge” weg is en dat degene die nu verantwoordelijk is eigenlijk helemaal geen verantwoordelijkheden heeft, want hij mag niets beslissen en mag deze drie kinderen niet aannemen. Ondertussen huil ik van binnen, want ik weet dat deze kinderen al sinds zondagnacht alleen maar water hebben gekregen omdat de moeder nog geen melk heeft. Ik moedig haar aan om de babies toch aan haar borst te leggen, een voor een (zoals dokter Hannah me het had verteld) om het te blijven proberen, zo kan de melk misschien uiteindelijk toch worden opgewekt. Ondertussen terwijl we daar zitten wordt Willem voor een andere emergency opgeroepen en moet met de auto weg, hij zegt dat hij op de terugweg schoon drinkwater mee zal nemen voor de moeder. Ik probeer ondertussen radiocontact te leggen met Medair mensen in de compound, die op hun beurt weer dokter Hannah proberen te bereiken in Melut. Internet werkt niet. Getsie. Dan maar blijven proberen op de satelliet-telefoon. Als niets blijkt te werken, dan besluiten Willem (die inmiddels weer terug is in het centrum) en ik zelf actie te nemen. We kijken elkaar aan en weten dat we deze babies niet in onze armen willen zien sterven met het gevoel er niet alles aan te hebben gedaan om ze te redden. We besluiten ze mee te nemen naar de compound, na bij de apotheek babyflesjes en babypoedermelk te hebben gehaald. Terwijl Willem deze melk samen met Koang aan het halen is, heb ik inmiddels de zwakste van de drie op schoot gekregen en ik kan m’n tranen niet meer bedwingen en huil om deze baby. Huil mee met deze familie, maar niet alleen voor deze familie, maar de vele families in Sudan die in zulke schrijnende toestanden leven, ik huil voor de twee maanden te vroeg geboren baby in Melut die een dag hiervoor overleden is, helaas kwam hulp voor hem te laat. Volgens mij had de broer van Nyankor in de gaten dat ik verdrietig was en moest huilen, want als Willem en Koang evenlater
terugkomen houdt hij triomfantelijk het zakje omhoog en zegt met een bemoedigende lach op z’n gezicht: “milk” (een van de weinige engelse woorden die hij kent). Bij mij borrelt er ook hoop en kracht in m’n lijf en we gaan op weg naar de compound met nieuwe moed.
Eenmaal op de compound aangekomen worden we eerst ontmoedigd, niet geheel onterecht, maar in onze ogen wel verdraaid onhandig in deze situatie. Er wordt namelijk gezegd dat het eigenlijk niet toegestaan is dat we lokale mensen (die niet voor ons werken) zomaar op de compound kunnen brengen. Ergens hebben ze gelijk, want waar leg je de grens, de tamtam gaat hier vaak snel en misschien zit half Malakal binnenkort op de stoep… Dat niet alleen, want wat als de kinderen in onze compound sterven? Wij hebben op dit moment geen medici in de compound in Malakal. Toch nemen wij deze verantwoordelijkheid op ons, wij kunnen het gewoon niet over ons hart verkrijgen deze babies en hun moeder aan hun lot over te laten bij een voedingscentrum wat hen niet kan helpen. Uiteindelijk blijkt internet gelukkig weer te werken en is dokter Hannah heel blij met wat we tot nu toe hebben gedaan. Ze gaat me nu instructies geven om de baby te gaan voeden met melk die we in het pakhuis hebben liggen (de melk die we hebben gekocht is niet goed genoeg). Ondertussen valt internet af en toe weer weg en ik heb nog niet alle instructies, dus probeer ik ondertussen andere dingen te doen, evenals Willem die ook nog een hoop andere dingen te coordineren en regelen heeft. Ik geef de moeder nog meer drinken, vraag iemand of ze suikerwater voor de moeder wil maken en geef haar en degene die met haar mee is gekomen onze lunch. Mijn lunch kan wel wachten, ik heb vanochtend wat fruit op en deze mensen hebben het vele malen harder nodig. Dankbaar nemen ze het aan, de moeder nog steeds verward door alles wat er gebeurd. Ondertussen vraag ik de kookvrouwen of ze water willen koken, de flesjes moeten 20 minuten gekookt worden, zodat ze volledig steriel zijn en klaar voor gebruik. Inmiddels doet internet het weer en kunnen we wel de poedermelk in het warehouse vinden, maar niet de maatlepel (en het komt nogal precies). Inmiddels heeft Doug (onze Watsan-manager) contact gelegd met John (programma coordinator) en met ACF (Actie tegen honger). ACF laat weten dat zij nog wel maatbekertjes voor F-100 (de melk) hebben en die wel even willen komen brengen. Ondertussen heeft Sue (van de organisatie Goal) ook gehoord wat er aan de hand is en biedt een helpende hand. Ik ben blij dat er nu iemand bij is die wel medische kennis heeft. Ze zegt dat de babies er goed uitzien en niet ondervoedt lijken, de jongste oogt wel wat zwak, maar ze helpt ook gelijk met de vrouw te bemoedigen dat ze door blijft gaan met
borstvoeding ondanks dat ze nog geen melk heeft en net voordat ik alles goed en wel klaar heb, komt er melk uit haar borsten en haar kinderen zetten het op een drinken… Thank God! Zelfs de kleine zuigt enorm. Arme moeder, de komende dagen zal ze vooral druk bezig zijn met borstvoeding, daar ze de kinderen iedere twee uur moet voeden en dat met drie babies… Zelfs de allerkleinste krijgt weer een kleurtje op zijn gezicht en ik krijg een warm gevoel van binnen. Er staan weer tranen in m’n ogen (ik blijf een emotioneel mens), dit keer van dankbaarheid en blijdschap. We besluiten ze wat van ons eigen geld te geven om goed eten voor de moeder te kopen en water in flessen (ze mag onder geen voorwaarde water uit de Nijl drinken nu). De moeder wil samen met haar kinderen de nacht het liefst doorbrengen bij haar bekenden, waar we haar hebben opgehaald. Ergens kunnen we dat wel begrijpen en aangezien ze nu melk heeft, brengen we haar met goede instructies weer terug naar “the middle of nowhere”, met het bericht dat we ze ’s ochtends vroeg op zullen halen zodat ze mee kunnen op de boot naar Melut, waar Andrea (onze Nutritionist) en de rest van het team van Medair (die opgewonden zijn dat het een drieling is) klaar zal staan om de babies op te nemen in het voedingsprogramma mocht dat nodig zijn en om ze te monitoren. De vrouw woont ook dichterbij Melut dan bij Malakal, wij bidden ondertussen dat ze een voorspoedige reis zullen hebben en dat de kinderen veilig aan zullen mogen komen… Wat een enerverende dag! Helaas had dit verhaal nog een staartje die wat minder leuk afliep. We gingen de volgende ochtend al vroeg ons bed uit om op tijd bij de familie te zijn zodat we op tijd konden vertrekken met de boot. Eenmaal aangekomen bij de familie zien we de moeder in het hutje totaal nog geen aanstalten maken om te vertrekken. Gelukkig zien we de babies wel lekker slapen met een kleurtje op hun gezicht. Evenlater zien we iemand die “de vader” blijkt te zijn en die absoluut geen toestemming geeft om moeder en drieling mee te nemen naar Melut. Hij blijkt soldaat te zijn en hij moet in Bam blijven en kan niet naar Melut. Aangezien wij geen transportorganisatie zijn, hadden we aangegeven dat we de moeder en haar drie kinderen niet weer vanuit Melut terug kunnen brengen naar Malakal na behandeling. Als mensen “gezond” zijn, vervoeren wij ze in principe niet. De boot wordt gebruikt voor noodsituaties en om onze eigen staf naar de locaties waar we werken te vervoeren. Dan besluit de vader dat ze maar helemaal niet gaan. We hebben daar bijna een uur staan praten, helaas hadden we Koang dit keer niet bij ons, dus het praten ging ook niet heel makkelijk omdat er maar een persoon was die een beetje engels kon en de zeven woorden die wij in het arabisch weten kwamen ook niet echt van pas… onze gesprekken en pogingen brachten uiteindelijk dan ook geen verandering in de vader’s gedachten. We verzekerden ons er nogmaals van dat de babies nu borstvoeding krijgen en er aardig gezond uitzien en vertrouwen er op dat als de borstvoeding zo door gaat ze het wel redden. Met toch een beetje een naar gevoel verlaten we de locatie. We zijn bewust van het feit dat dingen hier niet altijd gaan zoals in Nederland, dat we te maken hebben met taalbarrieres, maar vooral ook cultuurbarrieres en gewoon hele andere omstandigheden. Een hele uitdaging! Maar het dankbare gezicht van de moeder de dag ervoor en de gezonde babies zijn wel een beloning op het werk!
Blik - hout - plastic huwelijk! 2 mei 2007 Tsja… zo noemen ze een vijfjarig huwelijk! Wij zijn vandaag vijf jaar getrouwd, maar willen de vijf jaren die we met elkaar als getrouwd stel hebben mogen meemaken wel iets meer inhoud geven en anders bestempelen dan de titel van deze blog doet vermoeden! Ondanks dat we dachten dat het niet mogelijk was toen we elkaar net een jaar kenden en het echt helemaal super vonden met elkaar toen we gingen trouwen, zijn we in deze vijf jaar toch nog meer naar elkaar toe gegroeid en van elkaar gaan houden! Vanochtend mochten wij “devotions” leiden en hadden we het over “sharing/delen”, over wat het met je kan doen als je veel in een relatie deelt, de mooie dingen, maar ook de verdrietige dingen en als je elkaar stimuleert in datgene waar je goed in bent. Wij hebben dat zo bij elkaar mogen ervaren! Wat een rijke ervaring! Wat een voorrecht dat we nu ook samen dit jubileum in Soedan mogen vieren en al deze bijzondere dingen, die jullie met ons meelezen op ons weblog, mogen meemaken! We voelen ons zeer gezegend. Als bekroning op ons huwelijk kregen we deze avond een prachtige zonsondergang te zien bij rivier de Nijl met een prachtige gloed in verschillende kleuren en had dokter Hannah (die op contractbreak gaat, een collega van ons) twee miniflesjes rode en witte wijn voor ons achtergelaten… en hebben we fijne quality-time gehad met z’n tweeen… Sante!
Regenseizoen 3 mei 2007 De eerste tekenen van het regenseizoen zijn in zicht… we hebben afgelopen zondag al een zwembad in ons compound gehad en ook verschillende lekkages. Als er hier regen valt, dan valt het ook goed! We hebben nog wel een paar klusjes te klaren (zoals een waterinstallatie en het bouwen van een paar tukuls) in de compound, voordat de echte regens starten, dus we hopen dat die nog even uitblijven… Zo kwam de auto ook vast te zitten in de modder afgelopen zondag… iedereen helpt dan even mee om ‘m er weer uit te krijgen natuurlijk!
Situatie Malakal 5 mei 2007 Aangezien er spanning is geweest in Malakal en er aardig wat schoten zijn gelost, willen we hierbij even een korte update geven over de situatie in Malakal. Het is afgelopen avond en nacht aardig gespannen geweest… we willen jullie graag zelf informeren voordat jullie het van anderen horen, hoewel we nog niet heel veel informatie hebben, kunnen we zeggen dat het met ons goed gaat!!! Op 4 mei om 22.15 uur kwamen twee groepen tot een schietpartij vanwege een misverstand, gelukkig geen gewonden als resultaat. De twee leiders van beide partijen hebben elkaar vervolgens ontmoet en zorgden voor controle op de situatie. De twee partijen kwamen overeen dat er geen verdere aanvallen zouden worden gepleegd. Helaas waren er ’s nachts nog wel verschillende schietpartijen en sommige ook aardig dicht bij onze compound (het is helaas zo dat nog veel mensen wapens hebben). Toch kunnen we jullie melden dat het goed gaat met ons, we konden alleen met behulp van God zoveel rust ervaren… al heb ik ’s nachts geen oog dicht gedaan, ik voel me nu nog steeds goed en kalm. Het team is verkleind tot vier man op het moment (de mensen die hier alleen op doorreis waren of niet veel te doen hadden zijn op het vliegtuig naar Kenia gezet) zodat, mocht het escaleren, het veel makkelijker is om ons te verplaatsen… Medair zorgt zo goed voor ons, veiligheid boven alles! We gaan er van uit dat de situatie kalmeert en dat we een goede nacht zullen hebben. Bidden jullie met ons mee voor rust in deze situatie en voor de veiligheid van de mensen in Malakal? Na jaren van oorlog roept het voor veel mensen ook weer allerlei herinneringen op als er geschoten wordt. Jullie gebeden zijn zo waardevol. Heel erg bedankt!
Terug in Nederland! 21 mei 2007 Na vijf hele intensieve weken in Malakal na onze R&R, zijn we inmiddels alweer meer dan een week in Nederland en hoewel het ook enorm wennen is, genieten we toch van alle luxe die we hier mogen kennen. We moeten wennen aan het “racen” op de snelweg (tot nu toe hebben we in vier maanden tijd bijna alleen nog maar “30″ gereden vanwege ezels, kinderen en geiten op de wegen en kuilen in de wegen), wennen aan de gestructureerdheid, netheid en georganiseerde en snelle wereld waarin we in Nederland leven. We moesten wennen aan alle “pakken” die bij ons in het vliegtuig zaten vanaf Londen. Wennen aan het feit dat je geen “kawatja” meer bent. Wennen aan veel aandacht van familie en vrienden en iedereen die je graag wil zien, wennen aan alle luxes die we hier kennen. Maar naast het wennen, genieten we ook enorm, van alle mensen die ons opwachtten op Schiphol of op de Soesterweg, van een warm bad, een douche, een broodje kaas of nog luxer… een broodje kroket, sowieso al het eten, iedere dag een andere maaltijd, de gezelligheid met onze beide ouders, de liefde, verwennerijen en aandacht die we krijgen, broers, zus en zwager, water uit de kraan, de bruiloft, Nathan, Guido & Karin, dagje uitwaaien op Scheveningen, een goed bed, elkaar, een dienst in onze eigen gemeente en zo kunnen we nog wel even doorgaan… De belangrijkste reden waarvoor we terug zijn gekomen is de bruiloft van onze zus Gerbranda en Schelte! Daar hebben we inmiddels volop van genoten, wat was het een mooie dag; een innig gelukkig en prachtig stel, een zonnetje, veel gasten, mooie woorden, het jawoord in gemeentehuis en in de kerk, een lied door Schelte gezongen, traantjes van geluk, lekker eten en familie weer zien. Heerlijk! Daarnaast zijn we afgelopen weekend bij Nathan op bezoek geweest, de prachtige zoon van Guido & Karin. Heerlijk om te genieten van dit kleine wonder (en de verhalen van zijn ouders), die tijdens ons verblijf in Soedan geboren is! We hadden het aan het begin van deze blog over vijf intensieve weken, een klein kijkje in deze weken: Willem was drie weken lang base manager en deed de financien bij afwezigheid van onze manager Francis (op R&R) en Wendy ondersteunde hem daarin zo goed als ze kon en deed het hele proces rondom personeelszaken met de lokale medewerkers. Tijdens deze vijf weken hadden we het verhaal van de drieling (die je eerder op deze blog kunt lezen), team-perikelen die overigens weer fijn zijn opgelost, regen, hitte, ziekenbezoekjes, constructies op de compound, een security incident (ook eerder te lezen op dit deze blog), latrines die gesloten werden omdat ze in strijd zijn met de Soedanese wetten; ze staan niet op de juiste plek, bezoekers, overlijden van familie van lokale staf, bezoekjes aan lokale staf, nog meer regen, logistieke procedures en noem maar op. We hebben er van genoten, ondanks dat het soms zwaar en moeilijk was. We voelen ons nog steeds heel erg op onze plek en kijken uit naar de nieuwe periode, maar eerst nog even een weekje geniten in Nederland voordat we op 29 mei weer naar Soedan vertrekken… Cadeautjes! 22 mei 2007 Wauw! Sprakeloos waren we toen we zondag bij Guido en Karin op bezoek gingen en daar kratten vol met cadeautjes kregen voor de kinderen in Soedan. Van zeepjes, stickertjes en ballonnen tot spiegels, gummetjes, puntenslijpers en kleurpotloden en noem maar op en dat was nog niet alles… toen we ’s middags in de gemeente kwamen voor een doopdienst, kwamen daar nog heel veel cadeautjes bij… We zijn de gemeenteleden die hieraan hebben meegewerkt enorm dankbaar! Bij deze, omdat we niet weten wie allemaal wat gegeven hebben: BEDANKT! Wat geweldig dat we dit zo samen met elkaar mogen doen en binnenkort weer een heleboel blije kindergezichtjes in Soedan mogen zien! Wij zullen zorgen dat het allemaal goed terecht komt en goed verdeeld wordt. Nogmaals heel erg bedankt! Iets anders, wat ook niet onvermeld kan blijven, is de verrassing in bowlingcentrum De Korf. Wij gingen met Marco en William bowlen en Wendy zag achter de bar een hele grote zak met ballonnen staan, ze maakte er een opmerking over tegen de barman, hij zegt: “Wil je er één hebben?” Wen zegt: “Nou, eigenlijk wel iets meer dan één, omdat we de kinderen in Soedan daar heel erg blij mee kunnen maken als we daar over anderhalve week weer heen gaan.” Hij zegt: “Wacht maar even, dan haal ik een zakje…” En evenlater wil hij een handvol in ‘t zakje stoppen. Dan bedenkt hij zich en zet ineens de hele grote zak voor Wen’s neus. “Voor Soedan” zegt hij, met een grote glimlach op z’n gezicht. Wauw! BEDANKT!
Plaatjes kijken & gastenboek 23 mei 2007 Voor als je even genoeg gelezen hebt, of gewoon zin hebt in plaatjes kijken, we hebben eindelijk weer nieuwe foto’s geplaatst! Foto’s van de drieling, van het kraambezoek bij John, van het zwembad wat we in onze compound hebben gehad en onze landing in Pierry… Ook zul je wat extra “mapjes” tegenkomen op Flickr, zodat je keuze hebt uit “thema’s”, zoals bijvoorbeeld “portraits kids”, hier kom je dan alleen maar portretten van kinderen tegen. Dit zijn wel oude foto’s gecombineerd met nieuwe. Veel kijkplezier! Dan nog eventjes over ons gastenboek. De laatste maanden kregen we helaas dagelijks spam berichten in ons gastenboek, daarom hebben we nu een nieuwe versie geinstalleerd waarbij je een code moet invoeren voordat je een berichtje plaatst. Instructies spreken voor zich. Heel erg bedankt voor jullie berichtjes, dit bemoedigd ons enorm!! Vanuit welk perspectief? 1 juni 2007 Op onze reis terug naar Afrika hadden we veel vertragingen, eerst in Amsterdam, toen in London, we misten onze aansluitende vlucht waardoor we een nacht in London moesten verblijven en pas de volgende dag konden vertrekken. Eenmaal in het vliegtuig van London naar Nairobi hoorden we dat twee van onze drie tassen niet op het vliegtuig waren. Aangekomen in Nairobi moesten we daar formulieren voor invullen en we konden weer onze aansluitende vlucht diezelfde dag naar Lokichoggio niet halen omdat onze tassen pas ’s avonds laat zouden aankomen. Je kunt ontzettend sjaggarijnig worden van zulke dingen, je kunt bij de pakken neer gaan zitten, boos doen, geirriteerd raken, stampei lopen maken, schreeuwen, maar wat heb je er aan? NIETS! Oke, misschien zijn we twee tellen sjaggarijnig geweest, misschien hebben we ons heel even af laten leiden, maar daarna besloten we het vanuit een ander perspectief te zien: Wij hebben immers de mogelijkheid om met een vliegtuig op de plaats van bestemming te komen. Wij hebben tassen die helemaal boordevol zitten. Wij hebben de mogelijkheid om in een hotel te slapen als je je aansluiting hebt gemist, wij kregen ook nog eens een vullend diner en ontbijt in de tijd dat we daar waren. Wij zijn veilig weer aangekomen in Nairobi. Wij hebben eten en een dak boven ons hoofd. Vanuit welk perspectief je dingen bekijkt kan de zaken zo veranderen! Wij voelen ons heel gezegend, hebben onze tassen ook weer terug en zijn alweer aangekomen in Loki! Morgen heel vroeg vertrekken we naar Malakal! Deze vier maanden in Afrika hebben ons aan het denken gezet en perspectieven veranderen… UPDATE 2 juni 2007: Inmiddels zijn we weer veilig in Malakal…
Familie 22 juni 2007 We willen graag iets met jullie delen wat onze coordinator van de programma’s met ons deelde, naar aanleiding van de strategiebesprekingen die we hebben gehad om onze strategie voor 2008 te bepalen, wat hij vervolgens gebruikt heeft als inleiding op de interne nieuwsbrief: Dearest Medair team! Het is mij een genoegen om deze maand de nieuwsbrief te mogen introduceren. Ik las onlangs dat in dit moderne tijdperk, de werkplek even belangrijk is geworden als “familie” in ons leven, zelfs met een baan van negen tot vijf, zie je je collega’s nog meer dan je naaste familie. Bij Medair zijn we 24 uur per dag bij elkaar, zeven dagen per week! Het is dan ook geen wonder dat Medair in bepaalde gevallen families “creeert” - op het moment in de projecten in Zuid Soedan meer dan waar dan ook!! Schotten staan niet zo bekend om hun vermogen hun gevoelens te delen, maar ik geloof dat wat we binnen Medair Zuid Soedan hebben, een soort van familie is. Met z’n onenigheden, met z’n wederzijds support en ten slotte met onze gedeelde achtergrond. Hoewel we niet allemaal uit hetzelfde gebied komen, of vaak niet uit hetzelfde land, delen we toch het begrip van onze Eeuwige God, wat uiteindelijk veel belangrijker is dan onze verschillen en ons ook samen brengt met een gezamenlijk doel. Ik ben de tel kwijt geraakt van de keren dat ik me in lastige en gespannen teamsituaties bevond, problemen die op de een of andere manier vaak weer opgelost konden worden door alleen maar ’s ochtends devotions met elkaar te delen. Veel organisaties hebben me gevraagd hoe het kan dat we allemaal samenwerken en zo dicht bij elkaar leven en nog steeds goed met elkaar om kunnen gaan, ik denk dat het antwoord duidelijk is. Zo vanuit deze basis hebben we ook naar onze strategie gekeken. Ik heb weleens horen zeggen dat als je God aan het lachen wil maken, je Hem over je plannen moet vertellen en ik denk dat het waar is, dat onze eigen plannen zelden werken of mislukken als we zelf de weg bepalen of denken dat we het allemaal zelf wel aankunnen. Zoals Paulus ook tegen Galaten zegt: “Zijn jullie zo dom? Na te beginnen met de Geest, gaan jullie nu proberen je eigen doel te bereiken door menselijke inspanning? Zo is het dan ook met een geest van bescheidenheid geweest, dat we in de laatste paar weken hebben geprobeerd om naar Medair Soedan te kijken en Soedan in het geheel om te beslissen waar we heen gaan en waar we vandaan komen. Ik wil iedereen bedanken die heeft bijgedragen, door gesprekken met coordinators en managers over wat er gebeurd in het veld. Nadat we de organisatie hadden doorgelicht, konden we alleen maar terug keren met goede resultaten, we zijn sterk in onze programmes, we zijn erg nodig bij onze “beneficiaries”, gerespecteerd door de mensen die ons geld geven en door de regering en het plan dat we hebben werkt. Ik denk dat we dankbaar mogen zijn, dat we hier mogen zijn doordat God deze plek voor ons heeft bereid, we moeten Hem altijd in het centrum van onze visie houden. Als we nu de volgende maand in gaan, laten we proberen onze ogen gefocussed te houden op 2 Korintiers 4:18 - Wij richten ons niet op de zichtbare dingen maar op de onzichtbare, want de zichtbare dingen zijn tijdelijk, de onzichtbare eeuwig…
9 juli 2007 27 juni 2007 We beginnen deze blog met een datum, dit omdat dit een belangrijke datum is in Zuid Soedan en die datum er aan zit te komen… De deadline van 9 juli neemt op dit moment een belangrijke plaats in op het gebied van politiek en veiligheid. Dit is namelijk de datum waarop het gehele Sudanese Armed Forces (SAF) leger naar het noorden moet zijn verhuisd, boven de “1956 grens” (dit betekent naar Noord Soedan). Deze SAF troepen, moeten of worden geintegreerd in de JIU (Joint Integrated Units), of zich ontbinden, of zich aansluiten bij de SPLA (Sudanese Peoples Liberation Army). Dit heeft tot resultaat dat er een grote concentratie is van troepen in beweging in de “Upper Nile regio”, de regio waar wij werken. Medair neemt daarom gepaste maatregelen, waar we heel blij mee zijn. Zelf zijn Willem en ik van 3 t/m 11 juli in Lokichoggio en van 12 t/m 19 juli in Nairobi, daarna zullen we (als het veilig genoeg is) weer teruggaan naar Malakal. Als jullie vragen hebben of meer info willen, stuur ons een mailtje! Graag willen we ook van deze gelegenheid gebruik maken om jullie te vragen voor jullie gebed! Bid voor blijvende vrede in Soedan, wijsheid voor de autoriteiten, wijsheid voor Medair en rust bij de bevolking. Dank voor de hulp die we via Medair mogen brengen. Op het (eerste) gezicht! 29 juni 2007 Verschillende stammen in Soedan hebben de traditie om allerlei figuren in het gezicht te kerven, op de donkere huid, is zo’n figuur beter zichtbaar dan een tatoeage. Zo krijgen de jongeren in Nuer een markering in het gezicht (wat “gaar” wordt genoemd) als deel van hun toetreding tot volwassenheid, vaak al op hun veertiende jaar… Het patroon van deze insnijding bij de Nuers, hangt af van de specifieke subgroepen. Een heel erg gebruikelijk patroon bestaat uit zes paralelle horizontale lijnen over het voorhoofd, met vaak een daling in de lijnen boven de neus. Ook figuren als stippen zijn erg gebruikelijk.
Bij vrouwen wordt het soms gebruikt om te laten zien dat ze sterk genoeg zijn om kinderen te baren, maar veelal wordt het ook gedaan omdat ze het mooi vinden, zoals wij piercings hebben en tatoeages, zo maken zij allerlei figuren op hun lichaam.
Leeftijd is ook erg belangrijk in de cultuur van de Dinka, jonge mannen worden geintroduceerd in het volwassenschap door een teken op het voorhoofd met een scherp voorwerp. Ze mogen daarbij geen kik geven, dit duidt er op dat ze sterk zijn en klaar voor het volwassen zijn… Natuurlijk doet zoiets immens zeer, maar op dat moment mogen ze dat dus echt niet zeggen, ik sprak met een Nuer en die zei: ik kan nu zeggen dat het verschrikkelijk pijn deed, maar ik heb dat jaren verzwegen! Mijn kinderen zou ik zoiets nooit aandoen!
30 jaar in Malakal 4 juli 2007 Op het moment van schrijven zitten we samen met twee andere collega’s in een Cessna caravan vliegtuigje van de MAF en worden we naar Loki gevlogen waar we anderhalve week zullen blijven en Willem een IT training mag geven. Hierna zullen we voor een week in Nairobi verblijven waar Wendy een training krijgt op het gebied van donorproposals (voorstellen) schrijven en diverse afspraken heeft inzake de visibility van Medair. Willem maakt van deze tijd gebruik om logistieke besprekingen te hebben en zal wat IT zaken oppakken. Zo, nu jullie weten hoe de komende drie weken er ongeveer uit zullen zien wil ik even een paar dagen terug in de tijd… 1 juli 2007, een voor ons bijzondere dag want Willem vierde zijn 30ste verjaardag. In Zuid Soedan is het voor de meeste mensen een raadsel op welke datum ze zijn geboren. Het jaartal is vaak wel om en nabij het juiste jaar bekend maar daar heb je het dan ook wel mee gehad… Verjaardagen worden dan - in tegenstelling tot bij ons ook niet of nauwelijks gevierd. Mijn verjaardag werd wel weer uitgebreid gevierd… Ergens best wel vreemd om dit zonder je familie en vrienden te vieren, anderzijds merken we dat we onze Medair collega’s ook steeds meer als familie gaan zien wat erg gaaf is (wat wil je als je elkaar 24 uur per dag, zeven dagen per week ziet) . Wendy had ‘t kantoor versierd met prachtige slingers en ballonnen en er lagen ook al twee postkaarten op me te wachten. Bij het openen van m’n e-mail legde ik gelijk het data-verkeer in Malakal plat. Een enorme hoeveelheid e-mails en e-cards verstuurd vanuit verschillende continenten verschenen op m’n beeldscherm. Wat ontzettend leuk!! Van heel persoonlijk tot dolle pret, sommige geschreven, andere met ingesproken (ik zeg gezongen) tekst en zelfs eentje met videobeelden. Twee dagen later in Loki aangekomen, ook nog overladen met allerlei lieve kaartjes… Lieve mensen, heel erg bedankt voor deze leuke verrassing. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel kaarten voor m’n verjaardag ontvangen heb, en dat in Malakal - Zuid Soedan. En dan mijn verjaardagscadeau… Ik mag mezelf nu de trotse eigenaar noemen van Billy en Bessie, twee ontzettend lieve geiten die het heerlijk vinden om geknuffeld te worden en het hardgroeiende gras binnen de compound op natuurlijke wijze tegengaan (ja, het regenseizoen is nu echt begonnen). Heel erg origineel!!
Verder was mijn verjaardag op een zondag, dus we waren lekker vrij! We zijn een stuk wezen wandelen in ‘t oude gedeelte van Malakal, waar nog gebouwen staan uit de tijd van de engelse kolonisten, ook zie je nog een spoor lopen van voor de oorlogen… ongelofelijk dat het toen (zeg 50 jaar geleden) beter ontwikkeld was dan nu. We hebben heerlijk thee gedronken bij Delilah aan de rivier, hebben tijd van worship & devotions gehad met ‘t team en zijn ’s avonds naar de rivier geweest om de zonsondergang te bekijken en hebben pizza gegeten (jahaa… een van m’n collega’s kwam uit Juba en daar hebben ze pizza’s…) onder het genot van de pizza hebben we een film gekeken.
Voordat de film gestart werd, was het echter nog goed raak… Tja, zoals jullie al eerder hebben gelezen met Wendy’s verjaardag is het de Medair traditie om de jarige een bath-day te geven. Helaas voor Willem had het de afgelopen dagen flink geregend en was ons compound weer gevuld met een behoorlijke hoeveelheid water wat al snel wordt omgezet in modder.. En daar ging ie dan.. zo’n gratis modderbad doet je 30 jaar oude huid veel goeds
Mushkila! 8 juli 2007 Samen mochten we op weg naar een van onze medewerkers die een van onze opslagplaatsen bewaakt om hem zijn salaris uit te betalen. Na een paar heftige regens een uitdaging op de weg, maar we hebben een fourwheeldrive landcruiser! Gelukkig heeft Wendy heel veel verstand van auto’s, speciaal op het gebied van fourwheeldrive en als het dan in combinatie is met heftige regens en modder en slootjes etc, speciaal met de grond in Malakal dan heeft u een expert op dat gebied! Gelukkig is Willem heel verstandig en luistert hij bijna altijd naar zijn vrouw als ze met goede adviezen komt, want wanneer hadden we anders die winch moeten testen??? Ja, even een tip voor de experts: Als het gaat om auto’s en alles daaromheen: luister NOOIT naar Wendy! Willem zegt: Wen, wat denk je… kunnen we hier doorheen of moeten we het eerst testen? Wendy (die een keer eerder zelf in een fourwheeldrive heeft gereden): Natuurlijk, dat moet ie toch wel aankunnen? Dat kleine beetje water? Willem geeft gas en… we kunnen niet verder, we staan compleet vast! Hij probeert nog in z’n achteruit met de lage 4 en met alle trucs die hij wel kent en Wendy niet, maar helaas… het is al te laat! Big mushkila (arabisch voor alle problemen die je hebt…) Vervolgens even een tirade van Willem, waarin hij vooral op zichzelf scheld voor het luisteren naar z’n vrouw op momenten dat dat niet echt verstandig is en Wendy die zich op haar beurt daar enorm aan irriteert, want hey, het is midden op de dag, mooi weer en ach… we hebben de dorpelingen weer iets gegeven om te lachen… Het is maar goed dat we zo allemaal ons eigen verwerkingsproces hebben, want na een paar minuten tirade is Willem weer afgekoeld en na wat helder denken heeft hij de beste oplossing door Richard op te roepen op de radio om met de andere fourwheeldrive te komen en ons eruit te trekken met de winch. Dat hoeven we geen twee keer tegen Richard te zeggen… die heeft wel zin in een verzetje! En na 50 giechelende gezichtjes, 20 lachende mannen, 2 vrouwen die onze rijkdommen wel zien zitten, 100 goedbedoelde adviezen van dorpelingen, die tegen betaling wel even hun handen uit de mouwen willen steken en hun voeten vies willen maken en een “heel-veel-kilo’s-wegende” auto uit de modder willen duwen, komt Richard er aan met de andere 4×4. En dat is onze redding!
Loki & Nairobi 20 juli 2007 Zoals jullie hebben kunnen lezen in de “extra nieuwsbrief” die we hebben uitgestuurd (degenen die de nieuwsbrief niet hebben ontvangen, maar wel graag zouden willen ontvangen, kunnen ons een mailtje sturen…), was 9 juli een belangrijke datum in Zuid Soedan. Mede door de spanningen die er rond deze datum zouden kunnen ontstaan, had Medair besloten om de programma’s in Upper Nile (de regio waar de spanningen zijn) te “downsizen”; een minimum aantal medewerkers in de projecten. Wij zijn hierdoor een tijdje in Loki en Nairobi (Kenia) geweest. Wendy zou toch al voor een training van ECHO (een van onze donors), met betrekking tot het schrijven van voorstellen en rapporten naar Nairobi moeten (wat achteraf een zeer intensieve maar leerzame training was!), dus Willem heeft gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om voor die tijd een tweedaagse basis-it-training te geven (over Outlook, Powerpoint, Excel en Access) voor alle mensen die in Loki waren. Dit werd zeer op prijs gesteld, alleen werd de training als veel te kort gezien,… dus dit zal voor herhaling vatbaar zijn. Ondertussen hebben we ook allerlei andere dingen kunnen doen… Zo heeft Wendy verschillende rapporten afgewerkt, een nieuwe interne Zuid-Soedan nieuwsbrief gemaakt en bezoeken gebracht aan een aantal nieuwe leveranciers voor “visibility-producten” zoals T-shirts, stickers enz. Daarnaast is ze van plan om engelse les (en daarin verwerkt ook wat bijbellessen) te gaan geven aan de lokale
medewerkers. Dit gaat niet uit van Medair, maar zal ze als hobby en extraatje doen naast haar werk voor Medair. Hiervoor heeft ze al wat voorbereidingen kunnen treffen in de tijd dat ze in Nairobi was. Willem heeft intussen verder gewerkt aan een Access-systeem dat hij heeft gebouwd, heeft verschillende mensen in Loki en Nairobi geholpen met IT-problemen en heeft een overdracht gekregen van Francis (die op vakantie gaat naar de UK), omdat hij vanaf nu weer drie weken de verantwoordelijkheid als Base Manager zal dragen. Daarnaast hebben we uiteraard weer kunnen genieten van het heerlijke eten, teamlife in Loki, teamlife in Nairobi, iets meer tijd met elkaar en een uitstapje naar het Nationaal Park, waarover jullie in het volgende stuk meer kunnen lezen… We zijn God dankbaar dat er tot nu toe nog geen uitbarsting is geweest met betrekking tot 9 juli en dat alles (op wat spanningen na) vreedzaam lijkt te (zijn) verlopen. Zelf zijn we soms zo bezig geweest, dat ik vanochtend enorm werd aangesproken door het thema wat we behandelden tijdens devotions: “He reigns…” “Hij regeert…” Is dat echt zo in ons leven? Of trekken we ook nog vaak ons eigen plan en zijn we bezig met onze eigen dingen zonder Hem daarin te betrekken? Een nieuwe uitdaging voor komende week… Auto-overval 21 juli 2007 We hadden ‘t nooit moeten doen, Willem zei ‘t nog, maar we dachten dat het in Nairobi National Park wel mee zou vallen… niet dus! In Nairobi stad en omstreken moet je ’s avonds je deuren van de auto op slot doen als je na zonsondergang eruit gaat omdat er veel “car-jackings” (klinkt interessanter dan auto-overvallen) zijn. In Nairobi National Park hadden we ook beter onze ramen kunnen sluiten toen we vijftig meter verderop even wat wilden fotograferen… Uit het niets kwamen ze tevoorschijn, heel behendig en lenig wurmden ze zich door de open ramen en grepen wat ze grijpen konden… en dat was aardig wat kunnen we je vertellen… Ze waren gelukkig zo aardig om niet onze tassen mee te nemen, maar ze gewoon open te maken en datgene eruit te halen wat voor hen het meest van belang was. Gelukkig hebben we onze paspoorten, creditcards en geld dus nog. Maar compleet onze lunch is weg, op twee pakjes stroopwafels na werden de bananen, een zak chips en een heel brood weggejat. We probeerden ze nog af te schrikken door hard te gaan schreeuwen en Willem probeerde zelfs z’n mannelijke krachten in de strijd te gooien, maar toen een zo’n grote lomperik z’n tanden liet zien, liet hij dat toch maar uit z’n hoofd. We hebben het hier over een BABOON-overval (Baviaan-overval)… ze plunderen echt al het eetbare wat ze te pakken kunnen krijgen, gelukkig werden ze ook jaloers op elkaar en moesten ze daardoor uit de auto om een veilig plekje voor zichzelf te zoeken waar ze hun veroverde buit op konden eten en meer ruimte hadden om andere bavianen van zich af te slaan. Dit was onze kans om snel in de auto te stappen, ramen dich te draaien en deuren dicht te doen. Nu was het tijd voor revanche… ze hadden immers de stroopwafels niet in de gaten gekregen (veilig verstopt in een andere tas achter een rits)! Aangezien ze heel onze lunch hadden gestolen, pakten we de stroopwafels uit onze tas en hebben die voor hun neus heerlijk op zitten eten… Eigen schuld dikke bult! (Dat geldt denk ik zowel voor ons als voor de bavianen…) Het is een bijzonder park, je rijdt net nog midden in een drukke stad en dan kom je de poorten van dit park binnen, zie je een uitgestrekte vlakte van jewelste. Haast niet voor te stellen. Na 40 dollar betaald te hebben (jaja… het begint al aardig te lijken op Europese prijzen), zijn we al om half zeven ’s ochtends het park binnengereden. Dat was een goed plan, want ’s ochtends hebben we de meeste dieren gezien. Misschien is dit geen “Masaai Mara”, waar je “the big five” (waaronder leeuwen en neushoorns etc.) te zien krijgt terwijl ‘t hier maar afwachten is… wij hebben genoten van deze dag en zoals je op de foto’s kunt zien, hebben we ook aardig wat dieren kunnen spotten - ondanks het slechte weer en het hoge gras waar ze zich makkelijk kunnen verstoppen! De foto’s spreken voor zich!
Ongepland 25 juli 2007 Helaas moest ik een paar dagen eerder terugvliegen naar Malakal dan Wendy omdat de base manager in Malakal weg moest en ik dit over moest nemen terwijl Wen nog een traning van ECHO (een van Medair’s donors) volgde in Nairobi. Het vliegtuig, een chartervlucht van de MAF (Mission Aviation Fellowship), zou ’s ochtends om zes uur vertrekken en een tussenlanding maken op twee andere locaties. Ik zou die dag samen met nog vijf mensen van een andere organisatie vliegen. Slecht nieuws toen we op het vliegveld aankwamen, bleek het flink te regenen op de eerste locatie waar we zouden moeten landen, waardoor een landing onmogelijk leek (je moet je voorstellen dat een landingsbaan hier een zachte ondergrond heeft… zand, steentjes: dus modder als het regent). Na twee uur gewacht te hebben bleek dat het met de regen toch meeviel en we de gok wel konden wagen… De landing was bijzonder en gaf me het gevoel op ijs te schaatsen. Gelukkig was de MAF piloot veel behendiger dan dat ik ben met schaatsen onder m’n voeten, en wist hij het toestel veilig op de modderige grond te plaatsen.
Nadat de passagiers waren uitgestapt en het toestel weer voldoende brandstof aan boord had (wat gaat door middel van brandstof drums en een handpomp) konden we verder naar de volgende locatie. De volgende landingsbaan (10 minuten verder vliegen maar te voet enkele uren lopen door de modder en per auto volkomen onbereikbaar) had niet zozeer problemen met de modder maar meer met het aanwezige vee wat rustig aan het ronddraven was. In een eerste poging om het vee weg te jagen en een signaal af te geven aan de persoon die normaal gesproken het vee zou moeten wegjagen, vliegt de piloot een paar meter boven de landingsbaan. Dit verliep niet helemaal hoe het zou moeten wat resulteerde dat de piloot tot drie keer toe laag over de baan moest vliegen voordat hij kon landen. Na geland te zijn, cargo te hebben uitgeladen en een goeie discussie te hebben gehad met de verantwoordelijke voor de landingsbaan dachten we weer verder te kunnen. Dachten we… Tot we in de verte ineens geschreeuw hoorden en een paar mannen aan zagen komen lopen die een kleed vasthielden met ‘iets’ erin. Evenlater wordt duidelijk wat erin zit. Een man met verschrikkelijk veel pijn. Zijn been was open en gebroken en hij moest absoluut naar een ziekenhuis toe anders zou hij zijn been zeker kwijtraken of meer… Na overlegd te hebben met de MAF piloot besloten we hem en zijn broer (als zorgdrager) mee te nemen naar de eindbestemming, Malakal. Het was lastig om de patient in en uit het vliegtuig te krijgen en vanuit Malakal weer te vervoeren naar het ziekenhuis want elke beweging was zeer pijnlijk en zoals jullie weten zijn de wegen in Malakal nou niet echt zoals we in Nederland gewend zijn… Gelukkig kon hij meteen in het ziekenhuis worden opgenomen. We hopen op volledig herstel. Een paar uur later aangekomen dan gepland werd ik weer hartelijk begroet door mijn collega’s en onze lokale staf. Zoals je ziet… we kunnen wel dingen plannen, maar dingen kunnen weleens heel anders lopen dan je had gepland!
Offers in ‘t regenseizoen 26 juli 2007 Het regenseizoen in Sudan is nu echt begonnen en de schade die dit met zich meebrengt wordt al duidelijk zichtbaar. Als onze collega’s in Melut, vanuit hun tent (ja; je leest het goed: vanuit hun tent, aan de bouw van tukuls wordt op dit moment gewerkt; maar door het regenseizoen wordt dit natuurlijk bemoeilijkt) naar het “gat in de grond” (= latrine) moeten gaan, kan je hier gerust 5 minuten (normaal 30 seconden) voor uittrekken. De modder blijft in tien centimeter dikke plakkaten aan je laarzen hangen en je kunt je voorstellen dat verplaatsen veel energie kost. Ook voor de lokale bevolking wordt de reis naar medische opvang bemoeilijkt. In Nederland wordt je opgehaald door een ziekenwagen, hier moeten mensen soms uren, ja soms zelfs dagen lopen om medische hulp te krijgen. We zijn blij dat Medair sinds het begin van dit jaar al meer dan 12.000 patienten heeft kunnen helpen in het tijdelijke medisch centrum (opgezet in tenten), ondanks deze moeilijke omstandigheden. In Renk en Nasir (deze plaatsen liggen ten noorden van Malakal & Melut) zijn honderden gezinnen van hun huizen beroofd door overstromingen na heftige regenval - hele dorpen kwamen onder water te staan. Deze gebieden zijn inmiddels ook door de regering van Zuid Soedan als “rampgebied” verklaard. Renk telt een hoge populatie aan IDP’s (Internally Displaced Person - iemand die gedwongen is uit z’n huis te vluchten, maar nooit de grens heeft overschreden/niet naar een ander land is gegaan) die na jaren oorlog nu eindelijk weer zijn teruggekeerd naar hun “thuis”. Op sommige plekken is het water niveau zo hoog dat mensen soms tot hun borst door het water moesten waden. De gevolgen van deze overstromingen… Honderden mensen zonder dak boven hun hoofd, geen dieren, geen planten, geen eten; wat resulteert in ziektes en hongersnood. En de regens zijn niet voorbij, nee het regenseizoen is pas net begonnen en de heftigste maand - augustusus - moet nog komen. Daar komt bij dat door het stijgende water de latrines gemakkelijk overstromen waarbij de inhoud van deze latrines dus overal komt rond te drijven… wat resulteert in ziektes, zoals cholera. Medair heeft afgelopen week een barge (een binnenschip zeg maar - met een groot platform) volgeladen met NFI kits (van UNICEF) die naar Renk zijn vervoerd. NFI staat voor Non Food Items, denk hierbij bijvoorbeeld aan plastic sheets, kookgerei, emmers, zeep en mosquito nets. Deze week zal er weer een boot vertrekken met nog eens een groot aantal NFI kits. Willem was verantwoordelijk voor de planning en coordinatie van deze NFI-kits wat normaal gesproken door onze basemanager Francis wordt gedaan. Dit betekent dus veel bijeenkomsten bijwonen, overleg voeren, e-mails ontvangen en versturen, en overeenkomsten maken en laten ondertekenen. Er zullen begin volgende week of misschien zelfs zaterdag al, nog meer NFI kits gestuurd worden aan Renk en omliggende gebieden. Begin volgende week zal er ook een Emergency Response Team van Medair naar Renk vertrekken, (bestaande uit watsan specialisten en medici) om het management te voeren bij het installeren van een watersysteem en training te geven voor onderhoud. De medici zullen zich richten op de kant van hygiene en de mensen ter plaatse trainen in het belang van goede hygiene. Misschien mag Wendy een paar dagen mee als communicatie-manager om hierover te kunnen schrijven en foto’s te kunnen maken (maar daarover later dan uiteraard meer…)! In Nederland kennen we flinke buien soms, soms noemen we het zelfs het kikkerlandje… Zuid Soedan kent tenminste zes maanden per jaar regenseizoen (en we hebben hier heel wat meer kikkers horen kwaken dan in Nederland). Helaas heeft het grootste gedeelte van de bevolking niet zo’n mooi dak boven hun hoofd als wij vaak in Nederland. Er worden goede stappen gezet en er wordt aan de opbouw van Zuid Soedan gewerkt, toch is er nog veel hulp nodig en moeten er structurele oplossingen komen, in tussentijd zijn wij blij dat Medair de mensen helpt hun bestaan weer op te bouwen door noodhulp te bieden en kennis over te dragen.
Singing in the rain! 29 juli 2007
Ja, of je zingt in de regen of gaat bij de pakken neer zitten… In onze situatie, waarbij we altijd nog een dak boven ons hoofd hebben, we nog kunnen eten en ook nog droge kleding hebben, kiezen we voor het eerste. Zoals je ziet neemt Wendy het ervan en heeft ze gelijk gedoucht. Willem is zoals altijd… de harde werker! Charlie vindt ‘t maar nix en Billie & Bessie die proberen het enige droge plekje op de veranda te vinden… vandaag was het heel erg, de regen kwam echt met bakken uit de hemel! Zoals jullie in het vorige verhaal hebben kunnen lezen is dit desastreus voor sommige mensen. Wendy gaat dinsdag mee met het emergency response team om verslag te kunnen leggen (in beeld en geschrift) wat Medair voor hen kan betekenen, maar ook de nood die hier zo hoog is en waarom hulp (in de vorm van gebed, fondsen en fysieke hulp) zo broodnodig is!
Respect 3 augustus 2007 Diep respect heb ik voor onze collega’s die in Melut werken. Ik heb er nu een nachtje geslapen en zie nu al wat voor effecten het regenseizoen heeft in hun kamp. Je moet je voorstellen dat het een heel vlak stuk land is. Niets staat regen en storm in de weg om hun tenten te verwoesten en het kamp haast onbewoonbaar te maken. Toen ik er was, was er gelukkig geen wind, maar wel regen… veel regen. In Malakal hebben we nog wat paden gemaakt in onze relatief “kleine” compound (vergeleken met de compound in Melut) en daar kun je je aardig op voortbewegen als het heeft geregend. In Melut is dat anders, er zijn (nog) geen paden en de 10 cm modder onder je laarzen is echt geen fabeltje. Binnen no time, heb je 10 cm modder onder je laarzen verzamelt, loop je veel zwaarder en moet je ook oppassen dat je niet uitglijdt… Het ergste is dat de kliniek er verschrikkelijk uitziet en er vandaag niet gewerkt kan worden - alleen voor emergencies kunnen mensen langskomen, maar helaas niet voor niet-levensbedreigende zaken; het is te onveilig om in zulke omstandigheden te werken. Toen ik opstond uit m’n natte mosidome, stonden er al weer verschillende mensen bij het hek te wachten om geholpen te worden in de kliniek. Verschrikkelijk dat ze door deze modder weer terug naar “huis” moeten lopen zonder geholpen te zijn. Dat is ook een van de moeilijkste dingen voor de Medair-staf. Bovendien is Medair echt de enige plek waar ze naar toe kunnen. Het ziekenhuis dat bestaat in Melut, heeft haast geen medewerkers en de bevolking moet flink betalen om daar geholpen te worden. Geld wat ze niet hebben… dus Medair is hun enige hoop. Ik vraag me af wat ze deden voordat Medair hier was… ik kan het me haast niet voorstellen! Renk! 4 augustus 2007 De boottrip naar Renk was lang. We hebben er twee dagen over gedaan. De eerste dag 4,5 uur naar Melut, vanaf Malakal, met daarvoor twee uur wachten op de kade in Malakal - door allerlei mushkila’s. De tweede dag vertrokken we rond 9 uur uit Melut en kwamen we rond half 2 op de plek van bestemming aan in Renk. Zo op het eerste gezicht, lijkt het niet erger dan in Malakal, maar het is inmiddels drie dagen droog geweest en er schijnen een hoop gezinnen getroffen te zijn door de overstromingen. Wat is de kracht van gebed toch groot. Tijdens onze reis waren rondom ons heen allemaal wolken te zien en forse regenbuien en zelf hebben we maar een paar spatjes gehad op onze reis naar Renk. Ik ben blij dat we ’s ochtends zijn vertrokken, s’ middags wordt de Nijl soms een grote bonk kracht die voortraast en de boottocht is dan erg “bumpy”. Je hebt ‘t gevoel alsof je constant op en neer op het water klapt; ik was blij dat we maar een klein deel van de middag hoefden te reizen en toen op de plaats van bestemming kwamen. Inmiddels hebben we onze eerste assessments (beoordelingen van de situatie) gedaan, dit houdt in dat we in de twee kampen zijn geweest, die gevormd zijn na de overstromingen en zoveel mogelijk informatie hebben verzameld van de verschillende instanties. Deze kampen doen me denken aan de tsunami. Na drie dagen geen regen, is het water gezakt, maar de sporen die de overstromingen achterlaten zijn groot. Een van de kampen is groot, daar zitten minimaal 5000 mensen, Tearfund was al in Renk en heeft daar gelijk latrines gebouwd en er is een klein “kliniekje” opgezet door een lokale NGO (Mubadroon), met support van
MercyCorps. Helaas zijn de latrines niet toereikend voor zoveel mensen, het zijn er te weinig. Bovendien moeten de mensen heel lang lopen voor schoon water en daarom pakken ze maar het vieze Nijlwater. Er is training nodig, want mensen zijn zich niet bewust van de gevaren en koken het water zelfs niet eens voor ze het drinken. De poelen die zijn ontstaan zijn een broedplaats voor muggen en vliegen en de kans op uitbraak van ziekten is groot. De kliniek in dit kamp heeft twee dokters en beide dokters zien zo’n 50 patienten per persoon per dag en het aantal zieke mensen groeit. Het andere kamp is een paar dagen geleden gevormd. Dit kamp is nog relatief klein, met zo’n 1500 mensen, maar hier zijn totaal nog geen latrines en als je door het kamp loopt, zie je (en ruik je) overal de tekenen van slechte hygiene. Het is triest. Als je je indenkt dat deze mensen zo weinig hebben. Ik sprak een vrouw die negen kinderen heeft. Ze stond tot aan haar navel in het water toen de overstromingen kwamen en moest haar kinderen samen met haar man en andere familie redden en is gevlucht uit hun tukul voor het water en zit nu in een van de kampen. Ze heeft een tijdelijke shelter van 3 bij 3 meter (hooguit) en daar leven ze dan met z’n allen… Als ik het hutje zie, vraag ik me af hoe het moet als het weer gaat regenen… de tijdelijke hutjes zien er zwak uit, snel in elkaar geknutseld, zodat ze maar iets boven hun hoofd hebben, maar ik hoop en bid dat de regens voorlopig uitblijven; hoewel de kans groot is, dat in dit regenseizoen de regens niet heel lang uitblijven… Medair heeft voor transport van NFI-kits gezorgd die door UNICEF waren aangeleverd en die zijn uiteindelijk door MercyCorps gedistribueerd, helaas zijn deze ook maar voor een klein deel van de inwoners toereikend. De meeste families bestaan uit zo’n 8 leden (ouders en hun kinderen en soms opa’s en oma’s). In zo’n NFI-kit zitten maar 1 of 2 muskietennetten; vaak gebruiken ze een net al wel voor meerdere personen, maar hoe pas je acht mensen onder een a twee muskietennetten en een a twee dekens. Het is ’s nachts ook koud (voor mij nog steeds oke als Hollander, maar voor hun grote kans om verkouden te worden…), te koud, waardoor mensen nog vatbaarder zijn voor ziektes. Het is een cirkel waar ze zonder hulp niet uit kunnen komen. Ik ben zo blij dat Medair op dit moment bezig is met het opbouwen van een watersysteem en morgen wordt er door het healthteam een hygiene-training gegeven, zodat er daarna een campagne in hygiene gestart kan worden. Ik ben blij dat ik de mogelijkheid heb om mee te gaan met deze teams, ben blij dat ik met de bevolking mocht spreken en nog meer interviews kan houden. Het is bijzonder wat dat met de mensen doet, het feit dat iemand hun verhaal wil horen, aandacht aan ze besteed en dat ze gehoord worden, betekent al zoveel voor ze. Voordat we ook maar iets gedaan hebben, grijpen ze zich vast aan een strohalm met hoop, grijpen ze zich vast aan de tijd die we voor ze nemen. Lieve mensen, laten wij die het zo goed hebben, deze mensen nog meer hoop geven door te GEVEN, te geven in de vorm van gebed, in de vorm van geld, in de vorm van aandacht, in de vorm van rechstreeks de handen uit de mouwen steken… hier zie ik rechtstreeks de situatie van overleven naar leven; maar niet zonder hulp!
