OPENING VAN HET MONFORTJAAR IN BELGIË Banneux 12 augustus 2015 De opening van het Montfortjaar in België vond plaats in het bedevaartsoord van Banneux op 12 augustus 2015. Deze plek vormde een uitstekend kader om de 300ste verjaardag van het overlijden van Louis-Marie Grignion de Montfort te vieren. Niet alleen bevindt er zich een beeld en een kapel van Montfort maar vond er ook van 11 tot en met 13 augustus het driejaarlijks Mariaal congres plaats: Ontmoetingsdagen met Maria. Talrijke gebedsmomenten werden afgewisseld met conferenties van onder meer kardinaal Danneels en dit alles in een serene en hartelijke sfeer.
De montfortaanse openingsdag van de 300ste verjaardag van het overlijden van Montfort werd in het Mariaal congresgebeuren ingelast en maandenlang zorgvuldig voorbereid door de drie montfortaanse congregaties. Van bij het begin werd reeds besloten om vooral de nadruk te leggen op gebed en vertrouwen in de toekomst: samen bidden en samen een proces van gebed op gang brengen voor roepingen voor de Kerk in onze tijd. Vanaf september zullen alle geïnteresseerden maandelijks teksten uit de Brandende Bede ter bezinning ontvangen als aanloop naar het hoogtepunt van het Montfortjaar namelijk de slotviering in mei 2016 . Onder een stralende zon werden ongeveer 180 mensen verwelkomd in de Franciscuskapel in Banneux. Een gelegenheidskoor zorgde voor de muzikale omlijsting en het welkomstwoord werd uitgesproken door René Deleu, lid van de stuurgroep “Evangéliser avec Marie”, die jaarlijks in de Foyer de Charité een montfortaans weekend aanbiedt:
Onze dank aan de organisatoren van de ‘Ontmoetingsdagen met Maria’ die aan de montfortaanse familie ruimte hebben geboden om het Montfortjaar in te zetten. Dank ook aan pater Santino, de algemene overste van de montfortanen voor zijn aanwezigheid, en welkom aan allen die een of andere verwantschap hebben met de spiritualiteit van de heilige Montfort, dank voor uw aanwezigheid en uw meedoen. De montfortaanse familie bestaat uit de drie congregaties door Montfort gesticht: de Dochters der Wijsheid, de Montfortanen en de Broeders van St.-Gabriël, met daarenboven groepen en individuen die van Montforts spiritualiteit leven. Naar aanleiding van de 300ste verjaardag van het sterven van Montfort zetten we vandaag in België een speciale herdenkingstijd in die loopt tot 7 mei 2016. Waarom van Montfort spreken in het kader van deze Ontmoetingsdagen? Montfort heeft het thema van deze Ontmoetingsdagen, Maria leidt ons naar de bron van de Liefde, persoonlijk doorleefd en overal verkondigd. De bron van de Liefde is Christus en heel de spiritualiteit van Montfort is Christus-gericht. Hij noemt Christus ‘de Wijsheid’ van God en de pedagogie die Montfort aanreikt is gericht op het ‘verwerven’ van deze Wijsheid. Om hiertoe te komen reikt hij vier middelen aan: - een vurig verlangen, - een volhardend gebed, - een universele versterving, - en ten slotte een ware en tedere devotie tot de Maagd Maria. Voor dit vierde middel redeneert hij in zijn boek ‘De Ware Godsvrucht’ als volgt: “Onze hele volmaaktheid bestaat hierin, dat wij aan Jezus Christus gelijkvormig zijn, met Hem verenigd en aan Hem toegewijd. Vandaar dat de beste devotie ontegenzeggelijk die is, die ons het meest met Jezus Christus gelijkvormig maakt, met Hem verenigt en aan Hem toewijdt. Welnu, van alle schepselen is Maria het meest gelijkvormig met Jezus Christus, zodat ook geen enkele devotie een mens meer aan de Heer toewijdt en aan Hem gelijkvormig maakt dan de devotie tot de allerheiligste Maagd, zijn heilige Moeder. Hoe meer dus iemand aan Maria is toegewijd, hoe meer hij dat ook aan Jezus Christus is” (120). Ik zou graag willen wijzen op enkele aspecten van zijn leven en van zijn leer: 1. Wat hij leert heeft hij eerst zelf doorleefd. Zijn leven werd gedreven door een dubbel verlangen: het verlangen naar de Wijsheid zoals Paulus het verwoordt: “Ik leef niet meer, maar Christus leeft in mij”, een verlangen dat zich uitte in een vurig en volhardend gebed dat hem vervolgens dreef naar zijn medemensen met een uitgesproken voorkeur voor de armen
