PARERA. Society LEVEN. Nr. 149, september 2011

PARERA

Society

LEVEN Nr. 149, september 2011

0

PSSSSS..... Voor u ligt Parera Society nummer 149! We zijn bijna toe aan ons jubileum nummer. Bij een jubileum denk ik automatisch aan een feest. Dat feest komt er, niet voor de ps maar gewoon omdat er altijd wel een reden te bedenken is om een feestje te vieren. Binnenkort is er “Het midzomernachtfeest” in de tuin van de longroom op Marinebasis Parera. We houden u voor de exacte datum op de hoogte! Dit nummer gaat over leven, in welke vorm dan ook. Nieuw leven, overleven, lef om te leven en ook over het leven op Curaçao. Het thema gaf velen weer een hoop inspiratie om een stuk aan te leveren! Dank daarvoor. Inmiddels hebben we een aantal nieuwe gezichten binnen de redactie maar voor ik het over hen ga hebben wil ik eerst wat “oud” redactieleden bedanken voor hun inzet. Allereerst namen we afscheid van Arlette, “onze” Aalmoezenier. Arlette is terug naar België en we zullen haar humor en positieve woorden zeker missen. Dank je wel Arlette voor alles en we wensen jou en Luc veel geluk in België. Ook Sandra is geen lid meer van de redactie. Zij zal in de toekomst nog wel stukken aanleveren van Global Connection. Sandra, bedankt voor je bijdrage aan de ps! We wensen je veel succes bij Global Connection. Vanaf deze plek een warm welkom voor onze drie nieuwe vrijwilligers en de nieuwe Aalmoezenier. Elly, Bianca, Marc en Frans. Zij zullen zich in dit nummer allemaal aan u voorstellen. We kijken allemaal uit naar een leuke samenwerking en een goed eindresultaat. Veel leesplezier, De redactie

1

In dit nummer PSSSSS..... ........................................................................................... 1 In dit nummer .................................................................................... 2 Leven .................................................................................................. 3 Even voorstellen…… ........................................................................... 6 Voor u gelezen ................................................................................... 9 Even voorstellen…….......................................................................... 10 Hoe leven jullie? ............................................................................... 11 Ingezonden stuk. .............................................................................. 13 Lef om te leven! ............................................................................... 14 Aangenaam; ..................................................................................... 17 Een nieuw leven op Curaçao ............................................................ 18 Wat een leven….. ............................................................................. 20 Duiken met MSV: zeker doen! ......................................................... 22 Judith Prinsen ................................................................................... 27 Over leven ........................................................................................ 30 Muziektheater “Het Tinnen Soldaatje” ............................................ 32 Levensrecept. ................................................................................... 34 Ansicht uit Aruba.............................................................................. 36 Is er nog wat op DVD ........................................................................ 38 Levensvragen op Curacao ................................................................ 39 Avondwandeling en Informatie Landhuis Ascension…………………….42 Belangrijke telefoonnummers……………………………………………………..44

2

Leven Zoals altijd gedurende een redactie vergadering van de PS, dwalen mijn gedachten even af. Vraag het maar na, elke goede notulist doet dit af en toe. Het brein geeft zich zelf rust om het onnodig eromheen gepraat te scheiden van de belangrijke dingen die genotuleerd moeten worden. Zo dat was dan weer een z.g. “secret of the trade” Mijn gedachten dwaalden niet voor niets af, ik zat al te denken wat ga ik schrijven over het leven en hoe hou ik het kort, want ik kan en wil heel veel over het leven schrijven. Velen van U e weten het al maar velen ook niet. Vanaf mijn 16 levensjaar heeft het leven mij heel zwaar getroffen. Voor die tijd was ik een roekeloze tiener, die niet over het leven nadacht, maar vooral al het goede uit het leven probeerde te halen. Sportvrouw (jazeker, diehards, ik deed ook aan sport), zangeres in twee koren, een sociaal persoon die vooral van het leven kon genieten. Toen kwam de klap, voor de deur van mijn school werd ik bijna fataal aangereden door een auto. De schade? Twee gebroken benen, gebroken armen en een gebroken rug, om het maar niet te hebben over de afschuwelijke schade aan mijn gezicht en hoofd. De jaren die volgden lagen in het kader van, fysiek en mentaal genezen, een proces dat bijna 5 jaar heeft geduurd. Ik zag de wereld niet meer als zorgeloze tiener, mijn wereld was een wereld van pijn, van revalidatie en van zoveel doktors en medisch personeel dat ik er bijna gek van werd. Een jaar lang lag ik zonder te bewegen op een ziekenhuisbed in ons ouderlijk huis. Lezen, mijn hobby, kon ik niet lang volhouden en bezoek kon ik niet lang verdragen. Kort gezegd, een ellendige tijd dat heden ten dage nog zijn nasleep kent, ik ben nog steeds niet zo goed ter been en sporten is nooit meer gelukt. Hoe geniet je dan van het leven, hoe leef je dan? Vanuit een bed, met een spiegel in je hand zodat je nog net een klein hoekje van de 3

tuin kan zien? In spannende afwachting van die goede vriendin die altijd even langs komt en net zolang uit een boek leest totdat je in slaap valt? Met de verwachting dat je ooit uit dat bed zal stappen en weer een normaal leven kan leiden? Ja, zo is dat, zo leef je op dat moment, maar er staat één ding vast: JE LEEFT! Het had ook anders kunnen uitlopen en dat is de essentie van het leven. Op dat bed, met de spiegel in de hand keek ik elke dag naar dat stukje tuin, en het was net alsof alle vogels in de buurt met elkaar hadden afgesproken om in dat hoekje, hun mooiste liedjes te zingen. Ik zag die vogeltjes, elke dag, en het groen en het zonlicht en dacht, “dank u wel lieve Heer voor het leven” Nooit heb ik de hoop opgegeven, nooit heb ik gedacht het leven gaat aan mij voorbij. Nee, ik bleef kijken naar dat stukje van de tuin, dat elke dag groter werd, totdat ik weer door die tuin kon lopen en kon genieten van de prikkels van de zon op mijn huid. Dat is leven, elke situatie doorstaan met moed en opgewektheid, met een krankzinnig verlangen om van alles wat het leven geeft, te genieten alsof het de laatste dag is. Nu, op dit moment van mijn leven, ouder maar nog niks wijzer, ben ik elke dag op zoek naar iets nieuws, iets kleins, iets moois, wat het leven mij te bieden heeft. U kunt de mooie dingen van het leven alleen vinden als u kijkt met de ogen van een kind. Wees uitbundig en onverstandig op zijn tijd, ga op zoek naar nieuw avontuur en bedenk dat u precies bent waar u moet zijn. Ik wil eindigen met de laatste strofe van het Desiderata, waarin op een unieke manier het leven zelf wordt aangegeven en uw plaats in deze. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf. Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn, en ook al is het je al of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed. Heb daarom ook vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn en wat je werk en aspiraties ook mogen zijn; houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al 4

zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld. Streef naar geluk. Veel liefs van Sharon

Mijn eerste kleinkind geboren op 28 augustus 2011,mijn verjaardag, zo klein, zo lief, dit nieuwe leven. Welkom in de PS familie Sergilisha Irene.

5

Even voorstellen……. Wanneer je als geestelijk verzorger nieuw op het eiland komt en je bent nieuw als redactielid bij de Parera Society, dan krijg je onmiddellijk de vraag of je jezelf even wilt voorstellen. Tja, wat zal ik vertellen. Een A-4tje is niet genoeg voor alle interessante details uit mijn 52 lentes tellende leven, maar te veel voor alleen een naam en wat andere summiere feiten. Gelukkig biedt het thema van dit nummer van de PS aansluiting: Leven (in de West). Voor mij geldt dan de vraag: “Wat wil ik van drie jaar hier op het eiland maken? Minder belangrijk vind ik: wat heb ik allemaal gedaan. Tenslotte biedt de periode hier op Curaçao veel mogelijkheden. Dus in dit stukje ga ik u niet lastig vallen met bijzonderheden uit mijn stormachtige carrière bij de baas, noch met de periode daarvoor (12 jaar) als docent in het middelbaar onderwijs en evenmin met het feit dat ik woonachtig was in Nieuwe Niedorp (spreek uit Nierup), het hart van het West Friese land. Belangrijker is, dat ik een echte liefhebber voor deze plaatsing ben. Ik aasde al enige jaren op een plaatsje in de West. Van 1997 tot 2000 was ik met het gezin voor een term op Aruba. Voor ons waren dat prachtige jaren. De kinderen waren nog jong. Ze hadden echt een leven van zon, zee en zaligheid. Dat wilden we nog wel een keer. De mogelijkheid om mee te dingen naar een plaatsing Curaçao kwam al vrij snel, maar toen waren onze kinderen ondertussen de puberteit ingerold. Dagelijks reden ze op hun fiets 12 kilometer naar school en 12 kilometer terug naar huis. Ze draaiden er hun hand niet voor om. Evenmin vonden ze het een probleem om voor een avondje met vrienden dezelfde tocht nog een keer te maken en ze moesten er absoluut niet aan denken om weer afhankelijk van hun ouders te zijn voor transport. Kortom, het familieberaad aan de keukentafel viel negatief uit. Maar oude liefde roest niet. Ik bleef uitkijken naar een kans en voor 2011 was er weer een mogelijkheid. 6