Gemis.. 5 augustus 2007 Een van de voordelen van het regenzeisoen is dat de temperatuur vrij aangenaam is wat het mogelijk maakt om eens lekker uit te slapen. Zo ook vanochtend. Ik werd wakker rond half negen. Het bed naast me was leeg want Wendy zit momenteel samen met het Emergency Response Team van Medair in Renk voor twee weken. Ik bedacht me hoe het haar momenteel zou vergaan en merkte van binnen een gemis. In mijn gedachten ging ik terug naar Nederland, ik zag ons al op een terrasje zitten, ergens aan de kust, genietend van Nederlands brood met verse kaas en koude melk omgeven door rust en een prachtige natuur. M’n gedachten brachten me ook naar onze vrienden, familie en gemeente en weer besefte ik me hoe enorm gezegend we eigenlijk zijn. Zoveel mensen om je heen, die aan je denken, voor je bidden en voor je klaarstaan… Ik bedacht me opnieuw hoe ons leven in een korte tijd veranderd is. Hoe God in ons bezig is geweest de afgelopen periode en hoe Hij ons aan het vormen is op Zijn manier en op Zijn tijd tot hetgeen Hij bedoelt heeft! En dan besef ik me ook weer waarom we hier zijn, in Zuid Soedan, waar de nood ongekend hoog is en waar de nood zeer waarschijnlijk nog lang zal blijven. Je weet dat je dit land niet meteen kunt veranderen, maar je zou zo graag willen dat de mensen goeie scholing zouden krijgen en bijvoorbeeld meer met landbouw zouden doen, want op sommige plaatsen is de grond ontzettend rijk. Je zou willen dat de spanningen rondom de oorlog weg zouden komen te vallen en er echte vrede zou komen. Hoe zou het zijn als de vele miljoenen dollars aan olie opbrengsten eerlijk verdeeld zouden worden en mensen niet meer hoeven te bedelen voor een stukje brood. Diep van binnen is dit een grote wens maar diep van binnen weet ik ook dat dit de komende jaren een wens zal blijven en geen realiteit zal worden. Dan kijk ik naar dat meisje rechts op het scherm, een foto die Wendy afgelopen week in Renk heeft gemaakt. Een klein kind wat haar ouders is kwijtgeraakt, honger heeft en schreeuwt om liefde en aandacht. Een kind wat in een kamp leeft met 9000 andere mensen die hun huizen zijn kwijtgeraakt en rond het kamp slechts dertien latrines heeft. Het maakt het gemis (waar ik in het begin over sprak) er niet minder om maar het laat me wel weer ten diepste beseffen waarom… Nechil 7 augustus 2007 Dit is Nechil met een van haar kinderen, de vrouw waar ik eerder over sprak. Zij moest samen met haar man en negen kinderen vluchten voor de overstromingen en heeft tot aan haar navel in het water gestaan. Nu zit ze in een van de tijdelijke kampen. Haar kinderen hebben honger. Ze worden ziek vanwege de kou ’s nachts (het koelt hier af - voor ons is het nog steeds ok, maar voor deze mensen is het soort van winter). Op deze foto kun je goed zien dat goede hygiene echt iets is wat ze moeten leren. Het kindje heeft net z’n behoefte gedaan en Nechil kookt het weinige eten wat ze nog heeft daar vlak naast. Het kindje heeft een dikke buik van het eenzijdige eten en is aan de diarree. De gezinnen worden gedwongen dicht op elkaar te leven in de kampen en kennen totaal geen privacy. Ik leg haar uit dat Medair niet is gekomen om voedsel te geven, maar om latrines te bouwen en een watersysteem aan te leggen waardoor ze schoon water hebben en daarnaast om training te geven over hygiene. Ik hoop dat ze me een beetje begrijpt, ik heb in de laatste dagen heel veel arabische woorden bijgeleerd, maar de vertaler is er dit keer niet bij en ‘t blijft moeilijk als ze geen engels spreken. Ik hoop dat de hygiene promotors die Medair afgelopen week heeft getraind, ook snel bij haar langs zullen gaan, zodat de kans op ziekten verkleind wordt door de bewustwording van de noodzaak van goede hygiene. Er zijn maar dertien latrines in dit kamp - maar Medair gaat er in samenwerking met MercyCorps & Tearfund nog zo’n 50 bijbouwen. De start is gemaakt door het graven van geulen. Deze week worden de latrine-platen en de constructie afgemaakt. De NGO’s zorgen voor de materialen, supervisie en instructies en betalen de mensen uit de kampen om deze latrines te bouwen. In het volgende verhaal zal ik meer vertellen over de hygiene training die Medair heeft gegeven…
Hygiene 8 augustus 2007 De voornaamste ziektes in dit kamp zijn malaria, diarree en luchtweginfecties. Er zijn nog geen uitbraken van ziektes op het moment, maar als er geen verbetering in de hygiene-situatie komt, dan denken we dat daar op korte termijn verandering in zal komen. Ook het stilstaande water in de kampen is een broedplaats voor muggen en we verwachten een grote toename van het aantal malaria-gevallen in september en oktober. De situatie wordt duidelijk: hygiene is een groot probleem, evenals schoon water. Er is een gebrek aan schoon water, een gebrek aan latrines (de mensen doen hun behoefte ongeveer overal - er zijn maar dertien latrines in het ene kamp en in het andere kamp geen enkele), er is een gebrek aan mogelijkheden voor persoonlijke hygiene (zoals handen wassen/douchegelegenheden etc. - mensen doen het in de rivier, waar ze ook het water halen om te drinken), er is ook een gebrek aan insectendodende middelen en klamboes, een gebrek aan plastic sheets en dekens. Na allerlei informatie te hebben verzameld door een assessment te doen en grondig uit te zoeken wat de noden zijn, besluiten de watsan (water en sanitatie) specialisten gelijk te beginnen met de start van een nood watersysteem en nood-latrines en de medische specialisten starten gelijk met de voorbereidingen voor een hygiene training en een hygiene campagne. Foto’s van deze training kun je hierboven zien. Een dag na de voorbereidingen begint de training. 21 mensen worden getraind. In de week die erop zal volgen, zullen de getrainde mensen, de bevolking in de kampen gaan instrueren wat ze geleerd hebben tijdens de training. De belangrijkste zaken die uit de training naar voren kwamen zijn: goed gebruik van de latrines en als er geen latrines zijn, het begraven van je ontlasting, handen wassen voor het eten en na ontlasting, het verbranden van afval en dode dieren en het koken van drinkwater. Aangezien het watsan team van Medair op hetzelfde moment extra latrines bouwt, kunnen de mensen gelijk deze training in praktijk brengen… een mooi voorbeeld van de samenwerking tussen deze twee teams van medici en watsan specialisten…
Honger 9 augustus 2007 De mensen in het kamp hebben op dit moment te weinig voedsel, de eerste dagen na de overstroming, werd er door het World Food Programme voedsel verstrekt, maar dat gebeurd nu niet meer, daar er veel van hun dieren zijn omgekomen in de overstromingen, ze dicht op elkaar leven en ook niet zoveel geld hebben om eten te komen, moeten ze het met weinig doen. Kinderen bedelen op de markt, en als wij ergens wat eten wachten ze totdat we klaar zijn en vragen of ze de restjes mogen hebben. Maar er zijn ook andere manieren, zoals deze jongen (en velen met hem) die een soort van net heeft gemaakt waarmee hij vogels vangt… zo’n heel bosje is toch weer wat vlees… Als wij het zo zien vinden we het misschien zielig, zulke prachtige vogels (en waarom zou je vogels eten??), maar voor deze jongen is het een manier om de honger te verdrijven en iets te kunnen eten…
Drinkwater 10 augustus 2007 De bevolking in Renk gebruikt dit (zie flesje op deze fiets) als drinkwater, zoals je ziet is het flesje gevuld met het vieze Nijlwater. Het is ECHT vies. Je moet denken aan het Henschotermeer of ergens een binnenmeertje in Nederland waar heel veel mensen hebben gezwommen en dan nog erger. Dat drinken de mensen hier. VOORDAT Medair komt… Medair heeft een watersysteem geplaatst en zodra er schoon drinkwater uit de taps komt, komen er gelijk een hoop mensen met jerrycans op af. Het water smaakt een klein beetje naar chloor (omdat er chlorine in wordt gedaan), maar omdat ze zien dat dit water helemaal helder is, begrijpen ze al snel dat dit gezonder is dan de gebruikelijke “zoete” moddersmaak dan ze gewend zijn en ze noemen het; “medicijn voor het water”. Kunnen jullie ook “medicijnen voor het water maken in het andere kamp?” Dat is zo prachtig met schoon drinkwater brengen, je kunt gelijk resultaat zien, blije mensen en uiteindelijk ook minder ziektes (zoals cholera, diarree etc.)!!
Mafi mushkila 11 augustus 2007 Geen probleem… de vrouwen zijn echt sterk en kunnen zo een hele bos hout, stro, zakken met zand, jerrycans vol water en noem maar op, op hun hoofd dragen. Niets voor mij! Ik heb een paar dagen last van m’n nek gehad toen ik ongeveer een vierde op m’n hoofd probeerde te dragen als dat zij kunnen dragen…
Gastvrij! 12 augustus 2007 Hier ging ik samen met Peter, een van mijn keniaanse collega’s op bezoek bij Akoul (die daar leeft met zijn familie - nomaden) die ons team had uitgenodigd om koeienmelk te komen drinken (”leben” in ‘t arabisch). We konden helaas niet met z’n allen gaan, daarvoor was er nog teveel werk aan het systeem, maar aangezien hij ‘t al drie keer had gevraagd, besloten Peter en ik wel op de uitnodiging in te gaan en van een “ontspannen moment” tussen alle drukte door gebruik te maken. Gelijk al toen we daar aankwamen, voelden we de gastvrijheid. Er werd gelijk een bed uit een van de kamers gehaald, zodat we konden zitten, vervolgens krijgen we een rondleiding over hun erf, mogen we alles zien, moeten we ook bij de buren kijken - vinden ze het fantastisch als we zoveel mogelijk foto’s maken en als we zitten verteld Akoul mij zijn verhaal… Ik ben blij dat Peter mee is en dat hij arabisch spreekt, zodat ik alles van zijn verhaal meekrijg. Ook Akoul is gevlucht voor het water met zijn familie. Als ik hem vraag of hij ook echt door het water heeft moeten waden zie ik zijn gezicht betrekken en hij zegt: veel, heel veel “moia” (= water). Hij had een groot erf met veel koeien, nu moeten z’n koeien het met een heel klein plekje doen en zijn complete erf was verwoest, hij had een tuin… weg! Deze oplossing is tijdelijk, hij hoopt weer iets op te bouwen als het regenseizoen voorbij is. Hij zegt dat hij in ieder geval nog koeien heeft en dat zijn gezin kan overleven door de melk en ‘t vlees wat ze hebben. Evenlater wordt er “chai” geserveerd (thee met heeeeel heeel veel melk en suiker!) Het maakt hen niet uit op welk moment van de dag we langskomen, we zijn altijd welkom! Ik schaam mezelf een beetje als ik terugdenk aan Nederland en het liefst “een afspraak” maak met mensen voordat ze langskomen. Deze mensen, die toch al bijna niets hebben en al helemaal geen privacy - zijn zo gastvrij als maar zijn kan!
Moia Nadif 13 augustus 2007 Hier heeft ons team net het EUROMEC watersysteem geinstalleerd. In geel met Medair logo zie je de grote “bladder” vol met water uit de rivier, maar dan gezuiverd door het systeem wat Medair heeft geinstalleerd. Hier hebben ze even tijdelijke kranen geinstalleerd, omdat ‘t cement van de meer permanentere plaats nog moest drogen en de mensen zo toch al schoon drinkwater konden krijgen. Een geweldige prestatie van het watsanteam. Ze hebben lange dagen gemaakt de afgelopen week en als je de wachttijd van het aanleveren van goederen niet meerekent, was dit systeem binnen twee dagen geinstalleerd… iets fantastisch om te mogen zien, ook nog mooier om mee te maken hoe blij de mensen zijn. Zoals ik al in een eerder berichtje zei: eerst hebben ze het nog over de chlorine-smaak die ze proeven en dat ze dat niet lekker vinden, maar als ze later horen dat het erg goed voor ze is en ze daardoor minder snel ziek worden, zijn ze blij met het medicijn voor het water en het moia nadif (schone water)!!
Op slot? 14 augustus 2007 Dit is de tukul waar ik afgelopen (bijna) twee weken in Renk heb geslapen, samen met twee andere meiden. Het is vol, maar het was droog en over het algemeen heb ik er erg goed geslapen. Wat ik nog steeds zo bijzonder vind is dat er geen slot op deze tukul zit en we alleen ’s nachts een bewaker hebben en er toch helemaal niets gestolen wordt. Ik weet nog wel dat als ik in Nederland alleen al naar boven ging, ik de achterdeur voor de zekerheid op slot deed, je weet tenslotte maar nooit… Hier is niets op slot (riksja’s hebben niet eens deuren om op slot te doen…) en toch tref je al je spulletjes weer aan aan het eind van de dag. Een van m’n collega’s was geld vergeten uit haar broekzak te halen, voordat ze haar broek bij de was had gelegd. De huishoudster kwam het ’s avonds bij ons terugbrengen, alles! Nu weet ik wel dat dit misschien geen overall beeld is van Zuid Soedan, hier wordt ook gestolen,… maar op veel plekken zie je toch nog deze gemoedelijkheid en ik vind ‘t heerlijk dat ik de deur niet achter me op slot hoef te doen en er toch op kan vertrouwen dat wat van mij is, van mij blijft, tenzij ik het weg geef… Until the floodwaters recede 15 augustus 2007 Oke, het verhaal wat ik heb geschreven en wat door mijn team en een hele goede externe editor is bewerkt, is nu alleen nog maar in het engels, maar daar komt waarschijnlijk binnenkort verandering in. Voor de multitalenknobbels onder ons: Lees hier het verhaal wat is gepubliceerd op www.medair.org. Het verhaal heeft zelfs Reuters Alertnet bereikt… Update 12 september: Het verhaal is nu ook in het Nederlands!! Veel leesplezier! Toeval bestaat niet! 16 augustus 2007 Ik las een verhaal van Susan Tanner en daarin stond: Als wij zoeken, bidden en geloven, zullen we de wonderen in ons leven herkennen, en zullen we in het leven van anderen wonderen verrichten. In de afgelopen twee weken hebben we voor dingen gebeden, waarvan we misschien bijna dachten dat ze niet mogelijk zouden zijn, of dat ‘t te praktisch was om voor te bidden en te snel in vervulling zou moeten gaan. Ik heb verbijsterd gestaan in de afgelopen weken dat juist die gebeden ALLEMAAL verhoord werden. Eigenlijk is het soms maf dat we dan verbijsterd staan, want God wil ons antwoorden, hij wil ons tegemoet komen in onze gebeden. Het gebeurt alleen niet altijd zoals wij dat precies zouden willen, maar zoals dat in Zijn plan past! Maar wat is het heerlijk als we wonderen mogen herkennen en ervaren! Op de heenweg naar Renk zag de lucht er enorm donker uit, de voorspellingen waren zo ongeveer de hele dag regen (en in Soedan betekent dat geen klein buitje kan ik je vertellen…), even verderop zag je het storten en stormen - bijna de hele weg hebben we dus ook regen gezien; maar in de verte en om ons heen - donkere wolken die zich samen pakten, maar zelf hebben we maar een paar spatjes gehad en zijn we nagenoeg droog op de plek van bestemming aangekomen. De terugweg precies hetzelfde. Toeval? Ik weet wel beter! Inmiddels in Renk: We krijgen spontaan ander vervoer aangeboden vanuit een hoek waaruit we het zeker niet verwacht hadden - toen bleek dat er geen auto voor ons beschikbaar was in Renk. Spullen die niet geleverd konden worden, werden toch geleverd. Afspraken die dagen later pas zouden kunnen plaatsvinden, werden ineens toch nog op dezelfde dag geregeld (en dat in Afrika - waar tijd heel anders wordt beleefd). Mensen die ziek werden, waren na een paar dagen alweer beter en konden hun werk gewoon blijven verrichten. Vind je het gek dat ik verbijsterd stond? Nee! Toch mogen we zulke dingen wel geloven en verwachten!
We krijgen veel complimenten over de afgelopen tijd - over de grote hulp die we zijn geweest tot velen, maar bij deze willen we deze credit volkomen geven aan onze God, die ons leidt, die ons de kracht en energie geeft om dit werk te doen. Die ons blijdschap geeft en vreugde in de mensen die we ontmoeten, die gebeden verhoort en ook in deze tijd nog steeds wonderen verricht!
R&R 24 augustus 2007 We zijn er even niet… lekker op R&R! Mombasa 15 september 2007 Wat was dat lekker zeg.. Na een lange rotatie van bijna 3 maanden waarbij we elkaar vaak moesten missen omdat we in verschillende locaties werkten mochten we nu heerlijk bijkomen en genieten van een R&R. Dit keer zijn we niet in het teamhuis in Nairobi gebleven maar zijn we met een echte ouderwetse nachttrein naar Mombasa gegaan waar we samen echte quality time hebben ervaren. Na een rit van bijna 18 uur in de trein, gevolgd door onderhandelingen met een aantal taxichauffeurs, een rit met de taxi en de veerboot kwamen we aan in Tiwi - dit ligt in het zuiden van Mombasa. Het hotel wat we in gedachten hadden zag er geweldig uit en pastte ook nog eens in ons budget. Er waren niet bijzonder veel extra activiteiten in het hotel aanwezig en het hoogseizoen was nog niet begonnen, waardoor de rust echt te merken was en dat hadden we nou juist net zo hard nodig… Normaal gesproken zouden we tijdens een vakantie niet gelukkig worden als we de hele dag maar liggen, boekje lezen, slapen, eten en zwemmen maar nu… Geweldig! Wendy is tijdens de vakantie voor een andere ‘look’ gegaan en mag zichzelf nu Afrolander noemen. Foto’s hiervan en meer zijn terug te vinden op FlickR. Buiten een super schoon zwembad met een lengte van 168 meter lang ligt het hotel direct aan een parelwit zandstrand omgeven door palmbomen met een uitzicht op de prachtige Indische oceaan. Die oceaan was ook echt geweldig, flinke golven, koralen en een spelende Willem in het water Afgelopen week zijn we weer teruggekomen in Nairobi en hebben we het werk weer opgepakt, wat altijd weer even wennen is, maar ook weer een nieuwe uitdaging en interessant; en we hebben weer nieuwe energie en nieuwe ideeen, dus we kunnen er weer flink tegenaan… Maandag vliegen we naar Loki waarna we een dag later weer vertrekken naar Malakal. Voor Willem zal er de komende periode veel veranderen maar hierover later meer…
Bezoek! 25 september 2007 Na tien dagen heerlijk de rust te hebben gehad en weinig bezoek te hebben gezien, zijn we nu echt weer in de drukte terecht gekomen, waarin we ook weer veel bezoekers krijgen, net zoals voordat we weggingen. Veel van die bezoekers komen onaangekondigd binnen zetten en hebben nog nooit gehoord van een afspraak maken! Moet je net ons hebben… We stellen een paar van deze bezoekers aan jullie voor… Soms komen er een of twee, soms een hele hoop tegelijk. Brutaal bezoek dat onaangekondigd binnen komt wandelen en hongerig als ze zijn, recht op ‘t eten afgaan. Het ergste van alles… ze weigeren dood te gaan! We stellen u voor aan onze “compound-ratten-en-mieren…” De mieren vallen uiteindelijk nog wel mee, die ruimen de boel wel weer netjes op, het geeft soms een beetje een apart smaakje aan de thee als je thee met suiker neemt en er een klontje mier meekomt, maar ze zeggen dat ‘t nog gezond is ook… Maar die ratten… daar raken we maar niet aan gewend! Alhoewel… we zeggen dat die mieren wel meevallen, maar dan moet je geen mieren hebben die op termieten lijken en zich overal doorheen eten. Ze leven zelfs in onze betonnen hal, waar ze een gat in de vloer hadden gemaakt,… zouden ze onder het huis zitten. We hebben ze inmiddels met wat petrol kunnen uitroeien, tenminste; ze komen niet meer naar de oppervlakte,… maar toch. En dan hebben we nog niets gezegd over de beesten* die niet regelrecht op ‘t eten afgaan, maar het leuk vinden om je ’s nachts wakker te houden door heel veel lawaai te maken of je leeg te zuigen,… *vleermuizen, muggen, ezels, honden en sprinkhanen Dag Billy & Bessy! 26 september 2007
Willem moest vandaag afscheid nemen van zijn verjaardags-cadeautje die hij in juli van Wendy had gekregen. Toen zei hij: “Dit is een van de leukste cadeautjes die ik ooit voor m’n verjaardag heb gekregen!!” Sindsdien heeft hij dan ook trouw voor z’n geiten gezorgd en veel met ze geknuffeld. Helaas konden ze niet langer in onze compound in Malakal blijven. Binnenkort worden er namelijk twee grote containers ingevlogen, waar voorraden voor onze emergency response teams in worden opgeslagen. Dus er is geen ruimte meer in het enige gebied met genoeg gras voor Billy & Bessy… Eerst was het plan om ze te slachten en dan samen met de lokale staf op te eten, maar de Kenianen vonden de geiten nog niet dik genoeg. Gelukkig hadden onze collega’s in Melut wel oren naar een paar geiten die hun grote compound kunnen opvrolijken en ‘t gras kort kunnen houden zodat er minder kans is op slangen… Dus vandaag zijn ze dan per boot (vandaar het reddingsvest) vervoerd naar Melut… Dag Billy & Bessy!!
Nieuwe functie 3 oktober 2007 Afgelopen weekend hebben we afscheid genomen van onze manager Francis in Malakal… hij is naar Juba waar hij programma coordinator zal worden. Dit betekent dat Willem per 1 oktober zijn positie als base manager heeft overgenomen. Zoals beloofd zouden we inzicht geven in wat dat nou inhoudt… Als base manager ben je eindverantwoordelijk voor de medewerkers in de base, de base zelf en het budget. Afgelopen jaar heeft Willem hier natuurlijk al heel veel over geleerd, aangezien hij al deputy base manager was en in moest vallen als Francis weg was. De basis is in het afgelopen jaar vanuit het niets naar de logistieke basis voor Medair Zuid Soedan gegroeid. Een plek waar we onderdak kunnen verlenen aan ruim 20 mensen, we een grote logistieke ruimte hebben voor alle goederen (op medisch gebied, maar ook op het gebied van water en sanitatie en huishoudelijke spullen) en een plek waar de lokale Sudanese staf ook flink is gegroeid. Geweldig om dit zo hebben te mogen zien groeien. Een andere job die hierbij ook komt kijken is de rol als NFI coordinator. NFI staat voor Non Food Item, dus denk aan, keukengerei, zeep, een plastic sheet, jerrycan etc. Deze zogenoemde NFI kits zijn bedoeld voor mensen die niets meer hebben, denk hierbij bijvoorbeeld aan vluchtelingen of aan mensen die alles zijn kwijtgeraakt door overstromingen. De naam NFI coordinator zegt ‘t eigenlijk al, zorgdragen voor de coordinatie van deze NFI kits. Daarbij moet je op de hoogte blijven van overstromingen, rampen, evacuaties en vluchtelingen. Regelmatig zijn er besprekingen met de VN, SSRRC (tak van de regering) en andere NGO’s. Daaruit komt vaak naar voren wie wat hoe waar gaat doen (nadat bepaald is waar de nood het hoogst is). Gelukkig krijgt Willem binnenkort versterking van een Sudanese NFI Officer. Willem houdt dan alleen de eindverantwoordelijkheid, de NFI Officer zal de uitvoerende taken op zich nemen. Buiten de job als base manager zal Willem ook Malakal Security Focal Point zijn. Dit houdt in dat hij zoveel mogelijk up-to-date moet blijven van alle gebeurtenissen met betrekking tot veiligheid in en rond Malakal en de Upper Nile state (provincie waarin we werken). Wekelijks woont Willem besprekingen bij die er zijn met andere NGO’s en met VN Security. Daarbij is hij verantwoordelijk voor de beveiliging in de base en alle veiligheidsmaatregelen die we hebben. In geval van een security incident (iets wat wij gelukkig nog maar 1 keer hebben meegemaakt) zal Willem hierin de verantwoordelijkheid moeten nemen. Daarnaast zal Willem blijven zorgdragen voor de IT en het uitrollen van een logistiek systeem. Gelukkig kost IT momenteel niet echt veel tijd.. De grootste uitdaging voor nu is de uitrol van een logistiek systeem. Een software programma dat ons - Medair Zuid Soedan - zal moeten helpen in onze logistieke processen. Logistiek heeft een hele nieuwe betekenis voor Willem gekregen. Zoals jullie lezen zal Willem zich de komende tijd ook weer niet hoeven te vervelen…
Engelse les 7 oktober 2007 ABCDEFG… Engelse les voor onze lokale staf - voor mij echt een bron van energie! De medewerkers zijn zo blij en zo enthousiast om les te krijgen, dat je er zelf blij en enthousiast van wordt! We zijn begonnen met het alfabet en daaraan gelinkt allerlei woorden. De medewerkers die helemaal geen engels spreken krijgen de eerste tijd les van iemand die ik les geef (aangezien ik nog haast geen Arabisch of Nuer spreek en onze vertaler niet altijd beschikbaar is, helemaal niet in de avonduren). Het was zo gaaf om te zien, dat een van onze bewakers (die helemaal geen engels spreekt) al in een paar uur tijd het hele alfabet uit z’n hoofd kon! Ik hoefde maar een letter aan te wijzen en hij wist ‘t uit te spreken. Geweldig. Het mooie van dit werk vind ik dat je werkt aan een stukje “capacity building”, de medewerkers die nu “bewakers” bij ons zijn, kunnen straks misschien logistiek medewerker worden en zo zichzelf opwerken. Een staflid zei: “Kun je niet iedere dag les geven? Ik zou wel iedere dag les willen hebben! Omdat ik overdag bewaker ben om geld te verdienen voor mijn familie kan ik niet naar school en tijdens de oorlog heb ik ook nooit de mogelijkheid gehad om goede scholing te krijgen, nu ben ik “maar” bewaker.” Mijn hart is warm voor deze mensen, we bevestigen dat we blij zijn dat hij bewaker is en dat werk voor ons kan doen, dat zo iedereen zijn “plekje heeft op aarde” en dat God het zegent als je daarin goed je best doet, maar ook dat we er alles aan willen doen om hem te laten groeien… De uitdrukking in zijn ogen spreken boekdelen en ik wou dat het alweer “les-tijd” was… Stof tot nadenken… 9 oktober 2007 Deze week hadden we kwartaalbesprekingen in Loki. Daar kwam onder andere uit naar voren dat we onze policies (beleidsplannen) en guidelines (richtlijnen) regelmatig moeten bekijken en daarbij ook onszelf moeten afvragen of ze nog relevant zijn of misschien een update nodig hebben. De volgende vergelijking kwam daarbij naar voren die we interessant vinden en met jullie willen delen… Stop acht apen in een kamer. In het midden van de kamer staat een ladder, deze ladder leidt tot een prachtige tros bananen aan een haak in ’t plafond. Iedere keer als een van de apen probeert de ladder op te klimmen, worden ze allemaal besproeid met ijskoud water, waar ze helemaal beroerd van worden. Al snel wordt iedere aap die ook maar probeert om de ladder te beklimmen door alle andere apen besprongen en in elkaar geslagen, ze willen immers niet ijskoud en nat worden… Het duurt niet lang of geen van de acht apen beklimt de ladder meer. Een van de apen wordt dan uit de kamer gehaald en er wordt een nieuwe aap in de kamer gezet. Als hij de prachtige tros bananen ziet, vraagt hij zich af waarom geen van de andere apen hierop af rent, maar niet uit het veld geslagen, begint hij toch meteen de ladder te beklimmen. Alle andere apen bespringen ‘m en tuigen ‘m helemaal af. Hij heeft geen idee waarom. Hoe dan ook, hij probeert niet langer de ladder te beklimmen… Een tweede oorspronkelijke aap wordt verwijderd en vervangen. De nieuwkomer probeert ook weer de ladder te beklimmen, maar alle andere apen geven hem een pak slaag. Inclusief de aap die voorheen de nieuwste aap was, die, blij dat hij niet degene is die het pak slaag deze keer krijgt, deelneemt in de afstraffing, omdat alle andere apen het doen. Echter, hij heeft geen idee waarom hij de nieuwe aap nou eigenlijk aanvalt… Een voor een, worden alle oorspronkelijke apen vervangen. Acht nieuwe apen zitten nu in de kamer. Geen van hen heeft ooit ijskoud water over zich heen gekregen. Geen van hen doet een poging om de ladder te beklimmen. De hele groep zal enthousiast elke nieuwe aap die het probeert in elkaar slaan, zonder enig idee te hebben waarom… Zo is het soms ook met het volgen van onze beleidsplannen en richtlijnen…
Stof tot nadenken… weten we nog waarvoor we dingen doen? Zijn deze dingen nog op z’n plek? Of moeten er zaken worden aangepast…?? Een organisatie als Medair blijft altijd in beweging – het is mooi dat we daar als individu in een team aan kunnen bijdragen! Ondervoeding 12 oktober 2007 Ondervoeding is een serieus en groot probleem in Melut County. Lees hier het verhaal wat het Zuid Soedan team heeft geschreven en wat ook op de website van Medair staat. Wederom is het voor ons een voorrecht om deel uit te mogen maken van deze organisatie die verschil uitmaakt! De strijd tegen ondervoeding in Zuid Soedan Kau is ernstig ondervoedt en uitgedroogd, als hij bij Medair wordt gebracht en slechts acht maanden oud. Hij lijdt aan verschillende infecties, diarree, longonsteking en wil niet drinken. Zonder passende behandeling, zou hij niet lang daarna zijn overleden. Kau is typerend voor een van de vele jonge kinderen, die niet de juiste voedingsstoffen hebben binnengekregen die ze zouden moeten krijgen en zijn opgenomen in Medair’s voedingprogramma. Als Kau arriveert bij de kliniek, krijgt hij een volledig medisch onderzoek, gevolgd door een recept met geschikte medicatie inclusief antibiotische injecties. Daarna wordt hij onderzocht door de voedingsdeskundige en zij schrijft hem vervolgens een voedingsprogramma voor. Eerst moet Kau weer voldoende vocht binnen krijgen, dit wordt gedaan door een speciale oplossing die wordt gebruikt voor ondervoedde kinderen. Hij krijgt ook eerste-fase therapeutische melk voorgeschreven. Nadat de voedingsdeskundige en Kau’s moeder beginnen met kleine beetjes voeding en dat zo vaak mogelijk herhalen, begint hij te drinken. Na twee dagen heeft Kau zijn eetlust teruggekregen. Hij krijgt het voor elkaar om de voorgeschreven hoeveelheid van de melk op te maken en daarnaast ook borstvoeding. Hij groeit naar de tweede fase van het programma en begint aan te komen in gewicht. Het behandelingsproces verloopt helaas niet zonder terugvallen. Kau krijgt een ooginfectie en heeft opnieuw een paar dagen gebrek aan eetlust, door koorts na zijn inenting tegen mazelen. Gelukkig komt hij dagelijks naar de kliniek, dus hier wordt snel de juiste behandeling voor gevonden. Een maand later, heeft Kau zijn doelgewicht bereikt en is hij klaar om naar huis te gaan. Zijn moeder is aangemoedigd om door te gaan met de borstvoeding en heeft advies gekregen voor een juist schema voor de voedingen. “Kau’s vooruitgang was super,” zegt Alice Wyatt, Medair’s voedingsdeskundige. “Hij heeft het geluk dat zijn moeder in staat was om hem hier voor behandeling te brengen. Toen we eenmaal begonnen met zijn behandeling ging het herstel heel snel”. Behandeling en preventie in Melut county Ondervoeding is een serieus probleem in Melut county, waar Medair haar ziekenhuis (Primary Health Care Centre – PHCC) heeft en voorziet in gemeenschappelijke therapeutische zorg voor voeding. In Melut zijn meer dan 20 procent van de kinderen onder de vijf ondervoedt. Er zijn vele oorzaken voor deze ondervoeding. In Kau’s geval, was het een gebrek aan kennis over het voeden van een zuigeling en de daarmee gepaard gaande ziektes die leidden tot zijn levensbedreigende situatie. Diarree is ook een oorzaak van ondervoeding bij jonge kinderen, wat een groot probleem is in Upper Nile, mede door de slechte water en sanitatie voorzieningen. Families in deze regio leiden ook onder het feit dat er te weinig eten is. Dit is met name het geval in de maanden voor de oogst in november en december (honger kloof). Medair werkt in Melut zowel preventief als behandelend op het gebied van ondervoeding. Het voedingsprogramma heeft de mogelijkheid om ernstig ondervoedde kinderen en volwassenen op te nemen in de kliniek voor therapeutische voeding. Tijdens de “honger kloof” tussen augustusus en december, voert Medair een aanvullend programma uit voor verschillende gemeentes binnen de county. Dit voorziet in aanvullende voeding voor kinderen onder vijf en zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven die gematigd ondervoed zijn.
Medair werkt ook aan het verspreiden van het nieuws over de juiste voeding per leeftijd voor kinderen, waarbij ze borstvoeding promoten en educatie geven over welke voeding jonge kinderen nodig hebben. Medair’s water en sanitatie teams spelen daarnaast een belangrijke rol in het voorkomen van ondervoeding, door het verbeteren van de toegang tot veilig drinkwater en goede hygiene en sanitatie. Nyabach’s verhaal – het complete plaatje op het gebied van gezondheidszorg Medair’s voedingsprogramma werkt nauw samen met de andere programma’s op het gebied van gezondheidszorg. Ondervoedde kinderen ondervinden bijna altijd meerdere problemen en hebben vakkundige medische hulp nodig, in aanvulling op de voedingsbehandelingen. Nyabach is een twee-en-een-half-jaar-oud meisje die onlangs werd toegelaten tot Medair’s voedingsprogramma. Haar moeder bracht haar na een boottrip van twee uur met de boot vanuit een dorpje aan de andere kant van de Nijl om deze gratis behandeling te kunnen krijgen. Toen ze voor het eerst arriveerde in de kliniek was haar gewicht erg laag ten opzichte van haar lengte, ze had ernstige zwellingen in haar voeten en enkels en haar huid was in een erg slechte conditie. Al deze symptomen gaven aan dat ze leed aan een ernstige vorm van ondervoeding. Na vijf dagen van behandeling, waarbij ze gevoed werd door een buisje, begon Nyabach haar eetlust terug te krijgen. Helaas werden de zwellingen in haar voeten niet beter. Het team in de kliniek bespraken de situatie met elkaar en legden vast dat mogelijke andere oorzaken moesten worden onderzocht. Een test in het laboratorium gaf aan dat ze eiwitten in haar urine verloor, wardoor ze niet goed reageerde op het voedingsprogramma. Nu ze in staat was om de juiste behandeling te krijgen, ging Nyabach met sprongen vooruit onder zowel medische verzorging als een voedingsprogramma. Het werken met ondervoedde kinderen is vaak een emotionele gewaarwording. Als de kinderen worden toegelaten tot het therapeutisch voedingsprogramma zijn ze vaak erg ziek en helaas kunnen we ze ook lang niet allemaal helpen. “Veel van de kinderen zijn zo ondervoed, dat ze nauwelijks kunnen lopen en weigeren te eten of te drinken en dat is moeilijk om te zien.” zei Alice. “Maar als je sommigen van hen later uit de kliniek ziet lopen, gezond, blij en goed gevoed, dan is dat zo belonend. Dan weet je dat het werk wat je doet echt een verschil maakt…”. Melut PHCC! 16 oktober 2007 Respect, diep respect hebben we voor de medici, logistieke medewerkers, managers en andere internationale en lokale medewerkers in Melut! Sinds januari 2007 werkten ze van vroeg tot laat in de tijdelijke tenten, die dienen als Primary Health Care Centre (PHCC). Maar een paar dagen is het centrum gesloten geweest vanwege overstromingen en te gevaarlijke situaties in de tenten door modder en water tijdens het regenseizoen. De medewerkers hebben echt doorzettingsvermogen getoond, want niet alleen het werken was in tenten, nee, de medewerkers sliepen ook in kleine koepeltentjes, acht weken achter elkaar en dan een week op R&R, dan weer terug het veld in. Dat is zwaar, helemaal als je de omstandigheden erbij bedenkt - zware stormen, overstromingen, veel modder, veel slangen en schorpioenen, veel muggen, aardedonker vanaf 21.00 uur als de generator uitgaat en noem maar op. Diepe bewondering hebben we voor hun doorzettingsvermogen! En het mooie is dat er al meer dan 20.000 patienten zijn behandeld. De mensen stonden in lange rijen te wachten voor behandeling, iedere dag,… de teams gingen door van vroeg tot laat en liepen die extra mijl. Nu, na negen maanden is het nieuwe gebouw klaar (constructie door Comac) - de officiele opening is op 14 november, maar hier kunnen jullie al een glimp zien van het nieuwe gebouw… wat een verschil met de tenten… zijn we nog steeds in Zuid Soedan? Wat heerlijk zal het zijn voor de patienten om in zo’n gebouw geholpen te kunnen worden, waar nu nog efficienter gewerkt kan worden en betere behandelingen kunnen worden gegeven! Dank God dat het allemaal zo voorspoedig is gelopen… Dank God dat zelfs de behandelingen in de tenten tot zegen mochten zijn, dat de bevolking een stukje liefde en inzet mocht ervaren en ziet dat Medair echt oog heeft voor elk individu!
Waar is God’s perfectie? 20 oktober 2007 Ik heb dit stukje ontvangen van een collega op ‘t hoofdkantoor in Zwitserland en ik was diep geraakt… het zette me aan het denken en ik wil zijn als dat team! Mijn hoop en gebed is dat we met de teams van Zuid Soedan Gods level van perfectie zullen bereiken! Chush is een school in New York die zich richt op gehandicapte kinderen. Tijdens een Chush diner voor fondsenwerving, gaf de vader van een “Chush kind” een speech die niet snel vergeten zal worden door allen die aanwezig waren. Nadat hij vol loof over de school en haar toegewijde staf had gesproken, schreeuwde hij uit, “Waar is de perfectie in mijn zoon Shaya? Alles wat God doet wordt gedaan met perfectie. Maar mijn kind kan nooit begrijpen wat andere kinderen doen. Mijn kind kan nooit de feiten en cijfers herinneren die andere kinderen zich wel kunnen herinneren. Waar is Gods perfectie?” Het publiek was geschokt door deze vraag, bedroefd door het verdriet van deze vader, stil geworden door de brandende vraag. “Ik geloof,” antwoordde de vader vervolgens zelf, “dat als God een kind als dit in de wereld brengt, de perfectie die hij zoekt is in de manier waarop mensen reageren op dit kind.” Hij vertelde toen het verhaal over zijn zoon Shaya: Op een middag liepen Shaya en z’n vader langs een park waar sommige jongens die Shaya kent aan ’t honkballen waren. Shaya vroeg, “Denk je dat ze me mee laten spelen?” Shaya’s vader wist dat zijn zoon niet atletisch was en dat de meeste jongens hem niet in hun team zouden laten spelen. Maar Shaya’s vader begreep ook dat als zijn zoon wel zou mogen spelen, het hem een goed gevoel zou geven erbij te horen. Shaya’s vader benaderde een van de jongens in het veld en vroeg hem of Shaya zou mogen spelen. De jongen keek om zich heen om raad te vragen aan z’n mede-teamgenoten. Toen niemand raad gaf, nam hij het heft in eigen handen en zei: “We verliezen op ’t moment en lopen zes “runs” achter in de achtste inning. Ik denk dat hij wel in ons team kan meespelen en dan zullen hem aan slag laten in de negende slagbeurt.” Shaya’s vader was helemaal opgetogen toen hij Shaya’s brede glimlach zag. Aan het eind van de achtste slagbeurt, scoorde Shaya’s team een paar runs, maar ze stonden nog steeds drie punten achter. Aan het eind van de negende slagbeurt, had Shaya’s team opnieuw punten gescoord, nu met twee uit en de honken stonden vol met de potentiele winnende run op het honk, Shaya was aan slag. Zou het team Shaya laten spelen onder deze omstandigheden en hun kans om de game te winnen weggeven? Hoe ongewoon ook, Shaya kreeg de slag. Iedereen wist dat het alles behalve mogelijk was, omdat Shaya niet eens wist hoe hij de knuppel goed vast moest houden. Hoe dan ook, toen Shaya op de slagplaat stapte, ging de werper een paar stappen naar voren om de bal met een zachte lob te gooien zodat Shaya in ieder geval in staat zou zijn om contact met de bal te kunnen maken. Bij de eerste worp zwaaide Shaya onhandig met de knuppel en miste. Een van Shaya’s teamleden kwam naar voren en samen met Shaya hield hij de knuppel vast en wachtten ze op de volgende slag. De werper nam wederom een paar stappen naar voren om de bal zacht richting Shaya te gooien. Toen de worp naar hen toekwam zwaaiden ze de knuppel naar achteren en toen richting de bal en samen sloegen ze een trage grondbal richting de werper. De werper pakte de bal van de grond en zou de bal gelijk heel makkelijk naar de man op ’t eerste honk hebben kunnen gooien. Shaya zou uit zijn geweest en dat zou het einde van de game betekent hebben. In plaats daarvan, pakte de werper de bal en gooide het met een hoge boog richting het rechter veld, ver buiten bereik van de man op ’t eerste honk. Iedereen begon nu te schreeuwen, “Shaya, ren naar ‘t eerste honk, naar ’t eerste honk.” Nog nooit in zijn leven had Shaya naar het eerste honk gerend. Vol schrik en met grote ogen rende hij langs de honklijn. Op het moment dat hij ’t eerste honk bereikte, had de persoon in ’t rechterveld de bal gepakt. Hij zou de bal naar de man op ’t tweede honk hebben kunnen gooien waardoor Shaya, die nog steeds aan het rennen was, uit had kunnen zijn. Maar de rechtervelder begreep wat de bedoeling van de werper was, dus gooide hij de bal ver boven ’t hoofd van de derde honkman. Iedereen schreeuwde, “Ren naar ‘t tweede, ren naar ‘t tweede.” Shaya rende richting het tweede honk en de renners voor hem draaiden in rondjes naar de homebase. Toen Shaya het tweede honk bereikte, kwam de tegenovergestelde korte stop naar hem toe en draaide hem in de riching van het derde honk en schreeuwde, “Ren naar ’t derde”. Nadat Shaya bij het derde honk aangekomen was, renden alle jongens van
beide teams achter hem aan en schreeuwden, “Shaya, ren naar ’t thuishonk, ren naar ’t thuishonk, toen hij op ’t thuishonk stapte droegen de achttien jongens hem op hun schouders en maakten hem de held, omdat hij zojuist de overwinning had binnengehaald. “Die dag,” zei de vader, die inmiddels de tranen over zijn wangen had stromen: “bereikten deze achttien jongens hun niveau van Gods perfectie”… Toekomstbeeld?! 26 oktober 2007 Afgelopen week ben ik gestart met beoordelingsgesprekken van onze lokale staf. Normaal is dit niet gebruikelijk bij bewakers en kookvrouwen, maar het leek mij de manier om meer over hen te weten te komen en ook om ze in bepaalde werkzaamheden te stimuleren…
Aangezien deze gesprekken vertrouwelijk zijn, wil ik niet te diep in details treden, maar een ding wil ik er toch uitlichten. Het is bijzonder om te zien welke antwoorden je krijgt als je praat over de toekomst en doorgroeimogelijkheden. In Nederland denkt zeker meer dan de helft van de mensen aan het maken van promotie en het groeien in positie. Hier niet.
Wat een contrast met Nederland als je de antwoorden ziet van de bewakers en kookvrouwen op de vraag: ”Wat voor baan, als je alle mogelijkheden had, zou je graag willen doen?”. Meestal bleef het stil, lachten ze wat, klikten ze wat met hun tong of keken wat ongemakkelijk voor zich uit. Een vreemde situatie,… als ik in Nederland een beoordelingsgesprek zou hebben, dan weten de meeste mensen heel goed wat voor groei ze willen maken en wat ze graag zouden willen doen over vijf jaar. En als ze dat niet weten, dan weten ze in ieder geval wel wat ze niet meer willen doen… maar heel vaak zul je reacties krijgen vanuit een ambitie, een perspectief wat ze voor ogen hebben of gewoon een verlangen in hun hart. Soms misschien niet realistisch, maar wel iets waardoor en waarvoor ze in beweging komen.
Waarom kon onze staf (of in ieder geval de meesten) in Zuid Soedan nu geen antwoord geven? Is het de situatie in dit land die zo beklemmend is dat daardoor iedere gedachte over de toekomst gelijk uitgewist wordt in angst over diezelfde toekomst? Het zou kunnen - ik weet het niet…
Wat ik wel weet is dat diezelfde mensen die geen antwoord hadden op de vraag over de toekomst, zeer enthousiast werden bij de mogelijkheid voor het krijgen van Engelse les. Ja, dit was belangrijk en waardevol, dat wilden ze maar al te graag! Ze hadden immers nooit die mogelijkheid gehad. Zij willen het liefst iedere dag engelse les! En daar zien we toch het verlangen om zich te ontwikkelen…
Giardiasis 27 oktober 2007 Wij hebben er nu allebei last van gehad… een vervelende parasiet die zonder medicatie geen zin heeft om te vertrekken… daarom hebben we beiden de medicatie metronidazole geslikt. Giardiasis is een veelvoorkomende infectie van de dunne darm die veroorzaakt wordt door Giardia lamblia, een eencellige parasiet. De ziekte heeft diarree als belangrijkste symptoom. Giardiasis is wereldwijd een van de meest voorkomende oorzaken van diarree, bijna iedereen binnen Medair heeft er wel een keer last van. Wij nu dus ook… Doordat de voedselopname door de parasieten wordt geremd kan ondervoeding ontstaan, zij het niet dat wij hier genoeg te eten hebben en je voortdurend trek hebt doordat die beesten alles opeten. Dus helaas voor Wendy; het is geen effectieve methode om maatje 36 te krijgen… We willen ook even vermelden dat we heel gezegend zijn, want buiten deze giardiasis en een paar gekke plekjes (door waarschijnlijk spinnenbeten - die overigens weer mooi aan het genezen zijn) om hebben we nog bijna nergens last van gehad! Sinterklaas?! 29 oktober 2007 Sinterklaas staat alweer voor de deur en de meesten verheugen zich op huiselijke gezelligheid, pepernoten, lekker eten en een gloeiende open haard (of op z’n minst een warme CV). Maar helaas is dit niet voor iedereen weggelegd. Het is hier wel warm in Afrika, daar is geen CV of openhaard voor nodig, maar voor onze lokale staf liggen er geen cadeautjes bij de openhaard of in een zak bij de deur, wordt er niet op hun deur geklopt of worden er pepernoten uitgedeeld… Veel van onze lokale staf kunnen hun familie nog steeds maar een keer per dag te eten geven en dan moet je daarbij nagaan dat onze staf tenminste nog een baan heeft… Sinterklaas,… daar doen we niet aan dit jaar, maar wij willen Kerst graag samen met onze lokale staf vieren. Aangezien we rond de 3e week van december naar Kenia gaan, kunnen we dat niet op de gebruikelijke tijd doen, daarom doen we dat op 24 november! We zullen de geboorte van Jezus gedenken en het feit dat hij voor ons naar de aarde kwam en daarnaast willen we graag een gezellige tijd met elkaar hebben en met elkaar eten. Een middag waarop de kookvrouwen nu eens niet voor ons hoeven te koken, maar wij dat voor hen doen, een dag waarop ze een extraatje mee naar huis kunnen nemen zodat hun familie ook een extraatje heeft. Helpen jullie mee om dit mogelijk te maken? Giften zijn welkom op: 67.18.01.325 t.n.v. Willem & Wendy van Amerongen o.v.v. extraatje voor staf in Zuid Soedan UXO’s?!! 3 november 2007 Een paar van onze collega’s gingen aan het graven naast onze opslagplaats (aan de kant waar in het verleden de SAF (Sudanese Armed Forces) kazerne was gehuisvest) om een nieuwe plek te maken voor vuilverbranding. Na vijf minuten graven vinden ze een paar kogels (zie op de foto hierboven, links in beeld). Meestal gaat het om kogels die al afgegaan zijn, maar ook voor kogels zijn we gewaarschuwd,… dus na deze eerste tekenen van munitie zijn onze collega’s gestopt met graven, zo zie je op de foto hierboven (rechts) ook nog iets anders… Het kan gewoon een pot zijn of iets dergelijks, maar wij nemen het zekere voor het onzekere… we hebben gezien hoe mijnen en UXO’s (unexploded ordnances - ongeexplodeerde munitie) er uit kunnen zien en dat is niet altijd hoe je het zou verwachten… dus we hebben inmiddels de UN Coordination (VN coordinator) gebeld, die zijn net langs geweest en zeiden dat we goed gehandeld hadden door niet verder te graven en zullen nu verder actie ondernemen met de mijnenopruimdienst…
Het is maar goed dat we bij Medair regelmatig Mine Awareness training krijgen en security training. Het doel van dit lessenpakket van soms een dag en soms meerdere dagen is om iedereen bewust te laten worden voor het gevaar van mijnen en UXO’s. Mijnen en niet-geëxplodeerde munitie vormen één van de grootste bedreigingen voor hulpverleners in (voormalige) conflictgebieden. In Nederland zijn we vaak niet bewust van dit soort dingen, behalve misschien met Oud & Nieuw, waar we ook vaak worden gewaarschuwd voor on-ontploft vuurwerk. Hier in Malakal zijn tijdens de oorlog en ook nog tijdens het conflict afgelopen november zoveel dingen afgevuurd, dat je nooit weet waar je op kunt stranden… Update: Inmiddels is gelukkig gebleken dat het geen UXO was in onze tuin, maar een verroestte pot. Het UN Mine Action team vond echter dat we juist gehandeld hadden en toen zij voor het eerst keken dachten ze eerst ook aan een mijn… Soms moeten er zulk soort dingen gebeuren om ons alert te houden en te doen beseffen dat we nog steeds in een door jarenlang oorlog geteisterd land leven. TB 5 november 2007 Dit is Moni. Een vijfenveertigjarige man uit Payuer. Hij heeft tuberculosis (TB). Wij willen de waardigheid van mensen graag hoog houden en normaal zouden we zo’n foto niet op onze website plaatsen omdat je echt de ondervoeding bij deze man kunt zien, deze man wilde echter zelf dat we zijn verhaal vertelden en hij ging graag op de foto. Hij wil graag dat de buitenwereld bewust wordt van het feit dat er nog veel te veel ziektes in Zuid Soedan zijn die niet kunnen worden behandeld, of waarvoor mensen heel ver moeten reizen. Vandaar dat we besloten deze foto toch te plaatsen om daarbij ook de hoop te kunnen verwoorden die deze man heeft door organisaties als Medair… Tuberculose… Honderd jaar geleden kwam deze ziekte ook in Nederland veel voor. Enige decennia geleden (voor de Tweede Wereldoorlog) had TB een status die alleen vergelijkbaar is met de behandeling van aids van enige jaren geleden: een vaak fataal verlopende, nauwelijks behandelbare ziekte. Nederland had in het jaar 1900 ca. 5 miljoen inwoners, jaarlijks stierven er toen ongeveer 10.000 mensen aan tuberculose. Tegenwoordig (bron Wikipedia 2006) zijn er nog steeds ongeveer 1100 TB-patiënten per jaar in Nederland, bijna de helft hiervan wordt gevonden in de vier grote steden. De meest voorkomende symptomen van longtuberculose zijn aanhoudend hoesten, gewichtsverlies, nachtzweten, pijn in de borstkas en bloed ophoesten. TB is normaliter te behandelen met een combinatie van geneesmiddelen. De behandeling duurt minimaal 6 maanden. In Nederland vindt de behandeling meestal thuis plaats met isolatiemaatregelen, maar hier moeten de patienten dus naar een speciaal ingerichte kliniek. Op Wikipedia kun je meer over deze ziekte lezen. In ons primary health care centrum zijn dit keer vijf patienten gediagnostiseerd met TB, helaas kan Medair zelf deze ziekte niet behandelen in Melut, maar hebben we wel budget om een aantal patienten naar Yirol te brengen, waar ze behandeld kunnen worden. In het laboratorium van het primary health care centrum van Medair in Melut wordt het speeksel onderzocht van de patienten als de symptomen lijken op TB, zodat het vervolgens aan de hand van een uitgebreid klinisch onderzoek en dit laboratorisch onderzoek kan worden vastgesteld. Morgen zullen deze patienten dus samen met ons op de MAF vlucht gaan en zullen we ze in Yirol afzetten alvorens wij verder naar Loki vliegen. Na wederom een uitgebreid onderzoek in het ziekenhuis in Yirol wordt vastgesteld of er voor een verkorte behandeling (van twee maanden) kan worden gekozen of dat ze echt zes maanden intern verpleegd moeten worden. Ook krijgen de mensen in dit ziekenhuis uitgebreide voorlichting over het voorkomen van de spreiding van deze ziekte enz. Amos, onze collega en verpleegkundige verzorgt deze mensen met veel liefde voordat ze naar het TB ziekenhuis in Yirol worden gebracht. Drie van de vijf TB patienten die gearriveerd zijn in Malakal zijn ook ondervoedt, dat is een van de dingen die je vaak ziet bij TB patienten; uitdroging en ondervoeding en enorme verzwakking. Vaak komen ze ook veel te laat bij een kliniek of ziekenhuis omdat die bij hen in de buurt niet te vinden is. Wat een uitkomst dat ze nu via Medair kunnen worden behandeld in Yirol! Zoals jullie in een eerder verhaal hebben kunnen lezen, heeft Medair zelf programma’s voor patienten met ondervoeding.
In Malakal zorgen wij als logistieke basis van Medair, voor onderdak en logistieke maatregelen met betrekking tot het vervoer van deze patienten naar het ziekenhuis in Yirol. Mimespelers in Afrika 15 november 2007 Ja, je zou het bijna gaan denken als je deze foto ziet… Het kostte me wel enige moeite om een foto van Wen en mezelf met een ‘masker op’ op onze website te publiceren maar ach, ook een man heeft zo af en toe behoefte aan een verfrissend en bacterievrij hoofd . Onze lieve broers/zwagers Marco & William hebben voordat we in mei weer naar Zuid Soedan vertrokken een aantal maskers meegegeven en elke keer als we weer in Nairobi zijn, mogen we hier weer even van genieten.. Dankjewel toppers!! Compassion! 19 november 2007 We willen even zeggen dat we een geweldige dag hebben gehad zaterdag! We zijn naar een Compassion project geweest, hebben daar bijbelles gegeven, ballonnen uitgedeeld, voetbal gespeeld, andere lessen gevolgd en heel veel plezier gehad met de kinderen! Het was super! Compassion bedankt! Een uitgebreid verhaal volgt, maar we konden het niet laten alvast even onze blijdschap over dit project te uiten… Klik hier voor foto’s. Vrede 22 november 2007 Sinds 11 oktober, toen de SPLM (Sudanese Peoples Liberation Army) ministers uit de Sudanese regering van Nationale eenheid zijn gestapt, is er een groeiende confrontatie tussen het noorden en het zuiden van Soedan. De vrede in Soedan is daardoor erg breekbaar. Elk moment kunnen er nieuwe spanningen optreden en iedere dag zijn er weer nieuwe geruchten. Geen gemakkelijke tijd. Voor ons is het al lastig om na te gaan welke geruchten juist zijn en te bedenken dat oorlog in een mum van tijd kan terugkeren. Probeer je eens in te denken hoe dat voor onze lokale staff en de rest van de inwoners van Soedan moet zijn… Het is lastig voor iedereen want ook de regerende leiders spreken zichzelf soms tegen, op het ene moment vragen ze hun troepen om trainingskampen te openen (waar is dat voor nodig als vrede stand houdt?) en het volgende moment roepen ze alle politieke partijen op om hun eigen belangen opzij te zetten voor het belang van hun thuisland. Heel moeilijk! Ook is er veel onrust in de vorm van overvallen. Mensen worden thuis overvallen en in elkaar geslagen, soms worden de vrouwen verkracht en meestal wordt er ook (geld en goederen) gestolen… het kleine beetje bezit wat ze vaak maar hebben om hun gezinnen te kunnen onderhouden… Soms is het moeilijk om hoop te hebben, hoop op een Nieuw Soedan, een Soedan zonder oorlog, een Soedan waar alle verschillende stammen en partijen in vrede naast elkaar leven. Toch geloven wij in verandering, wij geloven in de opbouw en ontwikkeling van dit land. Daarvoor is nog wel gebed nodig, veel gebed en geloof. Bidden jullie mee?!
