Nieuwsbrief Juni 2011
Op de valreep van Mei en de eerste week van Juni weer een nieuwe nieuwsbrief met leuk, maar ook helaas weer verdrietig nieuws om te vermelden. Zondag 29 Mei hebben we onverwachts afscheid moeten nemen van een van de pioniers van de stichting. Op 03-07-2005 bij de stichting gekomen, samen met haar maatje Zero omdat ze anders bang waren dat ze van heimwee zou verpieteren. Op dat moment was ze al 32 jaar, en had ze haar pensioen dus dik verdiend. Vanaf dag 1, was ze samen met Zero het kindje van Avanti, waar Volita en Zero waren, daar was Avanti, en andersom. Dat je die 3 niet uit elkaar moest halen werd wel duidelijk toen ik met Zero en Volita een tijd later terug ben gegaan naar manege de Hoge Devel voor een ponyreünie op de manege. Volita en Zero zich totaal niet bewust van de commotie thuis op stal, genoten van alle aandacht van alle kids die speciaal voor Volita en Zero waren gekomen. Avanti was ondertussen thuis al over de draad heen gesprongen, en had het hele erf in rep en roer gebracht, hij was zijn kinders immers kwijt. Toen we savonds de 2 pony’s weer naar stal brachten was hij helemaal schor van het roepen, maar oh zo blij dat hij ze weer Zag.
Aankomst Volita en Zero. 03-07-2005
2007 heeft Volita ook de verhuizing naar de nieuwe stal meegemaakt, en toen merkten we dat ze begon te sukkelen, ze had al behoorlijk problemen met haar gebit, dat is ooit gebroken geweest, en dat is nooit goed aan elkaar gegroeid, waardoor haar tanden schots en scheef stonden, en bijna allemaal los. De tandarts durfde er nooit iets aan te doen omdat hij bang was dat ze er dan allemaal uit zouden vallen, dus werden de appels en wortels voor haar gewoon in stukjes gesneden als ze die kreeg.
Elke winter maar op den duur ook zomers werd Volita heel mager, en altijd zeiden wij weer tegen elkaar, ik denk dat dit haar laatste winter/zomer is, maar ze knapte na een paar weken ook altijd weer op. Op een gegeven ogenblik was haar neus 3 x zo dik als normaal, en haar benen ernstig verbrand door de zonnebrand, combinatie van nat gras smorgens, en dan de zon erop, dat kon haar lichaam niet meer aan, dus werden voor haar speciaal een zonnekap voor haar hoofd, en 4 UV beenbeschermers aangekocht, zodat ze toch lekker de hele dag naar buiten kon. Ook dat heeft ze overwonnen, en tijdens de behandeling van haar neus en benen is ze geen minuut chagrijnig geweest. Als je aankwam altijd even een hinnik, en als eerste bij je om een knuffel of wat lekkers te komen halen. Vorige zomer, winter en deze zomer ging het beter met haar als nooit te voren, ze werd zelfs echt weer rond, als ze het te koud vond, dan liet ze dat merken door niet meer te bewegen, en dan werd er lekker een dekentje opgelegd, of werd ze op stal gezet, ze had zo haar eigen manieren om ons iets duidelijk te maken.
Genieten van een borstelbeurt.
Genieten van het zonnetje Niets wees er dit keer op dat ze ons zo snel zou gaan verlaten, ze was dikker dan ooit te voren, haar vacht glansde in de zon, en ze was nog steeds de baas over de andere oudjes in haar wei. Maar vrijdagavond kreeg ik een telefoontje, het gaat niet goed met volita, ze eet niet, en ze ligt te vaak op de grond. De dierenarts werd gebeld, een gaskoliek, 2 spuitjes erin, en Volita ging weer als een trein, want toen wilde ze ervan door, en trok zo hard aan het halstertouw dat ze Ingeborg meesleurde, die moest nog snel reageren ook, want anders had ze in een plas gelegen, waar Volita zowaar overheen sprong. De nacht goed doorgekomen, maar zaterdag ochtend toch weer liggen en niet eten. Dierenarts weer gebeld, de gaskoliek was nog niet helemaal verdwenen, dus weer 2 injecties. Zaterdagavond stond ze in haar stal haar koppie naar beneden, duidelijk niet zichzelf, maar wij konden niets anders doen dan heel hard duimen en afwachten. Zondagochtend weer lekker buiten gezet, maar weer gaan liggen, dierenarts weer gebeld, en er bij gaan zitten in de wei.
