Februari 2014 Volume 1, editie 2
Nieuwsbrief
Overduin Chronicles IN DIT NUMMER Hoe zijn wij daar beland? ........... 2 Sociëteit ‘De Vergenoeging’ ...... 2 Beren op de weg ........................ 3 Ik heb je lief uit ‘Happy Valley’ .. 4 Tafelherinneringen ..................... 4 Voorpret ..................................... 4 Give unto others as God has given us ..................................... 5 Rentrainieren in ’t oost’n ........... 5 We see you in Middelburg ......... 6
COLOFON REÜNIECOMISSIE: Pieter Loendersloot Roel van Pagée Coby van Pagée Willem Overduin REDACTIE:
[email protected]
LEVE TANTE COBY! Het lijkt ons een goed en zinvol idee, om na de introductie van de “Overduin Chronicles” nu in de tweede editie eerst iets te schrijven over het enige kind van onze grootouders dat nog in leven is, ons aller tante Coby. Velen van ons hebben bijzondere herinneringen aan haar en om heel verschillende redenen. Door de scheiding van mijn ouders hebben wij (mijn broer Henk en ik) enige tijd bij opa en oma gewoond op de Hogewoerd in Leiden. Daar was tante Coby ook altijd aanwezig, want zij is de enige tante, die nooit getrouwd is geweest en nog lang bij haar ouders woonde. Ik herinner me haar als een heel levenslustige, vlotte, actieve en vrolijke vrouw. Mijn broer Henk heeft van haar leren trommelen en ze was actief in de padvinderij en in allerlei sociale netwerken (o.a. verpleging en maatschappelijk werk). Omdat ze de jongste tante was, zullen velen van ons (neven en nichten) haar goed kunnen herinneren en met veel genoegen en plezier aan haar terug denken. Nu is onze tante Coby 92 jaar en leeft ze enigszins teruggetrokken in het verzorgingstehuis “Vreedonk” in Dordrecht met haar cavia “Mammaloetje”. Ze is vrij doof en sinds kort heel slechtziend. Daar heeft ze veel moeite mee en nu ook al haar broers en zussen overleden zijn, voelt ze zich erg eenzaam en langzamerhand – begrijpelijk - ook levens-vermoeid. Toch probeert ze er nog steeds wat van te maken, als je op bezoek komt. Koffie zetten gaat sinds kort niet meer, maar dat kan dan anders geregeld worden en in ieder geval zorgt ze voor een lekker gebakje uit de winkel van het tehuis. En als je haar kunt verleiden tot het vertellen van wat verhalen uit haar jeugd en jonge jaren, dan straalt ze weer als vroeger. Ze kon voetballen met de jongens, haalde allerlei kattenkwaad uit, schreef toneelstukken, die zelfs in de Leidse Schouwburg opgevoerd werden en werd er op uitgestuurd, om wat eten op de pof te kopen in de tijd van grote armoede van het gezin. Ook nu ze daar zelf allemaal wat kritisch tegenaan kijkt, is het naar mijn mening een bruisend leven geweest en daarom zou ik op deze plaats willen zeggen: Leve tante Coby, zij leve lang! (Piet Loendersloot)
Hello Overduin-family in Holland en Canada (REDACTIONEEL) Hier is, zoals beloofd, de tweede editie van de Overduin Chronicles. Een mooi begin met het verhaal over onze enige nog levende tante: tante Coby. Met een klein groepje neven en nichten bezoeken we haar nu regelmatig en we hebben graag gehoor gegeven aan het idee van neef Piet om haar een prominente plaats in de tweede 'Chronicles' te geven! Ook hebben we de leuke presentaties van de afgelopen tijd er weer in opgenomen. Heel fijn om ook een bericht te krijgen van neef Jan die waarschijnlijk niet naar NL komt, maar op deze manier toch met ons kennis maakt. (En wie weet komt het er toch nog van en valt het mee met die beren op de weg??) LEES VERDER OP DE LAATSTE PAGINA