Wachtrijen! 24 november 2007
Zo is het bijna iedere morgen in Melut sinds de opening van het nieuwe Primary Health Care Centre op 14 november jl… Vanaf vijf uur ’s ochtends, wanneer het donker van de nacht wordt vervangen door de eerste ochtendgloren zitten er mensen te wachten voor het nieuwe Primary Health Care Centre om een behandeling te krijgen! Tijdens onze R&R was de officiele opening van het nieuwe “ziekenhuis” (we krijgen zelfs opmerkingen van patienten dat het veel meer is dan een “ziekenhuis”). Er waren veel speeches, en Medair en de verschillende instanties die hulp hebben verleend, maar bovenal ook God werden gedankt voor dit geweldige moment en voor al het werk wat in de afgelopen maanden is verricht. Nu kunnen er nog meer mensen geholpen worden dan voorheen in de tijdelijke tenten. Martha, een van de patienten zei: “Het maakt niet uit dat ik ver moet lopen, de laatste keer dat ik ben geholpen werd ik beter door de juiste medicijnen die ik kreeg en daarom blijf ik hier komen als ik ziek ben!” Malakal team viert Kerst! 26 november 2007 Foto van boven naar onder van links naar rechts: Samuel, Ding, Richard, Paul, Koang, James, John, Angelina, Wendy, Mary, Martha, Willem, James, Peter, Udok. We hebben een onvergetelijke Kerst middag/avond gehad met onze staf! Het is misschien raar om de geboorte van Jezus te vieren terwijl het nog maar eind november is en in Nederland sinterklaas de volle aandacht krijgt… Het voelt misschien raar omdat we voor het eerst in Soedan Kerst vieren bij een temperatuur van 35 graden, zonnetje, geen sneeuw of regen, korte broek en tsja, gewoon bijna de hele middag buiten… Maar, Wauw, wat was dat genieten; onze staf te zien lachen, ze te zien luisteren naar het verhaal wat Willem vertelde, ze mee te zien doen met de spelen die we hadden georganiseerd en ze te zien smullen van het eten en gelukkig hadden we genoeg, want sommigen schepten wel drie keer op! Het was echt een feest! Zoals je op de foto kunt zien had onze staf zich helemaal opgedoft en netjes aangekleed (sommigen hadden hun “trouwkleren” aan omdat dat de enige echt “nette” kleren zijn die ze hebben), wij voelden ons soms een beetje “underdressed”, maar het was fantastisch, zij zien Kerst gewoon ook als een heel belangrijke viering!! We vierden Kerst in november omdat nu bijna onze gehele staf aanwezig kon zijn en wij met de Kerst in december zelf in Kenia zijn. En eigenlijk is het alleen maar heel bijzonder om vaker bij de geboorte van Jezus stil te staan, want is het niet geweldig om te bedenken hoe bijzonder het eigenlijk is dat Jezus werd geboren? Jozef moest door een hele moeilijke periode, zijn toekomstige vrouw was zwanger, maar niet van hem… ze moesten ver reizen om onnozele formulieren in te vullen, ze konden nergens terecht en dan werd hun kind in een kribbe gelegd en moesten ze zelf op stro slapen omdat er niets anders was. Vervolgens komen er herders en wijzen op bezoek. Zie je het voor je? Onaangekondigd, onbekende mensen die het kleine kindje aanbidden, neerknielen en toezingen. Een hele bijzondere, maar volgens mij ook verwarrende tijd voor deze twee jonge ouders. Wat een feest dat wij ons vrij mogen weten doordat Jezus zijn leven heeft gegeven voor ons hier op aarde. Dat Hij een leven wilde leiden vanuit het ALLES in de hemel naar “echt back to basics op aarde”. Hier hebben we met onze staf bij stil gestaan en we hebben gedankt voor de geweldige tijd die we met elkaar mochten hebben als collega’s. Heel bijzonder. De staf begon spontaan liederen te zingen in Nuer (de taal die de meesten van hen spreken) - wauw, wij kunnen wel wat van hun stemgeluid tijdens onze ochtenddevotions gebruiken…
Voor de verandering hebben wij nu een keer gekookt en hoefden onze kookvrouwen niets te doen. Voor de veranding wilden wij hen nu als “gasten” zien en hebben we hen zo goed mogelijk bediend. Dat was heel bijzonder, eerst vonden ze het gek en hadden ze er moeite mee om gewoon te zitten en te genieten, later kon je zien dat ze er echt van genoten. In de tijd van Jezus werden er altijd voeten gewassen voor het aan tafel gaan, aangezien wij niet “aanliggen” aan tafel zoals in die tijd besloten wij om de “handen” van onze staf te wassen als teken van waardering. We mochten ook genieten van het feit hoezeer in Afrika gedacht wordt aan de eigen familie. Het is bijna nooit ikke, ikke, ikke… Zo pakte John de appel die hij als dessert kreeg (en wij hadden meegenomen vanuit Nairobi, iets wat ze bijna het lekkerst vinden van de hele maaltijd omdat ze dat anders nooit krijgen) wikkelde deze appel in een servetje en nam ‘t mee naar huis voor z’n kinderen. Die vonden het heerlijk! “Je had ze eens moeten zien smullen! Ze vroegen ook wanneer de “kawatja’s” nu zelf weer eens langs kwamen, zodat ze met hen konden spelen” zei hij, de volgende dag. Een geslaagd Kerstfeest. PS: Mocht je een bijdrage willen geven voor een extraatje voor onze staf (zie onze vorige blog) dan kan dat nog steeds op 67.18.01.325 ovv extraatje voor staf in Malakal. Heel erg bedankt aan degenen die al iets hebben gegeven! Wij zorgen er voor dat het goed terecht komt! Gezelschap! 2 december 2007 Dit kleine vogeltje kwam me vanochtend wekken en hield me gezelschap. Ik denk dat ‘ie (toen ‘ie in m’n kamer terecht kwam en niet meer wist waar hij naar buiten moest) zich eerst meer gevangen voelde dan gezelschap, maar toen ik ‘m eenmaal op m’n hand had gezet, de deur had geopend en hem de vrijheid bood, bleef hij daar toch nog een half uurtje zitten… Meegenietend van de rust en de zonsopgang in Melut… Een leven met Compassion! 3 december 2007 Hoewel we met hoge verwachtingen vertrokken en ons beeld van Compassion al positief was, zijn we toch wederom aangenaam verrast met de hoge kwaliteit van zorg, maar vooral liefde en compassie in de projecten. Een paar jaar geleden zijn we op bezoek geweest bij een project in Ecuador. Toen waren we geraakt door de liefde van de medewerkers voor de kinderen en het diepe verlangen om ieder kind een kans te geven op een gezond en “normaal” leven, met daarbij ook de hoop op God. Aangezien het toen vakantie was konden we het programma zelf niet meemaken, maar het feit dat er toch 50 van de 70 kinderen waren gekomen (tijdens een vakantiedag) om de blanke bezoekers te mogen begroeten, maar om ook gewoon weer bij Compassion te mogen zijn (waar ze liefde, zorg en aandacht ontvangen) zei ons al zo ontzettend veel… We sponsorden op dat moment nog geen kinderen in Kenia, maar aangezien we op dit moment voor in ieder geval twee jaar in Zuid Soedan werken met Medair en iedere acht weken voor een weekje in Nairobi (Kenia) zijn, hebben we besloten een project in Kenia, net buiten Nairobi te bezoeken. We hebben contact gehad met het kantoor in Nederland en zijn vooraf even langs geweest op kantoor in Nairobi, waar we gelijk al worden geraakt door de ontzettend toegewijde medewerkers. We spreken af dat we een projectdag mogen bezoeken op zaterdag en dan ook bijbelles mogen geven. Drie dagen voor de dag worden er kopieen van de bijbelles die de kinderen die dag zullen hebben bij ons afgeleverd. Wij mogen gaan vertellen over Jezus en de vissers. We knippen wat vissen uit, maken een vissersnet van oude kranten en lezen het verhaal van Jezus en de vissers een aantal keren goed door in de Bijbel, zodat we het goed op ons in kunnen laten werken. Dan zoeken we een meer “kinder-vertel-versie-verhaal” uit op internet en zijn klaar voor de grote dag. ’s Ochtends staan we vroeg, maar vol enthousiasme op, helaas ziet het weer er niet fantastisch uit, maar dat mag ons humeur niet beinvloeden… Op de dag van het bezoek worden we om acht uur verwacht bij het Compassion kantoor in Nairobi, om vervolgens samen met Justus (de Compassion medewerker die ons die dag zal begeleiden) naar het project te rijden. Stiekum (met “Afrikaanse tijden”, die we ook in Soedan wel gewend zijn, in ons achterhoofd) zijn we
spontaan verrast dat hij er al is, terwijl het precies acht uur is als wij aankomen… We rijden door Nairobi en ondanks dat we hier nu al meerdere keren zijn geweest, hebben we nog steeds moeite met het verkeer. Auto’s rijden kris kras door elkaar en matatu’s zijn zo brutaal dat je die liever zoveel mogelijk mijdt. Op een weg die je in Nederland misschien als een landweg zou zien en waar je hooguit 80 zou mogen rijden, maar eerder 50, mag je hier 110 rijden. We zijn blij als we evenlater buiten de drukte van Nairobi rijden in een gebied dat wordt gekarakteriseerd door koffie plantages. Justus verteld ons dat hier de meeste dorpelingen werken. Dit gebied, genaamd Gitamaiyu wordt gekenmerkt door een hoog percentage van armoede en grote sociale problemen zoals prostitutie, illegale bierbrouwerij, drugsgebruik en analfabetisme. In veel van deze gezinnen, missen kinderen de dagelijkse basis benodigdheden zoals goede kleding, onderdak en eten. Ook ondervoeding gepaard gaand met allerlei ziektes komt erg vaak voor – in dit gebied werkt Compassion samen met een lokale kerk om zo op te komen voor deze kinderen in nood door middel van een sponsorprogramma. Na flink wat kronkelwegen en ook nog een glibberweg door de regen, waar we bijna niet verder kunnen omdat we geen fourwheeldrive hebben, komen we uiteindelijk dan toch aan op het project. Als we aankomen zien we de laatste kinderen hun lokalen binnenlopen, de lessen zullen al bijna beginnen! Er zijn bijna driehonderd kinderen op dit project en het is een feest om ze vanuit een kamertje, waar we hartelijk door enkele stafleden worden ontvangen, te horen zingen. Stiekum proberen ze langs hun leraar of door een open deur of een raam heen te gluren naar de “mzungu’s” die ze vandaag komen bezoeken. Na een half uurtje van introductie, vragen ze of we klaar zijn voor de bijbelles die we hebben voorbereid en dat zijn we! We lopen een klas binnen waar zeker 50 ogen (er waren twee klassen samengevoegd) ons vol belangstelling aankijken. We stellen ons voor, vragen of ze een lied willen zingen en bidden met ze. Dan beginnen we met onze les die gaat over Jezus en de vissers. De kinderen moeten lachen om de immitaties die Willem doet tijdens de vertelling van het verhaal, maar na het verhaal merken we dat ze ook de essentie van het verhaal goed in zich op hebben genomen. De anderhalf uur dat we lesgeven vliegt voorbij. Dan gaat de bel, de kinderen hebben tijd voor een maaltijd met “porridge”. Toch wachten ze geduldig tot wij het sein geven dat ze kunnen gaan… Wij maken ondertussen foto’s van de kinderen die hun eten al op hebben, proberen een gesprekje aan te knopen met de wat oudere kinderen die goed engels spreken en horen van de staf dat we ook in de andere klassen worden verwacht. In iedere klas worden we voorgesteld, mogen de kinderen raden waar we vandaan komen en laten ze zien wat ze daar leren. Er worden lessen op het gebied van gezondheid gegeven, bijbellessen, kooklessen, de kleine kinderen mogen met klei getallen maken, tekenles, handenarbeid. Wauw, we zien zoveel mooie dingen, maar wat er toch wel uitspringt is de compassie! De tekst: Compassion bevrijdt kinderen van armoede in Jezus naam krijgt hier echt betekenis! De kinderen worden niet alleen uit de greep van letterlijke armoede gehaald, maar ze mogen ook de warmte, liefde en aandacht voelen die ook Jezus had en heeft voor de mensen om Hem heen. Heel mooi om te zien! Als we evenlater lunchen met de staf (ze hebben er echt een feest van gemaakt met chapatti’s, rijst, groenten, een vleesstew en als dessert lekker vers fruit), krijgen we allerlei informatie over de projecten en worden onze vragen beantwoord, ze laten ons ook zien hoe de dossiers van de kinderen worden bijgehouden. Op de manier waarop ze over “hun kinderen” spreken, kun je zien dat er bewogenheid is voor ieder kind dat hier een kans krijgt. Dan is er vervolgens tijd om iedere klas langs te gaan en wat snoepjes en ballonnen uit te delen. Het is zo bijzonder dat je met zoiets kleins als een ballon zo’n mooie lach op de gezichten van deze kinderen kunt toveren. Evenlater mogen ze buiten met hun ballonnen spelen en spelen wij ter afsluiting ook nog een potje voetbal met ze. De kinderen genieten zichtbaar en ze vinden het dan ook niet leuk dat we aan het eind van het spel weer naar huis gaan. We krijgen een heel hartelijk afscheid door samen met de kinderen daar midden op het veld te mogen bidden en danken voor deze fantastische dag. Aan Willem’s armen en benen hangen zeker wel 20 jongetjes en aan mijn armen en benen hebben zich veel meisjeshandjes geklemd, om zo voor de laatste keer voordat we weggaan nog even onze rare blanke huid te mogen aanraken. Samen sluiten we onze ogen en danken we God voor de geweldige tijd. Willem en ik vragen God deze kinderen en dit project te zegenen. Dat ze mogen opgroeien met de hoop op een toekomst, dat ze mogen opgroeien in liefde en in aanwezigheid van Jezus. Wij krijgen ook de zegen van God toegebeden en dat was dan het einde van een fantastische dag. Samen met Justus rijden we weer terug. Bij ons broeit er al weer iets in onze gedachten en in ons hart… we kunnen het niet laten nog een kindje te sponsoren, we zouden zolang we hier in Kenia zijn immers ook de kans hebben om dat kindje te bezoeken! Als we zien hoeveel Compassion doet met die EUR 29,- en hoeveel verschil het uitmaakt voor de kinderen en velen om hen heen, dan kunnen we gewoon niet anders besluiten.
Nog nagenieten en terugkijkend op deze bijzondere dag, vol liefde, vol compassie en vol prachtige kinderen krijgen we een week later al informatie over ons nieuwe sponsorkindje “Belinda”. Wie weet kunnen we haar over een paar maanden al ontmoeten… de eerste brief zal binnenkort in ieder geval nog de deur uit gaan! Sinterklaas & zwarte Piet! 4 december 2007 We zeiden het Sinterklaasfeest niet te vieren dit jaar, toch heeft Sint ons dat niet kwalijk genomen, want vandaag kregen we onderstaand gedicht, met wel heel erg lekkere inhoud in het bijgesloten pakketje!! Hallo lieve W&W, Ook Sint en Piet leven enorm met jullie mee! Jullie werken nu al bijna een jaar in Soedan, en das heel wat kilometers over zee! Helaas kan de Sint niet zover komen met zijn boot, maar geen nood, want hij stuurt jullie gewoon een zakje pepernoot. Ook nog iets van marsepein, dat vinden jullie zo heerlijk fijn, en dan voelt het alsof jullie even in Nederland zijn! De Sint hoopt jullie volgend jaar wel weer te zien in eigen land maar zo niet, dan is er niets aan de hand. We hebben gelukkig internet met breedband! De Sint is op jullie zo trots als een pauw, en zegt vaak tegen z’n Pieten: “Wat een topmensen, wauw!” Kijken in de toekomst kunnen we niet, met vertrouwen en rust, hoeft dat ook niet Want er is er Een die jullie altijd ziet! Smul maar lekker, geniet maar fijn en tot volgend jaar, want dan zullen Sint en Piet er ook weer bij zijn!! xxx …&… Dankjulliewel Sint en Piet!!!
Verrassing! 5 december 2007 Gisteren ontvingen we opeens twee DVD’s, een met: “Voor Willem & Wendy” en een met “Bijbel op Mp3″. Geen afzender… niets… Totdat we de DVD “Voor Willem & Wendy” in de laptop stopten en zagen dat er allerlei filmpjes en ook een paar foto’s opstonden…. Nog nooit hebben we zo’n ontzettend leuk cadeautje gehad! Guido & Karin enorm bedankt hiervoor! Jullie moeten hier ontzettend druk mee zijn geweest, jullie hebben er een fantastisch werk van gemaakt! We hebben zo genoten om vrienden, familie en gemeenteleden weer even van dichtbij te mogen zien. Vooral bij de stukjes waar recht in de camera werd gekeken, leek het net alsof we er zelf bij waren! Genoten hebben we van: gezin van Amerongen bij elkaar, compleet met Tom. Gezin Floor bij elkaar, compleet met fantastisch in bloei staande tuin en 63-jarige beauty! De kleine Nathan in verschillende facetten van zijn leven. Guido en Karin met een persoonlijk gesprek van een half uur, het was net of we voor jullie zaten - alleen reageerden jullie niet op onze reacties… ! Gerbranda en Schelte samen te zien als gelukkig getrouwd stel. Broers in de volle bloei van hun leven…, en de lieve wensen van gemeenteleden en nog veel meer. We hebben gelachen om: Pa van Amerongen’s gekke gezicht, Tom’s schuine hoofd, Guido’s pogingen om gemeenteleden gelijk wat te laten zeggen met plotseling een camera voor hun neus, Marco’s presentatietechnieken, William’s uitdrukkingen als “guitigerds” & “maarreuh”, Gerbranda’s aanstekelijke lach, Nathan’s eettechnieken en nog veel meer. Bijzonder vonden we het om ook “oude bekenden”, zoals Annelies bijvoorbeeld te zien, om persoonlijke verhalen te horen en het feit dat jullie het zo lang stil hebben kunnen houden terwijl jullie best al een paar weken met dit filmpje bezig waren en ‘t ook aardig wat tijd heeft geduurd via de post voordat het was gearriveerd! En we hebben ook wel een beetje natte ogen gehad omdat we jullie toch meer missen dan we dachten! Geweldig om jullie gezichten weer te mogen zien en stem te mogen horen, het raakte ons enorm… Bij het zien van zulke beelden merken we ook weer extra hoe dierbaar jullie voor ons zijn. Nog een kleine twee maanden en dan komen we even voor een maandje thuis… tot dan kunnen we nu in ieder geval af en toe weer even de filmpjes terug bekijken en genieten van wat voorpret op onze thuiskomst in februari. What is the What? 7 december 2007 Wij hebben het boek “what is the what” in het engels gelezen, maar het boek is ook vertaald naar het nederlands en een absolute aanrader als je wat meer over de oorlog in Soedan (met name over de omgeving waarin wij werken) wilt weten en een persoonlijk verhaal wil horen van iemand die het van dichtbij heeft meegemaakt. Bepaalde dingen waren voor ons zo herkenbaar en andere dingen zijn we anders gaan bekijken doordat het zo goed beschreven is in dit boek! Wat is de wat is een epische roman over de burgeroorlog in Soedan, gezien door de ogen van een jongen. Het is een rechttoe rechtaan geschreven, compromisloos, humoristisch, emotioneel en avontuurlijk boek over de waanzin van de oorlog. Eggers heeft vier jaar aan deze roman gewerkt en was gedurende die tijd diep betrokken bij de gemeenschap van gevluchte Soedanezen in de Verenigde Staten. In 2003 reisde hij met Valentino Achak Deng (de hoofdpersoon in dit boek) af naar Zuid-Soedan, waar Deng werd herenigd met zijn familie, die hij zeventien jaar niet had gezien. Wat is de wat is het verhaal van een jongen die een vluchteling wordt in het door oorlog verscheurde ZuidSoedan. Zijn reis, brengt hem in contact met vijandelijke soldaten, rebellen, hyena’s en leeuwen, ziekte en hongersnood, en de dodelijke murahaleen. Het biedt een onthullend en ontluisterend portret van een land in staat van bloedige oorlog, en van een jongen die van de ene in de andere onwerkelijke situatie wordt gekatapulteerd. Wat is de wat is spraakmakend, opwindend en herhaaldelijk hartverscheurend – een onmisbaar boek. Veel leesplezier!
Volkstelling 8 december 2007 Nieuws (samenvatting): Uit een verslag op IRIN blijkt het volgende - Volgens de UNFPA (UN Population Fund) zal de sleutel tot de verkiezingen in 2009, namelijk Sudan’s vijfde nationale volks- en huisvestingstelling, worden uitgesteld. UNFPA is de voornaamste organisator van deze volkstelling. “De volkstelling zou plaats vinden tussen 2 en 16 februari 2008, maar door de vertragingen in voorbereidingen, heeft ‘t wettelijke committee aanbevolen dat de volkstelling zal plaatsvinden tussen 15 en 30 april.” zei Abu Baker Waziri, UNFPA-Soedan volkstelling project adviseur. In de huidige vorm, wordt verwacht dat degenen die zullen worden geinterviewd, worden gevraagd of ze uit het noorden of zuiden komen of vanuit een ander land en ook wordt gevraagd naar hun religie. Zuid Soedanese leiders eisen daarbij dat er ook in detail wordt ingegaan op taal of ras. Volgens de Zuid Soedanese commissie voor deze volkstelling, zal het Sudan’s meest ambitieuze en belangrijkste statistieke project zijn, ooit. Los van het voorzien in een voorbeeld voor de daaropvolgende onderzoeken voor huishoudens en landbouw, zullen deze bevindingen ook van belang zijn voor het politieke proces. Volgens de commissie is de volkstelling een van de belangrijkste hoogtepunten in de CPA (Comprehensive Peace Agreement - vredesverdrag) getekend tussen het noord en zuid in 2005, die zal meebouwen aan de vrede in het land. De resultaten van de volkstelling zullen worden gebruikt als monitoring en bij besluitvormingsprocessen binnen de regering, binnen het zakenleven en NGO-sectors. Huisje… 9 december 2007 Op herhaaldelijk verzoek… eindelijk een foto van ons stekkie in Malakal… Linksboven: welkom - dit is de ingang van ons onderkomen… ! De buitenkant van ons huisje is wit geverfd, wat wel zo prettig is gelet op de temperaturen die soms niet eens meer op onze beperkte thermometer tot 50 graden af te lezen zijn… Rechtsboven: dit is de rechterkant van onze kamer, een tafeltje, met handgemaakt kleed uit Soedan, en bloemetjes (thanks paps en mams!) Rechts onze wand waar we alle kaarten hebben en een raam met gordijntje… - Naast ons bed nog een klein krukje, waar we onze wekker en soms wat water o.i.d. op hebben staan… Linksonder: Ons bed met het onmisbare muskietennet… en twee van onze trunks, helemaal links. Uit deze blauwe kisten leven we…, daarin zitten onze kleren en spulletjes. Je kunt het wel vergeten om die op losse tafels of in een leuke kast neer te leggen, vooral in het droge, hete seizoen; want binnen een dag is je shirt of broek bedekt met een grote laag stof… Rechtsonder: Onze kaartenwand - hier kun je zien hoe gezellig wij het vinden om kaartjes te ontvangen! Elk kaartje die we ontvangen krijgt een plaatsje op deze wand, er is nog genoeg plaats zoals jullie zien, maar iedereen die al een kaartje (of meerdere) heeft gestuurd: heel erg bedankt! Het staat onwijs gezellig!! Klein maar fijn!
Moeite 10 december 2007 Gelukkig hebben jullie in deze blog veel mooie verhalen kunnen lezen. Verhalen die bemoedigen, verhalen die opbouwend zijn, successen, dankzeggingen. Geweldig! En daar zijn we ook heel dankbaar voor. Toch is het niet altijd makkelijk en altijd mooi. Op dit moment voel ik me erg verdrietig, een beetje down zelfs. Ik weet dat het over gaat en we hebben God en elkaar en dat scheelt enorm, toch willen we dit ook delen, zodat jullie ook die kant zien/lezen. Ver weg van je familie en vrienden is niet altijd makkelijk… We hebben vanochtend te horen gekregen dat de vader van onze goede vriend en manager plotseling is overleden en dat doet pijn. Het doet pijn omdat je ineens beseft hoe snel je een band met elkaar krijgt hier als je zo dicht op elkaar leeft - als je iemand dan in verdriet ziet om het verlies van z’n vader, dan heb je ook verdriet. We zien wel ook gelijk weer de mooie kant van Medair; dat we allemaal zo met elkaar meeleven en verdriet en vreugde dus kunnen delen. Daardoor wordt de pijn soms iets verzacht. Hij zal vandaag terug naar z’n thuisland vliegen om met zijn familie te zijn. We keken allemaal zo uit naar de Kerst conferentie die we van 18 t/m 20 december zullen hebben met het hele team… Hij ook, hij had een grote rol in de organisatie. Nu zal de conferentie opeens heel anders zijn… Ik weet dat ik niet moet doemdenken, maar op zo’n moment flitst mijn familie toch als in een sneltreinvaart door m’n hoofd… hoe is het met mijn ouders en schoonouders? Met m’n lieve broers en zus? Met onze lieve vrienden? Zelfs geluksmomenten zijn op het moment van ver weg zitten soms moeilijk. De geboorte van een kind, een verjaardag, een nieuwe baan, gewoon het dagelijkse leven… je mist een hoop. Maar momenten zoals deze zijn het aller, aller moeilijkst! Toch mogen we ons sterk weten in degene die Kerst tot een feest maakt. Onze Country Director verwoordde dat heel mooi in de woorden van Romeinen 8:28 - God heeft een doel met alles. Ookal zien wij het misschien nog niet waarom zulke dingen moeten gebeuren, we leven immers in een gebroken wereld, toch mogen we weten dat God ons liefde en troost wil geven en dat Hij alles zal doen meewerken ten goede. We weten ook dat we hier niet voor niets zijn en hebben al zoveel geleerd en anderen kunnen leren - ook op afstand maak je weer andere mooie dingen mee en het weerzien van familie en vrienden is extra geweldig na een lange tijd in het veld… Overstromingen overstijgen 11 december 2007 Zie een nieuw verhaal over twee van onze collega’s in het Emergency Response team op de website van Medair Nederland. Veel leesplezier! Goed nieuws! 13 december 2007 Vanochtend deelde onze country director een artikel met ons. Er staat drie keer goed nieuws in dit artikel: 1.SPLM ministers zullen weer toetreden tot de regering van nationale eenheid. 2.Overeenstemming tot een transparant systeem in het management van de oliesector 3.Overeenstemming over een tijdschema voor de terugtrekking van troepen (naar het noorden of zuiden). Dit is goed nieuws! We weten dat velen van jullie voor ons bidden en we zijn in Zuid Soedan sinds een tijd gestart met op iedere donderdag speciale gebedstijd voor vrede…; God hoort onze gebeden! We zijn blij met jullie gebed, blijf bidden voor blijvende vrede in Soedan en met name voor de regio van Abyei. Bid ook dat dit goede nieuws stand zal houden en geen loze beloften zijn, bid voor blijvende vrede!
Retrospectief! 15 december 2007 Onze country director heeft een intro geschreven voor onze interne Medair Zuid Soedan nieuwsbrief (genaamd: “The Nile File”) die Wendy maandelijks publiceert – en deze intro willen we graag even met jullie delen: Het is verbazingwekkend dat we al weer aan het einde van het jaar zijn gekomen. Tijd is voorbij gevlogen. We hebben veel dingen gezien dit jaar… en bij de genade van God hebben we ook veel bereikt. We hebben security levels 3 en 4 gezien (op een schaal van een op vijf, waarbij een veilig is, is dat behoorlijk onveilig…). We hebben de aantallen van onze medewerkers verlaagd in Upper Nile, door de veiligheidssituatie. We zien nog steeds SAF troepen in Upper Nile op dit moment, ookal is er goede hoop dat rond 9 januari (de nieuwe datum voor terugtrekking) deze aantallen verminderd zullen zijn. We hebben de ergste overstromingen gezien in tien jaar, waardoor er meer dan 100.000 ontheemden zijn in zes staten. We zien nu ook enkele effecten van die overstromingen; huizen verwoest, verlies van levensonderhoud, uitbraak van ziektes, het vee is verdronken of weggevlucht en oogsten zijn verwoest. We verwachten heel veel voedingsproblemen in de komende maanden. We hebben modder, stormen, slangen, schorpioenen, kikkers, spinnen en wat al niet meer gezien. Medische evacuaties – ja… die hebben we ook gezien. Gelukkig – dank God – is iedereen weer hersteld. We hebben een complex programma met 13 donors gedraaid, dat betekende ook 13 maandelijkse rapporten, veel budgetten en updates van de uitgaven. Dit gaf veel druk op de hele organisatie. We hebben een nieuw Primary Health Care Centre gebouwd. Veel SWAT’s (Service Water Treatment systems) zijn geinstalleerd. Putten produceren goed, gezond en schoon water. Het Emergency Response team heeft een ongelofelijke hoeveelheid interventies gedaan en het verhaal gaat maar door… We hebben soms in moeilijke situaties gezeten. Met de SSRRC, met lokale bevolking, met leiders, stamhoofden en noem maar op. We moesten onderhandelen, we moesten sterk staan; niet altijd makkelijk in zulke omstandigheden. Maar boven alles zijn we in staat geweest om levens te redden in Zuid Soedan, steeds weer. Dank God. Hij heeft ons beschermd en bewaard. Hij heeft ons gezond gehouden. Hij heeft onze programma’s en ons werk gezegend. Wij prijzen Hem! God is ook de bron van onze passie om te dienen. We zijn niet een op geloof gebaseerde organisatie, we zijn een door geloof geleide organisatie. We weten waar onze passie, onze waarden en onze inpiratie vandaan komen. En dat brengt ons bij het thema van de Kerst Conferentie! – Onze passie, onze waarden, onze inspiratie”. Ik hoop dat jullie allemaal een gezegende tijd mogen hebben op de conferentie. Een tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar, om het programma voor 2008 te delen en ook een tijd van vriendschap, tijd met elkaar, rust en plezier. Heel erg bedankt voor jullie harde werk. Jullie zijn een fantastisch team! Laat me afsluiten met Psalm 91:1 en Psalm 91:9-12 “Whoever dwells in the shelter of the Most High will rest in the shadow of the Almighty” If you say “the Lord is my refuge” and you make the Most High your dwelling, no harm will overtake you, no disaster will come near your tent. For He will command His angels concerning you to guard you in all your ways; they will lift you up in their hands so that you will not strike your foot against a stone.
Maandag hebben we nog kwartaalbesprekingen en dan gaan we dinsdag voor drie dagen naar een conferentieoord net buiten Nairobi om daar Kerst met het team te vieren en terug te blikken op het afgelopen jaar en vooruit te zien naar het nieuwe jaar…
Kerstfeest in Nairobi! 17 december 2007 Afgelopen zondag hebben we voor de tweede keer Kerst gevierd (er zullen nog twee vieringen volgen - een met het hele Zuid Soedan team tijdens de Kerst Conferentie en een als we tijdens Kerstavond samen op safari zijn… ) Dit keer vierden we Kerst in het teamhuis in Nairobi. Nadat we naar een dienst waren geweest, konden de voorbereidingen van start. De mensen die in het teamhuis waren gebleven waren al volop aan de slag met allerlei dingen voor te bereiden. De versiering, de salades, de koekjes, de tiramisu; en wij mochten de groene salades maken… sjonge wat een overvloed! Dat is ineens zo’n verschil als je uit het veld komt! Maar wat hebben we genoten met elkaar. ’s Avonds, na de barbecue en al het lekkere eten hebben we bij dit heerlijke kampvuur samen worship songs gezongen. Een goede start van onze “Christmas leave”… Kerst conferentie! 26 december 2007
We hebben echt een fijne tijd gehad met onze collega’s tijdens de Kerst conferentie. Drie dagen in Brackenhurst (van 18 t/m 20 december), een prachtig plekje buiten Nairobi in Kenia. Een tijd waarin we fijne devotions hadden, daarbij heerlijk hebben gezongen, verschillende presentaties hebben gegeven en ontvangen, Willem de tafeltennistrofee mee naar huis heeft genomen en ook weer eens heerlijk piano heeft kunnen spelen, “teambuilding exercises” hebben gedaan en noem maar op. Aangezien een foto meer zegt dan duizend woorden… willen we jullie graag naar onze fotosite verwijzen! Happy new year!! 27 december 2007
Als we deze blog plaatsen, is het al te laat om jullie nog fijne Kerstdagen te wensen, we hopen dan ook dat jullie fijne dagen hebben gehad! Wij hebben genoten. Een keer heel anders, Kerst in de Masaai Mara (safari park), zonder familie en vrienden, maar met elkaar. Het was heel bijzonder, op de bijgevoegde foto zie je ons heerlijk bij een haardvuur tijdens Kerstavond… Meer foto’s en verhalen over onze “safari-avonturen” volgen later! Voor nu willen we jullie alvast een goede start in het nieuwe jaar toewensen. Gods zegen en maak er wat moois van! Verkiezingen 29 december 2007 Afgelopen donderdag zijn er verkiezingen gehouden in Kenia, deze verkiezingsdag is ondanks wat kleine opstandjes en helaas ook een dode in de Kibera sloppenwijk vrij rustig verlopen. Maar dan komen de tellingen en de geruchten over fraude etc… En dat verandert de zaken. Kibaki is de huidige president in Kenia, maar hij ligt op dit moment iets achter Odinga en dat geeft problemen. Helaas zijn nog niet alle stemmen geteld en is er dus ook vertraging opgelopen. Wij zaten vanochtend heerlijk te ontbijten in Java House tot er een paar collega’s binnen komen lopen die naar binnen zijn gestuurd omdat er verderop vermoedelijke rellen zijn. Na een paar minuten zien we de obers toch wat onrustig heen en weer lopen en iedere keer wordt de deur van ‘t koffiehuis gesloten. Willem besluit samen met een andere collega polshoogte te nemen om te kijken of ze iets meer informatie kunnen krijgen. Helaas levert dat niet heel veel op, behalve dat ze zien dat meer en meer winkels worden gesloten. Willem neemt contact op met Rhonda (onze acting country director) en die adviseert ons om toch maar in de auto te stappen en terug naar het teamhuis te rijden (om onze collega’s die te voet zijn af te zetten). Eenmaal onderweg worden we geadviseerd
niet verder te rijden, auto’s komen terugrijden met het nieuws “it’s bad, bad there”, dus we besluiten een andere route te nemen. Net voor we de straat naar het teamhuis inrijden zien we dat het bij de Junction (een klein winkelcentrum) aardig druk is. Aangezien daar nog twee van onze collega’s zijn en Willem en ik langs die kant moeten om naar Klaas’ huis te gaan (waar wij verblijven), gaan hij en Alan lopend even wat dichterbij kijken. Ze zien wat kleine rellen, mensen met stokken en een brandje, maar terwijl ze daar zijn wordt het ook al weer rustiger. Wij besluiten om nu maar gelijk terug te gaan, voordat het misschien erger wordt. De mensen in het teamhuis worden geadviseerd daar ook te blijven. Op de terugweg naar huis zien we twee grote politiewagens langs rijden vol met bewapende politiemensen. We zijn blij dat we inmiddels bijna thuis zijn. Maar voor de mensen thuis: we doen voorzichtig, laten ons goed informeren en zijn weer veilig thuis aangekomen! Hierdoor hebben we ook nog niet al onze safari-foto’s kunnen oploaden (er staat nu nog maar de helft op onze fotosite), maar we zullen proberen hier binnenkort verandering in te brengen en ook het verhaal te plaatsen! Safari Masai Mara 30 december 2007 Daar gingen we dan… iets waar we al heel lang naar hebben uitgekeken: op safari in Kenia! Vroeg in de ochtend werden we opgehaald door Francis van Sunworldsafaris (onze driver en guide) en een uitgebouwde Toyota Landcruiser (die achteraf heel goed van pas kwam). Na een ruim 3 uur durende rit door Kenya waarin we veel van dit bijzondere land mochten zien kwamen we de Masai Mara binnen. We waren op de helft en moesten nog zo’n drie uur rijden voordat we in het Olonana kamp zouden aankomen, waar voor ons een luxe tent was geboekt… Alles was gelijk anders toen we het mega grote park Masai Mara binnenreden. We zagen al gelijk giraffes, olifanten, zebra’s en tal van mooie vogels omringd door prachtige verschillende landschappen. Soms heel ruig en heuvelachtig, dan weer vlak met prachtige velden of moeras achtige gebieden die grenzen aan de Mara rivier. Rond lunchtijd kwamen we aan in het Olonana tentenkamp. Wat een ontzettend mooie plek. Olonana bestaat uit 12 luxe tenten en een bijzonder sfeervol restaurant. We worden hartelijk ontvangen door Minny met een welkomstdrankje en na een heerlijke lunch legt ze uit hoe ‘t allemaal werkt in Olonana. Eigenlijk werkt ‘t zo dat wij over helemaal niets hoeven na te denken en dat alles voor ons wordt geregeld en we echt even een paar dagen in de watten zullen worden gelegd. Zowel vanuit onze tent als vanuit het restaurant hadden we uitzicht op de Mara river en zagen/hoorden we continue een groep hippo’s (Nijlpaarden) die lekker van het water aan het genieten waren. Nijlpaarden zijn overigens bijzonder gevaarlijke dieren. Als je ze op het eerste gezicht ziet denk je misschien aan een verkleinde versie van een neushoorn die de weg kwijt is (en z’n neushoorn) maar de realiteit is dat deze dieren bijzonder snel zijn voor hun logge gewicht en in Zuid Afrika de tweede plek als meeste gevaarlijke diersoort hebben (Malaria mug krijgt de eerste plaats). Gelukkig konden wij dit interessante dier vanaf een veilige afstand bekeken. Na deze prettige introductie en korte rondleiding door het kamp en onze tent starten we dezelfde dag met de eerste game drive. WAT WAS HET FANTASTISCH!!! We zagen een groep olifanten op een paar meter afstand, we zagen hoe de grotere olifanten de kleintjes leidden. De grote mannetjes gingen het dichtbegroeide bos in om te verkennen en de rest van de kudde bleef doodstil wachten… prachtig om te zien. Op de vlakke velden kwamen we ook veel zebra’s, wildebeesten (ook wel gnoes genoemd) en allerlei hert-achtigen tegen. Een leeuw en leeuwin die een siesta hielden en prachtige vogels die met hun mooie kleuren die natuur nog mooier maakten. ’s Avonds zijn we na een heerlijk diner op tijd naar bed gegaan omdat we de volgende dag alweer om 5.30 gewekt zouden worden om vervolgens aan onze ochtend drive te starten… We werden wakker gemaakt en kregen thee of koffie naar keuze met heerlijke koekjes… Om 6.15 stond Francis ons al op te wachten bij de landcruiser en konden we gelijk met de ochtend game drive beginnen. Iets later zagen we de zon opkomen… zo
mooi over zo’n uitgestrekte vlakte (helaas kunnen de foto’s dat niet op z’n mooist weergeven). Kuddes dieren met de ochtenstralen op hun lichamen, de geluiden, geuren en het panaroma, was ontzagwekkend.. Een paar uur later had Francis in de gaten dat een leeuwin voorzichtig aan het sluipen was. 50 meter verderop stond het gezin Everzwijn (Moeder en drie kinderen) zich van geen kwaad bewust. Toen de leeuwin al heel dichtbij was en mama Everzwijn haar kinderen net had aangemoedigd om wat harder te gaan lopen begon de leeuwin aan haar sprint. De familie Everzwijn rende voor hun leven maar helaas, een kleintje raakte in paniek, begon angstkreten uit te slaan en gaf de moed op waarna ze na een korte achtervolging ten prooi viel aan de leeuwin die het leven van dit everwijntje na een tiental seconden beeindigde. De leeuwin stond trots met de prooi in haar bek en toen gebeurde er weer iets bijzonders. Haar man de leeuw kwam in rap tempo naar de leeuwin lopen en greep de prooi met zijn bek en klauwen en hield dit vast totdat de leeuwin het na een kwarter losliet. De leeuwin had de jacht ingezet, het dier gevangen en gedood en kreeg uiteindelijk het kleinste deel. Malesh… terwijl de leeuwen hun dagmaal verorberden was er ook al bezoek gekomen van een jakhals en hielden de gieren nauwkeurig in de gaten wanneer het hun beurt was om de restjes op te maken.. Voor ons was het inmiddels ook ontbijt tijd, dus weer terug naar het kamp waar een heerlijk onbijt op ons wachtte. Daarna even genieten van het mooie doch ijskoude zwembad… Het was in ieder geval verfrissend Na de lunch deden we nog een game drive. Hierbij zagen we ook een boskat (serval cat) en nog vele andere dieren. Na terugkomst kregen we weer een heerlijk diner en daarna vielen we uitgeput in ons heerlijke bed in slaap. Dit keer was het weer vroeg op en namen we het ontbijt mee in de auto om later te kunnen ontbijt-picknicken. Alleen de vele verschillende landschappen waren al een genot om naar te kijken. We kwamen dicht bij de Mara rivier en zagen een grote groep nijlpaarden en krokodillen in het water. De landschappen waren verder gevuld met grote groepen zebra’s en hert-achtige dieren zoals de antilope, gazelle, eland en topi. Iets verderop bij de bomen zagen we een groep baboons (gelukkig waren deze verlegen en kwamen ze ons niet lastigvallen verwijzing naar ons avontuur in het safaripark in Nairobi). Dit keer gaan we op zoek naar de neushoorn en jachtluipaarden. Na een drie uur durende tocht waarbij we tussendoor weer mochten genieten van alle flora en fauna vonden we dan eindelijk een kleine groep jachtluipaarden. Van enkele meters afstand mochten we deze prachtige dieren (en zij ons bewonderen. In de middag maakten we een korte wandeling langs de rivier samen met een Masai bewoner die ons uitleg gaf over van alles en nog wat en daarbij ook nog beschermd door een ranger met een G3 (voor de “niet computer spelletjes spelende mensen en oorlogskennis leken onder ons - dit is een automatisch geweer). Ze lieten ons veel zien over de natuur. Bijvoorbeeld over de uitwerpselen van de verschillende dieren, hoe je kan herkennen van welk dier het komt. Wist je bijvoorbeeld dat de Termieten kongingin wel 25 jaar oud kan worden? De Nijlpaard alleen maar gras eet? De kevers de poep van een Nijlpaard en Olifant gebruiken voor hun huisje? De lucht zag evenlater helaas wel erg donker wat bijzonder mooie plaatjes opleverde in combinatie met de zonnestralen die ook nog aanwezig waren. Helaas… evenlater (als we bijna rennend terug naar het kamp toegaan) worden we helemaal zeiknat! Ook wel bijzonder om een keer mee te maken… Het is vandaag trouwens de dag waarop we de geboorte van Jezus vieren die voor ons naar de aarde is gekomen en voor onze zonde gestorven is. Het was best vreemd om Kerst te vieren in Afrika… Geen koude temperaturen, geen familie, vrienden en gemeente, maar in plaats daarvan omringt door Kenianen, wilde dieren, de Afrikaanse bush en een aangename temperatuur van ca. 25 graden. We kunnen nog hele pagina’s volschrijven over deze safari, vertellen hoe we een matatu steeds uit de modder moesten redden op onze laatste dag, hoe we genoten van de vogelzang, wat voor heerlijke barbecue we hebben gehad op 1e Kerstdag en nog veel meer… maar aangezien een foto meer zegt dan 1000 woorden willen we jullie dan ook met veel plezier doorwijzen naar de fotosite op Flickr.
Onrust in Kenia 31 december 2007 Onrust in Kenia na verkiezingen - Oudjaarsdag verloopt dit jaar even iets anders dan andere jaren. We zijn nog steeds in Kenia, maar mogen niet buiten huis komen, vanwege de veiligheid. Zoals we al eerder vertelden is de verkiezingsdag op de 27e aardig goed verlopen, maar toen de uitslagen naderbij kwamen, kwamen de problemen. Rellen, plunderingen, verbrandde autobranden en huizen. We zijn blij dat we vanochtend even snel inkopen konden doen voor de komende dagen. We waren daar al rond 10.00 uur toen de winkels open zouden gaan, achteraf bleek dat we er goed aan hadden gedaan dat we zo vroeg waren,… vlees was nagenoeg op, versproducten waren er sowieso niet echt. We zien mensen hamsteren en veel extra producten inslaan, zo gaan er opeens 8 zakken suiker in een karretje en hetzelfde aantal meel en rijst. Ook water wordt heel veel ingeslagen, is men bang dat het water wordt afgesloten? Wij nemen voor de zekerheid ook onze voorzorgsmaatregelen hierin. Als we eenmaal in de rij staan voor de kassa zijn we blij dat onze kar vol is want toen we na 2,5 uur (waarvan bijna anderhalf uur in de rij staan voor de kassa) eindelijk uit de supermarkt kwamen zagen we dat de supermarkt was gesloten en er iedere keer maar een handjevol mensen naar binnen mocht. Het hele parkeerplein stond vol met mensen, een rij tot buiten op het parkeerplein (en dat is lang kunnen we je vertellen). Je voelt je op dat moment heel dubbel, je bent blij dat je voor jezelf eten in hebt kunnen slaan, maar voelt je bijna schuldig voor al die andere mensen die nog staan te wachten en die uberhaupt maar moeten afwachten of ze nog in de supermarkt worden binnengelaten. Ondertussen gaan de gevechten op de straten, met name in de sloppenwijken, door. Het is chaos. Winkels worden geplunderd en in brand gestoken. Er zijn al veel doden gevallen. Veel te veel. Politieagenten lopen met zwaar geschut op straat, op vele plaatsen wordt traangas gebruikt om de menigte terug te dringen. Eenmaal aangekomen bij het teamhuis (om hen ook in te lichten en een satelliet telefoon te geven uit voorzorg dat het mobiele netwerk wordt platgelegd), geef ik onze bewaker een hand en zeg dat we met hem meeleven en bidden voor Kenia. Hij zegt dat hij en zijn vrouw in Kibera wonen (vlakbij de sloppenwijken), hij is blij dat z’n kinderen al ergens anders wonen, maar terwijl hij dat zegt zie ik zijn lip trillen. Wat moet het verschrikkelijk zijn om in een land te leven waar het op dit moment even helemaal fout gaat. We bidden echt dat hier snel verandering in komt. Vorig jaar zijn de verkiezingen heel goed verlopen en werd het zelfs een voorbeeld genoemd. Dit jaar lijkt datgene wat iets goeds zou moeten opleveren uit te lopen op een ramp. De bewaker bij het huis van Klaas (waar wij nu zitten) zegt: “ik weet niet of ik straks nog eten heb… ik weet uberhaupt niet of ik hier wel levend uit kom!” Verschrikkelijk als je in zulke angsten leeft. “Maar, ging hij verder: ik vertrouw op God en gebed is mijn kracht. Ik geloof dat God dingen kan veranderen.” Het geeft mij moed en mijn hart maakt een sprongetje. Toch voel ik ook verdriet in m’n hart voor de mensen in de sloppenwijken, waarom zijn toch vaak de allerarmsten de dupe van zoveel geweld en opstanden? Waarom draaien zoveel dingen toch vaak alleen maar om macht? En wat is het erg als mensen in een soort van “wanhoop” en “onrust” terechtkomen, je ziet de nervositeit bij mensen en men steekt elkaar daarin aan. En wat zal er gebeuren als de supermarkt inderdaad niet veel langer meer open blijft en vele mensen zonder eten naar huis gaan? Komen daar weer nieuwe rellen van? Voor ons is het op dit moment afwachten, wij vieren Oud & Nieuw binnenshuis, samen met Rhonda, een Nederlandse collega. We weten wel dat Medair er weer alles aan doet om onze veiligheid in acht te nemen en dat dat als belangrijkste punt in de beslissingen wordt genomen. We weten dus nog niet of we donderdag naar Loki zullen vliegen en zaterdag naar Soedan. We wachten het allemaal af, houden onszelf zo goed mogelijk op de hoogte via onze Keniaanse collega’s, tv en internet en houden jullie daarbij natuurlijk ook zo veel mogelijk op de hoogte. We zien net beelden op Kenia broadcasting - verschrikkelijk. Het maakt ons stil. Op de een of andere manier doen beelden je altijd nog meer dan wat je hoort. Kisumu, een compleet dorp geplunderd. Eerst winkels leeggehaald, daarna in de brand gestoken, toen er geen winkels meer waren begonnen ze aan huizen. Verschrikkelijk er is weinig meer heel. Mensen ontheemd. Winkels failliet.
Veel informatie staat op Alertnet, waar om het uur wel weer nieuwe informatie wordt toegevoegd. Dit is in het engels, maar meestal aardig actueel en niet ver van de waarheid. Update - onrust in Kenia 2 januari 2008 Dit stukje is geupdate op 2 januari om 23.00 (Keniaanse tijd) Van protesten naar geweld naar wraak - naar verzoening?? Wij hopen en bidden voor dat laatste! Wij hopen dat alle gewelddaden van de afgelopen paar dagen nu mogen omslaan in gesprekken en verzoening. Helaas hielden de gevechten na ons laatste onderstaande bericht niet op… Na het verschrikkelijke nieuws van 30 mensen die levend verbrand zijn in een kerk - kwamen de een na de andere geluiden van wraak en het dodental is inmiddels opgelopen tot driehonderd. Vreselijk! Naast dat mensen vreselijke dingen roepen, - die we niet onlogisch vinden omdat deze gevechten daar ook beeld aan geven - zoals bijvoorbeeld dat er een burgeroorlog is uitgebroken en er een etnische zuivering aan de gang is, staan de volgende uitspraken te lezen op alertnet die je de huiveringen over de rug doen lopen: » “Ik zag ze de kerk in brand steken”, zei Joseph Kwasila ”we renden weg en ze joegen ons naar de hoofdweg. Ze waren als leeuwen in woede, met stokken en kapmessen.” » De brand in de kerk doet ons herinneren aan de slachtpartijen van duizenden mensen in de kerken in Rwanda’s 1994 volkerenmoord. » “Ik verlaat deze plek,” zei Simon Mwangi, terwijl hij zich bemand met een grote witte zak, naar de centrale weg begaf. ”Als ze deze mensen kunnen verbranden in een kerk, hoe kan ik dan nog veilig zijn?” » “Ik had nooit gedacht dat Kenia zo kon worden. Ze vermoorden ons omdat we op Kibaki hebben gestemd. Misschien was de verkiezing oplichterij, maar waarom gaan ze niet naar de rechtbank in plaats van dat ze elkaar opstoken tot deze gruweldaden? » Chemu Mungo, een student uit Eldoret, vertelde de BBC dat ze zich niet langer veilig voelde. ”The nachten zijn beangstigend, omdat je niet weet wat er gaat gebeuren.” zei ze. Je hoort schoten, je voelt je niet veilig, zelfs als je het gevoel hebt dat ze niet achter jou aanzitten.” » “Je moet de “bush” in gaan om je veilig te voelen”. En nog veel meer huiveringwekkende uitspraken. Verkiezingen die iets goeds moeten brengen, brengen nu dood en verderf. Nadat we vanochtend even snel boodschappen hadden gedaan, zijn we ook nog even naar het teamhuis gereden, daar spraken we een Keniaanse collega en toen kreeg Wendy het te kwaad. De wanhoop in haar ogen bij het zien van deze verschrikkingen in haar eigen land, de hoop die ver te zoeken was, de tranen in haar ogen, haar gedachten bij haar familie. Dit is een moeilijke start in het nieuwe jaar. Voor morgen staat er een massabijeenkomst gepland (rally) door Odinga en zijn aanhangers. Wij hopen dat dit niet door gaat. Inmiddels spreekt Odinga zich uit dat de rally absoluut moet doorgaan morgen en daarbij heeft hij ook signalen afgegeven door niet naar de meeting te komen met het parlement die Kibaki had georganiseerd. Hij zei: “Er kan geen dialoog plaatsvinden met een dief.” Vreselijk en zulke mensen moeten zich dan verzoenen. Er zijn echt wonderen nodig! Vanmiddag hebben we samen met Rhonda gebeden voor verandering, voor verandering van de harten van Odinga en Kibaki, voor rust en vrede, voor verzoening. Laten we hopen en bidden met z’n allen dat die verzoening snel, heel snel komt. Dank voor al jullie medeleven en gebeden - hier worden we erg door bemoedigd. Update - Onrust in Kenia 4 januari 2008 Update 4 januari (Nairobi) - Als je alle beelden op het nieuws ziet of op internet, dan zullen jullie misschien wel ongerust zijn om ons! we kregen ook verschillende ongeruste mailtjes. Dankjulliewel voor jullie bezorgdheid en medeleven. Ondanks dat het met ons heel goed gaat, zijn wij ook ongerust. Ongerust over onze collega’s, ongerust over Kenia, het land waar wij onze rustperiodes na drukke periodes in Sudan doorbrengen.
Verhalen over burgeroorlog, branden, schoten, mensen die in elkaar worden geslagen, opstanden, plunderingen, rellen en noem maar op, doen deze ongerustheid natuurlijk ook oplaaien. Als we de verschrikkelijke verhalen horen van onze Keniaanse staf (waarvan sommige op dit moment bijvoorbeeld met een voedseltekort zitten omdat de winkels in de buurt vernield zijn en er niet veel alternatieven zijn) en vooral ook onze bewakers die in de getroffen gebieden wonen, zoals Kibera - kunnen we alleen maar huilen om het leed wat mensen is aangedaan. Onze enige troost is hoop en gebed, waardoor we echt rust ervaren omdat we weten dat onze God en Vader in de hemel ook huilt om dit zinloze geweld. Als Kenia na vijf dagen van protest en etnisch geweld al meer dan 300 doden telt, dan kan je dat alleen maar heel verdrietig maken. Kibaki en Odinga willen nog steeds niet verzoenen. En uitspraken van aanhangers als: “Als er oorlog moet zijn, dan zal er oorlog komen” of “Geen Raila, geen vrede” zijn niet ongewoon. “We zijn bereid om tegen de regering te vechten voor onze rechten, zelfs tegen de politie, we zullen ze doden.” Veel van de mensen die zoiets zeggen zijn onder invloed van alcohol of in ieder geval gevuld met haat en wraakgevoelens tegenover wat er zich afspeelt. Ze willen zich wreken, maar waarop? De vraag is of ze het zelf allemaal nog helder voor ogen hebben. Eerlijk gezegd hebben wij een enorm kritische blik tegenover het leiderschap - kiezen ze voor het volk of alleen maar voor hun eigen macht? Wij denken het laatste, anders waren ze allang nader tot elkaar gekomen. Anderen zeggen dat de historie zich herhaalt. Ze spreken over etnische zuivering en volkerenmoord. De politie die overbelast is, lijkt machteloos het geweld te stoppen in sommige gebieden. Ten minste een dozijn Kikuyu dorpen zijn tot aan de grond afgebrand. Tienduizenden mensen zijn ontheemd. Men zegt nu een tekort aan water en voedsel te hebben in de sloppenwijken en het water wat er is, wordt in jerrycans verkocht, terwijl de mensen geen cent te makken hebben, dus ook geen water. Of moeten ze het dan stelen om in leven te blijven? Er zit dan ineens een dunne lijn tussen oprechtheid en overleven. Gelukkig is er ook licht in de duisternis. Vandaag zou opnieuw een massabijeenkomst plaatsvinden, nadat die gisteren niet volledig plaats kon vinden. Hoewel het gisteren verschrikkelijk was om zoveel mensen op de straten te zien met woede in hun ogen en leuzen roepend, zijn de optochten toch redelijk rustig (in vergelijking tot de andere dagen) verlopen en is de grote mensenmassa nooit helemaal bij elkaar gekomen. Tot nu toe hebben we vandaag nog niet veel mensen in opstand zien komen. We danken God dat de massabijeenkomst niet de volle omvang heeft gehad als eerder verwacht en dat de protestanten zijn teruggedwongen door de politie. We horen nu ook geruchten dat mensen de protesten beu zijn en weer hun normale leven op willen pakken en aan het werk willen. Dit is een positief teken, zij het dat de twee leiders nog steeds geen verzoening willen. Het kan nog steeds alle kanten op, maar laten we God danken voor deze laatste positieve ontwikkelingen en laten we bidden dat het vooral de goede kant uit blijft gaan! Zelfs als het nu de goede kant op gaat, heeft Kenia nog vele, vele maanden nodig om weer op te bouwen en vele noodhulpinstanties zullen nodig zijn om er voor te zorgen dat de mensen in de ergst getroffen gebieden (met name de sloppenwijken) weer enigzins hun leven kunnen opbouwen en in ieder geval een dak boven hun hoofd krijgen en voldoende te eten en te drinken krijgen. Update over ons: Zoals we al zeiden; met ons gaat het goed. Wij vertrekken waarschijnlijk morgen (zaterdag) naar Lokichoggio (het noorden van Kenia) om dan dinsdag naar Zuid Soedan te vertrekken, onze thuisbasis in Malakal.
