Om kwart over elf mochten we het vliegtuig in, een Boeing 777 van de KLM

Intro 10 juli Gouda - San Francisco Om kwart over zes zijn we opgestaan, zodat we nog even rustig konden ontbijten en de laatste spullen klaarzetten. Rond half acht stond Elly voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Een vlotte rit bracht ons om tien voor half negen waar we wezen moesten. Op Schiphol aangekomen was het eerste wat we gingen doen natuurlijk het inchecken. Geen enkel probleem, want de stoelen waren al ruim van tevoren gereserveerd, dus we zaten lekker bij elkaar. De dames met een papieren ticket, vader met een e-ticket. Na de paspoortcontrole zijn we nog wat taxfree-winkels hebben zich tot een aantal CD's. Rond gelopen, waar we eerst nog een door de securitycheck konden.

eerst nog wat gaan drinken, waarna we afgestruind. Onze aankopen beperkten half tien zijn we richting gate E24 poosje hebben gezeten, voordat we weer

Om kwart over elf mochten we het vliegtuig in, een Boeing 777 van de KLM. Onze plekjes hadden we met onze instapkaarten snel gevonden en om twaalf uur, met een kwartiertje vertraging, begon de vliegreis. Bijna elf uur vliegen bracht ons om twee uur lokale tijd in San Francisco. Daar ging de paspoortcontrole redelijk vlot, onze bagage konden we nagenoeg gelijk van de band plukken en de huurauto ophalen verliep ook vlot. We hadden gekozen voor een huurauto van National, omdat zij vooraf de gunstigste prijs hadden bij het zoeken op internet. We mochten zelf kiezen welke SUV we wilden meenemen. Dat was makkelijk, want er stond er nog maar één. Zodoende konden we rond drie uur onze witte Buick Rendezvous al starten. Een ritje van drie kwartier naar ons hotel, het Holiday Inn Express in Mill Valley-Sausalito, even ten noorden van de Golden Gate Bridge. Nadat we ons in onze kamer hadden geïnstalleerd zijn Anneke en ik te voet even de buurt gaan verkennen. Een supermarkt was gauw gevonden. Wendy en ik hebben daar later wat boodschappen gehaald, zodat we in ieder geval 's avonds een broodje konden eten. Het licht ging om zeven uur uit, maar ons gevoel zei dat het al midden in de nacht was. Wat wil je met negen uur tijdsverschil.

© 2009 Co van der Horst (http://www.jgvanderhorst.nl) Phoca PDF

11 juli Muir Woods en China Camp State Park Onze eerste dag in den vreemde. Vandaag maar eens met de auto rondrijden. Ons eerste idee is om wat langs de kust te toeren, maar het is behoorlijk mistig. Die mist belemmert het uitzicht, dus besluiten we eerst maar naar een mall te rijden, zodat we vast wat inkopen kunnen doen. Hierna besluiten we dat het weer voldoende gunstig is (het is ondertussen al behoorlijk warm geworden) om naar Muir Woods te rijden. Een stevige wandeling door het bos is niet verkeerd. In dit bos staan Coast Redwoods, heel hoge bomen. De hoogste is 85 meter. Aan de bomen die op de grond liggen is duidelijk te zien waarom het redwood heet.

12 juli Downtown San Francisco (22 °C) Vandaag zijn we al vroeg (half acht) vertrokken naar San Francisco. Reden is dat we om half tien met de boot naar Alcatraz gaan. Hoe druk de ochtendspits is en of we snel een parkeerplek kunnen vinden weten we vooraf niet. Omdat we in de spits met vier personen in de auto zitten hoeven we op de Golden Gate Bridge de tol van vijf dollar niet te betalen. We maken gelijk gebruik van de gelegenheid om via de beroemde Lombard Street te rijden. De parkeergarage die we hebben uitgezocht ligt pal naast een politiebureau (SFPD). Het is zo'n twintig minuten lopen naar de boot, maar de temperatuur is nog aangenaam. Omdat we nog wat tijd hebben eerst even de zeeleeuwen bij Pier 39 opgezocht, maar niet gevonden. Ze zijn op pad om te zorgen voor gezinsuitbreiding. Na het ophalen van de kaartjes, die we via internet hadden gereserveerd, duurt de boottocht naar Alcatraz maar eventjes. Het uitzicht op de stad en de Golden Gate Bridge is mooi. Op Alcatraz maken de cellenrijen best wel indruk. Veel ruimte hadden die mannen niet, ik snap best dat ze wilden ontsnappen. Maar ja, dat resulteerde in eenzame opsluiting, afgesloten van geluid en licht. Een halve minuut is al niet leuk .... Vanaf Alcatraz weer teruggevaren naar de stad. Eerst wat winkeltjes bezocht op Fisherman's Wharf. Daarna met de cable tram dwars door de stad. We staan wel een poos in


de rij voor een kaartje, maar wat een belevenis, dat buitenboord hangen. En steil af en toe. We hadden het niet willen missen. Vanaf het eindpunt zijn we lopend dwars door Chinatown weer naar het andere einde van de stad gelopen, om ons avondeten te pakken te krijgen. Maaike en Wendy hebben gekozen voor het Rainforest Café. Uiteindelijk aan het eind van de dag wee terug naar ons hotel via de Golden Gate Bridge.

13 juli Op weg naar Yosemite National Park (35 °C) Om een uur of negen vertrokken vanuit ons hotel in Mill Valley naar onze volgende bestemming. Via een soms kronkelige en steile route rijden we ongeveer 5 uur. We komen aan in Mariposa, ten zuidwesten van Yosemite National Park. De rest van de middag houden we even wat rust, want de temperatuur is wat aan de hoge kant. Volgens de TV is er een hittegolf, de verwachting voor morgen is 41 °C. Vannacht zullen we lekker slapen in het Best Western Yosemite Way Station.

