De enige echte kwestie. Afwas - eten maken - kamer opruimen Abonnement Norton + Norton systemworks - back-up pc, drivers en emails + nieuwe harde schijf (Maxtor 120GB) + WinXP professional en alle programma's en docs opnieuw installeren - studiekamer: nieuw kamerbreed tapijt, boekenkasten en nieuw bureau installeren - cursussen samenvatten - woordenlijst Duits, Frans, Nederlands, Engels stijlboek De Standaard, stijlboek vrt en taalbaken lezen - toetsenbord pc herstellen rijbewijs studeren + theoretisch en praktisch examen rijschool afleggen - broken links weg sites vernieuwen - stoppen roken - schrijven - lezen - gitaar: troggleknop herstellen (radioshack)- op mijn fender Jaguar - nieuwe snaren halen (gitaren én bas) - piano opnieuw laten stemmen - studeren - fietsen - roeien - zolder opnieuw isoleren - haag scheren - gras (antimos+zaaien) - onkruid wieden - houtblokken zagen - stronken achteraan uitgraven nieuwe boiler keuken - aquarium in orde - garage reorganiseren om hout te kunnen leggen Lokerse Feesten vergadering BS - postzegelboeken in orde - fitness - toelating ziekenfonds voor Nexiam in orde - trap schuren en opnieuw vernissen - onder koepels boven schuren en schilderen - fotoboek Salamander - cantus Salamander - alles Dirge, Pacific Motion Trio, Corvette etc verzamelen archiveren - Duitse les (weekendschool) - raamkozijnen verven dvd-collectie in orde - mp3- en divx-collectie in orde - cassettespeler en videorecorder living vermaken - T-shirts laten maken - zetel living herstellen - tapijt living laten reinigen en weg brengen - waterverzachter - eighttrack - ASP, Flash en PHP opfrissen - kelder waterdicht (buizensysteem communicerende vaten) - romans bijbestellen - GFT-vat Cavia's: nagels knippen - pc kabinet Overmere: database in orde - deur kamer herstellen Guy: boek Anne Frank terugvragen - stereofotografie opnieuw beginnen - breedhoeklens Canon - documenten RSZ invullen en opsturen - Dagboek in orde - ... Ooit komt er een dag dat ik meer tijd zal hebben dan dingen te doen. 't Is gewoon een kwestie van prioriteiten stellen.
Woensdag 8 oktober 2003, Wat levert het op? Stop ermee voor het gaat vervelen.
Gelukkig is het niet moeilijk. Je neemt een blad en een potlood. Je schrijft op wat je ziet en je schrapt. Je schrijft op wat je denkt. Je schrapt. Je schrijft op wat je voelt. Je schrapt. Je schrijft op wat je zou willen zien. Je schrapt. Je schrijft op wat je zou willen denken. Je schrapt. Je neemt een nieuw blad, want het is een kladderboeltje. Je schrijft op wat je zou willen voelen. Je schrapt. Je schrijft op wat je niet wou zeggen. Je schrijft op wat je niet wou denken. Je schrijft op wat je niet wou schrijven. Je verfrommelt het blad en je gooit het weg. Je drinkt wat koffie. Je rookt een sigaret. Je ijsbeert wat. Je beslist ermee te stoppen. Je ijsbeert wat. Je beslist ermee door te gaan. Je ijsbeert wat en neemt de prop. Je ontvouwt de prop. Je rookt een sigaret. Je schrijft over wat er op stond. Je schrapt wat en je verandert wat. Je ijsbeert wat, je schenkt nog wat koffie. Je begint te typen. Je leest en besluit het weg te gooien. Je slaakt een diepe zucht alsof het je laatste was. Je klikt op Ongedaan maken verwijderen. Je leest en ziet een schrijffout. Je probeert zoveel mogelijk fouten eruit te halen. Je schrapt wat en je verandert wat. Je ijsbeert wat, drinkt nog wat koffie, rookt een sigaret. En dan schrijf je de laatste zin.
GROTE HERFSTTOMBELA Doe mee en
Win een diploma!* (*)
universitair diploma met inclusief minimum vijf jaar succesvolle en relevante werkervaring. Teamspirit, creativiteit, proactiviteit, perfecte viertaligheid (N-E-F-D), zelfstandigheid en commerciële feeling worden de Uwe! Alsook stiptheid, een grote leerbereidheid, een flexibele ingesteldheid, zeer degelijke kennis van de courante informaticatoepassingen en een uitgesproken extraverte, initiatiefvolle persoonlijkheid. Daarenboven ontvangt U de nodige know-how, een pragmatische aanpak, een uitstekend analytisch inzicht en een uitgesproken interesse voor actuele maatschappelijke discussies. Verder krijgt U nog een stevige portie verantwoordelijkheidszin, ervaring met de nieuwste technologieën, de gedrevenheid om situaties en gebeurtenissen in een bredere context te plaatsen en te interpreteren, de capaciteiten en het doorzettingsvermogen om projecten tot een goed einde te brengen en de vaardigheid om probleemoplossend te werk te gaan. Bovendien wint U een conceptuele denkstijl gericht op vernieuwing, een brok alertheid, contactvaardigheid én een breed sociaal netwerk waaruit U steeds kan putten. Een goede dosis gezond verstand en een oog voor detail krijgt U er zomaar bovenop! Uw nieuwe zin voor orde en organisatie en Uw stressbestendigheid zullen U in staat stellen deadlines te respecteren. U krijgt 996 extra ledematen en wordt zo een duizendpoot die resultaatsgerichtheid moeiteloos koppelt aan empathie, schrijftalent en discretie. O ja, U wordt natuurlijk ook de trotse bezitter van een rijbewijs B.