Honger 5 januari 2008
Nairobi sloppenwijken gespannen als de crisis in Kenia honger brengt - Wij zijn weer veilig in Lokichoggio aangekomen en gelukkig horen we dat het weer wat rustiger is in Nairobi. Toch is het met name rustig voor de rijkere mensen in Nairobi, die genoeg geld hebben om eten te kopen in de grote supermarkten. In de sloppenwijken heerst spanning, mensen die veel moeite moeten doen om aan eten te komen. Zouden ze nu al hun waardigheid opzij moeten zetten en moeten stelen om te overleven? Er worden wanhopige uitspraken gedaan, mensen worden boos op hulpinstanties die hun best doen, gewoon omdat ze wanhopig zijn. Je moet je voorstellen dat je net een paar dagen geleden bent weggevlucht voor een schreeuwende menigte van jonge mannen met kapmessen, stokken, benzine en vuur. Je moet je voorstellen dat je ergens in de bosjes hebt moeten schuilen, je thuis (zij het een krotje, maar in ieder geval een dak boven je hoofd) in vlammen op hebt zien gaan, je in de open lucht hebt moeten slapen in de kou (want ookal is het overdag warm in Kenia, ’s nachts kan het flink koud zijn), angstig om misschien overvallen te worden of te worden geraakt door een kogel. Je moet je voorstellen dat je familieleden niet meer kunt vinden en die wanhopig terug probeert te vinden. Je moet je voorstellen dat er geen eten meer te krijgen is en je vijf jonge kinderen moet voeden… Na al het geweld wordt het dodental nu voorzichtig geschat op tegen de 400 doden, waaronder veel kinderen. Het aantal ontheemden wordt door de VN (Verenigde Naties) geschat op 180.000 en ze zeggen dat een half miljoen mensen behoefte hebben aan grootschalige humanitaire hulp. Beeld je dat eens in en lees dan onderstaand verhaal, geschreven door Nicolo Gnecchi in opdracht van Reuters en wat wij vertaald hebben. Deze mensen hebben hulp nodig, heel snel hulp nodig! Nairobi - 5 januari - door Nicolo Gnecchi (vertaald door Wendy) - Tien dagen geleden, vormden de inwoners van Kenia’s grootste sloppenwijk Kibera een lange, lange rij om hun stemmen uit te brengen voor de presidentsverkiezingen. Na een uitbraak van geweld nog voordat alle stemmen geteld zijn met claims van de oppositiepartij dat er fraude in het spel is, moeten deze mensen nu weer in rijen staan, dit keer omdat ze zo’n honger hebben en geen eten hebben. “Noemen jullie dit noodhulp? We willen jullie vieze water niet!” schreeuwt een man tegen de politie die op een gewapende wagen zit met waterkannonnen. De politietroepen zijn terug in Kibera, een van de grootste sloppenwijken in Afrika, met zo’n 800,000 inwoners, op de uitkijk voor etnische conflicten die Nairobi’s sloppenwijken in tweeen splijten en doen schokken. Maar op vrijdag is de focus op voedsel. Duizenden mensen verzamelden zich toen twee lokale Rode Kruis voertuigen arriveerden om hulp te brengen - maar deze voertuigen verlieten de plaats weer zonder uit te laden, compleet overweldigd door de grote aantallen mensen die ze zagen. “We zijn gekomen om voedsel te krijgen, maar nu weigeren ze ons,” zei een boze David Majengo, wijzend naar de Rode Kruis medewerkers die de plek verlaten. “Alles wat we deze laatste dagen gegeten hebben is traangas.” Terwijl de stemming snel daalt en slechter wordt, pikt een vrouw een stuk brood van een groep oproerpolitie die de groep in de gaten houdt. Juichende kinderen proberen haar na te doen en de officieren besluiten om hen al hun eigen brood en melk toe te gooien voordat ze hen wegjagen. “We hebben honger en we zijn boos. We zullen binnenkort de honden moeten gaan eten die hier lopen te schooien,” schreewde inwoner Shelef Ndar, die met afschuw naar de scene keek. Veel winkels zijn geplunderd door de protesteerders, hierdoor is er een ernstig tekort aan voedsel in sommige sloppenwijken. De inwoners waren ook teleurgesteld dat hun leider Raila Odinga, waarvan ze hadden gehoord dat hij een onverwachts bezoek aan Kibera zou brengen, maar die niet op kwam dagen. In plaats daarvan kwamen
verscheidene andere senior officials om gebeden voor vrede te lezen, alvorens weer te vertrekken in hun 4×4 landcruisers. Odinga’s partij had een belofte gedaan om de politie voor een tweede dag te weerstaan en te proberen een verboden massabijeenkomst te houden in het centrum van de hoofdstad. Hun poging op donderdag werd verijdeld door de politie. De oppositiepartij zegt dat de verkiezingen gestolen zijn en willen dat Kibaki terugtreedt. Maar de meeste Kibera inwoners, maken zich nu druk om hele andere zaken en van een massabijeenkomst zal het vandaag nooit komen. Bewapende politie bleef achter in het gebied waar het grote aantal mensen weer kleiner wordt, om wanhopig en zonder voedsel weer naar huis keren. “Hoe kunnen ze het kolonialisme nu zo terugbrengen?” vraagt Philip Ohago, een negentwintigjarige, gekleed in lompen. “Hiervoor hadden we lang haar en rokken, maar nu zijn we de “punt.com” generatie. We hebben wiskunde geleerd en we weten voor wie we gestemd hebben…” Massabijeenkomst afgelast! 7 januari 2008 Zojuist is tijdens een persconferentie door ODM de geplande massabijeenkomst voor morgen (8 januari 2008) afgelast. Desondanks kunnen er wel spontane demonstraties plaatsvinden… maar wij zijn heel blij dat de massabijeenkomst in ieder geval door de oppositiepartij is afgelast! Dank God hiervoor! Lieve mensen, we hebben gehoord dat vele mensen voor Kenia en alle gebeurtenissen alhier op de bres staan! Hartelijk dank daarvoor! Keep on praying!
Belinda 10 januari 2008 Situatie Kenia blijft onrustig - Wij zijn inmiddels weer veilig in Malakal aangekomen en ontzettend hartelijk ontvangen door onze lokale medewerkers. Aangezien ze hier niet zoveel “resources” hebben, maar wel hadden gehoord over de onrusten in Kenia, waren ze erg ongerust geweest en blij om ons weer heelhuids terug te zien. Hoewel wij veilig zijn, zitten we nog wel over veel mensen in. Met name veel kinderen zijn getroffen door dit zinloze geweld. Als we spreken over kinderen, denken we ook aan de Compassion projecten.
Dit is Belinda, het kindje dat wij afgelopen maand zijn gaan sponsoren. Zij woont in de sloppenwijk Kibera. Wij weten niet hoe het op het moment met haar gaat en zijn natuurlijk ongerust. Compassion werkt hard om meer informatie te verkrijgen, maar een hoop projecten van Compassion hebben veel schade opgelopen. Ik citeer een verhaal op hun website: Situatie Kenia blijft onrustig: 09-01-2008 Terwijl de situatie in Kenia onrustig blijft, werken medewerkers van Compassion Kenia hard om informatie te krijgen vanuit de verschillende projecten. Meer dan 29 projecten zijn op verschillende manieren getroffen door het geweld. Vooral projecten die in sloppenwijken liggen zijn zwaar getroffen. Families en gemeenschappen zijn op de vlucht, bezittingen zijn vernield of verbrand en van twee projecten is het kantoor compleet verwoest. Kerkpartners van Compassion zijn op dit moment bezig om eerste hulp te verlenen aan families die getroffen zijn. Door middel van counseling, medische behandeling en eten worden mensen geholpen. Daarnaast zijn er onderhandelingen met andere organisaties om de situatie weer stabiel te krijgen. Op dit moment is er nog geen individuele informatie over sponsorkinderen. Compassion Kenia probeert om deze informatie zo snel mogelijk te krijgen.
Als uw sponsorkind getroffen is wordt u hier persoonlijk door één van onze medewerkers van op de hoogte gebracht. Compassion Kenia vraagt nadrukkelijk om uw gebed. Gebed voor het land, de kerk in Kenia, de kerkpartners en vooral voor de families en kinderen die getroffen zijn door het geweld. Wij willen jullie vragen mee te bidden. Wij kennen nog meer mensen met sponsorkindjes in Kenia die bezorgd en ongerust zijn. Laten we bidden voor deze kinderen en hun families! Emoties en feiten 11 januari 2008 De laatste twee weken voelde ik me nogal down en naar - ik was niet zo goed in m’n doen als normaal en ik had ook niet zo’n zin om terug te gaan naar Malakal… Dat is voor het eerst; echt! Ik had de afgelopen weken slecht geslapen; ik denk een combinatie van de anti-malaria (waarvoor ik nu overigens weer andere medicatie heb) en de hele toestand in Kenia. Dit alles raakte me toch meer dan verwacht. Het is ergens natuurlijk heel logisch dat ik me zo voel, we hebben zoveel lieve Keniaaanse collega’s, we hebben een sponsorkindje in Kenia en we weten dat Compassion enorm veel projecten in Kenia heeft, waarvan vele projecten ook getroffen zijn door het geweld. Daarnaast lees je de verhalen en zie je de beelden van vernieling, plundering en dood. Dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten… Als je leest dat er in sommige gebieden nog steeds geen water en voedselhulp is geweest door hulporganisaties, dan vraag ik me dus ook af waarom we daar op dat moment niet met Medair kunnen helpen… Waarom we daar nu nog niet zijn… Ik weet dat we contacten hebben met verschillende noodhulporganisaties, zoals het Rode Kruis, maar alle zakelijke kanten lijken dan bij mij weg te vallen en er blijft nog maar een groot vraagteken in mijn hoofd en dat is: waarom geen actie door Medair in Kenia? Het is nu zo hard nodig! Gelukkig heb ik dan collega’s die me weer even terugbrengen naar de realiteit. Ik had een fijne skype chat met een collega op het hoofdkantoor. Ze begreep hoe ik me voelde, ze heeft zelf ook heel vaak in zulke situaties gezeten, maar ze ging het aan me uitleggen… zij was ook verbaasd dat er nog zo’n gebrek aan hulp is in Kenia terwijl daar heel veel NGO’s zitten en ook zendelingen die heel veel ervaring hebben… maar we moeten voorzichtig zijn met Medair, want als we nu hier reageren in Kenia, dan kunnen we al snel tot onze nek toe in het werk zitten en dan zijn we niet meer klaar om te reageren op eventuele uitbraken in Soedan (die rond deze tijd van het jaar heel gewoon zijn). Ook weten we niet of onze donors wel zouden toelaten dat we de Zuid Soedan fondsen zouden gebruiken om noodhulp in Kenia te verlenen!! En Medair Zuid Soedan kan niet zomaar een extra fonds openen, dat ligt buiten onze capaciteiten. Het Emergency Response Team in Zuid Soedan mag dan op dit moment niet echt veel te doen hebben op het gebied van reageren op uitbraken, maar er zijn nog veel meer elementen die hierbij komen kijken dan twee of drie mensen van zo’n team naar een plek in Kenia sturen - we hebben gewoonweg de capaciteit niet om extra projecten op te pakken. Daar komt bij dat voor het grootste gedeelte van het management (managers) in Zuid Soedan de contracten aflopen en zij Zuid Soedan zullen verlaten in de komende drie maanden, er is enorm veel werk dat we nog moeten verzetten om verzekerd te zijn van fondsgelden voor volgend jaar en om nieuwe mensen aan te nemen. Hoewel ik dit allemaal ergens wel wist, was het zo goed om weer even met m’n neus op de bredere feiten te worden gedrukt. En dan zegt ze tenslotte nog: Wendy, je kunt niet overal tegelijk zijn… en God ziet dat ook! De mensen hebben je nodig, daar waar je nu bent, in het bijzonder je lokale medewerkers… ze zullen nooit in hun hele leven vergeten dat ze jullie voor hen zagen bidden, met hen meedachten, hen engels leerden en er voor hen waren. Vergeet dat nooit! Opeens was daar een “knak” binnen in me en ik voel me echt weer een heel stuk beter! Wat hebben we toch een super team binnen Medair! Wij zijn inderdaad op onze plek en ookal kunnen we misschien nu niet fysiek onze handen uit de mouwen steken voor Kenia met Medair. We kunnen wel voor ze bidden en daardoor mogen we eigenlijk de grootste veranderingen zien!!
Een nieuwe dag in Melut 16 januari 2008 Voor de Kerst vakantie ben ik naar Melut geweest en heb een verhaal geschreven wat inmiddels (met wat aanpassingen van een editor) is geplaatst op de website van Medair. Veel leesplezier! 24 uur gebed 18 januari 2008 Vanochtend om 08.00 uur is de ketting van 24 uur gebed voor Kenia gestart, met het Malakal team hebben we een bewogen half uur gebeden. Aangezien er ook heel wat Kenianen bij waren, was het een emotionele tijd ook. Er werd gehuild, gesmeekt, berouw getoond en in vast geloof dat God dingen in Zijn hand heeft gebeden. We kregen prachtige bijbelteksten op ons hart en het was heel mooi en intensief om dit mee te maken! We hopen en bidden dat de paar open tijden die er nu nog zijn vanzelf opgevuld zullen worden (en vele opvullingen stroomden deze morgen nog binnen… waarvoor dank!) - speciale dank aan de mensen die hiervoor midden in de nacht willen opstaan! Het voelt als zo’n zegen om hier deel van te zijn!! God zelf zal de openingen vullen met Zijn liefde! Dit heeft vast en zeker een uitwerking, als eerste in de hemel en ook op de harten van de mensen in Kenia, God zal zijn werk voltooien! Hij zal het goed maken! Normaal bidden we iedere donderdag ochtend speciaal voor vrede in Sudan, deze weken voegden we daar ook Kenia aan toe en nu hebben we vandaag dus een dag van 24 uurs gebed, het is bijzonder om te zien dat in zoveel uithoeken van de wereld, mensen hieraan mee doen. Het is bijzonder dat ook onze Soedanese lokale staf heel graag mee wilde bidden! Zij weten natuurlijk als geen ander wat het is om in oorlog te leven… Mocht er nog een tijd zijn waarop je wil bidden, geef het dan even door, dan vul ik het nog aan! Wij gaan zo om 10 uur weer bidden! Fijne dag en Gods zegen! Filmpje 19 januari 2008 Even iets heel anders… We zijn een paar jaar geleden met World Servants meegeweest naar Ecuador. Nu kreeg ik van de week een mailtje van een mede-reiziger en blijkt er een filmpje op You Tube te staan waarin wij ook voorkomen… Zet je geluid aan als je hier naar kijkt, want het lied is erg mooi wat ze erbij zingen!! Contracten, stof, NFIs en SL II 26 januari 2008 Nog een weekje en dan zijn we weer even in Nederland… Deze acht maanden zijn letterlijk en figuurlijk voorbijgevlogen! Acht maanden weg van familie en vrienden was niet altijd even makkelijk, maar dat wisten we eigenlijk al vanaf het begin toen we deze keuze maakten. Soms mis je elkaar ontzettend en zou je niets liever willen dan met het eerste het beste vliegtuig terug naar Nederland vliegen om elkaar weer te kunnen omhelzen en spreken… Maar het allermoeilijkste moment is dan toch wanneer het bijna tijd is om weer naar ‘huis’ te mogen gaan voor een maand. Gek is dat hoe dichterbij het komt, hoe moeilijker het wordt en Wendy begint zelfs echt een beetje heimwee te krijgen, niet zozeer in het bijzonder naar Nederland, maar meer naar familie en vrienden! Pa en ma… we komen er aan hoor!! Gelukkig zijn we beiden gezegend met een drukke, leuke en interessante job waardoor de week voorbij zal zijn voordat we er erg in hebben. We zullen aanstaande dinsdag al naar Loki vliegen en woensdag door naar Nairobi.
Helaas is de situatie nog steeds niet goed in Kenia. Het positieve bericht van halverwege deze week was dat het eerste contact was gelegd tussen Kibaki (de president) en Odinga (de oppositie leider) in en door het gesprek wat ze met Kofi Annan hadden en dat ze elkaar zelfs de hand hadden geschud. Helaas liep het een dag later al weer mis en waren ze elkaar weer aan het beschuldigen waarbij helaas ook weer de nodige slachtoffers zijn gevallen en vele mensen gevlucht zijn voor de rellen die vervolgens uitbraken. Blijf alsjeblieft meebidden voor vrede en herstel! Indien mogelijk zullen we op woensdag een medische test ondergaan in Nairobi en getest worden op allerlei ziekten en bacteries, hopelijk komen we er een beetje gezond uit!! Gelukkig voelen we ons allebei goed en zijn we eigenlijk niet een keer erg ziek geweest… En dan vrijdagnacht, ik zie ons al staan te popelen om dat vliegtuig in te stappen op weg naar NL, om daar als het goed is zaterdagochtend aan te komen… Eigenlijk heeft bovenstaande tekst nog niet veel met de titel van deze blog te maken, dus tijd voor een switch. Afgelopen maand is het buitengewoon lekker weer geweest in Zuid Soedan, overdag was er meestal een hele aangename temperatuur en ook ’s nachts koelde het dermate af dat we zelfs een laken en sommigen een deken nodig hadden (ik denk dat ik in Nederland een ski pak als pyama nodig zal hebben). De reden hiervan was voornamelijk een harde wind die een heerlijke temperatuur met zich meebracht. De minkant hiervan was dat er ook een enorme hoeveelheid stof gepaard ging met die wind. Ongelooflijk hoeveel stof zich kan verspreiden in een dag tijd (zie foto, zoveel stof zien we ongeveer iedere dag in onze hal…). Soms leek het flink bewolkt maar de realiteit was dat het luchtruim gevuld was met een enorme hoeveelheid stof. De schoonmaaksters/kookvrouwen zijn dan ook weer tot grote zegen geweest en zorgen er voor dat we nog een beetje normaal kunnen ademen, zonder constant stof te snuiven! Verder is Wendy de afgelopen periode flink druk geweest met het maken van de nieuwe contracten, salarisbesprekingen, verzekeringsoverzichten, belastingen en wat er al niet meer bij komt kijken. Een tijdrovende klus maar erg fijn dat dit nog voor we op ons verlof gaan gebeurd is. We kunnen duidelijk merken dat Zuid Soedan meer en meer aan het ontwikkelen is, dit zien we aan de groei van salarissen, het veranderen van voorwaarden in contracten, steeds meer eisen etc. etc. Mensen beginnen steeds meer hun rechten te begrijpen. Een goeie stap voorwaarts waarmee we blij mogen zijn. Keerpunt hieraan is, dat ze meer kijken naar hun eigen rechten en de rechten van de organisaties niet echt hoog in het vaandel staan, want waar kan Medair terecht als er opeens een grote som geld wordt gevraagd door het arbeidsbureau om ieder contract dat wij met Soedanezen aangaan te tekenen? Of er ineens hele hoge eisen worden gesteld? Dat is nog een leuk uitzoekwerkje… Een andere stap voorwaarts is het Security Level (SL) wat voor Malakal van level III naar level II is gegaan. Na het schietincident in Malakal in november 2006 was Malakal op level III blijven hangen. Ook omdat toen nog steeds de verschilende partijen (SAF en SPLA) aanwezig waren in Malakal. Nu nagenoeg alle SAF (noordelijk leger) uit Malakal en omstreken vertrokken zijn en het al voor langere tijd relatief rustig is, is besloten om terug te gaan naar level II. Voor de duidelijkheid… Level III betekent dat je klaar moet zijn voor evacuatie, 3 keer per dag een radio check moet doen en alles wat nodig is voor een evacuatie klaar moet hebben. Voor level II geldt dat je nog steeds alert moet zijn (heel Sudan is immers level II en een level I zoals in Nederland is nog niet bereikt) maar dat het daarbuiten vrij veilig is. Een goede vooruitgang! Willem is druk bezig geweest met zijn overdracht voor base manager en security focal point en mocht een nieuwe NFI Officer verwerven. Uit 19 kandidaten heeft hij met vier mogelijke kandidaten een interview gehad en is uiteindelijk met eentje verder in zee gegaan! Deze persoon zal veelal op assessments gaan en onderzoeken waar NFIs (Non Food Items) nodig zijn. Deze potentiele kandidaten voor NFIs zijn veelal de allerarmsten, terugkerende vluchtelingen en slachtoffers van rampen. Daarbij zal onze NFI Officer het coordinatie proces rondom NFIs op zich moeten nemen, distributies moeten organiseren, rapportages maken, coordinatie meetings moeten organiseren met UN en andere NGO’s oftewel, een drukke baan krijgen waarbij wij hem in het begin zoveel mogelijk willen helpen. Als er hier namelijk op een CV staat: Excellent in Word en Excel en Outlook, dan betekent dat, dat die persoon het programma waarschijnlijk een of twee keer heeft gezien. Willem zette ze dan ook aardig voor het blok toen ze het interview hadden, door ineens een laptop voor hun neus te zetten en te zeggen: ga maar aan de slag! Toch kreeg de uitgekozen kandidaat het voor elkaar een paar woorden in Word te typen in de vijf minuten die hij daarvoor kreeg, dus… een geschikte kandidaat om meer te leren! Dat is ook waarom we hier zijn… capacity building! We willen mensen nieuwe dingen leren, waardoor ze straks sterk genoeg zijn om het zelf te doen.
Ik solliciteer en verzin… 28 januari 2008 Om nog even terug te komen op het verwerven van nieuwe kandidaten… deze blog! Zuid Soedan zit op dit moment in een ontwikkelingsfase. Er komt meer structuur. Dit zien we aan allerlei veranderingen. Toch zal het nog een tijd kosten voordat Soedan echt ontwikkeld zal zijn. We genieten in ieder geval van deze ontwikkelingen. Soms brengt het ook hele grappige situaties mee, omdat de mensen “mee willen met hun tijd” maar er misschien nog niet echt aan toe zijn of eerst wat training en scholing nodig zouden hebben… Ik neem als voorbeeld onze sollicitanten… Voordat we interviews aangaan met sollicitanten voor een te vervullen nieuwe functie, moeten de sollicitanten (net als in Nederland) een brief sturen (in dit geval zelf afgeven - we hebben hier geen brievenbussen of postbodes), samen met een cv. We krijgen vele interessante brieven en CV’s binnen, waarbij we soms al gelijk kunnen zien dat de persoon totaal geen engels spreekt, maar de CV van iemand anders heeft gekopieerd. Je moet toch immers kunnen laten zien dat je een aardig woordje Engels spreekt en schrijft! We hadden zelfs iemand die was vergeten de naam van de ander door zijn eigen naam te vervangen… oops!! Hoe ze het dan in het interview gaan doen zien ze dan wel weer… als ze eerst maar door de CV-sessie heen komen; jezelf zo goed mogelijk presenteren, dat er een “tikkeltje” waarheid verdraaid is, ach… dat is toch niet zo erg? We hebben vele interessante en leuke brieven gekregen van sollicitanten, op dit moment willen we er een uitlichten, deze is van een sollicitant voor bewaker (ik laat het staan met de schrijffouten - maar heb zijn naam niet weergegeven):
Date: 25-01-2008 Subject: Application Dear: Sir/Madam (Wendy) I greet you in the name of Jessus or Messiah; Amen.) Would like to tell you more about my life or my background. When work with the people,I dislike to involve the way that criminals are. I am a man of demacratic. and if I work with you, it is not means being a disturber. See the following behaviours: a-) am not a dictator b-) am not alier c-) am not a cruel d-) donot like every things more than God. Just God e-) am not a braveman f-) am not a thief g-) don’t put my faith on money; just only God. Read exodus 20:3-17 h-) just to follow the rule & right Look it well, meibe my handwritting is bad. Thank you faithfull Brother Dit komt er in het Nederlands ongeveer als volgt vertaald uit te zien: Datum: 25-01-2008
Onderwerp: Sollicitatie Geachte: Heer/Mevrouw (Wendy) Ik groot u in de naam van Jezzus of Messias; Amen.) Ik wil u graag meer vertellen over mijn leven of mijn achtergrond. Als ik met de mensen werk, heb ik een afkeer om me in te laten met de manier waarop criminelen zijn. Ik ben een man van demacratie. En als ik werk met u, is het niet betekenen een verstoorder te zijn. Bekijk de volgende gedragingen: a-) ben geen dictator b-) ben geenleugenaar c-) ben niet een gemeen d-) houdtniet van alles meer dan van God. Alleen God. e-) ben geen dappereman f-) ben geen dief g-) stel mijn geloof niet op geld; alleen maar op God. Lees exodus 20:3-17 h-) alleen maar de regels en rechten volgen Zie het goed, misschien is m’n handschrift slecht. Dank u betrouwbare broeder ————————— We zouden hem bijna alleen al op originaliteit uitkiezen, want zo’n sollicitatiebrief had ik nog nooit gezien! Dit stukje is overigens niet geplaatst om de draak te steken met onze sollicitanten, maar meer om jullie een beeld te geven van wat de jarenlange oorlog, waardoor mensen geen scholing konden krijgen, heeft veroorzaakt. Mensen die nu wanhopig op zoek zijn naar banen die soms ver boven hun vermogen liggen, maar hun uiterste best daarvoor doen. Vaak zijn we achteraf ook positief verbaasd hoeveel ze WEL kunnen met de weinige scholing die ze hebben gehad! Gekke gasten! 1 februari 2008 Een bezoekje aan Dokter Chunge is vaste prik na een jaar in het veld geweest te zijn! Dus eergisteren gingen wij daarheen om wat testen te doen, er werden twee buisjes bloed afgenomen, er werd een urine en ontlasting test gedaan en we konden de volgende dag al terugkomen om de uitslag te horen! Na het opmeten van de bloeddruk, temperaturen & wegen door wat assistenten kwamen we dan uiteindelijk bij dokter Chunge terecht. Die gaf ons aan dat we wel wat gekke gasten mee hebben genomen vanuit Soedan… Om het kort te houden: Willem heeft amoebiasis en heeft daar medicijnen voor gekregen en hij moet nog meer water drinken dan hij al doet, want er zijn ook kleine kristallen gevonden in zijn urine, waarbij de dokter aangaf dat hij uit moet kijken voor nierstenen!! Willems bloed was “excellent”, nou, das ook wel eens leuk om te horen! Wendy heeft giardiasis, wat ze ook al eerder in het veld heeft gehad, niets ernstigs, maar wel fijn dat die gekke gasten met medicatie te bestrijden zijn, zodat het niet erger wordt. Daarnaast waren er bij de bloedtest heel veel witte bloedlichaampjes te zien en dat betekent dat haar bloed aan het vechten is tegen bacterien. De dokter zei dat als ze geen medicatie nam, het wel eens gevaarlijk kon worden omdat je ineens hoge koorts zou kunnen krijgen en zo, dus de eerste pillen zijn daarvoor ook al weer ingenomen… Wendy’s urine zag er uitstekend uit en Wendy drinkt dus wel genoeg - “of het komt gewoon omdat vrouwen heel sterk zijn”, voegde de dokter er nog aan toe…
Contractbreak! 2 februari 2008 Het einde van het eerste jaar.. Het is alweer een jaar geleden dat we onze voeten op Afrikaans grondgebied zetten. En wat is dat een bijzonder jaar geweest… Een jaar waarin we veel uitdagingen hebben gehad, veel mochten geven en veel mochten ontvangen en leren. Een jaar waarin we bijna 24 uur per dag, 7 dagen per week met elkaar optrokken, veelal in combinatie met een multi culturele groep. Een jaar waarin we veel mensen hebben gezien met pijn, ziekte, angst en verdriet maar een jaar waarin we ook veel mensen met nieuwe hoop, genezingen en verwachtingen mochten zien. Een jaar waarin God centraal stond, Hij ons leidde, beschermde en de wijsheid gaf die nodig was. Een jaar waarin we God’s liefde voor onze medemens mochten ervaren en ook wat van deze liefde mochten weggeven. Een jaar Zuid Soedan, waarbij we merkten dat dit echt ons thuis aan het worden is. Waarin we een nauwe band hebben opgebouwd met onze locale staf en collega’s maar toch ook wel blij waren als we elke 2 maanden weer even voor een week R&R naar Nairobi vertrokken om te genieten van een douche, een lekker bed, een normale temperatuur en lekker eten (en elkaar natuurlijk ) In maart 2006 hebben we kennis gemaakt met Medair op de ROC training en twee maanden later mochten we Medair beter leren kennen in het Zwitserse Ecublens waar we het hoofdkantoor mochten helpen met het verbeteren van processen en systemen. En toen was het 16 januari 2007, op naar ‘het veld’ zoals we dat noemen… Lieve mensen, wat een geweldig jaar hebben we gehad, en wat een super organisatie is Medair!! Fantastisch om te mogen zien hoe zij opereren en hier zelf ook deel van te mogen zijn. We zijn God enorm dankbaar voor dit jaar maar willen daarin zeker ook jullie ontzettend bedanken voor jullie support die we op vele manieren hebben mogen ontvangen. Onze kamer hangt alweer vol met kaartjes om nog maar niet te spreken over de mailtjes die we hebben ontvangen! Jullie gebed is onmisbaar geweest en we hebben dit ook overduidelijk mogen ervaren. DANKJULLIEWEL!!! Vanavond vliegen we naar London Heathrow en van daaruit weer door naar Amsterdam Schiphol. In Nederland zullen we komende maand voornamelijk in Putten en Amersfoort zijn, waar we optimaal gaan genieten van vrienden en familie. 2 maart gaan we weer terug naar ‘het veld’ en het lijkt erop dat er in ons tweede jaar weer veel zal gaan veranderen, maar daarover later meer. Eerst weer genieten van familie en vrienden en dat heerlijk broodje kroket
Ik zwart 10 februari 2008 This poem, which was written by an African child, was nominated by the UN as the best poem of 2006. When I born, I black When I grow up, I black When I go in sun, I black When I scared, I black When I sick, I black And when I die, I still black And you white fellow When you born, you pink When you grow up, you white When you go in sun, you red When you cold, you blue When you scared, you yellow When you sick, you green And when you die, you grey And you calling me colored?? ——————————————— Dit gedicht is geschreven door een Afrikaans kind en is genomineerd door de VN als beste gedicht van 2006. Toen ik geboren was, was ik zwart Toen ik opgroeide, was ik zwart Toen ik in de zon ging, was ik zwart Toen ik bang was, was ik zwart Toen ik ziek was, was ik zwart Als ik dood ga, ben ik nog steeds zwart En jij witte man Als jij geboren wordt, ben je roze Als je opgroeit, ben je wit Als je in de zon gaat, ben je rood Als je het koud hebt, ben je blauw Als je bang bent, ben je geel Als je ziek bent, ben je groen En als je dood gaat, ben je grijs En dan noem je mij een kleurling?
Sporten 12 februari 2008 Ik heb wel gemerkt dat sporten echt een “sport” is in Zuid Soedan… vanwege de onderontwikkeling, de slechte weersomstandigheden, de “back to basic omstandigheden”, het feit dat ik als vrouw niet alleen de straat op mag, de securitymaatregelen en noem maar op zijn de volgende sporten uitgesloten: » hardlopen » tennis » voetballen » skaten » zwemmen (alhoewel, in het regenseizoen maak ik misschien nog kans…) De volgende sporten zijn wel mogelijk: » volleybal (doen we dan ook bijna iedere dag - maar om heel eerlijk te zijn is dat in Malakal geen topsport en eerder gewoon leuk een balletje overspelen) » touwtje springen (maar daar vind ik nu net niks aan) » dvd instructies volgen Om lekker fit te blijven en een beetje conditie te houden volgde ik twee DVD’s van Claudia Schiffer (Upper Body & Lower Body). M’n bed uit om een uurtje of half zeven en dan even een half uurtje of uurtje zweten! Heerlijk, maar om heel eerlijk te zijn ben ik Claudia een beetje zat! Hebben jullie nog tips voor een leuke fitness dvd of dans dvd zodat ik toch een beetje fit kan blijven in Soedan? Update situatie Kenia 20 februari 2008 Deze blog is geupdate op 3 maart (zie onder) We krijgen verschillende vragen over de situatie in Kenia, dus bij deze weer even een korte update. Helaas gaat het geweld in Kenia nog steeds door en zijn onschuldige burgers nog steeds angstig om het nog maar niet te hebben over alle kinderen die getraumatiseerd zijn. Gelukkig is het wel iets rustiger geworden en zijn besprekingen met leiders in volle gang, maar tot op heden heeft dat nog niet de volledig goede uitwerking gehad. Honderdduizenden mensen zijn getroffen door en op de vlucht geslagen voor het geweld in Kenia. Mensen die vaak vanwege alle verliezen (hun huis en bezittingen) in de vluchtelingenkampen moeten blijven omdat ze niet terug kunnen keren. Vele kinderen hebben hulp nodig omdat ze ernstig getraumatiseerd zijn vanwege al het geweld wat ze hebben gezien. Als collega’s van getroffen gezinnen willen wij niet werkloos toe zien! Zoals we al eerder gezegd hebben, hebben sommigen van onze collega’s familieleden verloren en anderen zijn al hun bezittingen en hun woning en werk kwijtgeraakt. Vreselijk. Als wij door een kleine bijdrage hen kunnen helpen, dan willen we daar graag aandacht voor vragen via de website. Wij weten dat je bijdrage dan effectief wordt besteed omdat jouw bijdrage direct bij de slachtoffers terecht komt. Wij vragen jouw hulp in voorbede en/of een financiele bijdrage voor getroffen collega’s. Je bijdrage kun je overmaken op rekening 47330 van de postbank - VEGA Perspectief, je gift is dan fiscaal aftrekbaar. Zou je het volgende erbij willen vermelden, zodat de gift aan het juiste doel (namelijk onze getroffen collega’s en hun families?) kan worden besteed? O.v.v. noodhulp Kenia via Willem & Wendy. Alvast hartelijk bedankt! Wij hebben overigens zojuist het fantastische bericht gehoord dat Belinda (ons sponsorkindje) veilig is en haar ouders ook, ze wonen zelfs nog in hun voormalige onderkomen in de sloppenwijk Kibera en hebben niet hoeven vluchten! Thank God!!! Update 3 maart 2008: Vorige week kwam er goed nieuws binnen over Kenia! Ook ontvingen we een positieve e-mail van de Nederlandse ambassade, waaruit we een stukje willen citeren:
“Op 28 februari 2008 hebben de beide partijen (PNU & ODM) een akkoord ondertekend over machtsdeling. Hoewel de politieke situatie gespannen was, was het de laatste drie weken relatief gezien kalm in Kenia. Dit met uitzondering van gewelddadigheden in het westen van Kenia (rond Kericho bijvoorbeeld) en enkele geisoleerde gevallen in andere plaatsen. De onderhandelingen onder leiding van Kofi Annan hebben op 28 februari 2008 hun vruchten afgeworpen. Deze week (3-7 maart) zal het parlement zich over het akkoord buigen. Hopelijk is het akkoord het begin van een kalmere periode in het land.” Wij zien in ieder geval al veranderingen. De straten lijken weer “normaal druk” en de mensen kijken weer veel minder onrustig uit hun ogen en gaan weer aan de slag met “normale” werkzaamheden. Je ziet weer stalletjes langs de kant van de weg waar mensen hun waren proberen te verkopen, je ziet weer enorme files en een hoop mensen te voet. Gaaf om zo weer een nieuwe periode in Soedan te kunnen starten, met ook nieuwe hoop voor Kenia! Er moet nog een hoop gebeuren, want vele mensen hebben nog geen dak boven hun hoofd omdat hun huis en al hun bezittingen zijn verbrand en ook velen rouwen nog om het verliezen van familieleden. Dit alles heeft tijd nodig, veel tijd en hulp van buitenaf! Maar het begin van een nieuwe start en nieuwe hoop is er… Dag Nederland! 4 maart 2008
Het zit er al weer op. Vier weken thuis; niet te geloven dat de tijd zo enorm is gevlogen. Inmiddels zitten we alweer volop in het werk, tot over onze oren zelfs, in Nairobi. Willem vliegt vrijdag naar Loki en zaterdag naar Malakal, Wendy gaat die week daarop pas naar Soedan omdat ze deze week nog een training personeelszaken heeft in Nairobi. Wat hebben we genoten van onze tijd in Nederland! Naar ons idee hebben we nog tijd te kort gehad, hadden we nog veel meer mensen willen zien en spreken en de mensen die we hebben gezien nog vaker willen zien en spreken, maar ja; dat hoort er allemaal bij!
We hebben genoten van het broodje kroket… euhm meerdere broodjes kroket, waarvan we de eerste al op Schiphol bij aankomst door onze broertjes kregen uitgereikt. Wat was het heerlijk om onze beide ouders, broertjes, zus en zwager en Guido, Karin & Nathan daar te zien! We hadden onze verblijfplaatsen verdeeld tussen beide ouders, een weekendje zus en zwager en twee dagen sanadome! Goed geregeld! Tussendoor hebben we veel “dagjes weg” gehad, en avondjes uit - gezellig vol, maar ook nog tijd voor rust. Om dit bericht niet te lang te maken, maar toch even te zeggen waar we zo van hebben genoten hier een opsomming: de liefde en aandacht van onze beide ouders - het warme welkom op Schiphol - de goede zorg - het altijd “uit eten zijn” en maar een keer zelf te hoeven koken - het bubbelen in Sanadome, de extra verrassingen daar en het samenzijn - chinezen - gezellig lachen met Ger & Schelt - het bowlen met Marco & William - meerdere keren heerlijk uitwaaien op het strand - bitterballen - de knuffels met William - het heerlijke eten bij Marco - de “boomavondjes” - kleiduiven schieten met pa en ma - het broodje shoarma - gezellige gesprekken - de erwtensoep - het goed hebben met Guido en Karin en zien dat de vriendschap alleen maar sterker wordt, ondanks de afstand - de verjaardagen en daarbij leuke bijkomstigheid veel familie zien - de wijntjes en biertjes de humor van tante Mijntje - autorijden - het bowlen in Putten - boogschieten - een piano tot Willem’s beschikking (dankjewel Belin!!) - van de zonsondergang genieten met pa en ma - lange telefoongesprekken (dat is in Nederland immers veel goedkoper dan via de satelliettelefoon in Soedan) - gesprekken met gemeenteleden lang natafelen - bij vrienden op bezoek - eten bij O Sole Mio - knappe “baby Nathan” - uren kletsen - wandeling op de hei - Tom - onze TFC - midgetgolven bij -10 graden Celcius (onze gevoelstemperatuur in ieder geval… ) -
de heerlijke douche - de fantastische bedden - cadeautjes - de nieuwe camera EOS 40D - de Bossche bollen in Vught - stromend water - eigen gemeente Perspectief - nog meer brieven van onze sponsorkindjes - en nog veel meer! Lieve allemaal, jullie hebben onze vier weken tot een fantastische tijd gemaakt, waarin we gelukkig ook aan rust zijn toegekomen, maar vooral enorm hebben genoten!! Bedankt! Beschaamd 5 maart 2008 Gisteren betrapte ik mezelf op het negeren van een vrouwtje met kind die aan het bedelen waren. Ik had ze al wel gezien vanuit m’n ooghoeken, zo’n aanblik doet me iedere keer weer wat, maar toen ze ons aansprak deed ik net of ik ze niet hoorde. Oei, toen ik daarover nadacht, deed dat even flink pijn! Moet ik omdat ik zelf m’n dag even niet heb, haar maar gewoon negeren? Het feit dat ik nu even “geen tijd” heb en geen geld wil geven, wil toch zeker niet zeggen dat ik haar maar gewoon negeer? Het beetje eigenwaarde wat zulke mensen waarschijnlijk al lang verloren hebben, door met een klein kindje langs de kant van de weg te moeten bedelen, heb ik nu misschien wel helemaal de grond ingeboord. Gelukkig had Willem haar wel vriendelijk gedag gezegd en kunnen we er ook samen even over napraten. Want hoe ga je om met zo’n situatie als je maar een uurtje pauze hebt, lekker even met z’n tweeen wil zijn en geen geld wil geven omdat het dan misschien voor de verkeerde dingen (drugs en/of drank) gebruikt wordt… In ieder geval niet door zo iemand te negeren! De volgende dag kreeg ik gelijk een herkansing! Wat is God toch bijzonder in dit soort dingen, hij plaatst gewoon de volgende persoon op m’n weg, kan ik gelijk oefenen… Dit keer een mager jongetje, die ik niet ouder schat dan een jaar of negen. Kleren gescheurd en vies, hij stinkt, duidelijk al dagen geen schoon water tot zijn beschikking gehad om zich te kunnen verfrissen. Z’n slippers zijn afgedragen en hangen met nietjes bijeen aan z’n voeten. Dat is dan ook het eerste wat hij vraagt na ons te groeten. Geld voor schoenen. Na een vriendelijke groet van ons, betrap ik mezelf er op dat ik niet weet wat ik moet denken en dat ik ‘m liever kwijt dan rijk ben. Vreselijk!! We zijn hier toch voor zulk soort mensen gekomen? Om te helpen? Kan ik dat alleen in Soedan als ik daadwerkelijk op m’n plekje ben en ben ik nu te gehaast om hem snel weer te willen verlaten? Ik heb hem nu toch in ieder geval vriendelijk gegroet? Als ik even niet zo goed weet wat ik moet zeggen, haal ik opgelucht adem als hij naast Willem gaat lopen die voor me loopt omdat de “stoep” (wat niet meer is dan een klein stukje zand naast de weg) zo smal is. Hij gaat gewoon op de weg lopen, naar mijn idee riskeert hij hierbij zijn leven omdat het verkeer hier super onbetrouwbaar en gestoord druk is. Maar goed… ik hoor Willem zeggen, why do you need money? Hij herhaalt: voor schoenen. Willem zegt dat hij geen geld wil geven. Dan zegt de jongen dat hij ook honger heeft en dat is ‘m ook wel aan te zien. Willem zegt: weet je wat? Ik geef je geen geld, want dan weet ik niet waar je het aan uit geeft, maar als je met ons mee gaat, dan kopen we wat brood voor je. Lekker denk ik… weer precies op de spaarzame momenten dat we alleen zijn! Wat??? Hoor ik mezelf denken, denk ik dat echt? Wen, dit is je herkansing, heb compassie voor deze jongen, denk nu eens niet aan dat moment met Willem waar je net een heerlijke contract break mee hebt gehad, bekijk deze jongen eens in zijn situatie… zou jij de moed hebben om hierom te vragen, om om hulp te bedelen en door 99% van de mensen te worden afgewezen? Ik krijg nog een kans, want doordat Willem even een sprongetje moest maken loopt de jongen, die in plaats van 9 al 13 jaar blijkt te zijn, nu dichter bij mij en komt naast me lopen. Ik vraag hem met een brok in m’n keel of hij hier in de buurt woont, hij vertelt me precies waar hij woont in gebrekkig engels en zegt dat zijn moeder is gestorven en hij samen met zijn zus en zijn vader woont. Ik vraag hem of hij naar school gaat, eerst zegt hij: nee. Dan geeft hij vervolgens aarzelend aan dat hij geen geld heeft om een uniform te kopen, dus dat hij niet naar een normale school kan gaan, hij gaat naar een school die uit liefdadigheid les geeft aan kinderen van ouders zonder inkomen. Deze school geeft vier dagen (inclusief weekend) per week les. Zijn vader kan geen werk vinden, maar is wel op zoek. Inmiddels aangekomen bij het winkelcentrum, zijn we benieuwd waar hij brood wil gaan halen, zou hij ons wijzen op een lekker broodje van ‘t broodjescentrum wat vlakbij is? We laten hem de keuze. Hij neemt ons mee naar de
supermarkt. Tot onze verbazing kiest hij ‘t goedkoopste brood uit van de onderste plank - waardoor hij wel twee keer zoveel heeft. Hij zou ook graag nog wat melk willen en we geven hem een groot pak melk. Omdat hij zichzelf zo bescheiden opstelt laten we hem bij de rij van zoet broodbeleg een keuze maken om zijn brood een extra smaakje te geven. Weer de goedkopie jam. Slimme jongen! Waarom zou je je geld uitgeven aan duurdere jam, terwijl deze waarschijnlijk net zo lekker is? Nadat we langs de kassa zijn gelopen, hebben betaald en hem de zak overhandigen probeert hij nog heel even… zouden er ook nog nieuwe schoenen inzitten?? Wij zeggen dat het zo goed is. Dan bedankt hij ons heel hartelijk en wenst dat God ons rijkelijk zal zegenen. Met een lach op z’n gezicht loopt hij vervolgens het winkelcentrum uit! Was dat nou zo moeilijk? Ja, blijkbaar wel! Het is zo makkelijk om armoede om je heen te negeren of om maar te zeggen, zo zijn er nog tienduizenden straatkinderen in Nairobi alleen al! Maar vandaag deden we het om dat ene kind! Voor ons misschien een kleinigheidje, voor hem een groot verschil! Ik ben blij dat ik extra kansen heb gekregen en weet wel dat ik niet snel nog zo’n kans voorbij zal laten gaan… Nieuwe uitdagingen 11 maart 2008 We zijn weer terug! Terug in ons “thuis” van afgelopen jaar. Terug in Malakal, bij onze “Soedanese en Keniaanse familie”. Terug in Zuid Soedan. Hoewel we beiden al wel weer meer zin hadden toen we op het vliegveld stonden om weer terug te gaan, waren we ook nog heel erg met onze gedachten bij onze familie en vrienden. Wat hebben we het ontzettend lekker gehad tijdens onze contract break in Nederland en wat was het moeilijk om weer afscheid te nemen! Maar we zijn er weer en we hebben weer zin in de tijd die komen gaat! Met veel veranderingen, dat wel! Laten we maar gelijk even met jullie delen wat onze country director vandaag aan alle medewerkers heeft gestuurd: Willem and Wendy hebben een geweldige job gedaan in Malakal. Maar onze behoeftes veranderen en we zijn tot de conclusie gekomen dat er meer begeleiding nodig is op het gebied van personeelszaken (HR) met betrekking tot onze Soedanese staff in Melut en ook is er meer support nodig voor de basis in Melut in z’n geheel. Daarom zijn we in gesprek gegaan met Willem & Wendy en zijn met hen overeengekomen dat ze per 1 april naar Melut zullen verhuizen (geen grapje). Wat Willem deed: Willem heeft naast alle andere taken die hij het afgelopen jaar had, voorzien in IT support aan ons allemaal, iets waar we allemaal erg blij mee zijn! Hij heeft daarnaast de Malakal base succesvol geleid tot waar het nu is en heeft het NFI (non food items) distributie programma geleid. Willem’s nieuwe rol in Melut: IT en Logistiek Manager Zuid Soedan. Dit houdt in: het effectief IT management en daarmee gepaard gaande communicatie, begeleid door het geven van goede training. Management van het IT budget. Het verbeteren van logistieke systemen met betrekking tot het warehouse management (M-Supply), en allerlei online order systemen. Het verbeteren van systemen in de organisatie door het geven van effectieve trainingen. Leiding en advies geven aan interne en externe IT medewerkers. Ook zal hij evalueren of de communicatietools nog steeds kostentechnisch verantwoord en efficient zijn (satelliet, B-gan, mobiele telefoons en draadloos internet) of dat daar veranderingen moeten komen. Tenslotte heeft hij de supervisie over de Melut Warehouse en Finance Officer Wendy’s nieuwe rol in Melut zal zijn: Communicatie manager en HR focal point voor Soedanese staff. Wendy heeft een fantastische job gedaan in Malakal. Ze is betrokken geweest bij het managen, verwerven en coordineren van de Sudanese medewerkers en ze heeft ook gewerkt met de lokale instanties op het gebied van arbeidszaken met betrekking tot de lokale medewerkers. Haar rol verplaatst nu naar Melut waar ze HR focal point zal zijn voor lokale en nationale Soedanese medewerkers voor heel Zuid Soedan, maar met een focus op de lokale medewerkers in Melut. De HR rol zal ook
het ontwikkelen van richtlijnen en overeenkomsten voor de verwerving van en het management van de Sudanese staff met zich meebrengen, en Wendy zal een adviesrol hebben als er discussies of twistpunten ontstaan met medewerkers. Daarnaast zal ze haar communicatie rol behouden, waar ze nog steeds verantwoordelijk zal zijn voor communicatie in het algemeen, rapportages en het aansturen van de PR activiteiten en communicatieplannen voor Zuid Soedan, wat onder andere de stroom van marketing informatie naar het hoofdkantoor van Medair inhoudt. We kunnen nog veel meer over deze functies vertellen, maar vonden het eigenlijk wel een mooie samenvatting zo en we weten zeker dat jullie in volgende verhalen stukje bij beetje meer te weten komen over wat we allemaal doen en gaan doen… Willem heeft het zaterdag aan onze collega’s in Malakal verteld en die vinden het heel erg dat we weggaan, maar zijn blij voor ons dat we een nieuwe uitdaging krijgen. Onze lokale Soedanese medewerkers moeten we het nog vertellen en dat gaat nog een grote uitdaging worden als je zag hoe hartelijk we weer begroet werden en dat ze bijna tot tranen toe zo uitgelaten zijn dat we er weer zijn! Wij kijken, ondanks het gemis van oude goede dingen en nieuw gemaakte vrienden en “familie”, uit naar de nieuwe ervaringen die we zullen opdoen in Melut! Feest en traantjes! 13 maart 2008 Toen we aankwamen in Malakal werden we zoals gewoonlijk weer heel hartelijk begroet! Onze lokale staf is altijd zo ontzettend vrolijk als we terug komen! Een heerlijke ontvangst is dat! Een paar dagen later hebben we de Tshirts uitgedeeld die we van Wilma (Bouwfonds) hadden gehad, en de trainingsjasjes en voetbalshirts die we van CJVV hadden gehad (zie foto). Ik wou dat jullie hun gezichten hadden kunnen zien en de blijdschap in hun ogen toen we het ze net gegeven hadden. Ze vonden het geweldig en bedanken de vrienden en familie van Willem & Wendy uit Nederland hierbij hartelijk dat ze aan de “Soedanese familie” hebben gedacht! Ook hebben we het geld aan onze staf gegeven, het extraatje waar we jullie rond Kerst om vroegen, tot en met februari kwam hier nog geld voor binnen en uiteindelijk hebben we iedereen een heel leuk bedrag kunnen geven (alle tien onze lokale medewerkers in Malakal)! Namens hen: heel erg bedankt voor jullie bijdrage! Het zal heel uiteenlopend uitgegeven worden maar volgens ons allemaal aan prachtige dingen; een persoon stuurt het op naar zijn familie in Bentiu, een ander heeft nu de mogelijkheid om z’n dochter naar het ziekenhuis te laten gaan, weer een ander kan nu voor een tijdje twee maaltijden per dag koken in plaats van een. Geweldig! Dan was ook het moment aangebroken om onze lokale staf te vertellen dat we vanaf april niet meer in Malakal zullen zijn, maar naar Melut zullen gaan. Dit was moeilijk om te vertellen. We hebben toch een jaar met hen gewerkt en ze zijn veel voor ons gaan betekenen en wij voor hen. Zij vonden het ook erg moeilijk om te horen, er werd gehuild en er werden tranen weggeslikt, maar er werd ook prachtig gesproken. Wauw! We hebben bewondering voor deze mensen - ze zagen namelijk ook in dat het beter is voor het programma en ze vinden het fijn voor de mensen in Melut. En wat een mooie woorden spraken ze over ons uit, daar werden we echt even stil van. We hebben ze verteld dat ze ook echt een “familie” voor ons geworden zijn en het gemis van familie en vrienden in Nederland een beetje opvullen en dat dat gevoel niet door afstand zomaar weggaat, dat ze zeker in ons hart blijven!! Het mooie is dat Malakal op de route ligt naar Melut, dus we zullen ze zeker nog regelmatig even gaan zien en Wendy zal ook engelse lessen blijven geven… We hebben samen in gebed deze emotionele middag van feest en traantjes afgesloten!