en de kleinen. Hij had het genie om een pedagogie uit te bouwen om het Goede Nieuws dat hij zelf ontdekt had te brengen tot bij de uitgestotenen van zijn tijd. 2. Met Marie-Louise Trichet, eerste overste van de Dochters der Wijsheid, vormde hij een geestelijk duo dat in de kerkgeschiedenis doet denken aan heiligen zoals Franciscus en Clara, Benedictus en Scholastica, Franciscus van Sales en Jeanne de Chantal. Wie zal ooit de wederzijdse beïnvloeding die zij ondervonden kunnen peilen? Hun gesprekken, hun correspondentie en de geestelijke weg die ze afgelegd hebben getuigen van een volhardend gebed. De een heeft de ander geholpen om de Wijsheid, waar ze zozeer naar verlangden, te verwerven. 3. Net als Christus, is Montfort bezield door een uitzonderlijke genade; hij is vaak verkeerd begrepen maar werd niet opstandig. Hij bleef gehoorzaam aan de Kerk, gehoorzaam aan de stem van de paus, gehoorzaam aan de bisschoppen, ook als hem het spreken werd verboden; hij was steeds gehoorzaam aan zijn biechtvaders die het risico namen verantwoordelijk te zijn voor zijn doen en laten. Montfort was zo verstorven aan zichzelf dat hij overal de hand van God in zag. De sereniteit bijvoorbeeld, die hij opbracht toen hij het bevel kreeg om de grote kruisberg in Pontchâteau weer af te breken, getuigt van zijn algehele overgave aan God en zijn geest van versterving. 4. Je moet in de ‘gietvorm’ die Maria is, terechtkomen, zo zegt Montfort: wie in deze geestelijke mal wordt gestort zal spoedig op Jezus Christus lijken. Hierin bestaat trouwens de opdracht die zij van God gekregen heeft: geestelijke kinderen voortbrengen. Laten wij om tot bij God te komen dezelfde weg gebruiken die God nam om naar ons te komen. In zijn Ware Godsvrucht en in het Mariageheim vind je zijn uitleg. Ik raad je het lezen van deze teksten aan. Hoe gaan wij het Montfortjaar, dat vandaag aanvat, gestalte geven? In gebed en overleg zijn wij ons gaan afvragen op welke wijze wij, op dit moment van de geschiedenis, Montfort 300 jaar na zijn overlijden het best tot zijn recht kunnen laten komen. Wat zou hij in deze tijd op de eerste plaats doen? Wij denken dat hij nu weer, zoals toen, bij God zou aandringen om roepingen voor deze tijd. Mannen en vrouwen namelijk om het evangelisatiewerk van Jezus voort te zetten, mensen met een heldere kijk op het handelen van God en de taak die Maria daarin vervult. Missionarissen met aandacht voor de noden van de mensen in deze tijd, mannen en vrouwen die aandacht opbrengen voor de armen en de kleinen, die wegen zoeken om hen te bereiken, die door hun levensstijl getuigenis afleggen, die met Maria en gedreven door de Geest rondtrekken, zich beschikbaar stellen, bevrijd van ‘wat anderen wel zouden zeggen’ en mensen die bidden. Mensen die van Christus houden, kinderen van Maria die, geïnspireerd door de Heilige Geest, originele methoden en woorden vinden om de uitgestotenen van vandaag te bereiken; ware dienaars van de armen, attent voor de wenken van de Voorzienigheid. Wij stellen je voor om vanmiddag reeds, ergens op een plek die je verkiest, privé te bidden voor roepingen voor deze tijd. Na de koffiepauze houden we een gebedstocht langs het Mariabeeld op de esplanade en eindigen in de kapel van de heilige Montfort in de buurt van de bron. De tijd om van God religieuze en lekenroepingen af te smeken die nodig zijn op dit moment van de geschiedenis, zouden wij willen laten doorlopen als een grote gebedsnoveen tot in mei 2016. (…) Het jaar van de Barmhartigheid, door paus Franciscus aangekondigd naar aanleiding van de 50 jaar afsluiting van Vaticanum II, is een niet onbelangrijk teken van de tijd.