Roel & Ans van Hoorn–Overduin: Hoe zijn wij in de societeit in Middelburg beland? Onze roots liggen in de Randstad. Roel is geboren op 5 april 1949 in Den Haag en ik ben geboren op 4 oktober 1952 op de Hogewoerd in Leiden. M’n vader en moeder (Herman en Rietje) woonden in bij opa en oma Overduin. “Pietje en Henkie” van tante zus, die ook inwoonden vonden het reuze interessant bij baby Ansje in ’t badje te kijken volgens m’n moeder. Roel en ik zijn bijna 21 jaar getrouwd en hebben een samengesteld gezin. Roel heeft drie zonen en ik een zoon en dochter. Onze kinderen en partners wonen in Gouda, Den Bosch, Hilversum, Heiloo en in Zweden. Samen zijn we gezegend met 4 kleinkinderen, twee kleinzoons van 1 ½ en 4 ½ en twee kleindochters van 1 ½ en 11 jaar en een baby is op komst. We hebben ca. 38 jaar in Alphen aan den Rijn gewoond en gewerkt. Beiden zijn we niet in de horeca opgegroeid. Roel heeft als bibliothecaris gewerkt bij de faculteit sociale wetenschappen op de universiteit in Leiden. Ik heb gewerkt als telefoniste/receptioniste en secretarieel medewerkster in diverse branches. De afgelopen 13 jaar bij een centrum voor maatschappelijke ontwikkeling op het gebied van integratie en participatie van allochtonen. Tussentijds is Roel ook nog ca. 20 jaar werkzaam geweest als bedrijfsleider bij een bowling & partycentrum in Alphen a/d Rijn waar ik hem assisteerde. Wij wilden graag samen nog een nieuwe horeca uitdaging aangaan en onderzochten, o.a. zelfs in Zweden en in de Eifel naar een bed & breakfast/restaurant maar het liep telkens op niets uit. We hadden ons erbij neergelegd tot dat Middelburg via een sollicitatie in Domburg (Zeeland) op ons pad kwam. Het bestuur van de sociëteit (sociëteit bestaansrecht sinds 1795) zocht een be-
heerders echtpaar en na een aantal gesprekken zijn wij aangenomen. Op voorwaarde dat wij wilden wonen in een gedeelte van het monumentale pand. Dat wilden wij en het bevalt goed, midden in het centrum van het gezellige Middelburg. We zijn zakelijk op 1 september 2012 begonnen, Roel was toen 63 en ik 59 jaar. We beheren de horeca voor de sociëteitsactiviteiten en daarnaast regelen we ook de aanvragen voor o.a. recepties en huwelijks feestjes. Het bestuur, de sociëteitsleden en gasten zijn tevreden en wij hebben ook voldoening van ons werk. Daarnaast hebben we natuurlijk onze kinderen, kleinkids, m’n moeder en sociale– en familie contacten die we willen bijhouden. Allemaal wonend buiten Zeeland. een druk leventje al met al. We vinden het wel bijzonder en fijn dat Sylvia (m’n enige zus) en zwager Dick hier ook wonen evenals Ine, de weduwe van m’n vader in Vlissingen (ook vlakbij). We verheugen ons op de familie reünie om al onze bekende en ook onbekende neven en nichten uit Canada te ontmoeten en hen een fijn en gezellig samenzijn te bezorgen.
SOCIETEIT DE VERGENOEGING - HET GEBOUW Vlakbij de Markt, op het adres Gortstraat 30, ligt het pand Le Baron Chassé, sinds 1929 eigendom van de Vereniging Hendrick de Keyser. Het gebouw is ontstaan door het samentrekken van een aantal huizen. Omstreeks 1700 kwam het in het bezit van Omar van Visvliet en in 1745 werd het door diens kleinzoon ingrijpend verbouwd. Maar ook daarna vonden nog regelmatig aanpassingen plaats. In het begin van de 19e eeuw werd het pand vernoemd naar luitenant-generaal Baron le Chassé, de verdediger van het fort Antwerpen . Families en gebruikers volgden elkaar op. Het is in de 2e helft van de vorige eeuw ook nog tijdje een hotel geweest. Tot het in 1985 aan de sociëteit werd verhuurd. Het pand is aan de straatzijde 10 en aan de achterkant 22 meter breed en 30 meter diep. Vooral de voorgevel, de kapconstructies, de begane grond, het terras en de tuin zijn van cultuurhistorische betekenis. De monumentale voorgevel en de tuinzaal dateren van de verbouwing in 1745. Het overig interieur dateert uit verschillende tijdperken. Vooral de ornamentele aankleding van de hal en de gang en in de vertrekken het houten snijwerk, de plafonds en de schouwen vallen op. De zogenaamde wintertuin en de gietijzeren waranda aan de tuinzijde dateren van 1870. In de tuin staat o.a. een eeuwenoude moerbeiboom. De sociëteit heeft enkel de begane grond en de tuin in gebruik. Op de verdiepingen is aan de achterkant inmiddels een appartement gerealiseerd en heeft aan de voorkant een ombouw tot kantoorruimte plaatsgevonden. Op termijn zal Hendrick de Keyser beneden een verdere restauratie uitvoeren. Vooruitlopend daarop heeft de sociëteit begin 2004, mede dankzij een donatie van Hendrick de Keyser, de sociëteitsruimten opnieuw laten behangen en schilderen. Bij die gelegenheid is toen ook een nieuwe bar geïnstalleerd.