Zeiknat! 14 maart 2008
’s Ochtends vroeg al werd er door mijn collega’s het Nederlandse “langzalzeleven” gezongen! Maar een verjaardag met Medair in Soedan zou geen verjaardag zijn als je niet zeiknat wordt gegooid… En dat werd ik… mijn tweede “bathday” in Zuid Soedan! Willem miste bij de eerste emmer volledig zijn doel en ik bleef kurkdroog. Willem liet dat natuurlijk niet op zich zitten en zei dat de volgende emmer daardoor alleen maar extra goed gevuld zou zijn! Het resultaat zie je op de foto… ik was doorweekt! Maar wat was het leuk om hier jarig te zijn. De staf heeft extra hun best gedaan om er voor te zorgen dat ik familie en vrienden uit Nederland niet zo erg miste. Ze waren als een familie voor me, gaven me veel liefde en aandacht, hadden cadeautjes gekocht, hielden lieve toespraken, lazen een tekst voor uit de bijbel en hebben met z’n allen voor me gezongen! Het was een groot feest. Daarna ben ik nog heerlijk even met Willem naar de Nijl gegaan om van de zonsondergang te genieten en daarna hebben we een filmpje gekeken. Een super verjaardag. Daarbij komen nog alle leuke, lieve mailtjes die ik heb ontvangen vanuit Nederland - helemaal goed! Allemaal heel erg bedankt! Klik hier voor de foto-sessie van ons afscheid en Wendy’s verjaardag op Flickr. Fijne Paasdagen! 20 maart 2008 Wij zijn met de Paasdagen in Nairobi en kunnen ze dus ook volop vieren!! Gisteren zijn we weer veilig in Nairobi aangekomen, na een vreselijke vlucht van Malakal naar Nairobi - dat wel. We hadden ontzettend veel turbulentie, constant eigenlijk en heel veel luchtzakken, nu voelt dat laatste soms als een achtbaan en is ook wel grappig, maar beiden tegelijk en de hele rit door maakte ons flink misselijk. Maar goed dat er van die zwarte zakjes waren in het MAF vliegtuigje… Als we denken aan Pasen willen we jullie hele fijne dagen wensen en we hopen dat jullie allemaal mogen genieten van de tijd met elkaar! Wij zijn dankbaar voor wat Jezus voor ons heeft gedaan en dankbaar dat we dat in Kenia mogen gedenken. In tegenstelling tot wat we van onze Nederlandse familie en vrienden hoorden over de gevulde supermarkten in Nederland met “Paasartikelen” liggen de schappen in de supermarkt van Nairobi niet vol met paashazen en chocolade-eieren! Om nog maar over de marktstalletjes in Soedan te zwijgen… Wel eens goed om bij de echte betekenis van Pasen stil te staan! Wij als christenen vieren dat Jezus is opgestaan! Een kroon op datgene waar Hij voor ons doorheen is gegaan, op alle lasten die hij heeft gedragen en waardoor wij vrij mogen zijn! We lazen ook een bijzondere kijk op de symboliek die wordt gebruikt, zoals de paashaas… puur heidens? Misschien wel niet eens zo heel erg! Lees het hier. Pasen is voor ons een extra moment om dankbaar te zijn. Dankbaar in de eerste plaats dat Jezus voor ons aan het kruis is gegaan en weer is opgestaan. Dankbaar dat we ons goed voelen en vrij mogen zijn! Dankbaar voor de vele lieve berichtjes die we van jullie krijgen. Dankbaar dat we in Soedan mogen werken. Dankbaar voor wat God ons geeft! Wat hebben we toch veel om dankbaar voor te zijn! Fijne Paasdagen!
Radio 101 FM 22 maart 2008 Vorige week ging Willem samen met twee collega’s een assessment doen in Malakal. Hij had te horen gekregen dat er veel returnees (vluchtelingen die terugkeren naar hun vroegere thuis) in Malakal waren aangekomen en dat betekent misschien “werk” voor Medair om hen hulp te bieden. Tijdens het assessment kwamen ze er al snel achter dat al in gezondheidszorg werd voorzien en dat ook de nood voor NFI’s (Non Food Items) niet heel groot was. Wel was er een tekort aan latrines voor de 2000 mensen die gearriveerd waren en Medair is gelijk na het assessment gaan kijken of wij kunnen assisteren in het coordineren van de bouw van nieuwe latrines. Tijdens het assessment werd Willem aangesproken door iemand van de UN - Miraya 101FM; een journalist van een bekende radiozender in Soedan en omstreken. Hij wou graag een interview doen. Willem heeft de desbetreffende persoon doorverwezen naar ons kantoor in Malakal om met Wendy te praten… aangezien zij communicatiemanager is binnen Medair Zuid Soedan. Na kort overleg met het hoofdkantoor en de country director is Wendy ingegaan op het interview. Een deel van wat ze uitgesproken heeft werd diezelfde avond al op de radio uitgezonden en de volgende dag weer… Wendy wordt nu overspoeld door fans die vragen om een handtekening…
Mount Longonot! 24 maart 2008 Tijdens het Paasweekend zijn Willem en ik er even heerlijk op uit geweest! We hebben de slapende vulkaan, Mount Longonot bezocht. Zijn laatste uitbarsting dateert van 1860 (2776 meter hoog). Het was een heel gedoe om er te komen, dat wel. Van goede bewegwijzering hebben ze in Kenia nog niet echt gehoord en bij deze toeristische plek lieten ze het eigenlijk maar helemaal weg. Ach… ze gaan er ook eigenlijk vanuit dat je met een taxi of matatu (busje) hier heen gaat… Alhoewel er wel hele mooie borden zijn gemaakt waar Mount Longonot op staat, maar die stonden tegen het huisje van de entree aan… heel handig! Maar na verschillende keren vragen, een kilometertje of 50 te zijn omgereden en over veel smalle en hobbelige zandpaden te zijn gereden, hadden we het dan toch gevonden en konden we aan de voettocht beginnen! Ondanks dat we niet heel goed weer hadden en het op de terugweg zelfs goot (we waren echt zeiknat) hebben we het heel gezellig gehad. De klim naar de rand van de krater duurde ongeveer anderhalf uur en bracht ons flink aan het zweten. Eenmaal boven aangekomen, hebben we nog een tocht van 3-4 uur gemaakt, om de krater heen; een bijzondere belevenis. We gingen met twee collega’s en hebben mooie dingen gezien, die je hier op de foto’s kunt zien. De bodemkrater is bezaaid met een klein woud. Helaas heeft Wendy op de terugweg een ongelukje gehad en haar voet verzwikt - gelukkig gaat het vandaag alweer beter! Dokter Petra denkt gelukkig dat het bij een flinke kneuzing blijft en Wendy kan er alweer voorzichtig op staan… Lopen gaat nog niet helemaal, maar aangezien Willem extra lief voor haar is, vindt ze dit helemaal niet erg!! We hebben ook tijd gehad om wat oudere foto’s te uploaden op Flickr. De volgende mappen zijn bijgewerkt: - Birds (vogels) - Flower Power (bloemen) - Willem & Wendy - Sunsets (zonsondergangen) - Nature (natuur)
Kneusje 28 maart 2008 Ja, dat was ik behoorlijk… Eerst m’n voet verzwikt op Mount Longonot en woensdagavond m’n elleboog gekneusd bij een prachtige “zo-als-in-de-film-over-water-op-een-gladde-vloer-uitglij-val”… ’s Nachts kon ik niet slapen van de pijn, maar de volgende dag hadden we kwartaalbesprekingen, dus ik hield me sterk en deed gewoon mee. Toen ik ‘t toch echt niet meer uithield en toch wel bang was dat er misschien iets was gebroken was een van m’n collega’s (medisch) zo lief om me “even” te begeleiden naar Nairobi ziekenhuis. “Even” hebben we geweten, we hebben daar meer dan 3 uur gezeten! Maar… en nu komt het goede nieuws; voor zover ze kunnen zien (met rontgenfoto’s) is er niets gebroken. Bovendien heb ik fantastische pijnstillers meegekregen en kan ik nu zelfs al weer een beetje typen met twee handen… Beetje pech deze week dus, maar zo snel weer herstellen is een ware zegen! Hoewel de assistentie van Willem, bij het douchen, haren wassen, naar het toilet gaan, eten maken, drinken inschenken etc. etc. ook wel erg prettig was…
Uitdagingen! 31 maart 2008 Op de website van Medair en Alertnet staat een verhaal te lezen over de uitdagingen die we tegenkomen op het gebied van reizen in het veld… We hebben dit verhaal in samenwerking met Noord Soedan geschreven. Willem doet ook een uitspraak in dit verhaal over onze Emergency Response teams, die via de boot snel ter plaatse kunnen zijn! Helaas is het verhaal (nu alleen nog maar) in het engels… maar misschien komt daar binnenkort wel verandering in… Oorlogsgeweld 1 april 2008 Hoewel er “vrede” is in Zuid Soedan, is dat een relatief begrip. Dagelijks zijn er nog security incidenten in verschillende gebieden en gevechten tussen bepaalde stammen. Hoewel mensen wel weer meer hoop krijgen dat de vrede stand houdt! Dit keer wil ik het hebben over wat de oorlog met mensen heeft gedaan en hoe snel ik soms kan vergeten dat er uberhaupt oorlog is geweest in dit land. Ik ben hier tijdens het vredesproces aan het werk gegaan en naast dat ik af en toe nog gewapende soldaten zie in dorpjes waar we tijdelijk met het vliegtuig landen, of verroestte kanonnen, of een signaal dat mijnen aanduidt, doet niets me in Malakal herinneren aan deze wrede en moeilijke periode waarin er oorlog was. Ik werd echter opgeschrikt door een bericht wat ik las in een van de situatierapporten die onze teams hier schrijven. Daar stond bij “security” dat er drie kinderen waren omgekomen omdat ze op een mijn waren gerend, net buiten Malakal. Op het moment dat ik het las was ik geschokt, maar ging ik evenlater ook weer door met m’n werk. Tot nu, nu het weer bij me boven komt,… ik zit in een klein MAF vliegtuigje, op zo’n 800 meter hoogte. Mijn gedachten hebben de vrije loop, ik kijk naar buiten en zie de grote uitgestrekte vlaktes onder me en dat zet me aan het denken,… wat een ruimte! Veel van deze vlaktes zijn onbewoonbaar - ware moerassen in het regenseizoen met zoveel slangen en ander ongedierte dat er niet te wonen valt. Veel gebieden rondom dorpjes zijn bezaaid met mijnen. Vroeger een manier om de vijand op afstand te houden. Nu houdt het mensen binnen het dorp omdat de kans op een slechte afloop te groot is als je uit ‘t dorp gaat. Ik zie een paar kleine paadjes lopen en vraag me af of deze veilig genoeg zijn of dat er nog steeds mijnen in de buurt liggen die door de regen verplaatsen naar gebieden waar men eerst dacht “mijnenvrij” te zijn. Soms zie je dode dieren liggen, ook dit kan gevolg zijn van mijnen. Vreselijk dat mensen door oorlog en haat zulke wapens kunnen gebruiken, waardoor jarenlang na de oorlog nog steeds onschuldige mensen om het leven komen. Ik denk na over de kinderen die zojuist het slachtoffer zijn geworden van zo’n mijn, ik zie ze voor me spelend op het veld, spelend in vrede. En dan gebeurd zoiets vreselijks! Ik bid in stilte dat dit land echt in vrede mag blijven leven en dat de mijnen steeds meer opgeruimd zullen worden (men zegt dat het zeker net zo lang duurt om ze op te ruimen dan het aantal jaren van oorlog wat er is geweest -
en het aantal jaren oorlog is meer dan twintig jaar, dus kun je nagaan…). Deze drie kinderen ken ik niet, toch als je er op zo’n manier aan denkt doet het pijn, pijn dat gezinnen weer worden herinnerd aan de gruweldaden in de oorlog, pijn omdat ik weet dat zij niet de enige zijn en dan dwalen mijn gedachten af naar de mensen om ons heen, onze eigen Soedanese medewerkers, onze collega’s. Neem nou John, een van onze bewakers… als ik hem met een flinke grijns op zijn gezicht mij ’s ochtends zie begroeten en daarna zijn werk zie doen; dan denk ik er niet bij na dat er een heel levensverhaal achter deze man schuilt die ongeveer dezelfde leeftijd heeft als ik. Het lijkt gewoon iemand die z’n centen voor z’n familie probeert te verdienen om zo rond te komen en ja - hij heeft het niet breed, maar hij heeft tenminste nog een inkomen en kan z’n familie onderhouden. Maar dan vergeet ik nog de dingen die hij al in zijn jonge leven heeft meegemaakt. Dan vergeet ik dat wij soms in het veld geschokt zijn door wat we zien en daarbij alle hulp krijgen die we nodig hebben. Collega’s die naast ons staan, briefings en debriefings en zelfs professionele counselling als dat nodig is… Deze jongeman heeft nog nooit een counsellor gesproken. Hij heeft alleen zijn verhalen met familie en vrienden gedeeld. Enige maanden geleden besloot ik een gesprek met hem aan te gaan over “vroeger”, vroeger wat nog niet eens zo heel lang geleden is, toen hij moest vluchten van z’n dorp omdat de “vijanden” het in brand hadden gestoken. Hij vertelt me dat hij God dankbaar is omdat hij een van de weinigen was, waarbij de hele familie veilig weg kon vluchten. Hij heeft moeten schuilen in bosjes en dagenlang moeten lopen. Hij was daarbij niet voorzien van een runbag (een tas vol met eerste levensbehoeften en medicijnen) die wij wel hebben, mochten we ooit moeten “vluchten”. John liep daar samen met zijn familie zonder enige middelen en misschien maar een handjevol eten, bang in de omgeving waarin hij was. Bang door de dingen die hij zag. Vanuit zijn schuilplaats in de bosjes heeft hij mensen vermoord zien worden met kapmessen, huizen in brand zien staan waarvan hij wist dat er nog kleine kinderen binnen waren. Vreselijk. Ik vraag me af hoe hij dit ooit heeft verwerkt. Ik vraag het hem, maar ik zie dat hij m’n vraag niet helemaal begrijpt, ze kennen geen counselling en verwerkingsprocessen. Hij moest gewoon door. Hij zei dat hij nog heel lang die beelden heeft gezien en dat het vreselijk moeilijk is, maar dat God hem helpt. Die zal er voor zorgen dat er niet meer op hem rust dan hij dragen kan. En zegt hij: ik ben blij dat ik een baan heb, maar jullie moeten wel iets meer salaris gaan betalen, zodat ik drie keer per dag kan eten! Ik schiet onbedoeld in de lach, de onschuld waarmee hij dat zegt, maar ook de nuchterheid die hij heeft. De hoop die hij uitspreekt doordat hij heel dicht bij God leeft. Het doet me veel. Ik heb bewondering voor deze mensen. Tegelijkertijd doet het me weer beseffen wat echte vrede betekent. Maar ook wat de oorlog heeft gedaan. En ik zal me vandaag weer voor de volle honderd procent inzetten om een stukje liefde aan deze mensen te mogen laten zien, om een klein stukje hulp te bieden samen met Medair, om mee te bouwen aan een hoopvolle toekomst waarin de nare herinneringen aan een leven vol oorlog en geweld steeds meer op de achtergrond komen… Voorjaar 3 april 2008
We hopen dat jullie hier langzaamaan al een klein beetje van mogen genieten. Het heerlijke voorjaar in Nederland. Een zacht briesje in combinatie met een aangename voorjaarszon. De natuur die in volle gang is, vogels die hun lied zingen, bloemen die uitkomen en dan natuurlijk al die Nederlanders die hun tuin alweer klaar maken om hier met de zomer volop van te kunnen genieten, heerlijk! Toen wij in februari terugkwamen voor onze contractbreak mochten we al meegenieten van de voorjaarszon. Slechts een paar regenbuien maar verder gewoon heerlijk weer gehad.. Iets wat toch een centraal gespreksonderwerp blijft We hebben wel gehoord dat na ons vertrek nog wat flinke stormen en buien hebben plaatsgevonden (inclusief sneeuw) - maar dat mocht onze pret niet drukken! Uiteraard willen we graag jullie verhalen horen… uitstapjes die worden gemaakt, veranderingen in de tuin, het pure genieten hiervan. Maar ook over de winterse buien die nog plaatsvonden in maart (misschien dit jaar ook wel in april??) We vinden het altijd prettig om up-to-date te blijven en zo ook een beetje te mogen meegenieten op afstand. Als je op de website van de bbc kijkt en gaat zoeken naar het weer in Soedan, dan zul je lezen dat we het voorjaar hier in Soedan hebben overgeslagen. Wanneer de wekker op onze kamer gaat om 06.30 is het buiten al
rond de 32 graden. Aangezien de warmte ook goed blijft hangen binnen de gebouwen komt de temperatuur tijdens de gehele nacht niet onder de 35 graden uit. Da’s best warm.. De temperatuur stijgt al snel en rond het middaguur kijk ik op de temperatuurmeter in het kantoor (waar we een waaier hebben hangen die iets verkoeling zou moeten brengen) die 44 graden aangeeft. De temperatuur buiten doet daar nog een schepje bovenop.. Droog en heet dus.. Geen vogels, zacht briesje of bloemen die in de bloei staan.. Voor ons geeft dat natuurlijk niet, we wisten dit al van tevoren en hebben ons hier zo goed als het kan op proberen in te stellen wat met vallen en opstaan gaat.. Wij dachten eerst dat de Soedanezen hier ook wel aan gewend zouden zijn, maar niets is minder waar. Veel Soedanezen krijgen in deze periode lichamelijke klachten omdat ze veel te weinig water drinken. Wanneer we door de straten lopen zien we ook dat de activiteiten gehalveerd zijn omdat het voor veel mensen gewoon veel te warm is; die liggen of zitten ergens onder een boom… Maar, er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen.. Ons kantoor moest een kleine renovatie ondergaan wat natuurlijk voor het regenseizoen moet gebeuren. De warmte, regen en het verschuiven van de aarde hebben een grote impact op onze gebouwen en veranda’s - bovendien is de kwaliteit van het cement hier iets anders dan in Nederland… Renovatie noodzakelijk om instortingen en ongelukken te voorkomen! De contractor die dit werk op zich nam, deed volgens ons net of het winter was in Soedan en meldde zich rond 11 uur in de ochtend met deze prachtige hoofdbedekking (zie foto). Kunnen jullie het je voorstellen? Ruim 40 graden en dan zo’n bontmuts op je hoofd? Nou, zij wel hoor.. Voor hem was dit een prachtig status symbool. Bijna niemand in Malakal heeft immers zo’n prachtige hoed dus deze meneer had duidelijk de zomer (en niet de winter) in zijn bol en is gewoon een trendsetter! Reis over de Nijl… 6 april 2008 Afgelopen vrijdag was het dan zover.. Op weg naar ons nieuwe thuis in Melut, wat begon met veel knuffels in Malakal en daarna een prachtige boottocht over de rivier de Nijl. Na een uur aan de rivier gewacht te hebben, vertrokken we rond 11 uur in de morgen en een graadje of 46 celsius in Noordelijke richting op naar Melut. Door de 75 PK sterke motor glijden we met zo’n 35 KM per uur over het rustige water, wat een heerlijk briesje met zich meebrengt. Oppassen geblazen dus en insmeren, want verbranden zit in een klein hoekje! Malakal is een van de grootste en drukste “steden” in de staat Upper Nile waarin steeds meer ontwikkelingen plaatsvinden, maar na 15 minuten gevaren te hebben zie je daar weinig meer van en kom je bij de kleine dorpjes uit. Links en rechts zien we droge kale vlaktes, we zien koeien aan de rivierkant waar het gras tenminste nog groeit. Helaas kunnen de koeien af en toe ook misstappen en verdrinken ze in de rivier, want eenmaal in de rivier komen ze de kant niet meer zo snel op… Iets verderop zien we een klein dorp, ik schat niet meer dan 50 hutjes. De meeste mensen zitten onder een boom in de schaduw. Auto’s of electriciteit kom je hier niet tegen. Niet veel later zien we een groepje jongens bij de rivier, waarschijnlijk bezig om hun eten voor diezelfde avond te vangen. Kleding wordt hier niet gedragen en gezien de ribben die we kunnen tellen en de dunne beentjes onder hun lijfjes, is er ook geen overvloed aan eten op het moment… We zitten aan het eind van het droge seizoen en dat is een moeilijke periode voor veel gezinnen. Rond deze periode is de Nijl ook bedolven met een soort van drijvende planten, soms wel meters groot.. We hebben mensen gezien die deze ‘drijvende eilanden’ als vervoermiddel gebruiken. Ergens een slimme zet, het gaat tenslotte sneller dan lopen maar helaas kent deze river ook veel gevaren, waarvan velen ook juist in die drijvende planten schuilen - krokodillen, slangen, spinnen en noem maar op. Wij vinden beesten die we in Nederland nog nooit gezien hebben natuurlijk wel interessant… Allereerst zagen we een monster drijven waarvan we dachten dat het een krokodil was. Inclusief staart was het reptiel zo’n 2 meter
lang. uiteraard besloten we dit van dichtbij te observeren en wat blijkt.. Een varaan (grote vleesetende hagedis), eentje die we echt niet zouden willen tegenkomen op straat… Ongeveer een uur en verschillende payams (dorpjes) later, zegt Deng, onze kapitein dat we even moeten stoppen bij het eilandje wat we voor ons zien want daar schijnt een krokodil gevangen te worden gehouden.. Ik weet wel dat we hier voor hele andere redenen zijn maar een stukje avontuur is natuurlijk nooit weg. Eenmaal aangekomen blijkt het hier om een baby krokodil te gaan, ik schat ongeveer een halve meter groot.. Toch leuk om even in het wild te hebben gezien! Aan de zijkant van de rivier zien we regelmatig kleine uit bomen gehakte kano’s met 1 of 2 personen die hun visnet uitwerpen of riet aan het vervoeren zijn. Ook zagen we een groot vrachtschip compleet met families en vee aan boord. Nadat we op ongeveer op drie kwart van de reis zijn wijst een van de passagiers naar een grote wolk wat lijkt op rook door verbranding, al het vuil wordt hier namelijk verbrand, maar als we iets langer kijken zien we dat dit een grote wervelwind is, wat lijkt op een soort van kleine tornado. Links en rechts zien we tijdens de rest van onze reis nog een paar kleinere versies hiervan en er wordt ons verteld dat we er hier nog veel van gaan zien in Melut. Willem is natuurlijk weer in volle opwinding want die is gek op stormen (Wendy is benieuwd of hij dat nog steeds zegt als we het regenseizoen hebben gehad). Jullie hoeven niet te schrikken hoor want de wervelwinden zijn klein en hier in de regel zeker niet levensbedreigend. Daarbij zaten wij ook op een veilige afstand. Rond 3 uur in de middag komen we aan in ons nieuwe thuis. We hebben een mooie kamer gekregen (net iets ruimer dan in Malakal) waarin ook een stekkeraansluiting en lamp aanwezig is (die beiden werken zolang de generator aan staat). Aangezien deze reis wel weer een aparte blog vult, bewaren we onze eerste indruk in Melut weer voor een volgende blog… Uiteraard hebben we weer flink wat plaatjes geschoten tijdens deze trip waarvan we er hier een paar geplaatst hebben. O ja, de varaan en krokodil waren al dood toen we ze zagen.. Dream Valley Farm! 13 april 2008 Ja,… zo wordt Melut Medair compound met bijnaam genoemd en over deze Dream Valley Farm willen we graag de eerste indrukken nu met jullie delen! Allereerst maar even gelijk de uitleg van deze naam, want waarom is het een dream valley farm? Well… de naam “Farm” is niet zo heel moeilijk uit te leggen, het lijkt soms gewoon een kleine boerderij… De compound ligt op een kale vlakte - daarbij de gezellig gebouwde “huisjes”, de aanblik van het land en de ruime omgeving, de rivier de Nijl er vlak naast en natuurlijk niet te vergeten de aanwezigheid van enorm veel dieren! We gaan het rijtje even langs… Waarschuwing: het zijn ook dieren die in Nederland NOOIT op een boerderij zouden thuishoren! Allereerst was er de her-ontmoeting met de geit Bessie (het verjaardagscadeautje wat Willem vorig jaar voor z’n dertigste verjaardag van Wendy had gehad), het zorgde voor een grote lach op Willem’s gezicht, helemaal toen Bessie zich ook nog eens liet knuffelen (wat echt heel bijzonder was, want normaal laat ze niet zo gauw iemand in de buurt komen… - Ze is op dit moment hoogzwanger van een tweeling! Naast Bessie loopt ook haar zoontje Willy (vernoemd naar Willem) rond, maar die is minder aanhankelijk en proberen er vaak ook een hoop vriendjes binnen te komen, maar die worden door de bewakers toch vaak snel weer de compound uitgejaagd omdat ze wel eens meer kunnen opeten dan alleen het gras en de vruchten die uit de bomen vallen… Naast alle geiten is er ook een enorme hoeveelheid kippen met pas geboren kuikens. Waarvan er nu veel meer in leven blijven omdat moederpoes “Lucy” flink elke dag met diverse dode ratten aan komt zetten voor haar drie kittens, die inmiddels ondeugend de compound aan het verkennen zijn. Deze rattenafname zorgt er ook voor dat er minder slangen geinteresseerd zijn in deze omgeving en dat zorgt weer voor meer kuikens en blije collega’s. Wendy heeft dan ook besloten dat ze Lucy niet zal gaan voeren zodat ze zelf ook niet voor “rattenvanger van Melut” hoeft te spelen… Helaas houdt dit niet alle slangen op een afstand, want we hebben deze week in totaal al vier slangen gezien, waarvan een niet zo groot maar ernstig dodelijk! Gelukkig hebben we ervaren collega’s die erg goed zijn in het
doden van deze nare beesten. Ook werden we vanochtend wakker met ongewenst bezoek in ons slaapvertrek in ons muskietennet. Een schorpioen hing net boven Willem’s gezicht vast aan het muskietennet. Het beestje was gelukkig verzwakt (waarschijnlijk door het goedje wat in de geimpregneerde netten zit) en we hebben echt een beschermengel om ons heen gehad, want hoe hij daar die nacht is gekomen - voordat we gingen slapen zat ‘ie’ daar immers nog niet… Hoewel de schorpioenen hier in Soedan niet dodelijk zijn, schrik je wel even als je zo’n beest aan de binnenkant van je net ziet! Want ookal zijn ze niet dodelijk, ze kunnen door een steek met hun staart, wel vreselijk veel pijn veroorzaken! dan hebben we nog diverse hagedissen, sprinkhanen, heel veel mieren (die pijnlijke beten uit kunnen delen) en nog veel meer insekten die we in Nederland nog nooit hebben gezien, maar waarvan we ook de naam niet weten. Net buiten het hek van onze compound lopen ook ezels en koeien… en vorige week zijn er door wat teamleden twee grote krokodillen gezien, maar dit was ongeveer halverwege Melut, die elk zo’n 4 meter groot waren - deze zijn gelukkig nog niet bij de gate van onze compound gesignaleerd! Tenslotte kun je minutenlang ademloos toekijken naar de prachtige zonsopgangen (en ondergangen) die zeker bijdragen aan de naam Dream valley Farm - kunnen jullie je de naam nu een beetje voorstellen? De compound waarin we leven, is verdeeld in twee gedeeltes en zoals we al eerder zeiden, heel ruim, eigenlijk gewoon echt mega groot… Zelfs als je met 20 mensen in de compound bent heb je nog meer dan genoeg ruimte voor jezelf! Er zijn drie slaap/woon-gebouwen die elk drie tweepersoonskamers hebben waarvan wij ook een kamer mogen gebruiken (we hoeven dus niet in een tent). De compound ligt vlak naast het dorpje “Melut” als je door het dorpje heen loopt/rijdt, dan kom je aan de andere kant van het dorp uit bij het Primary Health Care Centre wat Medair vorig jaar heeft opgezet. Het kantoor bevindt zich in het andere gedeelte van de basis samen met de auto’s en brandstofvoorziening, wat heel prettig is, want zo houden we werk en privetijd toch iets makkelijker gescheiden dan in Malakal. Een kleine 500 meter verder bevinden zich onze buren, de VN. Gisteren hebben we kennis gemaakt en hebben we samen met hen een klein volleybal toernooi gespeeld wat erg geslaagd was. Voor Willem is z’n nieuwe functie wel even wennen, voorheen veel meetings, beslissingen, vragen en e-mails en nu een kantoorbaan waarin hij amper gestoord wordt. Ergens is dit ook maar goed want anders komt dat nieuwe logistieke systeem er nooit, maar het is wel even wennen om met veel minder stress en verantwoordelijkheden te werken dan hij het jaar ervoor gewend was. Voor Wendy is het voorlopig alleen maar extra druk omdat ze zichzelf meer moet inwerken in het HR gebeuren en omdat Soedan steeds meer regels en wetten krijgt, maar ook veel corruptie en “eigen wetjes per persoon” kent. Heel interessant en ze kan de druk op het moment goed verdelen. Volgende week zal ze deelnemen aan de management en leiderschapstraining waar Willem vorig jaar aan heeft deelgenomen. Hier zal ze zelf ook een presentatie aan de groep geven over fotografie en communicatie. Verder hebben we deze week ook twee uitstapjes mogen maken. Eerst zijn we naar het primary health care centre (soort van ziekenhuis) wat Medair heeft opgezet geweest; het is echt geweldig om te zien wat Medair hier doet en hoeveel mensen zo dankbaar zijn deze kliniek te kunnen bezoeken. Ook zijn we op een dagtrip geweest en hebben we een bestaande en twee nieuwe klinieken (in aanbouw) bezocht, wat ook erg interessant was. Tijdens onze 2 uur durende reis hebben we ook weer veel van de indrukwekkende omgeving gezien waarvan het grootste gedeelte bestaat uit tukul-dorpjes met geen toegang tot schoon drinkwater, geen klinieken, geen scholen, geen elektriciteit - grote armoede. Tot opeens het beeld schokkend en aangrijpend veranderde… We kwamen op een asfaltweg terecht (zulke mooie hebben we zelfs in het ontwikkelde Nairobi/Kenia niet gezien) en aan de rechterkant van deze weg doemen ineens hele grote gebouwen en centrales op, dit zijn de olieraffinaderijen met hun kantoren. Dit was aangrijpend voor ons om te zien en ergens zo misplaatst als je ergens in de “middle of nowhere” bent. Het laat je nadenken over hoe dat voor de Soedanezen moet zijn om zoiets te zien. Grote elektriciteitsmasten terwijl ze zelf waarschijnlijk nog nooit van elektriciteit hebben gehoord! Omdat dit politiek gevoelig ligt en totaal niet met Medair te maken heeft, zullen wij hier niet verder over uitweiden, maar wij hopen en bidden dat een groot gedeelte van deze olie-inkomsten ten goede mag komen van de opbouw en ontwikkeling van Soedan. Een interessante eerste week! Dat belooft wat voor de weken die volgen!
Wat een waarde… 21 april 2008 Het verhaal in deze blog gaat alweer een paar maanden terug. Terug naar de tijd dat we in Nederland op contract break waren en terug naar een zaterdagmiddag waar ik samen met m’n vader mee was gegaan naar z’n favoriete voetbalclub vanwege een spannende wedstrijd. Normaal ben ik helemaal niet zo’n voetbalfan, maar samen met pa is het natuurlijk toch anders! Na de wedstrijd toosten we nog wat na op de behaalde overwinning en zo kwam ik ook in gesprek met verschillende oud-bekenden van de lagere- en middelbare schooltijd. Erg leuk om zo oude herinneringen op te kunnen halen en natuurlijk ook te horen hoe het momenteel gaat. Sommigen waren al getrouwd en hadden kinderen, anderen hadden flinke carierre gemaakt en een aantal hadden Putten gedag gezegd en leefden hun leven elders. Uiteraard deed ik ook mijn verhaal, wat meestal gepaard gaat met erg leuke reacties maar dit keer was er ook iemand die duidelijk zijn statement maakte waar ik van schrok, hij zei.. “Waarom Afrika? Er is hier ook genoeg ellende hoor. Ik geef pas hulp aan hun wanneer alle problemen in Nederland opgelost zijn. Trouwens, het leven van zo’n zwartje is ook veel minder waard dan het onze!” Dat begin kon ik nog begrijpen, ik weet dat er in Nederland ook genoeg ellende is en er veel hulp nodig is, maar het vervolg… “Het leven van zo’n zwartje is ook veel minder waard dan het onze…” WAT? Hoorde ik dat goed? Zijn er mensen die echt zo denken en dat ook nog eens keihard durven uitspreken? De afgelopen weken heb ik weer veel mogen zien van de omgeving waarin de mensen hier leven. Ik heb de vele krotten gezien waarin mensen wonen die echt helemaal niets hebben. Mannen, vrouwen en kinderen die je met grote emmers water ziet lopen, die grote takken en stro vanaf de rivierkant meenemen om hiermee hun huisje te bouwen/reconstrueren. Mannen die in hun eentje een kar voortrekken, werk dat een ezel normaal gesproken zou moeten doen, maar bij gebrek aan geld… Ja, en dan krijg je er nog bovenop te horen dat mensen in Afrika lui zijn en niet willen werken. Oh, ja - zelf hebben we ook wel eens met deze gedachte gespeeld, omdat iets in onze ogen trager ging dan ik in Nederland zou verwachten of omdat ik een groepje mensen weer onder een boom zie zitten. Ik zal de laatste zijn die zegt dat mensen staan te popelen om hard aan de slag te gaan! Maar toch zal ik (bij nader inzien dan) ook de laatste zijn die zal zeggen dat de mensen hier lui zijn. We kunnen en mogen onze Nederlandse gewoontes en luxe cultuur niet vergelijken met die van Sudan! Dat is echt appels met peren vergelijken! In Nederland hebben we allemaal scholing gehad en is er veel werkgelegenheid, wordt het werk veelal aantrekkelijk gemaakt en bovendien kunnen we ook nog eens keuzes maken in wat we willen en dat alles in een aangenaam klimaat. Noodgedwongen gaten graven in de grond bij een temperatuur van boven de 40 graden met slechts een klein beetje water tot je beschikking, om zo net dat beetje geld te verdienen wat net niet genoeg is om je gezin van eten te voorzien.. Ja, ik kan me heel goed voorstellen dat mensen daar niet altijd zin in hebben! Scholing om een betere baan te kunnen krijgen? Waar zouden ze de tijd en het geld vandaan halen? Hun gezin moet NU onderhouden worden, dus tijd om naar school te gaan is er niet; avondlessen zijn veel te duur! We ontmoeten veel mensen die jarenlang in oorlog hebben geleefd en het kleine beetje bezit wat ze hadden hebben verloren, die jaren in vluchtelingenkampen hebben geleefd en hier ook hun enige educatie hebben gehad… Mensen die getraumatiseed zijn door wat ze hebben gezien en hebben meegemaakt maar hier geen hulp voor kunnen krijgen, psychologen en counselors zijn hier niet zo makkelijk te vinden en als dat al wel het geval was, zeker niet te betalen..! We kennen hier iemand die lid is van de gemeenteraad in Melut en die soms erg vervelend tegen ons kan doen en eisen stelt die eigenlijk nergens over gaan… Maar daarbij heb ik de informatie in m’n achterhoofd dat deze man kindsoldaat is geweest en heeft moeten moorden om zelf te overleven op een leeftijd waarbij wij met onze lego en poppen speelden. Deze mensen, die jarenlang hebben moeten leven om te overleven, en nu eindelijk weer een sprankje hoop terugkrijgen op vrede, zijn zij veel minder waard dan wij? Met tranen in mijn ogen kan ik zeggen dat deze mensen voor mij wel heel veel waarde hebben. Ik ben blij dat ik hier niet alleen dingen mag brengen, maar ook heel veel van hun mag leren. Ik ben God enorm dankbaar dat ik hier mag zijn en dat ik tegen die ene persoon mag zeggen “Je bent waardevol in Gods ogen, je bent waardevol in mijn ogen!”
Census! 22 april 2008 Vandaag is de census in Soedan begonnen. Census? Wat is dat nou weer? In het woordenboek wordt het vertaald met volkstelling. Een census is het proces om informatie te krijgen over iedere inwoner van een bepaald land of gedeelte van een land. De VN definieert de volkstelling als volgt: “Het totale proces van verzamelen, samenstellen, evalueren, analiseren en publiceren van informatie of op een andere manier het verspreiden van demografische, economische en maatschappelijke data die relevant zijn voor een bepaalde tijd, voor alle personen in een land of in een goed afgebakend deel van een land.” Herhaal dat nog eens? Gisteren zei de Soedanese Hoge Commissie voor de vijfde volkstelling dat de voorbereidingen voor de census waren afgerond en dat deze vandaag in de vroege morgen zou starten! “De voorbereidingen voor de census zijn voltooid in alle gebieden in noord en zuid Soedan,” zei Yassin Al-Haj Abdin, hoofd van het volkstellingsorgaan, tijdens een persconferentie in Khartoum, waar hij aan toevoegde dat de Soedanese president, zijn plaatsvervangers en adviseurs ook geteld zouden worden. Hij zei dat deze volkstelling allesomvattende economische, maatschappelijke en politieke peilingsbelangen heeft. Het zal de eerste volkstelling zijn die in heel Soedan zal worden gehouden sinds het vredesverdrag getekend is in 2005, om een eind te maken aan de 21 jaar lange oorlog. In tussentijd heeft de president van de regering van Zuid Soedan, Salva Kiir meiardeit, alle zuidelijke inwoners van Soedan opgeroepen om deel te nemen aan deze belangrijke volkstelling. Hij benadrukte het belang van de census voor de planning van goede sociale en overheidsvoorzieningen en infrastructuur, en ook als voorbereiding voor de te houden presidentiele verkiezingen in 2009 en het referendum in 2011 voor de toekomst van Zuid Soedan. Een belangrijke stap in de geschiedenis van Soedan - wij wachten rustig af, maar vinden het wel heel bijzonder dat wij ook “geteld” zullen worden in de tijd dat we hier zijn! Update uit Melut 28 april 2008 We hebben weer een goeie week gehad gevolgd door een heerlijke rustige zondag. Nadat we net hadden gezegd dat het erg rustig was qua slangen, zat er gisteren weer een onder een tent van een van mijn collega’s die ze er dan met stokken onderuit jagen en doden… Foto’s zullen volgen! Wel goed hoor dat er af en toe weer zo’n beest opduikt, want dat houdt je alert! Lucy (de kat hier in Melut) doet overigens een fantastische job, want die doodt zeker een paar ratten per dag voor haar drie kittens! (Wat ook zorgt voor minder slangenoverlast)… Willem is afgelopen week veel met het M-supply (logistiek) systeem bezig geweest en Wendy heeft zich met name beziggehouden met verhalen voor Medair’s website, wat rapportages, foto’s en wat personeelszaken. Daarnaast heeft ze een interview gehouden met een “vertaler” die op training mag via Medair om een negenmaandse training te krijgen als Community Health Worker. Deze Soedanees staat erg open voor het leren van nieuwe dingen en is zo blij dat dat via Medair mogelijk is! Het was een feest om hem te interviewen! Hij wil uiteindelijk graag dokter worden, hij weet dat hij dan nog een lange weg heeft te gaan, maar benut ook elk moment om weer in de boeken te duiken en advies te krijgen van zijn collega’s om hem heen! Vandaag is hij vertrokken per boot naar Malakal, en via Malakal per vliegtuig naar Yei, waar hij de training zal krijgen! Deze week krijgen we een professionele fotografe (Odile) en Sandra van Marketing HQ op bezoek. Ze komen hier om zoveel mogelijk kwaliteitsfoto’s te maken en verhalen/quotes te verzamelen zodat we heel breed bekend kunnen maken wat we hier kunnen doen! Helaas moet Wendy waarschijnlijk ook nog naar Nairobi voor de strategie besprekingen, anders had ze graag wat langer met deze twee mensen “meegelopen” omdat het heel erg overeenkomt met een deel van het werk wat ze doet als communications manager.
Het is overigens stil in Soedan voor wat betreft “Nederlands nieuws”, we kunnen merken dat het voorjaar langzaam maar zeker over gaat in de zomer en dat het weer tijd is om lekker naar buiten te gaan en te genieten van al het moois (groen en zonnig) wat dat weer brengt! Dat maakt het bij ons wel wat rustig. We willen wel even laten weten dat ondanks dat het ontzettend goed met ons gaat, we het heel erg leuk vinden om van jullie te blijven horen… de afstand met Nederland (familie en vrienden) is nog steeds erg groot en dan is het altijd fijn om weer even iets te horen! Dus blijf alsjeblieft komen met de mailtjes, berichtjes, kaartjes etc. etc. Dat doet ons erg goed! Lief!!! 4 mei 2008 Nadat Wendy een blijk van waardering voor alle medewerkers had geschreven omdat ze naar Melut ging (een soort van referentie), kreeg ze de volgende reactie van James (een van de bewakers) die heel gebrekkig engels spreekt en schrijft, maar het toch probeert! Medair Humanitarian Organisation to Wendy van Amerongen in Melut Malakal 30 Afril 2008 Dear Mrs wendy van thank you every much four your letter I am every happy lot because you communicate me with it letter. I am very gland Thank you my sister and The God he will with you every day We are very happy and we pary The God because willing you and prove you life and the Work. Thank you four had by me it letter I am every happy I am security guard James Kier Koang Medair Organisation Southern Sudan I reeting my manager Mrs Wendy van and my brother William Thank you very much James
Als je zoiets leest wordt je toch spontaan blij? Wat ben ik dan dankbaar dat ik ‘t op m’n hart kreeg om die briefjes te schrijven! Reisje en liefde! 5 mei 2008 Ik heb toestemming gekregen om niet aan de strategiebesprekingen deel te nemen om zo wat meer tijd te kunnen doorbrengen met Sandra en Odile, die hier speciaal zijn voor marketingdoeleinden; erg leuk om met hen mee te gaan op diverse uitstapjes naar de verschillende locaties en van maandag t/m donderdag ook op een Emergency Response interventie in Mabaan… maar daarover later meer! Afgelopen week ging ik met hen op stap naar verschillende locaties in de buurt, dit was een dagtrip. Hier een paar impressies: Allereerst kwamen we aan in Paloich, waar een kliniek van Medair wordt gebouwd, hopelijk kunnen we hier volgende week de feestelijke opening van bijwonen! Maandag en donderdag zullen we hier waarschijnlijk ook het drilling-team (Water en sanitatie) aan de slag zien die daar een waterput zullen installeren met een handpomp. Een zware taak, want dat betekent echt 24/7 aan de slag en in Goldora, de plaats waar ze hiervoor aan de slag gingen hadden ze op 140 meter diepte nog geen water gevonden… een droog boorgat! Een enorme teleurstelling natuurlijk voor deze mannen, maar extra fantastisch om ze nu toch weer enthousiast aan de slag te zien in Paloich, waar ze gewoon weer opnieuw vol goede moed gaan boren! Hopelijk zien we daarvan volgende week dus een mooi resultaat. In Goldora, een van de volgende plaatsen die we aandeden, waar Medair in een schooltje tijdelijk een kliniek heeft en de permanente kliniek nog wordt afgebouwd, zagen we dat een van de bewakers een houten bouwsel
om z’n arm had… We dachten eerst dat hij z’n arm had gebroken en hij wist ons te vertellen dat hij medicatie nodig had omdat hij veel pijn had. Ik riep Sophia, met medische kennis en zij heeft deze man daar vervolgens terplekke gerustgesteld en onderzocht. Heel bijzonder, gewoon de persoonlijke aandacht die Medair personeel geeft, dat deze kleine dingen zo’n verschil kunnen maken in het leven van een individu. De “Panadol” die ik nog ergens in m’n tas had kwam ook erg van pas en uiteindelijk zagen we zelfs een glimlach op het gezicht van de “patient”! Ik was helemaal blij om te zien dat hij eerst z’n handen wastte voordat hij de medicatie nam en voordat hij ging eten - de health en hygiene promotie in dit gebied werpt nu al z’n vruchten af! Nu moeten ze alleen nog leren dat ze niet zomaar al het water daarvoor kunnen gebruiken; want dit water zag er niet echt bepaald schoon uit… Tijdens onze reis stonden we ook nog oog in oog met een flinke slang, maar gelukkig zaten we in de auto! Wel wist een van de Community Health Workers in de kliniek in Wunumum ons te vertellen dat de rieten constructie van de tijdelijke kliniek echt een aantrekkingskracht had op slangen, hij had er al zoveel gezien op het dak! Evenlater zag ik dat het niet zo verwonderlijk was, want vlakbij dat gebied was het land grotendeels een groot moeras! Echt een broedplaats voor slangen en ander ongedierte, die af en toe zo’n rieten huisje heerlijk vinden om zich even in te nestelen… mmm… Toen ik ’s avonds moe thuis kwam had Willem ook een lange dag achter de rug en wist hij me te vertellen dat we die volgende dag een donor zouden moeten ontvangen die op doorreis naar Mabaan ook even bij Medair zou verblijven; getver dacht ik - moet ik heel m’n plannen omgooien en daar heb ik nu geen zin in, moet ik me eerst helemaal inlezen, want donors kunnen lastige vragen stellen - terwijl we die avond een afscheidsfeestje zouden hebben omdat de project manager na twee jaar afscheid nam! Dat vroeg op dat moment (ja, ik moest ook ongesteld worden) even iets te veel flexibiliteit en dat had ik op dat moment dus even niet! Ja, ook Wen en Wim kunnen het soms even zat zijn…! Na een paar e-mails over en weer en teleurgestelde mensen aan de andere kant die zo’n reactie niet van mij “verwachtten” heb ik gelukkig heerlijk geslapen die nacht en kreeg ik een bijzondere rust over me de volgende ochtend. Dus uiteindelijk viel het de volgende dag allemaal heel erg mee hebben we een goede conversatie met de donor gehad - die kort daarna alweer vertrok omdat hij nog een lange reis voor de boeg had naar Mabaan. Dit was ook de dag waarop Willem en ik mogen vieren dat we alweer zes jaar getrouwd zijn! We zijn God zo ontzettend dankbaar voor deze zes jaren! Wat hebben we veel van elkaar mogen leren, wat hebben we veel met elkaar meegemaakt en wat zijn we veel van elkaar gaan houden! Een drievoudig koord zal niet snel gebroken worden… en dat heeft altijd echt centraal gestaan in ons huwelijk! Heerlijk om dat ook met z’n tweetjes te mogen vieren! Willem, de schat had een flesje rode wijn vanuit Nairobi geregeld en we hebben ’s avonds samen heerlijk aan de kant van de Nijl gezeten en oude herinneringen opgehaald. Jean, een van onze collega’s zei: “Wat heerlijk, na zes jaar nog steeds zo romantisch!” En ja… we zijn ook ontzettend blij dat we het na zes jaar nog steeds zo gezellig, leuk, goed, spannend en interessant met elkaar hebben en dat we naast man en vrouw ook gewoon echt maatjes zijn! Dank aan God die ons heeft samengebracht! Hoop doet leven! 11 mei 2008 “Ik ben bezorgd over mijn mensen in het ontvangstcentrum voor teruggekeerde vluchtelingen die binnenkort naar het “groene dorp” zullen verhuizen (een plaats die aan hen is toegewezen voor permanente bewoning, vlak naast het ontvangstcentrum). Er is veel nood. Ze hebben geen geld en maar een klein beetje eten en de mensen leven erg dicht op elkaar. Dank jullie wel voor het brengen van hygiene training en latrines. Kunnen jullie nog meer hulp bieden?” Dit zijn de woorden van de burgemeester van Maban – John Ivo Monto nadat hij het ontvangstcentrum bezocht en ook tijd nam om even te praten met Medair. Ik merk dat hij bewogen is met deze mensen en vooral de kinderen. Hij zegt dan ook: “De ouderen begrijpen het als er een dag geen eten is of als ze moeten wachten op een plek voor huisvesting, maar voor de kinderen is het moeilijk, heel moeilijk…” Deze woorden blijven door m’n hoofd gaan, ook nu ik weer terug ben in Melut. Maar ik ben blij dat we met Medair in ieder geval hulp hebben kunnen brengen in Maban! Het water en sanitatie team heeft mooi werk verricht en volgende week zal Medair een medisch team sturen om een voedingsonderzoek te doen, gezien er tijdens de eerste verkenning van de omgeving en de situatie veel ondervoedde kinderen werden gesignaleerd. Maar laat ik bij het begin beginnen…
Het is kwart over vijf ’s ochtends en ik hoor verschillende hanen kraaien hier in het dorp. Ik ben zojuist vanuit m’n mosiedome (muskieten-tentje) in de buitenlucht verhuisd naar de tukul van Relief International omdat het begon te regenen. Ondanks dat ik niet echt een goeie nacht heb gehad qua slaap, was het buiten heerlijk, ik zag de sterrenhemel vanuit m’n mosiedome en er ging een heerlijk briesje door de kleine gaatjes – maar naar mijn idee begon het vijftien minuten geleden iets te vaak te flitsen en de wind ging ook harder waaien, wat voor mij een teken was om naar binnen te gaan. Ik ben in Maban, een dorpje in het noordoosten van Zuid Soedan, dicht tegen de Ethiopische grens. Gisteren zijn we rond 10.00 uur met een team in de auto gestapt en ook al was de reis erg “bumpy” vanwege de zandwegen met veel kuilen, het was goed! Wat een prachtige omgeving, dit is absoluut het mooiste gebied wat ik in Soedan heb gezien. Heel groen, rijk aan allerlei prachtige bomen en vogels, echt bijzonder! En de mensen die we tegenkomen zijn ook mooi, “falata” met prachtig gekleurde kleding. Ik ben nu al blij dat ik meegegaan ben op deze reis en voel gewoon dat ik een goede tijd tegemoet ga. Het enige nadeel is dat Willem in Melut is gebleven, hij moet procedures afmaken voor M-supply en kon niet mee, we zijn dus weer gescheiden van elkaar voor vier dagen. Dit keer waarschijnlijk zelfs geen e-mail, geen communicatie, niets! Dat is nog nooit gebeurd! Je kunt zien dat hier de moslimbevolking niet overheerst want er zijn veel varkens, heel veel varkens – een van de inkomsten- en voedselbronnen voor de mensen hier. In Malakal en Melut loopt geen enkel varken, maar hier lopen er net zoveel als in Malakal en Melut geiten. Je kunt ook echt zien dat hier een ander soort volk leeft. Onderweg kwamen we verschillende mensen op kamelen tegen, ook dat is bijzonder omdat dat in Melut en Malakal helemaal niet gebruikelijk is. De schapen hebben hier trouwens allemaal hun staart nog, hele lange dikke staarten. De Kenianen zeggen ons dat het heel slecht is voor het vlees omdat het vet allemaal in hun staart gaat zitten, daarom worden deze er in Europa en ook Kenia afgeschoren als ze nog jong zijn. Toen we terugkwamen van de UNHCR (waar we even lekker hebben gegeten en waar de mannen van ons team zullen overnachten) kregen we een emmer met een schaaltje erin van Relief International (waar wij als vrouwen zullen overnachten) zodat we ons konden douchen. Het is een grappige douche, het is een rieten hekje, waar m’n borsten net niet boven uit komen… mmm… als een vrouw langer is dan ik, moet ze echt bukken… maar oh, wat is dat koude water lekker na zo’n lange zweetdag in de auto! Heerlijk. Het is pas negen uur als ik me heb gedoucht, maar het lijkt veel en veel later. Vandaag gaan we kijken wat we hier precies kunnen doen met Medair, het plan is om 15 emergency latrines op te zetten en hygiene training te geven. Maar daarvoor moeten we eerst mensen vinden die bereid zijn om te gaan graven en anderen die bereid zijn een training te volgen. Een collega zal een stuk of tien mensen gaan trainen die vervolgens het kamp ingaan om mensen instructies te geven over het belang van goede hygiene. Gaaf om dat van zo dichtbij te mogen volgen. Toen we gisteren voor het eerst langs het kamp reden schrok ik enorm, de beelden van Renk, het eerste vluchtelingenkamp waar ik gewerkt heb, kwamen weer naar boven. In Renk waren de mensen gevlucht vanwege de overstromingen, hier keren de mensen terug vanuit Ethiopie of Khartoum, na 20 jaar geleden gevlucht te zijn vanuit Maban in verband met de oorlog. Het kamp ziet er vreselijk uit en dat terwijl er nu al veel minder mensen wonen dan een week eerder toen het team had uitgezocht wat de noden waren. Mensen leven heel dicht op elkaar met bij elkaar geraapte plastic zeilen en een soort van snel opgebouwde hutjes, ik zie hier en daar wat muskietennetten, maar lang niet genoeg voor al deze mensen met soms wel tien mensen in een zo’n klein hutje (ik vond vijf in ons huis soms al te veel… he broertjes??) En dan moet je je daarbij dus voorstellen dat er voor dit kamp met zo’n kleine 1000 mensen geen enkele latrine beschikbaar is. Eerst hebben we veel gesprekken, heel veel gesprekken. Dat is belangrijk in Afrika, de tijd nemen om dingen door te nemen met belangrijke overheidsinstanties en dan pas aan de slag gaan als je goedkeuring hebt. De SSRRC, de plaatsvervangende burgemeester (omdat de burgemeester er zelf niet is die dag), de stamhoofden van het dorpje waar we gaan werken en noem maar op. Het plaatsvervangend stamhoofd van het Maban ontvanstcentrum zegt: De mensen hier weten niet wat hygiene is, we hebben niet eens een naam voor “hygiene” in onze taal, het “Maban”, alleen maar in het arabisch, we zijn dus heel blij dat jullie ons willen trainen, we hebben het nodig!” Toch, na al deze gesprekken in de ochtend, waar aardig wat tijd in gaat zitten, gaat het opeens heel snel en hebben we binnen hele korte tijd 14 mensen voor de hygiene training beschikbaar en 16 om de latrines te graven (terwijl we maar om tien van beiden hadden gevraagd). Nog diezelfde dag kan Evans (watsan technician en
hygiene promoter) met de training beginnen en beginnen Marnix en Samuel met het instrueren van de latrinebouwers. Odile, Sandra en ik doen ons uiterste best om zoveel mogelijk uitspraken te noteren en zoveel mogelijk foto’s te maken (dat heb ik geweten… in vier dagen tijd meer dan 2000 foto’s; ga die maar eens terugbrengen naar een stuk of 600…). Als we de volgende ochtend aankomen om te kijken hoe ver de mensen zijn met de latrines worden we aangenaam verrast, de gravers zijn alweer om zes uur begonnen en hebben al gaten gegraven van meer dan 3 meter diep. Fantastisch! Op de foto zie je een van de gravers compleet bezweet, maar druk aan het graven. Als we terugkomen op de centrale plek zien we dat Evans ook al met z’n training verder is gegaan en dat de trainees enthousiast aan ’t luisteren zijn, nu pas zie ik dat ook het ontvangstcentrum een complete metamorfose heeft ondergaan… er zijn nu nog maar een paar “afvalhopen” maar verder zie ik nergens meer losse flesjes, kapotte schoenen, stukken zeil, stukken hout of wat dan ook liggen, alles is keurig aangeveegd, ze nemen de training en het belang van goede hygiene echt heel serieus! Die dag erop heb ik het voorrecht om met een groepje mee te lopen door het dorp, een groepje wat in de twee dagen ervoor is getraind in hygiene en dit nieuws nu gaat verspreiden. Een voorganger leidt dit groepje en iedere keer voordat hij de training geeft aan de gezinnen begint hij met gebed. De verschillende gezinnen zijn heel enthousiast. De vrouw des huizes van de familie Lemon zegt: “Deze training is erg goed, omdat jullie team nog steeds bezig is met het maken van de latrines samen met onze mannen, weten we nu ook dat we onze eigen “kleine latrines” kunnen maken door een stok mee te nemen als we moeten en dan een klein gat maken om onze ontlasting te begraven! ”Dank jullie wel!” En familie John vervolgt: “Samen zullen we een gezond dorp vormen, we zullen anderen waarschuwen met wat we geleerd hebben, omdat jullie training erg goed is.” Met deze woorden mag ik terugkeren naar Melut, en wederom mag ik terugkijken op een gezegende reis! Ik heb deze bijzondere plek en deze vredelievende mensen in m’n hart gesloten en ik hoop dat ik de kans heb om hier nog eens terug te keren voordat ik weer naar Nederland ga volgend jaar! Was je handen met zeep of as! 13 mei 2008 Er staat weer een nieuw verhaal op de Medair website (in het Nederlands!) over het werk wat Medair doet in Zuid Soedan… veel leesplezier! Abyei 26 mei 2008 In de nieuwsbrief van Jiska, een Medair collega in Noord Soedan lazen we over Abyei. We waren zelf al langer van plan hier iets over te schrijven, maar op de een of andere manier kwam het er niet van… nu wordt het toch echt hoog tijd om daar iets over te schrijven! Abyei is een stadje in het omstreden oliegebied tussen Noord- en Zuid-Soedan. Deze maand zijn daar wederom zware gevechten uitgebroken tussen het (Noord) Soedanese regeringsleger en ex-rebellen van het Zuidelijk Soedanese Volksbevrijdingsleger (SPLA). Hierdoor moesten rond de 60,000 mensen vluchten naar omliggende gebieden en dit heeft de toch al slechte humanitaire situatie echt in een crisis-situatie gebracht. Veel NGO’s die daar aanwezig waren moesten ook geevaccueerd worden vanwege de te onveilige situatie, waardoor de bevolking daar in nog slechtere situaties terechtkomt omdat er op bepaalde plaatsen geen hulp meer kan worden geboden. De conflicten en gevechten, die waren aangewakkerd door een lokaal geschil, leggen de nadruk op de sudderende spanningen in dit olierijke gebied. Abyei ligt precies tussen het noorden en zuiden van Soedan en voormalige vijanden moeten nog steeds bepalen wat de grenzen zijn en wie de lokale regering zal aansturen. Op twee uur reizen bij de gevechten vandaan heeft het Medair WatSan team de afgelopen week een assessment gedaan. Hieruit bleek dat er een grote behoefte is aan latrines in de gebieden rondom Abyei. Aangezien er vele mensen zijn gevlucht, nu dicht op elkaar leven, er geen latrines in die omgeving zijn en de ontlasting dus op allerlei plaatsen in de omgeving terecht komt, is de kans op ziektes groot en dat moet voorkomen worden. Het
plaatsen van latrines is een van de dingen die echt nodig is, het team heeft het onderzoek van waar en hoeveel en in samenwerking met wie inmiddels afgerond, schrijft nu een rapport daarover en zal eind deze week begin volgende week al met de werkzaamheden beginnen. Natuurlijk is het allemaal erg spannend om in zo’n gebied te werken waar veel spanningen zijn. Soms lijkt het in Soedan heel vredig, maar opeens kunnen spanningen weer hoog oplaaien en besef je dat we nog steeds in onveilig gebied zitten waar jarenlang oorlog heeft geheerst… De vrede is zo broos, de mensen zijn zo moe, de hoop is zo klein. Het zou fijn zijn als jullie willen blijven bidden voor vrede in Soedan. Ondertussen is het vreselijk druk bij de Medair emergency response teams, want er is een hoop gaande. Een ander WatSan team van Medair is samen met het gezondheidsteam van Medair druk bezig om te kijken naar mogelijkheden om hulp te bieden in Magwi County waar cholera de kop heeft opgestoken. Er zijn al ver boven de 180 gevallen gerapporteerd en in het gebied waar Medair naartoe zal gaan wordt gezegd dat 25% van de cholera slachtoffers overlijden, wat gigantisch veel is. Op datzelfde moment is Medair ook bezig met een voedingssurvey in Maban (omdat daar erg veel ondervoeding voorkomt). Als ik soms in Malakal of Melut loop en blije kindergezichtjes “kawatja” hoor roepen, dan lijkt het allemaal best goed te gaan en mensen lijken zich te redden in hun houten hutjes met plastic sheets om het droog te houden. Maar als ik dan deze dingen hoor, dan weet ik hoe relatief dat “goed gaan” is en dat ik maar even verder hoef te denken om te weten dat onder zulke “basic omstandigheden” een kleine storm, een in Nederland makkelijk te genezen ziekte, geen latrines in de buurt en ga zo maar door al snel moeilijke situaties en dood kunnen brengen! Wat mooi dat we dan met Medair juist in deze gebieden hulp kunnen brengen, hoop kunnen brengen! Licht in het donker! 28 mei 2008
Verplaats je in deze foto… het is twee-en-een-half uur na zonsondergang, je hoorde de wind loeien in de kamer en besluit om nog even te gaan genieten van de koele lucht die dat met zich meebrengt. Je staat achter het hek van de Medair compound en je kijkt naar de woeste rivier die wordt aangewakkerd door de harde wind. Het is aardedonker. Je bent blij dat je in de compound bent en niet in een bootje op de rivier! Je hoort niets anders dan het loeien van de wind, een rammelend hek en zo af en toe een rommelende donderslag. Het is nog steeds aardedonker. En dan ineens - een lichtflits vanuit de hemel tot aan de aarde. Wat een licht! De een na de andere lichtflits volgt, de wind waait harder en harder en als we teruglopen naar onze kamer, lopen we automatisch vrij hard omdat we de wind in onze rug hebben. We hebben al vaker versteld gestaan over de pracht van Gods natuur, op vele avonden hebben we minutenlang naar de hemel gestaard, gewoon omdat er zo oneindig veel prachtige sterren fonkelen… Maar deze flitsen, deze pracht laat het kippenvel over je rug lopen en doen je beseffen hoe klein je bent en hoe groot God is! Wauw!