Vervolgens nam p. Santino Brembilla, de generale overste van de montfortanen, het woord. Hij weet heel goed dat Montfort de Brandende Bede bedoeld heeft als roepingen-gebed voor montfortanen, maar dat dit gebed ook best geschikt is om van God andere roepingen af te smeken en vanuit de intuïties van Montfort de Kerk nieuw leven in te blazen. Hij begint met het voorlezen van het grafschrift van Montfort in St.-Laurentsur-Sèvre als bron van inspiratie:
Voorbijganger, wat zie je? Een uitgedoofde toorts! Een man verteerd door liefdesvuur, die alles deed voor iedereen: Louis-Marie Grignion de Montfort. Als je vraagt naar zijn levenswijze, geen was zuiverder. Zijn geloofsijver? Een vuriger bestond er niet. Zijn boetvaardigheid? Een strengere kan je je niet voorstellen. Zijn devotie tot Maria? Niemand geleek meer op de heilige Bernardus. Als priester van Christus, heeft hij het leven van Christus nageleefd. Overal verkondigde hij Hem met zijn woord, onvermoeibaar. Slechts de dood deed hem stoppen. Hij was een vader voor armen, beschermer van wezen, Verzoener voor zondaars. Zijn glorievolle dood leek op zijn leven: zoals hij geleefd had, zo is hij gestorven. Rijp voor God, ging hij naar de hemel. Hij stierf op de 28ste april in het jaar 1716, op de leeftijd van 43 jaar.
Wat verwachten wij hier, vandaag op 12 augustus, in het mariaal heiligdom van Banneux, bij de opening van de 300ste verjaardag van het sterven van Montfort? Wij willen allemaal een man met een hart van vuur eren, die in St.-Laurent-sur-Sèvre in Frankrijk gestorven is op 28 april 1716, slechts 43 jaar oud. Wij willen de 300ste verjaardag vieren van een missionaris die naar de hemel is gegaan na met woord en daad te zijn opgekomen voor de armen. Samen willen wij eer brengen aan die grote getuige van ons geloof die stoutmoedig de vreugde van het Evangelie rondbracht, vanuit de overtuiging dat, als je niets waagt voor God, je ook niets groots voor Hem tot stand brengt.
Dankzij de montfortaanse familie, de vele groepen en individuele mensen die de geestelijke weg volgen die hij aanduidde en waarop hij is voorgegaan, is hij nu wereldwijd gekend en wordt hij gehuldigd. Wij willen ons openstellen voor Gods initiatief die, in zijn Wijsheid, met ieder mens van goede wil een verbond wil sluiten. Met de heilige Montfort erkennen wij dat God in Jezus Christus, de Eeuwige en mens geworden Wijsheid, zijn liefde heeft geopenbaard. Door Maria is Jezus tot ons en in ons gekomen en door haar ook kan Jezus een plaats krijgen in ons leven. Dankzij zijn persoonlijk getuigenis, zijn geschriften en liederen kunnen wij putten uit de levensbron die de Heilige Geest is en de energie vinden om gelukkig en vrij te leven, door de trouw aan onze doopbeloften. Wij, montfortaanse missionarissen en leden van de montfortaanse familie, zijn blij te mogen staan midden tussen groepen en bewegingen die leven in een sfeer die aanleunt bij het gedachtegoed van Montfort. Wij zijn er ons van bewust dat we samen een volk vormen in de sporen van de arme Apostelen. Ook zijn wij ervan overtuigd dat wij met de viering van dit Montfortjaar ons samen kunnen verrijken, want het gaat tenslotte om het missionaire elan van iemand die door de wereldkerk erkend is.