14 juli Yosemite National Park (41 °C) Vanochtend zijn we rond kwart voor acht vertrokken richting Yosemite National Park. De weg er naar toe was al heel mooi, maar eenmaal in het park om kwart over negen was het in één woord INDRUKWEKKEND. Wat een schitterende natuur. En alles is zo groot, ruig, mooi, enz. Vanwege de verwachte hitte van vandaag parkeren we de auto en gaan gelijk op pad naar de Lower Yosemite Falls, een wandeling van ongeveer een half uurtje. Ondertussen begint de temperatuur al merkbaar te stijgen. Op de terugweg bezoeken we nog een indianendorp, zoals dat vroeger in deze vallei te voinden was. Okk drinken we nog een grote kop koffie en een reuzenbeker ice tea voor de meiden, dat alles voor net iets meer dan vijf dollar, hoe is het mogelijk in zo’n topattractie. Ondertussen genieten we van het uitzicht.


Rond het middaguur stappen we weer in de auto om een picknickplek te zoeken, die we al gauw hebben gevonden. In de schaduw natuurlijk. Na de lunch gaan we weer verder met de route richting de oostelijke uitgang van het park. De route slingert en stijgt. Met de auto zijn we nog nooit zo hoog geweest als vandaag. De uitgang van het park ligt op de Tioga-pas op een hoogte van 9945 voet (3031 meter). Daarna gaat het in sneltreinvaart weer naar beneden en komen we in een tamelijk vlak, kaal dal aan, waar we nog een uurtje zuidwaarts gaan naar ons volgende hotel.

15 juli Door de Sierra Nevada (> 42 °C) Vandaag verplaatsen we ons weer een heel eind. We gaan naar het zuiden. Maar eerst naar de bakker, want hier in Bishop hebben ze Erick Schat’s Bakkerij. Ze verkopen er onder andere Volkorenbrood en Oliebollen. Wij nemen echter een lekker vers wit brood mee, chocolate cookies en een zakje meel voor thuis. Daarna rond tien uur op pad. Het dal waar we doorheen rijden is breed en kaal, met aan de westkant de bergen van de Sierra Nevada en links de overgang naar Death Valley en Nevada. Onderweg in Lone Pine even gestopt om een foto te maken van de hoogste berg van de USA, Mount Whitney, met een hoogte van 4418 meter. Daarna verder gereden. Het landschap wisselt, ondanks zijn kaalheid. Omdat we ook nog sequoia’s willen zien maken we een ommetje van 250 km door Sequoia National Forest. Ook nu stijgen we weer naar behoorlijke hoogte, 8000 voet is het in ieder geval geweest. Ook vandaag zijn de uitzichten weer adembenemend en zien we grote delen van het Sequoia National Forest waar brand heeft huisgehouden. Maar ook zijn er delen waar het groen weelderig groeit. Regelmatig kruisen eekhoorns ons pad. Uiteindelijk zien we dan, met nog ongeveer 10 mijl te gaan naar het dal, China Lake liggen, weliswaar droog, maar het is een schitterend vergezicht. Rond zeven uur komen we aan na enig zoeken aan bij ons motel dat ineens een andere naam heeft dan wij dachten. Het is 108 graden Fahrenheit (42°C) en dat om zeven uur ’s avonds. We gaan bij de Texas Cattle Company hamburgers eten en dan weer gauw naar de airco in ons motel.

16 juli Op weg naar Death Valley (52 °C) We hebben besloten om niet te vroeg vanuit Ridgecrest, dat in de Northern Mojave Desert ligt, naar Death Valley te vertrekken om te voorkomen dat we midden op de dag aankomen. De temperatuursvooruitzichten zijn tamelijk extreem: een hittegolf en dan


naar de heetste plek van de USA en zelfs van het westelijk halfrond. We gaan dus eerst op ons gemak ontbijten en boodschappen doen. Rond tien uur is het al 38°C, dus dat belooft wat vandaag. Rond half een beginnen we de rit. De airco doet weer goed dienst, maar je kunt aan de ramen van de auto voelen dat het heet is buiten. Als we af en toe even stoppen en uitstappen voor een foto merk je hoe heet het is. We rijden tussen kale bergen door en komen in Panamint Valley. Je kunt zien dat het hier ’s winters onder water staat, ’s zomers winnen ze hier zout uit het drooggevallen dal. Aan het eind van dit dal rijden we Death Valley National Park binnen. De weg begint weer behoorlijk te stijgen en langs de weg staat dan ook een bord met de opdracht de airco uit te zetten om oververhitting van de motor te voorkomen. Dat doen we dan maar, ondanks de hitte. Even later blijkt deze opdracht niet geheel onterecht, want de temperatuurmeter van de auto vliegt omhoog. Gelukkig niet te hoog. Na ongeveer tien mijl zijn we op de Towne Pass en begint de daling naar zeeniveau. De airco kan weer aan. Aan het eind van de daling zijn we in Stovepipe Wells, het centrum van Death Valley. Het dorpje bestaat uit een General Store, een motel en een saloon (restaurant). Op dit punt overnachten we. Dat belooft wat, want de middagtemperatuur is 127 graden Fahrenheit (52°C) en de nachttemperatuur 38°C. Gelukkig heeft de kamer airco, maar geen telefoon en de ontvangst van de mobiele telefoon is ook nihil. Hopen maar dat er vannacht niets gebeurt …….. We nemen nog even een verkoelende duik in het zwembad en voordat we bij onze kamer zijn zijn we al weer droog. De avond gebruiken we om de zonsondergang te bekijken.