Ontwikkelingen 3 juni 2008 Het is erg leuk dat ondanks dat we nu in Melut onze basis hebben, we nog wel regelmatig door Malakal reizen, in het afgelopen jaar was Malakal ons “thuis”, maar ook nu kunnen we nog wel de ontwikkelingen met eigen ogen zien. We hebben het vaak gehad over het feit dat het hier lijkt alsof we een eeuw terug in de tijd gaan vergeleken bij Nederland. Maar ook zijn er ontwikkelingen… Een paar van deze ontwikkelingen hebben we eerder in onze blogs al gemeld; niet alle ontwikkelingen zijn positief! Maar de ontwikkelingen die we afgelopen week zagen waren heel positief, we zagen zowaar dat de straten werden geveegd en het vuil werd verbrand. Nog niet zo heel lang geleden was de hele stad een grote vuilnisbelt. Je gooit je vuil immers gewoon van je af wanneer je het kwijt moet en de kinderen spelen er vervolgens middenin! Nu zagen we echter een team wat het vuil opruimt en verbrand en de stad zag er zowaar “schoner” uit! We hopen ook dat ze nu training gaan geven aan de bevolking; ze vertellen dat het beter is om je vuil in daarvoor bestemde bakken of plaatsen te dumpen en niet zomaar overal neer te kwakken, omdat het een haard is voor ziektes. Er zijn ook stenen goten gemaakt, wat erg positief is met het oog op het regenseizoen. En sommige oude delen van de stad (waar tukuls/hutjes stonden) waren met de grond gelijk gemaakt omdat er allemaal nieuwe “stenen/metalen” gebouwen worden geplaatst. We zijn benieuwd! We zagen overigens ook ergens een telefooncel laatst… nog niet uitgeprobeerd, maar dat is wel heel bizar. Alhoewel je mobiele telefoons overal treft, zelfs in de armste gezinnen! Dan zijn er nog de grappige ontwikkelingen… verkeersborden die worden geplaatst op een plek waar mensen nog nooit een verkeerstest hebben gedaan! Het zijn de meest uiteen-lopende verkeersborden; een met verboden te toeteren (die staat vlak naast de moskee waar een oorverdovend geluid uitkomt op bepaalde tijdstippen in de week), maar ook een stopbord, of eenrichtingsverkeer… Of deze regels en borden alleen voor de NGOs gelden? Dat weten we niet…; maar we gaan er van uit dat het nog wel even duurt voordat de bevolking in de gaten heeft hoe het allemaal werkt! Nieuwsverslag Maban 5 juni 2008 Update op 9 juni - link naar de Nederlandse versie van het verhaal…
Van mijn reis naar Maban en vooral het werk wat de Emergency Response teams daar hebben gedaan, hebben we een nieuwsverslag gemaakt wat is geplaatst op de Medair.org website (engelse versie), het verhaal is inmiddels ook te lezen op de Nederlandse Medair website! Veel leesplezier! Ook zijn de meeste foto’s van deze reis nu geupload op Flickr - er zullen er nog meer volgen, maar geniet hier vast mee van de prachtige mensen die ik heb ontmoet! Het was echt een bijzondere ervaring en de mensen vertelden zo graag hun verhaal, hebben zo’n hoop ellende meegemaakt, maar keken daarnaast toch met hoop naar de toekomst! Ik voelde me echt een gezegend mens dit mee te mogen maken!
Kibera & Compassion (verhaal I) 9 juni 2008
Dat we via COmpassion een aantal kinderen sponsoren (ondersteunen in de vorm van een financiele bijdrage, gebed en het schrijven van brieven) is voor de meesten van jullie oud nieuws. Inmiddels zijn we de trotse sponsors van vijf kinderen die in verschillende continenten leven. Ons laatste kindje is de 7 jaar jonge Belinda die samen met haar ouders (vader, moeder en stiefmoeder) en zeven andere broertjes en zusjes in Kibera woont. De naam Kibera hebben jullie misschien al wel eens eerder gehoord.., dit is op dit moment de grootste en armste sloppenwijk van Afrika waar meer dan 1 miljoen mensen binnen een oppervlakte van een paar kilometer leven met armoede, ziekte en drugsmisbruik. Deze sloppenwijk ligt in de hoofdstad Nairobi en heeft tijdens de verkiezingen van het afgelopen jaar enorm veel moeten doorstaan. Op een gruwelijke manier zijn mensen vermoord, dakloos geworden of hebben ze een of meerdere familieleden verloren. Belinda en haar gezin zijn deze verschrikkingen gelukkig bespaard gebleven, wel moesten zij weken lang binnen blijven en hopen en bidden dat het geweld hun deur voorbij mocht gaan. Godzijdank werd dit gebed verhoord! Sinds het moment dat we van Compassion te horen kregen dat Belinda ons sponsorkindje zou worden, hadden we al gelijk de wens om haar te bezoeken. Een kindje dat uit armoede bevrijd kan worden doordat Compassion gehoor geeft aan de oproep van Jezus, een kindje dat deels afhankelijk is van jouw gebed en giften, een kindje met wie je een relatie opbouwt door het schrijven van brieven en het bidden voor elkaar…, om zo’n leventje in het echt te ontmoeten, dat leek ons al sinds ons eerste sponsorkindje fantastisch. Doordat we zelf ook regelmatig in Nairobi zijn en het geweld in Kibera flink afgenomen is, leek het erop dat deze wens werkelijkheid zou kunnen worden. Na verschillende keren contact met Compassion Nairobi & Nederland te hebben gehad was de afspraak gemaakt: vrijdag 6 juni zouden wij Belinda in Kibera bezoeken… Uitgelaten en enthousiast als we kunnen zijn stapten we om 8 uur ’s morgens het Compassion compound binnen waar Jim & Justus ons al op stonden te wachten met een grote Toyota Hilux. Jim nam na vijf minuten afscheid, want hij zou een groep van zestig mensen uit de VS moeten begeleiden voor een ander sponsorbezoek. Daarna vertrokken we samen met Justus al gauw richting Kibera, wat ongeveer zo’n 15 minuten rijden was. Na wat zoekwerk in een buitenwijk van Kibera werden we uiteindelijk in een kleine ruimte waar Compassion tijdelijk haar kantoor heeft, (omdat hun andere locatie door de verkiezingsproblemen te onveilig was), gebracht. Dit kantoor, van ongeveer 3 bij 3 meter groot, wordt bemand door vier zeer vriendelijke Compassion medewerkers die samen een van de drie grote projecten binnen Kibera runnen en hierbij verantwoordelijk zijn voor zo’n 270 kinderen (hun werkvlakken varieren op het gebied van project directeur, sociaal werker, accountant en gezondheidswerker). Een van deze medewerkers, Gilbert genaamd, had een briefje van Belinda vertaald van het Kiswahili naar het Engels zodat wij het ook begrijpen, bijzonder om deze man zo te ontmoeten. Na een introductie hebben we fijn met elkaar gebeden en God’s woord mogen delen. Daarna was er ook nog gelegenheid voor het stellen van vragen, en die hadden we natuurlijk genoeg. De wijsheid en liefde die telkens weer naar voren kwamen in hun antwoorden waren voor ons opnieuw een teken hoe toegewijd deze mensen zijn. Niet veel later gingen we op weg naar Belinda’s thuis en werden we opgeslokt door de enorme sloppenwijk. Ondanks dat we in Soedan al veel ellende en armoede van dichtbij hebben gezien, beleefden we deze gebeurtenis wederom als heftig en emotioneel. Armoede in een grote stad als Nairobi waar de welvaart en ontwikkeling ook zeker te zien is, doet pijn. Zoveel mensen op zo’n kleine oppervlakte, de geur van rottend vuil, de hoofdstraat zo smal en vol kuilen dat je er maar net doorheen kunt met de auto waarbij er verschillende keren troep aan de kant moet worden geschoven. De andere straatjes zijn net groot genoeg om doorheen te lopen en daarbij moet je uitkijken dat je je hoofd niet stoot tegen een van de uitstekende ijzeren golfplaten. Vele duizenden kleine hutjes op elkaar, gebouwd van leem, hout en een paar golfplaten. Een aantal mensen proberen nog een handeltje te drijven, wat hen met veel geluk een klein beetje geld oplevert zodat er weer gegeten kan worden. Het grootste gedeelte van de bevolking hier leeft van minder dan 2 dollar per dag. Veel mensen proberen hun ellende te vergeten door het snuiven van lijm of het teveel drinken van alcohol wat we op verschillende straathoeken gewoon zagen gebeuren. Een vuilnisbelt (die bijna door de hele wijk te vinden is omdat je gewoon maar alles van je afgooit) is de slaapplaats voor vele
zwervers en dronkaards die daar met elkaar lijm proberen te vinden of half opgerookte sigaretten. De ellende en mistroostigheid straalt er van af. Prostitutie is een van de praktijken die geld in het laatje brengt en daardoor veel wordt uitgevoerd. Voor hen een manier om te overleven. Ook seksueel misbruik van familieleden en bekenden komt veel voor. Veel mensen zijn dan ook besmet met HIV of AIDS. Daarnaast is er geen of nauwelijks een vorm van hygiene aanwezig. Toiletten zijn er niet en evenmin waterpunten om je handen te wassen. Eenmaal aangekomen bij het Compassion project wat ook flink beschadigd is door het geweld van de afgelopen maanden legt een van de medewerkers ons uit hoe moeilijk het is voor de kinderen om de voorlichting die ze krijgen van Compassion buiten het project in de praktijk te brengen. Toch weten we dat het verschil tussen een kindje opgenomen in zo’n project en een kindje wat aan z’n lot wordt overgelaten, groot is! Het is niet makkelijk hier te zijn, het doet ons verdriet te weten dat Belinda ook door deze straten loopt, te weten dat Belinda ook met zo’n grote armoede te maken heeft, te zien dat er zoveel gevaarlijke plekken zijn,.. toch weten we nu dat Compassion een verschil mag maken en over dat verschil kunnen jullie meer lezen in ons volgende verhaal! Belinda & Compassion (verhaal II) 10 juni 2008 “Let the little children come to me, for the kingdom of God belongs to such as these”. Matthew 19:14
Na een middag met Belinda komen we vol verhalen terug in ‘t teamhuis, maar merken na ‘t eten dat we moe zijn, vol van de indrukken en ervaringen. Wendy heeft zelfs hoofdpijn gekregen. We hebben zoveel indrukken opgedaan tijdens deze dag. Onze emoties gingen alle kanten op! Van groot verdriet om zo’n armoede te zien in Kibera, tot enorme blijdschap om Belinda en haar familie te mogen ontmoeten en te zien dat Compassion een verschil maakt. Hierbij onze impressie van deze middag… Op aanraden van Compassion hebben we onze camera in een normale tas gestopt en we hadden ook al onze sieraden afgedaan. Je kunt beter als een “normale burger” de sloppenwijk binnenkomen en niet als een “rijke toerist”. Toch vallen we al snel op, want we zijn de enige mzungu in de wijde omtrek te bekennen, onze blanke huid en Wendy’s blonde haren trekken onbewust de aandacht en voor de kinderen zijn we uberhaupt al een bezienswaardigheid. Onderweg moeten we even stoppen om te kijken of we het projectterrein van Compassion op kunnen rijden, wat tijdens de verkiezingen tijdelijk gesloten is geweest. Als we stil staan worden we heel bewust geconfronteerd met de armoede en alles wat daarmee gepaard gaat. We zien drie jongens tegen een golfplaten bouwsel aanzitten en lusteloos voor zich uit kijken. Een kindje raapt wat lege blikjes op en een stuk hout (zou het voor speelgoed zijn? Of moet hij dat van z’n ouders verzamelen zodat ze het kunnen verkopen?) Een vrouw groet ons en probeert ons een hand te geven door het 1/4e geopende deel van het raam, de lucht die de auto binnendringt doet m’n vermoedens waarmaken; deze vrouw is dronken. Het lokale brouwsel “Busa” doet menige verslaving ontluiken. Mensen weten niet beter, waar moeten ze anders met hun ellende naar toe? Zo kunnen ze het immers even vergeten? Toch zien we ook een kapster, een klein supermarktje, een “telefoonoplaadpunt” en andere zaakjes waarbij de mensen proberen geld te verdienen met de hoop op een betere toekomst. Justus verteld ons dat sommige kinderen dagenlang niets eten. Soms moet Compassion ook in het project op die gebieden bijspringen, Gilbert, de gezondheidswerker heeft regelmatig te maken met ondervoeding en de klachten die daarmee gepaard gaan. Gelukkig krijgen alle kinderen die gesponsord worden door Compassion in ieder geval een keer per week een erg voedzame maaltijd tijdens de projectdag. Ook op sommige scholen wordt porridge (pap) verstrekt. Maar ja… vele kinderen worden ook nog niet gesponsord en gaan niet naar school. Sheila, de accountant verteld ook over de moeilijkheden die dit werk met zich meebrengt, ze hebben ook kinderen in de projecten die vertellen dat ze zijn misbruikt door familieleden. Of kinderen die heel gesloten zijn en niet willen vertellen wat er aan de hand is. Dat zijn hele moeilijke dingen, want vaak onderhouden familieleden elkaar en willen ouders hen niet beschuldigen van misbruik van hun kinderen omdat dan gelijk alle support stopt en ze ook de rest van de kinderen niet meer kunnen onderhouden. Een moeilijke vicieuze cirkel.
Als we de compound van het project zijn binnengereden ontmoeten we Papa Ben. De vader van Belinda. We zijn blij dat hij Engels spreekt, hij heeft zijn mooiste kleding aangetrokken en heet ons heel hartelijk welkom; hij dankt God dat hij ons nu mag ontmoeten en wij danken met hem mee. Hij ontmoet ons op het project, zodat hij met ons mee kan lopen naar zijn “huisje” zodat er een vertrouwd gezicht met ons meeloopt en de kans minder groot is dat we zullen worden overvallen. Als we door de straten van Kibera lopen zijn we natuurlijk bezienswaardigheid nummer een. We lopen een klein stukje terug over de hoofdstraat en schieten dan een smal steegje in; waarvan ik me afvraag hoe ze hier in het regenseizoen doorheen lopen! Er loopt een stroompje water, wat kennelijk ook gebruik wordt als latrine, gezien de geuren die we ruiken en we moeten al springend onze weg banen. Dan zie ik Belinda staan, heel verlegen kijkt ze ons aan en geeft ze ons een handje. Haar stiefmoeder Eunice leidt ons het huisje, euh… hutje binnen. Ik was op veel voorbereid, maar als ik besef dat Belinda nog zeven broers en zusjes heeft; dan vraag ik me echt af hoe ze in deze kleine ruimte kunnen overleven. Het is donker binnen… een klein beetje licht komt door het raam, maar dit raam wordt afgeschermd door een net, zodat hopelijk de meeste muggen en vliegen buitenblijven. Papa Belinda biedt ons de beste krukjes aan en gaat zelf op ‘t bed zitten, wat wordt afgeschermd door een groot doek. Het gedeelte voor het bed is ongeveer 2 bij 2,5 meter klein. Papa Ben introduceert zijn familie bij ons en Willem verteld iets meer over ons. We stellen elkaar verschillende vragen en sommige vragen kan Belinda zelf in het engels beantwoorden. Het meeste moet worden vertaald en dat doet haar vader. Belinda is een schatje, maar wel enorm verlegen. Dan halen we een door haar gestuurd briefje tevoorschijn, dat doet een glimlach op haar gezicht verschijnen, als we vervolgens haar eerste cadeautje, een opblaasbare wereldbol aan haar geven, glundert ze zelfs. Samen zoeken we de plekken waar we wonen, werken of gewoond hebben en na een keer aanwijzen weet ze Nederland zelf al te vinden! Papa Ben is duidelijk de baas in huis en laat dat een paar keer flink merken, maar daarnaast zien we ook de liefde voor z’n kinderen. We denken dat het een strenge vader is, maar wel een liefdevolle vader. De kinderen die we ontmoeten zijn schatten, Belinda, Vincent en Calvin. Belinda wil dokter worden. Het broertje van Belinda wil advocaat worden. Heerlijk die dromen, heerlijk die hoop die daaruit spreekt en we bemoedigen haar daarin. We spreken haar de rest van die middag aan met dokter Belinda en zeggen dat als ze zo goed haar best blijft doen op school en God vraagt haar te helpen het haar zal lukken. En weer is daar een glinstering in haar ogen die boekdelen spreekt. Als de familie evenlater onze giften heeft uitgepakt (die bestaan uit meel, rijst, suiker, olie etc. etc. - allerlei levensmiddelen) en Willem en Belinda wat ballonnen hebben opgeblazen wil de familie ons ook wat geven. Ze hebben wel tien frisdrankjes gehaald en nootjes en biscuitjes, zodat we allemaal lekker wat kunnen drinken en eten. Uiteraard krijgen wij de eerste keuze. We kunnen dit niet weigeren, dat doen we ook niet, maar ondertussen weten we wel dat dit bijna een kwart maandsalaris moet hebben gekost. Wij doen nooit moeilijk over het geven aan de armen en hebben daarom ook meerdere sponsorkindjes, maar hebben we daarvoor ooit iets “opgeofferd?”, heeft het ons ooit iets gekost? We zijn blij dat we deel mogen zijn van deze grote vrijgevigheid en gastvrijheid en dat wij daar ook weer van mogen leren. Als we daar zo’n anderhalf uur zijn geweest, vraagt Justus of we klaar zijn voor het giraffecentrum. En dat wil Belinda wel, want een giraffe blijkt haar lievelingsdier… tenminste dat zegt ze! Nadat we als afsluiting nogmaals met elkaar gebeden hebben, vraagt Willem of we haar broertje Vincent ook mee mogen nemen en later blijkt dat een goeie stap, omdat ze daardoor, tussen haar verlegenheid door, een paar keer een stukje van zichzelf liet zien en zich ook meer op haar gemak voelde. In de auto zit Belinda op Wendy’s schoot en al snel legt ze haar handje op Willems knie voor stevigheid, dit kleine gebaar vult ons met een gevoel van geluk en liefde. We stoppen even op kantoor, daar krijgen we nog wat te drinken en wat cakejes als lunch. Vervolgens komen we na vele omwegen (het giraffecentrum staat zoals zoveel bezienswaardigheden in Afrika niet goed aangegeven), eindelijk daar terecht. Van een afstandje vindt Belinda het allemaal helemaal geweldig, en wijst ze ons zelfs verschillende giraffes aan, maar als we dichterbij komen, op het punt dat de giraffe op een meter afstand is, dan staat ze strak tegen de muur geklemd en wil ze met geen mogelijkheid dichter naar de giraffe toe; lievelingsdier op een grote afstand zeg maar… Ze vindt de giraffe ineens niet meer zo leuk! Die tong is veel te lang en die kop veel te groot, op een plaatje zag tie er veel liever uit! Haar verlegenheid wordt hiermee niet minder. Ze is bang. Na veel proberen, bemoedigende woorden van haar broertje, handen vastpakken en aanmoedigingen van ons, wil ze uiteindelijk wel de iets kleinere giraffe door de tralies voeren. Als we haar vervolgens een foto laten zien van haar en de giraffe moet ze lachen. Deze kleine momenten van vreugde en “openheid” tussen de verlegenheid door, doen ons goed. We kijken nu al uit naar een volgend bezoek - waarbij ze ons in ieder geval al een beetje kent!
Na de ontmoeting met de giraffen, waarbij Willem en Vincent de giraffe zelfs voerden met een brokje tussen hun lippen, gaan we nog een ijsje en een hotdog eten. De hotdog is smullen, maar de eerste hap van het ijsje wordt gelijk door Belinda uitgetuft… weet zij veel, ze had nog nooit een ijsje geproeft, dit is hartstikke koud! We wachten maar even met de volgende hapjes en als ‘t ijs iets gesmolten is, vindt ze het heerlijk! Dan is het tijd om weer terug te gaan… We zijn blij dat we deze mogelijkheid hadden en hopen dat dit het eerste bezoek mag zijn van nog een paar bezoekjes die mogen volgen. We hopen en geloven dat dit bezoekje onze band met Belinda en haar familie blijvend zal versterken. Wij zijn in ieder geval wederom geraakt door het werk wat Compassion doet. Wij kijken dan ook terug op een fantastisch bezoek. We willen iedereen die een sponsorkindje heeft aanraden zijn/haar kindje eens te bezoeken. Het maakt een wereld van verschil, voor jezelf, maar zeker ook voor je sponsorkindje. En iedereen die nog geen sponsorkindje heeft, kijk eens op de website van Compassion! Er is een kindje dat op je wacht, die je nodig heeft! De impact van Compassion wordt gezien in de duizenden levens van kinderen en jongeren die veranderd zijn en wij zijn daar ook getuigen van. Ze zijn “too small to ignore” zoals Wess Stafford (voorzitter van Compassion International) dat zo mooi zegt. En om af te sluiten met de quote van Kofi Annan: “Als we het goed kunnen krijgen voor onze kinderen - als we ons aan onze verplichtingen kunnen houden en elk kind de kans geven op een goede jeugd, gezondheidszorg, scholing, gelijkheid en bescherming - dan kunnen we het goed krijgen voor mensen van alle leeftijden!” Om mee te kunnen genieten van de foto’s kun je deze link volgen! Matatu! 14 juni 2008
Als je in een matatu zit, dan ben je niet meer in staat om deze naam op “z’n normaals” uit te spreken. Een matatu is namelijk een Keniaanse minibus met een mega-decibel geluidssysteem en kan klaarblijkelijk een onbegrensde hoeveelheid mensen vervoeren in twee snelheden - stilstaand en plankgas! Hoewel deze busjes niet ideaal zijn, wel goedkoop en snel en overal te vinden - moesten wij het natuurlijk een keertje uitproberen! Maar wat ze erover zeggen is waar. Je zit met kromme tenen in dit busje en bidt de ganse tijd dat je heelhuis aankomt op je bestemming. We waren dan ook maar wat blij dat we een korte (en rechte) route hadden uitgekozen en nemen de volgende keer toch maar weer gewoon de bus! Ze zijn gemakkelijk te herkennen aan hun vorm, de hoeveelheid deuken en vaak versierd met de meest aparte teksten en figuren. Ook zie je teksten als “We love Jesus” and “God saves us” - soms vraag ik me af of ze die laatste tekst gewoon zo vaak mogelijk willen uitproberen gezien hun rijstijl - Wij doen daar in ieder geval maar niet meer aan mee… Hell’s Gate 23 juni 2008
De naam is vreselijk, maar de plaats daarentegen is prachtig! Iets meer dan een week geleden zijn we samen met twee collega’s een dagje naar Hell’s gate National Park gegaan en we hebben genoten! Een park met prachtige bergen/heuvels, vulkanen, warmwaterbronnen en plaatsen waar je een ei in de grond kan stoppen die dan na tien minuten heerlijk gekookt is! Een natuurlijke douche van rond de dertig graden; ik kan je vertellen dat is veel lekkerder dan de gemiddelde emmer water in Soedan, maar zelfs dan jullie eigen vertrouwde douches in Nederland! Helaas was het een beetje een donkere dag, maar we hebben het wel droog gehouden! Geniet hier mee van de foto’s…!
It’s not about me! 26 juni 2008 We zouden graag het stukje met jullie willen delen wat Wendy ook in “The Nile File” heeft geschreven, dat is de maandelijkse nieuwsbrief die ze anderhalf jaar geleden heeft opgezet voor Medair Zuid Soedan. Dit keer had de country director haar gevraagd de introductie te doen. Die was als volgt: Dear Medair team, Er is op het moment veel gaande in heel Zuid Soedan! We hebben gebeden, mensen behandeld, putten geslagen, waterpompen geplaatst, noodsystemen geplaatst, onderzoeken gedaan, training gegeven, we hebben veel interventies gedaan, hebben bemoedigd, gevaccineerd, rapporten geschreven, hebben strategieen uitgedacht en ik kan nog wel even doorgaan met deze lijst en de hele Nile File ermee vullen, maar jullie weten het allemaal zelf… dat is waarom ik met vetgedrukte letters DANK JULLIE WEL aan iedereen die heeft bijgedragen om de mensen van Zuid Soedan te helpen, hier neer wil zetten. Het is een voorrecht als communicatie manager om een breed beeld hiervan te krijgen. En ik was wederom onder de indruk van alles wat Medair Zuid Soedan doet. Natuurlijk kunnen we hierbij niet vergeten om onze dankbaarheid naar God te uiten die ons zo ver heeft gebracht - zonder Hem zouden we dit niet eens gestart kunnen hebben! Drukte?? Maar, temidden van alle drukte, wil ik ook een onderwerp opbrengen wat niet zo makkelijk is. Een onderwerp waarbij ik mijn vingers al vaak verbrand heb. Een onderwerp dat in de afgelopen weken steeds bij me terug kwam, keer op keer - door het lezen van een boek van Max Lucado met de titel “Het gaat niet om mij”, door met Willem te praten, door een ochtend devotions waar Evelyn (een van mijn collega’s) iets met ons deelde in Nairoi. Een onderwerp dat gaat over onze focus. Over ons “positief zijn”. Over waarom we dit eigenlijk allemaal doen… Er is meer… Het is makkelijk om met onze collega’s te praten over alle negatieve dingen die we tegenkomen, al de mensen (collega’s, onze baas, regering, staf, de mensen die we helpen en noem maar op) waar we niet mee op kunnen schieten of problemen mee hebben. Als ik naar mezelf kijk, begin ik veel van mijn conversaties met het praten over wat beter kan of wat moet veranderen… Op een dag dat Willem en ik begonnen in gebed, discussieerden we over onze negativiteit over anderen en/of de projecten en we kwamen overeen dat we elkaar bewust zouden maken als we weer zoiets zouden doen, zodat we het zo konden stoppen of in ieder geval konden verminderen. Aan het eind van de dag kwamen we tot de conclusie dat we elkaar te vaak moesten corrigeren! Reflect Ik wil dat jullie nu een kijkje nemen in jullie eigen levens, in de afgelopen week. Hoe vaak heb je negatief over iemand gepraat, of ben je de focus kwijt geraakt? Misschien doe je dit nooit, of kun je je hierin niet vinden, zou je dan misschien voor de rest van ons willen bidden?… Jezus is het beste voorbeeld De keerzijde van de medaille is ook dat we soms zo depressief raken omdat mensen “slecht over ons zouden kunnen denken!” Maar dit moet satan zijn die ons in onze oren fluistert: Wat denken mensen nu over je? Want wat zij denken maakt helemaal niet uit! Wat ze van God denken, dat is wat uitmaakt! We zijn simpelweg maar een kleine schakel in de ketting! Alleen God, die dingen laat groeien, is belangrijk (1 Cor. 3:7). Jezus was nooit bang om te zeggen wat hij dacht van mensen, maar hij deed het ALTIJD met liefde (quoting JP, een van mijn collega’s die ik hierover sprak). Ik ben er nog niet. Dus heb geduld met me, ik zit nog steeds in de leerfase! We hebben elkaar nodig. Maar willen we niet allemaal op Jezus lijken? Ik wel! Heel erg graag zelfs! Dus help me alsjeblieft, help elkaar - maak elkaar bewust als we beginnen te praten over iemand anders terwijl we dat eigenlijk met die persoon zelf zouden moeten doen, herinner elkaar eraan dat als een project niet goed loopt, het geen zin heeft of het beter maakt om er negatief over te praten, en er ondertussen niets aan doen of het niet bespreken met de juiste persoon. Laten we de Medair wereld een nog betere wereld maken dan het al is! Laten we de mensen rondom ons tonen dat we vol zijn van God, vol van Zijn liefde en dat we daarom ook handelen als Zijn kinderen.
Heeft het leven zin? Om met de woorden van Max Lucado te spreken: “Het gaat niet om mij en als je in een hogere versnelling wilt gaan met een doel, dan is het wel dit: Leven heeft zin als we onze plaats in deze wereld accepteren en een leven gecentreerd op God leven. Ons plezier, onze problemen, onze gaven en talenten… als ze allemaal zijn voor degene die ons heeft gemaakt, dan kunnen we opeens weer terugkrijgen wat we hebben gemist of waarover we liepen te klagen en vinden waar we naar zochten.” Laten we die reis VANDAAG nog beginnen. Heb een fantastische week en wees gezegend door anderen te zegenen! PS: En ik zou jullie echt graag het boek van Max Lucado willen aanraden “It’s not about me!” It’s not about me - part II! 29 juni 2008 Daar zit ik dan… nog een dag in Malakal, zonder m’n man, met een hoop collega’s die hetzelfde lot delen. Absoluut nog niet zeker of er morgen wel weer een vlucht zal vertrekken. Die onzekerheid kan zo irritant zijn, maar die onzekerheid is relatief. Je kunt je er vreselijk aan gaan storen en dat heb ik ook zeker verschillende momenten gedaan vandaag en gisteren, maar m’n collega’s spraken me gelijk aan op ‘t stuk wat ik in ‘t begin van de week zelf in de Nile File heb geplaatst (zie hieronder) en zeiden dat ik ‘t positief moet bekijken! Wow, dat deed me echt goed, want als we elkaar helpen op zo’n manier, wat kan de wereld er dan ineens een stuk rooskleuriger uitzien! Ik kan zeuren over een vlucht die misschien weer niet gaat en waardoor ik mogelijk de verjaardag van m’n allerliefste mis. Maar ja… “this is Africa!” En de dingen lopen daar nu eenmaal niet zo gepland en georganiseerd als in Europa. En het veranderd echt niet als ik negatief of sjaggarijnig ga zitten doen, ik kan er maar beter om lachen! Bovendien was het voor mij wederom een goed moment om weer even met m’n neus op de feiten van Afrika te worden gedrukt en waarom het zo heerlijk is dat we met Medair echt verschil mogen uitmaken! We moesten namelijk nogal een eind omrijden om bij het vliegveld te komen omdat Salva Kiir (de president van Zuid Soedan die gisteren was gearriveerd toen we ook al niet konden vertrekken nadat we waren ingecheckt en 2 uur zaten te wachten) ook deze dag zou vertrekken. Veel straten waren afgesloten vanwege exclusief gebruikt door meneer de President. Honderden politieagenten langs de kant van de weg en ook bewapende militairen. Een interessant gezicht en in Nederland zouden jullie het bijzonder indrukwekkend hebben gevonden, dat weet ik zeker; maar hier voelt het al bijna gewoon om zoveel “gewapende mannen” te zien… Onderweg terug naar Malakal ging er nog vele malen door m’n hoofd: “Hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken?” Maar het volgende moment dacht ik; ach het is al heel bijzonder dat er bijna dagelijks een vliegtuig vanuit dit gedeelte van de wereld, waar mensen vaak nog van minder dan 2 dollar per dag leven, naar Loki en vervolgens Nairobi vliegt. En het brengt me ook terug bij een uitspraak die John een van de bewakers deed toen ik gisteren tegen hem zei: Oh, wat zou ik jou graag bepaalde dingen in Europa willen laten zien! Toen zei hij heel wijs: Ja, ik zou het geweldig vinden om een tijdje met jullie naar Nederland te gaan, maar waarschijnlijk kan ik van de vluchten die we daarvoor moeten nemen een jaar lang m’n hele gezin voeden. En dat is waar! En terwijl ik dat denk, valt m’n oog op een meisje langs de kant van de weg, tot aan haar knieen in een slootje die deze ochtend ontstaan is na een vreselijke stortbui gepaard met onweer en windhozen. Het is een sloot die volzit met bacterien en viezigheid, mensen die hun afval in die geulen gooien en af en toe ook hun behoefte daar doen. Waar geiten en ratten lopen en daar stroomt nu water. En op dat moment heeft dit meisje water nodig. Ze heeft immers vieze voeten gekregen van de modder, dus die spoelt ze even af in het stromende water. Maar dan, mijn gedachten nog bij wat er allemaal met dit water gebeurd kan zijn, en waar ik nog niet eens m’n voeten zou kunnen wassen omdat ik ze daarmee naar mijn mening niet schoon genoeg krijg, maakt dit meisje een kuiltje van haar handen en weet ik dat ze datgene gaat doen waar ik bijna onpasselijk van wordt, ze heeft dorst gekregen en brengt ditzelfde vieze water naar haar mond en drinkt ervan. Dit meisje heeft nooit anders geleefd. Zij gaat niet op een vlucht naar Nairobi. En ik hoef niet veel verder te kijken en zie tukuls die zeker in 10 cm water staan, die arme mensen, alles wat ze bezitten is nu dus doorweekt. Wat moet dat koud zijn! (Ja ook Soedan koelt af tijdens het regenseizoen…) En dan zie ik sommige tukuls die bijna in elkaar storten van ellende, vanwege de vreselijke storm die we vanochtend hadden en ‘t water sijpelt door ‘t plastic zo naar binnen.
Soms, omdat alles redelijk gemoedelijk gaat in Soedan en de armoede overal om je heen is (anders dan in Kenia, waar we in het verhaal over Kibera en Belinda over vertelden), kun je bijna vergeten dat er nog zoveel nood is in Soedan. Maar wat heeft dit land nog veel hulp en training nodig en wat ben ik blij dat ik daar nog m’n steentje aan bij kan dragen. Dan maar een paar dagen langer in Malakal… Mensen, wat heb ik het waanzinnig goed! Willem wordt dinsdag alweer 31 - ik denk dat ik er niet heel ver naast zit als ik zeg dat 1/5e van de mensen die leeftijd hier niet eens halen! Hoeveel vaker hoor ik hier dat een Soedanese collega een neefje verliest of een dochtertje of z’n vader of moeder op relatief jonge leeftijd. Soms aan ziektes die door betere voorlichting voorkomen kunnen worden, zoals het drinken van schoon water, water wat je in ieder geval eerst kookt als het vanuit een vieze sloot of rivier komt. En ach, ik heb misschien nu ook bijna weer een week lang iedere dag hetzelfde gegeten en slaap op een matras met een grote kuil in het midden en moet Willem langer missen dan ik had gedacht. Maar ik heb een dak boven m’n hoofd - ben beschut tegen de regen, heb morgen weer een nieuwe kans op een vlucht naar Nairobi. It’s not about me part II - denk ik maar en dit heeft mijn denken weer rustig gemaakt. Als ik Willem na z’n verjaardag zie, dan kunnen we z’n verjaardag waarschijnlijk weer dunnetjes even over doen en zijn we vast weer EXTRA gelukkig, dat we zo gezegend met elkaar zijn en elkaar weer zien. En zullen we God wederom kunnen danken voor al het goede dat Hij ons geeft en kunnen we Hem vragen of Hij ons de weg wijst dit ook weer op een goede manier uit te delen… Gefeliciteerd! 1 juli 2008 Allerliefste (en dan richt ik mijzelf tot Willem), Bij deze wil ik je even publiekelijk van harte feliciteren! GEFELICITEERD! Je bent mijn allerliefste en ik ben blij dat ik ALWEER zo’n mooi jaar van jouw leven samen met jou mocht delen! Ik bid je Gods zegen toe in je nieuwe levensjaar en ben er van overtuigd dat we samen weer veel liefde, mooie momenten, maar ook uitdagingen tegemoet gaan! En daarbij mogen we ons vasthouden aan een drievoudig koord die als een rode draad door ons leven loopt! Ik hou van je liefste en hoop dat je - zij het helaas nog steeds zonder mij - toch een hele fijne verjaardag zult hebben! Geniet van alle mooie momenten. En “count your blessings” zoals Evelyn vanochtend ook voor je gebeden heeft. Heerlijk dat ik al die blessings van zo dichtbij mee mocht maken in het afgelopen jaar! Kanjer! En om met het kaartje, wat we voordat we naar Soedan vertrokken van onze vrienden kregen, te spreken voor je nieuwe levensjaar: Trust in His timing Rely on His promises Wait for His answers Believe in His miracles Rejoice in His goodness Relax in His presence Come near to God and He will come near to you. James 4-8 Update op onderstaand verhaal: er bleken maandag en vandaag ook nog problemen te zijn, dit keer met de vluchten van Lokichoggio naar Nairobi, helaas gaat Wendy het dus niet redden om vandaag in een keer door te vliegen naar Nairobi. Ze zal vandaag naar Juba vliegen en dan morgen - DV - naar Nairobi! Waar ze de verjaardag van Willem zeker nog eens samen met hem dunnetjes over zal doen!
Honger! 7 juli 2008
Wij kennen het niet en hebben het nooit gekend. Honger… O, ja, we hebben wel eens trek gehad wanneer we voor de zoveelste keer dezelfde stew met rijst of pasta kregen voorgeschoteld in Soedan. Trek in iets anders… maar honger? Nee, nog nooit! We krijgen zelfs lekkere sausjes opgestuurd vanuit Nederland om de maaltijden iets meer gevarieerd en kleurrijker te maken. In landen als Haiti, Bangladesh en Burkina Faso gaat 75% van het inkomen van de armen naar eten, in vergelijking met 15% in de Westerse landen. Kun je het je voorstellen? In de Westerse landen hebben we nog veel luxere maaltijden ook, gaan mensen regelmatig uit eten en dan nog is het maar ongeveer 15% van het inkomen wat wordt besteed. Gemiddeld. Neem Burkina Faso, rijst is binnen een jaar tijd 40 procent duurder geworden, kookolie kost 67 procent meer. De prijs van de melk is het meest gestegen, namelijk met 129 procent*. Vele kinderen en hun families roepen om hulp omdat ze niet weten wanneer en waar hun volgende maaltijd vandaan zal komen, vaders komen later thuis zodat hun kinderen al op bed liggen en ze hen niet onder ogen hoeven te komen zonder eten. Een vader had twee vissen gevangen, maar moest nog schulden afbetalen dus hij verkocht zijn vissen op de markt, na z’n schuld afbetaald te hebben hield hij nog maar een klein deel van het geld over, 1/4e van wat hij moet betalen voor een zak met meel. Hoe moet hij nu z’n kinderen voeden vanavond? Wij hebben hier veel te veel terwijl op andere plaatsen mensen met honger naar bed gaan. Voor 25 euro geven we een kind drie maanden te eten. Voor 50 euro (en dat is voor Nederlandse begrippen vaak nog weinig geld) gaan wij met z’n tweetjes een avondje uit eten. Kunnen wij die etentjes misschien gewoon wat vaker laten staan? Als we gewend zijn het drie keer per jaar te doen, zouden we dit dan kunnen beperken tot 1 keer per jaar? En vervolgens die 100 euro weggeven aan het “Global Food Crisis Fund“? Naast dat wij gisteren een dag gevast hebben (naar aanleiding van een oproep van Compassion) om te bidden en te vasten voor hen die honger hebben, willen we echt verschil gaan uitmaken door bepaalde dingen gewoon anders te doen! Ik las een blog van een moeder, haar naam is Lisa, ze heeft ook meegedaan aan de vastendag. Ze heeft dit eigenlijk voor moeders geschreven, maar het raakte mij ook. Wij willen een deel van wat zij schreef (vertaald) met jullie delen omdat het ons raakte. Ik heb gevast - voelde wat kleine ongemakken - maar als een moeder, is een dag zonder voedsel een druppel in een emmer van opofferingen die ik heb gemaakt nadat m’n kind was geboren. Jullie moeders zullen dat wel begrijpen. We hebben onze slaap opgeofferd, onze vrije tijd, onze carriere, onze “lijn”, onze vrijheid om onze eigen tvprogramma’s te kijken. Een dag zonder voedsel - geen probleem. Een moeder zijn, dat is een opoffering. Nu zal ik je vertellen wat me heel erg raakt - en ik spreek weer als een moeder. Vraag me om mijn kind ’s ochtends wakker te maken en haar te vertellen dat ze vandaag niets te eten zal krijgen. Vraag me om haar ’s avonds huilend in bed te stoppen omdat ze zo’n honger heeft. Als ze naar me kijkt, vol vertrouwen en liefde - weet ik dat ze van mij afhankelijk is in alles - vraag me haar te vertellen dat er morgen ook niets te eten is. Vraag me nu haar dit dagelijks te vertellen, totdat haar ribben uitsteken, haar maag is opgezet en ze bijna niet meer kan lopen. Als een moeder wil ik mijn kind alles geven - het beste van alles. Vertel me dat ik haar niets kan geven - niet eens het eten dat haar in leven houdt. In een moment, heeft datgene wat eerst een gewone activiteit was, ineens een indrukwekkende betekenis. Elke dag gaan er zestienduizend kinderen dood aan hongergerelateerde ziektes. Elke dag - 16.000!
Ik huil om deze kinderen - maar ik huil dubbel voor hun moeders. Ik kan me hun pijn niet voorstellen. Hoe makkelijk is het voor de rest van ons. Wij hoeven niet in deze realiteit te leven. We zien het vaak niet eens gebeuren. In feite kunnen we ons zelfs in ons dagelijks leven voordoen alsof het helemaal niet gebeurd. En ik geloof dat dat laatste niet alleen triest is, maar ook harteloos wreed. Deze moeders hebben onze hulp nodig, en als wij ze dat kunnen bieden, moeten we dat doen. Dus ik vraag jullie moeders nu vandaag, om diep te gaan in datgene wat je kunt doen!
Dit is niet de volledige blog, maar dit gedeelte uit haar blog bracht mij tot tranen en we beseften ons dat we ook meer willen doen. Dat God ons mag helpen om deze mogelijkheid te gebruiken om eenvoudiger te leven, zodat anderen eenvoudigweg kunnen leven! Dat het niet bij die ene dag vasten en bidden blijft, maar dat je ook in je dagelijks leven zoveel kunt doen om bewuster bezig te zijn. Een paar ideeen: » Probeer bij iedere maaltijd te bidden voor diegenen die honger hebben. Dank God voor wat Hij jou heeft gegeven, en erken dat er velen zijn die niet zo’n maaltijd krijgen, of niet genoeg om hen te vullen. Vraag God hen te omringen met Zijn liefde. » Gebruik geen zinnen meer in je vocabulaire die gewoonweg niet waar zijn. Je komt thuis na een lange werkdag en zegt: “Ik heb honger!” Dit is typisch iets wat ik regelmatig zeg wanneer ik echt honger heb. Maar het is gewoon niet waar — duidelijk, niet eens dichtbij de waarheid. En het toont geen respect voor diegenen die echt weten wat honger en verhongeren is. » Nog een zin waar we echt van af moeten: “Er is niets te eten in dit huis!” ik denk dat we hier allemaal wel schuldig aan zijn. Als we vinden dat er niks in de koelkast en kasten ligt wat we op dat moment lekker vinden. Ik denk dat ik nog nooit in een huis gewoond heb, waar ECHT niets te eten was! » Praat er over met vrienden en familie en bid er voor. Deze voedselcrisis mag niet vergeten worden! » Eet eens een weekje alleen water en brood, of ga een keertje niet uit eten terwijl je dat wel wou doen en geef het geld wat je bespaart aan het Global Food Crises Fund Zomaar een paar ideeen. Wij weten zeker dat dit verschil uit zal maken, al is het maar voor dat ene gezin!
*bron: gebedsbrief juli Compassion
Uit de greep van armoede! 14 juli 2008
Dit zijn Belinda en ik op ‘t springkussen. Willem kon helaas alleen maar achteraf van de foto’s genieten (waarvan hij jullie ook zeker aanraadt ze hier te bekijken), want hij was te druk met M-supply, waar jullie straks ook meer over kunnen lezen in ons volgende blog. We sponsoren Belinda nu iets meer dan een half jaar en hadden een maandje geleden al het voorrecht om haar te mogen ontmoeten terwijl wij R&R hadden in Nairobi. Vandaag mocht ik haar weer zien en konden Belinda (en ik trouwens ook) genieten van het kind mogen zijn. Kind zijn in Kibera - de grootste sloppenwijk van Afrika - is niet makkelijk. De weg van school naar huis is vol gevaren en thuis is er vaak gelijk weer werk aan de winkel. Belinda’s vader probeert geld te verdienen door uurwerken/horloges te repareren. Vaak verdient hij daar maar een paar shilling mee en hij is natuurlijk afhankelijk van de hoeveelheid klanten die hij kan krijgen. Soms komt hij thuis met eten, een andere dag moet de familie het zonder eten doen. Terwijl haar moeder probeert mais en pinda’s te verkopen op de markt, helpt Belinda in het huishouden, sprokkelt ze hout of past ze op haar kleinere broertjes en zusjes. De projectleiders laten me weten dat er een stijging is van kinderarbeid en kindermisbruik en het aantal straatkinderen is ook toegenomen. Er zijn nog heel veel kinderen niet gesponsord. De hoop van een van de teamleden is dan ook dat ik de zegeningen die ik tijdens het bezoek mag ontvangen mag delen met anderen thuis. En dat wil ik proberen te doen. Ik wil jullie duidelijk maken wat een voorrecht het is als jij zo’n sponsor mag zijn. Wat een voorrecht het is als een kind blij opspringt omdat ze weer een briefje van jou heeft ontvangen, al is het maar een kattebelletje. Deze kinderen kijken rijkhalzend uit naar een zorgende hand, iemand die om ze geeft. Als je straks de foto’s gaat bekijken zul je zeggen: Maar Belinda ziet er ontzettend gelukkig uit! “PRECIES!” Zeg ik dan. Zij is al een aantal jaren opgenomen in een Compassion project. En er is veel veranderd sinds Compassion haar opnam in hun sponsorprogramma en niet alleen voor Belinda - maar voor het hele gezin! Belinda kan regelmatig naar school, haalt goede cijfers en heeft iedere zaterdag extra lessen in het Compassion programma. Belinda wil dokter worden. Wij zijn blij dat we haar daarin mogen stimuleren en opbouwen. Haar vader heeft ook gesprekken met de projectleiders die hem proberen te stimuleren in zijn beroep. Hij maakt nu horloges omdat hij geen timmerman meer kon zijn omdat de aanschaf van hout te duur was. Ze kijken naar mogelijkheden zodat hij misschien zijn werk weer kan oppakken. Belinda ziet er op deze foto’s weer zo gelukkig uit omdat ze hoop heeft. Ze kijkt hoopvol uit naar de toekomst, zij mag als een van de weinige kinderen in Kibera naar school en mag zo uitkijken naar de toekomst. Haar droom om dokter te worden geeft haar energie om zich volop in te zetten voor school en we zijn blij en dankbaar voor de goede cijfers die ze haalt. Toen ze minder verlegen werd (de laatste keer toen we haar voor het eerst onmoeten was ze ontzettend verlegen) merkte ik dat haar engels ook veel beter was dan ik dacht! Ik had Engelse flash cards (systeemkaartjes met het alfabet en woorden er op met tekeningen er bij) voor haar meegebracht, zodat we haar engels konden oefenen… nou dat was een foutje, want dat was ver beneden haar niveau, toch vond ze het prachtig en was ze erg enthousiast om meer en meer woorden te leren en ze beloofde me dat ze met die flash cards haar broertjes en zusjes ook engels ging leren. Ik zag ook gelijk dat ze thuis hard werkt, iedere keer als er een tas openstond of we naar een ander plekje liepen, was zij de eerste die de tassen al weer had dichtgerist en meedroeg. Eerst gingen we naar een soort van kleine dierentuin, dat was al leuk, maar daar kwam ze nog niet echt los. Toen besloten we om nog even naar een speeltuin te gaan, hier waren springkussens. Eerst durfde Belinda er niet op, ze had dit immers nog nooit gezien of gedaan. Maar toen ik een paar keer had lopen springen en daarbij erg moest lachten, deed ze ook haar schoenen uit en pakte ze m’n uitgestoken hand. Al snel kregen we allebei de slappe lach na een half uur moesten we echt even uitrusten op het gras. Maar vijf minuten later wilde ze alweer lekker springen… Ook de Compassion medewerkers - die altijd meegaan tijdens zo’n bezoek, vanwege de veiligheid van het sponsorkindje - deden gezellig mee en bleven soms op een afstandje meegenieten van de vreugde die wij hadden. we hebben zo een onvergetelijke middag gehad!
Als je naar deze foto’s kijkt, willen we graag dat je je indenkt dat jij ook een kindje uit de armoede van Kibera (of welke sloppenwijk of armoede waar ook ter wereld) kunt halen! Als je het geluk in Belinda’s ogen ziet, weet dan dat er nog meer kinderen op dat geluk wachten en dat jij dat verschil kunt maken; samen met Compassion. Compassion bevrijd kinderen van armoede in Jezus naam. Wat zijn wij blij dat Belinda een kans heeft om uit de greep van armoede te komen, dat ze een kans heeft om haar droom om dokter te worden achterna mag gaan en dat wij de blijdschap in haar hart mogen zien die Jezus in ons legt! Een blijdschap waar wij zelf intens gelukkig van worden. Kijk nu op de site van Compassion! Logistieke veranderingen… 15 juli 2008 Toen we anderhalf jaar geleden voor Medair Zuid Soedan begonnen, werd mij gevraagd om de IT processen te stroomlijnen, de kosten hiervoor te verminderen en goede processen op te zetten voor onze ict hard- en software. Buiten deze leuke uitdaging, was er nog een ander punt wat meer tijd zou vergen; het verbeteren van onze logistieke processen en het implementeren van een warehouse management systeem. Het eerste jaar verliep alleen niet helemaal zoals destijds gepland en ik eindigde als Malakal Base Manager en NFI project manager, twee functies die me heel veel tijd hebben gekost maar die ik ook met veel plezier heb gedaan, bovendien heb ik er nog veel van geleerd ook. De IT processen kon ik tussendoor wel stroomlijnen maar voor het opzetten van een logistiek systeem was naast al die andere werkzaamheden echt geen tijd. Dit tweede jaar is daar een einde aan gekomen, want na gesprekken te hebben gevoerd met de landen directeur is duidelijk geworden dat dit eigenlijk toch wel een fulltime baan is en er een grote behoefte is aan een goed werkbaar systeem. Logistiek is iets waar iedereen mee te maken heeft en in Medair’s geval zelfs van levensbelang is. In deze blog wil ik graag iets meer uitleg geven over hetgeen ik de afgelopen maanden gedaan heb. De ervaring van het afgelopen jaar heeft me geleerd welke processen er binnen ons logistieke netwerk spelen. Het begint met het invullen van een aanvraagformulier wat ik afgelopen jaar al heb omgezet naar een digitaal formaat in plaats van het oude papieren systeem wat het invullen een stuk eenvoudiger heeft gemaakt en het verwerkingsproces heeft versneld. De project manager vult hierop in hetgeen nodig is voor het programma en vervolgens wordt het formulier naar Nairobi gestuurd. Vanuit hier wordt eerst prijsinformatie opgevraagd bij 3 verschillende bronnen en de beste prijs wordt teruggekoppeld naar de project manager ter goedkeuring. Na goedkeuring wordt het formulier ondertekend, gescand en opgestuurd en wordt de order in gang gezet. Nairobi zal de producten aanschaffen en vandaaruit zullen de goederen veelal naar Loki worden gebracht met vrachtvervoer. Vandaaruit zal het in de meeste gevallen met een klein charter vliegtuig (meestal MAF) naar Malakal worden gevlogen van waaruit het per boot naar de bestemming zal worden gevaren. Om je een klein beeld te geven over de hoeveelheid orders die plaatsvinden, we zitten nu begin juli al over de 500 orders waarvan ze nagenoeg allemaal verschillende locaties passeren. Sommige orders kunnen compleet worden verstuurd, anderen zullen in delen plaatsvinden. Sommige artikelen blijven in een bepaald warehouse voor een langere periode (stock) en andere orders worden asap doorgevoerd naar de bestemming en zal dus als transit order doorgaan. Sommige orders hebben een houdbaarheidsdatum (denk aan medicijnen) waar goed op moet worden gelet terwijl andere orders rustig een jaar opgeslagen kunnen worden. Hoewel we nooit een compleet systeem hebben gehad werd bovenstaande in de meeste gevallen succesvol uitgevoerd alleen was het een hoop werk; inventarisaties die regelmatig plaatsvonden, het invullen van papier pakbonnen en niet weten waar precies je orders zijn. Dit jaar ben ik op zoek gegaan naar een systeem dat Medair hierbij kan helpen, wat de warehouse managers hulp biedt en wat past binnen de processen zoals Medair deze uitvoert. Dit fantastische systeem is genaamd MSupply. Met dit syteem kunnen we makkelijk nagaan waar onze items zijn, voor welk programma en sector het is en aan welke donor dit gerelateerd is. Ook geeft het ons inzicht in de hoeveelheid en data waarop we artikelen gebruiken en natuurlijk de houdsbaarheiddatum, de grootte van het pakket, de kwantiteit, het gewicht en andere details. Nadat we alle items (ik schat zeker wel zo’n 4 a 5 duizend) hebben aangemaakt hebben we gelijk beschikking over een soort van catalogus van waaruit we makkelijk bestellingen kunnen verichten en praten over hetzelfde product.