UW GELUKSNUMMER: 13 Winnaars worden persoonlijk verwittigd.
maandag in oktober, Ik ging zitten op een bank in het park waar de tafels schaakborden zijn. Er stond een steen met namen van helden. Er ontbrak. Meer dan niet vergeten kunnen we niet, dacht ik en het speet me. En de herfstzon scheen in mijn ogen. Ik dacht aan de man met de zonnebril. Zo veel liefde verloren, woorden ongesproken, vragen onbeantwoord, uren ongeslagen. Onaangekondigd, ondenkbaar, onlangs, onecht, oneindig, onontkoombaar, onweer, ondraaglijk, onzichtbaar. De Onmisbare werd gemist. Ik wou helpen, maar ik wist niet of ik dat kon, wist niet hoe en wist niet of het nodig was. De troost was op. Ik stond op en ik rechtte mijn rug. Het leven ging verder langs me heen. Eigen gedachten sneden als messen. De aarde draaide bijna onmerkbaar. De wijzers draaiden bijna onmerkbaar. De wind waaide. De stad brandde. De straten, een zee van vuur. Ik stapte door de vlammen. Ik voelde een traan rollen. Ik was niet bang. Ik was stil. Een schaduw gleed naast me, met me mee. Ik herkende hem aan mijn zijde, mijn vriend. Een blad dwarrelde, en danste op de wind tot het zacht op de warme grond viel om te rusten. Op een of andere manier wist ik dat alles zo moest, dat het niet anders kon. De hyena's lachten. De wolven huilden. Ik wou geen wolf meer zijn. (Kom, dan worden we hyena's.)
Ik strijk de plooien glad in m'n verfomfaaide hoofd. En ik kan niet strijken. 15 september 2003, Dag 1 leek verdorie verdacht veel op Dag -362.
Aan de heer Adriaen Riks. Beste Adri Allerbeste Adriaen, U vindt het toch niet erg dat ik U met de voornaam aanspreek? Na het motivatiegesprek -zo heet dat officieel, ik veronderstel dat het beest een naam moet hebben- van gisteren is me opgevallen dat wij elkaar met de voornaam kunnen aanspreken. Dat doet natuurlijk geen afbreuk aan het respect dat ik voor U heb en dat U ongetwijfeld verdient. Ik ben blij voor U. U behoort tot dat selecte groepje winnaars dat het geluk steeds aan hun zijde heeft. U heeft blijkbaar nooit de bitterheid van een tegenslag hoeven proeven, alhoewel ik sterk geloof dat de zoete smaak van bloed U niet vreemd is. Tijdens ons onderhoud van gisteren bewandelde U immers een pad dat weinigen voor U bewust bewandeld hadden en dat een erg tragische afloop had kunnen kennen: "Pieter, laat mij eerlijk zijn, ik zie het niet meer zitten voor jou." Het was een vergissing, een pijnlijke, maar toch gewoon een vergissing. En als ik één ding begrijp, dan is het wel dat mensen vergissingen kunnen begaan. U moet me toen abusievelijk aanzien hebben voor een andere student die ei zo na barstte van moed, motivatie en doorzettingsvermogen. U verwarde mij overduidelijk met een student die er rotsvast van overtuigd was dat hij nog de moeite waard was, iemand anders die het leven zag als een grote uitdaging waaraan hij niet wou toegeven. Een jongen die elke ochtend met tomeloos enthousiasme opstond, enkele keren door de knieën boog en dacht: elke dag is een geschenk, ik maak er vandaag weer het beste van. De moed zakte me in de schoenen en ik dacht dat er niets anders op zat dan zonder te veel geluid te maken te gaan liggen en te sterven. Ik probeerde elders te zijn met mijn gedachten, op een warme en vredige plaats. Mijn antwoord afwachtend, keek U door het raam en ik keek naar U. Ik zag dat U mij geen blik waardig achtte. In mijn zoektocht naar andere beelden dan die van de Dood, sprong door mijn hoofd dat, hoewel Uw naam dan wel Adriaen is, U meer weg had van die clown dan van die acrobaat. Die gedachtegang hield niet zo lang stand. Dat is maar goed ook, want dat zou de ernst van de situatie en U ten onrechte oneer aandoen. Die overpeinzing maakte dus al snel terug plaats voor de als aasgieren in mijn hoofd rondcirkelende gedachten over de trieste wereld waarin wij ons beiden bevonden en voor de trieste waarheid van alledag die ik zo goed kende. Het beest spartelde en ik hoorde