17 juli Van Death Valley naar Las Vegas (47 °C) Vroeg opstaan vandaag, want we wilden de zonsopkomst in Death Valley zien. Om kwart over vijf stonden we buiten en wat was het nog warm. Na de zonsopkomst toch nog maar even terug naar bed voordat we vertrekken naar onze volgende bestemming. De rit voert ons vandaag door Death Valley. De in de boeken aangeprezen toeristische attracties, Zabriskies Point en Dante’s View zijn allebei niet bereikbaar vanwege eerder overstromingen, waardoor de weg beschadigd is. We verleggen de route een beetje en komen daardoor langs Golden Canyon, waar we een kort wandelingetje maken. De hitte doet ons al gauw omkeren, maar hoe kort, het was de moeite waard. Verder naar Devils Golf Course. Eén en al zoutkristallen, een schitterend mooi gezicht. Daarna komen we langs Harmony Borax Works. Onvoorstelbaar dat ze vroeger in die hitte gewerkt hebben. Uiteindelijk is onze laatste stop in Death Valley bij Badwater Basin. De zoutvlakte is hier uitgestrekt. Aan het begin ligt er een klein


meertje, dat verschrikkelijk zout water bevat en toch leven er nog dieren in. We verlaten Death Valley en daarmee ook Californië. We rijden Nevada binnen en rijden over een tamelijk saaie weg naar Las Vegas. Daar aangekomen kan het contrast met de ochtend niet groter zijn. We checken in in ons hotel, Circus Circus. Alleen het wachten hiervoor duurt al anderhalf uur, zo druk is het hier. Als we dan uiteindelijk op onze kamer zijn (nr. 11737) vergoedt het uitzicht genoeg, zeker ’s avonds. We maken nog een klein wandelingetje over The Strip en verkennen ons hotel annex casino annex kermisattractie annex circus.

18 juli Las Vegas, Hoover Dam en Lake Mead (47 °C) Ook vandaag belooft het weer lekker heet te worden. We slapen vanwege de warmte en de daarmee gepaard gaande vermoeienissen eerst maar eens uit. Aan het eind van de morgen vertrekken we per auto naar de Hoover Dam, de grootste stuwdam van de USA. Na een rondleiding die ons naar de generatorruimte brengt kijken we nog wat rond en gaan wat drinken (op werkelijk ieders advies). We vertrekken en rijden door Lake Mead National Recreation Area. Ook nu komt onze National Parks Pass weer van pas. Na een week hebben we hem er al bijna uit. Lake Mead is ontstaan als gevolg van de aanleg van de Hoover Dam. Na terugkeer in Las Veags gaan we voor de verkoeling nog naar een outlet mall. Zo rond half acht gaan we wandelend weer de Strip op om stukje bij beetje de dingen te bekijken. Bij Treasure Island bekijken we de show met de piratenschepen. Visueel (licht en vuurwerk) erg mooi, waar het had wat spannender mogen zijn. Bij Le Mirage de uitbarsting van de vulkaan bekeken en daarna nog een klein rondje Venetian, waar ze zelfs met gondels rondvaren. Morgen doen we het laatste stukje.

19 juli Las Vegas: The Strip (45 °C) Opstaan gebeurt vandaag om half tien. Weer een hete dag. We gaan met de auto en te voet The Strip verkennen. De auto kun jij bij alle grote hotels in de parkeergarage zetten, zodat we de grote afstanden niet lopend hoeven te doen. We beginnen bij Bellagio, waar ze een heel grote hal hebben met glazen bloemen tegen het plafond en een rozentuin, compleet met Amerikaanse adelaar. En voor de deur van dit hotel natuurlijk de onvermijdelijke limo’s. Vanuit het Bellagio gaan


we lopend naar de Coca Cola-winkel, met de daarnaast gelegen M&M-winkel. In beide winkel kun je de top van de Amerikaanse commercie vinden, het is zo gek niet of ze hebben het, t-shirts, glazen M&M-dispensers, kaartspellen, kettinkjes, koelkastmagneten, enz., enz. Wij kunnen de verleiding ook niet weerstaan en kopen echte Coca Cola-glazen, een flesopener en laten ons verleiden tot het kopen van een “surprise”, dat later een Coca Cola-blik met twee kaartspellen blijkt te zijn. Zowaar geen miskoop. Om ons vochtgehalte op peil te brengen bestellen we een “large” frisdrank, die wel erg “large” is. Bij M&M is het bijna nog gekker. Alleen Wendy koopt er een armband. Verder vergapen we ons aan de wand met allerlei kleuren M&M’s. Ze bestaan in alle kleuren. We wandelen daarna door over The Strip en zien de Eiffeltoren, het Vrijheidsbeeld en nog veel meer kitsch. Maar toch, we hebben het gezien en meegemaakt. Op de terugweg komen we ook nog de befaamde Wedding Chapels tegen, maar ja, wij zijn al getrouwd en Maaike en Wendy zijn nog te jong. Uiteindelijk ’s avonds toch ook nog maar wat muntjes in die automaten gegooid en raad eens …….

20 juli Op weg naar Utah (40 °C) Eindelijk weg uit het hete Las Vegas. Niet omdat het niet leuk was, maar we willen nog meer zien. Vandaag rijden we ongeveer 150 mijl vanuit Las Vegas via de Virgin Cove in de staat Arizona naar Hurricane in Utah, de mormonenstaat. Vooral de tocht door de Virgin Cove is mooi, maar foto’s maken gaat niet, je mag er nergens stoppen. Aangekomen in Hurricane gaan we eerst even zwemmen in het motel, daarna moet er nog getankt worden en gaan we naar de film. Toen we dit gehucht binnenreden konden we niet voorzien dat ze een schitterende bioscoop met acht zalen zouden hebben. Voor $ 6,50 per persoon zijn we naar Charlie and the Chocolate Factory (Sjakie en de Chocoladefabriek) geweest. Een aanrader, zeker met het acteerwerk van Johnny Depp. Daarna gegeten bij Wendy’s, waar zelfs de stroom nog even uitviel (komt vaker voor in Amerika). Na terugkomst bij ons motel nog genoten van een bosbrand en onweer in de verte. Ja, het heeft zelfs geplensd vanavond en de temperatuur is gedaald tot 26°C. Terwijl ik dit schrijf worden de klappen veel harder en komen ze wel erg dichtbij.