De afgelopen maanden ben ik druk bezig geweest met het testen en configureren van dit systeem. MSupply heeft ook het een en ander in het systeem willen aanpassen voor ons zodat het helemaal is zoals wij het willen hebben. Daarbij heb ik natuurlijk veel gesprekken gehad met de logistiek medewerkers, warehouse managers, base managers en project managers om zoveel mogelijk input te krijgen. De afgelopen maanden heb ik een set procedures en flowcharts gemaakt zodat het voor iedereen duidelijk is. Drie weken geleden zijn we met dit systeem ‘live’ gegaan in Nairobi en blij dat ik ben, want het loopt fantastisch. De logistieke afdeling is erg enthousiast en doet een fantastische job. Vandaag zullen we naar Loki vertrekken om hier het systeem te implementeren. We gaan er een lange rotatie van maken want ik wil graag alle locaties af waar Medair een pakhuis heeft staan om daarna heerlijk lekker te gaan genieten met mijn lovely wife van een R&R.. Onze waarden in actie… 16 juli 2008 Medair heeft een fantastisch jaarverslag gemaakt met behulp van verhalen uit het veld! Wijzelf denken dat dit het mooiste jaarverslag is wat we ooit van Medair gezien hebben, we herkennen zoveel van wat we doen, maar ook van wat Medair uitdraagt! De zes waarden van Medair worden ook nog eens prachtig uitgelegd; inderdaad door actie! We willen jullie aanraden dat als jullie wat meer van Medair willen weten en ook een kijkje willen nemen in de andere landen waar ze zich bevinden, dit jaarverslag hier te downloaden! Veel leesplezier! Medeleven… 29 juli 2008 Als je naar het buitenland gaat, ben je zelf niet de enige die de consequenties daarvan meedraagt. Hoe graag ik ook zou willen dat dat wel het geval was… Ouders, vrienden en familie leven mee. En omdat het op zo’n grote afstand is, is het gewoon moeilijker, je kunt immers niet even oog in oog vertellen wat er gaande is of een schouder bieden of een arm om iemand heen slaan. Daarbij komt dat het onbekend terrein is, niet wetende in wat voor situaties we terecht zullen komen. Foto’s zeggen meer dan woorden maar met eigen ogen zien wat er hier gebeurt zegt meer dan foto’s. Toen we deze beslissing namen, de beslissing om naar het buitenland te gaan en mensen in nood te helpen, nu alweer meer dan drie jaar geleden, wisten we dat we in onze beslissing een hoop emoties en gedachten van anderen meenamen. We wisten dat het niet alleen iets met onze eigen emoties en gedachten zou doen. Deze beslissing zou met name ook een grote impact hebben op onze ouders, broers en zus. Vandaag kreeg ik een mailtje van mijn ouders met als titel: “Naar bericht”. Ik kon het niet helpen, maar moest gelijk denken aan het overlijden van een tante en kreeg al een brok in m’n keel, maar gelukkig was dat niet het geval. Maar de brok in m’n keel bleef. Ik las dat een tante zich heel ongerust had gemaakt en gelijk aan mij had gedacht toen ze had gelezen dat er vijf vrouwen van een hulporganisatie beroofd en verkracht waren. Ze had geprobeerd m’n ouders te bereiken en toen dat niet lukte heeft ze een andere tante gebeld. Die heeft haar iets gerust gesteld, maar de echte geruststelling kreeg ze pas ’s avonds toen ze m’n ouders wel te pakken kreeg die gelijk het internet afzochten voor bevestiging. En ookal was het een geruststelling dat ik geen slachtoffer was geworden, het maakt het bericht niet minder erg. Toen ik de berichten over deze overval op internet las begreep ik de ongerustheid - de overvallers was het gelukt om een bewaakt compound in te komen en de jongeren allemaal in een kamer te leiden en te beroven en vervolgens vijf jonge meisje te verkrachten. Vreselijk. Zoals ik al zei: dit zet je aan het denken, dit bracht een brok in m’n keel. We kunnen ons (gelukkig) niet voorstellen hoe het is om zelf in zo’n situatie terecht te komen. Wel kan ik me zo voorstellen dat Willem’s eerste reactie zou zijn ze te pakken en te laten lijden. Onze eerste aardse reactie. Toch willen we even reageren op de reacties die we lazen van diverse mensen die dan maar gelijk zeggen dat hulp in Afrika gestopt moet worden, want het zijn beesten daar. Hoe kunnen mensen deze uitspraken doen en op die manier generaliseren??!! Het is gewoon niet waar. We weten wel dat de meesten mensen die onze website lezen, niet zo denken, maar we willen het toch even gezegd hebben…
Oh, ja… je hebt ze er tussenzitten, absoluut - mensen waar ik weinig menselijkheid meer in kan vinden, maar die heb je in Nederland ook, een paar daarvan heb ik persoonlijk ontmoet. Dat betekent niet dat gelijk heel Afrika maar niet meer geholpen moet worden en zo is. Ik ken hele lieve Afrikaanse collega’s, waarvan ik weet dat ze hun leven voor mij zouden wagen als er ook maar iets in het compound zou gebeuren. Ik kan met eigen ogen hier zien dat deze mensen te leiden hebben onder de omstandigheden van sloppenwijken die nog niet uit de greep van armoede komen, onder de stijgende voedselprijzen, onder de grote werkeloosheid, onder ziektes, onder ruziende leiders. Deze mensen hebben hulp nodig, die kun je niet over een kam blijven scheren. Ook niet na deze vreselijke gebeurtenis! Een verkrachting is vreselijk en NOOIT goed te keuren en moet bestraft worden. Maar we willen ook even de andere kant laten zien - dat er hier in Afrika gestolen wordt omdat je je eigen kinderen al dagen niet hebt kunnen voeden is misschien niet goed te keuren, maar ergens wel begrijpelijk. De oorzaak voor het probleem dat mensen aan de drank raken of lijm snuiven en daardoor vreselijke dingen doen is niet zo heel ver te zoeken. Tuurlijk zijn de gevaren hier groter dan in Nederland, maar zijn alle Afrikanen daardoor gelijk slechter? Nee en juist omdat ze hier in moeilijkere omstandigheden leven, juist DAAROM hebben deze mensen heel hard hulp nodig en moeten wij niet alleen maar in onze veilige haventjes blijven en de “wereld daar” er maar slechter op laten worden. Jij kunt de keus maken om een kind te sponsoren waardoor het zich kan ontwikkelen, om geld te geven, om te bidden voor situaties als deze in deze landen of door jezelf actief in te zetten op wat voor manier dan ook. Ik kan je wel vertellen dat ik hier heel veel heb geleerd. Ik heb nog nooit een cultuur gezien waarin mensen zoveel voor elkaar over hebben. De familiebanden zo enorm warm zijn en men ook heel veel bewondering heeft voor mensen van buitenaf die hulp komen verlenen. Je moet deze mensen alleen beter leren kennen en niet alleen afgaan op zulk soort nieuwsberichten. Lieve mensen, zulke berichten doen veel pijn, maar laten we niet alleen kijken naar wat er allemaal fout kan gaan, laten we kijken hoe we samen kunnen werken aan een betere toekomst en start bij jezelf - als je zulke gedachten kunt hebben, dat alle Afrikanen dan maar beesten zijn en dat we alle hulp moeten stoppen, dan zit er ook iets goed fout in jouw hart! Bij het overdenken en lezen van dit alles, werd me ook weer emotioneel en diep duidelijk dat wij deze keuze dan wel hebben gemaakt en de volle honderd procent zekerheid hebben dat het goed is hier te zijn, omdat God ons hier heeft geleid. Maar dat we onze ouders onbewust ook mee nemen in onze keuzes en of ze het nu goed of fijn vonden of niet (ze vonden het echt niet prettig dat we zo ver weg gingen, naar oorden waar zoveel ellende en armoede is). Maar ze houden van ons en ze moesten wel achter ons gaan staan en ons steunen, ook omdat ze weten dat we anderen er mee helpen en het een roeping is van God. Helaas betekent dat ook dat ze met hun ouderlijke zorg door veel moeilijke momenten gaan, meerdere malen ongerust zijn geweest als Soedan of Kenia weer in het nieuws was. Dat ze met de onrusten in Kenia soms een paar nachten niet konden slapen. Wat ben ik dan blij dat ze God kennen en dat Hij ook rust kan geven en vrede en verbondenheid. Door gebed wisten wij ons allen verbonden, ook in de moeilijkere tijden…
Het wonder, dat ben jij! 30 juli 2008 We hebben de laatste tijd vaak over Compassion geschreven en over het werk wat ze doen omdat we een van onze sponsorkindjes (Belinda) hebben kunnen bezoeken. Nu zeggen veel mensen: “Wat gaaf dat jullie dat doen! Wat gaaf dat jullie de mogelijkheid hebben!” En dat vinden wij ook! We zijn heel gezegend dat we dit kunnen en mogen doen. (De vader van Belinda zei nog: “Wat zijn jullie gezegende mensen en ik hoop dat jullie nog meer gezegend mogen worden zodat jullie nog meer kunnen uitdelen.”) -SLIK-… ja, dan weet je dat je wel degene bent die het MOET doen. Wij leven niet in armoede, dus hebben we de mogelijkheid om anderen uit armoede te redden. Het is heel makkelijk om je rijkdommen uit te geven aan allerlei (in onze ogen) ook belangrijke zaken, het is heel gemakkelijk om je levenspatroon aan te passen aan je inkomsten-patroon, tenminste… als dat inkomstenpatroon omhoog gaat, niet waar? Maar als jullie zeggen: “Wat gaaf!” Dan willen wij ook iets zeggen: “Is er iemand van jullie die dit leest die ook een kindje wil sponsoren?” We kunnen jullie namelijk vertellen dat JULLIE ook zo’n kindje uit armoede kunnen redden! VANDAAG kunnen jullie een kindje redden van ziekte, honger of dood doordat het niet hoefde te zwerven op straat omdat het nog geen sponsor had. VANDAAG kunnen jullie een kindje hoop geven op een betere toekomst omdat het de mogelijkheid kreeg om naar school te gaan. VANDAAG kunnen jullie een kindje laten weten dat hij/zij er niet alleen voor staat omdat hij/zij Jezus mag leren kennen. VANDAAG kunnen jullie dat doen! Ja, echt - we zijn serieus, we stellen jullie deze vraag niet voor niets: “Is er iemand van jullie die een kindje wil sponsoren?” Er staan zoveel kinderen gewoon op dat ene wonder te wachten en dat wonder kun jij zijn! Gewoon doen. Ook jij kunt zeggen “ik sponsor een kind”! En wij kunnen je vertellen, het verandert niet alleen het leven van het sponsorkindje, het verandert ook jouw leven. We weten dat het op dit moment prachtig weer is in Nederland, we weten dat er genoeg dingen te doen zijn die je er weer van weerhouden om zo’n formulier in te vullen of om een informatiepakketje van Compassion aan te vragen. Maar elke dag sterven er weer 16.000 kinderen en jij kunt er eentje redden (of misschien wel twee of drie) NU! De harde waarheid: “Adem in, adem uit… Bijna elke keer dat jij uitademt blaast een kind in armoede zijn laatste adem uit…” Dit zijn voor ons genoeg redenen om nog eens bij onszelf na te gaan of we ECHT niet meer kunnen doen om deze waardevolle levens te redden. En Compassion doet prachtwerk! We zijn op verschillende projecten geweest (in Ecuador en Kenia) en zijn daar levende getuigen van. Je geld komt terecht, daar waar het zijn moet; daarover hoef je je echt geen zorgen te maken. Als je meer redenen wilt dan hierboven zijn opgeschreven, we kunnen je er zo honderd geven - mail ons dan en we vertellen je over onze ervaringen. Of kijk naar een van de filmpjes van Compassion die we hieronder neerzetten… Maak van uitstel geen afstel en wees het wonder, vandaag nog…! In ons eigen leven heeft God al zo vaak wonderen gedaan. Als jullie ons blog afstruinen zullen jullie er verschillende tegenkomen. Hij heeft oog voor Zijn kinderen. Daarom zijn wij zo betrokken bij Compassion. We hebben de mogelijkheid om Gods echte liefde in een wereld vol armoede en pijn te brengen, we hebben de mogelijkheid om kinderen van armoede te redden. Vandaag willen we jullie aanmoedigen om deel te worden van deze geweldige bediening. Jij bent misschien wel de enige persoon waardoor dat kindje gered kon worden…
Update werkzaamheden! 11 augustus 2008 Hoewel we al een keer onze functieomschrijving hebben genoemd hier op onze website, kan er in korte tijd veel veranderen en komen er soms andere taken op je bordje, dus het leek ons goed jullie even een update te geven over waar we nu precies mee bezig zijn… We zitten op het moment in Nairobi en hopen volgende week maandag weer via Lokichoggio naar Malakal te vertrekken… Het plan was om vorige week al naar Malakal te gaan, maar vanwege het onverwachte vertrek van een collega heeft het management Willem gevraagd deze rol “tijdelijk” over te nemen. Met deze rol als Programme Support Manager is Willem verantwoordelijk voor alle basiskampen van Medair en rapporteren de base managers (Willem is zelf een base manager geweest in Malakal vorig jaar) aan hem. Vandaag heeft hij een gesprek gehad met zijn leidinggevende en besloten is dat Willem deze functie compleet op zich zal nemen tot een nieuwe kandidaat is gevonden. Dit houdt in dat hij het hele logistieke gedeelte aanstuurt en daarbij ook de budgetten in de gaten houdt en nieuwe plannen voor de verschillende basiskampen uitwerkt. Dit alles betekent voor Willem een hoop extra werk, maar wel veel interessant en uitdagend werk, wat er voor zorgt dat Willem nog meer energie heeft (behalve in de avonduren… hahaha… we liggen allebei om tien uur moe in ons bed). Willem heeft inmiddels een prioriteitenlijst opgesteld en aan de hand daarvan kan hij zijn tijd goed indelen. Gelukkig brengt dit niet de implementatie van MSupply in de war en kan hij dit als het goed is ook nog voor het einde van het jaar afronden. Wendy is op dit moment met allerlei verschillende dingen bezig en zit daardoor ook goed in ‘t werk. Personeelszaken vergt meer tijd dan aanvankelijk gedacht; maar aangezien Wendy het erg leuk vindt om zo nog intensiever, zij het indirect met de Soedanese medewerkers bezig te zijn - is dit geen probleem. Op dit moment vragen vooral de herindeling van de salarisschalen en nieuwe regels in de contracten een hoop aandacht. Ook zijn er in Melut veel problemen met de lokale medewerkers (graag gebed hiervoor) en zal Wendy daar binnenkort een grote bijeenkomst plannen samen met de plaatsvervangend landen directeur (Wendy’s leidinggevende) om hier weer wat orde op zaken te stellen. Dit is niet makkelijk in een andere cultuur. Gelukkig hebben we een aantal Soedezen die onze “Westerse” instelling wel beter begrijpen en ons helpen om de twee samen te voegen tot een acceptabel geheel. Hoewel we jullie vaak al heel veel positieve verhalen verteld hebben over onze Soedanese medewerkers, beseffen we dat we in Malakal ook heel erg gezegend waren met onze medewerkers. In Melut blijkt het niet altijd even makkelijk te zijn ze te begrijpen en sommige mensen zijn het gewoon niet gewend zulke lange dagen te werken en klagen over hun salaris. Dat is moeilijk, want we weten dat er ook nog heel veel mensen zijn zonder baan, die het maar wat graag van hen overnemen, maar we weten ook dat deze mensen gewoon “proberen” zoveel mogelijk uit hun baan te ontvangen - wat niet gek is als je vaak hele families moet onderhouden. Het nadeel is dat vaak de “goeden” lijden onder de “slechten”. Maar dat is het uitdagende aan Wendy’s functie - ze is eigenlijk ook een soort bemiddelaar. Naast alle personeelszaken is Wendy de documenten inzake de openbare veiligheid aan het updaten, en komt er weer een belangrijke rapporteringsperiode aan, waarbij we onze donoren weer moeten updaten over onze programma’s. Ook start het “proposal-seizoen” weer, waarin we onze donors nieuwe voorstellen doen om zo de financien van volgend jaar te waarborgen. Een spannende, maar hoopvolle tijd. Zo, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte! Buiten het feit dat Willem in ieder geval terug moest naar Nairobi vanwege de overdracht met de collega die inmiddels vertrokken is, hebben we het idee dat we ook voor een andere reden in Nairobi zijn. We hebben namelijk een fantastisch mooie Sudanese vrouw ontmoet, wauw wat een hart en wat een verhalen - die nu in Nairobi probeert rond te komen, zodat haar kinderen naar een goede school kunnen! Maar daarover meer in een volgende blog.
Sieraad uit Soedan! 23 augustus 2008 Zoals we in onze vorige blog al kort vertelden hebben we een prachtvrouw in Nairobi ontmoet. Een Sudanese vrouw. We zijn via een collega met haar in contact gekomen en zijn vol van haar hoop en positiviteit. we hebben vaak van mensen gehoord dat wij positief zijn, nou dat zijn we misschien ook wel (proberen we in ieder geval zeker), maar we hebben nog geen 1% aan moeiten en zorg meegemaakt als wat zij in haar leven al doorstaan heeft en dwars daardoorheen straalt ze zoveel hoop uit! Wauw! Mary heeft tijdens de oorlog in Soedan gewoond, met alle gevolgen van dien, tijdens de oorlog is ze naar een vluchtelingenkamp in Kenia gevlucht. Sinds een klein jaartje heeft ze nu een eigen onderkomen in Kenia, waar ze ons had uitgenodigd, nadat ze een keertje bij ons in het teamhuis op bezoek was geweest. Het is een klein plekje, helemaal als je beseft dat ze negen kinderen heeft (er staan maar drie bedden en twee banken) en als je hoort dat ze ook weeskinderen te eten en onderdak geeft. Daarnaast leert ze vrouwen met HIV/AIDS om sieraden te maken en luistert naar hun verhalen en geeft ze advies, ook verteld ze hen over haar hoop en vertrouwen, over God in haar leven. Echt zo’n ontzettende bemoediging. We hebben drie van haar kinderen mogen ontmoeten, echt schatjes. Maar deze schatten kunnen niet altijd kind zijn, hebben niet alle dagen te eten en kunnen soms maandenlang niet naar school, want daarvoor moet veel schoolgeld betaald worden en dat is er niet altijd… ook moeten ze helpen om sieraden te maken - zodat er brood op de plank komt. Als er meer sieraden verkocht werden, zouden Mary’s kinderen wel naar school kunnen en kunnen er nog meer weeskinderen en vrouwen met HIV/AIDS geholpen worden. Wendy is inmiddels trotse bezitter van verschillende van deze sieraden (dankjewel Willem) en we kunnen jullie verzekeren; ze zijn uniek! Niemand in Nederland heeft zulke sieraden op zo’n bijzondere manier en met de hand gemaakt! En je kunt de kleuren matchen met de kleuren van je kleding! Ja, jullie begrijpen het al… als jullie in het bezit willen komen van zulke exclusieve sieraden uit Afrika, neem dan vandaag nog contact op en wij zullen ze in februari mee naar Nederland nemen! In deze “meestal donkere maand” in Nederland - kun jij jezelf (of anderen uit je omgeving) dan verwennen met een prachtsieraad uit Soedan in de wetenschap dat je daar een familie uit Afrika mee ondersteund die op hun beurt weer weeskinderen en vrouwen met HIV/AIDS ondersteunen… Open deze bijlage voor meer details en manieren om te bestellen en foto’s van de sieraden! Op = op is er niet bij, want Mary maakt gewoon weer nieuwe, en we hebben ook al extra bagage aangevraagd, dus schroom niet en maak deze mensen en jezelf (en/of vrienden en familie) gelukkig!
Muggen, modder en besef! 14 september 2008 Het is even stil geweest van onze kant; allereerst komt dat omdat we willen dat de actie voor Mary een groot succes wordt en we hebben dus haar verhaal zo lang mogelijk bovenaan laten staan (dank aan iedereen die al een bestelling heeft geplaatst) en daarnaast zijn we allebei gewoon megadruk geweest; maar nu is het dus weer hoog tijd voor een update! Eerst zijn we drie weken in Malakal geweest (waar Willem MSupply succesvol heeft gemigreerd), Wendy een paar keer bij het arbeidsbureau is geweest en bepaalde zaken heeft afgerond op het gebied van personeelszaken en trainingen heeft gegeven aan Sudanese medewerkers. Op de foto zie je ons tijdens een relaxt avondje scrabbelen op onze slaapkamer… Inmiddels zitten we alweer in Melut en voelt het goed om weer in het veld te zijn. Om verschillende redenen… De eerste reden is misschien wel om weer ten volle te beseffen hoe gezegend wij zijn! Wij werden gisteren gewoon echt een beetje sjaggarijnig van de hoeveelheid muggen die hier zijn. Na het eten liep Wendy naar buiten en ze kon het niet laten de schattige Lucy die hoogzwanger is (onze compound-kat) even te aaien. Toen ze gehurkt zat dacht ze al dat iets niet helemaal goed zat en toen ze een paar minuten later op haar kamer aankwam wist ze waarom…. haar billen en benen waren een grote krentenbol; ja sorry - we weten even niet hoe we het anders tot uitdrukking moeten brengen. Werkelijk waar in vijf minuten tijd had Wendy wel zo’n 34 muggebulten opgelopen. Ook Willem had het even helemaal gehad… nog steeds last van z’n hooikoorts, jeuk aan z’n armen (na helemaal verbrand te zijn op de boot - dom onze eigen fout, we wilden graag een Soedanese kleur aannemen, maar onze huid is dat natuurlijk niet gewend en tsja… vergeten in te smeren!) en gewoon moe. Dus hij duikt snel z’n bed in (en denkt zo de muggen die Wendy hebben geprikt te ontlopen), maar zelfs in zijn klamboe hebben drie muggen hem achtervolgd. Aaaarggghhh… kun je dan soms even denken! Maar toen we vanochtend heerlijk uitgerust in onze klamboe wakker werden - de drie muggen inmiddels een zachte dood gestorven - bekeken we de dingen ineens vanuit een heel ander perspectief! Toen we beseften dat anderen vaak niet zo gelukkig af zijn als wij - wij kunnen immers “beslissen dat we voor donker onder onze klamboe liggen” - voelden we ons opeens een stuk meer gezegend. Jaarlijks sterven er nog steeds meer dan 1 miljoen mensen in Afrika door malaria. Wat betekent dat er tijdens onze comfortabele nacht onder onze klamboe meer dan 1300 mensen stierven aan malaria. 1300! Wij hebben naast onze klamboes ook medicatie ter voorkoming van malaria en ook als we malaria krijgen dan is er nog een goede behandeling nodig. Helaas hebben vele mensen in Afrika niet het geld en de middelen voor zo’n behandeling… Dat besef was voor ons genoeg stimulans om weer gauw ons bed uit te komen en weer vol energie voor Medair aan de slag te gaan! Gisteravond kwamen we Thurbil nog tegen, onze Soedanese NFI (non food items) Officer. Hij kwam terug van een NFI distributie. Dit betekent dat heel veel families in Maban, naast de benodigde huishoudelijke materialen voorzien zijn van klamboes. Geweldig! Wat is het toch een voorrecht om indirect mee te werken aan het redden van levens! De tweede reden dat we weer zo happy zijn om terug in het veld te zijn is dat we weer directer contact hebben met onze Soedanese collega’s, maar ook met onze internationale en Keniaanse collega’s in het veld. Het is fijn dat je moeilijke momenten van een dag lang zware regenval en daardoor je weg te moeten banen door centimeters diepe modder, met collega’s die hetzelfde meemaken kunt delen. Ook is het goed weer directer te mogen zien waar onze hulp en inspanningen voor nodig zijn. We zien Soedanezen die gewoon even een bemoedigend woord nodig hebben, we zien collega’s die het op prijs stellen dat je even de tijd voor ze neemt, tijdens het leiden van een ochtenddevotions met onze collega’s mochten we Gods liefde weer op een mooie manier laten zien, we trainen Soedanezen in computertraining en engels, die vervolgens zo dankbaar zijn dat ze een aanbevelingsbrief voor je schrijven (op diezelfde computer en in het engels) en naar je mailen! , Wendy kan zich veel directer bezig houden met de personeelszaken en direct tot oplossingen komen en Willem implementeert MSupply daar waar de opslagplaatsen zijn.
Reddingsoperatie 22 september 2008 Mike Romeo Twelve for Mike Romeo Six - do you copy? Mike Romeo Twelve for Mike Romeo Six - do you copy? Mike Romeo Six here - go ahead… We are stuck on the Nile and our boat engine is not working anymore. Dat was de boodschap die Jorg, mijn collega - op zijn radio binnen kreeg. Terwijl hij het kantoor kwam binnenlopen, was ik druk bezig met leegwerken van mijn mailbox, er kwamen echter te veel problemen binnen waardoor me dat niet goed lukte. Ook had ik op datzelfde moment last van een hooikoortsaanval wat het werken niet echt makkelijker maakte. “Willem, heb je tijd om met mij naar deze boot toe te varen en te kijken of we het probleem kunnen verhelpen en in ieder geval onze collega’s weer veilig in Melut te brengen?” Hier zat ik dus niet echt op te wachten, maar aangezien ik de enige was die een officiele training heeft gehad en een boot mag besturen (op onze bootbestuurders na dan, maar goed, die zat op de boot die was gestrand), kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Na twintig minuten varen, vonden we onze collega’s aan de oever, samen met vijftien andere mensen uit die Payam (= dorpje) waar het team een assessment heeft gedaan om te kijken of ze hier een capacity building (training) programma op kunnen zetten. Na een uur aan de boot gesleuteld en gewerkt te hebben, waren we klaar om weer terug te gaan naar Melut. Ik wou even snel mijn handen afspoelen in het water omdat ze vies waren - helaas vergat ik even dat je dat bij een rivier in Nederland rustig kan doen, maar dat je dat bij de rivier de Nijl beter kunt laten - want mijn handen waren nog geen twee seconden in het water of “iets” zag mijn vinger voor een lekkernij aan en ik had vervolgens twee afdrukken van tandjes die mijn vinger hadden opengehaald… Mamma Betty begon op haar Keniaanse (en jarenlange ervaring in het veld-)manier te roepen dat ik zulke dingen NOOIT meer moet doen en dat als we terug zouden zijn ze het gelijk wou desinfecteren. Eenmaal terug in de compound, waar Mamma Betty inmiddels de EHBO-kit er bij had gepakt - komt Wendy me begroeten en ziet gelijk dat er iets aan de hand is. Ik zeg dat ik gebeten ben en vervolgens stelt mijn lieve vrouw me gerust met de woorden: “Misschien was het wel een dodelijke gifslang?” Mmmmm…. Uiteraard hebben we het gelijk in gebed gebracht en is het nu een dag later en ik leef gelukkig nog! Wel heb ik naast m’n hooikoorts een infectie aan m’n oog opgelopen maar gelukkig ben ik daarbij in de “medische omgeving Melut - waar Medair een gezondheidscentrum heeft” op de juiste plek voor een goede behandeling!
Elke dag loopt anders dan gepland - zelfs ons weekend; al hebben we vandaag wel weer een fantastische preek mogen beluisteren en gaan we zo weer onze geplande 24 kijken (spannende serie!). Ondertussen gaat het ook voorspoedig met de implementatie van MSupply en wordt verwacht dat medio/eind deze week de inventarisatie kan worden afgerond en dan echt met het werken met het systeem gestart kan worden. Een kroon op het werk… Op naar de volgende reddingsoperaties!
Kittens! 26 september 2008
Tsja - soms denk je vooruit, soms helemaal niet. Ik ben erg gek op de kat in Melut (mis Mickey en Minny stiekum af en toe nog steeds een beetje), ze is zo’n lief knuffeldiertje en ontzettend schoon op zichzelf. Helemaal toen ze zwanger was, vroeg ze heel veel om aandacht. Vaak kwam ze ’s avonds onze kamer even op, soms bleef ze er zelfs de hele nacht liggen en ik trotseerde er vaak graag een paar muggen voor om even met haar te knuffelen. Dit keer deed ik dat maar heel kort - er waren gewoon teveel muggen. Maar een half uurtje later hoor ik ineens allemaal gepiep; het eerste kitten is geboren… in onze kamer! Die avond volgen er nog vier. Vijf kittens is veel, erg veel voor Lucy om voor te zorgen. Op het moment zijn er ook niet zoveel ratten, dus we hopen dat het haar gaat lukken om voor deze kittens te zorgen. Een aantal collega’s zeiden al dat we in ieder geval twee van die kleintjes moesten doden om de anderen meer kans op overleven te geven. Sorry - maar dat kan ik dus echt niet! Bovendien is moeder Lucy erg beschermend richting haar kittens. En wij vinden dat de natuur daarin maar haar werk moet doen. Af en toe voeren we haar een beetje bij als er eten is overgebleven. Maar vooruit denken dit keer deed ik dus niet echt, want wij zitten nog maar anderhalve week in die kamer en dan gaat Elijah, een Soedanees weer in die kamer. Op de avond dat de kittens geboren werden zei Willem me dus ook doodleuk dat ik hem dat wel even moest gaan vertellen. Tot mijn verbazing reageerde hij er enorm goed op hij vond het wel schattig! En dat voor een Soedanees, die het helemaal niet zo op huisdieren hebben… Maar zeg nou zelf; als je deze kleintjes ziet - dat is toch ook gewoon heel lief? Tuberculosis kliniek 27 september 2008 Afgelopen week was ik in de in juli geopende Medair TB clinic in Melut. Het was bijzonder om daar te zijn. Ik had me er goed op voorbereid, want het zien van TB patienten is geen pretje; de intern verpleegde patienten zijn vaak heel erg ziek. En ja - toen ik daar eenmaal was, vond ik dat inderdaad moeilijk. Toch viel het bezoek me heel erg mee en werd ik er juist erg blij van. De liefde waarmee patienten verzorgd worden en het feit dat hun familie op elk moment hen kan bezoeken (eerst werden ze naar Yirol gevlogen, een enorm eind hier vandaan omdat elders geen behandeling mogelijk was), en ook de zorg voor elkaar - het is heel bijzonder! Ik heb hele zieke patienten gezien en helaas is deze week ook een van de patienten overleden, maar ik heb daar ook hoop en liefde gezien. Zo ook het meisje op de foto - ze is erg ziek, haar rug is vergroeid en ze heeft een grote open wond op haar been. Toch is ze vol hoop en zo dankbaar dat ze door Medair behandeld kan worden. Een van mijn Keniaanse collega’s zei het volgende: Ik weet niet waar ik moet beginnen als ik je over de ervaringen moet vertellen die ik afgelopen maanden tijdens dit programma heb meegemaakt. Het was een ware vreugde om de deuren van de kliniek te zien openen voor de toelating van de eerste patienten. Geen verwijzigen meer naar Yirol, hun familie die hen zo vaak kan zien als ze willen…! De interactie met deze patienten op dagelijke basis en te zien hoe sommmige hele zwakke mensen proberen te lachen en te lopen - dit maakt me te voelen dat dit is waarom God me heeft gestuurd - om het geduld en medeleven te hebben voor deze patienten. Ik wou altijd dat ik ze sneller kon genezen, maar zoals je weet duurt het aardig lang voor hen om weer sterk te worden, je hebt geduld nodig, toewijding en een verdraagzaam hart. Maar de gehele staf in de kliniek houdt van hun werk, zijn vriendelijk naar de patienten. Hun vriendelijkheid zorgt ervoor dat de patienten zich waardevol voelen en dit laat ook de Medair waarden zien - Hope and Compassion (Hoop en mededogen). Ik hoop dat de provincie van deze kliniek mag profiteren en dat vele patienten behandeld zullen worden en zullen genezen, zodat ze weer hun leven kunnen oppakken en God kunnen prijzen! Toen onlangs een van mijn patienten overleed, was ik zo geraakt. Haar enige kind (en de enige die voor haar zorgde) blijft alleen achter, met niemand om op te steunen. Ze heeft een klein kind en geen broer, zus, vader of man, alleen met haar kindje en niemand om voor haar te zorgen, behalve wat verre familieleden. Toen ze huilde, huilde ik met haar mee, maar daardoor werd ik ook weer snel herinnert aan het feit dat we een levende God
hebben en dat Hij meer is dan ook maar iets anders in deze wereld. Dit gaf mij de moed om haar te steunen en te bemoedigen totdat haar familieleden kwamen. Ik vond dit heel mooi, kenmerkend van hoe we bij Medair werken - oog hebben voor het individu en de mensen om ons heen iets van Gods liefde te mogen laten zien. Naast de patient die helaas is overleden zien we ook veel succesverhalen. Zo was er een jongetje waarvan zijn rug zo enorm vergroeid was door de tuberculosis - dat we dachten dat hij z’n hele leven krom zou moeten blijven lopen. Echter toen hij het programma had afgerond en ik hem een paar weken later weer terug zat herkende ik hem niet terug - daar stond een zelfverzekerde jongen met een (bijna) rechte rug het leven met een glimlach aan te kijken! Ik heb met patienten gesproken en hen geinterviewd. Het is niet voor niets dat er een goeie sfeer hangt in het ziekenhuis. Alle patienten zijn zo blij dat Medair haar deuren heeft geopend. Een paar van hun uitspraken zijn als volgt: » “Ik zal in m’n hele leven niet vergeten wat Medair voor me heeft gedaan - ik ben weer normaal geworden!” » “Ik heb veel geleerd van Medair, vooral ook over hygiene en hoe we er voor kunnen zorgen dat als iemand deze ziekte heeft, deze niet wordt overgedragen. Als ik terug ga naar m’n familie dan wil ik een voorbeeld voor ze zijn.” » “Als ik ook maar iemand zie die dezelfde symptomen heeft als ik of andere symptomen die op TB kunnen duiden, dan stuur ik ze onmiddelijk naar Medair.”
Afscheid??? 7 oktober 2008
Omdat we nog drie maanden te gaan hebben, is het heel raar al afscheid te moeten nemen van bepaalde locaties. Vooral de locaties waar je heel lang hebt gewerkt. Afgelopen week was onze laatste rotatie in Melut en vandaag was onze laatste rotatie in Malakal. Het is allemaal nog heel onwerkelijk en het drong ook nog niet echt tot ons door. Het eerste “afscheidsfeestje” in Melut was heel gezellig, als afscheid kregen we traditionele Soedanese kledij genaamd “Lau” (zie foto) cadeau en dat moest natuurlijk gelijk gedragen worden, we hebben gedanst en heerlijk een geit gebarbecued (nee, niet Bessy!!) samen met het team. Daarna afscheid in Malakal - er was een heerlijke cake gebakken; wauw, dat dat kan in Malakal - je kunt echt zien dat er ontwikkelingen zijn! Maar nog steeds drong het niet echt tot ons door. Tot vanochtend bij de devotions… het besef drong in een keer heel diep tot me door, tranen stroomden over m’n wangen en we werden beiden “overwhelmed” (vind het engelse woord voor “overweldigd” beter uitkomen… ) door de lieve woorden die over ons, ons werk en wat God door ons heeft bewerkstelligd en over onze toekomst werden uitgesproken. Heel bijzonder. Dan kwam ook John, onze guard waarvan we hebben overwogen hem te kidnappen en mee te nemen in onze koffer (jullie moeten deze lieve Soedanees eigenlijk ook in Nederland meemaken…), ook nog eens aanzetten met een prachtig laken en twee kussenslopen met daarop prachtige borduursels als bedankje. We weten dat hij het met zijn vrouw en drie kinderen en zus met kinderen (die ook bij hem in de compound verblijft) niet makkelijk heeft om rond te komen van het “bewakerssalaris” bij Medair - maar hij moest en zou zijn dankbaarheid tonen dat wij hier zo’n tijd gewerkt hebben. De lokale staf vond het vreselijk om te horen dat we gaan, maar als we gaan om weer “dicht bij onze familie te zijn” - dan was het goed! Als we onze Soedanese familie maar niet vergeten… En hoe zouden we dat ooit kunnen?
Op naar onze laatste rotatie! 30 oktober 2008 Het is een tijdje stil geweest op onze website en ook in mailverkeer richting familie en vrienden; onze excuses daarvoor. Bijna vier weken radiostilte… dit komt niet omdat er weinig is gebeurd of omdat we niet veel te vertellen hebben. Integendeel. We zijn juist erg druk geweest en zijn na alle drukte afgelopen week heerlijk een weekje naar het strand geweest (Watamu). Omdat er dus juist zoveel te vertellen is, plaatsen we nu maar even wat verschillende berichtjes achter elkaar… waarschijnlijk volgen vandaag de eerste drie! Veel leesplezier! Zoals jullie in het laatste bericht hebben kunnen lezen, hebben we al afscheid moeten nemen van verschillende locaties, waaronder ook de lokatie waar we het langst zijn geweest en het meest met de staf hebben opgebouwd: Malakal! Hoewel dit niet makkelijk was kijken we ook weer uit naar de tijd die voor ons ligt. We gaan volgende week onze laatste rotatie in. We zullen deze rotatie grotendeels in Juba doorbrengen (de hoofdstad van Zuid Soedan, waar we hiervoor nog maar een paar daagjes zijn geweest). Dit is een drukke stad, waar veel NGOs zich hebben gevestigd en waar ook de Zuid Soedanese regering zich bevind. Willem zal hier MSupply gaan implementeren als laatste locatie in de rij. De implementaties en trainingen in de andere locaties zijn allemaal heel goed verlopen en mensen merken nu al de voordelen van het systeem een collega zei: “wat is het heerlijk dat ik nu een overzicht heb van de houdbaarheidsdata van de medicijnen en welke goederen er het eerste uit moeten! Het is echt een verademing”. Dat is natuurlijk heel erg leuk en dit geeft Willem ook extra energie om er naast z’n andere drukke baan als Programmes Support Manager weer volop tegenaan te gaan in Juba. Wendy heeft in de laatste rotatie veel zaken op HR gebied afgerond. Samen hebben we ook de kwartaalbesprekingen in Nairobi bijgewoond voordat we op R&R gingen. Het is erg goed om als management team bij elkaar te komen en de lopende zaken te bespreken en knopen te kunnen doorhakken. En we kijken weer uit naar de komende maanden die we samen weer goed richting hebben kunnen geven! Belinda 31 oktober 2008 Onze voor Wendy 3e ontmoeting en voor Willem 2e ontmoeting met ons sponsorkindje Belinda was weer heel gaaf, hoewel ze wel een beetje stilletjes was dit keer. Ze was net ziek geweest. Dat verklaart het misschien ook een beetje. Maar wat is het dan toch weer super mooi te mogen weten dat we haar sponsoren via Compassion. Als dit niet het geval was geweest, dan was ze waarschijnlijk niet onderzocht door een dokter en had deze griep veel erger kunnen zijn. De koorts kon nu gestopt worden door de juiste medicatie… Toch deed het ons ook weer beseffen dat er nog zoveel kinderen in de sloppenwijken leven die helaas nog niet gesponsord worden! Als we door de straten rijden langs Kibera zien we “ouders” met alcohol/lijm in hun handen of achter een klein kraampje met etenswaren staan om zo maar een klein inkomen te hebben. Bij het zien van deze taferelen drukt de vader van Belinda ons nogmaals op ons hart hoe dankbaar hij is dat wij onze rijkdom delen en dat hij hoopt dat er nog veel meer kinderen gesponsord mogen gaan worden door ons enthousiasme. En bij deze kunnen we het dan ook niet nalaten jullie weer een oproep te doen: Echt mensen, denk na over zo’n sponsoring, je verandert niet alleen het leven van een kind, maar ook van hun ouders die in zoveel zorgen leven! Denk aan je neefjes, nichtjes, eigen kinderen, broertjes, zusjes die wel gewoon naar school kunnen of naar het ziekenhuis als dat nodig is en besef dan dat er ergens ter wereld nog zo’n zelfde prachtig wonder rondloopt, alleen met minder kansen als wij onze handen niet naar hen uitreiken… Echt waar als je die euro per dag (het is zelfs nog iets minder) kunt missen, denk er dan serieus over na! Toen we aankwamen (we hadden afgesproken aan de rand van Kibera (sloppenwijk) en gingen dit keer Kibera zelf niet in… ) stonden Belinda, haar broertje Vincent en haar ouders al klaar. Haar ouders gingen verder niet mee, maar wilden ons nog even ontmoeten. Belinda had een cadeautje voor ons megenomen een prachtig uit hout gesneden zebra voor Willem en een ketting voor Wendy - echt superlief. We hebben ons vervolgens heerlijk uitgeleefd op het springkussen en in het speelparadijs… Zie de foto’s!
Mary! 31 oktober 2008
Allereerst willen we jullie bedanken voor jullie geweldige support voor Mary. Haar kinderen gaan inmiddels met veel blijdschap naar school en Mary is ons daar allemaal erg dankbaar voor. Straks zullen we een paar reacties van hen met jullie delen! Maar eerst willen we diegenen die er een extra actie in Nederland van hebben gemaakt extra bedanken, in totaal is er op dit moment meer dan 800 euro opgehaald en vele acties lopen nog! Iemand vroeg ons wat het kost om in Kenia naar school te kunnen gaan. Dit varieert. Voor Mary’s kinderen varieert het van 100 euro (voor haar kinderen die naar de basisschool gaan) tot 150 a 250 euro voor haar kinderen die naar het middelbaar of hoger beroepsonderwijs gaan. Jullie hebben het mede mogelijk gemaakt dat haar kinderen nu naar school gaan. Dankjulliewel voor jullie gebeden, bijdragen, aankopen, extra giften en bemoedigingen! Het heeft ons, Mary en haar familie erg goed gedaan. We zullen er voor zorgen dat jullie in februari prachtige sieraden krijgen. Wendy bezocht Mary net voor de kwartaalbesprekingen samen met een Nederlandse collega (Alycke) en werd overweldigd door wat de kinderen in hun schoolschriftjes hadden geschreven. Justine, haar dochter had geschreven: I love uncle Willem and Aunty Wendy and my family love them too” en Benjamin, haar jongste zoontje had geschreven: I love uncle Willem and the lollypops. En daarbij hadden ze prachtige tekeningen gemaakt. Het deed ons beseffen hoeveel impact een klein beetje liefde, aandacht, gebeden en financiele hulp heeft op dit mooie gezin. Een week later hadden we het voorrecht om met Mary en haar kinderen (Benjamin, Justine, Raphael, Kizito, julius, Apollo, Gerard en Francis) te mogen eten voordat we op vakantie gingen. We hadden ze uitgenodigd voor een barbecue in het teamhuis, aangezien we daar alleen met John zaten (onze country director/landen directeur) en hij ze ook wel graag wou ontmoeten… We hebben een supergezellige middag gehad. Ze kwamen rond 11.00 uur aan (velen in kleding die ze van Medair-collega’s hadden gehad), toen hebben we eerst gezellig gekletst, kreeg Willem een mooie ketting van Mary en Wendy een paar prachtige omslagdoeken en vervolgens zijn we aan het barbecueen gegaan, wat hebben we daar van genoten! Vooral de worstjes, hamburgers en marshmallows waren een feest voor de kinderen. Mary, die vegetarisch is - genoot van de heerlijke salade en het fruit. Evenlater heeft Willem een stel van de kinderen leren tafeltennissen, werd er dammen gespeeld, tekenfilmpjes gekeken en gezellig gekletst. Mary nam Wendy nog even apart om haar nog meer over haar leven te vertellen, over een prachtige droom die ze onlangs had en het visioen wat ze ongeveer precies op het tijdstip had gehad waarop wij voor Medair aan de slag gingen (in 2006). Het gaat te ver om daarover in details te treden, maar ze vertelde nogmaals hoe dankbaar ze is met de support die ze van ons (en daarmee jullie) krijgt en dat ze zonder die hulp niet meer voor haar kinderen had kunnen zorgen. Dat haar oudste kinderen vaak bij haar weg zijn gegaan omdat ze het niet aan konden hun moeder zo te zien lijden en dat Mary zelf vaak op het punt heeft gestaan haar kinderen weg te geven. Samen hebben we toen even zachtjes gehuild - Mary zielsgelukkig met de belofte dat we haar waar nodig en mogelijk zullen blijven steunen en dat we hopen dat haar sieraden nog vele mensen blij zullen maken. W at zijn we God dankbaar dat Hij haar op ons pad heeft gebracht en dat we hoop mochten brengen in dit prachtige gezin dat zelf weer hoop brengt aan zoveel anderen. Laatst had Mary weer drie weeskinderen (meisjes) gered die op straat waren gezet en ziek waren. Van het kleine beetje geld wat ze nu zelf heeft door de verkoop van de sieraden heeft ze voor hun gezorgd en totdat andere opvang is gevonden, biedt ze hen een dak boven hun hoofd, eten en verteld ze hen mooie verhalen uit de bijbel en over de God die hen gered heeft. Wat een voorrecht om hier deel van uit te mogen maken en een kleine schakel van hoop te zijn in Mary’s leven. Jullie bijdrage heeft hier ook voor gezorgd. Het is overigens nog steeds mogelijk om sieraden te bestellen… Na een fantastische middag moesten we aan het eind van de dag dan toch weer afscheid nemen. We kijken nu al weer uit naar het volgende bezoek met deze lieve familie. Hierbij nog even de beloofde reacties op de overweldigende support die jullie bieden, van Mary en haar kinderen, (eerst in ‘t engels en dan een kleine vertaling in het Nederlands): » Little hope did i have of returning to school but thanks to you guys am able and each day in my prayers i do pray that all that you have done,God return you back a thousand times. (Ik had weinig hoop dat ik in staat was om
naar school te gaan, maar dankzij jullie gaat dit wel lukken. Elke dag bid ik dat alles wat jullie hebben gedaan, God zal teruggeven in duizendvoud). » Would like to thank you so much for your help,the light you brought to us especially in education.You really savesd us and let us have hope for a brighter future for a stich in time saves nine indeed you have ,mei God bless you so (Ik wil jullie heel hartelijk bedanken voor jullie hulp, het licht dat jullie hebben gebracht, met name in educatie. Jullie hebben ons echt gered en hoop gegeven op een mooiere toekomst, (weet helaas niet de letterlijke nederlandse vertaling van het gezegde wat nu volgt), mag God jullie zegenen! » I am starting my Graphics course on Monday thanks to you guys. Everything is done by the will of God and I know one day we shall give glory forever.Thank you very much. (Ik start mijn grafische studie op maandag, mede dankzij jullie. Alles is gedaan door de wil van God en ik weet dat we op een dag Hem de eer zullen geven, voor altijd. Heel erg bedankt! » Hi Willem & Windey, am sorry i took long to reply, ave been so caught up with books of late, preparing for a new level next year thanks to you guys. i do play football though am not so good at it b’se i was sick but my foot is now healing. am really looking forward to meeting you guys. mei God bless you all. (Hoi W&W, sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat ik reageerde, maar ik werd zo in beslag genomen door het lezen van boeken omdat ik me wou voorbereiden op het nieuwe schooljaar, dankzij jullie! Ik speel voetbal, maar ik ben niet zo goed, want mijn voet is beschadigd, hoewel mijn voet aan ‘t genezen is. Ik kijk er naar uit jullie te ontmoeten. Dat God jullie allemaal moge zegenen!) Watamu! 2 november 2008 Na een lange rotatie keken we al dagen uit naar onze vakantie aan het strand… en toen het dan eindelijk daar was hebben we er volop van genoten! De eerste paar avonden lagen we iedere keer al om half 10 op bed (we waren gewoon echt ontzettend moe), maar de avonden daarna hebben we genoten van shows, dansen met elkaar, gezellig kletsen, strand. Ook overdag hebben we heerlijk genoten, lekker gezwommen, gekletst, boekje gelezen, muziek geluisterd, lekker gegeten en gedronken, nog meer gezwommen, naar het bos geweest, gesnorkeld, van de Masaai genoten en noem maar op. wat was het ook heerlijk om even helemaal lekker met z’n tweetjes te zijn; het leek wel of zelfs de beach boys het in de gaten hadden, want ze lieten ons redelijk met rust. Het snorkelen was echt prachtig, het was net alsof we in een aquarium waren beland, we hebben nog nooit zulke mooi gekleurde vissen gezien; helaas hebben we geen onderwatercamera - dus geen foto’s van het snorkelen. Maar er zijn wel veel foto’s van de andere dingen die we gezien hebben, dus we houden het verhaaltje kort, want in dit geval zeggen foto’s meer dan 1000 woorden… Lymphadenitis 3 november 2008 Daar lig je dan, je hebt een beetje last gehad van de bovenkant van je been en je lies en ’s avonds inspecteer je die plek even en ineens voel je een hard ei in je lies, bijna zo groot als een kippenei… Dan is het niet zo verstandig als je net een prachtige maar moeilijke film over kanker hebt gezien en je daarbij ook veel aan je oom denkt die chemokuren krijgt en een zwaar proces door moet. Ik kon het niet helpen, het schoot door m’n hoofd en het maakte me even angstig. Gelukkig stelde een verpleegster (collega) me gelijk gerust en zei dat het waarschijnlijk alleen maar om een ontstekinkje ging. Maar heel even voelde ik iets meer hoe het voor mijn oom en tante in die moeilijke situatie moet zijn, heel even. Wat fijn dat ze zich in zulke tijden net als ik afhankelijk weten van hun Vader. We bidden voor ze en zijn zo op afstand bij ze - maar het voelt toch heel raar om dan in zulke situaties op zo’n afstand van elkaar verwijderd te zijn. Maar wat heb ik dan wel? Het doet pijn en wordt rood en vandaag kreeg ik ook koorts. Vandaag dus naar de dokter… eigenlijk zouden we morgen naar Juba vertrekken, maar dat is nu afgezegd, want ondanks dat het allemaal erg meeviel vergeleken met die nare gedachten, had ik toch een flinke ontsteking aan m’n lymfeklieren in m’n lies. De dokter begreep niet dat ik ‘t pas gisteravond begon te voelen en hij zei dat als ik nog langer had gewacht het zich nog veel meer over m’n benen zou hebben verspreid en ik misschien niet meer zou kunnen hebben lopen van de pijn. Was ik even blij dat ik toch naar m’n man had geluisterd… Dat is trouwens wel heel fijn hier! Medair heeft contacten met een hele lieve dokter: Dr. Chunge en ik kon er na ’s ochtends navragen al om twee uur terecht. Het was dan wel Afrikaanse tijd (ik werd uiteindelijk om 15.15 uur geholpen) - maar ik werd in ieder geval diezelfde middag nog geholpen. En na een bloedtest en een urinetest
wordt er 20 ml antibiotica in m’n ader in m’n arm gespoten. En krijg ik ook nog een injectie in m’n achterste (zeg ik het zo netjes?). Nog wat pillen ophalen bij de apotheek en Wendy moet in ieder geval nog tot donderdag in Nairobi blijven… en nog korter wordt de tijd in het veld! Willem is zo lief om ook te blijven, in ieder geval tot donderdag. Als het dan nog niet minder is, dan moet ik blijven, maar dan gaat Willem wel naar Juba, want er is gewoon teveel te doen. De oorzaak van de ontstoken lymfeklieren was waarschijnlijk een enorme blauwe plek met alle kleuren van de regenboog die ik tijdens de vakantie had opgelopen. Ik wou zo nodig in een dieper gedeelte van de oceaan zwemmen en ben uit de waterfiets gesprongen, dat ging heel goed en ‘t water was heerlijk, maar dan moet je weer terug op die waterfiets met golven om je heen. Die waterfietsen zijn zo glad en aangezien ik ontzettend lenig ben kwam ik pas na veel zwoegen op de boot terecht, met m’n bovenbeen lomp hard op een voetpedaal… nu had ik geen bekijks meer om m’n blonde haren, maar om die grote blauwe plek op m’n been! Toch was de pijn daar alweer snel verdwenen, maar had anderhalve week later dus helaas toch gevolgen. Ach ja, met al die antibiotica in m’n lijf stap ik als het goed is donderdag weer op het vliegtuig naar Juba. Johnstone… 10 november 2008 Aangezien veel mensen het via, via horen maar we het eigenlijk ook wel persoonlijk met jullie willen delen, nu toch maar even een verhaal op de website… We hebben afgelopen weekend een vreselijk bericht gehad, namelijk dat onze collega, Johnstone, bij een tragisch auto-ongeluk om het leven is gekomen. Johnstone was een administratief medewerker voor Medair Nairobi. We hadden beiden regelmatig contact met hem. Het was een ontzettend lieve jongen en hij was nog heel jong (zeker niet ouder dan ons). Wij vinden het moeilijk, maar we denken vooral aan zijn familie en vrienden en directe collega’s in Nairobi. Zouden jullie voor hen willen bidden, dat ze vrede mogen voelen, dat ze zich gedragen weten door God en dat ze troost zullen vinden bij Hem en bij elkaar. Bid voor alle praktische zaken die geregeld moeten worden en ook voor de chauffeur van de auto, waardoor dit ongeluk werd veroorzaakt. Dank God dat Johnstone Hem mocht kennen en dat hij dat ook uitdroeg. Dank voor de persoon wie hij voor Medair was en de collega die hij voor ons was. Dank God dat wij ondanks dit moeilijke bericht altijd troost mogen vinden en dat met Hem zulk verdriet makkelijker te dragen is omdat we weten dat Johnstone veilig bij Hem mag zijn. Het is op zulke momenten zo fijn om een Medair familie hier om je heen te hebben als zulke dingen, zoals nu met Johnstone gebeuren. Je mist dan opeens je eigen familie en vrienden nog sterker, maar hebt dan toch een “andere” familie om je heen. Vanochtend moest ik (Wendy) de devotions leiden en dat was, naast erg emotioneel, zo vertroostend, bemoedigend en fijn! Het is zo fijn om te weten dat Jezus ook met ons huilt om deze dingen (zoals Hij deed met Lazarus), maar dat Hij de dood ook overwonnen heeft en dat het leven hier niet eindigt. Maar dat we wel verdrietig mogen zijn, omdat Hij het nooit zo gewild heeft in de first place (het paradijs was immers volmaakt…). Bijzondere was dat Alycke, een lieve Nederlandse collega ook devotions had voorbereid omdat ze niet wist of ik gevraagd was om het voor te bereiden en ze had precies dezelfde tekst uitgekozen. Was dus heel fijn en ondanks dat het ook vandaag nog steeds zwaar naar boven komt en je op momenten dat je iets van de administratie nodig hebt weer extra wordt herinnert aan dit grote verlies, ligt daar ook Gods belofte heel helder naast en kunnen we daardoor ons werk ook aardig goed doen! Dank voor al jullie lieve woorden en gebeden voor zijn familie en vrienden! Dat betekent veel voor ons en hen.