het met zijn vleugels slaan in een vergeefse poging om weg te vliegen. "Ik zou het toch nog eens willen proberen, ik..." Ik vertelde U slechts het topje van de ijsberg waartegen ik gevaren was en waaraan ik roemloos ten onder was gegaan. U aanhoorde mij zonder te verkrimpen, alsof ik U vertelde hoe de Dow Jones anderhalf basispunt gedaald was en Euronext voor de derde dag op rij twee ten honderd verloor. U keek naar buiten en zuchtte. Het was te zonnig, te droog en te warm voor de tijd van het jaar. U zweeg en ik sprak niet. We zaten een tijdje bij elkaar als vrienden die elkaar weinig te zeggen hadden. Toen zei U opeens: "Technisch gezien is er natuurlijk geen enkel probleem. Maar we mogen ook niet opportunistisch..." En U sprak over mijn leeftijd en over mijn Duits of zo, maar toen luisterde ik al niet meer. Want zo had ik het nog nooit bekeken. Technisch gezien, technisch... Ik had de situatie al duizenden keren herbekeken: emotioneel, rationeel... maar technisch... Nee, nog nooit. Er gebeurde van alles en ik stemde toe en ik bleef mezelf vertellen dat ik het technisch moest bekijken. Niet dat ik wist hoe dat moest, maar ik zou het kunnen leren. Toen gaf U me een slappe handdruk. Het was technisch gezien niet de beste handdruk, maar het maakte niet uit. U vroeg of het beest weg was. Dat beest, Adriaen, was weg, het andere nog lang niet, maar het sliep. Het ga je goed, Adriaen. Met de technisch gezien meest vriendelijke groet, Pk/.
In den beginne was er niets (om me zorgen over te maken). De aarde was woest en leeg. Duisternis lag over de diepte. Een dag als elke andere om zo te zeggen. Het gras op het oude voetbalveld stond kniehoog. Hier werden vroeger ware titanengevechten beslecht en later beklonken in de kantine van SK. Als je goed keek kon je nog zien waar de muren hadden gestaan. Ik stond exact op de plek waar Koen had gezongen over de victorie die er wel zou komen en andere illusies en dromen. Als je je ogen sloot kon, je het jongenstoilet nog ruiken. Daar, in de muur van dat huis, stond nog steeds een mariabeeldje achter glas. Het glas was gebarsten en het mariabeeldje was vervangen door een plastic versie zonder gewijd water. Maar het stond er. Ondoorgrondelijk. Onbemind. De twijfel sloop niet rond als een kater. De mogelijkheden waren onbeperkt. Zonder strijd geen overwinning. Zonder strijd geen nederlaag. De tijden waren simpeler toen. Ik heb nooit gevoetbald. Ik beoefende judo. "Dat is goed voor de discipline", vonden ze thuis. September had toen iets triomfantelijks, iets dat we niet veel later zouden verliezen. De eerste schooldag was iets om je op te verheugen. Ik weet wel beter nu. Ik besloot terug naar huis te wandelen. Het begon te druppelen. Vroeger was ik, zo snel ik kon, naar huis toe gerend. Nu aanvaard ik dat ik niet droog thuis zal komen, dat branden zullen woeden en dat de dingen nadien nooit meer hetzelfde zullen zijn. Er reed een sportwagen voorbij van het model midlifecrisis. Een veertiger die niet wou aanvaarden dat hij zijn haar zou verliezen lag achter het stuur. Het is beter onze musketten neer te leggen en ons te realiseren dat we ervoor zouden vechten. Ach, noem het melancholie, noem het heimwee of zelfmedelijden. Ik noem het herinneringen. En niemand leek het erg te vinden. Ze hadden geweten dat het gebeuren zou. Niemand vond het spijtig. Behalve misschien die veertiger in zijn tweede jeugd en ik, want wij, wij wisten nog hoe het vroeger was. En we gaan door. Inademen en uitademen, in en uit, in en uit. We beginnen nog eens opnieuw. Opnieuw, maar we beginnen niet van nul, want ik was al een tijdje gestorven en hij is het leeuwendeel van zijn manen al kwijt. Ik lachte zoals ik al lange tijd niet gelachen had en ik slenterde door de regen naar huis.
Kruistocht, Pieters lijdensweg - laatste statie: Gent Sint-Pieters. "Wees ons zondaars genadig." PS: Nee, serieus, ik smeek het u. ©Pieter Viktor Kindt Pk/. 2003-2004.