21 juli Zion National Park (42 → 24 °C)


We gaan vandaag vroeg op pad, want we willen voor de grote drukte en voor de hitte in Zion National Park zijn. Om kwart voor negen rijden we het park binnen en parkeren de auto bij het Visitor Center. Al snel zien we eekhoorns, die absoluut niet schuw zijn. Vanaf dit punt gaan we met de gratis shuttlebus het park door en stappen uit aan het einde van de canyon. De hele rit duurt bijna 45 minuten. Het laatste punt van de rit heet Temple of Sinawava vanwege de daar vrij staande steenzuilen. Hier aangekomen maken we een wandeling langs de rivier. De canyon om ons heen is steil en hoog, maar schitterend mooi. Je kunt op veel plaatsen zien dat er regelmatig stukken rots afbreken. De verschillende kleuren zijn ook heel mooi. Het is opvallend hoe groen het hier overigens is. Er staan veel bomen en lage beplanting, onder andere met mooie witte bloemen. Na afloop van deze wandeling gaan we met de shuttlebus naar Zion Lodge, waar we wat eten. De slapte is namelijk een beetje toegeslagen, mogelijk door een combinatie van vermoeidheid en hitte. We doen dus maar even rustig aan. We maken rond Zion Lodge ook nog een klein wandelingetje en keren dan weer met de shuttlebus terug naar de auto. Via de Zion-Mount Carmel Highway verlaten we het park weer. Onderweg zien we nog The Great Arch, voordat we een bijna 2 kilometer lange tunnel uit 1930 induiken. Aan de andere kant van de tunnel ziet het er weer heel anders uit. Het meest frappante is de Checkerboard Mesa. De berg is van Navajo-zandsteen, horizontale lijnen zijn ontstaan door de verschillende lagen woestijnzand en de vertikale lijnen zijn scheuren als gevolg van erosie en spanningen. Weer een eind verderop rijden we Dixie National Forest binnen, met als meest opvallende de rode steen in Red Canyon. Door de erosie zijn zeer aparte vormen ontstaan. In de loop van de middag komen we bij ons volgende motel aan. Voor het avondeten gaan we maar weer met de auto op pad en we eten uiteindelijk bij de Hungry Coyote in het plaatsje Tropic, het kan niet beter. Ondertussen is de temperatuur gedaald tot een aangename 24°C.

22 juli Red Canyon en Bryce Canyon National Park (27 °C) Als we om half acht opstaan is het zonnig, maar niet zo warm. Dat komt goed uit, want we gaan vanochtend paard rijden in Red Canyon. Voor het eerst in de bergen, voor het eerst op westernzadels, dat is toch even wat anders als in de vlakke polder thuis. De paarden die wij gaan berijden heten Lucky, Brooks, Bakerboy en Bluebird. Vanaf ons motel worden de paarden en wij eerst in een klein kwartiertje naar het


startpunt gebracht aan het begin van Red Canyon. Onze gids is een jonge knul, die weinig zegt, maar dat hoeft ook niet. We rijden in een rijtje achter elkaar en klimmen en dalen behoorlijk. Het pad dat we volgen heet de Cassidy Trail (ja, van Butch). Het uitzicht is schitterend. Toch even wat anders als lopend of vanuit een auto. Na ongeveer anderhalf uur stoppen we voor een kleine pauze bij Brayton Point. Na deze pauze gaan we weer op pad en zijn in iets meer dan een uur na een heel mooie tocht weer terug bij ons uitgangspunt. De paarden worden weer in de trailer geladen, wij in de pickup ervoor en zo gaat het weer terug naar het motel. Na een lekkere douche in onze motelkamer gaan we naar Bryce Canyon. We rijdedn het park in met de auto en parkeren hem bij elk uitgangspunt. Er is voldoende parkeerruimte en zo is het wel lekker makkelijk. Het hele park beslaat namelijk een lengte van ongeveer 19 mijlen (30 km), dus lopend is het niet te doen. We beginnen bij Inspiration Point en gaan via Bryce Point naar Paria View. Elk van deze locaties geeft een schitterend beeld van de verweerde zandstenen structuren. Daarna volgt Farview Point. Farview Point doet zijn naam eer aan. Je hebt er een gigantisch vergezicht. Bij Natural Bridge is een zandstenen brug te zien. Ooit zal hij instorten, maar wij hebben hem gezien. Bij Rainbow Point aan het einde van het park zijn we op het hoogste punt aangekomen, namelijk 9115 voet. Van hier hebben we een schitterend zicht op grote delen van Bryce Canyon. We keren weer terug en komen nog langs Ponderosa Point, Agua Canyon en Fairyland Canyon. Ondertussen hebben we het park ook wer verlaten om in ons motel te gaan eten, voordat we weer terug gaan naar Bryce Canyon om bij Sunset Point het effect van de zonsondergang te zien op de zandstenen sculpturen. In één woord: schitterend.

23 juli Naar Torrey (25 °C) Bijna elk motel/hotel dat we tot nu toe hadden was inclusief ontbijt. Het motel van afgelopen nacht niet, dus zijn we maar buiten de deur gaan ontbijten, want Wendy had ontdekt dat voor $ 2,99 je pancakes kon eten en wel “as much as you can eat”. Anneke en Maaike hebben zich op de gebakken eieren met bacon en hash browns gestort. Na het ontbijt hebben we de reis voortgezet over Scenic Byway 12, langs Escalante National Monument. Een schitterende weg om te rijden. Onderweg zijn we gestopt bij Escalante Petrified Forest, waar we na een flinke klim petrified wood hebben gezien. Onvoorstelbaar wat de natuur in vele miljoenen jaren aan kleuren kan maken.


Verder op onze rit komen we in Boulder, waar we een museum over de Hopi-indianen bezoeken. Zeer leerzaam. Aan het einde van de rit zien we ook nog een grote roofvogel vliegen, volgens ons een Golden Eagle, en komen we koeien en stieren tegen midden op de weg. Uiteindelijk arriveren we in Torrey, alweer een dorp van weinig betekenis, maar ons motel staat er wel.