De kinderen zijn ondertussen een stuk ouder. Ze studeren en hebben in Leiden een onderkomen. Ze kunnen zich prima redden. De beslissing lag nu bij Mija, mijn vrouw en bij mij. De kinderen hebben hun eigen leven en het vooruitzicht van een goed vakantieadres op een tropisch eiland (met een royale vader en moeder, die voor een ticket zorgen) sprak ze wel aan. Wat stel ik me dan voor bij het leven in de West? Ik ga u gewoon wat dingen opnoemen waar ik hier van houd. Dat gaat vooral over het levensritme in de tropen en dat bevalt mij goed. Onder levensritme valt heel veel. Het is allemaal net even gemoedelijker dan in Nederland. Ik ervaar meer tijd. De dag start wat eerder, aan het ontbijt zie ik de zon opkomen. Daar houd ik van. Met vastwerken is er meer dag over. Ik kan na het werk nog even gaan zwemmen in de zee, een stukje snorkelen, even visjes kijken, of een wandeling maken in de mondi. Elke dag krijgt daarmee voor mij een klein vakantiemomentje. De avonden zijn aangenaam. Na het eten zit ik op de porch met een kop sterke koffie en geniet met een goed boek, benen op tafel. Niks mis mee. Onder levensritme valt voor mij ook de nieuwe omgeving. De bekende structuur van familie en vrienden is weg, al hoop ik natuurlijk dat een aantal van die mensen langskomt, want sommige lieden mis je natuurlijk. Maar er is ruimte om nieuwe mensen te ontmoeten, afspraken te maken om een keertje samen naar de beach te gaan of met elkaar een hapje te gaan eten. De agenda is opeens een stuk leger, vooral in het weekend, en dat biedt nieuwe mogelijkheden voor contact. En hetzelfde geldt voor de hobby’s. De schaatsen blijven voorlopig even in de opslag in het vet liggen. Daarentegen zijn Mija en ik al verschillende malen ’s morgens gaan zwemmen in het wedstrijdbad bij de kazerne. Wij vinden dat een voortreffelijke manier om de dag te beginnen. (Wel een zwembrilletje meenemen.) Zeilen staat ook op onze verlanglijst. Ik heb een grote hekel aan nat en koud, dus in Nederland is het nooit 7

gekomen van een zeilbrevet. Op Curacao moet het toch lukken om voldoende aangename dagen te vinden om te gaan zeilen. Een verder is er natuurlijk het duiken, al moet dat brevet na 10 jaar niet duiken opgefrist worden. Leven in de West. Het werk is daar een van de belangrijkste onderdelen van, dus laat ik dat niet vergeten. Als aalmoezenier is Parera een van de leukste plaatsingen. In Nederland doe je snel maar één werkzaamheid. Geplaatst op Beukbergen geef je vooral conferenties of geplaatst op de Sociaal Medische Dienst bezoek je vooral zieken. Op Curaçao is een veelheid aan taken en ik mag ze met 2 prima collega’s allemaal doen. Twee keer in de maand is er een kerkdienst waarin ik kan voorgaan: een keer in de Noachkapel op de kazerne en een keer op het prachtige landhuis Ascencion. En er zijn (kerk)diensten rond dopen (het eerste doopje heb ik al gehad)( en trouwen de eerste twee aanvragen zijn binnen). Er is vormingswerk in de vorm van partnerochtenden, introductiedagen voornieuwkomers en voor de CLAS, er is het Westschip waar we op meevaren en er zijn de bivakken van de CLAS en de CURMIL waarbij we meegaan. Er is niet alleen Marine en Landmacht op het eiland maar ook kustwacht en Marechaussee. Er is de berichtgeving waarvan we als geestelijke verzorging vijftig procent voor onze rekening nemen. Kortom er is enorme afwisseling van taken. En het voordeel van de West is dat Nederland ver weg is, we zitten aan het spreekwoordelijke einde van de pijplijn, en ik kan daardoor veel meer zaken zelf beslissen. Mijn baas zit ver weg. Dat geeft een grote zelfstandigheid. Het zijn een paar grove lijnen, houtskoolschetsen, om mijn verwachtingen voor de komende drie jaar weer te geven. In ieder geval heb ik alle hoop op een mooie tijd. Frans Kerklaan 8

Voor u gelezen Je staat in een boekenwinkel en hebt werkelijk geen idee welk boek je moet nemen. Zoek je een boek voor op het strand of zoek je een minder luchtig boek. Wij helpen je graag op weg door elke maand een ander boek onder de aandacht te brengen. Deze maand: Nieuwe handen van Gerie Smit. Soms neemt je leven ineens een heel andere wending! Honderden feestvierende jongeren werden op nieuwjaarsnacht 2001 in het Volendamse café Het Hemeltje overvallen door een korte, hevige brand. Veertien jongeren kwamen om, meer dan 200 mensen raakten ernstig gewond. De toen 15-jarige Gerie Smit was een van die gewonden. Van de ene op de andere dag werd ze van een verliefde tiener vol toekomstplannen een brandwondenslachtoffer. Het herstel duurde lang, zowel lichamelijk als geestelijk. Meerdere keren werd zelfs gevreesd voor haar leven. In dit aangrijpende, maar toch nuchtere verhaal schrijft Gerie over haar tijd in het ziekenhuis, de talloze operaties, meeleven van familie en vrienden, omgang met het verplegend personeel en de arrogantie van psychologen. Een persoonlijk verslag over het verwerken van een ramp en het standhouden als individu. Het verhaal is indrukwekkend, maar leest wel makkelijk weg. Liesbeth Tuynman

9

Even voorstellen…….. Hallo, ik ben Elly. Begin juli kwam ik met man Kees en onze zoon Vink (10) en dochter Anemoon (8) naar Curacao. Ik heb inmiddels mijn draai al een beetje gevonden in het mooie Julianadorp, waar we een fijn huis huren. In Nederland woonden wij in Zeist, waar mijn kinderen fanatiek hockey speelden. Hopelijk kunnen ze dat hier in de warmte net zo goed en vinden ze het net zo leuk. Ikzelf hou erg van lezen, film, zingen, muziek en dansen ( vooral op jaren 70/80 soul en disco, joehoe!) en ik ben gek op katten. Voor deze uitzending werkte is als redacteur bij onder anderen NOS-radio ( Met het oog op morgen) en NCRV’S Cappuccino, en schreef ik artikelen voor het AD en verschillende Nederlandse tijdschriften. Curacao is niet helemaal nieuw voor mij. In 1990 deed ik hier een afstudeeropdracht voor mijn studie Museologie en niet lang daarna vertrok ik, ook al met Kees maar toen nog zonder kinderen, naar Aruba. Ik vind het een voorrecht om nu drie jaren op dit bijzondere eiland te mogen wonen. Het lijkt me leuk om te schrijven voor de Parera Society, om kennis te maken met andere mensen en hun bevindingen en ervaringen op te tekenen.

10

Hoe leven jullie? Wij zijn Marieke en Ben Turfboer en wonen in een particuliere woning in de wijk Bottelier vlakbij Jan Thiel. Hoe ervaren jullie Curaçao? Puur genieten, elke dag weer! Af en toe sla je een mug weg of veeg je een kakkerlak uit je keuken, maar dat is niets in vergelijking met de rest van het vrije leven wat je hier leidt. Als jullie het hier voor het zeggen zouden hebben wat zou er als eerste veranderen en wat moet vooral zo blijven? Wat we zouden willen veranderen is eigenlijk niks. Het relaxte leven is zowel een nadeel als een voordeel vanuit ons Nederlandse standpunt gezien. Ja, het is vervelend dat je overal lang moet wachten, maar is relaxt dat je bijvoorbeeld kan rondrijden zonder geflitst te worden. Ben, jij bent regelmatig weg, voelt Marieke zich hier veilig? Marieke heeft zich hier voornamelijk veilig gevoeld. We letten erop dat we geen aanleiding tot diefstal of inbraak geven, door bijvoorbeeld de ramen 's avonds te sluiten en niet onnodig de deur open te laten staan. We hebben een huis zonder tralies maar hebben nooit het idee gehad dat we niet veilig waren. Wat is voor jullie de mooiste plek op Curaçao en waarom? Playa Jeremi, de plek waar ik Marieke ten huwelijk heb gevraagd. Zou je hier oud willen worden als dat mogelijk is?