2
UIT CANADA: BEREN OP DE WEG? Dear scattered Family: It has been interesting to read about the planned Overduin Reunion in Middelburg. Even though I doubt that Gre (Margaretha de Boer) and I will come, I feel part of the group because of all these letters that have been going back and forth. Thanks to everyone who has shared their profile in that way. I am the third-oldest of the 14 children of “Koos” (Jacobus) and “Willi” (Willemke), and remember well the boat trip to Canada on “De Grote Beer” in August 1955 when I was 12. Dad could have accepted the invitation to go to de Chr. Gerf. Kerk in Dokkum (which I wanted him to do) but instead he chose Canada. Now I am glad he did. Margaret and I met in Canada, and we just celebrated our 50th anniversary last year. We have been blessed with 5 children, and now also have 9 grandchildren. As a family, we have done a fair bit of camping, canoeing and hiking, things for which Canada is famous. For example, we hiked the entire Bruce Trail, an 890 km foot path in South Ontario. One of the clearest memories I have of Holland is from 1953. I was staying with ‘Opa’ in Leiden. In the mornings he always made tea, and served it with a kaneel/sugar cookie. A few days before the catastrophic flood we took a streetcar trip to the coast (Katwijk of Noordwijk?). We watched the waves for a while. The wind was howling madly, and we could hardly stand up. I panicked and started to scream at the top of my lungs – the memory is quite clear. I was deathly afraid that the wind would pick up the tram and smash it on us. A few days later, back in Leiden, we were glued to the radio to hear the dramatic and hardto-believe reports of ever-increasing numbers of casualties. According to my dad, my panic had been a prophetic sense of the coming disaster.
The 1953 Storm - A terrible storm causes hundreds of dikes to break in Zeeland, resulting in the North Sea flood of 1953. Julia, a single mother living with her parents, is caught in the middle of the catastrophic flood. She is rescued from drowning and taken to safety by her neighbour Aldo, who is a member of the armed forces. However, her baby is left in a wooden box in the attic of Julia's parental home. Together Julia and Aldo return to the disaster area to look for the baby. When they finally find the box, it is empty, and they conclude that someone must have taken the child. The child ended up with a woman who recently lost her own baby in a car accident. Julia met her but because the woman did not want to lose the baby, she hid him for Julia. Eighteen years later, Julia meets her son and the woman again and she finds out what has happened.
This photo is from our family reunion in 2013 and shows our 5 children in the back row (from left to right: Evelyn, Paul, James, Michael, and Simon). Behind Gre is Mihoko, James’ wife, and on the far right is Pancho, Evelyn’s husband). On Gre’s lap is Saskia, Liana is between her grandparents, to my right is Dominic, and Tajo is clinging to his dad James. Missing are Marcella (Michael’s wife) and their 3 children Chloe, Sienna, and Kyle, and Julia (Paul’s wife) and their 2 children Emil and Finn. It is hard to get everyone together, since they live so far away (England, Germany, the USA, and northern Canada). I still speak with a Dutch accent, and love Holland, with its Pieterpad, its churches, its organs. For all of my working life I have been a teacher, first at the High School level (grades IX-XIII), for 13 years, Music, English, and German, followed by 25 years at Wilfrid Laurier University in Waterloo, Ontario, in the faculty of Music. In addition I also worked as Director of Music at various churches, from age 13 to age 63. It has been and continues to be a wonderful life. Psalm 16:6. As you probably know, long airplane trips are hard for seniors, and like a typical Overduin, I tend to see ‘beren op de weg’.