24 juli Monument Valley (25-30 °C) De reis voert ons in eerste instantie vandaag door Capitol Reef National Park. We rijden tussen hoge rotswanden door en zien weer verschillende zandsteenstructuren, zoals de Fluted Wall. De National Park Service, die alle nationale parken beheert, zorgt overal voor goede informatieborden en zelfs gratis te gebruiken verrekijkers (die waar je in Nederland een euro in moet gooien). Bij één van onze stopplaatsen staan dergelijke borden en kijkers, zodat we in eerste instantie de petroglyphen makkelijk kunnen vinden. Petroglyphen zijn in de rotswand getekende afbeeldingen. De afbeeldingen zijn tussen 700 en 1250 na Chr. aangebracht door de Fremont-indianen. Na Capitol Reef komen we in een lang stuk, dat het meest lijkt op een maanlandschap. Na een eentonig eind over een kaarsrechte weg slaan we af en rijden tussen de Henry Mountains door naar Bullfrog. Hier gaan we met de ferry over naar Halls Crossing. De oversteek gaat over het na 1963 ontstane Glen Canyon-meer. De rit hier vandaan lijkt niet zo spannend, totdat we aankomen bij een stuk waar gewaarschuwd wordt voor een ongeplaveide, smaller wordende weg met veel bochten en een dalingspercentage tot 10%. Een ervaring, vooral vanwege het uitzicht over de Valley of the Gods. Nadat we beneden in het dal aangekomen zijn is het nog een paar mijl naar ons motel in Mexican Hat. We weten nu ook waarom dit gehucht zo heet. De hoed meet 12 bij 60 voet en weegt circa 2500 US ton. We verblijven de nacht in San Juan Inn, maar voor we slapen gaan gaan we eerst de zonsondergang in Monument Valley bekijken.

25 juli Door Navajo Nation naar Kanab (25-33 °C) We hebben een lange rit voor ons, dus vertrekken we op tijd. Aangezien we in Navajo Nation (indianenreservaat) zijn zie je ze hier overal. Op het eerste stuk van onze rit vooral in stalletjes langs de weg. Ze verkopen hier sieraden en speciale souvenirs, zoals dreamcatchers


(dromenvangers) en aardewerk. Maaike koopt een grote en een kleine dreamcatcher, Wendy alleen een kleine en wij kopen een mooi vaasje. In het eerstvolgende plaatsje, Kayenta, stoppen we om bij de plaatselijke supermarkt nog wat inkopen te doen. In deze supermarkt is naast Engels ook de taal van de indianen voertaal. Ch’iyáán Hasht’eelyaaígii betekent dus delicatessen. Als we onze rit vervolgen komen we in bij Tsegi Canyon waar het Anasazi-volk rond 1260 een nederzetting stichtte, nu bekend als de Betatakin ruïne. Na een korte wandeling hebben we een mooi uitzicht over deze in een holte in de rotsen gebouwde nederzetting. De tocht voert verder via Page, waar we de Glen Canyon Dam zien vanaf de brug ernaast. Verderop nemen we nog een afslag, want aan het einde van de weg (ca. 7 mijl) ligt Old Paria, een plaatsje dat veel is gebruikt in allerlei Westerns en dat willen we zien. De weg is een ongeplaveide weg, met als resultaat dat de auto vooraal aan de achterkant helemaal onder het rode stof zit. Het oorspronkelijke dorp bestaat niet meer, maar op de plaats van de filmset hebben ze replica’s van een aantal gebouwen van filmsets nagebouwd. Hoe kitsch kan het. Kanab is het eindpunt van onze rit. Tot nu toe hebben we in deze vakantie al 2305 mijl (3709 km) gereden.

26 juli Grand Canyon Natinal Park North Rim (21-33 °C) Vanaf ons motel is het ongeveer 70 mijl naar de North Rim van de Grand Canyon. Dichterbij kon alleen maar als we er een vermogen voor wilden neertellen, dus, zuinige Hollanders, de keus snel gemaakt. Na een relaxte rit door veel bos komen we aan bij de ingang. We mogen er met onze National Parks Pass weer zo in. Ook dit park is weer heel erg uitgestrekt, want tot het verste uitzichtpunt is het 30 km. Het mooie van dit park is dat het weer heel anders is als alle vorige parken. We komen onderweg regelmatig mule deer (muildierherten) tegen en zien ook weer eekhoorns, maar dan van weer een andere soort. De uitzichten zijn indrukwekkend. Onvoorstelbaar dat de natuur zoiets heeft kunnen creëren. Vanaf de North Rim naar de overkant, de South Rim is het hemelsbreed zo’n 18 km. En dan gaat het ook nog eens honderden meters steil naar beneden. Je moet het gezien hebben om je er een voorstelling van te kunnen maken.


27 juli Grand Canyon National Park South Rim (33 °C) Hemelsbreed hoeven we misschien vandaag niet zo ver, maar van de noordkant naar de zuidkant van de Grand Canyon vereist een enorm eind omrijden. Dat is het plan voor vandaag. We vertrekken om half negen en om tien over half negen passeren we de grens tussen Utah en Arizona. Dat scheelt ons een uur, het is ineens tien over half acht. We rijden om de oostkant van de Grand Canyon heen langs de Vermilion Cliffs en komen weer in Navajo Nation terecht. We passeren hiervoor de Navajo Bridge over de Little Colorado River. Eenmaal in Navajo Nation komen we weer regelmatig stalletjes tegen, waar indianen met name sieraden te koop aanbieden. Ook wij stoppen hiervoor regelmatig en kopen zelfs wat. Uiteindelijk komen we bij de oostelijke ingang van de Grand Canyon South Rim aan, waar we met ons pasje weer zo kunnen doorrijden. Ook hier weer diverse punten, waar het uitzicht adembenemend is. In dit park wordt ook veel archeologisch onderzoek gedaan, de Tusayan Ruins en het bijbehorende museumpje zijn daar voorbeelden van. Nadat we ons hotel hebben opgezocht, dat net buiten het park ligt, rusten we even uit. We eten in het park, vlak bij de Canyon, zodat we na het eten de zonsondergang in de Canyon kunnen zien.