11

Op dit moment gaan we bijna terug naar Nederland en kijken er erg naar uit om de familie en vrienden weer regelmatiger te zien. Je weet niet wat de toekomst brengt, maar het lijkt ons heerlijk om als je ouder bent om hier van je oude dag te genieten. Wat mis je aan Nederland? Marieke: Mijn familie en de 4 jaargetijden. Hebben jullie al veel van de omliggende landen gezien en welke zou je echt aan anderen aanraden om te bezoeken? Marieke: We zijn op vakantie geweest naar Ecuador, waar we hebben rondgereisd en een zeer diverse vakantie hebben gehouden, van het verblijf in de jungle, overnachten bij een indianenfamilie en het beklimmen van een vulkaan. Tevens hebben we een cruise gedaan vanuit Miami, ondanks alle vooroordelen, er lopen echt dikke Amerikanen rond met korte broeken en witte hoge sokken, hebben we het onwijs naar ons zin gehad en binnen een paar dagen hebben we veel verschillende eilanden gezien. Ben: Door mijn operationele plaatsing aan boord van Hr.Ms. Pelikaan heb ik de afgelopen drie jaar de Caribisch Zee rondgevaren en diverse havens bezocht op zowel het vasteland van Zuid-Amerika als op diverse eilanden. Ik vond The Grenadines erg mooi, een kleine eilandengroep onder St.Vincent en Suriname was echt top! Waar moeten we echt een keer gaan eten volgens jullie? De Gouverneur vinden we een erg leuke sfeer hebben, met name in de tuin. Verder kun je voor makkelijke en snelle hap naar het Wilhelminaplein, voor de marinekorting naar de Boathouse, voor de lekkerste pizza's naar Zanzibar en voor het veeg-je-mond-af-meteen-broodje-na-een-gezellige-avond, naar een truck di pan in het weekend, met name de truck tegenover tire-tire in Salina is erg lekker! Wat is het best bewaarde geheim van Curaçao? De niet-commerciële grotten van Hato, supergaaf !! En ik vertel niet waar ze zitten ☺!

12

Ingezonden stuk. Wij zijn op 4 juli 2011 op het eiland komen wonen. Twee weken geleden hadden we een enorme leuke ochtend op Landhuis Ascension. Hierbij sprak er iemand over CARF. Als dieren liefhebber (ik houd vooral van honden) sprak mij dit aan. Ik heb dan ook vrij snel daarna aan deze stichting gemaild, waarna ik een gesprek had met Thea en Dirk. En als het nodig is dan wil ik ze graag helpen. Nu ik hier woon en geen werk heb waardoor ik wat tijd over heb, heb ik mijn hobby, 3D kaarten maken weer op gepakt. Maar om nou al die kaarten zelf te versturen? Mijn man, Piet en ik keken elkaar afgelopen week aan en dachten het zelfde: Laten we mijn kaarten gaan verkopen met het doel om de opbrengst volledig aan CARF te schenken. Piet heeft inmiddels al met de facteur gesproken. Mijn kaarten zijn daar waarschijnlijk binnenkort te koop! Als er mensen zijn die knutselspullen over hebben dan houd ik me aanbevolen.

Fiona van den Broek

5218034 13

Lef om te leven! Het thema van deze PS is leven. Een enorm begrip waar je alle kanten mee op kunt. Wat is leven voor mij? Is dat het omgaan met anderen of het volgen van je dromen? Wanneer ben je gelukkig? En hoe belangrijk is eigenlijk je levensloop? Waar stond je wieg? Wat zijn de gevolgen van gebeurtenissen die je overkomen? Al nadenkend deed het me terug denken aan een opleiding die ik ooit volgde. Binnen die opleiding moesten diverse modules doorlopen worden maar de belangrijkste was toch wel de module leidinggeven aan mensen. De naam van module had wat mij betreft ook gewijzigd kunnen worden in: het omgaan met mensen. Wie of wat je ook bent, vriend, moeder, leidinggevende, collega en/of partner, essentieel voor het omgaan met mensen is natuurlijk je vermogen om kritisch naar jezelf te kijken. Je bent al een heel eind op de goede weg als je jezelf kent en weet wat je sterke en zwakke punten zijn , maar je bent er nog (lang) niet. Veel belangrijker is het feit dat je kunt omgaan met kritiek van anderen en dat je over het vermogen beschikt om je gedrag bij te stellen naar aanleiding van die kritiek. Maar kun je dat leren? De mannen en vrouwen van de opleidingsklas bleken tijdens de introductie nogal blij met zichzelf te zijn. We hadden het goed gedaan, carrière gemaakt, één of meer huwelijken achter de rug, gezorgd voor nageslacht en onze werkgever had ons toch maar mooi uitverkoren om een dergelijke opleiding te mogen doen. Kortom we waren allemaal populair en gelukkig. Dachten we…. We moesten onszelf leren kennen door een levensloop te maken. Wat waren van af onze geboorte de ijkpunten in ons leven. Wat had ons gevormd en gemaakt tot de mensen die we op dat moment waren. Geboorte, verhuizingen, familie, scholen, overlijden van dierbaren, huwelijk en pestgedrag op school, het kwam allemaal ter sprake 14

tijdens de individuele presentaties van onze levenslopen. Sommige presentaties waren voor de sprekers, maar ook voor de luisteraars erg emotioneel. Velen van ons dachten voor het eerst serieus na over wie ze waren en welke keuzes ze tijdens hun leven gemaakt hadden. Bij het maken van zo’n levensloop ga je terug in de tijd en je staat ook stil bij dromen die je vroeger had. Veel van die dromen waren echter, door omstandigheden, nooit uitgekomen. En dat kwam hard aan! Keuzes waren beïnvloed door de mening van familie, kerk, gemeenschap, relaties en het ontbreken van lef. En dat was schrikken. Waren we wel wie we waren? Waren we wel zo goed als we dachten? En hoe gelukkig waren we eigenlijk? De genadeklap kwam toen we onze eigen grafrede moesten schrijven. Wie zou wat zeggen op onze begrafenis? Wat heb je betekend als mens en voor wie? Velen realiseerden zich dat het toch wel triest is als een van je collega’s tijdens de grafrede alleen maar weet uit te brengen dat je zo’n hardwerkende, loyale en betrouwbare collega was of als men zou vertellen dat je huis altijd zo schoon was en dat je kinderen er altijd zo hip bijliepen. Een leuke anekdote over jou is natuurlijk ook nog wel te verzinnen, maar had je nu werkelijk iets betekend voor de samenleving? Wat was jouw bijdrage aan de wereld geweest? Was dat wat tijdens de grafrede ter sprake kwam wel datgene wat je voor ogen had toen je jong was en vol dromen zat en van plan was om de wereld te veroveren? Klopte je zelfbeeld wel? Wat eigenlijk als een rode draad door onze verhalen liep was het feit dat de meesten van ons niet het lef hadden gehad om te leven. We zaten vast in ons leven met hypotheek en kinderen. Sommigen van ons besloten heel rigoureus om het roer helemaal om te gooien. De meesten hadden gelukkig door het inzicht naar aanleiding van de levensloop en de grafrede nog het lef om te gaan leven binnen hun reeds bestaande leven. Natuurlijk ben je nooit helemaal vrij om je eigen keuzes te maken. Rekening houden met 15

anderen hoort ook bij het leven. En je zult ook moeten leren leven met de consequenties van je keuzes. Maar dat wil niet zeggen dat je daarbinnen niet je persoonlijke geluk kunt nastreven en je dromen kunt waar maken. Ik begon met de opmerking dat het essentieel is voor het omgaan met anderen om kritisch naar jezelf te durven kijken en om feedback te gebruiken om je gedrag bij te stellen. Kritiek is niet altijd leuk. Maar wees blij dat anderen het geven. Je kunt er namelijk iets mee. De meeste van ons gaan gelijk in de verdediging en sommigen negeren zelfs kritiek. En dat zouden we niet moeten doen. Geef de kritiekgever in ieder geval aandacht en leg uit waarom je iets doet of iets beslist. Dat geeft begrip en het gevoel dat je de ander respecteert. Je hoeft het ook niet altijd eens te zijn! En bij veel beslissingen die al dan niet door anderen genomen moeten worden is het kiezen uit twee kwaden. Ieder voordeel heeft zijn nadeel maar dat geldt ook andersom! Het is goed om regelmatig even met jezelf te evalueren of je nog steeds op het goede spoor zit. Dat geeft je de mogelijkheid om bij te sturen. Er is altijd wel een reden om iets niet te doen. Het is toch mooi om op je leven terug te kijken in de wetenschap dat je leven (ook volgens anderen) toch echt de moeite waard was en dat veel van je dromen uitgekomen zijn? Vergeet vooral niet om te genieten!