3
IK HEB JE LIEF—Wilma & David uit ‘Happy Valley’ OOM HERMAN
Dear Overduin Family: My name is Wilma and I am number 9 of the 14 children belonging to Jacobus and Willemken Overduin. I moved to Labrador in 1983 to work as a nurse in a tiny fishing community called Black Tickle. There I met and married David Joseph Dyson, a local fisherman. We moved to Happy Valley in 1999. Since coming here I have worked in a Seniors Citizen’s Home and David returned to Black Tickle every summer to fish for cod and crab until he retired from fishing this past year. The picture was taken at our son`s wedding this past October. From left to right are: myself, Caden,
Vlissingen, augustus 2011
David, Martin with Chloe, Kristy, Anna, Lola, and Derek. Anna and Martin are our two children. David also has another son and daughter, Darvin and Bernice. Caden and Lola are Anna and Derek`s two children and Chloe is Martin and Kristy`s daughter. David and I are hoping to buy our tickets soon and plan to leave around the 30th and stay till the 8th. It will be the trip of our life time. David knows a few words in Dutch that he learned 30 years ago-Ik heb je lief. We hope to see you all soon , the Lord willing. David and Wilma.
TAFELHERINNERINGEN - Roel van Pagee Een van de mooiste herinneringen die ik heb van mijn ouders (Daan en Neel) is deze. Het speelde zich meestal af aan tafel. Daar zat het hele stel bij elkaar, Pappa en Mama en 8 kinderen.
VOORPRET!
Bijvoorbeeld: uitspraken van Pappa als hij de soep geproefd had, en dan zei “jongens, (en daar hoorden de meiden natuurlijk ook bij) ”, luister er zijn maar twee mogelijkheden: of dit is geen soep, dan liet hij een stilte vallen zodat het gewicht van zijn woorden onze aandacht pakte, wat wel belangrijk was want het gekwek van 8 kinderen was niet gering. Wij keken dan met zijn allen naar pappa, want wij begrepen dat er iets belangrijks gezegd ging worden. Als hij onze aandacht had, herhaalde hij opnieuw: er zijn maar twee mogelijkheden. Of, of, of dit is geen soep. Dit hadden we allemaal al gehoord, maar de grote vraag was natuurlijk wat komt erna, wat was die andere mogelijkheid. En pappa kon ontzettend goed de spanning er in houden, en dan kwam het hoge woord er uit met een grote glimlach “of, Ik heb nog noooooit soep gegeten. Wij allen begrepen dat het een grote loftrompet was op moeder Neeltje, en wij beantwoorden dat met luid gejoel en tromgeroffel op de tafel.
We kennen dat wel van de vakantietijd. De voorpret is soms net zo leuk of misschien zelfs nog leuker dan de vakantie zelf. Daar lijkt het bij ons ook op. Het kost een zee van tijd en een maalstroom van mailtjes en telefoontjes, e.d., maar de voorbereiding van onze reünie zorgt ook voor veel plezier, in hoge mate ook aan de andere kant van de oceaan. En dat gaat gepaard met een dosis gezonde spanning: als het maar niet tegenvalt, als we maar kunnen voldoen aan alle hoge verwachtingen, als het maar goed gaat, als er maar geen ongelukken gebeuren, als er maar niemand ernstig ziek wordt. Dat zijn overigens de alom bekende, beroemde of beruchte ‘Overduinen-genen’. We hebben er - als grote familie - allemaal wel iets van meegekregen, de één wat meer dan de ander. Maar we blijven er redelijk gezond bij! Nu gaan we de lezer niet vermoeien met alles wat er tot nu toe is gebeurd, de afspraken, die we gemaakt hebben, de vele besprekingen, de contacten, die gelegd zijn in Canada (of weer opnieuw opgerakeld), enz., enz. We gaan ook niet vertellen wat er allemaal nog moet gebeuren (en dat is nog hééééél veel), maar wat we wel even kwijt willen is dat we met heel veel plezier aan de voorbereiding werken, met gelukkig veel “support” van diverse familieleden, dat we hopen op een prachtig en succesvol familiefeest op 3 mei en voor de Canadese familie een onvergetelijk verblijf in ons koude kikkerland en dat er misschien uit dit familiefeest weer nieuwe en onverwachte contacten ontstaan. Ik besluit met de meest afschuwelijke hedendaagse kreet: “We gaan er voor!”. In Canada zeggen ze misschien “Let’s get going” of “Giddie-up-go!!”