Tot vandaag toe wordt Montfort aangewezen als een grote getuige van het geloof: -
zijn geschriften zijn in 1858, na nauwkeurig onderzoek, officieel erkend als conform met de leer van de Kerk; - in 1888 heeft paus Leo XIII Montfort ‘zalig’ verklaard - en kort na de tweede wereldoorlog, in 1947 is hij door Pius XII heilig verklaard. - in 1996 heeft de nu heilige Johannes-Paulus II zijn feest ingeschreven in de algemene kalender van de Kerk. Datzelfde jaar trouwens, naar aanleiding van een reeds aangekondigd pastoraal bezoek aan Frankrijk, heeft hij, op eigen initiatief, het besluit genomen om te komen neerknielen bij het graf van Montfort in St.-Laurent. Ondanks het feit dat wij kwetsbaar zijn geworden is de Heilige Geest ertoe in staat om van ons stoutmoedige missionarissen te maken: Liberos, namelijk vrije mensen die zonder belemmering alle kanten uit vliegen; Liberos, mensen altijd bereid er op uit te trekken en alles te ondergaan zoals de apostelen; Liberos, ware kinderen van Maria, die met de lichtende en brandende fakkel van het Evangelie in de mond en de heilige rozenkrans in de hand, door middel van een ware devotie tot Maria, dat wil zeggen inwendig zonder schijnheiligheid, uitwendig zonder afkeuring, bedachtzaam zonder onkunde, teder zonder ongevoeligheid, overal waar zij heengaan de kop van het oude serpent zullen verpletteren. Onze wereld is de richting kwijtgeraakt; geweld, onverdraagzaamheid en lijden bedreigen de levenszin. Naar aanleiding van de 300ste verjaardag van zijn naar de hemel gaan willen wij aan Montfort zeggen dat wij in zijn voetspoor willen treden door een vernieuwd voornemen en een evangelische inzet. Laat dit Montfortjaar zich niet beperken tot een terugblik op het verleden en een vaststellen van het nu, maar een gewaagde aanzet zijn naar de toekomst toe, vertrouwend op de Voorzienigheid, een houding die zo kenmerkend was voor Montfort. Ik wens u in de loop van dit jaar een vruchtbare tocht in het spoor van Montfort en een dankbaar vieren van zijn binnentreden in het Huis de Vader.
Na deze inspirerende woorden zochten de aanwezigen een rustige plek op voor persoonlijk gebed en meditatie. Een uur later troffen zij elkaar bij een kop koffie en een kleine versnapering. Vervolgens verzamelde de groep zich op de esplanade voor het Mariabeeld.
Frans Fabry, de overste van de Belgische montfortanen, sprak inspirerende woorden over Maria en meer in het bijzonder over het bedevaartsoord waar we ons bevonden. Afwisselend werd er gezongen en gebeden en dan ging het processiegewijs naar het beeld en de kapel van Montfort. Ook hier zorgden Santino en Frans ervoor dat Montfort heel levendig nabij kwam door zowel zijn leven als zijn werken in herinnering te brengen. Op het einde werden de mensen uitgenodigd het beeld van Montfort te groeten. Het viel op dat talrijke aanwezigen hier gebruik van maakten met een oprechte en serene devotie.
Bij het Mariabeeld: Elke bedevaartplaats heeft zijn charme. De eenvoud van het gebeuren hier in Banneux en de manier van doen van Maria bevatten reeds een boodschap. Bij de eerste verschijning gebeurt eigenlijk niets bijzonders. Maria glimlacht en nodigt uit. Dat is een magnifieke geruststelling, er is niets bedreigends.