Tineke Idema

16

Aangenaam; Als nieuw redactie lid van de Parera Society is mij gevraagd om mezelf even voor te stellen, wat ik bij deze even zal doen. Ik ben Marc van de Brug, ik ben getrouwd met Simone van de BrugScheffer die als Sgt. Verbindingsdienst werkzaam is op het verbindingscentrum. Wij hebben samen een zoon van bijna 3 genaamd Boris. Wij zijn op 20 juni 2011 gearriveerd op het eiland en hebben het tot nu toe goed naar onze zin. Ik ben van november 1993 tot december 2008 werkzaam geweest als elektromonteur bij de Koninklijke marine. In die tijd heb ik gevaren op diverse boten en mijn laatste plaatsing was op Marinierskazerne Savaneta op Aruba. Na terugkomst uit Aruba heb ik mijn ontslag als militair ingediend en ben als burger gaan werken bij DMO, een van de onderdelen van defensie. De defensiewereld is voor mij dus geen onbekend terrein en ook het wonen en werken in de west is voor mijn niet nieuw. De 3 jaren op Aruba hebben ons, een beetje, besmet met het west virus en dat had als gevolg dat Simone weer geopteerd heeft op een functie in de west. Nadat ze deze functie toegewezen heeft gekregen werd het voor mij tijd om mijn baan bij DMO op te zeggen en me te gaan voorbereiden op het, werkeloze, huisvaderschap. Dit gaat tot op heden heel goed. Mede doordat ik mijn wereld groter wil maken als alleen maar thuis zijn en op onze zoon passen heb ik besloten om plaats te nemen in de redactie van de Parera Society. Daarnaast ben ik om mezelf te ontwikkelen ook nog begonnen met een studie HBO Bouwkunde. Ik hoop dat door mijn aanwezigheid als mannelijk redactie lid van de Parera Society het blad nog toegankelijker wordt voor andere mannelijke partners van militairen. Tot zover mijn voorstel item, mocht u nog meer willen weten of ideeën hebben voor de Parera Society kunt u me altijd mailen, uiteraard kunt u ook altijd contact opnemen met één van de andere redactie leden. 17

Een nieuw leven op Curaçao. Mijn naam is Bianca van Vuuren. Drie maanden geleden zijn mijn man (Johan van Vuuren) en ik hier voor drie jaar komen wonen. Ongeveer een jaar eerder ontdekte ik de Parera Society tijdens één van de vele surfacties ter voorbereiding op onze tijdelijke emigratie. Ik vond het leuk om te lezen en meldde mij direct aan als mail abonnee. Ook liet ik in dat mailtje doorschemeren dat ik tegen de tijd dat ik hier zou zijn, graag een bijdrage aan de PS zou leveren.

Dit werd direct enthousiast ontvangen en zodoende zit ik nu dus in de redactie. Of eigenlijk pas vanaf de volgende PS want aan deze heb ik niets meer kunnen bijdragen, behalve dan dit stukje. Ik hoop dat het mij in contact brengt met leuke en gezellige nieuwe mensen. Want een nieuw leven beginnen in een nieuw land waar je niemand kent, betekent ook dat je begint met een leven zonder sociale contacten. Ik moet zeggen dat we door de collega’s van de marine erg warm welkom zijn geheten. Een aantal kende Johan al vanuit vorige plaatsingen en anderen hebben we hier leren kennen. Het is fijn om in ieder geval al wat contacten te hebben en een aantal mensen te kennen waar je wat dingen aan kan vragen, zodat je niet iedere keer zelf het wiel hoeft uit te vinden. Vriendschappen beginnen te ontstaan en dat is een waardevol geschenk, zover weg van de familie en vrienden in Nederland. Het leven op Curaçao bevalt goed, de relaxte sfeer en het warme klimaat maken het gemakkelijk hier te wennen. Bovendien is het een paradijs voor iemand met psoriasis. Al mijn huidproblemen zijn 18

hier verdwenen, de zon, de zee en het stressloze bestaan blijken betere medicijnen dan alle zalfjes, shampoos, pillen en crèmepjes die ze je voor kunnen schrijven. Wat ook echt fantastisch is, is dat mijn man en ik nu eindelijk eens dagelijks bij elkaar zijn. We zijn ruim 12 jaar samen en bijna al die tijd werkt hij ook al bij de marine. Als je woont in Den Haag en werkt in Den Helder is het binnenliggend niet te doen om iedere dag naar huis te komen. 1 maal in de week en de weekenden zagen we elkaar. Daarnaast was hij ook bijna ieder jaar wel minstens 6 maanden op zee. Ik geniet er nu dus echt van, dat we zoveel samen zijn.

Straks wordt ons geluk nog verder uitgebreid want in november e verwachten wij ons 1 kindje. Dat is pas echt nieuw leven. We kijken er enorm naar uit een gezin te worden. Dit was de reden waarom we zo graag naar Curaçao wilden. Hier kunnen we ons kindje samen opvoeden en hoeft Johan e niet de helft van alle 1 keren te missen. We konden dan ook ons geluk niet op toen we in maart dit jaar de zwangerschap ontdekten. Onze droom was uitgekomen. Voor zover deze introductie, ik hoop de komende 3 jaar hier heel veel plezier te beleven, veel nieuwe mensen te leren kennen en een zinvolle bijdrage te kunnen leveren aan de PS. Ayo!!! Bianca.

19

Wat een leven…..

Suzanne van der Biezen

Kent u dat, van die dagen dat het even niet zo lekker loopt. Dat je een beetje loopt te mopperen om niets. Ik geef het toe, ik heb daar ook wel eens last van. Zeker rond bepaalde periodes in de maand. Toch weet ik dat ik het goed heb. Ik geniet elke dag van dit eiland ook als vandaag de thermometer 36 graden aangeeft. Ik zit regelmatig in de auto en mijn gedachten schieten tijdens het rijden alle kanten op. Ah, wat een zielig hondje, zo wat een gat in de weg, woont er in dat bouwval echt iemand? Langzaamaan gaan mijn gedachten dan verder en heel vaak kom ik dan weer uit bij mijn bezoek aan Siloam. Voor de mensen die niet weten wat Siloam is; ze noemen zichzelf een kinderherstellingsoord. Het is een Christelijke instelling die kinderen opvangen die nergens anders meer heen kunnen. Kinderen die ernstig ziek zijn of niet meer thuis kunnen leven omdat het daar gewoonweg te gevaarlijk voor ze is. Denk aan mishandeling of misbruik.

Broeder Herman staat aan het hoofd van Siloam samen met zijn vrouw Bep. Zij zorgen voor de kinderen al waren het hun eigen kinderen. Er is liefde en aandacht voor elk kind. Ik mocht hier een ochtend aanwezig zijn en sinds die ene morgen zit Siloam in mijn hoofd. Na het horen van de verhalen van deze kinderen en de overige mensen die ze met de stichting Barmhartige Samaritaan helpen was ik volledig de weg kwijt. Hoe kunnen we nou op dit 20

eiland leven zonder iets te doen voor deze kinderen en mensen? Hoe kunnen wij onze ogen sluiten voor zoveel leed en armoede? En wat doe ik eraan? Alle spullen die we over hebben en kleding die mijn kinderen niet meer passen gaan naar Siloam. Net als speelgoed en knuffels. Het liefst zou ik nog veel meer voor ze doen maar ik heb ook een gezin met kinderen en veel bezigheden buiten huis. Toch zou ik het liefst al die kinderen mee naar huis nemen om ze nog een mooi en prettig leven te kunnen geven hoe kort dat ook mag zijn. Gelukkig zijn deze kinderen bij Siloam in goede handen.

Wat ik nu wel heel goed besef is dat wij ons zelf gelukkig mogen prijzen. Ik heb 3 gezonde kinderen en een lieve man (daar gaat zijn imago van stoere man, sorry schat). Wij hebben het zó goed in vergelijking met hen. Wij hoeven niet te slapen in krotten, wij hoeven ons geen zorgen te maken of er wel genoeg eten is voor morgen. Wij hebben een geweldig leven hier en het enige wat we moeten doen is genieten en ook een beetje aan onze mede eilandbewoners denken. Hebt u iets over? Denk dan even aan hen…. Kijk ook eens op de website, daar kunt u ook zien hoe u Siloam kunt helpen! www.siloamvillage.org 21

Duiken met MSV: zeker doen! Maaike van Walstijn was in gesprek met twee instructeurs van de Marine Sport Vereniging: Astrid Oudejans en Robert Bosch. Astrid is 32 jaar, duikt sinds 2000 en is duikinstructeur sinds 2008. Robert is 36 jaar, ex marine LDV (kok), salsaleraar, manager van het paintball centrum, kok op feesten en sinds 2007 ook duikinstructeur.