Eigenlijk was toen al duidelijk dat ze de moed had opgegeven, het was goed geweest, toen de dierenarts kwam heeft die haar nog opgevoeld, en toen werd duidelijk dat haar darmen aan het draaien waren, en dat dit niet meer uit zichzelf zou goed komen. Om haar verder lijden te besparen hebben we toen besloten haar te laten inslapen. Voor ons voelt het of er een soort tijdperk is afgesloten, misschien heel raar, want die dag van haar komst zijn er totaal 4 paardjes bij Avanti bijgekomen, MR Doon, Lucky, Volita en Zero, Zero en Avanti zijn gelukkig nog wel bij ons, maar dat er nu al 3 van de eerste groep zijn overleden, voelt heel zwaar, ze zijn toch een van de eerste hoofdstukken in het bestaan van de stichting geweest. Toch ben ik heel blij dat ik Volita heb mogen kennen, net als alle andere paarden was ze speciaal om wie ze was, hoe ze was, en wat ze anderen heeft geleerd. Ze heeft genoten van haar leventje op de manege, en van haar oude dag, ook als ze volgens ons geen reden had om te genieten, bijvoorbeeld doordat ze veel pijn moet hebben gehad met de zonnebrand, of met haar gebit, zag ze zelf altijd wel genoeg redenen om wel te genieten. Een paardje wat als motto moet hebben gehad : niet zeuren, schouders eronder en doorgaan, en vooral tevreden zijn met wat je hebt!!! Au wat een pijn Ik kan het niet meer Ik stop met mezelf groter voor te doen, Groter dan dat ik ben Ik heb pijn, pijn in mijn buik. Ik lig op de grond, en je komt bij me zitten. Je vraagt wat er is, Ik kan geen antwoord geven, maar je ziet het in mijn ogen Het doet zo’n pijn, ik wil alleen maar liggen en gaan rollen Ik kon niet meer, Je belde de DA Ik wist dat dat geen goed teken was Na enige tijd kwam er een vreemde auto de dam oprijden Ik was bang, daar kwam iemand aan met een koffer Ze bekeek me en zuchtte diep Ik wist dat ik verlost zou worden van mijn pijn Steeds spookte in mijn hoofd dat ik mijn mensen niet achter kon laten Ik zag dat ze de koffer opende en er iets uit haalde Ze kwamen samen naar mij toe ik keek ze aan en brieste zacht Ze zeiden dat het beter zo voor me was, ze wilden het beste voor me dat deed me goed Ik voelde een vloeistof in me komen ik werd slaperig, legde mijn hoofd neer, en ik ging ik keek van boven af mijn baasjes huilden en legden een deken over me heen ze liepen weg met mijn halster ik voelde me schuldig, maar toen hoorde ik iemand zeggen dat ze blij voor me was , dat ik geen pijn meer had ik draai me om en ren de weide in, ik heb geen pijn meer.