Bij de verdere verschijningen begint Maria niet met te spreken, zij bidt… Zij is dus in contact met de Heer. “Ik zal altijd met u zijn”, zei Jezus, maar wij vergeten dat zo dikwijls. Het valt op dat Maria de aandacht niet op zichzelf trekt, ze leidt het meisje meermaals naar de bron… Het doet mij denken aan het verhaal van de Samaritaanse in het Johannesevangelie, Jezus zat aan de bron, bovendien maakte hij aan de vrouw duidelijk dat Hij het echte levengevende water aanreikt… Maria is een subtiele catechesemoeder. Maria geeft zich hier een opvallende naam: « De Maagd van de Armen “. Als je even doordenkt en je bewust wordt van je armoede, dan mag jij je hier op je gemak voelen. Naar aanleiding van het Montfortjaar willen wij uitdrukkelijk denken aan de armoede van de Kerk, en in het bijzonder aan het ontbreken van roepingen… De Maagd van de Armen gaat zeker meebidden met hen die bidden om roepingen. Maria vraagt hier in Banneux niet veel, slechts een kleine kapel, maar in feite vraagt zij heel veel : bid, bid heel veel, blijft zij herhalen. Waarom is zij dat komen vragen? Is het omdat wij zo weinig bekommerd zijn voor de zaak van God? Wat misschien nog het meest opvalt hier in Banneux is het feit dat Maria, tot tweemaal toe, het kind zegent. In het Nederlands kennen wij het woord ‘benedictie’ en dat komt van het Latijn en betekent iemand goede dingen toezeggen. Woorden als: - « Jij bent kostbaar in de ogen van God » - « Sinds je doopsel ben je iemand die geheiligd is, die tot heilige dingen in staat is” - « Denkend aan vele mensen die Hij wil bereiken, heeft God jou uitgekozen » - « Ik bid voor je » Laten we Maria, die ons zegent, nooit meer vergeten. Zij zegent ons, zij zegt ons mooie dingen toe en herinnert er ons aan wie wij in de ogen van God zijn.
Bij het beeld van Montfort: Wij komen hier bidden voor roepingen. De kunstenaar van dit beeld maakt een magnifiek portret van Montfort en geeft tegelijk heel goed de trekken weer van de mensen die God nodig heeft: Vooreerst iemand die in beweging is… God heeft mensen nodig die zich willen inzetten voor het werk dat hij met Jezus begonnen is. God verrast altijd. Op een bepaald moment dacht Montfort dat hij geroepen was om naar overzeese gebieden te trekken, maar de paus heeft hem Frankrijk als werkterrein aangeduid. En toch, nu 300 jaar later, stellen wij vast dat Montfort mensen inspireert tot in de verste uithoeken van de wereld. In deze kapel staat Montfort volop in de tocht. De mensen die God nodig heeft moeten geen angst hebben van tocht en stormen die in de maatschappij plaatsvinden. Hier heeft Montfort een reisstok in de hand met er bovenop een kruis. Op die stok zette hij soms een kruis, soms het Mariabeeldje dat hijzelf had vervaardigd. Beide houden een boodschap in. Tijdens zijn missies legde hij aan het volk goed de betekenis uit van het kruis: de liefde van God voor ons. Om zijn predicatie later te laten doorklinken richtte hij op een zorgvuldig gekozen plek een groot kruis op. Het was een samenvatting van zijn predicatie, van het goede nieuws: met uitgestrekte handen roept de gekruisigde tot iedere voorbijganger: “wie je ook bent, ik houd van je”.
Soms zette hij op zijn reisstok het Mariabeeldje. Als het er niet op stond droeg hij het mee in zijn reistas. Daarom hebben wij het beeldje een naam gegeven: “O.-L.-Vrouw van de weg”. Iemand die Montfort van heel dichtbij gekend heeft, zegt dat hij de indruk had dat Maria hem steeds bij de hand hield zoals de engel Rafaël deed met de jonge Tobias. Let ook op zijn reistas, ze is klein maar je ziet duidelijk dat er een dik boek in zit, de Bijbel, het Woord van God. Hij las er herhaaldelijk in. Hij droeg de Bijbel in zijn tas, maar vooral in zijn hart. En hij deed zoals Maria die de woorden die zij van Jezus hoorde en de daden die zij zag in haar hart bewaarde en erover nadacht.