Astrid duikt op bij De Pelikaan.

Wat is er eigenlijk leuk aan duiken? Astrid:de onderwaterwereld leren kennen! 80% van de wereld ligt onder water en dat is een hele andere wereld, met andere dieren en planten. Je beleeft alles anders doordat je in het water ook een e 3 dimensie hebt: je zweeft. Robert: De lokatie hier. Het mooie, blauwe water, alsof je in een aquarium duikt. Niet zoals in Nederland met maar 5 meter zicht; hier heb je 50 meter zicht, mooi koraal, een groot assortiment vissen en een klimaat met warm water dus geen dikke duikpakken nodig. En dan de rust om je heen: in een klein uurtje helemaal tot jezelf komen na je drukke dag, alles vergeten en alleen visjes kijken en ademhalen. Heerlijk! Hier hoef je ook weinig vooraf te plannen, alles is dichtbij en je loopt zo het water in.

22

Papegaaivis.

Kan iedereen leren duiken? Astrid: Iedereen die het leuk vindt en gezond is, kan leren duiken tenzij er fysieke beperkingen zijn aan het ademhalingssysteem of aan de bloedcirculatie. Dan is duiken niet aan te bevelen. Robert: Vooraf moeten cursisten een medische vragenlijst invullen. Van daaruit kunnen wij bepalen of mensen eerst naar de duikarts moeten, die is trouwens op de MB Parera aanwezig. Moet je kunnen zwemmen? Astrid: Ja maar je hoeft geen zwemdiploma’s te hebben. Je moet 100 meter kunnen zwemmen, een hoekduik kunnen maken en 50 meter kunnen snorkelen. Als je wat wilt oefenen, begin dan met leegblazen van een snorkel. Als dat lukt, heb je de belangrijkste basis-skill al onder de knie. Hoe oud moet je zijn om te leren duiken? Astrid: Officieel kun je vanaf 10 jaar je Junior Open Water brevet halen maar MSV geeft les aan kinderen vanaf 14 jaar. Belangrijk is de mentale volwassenheid: je moet alles zelfstandig kunnen doen, ook leren en examen doen. Je kunt je afvragen wanneer een kind echt kan beredeneren wat te doen in geval van nood. Ook koelen kinderen snel af in het water, hebben vaker moeite met klaren van hun oren, en ja, je zeult wel een enorm gewicht met je mee. Medici weten bovendien niet precies wat de invloed van stikstof op de groei is. Daarnaast hebben we bij MSV geen materiaal in kindermaten. Hoeveel lessen heb je nodig om te leren duiken? Robert: Het eerste brevet is Open Water Diver, dan doe je 6 praktijkduiken en 6 modules theorie. Bij SSI kun je de theorie ook goed thuis doornemen dus zit je niet lang in een stoffig leslokaal. 23

Robert met cursist tijdens introductieduik.

Wat biedt MSV? Robert: Voor beginners een duikcursus inclusief complete uitrusting, naslagwerk, duiktabel, logboekje en natuurlijk het brevet voor Naf. 400,- Voor gevorderden hebben we specialties en cursussen, en natuurlijk kun je als gebrevetteerd duiker bij ons je duikuitrusting huren, we hebben zelfs onderwaterscooters. Waarom bij duiken bij MSV? Astrid: We zijn een SSI-duikschool. Scuba Schools International combineert duiken met kennis en ervaring om een zelfverzekerde, veilige duiker te zijn die plezier heeft in het duiken. We zijn een internationaal erkende duikschool dus als je hier bent opgeleid, kun je over de hele wereld duiken en kun je ook bij andere duikorganisaties een duikuitrusting huren en vervolgopleidingen doen. Ook zijn we flexibel: er start bij ons iedere week een cursus waarbij we rekening houden met de agenda van de cursist en in het geval iemand eens 7 duiken nodig heeft om zich comfortabel te voelen dan kan dat zonder extra betaling. Robert: De duikschool van MSV is gevestigd op de marinebasis. We zijn geen commerciële instelling en zitten daardoor altijd onder de prijs die je op de wal moet betalen. Daarnaast staan we voor kwaliteit: je leert goed en verantwoordelijk duiken en ons materiaal is van goede kwaliteit en wordt goed onderhouden. Ook zijn we flexibel: we houden rekening met de agenda van de cursist en heeft 24

iemand eens 7 duiken nodig om zich comfortabel te voelen, dan kan dat zonder extra betaling. Komen er op Curaçao eigenlijk haaien voor? Robert: Ja maar die kom je aan de zuidkant waar wij duiken nooit tegen. Haaien kun je mooi zien op de Bovenwindse eilanden. Ik heb ze zelf nooit aan de zuidkant gezien, sporadisch aan de noordkant van het eiland. Wat je hier kunt zien, zijn trouwens verpleegsterhaaien. Waar ga je duiken met cursisten? Astrid: Caracasbaai, Porto Mari, Marie Pompoen en Director’s bay. Met gevorderde duikers ga ik graag naar de Superior Producer en naar de Car Pile bij Marie Pompoen. Robert: Ik duik met beginners graag bij Marie Pompoen want daar kun je rustig het water in en heb je een zandvlakte om te wennen aan de onderwateromgeving en ga je steeds een stukje verder. Verder bij Porto Mari en Vaersenbaai. Met gevorderden maak ik graag een nachtduik bij Marie Pompoen en natuurlijk op scheepswrak de Superior Producer. Wat is je favoriete plek om zelf te duiken? Robert: De Superior Producer voor een wrakduik, voor het mooie koraal ga ik naar Playa Kalki op Westpunt, dat is een stukje rijden maar dan heb je ook wat. Astrid: Alice in Wonderland op Bonaire en hier op het eiland bij Playa Kalki. Wat raad je de lichting nieuwkomers aan? Astrid: vooral leuke dingen doen. Hier wonen betekent voordelig kunnen leren duiken. Hier geen donker, koud meer waar je je vaardigheden moet oefenen maar goed zicht, lekker warm water en tropische visjes om je heen. Zeker doen!

25

Robert: Als je niet zeker weet of je duiken leuk vindt, kom dan eerst een introduktieduik doen. Als je door wilt gaan met de cursus, rekenen we je introduik als een eerste cursusduik en betaal je niks extra.

Schildpad en trompetvis. Voor meer informatie kunt u terecht bij Maaike van Walstijn, Commissaris MSV Duiken, tel. 005999 6928443.

De volgende PS staat in het teken van het jubileum. Het is het 150ste nummer! Heeft u ook een jubileum gehad en wilt u dat met ons delen? Uw stukjes en foto’s zijn van harte welkom! Stuur uw stukje of foto naar [email protected] 26

Judith Prinsen Mijn naam is Judith Prinsen. Samen met mijn vriend Hessel verwachten wij eind september/begin oktober ons eerste kindje. Wat een blij nieuws. Je komt er achter dat je in verwachting bent. Maar je zit natuurlijk op Curaçao dus het eerste wat er in je op komt is: hoe nu verder? Wat moet ik allemaal doen? RUSTIG BLIJVEN. Geen paniek, we gaan gewoon even de dokter bellen. De dokter nodigde ons uit om langs te komen. Nog een test gedaan bij de dokter, nou mevrouw gefeliciteerd u bent echt zwanger!! Toen vertelde ze ons hoe het hier op het eiland in z’n werk gaat. Na een heel verhaal kregen we een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Dokter Voigt. Volgens mij zit iedereen van defensie daar. We hadden onze eerste afspraak toen ik 8 weken in verwachting was. Spannend want je weet niet wat je daar van moet verwachten. En toen de eerste echo. Daar was het. WAAR???? Daar! Dat kleine boontje. Echt is dat alles? Toen kregen we er geluid bij en dat was zo mooi. We hoorden voor het eerst het hartje. Dan pas besef je echt dat je nieuw leven in je buik draagt. De eerste 13 weken zijn altijd de meest spannendste weken. Voor mij waren dat best zware weken. Ik ben in het begin erg ziek geweest. Maar als je blijft onthouden wat je er voor terug krijgt maakt dat een hoop goed!! Toch??? Bij ongeveer 13 weken kregen we weer een echo. In vergelijking met de eerste echo waar je eigenlijk heel goed moest kijken om iets te zien zie je nu gewoon 27