Of het ook zo heeft moeten zijn is Volita het eerste paardje wat is opgehaald door SHCN dierencrematorium. De dag van haar overlijden heb ik contact gehad met de medewerkers van SHCN, die ontzettend meelevend waren. Wij mochten zelf kiezen of we haar zondags al wilden laten ophalen, of maandags. Maandag ochtend is ze opgehaald, om 10 uur werd er gebeld, dat de chauffeur van SHCN rond 11 uur bij ons zou zijn. En die was ook keurig op tijd aanwezig, na uitleg over hoe ze in de wagen zou worden gelegd, hebben we haar op een zeil gelegd, en toen is ze met behulp van een lier die werd vastgemaakt aan het zeil, de gekoelde trailer in geschoven. Voor ons de eerste keer dat we dit zagen, en ik moet zeggen dat het allemaal erg netjes ging. Smiddags belden ze op dat ze was aangekomen bij SHCN in Roermond, en dat ze een kwartiertje later zou worden gecremeerd. Er werd gevraagd of we de as nog terug wilden, een heel mooi gebaar, maar dat hoeft voor mij niet, de herinneringen die ik heb aan Volita blijven op stal en in mijn gedachten. Haar as zal worden uitgestooid in een weitje bij het crematorium. We krijgen nog wel een certificaat waarop haar naam en de datum van de crematie zullen staan. En we hebben een stuk van haar staart afgeknipt, en samen met haar paspoort teruggestuurd naar manege de Hoge Devel, in Zwijndrecht, waar ze heel zeker een mooie plaats voor zullen vrijmaken, zodat Volita ook daar bij iedereen in gedachten blijft. Allemaal zo ontzettend anders als dat ze door de Rendac worden opgehaald, en echt voor iedere paardenliefhebber een aanraden om toch vooral eens informatie in te winnen, want je weet nooit wanneer het nodig zal zijn. Het kan in elk geval geen kwaad om je er eens in te verdiepen.
www.SHCN.nl Een paar dagen na Volita volgde nog een afscheid van een van onze paardjes, want ook Jip heeft ons verlaten. Gelukkig heeft zij ons wel levend verlaten, en is dat dus een minder droevig afscheid. Floor, u weet wel de oude verzorgster en later eigenaresse van Jip had Jip overgenomen van Manege de Belle Ruiters te Etten-Leur toen zij daar weg moest omdat ze te oud werd. Jip heeft toen een tijd bij iemand gestaan die nog 2 andere paardjes had, maar door persoonlijke omstandigheden moest Jip ook daar weg, en zodoende kwam ze bij ons terecht. Floor kwam wekelijks vanuit etten-leur na haar school en werk op stal om Jip te bezoeken, te borstelen en te wandelen. Vorige maand kwam zij met een nieuwtje, ze had nl een eigen plekje gevonden, en Jip zou zodoende altijd bij haar in de buurt kunnen zijn, zodat ze haar dagelijks kon zien. Dit was altijd een droom van haar, en wij zijn blij voor Floor en Jip dat ze nu nog vaker van elkaars aanwezigheid kunnen genieten, dus we gunnen het dit tweetal van harte!! Uiteraard blijven we op de hoogte van het wel en wee van Jip, en zullen we ook u op de hoogte blijven houden. Floor en Jip gelukkig, en wij weer een plaatsje vrij voor een ander manegepaardje wat het
Misty Jip
verdiend om met pensioen te gaan.
Dat plaatsje is inmiddels ook al weer opgevuld, want we hebben vorige week vrijdag Misty mogen verwelkomen. Misty heet eigenlijk Silvia is een schimmeltje en geboren in 1986, dat wil dus zeggen dat ze nu 25 jaar is. Ze komt van manege de krimpenerwaard, Krimpen aan den IJssel. Omdat Misty nog niet zo gewend was aan gras, staat ze nu nog alleen op een klein stukje waar het gras wat korter is, uiteraard kan ze wel neuzen, kletsen en gluren met de andere paarden in de weilanden om haar heen, maar niet daar bij het gras. De bedoeling is dat ze over een paar dagen samen met Gabber kan gaan genieten van hun rust, Gabber werd nl door Calvaros uit de groep gejaagd, dus er is besloten om voor haar en Misty en eventuele andere nieuwkomers een aparte groep te maken. Dat Misty erg geliefd was bij heel veel kinderen van de manege blijkt wel uit het aantal mailtjes wat ik dagelijks krijg, iedereen wil weten hoe het met Misty gaat, en even vertellen dat ze haar zo ontzettend missen, maar het wel heel erg fijn vinden dat ze nu nog een paar jaar mag genieten van een oude dag. Vorig jaar heb ik u allemaal meer dan eens gewezen op het nieuwe boek van Els Adams van Dier & Project, genaamd: Blafspraken. Zij zou van elk verkocht boek 1,- aan onze stichting schenken, dus uiteraard hebben we ons ingezet om zoveel mogelijk mensen op de hoogte te brengen van dit geweldig geschreven boek. Vorige week kreeg ik van Els een geweldig mailtje, ze had maar liefst 500,- overgemaakt aan het manegepaarden pensioenfonds van de verkoop van de boeken. Een geweldige steun in de rug, niet alleen voor onze stichting, maar ook voor dier & project zelf natuurlijk, dat er zoveel mensen zijn die dit boek nu in huis hebben, dat betekend dat er straks weer een heleboel wijze “honden”mensen rondlopen, die dankzij het boek van Els op een andere manier naar honden en hun gedrag gaan kijken, wat mens en dier alleen maar ten goede zal komen. Ik wil Els en alle mensen die het boek hebben gekocht, heel hartelijk danken voor dit gebaar.!!