Nieuwe baan… 11 november 2008 En eindelijk is daar dan het berichtje over Wendy’s nieuwe baan, velen van jullie werden al nieuwsgierig omdat ze iets op Hyves hadden gelezen of van m’n ouders/broertjes hadden gehoord, dus bij deze “the full story”! Zoals jullie weten heb ik een groot warm hart voor Compassion, de organisatie waar wij (en jullie ook de mogelijkheid hebben om kinderen in nood en armoede te ondersteunen. Toen er in september bij Compassion twee vacatures ontstonden, heb ik daar gelijk op gereageerd. Helaas kreeg ik toen als reactie dat ze me zeker voor een van die functies zagen zitten, maar door mijn beschikbaarheid (pas vanaf maart 2009) er toch voor kozen niet met mij verder te gaan. Ik was teleurgesteld, maar tot mijn verbazing niet echt verdrietig of terneergeslagen. Een week later solliciteerde ik dan ook vol goede moed voor een functie bij Medair Nederland tijdens de sollicitatiegesprekken die daarop volgden, werd ik heel enthousiast voor deze functie. Medair Nederland heeft leuke, enthousiaste bestuursleden (en werknemers) die vol verve praten over de functie en me echt heel enthousiast maakten. Totdat ik die daarop volgende dag een berichtje kreeg van Compassion… Er waren verschillende kandidaten geweest voor de openstaande vacature, maar het was hen niet gelukt tot overeenstemming te komen met deze kandidaten en iemand te vinden voor oktober en eigenlijk was bij hun beiden (een van hen ken ik, de andere toen nog niet…) gelijk mijn naam weer naar boven gekomen. Dus nu kwam de vraag of ik nog interesse had. Wham… al mijn gevoelens overhoop! Want wat moest ik nu? Ik vond beide banen leuk, maar het werk van Compassion ligt net iets dichter bij mijn hart. Daarnaast was ik ook al heel ver in de gesprekken met Compassion. Gelukkig liep ‘t allemaal weer perfect in elkaar over want Willem en ik stonden net op het punt om er even een weekje tussenuit te gaan (R&R in Watamu). Na die week zou Medair bij me terugkomen (of ze nog steeds geinteresseerd in me waren, ze hadden ook nog een andere kandidaat op het oog) en zou ik ook een gesprek hebben met Rik Bennik van Compassion (de persoon die ik nog niet kende) en coordinator is van de functie die ik dan zou gaan bekleden. Tijdens onze week in Watamu hebben we genoten van de rust, tijd voor elkaar en lekker eten etc. maar daarover hebben jullie hier kunnen lezen, maar daarnaast hebben we ook veel kunnen nadenken en bidden voor beide functies, wat erg prettig was. Eigenlijk werd het allemaal steeds duidelijker en kwam Compassion steeds duidelijker naar voren. Maar toen ik terugkwam bood Medair NL me de baan gelijk aan en bij Compassion was me nog niets aangeboden omdat ik eerst nog een gesprek zou hebben. M’n hoofd liep over van gedachten en ik vond ‘t moeilijk om blij te zijn (terwijl ik misschien de keuze uit twee banen zou krijgen…), tot ik een tekst uit de bijbel kreeg via Elja (m’n vroegere buuf) - Joh. 14:27 waarin het volgende staat: “Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.” en dat terwijl ik het helemaal niet met haar hier over had gehad. Toen ik na het lezen van deze tekst opstond voelde ik een heerlijke rust en vrede in m’n hart en toen ik ‘t balkon afliep in ‘t teamhuis zag ik opeens een prachtige regenboog aan de hemel, geen regen, wel zon en een regenboog - prachtig (het gaat te ver om nu te vertellen hoe centraal de regenboog in ons leven heeft gestaan, maar je kunt er van uit gaan dat dit een superbevestiging voor me was dat ‘t allemaal wel goed zou komen en dat ik zojuist een vette knipoog van God had gehad!). Toen de volgende dag mijn gesprek met Rik en Jan Willem zo ontzettend leuk en goed was, maakte mijn hart een vreugdesprongetje. Ook Compassion bood mij de baan. Toen ik na het gesprek naar buiten liep (waar Willem was) zei hij: “Volgens mij heb je diep in je hart je keuze al gemaakt; je gaat voor Compassion!” Wat kent mijn man me toch goed en wat is het heerlijk om die vreugde gelijk samen te mogen delen en ervoor te kunnen danken! Diezelfde middag nog heb ik Compassion en Medair van mijn plannen laten weten. Tot mijn dankbaarheid reageerde Medair NL ook heel begripvol en positief - ik vond het namelijk heel moeilijk hen af te zeggen, aangezien ze mij ook echt enthousiast hadden gemaakt en er natuurlijk ook een invulling voor deze functie moet komen! Per 1 maart 2009 ga ik dus aan de slag als Advocates Specialist; wat houdt dit in? Advocates zijn vrijwilligers die Compassion helpen door op diverse manieren sponsors te zoeken in hun eigen omgeving, te helpen op evenementen of brieven te vertalen. Het doel van mijn functie is om meer en meer sponsors te werven door dit netwerk van vrijwilligers goed te laten functioneren. Daarnaast zal ik het netwerk verder proberen uit te bouwen (zowel kwalitatief als kwantitatief). Ik zal dit doen door het coordineren van campagnes, organiseren van
trainingsdagen en conferenties. Ontwikkelen van plannen, trainingen etc. Ook ben ik verantwoordelijk voor de communicatie met de vrijwilligers en hun coaching. Het lijkt me een enorme uitdaging. Mijn voorganger in deze functie heeft een enorme dosis enthousiasme gestopt in het opzetten van dit netwerk, dus ik zie er naar uit dit voort te mogen zetten en verder uit te mogen bouwen. Het leuke was dat ik via Hyves en LinkedIn al enkele van de regiocoordinatoren mocht ontmoeten en daarmee al heb gemaild. Het zijn allemaal enorme enthousiastelingen… wie wil daar nou niet mee werken? Ik heb er zin in! Natuurlijk kijk ik er eerst naar uit om het hier bij Medair allemaal goed af te ronden en over te dragen en we genieten nog ten volle van deze laatste rotatie in Soedan, maar zo’n leuk vooruitzicht helpt me om afscheid een plekje te geven en uit te zien naar de toekomst… Ook Willem is nu gestart met het uitkijken naar vacatures en het updaten van z’n CV. Hij heeft besloten uit de IT stappen en meer doen met het support management, waarin hij veel ervaring bij Medair heeft mogen op doen. Hij heeft al verschillende tips gehad en ook zelf al een aantal mogelijkheden om te solliciteren gevonden. Het is spannend omdat hij op basis van ervaring een stap in een andere richting wil nemen, maar we kijken samen vol vertrouwen uit naar een goede invulling. WillemandWendy! 25 november 2008 Waarschijnlijk is dit de laatste keer dat we over Bessy schrijven, maar nog wel een gedenkwaardige keer! Afgelopen week kwam Papa Kilo (rondbuikige vriendelijke Keniaan) vanuit Kenia via Juba op weg naar Melut en hij moest nu toch even wat met ons delen. “Onze Bessy” zou worden gedoneerd aan “kookvrouw Sarah” in Melut, die bevallen was van een gezonde zoon (aangezien wij toch niet meer in Melut zouden komen). Zo gezegd zo gedaan! Maar na de geit in ontvangst te hebben genomen, klapt ze van blijdschap haar handen ineen en als ze hoort dat de geit oorspronkelijk ons toebehoort zegt ze: “Omdat ik zo dankbaar ben voor deze geit en als dank voor hun werk hier zal onze zoon “WillemandWendy” heten”! Gelukkig was Papa Kilo ter plaatse en hebben ze de naam in “Willem” veranderd, omdat dat toch iets gepaster is voor een zoon… Mango’s, schoten en verkeer! 26 november 2008
We zitten alweer meer dan 2,5 week in Juba, Zuid Sudan. We kunnen je vertellen dat dat toch weer een hele andere gewaarwording dan Malakal of Melut is… Het is een stuk minder “back to basics”. Maar de contrasten zijn daardoor nog groter. We willen jullie meenemen in onze belevenissen door te beginnen bij een nacht op de ICCO compound, waar Medair een aantal tukuls/gebouwen huurt voor “teamleven en rust (slapen)” - het kantoor ligt ongeveer op een half uur (hobbelwegen) afstand rijden daarvandaan. Maar goed… het is dus avond, we hebben net samen met onze collega’s koehandel (of cow-trade) gespeeld en zijn nu (na een heerlijk koude douche) klaar om ons bed in te duiken. Het is warm, bloedheet eigenlijk (ja het droge seizoen is weer begonnen), maar we weten dat het, net als in de woestijn in de nacht behoorlijk kan afkoelen; dus Willem komt toch maar gezellig tegen me aangekropen (we hebben hier twee enkele bedden…)! Plotseling horen we verschillende schoten in het dorp - we schrikken op en ik hoop ook altijd in stilte dat er geen gewonden zijn gevallen. De afgelopen weken was het meer gewoonte dan uitzondering dat je ’s nachts schoten hoorde! Gelukkig klinkt ‘t allemaal aardig ver weg (al lijkt het tijdens de stilte van de nacht) soms wel heel dichtbij. Dan terwijl we eindelijk ingedoezeld zijn, horen we opeens een keiharde knal, dit keer wel erg dichtbij. Dit is echter geen schot, maar een mango die uit de boom op ons golfplaten dak valt. En dat komt hard aan! De bomen dragen aardig wat vrucht; dus we kunnen onze lol op de komende dagen. Toch heb ik wel een paar uurtjes minder slaap over voor deze heerlijke vruchten! ’s Ochtends om 6.45 uur gaat onze wekker weer - tijd om van de ICCO compound in de 4×4 naar kantoor te rijden. We zijn blij dat het regenseizoen over is, want de auto kwam op de reis naar kantoor (zelfs met z’n power van fourwheeldrive) regelmatig vast te staan. Op een plaats is het nog steeds een avontuur en ik ben eerlijk gezegd altijd blij als we het weer naar de overkant gehaald hebben. Onze compound ligt op een heerlijke plek in Juba. Je zou niet denken dat dit de stad is; rondom staan bijna alleen maar tukels (hutten gebouwd van hout, zand en rieten daken) en de weg is minder dan een landweggetje. Wat maakt dat de nachten rustig zijn (op de mango’s of een begrafenis - die vaak met de hele nacht luid zingen wordt gehouden) – in ieder geval geen grote
generator van buren die de hele nacht aanstaat… zoals bij kantoor. De dorpelingen zijn ook ontzettend vriendelijk (waarover meer in een volgend verhaal). We kunnen verschillende routes nemen en vooral tijdens het regenseizoen is het erg belangrijk dat we de juiste route nemen. Vaak kiezen we voor rechts afslaan, dit is de langste en meest hobbelige route, maar ook met de minste kans dat je vast komt te staan in een modderpoel. Een paar zondagen terug moest Willem nog te hulp schieten voor onze buurvrouw die muurvast stond - na anderhalf uur van alles proberen kregen ze het eindelijk voor elkaar de auto er uit te rijden. Je kunt je voorstellen dat je dit liever wilt voorkomen op je vrije zondag, maar ook op weg naar het werk! Na een op z’n zachtst gezegd erg hobbelige rit komen we aan bij een grotere verkeersweg. Hier heb je minder kuilen en hobbels, maar ik weet nu niet wat beter is. Dit houdt namelijk ook in dat de vele motorrijders (goedkoop snel middel om te reizen in Juba) en andere 4×4 een snelheid aan nemen waarbij je je hart vasthoudt. Tijd ook om de ramen dicht te doen, anders heb je voor niets net een koude douche genomen en zit je weer onder het stof! Al snel komen we langs een busstation – een plek waar allemaal matatu’s (kleine busjes) langs en op de weg staan, met een markt aan beide zijden. Gisteravond kwamen we terug en konden we deze plek niet passeren. Want met dat het een schilderachtige plek is, waar je in Nederland echt op een terrasje zou gaan zitten om “mensen te kijken” of langs de vele marktkraampjes zou willen lopen – staat het ook bekend om een haard voor onrust. Waar veel mensen zijn, kan ook heel snel de sfeer veranderen! Er werd geschoten – wat inhoudt dat wij proberen om er zover mogelijk bij vandaan te blijven. Na dit drukke punt komen op een van de spaarzame asfaltwegen uit. Sinds een paar maanden wordt er hard gewerkt om hoofdwegen te asfalteren. Verkeersregels en verkeersveiligheid zijn echter een onbekend begrip hier! Motorrijden doe je zonder helm en een motor gebruik je zeker om op alle mogelijke manieren een auto te passeren. Ook voetgangers hebben totaal geen benul dat de geasfalteerde weg weleens kan zijn aangelegd voor “voertuigen” en niet om zomaar opeens over te steken. Goede reden om niet harder te gaan dan 40 km per uur. En dan komen we rond 8 uur aan op kantoor waar we eerst gezamenlijk devotions hebben en ontbijten (heerlijk luxe broodjes overigens - bijna nog lekkerder dan de harde witte bollen van de bakker in Amersfoort!) en dan weer vol energie aan de slag. Dorpje en kerkje 30 november 2008
Vorige week hebben we een wandeling door het dorpje gemaakt waar we onze slaapvertrekken hebben staan. Dit is echt de “vriendelijke kant” van Juba. Bij verschillende mensen worden we in “hun compound” uitgenodigd, kinderen staan al van grote afstand ons te bekijken en naar ons te zwaaien, komen handjes geven en willen proberen met de “kawatja’s” te praten. De stickers die we uitdelen en die “bewegen” (3D) vinden ze helemaal geweldig en vallen goed in de smaak. Helaas hebben we alle balonnen die we nog overhadden al op het vliegveld uitgegeven. Het voelt zo gemoedelijk, de mensen zijn vrolijk en vriendelijk en hebben aardig opgeruimde compounds - ook zien we dat er een paar waterputten in het dorp zijn met toegang tot schoon drinkwater, waar de mensen dankbaar gebruik van maken en staan er vele mangobomen, waardoor ze ook hun vitaminen binnen krijgen. Toch weten we dat er een hele hoge werkeloosheid is en de ziekenhuisvoorzieningen nog steeds een hoop te wensen over laat. Maar goede relaties met buren, familie en vrienden staan hier hoog in het vaandel, dat zien en merken we meteen. Ook als we de zondag erop het kerkje bezoeken merken we gelijk weer die gastvrijheid en vriendelijkheid. Hoewel de dienst normaal in het arabisch is, was er iemand aanwezig die ook engels sprak en omdat er twee “kawatja’s” binnenliepen werd gelijk de hele dienst (inclusief uitleg over de liedjes) in het engels vertaald. Heel bijzonder. We moesten ook absoluut de groeten doen aan onze broeders en zusters in Holland, dus bij deze…
De twee-uur durende dienst was zelfs in deze hitte (het is zeker weer zo’n veertig graden) zo voorbij en we genoten van de liederen en de preek. We weten zeker dat God ook genoten heeft. Na afloop konden we ook niet gelijk weglopen, dus hebben we nog even met wat mensen staan kletsen. Daar kwam gelijk de hoge werkeloosheid aan bod en de moeiten die Soedan nog steeds kent, ze hebben nog een lange weg te gaan en de verkiezingen komen er aan en in 2011 het referendum. Sommigen zijn heel positief, anderen sceptisch - maar over het algemeen merken we hier toch wel dat mensen positief proberen te zijn.
The Jebel 1 december 2008
Als je over Soedan heen vliegt denk je in het droge seizoen dat het een grote woestijn is en in het regenseizoen een groot moeras. En wat een vlaktes! Toch zijn er ook “bergen” in Soedan - hele mooie bergen en vandaag hadden wij het grote genoegen om er (samen met Alycke en Francis) een van te mogen beklimmen! Het is ongeveer anderhalf uur omhoog, dus sommigen van jullie zullen het misschien eerder een heuvel noemen, maar het heeft een paar uitdagende stukken en het was een genot om even een keer zoiets sportiefs tussendoor te doen. Wat een uitzicht ook vanaf de top. Je ziet heel Juba liggen en kan nog veel verder kijken. Prachtig. We gingen om vier uur en hadden het geluk dat de zon zich een beetje achter de wolken verschool en dat het niet zo heet was als we dachten. Natuurlijk liep het zweet nog steeds in straaltjes van onze rug af, maar dat voelde eigenlijk wel goed! Eerst komen we langs de “stenenkloppers” - ja we hebben geluk dat het grootste gedeelte van de berg er nog staat, want ze gebruiken de stenen voor wegen en huizen. Je ziet tientallen mensen (waaronder veel vrouwen en kinderen) het zware werk doen om die stenen in kleinere stenen te hakken/kloppen. Onderaan de berg parkeren we de 4×4 en beginnen we de tocht. In het begin is het meer een gewone “wandeling”, maar na een minuutje of tien kan het eerste klimmen beginnen en sommige gedeeltes zijn best stijl. Ook lopen we tussen gras door wat boven ons uit groeit. Heel bijzonder. En dan het uitzicht. Je ziet er eigenlijk geen Soedanezen, veel Soedanezen denken dat een deel van de berg vervloekt is (tijdens de oorlog werd een gedeelte van de berg ook gebruikt voor martelingen). Ook is er de achterkant van de berg nog niet geheel ontmijnd. Dat vind ik nog steeds zo vreemd, dat als we daarover praten, we het eigenlijk al heel “gewoon” zijn beginnen te vinden. Het doet ons nog steeds pijn als we horen dat er slachtoffers zijn gevallen van schoten of mijnen, maar als je hoort dat nog het grootste gedeelte van Soedan wapens in huis heeft en je ziet bijna iedere dag wel iemand (meestal militairen) openlijk met een geweer lopen op straat, dan wordt het toch ergens “normaal”. Dat de berg een strategische plek zou kunnen zijn geweest tijdens de oorlog - daar denk je tijdens het zien van al die pracht niet aan. Wederom kan ik hier een hoop vertellen, maar ik verwijs liever naar een paar foto’s. Hoewel ze niet precies kunnen laten zien hoe wij het beleefd hebben, hopen we dat jullie wel een beeld krijgen. Geniet er van! (Er zullen er meer volgen als we weer in Nairobi zijn…) Aansluitend zijn we naar “Rock City” geweest, een klein restaurantje waar je een hamburger met friet kan krijgen en zelfs nacho’s met kaas… smullen dus!
Kerst is een prachtfeest! 22 december 2008 Als je weet waar je het om viert… en wij zijn er blij mee! Dit jaar vieren we het helaas niet met onze familie en vrienden in Nederland - maar onze “tweede familie” hier (onze collega’s) neemt die plaats in! Vanaf deze plek willen we dan ook iedereen die we geen persoonlijke knuffel kunnen geven een hele fijne Kerst wensen. Geniet van het feit dat we mogen leven omdat het Leven ons is gegeven en geniet van alle bijzondere momenten!
Happy New Year! 1 januari 2009 Allereerst willen we jullie een goed 2009 toewensen. Gods zegen in dit nieuwe jaar en we hopen dat jullie zullen genieten van alle mooie momenten. We hebben een hoop meegemaakt in de afgelopen weken, ondanks dat het op ons weblog (op de Kerstgroet na) stil is geweest. We hebben vele malen afscheid genomen, Kerstfeesten gehad, gezongen, gelachen, traantjes gelaten, lekker gegeten, gewandeld, veel samen met ‘t team gedaan, een conferentie gehad, overdrachten gedaan en nog vele dingen meer. Ook hebben we helaas in de afgelopen week het verdrietige bericht gekregen dat onze lieve oom is overleden. We hebben de periode van zijn ziek-zijn op afstand mee moeten maken, maar toch zijn we heel dicht verbonden geweest in hart en gebed. Het was niet makkelijk, maar we waren onder de indruk en vol van bewondering over Zijn getuigenis, moed en liefde - samen met zijn vrouw straalden ze zoveel kracht uit. Ondanks het verdriet ervoeren we ergens ook blijdschap in ons hart. Zij zullen begrijpen wat we daarmee bedoelen. We zijn natuurlijk nog steeds dicht in gedachten en gebeden bij de familie en vrienden. In februari komen we weer terug naar Nederland. Nu eerst nog een periode van meer afscheid nemen en overdrachten en dan een heerlijke vakantie van drie weken met Wen’s ouders in ‘t vooruitzicht. Daar kijken we heel erg naar uit. We hebben trouwens nog een paar prachtfoto’s van de kerstconferentie, waar we jullie graag hier van mee laten genieten, met name het gebied waar we waren was prachtig en daar hebben we gretig op los gefotografeerd. Veel kijkplezier en hopelijk tot gauw! Afscheid Medair (snik) 8 januari 2009 Vandaag was voor ons beiden de laatste werkdag bij Medair, Zuid Soedan. Hiermee is een einde gekomen aan onze 2 jaar overzee in Afrika; Kenia en Zuid Soedan. Hoewel we al afscheid genomen hadden van onze collega’s en de diverse locaties moet ik eerlijk toegeven dat er tijdens dit schrijven veel emoties loskomen, want lieve mensen, wat is dit een bijzondere tijd geweest en wat zijn we buitengewoon gezegend! We zouden een opsomming kunnen geven van hoe deze twee jaren zijn geweest, hoe ons contact met de lokale bevolking is geweest en wat we van ze hebben mogen leren, we kunnen schrijven over hoe we Soedan hebben ervaren, de moeilijkheden, de liefde tussen de mensen, het verdriet van velen mensen, schietpartijen, politieke veranderingen, ziektes, een recordaantal vlieguren, 52 graden celcius, enorme regens, diversiteit, veel uitdagingen, het werk dat we mochten doen voor Medair, het gemis van onze familie en vrienden, de bescherming die we elke keer weer mochten ervaren van onze Vader en nog veel en veel meer maar daar willen we eigenlijk niet verder over schrijven want dit is tenslote allemaal terug te vinden in ons eerdere schrijven. In deze periode zijn we enorm gesteund door jullie support. Contact onderhouden op afstand is niet altijd makkelijk, iedereen heeft het druk en heeft zijn/haar agenda vol met activiteiten maar we vinden het echt
supergaaf dat jullie ons niet vergeten zijn, ons hebben gesteund in gedachten, in gebed, per email of om zo af en toe eens een berichtje te plaatsen, een kaartje te sturen of zelfs te bellen! DANKJULLIEWEL!! Morgen komen mijn schoonouders voor drie weken op bezoek en zo hopen we met elkaar een onvergetelijke tijd in Kenia te mogen hebben en te genieten van de prachtige flora en fauna. Het is daarbij voor ons ook heel ontspannend om nog een aantal weken hier te mogen zijn maar dan in volledige relax mode (nou ja, we moeten nog zien hoe relaxed de beklimming van Mount Kenia zal zijn . Daarnaast zullen we in de komende maanden gaan terugblikken op onze tijd in Zuid Soedan en de ongeschreven verhalen een plekje geven.
Genoeg is genoeg… 11 mei 2009 Ik had gezegd dat ik de ongeschreven verhalen nog zou gaan schrijven op deze blog, bij de honderden foto’s die absoluut nog iets te zeggen hebben. Dat was iets makkelijker gezegd dan gedaan en zo kreeg Willem toch weer gelijk dat me dit niet wekelijks gaat lukken. Toch wil ik het proberen, want er zijn gewoon teveel mooie dingen om te delen en het helpt mij ook heel erg om dingen op een rijtje te zetten. Het valt nog niet mee om terug te zijn. Over het algemeen gaat het vrij goed, maar af en toe overvalt het (vooral mij) nog steeds. Soms kan ik ineens midden op de dag (vooral in ‘t weekend) moeten huilen, of voel ik me heel onbegrepen, of boos - zelfs op Willem die me juist het beste kent! Diepe gevoelens knijpen zich samen in mijn binnenste en vanuit liefde reageren lukt dan haast niet meer. Ik ken mezelf op zo’n moment niet eens meer… (zo’n gevoel van - dat doet ze anders nooit…) Eerst voel je jezelf daardoor heel raar, bijna van de buitenwereld afgesloten, zou je jezelf het liefst naar binnen toe keren en gewoon niemand meer onder ogen willen komen of linea recta terug willen vliegen naar Afrika. Maar dat werkt niet, want we zijn nu hier en ‘t is goed om weer in Nederland te zijn. Dus dan maar praten, herinneringen ophalen, relativeren en gewoon even jezelf laten gaan. Vooral naar God, eerlijk uitspreken in gebed - dat helpt. Hij weet immers wat ik voel. Willem weet dat trouwens ook en dat is fijn, anders was het misschien iets minder leuk afgelopen die gekke buien van mij, maar het komt goed, het heeft tijd nodig. Twee jaar Soedan is niet niks. Midden tussen de armoede leven, mensen wel van het kleine beetje wat ze hebben zien delen. En dan weer wham, terug in Nederland, waar het gras van de buren toch altijd groener is en ikzelf eigenlijk ook wel toe ben aan wat nieuwe zomerkleding. Terug in Soedan hoef je jezelf niet uit te dossen, je mag gewoon zijn wie je bent of je nu in je oude spijkerbroek komt of op bezoek gaat in je nette pak - gastvrijheid ten top. Ik zie ons nog zitten tussen de pikzwarte gastvrije en vriendelijke Soedanezen (zie ook foto). Ze hebben bijna niets, maar delen alles wat ze hebben. Als ze een vis hebben gevangen, zullen ze het lekkerste gedeelte (laat dat nou net de kop zijn -bljech, ahum-) met je delen. Je hoort er bij, bent welkom! Ze vinden het bijzonder dat je als blanke de moeite neemt hen te leren kennen. Zo was het ook met onze lokale medewerkers. Wat een feest was het als wij ze gingen opzoeken. Gepland als we zijn maakten we meestal netjes voordat we langsgingen een afspraak, we waren altijd welkom. Meestal was de hele familie aanwezig om het “witte bezoek” te verwelkomen. We moesten alle buren ook even groeten en de kinderen springen gelijk bij je op schoot om grootse verhalen uit de doeken te doen in het Arabisch, waar je niets van begrijpt. Als je na zo’n uur of twee weer op wilt stappen, hebben ze net een heel maal voor je bereid, want je kunt niet weg zonder dat ze iets van wat ze hebben met je gedeeld hebben. We zijn stil, heel stil. Dankbaar voor wat we mogen zien, dankbaar dat ze ons bewust maken van onze rijkdommen. “Wat is genoeg?” zei Miguel (voormalig sponsorkind) onlangs tegen me. “Dat moet iedereen voor zichzelf bepalen en dan gaan uitdelen van wat je meer dan genoeg hebt”. Een wijze les. Wat is genoeg hier in Nederland? Wij nemen het mee in onze overwegingen voor het kopen van een huisje, voor het aanschaffen van nieuwe dingen. Maar wat is genoeg? Ik wil delen, delen in m’n tijd met mensen die gewoon zomaar eens willen langs komen (en dat heeft z’n dilemma’s hier in Nederland met ons geplande leven en vele afspraken). Ik wil delen in m’n geld, aan mensen die het moeilijk hebben. Ik wil delen in m’n liefde, die ik in de eerste plaats van God gekregen heb. Genoeg is genoeg; daar ga je echt gelukkiger van worden!
De volgende pagina’s bevatten extra informatie die op een apart gedeelte van de website stonden.
Projectinformatie Zwitserland 2006-I Werken op het hoofdkantoor We weten niet of we dit echt een project kunnen noemen. Toch willen we het hier onder de projectenlijst zetten omdat het wel een supergoede voorbereiding is op het veld. Werken op het hoofdkantoor van Medair! Laten we eerst eens even iets meer vertellen over het hoofdkantoor en het werk wat daar gedaan wordt, voordat we ingaan op onze eigen werkzaamheden… De medewerkers van het hoofdkantoor van Medair in Zwitserland (Ecublens, vlakbij Lausanne) supporten de internationale programma’s van Medair in de volgende gebieden: Financiële Administratie, Human Recourse Management, Operations, Administratie, Logistiek en Communicatie/Fondswerving en IT. Dit zijn ook precies de afdelingen die er zijn. Er werken nu zo’n 45 mensen op het hoofdkantoor. In 2005 heeft Medair zo’n 2,5 miljoen mensen kunnen helpen. Stel je voor dat velen van deze mensen vergeten zouden zijn zonder deze hulp. Wij zijn blij dat wij nu ons steentje mogen bijdragen op het hoofdkantoor! Medair is toegewijd om hulp te bieden aan vergeten mensen in vergeten crisisgebieden. Er zijn momenten die ontzettend moeilijk zijn, maar ook uitdagend. De droevige waarheid is echter ook dat er redenen zijn waarom deze slachtoffers vergeten worden door de rest van de wereld. Ze leven namelijk in de slechtste, meest ontoegankelijke plaatsen hier op aarde. Veel slachtoffers vertellen hun verhalen over de moeite en pijn die ze hebben moeten doorstaan, een strijd die wij, als Nederlanders en opgegroeid in een veilige omgeving, ons maar nauwelijks kunnen voorstellen. Deze mensen leven onder andere in Congo, Noord-Uganda, Madagascar, Afghanistan en Sudan. Medair is actief in al deze plaatsen en naast diverse andere organisaties voorziet Medair in medicijnen, onderdak, schoon water en het meest belangrijke, in hoop. De eerste van Medairs strategische doelen is: Focus op de slachtoffers en op het individu (zoals Jezus dat ook deed en doet, hij heeft aandacht voor een ieder van ons). Dit is altijd een van de belangrijkste taken binnen Medair geweest: ervan verzekerd zijn dat de focus van alle activiteiten gericht is op de slachtoffers die de hulp zo keihard nodig hebben! De medewerkers van Medair hebben elke dag te maken met uitdagende en moeilijke werkomstandigheden en staan onder veel druk en stress, waaronder een zware werkdruk, chaotische omgevingen, slachtoffers in wanhoop, ziektes en noem maar op. Ondanks deze uitdagingen is het werken voor Medair voor velen toch een toegevoegde professionele waarde en aan schat aan waardevolle levenservaring. De medewerkers van Medair maken een verschil met hun werk, en worden verrijkt met een dynamisch team aan mensen met verschillende achtergronden en culturen. Wij zijn blij dat wij hier op dit moment op het hoofdkantoor ons deel mogen invullen. De afdeling IT waar Willem werkzaam is bestond uit één persoon die Willem dus is gaan versterken met zijn kennis. Het eerste wat moest gebeuren is een migratie naar een Windows 2003 Active Directory domein. Dit is inmiddels succesvol uitgevoerd. De volgende stap is het implementeren van een eigen mail/exchange omgeving zodat Medair haar eigen mailserver heeft en dus gebruik kan maken van de vele voordelen die hieraan verbonden zijn zoals het delen van calenders/agenda’s, het gebruikmaken van public folders en het hebben van distributiegroepen. Daarnaast wordt gewerkt aan het stroomlijnen van de hele it-omgeving. Het maken van vele procedures, disaster recovery, configuratie schema’s, het verbeteren van de backup/restore functionaliteit en nog tal van andere zaken. Een flinke uitdaging voor Willem waar hij erg blij mee is! Wendy is Assistent op de afdeling Human Recourse Management en krijgt allerlei verschillende taken. De belangrijkste taken bestaan uit het updaten van het filingsysteem en helpen met de voorbereidingen voor de ROC. Dit eerste (updaten van filingsysteem) was nogal verouderd qua fysiek systeem, Medair heeft inmiddels nieuwe mappen aangeschaft en Wendy zorgt ervoor dat alles netjes en orderlijk wordt gefiled zodat de Human Recourse Officers alles gemakkelijk terug kunnen vinden. Daarnaast helpt ze dus met de voorbereidingen voor de ROC, de training waaraan we zelf ook hebben deelgenomen en die zo belangrijk is als voorbereiding voor de mensen die het veld in gaan. Bij deze voorbereidingen moet je denken aan het maken van handouts, het checken
of alles aanwezig is en oké is, het updaten van de adressenlijst, het organiseren van de kamers, het maken van indelingen etc. en noem maar op. Verder zijn er allerlei klusjes tussendoor. Ondertussen heeft zij ook de mogelijkheid om verhalen uit het veld te lezen en te horen, daar ze middenin het proces zit waar mensen uit het veld komen en naar het veld gaan. Heel interessant. Daarnaast zullen we beiden ook helpen tijdens de ROC als simulator. Maar daarover treden we niet teveel in details omdat we toekomstige ROC-deelnemers nog niet willen vertellen wat ze te wachten staat… J. Dit project duurt in ieder geval t/m 2 augustusus 2006 en daarna hopen we naar ’t veld te gaan!!
Zwitserland 2006-II Het is allemaal wat anders gelopen dan we in eerste instantie hadden gedacht. Nu achteraf, na de nierstenen, zijn we daar maar wat blij om! Op het weblog kun je meer lezen over wat eraan vooraf is gegaan.24 uur samen is nu echt 24 uur samen. We werken nu allebei op de IT-afdeling en we zitten letterlijk en figuurlijk naast elkaar. Gelukkig gaat dit samenwerken erg goed en zijn we elkaar verre van zat . We vullen elkaar eigenlijk alleen maar aan en daarom is het extra mooi om te zien dat God ons heeft samengebracht… Zoals het er nu naar uitziet zullen we op het hoofdkantoor blijven tot 22 december. Tijdens deze vier maanden zullen we ons voornamelijk bezighouden met twee projecten: - Microsoft Exchange 2003 - Voorbereiding voor een Document Management Systeem Ja, hallo, zullen jullie misschien denken… dat zijn weer van die technische termen die me niets zeggen… Leg eens uit…: Microsoft Exchange 2003: Medair had behoefte aan een e-mailsysteem waarmee ze: - distributie groepen kunnen gebruiken - hun mailbox van buitenaf kunnen raadplegen - hun mailbox via een mobiele telefoon kunnen raadplegen - elkaar’s agenda kunnen bekijken - informatie met elkaar kunnen delen Dit alles en meer is mogelijk met dit systeem. Als projectleider is Willem onder andere verantwoordelijk voor de hardware waarop deze software zal gaan draaien, de installatie en configuratie van Exchange, het maken van een plan van aanpak voor de migratie van alle gebruikers en als laatste, de kennisoverdracht. Willem heeft daarnaast zijn kennis met zijn IT collega’s Michael en Les gedeeld, zodat zij hiermee verder kunnen als wij weer weggaan in december. Wendy heeft een gebruiksvriendelijke manual gemaakt voor de gebruikers over de mogelijkheden met en de voordelen van Exhange en geeft individuele trainingen. Tot nog toe zijn de mensen lekker enthousiast en hebben we van het Management Team lovend nieuws te horen gekregen. Erg leuk natuurlijk! Alles verliep/verloopt ook echt boven verwachting. Wij zijn enorm dankbaar voor de vele zegeningen hierin van God, dat ervaren we echt door alles heen. Rond eind oktober zullen we ons volledig kunnen inzetten voor het volgende project. Voorbereiding voor een Document Management Systeem: De naam zegt het eigenlijk al. De voorbereiding naar een applicatie waarmee je je documenten kunt beheren. Een Document Management Systeem (DMS) is ontworpen voor het beheren van het maken, registreren, opslaan, en het distribueren van documenten (inclusief versiebeheer). Daarnaast kun je hiermee ook de gebruikerstoegang beheren. Documenten kennen vaak een hele geschiedenis. Daarom biedt Document Management de mogelijkheid van versiebeheer. Versiebeheer zorgt ervoor dat er bijgehouden wordt wanneer een document ontstaan is, wanneer en door wie het document gewijzigd is en wat de meest recente versie is. Als je dit allemaal handmatig moet invoeren, dan gaat er veel tijd verloren, kostbare tijd, die binnen elke organisatie niet gemist kan worden. Met een DMS wordt het beheer van documenten geautomatiseerd en kan raadplegen en routeren veel efficiënter en sneller plaatsvinden. Als voorbereiding moet er een hoop gebeuren. Zo werkt Medair op dit moment met een afdelingsschijf die nogal complex is en niet optimaal ingedeeld. Dit is direct gevolg van de enorme groei van Medair, de meeste mensen weten wel waar ze hun documenten kunnen vinden, maar als er een nieuwe collega komt, dan is er téveel uitleg nodig en is logica verre van dichtbij. Bovendien zijn er van bepaalde documenten zoveel versies dat je niet meer weet welke versie nou de beste is. Ook als je een bepaald project wilt archiveren (omdat dat project is afgelopen,
zoals onlangs het project in Angola) is dit bijna onmogelijk omdat je dan bij alle afdelingen moet gaan zoeken naar die documenten en dit dagen werk kan kosten. Daarom zullen wij eerst moeten gaan nadenken over een projectenschijf, die we naast de afdelingsschijf gaan gebruiken. Op de afdelingsschijf komen dan alleen nog maar data te staan die alleen voor de afdeling relevant zijn en die niet in een bepaald project thuishoren. Wij zijn verantwoordelijk voor het opzetten van een structuur hierin en het aansturen van de medewerkers om oude files op te schonen. Wendy zal naast deze twee projecten ook nog 10% beschikbaar blijven voor HR om een manual af te ronden en nog wat andere kleinere klussen af te ronden. Willem zal naast deze twee projecten ook nog beschikbaar blijven om Les en Michael (zijn twee collega’s) te assisteren bij problemen waar zij samen niet uitkomen en bij de kennisoverdracht van Exchange. Al met al een hele klus en we hopen dat we er genoeg tijd voor hebben om een heel eind te komen, maar tot nu toe voelen we ons als een vis in het water als team en dat is puur genieten!
Project Zuid Soedan 2007 Algemene informatie Zuid Soedan
De naam van het land Soedan komt van de naam “bilad assudan” (het land van de zwarte mensen). Soedan is het grootste land in Afrika, grof geschat ongeveer de grootte van West Europa (om je een beeld te geven; Nederland past er wel zo’n 68 keer in!) Er leven zo’n 41 miljoen mensen. Soedan grenst aan Egypte in het noorden, de Rode Zee, Ethiopie en Eritrea in het oosten, Kenia en Oeganda en Congo in het zuiden en de Centrale Afrikaanse Republiek, Chad en Libie in het westen. Er zijn heel veel talen en dialecten die in Soedan worden gesproken, maar de meest gesproken taal is Arabisch. Korte historie In Soedan hebben twee burgeroorlogen gewoed sinds 1955, van 1955 tot 1972 en in 1982 tot 2005. In januari 2005 kwam er een eind aan 21 jaar burgeroorlog tussen Noord- en Zuid-Soedan. De zuidelijke rebellen en de regering die in het noorden van het land zetelt, tekenden een vredesakkoord. Voor de vier miljoen vluchtelingen die al jaren in kampen, nederzettingen of bij familie woonden, bood het vredesakkoord nieuwe hoop. Hoop om terug te keren naar hun steden en dorpen. Helaas nu deze tienduizenden vluchtelingen terugkeren naar hun “thuis”, keren ze terug met “niets”. Het sanitair en de hygiene in deze situatie en de overbevolkte dorpen zijn een regelrechte ramp. Schoon drinkwater is nauwelijks te vinden, vaak is het water verontreinigd en worden de waterbronnen een broedplaats voor dodelijke epidemieen. Duizenden Soedanezen komen onnodig te overlijden. Een heel groot deel van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Er is een hoog sterftecijfers onder kinderen en zwangere vrouwen en zo zijn er nog veel meer getallen die de verschrikkelijke situatie in Zuid Soedan weergeven voor meer informatie en specifieke cijfers ga naar dit factbook. Deze getallen, die natuurlijk alleen maar statistieken weergeven, geven een klein beeld van de huidige situatie in Zuid Soedan. Kortom, er heerst grote nood. Echt een plek voor Medair om actie te nemen, naast de noodhulp die Medair verleend proberen ze ook een stukje hoop en liefde te brengen, zoals Jezus ons voor ging.
Achtergrondinformatie Zuid Soedan is een regio die verwoest is door conflicten en armoede. Sinds de onafhankelijkheid in 1956 zijn er bijna continue burgeroorlogen geweest. Toen het vredesakkoord werd getekend door de SPLM (Sudanese People’s Liberation Movement) en de regerende NCP (National Congress Party) van Soedan in januari 2005, kwam er een einde aan de langste burgeroorlog in Afrika. Meer dan 2 miljoen mensen verloren hun leven tijdens deze periode en een gelijk aantal mensen werden dakloos. Op 1 januari 2006 vierde Soedan 50 jaar onafhankelijkheid, maar voor het grootste gedeelte van de Zuid Soedanese 11 miljoen inwoners, bleef het leven gekarakteriseerd door lijden. Sinds 1988 heeft UNICEF samen met het WFP (World Food Programme) Operation Lifeline opgezet samen met meer dan 30 andere organisaties om de problemen in Soedan aan te pakken. Medair is in 1992 ook een schakel geworden in deze internationale noodhulp operatie van de inmiddels al meer dan veertig verschillende samenwerkende organisaties. Medair heeft haar basis in Lokichoggio (Loki) in Noord Kenia en in Juba (de regionale Soedanese hoofdstad en de plek waar de regering van Zuid Soedan zich heeft gehuisvest).Op dit moment zijn er zo’n 20 internationale stafleden (expats) en zo’n 35 Keniaanse stafleden en zo’n 150 Soedanese stafleden aan het werk in Nairobi, Lokichoggio, Juba en daarnaast het diepe veld, zoals Ayod, Atar, Awoda en Payuer. Malakal ipv Lokichoggio De laatste maanden is Medair druk bezig geweest met het opzetten van een nieuwe basis – in Malakal. Er is een huis gehuurd (op het moment van schrijven alleen nog maar vier muren, zonder dak op een stukje grond, maar de veranderingen gaan snel…). Het huis wordt gerenoveerd en er worden een VSAT (satelliet) en andere communicatie tools geplaatst. In deze nieuwe basis zullen wij dus vanaf halverwege januari aan het werk gaan.Deze basis zal de programma’s in de “Upper Nile” provincie gaan ondersteunen.
Op dit moment wordt bijna alles nog naar Zuid Soedan gevlogen door kleine vliegtuigjes (meestal de MAF), in de toekomst (wanneer wij daar dus komen) zal er nog steeds gebruik worden gemaakt van de MAF vliegtuigen, maar er zullen ook meer locaties langs de Nijl worden ondersteund door het gebruikmaken van een boot. Een ideale situatie als je denkt aan het regenseizoen waarbij vliegtuigen vaak niet kunnen landen, maar waarbij je per boot op veel meer locaties kunt komen…
Wat zijn de voornaamste problemen die Medair wil aanpakken? De programma’s van Medair zijn gebaseerd op de problemen van weinig tot geen toegang tot gezondheidszorg en veilig water, beiden in geselecteerde gebieden, maar ook nieuwe noodhulpsituaties. Als gevolg van de oorlog zijn er maar weinig sociale voorzieningen in Zuid Soedan en zelfs met de vrede zal het nog jaren duren om deze voorzieningen op te bouwen en op gang te krijgen. Minder dan 25% van de bevolking in Zuid Soedan heeft toegang tot veilig en schoon water. Het sterftecijfer van kinderen onder de vijf jaar is bijna 25%. Maar 30-40% leeft binnen een dag loopafstand van een gezondheidscentrum. De programma’s van Medair zijn er op gericht om de gaten op te vullen en om de toegang tot de nodige gezondheidszorg en schoon water, voor de meest kwetsbare bevolkingsgebieden, te verbeteren. Hoe pakt Medair deze problemen aan? Medair pakt deze problemen aan door een multi-sectorale benadering, waar mogelijk gecombineerd met de kracht van de sectors: gezondheid, water en “capacity building”. Medairs gezondheidsinterventies in Zuid Soedan worden geleid door twee teams – een “eerste gezondheidszorg supervisie team” en een “noodhulp team”. Het eerste gezondheidszorg supervisie team zorgt ervoor dat de gezondheid van de bevolking verbeterd kan worden, doordat de toegang tot preventiemiddelen en geneesmiddelen verbeterd wordt, zoals vaccinatie, scholing op het gebied van gezondheid en behandeling van de meest voorkomende ziektes. In aanvulling daarop zorgt het noodhulp team er voor dat ze direct kunnen reageren op urgente medische prioriteiten, zoals een epidemie die ergens uitbreekt. Medair’s watsan team (water en sanitatie) is gefocused op het geven van toegang tot schoon water op twee manieren. Ten eerste door het boren van putten en het installeren van handpompen. Ten tweede door “mobiele waterinstallaties” voor de vluchtelingen die nog steeds terugkeren. Dit wordt aangevuld met de promotie en scholing op het gebied van hygiene. “Capacity building” houdt in dat de plaatselijke bevolking nieuwe vaardigheden worden aangeleerd om op lange termijn zelf dingen op te kunnen pakken. Zo krijgen ze gespecialiseerde trainingen en workshops op het gebied van gezondheid en water. Samenvatting Het belangrijkste doel van Medair binnen Zuid Soedan is om voor de bevolking de toegankelijkheid naar gezondheidszorg, veilig en schoon water en noodhulp te verbeteren. Medair is van plan om in Zuid Soedan te blijven totdat noodhulp niet langer nodig is of door andere organisaties in de noden wordt voorzien. In tussentijd zal Medair blijven onderzoeken wat de meest kwetsbare gebieden zijn waar andere organisaties geen hulp kunnen bieden op het gebied van gezondheidszorg en hulp op het gebied van water en sanitatie.
TFC TFC = ThuisFrontCommissie: De leden van de TFC zijn: Gerbranda, Nel, Nelleke, Karin & Guido en Marco. Het doel van de TFC is met name de algehele ondersteuning van Willem en Wendy tijdens hun werk voor Medair. Ondersteuning in de vorm van gebed, maar ook als functie van “contactpersoon” voor de achterblijvers, het verspreiden van de nieuwsbrieven en andere praktische zaken die geregeld moeten worden. Wij zijn erg blij dat zij hier zich voor willen inzetten. Ze stellen zich graag even voor… Gerbranda Halma - van Amerongen
‘’Als zus van W&W voel ik mij natuurlijk heel erg betrokken bij hun leventje. Helemaal wanneer zij dit besluiten om te gooien en in (en over) zee gaan met Medair! Daarom wil ik graag van dichtbij betrokken blijven en iets voor hen betekenen in de TFC als contactpersoon.'’ Karin Roose
“Ik ben dankbaar deze 2 prachtige mensen te mogen kennen en te mogen ervaren wat de inhoud van het woord vriendschap kan betekenen! Nu zij hun tijd, liefde en energie willen inzetten voor God en Medair, is het voor mij een voorrecht om hen op afstand te kunnen ondersteunen als lid van het thuisfrontteam.” Guido Roose
”Ik ben eigenlijk gedwongen om mee te doen in de tfc. Niet dat ik het niet leuk vond, maarja, wat moet je anders . Goed, verder zijn W&W goeie vriendjes van ons (Karin en Guido) en uiteraard willen we/ik ze helpen om ze te ondersteunen zodat ze een hele gave tijd mogen hebben.”
Nel Zwart
“De tijd van voorbereiding voor Willem & Wendy heb ik gevolgd en daarin ervaren dat ze niet zomaar een weg gaan, maar het verlangen hebben om de weg te gaan die God goed voor hen vindt, ook al is dat niet altijd eenvoudig. Fijn om namens het gemeenteteam deel te mogen uitmaken van de TFC en ook op deze manier achter hen te staan en hen te ondersteunen. W&W… een stel mensen dat zich met veel trouw en enthousiasme geeft en een verlangen heeft om samen voor God en Zijn werk beschikbaar te zijn.” Marco Floor
“Met W&W als broer en zus heb ik het goed getroffen, ze hebben me vaak met raad en daad bijgestaan in de afgelopen jaren. Nu zij besloten hebben om zich op zeer actieve wijze in te zetten voor onze naasten, vond ik dat ik niet kon achterblijven in hun ondersteuning. Ik hoop dat we als TFC een waardige basis kunnen vormen voor deze twee toppers. En dat we hen zoveel mogelijk ondersteuning kunnen geven over deze grote afstand.”
Medair Wat doet Medair? Medair is een non-gouvernementele organisatie (NGO) en is onafhankelijk van enig politieke, economische, sociale of religieuze instantie. Het streven van Medair is om het lijden van slachtoffers van oorlogen of rampen (en vooral in situaties die vergeten zijn) te verlichten door middel van noodhulp- en rehabilitatieprojecten van diverse aard, vanuit een medelevende en dienende houding, geïnspireerd door Christelijke waarden, zonder deze aan anderen op te dringen. Medair’s taak Focus: De eerste prioriteit van Medair is humanitaire hulpverlening, die ze overal waar nodig willen bieden. De belangrijkste bron van motivatie is het willen helpen van mensen die lijden, vooral diegenen die zelf het minst in staat zijn om hun levens weer op te bouwen na oorlog of andere rampen. Vergeten crisissituaties: Medair streeft er vooral naar bevolkingsgroepen te assisteren die weinig of geen hulp ontvangen. Om dit te kunnen doen, bouwt Medair aan een steeds grotere mate van financiële onafhankelijkheid. Dit is mogelijk dankzij de steun van een grote groep particuliere donoren. Veelzijdige programma’s: In overeenstemming met het doel van Medair om slachtoffers van crisissituaties bij te staan, streeft Medair ernaar programma’s te ontwikkelen die gericht zijn op de specifieke noden van een bepaalde gemeenschap. Daarom heeft Medair de benodigde capaciteiten om projecten uit te voeren in een breed scala van sectoren in de noodhulp, zoals gezondheid, water, onderdak en voedseldistributie. Medair’s kwaliteiten Onpartijdigheid op basis van onafhankelijkheid: Medair helpt mensen onvoorwaardelijk, ongeacht hun ras, geloofsovertuiging, nationaliteit of geslacht. Om dit te kunnen blijven doen is het essentieel dat Medair strikt onafhankelijk blijft van politieke, economische of religieuze invloeden. De criteria voor het verlenen van hulp zijn alleen gebaseerd op de noden en kwetsbaarheid van de mensen. Verantwoord omgaan met middelen en openheid hierover: Medair streeft naar perfectie in het uitvoeren van de hulpprogramma’s. Ze willen zich transparant opstellen naar fondsengevers én naar degenen die ze helpen, en streven naar optimale kwaliteit, eerlijkheid en efficiency. Om die reden is evaluatie een essentieel onderdeel van hun projecten. Een professionele aanpak gericht op verbetering: Zowel voor de organisatie in het geheel als voor de individuele medewerker wil Medair altijd blijven leren en verbeteren. Hierbij hanteren ze de meest strikte internationaal erkende standaarden voor noodhulp en hulp bij wederopbouw. Medewerkers worden aangemoedigd tot innovatieve manieren van aanpak en creativiteit in het ontwikkelen en uitvoeren van projecten. Oog voor ontwikkeling: Medair onderkent dat ontwikkeling en doorlopend proces is dat voor, tijdens en na een crisissituatie plaatsvindt. Ze willen bevolkingen helpen hun gemeenschap weer op te bouwen, met resultaten die op de lange termijn gericht zijn. Dit wordt gedaan door binnen de noodhulpprojecten aandacht te schenken aan het bevorderen van de capaciteiten van de lokale bevolking, het werken aan duurzaamheid en het uitvoeren van projectevaluatie sámen met de mensen. Ze streven ernaar mensen zoveel mogelijk bij het werk te betrekken, om er zo voor te zorgen dat verbeteringen en herwonnen onafhankelijkheid blijvend zullen zijn.
Medair’s organisatiecultuur Samen mens zijn: Medair hecht veel waarde aan het opbouwen van duurzame en waardevolle relaties die gebaseerd zijn op respect, vertrouwen, en integriteit. Het gaat hierbij om alle personen, gemeenschappen en organisaties met wie we werken, en betreft ook de relatie tussen Medair medewerkers en teams onderling. Na conflicten en oorlog moeten verzoening, herstel van relaties en vredesopbouw voorop staan en Medair wil zich inzetten om deze processen te bevorderen en te ondersteunen. De mens staat centraal: Mensen staan bij Medair voorop en het uiteindelijke doel van al haar werk is herstel en verbetering van de levens van individuele personen. Hoewel noodhulp vaak gericht is op grote groepen, streeft Medair naar het bieden van hulp die zoveel mogelijk op het individu gericht is. Ook de medewerkers van Medair zijn hierbij erg belangrijk. De teams bestaan uit zowel jonge als meer ervaren werkers hun persoonlijke en beroepsmatige ontwikkeling is ook van groot belang voor Medair. Daarnaast is ook iedere persoon die Medair steunt zeer waardevol in de ogen van de organisatie, ongeacht de grootte of aard van de geboden ondersteuning. Waardigheid van de slachtoffers: Medair vindt het belangrijk dat mensen die slachtoffer geworden zijn van rampspoed met waardigheid behandeld worden en gezien worden als gelijkwaardige partners. Waar mogelijk wordt een hulpactie gestart op uitnodiging van de lokale bevolking. Het is belangrijk om bij het ontwikkelen en uitvoeren van projecten, en in het verschaffen van informatie hierover, de aandacht niet te richten op de kwetsbaarheid van mensen in nood, maar op hun capaciteiten en mogelijkheden. Respect voor slachtoffers betekent ook respect voor hun cultuur, tradities, middelen en kennis. Samenwerking: Medair onderkent dat alle partijen in de humanitaire hulpverleningswereld in grote mate van elkaar afhankelijk zijn. Medair wil daarom haar informatie, kennis en middelen delen met andere organisaties, zowel lokaal als internationaal. Ook al is specifieke samenwerking niet altijd van toepassing, het afstemmen van onze activiteiten met die van anderen is altijd nodig. Bezoek de website van Medair voor meer informatie. (www.medair.org) “This book/website is neither sponsored nor promoted by Medair. The content herein does not reflect Medair’s views, opinions or philosophy, but rather that of author. Medair can therefore not be considered liable and will not take any responsibility for its content.”
Wat kan ik doen Als individuele persoon ben je niet in staat de wereld te veranderen, maar je kunt wel een wereld van verschil maken voor je medemens. Geven: Wij hebben gespaard en zijn daarom niet afhankelijk van financiele ondersteuning. Medair en daarmee de projecten binnen Medair zijn echter wel afhankelijk van giften! Als het lijden in de wereld jou ook niet los laat en je daadwerkelijk levens wilt veranderen, willen we Medair van harte bij je aanbevelen. Met jouw financiele gift kan Medair in geval van nood snel reageren en levens redden, zonder afhankelijk te zijn van de beslissingen van institutionele fondsengevers die vaak tijdrovende procedures moeten volgen en soms politiek beïnvloed zijn. Giften die je aan Medair geeft zijn ook nog eens aftrekbaar bij de belasting! Meer informatie vind je op de website van Medair. E-mails en post: Wij vinden het erg leuk om nieuws van jullie te krijgen, brieven, kaartjes, e-mails en noem maar op! Heel erg welkom! Bidden: Wij weten ons in ons werk afhankelijk van God. Daarom zijn we blij als je voor ons werk en het werk van Medair wilt bidden. Actuele gebedsonderwerpen kun je vinden in onze nieuwsbrieven of je kunt bellen of mailen met de thuisfrontcommissie.