een mensje. Het heeft alles. Natuurlijk is het nog steeds allemaal heel erg klein maar je ziet nu duidelijk dat het een klein mensje is met handjes en voetjes. Ik kreeg een heel warm gevoel toen ik zag wat er eigenlijk in me groeit. Daarna kwamen de vervolg afspraken met de gynaecoloog. Om de 4 weken. In de tussen tijd zijn we ook nog naar Nederland geweest om daar het blije nieuws te mogen vertellen. Na Nederland kregen wij de 20 weken echo. Spannend want er werd gekeken naar mogelijke geboorte afwijkingen en wat is het geslacht. De dokter vroeg of we wilden weten wat het zou worden. Nou graag. Wij weten het maar houden het nog even geheim. Wat een geweldig nieuws. Ons kindje lijkt voor nu helemaal gezond. De echo foto kregen we mee naar huis. Ik kan er naar blijven kijken. Het lijkt alsof ik helemaal verliefd ben op m’n eigen kind. Daarna elke 4 weken een afspraak. Steeds om te kijken of alles goed gaat en hoe het gaat met mij. Bij mij verandert er natuurlijk ook een hoop. Vooral de hormoonhuishouding. Gelukkig voor Hessel heb ik geen last van stemmingswisselingen maar ik ben wel iets emotioneler dan normaal. Ze zeggen ook vaak dat je ineens trek krijgt in aparte dingen. Nou dat klopt! Ik eet namelijk 24 jaar al geen slagroom, gewoon omdat ik het niet lust. Nu ineens eet ik slagroom. Dat moest natuurlijk voor Nederland even op de foto anders zouden ze ons niet geloven. Ik ben nu 36 weken zwanger en nog steeds gaat alles goed. Inmiddels zijn we al in het ziekenhuis geweest om het ponsplaatje te laten maken en te kijken waar we terecht komen.

28

We hebben van de gynaecoloog uitleg gekregen over de bevalling . Dat gaat zo snel waardoor je na afloop nog met een hele hoop vragen blijft zitten. Maar geen paniek alles komt goed. Zolang alles rustig blijft in mijn buik zie ik de gynaecoloog elke week dus er is tijd genoeg om al mijn vragen te stellen. TIP: Opschrijven is misschien makkelijk!!( zwangerschapsdementie) De kinderkamer staat klaar. De kleertjes zijn gewassen en alles is gereed. Dus laat het nieuwe leven maar komen. Ik wens hierbij iedereen die net als ik binnenkort gaat bevallen veel succes en geniet van alles wat er komen gaat. Voor je het weet zijn ze groot. TIP De spullen voor de kinderkamer zijn hier erg duur, misschien is het handig om dit in Nederland te kopen.

29

Over leven We reserveren elke PS een plekje voor onze wijkagent Tom van Kempen. De deadline nadert en er staat nog steeds geen letter op papier... O jee waarom heb ik dan ook gelijk maar weer ja gezegd toen ze mij vroegen om voor iedere PS een stukje te schrijven? En dan ook nog eens zo’n zwaar thema als leven. Laat ik het maar luchtig houden en op mijzelf betrekken dan moet het goed komen! In mijn introductie schreef ik al dat ik een echte levensgenieter ben. Tijdens de afgelopen 3 maanden heb ik wederom ontdekt dat Curaçao bij uitstek geschikt is om te genieten: lekker eten, de leuke livemuziek, een prachtige onderwaterwereld en de vriendelijke mensen die gemakkelijk contact maken. Om echt van het leven te kunnen genieten moet je ook hier op Curaçao beschikken over een flinke dosis relativeringsvermogen. Nadat ik vorige week 2 dagen bij de immigratiedienst van het eiland had gezeten (zonder resultaat), werd ik op zijn zachtst gezegd toch een beetje chagrijnig, rijdend over de Emancipatieboulevard keek ik eens om mij heen en zag de palmbomen, het water en de zon die over het water scheen. Vervolgens bedacht ik mij dat de tegenslag bij de immigratiedienst eigenlijk helemaal niet belangrijk genoeg was om te lang bij stil te staan. De tijd vliegt voorbij en door alle werkzaamheden, hobby’s, cursussen en ander “verplichtingen” zou je soms vergeten hoe bijzonder het is om hier te mogen zijn. Wat ook heel belangrijk is om echt van het leven te genieten is kijken naar anderen. Probeer dan niet alleen te kijken naar de kleine groep mensen die het beter hebben, maar juist naar de grote groep mensen die het minder goed getroffen hebben in hun leven. Pas dan realiseer je jezelf weer hoe goed je het eigenlijk zelf hebt. Juist omdat het contrast tussen arm en rijk hier groter of in ieder geval meer zichtbaar is dan in Nederland neemt ook de kans op inbraken en andere criminaliteit toe. Niet voor niets hebben de 30

meesten van ons dan ook een alarmsysteem en zijn mensen hier meer alert met betrekking tot criminaliteit in hun omgeving. De confronterende berichtgevingen in de media dragen soms ook bij aan een gevoel van onveiligheid. Omdat veiligheid vooral een gevoel is, criminaliteit kan ons immers overal ter wereld en op ieder moment treffen, is het belangrijk dat wanneer alle preventieve maatregelen zijn genomen ook bij dit gevoel niet te lang stil te staan en optimaal te gaan genieten van het leven hier op Curaçao. Mocht u behoefte hebben aan preventieve tips om de kans op criminele incidenten te verkleinen dan bent u van harte welkom op het wijkbureau van de Koninklijke Marechaussee op de Marinebasis Parera.

31

Muziektheater “Het Tinnen Soldaatje” Een Sprookje van Hans Christaan Andersen met muziek van Keith Amos

Locatie: Luna Blou op zaterdag 22 en zondag 23 oktober 2011 Taal: 2x Nederlands/ 2x Papiaments Duur: 1 uur Doelgroep: ‘jong en oud’. Kinderen vanaf 6 (en/of moeten een uur stil kunnen zitten) Kaarten: Kinderen betalen ANG 5,= en Volwassenen ANG 15,= deze zijn verkrijgbaar bij Mensings, AH en Bruna - of aan de deur. HET VERHAAL VAN HET TINNEN SOLDAATJE (IN HET KORT) - duur: 30 minuten Het verhaal begint met vijfentwintig tinnen soldaatjes die uit één lepel zijn gesmolten. Ze worden als verjaardagscadeau aan een jongetje gegeven. Een van de soldaatjes mist een been, omdat het tin op was toen hij gesmolten werd. Als de soldaatjes in de woonkamer zijn wordt dat soldaatje verliefd op een papieren danseresje. Het danseresje woont in een kasteel en het soldaatje deelt een doos met vierentwintig anderen. Als de jongen naar bed gaat komt al het speelgoed in de woonkamer te leven. Alleen het tinnen soldaatje en het danseresje bewegen zich niet. Per ongeluk komt het duveltje in het doosje vrij en die vervloekt het invalide soldaatje, omdat hij ook verliefd was op het danseresje. De volgende (regenachtige) dag waait het tinnen soldaatje uit het raam. Twee straatjongens vinden hem en zetten hem op een papieren bootje. Het bootje drijft via het regenwater het riool in. In het riool wordt hij kort tegengehouden door een rat, maar drijft 32

daarna gewoon verder. Aan het eind van het riool zinkt het bootje en wordt het tinnen soldaatje opgeslokt door een vis. De vis wordt aan de haak van een visser geslagen en belandt uiteindelijk (wonder boven wonder) in de keuken van het huis van het jongetje. Het tinnen soldaatje wordt teruggevonden door de keukenmeid en weer teruggezet bij de andere soldaatjes. Het jongetje is zeer blij als hij het soldaatje weer vindt. Plotseling gooit hij het soldaatje zonder reden in het haardvuur. Als de deur wordt geopend, waait het danseresje als een elfje recht de kachel in. Het dienstmeisje vindt de volgende dag alleen een tinnen hart en het zwartverbrande metalen roosje uit het haar van de danseres terug……..

Daarna gaan we verder, maar om te weten hoe het afloopt zul je toch echt zelf moeten komen kijken!