4
GIVE UNTO OTHERS AS GOD HAS GIVEN US … JACK The first thing you should know about Jack is that he is not computer savvy. The second thing you should know about Jack is that he has the most wonderful sister who has offered to do the Presentation for him (that’s me, youngest sister Liz). Obviously, the third thing you must know about Jack is that he trusts me… My brother Jack married Cobi Vandermeyden in 1971 and they have 3 children (Heid, Lori & Sam) and 9 grandchildren and one adopted grand-daughter. This photo was taken in 2011 and the 2 youngest of the grandchildren are not in the photo yet. Jack is looking forward to travelling to The Netherlands with Marty, Nicole, Mary and myself on April 30, returning May 8 to Canada. Jack has done various jobs in his working life – first truck driving, then a school Janitor and he now collects and sells metal products. He is not afraid of hard work. Jack loves to make things out of wood and over the years has created some amazing work such as creative frames, cabinets, benches etc. If you ask him – he will build it. Not only is this another reason that Cobi loves him so much – we all do, family as well as friends or anyone who is in need! Jack is also a collector of many different things. Things like stamps and coins, but he also collects dead things. He has a cabinet with drawers of dead beetles, butterflies, etc. If you went to his house for a visit, he would be happy to show you! Yep – dead bugs! Here is a photo of their grand-daughter Hannah – she shares her Opa’s fascination of all creatures great and small. An advantage about having the opportunity to introduce Jack to all of you is that I can tell you things that he himself would never tell you. Jack is very thoughtful and kind – he loves to help people. Jack and Cobi have welcomed many people into their lives, always making a positive difference. For Jack and Cobi – there is no other option but to take the opportunity to “give unto others as God has given to them.”
PIET & MARGREET—rentreinieren in het oost’n des lands Amerikaanse diesels van de Union Pacific. En onze eigenwijze herdershond – Selma – die niet naar de fotograaf wil kijken. Wij zijn twee keer in Canada geweest, bij Ludy en Pete. De eerste keer leefden oom Koos en tante Willy nog en mochten we in hun grote limousine rijden. We hebben leuke herinneringen uit die tijd en hebben toen ook bijna iedereen ontmoet: Wilma en Martin en Henk en Nick en Peter en Mary, Jacob, Liesbeth (Liz), enz. Het zou erg leuk zijn, om jullie weer eens te ontmoeten in Holland. Jullie zijn welkom om een aantal dagen bij ons te logeren. Margreet en ik zijn nu met pensioen, maar ik rij zo nu en dan nog op de vrachtwagen (o.a. naar Liverpool in Engeland). Hier zitten we nog gezellig met de hele familie bij elkaar. Tot ziens in Holland.
Op de achterste rij staat van links naar rechts: Opa Piet, oudste zoon Michael, Oma Margreet, tweede zoon Richard, dan Gerja, echtgenote van Michael en Johan, echtgenoot van Mariëlle. Op de voorste rij op het groene stoeltje kleinzoon Tom, dan dochter Mariëlle en kleindochter Aniek, dan Marije, echtgenote van Richard, jongste kleinzoon Bas en oudste kleinzoon Daan. Je ziet ook welke hobby ik heb: een grote spoorbaan in de tuin met echte
5
Redactioneel (vervolg p.1)
We see you in Middelburg. God bless you! Hallo familie Overduin. Heel leuk om jullie te leren kennen en de presentaties te lezen. Van tante Neeltje tot de Canadese kant, waar wij maar heel weinig van weten. Grappige uitspraken, ook om weer te lezen bij de Overduinen Chronicles. Hier dan een presentatie van Jan en Liesbeth van Tongeren.
Met veel dank dus aan iedereen die een bijdrage heeft geleverd. Hopelijk werkt het stimulerend op anderen om ook iets in te sturen. Kort of lang, met of zonder foto's, alles is welkom! Het is gewoon fijn om zo een misschien wel bijzonder document van de familie samen te stellen, en je te realiseren: hé, ik ben deel van deze familie! (inclusief aangetrouwden!) Dus : Iedereen telt mee! Laat van je horen. Inmiddels zijn we als organisatie druk bezig om te plannen hoe de familie uit Canada ondergebracht kan worden bij familie in NL. In het volgende nummer hopen we te melden dat alles geregeld is. Zelf ben ik al met een aantal Canadese familieleden aan het skypen! Ik hoop dat jullie veel plezier beleven aan deze tweede Overduin Chronicles en ik zou zeggen: laat je inspireren. Good Luck to the Canadian family in reading and translating this letter. If you need more English please let us know!