28 juli Grand Canyon National Park South Rim (33 °C) Vanochtend hebben we lekker uitgeslapen en daarna even gezwommen. Lekker, zo’n zwembad op 30 seconden lopen van je kamer. Om elf uur zijn we weer naar de Grand Canyon gereden om het westelijk deel te bekijken. Dit kan alleen met de shuttlebus. Vanwege de hitte doen we het weer lekker rustig aan. Als we naar beneden kijken kunnen we mensen zien op muildieren. Je kunt eendags- en tweedagstochten maken, maar ja, wij hebben al paardgereden bij Bryce Canyon. Sowieso staat aangegeven dat je een jaar van tevoren moet reserveren. Beneden op de Colorado River kunnen we ook raftboten zien. Verder is het een schitterend gezicht om deze immense Canyon in het echt te zien. Foto’s zeggen niet genoeg, ondanks dat het er mooi uitziet op de foto’s. Om half vier zijn we weer teug in ons hotel en doen verder rustig aan.

29 juli De Colorado River volgen (43 °C) De langste rit gaan we vandaag maken. Ruim 325 mijl. We zijn al vrij vlot blij verrast, want we hebben een echte coyote gezien. De eerste


200 mijl leggen we vrij vlot af over de interstate, waar de maximumsnelheid 70 mijl per uur is. Omdat we ook nog een ghost town willen bezoeken moeten we op een gegeven moment van de snelweg af en komen op een smalle kronkelweg terecht, die de bergen in gaat. Dat is nou de beruchte Route 66. Na circa 20 mijl komen we in Oatman terecht, een dorp dat in het begin van de vorige eeuw goudzoekplaats was. Toen voor de Tweede Wereldoorlog de zaak instortte werd het dorp verlaten. De enigen die achterbleven waren de burro’s (ezels). Afstammelingen van die burro’s lopen er nu nog rond, midden in het dorp. Vanwege de hitte gaan we binnen een hapje eten. We kiezen voor een Burro Breath Burger, erg lekker, maar ’s avonds stinken we nog uit onze mond. Rond half twee voeren een aantal outlaws een (gespeeld) schietincident op voor het goede doel. En Harley Davidsons, je komt ze overal tegen, zelfs met Nederlands kenteken. We vervolgen hierna onze rit en rijden een poos langs de Colorado River. We komen in Lake Havasu City, gesticht in 1964 door een rijke zakenman. In 1968 kocht hij in Engeland London Bridge, liet hem naar Lake Havasu City transporteren en daar weer opbouwen. Er liep echter geen water, dus hij liet ook de waterweg aanleggen. De tocht voert ons daarna verder in zuidelijke richting Ehrenberg, onze stop voor de nacht. Ondertussen, het is avonds, regent het dat het giet, onweert het behoorlijk stroom even uit), waait het hard maar is het nog steeds

naar acht uur ’s (en valt de 34 graden.

30 juli Twee pogingen: Joshua Tree National Park (41 °C) De bedoeling is om vandaag naar Joshua Tree National Park te rijden. Ons volgende hotel ligt ten zuiden van dit park. Maar, niet alles kan meezitten. Als we richting de zuidelijke ingang van het park rijden staat er een bord dat we een eindje verder niet door kunnen vanwege schade aan de weg. Dan maar omkeren en via de noordelijke ingang naar het park. Een extra ritje van 75 mijl. Als we echter na 50 mijl willen afslaan is ook die weg afgesloten, maar dan vanwege flash floods (overstroming), waarschijnlijk vanwege onweersbuien de avond ervoor). Er rest niets anders dan terug te rijden en geen joshua trees te zien. We rijden maar door naar ons hotel. Jammer van die 100 mijl, die we voor niks hebben gereden. Als we rond half twee in het mooie hotel aankomen gaan we dus eerst maar even in het zwembad liggen en daarna nog even naar een mall. Eten doen we vandaag bij City Wok, een Chinees, waar we uiteindelijk voor het eerst deze vakantie de niet opgegeten soep meenemen. We hebben namelijk een magnetron in het hotel en het restaurantpersoneel kijkt soms nog wel eens


verbaasd/teleurgesteld als je de restanten niet wilt meenemen.

31 juli Naar het zuiden (41 → 27 °C) Palm Desert heeft een planten- en dierentuin en daar gaan we vanochtend eerst naar toe. Deze tuin is in de zomer maar geopend tot 1 uur ’s middags vanwege de hitte. We willen er graag naar toe want ze geeft een beeld van de planten en dieren uit de woestijn. De tuin heet The Living Desert. Als wij er rond negen uur zijn is het al behoorlijk heet, later in de ochtend loopt het zweet in straaltjes over onze lichamen. Maar dit is onze laatste kans om de woestijn te zien. De tuin staat vol met cactussen en vetplanten van allerlei soorten en maten, sommige tot meer dan manshoog en vele palmbomen. Gelukkig, gisteren gemist, maar hier staat hij ook, de Yoshua Tree. De dieren die we hier zien zijn roofvogels, waaronder de indrukwekkende Golden Eagle, en andere vogels, slangen, gekko’s, wolven, mountain lions. Maar natuurlijk zijn de coyote en de roadrunner de toppers. Vooral die roadrunner, wat lijkt die op zijn tekenfilmvoorbeeld, echt sprekend in doen en laten (miepmiep). Vanwege de hitte houden we even pauze in het café. Naast drinken kopen we daar ook een bak verse dadels, afkomstig van dadelpalmen in deze tuin. Ze zijn heerlijk boterzacht. Om ongeveer kwart over twaalf gaan we nat van het zweet naar de auto en rijden naar onze volgende bestemming ten zuiden van San Diego, op zo’n twee mijl van de grens met Mexico. Daar aangekomen blijkt de temperatuur een stuk aangenamer, maar we zitten dan ook maar een paar mijl bij de kust vandaan.