Voor meer Mirjam Brink

www.curacaoschekunstkring.org

informatie:

33

Levensrecept. Een recept voor het leven? Had ik die maar, dan gaf ik u allen een flinke portie. Mijn ingrediënten voor een gezellig leven zijn simpel. Bekijk elke dag met andere ogen en met een open hart, voeg daaraan toe een flinke dosis humor en een schaterende lach, dan bent u wel op weg naar een gelukkig leven. Leven heeft ook te maken met je lekker voelen en wat kan dat beter doen dan lekker eten? Hierbij dus een simpel recept voor die dagen dat het leven een beetje moeilijk doet. Wedden dat je door de “Sugar High” meteen weer zin krijgt in alles? Veel plezier bij het maken/drinken. We beginnen met een cocktail: Willemstad Cocktail 1 drinkglas rum,1 theelepel suikersiroop, sap van een halve citroen, 8 ijsblokjes, 1 schijfje citroen. Schenk rum in mengbeker, voeg suikersiroop, citroensap en ijsblokjes toe. Meng krachtig voor 2 minuten. Garneer elk glas met een schijfje citroen. Ziet het leven er nu beter uit? We gaan verder: Bolo di frigidaire (IJskasttaart) 500 gram boter 500 gram poedersuiker, 1 theelepel vanille-essence 6 eieren 1 liter blik ananasstukjes 500 gram lange vingers (meer mag en kan ook) 1 fles anijslikeur ( maar elke andere kleur en smaak likeur mag ook) 1 pot maraschinokersen 1 pakje chocolade muisjes (vlokken en andere kleur muisjes mag ook) 34

Klop boter en suiker tot room. Voeg vanille-essence toe. Klop de eieren los en roer ze door het boter-en suikermengsel. Blijf goed kloppen. Voeg uitgelekte en fijn gesneden ananasstukjes toe. Goed roeren. Neem een diepen schaal en dep de lange vingers in de likeur. Leg een laag in likeur gedepte lange vingers in de schaal. Schep hierop een laag van het luchtige botermengsel. Dan weer een laag van de lange vingers en een laag botermengsel er bovenop. Ga zo door totdat alles op is. De laatste laag moet botermengsel zijn. Maak de bovenlaag mooi met de maraschino kersen en de muisjes. Zet de taart eerst een half uur in de vriesruimte van de koelkast. Daarna de taart op eerste of tweede rek in de koelkast plaatsen. Hoe langer de taart in de koelkast staat hoe lekkerder hij is. Let op, uitsluitend voor volwassenen, u kunt een kindertaart maken door al het alcohol te vervangen met bv. limonade siroop of vloeibare chocola. Dit recept maakt mij helemaal happy met het leven, U ook? Bon Apetit. Sharon.

35

Ansicht uit Aruba Een oude Chinese wijsheid zegt dat de mens maar drie essentiële dingen in het leven nodig heeft; iets om van te houden, iets om te doen en iets om te hopen. Mijn dochter, mijn lieftallige wederhelft, mijn familie en zelfs mijn huisdieren kwalificeren zich allemaal voor het eerste onderdeel. Dat is makkelijk. Iets om te doen wordt al moeilijker. Zeker voor ons partners, die vaak een leuke baan hebben opgezegd om mee te gaan naar de West, is het in het begin lastig een nieuw ritme en invulling van de dag te vinden. Nadat de container is afgeleverd zijn we druk bezig met uitpakken en inrichten, maar na een paar maanden vallen poetsen en opruimen niet meer onder iets te doen hebben. Ik ken veel partners die in hun nieuwe thuisland ook aan het werk zijn gegaan. Al is het niet altijd een baan waar ze hun kennis en kunde volledig in kwijt kunnen, het feit dat ze geacht worden ergens op tijd te verschijnen geeft ze al genoeg voldoening. Ik was 36 toen we op Curaçao arriveerden en zat midden in mijn thirthy-something fase. Voor mij is deze buitenlandplaatsing het ideale moment om uit te zoeken wat ik met de rest van mijn leven wil gaan doen. Een studie, vrijwilligerswerk voor de school, creatieve workshops, ik heb tijd genoeg en daardoor genoeg te doen. En dan iets om te hopen. Vraag het tien mensen en je zult tien verschillende antwoorden krijgen. Drie jaar sparen om terug in Nederland je huis ook uit te bouwen met een porche en de zolder van die mooie hoge plafonds 36

te voorzien, reizen in de regio en plaatsen ontdekken waar je vanuit Nederland niet snel naartoe gaat, een eigen bedrijf opzetten; zo veel mensen, zoveel wensen. De mens heeft hoop nodig omdat dit hem een doel in zijn leven geeft. En daarnaast geeft hoop je troost als het even tegenzit. Iedereen kan voor zichzelf een lijstje maken en zo ontdekken op welk onderdeel iets ontbreekt. En het mooie van onze buitenlandplaatsing is dat je daadwerkelijk iets met je lijstje kunt doen. Mijn plannen voor de zolder van ons Nederlandse huis zijn al klaar, ik heb nog 2 jaar de tijd om me er op te verheugen. Maar dan moet John Lennon niet zingen dat “life is what happens to you while you’re busy making other plans. Chantal van den Oever

37

Is er nog wat op DVD Zin in een leuke serie? Of misschien heb je wel een aantal afleveringen gemist van je favoriete serie. In deze rubriek nemen we elke maand een andere tv-serie of film onder de loep. Deze maand een film over leven. “What dreams may come” met Robin Williams. Chris Nielsen heeft een droom huwelijk. Zijn vrouw en soulmate Annie is mooi en kunstzinnig, hun twee kinderen zijn schatten. Het noodlot slaat echter toe als de kinderen omkomen bij een verkeersongeluk. Wanneer kort daarop ook Chris verongelukt, belandt hij in de hemel die er precies uitziet als Annies schilderijen. Het gemis van zijn vrouw is zo ondraaglijk dat Chris bereid is alles op te geven om bij haar te zijn, maar de kloof tussen hemel en aarde is onoverbrugbaar. Dan verneemt hij dat Annie zelfmoord heeft gepleegd en naar de hel is gevoerd. Tegen beter weten in begint Chris een wanhopige zoektocht die hem naar een andere, duistere wereld voert en die meer van hem zal vergen dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Liesbeth Tuynman 38

Levensvragen op Curacao Er is geen betere plek om eens lekker over het leven te mijmeren dan Curaçao. Nederland is er te druk voor met te volle agenda’s. Curaçao is anders. Ik zit in de namiddag in de schommelstoel wat te wiebelen. Een lekkere frisse wind waait de laatste warmte van de dag weg. Vogeltjes scharrelen wat rond en een jonge, nog groene, leguaan hapt voor het eerst van zijn leven in het laatste rode bloemetje van de struik. Hij vindt het lekker, hard smakkend werkt hij het bloemetje naar binnen. Hij blijft liggen op de tak. Nagenietend lijkt hij wat weg te dommelen in de namiddagzon. En ik dommel met hem mee. Op dat moment is er geen andere plek waar ik zou willen zijn dan deze veranda, deze schommelstoel en dit tijdstip van de dag. Het leven is goed. E bida ta bon. Vaak komen er in die schommelstoel zomaar wat gedachten op. Hoe zou zo’n leguaantje het leven ervaren? Zou die enig benul hebben waar hij is? Zou hij ooit verder denken dan de volgende tak? Van die vragen waar niemand antwoord op weet maar die mijn gemoed op dat uur van de dag ook niet teveel verstoren omdat ze niet over mij en mijn leventje gaan. De vragen: Wie ben ik? Wie zou ik willen zijn? Maak ik van het leven wat ik er van kan maken? Wat zou ik nog willen? Hoe sta ik in het leven? Hoe ga ik met mensen om? Deze vragen komen in schommelstoel ook voorbij. Ik vind het belangrijk om me deze vragen te stellen maar vandaag probeer ik ze langs te laten waaien. Ik denk wat terug aan de afgelopen weken. Wat zei Maria Muller toch ook weer op Ascencion tegen de nieuwgeplaatsten? Iets als: ‘Mensen in Nederland zijn vaak bezig met geld verdienen en uitgeven. Mensen op Curaçao zijn daar minder mee bezig, zij zijn bezig met leven, op dit moment.’ Hmm, zou dat echt zo zijn? De mooie vraag: ‘wat is een goed leven?’ wordt die anders beantwoord door de mensen hier dan in Nederland? Ik hoor vaak 39

mensen zeggen dat zij de kwaliteit van het leven hier hoger vinden dan in Nederland. Je bent meer buiten, meer samen met de mensen om je heen. En dan lijkt het of je hier minder nodig hebt. Het weer doet veel met een mens. Het licht en de warmte geeft mensen vaak energie. En altijd is hier de mogelijkheid om buiten te zijn. Ik herinner me een eerdere uitspraak van Maria: ‘Kijk, we zitten op een eiland, het strand is overal dichtbij. Als je een rotdag hebt gehad dan ga je naar het strand. Na een uurtje zwemmen en zonnen ben je al je zorgen van die dag kwijt.’ Kom daar in Nederland maar eens mee. Ook in de namiddag op de veranda lijken de levensvragen op Curaçao wat lichter te zijn. Alsof ze er wat minder toe doen. Datzelfde gevoel krijg ik als ik door de wijken op Curaçao rijd. In de late middag is Curaçao op haar mooist. De kleuren, het stof, de prachtige zon en vooral de mensen die buiten zijn, bij elkaar komen en plezier hebben. Natuurlijk, schijn bedriegt. Maar op die momenten lijkt het of alle zorgen en vragen die wij allemaal hebben, de mensen van Curaçao wat minder deren. Zij leven. Nu.