Op al zijn tochten was Montfort zich bewust van de aanwezigheid van God. We hebben al verwezen naar de Bijbel en de rol die dat boek had, maar er is nog dat andere symbool: hij draagt een hoed in de hand, uit eerbied voor de Aanwezige. Omdat hij hem altijd zichtbaar droeg, noemde men Montfort ‘de priester met de grote rozenkrans’. In zijn onderricht over het voortdurend gebed getuigt hij hierover: “Mondgebed moet samengaan met inwendig gebed. Dat verheldert de geest, ontvlamt het hart en stelt je in staat om de stem van de Wijsheid te horen, haar lieflijkheid te smaken en haar schatten te bezitten. Ik voor mij ken geen doeltreffender middel om het Rijk van God, de eeuwige Wijsheid naar ons toe te trekken tot in ons binnenste, dan het samengaan van mond- en inwendig gebed dat tot stand komt bij het bidden van de heilige rozenkrans en het overwegen van de geheimen die hij bevat”. Je ziet het hier niet direct, maar je ziet er sporen van. Montfort was altijd omringd door armen, ook hier in Banneux, bij de Maagd der Armen. Let op de zwarte plek op kniehoogte, vele armen strijken over zijn knie om hem te vragen voor hen te bidden. De kunstenaar heeft heel goed de missionaris uitgebeeld, een geroepene door God: altijd bereid om in te gaan op appels die op hem afkwamen; zonder angst voor tegen-kantingen; iemand geraakt door de liefde van de Gekruisigde die blijft herhalen dat Hij van de mensen houdt; iemand die Maria als leermeesteres gekozen heeft; die van haar geleerd heeft om Gods stem te horen; iemand ook met de grootste eerbied voor de armen, bij hen heeft hij veel geleerd. Opkijkend naar Montfort willen wij bidden voor roepingen, aangepast aan deze tijd, mensen die zich durven inzetten voor de zaak van God. Nog een uitspraak van Montfort: “Wanneer men niets waagt voor God, zal men nooit iets groots voor Hem tot stand brengen”.
Pater Santino bad ter afsluiting het gebed dat op het prentje, een bladwijzer, staat dat zonet werd aangereikt. Inmiddels was het late namiddag geworden. Sommigen keerden naar huis terug, anderen bleven nog een dag als deelnemer aan het congres, maar iedereen was het erover eens: het was een mooie dag, een inspirerend begin van een toekomst waarop we vertrouwen zoals Montfort dat ook deed in zijn tijd.
Een nabeschouwing Na afloop van de Montfortdag zijn veel positieve reacties doorgegeven naast natuurlijk ook enkele kritische noten. Ter afsluiting van deze extra Rendez-Vous wil ik terugkomen op de uitdagende oproep om de tijd vanaf september tot mei 2016 op een bijzondere wijze in te kleuren. Het voorstel is aangeboden aan de aanwezigen, maar ik zou het ook willen aanreiken aan hen die niet in Banneux konden zijn. Het voorstel Het voorstel heeft bij velen indruk gemaakt, niet in het minst bij Santino. Op weg naar de luchthaven is hij er nog op teruggekomen: de Montfortdag was geen terugblik op het verleden maar een aanzet naar de toekomst en dit niet enkel voor onze congregaties maar voor heel de Kerk. God houdt niet op met rekenen op medewerkers die voor de evangelisatie woorden en methodes vinden, aangepast aan deze tijd. “De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig, vraag daarom aan de eigenaar om arbeiders in te zetten voor de oogst”. Dit is een suggestie van Jezus. Montfort vond zich onmachtig om medewerkers te werven, hij is dan gaan bidden, en hoe! Wij stellen voor om vanaf september, samen met allen die willen meedoen, een grote ‘noveen’ te houden om te bidden voor roepingen, niet alleen voor onze congregatie, maar priesters, religieuzen en leken, mannen en vrouwen die zich willen inzetten om Gods Werk verder te zetten. Ik haal uit de Ware Godsvrucht 112-114 enkele ‘bevlogen’ uitdrukkingen waarmee