1 augustus De grens over naar Tijuana en naar San Diego (28 °C) We gaan naar het buitenland. De rit naar de grens met Mexico is slechts vijf minuten, we parkeren onze auto aan de Amerikaanse kant op een speciale parkeerplaats en gaan lopend de grens over. Controle is er helemaal niet. Al lopend (iedereen gaat dezelfde kant op) komen we op de Av. Revolucion. Wat het eerste opvalt is de winkeltjes met spullen (zilveren sieraden, Mexicaanse hoeden, poncho’s, tequila, leren tassen en nog veel meer dingen “you don’t need”. Verder stikt het van de “discount pharmacies”, ze verkopen er heel veel medicijnen (van Clenbuterol tot Viagra). Na een uur of twee hebben we het allemaal wel gezien en gaan weer terug de grens over, echter niet


voordat we nog een fles tequila hebben gekocht. De rij om Amerika weer in te komen is behoorlijk, we hebben er zeker drie kwartier in de rij gestaan. Gelukkig mochten we er wel zo in. Daarna zijn we naar San Diego gereden, om ook van deze stad nog wat te zien. Het oude gedeelte van de stad, Gaslamp Quarter, ziet er leuk uit. Ook hebben we het Santa Fe-treinstation nog gezien en ook de USS Midway, een vliegdekschip dat nu museum is. Op verzoek van Maaike en Wendy hebben we gegeten bij het Hardrock Café in San Diego.

2 augustus LA, here we come (32 °C) We hebben vandaag niet zo’n heel lange rit voor de boeg, vandaar dat we het eerste stuk vanuit San Diego rustig langs de kust rijden. Het is zo ’s morgens nog wel mistig en bewolkt, maar de temperatuur neemt toch voelbaar toe. Alle plaatsen waar we doorheen komen zijn bijna volledig gericht op surfen. Overal verkopen ze surfboards, t-shirts met surfmotief en nog veel meer. Zelfs aan de haardos van sommige jongens zie je dat het surfers zijn …. In één van de kustplaatsen zien we een kolonie zeehonden en pelikanen in het wild en lopen Anneke en Co een nat pak op. Eenmaal aangekomen in Los Angeles zoeken we eerst ons motel op aan de Hollywood Boulevard. Het ziet er keurig netjes uit. Daarna gaan we op pad op kaartjes te regelen voor een tour bij Warner Bros. En maken we nog een rit over Sunset Boulevard en Hollywood Boulevard.

3 augustus Los Angeles: filmstad (32 °C) Als eerste hebben we vanmorgen door Beverly Hills gereden en de mooie huizen bekeken. Huizen waar sterren wonen of woonden. Daar waar een echte ster woont, zie je het huis vaak niet, want het is omgeven door hekken of hagen. Daarna zijn we naar Warner Bros gereden, want we hebben kaartjes voor de VIP Tour van twaalf uur. De tour begint met een korte film over de geschiedenis van Warner Bros. En de films en televisieseries die ze gemaakt hebben. Daarna gaan we met een kleine groep (10 personen) in een electrokar over het terrein heen en bezoeken buitensets. Onze gids, Anthony, weet heel veel te vertellen. Het blijkt dat veel huizen op de set voor heel veel verschillende films en televisieseries gebruikt zijn. De huizen en gebouwen bestaan overigens alleen maar uit


gevels, erachter is er niks. Verder zijn we in diverse ateliers geweest, waar ze rekwisieten maken en het grote magazijn voor rekwisieten. Bij Warner Bros. worden ook rekwisieten gemaakt voor films van andere maatschappijen. Er bleken dus al spullen te liggen voor Disney’s Pirates of the Caribbean 2 en 3. Ook de Batmobiel, de General Lee (Dukes of Hazzard) en de vliegende auto uit Harry Potter hebben we gezien. Op de set van Friends (die overigens binnenkort naar het Smithsonian gaat, HET Amerikaanse museum) heeft de gids ons op de foto gezet. Het einde van de bijna twee uur durende tour is het Warner Bros. Museum. Op de begane grond hebben ze kostuums en memorabilia van vele films (Batman) en televisieseries en daarnaast en aparte hoek met o.a. kostuums en rekwisieten van de meest recente film Charlie and the Chocolate Factory. Wij hebben dus de Golden Ticket van Willie Wonka in het echt gezien. De bovenverdieping van het museum is geheel gewijd aan de Harry Potter-films. Veel kostuums en modellen van de figuren (Dobby, Aragog, een Goblin) en veel rekwisieten, zoals de Nimbus 2000 en de echte snaai. Jammer dat we in dit museum geen foto’s mochten maken, dus geloof ons op ons woord. Na vertrek zijn we nog even langs het kantoor van Walt Disney gereden, waar de zeven dwergen de gevel dragen en hebben we op Rodeo Drive gekeken waar de celebrities hun kleding en sieraden kopen.

4 augustus Hollywood en de sterren (32 °C) We gaan weer terug naar Mexico, beter gezegd een Mexicaanse markthal, ergens in LA. We kijken er rond en zien erg veel Mexicaanse cowboylaarzen, allemaal zonder prijs, en besluiten na het rondkijken een Mexicaanse aardbeienmilkshake te nemen, heel erg lekker, van verse aardbeien gemaakt. We brengen daarna een rijdend bezoek aan de hoogbouw in downtown LA, waarna we de auto weer terugbrengen naar het motel. We gaan vanmiddag lopend verder. Een kwartiertje lopen vanuit ons hotel aan de Hollywood Boulevard begint de Walk of Fame. We komen veel bekende, maar ook heel veel onbekende namen tegen. Gelukkig vindt Wendy haar eigen ster en ook Anneke haar ster wordt gevonden. De hele tocht duurt zo’n drie uur en rond kwart over vijf zijn we weer terug bij ons motel, waar we een frisse duik nemen in het zwembad. Ondertussen komt de ene na de andere brandweerwagen met loeiende sirene langs en ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, Co moet gaan kijken. Vijfhonderd meter verderop is er bij een restaurant een schoorsteenbrand. De LA Fire Department rukt uiteindelijk uit met vier ladderwagens, een stuk of zes gewone


brandweerwagens en nog wat los spul. Iets meer dan we in Nederland gewend zijn.