Ander geweldig nieuws is dat de trailer die we van Dierenlot hebben gekregen inmiddels al een aantal keer is verhuurd, dat betekend niet alleen een extraatje voor het potje van de manegepaarden, maar ook dat er door de mooie opvallende stikker aan de zijkant van de trailer steeds meer mensen attent worden gemaakt op de stichting, en dat is natuurlijk heel mooi meegenomen. De actie van Specsavers heeft al ontzettend veel stemmen opgeleverd ( 937 stemmen ) , maar helaas nog niet voldoende om een 2e plaats te behalen, er kan natuurlijk nog van alles veranderen, en daarom wil ik graag in deze nieuwsbrief nogmaals een oproep doen aan iedereen die de stichting een warm hart toedraagt om te stemmen via de link http://www.stichtingspecsaverssteunt.nl/bergen-op-zoom/stichting-manegepaardenpensioenfonds_373/ Door op deze link te klikken komt u gelijk op de goede pagina, en kunt u door de stembutton aan te klikken ( dit kan tot 5 x per dag ) uw stem geven voor de stichting. Alleen de eerste 2 doelen met de meeste stemmen krijgen een jaar lang ondersteuning van Specsavers, dus helpt u alstublieft mee met stemmen.!! Doormiddel van de F5 toets aan te klikken ververst u de pagina, en kunt u 5 x achter elkaar stemmen. En natuurlijk weer even een update over de Huijbergsepaarden3daagse, de aanmeldingen stromen werkelijk waar binnen, en niet alleen de aanmeldingen, en komen ook van alle kanten reactie van ondernemers, en andere mensen die vorig jaar genoten hebben van de 3daagse, en er net als wij naar uitkijken om ook dit jaar weer een zeer geslaagd evenement van te maken. Achter de schermen zijn we dus al ontzettend druk bezig met de voorbereidingen, er zijn al over de 100 inschrijvingen binnen, en we moeten nog tot 15 september, dus ik verwacht dat dit jaar de 200 inschrijvingen wel gehaald zullen worden. We houden u op de hoogte.!!! Naast ontzettend druk verkeer in de mailbox van mij privé, van de stichting, van de 3daagse en van de frietkar, een ( te weinig gebruikte hyves pagina ) wederom van mijzelf, de stichting en de 3daagse, is Ellis ( onze webmaster ) nu bezig om mij warm te krijgen voor een BLOG. Ik moet bekennen, ik heb daar eigenlijk allemaal niets mee, ik ben al blij als ik voor middernacht al mijn mails heb beantwoord, en de administratie weer heb bijgewerkt, maar volgens de “geleerden”is mailen helemaal uit, en BLOGGEN helemaal in, dus het begin is gemaakt en u kunt zich nu alvast aanmelden als volger, om voor altijd helemaal up to date te blijven over het wel en wee van de paarden. De nieuwsbrieven blijven uiteraard ook gewoon per mail verstuurd worden, maar als je als eerste op de hoogte wilt zijn van alle in’s en outs, ga dan naar : http://manegepaardenpensioenfonds.blogspot.com/ en meld je aan!!! Ik ga vast oefenen. Tot de volgende keer. Carola Poot