We zijn hier nog een jaar. Een hele goede schommelstoelvraag is: ‘als ik 80 jaar ben hoe zou ik dan op mijn leven terug willen kijken?’ Zou ik terug willen komen op Curaçao? Zou ik na mijn pensioen me hier willen vestigen? Tegenover de lichtheid en de rust van Curaçao is er de zwaarte en de drukte van Nederland. Voor een goed leven heb je op Curaçao alles wat je nodig hebt. Hoe vreemd ook, ik mis die zwaarte en al die activiteit van Nederland ook wel eens. Misschien ben ik gewoon teveel Nederlander om de diepte van het leven gemakkelijker in de zwaarte dan in de lichtheid te vinden. Hoe dan ook, als ik 80 ben hoop ik dat ik, waar dan ook, tevreden in een schommelstoel nog steeds mijmer over het leven. Ik zal dan nog steeds geen antwoord hebben wat een goed of zinvol leven is of waarom we met z’n allen bestaan. Ik hoop wel dat ik de dingen heb gedaan omdat ik ze graag wilde doen en ik hoop vooral dat ik ze met een beetje liefde deed. Harrie Bols, humanistisch raadsman 40

Avondwandeling met een Krioyo maaltijd Landhuis Ascencion

op

Bij voldoende belangstelling organiseert de Stichting Vormingscentrum Landhuis Ascencion op vrijdag 14 Oktober a.s. een avondwandeling. Vanaf 16.30 uur bent U welkom op het Landhuis en staat de koffie klaar, voor de kinderen is er limonade. Om 17.00 uur vertrekken we voor de wandeling. De route loopt o.a. langs Boca Ascencion waar de schildpadden zich regelmatig laten zien. Bij terugkeer op het Landhuis staat er een Krioyo maaltijd gereed en voor de kinderen een frietje met… De toegangsprijs inclusief koffie en limonade bij aankomst, patia en de maaltijd bedraagt: 25.00 Nafl Kinderen tot 12 jaar 12,50

Deelname is uitsluitend mogelijk bij opgave tot 12 Oktober tel: 864 1950, 5187265 of per mail: [email protected]

Tot ziens, Rita en Dirk

41

Informatie Landhuis Ascencion. Open Huis op Landhuis Ascencion Zondag 2 oktober 2010 De toegang is gratis. Het Open Huis vangt om 10.00 uur aan met een oecumenische kerkdienst, de voorganger is Vlootaalmoezenier Frans Kerklaan. Voor de kleintjes is er kindernevendienst. Om 11.00 uur is er een rondleiding om en door het fraai gerestaureerde en gemeubileerde landhuis. In en om het Landhuis worden lokaal vervaardigde souvenirs tentoon-gesteld en verkocht. Er zijn koele dranken verkrijgbaar, lekkere pasteitjes, cake en verse pruimentaartjes, onze dagspecial is, “ Broodje stoba ” “Kwartetto Klaisko i Romantico” zorgt voor gezellige muziek Rondleidingen Landhuis Ascencion Stichting Vormingscentrum Landhuis Ascension organiseert op donderdag 6, 20, en 27 Oktober 2011 een rondleiding door het fraai gerestaureerde en gemeubileerde Landhuis. Vanaf 08.30 uur staat de koffie klaar. De beheerder brengt U op de hoogte van de bijzonderheden en wetenswaardighe-den van het Landgoed Ascencion en de flora en fauna in het omliggende natuurgebied. De rondleiding duurt ruim een uur. Deelname 10,00 Nafl. per/persoon koffie, caké en limonade bij aankomst inbegrepen. Deelname is uitsluitend mogelijk bij opgave tel: 864 1950, 5187265 of per mail: [email protected]

42

BELANGRIJKE TELEFOONNUMMERS Kinderoppas: Yvette Coster, Kaya Grote Berg 12 (05-10-1952) Edna Carlo, George Maduroweg 7 Yacintha Veentjer, Grenenweg 20 (09-08-1994) oppascentrale Curaçao (contactpersoon: Rosemarie) Algemeen telefoon: St. Elisabeth Ziekenhuis Politie en Brandweer Ambulance Kustwacht Hato inlichtingen Aqualectra

864-8717 868-3900 869-5451 6621216

910 911 912 913 868-1719 0800-0135

Marinebasis Parera telefoon: Commandant der Zeemacht Caribisch gebied 463-7400 Chef Staf 463-7403 Bureau Operaties (24/7) 463-7432 Telefooncentrale 463-7100 Commandant MB Parera 463-7125 Hoofd Facilitair 463-7126 Officier van de wacht (07.00 – 15.00 uur) 463-7130 Wachtcommandant MBK 463-7149 Koninklijke Marechaussee (kantooruren) 463-7839 Koninklijke Marechaussee (noodgevallen) 560-1020 KMAR Tom van Kempen 463-7040 Medische Dienst (alarmnummer 24/7) 463-7222 Receptie Ziekenboeg 463-7223 / 463-7225 Verbandkamer 463-7218 Apotheek 463-7229 43

Tandarts Bureau Geestelijke Verzorging VLOP VLAM VLORA DC BMW Bureau OS&O Reisbureau Parera Passage Videotheek / Bibliotheek Bureau Sport Zwembad Bubi Blou MWC Brakkeput Landhuis Ascension

463-7230 463-7140 463-7141 463-7142 463-7136 463-7451 463-7162 463-7090 / 7091 / 7092 463-7161 463-7165 463-7163 767-2221 864-1950

De redactietelefoon: Sharon Rosario Placido-Winklaar Harrie Bols Frans Kerklaan Henk Hortensius

463-7140 513-0343 513-0342 513-0393

Diana Meijers Liesbeth Tuynman Suzanne Geerts Tineke Idema Elly Biesters Marc van de Brug Bianca van Vuuren

697-5522 747-7410 697-4118 511-1414 660-9340 511-5126

44

www.parerasociety.webklik.nl [email protected] www.parerasociety.net www.pscur.hyves.nl

DE NIEUWSTE PS IS WEER UIT! NOOIT MEER EEN UITGAVE MISSEN? STUUR DAN JE E-MAIL ADRES NAAR [email protected] EN WIJ STUREN DE PS ELKE MAAND NAAR JE TOE! 0

MIDZOMERNACHTFEEST Datum: BINNENKORT! Entreeprijs: NAF 5,- inclusief welkomstcoctail Locatie: Tuin Longroom MB Parera 1

*Voor verdere informatie: zie bekendmaking OS&O

Kaart- en muntverkoop bij OS&O

ACTIVITEITENKALENDER SEPTEMBER EN OKTOBER 2011 Zondag 11

Maandag 12

Dinsdag 13

Woensdag 14

Donderdag 15 *

Vrijdag 16

Zaterdag 17 kinderspellendag

18 10.00 Kerkdienst Noach kapel

19

20

21 Golfclinic

22 *

23 Ceremoniële binnenkomst Hr.Ms. van Amstel

24 Run-Swim-Run

25

26

27

28

29 *

30

01

02 10.00 Open dag + kerkdienst Ascension 09

03 Start herfstvakantie 10

04

05

06 *

08

11

12

13

07 Einde herfstvakantie 14

16 10.00 uur Kerkdienst Noach kapel

17

18

19

20 *

21

22 Voorstelling Tinnen soldaatje

23 Voorstelling tinnen soldaatje

24 PS nr. 150

25

26

27 * Aanvang bezoek Koningin Beatrix Benedenwindse eilanden

28

29

15

* rondleiding Ascension. Aanvang 08.30 uur Upcoming OS & O: 24 november CDK Cross 2

Bezoek Kura Hulanda voor nieuw geplaatsten

Ken je eiland! Waarom zijn Nederlanders ooit op Curacao gekomen? Waarom werd er zout gewonnen? Hoe kwamen de slaven naar Curacao? Wat is de invloed van de slavernij op het huidige Curacao? Alle militairen en hun partners die in 2011 op Curacao zijn gearriveerd zijn uitgenodigd om een bezoek te brengen aan het Museum Kura Hulanda. We zullen rondgeleid worden door zeer kundige gidsen. Na het museumbezoek zullen we napraten en ook nader met elkaar kennismaken. Het resultaat van deze ochtend zal zijn dat je Curacao en collega's en partners met wie je samen op dit eiland bent gekomen een beetje beter hebt leren kennen. 3

Wat:

Museumbezoek Kura Hulanda

Op: Waar: Tijd: Info:

20, 21, 26 en 27 oktober 2011 Museum Kura Hulanda in Otrobanda Van 08.00 tot 11.30 uur opgave door een mailtje te sturen naar: [email protected], door langs te komen bij het bureau geestelijke verzorging in gebouw doorman of te bellen: 4637140 of 5130342). De kosten (entree en een kop koffie) worden betaald door de Koninklijke Marine. Bij opgave graag voorkeurdata opgeven.

4