5 augustus Pacific Coastal Highway (21 °C) Vandaag vertrekken we uit Los Angeles en rijden via de kust over de Pacific Coastal Highway tot Morro Bay. Het eerste deel van de rit voert ons langs Santa Monica, Malibu en Santa Barbara. Ook hier weer veel mooie huizen, alleen ziet het er vandaag wat somber uit door de zeemist. Gelukkig klaart het in de loop van de middag op en wordt het weer zonnig. Onderweg zien we weer pelikanen, surfers en uiteindelijk ook nog dolfijnen. Als we aan het eind van de middag aankomen in Morro Bay is het echter weer helemaal dichtgetrokken. We kunnen alleen het onderste deel van de Morro Rock zien. De temperatuur is ondertussen ook zo ver gedaald dat de dames jassen aandoen. Het lijkt wel Nederland. Eten doen we vanavond op onze kamer, want we hebben een compleet fornuis, magnetron en alles wat er bij hoort. Kunnen we vast weer wennen voor thuis.

6 augustus Pacific Coastal Highway (21-30 °C) Ook vanochtend zit het helemaal potdicht door de zeemist. Het is daardoor voor ons gevoel behoorlijk fris. Vanwege de eigen keuken nemen we het ervan met een ontbijt met gebakken eieren en bacon. Het ontbijt van het hotel stelt niet zo heel veel voor, het verschilt echt per keer. Als we rond half tien vertrekken wagen we het er toch nog even op en rijden naar Morro Rock en zowaar, hij staat op de foto zonder mist. Toch, als we nog geen vijftig meter gereden hebben is hij weer verdwenen. Zo blijft het eigenlijk de hele rit langs de kust over Route 1, de Pacific Coastal Highway. De flarden die we af en toe kunnen zien geven toch wel een goed beeld hoe mooi deze kust is. Af en toe stoppen we onderweg, zoals bij Piedras Blancas. Er zal wel iets te zien zijn, want er staan zoveel auto’s en mensen. En ja, een heleboel zeeolifanten liggen er op het strand. Af en toe verplaatst er eentje zich en een eind verderop zijn er een aantal in het water met elkaar bezig. Schitterend gezicht en ook de uitleg van de aanwezige vrijwilligster is verhelderend. Maaike en Wendy krijgen allebei van haar een stukje vacht (de dieren zitten nu in het vervellingsseizoen). We schijnen geluk te hebben, want over een week of wat is hier geen zeeolifant meer te zien.


Onderweg zijn er regelmatig mooie plekjes, de kust is vrij ruw. Wat opvalt is dat er heel veel ijsbloemen groeien. Uiteindelijk komen we rond half vier aan in Gilroy, waar het zonnig en warm is. Gilroy staat bekend om z’n knoflook. Het ruikt er overigens verschrikkelijk naar vers gerooide uien, maar The Garlic Shoppe waar we even naar binnen gaan het toch wel een heel groot assortiment knoflookspullen, dus het zal wel kloppen. Ons motel ligt ongeveer middenin een Outlet Mall, dus we slaan nog even wat spullen in bij de Levi’s, Nike en een winkel met keukenspullen voordat we overmorgen weer naar Nederland vertrekken.

7 augustus Naar Silicon Valley (30 °C) Anneke is jarig. We vieren het door uit te slapen en daarna bij de buren, Denny’s, uitgebreid te gaan ontbijten. Natuurlijk krijgen we het niet allemaal op, maar het was wel lekker. Tegen half elf vertrekken we richting San José, waar het Winchester Mystery House staat. Dit huis is gedurende meer dan veertig jaar constant gebouwd/verbouwd door een vaste ploeg timmermannen, die vierentwintig uur per dag doorgingen. De reden hiervan was dat mevrouw Winchester (echtgenote van de gewerenfabrikant) na het overlijden van haar kind en haar man het advies kreeg om een huis te kopen en nooit te stoppen met verbouwen. Haar bijgelovigheid ging erg ver, deuren die nergens uitkomen, trappen zonder bestemming, het getal dertien dat regelmatig terugkomt en nog veel meer. Een heel apart huis om te bekijken. We rijden daarna door naar onze laatste overnachtingsbestemming, Milpitas. Morgen nog een ritje van 30 mijl naar het vliegveld en we gaan weer naar huis.

8-9 augustus San Fransisco - Gouda We gaan weer naar huis. We hebben ruim de tijd, dus doen we rustig aan. We ontbijten, ruimen de laatste spullen op en vertrekken rond elf uur naar het vliegveld. Als we op het vliegveld rijden gaat het brandstoflampje branden, dat hebben we mooi uitgekiend. We leveren de auto in en de medewerker van het verhuurbedrijf is onder de indruk van het aantal gereden mijlen. We hebben er 4431 opzitten, omgerekend 7131 kilometers. Het inchecken verloopt vlot, waarna we onze laatste dollars opmaken aan koffie, chocolademelk en croissants. Daarna gaan


we, ook weer lekker vlot, door de veiligheidscontrole en lopen richting gate A11. Ons vliegtuig is er nog niet, maar komt even later wel aan. Om kwart over drie gaan we aan boord, waarna we om vier uur vertrekken richting Nederland. Van slapen komt voor geen van ons vieren wat, want het is behoorlijk warm in het vliegtuig. Ach, dat halen we thuis wel in. Eenmaal aangekomen op Schiphol is onze bagage er ook vrij snel, we worden niet gecontroleerd door de douane en wachten ondertussen op Elly, die ons komt halen. Uiteindelijk zijn we rond kwart over een weer thuis na een lange, vermoeiende maar heel mooie vakantie.

Gereden 4431 mijlen, omgerekend 7131 kilometers

Overige informatie Tekst


Om kwart over elf mochten we het vliegtuig in, een Boeing 777 van de KLM

Recommend Documents