Ik ben Elisabeth Catharina Overduin. Geboren op 26 september 1953 te Leiden. Vernoemd naar tante Bep en onze overgrootmoeder Elisabeth Catharina Selier. Jan en ik zijn bijna 40 jaar getrouwd en hebben vier kinderen; Jan, onze oudste is getrouwd en heeft drie roodharige kinderen. Sandra is getrouwd met Bogdan. Zij heeft nederlands gestudeerd en heeft schrijverskwaliteiten zoals meer Overduinen die hebben. Bogdan werkt sinds kort voor Hospice for hope in Engeland. Volgende week gaan zij verhuizen naar Seven Oaks. (Als het goed is, heb ik een foto en link bijgevoegd van Sandra en een foto van ons gezin vorig jaar kerst). Simeon heeft biomedische wetenschappen gestudeerd en doet nu science education and communication natuur bio scheikunde voor zijn master en woont in Utrecht met zijn vriendin. De jongste is Rosalie. Zij wordt bijna 21 jaar, studeert psychologie. Volgende maand gaat ze 10 weken backpacken in India. Jan is leraar techniek en creatieve vakken. Hij tekent en schildert graag, maakt o.a. portretten, is heel mooi om te zien. Ik ga liever zwemmen of fietsen. Maar absoluut niet zulke afstanden als jij LIz Ik werk bij thuiszorg en bij een psycholoog.
Met een hartelijke groet namens de voorbereidingscommisisie, Coby
FAMILIETIP!
Tip aan onze neven en nichten mee te geven: Bij het Kruidvat zijn momenteel treinkaartjes te koop voor o.a. zaterdag 3 mei voor €13,99 (dagkaart 2e klasse door heel Nederland). Vanaf het NS station Middelburg is het ca. 8 minuten lopen naar onze locatie. De NS-dagkaart is geldig voor één persoon. Zoals de naam aangeeft is het goedkope treinkaartje voor één dag, een zaterdag of een zondag. De kaartjes worden uitsluitend in de Kruidvat-winkels verkocht, niet online. Verder is omruilen niet mogelijk, en geldt op=op.
Zoals de meeste Overduinen ben ook ik christelijk opgevoed, maar ben pas echt tot geloof gekomen rond mijn dertigste jaar, na een eenmalige periode van depressie. Onze opa Hendrik en oma Liedewij waren voor ons allemaal een bijzonder goed voorbeeld van geloof en liefde. Wij hebben allemaal hele goede herinneringen aan hen. Maar we moeten toch zelf Jezus in ons leven gaan ervaren. Ik zie dit nog steeds als een groot wonder. Als kind heb ik Jacobus Overduin wel eens gezien bij mijn ouders. Ook neef Jan, de bekende organist, kan ik me nog goed herinneren. Ik heb nog een lp gekregen van hem. Martin is weleens bij ons thuis geweest. Liz heb ik bij de vorige familiedag gezien, dat was heel leuk. (Simon is een paar jaar terug bij ons in Kampen/IJsselmuiden geweest en met James hebben we een tijdje email contact gehad over de historie van de Overduinen, waar hij bijna alles van weet. Maar zij zijn achterneven. Het moet niet te ingewikkeld worden) In Leiden hadden wij vooral contact met het gezin van ome Arie en ome Herman. Hij en m'n vader hadden vaak geloofsgesprekken, waar ik mijn Israël liefde waarschijnlijk voor een groot deel aan te danken heb. We kwamen veel bij ome Arie en tante Greetje. Altijd een hele gezellige drukte en de neven hadden vaak stoere verhalen, waar wij heerlijk om konden lachen. Bij tante Bep werd ik lekker verwend en mocht ik met hen mee op vakantie naar Noordwijk. Dat was heel bijzonder, want wij gingen zelf nooit met vakantie. Bij tante Neeltje viel er weer van alles te beleven. Als ze mij chaotisch noemen, dan zeg ik altijd; Tja, dat heb ik van m'n tante Neeltje. Die was in Baarn de ramen aan het zemen en dacht opeens; Hé, m'n broer Henk is jarig. Dus kwam ze naar Leiden en zei; M'n emmer water staat nog buiten in Baarn. Tante Zus heeft een paar keer bij mijn ouders gelogeerd. Dat was ook heel gezellig. Zij was altijd heel geinteresseerd in ons. Vooral Jacob en Willem (m'n broertjes) waren gek op haar. Ik schrijf nu maar een beetje wat me te binnen schiet. Er valt nog zoveel te vertellen, maar het wordt al een heel lang eind en een hele klus voor de Canadezen om dit te vertalen haha. We see you in Middelburg. God bless you. With love Liesbeth