Montfort hen beschrijft. “Een welgeaard mens, geboren uit God en Maria” . “Bien né, né de Dieu et de Marie” staat er in het Frans. Montfort maakt duidelijk allusie op een geboorteproces. Het doet denken aan het zaad dat in goede aarde valt en ontkiemt terwijl de boer slaapt. Maar er moeten wel zaaiers zijn. Montfort: “Meer dan ooit voel ik mij aangemoedigd om te geloven en te hopen al wat diep in mijn hart ligt gegrift en wat ik al sinds jaren van God afsmeek…een groot eskadron dappere, onverschrokken soldaten van Jezus en Maria, zowel mannen als vrouwen, die de wereld, de duivel en de bedorven natuur bestrijden in de hachelijke tijd die meer dan ooit op komst is”. In Banneux waren we niet erg talrijk, maar de vertegenwoordigers van onze montfortaanse groepen waren wel aanwezig en wegens het lopende congres ook leden van “groepen en bewegingen die leven in een sfeer die aanleunt bij het gedachtegoed van Montfort”, zoals Santino het uitdrukte. Zij allen zijn uitgenodigd om met ons mee te bidden. In de doos die Nepo aanreikte staken reeds 97 adressen van mensen die willen meedoen. Hoe komen tot een beslissing? In Banneux is een uur extra uitgetrokken voor persoonlijk gebed op een plek die ieder daarvoor het meest geschikt vond. Drie korte teksten werden aangeboden om tot een meditatief gebed te komen. Ik herneem ze hier, als je er in Banneux reeds op ‘gekauwd’ hebt, doe het dan nog eens, je zal er geen nadeel van ondervinden, anders, doe het nu voor de eerste keer.
Een woord van God Nadat Johannes overgeleverd was, kwam Jezus in Galilea de Goede Boodschap van God verkondigen en zei: ‘De tijd is rijp en het koninkrijk van God is op handen. Bekeer u! Heb geloof in de Goede Boodschap.’
Toen hij eens langs het meer van Galilea liep, zag hij Simon en zijn broer Andreas op het meer hun netten uitgooien; want het waren vissers. Jezus sprak hen aan: ‘Volg mij, ik zal jullie tot vissers van mensen maken.’ Onmiddellijk lieten ze hun netten achter en volgden hem. Een eind verder zag hij Jacobus, de zoon van Zebedeüs, en zijn broer Johannes; ze waren ook in hun boot de netten aan het klaren. Meteen riep hij hen; en zij lieten hun vader Zebedeüs met zijn arbeiders in de boot achter en volgden hem. (Mc. 1, 14-20)
“Maagd en Moeder Maria, gedreven door de Geest hebt gij het ‘Woord van leven’ ontvangen, dankzij uw nederig en diep geloof en uw volledige overgave aan de Eeuwige. Help ons ‘ja’ te zeggen want, nu meer dan ooit, moet de Goede Boodschap van Jezus weerklinken.” (Paus Franciscus)
“Heer, wat vraag ik U? Missionarissen vrij naar uw vrijheid, van alles onthecht,...mensen naar uw hart…wolken ontstegen aan de aarde en vol hemelse dauw die ongehinderd in alle richtingen vliegen gedreven door de adem van de Heilige Geest…mensen die u altijd ter beschikking staan, klaar om prompt te reageren…ware kinderen van Maria, uw heilige Moeder…” (uit de Brandende Bede)
Wees praktisch Fixeer een moment om ‘volhardend’ te bidden, je moet je organiseren, want anders vergeet je het. Een goede hulp hiervoor is de bladwijzer die hiervoor bedoeld is. Vergeet het effect niet van een volhardend gebed, het getuigt ervan dat het diep uit je hart komt. Montfort getuigt ervan, ‘dag en nacht’ bad hij om de Wijsheid. Hij schrijft er ook een hoofdstukje over in zijn Liefde van de eeuwige Wijsheid (184-193). Je doet er misschien goed aan om nu en dan een passage er uit te herlezen. Ik kreeg van iemand al een reactie, hij besluit om elke zondagvoormiddag tijd uit te trekken om aan te sluiten en met ons mee te bidden voor roepingen. Ik eindig met het slotwoord van Santino: “Ik wens u in de loop van dit jaar een vruchtbare tocht” en hij beloofde met ons te zullen meebidden.
Frans Fabry,smm
